ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114 D-40885 Ratingen Tel.+Fax: 0049 2102 32513 E-Mail: chaziteo@t-online.de
01.11.2015

Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου

Το σημερινο χρηματικο συστημα που βασιζεται στα πανωτοκια εχει τις ριζες του στην εποχη των αρχαιων Σουμεριων και ηλικια τουλαχιστον 6.000 ετων.

Το συστημα αυτο διαφοροποιηθηκε με το ρωμα’ι’κο δικαιο για αντικειμενα και χρεη στο οποιο η σκλαβια ανηκε ακομη στην ημερησια διαταξη και οι σκλαβοι μεταχειριζονταν και οφειλαν να μεταχειριζονται τελειως νομιμα ως αντικειμενα και διαφοροποιηθηκε ακομη μια φορα δια μερικων νεωτερισμων οπως η καθιερωση της διατηρησης της διπλης λογιστικης στον 15ον μ.Χ. αιωνα και η καθιερωση των ιδιωτικων κεντρικων τραπεζων το ετος 1694 μ.Χ. στην Αγγλια.

Μετα τις ως ανω διαφοπροποιησεις η βασικη δομη του χρηματικου συστηματος παρεμεινε αμεταβλητος και για τον λογο αυτον παρεμειναν ακατανοητοι και δεν συζητηθηκαν ποτε απο τους ανθρωπους και οι λογοι ολων των μετεπειτα οικονομικων κρισεων.

Γ’ αυτο οι ανθρωποι αισθανονται μεχρι σημερα την λεηλασια που υποκεινται απο τους εφευρετες του χρηματικου συστηματος και απο την μερικη καταρρευση αυτου κατω απο το βαρος της μαζικης απατης καθε 70 εως 80 χρονια, ως κατι το φυσιολογικο.

Μονο το γεγονος οτι τα πανωτοκια συνδεονται με την εκθετικη αναπτυξη της οικονομιας και οτι αυτη με απολυτη μαθηματικη ακριβεια οδηγει στην οικονομικη κριση και ποτε δεν απασχολησε ιδιαιτερα τους οικονομολογους, δειχνει την τραγικοτητα της ολης καταστασης.

Μια φυσιολογικη οικονομικη αναπτυξη δεν μπορει να ειναι απεραντος.

Μια γραμμικη οικονομικη αναπτυξη δεν ειναι δυνατη για μεγαλο χρονικο διαστημα διοτι δεν υπαρχει αιωνια οικονομικη αναπτυξη.

Μια εκθετικη οικονομικη αναπτυξη ειναι μια αυταπατη και ηδη θανατηφορα σε μικρο χρονικο διαστημα διοτι εισερχεται γρηγορα στην φαση της καταρρευσης.

Με την αυταπατη της εκθετικης οικονομικης αναπτυξης προκαλειται μισος μεταξυ των λαων και οπως δειχνει η σημερινη Ελλαδα και η Κυπρος και ανεκπληρωτες υποσχεσεις και ελπιδες.

Ενα χρηματικο συστημα με πανωτοκια δεν μπορει να λειτουργηση απεριοριστα και καταληγει στο τελος στην απαλλοτριωση των περιουσιων των ανθρωπων.

Αναμφισβητητα το συστημα αυτο πολυ συντομα θα καταρρευσει και δη αυτην την φορα τελεσιδηκα.

Οχι μονο οι οικονομολογοι αλλα και οι απλοι ανθρωποι του πλανητη μας δεν μπηκαν στον κοπο να αναρωτηθουν για το ποιος πραγματι εχει το δικαιωμα της δημιουργιας του χρηματος και με ποιες διαδικασιες λαμβαβει η δημιουργια αυτη χωρα και ποιες επιδρασεις μπορει να εχει αυτη στους δημιουργους και στους χρηστας του χρηματικου συστηματος.

Με το ισχυον αυτο χρηματικο συστημα αυξανονται τα χρεη σε ολους και στον καθενα, στους ιδιωτες, στις μεγαλες επιχειρησεις, στους δημους, σε ολοκληρα τα κρατη και σε ενωσεις κρατων και δη σε μεγεθη που κανουν την αποπληρωμη αυτων αδυνατη.

Οι λογοι ειναι ξεκαθαροι:

Η κατασταση αυτη του χρηματικου συστηματος δημιουργηθηκε απο τις τραπεζες που παραχωρουν δανεια, απο τις εταιρειες που εξεταζουν την πιστοληπτικη ικανοτηα των κρατων και απο την κορυφη της πολιτικης, δηλαδη απο μια γκαγκστερικη ομαδα που συμπεριφερεται και κατα των κανονισμων της.

Παραχωρηθηκαν σε μεγαλα μεγεθη δανεια π.χ. σε χωρες που εκ των προτερων ηταν γνωστο οτι ποτε αυτα δεν ηταν δυνατον να αποπληρωθουν.

Σκοπημα βαθμολογηθηκαν θετικα απο τις εταιρειες εξετασης της πιστοληπτικης ικανοτητας χωρες που δεν εκπληρουσαν τις προ’υ’ποθεσεις για πολυμορφους λογους.

Οι καλπικες αυτες βαθμολογησεις διοχετευθηκαν ως αξιοχαρτα στις τραπεζες οι οποιες τα πουλησαν σε αλλες τραπεζες και αυτες στα κρατη και στους ιδιωτες.
Δια των Μνημονιων Ι, ΙΙ, ΙΙΙ ‘η καλυτερα δια των σωσιβιων σωτηριας απο μολυβδο αυξηθηκε το δημοσιο.χρεος της Ελλαδος απο 115 % του ΑΕΠ το 2007
σε 180 % του ΑΕΠ το 2015. Οι αλητες της οικονομιας στην Ε.Ε. αυξησαν ξαφνικα και εντος μερικων μηνων το αθροισμα των ελληνικων δανειων κατα 500 % λογω των ληξηπροθεσμων στοιχηματων των δανειων αυτων που συνδεονται παντοτε με τα ασφαλιστρα τους (CDS = Credit Default Swaps) τα οποια οι απατεωνες της Wall Stree μπορουν και αυξανουν κατα βουληση!

