ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Ο ελληνισμός για να ξανά αναστηθεί και να επιβιώσει για πάντα, χρειάζεται ένα παγκόσμιο κέντρο συγκέντρωσης και προσκυνήματος των ελλήνων, κάπου στην μέση της Ελλάδος με σύγχρονο τρόπο, δηλαδή ένα που θα είναι χωρισμένο στην μέση σε κλασικό και σε σύγχρονη αρχιτεκτονική. Έχουμε πολλά σημεία αναφοράς με δυνάμεις που ήξεραν μόνο οι προγονής μας, αλλά αν θα διαλέγαμε έναν θα διαμαρτυρόταν ο άλλος και για αυτό μιλώ για ένα νέο σύγχρονο παγκόσμιο κέντρο του ελληνισμού, κάπου στην μέση της σημερινής Ελλάδος. Παρακάτω σας έχω και αρκετούς τόπους λατρείας και μυστηρίου των αρχαίων Ελλήνων μόνο για την γνώση.

Όλοι έχουν ένα κέντρο αναφοράς και προσκυνήματος,  εμείς γιατί δεν έχουμε;;; Όχι με την θρησκευτική έννοια, αλλά με τιμή προς τους προγόνους μας, άλλοι έχουν την ΜΕΚΑ, το ΒΑΤΙΚΑΝΟ και άλλα.

Οι Έλληνες όλης της γης είναι διαιρεμένοι, διχασμένοι, διασκορπισμένοι, δεν έχουν τον ιερό τους τόπο, το παγκόσμιο ιερό των Ελλήνων να προσκυνήσουν, να κατευθυνθούν από τα πέρατα της γης να αποδώσουν τιμή στους προγόνους τους με ένα τρόπο όλοι και όχι να ερμηνεύει καθένας τον Ελληνισμό όπως του αρέσει..

Η καλύτερη και ιερότερη φυλή επάνω στην γη, που γέννησε το μεγαλύτερο επίτευγμα, που λέγεται δημοκρατία, αφανίστηκε, λοιδορήθηκε. Κατακρεουργήθηκε, συκοφαντήθηκε, και πέθανε, ΓΙΑΤΙ;;;;;

Διάβασα πολλά βιβλία και από διαφορετικές απόψεις, μελέτησα τα κείμενα όσο μπορούσα των αρχαίων φιλοσόφων με διαφορετικές απόψεις και κουλτούρες σχετικά με την δημοκρατία και τον Ελληνισμό και έβγαλα τα δικά μου συμπεράσματα στο τι έφταιξε για ένα ιστορικό έγκλημα όχι μόνο κατά της ανθρωπότητας, αλλά για ολόκληρο το σύμπαν, για τον θάνατο του ελληνισμού και της δημοκρατίας.

Για να καταφέρεις να είσαι αντικειμενικός, χωρίς να σε επηρεάζουν ψυχολογικοί εκβιασμοί θα πρέπει να είσαι έξω και υπεράνω από θρησκείες και θαυματουργές δοξασίες, παραμύθια για μικρά παιδιά.

Θα αναφέρω και μερικά παραδείγματα περιληπτικά για να στοιχειοθετήσω τις απόψεις μου.

Ας έρθουμε στο θέμα του θανάτου της δημοκρατίας και του ελληνισμού που συνδέονται άμεσα.

Και λέω τον θάνατο της δημοκρατίας διότι έχει πεθάνει, αυτές που ονομάζονται δημοκρατίες είναι καρικατούρες, καραγκιοζλίκια, ξεφτίλισμα της δημοκρατίας, με τα φρικτά αποτελέσματα να βρίσκεται η ανθρωπότητα και ίσως και η γη σε άμεσο κίνδυνο.

Ίσως η δημοκρατία να μην έπρεπε να έχει γεννηθεί ακόμα αφού δεν ήταν έτοιμος ο άνθρωπος να την προστατέψει. Η δημοκρατία είναι μπούμερανγκ  που ξανά γυρνά σε σένα, αφού δημοκρατία σημαίνει ελευθερία.

Η δημοκρατία θέλει προστασία από τον ίδιο τον εαυτό της, αφού πετά όλα τα σκάρτα έξω από τον χώρο της, επόμενο είναι αυτά τα σκάρτα να της επιτεθούν, τι μέτρα είχαν πάρει για την προστασία της από αυτούς που την δημιούργησαν, αλλά και οι επόμενοι που την παρέλαβαν και την βελτίωσαν;;;

Δυστυχώς εδώ θα πρωτοτυπήσω, αλλά και θα ξαφνιάσω διότι με πολύ μελέτη διαπίστωσα ότι η δημοκρατία θέλει και μια δικτατορία να την προστατεύει, όχι με τα όπλα αλλά με ιδικές νομοθεσίες.

Οι πρόγονοί μας έμειναν στις δάφνες τους για το αποτέλεσμα που επέτυχαν με την δημοκρατία, σκεπτόμενοι μόνο με την καρδιά και όχι την λογική, η καρδιά με το μυαλό θα πρέπει να είναι σε πλήρη αρμονία να συγκλίνουν απόλυτα για ένα καλό αποτέλεσμα. Η αγάπη, δηλαδή η καρδιά, θα πρέπει να ρωτά την λογική δηλαδή το μυαλό, αλλιώς γίνεται κίνδυνος με ότι και να ασχοληθεί.

Ένα πηγάδι αν δεν το κτήσης μέχρι εκεί που σκληραίνει το έδαφος, θα είναι απροστάτευτο στις φυσικές και ανθρώπινες διαβρώσεις, θα γίνει ένα έλος, βούρκος και θα καταστραφεί.

Μια πόλη ανοχύρωτη θα πέσει αμέσως στις εχθρικές επιθέσεις, ενώ μια πόλη με ισχυρά τοίχοι θα αντέξει στις επιθέσεις.

Για αυτό μίλησα παραπάνω για μια δικτατορία σαν παράδειγμα ενός ισχυρού νομοθετικού τοίχους έξω από την δημοκρατία που θα προστατεύει την δημοκρατία.

Η δημοκρατία που σημαίνει ελευθερία δεν έχει οριοθετήσει επακριβώς και αυστηρά τα όρια μεταξύ ελευθερίας και κατάχρησής της από διάφορες ύπουλες ερμηνείες. Είναι όπως το τεκμήριο της αθωότητας ή της ενοχής, που ζούμε σήμερα, τα όρια είναι όχι καλά διατυπωμένα και δεν έχουν εξοπλιστεί με τον κατάλληλο μηχανισμό που θα εξαλείφει το λάθος. Με τέτοιες ερμηνείες καταστρατηγήθηκε η δημοκρατία και πέθανε.

Ας μείνουμε λίγο εδώ να δούμε γιατί παρερμηνεύεται η δημοκρατία στο θέμα του τεκμήριου της αθωότητας ή της ενοχής. Δεν έχουμε πάρει τα μέτρα προστασίας ενός κατηγορουμένου για οποιοδήποτε αδίκημα που έχει κατηγορηθεί, αλλά δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία να αποδοθεί δικαιοσύνη, ο κατηγορούμενος είναι θύμα και καταστρέφεται μέχρι να αποδειχτεί ότι είναι αθώος, στην δουλειά του, στην κοινωνία, στην επαγγελματική του σταδιοδρομία, ακόμα και στην οικογένειά του. Ενώ ο αληθινά ένοχος με τα πούστικα τερτίπια και με την λήξει της κράτησης, ή αδειούλες μέχρι να δικαστεί μπορεί να ξανά κάνει έγκλημα, όπως αρκετές φορές έχουμε δει. Και όμως αυτό το λένε δημοκρατία! Δηλαδή δημοκρατία κατά του αθώου και δημοκρατία υπέρ του ενόχου.

Η δικαιοσύνη σε μια αληθινή δημοκρατία, θα έπρεπε να έχει κληρωτούς δικαστές, κληρωτούς δικηγόρους, για κάθε δίκη που θα τους πλήρωνε η πολιτεία και τους μεν και τους δε. Κατηγορίες κρατήσεων σε κτήρια που θα παρείχαν στον κατηγορούμενο μέχρι να δικαστεί όλα τα προνόμια του, επαγγελματικά, οικογενειακά και κυρίως θα αποζημιωνόταν σε περίπτωση αθώωσης για όση ζημιά υπέστη. Αυτό είναι ένα μέρος της αληθινής δημοκρατίας.

Για αυτό και λέω ότι δεν υπάρχει πουθενά δημοκρατία, αφού αυτός που την ερμηνεύει και καλείτε να την εφαρμόσει την καταστρατηγεί και είναι διεφθαρμένος από ένα σύνταγμα μιας δημοκρατίας του καραγκιόζη.

Για αυτό παραπάνω είπα ότι η δημοκρατία ίσως δεν έπρεπε να γεννηθεί ακόμα διότι δεν ήταν έτοιμος ο άνθρωπος να την προστατέψει, για αυτό είπα για μια δικτατορία που θα προστατεύει την δημοκρατία.

Δημοκρατία και ελληνισμός είναι δυο πράγματα αλληλένδετα, αν αναστηθεί το ένα θα αναστηθεί και το άλλο. Ο ελληνισμός είναι ο πατέρας και η μάνα της δημοκρατίας, χωρίς παιδιά πώς να ζήσουν;;;

Πλέον είμαι βέβαιος ότι για να γεννηθεί ο ελληνισμός και η δημοκρατία θέλει να μην ορκίζονται οι πολίτες σε θρησκείες αλλά στην δημοκρατία, το ίδιο και ο στρατός και ο υπάλληλος, σε ένα ιερατείο, βωμό, στην ύπαιθρο μια ή δυο φορές τον χρόνο, που θα του δίδεται η πρέπουσα τιμή ενοποιών του λαού και όποιος την παραβεί τον περιμένει αν όχι ο θάνατος , η ολοκληρωτική καταστροφή για πάντα, θα θεωρείτε μίασμα, βδέλυγμα, να… που τοποθετώ την λέξη δικτατορία, όσο ποιο σκληροί θα είναι οι νόμοι, τόσο ποιο δύσκολα θα παραβιάζετε και παρερμηνεύεται η δημοκρατία.

Τα ιδανικά που θα ορκίζονται θα είναι καθαρά κοινωνικά και φυσικά και δεν θα αλλάζουν ή παρερμηνεύονται ή τροποποιούνται ποτέ .

Αυτά θα είναι η αγάπη και σεβασμός με θυσία της ίδιας της ζωής του για να τα προστατέψει, την πατρίδα, την οικογένεια, την δημοκρατία, το περιβάλλον, τα ζώα και θα ορκίζεται σαν Έλλην πολίτης του σύμπαντος.

Γιατί σαν Έλλην πολίτης του σύμπαντος;;;

Διότι του δίνετε το κύρος του πανανθρώπινου, χωρίς να απευθύνεται εχθρικά σε κανένα λαό προκαταβολικά και δηλώνοντας ότι όλοι είναι αδέλφια μας και φίλοι μας μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο.

Σήμερα ο άνθρωπος έχει το οπλοστάσιο να φτιάξει ένα τοίχος, μια νομοθετική δικτατορία που θα προστατεύει την δημοκρατία, δυο γερουσίες που θα εκλέγονται από το λαό η μια στην βουλή και η άλλη από το παγκόσμιο συνέδριο του Ελληνισμού, ο δρόμος και ο τρόπος εξαρτάται πάλι από τους Έλληνες, είναι ιστορικό καθήκον στον Έλληνα να σώζει την ανθρωπότητα και να διδάσκει δημοκρατία.

Θα τονίσω την λέξη δικτατορία που παραπέμπει σε σκληρούς νόμους και όχι δικτατορία για κατάργηση του λαού όπως την ξέρουμε.

Η δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα έκανε τα πρώτα της βήματα, αλλά πολύ νέα απεβίωσε, δεν εφαρμόστηκε σε όλη την ελληνική επικράτεια, αφού ήταν διάφορα μικρά κρατίδια που πολεμούσαν μεταξύ τους, μόνο στην Αθήνα και εκεί πέθανε πριν γεράσει. Η δημοκρατία είναι έννοια, ιδέα, αγάπη, αλληλεγγύη, ομαδικότητα, ισότητα, ισονομία, σεβασμός στην ελευθερία του άλλου, ανεπτυγμένη παιδεία καθέτως και οριζοντίως, θυσίες, αλλά κυρίως ένα βασικό δεν υπάρχει τίποτα πάνω από την δημοκρατία, την πατρίδα, ούτε και η οικογένειά σου. Η οποιαδήποτε δικαιολογία για έκπτωση στην δημοκρατία , είναι η αρχή του θανάτου της δημοκρατίας.

Οι σημερινές γενιές που θα τολμήσουν να αγωνιστούν για τον επανελληνισμό και φυσικά για την αληθινή δημοκρατία, θα έχουν στα χέρια τους τα κείμενα ντοκουμέντα που θα τους λέει τις αδυναμίες και τα λάθη που άφησαν απροστάτευτη την δημοκρατία, δηλαδή τα λάθη των προηγούμενων και των σημερινών και φυσικά και των εχθρών της.

Εκφράζοντας την γνώμη για έναν αγώνα δρόμου αποκατάστασης του ελληνισμού και της δημοκρατίας, θεωρώ ως πρώτο βήμα ένα κέντρο αναφοράς για τον παγκόσμιο ελληνισμό, δηλαδή μια ΜΕΚΑ του ελληνισμού, εκεί θα παίρνονται όλες οι αποφάσεις για όλη τη γη, όπου υπάρχει ελληνισμός και δεν θα λέει και κάνει ο καθένας όπως του αρέσει.

Παράδειγμα να εκλέγουμε μια επιτροπή 12 μελή που θα είναι το προσωρινό αρχικό ιερατείο αρίστων που θα απευθυνθεί στον παγκόσμιο ελληνισμό για να μαζέψει χρήματα, αρχικά για αγορά ενός κτήματος ή πολλών μικρών κτημάτων που θα ενωθούν και θα καλύπτουν το λιγότερο 1.000 στρέμματα. Θα επιδιώξουνε να έχει ροή νερού, να είναι από έναν καταρράκτη μικρό, ή μεγάλο που με τα έργα που θα γίνουν θα γίνονται οι βαφτίσεις και γάμοι των Ελλήνων, θα κάνουν μια επιτροπή οι αρχιτέκτονες για να φτιάξουν τα σχέδια για δυο κτήρια, το ένα θα έχει μέσα τα αγάλματα των αρχαίων φιλοσόφων, στρατηγών και άλλα που θα έχει να κάνει με βιβλιοθήκες για τα κείμενα των αρχαίων και ένα κτήριο λίγα μέτρα μακρύτερα που θα είναι το μελλοντικό κτήριο αποφάσεων για το σήμερα και το αύριο και ανάμεσα τους να ρέει ο καταρράκτης ή ένα ποτάμι. Στο δεύτερο κτήριο θα έχει αρχικά τρεις ορόφους αμφιθέατρα το πρώτο θα είναι τεράστιο για να γίνεται κάθε 5 χρόνια παγκόσμιο κάλεσμα του ελληνισμού για προσκύνημα και αποφάσεις και όσοι δεν θα μπορούν να έρθουν θα συνδέονται μέσο ιντερνέτ για να εκφράσουν άποψη δια ψήφου ή να παρακολουθήσουν τις διαδικασίες. Στο δεύτερο όροφο ένα αμφιθέατρο που θα παίρνουν αποφάσεις με εκλογές από εκλεγμένα μέλη από όλες τις περιφέρειες εντός της Ελλάδος από το λαό, για όλα τα θέματα. Και στον τρίτο όροφο ένα 12 μελές Καθοδηγητικό Συμβούλιο Σοφών γερουσία με θητεία 5 χρόνων που θα εκλέγεται από την παγκόσμια συγκέντρωση των ελλήνων κάθε 5 χρόνια. Αυτή η επιτροπή θα είναι σκληροπυρηνική, άμεμπτη, άκαμπτη, που μοναδικός σκοπός της θα είναι να προστατεύει όλη την παρακάτω ιεραρχία, εδώ πάει και η σκληρή λέξη (δικτατορία) αυτή την έννοια έχει.

Θα το επαναλάβω ο επανελληνισμός θέλει κάτι ιερά εκθαμβωτικό, ένα ιερό που και στην θέα του θα προκαλεί τεράστιο θαυμασμό, μια βάση, ιερή, εκεί θα βαφτίζεται και θα αρχίζει σαν Έλλην πολίτης ο Έλληνας, εκεί θα γίνονται όλες διαδικασίες που θα αφορούν τον Έλληνα και τον ελληνισμό, εκεί θα βγαίνουν και θα αναιρούνται αποφάσεις, μόνο εκεί, εκεί θα είναι για τον Έλληνα η αρχή και το τέλος. Εκεί θα οργανωθεί η μόρφωση να αγκαλιάσει ο άνθρωπος το σύμπαν που είναι η αληθινή πατρίδα του ανθρώπου. Εκεί θα εκλέγονται οι εκπρόσωποι του λαού για όλες τις περιφέρειες χωρίς θρησκευτική επένδυση.

Η αρχαιότητα για μας θα έπρεπε να είναι ένας ιστορικός σταθμός στην πορεία της ανθρωπότητας.

Είναι σαν οι πρόγονοί μας να μας άφησαν ένα τρένο με μια μηχανή και ένα βαγόνι να πηγαίνει Ομόνοια Μοναστηράκι με σκοπό να του προσθέσουμε βαγόνια και να πάμε παραπέρα,  να γνωρίσουμε μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτό το τρένο στο σύμπαν, να συναντήσουμε και τους άλλους επιβάτες που ίσως οι πρόγονοί μας να συνάντησαν.

