ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Κεφάλαιο.

Κεφάλαιο είναι εκείνο το υλικό ή άυλο μέσο, που σου επιτρέπει να παράγεις προϊόντα. Ένα δένδρο μαζί με το κομμάτι γης, που του επιτρέπει να είναι καρποφόρο, είναι κεφάλαιο. Ένας τόρνος μαζί με τον χώρο του, που επιτρέπει σε κάποιον να τον λειτουργεί, είναι κεφάλαιο. Μια πατέντα, την οποία μπορεί κάποιος να την “επινοικιάζει” σε κάποιον παραγωγό για να παράγει προϊόντα, είναι κεφάλαιο. Το κεφάλαιο έχει τρεις μορφές. Δύο υλικές και μία άυλη. Κεφάλαιο είναι η γη, κεφάλαιο είναι η βιομηχανία και τέλος κεφάλαιο είναι η γνώση στη μορφή της “πατέντας”.

Πλούτος.

Πλούτος είναι πάντα το προϊόν. Είτε αυτό το προϊόν είναι υλικό είτε άυλο, όπως είναι μια υπηρεσία για παράδειγμα. Προϊόν, το οποίο σου ανήκει και το διαχειρίζεσαι ως ιδιοκτησία σου, είτε το παρήγαγες μόνος σου με ιδιόκτητο κεφάλαιο ως κεφαλαιοκράτης —ανεξαρτήτως τύπου— είτε το αγόρασες για να το ξαναπουλήσεις ως έμπορος είτε το παρείχες ως επιστήμονας.

Στις πρωτόγονες οικονομίες ο πλούτος ήταν καθαρά το προϊόν. Αυτό παρήγαγες, αυτό κατείχες και αυτό αντάλλασσες για να πάρεις κάτι άλλο. Το “θησαυροφυλάκιό” σου ήταν η αποθήκη σου με τη σοδειά σου. Στις ανεπτυγμένες οικονομίες το προϊόν αποτιμάται σε χρήμα και με το χρήμα κάνεις τις συναλλαγές σου, προκειμένου να εξασφαλίσεις τα προϊόντα των άλλων.

Η εκτεταμένη χρήση του χρήματος προκαλεί στους σύγχρονους ανθρώπους μια παρανόηση πάνω στο θέμα του πλούτου. Αγνοούν τι είναι και από πού προέρχεται. Νομίζουν ότι το χρήμα είναι ένα ξεχωριστό αγαθό, το οποίο έχει δική του αξία και δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτό συνδέεται απόλυτα με την έννοια του προϊόντος.

Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι απλά περιγράφει προϊόντα τα οποία ήδη παράχθηκαν και προϊόντα τα οποία μπορούν ν’ αγοραστούν. Βλέπουν τόκους και αποδόσεις και νομίζουν ότι το χρήμα είναι κεφάλαιο, το οποίο παράγει πλούτο από μόνο του. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι, ακόμα κι όταν αποδίδει τόκους, απλά δίνει μερίδιο από κάποια παραγωγή, την οποία κάποιο άλλο κεφάλαιο παράγει. Οι τόκοι δηλαδή είναι μερίδιο από μια παραγωγή κάποιου άλλου, ο οποίος είχε ανάγκη το χρήμα του επενδυτή, ώστε να παράγει προϊόντα το κεφάλαιό του. Το μερίδιο από εκείνα τα προϊόντα είναι οι τόκοι.

Άλλωστε αυτό σημαίνει και η ίδια η λέξη “χρήμα”. Η λέξη “χρήμα” προέρχεται από τη λέξη “χρήσιμο”. Από αυτό το οποίο έχει αξία λόγω της χρήσης του. Αυτό είναι πάντα το προϊόν. Το προϊόν χρησιμοποιείς για να επιβιώσεις ή για να κάνεις πιο εύκολη τη ζωή σου. Αν το δένδρο είναι κεφάλαιο, το μήλο είναι το χρήμα, γιατί αυτό θα φας. Δεν τρως το κεφάλαιο. Το σαμπουάν είναι χρήμα και όχι το εργοστάσιο που το παράγει. Το εργοστάσιο είναι κεφάλαιο.

Μεγάλη ποσότητα χρήματος είναι πλούτος. Αυτός ο οποίος κατέχει μια τέτοια μεγάλη ποσότητα είναι πλούσιος.

Όροι περί των κοινωνικών τάξεων.

Κεφαλαιοκρατία.

Κεφαλαιοκρατία είναι εκείνη η κοινωνική τάξη, της οποίας τα μέλη επιβιώνουν ή πλουτίζουν εξαιτίας της κατοχής και λειτουργίας του ιδιόκτητου κεφαλαίου τους. Η τάξη η οποία εργάζεται στο δικό της ιδιόκτητο κεφάλαιο. Ένας βιομήχανος είναι κεφαλαιοκράτης. Ένας γαιοκτήμονας είναι κεφαλαιοκράτης. Ακόμα και ο πιο ασήμαντος αγρότης, ο οποίος επιβιώνει αποκλειστικά από την καλλιέργεια του ιδιόκτητου χωραφιού του, είναι κεφαλαιοκράτης. Ακόμα και ο πιο ασήμαντος βιοτέχνης είναι κεφαλαιοκράτης.

Εργατική τάξη.

Ο αντίποδας της κεφαλαιοκρατίας είναι η εργατική τάξη. Είναι η τάξη, η οποία δεν κατέχει κεφάλαιο και επιβιώνει εργαζόμενη στο κεφάλαιο των κεφαλαιοκρατών. Είναι η τάξη της οποίας τα μέλη επιβιώνουν, “πουλώντας” την εργασία τους. Τη βασική μορφή εργασίας, που είναι η χειρωνακτική. Δίνουν “χρήμα” και άρα κάτι χρήσιμο σ’ αυτούς που το έχουν ανάγκη —και είναι οι κεφαλαιοκράτες— και εισπράττουν “χρήμα” σε μισθό.

Στις πρωτόγονες οικονομίες γινόταν απευθείας ανταλλαγή προϊόντων και άρα “χρήματος” μεταξύ εργατών και κεφαλαιοκρατών. Έδινε ο εργάτης τον “ιδρώτα” του ως “χρήμα” και εισέπραττε μερίδιο από τη σοδειά, ήτοι μερίδιο από τα προϊόντα και άρα από τα “χρήματα” του εργοδότη του. Στις ανεπτυγμένες κοινωνίες τα “χρήματα” τα οποία εισπράττουν οι εργάτες είναι χρήματα και όχι προϊόντα από αυτά τα οποία παράγουν.

Η εργατική τάξη και τα συμφέροντά της είναι άμεσα συνδεμένα με την κεφαλαιοκρατία. Οι κεφαλαιοκράτες αναπτύσσουν το κεφάλαιο και αυτοί έχουν ανάγκη το “χρήμα” των εργατών. Χωρίς το “χρήμα” των εργατών δεν μπορεί να παραχθεί “χρήμα” από το κεφάλαιο το οποίο κατέχουν. Χωρίς το κεφάλαιο των κεφαλαιοκρατών δεν υπάρχει αγορά για το “χρήμα” των εργατών. Υπάρχει δηλαδή ένας ιδιότυπος συνεταιρισμός μεταξύ κεφαλαιοκρατίας και εργατικής τάξης.

Οι μεγάλες συγκρούσεις μεταξύ αυτών των δύο μεγάλων και πανίσχυρων κοινωνικών τάξεων οφείλεται στο γεγονός ότι συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο της οικονομίας, είναι αλληλοεξαρτώμενοι, αλλά έχουν διαφορές στη “μοιρασιά” του από κοινού παραγόμενου “χρήματος”.

Αστοί.

Οι αστοί είναι η ενδιάμεση κοινωνική τάξη. Είναι αυτοί οι οποίοι δεν είναι κεφαλαιοκράτες, αλλά, ενώ εργάζονται, δεν είναι και εργάτες. Μοιάζουν καί με τους δύο, αλλά δεν είναι ίδιοι. Αστοί είναι οι έμποροι και όλων των ειδών οι επιστήμονες, οι οποίοι προσφέρουν υπηρεσίες ως προϊόντα. Γιατροί, μηχανικοί, δικηγόροι, φαρμακοποιοί κλπ., είναι όλοι αστοί. Μοιάζουν με τους κεφαλαιοκράτες ως παραγωγοί, αλλά δεν είναι τέτοιοι. Μοιάζουν με τους εργάτες ως εργαζόμενοι, αλλά δεν θέλουν να είναι τέτοιοι.

Τι σημαίνουν αυτά τα οποία λέμε; Ως παραγωγοί, οι αστοί πουλάνε προϊόντα, αλλά δεν έχουν κεφάλαιο. Δεν έχουν κεφάλαιο σε μορφή τέτοια, που να τους επιτρέπει να το διαχειρίζονται ως τέτοιο. Το ιδιόμορφο κεφάλαιό τους βρίσκεται μέσα στο μυαλό τους. Αυτό το κεφάλαιο παράγει προϊόντα μόνον για όσο διάστημα αυτοί εργάζονται. Δεν μπορεί να παράγει προϊόντα ερήμην τους. Δεν μπορεί ως κεφάλαιο να πουληθεί και να τους κάνει πλούσιους.

Ένας κεφαλαιοκράτης, για παράδειγμα, μπορεί να παράγει προϊόντα, χωρίς απαραίτητα να εργάζεται και ο ίδιος στο φέουδό του ή στο εργοστάσιό του. Δεν εξαρτάται η ποιότητα και η ποσότητα της παραγωγής του από τη δική του φυσική παρουσία. Μπορεί να παραχωρήσει τη διαχείριση του κεφαλαίου του σε εργαζόμενους και απλά να παίρνει το μερίδιό του. Μπορεί επίσης να το πουλήσει και με τον πλούτο τον οποίο θα εισπράξει να ζει ως πλούσιος, χωρίς να εργάζεται καθόλου.

Ο αστός μοιάζει με τον κεφαλαιοκράτη, επειδή διαθέτει “προϊόντα” στην αγορά. Με τον κόπο του ως “χρήμα”, αναζητά “χρήμα” από την αγορά. Αυτό κάνει ο έμπορος. Τα προϊόντα τα οποία κατέχει, με χρήμα τα αγόρασε και χρήματα εισπράττει. Αυτό όμως το κάνει για όσο διάστημα εργάζεται. Πουλάει τα προϊόντα και εκεί τελειώνει ο ρόλος του. Δεν διαθέτει το υλικό κεφάλαιο, το οποίο παρήγαγε τα προϊόντα που πουλούσε. Είναι ένας ενδιάμεσος καταναλωτής, που απευθύνεται σε καταναλωτές.

Το μυαλό του είναι το “κεφάλαιο” που παράγει το “χρήμα”. Αν δεν καταναλώσει ο ίδιος προσωπικά, δεν μπορεί να λειτουργήσει το “κεφάλαιό” του ερήμην του. Δεν μπορεί παραδώσει το μυαλό του σε διαχειριστές και να συνεχίσει να παράγει με την ίδια ποιότητα. Δεν μπορεί να το πουλήσει και να ζήσει πλούσια, χωρίς να εργάζεται. Μπορεί να πουλήσει την τελευταία του “παραγωγή” και εκεί τελειώνει ο ρόλος του.

Τα ανάλογα συμβαίνουν με τους αστούς επιστήμονες. Ένας γιατρός μπορεί με το “κεφάλαιό” του να παράγει πιο πολύ πλούτο ακόμα και από έναν πραγματικό κεφαλαιοκράτη. Όμως, το μυαλό του είναι αυτό που παράγει τα “προϊόντα”. Ο κόπος του είναι το “χρήμα” που βάζει για να παράγει, αλλά “κεφάλαιο” είναι το ίδιο του το μυαλό. Για να λειτουργήσει δηλαδή το “κεφάλαιό” του, απαιτεί την αυτοπρόσωπη παρουσία του. Δεν μπορεί να το παραδώσει στη διαχείριση άλλων και δεν μπορεί να το πουλήσει.

Οι αστοί όμως δεν είναι μόνον ιδιόμορφοι “κεφαλαιοκράτες”. Είναι ιδιόμορφοι κι όταν απλά εργάζονται στην παραγωγή και άρα στο κεφάλαιο των κεφαλαιοκρατών. Επειδή δεν βάζουν στην παραγωγή μόνον τα “χέρια” τους, αλλά βάζουν και το “μυαλό” τους, αυτό θέλουν να το εισπράξουν σε μερίδιο. Ως εργαζόμενοι θέλουν να γίνουν λίγο περισσότερο “συνέταιροι” με τους κεφαλαιοκράτες απ’ ό,τι είναι οι εργάτες. Θεωρούν ότι το δικαιούνται περισσότερο από τους εργάτες, οι οποίοι βάζουν στον “συνεταιρισμό” τους μόνον τα “χέρια” τους.

Πλουτοκρατία.

Η πλουτοκρατία, με βάση το ακριβές περιεχόμενο της λέξης, δεν αποτελεί από μόνη της ξεχωριστή κοινωνική τάξη. Πλουτοκρατία είναι εκείνο το σύνολο των ανθρώπων, το οποίο για τον οποιονδήποτε λόγο έχει στα χέρια του συγκεντρωμένο πλούτο. Πλουτοκράτης μπορεί να ένα ένας πανίσχυρος κεφαλαιοκράτης, αλλά πλουτοκράτης μπορεί να είναι και ένας ασήμαντος εργάτης, ο οποίος εξακολουθεί να εργάζεται, αλλά κληρονόμησε μια τεράστια περιουσία.

Η έννοια δηλαδή της πλουτοκρατίας συνδέεται αποκλειστικά με αυτά που κατέχεις, άσχετα με το πού και το πώς δραστηριοποιείσαι στον χώρο της οικονομίας. Μπορεί για παράδειγμα ένας πανίσχυρος από πλευράς μεγέθους ιδιοκτησίας κεφαλαιοκράτης να μην είναι πλουτοκράτης, είτε γιατί είναι τεμπέλης και δεν θέτει σε λειτουργία το κεφάλαιό του είτε γιατί μπορεί να βρίσκεται σε φάση επένδυσης και να έχει εξαντλήσει τα αποθέματα του πλούτου του. Μπορεί αυτός ο κεφαλαιοκράτης να γίνει συνέταιρος με έναν πλουτοκράτη κληρονόμο εργάτη και να τον ανεβάσει στο ανώτατο επίπεδο της οικονομίας, μετατρέποντάς τον σε κεφαλαιοκράτη.

Αυτά όλα τα αναφέρουμε, για να καταλάβει ο αναγνώστης την πραγματική φύση της έννοιας “πλουτοκρατία”. Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα είναι τι συμβαίνει με τις κοινωνικές τάξεις σε σχέση με την έννοια αυτήν. Τι συμβαίνει δηλαδή στο γενικό επίπεδο και πώς χαρακτηρίζονται οι κοινωνικές τάξεις σ’ ό,τι αφορά το μέγεθος αυτό.

Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί κάποιοι “κρύβονται” πίσω από τις έννοιες και θα πρέπει να δούμε ποιοι είναι αυτοί και γιατί το κάνουν. Ακούμε πολλές φορές την έννοια πλουτοκρατία να ταυτίζεται εντελώς λανθασμένα με την κεφαλαιοκρατία και θα πρέπει να είμαστε σε θέση να καταλαβαίνουμε ποιος προκαλεί τη σύγχυση και σε τι αποσκοπεί.

Ποια κοινωνική τάξη χαρακτηρίζεται απόλυτα με την έννοια της πλουτοκρατίας;

Η έννοια της πλουτοκρατίας χαρακτηρίζει κάποιες κοινωνικές τάξεις, αλλά όχι όλες. Η εργατική τάξη δεν είναι ποτέ πλουτοκρατική. Πλουτοκρατικές είναι οι δύο κοινωνικές τάξεις που μπορούν, είτε με τις ιδιοκτησίες τους είτε με τις ικανότητές τους και τις γνώσεις τους, να συγκεντρώσουν πλούτο. Πλούτο, που τους επιτρέπει να επιβιώνουν ακόμα και χωρίς να εργάζονται.

Η κεφαλαιοκρατία είναι πάντα πλουτοκρατική. Ως κοινωνική τάξη διαθέτει αυτό το χαρακτηριστικό. Παράγει διαρκώς προϊόντα σε μεγάλες ποσότητες και αυτό αναγκαστικά της επιτρέπει να κατέχει τεράστια αποθέματα πλούτου. Ως τάξη όμως, όταν αναφέρεσαι σ’ αυτήν, δεν μπορείς να την ονομάζεις πλουτοκρατική, γιατί αυτό δεν είναι το χαρακτηριστικό που την ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες. Το χαρακτηριστικό της είναι η ιδιοκτησία του κεφαλαίου.

Όταν λοιπόν αναφέρεται κάποιος στην κεφαλαιοκρατία, πρέπει να την αναφέρει με αυτόν τον τίτλο, γιατί η έννοια της πλουτοκρατίας είναι γι’ αυτήν δευτερεύον χαρακτηριστικό. Είναι σαν να αναφέρεται κάποιος στους γιατρούς, για παράδειγμα, και να τους αναφέρει ως εργαζόμενους. Είναι σίγουρα εργαζόμενοι, αλλά, όταν αναφέρεσαι σ’ αυτούς, το κυρίαρχο στοιχείο που τους χαρακτηρίζει είναι η ιδιότητα του γιατρού.

Άρα τι απομένει; Η τάξη των αστών. Αυτή είναι καθαρά πλουτοκρατική κοινωνική τάξη. Χαρακτηρίζεται απόλυτα από αυτήν την έννοια. Οι αστοί, είτε ως έμποροι είτε ως εργαζόμενοι, είναι πλουτοκράτες. Όταν λοιπόν κάποιος κάνει αναφορά στην πλουτοκρατία, προσπαθώντας να την εμφανίσει ως κοινωνική μερίδα, αυτό το οποίο στην ουσία χαρακτηρίζει είναι η αστική τάξη. Η τάξη που δεν είναι κεφαλαιοκρατική, αλλά και η τάξη η οποία ναι μεν εργάζεται, αλλά δεν είναι φτωχή.

Όπως δηλαδή, όταν αναφερόμαστε στην κεφαλαιοκρατία, δεν εννοούμε τον φουκαρά τον αγρότη, ο οποίος επιβιώνει στα όρια της εξαθλίωσης, έτσι κι όταν αναφερόμαστε στην πλουτοκρατία, δεν αναφερόμαστε ούτε στην κεφαλαιοκρατία ούτε στη μία περίπτωση ενός εργάτη, που έτυχε να είναι κληρονόμος.

Με τον όρο πλουτοκρατία χαρακτηρίζεις πάντα την αστική τάξη. Αυτό είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της. Αυτό την συγκεκριμενοποιεί με τον απόλυτο τρόπο. Δεν έχει κάποιο άλλο χαρακτηριστικό, που να την χαρακτηρίζει συνολικά ως κοινωνική τάξη σε ανάλογο απόλυτο βαθμό. Είτε ως “παραγωγοί” είτε ως “εργαζόμενοι”, με αυτό το χαρακτηριστικό τούς περιγράφεις, γιατί αυτό τους διαχωρίζει από τους υπόλοιπους. Είναι πλούσιοι, αλλά όχι κεφαλαιοκράτες. Είναι εργαζόμενοι, αλλά όχι φτωχοί.

Γιατί αναφερόμαστε σε όλα αυτά; Γιατί, όπως είπαμε πιο πάνω, κάποιοι παίζουν με τις έννοιες, για να κρύβουν αυτά τα οποία δεν τους συμφέρουν. Κάποιοι θέλουν να εκμεταλλεύονται τον κόσμο και τον στρέφουν εναντίον των δικών τους ιδεολογικών εχθρών. Σε ποιους αναφερόμαστε; Στους αστούς σοσιαλιστές και κομμουνιστές. Αυτοί τρώνε γλυκό ψωμάκι, παριστάνοντας τους προστάτες των φτωχών εργατών. Για λόγους ιδεολογίας μισούν τους κεφαλαιοκράτες και για τους ίδιους λόγους χρειάζονται τη βοήθεια των εργατών, για να στερήσουν από τους κεφαλαιοκράτες την ιδιοκτησία, εφόσον αυτό είναι θεμέλιο της πίστης τους.

Όμως, αυτοί οι “πατερούληδες” των φτωχών προσπαθούν να ταυτιστούν με τους φτωχούς εργάτες μόνον εκεί όπου τους συμφέρει. Πού τους συμφέρει; Στην έννοια της εργασίας. Όλοι αυτοί εργάζονται. Το θέμα όμως είναι άλλο. Είναι όλοι τους κοινοί εργαζόμενοι; Είναι οι “πατερούληδες” φτωχοί; Όχι βέβαια. Αυτοί είναι “επιστήμονες”. Αυτοί είναι “σωτήρες”. Άρα εκτιμούν με διαφορετικά κριτήρια την αξία της εργασίας τους. Άρα είναι θέμα χρόνου να γίνουν πλουτοκράτες.

Από τον “πατερούλη” Στάλιν μέχρι τον τελευταίο φουκαρά, που παριστάνει τον αξιωματούχο του κάθε “ταπεινού” κομμουνιστικού κόμματος, όλοι τους έγιναν σε κάποια στιγμή πλουτοκράτες. Ας ψάξει κάποιος να δει ποιοι στέλνουν τα παιδιά τους για εκπαίδευση στο Κολέγιο Αθηνών και θα αντιληφθεί τι εννοούμε. Εκεί στέλνουν τα παιδιά τους οι πλουτοκράτες. Αυτό είναι βέβαιο, γιατί απαιτείται πλούτος ώστε να πληρωθούν τα πανάκριβα δίδακτρα. Εκεί όμως θα δει κάποιος και τα παιδιά των “εργατοπατέρων” της χώρας.

Εκ των δεδομένων λοιπόν δεν μπορεί ένας σοσιαλιστής ή κομμουνιστής να κατηγορεί τους πλουτοκράτες ως ιδεολογικούς του εχθρούς, γιατί αναγκαστικά θα πρέπει να “φωτογραφίσει” και τον εαυτό του. Τι κάνει λοιπόν; Παίζει με τις έννοιες. Γνωρίζει τι ενοχλεί τον κόσμο και γνωρίζει πώς αντιλαμβάνεται τα πράγματα ο κόσμος. Αυτοί οι οποίοι ενοχλούν τον κόσμο είναι πάντα αυτοί που τον κλέβουν. Αυτοί, που μέσω της κλοπής τους γίνονται πλουτοκράτες. Αυτοί, που έχουν στα χέρια τους το “προϊόν” του εγκλήματός τους. Οι ανωφελείς πλουτοκράτες ενοχλούν, ενώ οι ωφέλιμες εργοδοσίες απλά προβληματίζουν.

Τα “παιχνίδια” με τις έννοιες είναι εύκολα, γιατί το βασικό μέτωπο της πλουτοκρατίας αναγκαστικά είναι οι κεφαλαιοκράτες. Οι πρώτοι και οι πιο ισχυροί πλουτοκράτες. Αυτοί όμως δεν κλέβουν τον κόσμο. Αυτοί συνεργάζονται με τον κόσμο, για να λειτουργήσει η παραγωγή. Αυτοί είναι εργοδότες του κόσμου. Τον αδικούν και στα όρια της υπερβολής θεωρείται η αδικία κλοπή. Με την απόλυτη σημασία όμως του όρου αυτό δεν στέκει.

Οι κεφαλαιοκράτες αδικούν τους εργάτες, αλλά δεν τους κλέβουν. Τους δίνουν μισθούς και δεν τους ζητάνε από αυτά τα οποία έχουν αποταμιεύσει. Οι εργάτες έχουν συμφέρον από τους κεφαλαιοκράτες και σ’ αυτούς στηρίζονται για να επιβιώσουν. Υπάρχει μια σχέση αλληλεξάρτησης. Ο ένας έχει ανάγκη τον άλλο και τον έναν δεν τον συμφέρει η “εξαφάνιση” του άλλου ως παράγοντα της παραγωγής.

Τι συμβαίνει όμως με τους υπόλοιπους πλουτοκράτες; Είναι φυσικοί και άρα αναγκαίοι για την παραγωγή παράγοντες; Πλουτοκράτης είναι ένας διεφθαρμένος δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος λεηλατεί τους πολίτες. Πλουτοκράτης είναι ένας κλέφτης έμπορος, ο οποίος δεν απασχολεί κανέναν στην επιχείρησή του και λυμαίνεται μια ολόκληρη αγορά, κλείνοντας τις τοπικές βιομηχανίες. Πλουτοκράτης είναι ένας άπληστος τραπεζίτης, ο οποίος βγάζει τα σπίτια των ανθρώπων στο “σφυρί”. Πλουτοκράτης είναι ένας άπληστος γιατρός, ο οποίος εκβιάζει τον ασθενή πάνω στο κρεβάτι του πόνου.

Όλοι αυτοί ενοχλούν, γιατί κλέβουν. Κλέβουν τόσο ως “παραγωγοί” όσο και ως “εργαζόμενοι”. Δεν είναι εργοδότες κανενός. Δεν σου δίνουν μισθό ως μερίδιο συνεργασίας για τη συμμετοχή σου. Προσπαθούν να βάλουν “χέρι” στα αποθέματα του όποιου πλούτου σου. Διεκδικούν μερίδιο άδικο, γιατί “υπερεκτιμούν” αυτά τα οποία σου πουλάνε. Δεν προσφέρουν τίποτε απολύτως και προκαλούν με τον πλούτο που κατέχουν. Με τον πλούτο που έκλεψαν από τον κόσμο.

Κλέβουν οι έμποροι, εφόσον αναζητούν κέρδος, χωρίς να συμμετέχουν στην παραγωγή. Κλέβουν οι τραπεζίτες, εφόσον αναζητούν κέρδος, χωρίς να συμμετέχουν στην παραγωγή. Κλέβουν οι επιστήμονες που παίρνουν “φακελάκια”. Κλέβουν οι διεφθαρμένοι υπάλληλοι. Τους έχουμε ανάγκη όλους αυτούς; Αν λείψουν οι έμποροι, θα σταματήσει η παραγωγή; Αν λείψουν οι “κλέφτες” εργαζόμενοι, θα πάψουν να παρέχονται οι υπηρεσίες;

Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί όλοι αυτοί προκαλούν με τον πλούτο τους; Κατάλαβε γιατί οι πλούσιοι “αριστεροί” που μας κυβερνάνε “παίζουν” με τις έννοιες; Καταγγέλλουν αναγκαστικά ένα χαρακτηριστικό το οποίο ενοχλεί τον κόσμο και το “σπρώχνουν” εκεί όπου δεν μπορεί και δεν έχει νόημα να υπάρξει αντίδραση. Καταγγέλλουν την πλουτοκρατία, αλλά την ταυτίζουν με την κεφαλαιοκρατία, ώστε να της δώσουν ανίκητα χαρακτηριστικά.

Την κεφαλαιοκρατία την έχει ανάγκη ο κόσμος, για να δουλέψει και να επιβιώσει. Η αδικία της κεφαλαιοκρατίας μετατρέπει σε “σταυροφόρους” της δικαιοσύνης τους κλέφτες της πλουτοκρατίας. Αυτοί είναι που διεκδικούν τις ψήφους μας. Αυτοί είναι οι “καλοί” πλουτοκράτες, που δήθεν θα πολεμήσουν τους “κακούς” πλουτοκράτες.

Τα πάντα δηλαδή οφείλονται στη διαμάχη μεταξύ των ισχυρότερων κοινωνικών τάξεων. Μάχονται μεταξύ τους για το ποιος θα κυβερνά. Στα όρια ο ένας θέλει να εξαφανίσει τον άλλον και να εκμεταλλεύεται μόνος του τους εργάτες, οι οποίοι είναι απολύτως απαραίτητοι και δεν εξαφανίζονται. Είναι εξαιρετικά πολύτιμοι, για να εξαφανιστούν. Ποιος θα δουλεύει, για να ταΐζει τους υπόλοιπους;

Γι’ αυτόν τον λόγο οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές είναι αυτοί οι οποίοι στο λόγο τους καλλιεργούν τη σύγχυση μεταξύ πλουτοκρατίας και κεφαλαιοκρατίας. Η διαφορά τους βρίσκεται στον τρόπο και στη μέθοδο που έχουν επιλέξει, για να σταθούν δίπλα στους κεφαλαιοκράτες και πάνω από τον λαό. Οι σοσιαλιστές θέλουν μεγάλο μέρος του κεφαλαίου να είναι δημόσιο, γιατί γνωρίζουν ότι —ως αστοί— αυτοί θα αναλάβουν τη διαχείρισή του και άρα θα μπορούν να κλέβουν ανεξέλεγκτα από τους καρπούς του. Θέλουν να γίνουν συνέταιροι της κεφαλαιοκρατίας στην οικονομία, έστω και με κεφάλαιο που δεν τους ανήκει. Ο πλούτος τούς ενδιαφέρει και όχι το τυπικό της ιδιοκτησίας.

Οι κομμουνιστές προχωρούν ακόμα πιο πέρα. Αυτοί δεν θέλουν καν τον συνεταιρισμό με την κεφαλαιοκρατία. Αυτοί θέλουν το σύνολο του κεφαλαίου δήθεν “λαϊκό”, για να το διαχειρίζονται μόνοι τους. Και αυτούς —ως αστούς—τους ενδιαφέρει ο πλούτος και όχι η ιδιοκτησία. Οι κομμουνιστές απλά επέλεξαν να ξεπεράσουν τα όρια και να έρθουν σε απευθείας σύγκρουση με τους αντιπάλους τους. Ξέφυγαν από τη λεκτική αντιπαράθεση και έπιασαν τα όπλα.

Επιχείρησαν ως αστοί να εξαφανίσουν με τη βοήθεια των εργατών τους κεφαλαιοκράτες. Όμως, ως κλέφτες αστοί —και άρα πλουτοκράτες— στο διάστημα του “αγώνα” τους θέλουν να κρύβονται από τη θέα των φτωχών εργατών και γι’ αυτό ταυτίζουν εκ του πονηρού την πλουτοκρατία με την κεφαλαιοκρατία. Κρύβουν τους εαυτούς τους από αυτόν τον όρο για λόγους ασφάλειας. Όταν λοιπόν ακούμε έναν επιφανή σοσιαλιστή ή κομμουνιστή να κατηγορεί την πλουτοκρατία, καλό είναι να γνωρίζουμε τι λέει και γιατί το λέει.

Όροι περί των ιδεολογιών.

Ιδεολογίες γενικά.

Για να χαρακτηριστεί μια θεωρία ως ιδεολογία, θα πρέπει να επιχειρεί να δώσει λύσεις στο βασικό πρόβλημα που απασχολεί μια ανθρώπινη κοινωνία και είναι αυτό της επιβίωσης. Πρώτα απαντάς στο πρόβλημα της επιβίωσης και κατόπιν τοποθετείσαι στα δευτερεύοντα. Όλες λοιπόν οι ιδεολογίες θα πρέπει υποχρεωτικά να “απαντάνε” στα εξής θεμελιώδη ερωτήματα:

Πώς θα επιβιώσουμε ως κοινωνία ανθρώπων με διαρκείς και μόνιμες ανάγκες;

Ποιοι θα διαχειρίζονται το απαραίτητο για την επιβίωση κεφάλαιο και με ποιους όρους;

Ποιοι θα εργάζονται σ’ αυτό το κεφάλαιο και με ποιους όρους;

Ποιο είναι το “κάτι” παραπάνω από την απλή επιβίωση, το οποίο μπορεί να προσφέρει μια ιδεολογία σε σχέση με κάποια άλλη;

Καπιταλισμός.

Καπιταλισμός είναι εκείνη η ιδεολογία, η οποία στο ύψιστο σημείο της θέλει το σύνολο του υπάρχοντος κεφαλαίου να βρίσκεται σε χέρια ιδιωτών. Θέλει τα μέσα παραγωγής και διανομής των προϊόντων στην αγορά να βρίσκονται σε χέρια ιδιωτών. Ως ιδεολογία αναγνωρίζει καί τις τρεις μορφές του κεφαλαίου και τις προστατεύει με όλα τα μέσα. Ως ιδεολογία αναγνωρίζει τη λειτουργία του εμπορίου σαν ξεχωριστή οικονομική δραστηριότητα. Έμποροι διακινούν τα προϊόντα μέσα στην αγορά του.

Ο καπιταλισμός είναι η αγαπημένη ιδεολογία της κεφαλαιοκρατίας, εφόσον της δίνει τη δυνατότητα να ελέγχει τα πάντα. Της δίνει τη δυνατότητα να ελέγχει απόλυτα την αγορά και να διαπραγματεύεται με τους δικούς της όρους τις παροχές της προς το εργατικό δυναμικό. Της δίνει επίσης τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί την ίδια την εξουσία με τρόπο που να υπηρετεί τα δικά της συμφέροντα.

Κομμουνισμός.

Ο κομμουνισμός είναι εκείνη η ιδεολογία, η οποία αποτελεί τον απόλυτο αντίποδα του καπιταλισμού. Στο ύψιστο σημείο της θέλει το σύνολο του κεφαλαίου να βρίσκεται στα χέρια του κράτους. Αναγνωρίζει επίσης και τις τρεις μορφές του κεφαλαίου και τις προστατεύει με όλα τα μέσα. Δεν αναγνωρίζει τη λειτουργία του εμπορίου σαν ξεχωριστή οικονομική δραστηριότητα. Κοινοί εργαζόμενοι διακινούν τα προϊόντα μέσα στην αγορά του.

Ο κομμουνισμός είναι η αγαπημένη ιδεολογία της εργατικής τάξης, εφόσον της δίνει τη δυνατότητα να ελέγχει τα πάντα. Εξισώνει τους πάντες μεταξύ τους στο επίπεδο της ατομικής ιδιοκτησίας και θέτει σε λειτουργία το κεφάλαιο υπό τους όρους που υποτίθεται συμφέρουν τους εργάτες. Ως σύστημα λαϊκής εξουσίας, δίνει τη δυνατότητα στην εργατική τάξη να χρησιμοποιεί τα κρατικά μέσα με τον τρόπο που να υπηρετεί τα δικά της συμφέροντα.