Υπαρχουν σημερα οροι του παιχνιδιου στις οικονομιες παγκοσμια οι οποιοι ειναι γνωστοι μονο στους μεμυημενους;

Επιτρεπεται στα κρατη να σωζουν τις τραπεζες τους, οι οποιες χρεωθηκαν με δικες τους πρωτοβουλιες στην κερδοσκοπια, με τους φορους, με κουρεματα των καταθεσεων των πολιτων τους και με μειωση των κοινωνικων δαπανων οπως γινεται σημερα στην Ελλαδα; Γιατι εκβιαζεται με «Bail-In» σημερα η Ελλαda απο τα
καθαρματα της E.E. για να στηριξη τις ιδιωτικες τραπεζες της που οι ιδιες ευθυνονται για την καταντια τους, την οποια δημιουργησαν οι τραπεζες των Μεγαλοαπατεωνων με τα σαπεια δανεια τους, με «Bail-Out», δηλαδη με συμπληρωματικη φορολογηση των πολιτων της;

Προς τα που ρεουν τα χρηματα αυτα απατης σε βαρος των Ελληνων πολιτων;

Σε ποιον χρωστουν χρηματα οι υπερχρεωμενες ιδιωτικες τραπεζες της Ελλαδος που καθε αλλο παρα ελληνικες τραπεζες ειναι;

Γιατι χρεωνονται τα κρατη και μαλιστα με τοκους σε ιδιωτικες κεντρικες τραπεζες ενω αυτες οφειλαν να ειναι στην απολυτη δικαιοδοσια των κρατων;

Για καθε Ελληνα που εχει μυαλο και οχι αχυρο στο κεφαλι του (ο Ρωμιος εχει αχυρο!) και σκεφθεται βασιζομενος στην Λογικη του Αριστοτελη, γινεται ξεκαθαρα κατανοητο, οτι οι Μεγαλοαπατεωνες δημιουργουν τεραστια εσοδα απο το τιποτε!

Οσο καιρο θα ισχυει ακομη ο ως ανω μηχανισμος του καπιταλιστικου οικονομικου συστηματος και οι λαοι του πλανητη μας δεν κατανοησουν την μεθοδο λεηλασιας και του εκβιασμου τους με ελεγχους των τραπεζικων κεφαλαιων, οπως γινεται σημερα στην Ελλαδα, τιποτε δεν προκειται να αλλαξη απο την σημερινη τραγικη κατασταση τους.

Το χρημα, σε ολες τις μορφες του, οπως και στην μορφη των οικονομικων παραγωγων, ειναι παντοτε ο καταμετρητης της αξιας των προ’ι’οντων παραγωγης της πραγματικης οικονομιας και οχι της αξιας καθ’ αυτης και οπως θελουν να λειτουργη οι εφευρετες του. Οικονομικα παραγωγα (επιλογες και προθεσμιακες συμβασεις) ειναι συμβολαια των οποιων η αξια παραγεται απο την αξια του αντικειμενου διαπραγματευσης (Derivat = Παραγωγο).

Με μια «Option =Επιλογη» αποκταται το δικαιωμα αγορας (επιλογη αγορας) ‘η πωλησεως (επιλογη πωλησης) περιουσιακου στοιχειου σε ενα καθωρισμενο χρονικο σημειο ‘η εντος ενος χρονικου διαστηματος.

Μια «επιλογη» κοστιζει πολυ λιγωτερο απο μια μετοχη.

Εδω κρυβεται για καποιον η ευκαιρια με κεφαλαιακη επενδυση να κερδιση πολλα χρηματα ‘η να χαση τα χρηματα της επενδυσεως του.

Επιλογες στην μοντερνα μορφη τους προσφερονται απο το 1973 στο Chicago Board of Options Exchange (CBOE).

Στα παραγωγα του Chicago περιλαμβανονται σημερα πανω απο 1700 μετοχες και μεμονομενες αξιες ως και περισσοτερες απο 50 ενδειξεις και περισσοτερα απο 60
Exchange Traded Funds.

Ακομη ποιο επικινδυνη γινεται η κατασταση με τις «προθεσμιακες συμβασεις».

Εδω ισχυει η υποχρεωση να αγοραση ‘η να πωληση καποιος ενα περιουσιακο στοιχειο σε ενα καθωρισμενο χρονικο σημειο και σε μια καθωρισμενη τιμη.

Οι προθεσμιακες συμβασεις διαπραγματευονται κυριως στο Chicago και στην ευρωπα’ι’κη Eurex.

Εντομεταξυ υπαρχουν πολλα διαπραγματευτικα οργανα, ως π.χ. Swaps τοκων, Swaps νομισματος, ολικως επιστρεομενα Swaps, Swaps διαλειψης δανειου, Portofolio-ασφαλειες κ.α. πολλα.

Μπορει καποιος να διαπραγματευεται με παραγωγα ηλεκτρικου ρευματος (European Energy Exchange στην Λειψια Γερμανιας), με παραγωγα του καιρου και με παραγωγα γεωργικης παραγωγης στην Ινδια (Munbai Stoch Exchange).

Tα ρισκα μπορουν κατα το δοκουν να κατακερματισθουν σε εν μερη
ρισκα και μετα να διαπραγματευτουν ως αξιοχαρτα.

Οι «Επιλολγες» ειναι δηθεν ιδιαιτερα ευνο’ι’κα αξιοχαρτα για την ασφαλιση (Hedge) σε περιπτωση διακυμανσων των τιμων.

Βεβαιως μπορει καποιος να περιοριση της απωλειες του αλλα και οι «Επιλογες» κοστιζουν χρηματα.