Είναι μη τιμητικό το να ζούμε εις βάρος των προγόνων «εμπορευόμενοι» τα ιερά τους κείμενα, αντικείμενα και άλλα προκειμένου να αποκτήσει οντότητα η σημερινή νεοελληνική μας ύπαρξη. Και να λέει ο καθένας εγώ είμαι ο αληθινός Έλληνας και απόγονος των αρχαίων ελλήνων, χωρίς να κάνει τίποτα για αυτούς, χωρίς να τους προστατεύει, και να τους επαναφέρει στο βάθρο της ιστορίας όπως τους αξίζει. Χωρίς να κάνει τίποτα με μέτρο και σεβασμό για να αποδείξει αν όχι την κληρονομικότητα του, την αγάπη του για αυτούς. Έχουμε διάσπαρτους συλλόγους, φωνές εδώ και εκεί να ερμηνεύουν όπως τους αρέσει ο καθένας τον ελληνισμό ή τον επανελληνισμό και δεν αξιωθήκαμε αυτό το διάσπαρτο υλικό να το κάνουμε ένα κέντρο παγκόσμιου σεβασμού, συνάντησης, προσκυνήματος του ελληνισμού.

Δεν υποστηρίζω πως σώνει και καλά έχω δίκιο.

Οι απόψεις μου όμως είναι ειλικρινείς και η τωρινή αγανάκτησή μου, αφιέρωσα χρόνια ολόκληρα μελετώντας την αρχαία ιστορία προσπαθώντας να εισχωρήσω μέσα στην αύρα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, μέσω της γνώσης και της αγάπης προς τους προγονούς μας. Γιατί υποψιαζόμουν ότι (εν μέρει έστω), η γνώση γράφει την ιστορία και ότι σίγουρα μέσω αυτής, η ιστορία αναγιγνώσκεται.

Έτσι, περνούσα μέρες ατέλειωτες διαβάζοντας για πρώτη φορά αυτά που δεν μας δίδαξαν και μας έκρυψαν ή διαστρέβλωσαν. Αυτή η περίοδος της ζωής μου διαμόρφωσε, είτε το θέλω είτε δεν το θέλω, τόσο το χαρακτήρα μου, όσο και τις αργότερα αντιδράσεις του πνεύματος και της ψυχής μου

Δεν είναι τιμητικό, το να ζεις σε βάρος των προγόνων σου, εμπορευόμενος τα ιερά τους έργα και τα γραπτά τους, προσπαθώντας να δώσεις μια σημασία στη σημερινή σου ύπαρξη. Η αρχαιότητα για μας, δε θα έπρεπε να είναι ένα τέρμα, αλλά ένας ιστορικός σταθμός στην πορεία της ανθρωπότητας. Εγώ προσπάθησα να ταξιδέψω με αυτό το τρένο. Έχω λοιπόν δεχτεί πολλές ευεργεσίες από αυτές που οι αρχαίοι Έλληνες εξακολουθούν να παρέχουν σε όλη την ανθρωπότητα, και τις έχω ανταποδώσει με τον τρόπο μου και με τις όποιες δημιουργικές δυνάμεις διαθέτω. Έχω όμως υποστεί και τη βαριά και ανασταλτική καταπίεση που άσκησε και δυστυχώς εξακολουθεί να ασκεί πάνω στο δύστυχο ανομοιογενή από πάντα λαό μας, η λάθος ερμηνεία των αρχαίων Ελλήνων, ή όπως τον συμφέρει τον καθένα, κι αυτό δεν το θέλω, το μισώ, το απεχθάνομαι, το μάχομαι. Γι’ αυτό προσπαθώ, ίσως μάταια και δε νομίζω πως είμαι ο μόνος, να ισορροπήσω ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο πραγματικότητες. Από τη μια δηλαδή να μη χάσω, από πείσμα και μόνο, τη χαρά που μου δίνει η θέαση και η ανάγνωση των αρχαίων δημιουργημάτων και από την άλλη, να δημιουργήσω κι εγώ έργο, αντιπροσωπευτικό της δικιάς μας εποχής, μήπως μπορέσουμε κάποτε να συνομιλήσουμε με τους προγόνους μας σαν ίσοι προς ίσους.

Και τότε, το κέρδος θα είναι διπλό.

Έτσι, αν κάποτε παίρνω το θάρρος να εκφράσω τη γνώμη μου για πράγματα που αφορούν τον πολιτισμό και την δημοκρατία που δεν έχουμε σήμερα, είναι από αληθινή αγάπη και δέος για αυτά που έκαναν και έφτιαξαν οι πρόγονοί μας.

Ποτέ δεν ανακατεύτηκα σε πράγματα που δε γνωρίζω σε βάθος, είναι γιατί, χωρίς κανένας φυσικά να μου το ζητήσει ή να μου το επιβάλλει, θεωρώ τον εαυτό μου συνυπεύθυνο για την αρχαιολογική θέση που κατέχει η ελληνική ιστορία στην παγκόσμια σκηνή με τον τρόπο που την πλασάρουν. Κι αυτό νομίζω ότι μου δίνει δικαίωμα στον δημόσιο λόγο, χωρίς να διατείνομαι, ότι αυτά που λέω είναι πάντα σωστά.

Άνθρωπος είμαι και μπορεί να γελιέμαι, όμως ζητώ και προκαλώ και προσκαλώ στον διάλογο.

Κάποιος όμως  πρέπει να μιλήσει για τον πολιτισμό  στη χώρα μας.

Και άνθρωποι ικανοί να το κάνουν υπάρχουν.

Ακούστε τους.

Και μη βιάζεστε να κρίνετε το λόγο τους.

Δεν καταλαβαίνετε ότι σ’ αυτή τη χώρα των έντεκα εκατομμυρίων δεν είμαστε πολλοί που επωμιζόμαστε την ευθύνη του επανελληνισμού και την προστασία των κόπων των αρχαίων προγόνων μας;

Αχ φίλε μου, ή δεχόμαστε ότι είμαστε συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων και συνεπώς κάθε μας πράξη, πόσο μάλλον κάθε μας τελετουργία, περιέχει τις συνήθειες του χτες εκσυγχρονισμένες με το σήμερα, ή θα χαθούμε για πάντα!

Εδώ σας αναφέρω μερικές ερμηνείες και απόψεις.

Ξεφυλλίζοντας τις σύγχρονες ανατυπώσεις κειμένων των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τα λιγοστά και αποσπασματικά “απομεινάρια” ενός ολόκληρου κόσμου και ενός σώματος γνώσης, που μας πληγώνει να σκεφτόμαστε ότι κάποτε ήταν ενιαίο, δεν είναι λίγες οι φορές που νιώθουμε τη σκέψη μας να “μουδιάζει”…

Αν αποτολμούσαμε να εξετάσουμε συνολικά τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, η κυρίαρχη διαπίστωση στην οποία θα καταλήγαμε, θα ήταν ότι πρόκειται για ένα δημιούργημα πνευματικά ανώτερο, την αντανάκλαση της συλλογικής σκέψης πολλών ξεχωριστών διανοιών, οι οποίες για κάποιο “άγνωστο” λόγο, συνυπήρξαν στον συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.

Τότε, όμως, θα οδηγούμασταν σε ένα άλλο, εξίσου αφοπλιστικό ερώτημα, ποιοι δηλαδή ήταν οι ιδιαίτεροι εκείνοι παράγοντες, οι οποίοι συνέτειναν στη σχεδόν ταυτόχρονη, ενσάρκωση, όλων αυτών των ανώτερων διανοιών στον ελληνικό χώρο; Κάποιοι εικάζουν ότι ήταν η γλώσσα. (Ή και το καθεστώς δημοκρατίας που επικρατούσε) Ίσως πάλι όχι. Ή τουλάχιστον όχι μόνο.

Γιατί υπάρχουν πραγματικά πολλές ενδείξεις ότι οι εκπληκτικές -σχεδόν υπεράνθρωπες- αυτές εγκεφαλικές ικανότητες των δημιουργών του ελληνικού πολιτισμού, καλλιεργούνταν κατά τη μακρινή αρχαιότητα, και μάλιστα σύμφωνα με μία πολύ συγκεκριμένη μέθοδο, η οποία μεταγενέστερα επικράτησε να αναφέρεται ως Μνημονική Τέχνη.

Δεν αποκλείεται, επίσης, και η ίδια η μαθηματικά δομημένη, “μνημονική” ελληνική γλώσσα, να αποτελεί, όπως θα δούμε και στη συνέχεια, απλή προέκταση των ανώτερων διανοητικών ικανοτήτων που καλλιεργούνταν μέσω της μακροχρόνιας και επίμονης εξάσκησης του νου, στο προαιώνιο αυτό σύστημα γνώσης.

Την Τέχνη της Μνήμης, της οποίας τα ίχνη χάνονται στις “σκοτεινές” εποχές πολύ πριν από τα ομηρικά χρόνια, τη συναντάμε σε συχνές αναφορές σε ολόκληρη την κλασική και ελληνιστική αρχαιότητα, ενώ αργότερα την παρακολουθούμε να διαδίδεται και στο λατινικό χώρο, όπου και προσωρινά ατονεί ιδίως μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού και τη γενικότερη πνευματική “παρακμή” της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας), για να αναβιώσει αρκετούς αιώνες αργότερα, την εποχή του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης.

Η παρατήρηση ότι όλες οι αναφορές της αρχαίας ελληνικής γραμματείας στην Τέχνη της Μνήμης είναι σχετικά σύντομες, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η εξάσκηση της στα αρχαία χρόνια ήταν σε τέτοιο βαθμό διαδεδομένη, ώστε να θεωρείται “περιττή” μια πιο λεπτομερειακή αναφορά σε αυτήν (σε αντίθεση π.χ. με τα μαθηματικά).

Το γεγονός δε ότι η εξάσκηση της δεν ανακόπηκε μετά τη διάδοση της γραφής (ούτε καν μετά την ανακάλυψη της τυπογραφίας, κατά τα πρωί μα χρόνια της Αναγέννησης), μας κάνει να “υποψιαζόμαστε” ότι πρόκειται για πολλά παραπάνω από ό,τι η ονομασία “Μνημονική Τέχνη” αφήνει να εννοηθεί…

Πρόκειται για μια μέθοδο “εσωτερικής γραφής” -“αποτύπωσης”, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Αριστοτέλης “των εννοιών με τη μορφή εικόνων στις κέρινες πλάκες της ψυχής”(!)- η οποία επιτρέπει στον ασκούμενο την ανάκληση κάθε είδους πληροφορίας, σαν να ξεφυλλίζει τις σελίδες ενός βιβλίου.

Αυτή η σχολαστική οργάνωση και ταξινόμηση των ιδεών, των εννοιών και των πληροφοριών στον ανθρώπινο νου με την, μη δεσμευτική για τη σκέψη, μορφή των εικόνων, επιτρέπει την αλληλεπίδραση και το συσχετισμό τους σε ένα επίπεδο κατά πολύ βαθύτερο από αυτό της συνηθισμένης σκέψης.

Με αυτόν τον τρόπο, διευκολύνεται η παραγωγή πρωτότυπων ιδεών, οι οποίες φαίνονται να προέρχονται από “έμπνευση”, καθώς το λογικό μέρος του νου (που λειτουργεί με το λόγο), δεν παρεμβάλλεται στη νοητική διαδικασία, επιτρέποντας ενδεχομένως στην ανθρώπινη διάνοια να συντονιστεί σε κάποιες συχνότητες, κατά τις οποίες γίνεται εφικτή η αλληλεπίδραση της με κάποιο είδος “μορφογενετικού πεδίου” συμπαντικής γνώσης!

Η ξεχασμένη τέχνη της Ελληνικής αρχαιότητας

Άρρηκτα δεμένη με κάθε ρητορική μάθηση αλλά και με την (προφορική) διάδοση της Μυθολογίας και της Ιστορίας (πολλές φορές έμμετρα!), μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η καλλιέργεια της μνημοτεχνικής γνώρισε ευρύτατη διάδοση σε ολόκληρο τον ελλαδικό (καθώς και τον αιγυπτιακό) χώρο, πολλούς αιώνες πριν την ανακάλυψη οποιουδήποτε είδους γραφής!

Μνήμες από τις μακρινές εκείνες εποχές της αρχαιότητας μας μεταφέρει ο Πλάτωνας στο διάλογο “Φαιδρός”, όπου με έκπληξη παρατηρούμε τον θρυλικό για τη σοφία του βασιλέα των αιγυπτιακών Θηβών, Θαμού – Άμμωνα, να επι-πλήττει το θεό Θεού για την ανακάλυψη της γραφής, λέγοντας του τα εξής: «Και τώρα εσύ, που είσαι ο πατέρας των γραμμάτων, οδηγήθηκες από την συμπάθεια σον (προς τους ανθρώπους) να τους αποδώσεις μια ικανότητα αντίθετη από εκείνη την οποία πραγματικά κατέχουν.

Γιατί αυτή η εφεύρεση (η γραφή) θα προκαλέσει τη λήθη στα μυαλά όσων μάθουν να την εξασκούν, επειδή δεν θα καλλιεργούν πλέον τη μνήμη τους! Η εμπιστοσύνη τους στη γραφή -η οποία θα προέρχεται πλέον από εξωτερικούς χαρακτήρες, που δεν αποτελούν μέρος των εαυτών τους (δεν θα αποτελεί δηλαδή μέρος της ψυχής τους, κατά τον Πλάτωνα)- θα αποθαρρύνει τη χρήση της ίδιας της μνήμης τους μέσα τους. Ανακάλυψες το φάρμακο όχι της μνήμης, αλλά της υπενθύμισης.

Και προσφέρεις στους μαθητές σου την επίφαση της σοφίας, όχι την αληθινή σοφία, γιατί θα διαβάζουν πολλά πράγματα χωρίς στοτέλη στην Τέχνη της Μνήμης, γίνεται σαφής διάκριση μεταξύ μνήμης, υπενθύμισης και ανάμνησης, με την ανάκληση των πληροφοριών να αποτελεί τη συνειδητή προσπάθεια κάποιου να “βρει το δρόμο του ανάμεσα στα περιεχόμενα της μνήμης του”.

Αυτό καθίσταται δυνατό με τη βοή θεια δύο βασικών -συμπληρωματικών μεταξύ τους- νοητικών αρχών, του συνειρμού (χτίζουμε τις νέες γνώσεις πάνω στις παλιές) και της ακολουθίας (της αλληλένδετης δηλαδή σειράς κατά την οποία αποτυπώνονται οι εικόνες στη νόηση).

Γενικά, θα λέγαμε ότι οι απόψεις του Αριστοτέλη για τις διαδικασίες μνήμης και ανάμνησης είναι σύμφωνες με τις αρχές μάθη σης, όπως τις εκφράζει στο “περί Ψυχής”. Η προερχόμενη από τις αισθήσεις αντίληψη, μετατρέπεται από τη φαντασία σε εικόνες, οι οποίες “τροφοδοτούν” τις νοητικές λειτουργίες.

Η άποψη αυτή, με τη φαντασία να παίζει δηλαδή το ρόλο “διαμεσολαβητή” ανάμεσα στην αντίληψη και τη σκέψη, σε συνδυασμό με το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο Αριστοτέλης, ότι δηλαδή «είναι αδύνατο για την ψυχή να σκεφτεί χωρίς την ύπαρξη κάποιας νοητής εικόνας», φαίνεται να είναι απόλυτα σύμφωνη και να αιτιολογεί την επιλογή (μνημονικών) εικόνων και τόπων κατά την εξάσκηση της μνημονικής τέχνης της αρχαιότητας.

«Μπορούμε να σκεφτούμε όποτε επιλέξουμε», παρατηρεί ο σοφός δάσκαλος της αρχαιότητας, «επειδή είναι δυνατό να επαναφέρουμε τα πράγματα στο μυαλό μας, ακριβώς όπως εκείνοι που ασκούν τη μνημοτεχνική, κατασκευάζουν εικόνες»…

Η πλατωνική “ανάμνηση της ψυχής”

Αν η μνήμη αποτελεί για τον Αριστοτέλη φυσική νοητική διαδικασία, για τον Πλάτωνα δεν είναι παρά ανάμνηση της ψυχής από τον Κόσμο των Ιδεών. Ξεπερνώντας, ωστόσο, την “επιφανειακή” αυτή διαφορά, μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε ότι οι απόψεις του Πλάτωνα συμπληρώνουν αυτές του Αριστοτέλη, επιτρέποντας μας να ανασυνθέσουμε μια σχετικά ολοκληρωμένη εικόνα για τη μνημονική τέχνη στην ελληνική αρχαιότητα, της οποίας και οι δύο ήταν μέτοχοι.

Στο Θεαίτητο βρίσκουμε το Σωκράτη να χρησιμοποιεί για την ψυχή την ίδια παρομοίωση, ότι δηλαδή αυτή αποτελείται από ένα υλικό σαν κερί, στο οποίο οι ιδέες αποτυπώνονται με τη μορφή εικόνων και αποτελεί το δώρο της Μνημοσύνης, της μητέρας των Μουσών, στους ανθρώπους.

Στο διάλογο Φαίδων αναπτύσσεται η θεωρία ότι, καθώς είναι αδύνατο να αντιληφθούμε κάτι το οποίο δεν έχει καμία σχέση με εμάς, αναγκαστικά κάθε μάθηση/γνώση είναι έμφυτη στην ψυχή μας. Αντιλαμβανόμαστε π.χ. το δίκαιο ή το άδικο, επειδή η ψυχή μας είναι εξοικειωμένη με την έννοια της δικαιοσύνης από την προηγούμενη ύπαρξη της στον Κόσμο των Ιδεών, πριν ενσαρκωθεί στο σώμα μας.

