«Εάν δεν είσαι ικανός να εκνευρίζεις κανέναν με τα γραπτά σου, τότε να εγκαταλείψεις το επάγγελμα»

ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

Επικοινωνία εδώ

Για σχόλια, καταγγελίες και επικοινωνία στο

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ

Ενημέρωση των αναγνωστών.

Προσοχή στις απάτες, η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ και ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ δεν φέρει καμία ευθύνη για οποιαδήποτε συναλλαγή με κάρτες η άλλον τρόπω και άλλα στον όνομά της, Ή στο όνομα του κυρίου Γ. Θ, Χατζηθεοδωρου. Δεν έχουμε καμία χρηματική απαίτηση από τους αναγνώστες με οποιοδήποτε τρόπο.
Αγαπητοί αναγνώστες η ανθελληνική και βρόμικη google στην κορυφή της ιστοσελίδας όταν μπείτε, αναφέρει μη ασφαλής την ιστοσελίδα, ξέρετε γιατί;;; Διότι δεν της πληρώνω νταβατζιλίκι, κάθε φορά ανακαλύπτει νέα κόλπα να απειλή. Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ σας εγγυάται, ότι δεν διατρέχετε κανένα κίνδυνο, διότι πληρώνω με στερήσεις το ισχυρότερο αντιβάριους της Eugene Kaspersky, όπως δηλώνει και ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Kaspersky Lab "Πιστεύουμε ότι όλοι μας δικαιούμαστε να είμαστε ασφαλείς στο διαδίκτυο. Eugene Kaspersky

Ανακοίνωση

Τη λειτουργία μίας νέας γραμμής που αφορά τον κορωνοϊό ανακοίνωσε ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας. Ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας ανακοινώνει, ότι από σήμερα 07.03.2020 λειτουργεί η τηλεφωνική γραμμή 1135, η οποία επί 24ώρου βάσεως θα παρέχει πληροφορίες σχετικά με τον νέο κοροναϊό.

Πού μπορεί να απευθυνθεί μια γυναίκα που πέφτει θύμα ενδοοικογενειακής βίας;

«Μένουμε σπίτι θα πρέπει να σημαίνει πως μένουμε ασφαλείς και προστατευμένες. Για πολλές γυναίκες, όμως, σημαίνει το ακριβώς αντίθετο. Εάν υφίστασαι βία στο σπίτι, δεν είσαι μόνη. Είμαστε εδώ για σένα. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει ότι υπομένουμε τη βία. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει μένουμε σιωπηλές. Τηλεφώνησε στη γραμμή SOS 15900. Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί της γραμμής θα είναι εκεί για σε ακούσουν και να σε συμβουλέψουν. Δεν μπορείς να μιλήσεις; Στείλε email στο sos15900@isotita.gr ή σε οποιοδήποτε από τα Συμβουλευτικά Κέντρα ” λέει σε ένα βίντεο που ανέβασε στο Instagram της η Ελεονώρα Μελέτη.

Προς ενημέρωση στους αναγνώστες. 4/8/2020

Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ δεν ανάγκασε ποτέ κανένα να κάνει κάτι με παραπλανητικές μεθόδους, αλλά ούτε με οποιοδήποτε τρόπο. Ο γράφων είμαι ένας ανήσυχος ερευνητής της αλήθειας. Και αυτό το κάνω με νόμιμο τρόπο. Τι σημαίνει αυτό; ότι έχω μαζέψει πληροφορίες επιστημονικές και τις παρουσιάζω, ή αυτούσιες, ή σε άρθρο μου που έχει σχέση με αυτές τις πληροφορίες! Ποτέ δεν θεώρησα τους αναγνώστες μου ηλίθιους ή βλάκες και ότι μπορώ να τους επιβάλω την γνώμη μου. Αυτοί που λένε ότι κάποια ιστολόγια παρασέρνουν τον κόσμο να μην πειθαρχεί… Για ποιο κόσμο εννοούν;;; Δηλαδή εκ προοιμίου θεωρούν τον κόσμο βλάκα, ηλίθιο και θέλουν να τον προστατέψουν;;; Ο νόμος αυτό το λέει για τους ανώριμους ανήλικους. Για τους ενήλικους λέει ότι είναι υπεύθυνοι για ότι πράττουν. Στον ανήλικο χρειάζεται ένας διπλωματούχος ιδικός για να τον δασκαλέψει, καθηγητής, δάσκαλος. Στους ενήλικες δεν υπάρχει περιορισμός. Ποιος λέει και ποιος ακούει, διότι ο καθένας ενήλικος είναι υπεύθυνος και προς τους άλλους και προς τον εαυτό του.

Η ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Όσοι θέλουν να μάθουν ποιοι είναι οι διαχρονικοί δολοφόνοι της ανθρωπότητας και της Ελλάδος που έχει παρακαλέσει να ενταχθεί στην Ευρώπη! Ας διαβάσουν παρακάτω σε δόσεις γιατί θα ζαλιστούν!

Ευχαριστώ τον φίλο αναγνώστη για την σοβαρή αυτή ενημέρωση! Και το διορθώνω αμέσως!

Aυτό το κείμενο υπάρχει και στο βιβλίο του στρατηγού Γεωργίου Αυφαντή με τον τίτλο αρισταρχία.Οπότε το σωστό είναι να αναφερθεί η αρχική πηγή που είναι το βιβλίο του στρατηγου.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ :ΠΟΙΟ ΚΑΙ ΔΙΑΤΙ ΠΡΟΕΚΑΛΕΣΑΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Ἀντιπροσωπευτικὸ εἰκονίδιο μέλους

Δημοσίευσηἀπό ΦΟΥΡΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ »

Άπό τὴν ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ «ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ» ἀντιγράφω καὶ παραθέτω τὸ ἀκολουθούμενο πολυσέλιδο ἄρθρο.

Τὴν ἀντιγραφή του, μὰ κυρίως τὴν μελέτη του καὶ δὴ τὴν προσπάθεια ἐννοήσεώς του, άπὸ τὶς Συμπορεύτριες καὶ τοὺς Συμπορευτές μας, τὴν θεωρῶ άπαραίτητη.

Τὴν θεωρῶ ἀπαραίτητη διότι θὰ συμβάλει είς τὸ νά ἀρχίσουμε νὰ έννοοῦμε ποῖοι καὶ διατί σχεδίασαν, ὀργάνωσαν, μεθόδευσα καὶ πραγματοποίησαν τὴν τρέχουσα οίκονομική κρίση.

Εἰς τήν πιθανή μας τούτη μελέτη ἕνα καθοδητικό στοιχεῖο θά πρέπει νά εἶναι ἡ δῆθεν «παρέμβαση σωτηρίας τοῦ πιστοτικοτραπεζητικοῦ συστήματος τοῦ Ἅγγλο Πρωθυπουργοῦ Μπραούντ…»

Είς τὴν προσπάθεια άναλύσεως καὶ έννοήσεως αὐτῆς τῆς «παραμβάσεως» θὰ πρέπει, φυσικά, νὰ μὴ ξεχάσουμε τὸ διατὶ ἡ Ἀγγλία δὲν συμμετέχει εἰς τὴν

«εὐρωπαϊκή οἰκονομική ζώνη», δηλαδή εἰς εύρωπαϊκό νόμισμα, τὸ εὐρώ.

ἁφοῦ ξέρουμε πὼς τὸ ὅλο τραπεζικοπιστοτικὸ σύστημα τῶν Η.Π.Α. ἀνήκει εὶς τὴν Βασσίλισα τῆς Ἀγγλίας καὶ εἰς τὶς σιωνιστοκοαγγλικὲς οἰκογένεις τῶν Ρότσιλ, Ροκφέρ κ.λ.π. σαυροείδων θὰ ἐννοήσωμε καὶ τὴν πρόσφατη δήλωση τοῦ Προέδρο τῆς Διεθνούς Τραπέζης: «Τὶ κρίση προεκάλεσαν ἄνθρωποὶ καὶ τώρα καλούμεθα ἔμεις νὰ τὴν ἀποκαταστήσωμε….»

Δηλαδή ὁμά καὶ εύθαρσῶς εἶπε καί διεκήρρυξε: Ἐμεῖς πού καλούμεθα νά ἀποκαταστήσωμε τὴν ἀπὸ ἄνθρωπους προλκηθήσα κρίση δὲν εἶμε ἄνθρωποι.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΟΣ “ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ” Λέει:

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΑΙ ΤΡΟ ΔΕΥΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

http://www.epanellinismos.com

Ποιοι οι πραγματικοί ιδρυταί της Ευρωπαϊκής Ενώσεως;

ΠΟΙΟΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΙΔΡΥΤΑΙ ΤΗΣ

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ;

“To να λέγεται, ότι ο πόλεμος διεξήχθη για να ελευθερωθή ο κόσμος από την τυραννία και να οδηγηθή προς την ελευθερία, είναι μεγάλη πλάνη, μία αλλόκοτη υποκριτική ιδέα. Ποτέ τα έθνη δεν θα είναι ελεύθερα, όσο τα δεσμά που τους κρατάνε αιχμαλώτους, δεν σπάσουν. Απόδειξις: Κάθε μεγάλο έθνος έχει κι’ ένα άλλο έθνος ως σκλάβο. Έτσι η Γαλλία έχει την Κορσική, η Αγγλία την Ιρλανδία, η μεγάλη Σερβία το Μαυροβούνιο… και να το πούμε σύντομα… το Ισραήλ* έχει σκλαβωμένη όλη την ανθρωπότητα. Τί θα φέρη “Η Κοινωνία των Εθνών”: Την ενότητα της γλώσσας, της νομισματικής αξίας, των μετρικών μονάδων, του δικαίου, της θρησκείας. Για πρωτεύουσα θα έχη (η Κοινωνία Των Εθνών) την Σιών, την πόλι της ειρήνης.”

Σιμόν – Τοβ Γιακοέλ,

στο βιβλίο του: «Israel» Reflexions sur la grande guerre et l’ avenier des peoples, Saloniki, 1921.

Ισραήλ αποκαλείται ο διεθνής εβραϊσμός διότι τότε δεν υπήρχε κράτος Ισραήλ

Η προσπάθεια του Διεθνούς σιωνισμού περί δημιουργίας της παγκοσμιοποιημένης πολυπολιτισμικής κοινωνίας είναι γνωστή και πασιφανής. Μόνον οι εθελόδουλοι και καλοπληρωμένοι δούλοι ή καλύτερα καλοπληρωμένοι εθελόδουλοι ασυνείδητοι δεν θέλουν να γνωρίζουν την αλήθεια. Στο πλαίσιο αυτής της διαχρονικής αιματηράς για τους λαούς προσπαθείας, ενεργοποιήθηκαν φανερές και αφανείς δυνάμεις, με αστείρευτους οικονομικούς πόρους, εξαγόρασαν επιστήμονες, καλλιτέχνες, πολιτικούς, “διανοητές” (ειδικά αυτούς), στρατιωτικούς, κλπ,. και τελικώς “έστησαν” το πολιτικό εξάμβλωμα, ονόματι Ενωμένη Ευρώπη, ερήμην φυσικά των λαών. Ο στόχος ένας: Η παν-κυριαρχία του “περιουσίου λαού”, αφού με μία Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα ελέγχουν όλη την οικονομική δραστηριότητα και με μία πουλημένη Κομισσιόν ελέγχουν όλες τις χώρες. Κατά καιρούς δε, εμφανίζονται κείμενα όπως το παραπάνω, που προσέχοντάς τα μας αφυπνίζουν. Τελικώς, κάποιοι από τους φανερούς πρωταγωνιστές γίνονται γνωστοί, κάποιες μέθοδοι αποκαλύπτονται, κάποιους Αφανείς εύκολα τους μαντεύουμε, κάποιοι πουλημένοι εκτίθενται, αλλά, παρ’ όλα αυτά, το χρήμα στα ΜΜΕ και τους καλοπληρωμένους δημοσιογράφους, οι οποίοι με πάθος διακηρύττουν ότι “εκτελούν λειτούργημα κι όχι επάγγελμα”, κλείνει τα στόματα, αδρανοποιεί τους κονδυλοφόρους και οι λαοί μαθαίνουν να θεωρούν είδησι το κρυολόγημα του ουρακοτάγκου στην Νιγηρία και ότι το φόρεμα της τάδε τραγουδίστριας δεν ταίριαζε με τα υποδήματά της. Η τεχνητή παγκοσμιοποιημένη ηλιθιώνη κατήργησε τόσο το αυτονόητο όσο και το “περιθώριο”.

Αναζητώντας τις φανερές πρωταρχές της συγχρόνου ιδεολογίας της Ενωμένης Ευρώπης οδηγούμεθα στην Αυστριακή οικονομική “σχολή”, την λεγομένη “Σχολή της Βιέννης”. Θεωρείται ότι ιδρύθη υπό των Carl Menger και Eugen von Bauwerk. Η ανάλυσις των δογμάτων της σχολής αυτής εκφεύγει του σκοπού αυτής της μελέτης αλλά εν ολίγοις, ίδρυσε κι εδραίωσε τον ολέθριο οικονομικό φιλελευθερισμό και σήμερα τον νεο-φιλελευθερισμό. Στην σχολή ανήκον οι διάσημοι von Hayek, Eric Voegelin και Fritz Machluys. Οι δραστηριότητες της Βιεννέζικης παρέας, κυριαρχουμένης φυσικά από Εβραίους, εχρηματοδοτήθη υπό των Ρόθτσιλντ οι οποίοι ήλεγχαν τα Αυστριακά κρατικά δάνεια και χρέη από την εποχή του Συνεδρίου της Βιέννης το 1815. Ο άκρατος οικονομικός φιλελευθερισμός ήταν το όνειρο των Ρόθτσιλντ οι οποίοι επίσης ήλεγχαν και τα ορυχεία αργύρου της Αυστρίας στο Τυρόλο καθώς και τους αυστριακούς σιδηροδρόμους. Μάλιστα η στενότερη φίλη της αυτοκράτειρας Ελισσάβετ-Σίσσυ ήταν η Ιουλία ντε Ρόθτσιλντ, αδελφή του αρχηγού του Αυστριακού Οίκου Ρόθτσιλντ, του Άλμπερτ.

Αυτό ήταν το κατεστημένο της Βιέννης τότε και κάποιος έξυπνος κόμης, ο Heinrich Coudenhove-Kalergi<!–[if !supportFootnotes]–>[1]<!–[endif]–> (1859-1906), αντιληφθείς “από πού φυσά ο άνεμος”, έγραψε βιβλίο υπέρ των Εβραίων (“Ο Αντισημιτισμός δια μέσου των αιώνων”), κατακρίνοντας έντονα τον λεγόμενο αντισημιτισμό. Από τότε η ζωή του έγινε καλύτερη και αναφέρεται ως στενός φίλος του ιδρυτού του τελευταίου σιωνιστικού κινήματος, Θεοδώρου Χερτζλ. Εν υπηρεσία ως διπλωμάτης στην Ιαπωνία, ενυμφεύθη την Mitsuko Aoyama. Ο δεύτερος υιός τους, ο κόμης Richard Coudenhove-Kalergi, μεγαλωμένος στο φιλοσημιτικό οικογενειακό κλίμα, διεκήρυξε την προσπάθειά του για Πανευρωπαϊκή Ένωσι. Στα απομηνονεύματά του, εν πλήρη αφελεία γράφει τον τρόπο και τον λόγο “προσλήψεώς του” από τον σιωνισμό: “…στις αρχές του 1924 ειδοποιηθήκαμε από τον βαρώνο Λουίς ντε Ροθτσίλντ ότι κάποιος φίλος του ονόματι Max Warburg εξ Αμβούργου, είχε διαβάσει το βιβλίο μου και επεθύμη να με γνωρίση. Προς κατάπληξί μου, ο Βάρμπουργκ μου προσέφερε επί τόπου 60.000 χρυσά μάρκα για δικαίωμα αποκλειστικού ελέγχου του κινήματός μου τα επόμενα 3 έτη… Ο Βάρμπουργκ ήταν από τους πλέον εξέχοντες και σοφούς ανθρώπους από όσους είχα γνωρίσει και είχε ως αρχή την χρηματοδότησι διαφόρων κινημάτων. Παρέμεινε ειλικρινώς αφοσιωμένος στην Πανευρωπαϊκή ιδέα όλη του την ζωή. Ο Μαξ Βάρμπουργκ κανόνισε το 1925 ταξίδι στις ΗΠΑ με αποκλειστικό σκοπό να με συστήση στον Πωλ Βάρμπουργκ και τον Μπερνάρντ Μπαρούχ…”.

Τα ισχυρά απομεινάρια της αυστριακής σχολής σήμερα αναγκάζουν την παγκόσμια ακαδημαϊκή κοινότητα να αποδεχθούν ως κορυφές τις απίστευτες μετριότητές τους όπως τον φρούδο Βίτκενστάιν ή τον ανόητο Κάρλ Πόππερ ή τον ανώμαλο Φρόυντ μόνο και μόνο επειδή είναι Εβραίοι οπότε τα εμετικά φληναφήματά των πρέπει να διδάσκονται ως δήθεν κορυφαία γνώσις.

Σε ό,τι αφορά στο κίνημα του Καλέργη, πρέπει να ειπωθή ότι η προσπάθειά του ήταν ρομαντική και ηθική. Απέβλεπε σε μία Ευρωπαϊκή Ένωσι τύπου ΗΠΑ όπου τα διάφορα εθνικά κράτη δεν θα έχαναν τον εθνικό τους χαρακτήρα με τα ιδιαίτερα γνωρίσματά τους, ήθη κι έθιμα, αλλά θα διατηρούσαν την εθνική τους αξιοπρέπεια στο ακέραιον. Αυτή η ιδεολογία όμως ήταν εφιάλτης για τον σιωνισμό ο οποίος επιθυμούσε κι επιθυμεί (και ξοδεύει πολύ χρήμα γι’ αυτό) την δημιουργία ενός εθνικού χυλού-σούπας όπου θα ανακατευθούν όλοι οι λαοί χάνοντας τελικώς κάθε ιδιαίτερο φυλετικό-εθνικό γνώρισμα καθιστάμενοι ευκολοδιαχειρίσιμη ανόητη ανθρωπομάζα. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίον ο Βάρμπουργκ για λογαριασμό του σιωνισμού επλήρωσε την αδρανοποίησι ουσιαστικώς του κινήματος Καλέργη μέσω προσλήψεως του αφελούς αυτού ανθρώπου.

