5 comments to Όταν η αποχέτευση αδειάζει τα λύματα της μέσα στην βουλή!

• Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  6 Μαρτίου 2016 at 14:08 · Απάντηση

  Ζούμε στο Matrix

  Παρασκευή, 4 Μαρτίου 2016

  https://2.bp.blogspot.com/-RrZFb6zN7Pw/VtnAL7VRNpI/AAAAAAAARhI/I4QHzc2MO7I/s1600/2016-03-04_190344.png

  http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2016/03/matrix_4.html

• Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  6 Μαρτίου 2016 at 14:13 · Απάντηση

  Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ; Ή ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ ;;;;;;;;;;;;;;;;;

  Ο Θυμωμένος Ξένος – Καλώς ήρθατε στο τρελοκομείο της Σουηδίας!

  https://www.youtube.com/watch?v=yqIQ8sivNWg

• Στέργιος (Αλέξανδρος)

  6 Μαρτίου 2016 at 14:22 · Απάντηση

  …..για το….: «Είμαι Έλλην»…., ε, όχι και Έλ λην…., της ‘’Ελληνίδας γιαγιάς’’…..

  Πάλι….!

  …..Πάλι δεν ήρθαν τα χελιδόνια…..
  και μες στο σκλάβο ουρανό
  πουλιά, πια, δεν πετούνε….,
  μηδέ λαλούνε…., όλο σιωπούνε
  της Λευτεριάς τ’ αηδόνια….!

  Ω αυτοδοτό σφαχτάρι
  και νευρόσπαστο συ θύμα….,
  προεκλογικά, το μέλι
  βρίσκεις μες στα λόγια –τους…..
  και, μετά,το κουρδουκέλι
  έχεις απ’ τις πράξεις –τους….!

  Πάλι δεν είδες Δημοκρατία….,
  απλώς, αλλάξανε, λαέ,
  οι δόλιοι ‘’Νταβατζήδες’’….,
  σε δόσεις Χούντα…., αεριτζήδες….,
  Θύτες στην Εξουσία….!

  [ …..
  δημοκρατική δημοκρατία ή δημοκρατία των καλλίστων ‘’δικτατόρων’’ : ++….,
  δικτατορική δημοκρατία : -+….,
  ούτε….. ούτε….. ούτε….. ούτε….: +- -+ ή -+ +-….,
  δημοκρατική δικτατορία : +-….,
  δικτατορική δικτατορία ή δικτατορία των κακίστων δικτατόρων : –….,
  ….. ]

  1 ) +++ —- +- -+ή -+ +-….:: +οο —- +- -+0 ή -+ +-0….: υπερυπερθετικό —- ουδέτερο….:
  Θεανθρωπική Δημοκρατία….: ‘’όλα και τίποτα —- τίποτα κι όλα’’….,

  2 ) ++….:: +οο….: υπερθετικό ή θετικότατο….:
  δημοκρατική Δημοκρατία ή Δημοκρατία των καλλίστων ‘’δικτατόρων’’….,

  3 ) -+….:: +0….: αρνητικοθετικό ή θετικό….: δικτατορική δημοκρατία….,
  [ …..ε, κάτι σαν το….. «ουδέν καλόν : + αμιγές κακού : -….: -+…..»….! ]

  4 ) +- -+ ή -+ +-….:: +- -+0 ή -+ +-0….: ουδέτερο….:
  ούτε….. ούτε….. ούτε….. ούτε…. ούτε….,

  5 ) +-….:: -0….: θετικοαρνητικό ή αρνητικό….: δημοκρατική δικτατορία….,
  [ …..ε, κάτι σαν το….. «ουδέν κακόν : – αμιγές καλού : +….: +-…..»….! ]

  6 ) –….::-οο….: υποαρνητικό ή αρνητικότατο….:
  δικτατορική Δικτατορία ή Δικτατορία των κακίστων δικτατόρων….,

  { ‘’7’’ ) …..το….. — —- -+ +- ή +- -+….:: -οο —- -+ +-0 ή +- -+0….:
  υποϋποαρνητικό —- ουδέτερο….: Σατανοκατθρωπική Δικτατορία….:
  ‘’τίποτα κι όλα —- όλα και τίποτα’’….. αδύνατον…., εξ ορισμού του όντως Θεού….,
  ναι…., αδύνατον…., χξς΄ςςςς, και, που….. δεν γίνονται σωσίβιο τα κουρέλια….! }

  ** …..εμ, από χουντική δημοκρατία – +…., να, δημοκρατική χούντα + -….. ή και χουντική Χούντα – -….!
  Και μην ξεχνάτε να ονειρεύεστε τη….. δημοκρατική δημοκρατία ++….,
  την της αυτοθυσίας…., ιδίως, των αρχόντων….: συμβόλαιο με το λαό,…..
  ε, τη δημοκρατία των καλλίστων ….. ’’δικτατόρων’’…., ναι, των της ‘’αυτοθυσίας’’….,
  νααααα, με ‘’παρασκηνιακό’’….. ”Επιστάτη” των επί ‘’Σκηνής’’ λαοεκλεγμένων……
  τον από τον καθελογής εξωτερικό εχθρό προστάτη Στρατό….,
  μαζί…., και την από τον καθελογής εσωτερικό εχθρό προστάτιδα Δικαιοσύνη….,….! Οψόμεθα….!

  …..Και….., ω κομπλεξικοί εσείςςςςς οι του «Αδάμ Κάδμου»…., Κάτθρωποι μισέλληνες….,
  έχουν, άραγε, σχέση, και, τα ευθύς ως άνω με…..
  το διαστρεβλωμένο κι αρχαιόθεν κλεμένο –σας , Ελληνικότατο, ‘’Σήμα των Ολυμπιακών αγώνων’’….,
  του που τους κύκλους κατεβάσατε ακριβώς ‘’όρθια’’ κάτω και….,
  του, τάχα, των πέντε ίσων Ηπείρων και σε αυτή τη διάταξη…!;
  Τίιιιι…!; Φαντασίιιιια –μου….!
  Ε, τότε, ….. φανταστείτε, φαντασμένοι, φανταστική φαντασία φαντοζόμενη φανταστικώς
  φανταστικά φαντάσματα…., ααααα, να, τα οκτώ ιδεοϊμπεριλιστικά φ του Στέργιου888….,
  φφφφφφφφ…., φυσάω….. και γίνεστε….. ‘’αέρας κοπανιστός’’…., ω ‘’ευγενή αέρια : «νεφέλες»’’….!
  Ανοίξτε τα γκαβά –σας, ρε τρισκατάρατοι μασονέ λαοτυφλωτές, και ιδέτε που τους ξανανέβασα και….!
  Οσονούπω, τελειώνω την ‘’προθέρμανση’’ στο γράψιμο και αρχίζω να συγγράφω…., αδυσώπητα….,
  που έχω κάνει, ήδη, την πένα –μου οδοστρωτήρα…., εξού….. και ξουουουουου….,
  κάντε πέρα να περάσω….., ναι, και κερδισμένοι θα βγείτε, τελικά, κι εσείς….,
  ω σκεψαυνάνες…., που δεν ξέρετε τι θα κερδίζαμε όλοι μας…., αν, προπαντός, εσείς….. κατά Θεόν….!
  Ναι, τυραννικά –μου ‘’πεφτάστρα’’ και ‘’σπιουνοπουλάκια’’ μου, ‘’σας έπιασα στον ύπνο του αδίκου’’…..
  και ουδέν, πια, κρυπτόν….. ούτε υπό τον Ήλιον ούτε υπό την σελήνην ούτε υπό άλλο άστρον….!
  Ννννναι…., που…., ως κατ’ εξοχήν ‘’εν Θεώ Αρχισαλός’’ και σκοπίμως ‘’τρελάρας’’ ‘’θεατρίνος’’ εγώ….,
  Νεφθαλιμείως : τεχνάσμασι ‘’σας πλάνευα’’ τόσες δεκαετίες και δεν καταλάβατε διόλου
  πως εσείς παίζατε στο παιχνίδι –μου….. κι όχι εγώ στο δικό –σας….,…..
  ο Str888 εγώ…., που, γι’ αυτό : για την πλάνευσή –σας και για να νομίζετε πως ‘’με έχετε στο χέρι’’….,
  θα έκανα , μέχρι ‘’την ωρίμανση της ώρας –μου’’,
  κι άλλα ‘’ακραία’’…., έως και….. ‘’τσοντικά’’….,
  εγώ, η, και, κατ’ εσάς, ‘’τρελαδέλφω’’…., χμμμμμ, η….. ‘’«η Μαριάνθη των….. ανέμων»’’….,
  που, πια, θα σας ‘’ψυχο.αμήσει’’….. ‘’λογικεξεξεξαδελφικά’’….,
  ναιαιαιαιαιαι…., και, σε ‘’πρώτη ανάλυση’’, σκασίιιιιλα αν θα….. κι αν δεν θα….,….!….. **

  Αμάρτησα….: τραγούδησα τη Μέρα….!

