ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Είναι συνηθισμένο να ακούμε πόσα περισσότερα  γνωρίζουμε  από τους προγόνους μας. 

Και πολλοί το έχουν πάρει εδώ και καιρό για να σημαίνει ότι είμαστε πιο προχωρημένοι από ό,τι ήταν ή ότι η συσσώρευση γνώσης θα συνεχίσει να  βελτιώνεται  (η πρόοδος, αν ισχυρίζεστε ότι είστε προοδευτικός) με την πάροδο του χρόνου.

Ωστόσο, ενώ αυτό είναι αναμφισβήτητο σε ορισμένους τομείς, το αντίθετο μπορεί να ισχύει σε άλλους, καθιστώντας απολύτως πιθανό ότι έχουμε οπισθοδρομήσει με πιο σημαντικούς τρόπους από ό,τι έχουμε προχωρήσει.

Ο Leonard Read έκανε αυτό το σημαντικό αλλά συνήθως παραβλέπεται επιχείρημα στο « Nuclear Giants and Ethical Infants », στον Αύγουστο του 1964,  The Freeman. 

Οι γνώσεις του εκεί για όσα γνωρίζουμε λιγότερο, την ίδια στιγμή γνωρίζουμε πολύ περισσότερα άλλα πράγματα, και τις επιπτώσεις για το εκπαιδευτικό σύστημα της Αμερικής, αξίζει να θυμηθούμε, δεδομένου του πόσο καταναγκαστικό και αμφιλεγόμενο έχει γίνει αυτό το σύστημα σήμερα.

Έχουμε] μια περίσσεια τεχνικής τεχνογνωσίας σε σχέση με τη γενική σοφία ή κατανόηση… μια επικίνδυνη και γκροτέσκ ανισορροπία.

Η εκπαιδευτική μας έμφαση είναι περισσότερο στη συσσώρευση τεχνογνωσίας παρά στην απόκτηση σοφίας ή κατανόησης…Έχουμε άφθονο τεχνογνωσία…Αλλά πού είναι η κατανόηση για την εξισορρόπηση της τεχνογνωσίας;

Δεν είμαστε, ως έθνος, στην ίδια απερίσκεπτη πορεία που επέφερε την πτώση του ενός πολιτισμού μετά τον άλλο;

 Η αυτο-ευθύνη -εν μέσω αφθονίας τεχνογνωσίας και έλλειψης σοφίας, κατανόησης, συνείδησης, ηθικής, διορατικότητας- έχει δώσει τη θέση της στην κυβερνητική ευθύνη για την ασφάλεια, την ευημερία και την ευημερία μας.

Ασύνετα, αυξάνουμε τους περιορισμούς με ατομική πρωτοβουλία… Η οδηγία για τη συμπεριφορά κάποιου είναι όλο και λιγότερο αυτό που υπαγορεύει η συνείδηση ​​ως σωστή.

Μια ταχέως διευρυνόμενη τεχνογνωσία, εκτός κι αν εξισορροπηθεί από μια αναλόγως διευρυνόμενη σοφία, σίγουρα σημαίνει καταστροφή.

Ποιο είναι το είδος της σοφίας στην οποία αναφέρεται εδώ; 

Επειδή είμαστε πολύ διαφορετικοί από πολλές απόψεις, το κλειδί για μια πιο ηθική ή ηθική κοινωνία είναι η ατομική ακεραιότητα ή η «πιστότητα στην υψηλότερη συνείδησή μας», με την επιφύλαξη της κοινής «ηθικής μας υποχρέωσης να μην βλάψουμε τη ζωή, τη διαβίωση ή την ελευθερία των άλλων..»

Αυτή η σοφία απαιτεί από τα άτομα να ασκούν τις δικές τους αποφάσεις για το πώς να ζήσουν καλύτερα, αντί να τους επιβάλλονται αποφάσεις από κάποια συλλογική αποφασιστικότητα.

Το πρώτο στάδιο της σοφίας απαιτεί να κατανοήσουμε τις αρετές και πώς να τις ζήσουμε.

Η ακεραιότητα, δηλαδή η πίστη στην υψηλότερη συνείδησή του, είναι το πρωταρχικό και βασικό…[αλλά] σημειώστε τα εκατομμύρια των ατόμων που στην πραγματικότητα πιστεύουν ότι οι υπόλοιποι από εμάς θα τα πηγαίναμε καλύτερα αν αντανακλούσαμε τον εαυτό τους.

