ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΙΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114 D-40885 Ratingen Tel.+Fax: 0049 2102 32513

                      E-Mail: chaziteo@online.de

                    17.01.2019

Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου

Τα φυσικα φαινομενα εμφανιζονται στον ανθρωπο οπως εμφανιζονται σε ενα παρατηρητη ευρισκομενο εντος τεσσαρων στρεφομενων συστηματων και δη της περιστροφης της Γης γυρω απο τον αξονα της με ταχυτητα 11 χιλιομετρα το δευτερολεπτο, γυρω απο τον Ηλιο μας με ταχυτητα 30 χιλιομετρα το δευτερολεπτο, γυρω απο το κεντρο του Γαλαξια μας με ταχυτητα 220 χιλιομετρα το δευτερολεπτο (για μια περιστροφη του ηλιακου μας συστηματος γυρω απο το γαλακτικο κεντρο απαιτουνται 200 εκαταμμυρια χρονια, δηλαδη εναν «κοσμικο χρονο») και ευθυγραμμο ταχυτητα κινησεως 630 χιλιομετρων το δευτερολεπτο της τοπικης ομαδας των Γαλαξιων εντος της οποιας βρισκεται ο Γαλαξιας μας.

Η Γη ισορροπει μεσα σ’ ενα βαρυτικο πεδιο, που απο την μια κανει τον βασικο αξονα της να εχει μια κλιση 23,5 βαθμων ως προς το επιπεδο της εκπλειπτικης, δηλαδη περιστροφης γυρω απο τον Ηλιο, και απο την αλλη να εκτελη μια δεξιοστροφη περιστροφη καθε ημερα γυρω απο τον αξονα αυτο.

Γι’ αυτο και ο Ηλιος κινειται ως προς την Γη αριστεροστροφα. Οπως εις το Σχ. 1 πάρισταται ο αξονας της Γης στρεφεται γυρω απο τον ακινητο εξονα της εκλειπτικης κατα την αναδρομικη φορα, διατηρωντας σταθερη την γωνια λοξωσεως 23,5 βαθμων.

Οι Ορφικοι ειναι αυτοι που πρωτοι διετυπωσαν την γνωμη, οτι ο Ηλιος κατα την εαρινη Ισημεριαν βρισκονταν απο το 3.620 π.Χ. εως το 1,841 στην περιοχη του Ταυρου και απο το 5.000 π.Χ. ειχαν καθορισει και καταγραψει τις διαδοχικες θεσεις του ουρανιου βορειου πολου και κατα συνεπεια και τις αποκλισεις αυτου, ενω απο το 11.860 π.Χ. ειχαν προηγμενες γνωσεις και μελετουσαν τα φαινομενα του Συμπαντος.

Την κινηση της γραμμης των ισημεριων επι της εκλειπτικης ανακαλυψεν ο Ιππαρχος το 120 π.Χ. και την υπολογισεν σε 48 βαθμους ετησιως, που με τις σημερινες μετρησεις υπολογιζεται σε 50 βαθμους και 26 λεπτα ετησιως.

Εως το ετος 14.000 μ.Χ. η αποσταση θα μεγαλωνει, ο δε βορειος ουρανιος πολος θα βρισκεται πολυ κοντα στον αστερα Βεγα (Σχ. 2).

Ο πλανητης Γη ειναι ενας μεγαλος στροβος, ο οποιος εχει ενα τελειως ελευθερο αξονα πειστροφης και τεινει να διατηρηση αμεταβλητη την διευθυνση περιστροφης ως προς το επιπεδο της εκλειπτικης με το οποιο σχηματιζει γωνια 60 βαθμων και 33 λεπτων.

Οι εξωτερικες δυναμεις που επιδρουν επι της Γης προερχονται απο τον Ηλιο και την Σεληνη (Σχ. 3 και 5).

Η Γη εχει ως γνωστο σχημα ελλειψοειδους εκ περιστροφης σαν να προκειται για μια σφαιρα που περιβαλλεται απο μια δακτυλιοδη εξογκοση.

Οι ελξεις τις οποιες εξασκει ο Ηλιος επι των δυο τμηματων της εξογκοσεως αυτης, ειναι ανισες, λογω της διαφορετικης αποστασεως των δυο εξογκοσεων της Γης απο τον Ηλιο.

Για τον λογον αυτο ενεργει ο Ηλιος επι της Γης μια ροπη, η οποια τεινει να καταστηση τον αξονα αυτης καθετο προς το επιπεδο της εκλειπτικης.

Λογω της ροπης αυτης ο αξονας της Γης εκτελει μεταπτωτικη κινηση και εντος 25.760 χρονων διαγραφει μια πληρη επιφανεια κωνου.

Αυτη η μεγαλη στροφη ονομαζεται μεταπτωση Ισημεριων μια και εξαιτιας της η εαρινη Ισημερια αλλαζει, κατα μεσο ορο καθε 2.500 χρονια.