  …..Να ‘μαι….. και να το στήθος μου….,
  να ‘την και η καρδιά μου….,
  μπρός μου ελάτε….. κι άστε τις πλάτες….,
  αν είστε, όπως λέτε, παλικάρια….,
  να…., στον δικό μου ουρανό
  δε σεργιανούν φεγγάρια….!

  Αμάρτησα….: τραγούδησα τη Μέρα….,
  Νονοί της Τέχνης, ρίξτε μου κι άλλη σφαίρα….,
  αργεί το τέλος μου….. και υπάρχω ακόμα….,
  παιδί μεγάλο είμαι εγώ….. και με απωθεί το χώμα….,…..
  στην ‘’Άγια τρέλα’’ δόθηκα…..
  κι ως Άγιος προδόθηκα….!

  Να ‘μαι….. και να το πνεύμα μου….,
  να ‘την και η ψυχή μου….,
  μπρός μου ελάτε….. κι άστε τις πλάτες….,
  ελάτε να με ρίξτε στα σκουπίδια….,
  μα, και, κουρέλια κι αν γενώ….,
  θα ‘ν’ στο λαό σωσίβια….!

  Μας ζυγώνει ο Θάνατος…., όλους…., Ειρήνη….!

  Αθάνατη ψυχή στους μπαξέδες τ’ Ουρανού….,
  θνητό ‘’κορμί’’ στα ρουμάνια της Γης….,
  έλα, τώρα, με βιάση, εδώ κάτου….,
  πριν η φωνή του ρολογιού της Ζωής
  γίνει, μεμιάς, κραυγή του Θανάτου….!

  Έλα, τώρα, στων σκοταδιών τις πέντε κοιλάδες….,
  μας ζυγώνει ο Θάνατος…., όλους…., Ειρήνη….,
  τα μωρά να σου μαστεύσουν τα στήθια…., ιδίως….,
  που το Θάνατο οσμίζονται σάμπως τους σκύλους….,
  τα άλαλα μωρά που κραυγάζουν….: «Βοήθεια….!»….!

  Το γάλα σου ας θρέψει τα άχορα νιάτα….,
  παλμό καρδιάς να έχουν δικό σου….,
  στο δικό σου ρυθμό το χορό τους να σύρουν….,
  στο τραγούδι σου, Ειρήνη…., στο σκοπό σου….,
  στο χρυσό σου σκοπό του φωτονείρου….!

  Βασιλικά….. και μη….!

  Τ’ άνομα και τα γρόσια
  είν’ ιερά –του κι όσια….,
  κι αν πεις για ευαισθησίες….,
  τρίχες και αηδίες….!

  Σ’ αυτόν δεν πρέπει….. «πρέπει…..»….,
  καλό….. τον ανατρέπει….,
  συμφέρει….. δε συμφέρει….:
  το μόνο αυτός που ξέρει….!

  Αναπαράγει το κακό….,
  να διαιωνίζεται στην Εξουσία….,…..
  κι αν στην ψυχή του μπει καλό….,
  τρέχει και εξορκίζεται….,
  ξανά, να δαιμονίζεται….,
  λαό να έχει λεία…..
  κι αιώνια βασιλεία….,…..
  κι άλλοι….. ‘’Δημοκρατία’’….,
  στην άλλη….. ‘’ιστορία’’….,
  κι αν θες…., ‘’μυθολογία’’…..!

  Έιιιιι….!

  ….. Έι, συ, μωρή Θαθάθα….,
  έι, δεσποινίς Προστακτική….,
  φασίστρα Εξουσία….,
  χώρισε, αμέσως, τώρα, πια,
  από τον δεσποινίδο Μέλλοντα…..
  κι αμέσως κι αμετάκλητα
  παντρέψου, μια για πάντα,
  τον Κύριο Ενεστώτα….!

  Έι, συ, Θαθάθα ερπετό
  και φόνισσα της Ευκτικής….,
  ‘’θεά’’ Υποκρισίας’’….,
  άσ’ τα «Θα κάνω….!»…., τα μπλα — μπλα….,
  που άλλο, πια, δεν παίρνει σε….,
  γιατί, σε χρόνο ανύποπτο,
  θα μας ξαλείψει όλους
  ο Υπερ’’συντέλειος’’ Χρόνος….!

  Πάντοτε….!

  ….. Πάντοτε…., πριν από τις εκλογές….,
  θα σου ανοίγουν πόρτες θετικές,
  και, στα όνειρά σου…., αλλά…., μετά από αυτές….,
  θα σου τις κλείνουν ερμητικές….. κι αρνητικές….!

  Και θα ‘ναι έξω, και, τα όνειρά σου…..
  και συ απ’ έξω….. και ‘’στην απ’ έξω’’….,
  ένα πατάκι….. έξω απ’ την πόρτα….,
  που θα σκουπίζουν τα παπούτσια τους οι Σπουδαρχίδηδες….,
  μαζόχος και θνητός…., χωρίς ελπίδες….!

  Πάντοτε…., πριν από τις εκλογές….,
  θε να σου ‘’διώχνουν’’…., λαέ…., ‘’που λες’’….,
  και, τους εφιάλτες….,
  αλλά…., μετά από αυτές….,
  πάλι, θα σου ‘ναι οι συντροφιές….. οι ‘’κολλητές’’….!

  Οι ‘’τσάτσοι’’ της Πολιτικής….!

  ….. Οι ‘’Μάσκες’’ υπογράφουν
  ‘’«συμβόλαιο τιμής»’’….,
  ‘’συμβόλαιο’’ με το λαό
  οι ‘’τσάτσοι’’ της Πολιτικής….!

  Χαρτί αέρας….,
  στυλό μπαμπεσιά –τους….,
  κι αέρινα ‘’Θα’’….,…..
  ο όρκος….. κρυφός –τους….,
  ‘’Θεό’’ Μαμωνά….!

  Και ‘’πίνουν το κρασί –τους
  άσπρο πάτο’’….,
  αυτοί, πάντα, ψηλά…..
  και ο λαός στον πάτο….!

  ‘’Μεταφητικό’’ — προφητικό…..

  …..Ήταν ένας αρκουδιάρης….. κι είχε για αρκούδα μια χορεύτρια μαϊμού…..
  Την τριγυρνούσε στα Πέντε Παζάρια της Γης….,
  παίζοντας στο νταούλι του αρκουδιάρικους σκοπούς….,
  κι εκείνη χόρευε…., διασκεδάζοντας τους παζαριώτες….,
  ‘’με το αζημίωτο’’…., κλαυτόγελη και παραπονεμένη….,
  προπαντός, που ‘’ποτέ’’ του δεν της έπαιξε έναν χορευτικό σκοπό….. φτιαγμένο για μαϊμούδες….!

  Έτσι…., ο αρκουδιάρης κέρδιζε πολλά λεφτά….,
  που τα μοιράζονταν με τους ληστοδιοργανωτές των πέντε Παζαριών της Γης….!

  Κάποια νύχτα…., όμως…., που ‘’ο αγέρας φυσούσε μανιασμένα…., μα φύλλο δεν κουνιόταν’’….,
  ψόφησε η μαϊμού…., από μπαγιάτικο φαγητό…., κάτω απ’ το κρεβάτι του αρκουδιάρη….,
  κι η άμεση σαπίλα του κορμιού της έβγαλε τόση δυσοσμία
  που έπνιξε τον αρκουδιάρη στον ύπνο του….!

  Ύστερα…., πήγαν οι Παζαροδιοργανωτές στο σπίτι του αρκουδιάρη
  κι έθαψαν…., λένε…., το πτώμα του στον ιδιωτικό του βόθρο….,
  ενώ….. το πτώμα της μαϊμούς….. το έθαψαν σ’ ένα πολυτελές μνήμα….,
  εκεί — εδώ — εκεί….. στον κήπο της αυλής του και κάτω από μια μικρή ελιά….,
  μόνο, για το θεαθήναι οι βρωμεροί Ζουγκλάδες….!

