ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

28/04/2012 — Λακεδαίμων

Γράφει : η Φιλαρέτη

Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, ακούγεται από πολλούς οικονομολόγους και πολιτικούς ότι το πιο σημαντικό και αναγκαίο σήμερα είναι η ανάπτυξη. Η οικονομική ανάκαμψη.

Το ζήτημα κατά τη γνώμη μου τίθεται σε λάθος βάση. Αυτό που κατά τη γνώμη μου χρειάζεται η χώρα μας σήμερα είναι ανασύνταξη του προσανατολισμού μας. Και μην πάει ο νους σας ότι επιζητώ να ολοκληρωτικοποιηθούμε (σταλινικά, ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, αφού, ως γνωστόν, και οι δημοκρατίες έχουν τους «ολοκληρωτισμούς»τους).  Εννοώ να βρούμε τον προσανατολισμό μας στη νέα τάξη πραγμάτων.  Δηλαδή με βάση την ιστορική μας διαδρομή και τα εθνολογικά μας χαρακτηριστικά να βρούμε το σημείο της κοινωνικής μας ισορροπίας.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι αυτό που καίει τον Έλληνα,όπου γης, είναι μερικά πράγματα εφήμερα,όπως η οικογένειά του, οι φίλοι του, το σπίτι και η δημιουργικότητά του για τον εαυτό του και για τους άλλους, και μερικά πράγματα παντοτινά, όπως η υστεροφημία του, ο γενέθλιος τόπος του και ο τόπος της φυλετικής του καταγωγής, άσχετα, αλλά όχι και αδιάφορα,  από όλα τα άλλα.

Γεννηθήκαμε σ’ ένα τόπο που αυτά τα χαρακτηριστικά, όλα μαζί ή μερικά μόνο κάθε φορά ήταν κυρίαρχα στις διάφορες ιστορικές μας εκδοχές(Σπάρτη, Αθήνα, Θήβα, Κρήτη, Αθήνα κλπ.). Συνηθέστατα ήταν η αμφισβήτηση, η αναζήτηση, το θείο, η εκπαίδευση και η άσκηση (νού και σώματος) στη μάθηση, η επιστήμη και η φιλοσοφία  εκείνα που απασχόλησαν εντονώτατα τους Έλληνες στην ιστορική τους διαδρομή. Πράγμα γνωστότατο τοις πάσι. Στη σημερινή λοιπόν εποχή της καθολικής δυνατότητας παιδείας, μόρφωσης και όξυνσης των πνευματικών μας εργαλείων, γίναμε ικανοί, όχι μόνο όσοι είναι/ήταν εξαιρετικά πνεύματα,αλλά και ο μέσος άνθρωπος, στο να αντιλαμβανόμαστε και να σταθμίζουμε τις συνέπειες των επιλογών μας και των ολιγωριών μας και  να είμαστε επιφυλακτικοί με κάθε τυρί που βλέπουμε μπροστά σε μια φάκα.

Μερικοί τα ανέλυσαν και μας τα είπαν με τη διαίσθηση του καλλιτέχνη δημιουργού

,άλλοι με την στοχαστικότητα του διανοητή κι άλλοι με την πείρα του παραδείγματος, και άλλοι με το όραμά τους [πόσοι και πόσοι αρχαίοι συγγραφείς,έλληνες ποιητές, παιδαγωγοί, φιλόσοφοι, Πατέρες της Εκκλησίας] μίλησαν για το ήθος που πρέπει να διέπει τα έργα και τη ζωή όσων διαχειρίζονται αγαθά που υπερβαίνουν την ατομική τους υπόσταση, αγαθά όπως η διακυβέρνηση μιας χώρας, η ρύθμιση όψεων της ζωής και της δημιουργίας των πολιτών, το δημόσιο συμφέρον του τόπου, των κοινωνιών, και του πλανήτη γενικώτερα.

Τα μεγάλα ερωτήματα λοιπόν σήμερα, στην απάντηση των οποίων καλούμεθα από εδώ και στο εξής, να μην είμαστε απόντες, είναι για το είδος των κοινωνιών που θέλουμε να ζούμε.

