ΣΟΣ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ;;

Το «ελληνικό πείραμα»:

Η περάτωση ενός σχεδίου ή η προειδοποίηση για το μέλλον;

η «είδηση» για τη Θήβα και Λιβαδειά και το «courage» του Τσίπρα δεν προκαλεί παράξενες υποψίες;

Γράφει ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Πριν από λίγες μέρες μια «είδηση» που πέρασε στα ψιλά και η εφημερίδα που την δημοσίευσε δεν θεώρησε σκόπιμο να της δώσει την πρέπουσα σημασία – αντιθέτως, αρκέστηκε να την σχολιάσει και κάπως απαξιωτικά:

«από λεξιλόγιο, σκίζουν…» – μας πληροφορεί ότι «ετοιμάζουν τις πόλεις Θήβα και Λιβαδειά να τις κάνουν πιλότους περιοχές όπου θα δημιουργηθούν μεγάλες παροικίες αλλοδαπών, μεταναστών και προσφύγων» ώστε να «δημιουργηθεί ένα ενταξιακό πρότυπο στους δήμους» για να «μπορέσει η Τοπική Αυτοδιοίκηση να εργαστεί(!!) πάνω στην ένταξη(!!) των προσφύγων(!!) στις κοινωνίες» (τα θαυμαστικά και οι υπογραμμίσεις δικά μου).

Φαίνεται να είναι μια «ειδησούλα» μηδαμινή, ανώδυνη και για τις «ευγενικές ψυχές» ίσως και άξια λόγου αναφερόμενη σε κάποια ελληνική ανθρωπιστική γενναιοδωρία προς όφελος αυτών των «καημένων» προσφύγων και, ειδικά, μεταναστών (παράνομων, βεβαίως, διότι κανείς δεν τους φώναξε να ‘ρθουν νόμιμα στην Ελλάδα).

Δυστυχώς όμως δεν είναι καθόλου «αθώα» η είδηση διότι πολύ απλά σημαίνει πως άρχισε (και ο ελληνικός λαός εάν δεν αντιδράσει έγκαιρα θα πρέπει να το βάλει βαθειά μες στο μυαλό του) η αντίστροφη μέτρηση ή, αν θέλετε, η φάση της τελικής και οριστικής εγκατάστασης στην Ελλάδα (αυτό που όλοι οι «καλοί» ντόπιοι πολιτικοί έλεγαν ως τώρα ότι δεν θα συνέβαινε ποτέ!) όχι μόνο όσων «πολυεθνικών» αράβων μουσουλμάνων ήδη στη χώρα κατοικούν εδώ κι εκεί, αλλά και εκείνων, μη ειδικευμένων και άχρηστων για τη Γερμανία που αυτή η ίδια θα «επιστρέψει» στην Ελλάδα και η Ελλάδα θα «αναγκαστεί» να «φιλοξενήσει», όπως επίσης και εκείνων των δεκάδων χιλιάδων που «ζουν» στα ελληνικά ανατολικά νησιά και όσων άλλων η Τουρκία στέλνει και θα στέλνει όποτε εκείνη θέλει στην Ελλάδα αρνούμενη να πάρει πίσω όσους προβλέπει η Συμφωνία με την ΕΕ.

Και εάν όλα αυτά τα «συνδέσουμε» με ό, τι θα ειπωθεί στη συνέχεια, είναι αναμφισβήτητο πως η είδηση πολύ διαφορετικά χρωματίζεται και «εντάσσεται» σε ένα γενικό πλαίσιο που διαμορφώνει καταστάσεις εθνικά, ανθρωπολογικά, κοινωνικά, οικονομικά απολύτως εφιαλτικές, οι οποίες κανονικά θα πρέπει να θεωρούνται απαράδεκτες και τελείως απορριπτέες διότι απλά δυναμιτίζουν ολόκληρες δομές του ελληνικού Κράτους και Έθνους.

Σαφώς είναι πολύ πιθανόν η αφήγηση που ακολουθεί να μοιάζει με πλοκή μυθιστορήματος τρόμου ή, ηπιότερα, επιστημονικής φαντασίας. Μακάρι η «αληθινή ιστορία» να είναι διαμετρικά διαφορετική.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους.

Απ΄ ό, τι φαίνεται και παρά όλα τα αντίθετα που θα μπορούσαν να αντιταχθούν, σήμερα η Ελλάδα δεν είναι ένα «εθνικό κράτος», αλλά θα μπορούσαμε να πούμε κατά κάποιο τρόπο μια «μαριονέτα» που κινείται όπως θέλουν τα χέρια και ο νους κάποιων λεγόμενων «ευρωπαϊκών θεσμών», ουσιαστικά μη νομιμοποιημένων, επομένως νομικά και ηθικά παράνομων, οι οποίοι όμως σιωπηρά διαθέτουν όλα τα δυνατά μέσα εισβολής και επιβολής.

Και είναι αυτό το «οδηγούμενο» κράτος που ακόμη – μετά από 7 χρόνια – παλεύει όσο μπορεί για να «γλυκάνει» τα χτυπήματα που δέχεται, να μειώσει τις βλαβερές τους συνέπειες και προπαντός να φανεί «αφεντικό του εαυτού του» και εισέτι προστάτης των διαγραμμένων δικαιωμάτων του λαού του που ποδοπατείται.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως από το 2009 βρίσκεται σε εξέλιξη ένα «ελληνικό πείραμα». Το γερμανικό, πρωτίστως, κεφάλαιο – επωφελούμενο από μια σε υπερθετικό βαθμό διαφθορά στην Ελλάδα, την οποία άλλωστε τα ίδια τα μεγάλα γερμανικά λόμπυ «έκτισαν» διευθύνοντας κυριολεκτικά ολόκληρη την ελληνική και οικονομική τάξη στην εξουσία – αυτό λοιπόν το κεφάλαιο πειραματίζεται πάνω στο πειραματόζωο-Ελλάδα τις επιδράσεις/επιρροές της δικής του φιλελεύθερης φιλοσοφίας της αγοράς μέσα στις πλέον επίκαιρες ιμπεριαλιστικές τεχνικές.

Αργά αλλά αμείλικτα, και εφόσον εντωμεταξύ κάτι δεν επέλθει να αλλάξει τον ρου των γεγονότων, η Ελλάδα οδηγείται στην ολική απώλεια των προνομίων που διαθέτει και χαρακτηρίζει ένα «εθνικό κράτος». Ήδη έχασε τα οικονομικά προνόμια: η Ελλάδα δεν μπορεί, όπως όλες οι άλλες χώρες, να συνάψει οικονομικές συμφωνίες με χώρες της αρέσκειας και συμφέροντός της(λ.χ. Ρωσία, Ιράν, κλπ.).