  Και…., αμέσως τότε…., μοιράστηκαν το βιός –τους αναμεταξύ τους….:
  το βιος του αρκουδιάρη…., όλο…., το μοιραστήκανε ‘’ανάλογα’’…..
  και τα τσιμπράκαλα της μαϊμούς τα πήγαν πάνω σε ένα ψηλό ζαχαρόβουνο….,
  όπου τους περίμενε ο Αρχιπλανητάρχης…., που του τα έδωσαν ως αντίδωρο….,…..
  ω εσείς της Ζούγκλας….. Τσίτεεεεες….!…..

  Ο όνος….. και οι….. ‘’μασ ώντες όνοι’’….!

  …..Ξεθεωμένος στις δουλειές…., κι από αχυροφαγία….,
  ατροφικός ο γάιδαρος….. έκοψε το καπίστρι του και έφυγε από το αχούρι του….!

  Εκεί, στο διπλανό χωριό…., τον αντάμωσε, καραδοκώντας ‘τον, ένας άλλος γεωργός…..
  κι ευγενικά του πρότεινε να είναι αυτός το αφεντικό του….,
  να τον ταΐζει, πάντοτε, τριφύλλι…., μα και σιτηρά….,…..
  κι ο γάιδαρος, τελικά, πλανεύτηκε…., θυμήθηκε τη χειμωνιά…., κι έτσι να γίνει δέχτηκε….!

  …..Και…., τώρα…., είναι ο καημένος σε άλλο αχούρι….. με συρματένιο καπίστρι…..
  και φυλαγμένο από άλλης ράτσας σκυλιά….,…..!

  Πρώτη μέρα, λοιπόν, μόνον, τριφύλλι κι αλεσμένα σιτηρά….,
  μα…., από τη δεύτερη…., αλιά του…., ξεθεωτική δουλειά…..
  και ματογυάλια, να, στα μάτια…., ε…., με πράσινους φακούς….,
  ώστε να βλέπει και να περνά τα άχυρα για τριφύλλι….,….!

  Όμως…., μια νύχτα…., όταν έλειπαν τα σκυλιά – φύλακές του….,
  κλωτσώντας, κι εδώ…., σκότωσε το αφεντικό του….,
  που είχε καταλάβει, πια, πως….. ‘’ζουν και τα αδέσποτα και δεν πεθαίνουν’’….,
  και, αντιμαζόχος, πια…., προδομένος, πάλι, όντας…., πήρε τα άγρια βουνά….,
  και, κινδύνους αψηφώντας…., για ζωή, έστω και λίγη….,
  πριν από το στερνό του τέλος…., στη….. λευτερώτρα λευτεριά…., που τόσο πολύ τη λαχταρούσε….!…..

  Γιούχα, Ονειροθάφτες….!

  Μες στην πραγματικότητα
  κι ετούτου του αιώνα…..
  γίναν πουλιά τα όνειρα
  κι ολόγυρα πετάξαν….,
  μα…., όσα κι αν μου γύρισαν….,
  γυρίσαν λαβωμένα….,
  νεκρά είν’ στον ”Παράδεισο”
  —- και, τ’ άλλα….. —- που μας τάξαν….!

  Τώρα, τα όνειρά μου ζουν
  σ’ ασύμβατη ουτοπία….,
  κι είναι πουλιά αγύριστα
  που λεύτερα πετούνε….,
  έξω, πια, κι απ’ τη σκέψη μου….,
  —- γιούχα, Ονειροθάφτες….! —-
  κι απ’ τη συμβάτια ”τρέλα” μου
  αθάνατα θα ζούνε….!

  ‘Δω μέσα στην ανόνειρη,
  τη μούμια, Κοινωνία…..
  τη ”λογική” της έφτυσα…..
  να ζω και να ‘χω μέρα….,
  κι αν γύρωθέ μου χτίζουνε….,
  για να μ’ ορίζουν…., φράχτες….,
  ”τρελός” θε να ‘μ’ ονειρευτής
  κι από τα όρια πέρα….!

  Κι ό,τι θέτε….. πείτε….!

  Όσο περνάει ο καιρός….. μεταναστεύω…..
  και απ’ τους ξένους, τώρα, δε γυρεύω….,…..
  φεύγω απ’ τη σκηνή μακριά…..
  και…., από αηδία, μόνο, νικημένος….,
  σε παρασκήνιο — περιθώριο, πια, μισεύω….!

  Κι ό,τι θέτε….. πείτε….,
  άτυπτη η καρδιά μου….,
  άτρωτη η χαρά μου…..
  και τα όνειρά μου….,
  που ‘ν’ με σας ασύμβατα….!
  Ό,τι θέτε….. πείτε….,
  χα, δε θα με βρείτε….,
  ούτε καν τη σκιά μου….,…..
  ψάξτε αλλού για θύματα….!

  Γύρισα τις πλάτες μου στο ‘’μαύρο Θέατρο’’….,
  παρέα μου μοναχικοί…., μοναδικοί….,
  που δεν είν’ ζώντες…., μα νεκροί….!
  Ντύθηκα στ’ άσπρα…..
  και…., ξεκομμένος…., έχω τις στράτες μου
  στ’ ακρόρια…., στ’ άστρα…., ευτυχισμένος….!

  Στο Σύμπαν –της έλα….!

  Ονείρων ταξίδια….,
  γλυκές ουτοπίες….,
  σ’ υπέρβατη ‘’Τρέλα’’….,…..
  κόσμοι ιδιόκτητοι….,
  μ’ αυτόνε ασύμβατοι….,
  στο Σύμπαν –της έλα….!

  Ο δρόμος του Ονείρου σε προσμένει….,
  ‘’μόνο’’, το Όνειρο σ’ αυτόν τον κόσμο μένει….,
  κι αν τ’ Όνειρο πονά…., πονά λιγότερο
  απ’ την πραγματικότητα στον μαύρο τον παλιόκαιρο….!

  Σε δρόμους ουράνιους….,
  με Ήλιου περάτες….,
  σωτήρες στην ‘’Τρέλα’’….,…..
  νάνοι οι δράκοντες….,
  αστέρες διάττοντες….,
  στο Σύμπαν –της έλα….!

  ‘Δω…., στο Ωμέγα της Ζωής και τ’ Άλφα του Θανάτου….!

  Κυνηγούν τη Δόξα….,
  όπως και το χρήμα….,
  μα, στο τέλος, Λόξα….,
  να, και ένα μνήμα….!

  ‘Δω…., στο Ωμέγα της Ζωής
  και τ’ Άλφα του Θανάτου….,
  Σειρήνες τους ναρκώνουνε….,
  τα μάτια τους τα κλείνουνε
  σ’ ό,τι μηνύει το τέλος μας….,
  Σκλαβώτρες κάθε νιάτου….!

  Και πεθαίνουν γέροι….,
  στ’ άσπρο πεινασμένοι….,…..
  και πεθαίνουν γέροι….,
  μαυροχορτασμένοι….!

  Δε λύγισε…., κι ας έκλαψε….!

  Διάλεξε το ταξίδι του
  στ’ ανήφορου το δρόμο….,
  κέρδος….. χολή και ξίδι του….,
  από τον χλευαστή ντουνιά….,
  των κάμπων τη μαζανθρωπιά….,
  κι ένας σταυρός στον ώμο….!

  Δε λύγισε…., κι ας έκλαψε….,
  τ’ Απείρου ήταν μύστης….,
  απ’ τ ’ ’’όνειρό’’ –τους νήστεψε….,
  έφτασε πάνω στην Κορφή…..
  κι άμασκη του ‘δε τη μορφή
  Θεός Ονειροκτίστης….!

  Κι οι χλευασμοί –τους, τώρα πια, γυρίζουν πίσω….,
  κι αν ζει στον κόσμο…., πλάι τους….,
  ουράνια έχει την ψυχή…., κι ας το κορμί καμπίσιο….,…..
  χολή και όξος και σταυρός –τους…..
  γι’ αυτούς….. και ο κατήφορός –τους….!

  Στο Εξωσύμπαν βρέθηκα….!

  Από παιδάκι έβλεπα
  του Ήλιου τ’ άσπρα τα πουλιά….,
  του Φεγγαριού τα μαύρα….,…..
  τα ένστικτά μου τα ‘βρα….!

