«Εάν δεν είσαι ικανός να εκνευρίζεις κανέναν με τα γραπτά σου, τότε να εγκαταλείψεις το επάγγελμα»

ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

Επικοινωνία εδώ

Για σχόλια, καταγγελίες και επικοινωνία στο

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ

Ενημέρωση των αναγνωστών.

Προσοχή στις απάτες, η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ και ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ δεν φέρει καμία ευθύνη για οποιαδήποτε συναλλαγή με κάρτες η άλλον τρόπω και άλλα στον όνομά της, Ή στο όνομα του κυρίου Γ. Θ, Χατζηθεοδωρου. Δεν έχουμε καμία χρηματική απαίτηση από τους αναγνώστες με οποιοδήποτε τρόπο.
Αγαπητοί αναγνώστες η ανθελληνική και βρόμικη google στην κορυφή της ιστοσελίδας όταν μπείτε, αναφέρει μη ασφαλής την ιστοσελίδα, ξέρετε γιατί;;; Διότι δεν της πληρώνω νταβατζιλίκι, κάθε φορά ανακαλύπτει νέα κόλπα να απειλή. Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ σας εγγυάται, ότι δεν διατρέχετε κανένα κίνδυνο, διότι πληρώνω με στερήσεις το ισχυρότερο αντιβάριους της Eugene Kaspersky, όπως δηλώνει και ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Kaspersky Lab "Πιστεύουμε ότι όλοι μας δικαιούμαστε να είμαστε ασφαλείς στο διαδίκτυο. Eugene Kaspersky

Ανακοίνωση

Τη λειτουργία μίας νέας γραμμής που αφορά τον κορωνοϊό ανακοίνωσε ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας. Ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας ανακοινώνει, ότι από σήμερα 07.03.2020 λειτουργεί η τηλεφωνική γραμμή 1135, η οποία επί 24ώρου βάσεως θα παρέχει πληροφορίες σχετικά με τον νέο κοροναϊό.

Πού μπορεί να απευθυνθεί μια γυναίκα που πέφτει θύμα ενδοοικογενειακής βίας;

«Μένουμε σπίτι θα πρέπει να σημαίνει πως μένουμε ασφαλείς και προστατευμένες. Για πολλές γυναίκες, όμως, σημαίνει το ακριβώς αντίθετο. Εάν υφίστασαι βία στο σπίτι, δεν είσαι μόνη. Είμαστε εδώ για σένα. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει ότι υπομένουμε τη βία. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει μένουμε σιωπηλές. Τηλεφώνησε στη γραμμή SOS 15900. Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί της γραμμής θα είναι εκεί για σε ακούσουν και να σε συμβουλέψουν. Δεν μπορείς να μιλήσεις; Στείλε email στο sos15900@isotita.gr ή σε οποιοδήποτε από τα Συμβουλευτικά Κέντρα ” λέει σε ένα βίντεο που ανέβασε στο Instagram της η Ελεονώρα Μελέτη.

Προς ενημέρωση στους αναγνώστες. 4/8/2020

Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ δεν ανάγκασε ποτέ κανένα να κάνει κάτι με παραπλανητικές μεθόδους, αλλά ούτε με οποιοδήποτε τρόπο. Ο γράφων είμαι ένας ανήσυχος ερευνητής της αλήθειας. Και αυτό το κάνω με νόμιμο τρόπο. Τι σημαίνει αυτό; ότι έχω μαζέψει πληροφορίες επιστημονικές και τις παρουσιάζω, ή αυτούσιες, ή σε άρθρο μου που έχει σχέση με αυτές τις πληροφορίες! Ποτέ δεν θεώρησα τους αναγνώστες μου ηλίθιους ή βλάκες και ότι μπορώ να τους επιβάλω την γνώμη μου. Αυτοί που λένε ότι κάποια ιστολόγια παρασέρνουν τον κόσμο να μην πειθαρχεί… Για ποιο κόσμο εννοούν;;; Δηλαδή εκ προοιμίου θεωρούν τον κόσμο βλάκα, ηλίθιο και θέλουν να τον προστατέψουν;;; Ο νόμος αυτό το λέει για τους ανώριμους ανήλικους. Για τους ενήλικους λέει ότι είναι υπεύθυνοι για ότι πράττουν. Στον ανήλικο χρειάζεται ένας διπλωματούχος ιδικός για να τον δασκαλέψει, καθηγητής, δάσκαλος. Στους ενήλικες δεν υπάρχει περιορισμός. Ποιος λέει και ποιος ακούει, διότι ο καθένας ενήλικος είναι υπεύθυνος και προς τους άλλους και προς τον εαυτό του.

Η ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ατλαντίδα (ΑΤΛΑ-ΤΙ- ΕΙΔΑ) (ΑΤΛΑΝΤ-ΕΙΔΑ)

Η Ατλαντίδα στο χώρο και στο χρόνο // Το που, το πότε και το πως, της μυθικής περιοχής.

Η Ατλαντίδα στο χώρο και στο χρόνο.
Το που, το πότε και το πως, της μυθικής περιοχής.

«Άκουσε λοιπόν, Σωκράτη, μία ιστορία,  η οποία, αν και φαίνεται παράξενη, είναι εξολοκλήρου αληθινή, όπως ο Σόλων, ο σοφότερος από τους Επτά, είπε κάποτε».

 (Πλάτων, Τίμαιος, 20.e.1)

Εισαγωγή

Η Ατλαντίδα, αποτελεί ένα από τα πλέον διάσημα αλλά και παρεξηγημένα αντικείμενα μελέτης.

Μόνο το άκουσμα του ονόματος της, οδηγεί την σκέψη και την φαντασία μας, σε παράξενα μονοπάτια, που αναλόγως τις καταβολές και τα ακούσματα του καθενός, μπορεί να τον κάνει από το να γελάσει μέχρι να προβληματιστεί δεόντως.

 Τι ήταν τέλος πάντων η Ατλαντίδα; Υπήρξε;

Αν ναι, πότε και που; Αν όχι, γιατί γράφτηκε;

 Αρκετοί σοβαροί και μη, επιστήμονες και ακόμα περισσότεροι ερευνητές, ακόμα και αμφιβόλου ποιότητας, έχουν γράψει χιλιάδες σελίδες, στην προσπάθεια τους να απαντήσουν στα παραπάνω ερωτήματα.

Πέρα από τις ίδιες τις πηγές όμως, οι λεγόμενες γεωεπιστήμες, σήμερα έρχονται να βοηθήσουν σημαντικά στις γνώσεις μας για το παρελθοντικό γεωπεριβάλλον κάθε γωνιάς του πλανήτη μας.

Στο παρόν άρθρο, με σκοπό να δώσουμε λογικοφανείς απαντήσεις στα σχετικά ερωτήματα, παρουσιάζονται διεπιστημονικά δεδομέναπρωτότυπες έρευνες και ανατρεπτικές απόψεις, οι οποίες οδηγούν αφενός στην χρονοθέτηση (τοποθέτηση στον χρόνο), χωροθέτηση (τοποθέτηση στον χώρο) και στην τοπογραφία (σχέδιο χωροταξίας) της θρυλικής Ατλαντίδας.

Εισαγωγή στην Ατλαντίδα

Η λέξη Ατλαντίδα συναντάται πρώτη φορά σε δυο διαλόγους του Πλάτωνα.

Τον Τίμαιο και τον Κριτία.

Η περιγραφή της συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά ενός blockbuster.

Αμύθητα πλούτη, σύγκρουση υπερδυνάμεων, φυσικές καταστροφές, μάχη του καλού με το κακό και τελική νίκη του καλού, με φυσικό καταποντισμό της έδρας του κακού «σε μια μόνο ημέρα και νύχτα ατυχίας» και όλα αυτά στα βάθη της προϊστορίας και στην καρδιά ενός κοσμολογικού φιλοσοφικού κειμένου.

Πολλοί σημερινοί ερευνητές ψάχνουν και υποστηρίζουν την ύπαρξη της Ατλαντίδας στα πιο απίθανα μέρη του πλανήτη. Η επίδραση του μύθου των μύθων όπως έχει αποκαλεστεί, έχει οδηγήσει στην παρανοϊκή βάφτιση κάθε βυθισμένης πολιτείας που εντοπίζεται, οπουδήποτε στον πλανήτη, ως Ατλαντίδα. Στην επόμενη φωτογραφία φαίνεται η αφίσα του διεθνούς συνεδρίου που έγινε στην Μήλο το 2005 με θέμα την υπόθεση της Ατλαντίδας. Με κόκκινες τελείες είναι τα διάφορα μέρη όπου έχουν προταθεί (μέρος μόνο των πιθανών θέσεων) ως τοποθεσίες της Ατλαντίδας.

 

Παρ’ όλ’ αυτά υπάρχουν μερικές περιοχές που έχουν συγκεντρώσει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και αποτελούν, αν όχι τις επικρατέστερες, σίγουρα τις πιο δημοφιλής περιοχές, για να τοποθετήσουμε την Ατλαντίδα. Αυτές είναι ο Ατλαντικός Ωκεανός φυσικά με τις Αζόρες και τα Κανάρια νησιά, οι νότιες ακτές της Ισπανίας, η Σαντορίνη και η Κρήτη. Λιγότερο δημοφιλής περιοχές αλλά με σχετική βιβλιογραφία είναι η Ανταρκτική, η Σουηδία, η Μάλτα, η Ιαπωνία και διάφορα μέρη στην Βόρεια αλλά και στην Νότια Αμερική. Δεν λείπουν σχετικές περιοχές στην Αφρική (Μαυριτανία κυρίως) καθώς και στην Μέση Ανατολή (ακτές Μεσογείου κυρίως). Στην ουσία δυσκολευόμαστε να βρούμε περιοχή στον κόσμο που δεν έχει προταθεί ως η τοποθεσία της Πλατωνικής Ατλαντίδας.

 

Ατλαντίδα; Ιστορική πραγματικότητα ή φιλοσοφική αλληγορία;
© Illustration Katerina Alivizatou

Περίληψη της έρευνας μας

Η παρούσα έρευνα παρουσιάζει την εκδοχή της τοποθέτησης της Ατλαντίδας στην νότιες ακτές της Ισπανίας και την ιστορία να εκτυλίσσεται την 2η χιλιετηρίδα π.Χ.

Κύρια πηγή μας για αυτά τα συμπεράσματα στάθηκε η έρευνα της ομάδας του κ.Παπαμαρινόπουλου κυρίως. Στην συνέχεια παρουσιάζονται αναλυτικά οι παράμετροι, τα δεδομένα και η συλλογιστική που οδήγησε στα συμπεράσματα αυτά.

Ατλαντίδα: Μύθος, παράμυθος, ή ιστορία;

Μια πάγια άποψη που ενστερνίζονται αρκετοί μελετητές είναι ότι ο Πλάτωνας δημιούργησε την σχετική ιστορία – μύθο, για να διδάξειήταν δηλαδή μια επινόηση του φιλοσόφου ως θεωρητικό βοήθημα στην επεξήγηση της πολιτικής του θεωρίας και μπορεί να χρησιμοποιεί μόνο ως φιλοσοφικός μύθος.

Αξίζει στο σημείο αυτό να τονίσουμε σχετικά, δυο βασικά και γενικά συμπεράσματα που βγάζουμε, από την ανάγνωση των κειμένων του Πλάτωνα:

1ον. Η πεποίθηση του ίδιου του Πλάτωνα ότι περιγράφει πραγματικά γεγονότα, με πολλαπλές αναφορές από τους συνομιλητές, ότι η ιστορία της Ατλαντίδας αναφέρεται σε συμβάντα που όντως έχουν γίνει και

2ον. Οι αξιοσημείωτα αρκετές, τοπογραφικές, αρχιτεκτονικές και γεωπεριβαλλοντικές λεπτομέρειες, που αναφέρει καθ’ όλη την διάρκεια της περιγραφής του, με αρκετά απλό και κατανοητό τρόπο, λεπτομέρειες οι οποίες ταιριάζουν περισσότερο σε έναν ταξιδιωτικό οδηγό παρά σε έναν φιλοσοφικό μύθο.

Στις σχετικές έρευνες περί Ατλαντίδας, μια συχνή παράλειψη που κάνει η πλειοψηφία των ερευνητών, είναι ότι αναλύει μόνο τα της Ατλαντίδας και δεν ασχολείται καθόλου, ή στην καλύτερη ελάχιστα και επιφανειακά, με την Αθήνα της τότε εποχής. Άλλωστε η πρώτη και κύρια πηγή της ιστορίας, ο Πλάτων (στα βιβλία του Τίμαιος και Κριτίας) αναφέρεται στην σύγκρουση μεταξύ των δυο αυτών πόλεων και έτσι καταλήγουμε να μάθουμε για την Ατλαντίδα. Παρ’ όλ’ αυτά ο Πλάτωνας δεν είναι ο μόνος που μας μιλάει για μια χαμένη ήπειρο από μια μεγάλη καταστροφή.

Ούτε ο μόνος που μας μιλάει για την Ατλαντίδα συγκεκριμένα. Απλά ήταν ο πρώτος που βάφτισε την χαμένη πόλη με το όνομα Ατλαντίδα.

Μια δεύτερη παράλειψη, που κάνει πλήθος ερευνητών, είναι το γεγονός ότι αναλύουν μονοσήμαντα τον Πλάτωνα, χωρίς να χρησιμοποιούν δεδομένα από άλλους συγγραφείς και το κυριότερο από άλλες επιστήμες.

Συνήθως στέκονται σε 2 με 3 σημεία που τους βολεύουν και αυτά είναι αρκετά για να τους κάνουν να βγάλουν συμπεράσματα, χωρίς όμως να αναφέρονται σε όλα τα σχετικά δεδομένα και να ελέγχουν κατά πόσο ισχύουν όλα μαζί ταυτόχρονα.

Για την Ατλαντίδα υπάρχουν 2 εκδοχές. Είτε ο  Πλάτωνας εφηύρε την ιστορία είτε όχι. Στην πρώτη εκδοχή δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε κάποια έρευνα στην Γη, εφόσον η Ατλαντίδα πλέον θα ανήκει μόνο στους φιλολόγους και στους φιλοσόφους.

Αν ισχύει όμως η δεύτερη εκδοχή πρέπει να θεωρήσουμε ότι ό,τι αναφέρει ο Πλάτωνας και οι άλλοι συγγραφείς οφείλει να εξεταστεί για να μπορέσουμε να βγάλουμε τα πλέον λογικοφανή συμπεράσματα και όχι τα συμπεράσματα της φαντασίας μας ή της πρόθεσης μας.

Η παρούσα έρευνα, κινείται στην δεύτερη εκδοχή και αναλύει διεξοδικά (στο επίπεδο του εφικτού) τα κείμενα του Πλάτωνα και άλλων συγγραφέων που αναφέρονται σχετικά, μέσα από τα οποία, ο Πλάτωνας κυρίως αλλά και οι υπόλοιποι, μεταφέρουν σημαντικές τοπογραφικέςαρχιτεκτονικέςγεωλογικές, περιβαλλοντικές και αστρονομικές πληροφορίες, που έχει μεγάλη σημασία να τις κατανοήσουμε όλες στην σωστή και διεπιστημονική τους βάση.

Γενικό συμπέρασμα της μελέτης μας μπορούμε να πούμε πως είναι το εξής: η αναφορά στην Ατλαντίδα, περιλαμβάνει στον βασικό της κορμό πραγματικά ιστορικά γεγονότα, τα οποία έχουν τύχει ερμηνείας και επεξεργασίας από τους εκάστοτε μεταφορείς της ιστορίας, μέχρι να φτάσουν στα αυτιά του Πλάτωνα και μέσω της δικής του αντίληψης και πρόθεσης, να φτάσουν στα δικά μας μάτια.

Δηλαδή η Ατλαντίδα είναι και μύθος και παρά-μύθος και ιστορία ταυτόχρονα.

Ένας  μύθος, παρά-μύθος και ιστορία που έχει ωθήσει πολλούς ανθρώπους, από κυνηγούς θησαυρών μέχρι επιστήμονες να ασχοληθούν μαζί της.

Στην συνέχεια, η έρευνα επικεντρώνεται στα σημεία εκείνα που θεωρούμε ότι έχουν έναν πυρήνα ιστορικής αναφοράς, δεδομένου ότι μπορούμε να βγάλουμε λογικοφανή συμπεράσματα, τα οποία προκύπτουν κυρίως από πολλαπλό και παράλληλο συσχετισμό αποτελεσμάτων ερευνών από διάφορους επιστημονικούς κλάδους (ανθρωπιστικές επιστήμες και γεωεπιστήμες)

Αναφερόμενοι στις ανθρωπιστικές επιστήμες περιλαμβάνουμε τις εξής:

– Ανθρωπολογία‎
– Αρχαιολογία‎
– Γλωσσολογία‎
– Εθνολογία‎
– Θεολογία‎
– Ιστορία
– Λαογραφία‎
– Περιβαλλοντικές ανθρωπιστικές επιστήμες‎

Αναφερόμενοι στις γεωεπιστήμες εννούμε όλες τις επιστήμες που έχουν ως άμεση η έμμεση ενασχόληση με την Γη και τα ουράνια σώματα. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

– Γεωαρχαιολογία 
– Γεωγραφία 
– Γεωμετρία 
– Γεωδαισία (Ανώτερη, Θαλάσσια, Υπόγεια, Δορυφορική, Αστέρων)
– Γεωπληροφορική
– Τηλεπισκόπηση 
– Φωτογραμμετρία 
– Γεωλογία 
– Γεωφυσική 
– Γεωχημεία 
– Γεωυδραυλική 
– Γεωθερμία 
– Γεωχρονολόγηση 
– Γεωτεχνολογίες 
– Ωκεανογραφία 
– Σεισμολογία 
– Σπηλαιολογία 
– Περιβαλλοντικές επιστήμες

Για την διεπιστημονική σύνδεση όλων των ανωτέρων κλάδων χρησιμοποιούνται σήμερα, σύγχρονες τεχνολογίες πληροφορικής, πρωτοπόρες μαθηματικές, φυσικές και μηχανικές εφαρμογές, σύγχρονες επιστημονικές θεωρίες και φυσικά έρευνες αρχείων και ανεξάντλητες εργασίες πεδίου.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, από την αρχική πηγή αναφοράς της λέξεως Ατλαντίδα, από τα κείμενα των διαλόγων, Τίμαιος και Κριτίας του Πλάτωνα, καθώς και με μια αρχική βοήθεια από τον βιογράφο Πλούταρχο.

Το αφήγημα της Ατλαντίδας από τις πηγές // Πλάτων + Πλούταρχος

Κύρια πηγή για την Ατλαντίδα, αλλά όχι μοναδική όπως εσφαλμένα αναπαράγεται, αποτελούν δυο Πλατωνικοί διάλογοι.

Ο Τίμαιος και ο Κριτίας.

Η σχετική ιστορία, που αναπτύσσεται στα δυο αυτά βιβλία του Πλάτωνα, έχει αφετηρία το ταξίδι του Σόλωνα στην Αίγυπτο και συγκεκριμένα στην πόλη Σαΐδα, τον 6ο π.Χ. αιώνα, όπου εκεί οι ιερείς μοιράζονται μαζί του την ιστορία του πολέμου μεταξύ της Αθήνας και της Ατλαντίδας, την οποία βρήκαν στα αρχεία τους, τα οποία είναι φυσικά τα σκαλισμένα ιερογλυφικά στους τοίχους του Ναού.

Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Πλάτωνας, οι ιερείς είπαν στον Σόλων:

[Πλάτων, Τίμαιος]

[24d] «… πολλὰ μὲν οὖν ὑμῶν καὶ μεγάλα ἔργα τῆς πόλεως τῇδε γεγραμμένα θαυμάζεται, [24e] πάντων μὴν ἓν ὑπερέχει μεγέθει καὶ ἀρετῇ· λέγει γὰρ τὰ γεγραμμένα ὅσην ἡ πόλις ὑμῶν ἔπαυσέν ποτε δύναμιν ὕβρει πορευομένην ἅμα ἐπὶ πᾶσαν Εὐρώπην καὶ Ἀσίαν, ἔξωθεν ὁρμηθεῖσαν ἐκ τοῦ Ἀτλαντικοῦ πελάγους. τότε γὰρ πορεύσιμον ἦν τὸ ἐκεῖ πέλαγος· νῆσον γὰρ πρὸ τοῦ στόματος εἶχεν ὃ καλεῖτε, ὥς φατε, ὑμεῖς Ἡρακλέους στήλας, ἡ δὲ νῆσος ἅμα Λιβύης ἦν καὶ Ἀσίας μείζων, ἐξ ἧς ἐπιβατὸν ἐπὶ τὰς ἄλλας νήσους τοῖς τότε ἐγίγνετο πορευομένοις, [25a] ἐκ δὲ τῶν νήσων ἐπὶ τὴν καταντικρὺ πᾶσαν ἤπειρον τὴν περὶ τὸν ἀληθινὸν ἐκεῖνον πόντον. τάδε μὲν γάρ, ὅσα ἐντὸς τοῦ στόματος οὗ λέγομεν, φαίνεται λιμὴν στενόν τινα ἔχων εἴσπλουν· ἐκεῖνο δὲ πέλαγος ὄντως ἥ τε περιέχουσα αὐτὸ γῆ παντελῶς ἀληθῶς ὀρθότατ᾽ ἂν λέγοιτο ἤπειρος. ἐν δὲ δὴ τῇ Ἀτλαντίδι νήσῳ ταύτῃ μεγάλη συνέστη καὶ θαυμαστὴ δύναμις βασιλέων, κρατοῦσα μὲν ἁπάσης τῆς νήσου, πολλῶν δὲ ἄλλων νήσων καὶ μερῶν τῆς ἠπείρου· [25b] πρὸς δὲ τούτοις ἔτι τῶν ἐντὸς τῇδε Λιβύης μὲν ἦρχον μέχρι πρὸς Αἴγυπτον, τῆς δὲ Εὐρώπης μέχρι Τυρρηνίας. αὕτη δὴ πᾶσα συναθροισθεῖσα εἰς ἓν ἡ δύναμις τόν τε παρ᾽ ὑμῖν καὶ τὸν παρ᾽ ἡμῖν καὶ τὸν ἐντὸς τοῦ στόματος πάντα τόπον μιᾷ ποτὲ ἐπεχείρησεν ὁρμῇ δουλοῦσθαι. τότε οὖν ὑμῶν, ὦ Σόλων, τῆς πόλεως ἡ δύναμις εἰς ἅπαντας ἀνθρώπους διαφανὴς ἀρετῇ τε καὶ ῥώμῃ ἐγένετο· πάντων γὰρ προστᾶσα εὐψυχίᾳ καὶ τέχναις ὅσαι κατὰ πόλεμον, [25c] τὰ μὲν τῶν Ἑλλήνων ἡγουμένη, τὰ δ᾽ αὐτὴ μονωθεῖσα ἐξ ἀνάγκης τῶν ἄλλων ἀποστάντων, ἐπὶ τοὺς ἐσχάτους ἀφικομένη κινδύνους, κρατήσασα μὲν τῶν ἐπιόντων τρόπαιον ἔστησεν, τοὺς δὲ μήπω δεδουλωμένους διεκώλυσεν δουλωθῆναι, τοὺς δ᾽ ἄλλους, ὅσοι κατοικοῦμεν ἐντὸς ὅρων Ἡρακλείων, ἀφθόνως ἅπαντας ἠλευθέρωσεν. ὑστέρῳ δὲ χρόνῳ σεισμῶν ἐξαισίων καὶ κατακλυσμῶν γενομένων, μιᾶς ἡμέρας καὶ νυκτὸς χαλεπῆς ἐπελθούσης, [25d] τό τε παρ᾽ ὑμῖν μάχιμον πᾶν ἁθρόον ἔδυ κατὰ γῆς, ἥ τε Ἀτλαντὶς νῆσος ὡσαύτως κατὰ τῆς θαλάττης δῦσα ἠφανίσθη· διὸ καὶ νῦν ἄπορον καὶ ἀδιερεύνητον γέγονεν τοὐκεῖ πέλαγος, πηλοῦ κάρτα βραχέος ἐμποδὼν ὄντος, ὃν ἡ νῆσος ἱζομένη παρέσχετο.»

σε νεοελληνική απόδοση (Γιώργος Σεφέρης):

 

(24d) «… Τα έργα της πόλης σας ήταν πολλά και μεγάλα· τα έχουμε γραμμένα εδώ και τα θαυμάζουμε. (24e) Όμως ένα τα ξεπερνά όλα και σε μεγαλείο και σε αρετή. Τα κείμενά μας λένε πως η πόλη σας καταπόνεσε κάποτε μια δύναμη που όρμησε με αλαζονεία καταπάνω της Ευρώπης ολόκληρης και συνάμα ολόκληρης της Ασίας· ξεκινούσε απ᾽ έξω, από το Ατλαντικό πέλαγος, γιατί τότε ταξιδευότανε εκείνο το πέλαγος. Είχε ένα νησί εμπρός α­πό το στόμιό του, αυτό που ονομάζεται, καθώς λέτε, Στήλες του Ηρακλή. Και το νησί ήταν μεγαλύτερο από την Ασία και τη Λιβύη μαζί. Και οι ταξιδιώτες μπορούσαν να περάσουν από αυτό το νησί στα άλλα νησιά και από τα νησιά σ᾽ ολόκληρη την ήπειρο, [25a] στην αντίπερα όχθη αυτής της πραγματικής θάλασσας. Και μέσα στο στόμιο που λέγαμε μοιάζει να είναι ένα λιμάνι με στενή είσοδο· όμως έξω από το άλλο μέρος είναι πραγματικό πέλαγος και τη στεριά που το περιστοιχίζει θα τη λέγαμε πολύ σωστά και με την κυριολεξία ήπειρο. Λοιπόν σ᾽ αυτό το νησί, την Ατλαντίδα, βασιλιάδες είχαν δημιουργήσει μια μεγάλη και θαυμαστή δύναμη, που κυριαρχούσε πάνω σ᾽ ολόκληρο το νησί και πολλά άλλα νησιά και μέρη της ηπείρου. Κι ακόμη κρατούσε τη Λιβύη ώς την Αίγυπτο, (25b) και την Ευρώπη ώς την Τυρρηνία. Κι αυτή η δύναμη, αφού συγκεντρώθηκε σύσσωμη, επεχείρησε να υποδουλώσει με μια ορμή όλα τα μέρη σας και τα δικά μας και όσα βρίσκονται μέσα στο στόμιο. Τότε, Σόλων, φανερώθηκε σε όλους τους ανθρώπους η δύναμη της πόλης σας με την αρετή και τη ρώμη της. Γιατί ξεπέρασε όλες τις άλλες σε ψυχική αντοχή και σε πολεμική τέχνη. (25c) Στην αρχή επικεφαλής των Ελλήνων, κι έπειτα, όταν οι άλλοι την εγκατέλειψαν, αναγκασμένη να πολεμήσει μόνη, αφού άγγιξε τον έσχατο κίνδυνο, νίκησε τους εισβολείς, έστησε τρόπαιο, και δεν άφησε να υποδουλωθούν αυτοί που ποτέ δεν είχαν γίνει δούλοι. Κι εμάς τους άλλους, όσοι κατοικούμε δώθε από τις Ηράκλειες Στήλες, γενναιόδωρα όλους μας ελευθέρωσε. Όμως αργότερα ήρθαν τρομεροί σεισμοί και κατακλυσμοί και μέσα σε μια μέρα και μια νύχτα φρίκης, (25d) ολόκληρος ο στρατός σας βούλιαξε μονομιάς μέσα στη γη και το νησί η Ατλαντίδα βούλιαξε στη θάλασσα και αφανίστηκε. Γι᾽ αυτό και σήμερα ακόμη το πέλαγος σ᾽ εκείνα τα μέρη είναι δυσκολοταξίδευτο και ανεξερεύνητο· το εμπόδιο είναι η ρηχή λάσπη που άφησε το νησί καθώς καταποντιζότανε…»

Ο Σόλων (635-559 π.Χ) στην επιστροφή του στην Αθήνα, μοιράστηκε την παραπάνω ιστορία με τον Κριτία, παππού του ομώνυμου γνωστού Αθηναίου ολιγαρχικού του 4ου π.Χ. αιώνα. Ο Σόλων είχε οικογενειακούς δεσμούς με τον παππού Κριτία μιας και ήταν θείος του (ο πατέρας του Κριτία ήταν ο αδελφός του Σόλωνα, Δρωπίδης). Ο παππούς Κριτίας ήταν ο πατέρας του Κάλλαισχρου, ο οποίος ήταν ο πατέρας του Πλατωνικού Κριτία.

Ο εγγονός Κριτίας  (460 – Μάιος 403 π.Χ.) με την σειρά του λοιπόν, διηγείται στους συνομιλητές του ΣωκράτηΤίμαιο και Ερμοκράτη, τον Αύγουστο του 429 π.Χ. την σχετική ιστορία που άκουσε από τον παππού του και ανιψιό του Σόλωνα, η οποία γίνεται σε δύο μέρη. Πρώτα μια γενική εξιστόρηση στην εισαγωγή του Πλατωνικού Τίμαιου και στην συνέχεια η αναλυτική περιγραφή των γεγονότων σε όλο τον ημιτελή Κριτία, το κείμενο του οποίου σταματάει σε ένα σημείο απότομα, γεγονός, να το τονίσουμε, μοναδικό στην Πλατωνική βιβλιογραφία.

Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά όμως και ας ξεκινήσουμε όπως και η ιστορία μας, από την Αιγυπτιακή πόλη Σάις.

Η Σάις, ή Sa el-Hagar ήταν πόλη της αρχαίας Αιγύπτου στο δυτικό Δέλτα του Νείλου, στον κανωπικό βραχίονα του Νείλου. Ήταν η πρωτεύουσα της Sap-Meh, πέμπτης νομής της Κάτω Αιγύπτου, και έγινε διοικητική βάση κατά τη διάρκεια της 24ης Δυναστείας και της Σαϊτικής 26ης Δυναστείας, κατά την Ύστερη περίοδο.

Ο Ναός της Σαΐδος, όπως πολύ αρχαίοι αιγυπτιακοί ναοί, είχε ιατρική σχολή που συνδεόταν με αυτόν. Η Σχολή είχε πολλές γυναίκες σπουδάστριες, και απ’ ό,τι φαίνεται και ειδικό γι’ αυτές τμήμα γυναικολογίας και μαιευτικής. Μια επιγραφή από εκείνη την περίοδο που σώζεται στη Σαΐδα αναφέρει, «Έρχομαι από την ιατρική σχολή της Ηλιούπολης, και έχω σπουδάσει στην σχολή των γυναικών στη Σαΐδα, όπου οι θεϊκές μητέρες μου έμαθαν πώς να θεραπεύω ασθένειες«.

Τα ονόματα των ιερέων που μίλησαν στον Σόλωνα, δεν αναφέρονται στους διαλόγους του Πλάτωνα, μας σώζονται όμως από τον Πλούταρχο, ο οποίος έζησε 300 χρόνια μετά τον Πλάτωνα, τον 1ο μ.Χ. αιώνα (45 – 120). Στο σχετικό απόσπασμα, που το βρίσκουμε στο βιβλίο Βίοι Παράλληλοι, στο όνομα Σόλων, αναφέρει σχετικά: 

[Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι – Σόλων]

[26.1] πρῶτον μὲν οὖν εἰς Αἴγυπτον ἀφίκετο καὶ διέτριψεν, ὡς αὐτός φησι,
Νείλου ἐπὶ προχοῇσι Κανωβίδος ἐγγύθεν ἀκτῆς.
χρόνον δέ τινα καὶ τοῖς περὶ Ψένωφιν τὸν Ἡλιουπολίτην καὶ Σῶγχιν τὸν Σαί̈την, λογιωτάτοις οὖσι τῶν ἱερέων, συνεφιλοσόφησε: παρ’ ὧν καὶ τὸν Ἀτλαντικὸν ἀκούσας λόγον, ὡς Πλάτων φησίν, ἐπεχείρησε διὰ ποιήματος ἐξενεγκεῖν εἰς τοὺς Ἕλληνας.

σε νεοελληνική απόδοση (Α.Ι. Γιαγκόπουλος – Ζ.Ε. Μαλαθούνη, 2012):

Στην αρχή λοιπόν επισκέφτηκε την Αίγυπτο και έμεινε, όπως ο ίδιος λέει,

στις εκβολές του Νείλου κοντά στην ακτή του Κάνωβου.

Εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα αντάλλαξε φιλοσοφικές απόψεις με τον Ψένωπη από την Ηλιούπολη και τον Σώγχη τον Σαΐτη, τους πιο σοφούς από τους ιερείς. Από αυτούς άκουσε και τον μύθο για την Ατλαντίδα, όπως λέει ο Πλάτων, και δοκίμασε με ποίημά του να τον κάνει γνωστό στους Έλληνες.

Επίσης στο ίδιο κείμενο, ο Πλούταρχος αναφέρει: 
[Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι – Σόλων]

[31.3] ὁ δὲ Σόλων ἁψάμενος μεγάλης τῆς περὶ τὸν Ἀτλαντικὸν λόγον ἢ μῦθον πραγματείας, ὃν διήκουσε τῶν περὶ Σάϊν λογίων προσήκοντα τοῖς Ἀθηναίοις, ἐξέκαμεν, οὐ δι’ ἀσχολίαν, ὡς Πλάτων φησίν, ἀλλὰ μᾶλλον ὑπὸ γήρως, φοβηθεὶς τὸ μέγεθος τῆς γραφῆς. ἐπεὶ σχολῆς γε περιουσίαν αὐτοῦ μηνύουσιν αἱ τοιαῦται φωναί:

γηράσκω δ’ αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος:

καί, ἔργα δὲ Κυπρογενοῦς νῦν μοι φίλα καὶ Διονύσου

καὶ Μουσέων, ἃ τίθησ’ ἀνδράσιν εὐφροσύνας.

[32.1] ὡς δὲ χώρας καλῆς ἔδαφος ὁ Πλάτων ἔρημον, αὐτῷ δέ πως κατὰ συγγένειαν προσῆκον, ἐξεργάσασθαι καὶ διακοσμῆσαι φιλοτιμούμενος τὴν Ἀτλαντικὴν ὑπόθεσιν, πρόθυρα μὲν μεγάλα καὶ περιβόλους καὶ αὐλὰς τῇ ἀρχῇ περιέθηκεν, οἷα λόγος οὐδεὶς ἄλλος ἔσχεν οὐδὲ μῦθος οὐδὲ ποίησις, [32.2] ὀψὲ δὲ ἀρξάμενος προκατέλυσε τοῦ ἔργου τὸν βίον, ὅσῳ μᾶλλον εὐφραίνει τὰ γεγραμμένα, τοσούτῳ μᾶλλον τοῖς ἀπολειφθεῖσιν ἀνιάσας. ὡς γὰρ ἡ πόλις τῶν Ἀθηναίων τὸ Ὀλυμπιεῖον, οὕτως ἡ Πλάτωνος σοφία τὸν Ἀτλαντικὸν ἐν πολλοῖς καλοῖς μόνον ἔργον ἀτελὲς ἔσχηκεν.

 

σε νεοελληνική απόδοση (Α.Ι. Γιαγκόπουλος – Ζ.Ε. Μαλαθούνη, 2012):

Ο Σόλων καταπιάστηκε με τη μεγάλη πραγματεία για την παράδοση ή για τον μύθο της Ατλαντίδας, που είχε ακούσει από τους λογίους στη Σάη και ενδιέφερε τους Αθηναίους, αλλά κουράστηκε, όχι από πολλές ασχολίες, όπως λέει ο Πλάτων, αλλά μάλλον από τα γεράματα, τρομάζοντας στην ιδέα ενός τόσο μεγάλου έργου. Γιατί, ότι είχε στη διάθεσή του πολύν χρόνο ελεύθερο, το δείχνουν οι παρακάτω στίχοι:

Γερνάω μαθαίνοντας συνεχώς πολλά

και τώρα μου αρέσουν τα έργα της Αφροδίτης,

του Διόνυσου και των Μουσών,

που δίνουν χαρές στους ανθρώπους.

 

Ο Πλάτων με τη φιλοδοξία να επεξεργαστεί και να εξωραΐσει την ιστορία της Ατλαντίδας σαν να ήταν το εγκαταλειμμένο έδαφος εύφορης γης που κατά κάποιον τρόπο τού ανήκε λόγω συγγένειας, έβαλε στον πρόλογο μεγάλες αυλόπορτες, περιβόλους και αυλές, τέτοια που δεν είχε καμιά άλλη ιστορία ούτε μύθος ούτε ποίημα. Καθώς όμως άρχισε αργά πέθανε χωρίς να προλάβει να τελειώσει το έργο του· έτσι, όσο μεγάλη είναι η ευχαρίστηση που μας προσφέρουν τα όσα έχει γράψει, άλλο τόσο είναι η λύπη από αυτά που παρέλειψε.

Γιατί όπως η πόλη της Αθήνας άφησε ημιτελές το Ολυμπιείο, έτσι και η σοφία του Πλάτωνα άφησε την Ατλαντίδα ως το μοναδικό ημιτελές μέσα στα πολλά και λαμπρά έργα του.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι και ο Πλούταρχος γνώριζε σχετικά με την Ατλαντίδα και μας δίνει πληροφορίες που ούτε ο Πλάτωνας ανέφερε, όπως τα ονόματα των ιερέων που συνομίλησαν με τον Σόλων. Δηλαδή είναι δεδομένο ότι είχε και αυτός πρόσβαση στα τεκμήρια περί Ατλαντίδας. Μάλιστα τονίζει ότι το μέγεθος του έργου, να καταγράψει δηλαδή ο Σόλων τα περί Ατλαντίδας στο μήκος και βάθος που θα άρμοζε στο θέμα, ήταν ένα τιτάνιο έργο, υπονοώντας ότι τα τεκμήρια ήταν πάρα πολλά. Κάτι που προσπάθησε ο Πλάτων, στα γεράματα κιόλας, αλλά δεν κατάφερε να ολοκληρώσει ο ίδιος. Η αναφορά αυτή του Πλουτάρχου έρχεται να μειώσει σημαντικά το σύννεφο αμφιβολίας για το αν τα περί Ατλαντίδας ήταν ένα εφεύρημα του Πλάτωνα του ίδιου, σε συνδυασμό όπως αναφέραμε στην αρχή και την επιμονή του ίδιου του Πλάτωνα να τονίζει αρκετές φορές ότι η ιστορία είναι αληθινή.

Ο αντίκτυπος της αφήγησης
κείμενο σε πλάγια γράμματα της Βάλιας Παπαναστασοπούλου 
(Αρχαιολόγος-Θεολόγος MS και Υποψήφια διδάκτωρ Α.Π.Θ.)

Όπως κατέστη σαφές, η ιστορία της Ατλαντίδας ξεκίνησε με έναν λογοτεχνικό τρόπο μέσα από τους δύο διαλόγους του Πλάτωνα και στον μεγάλο Έλληνα φιλόσοφο οφείλουμε το μύθο της Ατλαντίδας, αυτή τη στοιχειωμένη ιστορία ενός αρχαίου νησιωτικού πολιτισμού, ο οποίος εξαφανίστηκε εξαιτίας μίας μεγάλης φυσικής καταστροφής. Από τη στιγμή που για πρώτη φορά εκδόθηκε η ιστορία του Πλάτωνα, οι άνθρωποι γοητεύτηκαν και προβληματίστηκαν από αυτήν και προσπάθησαν είτε να την ερμηνεύσουν ως ένα απλό παραμύθι είτε να την αιτιολογήσουν, εντοπίζοντας τα κατάλοιπα του χαμένου νησιού. Αυτές οι δύο τάσεις είναι δυνατό να ανιχνευτούν πολύ νωρίς, ακριβώς μία γενιά μετά το θάνατο του Πλάτωνα.

Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.), μαθητής του Πλάτωνα συνέκρινε την ιστορία της Ατλαντίδας με την αφήγηση του Ομήρου για το τείχος, το οποίο οι Αχαιοί έκτισαν γύρω από το στρατόπεδό τους στην Τροία και που καταστράφηκε λίγο αργότερα με θεϊκή επέμβαση. Ο Αριστοτέλης με αυτή τη σύγκριση ήθελε να αποδείξει πως και οι δύο ιστορίες ήταν μία ποιητική δημιουργία των συγγραφέων, ούτως ώστε να μπορέσουν να ενισχύσουν τις αφηγήσεις τους. Συνεχίζοντας, πρότεινε πως, όπως ακριβώς ο Όμηρος απομάκρυνε το τείχος, όταν πια αυτό είχε εξυπηρετήσει τον σκοπό του, έτσι και στη διήγηση της Ατλαντίδας ο Πλάτων βύθισε το νησί στα βάθη του ωκεανού για να προκαταλάβει τις συζητήσεις σχετικά με το πού βρίσκεται το νησί. Κλείνοντας το θέμα, ο Αριστοτέλης αναφέρει χαρακτηριστικά πως «ο άνδρας που το ονειρεύτηκε το εξαφάνισε» δίνοντας με αυτόν τον τρόπο μία οριστική λύση στο πρόβλημα της Ατλαντίδας.

Παρόλα αυτά, το πρόβλημα δε θα έβρισκε τη λύση του τόσο εύκολα και γρήγορα. Ο Κράντωρ (3ος αι. π.Χ.), φιλόσοφος της ελληνιστικής περιόδου και ο πρώτος σχολιαστής του Τίμαιου έφτασε στο άλλο άκρο. Θεώρησε πως κάθε σημείο της διήγησης ήταν ιστορικά πραγματικό. Μολονότι ο ίδιος ο Πλάτων επιμένει στην αλήθεια της ιστορίας, ήδη από εκείνη την εποχή οι ερμηνείες γύρω από την Ατλαντίδα κινήθηκαν ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους. Ο Αριστοτέλης, όπως είδαμε και όπως αναφέρεται δις από τον Στράβωνα, ήταν ανάμεσα στους πρώτους μεγάλους αμφισβητίες της αλήθειας στην αφήγηση. Από την άλλη πλευρά, υπήρχαν υποστηρικτές της θεωρίας του Πλάτωνα, όπως ο Πλούταρχος, ο Πρόκλος (410-485 μ.Χ.), ο Στράβων (67 π.Χ.-23 μ.Χ.), ο Ποσειδώνιος (135-51 π.Χ.) και ο Αμμιανός Μαρκελλίνος (330-400 μ.Χ.).

Με το ζήτημα της Ατλαντίδας καταπιάστηκαν αρκετοί συγγραφείς όπως έχουμε ήδη αναφέρει, είτε σχολιάζοντας τον Πλάτωνα είτε καταθέτοντας την δική τους εκδοχή. Μέχρι σήμερα έχουν γραφτεί περισσότερα από 60.000 βιβλία και άρθρα για την Ατλαντίδα.Μερικά χαρακτηριστικά ονόματα ήδη από την αρχαιότητα, που έγραψαν σχετικά είναι ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (~80 – 20 π.Χ.), ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (Γάιος Πλίνιος Σεκούνδος – Gaius Plinius Secundus, 23 – 79 μ.Χ. πέθανε κατά τη διάρκεια της περίφημης έκρηξης του Βεζούβιου), ο Ιουδαίος ιστορικός Φίλων ο Αλεξανδρεύς ή Φίλων (ο) Ιουδαίος (Philo Judaeus, 20 π.Χ. – 45 μ.Χ.), ο Τερτυλλιανός (Κόιντος Σεπτίμιος Φλώρης Τερτυλλιανός – Quintus Septimius Florens Tertullianus, 155 – 240 μ.X.), ο Χριστιανός ρήτορας Αρνόβιος (τέλη του 3ου με αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ.) και ο Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης (6ος αι.μ.Χ.). Στον κατάλογο προστίθενται και αρκετοί σχολιαστές του Πλάτωνα όπως πχ η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση του Πρόκλου (Κωνσταντινούπολη, 8 Φεβρουαρίου 412 – Αθήνα, 17 Απριλίου 485).Το 1492 ο Γενοβέζος θαλασσοπόρος χαρτογράφος και ναύαρχος Χριστόφορος Κολόμβος (ισπανικά: Cristóbal Colón) φτάνει στην Αμερική και μια καινούρια εποχή ξεκινάει για την υπόθεση της Ατλαντίδας. Ήδη από το 1485 στη Φλωρεντία, ο ανθρωπιστής Marsilio Ficino (Marsilius Ficinus, 19 Οκτωβρίου 1433 – 1 Οκτωβρίου 1499) αναζωογόνησε τον νεοπλατωνισμό αφού υπήρξε ο πρώτος μεταφραστής όλων των σωζόμενων έργων του Πλάτωνος στη λατινική γλώσσα (Platonis Opera Omnia). Υπήρξε επίσης ερμηνευτής και σχολιαστής των έργων αυτών. Η Πλατωνική Ακαδημία του στη Φλωρεντία, μία απόπειρα για αναβίωση της ομώνυμης πλατωνικής σχολής, είχε τεράστια επίδραση στη γενική κατεύθυνση της ιταλικής Αναγεννήσεως και στη μετέπειτα ανάπτυξη της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας. Η μετάφραση του Φιτσίνο είχε ως αποτέλεσμα να έρθουν εκ νέου στην επιφάνεια, πέρα από τις φιλοσοφικές απόψεις του Πλάτωνα, τα γραφόμενα του για την Ατλαντίδα. Ο Τίμαιος άλλωστε αποτελεί το πλέον πολυδιαβασμένο και πολυμεταφρασμένο βιβλίο του Πλάτωνα όλων των εποχών (πρώτη μετάφραση το 45 π.Χ. από τον Κικέρωνα στα λατινικά).Το 1527 ο Bartolome de Las Casas πίστευε ότι η Ατλαντίδα δεν είχε καταποντιστεί ολόκληρη και ένα μέρος της αποτελούσε η Αμερική. Το 1522 ο Francisco Lopez de Gomara αναφέρει ότι οι νέες χώρες (Αμερική) ανταποκρίνονται θαυμάσια στην πλατωνική αφήγηση και πως στο Μεξικό το νερό ονομάζεται atl. Ο Γερμανός Ιησουίτης Athanase Kircher (1602-1680) αναφέρει ότι τα Κανάρια νησιά είναι τα απομεινάρια της Ατλαντίδας. Ο περιηγητής J. Pitton de Tournefort θεωρεί ότι οι Αζόρες, τα Κανάρια Νησιά και η Αμερική είναι κατάλοιπα της Ατλαντίδας. Ο Olof Rudbeck, σε έργο του που δημοσιεύτηκε μεταξύ του 1679 και του 1702 παραθέτει τη θεωρία ότι η Ατλαντίδα ήταν η Σουηδία. Την ίδια άποψη είχε και ο Giuseppe Bartoli σε βιβλίο του που δημοσιεύθηκε το 1779. Λίγο αργότερα, ο αβάς Bonnaud διατύπωσε την άποψη ότι η Ατλαντίδα ήταν η Παλαιστίνη. Η άποψη αυτή, όπως και ο παραλληλισμός χωρίων της Βίβλου με στοιχεία της πλατωνικής διήγησης, εμφανίζονται πολλές ακόμα φορές σε διάφορα βιβλία.Ένα βιβλίο σταθμός για την Ατλαντίδα είναι το «Atlantis» («Ατλαντίς») του Αμερικανού πολιτικού Ιγνάτιου Ντόνελι (3 Νοεμβρίου 1831 – Πρωτοχρονιά 1901), που την τοποθετούσε στις Αζόρες, στον κεντρικό Ατλαντικό Ωκεανό. Το βιβλίο αυτό αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για την Ατλαντίδα και προκάλεσε την έναρξη νέου κύκλου συζητήσεων, ερευνών και εκδόσεων.
Ο Βρετανός εξερευνητής Πέρσι Φόσετ πίστευε ότι η Ατλαντίδα βρισκόταν στη ζούγκλα της Βραζιλίας. Το 1924 ξεκίνησε για να τη βρει. Δεν επέστρεψε ποτέ. Το νησί του Σεντ Μπρένταν, στον Ατλαντικό Ωκεανό, ήταν ένα ακόμη από αυτά που ταυτίστηκαν με την Ατλαντίδα. Το 1976 στο βιβλίο του «Η Ατλαντίς του Βορρά«, ο Γερμανός μελετητής Γιούργκεν Σπάνουτ προσπάθησε να αποδείξει πως η Ατλαντίδα βρισκόταν στα ανοιχτά των βορειοδυτικών ακτών της Γερμανίας, όπου βρισκόταν μια ομάδα βυθισμένων νησιών. Μέχρι σήμερα όμως δεν έχει βρεθεί κάποιο στοιχείο που να επαληθεύει τον ισχυρισμό του. Ο Αμερικανός συγγραφέας Άλαν Όλφορντ το 1996 στο βιβλίο του «Οι Θεοί της Νέας Χιλιετίας«, ισχυρίστηκε πως η Ατλαντίδα βρισκόταν στην Ανταρκτική.Έξω από το Λαντς Εντ στην Κορνουάλη υπάρχει στη θάλασσα μια ομάδα βράχων, οι Επτά Αδελφές. Βρίσκονται σύμφωνα με το θρύλο στη θέση ενός βασιλείου που ένωνε κάποτε τη Βρετανία με τη Γαλλία και ονομαζόταν Λιονές. Η Λιονές όμως βυθίστηκε τον 5ο μ.Χ. αιώνα πολλές χιλιάδες χρόνια μετά την Ατλαντίδα. Μια αξιόλογη θεωρία παρουσιάστηκε το 1968, όταν ο αρχαιολόγος Τζ. Μάνσον Βαλεντάιν βρήκε ένα μονοπάτι σε σχήμα J από ορθογώνιες πέτρινες πλάκες, που είχε μήκος 700 μ. περίπου και βρισκόταν αρκετά μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας έξω από την ακτή του βόρειου Μπίμινι στις Μπαχάμες. Ωστόσο το 1981 αποκαλύφθηκε ότι ο θαλάσσιος αυτός δρόμος δημιουργήθηκε με φυσικό τρόπο 2.500-3.500 χρόνια πριν.
Η ανακάλυψη του ανακτόρου της Κνωσού από τον Έβανς και ο ερχομός στο φως στοιχείων για τον μινωικό πολιτισμό πυροδότησαν μια σειρά από συζητήσεις για το κατά πόσο η Ατλαντίδα βρισκόταν στο Αιγαίο, με τις δυο πιθανές θέσεις την Κρήτη και την Σαντορίνη. Το 1948 ο Σπυρίδων Μαρινάτος και το 1969 ο Άγγελος Γαλανόπουλος υποστήριξαν ότι στην πλατωνική αφήγηση για την Ατλαντίδα συναντάμε την απήχηση που είχε στους αρχαίους Αιγυπτίους η βύθιση μεγάλου μέρους του νησιού της Θήρας από έκρηξη του ηφαιστείου της το 1500 π.Χ. περίπου. Όσο για τις διαστάσεις της Μητρόπολης της Ατλαντίδας (3.000 Χ 2.000 στάδια) που δίνει ο Πλάτωνας, είναι δεκαπλάσιες εκείνων του τμήματος της Θήρας που καταποντίστηκε. Παράλληλα όμως ο Μαρινάτος δίνει ανάλογες ερμηνείες και για άλλα στοιχεία της διήγησης του Πλάτωνα που δεν «δένουν» με τη δική του θεωρία και έτσι η σχετική κουβέντα συνεχίζεται.Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να ξετυλίγουμε το νήμα της Ατλαντίδας πιάνοντας τα θέματα ένα ένα. Αφετηρία μας είναι η χρονική τοποθέτηση των γεγονότων, έπειτα η περιγραφή της Αθήνας της εποχής, στην συνέχεια η χωροθέτηση της Ατλαντίδας και τέλος η τοπογραφία της. Ας αρχίσουμε λοιπόν.

Η εποχή της Ατλαντίδας. Η χρονολόγηση των γεγονότων.

Ο Πλάτωνας αναφερόμενος στην χρονική τοποθέτηση των γεγονότων της Ατλαντίδας, αναφέρει μια φορά τα «ἐνακισχίλια ἔτη» στον Κριτία (108e) και μια φορά στον Τίμαιο (23e). Στα σχετικά αποσπάσματα που αναφέρεται η χρονολογία ο Πλάτωνας διαβάζουμε:

[Πλάτωνας, Κριτίας]

[108e] πάντων δὴ πρῶτον μνησθῶμεν ὅτι τὸ κεφάλαιον ἦν ἐνακισχίλια ἔτη, ἀφ’ οὗ γεγονὼς ἐμηνύθη πόλεμος τοῖς θ’ ὑπὲρ Ἡρακλείας στήλας ἔξω κατοικοῦσιν καὶ τοῖς ἐντὸς πᾶσιν:

σε νεοελληνική απόδοση (Γ. Κορδάτος):

[108e] Από όλα λοιπόν το πρώτο πού πρέπει να ξαναθυμηθούμε είναι, πώς όλα όλα πέρασαν εννιά χιλιάδες χρόνια από τότε πού κηρύχθηκε ο πόλεμος ανάμεσα σε κείνους πού κατοικούν έξω από τους στύλους τού Ηρακλή και σε κείνους πού κατοικούν μέσα άπ’ αυτές.

και:

[Πλάτωνας, Τίμαιος]

[23e] περὶ δὴ τῶν ἐνακισχίλια γεγονότων ἔτη πολιτῶν σοι δηλώσω διὰ βραχέων νόμους, καὶ τῶν ἔργων αὐτοῖς ὃ κάλλιστον ἐπράχθη

σε νεοελληνική απόδοση (Βασίλης Κάλφας): 

Θα σου μιλήσω λοιπόν για τους συμπολίτες σου που εμφανίστηκαν προ εννέα χιλιάδων ετών, θα σου μιλήσω με συντομία για τους νόμους τους και για τ’ώραιότερο έργο απ’όσα έπραξαν

Η χρονική αυτή τοποθέτηση έχει προβληματίσει αρκετά τους επιστήμονες καθότι η μεταφορά των γεγονότων το 9.500 π.Χ. είναι εξ ορισμού προβληματική. Είναι μια εποχή που η αρχαιολογική σκαπάνη δεν έχει φέρει στο φως αποδείξεις που να μπορούν να στηρίξουν τα τότε τεκταινόμενα. Κυρίως το ζήτημα της εξόρυξης και εμπορίας χρυσού. Όμως ξέρουμε μέσα από τις πηγές ότι οι Αιγύπτιοι ιερείς και το Αιγυπτιακό ιερατείο, σε αντίθεση με τους Φαραωνικούς αξιωματούχους, μετρούσε με σεληνιακό χρόνο και όχι με ηλιακό. Δηλαδή ένα έτος σεληνιακό είναι στην ουσία ένας σεληνιακός μήνας δικός μας. Την πληροφορία αυτή μας την δίνει τόσο ένας Αιγύπτιος αρχιερέας και ιστορικός, ο Μανέθων (3ος αιών. π.Χ.) όσο και ένας Έλληνας, ο Διόδωρος Σικελιώτης.

Ο Διόδωρος αναφέρει χαρακτηριστικά:

[Διόδωρος Σικελιώτης – Ἱστορικὴ Βιβλιοθήκη, Βίβλος Α΄]

26 Οἱ δ´ ἱερεῖς τῶν Αἰγυπτίων τὸν χρόνον ἀπὸ τῆς Ἡλίου βασιλείας συλλογιζόμενοι μέχρι τῆς Ἀλεξάνδρου διαβάσεως εἰς τὴν Ἀσίαν φασὶν ὑπάρχειν ἐτῶν μάλιστά πως δισμυρίων καὶ τρισχιλίων. μυθολογοῦσι δὲ καὶ τῶν θεῶν τοὺς μὲν ἀρχαιοτάτους βασιλεῦσαι πλείω τῶν χιλίων καὶ διακοσίων ἐτῶν, τοὺς δὲ μεταγενεστέρους οὐκ ἐλάττω τῶν τριακοσίων. ἀπίστου δ´ ὄντος τοῦ πλήθους τῶν ἐτῶν, ἐπιχειροῦσί τινες λέγειν ὅτι τὸ παλαιόν, οὔπω τῆς περὶ τὸν ἥλιον κινήσεως ἐπεγνωσμένης, συνέβαινε κατὰ τὴν τῆς σελήνης περίοδον ἄγεσθαι τὸν ἐνιαυτόν. διόπερ τῶν ἐτῶν τριακονθημέρων ὄντων οὐκ ἀδύνατον εἶναι βεβιωκέναι τινὰς ἔτη χίλια καὶ διακόσια· καὶ γὰρ νῦν δωδεκαμήνων ὄντων τῶν ἐνιαυτῶν οὐκ ὀλίγους ὑπὲρ ἑκατὸν ἔτη ζῆν. παραπλήσια δὲ λέγουσι καὶ περὶ τῶν τριακόσια ἔτη δοκούντων ἄρξαι· κατ´ ἐκείνους γὰρ τοὺς χρόνους τὸν ἐνιαυτὸν ἀπαρτίζεσθαι τέτταρσι μησὶ τοῖς γινομένοις κατὰ τὰς ἑκάστων τῶν χρόνων ὥρας, οἷον ἔαρος, θέρους, χειμῶνος· ἀφ´ ἧς αἰτίας καὶ παρ´ ἐνίοις τῶν Ἑλλήνων τοὺς ἐνιαυτοὺς ὥρους καλεῖσθαι καὶ τὰς κατ´ ἔτος ἀναγραφὰς ὡρογραφίας προσαγορεύεσθαι.

σε νεοελληνική απόδοση

Οι ιερείς των Αιγυπτίων, υπολογίζοντας το χρόνο από τη βασιλεία του Ηλίου μέχρι το πέρασμα του Αλεξάνδρου στην Ασία, λένε ότι φτάνει περίπου τα είκοσι τρεις χιλιάδες χρόνια. Και, όπως λένε οι θρύλοι τους, οι αρχαιότεροι από τους θεούς κυριάρχησαν περισσότερο από χίλια διακόσια χρόνια και οι μεταγενέστεροι όχι λιγότερο από τριακόσια. Αλλά επειδή αυτός ο μεγάλος αριθμός των ετών είναι απίστευτος, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι παλιά, πριν από την αναγνώριση της κίνησης γύρω από τον ήλιο, το έτος υπολογιζόταν από τον σεληνιακό κύκλο. Κατά συνέπεια, δεδομένου ότι το έτος συνίστατο σε τριάντα ημέρες, δεν ήταν αδύνατο ορισμένοι άντρες να έζησαν χίλια διακόσια «έτη». γιατί στη δική μας εποχή, που το έτος αποτελείται από δώδεκα μήνες, όχι λίγοι άνδρες ζουν πάνω από εκατό χρόνια. Μια παρόμοια εξήγηση δίνουν επίσης σε όσους υποτίθεται ότι έχουν βασιλεύσει για τριακόσια χρόνια. για την εποχή τους, δηλαδή, σε εκείνους τους χρόνους το «έτος» αποτελούταν από τέσσερις μήνες κατά τις εποχές κάθε χρονικής περιόδου, δηλαδή την άνοιξη, το καλοκαίρι και το χειμώνα. και γι ‘αυτό το λόγο, μερικοί Έλληνες ονομάζουν τα έτη ονομάζονται «ὥρους» και τις ετήσιες καταγραφές τις χαρακτηρίζουν «ὡρογραφίας».