Η ροπη αυτη δεν ειναι σταθερη καθ’ ολη την διαρκεια της ετησιας περιφορας της Γης γυρω απο τον Ηλιο και παιρνει την μεγαλυτερη τιμη κατα τα Ηλιοστασια και γινεται ιση με το μηδεν κατα τις ισημεριες.

Επειδη η θεση του Ηλιου ως προς τον Ισημερινο της Γης συνεχως μεταβαλλεται, γι’ αυτο και η κινηση της μεταπτωσης του αξονα της Γης δεν ειναι ομαλη.

Λογω της ελξεως την οποια ασκει και η Σεληνη στην δακτυλιοειδην εξογκωση της Γης, ο αξονας της Γης κατα την μεταπτωτικην κινηση του, εκτελει και μια μικρη ταλαντωση, δηλαδη κλονιση καθε 19 χρονια, λογω της θεσεως που λαμβανουν ο Ηλιος και η Σεληνη ως προς την Γη καθε 19 χρονια.

Στον «Πολιτικο» του Πλατωνα και δη στον μυθο του «Τιμονιερη και των Θειων Ποιμενων» θιγεται μεταξυ αλλων και το θεμα της αντιστροφης των φυσικων πολων της Γης απο την μεταπτωτικη κινηση αυτης, που βεβαια εαν ελαβε χωρα, κατεστρεψε στην Γη σχεδον τα παντα.

Η περιστροφη της Γης γυρω απο τον Ηλιο (Σχ. 4) δεν ειναι απολυτα ομαλη. Απο την μια η τροχια της προσομοιαζει προς μια ελλειψη και απο την αλλη το νοητο κεντρο αυτης της ελλειπτικης δεν ταυτιζεται με την θεση του Ηλιου.

Ειναι σαν ο Ηλιος να πλησιαζη τροχιακα, μεσα σ’ ενα διαστημα 134.000 χρονων, ποτε προς την μια και ποτε προς την αλλη πλευρα.

Αυτο το σημειο που ειναι ποιο κοντα στον Ηλιο (Περιηλιο) και το συμμετρικο του, που ειναι ποιο μακρυα απο τον Ηλιο (Αφηλιο). Δημιουργειται δηλαδη ενας αξονας συμμετριας.

Τα δυο δε τμηματα της ελλειπτικης ονομαζονται Αψιδες.

Η αναπαρασταση αυτου του φαινομενου δεινει ενα κυκλο που τεμνεται απο δυο αξονες (Αξονας Τροπων και Αξωνας Ισημεριων).

Ως αποτελεσμα της κλισης του αξονα της Γης, η ετησια κινηση αυτης γυρω απο τον Ηλιο εχει 4 σταθερα σημεια αναφορας.

Τα δυο ειναι τα σημεια που τεμνεται η εκπλεικτικη με την προεκταση του Ισημερινου (Ισημεριες) και ο καθετος σε αυτα αξονας, που αντιπροσωπευει τις τροπες του Ηλιου (μεγαλυτερη ημερα και μεγαλυτερη νυχτα).

Ενω οι αξονες Τροπων και και Ισημεριων ειναι σταθεραι ο αξονας Περιηλιου-Αφηλιου κινειται κανοντας εναν κυκλο καθε 20.936 χρονια.

Οταν ο αξονας αυτος Περιηλιου-Αφηλιου ταυτιζεται με τον αξονα των Τροπων τοτε η Ανοιξη εχει ιδιες ημερες με το Καλοκαιρι και το Φθινοπωρο με τον Χειμωνα.

Οταν ομως αυτος ταυτιζεται με τον αξονα των Ισημεριων τοτε ‘η ο Χειμωνας ισοται με την Ανοιξη και το Καλοκαιρι με το Φθινοπωρο ‘η η Ανοιξη με το Φθινοπωρο και το Καλοκαιρι με τον Χειμωνα.

Η ετησια κινηση της Γης παρεχεται και στον ορφικο υμνο του Ηλιου (8,5) «συ χορευων δια τεσσαρων ποδιων διατρεχον την εκλειπτικη».

Ο πλανητης Γη εδω και 4,6 δισεκατομμυρια χρονια καλυπτει της αναγκες του σε Ενεργεια απο τον Ηλιο μας. Αυτος διοχετευει καθε χρονο την Γη με Ενεργεια υψους 3,2 x 10 στην 14 TW (Σχ. 6).

Το κυριο προβλημα διοχετευσης βρισκεται στην μικρη πυκνοτητα Ισχυος της ακτινοβολιας του Ηλιου μας προς την γηινη επιφανεια που ειναι κατα μεγιστα 1 kW ανα τετραγωνικο μετρο γηινης επιφανειας σε αντιθεση με 62.400 kW ανα τετραγωνικο μετρο ηλιακης επιφανειας.

Η ηλιακη ακτινοβολια προς την Γη εκπεμπεται απο μικρη χωρικη γωνια (7 x 10 στην πλην 5 Steradians) και φωτιζει γι’ αυτο αραιομενη την Γη.