Σήμερα δε, μέσω των πολλών ιδρυμάτων τύπου Φορντ, η ανθρωπομάζα καλλιεργείται μέσω πληρωμένων κινημάτων γενικώς της μη κομμουνιστικής αριστεράς, όπου οι αφελείς αυτοί, άλλοι έμμισθοι άλλοι άμισθοι, άλλοι εκουσίως κι άλλοι ακουσίως, άλλοι εθελόδουλοι κι άλλοι αφελείς εθελονταί, με πολύ χρήμα, έχουν ενεργοποιηθή αφανώς από τον σιωνισμό ώστε να αδρανοποιήσουν τα εθνικά αντανακλαστικά και τα εθνικά χαρακτηριστικά των εθνών της Ευρώπης. Και όπως βλέπουμε από την κυριαρχία τους στην Ελλάδα, είναι επιτυχείς και διαρκώς στο απυρόβλητο, διότι η σιωνιστική παγκοσμιοποίησις βασίζεται σ’ αυτούς.

Ένας πρωταγωνιστής από τους φανερούς ήταν κάποιος κοινωνιολόγος ονόματι Σέπαρντ Στόουν, απόφοιτος του Dartmouth, ο οποίος ολοκλήρωσε το 1933 το διδακτορικό του στην Γερμανία και ακολούθως “προσελήφθη”. Πριν μεταβή στην Γερμανία, άλλαξε το όνομά του από Σέπαρντ Άρθουρ Κοέν σε Σέπαρντ Στόουν, ώστε να μην εβραιοδείχνη. Φίλοι του στο πανεπιστήμιο αναφέρονται οι φοιτηταί Edward Teller, John von Neumann, Leo Szilard και ο Raymond Aron. Αναφέρεται επίσης γνωριμία του με τον Albert Einstein. Ο Στόουν ενυμφεύθη Γερμανοεβραία και με την επιστροφή του στις ΗΠΑ, ως δόκτωρ πλέον, βρήκε τον δημοσιογραφικό του δρόμο ανοικτό στους εβραϊκούς Τάιμς της Νέας Υόρκης κι ακολούθως προωθήθηκε ως ο κυρίως επαΐων θεμάτων χιτλερικής Γερμανίας στις ΗΠΑ. Ανέλαβε δηλαδή την εργολαβία του σιωνισμού για καλλιέργεια αντιχιτλερικού κλίματος στις ΗΠΑ με κυρίαρχο το ζήτημα διωγμού των Γερμανοεβραίων. Τον Φεβρουάριο του 1934 εδήλωσε στην εφημερίδα του παλιού πανεπιστημίου του την Dartmouthian ότι “φοβούμαι ότι η μόνη λύσις που βλέπω για το ευρωπαϊκό πρόβλημα είναι η Παν-Ευρώπη”. Ας θεωρηθή αυτή μία συμβολική ημερομηνία θεωρητικής ενάρξεως μίας Ενωμένης Ευρώπης. Και βέβαια ένα έξυπνο εβραιόπουλο όπως ο Στόουν ήταν απαραίτητο στέλεχος υλοποιήσεως μίας από καιρού ειλημμένης αποφάσεως.

ΧΕΝΡΥ ΦΟΡΝΤ

Αν και φαίνεται παράξενο να εξετάζεται ο Φορντ σε κάτι το οποίο έγινε μετά τον θάνατό του, ωστόσο, είναι απαραίτητη η εξέτασις λόγω των πράξεων του ανδρός, οι οποίες μετά τον θάνατό του, καθώρισαν και το μέλλον της Ευρώπης.

Εγεννήθη στο Ντήαρμπορν του Ντητρόιτ των ΗΠΑ το 1863 από Ιρλανδό μετανάστη πατέρα και μητέρα γεννημένη στις ΗΠΑ από Βέλγους μετανάστες. Απεβίωσε το 1947. Από μικρός έδειξε ιδιαίτερη κλίσι στις κατασκευές και επιδιορθώσεις μηχανών. Σε νεαρή ηλικία, από 16 ετών, εργάστηκε ως μηχανουργός στο Ντητρόιτ κι αργότερα κατέστη ειδικός τεχνικός ατμομηχανών της Westinghouse. Σε ηλικία 28 ετών έγινε μηχανικός της Εταιρείας Φωτισμού Έντισον κι αρχιμηχανικός εκεί δύο έτη αργότερα. Τότε διέθετε πλέον αρκετόν χρόνο και χρήμα ώστε να αχοληθή με τις εφευρέσεις του σε βενζινομηχανές εσωτερικής καύσεως. Σε ηλικία 35 ετών είχε δημιουργήσει το πρώτο του αυτοκίνητο ενώ σαν εφευρέτης γενικά είχε κατοχυρώσει στις ΗΠΑ 161 πατέντες.

Ίδρυσε το 1903, σε ηλικία 40 ετών, την γνωστή ομώνυμη αυτοκινητοβιομηχανία εφευρίσκοντας την μέθοδο της “γραμμής παραγωγής” για μαζική παραγωγή φθηνών αυτοκινήτων.

Ως ιδρυτής και ιδιοκτήτης της αυτοκινητοβιομηχανίας, κατέστη πασίγνωστος και βαθύπλουτος. Σαν εργοδότης, εφήρμοσε μέθοδο κινήτρων εργασίας έχοντας το 1914 υπερδιπλασιάσει τον μισθό των εργατών-μηχανικών του από ό,τι όριζαν οι συλλογικές συμβάσεις. Επίσης καθιέρωσε 8ωρη εργασία, 5 ημερών την εβδομάδα με αποτέλεσμα να προκαλέση το μίσος της Wall Street. Αυτά τα κίνητρα είχαν ως αποτέλεσμα να συρρεύσουν οι ικανότεροι τεχνικοί και μηχανικοί στην εταιρεία του με καταπληκτικά αποτελέσματα. Οι συνεχείς προσπάθειές του για μείωσι του κόστους παραγωγής είχαν ως αποτέλεσμα πολλές τεχνικές και επιχειρησιακές καινοτομίες όπως σύστημα πωλήσεων με “φράντσαϊς” γεγονός το οποίο έφερε αντιπροσωπείες σε κάθε πόλι του κόσμου.

Στον μοναχογιό του Έντσελ Μπριάντ Φορντ ο οποίος είχε γεννηθή το 1893, μετέφερε την διοίκησι της αυτοκινητοβιομηχανίας το 1918 ώστε αυτός να ασχοληθή με πολιτικά ζητήματα. Ήταν ειρηνιστής και από το 1915 συνεργάστηκε με την Ουγγροεβραία σουφραζέτα-φεμινίστρια Rosika Schwimmer με σκοπό τον τερματισμό του Α’ Π.Π. Προς τούτο, εναύλωσε κι εξώπλισε πλοίο με 170 επωνύμους ειρηνιστές και ταξίδευσαν στην ουδέτερη Σουηδία και Ολλανδία για επαφές με ντόπιους ειρηνιστές.

Το 1920, αγόρασε την εβδομαδιαία εφημερίδα The Dearborn Independent. Σ΄αυτήν εδημοσίευσε τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, προκαλώντας την μήνι του παγκοσμίου εβραϊσμού. Η εφημερίς των Ρόθτσιλντ, Τάιμς του Λονδίνου, έσπευσε να τα δυσφημίση ως πλαστογραφίες. Τον Φεβρουάριο του 1921, σε συνέντευξι στους εβραϊκούς Τάιμς της Νέας Υόρκης ανέφερε ότι “το μόνο βέβαιο (για τα πρωτόκολλα) είναι ότι επαληθεύονται”. Ο Αμερικανοεβραϊκός Ιστορικός Σύλλογος εχαρακτήρισε τα πρωτόκολλα ως “κατά των μεταναστών, αντι-εργατικά, αντισημιτικά…”. Μετά τα πρωτόκολλα εδημοσίευσε την σειρά “Το μεγαλύτερο παγκόσμιο πρόβλημα ή ο Διεθνής Ιουδαίος”, κατηγορώντας τους Εβραίους Τραπεζίτες και Χρηματιστές ως υπευθύνους για τους Παγκοσμίους Πολέμους. Οι πωλήσεις της εφημερίδος εκτοξεύθηκαν στους 700.000 αναγνώστες. Στα άρθρα του κατηγορούσε οποιαδήποτε μορφή βίας κατά των Εβραίων, τονίζοντας ότι οι ίδιοι οι Εβραίοι προκαλούν την βία εναντίον τους, ώστε εκμεταλλευόμενοι και κεφαλαιοποιώντας την θυματοποίησι να αποκομίζουν οφέλη. Τελικώς, με μποϋκοτάζ των αυτοκινήτων του, με τεχνητή κατακραυγή εναντίον του, τον εμήνυσαν οι Εβραίοι το 1927 και αναγκάστηκε να κλείση την εφημερίδα του.

Το 1938 απεσύρθη από τις επιχειρήσεις κατόπιν εμφράγματος αφήνοντάς τες στον γιό του. Ο Έντσελ Φορντ όμως το 1943 απεβίωσε από καρκίνο του στομάχου κι ο Χένρυ αναγκάστηκε να επιστρέψη. Το 1945 παρητήθη και παρέδωσε την βιομηχανία στον 28ετή εγγονό του Χένρυ Φορντ Β’. Δύο έτη αργότερα, το 1947, κατόπιν εγκεφαλικού, απεβίωσε.

Ευρωπαϊκή Συμβουλευτική Επιτροπή-European Advisory Commission

Η δημιουργία της συνεφωνήθη στην Διάσκεψι της Μόσχας τον Οκτώβριο 1943 μεταξύ Υπουργών Εξωτερικών ΗΠΑ, Αγγλίας, Ρωσσίας και οριστικοποιήθη στην Διάσκεψι της Τεχεράνης τον Νοέμβριο. Οι στόχοι της ήταν η εκ μέρους των συμμάχων οικονομικο-πολιτική διαχείρισις της Ευρώπης μετά τον πόλεμο και η εκμετάλλευσις των ηττημένων με διαίρεσι της Ευρώπης σε ζώνες επιρροής. Επίσης απεφασίσθη να τιμωρηθούν οι Γερμανοί εγκληματίαι πολέμου. Για έλεγχο της Γερμανίας και συμμάχων της η Επιτροπή εδημιούργησε την υποεπιτροπή Allied Control Council (ACC ή Συμβούλιο Συμμαχικού Ελέγχου). Έδρα της Επιτροπής ήταν το Λονδίνο και μέλος της το 1944 ήταν ο Τζώρτζ Κένναν<!–[if !supportFootnotes]–>[2]<!–[endif]–>.

Το μέλλον της Επιτροπής συζητήθηκε στην περίφημη Διάσκεψι της Γιάλτας το 1945 όπου συμμετείχε και η Γαλλία ως μέλος της ACC. Τον Ιούνιο 1945 η Επιτροπή ανέλαβε της Διοίκησι της Γερμανίας για δύο μήνες ορίζοντας ζώνες κατοχής των συμμάχων και εδαφική ικανοποίησι της Ρωσσίας και Πολωνίας. Η Επιτροπή διελύθη τον Αύγουστο 1945 με την Διάσκεψι του Πότσδαμ έχοντας ολοκληρώσει τον σκοπό της με το να προλειάνη το έδαφος για τον ψυχρό πόλεμο και την Ενωμένη Ευρώπη. Απετέλεσε το όχημα πλήρους εκμεταλλεύσεως της νίκης των συμμάχων στην Ευρώπη ή, με άλλα λόγια, προπαρασκευή για λογαριασμό του σιωνισμού της υποδουλώσεως των ρημαγμένων από τον πόλεμο Ευρωπαίων στο σιωνιστικό χρηματο-οικονομικό κατεστημένο της Wall Street, που τελικά ήταν κι ο στόχος του μεγάλου πολέμου τον οποίο αυτοί εδημιούργησαν<!–[if !supportFootnotes]–>[3]<!–[endif]–>.

Ακολούθως, κατά την γνωστή σιωνιστική τακτική της δημιουργίας οικονομικών εξαρτήσεων για αποτελεσματικότερο έλεγχο, οι Αφανείς κυβερνήται του κόσμου, οι κολοσσοί του Κεφαλαίου, υπό τον απόλυτο έλεγχο των Ρόθτσιλντ, “διέταξαν” τα υποχείριά τους, τους πολιτικούς των ΗΠΑ, να “μοιράσουν” τα αργύρια της υποτελείας των Ευρωπαίων.

Επισήμως γνωστό ως European Recovery Program (Πρόγραμμα Αποκαταστάσεως Ευρώπης), ανεκοινώθη από τον Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ George C. Marshall σε ομιλία του στο διάσημο πανεπιστήμιο Harvard τον Ιούνιο του 1947 αν και είναι γνωστό ότι τις λεπτομέρειες του σχεδίου είχε επεξεργασθή αρκετό καιρό πριν, ομάς επιστημόνων του Υπουργείου Εξωτερικών υπό τον Dean Acheson.

Έναν μήνα αργότερα, το κίνημα της Ενωμένης Ευρώπης φέρεται επισήμως να ξεκίνησε από τους Winston Churchill και Duncan Sandys το 1947 όταν “απεφάσισαν” την Αγγλογαλλική Ένωσι. Φυσικά ήταν απόρροια της δράσεων των Αμερικανικών μυστικών Υπηρεσιών προ ακόμη της λήξεως του Β’ Π.Π. Η επίσημη έναρξις εργασιών της επιτροπής αυτής ήταν η συνάντησις των Παρισίων της 17ης Ιουλίου 1947. Η επομένη συνάντησις έγινε την 10η Νοεμβρίου 1947 με επίσημη πλέον ονομασία Κοινή Διεθνής Επιτροπή για Ευρωπαϊκή Ένωσι (Joint International Committee for European Unity).

Εν συνεχεία, το 1948, το Κογκρέσο ενέκρινε την ίδρυσι του κυβερνητικού οργανισμού Economic Cooperation Administration (ECA) ως υπεύθυνο οργανισμό διαχειρίσεως των χρημάτων του περιφήμου Σχεδίου Μάρσαλ στην Ευρώπη. Το ECA είχε ως ανώτατες ελεγκτικές αρχές τα Υπουργεία Εξωτερικών και Εμπορίου. Επικεφαλής της ECA η οποία διηύθυνε το Πρόγραμμα Αποκαταστάσεως Ευρώπης και γενικός διαχειριστής-πρόεδρος του Σχεδίου Μάρσαλ ετέθη ο Paul G. Hoffman, ενώ συμμετείχαν εξέχουσες προσωπικότητες του εμπορίου, της πολιτικής και των Μυστικών Υπηρεσιών. Εδημιουργήθησαν γραφεία της ECA σε 16 χώρες της Δυτικής Ευρώπης οι οποίες απεφασίσθη να υποδουλωθούν στο Αφανές αμείλικτο εβραϊκό κεφάλαιο μέσω του σχεδίου Μάρσαλ. Συνολικώς εμοιράσθησαν, (και πληρώθηκαν στις χώρες μέσω ΟΟΣΑ), στις 16 χώρες (Αυστρία, Βέλγιο, Δανία, Γαλλία, Ελλάδα, Ισλανδία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νορβηγία, Πορτογαλία, Σουηδία, Τουρκία, Αγγλία, Δυτική Γερμανία), 13.300.000.000 δολ. από το 1948 έως το 1952, με φανερό σκοπό την οικονομική ανόρθωσι των χωρών. Ο απώτερος όμως σκοπός ήταν η υπιδούλωσίς τους στα σχέδια της παγκοσμιοποιήσεως με αποδοχή ως κυρίαρχης της υποκουλτούρας των ΗΠΑ σε όλους τους τομείς της ανθρωπίνης δραστηριότητος – πρώτο βήμα στην πλήρη αποκτήνωσι και πανειλωτία, κατά πως ορίζει η Σιών.

Σε υλοποίησι του σχεδίου, μεταξύ της 7ης και 11ης Μαΐου 1948, 800 σύνεδροι από Ευρώπη, ΗΠΑ, Καναδά, συγκεντρώθηκαν στην Χάγη της Ολλανδίας για το λεγόμενο Κογκρέσσο της Ευρώπης με πρόεδρο τον Τσώρτσιλ. Συμμετείχαν οι Άντενάουερ, Μακμίλλαν, Μιτεράν, ο Βέλγος Σπάακ, και οι Κοππέ και Σπινέλλι. Απεφασίσθη η μελλοντική Ε.Ο.Κ. με πολιτική, οικονομική και νομισματική ένωσι των Ευρωπαίων. Την 25η Οκτωβρίου 1948 η Επιτροπή για την Ενωμένη Ευρώπη εξέλεξε πρόεδρό της τον Γάλλο Duncan Sandys και επιτίμους προέδρους τους Τσώρτσιλ, Σπάακ, ΝτεΓκασπέρι και τον Εβραίο Λεών Μπλούμ. Τον Μάιο 1949 ιδρύθη το Συμβούλιο της Ευρώπης ενώ οι πάντες αποφεύγουν να αναφερθούν στον αμερικανικό έλεγχο επί αυτών των δραστηριοτήτων.

Ο Πωλ Χόφμαν ήταν πρόεδρος της εβραϊκής ιδιοκτησίας αυτοκινητοβιομηχανίας Studebaker όταν ο Τρούμαν τον διώρισε πρόεδρο της Διευθύνσεως Οικονομικής Συνεργασίας (Economic Cooperation Administration ή ECA). Ο λόγος της επιλογής του ήταν η εμπειρία του στην ελεύθερη αγορά αλλά και το ότι ήταν πρώην στέλεχος του ΟSS και συνιδρυτής της CIA. Ο Τρούμαν αργότερα τον έχρισε Υπουργό Εμπορίου. Κατά την διάρκεια της προεδρίας του στην ECA συνεργάστηκε με τις μυστικές υπηρεσίες για την δημιουργία προγραμμάτων ψυχολογικών επιχειρήσεων. Και ενώ απεδέχθη την ανοικτή προπαγάνδα ως επιθετικό όπλο κατά της εξαπλώσεως του κομμουνισμού στην Δύσι, συνεχώς ησχολείτο με μυστικές επιχειρήσεις μέσω CIA. Το 1962 ενυμφεύθη την γραμματέα του Μπαρούχ Μπερνάρντ<!–[if !supportFootnotes]–>[4]<!–[endif]–>, την Ουγγροεβραία Άννα Ρόζενμπεργκ (το γένος Lederer)<!–[if !supportFootnotes]–>[5]<!–[endif]–>.