Επομένως η μέτρηση του χρόνου στα ιερογλυφικά του ναού, που είναι και η αρχική πηγή, κατά πάσα πιθανότητα, δεν αναφέρεται σε 9.000 ηλιακά χρόνια αλλά σε 9.000 σεληνιακούς μήνες δηλαδή με περίπου 12 μήνες ανά χρόνο 9.000 / 12 = 750 ηλιακά χρόνια, τα οποία αν τα προσθέσουμε στην εποχή του Σόλωνα, τον 6ο π.Χ. αιώνα πηγαίνουμε την 2η χιλιετηρίδα π.Χ. δηλαδή στα Μυκηναϊκά χρόνια, εποχή που αρχίζουν και δένουν λογικά άλλα δεδομένα της Πλατωνικής περιγραφής.

Είναι όμως έτσι; Ας δούμε και την Αθήνα την εποχή της Ατλαντίδας για να μπορέσουμε να εξάγουμε πιο βάσιμα συμπεράσματα.

Η Αθήνα την εποχή της Ατλαντίδας

Στο σχετικό απόσπασμα του Κριτία περιγράφεται η Αθήνα της εποχής και η Ακρόπολη της, η οποία φυσικά είναι διαφορετική από την γνωστή μας σήμερα Αθήνα και Ακρόπολη του Περικλή.

Το σχετικό απόσπασμα:

Περιληπτικά μας περιγράφει:

– την ακρόπολη όπου υπήρχε ναός της Αθηνάς και του Ηφαίστου,
– οικίες πολεμιστών – φυλάκων στο βόρειο τμήμα της ακροπόλεως,
– γυμναστήρια, χώροι συσσιτίων και κήποι στο νότιο τμήμα της ακροπόλεως,
– μια κρήνη η οποία καταστράφηκε από σεισμό,
– τον συνολικό αριθμό των πολεμιστών, περίπου 20.000 (2 μάλιστα όντες μυριάδας).

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της περιγραφής της Ακροπόλεως ταιριάζουν με τις γνώσεις μας για την Μυκηναϊκή ακρόπολη των Αθηνών. Έχουν τεκμηριωθεί από την αρχαιολογία τα θεμέλια αρκετών κτιρίων στον ιερό βράχο καθώς και ενός μεγάλου, το οποίο αποκαλέστηκε ανάκτορο. Στις εικόνες που ακολουθούν φαίνεται σε αναπαράσταση η Μυκηναϊκή Ακρόπολη των Αθηνών.

Η περίφημη κρήνη επίσης που περιγράφει ο Πλάτων, η οποία την εποχή του δεν υπήρχε, ανακαλύφθηκε από τον αρχαιολόγο Π. Καββαδία στα τέλη του 19ου αιώνα, στο σπήλαιο με την αποκαλούμενη σήμερα Μυκηναϊκή κρήνη. Για την κρήνη αυτή διαβάζουμε από τον ιστότοπο του Υπουργείου Πολιτισμού:

Βρίσκεται σε βάθος 40μ. μέσα σε φυσική σχισμή, που δημιουργήθηκε όταν αποκολλήθηκε μεγάλο τμήμα του βράχου της Ακρόπολης. Ήταν προσιτή μόνο μέσω αθέατης προφυλαγμένης κλίμακας, που ξεκινούσε από τη ΒΔ γωνία της οικίας των Αρρηφόρων στην Ακρόπολη. Η κλίμακα σχετίζεται από ορισμένους μελετητές, βάσει της περιγραφής του Παυσανία, με την εορτή των Αρρηφορίων και θεωρείται ως το σημείο καθόδου των νεαρών κοριτσιών Αρρηφόρων από τον Ιερό βράχο προς το Ιερό της Αφροδίτης και του Έρωτα. Η κλίμακα, εντός της σχισμής, αποτελείτο από οκτώ επιμέρους τμήματα. Τα δύο ανώτερα τμήματα που κατέληγαν στη σπηλαιώδη έξοδο της βόρειας κλιτύος, είχαν ξύλινες βαθμίδες που στερεώνονταν στις εκατέρωθεν παρειές του βράχου, ενώ τα υπόλοιπα τμήματα είχαν κατασκευαστεί από λίθινες πλάκες. Στο τέλος της όγδοης κλίμακας λαξεύτηκε φρεατοειδές όρυγμα βάθους 8μ. και διαμέτρου 2μ. στο άνω μέρος και 4μ. στον πυθμένα, όπου υπάρχει κοιλότητα συλλογής ιζημάτων. Η άντληση του νερού γινόταν με χρήση δοχείων. Η κεραμική που περισυλλέχθηκε από την ανασκαφή του σπηλαίου έδειξε ότι η κατασκευή της κρήνης τοποθετείται χρονολογικά στα τέλη του 13ου αι. π.Χ.

Η κρήνη αυτή, στο σπήλαιο Αγλαύρου όπως θεωρούταν μέχρι πρόσφατα (βλ. χάρτη Τραυλού), είχε τελευταία χρήση περίπου το 1200 με 1225 π.Χ. γιατί εκείνη την εποχή καταστράφηκε λόγω ενός σεισμού και έτσι δεν παρείχε πια το πολύτιμο νερό για την υδροληψία της Ακρόπολης και των κατοίκων της. Αυτό ακριβώς μας αναφέρει και ο Πλάτων (Κριτίας 112d:  ἀποσβεσθείσης ὑπὸ τῶν σεισμῶν).

Να σχολιάσουμε στο σημείο αυτό ότι αν ήθελε ο Πλάτων να αναφέρει μόνο το σύστημα οργάνωσης των φυλάκων για να το χρησιμοποιήσει ως παράδειγμα, τότε μπαίνει σε πολλές τοπογραφικές, αρχιτεκτονικές και γεωλογικές λεπτομέρειες, οι οποίες πέρα από το ότι δεν προσφέρουν κάτι στην φιλοσοφική συζήτηση, είναι κάτι που ο Πλάτωνας δεν συνηθίζει, να αναφέρει κάτι χωρίς κάποια αιτία. Θεωρούμε λοιπόν ότι η αιτία αναφοράς είναι η πρόθεση να γράψει και να διασώσει μια πραγματική παράδοση που έφτασε στα αυτιά του μέσα από έναν κλειστό κύκλο ανθρώπων, για την προϊστορία της πόλης του. Η επισήμανση δηλαδή όλων αυτών των λεπτομερειών προσδίδει κύρος σε μια ιστορική περιγραφή  και όχι σε μια φιλοσοφική. Την άποψη αυτή, όπως ήδη έχουμε αναφέρει, ενισχύουν και οι σχετικές αναφορές του Πλουτάρχου, που έχουμε ήδη παραθέσει.

Θεωρούμε σκόπιμο σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε και την γενεαλογία των Αθηναίων βασιλιάδων την εποχή των Μυκηναίων, θέλοντας να βάλουμε στην έρευνα και τα στοιχεία που προέρχονται από την παρεξηγημένη αρχαία ελληνική μυθολογία. Σύμφωνα λοιπόν με την σύνθεση των πληροφοριών που μας έρχεται από τους αρχαίους συγγραφείς έχουμε:

– Ακταίος, πρώτος βασιλιάς των Αθηνών, έδωσε το όνομά του στην περιοχή, Ακταία, η οποία αργότερα ονομάστηκε Ακτική – Αττική,

Κεκροπίδες

– Κέκροπας (μισός άνθρωπος-  μισός φίδι), στην εποχή του έγινε η μάχη Αθηνάς και Ποσειδώνα
– Κραναός
– Αμφικτύων
– Εριχθόνιος (μισός άνθρωπος-  μισός φίδι), στην εποχή του έγινε η ερωτική μάχη Αθηνάς και Ηφαίστου
– Πανδίων
– Ερεχθεύς (μισός άνθρωπος-  μισός φίδι)
– Κέκροπας Β’
– Πανδίων Β’
– Αιγέας
– Θησέας

– Μενεσθέας, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του ξέσπασε ο Τρωικός Πόλεμος.
– Δημοφών
– Οξύντης
– Αφείδας
– Θυμοίτης

Μελανθίδες

– Μέλανθος
– Κόδρος

Άρχοντες

Μετά τον θάνατο του Κόδρου οι απόγονοί του έπαψαν να ορίζονται βασιλείς και ορίζονταν ισόβιοι άρχοντες, με κριτήριο την κληρονομικότητα. Από το 753 π.Χ. οι άρχοντες έπαψαν να ορίζονται με κληρονομικό κριτήριο. Από τους άρχοντες, ο πρώτος ονομαζόταν «επώνυμος» γιατί από αυτόν έπαιρνε όνομα το έτος (επώνυμος άρχων).

Οι αναφορές σε μισό άνθρωπο και μισό φίδι, ερμηνεύονται με την πεποίθηση των Αθηναίων περί γηγενούς καταγωγής και αυτοχθονίας, μιας και το φίδι συμβολίζει την γη, ως χθόνιο σύμβολο.

Δεδομένου λοιπόν ότι ο Τρωικός πόλεμος, όταν βασιλιάς των Αθηνών ήταν ο Μενεσθέας, έληξε το 1218 π.Χ.*, η γενεαλογία αυτή από τον Ακταίο μέχρι τον Θησέα καλύπτει στην ουσία τον δέκατο τρίτο π.Χ. αιώνα.

*Αξίζει να αναφέρουμε εδώ τα συμπεράσματα για τις ημερομηνίες τέλεσης των συμβάντων της Ιλιάδας και της Οδύσσειας, τα οποία προσδιόρισε διεπιστημονική ομάδα [Σ. Παπαμαρινόπουλος (καθ. Γεωφυσικής Παν. Πατρών), Π. Πρέκα-Παπαδήμα (επίκ. καθ. Αστροφυσικής Παν. Αθηνών), Ε. Μητροπέτρου, Α. Τσιρώνη, Π. Αντωνόπουλος, Π. Μητρόπετρος και Γ. Σαραντίτης] με βάση τα αστρονομικά φαινόμενα που περιγράφονται στα Ομηρικά έπη:

– Οκτώβριος 1227 π.Χ.: Αναχώρηση του Οδυσσέα από την Ιθάκη για την Αυλίδα
– Θέρος 1226 π.Χ.: Έναρξη της πολιορκίας της Τροίας
– Θέρος 1218 π.Χ.: Άλωση της Τροίας
– Οκτώβριος 1207 π.Χ.: Επιστροφή Οδυσσέα και εξόντωση Μνηστήρων

Η περίπτωση του Μενεσθέα

Από τους προαναφερθέντες άνακτες των Αθηνών ενδιαφέρον στην έρευνα μας παρουσιάζει ο Μενεσθέας, ο οποίος ήταν ο αρχηγός των Αθηναίων στον Τρωικό Πόλεμο, εποχή κοντινή στα γεγονότα της Ατλαντίδας όπως προκύπτει από την έρευνα μέχρι στιγμής.

Στον Τρωικό Πόλεμο περιγράφεται ως ο «τακτικότατος των βασιλέων», «κοσμητής μάχης», εξαίρετος αρματηλάτης και «ταξίλοχος λαών» (στην Ιλιάδα, όπου αναφέρεται σε τέσσερις διαφορετικές ραψωδίες: Β552, Μ331, Ν195 και Ο331). Στο τέλος της πολιορκίας, υπήρξε ένας από τους άνδρες που κρύφτηκαν μέσα στον Δούρειο Ίππο.

Μέτα το πέρας του Τρωικού πολέμου υπάρχουν αρκετές εκδοχές για την τύχη του:

– σκοτώθηκε στην Τροία,
– επέστρεψε στην Αθήνα και βασίλευσε και πάλι,
– βασίλευσε στη Μήλο,
– ίδρυσε στη Σικελία το Σκυλλήτιο ή Σκυλάκιο,
– έφτασε μέχρι την Ισπανία όπου σε αυτόν θυσίαζαν οι κάτοικοι των Γαδείρων και επίσης αναφέρεται λιμένας και μαντείο «του Μενεσθέως» μέχρι σήμερα (El Puerto de Santa María).

 

Η τελευταία εκδοχή, την οποία μας σώζει ο Αρτεμίδωρος κ.α. είναι και η πιο ενδιαφέρουσα και προς το παρόν την κρατάμε.

Ο Αρτεμίδωρος ο Εφέσιος ήταν αρχαίος Έλληνας γεωγράφος που έζησε τον 1ο αιώνα π.Χ. Ο Αρτεμίδωρος συνέγραψε τα Γεωγραφούμενα σε 11 βιβλία, έργο που υπήρξε πηγή για τον μεγάλο γεωγράφο Στράβωνα και φαίνεται ότι είχε επισκεφθεί την Ερυθρά Θάλασσα, την Αίγυπτο, την Ιταλία, την Ισπανία και μέρος του Ατλαντικού Ωκεανού. Από τα Γεωγραφούμενα σώθηκαν ως τις ημέρες μας αποσπάσματα. Σε αυτά τα αποσπάσματα βρίσκουμε και πληροφορίες για τον λιμένα του Μενεσθέα.

 

Συμπεράσματα μέχρι στιγμής:

– Ο Πλάτων μας περιγράφει ιστορικά γεγονότα, 900 χρόνια πριν την εποχή του, που η ανάμνηση τους είναι θολή και μπλεγμένη με τους μύθους,
– Η μέτρηση του χρόνου με πανσελήνους από το Αιγυπτιακό ιερατείο συμπίπτει με την χρονική τοποθέτηση των αρχαιολογικών ευρημάτων της Μυκηναϊκής Ακρόπολης των Αθηνών, η οποία συμπίπτει με την σειρά της με την Ακρόπολη της εποχής της Ατλαντίδας,
– Η Αθήνα, η αντίπαλος της Ατλαντίδας συνεπώς, είναι μια πόλη του 13ου αιώνα π.Χ.,
– Οι ιστορικοί της εποχής του Πλάτωνα, είτε αγνοούν τα συμβάντα, είτε αδιαφορούν για αυτά καθώς δεν τα αναφέρουν,

– Ο Μενεσθέας, βασιλιάς των Αθηνών την περίοδο του Τρωικού πολέμου, συνδέεται με κάποιον τρόπο με τα Γάδειρα.

Η χωροθέτηση της νήσου Ατλαντίς

Όσον αφορά την Ατλαντίδα αυτή καθ εαυτή ο Πλάτωνας είναι ακόμα πιο αναλυτικός σε σχέση με τις πληροφορίες που δίνει. Θεωρούμε σκόπιμο να παραθέσουμε ξανά αυτούσια τα κείμενα. Ξεκινάμε λοιπόν από τον Τίμαιο (24d–26c) και τις πληροφορίες που μας δίνει:

[24d] «πολλὰ μὲν οὖν ὑμῶν καὶ μεγάλα

ἔργα τῆς πόλεως τῇδε γεγραμμένα θαυμάζεται, πάντων μὴν

[24e] ἓν ὑπερέχει μεγέθει καὶ ἀρετῇ· λέγει γὰρ τὰ γεγραμμένα

ὅσην ἡ πόλις ὑμῶν ἔπαυσέν ποτε δύναμιν ὕβρει πορευο-

μένην ἅμα ἐπὶ πᾶσαν Εὐρώπην καὶ Ἀσίαν, ἔξωθεν ὁρμη-

θεῖσαν ἐκ τοῦ Ἀτλαντικοῦ πελάγους. τότε γὰρ πορεύσιμον

ἦν τὸ ἐκεῖ πέλαγος· νῆσον γὰρ πρὸ τοῦ στόματος εἶχεν ὃ

καλεῖτε, ὥς φατε, ὑμεῖς Ἡρακλέους στήλας, ἡ δὲ νῆσος ἅμα

Λιβύης ἦν καὶ Ἀσίας μείζων, ἐξ ἧς ἐπιβατὸν ἐπὶ τὰς ἄλλας

νήσους τοῖς τότε ἐγίγνετο πορευομένοις, ἐκ δὲ τῶν νήσων

[25a] ἐπὶ τὴν καταντικρὺ πᾶσαν ἤπειρον τὴν περὶ τὸν ἀληθινὸν

ἐκεῖνον πόντον. τάδε μὲν γάρ, ὅσα ἐντὸς τοῦ στόματος οὗ

λέγομεν, φαίνεται λιμὴν στενόν τινα ἔχων εἴσπλουν· ἐκεῖνο

δὲ πέλαγος ὄντως ἥ τε περιέχουσα αὐτὸ γῆ παντελῶς ἀληθῶς

ὀρθότατ’ ἂν λέγοιτο ἤπειρος. ἐν δὲ δὴ τῇ Ἀτλαντίδι νήσῳ

ταύτῃ μεγάλη συνέστη καὶ θαυμαστὴ δύναμις βασιλέων,

κρατοῦσα μὲν ἁπάσης τῆς νήσου, πολλῶν δὲ ἄλλων νήσων

καὶ μερῶν τῆς ἠπείρου· πρὸς δὲ τούτοις ἔτι τῶν ἐντὸς τῇδε

[25b] Λιβύης μὲν ἦρχον μέχρι πρὸς Αἴγυπτον, τῆς δὲ Εὐρώπης

μέχρι Τυρρηνίας. αὕτη δὴ πᾶσα συναθροισθεῖσα εἰς ἓν ἡ

δύναμις τόν τε παρ’ ὑμῖν καὶ τὸν παρ’ ἡμῖν καὶ τὸν ἐντὸς τοῦ

στόματος πάντα τόπον μιᾷ ποτὲ ἐπεχείρησεν ὁρμῇ δουλοῦ-

σθαι. τότε οὖν ὑμῶν, ὦ Σόλων, τῆς πόλεως ἡ δύναμις εἰς

ἅπαντας ἀνθρώπους διαφανὴς ἀρετῇ τε καὶ ῥώμῃ ἐγένετο·

πάντων γὰρ προστᾶσα εὐψυχίᾳ καὶ τέχναις ὅσαι κατὰ πόλε-

[25c] μον, τὰ μὲν τῶν Ἑλλήνων ἡγουμένη, τὰ δ’ αὐτὴ μονωθεῖσα

ἐξ ἀνάγκης τῶν ἄλλων ἀποστάντων, ἐπὶ τοὺς ἐσχάτους

ἀφικομένη κινδύνους, κρατήσασα μὲν τῶν ἐπιόντων τρό-

παιον ἔστησεν, τοὺς δὲ μήπω δεδουλωμένους διεκώλυσεν

δουλωθῆναι, τοὺς δ’ ἄλλους, ὅσοι κατοικοῦμεν ἐντὸς ὅρων

Ἡρακλείων, ἀφθόνως ἅπαντας ἠλευθέρωσεν. ὑστέρῳ δὲ

χρόνῳ σεισμῶν ἐξαισίων καὶ κατακλυσμῶν γενομένων, μιᾶς

[25d] ἡμέρας καὶ νυκτὸς χαλεπῆς ἐπελθούσης, τό τε παρ’ ὑμῖν

μάχιμον πᾶν ἁθρόον ἔδυ κατὰ γῆς, ἥ τε Ἀτλαντὶς νῆσος

ὡσαύτως κατὰ τῆς θαλάττης δῦσα ἠφανίσθη· διὸ καὶ

νῦν ἄπορον καὶ ἀδιερεύνητον γέγονεν τοὐκεῖ πέλαγος,

πηλοῦ κάρτα βραχέος ἐμποδὼν ὄντος, ὃν ἡ νῆσος ἱζομένη παρέσχετο».