Στον “Φαίδρο”, όπου ο Πλάτων εκθέτει την άποψη ότι η ρητορική τέχνη πρέπει να υπηρετεί μόνο την αλήθεια, επικρίνοντας τους σοφιστές, γίνεται φανερό ότι θεωρεί “βλάσφημη” τη χρήση της μνημοτεχνικής (ως μέρος της διδασκαλίας της ρητορικής τέχνης), για την εξυπηρέτηση των ψευδών συμπερασμάτων των σοφιστών.

Μπορεί στο έργο του Πλάτωνα να μη βρίσκουμε κάποια συγκεκριμένη περιγραφή των αρχών της μνημονικής τέχνης, οι ιδέες του όμως φαίνονται να είναι διαποτισμένες με αυτήν, εκφράζοντας όλη την αισιοδοξία και τη βεβαιότητα ότι η σοφία βρίσκεται ήδη μέσα μας και το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να την αφουγκραστούμε προσεκτικά.

Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι στον Πλάτωνα χρωστάμε και την πολύτιμη διάσωση της ανάμνησης ότι η Τέχνη της Μνήμης, η “εσωτερική” δηλαδή γραφή των πληροφοριών, προϋπήρξε της κανονικής γραφής. Άλλωστε, οι πλατωνικές Ιδέες ήταν που (όπως θα δούμε και στη συνέχεια) ενέπνευσαν την “αναβίωση” της Τέχνης της Μνήμης στις περιόδους του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης.

Μία ανεκτίμητη πηγή από τη λατινική γραμματεία: τα “χαμένα” κομμάτια του παζλ

Την περίοδο 86-82 π.Χ., κάποιος άγνωστος καθηγητής της ρητορικής τέχνης στη Ρώμη, ολοκλήρωνε για τους μαθητές του μια πραγματεία, η οποία έμελλε να μείνει στην Ιστορία με το όνομα του προσώπου στο οποίο αφιερωνόταν, κάποιον (επίσης άγνωστο) Ερέννιο (Ad Herennium).

Η αξία του συγκεκριμένου έργου, είναι για τους σύγχρονους ερευνητές της Τέχνης της Μνήμης πραγματικά ανεκτίμητη, καθώς πρόκειται ουσιαστικά για τη μοναδική σχετικά ολοκληρωμένη πηγή, αναφορικά με το προαιώνιο αυτό σύστημα γνώσης, η οποία ευτυχήσαμε να φτάσει ακέραιη ως τις μέρες μας από τον αρχαίο κόσμο.

«Υπάρχουν δύο είδη μνήμης», αναφέρει ο ανώνυμος συγγραφέας σε αυστηρά ακαδημαϊκό ύφος και ύστερα από εκτενή ανάλυση των μερών της ρητορικής τέχνης, «η φυσική και η τεχνητή. Η φυσική μνήμη, είναι εκείνη η οποία χαράσσεται στο νου μας ταυτόχρονα με τη σκέψη. Η τεχνητή μνήμη ενδυναμώνεται και στερεοποιείται με την εκπαίδευση».

Στη συνέχεια, ο ανώνυμος συγγραφέας παραθέτει πλήθος παντελώς άγνωστων στην εποχή μας ελληνικών πηγών για τη διδασκαλία της μνημοτεχνικής, προτού επανέλθει στην περιγραφή της τεχνητής μνήμης, αναφέροντας, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Η τεχνητή μνήμη απαρτίζεται από τόπους και εικόνες. Ως (μνημονικός) τόπος (locus), θεωρείται ένα μέρος (όπως π.χ. ένα κτίριο), το οποίο μπορεί εύκολα να αποτυπωθεί στη μνήμη, ενώ οι (μνημονικές) εικόνες (imagines) απαρτίζονται από μορφές, σύμβολα ή αγάλματα των εννοιών που θέλουμε να απομνημονεύσουμε»! Παρατηρούμε ότι σήμερα θα μπορούσαμε να αντιστοιχίσουμε αυτούς τους τόπους με τους «virtual τόπους» ή τις τοποθεσίες/φακέλους ενός κυβερνοχώρου.

Η Τέχνη της Μνήμης παρουσιάζεται και εδώ ως μια μέθοδος εσωτερικής γραφής, της οποίας οι ασκητές “καταγράφουν” νοητικά ό,τι τους υπαγορεύεται και είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να το “διαβάσουν” από τη μνήμη τους. «Γιατί οι “τόποι” είναι σαν τις κέρινες πλάκες ή τους παπύρους, οι εικόνες είναι σαν τα γράμματα, η οργάνωση και η διάταξη των εικόνων είναι σαν το κείμενο και η παράδοση (του κειμένου) είναι σαν την ανάγνωση» !

Οι μαθητευόμενοι στην Τέχνη της Μνήμης καλούνται να δείξουν ιδιαίτερη προσοχή στην επιλογή των “τόπων”. Πρέπει να εφοδιάσουν τη μνήμη τους με μεγάλο αριθμό τέτοιων τόπων, έτσι ώστε να μπορούν να συγκρατούν μεγάλο όγκο πληροφοριών.

Οι τόποι αυτοί (οι οποίοι μπορούν να είναι και φανταστικοί, δηλαδή, να μην είναι αναπαραστάσεις υπαρκτών χώρων) πρέπει να αποτυπωθούν στη σκέψη των ασκούμενων με κάθε λεπτομέρεια, να είναι επαρκώς φωτισμένοι (ώστε όλες οι εικόνες να είναι “ευανάγνωστες”), να είναι ευρύχωροι αλλά σαφώς οριοθετημένοι (ώστε να μπορούν να τοποθετηθούν σε αυτούς πλήθος μνημονικών αντικειμένων) και φυσικά να είναι συνδεδεμένοι μεταξύ τους, αποτελώντας ένα ενιαίο σύνολο (ώστε οι μαθητευόμενοι της μνημονικής τέχνης να μπορούν να μετακινηθούν άνετα σε αυτούς προς όποια κατεύθυνση επιθυμούν).

Πόσο παλαιά είναι η Τέχνη της Μνήμης; Μερικές σκέψεις για τη χρονολόγηση της μεθόδου

Το “πολύτιμο” κείμενο Ad Herennium φαίνεται να βάζει τα πράγματα σε μια σειρά, όσον αφορά την αναζήτηση των αρχών της “χαμένης” Τέχνης της Μνήμης. Όμως οι “εκπλήξεις” από το “Ad Herennium” δεν σταματούν στα όσα ήδη αναφέραμε. Στη συνοπτική του αναφορά στη “μνήμη των λέξεων”, ο ανώνυμος ρητοροδιδάσκαλος, προβαίνει στο ακόλουθο σχόλιο:

«Γνωρίζω ότι οι περισσότεροι από τους Έλληνες, οι οποίοι έχουν γράψει αναφορικά με τη Μνήμη, ακολούθησαν την οδό της παράθεσης εικόνων που ανταποκρίνονται σε πολλές λέξεις (έννοιες-verba), έτσι ώστε όσοι θα επιθυμούσαν να απομνημονεύσουν αυτές τις εικόνες, θα τις είχαν έτοιμες χωρίς να κοπιάζουν στην αναζήτηση τους».

Θα ήταν αδύνατο να αφήσουμε την απίστευτη αυτή παρατήρηση ασχολίαστη. Κάπως έτσι, ή μάλλον, ακριβώς έτσι, δεν ήταν και οι πρώτες μορφές γραφής; Συγκεκριμένες εικονομορφικές συμβολικές αναπαραστάσεις (π.χ. ιερογλυφικά), οι οποίες χρησιμοποιούνταν για να αποδώσουν πολλαπλά παρεμφερή νοήματα; Μήπως το συγκεκριμένο απόσπασμα επιβεβαιώνει τον “μύθο” του Πλάτωνα για την προΰπαρξη μιας “εσωτερικής”, μνημονικής γραφής στην ψυχή των ανθρώπων, την οποία διαδέχτηκε η γραφή που όλοι γνωρίζουμε;

Ας ξαναδιαβάσουμε το απόσπασμα… Χωρίς αμφιβολία, οι εικόνες στις οποίες αναφέρεται εδώ ο συγγραφέας φαίνονται να είναι οι ίδιες αναπαραστάσεις που βρίσκουμε διάσπαρτες στον αρχαίο κόσμο (π.χ. στον αινιγματικό “δίσκο της Φαιστού” ή στις “ιερογλυφικές γραφές της Αιγύπτου, κ.α.), εξέλιξη των οποίων αποτέλεσαν και τα πρώτα είδη γραφής.

Είναι πολύ πιθανό στο συγκεκριμένο απόσπασμα να βρίσκεται η ατράνταχτη απόδειξη ότι η γραφή προήλθε από παραφθορά των συμβόλων που χρησιμοποιούνταν κατά την εξάσκηση της Τέχνης της Μνήμης, για την οποία, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε με βεβαιότητα ότι διδασκόταν συστηματικά επί χιλιετίες πριν την ύπαρξη γραφής!

Στο τεύχος 130 (Φεβρ. 2005) το ΤΜ δημοσίευσε άρθρο, βασισμένο στις έρευνες των Φλόρενς και Κένεθ Γουντ, το οποίο αποδείκνυε ότι ο Όμηρος περιγράφοντας τα γεγονότα του Τρωικού πολέμου, ουσιαστικά περιέγραφε τις κινήσεις των αστερισμών του ουρανού όπως φαίνεται από την Ελλάδα.

Αυτό που έδειξαν οι έρευνες των Γουντ ήταν ότι οι αστρονομικές πληροφορίες που περιλαμβάνονται στο ομηρικό έπος αρχίζουν από το 8900 π.Χ., αν όχι πολύ παλαιότερα. Ήταν η εποχή κατά την οποία η εξαιρετικά αργή περιστροφική κίνηση του άξονα της Γης (wobbling), η οποία ευθύνεται για την εναλλαγή των “ζωδιακών εποχών”, επανέφερε το άστρο του Σείριου στον ελληνικό ουρανό, μετά από απουσία 7.000 περίπου ετών.

Αν έχουν δίκιο οι Γουντ, αν δηλαδή η επιστροφή του Σείριου αποδίδεται συμβολικά στο έπος με την επιστροφή του “λαμπρότερου άστρου” -δηλαδή του Αχιλλέα- στη μάχη, τότε μια “μετριοπαθής” χρονολόγηση για την Τέχνη της Μνήμης (καθώς και για το ίδιο το ομηρικό έπος, το οποίο άλλωστε διασώθηκε μέσω αυτής), θα μας έδινε ως αφετηρία των ιστορικών πληροφοριών που περιλαμβάνονται στο έπος, περίπου το έτος 8900 π.Χ.!

Όμως, η Ιλιάδα δεν αρχίζει με την επιστροφή του Αχιλλέα στη μάχη αλλά με τη “μήνιν” αυτού και την “αποχώρηση” του, η οποία, αν ακολουθήσουμε τη λογική, τις αποδείξεις και τα συμπεράσματα των Γουντ, πρέπει να συνέβη περίπου 7.000 χρόνια νωρίτερα, όταν το άστρο του Σείριου “αποχώρησε” και χάθηκε από το ελληνικό στερέωμα.

Είναι, λοιπόν, δυνατό η πρώτη αναφορά στην Τέχνη της Μνήμης, να ανάγεται στο 15900 περίπου π.Χ.; Αυτό δεν θα σήμαινε ότι η εσωτερική γραφή προϋπήρξε της εξωτερικής κατά τουλάχιστον 10.000 έτη; Και η συγκεκριμένη εκτίμηση, γίνεται σύμφωνα με τη χρονολόγηση της πινακίδας του Δισπηλιού της Καστο ριάς (με τη μέθοδο του άνθρακα C14, η οποία ανήγαγε την έναρξη της γραφής στον ελληνικό χώρο στα 5260 π.Χ.), διαφορετικά, στον αριθμό αυτό θα χρειαστεί να προσθέσουμε και μερικές ακόμα χιλιάδες χρόνια…

Γιατί όχι; Εξάλλου, όπως φαίνεται και από το παραπάνω απόσπασμα, η “εσωτερική γραφή” αποτελεί επίσης μορφή γραφής, και μάλιστα πολύ πιο εξελιγμένης, καθώς η καλλιέργεια της απαιτεί από τον ασκούμενο την ανάπτυξη απίστευτων εγκεφαλικών ικανοτήτων διαλογισμού, οραματισμού, και φυσικά, μνήμης. Επίσης, δεν λείπει ούτε η βιβλιογραφία, ούτε οι αποδείξεις για την ύπαρξη της εν λόγω τέχνης…

Σκεφτείτε το λίγο… Σταματήστε για λίγα λεπτά την ανάγνωση αυτού του κειμένου και αναλογιστείτε τις ατέλειωτες ώρες δια λογισμού και συστηματοποιημένης μνημοτεχνικής εξάσκησης που θα απαιτούνταν για να σχηματίσει κάποιος τους μνημονικούς τόπους και τις νοητές εκείνες εικόνες, ώστε να είναι σε θέση να απαγγείλει και τις 24 ραψωδίες της Ιλιάδας…

Μάλιστα, πολύ περισσότερο αν οι Γουντ κάνουν λάθος, οπότε στην προσπάθεια του αυτή ραψωδός δεν χρησιμοποιεί τα άστρα ως μνημονικά βοηθήματα… Αναλογιστείτε τώρα το σύνολο της ελληνικής μυθολογίας, το οποίο διαμορφώθηκε πριν από την ύπαρξη γραφής καθώς και τον πλούτο της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, η οποία αναγκαστικά, επίσης προϋπήρξε της γραπτής της αναπαράστασης μέσω συμβόλων…

Αναμφίβολα, οι διάνοιες οι οποίες ανέπτυξαν και διατήρησαν τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας, Μυθολογίας και Ιστορίας επί χιλιετίες χωρίς την ύπαρξη γραφής, όφειλαν να είναι εξασκημένες σε ένα μνημονικό σύστημα, αν όχι το ίδιο, τότε πολύ πιο εξελιγμένο, σύνθετο και απαιτητικό (όσον αφορά τη χρήση των διανοητικών τους ικανοτήτων) από αυτά της κλασικής και ρωμαϊκής περιόδου, που παρουσιάσαμε. Μήπως ένα σύστημα, το οποίο θα προϋπέθετε τη χρήση των 45.000 περίπου ορατών από τη Γη άστρων, ως μνημονικούς “τόπους”;

Στο σημείο αυτό, αξίζει να παραθέσουμε μια μικρή λεπτομέρεια, την οποία ελάχιστοι φαίνεται ότι γνωρίζουν: τα 45 (μνημο-τεχνικά;) σύμβολα που “διακοσμούν” το δίσκο της Φαιστού (περ.1600 π.Χ.) δεν είναι εγχάρακτα, αλλά έχουν “αποτυπωθεί” σε πηλό με λίθινες σφραγίδες! Η ίδια αυτή τεχνική σήμερα, δεν αποκαλείται (όχι απλά γραφή, αλλά) “τυπογραφία”;

Γίνεται πλέον ξεκάθαρο, ότι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο οι μακρινοί μας πρόγονοι δεν ανέπτυξαν νωρίτερα “εξωτερική” γραφή, είναι ότι, απλούστατα, δεν την είχαν ανάγκη… Δεν αποκλείεται μάλιστα, αν ποτέ καταφέρουμε να αποκρυπτογραφήσουμε τον δίσκο της Φαιστού, να αποκαλυφθεί ότι το “μυστηριώδες” περιεχόμενο του, το οποίο τόσο πολύ έχει προβληματίσει τους επιστήμονες, δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα απλό παιδικό τραγουδάκι ή ποίημα, για τους νεαρούς μαθητευόμενους της μνημονικής, “εσωτερικής” γραφής.

Άλλωστε, οι Έλληνες (και συγκεκριμένα οι Αθηναίοι) δεν ήταν που νίκησαν τους υπερανεπτυγμέ-νους τεχνολογικά, αλλά διεφθαρμένους και αλαζόνες Άτλαντες, σύμφωνα με τον πλατωνικό “μύθο” στον “Κριτία”;

Προσπαθήστε τώρα να θυμηθείτε την -αποδεκτή ως μόνη “ορθή” από την παγκόσμια ακαδημαϊκή κοινότητα- θεωρία περί ινδοευρωπαϊκής φυλής και γλώσσας, που διδαχθήκαμε όλοι στα σχολεία και τα πανεπιστήμια (και η οποία εξακολουθεί να διδάσκεται, σχεδόν αυθαίρετα), και αποφασίστε ποια σας φαίνεται πιο πειστική…

Ο άγνωστος εκείνος δάσκαλος της ρητορικής και της μνήμης προτείνει επίσης να εφοδιάσουμε νοητά κάθε πέμπτο τόπο με ένα χαρακτηριστικό αντικείμενο (π.χ. ένα χρυσό χέρι) και κάθε δέκατο (decimus) με τη μορφή ενός οικείου μας προσώπου, προκειμένου να μην κάνουμε λάθος στη σειρά σύνδεσης τους. Οι τόποι αυτοί δεν πρέπει να μοιάζουν μεταξύ τους, καθώς ενδέχεται να τους μπερδέψουμε στη σκέψη μας.