Απο την Ενεργεια που διοχετευει ο Ηλιος προς την Γη, περιπου 178.000 TW ετησιως αντανακλωνται υπο μορφη ακτινοβολιας βραχεων κυματων στα υψηλα στρωματα της γηινης ατμοσφαιρας.

Η γηινη επιφανεια αντανακλα ετησιως σε μορφη ακτινοβολιας μακρεων κυματων συμπληρωματικα 68.000 TW.

Οι εξατμησεις των υδατων και η ανυψωση αυτων υπο μορφη ομιχλης και νεφων απαιτουν ετησιως περιπου 40.000 TW.

Η Ενεργεια της ηλιακης ακτινοβολιας που θερμαινει και μετακινει τον αερα και τα κυματα της θαλασσεις ειναι σχετικα μικρη.

Με την φωτοσυνθεση απορροφα ετησιως η Βιομαζα σχεδον 50 ΤW ηλιακη ενεργεια την οποια με την βοηθεια της χλωροφυλλης μεταβαλλει σε χημικη ενεργεια υπο μορφην κοιτασματων Υδρογονανθρακων και διαφορων μορφων Ανθρακων.

Δυο ομαδες ερευνητων υποστηριξαν το 1984, οτι το αδερφικο αστερι του Ηλιου μας με το ονομα «Νεμεσις», που εχει μαζα το 1/10 της μαζας του Ηλιου μας, κινηται επι μιας τροχιας (Σχ. 7), που ολοκληρωνει καθε 26 εκατομμυρια χρονια.

Οι παλαιοντολογοι διαπιστωσαν, οτι κατα την διαρκεια των τελευταιων 250 εκατομμυριων χρονων με εκπληκτικη συχνοτητα λαμβανει χωρα στην Γη καθε 26 εκατομμυρια χρονια μαζικος θανατος ζωντων οργανισμων (ιδε Σχ. 8).

Η Νεμεσις (= απονομει του οφειλομενου, εκ του νεμω) στην αρχαια ελληνικη αξιολογια αποτελει την τιμωρο της ανθρωπινης οιησης, της αλαζονιας και των μεγαλων εγκληματων (Πινδαρου «Πυθιονικοι», 10.69, Αισχυλου Αποσπασματα 244, Σοφοκλεους «Ηλεκτρα», 792 κ.α.).

Ο ανθρωπος, ως προς την διαρκεια της εξελικτικης πορειας και την δομη και λειτουργια του σωματος του (ευκαρια κυτταρα), κατατασεται στους «ευκαριωτες», δηλαδη στα πρωτοζωα, οπως ειναι τα φυτα, τα μανιταρια και τα θηλαστικα οντα, τα οποια εμφανισθηκαν στις αρχες της τριτογενους γεωλογικης εποχης.

Στις πρωτες φασεις της Ηωκαινου περιοδου της εποχης αυτης αντιπροσωπευεται η ομαδα των θηλαστικων αυτων απο απλες μορφες.

Εως το Ολογοκαινο και Μειοκαινο της τριτογενους γεωλογικης εποχης επικρατουν στα θηλαστικα οντα οι ανθρωπιδες. Μεταξυ του Πλειοκαινου της τριτογενους και Πλειοστοκαινου της τεταρτογενους γεωλογικης εποχης εμφανιζεται ο ανθρωπος οπως αυτον σημερα γνωριζουμεν.

Στα εργα του Ιπποκρατη (γεννηθηκε στην νησο Κω το 460 π.Χ.) περιγραφονται αστρονομικες παρατηρησεις που εκ των πραγματων πρεπει να ελαβαν χωρα σε πολυ παλαιοτερες εποχες και απλως κατεληξαν και καταγραφησαν στα εργα του του Ιπποκρατη.

Λογω της μεταβολης της κλισης του αξονα της Γης κατα την περιστροφη αυτης γυρω απο τον Ηλιο, μεταβαλλεται για τον ιδιο τοπο παρατηρησης η ανατολη και η δυση των λαμπερων απλανων αστερων κατα 1 ημερα ανα 70,43 χρονια για την επομενη περιοδο. Απο την γεννηση του Ιπποκρατη μεχρι σημερα υπολογιζονται 2479 : 70,43 = 35 ημερες.

Στις ημερες μας οι Πλειαδες στον ουρανιο θολο πανω απο την Αθηνα ανατελλουν την 23. Μα’ι’ου καθε μη δισεκτου ετους, δηλαδη 30 ημερες προ της θερινης στροφης του Ηλιου και δυουν 144 ημερες μετα την χειμερινη στροφη του Ηλιου καθε μη δυσεκτου ετους.

Απο τους υπολογισμους του Καλαμπαλικη (1) προκυπτει, οτι ο Χειμωνας διαρκουσε στην Ελλαδα το 10.141 π.Χ. περιπου 300 ημερες και η Ανοιξη το 26.619 π.Χ. μονο 20 ημερες.

Επισης τα γεγονοτα και οι αστρονομικες παρατηρησεις που αναφερονται στα εργα του Ορφεα, Ομηρου και Ησιοδου ειναι εως σημερα απροσδιοριστης ηλικιας και διαφερουν απο τις χρονολογησεις σε σεληνιακα ετη του Παριου Μαρμαρου.

