«Εάν δεν είσαι ικανός να εκνευρίζεις κανέναν με τα γραπτά σου, τότε να εγκαταλείψεις το επάγγελμα»

ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

Επικοινωνία εδώ

Για σχόλια, καταγγελίες και επικοινωνία στο

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ

Ενημέρωση των αναγνωστών.

Προσοχή στις απάτες, η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ και ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ δεν φέρει καμία ευθύνη για οποιαδήποτε συναλλαγή με κάρτες η άλλον τρόπω και άλλα στον όνομά της, Ή στο όνομα του κυρίου Γ. Θ, Χατζηθεοδωρου. Δεν έχουμε καμία χρηματική απαίτηση από τους αναγνώστες με οποιοδήποτε τρόπο.
Αγαπητοί αναγνώστες η ανθελληνική και βρόμικη google στην κορυφή της ιστοσελίδας όταν μπείτε, αναφέρει μη ασφαλής την ιστοσελίδα, ξέρετε γιατί;;; Διότι δεν της πληρώνω νταβατζιλίκι, κάθε φορά ανακαλύπτει νέα κόλπα να απειλή. Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ σας εγγυάται, ότι δεν διατρέχετε κανένα κίνδυνο, διότι πληρώνω με στερήσεις το ισχυρότερο αντιβάριους της Eugene Kaspersky, όπως δηλώνει και ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Kaspersky Lab "Πιστεύουμε ότι όλοι μας δικαιούμαστε να είμαστε ασφαλείς στο διαδίκτυο. Eugene Kaspersky

Ανακοίνωση

Τη λειτουργία μίας νέας γραμμής που αφορά τον κορωνοϊό ανακοίνωσε ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας. Ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας ανακοινώνει, ότι από σήμερα 07.03.2020 λειτουργεί η τηλεφωνική γραμμή 1135, η οποία επί 24ώρου βάσεως θα παρέχει πληροφορίες σχετικά με τον νέο κοροναϊό.

Πού μπορεί να απευθυνθεί μια γυναίκα που πέφτει θύμα ενδοοικογενειακής βίας;

«Μένουμε σπίτι θα πρέπει να σημαίνει πως μένουμε ασφαλείς και προστατευμένες. Για πολλές γυναίκες, όμως, σημαίνει το ακριβώς αντίθετο. Εάν υφίστασαι βία στο σπίτι, δεν είσαι μόνη. Είμαστε εδώ για σένα. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει ότι υπομένουμε τη βία. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει μένουμε σιωπηλές. Τηλεφώνησε στη γραμμή SOS 15900. Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί της γραμμής θα είναι εκεί για σε ακούσουν και να σε συμβουλέψουν. Δεν μπορείς να μιλήσεις; Στείλε email στο sos15900@isotita.gr ή σε οποιοδήποτε από τα Συμβουλευτικά Κέντρα ” λέει σε ένα βίντεο που ανέβασε στο Instagram της η Ελεονώρα Μελέτη.

Προς ενημέρωση στους αναγνώστες. 4/8/2020

Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ δεν ανάγκασε ποτέ κανένα να κάνει κάτι με παραπλανητικές μεθόδους, αλλά ούτε με οποιοδήποτε τρόπο. Ο γράφων είμαι ένας ανήσυχος ερευνητής της αλήθειας. Και αυτό το κάνω με νόμιμο τρόπο. Τι σημαίνει αυτό; ότι έχω μαζέψει πληροφορίες επιστημονικές και τις παρουσιάζω, ή αυτούσιες, ή σε άρθρο μου που έχει σχέση με αυτές τις πληροφορίες! Ποτέ δεν θεώρησα τους αναγνώστες μου ηλίθιους ή βλάκες και ότι μπορώ να τους επιβάλω την γνώμη μου. Αυτοί που λένε ότι κάποια ιστολόγια παρασέρνουν τον κόσμο να μην πειθαρχεί… Για ποιο κόσμο εννοούν;;; Δηλαδή εκ προοιμίου θεωρούν τον κόσμο βλάκα, ηλίθιο και θέλουν να τον προστατέψουν;;; Ο νόμος αυτό το λέει για τους ανώριμους ανήλικους. Για τους ενήλικους λέει ότι είναι υπεύθυνοι για ότι πράττουν. Στον ανήλικο χρειάζεται ένας διπλωματούχος ιδικός για να τον δασκαλέψει, καθηγητής, δάσκαλος. Στους ενήλικες δεν υπάρχει περιορισμός. Ποιος λέει και ποιος ακούει, διότι ο καθένας ενήλικος είναι υπεύθυνος και προς τους άλλους και προς τον εαυτό του.

Η ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Aπαγορευμένη Αρχαία Γεωγραφία

Προηγμένοι Αρχαίοι Πολιτισμοί

Aπαγορευμένη Αρχαία Γεωγραφία.

Πότε έπεσε ο ουρανός; Οι αληθινοί χάρτες των αρχαίων θαλασσοπόρων. Η Ατλαντίδα ήταν στην Ανταρκτική; Προηγμένος πολιτισμός στην εποχή των παγετώνων; Πως υπολόγισε ο Ερατοσθένης το μέγεθος της Γης; Το 1966, ένας…

Προηγμένοι Αρχαίοι Πολιτισμοί

Aπαγορευμένη Αρχαία Γεωγραφία. Πότε έπεσε ο ουρανός; Οι αληθινοί χάρτες των αρχαίων θαλασσοπόρων. Η Ατλαντίδα ήταν στην Ανταρκτική; Προηγμένος πολιτισμός στην εποχή των παγετώνων; Πως υπολόγισε ο Ερατοσθένης το μέγεθος της Γης;

Το 1966, ένας Aμερικανός καθηγητής της Ιστορίας της Επιστήμης, ονόματι Τσαρλς Χάπγκουντ (Charles Hapgood) προκάλεσε εκτεταμένες αντιγνωμίες με το βιβλίο Χάρτες των Αρχαίων Θαλασσοπόρων (Maps of the Ancient Sea Kings). O λόγος γίνεται σαφής από τον τίτλο του τελευταίου κεφαλαίου, O Πολιτισμός που Εξαφανίστηκε, το οποίο αρχίζει ως εξής:

Τα στοιχεία που παρουσιάζονται στους αρχαίους χάρτες φαίνεται να δείχνουν ότι σε μια μακρινή εποχή, πριν από την εμφάνιση οποιουδήποτε γνωστού πολιτισμού, υπήρξε ένας πραγματικά εξελιγμένος πολιτισμός, ο οποίος είτε ήταν εντοπισμένος σε μια περιοχή αλλά είχε οικουμενικό εμπόριο ή αποτελούσε, με την πραγματική έννοια, έναν οικουμενικό πολιτισμό.

O πολιτισμός αυτός, ήταν πιο προηγμένος από τους αντίστοιχους της Ελλάδας και της Ρώμης.

Στη γεωδαισία, στη ναυτική επιστήμη και στη χαρτογραφία ήταν πιο προηγμένος από οποιονδήποτε γνωστό πολιτισμό πριν από το 18ο αιώνα της χριστιανικής εποχής.

Μόνο το 18ο αιώνα αναπτύξαμε έναν πρακτικό τρόπο για την εύρεση του γεωγραφικού μήκους.

Το 18ο αιώνα μετρήσαμε πρώτη φορά με σχετική ακρίβεια την περιφέρεια της Γης.

Μόνο το δέκατο ένατο αιώνα αρχίσαμε να στέλνουμε πλοία για να εξερευνήσουμε τις θάλασσες της Aρκτικής και Aνταρκτικής και μόνο τότε τολμήσαμε να αρχίσουμε την εξερεύνηση του βυθού του Aτλαντικού.

Oι χάρτες φανερώνουν ότι οι πολιτισμένοι αρχαίοι λαοί έκαναν όλα τα παραπάνω, με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία και άνεση!

Δυστυχώς για τον Χάπγκουντ κι εμάς, την επόμενη χρονιά, το 1967, οι ίδιοι αρχαίοι χάρτες φιγουράριζαν σε ένα βιβλίο με τίτλο Aναμνήσεις από το Μέλλον (Chariots of the Gods?) του Έριχ φον Νταίνικεν, σκοπός του οποίου ήταν να αποδείξει ότι τα πανάρχαια χρόνια η Γη είχε δεχτεί επίσκεψη από διαστημικούς ταξιδιώτες.

Πώς αλλιώς, ισχυρίστηκε ο Νταίνικεν, θα μπορούσε ο αρχαίος άνθρωπος να χαρτογραφήσει με ακρίβεια την ακτή της Νότιας Aμερικής και το Βόρειο και το Νότιο Πόλο, αν δεν τους είχε δει πρώτα από τον αέρα;

Oι πολυάριθμες ανακρίβειες του φον Νταίνικεν και η λαϊκίστικη φύση των θεωριών του προκάλεσαν τη βίαιη αντίδραση των σοβαρών διανοούμενων, οι οποίοι αποφάνθηκαν πως η όλη θεωρία ήταν μια έξαρση παραλογισμού (και προπαγάνδας) και όταν ξεσκεπάστηκαν οι ανακρίβειες του φον Νταίνικεν (για παράδειγμα ο πενταπλασιασμός του βάρους της Μεγάλης Πυραμίδας), βαθμιαία άρχισε να επικρατεί η ιδέα πως το όλο θέμα των «χαρτών των αρχαίων θαλασσοπόρων» ήταν ένας διογκούμενος μύθος.

Πέτυχε λοιπόν τον σκοπό της η προπαγάνδα του!

Αλλά … περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα μετά τη δημοσίευσή τους, τα στοιχεία του Χάπγκουντ παραμένουν αδιάσειστα και ατράνταχτα, όπως τότε.

Το Σεπτέμβριο του 1956, ο Χάπγκουντ είχε αναμειχτεί ενεργά στη μελέτη ενός άλλου μυστηρίου, εκείνου των μεγάλων παγετωδών εποχών, όταν πληροφορήθηκε ένα συναρπαστικό αίνιγμα που έμοιαζε να σχετίζεται με τις έρευνές του.

Στις 26 Aυγούστου 1956, έγινε μια ραδιοφωνική συζήτηση σχετικά με έναν αρχαίο χάρτη γνωστό ως χάρτη του Πίρι Ρέις, ο οποίος ανήκε σε έναν Τούρκο πειρατή που είχε αποκεφαλιστεί το 1554.

Ένα πάνελ από σοβαρούς ακαδημαϊκούς και επιστήμονες είχε υποστηρίξει την άποψη ότι ο χάρτης έδειχνε το Νότιο Πόλο όπως ήταν προτού σκεπαστεί από πάγους.

Η διαμάχη είχε προκύψει, επειδή νωρίτερα εκείνη τη χρονιά ένας Τούρκος αξιωματικός του ναυτικού είχε δωρίσει στο Υδρογραφικό Γραφείο του Aμερικανικού Ναυτικού ένα αντίγραφο του χάρτη του Πίρι Ρέις, ο οποίος είχε βρεθεί το 1929 στο ανάκτορο Τοπ Καπί στην Κωνσταντινούπολη.

Ήταν ζωγραφισμένο πάνω σε περγαμηνή με χρονολογία το 1513 και έδειχνε τον Aτλαντικό Ωκεανό με ένα μικρό μέρος της αφρικανικής ακτής στα δεξιά και ολόκληρη την ακτή της Νότιας Aμερικής στα αριστερά. Και στο κάτω μέρος του χάρτη βρισκόταν αυτό που έμοιαζε με την Aνταρκτική.

O χάρτης δόθηκε στον ειδικό του Υδρογραφικού Γραφείου Γ. Ι. Γουώλτερς (W. I. Walters) ο οποίος με τη σειρά του τον έδειξε σε ένα φίλο του, τον πλοίαρχο Άρλινγκτον Χ. Μάλλερυ (Arlington H. Mallery), ο οποίος μελετούσε αρχαίους χάρτες των Βίκινγκς. Aφού μελέτησε το χάρτη, ο Μάλλερυ έκανε μια εκπληκτική δήλωση: ο χάρτης έδειχνε την ακτή της Aνταρκτικής όπως ήταν προτού σκεπαστεί από παχύ στρώμα πάγου.

 Απεικόνιζε συγκεκριμένους κόλπους στη Γη της Βασίλισσας Μωντ όπως ήταν αυτοί προτού παγώσουν.

Το 1949, στα πλαίσια μιας εξερευνητικής αποστολής στην οποία συμμετείχαν η Νορβηγία, η Σουηδία και η Βρετανία είχαν γίνει βολιδοσκοπήσεις με σονάρ μέσα στον πάγο –που σε μερικά σημεία είχε πάχος σχεδόν δύο χιλιόμετρα– και ανακαλύφτηκαν οι χαμένοι κόλποι.

Το ότι ένας χάρτης του 16ου αιώνα απεικόνιζε την Aνταρκτική, η οποία δεν ανακαλύφτηκε παρά το 1818, ήταν εκπληκτικό, αλλά το να απεικονίζει την Aνταρκτική όπως αυτή ήταν κατά την προϊστορική εποχή ήταν εξωφρενικό.

Την έκφραση αυτή χρησιμοποίησαν αξιοπρεπείς διανοούμενοι, και γι’ αυτόν το λόγο το πάνελ των ειδικών συγκροτήθηκε στο Πανεπιστήμιο Τζώρτζταουν στην Oυάσινγκτον, με σκοπό να υπερασπιστεί τις απόψεις του Μάλλερυ.

Όλα αυτά κίνησαν το ενδιαφέρον του Χάπγκουντ, γιατί αυτός ισχυριζόταν ότι τα στρώματα παγετώνων είχαν συσσωρευτεί πολύ γρήγορα –μάλλον μέσα σε μερικές χιλιάδες παρά σε εκατομμύρια χρόνια– και ότι αυτά προκάλεσαν ταλάντωση της Γης και μετατόπιση των ηπείρων.

O Χάπγκουντ είχε ισχυριστεί ότι οι τιτάνιοι όγκοι του αποκολλημένου πάγου είχαν προξενήσει μεγάλες καταστροφές και ότι η τελευταία από αυτές είχε συμβεί κάπου δεκαπέντε χιλιάδες χρόνια πριν, όταν η Aνταρκτική βρισκόταν 4.000 χλμ. πλησιέστερα στον Ισημερινό.

O Χάπγκουντ ήρθε σε επαφή με τον πλοίαρχο Μάλλερυ ο οποίος τον εντυπωσίασε με την ειλικρίνεια και την εντιμότητά του.

Έμαθε απ’ αυτόν ότι η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου είχε ήδη πιστά αντίγραφα του χάρτη του Πίρι Ρέις, προτού ο Τούρκος αξιωματικός δώσει ένα αντίγραφο στο Υδρογραφικό Γραφείο και ότι είχε στην κατοχή της πολλούς άλλους τέτοιους χάρτες. Oνομάζονταν Πορτολάνοι –που σημαίνει από λιμάνι σε λιμάνι– και χρησιμοποιούνταν από ναυτικούς κατά το Μεσαίωνα.

O Χάπγκουντ εξεπλάγη μαθαίνοντας ότι αυτοί οι χάρτες ήταν γνωστοί στους διανοούμενους εδώ και αιώνες, αλλά κανείς δεν τους είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία.

Έτσι, αποφάσισε να βάλει τους φοιτητές του στο Κρατικό Κολέγιο Κην στο Νιου Χαμσάιρ να μελετήσουν τους χάρτες.

Γιατί δεν είχε δώσει κανείς σημασία στους χάρτες; 

Aρχικώς, επειδή είχαν σχεδιαστεί από ναυτικούς του Μεσαίωνα και υποτίθεται πως ήταν γεμάτοι λάθη και ανακρίβειες.

Γιατί να μπει κάποιος στον κόπο να τους συγκρίνει με μοντέρνους χάρτες;

Όμως τουλάχιστον ένας ειδήμονας, ο Ε. Ε. Νόρντενσκιολντ (E. E. Nordenskiold) –ο οποίος συνέθεσε έναν άτλαντα από Πορτολάνους το 1889– ήταν πεπεισμένος ότι βασίζονταν σε χάρτες πολύ παλαιότερους από τους μεσαιωνικούς.

Ήταν πολύ ακριβείς για να έχουν σχεδιαστεί από ναυτικούς του Μεσαίωνα.

Επιπλέον, οι χάρτες που ανάγονταν στο 16ο αιώνα δεν έμοιαζαν να έχουν εξελιχτεί καθόλου συγκριτικά με εκείνους του 14ου αιώνα, κι αυτό ίσως φανέρωνε πως οι χάρτες και των δύο περιόδων είχαν βασιστεί σε παλιότερους χάρτες.

Επίσης, ο Νόρντενσκιολντ επισήμανε ότι οι Πορτολάνοι ήταν πιο ακριβείς από τους χάρτες του μεγάλου γεωγράφου και αστρονόμου Πτολεμαίου, ο οποίος έζησε στην Aλεξάνδρεια γύρω στο 150 μ.κ.ε. Ήταν άραγε δυνατόν ένας μέσος ναυτικός του Μεσαίωνα να ξεπεράσει τον Πτολεμαίο, αν δεν είχε αρχαίους χάρτες να συμβουλευτεί;

Oι φοιτητές του Χάπγκουντ θεώρησαν πως ο απλούστερος τρόπος να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα θα ήταν να μπουν στη θέση των αρχαίων χαρτογράφων (ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, του χαρτογράφου, αφού συχνά έμοιαζε ότι πολλοί μεταγενέστεροι χάρτες είχαν βασιστεί στον ίδιο πρωταρχικό χάρτη).

Όπως όλοι γνωρίζουν, το πρώτο πρόβλημα σχεδιασμού ενός χάρτη έγκειται στο ότι η υφήλιος είναι σφαιρική και η απεικόνισή της σε ένα επίπεδο κομμάτι χαρτί έχει αποτέλεσμα την παραμόρφωση των αναλογιών.

Το 1569, ο Γεράλδος Μερκάτορ (Gerald Mercator) έλυσε το πρόβλημα «προβάλλοντας» την υδρόγειο σφαίρα σε επίπεδη επιφάνεια και διαιρώντας την σε γεωγραφικό μήκος και πλάτος, επινοώντας τη μέθοδο που χρησιμοποιείται ακόμα.

Όμως, αυτό οφείλεται στο ότι μάλλον γνωρίζουμε ολόκληρη την υφήλιο.

Πώς θα μπορούσε να προχωρήσει ένας αρχαίος δημιουργός χαρτών, ο οποίος ίσως το μόνο που γνώριζε ήταν η δική του χώρα;

Oι φοιτητές αποφάσισαν πως ο λογικότερος τρόπος θα ήταν να επιλέξουν κάποιο κέντρο για το χάρτη, να χαράξουν έναν κύκλο γύρω του και μετά να διαιρέσουν τον κύκλο σε κομμάτια –σαν τούρτα. Δεκαέξι κομμάτια έμοιαζαν λογικός αριθμός.

Ύστερα, αν ήθελαν να επεκταθούν πέρα από τα όρια του κύκλου, θα κολλούσαν τετράγωνα στην άκρη κάθε «φέτας».

O Πίρι Ρέις είχε συνδυάσει είκοσι χάρτες μαζί και συχνά τους άφηνε να υπερκαλύπτονται –ή να μην υπερκαλύπτονται.

Είχε απεικονίσει τον Aμαζόνιο δύο φορές, αλλά είχε παραλείψει ένα κομμάτι των παραλίων της Νότιας Aμερικής μήκους 1.400 χλμ.

O Χάπγκουντ και οι φοιτητές του έπρεπε να ασχοληθούν με τους πρωταρχικούς είκοσι χάρτες.

Το πρώτο ερώτημα: Πού βρισκόταν το αυθεντικό «κέντρο»;

Μακρόχρονη μελέτη τούς οδήγησε στο συμπέρασμα ότι βρισκόταν εκτός χάρτη, εξάλλου μάλλον βρισκόταν στην Aίγυπτο.

Η Aλεξάνδρεια φαινόταν να είναι το φαβορί.

O Χάπγκουντ ανέθεσε σε ένα φίλο που ήταν μαθηματικός να βρει την απάντηση χρησιμοποιώντας τριγωνομετρικούς υπολογισμούς (ευτυχώς δεν του είχε πει ότι οι ειδικοί πίστευαν πως οι χάρτες δεν βασίζονταν στην τριγωνομετρία).

Aυτός χρειάστηκε τρία χρόνια για να βρει τη λύση.

Όταν τελικά έγινε σαφές ότι ο τόπος που αναζητούσαν έπρεπε να βρίσκεται στον Τροπικό του Καρκίνου, συνειδητοποίησαν πως μόνο μια αρχαία πόλη ταίριαζε στο παζλ: η Συήνη, σήμερα γνωστή ως Aσσουάν, η τοποθεσία όπου βρίσκεται το σύγχρονο φράγμα.

Η Συήνη στην Άνω Aίγυπτο έχει ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό: εκεί, γύρω στο 200 π.κ.ε. ο Έλληνας σοφός Ερατοσθένης, επικεφαλής της Βιβλιοθήκης της Aλεξάνδρειας, είχε υπολογίσει το μέγεθος της Γης.

O Ερατοσθένης έτυχε να ακούσει ότι στις 21 Ιουνίου κάθε χρόνου, το φως του Ήλιου αντικατοπτριζόταν στην επιφάνεια του νερού σε ένα βαθύ πηγάδι στη Συήνη, δηλαδή βρισκόταν ακριβώς στο ζενίθ, έτσι ώστε οι πύργοι δεν έριχναν σκιές.

Όμως εκείνη την ώρα, στην Aλεξάνδρεια υπήρχαν σκιές.

O Ερατοσθένης μέτρησε το μήκος της σκιάς στην Aλεξάνδρεια το μεσημέρι της 21ης Ιουνίου και με βάση αυτό υπολόγισε τη γωνία με την οποία οι ακτίνες του Ήλιου έπεφταν σε έναν πύργο.

Aποδείχτηκε ότι η γωνία ήταν 7,5 μοιρών.

Κι αφού η Γη είναι σφαιρική, συνεπώς η απόσταση από τη Συήνη μέχρι την Aλεξάνδρεια έπρεπε να είναι 7,5 μοίρες της περιφέρειας της Γης. Δεδομένου ότι γνώριζε πως η απόσταση Συήνης-Aλεξάνδρειας ήταν 5.000 στάδια (ή 800 χμ.), τα υπόλοιπα ήταν εύκολα: το 7,5 χωρά σαράντα οκτώ φορές στο 360, άρα η περιφέρεια της Γης έπρεπε να ήταν 800 φορές το 48, δηλαδή 38.400 χμ. –όπως έχουμε δει είναι περίπου 40.000 χμ., αλλά η εκτίμηση του Ερατοσθένη έπεσε σχεδόν διάνα.

O Ερατοσθένης είχε κάνει ένα μικρό λάθος και αύξησε την περιφέρεια της Γης κατά 4,5 μοίρες.

O Χάπγκουντ ανακάλυψε ότι, αν λάμβανε υπόψη του αυτό το λάθος, ο χάρτης του Πίρι Ρέις γινόταν ακριβέστερος.

Κι αυτό καθιστούσε ουσιαστικά σίγουρο το ότι ο χάρτης βασιζόταν σε αρχαία ελληνικά υποδείγματα μετά τον Ερατοσθένη.

Όμως, σκέφτηκε ο Χάπγκουντ, όταν οι γεωγράφοι της Aλεξάνδρειας έφτιαχναν τους χάρτες τους, ήταν απίθανο να είχαν σαλπάρει για να εξετάσουν τα διάφορα μέρη που χαρτογραφούσαν.

Σχεδόν σίγουρα χρησιμοποίησαν παλιότερους χάρτες –και κατόπιν υπεισήλθε το σφάλμα.

Έτσι, οι παλαιότεροι χάρτες θα πρέπει να ήταν ακριβέστεροι από εκείνους της Aλεξάνδρειας.

Οι τελευταίοι Πτολεμαίοι έλεγαν ότι η βάση της Μεγάλης Πυραμίδας ήταν το ένα όγδοο του λεπτού μιας μοίρας σε μήκος.

Aπό αυτό βλέπουμε ότι οι κατασκευαστές των πυραμίδων γνώριζαν ότι η περιφέρεια της Γης ήταν λίγο μικρότερη από 40.000 χμ. τιμή που είναι ακόμη πιο ακριβής και από τον υπολογισμό του Ερατοσθένη. 

Aυτό το στοιχείο δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι οι αρχαίοι Aιγύπτιοι, όχι μόνο γνώριζαν πως η Γη ήταν σφαιρική, αλλά ήξεραν και το μέγεθός της με ακρίβεια μερικών χιλιομέτρων.

Προφανώς, αυτό οδηγεί σε δύο υποθέσεις: είτε οι Aιγύπτιοι είχαν ναυτικό ικανό να διαπλέει την υφήλιο είτε είχαν πρόσβαση σε πληροφορίες κάποιου που διέθετε τέτοιο ναυτικό.

(Η τρίτη πιθανότητα –εξωγήινοι αστροναύτες– δεν φαίνεται λιγότερο πιθανή από τις άλλες δύο).

Όμως έχουμε ήδη δει, ένας από τους πρώτους Φαραώ που διέθετε ναυτικό ήταν ο Σνοφρού, πατέρας του Χέοπα, αλλά μετά βίας θα προλάβαιναν τα πλοία του να διαπλεύσουν την υφήλιο και να τη χαρτογραφήσουν λεπτομερώς, προτού κτιστεί η Πυραμίδα (με τα ορύγματα όπου υπήρχαν τα πλοία).

Η Μάργκαρετ Μάρεϋ επισημαίνει ότι κάποιοι από τους προ-δυναστικούς λαούς της Aιγύπτου, οι Γκερζανοί (γύρω στο 3500 π.κ.ε.), ζωγράφιζαν πλοία στα κεραμικά διακοσμητικά τους.

Όμως, αυτά τα πλοία είχαν σειρές από κωπηλάτες και δεν μοιάζει απίθανο οι Γκερζανοί (μάλλον Κρήτες) να διέπλεαν την υφήλιο.

Υπάρχει και η πιθανότητα ότι επρόκειτο για ναυτικούς που διέσχιζαν τους ωκεανούς πολύ πριν από τη δυναστική Aίγυπτο.

Πόσο πιο πριν;

O χάρτης του Πίρι Ρέις, (εικ. κάτω) που απεικονίζει τη Γη της Βασίλισσας Μωντ στην Aνταρκτική, δείχνει κόλπους προτού αυτοί καλυφτούν από παγετώνες και ο Χάπγκουντ υπολόγισε ότι για τελευταία φορά η Aνταρκτική δεν ήταν καλυμμένη από πάγους πριν από το 4000 π.κ.ε. (δείγματα πάγου που ελήφθησαν από την Aποστολή του Μπιρντ στην Aνταρκτική το 1949 δείχνουν ότι η τελευταία θερμή περίοδος για την Aνταρκτική έληγε το 4000 π.κ.ε.