Με το χρηματοδοτικό στραγγαλισμό που της έχει επιβληθεί, το οποίο περιλαμβάνει και τις στρατιωτικές δαπάνες, η Ελλάδα έχασε και το στρατιωτικο-στρατηγικό προνόμιο μη έχοντας την δυνατότητα να προμηθευτεί ό, τι χρησιμότερο για την άμυνά της, ενώ ο υπ’ αριθ. 1 εχθρός της, η Τουρκία, «προικίζεται» με τα πιο προχωρημένα οπλικά συστήματα, όχι μόνο, αλλά και η ίδια παράγει μερικά, πράγμα που η Ελλάδα έπαψε πια, ως επί το πλείστον, να κάνει.

Πραγματοποιείται (και κανείς δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι η περίφημη «έξοδος από τα μνημόνια» τον Αύγουστο 2018 θα αλλάξει κάτι σχετικά) το πέρασμα από ένα «εθνικό κράτος» σε ένα «εμπορευματικό κράτος» (βλ. Σ. Παπαθεμελής, εφ. «Κυριακάτικη Kontra News», 19.2.2017), όπερ σημαίνει πέρασμα από ένα «κράτος των πολιτών» σε ένα «κράτος των εμπορευμάτων» όπου ο λαός, ο πληθυσμός παύει να υφίσταται ως βάση ύπαρξης του κράτους και αντικαθιστάται από το σύστημα των αγορών το οποίο γίνεται βάση και κινητήρας κάθε άξονα ανάπτυξης και κοινωνικής συμβίωσης.

Συγχρόνως, και χάρη σε μια σειρά κατάλληλων τοπικών πολιτισμικών Quisling [οι υπουργοί Παιδείας(!) είναι οι εξέχοντες Δούρειοι Ίπποι], συντελείται η τρομερά τραγική προσπάθεια αφελληνισμού, μειώνοντας συνεχώς την εγκυρότητα της ίδιας της ελληνικής γλώσσας και των καταβολών της: ένα συστηματικό «κόψιμο» ωρών διδασκαλίας και ύλης των αρχαίων ελληνικών και μια χρόνια υποβάθμιση των νέων μαζί με έναν σταθερό αποκλεισμό βασικών κειμένων για την ιστορικο-γλωσσολογική ελληνική υπόσταση αποτελούν την αιχμή του δόρατος της ισχύουσας υπονομευτικής εκπαιδευτικής πολιτικής.

Παρομοίως, και στον ειδικό τομέα της Ιστορίας, οι υπουργικές αρχές δεν διστάζουν να καταργήσουν δίχως καμία (εμφανή;) αιτία σημαντικές περιόδους της εθνικής ιστορίας όχι μόνο από πολιτική άποψη, αλλά και προπάντων σε σχέση με τη κρίσιμη έννοια και περιεχόμενο του «Ελληνισμού», μια έννοια η οποία, για τους κυβερνητικούς «μεγαλοεγκέφαλους», φαίνεται να είναι πολύ λίγο εύπεπτη, για να μη πούμε (δυστυχώς) ως και αλλογενής και ανυπόστατη, και επομένως άχρηστη και αποβλητέα.

Τελευταία, για τις απολυτήριες εξετάσεις του Λυκείου ο νυν υπουργός Παιδείας όρισε (δεν ξέρω αν από μόνος του ή μαζί με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) μόνο τέσσερα μαθήματα, ας πούμε βασικά, και όλα τα άλλα στην ουσία ένα «ξεσκόνισμα». Και ετούτη η «γραμμή πλεύσης» βρίσκεται μέσα στην επιταγή: όσο λιγότερα ξέρουν οι μαθητές, τόσο καλύτερα, διότι όσα περισσότερα γνωρίζει ένας μαθητής και μέλλων πολίτης, τόσο περισσότερο «περίεργος» θα είναι, και η «περιέργεια» των πολιτών είναι ό, τι χειρότερο για τους κυβερνώντες, ο μεγαλύτερος εχθρός και μια επικινδυνέστατη «πρόκληση»!

Εξάλλου, «επισήμως» εγκατέλειψαν την Ελλάδα 600.000 νέοι και νέες («ανεπισήμως» είναι οπωσδήποτε πολύ περισσότεροι!) αναζητώντας στο εξωτερικό τη τύχη τους: επιστημονικά μυαλά που έχασε η χώρα ενώ τα έχει απόλυτη ανάγκη για την ανάπτυξή της και την στελέχωση νευραλγικών τομέων. Ποιος θα αντικαταστήσει τόσο μεγάλη απώλεια; Κανείς! Μια φτωχοποίηση ανυπέρβλητων συνεπειών.

Απεναντίας, μια ιδιαίτερη επιμονή εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως ώστε η ελληνική νεολαία να χρησιμοποιεί όσο γίνεται ευρύτερα τη λεγόμενη greeklish, ειδικά στις ατελείωτες συνδιαλέξεις κινητής τηλεφωνίας και ιντερνετικές «επαφές»: ένα γλωσσικό ιδίωμα καθαρής μπασταρδοποίησης της ελληνικής γλώσσας με την δήθεν «προσαρμογή» της στην αγγλική γλώσσα μέσα στις πιο αδιανόητες γραφολογικές μίξεις μέσω τελείως παράλογων παραβολών ελληνικού και αγγλικού αλφάβητου: στην ουσία μια παραμορφωτική «λατινοποίηση» του ελληνικού αλφάβητου και της ελληνικής γλώσσας.

Το αποτέλεσμα που επιχειρείται και προσδοκάται; Απλό: η λήθη της ελληνικής γλώσσας! Και όποιος χάνει τη γλώσσα του, ως γνωστόν, χάνει και την εθνική του υπόσταση. Κατανοητό;

Τώρα, σε αυτές τις εκτεταμένες διαδικασίες αποξενοποίησης της εθνικής γλώσσας θα πρέπει να προσθέσουμε, last but not least, και την παράφορη χρήση – θα λέγαμε μάλλον: «κρυφή επιβολή», της αγγλικής γλώσσας σε όλα τα επίπεδα και χώρους, σχεδόν μια αναντικατάστατη, ζωτική λάγνα «μόδα», όχι μόνο περιορισμένη στο λουστραρισμένο life style ενός ψευδο-κοσμοπολιτισμού, αλλά ευρέως διατυπωμένη σε κάθε τμήμα της κοινωνίας και καθημερινής ζωής, στα ΜΜΕ στο εμπόριο.

Ας θυμηθούμε σχετικά, σαν βλαβερό, μοιραίο και ακραίο παράδειγμα ξενόφιλης ηλιθιότητας, την αυτοσχέδια μεν αλλά διαβρωτική δε πρόταση την οποία ξεστόμισε πριν από μερικά χρόνια η πρώην βουλευτίνα ΠΑΣΟΚ και πρώην κοινοτική Επίτροπος Άννα Διαμαντοπούλου ώστε να θεσπιστεί στην Ελλάδα η χρήση της αγγλικής γλώσσας ούτε λίγο ούτε πολύ ως δεύτερη εθνική γλώσσα!!

Και αυτή είναι «ελληνίδα πολίτης»! Απίστευτη παρακμή, αλλά αληθινή.