[Σκεφτείτε] μόνο δύο άτομα, εσείς κι εγώ…Ξέρω για τον εαυτό μου περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο… εσείς γνωρίζετε τον εαυτό σας καλύτερα από ό,τι σας ξέρω εγώ.

Εσείς και εγώ δεν είμαστε ίδιοι… Οι ικανότητές μου, οι ικανότητές μου, οι δυνατότητες, οι συμπάθειες και οι αντιπάθειές μου, οι λαχτάρα, οι αναστολές, οι φιλοδοξίες, οι ικανότητες και οι ανικανότητες μου να μάθω για αυτό ή το άλλο, δεν είναι καθόλου σαν τις δικές σας.

Όσον αφορά το κοινό μας έδαφος, ο καθένας από εμάς έχει την ηθική υποχρέωση να μην βλάπτει τη ζωή, τη διαβίωση ή την ελευθερία των άλλων. Πέρα από αυτό… διαφωνούμε σε κάθε ιδιαιτερότητα.

Τι σχέση έχει αυτό με τα σχολεία μας;

Πηγαίνει στην ίδια την καρδιά της αναζήτησης της σοφίας.

Εξετάστε τις πιθανές εκπαιδευτικές μου σχέσεις μαζί σας… ο σωστός ρόλος είναι να σας αφήσω να αξιοποιήσετε την τεχνογνωσία και την κατανόηση που μπορεί να έχω και όπως εσείς μπορείτε να καθορίσετε.

Η εκπαίδευση είναι μια διαδικασία αναζήτησης, διερεύνησης, λήψης από τη διαδικασία και η πρωτοβουλία πρέπει να ανήκει στον αναζητητή… η πρόοδός σας εξαρτάται από την επιθυμία σας για μάθηση… Ο δικός μου είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μόνο ένας ρόλος υποδειγμάτων: είναι να βελτιώσω τον εαυτό μου στο μέγιστο και έτσι να πείσει μόνο με προσταγή και παράδειγμα.

Όταν είστε ελεύθεροι να αντλήσετε από εμένα ή οποιονδήποτε άλλον, όπως μπορείτε να επιλέξετε…Θα έλθετε σε εύθετο χρόνο προς αυτή την ισορροπία τεχνογνωσίας και σοφίας που απαιτείται για την εκπλήρωση που χαρακτηρίζει το δικό σας άτομο.

Ο δεύτερος πιθανός ρόλος μου είναι αυτός του ημίθεου…θα αναγκάσω την παρουσία σας (ή των παιδιών σας) στην τάξη, θα γράψω το πρόγραμμα σπουδών σας σύμφωνα με τις αντιλήψεις μου για τις ανάγκες σας και θα σας το επιβάλω και, τέλος, θα εκβιάσω τα οικονομικά μέσα από όλους και διάφορα για να καλύψει το κόστος της επιβολής της δικής μου περίεργης γνώσης σε εσάς.

Η προσέγγιση του ημίθεου… είναι ανταγωνιστική στην πρόοδο της σοφίας.

Ο εξαναγκασμός… είναι εξ ορισμού κατασταλτικός και καταστροφικός… Η απόκτηση κατανόησης ή σοφίας πηγάζει από τη βουλητική ικανότητα.

Αν… η βίαιη ρίψη εσάς (ή των παιδιών σας) κατά την εικόνα μου είναι λάθος… η κρατική σχολή… είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα, εκτός από τη μεγάλη κλίμακα.

Κάποιος θα μπορούσε κάλλιστα να αντιταχθεί σε έναν τέτοιο ισχυρισμό λέγοντας: «Σίγουρα δεν μπορείς να εννοείς ότι πιστεύεις ότι οι τεράστιες δημόσιες δαπάνες μας για την εκπαίδευση δεν παράγουν τίποτα σημαντικό» (λες και αυτό ήταν το σχετικό πρότυπο).

Αλλά ακόμη και σε αυτήν την εσφαλμένη ερώτηση, ο Read είχε μια ενδιαφέρουσα απάντηση.

Ένα μεγάλο μέρος της εκπαίδευσης πρώτης τάξης συνεχίζεται στα κυβερνητικά σχολικά μας συστήματα. αλλά… παρά, όχι λόγω, των καταναγκαστικών ή κυβερνητικών πτυχών.

