Σὰν πατριώτες  καλούμεθα νὰ ὑποδυθοῦμε τοὺς ρόλους μας, ὡς κόρες ἢ γυιοί, σύζυγοι, γονεῖς, φίλοι, ἀπὸ ὅποιο πόστο μᾶς θέλει ἡ ζωὴ νὰ ὑπηρετοῦμε, δίνοντας τὸν ἀγῶνα τὸν καλό προκειμένου νὰ ἔχουμε συνείδησι ἥσυχη καὶ γαλήνη στὴν καρδιά.
Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοι, πεπεισμένοι ὅτι μετὰ τὸν θάνατο, ἀναλόγως τῶν γενναίων πεπραγμένων τους οἱ ψυχὲς περνοῦσαν στὰ Ἠλύσια πεδία, εἶχαν κατωρθώσει νὰ ἀποβάλουν τὸν φόβο τοῦ θανάτου ὥστε ὡπλισμένοι μὲ θηριώδη ψυχικὴ Δύναμι, οὐκ ὀλίγες φορὲς ὑπερίσχυσαν τῆς ὕλης.
Πῶς ἀλλιῶς χαρακτηρίζεται ἡ νίκη 11.000 Ἑλλήνων ἐπὶ 300.000 ἀσιατῶν βαρβάρων στὸν Μαραθῶνα ἢ στὴν Σαλαμῖνα, ὅπου 310 πλοῖα κατατρόπωσαν 1.207…
Καὶ ἐπειδὴ στὴν κυτταρικὴ μνήμη καταγράφονται τὰ πάντα, τέτοιου μεγέθους ἄθλους θὰ ἐκτελέσουν κατ’ἐπανάληψιν οἱ Ἕλληνες γιὰ νὰ ἀπελευθερωθοῦν ἀπὸ τὸν βαρβαρικὸ ζυγό, αὐτοθυσιαζόμενοι γιὰ τὸ ὑπέρτατο ἀγαθὸ τῆς Ἐλευθερίας. Ἔτσι ἐγράφησαν Μεσολόγγια, τὸ Ἔπος τοῦ ’40 καὶ πόσα ἄλλα, καθὼς εἶναι ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΕΣ οἱ θυσίες καὶ οἱ μάχες, ποὺ μὲ σύμμαχο τὴν Θεία Πρόνοια ἔφεραν τὸ Πολυπόθητο, γιὰ τὴν κοινὴ λογική, τὸ ἀκατόρθωτο…
Ἕνα ἀπὸ τὰ δυσκολώτερα μονοπάτια πρὸς τὴν πνευματικὴ τελείωσι εἶναι ἡ φιλοσόφησις τοῦ θανάτου καὶ ἡ ἀποβολὴ τοῦ φόβου του. Ὁ θάνατος, σύμφωνα μὲ τὴν μυθολογία, εἶναι ἀδελφὸς τοῦ ὕπνου.
Ὁ πάνσοφος Σωκράτης μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τοῦ χρόνου, ἀποδεχόμενος θαρραλέα τὸ ἄδικο τέλος του, μᾶς γνωστοποιεῖ πὼς «πεθαίνοντας ἢ θὰ βυθιστῶ σὲ βαθὺ ὕπνο δίχως ὄνειρα, ἢ θὰ συναντήσω τὸν Ὀρφέα, τὸν Ἠσίοδο, τὸν Ὅμηρο…».
Ἐξ ἄλλου, ὁ ὁρισμὸς τῆς φιλοσοφίας εἶναι ἡ μελέτη τοῦ θανάτου.
Γνῶστες αὐτῶν ὑποσυνειδήτως οἱ Ἕλληνες, ὅσο εὔκολα ἀγαποῦν καὶ χαίρονται τὴν ζωή, ἄλλο τόσο εὔκολα τὴν θυσιάζουν ἀνέκαθεν μπροστὰ στὰ Ἱερὰ καὶ Ὅσια τῆς φυλῆς μας.
Καὶ ὅπως σοφὰ μᾶς διαβιβάζει ὁ Ἐπίκουρος, «τὸ πιὸ φρικτό, λοιπόν, ἀπὸ τὰ κακά, ὁ θάνατος, εἶναι ἔνα τίποτα γιὰ ἐμᾶς, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ὅταν ὐπάρχουμε ἐμεῖς αὐτὸς εἶναι ἀνύπαρκτος, κι ὅταν ἔρχεται αὐτὸς δὲν ὑπάρχουμε ἐμεῖς.»

Θεοφανώ Πολυμέρη