Ως νεοεφευρεθέν σύστημα, που δεν αναγνωρίζει την ατομική ιδιοκτησία —η οποία έρχεται από τα βάθη των αιώνων και αφορά όλα τα ζωικά είδη και όχι μόνον το ανθρώπινο— απαιτεί επανάσταση για να εφαρμοστεί, εφόσον μόνον με τη βία οι ιδιώτες μπορούν να αποστερηθούν τις περιουσίες τους. Ως σύστημα, που στηρίζεται σε μη φυσικά δεδομένα για την ανθρώπινη φύση, ήταν θέμα χρόνου να καταρρεύσει.

Σοσιαλισμός.

Ο σοσιαλισμός είναι η ενδιάμεση ιδεολογία. Αναγνωρίζει την ατομική ιδιοκτησία αλλά θέλει ανάλογο ρόλο και από την πλευρά του κράτους. Θέλει το κράτος ιδιοκτήτη και διαχειριστή μεγάλου όγκου κεφαλαίου ώστε να μπορεί με αυτόν τον τρόπο να ελέγχει υποτίθεται την ασυδοσία του ιδιωτικού κεφαλαίου. Ως ιδεολογία αναγνωρίζει επίσης και τις τρεις μορφές κεφαλαίου και τις προστατεύει με όλα τα μέσα. Αναγνωρίζει τη λειτουργία του εμπορίου ως ξεχωριστή οικονομική δραστηριότητα. Έμποροι διακινούν τα προϊόντα μέσα στην αγορά του.

Ο σοσιαλισμός είναι η αγαπημένη ιδεολογία της αστικής τάξης. Γιατί; Γιατί της δίνει τη δυνατότητα να “φλερτάρει” την εργατική τάξη και να μην έρχεται σε σύγκρουση με την κεφαλαιοκρατία. Της δίνει τη δυνατότητα να μονοπωλεί την εξουσία με τις ψήφους των εργατών και να μην ελέγχεται από τους κεφαλαιοκράτες. Δεν απαιτεί επανάσταση η εφαρμογή της, γιατί δεν στερεί από κανέναν την ιδιοκτησία. Στηρίζεται στο γεγονός ότι με δημόσιους πόρους αναπτύσσει δημόσιο κεφάλαιο και δεν στερεί από τους ιδιώτες το δικό τους.

Η ύπαρξη του τεράστιου δημοσίου κεφαλαίου δίνει τη δυνατότητα στην αστική τάξη να το διαχειρίζεται σαν ταξική της ιδιοκτησία και να εισπράττει πλούτο. Αυτόν τον πλούτο στη συνέχεια μπορούν τα μέλη της να τον κεφαλαιοποιούν και να εισέρχονται στην ανώτατη οικονομική κοινωνική τάξη.

Ο σοσιαλισμός βολεύει τους αστούς, γιατί είναι ένα “ερμαφρόδιτο” σύστημα. Ο “κομμουνισμός” του τους εξασφαλίζει στο βασικό επίπεδο της επιβίωσης με μια ισχυρή κρατική θέση από τις χιλιάδες που δημιουργούν και μοιράζονται μεταξύ τους και ο “καπιταλισμός” του τους κεφαλαιοποιεί τη διαφθορά τους. Είναι ένα σύστημα το οποίο παρέχει την εξουσία στους αστούς και τους δίνει τη δυνατότητα να εκβιάζουν τις κοινωνικές τάξεις και να “ρυθμίζουν” τις συμπεριφορές τους πάντα προς το δικό τους όφελος. Με την κρατική εξουσία απειλούν την κεφαλαιοκρατία με στάση των εργατών και με την ίδια εξουσία απειλούν την εργατική τάξη για μη υποστήριξή της στα αιτήματά της.

Υδροχοϊσμός.

Ο Υδροχοϊσμός είναι η νεότερη ιδεολογία που έχει εμφανιστεί. Αναγνωρίζει την ιδιοκτησία του κεφαλαίου ανεξάρτητα από την ταυτότητα του ιδιοκτήτη. Αναγνωρίζει τόσο την ιδιωτική όσο και τη δημόσια περιουσία. Στο σημείο αυτό μοιάζει τόσο με τον καπιταλισμό όσο και με τον σοσιαλισμό. Στο σημείο όπου διαφοροποιείται από τις ιδεολογίες αυτές, αυτό έχει σχέση με τις μορφές του κεφαλαίου τις οποίες αναγνωρίζει. Ο Υδροχοϊσμός αναγνωρίζει μόνον τις δύο υλικές μορφές του κεφαλαίου. Είτε το κεφάλαιο-γη είτε το κεφάλαιο-βιομηχανία.

Την άυλη μορφή του κεφαλαίου δεν την αναγνωρίζει ως κεφάλαιο και άρα δεν αναγνωρίζει την έννοια της οικονομικής εκμετάλλευσής του. Δεν αναγνωρίζει την “παραγωγή” των αστών. Επίσης δεν αναγνωρίζει το “δίκαιο” του εμπορίου και δεν το δέχεται ως ξεχωριστή οικονομική δραστηριότητα. Από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζει τις ιδιότητες του κεφαλαιοκράτη και του εμπόρου στους αστούς, αναγκαστικά στο κατώτερο επίπεδο δεν θεωρεί ότι πρέπει οι όμοιοί τους να αποτελούν ειδική μερίδα εργαζομένων. Είτε “χέρια” βάζει κάποιος στην παραγωγή είτε “μυαλό”, τα ίδια πρέπει να πληρωθεί. Απλά τα “χέρια” σε στέλνουν στον τόρνο και το “μυαλό” σε στέλνει στο σχεδιαστήριο.

Ο Υδροχοϊσμός θεωρεί ότι η ανθρώπινη γνώση αποτελεί πανανθρώπινη κληρονομιά και ανήκει από κοινού σε όλους τους λαούς και σε όλους τους ανθρώπους. Ως ιδεολογία φιλοδοξεί να γίνει η αγαπημένη ιδεολογία των ανθρώπων. Θέλει να συγκρουστεί με τις ιδεολογίες των κοινωνικών “ειδών” και να απαλλάξει την κοινωνία από την παθογένειά τους.

Όροι περί της λειτουργίας του συστήματος.

Ιμπεριαλισμός.

Ιμπεριαλισμός είναι η τάση ενός κράτους να επεκτείνει την οικονομική και πολιτική του επιρροή σε βάρος άλλων κρατών ή λαών, χρησιμοποιώντας τη στρατιωτική ή οικονομική του υπεροχή.

Ο ιμπεριαλισμός είναι μια πρακτική, που έχει σύνθετες μορφές και πάντα ακολουθεί την κυρίαρχη μορφή του κεφαλαίου. Όταν το κυρίαρχο κεφάλαιο ήταν η γη, ο ιμπεριαλισμός εκδηλωνόταν με την πολεμική ενέργεια, που στόχο είχε την αρπαγή του κεφαλαίου του αντιπάλου. Ο ιμπεριαλιστής άρπαζε το κεφάλαιο του αντιπάλου του και άρα και τον παραγόμενο πλούτο αυτού του κεφαλαίου.

Όταν το κυρίαρχο κεφάλαιο ήταν η βιομηχανία, ο ιμπεριαλισμός εκδηλωνόταν στο επίπεδο του προϊόντος και όχι σ’ αυτό του κεφαλαίου. Εκδηλωνόταν με τον εκβιασμό του θύματος, προκειμένου να του αρπάξουν τα προϊόντα στην ελάχιστη δυνατή τιμή. Εκβιαζόταν το θύμα με στέρηση των προϊόντων ή των ανταλλακτικών των προϊόντων που ήδη χρησιμοποιούσε και τα οποία ανήκαν στην παραγωγή των ιμπεριαλιστών. Εκβιαζόταν με “μοχλό” την ανάπτυξή του. Με “μοχλό” τη λειτουργία των υποδομών, οι οποίες ήταν απαραίτητες για την ανάπτυξη. Αρπαγή κεφαλαίου δεν είχαμε, αλλά είχαμε αρπαγή πλούτου. Με ένα υπερτιμημένο τρακτέρ οι ιμπεριαλιστές μπορούσαν ν’ αρπάξουν την παραγωγή τεράστιων ποσοτήτων κεφαλαίου.

Σήμερα, που κυρίαρχο κεφάλαιο είναι το άυλο κεφάλαιο της τεχνογνωσίας, οι ιμπεριαλιστές προστατεύουν με αυστηρούς νόμους το κεφάλαιό τους και παραδίδουν με τη λογική του “φασόν” την παραγωγή στα θύματά τους. Σήμερα δεν τους ενδιαφέρει η παραγωγή και η λειτουργία της. Σήμερα δεν τους ενδιαφέρει ούτε το υλικό μέρος του κεφαλαίου που παράγει ούτε το ίδιο το υλικό προϊόν που παράγεται. Σήμερα τους ενδιαφέρει να εισπράττουν μερίδιο από τις αγορές όλων των θυμάτων τους. Να πλουτίζουν ως “παράλληλοι” και αφανείς συμπαραγωγοί όλων των παραγωγών.

Το ανώτατο στάδιο του ιμπεριαλισμού είναι αυτό που αποκαλύπτει και την προέλευση της ονομασίας του. Η λέξη ιμπεριαλισμός προέρχεται από τη λέξη ιμπέριαλ=αυτοκρατορικός, όταν Imperium=αυτοκρατορία. Οι αυτοκρατορίες “χτίζονται” πάνω σε γνώση και αυτήν “πουλάνε”. Σωτήρια “γνώση”, που τους δίνει το “δικαίωμα” να απαιτούν μερίδιο από το κεφάλαιο ή τον πλούτο αυτών που “σώζουν”.

Η ιμπεριαλιστική Ρώμη των ελληνιστικών χρόνων ζητούσε “δικαίωμα”, για να σώσει τους λαούς από τον βαρβαρισμό και να τους εκπολιτίσει. Η ιμπεριαλιστική Ρώμη των χριστιανικών χρόνων ζητούσε “δικαίωμα”, για να σώσει τους λαούς από την “αμαρτία” και να τους οδηγήσει στη “Βασιλεία των Ουρανών”. Σήμερα η ιμπεριαλιστική Ουάσιγκτον ζητά “δικαίωμα”, για να σώσει τους λαούς από την “τρομοκρατία”. Μόλις τελείωσε το πρόβλημα με τον κομμουνισμό, βρήκε άλλο πρόβλημα, για να πουλάει έναντι αμοιβής “σωτηρία”.

Τάξεις Πραγμάτων και Νέα Τάξη Πραγμάτων;

Τάξη Πραγμάτων είναι το “λειτουργικό” του συστήματος. Αν το υλικό μέρος του συστήματος το παρομοιάζαμε με έναν υπολογιστή, τότε η Τάξη Πραγμάτων είναι το software του. Είναι δηλαδή η επιλογή των ιδιοκτητών του για τον τρόπο λειτουργίας του. Ένα σύστημα το οποίο δεν αλλάζει ιδιοκτήτες, αλλά, για να μην κινδυνεύουν οι συσχετισμοί δυνάμεων που τους απειλούν, αλλάζει τον τρόπο λειτουργίας του. Κάθε φορά που το σύστημα αλλάζει τρόπο λειτουργίας, έχουμε Νέα Τάξη.

Αντιλαμβανόμαστε ότι η αλλαγή Τάξης Πραγμάτων είναι η πιο δύσκολη απόφαση του συστήματος, γιατί απλούστατα υπάρχει η αβεβαιότητα ότι μπορεί αυτό να αδυνατεί να λειτουργήσει. Υπάρχει ο κίνδυνος η νέα εφαρμογή να καταστρέψει θεμελιώδη δεδομένα της προηγούμενης και να είναι ακόμη αδύνατη και η “επιστροφή” στο προηγούμενο “μοντέλο” διαχείρισης. Είναι επίσης μια επικίνδυνη απόφαση, γιατί κατά το διάστημα κατά το οποίο επιχειρείται η αλλαγή, υπάρχει ένα “κενό”, το οποίο μπορεί να εκμεταλλευτούν οι εχθροί του.

Για όλους αυτούς τους λόγους το σύστημα δεν πειραματίζεται με τις Τάξεις Πραγμάτων. Τις επιχειρεί μόνον όταν δεν μπορεί πλέον να ελέγξει την προηγούμενη κατάσταση και το ρίσκο του είναι σχετικά μικρό. Το επιχειρεί μόνον όταν είναι απόλυτα βέβαιο ότι το συμφέρει. Πάντα όμως μια αλλαγή αυτού του μεγέθους είναι μια εφαρμογή, που “στήνεται” για αιώνες. Δεν γίνεται δηλαδή αλλαγή Τάξης με προοπτική δεκαετίας. Δεν γίνεται αλλαγή, επειδή συμφέρει αυτόν που οι συγκυρίες του έδωσαν ισχύ. Απαιτείται συναίνεση του παγκοσμίου συστήματος και των ισχυρών του.

Τα κοινά συμφέροντα όλων αυτών είναι που επιτρέπουν την αλλαγή. Αν για παράδειγμα όλοι οι ισχυροί απειλούνται από την παρακμή της κυρίαρχης Τάξης, τότε αυτή πραγματοποιείται. Αν όλοι οι ισχυροί ευνοούνται από την αλλαγή, τότε αυτή πραγματοποιείται. Τα συμφέροντα μεμονωμένων ισχυρών δεν μπορούν να κάνουν μια τέτοια αλλαγή, γιατί θα έχουν απέναντί τους όλους τους υπόλοιπους. Αλλαγή Τάξης Πραγμάτων έχουμε όταν αλλάζει η θρησκεία των ισχυρών του κόσμου ή όταν αλλάζει ο τύπος του κεφαλαίου αυτών που είναι ισχυροί.

Αλλαγή έγινε, όταν για παράδειγμα η ελληνιστική Ρώμη έγινε χριστιανική. Αλλαγή έγινε, όταν από τη φεουδαρχία και άρα από το κεφάλαιο-γη πήγαμε στη βιομηχανική εποχή και στο κεφάλαιο-βιομηχανία.

Τάξη Πραγμάτων ήταν η Τάξη Πραγμάτων του Αλεξάνδρου. Ο κόσμος από “βαρβαρικός” έγινε “ελληνικός”. Συνέφερε τους νέους κυρίαρχους του κόσμου να την πραγματοποιήσουν και την πραγματοποίησαν. Τάξη Πραγμάτων ήταν η Τάξη Πραγμάτων του Ιησού. Η αυτοκρατορία “είδε” ότι την συνέφερε περισσότερο το ιουδαϊκό μοντέλο διαχείρισης της κοινωνίας και άλλαξε τη θρησκεία της. Τάξη Πραγμάτων ήταν η Τάξη Πραγμάτων των αστών, η οποία προέκυψε μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Συνέφερε τους ισχυρούς ν’ αλλάξουν τον σχεδιασμό και μαζί μ’ αυτόν ν’ αλλάξουν και το κυρίαρχο κεφάλαιο του κόσμου. Η αυτοκρατορία διαμερισματοποίηθηκε σε εθνικά κράτη και κυρίαρχο κεφάλαιο έγινε το κεφάλαιο βιομηχανία.

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι η τελευταία αλλαγή που έχει σχέση με το κυρίαρχο κεφάλαιο. Χωρίς να αλλάξει η θρησκεία της αυτοκρατορίας, άλλαξε το κυρίαρχο κεφάλαιο. Οι ισχυροί του πανίσχυρου χριστιανικού συστήματος αποφάσισαν να “μετακινηθούν” στο άυλο κεφάλαιο. Αυτοί οι οποίοι εγκατέλειψαν τα φέουδα και παρέδωσαν τη γη στους φτωχούς για να γίνουν εργοστασιάρχες, έκαναν νέο “άλμα”. Κράτησαν για τους εαυτούς τους τις άυλες “πατέντες” και παρέδωσαν τη βιομηχανία στους φτωχούς.

Οι ισχυροί κρατάνε για τους εαυτούς τους το παγκόσμιο κεφάλαιο της τεχνογνωσίας και η βιομηχανία έχει γίνει ένας ανά τον κόσμο περιφερόμενος “αραμπάς”. Εκεί που στην προηγούμενη Τάξη Πραγμάτων η βιομηχανία ήταν το πιο καλά φυλαγμένο κεφάλαιο στον κόσμο, ξαφνικά άρχισε να σκορπίζεται σε όλο τον κόσμο. Εκεί που οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις θύμιζαν στρατιωτικές εγκαταστάσεις, ξαφνικά άρχισαν να γίνονται σωροί από σίδερα. Εκεί που η βιομηχανία διαχώριζε τα ισχυρά από τα ανίσχυρα κράτη, άρχισε να μεταφέρεται στις πιο απίθανες “Μπανανίες” του πλανήτη.

Σύνταγμα.

Σύνταγμα είναι ο βασικός νόμος του κράτους. Ο νόμος-“πλαίσιο” πάνω στον οποίο βασίζονται όλοι οι νόμοι του κράτους. Ο νόμος-“μέτρο” με τον οποίο “μετρώνται” όλοι οι υπόλοιποι νόμοι. Από την ποιότητα αυτού του νόμου κρίνεται ο πολιτισμός και η ποιότητα του ίδιου του κράτους. Αυτός ο νόμος είναι που διασφαλίζει τα δικαιώματα του ανθρώπου. Αυτός ο νόμος είναι που ορίζει τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Αυτός ο νόμος είναι που ορίζει τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και κράτους. Αυτός ο νόμος είναι τέλος που καθορίζει τον τρόπο λειτουργίας του κράτους.

Πραξικόπημα.

Οποιαδήποτε πράξη απειλεί τη λειτουργία —είτε ολικώς είτε μερικώς— του Συντάγματος, ονομάζεται πραξικόπημα. Πραξικόπημα ήταν για παράδειγμα η “επανάσταση” των επίορκων αξιωματικών της 21^ης Απριλίου. Πραξικόπημα χρειάζεται το ΚΚΕ για ν’ αναλάβει την εξουσία και να επιβάλει το δικό του δόγμα. Αυτές είναι οι προφανείς πραξικοπηματικές πράξεις, οι οποίες, όταν εκδηλώνονται, βλέπουμε να εμφανίζονται και όπλα. Όπλα πρέπει να βγάλουν αυτοί που το απειλούν και όπλα βγάζει και το ίδιο —αλλά και ο λαός μαζί του— για να προστατευτεί. Ο λαός όχι απλά δικαιούται, αλλά υποχρεούται να το προστατεύσει με όλα τα μέσα. Ακόμα και με τα όπλα.

Αυτά τα λέει το ίδιο το Σύνταγμα. Αυτό το νόημα έχει η ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος. Aκρoτελεύτια διάταξη: Άρθρο 120.4. H τήρηση ταυ Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υπoχρεoύνται να αντιστέκονται με ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ εναντίον oπoιoυδήπoτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Το Σύνταγμα δίνει τη δυνατότητα στους πολίτες, είτε ως σύνολο είτε ως άτομα, να επιχειρούν ακόμα και με τη βία να τιμωρούν αυτούς οι οποίοι δεν το σέβονται και το απειλούν με κατάλυση. Η μη κατάλυση του Συντάγματος είναι ο στόχος αυτής της διάταξης και όχι ο τρόπος. Το αν το καταλύουν με τη βία ή με έναν πιο χαριτωμένο τρόπο, αυτό είναι κάτι το οποίο το αφήνει αδιάφορο. Παγερά αδιάφορο.

Το χειρότερο για ένα Σύνταγμα είναι ένας τέτοιος “χαριτωμένος” τρόπος. Είναι το “βουβό” πραξικόπημα. Αυτό το οποίο ακυρώνει τη λειτουργία του και δεν φαίνεται. Αυτό το οποίο δεν μπορεί να το αντιληφθεί εγκαίρως ο λαός και δεν μπορεί να το αποτρέψει ακόμα και με τη βία. Το πραξικόπημα το οποίο συντελείται από μικρές καθημερινές πραξικοπηματικές πράξεις, οι οποίες ναι μεν δεν προκαλούν τη λαϊκή αντίδραση, αλλά ως σύνολο όλες μαζί το “ακυρώνουν”. Το πραξικόπημα το οποίο συντελείται με μικρές πράξεις επίορκων λειτουργών του, οι οποίες δεν δικαιολογούν τη χρήση βίας από την πλευρά των πολιτών. Αυτές, που δίνουν νόημα στον νέο όρο που εφηύραν οι ιμπεριαλιστές για την περίπτωση του πολέμου του Ισραήλ απέναντι στον Λίβανο. Τον όρο “υπέρμετρη” βία. Πραξικοπηματική πράξη είναι για παράδειγμα το “φακελάκι” του γιατρού, που μετατρέπει το κράτος σε “μαγαζί” του. Το να πας όμως και να τον σκοτώσεις σαν τον σκύλο, όπως δικαιούται, θα κατηγορηθείς για χρήση “υπέρμετρης” βίας.

Το πιο επικίνδυνο “βουβό” πραξικόπημα είναι ο κομματισμός του κράτους. Γιατί; Γιατί δεν φαίνεται. Γιατί η κατάλυσή του γίνεται μέσα από τα ίδια τα όργανά του, τα οποία υποτίθεται έχουν ως στόχο την προστασία του. Όταν τα κόμματα κατορθώνουν και ελέγχουν τις τρεις κυρίαρχες εξουσίες, τίποτε δεν λειτουργεί. Γιατί; Γιατί οι κομματάρχες γίνονται μόνιμοι κληρονομικοί ηγέτες, πράγμα το οποίο παραβιάζει τη λογική του Συντάγματος. Αυτοί οι κομματάρχες στη συνέχεια, για να εξασφαλίσουν συμμάχους και να μην ανατρέπονται, προκαλούν τη διαφθορά. Το αποτέλεσμα; Ο απόλυτος έλεγχος του κράτους από λίγους ιδιώτες.

Αυτό είναι Πραξικόπημα. Κάποιοι λίγοι ιδιώτες ιδιοκτήτες κομμάτων γίνονται ιδιοκτήτες του κράτους. Μόνοι τους κυβερνούν και μόνοι τους ελέγχονται. Μόνοι τους διορίζουν όποιον θέλουν, όπου θέλουν. Μόνοι τους αποφασίζουν ποιον θα τιμωρήσουν για διαφθορά και ποιον θ’ αφήσουν να συνεχίσει το “θεόπνευστο” έργο του. Δεν “ποινικοποιούν” την κομματική πολιτική. Μόνοι τους δηλαδή αποφασίζουν για ποιους πολίτες θα ισχύει ο νόμος και για ποιους όχι. Από τη στιγμή που υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι βρίσκονται υπεράνω του νόμου, καταλύεται το Σύνταγμα, εφόσον καταλύεται η βασική διάταξή του, που προβλέπει την ισονομία και την ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών. Από τη στιγμή που υπάρχουν άνθρωποι πιο “ίσοι” από τους υπολοίπους, δεν λειτουργεί το Σύνταγμα.

Η Ελλάδα, όπως αντιλαμβανόμαστε, δεν έχει ζήσει ακόμα τη δημοκρατία. Τη Χούντα των “επαναστατών” της 21^ης Απριλίου τη διαδέχθηκε η Χούντα των “δημοκρατών” της μεταπολίτευσης. Η Χούντα της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ. Η Χούντα του Καραμανλή, του Παπανδρέου και του Φλωράκη, την οποία συνεχίζουν επιτυχώς οι επίγονοί τους. Τους “Κοκούς” της μοναρχίας τους διαδέχθηκαν οι “Κοκοβιοί” της “δημοκρατίας”. Επαγγελματίες “ηγέτες”, που, εκτός από την εξουσία, φρόντισαν να εξασφαλίσουν για τους εαυτούς τους, τα παιδιά τους και τους “κολλητούς” τους και τον πλούτο. Δημόσιο πλούτο. Λεηλάτησαν τα πάντα και τώρα φτάσαμε στα “όρια”. Αρκεί τώρα μια καθημερινή πραξικοπηματική πράξη, για να ξεχειλίσει το “ποτήρι”. Τότε θα ξεσπάσει η λαϊκή βία και αλίμονο σ’ αυτόν που θα βρεθεί στο λάθος μέρος να κάνει το λάθος πράγμα.

Θέμις.

Μυθική θεότητα των αρχαίων Ελλήνων. Προστάτιδα της δικαιοσύνης. Ξεκίνησε από την Ελλάδα και γύρισε όλο τον κόσμο, για να επιβάλει με οργανωμένο και μεθοδικό τρόπο τη δικαιοσύνη. Παγκοσμίως γνωστή για την κρίση της και για την “τύφλα” της. Στην Ελλάδα μάλλον την ωφελεί το κλίμα της πατρίδας της και παρουσιάζει μεγάλη βελτίωση στην “αναπηρία” της. Τυφλή είναι μόνον για τους φτωχούς. Τη Ντόρα και τα επιφανή κομματόσκυλα τούς διακρίνει από χιλιόμετρα. Μιλάμε για αετίσια όραση. Θαύμα. Με τον τρόπο αυτόν αποδεικνύεται η γνωστή λαϊκή ρήση. “Πουθενά σαν τον τόπο σου”.

Βουλή.

Η Βουλή είναι ο ναός της Δημοκρατίας. Είναι ο χώρος όπου ελέγχεται η εκτελεστική εξουσία για το έργο της. Είναι ο χώρος όπου από τον έλεγχο της κυβέρνησης και τις τρέχουσες ανάγκες της κοινωνίας προκύπτουν οι νόμοι του κράτους. Χωροταξικά η Βουλή μοιάζει με ένα μεικτό ορκωτό δικαστήριο. Υπάρχει ένας πρόεδρος, που προεδρεύει και συντονίζει τη διαδικασία, ένα σώμα ενόρκων κριτών, που παίρνει την τελική απόφαση και οι διάδικοι, που “μαλώνουν” μεταξύ τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ευνοϊκή γι’ αυτούς απόφαση.

Η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση μόνον μέσα στα υπουργεία. Μέσα στη Βουλή είναι ένας απλός “διάδικος”. Ένας “διάδικος”, που δίνει λογαριασμό των πεπραγμένων του κάθε φορά που καλείται από τη νομοθετική εξουσία να το κάνει. Μέσα στη Βουλή έχει απέναντί του τον “διάδικο” της αντιπολίτευσης που κρίνει δημόσια τα έργα του. Αυτοί οι “διάδικοι”, που συγκρούονται δημόσια μεταξύ τους, κρίνονται από το βουλευτικό σώμα των “κριτών”. Το σώμα των βουλευτών είναι αυτό το οποίο πάντα λαμβάνει την τελική απόφαση. Το σώμα των αντιπροσώπων του λαού.

Βουλευτής.

Ο αντιπρόσωπος του λαού. Αυτός που με την ψήφο του “νομοθετεί”. Αυτός που με την ύπαρξή του προστατεύει τα συμφέροντα του λαού. Ο Βουλευτής όμως, για να είναι αξιόπιστος σ’ αυτό που κάνει, θα πρέπει να είναι πραγματικός αντιπρόσωπος του λαού. Το σώμα των βουλευτών, για να είναι αξιόπιστο σ’ αυτό που κάνει, θα πρέπει ν’ αντιπροσωπεύει με ακρίβεια το κοινωνικό μωσαϊκό της χώρας. Αυτό σημαίνει το εξής: Θα πρέπει ο βουλευτής, όταν αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο, να αφήνει την οποιαδήποτε “ταυτότητα” που τον χαρακτηρίζει σπίτι του. Την πολιτική, την ιδεολογική, τη θρησκευτική κλπ.. Μέσα στη βουλή αντιπροσωπεύει λαϊκά συμφέροντα και άρα το μόνο το οποίο επιτρέπεται να τον χαρακτηρίζει είναι η ταξική του καταγωγή. Το μόνο που του επιτρέπεται να φέρει μαζί του είναι αυτό το οποίο δεν μπορεί να το αφήσει σπίτι του.

Υπό κανονικές συνθήκες δημοκρατίας θα έπρεπε το σώμα των βουλευτών να στελεχώνεται με δύο τρόπους. Είτε να “κληρώνονται” οι βουλευτές με βάση στοιχεία των ασφαλιστικών ταμείων —με τον τρόπο που “κληρώνονται” οι ένορκοι των μεικτών ορκωτών δικαστηρίων— είτε να ορίζονται από τα υποτιθέμενα συνδικαλιστικά όργανα των κοινωνικών τάξεων. Η ΓΣΣΕ, ο ΣΕΒ, η Αγροτική Συνομοσπονδία κλπ.. Να ορίζουν δηλαδή ανάμεσα στα μέλη τους τούς ανθρώπους που θα τους αντιπροσωπεύσουν στη Βουλή στο ποσοστό που τους αντιστοιχεί ως κοινωνική τάξη. Απαγορεύεται δηλαδή ο βουλευτής να είναι πολιτικός.

Πολιτικός.

Ο πολιτικός είναι ο αντιπρόσωπος του εαυτού του, της πολιτικής του παρέας ή του κόμματός του. Είναι αντιπρόσωπος της πολιτικής του άποψης. Είναι παραγωγός και εκφραστής μιας συγκεκριμένης πολιτικής πρότασης, την οποία εκθέτει στον λαό και του ζητά την ψήφο του για να την εφαρμόσει. Αν δηλαδή το σώμα των βουλευτών αντιπροσωπεύει το σύνολο του λαού, το σώμα των πολιτικών αντιπροσωπεύει το σύνολο των απόψεων του λαού, πράγμα τελείως διαφορετικό. Οι πολιτικοί είναι εκπρόσωποι των απόψεων διαφόρων μερίδων του λαού. Η άποψη που εκφράζει την πλειοψηφία είναι αυτή που κυβερνά.

Στο πολιτικό σύστημα ο πολιτικός είναι για τέσσερα χρόνια εκπρόσωπος μιας μερίδας του λαού που τον ψήφισε. Συμπλέουν αλλά δεν ταυτίζονται μεταξύ τους. Μέσα στη Βουλή είναι αντιπρόσωπος μόνον του ρόλου του. Ως νικητής των εκλογών και άρα ως κυβέρνηση εφαρμόζει το πολιτικό του πρόγραμμα και ελέγχεται από τη Βουλή. Ως ηττημένος των εκλογών και άρα ως αντιπολίτευση ελέγχει την κυβέρνηση και ενημερώνει τη Βουλή. Η Βουλή ελέγχει όλους τους πολιτικούς και αυτών τις εισηγήσεις καλείται να μετατρέψει σε νόμους του κράτους. Απαγορεύεται δηλαδή ο πολιτικός να είναι βουλευτής.

“Μπανανία”.

“Μπανανία” είναι μια χώρα, η οποία χαρακτηρίζεται από τη διαφθορά και την υποτέλεια απέναντι στους ιμπεριαλιστές. Χώρα, στην οποία υπολειτουργούν οι θεσμοί στο σύνολό τους. Χώρα, την οποία λεηλατούν οι ιμπεριαλιστές, γιατί την έχουν προδώσει οι ηγέτες της. Τη “Μπανανία” την καταλαβαίνει κάποιος από πολύ απλά πράγματα. Την καταλαβαίνει, βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι θεσμοί της και βέβαια οι ηγεσίες της. Την καταλαβαίνει, βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο αυτές οι ηγεσίες διαδέχονται η μία την άλλη.

Όταν σε μια χώρα όλοι οι πολιτικοί είναι ταυτόχρονα και βουλευτές, υπάρχει πρόβλημα. Όταν οι κομματάρχες είναι ταυτόχρονα πρωθυπουργοί ή αρχηγοί αντιπολίτευσης, υπάρχει πρόβλημα. Όταν ο κομματάνθρωπος, που είναι πολιτικός, είναι ταυτόχρονα και βουλευτής και υπουργός δικαιοσύνης, τότε αυτή η χώρα δικαιούται να βρίσκεται στο κέντρο της Αφρικής. Όταν ο κομματάνθρωπος, που είναι βουλευτής και υπουργός, απολαμβάνει ασυλίας, τότε αυτή η χώρα δικαιούται να βρίσκεται στο κέντρο της ζούγκλας της Αφρικής. Όταν ένας πρόεδρος ενός ταξικού οργάνου, όπως είναι η ΓΣΣΕ, είναι ταυτόχρονα και μέλος του εκτελεστικού γραφείου ενός κόμματος, τότε αυτός ο λαός δικαιούται να ζει πάνω στα δένδρα της ζούγκλας. Όταν ο λαός τρέχει να τους ψηφίσει όλους αυτούς, για να τον κυβερνήσουν, δικαιούται να τρώει μπανάνες και να μην διαμαρτύρεται.

Διάφορες έννοιες.

Παρακράτος.

(όχι της Δεξιάς αλλά της Νέας Τάξης).

Παρακράτος είναι αυτό το οποίο περιγράφει η ίδια η λέξη. Είναι ένας μηχανισμός, ο οποίος λειτουργεί παράλληλα με το κράτος και κάνει παρανόμως χρήση των μέσων του. Αν δηλαδή κράτος είναι ό,τι περιγράφει το Σύνταγμα ενός κράτους περί της λειτουργίας του, το παρακράτος είναι το ακριβώς αντίθετο. Το παρακράτος υπάρχει, όταν δεν λειτουργεί το Σύνταγμα. Είναι το ίδιο το κράτος, όταν δεν λειτουργεί το Σύνταγμα. Όταν “βουβά” κάποιοι το έχουν καταλύσει, για να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα ή τα συμφέροντα τρίτων.

Όταν από την απάντηση στην πονηρή ερώτηση “τίνος παιδί είσαι;” μπορεί ν’ αλλάξει το μέλλον σου, υπάρχει παρακράτος. Όταν ο νόμος υποχρεώνει τους πολίτες να στέκονται καρτερικά σε μια “πόρτα” για να κάνουν τη δουλειά τους και κάποιοι μπαίνουν από το “παράθυρο”, υπάρχει παρακράτος. Όταν τα παιδιά του λαού μπαίνουν μέσω ΑΣΕΠ στο δημόσιο και κάποιοι άλλοι μπαίνουν με “μέσον”, υπάρχει παρακράτος.

Όταν οι “Γιωργάκηδες” μιας χώρας στην καλύτερη γι’ αυτούς περίπτωση ανοίγουν μια “ΕΒΓΑ” της γειτονιάς για να φάνε ένα κομμάτι ψωμί και ο Γιωργάκης Παπανδρέου διεκδικεί την πρωθυπουργία, υπάρχει παρακράτος. Όταν οι “Ντόρες” μιας χώρας στην καλύτερη γι’ αυτές περίπτωση μαθαίνουν να τηγανίζουν σπάρο, χωρίς να τον καίνε και η Ντόρα Μητσοτάκη διεκδικεί την πρωθυπουργία, υπάρχει παρακράτος. Όταν σε ένα ατύχημα ενός κρατικού μέσου —όπως είναι το πρωθυπουργικό αεροσκάφος— βρίσκεται ανάμεσα στους νεκρούς ένας νεαρός και χωρίς καμία δημόσια ιδιότητα Κρανιδιώτης, υπάρχει παρακράτος.

