Κινήματα, Πολιτική — Φεβρουαρίου 15, 2012 2:38 μμ
του Γιώργου Ρακκά
Όταν δημοσιεύαμε ως Κίνηση Πολιτών Άρδην το κείμενο που με αφορμή τις επικίνδυνες δηλώσεις Καζάκη έθετε έναν ευρύτερο προβληματισμό σε σχέση με την βαθιά κρίση του δημοκρατικού πολιτεύματος, και τις μεγάλες πιθανότητες μιας αυταρχικής εκτροπής, η οποία μπορεί να επιταχυνθεί με λανθασμένες θέσεις και πράξεις, δεν περιμέναμε να ξεσηκώσουμε την Καζάκεια μήνιν. Κι όμως, ο κύριος αυτός απάντησε –ως συνήθως– μ’ ένα υβρεολόγιο που καταδεικνύει για άλλη μια φορά το μηδαμινό πολιτικό του επίπεδο. Κανονικά, η ανακοίνωση του Δημήτρη Καζάκη δεν χρήζει απάντησης. Όμως, αυτή τη στιγμή, μας δίνει μια ευκαιρία να ανοίξουμε μια συζήτηση ευρύτερη για της αδυναμίες όλου του λεγόμενου ‘νέου αντιμνημονιακού χώρου’, αδυναμίες που μέχρι σήμερα απέτρεψαν το λαϊκό κίνημα να οργανωθεί περαιτέρω για να πετύχει την πολυπόθητη ανατροπή της δρομολογούμενης υποδούλωσής μας. Γι’ αυτό και αξίζει να δώσουμε μια τελική απάντηση, επειδή νομίζουμε ότι ο Καζάκης ενσαρκώνει σε παροξυστική εκδοχή, όλες τις παθογένειες ενός 1ου κύκλου αντιμνημονιακών αγώνων.
1. Υβρεολογία – Συνομωσιολογία: Το ανώτερο στάδιο του Κομπογιαννιτισμού
Ο Καζάκης δεν συζητάει ποτέ διαφωνίες εντός και εκτός του Μετώπου του. Βρίζει, χυδαιολογεί και βυθίζεται σε μια ατέρμονη πρακτορολογία. Η προσφυγή στις ύβρεις καταδεικνύει την βαθύτερη ένδεια επιχειρημάτων που τον χαρακτηρίζει. Η δε συνομωσιολογία δείχνει δύο πράγματα. Πρώτον, είναι καθρέφτης της ολοκληρωτικής κατάπτωσης της σκέψης και του πολιτικού προβληματισμού, στην οποία έχει περιπέσει η κοινωνία μας τα τελευταία 20 χρόνια. Η εκστρατεία της αποβλάκωσης που έχουν εξαπολύσει οι εκσυγχρονιστές, τηλεόραση και εθνομηδενισμός είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, καθώς και ο εκφυλισμός της μεταπολίτευσης σε μια εξουσιαστική συνδιαλλαγή πολιτικών συμμοριών, έχουν διαμορφώσει έναν κοινό νου που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτά που συμβαίνουν δίχως να καταφύγει στην εύκολη οδό του ψέμματος, της διαστροφής και της συνομωσίας. Αυτή την τάση ενισχύει ο Καζάκης, όταν αναπαράγει τέτοιες αντιλήψεις για την πολιτική. Οι ανακοινώσεις του, εκπαιδεύουν τους αναγνώστες του σε μια πιο σοφιστικέ αμάθεια. Ύστερα, υπάρχει και άλλο ζήτημα. Όταν κάποιος έχει μια τόσο φαύλη αντίληψη για την πολιτική, όπου όλα είναι πρακτορεία, παρασκήνια και πισώπλατα μαχαιρώματα, την έχει μόνο για τους άλλους ή για τον εαυτό του;
Η θητεία του στη Σπίθα, πάντως, δείχνει ότι έτσι λειτουργεί και ο ίδιος, μέσω της ίντριγκας και της συνομωσίας. Τότε, ήταν ο εμπνευστής του πιο αντιδημοκρατικού οργανωτικού μοντέλου (οι οργανώσεις βάσης απαγορεύονται να συζητούν σημαντικά πολιτικά ζητήματα), και μετά, όταν ο Μίκης τον πέταξε έξω γιατί τρόμαξε από την παρασκηνιακή του υπερδραστηριότητα, κατήγγειλε τη Σπίθα για «ακροδεξιά» (Ποιός; Αυτός, που όπως φαίνεται και από την έκκληση του προς την Αστυνομία και το Στρατό ή την απάντησή του σε εμάς, έχει ψωμοτύρι τον αυταρχισμό και την εκμηδένιση της αντίθετης άποψης) και όργανο του Σόρος…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όμως, ένας ολόκληρος κόσμος, μάλιστα λαϊκός και απελπισμένος εγκλωβίζεται σε μεσαιωνικού τύπου μορφές οργάνωσης, που αναπαράγουν την πνευματική μιζέρια, και εν τέλει τον καταδικάζουν σε ρόλο κομπάρσου.