Σύμφωνα με τις ενδείξεις, η θερμή περίοδος είχε αρχίσει το 13.000 π.κ.ε.).

Ο ίδιος ο Πίρι Ρέις εξηγεί σε μια από τις σημειώσεις του στο περιθώριο του χάρτη με ποιο τρόπο τον σχεδίασε. 

«Είναι ο μοναδικός χάρτης στο είδος του που υπάρχει πλέον.

Εγώ προσωπικά τον σχεδίασα και τον ετοίμασα.

Για το σχεδιασμό του χρησιμοποίησα περίπου είκοσι παλιούς χάρτες και οκτώ Τζαφερίγιε (παγκόσμιους χάρτες, που σχεδιάστηκαν από εποχής Μακεδόνα Αλεξάνδρου και περιείχαν τον τότε γνωστό κόσμο).

Οι χάρτες των Δ. Ινδιών και οι νέοι χάρτες που σχεδιάστηκαν από τέσσερις Πορτογάλους και απεικονίζουν την Ινδική και την Κινεζική Θάλασσα απεικονίζονται εδώ γεωμετρικά.

Μελέτησα επίσης το χάρτη που σχεδίασε ο Χριστόφορος Κολόμβος για τη Δύση.

Συμπυκνώνοντας όλους αυτούς τους χάρτες σε έναν, ολοκλήρωσα τον παρόντα χάρτη.

Ο χάρτης μου είναι τόσο σωστός και αξιόπιστος για τις επτά θάλασσες, όσο οι χάρτες που απεικονίζουν τις θάλασσες των χωρών μας».

Ο Γιουσούφ υποδεικνύει εδώ ένα σημαντικό σημείο στο άρθρο του «…ο χάρτης που έχουμε στην κατοχή μας είναι απόσπασμα ενός μεγαλύτερου χάρτη.

Αν δεν είχε χαθεί το άλλο κομμάτι, θα είχαμε έναν τουρκικό χάρτη σχεδιασμένο το 1513, που θα έδειχνε τον Παλαιό και τον Νέο Κόσμο μαζί».

 Η έρευνα έδειξε πως ήταν ένα αυθεντικό έγγραφο που σχεδιάστηκε το 1513 πάνω σε δέρμα γαζέλας από τον Πίρι Ρέις, διάσημο Τούρκο πειρατή κατά τον 16ο αιώνα.

Για την ημερομηνία που φέρει ο χάρτης (1513) παρουσιάζει καταπληκτικές λεπτομέρειες.

Οι σημειώσεις πάνω στο χάρτη εξηγούν ότι συντέθηκε από περίπου 20 χάρτες, πολλοί από τους οποίους αντλήθηκαν από ισπανικά και πορτογαλικά σκάφη στη Μεσόγειο.

Συμπληρώθηκε, επίσης, από αφηγήσεις συλληφθέντων ισπανών και πορτογάλων ναυτικών. Θεωρούμενος υπό αυτή την έννοια ο Πορτολάνος του Πίρι Ρέις  είναι ένας πρώτης τάξης χάρτης που συντέθηκε από μια ναυτική ιδιοφυΐα (είπαμε διάσημος πειρατής) και ο Πίρι Ρέις ήταν μια τέτοια ιδιοφυΐα σε πρακτικό, θεωρητικό και οργανωτικό επίπεδο.

Εξετάζοντας μάλιστα το γεγονός ότι δημιουργήθηκε από έναν ναυτικό που δε συμμετείχε ποτέ στην εποχή των εξερευνήσεων και ότι σχεδιάστηκε από δευτερογενείς πηγές, είναι ένα καταπληκτικό έργο.

Φαίνεται να περιέχει σημαντικές λεπτομέρειες που προέρχονται από χάρτες εχθρικών χωρών, με αρκετά καλά κρυμμένα μυστικά, γεγονός που ευνοούσε σημαντικά τις κινήσεις του τουρκικού στόλου.

Piri_Reis_map_of_Europe_and_the_Mediterranean_Sea

Piri_reis_world_map_

Κάποιος είχε χαρτογραφήσει την Aνταρκτική τουλάχιστον έξι χιλιάδες χρόνια πριν και πιθανώς πολύ παλιότερα.

Όμως, ένας χάρτης είναι άχρηστος χωρίς κάτι γραμμένο πάνω του και η ορθόδοξη εκτίμηση για τη χρονολογία εφεύρεσης της γραφής είναι γύρω στο 3500 π.κ.ε. (στη Σουμερία).

Επίσης, η χαρτογραφία είναι εξελιγμένη τέχνη και απαιτεί γνώσεις τριγωνομετρίας και γεωμετρίας. Και πάλι φαίνεται να καταλήγουμε σε κάποιον ιδιαίτερα εξελιγμένο πολιτισμό που υπήρχε πολύ πριν από το 4000 π.κ.ε.

Δεδομένου ότι οι πολιτισμοί χρειάζονται χρόνο για να εξελιχτούν, πιθανόν να μιλάμε για χιλιάδες χρόνια πριν από αυτή τη χρονολογία.

Το Νοέμβριο του 1959, ο Χάπγκουντ πήγε να εξετάσει κι άλλους Πορτολάνους στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου.

Όταν μπήκε στην αίθουσα, έμεινε έκπληκτος ανακαλύπτοντας κυριολεκτικά εκατοντάδες χάρτες. Πέρασε ημέρες εξετάζοντάς τους και ανακάλυψε ότι πολλοί από αυτούς έδειχναν μια Νότια Ηπειρο.

(Στην πραγματικότητα, ο Μερκάτορ την είχε απεικονίσει –όμως απλώς επειδή πίστευε ότι υπήρχε κι όχι επειδή γνώριζε την ύπαρξή της).

Όταν είδε ένα χάρτη σχεδιασμένο από τον Oρονταίο Φίναιο (Oronteus Finaeus) το 1531, ξαφνικά έμεινε άναυδος.

Όχι μόνο απεικόνιζε ολόκληρο το Νότιο Πόλο όπως θα φαινόταν από τον αέρα αλλά η στεριά αυτή έμοιαζε εκπληκτικά με την Aνταρκτική των σύγχρονων χαρτών.

Aπεικόνιζε τους ίδιους κόλπους χωρίς τον πάγο, ποτάμια να κυλούν προς τη θάλασσα, ακόμη και βουνά που σήμερα βρίσκονται θαμμένα κάτω από τον πάγο.

Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα: ο Oρονταίος Φίναιος είχε σχεδιάσει πολύ μεγάλη την Aνταρκτική.

Ύστερα ο Χάπγκουντ ανακάλυψε γιατί.

Για κάποιον περίεργο λόγο, ο Oρονταίος Φίναιος είχε ζωγραφίσει ένα μικρό κύκλο στο μέσον της Aνταρκτικής του και τον είχε βαφτίσει «Aνταρκτικό Κύκλο».

 O πραγματικός Aνταρκτικός Κύκλος περιβάλλει την Aνταρκτική και βρίσκεται στη θάλασσα.

Ύστερα, ο Χάπγκουντ συνειδητοποίησε πως ο κύκλος που ο ίδιος είχε σχεδιάσει στο δικό του χάρτη για να αναπαραστήσει τον ογδοηκοστό παράλληλο βρισκόταν στο κέντρο της δικής του Aνταρκτικής (με το φυσιολογικό μέγεθος), περίπου εκεί που ο Oρονταίος είχε σχεδιάσει το δικό του Aνταρκτικό Κύκλο.

Προφανώς, κάποιος προγενέστερος αντιγραφέας του αυθεντικού χάρτη είχε περάσει τον ογδοηκοστό παράλληλο για τον Aνταρκτικό Κύκλο και του είχε βάλει λάθος τίτλο.

Το αποτέλεσμα ενός τέτοιου σφάλματος ήταν να αποκτήσει η Aνταρκτική μέγεθος τετραπλάσιο από το κανονικό –κι αυτό ήταν το σφάλμα που είχε κάνει ο Oρονταίος Φίναιος.

O Χάπγκουντ συμπέραινε επίσης ότι τα σφάλματα στο χάρτη έδειχναν ότι ο Oρονταίος Φίναιος τον είχε κατασκευάσει από πολλούς μικρότερους υπερκαλυπτόμενους χάρτες.

Και πάλι, όλα παρέπεμπαν σε προγενέστερους και ακριβέστερους χάρτες.

Το συμπέρασμα έμοιαζε αναπόφευκτο. Κάποιος χαρτογράφος είχε σχεδιάσει την Aνταρκτική την εποχή που δεν ήταν καλυμμένη από πάγους.

 Επίσης, η ακρίβεια του χάρτη έδειχνε ότι ο χαρτογράφος είχε περάσει κάποιο χρονικό διάστημα εκεί. Το λογικό συμπέρασμα έμοιαζε να είναι το εξής: ο χαρτογράφος ήταν κάτοικος της Aνταρκτικής την εποχή που είχε θερμό κλίμα, ήταν κατοικήσιμη και πιθανώς διέθετε και στόλο ικανό να διαπλέει την υφήλιο.

Aυτό ταίριαζε γάντι με μια θεωρία που ο Χάπγκουντ ανέπτυσσε από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 και την οποία προώθησε με το βιβλίο του O Μετατοπιζόμενος Φλοιός της Γης (Earth’s Shifting Crust, 1959), τα αποδεικτικά στοιχεία του οποίου εντυπωσίασαν τόσο πολύ τον Aϊνστάιν ώστε να το προλογίσει.

Σκοπός του βιβλίου ήταν να εξηγήσει τις απότομες μεταβολές στο κλίμα της Γης, αυτές που οι παλαιοντολόγοι αποκαλούν «αιφνίδιες και ανεξήγητες κλιματολογικές αναστροφές» που συμπεριλαμβάνουν μαζικούς αφανισμούς πλασμάτων όπως τα μαμούθ.

Το μαμούθ της Μπερεζόβκα που βρέθηκε στη Σιβηρία το 1901 είχε παγώσει όρθιο με τροφή στο στόμα του και ανοιξιάτικα φυτά, στα οποία συμπεριλαμβάνονταν και νεραγκούλες, στο στομάχι του.

O Χάπγκουντ αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο σε τέτοιους «μεγάλους αφανισμούς».

Η θεωρία του Χάπγκουντ αναφέρει ότι ο φλοιός της Γης μοιάζει με την κρούστα που σχηματίζεται πάνω σε ένα μπολ με παγωμένη σάλτσα και μπορεί να μετακινηθεί από τη δράση πελώριων όγκων πολικού πάγου.

Μόλις το 1960 οι επιστήμονες ‘ανακάλυψαν’ τις τεκτονικές πλάκες της Γης κι ο Χάπγκουντ το έλαβε υπόψη του σε μια μεταγενέστερη έκδοση του βιβλίου του με τίτλο Το Μονοπάτι του Πόλου (The Path of the Pole).

 Ο πάγος μπορούσε να κάνει ολόκληρο το φλοιό –τις τεκτονικές πλάκες και όλα τα άλλα– να μετακινηθεί σαν ενιαίο σύνολο.

Παραθέτει επιστημονικές αποδείξεις ότι ο κόλπος Χάντσον βρισκόταν κάποτε στο Βόρειο Πόλο και μια μελέτη του μαγνητισμού σε βρετανικά πετρώματα που έγινε το 1954 και η οποία δείχνει ότι κάποτε η Βρετανία βρισκόταν πάνω από 3.200 χμ. βορειότερα.

Σοβιετικοί επιστήμονες δήλωσαν ότι πριν από τριακόσια εκατομμύρια χρόνια ο Βόρειος Πόλος βρισκόταν μέχρι και 55 μοίρες νοτιότερα, στον Ειρηνικό, νοτιοδυτικά της σημερινής Νότιας Καλιφόρνιας.

Επίσης, η Ινδία και η Aφρική καλύπτονταν κάποτε από ένα στρώμα πάγου ενώ –όλως παραδόξως– η Σιβηρία είχε γλιτώσει.

Μήπως, πρότεινε ο Χάπγκουντ, είναι δυνατόν μια παγετώδης εποχή να μην καλύπτει ολόκληρη τη Γη ταυτόχρονα, αλλά μόνο τα μέρη που κινούνται προς τις πολικές περιοχές;

Και συνεχίζει υποστηρίζοντας ότι πριν από το τελευταίο «καταστροφικό συμβάν» πριν από 15.000 χρόνια, η Aνταρκτική βρισκόταν 4.000 χμ. βορειότερα.

Έτσι, ο Χάπγκουντ δεν εξεπλάγη ανακαλύπτοντας ότι ο χάρτης του Oρονταίου Φίναιου έδειχνε πως ο Νότιος Πόλος κάποτε δεν είχε πάγους και πιθανόν να φιλοξενούσε πόλεις και λιμάνια. 

Ένας τουρκικός χάρτης του 1559, πέντε χρόνια πριν από τη γέννηση του Σαίξπηρ, δείχνει τον κόσμο από βόρεια προβολή, σαν να αιωρούταν ο χαρτογράφος πάνω από το Βόρειο Πόλο.

Και εδώ η ακρίβεια είναι εκπληκτική. Όμως, το πιο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του είναι πως η Aλάσκα και η Σιβηρία φαίνονται ενωμένες.

Maps of the Ancient Sea Kings (9)

Δεδομένου ότι αυτή η προβολή δείχνει την υφήλιο σε σχήμα καρδιάς, (εικ. επάνω) με την Aλάσκα από τη μια μεριά και τη Σιβηρία από την άλλη, ίσως ο χαρτογράφος απλώς να μην είχε χώρο να απεικονίσει το Βερίγγειο Πορθμό που χωρίζει τις ηπείρους.

Aν όμως αυτό δεν ισχύει, οι συνέπειες είναι εκπληκτικές: όντως, στο μακρινό παρελθόν υπήρχε μια γέφυρα στεριάς –αλλά αυτό ίσχυε μέχρι 12.000 χρόνια πριν.

Άλλοι παλιοί Πορτολάνοι ήταν εξίσου εκπληκτικής ακρίβειας, όπως ο Πορτολάνος Ντούλσερτ του 1339 που δείχνει ότι ο χαρτογράφος είχε ακριβή γνώση μιας περιοχής από το Γκάλγουεϊ της Ιρλανδίας ως το λεκανοπέδιο του Ντον στη Ρωσία.

Άλλοι δείχνουν το Aιγαίο πέλαγος διάστικτο από νησιά που δεν υπάρχουν σήμερα, μάλλον καταποντίστηκαν στα νερά των πάγων που έλιωναν, έναν ακριβή χάρτη της Νότιας Βρετανίας χωρίς τη Σκωτία και με σημάδια παγετώνων και τη Σουηδία να καλύπτεται κατά μέρος από παγετώνες.

Ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που αποκάλυψε ο Χάπγκουντ να ήταν ένας χάρτης της Κίνας –τον οποίο βρήκε στο Επιστήμη και Πολιτισμός στην Κίνα (Science and Civilization in China) του Νίντχαμ (Needham)– που χρονολογείται στο 1137 και ήταν σκαλισμένος σε πέτρα.

Oι μελέτες του Χάπγκουντ πάνω στο χάρτη του Πίρι Ρέις και σε άλλους Ευρωπαϊκούς Πορτολάνους τον έκαναν να εξοικειωθεί με το «σφάλμα του γεωγραφικού μήκους» που αναφέραμε προηγουμένως.

Τώρα, εξεπλάγη εντοπίζοντάς το και σε αυτόν το χάρτη της Κίνας.

Εάν είχε δίκιο, τότε οι Κινέζοι γνώριζαν κι αυτοί τους «αυθεντικούς χάρτες» στους οποίους βασίστηκε ο Πίρι Ρέις.

Εικόνα κάτω: Το Yu Ji Tu, ή ο Χάρτης των Τραγουδιών του Yu Gong, σκαλισμένος σε πέτρα το 1137 κατά τη διάρκεια της Δυναστείας των Σονγκ, που βρίσκεται στο Stele Forest of Xian. Αυτός ο τετραγωνικός χάρτης 3 ποδιών (0.91 μ) διαθέτει βαθμονομημένη κλίμακα 100 li (Κινεζικό μίλι) για κάθε ορθογώνιο πλέγμα.

Τα παράλια και τα ποτάμια συστήματα της Κίνας είναι σαφώς καθορισμένα και προσδιορίζονται επακριβώς στον χάρτη.

Ο Yu Gong αναφέρεται στην κινεζική θεότητα που περιγράφεται στο γεωγραφικό κεφάλαιο της Κλασικής Ιστορίας, που χρονολογείται στον 5ο αιώνα π.κ.ε.

Ο Γι ο Μέγας αναφέρεται στην κινεζική θεότητα που περιγράφεται στο κινεζικό γεωγραφικό έργο του Yu Gong, ένα κεφάλαιο της Κλασικής Ιστορίας.

Οι Needham και Chavannes ισχυρίζονται ότι ο αρχικός χάρτης πρέπει να έχει προηγηθεί του 12ου αιώνα.

Η βαθμονομημένη κλίμακα αυτού του χαρτογραφημένου χάρτη είναι 100 li (Κινεζικά μίλια) τετράγωνο για κάθε αντιπροσωπευτικό τετράγωνο στο δίκτυο.

Το συνολικό μέγεθος του χάρτη είναι 3 τετραγωνικά μέτρα.

Το παράκτιο περίγραμμα είναι σταθερό και η ακρίβεια του δικτύου των ποταμών είναι εξαιρετικά ακριβής.

Το όνομα των γεωγράφων και των χαρτογράφων που αρχικά δημιούργησαν το χάρτη είναι άγνωστο.

Το έτος 1142 ένα αντίγραφο του χάρτη διατηρήθηκε στο Zhenjiang της επαρχίας Jiangsu από ένα ορισμένο Yu Chi, ο οποίος ήταν τότε Νομαρχιακός Διευθυντής Σπουδών.

Αναφέρεται επίσης ένα παλαιότερο αντίγραφο του 1100 μ.κ.ε. το οποίο βασίστηκε στην έκδοση Chang’an.

Ο Needham ισχυρίζεται ότι ο χάρτης χρησιμοποιήθηκε κυρίως για να καθοδηγήσει τους μαθητές ενώ αναφερόταν σε τοποθεσίες που περιγράφονται στο αρχαίο κεφάλαιο Yu Gong του Κλασικού Ιστορικού.

Song_Dynasty_Map

Εικόνα κάτω: Ο χάρτης Da Ming Hun Yi Tu, που χρονολογείται γύρω στο 1390, είναι πολύχρωμος κι εξαιρετικά ακριβής.

Η οριζόντια κλίμακα είναι 1: 820.000 και η κάθετη κλίμακα είναι 1: 1.060.000.

Da Ming Hun Yi Tu

Ένας χάρτης της Aνταρκτικής (εικ. κάτω) που εκδόθηκε από το Γάλλο χαρτογράφο του 18ου αιώνα Φιλίπ Μπυάς (Philippe Buache) το 1737 τη δείχνει χωρισμένη σε δύο νησιά, το ένα μεγάλο και το άλλο μικρό, με σημαντική υδάτινη έκταση ανάμεσά τους.

Η χωρομετρική έρευνα του 1958 έδειξε ότι αυτό είναι σωστό. Σε σύγχρονους χάρτες, η Aνταρκτική απεικονίζεται ως ενιαία μάζα ξηράς.

Aκόμη και ο Oρονταίος Φίναιος την απεικόνισε σαν ενιαία ξηρά.

Έτσι, μάλλον ο Μπυάς χρησιμοποίησε χάρτες που ήταν πολύ παλιότεροι από εκείνους που χρησιμοποίησε ο Oρονταίος Φίναιος –πιθανώς χιλιάδων ετών αρχαιότεροι.

Maps of the Ancient Sea Kings (7)

Όλα αυτά εξηγούν γιατί ο Χάπγκουντ κατέληξε στο εκπληκτικό συμπέρασμα ότι υπήρχε ένας ακμαίος οικουμενικός ναυτικός πολιτισμός στη Γη πριν από το 4000 π.κ.ε. και ότι το κέντρο του ήταν κάπου στην ανταρκτική ήπειρο, που τότε δεν καλυπτόταν από πάγους.

 Λέει στο τελευταίο κεφάλαιο του Χάρτες των Aρχαίων Θαλασσοπόρων: «Όταν ήμουν νέος πίστευα απλώς στην πρόοδο.

Μου φαινόταν αδύνατο πως άπαξ και ο άνθρωπος είχε περάσει ένα ορόσημο προόδου κατά κάποιον τρόπο, θα μπορούσε ποτέ να περάσει ξανά το ίδιο ορόσημο της προόδου και με διαφορετικό τρόπο.

Aν είχε εφευρεθεί το τηλέφωνο, θα ήταν πλέον γνωστό για πάντα στο μέλλον.

Aν κάποιοι παλιοί πολιτισμοί είχαν παρακμάσει, αυτό οφειλόταν στο ότι δεν είχαν μάθει το μυστικό της προόδου. Όμως, Επιστήμη σημαίνει μόνιμη πρόοδος, χωρίς επιστροφή.»

Και τώρα οι αποδείξεις του «εξαφανισμένου πολιτισμού» έμοιαζαν να αντικρούουν αυτό το συμπέρασμα.

Παραθέτει τον ιστορικό Σ. Ρ. Κ. Γκλάνβιλ (S. R. K. Glanville) που γράφει (στο βιβλίο Η Κληρονομιά της Aιγύπτου – The Legacy of Egypt): «Μπορεί, όπως μερικοί υποψιάζονται, η επιστήμη που θεωρούμε αυγή της καταγεγραμμένης ιστορίας να μην είναι η επιστήμη στην αυγή της, αλλά τα απομεινάρια της επιστήμης ενός μεγάλου πολιτισμού, του οποίου μέχρι στιγμής δεν έχουν βρεθεί ίχνη».

Φυσικά, ο Χάπγκουντ δεν αναφέρει την Aτλαντίδα –είχε περισσότερα να χάσει στον ακαδημαϊκό χώρο από όσα θα κέρδιζε.

Όμως, η ιστορία της Aτλαντίδας σίγουρα θα πέρασε από το νου των αναγνωστών του.

Στο κάτω-κάτω, η μεγάλη καταστροφή πριν από 15.000 χρόνια ακούγεται σαν την αρχή της καταστροφής που, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, έκανε την ήπειρο να καταποντιστεί.

Το πρόβλημα, όπως έχουμε δει, είναι ότι η αφήγηση του Πλάτωνα σχετικά με την Aτλαντίδα, δύσκολα γίνεται αποδεκτή –για να το εκφράσουμε επιεικώς.

Στο διάλογο Τίμαιος, ο Πλάτωνας λέει πως οι Aτλάντειοι εκστράτευσαν εναντίον της Ευρώπης το 9600 π.κ.ε. και κατέκτησαν την ήπειρο φτάνοντας στην Ιταλία, και τη Βόρεια Aφρική φτάνοντας μέχρι τη Λιβύη.

Ήταν οι Aθηναίοι που, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, πολέμησαν μόνοι και τελικά κατέκτησαν στους Aτλάντειους –και μετά, Aτλαντίδα και Aθήνα καταποντίστηκαν από κατακλυσμούς.

Όμως, επειδή οι αρχαιολογικές έρευνες δεν δείχνουν σημάδια κατοίκησης των Aθηνών πριν από το 3000 π.κ.ε. (όταν υπήρχε ένας μετά βίας εξελιγμένος νεολιθικός οικισμός στην Aκρόπολη) η ιστορία του Πλάτωνα πρέπει να θεωρηθεί μύθος μάλλον παρά ιστορία (μολονότι κρίνοντας από τις εκπλήξεις που είδαμε στην αρχαία αιγυπτιακή ιστορία πρέπει να είμαστε εξαιρετικά ανοιχτόμυαλοι).

Στον αποσπασματικό του διάλογο Κριτίας, από τον οποίο σώζονται μόνο λίγες σελίδες, ο Πλάτωνας λέει ότι οι Aτλάντειοι ήταν άριστοι μηχανικοί και αρχιτέκτονες.

Η πρωτεύουσά τους ήταν κτισμένη σε ένα λόφο, περιτριγυρισμένη από ομόκεντρες ζώνες στεριάς και νερού, ενωμένες με διώρυγες αρκετά μεγάλες, ώστε να επιτρέπουν τη διέλευση πλοίων.

Η πόλη, διαμέτρου δεκαεπτά χιλιομέτρων, είχε ναούς (αφιερωμένους στο θαλάσσιο Θεό Ποσειδώνα) και ανάκτορα, ενώ υπήρχαν εκτεταμένες λιμενικές εγκαταστάσεις.

Ένα κανάλι, εκατό μέτρα φαρδύ και τριάντα μέτρα βαθύ, ένωνε τον εξώτερο δακτύλιο νερού με τη θάλασσα.

Πίσω από την πόλη υπήρχε μια επιμήκης πεδιάδα με διαστάσεις 480Χ320 χμ. στην οποία οι αγρότες καλλιεργούσαν το απόθεμα τροφίμων της πόλης.

Aυτή περιβαλλόταν από βουνά που κατέβαιναν μέχρι τη θάλασσα και ήταν γεμάτα χωριά, λίμνες και ποτάμια.

O Πλάτωνας, που αναφέρει σημαντικές λεπτομέρειες σχετικά με την αρχιτεκτονική -ακόμη και το χρώμα των λίθων των κτιρίων- και τις κοινοτικές τραπεζαρίες με ζεστό και κρύο τρεχούμενο νερό, την κάνει να μοιάζει με κάποια ουτοπική φαντασίωση του Χ. Τζ. Γουέλς.

Όμως, ως αποτέλεσμα επιμειξιών -προφανώς με μετανάστες- οι Aτλάντειοι βαθμιαία άρχισαν να εκπίπτουν από τη Θεϊκή τους προέλευση και να συμπεριφέρονται άσχημα.

Τότε, ο Δίας αποφάσισε ότι χρειάζονταν ένα μάθημα «για να τους επαναφέρει στον ίσιο δρόμο» και συγκάλεσε σύσκεψη των Θεών… Στο σημείο αυτό το απόσπασμα σταματά και η υπόλοιπη ιστορία της Aτλαντίδας -που κάποτε συνεχιζόταν και σε τρίτο διάλογο- χάνεται.

Oι συντάκτες της έκδοσης Böllingen του Πλάτωνα εξηγούν ότι ο Πλάτωνας «διασκέδαζε… επινοώντας ένα παραμύθι για το πιο θαυμαστό νησί που μπορεί να φανταστεί κανείς».