σε νεοελληνική απόδοση (Κάλφας, Πόλις, 1995):
 

 Τα επιτεύγματα της πόλης σας ήταν πολλά και μεγάλα· είναι γραμμένα εδώ κι εμείς συνεχίζουμε να τα θαυμάζουμε. Υπάρχει όμως ένα που τα ξεπερνά όλα σε μεγαλείο και αρετή. Τα αρχεία μας αναφέρουν ότι η πόλη σας αναχαίτισε κάποτε μια μεγάλη δύναμη που είχε επιτεθεί με αλαζονεία εναντίον όλης της Ευρώπης και της Ασίας ξεκινώντας απ’ έξω, από τον Ατλαντικό ωκεανό. Οι άνθρωποι μπορούσαν να ταξιδεύουν εκείνη την εποχή στον ωκεανό, γιατί αμέσως μετά το στόμιό του ―που, όπως μαθαίνω, εσείς το ονομάζετε Ηράκλειες Στήλες― υπήρχε ένα νησί μεγαλύτερο από την Ασία και τη Λιβύη μαζί. Οι ταξιδιώτες της εποχής περνούσαν από αυτό στα άλλα νησιά και από εκεί σε όλη την απέναντι ήπειρο που περιβάλλει αυτήν την πραγματικά αχανή θάλασσα. Όλα τα μέρη που βρίσκονται μέσα από το στόμιο που λέγαμε φαίνονται σαν λιμάνι με στενή είσοδο· το πέλαγος όμως που εκτείνεται έξω από το στόμιο είναι πραγματικό πέλαγος· και η στεριά που το περικλείει θα έλεγε κανείς ότι αξίζει να ονομαστεί «ήπειρος», στην κυριολεξία του όρου. Σ’ αυτό το νησί, την Ατλαντίδα, δημιουργήθηκε κάτω από βασιλική εξουσία μια μεγάλη και θαυμαστή δύναμη που κυριάρχησε σε όλο το νησί καθώς και σε πολλά άλλα νησιά και μέρη της απέναντι ηπείρου. Επιπλέον, προς την πλευρά μας, επικράτησε στη Λιβύη ως την Αίγυπτο και στην Ευρώπη ως την Τυρρηνία. Αυτή λοιπόν η μεγάλη δύναμη συγκέντρωσε κάποτε όλα της τα στρατεύματα και επιχείρησε, με μία μόνο επίθεση, να υποδουλώσει την πόλη σας και τη δική μας και όλες όσες βρίσκονται μέσα από τις Στήλες. Τότε ακριβώς, Σόλων, αποκαλύφθηκε σε όλη την ανθρωπότητα η αρετή και η δύναμη της πόλης σας, γιατί στάθηκε πρώτη στο φρόνημα και στην τεχνική του πολέμου. Επικεφαλής των Ελλήνων, και στη συνέχεια αναγκασμένη να πολεμήσει μόνη όταν οι άλλοι την εγκατέλειψαν, έφθασε στον έσχατο κίνδυνο αλλά τελικά απέκρουσε τους εισβολείς και θριάμβευσε. Δεν άφησε έτσι να γνωρίσουν τη σκλαβιά αυτοί που δεν είχαν υποδουλωθεί ποτέ και απελευθέρωσε με μεγαλοψυχία όλους εμάς τους άλλους που κατοικούσαμε μέσα από τις Ηράκλειες Στήλες. Πολύ αργότερα όμως ήρθαν τρομεροί σεισμοί και κατακλυσμοί και, μέσα σε μία μέρα και μία νύχτα φρίκηςόλο το γένος των πολεμιστών σας χάθηκε μέσα στη γη, και το νησί της Ατλαντίδας βυθίστηκε στη θάλασσα και αφανίστηκε. Ο ωκεανός σ’ εκείνα τα μέρη έγινε απροσπέλαστος και ανεξερεύνητος από την πολύ βαθιά λάσπη που άφησε πίσω της η Ατλαντίδα καθώς καταποντιζόταν».

Το απόσπασμα αναφέρει Ἀτλαντὶς νῆσος. Ο Πλάτωνας πάντα αναφέρεται στην Ατλαντίδα ως νῆσος. Η βιαστική ανάγνωση του αποσπάσματος αρκούσε για να τοποθετηθεί η Ατλαντίδα στο κέντρο του Ατλαντικού Ωκεανού ως ένα μεγάλο νησί, το οποίο βυθίστηκε (ὡσαύτως κατὰ τῆς θαλάττης δῦσα ἠφανίσθη), μετά από ένα έντονο γεωλογικό συμβάν.Εδώ έχουν γίνει ήδη 2 λογικά άλματα. 1ον, η έννοια της λέξης νῆσος, η οποία αποδίδεται ως νησί με την σημερινή έννοια και
2ον, η χωροθέτηση του στην μέση του Ωκεανού, χωρίς αυτό να εννοείται από το κείμενο.Ας τα δούμε ένα ένα.

Η έννοια της λέξης νῆσος

Η έννοια νῆσος την εποχή του Σόλωνα μπορούσε να σημαίνει: – νησί όπως το νοούμε σήμερα

παράδειγμα (Όμηρος, Ιλιάδα, Β 676-677), όπου αναφέρει τα γνωστά με το ίδιο όνομα ακόμα και σήμερα νησιά των Δωδεκανήσων:
Οἳ δ᾽ ἄρα Νίσυρόν τ᾽ εἶχον Κράπαθόν τε Κάσον τε
καὶ Κῶν Εὐρυπύλοιο πόλιν νήσους τε Καλύδνας,

– ακτή

παράδειγμα (Όμηρος, Ιλιάδα, Β 105-108) όπου αναφέρει ότι ο Αγαμέμνων ηγείται πολλών νήσων και του Άργους:
Ἀτρεὺς δὲ θνῄσκων ἔλιπεν πολύαρνι Θυέστῃ,
αὐτὰρ ὃ αὖτε Θυέστ᾽ Ἀγαμέμνονι λεῖπε φορῆναι,
πολλῇσιν νήσοισι καὶ Ἄργεϊ παντὶ ἀνάσσειν.
όπου λίγο πιο κάτω όμως (Όμηρος, Ιλιάδα, Β 569 -580) μας περιγράφει ποιες περιοχές είναι αυτές, οι οποίες είναι κατά κύριο λόγο παραθαλάσσιες και όχι νησιά:
Οἳ δὲ Μυκήνας εἶχον ἐϋκτίμενον πτολίεθρον
ἀφνειόν τε Κόρινθον ἐϋκτιμένας τε Κλεωνάς,
Ὀρνειάς τ᾽ ἐνέμοντο Ἀραιθυρέην τ᾽ ἐρατεινὴν
καὶ Σικυῶν᾽, ὅθ᾽ ἄρ᾽ Ἄδρηστος πρῶτ᾽ ἐμβασίλευεν,
οἵ θ᾽ Ὑπερησίην τε καὶ αἰπεινὴν Γονόεσσαν
Πελλήνην τ᾽ εἶχον ἠδ᾽ Αἴγιον ἀμφενέμοντο
Αἰγιαλόν τ᾽ ἀνὰ πάντα καὶ ἀμφ᾽ Ἑλίκην εὐρεῖαν,
τῶν ἑκατὸν νηῶν ἦρχε κρείων Ἀγαμέμνων
Ἀτρεΐδης· ἅμα τῷ γε πολὺ πλεῖστοι καὶ ἄριστοι
λαοὶ ἕποντ᾽· ἐν δ᾽ αὐτὸς ἐδύσετο νώροπα χαλκὸν
κυδιόων, πᾶσιν δὲ μετέπρεπεν ἡρώεσσιν
οὕνεκ᾽ ἄριστος ἔην πολὺ δὲ πλείστους ἄγε λαούς.

– χερσόνησο όπως την νοούμε σήμερα

παράδειγμα (Τυρταίος, 7ος π.Χ. αιών – αποσπάσματα), όπου αναφέρεται στην Πελοπόννησο ως νήσον:
αὐτὸς γὰρ Κρονίων, καλλιστεφάνου πόσις Ἥρης,
Ζεὺς Ἡρακλείδαις τήνδε δέδωκε πόλιν,
οἷσιν ἅμα προλιπόντες Ἐρινεὸν ἠνεμόεντα
εὐρεῖαν Πέλοπος νῆσον ἀφικόμεθα.

– μέρος κοντινό σε πηγή ή ποταμό

παράδειγμα (Παυσανίας, Αρκαδικά 25.12-13) ο οποίος επικαλείται την παράδοση για να αναφέρει ότι οι Ομηρικές πόλεις που αναφέρονται ήταν νησιά (Ἐνίσπην, Στρατίην, Ῥίπην), κάτι που όπως λέει δεν μπορεί να ισχύει καθότι ο ποταμός Λάδωνας στην κοίτη του οποίου υποτίθεται ήταν χτισμένες, δεν ήταν πουθενά τόσο φαρδύς για να μπορέσει να φιλοξενήσει ολόκληρη πόλη, πόσο μάλιστα τρεις. Επομένως ή ο Λάδωνας ήταν κάποτε μεγαλύτερος, πράγμα απίθανο, ή κάτι άλλο εννοούσαν με την λέξη οι κάτοικοι, μια έννοια που είχε πλέον χαθεί ήδη από τα χρόνια του Πλάτωνα, πόσο μάλλον του Παυσανία:
[25.12] ἔστι δὲ Τουθόα ποταμός: ἐμβάλλει δὲ ἐς τὸν Λάδωνα καὶ ἡ Τουθόα κατὰ τὸν Θελπουσίων ὅρον πρὸς Ἡραιεῖς, καλούμενον δὲ ὑπὸ Ἀρκάδων Πεδίον. καθότι δὲ αὐτὸς ὁ Λάδων ἐκδίδωσιν ἐς τὸν Ἀλφειόν, Κοράκων ὠνόμασται νᾶσος. οἱ δὲ ἥγηνται τὴν Ἐνίσπην καὶ Στρατίην τε καὶ Ῥίπην τὰς ὑπὸ Ὁμήρου κατειλεγμένας γενέσθαι νήσους ποτὲ ἐν τῷ Λάδωνι ὑπὸ ἀνθρώπων οἰκουμένας, ἃ οἱ πεπιστευκότες μάταια ἴστωσαν: [25.13] οὐ γὰρ ἄν ποτε οὐδὲ νηὶ παρισουμένας πορθμίδι παράσχοιτο ὁ Λάδων νήσους. κάλλους μὲν γὰρ ἕνεκα οὐδενὸς ποταμῶν δεύτερος οὔτε τῶν βαρβαρικῶν ἐστιν οὔτε Ἕλληνος, μέγεθος δὲ οὐ τοσοῦτος ὡς ἐν αὐτῷ καὶ νήσους ἀναφαίνεσθαι καθάπερ ἐν Ἴστρῳ τε καὶ Ἠριδανῷ.
Στα ιερογλυφικά, την γλώσσα της πηγής της πληροφορίας, ή έννοια νήσος, σύμφωνα με τον κ.Παπαμαρινόπουλο και την έρευνα του, με την οποία συμφωνούμε, ήταν ακτή.Συμπέρασμα:
Η χρήση της λέξης νῆσος, τουλάχιστον από την εποχή του Ομήρου μέχρι τον Σόλωνα, δεν δηλώνει μονοδιάστατα την έννοια που έχουμε σήμερα για αυτή, ένα νησί που περιβρέχεται από θάλασσα ή γλυκό νερό (μέσα σε λίμνη). Μπορεί κάλλιστα να σημαίνει κομμάτι γης που ένα τμήμα του βρέχεται από θάλασσα ή νερό ποταμού ή ποταμών.Η χωροθέτηση της Ατλαντίδας στην μέση του Ωκεανού
Χρονολογικά πρώτος ο Κίρχερ έκδωσε χάρτη με την Ατλαντίδα στην μέση του Ατλαντικού. O Αθανάσιος Κίρχερ (εξελληνισμός του Athanasius Kircher, 2 Μαΐου 1602 – 27 Νοεμβρίου 1680) ήταν Γερμανός Ιησουίτης ιερέας και πολυμαθής. Ο Κίρχερ ανέπτυξε όλες τις συναφείς με τη γεωγραφία επιστήμες, ωστόσο, ανέμειξε, όπως συνήθιζε, εξωτικά γεγονότα και φαντασία. Σχεδόν όλη η γεωγραφική γνώση του περιλαμβάνεται στο έργο του Mundus Subterraneus (1664-1678). Σε αυτό το βιβλίο βρίσκουμε και τον σχετικό χάρτη. Στην αυθεντική έκδοση ο Βορράς του χάρτη δείχνει κάτω.

 

Και με αντιστροφή για καλύτερη κατανόηση:

 

 

Από την εποχή του Κίρχερ μέχρι σήμερα η πλειοψηφία των ερευνητών δείχνει τον Ατλαντικό Ωκεανό με τον πόθο ο πυθμένας του να κρύβει το μυστικό της χαμένης ηπείρου. Η σύγχρονη επιστήμη ωστόσο, έχει μπορέσει να χαρτογραφήσει τον Ατλαντικό Ωκεανό (χωρίς το νερό του) και το αποτέλεσμα είναι κάπως έτσι:

 

 

Οι σύγχρονοι γεωλογικοί χάρτες έχουν την δυνατότητα να αποτυπώνουν και την ακτογραμμή παλαιότερων εποχών δεδομένου της γνώσης μας για την στάθμη της θάλασσας. Έτσι λοιπόν η ακτογραμμή της τελευταίας παγετώδης περιόδου (18.000 προ σήμερα), η οποία ήταν χαμηλότερα από ότι η σημερινή, αποκαλύπτει μια έκταση γης στην μέση του Ατλαντικού, η οποία φυσικά πυροδοτεί της σκέψεις για την Ατλαντίδα:

 

 

Η χωροθέτηση της Ατλαντίδας στην Γαδειρική

Παρόλαυτα ο Πλάτωνας δεν τοποθετεί το «νησί» του στην μέση κάποιου Ωκεανού, ούτε ακόμα και 16.000 χρόνια πριν από αυτόν, ακόμα και με την θεωρία τα έτη να είναι ηλιακά. Ανταυτού το τοποθετεί στην Γαδειρική, δηλαδή στην Ισπανική χερσόνησο.

Για την ακρίβεια στην περιγραφή του στον Κριτία αναφέρει: [Πλάτων, Κριτίας]

[114a] ὀνόματα δὲ πᾶσιν ἔθετο, τῷ μὲν πρεσβυτάτῳ καὶ βασιλεῖ τοῦτο οὗ δὴ καὶ πᾶσα ἡ νῆσος τό τε πέλαγος ἔσχεν ἐπωνυμίαν, Ἀτλαντικὸν λεχθέν, ὅτι τοὔνομ’ ἦν τῷ πρώτῳ βασιλεύσαντι [114b] τότε Ἄτλας: τῷ δὲ διδύμῳ μετ’ ἐκεῖνόν τε γενομένῳ, λῆξιν δὲ ἄκρας τῆς νήσου πρὸς Ἡρακλείων στηλῶν εἰληχότι ἐπὶ τὸ τῆς Γαδειρικῆς νῦν χώρας κατ’ ἐκεῖνον τὸν τόπον ὀνομαζομένης, Ἑλληνιστὶ μὲν Εὔμηλον, τὸ δ’ ἐπιχώριον Γάδειρον, ὅπερ τ’ ἦν ἐπίκλην ταύτῃ ὄνομ’ ἂ<ν> παράσχοι.

σε νεοελληνική απόδοση (Γ. Κορδάτος):

‘Επίσης έδωκε (ο Ποσειδώνας) σέ όλους ονόματα καί στό μεγαλύτερο άπ’αυτούς, πού τόν έκανε καί βασιλέα, (τού έδωκε τό όνομα) άπό τό οποίο καί όλο τό νησί καί τό πέλαγος πήρε τήν ονομασία καί ώνομάστηκε «Ατλαντικόν», γιατί τό όνομα τού πρώτου πού τότε βασίλεψε (στό νησί αυτό) ήταν «Ατλας». Στόν άλλον δέ, πού γεννήθηκε μαζί μ’ αυτόν μά νεότερος στην ίδια γέννα, τοΰ έτυχε κλήρος νά πάρη τά άκρινά μέρη τού νησιοΰ, κοντά στους στύλους τού ‘Ηρακλή, δηλαδή τό μέρος τής χώρας πού τώρα ονομάζεται Γαδειρική, καί πού ελληνικά μέν ονομάζεται Εύμηλον. στή γλώσσα δέ τών ντόπιων Γάδειρον, άπό τό όποιον όλος ό τόπος πήρε τό δνομα αυτό.

 

Η αρχαία πόλη Γάδειρα (ιωνική γραφή: Γήδειρα) είναι το σημερινό Κάδιθ. Το Κάδιθ (ισπανικά: Cádiz‎) είναι πόλη της Ανδαλουσίας στην Ισπανία, πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας, κοντά στο Στενό του Γιβραλτάρ (Ηράκλειες στήλες), το οποίο στην αρχαιότητα ήταν γνωστό και ως Γαδειρίδαι Πύλαι.

 

Το Κάδιθ είναι μία από τις αρχαιότερες πόλεις της Ιβηρικής Χερσονήσου και της Ευρώπης, καθώς σύμφωνα με τον μύθο ιδρύθηκε τον 14ο αιώνα π.Χ. από τον Ηρακλή που απεικονίζεται και στον θυρεό της πόλης. Μάλιστα γύρω του υπάρχει η λατινική φράση Hercules Fundator Gadium Dominatorque, δηλαδή «Ο Ηρακλής ιδρυτής και άρχοντας του Γάδιου«.

 

Επομένως αν η άκρη της χερσονήσου της Ατλαντίδας είναι η Γαδειρική, τότε η χερσόνησος που ψάχνουμε είναι η ευρύτερη Ισπανική. Η μυθική εποχή ίδρυσης της πόλης επίσης συμπίπτει με την εποχή των μεγάλων εμπορικών ταξιδιών της Μυκηναϊκής εποχής (συμβολίζονται με τον Ηρακλή) έξω από τις Ηράκλειες στήλες. Κάτι που υποκρύπτει και την πραγματική αιτία των γεγονότων, δηλαδή την εμπορική αντιζηλία των αποικιών με τις μητροπόλεις. Περιοχή η οποία συνδέεται και με το ταξίδι σε αυτήν του βασιλιά των Αθηνών Μενασθέα.Στο κείμενο αναφέρει ο Πλάτωνας:

[Πλάτωνας, Κριτίας]

[108e] πάντων δὴ πρῶτον μνησθῶμεν ὅτι τὸ κεφάλαιον ἦν ἐνακισχίλια ἔτη, ἀφ’ οὗ γεγονὼς ἐμηνύθη πόλεμος τοῖς θ’ ὑπὲρ Ἡρακλείας στήλας ἔξω κατοικοῦσιν καὶ τοῖς ἐντὸς πᾶσιν: ὃν δεῖ νῦν διαπεραίνειν. τῶν μὲν οὖν ἥδε ἡ πόλις ἄρξασα καὶ πάντα τὸν πόλεμον διαπολεμήσασα ἐλέγετο, τῶν δ’ οἱ τῆς Ἀτλαντίδος νήσου βασιλῆς, ἣν δὴ Λιβύης καὶ ̓Ασίας μείζω νῆσον οὖσαν ἔφαμεν εἶναί ποτε, νῦν δὲ ὑπὸ σεισμῶν δῦσαν ἄπορον πηλὸν τοῖς ἐνθένδε ἐκπλέουσιν [109a] ἐπὶ τὸ πᾶν πέλαγος, ὥστε μηκέτι πορεύεσθαι, κωλυτὴν παρασχεῖν.

σε νεοελληνική απόδοση (Γ. Κορδάτος):

[108e] Από όλα λοιπόν τό πρώτο πού πρέπει νά ξαναθυμηθούμε είναι, πώς όλα όλα πέρασαν εννιά χιλιάδες χρόνια άπό τότε πού κηρύχθηκε ό πόλεμος ανάμεσα σέ κείνους
πού κατοικούν έξω άπό τους στύλους τού Ηρακλή καί σέ κείνους πού κατοικούν μέσα άπ’αυτές. Τόν πόλεμο αυτόν πρέπει τώρα νά σας ίστορήσω άπό τήν αρχή ως τό τέλος. Εκείνων λοιπόν (πού κατοικούσαν άπό μέσα άπό τους στύ­λους του Ηρακλή), τούτη έδώ ή πολιτεία είχε τήν αρχη­γία, καί ως τό τέλος αυτή κουμαντάριζε τόν πόλεμο όπως έλεγαν (οί παλαιοί). Εκείνων δέ πού κατοικούσαν έξω άπό τους στύλους του ‘Ηρακλή, τήν αρχηγία είχαν οι βασιλιά­δες του νησιού πού λέγονταν Ατλαντίς. Ήταν δέ τό νησί αυτό, όπως είπαμε, στά παλιά τά χρόνια μεγαλύτερο άπό τήν Λιβύη καί τήν Ασία, τώρα δέ, επειδή βυθίστηκε ύστε­ρα άπό (μεγάλους) σεισμούς, άφησεν έκεί λασπουριά πού εμ­ποδίζει όσους ταξιδεύουν μέ πλεούμενα [109a] άπό τήν έδώ θάλασ­σα καί θέλουν νά περάσουν προς το έξω πέλαγος.

