ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΙΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ

            …, ήταν η απάντηση που μας έδωσαν τα μέλη του κόμματος, μπροστά στη φραγμένη πόρτα μιας τράπεζας, όταν σχολιάσαμε τις ευθύνες που έχει ο καθένας μας.

 Η Eurobank του πλούσιου κυρίου Σπύρου Λάτση κατάφερε, με δικαστική απόφαση, να πάρει στα χέρια της το πρώτο κτήριο πρώτης κατοικίας στην Ελλάδα. Οι Ισπανικές τράπεζες είχαν ξεκινήσει νωρίτερα. Στην Ισπανία, η αντίδραση της γειτονιάς και της πόλης στις διαδικασίες απαλλοτρίωσης δεν είχαν θετικό αποτέλεσμα. Άνθρωποι μένουν σε αντίσκηνα.

Οι τράπεζες έχουν για συμπαραστάτη, το «νόμο» και τα ένοπλα τμήματα του κράτους, στην Ισπανία, στην Ελλάδα και παντού:

 Ήταν το μόνο πράγμα που η Ελλάδα δεν είχε πρωτιά, στην εποχή των πειραμάτων και των πειραματόζωων, που προετοιμάζουν την τελική έφοδο της Ολιγαρχίας, για την κατάργηση όλων των ελευθεριών και «λαϊκών προνομίων» που αυτή είχε παραχωρήσει στο πλήθος. «Αυτών που με αγώνες είχε κατακτήσει ο λαός», θα έλεγε κάποιος του κόμματος.

 Την ώρα που συνέβη αυτό, η πρώτη κατοικία «προστατευόταν» από προσωρινή (εξάμηνη) αναστολή κατασχέσεων. Στην Ελλάδα, είχαν θέσει άλλες προτεραιότητες πριν από τη γενική κατάσχεση περιουσιών, τα οποία ονομάζονταν «μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους». Οι κατασχέσεις μπορούσαν να περιμένουν. Κάποιος δικαστής, όμως, θεώρησε πως η συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούσε ή δεν έπρεπε να περιμένει.

Όπως χιλιάδες άλλοι άνθρωποι, στην εποχή των παχιών αγελάδων και του real estate, έπαιρναν χαμηλότοκο δάνειο για να φτιάξουν, πέρα από το σπίτι τους, μερικά διαμερίσματα για νοίκι ή πώληση, έτσι και ο άνθρωπος αυτός.  Εκείνη την εποχή (αρχές δεκαετίας 2000), όποιος δεν λειτουργούσε με τον τρόπο αυτό ήταν παρακατιανός και ανίκανος να επωφεληθεί από τις ευκαιρίες που προσέφερε η ελεύθερη αγορά, πλην όμως κεφαλαιοκρατούμενη ή τραπεζοκρατούμενη (το τελευταίο δεν το ξέραμε, τότε). Τόλεγε και η τηλεόραση. Ένοιωθες ντροπή, που εσύ δίχως «αληθινή» εργασία, τα έφερνες απλώς βόλτα, όταν οι πάντες έκτιζαν, πέραν των δυνάμεων τους, χάρις στην καλοσύνη των τραπεζών, τη διαφήμιση της τηλεόρασης και την παρότρυνση των πολιτικών.

Ο δικαστής θεώρησε πως 4 κατοικίες σε ένα οικόπεδο δεν είναι «πρώτη κατοικία» και έδωσε στην τράπεζα, έναντι του χρέους, και την κατοικία στην οποία έμενε ο άνθρωπος. Δεν θεώρησε σκόπιμο να την εξαιρέσει. «Μαζί με τα ξερά, κάηκαν και τα χλωρά», λένε στην πατρίδα.

Συμβολικά, λίγα μέλη του κόμματος, που ονομάστηκαν «επιτροπή αγώνα», έκλεισαν την τράπεζα και πολύ καλά έκαμαν. Είμαστε και θα είμαστε μαζί.

(φοτό: Σπύρος Αλεβιζόπουλος)

Για να μην μας περάσει κάποιος για ήρωες ή αγωνιστές, λέμε πως «όταν καίγεται το σπίτι του διπλανού σου να ανησυχείς για το δικό σου». Στον κόσμο των ατομικών συμφερόντων και «δικαιωμάτων», αν δεν ανήκεις σε κάποιο ηρωικό ή αγωνιστικό κόμμα, δεν είσαι, δίχως ιδιοτέλεια, συμπαραστάτης του άλλου, όταν πλήττεται. Στην εποχή του homoeconomicus, δεν νοείται συμπαράσταση, άνευ προσωπικού συμφέροντος. Έτσι κι εμείς, βρεθήκαμε μπροστά στην πόρτα της τράπεζας και δίπλα στον οφειλέτη, γιατί είμαστε προσωρινοί κάτοικοι και κάτοχοι του σπιτιού που έχτισε ο παππούς. Έχουμε «φάει» διαταγή πληρωμής από την ίδια τράπεζα και το μόνο που περιμένει και περιμένουμε μαζί με χιλιάδες άλλους είναι το πότε θα κρίνουν οι πολιτικοί υποτελείς πως ήρθε η ώρα της τελικής επίθεσης και της γενικής απαλλοτρίωσης των περιουσιών.