Όσον αφορά τις εικόνες, ο συγγραφέας του “Ad Herennium”, τις διακρίνει σε δύο κατηγορίες, μία για τα πράγματα (res) και μία άλλη για τις λέξεις-έννοιες (verba). Η απομνημόνευση των πραγμάτων (memoria rerum) είναι σχετικά απλή και ο ασκούμενος μπορεί να την τελειοποιήσει σύντομα και χωρίς μεγάλη δυσκολία.

Αντίθετα, η απομνημόνευση των λέξεων-εννοιών (memoria verborum), η ικανότητα δηλαδή να ανακαλούμε στη μνήμη μας (όπως οι ποιητές της αρχαιότητας) ολόκληρα κείμενα, είναι πολύ πιο σύνθετη και απαιτεί μακροχρόνια εξάσκηση, καθώς και έναν τεράστιο αριθμό μνημονικών τόπων.

Στο σημείο αυτό αξίζει να σταθούμε, καθώς η τελευταία παρατήρηση πιθανότατα εξηγεί γιατί ο Όμηρος (όπως βέβαια και οι γενιές των προκατόχων του), επέλεξε να “τοποθετήσει” μνημοτεχνικά ολόκληρο το έπος της Ιλιάδας στον τεράστιο αριθμό των αστεριών, των πλανητών και των αστερισμών του στερεώματος… (βλ. ΤΜ, τεύχ. 130)

Ολοκληρώνοντας την αναφορά μας στην ενότητα της μνήμης του “Ad Herennium”, o συγγραφέας προτείνει, σε ό,τι αφορά στις εικόνες, να επιλέγονται μορφές υπερφυσικές, αστείες ή γκροτέσκες, καθώς το μυαλό μας έχει την τάση να ξεχνά οτιδήποτε το συνηθισμένο.

Μερικές ακόμα αναφορές (Κικέρων, Πλούταρχος, Στράβων, Κιντιλιανός):

Η “αστρική” Μνήμη του Μητρόδωρου του Σκέψιου

Ένα άλλο, προερχόμενο επίσης από τη λατινική γραμματεία, έργο με αναφορές στη μνημονική τέχνη, είναι και το “De Oratore” του Κικέρωνα, στην εισαγωγή του οποίου βρίσκουμε τη γνωστή ιστορία με την οποία περιγράφεται η ανακάλυψη της Τέχνης της Μνήμης από τον Σιμωνίδη.

Η μικρή αναφορά που γίνεται στο έργο αυτό στις αρχές της μνημονικής τέχνης, φαίνεται να επαληθεύει πλήρως το “Ad Herennium” και γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ο Κικέρωνας απευθύνεται (όπως και οι κλασικοί Έλληνες συγγραφείς) σε αναγνώστες, οι οποίοι είναι ήδη αρκετά εξοικειωμένοι με αυτές. Μεταξύ άλλων, αναφέρει ότι ο ίδιος έχει γνωρίσει δύο Έλληνες με “θεϊκές ικανότητες Μνήμης” και αναφέρει δύο ονόματα: τον Χαρμάδα από την Αθήνα και τον Μητρόδωρο τον Σκέψιο, τον οποίο συνάντησε στη Μ. Ασία και εικάζει ότι τη στιγμή που γράφει το “De Oratore”, βρίσκεται ακόμα εν ζωή.

Ειδικά για τον Μητρόδωρο, γνωρίζουμε από αναφορά του Πλουτάρχου, ότι είχε πρωτοστατήσει σε μια αυτονομιστική κίνηση των ελληνικών πόλεων της Μ. Ασίας από τη ρωμαϊκή κυριαρχία, ενώ ο Στράβων (στα Γεωγραφικά του, 13ος τόμος), αναφέρει ότι ακολούθησε μια πορεία από τη Φιλοσοφία στην Πολιτική για να καταλήξει στη διδασκαλία της ρητορικής τέχνης.

Ο μεγάλος γεωγράφος αναφέρει επίσης ότι ο Μητρόδωρος είχε συγγράψει και σχετική πραγματεία (ή πραγματείες), η οποία όμως δυστυχώς δεν σώζεται σήμερα, και μας δίνει την πληροφορία ότι η ρητορική του δεινότητα ήταν τέτοια, ώστε άφηνε πάντα το ακροατήριο του άναυδο…

Η πιο “αινιγματική” ωστόσο πληροφορία για αυτόν τον αρχαίο Έλληνα ασκητή της μνημονικής τέχνης, έρχεται από έναν άλλο Λατίνο δάσκαλο της ρητορικής, τον Κιντιλιανό (Quintilianus), ο οποίος πιθανότατα γνώριζε (όπως και ο Κικέρωνας) το έργο του Μητρόδωρου. Αναφέρει λοιπόν, ότι ο Μητρόδωρος στη μνημονική του τέχνη χρησιμοποιούσε «360 μνημονικούς τόπους στα δώδεκα ζώδια, μέσα από τα οποία διέρχεται ο Ήλιος».

Αναμφίβολα, πρόκειται για μία αρχαία μαρτυρία η οποία επιβεβαιώνει ότι η Τέχνη της Μνήμης στην αρχαιότητα συνδεόταν με τη μελέτη των άστρων και τη χρήση τους ως μνημονικούς τόπους.

Μήπως λοιπόν το μνημονικό σύστημα στο οποίο είχε εξασκηθεί ο Μητρόδωρος ήταν το ίδιο (ή έστω παρεμφερές) με αυτό του Ομήρου; Εκτός αυτού, στην αναφορά αυτή ίσως να κρύβεται και η εξήγηση στο ερώτημα γιατί οι περισσότεροι από τους μεταγενέστερους στοχαστές του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης επέλεξαν επίσης να χρησιμοποιήσουν τις 360 μοίρες του ζωδιακού κύκλου, σε μια προσπάθεια αναδημιουργίας των αρχαίων ελληνικών μνημονικών συστημάτων…

Η Τέχνη της Μνήμης στο Μεσαίωνα και την Αναγέννηση: αναζητώντας την αρχαία γνώση

Τα “σκοτεινά” χρόνια που ακολούθησαν την πτώση της Ρώμης, η γενικότερη πνευματική παρακμή παρέσυρε κάθε γνώση στη λήθη. Στα πλαίσια αυτά, και η διδασκαλία της μνη-μοτεχνικής φαίνεται να ατονεί σταδιακά (με ελάχιστες εξαιρέσεις) και να χάνεται, εντασσόμενη στο θολό ημίφως της μαγικής, “δαιμονικής” γνώσης, προερχόμενης από την “αναίσχυντη, ειδωλολατρική αρχαιότητα”.

Οι μνήμες της ύπαρξης αυτής της τέχνης, ωστόσο, υπήρχαν ακόμα ολοζώντανες, όπως και οι περισσότερες από τις (λατινικές κυρίως) πηγές, οι οποίες στα χέρια των λίγων “εκλεκτών” της γνώσης, αποτέλεσαν τον οδηγό τους στις μεμονωμένες προσπάθειες αναπαραγωγής του εντυπωσιακού αυτού συστήματος γνώσης.

Η αναζήτηση λοιπόν ενός μνημονικού συστήματος ικανού να ανακτήσει ολόκληρο το σώμα της χαμένης αρχαίας σοφίας, τοποθετήθηκε από τα πρώιμα κιόλας μεσαιωνικά χρόνια στην κορυφή των επιδιώξεων της νέας κάστας φιλοσόφων-μάγων που δημιουργήθηκε.

Βασιζόμενοι στην αριστοτελική πεποίθηση ότι είναι αδύνατο να υπάρξει καινούρια γνώση, έστρεψαν από την αρχή τις έρευνες τους στο παρελθόν. Στην αναζήτηση αυτή, καταλυτικό ρόλο έπαιξε και η μελέτη των θεωριών του Πλάτωνα, ότι κάθε γνώση είναι ανάμνηση της ψυχής από τον Κόσμο των Ιδεών, με τη μνήμη να αποτελεί έμφυτη ιδιότητα που ανήκει στις δυνατότητες του ανθρώπινου νου.

Δεν θα ήταν υπερβολή, αν λέγαμε ότι οι ερευνητές του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης αισθάνονταν σαν το παιδί εκείνο που, μεγαλώνοντας, έχασε το θείο δώρο της ψυχικής ανάμνησης. Η “Ars Magna” (Μεγάλη Τέχνη), όπως ονομάστηκε η προσπάθεια αυτή αποκατάστασης της επαφής της ανθρώπινης ψυχής με τη συμπαντική γνώση, αποτέλεσε από νωρίς το “Άγιο Δισκοπότηρο” της φιλοσοφικής έρευνας, στην αναζήτηση του οποί ου αναλώθηκαν πολλά από τα φωτεινότερα πνεύματα της εποχής (π.χ. Julio Camillo, Θωμάς ο Ακινάτης, Albertus Magnus, Raymond Lull κ.α.)•

Σε όλα σχεδόν τα μνημονικά συστήματα της εποχής που κατά καιρούς δημιουργούνταν, η Τέχνη της Μνήμης, εμφανιζόταν να είναι ενδεδυμένη το περίβλημα του μάγου. Απομονώνοντας, ωστόσο, τις επικλήσεις και τις μαγικο-θρησκευτικές δοξασίες, μπορούμε με ασφάλεια να διαπιστώσουμε ότι οι μνημονικές αρχές των μεσαιωνικών και αναγεννησιακών συστημάτων ήταν ουσιαστικά οι ίδιες με αυτές των αρχαίων χρόνων.

Μερικά μνημονικά συστήματα του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης

Οι αναφορές από τα διάφορα μνημοτεχνικά συστήματα που κατά καιρούς προτάθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν στη μεσαιωνική και αναγεννησιακή περίοδο, είναι πολλές και εντυπωσιακές.

Ενδεικτικά μόνο, αξίζει να αναφέρουμε ότι τέτοιου είδους μνημονικούς τόπους αποτέλεσαν και οι αίθουσες της Κολάσεως του Δάντη(Ι), ενώ πολλοί είναι εκείνοι που υποστήριξαν (εδώ και πολλούς μάλιστα αιώνες) ότι το συγκεκριμένο έργο δεν αποτελεί παρά μια ακόμα μνημοτεχνική-μεταφυσική διατριβή με χριστιανικές αναφορές!

Ωστόσο, ξεχωρίζοντας και αξιολογώντας τις κατά καιρούς μνημονικές μελέτες των “σκοτεινών” αυτών εποχών, μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε εκείνες, οι οποίες, εκτός του ότι άσκησαν τεράστια επίδραση στη διαμόρφωση του φιλοσοφικού στοχασμού των εν λόγω περιόδων, αποτέλεσαν και την αφετηρία των αναζητήσεων του αναμφισβήτητα μεγαλύτερου ασκητή της Τέχνης της Μνήμης της μεταχριστιανικής περιόδου: του μεγάλου Giordano Bruno, αλλά και άλλων σπουδαίων στοχαστών εκείνης της καθοριστικής περιόδου.

Η “Ars Brevis” (Τέχνη των Γενναίων) του Ramon Lull

Γεννημένος στη Μαγιόρκα, το 1235 -δέκα περίπου χρόνια μετά τον Θωμά τον Ακινάτη- ο Ramon Lull, ήταν ο πρώτος που επιχείρησε να αφομοιώσει το σύνολο της διαθέσιμης κατά την εποχή του γνώσης σε ένα ομοιογενές σύστημα μνημοτεχνικά δομημένο.

Η “Are Brevis” (Τέχνη των Γενναίων ή γενναία τέχνη), όπως επικράτησε να αποκαλούν το σύστημα του τόσο ο ίδιος όσο και οι πολυάριθμοι συνεχιστές του έργου του, έδινε στον ασκούμενο τη δυνατότητα να συνδυάζει παρεμφερείς μεταξύ τους έννοιες κατά τρόπο τέτοιο, ώστε να προκύπτουν “πρωτότυποι” στοχασμοί.

Το σύστημα “αναζήτησης της αλήθειας” του Lull (του οποίου την επινόηση απέδιδε ο ίδιος σε “θεϊκή φώτιση”, αποτέλεσμα μιας υπερβατικής εμπειρίας κατά την επίσκεψη του στο όρος Randa, σε ένα νησί της Μαγιόρ κα!), αφομοίωνε και αστρολογικές δοξασίες και αντιλήψεις.

Μετά από πολλές αναθεωρήσεις και διαδοχικές “βελτιώσεις”, ο Lull προχώρησε κατά την περίοδο 1305-8 στην τελευταία εκδοχή της μεθόδου του, την επινόηση της οποίας ο ίδιος φρόντισε να συνοδεύσει με μεγαλεπήβολες διακηρύξεις και σχόλια, από δίδοντας της την “υπεροπτική” ονομασία “Ars Magna” (Μεγάλη Τέχνη).

Στη μέθοδο αυτή, για πρώτη φορά βλέπουμε να χρησιμοποιούνται παρεμφερείς μεταξύ τους έννοιες τοποθετημένες σε κυκλική διάταξη, έτσι ώστε να διευκολύνεται ο συσχετισμός τους με την κεντρική, υπό διερεύνηση ιδέα, η οποία βρίσκεται στο κέντρο της σχηματικής απεικόνισης.

Ο Νεοπλατωνιστής αυτός ως προς τις φιλοσοφικές του αντιλήψεις, άσκησε τεράστια επιρροή στο φιλοσοφικό στοχασμό της εποχής του (σε βαθμό ώστε οι σύγχρονοι μελετητές να κάνουν λόγο για “ρεύμα σκέψης Λαλλιαμού” – Lullism), και με τις επιδράσεις του έργου του να είναι ευδιάκριτες ακόμα και στην Αναγέννηση.

Το φιλοσοφικό μνημοτεχνικό σύστημα του Lull υιοθετήθηκε αργότερα από τους εκπροσώπους των Φραγκισκανών, αντλώντας από τις ιδέες του το ιδεολογικό υπόβαθρο του κινήματος τους. (Και αφού μιλάμε για μέθοδο μνήμης, θυμηθείτε τα όσα γράφαμε στο τεύχος 130 για τις επιδράσεις του ελληνικού Νεοπλατωνισμού σε όλα τα μεταγενέστερα δυτικά εσωτερικά συστήματα…)

Το “Θέατρο της Μνήμης” του Julio Camillo

Πιο πιστός στις αρχαίες αρχές της Τέχνης της Μνήμης, όπως τη βρίσκουμε να διατυπώνεται μέσα από τα αρχαία κείμενα, ο Julio Camillo Delminio έδωσε στους μνημονικούς τόπους του συστήματος που εισηγήθηκε, τη μορφή αρχαίου ελληνικού αμφιθεάτρου.

Ο γεννημένος το 1480 Ιταλός στοχαστής και ερευνητής της Τέχνης της Μνήμης, από νωρίς διαπίστωσε ότι η αρχιτεκτονική διαρρύθμιση ενός αμφιθεάτρου θα παρουσίαζε τεράστια πλεονεκτήματα στην εξάσκηση της μνημονικής τέχνης.

Σύμφωνο προς τις προϋποθέσεις των (μνημονικών) τόπων του “Ad Herennium” και του Αριστοτέλη, το ελληνικό αμφιθέατρο διαθέτει ένα κεντρικό. σημείο αφετηρίας (σκηνή), το οποίο προσφέρει τεράστια ελευθερία κινήσεων, καθώς μέσω των διαδρόμων επικοινωνεί με όλα τα, ευδιάκριτα χωρισμέ να σε επτά διαδοχικά επίπεδα, διαστήματα των κερκίδων.

Όσον αφορά τις (μνημονικές) εικόνες που επέλεξε να χρησιμοποιήσει ως φορείς των εννοιών, ο Camillo προσπάθησε στο θέατρο του να αναπαραστήσει ολόκληρο το σύμπαν όπως προβάλλεται μέσα από την ελληνική μυθολογία, την αστρολογία και την καβαλιστική παράδοση.

Οι κερκίδες χωρίζονταν από 6 διαδρόμους σε 7 τμήματα, τα οποία ο ίδιος ονόμαζε “στήλες του Οίκον της Σοφίας τον Σολόμωντος”. Καθένα από αυτά τα τμήματα χρησιμοποιούταν για να αποδώσει και έναν διαφορετικό πλανήτη με τις αστρολογικές του ιδιότητες, έφερε το όνομα ενός θεού της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, ενώ τα επίπεδα “αφιερώνονταν” σε χαρακτήρες και τόπους της ελληνικής μυθολογίας.

Τα “εντυπωσιακά σχέδια ενός νοητικού μνημοτεχνικού θεάτρου στο οποίο θα απεικονιζόταν ολόκληρη η συμπαντική γνώση” του μυστηριώδη σοφού, δεν άργησαν να διαδοθούν σε ολόκληρη την Ιταλία. Το 1530, ο Camillo βρέθηκε στο Παρίσι, προσκεκλημένος ίου Γάλλου βασιλιά, ο οποίος ανέλαβε και τη χρηματοδότηση της υλικής κατασκευής του. Μαρτυρίες της εποχής αναφέρουν ότι λίγο καιρό αργότερα, ένα μικρό ξύλινο αμφιθέατρο με πολύ παράξενη διακόσμηση είχε ανεγερθεί στη βασιλική αυλή της Γαλλίας…

Όμως φαίνεται ότι το αποτέλεσμα δεν ικανοποίησε τον Camillo, καθώς το 1532 επιστρέφει στην Ιταλία, όπου αρχίζει νέες προσπάθειες για την υλοποίηση της κατασκευής του μνημονικού του θεάτρου, αυτή τη φορά στη Βενετία. Ο Julio Camillo τελικά πέθανε το 1544 και το όνειρο της κατασκευής του “θεάτρου της Μνήμης”, στο οποίο είχε αφιερώσει και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ποτέ δεν υλοποιήθηκε όπως θα ήθελε.