  Τ’ άσπρα είχα μπροστάρηδες….,
  Αγγέλους ασπροπούλια….,
  τα μαύρα σπιούνους πράκτορες….,
  Σατάνες μαυροπούλια….!

  Μ’ ανεβοκατεβάσματα…..
  έφτασα γω στο Έβερεστ
  της άδειλης ψυχής μου….,…..
  και από ‘κει πετάχτηκα….,
  στο Εξωσύμπαν βρέθηκα…..
  κι είδα Θεό…., που τάχτηκα….!

  ‘’Σιωπή’’….: ζωή μου — προσευχή μου….!

  Στον ήλιο δόθηκα…..
  κι άπλωσε ‘’ρίζες’’ το κορμί
  στον ουρανό…., μια χαραυγή….,
  με την ψυχή σημαία….,…..
  γεια σας, Πουλιά…., θεοπουλιά….!

  Μέσα μου αδερφώθηκαν
  τ’ αντίθετά μου….. κι έγιναν
  φίλοι…., από ενάντιοι εχθροί….,
  ‘’παράλληλα’’ σιαμαία….,
  σάμπως παλιά…., ‘’προπτωτικά’’….!

  Τώρα, είμαι ‘κει…., κι όμως….. δεν είμαι….,
  πέρα πετά κι από τον ήλιο η ψυχή μου….,
  κι ας στέκεται κοντά –σας το κορμί μου….,…..
  τώρα, είμαι ‘δω…., κι όμως….. δεν είμαι….,
  που ‘μαι εκεί…., ‘’σιωπή’’….: ζωή μου — προσευχή μου….,
  κι ας στέκεται μακριά –σας η ψυχή μου….!

  ‘’Ταξίδι διαστημικό’’….!

  Μπόρεσε και λευτέρωσε….,
  πρώτη φορά…., τόσο πολύ….,
  τη σκλαβωμένη του ζωή….!

  Κι άφοβα παραδόθηκε
  στον ‘’άναρχο σκεπτικισμό’’…..
  και ‘’σιωπηλά’’ ταξίδεψε
  ‘’ταξίδι διαστημικό’’….!

  Και είδε….. με τα μάτια του…..
  ‘’μύριες’’ ψυχές….: σκότους, φωτός,…..
  κι αντανακλάσεις του Παντός….!

  Γι’ αυτό….!

  Με τα χέρια απλωμένα…..
  και με μάτια θλιμμένα…..
  ‘’Αθηνά’’ ικετεύεις….,…..
  με λερά σου τα πόδια…..
  μπρος σε χείλος βαράθρου…..
  το σωσμό σου γυρεύεις….!

  Δε θα μάθεις, ποτέ σου….:
  αν κινούσε, πολύ,
  το βοήθιο της χέρι….,
  ‘’Αθηνά’’, πια, δε θα ‘ταν….!
  Δε θα μάθεις, ποτέ σου….,
  πως, γι’ αυτό, τέτοιο χέρι
  έχει, ‘’μόνον’’, η Γη….,
  που, και συ, την πληγώνεις….!

  Τη Γη πονάς….,
  σαν την πατάς με λερωμένα πόδια….,…..
  γι’ αυτό σε ‘ξάνθισε νωρίς….,
  κορμί που δεν ξεπέρασες….,
  που δεν την επροσκύνησες….:
  το χώμα σαν δεν το φιλάς….,
  δε σου ‘χει κατευόδια….!

  Δεν είν’ άδεια τ’ αστέρια…..
  και σ’ απλώνουν τα χέρια,
  βοηθοί, οι αγγέλοι….,…..
  σε πεφτάστρα διατάνοι…..
  πλανερά σου τα κρύβουν…..
  κι η Νυχτιά ν’ ανατέλλει….!

  Δε θα μάθεις, ποτέ σου….:
  αν τιμούσες τη Γη….,
  της Ανάστασης άρπα
  κι ο σταυρός θα γινόταν….!
  Δε θα μάθεις, ποτέ σου….,
  πως, ποτέ, δεν ταιριάζουν
  μαύρο κι άσπρο…., μαζί….,|
  κι όλα πάν’ αναλόγως….!

  Τώρα πια…., ποιος το μπορεί….!

  Συχνά…., κάποια μεσάνυχτα….,
  μες σε ξωκλήσι της ψυχής μου όντας….,
  φορώ στολή αντάρτη…., ορθός….,
  και στέλνω…., κρυπτογραφικά….,
  μήνυμα στ’ άταχτα παιδιά
  στης Γης το μαύρο Καθεστώς….!

  Μα, “πάντα”, σπιούνοι πράκτορες,
  αμέσως, τα υποκλέπτουν…..
  και…..ουρλιάζοντας : «Συναγερμός….!»…..
  ξυπνούν με…., που με “βλέπουν”….!

  Τώρα πια…., ποιος το μπορεί….. στα μέτρα -του να ονειρευτεί….,….!

  Τ’ αγριοχόρταρα μας πνίγουνε…., Ειρήνη….!

  Γέμισε η Γης ιερόσυλους ρακοσυλλέκτες…..
  κι αιμοχαρείς εγκληματίες Θάνατους σπέρνουν….,
  αλύγιστα πτώματα οι φτωχοί ζωντανοί
  μπροστά στης Δύναμης την τυραννία….,
  σ’ αέρινους τάφους θαμμένοι…..
  και οι Μαμωνάδες τυμβωρύχοι….!

  Του Ουρανού γκρεμίζονται οι αποθήκες…..
  και των “θεών” οι υποθήκες στους βόθρους σαπίζουν….!

  Τ’ αγριοχόρταρα μας πνίγουνε…., Ειρήνη….,
  και τα λουλούδια…., που οι ποιητές….. για σένα….. ανθίζουν….,
  οι δυνατοί με φαρμάκι φαρμακώνουν….,
  μαζί, κι οι αδύναμοι…., κλείνοντας τ’ αυτιά τους….,
  όταν αυτοί σε τραγουδούνε….,
  να…., τα τραγούδια –τους μαζί τεφρώνουν….!

  Νουθεσία….!

  Άκου, λίγο, ανθρωπάκο….,
  που στο φως τ’ αυτιά σου κλείνεις….,
  έως πότε ‘’άσπρο πάτο’’
  το φαρμάκι –τους θα πίνεις….!

  Ύπουλα σ’ αποχαυνώνουν
  οι αφέντες –σου…., μ’ απάτη….,
  Κίρκες των λαών…., Σειρήνες….,
  που σου κρύβουν την ‘’Ιθάκη’’….!

  Άκου, λίγο, ανθρωπάκο….,
  ζήσε με ‘’ανορθογραφία’’….,
  σου ‘στησαν παγίδα…., λάκκο….,
  μέσα στην ‘’ορθογραφία’’….!

  Ο κόρακας κι η αηδόνα….!

  Ζήλευε…., για τη λαλιά….,
  κόρακας αηδόνα μια….,
  κι έλεγε πως έχει σώμα
  πιο γερό κι απ’ την αηδόνα….!

  «Δυνατότερος αν ήσουν….,
  θα ‘χες πάστρα στη φωλιά σου….,
  τούτο»…., του ‘πε η αηδόνα….,
  είναι δύναμη…., στοχάσου….!»….!

  Κι έκτοτε αηδονοφωλιές
  ρίχνει ο κόρακας…., που λες….,
  μαυροπούλι της κακίας….,
  δύναμη αδυναμίας….!

  Για νίκη είν’ ώρα….!

  —- Πού πας στις χαράδρες και μες στα ρουμάνια….. ενάντια στα Κτήνη….,αγόρι ισχνό….,…..
  ανίκητοι είναι….. κι εσύ μόνον ένας….,….. εκεί που ’σαι μείνε…., δεν πρέπει βιασύνη….,….!

  —- Εγώ ’μαι αγρίμι…., σκλαβιά δε μου πρέπει….,
  φαρμάκι θα γίνει το μίσος μου τώρα….,…..
  για νίκη είν’ ώρα….,…..
  κι η σφίγγα μικρή ’ναι….,
  μα ρίχνει στο χώμα μεγάλους στο σώμα….!

  Πνίγομαι στην πατρίδα….!

  Πνίγομαι στην πατρίδα….,
  τσακίζει κι η ψυχή….,
  μια κίτρινη σελίδα
  μου την κάνουν τη ζωή….!