Σημερα προσφεονται αυξημενα στους ιδιωτυες επενδυτες προ’ι’οντα με δηθεν «αποκρουστηρες ασφαλειας», ως π.χ. Discount-Πιστοποιητικα (Zertifikate), Bonus-Πιστοποιητικα και Sprint-Πιστοποιητικα.

Προκειται βεβαια για ρισκα στοιχηματα σε μελλοντικες εξελιξεις και δεν εχουν καμια σχεση με εντιμες επενδυσεις.

Τα οικονομικα παραγωγα δεν συντασσωνται στους ισολογισμους με τις πραγματικες αγοραστικες δαπανες αλλα με τις «fairen -τιμες».

Αυτα που επινοηθηκαν για προφυλαξη μπορουν να χρησιμοποιηθουν για κερδοσκοπια και να γινουν πολυ επικινδυνα.

Τα οικονομικα παραγωγα συνεπως ειναι «στοιχηματα στις διακυμανσεις τιμων με ημερομηνια ληξεως» και μπορουν να οδηγησουν τους παιχτες (ιδιωτες και κρατη) σε πτωχευση και στην ολικη οικονομικη καταστροφη.

Το κοινο σημειο ολων των ειδων των παιχνιδιων με παραγωγα ειναι, οτι οι αγοραστες ονειρευονται αιωνιες αποδοσεις των επενδυσεων τους και γι’ αυτο εξελισουν πολυπλοκες στρατηγικες που συνηθως οδηγουν μονο στην απωλεια των χρηματων τους.. Τρισεκατομμυρια δολλαρια των ΗΠΑ χανονται διοτι οι παιχτες βασιζονται σε ασφαλεις δηθεν στρατηγικες.

Τα οικονομικα παραγωγα δεν ειναι μονο στενα συνδεδεμενα με την ηλιθιοτητα,
απερισκεψια, αυταπατη και ανικανοτητα, αλλα επισης και με την απατη σε μεγαλη κλιμακα.

Ετσι γινεται μεσω των οικονομικων παραγωγων δυνατο, το ρισκο ενος αξιοχαρτου π.χ. ενος δανειου σε μια επιχειρηση, να κατατεμνεται και να διαπραγματευεται σε εν μερη ρισκα, δηλαδη να πωλειται ‘η να ασφαλιζεται.

Στην περιπτωση αυτη ειναι αξιοπροσεκτη η εννοια της Αγορας/Πωλησης, δηλαδη της Ασφαλειας να εξεταζεται και να διαχωριζεται λεπτομερως απο τα ρισκα.

Επειδη ουδεις απο τους παιχτες με οικονομικα παραγωγα δεν διαθετει σοβαρες πληροφοριες για την ποιοτητα των προ’ι’οντων που αγοραζει και δεν διαθετει ιδιαιτερες ικανοτητες κρισης (εκτος εαν ειναι μελος του συστηματος, πραγμα που απαγορευεται) ειναι σχεδον βεβαιο οτι θα χασει τα χρηματα του.
Οι παιχτες μελη του συστηματος ειναι απατεωνες μεγαλης ολκης που δυσκολα μπορει κανεις να τους κυνηγηση νομικα.

Στην πραγματικοτητα η απατη με τα οικονομικα παραγωγα σχεδιαζεται με λεπτομερειες στο παρασκηνιο απο τους ανθρωπους του συστηματος.

Δεν ειναι αγνωστο το γεγονος, οτι πολλες μεγαλες ιδιωτικες τραπεζες των Μεγαλοαπατεωνων συστηματικα αμοιβουν πλουσιοπαροχα τους συνεργατες τους για να μεταφερουν σοβαρες πληροφοριες στις επι μερους τραπεζες για την ολοκληρωση της απατης.

Τα τεραστια κλερδη των Μεγαλοαπατεωνων διοχετευονται μετα, για την επιτευξη πολιτικων επιδιωξεων με «δραστηριοτητες κατω απο ψευτικες σημαιες».

Μια αλλη μεθοδος της μεγαλοαπατης με οικομικα παραγωγα λειτουργει ετσι ωστε το οικονομικο προ’ι’ον, δηλαδη το παραγωγο να υποκειται δηθεν στατιστικα σε κανονισμους οι οποιοι επιτρεπουν να υπολογισθη με μαθηματικη μεγαλη ακριβεια η μελλοντικη εξελιξη της αξιας του.

Αυτο που δεν γνωριζουν οι παιχτες ειναι, οτι στο παρασκηνιο αλλαξουν απο τους ανθρωπους του συστηματος οι κανονισμοι ετσι ωστε να οδηγουν αυτοι μακρια απο τις προσδοκιες των παιχτων.

Για μερικους απο τους παιχτες αυτους η επισημη πτωχευση π.χ. της Ελλαδος θα ηταν καταστροφικη.

Για τους αλλους στο παρασκηνιο ομως πολυ κερδοφορα.

Λογω της μη ελεγχομενης Αγορας με παραγωγα δεν γνωστοποιουνται πληροφοριες σχετικα με τις συμβασεις.

Οι παιχτες ομως γνωριζουν οτι π.χ. στην περιπτωση της πτωχευσης της Ελλαδος θα ρευσει τοσο πολυ χρημα, οσο ειναι η αξια ολοκληρης της Ελλαδος.

Δεν υπαρχει καμια αμφιβολια, οτι η παγκοσμιοποιηση ακολουθει τους κανονες που καθωριζουν οι ΗΠΑ.

Ενα σπουδαιο οργανο για την μυστικη και ανιση ανακατανομη του χρηματος αποτελουν οι ετσι ονομασθεισες «Ελευθερες Αγορες», οπου ομως πουθενα δεν εξηγειται απο που και γιατι η «Ελευθερια» αυτη προερχεται στις ως ανω «Αγορες»..

Οι τραπεζες δεν ειναι σε θεση να παραχωρουν δανεια βασει της εμπειριας τους στις εταιρειες που γνωριζουν.
Ειναι αναγκασμενες να λειτουργουν βασει των κανονισμων των οικων αξιολογησης.