Βοηθοί του Χόφμαν στο γραφείο διοικήσεως της ECA ήταν ο ειδικός γραμματεύς Samuel D. Richards και ο σύνδεσμος με το κογκρέσο J. J. Wadsworth. Βοηθός διευθυντής ήταν ο William C. Foster ενώ Ειδικός Αντιπρόσωπος του Γραφείου Ευρώπης των ΗΠΑ ήταν ο W. Averell Harriman. Αντιπρόσωπος του οργανισμού στην Ευρώπη, έμπιστος του Χόφμαν και γραμματεύς-βοηθός του Averell Harriman, ήταν ένας άλλος Εβραίος, ο Milton Katz<!–[if !supportFootnotes]–>[6]<!–[endif]–>. Ο Katz μάλιστα, πριν μετακινηθή στο Ίδρυμα Φορντ, διεδέχθη για σύντομο χρονικό διάστημα τον Harriman. Δεύτερος υποδιευθυντής ήταν ο Richard M. Bissell, Jr.<!–[if !supportFootnotes]–>[7]<!–[endif]–> και γενικός επιθεωρητής ο Eric L. Kohler.

ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΦΟΡΝΤ

Η περιουσία του στιγματισμένου από τον σιωνισμό ως αμετανόητου αντισημίτη Χένρυ Φορντ είχε μπει στο στόχαστρο του παγκοσμίου εβραϊσμού. Ενεργοποιώντας τους αφανείς πανίσχυρους οικονομικούς μηχανισμούς των (το απόλυτο όπλο των Εβραίων), ανάγκασαν την ελεγχομένη πλήρως από αυτούς αμερικανική κυβέρνησι να υποχρεώση τον Χένρυ Φορντ να δημιουργήση το Μη-Κερδοσκοπικό Ίδρυμα Φορντ στο οποίο να μεταφέρη το μεγαλύτερο ποσοστό των μετοχών της αυτοκινητοβιομηχανίας (το 90% των μετοχών), αλλοιώς – ενεργοποιώντας τον αντιμονοπωλιακό νόμο – θα διέλυαν την βιομηχανία του.

Έτσι, ιδρύθηκε το 1936 το Ίδρυμα Φορντ από τον υιό του Χένρυ, τον Έντσελ με στόχο την διαχείρισι κεφαλαίων για επιστημονικούς, εκπαιδευτικούς και φιλανθρωπικούς σκοπούς προς όφελος δήθεν της κοινωνίας αλλά στην ουσία για τους σκοπούς του Σιωνισμού, καθιστώντας το Ίδρυμα όχημα αφανούς υποδουλώσεως των λαών στον εβραϊκό πολυπολιτισμό-καπιταλισμό. Να σημειωθή ότι η δημιουργία Ιδρυμάτων (όπως τα αντίστοιχα του Κάρνεγκι, του Πήμποντυ, το Σλέιτερ, του Ροκφέλλερ, κ.ά) γίνονται ώστε να μην φορολογούνται τα χρήματά των.

Κατά τα πρώτα του έτη το ίδρυμα φαινομενικώς εδιοικείτο υπό της οικογενείας και υπαλλήλων της. Μετά όμως τον θάνατο του Χένρυ το 1947, πρόεδρος έγινε ο εγγονός Χένρυ Φόρντ Β’ μεταφέροντας 70.000.000 δολ. της αυτοκινητοβιομηχανίας στο Ίδρυμα, καθιστώντας αυτό βαθύπλουτο. Ο Χένρυ Φορντ Β’ ωδηγήθη να “προτείνη” δημιουργία ομάδος εργασίας η οποία θα απεφάσιζε το μέλλον και τους στόχους του Ιδρύματος καθώς και την οικονομική διαχείρισι. Επικεφαλής της ομάδος με απόλυτη εξουσία ανέλαβε ο δικαστής Οράτιος Ρόουαν Γκάιδερ Τζούνιορ (Horace Rowan Gaither, Jr). Αυτός, κατά τον Β’ Π.Π. ήταν υποδιευθυντής του Εργαστηρίου Ακτινοβολίας του πολυτεχνείου ΜΙΤ, συνεργαζόμενος με το Μανχάταν Πρότζεκτ<!–[if !supportFootnotes]–>[8]<!–[endif]–> και το 1948 συμμετείχε στην ίδρυσι του Ιδρύματος-Δεξαμενής Σκέψεως ΡΑΝΤ<!–[if !supportFootnotes]–>[9]<!–[endif]–> όπου υπηρέτησε ως μέλος του Δ.Σ. έως το 1959. Ο Γκάιδερ ήταν μέλος της OSS (Office of Strategic Services, πρόδρομος της CIA) και της Επιτροπής Δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Το 1957 εκπόνησε για λογαριασμό του Σουηδοεβραίου<!–[if !supportFootnotes]–>[10]<!–[endif]–> προέδρου των ΗΠΑ Άιζενχάουερ, μελέτη για αντιμετώπισι πυρηνικής επιθέσεως.

Η πλήρης σύνδεσις του Ιδρύματος ΦΟΡΝΤ με την CIA έγινε με την τεχνητή έναρξι του ψυχρού πολέμου όταν ο σύμβουλος στην Μόσχα George F. Kennan έπεισε τον Τρούμαν για τον κίνδυνο του κομμουνισμού ως μεγαλύτερο από αυτόν των Ναζί. Ο Τρούμαν τότε διετήρησε αφανώς την πολεμική μηχανή των ΗΠΑ και μάλιστα πλήρως επιχειρησιακή. Διέταξε τον υφυπουργό πολέμου John J. McCloy να διατηρήση τις μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών προσαρμόζοντάς τες αφανώς σε καιρό ειρήνης. Έτσι εδημιούργησαν την CIA, το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας και το Διακλαδικό Επιτελείο Ενόπλων Δυνάμεων. Τότε εκπονήθηκε το σχέδιο Μάρσαλ για υποδούλωσι της Ευρώπης στις ΗΠΑ και εφηρμόσθη από τον Πωλ Χόφφμαν. Αιχμή του δόρατος του ψυχροπολεμικού υποχθονίου κλίματος των μυστικών υπηρεσιών ήταν το Ίδρυμα Φορντ.

Η Επιτροπή του Γκάιδερ τελικώς καθώρισε τον τρόπο λειτουργίας και διοικήσεως του Ιδρύματος καθώς και τους σκοπούς του. Περίληψις των αποφάσεων έγινε ευρέως γνωστή το 1950. Εν ολίγοις προσδιώρισε ότι οι σκοποί του Ιδρύματος είναι διεθνείς και περιλαμβάνουν ενισχύσεις και αδρές χρηματοδοτήσεις για “παγκόσμια ειρήνη”, “παγκόσμια δικαιοσύνη και ευταξία”, “ενίσχυση ελευθερίας και δημοκρατίας”, “βελτίωση της παγκοσμίου οικονομίας”, “ενίσχυσι οικονομικών ιδρυμάτων με στόχο τον εκδημοκρατισμό”, “ενίσχυση και ισχυροποίηση εκπαιδευτικών ιδρυμάτων για ισότητα και πολυπολιτισμό (κατ’ ευφημισμόν εμπλουτισμός της κουλτούρας)”, “ενίσχυση κοινωνιολογικών και ανθρωπολογικών μελετών για γνώσι των παραγόντων επηρεασμού των κοινωνιών”. Μπορούμε να πούμε ότι από αυτό το σημείο αρχίζει η εκδίκησις του σιωνισμού διότι το Ίδρυμα με την κολοσσιαία περιουσία του αντισιωνιστή Φορντ από τώρα κι έπειτα θα χρησιμοποιηθή ακριβώς για τους αντίθετους ιδεολογικούς σκοπούς του Φορντ, δηλαδή μέσω Φορντ εφαρμογή των σιωνιστικών αντιανθρώπινων πολιτικών. Ο σιωνισμός μπορούσε να επιτύχη τα πάντα με άλλα ελεγχόμενα Ιδρύματα. Έπρεπε όμως, για εκδίκησι, να χρησιμοποιήσουν τον εχθρό τους<!–[if !supportFootnotes]–>[11]<!–[endif]–>. Όμως παρατηρούμε ότι όλες οι παραπάνω εκφράσεις-θέσεις-σκοποί του Ιδρύματος, έχουν γίνει τελικά σήμερα “καραμέλα” -καθόλου συμπτωματικά- στο στόμα των πολιτικών και μάλιστα της μη-κομμουνιστικής Αριστεράς.

Η μελέτη ώριζε καθαρά ότι την απόλυτη διοίκησι ασκούν ο πρόεδρος και τα μέλη του Δ.Σ. Ακολούθως ο Γκάιδερ ανέλαβε το 1953 την διοίκησι του Ιδρύματος μεταφέροντάς το στην Νέα Υόρκη. Έτσι, τα μέλη της οικογενείας έχασαν κάθε επιρροή στο Ίδρυμα ενώ το 1976 εξεδιώχθη από μέλος της Διοικούσης Επιτροπής κι ο τελευταίος Φορντ.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ

Ο σαφής και ξεκάθαρος προσανατολισμός του Ιδρύματος Φόρντ ωρίσθη εξ αρχής να είναι η μέσω θεωρητικών και κοινωνικών επιστημών επιβολή των παγκοσμίων σχεδίων των ΗΠΑ στα φανερά, αλλά του σιωνισμού αφανώς. Αυτό το επέτυχαν με ροή αφθόνου χρήματος το οποίο λόγω εκδικήσεως προήρχετο από την οικονομική δράσι του δεδηλωμένου αντισιωνιστού Χένρυ Φόρντ του οποίου η αυτοκινητοβιομηχανία αποτελεί την “παχιά αγελάδα” του Ιδρύματος. Ήταν παγιωμένη και δημοσίως εκφρασθείσα άποψις του Rowan Gaither ότι οι Κοινωνικές γενικώς επιστήμες (κοινωνιολογία, ψυχολογία, ανθρωπολογία, πολιτικές επιστήμες, οικονομία και τα παρακλάδια τους) θα ήσαν στο μέλλον καθοριστικής σημασίας κυρίως για τις εφαρμογές της παγκοσμιοποιημένης τεχνολογίας όπως π.χ. του Ίντερνετ. Κυρίως αυτές οι απόψεις του ανδρός εξετιμήθησαν δεόντως υπό των Αφανών και τον προσέλαβαν. Το Ίδρυμα Φορντ λοιπόν διεδραμάτισε στον Δυτικό κυρίως κόσμο τον πλέον καθοριστικό ρόλο στην χρηματοδότησι και ανάπτυξι αυτών των επιστημών μέσω μεγάλου δικτύου αργυρώνητων μη-κομμουνιστών “διανοουμένων-αριστερών” κυρίως στους χώρους παιδείας, με αδρές χρηματοδοτήσεις αρχικώς στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Κοινωνιολογίας του Εβραίου φίλου του Σέπαρντ Στόουν, του Raymon Aron και του Εβραίου Bertrand de Jouvenel.

Ταυτοχρόνως, εχρηματοδοτήθη μία άνευ προηγουμένου εκστρατεία διαδόσεως της αγγλικής γλώσσης παγκοσμίως. Στην Ιαπωνία επί παραδείγματι, το Ίδρυμα Φορντ εχρηματοδότησε κυβερνητικά προγράμματα προωθήσεως της αγγλικής γλώσσας και αμερικανικής κουλτούρας. Το ίδιο και στην Ευρώπη. Στην Αφρική, όπου οι συμπάθειες έκλιναν προς Ρωσσία, η πολιτική αυτή προωθήθηκε κυρίως υπό την κάλυψι του ανθρωπιστικού μανδύα με διάφορα προγράμματα όπως ακόμη και τον εθελοντισμό των πολυδιαφημισμένων Peace Corps<!–[if !supportFootnotes]! [endif], μίας ανθρωπιστικής οργανώσεως εθελοντών-άμισθων πρέσβεων της υποκουλτούρας των ΗΠΑ, όπου οι νέοι αμερικανοί επείθοντο μέσω βομβαρδισμού διαφημίσεων να θεωρούν τίτλο τιμής το να σκάβουν βόθρους για την υγιεινή των ιθαγενών και γενικώς να τους υπηρετούν (κατ’ ευφημισμόν “βοηθούν”) εμφυτεύοντας τον δικό τους τρόπο ζωής με τα δικά τους γεωργοκτηνοτροφικά μέσα στους ανυποψίαστους ιθαγενείς. Έτσι μπήκαν τα μεταλλαγμένα στον τρίτο κόσμο, ενώ ο Σέπαρντ Στόουν ανέλαβε να πείθη επενδυτές για δημιουργία παρομοίων ιδρυμάτων στην Ασία και κυρίως Ινδίες. Το 1958-59 το Ίδρυμα Φορντ εχρηματοδότησε με πολλά εκατομμύρια δολάρια την Οξφόρδη και το St Antony’s College της Οξφόρδης το οποίο ειδικεύετο στις λεγόμενες Ανθρωπιστικές Επιστήμες, όπως και το Churchill College του Cambridge. Επίσης εχρηματοδοτήθη το Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών ECNR και ο Δανός πυρηνικός επιστήμων Niels Bohr με σκοπό, μέσω CIA, να “προσκληθούν” από αυτόν Πολωνοί, Σοβιετικοί, ακόμη και Κινέζοι πυρηνικοί επιστήμονες για “επιστημονικό διάλογο”, στην ουσία όμως για να προσληφθούν. Στην δε Γαλλία, το Maison des sciences de l’homme του Εβραίου Γκαστόν Μπέργκερ έλαβε το 1959 1.000.000 δολ. προς δημιουργίαν Κέντρου Κοινωνιολογικών Ερευνών.

Στα πλαίσια αυτά και προς εξυπηρέτησι της ανωτερότητος των ημετέρων, το Ίδρυμα Φορντ έδωσε 20.000.000 δολ. στον Εβραίο φερόμενο ως φιλόσοφο Μόρτιμερ Άντλερ, ώστε να ολοκληρώση διετή μελέτη περί “σημασίας της φιλοσοφίας” η οποία δεν είναι παρά επιστημονικό φιάσκο και αρλουμπολογία πρώτου μεγέθους. Ο Άντλερ ήταν στενός φίλος του Robert Hutchins με τον οποίον συνεργάστηκαν στην Μπριτάννικα και ήσαν συνεκδόται από του 1961 της ετησίας επετηρίδος The Great Ideas Today. Με τον άλλον Εβραίο “φιλόσοφο” Max Weismann, ίδρυσε το Κέντρο Μελέτης των Μεγάλων Ιδεών… για το καλό της κοινωνίας!!!

Το κοινωνιολογικό ίδρυμα Center for Advanced Study in the Behavioral Sciences στο πανεπιστήμιο Stanford, ήταν έργο του Ιδρύματος Φορντ με σκοπό την εξυπηρέτησι των κοινωνιολογικών ερευνών προς όφελος της νεοταξικής κεφαλαιοκρατικής σιωνιστικής υποκουλτούρας. Ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος τα έτη 1953-1971, ωρίσθη ο πρόεδρος του ραδιοτηλεοπτικού δικτύου CBS, ψυχολόγος Frank Stanton. Μέλος του Δ.Σ. έγινε ο “προοδευτικός” John Reed, ο οποίος ήταν στα συμβούλια της Philip Morris και της Rand Corp. Μέλος του Δ.Σ. έγινε και η πρώην πρόεδρος του πανεπιστημίου του Σικάγο, Hanna Holborn Gray. Συνεργάτης του Κέντρου ήταν και ο Δαυίδ Χάμπουργκ, πρόεδρος της εταιρείας Carnegie της Νέας Υόρκης.

Ο δε Ραλφ Ντάρεντορφ ήταν κοινωνιολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Αμβούργου (1958-60), στο Κολούμπια (1960), στο πανεπιστήμιο Τιβίγγης (1960-64), Γ.Γ. ΥΠ.ΕΞ. Γερμανίας (1969-70) και ετέλεσε διευθυντής του Ευρωπαϊκού τμήματος του ιδρύματος Φορντ. Λαβών οικονομικές ενισχύσεις από το Ίδρυμα Φορντ, ωνόμασε το ανθρώπινο κοινωνιολογικό του πρότυπο χόμο σοσιολότζικους (homo sociologicous) δηλ. άνθρωπος διαμορφωμένος από τον σοσιαλισμό, όπου κάθε ξεχωριστό γνώρισμα φυλής, κουλτούρας και καταγωγής εξαφανίζεται. Όλοι οι σημερινοί “προοδευτικοί”, οι οποίοι αναμασούν την σοσιαλιστική ανωτερότητα, την απατρία, την ισοπέδωσι των εθνών, την αθρησκεία, το ότι όλη η γη είναι ένα χωριό, κλπ., δεν είναι τίποτε άλλο από άμισθα άλογα ανόητα παπαγαλάκια της παγκοσμιοποιήσεως μέσω του δρομολογίου Σιωνισμός CIAΊδρυμα Φορντ Ντάρεντορφ.

Ο Ντόναντ Ντέιβιντ, ως διευθυντής του Ιδρύματος Φορντ, και με 2.000.000 δολ. για την προπαγάνδα του από το Ίδρυμα αυτό εισήγαγε τον όρο συμπεριφορισμός (behavioralism) ως μέσον ελέγχου των μαζών – αρχικώς στο Business School του Χάρβαρντ, όπου συμπεριφορισμός=πολιτική ορθότης. Την εκάστοτε όμως πολιτική ορθότητα δεν την καθορίζουν οι κοινωνίες βάσει των ηθών τους, αλλά τα διευθυντήρια του σιωνισμού με εκτελεστικά όργανα τα παρακλάδια τους, όπως ΟΗΕ, Βρυξέλλες, ενώ στην Ελλάδα Πάντειο Πανεπιστήμιο, κλπ. κλπ.

ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΦΟΡΝΤ “ΒΙΤΡΙΝΑ” ΤΗΣ CIA

Από το 1950 όμως έως το 1953 που ανέλαβε ο Γκάιδερ, Πρόεδρος του Ιδρύματος διωρίσθη ο Πωλ Χόφφμαν της ECA. Ο Χόφφμαν διηύθυνε το Ίδρυμα από την οικία του στην Καλιφόρνια αφήνοντας στο γραφείο της Νέας Υόρκης υπεύθυνο τον Bernard Gladieux<!–[if !supportFootnotes]–>[13]<!–[endif]–>. Στο γραφείο Νέας Υόρκης από το 1952 ο John Howard ήταν ο επίσημος κι απαραίτητος σύνδεσμος του Ιδρύματος με την CIA. Αυτός είχε υπηρετήσει επί σειρά ετών στο Υπουργείο Εξωτερικών και ήταν βοηθός του Άτσεσον, της ομάδος δηλαδή η οποία είχε εκπονήσει την μελέτη ιδρύσεως της ECA. Βασικό καθήκον του Howard ήταν η επιλογή και τελική απόφασις χρηματοδοτήσεων ανθρώπων και εργασιών του εξωτερικού, πάντα εν συνεννοήσει με την CIA, προς ευόδωσι των στρατηγικών στόχων του Ιδρύματος Φορντ ή καλύτερα της πολιτικής του σιωνισμού μέσω της CIA και του φιλανθρωπικού προσωπείου της, του Ιδρύματος Φορντ. Ο Χόφμαν έφερε από την ECA βοηθούς και εμπίστους του στο Ίδρυμα Φορντ όπως τον Μίλτον Κατζ,

Τον Μάρτιο του 1952 ο Μίλτον Κατζ, υπέβαλε έκθεσι τονίζοντας την σημασία της Ευρώπης για την Αμερικανική σχεδίασι. Σύμφωνα με την έκθεσι Κατζ, η Ευρώπη θα είναι χρήσιμη μόνο σαν μέλος του ΝΑΤΟ. Αυτό επέβαλε απεξάρτησι των εργατικών συνδικάτων της Γαλλίας-Ιταλίας από κομμουνιστάς. Κατόπιν αυτού, το Ίδρυμα, με εντολές CIA, είχε οργανώσει και χρηματοδοτήσει μυστικά επιφανείς Ιταλούς βιομηχάνους, ώστε να δημιουργήσουν με μυστική βοήθεια πρακτόρων ραδιοφωνικά προπαγανδιστικά αντικομμουνιστικά προγράμματα. Σε Ιταλία και Γαλλία η ECA χρηματοδότησε και ωργάνωσε μυστικά, αντικομμουνιστικά, εργατικά συνδικάτα που απεσχίσθησαν από τις μεγάλες ομοσπονδίες τις ελεγχόμενες από κομμουνιστές. Ο Κατζ παραθέτει πλήθος έργων του Ιδρύματος με σκοπό την δημιουργία κάτι σαν Επιτροπής Οικονομικής Αναπτύξεως για την Ευρώπη μέσω ελεγχομένων εξαρτημένων ενταγμένων πολιτικών όπως: Jean Monnet,(**βιογραφικά στοιχεία του οποίου παρατίθεται μετά τον επίλογο), Oliver Franks, Hugh Gaitskell, Geoffrey Crowther, Robert Marjolin, Dirk Stikker και Dag Hammarskjöld. Τα σιωνιστικά χρήματα είχαν βρει αποδέκτες στην “προοδευτική” παράταξι.

Το Συμβούλιο Ψυχολογικής Στρατηγικής ή PSB ιδρύθη από τον Τρούμαν το 1951 ως συντονιστικό όργανο μυστικών και παραστρατιωτικών ψυχολογικών επιχειρήσεων. Κεντρικός του κορμός ήταν η ECA και το Ίδρυμα Φορντ με σκοπό δημιουργίας, εν συνεργασία με την CIA, μαύρης προπαγάνδας (δημιουργία συκοφαντιών). Η μαύρη προπαγάνδα αφωρούσε δημιουργία λοιδωριών και ψευδών πληροφοριών όπου οι άτεγκτοι και σωστοί πολιτικοί, αντίθετοι της γραμμής της CIA, εσυκοφαντούντο και εκηλιδώνοντο μέσω πληρωμένων δημοσιογράφων και ΜΜΕ, βάζοντάς τους στο στόμα ή κατηγορώντας τους για λόγια που ποτέ δεν είπαν ή για πράξεις που ποτέ δεν έκαναν. Έτσι εξουδετέρωναν όποιον αντιστέκετο στα σχέδια των.

Οι δραστηριότητες του Ιδρύματος Φορντ σήμερα ακολουθούν την προδιαγεγραμμένη, από την δεκαετία του 1950, πορεία, χρηματοδοτώντας αδρά παγκόσμιες κινήσεις που προάγουν ή καλύτερα επιβάλλουν τον πολυπολιτισμό, τον αμερικανικό τρόπο ζωής, τις περίεργες ισότητες και περίεργα ανθρώπινα δικαιώματα, την εφεύρεσι κι εκμετάλλευσι μειονοτήτων, υποδούλωσι στο εβραϊκό κεφάλαιο, κλπ., κλπ. Επίσης το Ίδρυμα αποτελούσε κι αποτελεί βιτρίνα οικονομικών και άλλων δράσεων της CIA – ιδίως μέσω εξαγοράς αποκλειστικώς αριστερών μη-καθαρά κομμουνιστικών, εντύπων, ΜΜΕ, επιστημονικών ιδρυμάτων, μελετών, καθηγητών, πολιτικών, κλπ. Μεταξύ διευθυντών CIA και διευθυντών του Ιδρύματος υπήρχαν εξ αρχής στενοί δεσμοί.

Το 1953 το Ίδρυμα Φορντ εδημιούργησε το Ίδρυμα FUND FOR THE REPUBLIC<!–[if !supportFootnotes]–>[14]<!–[endif]–> με 15.000.000 δολ., με διευθυντή τον Πωλ Χόφφμαν, πρώην διευθυντού του Ιδρύματος Φορντ (1950-53) και του Οργανισμού ΕCA. Στο νέο ίδρυμα, ως διευθυντικό στέλεχος προσέλαβε και τον γνωστό σιωνιστή Goldberg Arthur. Προσελήφθη από το Ίδρυμα τότε ο Έρλ Μπράουντερ, αρχηγός του Κ.Κ. ΗΠΑ για να εκπονήση μελέτη “περί επιρροής του κομμουνισμού στις σημερινές ΗΠΑ”. Το ίδιο ίδρυμα πλήρωσε 215.000 δολ. το 1968 για να προωθήση στις ΗΠΑ “καλύτερη άποψι για την Κούβα”. Το ίδρυμα εκάλυπτε τα έξοδα όποιων ερευνητών είχαν πρόσκλησι του Κάστρο για έρευνες στην Κούβα.

Ἀντιπροσωπευτικὸ εἰκονίδιο μέλους

ΦΟΥΡΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ:ΠΟΙΟ ΚΑΙ ΔΙΑΤΙ ΠΡΟΕΚΑΛΕΣΑΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣ

Δημοσίευσηἀπό ΦΟΥΡΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ » Τετ 15/10/2008 00:52

ΤΟ ΔΕΥΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΟΣ « ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ»:

Το Ίδρυμα Φορντ εδημιούργησε το 1950 ένα νέο Ίδρυμα με το άκομψο όνομα Free Russia Fund υπό τον Κένναν με αρχικό κεφάλαιο 200.000 δολ. Το Free Russia Fund τον Ιούλιο του 1951 εχρηματοδότησε το ιδρυθέν το 1948 Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Δ. Βερολίνου με 1.400.000 δολ. και ακολούθως (1951) μετωνομάσθη για λόγους “κομψότητος” σε Ίδρυμα Ανατολικής Ευρώπης, με αρχικό κεφάλαιο 3.800.000 δολ. Το Ίδρυμα Ανατολικής Ευρώπης ωργάνωνε σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες την φυγή κι ακολούθως οικονομική αποκατάστασι ατόμων από το ανατολικό μπλοκ μέχρι την διάλυσί του το 1956 αλλά και πολλές μυστικές επιχειρήσεις εκτροπής και ματαιώσεως σοβιετικών σχεδίων (όπως την φυγή στην Δύσι όλης της φιλαρμονικής της Βουδαπέστης!). Ο Κένναν προσέλαβε ως διευθυντή τον Εβραίο George Fischer<!–[if !supportFootnotes]–>[15]<!–[endif]–> και την μητέρα του Bertha Makoosha οι οποίοι είχαν φήμη ειδικών περί σοβιετικών μεταναστών – αλλά Εβραίων στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Μάλιστα ο υιός είχε σπουδάσει στο Χάρβαρντ περί σοβιετικών. Εχρηματοδότησαν με μυστικό τρόπο μέσω CIA με εκατοντάδες χιλιάδες δολ. το φιλοτσαρικό Ίδρυμα Τολστόι για περίθαλψι προσφύγων. Επίσης εδημιούργησαν και εχρηματοδότησαν αδρά τον εκδοτικό οίκο Τσέχωφ, ο οποίος εξέδωσε πληθώρα ρωσσικών βιβλίων-εντύπων, τα οποία το σοβιετικό καθεστώς εθεωρούσε αντικαθεστωτικά.

Το ίδρυμα προώθησε και εχρηματοδότησε μέσω Χόφμαν με την βοήθεια των μελών του Δ.Σ. του (Γκάιδερ, Μίλτον Κατζ και Robert Maynard Hutchins<!–[if !supportFootnotes]–>[16]<!–[endif]–>) όλα τα ευρωπαϊκά ειρηνιστικά προγράμματα και κινήματα. Το 1952 το Ίδρυμα ενισχύθηκε με τον Richard M. Bissell Jr., ο οποίος καθώρισε τον τρόπο λειτουργίας των ευρωπαίων μη-κομμουνιστών αριστερών και ιδίως των ειρηνιστικών κινημάτων, εκπαιδευτικών φιλοσιωνιστικών κινημάτων και των κινημάτων αφοπλισμού. Αυτά απερρόφησαν παγκοσμίως μόνο το 1952 για δωροδοκίες και χρηματοδοτήσεις μη-κομμουνιστών αριστερών, 13.800.000 δολ. Τον επόμενο χρόνο ο Χόφμαν έφερε στο Δ.Σ. τον ΜακΚλόυ<!–[if !supportFootnotes]–>[17]<!–[endif]–> ο οποίος ήταν πλέον πρόεδρος της Διεθνούς Τραπέζης Ανασυγκροτήσεως και Αναπτύξεως που αργότερα ωνομάσθη Παγκόσμιος Τράπεζα. Ο ΜακΚλόυ έφερε τότε στο προσκήνιο των εξελίξεων του Ιδρύματος Φορντ τον φίλο και βοηθό του, ήδη προετοιμασμένο από τον σιωνισμό, Σέπαρντ Στόουν. Ο Σέπαρντ Στόουν είχε ήδη ενδιαφέρουσα πορεία ως δημοσιογράφος-ειδικός επί θεμάτων Ευρώπης στην οποία εταξείδευσε πολλάκις, παίρνοντας συνεντεύξεις από διαφόρους επιφανείς πολιτικούς, όπως υπουργούς της Αυστρίας και Γερμανίας, και τον πρωθυπουργό της Τσεχοσλοβακίας. Μετά τον Β’ Π.Π. ήτο διευθυντής του Γραφείου Δημοσίων Σχέσεων της Ανωτάτης Συμμαχικής Διοικήσεως Γερμανίας με στόχο την “δημοκρατική αναδόμησι” της Δυτικής Γερμανίας. Κύριος όμως στόχος του ήταν η προώθησις της υποκουλτούρας των ΗΠΑ στην Ευρώπη – κυρίως μέσω δικτύου ευρωπαίων “προοδευτικών” αλλά και “προοδευτικών” οργανισμών οι οποίοι, με πολύ χρήμα, έπρεπε να “διδάξουν” τους Ευρωπαίους τα αναντίλεκτα μηνύματα του Χόλλυγουντ και την ανωτερότητα της μουσικής τζαζ. Ερχόμενος στο Ίδρυμα Φορντ αποκτούσε τα απόλυτα οικονομικά μέσα για βελτίωσι αυτών των δικτύων μέσω του Συμβουλίου Πολιτιστικής Ελευθερίας (Congress for Cultural Freedom). Αυτό το Συμβούλιο είχε αναλάβει την εργολαβία επιβολής του αμερικανικού τρόπου ζωής στην Ευρώπη και καταξιώσεως στην συνείδησι των Ευρωπαίων της αμερικανικής “κουλτούρας” ως ζώσης και ακμάζουσας μέσω πληρωμένων ΜΜΕ. Η χρηματοδότησις του Συμβουλίου εγένετο από την CIA<!–[if !supportFootnotes]–>[18]<!–[endif]–>. Εκτός των άλλων, εχρηματοδότησε γι’ αυτούς τους σκοπούς, αδρά, μέσω Ιδρύματος Φορντ, εκτός από Γερμανικά πανεπιστήμια του Βερολίνου και της Χαϊδελβέργης, τα Βρεταννικά Καίμπριτζ και Όξφορντ. Από το 1951 έως το 1960, το Ίδρυμα Φορντ είχε χρηματοδοτήσει διάφορα πανεπιστήμια για την προπαγάνδα του, με 32.600.000 δολ. και για εκπαίδευσι σε διοίκησι επιχειρήσεων 75.000.000 δολ., οπότε σε όλες τις επιχειρήσεις της Ευρώπης είχαν προωθήσει δικούς τους ανθρώπους. Όμως και σε νοσοκομεία-φαρμακευτικές έρευνες έδωσαν 300.000.000 δολ. με γνωστά αποτελέσματα στα συστήματα Υγείας σήμερα. Επίσης οργάνωσε την προεκλογική εκστρατεία του Άιζενχάουερ, προωθώντας τον τελικώς στην εξουσία.

Ακολούθως, η παρέα του Ιδρύματος ενεργώντας αντισταθμιστικά στον μακαρθισμό, εδημιούργησε πλήθος εξαρτήσεων και ελέγχους σε μη-κομμουνιστές αριστερούς Ευρωπαίους διανοουμένους και σχετικούς κύκλους, ώστε να παρουσιάζουν διεθνώς ευμενώς το φιλελεύθερο δημοκρατικό πρόσωπο των ΗΠΑ. Ο ΜακΚλόυ είχε αναφέρει ότι η προσπάθεια αυτή ήταν δυσκολώτερη από την δημιουργία μίας Ενωμένης Ευρώπης.

Τότε εξεφράσθη φανερά πλέον ότι η Ε.Ε. θα ήταν στρατηγικής σημασίας μόνο αν διέθετε ισχυρούς θεσμούς και το Ίδρυμα Φορντ θα “χορηγούσε με χρήσιμο τρόπο πόρους για την δημιουργία αυτών των θεσμών αφοσιωμένων στην μελέτη των προβλημάτων που επηρρεάζουν την Ε.Ε.”. Αυτό το έργο το ωνόμασαν Program for Peace Conditions και την ηγεσία και εφαρμογή του ανέλαβαν οι ΜακΚλόυ και Σέπαρντ. Βασικό τους στόχο έθεσαν την εκπόνησι μεθόδου προσλήψεως-στρατολογήσεως των σοσιαλιστών ηγετών-διανοουμένων-πολιτικών της Ευρώπης με δόλωμα την “παγκόσμιο ειρήνη”. Όταν η κίνησις θα επετύγχανε, το κύκλωμα των ελεγχομένων σοσιαλιστών Ευρώπης θα ετίθετο υπό τον έλεγχο του Council on Foreign Relations (CFR), όπως κι έγινε.

Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ

Η Επιτροπή αυτή, γνωστή ως American Committee for a United Europe (ACUE), εδημιουργήθη το 1949 ως “εμπόδιο στην εξάπλωσι του κομμουνισμού” αλλά στην ουσία ήταν μία οργάνωσις-“βιτρίνα” της OSS με πρόεδρο τον ιδρυτή του OSS, Ουίλιαν Ντόνοβαν κι αντιπρόεδρο τον μετέπειτα αρχηγό της CIA Άλλεν Ντάλλας. Αφανής κύριος στόχος τους ήταν η ποδηγεσία της Ευρώπης μέσω της ενώσεώς της ως ΕΟΚ. Ευρωπαίοι, προπαγανδιασταί μίας Ενωμένης Ευρώπης, είχαν προσληφθή και χρηματοδοτηθή από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Ο δημοσιογράφος Ambrose Evans-Pritchard στην εφημερίδα The Telegraph, την 19η Σεπτεμβρίου 2000, παραθέτει τις σχετικές αποδείξεις με αποχαρακτηρισμένα πρώην απόρρητα έγγραφα των μυστικών υπηρεσιών. Όλη η προπαγανδιστική εκστρατεία σε όλες τις χώρες για την αξία και πλεονέκτημα μίας Ε.Ε. αποτελεί εργασία των Αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Μάλιστα παρατίθεται έγγραφο υπογεγραμμένο την 26η Ιουλίου 1950 από τον πρόεδρο της Επιτροπής Δημιουργίας της Ε.Ε., θρυλικό στρατηγό Γουίλιαμ Ντόνοβαν, δημιουργού και αρχηγού της OSS, ο οποίος δίνει οδηγίες προς δημιουργία εκστρατείας με σκοπό την θεσμοθέτησι πλήρως λειτουργικού Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Αντιπρόεδρος της Επιτροπής ετοποθετήθη ο Άλλεν Ντάλλας μετέπειτα αρχηγός της CIA και στέλεχος ο Γουώλτερ Μπεντέλ Σμιθ πρώτος αρχηγός της CIA. Τα υπόλοιπα στελέχη της επιτροπής ήσαν στελέχη της OSS και αρκετοί αργότερα ενετάγησαν στην CIA. Τα ντοκουμέντα αποδεικνύουν την χρηματοδότησι του κινήματος των ευρωπαϊστών στην Ευρώπη από την Επιτροπή. Μάλιστα το 1958 η Επιτροπή εχρηματοδότησε τα ταμεία της τότε ΕΟΚ με το 53,5% του συνολικού προϋπολογισμού της. Η δε οργάνωσις Εκστρατεία Ευρωπαϊκής Νεολαίας εχρηματοδοτήθη και ελέγχετο εξ ολοκλήρου από την Ουάσινγκτον. Η χρηματοδότησις της Επιτροπής προήλθε κυρίως από το Ίδρυμα Φορντ αλλά και από το ίδρυμα Ροκφέλλερ καθώς και ομίλους εταιρειών. Στα πρώην απόρρητα έγγραφα αναφέρεται ως πληρωμένος από την Επιτροπή σε ειδικό λογαριασμό με μηνιαίες καταθέσεις, ο Βέλγος υπεύθυνος Βαρώνος Boel. Οι Ευρωπαίοι ηγέται του κινήματος της ΕΟΚ, ο “Γάλλος” Robert Schuman, ο γεννηθείς εις Πολωνία Ιωσήφ Retinger, ο πρωθυπουργός του Βελγίου Paul-Henri Spaak, αναφέρονται ως προσληφθέντες από την CIA. Υπάρχει μάλιστα υπηρεσιακό σημείωμα της 11ης Ιουνίου 1965 με το οποίο το Υπουργείο Εξωτερικών διατάζει τον προσληφθέντα από την CIA αντιπρόεδρο της ΕΟΚ, τον Robert Marjolin, να επιδιώξη με κάθε μυστικότητα και αδιαφάνεια την νομισματική ένωσι. Του προτείνεται να αποφύγη κάθε συζήτησι περί αυτού έως ότου “η αποδοχή αυτής της προτάσεως θα είναι μονόδρομος”<!–[if !supportFootnotes]–>[19]<!–[endif]–>.