Αυτό δηλαδή το οποίο πρέπει να μείνει στον αναγνώστη είναι ότι δεν πρέπει να φαντάζεται μυστήρια. Τα πάντα γίνονται στο φως. Όταν κομματικοί αξιωματούχοι δίνουν συστατικές επιστολές για να “προοδεύσουν” τα “παιδιά” τους, υπάρχει παρακράτος. Όταν κομματικοί αξιωματούχοι “ψιθυρίζουν” σε δικαστικούς να είναι “μαλακοί” με τα δικά τους παιδιά, υπάρχει παρακράτος.

Όταν υπάρχουν αυτού του είδους οι μεροληπτικές συμπεριφορές, δεν υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία και άρα δεν λειτουργεί το Σύνταγμα. Κάποιοι μπορούν να προοδεύουν, παρακάμπτοντας τον νόμο, ο οποίος αφορά όλους τους υπόλοιπους. Κάποιοι μπορούν να παρανομούν, χωρίς να κινδυνεύουν με τιμωρία. Κάποιοι μπορούν να απολαμβάνουν προνόμια, τα οποία δεν τα ανέχεται η πραγματική δημοκρατία. Το παρακράτος έχει πάντα δεξιά καταγωγή και αυτό είναι το απόλυτα φυσικό. Η εξουσία από τα βάθη των αιώνων βρισκόταν στα χέρια της κεφαλαιοκρατίας και αυτή ήταν που είχε ανάγκη αυτού του τύπου τους μηχανισμούς, για να μην απειλείται το κεφάλαιό της. Στη συνέχεια κάθε νέος συνεταιρισμός τής κεφαλαιοκρατίας “μετάλλασσε” το παρακράτος, χωρίς όμως αυτό να χάνει τον “προσανατολισμό” του. Τον “προσανατολισμό” να προστατεύει τα συμφέροντα των εκάστοτε ισχυρών του.

Αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχει και λειτουργεί ένα παρακράτος, το οποίο ελέγχεται εξ’ ολοκλήρου από τους Αμερικανούς. Ένα παρακράτος, το οποίο αντιλαμβάνεται την Ελλάδα σαν περιουσία του. Ένα παρακράτος, το οποίο ξεκίνησε —όπως ήταν φυσικό— από τη “Δεξιά” και στη συνέχεια μετακινήθηκε προς τη “σοσιαλιστική” πτέρυγα της εξουσίας. Ένα παρακράτος, το οποίο φροντίζει η εξουσία να βρίσκεται μόνιμα στα χέρια των εκάστοτε “εκλεκτών” του. Ένα παρακράτος, το οποίο φροντίζει τα “φιλέτα” της αγοράς εργασίας να τα δίνει στα δικά του “παιδιά”. Ένα παρακράτος, το οποίο είναι έτοιμο και να σκοτώσει, αν κάποιος απειλήσει τα κεκτημένα του.

Αυτό το παρακράτος φροντίζει για τα πάντα. Με κέντρο την αμερικανική πρεσβεία ελέγχει τα πάντα και μεθοδεύει τα πάντα. Από τα πρόσωπα τα οποία θα μονοπωλούν την εξουσία μέχρι τα πρόσωπα τα οποία θα πρέπει να φάνε γλυκό “ψωμάκι” στη δήθεν ελεύθερη νεοταξική οικονομία. Την οικονομία των πολυεθνικών, οι οποίες φροντίζουν να εξυπηρετούν την αμερικανική πολιτική και τους τοπικούς λακέδες.

Αυτό το παρακράτος φρόντισε να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ο Γιωργάκης. Αυτό φροντίζει σήμερα και για μια ανάλογη “αποκατάσταση” της Ντόρας. Αυτό φροντίζει να μοιράζονται όλες τις καλές θέσεις στην αγορά εργασίας οι απόφοιτοι του Χάρβαρντ, του Γέιλ και όλων των διάσημων “κυνοστασίων” που ελέγχουν οι ΗΠΑ. Ας ψάξει κάποιος να βρει πώς βρίσκουν δουλειά οι απόφοιτοι του Κολεγίου Αθηνών και θα δει την “εξώπορτα” του παρακράτους. Ας ψάξει κάποιος να δει ποιοι είναι υπέρ του σχεδίου Ανάν και θα καταλάβει ποια είναι η “αντιπαροχή” για την επιτυχία τους.

Διαφθορά – Διαπλοκή.

Διαφθορά είναι η ιδιωτικοποίηση κρατικών πολιτικών αξιωμάτων ή απλών κρατικών θέσεων. Διαφθορά έχουμε όταν ένας αστός πολιτικός έναντι αμοιβής χαράσσει την εθνική πολιτική με γνώμονα τα συμφέροντα συγκεκριμένων ιδιωτών. Διαφθορά έχουμε όταν ένας αστός αξιωματούχος έναντι αμοιβής ενισχύει με κρατικές επιδοτήσεις έναν “κολλητό” του επιχειρηματία. Διαφθορά έχουμε όταν ένας κρατικός υπάλληλος μετατρέπει το δημόσιο πόστο του σε ιδιωτικό μαγαζί και αναζητεί το “φακελάκι”, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους πολίτες.

Η διαφθορά είναι το αγαπημένο χόμπι των αστών και ο καρκίνος των “σοσιαλιζόντων” συστημάτων. Είναι “καρκίνος”, γιατί οδηγεί σε δυσλειτουργία το σύνολο της οικονομίας και επιβαρύνει το σύνολο των παραγωγικών τάξεων. Προκαλείται δυσλειτουργία στην ελεύθερη οικονομία, γιατί το τεράστιο κρατικό κεφάλαιο μπορεί να αποβεί κακός “ρυθμιστής” στην οικονομία των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Μπορεί να ευνοήσει και να αδικήσει ιδιώτες με γνώμονα τα ιδιωτικά συμφέροντα κρατικών υπαλλήλων. Μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα ανταγωνιστικότητας, εφόσον με την κακή λειτουργία του επιβαρύνει διαρκώς τα λειτουργικά έξοδα της παραγωγής. Μπορεί να δημιουργήσει φαινόμενα πληθωρισμού με τα συνεχή “δωράκια” που οι διαχειριστές του προσφέρουν στους εαυτούς τους.

Η διαφθορά είναι ένα φαινόμενο, το οποίο ελάχιστα αφορά τα αυθεντικά καπιταλιστικά συστήματα, γιατί σε εκείνα τα συστήματα το κράτος έχει ελάχιστο κεφάλαιο υπό την ιδιοκτησία του και άρα οι διαχειριστές του δεν έχουν τις δυνατότητες να παρέμβουν στην οικονομία. Δεν έχουν τη δυνατότητα να την επιβαρύνουν με την κλοπή τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η διαφθορά δεν αφορά τον ίδιο τον καπιταλισμό.

Ο καπιταλισμός επενδύει στη διαφθορά, για ν’ αναπτύξει τα συμφέροντά του εκτός των συνόρων του. Οι ιμπεριαλιστές κάνουν τις “πλάτες” στους διεφθαρμένους αστούς των αντιπάλων συστημάτων. Αυτοί, για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, οδηγούν τα κράτη στη διαφθορά. Συμφέρει ένα ισχυρό καπιταλιστικό κράτος να έχει γύρω του σοσιαλίζουσες διεφθαρμένες “Μπανανίες”. Οι ΗΠΑ με αυτόν τον τρόπο ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία.

Το ύψιστο σημείο στο οποίο μπορεί να φτάσει η διαφθορά εμφανίζεται όταν έχουμε “μετάλλαξη” συστημάτων. Όταν ένα κομμουνιστικού τύπου σύστημα μετατρέπεται σε καπιταλιστικού τύπου σύστημα. Όταν ένα τεράστιο και μυθώδους αξίας κρατικό κεφάλαιο πρέπει να περάσει σε χέρια ιδιωτών. Εκεί η διαφθορά παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, γιατί οι αστοί κρατικοί υπάλληλοι παύουν να αναζητούν τον παράνομο πλούτο της διαχείρισης και κλέβουν απευθείας κεφάλαιο. Αυτού του είδους και μεγέθους διαφθορά την είδαμε να συμβαίνει στη Ρωσία. Κρατικοδίαιτα “σκουπίδια”, όπως ο Αμπράμοβιτς ή ο Μπερεζόφσκι έγιναν μεγιστάνες μέσα σε ένα βράδυ.

Νεποτισμός.

Άλλο ένα “ευγενές” χόμπι της αστικής τάξης. Μη έχοντας ιδιόκτητη περιουσία να παραχωρήσουν στους φυσικούς τους διαδόχους, κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα με τις κρατικές θέσεις. Αυτό είναι ο νεποτισμός. Η εκμετάλλευση των δυνατοτήτων που δίνει σε κάποιον αστό η θέση που κατέχει, για να εξασφαλίσει σε συγγενείς και φίλους αξιώματα, δημόσιες θέσεις κλπ.. Ως λέξη παράγεται από τη λατινική “nepos”, που σημαίνει ανιψιός. “Νepotismo” είναι η εύνοια προς τους ανεψιούς, νεποτισμός (-isme, -ismo = -ισμός)]

Με την ευνοιοκρατία και τον νεποτισμό καταργείται κάθε έννοια αξιοκρατίας. Ο νεποτισμός είναι η απεχθέστερη μορφή διαφθοράς. Είναι η διαφθορά σε “είδος”. Άλλοι διεφθαρμένοι παίρνουν χρήμα και αφήνουν χρήμα κληρονομιά στους απογόνους τους και άλλοι μας αφήνουν “κληρονομιά” τους ίδιους τους απογόνους τους, για να τους ταΐζουμε.

Είναι η απεχθέστερη μορφή διαφθοράς, γιατί απλούστατα αλλοιώνουν τη λειτουργία της κοινωνίας και δημιουργούν τις συνθήκες για να παραμείνει αλλοιωμένη και στη συνέχεια. Τουλάχιστον με τους συμβατικούς διεφθαρμένους κάποτε “ξεμπλέκεις”. Τα “παίρνουν” και φεύγουν. Με τους “ανιψιούς” δεν ξεμπλέκεις ποτέ.

Σφουγγοκωλάριοι.

Χαρακτηρισμός αστών πολιτικών —οι οποίοι κάνουν μεγάλες καριέρες ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης—, που έχει σχέση με τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά. Οι σφουγγοκωλάριοι διακρίνονται, στηριζόμενοι στην τέχνη του “σκουπίζειν” τα οπίσθια των ισχυρών.

Αυτή είναι μια πρακτική, η οποία στηρίζεται καθαρά στη λογική. Επιλέγεις έναν ισχυρό και τον ακολουθείς. Γνωρίζεις ότι όπου πηγαίνει αυτός, θα τον ακολουθεί και ο “πισινός” του. Άρα, αν εσύ έχεις εξασφαλίσει “δοσοληψίες” με αυτόν τον “πισινό”, θα ακολουθήσεις και τον κάτοχό του ακόμα και σε “ύψη” τα οποία δεν σε αφορούν ως άτομο με βάση της ικανότητές σου.

Από εκεί και πέρα λαμβάνεις μια εικόνα, η οποία εξαρτάται από την οπτική γωνία που σε βλέπει κάποιος. Για τους από “κάτω” είσαι ένας διάσημος “σφουγγοκωλάριος” και για τους “πάνω” είσαι ένα κοινό “κωλοσφούγγι” [κωλο- + σφουγγ(ίζω) -ι (αναδρ. σχημ.)].

Τα μεγάλα πολιτικά “τζάκια” Μπανανιών τύπου Ελλάδας κάπως έτσι έχουν γίνει. Οι κομματάρχες επιλέγουν κάποια ισχυρά ιμπεριαλιστικά “οπίσθια” να υπηρετήσουν και προσφέρουν τα δικά τους “οπίσθια” στα κομματικά τους στελέχη. Παλιά όλοι αυτοί αποτελούσαν κωλοσφούγγια των Βρετανών, των Γάλλων ή των Γερμανών και σήμερα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αποκλειστικά στους Αμερικανούς. Υπάρχουν και οι νεότεροι συνάδερφοί τους, οι οποίοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους λεγόμενους “διαπλεκόμενους”.

Η Βουλή των Ελλήνων είναι μια “αποθήκη” με μεγάλα αποθέματα τέτοιου υλικού. Κάποια είναι ζωντανά και περιφέρονται μέσα σ’ αυτήν και κάποια άλλα τα έχουν κάνει αγάλματα έξω απ’ αυτήν.

Πολιτικός Καραγκιόζης.

Το γνήσιο “προϊόν” των κομματικών μηχανισμών. Το “εξάμβλωμα” του δικομματισμού. Ένας τυπικός Έλληνας αστός πολιτικός, που μοιάζει με τον γνωστό πρωταγωνιστή του θεάτρου σκιών. Θρασύς και ψεύτης. Δειλός και φωνακλάς. Πεινασμένος και αχόρταγος. Αντιαμερικανός και θαμώνας της αμερικανικής πρεσβείας. Ήρωας των “μπαλκονιών” και προσκυνητής των “τζακιών”.

Βασική του μέριμνα είναι να φάει και να πιει εις βάρος όποιου βρει μπροστά του. Συνήθως αυτό το καταφέρνει εις βάρος των αδυνάτων, γιατί τους ισχυρούς τους φοβάται. Η ασφαλής “σκεπή”, όπου συνήθως θέλει να ξεκουράζει την ακόρεστη “κοιλιά” του, είναι αυτή του κρατικού μηχανισμού. Τρώει αυτός και τρώνε μαζί του και τα “κολλητήρια” του, που τις περισσότερες φορές είναι διεφθαρμένοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Ανάλογα με τις ανάγκες της εποχής προσαρμόζει το “ρεπερτόριό” του. Καραγκιόζηδες υπήρχαν πάντα στην Ελλάδα και αυτοί μονοπωλούσαν την εξουσία. Υπήρχαν εποχές που ονειρεύονταν την αυτοκρατορική Ελλάδα των δεκαπέντε ηπείρων και των εκατό θαλασσών. Στη συνέχεια άλλαξαν το τροπάριο και περιορίστηκαν στην υπηρεσία των εθνικών συμφερόντων. Κατά καιρούς έδιωχναν το ΝΑΤΟ και τις βάσεις του θανάτου, αλλά έτρεχαν στην αμερικανική πρεσβεία για το “χρίσμα” του νόμιμου μνηστήρα της εξουσίας.

Σήμερα ο καραγκιόζης έχει προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Έγινε νεοταξίτης. Μπορεί να παριστάνει τον αριστερό και να παρέχει νομικές υπηρεσίες σε “διαπλεκόμενους”. Μπορεί να τρώει ψωμί για την αποτυχημένη κομμουνιστική ιστορία του, αλλά το παιδί του το στέλνει στο Κολέγιο Αθηνών. Μπορεί να έχει γίνει διάσημος για τον αντιαμερικανισμό του, αλλά το παιδί του έχει κάνει μεταπτυχιακά στις ΗΠΑ και ψάχνει δουλειά μέσα από τα “κανάλια” της τοπικής αμερικανικής πρεσβείας.

Πρότυπά τους; Οι “εθνάρχες”. Ονειρεύονται να γίνουν εθνάρχες. Ονειρεύονται κάποτε να τους τιμήσει το έθνος για τους αγώνες τους εναντίον των ιμπεριαλιστών. Να τους τιμήσει για τα “οράματα” που μοιράστηκαν μαζί του. Να τους τιμήσει, δίνοντάς τους την περίλαμπρη θέση του πρώτου πολίτη της χώρας. Να μην δουλεύουν και στα γεράματα. Να μην χρειαστεί να ξοδεύουν από τα κλοπιμαία.

Λαμόγιο.

Ο καραγκιόζης της οικονομίας. Ο σύγχρονος Έλληνας επιχειρηματίας της Νέας Τάξης. Αυτός ο οποίος ξεκίνησε τον επιχειρηματικό του “θρίαμβο”, είτε ως κομματικό στέλεχος είτε ως κρατικός υπάλληλος. Ό,τι είναι ο καραγκιόζης για την πολιτική, είναι το λαμόγιο για την οικονομία. Το οικονομικό “alter ego” του καραγκιόζη της πολιτικής. “Κεφάλαιό” του είναι η επαφή του με τον κρατικό μηχανισμό και τους πολιτικούς που τον διαχειρίζονται. Τα κέρδη του τα αποσπά μέσω των προμηθειών των μεγάλων ΔΕΚΟ, οι οποίες προμήθειες πολλές φορές είναι αρκετές για να τον κάνουν ακόμα και “συνέταιρο” της κρατικής εταιρείας στην οποία έχει εξειδικευτεί ως μεσάζων.

Τα λαμόγια έχουν μοιράσει τις δραστηριότητές τους σε τομείς, ώστε να μην έρχονται σε σύγκρουση και έχουν προβλήματα οι “αγωνιστές” μεταξύ τους. Υπάρχουν τα λαμόγια των ΜΜΕ, των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας, των δημοσίων έργων κλπ.. Πολλοί από αυτούς ήταν και λαμόγια της αντίστασης κατά της Χούντας. Εκεί εκπαιδεύτηκαν στη λαμογίαση. Έχουν μέχρι και φωτογραφίες πίσω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου. Άλλοι συνάδερφοί τους έχουν να επιδείξουν “λαμπρές” καριέρες έμμισθων χαφιέδων ξένων μυστικών υπηρεσιών. Άλλοι συνάδερφοί τους έγιναν διάσημοι, επειδή στήριζαν “αλλαγές” και “έλεγχαν” εξουσίες.

Πρότυπά τους; Τα διεθνώς προβαλλόμενα λαμόγια του είδους. Αμπράμοβιτς, Μπερεζόφσκι, Μέρντοχ, Μπερλουσκόνι, Σόρος κλπ.. Συνήθως δεν τους αρκεί το σκάφος και η βίλα στη Μύκονο. Ονειρεύονται να γίνουν celebrities διεθνούς ακτινοβολίας και να κατακτήσουν μια θέση στη λίστα του Forbes. Επειδή όμως είναι και πονηρούληδες και βιάζονται να γίνουν famous, αγοράζουν ομάδες, για να τους επευφημούν τα πλήθη στις σύγχρονες αρένες των ποδοσφαιρικών γηπέδων.

Αυτό βέβαια δεν το κάνουν μόνον από ματαιοδοξία. Αυτό είναι και μια καλή άμυνα από την πλευρά τους. Όταν πλησιάζει ο εισαγγελέας την πόρτα τους, καλό είναι να βρεθούν και πέντε άνθρωποι να φωνάξουν “κάτω τα χέρια από τον πρόεδρο”. Αχρείαστοι να ‘ναι, αλλά καλού κακού ας περάσουν από τώρα από το λογιστήριο.

Εργατοπατέρας.

Ο καραγκιόζης του συνδικαλισμού. Αυτός κι αν είναι πλουραλιστής. Τα παίρνει απ’ όποιον βρει μπροστά του. Όποιος του τα δίνει, είναι “σύντροφος” και “συναγωνιστής”. Τα παίρνει από τα αφεντικά, τα παίρνει από το “ποίμνιό” του και τα παίρνει και από το κράτος. Είναι της ίδιας πολιτικής και κοινωνικής “καταγωγής” με το λαμόγιο, μόνον που δεν κατόρθωσε να κάνει το “άλμα” προς την ιδιωτική οικονομία. Προτίμησε τα σίγουρα, φοβούμενος να εγκαταλείψει την “αγέλη”.

Η ίδια η ύπαρξη των “εργατοπατέρων” είναι μια παραδοξότητα. Ενώ δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, είναι οι απόλυτα ειδικοί στην έννοια της εργασίας. Ενώ είναι αστοί, “τραγουδούν” το μεροκάματο σαν να έφαγαν τα νιάτα τους στα ναυπηγεία της Ελευσίνας. Ενώ είναι τελειόφοιτοι της Παντείου και της Νομικής, μιλούν σαν λιμενεργάτες. Ενώ είναι δημόσιοι υπάλληλοι, παρουσιάζονται σαν “πατέρες” των εργατών. Ενώ βρίζουν τους πολιτικούς, θέλουν να γίνουν πολιτικοί. Ενώ καταγγέλλουν τους “διαπλεκόμενους”, είναι μεταξύ τους φίλοι και συναγωνιστές από παλιά. Ενώ κατηγορούν όποια κυβέρνηση βρεθεί μπροστά τους, μπορούν και συμμετέχουν στα εκτελεστικά γραφεία των κομμάτων που κυβερνούν.

Όπως όλοι οι “αγωνιστές” έτσι κι αυτοί έχουν όνειρα και βέβαια πρότυπα. Όνειρό τους είναι να μπουν ως ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία των εργατικών αγώνων. Να γίνουν σε πρώτη φάση υπουργοί και μετά γιατί όχι και πρόεδροι της Δημοκρατίας. Να τους μνημονεύουν στα εργατικά συνδικάτα. Να τους αναγνωρίσει ακόμα και το ΚΚΕ. Να τους καλέσει το Χάρβαρντ, για να κάνουν ανάλυση των θέσεών τους.

Τώρα τελευταία βέβαια έχουν κι αυτοί τους εφιάλτες τους. Φοβούνται την “αχαριστία” του κόσμου. Φοβούνται μήπως έχουν την τύχη του Πολυζωγόπουλου. Μήπως τους πετύχουν σε κανένα φανάρι τίποτε περίεργοι τύποι και τους λιντσάρουν. Είναι και ακριβά τα ανταλλακτικά των Audi quarto και είναι δικαιολογημένος ο φόβος τους. Ατυχής επιλογή το Audi. Όταν είσαι εργατοπατέρας, δεν παίρνεις Audi, γιατί το αλουμινένιο αμάξωμά του δεν επισκευάζεται με σφυρηλάτηση.

Λομπίστας.

Αποτελεί παραφυάδα του νεποτισμού. Αυτοί είναι ένα νέο “είδος” αφανών λαμόγιων, το οποίο προέκυψε από τις ανάγκες της οικονομίας της Νέας Τάξης. Με την ιδιωτικοποίηση των μεγάλων ΔΕΚΟ, προέκυψε πρόβλημα για την ομαλή “διαδοχή” των καραγκιόζηδων πολιτικών από τα φυσικά τους τέκνα. Παλαιότερα δεν υπήρχε πρόβλημα. Ο πρωτότοκος θα διαδεχόταν τον πατέρα του στη Βουλή και θα κληρονομούσε το “ξίφος” του. Λίγο το ΝΑΤΟ, λίγο ο κομμουνισμός, λίγο το παρακράτος, θα εξασφαλιζόταν το ψωμί σε όποιο κόμμα κι αν ανήκε. Το οικογενειακό κεφάλαιο έφτανε για τον πρωτότοκο.

Τα υπόλοιπα παιδιά όμως έπρεπε να βολευτούν κι αυτά. Να φάνε ένα κομμάτι “παντεσπάνι” από την οικογενειακή ιδιοκτησία, όπως αντιλαμβάνονταν οι καραγκιόζηδες το κράτος. Άλλος θα έμπαινε σε κάποια κρατική τράπεζα ως ανώτατο στέλεχος, άλλος σε κάποιο πανεπιστήμιο ως καθηγητής και άλλος ως διευθυντής σε κάποια ΔΕΚΟ. Υπήρχε χώρος για όλους και σπάνια τα “τζάκια” έρχονταν σε σύγκρουση μεταξύ τους για τη μοιρασιά.

Με την νέα οικονομία αυτά άλλαξαν. Οι θέσεις για διορισμούς περιορίστηκαν, εξαιτίας της ιδιωτικοποίησης του δημοσίου κεφαλαίου. Τι θα έκαναν αυτοί οι γόνοι, για να συνεχίσουν την πολύτελή τους διαβίωση; Πώς θα κεφαλαιοποιούσαν το οικογενειακό κεφάλαιο, όταν δεν υπήρχε διαθέσιμη θέση στο κρατικό κεφάλαιο; Τι έκαναν; Κεφαλαιοποίησαν τον ίδιο τον πατέρα τους. Θέλεις να δεις τον υπουργό; Θα πληρώσεις τον γιο του, για να σου κλείσει ραντεβού. Θέλεις να κάνεις “μπίζνες” με το δημόσιο; Θα σου φορτώσουν για συνέταιρο τον γιο του αρμόδιου υπουργού.

Τζάμπα διαμαρτύρονται τώρα τα κομματόσκυλα, καταγγέλλοντας τη συμπεριφορά των υπουργών. Των υπουργών, που έχουν κλειστές τις “πόρτες” στους “συναγωνιστές”. Των υπουργών, που δεν ακούν τα “δίκαια” αιτήματά τους για βόλεμα ημετέρων. Από άγνοια διαμαρτύρονται οι διάφοροι κομματικοί για τη συμπεριφορά αυτών των υπουργών. Οι “πόρτες” των υπουργείων δεν έκλεισαν. Απέκτησαν απλώς άλλους “θυρωρούς”. Συγκεντρώθηκαν σε άλλο μέρος και μακριά από τη Ρηγίλλης ή τη Χαριλάου Τρικούπη.

Πού βρίσκονται αυτές οι νέες “πόρτες” των υπουργείων; Στο ιδανικότερο σημείο της πρωτεύουσας. Απέναντι από τη Βουλή των Ελλήνων. Στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία. Κάθε τραπέζι στο “λόμπι” του συγκεκριμένου ξενοδοχείου είναι και μια ξεχωριστή “πόρτα”, που οδηγεί σε διαφορετικό υπουργείο.

Αν δείτε σε ένα τραπέζι έναν τεμπέλη γιο, αδερφό, ανιψιό ή κουμπάρο υπουργού να πίνει καφέ στο ξενοδοχείο παρέα με τον δικηγόρο του, να ξέρετε ότι εκείνη την ώρα δεν διασκεδάζει. Εκείνη την ώρα εργάζεται. Κάνει “lobbing”. Περιμένει κάποιον επιχειρηματία να τον πάει στον “μπαμπά”, στον “μπάρμπα” ή στον “κουμπάρο”. Περιμένει κάποιον επιχειρηματία να του υποσχεθεί ότι έναντι κάποιου τιμήματος θα τον κάνει “διαπλεκόμενο”. Περιμένει κάποιον επιχειρηματία να του ζητήσει κανένα “ψιλό”, γιατί έχει έξοδα.

Όπως όλοι οι εργαζόμενοι έχουν κι αυτοί τα πρότυπά τους και βέβαια τα όνειρά τους. Απλά αυτά τα όνειρα δεν είναι άμεσα παρά έμμεσα. Είναι όνειρα τα οποία ενσαρκώνονται μέσω της επιτυχίας άλλων και όχι των ιδίων. Δεν ονειρεύονται οι ίδιοι να διαπρέψουν. Ονειρεύονται να διαπρέψει ο “μπαμπάς” ή ο “μπάρμπας”, για να τον ακριβοπουλήσουν. Πρότυπό τους για τους “μπαμπάδες” τους είναι ο Μητσοτάκης. Πρότυπα για τους ίδιους είναι τα παιδιά του Μητσοτάκη.

Κομματόσκυλα.

Θλιβερά ανθρωποειδή, τα οποία περιφέρονται στους κομματικούς διαδρόμους. Δεν είναι τυχαίο το όνομά τους, εφόσον έχουν χαρακτηριστικά σκύλου. Είναι πιστά στα αφεντικά τους και εξαιρετικά άγρια προς τους εχθρούς των αφεντικών τους. Καταναλώνουν τα “αποφάγια” των αφεντικών και παραμένουν στο κομματικό “χασαπιό” για όσο διάστημα επιβιώνουν μ’ αυτά. Αρκεί ένα χάδι του αφεντικού και ανανεώνεται η πίστη τους για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς καμιά επιπλέον παροχή. Αρκεί να θυμηθεί το μικρό τους όνομα και είναι έτοιμοι να θυσιαστούν γι’ αυτόν.

Όπως οι σκύλοι έτσι κι αυτοί διαχωρίζονται μεταξύ τους σε ράτσες και χρώματα. Το κάθε σοβαρό κομματικό “μαγαζί” έχει όλες τις ράτσες στις τάξεις του. Υπάρχουν “μπλε”, “πράσινα”, “κόκκινα” αλλά και “μαύρα” κομματόσκυλα. Υπάρχουν και “ράτσες”. Υπάρχουν τα “ροντβάιλερ”, τα οποία “γαβγίζουν” και “δαγκώνουν” στις “τηλεμαχίες”, αλλά είναι πολυδάπανα στη συντήρησή τους —και ως εκ τούτου λίγα—, όπως υπάρχουν και τα κοινά “τσοπανόσκυλα”, τα οποία απλά περιφέρονται στους δρόμους ως “αγέλες”, για να σπρώχνουν τα “πρόβατα” στις κομματικές “στάνες”.

Τα κομματόσκυλα αποτελούν μέγα κοινωνικό πρόβλημα, γιατί με τον καιρό ο ανεξέλεγκτος “πολλαπλασιασμός” τους ανάγκασε τους “ιδιοκτήτες” τους να μας τους φορτώσουν στη συντήρησή τους. Δεν μπορούσαν τα κομματικά “μαγαζιά” να τους συντηρούν και τους έβαλαν στο δημόσιο. Εκεί δεν εργάζονται και κάνουν το μόνο πράγμα που πάντα ήξεραν να κάνουν. Να υπηρετούν με κρατικά μέσα τα αφεντικά τους. Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι όλοι αυτοί ψηφίζουν, παριστάνοντας τους πολίτες.

Τρομοκρατία

Η τρομοκρατία στην Ελλάδα είναι ένα περίεργο φαινόμενο. Είναι ό,τι οι πανελλήνιες εξετάσεις για τους μαθητές των λυκείων. Δίνει εισιτήριο στους επιτυχόντες. Δίνει την εξουσία στο εκάστοτε “επιτυχόν” κόμμα. Δίνουν οι κομματάρχες εξετάσεις στην αμερικανική πρεσβεία και αυτή επιλέγει τους “επιτυχόντες”. Όποιος γνωρίζει καλύτερα την ιστορία των αμερικανικών συμφερόντων στην Ελλάδα, “περνάει” τις εξετάσεις. Κάτι σαν το proficiency.

Από τη στιγμή που εξέλειψαν οι ξένοι βασιλείς και δεν μπορούσαν οι ιμπεριαλιστές να διορίζουν στην εξουσία τους ανθρώπους που επιθυμούσαν, άλλαξαν μέθοδο. Με βόμβες και πιστολιές οδηγούν τους ψηφοφόρους προς τους “επιτυχόντες”. Έτσι έγινε ο Παπανδρέου πρωθυπουργός και με τον ίδιο τρόπο έγινε πρωθυπουργός και ο Μητσοτάκης. Τώρα περιμένει και ο Γιωργάκης με τη Ντορούλα τη σειρά τους. Αφού πέρασαν τις εξετάσεις. Γιατί; Αφού!

Βενιζέλος.

Το απόλυτο κάθαρμα της ελληνικής ιστορίας. Ο “ελάχιστος” της ελληνικής ιστορίας. Ο “εθνάρχης” των γραικύλων. Ο ιδρυτής του Κολεγίου Αθηνών. Ο θείος του Μητσοτάκη. Ο πιο πιστός λακές της Βρετανίας στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Γιατί είμαστε τόσο σκληροί μ’ αυτόν; Γιατί απλούστατα είμαστε Έλληνες και λατρεύουμε τον Μέγα Αλέξανδρο. Ο Βενιζέλος έκανε τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που έκαναν τον Αλέξανδρο Μέγα. Μόνον αν καταλάβει κάποιος την σχέση μεταξύ των πεπραγμένων τους, μπορεί ν’ αντιληφθεί την αθλιότητά του.

Ο Αλέξανδρος έγινε ο μέγιστος του ελληνικού κόσμου, γιατί πήρε έναν μικρό λαό και έναν μεγάλο πολιτισμό και τους έκανε παγκόσμιους. Πήρε έναν λαό και με αυτόν στελέχωσε μια αυτοκρατορία. Πήρε έναν λαμπρό πολιτισμό και τον χάρισε στους λαούς. Ο Βενιζέλος πήρε αυτόν τον παγκόσμιο λαό και τον έβαλε σε μια εθνική “κονσέρβα”. Τον περιόρισε στα περιορισμένα όρια, που κάποτε “έπνιγαν” τον Αλέξανδρο. Όρια, τα οποία ήταν κι αυτά θέμα τύχης που τα εξασφάλισε, γιατί μέχρι την τελευταία στιγμή υποσχόταν στους Βούλγαρους ως δώρο τη Μακεδονία και τη Θράκη. Ένα δώρο το οποίο οι Βούλγαροι θα το εξασφάλιζαν εύκολα, αν πολεμούσαν εναντίον των Γερμανών στο πλευρό της Βρετανίας. Παζάρευε τα πάντα και με τους πάντες, αν αυτό βόλευε τους Βρετανούς.

Όπου υπήρχε ελληνισμός, τον κατέστρεψε ο Βενιζέλος. Κατέστρεψε έναν λαό με αιώνια και δυναμική παρουσία σε όλο τον χώρο της πάλαι ποτέ βυζαντινής αυτοκρατορίας. Παρουσία αιώνων στην Ασία τερματίστηκε με τον πιο βίαιο και άδοξο τρόπο. Όλα αυτά τα έκανε, γιατί απλούστατα αυτά συνέφεραν τη Βρετανία. Όπου υπήρχε Ελληνισμός, τον κατέστρεψε. Με μέσον την εξουσία στο ελληνικό εθνικό κράτος κατέστρεψε τα πάντα. Με αυτήν την εξουσία κατέστρεψε τον ελληνισμό. Έβαλε την Ψωροκώσταινα να επιτεθεί στη Μικρά Ασία, για να προκαλέσει το μίσος των γηγενών αλλόθρησκων εναντίον των Ελλήνων. Το αποτέλεσμα ήταν η μικρασιατική καταστροφή. Το “ξερίζωμα” του ελληνισμού από εκείνον τον χώρο.