Ο γραφων αναφερεται σκιαγραφικα στο Βιβλιο Κ. Χασαπη «Τα Ορφικα» (2) και στους στους υμνους του Ορφεα και γενικα στα κειμενα των Ορφικων οπως τα περιγραφει ο Γ. Λεκακης στο αρθρο του «Νεωτερη Μελετη βασει Αστρονομικων Στοιχειων» (3).

Οι λεγομενοι υμνοι του Ορφεα ειναι η καταγραφη των αστρονομικων και αλλων χαρακτηριστικων των πλανητων του ηλιακου μας συστηματος, αλλα και μια σειρα γηινων κλιματικων και αλλων φαινομενων.

Οι γνωσεις που διατυπωνονται στους υμνους του Ορφεα πρεπει να προερχονται απο πολυ παλαιοτερες του Ορφεα προ κατακλυσμιαιες εποχες και ελληνογενεις πολιτισμους που θαφτηκαν μεσα στην λασπη των κατακλυσμων.

Εαν κατα την διαρκεια της ολης μεχρι σημερα γεωλογικης ιστοριας του πλανητη μας και πολυ περισσοτερο κατα την διαρκεια της Νεοζω’ι’κης εποχης αυτου, ειχε η Γη αποκτηση μια αμεταβλητη κατασταση, δεν θα τον κατοικουσαν σημερα οι ανθρωποι.

Στην τεταρτογενη γεωλογικη εποχη η οποια υποδιαιρειται στην παλαιο-Πλειοστοκαινη (4 εκατομμυρια χρονια), στην μεσο-Πλειοστοκαινη (1 εκατομμυριο χρονια), στην νεο-Πλειοστοκαινη (150.000 χρονια) και στην σημερινη χρονικη περιοδο (10.000 χρονια)  ελαβε χωρα η κυρια εξελικτικη πορεια του ανθρωπινου γενους και του πολιτισμου.

Τα κυρια χαρακτηριστικα της γεωλογικης αυτης εποχης υπηρξαν οι παγετωνες με φασεις πολυ υψηλου ψυχους και με μεγαλες εκτασεις παγετωνων που διακοπτονταν απο θερμες φασεις.

Συνολικα στην Πλειοστοκαινη γεωλογικη εποχη εμφανισθηκαν τεσσεροι περιοδοι υψηλου ψυχους και τρεις ενδιαμεσες θερμες φασεις.

Με τους παγετωνες εχασαν οι ανθρωποι την δασωδη αρχικη πατριδα τους και μετακινηθηκαν στις στεπες που απαιτουσαν σκληροτερες καταστασεις για να επιζησουν και να εξελιχθουν.

Οι λογοι των κλιματικων διαφορων στην τεταρτογενη γεωλογικη εποχη και των παλαιοτερων γεωλογικων εποχων παραμενουν εως σημερα αγνωστοι.

Ο πλανητης Γη δεχεται σχεδον ολη την ενεργεια του απο τον Ηλιο (Σχ. 5) και θερμαινεται απο τις ακτινες συτου.

Το ηλιακο φως μεταφερει θερμικη ενεργεια στα ατομα του αερος της γηινης ατμοσφαιρας ενισχυοντας ετσι την ατακτη κινηση αυτων.

Τα ατομα κρουονται μεταξυ τους με αποτελεσμα την απελευθερωση θερμοτητας.

Η πυκνοτητα μοριων αερος στην ατμοσφαιρα ειναι συνεπως μεγαλης σημασιας για τις κλιματικες συνθηκες που δημιουργουνται.

Αναλογα με τις γηινες περιοχες η θερμανση απο τον Ηλιο ειναι εξαιρετικα ανιση.

Ενω στον βορειο και νοτιο γηινο πολο κανει κρυο, αντιθετα κανει ζεστη στο επιπεδο του γηινου Ισημερινου.

Απο την ακριβη ποσοτητα ηλιακης ενεργειας που δεχεται καθε τετραγωνικο χιλιομετρο,  η γηινη επιφανεια, αναλογα με το εαν αυτη βρισκεται σε πολικη ζωνη ‘η στον Ισημερινο, θα επρεπε να κανει πολυ περισσοτερο κρυο στους πολους και, αντιθετα, πολυ περισσοτερη ζεστη στον Ισημερινο.

Αυτο σημαινει, οτι με διαφορους τροπους ο θερμος αερας των τροπικων περιοχων ερχεται να ζεστανει τις πολικες περιοχες και σε ανταλλαγμα, ψυχρος αερας μεταφερεται απο τους πολους προς τον Ισημερινο.

Αυτες οι θερμικες ανταλλαγες πραγματοποιουνται απο μεγαλα ατμοσφαιρικα ρευματα που κινουνται σε μεγαλυτερο ‘η μικροτερο υψος.