 

Στην άνω περιγραφή αναφέρονται τα 9.000 χρόνια από τα γεγονότα της Ατλαντίδας και ότι η Ατλαντίδα ήταν μεγαλύτερη από την Λιβύη και την Ασία μαζί. Για τα 9.000 χρόνια αναφερθήκαμε πιο πάνω. Όσον αφορά το μέγεθος της Ατλαντίδας ας δούμε με ηρεμία τι μας περιγράφει ο Πλάτωνας. Ο Πλάτωνας λοιπόν μας περιγράφει μια πολεμική σύρραξη μεταξύ δυο αντίπαλων στρατοπέδων και ουσιαστικά συγκρίνει την στρατιωτική τους δύναμη. Όπως έχει ήδη αναφέρει στον Τίμαιο:

Οι άνθρωποι μπορούσαν να ταξιδεύουν εκείνη την εποχή στον ωκεανό, γιατί αμέσως μετά το στόμιό του ―που, όπως μαθαίνω, εσείς το ονομάζετε Ηράκλειες Στήλες― υπήρχε ένα νησί μεγαλύτερο από την Ασία και τη Λιβύη μαζί. Οι ταξιδιώτες της εποχής περνούσαν από αυτό στα άλλα νησιά και από εκεί σε όλη την απέναντι ήπειρο που περιβάλλει αυτήν την πραγματικά αχανή θάλασσα. Όλα τα μέρη που βρίσκονται μέσα από το στόμιο που λέγαμε φαίνονται σαν λιμάνι με στενή είσοδο· το πέλαγος όμως που εκτείνεται έξω από το στόμιο είναι πραγματικό πέλαγος· και η στεριά που το περικλείει θα έλεγε κανείς ότι αξίζει να ονομαστεί «ήπειρος», στην κυριολεξία του όρου. Σ’ αυτό το νησί, την Ατλαντίδα, δημιουργήθηκε κάτω από βασιλική εξουσία μια μεγάλη και θαυμαστή δύναμη που κυριάρχησε σε όλο το νησί καθώς και σε πολλά άλλα νησιά και μέρη της απέναντι ηπείρου. Επιπλέον, προς την πλευρά μας, επικράτησε στη Λιβύη ως την Αίγυπτο και στην Ευρώπη ως την Τυρρηνία. Αυτή λοιπόν η μεγάλη δύναμη συγκέντρωσε κάποτε όλα της τα στρατεύματα και επιχείρησε, με μία μόνο επίθεση, να υποδουλώσει την πόλη σας και τη δική μας και όλες όσες βρίσκονται μέσα από τις Στήλες.

Εδώ καταρχήν ο Πλάτωνας μας μιλάει ξεκάθαρα για την «απέναντι ήπειρο (καταντικρὺ πᾶσαν ἤπειρον)«, δηλαδή την Αμερική, η οποία «περιβάλλει αυτήν την πραγματικά αχανή θάλασσα» δηλαδή τον Ατλαντικό Ωκεανό. Μας περιγράφει ότι η επικράτεια της Ατλαντίδας κυριάρχησε στα Δυτικά «σε πολλά άλλα νησιά και μέρη της απέναντι ηπείρου» και στα Ανατολικά «προς την πλευρά μας, επικράτησε στη Λιβύη ως την Αίγυπτο και στην Ευρώπη ως την Τυρρηνία«. Τυρρηνία είναι η Ιταλική χερσόνησος. Επομένως μπορούμε να καταλάβουμε ότι με μια τέτοια επικράτεια, προφανώς με επίκεντρο την πόλη της Ατλαντίδας θα ήταν μεγαλύτερη από την Ασία και την Λιβύη μαζί τόσο σε έκταση όσο και σε πολεμική ισχύ.Αθροίζοντας όλα τα παραπάνω δεδομένα και συμπεράσματα σε ένα χάρτη έχουμε:

Η γεωμορφολογία και ο προσανατολισμός της ευρύτερης περιοχής της Ατλαντίδας. Η περιγραφή της επιμήκης κοιλάδας της Ατλαντίδας από τον Πλάτωνα.Στο κείμενο του Πλάτωνα έχουμε:[Πλάτωνας, Κριτίας]

[118a] ὡς ἡ φύσις εἶχεν καὶ τὸ τῆς διακοσμήσεως εἶδος, ἀπομνημονεῦσαι πειρατέον. πρῶτον μὲν οὖν ὁ τόπος ἅπας ἐλέγετο σφόδρα τε ὑψηλὸς καὶ ἀπότομος ἐκ θαλάττης, τὸ δὲ περὶ τὴν πόλιν πᾶν πεδίον, ἐκείνην μὲν περιέχον, αὐτὸ δὲ κύκλῳ περιεχόμενον ὄρεσιν μέχρι πρὸς τὴν θάλατταν καθειμένοις, λεῖον καὶ ὁμαλές, πρόμηκες δὲ πᾶν, ἐπὶ μὲν θάτερα τρισχιλίων σταδίων, κατὰ δὲ μέσον ἀπὸ θαλάττης ἄνω δισχιλίων.[118b] ὁ δὲ τόπος οὗτος ὅλης τῆς νήσου πρὸς νότον ἐτέτραπτο,

ἀπὸ τῶν ἄρκτων κατάβορρος.

σε νεοελληνική απόδοση (Γ. Κορδάτος):

Πρέπει δε να προσπαθήσω να διηγηθώ πώς ήταν τα φυσικά χαρίσματα τής υπόλοιπης χώρας και τι λογής ήταν ο τεχνικός στολισμός της. Πρώτα μεν—λέει ή  παράδοση—πώς όλος ο τόπος ήταν και πολύ  υψηλός και από το μέρος τής θάλασσας απότομος. Όλος πάλι γύρω στην πολιτεία κάμπος, την μεν πολιτεία την περικύκλωνε, ήταν όμως κι’ αυτή περιτριγυρισμένη από βουνά πού οι πλαγιές τους έφταναν ως τη Θάλασσα. Ο κάμπος αυτός ήταν ένα (μεγάλο) ίσιωμα, χωρίς να έχει καθόλου κατεβάσματα και ανηφοριές.
Ήταν δε όλη μακρουλή και από το ένα και από το άλλο μέρος ήταν το μάκρος της τρεις χιλιάδες στάδια, και από τη θάλασσα ως τη μέση του κάμπου επάνω από δύο χιλιάδες  στάδια.

Αυτό το μέρος του νησιού, ολόκληρο, έβλεπε προς τα νότια 

και ο βοριάς δεν το έπιανε καθόλου.

Εδώ ο Πλάτωνας μας περιγράφει αρκετά καλά την ευρύτερη περιοχή της πόλεως της Ατλαντίδας, η οποία είναι, όπως μας λέει, μια επιμήκης κοιλάδα η οποία προς την μεριά της θάλασσας καταλήγει σε απότομες πλαγιές, με νότιο προσανατολισμό και περιβάλλεται από βουνά. Οι διαστάσεις της μάλιστα ήταν 3.000 επί 2.000 στάδια δηλαδή 585 επί 390 χιλιόμετρα.

Ατλαντίδα και Ανδαλουσία

Αυτή η περιγραφή που αναφέραμε, ταιριάζει αρκετά καλά στην γνωστή πεδιάδα της Ανδαλουσίας, όπως φαίνεται και στους χάρτες που ακολουθούν, η οποία βρίσκεται μετά τις Ηράκλειες στήλες, η άκρη της είναι όντως η Γαδειρική και οι διαστάσεις της χονδρικά είναι αυτές που αναφέρει ο Πλάτωνας.

Μορφολογικό ανάγλυφο Ανδαλουσίας

Το μορφολογικό ανάγλυφο της Ανδαλουσίας χαρακτηρίζεται από ευρείες υψομετρικές διαφορές, με περίπου το 15% της έκτασής της να βρίσκεται σε ανώτερο των 1000 μέτρων ύψος. Στο αντίθετο άκρο εντοπίζεται το μεγάλο βαιτικό βύθισμο με μέσο ύψος 100 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Όσον αφορά τις ακτές, κυριαρχούν οι χαμηλές ακτές· στη μεσογειακή της πλευρά ωστόσο εντοπίζονται γκρεμοί, ιδιαίτερα στις ακτές της Αξαρκία, της επαρχίας της Γρανάδα και της Αλμερία. Αυτή η ασυμμετρία διαχωρίζει τις δύο ζώνες της Άνω και Κάτω Ανδαλουσίας και ορίζει τις κύριες ενότητες που χαρακτηρίζουν το ανάγλυφο:

– Η οροσειρά Μορένα (ψηλότερη κορυφή η Μπανιουέλα με 1323 μ.), μια γενικά χαμηλή οροσειρά, αποτελεί το μορφολογικό και ανθρωπογεωγραφικό όριο μεταξύ τόσο της Ανδαλουσίας και του κεντρικού Ιβηρικού Οροπεδίου όσο και της πεδιάδων της Ουέλβα και της Σεβίλλης με αυτές της Κόρδοβα και της Χαέν.
– Οι Βαιτικές οροσειρές (Πενιβαιτική και Υποβαιτική) αναπτύσσονται παράλληλα με τη Μεσόγειο ενόσω ανάμεσά τους δημιουργούν το Διαβαιτικό Κανάλι. Η Υποβαιτική είναι αρκετά διαπερατή, σε αντίθεση με την Πενιβαιτική που αποτελεί ένα σχεδόν αδιαπέραστο εμπόδιο που απομονώνει τη μεσογειακή ακτή από το εσωτερικό. Οι ψηλότερες κορυφές της Ανδαλουσίας βρίσκονται στην οροσειρά Νεβάδα: Μουλαθέν, 3.478 και Μπελέτα 3.392.

Το Βαιτικό Βύθισμα βρίσκεται ανάμεσα στα δύο ορολογικά συστήματα. Είναι μια πεδιάδα που παραδοσιακά λειτούργησε ως ο πληθυσμιακός άξονας της Ανδαλουσίας ενώ από τα νοτιοδυτικά ανοίγεται προς τον κόλπο του Κάδιθ.

 

 

Υδρογραφία Ανδαλουσίας

Στην Ανδαλουσία υφίστανται δύο υδρολογικές λεκάνες: η ατλαντική και η μεσογειακή. Η πρώτη περιέχει τις λεκάνες απορροής των ποταμών Γουαδαλκιβίρ (του πιο μεγάλου της Ανδαλουσίας με μήκος 657 χμ.), των Γουαδαλέτε-ΜπαρβάτεΤίντο-Οδιέλ και Γουαδιάνα ενώ η δεύτερη τις λεκάνες απορροής σχετικά σύνομων μεσογειακών ποταμών όπως τον Γουαδιάρο, τον Γουαδαλόρθε ή ΑλμανθόραΟι ποταμοί της ατλαντικής λεκάνης στις εκβολές τους διαμορφώνουν ευρείς βαλτώδες περιοχές όπως τον φυσικό δρυμό της Ντονιάνα στις εκβολες του Γουαδαλκιβίρ στην Ουέλβα ή τους βάλτους του Οδιέλ.

 

 

Ο Φλάβιος Φιλόστρατος επίσης (160/170 – 244/249 μ.Χ.), αναφέρεται στην περιοχή ως Γαδειρική, όπου αναφέρει την ιστορία με τον τάφο του Γηρυόνη (Τὰ ἐς τὸν Τυανέα Ἀπολλώνιον, 5.4.1), το οποίο είναι σε ένα νησί πετρώδες, που έχει στην κορυφή του μια κυκλική και επίπεδη επιφάνεια, σαν βαλβίδα δισκοβολίας. Έρευνες έδειξαν ότι η επιφάνεια αυτή είναι διαπειρογενής κρατήρας (Papamarinopoulos, 2007, Φαρμάκη, 2013). Στο σημείο εκείνο, στον τάφο του, φύτρωσαν δύο πεύκα που έβγαζαν κόκκινα δάκρυα ή αίμα, δηλαδή ερυθρό ρετσίνι (Φλάβιος Φιλόστρατος, Τὰ ἐς τὸν Τυανέα Ἀπολλώνιον, 5.4.1). Το συγκεκριμένο είδος πεύκου (Dracaena draco) είναι υπαρκτό και το κόκκινο ρετσίνι του είναι χαρακτηριστικό. Εδώ σε μια φωτογραφία δική μας, που πάρθηκε στα Κανάρια Νησιά, στον Βοτανικό Κήπο στο νησί της Τενερίφης:

Το σημαντικό με αυτό το δέντρο είναι ότι δεν υπάρχει πουθενά ανατολικότερα του Καντίθ, δηλαδή της περιοχής που αναφέρουμε ως ακριανή περιοχή της Ατλαντίδας.

Η Τοπογραφία της Ατλαντίδας

Όσον αφορά την αρχιτεκτονική και την τοπογραφία της ίδιας της πόλεως της Ατλαντίδας, ο Πλάτωνας είναι και εδώ αρκετά περιγραφικός. Η πλέον διάσημη εικόνα της Ατλαντίδας είναι η επόμενη με τους αλλεπάλληλους τρεις δακτυλίους στεριάς και γης:

 

Όπως ενημερωνόμαστε από τους Γεωλόγους η γεωλογική αυτή μορφή θυμίζει έναν συγκεντρικό κρατήρα, ο οποίος μπορεί να είναι της εξής μορφής:– Ηφαιστιογενής
– Προσκουσιγενής
– Διαπειρογενής

Ο κρατήρας αυτός για να τροφοδοτηθεί με νερό όπως αναφέρει και ο Πλάτων χρειάζεται είτε να τροφοδοτείται από την θάλασσα είτε από ποταμό. Που σημαίνει ότι ο καταποντισμός του θα το οδηγήσει να καλυφθεί από ένα στρώμα λάσπης κυρίως.Στην συνέχεια θα ασχοληθούμε με τις πιθανότητες καταστροφής της περιοχής.Ο Καταποντσμός της ΑτλαντίδαςΗ απουσία αρχαιολογικών στοιχείων που πιθανόν να συνδέεται με τον «καταποντισμό» της Ατλαντίδας, κατά πάσα πιθανότητα από έναν ισχυρό κυματοσυρμό (τσουνάμι), μετά από μια έντονη σεισμική δόνηση, είναι μια πραγματικότητα. Άλλωστε η περιοχή που αναφερόμαστε είναι γνωστή για την σεισμική της δράση. Στις επόμενες φωτογραφίες φαίνονται οι σεισμικές δράσεις στην περιοχή, σε βάθος μέχρι 10 χμ, από 10 έως 50 χμ και τέλος από 50 χμ και πιο βαθιά, οι οποίες όπως βλέπουμε είναι έντονες και πυκνές.

 

 

Η περιοχή επίσης είναι σε μια κοιλάδα προσχώσεων από όλα τα περιμετρικά βουνά και κυρίως τον μεγαλύτερο ποταμό της περιοχής τον Γουαδαλκιβίρ.

Ο Γουαδαλκιβίρ (Guadalquivir), Baetis στα λατινικά ή al-wādi al-kabīr στα αραβικά είναι το πέμπτο μεγαλύτερο σε μήκος ποτάμι στην Ιβηρική χερσόνησο και το δεύτερο μακρύτερο ποτάμι με όλο το μήκος του στην Ισπανία.

Βρίσκεται στην νότια Ισπανία, έχει μήκος 657 χιλιόμετρα και αποστραγγίζει μια έκταση περίπου 58.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Σήμερα είναι πλωτός μέχρι την Σεβίλλη (εμπορικό λιμάνι) ενώ την ρωμαϊκή εποχή έφθαναν μεγάλα πλοία μέχρι την Κόρδοβα.

Έχει πολλές τεχνητές λίμνες για άρδευση και για παροχή υδροηλεκτρικής ενέργειας.

Αναφορές στον ποταμό γίνονται από τον Ηρόδοτο ο οποίος μας περιγράφει τα ταξίδια των Ιώνων Φωκαιέων σε περιοχές πέρα των Ηράκλειων στηλών στην αρχαία Ταρτησσό, παίρνοντας πληροφορίες και από τους Φοίνικες, οι οποίοι και αυτοί από πολύ παλιά είχαν ιδρύσει εκεί αγκυροβόλιο και διαπραγματεύονταν πολύτιμα μέταλλα.

Ενός ποταμού που για την εποχή του ήταν ένα πολύ μεγάλο εμπορικό λιμάνι με μεταφορές χρυσού και χαλκού από τις κελτικές χώρες, όπως μας αναφέρει, ο αρχαίος ιστορικός Έφορος.

Κατόπιν οι Ρωμαίοι τον 2ο π.Χ. αιώνα διαπλέουν το ποταμό και ιδρύουν την πόλη «Hispalis» (σημερινή Σεβίλλη), κατασκευάζουν ναυπηγεία και η εμπορική κίνηση των πλοίων στο ποτάμι ανεβαίνει στα ύψη.

Ο Στράβων τον αναφέρει στα γεωγραφικά «ο ποταμός Βαίτης» (Baetis όπως τον ονόμαζαν οι Ρωμαίοι) και γράφει ότι είναι πλωτός και πυκνοκατοικημένος.

Η θέση του ποταμού Γουαδαλκιβίρ στην Ισπανία

Η θέση λοιπόν της πόλης της Ατλαντίδας σε μια περιοχή όπου χτυπήθηκε από έναν κυματοσυρμό, κατόπιν ενός θαλάσσιου σεισμού, η επερχόμενη εγκατάλειψη της, λόγω της μη αντιστρέψιμης καταστροφής και η συνεχιζόμενη λασποσυρροη του ποταμού εξαφάνισαν τα ίχνη της Ατλαντίδας παραδίδοντας έτσι πλέον στην φαντασία μας την συνέχεια μέχρι η αρχαιολογική σκαπάνη να φέρει στο φως τα ίχνη της πραγματικής Ατλαντίδας.

Στην Ανδαλουσία και στη έρημο της Ντονάνα συγκεκριμένα ή γιατί όχι κάπου αλλού.ΕπίλογοςΌπως και να έχει η Ατλαντίδα αν μη τι άλλο αποτελεί έναν κινητήριο μοχλό για σκέψη, έρευνα, προβληματισμό και διεπιστημονική συνεργασία.Στοιχεία που ίσως μας ωθούν να σκεφτούμε ότι καλό είναι να μην βρεθεί ποτέ για να μην στερέψει αυτή η κινητήρια πνευματική δύναμη της.Από την άλλη το ανήσυχο ανθρώπινο μυαλό σίγουρα έχει πολλαπλές αλλά και νέες προκλήσεις για να παραμένει σε εγρήγορση.

Οπότε το να ευχηθούμε να βρεθούν αρχαιολογικά ευρήματα δεν σημαίνει ότι η έρευνα θα σταματήσει.

Εμείς καταθέσαμε την άποψη μας.

Η συνέχεια ανήκει σε όλους μας.

Έρευνα: Ομάδα Γεωμυθική

Επεξεργασία κειμένων – μορφοποίηση:
Δημήτρης Θεοδοσόπουλος, Αγρονόμος – Τοπογράφος Μηχανικός Ε.Μ.Π.