Όμως, αυτό το τεράστιο έγκλημά του δεν ήταν και το μοναδικό. Δεν αρκούσε στους Βρετανούς να καταστρέψουν τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας. Τους ενοχλούσε και ο ελληνισμός του Πόντου. Τους ενοχλούσε η ακμή του ελληνισμού των παραλίων της Σοβιετικής Ένωσης. Τι έκαναν; Χρησιμοποίησαν και πάλι τον δούλο τους. Ο Βενιζέλος έστειλε στράτευμα στη Ρωσία, για να ενισχύσει την αντεπανάσταση. Πιο μεγάλο στράτευμα ακόμα και από εκείνα των μεγάλων δυνάμεων. Το αποτέλεσμα; Ο ελληνισμός προκάλεσε τους μπολσεβίκους και έπεσε στη δυσμένεια του καθεστώτος του Στάλιν. Έτσι σε μια νύχτα τον έβαλαν στα τρένα και βρέθηκε μια “ανάσα” σε απόσταση από την Κίνα.

Αυτός ο καταστροφέας του παγκόσμιου ελληνισμού ήταν επιπλέον και “δημοκράτης”. Τις περισσότερες φορές που κυβέρνησε τον τόπο, το έκανε πραξικοπηματικά. Η μέθοδός του ήταν πάντα η ίδια. Αφού δρομολογούσε την κατάσταση με τον τρόπο που συνέφερε τη Βρετανία, εγκατέλειπε τη χώρα, για να μην χρεωθεί τις ευθύνες. Πάντα εκ του ασφαλούς. Ακόμα και το σπίτι όπου κατοικούσε ήταν “μεσοτοιχία” με τη βρετανική πρεσβεία. Πάντα μία “πόρτα” τον χώριζε από τους προστάτες του από τον κίνδυνο να πληρώσει τις προδοσίες του. Αυτός μεθόδευε τις καταστροφές και άλλοι τις “πλήρωναν” ακόμα και με τις ζωές τους. Ένα “παιχνίδι” δημιουργίας προβλημάτων και αποποίησης των ευθυνών του, που συνεχίστηκε και από τους επιγόνους του.

Αυτοί οι επίγονοι κυβέρνησαν τον τόπο με πλήρη υποταγή στους Αγγλοσάξονες και των δύο πλευρών του Ατλαντικού ωκεανού. Η ειρωνεία είναι ότι τον κυβέρνησαν, εκμεταλλευόμενοι αντανακλαστικά του λαού, τα οποία οι ίδιοι προκάλεσαν. Αυτοί μας οδηγούσαν στις καταστροφές και οι ίδιοι “έδειχναν” υπευθύνους. Με το σύνθημα …”ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά” κυβέρνησαν οι επίγονοι του Βενιζέλου. Οι διάδοχοι του Βενιζέλου ήταν αυτοί οι οποίοι μεθόδευσαν το σύνολο των όσων στη συνέχεια απέδωσαν στους “δεξιούς” και τους έδωσαν τη δυνατότητα να τους “καταγγείλουν”.

Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί αυτό το οποίο θα πούμε είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Η Δεξιά ήταν πράγματι αυτή που καλά κάνει και θυμάται ο λαός τι ήταν. Ήταν μια παράταξη, που την έλεγχαν λακέδες της Δύσης. Από τον διορισμένο βασιλιά μέχρι τους αυλοκόλακές του. Το θέμα εδώ είναι άλλο. Το θέμα είναι ποιος καταγγέλλει αυτούς τους λακέδες. Το θέμα είναι να μην “δουλεύουν” τον λαό οι υπόλοιποι, που παριστάνουν τους “δημοκράτες”. Αυτό λέμε. Η ηγεσία της Δεξιάς ήταν αυτό που ήταν και το έδειχνε. Δεν το έκρυβε. Η ηγεσία της άλλης “παράταξης” ήταν διορισμένη ακριβώς με τον ίδιο τρόπο από τους ίδιους Δυτικούς και παρίστανε την προοδευτική. Αυτή έκρυβε τα αφεντικά της.

Αυτό το παιχνίδι των φασιστών και των λακέδων της Δύσης ήταν που παγίδευε τον λαό. Το σύνολο των ηγετών της λεγόμενης Αριστεράς ήταν απόλυτα ελεγχόμενο από τους Δυτικούς. Από τον Βενιζέλο, ο οποίος κατέστρεψε τον παγκόσμιο ελληνισμό, μέχρι τον Παπανδρέου, ο οποίος μας έβαλε στον εμφύλιο πόλεμο, όλοι τους ήταν λακέδες της Δύσης. Ακόμα και η ηγεσία του ΚΚΕ έσωσε το τομάρι της, όταν οι φουκαράδες βασανίζονταν στα ξερονήσια. Οι Δυτικοί είχαν στήσει τέλεια το παιχνίδι. “Νομιμοποιούσαν” τη μία ηγεσία, για να παγιδεύει τον λαό η άλλη. Χρέωναν τα πάντα στη “Δεξιά”, για να κάνει τη βρόμικη δουλειά η ηγεσία της “Αριστεράς”. Αυτό ήταν το όλο παιχνίδι.

Το παιχνίδι του καλού και του κακού μπάτσου. Οι ιμπεριαλιστές έκαναν τον έναν να φαίνεται σαν κακός μπάτσος και τον άλλο τον άφηναν να παριστάνει τον καλό. Τον έναν τον “χρέωναν” με τις αποφάσεις που εμφανώς τους βόλευαν και στον άλλο επέτρεπαν να “διαμαρτύρεται”. Ο δεξιός ήταν επισήμως ο “κακός” και ο αριστερός εξ αντανακλάσεως ήταν επίσης επισήμως ο “καλός”. Με τον τρόπο αυτόν ο λαός διχαζόταν και δεν έβλεπε ότι και οι δύο είναι “μπάτσοι” της ίδιας εξουσίας. Δεν έβλεπε ότι όλοι τους ήταν “διορισμένοι” από τους ξένους.

Λακέδες ηγούνταν όλων των παρατάξεων και ο λαός έβλεπε ό,τι του έδειχναν. Ο αγγλόδουλος Βενιζέλος κέρδισε εκλογές, παριστάνοντας τον εχθρό τού επίσης αγγλόδουλου Βασιλιά. Το ίδιο έκανε και ο αμερικανόδουλος Ανδρέας παριστάνοντας τον εχθρό με την επίσης αμερικανόδουλη Δεξιά. Παρέσυρε τον λαό στην επιλεκτική μνήμη. Αυτό ήταν το παιχνίδι των “μπάτσων”. Ο λαός “θυμόταν” ότι για όλα φταίει η “Δεξιά”, ενώ τις επικίνδυνες μεθοδεύσεις πάντα τις περνούσαν από την άλλη πλευρά.

“Ξεχνά” ο λαός ότι το περίφημο “πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων”, που ζητούνταν από τους κομμουνιστές, ήταν βενιζελικής εμπνεύσεως. “Ξεχνά” ο λαός ότι ο μεγάλος κατοχικός λιμός, που αποδεκάτισε τους Αθηναίους, ήταν επιλογή των αφεντικών του Βενιζέλου. “Ξεχνά” ο λαός ότι επίγονος του Βενιζέλου ήταν αυτός ο οποίος προκάλεσε τον εμφύλιο. “Ξεχνά” ο λαός ότι επίγονος του Βενιζέλου ήταν αυτός ο οποίος μας οδήγησε στη Χούντα. “Ξεχνά” ο λαός ότι ο ίδιος επίγονος είναι αυτός ο οποίος μας οδήγησε στη σημερινή αθλιότητα της Νέας Τάξης. “Ξεχνά” ο λαός ότι “παιδιά” του Βενιζέλου είναι αυτοί οι οποίοι σήμερα θέλουν να επιβληθεί το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο. “Ξεχνά” ο λαός ότι αυτά τα “παιδιά” σήμερα ξεπουλάνε το δημόσιο κεφάλαιο.

Αυτός ήταν ο “μέγας” εθνάρχης των Ελλήνων. Ένας “εθνάρχης”, του οποίου ακόμα και η καταγωγή είναι αμφισβητήσιμη, εφόσον πολλοί ισχυρίζονται ότι ήταν Εβραίος. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε πρόκειται για τη μεγαλύτερη συνομωσία κατά του ελληνισμού. Τη μεγαλύτερη προδοσία του. Μια προδοσία η οποία συνεχίζεται, εφόσον την ίδια πολιτική ακολουθούν και οι φυσικοί επίγονοί του. Ποτέ δεν έχασαν τα καίρια πόστα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Ποτέ δεν έπαψαν να είναι οι “κολλητοί” των Αγγλοσαξόνων στην περιοχή.

Ο Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός και υπουργός εξωτερικών κατέστρεψε τον ελληνισμό της Βόρειας Ηπείρου. Το ίδιο επιχειρεί να κάνει σήμερα και η κόρη του με τον ελληνισμό της Κύπρου. Βιάζεται να επιβάλει το σχέδιο Ανάν, ακόμα και με πραξικοπηματικό τρόπο, επιχειρώντας μέχρι και ανατροπή του νόμιμου Προέδρου της Κύπρου. Μια οικογενειακή συμμορία έχει κάνει στον Ελληνισμό περισσότερη ζημιά από όλους τους “Εφιάλτες” μαζί.

Φακέλωμα

Σε μια χώρα, η οποία λειτουργεί ως προτεκτοράτο των ισχυρών και έχει διορισμένες ηγεσίες, ευνόητα μερικά πράγματα. Ευνόητο είναι ότι θα “ανθεί” ο χαφιεδισμός. Έχει ανάγκη η εξουσία τους χαφιέδες, για να μαθαίνει τι συμβαίνει μέσα στην κοινωνία. Έχει ανάγκη η εξουσία τους χαφιέδες, γιατί έχει ανάγκη από συμμάχους. Οι διορισμένοι από τους δυτικούς “μπάτσοι”, που κυβερνούσαν την Ελλάδα, είχαν ανάγκη τους χαφιέδες. Έπρεπε ο “κακός” αλλά νόμιμος “δεξιός” μπάτσος να μαθαίνει τι γίνεται μέσα στο στρατόπεδο του “καλού” “αριστερού” συναδέρφου του. Τον είχαν ανάγκη καί οι δύο αυτόν τον χαφιεδισμό, για να μην βρεθούν προ απρόοπτου και ανατραπούν από τον λαό.

Το αποτέλεσμα αυτής της ανάγκης ήταν το γνωστό φακέλωμα. Οι αστυνομικοί της εποχής είχαν μεγαλύτερο συγγραφικό έργο από όλους τους Έλληνες συγγραφείς μαζί. Για όσο διάστημα κυβερνούσε η Δεξιά, πρόβλημα δεν υπήρχε. Οι χαφιέδες ενημέρωναν για τα συμβαίνοντα και οι αστυνομικοί κατέγραφαν. Δεν το έκρυβαν. Δεν ήταν μυστικό το φακέλωμα. Ήταν “κακοί” και το έδειχναν. Είχαν την εξουσία και δούλευαν πάνω στα στοιχεία αυτά. Ήταν κραυγαλέα “κακοί” για να επιτρέπουν στους συναδέρφους της άλλης πλευράς να φαίνονται χωρίς κόπο και πρόβλημα, κραυγαλέα “καλοί”.

Το πρόβλημα προέκυψε το 1981. Γιατί; Γιατί ο λαός καλώς ή κακώς έδωσε επιτέλους την εξουσία στον “καλό” μπάτσο. Όμως, αυτό ήταν μεγάλο πρόβλημα. Γιατί; Γιατί απλούστατα τον “καλό” μπάτσο τον ακολουθούσαν άνθρωποι οι οποίοι πραγματικά αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία. Άνθρωποι, οι οποίοι πραγματικά βασανίστηκαν για τους αγώνες τους. Όλοι αυτοί κυριολεκτικά “έφτυσαν” αίμα γι’ αυτά που πίστευαν. Παίρνοντας λοιπόν την εξουσία το ΠΑΣΟΚ —και άρα ο “μπάτσος” που μέχρι τότε έπαιζε τον ρόλο του “καλού”— υπήρχε πρόβλημα με τους φακέλους.

Υπήρχε πρόβλημα, γιατί πρόσβαση στους φακέλους αυτούς θα είχαν επιτέλους και οι φακελωμένοι. Υπήρχε πρόβλημα, γιατί απλούστατα θα αποκαλυπτόταν η αλήθεια. Θα αποκαλυπτόταν ότι η Δεξιά δεν συνεργαζόταν μόνον με δεξιούς χαφιέδες. Συνεργαζόταν κυρίως με αριστερούς χαφιέδες, εφόσον εκείνων οι πληροφορίες ήταν οι πιο ενδιαφέρουσες και βέβαια οι πιο πολύτιμες. Οι πληροφορίες εκ των “έσω”. Με την εξουσία στα χέρια του ΠΑΣΟΚ ήταν φανερό ότι υπήρχε μεγάλος κίνδυνος να αποκαλυπτόταν το στημένο “παιχνίδι” των μπάτσων.

Θα αποκαλυπτόταν ο ρόλος των “προοδευτικών” και των “ηρώων”. Ο χαφιεδισμός του δεξιού φασιστάκου της γειτονιάς δεν τους τρόμαζε αν αποκαλυπτόταν. Ο φασιστάκος, αυτά τα οποία έλεγε στην ασφάλεια, ήταν πληροφορίες της πλάκας. Φήμες, προσωπικές εκτιμήσεις και εμπάθειες. Όλα αυτά που τους μετέφερε δεν ήταν ούτε πολύτιμα ούτε αξιόπιστα και βέβαια ούτε άγνωστα για αυτούς. Επιπλέον, αυτά τα οποία έλεγε στην ασφάλεια για τον γείτονά του, τα έλεγε και στα καφενεία της γειτονιάς. Δεν τα κρατούσε μυστικά. Μέρα μεσημέρι πήγαινε στην ασφάλεια, για να πράξει το “δημοκρατικό” του καθήκον.

Ο δεξιός χαφιές της Δεξιάς ήταν γνωστός δηλαδή ως πρόσωπο. Ήταν γνωστό σε όλους τι έλεγε στην ασφάλεια. Ο χαφιές εκείνος ήταν πολύτιμος μόνον για έναν λόγο. Ήταν πολύτιμος όχι γι’ αυτά που έλεγε, αλλά απλά γιατί υπήρχε. Σε ένα σύστημα, που ήταν βέβαιο ότι στηριζόταν στον χαφιεδισμό, ήταν πολύτιμος ο ασήμαντος, που εμφανιζόταν ως η προσωποποίησή του. Ήταν πολύτιμος, γιατί από πίσω του κρύβονταν άλλοι. Ήταν πολύτιμος, γιατί εξασφάλιζε το άλλοθι σε κάποιους άλλους. Σε εκείνους, που, αν δεν υπήρχε αυτός, θα κινδύνευαν, εφόσον θα αναγκάζονταν κάποιοι να ψάξουν τους χαφιέδες ανάμεσά τους.

Θεωρητικά, δηλαδή, το ν’ ανοίξουν οι φάκελοι και να μάθουν οι πολίτες τις ηλιθιότητες του παρελθόντος, δεν ήταν κάτι το οποίο θα άλλαζε δραματικά την κατάσταση. Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα και είναι γνωστός ο ρόλος του καθενός. Πόσο μάλιστα ο ρόλος του εμφανούς χαφιέ. Όταν λοιπόν κάποιος παίρνει την εξουσία με το σύνθημα …”ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά”, ευνόητο είναι ότι θεωρητικά έχει κέρδος να επιβεβαιώσει αυτήν τη “μνήμη”. Να αποδείξει ότι ήταν αλήθεια τα όσα ισχυριζόταν για τη “Δεξιά”. Να αποδείξει ότι πράγματι υπήρχαν τα “φαντάσματα”, που ταλαιπωρούσαν την κοινωνία.

Έγιναν όμως έτσι τα πράγματα; Όχι βέβαια. Με το που αναλαμβάνει την εξουσία το ΠΑΣΟΚ, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να κάψει τους φακέλους. Γιατί τόση βιασύνη; Για την εθνική συμφιλίωση; Για να σώσει τον ασήμαντο χαφιέ της Δεξιάς; Τον φανερό χαφιέ; Αυτόν, που το ίδιο το ΠΑΣΟΚ —για να εξασφαλίσει οπαδούς— τον έδειχνε με το “δάχτυλο”; Αυτός έτσι κι αλλιώς δεν ήθελε “σώσιμο”. Δεν αισθανόταν τέτοια ανάγκη. Αυτός νόμιζε ότι έκανε το πατριωτικό ή ιδεολογικό του καθήκον. Άρα το κάψιμο των φακέλων δεν τον αφορούσε αυτόν.

Οι φάκελοι τρόμαζαν τους “άλλους”. Τους “αριστερούς” χαφιέδες της “Δεξιάς”. Αυτούς, που δεν πήγαιναν μέρα μεσημέρι στην ασφάλεια, αλλά τα μεσάνυχτα. Αυτούς, που συνεργάζονταν με την ασφάλεια στα κρυφά και την έβριζαν στους δρόμους φανερά. Οι φάκελοι δηλαδή τρόμαζαν τους “καλούς” μπάτσους της δημοκρατικής παράταξης και τους δικούς τους υποτακτικούς. Τον δικό τους χαφιεδισμό θα αποκάλυπταν. Αυτούς αφορούσαν. Τους ηγέτες και τους χαφιέδες της “δημοκρατικής” παράταξης. Αυτούς, που βρίσκονταν στα ίδια κελιά με τους δημοκράτες και ταυτόχρονα ήταν χαφιέδες της αστυνομίας της Δεξιάς.

Αυτούς προστάτευσε ο Ανδρέας. Τους “συντρόφους” και “συναγωνιστές” του. Αυτούς, που ήταν ανάμεσα στους αγωνιστές του Πολυτεχνείου και έκαναν απευθείας ανταποκρίσεις στην αστυνομία. Αυτούς, που ήταν στα ίδια κελιά με τον Παναγούλη. Αυτούς, που εργάζονταν στη Γυάρο και πληρώνονταν για να παρακολουθούν “συναγωνιστές”. Αυτούς, που στις αίθουσες των βασανιστηρίων έπιναν καφέ με τους χωροφύλακες και κάπου-κάπου ούρλιαζαν, για να τους ακούν οι απ’ έξω.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως ήταν άλλο. Από τη στιγμή που ο δικομματισμός της μεταπολίτευσης στηριζόταν στο ΚΚΕ, έπρεπε αυτό να προστατευτεί. Έπρεπε να προστατευτούν οι χαφιέδες του ΚΚΕ. Πώς όμως θα προστατεύονταν, αν από τους φακέλους προέκυπτε ότι σχεδόν το σύνολο της “φωτισμένης” ηγεσίας του ήταν χαφιέδες της χωροφυλακής; Από τον κορυφαίο Ζαχαριάδη μέχρι τον τελευταίο υψηλόβαθμο σύντροφο και καθοδηγητή; Στους φακέλους υπήρχαν τα στοιχεία, τα οποία θα επέτρεπαν στη δημοκρατική παράταξη να κρίνει τη “δημοκρατική” ηγεσία.

Εκεί θα μάθαιναν οι “σύντροφοι” γιατί η “Δεξιά” δεν πείραξε ποτέ την ηγεσία του ΚΚΕ. Εκεί θα μάθαιναν οι “σύντροφοι” ποιοι ήταν οι κολλητοί του διευθυντή της αστυνομίας Μανιαδάκη. Εκεί θα μάθαιναν κάποιοι πραγματικοί δημοκράτες ότι οι περισσότεροι θάνατοι φίλων και συντρόφων τους οφειλόταν σε προδοσίες “συντρόφων” του κόμματος και όχι στη “Δεξιά”. Οφειλόταν σε προδοσία των “πατέρων” του ΚΚΕ. Των Ιωαννίδηδων, των Κολιγιάννηδων ή των Παρτσαλίδηδων. Των μονίμως “τυχερών” πατέρων του ΚΚΕ. Αυτών, που πάντα τη γλίτωναν, ακόμα κι όταν γύρω τους ο θάνατος “θέριζε” στην κυριολεξία.

Στους φακέλους της αστυνομίας ήταν γραμμένη η ιστορία ολόκληρης της δημοκρατικής παράταξης και όχι μόνον του ΚΚΕ. Της πιο προδομένης παράταξης στην ιστορία των Ελλήνων. Της παράταξης που νόμισε ότι ο “καλός” μπάτσος δεν ήταν μπάτσος. Της παράταξης που ονόμασε έναν κορυφαίο χαφιέ “εθνάρχη”. Της παράταξης που έθαψε έναν άλλο χαφιέ με τιμές “γέρου της δημοκρατίας”. Της παράταξης που εξέθρεψε τον Μητσοτάκη, ο οποίος μας οδήγησε στην Χούντα. Της παράταξης, που ελεγχόταν μόνιμα και απόλυτα από τους χαφιέδες. Τους κρυφούς χαφιέδες που υπηρετούσαν με τον ίδιο απόλυτο τρόπο τα ίδια αφεντικά με τους φανερούς δεξιούς συναδέρφους τους.

Με χαφιεδισμό γλίτωσε ο “ήρωας” Ανδρέας από το καθεστώς Μεταξά. Όλοι το γνωρίζουν, αλλά στους φακέλους υπήρχε η απόδειξη της καλής “συνεργασίας” του. Με χαφιεδισμό διορίστηκε πρωθυπουργός του εμφυλίου ο δήθεν “γέρος της δημοκρατίας”. Όλοι το γνωρίζουν, αλλά στους φακέλους υπήρχε η απόδειξη της καλής “συνεργασίας” του. Με χαφιεδισμό γλίτωσε η ηγεσία του ΚΚΕ από τους διωγμούς, που ακολούθησαν τον εμφύλιο και οι οποίοι αφορούσαν μόνον τη φτωχολογιά των κομμουνιστών. Όλοι το γνωρίζουν, αλλά στους φακέλους υπήρχε η απόδειξη της καλής “συνεργασίας” τους.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Κατάλαβε γιατί βιαζόταν ο “ήρωας” των ξενοδοχείων Ανδρέας να κάψει τους φακέλους; Βιαζόταν να τους κάψει, όχι για να τους καταστρέψει, αλλά για να πάψει να υπάρχει η γενική λαϊκή απαίτηση για μελέτη τους. Αν οι φάκελοι παραδίδονταν το 1981 στους μελετητές, πολλοί σημερινοί επώνυμοι “δημοκράτες” θα ήταν στο περιθώριο.

Πολλοί από αυτούς μπορεί να είχαν εγκαταλείψει και τα εγκόσμια, εξαιτίας της μήνης ανθρώπων που πρόδωσαν. Εξαιτίας της μήνης ανθρώπων, που στην κυριολεξία κατέστρεψαν. Εξαιτίας της μήνης ανθρώπων, που στην κυριολεξία τους “δούλευαν” μια ζωή. Αυτοί όλοι οι χαφιέδες “σώθηκαν” από την υψικάμινο της Χαλυβουργικής, και στη συνέχεια έγιναν ακόμα χειρότεροι προδότες. Γιατί; Γιατί εκβιάζονταν ακόμα πιο εύκολα.

Οι κρίσιμοι φάκελοι, που αφορούσαν τους ίδιους, προφανώς δεν κάηκαν. Ήταν πολύ χρήσιμοι για να καούν οι φάκελοι των ηγετών “μπάτσων” της δημοκρατικής παράταξης και μάλιστα σε περίοδο κατά την οποία άνθρωποί της διαχειρίζονταν την εξουσία. Σε μια περίοδο που ο λαός ήταν “περίεργος” να μάθει την αλήθεια και τα παλαιά εμφυλιοπολεμικά πάθη είχαν αρχίσει να κατευνάζονται. Ήταν πολύ χρήσιμοι οι φάκελοι τόσο για τους Αμερικανούς όσο και για τον Ανδρέα. Αυτοί οι φάκελοι τον διατήρησαν στην εξουσία για δύο δεκαετίες.

Η απουσία αυτών των φακέλων του έδινε τη δυνατότητα να κραυγάζει εκ του ασφαλούς “…ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά”. Εκ του ασφαλούς, γιατί κανένας δεν θα μάθαινε ότι η Δεξιά επί δεκαετίες ήταν πανίσχυρη, γιατί είχε καλούς αριστερούς χαφιέδες. Η απουσία αυτών των φακέλων του έδινε τη δυνατότητα να κραυγάζει εκ του ασφαλούς “…ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο”. Εκ του ασφαλούς, γιατί κανένας δεν θα μάθαινε ότι πολλοί αριστεροί ήταν έμμισθοι υπάλληλοι αυτού του συνδικάτου. Απορούν κάποιοι γιατί τα κόμματα της Αριστεράς γίνονται πάντα “δεκανίκια” του ΠΑΣΟΚ. Γιατί απορούν; Πώς είναι σίγουροι ότι οι ηγέτες τους δεν εκβιάζονται;

Οι φάκελοι αυτών των ηγετών είναι σίγουρο ότι, ακόμα και σήμερα, βρίσκονται σε κάποια γραφεία. Βρίσκονται σε κάποιες πρεσβείες. Αυτοί οι προδότες ακόμα και σήμερα είναι μεγαλοπαράγοντες της δημοκρατικής παράταξης. Αυτοί μάλιστα μετά το κάψιμο των φακέλων έγιναν ακόμα χειρότεροι, γιατί πλέον δεν χρωστάνε στους ιμπεριαλιστές μόνον την επιβίωσή τους. Τους χρωστάνε και την απρόσμενη “επιτυχία” τους. Τους χρωστάνε τις εξουσίες και τα πλούτη τους. Τους χρωστάνε το σπίτι στα βόρεια προάστια. Τους χρωστάνε τις σπουδές των παιδιών τους στις ΗΠΑ. Απλά πράγματα.

Πώς οι “δημοκράτες” Λαμπράκηδες, Μπομπολαίοι, Κοκκάληδες, Τεγόπουλοι. έγιναν τόσο γρήγορα και εύκολα “διαπλεκόμενοι” και φίλοι με το αμερικανικό κεφάλαιο; Πώς όλοι οι διάσημοι για την αντιεξουσιαστική τους δράση έγιναν τόσο γρήγορα εραστές της εξουσίας; Πώς όλοι οι διάσημοι για τον “αντιαμερικανισμό” τους έγιναν τόσο γρήγορα λάτρεις της αμερικανικής Νέας Τάξης; Πώς όλοι οι διάσημοι για τον “σοσιαλισμό” τους έγιναν τόσο γρήγορα λάτρεις της ελεύθερης οικονομίας και ιδιοκτήτες των περισσοτέρων off shore εταιρειών;

Πολύ γρήγορα έμαθαν τα “μονοπάτια” των δεξιών, τα οποία θεωρητικά δεν γνώριζαν. Ή μήπως τα γνώριζαν και τα κοινά αφεντικά απλά τους “απελευθέρωσαν” από τους ρόλους τους; Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, λέει ο θυμόσοφος λαός. Σημερινές συνήθειες αποκαλύπτουν παλιές συμπεριφορές. Η “συντρόφισσα” Παπαρήγα είναι που στέλνει τα παιδιά της στο Αμερικανικό Κολέγιο Αθηνών και όχι ο γελοίος χαφιεδάκος της Δεξιάς. Ο “σύντροφος” Κωνσταντόπουλος είναι δικηγόρος των εφοπλιστών και όχι ο γελοίος χαφιεδάκος της Δεξιάς. Ο χαφιεδάκος της Δεξιάς φτωχός και ασήμαντος ήταν και τέτοιος παρέμεινε. Άλλοι έγιναν πλούσιοι και “μετανάστευσαν” προς τα βόρεια.

Αριστερά.

Η Αριστερά στην Ελλάδα είναι μια περίεργη και περίπλοκη ιστορία. Είναι η παράταξη, η οποία αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι το υπέρτατο κακό “ανθεί” μόνον κοντά στο υπέρτατο καλό. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Οι αριστεροί πολίτες στην Ελλάδα ήταν πάντα οι καλύτεροι πολίτες της ελληνικής κοινωνίας. Καλύτεροι από την άποψη της γνώσης, της ενημέρωσης, της κοινωνικής ευαισθησίας και της αγωνιστικότητας για κοινούς στόχους. Χαρακτηριστικά, τα οποία είναι απαραίτητα να διακρίνουν τους πολίτες για να λειτουργήσει μια δημοκρατία. Χαρακτηριστικά για τα οποία μπορούν να κριθούν συλλογικά οι άνθρωποι που δραστηριοποιούνται μέσα στην κοινωνία.

Ενώ δηλαδή κάποιος δεν μπορεί να πει ότι η τάδε ή η δείνα παράταξη έχει καλύτερους ανθρώπους, μπορεί κάλλιστα να πει κάτι ανάλογο στο επίπεδο της πολιτικής. Εκεί υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια, όπου εξασφαλίζεται το αποτέλεσμα της κρίσης μέσω της στατιστικής. Η Αριστερά είχε πάντα ανάμεσα στις τάξεις της τους καλύτερους πολίτες. Τους πιο μορφωμένους και τους πιο ενημερωμένους. Αυτούς που αγωνίζονταν για δικαιώματα. Αυτούς που δεν δίσταζαν να συγκρουστούν με την εξουσία για τα δικαιώματα αυτά. Αυτούς που δεν “φιμώνονταν” όταν αντιλαμβάνονταν μια αδικία.

Πολίτες, των οποίων την ισχύ και την ποιότητα δεν μπορούσε ούτε καν να πλησιάσει η Δεξιά. Η Δεξιά των φοβισμένων και αγράμματων θρησκόληπτων. Των κακών πολιτών, που ακόμα και την απλή επιβίωση τη θεωρούσαν επιτυχία. Των κακών πολιτών, που αισθάνονταν άβολα ακόμα κι όταν τους απέδιδαν νέα δικαιώματα. Των κακών πολιτών, που δεν ενημερώνονταν για τίποτε και δεν διαμαρτύρονταν ποτέ, γιατί τους έπειθε η εξουσία ότι τα πάντα ήταν για το “καλό” τους. Μόνιμα αδρανείς, εκπαιδευμένοι από τη δογματική εκκλησία να υπομένουν τα πάντα, για να μπουν στον “παράδεισο”. Έναν “παράδεισο”, τον οποίο πάντα τους υπόσχονταν, αλλά ποτέ δεν είδαν.

Αυτοί οι άνθρωποι με την νοοτροπία αυτήν ήταν πάντα κακοί πολίτες, γιατί απλούστατα δεν έλεγχαν και δεν μπορούσαν να ελέγχουν κανέναν. Οι χειρότεροι πολίτες του τόπου. Πάνω στην αγωνία τους να “σωθούν”, ανέχονταν τα πάντα. Ανέχονταν να καταπιέζονται οι ίδιοι και ανέχονταν να διώκονται οι υποτιθέμενοι εχθροί τους. Γιατί; Γιατί οι ηγέτες τους τούς έπειθαν ότι αυτοί οι “εχθροί” ήταν οι “υπεύθυνοι”, που δεν τους άφηναν να περάσουν στον “παράδεισο” που ονειρεύονταν. Κάποτε αυτοί οι εχθροί ήταν οι “αντίχριστοι”, που τους οδηγούσαν στην αμαρτία και μετά έγιναν οι κομμουνιστές, που τους απειλούσαν την περιουσία. Κάποτε ήταν αυτοί οι οποίοι θυσίαζαν ανθρώπους για να υπηρετήσουν τον διάβολό τους και μετά έγιναν αυτοί που οι φήμες τους ήθελαν να τρώνε τα παιδιά τους. Ό,τι ηλιθιότητα “κατασκεύαζε” η εξουσία, οι Δεξιοί την κατάπιναν εύκολα, χωρίς να την κρίνουν.

Ο Μεσαίωνας της αγραμματοσιάς ποτέ δεν εγκατέλειψε τη βάση της Δεξιάς και αυτό είναι κάτι το οποίο το χρεώνεται. Το χρεώνεται, όχι γιατί συμμετείχε σε εγκλήματα, αλλά γιατί ποτέ δεν εμπόδισε την ηγεσία της να εγκληματεί. Πάντα φοβισμένη ανεχόταν τα πάντα, γιατί απλούστατα δεν ήξερε τίποτε. Επέτρεπε στους παντογνώστες “ποιμένες” της να κάνουν τα πάντα. Τους επέτρεπε να “καίνε” αιρετικούς κάθε είδους. Είτε αυτοί οι αιρετικοί ήταν θρησκευτικής φύσεως είτε πολιτικής. Στους δεξιούς δηλαδή χρεώνεται η “αδράνεια” της κοινωνίας. Μια πραγματική “τροχοπέδη” της κοινωνίας. Με το ζόρι βγήκαν από τον Μεσαίωνα των “πνευματικών” και αισθάνονται εξαιρετικά άβολα σε συνθήκες ελευθερίας.

Τα ακριβώς αντίθετα συνέβαιναν από την άλλη πλευρά. Είχαμε μια παράταξη καλών πολιτών, η οποία ελεγχόταν εξ’ ολοκλήρου από χαφιέδες. Είχαμε μια παράταξη που “έτρεχε” χωρίς στην ουσία να γνωρίζει πού πηγαίνει. Γιατί; Γιατί απλούστατα, όσες φορές δεν ήταν ακυβέρνητη, οδηγούνταν στο φρέαρ της αβύσσου από προδοτικές ηγεσίες. Ό,τι αρνητικό έχει συμβεί στο έθνος και στην κοινωνία έχει τύχει της υποστήριξης της ηγεσίας της Αριστεράς. Ηγέτες της Αριστεράς χρεώνονται τις μεγαλύτερες εθνικές και κοινωνικές καταστροφές. Ηγέτες της Αριστεράς “καπέλωσαν” τη μεταπολίτευση και οι ίδιοι μας έβαλαν στην εμετική Νέα Τάξη.

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ιστορικός, για να τα κατανοήσει όλα αυτά. Αρκεί να γνωρίζει μερικά βασικά πράγματα. Ποια γεγονότα “μάτωσαν” τον ελληνισμό και την ελληνική κοινωνία τον τελευταίο αιώνα; Η Μικρασιατική καταστροφή των εκατομμυρίων προσφύγων και του τραγικού ξεριζωμού του ελληνισμού από πατρίδες χιλιετιών. Ποιος ευθύνεται; Ο “αριστερός” Βενιζέλος. Μετά μπήκαμε στην τραγωδία του εμφυλίου, που κατέστρεψε στην κυριολεξία την ελληνική κοινωνία και ερήμωσε τον τόπο. Ποιος ευθύνεται; Ο “αριστερός” Παπανδρέου.