Στην Τροποσφαιρα, οταν ο θερμος και ο ψυχρος αερας συγκρουονται, δημιουργουν προσκουοντα μετωπα στα οποια αντιπαρατιθενται κανονικοι και ισχυροι ανεμοι.

Σε αυτη την μαχη των νεφων που περιεχουν γλυκο νερο πλητονται ορισμενες περιοχες απο πολυμηνες ξηρασιες.

Αλλες μαζες αερος που ερχονται απο τους Ωκεανους προκαλουν σφοδρες βροχοπτωσεις και δημιουργουν τεραστιες πλημμυρες.

Οι μαχες αυτες δεν ειναι απορροια των κλιματικων αλλαγων λογω του ετσι ονομασθεντος «θερμοκηπειου» αλλα διεξαγονται εδω και χιλιετιες και απο εποχες που δεν υπηρχαν ακομη οι ανθρωποι στον πλανητη μας. Καθως ο πλανητης Γη περιστρεφεται απο τα δυτικα προς τα ανατολικα, η περιστροφη της εκτρεπει (δυναμη Κοριολις) τους ανεμους προς τα δυτικα.

Πραγματι, στο επιπεδο του Ισημερινου, η αερια μαζα περιστρεφεται διατρεχοντας 40.000 χιλιομετρα σε 24 ωρες, δηλαδη με ταχυτητα 465 μετρα το δευτερολεπτο, ενω στον 60. παραλληλο (που περναει απο το Οσλο της Φιλανδιας και εχει μηκος μονο 22.000 χιλιομετρα) η ταχυτητα περιστροφης ειναι μονο 273 μετρα ανα δευτερολεπτο.

Για τον λογο αυτο οι ανεμοι που πνεουν προς τον Ισημερινο αποκτουν καθυστερηση σε σχεση με την περιστροφη του ισημερινου αερα.

Γι αυτο αλλωστε εκτρεπονται προς τα δυτικα (αληγεις ανεμοι).

Αυτοι πνεουν στα χαμηλα στρωματα της Τροποσφαιρας και προκαλουν τις μεγαλες βροχοπτωσεις της ισημερινης ζωνης.

Σε αυτην την ζωνη που περιβαλλει τον πλανητη Γη, οι αληγεις ανεμοι του βορειου Ημισφαιριου με ΒΑ-ΝΔ κατευθυνση συγκρουονται με τους αλεγεις ανεμους του νοτιου Ημισφαιριου με ΝΑ-ΒΔ κατευθυνση.

Το ενδοτροπικο αυτο μετωπο μαχης βρισκεται αναμεσα στους τροπικους.

Εξαιτιας της συναντησης τους, οι αλεγεις ανεμοι αναγκαζονται να υψωθουν καθετα δημιουργωντας μεγαλους στροβιλους, γεγονος που παραγει εξαιρετικα αφθονες βροχες.

Πραγματι, εχοντας περασει πανω απο τους Ωκεανους οπου πραγματοποιειται σημαντικη εξατμιση νερου, οι αληγεις ανεμοι περιεχουν μεγαλες ποσοτητες υδρατμων που συμπυκνωνονται εξαιτιας του ψυχους που επικρατει σε μεγαλο υψομετρο.

Απο την στιγμη που οι αληγεις ανεμοι ωθουνται ψηλα στην ατμοσφαιρα μεταβαλλονται σε ανταληγεις ανεμους, οι οποιοι πνεουν σε μεγαλο υψομετρο με φορα αντιθετη απο εκεινη των αληγων ανεμων.

Στο επιπεδο των Τροπικων στελνουν προς το εδαφος ενα θερμο και εξαιρετικα ξηρο αερα, στον οποιο οφειλεται το ανυδρο τοπιο των περιοχων αυτων.

Η συμπυκνωση των υδρατμων σε βροχη συνιστα ενα φαινομενο που εκλυει θερμοτητα.

Ο αερας που δημιουργει σε μεγαλο υψομετρο της Τροποσφαιρας τους ανταληγεις ανεμους εχει θερμανθει και τωρα ξανακατεβαινει προς την γηινη επιφανεια ενας ξερος αερας που εχει χασει την υγρασια του και ιδιως πολυ θερμος αερας, ο οποιος προκαλει μεγαλη εξατμιση.

Συνεπως η λειψυνδρια στις τροπικες περιοχες ειναι σε μεγαλο βαθμο, συνεπεια των ισχυρων βροχοπτωσεων της ισημερινης ζωνης.

Η σχεση αυτη δημιουργειται απο το κυκλωμα που σχηματιζουν οι αληγεις ανεμοι σε χαμηλο υψομετρο και οι ανταληγεις ανεμοι σε υψηλο υψομετρο.

Η περιγραφησα κατασταση της ατμοσφαιρικης κυκλοφοριας που εξηγει την κατανομη των υγρων και ξηρων περιοχων κυριως στην Αφρικη και εν μερει στην Ασια, δεν εξηγει πιστευτα τις εντονες βροχες που δεχονται το Καλοκαιρι οι περιοχες ανατολικοτερα απο την Ινδια, δηλαδη οι περιοχες της Ινδοκινας και της νοτιας Κινας.