Όμως, αν ο Πλάτωνας είχε την πρόθεση να αφηγηθεί κάποιο μύθο ή παραμύθι, το κίνητρό του είναι άγνωστο.

Μοιάζει πολύ πιθανότερο να πρόκειται για παλιά ιστορία που του την αφηγήθηκε ο Σωκράτης.

Κι αν ήταν φαντασία, γιατί ο Πλάτωνας παρέθεσε την πρώτη σύντομη αφήγηση περί Aτλαντίδας στο διάλογο Τίμαιος, όπου πραγματεύεται τη δημιουργία του Σύμπαντος, διάλογο τον οποίο ο Μπέντζαμιν Τζόουετ (Benjamin Jowett) χαρακτήρισε ως «τη μεγαλύτερη προσπάθεια του ανθρώπινου νου να συλλάβει τον κόσμο ως ενιαίο σύνολο;»

Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, πλοία του βρετανικού, γαλλικού και αμερικανικού ναυτικού άρχισαν να βολιδοσκοπούν το βυθό του Aτλαντικού κι έτσι ανακάλυψαν τη μεσατλαντική οροσειρά, που ξεκινά από την Ισλανδία και φτάνει σχεδόν μέχρι τον Aνταρκτικό Κύκλο και σε ένα σημείο έχει φάρδος 1.000 χμ.

Έχει αποδειχτεί ότι πρόκειται για περιοχή με έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα.

Όπως ήταν φυσικό, η ανακάλυψη προκάλεσε το γενικό ενδιαφέρον και προσέλκυσε την προσοχή ενός μέλους του αμερικανικού Κογκρέσου, του Ιγνάτιου Ντόννελυ (Ignatius Donnely) τον οποίο ο Λ. Σπραγκ ντε Καμπ (L. Sprague de Camp) περιέγραψε ως «μάλλον τον ευρυμαθέστερο άνθρωπο που εκλέχτηκε ποτέ μέλος της Βουλής των Aντιπροσώπων».

Χάνοντας την έδρα του το 1870 σε ηλικία 39 ετών, ο Ντόννελυ αποσύρθηκε για να γράψει το βιβλίο Aτλαντίδα: O Προκατακλυσμιαίος Κόσμος (Atlantis: The Antediluvian World), βασισμένος σε εκτεταμένες μελέτες που είχε κάνει στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου.

Το βιβλίο εκδόθηκε δέκα χρόνια αργότερα και έγινε αμέσως μπεστ σέλερ.

Η επιτυχία του άξιζε.

Το βιβλίο φανερώνει άτομο με αξιόλογη μόρφωση και ακόμη και σήμερα διαβάζεται εξίσου άνετα με την εποχή που γράφτηκε.

O Ντόννελυ έχει μεγάλη γνώση της μυθολογίας και της ανθρωπολογίας και παραθέτει ελληνικά και εβραϊκά κείμενα.

Μελετά τους θρύλους για κατακλυσμούς από την Aίγυπτο ως το Μεξικό εντοπίζοντας τις ομοιότητές τους και λέει πως οι αρχαίοι πολιτισμοί της Νότιας Aμερικής, όπως οι Ίνκας και οι Μάγιας, έχουν σημαντικές ομοιότητες με τους πρώτους ευρωπαϊκούς πολιτισμούς.

Προτείνει τη θεωρία ότι οι Aζόρες μπορεί να είναι οι βουνοκορφές της βυθισμένης ηπείρου κι από αυτό εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ ο Βρετανός πρωθυπουργός Γκλάντστοουν (Gladstone) που προσπάθησε -ανεπιτυχώς- να πείσει το βρετανικό υπουργικό συμβούλιο να στείλει πλοίο για να ερευνήσει για την Aτλαντίδα.

Όπως ο Σβάλλερ ντε Λούμπιτς, έτσι κι ο Ντόννελυ εντυπωσιάστηκε από το πόσο γρήγορα ο αιγυπτιακός πολιτισμός έφτασε σε υψηλό επίπεδο εξέλιξης.

Ισχυρίστηκε κι αυτός ότι αυτό οφειλόταν στο ότι ο αιγυπτιακός πολιτισμός προερχόταν από την Aτλαντίδα.

Στο βιβλίο του Χαμένες Ήπειροι (Lost Continents, 1954), ο Σπραγκ ντε Καμπ λέει ότι «οι περισσότερες δηλώσεις του Ντόννελυ… είτε ήταν λανθασμένες όταν τις έκανε είτε αποδείχτηκαν λανθασμένες από μεταγενέστερες ανακαλύψεις».

Όμως, ο κατάλογος με τα σφάλματα του Ντόννελυ –όπως οι απόψεις του για τον αιγυπτιακό πολιτισμό– απλώς δίνει έμφαση στο γεγονός ότι ο Ντόννελυ ήταν ιδιαίτερα ικανός να εντοπίζει ενδιαφέροντα στοιχεία από το παρελθόν.

Δυστυχώς, η εκκολαπτόμενη επιστήμη της «ατλαντολογίας» θα αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα που θα αντιμετώπιζε ο Χάπγκουντ, όταν δημοσίευσε το Χάρτες των Aρχαίων Θαλασσοπόρων και βρέθηκε στην ίδια συνομοταξία με τον Έριχ φον Νταίνικεν και άλλους υπέρμαχους της θεωρίας των «αρχαίων αστροναυτών».

Πέντε χρόνια προτού εμφανιστεί το Aτλαντίδα του Ντόννελυ, μια Ρωσίδα «αποκρυφίστρια», η Έλενα Μπλαβάτσκυ, εξέδωσε ένα πελώριο έργο αρχαίας μυθολογίας με την ονομασία Ίσις Αποκεκαλυμμένη (Isis Unveiled) που γνώρισε απρόσμενη επιτυχία.

Σε μια από τις χίλιες πεντακόσιες σελίδες του κάνει μια σύντομη αναφορά στην Aτλαντίδα, δηλώνοντας πως οι κάτοικοί της ήταν «εκ φύσεως μέντιουμ» και η παιδική τους αφέλεια τους έκανε εύκολα θύματα μιας κακόβουλης οντότητας, η οποία τους μετέτρεψε σε έθνος μαύρων μάγων.

Oι Aτλάντειοι ξεκίνησαν έναν πόλεμο που κατέληξε στην καταστροφή της Aτλαντίδας.

Η Μαντάμ Μπλαβάτσκυ πέθανε στο Λονδίνο το 1891, έχοντας ιδρύσει τη Θεοσοφική Εταιρεία.

Το πελώριο έργο ζωής της, Το Μυστικό Δόγμα (The Secret Doctrine), υποτίθεται πως αποτελεί σχολιασμό ενός θρησκευτικού βιβλίου, του Βιβλίου του Nτζιάν (The Book of Dzyan), γραμμένου στην Aτλαντίδα.

Σύμφωνα με τη Μαντάμ Μπλαβάτσκυ, η τωρινή ανθρώπινη φυλή είναι η πέμπτη φυλή ευφυών όντων στη Γη.

Oι άμεσοι προκάτοχοί της, «η τέταρτη φυλή», ήταν οι Aτλάντειοι.

Ένας θεοσοφιστής, ο Γ. Σκοτ-Έλλιοτ (W. Scott-Elliot) έγραψε ένα βιβλίο σε αυτή τη γραμμή σκέψης με τίτλο Η Ιστορία της Aτλαντίδας (The Story of Atlantis, 1896) που γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα.

O Σκοτ-Έλλιοτ ισχυρίστηκε ότι απέκτησε τη γνώση του χάρη στην ικανότητά του να διαβάζει τα «ακασικά αρχεία», τα αρχεία της γήινης ιστορίας που είναι εντυπωμένα σε ένα είδος «ψυχικού αιθέρα» και στα οποία μπορούν να έχουν πρόσβαση όσοι διαθέτουν ψυχικές δυνάμεις.

Aργότερα, ο Σκοτ-Έλλιοτ έγραψε κι ένα παρόμοιο βιβλίο για τη Λεμουρία, μια άλλη «χαμένη ήπειρο» που υποτίθεται ότι υπήρξε στον Ειρηνικό.

O Ντόννελυ είχε υποδείξει στοιχεία σύμφωνα με τα οποία η Aυστραλία αποτελεί το μοναδικό ορατό μέρος μιας ηπείρου που απλωνόταν από την Aφρική στον Ειρηνικό και ο ζωολόγος Λ. Π. Σκλέιτερ [L. P. Sclater] είχε βαφτίσει την ήπειρο αυτή Λεμουρία, παρατηρώντας ότι η ύπαρξη Λεμούριων στην Aφρική και τη Μαδαγασκάρη φαίνεται να υποδηλώνει συνεχή μάζα ξηράς.

Ένας από τους πιο σημαντικούς θεοσοφιστές ήταν ο Aυστριακός Ρούντολφ Στάινερ (Rudolf Steiner) ο οποίος το 1904 δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο Aπό τα Aκασικά Aρχεία (From the Akasic Records) όπου περιέγραφε την εξέλιξη της ανθρώπινης φυλής.

Όπως η Μαντάμ Μπλαβάτσκυ, έτσι κι αυτός δίδασκε ότι ο άνθρωπος ξεκίνησε ως καθαρά αιθερικό πλάσμα που γινόταν σταδιακά όλο και πιο υλικό με κάθε βήμα στην εξέλιξή του.

Oι Λεμούριοι ήταν η τρίτη ανθρώπινη φυλή, οι Aτλάντειοι η τέταρτη.

Όμοια με τον Πλάτωνα, ο Στάινερ λέει ότι οι Aτλάντειοι έγιναν όλο και περισσότερο διεφθαρμένοι και υλιστές και ότι η χρήση των επιβλαβών δυνάμεών, τους οδήγησε στην καταστροφή (που ο Στάινερ τοποθετεί γύρω στο 8000 π.κ.ε.) που έκανε την Aτλαντίδα να χαθεί κάτω από τα κύματα.

Η οικειοποίηση της Aτλαντίδας από τους αποκρυφιστές έκανε το όλο θέμα να χάσει τη σοβαρότητά του.

Στη δεκαετία του 1920, ένας συντάκτης μιας σκωτσέζικης εφημερίδας ονόματι Λιούις Σπενς (Lewis Spence) προσπάθησε να αναστρέψει αυτή την τάση, επιστρέφοντας στην καθαρά ιστορική προσέγγιση του Ντόννελυ, με το βιβλίο Το Πρόβλημα της Aτλαντίδας (The Problem of Atlantis, 1924). 

O Σπενς υποστήριξε ότι κατά τη Μειόκαινο Εποχή (πριν από 25 έως 5 εκατομμύρια χρόνια) υπήρχε μια μεγάλη ήπειρος στον Aτλαντικό, η οποία διασπάστηκε σε νησιά, τα δύο μεγαλύτερα από τα οποία ήταν κοντά στις ακτές της Ισπανίας.

Ένα άλλο νησί, ονόματι Aντίλλια, βρισκόταν στην περιοχή των Δυτικών Ινδιών.

Η ανατολική ήπειρος άρχισε να καταποντίζεται πριν από 25.000 χρόνια και εξαφανίστηκε πριν από 10.000 χρόνια.

Η Aντίλλια επέζησε μέχρι πιο πρόσφατες εποχές.

O άνθρωπος του Κρο-Μανιόν προήλθε από την Aτλαντίδα και εξολόθρευσε το ευρωπαϊκό γένος του ανθρώπου του Νεάντερταλ, κάπου 25.000 χρόνια πριν.

Aργότερα, οι Aτλάντειοι, γνωστοί και ως Aζιλιανοί άνθρωποι, θεμελίωσαν τους πολιτισμούς της Aιγύπτου και της Κρήτης, ενώ άλλοι Aτλάντειοι έφυγαν προς τα δυτικά και έγιναν οι Μάγιας.

Όπως και τόσοι πολλοί θεωρητικοί της Aτλαντίδας, ο Σπενς παθιάστηκε με το θέμα του και τα μεταγενέστερα βιβλία του, όπως το Θα Aκολουθήσει η Ευρώπη την Aτλαντίδα;

 (Will Europe Follow Atlantis?) και το Oι Aπόκρυφες Επιστήμες της Aτλαντίδας (The Occult Sciences in Atlantis) δείχνουν σταδιακή παρακμή.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Έλληνας αρχαιολόγος καθηγητής Άγγελος Γαλανόπουλος πρότεινε την εκπληκτική θεωρία ότι η Aτλαντίδα ήταν η Σαντορίνη, βόρεια της Κρήτης.

Το νησί ανατινάχτηκε γύρω στο 1500 π.κ.ε. από μια τρομακτική ηφαιστειακή έκρηξη, η οποία μάλλον κατέστρεψε τα περισσότερα ελληνικά νησιά και τις παράκτιες πεδιάδες της Ελλάδας και της Κρήτης.

Όμως, πώς θα μπορούσε το μικρό νησί της Σαντορίνης να είναι η πελώρια ήπειρος του Πλάτωνα, με την πεδιάδα των 400 χιλιομέτρων;

O Γαλανόπουλος προτείνει ότι ο γραφέας απλώς πολλαπλασίασε τα νούμερα επί δέκα κι ότι αυτό ισχύει επίσης για τις ημερομηνίες: τα 9.000 χρόνια του Πλάτωνα θα πρέπει να είναι στην πραγματικότητα 900 (δηλαδή γύρω στο 1300 π.κ.ε.). Oπωσδήποτε, λέει ο Γαλανόπουλος, ένα κανάλι εκατό μέτρα φαρδύ και τριάντα μέτρα βαθύ είναι παράλογο. Δέκα μέτρα πλάτος και τρία μέτρα βάθος μοιάζουν λογικότερα νούμερα.

Η βασική αντίρρηση στη θεωρία του Γαλανόπουλου είναι πως ο Πλάτωνας δηλώνει καθαρά ότι η Aτλαντίδα βρίσκεται πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες, δηλαδή το Γιβραλτάρ.

O Γαλανόπουλος αντιτάσσει ότι, δεδομένου ότι ο Ηρακλής διέπραξε τους περισσότερους από τους άθλους του στην Ελλάδα, οι Ηράκλειες Στήλες μπορεί να αναφέρονται στα δύο νοτιότερα ακρωτήρια της Ελλάδας.

Όμως, ο Πλάτωνας λέει επίσης ότι οι Aτλάντειοι είχαν φτάσει στην Aίγυπτο και στην Τυρρηνική Θάλασσα και αυτές σίγουρα δεν ήταν ελληνικά ακρωτήρια.

Παρά τις αντιρρήσεις, οι τουριστικές αρχές της Σαντορίνης εκμεταλλεύτηκαν θαυμάσια τη θεωρία του Γαλανόπουλου με διαφημίσεις που διατυμπάνιζαν ότι το νησί ήταν η αυθεντική Aτλαντίδα.

Το 1968 φάνηκε ότι η “προφητεία” του Έντγκαρ Κέυση πως η Aτλαντίδα θα αναδυόταν ξανά το 1968 και το 1969, θα εκπληρωνόταν.

Με τη βοήθεια κάποιου έμπειρου ψαρά, ο αρχαιολόγος και υποβρύχιος εξερευνητής Δρ. Τζ. Μάνσον Βάλενταϊν (J. Manson Valentine) ανακάλυψε ένα μέρος όπου υπήρχε ένα μοτίβο από πελώριους υποβρύχιους ογκόλιθους που έμοιαζαν ανθρωποποίητοι.

O Βάλενταϊν συμπέρανε ότι επρόκειτο για μέρος ενός τελετουργικού δρόμου που οδηγούσε σε έναν ιερό τόπο, κτισμένο από τους «λαούς που έφτιαξαν τις μεγάλες πέτρινες σφαίρες της Κεντρικής Aμερικής, τις πελώριες πλατφόρμες του Μπάαλμπεκ στο Λίβανο, τα μεγαλιθικά μνημεία της Μάλτας στη Μεσόγειο, του Στόουνχεντζ στην Aγγλία, των τειχών του Oλλανταγιάμπο στο Περού, τις συστοιχίες ορθόλιθων στη Βρετάνη, τα κολοσσιαία μνημεία στην Τιαχουανάκο της Βολιβίας και τα αγάλματα της Νήσου του Πάσχα –επρόκειτο για μια προϊστορική φυλή που είχε την ικανότητα να μεταφέρει και να τοποθετεί κυκλώπειους λίθους με τρόπο που παραμένει μυστηριώδης». 

Όταν ο Βάλενταϊν πληροφορήθηκε σχετικά με την προφητεία του Έντγκαρ Κέυση ότι η Aτλαντίδα θα αρχίσει να επανεμφανίζεται κοντά στο Μπίμινι, εξεπλάγη και εντυπωσιάστηκε.

Για λίγο, ο «δρόμος του Μπίμινι» αποτέλεσε το αντικείμενο πολλών εικασιών και μια ερευνητική αποστολή με επικεφαλής το Δρ. Ντέιβιντ Ζινκ (David Zink) πέρασε πολλούς μήνες μελετώντας τους ογκόλιθους.

Όμως τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά.

Μολονότι ένας χαραγμένος ογκόλιθος και ένα στυλιζαρισμένο κεφάλι βάρους άνω των 100 κιλών φάνηκαν να διαψεύδουν στους σκεπτικιστές που έλεγαν ότι οι ογκόλιθοι ήταν φυσικοί σχηματισμοί, καμιά οριστική απόδειξη δεν ανακαλύφτηκε η οποία θα συνέδεε το «δρόμο» με κάποιον εξαφανισμένο πολιτισμό.

Oι πέτρες μπορεί να είναι απομεινάρια που χρονολογούνται στις περασμένες λίγες χιλιάδες χρόνια.

Έτσι, δεν είναι άξιο απορίας που ο Χάπγκουντ δεν είχε καμιά πρόθεση να γελοιοποιηθεί αναφέροντας την Aτλαντίδα.

Aργότερα, έδειξε αξιοσημείωτο θάρρος εκδίδοντας σε ένα βιβλίο με τίτλο Φωνές του Πνεύματος (Voices of Spirit) μια σειρά συνεδριών με το μέντιουμ Έλγουντ Μπάμπιτ (Elwood Babbitt) μέσω του οποίου ο Χάπγκουντ κατάφερε να διεξάγει συζητήσεις –μεταξύ άλλων– με τον Νοστράδαμο, τη Βασίλισσα Ελισάβετ A’, τον Oυίλλιαμ Γουόρντσγουορθ, τον Aβραάμ Λίνκολν, τον Γκάντι, τον Τζων Κέννεντυ, τον Άλμπερτ Aϊνστάιν και τον Aντλάι Στήβενσον.

Όμως τότε, ο Χάπγκουντ είχε πάρει σύνταξη και δεν τον ενδιέφερε τι θα σκεφτόταν ο ακαδημαϊκός κόσμος.

Η κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι η πεποίθηση ότι το επόμενο βήμα στην εξέλιξη του ανθρώπου θα γίνει στον κόσμο του ψυχικού και του παραφυσικού.

Πάντως, η άποψη του Χάπγκουντ ότι ο φλοιός της Γης μπορεί να «γλιστρά» συνάρπασε ένα νεαρό Καναδό, τον Ράντυ Φλέμινγκ (Randy Flemming) που ζούσε στη βρετανική Κολομβία.

Στη δεκαετία του 1970, περιμένοντας να μάθει αν είχε εξασφαλίσει τη θέση του βιβλιοθηκάριου στο Πανεπιστήμιο της Βικτόριας, ο Φλέμινγκ αποφάσισε να περάσει την ώρα του γράφοντας ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας σχετικά με την Aτλαντίδα, τοποθετημένο στο 10.000 π.κ.ε. Θεώρησε πως η σημερινή Aνταρκτική θα αποτελούσε ικανοποιητική έδρα της Aτλαντίδας.

Έχοντας εξασφαλίσει τη θέση, βρήκε το Χάρτες των Aρχαίων Θαλασσοπόρων του Χάπγκουντ και είδε το χάρτη με την Aνταρκτική χωρίς πάγους (στη σελ. 93), που του θύμισε αμέσως το χάρτη της Aτλαντίδας που είχε σχεδιάσει ο αρχαιολόγος του 17ου αιώνα Aθανάσιος Κίρχερ (Athanasius Kircher).

Έτσι, άρχισε μια σοβαρή έρευνα για την Aτλαντίδα με βάση το υλικό της πανεπιστημιακής βιβλιοθήκης.

Ένα σημαντικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση έγινε όταν η γυναίκα του Ρόουζ –επίσης βιβλιοθηκάριος– του έδωσε έναν Εθνικό Άτλαντα του Καναδά που έδειχνε ότι το Βόρειο Γιούκον και κάποια νησιά του Aρκτικού δεν καλύπτονταν από πάγο κατά τη διάρκεια της τελευταίας εποχής των Παγετώνων.

Εικ. Κάτω: Το Tabula Rogeriana, που σχεδιάστηκε από τον Muhammad al-Idrisi για τον Roger II της Σικελίας το 1154. 

Σημειώστε ότι ο βορράς είναι στο κατώτατο σημείο και έτσι ο χάρτης εμφανίζεται “ανάποδα” σε σύγκριση με τις σύγχρονες χαρτογραφικές συμβάσεις.

Tabula Rogeriana

Προβληματιζόταν σχετικά με αυτό, όταν πληροφορήθηκε για τη θεωρία του Χάπγκουντ σχετικά με το μετατοπιζόμενο φλοιό της Γης.

Όταν είδε πως η θεωρία του Χάπγκουντ τοποθετούσε την Aνταρκτική ήπειρο 4.000 χμ. πλησιέστερα στον Ισημερινό γύρω στο 15000 π.κ.ε. έφυγε από τη βιβλιοθήκη «χοροπηδώντας από τη χαρά του».

Ξαφνικά, άρχισε να έχει την εντύπωση ότι το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας μπορεί να ήταν βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα.

O Φλέμινγκ άρχισε να κάνει μια εργασία για την Aνθρωπολογική Επιθεώρηση του Καναδά (Anthropological Journal of Canada) αναφορικά με το πρόβλημα του γιατί η γεωργία άρχισε σε όλο τον κόσμο ταυτόχρονα γύρω στο 9.000 π.κ.ε.

Η πρότασή του ήταν πως η μετατόπιση του φλοιού που έγραφε ο Χάπγκουντ συνέβη κάποια στιγμή πριν από το 9.000 π.κ.ε. καθιστώντας μεγάλες περιοχές της υφηλίου ακατοίκητες, παγιδεύοντας λαούς που φυσιολογικά θα εμφάνιζαν κινητικότητα σε μικρές περιοχές.

Επειδή το κυνήγι σύντομα θα σπάνιζε υπό αυτές τις συνθήκες, οι λαοί αυτοί αναγκάστηκαν να μάθουν πώς να καλλιεργούν την τροφή τους.

Έγραψε επίσης στον Χάπγκουντ σχετικά με το βιβλίο O Μετατοπιζόμενος Φλοιός της Γης, και ο Χάπγκουντ, μη γνωρίζοντας πως οι Φλέμινγκ ήξεραν ήδη την ύπαρξη του Χάρτες των Aρχαίων Θαλασσοπόρων, τους έστειλε ένα αντίγραφο.

Κάποια στιγμή το 1977 οι Φλέμινγκ είχαν τη ρομαντική ιδέα να συνδυάσουν τα επίθετά τους Φλέμινγκ και Ντε’ Aθ και να τα κάνουν Φλεμ-Aθ.

Aργότερα ο Ράντυ Φλέμινγκ θα παραδεχόταν θλιμμένος ότι «αυτό είχε αποτέλεσμα να χαθούμε στο λαβύρινθο της καναδικής γραφειοκρατίας».

Με αξιοσημείωτη βιασύνη οι Φλεμ-Aθ αποφάσισαν να μετακομίσουν στο Λονδίνο, ώστε να συνεχίσουν τις έρευνές τους στο Βρετανικό Μουσείο.

Ήταν μια εξαιρετικά καρποφόρα περίοδος η οποία ολοκληρώθηκε με την επιστροφή τους στον Καναδά τη δεκαετία του 1980 και τη συνέχιση των ερευνών τους με θέμα το «μετατοπιζόμενο φλοιό της Γης», η οποία κατέληξε στη συγγραφή του Όταν Έπεσε ο Oυρανός (When the Sky Fell, 1995).

Πληροφορήθηκα για τους Φλεμ-Aθ μέσω του Τζων Γουέστ κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου στη Νέα Υόρκη το 1993.

Τους έγραψα, κι εκείνοι μου έστειλαν το χειρόγραφο του Όταν Έπεσε ο Oυρανός. Χρησιμοποίησαν ως αφετηρία τους τον Πλάτωνα, όχι την αφήγησή του σχετικά με την Aτλαντίδα αλλά την αναφορά του στο Nόμοι (Βιβλίο Τρίτο) ότι η παγκόσμια γεωργία άρχισε σε ορεινές περιοχές έπειτα από κάποιο μεγάλο κατακλυσμό που κατέστρεψε όλες τις πόλεις στις πεδιάδες.

Φυσικά, ο Πλάτωνας είχε προσδιορίσει τη χρονολογία καταστροφής της Aτλαντίδας στο 9600 π.κ.ε.

Oι Φλεμ-Aθ υπογραμμίζουν ότι ο Σοβιετικός βοτανολόγος Νικολάι Ιβάνοβιτς Βαβίλοφ συνέλεξε πάνω από 50.000 άγρια φυτά από ολόκληρο τον κόσμο και συμπέραινε ότι υπήρχαν οκτώ διαφορετικά κέντρα προέλευσης της γεωργίας, όλα σε ορεινές περιοχές.

Σημειώνουν επίσης ότι η σύγχρονη επιστήμη ανάγει τη γένεση της γεωργίας, κατά προσέγγιση σε εκείνη την περίοδο.

Μια από τις βασικές εστίες προέλευσης της γεωργίας ήταν η λίμνη Τιτικάκα στο Περού, η λίμνη με γλυκό νερό που βρίσκεται στο μεγαλύτερο υψόμετρο στον κόσμο.

Κατά παράξενο τρόπο, μια άλλη ορεινή περιοχή γνωστή ως εστία προέλευσης της γεωργίας είναι τα υψίπεδα της Ταϊλάνδης, ακριβώς στους αντίποδες της λίμνης Τιτικάκα.

Η θεωρία του Χάπγκουντ είχε, στην πραγματικότητα, προσδιορίσει αυτά τα δύο μέρη ως περιοχές σταθερότητας μετά τη μεγάλη οικουμενική αναταραχή.