Ωστόσο, απ’ το περασμένο Φλεβάρη 2017 η ελληνική γλώσσα και κοινωνία περεταίρω υπονομεύονται και απολύτως συνειδητά εκ μέρους των αλαζονικών κυβερνητικών υπηρεσιών με την δημοσίευση νόμου βάσει του οποίου αυτομάτως αποκτούν την ελληνική υπηκοότητα τα παιδιά των αλλοδαπών τα οποία φοίτησαν τις έξι τάξεις του Δημοτικού σχολείου ή τις έξι τάξεις του Γυμνασίου/Λυκείου.

Πρόκειται για μια καλύτερη «λύση» απ’ εκείνη που θα μπορούσε να δώσει η αποδοχή ενός νόμου για το jus soli. Και πρόκειται βέβαια για μια απερίσκεπτη διεύρυνση του ελληνικού status, με άγνωστα για το μέλλον κοινωνικά και πολιτικά αποτελέσματα.

Και εάν επιπλέον στρέψουμε τη προσοχή μας στο γεγονός ότι στην Ελλάδα η πλειοψηφία των «εγκατεστημένων ξένων» είναι (τί παράξενο!) Αλβανοί και Άραβες διαφόρων εθνικοτήτων μεν, αυστηρώς μουσουλμάνων(!) δε, τότε η απλή σχολική φοίτηση σαν αποκλειστικό προσόν απόκτησης υπηκοότητας προσλαμβάνει χαρακτήρα μιας αληθινής «αιωρούμενης νάρκης» σήμερα και αύριο μέσα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας.

Σε αυτό το σημείο και γνωρίζοντας τα σχεδόν καθημερινά συνοριακά συμβάντα, δεν μπορεί βέβαια να μη πάει η υποψία μας στην ύπαρξη ενός συγκεκριμένου σχεδίου που προβλέπει τη δημιουργία καθοριστικών «μειονοτήτων» σε Ελλάδα αλλά και Ιταλία, όπου: 1) η Ελλάδα προορίζεται να γίνει «αποθήκη ψυχών» (στην επιτυχή έκφραση του Π. Καμένου, αν δε κάνω λάθος) για μελαμψούς ΄Αραβες πολλών εθνοτήτων και μουσουλμάνους, ενώ 2) η Ιταλία προορίζεται να γίνει «αποθήκη ψυχών» για μαύρους Αφρικανούς πολλών εθνοτήτων και πάλι μουσουλμάνους.

Οι δεκάδες χιλιάδες, αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες(βλ. Ιταλία) που ατελείωτα καταφθάνουν και «συνωστίζονται» σε αυτές τις δυο χώρες από τις οποίες καμία άλλη χώρα δεν θέλει να πάρει κανέναν(!!) – και τύφλα να’ χει η «κοινοτική αλληλεγγύη! – δείχνουν προς ποια κατεύθυνση βαίνει η κατάσταση.
Μια κατάσταση που γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη έχοντας υπόψη: 

1) το κλείσιμο των συνόρων με την Ελλάδα που επέβαλαν, χάρη σε Γερμανία και ΕΕ, όλες οι παρακείμενες χώρες

(υποθέτω πως οι Έλληνες πολίτες θα γνωρίζουν ότι η Ελλάδα είναι, μαζί με την Ιταλία, η μόνη χώρα της Ευρώπης που δεν έκλεισε – και δεν της επιτρέπουν να κλείσει! – τα σύνορά της με την Τουρκία, απ΄ όπου έρχονται τώρα πια οι πολύ λιγοστοί πρόσφυγες και οι πολλοί παράνομοι μετανάστες. Και δεν της το επιτρέπουν – και η Ελλάδα το δέχεται υποτακτικά – ακριβώς για να δέχεται συνέχεια υποτιθέμενους πρόσφυγες και σίγουρους παράνομους μετανάστες)

2) συνεπώς την αδυναμία για τους πρόσφυγες (μειοψηφία) και τους παράνομους μετανάστες (μεγάλη πλειοψηφία) να φύγουν από την Ελλάδα, και

3) την σχεδόν ανύπαρκτη δυνατότητα επιστροφής, όπως προβλέπεται, στη Τουρκία των «αδικαιολόγητων», που είναι και οι περισσότεροι!

Σε ετούτες τις αρνητικές συνθήκες θα προσθέσουμε και τις όποιες δραστηριότητες, τελείως ανεξέλεγκτες, μιας μυριάδας ΜΚΟ σε όλη την επιφάνεια της ελληνικής επικράτειας, αλλά με περισσότερο έντονη παρουσία (of course!) στις συνοριακές περιοχές όπως εκείνες με την Αλβανία, την FYROM, στα μεγάλα ανατολικά νησιά του Αιγαίου (Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος, Κως, Ρόδος, Κάλυμνος, κλπ.).

Πρόκειται εμφανώς για οργανώσεις αμφίβολης προέλευσης, χρηματοδότησης και δράσης που παρεισέφρησαν σε όλους τους τομείς της ελληνικής πολιτικής και οικονομίας και με πλήρη ελευθερία δράσης, σχεδόν δίχως κανέναν έλεγχο εκ μέρους των κρατικών, περιφερειακών και δημοτικών αρχών. Επιπλέον, οργανώσεις που δεν δίνουν λογαριασμό σε κανένα στην Ελλάδα!!

Απ΄ την άλλη πλευρά, στη βόρειο-ανατολική Ελλάδα, στην ελληνική Θράκη που συνορεύει με την τουρκική ανατολική Θράκη, το τουρκικό προξενείο στη Κομοτηνή χρόνια τώρα και ελεύθερα, χωρίς να συναντήσει ποτέ την παραμικρή περιοριστική αντίδραση από τις αρμόδιες ελληνικές αρχές και κατά πολύ υπερβαίνοντας τα προβλεπόμενα από τη Σύμβαση της Βιέννης για τις προξενικές σχέσεις προνόμια του, δρα βαθιά διαβρωτικά και αποσταθεροποιητικά, σε επίπεδο φυλετικό, θρησκευτικό και κοινωνικό, στα πλαίσια των δυο τοπικών κοινοτήτων των Πομάκων και των Ρομά, μουσουλμανικής θρησκείας, αλλά νομικά και πολιτειακά ελληνικής ιθαγένειας.

Όλων αυτών των δυσμενών στοιχείων δοθέντων, δεν πιστεύω να μην αντιλαμβανόμαστε ποιους και πόσο μεγάλους κινδύνους διατρέχει σήμερα η Ελλάδα: μια ολική αποσύνθεση, όχι μόνο οικονομική και πολιτική (άσχετο τί διαβάζουμε σε έντυπα φιλοκυβερνητικά), αλλά και εθνική και πολιτισμική, χωρίς να αμελήσουμε τις ενδεχόμενες θρησκευτικές προεκτάσεις, τις εξελίξεις των οποίων δεν μπορούμε αυτή τη στιγμή να προϋπολογίσουμε επαρκώς.