2. Τυχοδιωκτισμός
Ο Καζάκης είναι το σύμβολο της τυχοδιωκτικής συνιστώσας των αγώνων αυτής της περιόδου. Πάει παντού, και με όλα, βρίζει όλους και όλα. Εντός εκτός κι επί τα αυτά. Αυτή είναι η στάση του. Και εναντίον του μεγάλου κεφαλαίου, και με τον Κοντομηνά. Και ύβρεις εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, και κάλεσμα για ενότητα και μέτωπο. Και εναντίον των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης και συνήθης επίτιμος καλεσμένος μεγάλων καναλιών, του Alpha και του Alter παλαιότερα, του Παπαδάκη στη συνέχεια. Όπως καταλαβαίνετε, με τέτοιες κωλοτούμπες, οι έννοιες, οι αξίες και οι ιδεολογικές τοποθετήσεις χάνουν οποιοδήποτε νόημα. Ο άνθρωπος σου λέει καλημέρα, κι εσύ πρέπει να ψάχνεσαι αν είναι νύχτα… Αυτή η στάση, εκφράζει μια νεκρανάσταση του Παπανδρεϊσμού με αντιμνημονιακό προσωπείο. Εθίζει ξανά τον κόσμο σ’ έναν επικίνδυνο αμοραλισμό, ΠΑΣΟΚικής κοπής, ενώ ταυτόχρονα τον κάνει να νομίζει ότι ξεφεύγει από τις παθογένειες της μεταπολίτευσης που τον οδήγησαν μέχρι εδώ.
Τρίτον και κυριότερο. Ένα νέο χιμαιρικό ναρκωτικό
Ωστόσο, ο τυχοδιωκτισμός δεν θα είχε καμία λειτουργία και κανένα αντίκρισμα, αν δεν συνδεόταν οργανικά με μια χιμαιρική ιδεολογία. Αυτήν της άμεσης εξόδου από το ευρώ, και την ΕΕ. Και εσχάτως, την άλλη επικίνδυνη παρόλα περί δήθεν δημοκρατικά ελεγχόμενης εκτροπής. Και τα δύο, είναι πολύ επικίνδυνα ιδεολογικά ναρκωτικά, που έχουν δύο κύριες συνέπειες. Πρώτον, είναι εντελώς ανέφικτα σήμερα, και –χειρότερα– περιλαμβάνονται στην ατζέντα του αντιπάλου. Την άμεση έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ επιθυμούν διακαώς οι Γερμανοί (βλέπε τη φασαρία που κάνουν αυτές τις μέρες για το Eurogroup, αφού πρώτα μας έβαλαν να ξεφτιλιστούμε με την αποδοχή του κατάπτυστου μνημονίου, το τι αποκαλύπτει το Spiegel, της δηλώσεις επιφανών εκπροσώπων του γερμανικού κεφαλαίου). Για την δε ‘εκτροπή’, αυτή βρίσκεται στην ατζέντα τόσο των ακραίων στοιχείων του νεοδοσιλογισμού (λέγε με Διαμαντοπούλου, ΕΛΙΑΜΕΠ, και εσχάτως, Βορίδη), όσο και των ακροδεξιών που εμφανίζονται με αντιμνημονιακό προσωπείο.
Δεύτερον, και κυριότερο, τέτοιου τύπου χιμαιρικά αιτήματα, όταν παρουσιάζονται ως άμεσα αποκοιμίζουν τον κόσμο. Τον απομακρύνουν από τις άμεσες και επιτακτικές ανάγκες του αγώνα, ζαλίζοντάς τον με φρούδες ελπίδες. Σ’ αυτό το κλίμα, όπου ο Καζάκης προτείνει αυτά που προτείνει, άλλος προτείνει εδώ και τώρα «κατάργηση του Κοινοβουλίου», άλλος οραματίζεται την πνύκα και την άμεση δημοκρατία, και άλλος μια μεγάλη πορεία από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Αθήνα που θα γκρεμίσει με μια τελική μάχη το ‘Σύστημα’… Και έτσι όχι μόνο ανοίγουν το δρόμο για την εφικτή σήμερα κατάργηση του Κοινοβουλίου που προτείνει ο… Σόϊμπλε και αποπροσανατολίζουν από τις άμεσες ανάγκες του κινήματος. Δηλαδή να βοηθήσουμε τις λαϊκές κινητοποιήσεις να αποκτήσουν την αυτονομία και τους μηχανισμούς αυτοπροστασίας του από τους προβοκάτορες και τους πραιτοριανούς του συστήματος.