Απίστευτα εκατομμύρια δάσκαλοι και μαθητές, σε πολλές από τις καθημερινές τους σχέσεις, βρίσκονται σε εθελοντική και όχι καταναγκαστική βάση. σε μεγάλο βαθμό οι μαθητές επιλέγουν τους δασκάλους τους. Α

λλά οπουδήποτε ο εξαναγκασμός υπαινίσσεται στη σχολική εκπαίδευση… μια ανισορροπία τεχνογνωσίας και σοφίας θα γίνει εμφανής.

Η σοφία θα μειωθεί, δεν θα αυξηθεί.

Από αυτή τη βάση, ο Read υποστηρίζει ότι η κυβερνητική παρέμβαση στην εκπαίδευση βρίσκεται στο επίκεντρο της «ανισορροπίας τεχνογνωσίας και σοφίας» μας, με βάση μια λανθασμένη υπόθεση ότι εάν κάποιος δεν επιβάλει την κατάλληλη εκπαίδευση στους ανθρώπους, δεν θα είναι αξιόπιστοι να επιλέξουν μόνοι τους.

Δισεκατομμύρια δολάρια συλλέγονται βίαια από όλους μας – περιορίζοντας τις ατομικές μας επιδιώξεις – και χρησιμοποιούνται για να πληρώσουν για τις επιδιώξεις της τεχνογνωσίας της κυβέρνησης… Ο εξαναγκασμός – η κρατική παρέμβαση στην εκπαιδευτική αγορά – ευθύνεται, σε πολύ μικρό βαθμό, για την ανισορροπία της τεχνογνωσίας και της σοφίας.

Έχουμε πολλά ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα…Αλλά τα λεγόμενα ιδιωτικά ιδρύματα σε μια κρατικιστική κοινωνία δεν έχουν… χαρακτήρα ελεύθερης αγοράς… έχουν άδεια και ρυθμίζονται και χρηματοδοτούνται όλο και περισσότερο από τον κρατικό «ανταγωνισμό» τους… η εκπαίδευση είναι κυρίως κρατικιστική… τόσο μεγάλο μέρος του έθνους οι πόροι μετατρέπονται σε αναζητήσεις τεχνογνωσίας.

Ρωτήστε πώς εμείς στις ΗΠΑ βρεθήκαμε σε λάθος πόδι. 

Η ιστορία αποκαλύπτει ότι η αρχική «συλλογιστική» ήταν κάπως ως εξής: Η Αμερική πρέπει να είναι ένας παράδεισος για ελεύθερους ανθρώπους.

 Για να το πετύχουμε αυτό, πρέπει να έχουμε λαϊκή και όχι κυβέρνηση τυράννου. 

Ωστόσο, ένα τέτοιο δημοκρατικό σχέδιο δεν θα λειτουργήσει ποτέ αν δεν μορφωθεί ο λαός.

Αλλά οι ελεύθεροι πολίτες, αφημένοι στους δικούς τους πόρους, δεν θα ολοκληρώσουν την πνευματική τους ανατροφή.

Επομένως, «εμείς» πρέπει να εκπαιδεύσουμε «αυτούς»: υποχρεωτική φοίτηση στο σχολείο, προγράμματα σπουδών που υπαγορεύει η κυβέρνηση, αναγκαστική συλλογή για την κάλυψη των δαπανών.

Φανταστείτε: Θα διασφαλίσουμε την ελευθερία στους «λαούς» αρνούμενοι την ελευθερία στην εκπαίδευση, γιατί αν η εκπαίδευσή τους εμπιστευθεί στην ελευθερία θα παραμείνουν αμόρφωτοι και, έτσι, δεν θα μπορούν να απολαύσουν τις ευλογίες της ελευθερίας!

Πώς μπορούμε λοιπόν να ανακτήσουμε τη σοφία που έχει χαθεί από την καταναγκαστική εκπαίδευση;

Πώς μπορούμε ποτέ να περιμένουμε από έναν λαό που ανατράφηκε με εξαναγκασμό να είναι απαλλαγμένος από ημίθεες νοοτροπίες;

Έχει ένα καταναγκαστικό εκπαιδευτικό σύστημα το πνευματικό έδαφος και το κλίμα όπου μπορεί να ανθίσει η ελευθερία και η σοφία;

[Έχουμε] συνδέσει τον εξαναγκασμό στο πνεύμα της έρευνας…[αλλά] οποιοσδήποτε ελαφρύς εξαναγκασμός παράγει δεν έχει τη μορφή σοφίας.