  Σπιούνοι, και, της ‘’Σιωπής’’ μου
  ‘’ραδιογωνιόμετρα’’….,
  εκτρέφονται χαμέρπια,
  ‘δω πέρα, άμετρα….!

  …..Έβγαλα εισιτήριο…..
  χωρίς επιστροφή….,
  κάλλιο μια ξένη χώρα
  να μου είναι φυλακή….!

  Κι όμως…., τρελό τον έλεγαν….!

  …..’’Του ‘σπάγαν πλάκα’’…., δάκρυζε….,
  ηλίθιοι ψευτομάγκες….,
  σβάρνα τους δρόμους…., λεύτερος….,
  σπίτι του οι παράγκες….!

  Αρχίναγε το ‘’κήρυγμα’’…..
  και έφτυνε ‘’τα πάντα’’….,
  πολιτικούς, θρησκέμπορους,…..
  που ‘’όλα’’ για τα φράγκα….!

  ‘’Θρήσκοι’’ αυτοί…., στραβόδοξοι….,
  μαζόχια ψηφοφόροι….,
  κι όμως…., τρελό τον έλεγαν….,
  υποταγμένοι ‘’φλώροι’’….!

  Ώσπου, μια νύχτα, φτύνοντας
  ‘’κόσμο’’ και ‘’λογική’’ του….,
  φιλί στον Ήλιο έστειλε
  και πήγε ‘κει η ψυχή του….!

  Κι από ψηλά τους έριχνε
  φάσκελα….. με άσπρο γέλιο….,
  του Πάπα και του Καίσαρα
  που ‘τρωγαν το φραγγέλιο….!

  Σε αιώνιο ‘’Πείραμα’’ πειραματόζωο….!

  Ανάμεσα Ουρανού και Γης….,
  σαν στο μεταίχμιο Θανάτου και Ζωής….,
  πεθαίνω κι ανασταίνομαι….,
  κάθε λεπτό…., κάθε στιγμή….,
  βαλσάμι να ‘μαι στην Πληγή….!

  Μα η Πληγή αγιάτρευτη…..
  κι οι κόποι, λες, χαμένοι….,…..
  τζίφος ‘’Σιωπή’’ και ‘’προσευχή’’….,
  τις ξεπερνά η ‘’εποχή’’
  και οι δαιμονισμένοι….!

  Σελήνη κι Ήλιου αναμεσίς….,
  μικρό Τιτάνα εμέ, ορθό, θε να με βρεις….,
  σ’ όποιον αιώνα και στιγμή….,…..
  κρυώνω και ζεσταίνομαι….,
  μα, ακόμα, αγιάτρευτη η Γη….!

  ΄Ο,τι κι αν γίνει….,κάνε κουράγιο….!

  ΄Ο,τι κι αν γίνει….,κάνε κουράγιο….,
  κι αν μας αγκυροβόλησαν τρελοί σ’ αυτό το βουρκολίμανο….,
  πάλι θα ξεκολλήσουμε…..
  κι όρθιοι θα ξεκινήσουμε για γιορτινό μουράγιο….!

  Κι αν θα πεθάνουμε χωρίς να φτάσουμε ποτέ εκεί….,
  φτάνει να σβήσουμε ορθά….,με απροσκύνητη ψυχή….,…..
  έτσι μεις θα πεθάνουμε “νεκροί”….,μα ζωντανοί θα ζήσουμε “ψηλά”….!

  ΄Ο,τι κι αν γίνει….,μην κλαις,συντρόφι….,
  κι αν τούτοι μας “πολέμησαν” σκληρά,ήττα θά ’ναι κι η νίκη -τους,…..
  τώρα ας “πολεμήσουμε”….,
  μ’ αγώνες θα κερδίσουμε….,μ’ αμάχη στην αμάχη….!

  Πνευματοπαρακράτος….!

  Αβγατίζω χαρές….,
  τους καημούς τραγουδώντας….,
  ‘’ανασταίνω νεκρούς…..
  και στ’ αρχείο της Μέρας
  τους εγγράφω ως ζώντας…..’’….!

  Και εμπόδια βουνά
  οι υπνώτρες μου βάζουν….,
  σαν σε πόλεμο μ’ έχουν….,
  το λαό υποπόδιο,
  πάντα, θέν’ να βαστάζουν….!

  Σ’ αυτή τη σύγκρουση….. κρυφοί αρχοί με πολεμούν….,
  χωρίς φραγμό και όριο….,
  αυτοί που με κρατούσαν ζωντανό — νεκρό στο περιθώριο…..
  και που ‘χουνε τους «σαλπιγκτές της Βαβυλώνας»
  να τους νικά το ψυχοκάτεργο και ο Χειμώνας….,
  κατά κράτος….,
  πνευματοπαρακράτος….!

  Σαν τη Ζωή την αγαπάς….!

  Σαν τη Ζωή την αγαπάς….,
  ντουγρού στο θάνατό σου πας….,
  αρνιέσαι τη ζωή σου….,…..
  σηκώνεις μπόι…., δε λογάς
  τι χάνεις….. τι κερδίζεις….,
  τα αόριστα ορίζεις….!

  Είναι η αυταπάρνηση
  πρόσταγμα, ‘’μόνον’’, της Ζωής….,
  που σβήνει, πια, με γόο….,…..
  φτύνεις το καλοπέρασμα…..
  κι ο ‘’Γολγοθάς’’ σου πέρασμα
  στου Ήλιου το μητρώο….!

  Σαν τη Ζωή την αγαπάς….,
  ψυχή αυτόθυτη φοράς….,
  ζωή ο θάνατός σου….,…..
  απλώνεις χέρια προσφοράς
  κι όρθιος τον παραβγαίνεις….,
  ασκήμιες που ομορφαίνεις….!

  Λιποτάχτης….!

  Λιποτάχτης θανάτου….,
  που βαφτίσαν ζωή….,
  σε ‘’κρυφό’’ περιθώριο
  τη ζωή μου τη ζω….,
  τη ζωή μου….. που διάλεξα γω…..
  και στο Άπειρο έχει το όριο….!

  Καλό σας ύπνο, ‘’πρόσφυγες’’
  στις γειτονιές του Άδη….,
  η Νύχτα σας ταφόπετρα….,
  ξημέρωμα δε θα ‘χει….,…..
  όμορφη που ‘ναι η Ζωή
  μακριά από τα ‘’μπουλούκια’’….,
  όμορφος που ‘ν’ κι ο θάνατος
  σ’ όσους να σβήσουν διάλεξαν μονάχοι….!

  Λιποτάχτης βαδίζω
  πάν’ σε χνάρια Ζωής….,
  κληρονόμος μιας ‘’τρέλας’’….,
  Λογικής κλήρα…., γω….,
  τη ζωή μου…., που διάλεξα …., ζω….,
  την που ζήσανε λίγοι…., ‘’γιοι’’ ‘’τρέλας’’….!

  Όμως…., μου αρκεί….!

  Βαδίζω….,
  ξεκομμένο κύμα ξηράς…..
  κόντρα στο ρεύμα της θάλασσας….!

  Πίσω μου γκρέμισα κι άλλον έναν φράχτη…..
  κι αυτόματα…., λίγο μακριά….,
  της Γης και τ’ Ουρανού οι φραχτοκτίστες
  χτίσανε κι άλλον έναν….!

  Βαδίζω και γκρεμίζω τους φράχτες….,…..
  κι ας ξέρω….. πως, πάντα, θε να βρίσκομαι
  ανάμεσα σε φράχτες….!

  …..Όμως…., μου αρκεί….. που….,
  έτσι…., καθώς κοντραβαδίζω
  στο ρεύμα της θάλασσας….,
  ποτέ, δε θε να είμαι
  ανάμεσα στους ίδιους ‘’οδοστρωτήρες’’ φράχτες….!

  Ο ποιητής με τ’ άσπρο φως και τ’ άσπρο Όνειρο….!

  Αρνιότανε να είναι παράλληλος
  στο χάος του Κράτους…., στη Νύχτα υπάλληλος….,
  και έστρεψε το όπλο –του ενάντια –της…..
  και πυροβόλησ’ Εξουσία και κατάντια –της….!