Βιβλιογραφικές πηγές
– Πλάτων (427 π.Χ. – 347 π.Χ.), Τίμαιος
– Πλάτων (427 π.Χ. – 347 π.Χ.), Κριτίας
– Ποσειδώνιος (135 π.Χ. – 51 π.Χ.)
– Στράβων (64 π.Χ. – 24 μ.Χ.), Γεωγραφικά, Βιβλίο Β’, 3.6
– Πλούταρχος (45 μ.Χ. – 120 μ.Χ.), Βίοι Παράλληλοι – Σόλων
– Παυσανίας (110 μ.Χ. – 180 μ.Χ.), Αρκαδικά

Αναφορές 
Θεόπομπος
Διονύσιος
Διόδωρος Σικελιώτης
Πλίνιος ο Πρεσβύτερος
Αθήναιος
Αμμιανός Μαρκελλίνος
Φίλων Αλεξανδρινός
Τερτυλλιανός
Αρνόβιος
Πρόκλος
Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης
Bartolome de Las Casas
Francisco Lopez de Gomara
Athanase Kircher
J. Pitton de Tournefort
Olof Rudbeck
Giuseppe Bartoli
αβάς Bonnaud
Ιγνάτιος Ντόνελι
Πέρσι Φόσετ
Γιούργκεν Σπάνουτ
Άλαν Όλφορντ

Σπυρίδων Μαρινάτος
Άγγελος Γαλανόπουλος
Σταύρος Παπαμαρινόπουλος
Ηλίας Μαριολάκος
Γιώργος Τσαγκρινός

Βιβλία – εργασίες 
1. Mundus subterraneus i, Athanasii Kircheri, 1665
2. Atlantis in Homer and Other Authors Prior to Plato, Stavros P. Papamarinopoulos, University of Patras, Greece, 2008
3. Atlantis in Andalusia: A Study of the Ancient Sun Kingdoms of Spain, Mrs E.M. Whishaw
4. Tartessos-Tarshish was the model for Plato’s Atlantis, Rainer W. Kühne, Germany
5. ATLANTIS IN SPAIN (Ι-VI), Papamarinopoulos S.P., University of Patras, Department of Geology, Patra, Greece, 2010

Διαδίκτυο:
1. https://www.youtube.com/watch?v=-WUeAgno2uE
και https://www.youtube.com/watch?v=xju_O3qUxK4
2. https://en.wikipedia.org/wiki/Location_hypotheses_of_Atlantis
3. https://atlantisrisingmagazine.com/article/atlantis-in-spain
4. https://www.tovima.gr/2016/01/23/science/to-1218-p-x-epese-i-troia/
5. http://fractalart.gr/i-peripetia-tis-chamenis-atlantidas-a/
6. https://el.wikipedia.org/wiki/Ατλαντίδα
7. https://repository.edulll.gr/edulll/retrieve/7000/1776_kritias.pdf
8. http://www.geology.upatras.gr/index.php/el/plato-atlantis-myth-or-reality
9. http://milos.conferences.gr/index.php?id=917&L=1
10. https://www.youtube.com/watch?v=ngS6NywXirM
11. https://www.protothema.gr/stories/article/657803/atladida-muthos-i-pragmatikotita/

https://geomythiki.blogspot.com/2019/02/blog-post.html?spref=fb&fbclid=IwAR0i_JQJe2CbLL2s0MthbvWPsOcj7rp-j4RGDdIp9CLqVvwg4Nt41ofVePk

Τη βυθισμένη Ατλαντίδα ισχυρίζεται ότι εντόπισε Βρετανός ιστορικός
27 Ιανουάριος 2020

Τη βυθισμένη Ατλαντίδα ισχυρίζεται ότι εντόπισε Βρετανός ιστορικός

Ιστορικός ισχυρίζεται ότι εντόπισε που βρίσκεται η βυθισμένη Ατλαντίδα, υποδεικνύοντας μια μεγάλη έκταση, που μοιάζει με βυθισμένο νησί, στον πυθμένα του Ατλαντικού Ωκεανού δυτικά της Βρετανίας.

Η Ατλαντίδα, σύμφωνα με τη διήγηση του Πλάτωνα στα έργα του «Τίμαιος» και «Κριτίας», που υποτίθεται ότι απηχεί ιστορική γνώση που αποκάλυψαν στον Σόλωνα οι Αιγύπτιοι ιερείς της Σάιδος, ήταν ένα μεγάλο νησί (Ἀτλαντὶς νῆσος) στον σημερινό Ατλαντικό Ωκεανό.

Η Ατλαντίδα είχε εξελιγμένο πολιτισμό και αναμετρήθηκε στρατιωτικά με την Αθήνα της εποχής της, από την οποία και ηττήθηκε.

Όλα αυτά τοποθετούνται από τον Πλάτωνα 9.000 χρόνια πριν την εποχή του Σόλωνα, δηλαδή περίπου στο 9.500 π.Χ., δηλαδή 11.500 χρόνια από σήμερα.

Στη συνέχεια, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η Ατλαντίδα βυθίστηκε στα κύματα, ενώ και η Αθήνα υπέστη καταστροφές και κάπως έτσι χάθηκε ο προκατακλυσμιαίος πολιτισμός.

Σήμερα ξέρουμε ότι η τελευταία εποχή των παγετώνων άρχισε να τελειώνει πριν 12.000 χρόνια, με την τήξη των πάγων, μια εντυπωσιακή χρονική σύμπτωση που ίσως αιτιολογεί τη διήγηση του Πλάτωνα για ένα μεγάλο κατακλυσμό, άνοδος της στάθμης της θάλασσας, του οποίου «θύμα» ίσως να υπήρξε η Ατλαντίδα.

Πολλοί σημεία έχουν προταθεί κατά καιρούς ότι θα μπορούσαν να είναι η Ατλαντίδα, ακόμα και η Σαντορίνη, αλλά ο Πλάτων είναι σαφής: Η βυθισμένη ήπειρος βρισκόταν πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες, δηλαδή πέρα από τα Στενά του Γιβραλτάρ και ο Πλάτων γνώριζε άριστα γεωγραφία.

Εάν λοιπόν υπήρξε η Ατλαντίδα θα ήταν κάπου στον Ατλαντικό Ωκεανό.

Ο Βρετανός ιστορικός, Μάθιου Σίμπσον (Matthew Sibson) πρότεινε πρόσφατα ότι μία πιθανή τοποθεσία της Ατλαντίδας θα μπορούσε να είναι ο πυθμένας γύρω από τη βραχονησίδα Ροκάλ (Rockall), όπως δημοσίευσε η βρετανική «Telegraph».

Ο βράχος του Ροκάλ θα μπορούσε να είναι η κορυφή της βυθισμένης Ατλαντίδας;

Αυτό προτείνει ο ιστορικός Μάθιου Σίμπσον.

Πράγματι, ο πυθμένας γύρω από το Ροκάλ μοιάζει σαν ένα βυθισμένο νησί σχεδόν στο μέγεθος της Βρετανίας.

Η ιστορία του Πλάτωνα αναφέρεται στη διαμάχη ανάμεσα στους Αθηναίους και τους κατοίκους του νησιού της Ατλαντίδας 9.000 χρόνια πριν από την εποχή του Σόλωνα.

Προφανώς, η γνώση του μακρινού παρελθόντος είχε ξεχαστεί από τους Αθηναίους της εποχής του Σόλωνα, αλλά οι Αιγύπτιοι ιερείς την αναμετέδωσαν στον Αθηναίο νομοθέτη.

Η φυλή των Ατλάντων ήταν δυνατή και υγιής, είχε όλες τις ηθικές αρετές και ζούσε ειρηνικά και με απλότητα για όσο διάστημα η θεϊκή τους φύση υπερίσχυε.

Αυτό κράτησε για πολλές γενιές, έως ότου η ισχύς και η απληστία άρχισε να τους διαφθείρει.

«Όταν η ανθρώπινη φύση άρχισε να επικρατεί», έγιναν αμαρτωλοί και κατακλύστηκαν από τα εγκλήματα.

Άρχισαν να κάνουν πολέμους με τον υπόλοιπο κόσμο και υπέταξαν άλλους λαούς κάτω από την σκληρή δύναμή τους.

Μόνο οι Αθηναίοι κατάφεραν με τη στρατιωτική τους αρετή και την ηθική τους ισχύ να νικήσουν την Ατλαντίδα και να τη σταματήσουν να ελέγχει τον υπόλοιπο κόσμο.

Παράλληλα, ο Δίας βλέποντας αυτή την ανηθικότητα των κατοίκων της Ατλαντίδας συγκάλεσε τους υπόλοιπους θεούς σε συμβούλιο, για να καθορίσουν μία τιμωρία, η οποία θα ήταν και η πλέον αρμόζουσα.

Το κείμενο του «Τίμαιου» διακόπτεται απότομα σε αυτό το σημείο, αλλά από τη σύντομη αφήγηση στον Κριτία πληροφορούμαστε πως ο θυμός των θεών ήταν τελικά τόσο ισχυρός, ώστε το νησί καταστράφηκε μέσα σε μία μέρα και μία νύχτα από σεισμούς και στη συνέχεια καταποντίστηκε στα βάθη της θάλασσας, αφήνοντας πίσω του μόνο μία μάζα από λάσπη, την οποία ήταν αδύνατον να διαπλεύσουν τα πλοία.

Εκτός από τα έργα «Τίμαιος» και «Κριτίας», ο Πλάτων δίνει πληροφορίες για τον προκατακλυσμιαίο πολιτισμό και στους «Νόμους».
https://kefaloniamagazine.gr/lifestyle/ti-vythismeni-atlantida-ischyrizetai-oti-entopise-vretanos-istorikos/

………………………..

Οι Ατλαντες ή Τιτάνες, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπήρξαν. Πηγές από τα πανάρχαια χρόνια επιβεβαιώνουν πως υπήρχε ένας λαός με το όνομα Ατλαντες. Ο λαός αυτός άφησε τα ίχνη του κατεσπαρμένα σε πολλά σημεία της γης. Η μνήμη του πέρασε σε πολλούς θρύλους, δοξασίες, λατρείες και παραδόσεις. Κανένας από τους αρχαίους συγγραφείς δεν αμφισβήτησε την ύπαρξη του λαού που ονομαζόταν Ατλαντες.Οι μεταγενέστεροι συγγραφείς και ερευνητές παραδέχονται, επίσης την ύπαρξη των Ατλάντων, διαφωνούν όμως ως προς τον τόπο που κατοικούσε αυτός ο “περίεργος” λαός.Από τα αρχαία χρόνια μπήκε το ερώτημα, που ζούσαν οι ¶τλαντες; Αναπτύχθηκαν πολλές θεωρίες. Η γνώμη των πιο πολλών είναι πως ήταν θρονιασμένη σε ένα μεγάλο νησί στον Ατλαντικό ωκεανό. Αυτή είναι και η άποψη του Μουσείου Ατλαντίδας, όπως αναλυτικά περιγράφεται πιο κάτω.Η άποψη του Μουσείου ΑτλαντίδαςΑξιολογώντας το υλικό πoυ συγκεντρώσαμε για του ¶τλαντες, απογυμνώνοντάς το από τις μυθολογικές επικαλύψεις και δίνοντάς του άλλες διαστάσεις στην ερμηνεία, χωρίς να επιστρατεύουμε στοχαστικές παραισθήσεις, δεχόμαστε ότι:Η Ατλαντίδα υπήρξε στov Ατλαντικό ωκεανό και ήταν η κυριαρχούσα οργανωμένη δύναμη τη 1Οη χιλιετηρίδα π.Χ.Την άποψη αυτή δέχεται και ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων στα βιβλία του “Τίμαιος” και “Κριτίας” (ή Ατλαντικός Λόγος), που έγραψε το 350 π.Χ. Οι περιγραφές του Πλάτωνα στα πιο πάνω βιβλία αποτελούν συγκλονιστικά ντοκουμέντα:Στο “Τίμαιο” ο Πλάτωνας λέει, πως μπροστά στο στόμιο που ονομάζεται Στήλες του Ηρακλή (σημείωση: σήμερα πορθμός του Γιβραλτάρ) υπήχε μεγάλο νησί με ισχυρή δύναμη, που οναμαζόταν Ατλαντίδα. Η έκταση της γης που κατείχε το νησί αυτό μπορούσε να λέγεται ήπειρος. Ο Πλάτωνας (427-347 π.Χ.) παρουσιάζει την Ατλαντίδα στενόμακρη, από ανατολή και δύση. Μπορούσε, γράφει, να τη διασχίσει, όποιος ήθελε, περπατώντας 18 μερόνυχτα. Περνώντας ύστερα με πλοίο από μερικά άλλα νησιά, να φτάσει στην απέναντι ήπειρο. Εννοεί την Αμερική. Ο Πλάτωνας βέβαια δεν ηξερε την Ατλαντίδα. Αυτά που περιγράφει στα βιβλία του, ήταν σημειώσεις που του τις έδωσε ο Κριτίας, ο οποίος τις είχε από το παππού του που τις πήρε από το Σόλωνα. Ο Σόλωνας (639 – 559 π.Χ.) είχε επισκεφτεί τη Αίγυπτο, όπου εκεί οι ιερείς της Σάιδας του αποκάλυψαν τα πανάρχαια μυστικά που ήταν γραμμένα σε πλάκες με ιερογλυφικά αρχαιογράμματα. Οι ιερείς της Σάιδας, αρχαιοτάτης θρησκευτικής πρωτεύουσας της Αιγύπτου, είπαν στο Σόλωνα ότι οι ατλαντες, ήρθαν από τα Δυτικά, από το μεγάλο ωκεανό.
Το ισχυρό έθνος των Ατλάντων, έγραφαν οι πλάκες που διάβαζαν οι ιερείς, κατέκτησε σχεδόν όλα τα παράλια των χωρών της Μεσογείου από βορρά και νότο κι΄ έφτασε μέχρι το Περσικό κόλπο.
Οι ατλαντες δεν κατόρθωσαν να κατακτήσουν την Αττική, γιατί τα στρατεύματά τους νικήθηκαν από τους Αθηναίους
Ολα αυτά τα μαρτυρεί και ο αρχαίος ιστορικός Πλούταρχος στο “βίο του Σόλωνα”. Στο έργο του “Βίοι Παράλληλοι” και στη μελέτη του “περί Ίσιδος και Οσίριδος” ο Πλούταρχος μας δίνει αρκετά στοιχεία για την Ατλαντίδα και μάλιστα χρησιμοποιεί τη λέξη ιστορία όταν αναφέρεται σ’ αυτήν. Επίσης σε πολλά σημεία των έργων του αναφέρεται σε διάφορες δοξασίες των αρχαίων που “καθώς λέει η παράδοση και τα γραπτά ξεκινάνε από τη χαμένη Ατλαντίδα
Τις πλάκες αυτές ο Πρόκλος βαβαιώνει ότι τις είδε όταν ταξίδεψε στην Αίγυπτο κι επισκέθηκε το ναό της Νηήθ (Αθηνάς).
Ο Πρόκλος στο βιβλίο του “Υπομνήματα στο Πλατωνικό έργο” προσθέτει:
Υπήρξε νήσος παμμεγέθης του Ατλαντικού ωκεανού εις παρωχημένους χρόνους. Ήταν έθνος εκτάκτως πολιτισμένο και ισχυρόν.
Κατέκτησε μέγα μέρος της Αφρικής μέχρι την Αίγυπτο και της Ευρώπης μέχρι Τυρρηνίας…“. Ο Πρόκλος ισχυρίζεται ότι οι ιερείς της Νηίθ του έδειξαν αρχαιότατες στήλες με ιερογλυφικές επιγραφές και του είπαν ότι είναι αφηγήσεις για την Ατλαντίδα. Του επιβεβαίωσαν ότι κατά την τελευταία θεομηνία, όταν καταποντίστηκε η Ατλαντίδα, η Αττική και άλλες περιοχές της Ελλάδας συγκλονίστηκαν από σεισμούς. Μερικά παράλια κατακλύστηκαν από τη θάλασσα και έγιναν καταστροφές.
Ήταν μεγαλύτερη από τη Λιβύη και την Ασία μαζί επιβεβαιώνει ο Κράντωρας (σχόλια στον Τίμαιο).
Οι ¶τλαντες εξουσίαζαν πολλά νησιά γύρω από την Ήπειρό τους, στον Ατλαντικό ωκεανό, γράφει ο Διόδωρος Σικελιώτης στο έργο του “Βιβλιοθήκη Ιστορική” και επεκτάθηκαν και στις Μεσογειακές χώρες. Αυτά τα βεβαιώνουν, συμπληρώνει εκτός από τον Πλάτωνα και οι Όμηρος, Ησίοδος, Ηρόδοτος, Αισχύλος, Φίλωνας, Αρίσταρχος, Κράτης, Απολλόδωρος.Ο Ποσειδώνιος, δάσκαλος του Κικέρωνα, γράφει: “υπήρχαν θρύλοι πως πιο πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες βρισκόταν μια μεγάλη έκταση στεριάς που αποκαλούνταν “Ποσειδωνίς” ή “Ατλάντα”, πλάτους 3000 σταδίων και μήκους 2000 σταδίων.Ο γεωγράφος Μάρκελλος στη “Συλλογή αφηγήσεων Ταξιδιωτών” μιλάει για 7 νησιά του Ατλαντικού ωκεανού, το ένα από τα οποία ήταν ιερό, του Ποσειδώνα. Οι κάτοικοι ενός από τα μικρά νησιά που σώθηκαν, διατηρουσαν από τους προγόνους τους την ανάμνηση ενός εξαιρετικά μεγάλου βασιλείου που αναμαζόταν Ατλαντίδα. Αυτό κυβερνούσε όλα τα άλλα νησιά του Ατλαντικού ωκεανού.Ο Στράβωνας στα “Γεωγραφικά” του δέχεται ότι “η Ατλαντίς νήσος εις τα απώτατα δυσμικά μέρη…” ήταν πραγματικότητα.Τα τοπωνύμια ¶τλας – Αντιάτλας (βουνά Μαρόκου), Ατιτλάν (Γουατεμάλας), Τλακοπάν, Τενοτσιτλάν, Μίτλα, Έτλα (Μεξικού) κλπ είναι όλα παράγωγα του α-τλα.Οι φυλές Αζτλάν, Ναχουατλακάτλοι, πρόγονοι των Αζτέκων, Τολτέκων και Μάγιας και οι Θεοί τους Κουετζαλκοάτλ (ιπτάμενος), Μιξκοάτλ και Τλαλόκ και οι παραδοσιακοί τους γίγαντες Ατλάν και Τείτάνι (Τιτάνες) γνωστοί από τα πανάρχαια χρόνια και στο Μεσογειακό χώρο.Οι παραδόσεις των λαών της Κεντρικής Αμερικής και της Β.Δ. Αφρικής, για καταποντισμό ενός μεγάλου νησιού του Ατλαντικού.Αλλά εκτός από τις μαρτυρίες παλαιότερων, τις παραδόσεις και τη μυθολογία των αρχαίων λαών, το γεγονός ότι η Ατλαντίδα υπήρχε στον Ατλαντικό ωκεανό επιβεβαιώνεται και από σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα που ανακαλύφθηκαν μετά από ανασκαφές και έρευνες.

 (Μ.ΑΤΛ.) Τοπίο Ατλαντίδας, γκραβούρα Bon Ton, Βιέννη 1922

(Μ.ΑΤΛ.): Ο σταυρός της Ατλαντίδας, έμβλημα των Ατλάντων
Ένα από τα αρχαία νομίσματα της Ποσειδωνίας

……………………………..

Θοθ

Άλλη ερμηνεία 

Καταγράψτε, Ω, Άνθρωπος, στη βαθιά κρυμμένη σοφία, που
χάσατε στον κόσμο από την εποχή των Κατοικιών ,
χαμένη και ξεχασμένη από τους ανθρώπους αυτής της εποχής.

Ξέρετε ότι αυτή η Γη είναι μόνο μια πύλη, που
προστατεύεται από δυνάμεις άγνωστες στον άνθρωπο.
Ωστόσο, οι σκοτεινοί Λόρδοι κρύβουν την είσοδο
που οδηγεί στη γη που γεννήθηκε στον Παράδεισο .
Ξέρετε, ο δρόμος προς τη σφαίρα του Αρούλου
φυλάσσεται από εμπόδια που ανοίγονται μόνο για τον ελαφρύ άνθρωπο.