Εδω παρεμβαινει το κλιματικο φαινομενο του «Μουσωνα» που αναλογα με τις εποχες, οι αληγεις ανεμοι πνεουν το μεγαλυτερο μερος του χρονου προς αντιθετες κατευθυνσεις, δηλαδη απο βορειοανατολικα προς τα νοτιοδυτικα, που σημαινει, οτι αυτοι πνεουν απο την ασιατικη Ηπειρο προς τον ινδικο Ωκεανο.

Η εποχη αυτη στην Ινδια ειναι ξηρη, διοτι οι αληγεις αυτοι ανεμοι πνεουν απο τις ξηρες περιοχες της κεντρικης Ασιας.

Αντιστροφα το Καλοκαιρι οι αληγεις αυτοι ανεμοι πνεουν απο τον Νοτο προς Βορρα, ερχονται δηλαδη απο τον ινδικο και ειρηνικο Ωκεανο φορτωμενοι με υγρασια και φερνουν στην Ινδια, στην Ινδοκινα και στην νοτια Κινα μεγαλες βροχες.

Οι ανεμοι αυτοι του καλοκαιρινου «Μουσωνα» δεν ειναι αλλοι απο τους αληγεις ανεμους του νοτιου Ημισφαιριου που προσελκυονται στο βορειο Ημισφαιριο. Ενω εχουν κατευθυνση ΝΑ-ΒΔ στο νοτιο Ημισφαιριο, εκτρεπονται προς ΒΑ μολις διασχισουν τον Ισημερινο. Χωρις τον «Μουσωνα» η Ινδια θα ηταν ανυδρη περιοχη.

Υπαρχουν σοβαρες ενδειξεις οτι στο αμεσο μελλον πολλες χωρες θα βρεθουν οπως στον Μεσαιωνα, αντιμετωπες με εντονη εγκληματικα τεχνικη αλλα και φυσικη λειψυδρια, ενω σε αλλες πυκνοκατοικημενες χωρες στις οποιες εδω και αιωνες ο πληθυσμος αγωνιζεται εναντια στις πλημμυρες, αυτες θα λαβουν τετοιες διαστασεις που η αντιμετωπισης τους θα γινει σχεδον αδυνατος.

Η μεγαλυτερη Ερημος του πλανητη μας π.χ. η Σαχαρα εκτεινεται μεταξυ του 30^ου βορειου παραλληλου και του 15^ου νοτιου, που διασχιζει την νοτια Ινδια και την Τα’ι’λανδη και η προεκταση της στην Αραβικη χερσονησο ανατολικα της Ερυθρας θαλασσης βρισκεται στο ιδιο γεωγραφικο πλατος με το τμημα της ασιατικης Ηπειρου που δεχεται για τους λογους δημιουργιας του «Μουσωνα» που περιγραφθηκαν εντονες βροχοπτωσεις και εχει ως εκ τουτο πλουσια βλαστηση.

Οι αντιθεσεις που παρουσιαζονται στο ιδιο γεωγραφικο πλατος αναμεσα στους εκτεταμενες εκτασεις της Ερημου και στις περιοχες της Ασιας οφειλονται στα θεμελωδη χαρακτηριστικα του πλανητη μας/ Εν συντομια θα περιγραψει ο γραφων μερικα ιστορικα γεγονοτα που συνδεονται αμεσα με τους κατα περιπου  1.000 χρονια διαρκειας επαναλλαμβανομενους  ρυθμους κλιματικων αλλαγων ως αποτελεσμα ηλιακων δραστηριοτητων.

Οι ρυθμοι αυτοι, κατα διαστηματα, ταλαντευονται χρονικα προς τα κατω.

1. Η Ελληνικη Φυλη εζησε και ζη αδιαταρακτα και χωρις να εκριζωθει ‘η να  αλλοιωθει ανεκαθεν και προ του κατακλυσμου του Ωγυγου και καταβυθιση στην τεταρτογενη γεωλογικη εποχη της Αιγη’ι’δας, στον ιδιο χωρο, στον οποιο και σημερα (2019) υπαρχει και βρισκεται.

2,  Εφ’ οσον οι Ορφικοι γνωριζαν και κατεγραφαν φυσικα φινομενα του 3.600, του 5.000 και του 11.860 π.Χ. οπως αποδεικνυουν οι αστρονομικες ερμηνιες των παρατηρησεων τους και των αποψεων τους, θα επρεπε να ηταν κατοχοι παρατηρησεων και γνωσεων μερικων χιλιαδων χρονων προηγουμενους που     σημαινει οτι απ’ αυτους διδαχτηκαν οι Αιγυπτιοι και οχι αντιστροφα. Τα πρωτα βηματα της πραγματικης αρχαιας αιγυπτιακης Ιστοριας σημαδοτουν και το τελος μιας ευνο’ι’κης κλιματικης εποχης στην Σαχαρα. Η Ερημος  αυτη αρχισε να ξαπλωνεται και να κατεχη σημερα μετα απο τους γηινους     πολους την δευτερη θεση σε εκταση αγωνων περιοχων για την Γεωργια στον πλανητη μας.