Τώρα που γράφονται αυτά, η ώρα πλησιάζει. Ο «πρωθυπουργός» – τοποτηρητής της Ολιγαρχίας δήλωσε πως η νομοθετική εργασία (τα «μέτρα») περικοπής αμοιβών, συντάξεων, δημόσιας περίθαλψης, δημόσιας υγείας, εισοδημάτων μέσω της φορολογίας κλπ, ήταν «η τελευταία». Σε λίγο θα δρέψουν τους καρπούς των μέτρων και της «κρίσης», που δεν είναι άλλοι από τις περιουσίες και τις εξαθλιωμένες ζωές των ανθρώπων. Οι καρποί του δέντρου που ποτίζουμε, εδώ και χρόνια πολλά, με τις φυτεμένες στα μυαλά μας ιδέες και τις πράξεις που απορρέουν από αυτές. (Αυτά για όσους βαυκαλίζονται πως αποκλείεται να πάρουν τα σπίτια τόσων πολλών ανθρώπων. «Τι θα τα κάμουν;», είναι η χαζή ερώτηση. «Τίποτα», είναι η απάντηση. Απλώς, θα τα πάρουν).

Η συζήτηση μπροστά στην κλειστή πόρτα της τράπεζας, ήταν «για τις ευθύνες του κάθε δικαστή». Για τις ευθύνες του αστυνομικού που θα συνδράμει τον δικαστικό επιμελητή στην έξωση, αύριο.  Για τις ευθύνες του δικαστικού επιμελητή.

Κι επειδή ο κόσμος του ατομισμού, των ατομικών ευθυνών, δικαιωμάτων και ελευθεριών, πρέπει να τελειώνει, όλα αυτά δεν θα υπάρχουν και ήταν ψευδαίσθηση η ύπαρξη τους σε αλλοτινές εποχές, αν δεν γίνουν συλλογικά. Για τη δημοκρατία και το ελληνικό κοσμοσύστημα ιδεών και πράξης, με το οποίο ζήσαμε ως τα χρόνια του Καποδίστρια, το ατομικό ήταν ταυτόσημο με το συλλογικό.

Η ευθύνη της κάθε συντεχνίας είναι συλλογική. Η εναπόθεση της σωτηρίας της πατρίδας (των ανθρώπων που συνθέτουν μια πατρίδα) δεν μπορεί να αφήνεται στον πατριωτισμό ενός εκάστου.  Τα λαλίστατα συνδικάτα δικαστών, εισαγγελέων, αστυνομικών, δικαστικών επιμελητών, τα συνδικάτα κάθε συντεχνίας και επαγγελματικής ομάδας δεν είναι δυνατόν να δρουν μόνο όταν θίγονται τα ατομικά «δικαιώματα» ενός εκάστου των μελών τους. Στην εποχή της βιβλικής ανθρωπολογικής καταστροφής, ο καθένας που αγαπά και πιστεύει στην ελευθερία και την πατρίδα πρέπει (θα έπρεπε) να παίρνει θέση και να συνδράμει στην απελευθέρωση της πατρίδας (των ανθρώπων της) από τα νύχια της νέας αυτοκρατορίας, πολύ χειρότερης από τις μπότες των αυτοκρατοριών που έζησε αυτός  ο τόπος.

Με τη δικαιολογία «εκτελούσα εντολές» προσπάθησαν σε σκοτεινές – ναζιστικές ή σταλινικές-  εποχές να δικαιολογηθεί η συνεργασία με το κάθε καθεστωτικό απάνθρωπο.

Τα σωματεία δικαστών, εισαγγελέων, αστυνομικών, δικαστικών επιμελητών και κάθε άλλη συνδικαλιστική οντότητα να πάρουν τη μεγάλη απόφαση, δηλώνοντας με σαφήνεια και εμπράκτως, με ποιον είναι: Με τον τραπεζίτη και τους υποτελείς του, υποτελείς και οι ίδιοι, ή με τον συνάνθρωπο; Είναι η ώρα της Αντίστασης σε επίδοξους πορθητές της πατρίδας και της Ανυπακοής σε εχθρικούς και βάναυσους μοναρχικούς νόμους. Είναι η ώρα της Αντιγόνης, του Λεωνίδα, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του Αθανάσιου Διάκου κι ότι απέμεινε από αυτούς στιε ψυχές και στις σκέψεις του καθένα μας.  Να πάρουν απόφαση πως δεν συναινούν και δεν συμμετέχουν στο σχέδιο απαλλοτρίωσης της πατρίδας. Δεν είναι δικαιολογία το «εκτελώ εντολές», εκτελώντας ζωές, την ώρα που η πατρίδα δέχεται κυνική επίθεση από την ολιγαρχική τάξη πραγμάτων. Είναι η ώρα του μεγάλου ΝΑΙ και του μεγάλου ΟΧΙ. Η υποτέλεια δεν είναι δικαιολογία.  