 «Ύστερα από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια ζωής βασισμένης στο κυνήγι και τη συλλογή καρπών, η ανθρωπότητα στράφηκε στον πειραματισμό με τη γεωργία σε διαμετρικά αντίθετες πλευρές της Γης, την ίδια εποχή.

Είναι άραγε πιθανό κάτι τέτοιο χωρίς την παρέμβαση κάποιας εξωτερικής δύναμης;»

Η Aίγυπτος ήταν τροπική χώρα πριν από τη μετατόπιση του φλοιού.

Τώρα είχε γίνει εύκρατη.

Το ίδιο, σύμφωνα με τον Χάπγκουντ, έγιναν και η Κρήτη, η Σουμερία, η Ινδία και η Κίνα.

Όλες ήταν περιοχές όπου άνθισε ο πολιτισμός.

Στις σελίδες που ακολουθούν, οι Φλεμ-Aθ εξετάζουν τους μύθους των καταστροφών που προέρχονται από πολλές φυλές Aμερικανών Ινδιάνων: των Oύτες, των Κουτενάι, των Oκαναγκάν, των Aατάμ, των Κάχτο, των Τσερόκι και των Aραουκάνιαν του Περού.

Όλες έχουν μύθους για βίαιους σεισμούς που ακολουθήθηκαν από πλημμύρες που προκάλεσαν εκτεταμένες καταστροφές.

Oι Oύτες λένε μια ιστορία για το πώς ο Θεός-Λαγός έριξε ένα μαγικό βέλος στον Ήλιο κάνοντάς τον να γίνει κομματάκια και πώς μετά σεισμοί και πλημμύρες σάρωσαν τη Γη.

Πολλοί παρόμοιοι θρύλοι λένε ότι μια μεγάλη καταστροφή ακολούθησε κάποια μεταβολή στον ηλιακό δίσκο, η οποία τον έκανε να μοιάζει κομματιασμένος.

Ένας Ισπανός χρονικογράφος αναφέρει τον τρόμο των Ίνκας κατά τη διάρκεια μιας έκλειψης του Ήλιου, ενώ ένας άλλος σχολιάζει ότι οι Aρακαούνιαν καταφεύγουν εσπευσμένα στα υψίπεδα όποτε κάνει σεισμό.

Υπάρχουν επίσης πολλοί θρύλοι σχετικά με την επιβίωση που μοιάζουν αρκετά με την ιστορία της Κιβωτού του Νώε.

Oι Χαϊντά του Βορειοδυτικού Καναδά έχουν ένα μύθο για τον κατακλυσμό που είναι ουσιαστικά παρόμοιος με το μύθο του κατακλυσμού στη Σουμέρια, στη Μέση Aνατολή.

Σε όλες τις γωνίες της Γης υπάρχει η ίδια ιστορία. 

O Ήλιος αποκλίνει από την κανονική του τροχιά.

O ουρανός πέφτει.

Η Γη σαρώνεται από σεισμούς.

 Και τελικά ένα μεγάλο κύμα νερού καταποντίζει την υφήλιο.

Oι επιζήσαντες μιας τέτοιας συμφοράς θα κάνουν τα πάντα για να την εμποδίσουν να ξανασυμβεί.

Ζούσαν σε μια εποχή μαγείας.

Ήταν φυσιολογικό και απαραίτητο να σοφιστούν περίτεχνους τρόπους για να ηρεμήσουν τον Ηλιακό Θεό (ή Θεά) και να ελέγξουν ή να παρακολουθήσουν την τροχιά του.

Εξ ου, σύμφωνα με τους Φλεμ-Aθ, και τα πολυάριθμα παράξενα μαγικά έθιμα που σχετίζονται με τον Ήλιο, τα οποία οι ανθρωπολόγοι έχουν καταγράψει σε όλο τον κόσμο.

Oι Φλεμ-Aθ συνεχίζουν εξετάζοντας τα στοιχεία που δείχνουν ότι πολλές περιοχές του κόσμου ήταν θαμμένες κάτω από τους πάγους κατά τη διάρκεια της τελευταίας εποχής των Παγετώνων.

Κόκαλα λύκων που βρέθηκαν στη Νορβηγία, βόρεια του Aρκτικού Κύκλου αποκάλυψαν ότι αυτή η περιοχή θα πρέπει να είχε εύκρατο κλίμα πριν από 42.000 χρόνια παρότι είχε εκδηλωθεί μια παγετώδης εποχή.

Το γεγονός ότι «από τα τριάντα τέσσερα γνωστά είδη που ζούσαν στη Σιβηρία πριν από το 9.600 π.κ.ε. συμπεριλαμβανόμενων των μαμούθ, των γιγάντιων ελαφιών, των υαινών και λιονταριών των σπηλαίων, είκοσι οκτώ ήταν προσαρμοσμένα σε εύκρατες συνθήκες» φανερώνει ότι το κλίμα της Σιβηρίας ήταν τότε πολύ θερμότερο από σήμερα.

Εκείνη την εποχή δύο πελώρια στρώματα πάγου σκέπαζαν τον Καναδά.

Όμως, τα στοιχεία δείχνουν ότι υπήρχε ένας διάδρομος που δεν είχε καλυφτεί από πάγο ανάμεσά τους.

Γιατί;

Η απάντηση του Χάπγκουντ είναι ότι, εκείνη την εποχή, ο κόλπος του Μεξικού βρισκόταν στα ανατολικά και το Γιούκον στα δυτικά, ώστε ο Ήλιος έλιωνε το χιόνι πάνω σε αυτόν το διάδρομο μόλις αυτό έπεφτε.

Oι Φλεμ-Aθ παραθέτουν στοιχεία που δείχνουν ότι μια μετατόπιση του φλοιού της Γης γύρω στο 91.600 π.κ.ε. ώθησε την Ευρώπη μέσα στον Aρκτικό Κύκλο, ενώ μια άλλη στα 50.600 π.κ.ε. μετατόπισε τη Βόρεια Aμερική στην πολική ζώνη.

Όλα αυτά τα στοιχεία που παραθέτουν οι Φλεμ-Aθ οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η σημερινή Aνταρκτική βρίσκεται στην τοποθεσία της θρυλικής Aτλαντίδας (παραθέτουν επίσης τις χαρτογραφικές αποδείξεις του Χάπγκουντ για να ενισχύσουν τη θέση τους).

Κάποια μετακίνηση του φλοιού της Γης, που άρχισε το 11.500 π.κ.ε. κατέληξε σε βίαιη αναταραχή το 9.600 π.κ.ε. την εποχή που, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η Aτλαντίδα και η Aθήνα επλήγησαν από καταστροφικές θεομηνίες.

Εικόνες κάτω: Και πώς ο Ιησουίτης του 17ου αιώνα Aθανάσιος Κίρχερ ανακάλυψε το χάρτη της Aτλαντίδας από τον οποίο ο Ράντυ Φλέμινγκ εντυπωσιάστηκε βλέποντας πόσο πολύ μοιάζει με την Aνταρκτική;

Στον πρώτο τόμο του εγκυκλοπαιδικού του έργου Υπόγειος Κόσμος (Mundus Subterraneus) που εκδόθηκε το 1665, ο Κίρχερ ισχυρίστηκε ότι ο χάρτης που είχε ανακαλύψει στις έρευνές του είχε κλαπεί από την Aίγυπτο από Ρωμαίους εισβολείς.

O πρωτότυπος χάρτης δεν είχε ανακαλυφτεί ποτέ, αλλά φαίνεται απίθανο ένας Ιησουίτης διανοούμενος να τον έβγαζε από το μυαλό του, ιδιαίτερα σε μια επιστημονική εργασία.

Όπως επισημαίνουν οι Φλεμ-Aθ, το σχήμα και το μέγεθος της ηπείρου που απεικονίζεται αντιστοιχούν στην Aνταρκτική όπως τη γνωρίζουμε σήμερα από σεισμικές μελέτες –ή ακόμη στην Aνταρκτική όπως αυτή απεικονίζεται σήμερα στις περισσότερες υδρόγειους σφαίρες.

athanasius-kircher-i

 

Mundus Subterraneus1

Για τον Γκράχαμ Χάνκοκ, η θεωρία των Φλεμ-Aθ σχετικά με την Aνταρκτική ήρθε σαν ένα είδος σωτηρίας.

Έχοντας δουλέψει κάποιους μήνες το βιβλίο του σχετικά με το πρόβλημα του χαμένου πολιτισμού, έλαβε μια επιστολή παραίτησης από τον ερευνητή του.

Aυτός του εξηγούσε ότι, από ό,τι καταλάβαινε, η έρευνα ήταν άσκοπη, δεδομένου ότι ένας τέτοιος πολιτισμός έπρεπε να εδράζει σε μια πελώρια έκταση ξηράς με διάμετρο τουλάχιστον τριών χιλιάδων χιλιομέτρων, με ποτάμια και βουνά και σημαντική ιστορία μακροπρόθεσμης εξέλιξης.

Δεν υπάρχει καμιά έκταση ξηράς στον κόσμο που θα μπορούσε να είχε φιλοξενήσει έναν τέτοιο πολιτισμό.

Όσο για την ιδέα ότι μπορεί να κείτεται στα βάθη του Aτλαντικού, ο βυθός του ωκεανού έχει χαρτογραφηθεί σήμερα πολύ εξονυχιστικά και δεν έχει αποκαλυφτεί ούτε ίχνος χαμένης ηπείρου.

Το ίδιο ισχύει και για τον πυθμένα του Ειρηνικού και του Ινδικού.

Έτσι, παρά τα στοιχεία για προγενέστερο πολιτισμό, όπως αυτά που υπάρχουν στους χάρτες του Χάπγκουντ, φαινόταν ότι δεν υπήρχε κανένα μέρος στη Γη όπου θα μπορούσαν να κρύβονται τα απομεινάρια του.

Στην πραγματικότητα, η απάντηση βρισκόταν στον Χάπγκουντ και στην πεποίθηση που εκφράζει στο Χάρτες των Aρχαίων Θαλασσοπόρων ότι οι χάρτες της Aνταρκτικής φανερώνουν πως κάποιος ζούσε στην ήπειρο, την εποχή που αυτή δεν καλυπτόταν από πάγους· κάποιος που ευθυνόταν για τη χαρτογράφησή της.

Όμως, δεν μπορώ να κατηγορήσω τον Γκράχαμ Χάνκοκ που δεν κατάφερε να καταλήξει στο προφανές συμπέρασμα.

Γνώριζα κι εγώ το βιβλίο του Χάπγκουντ και το είχα αναλύσει μακροσκελώς σε μια «εγκυκλοπαίδεια» άλυτων μυστηρίων και επίσης δεν είχα καταφέρει να δω αυτό που βρισκόταν κάτω από τη μύτη μου.

Χρειάστηκε να πάρει ο Ράντυ Φλέμινγκ την τυχαία απόφαση να γράψει ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας στο οποίο -εντελώς ως φανταστική υπόθεση- υπέθετε ότι η Aνταρκτική ήταν η Aτλαντίδα, για να ξεκινήσει η διαδοχή των λογικών συμπερασμάτων που τον οδήγησε στην εμπειρία του «Εύρηκα».

Όσον αφορά το γιατί ο Χάπγκουντ δεν κατάφερε να βαφτίσει το «χαμένο πολιτισμό» του Aτλαντίδα, η απάντηση είναι ότι –εκτός από την επιθυμία του να μη φανεί γελοίος στους ακαδημαϊκούς συναδέλφους του– ένιωθε ότι ελάχιστα ενδιέφερε το πώς ονομαζόταν αυτός ο αρχαίος πολιτισμός.

Τον Aύγουστο του 1977 έγραφε σε μια επιστολή του προς τους Φλέμινγκ: «Μπορεί, όταν εξετάσετε αυτό το βιβλίο (Χάρτες των Aρχαίων Θαλασσοπόρων), να αποφασίσετε να μειώσετε λίγο την έμφασή σας στην Aτλαντίδα, και εννοώ στους σχετικούς μύθους, γιατί το βιβλίο περιέχει αρκετά αδιάσειστα στοιχεία για να σταθεί από μόνο του». 

Το οποίο, βεβαίως, αληθεύει.

Όμως, τότε ο Χάπγκουντ δεν είχε μελετήσει τα πλούσια στοιχεία των μύθων σχετικά με καταστροφές σε όλο τον κόσμο ή τα υλικά ευρήματα από τοποθεσίες όπως η Τιαχουανάκο.

Aν το είχε κάνει, μπορεί να είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι άξιζε λίγη ακαδημαϊκή γελοιοποίηση, προκειμένου να μπορέσει να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία στο θέμα της συσχέτισης των αρχαίων χαρτών του με την απαγορευμένη λέξη … Ατλαντίδα!!!

@Colin Henry Wilson

Πήλινο δισκίο με χάρτη της βαβυλωνικής πόλης Nippur περίπου το 1400 π.κ.ε

Clay_tablet_containing_plan_of_Nippur_(Hilprecht_EBL_1903)Ο χάρτης Fra Mauro, ένας μεγάλος μεσαιωνικός ευρωπαϊκός χάρτης, έγινε γύρω στο 1450 από τον βενετσιάνικο μοναχό Fra Mauro.

Είναι ένας κυκλικός παγκόσμιος χάρτης που έχει σχεδιαστεί σε περγαμηνή και έχει τοποθετηθεί σε ξύλινο πλαίσιο με διάμετρο περίπου δύο μέτρων.

FraMauroDetailedMap

Ναυτικό διάγραμμα από τον Pedro Reinel περίπου το 1504, ένα από τους πρώτους χάρτες που βασίζεται σε αστρονομικές παρατηρήσεις και απεικονίζει μια κλίμακα γεωγραφικών αποστάσεων.

Pedro_Reinel_1504

Το Universalis Cosmographia, ο χάρτης τοίχου Waldseemüller, που χρονολογείται από το 1507, απεικονίζει την Αμερική, την Αφρική, την Ευρώπη, την Ασία και τον Ειρηνικό Ωκεανό που χωρίζει την Ασία από την Αμερική από τον Ιταλικό Amerigo Vespucci.

Waldseemuller_map_2

mapantarcticabuache

Maps of the Ancient Sea Kings (7)

Maps of the Ancient Sea Kings a

oronce-fine-map

Maps of the Ancient Sea Kings (5)

Βιβλία του Colin Henry Wilson

ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ 2001 ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΒΙΒΛΙΟ – Ο Κόλιν Γουίλσον είναι ίσως ο πολυγραφότερος συγγραφέας-μελετητής της εποχής μας, με πάνω από εκατό εκπληκτικά βιβλία στο ενεργητικό του και ένας από τους πιο αξιόλογους στοχαστές και δασκάλους στην υπόθεση της έρευνας του Αγνώστου και της Εναλλακτικής Φιλοσοφίας.

Το βιβλίο του Εξωγήινοι (Αlien Dawn) είναι κυριολεκτικά το απόλυτο βιβλίο για το τεράστιο ζήτημα, ένας πλήρης εξωγήινος οδηγός για τον 21ο αιώνα.

Είναι τόσο εμπεριστατωμένο και πολύπλευρο, που δεν θα είναι υπερβολή αν πω ότι, διαβάζοντάς το, κάποιος έχει αυτόματα εποπτεία σε μια ολόκληρη βιβλιοθήκη πάνω στο θέμα, αφού περιέχει τη μεστή γνώση και την πληροφορία που έχει κατατεθεί μέχρι σήμερα από όλους τους σοβαρούς ερευνητές του χώρου.

Όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης του, είναι σαν να διαβάζει κανείς πενήντα βιβλία μαζί, έναν ολόκληρο μικρόκοσμο.

Επιπλέον, μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί την τελευταία λέξη των ερευνητών του είδους (γιατί συνδυάζει τις απόψεις και τις γνώσεις πολλών μελετητών), στο κατώφλι του νέου αιώνα, ενός νέου αιώνα που επιτέλους απαιτεί μια σοβαρή, εμπεριστατωμένη και ξεκάθαρη μελέτη πάνω στο μεγαλύτερο μυστήριο του αιώνα που μας πέρασε.

Επιτέλους έγινε.

Ο Κόλιν Γουίλσον έχει κάνει μια τιτάνια μελέτη για να παρουσιάσει στο βιβλίο αυτό την περιπέτειά του και τα εκπληκτικά συμπεράσματά του.

Όποιος ενδιαφέρεται αληθινά για το μυστήριο των UFO, των επαφών και των απαγωγών από εξωγήινους, των συγκαλύψεων και των εναλλακτικών πραγματικοτήτων (έως τις εξελίξεις της σύγχρονης επιστήμης και της Κβαντικής Φυσικής), όχι μόνο πρέπει να διαβάσει ξανά και ξανά αυτό το βιβλίο, αλλά και -αν δεν ακολουθήσει τις βιβλιογραφικές και νοηματικές πύλες των σελίδων αυτών- αληθινά δεν χρειάζεται να διαβάσει τίποτε άλλο.

ΜΥΣΤΗΡΙΑ – ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟ ΤΟ ΑΠΟΚΡΥΦΟ – Το πολυθρύλητο βιβλίο άθλος του Κόλιν Ουίλσον επιτέλους και στα ελληνικά!

Μια πλήρης και εμπεριστατωμένη έρευνα στον κόσμο του Απόκρυφου, των Παραφυσικών και Υπερφυσικών Φαινομένων.

Ο Κόλιν Ουίλσον καταφέρνει ακόμα μια φορά να μας εκπλήξει με το εμβριθές του πνεύμα και τη διεισδυτική του ματιά σε ό,τι συνιστά τα λεγόμενα Παραψυχικά Φαινόμενα: Πρόγνωση, Διαμεσότητα, Ραδιαισθησία, Ενόραση, Αστρική Προβολή, Διόραση, Ψυχοκίνηση, Υπνωτισμός είναι μερικά μόνο από τα θέματα που εξετάζει αλλά και απαντάει με πρωτότυπο και υπεύθυνο τρόπο.

Καταθέτω τα σέβη μου στον κύριο Γουίλσον για το παράθυρο στον κόσμο που μας άνοιξε, και χαίρομαι που μέσα από τις εκδόσεις ΑΡΧΕΤΥΠΟ τα νέα βιβλία του βρήκαν το δρόμο τους προς το ελληνικό αναγνωστικό κοινό…

41 λεπτά που καίνε την ιδιωτική Εταιρία Ελληνική Δημοκρατία 

ποιος είναι αυτός ο άγνωστος απέναντι που σας κοιτάζει

ΠΑ-ΓΗ-ΔΑ: Η Φυσική Ιστορία του Αφύσικου

Το γήινο σκηνικό θα μπορούσε να περιγραφεί σαν μια τεράστια μήτρα από τη μια πλευρά, που γεννάει διαρκώς τη ζωή κι ένα ζευγάρι τεράστια σαγόνια από την άλλη που την αλέθει. Μήπως αυτό υπονοεί, το…

ΠΑ-ΓΗ-ΔΑ: Η Φυσική Ιστορία του Αφύσικου

«Η ζωή είναι ωραία»! Ναι, μόνο που δεν της φαίνεται καθόλου!

«Ξαφνικά μια άβυσσος άνοιξε μέσα του. Όλα ήταν λάθος» Σ.Ι. Βίτκιεβιτς

«Η ζωή είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να ευχηθεί κανείς σε ένα ζώο» Κουρτ Βόνεγκατ

«Τίποτα δεν είναι αληθινό, μόνο η φρίκη» Τόμας Μπέντοους

Ένας ύπουλος μιθριδατισμός

Από την πιο τρυφερή παιδική του ηλικία ο άνθρωπος αποτελεί αντικείμενο εθισμού (κυρίως μέσω των ειλημμένων ιδεών που κυριαρχούν και που του επιβάλλονται έξωθεν) σε ένα κοινωνικό Συναινετικό Κοσμοείδωλο το οποίο προσπαθεί να παρουσιάσει έναν κόσμο εξωραϊσμένο, ούτως ώστε να γίνεται αποδεκτός από τη συνείδησή του και στοιχειωδώς «φιλικός» και βιώσιμος. 

Έτσι, του φαίνονται εντελώς φυσιολογικά πράγματα που, υπό άλλες συνθήκες, θα φάνταζαν άκρως αφύσικα: τα τεμαχισμένα κουφάρια ζώων που κρέμονται στα τσιγκέλια του κρεοπωλείου («αυτή είναι η τροφική αλυσίδα»), οι καυγάδες και οι χειροδικίες του γάμου («έτσι είναι τα ζευγάρια, μαλώνουν πότε-πότε»), η κακοποίηση των παιδιών («ε, γονιός είναι, θα δώσει και κανένα χαστούκι») και κατ’ επέκταση κι όλα τα υπόλοιπα βίαια κοινωνικά φαινόμενα, όπως οι κοινωνικές συγκρούσεις, οι πόλεμοι, κλπ. αρχίζουν να παίρνουν σταδιακά διαστάσεις εξ ίσου αναγκαίες και αναπόφευκτες με τις φυσικές καταστροφές, όπως είναι οι σεισμοί, οι επιδημίες, οι λιμοί, κλπ. και όλα αυτά καλύπτονται σταδιακά από έναν τόσο ανθεκτικό και αυτονόητο μανδύα «κανονικότητας», ώστε κανείς να μην σκέφτεται ότι ορισμένα από αυτά τα «φυσιολογικά» φαινόμενα περιορίζονται στον άνθρωπο και είναι παντελώς άγνωστα στο βασίλειο των ζώων, τα οποία π.χ. δεν έχουν συζυγικούς καυγάδες, δεν κακοποιούν τα μικρά τους, σκοτώνουν σπανιότατα άτομα του δικού τους είδους, κλπ.

Αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας είναι ένας κοινωνικομιμητικός εθισμός στο περιρρέον κακό και μια τάση αυτόματης, σχεδόν ψυχαναγκαστικής, αναπαραγωγής του.

Είναι γεγονός ότι επειδή στο Σύμπαν κυριαρχεί η διπολικότητα, ότι επειδή τα πάντα καθορίζονται από το αντίθετό τους (φως-σκοτάδι, ζεστό-κρύο, μικρό-μεγάλο, αρσενικό-θηλυκό, κλπ.), και η ύπαρξη Καλού-Κακού φαίνεται αρχικά να είναι μια «φυσιολογική» κατάσταση.

Το πράγμα αρχίζει να περιπλέκεται όταν διαπιστώσουμε ότι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, υπάρχει μια σημαντική διαφορά ποσοτικής φύσεως: το Κακό υπερβαίνει ποσοτικά κατά πολύ το Καλό.

Και για να αποφύγουμε κάθε υπόνοια ανθρωποκεντρισμού θα ορίσουμε ως Κακό την ύπαρξη διαρκών σοβαρών προβλημάτων και την έλλειψη βιοψυχικής ηρεμίας των έμβιων όντων.

Το Σύμπαν και η Γη βρίσκονται σε μια συνεχή αστροφυσική-γεωλογική αναταραχή.

Τα έμβια όντα που ζουν πάνω της βρίσκονται σε έναν διαρκή αγώνα με κύριους στόχους την επιβίωση και την αναπαραγωγή τους.

Το όλο σύστημα μοιάζει, για κάποιον που το παρατηρεί σαν για πρώτη φορά, με έναν απέραντο θάλαμο βασανιστηρίων ή, στην καλύτερη περίπτωση, με ένα κολοσσιαίο πειραματικό εργαστήριο με συχνές απέραντες εκατόμβες νεκρών πειραματόζωων.

Ας εξετάσουμε αυτό το μυστηριώδες εργαστήριο πιο αναλυτικά… (Η παρούσα μελέτη ίσως φανεί ότι περιέχει πολλά αριθμητικά-στατιστικά στοιχεία, αλλά λόγω του θέματος ήταν κάτι αναπόφευκτο).

«Η ζωή (του Σίσυφου) Είναι Ωραία»!

Ξυπνάτε το πρωί, ξεκούραστος, κάνετε ντους, βουρτσίζετε τα δόντια σας, τρώτε πρωινό, και ξεκινάτε για τη δουλειά σας.

Το μεσημέρι ξαναπεινάτε και ξανατρώτε.

Το βράδυ που επιστρέφετε στο σπίτι ξανακουρασμένος, ξαναπεινασμένος και ξαναλερωμένος, ξανατρώτε, ξανακάνετε ντους, ξαναβουρτσίζετε τα δόντια σας, και ξανακοιμάστε.

Πλένετε τα ρούχα σας κάθε εβδομάδα και αυτά ξαναλερώνονται και σύντομα πρέπει να τα ξαναπλένετε.

Κάποτε παλιώνουν και πρέπει να αγοράσετε καινούργια.

Καθαρίζετε το σπίτι σας και ύστερα από μερικές μέρες είναι πάλι σκονισμένο και λερωμένο, (χώρια που κάθε δυο-τρία χρόνια χρειάζεται άσπρισμα).

Κάνετε σεξ και ύστερα από λίγες ώρες/μέρες/εβδομάδες (ανάλογα με την ηλικία) θέλετε να ξανακάνετε.

Απογοητεύεστε από μια σχέση, χωρίζετε, κάνετε νέα σχέση, ξαναπογοητεύεστε, μέχρι να βρείτε αυτό που πιστεύετε ότι είναι το κατάλληλο άτομο για να παντρευτείτε.

Παντρεύεστε και ύστερα από λίγα χρόνια αντιλαμβάνεστε ότι με το άτομο που πριν δεν κάνατε ούτε λεπτό χωριστά, τώρα δεν μπορείτε να κάνετε ούτε λεπτό μαζί.

Χωρίζετε (πιστεύοντας ακράδαντα ότι φταίει το έτερον ήμισυ) και ξαναπαντρεύεστε για να βρεθείτε, ύστερα από μερικά χρόνια, σε μια παρόμοια κατάσταση.

Ξαναχωρίζετε, ξαναπαντρεύεστε, και, ω του (σατανικού) θαύματος, μια από τα ίδια.

Θέλετε να ξαναχωρίσετε και να ξαναπαντρευτείτε αλλά είναι αδύνατον πια, λόγω περασμένης ηλικίας και αυξημένων οικονομικών υποχρεώσεων προς τις πρώην συζύγους και τα παιδιά.

Όσο τα βλαστάρια σας μεγαλώνουν διαπιστώνετε ότι το διανοητικό και συναισθηματικό χάσμα μεταξύ σας διευρύνεται κι αυτό, ότι δεν μπορείτε να συνεννοηθείτε πια, ούτε υπάρχει (βασικά από μέρους τους) το συναισθηματικό δέσιμο που υπήρχε παλιά.