Η κατασταση αυτη ευνοει τα θεσμικα οργανα τα οποια λειτουργουν βασιζομενα στο μοντελο του αγγλοσαξωνικου καπιταλιστικου συστηματος.

Το ιδιο συμβαινει και στην πολιτικη εμποριου στην οποια οι ΗΠΑ επισης καθωριζουν τους ορους του παιχνιδιου.

Η συμφωνια GATT της Χαβανας της Κουβας του ετους 1947 μετανομασθηκε το 1995 σε WTO, δηλαδη σε παγκοσμια οργανωση εμποριου στην οποια σημερα ανηκουν 149 χωρες και διαπραγματευονται για περαιτερω ανοιγμα της αγορας εμποριου.

Και εδω η ΗΠΑ καθωριζουν τα παντα για να τσιμεντοποιησουν τα συμφεροντα τους χωρις να υπολογιζουν κανεναν ακομη και τον ιδιο των πληθυσμο τους.
Τα νεα οργανα ΤΤΙP και CETA στοχευουν στην καταργηση των ισχυοντων ακομη κανονισμων της συμφωνιας WTO για να εξασφαλισθη η κυριαρχια των μεγαλων βιομηχανικων και οικονομικων συγκροτηματων.

Ακομη και εαν η σημερινη αντιδραση των λαων κατα της TTIP εχει επιτυχεια δια της CETA, δηλαδη δια της εμπορικης συμφωνιας των ΗΠΑ με τον Καναδα εξασφαλιζονται και οι επιδειωξεις της ΤΤΙP.

Τα μεγαλα οικονομικα συγκροτηματα θα κυριαρχουν παντου χωρις να εχουν καμια δυνατοτητα να παρεμβαινουν νομικα τα κρατη.

Δηλαδη θα συμπεριφερονται οπως θελουν!

Σε περιπτωση καταρρευσης του τραπεζικου εκτρωματος παραγωγων, δηλαδη των τραπεζων Goldman Sachs, JP Morgan και Deutsche Bank που κατεχουν και ελεγχουν το 97 % της Αγορας Παραγωγων οι επιδρασεις σε παγκοσμια κλιμακα θα ηταν καταστροφικες.

Μια τετοια «Γιγαντια Οικονομικη Κριση» δεν θα την αντεχε το στενα συνδεδεμενο παγκοσμιο οικονομικο συστημα.

Το αποτελεσμα θα ηταν μια «Παγκοσμια Οικονομικη Κριση» τετοιου μεγεθους που ποτε δεν γνωρισε μεχρι σημερα η ανθρωποτητα.

Ας μην αυταπατωμεθα!

Ο σημερινος Κοσμος βρισκεται στο κεντρο μις πυρηνικης συντηξης στην οποια αεροποιηται η ρευστοτητα.

Η ανθρωποτητα δεν βρισκεται μονο μπροστα στην καταρρευση μιας αυτοκρατοριας αλλα και μπροστα στην καταρρευση ενος ελλειπους οικονομικου συστηματος που επεζησε με απατες για πολλα χρονια.

Οι σημερινες συνθηκες ειναι ωριμες για μια Παγκοσμια Οικονομικη Κριση που θα οδηγησει μεταξυ αλλων και στην διακοπη παραχωρησης δανειων
και στον πολυ θερμο 3ον Παγκοσμιο Πολεμο.

Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου

ΣΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ:

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114
D-40885 Ratingen
Tel.+Fax; 0049 2102 32513
E-Mail; chaziteo@t-online.de
31.10.2015

DER KOLLAPS DER FINANZDERIVATE-MONSTER (GOLDMAN SACHS-JP MORGAN-DEUTSCHE BANK) UND DIE SCHRECKLICHEN FOLGEN…

Dr. Georg Chaziteodorou

Das heutige zins(es-zins)basierte Geldsystem entstammt der Zeit der alten Sumerer und ist somit zumindest 6.000 Jahre alt. Durch das römische Sachen- und Schuldrecht, in welchem Sklaverei noch zur Tagesordnung gehörte und solche Menschen völlig legitim als Sachen behandelt wurden und mussten und durch einige Innovationen wie die Einführung der doppelten Buchhaltung im 15. Jahrhundert n. Chr. und die Erfindung privater Zentralbanken im Jahre 1694 n. Chr. in England, wurde dieses Geldsystem ergänzt. Danach aber hat sich die Grundstruktur dieses Geldsystems nicht mehr weiter entwickelt und die Ursachen der nachfolgenden Wirtschaftskrisen gar nicht von den Menschen wirklich diskutiert und verstanden. Die Menschen deshalb bis heute empfinden
ganz normal, dass sie von den Gelderfinder im System laufend ausgebeutet
werden und das gesamte Geldsystem alle siebzig bis achtzig Jahre unter der Last
dieses Massenbetrugs zusammenbricht. Allein die Realität, dass der Zinseszins
ein exponentielles Wachstum begründet und dies mit absoluter mathematischer
Sicherheit in der Wirtschaftskrise führt, hat bisher die Volkswirtschaftler nichts besonders interessiert. Ein natürliches Wachstum kann nur endlich sein. Ein lineares Wachstum ist auf Dauer nicht möglich, denn es gibt kein ewiges Wachstum. Ein exponentielles Wachstum ist aber eine Illusion und schon in
kurzer Zeit tödlich und deshalb bereits in einer Phase der Zerstörung
übergegangen ist. Es werden Völker gegen Völker gehetzt und schlichte Gemüter lassen sich nur allzu gerne hinreißen, wie heute in Hellas und Zypern
zu sehen ist. Ein Zinsenzins-System kann nicht auf Dauer funktionieren und sorgt am Ende immer für die Enteignung der Menschen. Es ist unbestreitbar dass das Ende dieses Systems angekommen ist.