Κατ’ αρχήν θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι τα αιτήματα/ερωτήματα στην εποχή μας δεν είναι για όλους τα ίδια.Οι κρατούντες είναι εύλογο να θέλουντα προνόμιά τους, γιατί νομίζουν πως θα είναι παντοτινά. Οι εργάτες τη λούφα τους γιατί η δουλειά είναι κουραστική. Οι διάμεσοι τη μεσιτεία γιατί έχουν κέρδος χωρίς δικό τους κόστος. Οι διαχειριστές τη διαχείριση γιατί έχουν τη μίζα τους. Οι ανάξιοι το εκ προοιμίου προνόμιο γιατί η αξιολόγηση θα τους φέρει σε δύσκολη θέση.  Οι επιχειρήσεις θέλουν την πολιτική δύναμη για να επιβάλλουν τις διαδικασίες επίτευξης των αχαλίνωτων οικονομικών τους στόχων.

Όλοι εμείς όμως που γεννηθήκαμε και θέλουμε να δημιουργήσουμε,να μάθουμε, να προσφέρουμε, να χαρούμε τα αγαθά του Θεού, τα κατορθώματα του ανθρώπου και τις ομορφιές  της φύσης γιατί θα πρέπει να μην έχουμε στον ήλιο μοίρα επειδή κάποιοι άλλοι θέλουν όλες τις μερίδες από το τραπέζι του κόσμου για τους ίδιους και τους συν αυτοίς, και μάλιστα με τη δική μας συνέργεια ή με τη δική μας βάρβαρη καταδίκη;

Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν αν

ι. Θέλουμε κοινωνίες ευημερίας των πολιτών και δημιουργικής ανάπτυξης όλων των όψεων της ζωής για όλους τους πολίτες; Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν.

ιι.Θέλουμε κοινωνίες οικονομικής διακυβέρνησης με θεοποίηση του κέρδους των επιχειρήσεων(οικονομική ανάπτυξη) και τον ευνουχισμό των πολιτών και των ατομικών καιπολιτικών τους ελευθεριών; Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

ιιι. Θέλουμε κυριαρχική διακυβέρνηση των επιχειρηματιών; Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι μια τέτοια διακυβέρνηση εγκυμονεί σοβαρό ενδεχόμενο αυτοί σε συνεργασία με επίορκους πολιτικούς να μεθοδεύουν την καταδολίευση των δικαιωμάτων των εργαζομένων πολιτών,  θεωρούντες αυτούς  ηλίθιους και σκλάβους, αφού επιδιώκουν να έχουν παραγωγή χωρίς έξοδα (καταλήστευση ενέργειας και πρώτων υλών) καθώς και εργαζόμενους χωρίς αμοιβή (=με ελάχιστες και διαρκώς μειούμενες αποδοχές, ή εντελώς ανασφάλιστους εργαζόμενους, ή με μειούμενες, ακόμη και μη καταβαλλόμενες , για να μη μιλήσουμε για τις χαριζόμενες ασφ. Εισφορές που χρωστούνται και δεν καταβάλλονται, φτωχαίνοντας τα ταμεία). Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

ιν.Θέλουμε κυριαρχική εργατική-λαϊκή  διακυβέρνηση όπου ο καθένας εστιάζεται στις ανάγκες του ιδίου και των ομοίων του οικονομικά, ταξικά, πνευματικά και ηθικά; Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι γι’ αυτούς, η ανάπτυξη είναι αύξηση της καταναλωτικής τους δύναμης και η διατήρηση της εξουσίας για την επιβολή αυτού του οράματος. Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

ν. Θέλουμε να ξεχωρίζουμε από όλους ως οι εκλεκτοί των Θεών και της Ιστορίας σε βάρος των άλλων συνανθρώπων μας; Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

νι. Θέλουμε να εμπαίζουμε τους συνανθρώπους μας με την επιπολαιότητα και τη  θεατρικότητά μας και την ανεπάρκειά μας στις καθημερινές ανάγκες της ζωής και την προοπτική του τόπου; Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

νιι. Θέλουμε να επιβληθούμε ως μοναδικοί σωτήρες, αδοκίμαστοι όντες, ή ανεπάγγελτοι και άεργοι, επιπόλαιοι, ή και εμμανείς και εμμένοντες σε απόψεις και μεθόδους που πλειστάκις απέτυχαν και δεν έχουν φέρει κανένα αποτέλεσμα; Πόσοι μπορεί να το θέλουν αυτό; Να ψηφίσουν