Έτσι ακριβώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία τίθενται οι συντεταγμένες του προαναφερθέντος «ελληνικού πειράματος» όπου τραγικά συμπίπτουν ο αποκλεισμός και η κατάργηση της εθνικής οντότητας και η παράλληλη δημιουργία μιας καθαρά εμπορευματικής οντότητας την οποία τρίτοι διαχειρίζονται, ευρωπαίοι ή μη, για δική τους αποκλειστική χρήση και συμφέρον.

Μοιάζει με κάποιο σχέδιο διαβολικό, και όντως είναι διαβολικό αφού για πρώτη φορά προβλέπεται ένα Κράτος, που λέγεται κυρίαρχο και ανεξάρτητο, στο οποίο επιβάλλεται να παραχωρήσει σε άλλους – και στη περίπτωση, σε ιδιωτικές οιοκονομικο-εμπορικές οργανώσεις που όμως «καθοδηγούνται» προς όφελος μιας κοινότητας ξένων κρατών – ένα μέρος, μικρό ή μεγάλο, της κυριαρχίας του, και όχι μόνο εδαφικής, μαζί με την σχετική οικονομική, διοικητική και πολιτική διαχείριση!

Φαίνεται να είναι κάτι το εξωπραγματικό. Απλώς φαίνεται. Άλλωστε μη ξεχνάμε ότι έγινε ήδη πράξη στην Ελλάδα, και κανείς δεν το «πήρε χαμπάρι»(!), μια εδαφική εκχώρηση του είδους. Όντως, η συμφωνία για την χάραξη του αγωγού ΤΑΡ (Trans Adriatic Pipeline) που θα φέρει το (ελάχιστο) φυσικό αέριο από το Ατζερμπαϊζάν στα Βαλκάνια και στην Ιταλία κι από εκεί στην Ευρώπη(ποιος θα πρωτοπάρει από τα 10.000.000 κυβικά που θα «μοιράζει» κανείς ακόμη δεν ξέρει!), προβλέπει πως ολόκληρη η «λωρίδα» 543 χιλιομέτρων στο ελληνικό έδαφος από τα σύνορα με Τουρκία έως τα σύνορα με Αλβανία, με ένα φάρδος επτά χιλιομέτρων, παύει να ανήκει στο ελληνικό κράτος και ανήκει στις εταιρείες διαχείρισης του αγωγού, με απόλυτη απαγόρευση επέμβασης για οποιαδήποτε ελληνική αρχή.

Ένα σύνολο περίπου 4.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων(σαν δυο τρίτα της Κρήτης!) που αποκόβεται από την ελληνική δικαιοδοσία και κυριαρχία μέσα στο ίδιο το ελληνικό εθνικό χώρο!
Ήδη το 2015 ο Martin Schulz, τότε Πρόεδρος της σοσιαλιστικής ομάδας στο ευρωκοινοβούλιο και σήμερα ίσως πάλι υποψήφιος για τη γερμανική Καγκελαρία σε ενδεχόμενη επανάληψη των εκλογών, είχε πει: «Το ελληνικό κράτος θα πρέπει να δεχθεί ευρωπαϊκούς (δηλ. κοινοτικούς;) θεσμούς να εφαρμόζουν μεταρρυθμίσεις στην ελληνική επικράτεια. Δεν πρόκειται για ξένη δύναμη κατοχής, αλλά για ένα όργανο βοήθειας».

Η αλαζονεία και η υποκρισία περισσεύουν!

Οι έως τώρα επεμβάσεις της ΕΕ (Επιτροπή και Ευρωπαϊκή Τράπεζα) στην Ελλάδα ως επί το πλείστον σχετίστηκαν με πολιτικές υποθέσεις σε οικονομικές αντανακλάσεις, και αντιστρόφως. Τώρα, σε μια νέα escalation, η «πρόωρη» υπόδειξη/πρόταση του Schulz διαμορφώνει μια εξειδίκευση της «ελληνικής διαχείρισης της ΕΕ» η οποία γίνεται και πιο «περιληπτική» και οι πολιτικο-οικονομικές επιβολές αποκτούν ένα καθαρά προσδιορισμένο εδαφικό «βάθρο» και έναν ακριβή «γεωγραφικό» περιορισμό του ελληνικού κυριαρχικού δικαιώματος.

Έτσι, ο «προϋπολογισμός» του Schulz πριν από δυο χρόνια άλλο δεν φαίνεται να ήταν παρά η σχηματοποίηση μιας ιδέας που σήμερα μπορεί να πραγματοποιήσει, σε μια Ελλάδα-πειραματόζωο, τους προβλεπόμενους σκοπούς του σχεδίου των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών(ΕΟΖ).

Και θα είναι η πρώτη φορά που τέτοιου είδους Ζώνες θα συγκροτηθούν σε μια χώρα του ευρώ, εφόσον βέβαια αυτή η «πρωτιά» δεν «κατακτηθεί» από μια προηγούμενη έγκριση μιας ιταλικής πρότασης ΕΟΖ στη Καμπανία(περιοχές όπισθεν των λιμανιών της Νάπολης και Σαλέρνο, στο Μπανιόλι και σε άλλες διασκορπισμένες περιοχές, όπως επίσης στη Τζόγια Τάουρο, στη νότια Σικελία: το λεγόμενο «σχέδιο-πιλότος» για τη «ανάπτυξη» της υποβαθμισμένης(!) Νότιας Ιταλίας).

Βέβαια, κάτι θυμίζει αυτό σε σχέση με τις «περιοχές-πιλότους» Θήβας και Λιβαδειάς που αναφέραμε στην αρχή του παρόντος κειμένου. Πολύ κοινή ορολογία για να είναι σύμπτωση!

Συγχρόνως, υπό την ώθηση του βιομηχανικού και οικονομικο-χρηματοδοτικού ευρωσυστήματος βρίσκεται σε επεξεργασία το πλαίσιο δράσης για το πέρασμα στη φάση του «ελληνικού πειράματος» που προβλέπει ένα ειδικό νομισματικό σύστημα υποστηρικτικό της ΕΟΖ: το διπλό ή παράλληλο νόμισμα, πρακτική απεικόνιση ενός apartheid στενό συγγενή – αυτή τη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος – των διαβόητων νοτιοαφρικανικών Bantustan, ειδικών περιοχών όπου, και μόνο εκεί, μπορούσαν να κυκλοφορήσουν οι μαύροι πολίτες.

Και τότε: Ελλάδα = Bantustan;!

Ποιος μπορεί ρητά να το αποκλείσει ή, όπως λένε, να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι η «δημοκρατική» ΕΕ δεν θα το τολμήσει;! Κανείς.

Εξάλλου και ο ίδιος ο Schulz, ίσως για να διασκεδάσει ενδεχόμενες υποψίες και ενστάσεις/κατηγορίες για σύγχρονη δουλεία, συμπληρώνει τη «σκέψη» του σχετικά με τις ΕΟΖ στην Ελλάδα δηλώνοντας, με υπερθετική αμεριμνησία(!), πως αυτές οι ΕΟΖ είναι απαραίτητες για να επιστρέψει η χώρα στην οικονομική ανάπτυξη και να βγει από τη κρίση!