Nicht nur Volkswirtschaftler auch die einfachen Menschen unseres Planeten
haben bis heute nicht begonnen zu hinterfragen, wer Geld überhaupt herstellen
darf und wie genau dieser Vorgang abläuft bzw. welche Folgen dieser Vorgang

für die Gelderzeuger und die Geldbenutzer nach sich zieht. Zugleich aber durch dieses Geldsystem steigen die «Schulden» bei allen und jedem, Privatleute, Großunternehmen, Kommunen, ganze Staaten und Staatenbünde in
unvorstellbare große Masse so dass an die Rückzahlbarkeit dieser Schuldenbeträge sehr stark angezweifelt wird. Die Begründung ist eindeutig: Dieser Zustand ist durch die Kreditvergebenden Banken, deren
Keilerunternehmen, die Rating -Agenturen und die hohe Politik d.h. durch eine Gangsterbande die gegen ihre eigenen Spielregeln gehandelt hat, entstanden. Es
wurden Kredite vergeben z.B. an Hellas, von denen man wusste, dass sie nie zurückgezahlt werden würden. Bestnoten wurden absichtlich und ohne Prüfung
vergeben, und schließlich wurden diese Finanzprodukte betrügerisch sogar an anderen Banken weiterverkauft. Durch die so genannten Rettungsringe aus Blei
d.h. durch die Memoranden I, II und III der Finanzgauner der EU sind die Staatsschulden Hellas von 115 % des BIP 2007 auf 180 % des BIP 2015 gestiegen. Die Finanzgauner der EU erhöhten die ursprünglichen Kreditsummen Hellas um 500 % durch Wettfälligkeiten weil diese immer mit Kredit-Wetten (CDS = Credit Default Swaps) verbunden sind und nach belieben von der Kapitalverbrecher der Wall Street erhöht werden können. Gibt es heute
Spielregeln in der Welt der Volkswirtschaften, welche nur Eingeweihte wissen dürfen? Dürfen überhaupt Staaten ihre durch Spekulation
selbstverschuldeten Banken retten, indem sie diesen Steuergelder zusagen, die sie selbst nicht im Tresor liegen haben, sondern erst in den Folgejahren
von den Bürgern, wie heute von Hellas, durch Steuererhöhungen oder das Kürzen von Sozialleistungen einkassierten müssen? Warum soll Hellas mit
«Bail-In» Drohungen erpresst werden ihre Banken durch «Bail-Out» mit gigantischen Summen zu stützen, um damit Spekulationsverluste auszugleichen, die den Geldhäusern aus faulen Krediten entstanden sind? Aber wohin fließt dieses Geld wirklich? Wem schulden die maroden Banken Hellas dieses Geld? Wieso verschuldet sich ein Staat bei den Privatbanken, wenn doch in Wahrheit nur der Staat selbst über das Monopol der Geldschöpfung, da er an die Zentral- und Geschäftsbanken delegiert, verfügt und zahlt noch für seine Verschuldung auch Zinsen? Jeder der Gehirnmasse und nicht Stroh im Kopf hat, kann logisch denken, dass
Aufgrund dieser unerklärlicher Verschuldung der Staaten erzielen die Gauner
des Finanzsektors gewaltige große Gewinne aus dem Nichts! Solange der oben
beschriebene Mechanismus von der Bevölkerung der Staaten nicht erkannt und auch keine taugliche Alternative entwickelt wurde, funktioniert das Schuldengeldsystem entweder unerkannt als Betrug oder gegen den Widerstand der Bevölkerung der Staaten in Form von Erpressung mittels Entzug der Zahlungsmittel d.h. mittels der so genannten «Kontrolle des Kapitals», wie heute in Hellas.

Geld in allen seinen Ausprägungen, auch in Form von Finanzderivate, stellt immer nur den Wertmesser für die Werte der Realwirtschaft dar, niemals hingegen einen Wert an sich und funktioniert in Wahrheit immer so, wie seine Erfinder wollen, dass es funktioniert. Finanzderivate (Optionen und
Terminkontrakte) sind Verträge, die ihren Wert von einem zugrunde liegenden Vermögensgegenstand ableiten (Derivat = abgeleitet). Bei einer Option erwirbt
man das Recht, zu einem bestimmten Zeitpunkt oder innerhalb eines gewissen
Zeitraums einen Vermögensgegentand zu kaufen (Kaufoption) oder zu verkaufen (Verkaufoption). Eine Option kostet wesentlich weniger als eine Aktie. Hier aber verbirgt sich die Chance durch Kapitaleinsatz große Gewinne
zu erzielen oder die Gefahr den gesamten Kapitaleinsatz zu verlieren. Optionen in der modernen Form werden seit 1973 am Chicago Board of Options
Exchange (CBOE) gehandelt. In Chicago Derivate sind heute auf über 1700
Aktien und Einzelwerte sowie mehr als fünfzig Indizes und über sechzig Exchange Traded Funds gelistet. Noch gefährlicher wird es bei der
Terminkontrakten werden. Hier hat man die Pflicht, einen entsprechenden Vermögensgegenstand zu einem bestimmten Zeitpunkt und Preis zu erwerben
oder zu veräußern. Terminkontrakte werden vor allem in Chicago und an der europäischen Eurex gehandelt. Mittlerweile gibt es eine Vielzahl von Instrumenten wie Zinsswaps, Währungsswaps, Total Return Swaps, Kreditausfallswaps, Portofolioversicherungen und vieles andere mehr. Man
kann Derivate auf Strompreise handeln (European Energy Exchange in Leipzig), auf Wetter und auf indische3 Ernteerträge (Munbai Stoch Exchange).
Risiken werden auf beliebige Weise in Teilrisiken gestückelt und dann als Wertpapiere gehandelt. Optionen sollen angeblich eine hervorragende Absicherung («Hedge») gegen Kursschwankungen seien. Man kann sicherlich
seine Verluste begrenzen aber eine Option kostet auch Geld. Heute bietet man die Privatanleger vermehrt Produkte mit angeblichem «Sicherheitspuffer», z.B.
Discount-Zertifikate, Bonus-Zertifikate und Sprint-Zertifikate. Diese sind letztlich riskante Wetten auf die Zukunft und haben mit seriösen Investments nichts zu tun. Die Finanzderivate werden nicht zu ihren Anschaffungskosten, sondern zu ihrem «fairen Wert» bilanziert. Was als Absicherung gedacht war, kann auch zur Spekulation verwendet und damit gefährlich werden. Finanzderivate sind also «Kurs-Wetten mit Verfallsdatum» und können
auch neben den Insolvenzen von Finanzderivate – Spielern zunächst durchaus gesunde Institutionen mit in den Abgrund ziehen. Allen Finanzderivate -Spielarten ist gemein, dass die Käufer Erträge dauerhaft über Marktrenditen erwirtschaften wollen und sich dazu oftmals komplexer Strategien bedienen und gehen zum Teil hohe Risiken ein. Billionen von Dollar sind bisher auf die angeblich sicheren Strategien der Finanzgenies verwettet worden. Finanzderivate sind nicht nur eng mit Dummheit, Leichtsinn,
Selbstüberschätzung und Unfähigkeit sonder auch mit Betrug im großem Stil