Μόλις σε αυτό το καταναγκαστικό ταξίδι προς… προς την τεχνογνωσία σε όλα και την κατανόηση στο τίποτα…εσύ και εγώ και άλλοι πρέπει να συνέλθουμε από τη στάση του ημίθεου… να απορρίψουμε τον καταναγκασμό και να αποδεχτούμε την ελευθερία στην εκπαίδευση.

Πώς… μπορεί ένας λαός να είναι ελεύθερος ή σοφός, εκτός εάν μεγαλώσει, εμβαθύνει, πιστέψει και καταλάβει ότι η ανάπτυξη της σοφίας προϋποθέτει την ελευθερία του ατόμου να επιδιώκει αυτό που είναι σοφό;

Διαβάστε στη συνέχεια «Nuclear Giants and Ethical Infants» με το « The Case for the Free Market in Education », στο ακόλουθο τεύχος του  The Freeman. Εκεί, απηχούσε την πίστη στην ελευθερία που του είχε διδάξει η λογική και η ιστορία ήταν δικαιολογημένη σε πολλούς τομείς, όπως και στην εκπαίδευση.

Καταργήστε την αστυνομική δύναμη — την κυβέρνηση ως αφεντικό — και η εκπαίδευση θα αποκατασταθεί στην ελεύθερη, ανταγωνιστική αγορά.

Ας υποθέσουμε ότι δεν είστε πλέον υποχρεωμένοι να στείλετε τον Johnnie στο σχολείο. Καμία κυβερνητική επιτροπή δεν θα ορίσει τι πρέπει να μελετήσει ο Τζόνι.

Κανένας κρατικός φοροεισπράκτορας δεν θα πάρει μια δεκάρα από το εισόδημά σας ή οποιουδήποτε άλλου για το σχολείο.

Αυτή, πρέπει να τονιστεί, είναι η υπόθεση της ελεύθερης αγοράς.

[Ρωτήστε τους ανθρώπους] εάν θα άφηναν τα παιδιά τους να πάνε αμόρφωτα, εάν όλοι οι κυβερνητικοί καταναγκασμοί αφαιρέθηκαν… «Δεν θα άφηνα τα παιδιά μου να φύγουν χωρίς εκπαίδευση παρά θα τα άφηνα χωρίς παπούτσια και κάλτσες».

Αν δεν υπήρχε πια αστυνομική δύναμη ως αφεντικό στην εκπαίδευση… Όποιος καταλαβαίνει την ελεύθερη αγορά ξέρει… θα υπήρχε περισσότερη εκπαίδευση και καλύτερη εκπαίδευση.

Είναι μια… τύφλωση απέναντι στα τεράστια στοιχεία για την υποστήριξη της ελευθερίας… που ευθύνεται για μεγάλο μέρος της χαμένης πίστης στην εκπαιδευτική παραγωγικότητα όταν το εκπαιδευτικό σύστημα απαλλάσσονταν από περιορισμούς και καταναγκασμούς.

Όσοι θέλουν εκπαίδευση…θα έχουν εκπαίδευση…Απομακρύνετε όλες τις αστυνομικές δυνάμεις ως αφεντικό, και αφαιρούμε το κύριο εμπόδιο της εκπαίδευσης.

Οι Αμερικανοί είναι πολύ δυσαρεστημένοι με τα εκπαιδευτικά τους συστήματα, με τις διαμάχες να μαίνονται σχετικά με το The 1619 Project, την Critical Race Theory, το πώς να ξαναφτιάξουν τα μαθηματικά για να ενσωματώσουν την «κοινωνική δικαιοσύνη» και πολλά άλλα.

Λίγοι έχουν δει ότι τέτοια προβλήματα προέρχονται από την καταναγκαστική εμπλοκή της κυβέρνησης, όπως ο Leonard Read.

 Αν αντικαθιστούσαμε τη διαρκώς απογοητευτική πίστη σε ισχύ, «το κύριο εμπόδιο της εκπαίδευσης», με την πίστη του Read στην ελευθερία, η οποία έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά και ξανά, θα μεταφερόμασταν σε έναν κόσμο με περισσότερη σοφία και λιγότερη διαμάχη για το τι αυτοπροσδιορίζεται οι ημίθεοι πρέπει να αναγκάσουν τους άλλους να διδαχθούν.

Αυτό μου ακούγεται σαν μια κατάσταση win-win.

https://mises.org/power-market/nuclear-giants-and-ethical-infants