Το “μνημονικό παλάτι” του Matteo Ricci. Η διδασκαλία της Τέχνης της Μνήμης στην Κίνα!

Ο Matteo Ricci ήταν ένας Ιησουίτης ιερέας στον οποίο το 1577 ανατέθηκε να μεταβεί στη μακρινή Κίνα για να κηρύξει τη χριστιανική πίστη και τη δυτική σκέψη στους υπηκόους της δυναστείας των Μινγκ. Μετά από μακροχρόνια όμως παραμονή και χωρίς να έχει καταφέρει να κεντρίσει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον των Κινέζων, το 1596 ανέφερε σε μια τυχαία συνομιλία του με έναν πρίγκιπα της δυναστείας για ένα σύστημα μνήμης, το οποίο επιτρέπει στον ασκούμενο την από μνημόνευση με τη μορφή εικόνων τεράστιου όγκου πληροφοριών σύμφωνα με μια μέθοδο, την οποία στη μακρινή δύση αποκαλούσαν “εσωτερική γραφή”.

Η μέθοδος αυτή είχε ανακαλυφθεί πριν πολλά χρόνια σε μια μακρινή χώρα της Δύσης, την Ελλάδα, από έναν ποιητή ευγενούς καταγωγής, ονόματι Xi-mo-ni-de (Σιμωνίδης)!

Η είδηση για την ύπαρξη μιας τόσο εκπληκτικής τέχνης, ενθουσίασε τους ευγενείς της πόλης Nanchang στην επαρχία Jianxi, όπου διέμενε και τον προσκάλεσαν να τους την διδάξει.

Ο Ricci, ο οποίος γνώριζε τις γενικές αρχές της μνημοτεχνικής (καθώς στα πλαίσια των νομικών σπουδών που είχε παρακολουθήσει στη Ρώμη το 1572, είχε διδαχθεί το έργο του Κικέρωνα), οργάνωσε για το πρωτότυπο αυτό “ποίμνιο” που κατάφερε επιτέλους να συγκεντρώσει μια σειρά μνημονικών τόπων, οι οποίοι συγκροτούσαν ένα παλάτι.

Οι αίθουσες του “μνημονικού παλατιού” του Ricci διακοσμούνται από κινεζικά ιδεογράμματα, τα οποία όμως πρέσβευαν διαφορετικές παραστάσεις της Βίβλου, προσαρμοσμένες στις κινεζικές παραδόσεις.

Βλέποντας τη μαζική ανταπόκριση των Κινέζων ευγενών στη διδασκαλία της τέχνης της Μνήμης, πολύ σύντομα συνέγραψε και μελέτη στα κινεζικά και άρχισε να περιοδεύει, κηρύττοντας μέσα από τη μνημονική τέχνη το λόγο του θεού.

Το ενδιαφέρον των Κινέζων για τον πολιτισμό που ανέπτυξε ένα τόσο εξελιγμένο σύστημα -τον ελληνικό- οδήγησε το 1607 τον Ricci, όταν πλέον είχε εγκατασταθεί στο Πεκίνο, να μεταφράσει στα κινεζικά και να εκδώσει και τα πρώτα έξι βιβλία των “στοιχείων της Γεωμετρίας” του Ευκλείδη.

Τελικά, μετά από μεγάλη προσπάθεια, οι κόποι του δείχνουν να ευοδώνονται όταν, στις 8 Σεπτεμβρίου 1609, παίρνει άδεια από τον αυτοκράτορα της δυναστείας να ιδρύσει στο Πεκίνο την “Αδελφότητα της Μαρίας”. Ο Matteo Ricci πέθανε στο Πεκίνο στις 11 Μαΐου 1610. Το βιβλίο του για τη μνημονική τέχνη, φυλάχτηκε με ευλάβεια από τους ευγενείς της δυναστείας των Μινγκ και κληροδοτούμενο από γενιά σε γενιά, σώζεται ως τις μέρες μας.

Το “μαγικό” σύστημα μνήμης του Giordano Bruno

Η αναδημιουργία ενός μνημοτεχνικού συστήματος ικανού να επιτύχει την πλατωνική ανάμνηση, ήταν ένα ζήτημα, το οποίο από νωρίς απασχόλησε την κορυφαία πνευματική μορφή της Αναγέννησης, από την εποχή που ήταν ακόμα δομινικανός μοναχός.

Δεν θα ήταν υπερβολή, αν λέγαμε όχι η “μαγική”, όπως την αποκαλούσε, μνήμη αποτελούσε τον “κορμό” του μεγάλου δέντρου των αναζητήσεων του, με τις φιλοσοφικές, θεολογικές και κοσμολογικές του απόψεις να είναι απλά οι καρποί.

Άλλωστε, εκτός από τα αμιγώς “μνημονικά” έργα του, αναφορές στην μνημονική τεχνική που χρησιμοποιούσε βρίσκουμε στο σύνολο σχεδόν των μελετών του, ενώ ολόκληρος ο φιλοσοφικός του στοχασμός φαίνεται να αποτελεί το αποτέλεσμα και την επιβεβαίωση της αποτελεσματικότητας των τεχνικών μνήμης που χρησιμοποιούσε.

Η ύπαρξη στην ελληνική αρχαιότητα συλλογιστικών συστημάτων ικανών να παράγουν σχεδόν αλάνθαστα αποτελέσματα, ήταν για τον Μπρούνο αυταπόδεικτη. Αφετηρία του μνημονικού συστήματος που εισηγήθηκε, στάθηκε η ανάλυση της συλλογιστικής διαδικασίας παραγωγής ιδεών και εξαγωγής συμπερασμάτων, όπως τη συναντάμε στο έργο του Πλάτωνα.

Παρατήρησε ότι η “εκμαίευση” των αληθειών από τον Σωκράτη επιτυγχανόταν ξεκινώντας από απλούς ορισμούς των εννοιών και διερευνώντας όλες τις γύρω τους. Στο κλείσιμο της αλληγο ρίας αυτής, βρίσκουμε ακόμα μία περιγραφή του μνημονικού συστήματος του Μπρούνο.

Οι ύμνοι τους οποίους χρησιμοποι εί στο έργο αυτό, παρουσιάζουν εξαι ρετική ομοιότητα με τους Ορφικούς ύμνους και αποσκοπούν, σύμφωνα με την κορυφαία ερμηνεύτρια του έργου του, Frances A.Yates, στην ψυχική προετοιμασία και τόνωση των μελετητών της μνημονικής τέχνης και στη διέγερση της φαντασίας τους, ώστε να φτάσουν σε εγκεφαλική και ψυχική κατάσταση ετοιμότητας να “δεχθούν” τη γνώση από το Σύμπαν, με την εξάσκηση της μνημονικής τέχνης. Βλέπουμε λοιπόν ότι η «ανάμνηση» δεν είναι μία απλή μηχανιστική διαδικασία, αλλά απαιτεί κατάλληλο ψυχικό υπόβαθρο…

Σύντομα, ο Μπρούνο εκδίδει και τρίτο “μνημονικό” έργο, την “Τέχνη της Μνήμης” (Are Memoriae). Φαίνεται ότι οι έρευνες του για την απεικόνιση της συμπαντικής και ανθρώπινης διάνοιας τον οδήγησαν στην υιοθέτηση μιας πιο αφαιρετικής φόρμας, με εντονότερο το στοιχείο του συμβολισμού, καθώς τόσο οι ομόκεντροι κύκλοι, όσο και οι πίνακες αναφοράς έχουν λιγοστέψει.

Έχει πλέον εμβαθύνει στη “χαοτική” σκέψη και τα σύμβολα του παραπέμπουν σε αστερισμούς και σε επεισόδια παρμένα από την ελληνική μυθολογία, θεωρώντας ότι αποτελούν γνησιότερους συμβολισμούς μεγαλύτερης δύναμης και μεστότητας νοημάτων και ότι βρίσκονται πιο κοντά στη συμπαντική σκέψη.

To Ars Memoriae έχει χαρακτηριστεί από τους μελετητές του έργου του Μπρούνο ως “μαγικό”. Αποτελεί, ωστόσο, την ευθεία προέκταση της πορείας που ακολουθεί η σκέψη του από το συγκεκριμένο στο αφηρημένο, από το υλικό στο πνευματικό και από το ανθρώπινο στο Συμπαντικό.

Αρκετά χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Γερμανία, ο Μπρούνο θα επανέλθει στην προσπάθεια του να δημιουργήσει ένα σύστημα μνήμης εκφρασμένο αυτή τη φορά μέσα από εικόνες και σύμβολα, ικανών να φέρουν την ανθρώπινη ψυχή σε επαφή με την “αληθινή πραγματικότητα”, με την έκδοση των «30 αγαλμάτων» (Lampas Triginte Statuarum).

Στο έργο αυτό, το οποίο έχει κυρίως θρησκευτικό χαρακτήρα, οι αστρολογικές παραστάσεις στις οποίες στηριζόταν η διαδικασία της “ανάμνησης”, έχουν πλέον αντικατασταθεί από μορφές αγαλμάτων, τις οποίες ο Μπρούνο χαρακτηρίζει ως “εσωτερικές εικόνες”.

Θεωρεί τη φαντασία ως τον ισχυρότερο και αμεσότερο τρόπο να επιτύχει κάποιος την επαφή με τον πνευματικό κόσμο και χρησιμοποιεί τις μορφές αυτές ως πιο αποτελεσματικούς ψυχικούς συνδέσμους της φαντασίας (της ανθρώπινης διάνοιας) με το Θείο.

Πρώτη μορφή στις απεικονίσεις του είναι αυτή του Απόλλωνα που συμβολίζει το Εν και το Φως και ακολουθεί ο Κρόνος που αντιπροσωπεύει την Αρχή. Ανάμεσα στα υπόλοιπα αγάλματα βρίσκουμε τις μορφές του Προμηθέα, του Ηφαίστου, της Θέτιδος, του Γανυμήδη ή Τοξότη, του Ουρανού, της Αφροδίτης, του Έρωτα, της Αρτέμιδος και φυσικά της Αθηνάς, η οποία εκπροσωπώντας τη Σοφία, αποτελεί την ιερότερη, σύμφωνα με τον Μπρούνο, από τις Θηλυκές Θεότητες.

Εξαιρετικό, επίσης, ενδιαφέρον παρουσιάζει στο έργο αυτό και ο πρωταρχικός δια χωρισμός του Θεϊκού στοιχείου, για το οποίο αναφέρει ότι είναι αδύνατο να αποδοθεί με κάποια μορφή άλλη από τη φυσική του, που είναι το Φως και έχει τριαδική υπόσταση.

Το Θεϊκό αυτό στοιχείο, δύναται να γίνει αντιληπτό από την ανθρώπινη διάνοια με τις έννοιες: του “Πατρός ή Νου ή της Ουσίας των Ουσιών”, του “Υιού ή της πρωταρχικής διάνοιας, της ομορφιάς και της αγάπης της δημιουργίας”, και του “Φωτός”, το οποίο αποτελεί την ψυχή του Κόσμου και όλων των πραγμάτων (anima mundi) και τη Ζωοποιό Ενέργεια του Σύμπαντος.

Η πορεία των αναζητήσεων του Μπρούνο στην αναδημιουργία των μνημοτεχνικών μεθόδων της αρχαιότητας, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς έχοντας ως αφετηρία τις ερμητικές και πλατωνικές θεωρίες και ιδέες, καταλήγει να επαληθεύει πρακτικές αιώνων.

Το μνημονικό σύστημα του Μπρούνο φαίνεται να επιβεβαιώνει ότι οι αφηρημένες έννοιες και οι συμβολικές εικόνες διευρύνουν την αντίληψη, αμβλύνουν τη λογική-γραμμική σκέψη και προκαλούν την κατάλληλη διανοητική κατάσταση, επιτρέποντας με αυτό τον τρόπο στην ανθρώπινη ψυχή να επικοινωνήσει με το θείο κατά τον αμεσότερο δυνατό τρόπο.

Μερικές “τολμηρές” υποθέσεις…

Ας “ξεχάσουμε” για λίγο όλα όσα γνωρίζουμε για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και ας επιχειρήσουμε να τον ξανα-αντικρίσουμε με την αποκαλυπτική απλότητα της πρώτης ματιάς.

Παρατηρούμε λοιπόν, ότι τα ονόματα και οι ιδιότητες των αρχαίων Θεών συμπίπτουν με τα αντίστοιχα των πλανητών, ενώ η δράση τους αποτυπώνεται σε επεισόδια της Μυθολογίας, με συμμετοχή και κατώτερων θεοτήτων, τα ονόματα των οποίων πάλι, κατά “σύμπτωση”, συμπίπτουν με τα ονόματα και τις ιδιότητες των αστερισμών!

Σε κάποια φάση της εξέλιξης του πολιτισμού αυτού, δημιουργείται από πρωτογενείς αποτυπώσεις των εννοιών σε εικόνες, μια αρχική μορφή κωδικοποιημένης επικοινωνίας, η οποία φθείρεται με την πάροδο των αιώνων και απλοποιείται, για να δώσει τη θέση της στους χαρακτήρες που γνωρίζουμε σήμερα ως γραφή!

Η συγκεκριμένη γραφή που αναπτύσσεται, ακριβώς όπως και οι μνημονικές εικόνες, διαβάζεται κανονικά από τα αριστερά προς χα δεξιά, αλλά και αντίστροφα. Την ίδια περίπου εποχή, οι πιο οξυδερκείς παρατηρητές των άστρων διατυπώνουν τις αρχές της Γεωμετρίας (όπως π.χ. ο Θαλής), της Φιλοσοφίας (Ησίοδος), της Ποίησης (Όμηρος) ή των θρησκευτικών αντιλήψεων (Ορφικοί), ενώ άλλοι, οι οποίοι πιθανότητα “μαγεύτηκαν” από την αναλλοίωτη και αιώνια λάμψη των άστρων, μπορούν και “αντιλαμβάνονται” τις δονήσεις τους (Πυθαγόρας) και προσπαθούν να τις αναπαράγουν.

Δημιουργείται έτσι η Μουσική (η πλησιέστερη σύμφωνα με τον Πλάτωνα τέχνη στο θεϊκό στοιχείο, καθώς είναι άυλη), από τη μελέτη των αρχών της οποίας προκύπτουν τα Μαθηματικά.

Η επισταμένη έρευνα καθώς και η πρακτική εφαρμογή των αρχών των μαθηματικών οδηγεί στην ανάπτυξη όλων των υπολοίπων τεχνών και επιστημών (π.χ. Γλυπτική, Αρχιτεκτονική), με αποτέλεσμα μια γενικότερη περίοδο ευημερίας και άνθισης, κατά την οποία χτίζονται πόλεις (πάλι σε αντανάκλαση των αστερισμών. Βλ. Νίκ. Λίτσας,

“Μυστικές Διαδρομές στην Άγνωστη, Ελλάδα και η Αναζήτηση, τον Πραγματικού Ομήρου”).

Όλοι αυτοί οι τομείς γνώσης (π.χ. η Αστρονομία, τα Μαθηματικά, η Φιλοσοφία, η Μουσική, η θρησκεία, οι εικαστικές τέχνες, η Ναυσιπλοΐα, η Αρχιτεκτονική, κ.α.) είναι φυσικά αλληλένδετοι μεταξύ τους, αλληλεπιδρούν και εξελίσσονται ταυτόχρονα και για την αποτύπωση τους χρησιμοποιούν την παραφθαρμένη μορφή των αρχικών “μνημονικών” εικόνων (γραφή). Σημειώστε ότι τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου χρησιμοποιούνται για να αποδώσουν όχι μόνο τον γραπτό λόγο, αλλά και τους αριθμούς, καθώς και τους μουσικούς τόνους (νότες).

Δηλαδή, ακριβώς όπως και οι μνημονικές εικόνες, χα γράμματα αποτελούν στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό “φορείς” πολλαπλών νοημάτων, αναλόγως του συστήματος σκέψης με το οποίο τα ερμηνεύουμε.

Επίσης, όλες αυτές οι γνώσεις εμφανίζονται να έχουν “θεϊκή” προέλευση. (Μήπως τελικά η “συνωνυμία” άστρων, πλανητών, αστερισμών, Θεών και μυθικών χαρακτήρων ήταν ουσιαστικά “μνημοτεχνική” ταυτοσημία;)

Απομακρυνόμενοι πλέον από τον ελληνικό χώρο, όλες αυτές οι τέχνες, οι επιστήμες και οι γνώσεις μεταναστεύουν στο λατινικό κόσμο, όπου, αποκομμένες από τις ρίζες τους, ατροφούν σε μια “σκοτεινή” περίοδο πνευματικής παρακμής και εξαθλίωσης, για να αναβιώσουν μερικούς αιώνες αργότερα, σε μια προσπάθεια αναδημιουργίας του αρχαίου κόσμου (Αναγέννηση).

Την περίοδο εκείνη μάλιστα, η φωτεινότερη πνευματική μορφή (Giordano Bruno) οδηγείται μέσα από τη μελέτη των αρχαίων πηγών στην επαλήθευση και την επιβεβαίωση όλων των αρχών της ελληνικής σκέψης, με ιδιαίτερη έμφαση (όπως και οι Έλληνες) στην παρατήρηση και την μελέτη των άστρων.