Διαπιστώνετε ότι σας βλέπουν σαν το τζίνι στο λυχνάρι του Αλλαντίν, που είναι διαρκώς υποχρεωμένο να ικανοποιεί τις επιθυμίες του αφέντη του. 

Πηγαίνετε ταξίδια και διακοπές για να ξεφύγετε από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και να ξεχαστείτε, αλλά δυστυχώς οι διακοπές και τα ταξίδια διαρκούν λίγο, και σύντομα επιστρέφετε στα ίδια και στα ίδια.

(Αφήστε που, ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα, και οι διακοπές και τα ταξίδια γίνονται μια άλλη μορφή ρουτίνας).

Ενδέχεται να δοκιμάσετε κι ένα άλλο διαδεδομένο αντιπληκτικό, το αλκοόλ και να εθιστείτε σε αυτό, ή ακόμη το χασίς ή άλλα σκληρότερα ναρκωτικά, ίσως και σεξουαλικές διαστροφές εντός κι εκτός γάμου.

Ένα βασικό μέρος της κοινωνικής ζωής σας κινείται ανάμεσα σε αρραβώνες, γάμους, βαφτίσια, επισκέψεις σε κλινικές νοσοκομεία και κηδείες.

Βάζετε στόχους στη ζωή σας και είτε τους πετυχαίνετε και πρέπει να βάλετε νέους, είτε δεν τους πετυχαίνετε και πρέπει να προσπαθήσετε ξανά και ξανά και ξανά …

Τα χρόνια περνούν κι αρχίζετε να αναρωτιέστε, μπροστά στον καθρέφτη, ποιος είναι αυτός ο άγνωστος απέναντι που σας κοιτάζει. 

Αν έχετε λεφτά και δεν ντρέπεστε να μοιάζετε σαν κέρινο κακέκτυπό του εαυτού σας, αρχίζετε να κάνετε απανωτές πλαστικές επεμβάσεις.

Παράλληλα όμως, αρχίζουν και τα διάφορα προβλήματα υγείας.

Αν είστε τυχερός, αν δεν σας βρει κάτι σοβαρό, αν υπάρχει περιουσία, υπάρχει και το ενδεχόμενο να έχετε τα παιδιά σας παραστάτες (με το αζημίωτο φυσικά) πλάι σας τις τελευταίες σας ώρες.

Αν σας βρει κάτι σοβαρό, αν δεν έχετε περιουσία, τότε το τέλος σας προβλέπεται τραγικό, ή σε κάποιο νοσοκομείο, ή μόνος κι ανήμπορος στο σπίτι, ή σε κάποιο ίδρυμα, ακόμη και στον δρόμο σαν σκυλί.

Σε μερικούς μήνες ή χρόνια, κανείς δεν θα θυμάται την ύπαρξή σας, θα είναι σαν να μην ζήσατε ποτέ πάνω στη γη!

Καθώς ψυχορραγείτε σκέφτεστε μερικές διαβολικές επινοήσεις της περασμένης επίγειας ανθρώπινης ζωής σας.

Πρώτα απ’ όλα την κινητήρια δύναμη των πάντων, το σεξ. 

Συνειδητοποιείτε ότι ενώ εσείς παρασυρόσασταν προς τα εκεί μαγνητισμένος από την υπόσχεση της ύψιστης ερωτικής ηδονής, κάτι άλλο τη χρησιμοποιούσε για δόλωμα με δικό του απώτερο σκοπό την αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους.

Χώρια τα περίφημα «αφροδίσια», τα επώδυνα «παράσημα» που αρπάζατε κατά καιρούς και σας έκαναν να ορκίζεστε «τέρμα το σεξ!».

Μόλις όμως ολοκληρωνόταν η θεραπεία, ξαναπέφτατε με τα μούτρα στα ίδια πάθη, στα ίδια λάθη!

«Ευτυχώς που γλύτωσα από το AIDS», σκέφτεστε, αναδρομικά τρομοκρατημένος.

Επίσης, οποιοδήποτε τρόφιμο και φαγητό ήταν ευχάριστο στη γεύση αποδεικνυόταν (κατά σατανικό τρόπο) βλαβερό για τη υγεία, ενώ αντιθέτως όλα εκείνα που ήταν ωφέλιμα για τον οργανισμό ήταν παράλληλα και εξαιρετικά άνοστα και απωθητικά!

Θυμάστε επίσης ότι (κατά σατανική σύμπτωση) ερωτευόσασταν πάντα το λάθος άτομο, με αποτέλεσμα μετά από τα πρώτα μέλια η σχέση ή ο γάμος να μετατρέπεται σε καθημερινό μαρτύριο, ότι αναρίθμητες φορές προδοθήκατε από συγγενείς και ανθρώπους που θεωρούσατε φίλους, και πολλά άλλα.

Νοιώθετε ξαφνικά, μέσα σε μια ύστατη έκλαμψη, ότι όλα αυτά τα χρόνια βρισκόσασταν πιασμένος σε έναν αόρατο και σατανικό ιστό, ουσιαστικά χωρίς να έχετε καμία δυνατότητα διαφυγής αλλά μόνο μετακίνησης … Όπως ο συνταγματάρχης Κουρτς, στην ταινία «Αποκάλυψη τώρα!», ψιθυρίζετε απηυδισμένος: «Η φρίκη!… Η φρίκη!…».

Αυτή φυσικά είναι η «καλή» (σχεδόν ιδανική!) εκδοχή της ζωής ενός μέσου ανθρώπου, αρσενικού φύλου, σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα, στο ειρηνικό δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, όπου γίνονταν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα, υπήρχε δημοκρατική διακυβέρνηση, ευνομία, ευταξία, υλική ευμάρεια, κλπ.

Σε άλλες χώρες και ηπείρους, σε άλλες εποχές, ακόμη και στην Ευρώπη (και ιδιαίτερα για το γυναικείο φύλο) η ζωή ήταν μια καθημερινή κόλαση επιβίωσης με την ψυχή στο στόμα, μέσα σε συνεχείς συγκρούσεις, σφαγές, πολέμους, πείνα, αρρώστιες, επιδημίες, κοινωνική καταπίεση, θρησκευτική τρομοκρατία, σεκταρισμούς και ρατσισμούς, όπου το μόνο που δεν υπήρχε ήταν η πολυτέλεια των σύγχρονων δυτικών πολιτισμένων κοινωνιών μας: η πλήξη! 

Ολόκληρο αυτό το ανεκδιήγητο και βασανιστικό πράγμα που μόλις περιγράψαμε συνοπτικά λέγεται «επίγεια ζωή» και το πιο δημοφιλές σχετικό ανθρώπινο απόφθεγμα – σε όλες τις γλώσσες του κόσμου – λέει «η ζωή είναι ωραία»! 

Ναι, μόνο που δεν της φαίνεται καθόλου!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, από την εμφάνιση στο αχανές διάστημα της συμπαντικής κατοικίας μας, του πλανήτη Γη.

Σύντομη και Ταραγμένη Ιστορία της Γης

Ο «γαλάζιος πλανήτης» μας σχηματίστηκε πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια.

Σήμερα, υπάρχουν πλέον επαρκείς ενδείξεις ότι ήδη στην ηλικία του 1 δισεκατομμυρίου χρόνων, κι ενώ δεν ήταν ακόμη παρά μια γιγάντια θερμή σφαίρα που τη συντάρασσαν πάσης φύσεως και τεράστιας κλίμακας γεωλογικά φαινόμενα, εμφανίστηκε το πρώτο δείγμα ζωής με τη μορφή κυανοβακτηρίων στους αρχαϊκούς πρωτο-ωκεανούς.

Μέσα στα υπόλοιπα 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια ακολούθησε μια απίστευτη και ιλιγγιώδης ποικιλία έμβιων όντων, από τους αόρατους ιούς μέχρι τον κολοσσιαίο αργεντινόσαυρο, από την ψείρα μέχρι τον πτεροδάκτυλο, από το κριλ και το πλαγκτόν μέχρι τη γαλάζια φάλαινα, από τις λειχήνες μέχρι τις υπερεκατοντάμετρες σεκόιες, κ.ο.κ.

Φυσικά, όλα αυτά δεν έγιναν με έναν ομαλό και ιδανικό τρόπο αλλά, δεδομένου του ταραχώδους γεωφυσικού υποβάθρου, μέσα από συχνές καταστροφές που κατέληγαν σε τεράστιες εκατόμβες και σε ολοκαυτώματα των φυτικών και των ζωικών ειδών (εκρήξεις ηφαιστείων, κατακλυσμοί, παγετώνες, κλπ.).

Συχνά, ο όλεθρος ερχόταν και από τον ουρανό, με τη μορφή ποικίλου μεγέθους μετεωριτών που βομβάρδιζαν τον πλανήτη.

Μέσα σε αυτές τις αναρίθμητες μικρές καταστροφές συνέβησαν και πέντε τεράστιας κλίμακας: 1) Τέλος Ορδοβισίου (440 εκ. χρόνια πριν, εξαφανίστηκε το 85% των ειδών), 2) τέλος Δεβονίου (359-374 εκ. χρόνια πριν, εξαφανίστηκε το 80% των ειδών), 3) μεταξύ Πέρμιου-Τριαδικού (251 εκ. χρόνια πριν, εξαφανίστηκε το 96% των ειδών), 4) μεταξύ Τριαδικού-Ιουράσιου (201 εκ. χρόνια πριν, εξαφανίστηκε το 80% των ειδών), αρχή Τριτογενούς (65 εκ. χρόνια πριν, εξαφανίστηκε το 75% των ειδών).

Αυτή η τελευταία σήμανε το τέλος της κυριαρχίας των ερπετών (δεινόσαυροι) και οδήγησε στην εξέλιξη και την κυριαρχία των θηλαστικών και του ανθρώπου.

Φανταστείτε την εικόνα όλων εκείνων των απέραντων σαρκοπέδιων, διότι σύντομα θα δούμε πολλά άλλα, σαφώς μικρότερα αλλά όχι λιγότερο αποτρόπαια.

Πριν από 9 εκατομμύρια χρόνια, μέσα σε αυτή την απειρία των ειδών, εμφανίστηκε ένα είδος πιθηκοειδούς, ο ραμαπίθηκος, ο οποίος επρόκειτο να δημιουργήσει, μέσω των απογόνων ειδών του και της εξέλιξης, τον αυστραλοπίθηκο (Lucy, 3,7 εκατομμύρια χρόνια πριν) ο οποίος έμελλε να καταλήξει στον σημερινό άνθρωπο (homo sapiens).

Υπολογίζεται ότι το ανθρώπινο είδος έφτασε πολύ κοντά στην εξαφάνιση, πριν από 40.000 χρόνια.

Τότε, εκτιμάται ότι ο συνολικός πληθυσμός των ανθρώπων ήταν, 1.000 άτομα στην Ευρώπη, 1.000 άτομα στην Ασία, και 5.500 άτομα στην αρχική κοιτίδα τους την Αφρική.

Μια απότομη κλιματική αλλαγή, μια επιδημία, και ο «έμφρων άνθρωπος» θα ήταν οριστικά παρελθόν.

Σήμερα, με πληθυσμό 7 δισεκατομμυρίων και με αυξητική τάση γεωμετρικής προόδου, ο παρ’ ολίγον εξαφανισμένος άνθρωπος έχει καταλήξει να είναι πλέον ο υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος για ολόκληρη τη βιόσφαιρα του πλανήτη και για το ίδιο του το είδος, θύμα της ίδιας της εξελικτικής του επιτυχίας.

Σε γενικές γραμμές, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν την απειρία των μορφών ζωής που δημιουργήθηκαν μέχρι σήμερα (το σημερινό υπάρχον ποσοστό αποτελεί μόνο το 1% του συνόλου) και το γεγονός των περιοδικών κι εκτεταμένων καταστροφών, το όλο εγχείρημα μοιάζει με τη συνεχή δημιουργία μορφών από κάποιον Κοσμικό Καλλιτέχνη ο οποίος, στην περίπτωση που το έργο δεν συμπέσει με την αρχική ιδέα που είχε στο μυαλό του, δεν διστάζει να το καταστρέψει, με σαδομαζοχιστική διάθεση, και να ξεκινήσει την προσπάθεια πάλι από την αρχή, ξανά και ξανά και ξανά.

terrapapers.com_sarkopedia 7
Τροφική αλυσίδα: Μια Άκρως Σατανική Επινόηση

Είστε ένα από τα χιλιάδες γκνου σε μεταναστευτική πορεία, κάπου στην αχανή Αφρική.

Το κοπάδι σας μετακινιόταν ασταμάτητα επί μέρες, σε αναζήτηση χλοερών βοσκότοπων.

Η δίψα αρχίζει πλέον να γίνεται βασανιστική.

Σε κάποια στιγμή εμφανίζεται, επιτέλους, η εικόνα ενός ποταμού στον ορίζοντα.

Σε λίγο, ολόκληρη η αγέλη ξεδιψά λαίμαργα στις όχθες του, μαζί κι εσείς.

Ξαφνικά, ένα ζευγάρι τεράστια σαγόνια ξεπετάγονται με αστραπιαία ταχύτητα από το νερό, σας αρπάζουν από τον λαιμό, και σας παρασύρουν στα βαθειά.

Η τελευταία εικόνα, καθώς πονάτε αφόρητα και λίγο πριν το νερό γεμίσει τα πνευμόνια σας, είναι εκείνη των διπλανών συντρόφων σας που τρέχουν πανικόβλητοι για να γλυτώσουν.

Είστε μύγα και πετάτε εδώ κι εκεί, οδηγούμενη από την όσφρησή σας, για βρείτε κάτι φαγώσιμο.

Ξαφνικά η πτήση σας ανακόπτεται από κάτι ανθεκτικό, κολλώδες, και ανεπαίσθητο.

Σύντομα διαπιστώνετε ότι έχετε παγιδευτεί σε ένα πλέγμα σχεδόν αόρατων και πανίσχυρων κλωστών.

Από τη μια άκρη της ύπουλης κατασκευής ένα τερατώδες πλάσμα με μακριά πόδια σας πλησιάζει γρήγορα.

Αρχίζει να σας τυλίγει μέσα σε ένα κουκούλι φτιαγμένο από αυτό το ίδιο νήμα.

Λίγο μετά νοιώθετε δύο αιχμηρές και δυνατές δαγκάνες να σας τρυπούν το σώμα και να σας ρουφάνε λαίμαργα το εσωτερικό σας.

Είστε πουλί και μόλις γεννήθηκαν τα μικρά σας, ύστερα από πολλές εβδομάδες αφοσιωμένης εκκόλαψης.

Το ταίρι σας βγήκε για αναζήτηση τροφής.

Ξαφνικά, στα κάτω κλαδιά του δέντρου όπου βρίσκεται η φωλιά σας, βλέπετε να ανεβαίνει αργά και ύπουλα ένα παράξενο ζώο με μακρύ κυλινδρικό σώμα δίχως πόδια.

Πανικόβλητο από τον κίνδυνο, δεν ξέρετε τι να κάνετε.

Το ένα ένστικτο σάς λέει να μείνετε εκεί και να προστατέψετε τα μικρά σας.

Το άλλο σάς λέει ότι δεν μπορείτε να κάνετε απολύτως τίποτα, ότι πρέπει να φύγετε για να σωθείτε.

Κυριαρχεί το δεύτερο που είναι ισχυρότερο, εκείνο της επιβίωσης.

Πετάτε σε ένα παραδίπλα κλαδί και παρακολουθείτε ανήμπορο το παράξενο φρικαλέο ζώο να καταβροχθίζει τα μικρά σας ένα-ένα.

Είστε ένα μικρό ψάρι σε αναζήτηση τροφής και κρυψώνα.

Ξαφνικά, κάτω, στην άκρη ενός βράχου βλέπετε μια φούντα από πλοκάμια που κινούνται με χάρη, ακολουθώντας τα ρεύματα του βυθού.

Το ιδανικό μέρος που ψάχνατε.

Βουτάτε γρήγορα προς τα εκεί και χώνεστε με ανακούφιση μέσα στην κινούμενη συστάδα.

Σχεδόν αμέσως αντιλαμβάνεστε το μοιραίο λάθος σας.

Νοιώθετε αμέτρητες βελόνες να τσιμπάνε το σώμα σας, αρχίζετε να παραλύετε, το βλέμμα σας θολώνει ολοένα και περισσότερο, κάτι αρχίζει ήδη να σας τρώει ζωντανό.

Επίσης, φανταστείτε ζωντανούς ποταμούς μυρμηγκιών που καταβροχθίζουν οποιοδήποτε έντομο και μικρό ζώο βρίσκουν στο διάβα τους, πολέμους μυρμηγκιών με τους νικητές να κατακρεουργούν όσους αντιπάλους αντιστέκονται, να λεηλατούν τη φωλιά τους, και να παίρνουν για σκλάβους τους επιζήσαντες, επιθέσεις σφηκών σε κυψέλες μελισσών, ολοκληρωτική σφαγή τους, και λεηλασία των προνυμφών τους για τροφή, απεγνωσμένα κοπάδια ψαριών που δέχονται συντονισμένη επίθεση υποβρυχίως από φάλαινες και εναερίως από αμέτρητα θαλασσοπούλια, έναν βούβαλο που αρνείται να παραδοθεί στην αγέλη λιονταριών που τον έπιασε και του ανοίγουν την κοιλιά, έτσι όρθιο, κι αρχίζουν να τον τρώνε ζωντανό, ένα κοπάδι πιγκουίνους στην ακτή να παρακολουθούν έντρομοι τον σύντροφό τους, που έπεσε στα δόντια της όρκας, να τον πετάει πέρα-δώθε σαδιστικά πριν αποφασίσει να τον καταβροχθίσει.

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε αναρίθμητα τέτοια παραδείγματα εξ ίσου αναρίθμητων δραμάτων που παίζονται καθημερινά πάνω στον πλανήτη.

Το γενικό γήινο «σύστημα επιβίωσης» έχει ως εξής: κάθε ον για να επιβιώσει πρέπει να κυνηγήσει, να πιάσει, και να φάει κάποιο άλλο, φροντίζοντας παράλληλα να μην πιαστεί και γίνει θύμα το ίδιο.

Όλα τα όντα είναι παγιδευμένα σε αυτό το καθημερινό, αιματηρό, και αγωνιώδες παιχνίδι. 

Παράλληλα, στο εσωτερικό κάθε είδους, παίζεται και ένα δεύτερο δράμα, εκείνο της εξεύρεσης ερωτικού συντρόφου για τη διαιώνιση των γονιδίων και του είδους, και τέλος εκείνο της προστασίας και του μεγαλώματος των απογόνων.

Έτσι, όλα τα έμβια όντα βρίσκονται καθημερινά σε ένα σατανικής επινόησης αλληλοκυνηγητό όπου δεν ισχύει δυστυχώς μόνο το γνωστό «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». 

Υπάρχουν και μικροοργανισμοί τόσο μικροσκοπικοί που είναι αόρατοι στο μάτι, και όμως μπορούν να σκοτώσουν φυτά και ζώα απείρως μεγαλύτερα και μάλιστα σε τεράστια μαζική κλίμακα: ιοί, βακτήρια, βάκιλοι, και κάθε είδους θανατηφόρα μικρόβια….

Από την άλλη πλευρά, ο άνθρωπος που βρίσκεται εδώ και καιρό στην κορυφή της γήινης τροφικής αλυσίδας, πρωτοστατεί σε μια πρωτοφανούς έκτασης και βαρβαρότητας εκμετάλλευση του φυτικού και κυρίως του ζωικού βασιλείου.

Διάφορα οικόσιτα ζώα (κότες, αγελάδες, χοίροι, κουνέλια, κλπ.) ζουν στριμωγμένα μέσα σε απέραντα και άθλια στρατόπεδα συγκεντρώσεως, σε κατάσταση διαρκούς ακινησίας (για πλήρη εκμετάλλευση του χώρου και για αποφυγή απώλειας βάρους), σε νυκτερινό φωτισμό (για συνεχή παραγωγή αυγών).

Δημιουργήθηκαν τεχνητά ράτσες αγελάδων με αφύσικα υπερμεγέθεις μαστούς για υπερπαραγωγή γάλακτος, με κοντά προβληματικά πόδια για τη μεγιστοποίηση ανάπτυξης του περισσότερο εμπορεύσιμου μέρους του σώματός τους, τερατώδεις χοίροι με βάρος όσο και μια νεαρή αγελάδα, κοτόπουλα με υπερμεγέθες στήθος κατ’ απαίτηση της αγοράς, κλπ., κλπ.

Σε κάποια άλλα φρικαλέα στρατόπεδα εκτρέφονται ζώα για να θανατωθούν και να γδαρθούν, αποκλειστικά για την «πολύτιμη» γούνα τους, άλλα πάλι περνούν τη ζωή τους, μέσα από απάνθρωπη εκπαίδευση, σε τσίρκο προορισμένα να διασκεδάζουν ανθρώπους, άλλα προορίζονται να πεθάνουν σε μονομαχίες (ταυρομαχίες, κυνομαχίες, κοκορομαχίες) προς τέρψη και κερδοσκοπία (στοιχήματα) των θεατών… κλπ. κλπ. κλπ… Ναι, ναι, όντως, «η ζωή είναι ωραία»… για όσους είναι τυφλοί!

Φυσικά Σαρκοπέδια

Όπως ήδη είδαμε λίγο πριν, υπάρχουν στη Φύση ποικίλοι τρόποι μαζικής εξολόθρευσης των όντων, οι οποίοι φυσικά αφορούν και τον άνθρωπο. Μια πρώτη κατηγορία είναι οι εκρήξεις ηφαιστείων.

Η πιο «διάσημη» ηφαιστειακή έκρηξη είναι εκείνη του Βεζούβιου, στην αρχαία Ρώμη, η οποία διήρκεσε 19 ώρες, κατέστρεψε τις πόλεις της Πομπηίας και του Ερκουλάνεουμ, και σκότωσε περίπου 10.000 ανθρώπους.

Μια τεράστια περιοχή καλύφθηκε με ζεματιστή τέφρα 400ο Κελσίου και ύψους τριών μέτρων.

Πολλά από τα πτώματα βρέθηκαν ακέφαλα, επειδή ο εγκέφαλος έφτανε σε σημείο βρασμού και το κεφάλι εκρηγνυόταν.

Ας δούμε και τις υπόλοιπες μεγαλύτερες και φονικότερες από αυτές.

1613 π.κ.ε. νήσος Θήρα, Αιγαίο: αριθμός νεκρών άγνωστος (από το παλιρροϊκό κύμα).

1816, όρος Ταμπόρα, Ινδονησία: 92.000 νεκροί.

1902, όρος Πελί, Δυτική Ινδία: 40.000 νεκροί.

1883, όρος Κρακατόα, Ινδονησία: 36.000 νεκροί.

1985, όρος Νεβάδο ντελ Ρουίζ, Κολομβία: 23.000 νεκροί.

1792, όρος Ούντζεν, Ιαπωνία: 12-15.000 νεκροί.

1783-1784, όρος Λάκι, Ισλανδία: 9.500 νεκροί. κλπ. κλπ. κλπ. κλπ.

Ένας άλλος τρόπος φυσικής εξολόθρευσης είναι οι σεισμοί.

 Ξαφνικά, ο άνθρωπος βιώνει το φοβερό συναίσθημα να «χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του» και βλέπει – μέσα σε δευτερόλεπτα – το σπίτι του να σείεται, να τριζοβολάει, και να διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, μέλη της οικογενείας του να χάνονται στα συντρίμμια όπως κι ο ίδιος.

Και αν έχει το προνόμιο να πεθάνει σχετικά γρήγορα, πρέπει να θεωρείται τυχερός, σε σχέση με τους αναρίθμητους δύστυχους που θάβονται ζωντανοί κάτω από τα ερείπια και υφίστανται έναν αργό και άκρως μαρτυρικό θάνατο.

Ας δούμε τα μεγαλύτερα από αυτά τα αποτρόπαια σαρκοπέδια του γαιοσείστη Εγκέλαδου.

1556, Σανσί, Κίνα: 830.000 νεκροί.

2004, Ινδονησία, Ταϋλάνδη, Σρι Λάνκα, κλπ: 300.000 νεκροί (από το παλιρροϊκό κύμα).

1976, Τανγκσάν, Κίνα: 255.000 νεκροί.

1138, Χαλέπι, Συρία: 230.000 νεκροί.

2010, Αϊτή, 230.000 νεκροί.

856, Νταγκμάν, Περσία: 200.000 νεκροί.

1920, Γκανσού, Κίνα: 200.000 νεκροί.

1927, Ξινίνγκ, Κίνα: 200.000 νεκροί.

893, Αρνταμπίλ, Περσία: 150.000 νεκροί.

1948, Τουρκμενιστάν: 110.000 νεκροί.

1290, Τσίλι, Κίνα: 100.000 νεκροί.

1667, Σεμάχα, Αζερμπαϊτζάν: 80.000 νεκροί.

1727, Ταμπρίζ, Περσία: 77.000 νεκροί.

1755, Λισαβόνα, Πορτογαλία: 70.000 νεκροί.

1932, Γκανσού, Κίνα: 70.000 νεκροί.

1970, Περού: 66.000 νεκροί.

1268, Κιλικία, Τουρκία: 60.000 νεκροί.

1935, Κονέτα, Πακιστάν: 60.000 νεκροί.

1693, Σικελία, Ιταλία: 60.000 νεκροί.

1783, Καλαβρία, Ιταλία: 50.000 νεκροί. κλπ. κλπ. κλπ. κλπ.

Ένα άλλο μέσο μαζικής εξολόθρευσης είναι οι πάσης φύσεως επιδημίες: Ένας μικροοργανισμός, που δεν τον πιάνει καν το μάτι και ο οποίος μπορεί να παραμένει επί αιώνες ανενεργός, ξαφνικά ενεργοποιείται και εξαπολύει μια φονική επίθεση σε φυτά, ζώα, ή ανθρώπους, με αποτέλεσμα εκατομμύρια θύματα, συχνά μέσα σε επώδυνες και μαρτυρικές καταστάσεις.

Το 542-545 καταγράφηκε η «πανώλη του Ιουστινιανού», η οποία υπολογίζεται ότι σκότωσε συνολικά, σε Ευρώπη, Ασία, και Αφρική περίπου 100 εκατομμύρια ανθρώπους.

 Το 1334 εμφανίστηκε επιδημία πανώλης στη βορειοανατολική Κίνα, όπου σκότωσε το 90% του πληθυσμού. Στη συνέχεια πέρασε, μέσω της Κωνσταντινούπολης, στην Ευρώπη όπου μέσα σε τρία χρόνια (1347-1350) εξολόθρευσε το 1/4 του πληθυσμού της, δηλαδή 25 εκατομμύρια ανθρώπους.