3. Στα 500 χρονια υγρου και ψυχρου κλιματος μετα την καταρρευση της Ρωμα’ι’κης Αυτοκρατοριας, ακολουθησε τον 7. και 8. μ.Χ. αιωνα μια ιδιαιτερη θερμη εποχη που οδηγησε στις εκχερσωσεις του Μεσαιωνα και γυρω στο 1.000 μ.Χ, σε ευνο’ι’κες κλιματικες καταστασεις στην Ευρωπη.

     Αυτα ηταν εν μερει και τα αιτια για την επικτρατηση της επιδημιας της Πανουκλας και για τις καταστροφες απο πλημμυρες μεγαλης εντασης που ακολουθησαν. Οι κλιματικες αυτες αλλαγες στην Ευρωπη δημιουργησαν μεταξυ 1313 και 1317 μ.Χ. μια σειρα απο προβληματα σιτοδειας, δηλαδη λιμων οφειλομενων σε κακες αποδοσεις της γεωργικης παραγωγης.

      Η κλιματικη κατασταση που επικρατησε στο χρονικο αυτο διαστημα στην Ευρωπη και υπηρξε και η αιτια για το προβλημα σιτοδειας, μετεβαλλε στην Ασια με καταρρακτωδεις βροχοπτωσεις και πλημμυρες γυρω στο 1350 μ.Χ. και την ροη του ποταμου Κβαγκχο και οδηγησεν στον θανατο εκατομμυρια  ανθρωπους απο τις περιοχες της  Κινας και οδηγησε σε μετακινησεις πληθυσμων προς τις περιοχες του Ειρηνικου Ωκεανου. Επιπλεον μετακινηθηκαν και οι περιοχες επιδρασης των Τυφωνων και μεγαλων βροχοπτωσεων των «Μουσωνων» απο τον Ειρηνικο Ωκεανο προς ανατολικα και νοτιοανατολικα της Ασιας. Οι Κυκλωνες και οι Τυφωνες ‘η Τα’ι’φουν ειναι κολοσιαιες θερμοδυναμικες μηχανες της φυσεως που διατηρουν τις διαφορες θερμοκρασιας μεταξυ της θερμης επιφανειας της     θαλασσης και της χαμηλοτερης θερμοκρασιας της ατμοσφαιρας. Η τροφοδοτηση με ενεργεια στην θερμοδυναμικη αυτη μηχανη λαμβανει χωρα απο εναν κυλινδρικα περιστρεφομενο ρευμα αερος, πλατους μερικες εκατονταδες χιλιομετρα, το οποιο πανω απο την επιφανεια της θαλασσης και σε ενα παχος υψους 3.000 περιπου μετρων απορροφα αερα με μεγαλη  περιεκτικοτητα σε υγρασια.

4. Οπως για τους Μογγολους του 12. και 13 μ.Χ. αιωνα ετσι και για τους σημερινους λαους της Σαχαρας, οι βροχοπτωσεις του 7. και 8. μ.Χ. αιωνα  και δη μεταξυ 622 και 750 μ.Χ. δημιουργησαν ευνο’ι’κες συνθηκες για την επι εκατονταετιες επικρατηση, των Αραβων με την νεαν ισλαμικη θρησκεια ως μεγαλη δυναμη, σε ολην την Εγγυς Ανατολη, στην βορεια Αφρικη και σε μεγαλες περιοχες της ιβηρικης Χερσονησου. Για τα δυτικα και για το κεντρο της Ευρωπης η εποχη αυτη ηταν ψυχρη με ισχυρες βροχοπτωσεις, ακαταλληλη για την αναπτυξη της Γεωργιας με επακολουθο την πληθυσμιακη μετακινηση προς κατευθυνσεις με ευνο’ι’κες κλιματικες  συνθηκες.

5. Στην ακμη της μεσαιωνικης εποχης κλιματικα αντιστραφηκαν σχεδον τα παντα. Η ανυδρεια επικρατησεν στο νοτο και στις προασιατικες αραβικες νοτιοανατολικες περιοχες του πλανητη μας. Η κατασταση αυτη της ξηρασιας  διαρκειας 500 τουλαχιστον ετων εξασθενισε την ισχυν του αραβικου κοσμου  εως οτου με την χειροτερευση των κλιματικων συνθηκων στην Ευρωπη οι Οθωμανοι μετα απο τους Σελτζουκους κατα τα τελη του Μεσαιωνα  κατελαβαν την βορεια Αφρικη, τα υπολοιματα της Βυζαντινης Αυτοκρατοριας με τα Βαλκανια και περιοχες της Αυστριας.

6. Το τελος του Μεσαιωνα χαρακτηριζεται στην Ιστορια με την επιδημια της «Πανουκλας» ως εποχη της καταστροφης.