Τι έκαναν όλοι αυτοί οι κύριοι το καλοκαίρι στο Σύνταγμα έξω από το να πουλάνε την ιδεολογική τους πραμάτεια; Τίποτε. Γι’ αυτό τα ζόμπι της μεταπολίτευσης, αριστερά και αντιεξουσιαστές, σάρωσαν το κίνημα σαν πύργο από τραπουλόχαρτα. Κι ύστερα είναι άλλα άμεσα ζητήματα. Η κοινωνική αλληλεγγύη και το πως θα εμπεδωθεί σε κάθε γειτονιά ώστε ο κόσμος ν’ αντέξει τον πολύ δύσκολο χειμώνα. Η ευρύτερα, η εθνική αλληλεγγύη, δηλαδή η εύρεση πόρων για τη χώρα, ώστε να πάψει να σέρνεται εκβιαζόμενη και να είναι σε θέση να κάνει έστω και μερικά ψίχουλα από όλα αυτά τα περισπούδαστα που προτείνουν όλοι αυτοί οι κύριοι.
Στα παλιά τους τα παπούτσια! Αυτοί ‘ρίχνουν άδεια, για να πιάσουν γεμάτα’, είναι έμποροι του χειρότερου ναρκωτικού, της ψεύτικης ελπίδας, και έχουν εγκλωβίσει τον κόσμο σε μια περίεργη συνθήκη ‘αγωνιστικής μοιρολατρίας’, αφού από τη μία ακολουθούν το ψευδοριζοσπαστικό «όλα ή τίποτα», και από την άλλη, στην πράξη παραμένουν στο «τίποτα». Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, όμως, και παρά τα 2 χρόνια κινητοποιήσεων, το κίνημα δεν έχει κάνει ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ στην ιδεολογική του συγκρότηση, στο επίπεδο της συνειδητοποίησης, στην επεξεργασία των αιτημάτων.
Η ύπαρξη και η άνοδος ανάλογων αντιλήψεων και συμπεριφορών αντανακλά κοινωνικές παθογένειες και ιδιαίτερα, όπως τονίσαμε στην αρχή, την συνθήκη της πνευματικής αθλιότητας και αποβλάκωσης στην οποία έχουν εξαναγκάσει τον ελληνικό λαό 30 χρόνια ΠΑΣΟΚισμού, και 15 χρόνια εκσυγχρονισμού.
Και για να μην τον αδικούμε, ο Καζάκης δεν είναι ο μοναδικός που κάνει αυτή τη δουλειά. Οι πλατείες κατά τον 1ο κύκλο των αντιμνημονιακών αγώνων ήταν γεμάτες πλασιέ, ψευδοπροφήτες, Καμματερούς της πολιτικής, οι οποίοι όλοι μαζί έκαναν μεγάλο κακό, μην αφήνοντας τον κόσμο να εκδηλωθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι την μοναδική φορά που εκδηλώθηκε δίχως αυτοί (ή η Αριστερά, ή οι αντιεξουσιαστές) να έχουν τον έλεγχο, την 28η Οκτωβρίου του 2011, ουσιαστικά ο κόσμος έριξε την κυβέρνηση. Και αν ο Σαμαράς δεν έσπευδε να στηρίξει το γιωργάκη τότε άλλες θα ήταν οι εξελίξεις. Αυτό, για να βλέπουμε πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα, αν δεν μας ταλαιπωρούσαν οι χίμαιρες, οι τυχοδιωκτισμοί και οι κομπογιαννιτισμοί.
Υ.Γ. Δεν θα πέσουμε βέβαια στο επίπεδο του κ. Καζάκη. Οι άνθρωποι που ηγούνται της Κίνησης Πολιτών Άρδην έχουν 50 χρόνια ιστορία στους αγώνες και δεν αξίζει να απαντούν σε όψιμους οικονομολογούντες, και μέχρι χθες στελέχη(;) πολυεθνικών τραπεζών – κατά δήλωση του. Όσο για την ‘πολιτική αλητεία’, ας μας πει ο Καζάκης πόσες φορές δεχθήκαμε να γίνει μια εποικοδομητική ανταλλαγή απόψεων, κι αυτός την αρνήθηκε. Ακόμα και τούτο, είναι ενδεικτικό, της όλης στάσης του…
ΑΦΟΥΣΙΑ
Leave a Reply