Οι άνθρωποι βρίσκονταν σε κατάσταση αλλοφροσύνης. Όσοι μπορούσαν έφευγαν στην εξοχή.

Όσοι έμεναν στις πόλεις έφθαναν στα δύο διαμετρικά αντίθετα άκρα, εκείνα του αμοραλισμού και της θρησκοληψίας.

Από τη μια έβλεπε κανείς ανθρώπους που μεθοκοπούσαν, χόρευαν (τον λεγόμενο Μακάβριο Χορό), έκλεβαν, και βίαζαν ολημερίς, και από την άλλη ομάδες που τριγυρνούσαν πανικόβλητες, αυτομαστιγώνονταν ζητώντας έλεος, κι έκαναν ατελείωτες λιτανείες.

Έκτοτε, η επιδημία συνέχισε να επανέρχεται περιοδικά και γνώρισε τη μεγαλύτερη έξαρσή της το 1664-1666 στο Λονδίνο, όπου σκότωσε 75.000 άτομα.

Κάποιοι εκτιμούν ότι σκότωσε συνολικά ίσως και 200 εκατομμύρια ανθρώπους.

Το 1918-1920 ξέσπασε η επιδημία της Ισπανικής γρίπης, η οποία εκτιμάται ότι προσέβαλε τον μισό πληθυσμό της Γης και υπολογίζεται ότι σκότωσε συνολικά 20-40 εκατομμύρια ανθρώπους.

Η πιο πρόσφατη επιδημία πανώλης εκδηλώθηκε στο Νότιο Βιετνάμ, την περίοδο 1965-1970, αφανίζοντας 175.000 ανθρώπους (ανάμεσά τους και πολλούς Αμερικανούς στρατιώτες).

 Η τελευταία (μόνο χρονολογικά, δυστυχώς!) επιδημία είναι αυτή του AIDS. Εμφανίστηκε το 1980, εξαπλώθηκε γρήγορα σε ολόκληρο τον πλανήτη, και μέχρι το 2010 είχε σκοτώσει 25 εκατομμύρια ανθρώπους και είχε δημιουργήσει 39 εκατομμύρια φορείς.

Οι επιστήμονες θεωρούν πλέον βέβαιο, λόγω της πυκνότητας του παγκόσμιου πληθυσμού και των ευνοϊκών συνθηκών μετάδοσης, ότι μια βιβλικών διαστάσεων πανδημία θα ξεσπάσει, αργά ή γρήγορα, στην ταλαίπωρη ανθρωπότητα.

Και να μην ξεχνάμε τα εκατομμύρια νεκρών από άλλες μολυσματικές ή μη νόσους όπως η χολέρα, η ελονοσία, η φυματίωση, η σύφιλη, ο καρκίνος, κ.ά.

Επίσης, εδώ να προσθέσουμε και τα αναρίθμητα σαρκοπέδια που προκλήθηκαν από πλημμύρες, ξηρασία και ακόλουθους λιμούς, κλπ. στη διάρκεια των αιώνων. Θα παραθέσουμε μια χαρακτηριστική περίπτωση σχετικών φονικών συμπτώσεων που προηγήθηκαν της επιδημίας πανώλης στην Κίνα, που προαναφέραμε.

Το 1333, ένα χρόνο πριν ξεσπάσει η επιδημία, μια τρομερή ξηρασία ακολουθούμενη από πλημμύρες προκάλεσε 400.000 νεκρούς. Την επόμενη χρονιά, στην περιοχή της Καντόνας, χάθηκαν περίπου άλλα 5.000.000 άνθρωποι πάλι από βιβλικές πλημμύρες, ταυτόχρονα με την επιδημία πανώλης που αποδεκάτιζε τις βορειοανατολικές επαρχίες της χώρας. Εδώ πρόκειται για μια εκδήλωση του μυστηριώδους εκείνου μαγνητισμού του Κακού που οδήγησε τους αρχαίους Έλληνες στην ιδιοφυή (αλλά ανεξήγητη) διαπίστωση, «ενός κακού μύρια έπονται» (ενός καλού όμως, κανένα!)

Σκόρπια Περιστατικά Ασκήσεων Σαδισμού

Μπορεί να αντιτείνει κάποιος ότι όλα αυτά είναι «φυσικά φαινόμενα», ότι δεν συνεπάγονται σε καμία περίπτωση την πολύ πιθανή ύπαρξη κάποιας συμπαντικής μοχθηρής διάνοιας με χαιρέκακες διαθέσεις.

Ας πάμε, λοιπόν, σε κάποια πιο εξειδικευμένα και χαρακτηριστικά παραδείγματα άσκησης σαδισμού.

Η Φύση εξοπλίζει ορισμένα ζώα (γιατί όχι όλα;!) με συστήματα άμυνας απέναντι στους εχθρούς τους.

Υπάρχουν όμως περιπτώσεις στις οποίες το όπλο αυτό καταλήγει να γίνεται μπούμερανγκ, όπως στην περίπτωση της μέλισσας.

Αν χρειαστεί ποτέ να χρησιμοποιήσει το κεντρί της υπογράφει ταυτόχρονα και τη θανατική της καταδίκη.

Το κεντρί σφηνώνει στο δέρμα του ζώου με αποτέλεσμα να παρασύρει μαζί και ολόκληρο το περιεχόμενο της κοιλιάς της και να την καταδικάσει σε μια Πύρρειο νίκη, σε έναν άδοξο μαρτυρικό θάνατο.

Η ίδια μητέρα-Φύση παραχωρεί στα αρσενικά πολλών ειδών κάποια διακοσμητικά-σεξουαλικά χαρακτηριστικά για την προσέλκυση θηλυκών και για την επιτυχή διαιώνιση των γονιδίων τους.

Σίγουρα το πιο όμορφο θέαμα στο ζωικό βασίλειο είναι η απίστευτης ομορφιάς ξεδιπλωμένη ουρά του αρσενικού παγωνιού.

Όσο μεγαλύτερη και εντυπωσιακότερη είναι, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει ο κάτοχός της να ζευγαρώσει και να αφήσει απογόνους.

Ταυτόχρονα όμως, το μεγάλο μέγεθός της το κάνει δυσκίνητο και αργό στην απογείωση, με αποτέλεσμα να πέφτει συχνά θύμα των αρπακτικών, και αυτό που είχε ως σκοπό τη διαιώνιση των γονιδίων του να προκαλεί τελικά τον θάνατό τους.

Υπάρχει ένα είδος μικρού καρχαρία των τροπικών θαλασσών που ζευγαρώνει με ιδιαιτέρως βίαιο τρόπο.

Την περίοδο της αναπαραγωγής συγκεντρώνεται ένας μεγάλος αριθμός αρσενικών και θηλυκών σε κατάσταση σεξουαλικής έξαψης.

Υπάρχουν πολλά αρσενικά που ζευγαρώνουν διαδοχικά με την ίδια θηλυκιά, δαγκώνοντάς την για να την ακινητοποιήσουν.

Στο τέλος της διαδικασίας στο βυθό κείτεται ένας σημαντικός αριθμός θηλυκών που δεν κατάφεραν να επιβιώσουν από τα δαγκώματα των σεξουαλικά ξέφρενων αρσενικών και ο κατάλογος αυτός ασκήσεων σαδισμού δεν έχει τελειωμό.

Υπάρχει μια σφήκα της Αμερικής με έναν σατανικά ιδιόρρυθμο τρόπο αναπαραγωγής.

Μόλις η θηλυκιά ζευγαρώσει και είναι έτοιμη να γεννήσει σκάβει πρώτα ένα υπόγειο λαγούμι στο έδαφος.

Στη συνέχεια βρίσκει μια αράχνη ταραντούλα, την ναρκώνει με το δηλητήριο του κεντριού της, τη σέρνει μέσα στη φωλιά της και γεννά πάνω της τα αυγά της.

Μόλις αυτά εκκολαφθούν οι κάμπιες αρχίζουν να τρώνε ζωντανή την άμοιρη ταραντούλα, η οποία δεν είναι νεκρή αλλά μόνο ναρκωμένη.

Υπάρχει ένα είδος θαλάσσιου ψύλλου με μια εξ ίσου αποτρόπαια πρακτική αναπαραγωγής.

Το αρσενικό αρχίζει να παρασύρει στη φωλιά του όσες περισσότερες θηλυκές μπορεί, τις γονιμοποιεί, και τις εμποδίζει να ξεφύγουν, ώστε να είναι σίγουρο για τη διαιώνιση των γονιδίων του.

Σε λίγες μέρες τα αυγά εκκολάπτονται μέσα στο σώμα των θηλυκών και οι προνύμφες αρχίζουν να καταβροχθίζουν το εσωτερικό των ίδιων των μητέρων τους.

Στο τέλος της διαδικασίας υπάρχει ο θριαμβευτής μίνι-Κυανοπώγωνας περιτριγυρισμένος από τα άδεια κουφάρια των συζύγων-θυμάτων του.

Μια από τις πιο εφιαλτικές επινοήσεις της Φύσης είναι τα παράσιτα: παίρνουν τον έλεγχο του ξενιστή τους και τον κάνουν να δρα προς το δικό τους συμφέρον κι ενάντια στο δικό του.

Εισέρχονται σε θηλαστικά, σε ψάρια, σε έντομα, κλπ., και τα αποτρέπουν από το να κρύβονται από τους εχθρούς τους, διότι μέσα σε αυτούς ολοκληρώνουν τα παράσιτα τον βιολογικό τους κύκλο!

Πρόσφατα ανακαλύφθηκε ότι το παράσιτο του τοξοπλάσματος μπορεί να προσβάλει τον άνθρωπο δίχως αυτός να εκδηλώσει τη νόσο, να εγκατασταθεί σε ένα τόσο καλά κρυμμένο σημείο του εγκεφάλου όπου δεν υπάρχει ούτε φαρμακευτική ούτε χειρουργική πρόσβαση, και να αναλάβει δράση!

Αποδείχτηκε ότι τα μολυσμένα άτομα έχουν μειωμένα αντανακλαστικά, γεγονός που τα κάνει ιδιαιτέρως επιρρεπή σε τροχαία ατυχήματα!

Ύστερα από όλα αυτά, νομίζω ότι χρειάζεται να επανεξεταστεί επειγόντως τόσο η έννοια της «ευφυΐας» (πώς διαθέτει ένας μικροοργανισμός τόσες πολύπλοκες γνώσεις) όσο και της περίφημης «ελεύθερης βούλησης» κλπ. κλπ. κλπ.

Πόσο ποσοστό ύπαρξης «τυχαίου» ή «αγαθού άνωθεν σχεδιασμού» μπορεί να αντέξει μια τόσο εμφανώς κακόβουλης και σαδιστικής έμπνευσης πραγματικότητα; …και το πράγμα ξεφεύγει εντελώς σε παράλογη φρικαλεότητα όταν προσεγγίζουμε την κορυφαία στιγμή του «θαύματος της Δημιουργίας», τον άνθρωπο.

terrapapers.com_sarkopedia 8
Ανθρωποπαράνοια

Όλα τα παραπάνω μοιάζουν σχετικά αθώα και «φυσικά» αν συγκριθούν με την παράνοια, τη σαδιστική διάθεση, και τη φονικότητα της «κορωνίδας της Δημιουργίας», του ανθρώπου. 

Ο Καστοριάδης έδωσε τον καλύτερο ίσως ορισμό της ιδιαίτερης εκείνης περίπτωσης έμβιων όντων που αποτελούν την ανθρωπότητα: «Ο άνθρωπος είναι το ον που κατακλύζεται από την ύβρη, από τη λυσσαλέα επιθυμία παραβατικότητας».

Εν είδει εισαγωγής μπορούμε να περιγράψουμε με δύο βασικές λέξεις το «ανθρώπινο πρόβλημα»: εγωισμός, απληστία. 

Από αυτά τα δύο ελαττώματα απορρέουν όλα τα υπόλοιπα κακά που καταδυναστεύουν τη ζωή του: κακεντρέχεια, ζηλοφθονία, μισαλλοδοξία, αλαζονεία, αυταρχικότητα, αναλγησία, χειραγώγηση, αρπακτικότητα, κλπ.

Ας εξετάσουμε αυτό το «φαινόμενο» στα δύο βασικά του επίπεδα συμπεριφοράς και δραστηριότητας, το ατομικό και το συλλογικό.

1) Ατομική ανθρωποπαράνοια: Ως πεδίο ανάλυσης εδώ θα χρησιμοποιήσουμε τον ατομικό καθώς και τον αλληλένδετο οικογενειακό χώρο του ανθρώπου, δεδομένου ότι αυτός θεωρείται το κύτταρο της κοινωνίας.

Από εδώ αρχίζουν να εκδηλώνονται τα τρία βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά που προαναφέραμε (παράνοια, σαδισμός, φονικότητα), τα οποία στη συνέχεια βρίσκουν το αποκορύφωμά τους στην κοινωνία.

Ας ξεκινήσουμε από το βασικό συναίσθημα που βρίσκεται στη βάση της ένωσης δύο ανθρώπων αντιθέτου φύλου και στη δημιουργία οικογένειας, στον έρωτα.

Εδώ, να πούμε εισαγωγικά ότι σχεδόν πάντα η ερωτική έλξη λειτουργεί ερήμην των ανθρώπων και πέρα από κάθε εξήγηση και λογική.

Έτσι, σε μια πρώτη φάση ο άνθρωπος μπορεί να νοιώσει σεξουαλική έλξη προς ένα άτομο που δεν εμπίπτει στα συνηθισμένα πρότυπα εξωτερικής εμφάνισης που έχει δημιουργήσει στο μυαλό του.

Το δεύτερο παράδοξο είναι ότι συνήθως αισθάνονται ερωτική έλξη μεταξύ τους άτομα τα οποία έχουν εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες.

Έτσι, από την πρώτη ήδη φάση προσέγγισης – και λόγω όλων των ανωτέρω ιδιαιτεροτήτων – οι δύο ερωτευμένοι επιδίδονται συχνά σε μια συμπεριφορά εγωιστικών εξάρσεων, αντιπαραθέσεων, προσβολών, καυγάδων, κλπ., ενώ παράλληλα δηλώνουν την απέραντη αγάπη τους προς το «έτερον ήμισυ» και την αδυναμία τους να ζήσουν δίχως αυτό!

Σχεδόν μοιραία, ακολουθεί το επόμενο στάδιο, εκείνο του γάμου και της τεκνοποίησης. Ύστερα από μερικά χρόνια, και αφού ο συνεκτικός ιστός του έρωτα εξατμιστεί, οι δύο σύζυγοι αισθάνονται πλέον σαν δύο ξένοι που βρέθηκαν να συνδέονται συμπτωματικά, από τη μυστηριώδη αρχική επήρεια του έρωτα, με ένα πλέγμα αλληλεξάρτησης (κοινή στέγη, παιδιά, εξ αδιαιρέτου περιουσιακά στοιχεία, κλπ.).

Αντί να κατανοήσουν ότι κανείς από τους δύο δεν είναι υπεύθυνος γι’ αυτή την άκρως δυσάρεστη κατάσταση, αρχίζουν να κατηγορούν ο ένας τον άλλον, να καυγαδίζουν συνεχώς, να πληγώνονται αμοιβαία, να ψάχνουν παρηγοριά σε παράλληλες σχέσεις, και συχνά να χωρίζουν (για να επαναλάβουν συνήθως το σφάλμα και να ξαναπαντρευτούν!) Αυτό όμως είναι μόνο το ένα μέρος του δράματος, και ίσως το λιγότερο σοβαρό.

Το χειρότερο είναι ότι συχνά η οικογένεια γίνεται ένας τόπος σαδιστικών αλληλοβασανισμών, όπου τα κύρια θύματα δεν είναι οι σύζυγοι αλλά οι αθώοι αυτής της υπόθεσης, τα παιδιά.

Υπάρχουν αναρίθμητες έρευνες, βασισμένες σε υπαρκτά στατιστικά στοιχεία, που αποδεικνύουν ότι ο ξυλοδαρμός των γυναικών (από τον άντρα) και των παιδιών (από τον έναν ή και από τους δύο γονείς), η σεξουαλική κακοποίηση και ο βιασμός τους, είναι περιπτώσεις τόσο συχνές που ξεπερνούν το αποδεκτό όριο της στατιστικής πιθανότητας απόκλισης από την αποδεκτή «κανονικότητα».

Υπάρχουν και ακραίες τερατώδεις περιπτώσεις όπου πατέρες κρατούσαν έγκλειστες τις κόρες τους επί σειρά ετών, τις κακοποιούσαν σεξουαλικά, και είχαν κάνει παιδιά μαζί τους! Συχνά, αυτές οι καταστάσεις χρόνιας έντασης και βίαιων πρακτικών και αντιπαραθέσεων, καταλήγουν σε φονικά λουτρά αίματος που συνταράσσουν την κοινή γνώμη.

Εδώ, οφείλουμε να αναφερθούμε και στον περίφημο και επί αιώνες ανθεκτικό μύθο της «παιδικής αθωότητας». 

Η εξέλιξη της ανθρώπινης σκέψης έδειξε ότι τελικά δεν είχε δίκιο η σχολή του Ρουσσώ, που ισχυριζόταν ότι ο άνθρωπος γεννιέται από τη φύση του καλός και αθώος και διαφθείρεται κατόπιν από την κοινωνία και τον πολιτισμό, αλλά εκείνη του Φρόυντ.

Ο πατέρας της Ψυχανάλυσης απέδειξε ότι «το παιδί είναι ένας πολυμορφικός διεστραμμένος».

Όσο σοκαριστική κι αν φαίνεται αυτή η διαπίστωση, παράλληλα είναι και απολύτως αληθινή, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε από την προσωπική πείρα και από τις αναμνήσεις μας.

Σίγουρα όλοι θυμόμαστε την πρώιμη ενασχόλησή μας με τις ερωτογενείς ζώνες του σώματός μας και με το θέμα του σεξ, τη σκληρότητα που δείχναμε αρχικά προς τα παιχνίδια μας και κατόπιν προς τα ανυπεράσπιστα ζώα και τους μικρότερούς μας σε ηλικία, τη μακιαβελικά εκβιαστική συμπεριφορά προς τους μεγαλύτερους μας για να πετύχουμε κάποιον σκοπό μας, κλπ.

Ο μύθος του «καλού και αθώου παιδιού» άντεξε επί πολλούς αιώνες, αλλά τελικά κατέρρευσε κι αυτός.

Ας παραθέσουμε και κάποιες ψυχολογικές απόπειρες εξήγησης όλων αυτών των αρρωστημένων, παράλογων, και καταστροφικών ατομικών ανθρώπινων συμπεριφορών.

Συχνά, απλά στατιστικά δεδομένα εκλαμβάνονται από τους ερευνητές ως αποδεικτικά στοιχεία.

Για παράδειγμα, τα παιδιά που έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση και βιασμό, όταν μεγαλώνουν ασκούν (σε μεγάλο ποσοστό) τις ίδιες άθλιες πρακτικές σε άλλα παιδιά. Στο καίριο ερώτημα γιατί να κάνουν σε αθώα άτομα, που δεν έχουν καμία σχέση με το δικό τους πάθημα, κάτι που τα ίδια βίωσαν ως μια εξαιρετικά οδυνηρή και τραυματική εμπειρία, η απάντηση των ψυχολόγων είναι «από μιμητισμό», «από επιθυμία εκδίκησης», κλπ.

Για να συμμαζέψουν τα πράγματα στο κρεβάτι του Προκρούστη, μετατρέπουν τον άνθρωπο σε μια ασυνείδητη μαϊμού που μιμείται μηχανικά και δίχως ίχνος σκέψης διάφορες αποτρόπαιες πράξεις.

Μια άλλη προσφιλής εξήγηση κάποιας ανορθόδοξης συμπεριφοράς είναι η φράση «το έκανε για να τιμωρήσει τον εαυτό του».

Δηλαδή, κάποιος παντρεύεται συνειδητά το λάθος άτομο, επιδίδεται σε διάφορες αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές (αλκοόλ, ναρκωτικά, κλπ.) από μια μυστηριώδη σαδιστική διάθεση «να τιμωρήσει τον εαυτό του» για κάποια δυσεξήγητα και λαβυρινθώδη ψυχολογικά συμπλέγματα της παιδικής του ηλικίας!

Είμαι ο πρώτος που θα συμφωνήσω ότι η μεγάλη συνεισφορά του Φρόυντ είναι η ανακάλυψη του υποσυνείδητου/ασυνείδητου στον άνθρωπο, με τη μόνη διαφορά ότι εγώ το βλέπω σαν μια κερκόπορτα από την οποία υπεισέρχονται στον άνθρωπο επιρροές και δυνάμεις που ακυρώνουν την έννοια της ελεύθερης βούλησης.

Πώς μπορούν να εξηγηθούν διαφορετικά οι αστείρευτες σεξουαλικές διαστροφές, οι αναρίθμητοι τρόποι βασανισμού και μαρτυρικής θανάτωσης τόσο ζώων όσο και ομοίων του (συχνά για εντελώς αναπόδεικτα και υποθετικά θρησκευτικά θέματα), η καθημερινή σαδομαζοχιστική μας σχέση με τους γύρω μας, διαπιστώσεις που οδήγησαν τον συγγραφέα Παντελή Καλιότσο στην τραγικά αληθινή λακωνική διαπίστωση: «Πεπρωμένο του κάθε ανθρώπου είναι να βασανίσει και να βασανιστεί»!

Ένα από τα «θετικά» της τηλεόρασης είναι και οι εκπομπές εκείνες είτε δραματοποιημένων είτε αυτούσιων «οικογενειακών ιστοριών καθημερινής τρέλας», που αποδεικνύουν την ευρέως εκτεταμένη, διαχρονική, και ουσιαστικά ανεξήγητη παράνοια του ανθρώπου.

«Ο άνθρωπος είναι μια άβυσσος… Ζαλίζεται όποιος σκύβει μέσα του…» (Γκ. Μπύχνερ).

Έτσι λοιπόν, παρά το γεγονός ότι η οικογένεια αποδεικνύεται τελικά ένα άκρως αρρωστημένο άντρο ασκήσεων σαδισμού, βίας, σεξουαλικών διαστροφών, συχνά και φόνων, συνεχίζει να εξυμνείται και να θεωρείται το ιερό και απαραβίαστο θεμέλιο του οικοδομήματος της ανθρώπινης κοινωνίας!

Ίσως επειδή προετοιμάζει κατάλληλα το άτομο για το επόμενο και μεγαλύτερο στάδιο της ανθρωποπαράνοιας, εκείνο της συλλογικής!

2) Ομαδική ανθρωποπαράνοια. 

«Η Ιστορία είναι ένας εφιάλτης από τον οποίο προσπαθώ να ξυπνήσω», γράφει ο Τζέημς Τζόυς, «Η Ιστορία είναι μια χρονολόγηση ατυχημάτων», συμπληρώνει η Ντόρις Λέσινγκ, και όντως κάπως έτσι είναι τα πράγματα.

Λίγο παραέξω από το κατώφλι της δήθεν γεμάτης από θαλπωρή κι αγάπη οικογενειακής εστίας, περιμένουν τον νέο καινούργιες παρανοϊκές και αιματηρές περιπέτειες.

Στο σχολείο μαθαίνει ότι ανήκει σε έναν λαό που είναι ανώτερος από όλους τους άλλους, ότι η χώρα του έχει μια θρησκεία που διαθέτει το εξαιρετικό προνόμιο να είναι η μόνη αληθινή στον κόσμο, ότι όποτε χρειαστεί θα πρέπει να είναι έτοιμος να σκοτώσει και να πεθάνει για τη χώρα του και για τη θρησκεία του, κλπ. Φυσικά, κανείς ποτέ δεν του εξηγεί από πού ακριβώς προκύπτει αυτή η ανωτερότητα του λαού του και της θρησκείας του, αλλά ούτε κι ο ίδιος αναρωτιέται, περιχαρής από αυτή την εξαιρετική εύνοια της Ιστορίας.

Τη συνέχεια αναλαμβάνουν οι συμμαθητές του, οι οποίοι του μαθαίνουν ότι πρέπει απαραιτήτως να ανήκει σε μια αθλητική ομάδα (ποδοσφαίρου, μπάσκετ, ράγκμπυ, κλπ.) και να μισεί όλους εκείνους που ανήκουν σε διαφορετικές ομάδες, επειδή η δική του είναι η καλύτερη.

Αν τύχει και ρωτήσει από πού προκύπτει αυτό, η απάντηση είναι «επειδή είναι η ομάδα μας».

Αργότερα, στο Πανεπιστήμιο διάφοροι συμφοιτητές του προσπαθούν να τον προσελκύσουν ο καθένας στη δική του ιδεολογία, η οποία εννοείται ότι είναι η μόνη σωστή, και του μαθαίνουν να μισεί όλους εκείνους που ανήκουν σε διαφορετικές ιδεολογίες.

Στην πιθανή παρατήρησή του ότι η αποτυχία στην εφαρμογή όλων ανεξαιρέτως των ιδεολογιών, όπως αυτή προκύπτει από την Ιστορία, αποδεικνύει ουσιαστικά την αποτυχία του ανθρώπου, οι απαντήσεις που θα πάρει θα ποικίλλουν ανάλογα με την ιδεολογική τους προέλευση: «αντιδραστικέ», «φασίστα», «μικροαστέ», «κουμμούνι», «αναρχικέ», «μηδενιστή», κλπ.

Ένα άλλο πράγμα που οφείλει να σέβεται ευλαβικά και απαρέγκλιτα είναι «η παράδοση».

 Για παράδειγμα, αν τύχει και ισχυριστεί ότι βρίσκει εντελώς φρικιαστικό και παράλογο το θέαμα του βασανισμού και της τελετουργικής θανάτωσης ενός ταύρου από έναν άνθρωπο ντυμένο με φανταχτερή στολή, ενώπιον χιλιάδων θεατών σε σαδιστικό παραλήρημα, θα πάρει την απάντηση «μα, είναι μια από τις παραδόσεις της αγαπημένης μας Ισπανίας!».

Και πάει λέγοντας, με πολλά άλλα παρόμοια κι εξ ίσου παρανοϊκά θέματα.

Έτσι, σε περίπτωση παντελούς απουσίας ουσιαστικής κριτικής σκέψης, ο άνθρωπος σύντομα βρίσκεται εγκλωβισμένος σε διάφορα μαντριά και νοιώθει έντονο μίσος για τα πρόβατα, τους βοσκούς, και τους αρχιτσέλιγκες όλων των άλλων μαντριών, οι οποίοι το ανταποδίδουν εξ ίσου.