Ολοκληρώνοντας τον μακροσκελή (και αναγκαστικά γενικευτικό) αυτό συλλογισμό, θα αποτολμήσουμε τη διατύπωση ορισμένων “τολμηρών” ερωτημάτων, θεωρώντας ότι το να θέτει κανείς ερωτήματα αποτελεί πολύ πιο ειλικρινή στάση από την “αφοριστική” κατάθεση απαντήσεων:

* Μήπως ολόκληρο το σώμα της αρχαίας και σύγχρονης γνώσης στηρίχθηκε στις αρχές της Τέχνης της Μνήμης, σύμφωνα με τις οποίες η μάθηση οικοδομείται με την ορθή τοποθέτηση κάθε πληροφορίας πάνω στην παλαιά γνώση;

* Μήπως είχε δίκιο ο Πλάτωνας και η γνώση που προέρχεται από το διάβασμα γραπτών πηγών δεν ασκεί καμία απολύτως επί δράση στη διαμόρφωση της ψυχής μας, αλλά λειτουργεί ανασταλτικά στην απόκτηση της σοφίας;

* Μήπως, αντίθετα με τις απόψεις των ιστορικών και των ανθρωπολόγων, η ανάπτυξη της γραφής σήμανε την έναρξη μιας εκτεταμένης περιόδου πνευματικής παρακμής του ελληνισμού, καθώς άρχισε σταδιακά να εγκαταλείπεται η μνημονική Τέχνη;

* Μήπως το πραγματικό απόγειο του ελληνικού πολιτισμού θα πρέπει να το αναζητήσουμε όχι στην κλασική εποχή, αλλά στην εκτενή προ-ομηρική περίοδο, κατά την οποία διαμορφώνονταν οι μυθικές αντιλήψεις και η γλώσσα;

* Μήπως η ταύτιση της σκέψης με μη συγκεκριμένες μορφές και εικόνες εννοιών (όπως αυτές της ελληνικής Μυθολογίας), αποδεσμεύει την ανθρώπινη διάνοια από τις από τις “αλυσίδες” της ασφυκτικά λογικής, γραμμικής πραγματικότητας και επιτρέπει την επικοινωνία με τη συμπαντική διάνοια, καθιστώντας δυνατή την πλατωνική ανάμνηση της ψυχής;

* Μήπως θα πρέπει να επιχειρήσουμε να “ξαναδιαβάσουμε” ολόκληρη την ελληνική Μυθολογία, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε τις “μνημονικές” της εικόνες;

* Μήπως το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και με την αρχαία ελληνική τέχνη στο σύνολο της, προσέχοντας τόσο την ακριβή θέση της κάθε ανάγλυφης μορφής π.χ. στα αετώματα ή στις εισόδους των αρχαίων ναών όσο και τις επιμέρους της λεπτομέρειες;

* Μήπως, κάτω από το φως των νέων αυτών αποκαλύψεων, η αρχαία ελληνική μυθολογία θα έπρεπε να εισαχθεί στην εκπαίδευση και να διδάσκεται σχολαστικά, προκειμένου να αυξηθούν οι μαθησιακές, αντιληπτικές και συλλογιστικές ικανότητες των μαθητών;

* Μήπως το ίδιο ακριβώς θα πρέπει να γίνει και με τις αρχές της μνημονικής τέχνης;

* Μήπως όλες αυτές οι αλήθειες κρατήθηκαν επίτηδες κρυφές από το ευρύ κοινό, σε μια προσπάθεια γενικότερης πνευματικής υποβάθμισης του συνόλου από ομάδες μυημένων, ώστε να καθίσταται ευκολότερη η χειραγώγηση του; (Είναι γνωστό ότι ειδικά στην περίπτωση του Μπρούνο, οι διδασκαλίες του ποτέ δεν έγιναν ευρύτερα γνωστές, ωστόσο αποτέλεσαν το πνευματικό υπόβαθρο της οργάνωσης των Ροδόσταυρων.)

* Μήπως η επιστροφή στην εξάσκηση της Τέχνης της Μνήμης θα οδηγούσε όχι μόνο τον ελληνισμό, αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα σε μια νέα πνευματική ανάταση;

…………………………………………………………..

Με αγάπη σας προσφέρω μια ωραία δουλειά την παρακατω, που έχουν κάνει άνθρωποι που είναι Έλληνες στην ψυχή και στο μυαλό.

Οι ενεργειακοί τόποι της Ελλάδας

Από την αρχαιότητα ο άνθρωπος επέλεγε να χτίσει τα ιερά των θεών που λάτρευε σε ιδιαίτερους τόπους που εξέπεμπαν μεγάλες ποσότητες διακριτής ενέργειας. Αυτή η ενέργεια που ερχόταν από τα έγκατα της γης, και έχει άμεση σχέση με τις γραμμές Λέυ, γινόταν ( και γίνεται) αισθητή από τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, προσφέροντας κατά περίπτωση αισθήματα χαράς, λύπης, διαλογισμού, περισυλλογής, επαφής με το θείο και εν τέλει ψυχική ή σωματική ίαση. Γι αυτό το λόγο αυτοί οι τόποι δύναμης είναι διάσπαρτοι σε όλη την γη.

Οι γραμμές Λέυ ήταν γνωστές από την αρχαιότητα με πολλά ονόματα όπως, πράνα, τελλουρικά ρεύματα, μονοπάτια του δράκου, ρεύματα του ερπετού και άλλα. Στην ουσία πρόκειται για ενεργειακούς ποταμούς που ρέουν σε όλη την επιφάνεια της γης, σχηματίζοντας ένα πολύπλοκο πλέγμα που στα κομβικά σημεία ένωσης τους παρατηρείτε αυξημένη αυτή η ενέργεια. Αυτά τα κομβικά σημεία επέλεγαν οι αρχαίοι για να χτίσουν τους ναούς των θεών τους. Δεδομένου όμως του γεγονότος ότι δεν έχουν όλα τα κομβικά σημεία σημεία τις ίδιες ιδιότητες, και σε κάποια παρατηρούμε την ύπαρξη έντονης αρνητικής ενέργειας, τα ιερά διαχωρίζονταν της λατρείας των θεών ανάλογα με το είδος αυτής ακριβώς της ενέργειας. Για παράδειγμα τα ιερά των χθόνιων θεών ή τα νεκρομαντεία, εγκλείουν πάντα μεγάλη αρνητική ενέργεια, ενώ τα ιερά που έχουν σχέση με ηλιακούς ή ανθρωποσωτήριους θεούς διαχέονται από μεγάλες ποσότητες θετικής ενέργειας. Επίσης ιερά που σχετίζονται με ιαματικούς θεράποντες θεούς, παρουσιάζουν και αυτά τεράστιες ποσότητες θετικής ενέργειας, μέσω της οποίας γινόταν και η ίαση των ασθενών. Αυτό το φαινόμενο δεν έχει εκλείψει στην εποχή μας και υπάρχουν πολλές αναφορές που άτομα βρήκαν ίαση από σοβαρές ασθένειες επισκεπτόμενα τέτοιους τόπους δύναμης.

Το πως οι αρχαίοι γνώριζαν τις ιδιότητες αυτών των τόπων δύναμης και πως μπορούσαν να τους διακρίνουν, είναι άγνωστο. Ξέρουμε ότι τα εκάστοτε ιερατεία επέλεγαν τον τόπο οικοδόμησης των ιερών αλλά τίποτα παραπάνω. Είναι άραγε οι γνώσεις, που πολλές φορές έχω αναφερθεί σε αυτές, των ιερατείων που κρατήθηκαν μυστικές για πάντα; Είναι η χρήση κάποιας τεχνολογίας που εμείς μόλις τον 20ο αιώνα ανακαλύψαμε ή μήπως οι άνθρωποι τότε ήταν περισσότερο αισθαντικοί από εμάς και μπορούσαν να αντιληφθούν αυτά που εμείς με δυσκολία εντοπίζουμε; Όπως και να έχει η επιστήμη και η αρχαιολογία επιβεβαιώνουν πως πράγματι οι τόποι αυτοί χρησιμοποιούνταν από την αρχαιότητα για την λατρεία των θεών.

Παρακάτω παραθέτω τους τόπους δύναμης της Ελλάδας και τις ιδιότητες που έχουν παρατηρηθεί σε κάθε έναν από αυτούς. Αποτελούν αναδημοσίευση από το esoterica.gr και όχι προσωπική έρευνα. Για το μόνο που μπορώ να εγγυηθώ είναι για το ιερό των μεγάλων θεών της Σαμοθράκης, αλλά πιστεύω ότι και οι υπόλοιποι είναι ισχυροί τόποι δύναμης (ισχυρότερος όλων το ιερό των Δελφών) αφού είναι γνωστοί από της αρχαιότητα για τις ιδιότητες τους. Πιστεύω ότι αποτελούν καλό οδηγό για αυτόν που θέλει να νοιώσει και να αισθανθεί αυτή την δύναμη της γης. Δεν έχετε λοιπόν να επισκεφθείτε έναν χώρο από αυτούς και να αφεθείτε στα συναισθήματα που θα σας χαρίσει.

ΚΡΗΤΗ:

1.- Τόπος: Κνωσσός (36 Β2)

Που είναι: Αρχαιολογικός χώρος Ανάκτορο.

Ιδιότητες: Ηρεμία, χαλάρωση, αισιοδοξία Ενέργεια :πολύ θετική

2.- Τόπος : Φαιστός(35 Γ3)

Που είναι : Αρχαιολογικός χώρος

Ιδιότητες : μυστηριακός τόπος. Ενέργεια : ΄Εντονα αρνητική

3.- Τόπος : Γόρτυς (36 Γ1)

Που είναι: Αρχαιολογικός χώρος και ευρύτερα

Ιδιότητες

: Μυστήριο και τάσεις φυγής. Ενέργεια : Αρνητική

4.- Τόπος : Φραγκοκάστελλο (34 Δ2)

Που είναι: Μεσαιωνικό κάστρο

Ιδιότητες : πρόκληση χρονικού κενού, έλλειψη χρονικής αίσθησης

Ενέργεια: Θετική

5.- Τόπος : Μάλεμε (33 Β3)

Που είναι: ευρύτερη περιοχή και πολεμικό νεκροταφείο

Ιδιότητες: εύκολος διαλογισμός, περισυλλογή, ενεργητικότητα

Ενέργεια: Θετική μεγάλη και συνεχής.

6.- Τόπος : Σαμαριά (34 Γ1,Δ1)

Που είναι: φαράγγι της Σαμαριάς

Ιδιότητες:Νεραϊδότοπος, τάσεις φυγής, θεραπεία άγχους, άβολο περιβάλλον την νύκτα.

Ενέργεια: Θετική την ημέρα , αρνητική την νύκτα.

7.- Τόπος: Σαμαριά-Ομαλός (34 Γ1)

Που είναι: Σαμαριά-ομαλός-φαράγγι Αγ. ΄Αννας

Ιδιότητες: Νεραϊδότοπος, χρονικό κενό , τάσεις φυγής.Ενέργεια: Θετική

8.- Τόπος: Οροπέδιο Ομαλού (33-Γ3)

Που είναι: Σπηλιά Τζανή

Ιδιότητες: Υπόγειο δίκτυο στοών, στοιχεία κοίλης γής. Ενέργεια: Αρνητική

9.- Τόπος: Λευκά όρη (34-Δ2)

Που είναι: ανώπολη Σφακίων, οροπέδιο Αράδαινας.

Ιδιότητες; στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν διάσπαρτοι παράξενοι κρύσταλλοι.

Ενέργεια: Αρνητική

10.-Τόπος:Γαύδος (33-Δ1)

Που είναι Νησίδα Γαύδος , ευρύτερη περιοχή

Ιδιότητες: Ισχυρή ηλεκτρομαγνητική πύλη. Ενέργεια: Θετική

11.- Τόπος: Ιδαίον άντρο (35-Β3)

Που είναι : εσωτερικό του σπηλαίου

Ιδιότητες: χρονικό κενό , προσμονή αγνώστου. Ενέργεια Θετική και αρνητική

12.- Νήσος Κρήτη (36-Δ3)

Που είναι : Τσούτσουρος , ευρύτερη περιοχή

Ιδιότητες: σύμπλεγμα σπηλαίων, παράξενη ατμόσφαιρα, χρονικό κενό την νύκτα.

Ενέργεια: Αρνητική

13.- Χερσόνησος Χανίων (34-Α2)

Που είναι: σπήλαιο Γκουβερνέτο, καταβάσιο

Ιδιότητες :υπόγειο δίκτυο στοών, βαριά ατμόσφαιρα, έντονη ησυχία.

Ενέργεια: Αρνητική

14.- Ορος Δίκτη (37-Γ1)

Που είναι: Δικταίο άντρο

Ιδιότητες χρονικό κενό, έντονος διαλογισμός γαλήνη. Ενέργεια: Θετική

15.- Αγιος Νικόλαος (37-Β2)

Που είναι: ναός στο λιμάνι Αγ. Νικολάου

Ιδιότητες : είσοδος καταβάσιου Ενέργεια Θετική

16.- Λασίθι (37-Β3)

Που είναι : χερσόνησος, Σπιναλόπγγας

Ιδιότητες: βαριά ατμόσφαιρα, δυσκολία προσαρμογής, χρονικό κενό

Ενέργεια: Αρνητική

17.- Πεδιάδα Ηρακλείου

Που είναι: Γούρνες

Ιδιότητες: Ισχυρή γεωμαγνητική ακτινοβολία, ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα.

Ενέργεια Θετική και αρνητική

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΗΣΙΑ

18.- Τόπος : Νήσος Σαμοθράκη (6-Δ3)

Που είναι: Παλαιόπολη, Ιερό Μεγάλων Θεών, ανάκτορα.

Ιδιότητες: ανάλογες της Δήλου και των Δελφών, μυητική ατμόσφαιρα.

Ενέργεια Θετική και συνεχής

19.- Τόπος νήσος Σαμοθράκη (6-Δ3)

Που είναι: ευρύτερη περιοχή σε ακατοίκητα μέρη

Ιδιότητες: dolmens, σημεία γεωβελονισμού, τόποι δύναμις και διαλογισμού

Ενέργεια Θετική

20.- Τόπος: νήσος Σαμοθράκη (6-Δ3)

Που είναι : ΄Ορος Φεγγάρι, πλαγιές και κορυφή του όρους, καταβάσιο

Ιδιότητες: δίκτυο σπηλαίων και στοών, νεραϊδότοπος, χρονικό κενό, τόπος συνάθροισης νεοπαγανιστών, menhirs, dolmens.

Ενέργεια: Θετική

21.- Νήσος Λέσβος

Που είναι: Πέτρα, εκκλησάκι Παναγίας της πέτρας

Ιδιότητες: στο κέντρο της εκκλησίας τρύπα-καταβάσιο. Από το εσωτερικό βγαίνει φως και ακούγονται ψαλμωδίες. Ενέργεια: Θετική

22.- Τόπος: νήσος Θάσος (4-Δ2,Δ3)

Που είναι: Ευρύτερη περιοχή

Ιδιότητες: Διάσπαρτα ιερά του Πάνα, νεραϊδότοποι, εύκολος διαλογισμός

Ενέργεια Θετική

ΚΥΚΛΑΔΕΣ

23.- Τόπος: νήσος Σαντορίνη (30-Γ1,Γ2,Δ1.Δ2)

Που είναι : ναός καρνείου Απόλλωνος

Ιδιότητες:Βαθιά ατμόσφαιρα, εύκολος διαλογισμός , ανασφάλεια

Ενέργεια: Αρνητική

24.- Τόπος: νήσος Σαντορίνη (30-Γ1,Γ2,Δ1,Δ2)

Που είναι: ναός Πυθείου Απόλλωνος

Ιδιότητες:Βαθιά ατμόσφαιρα εύκολος διαλογισμός , ανασφάλεια

Ενέργεια: Αρνητική

25.- Τόπος: νήσος Νάξος (30-Α1,2)

Που είναι : νησίδα παλάτια, Ναός Απόλλωνος

Ιδιότητες: περίεργες καιρικές αλλαγές, ανησυχία, προσμονή αγνώστου

Ενέργεια: Θετική

26.- Τόπος: νήσος Νάξος (30-Α1,2)

Που είναι: Πύργος χειμάρου

Ιδιότητες: Υπόγιοι θόρυβοι, κρύα ατμόσφαιρα Ενέργεια : Αρνητική

27.- Τόπος: νήσος Πάρος (30-Α1)

Που είναι: Μνημέρια (Ν.Α)

Ιδιότητες:Φώτα , φωνές, μυστηριακοί ήχοι, τραγούδια άγνωστης προέλευσης.

Ενέργεια: Αρνητική

28.- Τόπος: νήσος Πάρος (30-Α1)

Που είναι: Ναός εκατονταπυλιανής, καταβάσιο

Ιδιότητες: μυστήριο , προσμονή αγνώστου. Θεραπευτικές ιδιότητες: Αισιοδοξία, καλή ψυχολογική κατάσταση. Ενέργεια Θετική

29.- Τόπος: νήσος Δήλος (24-Δ2)

Που είναι: τάφοι υπερβορείων ιερειών του Απόλλωνα, ευρύτερη περιοχή

Ιδιότητες: Χρονικό κενό, φωνές θόρυβοι, ομιλίες απότομες ριπές ανέμου φαινόμενα τηλεκίνησης, τόπος ιερής γεωμετρίας. Ενέργεια: Θετική & αρνητική, τόπος δύναμις

30.- Τόπος: νήσος Τήνος (24-Γ1)

Που είναι : ναός ευαγγελιστρίας

Ιδιότητες: αίσθηση αιώρησης. Θεραπευτικές ιδιότητες: άνοιγμα ενεργειακών κέντρων αισιοδοξία, καλή ψυχολογική κατάσταση. Ενέργεια: πολύ Θετική

31.- Τόπος νήσος Τήνος (24-Γ1,Γ2)

Που είναι :Καλαθάς

Ιδιότητες: φυσικά dolmens . Ενέργεια: απροσδιόριστη υποκειμενική

32.- Τόπος: νήσος Κέα (23-Γ1)

Που είναι: χώρα Κέας, ενετικό τοίχος δίπλα στην εκκλησία του σταυρού.