Ο Πωλ Χόφμαν (*βιογραφικό παρατίθεται μετά τον επίλογο), μετά το 1953 έγινε πρόεδρος της επιτροπής. Αυτός έφερε τον Μάρτιο του 1954 ως μέλη Δ.Σ. την κυρία Άλμπερτ Λάσκερ, σύζυγο Εβραίου βαθύπλουτου επιχειρηματία εξ οικογενείας Εβραίων τραπεζικών<!–[if !supportFootnotes]–>[20]<!–[endif]–>, την σύζυγο του Τζων ΜακΚλόυ<!–[if !supportFootnotes]–>[21]<!–[endif]–> και τον Ernest A. Gross<!–[if !supportFootnotes]–>[22]<!–[endif]–> (Τάιμς Νέας Υόρκης, 28 Μαρτίου 1954, σελ. 21, άρθρο με τίτλο Σχέδιο για Ενωμένη Ευρώπη). Την 5η Μαΐου 1951, ο Χανς Σπέιερ<!–[if !supportFootnotes]–>[23]<!–[endif]–> της ΡΑΝΤ πληροφόρησε τον Γκάιδερ ότι το ΥΠ.ΕΞ. και το ΥΠ.ΕΣ. της Δ. Γερμανίας επιθυμούσαν να αναλύσουν κάποιον μυστικό τρόπο χρηματοδοτήσεως φιλοευρωπαϊκών οργανισμών στην Δυτική Γερμανία ώστε να φαίνονται ανεξάρτητοι και όχι ελεγχόμενοι από Ουάσιγκτον. Σαν αποτέλεσμα των ενεργειών του Ιδρύματος ο Σέπαρντ Στόουν ανέφερε το 1954 κατόπιν ταξιδιού στην Ευρώπη, ότι το Ίδρυμα χαίρει εκτιμήσεως από το Εργατικό κόμμα Αγγλίας, το SPD Γερμανίας και μη-κομμουνιστές αριστερούς διανοουμένους στην Ευρώπη και μάλιστα στην Γαλλία. Κατόπιν αυτού ο Στόουν ανέλαβε υπεύθυνος του προγράμματος ΕΟΚ με κεφάλαιο 5.000.000 δολ. Αρχικώς, ώστε με χρήματα να τονώση τον φιλοευρωπαϊσμό (και αμερικανοδουλεία άρα εβραιοδουλεία) των Ευρωπαίων αριστερών. Με τέτοιους τρόπους ο σιωνισμός, μέσω CIA, εχρησιμοποίησε ως φιλανθρωπικό προσωπείον το Ίδρυμα Φορντ για αναίμακτη κατάληψι της Ευρώπης.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΦΟΡΝΤ ΕΝ ΗΠΑ

Την 13η Ιανουαρίου 1968 η ΝΑΤΙΟΝΑΛ ΓΚΑΡΝΤΙΑΝ έγραψε ότι το Ίδρυμα Φορντ διαδραματίζει ρόλο-κλειδί στην επιρροή και χρηματοδότησι κάθε κινήματος ισότητος και δικαιωμάτων διαφόρων “μειονοτήτων” όπως το Συμβούλιο Φυλετικής Ισότητος, ΝΑΑCP (ένωσις δικαιωμάτων των μαύρων ιδρυθείσα όμως και διοικουμένη υπό Εβραίων!!!), κλπ. Πολλά εκατομμύρια δολάρια ξοδεύτηκαν και ξοδεύονται για το πρόγραμμα εξουδετερώσεως των Λευκών κυρίως στις ΗΠΑ, αλλά και παγκοσμίως, μέσω υποδαυλίσεως φυλετικών μισών μεταξύ μαύρων και λατινοαμερικανών και άλλων περιέργων “μειονοτήτων” όπως ομοσεξουαλικών, κλπ. Όταν το ίδρυμα, ακολουθώντας το πρόγραμμα Ρόθτσιλντ περί δημιουργίας διαρκούς εμφυλιοπολεμικού κλίματος στις ΗΠΑ το 1865 μέσω των Ιδρυμάτων Σλέιτερ και Πήμποντυ, εχρηματοδότησε την εξτρεμιστική ομάδα ισπανοφώνων Λα Ράτσα (1968), ο ισπανόφωνος βουλευτής Χένρυ Γκονζάλεζ είχε δηλώσει ότι η οργάνωσις προβάλλει “τυφλό ηλίθιο μίσος”. Υπάρχουν επώνυμες καταγγελίες χρηματοδοτήσεως στις ΗΠΑ μέσω του ιδρύματος εξτρεμιστικών ομάδων με δράσι σε ανατινάξεις, εμπρησμούς, απαγωγές, υποδαύλισι εκτρόπων, κλπ. Όμως ουδείς ποτέ ετόλμησε να τις διερευνήση. Εμφυλιοπολεμικό κλίμα, εξ απαλών ονύχων, διατηρούν και στην Ελλάδα μέσω τηλεοπτικών κυρίως εκπομπών σε κρατικούς κυρίως διαύλους, όπου με προκλητικό αναίσχυντο τρόπο προπαγανδίζεται και φέρεται άκρως μεροληπτικώς δικαιωμένη για τις επιλογές της η πλευρά των ηττημένων κατά τον Εμφύλιο.

Στις ΗΠΑ ο Μπεχτέλ (της ομωνύμου πολυεθνικής κατασκευαστικής ακόμη και του Αττικού Μετρό), ο Άμπρααμς της Στάνταρντ Όιλ, ο Τόμας και ο Αλλαίρντ ήσαν διευθυνταί ή μέλη του Δ.Σ. του Ιδρύματος. Ο Τόμας ήταν και διευθυντής του ιδρύματος Γουίτνυ, πρέσβυς στην Αγγλία το 1956-61, εκδότης της Νεοϋρκέζικης Τρίμπιουν και νυμφευμένος με την Μπέτσυ Ρούσβελτ (πρώην σύζυγος του υιού του Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ, του Τζέιμς). Επίσης ο Χάρολντ Χάουι εχρημάτισε διευθυντής του Ιδρύματος Φορντ και του Ιδρύματος Γουίτνυ και ο Βέρνον Τζόρνταν του Ιδρύματος Φορντ και Ιδρύματος Ροκφέλλερ…

Άλλοι διευθυντές και μέλη Δ.Σ. του Ιδρύματος Φορντ ήταν οι, Χάρριετ Ραμπ πρώην κοσμήτωρ νομικής του Κολούμπια, διευθύντρια του νομικού τμήματος του NAAPC της οποίας ο σύζυγος Μπρους ήταν δικηγόρος και οργανωτής του ιδρύματος Lehrman. Ο πατέρας του ήταν υπουργός προεδρίας επί Άιζενχάουερ, πρέσβυς στην Ιταλία και πρέσβυς στην Ουνέσκο. Συνεργάτες της δικηγορικής φίρμας των Ραμπ είναι οι: Ντόνοβαν πρώην πρέσβυς στην Ταϊλάνδη και πρόεδρος της εκστρατείας του Κάρτερ, η Ρίτα Χάουσερ, πρόεδρος της Δεξαμενής Σκέψεως Μπρούκινγκ, και ο Άντερσον, πρώην υπουργός ναυτικών και οικονομικών. Η Φίρμα διαχειρίζεται τις περιουσίες βαθύπλουτων Εβραίων και διοικεί τα τρία ιδρύματα των Βάρμπουργκ. Πρόεδρος ήταν και ο Άλεξ Χέαρντ, του υπουργείου πολέμου το 1939-1943, σύμβουλος του προέδρου το 1970 και συντάκτης του ΤΑΪΜ, ο Χέντλευ Ντόνοβαν, αρχισυντάκτης του ΤΑΪΜ, διευθυντής της ΤΡΙΜΕΡΟΥΣ, ο Βάλτερ Χάας, πρόεδρος της Λεβί-Στράους, της Τραπέζης Αμερικής, του νομικού τμήματος του ΝΑΑPC, της Αμερικανοεβραϊκής επιτροπής και της παγκοσμίου Αλλιάνς Ισραελίτ Ουνιβερσάλ, ο Ντόναλντ Πέρκινς της JP MORGAN, ο Ίρβινγκ Σαπίρο, ευνοούμενος των Ρόθτσιλντ, πρώην πρόεδρος των DuPont, Citicorp, Citibank, IBM, Μονσάντο και του αμερικανορωσσικού εμπορικού επιμελητηρίου, ο Γκλεν Βατ, της Τριμερούς και του Ιδρύματος Άσπεν, ο PAUL ALLAIRΕ ο οποίος ήταν ανώτατο στέλεχος της ΧΕRΟΧ κατηγορηθείς για ατασθαλίες, εν συνεχεία της LUCENT την οποία χαντάκωσε και κατόπιν, ως ανταμοιβή καλών υπηρεσιών, προεσλήφθη στο Council on Foreign Relations (CFR), έγινε πρόεδρος του Ιδρύματος Φορντ, του οποίου η σημερινή πρόεδρος KATHRIN FULTON ήταν πρόεδρος της WWF. Επίσης, ο J. Irwin Miller, πρόεδρος της Cummins Engine Company, ο δικηγόρος James R. Ellis, ο James F. Brownlee, συνεταίρος της J.H. Whitney & Co. πρόεδρος Δ.Σ. της Minute Maid Corporation, ο John Cowles, πρόεδρος της Minneapolis Star και Tribune Company, ο William H. Donaldson, διευθυντής της Philip Morris, ο Andrew F. Brimmer πρόεδρος της Federal Reserve Board και υφυπουργός οικονομικών, ο πρύτανις του Χάρβαρντ McGeorge Bundy<!–[if !supportFootnotes]–>[24]<!–[endif]–>, ο γερουσιαστής Clifford Case, ο πρόεδρος του Κολλεγίου Hunter, George N. Schuster, ο James D. Zellerbach, πρόεδος της Crown Zellerbach Corporation, ο Roy E. Larsen, εκδότης του ΤΑΪΜ, κ.ά.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η απόφασις των ΗΠΑ και των Αφανών για πλήρη επικράτησι της αγγλικής γλώσσης και αμερικανικής κουλτούρας ως απαραιτήτου υποβάθρου της “παγκοσμιοποιήσεως” είναι λογικό να απήτησε και να απαιτή διαφορετικές τακτικές εφαρμογής σε διαφορετικές χώρες. Στην Ελλάδα είναι φανερή πλέον η τακτική. Κατ’ αρχάς εξουδετερώθησαν σταδιακώς και απαξιώθηκαν πλήρως όλες οι φιλελληνικές-φυλακτήριες φωνές στα τμήματα ανθρωπιστικών-φιλοσοφικών-θεωρητικών σπουδών των Ανωτάτων Ιδρυμάτων μέσω προηγηθέντος πραγματικού βομβαρδισμού μετά τον Β’ Π.Π. σε όλα τα Δυτικά πανεπιστήμια υποτιμήσεως σε όλους τους τομείς και απαξιώσεως της αρχαίας Ελλάδος και των διδαγμάτων της. Οπότε κατεδεικνύετο “γραφικός” και καταγέλαστος όποιος καθηγητής άρθρωνε φιλελληνικό επιστημονικό λόγο αντίθετο του Χάρβαρντ, του Πρίνστον, της Οξφόρδης, κλπ. Την ανθελληνική υστερία του επιστημονικού κόσμο ηκολούθησαν φυσικά ασμένως οι καλλιτέχναι (και μάλιστα ημεδαποί “κουλτουριάρηδες”, έναντι “πινακίου φακής”) και τα παγκόσμια ΜΜΕ. Σε δεύτερη φάσι εισήλθε στον χώρο των διδασκόντων ένας ελληνο-ουδέτερος εν πολλοίς αμαθής και απροβλημάτιστος “προοδευτικός” συρφετός, επιστημονικώς ανεπαρκής. Λόγω της επιστημονικής του μετριότητος ο συρφετός ένοιωθε ιδιαίτερη κολακεία με την διαδικασία ”προσλήψεως”. Την διαδικασία δηλαδή κατά την οποία ο απαραίτητος για την προπαγάνδα των Αφανών μέτριος, απεφασίζετο να “προσληφθή” δηλ. να λαμβάνη προσκλήσεις παρουσιάσεως εργασιών σε μεγάλα πανεπιστήμια τύπου Πρίνστον και Οξφόρδης, όπου τεχνηέντως οι “ειδικοί”, του δηλώνουν την πολιτική ορθότητα, καθιστώντας σαφές ότι ακολουθώντας την θα ξανακληθή έναντι αδράς αμοιβής. Αφού η τακτική απέδωσε, διεμορφώθησαν αναλόγως τα εκπαιδευτικά προγράμματα μέσω εντολών σε μετρίους τύπου Φραγκουδάκη, Λιάκου, Ρεπούση, Μουζέλη, κλπ., μέσω των οποίων έπρεπε απαραιτήτως να υποτιμηθή δραματικά η ελληνική γλώσσα, να απαξιωθή η ελληνική ιστορία, να εξουδετερωθή ο ελληνικός λαϊκός πολιτισμός και να ισοπεδωθή η ελληνική κουλτούρα γενικώς. Παπαγαλάκια σήμερα αυτής της πολιτικής του σιωνισμού, της CIA και του Ιδρύματος Φορντ, είναι οι γνήσια καλοπροαίρετοι μη-κομμουνισταί αριστεροί, αλλά όμως ταυτοχρόνως και προϊόντα αρχικών χρηματοδοτήσεων των μεντόρων των μέσω Ιδρύματος Φορντ. Οι μέντορες είχαν καλοπληρωθή αλλά οι μαθηταί των σήμερα, σύμφωνα με την τακτική της χιονοστιβάδας, δωρεάν πλέον προπαγανδίζουν την θέλησι των Αφανών με το να υποτιμούν συνειδητά γλώσσα, ιστορία, πολιτισμό και οτιδήποτε ελληνικό, δίχως βέβαια να ενδιαφέρονται να εμβαθύνουν σε αυτές τις έννοιες. Πράγματι, από “προοδευτικά” στόματα ακούμε για ανάγκη θεωρήσεως των αγγλικών ως ποιοτικώς ισοτίμων με τα ελληνικά!!! Αναμφισβήτητα, η ολεθρία για την σημερινή Ελλάδα “γενιά του πολυτεχνείου” ωδήγησε την νέα γενιά στην ολοκλήρωσι όλων των στόχων του Ιδρύματος Φορντ, δηλ. την αγροικία, την αμάθεια, την άγνοια, την αμερικανοποίησι, την υποκουλτούρα, τον υφέρποντα ανθελληνισμό, την απαξία για την ημετέρα κουλτούρα και τον “πιθηκισμό” κάθε εκφάνσεως υποκουλτούρας. Δόγματα της ελλαδικής νεολαίας σήμερα είναι η ελληνοφοβία και εθνοφοβία με ταυτόχρονη αποθέωσι της ήσσονος προσπαθείας, της μαλθακότητος, νωθρότητος και χαλαρότητος σε όλους τους τομείς, καθώς και τάσεις απολύτου μιμητισμού κάθε ξενόφερτης βαρβαρικής αηδίας-“μόδας”. Λόγω δράσεως του Ιδρύματος Φορντ, ανεκαλύφθησαν και εχρηματοδοτήθησαν και διάφορες απίθανες “μειονότητες” στην Ελλάδα οπότε ο αείμνηστος Μάνος Χατζηδάκης είχε δηλώσει ότι “για να πας μπροστά στην Ελλάδα πρέπει να είσαι ή αριστερός ή ομοσεξουαλικός”… Έτσι, με μία πρότασι περιέγραψε σοφά την αργυρώνητη, μέσω CIA, ελλαδική πραγματικότητα.

Αυτή η εξευτελιστική για Έλληνες σημερινή κατάντια, όπου η νέα γενεά, με την ανυπαρξία πλέον οικογενειακής ανατροφής και πλήρους εκπτώσεως της παιδείας, δεν διαθέτει ηθικά, πνευματικά, ψυχικά και σωματικά αποθέματα, είναι η μεγαλύτερη επιτυχία των υπερατλαντικών ιδρυμάτων τύπου Φορντ και η μεγαλύτερη στην ιστορία του ήττα του ελληνισμού, πολύ μεγαλύτερη και χειρότερη της ήττας του 1922.

*Βιογραφικά στοιχεία του Πωλ Χόφφμαν

Ο Πωλ Χόφφμαν έγινε διοικητικό στέλεχος της αυτοκινητοβιομηχανίας Studebaker Corporation του Albert Russell Erskine, μετά το 1920. Τότε εγνώρισε και συνεδέθη φιλικώς με τον Εβραίο μεγαλοεπιχειρηματία Albert Lasker, Το 1935 έως το 1948 ήταν διευθυντής της αυτοκινητοβιομηχανίας, με την σύμφωνη γνώμη των χρηματοδοτών της Εταιρείας, Field, Glore & Co., Lehman Brothers, Goldman, Sachs & Co, και Hayden, Stone & Co. Μάλιστα ο Charles F. Glore της Field, Glore & Co. και ο John Hertz της Lehman Brothers, κατέστησαν μέλη του Δ.Σ. της αυτοκινητοβιομηχανίας. Η Field, Glore & Co. το 1937, μετά την παραίτησι του Field το 1937 έγινε Glore, Forgan & Co. Ο Forgan είχε γίνει συνεταίρος το 1930 και κατά τον Β’ Π.Π. υπηρέτησε στην Ευρώπη στην OSS και συμμετείχε ενεργώς στις επιτροπές ιδρύσεως της CIA. Η Glore, Forgan & Co. και η Lehman Brothers, εχρηματοδότησαν την γνωστή Philip Morris στης οποίας το Δ.Σ. έγινε διακεκριμένο μέλος, το 1960, ο Edward Lasker, υιός του Άλμπερτ Λάσκερ.