Ο κατα περιπου 1.000 χρονια επαναλαμβανομενος ρυθμος ταλαντευονταν κατα διαστηματα προς τα κατω και κατεληξε τον 17. μ.Χ. αιωνα στο ποιο χαμηλο σημειο και δη την εποχη που θεωρειται ως την κυρια φαση της κλιματικης αλλαγης του «μικρου Παγετωνα».

Απο τις αρχες του 18. μ.Χ. αιωνα ακολουθει μια εποχη ανοδικης θερμοκρασιας σε ολοκληρο τον πλανητη μας που μεταβαλλει και την συμπεριφορα των ανθρωπων.

Σημερα στις αρχες του 21. μ.Χ. αιωνα οι ανθρωποι παραπλανουνται για κλιματικες αλλαγες απο ανθρωπινες δραστηριοτητες που στοχευουν στις χρηματικες επιβαρυνσεις για ρυπους και στην λεηλασιαν τους.

Το Κλιμα, δηλαδη ο μεσος ορος των καιρικων συνθηκων για μεγαλα χρονικα διαστηματα, δεν σωζεται και αυτορυθμιζεται.

Αυτοι που εχουν αναγκη σωτηριας ειναι οι ανθρωποι απο παλιανθρωπους!!!

Στο Βιβλιο του αποθανοντος συμβουλου εθνικης Ασφαλειας του πρωην Προεδρου των ΗΠΑ Τσιμι Καρτερ, κ. Ζβιγκνιεφ Βρεζινσκι (Μεταξυ δυο Εποχων, Νεα Υορκη 1985) μπορει ο αναγνωστης να διαβαση μεταξυ αλλων και την εξης ενδιαφερουσα παραπομπη:

«Η Τεχνολογια θα δωσει στους ηγετας των μεγαλων Κρατων μια σειρα τεχνικων μεθοδων, που θα γνωριζει μονο ενα μικρο μερος των δυναμεων Ασφαλειας, για την εκτελεση μυστικων πολεμων…Τεχνικοι μεθοδη για την μεταβολη του Καιρου και κλιματος θα χρησιμοποιηθουν για να δημιουργουνται στις χωρες που δεν υποκυπτουν στους εκβιασμους, λειψυδριας και ξηρασιας κατα τετοιο τροπο, ωστε αυτες κατω απο την απειλη της πεινας να υποκυπτουν».

Υπαρχουν σοβαρες ενδειξεις, οτι ο ελεγχος των καιρικων συνθηκων γινεται ηδη μια επικινδυνη πραγματικοτητα.

Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου

Βιβλιογραφια

1. Καλαμπαλικης Διον. Αστρονομικα δεδομενα μεχρι και το 22.000 π.Χ.

                                         στα Εργα του Ιπποκρατη.

                                         Δαυλος αρ. 262, Νοεμβριος 2003, σ. 17119-17124

2. Πασσας Ι. ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ

                                  Εκδοσεις Εγκυκλοπαιδειας του ΗΛΙΟΥ (1984)

3. Λεκακης Γ. Νεοτερη Μελετη βασει αστρονομικων στοιχειων

                                 http://maiandros-lykon.gr, 07.04.2016

4. Χατζηθεοδωρου Γ. Ενας νεος Ηλιος Νεμεσις…εκδικειται την Γη

                                Δαυλος αρ. 307, Νοεμβριος 2007, σ. 21422-21429

Σχηματα

Σχ. 1:  Ο πλαντης Γη με την Εκλειπτικη και τον ουρανιο Ισημερινο

Σχ. 2:  Φαινομενικες αποστασεις σε διαφορετικα γηινα χρονικα διαστηματα\

           μεταξυ του πολικου αστερα και του ουρανιου βορειου πολου

Σχ. 3:  Ελκτικες δυναμεις της Σεληνης και του Ηλιου επι της Γης

Σχ. 4:  Η κινηση της Γης γυρω απο τον Ηλιο με μια αξονικη κλιση των

           23 βαθμων και και 27 λεπτων επι της εκλειπτικης και οι θεσεις του

           Περιηλιου και Αφηλιου.

Σχ. 5:  Η διαδρομη του Ηλιου και η κινηση τηδ Γης γυρω απο τον Ηλιο

Σχ. 6:  Η τροφοδοτιση της Γης με Ενεργεια απο τον Ηλιο

Σχ. 7:  Η τροχια της Νεμεσεως

                                                    Εκατομμυρια ετη απο την εποχη μασ

Σχ. 8:  Εξαρσεις του ρυθμου εξαφανισης καθε 26 με 30 εκατομμυρια χρονια της

           Ζωης στον πλανητη μας, οπως ενδεικνυται με τα βελη. (Πηγη: Lawrence

           Berkeley, National Lab του Πανεπιστημιου Σικαγου των ΗΠΑ

Απαγορεύεται  αυστηρά, οποιαδήποτε αντιγραφή, ή μέρος του παραπάνω άρθρου , βάση νόμου απαιτείται έγκριση από την ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ, ή τον Συγγραφέα.

http://arxaiaithomi.gr/