Ιδότητες:ηλεκτρομαγνητικό φαινόμενο. Ενέργει: Αρνητική

33.- Τόπος: νήσος Κέα (23Γ1)

Που είναι: ευρύτερη περιοχή, κυρίως απομονωμένα μέρη.

Ιδιότητες : νεραϊδότοποι. Ενέργεια Θετική

34.- Τόπος: νήσος Κέρος (25-Δ1)

Που είναι: ευρύτερη περιοχή ακατοίκητη

Ιδιότητες : έντονα καιρικά φαινόμενα, χρονικό κενό. Ενέργεια: Θετική

35.- Τόπος :νήσος Σύρος (23-Δ3)

Που είναι:Χάλαρα κοντά στην πηγή Σύριγγα

Ιδιότητες:Δίκτυο λοξεμένων πετρωμάτων, στρέβλωση χρόνου, νεραϊδότοπος,γραμμές ley(αρχή:Δήλι-εκκλησία Αναστάσεως, τέλος εκκλησία Αγ. Στεφάνου κοντά στο Γαλησσό). Ενέργεια: ισχυρά Θετική , τόπος δύναμις

36,- Τόπος : νήσος Σύρος (23-Δ3)

Που είναι: Νεραϊδοσπηλιά , περιοχή Αδιατά-βουνό Γερούσι.

Ιδιότητες: Νεραϊδότοπος,, άλλες διαστάσεις, δίκτυο στοών

Ενέργεια : Θετική

37.- Τόπος : νήσος Σάμος (26- Α1,Α2)

Που είναι: περιοχή Ηραίου ,κολώνες καταβάσιο

Ιδιότητες:έντονη μελαγχολία, βαριά ατμόσφαιρα. Ενέργεια: Αρνητική

38.- Τόπος: νήσος Σάμος (26-Α1,Α2)

Που είναι: ευρύτερη περιοχή, απομονωμένοι τόποι .

Ιδιότητες: νεραϊδότοποι. Ενέργεια Θετική

ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ

39.- Τόπος: νήσος Ρόδος (32-Β3)

Που είναι: Πύργος των ιπποτών , παλάτι Μεγ .Μάγιστρου, καταβάσιο

Ιδιότητες:υπόγειο σύστημα στοών, μυητικός και τελετουργικός τόπος

Ενέργεια: Αρνητική

40.- Τόπος νήσος Ρόδος (32-Γ2)

Που είναι: χωριό Μονόλιθος, Ναϊτικό κάστρο Μονολίθου

Ιδιότητες:χρονικό κενό, μυστηριακός τόπος, έντονος διαλογισμός ,τάσεις φυγής.

Ενέργεια: Θετική

41.- Τόπος: νήσος Ρόδος (32-Δ3)

Που είναι:χωριό Λίνδος, φρούρο Λίνδου, καταβάσιο

Ιδιότητες:σύστημα στοών, μυητικές ιδιότητες,βαριά ατμόσφαιρα

Ενέργεια Θετική

42.- Τόπος: νήσος Σύμη (32-Β2)

Που είναι: ακρογιαλιά Αλεξάνδρα

Ιδιότητες: Νεραϊδότοπος, άλλες διαστάσεις, γαλήνη , χαλάρωση .

Ενέργεια:Θετική

43.- Τόπος: νήσος Κώς (31-Α3)

Που είναι : Ασκληπιείο

Ιδιότητες: ιδιαίτερα θεραπευτικές, ισχυρή γαιωακτινοβολία.

Ενέργεια: έντονα Θετική

44.- Τόπος νήσος Πάτμος (26-Γ1)

Που είναι: σπήλαιο αποκάλυψης

Ιδιότητες: έντονος διαλογισμός, χρονικό κενό. Ενέργεια Θετική

45.- Τόπος: νήσος Αστυπάλαια (31-Α1)

Που είναι: περιοχή Λουκί.

Ιδιότητες : νεραϊδότοπος, άλλες διαστάσεις. Ενέργεια: Θετική

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ

46.- Τόπος: Λακωνία (28-Δ1)

Που είναι: Ακρωτήριο Ταίναρο, καταβάσιο

Ιδιότητες: Ψυχοπομπείο, είσοδος στον ΄Αδη- η μεγαλύτερη στην Ελλάδα, εμφανής ψυχολογικής μετάλλαξης κατά την είσοδο.

Ενέργεια: ισχυρή Θετική και Αρνητική .

47.- Τόπος Λακωνία (27-Γ3)

Που είναι: σπήλαιο Διρού, μεγάλο δίκτυο στοών.

Ιδιότητες: Μυητικές, αρχικά δυσκολίες προσαρμογής. Ενέργεια: Αμφίπολη.

48.- Τόπος: Λακωνία (27-Α3)

Που είναι: Μυστράς, Μεσαιωνικό κάστρο.

Ιδιότητες: κέντρο χριστιανικής ιερής Γεωγραφίας, φαινόμενα τηλεκίνησης

Ενέργεια: Θετική

49.- Τόπος: Λακωνία(28-Δ1)

Που είναι: Βρυκολακονήσι, μικρό νησί στην περιοχή του Ταινάρου.

Ιδιότητες: εκτοπλάσματα, φαινόμενα τηλεκίνησης, δυσκολία προσαρμογής.

Ενέργεια: Αρνητική

50.- Τόπος: Λακωνία(28-Γ2)

Που είναι: Μονεμβασιά, μεσαιωνική πόλις, κάστρο Βοθηκών, κάστρο μεσσαίων.

Ιδιότητες: καταβάσιο, μεγάλο δίκτυο στοών, αίσθηση χαλάρωσης, αιώρησης.

Ενέργεια: Θετική

51.- Τόπος: Λακωνία (27-Α3,Α4)

Που είναι: όρος Ταϋγετος, ευρύτερη περιοχή.

Ιδιότητες: φαινόμενα τηλεκίνησης, φώτα άγνωστης προέλευσης, χρονικό κενό.

Ενέργεια : Αμφίπολη

52.- Τόπος: Λακωνία (28-Α1)

Που είναι: Βρέσθενα Σπάρτης

Ιδιότητες: Στο πεοσκυνητάρι της Παναγίας στα βράχια ακούγονται κρότοι και βγαίνουν φωτιές άγνωστης προέλευσης. Ενέργεια: Αρνητική

53.- Τόπος:Αχαϊα (20-Β3)

Που είναι: Μεγ. Σπήλαιο, καταβάσιο

Ιδιότητες: χρονικό κενό, βαριά ατμόσφαιρα. Ενέργεια: Αρνητική

54.- Τόπος: Κορινθία (21-Β1)

Που είναι: όρος Κυλλήνη περιοχή πηγών Στυγός.

Ιδιότητες:Νεραϊδότοπος, σπήλαια και καταβάσια. Θεραπευτικές ιδιότητες: Αισιοδοξία, χαλάρωση, διάυγεια πνεύματος. Ενέργεια: Θετική.

55.- Τόπος: Κορινθία ( 21- Β2)

Που είναι: Γεληνιάτικα, βουδιστικό κέντρο κάραμ μπέρτσεν-λίνκ.

Ιδιότητες:Βρίσκεται στο κέντρο ενεργειακού τριγώνου Δελφών-Ολυμπίας-Μηκυνών.

Ενέργεια: ισχυρά Θετική

56.- Τόπος: Μεσσηνία (27-Β1)

Που είναι: Ναυαρίνο Πύλου

Ιδιότητες: Υπόγειες στοές, και αψίδες, υποθαλάσσιο τηλεσκόπιο, τόπος δύναμις.

Ενέργεια: Θετική

57.- Τόπος: Μεσσηνία (27-Α1)

Που είναι: παλιό λουτρό , σπηλιά του Κουφιέρου

Ιδιότητες: στοιχεία κοίλης Γης, τραγούδια άγνωστης προέλευσης, άλλα πεδία.

Ενέργεια: Θετική

58.- Τόπος: Αρκαδία (20-Γ3)

Που είναι: Δημητσάνα, Νεραϊδοβούνι.

Ιδιότητες: γαλήνη ,άλλες διαστάσεις νεραϊδότοπος. Ενέργεια Θετική

59.- Τόπος: Αρκαδία (20-Δ3)

Που είναι: ναός Επικουρείου Απόλλωνα κοντά στην Ανδρίτσαινα.

Ιδιότητες; Μετατόπιση του ναού περί κατακόρυφο άξονα με κατεύθυνση πάντα τον Βορρά, ηλεκτρομαγνητικ΄ές διαταραχές, γαλήνη. Ενέργεια: Θετική.

60.- Τόπος : Αρκαδία (21-γ1)

Που είναι: κοντά στην αρχαία Μαντινεία, ναός Αγ. Φωτεινής.

Ιδιότητες: παράξενος ναός με στοιχεία αιγυπτιακά, αρχαιοελληνικά και βυζαντινά, γαλήνη, χρονικό κενό Ενέργεια: Θετική και αρνητική

ΑΤΤΙΚΗ

61.- Τόπος: Μαραθώνας (22-Α3)

Που είναι: Σπηλιά του Πανός

Ιδιότητες: Ταφικό σπήλαιο, μυστηριώδη φαινόμενα, δυσάρεστη ατμόσφαιρα.

Ενέργεια: Αρνητική

62.- Τόπος: Διόνυσος (22-Α3)

Που είναι: Οδός Διονύσου Ν. Μάκρης Ναός Διονύσου

Ιδιότητες:Γαλήνη, υπερβατικό περιβάλλον, εύκολος διαλογισμός.

Ενέργεια: Θετική

63.- Τόπος: Καισαριανή (22-Β2)

Που είναι: Μονή Καισαριανής, καταβάσιο

Ιδιότητες: γαλήνη , μυστήριο, ανεξήγητα φώτα και θόρυβοι , φαινόμενα τηλεκίνησης ιαματικά νερά. Ενέργεια: ισχυρά Θετική και συνεχής

64.- Τόπος: Ν. Μάκρη (22-Β3)

Που είναι: Αμερικάνικη στρατ. Βάση.

Ιδιότητες: ισχυρές ηλεκτρομαγνητικές διαταραχές. Είναι το ένα άκρο του ηλεκτρομαγνητικού αγωγού που έχει το άλλο του άκρο στο Lagley, Virginia, USA.

Ενέργεια: ισχυρά θετική και αρνητική

65.- Τόπος: Αθήνα (22-Β2)

Που είναι: βράχος της Πνύκας, Ακρόπολη

Ιδιότητες: Ισχυρό γεωμαγνητικό κέντρο, στην όρθια πέτρινη στήλη, βρίσκεται το ισχυρότερο πεδίο ενεργείας. Ενέργεια:ισχυρά θετική, αντίπολος του πέτρινου κύκλου με σύμβολα πάνω από το θέατρο της Ντόρας Στράτου στο ύψωμα απέναντι από την Πνύκα.

66.- Τόπος: Αθήνα (22-Β2)

Που είναι: ύψωμα απέναντι από την Πνύκα πάνω από το θέατρο της Ντόρας Στράτου.

Ιδιότητες:Στον πέτρινο κύκλο με ζωγραφισμένα σύμβολα, βρίσκετα ισχυρότατο ενεργειακό πεδίο. Ενέργεια ισχυρά Αρνητική αντίπολος του βράχου της Πνύκας.

67.- Τόπος: Αθήνα

Που είναι:Γερμανικό νεκροταφείο

Ιδιότητες: Γαλήνη, αίσθηση άλλης πραγματικότητας. Ενέργεια: Θετική

68.- Τόπος: Πεντέλη (22-Β3)

Που είναι: Σπηλιά Νταβέλη, καταβάσιο

Ιδιότητες: φώτα άγνωστης προέλευσης, χρονικό κενό,, ψυχολογικές διαταραχές, ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα, αντιβαρύτητα, ισχυρότατος δίαυλος ηλεκτ/κης ακτινοβολίας, εκτεταμένο δίκτυο στοών εως το ανάκτορο της Πικροδάφνης.. Ιαματικό νερό. Ενέργεια: ιδιαίτερα ισχυρή αμφίπολη.

69.- Τόπος: Πεντέλη (22-Α2)

Που είναι: παλιό ερειπωμένο κτίσμα απέναντι από την στροφή για Ν. Πεντέλη.

Ιδιότητες: Θόρυβοι, τραγούδια και ομιλίες άγνωστης προέλευσης.

Ενέργεια: Αρνητική

70.- Τόπος : Πάρνηθα (22-Α2)

Που είναι: σπηλιά Πανός, καταβάσιο

Ιδιότητες:γαλήνη, εςύκολος διαλογισμός, στρέβλωση χρόνου

Ενέργεια: μεγάλη Θετική

71.- Τόπος: Πάρνηθα (22-Α2)

Που είναι: Φρούριο Φυλής

Ιδιότητες: εύκολος διαλογισμός, καθαρή ατμόσφαιρα, άλος κόσμος .

Ενέργεια: Θετική

72.- Σούρμενα,

Που είναι: ναός Προφ. Ηλία όπισθεν ναού καταβάσιο, οδηγεί στον ναό του Απόλλωνα

Ιδιότητες: ανεξήγητη ομίχλη και φώτα, βαριά ατμόσφαιρα

Ενέργεια: έντονα αρνητική

73.- Τόπος: όρος Βρανά (22-Α3)

Που είναι: Αφορισμός δίπλα στον Μαραθώνα.

Ιδιότητες: ο ναός κλείνει το άνοιγμα φωτεινής στοάς, ίχνη μύρου στον πίσω τοίχο Υπόγειος ναός Δήμητρας χθονίας. Ενέργεια : αμφίπολη

74.- Τόπος:Αθήνα(22-Β2)

Που είναι: ΄Αλσος Λογγίνου, Παγκράτι κοντά στο α΄νεκροταφείο.

Ιδιότητες : βαρειά ατμόσφαιρα, έντονη ανησυχία, δυσκολία προσαρμογής, σχεδόν απροσπέλαστο τις νυκτερινές ώρες, χρονικό κενό. Ενέργεια; Αρνητική

75.- Τόπος: Αθήνα (22-Β2)

Που είναι: Νεκροταφείο Αρχαίας Αθήνας.

Ιδιότητες: τόπος δύναμης, εύκολος διαλογισμός, άλλες διαστάσεις το σούρουπο.

Ενέργεια: Θετική

76.- Τόπος: Αθήνα (22-Β2)

Που είναι: Βατραχονήσι , παλιό κολυμβητήριο, Ιλσσός.

Ιδιότητες:κάτω από το εκκλησάκι της Αγ. Φωτεινής υπάρχει Νεραϊδότοπος.

Ενέργεια: Θετική

77.- Τόπος: Αθήνα (22-Β2)

Που είναι: Ακαδημίας 58Α

Ιδιότητες: κτίριο με ισχυρή ενέργεια, μυητικό κέντρο, αρχικά χώρος μύησις Ναϊτών ιππποτών. Ενέργεια: Αρνητική.

78.- Τόπος: Αθήνα (22-Β2)

Που είναι: περιοχή Καρέα ναός Αγ. Γεωργίου

Ιδιότητες: τόπος εξορκισμών, αναφέρονται μετεωρισμοί, ανεξήγητες ριπές αέρα, προβλήματα ηλεκτροδότησης. Ενέργεια: Αρνητική

ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ

79.- Τόπος: Βοιωτία

Που είναι: αρχαία Υηττός, ναός ΄Ηρας , ναός Ηρακλέους.

Ιδιότητες υπόγεια λίμνη με ιδιότητες της μεγ. Πυραμίδας. Στην Ακρόπολη ναός χριστιανικός με αρχαίες επιγραφές. Ενέργεια: Θετική συνεχής

80.- Τόπος: Βοιωτία (15-Δ3)

Που είναι: Ορχομενός ναός Αγ. Σώστη στην πλατεία του χωριού

Ιδιότητες: εικόνα του αγίου που κατευθύνει σε καταβάσιο

Ενέργεια: μεγάλη Αρνητική.

81.- Τόπος: Βοιωτία (15-Δ3)

Που είναι: Λειβαδιά Τροφώνειο άντρο, καταβάσιο

Ιδιότητες:Μυητικό κέντρο, αλλαγή ψυχολογίας, άλλα πεδία

Ρνέργεια: Θετική

82.- Τόπος: Βοιωτία (15-Δ2)

Που είναι: Στείρο μονή Οσίου Λουκά.

Ιδιότητες: Τρία υπόγεια επίπεδα αρχαίων στοών, νεραϊδότοπος.

Ενέργεια : Θετική

83.- Τόπος Βοιωτία (15-Δ2)

Που είναι: Αγ. Μαρίνα, περιοχή Πανοπεύς ή αγ. Βλάσσιος.

Ιδιότητες: Θεάσεις ΑΤΙΑ, άσχημη ατμόσφαιρα στο σούρουπο .

Ενέργεια; Αρνητική

84.- Τόπος Βοιωτία(15-Γ3)

Που είναι: Μεγαπλάτανος Αταλάντης, λόφος Προφ. Ηλία.