νιιι. Ό,τι και να θέλουμε, δηλαδή όποιο σύστημα αξιών και να επιλέξουμε, θα πρέπει να είμαστε συνεπείς με τις αρχές μας. Το ατελέσφορο κάθε εγχειρήματος θα φαίνεται από τη μη σύζευξη στόχου προς τις ακολουθούμενες αρχές. Ακόμη και αν ο στόχος μας είναι αποδεκτός, αν οι μέθοδοι και οι διαδικασίες μέσα από τις οποίες τείνει να υλοποιηθεί /υλοποιείται δεν είναι αποδεκτές, αυτό τελικά θα χαρακτηρίσει και το όλο εγχείρημα. Αναποτελεσματικότητα. Αν ο στόχος είναι μη αποδεκτός, επίσης.Οποιαδήποτε τερτίπια κι αν χρησιμοποιηθούν, όσο και αν φτιασιδωθεί η μέθοδοςκαι η διαδικασία, το αποτέλεσμα θα είναι μη αποδεκτό. Αυτό θέλουμε;

Η πρόσφατη πολιτική μας ιστορία έδειξε ότι οι πολιτικές μας δυνάμεις πολλές φορές μας χρησιμοποίησαν ως ολυμπιακούς και παναθηναϊκούς σε ένα ντέρμπυ μεταξύ τους, χωρίς να λογαριάσουν το δικό μας τίμημα για την εκάστοτε επικράτησή τους. Χωρίς να λογαριάσουν ποτέ το τίμημα που ολόκληρη η Χώρα, οι άνθρωποι και το μέλλον τους, κατέβαλλαν σπονδή στο βωμό της δικής τους εξουσίας.

Από την άλλη πλευρά, εκμαυλιζόμενος ο  λαός (με θεσούλες αργομισθίας, με προσχηματικές και ψεύτικες συντάξεις, πρότζεκτ με εικονικούς στόχους (ΜΚΟ),μίζες, τσαμπουκά ετσιθελισμού, σωματεία ειδικού στόχου, ιδρύματα με δικά μας λεφτά προς δόξαν των εραστών της εξουσίας, οφφίτσια για καρεκλοκένταυρους,  ευνοικρατία,και άλλα), παρά τη μόρφωσή του, και αρκετούς κατά κεφαλή τίτλους σπουδών, έχασε την ευκαιρία να στοχαστεί δημιουργικά, να αναρωτηθεί και να μη καταπιεί αμάσητο το κουτόχορτο που του προσέφεραν.

Ας αναρωτηθούμε σήμερα, γιατί θέλουν οι δανειστές μας  ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας ως μέσον συμμόρφωσης προς αυτούς; Για να χάσουμε την αξιοπρέπεια, το σθένος,την αυτοεκτίμηση και την εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μας και τις δυνάμεις μας.Ημών. Όχι των ηθικά ανύπαρκτων εξωνημένων μας εκπροσώπων (τύπου κάθε ακη).

Γιατί θέλουν να μειώσουν αφόρητα τις αποδοχές των Ελλήνων εργαζομένωνσε επίπεδα αποδοχών τριτοκοσμικών χωρών, και συνεπώς να τους οδηγήσουν σε ουσιαστική εξαθλίωση;

Με ποιο τρόπο θα καταστούν ανταγωνιστικές οι ελληνικές επιχειρήσεις εξοικονομώντας το εργασιακό (αμοιβές και εισφορές)  κόστος;

[Αυτό που δεν μας λένε είναι ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις ανταγωνιστικές θα γίνουν όχι ως προς την επιβίωσή τους, αλλά ως προς την πώλησή τους. Γιατί αν οι επιχειρήσεις δεν αμείβουν τους εργαζόμενους, οι εργαζόμενοι πολίτες δεν θα έχουν αγοραστική δύναμη, και συνεπώς οι επιχειρήσεις δεν θα έχουν πωλήσεις των εμπορευμάτων και των προϊόντων τους, (ούτε και το κράτος θα έχει έσοδα από τους φόρους α) επί του εισοδήματος και του κύκλου εργασιών των επιχειρήσεων,  και β) επί των εισοδημάτων των εργαζομένων), και ότι εξαιτίας αυτού είναι βεβαία η κατάρρευση και η, συνακόλουθη αυτής, ευτελής αξία των επιχειρήσεων.]