Φυσικά τα επενδυτικά προγράμματα που θα πραγματοποιηθούν στις ΕΟΖ υπό τον άμεσο έλεγχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνιστούν – λένε – την απαραίτητη στρατηγική ώστε η Ελλάδα να πάρει «το δρόμο της ανάπτυξης». Και λέει ο πολύς Schulz: «Θα υπάρξει έλεγχος, αλλά και κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Εφόσον βέβαια το ελληνικό κράτος συμφωνήσει ώστε κοινοτικοί εκπρόσωποι να εφαρμόσουν μεταρρυθμίσεις σε ελληνικό έδαφος».

Ένας τρόπος, ούτε και λίγο καμουφλαρισμένος, επιβολής άμεσων και βαθιών επεμβάσεων της ΕΕ στην οικονομία και κυριαρχία της Ελλάδας.

Με άλλα λόγια, η Ελλάδα θα πρέπει να μείνει πιστή στο ευρώ και επίσης να ικανοποιήσει πλήρως τις απαιτήσεις μεταρρυθμίσεων και επενδύσεων στη χώρα εκ μέρους των επιλεγμένων απ’ την ΕΕ trust. Ουσιαστικά, μια πολιτική δουλείας ειλώτων στην οποία η απώλεια της εδαφικής ακεραιότητας συνδυάζεται με την άνευ όρων αποδοχή όλων των πολιτικών, οικονομικών, εμπορικών, νομικών, δικαιοδοτικών και κοινωνικών απαιτήσεων των πολυεθνικών που θα εγκατασταθούν μέσω κοινοτικού οχήματος – και όλα αυτά στο όνομα της υποτιθέμενης ανάπτυξης της Ελλάδας! Το τέλειο δέλεαρ για τους φτωχούς.
Αλλά τι πραγματικά είναι αυτές οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες(ΕΟΖ); Πώς διαμορφώνονται;

Συγκεκριμένα αντιπροσωπεύουν ένα Κράτος εν Κράτει. Με λίγα λόγια. το Κράτος «παραλήπτης» γίνεται μια «αποικία» με την παραχώρηση ενός τμήματος – που μπορεί να έχει και μεγάλες διαστάσεις – του εδάφους του στο Κράτος «εντολέας» το οποίο, φυσικά, δεν είναι ένα εθνικό Κράτος, αλλά ένας σημαντικός όμιλος ιδιωτών επενδυτών οργανωμένων μέσα σε μια πολυεθνική, αλλά μπορεί και όχι, δομή.

Οι τρεις κύριοι κανόνες που διακρίνουν τις ΕΟΖ είναι: 
1) το ειδικό εργασιακό καθεστώς, 
2) το ειδικό νομικό-διοικητικό καθεστώς, και
 3) το ειδικό φορολογικό καθεστώς.

Οι πάντες μπορούν να καταλάβουν πόση «εθνική κυριαρχία» αφαιρούν αυτές οι ΕΟΖ απ’ ένα κράτος.

Τα «ειδικά καθεστώτα» σημαίνουν ότι:

1) όλο το εργατικό προσωπικό των ΕΟΖ δεν είναι τοπικό, αλλά ξένο. Ειδικά «πρακτορεία εργασίας» προσλαμβάνουν, εισάγουν ελεύθερα και «χειρίζονται» αυτό το προσωπικό στις ΕΟΖ με συνήθως εξαμηνιαίες απασχολήσεις έτσι ώστε να υπάρχει μια συνεχής αναγκαστική εναλλαγή. Σε γενικές γραμμές, κατά προτίμηση, ο εργαζόμενος είναι «πρόσφυγας» ή «μετανάστης», ει δυνατόν παράνομος, υποταγμένος, εκβιάσιμος και αλληλανταλλάξιμος

2) η λειτουργία της ΕΟΖ δεν «υπακούει» σε κανένα νόμο του «κράτους παραλήπτη», αλλά μόνο σε μια ad hoc ειδική νομοθεσία που επεξεργάστηκε ένα μυστικό, διεθνές Συμβούλιο εργολαβίας.

3) οι «επιχειρήσεις» που δρουν στις ΕΟΖ δεν υπόκεινται στη πληρωμή φόρων και τελών και δασμών στο «κράτος παραλήπτη», δεν πληρώνουν κανένα ΦΠΑ και χρησιμοποιούν ένα νόμισμα διαφορετικό από εκείνο του κράτους βάσει ενός πρωτόκολλου απόλυτα ευνοϊκού υπέρ αυτού του άλλου νομίσματος, όπερ ενθαρρύνει την άφιξη πάντα νέων επενδυτών.

Σήμερα σε όλο τον κόσμο υπάρχουν 4.300 Ειδικές Οικονομικές Ζώνες. Το κοινό χαρακτηριστικό τους συνίσταται στο ότι βρίσκονται σε χώρες με έντονες οικονομικές δυσχέρειες ή στο χείλος της χρεωκοπίας ή χώρες «προορισμένες» για χρεοκοπία ή ήδη χρεοκοπημένες. Στη Πολωνία υπάρχουν 14 ΕΟΖ. Μια άλλη ΕΟΖ είναι στην ανατολική Θράκη, τουρκικό έδαφος ανατολικά των ελληνοτουρκικών συνόρων του ποταμού Έβρου.

Θα πρέπει να πούμε ότι η «εφεύρεση» της ΕΟΖ ανήκει στο βρετανικό τραπεζικό σύστημα. Η πρώτη του «εφαρμογή» έγινε στη Κίνα, με μεγάλη επιτυχία, αν θυμηθεί κανείς τη παροιμιώδη «κινέζικη αμοιβή» και τις σχετικές «υπανάπτυκτες» συνθήκες διαβίωσης και εργασίας. Σήμερα εκεί κάπως το μετάνιωσαν και προσπαθούν να αλλάξουν ρότα.

Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα – «χώρα-πιλότος» που η «ζώνη του ευρώ προτιμά αναμένοντας «επεκτάσεις» σε άλλες χώρες οικονομικά εύθραυστες ή αναξιόπιστες – φαίνεται πως τα «κόμματα εξουσίας», πρώην και νυν εξουσίας, ή δεν έχουν εκφράσει αντιρρήσεις ή εύγλωττα σιωπούν για να μην εκτεθούν: ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ «κάνουν τη πάπια». Πάντως κανένα δεν προχώρησε σε εκφράσεις αρνητικές ή καταδίκης. Και αυτό τα λέει όλα.

Είναι κατανοητό: μια καταφατική ανταπόκρισή τους θα μπορούσε να έχει καταστρεπτικές πολιτικές και, εν ευθέτω χρόνω, εκλογικές συνέπειες. Γι’ αυτό προτιμούν τη συνηθισμένη και…μη εξαιρετέα στάση σιωπής, τυπική άλλωστε της βασικής υποκρισίας των πολιτικών παντός κόμματος ή παράταξης, υποκρισία την οποία συνήθως «πληρώνει» ο λαός… μετά! Ο πάντα «κυρίαρχος» λαός!