verbunden. So ist es mittels Finanzderivate etwa möglich, das Risiko eines Wertpapiers, z.B. einer Anleihe eines Unternehmens, in einzelne Teilrisiken aufzuteilen und separat zu handeln, d.h. zu verkaufen bzw. zu versichern. In diesem Zusammenhang ist es aber wichtig den Begriff des Kaufs/Verkaufs bzw. der Versicherung, von Risiken kritisch zu betrachten. Da kein einziger Marktteilnehmer über relevante Zukunftsinformationen verfügt (es sei denn, er
ist Insider, was streng genommen verboten ist, in der Praxis dennoch
immer wieder vorkommt, u.a. auch weil es hinterher immer nur sehr schwer zu beweisen ist), laufen zwischen den Teilnehmern an diesen Geschäften in Wahrheit immer nur Wetten d.h. Glückspiele die zum Totalverlust
führen können. Es wurde auch bekannt dass einige Großbanken systematisch Mitarbeiter durch Insiderhandel belohnten d.h. wurden Mitarbeiter aufgefordert,
Insider-Informationen in den Banken freilaufen zu lassen, damit man Super-Geschäfte abschließen konnte und die Melde-Mitarbeiter bekamen dafür Provisionen. Solchen Banken aber passiert gar nicht weil sie die Macht haben
Auch für anderen verbrecherischen Taten wie Finanzierung von nicht Regierungsorganisationen und «False-Flag- Aktionen» zu übernehmen. Ein
anderer zentraler Betrugstypus bei der Finanzderivate funktioniert so, dass das Finanzprodukt, z.B. ein Derivate, scheinbar bestimmten statistischen Regeln unterliegt, die sich auch prinzipiell mathematisch berechnen lassen, hinter den
Kulissen jedoch eine kleine Gruppe von Insider aus Gier, Macht und hochriskanten Spekulationen die Spielregeln verändert. Für manche Derivatpartner wäre z.B. eine Insolvenz Hellas eine Katastrophe. Für deren
«Wettpartner» hingegen wäre genau dies der Gewinnfall. Aufgrund des unkontrollierten Derivate – Handels gibt es keinerlei Angaben über die einzelnen
Verträge. Doch dürfen die Wettspieler getrost davon ausgehen, dass im Falle eines Bankrotts Hellas mehr Geld fällig wird, als ganz Hellas wert ist.

Es besteht kein Zweifel daran, dass die Globalisierung Regeln der USA folgt.
Ein wichtiges Instrument zur heimlichen, ungleichen Geldumverteilung stellen die so genannten «freien Märkte» wobei nirgendwo erklärt wird, wovon oder
wozu die «Freiheit» auf diesen «Märkten» denn eigentlich bestehen sollte. Banken können Kredite nicht mehr aus ihrer langjährigen Kenntnis des Unternehmens vergeben, sondern müssen ein standardisiertes Rating anwenden.
Von diesen regeln profitieren Finanzinstitutionen, die sich dem Modell des angelsächsischen Kapitalismus angepasst haben. Auch in der Handelspolitik drücken die USA der übrigen Welt ebenfalls ihren Stempel auf. Das 1947 in
Havanna verabschiedete GATT-Abkommen wurde 1995 in der Welthandelsorganisation (WTO) aufgegangen. Inzwischen sind es 149 Mitgliedstaaten, die über die weitere Öffnung der Weltwirtschaft verhandeln.
Es ist auch unbeschritten dass die USA ihre vermeintlichen Interessen – oder
Vielmehr die einiger Unternehmen und Branchen – weitgehend ohne Rücksicht

auf die Belange der Weltgesellschaft und oftmals auch ohne die der eigenen
Bevölkerung verfolgen. Die TTIP und CETA z.B. dienen dazu, bestehende
Gesetze zu unterbinden und neue Gesetze zu verhindern um die Herrschaft der Großkonzerne zu zementieren. Selbst wenn die übrige Welt gelingt TTIP zu kippen, CETA d.h. das Freihandelsabkommen mit Kanada wird für die USA die Hintertür sein um die gleichen Möglichkeiten wie TTIP einzuräumen.