«Το δε την Πόλιν σοι δούναι, ουτ΄ εμόν εστίν ουτ΄ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών», είπεν ο τελευταίος βασιλιάς του Βυζαντίου στον Μωάμεθ τον Πορθητή.

Είναι η ώρα να το ξαναπούμε, όχι από «συμφέρον» (όπως, πιθανά, το κάνουμε εμείς), αλλά από αγάπη, αλληλεγγύη, ανθρωπιά, πατριωτισμό και κάθε άλλη δικαιολογία ή αιτία διαλέγει ο καθένας, που θα βγει από τη γραμμή των υπάκουων και των υποτελών, κάνοντας ένα βήμα μπροστά. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την παραμονή στην στρατιωτικά «πειθαρχημένη» γραμμή, που μας έχουν τοποθετήσει οι πραιτοριανοί, για να τους υπηρετούμε.

Η «επαναστατική» επίκληση «φταίει το σύστημα και ο καπιταλισμός και όχι οι άνθρωποι» ακούγεται σαν μια καλή δικαιολογία. Η επίκληση σε μια γενική και αόριστη «ανάγκη ξεσηκωμού» είναι υποκρισία. Η τοποθέτηση λίγων ανθρώπων μπροστά στην κλειστή πόρτα μιας τράπεζας δεν αρκεί. Είναι αυτοϊκανοποίηση όσων το επιλέγουν (και ημών των ιδίων). Το «σύστημα» είναι έργο ανθρώπων, αποτελείται από ανθρώπους και, ατομικά ή συλλογικά, είμαστε μέρος του. Ένα έκαστο των «μερών» οφείλει να πράξει τα δέοντα. Να αποφασίσει με ποιον είναι. Εγώ κι εσύ και όλοι.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΠΟΛΥΤΕΛΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑ:

Η “ΑΛΛΗ” ΙΣΠΑΝΙΑ!!! :

(Αν νομίζει ο Μπρεζίνσκι πως δεν ξέρουμε το ρόλο της τηλεοπτικής “βυζοδιασκέδασης”, κάνει λάθος.  Έχουμε γράψει κι εμείς για το “ρόλο του βυζιού στην επανάσταση“)

και… Η ΙΣΠΑΝΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ :

“Gracias, Grecia” Nuestra herencia

Α, ναι. Κάποτε πήγαμε κι εμείς ως εκεί. Στον καιρό των “αγανακτισμένων”:

Ήμασταν λιγότεροι. Στείλαμε κι επιστολή. Στη φωτογραφία, δύο από τα πέντε όλα κι όλα μέλη του “Κινήματος των Αυνανιστών”. Οι άλλοι αυτό το λένε “επιτροπή αγώνα”.  Οι υπόλοιποι “συναυνανιστές” βρίσκονται στην Κέρκυρα και την Αθήνα.

Δεν ευλογούμε τα γένια μας. Τη μοίρα μας κλαίμε και το παλεύουμε, δείχνοντας βαθιά περιφρόνηση στις πρωτοβουλίες των ολίγων.  (Ακόμα κι όταν οι λίγοι είμαστε εμείς).  Τα κόμματα φροντίζουν η πολιτική να είναι θέμα των λίγων. Ολίγον κίνημα, ολίγον επαγγελματισμός, ολίγη συμπαράσταση, ολίγη αντίσταση, για να υπάρχει “ολιγαρχία”, ακόμα και εκεί που υπάρχει “λαϊκό” κίνημα.. Έτσι διέλυσαν τους “αγανακτισμένους”. Αιτία της διάλυσης; Ήταν πολλοί (και ενωμένοι). Και ως εκ τούτου, επικίνδυνοι.

(Θα κάνουμε το οτιδήποτε για να γίνουμε, ξανά, πολλοί, αποφασισμένοι και ενωμένοι. Θα προσκαλέσουμε τα πιο όμορφα κορίτσια να μας συμπαρασταθούν. Εθελοντικά και πρόθυμα, γιατί επανάσταση με αμοιβόμενες μοντέλες και τηλεοπτικές γλάστρες δεν γίνεται. Ο “σκοπός αγιάζει τα μέσα” ή ο σκοπός είναι Άγιος σαν τον Έρωτα;).

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ Η ΗΜΕΤΕΡΑ ΑΘΛΙΟΤΗΣ, ΤΟ “ΔΙΚΤΥΟ ΙΘΑΚΗ”(πυρήνας “αυνανιστών”)

(έχει και σοβαρούς ανθρώπους το δίκτυο)

http://www.ithacanet.gr/