Ωστόσο ένα όχι πολύ μακρινό γεγονός θα μπορούσε να μας βάλει «ψύλλους στ’ αυτιά».

Αν αληθεύει η είδηση του Wall Street Journal στις 29.2.2016 με τίτλο “EU to allocate $ 765 Million for Refugees Stuck in Greece”, και είναι κάπως απίστευτο ένα έντυπο με το κύρος της εφημερίδας της Νέας Υόρκης να λέει ψέματα, τότε ο προορισμός της Ελλάδας (και μάλλον και της Ιταλίας) ως «αποθήκη ψυχών» δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί προάγγελος (σιωπηρά βέβαια, προς το παρόν) της μελλοντικής συγκρότησης διαφόρων ΕΟΖ σε ελληνικό έδαφος.

Και αυτό θα σημαίνει ότι όλα πάνε καλά για την ΕΕ και όλα πάνε άσχημα για την Ελλάδα. Επισήμως ισχύει απόλυτη σιωπή ιχθύος. Και καταλαβαίνουμε γιατί.

Ήδη ο προκάτοχος του σημερινού πρωθυπουργού, Αντώνης Σαμαράς, φαίνεται πως το 2014 είχε μυστικά συμφωνήσει για τις περιοχές που θα «φιλοξενήσουν» ΕΟΖ, και οι οποίες είναι ένα μέρος της Κρήτης, η νότια Πελοπόννησος, η Δυτική(ελληνική) Θράκη, η Δυτική Μακεδονία και ένα μέρος της πόλης και λιμανιού του Πειραιά. Σε αυτές τις περιοχές τα αγαθά που θα παράγονται θα προορίζονται αποκλειστικά για την ευρωπαϊκή(κοινοτική) αγορά, με απαράβατο αποκλεισμό της όποιας εγχώριας αγοράς.

Πρόκειται πάντως για συνολική έκταση περίπου 15.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων που αφαιρείται από την κυριαρχία του ελληνικού κράτους(περίπου το 1/10 ολόκληρης της Ελλάδας) και διαχειρίζεται από τρίτους ξένους με διαδικασίες κράτους εντός κράτους, όπου η εγκατάσταση χιλιάδων προσφύγων/μεταναστών (η Θήβα και η Λιβαδειά προστέθηκαν στη λίστα;!), ως επί το πλείστον Άραβες μουσουλμάνοι, δεν θα αφήσει παρά ελάχιστες αν όχι μηδαμινές επιλογές στους τοπικούς ελληνικούς ορθόδοξους πληθυσμούς οι οποίοι μάλλον θα αναγκαστούν να μεταναστεύσουν στην ίδια τους τη πατρίδα!

Και μια τελευταία σημείωση: όλες αυτές οι περιοχές είναι κατ’ εξοχήν εύφορες, με πλούσια παραγωγή οπωροκηπευτικών, μια θαυμάσια αγορά ανόθευτων προϊόντων με χαμηλές τιμές για τις εντολοδόχους χώρες που αγνοούν τελείως την ύπαρξη φυσικών πηγών του είδους στον τόπο τους. Κατά κάποιο τρόπο, ένας επίγειος παράδεισος στο τραπέζι τους.
Επομένως τραγικές συνέπειες και πολύ δύσκολα αντιμετωπίσημη δημογραφική κρίση προαναγγέλλονται εξαιτίας της συμπαιγνίας ΕΕ-Γερμανίας με την σιωπηρή συναίνεση του Συμβουλίου της Ευρώπης με αντάλλαγμα τα 600 εκατομμύρια ευρώ (765 εκατομ. δολάρια) με τα οποία υποψιαζόμαστε πως «αγοράστηκε» το ελληνικό κράτος για να δεχθεί αυτή την άκρως μοντέρνα μορφή αποικιακής εκμετάλλευσης.

Σου ‘ρχεται αυτομάτως να σκεφτείς ότι το κλείσιμο των συνόρων των όμορων χωρών με την Ελλάδα που επέβαλε το δίδυμο ΕΕ-Γερμανία και η υλική αδυναμία εξόδου απ’ την Ελλάδα δεκάδων χιλιάδων(συνολικά δεν θα είναι πλέον περίπου 80.000;!) ασιατών, αφρικανών και νοτιοαμερικανών(!!), άλλο σκοπό δεν είχαν από το να αποκλείσουν μέσα στην ελληνική επικράτεια όλον αυτό το ετερογενές και «πολύχρωμο» τσούρμο, μελλοντικά εργατικά χέρια των ΕΟΖ με αμοιβές απόλυτα ξεφτιλισμένες και απόλυτη απαγόρευση μετακίνησης!

Μια φυλακή με συνεχή ανακύκλωση προσωπικού.

Μέσα στην ίδια «φιλοσοφική λογική» βρίσκεται και η παράλογη, αυθάδης και βίαιη απαγόρευση που επιβλήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση να μετακινήσει τις χιλιάδες πρόσφυγες/παράνομους μετανάστες απ’ τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, όπου «διαμένουν» σε συνθήκες όλο και πιο δυσμενείς, σε πιο «ελεύθερες» περιοχές της ηπειρωτικής χώρας.

Το ίδιο εξάλλου δεν ισχύει στην Ιταλία με το νησί της Λαμπεντούζα;!

Ισχύει όμως έτσι κι αλλιώς η πλήρης κοινοτική αδιαφορία, εκβιαστική και εγκληματική. Πάντα ο απάνθρωπος νόμος των πιστωτών πάνω σε άτονους και δειλούς οφειλέτες.

Έρχεται στο νου εκείνο που έγραψε ο Νίτσε στο βιβλίο του «Η γέννηση της τραγωδίας»(1872), κεφ. 16, αναφερόμενος στο ελληνικό έθνος:

«Αποδεδειγμένα, σε όλες τις περιόδους της ανάπτυξης του ο δυτικός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερωθεί από την παρουσία των Ελλήνων. Υπήρξε μια προσπάθεια συνοδευόμενη από μια βαθύτατη δυσαρέσκεια για το ότι οποιαδήποτε δημιουργία του, φαινομενικά πρωτότυπη και άξια θαυμασμού, σε σύγκριση με το ελληνικό πρότυπο έχανε το χρώμα της και τη ζωντάνια της, μίκραινε, καταντούσε να είναι ένα φτωχό αντίγραφο, μια καρικατούρα».

«Έτσι, πάλι και πάλι μια οργή εμποτισμένη με μίσος ξεσπά κόντρα στους Έλληνες, αυτό το μικρό αλαζονικό έθνος που είχε τη δύναμη να χαρακτηρίσει βάρβαρο ό, τι δεν είχε δημιουργηθεί στον χώρο του».