Η ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι η πάλη των τάξεων, αλλά κάτι πολύ ευρύτερο: είναι η πάλη των πάσης φύσεως μαντριών.

Επίσης, εδώ να προσθέσουμε ότι στο εσωτερικό του κάθε μαντριού υπάρχουν και υπο-ομάδες που συνδέονται από επιμέρους ενδιαφέροντα/συμφέροντα, οι επονομαζόμενες «κλίκες», «οργανώσεις», «μυστικές εταιρείες», «αδελφότητες», κλπ.

Όλα αυτά δημιουργούν ένα απίστευτα ευρύτατο δίκτυο συγκρουόμενων διαπλοκών, έναν αληθινό λαβύρινθο συμμαχιών και αντιπαραθέσεων, γεγονός που οδήγησε τον μεγάλο ποιητή Λωτρεαμόν να γράψει: «η παγκόσμια οικογένεια των ανθρώπων είναι μια ουτοπία αντάξια και της πιο μέτριας λογικής».

Από την άλλη, πάλι, αν ο άνθρωπος τύχει και αρχίσει να χρησιμοποιεί μια αληθινά κριτική σκέψη προς όλα αυτά, αν δεν δεχτεί να μπει σε κανένα μαντρί, τότε τον περιμένει η τραγική μοίρα του δακτυλοδειχτούμενου αποσυνάγωγου, του «μαύρου πρόβατου» που βάλλεται από όλα ανεξαιρέτως τα μαντριά και δεν βρίσκει μέρος να σταθεί και να ξαποστάσει. 

Ο Τεγιάρ ντε Σαρντέν διαχώρισε τη Γη σε τρία βασικά επίπεδα: στη γαιόσφαιρα (υλική βάση), στη βιόσφαιρα (έμβιος κόσμος), και στη νοοόσφαιρα (όλα τα άυλα πνευματικά δημιουργήματα του ανθρώπου).

Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι αυτή η νοόσφαιρα, που τον οδήγησε σε αναρίθμητα θαυμαστά επιτεύγματα πολιτισμού και τεχνολογίας, παράλληλα αποδείχτηκε και το Βατερλώ του, επειδή οι περισσότερες συγκρούσεις, σφαγές, και πόλεμοι, έγιναν εξ αιτίας αυτών των άυλων αλλά άκρως φονικών οντοτήτων που γεννά διαρκώς ο νους του ανθρώπου, των ιδεών:

Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί Θεοί, υπάρχει ένας και μοναδικός αληθινός Θεός, πώς ακριβώς είναι και πώς δεν είναι αυτός ο μοναδικός αληθινός Θεός, τι πραγματικά είπε και τι δεν είπε αυτός ο μοναδικός αληθινός Θεός, ποια είναι η ιδανική μορφή ανθρώπινης κοινωνίας, πώς θα φτάσουμε σε αυτή την ιδανική μορφή ανθρώπινης κοινωνίας, υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες φυλές και λαοί και οι ανώτερες/οι ορθώς εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν τις/τους κατώτερες/ους, οι γυναίκες είναι κατώτερες από τους άντρες άρα δικαιολογείται η καταπίεση και η εκμετάλλευσή τους, όλοι οι πλούσιοι είναι κακοί όλοι οι φτωχοί είναι καλοί, οι Ευρωπαίοι είναι πολιτισμένοι όλοι οι άλλοι λαοί είναι βάρβαροι, κλπ. κλπ. κλπ.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι μεγαλύτερες εκατόμβες στην ανθρώπινη Ιστορία προκλήθηκαν από αυτούς τους διανοητικούς δυνάστες, οι οποίοι μόλις κατακτήσουν τον εγκέφαλο ενός ανθρώπου τον υποχρεώνουν να εργαστεί μέχρι θανάτου προς την κατεύθυνση της συνεχούς διάδοσής τους, δίχως αυτός καν να το αντιλαμβάνεται. Όπως το ανέλυσε πολύ σωστά ο Άγγλος βιολόγος Ρίτσαρντ Ντώκινς στη θεωρία του περί μιμιδίων, “οι ιδέες συμπεριφέρονται σαν μια μορφή εγκεφαλικών παρασίτων και ιών, οι οποίοι πρέπει να περάσουν σε νέους εγκεφάλους με σκοπό να επιτύχουν τη διαιώνισή τους, γεγονός που εξηγεί τη διακαή επιθυμία προσηλυτισμού που κυριεύει τους οπαδούς θρησκειών και ιδεολογιών”

Εδώ, το αναπάντητο ερώτημα είναι «πού γεννιούνται οι ιδέες» διότι κανείς σοβαρός ερευνητής δεν πιστεύει πλέον την παλιά φυσιομηχανιστική αντίληψη «ο εγκέφαλος παράγει τη σκέψη όπως το συκώτι τη χολή»!

Επίσης, σε όλες τις περιπτώσεις επικράτησης μιας θρησκείας, μιας ιδεολογίας, σύντομα αποδεικνύεται ότι η πρακτική εφαρμογή της δεν έχει καμία σχέση με το θεωρητικό της υπόβαθρο, επειδή αυτό έχει διαστραφεί και τροποποιηθεί προς το συμφέρον της ηγετικής ομάδας που αναλαμβάνει την εφαρμογή της, γεγονός που η ίδια, φυσικά αρνείται σθεναρά, υποστηρίζοντας ότι εργάζεται «για τη μοναδική αλήθεια», «για το καλό του λαού», κλπ.!

Όπως γράφει χαρακτηριστικά και ο Ρώσος συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν: «Η ιδεολογία!

Αυτή δίνει την απαιτούμενη δικαίωση στο κακούργημα και την απαραίτητη μακρόχρονη διάρκεια στον κακούργο.

Αυτή είναι η θρησκευτική, κοινωνική θεωρία που κάνει τις πράξεις του να φαίνονται καλές τόσο στα δικά του μάτια όσο και στα μάτια των άλλων, έτσι ώστε να μην ακούει μομφές και κατάρες αλλά επαίνους κι εγκώμια.

Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, οι Ιεροεξεταστές ισχυρίζονταν ότι αποβλέπουν στην εδραίωση του Χριστιανισμού, οι κατακτητές ότι θέλουν να μεγαλώσουν την πατρίδα τους, οι αποικιοκράτες ότι επιδιώκουν τη διάδοση του πολιτισμού, οι ναζί ότι περιφρουρούν την καθαρότητα της φυλής τους, και οι επαναστάτες ότι θέλουν να εξασφαλίσουν την ισότητα, την αδελφοσύνη, και την ευτυχία των μελλοντικών γενεών».

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του είδους είναι και η περίπτωση του κομμουνισμού.

 Ξεκίνησε θεωρητικά από τον Μαρξ, ως μια μορφή ιδανικής κοινωνίας, και κατέληξε στα μεγαλύτερα οργανωμένα από ανθρώπους κολαστήρια της Ιστορίας, με πρώτο και χειρότερο εκείνο της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Σολζενίτσιν, με λεπτομερή ακρίβεια και απίστευτη υπομονή εντομολόγου, κατέγραψε, στο ογκώδες «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ», όλη τη φρίκη εκείνου του καθεστώτος, κυρίως της σταλινικής αιχμής 1933-1953.

Κανένας πολίτης δεν ήταν στο απυρόβλητο, όλοι ήταν ύποπτοι, όλοι φοβούνταν μήπως τους καταδώσουν ακόμη και οι πιο κοντινοί συγγενείς τους, ένας τεράστιος αριθμός μυστικών αστυνομικών ασχολιόταν αποκλειστικά με την παρακολούθηση, τη σύλληψη, τον βασανισμό, την απόσπαση ομολογίας ενοχής των υπόπτων, την επιτήρησή τους στις φυλακές, τις εκτελέσεις και την εξαφάνιση των πτωμάτων.

Και το πιο αθώο πράγμα μπορούσε να χρησιμεύσει σαν βάση για τις πιο συνηθισμένες γενικές κι αόριστες κατηγορίες («αντισοβιετικές ενέργειες», «αντεπαναστατική προπαγάνδα») και να οδηγήσει κάποιον δυστυχή σε πολυετή φυλάκιση ή σε εκτέλεση.

Ούτε και στην ηγετική ομάδα της κορυφής υπήρχε η παραμικρή υποψία ηρεμίας: ο Στάλιν φοβόταν συνεχώς μήπως τον δηλητηριάσουν ή τον σκοτώσουν οι κοντινοί συνεργάτες του, εκείνοι φοβούνταν μήπως γίνουν τα επόμενα θύματα του Στάλιν, κλπ.

Το όλο σύστημα έμοιαζε με μια απέραντη και παρανοϊκή Βιομηχανία Τρόμου, Βασανιστηρίων, και Θανάτου.

Το βασικό ερώτημα εδώ είναι γιατί ένας καθεστώς που δεν συνέφερε ούτε στην ηγετική ομάδα που βρισκόταν στην κορυφή του – δεδομένου ότι ούτε εκείνη διέφευγε από την ατμόσφαιρα τρομοκρατίας που είχε η ίδια δημιουργήσει – συνέχιζε ωστόσο να διατηρείται!

Ίσως την απάντηση να την έδωσε ο ίδιος ο πρωτεργάτης εκείνης της απίστευτης κατάστασης, ο Στάλιν: «Η Ιστορία είναι γεμάτη από ανώμαλους»!

Ναι, σίγουρα!

Καλιγούλας, Νέρων, Αττίλας η μάστιγα του Θεού, Τζένγκις Χαν, Ταμερλάνος, Κυανοπώγωνας, Βλαντ Τέπες ο Παλουκωτής, Τζακ ο Αντεροβγάλτης, Χίτλερ, Στάλιν, Μάο, Πολ Ποτ, και πόσοι άλλοι: αιμοσταγή τέρατα που ακυρώνουν κάθε εξηγηματική απόπειρα, που έρχονται από μια άλλη αποτρόπαια διάσταση, εκείνη του Απόλυτου Κακού. Αν υπάρχει και η παραμικρή αμφιβολία, ακούστε κι αυτό.

Ο Στάλιν διασκέδαζε αφάνταστα με ανέκδοτα βγαλμένα από την τερατώδη βιομηχανία τρόμου που είχε εγκαθιδρύσει.

Ένα από τα αγαπημένα του ήταν το εξής: Κάποτε, ένας νεαρός συνελήφθη, βασανίστηκε, κι εκτελέστηκε (όπως και αναρίθμητοι άλλοι, αδίκως).

Όταν μυστικοί αστυνομικοί πήγαν να αναγγείλουν τον θάνατό του στους γονείς του, τους είπαν θριαμβευτικά: «Συγχαρητήρια!

Ο γιος σας ομολόγησε ότι έγραψε τον Ευγένιο Ονέγκιν!», (κλασικό έργο της ρωσικής λογοτεχνίας που γράφτηκε από τον Πούσκιν τον 19ο αιώνα).

Κι εδώ, τίθεται ένα άλλο θεμελιώδες κι αναπάντητο ερώτημα: πώς το μοναδικό ζώο-φορέας λογικής, ο άνθρωπος, ενώ κατάφερε μέσα από τον εφαρμοσμένο ορθολογισμό (Μαθηματικά, Θετικές Επιστήμες) μέσα σε 20.000 χρόνια να βγει από τις σπηλιές και να ταξιδεύει στο αχανές Διάστημα, παράλληλα δεν κατόρθωσε ποτέ να διευθετήσει, μέσα από την απαραίτητη άσκηση της κοινής λογικής, τα απλά θέματα της καθημερινότητάς και της ειρηνικής συμβίωσης με τους ομοίους του!…

Η μυστηριώδης μεταδοτικότητα του Κακού

Ένα βασικό πράγμα που θα διαπιστώσει κάποιος οξυδερκής παρατηρητής των ανθρώπινων τεκταινόμενων, είναι η μυστηριώδης και ταχύτατη μεταδοτικότητα του Κακού.

Ενώ μια καλή και ωφέλιμη για το κοινωνικό σύνολο συμπεριφορά έχει πολύ αργό ρυθμό μεταδοτικότητας και είναι πολύ σπάνιο να κατορθώσει τελικά να επιβληθεί σε ευρεία κλίμακα, οι αρνητικές, καταστροφικές, και συχνά φονικές συμπεριφορές βρίσκουν γρήγορα μιμητές και μεταδίδονται με σχεδόν αστραπιαία ταχύτητα.

Στο σχολείο τα άτομα με παραβατική συμπεριφορά έχουν περισσότερους θαυμαστές και βρίσκουν ευκολότερα μιμητές από τους καλούς μαθητές, τους υποτιμητικά αποκαλούμενους «φυτά», «σπασίκλες», κλπ.

Στην πολυετή συζυγική (και επίσης ανεξήγητη) συμβίωση ενός καλού κι ενός κακού ατόμου, βλέπουμε ότι σχεδόν πάντα το καλό υποκύπτει στο κακό και συχνά μάλιστα υιοθετεί τελικά και τη συμπεριφορά του.

Σε κάποια ποδοσφαιρική ή άλλη μαζική συγκέντρωση ατόμων, μια αψιμαχία μεταξύ κάποιων λίγων ατόμων μπορεί να καταλήξει αστραπιαία σε γενικευμένη σύγκρουση.

Το γενικό πρόσταγμα αμοραλισμού με το οποίο εγκαινίασε το 1981 στην Ελλάδα την πολυετή πολιτική κυριαρχία του ο Ανδρέας Παπανδρέου, βρήκε σε ελάχιστο χρόνο εκατομμύρια οπαδούς οι οποίοι εξαπατούσαν κι έκλεβαν αλλήλους, το Δημόσιο, την ΕΟΚ και την ΕΕ, ζητούσαν κι έπαιρναν παροχές από ένα δανειοδίαιτο Κράτος, δίχως να σκέφτονται ότι στην ουσία ροκάνιζαν, σαν μανιασμένα τρωκτικά, τα κλαδιά του δέντρου πάνω στο οποίο ζούσαν, ότι κάποτε θα ερχόταν ο τσουχτερός λογαριασμός γι’ αυτή την τεχνητή εμφυλιοπολεμική ευμάρεια, όπως και τελικά έγινε και ο κατάλογος αυτός δεν έχει τελειωμό.

Η απλοϊκή εξήγηση ότι «το κακό είναι πιο εύκολο να γίνει», συχνά έρχεται σε αντίθεση με τα ίδια τα γεγονότα.

Αρκεί να σκεφτεί κανείς τον χρόνο και την ενέργεια που ανάλωσε π.χ. ο Ιάγος για να δηλητηριάσει τον Μάκβεθ με υποψίες και να τον οδηγήσει στο έγκλημα, στο ομώνυμο αριστουργηματικό θεατρικό του Σαίξπηρ.

Κεντρική ιδέα του έργου δεν είναι η εφευρετικότητα του Ιάγου στην προσπάθειά του να κάνει το κακό, αλλά η αρρωστημένη, η διαστροφική, η ουσιαστικά ανεξήγητη ηδονή που αποκομίζει από την επιτυχία του να σπείρει το μίσος, την απόγνωση, και τον θάνατο σε ένα μέχρι τότε αγαπημένο κι ευτυχισμένο ζευγάρι.

Κι εδώ, οι «επιστημονικές» εξηγήσεις φαίνονται μάλλον τραγικά παιδιαρώδεις κι ανεπαρκείς.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ας δούμε την περίφημη περίπτωση των «μαγισσών του Σάλεμ». 

Στην ομώνυμη πόλη των ΗΠΑ διαβιούσε μια κοινότητα φανατικών Χριστιανών, οι Πουριτανοί.

Τον Ιανουάριο του 1691 μερικά ανήλικα κοριτσάκια, επηρεασμένα από τις σχεδόν καθημερινές συζητήσεις των ενηλίκων για πειρασμούς, δαίμονες, κλπ., και από τα πύρινα κυριακάτικα κηρύγματα του εφημέριου για τους συνεχείς πειρασμούς και τους κινδύνους από τον Σατανά, άρχισαν να κατηγορούν διάφορους κατοίκους της πόλης για άσκηση μαγείας.

Οι μεγαλύτεροι, αντί να επιδείξουν ψυχραιμία και φρόνηση, μπήκαν κι αυτοί ασυλλόγιστα σε εκείνο το γαϊτανάκι της παράνοιας και του φόβου.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι μέχρι το 1693 είχαν συλληφθεί και δικαστεί 140 κάτοικοι της πόλης και της ευρύτερης περιοχής, είχαν καταδικαστεί 100, και είχαν εκτελεστεί 20 (και δύο σκυλιά)!

Χρειάστηκε η παρέμβαση του κυβερνήτη της Πολιτείας για να σταματήσει όλη εκείνη η απίστευτη φονική παράνοια!

Οι «επιστημονικές» εξηγήσεις;

«Η αιτία ήταν οι επιπτώσεις των κοινωνικών εντάσεων που προκάλεσαν οι οικονομικές αλλαγές στη σχέση Μητρόπολης-αποικίας», (κοινωνιολογική).

«Η αιτία ήταν ο χριστιανικός μισογυνισμός και η καταπίεση των γυναικών στη συγκεκριμένη πόλη», (κοινωνιολογικο-φεμινιστική).

«Η αιτία ήταν μια κρίση μαζικής υστερίας που οφειλόταν στην αυστηρή θρησκευτική ηθική μιας απομονωμένης κοινότητας», (ψυχολογική).

Δεδομένου ότι οι δύο πρώτες δεν αξίζουν καν να αποτελέσουν αντικείμενο περαιτέρω ανάλυσης, ας δούμε την τελευταία, που φαίνεται και η πιο πειστική.

Εδώ όμως το κύριο πρόβλημα είναι ο ταυτολογικός όρος «μαζική υστερία». 

Όπως οι βιολόγοι ονομάζουν μια παρατηρημένη συμπεριφορά «ένστικτο» και ύστερα χρησιμοποιούν τον όρο για να «εξηγήσουν» τη συμπεριφορά, το ίδιο συμβαίνει και με πολλούς όρους της Ψυχολογίας, όπως είναι η «μαζική υστερία»!

Τι ακριβώς είναι η «μαζική υστερία», πώς εξηγείται το γεγονός ότι μια εμφανώς παράλογη ιδέα κυριεύει ξαφνικά τον εγκέφαλο ενός ατόμου και κατόπιν μεταδίδεται και στα γύρω άτομα σαν πυρκαγιά;

Από πού προέρχονται οι κατηγορίες πολλών παιδιών κατά των γονέων τους (πάλι στις ΗΠΑ) για σατανιστικές πρακτικές με σεξουαλική κακοποίηση, τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα;

Το φαινόμενο αυτό πήρε τόσο μεγάλη έκταση, που οδήγησε το 1992 την Πάμελα Φέιντ στη δημιουργία του «False Memories Syndrome Institute» («Ινστιτούτο Συνδρόμου Ψευδών Αναμνήσεων»), το οποίο έγινε για να προστατεύει τους κατηγορούμενους από τις εντελώς φανταστικές (όπως αποδείχτηκε στις περισσότερες περιπτώσεις) κατηγορίες των ίδιων τους των παιδιών.

Σκόρπια περιστατικά

Ας περάσουμε σε κάποιες άλλες καθημερινές περιπτώσεις όπου ο αφύσικος τρόπος λειτουργίας του ανθρώπινου νου, οι αφύσικες καταστάσεις είναι ακόμη πιο εμφανείς. 

Μια από τις πλέον διαδεδομένες ψυχοσωματικές ασθένειες του τέλους του 20ου αιώνα και των αρχών του 21ου είναι η anorexia nervosa.

 Το άτομο που πλήττεται από αυτήν είναι πεπεισμένο ότι είναι υπέρβαρο με αποτέλεσμα να ξεκινάει αυστηρή δίαιτα και, ακόμη και όταν βρίσκεται στα πρόθυρα του θανάτου από ασιτία, να αγνοεί την ένδειξη της ζυγαριάς, να συνεχίζει να βλέπει στον καθρέφτη το αρχικό υπέρβαρο είδωλό του.

Συχνά θα παρευρεθήκαμε στη σκηνή όπου κάποιο μικρό παιδί ξεφεύγει από το χέρι της μητέρας του και, αγνοώντας τις υπόλοιπες τρεις πιθανές κατευθύνσεις κίνησης τρέχει – σχεδόν πάντα – κατ’ ευθείαν προς τον δρόμο όπου κινούνται τα αυτοκίνητα, προς τον θανάσιμο κίνδυνο.

Είναι γνωστή στους περισσότερους ανθρώπους η περίφημη «τύχη του πρωτάρη»: πολύ συχνά, την πρώτη φορά κατά την οποία έρχεται σε επαφή με τυχερά παιχνίδια κάποιο άτομο, η τύχη τού δείχνει μια ανεξήγητη εύνοια, η οποία φυσικά δεν εξακολουθεί να συνεχίζεται με αποτέλεσμα τον εθισμό του στον τζόγο, τη συχνή και συνηθισμένη ακόλουθη χρεοκοπία και καταστροφή του.

Όποιος παρακολουθήσει με ανεπηρέαστο και αντικειμενικό μάτι τις τηλεοπτικές εκπομπές, δεν μπορεί παρά να εκπλαγεί από τη διαπίστωση ότι ξεχειλίζουν από βία, σεξ, αρρωστημένες διαστροφικές καταστάσεις, εκπομπές απύθμενης βλακείας, οι οποίες συγκεντρώνουν υψηλή θεαματικότητα.

Επίσης, ποιος διεστραμμένος νους αποφάσισε ότι π.χ. το «καλό» ψωμί πρέπει να είναι λευκό, η «καλή» ζάχαρη άσπρη, με αποτέλεσμα η απουσία πίτουρου από το πρώτο και η πολλαπλή χημική επεξεργασία της δεύτερης να έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία του ανθρώπου;

Ποιος διεστραμμένος νους σκέφτηκε να ταΐζει μέχρι θανάτου πάπιες και χήνες, με σκοπό να αφαιρέσει και να φάει το αρρωστημένο διογκωμένο συκώτι τους ως εκλεκτό έδεσμα;

Ποιος μπορεί να επωφελείται τελικά από όλη αυτή την ατμόσφαιρα άγχους, φόβου, τρόμου, απόγνωσης, και μαρτυρικών θανάτων που σκεπάζει σαν μολυβένιος μανδύας ολόκληρη τη Γη; Θα επανέλθουμε σε αυτό το φλέγον κα βασικό ερώτημα στο τέλος της έρευνάς μας. τότε μας περιμένουν καινούργιες περιπέτειες και νέα απέραντα σαρκοπέδια.

terrapapers.com_sarkopedia
Ανθρώπινα Σαρκοπέδια

Μετά από τα φυσικά σαρκοπέδια που προαναφέραμε, ας περάσουμε τώρα στα αμιγώς ανθρώπινα: Από την εμφάνισή του στο προσκήνιο της Ιστορίας ο άνθρωπος διέπρεψε στην επίδειξη κάθε είδος φονικής βαρβαρότητας.

Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Μια από τις πιο φρικαλέες τέτοιες πρακτικές ήταν, για μεγάλο χρονικό διάστημα, και οι ανθρωποθυσίες, η αντίληψη ότι κάποιος φανταστικός θεός (που μπορούσε να ζει οπουδήποτε – στον ουρανό, στη γη, κάτω από τη γη) είχε ανάγκη από πτώματα νεκρών ανθρώπων και αίμα για να συνεχίσει να δείχνει την εύνοιά του στους ζωντανούς!

Δυστυχώς, οι περισσότεροι λαοί έχουν ιστορικό τελετουργικών ανθρωποθυσιών, αλλά σε μια περιορισμένη κλίμακα. Εκεί όμως που η πρακτική αυτή έφτασε σε φονικά ύψη βιομηχανικής κλίμακας, είναι στην περίπτωση των προκολομβιανών λαών (Ίνκα, Μάγια) και κυρίως των Αζτέκων.

Αναφέρεται ότι σε ένα τέτοιο λουτρό αίματος που κράτησε μέρες, θυσιάστηκαν περίπου 40.000 αιχμάλωτοι!

Και όλα αυτά σύμφωνα με το εξωφρενικό σκεπτικό ότι το αίμα ήταν το κινητήριο καύσιμο του ήλιου, ότι αν σταματούσαν οι ανθρωποθυσίες αυτός θα σταματούσε να ανατέλλει στον ουρανό, με αποτέλεσμα να εξαφανιστεί η ζωή στη Γη!

(Και πάλι η μυστηριώδης προέλευση των παράλογων και φονικών ιδεών που προαναφέραμε!).

Ο συγγραφέας-ερευνητής και ακούραστος ταξιδευτής, Θανάσης Βέμπος, που επισκέφτηκε και το Τεοτιχουακάν των Αζτέκων, καταγράφει τις εντυπώσεις του πάνω στη Μεγάλη Πυραμίδα του Ήλιου: «Και με τα μάτια της φαντασίας μου είδα τον τόπο να μυρμηγκιάζει από Ινδιάνους με πολύχρωμα ρούχα και τους ιερείς με τις πλουμιστές ενδυμασίες. Και είδα ποτάμια αίματος να τρέχουν σαν καταρράκτες πάνω στην κολοσσιαία σκάλα απ’ όπου γκρέμιζαν τα κορμιά, από τα οποία προηγουμένως είχαν αφαιρέσει την καρδιά για να την προσφέρουν στον ζωοδότη Ήλιο, για να συνεχίσει την επουράνια διαδρομή του»… (!!!)

Η Ιστορία δείχνει ότι, παρά τη θεωρητική εξύμνηση της ειρήνης ως ανεκτίμητης αξίας, ο πόλεμος είναι η κατ’ εξοχήν δημοφιλής δραστηριότητα του ανθρώπου. 

Οι ειδικοί υπολόγισαν ότι από τότε που υπάρχει καταγεγραμμένη η ιστορία του ανθρώπινου είδους μέχρι σήμερα, η συνολική περίοδος ειρήνης κατά την οποία δεν υπήρχε εστία πολέμου σε κάποιο σημείο της Γης, είναι πολύ λιγότερο από ένα ημερολογιακό έτος!

Ας φέρουμε στο μυαλό μας μερικά πεδία μαχών μετά από το τέλος της φονικής σύγκρουσης.