Sollten die Finanzderivate -Monsterbanken Goldman Sachs, JP Morgan und Deutsche Bank (diese Wett-Institute halten 97% der Finanzderivate) tatsächlich kollabieren, wären die Auswirkungen weltweit fatal. Einen solchen «Megawirtschaftskrise» könnte das eng vernetzte globale Finanzsystem nicht
verkraften. Das Ergebnis wäre eine Weltwirtschaftskrise von derartigem enormen Ausmaßes, wie es sie wohl bisher noch nie gab. Die Welt befindet sich bereits mitten in der Kernschmelze, weil langsam die Liquidität in Luft auflöst. Was auf die Völker der Erde zukommt sollte für niemanden eine
Überraschung sein, denn die Menschen stehen nicht nur vor dem Ende eines Imperiums, sondern auch vor dem Ende eines mangelhaften Finanzsystems,
welches sich für zu viele Jahre erhalten hat. Die heutigen Bedingungen sind reif für die globale «Megawirtschaftskrise», für die Einstellung der Kreditvergabe und für den 3ten heißen Weltkrieg.

Dr. Georg Chaziteodorou

Διαβάστε και αυτό συμπληρωματικά!

Βαρύς ο λογαριασμός της Lehman Brothers
Η κρίση όχι μόνο δεν έχει ξεπεραστεί αλλά αντίθετα εντείνεται, ειδικότερα στις ΗΠΑ και στην ευρωζώνη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 11/09/2011 05:45
Βαρύς ο λογαριασμός της Lehman Brothers

emailεκτύπωση

Τρία χρόνια µετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, γεγονός που σηµατοδοτεί το σκάσιµο της φούσκας του υπερδανεισµού, η χειρότερη παγκόσµια οικονοµική κρίση µετά το κραχ του 1929 εξακολουθεί να µαίνεται. Σήµερα είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η κρίση όχι µόνο δεν έχει ξεπεραστεί, όπως πολλοί υποστήριζαν πριν από περίπου δύο χρόνια, αλλά αντίθετα εντείνεται, ειδικότερα στις ΗΠΑ και στην ευρωζώνη.

όι ρυθµοί ανάπτυξης και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού υποχωρούν και οι ανησυχίες για νέα ύφεση επανέρχονται. Τα µέτρα που πήραν οι µεγάλες οικονοµίες της ∆ύσης, όπως αυτή των ΗΠΑ, για να ξεπεράσουν την ύφεση που προκάλεσε η πιστωτική κρίση µετά την κατάρρευση της Lehman Brothers µπορεί πρόσκαιρα να είχαν αποτέλεσµα, όµως δεν κατάφεραν να δώσουν πραγµατική ώθηση στις οικονοµίες. Επιπλέον, τα πακέτα στήριξης διόγκωσαν τα ελλείµµατα και τα χρέη, περιορίζοντας έτσι τα όποια περιθώρια υπάρχουν για νέα δηµοσιονοµική χαλάρωση.

Ο δανεισµός γίνεται όλο και πιο δύσκολος και ακριβός για κράτη και επιχειρήσεις. Τα τοξικά του συστήµατος σήµερα δεν είναι τα µειωµένης εξασφάλισης (subprime) στεγαστικά δάνεια των ΗΠΑ, αλλά τα οµόλογα των κρατών µε υψηλό έλλειµµα και χρέος, όπως η Ελλάδα. Η αµερικανική κεντρική τράπεζα (Fed) έχει µειώσει τη χρηµατοδότηση των ευρωπαϊκών τραπεζών που δραστηριοποιούνται στις ΗΠΑ εξαιτίας των προβληµάτων που αντιµετωπίζουν στην ευρωζώνη.

Στην Ευρώπη όλο και περισσότερα χρήµατα τοποθετούνται καθηµερινά για ασφάλεια στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σε επίπεδα που θυµίζουν αυτά της εποχής της Lehman Brothers. Τα τραπεζικά κεφάλαια αντί να ρέουν στα κανάλια του χρηµατοπιστωτικού συστήµατος λιµνάζουν στις κεντρικές τράπεζες, δηµιουργώντας συνθήκες ασφυξίας στην αγορά και επιδείνωση των προβληµάτων της εύθραυστης παγκόσµιας οικονοµίας.

Τρία χρόνια µετά την κατάρρευση της Lehman Brothers η κρίση που προκάλεσαν τα subprime στεγαστικά εισέρχεται σε νέα φάση. Οι αµερικανικές αρχές στρέφονται κατά των µεγαλύτερων τραπεζών του κόσµου διεκδικώντας αποζηµιώσεις αρκετών δισ. δολαρίων για την αποτυχία τους να διαγνώσουν ότι τα τοξικά προϊόντα που πωλούσαν σε επενδυτές στηρίζονταν σε στεγαστικά δάνεια που δεν επρόκειτο να αποπληρωθούν.

Ειδικότερα, το Federal Housing Finance Agency (FHFA), που εποπτεύει ό,τι έχει αποµείνει από τους χρεοκοπηµένους κρατικούς κολοσσούς στεγαστικής πίστης Fannie Mae και Freddie Mac, κινήθηκε δικαστικά κατά τραπεζών όπως οι Bank of America, JP Morgan, Goldman Sachs και Deutsche Bank. Το FHFA διεκδικεί αποζηµιώσεις προκειµένου να καλυφθούν οι ζηµιές των 30 δισ. δολαρίων που υπέστησαν οι Fannie Mae και Freddie Mac, οι οποίες χρειάστηκαν κρατική βοήθεια 141 δισ. δολαρίων.

Η παγκόσµια χρηµατοοικονοµική κρίση που ξέσπασε το 2008 µετά την κατάρρευση της Lehman Brothers «φύτεψε» στην ουσία τον σπόρο για τη σηµερινή κρίση κρατικού χρέους. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι το οικοδόµηµα που δηµιουργήθηκε στον χρηµατοπιστωτικό κλάδο πριν από το 2007 όταν ξεκίνησε η κρίση µε τα subprime στεγαστικά δάνεια στις ΗΠΑ ήταν σαθρό.

«Απλώς περιµέναµε να συµβεί το ατύχηµα» λένε σήµερα τραπεζικές πηγές. Οπως εξηγούν, τότε στο κυνήγι του κέρδους «είχαν δηµιουργηθεί τραπεζικά εκτρώµατα» .