  Κι εκείνη πάνω –του έστρεψε τους προβολείς –της….,
  εκείνους με το μαύρο φως…., το διαλυτικό….,
  και τον ‘ξαφάνισε, μεμιάς, απ’ τη ζωή –της….,
  που, έκτοτε, οι σπιούνοι –της τον είχαν στριμωχτό….!

  Μα, κάποτε, μικρό το Αχ –της άκουσε….,
  σε βόλι ‘’Σιωπής’’ –του…., να βγάζει….. και δάκρυσε….,
  που Δόξας μερτικό επήρ’ ολόκληρο….,
  ο ποιητής με τ’ άσπρο φως και τ’ άσπρο Όνειρο….!

  Σκασμός….!

  Λατρεύω τα βιβλία….,
  τα με άγραφες σελίδες….,
  που δε ραγίζουν τη ‘’Σιωπή’’….,
  που ‘χει θεοελπίδες….!

  Κι απ’ τα βιβλία τα γραφτά…..
  λατρεύω, πια…., σα να ‘ν’ ‘’θεοί’’….,
  μόνον, αυτά που ψάχνουν, και,
  τη λογοπλήγωτη ‘’Σιωπή’’….!

  …..Γη ολοφλύαρη…., σκασμός….,
  σκασμός ενός αιώνα….,
  εις μνήμην της λευκής ‘’Σιωπής’’….,…..
  με λόγο πας στο Θάνατο….,
  με λόγο πας στον Άδη….,…..
  κι ό,τι από φως….. το έθαψαν
  Δυνάστες στο σκοτάδι….!

  Στα γήινα ταξίδια δεν ταιριάζω….!

  Έγινα πουλί…..
  κι άπλωσα φτερά
  σ’ ήλιου γειτονιά….,…..
  κι ήρθε η συννεφιά
  ‘’απ’ τη μάνα Γη’’….,
  κάθοδος οικτρή….!

  Στα γήινα ταξίδια δεν ταιριάζω….,
  κι αν μου τα κόβουν τα φτερά….,
  ξανά…., καινούρια βγάζω….,
  ουράνιο εγώ σπουργίτι….,…..
  ήλιε μου, θα ‘ρθω…., τελικά….,
  πατρίδα και παρηγοριά
  και της ψυχής μου σπίτι….!

  Έσπασα δεσμά…..
  κι άλλαξα καρδιά….,
  Γη, σε ξεπερνώ….,…..
  ‘’έβδομο ουρανό
  πιάνω’’…., σαν πετώ….,
  Γη και κόσμε…., γεια….!

  Πεθαίνοντας….. για τη Ζωή….!

  …..Χρώμα χλωμό…., χλωμό νεκρού….,
  μπρος στο κατώφλι του χαμού….,
  μπολιάζει του τα χείλια….,
  όνειρα χίλια σπαρταρούν
  μες στην ψυχή του…., προκαλούν
  θανάτου ανατριχίλα….!

  Και γέρνει το κορμάκι του….,
  κλείνει και τα ματάκια του….,
  σκουπίζει και το πρόσωπο….,
  να μη φανούν τα δάκρυα του….!

  Γελόκλαυτος φεύγει απ’ τη Γη….,
  πεθαίνοντας….. για τη Ζωή….,
  με καρδιά τρυπημένη
  απ’ τις άδικες σφαίρες –τους…..
  και ψυχή απροσκύνητη
  στις φασίζουσες μέρες –τους….!

  Στερνά κοιτά στον ουρανό….,
  έχει το βλέμμα αδειανό….,
  το Θάνατο εμπρός του….,…..
  στα χείλια σφαίρα το «Γιατί…!;»….,
  γέρνει και ξεψυχά ‘’οικτρός’’,
  και πάλι, μοναχός του….!

  Στοπ στης ζωής τα ποσοστά….,
  μας τα χαρίζει…., ‘’Θεογιός’’….,
  να γίνει, κάποτε, η Γη
  της Λευτεριάς Βασίλειο….!
  ‘’Κρεμάται επί ξύλου’’, πια….,
  το σώμα του Αγωνιστή….,
  μα η ψυχή του…., αγκαζέ
  με δυο αρχαγγέλων τις ψυχές….,
  πετάει για τον Ήλιο….!

  Σώμα σ’ οριζοντίωση….,
  όρθια ψυχή και κάθετη….,…..
  σιχτίρ, σατανοκάτθρωποι….,
  του Χάρου σεις εγκάθετοι….!

  Αμάρτησα….: τραγούδησα τη Μέρα….!

  …..Να ‘μαι….. και να το στήθος μου….,
  να ‘την και η καρδιά μου….,
  μπρός μου ελάτε….. κι άστε τις πλάτες….,
  αν είστε, όπως λέτε, παλικάρια….,
  να…., στον δικό μου ουρανό
  δε σεργιανούν φεγγάρια….!

  Αμάρτησα….: τραγούδησα τη Μέρα….,
  Νονοί της Τέχνης, ρίξτε μου κι άλλη σφαίρα….,
  αργεί το τέλος μου….. και υπάρχω ακόμα….,
  παιδί μεγάλο είμαι εγώ….. και με απωθεί το χώμα….,…..
  στην ‘’Άγια τρέλα’’ δόθηκα…..
  κι ως Άγιος προδόθηκα….!

  Να ‘μαι….. και να το πνεύμα μου….,
  να ‘την και η ψυχή μου….,
  μπρός μου ελάτε….. κι άστε τις πλάτες….,
  ελάτε να με ρίξτε στα σκουπίδια….,
  μα, και, κουρέλια κι αν γενώ….,
  θα ‘ν’ στο λαό σωσίβια….!

  Πού Θάλασσας διεύθυνση….!

  Ποτάμι γέννησε η Πηγή….,
  βουνού Πηγή, Κορφοπηγή….,
  και τ’ άφησε να τρέχει….,…..
  μα, πριν, του δίνει ορισμό….:
  «Θάλασσα για ‘’προορισμό’’»,
  τού ’πε, «σε σένα πρέπει….,
  αν θες εδώ να ξαναρθείς
  και, αλλιώς, να ιδείς αναστημό….,….!»….!

  …..Κυλώντας στις βουνοπλαγιές…..
  ‘’στον κάμπο κάτω’’ φτάνει….,
  ‘κει ανταμώνει μια πηγή….,
  μια κόρη της Κορφοπηγής….,
  στείρα πηγή και “ορφανή”
  από παιδί ποτάμι….,
  που το καλεί με τάματα…..
  να ενωθεί μαζί της….,
  παιδί της να το κάνει….,
  δύο να έχει μάνες του….,
  χατίρι που της κάνει….!

  …..Του άλλαξε την κατεύθυνση….,
  —– …..πού Θάλασσας διεύθυνση…!; —–
  κι αντί να έχει ‘’εκβολή’’
  σε Θάλασσα…., ως πρέπει….,
  μια λίμνη τού ’ν’ προορισμός….,
  που σκλάβο το κατέχει….,
  βογκά…., σαν δεν αντέχει….,….:
  «…..Αχ, Κορφοπηγή Θεέ μου….,
  εχ, καμποπηγή μητριά μου….,
  συ, ρε, πλάνα…., Σατανά μου….,…..
  πού ’σαι, Θάλασσα γλυκειά μου….,
  συ, αχ, γη και ουρανέ μου….,
  πού ’σαι, Θάλασσα γλυκειά μου….,
  συ θεσπέσια εξαγνίστρα….,
  συ με τη γλυκειά αλμύρα….,
  της ανάστασής μου μήτρα….,
  ορφανή κι όνειρο Μοίρα….!…..»….!…..

  Θα σου θυμίζω….!

  Θα σου θυμίζω εφ’ όρου ζωής
  ‘κείνες τις σφαίρες που ‘ριξες κρυφά
  στης Άνοιξης τα στήθια….!

  Σαν εφιάλτης θα σ’ ακολουθώ….,
  είμαι το Αχ της Άνοιξης εγώ
  κι οπλίζω την Αλήθεια….!

  Θα σ’ το θυμίζω εφ’ όρου ζωής….,
  ως να φυτρώσουν στην καρδιά σου πάν’
  Θανάτου κυπαρίσσια….!

  Μια άγρια ‘’ιστορία’’….. για όλους τους ‘’ήμερους’’….!

  Ήταν ένα προβατάκι….,
  κι ήταν άτακτο…., όλο ‘’θράσος’’….,
  ξέφυγε απ’ το κοπάδι….,
  λεύτερο…., μακριά στο δάσος….!