Ο Χόφφμαν ανήκε στα ιδρυτικά μέλη το 1942, της Επιτροπής Οικονομικής Αναπτύξεως, (Committee for Economic Development ή CED) και την διηύθυνε ως το 1948. Η Marion B. Folsom (αργότερα υπουργός υγείας-παιδείας επί Άιζενχάουερ), το διηύθυνε τα έτη 1950 έως 1953 και ο James D. Zellerbach τα έτη 1955 έως 1957 ακολουθούμενος τα έτη 1957-1959 από τον Donald K. David, πρύτανι του Business School του Harvard University, μέλος του Δ.Σ. των Ιδρυμάτων Φορντ και Κάρνεγκι.. Άλλα μέλη ήταν ο William Benton κι ο Eric A. Johnston, βοηθός στην Αντικαρκινική Εταιρεία της Μαίρης, συζύγου του Άλμπερτ Λάσκερ. Η Επιτροπή Διαδικασιών και Ερεύνης της CED ήταν αυτή η οποία στην πραγματικότητα διοικούσε τον οργανισμό. Συμμετείχαν από το 1957 οι Frank Altschul<!–[if !supportFootnotes]–>[25]<!–[endif]–>, William Benton, Donald K. David και Philip L. Graham.

Τα έτη 1950-53 ήταν πρόεδρος του Ιδρύματος Φορντ και πάλι διευθυντής της Studebaker τα έτη 1953-1956. Ακολούθως, το 1956-57 ήταν αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στον ΟΗΕ και διαχειριστής του Προγράμματος Αναπτύξεως του ΟΗΕ τα έτη 1959-1972.

Το 1947 ο Henry P. Bristol, πρόεδρος της Bristol-Meyers Co., ο S. Sloan Colt, πρόεδρος της Bankers Trust Co., ο John M. Hancock, συνεταίρος της Lehman Brothers και ο Francis T. Spaulding, Πρόεδρος του Συμβουλίου Παιδείας της Νέας Υόρκης, εξελέγησαν μέλη του Δ.Σ. της CED ενώ ο καθηγητής Theodore E. Yntema του πανεπιστημίου του Σικάγο κατέστη διευθυντής του τμήματος ερευνών της CED. Το 1958 μέλη της Επιτροπής Πολιτικής της CED ήσαν οι Πωλ Χόφφμαν, Eugene Meyer; Elmo Roper; Howard A. Rusk και J. Buttenweiser (συνεργάτης της Kuhn, Loeb). Τελικώς παρατηρούμε Εβραίους σε όλες σχεδόν τις καίριες θέσεις της CED και σε απολύτους αριθμούς, οι μισοί περίπου εργαζόμενοι της CED να είναι Εβραίοι.

Με την δημιουργία της CED το 1942, ο Χόφφμαν έφερε τον συνεργάτη και φίλο του από την αυτοκινητοβιομηχανία Studebaker τον Αυστραλό C. Scott Fletcher και τον διώρισαν αντιπρόεδρο του οργανισμού εξουδετερώσεως της Κίνας υπό ανθρωπιστικό μανδύα, του United China Relief Inc., με “επενδυτικό” κεφάλαιο 7.000.000 προς υποδούλωσι της Κίνας. Στην CED ανέλαβε διάφορες υπεύθυνες θέσεις και το 1951 διωρίσθη στο Ίδρυμα Φορντ ως πρόεδρος της επιτροπής Συνεχιζομένης Εκπαιδεύσεως η οποία εχρηματοδότησε πλέον των 30 εκπαιδευτικών τηλεοπτικών διαύλων ώστε η σιωνιστική προπαγάνδα να αποκτήση επιστημονικό μανδύα. Ακολούθως, έγινε υπεύθυνος Τηλεοπτικών Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων στις ΗΠΑ με βοηθό τον S. Douglass Cater (σύμβουλος του προέδρου Lyndon Johnson), ο οποίος προσέλαβε το πρώην στέλεχος της OSS και CIA, ψυχολόγο John Gardner, πρόεδρο του Ιδρύματος Κάρνεγκι. Το πρόγραμμα εξακολουθεί να “εκπαιδεύη” τις μάζες με μεγάλη επιτυχία για τον σιωνισμό. Αργότερα, εις ανταμοιβήν των καλών του πράξεων ο Fletcher έγινε πρόεδρος του τμήματος διαφανειών της εγκυκλοπαιδείας Μπριτάννικα όπου ήδη είχαν “παρκάρει” ως εκδότη τον William Benton, αντιπρόεδρο της CED.

Η διαπλοκή του Ιδρύματος Φορντ με την εκδοτική Time, Inc. γίνεται φανερή όταν ο πρόεδρος της εταιρείας Roy E. Larsen, έγινε μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος Φορντ. Παλαιότερα, ο Maurice T. Moore, συνεταίρος της Cravath, Swain & Moore και διευθυντής της Studebaker-Packard Corporation (1935-1948), αλλά και κουνιάδος του Henry R. Luce, ήταν επίσης μέλος του Δ.Σ. του Time. Με τον θάνατο του Luce το 1967, στο Δ.Σ. του Time έφεραν τον Paul G. Hoffman.

Ο Hallock Hoffman, υιός του Πωλ Χόφφμαν είναι σύμβουλος του Κέντρου Μελέτης Δημοκρατικών Θεσμών (Study of Democratic Institutions) και πρώην πρόεδρος του Ιδρύματος Pacifica και διευθυντής του Ινστιτούτου Κυβερνήσεως και Διοικήσεως του Μέλλοντος, Μερίντιαν (The Meridian Institute on Governance, Leadership and the Future), το οποίο προωθεί την παγκοσμιοποίησι για λογαριασμό των Αφανών του σιωνισμού. Η πρώτη του σύζυγος, Gene Knudsen Hoffman, ήταν διευθύντρια του Συμβουλίου Διορατικών Πολιτικών (Council on Visionary Policies). Με την δεύτερη σύζυγό του, Renata Tesch, ίδρυσε μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο Western Behavioral Sciences Institute στο οποίο είναι σύμβουλος με τον Δανιήλ Γιανκέλοβιτς.

Βιογραφικά στοιχεία του Jean Monnet

O Jean Monnet (Jean Omer Marie Gabriel Monnet 1888-1979) θεωρείται ο θεμελιωτής της ΕΟΚ ή Ε.Ε. Εγεννήθη στην πόλι Κονιάκ της Γαλλίας και ήταν έμπορος του διασήμου ομωνύμου μπράντυ. Λόγω επιτυχούς εξασκήσεως του επαγγέλματός του εταξίδευε διαρκώς και εδημιούργησε παγκόσμιο τεράστιο δίκτυο γνωριμιών υψηλού επιπέδου.

Κατά τον Α’ Π.Π. συμμετείχε στην Συμμαχική Επιτροπή Ανεφοδιασμού η οποία συντόνισε τον μεταπολεμικό οικονομικό σχεδιασμό της Αγγλίας και Γαλλίας και την ανάμειξι των ΗΠΑ στην Ευρώπη.

Κατά την Συνθήκη των Βερσαλλιών εργάσθηκε στο οικονομικό μέρος της Συνθήκης η οποία προλείανε το έδαφος για τον Β’ Π.Π., διευρύνοντας το δίκτυό του με αποτέλεσμα, οι ισχυροί να τον διορίσουν το 1919 βοηθό Γ.Γ. της νεοσυστάτου, πλήρως ελεγχομένης υπό του σιωνισμού, Κοινωνίας Των Εθνών (προδρόμου του επίσης υποταγμένου ΟΗΕ) με πενταετή θητεία. Συνεδέθη στενά με τον Τζων Φόστερ Ντάλλας και είχε άμεση πρόσβασι στον Ρούσβελτ και τον εσωτερικό του κύκλο προτείνοντάς τους κολακευτικά το δόγμα “ΗΠΑ-Οπλοστάσιο της Δημοκρατίας”.

Το 1923, με την λήξι της θητείας του στην ΚΤΕ, επέστρεψε στις επιχειρήσεις του και εκμεταλλευόμενος τις γνωριμίες του κατέστη τελικώς διεθνής τραπεζίτης συνεργασθείς ως αντιπρόεδρος στην επενδυτική τράπεζα Blair and Company στο παράρτημα της Wall Street, συνεργαζόμενος στενά με μεγάλες αμερικανικές τράπεζες όπως τις Chase, Bankers Trust, κλπ. Η Τράπεζα Blair ήταν μέγας δανειστής Ευρωπαίων διαχειριζομένη τα σταθεροποιητικά οικονομικά προγράμματα (μέσω ΚΤΕ και Μοννέ) σε Ρουμανία και Πολωνία. (Ο ιδρυτής της John Insley Blair 1802-1899 ήταν ιδιοκτήτης 16 σιδηροδρόμων και εθεωρείτο ο 19ος πλουσιότερος αμερικανός)

Κατά το κραχ στις ΗΠΑ η τράπεζα Blair των ΗΠΑ ενώθηκε με την Bank of America με αποτέλεσμα ο Μοννέ να απολυθή. Συγκεκριμένα, οι τραπεζικοί οργανισμοί Bank of America και Transamerica της Καλιφόρνια ιδρύθηκαν και ανήκαν στον Amadeo Peter Giannini, ο οποίος εστόχευε στην δημιουργία εθνικού τραπεζικού δικτύου δημιουργώντας την Bank of America N.A.της Νέας Υόρκης. Οι σιωνιστικές μονοπωλιακές τραπεζικές δυνάμεις ανησύχησαν από τις αρχικές επιτυχίες του και εδρομολόγησαν την εξαγορά και εξαφάνισί του. Κατ’ αρχάς, μέσω Μοννέ συγχώνευσαν την τράπεζα Blair National Bank of New York στην Bank of America N.A.της Νέας Υόρκης. Ο αφελής Giannini έδωσε την διεύθυνσι στους Μοννέ και Ελισσαίο Γουώκερ οι οποίοι, υποχθονίως, εδημιούργησαν στους μετόχους κλίμα ανασφαλείας αποσπώντας σε χαμηλή τιμή τις μετοχές τους και υποτιμώντας τις αξίες ώστε να καταρρεύση ο οργανισμός. Κάποια στιγμή το σχέδιο απεκαλύφθη, ο Giannini έδιωξε του Μοννέ και Γουώκερ αλλά ήταν αργά. Ήδη είχε γίνει αφανής συγχώνευσις με την Federal National City Bank of New York το 1931. Αυτή αργότερα έγινε Citibank, N.A. και τώρα είναι τμήμα του Citigroup. Ο Ελισσαίος Γουώκερ ήταν συνεταίρος της Kuhn, Loeb & Company τα έτη 1933-50. Αυτή η εκδούλευσις στον σιωνισμό ήταν αποφασιστικής σημασίας για ένα ένδοξο μέλλον υπό την αμέριστη κάλυψι και προστασία των Αφανών.

Ο Μοννέ βοηθήθηκε από τους Αφανείς μέσω Φόστερ Ντάλλες και Robert Brand της Lazard Freres να ανακάμψη. Τον εξουσιοδότησαν διαμεσολαβητή της διαλύσεως της σουηδικής οικονομικής αυτοκρατορίας σπίρτων Kreuger match και το 1934 ασχολήθηκε με χρηματιστηριακές εταιρείες σε δάνεια στην Κίνα τη αιτήσει της κυβερνήσεως της Κίνας για ξένες επενδύσεις στο έδσφός της. Επίσης, το 1935 με συνεταίρο τον George Murnane εδημιούργησε χρηματιστηριακή εταιρεία, την M.M.&Co., πραγματοποιώντας δάνεια σε Ευρώπη και Β. Αμερική με κεφάλαια του Φόστερ Ντάλλες. Είχε συνδεθή με τους πλέον διασήμους τραπεζίτες, χρηματιστές και πολιτικούς της εποχής του στις ΗΠΑ όπου έζησε τα περισσότερα έτη του μεσοπολέμου. Υπήρξε σύμβουλος επί δανεισμών και εξωτερικής πολιτικής του Ρούσβελτ και είχε τακτικές επαφές με τους απ’ ευθείας υπηρέτες του σιωνισμού όπως Thomas Lamont, Dwight Morrow (της JP MORGAN και έπειτα πρέσβεως των ΗΠΑ στο Μεξικό), Averill Harriman, John McCloy, Dean Acheson, κλπ. Έχοντας στενούς φιλικούς δεσμούς με το δεξί χέρι του Ρούσβελτ, τον Τζων Χόπκινς, διωρίσθη σύμβουλος του προέδρου για θέματα Ευρώπης. Είχε πρόσβασι σε όλα τα μέλη του στενού κύκλου της Μόργκαν και της κυβερνήσεως μέσω των υπουργών εξωτερικών της κυβερνήσεως Άιζενχάουερ, Ντάλλες και Άτσεσον. Μέσα σ’ όλες αυτές τις δραστηριότητες κατάφερε να γίνη αποκλειστικός προμηθευτής του μπράντυ Κονιάκ σε όλη την Β. Αμερική.

Μετά τον Β’ Π.Π., κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Ουάσιγκτον, όντας επισήμως πρόεδρος της Γαλλικής Επιτροπής Εφοδιασμού (French Supply Council ή CFA), συνεδέθη στενά με τα ηγετικά στελέχη της Επιτροπής Οικονομικής Αναπτύξεως, (Committee for Economic Development ή CED) και τους επιχειρηματίες της πολεμικής βιομηχανίας. Ο Χόφφμαν και ο Χάριμαν ήταν οι καλύτεροι φίλοι του όπως και ο Robert Nathan της Εθνικής Επιτροπής Πολεμικής Βιομηχανίας (US War Production Board), ο δικηγόρος τότε της CFA, George Ball, ο Eugen Rostow και ο ειδικός στον αντιμονοπωλιακό νόμο Robert Bowie (ο οποίος το 1948 διωρίσθη γενικός πρόξενος των κατοχικών αμερικανικών δυνάμεων Γερμανίας) ενώ ήδη από το 1930 ήταν στενός φίλος του John McCloy και του φίλου του Άλμπερτ Λάσκερ, του Lewis Lichtenstein Strauss, της Kuhn, Loeb and Company. Στον στενό του κύκλο ανήκαν οι δημοσιογράφοι Walter Lippman της New York Herald Tribune, ο James Reston των New York Times, καθώς και οι Katherine and Philip Graham της Washington Post.

Με αυτό το υπόβαθρο επελέγη τελικώς ο Μοννέ να προωθήση την Ένωσι Άνθρακα και Χάλυβα, πρόδρομο της ΕΟΚ, με χρηματοδότησι του συνεταίρου της Kuhn, Loeb και ιδρυτού της SG Warburg & Co., του Sigmund George Warburg, με μεσολάβησι του δικηγόρου της Kuhn, Loeb του Donald Swatland της δικηγορικής Cravath, Swaine. Ως λόγος επιλογής του Βάρμπουργκ ανεφέρθη η ύπαρξις παρατήματος στην Ευρώπη. Ο Βάρμπουργκ τελικώς εχρησιμοποίησε κεφάλαια της ασφαλιστικής Metropolitan Life προς χρηματοδότησι των ευρωπαϊκών δραστηριοτήτων του Μοννέ. Έτσι προχώρησε η Ενωμένη Ευρώπη, δούλα του σιωνισμού εκπορνευθείσα στους καιροσκόπους…

Γρηγόρης Μπέλλος

if !supportFootnotes

if !supportFootnotes]–>[1]<!–[endif]–> Οι Coudenhoves ήταν πλουσία Φλαμανδική οικογένεια η οποία μετεκόμισε στην Αυστρία κατά την Γαλλική Επανάστασι. Οι Καλέργηδες ήσαν πλούσιοι Κρήτες αλλά συνεδέοντο με την οικογένεια του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Νικηφόρου Φωκά. Από τότε η οικογένεια Καλέργη ήξερε να εκμεταλλεύεται την εξουσία κατά “πώς φυσά ο άνεμος” διότι ο Αλέξιος Φωκάς-Καλέργης υπέγραψε το 1300 την απόφασι διοικήσεως της Κρήτης από την Βενετία, γενόμενος ο ίδιος διοικητής. Μέχρι την εποχή του Heinrich Coudenhove-Kalergi, η οικογένεια Καλέργη είχε διασταυρωθή με Πολωνούς-Νορβηγούς-Γάλλους-Γερμανούς-Ρώσσους με αποτέλεσμα να υπάρχη πανευρωπαϊκή συνείδησις στην οικογένεια.