Οι τράπεζες εκµεταλλευόµενες τα χαµηλά επιτόκια του δολαρίου, µια πολιτική που εφάρµοσε ο τότε επικεφαλής της Fed Αλαν Γκρίνσπαν στο όνοµα της ανάπτυξης της οικονοµίας, άρχισαν να προσφέρουν φθηνά ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια. Πολλοί έσπευσαν να αγοράσουν κατοικία. Σύντοµα όµως δάνεια χορηγούνται σε δανειολήπτες που δεν είχαν τη δυνατότητα να τα εξοφλήσουν. Ετσι, όταν τα επιτόκια αυξήθηκαν, έχασαν τα σπίτια τους και τα όποια κεφάλαια είχαν ρίξει σε αυτά.

Η καταστροφή στην αγορά κατοικίας είχε αλυσιδωτές επιπτώσεις στις ΗΠΑ αλλά και παγκοσµίως. Μέσω µιας διαδικασίας που είναι γνωστή ως τιτλοποίηση, τα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια είχαν τεµαχιστεί, είχαν γίνει πακέτα και είχαν µεταβιβαστεί σε κάθε λογής τράπεζα και επενδυτικά κεφάλαια στις ΗΠΑ και το εξωτερικό. Ενώ παραδοσιακά οι τράπεζες αντλούσαν χρήµατα από τους καταθέτες τα οποία στη συνέχεια τα δάνειζαν, µε τις τιτλοποιήσεις και άλλα εργαλεία αντλούσαν θεωρητικά απεριόριστα κεφάλαια από τις αγορές τα οποία τα δάνειζαν, δηµιουργώντας τεράστια ανοίγµατα.

Ετσι, στήθηκε µια µηχανή παραγωγής δανείων την οποία συντηρούσαν τα χαµηλά επιτόκια και ένα σύστηµα πώλησης το οποίο λειτουργούσε βάσει κινήτρων.

Οποιος πουλούσε δάνειο είχε µπόνους.

Και όλοι ήθελαν να κερδίζουν. Από τον υπάλληλο και τον διευθυντή του καταστήµατος ως τον επικεφαλής των στεγαστικών και τον διευθύνοντα σύµβουλο. Βεβαίως το κέρδος ήταν διαφορετικό. Οσο πιο ψηλά στην ιεραρχία τόσο µεγαλύτερο. Για δε τα κορυφαία στελέχη ήταν µεγάλα πακέτα µετοχών.

Εκτός από στεγαστικά, οι τράπεζες έδωσαν και πολλά καταναλωτικά, δάνεια για αγορά αυτοκινήτων και προσωπικά δάνεια χωρίς εξασφαλίσεις, αλλά και δάνεια προς επιχειρήσεις και επενδυτικά κεφάλαια που αντί να γίνουν επενδύσεις, κατέληξαν στις τσέπες των επιχειρηµατιών. Οταν τελικά γκρεµίστηκε αυτό το οικοδόµηµα, παρέσυρε µαζί του µερικά από τα πλέον σεβαστά χρηµατοπιστωτικά ιδρύµατα όπως η Lehman Brothers, η Bear Stearns και η Merrill Lynch. Οµως τα προβλήµατα δεν σταµάτησαν εκεί. Μεγάλο µέρος των τιτλοποιηµένων ενυπόθηκων δανείων είχε πουληθεί σε ολόκληρο τον κόσµο, από τη Νορβηγία και την Ολλανδία ως την Ινδία και την Κίνα. Εχοντας συνήθως υψηλή αξιολόγηση από τους διεθνείς οίκους όπως οι S&P, Moody’s και Fitch, πωλήθηκαν ακόµη και σε συντηρητικά συνταξιοδοτικά ταµεία.

Οι τελευταίες πράξεις ενός δράματος

Τρία χρόνια συμπληρώνονται την προσεχή Πέμπτη από την τελευταία πράξη του δράματος της Lehman Brothers που «παίχτηκε» στο Μανχάταν. Στις 15 Σεπτεμβρίου 2008, ημέρα Δευτέρα, η ιστορική επενδυτική τράπεζα (είχε ιδρυθεί το 1850) κατέρρευσε κάτω από το βάρος ζημιών 60 δισ. δολαρίων, κυρίως από «τοξικά» προϊόντα.

Κάποιοι υποστήριξαν ότι την άφησαν επίτηδες να χρεοκοπήσει. Μεταξύ εκείνων που κρατούσαν την τύχη της Lehman στα χέρια τους ήταν ο τότε υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Χένρι Πόλσον, ο τότε πρόεδρος της αμερικανικής Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς (SEC) Κρίστοφερ Κοξ και ο τότε κεντρικός τραπεζίτης της Νέας Υόρκης (και σήμερα υπουργός Οικονομικών) Τίμοθι Γκάιτνερ . Οι τρεις άνδρες επικοινωνούσαν με τις κορυφαίες τράπεζες του πλανήτη και διερευνούσαν ποια από αυτές θα μπορούσε να στηρίξει τη Lehman ενισχύοντάς τη με 35 δισ. δολάρια. Το σχέδιο προέβλεπε πως είτε η Barclays είτε η Bank of America θα αγόραζαν τα εναπομείναντα ελκυστικά περιουσιακά στοιχεία, δηλαδή την τράπεζα επενδύσεων.

uni03A9ς την Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου ο επικεφαλής της Lehman Ρίτσαρντ Φουλντν προσπάθησε απεγνωσμένα να την πουλήσει. Εις μάτην. Μετά το κλείσιμο της Wall Street την Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου ο Χένρι Πόλσον, που ήταν πεπεισμένος ότι η Lehman δεν θα μπορούσε να συνεχίσει την πορεία της, πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Τη Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008 η Wall Street ξύπνησε με δύο συνταρακτικές ειδήσεις: την πτώχευση της Lehman Brothers αλλά και τη σωτηρία της Merrill Lynch στο «παρά πέντε», με την πώλησή της στην Bank of America.

http://www.tovima.gr/