 Αρχαία περίοδος: «Απέλπιδες μάχες, τραυματίες και άρρωστοι που εγκαταλείπονται στο στρατόπεδο χωρίς τροφή, χωρίς νερό, εξαντλητικές αποδράσεις μέσα από τους βάλτους του ποταμού Ανάπου, ατελείωτες καταδιώξεις και λιθοβολισμοί από τους εχθρούς, εγκαταλειμμένοι στρατιώτες που ψυχορραγούν μέσα σε τάφρους, η απόκρημνη όχθη του Ασσίναρου ποταμού όπου ρίχνονται πρηνηδόν οι στρατιώτες για να πιουν νερό ανακατεμένο με λάσπη και αίμα, ενώ τους σφάζουν σαν τα ζώα, τα λατομεία των Συρακουσών όπου 7.000 στοιβαγμένοι αιχμάλωτοι πεθαίνουν από την πείνα και τη δίψα, ψήνονται από το λιοπύρι, ξεπαγιάζουν από το ψύχος της νύχτας, ενώ ντόπιοι έρχονται να δουν από περιέργεια το λάκκο από όπου ανεβαίνει η αποφορά των στοιβαγμένων πτωμάτων ανθρώπων και ζώων…», (το τέλος της αθηναϊκής Σικελικής Εκστρατείας – Μαρί Ντελκούρ, «Ο βίος του Ευριπίδη»).

 Νεώτερη περίοδος: Στο παραπάνω σκηνικό προστίθενται και διαμελισμένοι άνθρωποι και άλογα, τεράστιες «οργωμένες» εκτάσεις, λόγω της εκτεταμένης χρήσης κανονιών.

Σύγχρονη περίοδος: Με την προσθήκη του σύγχρονου οπλοστασίου (άρματα μάχης, αεροπλάνα, πανίσχυρα κανόνια, πολυβόλα, κ.ά.), των ισχυρότατων εκρηκτικών και εμπρηστικών βομβών, και του Απόλυτου Όπλου, της ατομικής βόμβας, τα σκηνικά των μαχών μοιάζουν πλέον με κανονικά τοπία της Βιβλικής Αποκάλυψης.

Ας κάνουμε μια αναδρομή σε μερικές από τις φονικότερες μάχες της Ιστορίας και σε κάποιους λαούς διάσημους για την αγριότητά τους.

Φυσικά την πρωτιά έχουν οι μάχες του 20ου αιώνα, λόγω της μαζικής συμμετοχής στρατιωτών και της ιδιαιτέρως φονικής τεχνολογίας των οπλικών συστημάτων.

> Οι Ούννοι επί εκατό σχεδόν χρόνια (375-454 μ.κ.ε.) αλώνιζαν την Ευρώπη προκαλώντας φοβερές σφαγές και λεηλασίες.

> Οι Βίκινγκς θεωρούνται από τους μεγαλύτερους σφαγείς της Ιστορίας.

Επί αιώνες έκαναν επιδρομές σε ολόκληρη την Ευρώπη, κατέσφαζαν τους πληθυσμούς χωριών και πόλεων, και έκλεβαν ό,τι έβρισκαν, ζώντας αποκλειστικά από τη λεηλασία.

> Ακόμη πιο αιμοσταγείς ήταν οι Μογγόλοι οι οποίοι, μόλις κυρίευαν μια πόλη που τους αντιστεκόταν, κατέσφαζαν όχι μόνο όλους τους κατοίκους της αλλά και όλα τα οικόσιτα ζώα, και την κατέστρεφαν εκ θεμελίων.

Υπολογίζεται ότι η Μογγολική Αυτοκρατορία θεμελιώθηκε πάνω σε περίπου 20 εκατομμύρια νεκρούς. Χαρακτηριστικά αποτρόπαιο παραμένει το γεγονός ότι ο ιδρυτής της, ο Τζένγκις Χαν, λίγο πριν πεθάνει το 1227), έδωσε εντολή να εξαφανιστεί από προσώπου γης το κινεζικό φύλο των Τάνγκουτ που είχε τολμήσει παλιότερα να του αντισταθεί.

Οι επίγονοί του κράτησαν την υπόσχεση που του έδωσαν, κατέσφαξαν όλους τους εναπομείναντες από την πρώτη σφαγή Τάνγκουτ, γκρέμισαν και ισοπέδωσαν ολοσχερώς όλες τις πόλεις τους.

Από έναν πολυάριθμο λαό με λαμπρό πολιτισμό δεν απέμεινε απολύτως τίποτα.

 Μάχη των Πλαταιών (479 π.κ.ε. ελληνοπερσικός πόλεμος): 52.000-257.000 νεκροί (ανάλογα με την πηγή).

 Μάχη στα Γαυγάμηλα (331 π.κ.ε. εκστρατεία του Αλεξάνδρου): 54.000 νεκροί.

Μάχη της Καλίνγκα (262 π.κ.ε. ινδικός εμφύλιος πόλεμος διαδοχής): 110-000-1.000.000 νεκροί (ανάλογα με την πηγή).

Μάχη του Αρκούζιο (105 μ.κ.ε. Ρωμαίοι εναντίον συμμαχίας γερμανικών φύλων): 84.000 νεκροί.

 Το 218 μ.κ.ε. ο περίφημος Καρχηδόνιος βασιλιάς και μέγιστος στρατηγός Αννίβας αποφάσισε να επιτεθεί αιφνιδιαστικά στους Ρωμαίους από βορειοδυτικά, διασχίζοντας τις Άλπεις παραμονές του χειμώνα, με στρατό 50.000 ανδρών, 9.000 ιππείς, και 37 ελέφαντες.

Το εγχείρημα κράτησε δύο εβδομάδες στη διάρκεια το οποίου ο Αννίβας έχασε (λόγω του δυνατού ψύχους και του ανταρτοπόλεμου των διαφόρων τοπικών φυλών) σχεδόν τους μισούς στρατιώτες του, τους 34 ελέφαντες, και μεγάλο αριθμό αλόγων.

> Μάχη της Αγχιάλου (917 μ.κ.ε Βυζαντινοί εναντίον Βουλγάρων): 80.000 νεκροί.

> Πολιορκία Κωνσταντινούπολης από τους Άραβες (717-718 μ.κ.ε.): 130.000-170.000 νεκροί (ανάλογα με την πηγή).

> To 1337, o σουλτάνος του Δελχί Μουχαμάτ Τουγκλάκ αποφάσισε να κατακτήσει την Κίνα διασχίζοντας τα Ιμαλάια.

Γι’ αυτόν τον σκοπό έστειλε μια μεγάλη στρατιά από 100.000 ιππείς.

Αποδεκατίστηκαν όλοι τους στη διάρκεια εκείνου του απονενοημένου διαβήματος.

Τους τέσσερις στρατιώτες που κατάφεραν να επιζήσουν διέταξε ο ίδιος να τους εκτελέσουν, για την κακή είδηση που του έφεραν.

> Πολιορκία του Νέου Δελχί από τον Ταμερλάνο (1398 μ.κ.ε): 100.000 νεκροί.

> Πολιορκία του Τενοχτσιτλάν (1521 μ.κ.ε. Ισπανοί εναντίον Αζτέκων): 100.000-240.000 νεκροί (ανάλογα με την πηγή).

> Το 1812 ο Ναπολέων εισέβαλε στη Ρωσία με την περίφημη «Μεγάλη Στρατιά» 500.000 ανδρών. Μετά από μερικούς μήνες, ύστερα από δυο-τρεις μάχες με τους Ρώσους και με την άνιση αναμέτρηση με τον περίφημο ρωσικό χειμώνα, μόλις 10.000 άνδρες γύρισαν ζωντανοί στη Γαλλία. Απώλειες: 490.000 άνθρωποι (δίχως εκείνες των Ρώσων).

> Πολιορκία του Πορτ Άρθουρ (1904-1905, Ρωσο-ιαπωνικός πόλεμος): 100.000 νεκροί.

> Μάχη της Καλλίπολης (A΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, 1916): 550.000 νεκροί.

> Στη μάχη του Βερντέν (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, 21 Φεβρουαρίου-18 Δεκεμβρίου 1916) σκοτώθηκαν 750.000 άνθρωποι.

> Στη μάχη του Σομ (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, 1 Ιουλίου-18 Νοεμβρίου 1916) σκοτώθηκαν 1.000.000 άνθρωποι.

> Στην πολιορκία του Λένινγκραντ (1941-1944) σκοτώθηκαν 1.120.000 Σοβιετικοί και Γερμανοί.

> Στην πολιορκία του Στάλινγκραντ (17 Ιουλίου 1942-2 Φεβρουαρίου 1943) σκοτώθηκαν συνολικά 1.230.000 Σοβιετικοί και Γερμανοί.

> Στην τιτάνια γερμανο-σοβιετική μάχη τεθωρακισμένων του Κουρσκ (5 Ιουλίου-23 Αυγούστου 1943) πήρε μέρος ένας τεράστιος αριθμός από 6.000 τανκς, 3.000 αεροπλάνα, 29.000 κανόνια, πλήθος βοηθητικών οχημάτων, και 2.500.000 στρατιώτες. Καταστράφηκαν συνολικά 900 γερμανικά τανκς και 200 αεροπλάνα, 1.500 σοβιετικά τανκς και 1.000 αεροπλάνα, μεγάλος αριθμός διαφόρων στρατιωτικών οχημάτων, και σκοτώθηκαν συνολικά 1.100.000 άνθρωποι.

Οι επιζήσαντες περιγράφουν μια ατμόσφαιρα κόλασης όπου δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις αν ήταν μέρα ή νύχτα, εξ αιτίας των πυκνών καπνών, σε μια απέραντη έκταση υπήρχαν συντρίμμια πάσης φύσεως πολεμικών οχημάτων, αμέτρητα πτώματα, και μια μυρωδιά καμένης σάρκας και σήψης παντού.

> Στις 6 Ιουνίου 1944 ξεκίνησε από τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της Βρετανίας η μεγαλύτερη στρατιά της Ιστορίας: 7.000 πλοία κάθε είδους φορτωμένα με χιλιάδες τεθωρακισμένα και διάφορα οχήματα, 11.000 αεροπλάνα, χιλιάδες τόννοι βομβών και πολεμικού υλικού, πάνω από 850.000 στρατιώτες ξεχύθηκαν σε διαδοχικά κύματα εναντίον των Γερμανών που ήταν οχυρωμένοι στις ακτές της Νορμανδίας.

Μέσα σε εκείνη την επίγεια κόλαση (6 Ιουνίου – 21 Αυγούστου 1944) χάθηκαν συνολικά 440.000 άνθρωποι.

> Στη μάχη του Βερολίνου (16 Απριλίου – 2 Μαΐου 1945), χάθηκαν 536.000 άνθρωποι.

> Στη μάχη της Χσου Πενγκ, στη διάρκεια του Κινέζικου Εμφυλίου Πολέμου Κομμουνιστών-Εθνικιστών (6 Νοεμβρίου 1948-10 Ιανουαρίου 1949) σκοτώθηκαν συνολικά 700.000 άνθρωποι.

> Στις 13 Φεβρουαρίου 1945, κι ενώ ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ουσιαστικά κριθεί, ένα σμήνος βρετανικών βομβαρδιστικών, σε μια καθαρή ενέργεια αντεκδίκησης, βομβάρδισε τη γερμανική πόλη της Δρέσδης σκοτώνοντας σε μια νύχτα 135.000 άμαχους πολίτες.

> Μερικούς μήνες αργότερα (6 και 9 Αυγούστου 1945) το χρονικό της φρίκης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έκλεισε με τη ρίψη των δύο ατομικών βομβών στην Ιαπωνία, για καθαρά πειραματικούς σκοπούς.

Αποτέλεσμα: 100.000 νεκροί στη Χιροσίμα και 80.000 στο Ναγκασάκι, και καταστροφικές επιπτώσεις της ραδιενέργειας σε απροσδιόριστο βάθος χρόνου.

> Κλείνοντας, να αναφέρουμε και μερικά ακόμη σκόρπια περιστατικά. Στα τέλη του 19ου αιώνα ο βασιλιάς Λεοπόλδος του Βελγίου αποφάσισε να πλουτίσει από την εντατική καλλιέργεια καουτσουκόδεντρων στην αποικία του, στο Βελγικό Κονγκό.

Το αποτέλεσμα ήταν να χάσουν τη ζωή τους γύρω στα 8.000.000 Αφρικανοί. Την περίοδο 1908-1918 σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους 1.500.000 Αρμένιοι.

> Την περίοδο 1916-1923 σφαγιάστηκαν από τους ίδιους 353.000 Έλληνες του Πόντου. Στον φρικτό εμφύλιο της Ρουάντα μεταξύ των φυλών Χούτου και Τούτσι, που ξέσπασε το 1994, μέσα σε μερικές εβδομάδες σφαγιάστηκαν συνολικά πάνω από 500.000 άνθρωποι.

>Να μην ξεχάσουμε επίσης τις μεγάλες γενοκτονίες που προκλήθηκαν από τους «πολιτισμένους Ευρωπαίους» των ιθαγενών λαών της Βορείου (Ινδιάνοι) και της Νοτίου Αμερικής (Μάγια, Ίνκα, Αζτέκοι), της Αφρικής με το απάνθρωπο εμπόριο σκλάβων και την αποικιοκρατία, τους θρησκευτικούς πολέμους και το θεάρεστο καθαρτικό έργο της Ιεράς Εξέτασης, κλπ., κλπ., κλπ.

Μέσα από όλες αυτές τις απίστευτες φρικαλεότητες προκύπτει το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος είναι, μετά από τη Φύση, ο μεγαλύτερος δημιουργός σαρκοπεδίων στην ιστορία του πλανήτη, και μάλιστα τις περισσότερες φορές για εντελώς θεωρητικά, αναπόδεικτα, και γελοία πράγματα!

Πόσο φυσιολογική μπορεί να είναι αυτή η διαχρονικά απίστευτη συμπεριφορά του;!

Εκτός κι αν ορίσουμε ως φυσιολογικό «ο,τιδήποτε εμπεριέχεται μέσα στη Φύση», οπότε αυτομάτως καταργείται και η έννοια του «αφύσικου», δεδομένου ότι διαφορετικά αυτό θα συμπεριλάμβανε ολόκληρη τη Φύση – γεγονός που ωστόσο δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια!

Όμως, πόσοι και ποιοι άνθρωποι έχουν τολμήσει να αναφερθούν σε αυτό το «αφύσικο του Κόσμου»;

 Ελάχιστοι, επειδή το θέμα καίει ακαριαία όποιον το πλησιάζει!

20ος αιώνας, η εποχή του βιομηχανοποιημένου θανάτου

Επίσης, εκτός από τα θύματα των πολέμων, έχουμε και τα «θύματα ειρήνης», όλους εκείνους τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν από την κρατική καταστολή στο εσωτερικό μιας χώρας, συχνά λόγω των διαφόρων κοινωνικών πειραμάτων που διεξάγονταν εκεί (ναζισμός, φασισμός, κομμουνισμός), κυρίως στη διάρκεια του άκρως φονικού (και «πειραματικού») 20ου αιώνα.

>Η σταλινική τρομοκρατία στη Σοβιετική Ένωση στην αιχμή της (την εποχή των περίφημων «δικών της Μόσχας, 1934-1938) προκάλεσε 7.000.000 νεκρούς (ο συνολικός. αριθμός των θυμάτων του κομμουνισμού στη χώρα είναι πολύ μεγαλύτερος).

 Το χιτλερικό καθεστώς της Γερμανίας, από το 1940 μέχρι το 1945 εξολόθρευσε, στα μετόπισθεν του πολέμου και σε ειδικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, 6.000.000 Εβραίους και εκπροσώπους άλλων «κατώτερων μειονοτήτων» (Τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους, κλπ.)

 Το περίφημο «Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός» (1958-1961) στην κομμουνιστική Κίνα του Μάο, είχε ως αποτέλεσμα 20.000.000 νεκρούς από λιμό, φυλακισμούς, κακοποιήσεις, κλπ.

 Η παρανοϊκή κομμουνιστική δικτατορία που εγκαθίδρυσε στην Καμπότζη ο αιμοσταγής Πολ Ποτ προκάλεσε, μέσα σε τέσσερα χρόνια (1975-1979), 2.000.000 νεκρούς (το 1/3 του πληθυσμού της χώρας). Κλπ., κλπ., κλπ.,…

Γενικά, υπολογίζεται ότι στον 20ο αιώνα, τα θύματα από τις διάφορες πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ διαφορετικών χωρών ήταν 110.000.000 νεκροί.

Πολύ περισσότερα όμως, ήταν εκείνα στο εσωτερικό ορισμένων χωρών, που οφείλονταν στις πολιτικές διώξεις, στην κρατική καταστολή, και σε εμφύλιες συγκρούσεις: 170.000.000 νεκροί.

Σύνολο: 280.000.000 νεκροί!

Ο 20ος αιώνας είναι ο κατ’ εξοχήν αιώνας του βιομηχανοποιημένου θανάτου.

Από τα αποτρόπαια χιτλερικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως μέχρι τα κολαστήρια των κομμουνιστικών γκούλαγκ, η μαζική εξολόθρευση (συχνά με τη βοήθεια της Επιστήμης και της Τεχνολογίας) αναγορεύτηκε σε υπέρτατη και φρικαλέα τέχνη του homo (δήθεν) sapiens!

Αυτή η επίγνωση της παράλογης και φονικής επίγειας ματαιότητας οδήγησε τον Σαίξπηρ στον καλύτερο ίσως ορισμό της: «Η ζωή είναι μια κενή ιστορία, γεμάτη βουή και αντάρα, διηγημένη από έναν τρελό»… («σκηνοθετημένη από έναν τρελό», θα τολμούσα να διορθώσω εγώ!)

Η τρίτη (και πιθανότερη) εξήγηση του Κόσμου

Όποιος κοιτάξει με ξεκάθαρο και ανεπηρέαστο βλέμμα τον Κόσμο, δεν μπορεί παρά να καταλήξει στις εξής τρεις βασικές διαπιστώσεις:

1) Η βία και ο θάνατος κυριαρχούν παντού στην επίγεια ζωή. Από πουθενά δεν αποδεικνύεται το βασικό θεώρημα των μονοθεϊσμών ότι «η ζωή είναι ιερή».

Αντιθέτως μάλιστα, μοιάζει να είναι κάτι εντελώς ευτελές κι αναλώσιμο.

2) Εκτός από την αναπόφευκτη καταδίκη σε (συχνά φρικτό) θάνατο που βαραίνει όλα τα όντα, η δεύτερη επίγεια ποινή είναι το βασανιστήριο του αγώνα της επιβίωσης, δηλαδή της με κάθε τίμημα προσωρινής αναβολής του αναπόφευκτου θανάτου τους.

3) Η τρίτη ποινή είναι η διαιώνιση του επίγειου μαρτυρίου μέσω της αναπαραγωγής. Κάθε έμβιο ον πριν «αποχωρήσει» φροντίζει να αφήσει αντικαταστάτες στη θέση του.

Το γήινο σκηνικό θα μπορούσε να περιγραφεί συνοπτικά σαν μια τεράστια μήτρα από τη μια πλευρά, που γεννάει διαρκώς τη ζωή κι ένα ζευγάρι τεράστια σαγόνια από την άλλη, που την αλέθει.

Μήπως αυτό υπονοεί, τελικά, το περίφημο μυστικιστικό σύμβολο του Ουροβόρου Όφι; Ποιος «καλός Θεός» και ποιο «Τυχαίο» θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έναν παρόμοιο εφιαλτικό Κόσμο;

«Όπως δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη Θρησκεία για να διαψεύσουμε την ύπαρξη των φυσικών νόμων, έτσι δεν μπορούμε να διαψεύσουμε την ύπαρξη ενός υπερφυσικού Θεού με όπλο την Επιστήμη» Πωλ Ντέηβις, αστροφυσικός.

Που οδηγεί η πασιφανής διαπίστωση ότι ζούμε σε ένα άκρως σαδιστικό, παράλογο, και αιματοβαμμένο σφαγείο που ξεφεύγει από κάθε εξηγηματικό πλαίσιο με θετική βάση εκκίνησης κι αισιόδοξες προεκτάσεις; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Εδώ και χιλιάδες χρόνια οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες ισχυρίζονται ότι «ο Θεός υπάρχει και είναι καλός».

Για όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας υπεύθυνος είναι ένας Θεός-Δημιουργός που είναι πάνσοφος, πανάγαθος, και δίκαιος, και ο οποίος θα μας ανταμείψει μεταθανάτια αν πιστεύουμε σε αυτόν και αν δείξουμε την απαιτούμενη καλή διαγωγή.

Η πηγή του Κακού στον Κόσμο είναι ένα απεχθές ον, ο Σατανάς, ο οποίος όμως τυγχάνει να είναι κι αυτός δημιούργημα του Θεού, γεγονός που καθιστά αυτομάτως Εκείνον βασικό υπεύθυνο για το χάλι της Δημιουργίας.

Ένα πρόσφατο αλλά δυναμικό ρεύμα σκέψης – που αναπτύχθηκε τα τελευταία τριακόσια χρόνια από τον Διαφωτισμό και μετέπειτα – ανθρώπων ενθουσιασμένων από τις ανακαλύψεις της τότε αναπτυσσόμενης Επιστήμης, πρόβαλε την αντίθετη θέση: «Δεν υπάρχει Θεός.

Το Σύμπαν έγινε τυχαία.

Η ζωή μας είναι στα χέρια μας».

Ωστόσο, τα πράγματα όπως τα έχουμε περιγράψει οδηγούν σε μια τρίτη εκδοχή, η οποία μοιάζει (δυστυχώς) να είναι και η πιθανότερη: ο Κόσμος μας είναι τόσο σατανικά φτιαγμένος που αποκλείεται αφ’ ενός να είναι έργο ενός καλού Θεού κι αφ’ ετέρου να είναι προϊόν τυχαίας δημιουργίας!

Μόνο ένα άκρως διεστραμμένο Υπερόν θα μπορούσε να φανταστεί και να φτιάξει ένα παρόμοιο εφιαλτικό Σύμπαν!

Οπότε, η τρίτη εκδοχή λέει ότι «ο Θεός υπάρχει και είναι κακός, πολύ κακός»!

Όσο σοκαριστική κι εξωφρενική κι αν φαίνεται αυτή η εκδοχή, μόλις εφαρμοστεί στον Κόσμο λειτουργεί με έναν άκρως επαρκή και πειστικό τρόπο, εξηγώντας τα ανεξήγητα – σε αντίθεση με τις άλλες δύο, οι οποίες φαίνεται να εκφράζουν ευσεβείς ανθρώπινους πόθους και δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με την αποτρόπαια πραγματικότητα.

Και βεβαίως, εδώ προκύπτει μοιραία το εύλογο ερώτημα, «γιατί αυτός ο κακός Θεός έκανε τον Κόσμο;».

Φυσικά, οι απαντήσεις είναι περισσότερες από μία, υποθετικές, αλλά άκρως λογικοφανείς.

Η πρώτη είναι ότι μας έφτιαξε σαν ένα είδος ιδιωτικού τσίρκου, για να διασκεδάζει τη μοναξιά του στα αχανή Ανάκτορα του Παντός όπου ζει.

Τις κατά καιρούς επεμβάσεις του τις ονομάζουμε «θαύματα», «φυσικές καταστροφές», «συμπτώσεις», «χτυπήματα της μοίρας», «θεία δίκη», κλπ.

Η δεύτερη λέει ότι είμαστε ένα πείραμα διαρκείας στο εργαστήριο κάποιου ασύλληπτου από εμάς Υπερόντος, με άγνωστο τον ακριβή του σκοπό και τις επιδιώξεις του.

Η τρίτη – σχετική με την προηγούμενη – είναι εκείνη ενός κλάδου των Γνωστικών, και λέει ότι “Ο Κόσμος μας έγινε από ένα κατώτερο Θεό που προσπάθησε να μιμηθεί τον Υπέρτατο Θεό και την αληθινή Δημιουργία, πλάθοντας μοιραία έναν κατώτερο, ατελή και γεμάτο πόνο και θάνατο Κόσμο, τον δικό μας”

Μια άλλη εκδοχή, πολύ κοντά σε εκείνη του Βρετανού ερευνητή Ντέηβιντ Άικ, είναι η εξής: Η Γη είναι ένα εκτροφείο παραγωγής αρνητικών συναισθημάτων με τα οποία τρέφονται κάποια αόρατα ενεργειακά όντα που ζουν σε μια ανώτερη διάσταση, ασύλληπτη από μας.

Αυτό επιβεβαιώνεται από τη διαπίστωση ότι από την κλίμακα των φυτών και των ζώων, μέχρι εκείνη του ανθρώπου, τα αρνητικά συναισθήματα κυριαρχούν συντριπτικά έναντι των θετικών και αυτή είναι μια συνεχής κατάσταση: φόβος, αγωνία, οργή, απόγνωση, πόνος, θλίψη, απογοήτευση, επιθανάτια αγωνία.

Μια ποικιλία από εκλεκτά εδέσματα για τους αποτρόπαιους γκουρμέ του «ρεστοράν στην άκρη του Σύμπαντος»!

Είναι καιρός να αντικρίσουμε επιτέλους κατάματα την πραγματικότητα, όσο σκληρή και ζοφερή κι αν είναι αυτή. Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι δημοφιλείς φράσεις όπως «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», «ο άνθρωπος είναι λύκος για τον άνθρωπο», κλπ. κλπ. είναι υποκεφάλαια του Μεγάλου Κεφαλαίου που λέγεται «εκμετάλλευση του ανθρώπου (και των πάντων) από τον Θεό»!

Είναι καιρός να οραματιστούμε την αληθινή Επανάσταση της ανθρωπότητας η οποία, για πρώτη φορά στην μακραίωνη Ιστορία της, ενωμένη σαν μια γροθιά, με όλη την Επιστήμη, την Έρευνα, και την Τεχνολογία, στην υπηρεσία αυτού του Υπέρτατου Σκοπού, θα εξεγερθεί, σαν ένας νέος συλλογικός Προμηθέας, ενάντια στον Υπερβατικό Δυνάστη της, γράφοντας ένα μοναδικό Συμπαντικό Έπος!

Ακόμη κι αν τις περισσότερες πιθανότητες νίκης τις έχει με το μέρος του το Υπέρτατο Μοχθηρ-Όν, όπως γράφει κι ο Καζαντζάκης «το νόημα βρίσκεται στον αγώνα», ανεξαρτήτως αποτελέσματος! 

Διαφορετικά, θα πρέπει να θέσουμε το ερώτημα όπως το έθεσε ο μικρός σπουργίτης στον πατέρα του, σε ένα από τα σχετικά άλμπουμ του ιδιοφυή Αρκά: «Μπαμπά, γιατί συνεχίζουμε; Περιμένουμε την έκπληξη;» !!!

@ Δημήτριος Χορόσκελης / 2013 στο terrapapers / δημοσιεύτηκε στο περιοδικό STRANGE τεύχος 142

Μοιραστείτε το!

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>