!–[if !supportFootnotes]–>[2]<!–[endif]–> Ο εξάδελφος του παππού του, με το ίδιο όνομα, ήταν ο πρώτος Αμερικανός εξερευνητής-εθνογράφος της περιοχής από Βερίγγειο πορθμό-Σιβηρία-Καύκασο. Οι ενδιαφέρουσες, αν και μετρίας ποιότητος, δημοσιεύσεις του βοήθησαν στο να του ανοιχτούν “διάφοροι δρόμοι”. Κατ’ αρχάς ως αγγλοσάξων υπεστήριζε το τσαρικό καθεστώς. Όταν όμως προσελήφθη από το Ασόσιέιτεντ Πρες, τον “επλησίασαν” διάφοροι “Ρώσσοι” αντικαθεστωτικοί οπότε άλλαξε γνώμη και διεμαρτύρετο για τους διωγμούς των Εβραίων στην Ρωσσία. Έγινε φίλος του Κροπότκιν και του Κραβτσίνσκι (πρώην υπολοχαγού του τσαρικού στρατού ο οποίος είχε μαχαιρώσει τον αρχηγό της μυστική τσαρικής αστυνομίας). Τελικά δεν ήταν παρά ένα ενεργούμενο της σιωνιστικής αντιτσαρικής προπαγάνδας η οποία προετοίμαζε το έδαφος για κατάκτησι της Ρωσσίας μέσω μπολσεβίκων. Ο ίδιος ήταν ανίκανος να κατανοήση τέτοια μεγέθη. Μεγαλωμένος λοιπόν ο μικρός Κένναν σε περιβάλλον στο οποίο οι συζητήσεις περί Ρωσσίας ήσαν πάντα στο επίκεντρο, αφού ετελείωσε με δυσκολία το Πρίνστον, προσελήφθη το 1926 από την Διπλωματική Υπηρεσία με αποστολές κυρίως σε ανατολικές χώρες όπως Εσθονία, Λιθουανία, Λεττονία. Το 1929 όμως, ενεγράφη στο τμήμα ανατολικών σπουδών του πανεπιστημίου του Βερολίνου με ειδίκευσι στην γλώσσα, ιστορία, κουλτούρα της Ρωσσίας ενώ έμαθε γλώσσες όπως τσέχικα, νορβηγικά, πολωνικά, κλπ Από το 1933 έως το 1939 υπηρέτησε στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Μόσχα. Το 1939 απεσπάσθη στο Βερολίνο ενώ από το 1943 ήταν σύμβουλος της αμερικανικής αντιπροσωπείας της επιτροπής European Advisory Commission. Τελικώς υπήρξε ο φανερός αρχιτέκτων του Ψυχρού πολέμου και του Δόγματος Τρούμαν αλλά και του Σχεδίου Μάρσαλ, υλοποιώντας με ζήλο τις επιθυμίες του σιωνισμού, αν και πιθανώς δεν κατάλαβε ποτέ ποίοι ήσαν τα πραγματικά αφεντικά του (ως επί κεφαλής της Επιτροπής Σχεδιασμού Εξωτερικής Πολιτικής μετά τον πόλεμο). Αξιοσημείωτη είναι η απόφασίς του τον Ιούνιο του 1948 να ποδηγετηθούν με αμερικανικά χρήματα μέσω CIA όλες οι μη ελεγχόμενες από Μόσχα, αριστερές κινήσεις και κόμματα της Ευρώπης καθώς και αριστερά εργατικά συνδικάτα. Αυτά επετεύχθησαν και με τις λειτουργίες του Ιδρύματος Φορντ. Το 1950 επί Άτσεσον, έπεσε σε δυσμένεια και τα αφανή αφεντικά του, του έδωσαν θέσι στο Ίδρυμα Institute for Advanced Study, με διευθυντή τον Εβραίο “πατέρα της ατομικής βόμβας” Ρόμπερτ Όπενχάιμερ μέχρι να τον διωρίσουν πρέσβυ των ΗΠΑ στην Μόσχα το 1951. Από βλακεία του εδιώχθη απ’ την Ρωσσία και με εξαίρεσι τον διωρισμό του ως πρέσβυς των ΗΠΑ στην Γιουγκοσλαβία, η διπλωματική του καριέρα έληξε. Τα αφεντικά του πάντα τον υπεστήριζαν και κέρδισε λόγω αφοσιώσεως πολλές τιμές. Πέθανε το 2005, ένδοξος και πολυτιμημένος, σε ηλικία 101 ετών.

!–[if !supportFootnotes]–>[3]<!–[endif]–> Όπως αποδεικνύει η μελέτη του καθηγητού του πανεπιστημίου Κορνέλλ, Antony C. Sutton, “Wall Street and the Rise of Hitler”, το οποίο διατίθεται δωρεάν στην ιστοσελίδα http://www.reformation.org/wall-st-hitler.html

!–[if !supportFootnotes]–>[4]<!–[endif]–> Ο Σίμων Μπαρούχ, Εβραίος μετανάστης εκ Πρωσίας, εγκατεστάθη στο Κάμντεν της Νοτίου Καρολίνας. Απεφοίτησε από την Ιατρική Σχολή της Βιρτζίνια και κατετάγη ως Ιατρός στον στρατό των Νοτίων, στο 3ο Σύνταγμα της Νοτίου Καρολίνας. Ακολούθως εξελίχθη σε Αρχίατρο του στρατού των Νοτίων.

Ήτο αρραβωνιασμένος με την ομόθρησκή του Ισαβέλλα Γουλφ. Με την προέλασι των Βορείων του στρατηγού Σέρμαν, επυρπολήθη η κατοικία της Ισαβέλλας η οποία πρόλαβε να διασώση το πορτραίτο του αρραβωνιαστικού της. Ένας Βόρειος στρατιώτης την αντελήφθη και με την ξιφολόγχη του ξέσκισε την εικόνα. Ο αξιωματικός του ο οποίος έτυχε να τον παρακολουθή τον εκτύπησε με το ξίφος του. Ανεπτύχθη έρως μεταξύ της Ισαβέλλας και του αξιωματικού ο οποίος έληξε αδόξως με παρέμβασι του πατρός Γουλφ ο οποίος φυσικά ως Εβραίος δεν ηδύνατο να δεχθή ως γαμπρό του έναν “μολυσμένο” μη Εβραίο. Τελικώς, μετά τον πόλεμο έγινε ο γάμος της Ισαβέλλας και του Σιμών και μετεκόμισαν στην Νέα Υόρκη. Από αυτόν τον γάμο εγεννήθη ο Μπερνάρντ Μπαρούχ, άκρως επιτυχημένος χρηματιστής και ο διασημότερος Αμερικανοεβραίος της εποχής του. Η επίσημος θέσις του στην Αφανή Εβραϊκή Κυβέρνησι ήταν να διαχειρίζεται τους Αμερικανούς προέδρους από πριν τον Α’Π.Π. έως τον Β’ Π.Π. Συγκεκριμένα, ήτο διαχειριστής του προέδρου Γούντροου Γουίλσον και μέσω αυτού, διαχειριστής όλων των πόρων του Α’ Π.Π. μέσω διορισμού του ως Προέδρου της Επιτροπής Πολεμικών Βιομηχανιών (War Industry Board ή WIB-όρα επομένη παράγραφο) και αργότερα σύμβουλος του Φ. Ρούσβελτ. Ο ρόλος του δεν ήτο παρασκηνιακός και ως εκ τούτου δεν έπαυε να διακηρύσση την ισχύ της θέσεώς του με έμφασι στο ότι ουδείς ήτο ισχυρώτερός του στον Α’ Π.Π. Πράγματι, κάθε αίτησις των συμμάχων για προμήθειες παντοειδούς υλικού, από σιδηροδρόμους μέχρι ρούχα, έπρεπε να εγκριθή απ’ αυτόν.

Η επιτροπή WIB ήταν, μετά τον πόλεμο, ο γεννήτωρ της περιφήμου δεξαμενής σκέψεως Brooking Institution, μέσω της οποίας ωθήθη στην εξουσία ο Ρούσβελτ, ετέθη το πλαίσιο του Β’ Π.Π. και διεμορφώθη η αμερικανική εξωτερική πολιτική. Βοηθός του Μπαρούχ στην WIB και υπεύθυνος της πολιτικής των εργασιακών σχέσεων ήτο ο Εβραίος Φελίξ Φραγκφούρτερ, ο Χούβερ στην διεύθυνσι διακινήσεως τροφίμων, ο στρατηγός Χιού Τζόνσον, ο ναύαρχος Φλέτσερ κ.ά. Το μέλος της επιτροπής Ουίλιαμ Τζένινγκς, επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος για πολλά έτη, κατέκρινε τους πρώην συνεργάτες του ότι ετοιμάζουν τον Β’ Π.Π. κατ’ εντολήν των Ρόθτσιλντ και συνετρίβη ως αντισημίτης.

<!–[if !supportFootnotes]–>[5]<!–[endif]–> Η Anna Lederer Rosenberg Hoffman (1902 -1983) σε ηλικία 17 ετών υπανδρεύθη τον Ιούλιο Ρόζενμπεργκ. Ανεμείχθη σε εργατικά θέματα κι άγνωστο πώς, τα προσόντα της εκτιμήθηκαν από τον Εβραίο μεγαλοτραπεζίτη και συντονιστή των πόρων των δύο παγκοσμίων πολέμων, Μπαρούχ Μπερνάρντ. Ο μεγαλοτραπεζίτης Μπερνάρντ Μπαρούχ ήλεγχε την οικονομία και την εξέλιξι του Α’ Π.Π. πολέμου μέσω διορισμού του ως Προέδρου της Επιτροπής Πολεμικών Βιομηχανιών (Βασικό μέλος της επιτροπής και ενταγμένος πλέον στην μισθοδοσία του σιωνισμού, ο πολύς Τζων Φόστερ Ντάλλας ο οποίος επιδείξας καλή διαγωγή είδε την καριέρα του να απογειώνεται ιδίως επί του Σουηδοεβραίου προέδρου Άϊζενχάουερ) και ωργάνωσε για λογαριασμό της Wall Street τον Β’ Π.Π.. Μέσω Μπερνάρντ η Ρόζενμπεργκ προσήγγισε τον Ρούσβελτ και ήταν ο σύνδεσμος μεταξύ αυτού και του εργοδότου της. Ο Ρούσβελτ την εσέβετο λόγω αυτής της ιδιότητός της και προώθησε δραματικά την σταδιοδρομία της δίνοντάς της κυβερνητικές θέσεις σχετικές με θέματα εργασιακών σχέσεων. Της εδόθη θέσις στην Επιτροπή Συνταγματικής Αναθεωρήσεως της Νέας Υόρκης το 1937 και επί Β’ Π.Π. την διώρισαν στο Πολιτειακό Πολεμικό Συμβούλιο, ενώ σύντομα την προώθησαν στην Επιτροπή Διαχειρίσεως Ανθρωπίνων Πόρων των Ενόπλων Δυνάμεων. Το 1944 ο Ρούσβελτ την απέστειλε στην Ευρώπη προς μελέτη των ανθρωπίνων πόρων του στρατού εκεί. Μετά τον πόλεμο έμεινε σύμβουλος του Υπουργού Πολεμικής Αεροπορίας και Υφυπουργός Αμύνης από το 1950 έως το 1953. Σ’ αυτό το διάστημα εργάστηκε για εφαρμογή του Διακλαδικού Επιτελείου και την προστασία των μειονοτήτων στις Ένοπλες Δυνάμεις. Στα χρόνια κυβερνήσεως των Ρεπουμπλικάνων δεν συμμετείχε σε κυβερνητικές θέσεις ενώ επί Τζόνσον κατέλαβε για λίγο θέσι στην Επιτροπή Φορολογίας. Διεζεύχθη το 1962 και υπανδρεύθη τον Χόφμαν. Ήταν στενή φίλη της κ. Μαίρης Λάσκερ, συζύγου του φίλου και συνεργάτου του Χόφμαν, πολυεκατομμυριούχου Εβραίου βιομηχάνου Άλμπερτ Λάσκερ. Απεβίωσε το 1983.

<!–[if !supportFootnotes]–>[6]<!–[endif]–> Κατά τον Β’ Π.Π. ο Κατζ ήταν προϊστάμενος της OSS του τμήματος αντικατασκοπίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη με έδρα το Λονδίνο. Υπηρέτησε υπό τον William Casey, αργότερα διευθυντή της CIA επί προεδρίας Reagan. Επομένως, ο Katz είχε τεράστια πείρα στις μυστικές επιχειρήσεις πριν την μετέπειτα πρόσληψί του από το Ίδρυμα Φορντ.

!–[if !supportFootnotes]–>[7]<!–[endif]–> Επί προεδρίας Τρούμαν υπηρέτησε ως οικονομικός σύμβουλος του διευθυντού της Υπηρεσίας Επιστρατεύσεως τα έτη 1945-46, πρόεδρος της Υπηρεσίας το 1946, Εκτελεστικός Γραμματεύς της Προεδρικής Επιτροπής Βοηθείας Εξωτερικού (λεγομένη Επιτροπή Χάρριμαν) τα έτη 1947-48 και υποδιευθυντής της E.C.A. τα έτη 1948-51 και διευθυντής από Σεπτέμβριο έως Δεκέμβριο του 1951. Ανέπτυξε επιτυχώς τα προγράμματα Αερο-κατασκοπίας με τα αεροπλάνα U-2 κι αργότερα τα SR-71. Όταν τα αεροπλάνα εθεωρήθησαν ανεπαρκή, ανέπτυξε το αερο-κατασκοπευτικό δίκτυο των δορυφόρων KORONA.

!–[if !supportFootnotes]–>[8]<!–[endif]–> Του Εβραίου Όπενχάιμερ, υπευθύνου των κατασκευαστών της ατομικής βόμβας γενικώς και των βομβών Χιροσίμα-Ναγκασάκι ειδικώς, αλλά και πρωτεργάτη δημιουργίας του πυρηνικού οπλοστασίου του Ισραήλ.

!–[if !supportFootnotes]–>[9]<!–[endif]–> Το ΡΑΝΤ δεν ήταν τίποτε άλλο από μεταφορά της δομής, της ιεραρχίας και των μελών του Υπουργείου Πολέμου από επίσημη Κυβερνητική θέσι σε μία φαινομενικά ανεπίσημη θέσι αλλά όμως πλήρως λειτουργική και αφανώς επιχειρησιακή.

<!–[if !supportFootnotes]–>[10]<!–[endif]–> Ως Σουδοεβραίος αναφέρεται στην επίσημη επετηρίδα αποφοίτων του West Point (Σχολής Ευελπίδων των ΗΠΑ).

<!–[if !supportFootnotes]–>[11]<!–[endif]–> Στον “Οικονομικό” του Ξενοφώντος κεφ. Α’, παρ. 22, ο Ξενοφών δια στόματος Σωκράτους, αναλύει τις συνιστώσες του κακού οικονομολόγου. Μία από αυτές, η οποία μπορεί να οδηγήση σε πτώχευσι ακόμη και πλουσίους, είναι η άμετρος φιλοδοξία. Αυτομάτως κατανοεί κανείς ότι ένα τέτοιο εξουσιομανές άτομο, ευκόλως δύναται να υποστή τα δεσμά μίας μεγάλης οικονομικής εξαρτήσεως η οποία φυσικά θα του επιβάλλη οποιαδήποτε – ακόμη και προδοτική συμπεριφορά. Από την πολύ νεαρή ηλικία όμως οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί μπορούν να εντοπίσουν τέτοια άτομα και να τα αναδείξουν. Από την άλλη μεριά, προσδιορίζει ως καλό οικονομολόγο τον ικανό να επωφελείται από τους εχθρούς του. Ό,τι δηλαδή έκανε ο σιωνισμός με τον Φορντ.

!–[if !supportFootnotes]–>[12]<!–[endif]–> Ιδρυτής του ήταν ο Γουίλιαμ Χαντάντ, διατελέσας πρόεδρος του Ιδρύματος Φορντ και μετέπειτα πρόεδρος του Αμερικανοεβραϊκού Κογκρέσσου, νυμφευμένος με την Κέιτ Τόμας. Η Κέιτ ήταν θυγατέρα της Μπέτσυ, πρώην συζύγου του Τζαίημς, υιού του προέδρου Φραγκλίνου Ρούσβελτ και του Τόμας, διατελέσαντος επίσης διευθυντού του Ιδρύματος Φορντ.

!–[if !supportFootnotes]–>[13]<!–[endif]–> Ήταν διευθυντής του Συμβουλίου Πολεμικής Βιομηχανίας κατά τον Β’ Π.Π. και Γραμματεύς του Υπουργού Εμπορίου από το 1945 έως το 1950. Από την θέσι του Γραμματέως ήταν ο επίσημος αντιπρόσωπος-σύνδεσμος του Υπουργείου Εμπορίου με την CIA. Ακόμη και μετά την μετακίνησί του στο Ίδρυμα Φορντ, το 1950, παρέμεινε αφοσιωμένο κι ενεργό στέλεχος της CIA στην εκπόνησι κι εφαρμογή προγραμμάτων ψυχολογικών επιχειρήσεων της CIA με στόχο τις χώρες του Ανατολικού μπλοκ καθώς και σε άλλα άκρως απόρρητα και ιδιαιτέρως ευαίσθητα προγράμματα της CIA.

!–[if !supportFootnotes]–>[14]<!–[endif]–> Μέλη του Δ.Σ. του Fund for the Republic του Ιδρύματος Φόρντ ήσαν το 1954-58 ο μετέπειτα γερουσιαστής Chester Bowles, ο Πωλ Χόφφμαν (1952-61), ο κυβερνήτης της Ν. Υόρκης Herbert E. Lehman (1956-1961), ο J. Howard Marshall (1956-1961), ο Elmo Roper (1952-1961) και ο James D. Zellerbach, συνεργάτης του Χόφφμαν από την Επιτροπή Σχεδίου Μάρσαλ (1952-1956).

Επίσης, σε άλλες θέσεις ήταν οι James F. Brownlee, συνεταίρος της J.H. Whitney & Company της Ν. Υόρκης, ο Huntington Cairns, δικηγόρος στην Ουάσιγκτον, ο Charles W. Cole, πρόεδρος του Κολλεγίου Amherst College της Μασσαχουσέτης, ο Russell L. Dearmont, δικηγόρος στο Σαίντ Λούις, ο Richard J. Finnegan, σύμβουλος εκδόσεως της The Chicago Sun time, ο Erwin N. Griswold, πρύτανις της Νομικής του Χάρβαρντ, ο William H. Joyce Jr., ο Meyer Kestnbaum, πρόεδρος της Hart, Schaffner and Marx του Σικάγο, ο Albert Linton, πρόεδρος της Provident Mutual Life Insurance Company, ο δικηγόρος στην Ουάσιγκτον John Lord O’Brian, και ο Jubal R. Parten, πρόεδρος της Woodley Petroleum Company του Χιούστον, Τέξας. Σύμβουλος ήταν ο Bethuel M. Webster Jr. (1962), συνεταίρος της δικηγορικής εταιρείας της Νέας Υόρκης Webster, Sheffield, Fleischmann, Hitchcock & Chrystie, μέλος του Δ.Σ. της General American Investors (θυγατρικής της Lazard Freres), και σύμβουλος της Liggett & Myers Tobacco Company. Αργότερα έγινε εξέχον μέλος του Council on Foreign Relations (CFR).

<!–[if !supportFootnotes]–>[15]<!–[endif]–> Την άνοιξι του 1951 όταν ο George Fischer ανέλαβε την διεύθυνσι, μεσούντος του πολέμου στην Κορέα, έπρεπε να υπηρετήση την θητεία του στην αντικατασκοπία της Πολεμικής Αεροπορίας με ειδικότητα στην αποκρυπτογράφησι σοβιετικών κωδίκων. Ο δε Κένναν είχε ηθικούς ενδοιασμούς να προτείνη την απαλλαγή του. Τότε επενέβη ο γνωστός Εβραίος “προοδευτικός διανοούμενος” Arthur Meir Schlesinger Jr., βετεράνος βέβαια της OSS αλλά και μέλος του Δ.Σ. της IRC (Ιnternational Rescue Committee ιδρυθείσα “τη προτροπη” Άινστάιν με σκοπό την αρωγή σε πρόσφυγες εννοώντας κυρίως Εβραίους). Ο Schlesinger ανέφερε στον βοηθό τότε και γενικό συντονιστή επί θεμάτων Ψυχρού Πολέμου του προέδρου Χάρυ Τρούμαν, Averell Harriman, ότι το πρόγραμμα δημιουργίας κύματος Σοβιετικών φυγάδων του Ιδρύματος Φορντ “παίζει αναντικατάστατο ρόλο στον πολιτικό μας πόλεμο κατά του σταλινικού καθεστώτος” και ότι ο Fischer έχει “μοναδικά προσόντα” για να το διευθύνη. Ο Schlesinger επίσης απηύθυνε μήνυμα στον αρχηγό της CIA Frank Wisner με αντίστοιχο περιεχόμενο. Σχεδόν αμέσως ο Harriman απήλλαξε τον Fischer από την θητεία.