Ποιος ωφελείται από την κατάρρευση της Ελλάδας και των Ελλήνων; Ασφαλώς αυτοί που δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτούς. Γι’ αυτούς είμαστε το πείραμα. Το είπαν εξάλλου πολλές φορές.Αν καταφέρουν να πείσουν τον Ελληνικό λαό, ανοίγεται γι’ αυτούς πεδίον δόξης λαμπρόν. Και αδιαμαρτύρητα, και μάλιστα με τη συναίνεσή μας, θα γίνει σε μια δημοκρατική Χώρα, τη δική μας, εκείνο που μέχρι τώρα οι επιτελείς συγκέντρωσης του παγκόσμιου πλούτου, το έκαναν με τους μισθοφόρους τους σε χώρες που είχαν δικτατορικά καθεστώτα.

Αν αυτό συμβεί, οι επιχειρήσεις και οι επιχειρηματίες, εγχώριοι και διεθνείς, με τους μισθοφόρους τους,θα επιβάλουν ως ιδιόμορφη πολιτική στον τόπο μας το επιχειρείν με  τους όρους του «κέρδους με κάθε τίμημα σε βάρος των πολιτών». Η παράδοση  της  εθνικής ιδιοκτησίας επί κοινωνικών αγαθών και των κρατικών υποδομών, και επιχειρήσεων παροχής κερδοφόρων υπηρεσιών (λαχεία, στοιχήματα) , καθώς και η βλαπτική διαχείριση και διοίκηση δημοσίων επιχειρήσεων για την εξυπηρέτηση της ανταγωνιστικότητας του τιμήματος πώλησής της,  οι χρηματιστηριακές τρικλοποδιές, και άλλες επιχειρηματικές τακτικές όπως οι προμήθειες των μιζαδόρων και τα οικονομικά δώρα στους βοηθούς (και συνεργούς στην επιτυχία τέτοιων οικονομικών προγραμμάτων), θα καταβαραθρώσουν κάθε δυνατότητα της χώρας για ένα ανεκτό  επίπεδο ευημερίας του λαού.

Αν μάλιστα αυτό γενικευθεί στα σήμερον γενόμενα διεθνώς, κάθε ικμάδα πολιτισμού και πνευματικής ανάπτυξης της ανθρωπότητας θα εξαφανιστεί και με την εγκατάσταση  των θεών-βασιλέων Ήλιων στους εξουσιαστικούς θρόνους των χωρών, με ιερατεία από τους αμέτρητους υπηρέτες και δούλους, που θα είναι όλοι  οι λαοί  των ευρωπαϊκών χωρών,αν είναι εξαναγκασμένοι και υποταγμένοι στην ικανοποίηση της  απληστίας, της ασυδοσίας, των παθών και της ψυχικής ανισορροπίας των οικονομικά ισχυρών και των λίγων δορυφόρων τους, και θα επανέλθουμε σε προγενέστερα στάδια της πολιτικής και συνεπώς της πνευματικής ιστορίας της ανθρωπότητας.

Σε κάθε διένεξη σημασία δεν έχει ποιος νικάει, ποιος επιβάλλεται. Αλλά ποιον νικάς. Τόσο πολύ μας φοβούνται. Γιατί όταν κινδυνεύουν αυτά που αποτελούν το  λόγο για να ζούμε, τότε αυτά θέλουμε να τα διαφυλάξουμε με κάθε θυσία. Πρέπει λοιπόν, τώρα, να σώσουμε τα όσια και τα ιερά μας, με κάθε τίμημα. Γι’ αυτόν τον αγώνα, το τίμημα, την τιμή και την αξία, όλα αυτά  θα τα υπολογίσουμε μετά.

Θα επιτρέψουμε στον κάθε Νέρωνα που μας λαδώνει για να τον εξυπηρετούμε, να μας κατηγορεί στη συνέχεια ο ίδιος, ως διεφθαρμένους, και να μας πετάει (ΑΥΤΟΣ ο ίδιος!)  στα λιοντάρια του Κολοσσαίου της ιστορίας;

Ας καταργήσουμε από τη ζωή μας (τη συμμετοχή σ’) αυτό το θέαμα, και αυτή την πρακτική. Όχι μόνο, γιατί δεν ταιριάζει, βρε αδερφέ, με την ιδιοσυγκρασία μας, ιστορικά και πολιτισμικά, αλλά και γιατί,εκτός από τις συμφορές που φέρνει στην καθημερινή μας ζωή και την  ηθική καθεαυτή απαξία του έργου, το σύστημα αυτό δεν παράγει κανένα αποτέλεσμα για μας και τα παιδιά μας.

http://tonoikaipnevmata.wordpress.com/