Από εκεί και πέρα τα πάντα γίνονταν με την ίδια λογική. Αυτοί οι οποίοι έδειχναν με το “δάχτυλο” τους Δεξιούς, ήταν οι ίδιοι που είτε δρομολογούσαν είτε απλά διευκόλυναν τα εγκλήματα της Δεξιάς. Ο εμφύλιος του Παπανδρέου ήταν αυτός ο οποίος όξυνε τα πάθη και “νομιμοποιούσε” το μεταπολεμικό παρακράτος της Δεξιάς. Όταν δεν έφτανε το παρακράτος αυτό για να ελεγχθεί ο ελληνικός λαός, μπήκαμε στην περίοδο της Χούντας. Ποιος ευθύνεται; Ο “αριστερός” Μητσοτάκης. Ο ανιψιός του Βενιζέλου. Όταν έπεσε η Χούντα, έχασε ο ελληνικός λαός την ευκαιρία για δημοκρατία, γιατί “καπελώθηκε” η μεταπολίτευση και οδηγηθήκαμε “άοπλοι” στην Νέα Τάξη. Ποιος ευθύνεται; Ο “αριστερός” Παπανδρέου. Ο γιος του Παπανδρέου.

Το πρόβλημα της Αριστεράς ήταν η “υγεία” της σε ένα “άρρωστο” περιβάλλον. Γιατί; Γιατί μπορούσε να “περπατάει” και οι ηγέτες της δεν την άφηναν να δει. Αυτός όμως που “περπατάει”, χωρίς να βλέπει, “τσακίζεται”. Αυτό ήταν το μυστικό του σχεδιασμού. Αυτοί οι οποίοι είχαν όφελος από την “αρρώστια” της κοινωνίας έλεγχαν εύκολα την Αριστερά, εκμεταλλευόμενοι τα χαρακτηριστικά της. Αυτοί οι οποίοι είχαν όφελος από την “παραλυσία” της κοινωνίας στηρίζονταν στο “ακίνητο” δεξιό της μέρος και παγίδευαν το “κινητό” αριστερό της μέρος. Αν δηλαδή υποθέσουμε ότι η επάρατη Δεξιά φταίει για τη “μπανανοποίηση” της χώρας, η ισχύς της οφειλόταν καθαρά στον έλεγχο της Αριστεράς. Δεν θα υπήρχε δηλαδή η “αξέχαστη” Δεξιά, αν δεν υπήρχε μια εξίσου “αξέχαστη” αριστερή ηγεσία.

Αυτό είναι και το τραγικό της υπόθεσης. Το δυνατό “σημείο” της Αριστεράς είναι και η “αχίλλειος πτέρνα” της. Το θάρρος και η αγωνιστική της διάθεση την κάνουν “πλατφόρμα” για τον κάθε πονηρό. Δεν υπάρχει καραγκιόζης, που να μην έχει επιχειρήσει να την εκμεταλλευτεί. Δεν υπάρχει σκουπίδι, που να μην έχει επιχειρήσει να καπηλευτεί τους αγώνες της. Αυτό είναι το όλο το πρόβλημα. Ο κάθε κομπλεξικός, που βλέπει τη δική του προσωπική αδυναμία να πετύχει σε ένα “δεξιό” κράτος, χρησιμοποιεί την Αριστερά. Ο κάθε πονηρός, που θέλει να ανέλθει κοινωνικά σε ένα κράτος, όπου ευνοούνται οι ισχυροί και οι πλούσιοι, χρησιμοποιεί ως “κεφάλαιο” τη δύναμη των πολλών.

Αυτό εκμεταλλεύτηκε η Δεξιά και έστησε το μονοπώλιό της. Έχοντας την εξουσία, μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Γνώριζε τους κομπλεξικούς και τους θρασύδειλους, που είχαν παρεισφρήσει στη δημοκρατική παράταξη και αυτούς “αναγνώριζε” ως ηγέτες της Αριστεράς. Αυτούς αναγνώριζε ως επίσημα “φόβητρά” της. Γιατί; Γιατί μπορούσε να τους δημιουργεί και άρα να τους ελέγχει. Γιατί μπορούσε να τους “ηρωοποιεί” με τα δικά της μέσα. Μπορούσε να τους υπόσχεται εύνοια και να τους απειλεί με καταστροφή. Με αυτούς συνεργαζόταν. Με αυτούς, που έπιναν καφέδες στα “κολαστήρια”. Με αυτούς, που έβγαιναν έξω στην κοινωνία με τα “σημάδια” από την “αντιδεξιά” τους δράση.

Με αυτούς τους “προοδευτικούς” συνεργάστηκε ο Ανδρέας και φτάσαμε εδώ όπου φτάσαμε. Ας σκεφτεί ο αναγνώστης ποιοι ήταν αυτοί που κατά καιρούς πλαισίωσαν τον Ανδρέα και ας αναρωτηθεί τι σχέση μπορούν να έχουν αυτοί με τον χώρο της Αριστεράς. Λαμόγια αυτής της ποιότητας η Δεξιά ποτέ δεν έβγαλε. Δεν μπορούσε να βγάλει. Δεν είχε τις δυνατότητες να το κάνει. Μπορεί οι δεξιοί ηγέτες της να ήταν οι χειρότεροι το κόσμου, αλλά ήταν αυτοί που ήθελαν αυτοί οι οποίοι τους ψήφιζαν. Ήταν κακοί, ήταν στραβοί, ήταν φασίστες, αλλά δεν υποκρίνονταν. Δεν είχαν τέτοια ανάγκη. Ήταν όμοιοι μ’ αυτούς που τους ψήφιζαν. Είχαν περίπου τις ίδιες απόψεις και την ίδια νοοτροπία. Ήταν οι κακοί ηγέτες που άρμοζαν σε μια μερίδα κακών πολιτών. “Άρρωστοι” οδηγούσαν “αρρώστους”.

Αντίθετα στην Αριστερά τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Λαός και ηγεσία ήταν τελείως διαφορετικά πράγματα. Εκεί ξεχείλιζε η υποκρισία, γιατί ένας “υγιής” λαός έπρεπε να ελεγχθεί από μια “άρρωστη” ηγεσία. Οι αριστεροί ψήφιζαν “ήρωα”-ηγέτη και αυτός ήταν χαφιές. Ψήφιζαν κοινωνικό αγωνιστή και αυτός ήταν πληροφοριοδότης της ασφάλειας. Κοιμούνταν στα ίδια κελιά και δεν μπορούσαν να γνωρίζουν τι είναι ο διπλανός τους. Αυτοί είναι παγκόσμιοι ρέκορντμαν. Όχι τον κόσμο αλλά τον ίδιο τους τον εαυτό μπορούν να κοροϊδέψουν. Μόνον άνθρωπος που διασκεδάζει στα κολαστήρια, όταν δίπλα του υποφέρουν “σύντροφοι”, μπορεί να φτάσει σε τέτοια επίπεδα “ποιότητας”. Μόνον άνθρωπος ο οποίος ψευδοβογκάει εκεί όπου αδέρφια του βογκάνε πραγματικά μπορεί να λέει ψέματα με άνεση αλήθειας.

Απλά είναι τα πράγματα. Δεν μπορείς να συναγωνιστείς τους αριστερούς ηγέτες στην υποκρισία. Δεν μπορείς να γίνεις Παπανδρέου από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο “μπακράουντ”. Δεν μπορείς να καταγγέλλεις τη Δεξιά μισαλλοδοξία του εμφυλίου με την ποιότητα που το κάνει ο γιος του πρωθυπουργού που τον προκάλεσε. Δεν μπορείς να γίνεις Πάγκαλος από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο “μπακράουντ”. Δεν μπορείς να καταγγέλλεις τον δεξιό φασισμό με την ποιότητα που το κάνει ο αυθεντικός εγγονός ενός δεξιού δικτάτορα.

Δεν μπορείς να γίνεις Μελίνα από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο “μπακράουντ”. Δεν μπορείς να παριστάνεις με τέτοιο πάθος την “Ελληνίδα” με την ποιότητα που το κάνει κάποιος που σε όλη του τη ζωή θαυμάζει αποκλειστικά Εβραίους. Δεν μπορείς να γίνεις Τσοχατζόπουλος από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο “μπακράουντ”. Δεν μπορείς να κάνεις δεξίωση στο “four seasons” με την ποιότητα που μπορεί να το κάνει ο μεγαλύτερος “τρακατζής” που γνώρισαν ποτέ οι Έλληνες μετανάστες στην Γερμανία.

Ανάλογες πορείες έκαναν όλοι οι διαβόητοι “αριστεροί”. Μόνον “αριστερός” μπορούσε να είναι ο Κωνσταντόπουλος. Ο αμείλικτος “διώκτης” της Διαπλοκής και ταυτόχρονα έμμισθος δικηγόρος των διαπλεκομένων. Μόνον “αριστερός” μπορούσε να είναι ο αντιχουντικός “αγωνιστής” Φλωράκης, που έκανε πρωθυπουργό τον αποστάτη, ο οποίος μας οδήγησε στη Χούντα. Μόνον “αριστερός” μπορούσε να είναι Γιωργάκης, που σήμερα καταγγέλλει τη Δεξιά για τα ίδια πράγματα που έκανε το κόμμα του. Μόνον “αριστερή” μπορούσε να είναι η Μιλένα Αποστολάκη, της οποίας ο καιροσκοπισμός και η απληστία μάς έκανε συμπαθή τον διαπλεκόμενο πρώην σύζυγό της.

Λίστα ολόκληρη μπορεί να κάνει κανείς με τα κατορθώματα και τις μικροπρέπειες της ηγεσίας των “προοδευτικών”. Ο καθένας ό,τι μπορούσε έβαλε ως κεφάλαιο, για ν’ “αναρριχηθεί” στο σταρ σύστεμ της παράταξης. Όλα τα είδαμε στην εποχή της “αλλαγής”. Είδαμε να παρελαύνει όλο το κοινωνικό “κατακάθι” της χώρας. Άλλη παρίστανε την ερωμένη του Ανδρέα, άλλος κουβαλούσε την “πάπια” του Ανδρέα, άλλος του έβρισκε γκόμενες και άλλος του χάριζε ερωτικές “φωλιές”. Ό,τι μπορούσε ο καθένας έκανε. Όλα για τον λαό. Όλα για τη δημοκρατία. Όλα για να μην επανέλθει ποτέ η “επάρατη”. Ποτέ και κανένας λαός δεν προδόθηκε τόσο πολύ από τόσο μικρούς ανθρώπους, όπως ο μεγάλος λαός της Αριστεράς.

Ο μεγαλύτερος λαός του τόπου. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Η μεγάλη και δημοκρατική παράταξη. Η πλειοψηφία, που πάντα διχαζόταν, γιατί πάντα παγιδευόταν. Ποτέ και καμία “επάρατη” Δεξιά δεν θα ξέφευγε από το μονοψήφιο ποσοστό ψηφοφόρων, αν δεν τη βοηθούσε η προδοσία της ηγεσίας της Αριστεράς. Αν η ηγεσία των “αριστερών” δεν έσπρωχνε μαζικά μέλη της στην “αγκαλιά” της. Αν η ηγεσία αυτή δεν έδιωχνε μέλη της από την αηδία που τους προκαλούσε. Ποτέ η φασιστική Δεξιά δεν θα είχε μεγαλύτερο ποσοστό από το ποσοστό του επίσης φασιστικού ΚΚΕ. Ποτέ η φασιστική Δεξιά δεν θα είχε τίποτε παραπάνω από το “χριστεπώνυμο” ποίμνιο των θρησκόληπτων και μερικούς γραφικούς φιλοβασιλικούς.

Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί θα πούμε κάτι το οποίο απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή για την κατανόησή του. Υπάρχει ένα ιδιόμορφο παιχνίδι των κομμάτων, το οποίο διχάζει τον ελληνικό λαό και τον παγιδεύει. Υπάρχει ένα φαινόμενο “παλινδρόμησης”, το οποίο μπερδεύει τον παρατηρητή των συμβαινόντων στην Ελλάδα. Ο κόσμος διαχωρίζει τη θέση του από ιδεολογίες και ηγεσίες με έναν τρόπο που στο τέλος τον παγιδεύει.

Άλλοι δημοκράτες κατευθύνονται από απέχθεια προς εχθρικές ιδεολογίες στις “αγκαλιές” των εχθρών τους και άλλοι επίσης δημοκράτες κάνουν το ίδιο με την αντίθετη φορά από απέχθεια προς τα εχθρικά πρόσωπα τα οποία ηγούνται των φιλικών ιδεολογιών. Κάποιοι δηλαδή ανέχονται χαφιέδες, επειδή κατά κύριο λόγο μισούν τις αντίπαλες ιδεολογίες και κάποιοι ανέχονται ιδεολογίες, επειδή κατά κύριο λόγο μισούν τους χαφιέδες. Ο καθένας, με βάση τις δικές του προτεραιότητες και άρα με βάση τη δική του προσωπική “αλλεργία”, κατευθύνεται σε προκαθορισμένους χώρους.

Η ιδιομορφία αυτή προκύπτει από το γεγονός ότι η Αριστερά δεν αυτοπροσδιορίζεται, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τη Δεξιά ή τον κομμουνισμό. Η Αριστερά ετεροπροσδιορίζεται και αυτό προκαλεί σύγχυση. Ετεροπροσδιορίζεται με βάση τον αυτοπροσδιορισμό του αντιπάλου της. Τι σημαίνει αυτό; Αριστερά δεν είναι κάτι το συγκεκριμένο. Αριστερά είναι ό,τι δεν είναι δεξιό. Αριστερά είναι ό,τι δεν είναι κομμουνιστικό. Αριστερά και δημοκρατικότητα ταυτίζονται, εφόσον τα φασιστικά άκρα έχουν τους δικούς τους εκφραστές.

Στην πραγματικότητα Αριστερά είναι ό,τι περιγράφει το Σύνταγμα της Ελλάδας, το οποίο θέτει εκτός “νομιμότητας” τα φασιστικά άκρα. Το Σύνταγμα της Ελλάδας είναι αριστερό και δημοκρατικό, γιατί απλούστατα δεν είναι ούτε ακροδεξιό ούτε κομμουνιστικό. Αριστεροί είναι όλοι οι Έλληνες πλην των ακροδεξιών. Δημοκράτες είναι όλοι οι Έλληνες πλην των ακροδεξιών και των κομμουνιστών. Σ’ ό,τι αφορά το ίδιο το όνομα της Αριστεράς, αυτό είναι κάτι το οποίο προκύπτει από τον ετεροπροσδιορισμό της σε σχέση με τον κύριο αντίπαλό της, που είναι η Δεξιά. Λογικό είναι αυτό, εφόσον η Δεξιά εξουσία έρχεται από τα βάθη των αιώνων και άρα και η “συνομήλική” της κοινωνική αντίδραση με βάση αυτήν ετεροπροσδιορίζεται και όχι με βάση τον πολύ νεότερο κομμουνισμό.

Το θέμα εδώ είναι το τι είναι η Δεξιά. Η Αριστερά, όπως είπαμε, προκύπτει από την αντίθεσή της με τη Δεξιά. Ποια Δεξιά όμως; Την ακροδεξιά. Ό,τι δεν είναι ακροδεξιό, είναι Αριστερό. Ότι δεν είναι φασιστικό, είναι δημοκρατικό. Ότι δεν έχει σχέση με παλάτια, συνταγματάρχες και εκκλησίες, είναι Αριστερό. Η ακροδεξιά όμως δεν ταυτίζεται με τον επίσημο φορέα της σημερινής Δεξιάς, που είναι η ΝΔ. Αντιβασιλικοί, αντιχουντικοί και αντίθρησκοι υπάρχουν άπειροι στη ΝΔ. Άρα τι συμβαίνει; Τι είναι η ΝΔ; Ένα “καπελωμένο” μέρος της δημοκρατικής Αριστεράς. Οι ψηφοφόροι της ΝΔ είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία αριστεροί. Γιατί; Γιατί απλούστατα δεν είναι ακροδεξιοί.

Αυτό είναι το όλο παιχνίδι, που παραδίδει τους δημοκράτες Έλληνες ως “λεία” στα δύο μεγάλα κόμματα. Η ακροδεξιά δημιουργεί την Αριστερά και η προδοτική ηγεσία της Αριστεράς σπρώχνει κόσμο προς τη Δεξιά και άρα παραδίδει ένα μεγάλο μέρος της στον επίσημο φορέα της Δεξιάς και άρα στη ΝΔ. Αυτό είναι το παιχνίδι της τεχνητής πόλωσης και αυτό το δρομολογούν “αριστεροί” ηγέτες, οι οποίοι ελέγχονται από τα ίδια ξένα κέντρα εξουσίας από τα οποία ελέγχεται και η “επάρατη”. Μόνον “αριστεροί” μπορούσαν να το “παίξουν” αυτό το παιχνίδι. Μόνον “αριστεροί”, γιατί οι άλλοι, είτε ακροδεξιοί είτε κομμουνιστές, είναι “σεσημασμένοι” και δεν μπορούν να παρασύρουν τον λαό.

Αυτό το παιχνίδι δημιουργεί την “παλινδρόμηση” που συντηρεί τα δύο μεγάλα κόμματα. Άπειροι αριστεροί δημοκράτες πολίτες έγιναν ψηφοφόροι της ΝΔ, μόνο και μόνο επειδή σιχαίνονταν τον “αριστερό” Ανδρέα και τη συμμορία του. Άπειροι αριστεροί δημοκράτες έγιναν ψηφοφόροι της ΝΔ, μόνο και μόνο επειδή δεν ανέχονταν την υποκρισία του “αριστερού” Κωνσταντόπουλου και των άλλων δημοκρατικών αυτόκλητων “εισαγγελικών” δυνάμεων. Το ίδιο συμβαίνει και από την άλλη πλευρά. Άπειροι αριστεροί πολίτες έγιναν ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, επειδή σιχαίνονταν τον “αριστερό” Μητσοτάκη και τη φαμίλια του.

Με τον τρόπο αυτόν διχάζεται η μεγάλη πλειοψηφία του δημοκρατικού ελληνικού λαού και παραδίδεται στους πονηρούς. Παραδίδεται στα μεγάλα κόμματα και βραχυκυκλώνεται η δημοκρατία. Επιβιώνουν όλοι οι δεινόσαυροι του παρελθόντος. Επιβιώνουν αυτοί οι οποίοι υποτίθεται είτε νικήθηκαν είτε δεν υπήρχαν. Επιβιώνουν οι ακροδεξιοί φασίστες και οι αριστεροί χαφιέδες. Αυτή είναι η παγίδα που μας οδήγησε στον δικομματισμό. Όμοιοι άνθρωποι γίνονται εχθροί, ακολουθώντας διαφορετικά κόμματα. Όμοιοι άνθρωποι γίνονται διαφορετικοί, γιατί ακολουθούν διαφορετικές ηγεσίες. Αυτοί είναι οι υποτιθέμενοι “κεντρώοι”, οι οποίοι αποτελούν τον ρυθμιστικό παράγοντα που δίνει τη νίκη στις εκλογές.

Αυτό είναι το “colpo grosso” της μεταπολίτευσης. Τα ίδια κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία και το αριστερό Σύνταγμα ακυρώνεται. Τίποτε δεν αλλάζει και έχουμε καθηλωθεί στην εποχή της “επάρατης”. Τα ίδια πρόσωπα, που πρωταγωνιστούσαν στην ακροδεξιά προ Χούντας εποχή, πρωταγωνιστούν και στη συνταγματικά “αριστερή” περίοδο της μεταπολίτευσης. Οι ρόλοι έχουν αλλάξει και όχι η παράσταση. Ο πραγματικοί ακροδεξιοί κατορθώνουν και επιβιώνουν μέσα στη ΝΔ, αποκτώντας ανέλπιστα λαό να τους ψηφίζει και οι λακέδες της Αριστεράς κάνουν αυτά τα οποία έκαναν πάντα και άρα ελέγχονται.

Το πολιτικά χρεοκοπημένο ΚΚΕ απλά υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό για να κρατάει το “ίσο” και άρα να νομιμοποιεί την επίσημη ακροδεξιά των κραυγαλέα γραφικών, θρησκόληπτων και των τρελών. Την επίσημη ακροδεξιά, που επιτρέπει σε χαφιέδες να εμφανίζονται σαν δημοκράτες. Την επίσημη ακροδεξιά, που επιτρέπει στα μεγάλα κόμματα να “λεηλατούν” τη δημοκρατική παράταξη. Την επίσημη ακροδεξιά, που επιβιώνει χάρη στην ύπαρξη του ΚΚΕ.

Του ΚΚΕ, που ετεροπροσδιορίζεται και αυτοπροσδιορίζεται για να πάρει τη θέση του στο πολιτικό φάσμα. Του ΚΚΕ, που είναι αριστερό, γιατί απλά δεν είναι ακροδεξιό. Του ΚΚΕ, που δεν είναι δημοκρατικό, γιατί απλά είναι κομμουνιστικό. Ποτέ και καμία “αλλαγή” δεν θα πρόδιδε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα τους Έλληνες, αν δεν συνεργάζονταν οι ακροδεξιοί φασίστες της ΝΔ με τους αριστερούς χαφιέδες του ΠΑΣΟΚ και τους φασίστες του ΚΚΕ.

Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει τη Δεξιά των “Κοκών”, των αφορισμών, των εκτοπισμών, των βασανιστηρίων και των ψηφοφόρων “δένδρων”, αλλά δεν πρέπει να ξεχάσει ποτέ και τι σημαίνει “προοδευτικότητα” στην Ελλάδα. Δεν πρέπει να ξεχάσει ότι για πολύ μεγάλο διάστημα το ΚΚΕ ήταν αντιπρόσωπος των σοβιετικών συμφερόντων στην Ελλάδα. Εκλεκτοί και διορισμένοι από τον Στάλιν ήταν οι ηγέτες του. Πιο πιστοί σε ξένα συμφέροντα απ’ ό,τι ο χειρότερος “Κοκός”. Πιο δουλικοί σε εντολές απ’ ό,τι ο χειρότερος “συνταγματάρχης”.

Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει να ξεχάσει και τους “αριστερούς” ενδιάμεσους των προδοτικών αυτών άκρων. Τα “κατακάθια”, που εμφανίζονταν σαν δημοκράτες, επειδή απλά δεν ήταν ούτε ακροδεξιοί ούτε κομμουνιστές. Τα φασιστικά “κατακάθια”, που απ’ ό,τι ο χρόνος έδειξε παρίσταναν τους δημοκράτες, όχι επειδή ήταν τέτοιοι, αλλά γιατί μόνον αυτό τους συνέφερε. Όλοι αυτοί προφανώς δεν είχαν “μέσον” στην άκρα δεξιά και δεν πίστεψαν ποτέ στη νίκη της κομμουνιστικής “επανάστασης”.

Με αυτά τα δεδομένα έκαναν τις επιλογές τους και όχι εξαιτίας της δημοκρατικής τους ευαισθησίας. Δεν τους συνέφερε να δηλώσουν δεξιοί και ταυτόχρονα δεν έβλεπαν ως σωστή την επένδυση στον κομμουνισμό. Η καθεστωτική νοοτροπία που εκδήλωσαν μόλις απέκτησαν εξουσία, μας έδειξε ότι θα μπορούσαν να είναι άνετα συνεργάτες του όποιου “Χίτλερ” ή του όποιου “Στάλιν” θα μπορούσε να τους βολέψει. Δεν πρέπει λοιπόν ο ελληνικός λαός ποτέ να ξεχάσει ονόματα του τύπου: Δαμανάκη, Λαλιώτη, Πρωτόπαπα, Μπίστη, Τσοχατζόπουλου, Κουναλάκη, Διαμαντοπούλου, Βάσως, Κουλούρη, Πολυζωγόπουλου και λοιπών “δημοκρατικών δυνάμεων”.

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει την πιο οργανωμένη και πιο αδίστακτη συμμορία που κυβέρνησε ποτέ τον τόπο. Τους δισεκατομμυριούχους, που, κάθε φορά που έδειχναν με το “δάκτυλο” το κεφάλαιο και την πλουτοκρατία, γίνονταν πλουσιότεροι. Τους σοσιαλιστές, που, κάθε φορά που κοινωνικοποιούσαν κάποια ΔΕΚΟ, γίνονταν ταυτόχρονα διευθυντές και προμηθευτές της. Τους “δημοκράτες”, οι οποίοι, την μία και μοναδική φορά που δόθηκε στους Έλληνες η ευκαιρία να χτίσουν τη δημοκρατία τους, τους “πούλησαν”.

Αυτούς και τα έργα τους ποτέ δεν πρέπει να τους ξεχάσουν οι Έλληνες. Τους “δημοκράτες” ηγέτες της Αριστεράς. Τους “αντιιμπεριαλιστές”, που μας έβγαλαν από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, γιατί ήταν το ίδιο συνδικάτο. Τους “αντιαμερικανούς”, που στριμώχνονται στις δεξιώσεις, για να βγουν μια φωτογραφία με τον Αμερικανό πρέσβη. Τους “πατριώτες”, που έδιωξαν τις στρατιωτικές βάσεις από την πατρίδα μας. Τους “Έλληνες”, που υποστηρίζουν το σχέδιο Ανάν. Τους “σοσιαλιστές”, που, αφού ξεπούλησαν το δημόσιο κεφάλαιο, παρέδωσαν την ελληνική αγορά στις πολυεθνικές.

Τους “κουλτουριάρηδες” των πανεπιστημιακών κυλικείων, που σήμερα είναι υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων και στέλνουν τα παιδιά τους στο Χάρβαρντ. Τους φτωχούς, που σήμερα κάνουν γάμους στα “four Seasons”. Τους τεμπέληδες των Εξαρχείων, που σήμερα υμνούν την ανταγωνιστικότητα. Τους ρεμπέτες, που σήμερα “συγκινούνται” από την Τόσκα του Πουτσίνι.  Τους αρβιλοφόρους, που σήμερα είναι οπαδοί της Prada. Τις “κρασοκανάτες”, που σήμερα ανακάλυψαν την κόκα.

Όλοι αυτοί αποτελούν την απόλυτη δικαίωση ενός μεγάλου Αριστερού και Έλληνα, του Άρη Βελουχιώτη. Αυτού, που νίκησε σε έναν πραγματικό πόλεμο και έχασε σε έναν “virtual”. Αυτού, που νίκησε ξένους στρατιώτες, αλλά δεν μπορούσε να νικήσει “αδερφούς” χαφιέδες. Αυτού, που απέφυγε τις φονικές σφαίρες των εχθρών, αλλά δεν μπόρεσε να αποφύγει το “μαχαίρωμα” των “φίλων”. Αυτού, που, όταν ρωτήθηκε από έναν σύντροφό του στο βουνό για τον μετέπειτα ηγέτη του ΚΚΕ τον Φλωράκη, είπε το εξής προφητικό: “…Αυτός είναι από εκείνους που, όταν εμάς μας κρεμάσουνε, αυτοί θα κοιτάνε”.

Ήξερε ο Βελουχιώτης τι συνέβαινε και τι θα ακολουθούσε. Έδινε καθημερινά μάχες με τους άκαπνους και δειλούς κομματικούς του σοβιετόφιλου ΚΚΕ, για να μην “καπελώσουν” τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του. Στο μόνο το οποίο έπεσε έξω ήταν ότι όλοι εκείνοι δεν θα κοιτούσαν απλώς την κρίσιμη ώρα. Αυτοί ήταν που κρεμάσανε τους δημοκράτες και δεν κοιτούσαν μόνον. Αυτοί ήταν που κατέστρεψαν τη δημοκρατική παράταξη στην Ελλάδα. Αυτοί ήταν που μονιμοποίησαν τον ολέθριο κομματισμό στην Ελλάδα. Αυτοί ήταν που έκαναν τον Ανδρέα μονάρχη της μεταπολίτευσης. Αυτοί ήταν που έκαναν τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό.

Ελβετία.

Χώρα παλαιά, η οποία όμως “ανακαλύφθηκε” τα τελευταία χρόνια από τους καραγκιόζηδες πολιτικούς, τα λαμόγια και τους λομπίστες. Μια χώρα, που την κατέκτησαν πολύ εύκολα ως νέοι “κονκισταδόρες”. Αυτό το οποίο δεν γνωρίζουν και το μαθαίνουν τώρα είναι ότι το “Ελντοράντο” τους μπορεί ν’ αποδειχθεί τραγωδία γι’ αυτούς. Γιατί; Γιατί οι νέοι νόμοι της Νέας Τάξης τύπου patriot ανιχνεύουν λογαριασμούς “περίεργους”, οι οποίοι ανήκουν σε “περίεργους” κατόχους.

Ο Πινοσέτ σκότωσε χιλιάδες ομοεθνείς του και δεν αντιμετώπισε πρόβλημα. Με τους νόμους όμως αυτούς, που στόχο έχουν ν’ ανακαλύψουν το “βρόμικο” χρήμα, βρήκε τον μπελά του.

Σήμερα πολλοί από τους παραπάνω “πετυχημένους” Έλληνες ζουν με δανεικά, παρά το γεγονός ότι είναι εκατομμυριούχοι στην Ελβετία. Φοβούνται να “κινήσουν” τους λογαριασμούς τους, γιατί υπάρχει πρόβλημα να εντοπιστούν και να τους ζητηθούν εξηγήσεις για το “πόθεν έσχες” τους. Τρομερό και μόνον να το σκεφτεί κάποιος. Να είσαι φτωχός εκεί όπου ζεις και βαθύπλουτος εκεί όπου φοβάσαι να πας. Να είσαι φτωχός εκεί όπου σε γνωρίζουν και βαθύπλουτος εκεί όπου δεν θέλεις να σε ξέρουν.

Βρετανία.

Η Βρετανία είναι η ατράνταχτη απόδειξη ότι δεν μπορείς να φτιάξεις αυτοκρατορία με λοχίες. Με τους λοχίες μπορείς να κατακτήσεις ή να αιματοκυλίσεις τον κόσμο, αλλά όχι να φτιάξεις δικό σου κόσμο, όπως απαιτείται για τις αυτοκρατορίες. Με τους λοχίες μπορείς να έχεις μια λαμπρή “πορεία”, αλλά στο τέλος της σε περιμένει ο “θάνατος”. Γιατί; Γιατί δεν αρκεί ν’ αρπάζεις ό,τι βρίσκεις μπροστά σου. Πρέπει να ξέρεις και να δημιουργείς με αυτά που αρπάζεις. Αυτό ήταν το δράμα της Βρετανίας. Είχε υπό την ιδιοκτησία της το ένα τρίτο του Πλανήτη και όταν μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ανέβηκε στην κορυφή του Κόσμου, τα “έχασε” και καταστράφηκε.

Στην εποχή της απόλυτης ισχύος της καταστράφηκε. Όταν έπρεπε να πάρει μόνη της αποφάσεις για τον κόσμο που πλέον έλεγχε, “κατέρρευσε”. Όταν έπρεπε να λειτουργήσει αυτοκρατορικά, δεν μπόρεσε ν’ ανταπεξέλθει. Την πρόδωσε η ίδια η φιλοσοφία που την έκανε παντοδύναμη. Από τη στιγμή που δεν διέθετε αυτοκρατορική σκέψη και ταυτόχρονα δεν είχε “όραμα” να προσφέρει στους λοχίες της, ήταν θέμα χρόνου η κατάρρευση. Για όσο διάστημα οι λοχίες της έβαζαν στόχους κατάκτησης και είχαν απέναντί τους ορατούς εχθρούς, η Βρετανία “άκμαζε”. Όταν έπαψαν να υπάρχουν τέτοιοι στόχοι, “γονάτισε”.

Απλά είναι τα πράγματα. Ο λοχίας δεν μπορεί να γίνει αυτοκράτορας. Ο κόρακας δεν μπορεί να γίνει αετός. Ο κόρακας μπορεί να κλέβει ό,τι βρίσκει μπροστά του, αλλά δεν μπορεί να δημιουργήσει τίποτε. Κάθεται και χαζεύει αυτά που έκλεψε και δημιούργησαν οι άλλοι. Κλέβει ό,τι γυαλίζει και γεμίζει τη φωλιά του. Αυτό έκανε και η Βρετανία και αυτό είναι κάτι το οποίο φαίνεται στην καθημερινότητα του λαού της. Η χώρα, που επί αιώνες “εκπολίτιζε” τους λαούς και ανέλυε πολιτισμούς, δεν έχει Σύνταγμα. Ακόμα κυβερνάται με βασιλικά διατάγματα, όπως συνέβαινε κατά τον Μεσαίωνα. Η χώρα, που επί αιώνες αντλούσε γνώσεις από πολιτισμούς, δεν έφτιαξε δικό της πολιτισμό. Η χώρα, που ανέλυσε τη δημοκρατία όσο κανένας άλλος, κατοικείται από Subjects της κάθε βασίλισσας.

Αυτή η νοοτροπία είναι που της προσδίδει το χαρακτηριστικό του κορακιού. Ένα κοράκι, που έχει μετατρέψει τα βρετανικά νησιά σε ένα τεράστιο μουσείο, όπου υπάρχουν τα πάντα εκτός από τον βρετανικό πολιτισμό. Έχει τα καλύτερα μουσεία του κόσμου, χωρίς να υπάρχει μέσα σ’ αυτά τίποτε βρετανικό. Έχει τα καλύτερα εστιατόρια του κόσμου, χωρίς η ίδια να έχει ξεφύγει από το “fish and chips”. Έχει “κωδικοποιήσει” τις συμπεριφορές του κόσμου στη “φόρμα” του Gentleman, χωρίς η ίδια να έχει ξεφύγει από τη συμπεριφορά των βίαιων μεθύστακων.

Αυτή είναι η τραγωδία των Βρετανών. Έκαναν τον “γύρο” του κόσμου, για να επιστρέψουν όπως ξεκίνησαν τον Μεσαίωνα. Αυτοί, που γνώρισαν όλους τους πολιτισμούς, όχι μόνον δεν προσέφεραν πολιτισμό στον κόσμο, αλλά δεν κατόρθωσαν ούτε για τους εαυτούς τους να πάρουν τίποτε. Αυτοί, που ξεκίνησαν φτωχοί, για να κατακτήσουν τον κόσμο, μόλις το κατάφεραν, ξαναέγιναν φτωχοί. Ξεκίνησαν και κατέληξαν στο ίδιο σημείο.