Εμφανώς, μέσα σε αυτά τα νιτσεϊκά, αδιαμφισβήτητα πλαίσια, τίποτα δεν αποκλείει και δεν απαγορεύει οι «γενετικο-ψυχολογικές προεκτάσεις» που υπαινίσσεται αυτός ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας και φιλόσοφος όπως και οι δυνατές υποσυνειδησιακές ανακινήσεις με «ευρωπαϊκές προοπτικές» να συνεχίζουν να προκαλούν άσβεστα τιμωρητικά αισθήματα ενάντια οποιαδήποτε ελληνική παρουσία, αφού συνεχώς στη γλώσσα, στις αναφορές σε χίλιες πρακτικές εφαρμογές, γενικά στη κουλτούρα σε όλες της τις μορφές, κλπ. η ελληνική συνιστώσα θέτει την ανεξίτηλη σφραγίδα της έτσι ώστε τίποτα, τελείως τίποτα να μη μπορεί να την εξαφανίσει.

Και ετούτο προπαντός σε γλωσσικές περιοχές χρόνια αλαζονικής αγγλο-σαξονικής γερμανικής μόρφωσης όπου η ελληνική ορολογία, και δια μέσου της αντίστοιχης λατινικής, δημιούργησε έναν ερμηνευτικό σύμπαν το οποίο, αν τυχόν εκλείψει ή κάποιος θελήσει να το αφαιρέσει, θα προκαλούσε αδιανόητα και ανεπανόρθωτα ολέθρια κενά επικοινωνίας.

Ίσως να φαίνεται υπερβολική, ίσως και παράλογη και ριψοκίνδυνη σαν «θεωρία», αλλά στην πραγματικότητα της ανθρωπότητας δεν υπάρχει και δεν νοείται μόνο μια «προσωπική συνείδηση» ή «ατομική»: σίγουρα υπάρχει και μια «εθνική συνείδηση» και «φυλετική», που προέρχεται ακριβώς από ένα «εθνικό υποσυνείδητο» ή/και «φυλετικό υποσυνείδητο» διαδεδομένο μέσα στον χρόνο από γενιά σε γενιά.

Έτσι ώστε, αν το καλοσκεφθούμε, και ιδίως εντός του ιστορικά επιρρεπούς γερμανικού περιβάλλοντος, ακούσια και δίχως καμία προπαρασκευή, ξεμυτίζει και διευθύνει , σε επίπεδο πολιτικών και οικονομικών διαχειρίσεων, ήδη από μόνες τους ανθρωποφάγες, ουκ ολίγες αντιδραστικές συμπεριφορές με σκοπό την ταπείνωση έστω και των «κληρονόμων» εκείνων που σκοτεινά βασανίζουν την γερμανική έπαρση και αλαζονεία.

Ας σκεφτούμε επίσης το γεγονός ότι στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο το μόνο ευρωπαϊκό έθνος (εκτός από την Σοβιετική Ένωση) που προέβαλε την πιο γενναία αντίσταση στην Wermacht και στην Luftwaffe, οι οποίες ναι μεν πέρασαν, αλλά με βαρύτατες απώλειες, ανθρώπινες και σε υλικά, υπήρξε η Ελλάδα. Ο ίδιος ο Τσώρτσιλ δεν εξέφρασε τον θαυμασμό του λέγοντας: «οι ήρωες πολεμούν σαν τους Έλληνες»;!

Μια ανάμνηση ποιος ξέρει με πόσες και ποιες κρυφές υποσυνειδησιακές συνέπειες μέσα στη μνήμη ενός λαού και ειδικά των κυβερνητών του, ενός λαού που όσους πολέμους κι αν έκανε, ποτέ δεν κέρδισε κανένα και στον τελευταίο νιώθει πως νικήθηκε ως και από μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα!

Εν πάση περιπτώσει, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα περισσότερο από την Ελλάδα η ναζιστική κατοχή, από το 1941 ως το 1944, υπήρξε σκληρή και βάναυση.

Οι Γερμανοί όχι μόνο λήστεψαν τα τραπεζικά της κεφάλαια και τον χρυσό της μεταφέροντάς τα στη Bundesbank και όχι μόνο της επέβαλαν ένα απεχθές αναγκαστικό δάνειο τεραστίου ποσού και συστηματικά έκλεψαν αρχαία έργα τέχνης, αλλά και άσκησαν μια πολιτική απόλυτης φτωχοποίησης (καλή ώρα τα σημερινά μνημόνια γερμανικής έμπνευσης) και εξόντωσης του λαού: περίπου 300.000 Έλληνες πέθαναν από πείνα και τα υπόλοιπα 8.000.000 ζούσαν μέσα στην ακραία δυστυχία.

Για να μη ξεχάσουμε και τις εκατοντάδες χωριά και κωμοπόλεις σε όλη την Ελλάδα που καταστράφηκαν απ’ τους Γερμανούς στρατιώτες και οι κάτοικοί τους κατασφάχτηκαν, κάηκαν ζωντανοί και πετάχτηκαν στα φαράγγια.

Δεν μπορεί αλλιώς να δικαιολογηθεί η «μανία» με την οποία η Γερμανία (και λίγο πολύ ο λαός της, μην έχουμε αυταπάτες!) φέρεται προς την Ελλάδα μολονότι γνωρίζει πολύ καλά πως, μετά από 7 χρόνια τρομερής οικονομικής ύφεσης, οι αντιστάσεις και τα αποθέματα έχουν επικίνδυνα ελαττωθεί. Είναι αυτή η «μανία» της που σου κάνει να σκεφτείς πως αντιστοιχεί και ικανοποιεί μια προγονική μνησικακία για τις τόσες, όσες από κανένα άλλο λαό, προσβολές που έχει υποστεί στα χρόνια των πολέμων.

Πάντως, το γεγονός είναι ότι, όλων των παραπάνω δοθέντων, η Ελλάδα παραμένει ένα failed state, υποταγμένο σε μια ξένη πολιτική καταστροφής, ακύρωσης και αφαίρεσης εξουσίας για την ευόδωση της οποίας, θα πρέπει να παραδεχθούμε, βαρέως συνέβαλαν (σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα) οι παντός τύπου μεγαλόσχημοι ή όχι διεφθαρμένοι από τα εκατομμύρια ευρώ της γερμανικής οικονομικής νομενκλατούρας, ήτοι εγχώριοι πολιτικοί ηγέτες και ρουφιάνοι, τραπεζίτες απατεώνες, δημοσιογράφοι δόλιοι, επιχειρηματίες φαρισαίοι και λαθρέμποροι, άχρηστοι ακαδημαϊκοί και διανοούμενοι και μια συχνά ανύπαρκτη δικαιοσύνη, δωροδοκούμενη και υποταγμένη σε αισχρές πολιτικές πελατείες (τα αλλεπάλληλα «σκάνδαλα» που σχεδόν κάθε μέρα ξεφυτρώνουν μήπως κάτι άλλο μαρτυρούν;! Πού ήταν η «δικαιοσύνη» όταν ξέσπαγαν;!).