!–[if !supportFootnotes]–>[16]<!–[endif]–> Ο Hutchins ήταν καθηγητής κα κοσμήτωρ της Νομικής σχολής του Yale. Οι διασυνδέσεις του τον οδήγησαν στην “συμμαχία” του με τις δυνάμεις των Αφανών και υπήρξε γρανάζι στην μηχανή τους. Εδημιούργησε την περίφημη επιτροπή-πρόγονο του πολυπολιτισμού, Committee to Frame a World Constitution (1945) και την ποθητή από τον σιωνισμό Commission on Freedom of the Press (1946), μέσω της οποίας με πάθος διεκδίκησε την κατάργησι του εθιμικού όρκου ηθικής των καθηγητών πανεπιστημίου. Στο Ίδρυμα Φορντ ήταν υποδιευθυντής από το 1951 και πρόεδρος του θυγατρικού Fund for the Republic από το 1954. Το 1959 ίδρυσε το Center for the Study of Democratic Institutions στην Καλιφόρνια σαν θυγατρικό του Fund for the Republic με δράσι στην καλλιέργεια των γνωστών σήμερα θεμάτων “μειονοτήτων”. Από το 1943 έως την συνταξιοδότησί του το 1974 ήταν πρόεδρος της συντακτικής επιτροπής της εγκυκλοπαιδείας Britannica όπου ο εκδότης της William Benton ήταν συμμαθητής και φίλος του.

!–[if !supportFootnotes]–>[17]<!–[endif]–> Ο Τζων ΜακΚλόυ έλαβε πτυχίο νομικής από το Χάρβαρντ το 1921 και ήρθε σε επαφή με τους νεαρούς Ροκφέλλερ τους οποίους τότε εδίδαξε ιστιοπλοΐα. Κατά την διάρκεια του Β’ Π.Π. ήταν υφυπουργός Πολέμου των ΗΠΑ και ήταν αυτός που απηγόρευσε αυστηρά και ρητά τους βομβαρδισμούς των στρατοπέδων συγκεντρώσεως των Ναζί. Αργότερα βέβαια, όταν ο Ρούσβελτ είχε ήδη αποβιώσει, ισχυρίσθηκε ότι η απαγόρευσις των βομβαρδισμών προήρχετο από τον ίδιο τον Ρούσβελτ την απόφασι του οποίου αυτός εκάλυπτε. Αβομβάρδιστα και άθικτα τα στρατόπεδα, απετέλεσαν την αφετηρία θυματοποιήσεως παγκοσμίως των Εβραίων με δημιουργίες (φαιδρών κι αστήριχτων) ενοχών στους λαούς με τεράστια οικονομικά οφέλη για τους σημερινούς Εβραίους. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη υπηρεσία την οποία προσέφερε στον σιωνισμό και αντεμοίφθη πλουσιοπάροχα. Συγκεκριμένα, οι Ροκφέλλερ τον έκαναν συνεταίρο της νεοϋορκέζικης νομικής εταιρείας τους Milbank, Tweed, Hadley & McCloy η οποία υπεράσπιζε τα συμφέροντα των 7 αδελφών (πετρελαϊκών πολυεθνικών εταιρειών με αρχηγό την ΕΧΧΟΝ). Επίσης ετοποθετήθη στο συμβούλιο του Ιδρύματος Ροκφέλλερ από το 1946 έως το 1949, ενώ ταυτοχρόνως τον Μάρτιο του 1947 έως τον Ιούνιο 1949 τον έκαναν διευθυντή της τράπεζας των Ρόθτσιλντ World Bank. Το 1949 έως 1952 έγινε πολιτικός διοικητής των Αμερικανικών Δυνάμεων κατοχής Γερμανίας με δικαιοδοσίες καταδίκης-αθωώσεως-μεταφοράς σε ΗΠΑ όποιων Γερμανών ήθελε. Ακολούθως τον έκαναν πρόεδρο της τραπέζης των Ροκφέλλερ Chase Manhattan Bank από το 1953 έως το 1960 ενώ ταυτοχρόνως ετοποθετήθη πάλι στο συμβούλιο του Ιδρύματος Ροκφέλλερ από το 1953 έως το 1958. Τελικώς τον ετοποθέτησαν στο Ίδρυμα Φορντ από το 1958 έως το 1965. Από το 1954 έως το 1970 ήταν πρόεδρος του περίφημου Council on Foreign Relations και σύμβουλος του Άιζενχάουερ το 1958. Αργότερα υπηρέτησε ως σύμβουλος των Κέννεντυ, Τζόνσον, Νίξον, Κάρτερ και Ρήγκαν.

!–[if !supportFootnotes]–>[18]<!–[endif]–> Αναλυτικά για την δράσι του Στόουν υπάρχει η εξαγνισμένη βιογραφία-ύμνος από τον “Γερμανό” καθηγητή Ιστορίας του Κολούμπια, Volker R. Berghahn, America and the Intellectual Cold Wars in Europe. Princeton, N.J., Princeton University Press, 2001.

!–[if !supportFootnotes]–>[19]<!–[endif]–> Μέλη της Επιτροπής ήσαν οι James William Fulbright, William C. Bullitt, Herbert Hoover, Hale Boggs, JClare Booth Luce, James Farley, Robert Moses, Alice Roosevelt Longworth, Harry D. Gideonse, Norman Thomas, Burton K. Wheeler, Harry Woodburn Chase, Christian Herter, Robert Ignatius Gannon, Robert L. LaFollete, George N. Schuster, Clayton Fritchey.

!–[if !supportFootnotes]–>[20]<!–[endif]–> Η κ. Λάσκερ ήταν επίσης πρόεδρος της Αντικαρκινικής Εταιρείας και του Ιδρύματος Μέννινγκερ.

!–[if !supportFootnotes]–>[21]<!–[endif]–> Η κ. ΜακΚλόυ ήταν μέλος Δ.Σ. του Ερυθρού Σταυρού και του νοσοκομείου Bellevue.

!–[if !supportFootnotes]–>[22]<!–[endif]–> Ο Ernest A. Gross ήταν συνεταίρος της δικηγορικής Gross & Hyde της Ν. Υόρκης και αντιπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών στον ΟΗΕ.

!–[if !supportFootnotes]–>[23]<!–[endif]–> Ο Γερμανοεβραίος Hans Speier εγεννήθη στο Βερολίνο το 1905. Εσπούδασε οικονομικά και κοινωνιολογία στα πανεπιστήμια Βερολίνου και Χαϊδελβέργης. Από την Χαϊδελβέργη έλαβε το διδακτορικό τίτλο και το 1928 έγινε βοηθός του Εβραίου καθηγητού Emil Lederer. Τα έτη 1929-1930 ήταν συντάκτης Κοινωνιολογίας του Βερολινέζικου εκδοτικού οίκου Ullstein Publishing House. Berlin. Εδίδαξε τα έτη 1931-1933 πολιτική κοινωνιολογία και οικονομικά στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου στα τμήματα Πολιτικών Επιστημών και Οικονομικών. Το 1933 τον Σεπτέμβριο επελέγη, μαζί με άλλους Εβραίους επιστήμονες, ως απαραίτητος στον σιωνιστικό σχεδιασμό και μετεφέρθη στις ΗΠΑ. Εκεί, ο σχεδιασμός είχε ήδη προνοήσει για εργασία αυτών των ανθρώπων σε τομείς των κοινωνικών επιστημών οι οποίες θα έθεταν τα θεωρητικά θεμέλια της παγκοσμιοποιήσεως υπό την αιγίδα των κραταιών ΗΠΑ, αι οποίαι όμως ήσαν υπόδουλες στο σιωνιστικό κεφάλαιο της παρέας των Ρόθτσιλντ. Ήδη λοιπόν το 1919 κάποιοι αμερικανοί καθηγηταί από το Κολούμπια έλαβαν θέσι ειρηνιστών και κατά του Α΄ Π.Π. παρά την αντίθεσι του προέδρου του Κολούμπια και ηναγκάσθησαν να παραιτηθούν. Αυτοί βοηθήθηκαν τότε να ιδρύσουν το περίφημο πανεπιστήμιο New School for Social Research στην Νέα Υόρκη το οποίο θα επέτρεπε την “ελεύθερη διακίνησι ιδεών”. Πρόεδρος του πανεπιστημίου ωρίσθη ο Άλβιν Τζόνσον, Δανικής καταγωγής, ο οποίος χρωστούσε, έλεγε, μεγάλη ευγνωμοσύνη στους Εβραίους διότι, κατά τον πατέρα του, κάποιος Εβραίος ενεχυροδανειστής είχε βοηθήσει την οικογένεια σε κάποιον διωγμό. Η δημοσία διατύπωσις “ανάγκης εξοφλήσεως χρέους” είναι αρκετός λόγος συμμετοχής σε μεγαλεπήβολο σχέδιο. Για να μην υπάρχουν αμφισβητήσεις ή ερωτηματικά σχετικώς με τον μελλοντικό ρόλο του σχολείου, οι ιδρυταί του, εξ αρχής, το ανέπτυξαν ως αντίστοιχο του Γερμανικού Volkshochschulen αναπτύσσοντας και διατηρώντας στενούς δεσμούς με την Ευρώπη. Μάλιστα, ο πρόεδρος Άλβιν Τζόνσον ετοποθετήθη στην εκδοτική ομάδα της Εγκυκλοπαιδείας Κοινωνικών Επιστημών, ώστε εξ επαγγελματικής ανάγκης να είναι σε επαφή με συναδέλφους του της Ευρώπης, οι οποίοι θα ενεργοποιούντο όταν έπρεπε και όπως έπρεπε. Πράγματι, όταν ο σιωνισμός έκρινε σκόπιμο σύμφωνα με τους σχεδιασμούς του τα περί ενάρξεως του Β’ Π.Π., δηλαδή το 1933, ο Εβραίος μεγαλομέτοχος της Γκόλφ Όιλ, Χίραμ Χάλλε και το Ίδρυμα Ροκφέλλερ εχρηματοδότησαν τον Τζόνσον να δημιουργήση ολόκληρο τμήμα στο πανεπιστήμιο για Γερμανοεβραίους πολιτικούς-κοινωνικούς επιστήμονες. Όντως, ο Τζόνσον έδωσε συνολικά, σε μία 10ετία περίπου, περισσότερες από 180 βίζες ανθρώπων οι οποίοι ήσαν πολύ χρήσιμοι για να αφεθούν να “ολοκαυτωθούν”. Στην “φουρνιά” του κοινωνιολόγου Hans Speier ήλθαν και οι οικονομολόγοι Karl Brandt, Gerhard Colm, Arthur Feiler, Eduard Heimann, και ο Emil Lederer, οι ψυχολόγοι Max Wertheimer και Erich von Hornbostel, και η ειδική επί κοινωνών πολιτικών Frieda Wunderlich. Το 1934 το σχολείο έλαβε πιστοποίησι εκδόσεως μεταπτυχικών τίτλων με όλους αυτούς ως καθηγητάς, ωνομάζοντας χαριτωμένα το τμήμα ως University in Exile δηλ. Πανεπιστήμιο εν Εξορία!!! Γενικώς, εδίδαξαν στο σχολείο αυτό Εβραίοι όπως ο πολιτικός επιστήμων Arnold Brecht, οι “φιλόσοφοι” Hannah Arendt, Alfred Schutz, Leo Strauss και Aron Gurwitsch, ο ψυχολόγος Hans Jonas κ.ά. Από Γαλλία έφεραν τον Jacques Maritain, τον ανθρωπολόγο Claude Levi-Strauss, τον γλωσσολόγο Roman Jakobson, τον “διανοούμενο” Henri Bonnet – απαραίτητο για το “όραμά του” της Ενωμένης Ευρώπης, κ.ά. Ο Hans Speier ησχολήθη με το επιστημονικό έργο έως το 1941, οπότε ανέλαβε την συνδιοίκησι του ερευνητικού έργου περί Επικοινωνιακής πολιτικής Ολοκληρωτικών καθεστώτων, με χρηματοδότησι του Ιδρύματος Ροκφέλλερ και εκπαίδευσι σε απόρρητο γερμανικό υλικό υποκλοπών. Το 1943-1944 ανέλαβε το τμήμα της Εξωτερικών Μεταδόσεων της Υπηρεσίας Πληροφοριών της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Μεταδόσεων στην Ουάσιγκτων. Το 1944-45 ήταν Σύμβουλος Προπαγάνδας του Υπερατλαντικού Τμήματος του Γραφείου Πληροφοριών του Υπουργείου Πολέμου. Από τον Οκτώβριο έως Νοέμβριο 1945 ευρίσκετο στην Γερμανία για απόρρητη εργασία του Υπουργείου Πολέμου. Τα έτη 1945 έως 1947 ήταν διευθυντής του Τμήματος Κατεχομένων Περιοχών Ευρώπης του Υπουργείου Εξωτερικών. Το 1947-48 επανήλθε για λίγο στα διδακτικά του καθήκοντα, παραμένοντας σύμβουλος του Υπουργείου Εξωτερικών έως το 1951. Το 1948 ωργάνωσε και ετέθη επί κεφαλής του Τμήματος Κοινωνικών Επιστημών της Δεξαμενής Σκέψεως Rand, θέσι την οποία κατείχε έως το 1960. Το 1951 διωρίσθη σύμβουλος του Ιδρύματος Φορντ. Εταξίδευε συχνά στην Γερμανία ώστε να ελέγχη την πορεία προς την πλήρη υποδούλωσι των Γερμανών στον σχεδιασμό της Σιών. Σταδιακά ανήλθε στα ανώτατα κλιμάκια της Rand όπως επίσης και του Council on Foreign Relations. Επιστημονικώς, παρήγαγε το αναμενόμενο από τους Αφανείς έργο όπως στην πράξι αποδεικνύεται από την “πρόοδο” στις κοινωνίες της ελεεινής υποκουλτούρας των δήθεν “κοινωνικών επιστημών” και των φερεφώνων τους όπως το Πάντειο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, το οποίο αν έκλεινε θα προσέφερε τεραστία υπηρεσία στο Έθνος. Απεβίωσε το 1990 ενώ πολλοί Speier της Γερμανίας, άχρηστοι από τον σχεδιασμό του σιωνισμού, “ολοκαυτώθηκαν”.

!–[if !supportFootnotes]–>[24]<!–[endif]–> Το Ίδρυμα Institute for Policy Studies ιδρυθέν υπό του Τζαίημς Βάρμπουργκ, υιού του Πωλ, ελειτούργησε υπό τον Marcus Raskin ως πρακτορείο συνεργαζόμενο με την CIA για δημιουργία και προώθησι στην νεολαία, κυρίως φοιτητών, της λεγομένης “υποκουλτούρας του LSD”, την δεκαετία του 1960 με προϋπολογισμό 25.000.000 δολ.. Ο McGeorge Bundy, όντας πρόεδρος του Ιδρύματος Φορντ, ετοποθέτησε τον προστευόμενό του Marcus Raskin ως προσωπικό αντιπρόσωπο (αντ’ αυτού) του προέδρου Τζων Κέννεντυ στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ και το 1963 εχρηματοδότησε τον οργανισμό Φοιτητές για Δημοκρατική Κοινωνία (Students for Democratic Society – SDS) μέσω της οποίας η CIA εκαλλιέργησε στους νέους την “απελευθερωμένη” κουλτούρα των ναρκωτικών. Ο δημοσιογράφος R. Emmett Tyrell Jr., σε άρθρο του την 20ή Αυγούστου 1984 στην Washington Post αναφέρεται στα μακροχρόνια αποτελέσματα του “φοιτητικού κινήματος” του ’60 ως έχοντας “ολέθρια αποτελέσματα με αύξησι των παρανομιών, ναρκομανίας, ανεργίας, αφροδισίων και ψυχικών ασθενειών”.

!–[if !supportFootnotes]–>[25]<!–[endif]–> Ο Altschul ήταν συνεταίρος της γνωστής εβραϊκής εταιρείας Lazard Freres και σημαίνον στέλεχος του Council on Foreign Relations (CFR). Το 1927 ήταν ο πρώτος πρόεδρος της χρηματιστηριακής General American Investors Company, Inc., θυγατρικής της Lazard Freres. Η Lazard Freres, μέσω του διευθυντού της Andre Meyer προσέλαβε το 1944 τον συνεταίρο του Jean Monnet λόγω επαφών και γνωριμιών του τελευταίου. Ο Εβραίος Frank Altschul ήταν μέλος του Δ.Σ. της Equitable Trust Company η οποία τελικώς συνεχωνεύθη με την Chase National Bank της οποίας έγινε διευθυντής. Ο υιός του Άρθουρ, έγινε πρόεδρος Δ.Σ. της General American Investors και συνεταίρος της Goldman, Sachs. Η αδελφή του Frank Altschul, η Εντίθ ήταν νυμφευμένη με τον Εβραίο κυβερνήτη της Νέας Υόρκης Herbert H. Lehman και ο υιός τους Τζων-Ρόμπερτ ήταν διευθυντής της Lehman Brothers.

ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

 

Μοιραστείτε το!

1 comment to Όσοι θέλουν να μάθουν ποιοι είναι οι διαχρονικοί δολοφόνοι της ανθρωπότητας και της Ελλάδος που έχει παρακαλέσει να ενταχθεί στην Ευρώπη! Ας διαβάσουν παρακάτω σε δόσεις γιατί θα ζαλιστούν!

  • βαγγος

    Aυτό το κείμενο υπάρχει και στο βιβλίο του στρατηγού Γεωργίου Αυφαντή με τον τίτλο αρισταρχία.Οπότε το σωστό είναι να αναφερθεί η αρχική πηγή που είναι το βιβλίο του στρατηγου.

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>