Με τους ίδιους βασιλείς και τους ίδιους “γαλαζοαίματους” να λυμαίνονται τα πάντα. Με έναν θεόφτωχο λαό χωρίς δικαιώματα, που το μόνο που γνώριζε ήταν να τρώει ψάρι και πατάτες και να μεθοκοπάει, διασκεδάζοντας με γροθιές. Τώρα “πουλάνε” τα κειμήλια για να ζήσουν. Δεν τους έχει μείνει τίποτε άλλο. Αρκεί ένας βαρύς χειμώνας και πεθαίνουν χιλιάδες Βρετανοί από το κρύο. Έκαναν αξιοθέατο τον τάφο της Νταϊάνας, μπαίνοντας “δυναμικά” στην οικονομία της Νέας Τάξης. Η βαριά τους βιομηχανία είναι πλέον η “ποπ” μουσική. “Πλάθω-πλάθω κουλουράκια με της Μπρίτνεϊ τα χεράκια”. Σε λίγο καιρό θα κάνουν αξιοθέατα και τους πάγκους των βασανιστηρίων που χρησιμοποιούσαν στις αποικίες.

Ο πιο μεγάλος “λοχίας” που γνώρισε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία. Ο λοχίας, που, αφού κατέκτησε τα πάντα, δεν κατόρθωσε να τα διαχειριστεί. Ο λοχίας, που, αφού με “κλοπιμαία” έφτιαξε έναν αυτοκρατορικό θρόνο, ζαλίστηκε μόλις πήγε να καθίσει σ’ αυτόν. Ο λοχίας, που, αρνούμενος να πάρει την ευθύνη του “πρώτου”, οικειοθελώς υποτάχτηκε στους Αμερικανούς, για να ξαναβρεί τον ρόλο του. Βρήκε κάποιον να μπαίνει μπροστά, για να παριστάνει εκ νέου τον λοχία. Όμως, ο λοχίας είναι πλέον φτωχός. Το πρώην θηρίο είναι πλέον ξεδοντιασμένο. Η δύναμη, που κάποτε έβλεπε μόνιμα τον ήλιο, βρίσκεται στο σκοτάδι. Η δύναμη, που κάποτε κυβερνούσε τα κύματα, πνίγηκε μέσα σ’ αυτά.

Αυτή είναι η Βρετανία. Ο κόρακας, που προσπάθησε να πετάξει σαν αετός και συνάντησε τον θάνατο. Η τραγική ειρωνεία εδώ είναι η εξής: Ο κόρακας αυτός, παρ’ όλο που γνώριζε τη μοίρα του, δεν απόφυγε το σφάλμα. Υπάρχει προφητεία για την τύχη της Βρετανίας. Τα κοράκια γνώριζαν ότι δεν πρέπει να πετούνε πολύ ψηλά, γιατί θα πεθάνουν. Αυτόν τον μύθο-προφητεία συντηρούν οι Beefeaters στον πύργο του Λονδίνου. Ταΐζουν τα κοράκια και τα φυλάγουν, γιατί υπάρχει η προφητεία ότι, όταν αυτά πετάξουν και φύγουν από τον πύργο, η Βρετανία θα καταστραφεί. Γι’ αυτόν τον λόγο τους ψαλιδίζουν τα φτερά, για να μην απομακρύνονται από τους φύλακές τους.

ΗΠΑ.

Μυθική χώρα με τα χαρακτηριστικά του νησιού του Αιόλου. Με τα χαρακτηριστικά της “πλευστής” Αιολίας. Μπορεί και “ταξιδεύει” στον χώρο και τον χρόνο. Ανάλογα με τη δραστηριότητα που θα την εξετάσει κάποιος, “μετακινείται” στον πλανήτη.

Αθλητικά υποθέτουμε ότι βρίσκεται κάπου στο κέντρο της Αφρικής. Κάπου δίπλα στο Κογκό. Γιατί; Γιατί αυτό καταλαβαίνει κάποιος ο οποίος παρακολουθεί τα παγκόσμια αθλητικά δρώμενα, όπου συμμετέχουν οι ΗΠΑ. Το σύνολο των διακρίσεων αυτής της χώρας το φέρουν οι μαύροι αθλητές της. Οι λευκοί είναι μια μειονότητα, που κουβαλάει τις πετσέτες τους.

Οικονομικά υποθέτουμε ότι βρίσκεται κάπου στη Δυτική Ευρώπη. Κάπου δίπλα στο Έσσεξ. Γιατί; Γιατί μια μικρή μειονότητα “γαλαζοαίματων” λευκών προτεσταντών Αγγλοσαξόνων ελέγχει το σύνολο της οικονομίας της. Ένα απειροελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού της ελέγχει το συντριπτικό μέρος του κεφαλαίου της, όπως συνέβαινε και στην εποχή της αγγλικής αποικιοκρατίας. Οι μαύροι είναι μια μειονότητα, που κουβαλάει τις “πετσέτες” τους.

Στρατιωτικά υποθέτουμε ότι βρίσκεται κάπου στη νότια Ασία. Κάπου δίπλα στην Ινδία. Γιατί; Γιατί ο υπέροχος στρατός τους είναι ένας “πολύχρωμος” στρατός, όμοιος μ’ αυτόν της βρετανικής Ινδίας. Εκ του ασφαλούς λευκοί Αγγλοσάξονες στρατηγοί κατευθύνουν σε σφαγές έναν στρατό φτωχών εγχρώμων από όλες τις “αποικίες” τους. Οι λευκοί στο απυρόβλητο, τα παιδιά τους στα κολέγια και αυτοί οι οποίοι σφάζουν και σφάζονται είναι έγχρωμοι. Οι φτωχοί σφάζονται για τον ιμπεριαλιστικό πλούτο των ΗΠΑ. Οι πλούσιοι είναι μια μειονότητα, που κουβαλάει τις “πετσέτες” τους.

Τεχνολογικά υποθέτουμε ότι βρίσκεται κάπου στην Κεντρική Ευρώπη. Κάπου δίπλα στη Γερμανία. Γιατί; Γιατί το σύνολο της τεχνογνωσίας της είναι το γερμανικό κεφάλαιο, που έκλεψαν μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή η τεχνογνωσία ενεργοποιήθηκε από ναζιστές επιστήμονες, οι οποίοι επίσης “κλάπηκαν” από τη Γερμανία. Η ανάπτυξη αυτού του κεφαλαίου γίνεται με τη γερμανική μέθοδο της “ευγονικής”. Τα καλύτερα μυαλά του πλανήτη είναι αυτά τα οποία ξεδιαλέγονται και πληρώνονται για ν’ αναπτύσσουν το “αμερικανικό” κεφάλαιο. Οι Αμερικανοί είναι μια μειονότητα, που κουβαλάει τις “πετσέτες” τους.

Πολιτισμικά αυτή η χώρα …κάπου πρέπει να βρίσκεται, αλλά δεν την έχει δει κανείς. Ένα τρομερό μυστήριο, που αποδεικνύει την “πλεύση” της. Διακόσια χρόνια ιστορίας και πλούτου από έναν τεράστιο λαό και πολιτισμικό καρπό δεν είδαμε. Έστω μια εναλλακτική άποψη περί κοινωνικής δικαιοσύνης και ισονομίας από έναν λαό χορτάτο, ο οποίος είχε την πολυτέλεια να μπορεί να σκέφτεται, χωρίς να ανησυχεί για τον εξασφαλισμένο καθημερινό επιούσιο. …”Άστα λα βίστα, μπέιμπι” …”Άστα να πάνε” …λέμε εμείς.

Όμως, η μυθική αυτή χώρα δεν ταξιδεύει μόνον στον χώρο, αλλά και στον χρόνο.

Εξουσία. Στον τομέα αυτόν οι ΗΠΑ βρίσκονται κάπου στο 4000 π.Χ. Στην εποχή της Βαβυλώνας. Τις κυβερνά χωρίς αντίδραση ένας κάφρος, που νομίζει ότι είναι Πλανητάρχης και κληρονόμησε τον “θρόνο” του πατέρα του. Ένας κάφρος, που νομίζει ότι αντιπροσωπεύει το απόλυτο καλό και έχει ως “αποστολή” του να σώσει την ανθρωπότητα από το απόλυτο κακό. Ένας κάφρος, που δηλώνει απροκάλυπτα ότι επικοινωνεί απευθείας με τον Θεό και από εκεί παίρνει εντολές. Ένας γνήσιος κάφρος της Βαβυλώνας, που αναγκαστικά έχει και Εβραίους μυστικοσυμβούλους.

Κοινωνία. Στον τομέα αυτόν οι ΗΠΑ βρίσκονται κάπου στο 1750 μ.Χ. Στην εποχή της αγγλικής αποικιοκρατίας. Κυρίαρχη κοινωνική της τάξη είναι οι Αγγλοσάξονες. Τα παιδιά των αποικιοκρατών Εγγλέζων. Οι ιδιοκτήτες του κράτους των ΗΠΑ. Ελέγχουν τα πάντα και μπορούν ακόμα και με τη βία να πατάξουν οποιαδήποτε απειλή, απ’ όπου κι αν αυτή προέρχεται. “Foreign of Domestic”, όπως χαρακτηριστικά αναγράφεται στο Σύνταγμά τους.

Θεσμοί. Στον τομέα αυτόν οι ΗΠΑ βρίσκονται κάπου στο 1935. Η χώρα τελεί υπό απειλή και έχει αναλάβει σταυροφορία να “σώσει” τον κόσμο από το “κακό”. Κατοχυρωμένα δικαιώματα δεν υπάρχουν. Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα είναι έννοιες οι οποίες υπάρχουν μόνον στα αμερικανικά λεξικά. Νόμοι τύπου patriot μόνον στα ναζιστικά γραφεία “παρασκευάζονταν”. Όποιος δεν είναι μαζί τους, είναι εναντίον τους. Όποιος είναι εχθρός τους κράτους των ΗΠΑ και βέβαια των Αγγλοσαξόνων ιδιοκτητών του, τελεί υπό περιορισμό. Γι’ αυτόν τον λόγο έχουν χτίσει τεράστιες φυλακές, όπου έχουν περισσότερους έγκλειστους από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεων των Ναζί. Στην πλειοψηφία τους φτωχοί και μαύροι.

Έχουν χτίσει παράνομα “Γκουαντάναμο”, που αψηφούν τους διεθνείς νόμους και “φιλοξενούν” όλους όσους αντιλαμβάνονται οι ΗΠΑ σαν εχθρούς τους. Όχι όσους είναι εχθροί τους, αλλά όσους αυτές τους αντιλαμβάνονται σαν τέτοιους. “Προληπτικά”. “Καλού-κακού”, για να είμαστε ήσυχοι. Οι λοιποί “εχθροί” —μαύροι ή ινδιάνοι— είναι περιορισμένοι σε γκέτο. Γκέτο, όπου βασιλεύει η εξαθλίωση, η αρρώστια και η εγκληματικότητα. Γκέτο, με προσδόκιμο χρόνο ζωής για τα μέλη της κάτω των τριάντα ετών. Γκέτο, όπου οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες επιχειρούν τα “θεάρεστα” πειράματά τους εν αγνοία των “πειραματόζωων”. Γκέτο, όπου ο στρατός “ψαρεύει” στρατιώτες, για να στελεχώσει το στράτευμα που θα “σώσει” τον υπόλοιπο κόσμο.

Φτώχεια. Είναι ο μόνος τομέας όπου οι ΗΠΑ είναι απόλυτα συγχρονισμένες με τον υπόλοιπο κόσμο. Βρίσκονται στο 2006. Αυτό είναι και το παγκόσμιο ρεκόρ τους. Οι ΗΠΑ έχουν πέσει θύμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Φτύνουν προς τον ουρανό με τις γνωστές συνέπειες. Έχουν καταστρέψει την παραγωγή τους και έχουν βυθίσει την κοινωνία τους στην ανεργία και τη φτώχεια. Το πρώτο και μοναδικό σύστημα στην ιστορία του ιμπεριαλισμού, που στο ζενίθ της ισχύος του έχει έναν λαό στο ναδίρ της φτώχειας. Αυτό, με βάση τη βαβυλωνιακή λογική, ένα πράγμα αποδεικνύει. Είτε ο Μπους δεν “μιλάει” με τον Θεό και μας λέει ψέματα είτε ο Θεός έχει βρει έναν χαζό και κάνει “πλάκα” για να περνά την ώρα Του.

Αμερικανοί.

Οι Αμερικανοί είναι ένας ιδιόμορφος λαός. Είναι ένας λαός ο οποίος έχει πατρίδα του τις ΗΠΑ και η καταγωγή του είναι από παντού εκτός από τις ΗΠΑ. Οι μόνοι Αμερικανοί, οι οποίοι έχουν ταυτόχρονα πατρίδα και καταγωγή τις ΗΠΑ, είναι οι Ινδιάνοι και αυτοί βρίσκονται έγκλειστοι σε γκέτο. Ως λαός οι Αμερικανοί είναι ένας κλασικός λαός, όπως όλοι οι λαοί του κόσμου. Είναι τίμιοι, εργατικοί, άτιμοι ή εγκληματίες κοντά στον μέσο όρο, που χαρακτηρίζει όλους τους υπόλοιπους.

Τα χαρακτηριστικά που κάνουν αυτόν τον λαό ξεχωριστό είναι δύο. Το πρώτο από αυτά που τον χαρακτηρίζουν είναι η αφέλεια και το δεύτερο είναι η δειλία. Αυτά όμως τα χαρακτηριστικά έχουν και την εξήγησή τους και δεν οφείλονται σε γενετικές ή άλλες ανωμαλίες. Οι Αμερικανοί είναι αφελείς, γιατί απλούστατα εξασφάλισαν την επιβίωσή τους όχι με αγώνα, αλλά με αρπαγή. Η αμερικανική κοινωνία, δηλαδή, δεν έπιασε το υψηλό επίπεδο ζωής των υπόλοιπων δυτικών ανεπτυγμένων κρατών μετά από ζυμώσεις και κοινωνικούς αγώνες.

Η αμερικανική κοινωνία απλά ήταν τυχερή, γιατί κατόρθωσε και ό,τι οι άλλοι κατέκτησαν με αίμα, γνώση και κόπο, αυτή το απόλαυσε, αρπάζοντάς το από άλλους. Έκλεψε μια πατρίδα και έκλεψε το κεφάλαιο που την έκανε πλούσια. Κάποιοι κάλεσαν τους Αμερικανούς στην νέα ήπειρο, για να τους χαρίσουν μια πατρίδα. Κάποιοι έδειξαν στους Αμερικανούς τα χωράφια των Ινδιάνων και τους εξασφάλισαν κεφάλαιο να καλλιεργούν και να επιβιώνουν. Κάποιοι έδειξαν στους Αμερικανούς την τεχνογνωσία των Γερμανών και τους εξασφάλισαν κεφάλαιο να δημιουργήσουν αυτοκρατορία. Έτσι απλά. Με τα όπλα πήραν κεφάλαιο ξένο χωρίς αντιδράσεις και επειδή η λεία ήταν μεγάλη, δεν επιβίωσαν απλά, αλλά έγιναν πλούσιοι.

Όμως, αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αφέλειά τους. Δεν κατανοούν τι συμβαίνει. Δεν ερμηνεύουν σωστά αυτά τα οποία βιώνουν. Θεωρούν την εύνοια της τύχης σαν απόδειξη της αξίας τους. Είναι άξιοι, χωρίς όμως οι ίδιοι να έχουν κάνει τίποτε ξεχωριστό. Είναι πρώτοι, χωρίς όμως να έχουν αγωνιστεί ποτέ. Βρέθηκαν στην κορυφή του κόσμου, χωρίς ποτέ να “σκαρφαλώσουν” κάπου. Δεν έχουν την “εμπειρία” των λαών, οι οποίοι με αίμα, γνώση και κόπο εξασφάλισαν τις πατρίδες τους, την επιβίωσή τους και στη συνέχεια την πρόοδό τους. Δεν έχουν την “εμπειρία” των κοινωνικών τάξεων, που με αίμα, γνώση και κόπο εξασφάλισαν μια καλύτερη θέση στον “ήλιο” των πατρίδων τους.

Ταυτόχρονα, επειδή το σύνολο της ευδαιμονίας τους το χρωστάνε στο σύστημα —το οποίο κατείχε τα όπλα που την εξασφάλιζαν—, του έχουν τυφλή εμπιστοσύνη. Δεν μπορούν και δεν θέλουν να το κρίνουν. Από τη στιγμή που αυτό παίρνει την ευθύνη των πράξεών του, δεν έχουν λόγο να το κρίνουν. Βομβαρδίζει τη Σερβία στο όνομα της δημοκρατίας; Αυτό “ξέρει”. Βομβαρδίζει το Ιράκ στο όνομα της τρομοκρατίας; Αυτό “ξέρει”. Απλά είναι τα πράγματα. Όταν ένα σύστημα σου εξασφαλίζει την ευμάρεια επειδή “ξέρει”, δεν μπορείς να το αμφισβητήσεις στον τομέα αυτόν. Όλος ο κόσμος να πιστεύει ότι η αμερικανική πολιτική είναι εγκληματική, οι Αμερικανοί θα πιστεύουν όσα του λένε αυτοί οι οποίοι “αποδεδειγμένα” του απέδειξαν ότι “ξέρουν”.

Δεν μπορείς να αμφισβητήσεις τη λογική του, γιατί θα πρέπει να κάνεις την αυτοκριτική σου και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν σε συμφέρει να το κάνεις, γιατί αποτελεί θεμέλιο της ύπαρξής σου. Εγκληματίες δεν ήταν μόνον αυτοί οι οποίοι βομβάρδισαν το Ιράκ και τη Σερβία. Εγκληματίες ήταν κι αυτοί οι οποίοι αφαίρεσαν την πατρίδα από τους Ινδιάνους. Εγκληματίες ήταν κι αυτοί οι οποίοι κουβάλησαν τη μισή Αφρική, για να δουλεύει σε συνθήκες δουλείας στα χωράφια τους. Εγκληματίες ήταν κι αυτοί οι οποίοι έριξαν τις ατομικές βόμβες στην Ιαπωνία. Αυτοί όμως οι εγκληματίες ήταν οι “πατέρες” των ΗΠΑ.

Αυτά τα παλαιά εγκλήματα είναι που δίνουν τον πλούτο στις ΗΠΑ. Τα σύγχρονα εγκλήματα είναι αυτά τα οποία διατηρούν τα πλούτη αυτά. Πώς θα αμφισβητήσεις; Πρέπει να κάνεις την αυτοκριτική σου. Αν το κάνεις αυτό, θα πρέπει να αποζημιώσεις τα θύματά σου. Δεν είναι τζάμπα η αυτοκριτική. Έχει κόστος. Πρέπει να αποζημιώσεις τους Ινδιάνους. Πρέπει να αποζημιώσεις τους μαύρους. Πρέπει να φύγεις από την Ιαπωνία, την οποία την έχεις κάνει προτεκτοράτο και την “αρμέγεις”. Πρέπει να φύγεις από την Ευρώπη. Πρέπει να φύγεις από τη Μέση Ανατολή. Άρα θα πρέπει να κλείσεις “στρόφιγγες”, που αυτήν τη στιγμή δίνουν πλούτο στην αμερικανική κοινωνία.

Άρα οι Αμερικανοί είναι αφελείς, γιατί τους συμφέρει να παριστάνουν τους αφελείς. Έχουν κέρδος, όταν δεν “ψάχνουν” τα πώς και τα γιατί. Στηρίζουν “βουβά” εγκληματικές πολιτικές, γιατί απλούστατα θα έχουν κέρδος από αυτές. Στηρίζουν την εγκληματική πολιτική στο Ιράκ, γιατί —εκτός από “δημοκρατία”— αμερικανικές εταιρείες θα πάρουν δουλειές εκεί. Θα εξασφαλίσουν οι αμερικανικές πολυεθνικές το πετρέλαιο που ανήκει σε άλλους λαούς. Τα πετρέλαια του ιρακινού λαού, η αγορά της Ευρώπης ή οι μπανάνες της Αφρικής είναι αυτές που θα δώσουν τα επιδόματα ανεργίας στους Αμερικανούς. Πώς θα τα κρίνεις όλα αυτά, όταν περιμένεις να ζήσεις από τα επιδόματα;

Γι’ αυτόν τον λόγο η αμερικανική προπαγάνδα δεν βρίσκει αντιστάσεις μέσα στην αμερικανική κοινωνία. Λέει ό,τι θέλει και ο λαός κάνει δήθεν ότι πιστεύει, γιατί έτσι τον συμφέρει. Αφήνει στην εξουσία την ευθύνη για την παραπληροφόρηση και αυτός έχει το “άλλοθι” της άγνοιας, για να κοιμάται ήσυχος. Αφήνει το CNN και όσους βρίσκονται πίσω από αυτό να λένε ό,τι θέλουν και μεταφέρει την ευθύνη σ’ αυτούς. Γιατί να το ψάξει; Αν ψάξεις το δίκιο των Ιρακινών θα πρέπει να φτάσεις μέχρι το δίκιο των Ινδιάνων και των μαύρων και αυτό δεν σε συμφέρει. Οπότε αφήνεις τον Μπους να μιλάει με τον Θεό και εσύ κάνεις τον χαζό, που δήθεν τον πιστεύει. Μικρό το κακό μπροστά στο μεγάλο κέρδος.

Ταυτόχρονα αυτός ο λαός είναι και δειλός. Φοβάται τους ισχυρούς του γιατί είναι εξαρτώμενος από τη συμπεριφορά τους. Από τη δική τους γενναιοδωρία εξαρτάται η πρόοδός του. Αυτό αφορά το σύνολο του αμερικανικού λαού. Από τους πρώτους Αμερικανούς μέχρι τον τελευταίο Μεξικάνο, που αυτήν τη στιγμή περνά λαθραία τον Ρίο Γκράντε. Οι πρώτοι Αμερικανοί, που πάτησαν το πόδι τους στην αμερικανική ήπειρο, φοβούνταν την εξουσία και υποτάσσονταν σ’ αυτήν γιατί αυτή τους εξασφάλιζε τα πάντα. Αυτή η αποικιοκρατική εξουσία με τα όπλα της τους χάρισε τα χωράφια των Ινδιάνων και αυτή τους προστάτευε από τις αντιδράσεις τους. Αυτή τους έδειχνε χωράφια για να διαλέξουν και να πάρουν αυτά που τους άρεσαν. Τζάμπα πράγμα. Σε άλλους ανήκαν.

Οι προτεστάντες Αμερικανοί, που σήμερα παριστάνουν τους “γαλαζοαίματους”, από την ίδια εξουσία διασώθηκαν, γιατί ήταν ανεπιθύμητοι στην Ευρώπη. “Κλοτσηδόν” έφυγαν από την ευρωπαϊκή ήπειρο. Οι τελευταίοι των τελευταίων. Πεινασμένοι, βρόμικοι και κουρελήδες έφτασαν εκεί. Η αμερικανική εξουσία τους χόρτασε, τους έπλυνε και τους έντυσε. Μαζί τους στην ίδια σωτήρια “ρότα” και οι καθολικοί Ιρλανδοί, που κι αυτοί για να επιβιώσουν εγκατέλειψαν τις πατρίδες τους. Λιμοκτονούσαν, όταν τα σκουπίδια των Άγγλων της Βρετανίας ήταν πιο πλούσια από τα γιορτινά τραπέζια τους. Το αμερικανικό σύστημα όλους αυτούς τους νηστικούς “πατατοφάγους” τους χόρτασε. Πολλοί από αυτούς έπρεπε να περάσουν έναν ολόκληρο ωκεανό, για να δουν πώς είναι και τι γεύση έχει το κρέας.

Τέλος φτάσαμε στους Νεοαμερικανούς του τελευταίου αιώνα. Στους μετανάστες, που αναζήτησαν εκεί το αμερικανικό “όνειρο”. Άλλη θλιβερή ιστορία. Πειναλέοι, άνεργοι και αγράμματοι, που έψαχναν τρόπο να δραπετεύσουν από τις πατρίδες τους. Ένας Αμερικανός διανοούμενος εκείνης της εποχής, μόλις τους είδε να κάνουν “απόβαση” στην αμερικανική ήπειρο, είπε το εξής ανεπανάληπτο: “Ξέρασε η Ευρώπη πάνω μας”. Όπως οι προηγούμενοι έτσι κι αυτοί είναι δειλοί. Γιατί; Γιατί το αμερικανικό σύστημα φρόντισε να τους τρομοκρατήσει εκ των προτέρων. Τους πρόσφερε σωτηρία και απαίτησε υποταγή.

Από το νησί Έλλις κιόλας τους ζήτησε πιστοποιητικό πατριωτικών “φρονημάτων”, προκειμένου να τους δώσει την πράσινη κάρτα. Δεν έχει σημασία αν νόμιζες ότι ο George Washington ήταν γέφυρα και όχι άνθρωπος. Σημασία έχει ότι δεχόσουν ν’ απαντήσεις στις ερωτήσεις τους. Σημασία έχει ότι μετά από μία εβδομάδα χορτάτης παραμονής στις ΗΠΑ θεωρούσες καθήκον σου να βάλεις την αμερικανική σημαία στην αυλή του σπιτιού σου. Ευγνώμονες είναι αυτοί για τη δωρεά του αμερικανικού συστήματος. Τους έσωσε το σύστημα. Πώς θα το κρίνουν αυτοί; Πώς θ’ αντιδράσουν στην ασυδοσία του; Πώς θα βγουν στους δρόμους για τα δίκαια των λαών; Να “θυμηθεί” το σύστημα την “πράσινη κάρτα” που τους έδωσε και να τους την πάρει πίσω;

Αυτά τα χαρακτηριστικά όμως είναι αυτά τα οποία κάνουν τους Αμερικανούς επικίνδυνους για τους λαούς. Γιατί; Γιατί απλούστατα συμμετέχουν ενεργά στην εγκληματική πολιτική των ΗΠΑ, χωρίς να έχουν ενεργό ρόλο. Συμμετέχουν ως “έρμα”, το οποίο απλά, επειδή δεν αντιδρά, δίνει “βάρος” στην εξουσία των ηγετών τους. Συμμετέχουν ως βάρος, που βυθίζει εύκολα το αμερικανικό ιμπεριαλιστικό “μαχαίρι” στα πλευρά άλλων λαών. Ως φοβισμένοι υπήκοοι και όχι ως γενναίοι πολίτες δίνουν βουβό “ναι” σε ό,τι κάνει η ηγεσία τους. Η ηγεσία, που τους έχει προειδοποιήσει με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους ότι, σε περίπτωση αντίδρασής τους, θα είναι ανελέητη μ’ αυτούς, γιατί θεωρεί ότι της χρωστάνε. Θεωρεί ότι της χρωστάνε τα πάντα. Από το “κάντιλακ” και το σπίτι στα προάστια, μέχρι τα εμβάσματα στους γονείς τους στην πατρίδα ή το τελευταίο τους ταξίδι στην Ευρώπη.

Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι που, όταν συνδυάζονται, δίνουν ένα “κωμικό” χρώμα στην αμερικανική κοινωνία. Η δειλία και η αφέλεια είναι αυτά τα οποία δημιουργούν τους “ξεχωριστούς” Αμερικανούς, που προκαλούν τον γέλωτα στους Ευρωπαίους. Είναι “ξεχωριστός” ο Αμερικανός που κατά την ψυχροπολεμική εποχή πίστευε ότι κινδυνεύουν οι ΗΠΑ από απόβαση των μπολσεβίκων στη γη του. Είναι ακόμα πιο “ξεχωριστός” όταν περίμενε την απόβαση και κοιμόταν με το όπλο κάτω από το μαξιλάρι του, ξεχνώντας ότι κατοικούσε στις παρυφές του Κολοράντο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις ακτές. Οι “μπολσεβίκοι” της αποικιοκρατίας φοβούνταν τους μπολσεβίκους του κομμουνισμού. Φοβούνταν μήπως γίνουν οι ίδιοι “Ινδιάνοι” για κάποιους άλλους αποικιοκράτες. Αυτό γνώριζαν, αυτό φοβούνταν.

Τον ίδιο φόβο έχουν και με τους εσωτερικούς εχθρούς τους. Τους μαύρους και τους Ινδιάνους. Αυτούς τους οποίους λεηλάτησαν κι εκμεταλλεύτηκαν με τον χειρότερο τρόπο, για να γίνουν οι ίδιοι “νοικοκύρηδες”. Με ιδιωτικά όπλα τους λεηλάτησαν και τα ιδιωτικά όπλα φοβούνται άσχετα αν η ισχύς που στη συνέχεια απέκτησαν κάνει αυτά τα όπλα ακίνδυνα. Εκεί έχουν μείνει και αυτό τους κάνει να φέρονται ως δειλοί. Εξαιτίας της δειλίας τους οι Αμερικανοί είναι οπλισμένοι σαν αστακοί ακόμα και μέσα στα σπίτια τους, γιατί δεν είχαν τη γενναιότητα να διευθετήσουν με δίκαιο τρόπο τα κοινωνικά και ταξικά συμφέροντα της κοινωνίας τους. Ακόμα και στην εποχή της παντοδυναμίας τους δεν το έκαναν.

Από τη στιγμή που δεν λύνεις τα προβλήματα με “διάλογο”, είσαι αναγκασμένος να κοιμάσαι με το όπλο στο προσκέφαλό σου. Ένα όπλο, που νομίζεις ότι σου λύνει όλα τα προβλήματα. Αυτό το όπλο, επειδή δεν έχει κριθεί στην πράξη και υπό πραγματικές συνθήκες κοινωνικής έντασης, νομίζεις ότι είναι αρκετό για να σε προστατεύσει. Αυτό όμως είναι αφέλεια. Εξαιτίας της αφέλειάς τους νομίζουν ότι μπορούν να νικήσουν όλους τους εχθρούς τους με τα όπλα αυτά.

Κατά τα άλλα, όπως είπαμε, είναι ένας συμπαθητικός λαός, όπως όλοι οι άλλοι. Δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε, επειδή κοιτούν πώς να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Αυτό κάνουν όλοι. Το ότι δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε είναι δεδομένο όχι μόνον για λόγους ηθικής, αλλά και για πρακτικούς λόγους, εφόσον είναι ένας λαός, ο οποίος προέρχεται από όλους τους άλλους. Συμμέτοχοι είναι όλοι οι λαοί στην αμερικανική “καρικατούρα”. Οι Αγγλοσάξονες μπορεί να έβαλαν τη θεμέλια “λίθο”, αλλά δεν ήταν οι μόνοι υπεύθυνοι γι’ αυτό το αστείο “οικοδόμημα”.

Έλληνες, Ιταλοί, Γάλλοι, Πορτογάλοι… όλοι έχουν βάλει το “λιθαράκι” τους για να γίνει αυτό το οποίο αντικρίζουμε. Ο καθένας έβαλε εκεί το πολιτισμικό “λιθαράκι” του, μετατρέποντας την αμερικανική κοινωνία σε ένα τεράστιο “Λας Βέγκας” με ιμιτασιόν πολιτισμό. Τον πολιτισμό των αγράμματων μεταναστών, που κουβαλούσαν το “περίπου” πολιτισμικό φορτίο των πατρίδων τους. Που κουβαλούσαν από τις πατρίδες τους, “γύψινους” Παρθενώνες, “γύψινα” Κολοσσαία, “πλαστικούς” πύργους του Άιφελ κλπ.. Έχουμε όλοι οι λαοί ευθύνες για τις ΗΠΑ. Δεν τους στείλαμε δα και ότι καλύτερο είχαμε.

Αμερικανικός στρατός.

Ο αήττητος στρατός. Ο “υπέροχος” στρατός της κυρίας Ολντμπράιτ. Ο στρατός αυτός αποτελεί μια παραδοξότητα για τη στρατιωτική ιστορία. Είναι ο μόνος στρατός στην ιστορία των ανεπτυγμένων κρατών, ο οποίος είναι αήττητος χωρίς στην κυριολεξία να έχει πολεμήσει ποτέ σε δικό του πόλεμο. Ένας στρατός-μυστήριο ακόμα και για τον Κλαούζεβιτς. Ποτέ δεν κλήθηκε να υπερασπιστεί την πατρίδα του, ώστε να κριθεί η αποτελεσματικότητά του. Ποτέ δεν “μεγάλωσε” την πατρίδα του εξαιτίας αυτής της αποτελεσματικότητας.

Οι ΗΠΑ, όποτε χρειάστηκαν να “μεγαλώσουν” ως κράτος, το έκαναν με “ντόλαρς”. Με δολάρια έχουν αγοράσει ολόκληρες πολιτείες, προκειμένου ν’ αποκτήσουν το τελικό τους μέγεθος. Ένας πόλεμος έχει γίνει όλος κι όλος στο έδαφος των ΗΠΑ και αυτός ήταν ο εμφύλιός τους. Ακόμα όμως και εκεί δεν πρωταγωνίστησε ο στρατός τους. Ακόμα και εκεί άλλοι πολέμησαν. Οι Αγγλοσάξονες ιδιοκτήτες των ΗΠΑ αγόραζαν για τα παιδιά τους το δικαίωμα της εξαίρεσής τους από τη στράτευση.

Ποιοι πολέμησαν; Αυτοί που πάντα πολεμάνε για τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Οι μαύροι και οι φουκαράδες της μετανάστευσης. Αυτό το οποίο βλέπουμε σήμερα να συμβαίνει στο Ιράκ είναι το ίδιο με αυτό που συνέβαινε και στον εμφύλιο. Άλλοι πολεμούσαν και άλλοι ήταν στις δεξιώσεις των νικητών. Στους μαύρους υπόσχονταν ελευθερία, για να τους επιστρατεύσουν. Τους άλλους τους περίμεναν στα λιμάνια. Υπόσχονταν σε φουκαράδες μετανάστες πράσινες κάρτες ως ανταμοιβή για την επιστράτευσή τους.