Ιδιότητες: θεάσεις ΑΤΙΑ Ενέργεια: Αρνητική

85.- Τόπος: Φωκίδα (15-Δ2)

Που είναι:Αράχοβα , Κωρύκειο άντρο (σπήλαιο Πανός)

Ιδιότητες: Νεραϊδότοπος, σύστημα σπηλαίων, άγνωστης προέλευσης τραγούδια και ήχοι , μυητικός τόπος. Ενέργεια: ισχυρά Θετική

86.- Τόπος: Φθιώτιδα (15-Β2)

Που είναι: ΄Ορος Οίτη, πλησίον του χωριού Κομποτάδες, ναός ταξιαρχών.

Ιδιότητες Σύμπλεγμα σπηλαίων σαν της καππαδοκίας, βαρειά ατμόσφαιρα, περίεργες εικονογραφήσεις , περιβάλλον που αποτρέπει. Ενέργεια: Αρνητική

87.- Τόπος Φωκίδα (15-Δ1)

Που είναι: Δελφοί, αρχαιολογικός χώρος, κόγχη Κρατερού

Ιδιότητες:Η λαξεμένη κόγχη ισχυρό σημείο άλλης πραγματικότητας. Σημείο όπου συμβαίνουν συμβολικά όνειρα στον κοιμώμενο.

Ενέργεια: ισχυρά Θετικη

88.- Τόπος: Φθιώτιδα (15-Δ2)

Που είναι: Μονή Δαδίου

Ιδιότητες: άνοιγμα στον βράχο της μονής με ανεξήγητα φώτα.

Ενέργεια: Αρνητική

89.- Τόπος: Φθιώτιδα (15-Δ1)

Που είναι: Δελφοί, αρχαιολογικός χώρος, ονειρομαντείο, ευρύτερη περιοχή.

Ιδιότητες:ισχυρότατος τόπος δύναμης. Ενέργεια: ισχυρά Θετική

90.- Τόπος: Ευρυτανία (14-Β2)

Που είναι: Βράχα ιερά μονή

Ιδιότητες: Ο ναός χτισμένος πάνω από Αχερώνιο αρχαίο ναό. Σύμπλεγμα στοών.

Ενέργεια; Αρνητική

91.- Τόπος: Φθιώτιδα (15-Β1)

Που είναι: μονή Αντίνισας

Ιδιότητες Νανική δραστηριότητα, νεραϊδότοπος, αίσθηση γαλήνης.

Ενέργεια: Θετική

92.- Τόπος: Αταλάντη (15-Γ3)

Που είναι: Γουλέμι, θέση « Πυργάκια»

Ιδιότητες: Δαιδαλώδες δίκτυα στοών, τόπος δύναμις, εύκολος διαλογισμός.

Ενέργεια: Θετική

ΗΠΕΙΡΟΣ

93.- Τόπος: Ν. Πρεβέζης, Δ. Ηπειρος (13-Α1)

Που είναι: Νεκρομαντείο του Αχέροντα, καταβάσιο

Ιδιότητες: Ιερός χώρος προς άλλες διαστάσεις ηρεμία χαλάρωση. Κάτω από τον ναό του αγ. Ιωάννου του Προδρόμου υπάρχει λαβύρινθος με ιερά δωμάτια καθαρμού και προετοιμασίας (αρχαία κατάβαση στον ΄Αδη). Ενέργεια: ισχυρά Θετική και συνεχής

94,- Τόπος: ΄Ακτιο Πρέβεζας(13-Β2)

Που είναι : βάση του ΝΑΤΟ

Ιδιότητες: Ισχυρή γεωμαγνητική ακτινιβολία, ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα.

Ενέργεια: θετική και Αρνητική

95.- Τόπος: Ν. Ηπειρος (15-Α2)

Που είναι: Αχερουσία, Παραμυθιά, σπήλαιο των νυμφών του ΄Αδη.

Ιδιότητες: χρονικό κενό, νεραϊδότοπος, γαλήνη εύκολος διαλογισμός.

Ενεργεια: Θετική

96.- Τόπος Οροπέδιο Ιωαννίνων(8-Δ2)

Που είναι: μαντείο Δωδώνης, αρχαίο θέατρο

Ιδιότητες:Πομποδέκτης, ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα, χρονικό κενό.

Ενέργεια: Θετική και αρνητική

ΘΕΣΣΑΛΙΑ

97.- Τόπος: Καρδίτσα (14-Α2)

Που είναι:Αγ. Ακάκιος (Γόλτσα)

Ιδιότητες:σπήλαιο με νανική δραστηριότητα, παράξενοι ήχοι, μαγνητικές διαταραχές.

Ενέργεια: Θετική

98.- Τόπος: Καρδίτσα (14-Α3)

Που είναι: Καλλιφώνι, ευρύτερη περιοχή

Ιδιότητες: ΄Εξω από το χωριό τόπος δύναμης, άλλες διαστάσεις , χαλάρωση

Ενέργεια: Θετική

99.- Τόπος: Μαγνησία(15-Β3)

Που είναι: Γλύφα, αρχαία άντρον και φανόα.

Ιδιότητες:Νανικό νεκροταφείο, νεραϊδότοπος. Ενέργεια: Θετική

100.- Τόπος Πήλιο (15-Α3)

Που είναι: χωριό Δράκεια, Χειρώνιο άντρο.

Ιδιότητες: χρονικό κενό, πέρασμα σε άλλα πεδία,γαλήνη. Ενέργεια Θετική

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

101.- Τόπος: Κοπανός Νάουσας (2-Δ1)

Που είναι: Αρχαίο θέατρο

Ιδιότητες: Μυστηριακές τελετουργικές, κέντρο παγανιστικών τελετών.

Ενέργεια: Θετική

102.- Τόπος : Πιερία (10-Β1)

Που είναι: Αρχαίο Δίον

Ιδιότητες: φωτεινές σφαίρες, αίσθηση ώθησης προς τα επάνω.

Ενέργεια : Θετική

103.- Τόπος: Πιερία(10-Β2)

Που είναι: Κάστρο Πλαταμώνα

Ιδιότητες: έντονα παραψυχικά φαινόμενα κατά την δύση του Ηλίου, δυσκολία προσαρμογής, τάσεις φυγής. Ενέργεια: Αρνητική.

103α- Τόπος Πιερία(Xc-108)

Που είναι: Τοποθεσία Πριόνια (υπάρχουν δύο ξύλινα γεφυράκια στο πρώτο επί και στο δεύτερο στην λιμνούλα.

Ιδιότητες φωτεινές σφαίρες, αίσθηση παρουσιών, Ενέργεια Θετική

104.- Τόπος: Κιλκίς (2-Γ3)

Που είναι:Γυναικόκαστρο (παλαιό & νέο)

Ιδιότητες: καταβάσιο στο κάστρο, σύστημα στοών-δωματίων, σφραγισμένες κρύπτες, υπόγειες αίθουσες. Κάτω από το κάστρο υπάρχει αρχαιότερο κάστρο και σιδηροδρομική γραμμή. Ενέργεια: θετική

105.- Τόπος: Κιλκίς (2-Γ3)

Που είναι: χωριό Χωρύγι, «τούμπα» με κάστρο στην κορυφή.

Ιδιότητες: Κέλτικό μνημείο, menhirs, και dolmens, που αλλάζουν χρώμα κατά την δύση του ηλίου. Στην κορυφή αίσθηση αιώρησης, άλλες διαστάσεις.

Ενέργεια : Θετική

106.- Τόπος: Κιλκίς (3-Γ1)

Που είναι: Χρυσόπετρα

Ιδιότητες: ηλεκτρομαγνητικές και χωροχρονικές διαταραχές

Ενέργεια ; Θετική

107.- Τόπος: Σέρρες (4-Γ1)

Που είναι: χωριό Πρώτη στο δρόμο για το μοναστήρι της Αναλήψεως.

Ιδιότητες: Αντιβαρύτητα , μαγνητικές διαταραχές

Ενέργεια: Θετική και αρνητική

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

108.- Τόπος: Πόλις (11-Β1)

Που είναι : Διοικητήριο

Ιδιότητες: υπογείως υπάρχει Σεράπιον ( χώρος τέλεσης Αιγυπτιακών μυστηρίων)

Ενέργεια: Θετική

109.- Τόπος: Πόλις (11-Β1)

Που είναι: οδός μαύρης πέτρας (άνω πόλη)

Ιδιότητες: δίκτυο υπογείων σπηλαίων.

Ενέργεια: Αρνητική

110.- Τόπος: πόλη παρυφές (11-Β1)

Που είναι: λόφος Βούζαρη, έξω από Θες/νικη

Ιδιότητες: ισχυρό ηλεκτρομαγνητικό κέντρο. Ενέργεια : Θετική

111.- Τόπος: πόλη (11-Β1)

Που είναι: Καλαμαριά, γήπεδο Απόλλωνα πίσω υπάρχει εκκλησάκι και εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο.

Ιδιότητες; Τόπος δύναμης, άλλες διαστάσεις. Ενέργεια: Θετική

112.- Τόπος: πόλη (11-Β1)

Που είναι: Ξεροπόταμος(Παπάφη)

Ιδιότητες:το σημείο του ξεροποτάμου κάτω από την γέφυρα αποτελεί ισχυρό τόπο δύναμης. Ενέργεια: Θετική

113.- Τόπος: Θέρμη (11-Β1)

Που είναι: ναός αγ. Μάρκου, στον παλιό δρόμο για την Θέρμη μετά τα νέα νεκροταφεία.

Ιδιότητες: δίπλα στην εκκλησία υπάρχει τσιμεντένιος κύκλος, δυσκολία προσαρμογής, βαριά ατμόσφαιρα.

Ενέργεια: Αρνητική

114.- Τόπος: Πανόραμα (11Β1)

Που είναι: στον δρόμο προς Χορτιάτη, βγαίνοντας από το Πανόραμα, οι δυό τρείς μικροί δρόμοι δεξιά, πιο πάνω από την στροφή οδηγούν σ’ εξοχική τοποθεσία με μικρό ποτάμι με πράσινα πετρώματα.

Ιδιότητες: Χαλάρωση , ηρεμία, νεραϊδότοπος.

Ενέργεια: Θετική

115.- Τόπος πόλη (11-Β1)

Που είναι: κήποι του Πασά, προς αγ. Παύλο, πάνω από το νοσοκομείο Αγ. Δημήτριος(ανω πόλη)

Ιδιότητες: τόπος δύναμης, χαλάρωση, άλλα πεδία.

Ενέργεια; Θετική

116.- Τόπος: πόλη (11-β1)

Που είναι: το κέντρο που σχηματίζετα από το 113, 114, 115

Ιδιότητες: άλλες διαστάσεις, εύκολος διαλογισμός Ενέργεια: Θετική

117.- Τόπος: πόλη (11-β1)

Που είναι: πλατεία Ελευθερίας, Σταυρούπολη

Ιδιότητες:δυσκολία προσαρμογής, ψυχολογικές διαταραχές.

Ενέργεια: Αρνητική.

118.- Τόπος πόλη (11-Β1)

Που είναι: ναός αχειροποιήτου

Ιδιότητες: η εκκλησία έχει χτιστεί επάνω στον αρχαίο ναό της ΄Ισιδας

Ενέργεια: Θετική

119.- Τόπος: πόλη (11-β1)

Που είναι: πλατεία Τερψιθέας, άνω πόλη

Ιδιότητες: κατά τις νυκτερινές ώρες δυσκολία προσαρμογής, αφιλόξενη ατμόσφαιρα, δίπλα στο Δερβίσικο μαυσωλείο. Ενέργεια Αρνητική

120.- Τόπος: πόλη (11-Β1)

Που είναι: Βασιλίσσης ΄Ολγας 263 απέναντι από την Νομαρχία.

Ιδιότητες: στοιχειωμένο σπίτι, παραφυσικά φαινόμενα, λάμψεις & φωνές άγνωστης προέελυσης κατά την νύκτα. Ενέργεια : Αρνητική

121.- Τόπος: πόλη (11-Β1)

Που είναι: Υπόγειος ναός Αγ. Ιωάννου του προδρόμου γωνία Π. Μελά και Ικτίνου πίσω από την Αγ. Σοφία.

Ιδιότητες περισυλλογή, εύκολος διαλογισμός. Ενέργεια: Θετική

ΘΡΑΚΗ

122.- Τόπος: Ροδόπη (5-Δ2)

Που είναι: χωριό Ασκητές, έξω από το χωριό, υπάρχουν λαξευμένοι μεγαλιθικοι τάφοι στα βράχια.

Ιδιότητες: Ισχυρός τόπος δύναμης και περισυλλογής, άλλες διαστάσεις.

Ενέργεια: Θετική

ΕΠΤΑΝΗΣΑ

123.- Τόπος: νήσος Ζάκυνθος (19-Γ2,Δ2)

Που είναι: όρος Βραχιώνας

Ιδιότητες: Νεραϊδότοπος, άλλες διαστάσεις. Ενέργεια; Θετική

124. – Τόπος: νήσος Ζάκυνθος (19-Γ2)

Που είναι : ακρωτήρι κόκκινος βράχος 2χλμ. Βόρεια της πόλεως.

Ιδιότητες: Ισχυρός γωδαιτικός τόπος, χρονικό κενό, ενεργειακός κόμβος.

Ενέργεια: Θετική και αρνητική

125.- Τόπος: νήσος Ζάκυνθος (19-Γ2)

Που είναι: κυανό σπήλαιο, δίπλα στο ακρωτήριο Σκινάρι.

Ιδιότητες: χρονικό κενό, πέρασμα σε άλλες διαστάσεις, παράξενα όνειρα.

Ενέργεια: Θετική

126.- Τόπος: νήσος Λευκάδα(13-Γ2)

Που είναι: νησίδα Μεγανήσι, 12 ν.μ. από το λιμάνι της Λευκάδας.

Ιδιότητες: Σπήλαιο του δαίμονα, αρχικά δύσκολη προσαρμογή, άλλα πεδία.

Ενέργεια: Θετική και αρνητική

127.- Τόπος: νήσος Ιθάκη (19-Α2)

Που είναι: σπήλαιο των νυμφών.

Ιδιότητες: νεραϊδότοπος, πέρασμα σε άλλες διαστάσεις, γαλήνη, χαλάρωση.

Ενέργεια: Θετική.

Πηγή : Ιωάννης Καρυοφυλάκης

http://ellaniwn-ixwr.blogspot.gr/p/blog-page_6944.html

……………………………………………………

Επίσης και για το παρακάτω σύνδεσμο που αναφέρεται στους ενεργειακούς τόπους!

Μυστηριώδεις ενεργειακοί τόποι στην Ελλάδα, που εμπνέουν δέος, εγείρουν ερωτηματικά και ενίοτε προκαλούν «ανατριχίλες». Σπίτια, τόποι, ναοί, χωριά, νησιά, με «περίεργες ενέργειες». Σε κάθε χώρα, σε κάθε ήπειρο, σε ολόκληρο τον πλανήτη μας, αλλά και λίγα μόλις μέτρα μακριά μας, υπάρχουν περιοχές που αποτελούν τόπους σημεία-αναφοράς, για τους ανθρώπους που ζουν εκεί.

Όποιο κι αν είναι το «υπόβαθρο» τους, οι τόποι αυτοί έχουν κάτι το ξεχωριστό και συχνά αποπνέουν ένα μυστήριο, ένα αίνιγμα. Οι δυνάμεις των τόπων αυτών επιδρούν στον άνθρωπο και στις δραστηριότητες του. Η επιρροή τους άλλοτε είναι θετική, άλλοτε αρνητική, ενώ πολλές φορές είναι ακόμα «γουρλίδικη» ή και θεραπευτική!

Μύκονος και Αράχωβα

Δεν θα σας πάω μακριά. Πάρτε για παράδειγμα τους δύο από τους πιο τουριστικούς «πόλους» έλξης της Ελλάδας. Η Μύκονος του «διεθνούς jet-set» και η Αράχωβα, η «Μύκονος του χειμώνα». Τι κοινό είχαν οι δύο τόποι; Πρώτον, ότι οι κάτοικοί τους δεν είχαν στον «ήλιο μοίρα». Οι μεν πάλευαν με τους αέρηδες του Αιγαίου, που σπάνια τους επέτρεπαν να βγουν για ψάρεμα και οι δε με τις παγωνιές και τα χιόνια του Παρνασσού. Όμως, βρίσκονταν πολύ κοντά σε δύο από τα πιο δυνατά ενεργειακά κέντρα της Ελλάδας: η Μύκονος «δίπλα» στη Δήλο και η Αράχωβα σε απόσταση αναπνοής από τους Δελφούς! Θα μου πείτε γιατί δεν συνέβη το ίδιο και σε άλλους τόπους που «γειτνιάζουν» με τους Δελφούς ή τη Δήλο; Καταρχήν συνέβη, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Όλες οι Κυκλάδες (που ονομάζονται έτσι επειδή σχηματίζουν έναν κύκλο γύρω από το ιερό νησί της Δήλου) αποτελούν σημείο αναφοράς για τους λάτρεις της Ελλάδας ανά τον κόσμο και τον πιο λατρεμένο προορισμό των γήινων (και όχι μόνο!). Το ίδιο ισχύει και για τα χωριά ή τις τοποθεσίες που βρίσκονται πλησίον των Δελφών και της Αράχωβας.

Σαντορίνη και Αμοργός.

Η συνέχεια στον σύνδεσμο

http://aromaellada.blogspot.gr/2013/09/blog-post_21.html

ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