Στην παρούσα κατάσταση πολλές αμφιβολίες υπάρχουν και εκφράζονται. Δεν ξέρω αν ακόμη μπορεί να ισχύει η επιλογή ή δίλημμα: μέσα ή έξω από το ευρώ. Πολλά, πάρα πολλά πράγματα κρύβονται από τον ελληνικό λαό (το ίδιο όμως συμβαίνει και με όλους τους άλλους λαούς οι οποίοι όμως δεν υποφέρουν σαν τον ελληνικό), η εμπιστοσύνη του οποίου προς τους κυβερνώντες (παλιούς και νέους) θα πρέπει να είναι άμεσα ανάλογη με το τί και ποιό «καλό» γι΄ αυτόν έπραξαν ή όχι.

Τα «σχέδια» των ξένων «ενδιαφερόμενων» για την Ελλάδα και τα πλούτη της, μεγάλα σε θάλασσα και στερεά, δεν είναι ό, τι καλύτερο για την ίδια και τον λαό της. Ως τώρα, δυστυχώς, τα μεγάλα, με ιστορική και οικονομική προοπτική, συμφέροντά της έμειναν αδρανή προς ικανοποίηση ακριβώς των ξένων που είπαμε, φίλων και εχθρών.

Υπάρχουν αυτά τα σχέδια, απ’ τη μια μεριά, υπάρχει απ΄ την άλλη και η φιλοδοξία (αν πάλι βέβαια οι ξένοι το «επιτρέψουν») εξόδου, «σε ένα χρόνο από τώρα», τον Αύγουστο 2018, από τα μνημόνια.

Θα πρέπει να δει κανείς τί εννοούν με την έκφραση «έξοδος από τα μνημόνια». Ο καθένας έχει την δική του ερμηνεία. Πώς την εννοούν όμως οι ντόπιοι κυβερνώντες, η ντόπια αντιπολίτευση και οι ξένοι επιθεωρητές; Συμπίπτουν οι γνώμες και αποφάσεις τους;!

Μακάρι οι διθύραμβοι των φιλοκυβερνητικών εντύπων:

«πιο κοντά από ποτέ η έξοδος από το μνημόνιο και η ελάφρυνση του χρέους», «οι αγορές ετοιμάζονται για την έξοδο της Ελλάδας απ΄το μνημόνιο», «προϋπολογισμός 2018: ανάπτυξη 2,5% , πρωτογενές πλεόνασμα 3,28% το 2018», «αύξηση 13,3% στις εξαγωγές το 9μηνο 2017», «UBS: η Ελλάδα θα καταφέρει να βγει από το μνημόνιο το 2018», «επιστροφή στην ανάπτυξη», «ετοιμάζεται νέα ελάφρυνση των Capital controls για τις επιχειρήσεις», «η Ελλάδα θέλει να υπερβεί τους στόχους: μεγαλύτερο πλεόνασμα από αυτό των δανειστών», και άλλα τόσα πολλά
να υπερισχύσουν και να διαλυθούν τα υποχθόνια σχέδια για τα οποία οι πολιτικοί και οικονομικοί κυβερνώντες είναι εις γνώση.

Όλη η «υπόθεση» έγκειται στο εάν η «ανάπτυξη», η έξοδος από τα μνημόνια, η έξοδος στις αγορές, κλπ. ταιριάζουν με τα ξένα «σχέδια» που «μαγειρεύονται» και δεν αντιτίθενται σε αυτά. Θέλω να πω: μπορούν να γίνουν, απ΄τη μια μεριά, όλα τα «καλά» που μόλις απαρίθμησα και από την άλλη η Ελλάδα να χάσει ένα μέρος της εδαφικής της κυριαρχίας φιλοξενώντας διάφορες «επιβεβλημένες» ΕΟΖ μετατρεπόμενη έτσι κι αλλιώς, πώς να το κάνουμε;!, σε «αποθήκη ψυχών»;

Και γιατί όχι, αφού στους Έλληνες που δεν θα βρίσκονται στις κολάσεις των ΕΟΖ υπόσχονται ένα νέο Eldorado ανάπτυξης και ευημερίας;

Ή μήπως σε αυτούς τους Έλληνες θα ενδιαφέρει εάν μέσα στην Ελλάδα υπάρχουν ή όχι 10 ΕΟΖ αποκλεισμένες από την ελληνική εξουσία και στέγη δεκάδων χιλιάδων (ή κει εκατοντάδων, σε βάθος χρόνου;) παράνομων μεταναστών, ιδιότυπων προσφύγων και υποψηφίων τρομοκρατών;

Προσωπικά πιστεύω πως δεν είναι διόλου απίθανη η ύπαρξη μιας «μεγάλης υπόσχεσης» στην Ελλάδα για βοήθεια και συμπαράσταση με σκοπό «την έξοδο απ’ το μνημόνιο και την ανάπτυξη», με αντάλλαγμα την «ίδρυση» σε όλη την ελληνική επικράτεια διαφόρων μικρών ξένων κρατών εν κράτει (ΕΟΖ) των οποίων ο πληθυσμός θα αυξάνεται κατά το δοκούν:

1) «αποσυμφορίζοντας» έτσι μια για πάντα τις βόρειες χώρες που δεν θέλουν ξένους μουσουλμάνους, και

2) ενεργώντας σαν «δικλίδα ασφάλειας» για όλες τις επόμενες, ενδεχόμενες «μεταναστεύσεις» και «προσφυγιές».

Ο ελληνικός λαός τί θα κάνει; Παθητικά θα δεχθεί το «κακό» με την ελπίδα μιας μελλοντικής οικονομικής ανάτασης (για όλους ή για μερικούς-μερικούς;!) ή θα αντιδράσει και θα αναλάβει μόνος του την «ανάπτυξή» του εφόσον βέβαια και οι κυβερνώντες του παίρνουν το μέρος του;

Και, τέλος, μιας και είναι επικαιρότητα, δεν ξέρω ποια είναι ή ποια θέλουν να είναι η «πολιτική» σημασία των δυο βραβεύσεων του Αλέξη Τσίπρα στο Παρίσι με το Prix du Courage Politique και το Prix de l’Engagement Européen, αμφότερα βραβεία που μπορούν και να υπονοούν μια τέλεια προσαρμογή του βραβευμένου στην «φιλοσοφία» των Βρυξελλών και στην «ορθολογιστική» εφαρμογή των αντιλήψεών της.

Αυτό το «πολιτικό σθένος» μήπως μπορεί ή θα πρέπει να συνδεθεί με τις ΕΟΖ;!

Ναι, εντάξει, όπως λένε: «ουδέν κακόν αμιγές καλού», αλλά και το αντίθετο «ουδέν καλόν αμιγές κακού», αλλά, πώς να το κάνουμε;, η «είδηση» για τη Θήβα και Λιβαδειά και το «courage» του Τσίπρα δεν προκαλεί παράξενες υποψίες;

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο, Ελληνιστής, συγγραφέας 

Mignatiou.com

http://arxaiaithomi.gr