Από εκεί και πέρα το χάος. Ο στρατός των ΗΠΑ έχει την παθολογία του λαού που αντιπροσωπεύει. Είναι δειλός. Γιατί; Γιατί είναι δειλοί οι ιδιοκτήτες του. Δεν πολεμάνε οι πλούσιοι Αγγλοσάξονες. Δεν προστατεύουν μέσω αυτού του στρατού την πατρίδα τους ή την ιδιοκτησία τους. Δεν στέλνουν εκεί τα παιδιά τους, όπως έκαναν οι “γαλαζοαίματοι” της Βρετανίας, της Γερμανίας ή της Γαλλίας. Δεν πηγαίνουν εκεί τα ισχυρά μέλη της κοινωνίας τους, ώστε ν’ αναπτυχθεί μια νοοτροπία πατριωτική και βέβαια “ιπποτική”, εφόσον είναι πλούσιοι. Μια νοοτροπία, την οποία είχαν οι ευρωπαϊκοί στρατοί, εφόσον στους στρατούς έκαναν καριέρα τα παιδιά των ισχυρών τους.

Στις ΗΠΑ ο στρατός είναι για τις δευτεράντζες. Είναι ένας στρατός “μπράβος” των αφεντικών του. Ένα ακόμα “εργαλείο” για το κέρδος, εφόσον δεν αισθάνονται απειλή από τον περίγυρο. Δεν φοβούνται τους Καναδούς ή τους Μεξικάνους, ώστε ν’ αναπτύξουν προκαταβολικά την άμυνά τους, χρησιμοποιώντας τους καλύτερους της κοινωνίας και βέβαια και τα δικά τους τα παιδιά. Ο στρατός τους είναι για το κοινωνικό περιθώριο. Τα παιδιά τους τα “κρύβουν” στις εθνοφυλακές. Ο Κλίντον, ο Μπους και όλοι οι σύγχρονοι “στρατηλάτες” τους, είτε ήταν “αντιρρησίες” συνείδησης είτε “έβοσκαν” στην εθνοφυλακή.

Με τις πλάτες των άλλων κάνουν πολέμους. Για τις ΗΠΑ μόνον οι φτωχοί πολεμάνε και τους φτωχούς δεν μπορούν να τους πιέζουν πολύ, γιατί θα τους χάσουν. Όταν βάζεις τον φτωχό να πολεμάει για ένα πιάτο φαΐ, πρέπει να τον προστατεύεις, γιατί δεν θυσιάζεται για το μικρό του κέρδος. Του αρέσει να φοράει τη λαμπερή στολή, αλλά μέχρι εκεί. Του αρέσει να πυροβολεί, αλλά δεν του αρέσει να τον πυροβολούν. Αυτή η ιδιομορφία μεταφέρεται στον στρατό των ΗΠΑ.

Ενώ θεωρητικά είναι στρατός εθνικός, έχει την παθολογία του μισθοφορικού στρατού. Ό,τι κάνει, το κάνει εκ του ασφαλούς και μόνον αφού έχει εξασφαλίσει την υπεροπλία έναντι του αντιπάλου του. Μόνον όταν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως χορτάτο, θηριώδη και οπλισμένο “Τζων Γουέιν” και έχει απέναντί του κανέναν νηστικό, καχεκτικό και άοπλο “ιθαγενή”. Εκ του ασφαλούς συμμετείχε στους παγκοσμίους πολέμους, εφόσον άλλοι πολεμούσαν για τις πατρίδες τους και ο ρόλος του αμερικανικού στρατού ήταν επικουρικός.

Όπου κι αν πήγε αυτός ο στρατός —ακόμα και στην εποχή της παντοδυναμίας των ΗΠΑ—, είτε νικήθηκε είτε διέπραξε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, παραβιάζοντας το σύνολο του διεθνούς δικαίου που αφορά τον πόλεμο. Τα πάντα εκ του ασφαλούς. Την Ιαπωνία τη “φόρτωσε” με ατομικές βόμβες, γιατί του ήταν πρακτικά αδύνατον να δοκιμάσει απόβαση σ’ αυτήν. Στο Βιετνάμ ηττήθηκε και για να “σωθεί” αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει απαγορευμένα όπλα. Στη Σερβία βομβάρδιζε από την “στρατόσφαιρα”, γιατί φοβόταν να κάνει χερσαίο πόλεμο. Στο Ιράκ νίκησε στον πόλεμο, γιατί —λόγω τεχνολογίας— ήταν απλά αδύνατον να χάσει πόλεμο σε ανοικτό πεδίο. Στη συνέχεια όμως, για να παραμείνει εκεί και άρα να έρθει σε απευθείας επαφή με τους “χαμένους” και πάλι κατέφυγε στα εγκλήματα.

Όπου πήγε αυτός ο στρατός για επεμβάσεις, είτε επικράτησε με προδοσίες —όπως στη Λατινική Αμερική— είτε έφυγε με τις κλωτσιές —όπως στο Ιράν—. Αυτός είναι ο “αήττητος” στρατός. Ο στρατός της Ολντμπράιτ, του Μπους, του Τσένι, του Ράμσφελντ, του Βούλφοβιτς και άλλων διάσημων θρασύδειλων ανθρωποειδών. Ο στρατός των απόκληρων των ΗΠΑ, οι οποίοι εντάσσονται στις τάξεις του, αναζητώντας την επιβίωση ή μια δυνατότητα να σπουδάσουν με κρατικά χρήματα. Ο στρατός των μεθυσμένων μισθοφόρων, που αναλίσκουν τον “ηρωισμό” τους στα μπαρ και στα εστιατόρια των “Μπανανιών”.

Μόνον το Χόλυγουντ τον εκτιμάει αυτόν τον στρατό. Να σκεφτεί κάποιος ότι υπάρχει ειδικό γραφείο στο Χόλυγουντ, του οποίου το αντικείμενο είναι να ελέγχει μήπως κάποια κινηματογραφική παραγωγή “θαμπώσει” τη “γυαλάδα” του. Όσες παραγωγές τον “γυαλίζουν”, επιδοτούνται από το κράτος και τους παρέχονται τεχνικά μέσα και στρατιώτες για να επιτελέσουν το “έργο” τους. Όσες παραγωγές τον αμφισβητούν ή τον κρίνουν, λογοκρίνονται και οι επίδοξοι κριτές καταστρέφονται. Ο πιο virtual στρατός στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μόνον αν καταφέρουν και τον κάνουν μη επανδρωμένο θα τον κάνουν και γενναίο.

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ.

Οι ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ είναι ένας λαός με ιδιομορφίες ανάλογες μ’ αυτές που εντοπίσαμε για τους συνονόματους Αμερικανούς. Είναι άνθρωποι που έχουν “πατρίδα” τους τα μεγάλα πανεπιστημιακά “campus” των ΗΠΑ και η καταγωγή τους είναι απ’ όλο τον πλανήτη. Είναι τα καθάρματα που αυτήν τη στιγμή κυβερνούν τον κόσμο. Τα καθάρματα, που βομβαρδίζουν κράτη, για να συνάψουν οι εταιρείες —στις οποίες οι ίδιοι εργάζονται— μεγάλης αξίας συμβόλαια. Που δηλητηριάζουν ολόκληρους λαούς, για να πουλήσουν φάρμακα. Που κάνουν πειράματα σε φτωχούς, για να κάνουν τα φάρμακά τους ανταγωνιστικά. Που καταστρέφουν οικονομίες ολόκληρων κρατών, για ν’ ανεβάσουν τους “δείκτες” των διεθνών χρηματιστηρίων. Τα καθάρματα, που παραδίδουν τις πατρίδες τους στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Που προσφέρουν εθνικά κεφάλαια, για να κάνουν “καριέρες”.

Αυτοί οι ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ έχουν τα ίδια περίπου χαρακτηριστικά με τους συνονόματούς τους. Είναι δειλοί και αφελείς, αλλά έχουν κι ένα επιπλέον χαρακτηριστικό, που τους κάνει ξεχωριστούς. Είναι ταυτόχρονα και βλάκες. Δειλοί και αφελείς είναι για τους ίδιους ακριβώς λόγους που περιγράψαμε και για τους Αμερικανούς. Είναι δημιουργήματα του αμερικανικού συστήματος. Δημιουργήματα ενός συστήματος, το οποίο γνωρίζει πώς να δημιουργεί επιτυχημένους και βέβαια να τους τρομοκρατεί. Όπως και οι συνονόματοί τους έτσι κι αυτοί χρωστάνε τα πάντα στο “έλεος” του αμερικανικού συστήματος. Δεν το κρίνουν ποτέ, γιατί και το φοβούνται και δεν τους συμφέρει.

Έτσι, λογικό είναι να κάνουν τα “κορόιδα”. Ενημερώνονται κι αυτοί από το CNN. Σ’ αυτό μεταφέρουν την “ευθύνη” της άγνοιάς τους. Ολόκληρος ο πλανήτης “αφρίζει” από τα εγκλήματα των ΗΠΑ και αυτοί δεν “γνωρίζουν” τίποτε. Αυτοί βρίσκονται στο πλευρό αυτών που “εκδημοκρατίζουν” τα έθνη. Μ’ αυτούς, που, πάνω στην πλατφόρμα του “καλού”, πολεμάνε το “κακό”. Η ίδια “άγνοια” τους διακρίνει και στο επίπεδο της οικονομίας. Παίζουν με τις εθνικές οικονομίες των λαών, αλλά αγνοούν τις συνέπειες των πράξεών τους. Καταστρέφουν παραγωγικές δραστηριότητες, αλλά το βλέπουν σαν “παιχνίδι”.

Ένα “παιχνίδι” όμως καταστροφής και όχι δημιουργίας. Καταστρέφουν εργοστάσια και δεν δημιουργούν νέα. Δεν βλέπουν ότι πίσω από την καταστροφή της παραγωγής ακολουθεί μια τρομερή ανεργία και τα όσα αυτή συνεπάγεται. Δεν βλέπουν την εγκληματικότητα, την παιδική θνησιμότητα, τα ναρκωτικά ή την καταστροφή των κοινωνικών ιστών. Δεν βλέπουν το κοινωνικό περιθώριο που μεγαλώνει επικίνδυνα, μετατρέποντας πρώην εργατικές συνοικίες σε γκέτο. Δεν βλέπουν τα εκατομμύρια των μεταναστών, που θα προκαλέσουν τεράστιες κοινωνικές συγκρούσεις. Δεν βλέπουν ότι μολύνεται ο Πλανήτης από τον εκβιασμό των παραγωγών για οριακά φτηνό κόστος. Αυτοί ούτε “είδαν” ούτε “ξέρουν”. Κέρδη ήθελαν να βγάλουν και στο όνομα αυτών των κερδών παίρνουν τις αποφάσεις τους.

Όμως, το χαρακτηριστικό που τους διακρίνει και τους κάνει ξεχωριστούς είναι η βλακεία. Είναι βλάκες. Είναι οι πιο βλάκες στην ιστορία του ιμπεριαλισμού. Ποτέ στην ιστορία του συστήματος εξουσίας δεν έχουν καταλάβει τις υψηλές θέσεις του τόσο μεγάλοι βλάκες. Γιατί το λέμε αυτό; γιατί από τη βλακεία τους κινδυνεύουν να γίνουν οι μεγαλύτεροι ευεργέτες που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Πήραν στα χέρια τους ένα σύστημα, που επί χιλιετίες μπορούσε —χωρίς να απειλείται από τους εχθρούς του— να τυραννάει και να εξουσιάζει τον κόσμο και μέσα σε λίγες δεκαετίες το έφεραν στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της βλακείας τους. Τους είπαν να κλέψουν ένα σπίτι και από την απληστία και την άγνοια έκλεψαν κι αυτά τα οποία δεν κλέβονται. Έκλεψαν τα υποστυλώματά του και κινδυνεύουν να γίνουν τα πρώτα και τα μεγαλύτερα θύματα της κατάρρευσής του. Κατέστρεψαν ό,τι ευφυώς το σύστημα είχε δημιουργήσει μέσα στους αιώνες. Κατέστρεψαν συσχετισμούς δυνάμεων και ειδικές συμμαχίες, που είχε συνάψει το σύστημα με τους λαούς, προκειμένου να εξουσιάζει τον κόσμο.

Αποβιομηχάνισαν τη Δύση, όταν η βιομηχανία της ήταν το μεγάλο της όπλο στον έλεγχο των υπολοίπων λαών. Προκάλεσαν την ανεργία στα ανεπτυγμένα κράτη, όταν η απασχόληση ήταν η βασική προϋπόθεση για να στηρίζουν οι λαοί ακόμα και με τα όπλα τον ιμπεριαλισμό τους. Απέκοψαν την ίδια την υπερδύναμη από τον ίδιο της τον λαό. Αυτό κι αν είναι παγκόσμιο ρεκόρ. Οι ίδιες οι ΗΠΑ πέφτουν θύματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Ακόμα και ο αστοιχείωτος Ταμερλάνος φρόντιζε να μοιράζει λεία στους συμπολεμιστές τους. Αυτό το δικαίωμα του συνενόχου οι “thinkers” ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ δεν το εξασφάλισαν για τον αμερικανικό λαό.

Όλα αυτά τα έκαναν λόγω βλακείας. Όλα γι’ αυτούς ήταν ένα παιχνίδι. Έβλεπαν τους δείκτες στους υπολογιστές τους να ανεβαίνουν, αλλά δεν γνώριζαν ότι αυτό έχει συνέπειες, που μπορεί να κατέστρεφαν το σύστημα. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Το παγκόσμιο σύστημα, που φιλοδοξεί να ελέγχει δισεκατομμύρια ανθρώπων, δεν έχει κανέναν σύμμαχο. Δεν έχει άμυνες. Πήραν τα κουτορνίθια τον παγκόσμιο πλούτο και τον έδωσαν σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτών. Αποστέρησαν από τους λαούς ζωτικό κεφάλαιο, για να πάρουν “ποσοστά” από την ιδιωτικοποίησή του. Αγνοούν ότι αυτό το κεφάλαιο έπρεπε να βρίσκεται στα χέρια των λαών ως προϋπόθεση για να προσφέρουν τη συμμαχία τους στο σύστημα. Αγνοούν τη λειτουργία του συστήματος που τους παραδόθηκε να διαχειριστούν. “Ποδηλάτες” ανέλαβαν να πιλοτάρουν το πιο πολύπλοκο και μεγάλο “αεροπλάνο” στον κόσμο.

Τώρα το σύστημα είναι απόλυτα “γυμνό” και χωρίς κανέναν σύμμαχο. Κανένας λαός και σε κανένα σημείο του Πλανήτη δεν έχει συμφέρον να το υπερασπιστεί. Κανένας λαός δεν είναι διατεθειμένος να χύσει το αίμα του για τις ιδιωτικές περιουσίες κάποιων λίγων “αρπακτικών”. Οι “μονομάχοι” είναι πλέον μόνοι τους. Από τη μια πλευρά κάποιοι ελάχιστοι τρισεκατομμυριούχοι και τα “κωλοσφούγγια” τους από το Χάρβαρντ και από την άλλη πλευρά τα δισεκατομμύρια των φτωχών ανθρώπων. Αυτή είναι η απόλυτη απόδειξη της βλακείας τους. “Αυτοκτόνησαν”, για να πάρουν προμήθεια από την “κηδεία” τους. Από την απληστία τους κατέστρεψαν τα πάντα και γι’ αυτόν τον λόγο —άθελά τους— κινδυνεύουν να γίνουν οι μεγαλύτεροι ευεργέτες της ανθρωπότητας.

Αυτοί είναι οι ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ. Απλά ο κόσμος δεν τους γνωρίζει, γιατί ακόμα τον μπερδεύουν οι εθνικές ταυτότητες και δεν βλέπει τις πραγματικές “ταυτότητες” των συμφερόντων. Δεν μπορεί να τους καταλάβει, γιατί σκέφτεται με τον συμβατικό τρόπο. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι υπάρχουν ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ αμερικανικής, ελληνικής, ιταλικής, βρετανικής ή γαλλικής καταγωγής. Το κάθε κράτος μέσα στην ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ έχει τους δικούς του ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ. Στην Ελλάδα ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ είναι ο Γιωργάκης, τα παιδιά του και τα αδέρφια του. Η Ντόρα, τα παιδιά της και τα δικά της αδέρφια. Ο Μάνος, ο Έβερτ, ο Ανδριανόπουλος, ο Σαμαράς, ο Μπίστης, ο Δούκας, ο Αλογοσκούφης και πάρα πολλοί άλλοι. Μέχρι και τα παιδιά της “συντρόφισσας” Παπαρήγα είναι ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ.

Αυτοί είναι που σύντομα θ’ αναδειχθούν σε μεγάλους “ευεργέτες” της ανθρωπότητας. Αυτοί, που ήδη πήραν μια “προκαταβολή” από τους λαούς και έπεται και συνέχεια. ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ήταν αυτοί οι οποίοι πηδούσαν από τους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης. ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ήταν αυτοί οι οποίοι έκλαιγαν γοερά, χωρίς να συγκινούν κανέναν. ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ είναι αυτοί που χρωστάνε πολλές εξηγήσεις σε πολλούς ανθρώπους. Αυτούς περιμένουν οι πάντες με ανοικτές αγκάλες. Όταν θα τελειώσουν το “έργο” τους οι ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ, οι λαοί μάλλον θα τους βάλουν κάπου “ψηλά” για να τους καμαρώνουν.

Χάρβαρντ.

Το πιο διάσημο “κυνοτροφείο” στον κόσμο. Ο “Άγιος Παντελεήμονας” της Νέας Τάξης, εφόσον εκεί πηγαίνουν για το θαύμα της αποκατάστασης οι απανταχού κουτσοί και στραβοί του αμερικανισμού. Αποτελεί τη βιτρίνα μιας ολόκληρης αλυσίδας “παραγωγής” ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ. Δεν υπάρχει αυτήν τη στιγμή διεφθαρμένο σκουπίδι ανεξαρτήτου εθνικότητας, που να μην είναι απόφοιτος του Χάρβαρντ και να μην στέλνει εκεί το παιδί του για σπουδές. Δεν υπάρχει χαφιές των ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ, που να μην “επενδύει” μέρος από τα κλοπιμαία του στην εκπαίδευση του παιδιού του, η οποία θα το οδηγήσει στη διαδοχή του. Οι χαφιέδες στέλνουν τα παιδιά τους στο Χάρβαρντ και εκεί οι ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ τα “σφραγίζουν”, για να τα στείλουν πίσω να συνεχίσουν το “θεάρεστο” έργο των γονιών τους.

Το Χάρβαρντ και τα υπόλοιπα ευαγή ιδρύματα του ιδίου τύπου είναι αυτά τα οποία αναπαράγουν τη βλακεία των ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ. Ακόμα και ο βλάκας ο Μπους είναι “προϊόν” αυτής της φάμπρικας. Απόφοιτος του Γέιλ. Απλά το Χάρβαρντ είναι η “κορωνίδα” της αλυσίδας. Κάτι σαν να λέμε το κεντρικό υποκατάστημα μιας μεγάλης εταιρείας. Αυτό παράγει τους μεγαλύτερους βλάκες που γνώρισε ποτέ η ιστορία του συστήματος εξουσίας. Τους “άσσους” της κυβερνητικής. Τα περίφημα brain tank της Νέας Τάξης. Εμείς αμφισβητούμε το “brain” και αρκούμαστε στο tank, που είναι ο τενεκές. Απλά το Χάρβαρντ είναι ειδικό στη δημιουργία “βιτρίνας”. Έχει μια λαμπρή “βιτρίνα” για τον εαυτό του και έχει επίσης μια “βιτρίνα” για την παραγωγή του.

Αυτό το κάνει με έναν τρόπο, που είναι ένας κλασικός τρόπος για την αγγλοσαξονική πρακτική και λογική. Τη λογική που θέλει στην οικογένεια των “κουτσών” γαλαζοαίματων να βάζει ως νέα μέλη κάποιους ικανούς ανθρώπους, χρίζοντάς τους “ιππότες”. Αντλεί από την κοινωνία μέσω υποτροφιών κάποια πραγματικά λαμπερά μυαλά, για να φωτίζουν με την ύπαρξή τους και τα κουτορνίθια. Αντλεί έξυπνους φτωχούς, για να τους κάνει “γενίτσαρους” του προϊόντος του. Πληρώνει τα έξοδα των λίγων έξυπνων και πληρώνεται από τους χιλιάδες βλάκες, οι οποίοι αναζητούν “διαβατήριο” για την εκ του ασφαλούς “επιτυχία” τους.

Αυτό το κάνει εύκολα, έχοντας από πίσω του την υποστήριξη του τεράστιου αμερικανικού κεφαλαίου. Εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι επιστήμη και παραγωγή “εφάπτονται” και δημιουργεί “γέφυρες” αποκατάστασης για τους αποφοίτους του. Μαζί με τα λίγα λαμπρά “μυαλά” που αντλεί από την παγκόσμια κοινωνία, “σπρώχνει” και την πολύ “σαβούρα” των χαφιέδων του αμερικανισμού. Μαζί με τους περιζήτητους που αναζητά η παραγωγή, “σπρώχνει” και τους άχρηστους. Τους “σπρώχνει” σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη. Αυτό είναι εύκολο, γιατί, έχοντας επαφή με το αμερικανικό κεφάλαιο, ελέγχει και τη στελέχωση των υποκαταστημάτων του μέσα στα εθνικά κράτη. Οι μεγάλες εταιρείες παίρνουν τους πραγματικά ικανούς και οι όπου γης κρατικοί μηχανισμοί παίρνουν ό,τι απομένει και άρα τη “σαβούρα”.

Αυτή είναι η μέθοδος του βολέματος. Πάει το κουτορνίθι για σπουδές στις ΗΠΑ και από εκεί το “διοχετεύουν” με στημένο τρόπο στις ιδιωτικές εταιρείες, που συνεργάζονται με το Χάρβαρντ. Στις ιδιωτικές εταιρείες, που, κατόπιν ειδικών συμφωνιών με μυστικές υπηρεσίες, Πεντάγωνα και υπουργεία εξωτερικών, διατηρούν ειδικές θέσεις για τα “παράσιτα” μόλις αυτά αποφοιτήσουν. Ακόμα δεν έχει πέσει στο έδαφος το cap της αποφοίτησης και αυτοί έχουν βρει δουλειά.

Εκεί τους δίνουν μια “εμπειρία”, αλλά αυτό το οποίο πρωτίστως τους δίνουν είναι μια ψευδή εικόνα περί προσόντων και ανταγωνιστικότητας. Μια εικόνα του άξιου, που επιβιώνει σε συνθήκες “ελεύθερης” οικονομίας. Αυτή η ψευδής εικόνα είναι το ζητούμενο για τον κάθε απόφοιτο, εφόσον αυτή αποτελεί το “διαβατήριο” για τη μετακίνησή του στην “επιχείρηση” του πατέρα, που είναι ο κρατικός μηχανισμός του κάθε “Μπανανιστάν”. Ο απόφοιτος καταλαμβάνει θέση στον κρατικό μηχανισμό της πατρίδας του και αδειάζει θέση εκεί όπου θα τον διαδεχθεί κάποιος όμοιός του από το Χάρβαρντ, για να επαναλάβει το ίδιο.

Αυτός ο κύκλος είναι το όλο μυστικό. ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ όλων των εθνικοτήτων κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Το ίδιο πράγμα κάνει ο γιος του Μητσοτάκη με τον γιο του κάθε απίθανου “Μπακούμπα” κάποιας απίθανης “δημοκρατίας” του Πλανήτη. Αυτός ο κύκλος είναι που δικαιολογεί τα πανάκριβα δίδακτρά του. Η απόσβεση αυτών των διδάκτρων γίνεται από το υστέρημα των λαών. Οι πολυεθνικές βάζουν απλά τη “μίζα”, για να πάρει μπρος ο “τενεκές”. Δεν είναι αφελείς αυτές οι εταιρείες, για να πληρώνουν εσαεί τα κουτορνίθια.

Το ιμπεριαλιστικό “παιχνίδι” επιβάλει να τα ταΐζουν για ένα μικρό χρονικό διάστημα και κατόπιν τα φορτώνουν σε άλλους. Θα πάει ο κάθε “Κούλης” στο Χάρβαρντ και από εκεί θα πάει σε μια θέση “βατήρα”, που του εξασφαλίζει ο μηχανισμός του, για να “πηδήξει” την κατάλληλη στιγμή και με τη βοήθεια της αμερικανικής πρεσβείας στην κρατική “θέση” του πατέρα του.

Κολέγιο Αθηνών.

Το “φυτώριο”, που οδηγεί τους ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ελληνικής καταγωγής στην “πατρίδα” τους το Χάρβαρντ. Η “μήτρα” του ελληνικού παρακράτους. Του δεξιού παρακράτους παλαιότερα και του νεοταξικού παρακράτους σήμερα. Η σύγχρονη Ελλάδα από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής της ήταν μια “Μπανανία”. Ένα προτεκτοράτο της Αγγλίας. Οι “θρίαμβοί” της ή οι “καταστροφές” της ήταν πάντα άμεσα συναρτώμενα με τα αγγλικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή. Η Ελλάδα πάντα υπηρετούσε αυτά τα συμφέροντα, ακόμα και εις βάρος των εθνικών της συμφερόντων.

Τον έλεγχο αυτής της “Μπανανίας” οι Βρετανοί τον είχαν παραδώσει στον Βενιζέλο και στην “παρέα” του. Τους Μπενάκηδες και τους Δέλτα και τους λοιπούς “αντιπροσώπους” τους. Την παρέα, που πάντα έκανε τα θελήματα των Άγγλων και εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Την παρέα, που κάποτε υποσχέθηκε να κάνει “δώρο” στους Βούλγαρους τη Μακεδονία και τη Θράκη, αν αυτοί πολεμούσαν στο πλευρό των Άγγλων. Αυτοί όλοι την Ελλάδα την αντιλαμβάνονταν σαν προσωπική τους περιουσία, γιατί απλούστατα η Ελλάδα ήταν το τοπικό υποκατάστημα της Βρετανίας στην περιοχή και αυτοί είχαν πάρει την ιδιότητα του αποκλειστικού “αντιπροσώπου” της. Όταν ανέτειλε η αυτοκρατορία των ΗΠΑ, οι Βρετανοί κληροδότησαν τα “εργαλεία” τους στους Αμερικανούς.

Ο έλεγχος όμως μιας χώρας δεν είναι εύκολη υπόθεση και απαιτεί συνενόχους. Απαιτεί μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι σταθερά θα υπηρετούν κάποια συμφέροντα και επίσης σταθερά θα στελεχώνουν το κρατικό σύστημα. Αυτή η ομάδα θα πρέπει να υπηρετεί τους Αμερικανούς και οι Αμερικανοί αυτήν την ομάδα θα πρέπει να την προστατεύουν από τους εχθρούς της. Θα πρέπει να την προστατεύουν από τους αυτόχθονες ιθαγενείς, που είναι “πρωτόγονοι” και δεν “καταλαβαίνουν” το “μεγαλείο” των “ανωτέρων”. Δεν καταλαβαίνουν το “μεγαλείο” των κολλητών και εκλεκτών των “γαλαζοαίματων”.

Αυτήν την “παραγωγή” στελεχών για την ελληνική “Μπανανία” την έχει αναλάβει το Κολέγιο Αθηνών. Το ίδρυμα εκπαίδευσης που δημιούργησαν οι “αντιπρόσωποι” των αγγλοσαξονικών συμφερόντων στην Ελλάδα. Το ιδιωτικό ίδρυμα, το οποίο μυστηριωδώς χρηματοδοτείται από το κράτος. Το ότι το ιδρύσαν όμως, δεν σημαίνει ότι θα φορτώνονταν και τα έξοδα λειτουργίας του. Όλα κι όλα. Η μία επιχείρησή τους χρηματοδοτεί την άλλη. Το “δικό” τους κράτος χρηματοδοτεί το “δικό” τους ίδρυμα. Να μην ξεχνιόμαστε. Οι “Έλληνες” λοιπόν, που παράγονται μέσα στο σχολείο αυτό, εντρυφούν από την πιο τρυφερή τους ηλικία στην αμερικανική παιδεία και κουλτούρα. Οι “Έλληνες”, που, για να μην ξεχνάνε ποιος είναι το αφεντικό, λειτουργούν από την πιο μικρή τους ηλικία υπό τη σκιά της “αστερόεσσας”. Η αμερικανική σημαία εδώ και έναν σχεδόν αιώνα κυματίζει στη “μήτρα” που παράγει τους λακέδες των ΗΠΑ.

Αυτά λοιπόν τα στελέχη εκπαιδεύονται για να υπηρετούν τα αμερικανικά συμφέροντα και μόνον. Μετεκπαιδεύονται στα αμερικανικά πανεπιστήμια και εμφανίζονται μετά σαν “σωτήρες” του ελληνισμού. Επειδή όμως για όλους αυτούς ο ελεύθερος ανταγωνισμός είναι μια λέξη που τη γνωρίζουν μόνον από τα λεξικά, φροντίζουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί για την αποκατάστασή τους.

Οι ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ της τοπικής πρεσβείας, είτε απευθείας είτε μέσω ειδικών εταιρειών, είναι αυτοί που προσφέρουν στους ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ του Κολεγίου Αθηνών τα “φιλέτα” στην αγορά εργασίας. Αυτοί ανταμείβουν τα “πιστά” τους τα παιδιά με υψηλόμισθες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Αυτοί κάνουν απόσβεση στις πανάκριβες και άρα απρόσιτες για τους απλούς Έλληνες σπουδές μέσω υψηλόμισθων και επίσης απρόσιτων για τους απλούς Έλληνες θέσεων εργασίας.

Μέσα από την αμερικανική πρεσβεία αποφασίζεται ποιοι θα “διοικήσουν” τις μεγάλες ΔΕΚΟ, τις κρατικές τράπεζες ή τις κρατικές υπηρεσίες της “ελεύθερης” κι “ανεξάρτητης” “Μπανανίας”. Αυτοί αποφάσισαν ότι ο Κούλης Μητσοτάκης έπρεπε να πάρει μετά το πέρας των “ακριβών” σπουδών του μια διευθυντική θέση στην τότε κρατική Εθνική Τράπεζα. Οι ίδιοι και με τα ίδια κριτήρια αποφάσισαν ότι και ο ανιψιός του και γιος της Ντόρας “δικαιούται” μετά από ανάλογες σπουδές να καταλάβει μια θέση συμβούλου στο υπουργείο εξωτερικών. Μας “αγαπάνε” τόσο πολύ, που βάζουν παντού τους “καλύτερους”. Τους εκπαιδεύουν “τέλεια”, για να μας “υπηρετούν”.

Όλοι αυτοί οι απόφοιτοι του Κολεγίου πάντα κάνουν ό,τι συμφέρει τα αφεντικά τους. Κάποτε πολεμούσαν τους Γερμανούς, γιατί αυτό συνέφερε τα αφεντικά τους. Κάποτε “μάντρωναν” τους κομμουνιστές, γιατί αυτό συνέφερε τα αφεντικά τους. Κάποτε για τους ίδιους λόγους υποστήριζαν την “επανάσταση” της 21^ης Απριλίου. Μετά έγιναν λίγο “σοσιαληστές” και σήμερα παριστάνουν τους φιλελεύθερους νεοταξίτες. Κάποτε έτρωγαν “ψωμί” σαν υπερπατριώτες σήμερα τρώνε της ίδιας ποιότητας “ψωμί” σαν πολίτες του κόσμου. Μόνον η ποιότητα του “ψωμιού” δεν αλλάζει. Όλα τα άλλα αλλάζουν. Ας ψάξει κάποιος να βρει ποιοι “διάσημοι” πολιτικοί μας τοποθετούνται υπέρ των απόψεων της Νέας Τάξης. Υπέρ των απόψεων που συμφέρουν τους ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ.

Ας ψάξει για παράδειγμα να βρει ποιοι είναι υπέρ του σχεδίου Ανάν. Ας ψάξει να βρει ποιοι είναι υπέρ των εθνικών μειονοτικών δικαιωμάτων της θρησκευτικής μειονότητας της Θράκης. Ας ψάξει να βρει ποιοι είναι ένθερμοι οπαδοί της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ.. Ας ψάξει να βρει ποιοι είναι υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ας ψάξει να βρει ποιοι είναι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων των μεγάλων και χρυσοφόρων ΔΕΚΟ. Ας ψάξει να βρει ποιοι είναι υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών. Ας ψάξει να βρει ποιοι είναι αυτοί που στελεχώνουν τις τοπικές αντιπροσωπείες των αμερικανικών πολυεθνικών.

Τι θα βρει; Θα βρει τους υπηρέτες της αμερικανικής πολιτικής. Όλοι αυτοί είναι απόφοιτοι του Κολεγίου Αθηνών. Παπανδρέου, Μητσοτάκηδες, Μπίστηδες, Μάνοι, Ανδριανόπουλοι, Έβερτ, Δούκες, Σαμαράδες, Λάτσηδες κλπ.. Όλοι αυτοί, που έγιναν πλούσιοι και διάσημοι, υπηρετώντας τα “αφεντικά” τους. Η πλουτοκρατία της Ελλάδας με κεφάλαιο τον κρατικό μηχανισμό. Όλοι αυτοί είναι οι “μύστες” της δημοκρατίας και της ελευθερίας του αμερικανισμού. Οι φυσικοί απόγονοι της παρέας του Βενιζέλου. Αυτοί μας κυβερνάνε. Αυτοί, που, όταν ήταν μικροί, νόμιζαν ότι η αμερικανική σημαία ήταν η σημαία της πατρίδας τους και δίπλα μια “γαλανόλευκη” ήταν η σημαία της τοπικής “ενωμοτίας”.

ΙΚΑ.

Θεωρητικά …το ασφαλιστικό ίδρυμα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Πρακτικά …ο “κουμπαράς” του ελληνικού παρακράτους. Το ελληνικό κράτος από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του χαρακτηρίζεται από δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η φτώχεια του και το δεύτερο ότι κυβερνάται από λακέδες της Δύσης. Αυτά τα δύο στοιχεία, αν τα συνδυάσει κανείς, μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Φτωχοί κυβερνούσαν φτωχούς και έπρεπε να βρουν τρόπο να γίνουν πλούσιοι. Τζάμπα θα υπηρετούσαν τα “αφεντικά” τους; Έπρεπε να βρουν τρόπο να “φορτωθούν” στα θύματά τους.