  Και δεν το ‘φαγε ο λύκος….,
  —- λύκοι, μόν’, στα παραμύθια….. —-
  κι είδε δόλια που του κρύβαν
  οι βοσκοί –του την Αλήθεια….!

  Κι ήσυχα τα προβατάκια….,
  όλο τάξη…., ζούσαν…., πάλι….,
  ως το ‘’Πάσχα’’…., που τα ‘φάγαν
  οι βοσκοί –τους και ‘’οι άλλοι’’….!

  Σ’ είδαν, άραγε, ανφάς….!

  Με ψέμα μοιάζεις…., βρε αλήθεια….,
  σαν μπήκες μες στα παραμύθια….,…..
  νωρίς ‘’παραμυθιάσαμε’’….,
  που έτσι σε γνωρίσαμε….,
  παιδιά…., και σε ‘’ψηφίσαμε’’….!

  Άσπρο — μαύρο….. ντουμπλέ φας….,
  σ’ είδαν, άραγε, ανφάς….,
  αιώνια επένδυση
  του μαύρου, λες, συ άσπρο….,…..
  Κίρκη αλήθεια και ξωθιά….,
  ό,τι κι αν είσαι…., μάσκα ή μη….,
  απόρθητο είσαι κάστρο….!

  Με ψέμα μοιάζεις…., βρε αλήθεια….,
  σαν μπήκες μες στα παραμύθια….,…..
  νου ουτοπίας φτιάσαμε….,
  με μάσκα που σε ζήσαμε….,
  κι άμαχα μας νικήσανε….!

  Και….. το ‘’Παζλ’’ ποιος να το κάνει….!

  Ψάχνεις τη Μεγάλη Αλήθεια….,
  και δεν έψαξες μικρές….,
  κι όλο μένεις μες στο Ψέμα….,
  σήμερα…., αλλά και χτες….!

  Η Αλήθεια είναι μία….,
  όμως, έγινε πολλές….,…..
  και το έκαναν διατάνοι….,
  όταν ‘’πέσαν’’ απ’ τον Ήλιο….,
  αχ, ξεφτώντας την Υφήλιο….,…..
  και….. το ‘’Παζλ’’ ποιος να το κάνει….!

  Τώρα…., σήμανε η Συντέλεια….,
  τι ‘ν’ Αλήθεια τι το θες….,
  μάθε πως δεν είναι λόγος….,
  μα οι πράξεις οι καλές….!

  Μες στη ‘’Σιωπή’’ –μου….. μια ‘’Εδέμ’’….!

  Δε λογώ τις ανηφόρες….,
  μήτε του καιρού τις μπόρες….,
  που ‘δα του Θεού το Σπίτι….,
  χώρια από κάθε ‘’Αλήτη’’….,
  ‘κει, μακριά, στο Εξωσύμπαν….,
  εγώ…., που Τρελό με είπαν….!

  Έζησα στα κορφοβούνια
  της ψυχής μου…., σχίστηκα….,
  κι έφτυσά –‘της τα λαγούμια….,
  —- τους….. ‘’«σπαρτούς»’’ –της μαυροκάμπους….. —-
  χα, δεν τα φοβήθηκα….,…..
  λες….. στου Θεού το Έβερεστ
  εγώ πως εγεννήθηκα….!

  Τη Γη την είδα σπίτι –μου…..
  κι όλα –‘της ως παιδιά –μου….,…..
  εγώ αισθάνομαι ‘’θεός’’….,
  που ‘’κάποιος’’ μου ‘κλεψε το ‘’βιος’’…..
  και θέλω –‘το δικό μου….,…..
  μες στη ‘’Σιωπή’’ –μου….. μια ‘’Εδέμ’’…..
  κι ο αγώνας μου….. Χαρά μου….!

  Κι όμως….!

  Τους έδειχνε…., γελόκλαυτος….,
  σκέτης ζωής τον ίσκιο….,
  μα ‘κείνοι τον ‘’λαβώνανε’’….,
  το πλάγιο βλέπαν ίσιο….!

  Ξανά…., με περιφρόνηση….,
  τον είπαν τρελολόγο…..
  και υποψήφιου βουλευτή
  πήγαν ν’ ακούσουν λόγο….!

  Κι αυτός…., αφού απόκανε….,
  τραβήχτηκε στην μπάντα….,
  στ’ άβατο περιθώριο –του
  εκρύφτηκε…., για πάντα….!

  Κι όμως…., θε να τους έδειχνε
  σκέτη ζωή…., καθάρια….,
  τους κόσμους που ονειρεύτηκε….,
  ανάξια μαζοχάρια….!

  Βουρ στα Σατανεία….!

  ….. Βουρ στα Σατανεία….,
  άγρια θηρία….,
  λαοπρόβλητα….,…..
  η ζωή ζωή θα ήταν….,
  ‘’αν τα Βάθρα βόθροι ήταν
  για τ’ απόβλητα…..’’….!

  Γιούργια…., λαουτζίκια
  και μαζόχια στα καζίκια….,
  ψήφους κάντε σκάγια….,
  τα ‘βγαλαν ‘’στη φόρα’’
  όσια και άγια…..
  κι όλα κατηφόρα….!

  Στοπ στα ζούφια λόγια
  και τα μοιρολόγια….,
  βουρ…., για ξέπλυμα….,…..
  τη ζωή ζώντας θα ζούσες….,
  τη ζωή σου αν τιμούσες…..
  κι όχι τ’ άτιμα….!

  Να ‘χουνε επιστροφή….!

  Στης ψυχής το πιο ψηλό,
  γω, ανέβηκα βουνό…..
  κι έβγαλα μία φωνή….,
  μια κραυγή απ’ τη ‘’Σιωπή’’….,
  να ‘χουνε επιστροφή….!

  Κι άκουσαν…., μα δε μιλήσαν….,
  μέσα τους τρελό με είπαν….,
  κάνανε πως δε μ’ ακούσαν….,
  πρέζα όνειρό –τους βρήκαν….!

  Κίρκες ντέφια τους βαρούσαν…..
  και…., ξανά…., στο ‘’Βατερλώ’’ τους….,
  εφιάλτες σεργιανούσαν…..
  και το φλύαρο εγώ τους….!

  Κανείς, ξανά, δε μίλησε….!

  Φασίστες τον παιδεύανε….,
  αγωνιστή μαρτύρια….,
  κι εκείνοι…., που χαζεύανε….,
  ‘’κλώσες’’ και λαουτζίρια….!

  ‘’Θεότρελο τον βγάλανε’’….,
  υπόθεση που κλείνει….,
  νεκρό κι ανυπεράσπιστο
  ο όχλος τον αφήνει….!

  …..Και το Φίδι….. στην τρύπα του…..
  καραδοκεί….. πανκτόνο….,…..
  κανείς, ξανά, δε μίλησε,
  και, για αυτόν το φόνο….!

  Ανοίγει η Κερκόπορτα….!

  Δε θέλω να αισθάνομαι….,
  να βλέπω και ν’ ακούω….,
  προπάντων, να μη σκέφτομαι….,
  μήτε καλό….. μήτε κακό….,…..
  θέλω να γίνω ένα ‘’φυτό’’….,
  κάλλιο…., πια, ‘δω…., να τρελαθώ….!

  Κομφούζιο όλα γίνανε….,
  Μπάχαλο…., Βαβυλώνα….,…..
  ανοίγει η Κερκόπορτα….,
  μπαίνουν στην πόλη οι οχτροί….,
  Σύβαρη είν’ η χώρα αυτή….,
  που ‘ν’ οι πολίτες ναρκωτοί….!

  Σαλπίζουν σάλπιγγες,
  και, ουράνιοι σαλπιγκτές…..
  κι ανήμποροι όλοι οι προφήτες
  να εξορκίσουνε τις νύχτες….,…..
  μια προφητεύουν προφητεία….,
  πως είν’ νεκροί οι ‘’σταυροφόροι’’….,
  χίμαιρα κι η ‘’σταυροφορία’’….!

  Κι είμαι περήφανος γι’ αυτό….!

  Οι ηλιόταχτες ψυχές ζούνε πεθαίνοντας…..
  κι οι σεληνόταχτες ψυχές ζούνε, να, ζώντας….!