Με σκληρούς νόμους —υποτίθεται για τα “δίκαια” των εργατών— απομυζούσαν από την αγορά εργασίας τεράστια ποσά. Ποσά, τα οποία δεν είχαν σχέση με τις παροχές που προσέφεραν σ’ αυτούς που τα κατέβαλαν. Οι εργάτες, για παράδειγμα, καταβάλουν τις μεγαλύτερες εισφορές και λαμβάνουν τις μικρότερες συντάξεις από όλους τους υπόλοιπους κλάδους των επαγγελματιών. Εισφορές, που, για να καταλάβει κανείς το μέγεθός τους, θα πρέπει να σκεφτεί το εξής απλό. Ο κάθε εργάτης στην Ελλάδα δουλεύει τη μισή του τη ζωή για να ζήσει και την άλλη μισή για το ΙΚΑ και άρα γι’ αυτόν που το διαχειρίζεται και άρα το κράτος. Μία ημέρα εργάζεται για να ζήσει ο ίδιος και μία ημέρα για να ζήσουν αυτοί οι οποίοι ελέγχουν το κράτος.

Αυτό είναι ένα “χαράτσι”, το οποίο ούτε ο πιο σκληρός “Αλή Πασάς” θα τολμούσε να το επιβάλει. Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί όλοι αυτοί που μας κυβερνάνε έχουν μόνιμη σχέση με την εξουσία και άρα με τη διαχείριση αυτού του τεράστιου ταμείου. Του ταμείου της μεγαλύτερης κοινωνικής τάξης της χώρας. Από τη διαχείριση αυτού του ταμείου γίνονται οι ίδιοι και οι “κολλητοί” τους πλούσιοι. Από τη διαχείριση αυτού του ταμείου φορτώνουν τα έξοδα του κράτους στους ώμους συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης και απαλλάσσουν τους εαυτούς τους από τις υποχρεώσεις τους. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι φουκαράδες εργάζονται τη μισή τους ζωή, για να κάνουν πλούσιους τους κυβερνώντες και ν’ απαλλάξουν από τους φόρους τους “κολλητούς” τους.

Με χρήματα του ΙΚΑ έχει κτιστεί στην κυριολεξία το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Με τα χρήματα των εκατομμυρίων φουκαράδων. Αυτών, που κατά καιρούς βλέπουμε στις τηλεοράσεις να διαμαρτύρονται ότι πεινάνε. Αυτών, που, όταν βγαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν, τους χτυπάνε οι δυνάμεις καταστολής. Με αυτών τα χρήματα εξασφαλίζεται η πολιτική των επιδοτήσεων, οι οποίες κάνουν πλούσιους τους επιχειρηματίες που είναι “κολλητοί” των εξουσιών. Με αυτών τα χρήματα έχουν γίνει όλα τα δημόσια έργα της χώρας. Με αυτών τα χρήματα αγοράζονται όπλα. Με αυτών τα χρήματα πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Με αυτών τα χρήματα έχουν χτιστεί όλες οι ΔΕΚΟ. Είναι το μοναδικό ταμείο που διαρκώς είναι γεμάτο και επιτρέπει στις κυβερνήσεις των λακέδων να δρομολογούν εγκληματικές πολιτικές, που ευνοούν ημετέρους και φορτώνονται στους φτωχούς.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Το κράτος ζητάει πολλά από όλους αυτούς τους φουκαράδες, όχι για να τους δώσει πολλά, αλλά για να κάνει το ακριβώς αντίθετο. Ζητάει πολλά για να δώσει λίγα και να μοιράσει τη διαφορά στους “εκλεκτούς” του. Σ’ αυτούς που θα στηρίξουν στη συνέχεια το παρακράτος. Το παρακράτος του κομματισμού. Σ’ αυτούς, που, αντί για φόρους, θα δώσουν εισφορές στα κόμματα που μονοπωλούν την εξουσία. Σ’ αυτούς, που, μόλις πάρουν την εξουσία, θα ξαναδώσουν χρήματα από τον “κουμπαρά” των φτωχών, για να ξαναγίνει ο ίδιος κύκλος. Με τον τρόπο αυτόν μονιμοποιούνται οι λακέδες στην εξουσία. Τα κόμματά τους δημιουργούν τους πλούσιους της “διαπλοκής” και στη συνέχεια αυτοί οι πλούσιοι τα χρηματοδοτούν. Αυτός είναι κι ο λόγος που όλοι αυτοί “λατρεύουν” το ΙΚΑ. Το ΙΚΑ είναι σκληρό ως οργανισμός στην ελεγκτική του συμπεριφορά, όχι επειδή αγαπάει τους εργάτες, αλλά επειδή πρέπει να είναι γεμάτος ο “κουμπαράς” των εκλεκτών.

ΔΕΚΟ.

Ο θησαυρός των Ελλήνων. Εταιρείες αμύθητης αξίας, οι οποίες είναι αυτές που εκφράζουν την πρόοδο του ελληνικού λαού μέσα στον χρόνο. Αυτές οι εταιρείες είναι που μας χωρίζουν από την υπανάπτυξη και τον Μεσαίωνα. Αυτές οι εταιρείες είναι που δίνουν στο Σύνταγμα τη δυνατότητα να λειτουργήσει. Αυτές οι εταιρείες είναι που δίνουν τη δυνατότητα στον ελληνικό λαό να καθορίζει μόνος του τη μοίρα του. Αυτές οι εταιρείες είναι που εκφράζουν το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς λέμε. Αυτές οι εταιρείες είναι αμύθητης αξίας, γιατί απλούστατα δεν μπορούν να ξαναδημιουργηθούν. Κόστισαν δισεκατομμύρια την εποχή που δεν υπήρχαν δισεκατομμυριούχοι ιδιώτες σε κανένα σημείο του Πλανήτη. Κόστισαν δισεκατομμύρια μόνον για τις υποδομές τους, τη στιγμή που με τις απαλλοτριώσεις το κράτος έπαιρνε το απαιτούμενο κεφάλαιο σχεδόν δωρεάν από τον ελληνικό λαό. Ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο δεν μπορεί σήμερα να “στήσει” από την αρχή έναν ΟΤΕ ή μια ΔΕΗ ή έναν ΟΣΕ. Γιατί; Γιατί, ακόμα κι αν διαθέτει τα τρισεκατομμύρια που απαιτούν οι υποδομές τους, δεν μπορεί να διαθέτει το κεφάλαιο για να τις στήσει. Ακόμα κι αν μπορεί να “σκάψει”, δεν μπορεί να βρει μια Ελλάδα ολόκληρη για να τη “σκάψει”.

Είναι τόσο κτηνώδεις αυτές οι εταιρείες, που, από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν, δεν μπορούν να κινδυνεύσουν από κανέναν ανταγωνισμό. Δεν υπάρχει εταιρεία στον κόσμο που να μπορεί να μπει σ’ αυτό το οποίο θεωρείται αγορά τους. Γιατί; Γιατί έχουν αποσβέσει τα κόστη τους και μπορούν να λειτουργούν μονοπωλιακά ακόμα και σε συνθήκες απόλυτα ελεύθερης αγοράς. Σήμερα, ακόμα κι όταν τις “δένουν”, εξακολουθούν να είναι ασυναγώνιστες. “Δέθηκε” ο ΟΤΕ, για να μπορούν κάποια λαμόγια των επικοινωνιών να παριστάνουν τους εναλλακτικούς παρόχους.

Πάνω στην υποδομή του ΟΤΕ παρέχουν αυτοί υπηρεσίες. Αναγκάζουν τον ΟΤΕ να είναι ακριβός, για να βγαίνουν αυτοί φτηνότεροι με τις δικές του υποδομές. Κάτι ανάλογο μεθοδεύουν και με τη ΔΕΗ, προκειμένου να τη “φάνε”. Κάποιοι θέλουν να παραστήσουν τους εναλλακτικούς παρόχους ηλεκτρικού ρεύματος, τη στιγμή που δεν διαθέτουν ούτε εργοστάσια παραγωγής ρεύματος ούτε πρώτη ύλη για να τα λειτουργήσουν αυτά και βεβαίως ούτε δίκτυο για να προσφέρουν το προϊόν τους. Πώς θα τα κάνουν όλα αυτά; Όπως έκαναν με τον ΟΤΕ. Πάνω στα δίκτυα της ΔΕΗ θα στήσουν παρασιτικές “φάμπρικες”.

Θα παράγουν ακριβό ρεύμα και θ’ αναγκάζουν τη ΔΕΗ να πουλά ακόμα ακριβότερα, για να την εξουθενώσουν. Θα αναγκάσουν το κράτος να τους δώσει ως πελάτες τις μεγάλες και ενεργοβόρες κρατικές επιχειρήσεις τύπου Λάρκο. Θα αναγκάσουν το κράτος να προπληρώσει ρεύμα ανύπαρκτο, ανύπαρκτων εργοστασίων, για να μπορέσουν να τα “στήσουν”. Ποιος είναι ο απώτερος στόχος τους; Να στερήσουν έσοδα από τη ΔΕΗ, ώστε σε κάποια στιγμή να της “φάνε” τα εργοστάσια. Τα δίκτυα θα τα αφήσουν στον ελληνικό λαό για να τα συντηρεί, εφόσον είναι πανάκριβα και δεν τους χρειάζεται η ιδιοκτησία τους.

Αυτές οι κτηνώδεις εταιρείες, οι οποίες δημιουργήθηκαν με τον κόπο και τον ιδρώτα όλων των Ελλήνων, είναι αυτές οι οποίες αποτελούν αυθεντικούς μοχλούς ανάπτυξης. Η κρατική τους φύση είναι αυτή που μπορεί να ωθήσει την οικονομία στην ανάπτυξη. Γιατί; Γιατί ο μη κερδοσκοπικός χαρακτήρας τους εκ των δεδομένων επιτρέπει στην παραγωγή να λειτουργεί με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Ο δημόσιος χαρακτήρας τους εξασφαλίζει την ίδια συμπεριφορά απέναντι στο σύνολο των παραγωγών.

Η κρατική τους φύση είναι όμως και η “εγγύηση” της συνταγματικής λειτουργίας και βέβαια της κυριαρχίας του ελληνικού λαού. Δεν μπορεί να υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία, όταν ιδιώτες ελέγχουν αυτού του είδους τις εταιρείες. Γιατί; Γιατί απλούστατα αυτές οι εταιρείες δεν παράγουν ούτε κάλτσες ούτε βραχιόλια. Αυτές παράγουν δημόσια αγαθά. Αγαθά, τα οποία έχει απόλυτη ανάγκη ο λαός και άρα μπορεί να εκβιαστεί. Αγαθά, τα οποία τα έχει απόλυτη ανάγκη το κράτος, για να εκτελέσει το καθήκον του απέναντι σ’ αυτόν τον λαό.

Πώς θα υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία, όταν κάποιος ιδιώτης ελέγχει την ενέργεια ή τις τηλεπικοινωνίες μέσα σε μια χώρα και άρα μπορεί να εκβιάζει τόσο τον λαό όσο και τις κυβερνήσεις του. Πώς θα υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία, όταν κάποιος ιδιώτης θα αποφασίζει ποιος ιδιώτης παραγωγός θα είναι ανταγωνιστικός και άρα θα επιβιώσει και ποιος όχι; Πώς θα υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία, όταν κάποιος ιδιώτης θα μπορεί να “παρακολουθεί” άλλους ιδιώτες και να δημιουργεί συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού, είτε εκμεταλλευόμενος ο ίδιος αυτά που “ακούει” είτε πουλώντας τα;

Ταυτόχρονα αυτές οι εταιρείες δίνουν τη δυνατότητα στο κράτος να ασκεί κοινωνική πολιτική και να ελέγχει αυτούς που πρέπει να ελέγχονται. Πώς θα επιβάλει το κράτος τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, όταν δεν θα μπορεί να απειλεί και να “εκβιάζει” τους παραγωγούς, όταν αυτοί δεν σέβονται τις υπογραφές τους. Όταν ελέγχεις τον “διακόπτη” που χρειάζεται ένα εργοστάσιο για να λειτουργεί, μπορείς να απαιτείς από αυτόν που του ανήκει να σέβεται τις υποχρεώσεις του. Όταν ιδιώτες ελέγχουν τους διακόπτες που απειλούν ιδιώτες, αρκεί να συμφωνήσουν μεταξύ τους και δεν σέβονται τίποτε.

Αυτές οι εταιρείες όμως προστατεύουν και τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού. Όποιος ελέγχει αυτές τις εταιρείες, μπορεί στην κυριολεξία ν’ αποφασίζει ποιος θα κατοικεί στην Ελλάδα. Όταν κάποιοι ιδιώτες ελέγχουν ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ κλπ., μπορούν ν’ αποφασίσουν να “διώξουν” τους Έλληνες από την Ελλάδα. Γιατί; Γιατί τα προϊόντα αυτών των εταιρειών επηρεάζουν καθοριστικά αυτό το οποίο ονομάζουμε κόστος ζωής. Αν δηλαδή πέντε ξένοι ελέγχουν αυτές τις εταιρείες, μπορούν ν’ αποφασίσουν ότι η Ελλάδα είναι πολύ “ακριβή” για να την κατοικούν φτωχοί Έλληνες. Οι φτωχοί να πάνε στη Γερμανία μετανάστες. Η Ελλάδα να γίνει θέρετρο για τους πλούσιους της Ευρώπης. Αυτούς που μπορούν ν’ ανταπεξέλθουν στην “ακρίβειά” της.

Η απώλεια δηλαδή του ελέγχου των ΔΕΚΟ απειλεί τα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού πάνω στην πατρίδα του. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι του στερεί το δικαίωμα της άμυνας. Άμυνα τόσο στον οικονομικό όσο και στον καθαρά στρατιωτικό τομέα. Πώς μπορεί να στηρίξει το κράτος μια οικονομική πολιτική που συμφέρει τον ελληνικό λαό, όταν δεν ελέγχει την ενέργεια ή τις τηλεπικοινωνίες; Πώς θ’ αντισταθεί στον οικονομικό ιμπεριαλισμό των πολυεθνικών, όταν οι ίδιες ελέγχουν τις ΔΕΚΟ; Όταν μπορούν και εκβιάζουν τους παραγωγούς με τους ενεργειακούς “διακόπτες” ή όταν τους παρακολουθούν;

Πώς θα εξασφαλιστεί η άμυνα της χώρας σε περίπτωση στρατιωτικής απειλής; Τι άμυνα μπορεί να υπάρξει, όταν το μάχιμο του στρατού εξασφαλίζεται από την ενέργεια και τις τηλεπικοινωνίες και αυτά τα ελέγχουν οι ξένοι; Τι θα τους πεις; Σας παρακαλούμε μην κλείσετε το ρεύμα, γιατί πρέπει να λειτουργούν τα ραντάρ, όταν θα εκτοξεύσουμε τους πυραύλους; Τι θα τους πεις; Τώρα μη μας παρακολουθείτε, γιατί οι στρατηγοί μας θέλουν να μιλήσουν εμπιστευτικά; Αυτά δεν γίνονται.

Όποιος πουλάει τέτοιες επιχειρήσεις, πρέπει να γνωρίζει ότι κινδυνεύει. Κινδυνεύει με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Κινδυνεύει να γίνει ένα αιωρούμενο “διακοσμητικό” στην Πλατεία Συντάγματος. Οι κυβερνήσεις δεν έχουν δικαίωμα να πουλάνε τέτοιες επιχειρήσεις. Δεν έχουν την αρμοδιότητα να το κάνουν. Δεν προκύπτει από τον ρόλο τους. Η ψήφος του λαού δεν τους δίνει το πληρεξούσιο να το κάνουν. Απλοί διαχειριστές είναι.

Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, ενώ οι ανάγκες του λαού, που υπηρετούνται από αυτές τις ΔΕΚΟ, είναι μόνιμες. Όπως δεν μπορεί μια κυβέρνηση να πουλήσει την Κρήτη ή τη Μακεδονία, για να κλείσει την “τρύπα” του προϋπολογισμού, έτσι απαγορεύεται να πουλήσει και τις ΔΕΚΟ. Ο ΟΤΕ ή η ΔΕΗ στο επίπεδο που τις αφορά είναι μικρές Μακεδονίες και Κρήτες. Μόνον ο λαός ως ιδιοκτήτης μπορεί ν’ αποφασίσει με δημοψήφισμα για την τύχη τέτοιων εταιρειών. Όποιος παρακάμπτει αυτόν τον ιδιοκτήτη ανοίγει επικίνδυνους “λογαριασμούς”.

Ξένοι Επενδυτές.

Συχνά-πυκνά ακούμε λέξεις, των οποίων την πραγματική σημασία δεν γνωρίζουμε, ακόμα κι όταν εμείς οι ίδιοι τις χρησιμοποιούμε καθημερινά στις συζητήσεις μας. Μία από τις πιο χαρακτηριστικές λέξεις αυτού του είδους είναι η λέξη “επενδυτής”. Λέξη-“ψωμοτύρι” των ΜΜΕ και των πολιτικών που μας κυβερνούν. Για να καταλάβει κάποιος τι είναι “επενδυτής”, θα πρέπει να γνωρίζει τι σημαίνει στην οικονομία η έννοια “επένδυση”.

Η επένδυση είναι μια πολύ θετική δραστηριότητα, την οποία έχουν ανάγκη όλα τα κράτη, προκειμένου ν’ αναπτυχθούν. Είναι μια δραστηριότητα, την οποία τα κράτη όχι μόνον δεν την αντιλαμβάνονται ως εχθρική, αλλά για να την εξασφαλίσουν, την επιδοτούν κιόλας. Επένδυση είναι για παράδειγμα να έρθει η Mercedes στην Ελλάδα και να χτίσει ένα εργοστάσιό της. Ποιο το κέρδος; Τεράστιο και πολυεπίπεδο.

Δίνει μεροκάματα και άρα απασχόληση στον ελληνικό λαό. Καλύπτει ανάγκες της αγοράς, χωρίς να απαιτείται οικονομική “αιμορραγία” για πανάκριβες εισαγωγές. Δημιουργεί υποδομές, για να μπορέσει να λειτουργήσει. Εξαιτίας μιας αυτοκινητοβιομηχανίας θα βελτιωθούν τα δίκτυα ρεύματος, τα οδικά δίκτυα και οτιδήποτε άλλο τη διευκολύνει, για ν’ ανταπεξέλθει στις ανάγκες της. Ταυτόχρονα αξιοποιεί πρώτες ύλες, οι οποίες χωρίς αυτήν και τις ανάγκες της θα δίνονταν “τζάμπα” σε άλλα κράτη με ανεπτυγμένη παραγωγή.

Η επένδυση δηλαδή δημιουργεί συνθήκες γενικής ανάπτυξης. Δημιουργεί “περιφέρεια” παραγωγής, για να υποστηρίξει το τελικό της προϊόν. Κοντά σε μια αυτοκινητοβιομηχανία, για παράδειγμα, θ’ αναπτυχθούν εργοστάσια που θα παράγουν εξαρτήματα, τα οποία δεν συμφέρει να τα κουβαλάς από τη Γερμανία. Κοντά σε μια αυτοκινητοβιομηχανία θ’ αναπτυχθούν και άλλες βιομηχανίες, εφόσον, όταν γνωρίζεις να κατασκευάζεις αυτοκίνητα, εύκολα μπορείς να επιχειρήσεις να κατασκευάσεις ό,τι θέλεις.

Όμως, το ακόμα σημαντικότερο απ’ όλα αυτά είναι ότι δίνει “εφόδια” στον λαό, για ν’ αναπτυχθεί από μόνος του και σε άλλους τομείς. Μια τέτοια μεγάλη επένδυση μιας εταιρείας —σαν τη Mercedes— δίνει πρόσβαση σε Έλληνες επιστήμονες στην υψηλή τεχνολογία της. Εξοικειώνει το εργατικό δυναμικό με ανώτερες μορφές παραγωγής. Εξειδικεύει μέρος αυτού του δυναμικού σε εξεζητημένες και σπάνιες τεχνολογίες. “Μεταφέρει” στην τοπική οικονομία φιλεργατικές ασφαλιστικές “συνήθειες” ανώτερων οικονομιών.

Όλα αυτά είναι κέρδη για τον λαό και οι επενδυτές είναι στην κυριολεξία ευεργέτες του. Του δίνουν μισθό και του μαθαίνουν πράγματα χρήσιμα, για να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί σε ένα ανώτατο επίπεδο. Η επένδυση δηλαδή είναι μια πολύ συγκεκριμένη δραστηριότητα. Ο επενδυτής πηγαίνει σε ένα κράτος, αναπτύσσει το δικό του κεφάλαιο και με τον τρόπο αυτόν οδηγεί το κράτος που τον “φιλοξενεί” στην ανάπτυξη. Ο επενδυτής προσθέτει το δικό του κεφάλαιο στο κεφάλαιο της χώρας που τον φιλοξενεί. Επενδύει πολλές φορές εις βάρος του εθνικού του κράτους ή των ομοεθνών του εργαζομένων και υπέρ των συμφερόντων του κράτους ή το λαού που “απορροφά” την επένδυσή του.

Αυτούς τους οποίους βλέπουμε σήμερα σαν επενδυτές και μας τους παρουσιάζουν σαν τέτοιους οι ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ απόφοιτοι του Κολεγίου Αθηνών, δεν είναι επενδυτές. Αυτοί είναι καραγκιόζηδες, όμοιοι μ’ αυτούς που μας τους κουβαλάνε. Είναι άρπαγες και κλέφτες. Είναι τόσο επενδυτές όσο ήταν οι Αγγλοσάξονες αποικιοκράτες, που μεθούσαν τους Ινδιάνους, για να τους αρπάξουν τη γη τους. Δεν φέρνουν δικό τους κεφάλαιο, παρά αρπάζουν το κεφάλαιο των γηγενών. Με χρήματα και άρα “καθρεφτάκια” αγοράζουν το σύνολο του κεφαλαίου που έχει ανάγκη ένας λαός για να επιβιώσει και βέβαια ν’ αναπτυχθεί. Δεν προσθέτουν κεφάλαιο στην περιουσία του λαού, αλλά αφαιρούν.

Όμως, ο άθλιος ρόλος αυτών των “ψευδοεπενδυτών” δεν σταματά εκεί. Προκειμένου να κατορθώσουν να επιτύχουν τους στόχους και βέβαια να τους μονιμοποιήσουν, προκαλούν τη “διαφθορά”. “Μεθάνε” τον λαό με τη βοήθεια των συνενόχων τους. Έχοντας δηλαδή πλήρη επίγνωση του εγκληματικού τους ρόλου, φοβούνται τις αντιδράσεις των λαών. Φοβούνται για παράδειγμα την αντίδραση του ελληνικού λαού, όταν του αρπάζουν εταιρείες ανυπολόγιστης αξίας, όπως είναι ο ΟΤΕ ή η ΔΕΗ. Όταν του αρπάζουν τα “φιλέτα” της τουριστικής “βιομηχανίας”.

Επειδή ακριβώς φοβούνται, διαφθείρουν τους πάντες. Επενδύουν σ’ οποιονδήποτε παράγονται οδηγεί τον λαό στην “αποβλάκωση”, ώστε αυτός να μην αντιδράσει. Επενδύουν σ’ οποιονδήποτε παράγοντα μπορεί να τους εξασφαλίσει “καλή” τιμή. Γι’ αυτόν τον λόγο οι “επενδυτές” “λατρεύουν” τα ΜΜΕ και τα κόμματα που μας κυβερνούν. Γι’ αυτόν τον λόγο πληρώνουν τα γνωστά έμμισθα “φερέφωνα” να τους διαφημίζουν. Γι’ αυτόν τον λόγο πληρώνουν τους πολιτικούς να τους αποκαλούν επενδυτές, παραπλανώντας στην κυριολεξία τον κόσμο.

Με την απόλυτη σημασία του όρου όλοι αυτοί δεν είναι σε καμία περίπτωση επενδυτές. Αυτοί είναι αγοραστές. Η έννοια όμως αυτή δεν τους αρέσει. Προκαλεί τον κόσμο και αποκαλύπτει τους ίδιους. Αποκαλύπτει επίσης και τους διεφθαρμένους που μας κυβερνάνε, εφόσον πάντα, όταν υπάρχει αγοραστής, υπάρχει και πωλητής. Κάποιοι ξεπουλάνε αυτήν τη στιγμή την πατρίδα μας και το κρύβουν, γιατί είναι παράνομο και οι ίδιοι παίρνουν προμήθειες. Κάποιοι άρπαγες αγοράζουν “κοψοχρονιά” ό,τι πολύτιμο έχει ο λαός μας και εμφανίζονται σαν επενδυτές.

Χωρίς να είμαστε προφήτες, πιστεύουμε ότι σύντομα οι “πωλητές” θα κληθούν βιαίως να μας δώσουν εξηγήσεις και επίσης σύντομα οι “αγοραστές” θα εκδιωχθούν επίσης βιαίως από την πατρίδα μας. Είμαστε βέβαιοι ότι αυτοί οι “επενδυτές” με τα χρήματά τους το μόνο που θα καταφέρουν να αγοράσουν τελικά θα είναι κλωτσιές και μπουνιές. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να πάρουν μαζί τους ούτε τη ΔΕΗ ούτε τον ΟΤΕ. Δεν μπορούν να πάρουν μαζί τους ούτε τα παραθαλάσσια οικόπεδα ούτε τους πύργους της Μάνης. Αυτά εδώ θα μείνουν. Στον λαό, που έχυσε το αίμα του και τον ιδρώτα του για να τα αποκτήσει.

Σ’ ό,τι αφορά τα αδέρφια μας, που “κατάφεραν” και τους βρήκαν όλους αυτούς τους “επενδυτές”, όλο και κάτι παραπάνω θα πάρουν. Δικαιούνται το “κατιτί” τους. Έψαξαν ολόκληρο τον κόσμο για να μας φέρουν τους “επενδυτές”. Έψαξαν ολόκληρο τον κόσμο, για να φέρουν τα σκουπίδια του ιμπεριαλισμού να μας δώσουν ένα “πεντοχίλιαρο”, για να βάλουν “χέρι” στη μάνα μας.

Φασισμός.

 (Απόσπασμα από το βιβλίο “ΔΕΞΙΑ”)

…. μια αναφορά περί φασισμού. Φασιστικό είναι ό,τι δεν είναι δημοκρατικό. Τον φασισμό δηλαδή τον καταλαβαίνεις, όταν τον εξετάζεις σε σχέση με τη δημοκρατική λειτουργία. Αν προσπα­θήσεις να τον καταλάβεις από αυτό το οποίο πρεσβεύει, θα παγιδευτείς. Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία. Ο φασισμός είναι πάνω απ’ όλα νοοτροπία. Ο φασισμός μπορεί να συνδέεται με όλες τις ιδεολογίες. Δεν ταυτίζεται απαραίτητα μ’ αυτό το οποίο υποτίθεται πρεσβεύει και υπόσχεται. Ο φασισμός μπορεί να συνδεθεί ακόμα και με τη δημοκρατία.

Τι σημαίνει αυτό; Η σημερινή, για παράδειγμα, πολιτική των Αμερικανών απέναντι στο Ιράκ τι είναι; Είναι δημοκρατική, επειδή οι Αμερικανοί υποτίθεται πρεσβεύουν τη δημοκρατία; Όχι βέβαια. Η πολιτική των ΗΠΑ είναι καθαρά φασιστική. Προσπαθούν ετσιθελικά και με τη δύναμη των όπλων να επιβληθούν σε έναν λαό. Να του επιβάλουν την ηγεσία της αρεσκείας τους και να του επιβάλουν το πολίτευμα της αρεσκείας τους.

Υποτίθεται ότι πηγαίνουν εκεί για να επιβάλουν τη δημοκρατία. Τους το ζήτησαν οι Ιρακινοί; Τους κάλεσε κανένας εκεί; Μόνοι τους πήγαν, γιατί είναι φασίστες. Γιατί παριστάνουν τους δημο­κράτες, ενώ είναι φασίστες. Γιατί αποφασίζουν μόνοι τους για άλλους ερήμην τους και χωρίς να τους ρωτήσουν. Γιατί παριστά­νουν πως θέλουν να κάνουν “δωρεά” δημοκρατίας, ενώ ο στόχος τους είναι τα πετρέλαια του Ιράκ και άρα το κεφάλαιο του ιρακινού λαού.

Ο φασισμός, όπως αντιλαμβανόμαστε, έχει σχέση με τη νοοτροπία αυτών που ασκούν την εξουσία. Αυτή η νοοτροπία γίνεται αντιληπτή με τη γνώση της δημοκρατίας. Τι θεωρεί θεμέλιο η δημοκρατία; Την ισότητα μεταξύ των πολιτών. Τι σημαίνει για τους πολίτες αυτή η ισότητα; Δικαίωμα λόγου σε όλους. Τι σημαίνει για τον λαό δικαίωμα λόγου στους πολίτες; Δικαίωμα επιλογής του λαού επί του συνόλου των απόψεων. Τι σημαίνει δικαίωμα επιλογής; Λαϊκή κυριαρχία. Σημαίνει κυριαρχία των πλειοψηφιών και άρα κυριαρχία των λαϊκών συμφερόντων.

Ο φασίστας όλα αυτά δεν τα ανέχεται. Ο φασίστας θεωρεί τον εαυτό του “ανώτερο” από τους πολλούς, έστω κι αν αυτό του κοστίζει και τη δική του υποταγή σε κάποιους άλλους ακόμα πιο “εκλεκτούς” από τον ίδιο. Ο φασίστας δεν θέλει να ακούει τις απόψεις των άλλων και άρα δεν μπορεί ανέχεται τις επιλογές της πλειοψηφίας, οι οποίες εκ των δεδομένων τον απειλούν. Άρα ο φασίστας έχει μια συγκεκριμένη νοοτροπία που τον χαρακτηρίζει. Μια νοοτροπία, η οποία δεν έχει σχέση μ’ αυτά που υποτίθεται πρεσβεύει.

Ο φασισμός είναι η απόλυτη επιβολή των λίγων πάνω στους πολλούς. Ο φασισμός είναι η επιβολή των συμφερόντων των λίγων πάνω στα συμφέροντα των πολλών. Οι ανάγκες του φασισμού είναι αυτές οι οποίες δίνουν τα χαρακτηριστικά στο σύστημά του. Το όποιο φασιστικό σύστημα, είτε αυτό πρεσβεύει τη “δημοκρατία” είτε τον κομμουνισμό. Αυτό σημαίνει ότι ο φασίστας, όταν ανα­λάβει την εξουσία, πρέπει ν’ αναλάβει ταυτόχρονα και κατασταλ­τική δραστηριότητα, εφόσον η σύγκρουση συμφερόντων είναι θέμα χρόνου να τον απειλήσει.

Αντιλαμβανόμαστε ότι είναι απόλυτα φυσικό όλα τα φασιστικά συστήματα να έχουν πανίσχυρους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Έχουν πανίσχυρους “πατερούληδες”, οι οποίοι τα ξέρουν όλα ως “αλάθητοι” και απέναντί τους θεωρούν ότι έχουν μια “μάζα”, η οποία αδυνατεί ν’ αποφασίσει μόνη της. Θεωρούν ότι μόνον αυτοί έχουν το δικαίωμα ν’ αποφασίζουν γι’ αυτήν.

Οι λίγοι “εκλεκτοί”, που μπορούν ν’ αποφασίζουν για τους πολλούς “αδύναμους”. Οι λίγοι “εκλεκτοί”, που πρέπει να τιμωρούν σκληρά τους “αιρετικούς”, οι οποίοι απειλούν την ασφάλεια των “αδυνάμων”. Όταν αυτοί οι “αιρετικοί” γίνουν πολλοί, έχουμε την ανάπτυξη μηχανισμών συλλογικού “σωφρονισμού”. Έχουμε “δημο­κρατικά” στρατόπεδα συγκέντρωσης και κομμουνιστικά γκούλαγκ.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Φασισμός υπάρχει όπου υπάρ­χουν “πάνσοφοι” και “αλάθητοι” “πατερούληδες”. Δεν συνδέεται με το “περιεχόμενο” αυτού που πρεσβεύουν οι “πατερούληδες” αυτοί. Φασίστες ήταν οι δεξιοί και φασίστες ήταν και οι ΚΚΕδες. Φασίστες “ελέω βασιλιά” ήταν οι μεν και φασίστες “ελέω γραμματέα” ήταν οι δε. Τα ίδια πράγματα έκαναν, εφόσον τις ίδιες ανάγκες είχαν.

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο φασισμός δεν συνδέεται απαραίτητα τον επίσημο τίτλο αυτού που είναι επικεφαλής των “πατερούληδων”. Συνδέεται για παράδειγμα με τη μοναρχία, αλλά δεν ταυτίζεται μόνον μ’ αυτήν. Φασιστικό ήταν το καθεστώς των Ναζί, αλλά δεν είχαν οι Γερμανοί βασιλιά. Φασιστικό ήταν το καθεστώς του Φράνκο, αλλά δεν συνδεόταν με τη βασιλεία.

Αναφερόμαστε σε όλα αυτά, γιατί στην Ελλάδα παίχτηκαν “παιχνίδια” εξαιτίας της άγνοιας του λαού. Κάποιοι παρίσταναν τους δημοκράτες ενώ ήταν φασίστες, απλά και μόνον επειδή πρέσβευαν διαφορετικά πράγματα απ’ ό,τι οι συμβατικοί φασίστες. Κάποιοι παρίσταναν τους δημοκράτες ενώ ήταν φασίστες, επειδή απλά ήταν αντιμοναρχικοί. Σταλινικοί παρίσταναν τους δημο­κράτες, μόνον και μόνον επειδή δεν ήταν ΔΕΞΙΟΙ.

Κάποιοι έφαγαν γλυκό “ψωμί”, επειδή στην Ελλάδα ο φασισμός ταυτίστηκε αυθαίρετα με το παλάτι. Βόλευε πολλούς και για πολλούς λόγους η αυθαιρεσία αυτή. Βόλευε ακόμα κι αυτούς που έφεραν επισήμως τον τίτλο του φασίστα, εφόσον επωφελούνταν συνολικά από το “παιχνίδι” της εξουσίας. Αυτά που λέμε τώρα πρέπει να τα θυμάται ο αναγνώστης, γιατί παρακάτω θα δούμε πώς χρησιμοποιήθηκαν εις βάρος του ελληνικού λαού και της δημοκρατίας.

http://www.eamb.gr/

Dimitrios Adamopoulos makrinitsa@hotmail.com

ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