  Το θείο «πρέπει» οδηγό
  έχουν και θυσιάζονται
  του Ήλιου οι ψυχούλες….,…..
  —- πόνος η αυτοθυσία….. —-
  το «πρέπει» το σατανικό
  έχουνε, πάντα, οδηγό
  του Φεγγαριού οι βοθροψυχές….,
  θύτες που θυσιάζουν…., να….,…..
  —- και δεν πονά….. όποιος χτυπά….. —- ….!

  Το ‘ξερα αυτό από παιδί….,
  που γίνεται συνήθως….,
  μα διάλεξα τον Ήλιο εγώ…..
  και δεν πονάω….. που πονώ….,
  μου αρκεί που άλλους δεν πονώ….,…..
  κι είμαι, γι’ αυτό, περήφανος….,
  που υπηρετάω το Θεό….!

  ….γεια και χαρά και σε σένα…., ‘’Ελληνίδα γιαγιά’’….:,…. Στέργιος (Αλέξανδρος)…..

  ========================================

• Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  6 Μαρτίου 2016 at 17:59 · Απάντηση

  ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ .

  Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  ……………………………….

  Με λένε Ελλάδα…

  Με λένε Ελλάδα,

  είμαι μητέρα και τα παιδιά μου είναι οι Έλληνες!

  Βρίσκομαι στην Ευρώπη!

  Είμαι μικρή χώρα, μια κουκκίδα στον παγκόσμιο χάρτη, έχω όμως το καλύτερο “οικόπεδο” στον πλανήτη…!

  Διακρίνομαι για την Ιστορία μου…,

  τους Αγώνες μου…,

  την Αντίστασή μου…,

  την Ψυχή και τον Πατριωτισμό μου!!!

  Όλοι με ζηλεύουν…

  Πάντα με ζήλευαν γι αυτό και πάντα είχα εχθρούς!

  Πολεμούσα κι Αντιστεκόμουν με όλη μου την δύναμη…

  και στο τέλος τα κατάφερνα!!!

  Κι εκεί που όλα ήταν ήσυχα… μ αιφνιδίασαν και τρόμαξα!!!

  Ο εχθρός με χτύπησε εσωτερικά… Πονηρά και Ύπουλα…

  όχι όπως τις άλλες φορές…

  Ζούσε “σπίτι” μου, τον είχα με τα παιδιά μου αλλά…

  ήταν καλά καλυμμένος και δεν φαινόταν…

  Ξεγέλασε ακόμα και μένα!!!

  Προσπαθώ να τον αντιμετωπίσω αλλά…

  πολλά απ τα παιδιά μου τον υποστηρίζουν…

  κι αντιστέκονται σε μένα!

  την ίδια τους την μάνα…

  Έχουν φτάσει σε σημείο να με περιγελούν…

  να με κοροϊδεύουν…

  να με πουλάνε…

  να μην με αναγνωρίζουν…!!!

  Είμαι Πικραμένη…

  Τρομαγμένη…

  Εξουθενωμένη…

  αλλά δεν θα το βάλω κάτω!!!

  Με το κεφάλι Ψηλά θ Αγωνιστώ…

  και θ Αντισταθώ, όπως έκανα πάντα…

  Μπορεί να γονατίσω… αλλά θα παλέψω…

  και θα νικήσω!!!

  Την Ψυχή και τον Πατριωτισμό μου δεν θα μου τα πάρουν ποτέ!,

  ούτε και πρόκειται να με φτάσει κανένας σ αυτά…

  Δεν πρόκειται να Παραδοθώ…

  να Πουληθώ…

  και να Πεθάνω για το χατίρι κανενός…

  ‘Άλλωστε…

  ποιά μάνα εγκαταλείπει το σπίτι και τα παιδιά της…

  https://www.youtube.com/watch?v=cxIywbh6Cjk

  Μάνα μου…

  Με μάλωσες εψές Μάνα μου…

  Πικρά λόγια μου ‘πες…

  Και μ’ έβαλες ν’ απολογηθώ Μάνα μου..

  Και ‘κεινο το βλέμμα σου ρε Μάνα…

  εκείνο το κοφτερό γαλάζιο βλέμμα σου…

  κι όλο με ρώταγες….

  «σου ζήτησα τίποτες ποτέ;…

  σου ‘πα ποτές να κανείς τούτο η τ’ άλλο; …

  συ δεν νόγαγες τι έπρεπε να κάμεις;…

  έπρεπες εγώ να στα πω;…

  να στα ζητήσω;..

  κι τώρα τι μου λες;..

  πως θες να γυρίσεις πίσω τους χρόνους τους χαμένους;…

  να γενούν ξανά τα πράματα όπως ήτουνες;…

  και μου ζητάς και τη ευλογία μου σ’ αυτά που σκέφτεσαι να κάνεις;…

  να γενείς δολοφόνος μωρέ! ..

  να χύσεις αίμα;…

  τίνος μωρέ;..

  τ’ αδελφού σου; ..

  του φίλου σου του Θοδωρή;…

  του ξαδέρφου σου του Κώστα;…

  του πατέρα σου μωρέ; του πατέρα σου;…

  γιατί μωρέ αγόρι μου;…

  επειδής εσύ κοροϊδεύτικες;…

  επειδής εσύ κοίταξες τη βολή σου;…

  και τώρα που τα’ χασες όλα γύρισες πλευρό και ψάχνεις τους ένοχους;…

  και θες να γίνεις δολοφόνος;…

  να λαβώσεις ποιον μωρέ;…

  το άλλο μου παιδί;…

  Έλληνας τον Έλληνα μωρέ;…

  φτωχός τον φτωχό;…

  προδομένος τον προδομένο;…

  τα αδέλφια σου μωρέ;…

  και τι θα ‘χεις μετά;…

  τι θα σ’ απομείνει;….»

  Πικρά λόγια μου ‘πες Μάνα μου…

  Κι μ’ έκανες να κλάψω Μάνα μου…

  Και σκέφτηκα …

  σκέφτηκα πολύ…

  συγγνώμη Μάνα…

  αλλά ναι!…

  Έλληνας τον Έλληνα!…

  φτωχός τον φτωχό!…

  προδομένος τον προδομένο!…

  δολοφόνος Μάνα μου δολοφόνος…

  Ο δικός μου!…

  και τρέχω Μάνα μου να αγκαλιάσω τη σφαίρα μου!…

  …μόνο αυτό το λίγο μπορώ να κάνω πια!….

  συγχώρα με Μάνα μου που βύζαξες τον Εφιάλτη σου……

  ΚΑΙ

  ‘Οταν…

  Όταν
  Ξυπνήσω ένα πρωί και βάλω σφαίρα στη θαλάμη.

  Όταν
  Ξεπεράσω το φόβο μου.

  Όταν
  Βγω στο δρόμο χωρίς να περιμένω τους άλλους.

  Όταν
  Διψάσω για το αίμα τους.

  Όταν
  Αποφασίσω να γίνω ο εκτελεστής τους.

  Όταν
  Με το αίμα τους σβήσω το μίσος μου.

  Όταν
  Επιθυμήσω ένα περήφανο θάνατο.

  Όταν
  Τρέξω να αγκαλιάσω τη σφαίρα.

  Όταν
  Πέφτοντας χτυπημένος αιωρούνται πάνω απ’ το κεφάλι μου τα κρεμασμένα πτώματα τους γεμάτα σάλια, σκατά και αίμα!

  Όταν
  Η τελευταία εικόνα που θα δω θα είναι η ευγνωμοσύνη στα μάτια ενός παιδιού…

  Τότε …

  Ίσως γαληνέψει η ψυχή μου…

  ίσως…

  Νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών

  Ποίηση: Χάρης Καφετζόπουλος

  http://politicalprelude.blogspot.gr/

• Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  7 Μαρτίου 2016 at 12:17 · Απάντηση

  Παπαφλέσσας – 1971 (Δημήτρης Παπαμιχαήλ) Ιστορική Ταινία

  https://www.youtube.com/watch?v=7vJYYGQMOyI&t=3425s

  Δημοσιεύτηκε στις 20 Σεπ 2013

  Ο αγώνας και το ηρωικό τέλος του Γρηγορίου Δικαίου Φλέσσα, στο Μανιάκι, κατά τη σύγκρουση με τα στρατεύματα του Ιμπραήμ.

  Ο αγωνιστής έμεινε στην Ιστορία ως Παπαφλέσσας, ο μπουρλοτιέρης των ψυχών.

  Κ Α Λ Η Λ Ε Υ Τ Ε Ρ Ι Α