Στη Γη, είμαι ο κάτοχος των κλειδιών
για τις πύλες της Ιερής Γης .
Δώστε εντολή, από τις δυνάμεις πέρα ​​από μένα,
να αφήσω τα κλειδιά στον κόσμο του ανθρώπου.

Πριν φύγω, σας δίνω τα μυστικά για το πώς μπορείτε
να σηκωθείτε από τη δουλεία του σκότους,
να πετάξετε τα δεσμά της σάρκας που σας έδεσαν, να
σηκωθείτε από το σκοτάδι στο Φως .

Ξέρετε, η ψυχή πρέπει να καθαριστεί από το σκοτάδι της, για
να μπείτε στις πύλες του Φωτός.
Έτσι, καθιέρωσα ανάμεσά σας τα Μυστήρια
έτσι ώστε τα μυστικά να βρίσκονται πάντα.

Ναι, αν και ο άνθρωπος μπορεί να πέσει στο σκοτάδι,
πάντα το Φως θα λάμπει ως οδηγός.
Κρυμμένο στο σκοτάδι, καλυμμένο με σύμβολα,
πάντα θα βρεθεί ο τρόπος για την πύλη.
Ο άνθρωπος στο μέλλον θα αρνηθεί τα μυστήρια
αλλά πάντα με τον τρόπο που θα βρει ο αναζητητής.

Τώρα σας διατάζω να διατηρήσετε τα μυστικά μου,
δίνοντας μόνο σε εκείνους που έχετε δοκιμάσει,
έτσι ώστε οι αγνοί να μην αλλοιωθούν,
ώστε να κυριαρχήσει η δύναμη της Αλήθειας .

Παραθέστε τώρα την αποκάλυψη του Μυστηρίου .
Λίστα με τα σύμβολα του Μυστηρίου που δίνω.
Φτιάξτε το μια θρησκεία μόνο έτσι θα παραμείνει η ουσία της.

Περιφέρειες υπάρχουν δύο μεταξύ
αυτής της ζωής και του 
Μεγάλου , που
ταξιδεύουν οι Ψυχές
που αποχωρούν από αυτήν τη Γη.
Duat , το σπίτι των δυνάμεων της ψευδαίσθησης.
Sekhet Hetspet , το Σπίτι των Θεών.
Ο Όσιρις , το σύμβολο του φύλακα της πύλης, ο
οποίος γυρίζει πίσω τις ψυχές των αντάξιοι άντρες.

Πέρα από τη σφαίρα των δυνάμεων του ουρανού, του
Αρούλου , της χώρας όπου πέρασαν οι Μεγάλοι .
Εκεί, όταν τελειώσει η δουλειά μου μεταξύ ανδρών,
θα ενταχθώ στους μεγάλους του αρχαίου σπιτιού μου.

Επτά είναι τα αρχοντικά του σπιτιού των Πανίσχυρων .
Τρεις φύλακες την πύλη κάθε σπιτιού από το σκοτάδι.
Δεκαπέντε τρόποι που οδηγούν στο Duat .
Δώδεκα είναι τα σπίτια των Λόρδων της Ψευδαίσθησης , που
αντιμετωπίζουν τέσσερις τρόπους, καθένας από αυτούς είναι διαφορετικός.

Σαράντα και δύο είναι οι μεγάλες δυνάμεις,
κρίνοντας τους Νεκρούς που αναζητούν την πύλη.
Τέσσερις είναι οι Υιοί του Ώρα ,
δύο είναι οι Φρουροί της Ανατολής και της Δύσης της Ίσιδας ,
η μητέρα που παρακαλεί τα παιδιά της, Βασίλισσα της Σελήνης, να
αντανακλούν τον Ήλιο.

Το Μπα είναι η ουσία, που ζει για πάντα.
Το Ka είναι η σκιά που ο άνθρωπος γνωρίζει ως ζωή.
Ο Μπα δεν έρχεται μέχρι να ενσαρκωθεί ο Κα .
Αυτά είναι μυστήρια για διατήρηση των αιώνων

Τα κλειδιά είναι αυτά της ζωής και του θανάτου .
Ακούστε τώρα το μυστήριο των μυστηρίων:
μάθετε για τον κύκλο ατελείωτο και ατελείωτο,
τη μορφή Εκείνου που είναι ένα και σε όλα.
Ακούστε και ακούστε το, προχωρήστε και εφαρμόστε το,
έτσι θα ταξιδέψετε με τον τρόπο που πηγαίνω.

Μυστήριο στο Μυστήριο ,
αλλά ξεκάθαρο για το Φωτεινό ,
το Μυστικό όλων που τώρα θα αποκαλύψω.
Θα κηρύξω ένα μυστικό στους μυημένους,
αλλά αφήστε την πόρτα να κλείσει εντελώς εναντίον του βωμολοχίου.

Το Three είναι το μυστήριο, προέρχεται από το υπέροχο.
Ακούστε , και το Φως πάνω σου θα ξημερώσει.

Στην αρχέγονη, κατοικήστε τρεις ενότητες.
Εκτός από αυτά, κανένα δεν μπορεί να υπάρχει.
Αυτές είναι η ισορροπία, πηγή δημιουργίας:
ένας Θεός, μία Αλήθεια, ένα σημείο ελευθερίας.

Τρία βγαίνουν από τα τρία της ισορροπίας:
όλη η ζωή, όλα καλά, όλη η δύναμη.

Τρεις είναι οι ιδιότητες του Θεού στο Φως του – Σπίτι:
Άπειρη δύναμη, Άπειρη Σοφία, Άπειρη Αγάπη.

Τρεις είναι οι εξουσίες που δίνονται στους Δασκάλους :
Να μεταδώσουν το κακό, να βοηθήσουν το καλό, να κάνουν διακρίσεις

Τρία είναι τα πράγματα αναπόφευκτα για να εκτελέσει ο Θεός :
Εκδηλωμένη δύναμη, σοφία και αγάπη.

Τρεις είναι οι δυνάμεις που δημιουργούν όλα τα πράγματα: Η
Θεία Αγάπη κατέχει τέλεια γνώση, η
Θεία Σοφία γνωρίζοντας όλα τα πιθανά μέσα, η
Θεία Δύναμη που κατέχεται από την κοινή θέληση της
Θείας Αγάπης και της Σοφίας.

Τρεις είναι οι κύκλοι (καταστάσεις) της ύπαρξης:
Ο κύκλος του Φωτός όπου δεν κατοικεί παρά μόνο Θεός,
και μόνο ο Θεός μπορεί να το διασχίσει.
τον κύκλο του χάους όπου όλα τα πράγματα
από τη φύση τους προέρχονται από το θάνατο ·
τον Κύκλο της συνειδητοποίησης όπου
όλα τα πράγματα πηγάζουν από τη ζωή.

Όλα τα κινούμενα πράγματα είναι τριών καταστάσεων ύπαρξης:
χάος ή θάνατος, ελευθερία στην ανθρωπότητα και ευγένεια του Ουρανού.

Τρία απαραίτητα ελέγχουν όλα τα πράγματα:
ξεκινώντας από το Μεγάλο Βαθύ, τον κύκλο του χάους, την πληρότητα στον Παράδεισο.

Τρία είναι τα μονοπάτια της Ψυχής :
Άνθρωπος, Ελευθερία, Φως.

Τρία είναι τα εμπόδια:
έλλειψη προσπάθειας για απόκτηση γνώσης.
μη προσκόλληση στον Θεό. προσκόλληση στο κακό
 .
Στον άνθρωπο, οι τρεις είναι εμφανείς.
Τρεις είναι οι Βασιλιάδες της εξουσίας μέσα.
Τρεις είναι οι θάλαμοι των μυστηρίων,
που δεν βρέθηκαν ακόμη στο σώμα του ανθρώπου.

Ακούστε τώρα αυτόν που είναι απελευθερωμένος,
απελευθερωμένος από τη δουλεία της ζωής στο Φως .
Η γνώση της πηγής όλων των κόσμων θα είναι ανοιχτή.
Ναι, ακόμη και οι πύλες του Αρούλου δεν θα αποκλειστούν.
Ωστόσο, προσέξτε, φίλε, που θα μπήκε στον παράδεισο.
Αν δεν είσαι άξιος,
καλύτερα να πέσεις στη φωτιά.
Ξέρετε ότι τα ουράνια περνούν μέσα από την καθαρή φλόγα.
Σε κάθε επανάσταση των ουρανών,
κολυμπούν στις πηγές του Φωτός .

Καταγράψτε το, αυτό το μυστήριο:
Πολύ παλιά στο παρελθόν πριν γεννηθείτε στον άνθρωπο,
έμεινα στην Αρχαία Ατλαντίδα.
Εκεί στο Ναό ,
έπινα τη Σοφία ,
χύθηκε ως πηγή του Φωτός
από τον Dweller .

Δώστε το κλειδί για να ανεβείτε στην
Παρουσία του Φωτός στον Μεγάλο κόσμο.
Στάθηκα πριν από τον Άγιο που
θρόνισε στο Λουλούδι της Φωτιάς.
Καλυμμένος ήταν από τις αστραπές του σκότους,
αλλιώς η Ψυχή μου από τη Δόξα έχει γκρεμιστεί.

Ο εμπρός από τα πόδια του θρόνου του σαν το διαμάντι,
έστρεψε τέσσερα ποτάμια φλόγας από το σκαμπό του,
κύλησε μέσα από τα κανάλια των νεφών στον κόσμο του ανθρώπου.
Γεμάτο ήταν η αίθουσα με τα πνεύματα του ουρανού
Το θαύμα των θαυμάτων ήταν το έναστρο παλάτι.

Πάνω από τον ουρανό, σαν ένα ουράνιο τόξο της φωτιάς και του φωτός του ήλιου ,
σχηματίστηκαν τα πνεύματα.
Τραγουδήστε τις δόξες του Αγίου .
Στη συνέχεια, από τη μέση της Φωτιάς ήρθε μια φωνή:
Ιδού η Δόξα της πρώτης Αιτίας.
Έβλεπα το Φως , ψηλά πάνω από το σκοτάδι, να
αντανακλάται στο δικό μου ον.
Κατάφερα, όπως ήταν, στον Θεό όλων των Θεών,
το Πνεύμα-Ήλιο, τον Κυρίαρχο του Ήλιου.

Υπάρχει ένας, ακόμη και ο πρώτος,
που δεν έχει αρχή,
που δεν έχει τέλος.
ποιος έκανε όλα τα πράγματα,
που κυβερνούν όλα,
ποιος είναι καλός,
ποιος είναι δίκαιος,
ποιος φωτίζει,
ποιος συντηρεί

Στη συνέχεια, από το θρόνο, χύθηκε μια μεγάλη λάμψη, που
περιβάλλει και ανυψώνει την ψυχή μου με τη δύναμή της.
Γρήγορα κινήθηκα μέσα από τους χώρους του Ουρανού ,
έδειξα ότι είμαι το μυστήριο των μυστηρίων,
έδειξα τη μυστική καρδιά του κόσμου.

Μεταφέρθηκα εγώ στη γη του Αρούλου ,
στάθηκα μπροστά στους Λόρδους στα σπίτια τους .

Άνοιξε την πόρτα για να
ρίξω μια ματιά στο αρχέγονο χάος.
Έπεσε η ψυχή μου στο όραμα της φρίκης,
συρρίκνωσε την ψυχή μου από τον ωκεανό του σκότους.
Τότε είδα την ανάγκη για τα εμπόδια,
είδα την ανάγκη για τους Λόρδους του Αρούλου. .

Μόνο αυτοί με την άπειρη ισορροπία τους θα μπορούσαν
να εμποδίσουν το χάος που χύνεται.
Μόνο θα μπορούσαν να φρουρούν τη δημιουργία του Θεού .

Τότε πέρασα στον κύκλο των οκτώ.
Είδα όλες τις ψυχές που είχαν κατακτήσει το σκοτάδι.
Είδε τη λαμπρότητα του Φωτός όπου κατοικούσαν.

Λαχταρούσα να πάρω τη θέση μου στον κύκλο τους,
αλλά λαχταρούσα επίσης τον τρόπο που είχα επιλέξει,
όταν στάθηκα στις αίθουσες του Amenti
και έκανα την επιλογή μου στο έργο που θα έκανα.

Πέρασα εγώ από τις αίθουσες του Αρούλου
στο γήινο χώρο όπου απλώθηκε το σώμα μου.
Ξεκίνησα από τη γη όπου ξεκουράστηκα.
Σταμάτησα μπροστά στον Dweller .

Έδωσα τη δέσμευσή μου να αποκηρύξω το Μεγάλο
δικαίωμα μου μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο μου στη Γη ,
μέχρι να περάσει η Εποχή του σκότους.

Καταχωρίστε εσείς, φίλε, τις λέξεις που θα σας δώσω.
Σε αυτά θα βρείτε την Ουσία της Ζωής.
Πριν επιστρέψω στις Αίθουσες του Amenti, θα
διδαχθείτε ότι θα είστε τα μυστικά των μυστικών ,
πώς και εσείς μπορεί να προκύψουν στο Φως .

Διατηρήστε τα και φυλάξτε τα,
κρύψτε τα σε σύμβολα,
έτσι ώστε οι βωμολοχίες θα γελούν και θα παραιτηθούν.
Σε κάθε χώρα, σχηματίστε τα μυστήρια.
Κάντε το δρόμο δύσκολο για το άτομο που αναζητά.

Έτσι θα απορριφθούν οι αδύναμοι και οι αμφιβολίες.
Έτσι, τα μυστικά θα κρυφτούν και θα φυλαχτούν, θα
κρατηθούν μέχρι τη στιγμή που θα περιστραφεί ο τροχός.

Μέσα στις σκοτεινές εποχές, περιμένοντας και βλέποντας,
το Πνεύμα μου θα παραμείνει στη βαθιά κρυμμένη γη.
Όταν κάποιος έχει περάσει όλες τις δοκιμές του εξωτερικού,
καλέστε με το Κλειδί που κρατάτε.

Τότε θα απαντήσω εγώ, ο Μυητής ,
από τις Αίθουσες των Θεών στο Amenti.
Τότε θα λάβω τον μυημένο, θα του δώσω τα λόγια της δύναμης.

Γεια σας, θυμηθείτε, αυτές τις προειδοποιητικές λέξεις:
μην μου φέρετε κάποιον που δεν έχει σοφία,
καθαρό στην καρδιά ή αδύναμο στον σκοπό του.
Αλλιώς θα αποσύρω από εσάς τη δύναμή σας
να με καλέσετε από τον τόπο του ύπνου μου.

Τώρα πηγαίνετε έξω και καλέστε τους αδελφούς
σας για να δώσω τη σοφία να φωτίσω το
δρόμο σας όταν η παρουσία μου έχει φύγει.
Ελάτε στο θάλαμο κάτω από το ναό μου.
Μην τρώτε φαγητό μέχρι να περάσουν τρεις ημέρες.

Εκεί θα σας δώσω την ουσία της σοφίας
, ώστε με δύναμη να λάμψετε ανάμεσα στους ανθρώπους.
Εκεί θα σου δώσω τα μυστικά, ώστε
, για να ανέβεις στους
Ουρανούς, Θεοί στην Αλήθεια,
όπως στην ουσία είσαι.
Αναχωρήστε τώρα και άφησέ με, ενώ καλώ
αυτούς που γνωρίζετε, αλλά μέχρι τώρα δεν ξέρω.

…………………………

Οι Απόκρυφες Γνώσεις του Θωθ, τελευταίου Ιερέα και Βασιλιά της Ατλαντίδας

Θωθ, ο Τελευταίος Ιερέας Βασιλιάς της Ατλαντίδας και οι Απόκρυφες Γνώσεις που Έκρυψε στις Πυραμίδες

Ο Θωθ υπήρξε ένας από τους πλέον δημοφιλείς θεούς της αιγυπτιακής θρησκείας. Ήταν θεότητα της Σελήνης και της Σοφίας. Οι αρχαίοι Έλληνες τον προσδιόρισαν ως τον Ερμή τον Τρισμέγιστο.

Στις αρχέγονες περιόδους του αιγυπτιακού πολιτισμού ήταν θεός της Σελήνης και από το σεληνιακό συσχετισμό του λέγεται ότι αντλεί την πολυμορφία του, καθώς εκφράζεται με πολλά και διαφορετικά πρόσωπα.

Όπως η Σελήνη αντλεί το φως της από τον Ήλιο, έτσι και ο Θωθ αντλούσε ένα μεγάλο μέρος της εξουσίας του από τον ηλιακό θεό Ρα, όντας γραφέας και σύμβουλός του.

Στην πραγματικότητα, τόσο σημαντικές ήταν οι φάσεις της Σελήνης για τους ρυθμούς της αιγυπτιακής ζωής, ώστε ο Θωθ θεωρήθηκε αρχή της κοσμικής τάξης, καθώς και των θρησκευτικών και κοινωνικών ιδρυμάτων.

Ήταν παρών σχεδόν σε κάθε όψη λατρείας στους ναούς, στην απονομή δικαιοσύνης και στις μαγικές τέχνες, με τις οποίες σχετιζόταν ιδιαιτέρως.

Επίσης είναι ο θεϊκός γραφέας, εκείνος που επινόησε τη γραφή και κύριος της σοφίας. Το ιερατείο απέδιδε σ’ εκείνον πολλές από τις ιερές γραφές, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται η Βίβλος των Αναπνοών και ένα τμήμα της Βίβλου των Νεκρών.

Πιστευόταν άλλωστε ότι είχε μεταδώσει την τέχνη της ιερογλυφικής γραφής στους Αιγυπτίους από τα πανάρχαια χρόνια ενώ ήταν και προστάτης των γραφέων.

Του αποδίδονταν τιμές ως Κύριου της Γνώσης όλων των Επιστημών, θεωρούμενος η προσωποποίηση της Κατανόησης και της Λογικής.

Υπήρξε, επίσης, μεσολαβητής για να επέλθει ειρήνη ανάμεσα στον Ώρο και τον Σηθ. Ιδιαίτερο πεδίο δράσης του ήταν η εσωτερική σοφία και γι’ αυτό αποκαλείτο «ο Μυστηριώδης» ή «ο Άγνωστος».

Οι μαγικές του δυνάμεις τον συνέδεσαν, επίσης, με την ιατρική και, όταν το σώμα υπέκυπτε τελικώς στο θάνατο, εκείνος ήταν πάλι που οδηγούσε το νεκρό στο βασίλειο των θεών και ακολουθούσε η κρίση της ψυχής του.

Σύμφωνα με την έρευνα του συγγραφέως A. S. Raleigh και το βιβλίο του ”Οι σμαράγδινοι πίνακες του Θωθ”, ο Θωθ υπήρξε βασιλιάς – ιερέας της μυθικής Ατλαντίδας και μετά από την βύθιση της ηπείρου ταξίδεψε στην Αίγυπτο και έκτισε τις πυραμίδες, κρύβοντας εκεί όλη τη γνώση.

Η ιστορία των πινακίδων που μεταφράζονται είναι παράξενη και υπερβαίνει την πίστη των σύγχρονων επιστημόνων.

Η αρχαιότητά τους είναι καταπληκτική. Χρονολογούνται πριν από 36.000 χρόνια π.Χ.

Συγγραφέας τους είναι ο Θωθ, ένας Ατλάντειος ιερέας-βασιλιάς, που ίδρυσε μία αποικία στην αρχαία Αίγυπτο μετά από την καταβύθιση της μητρικής χώρας του.

Ήταν εκείνος που οικοδόμησε τη Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζα, που λανθασμένα αποδίδεται στο Χέοπα.

Σε αυτή ενσωμάτωσε τη γνώση του για την αρχαία σοφία και έκρυψε με ασφάλεια αρχεία και όργανα της Ατλαντίδας.

Κυβέρνησε την αρχαία φυλή της Αιγύπτου για 16.000 χρόνια, δηλαδή περίπου από το 50.000 έως το 36.000 π.Χ.

Εκείνη την εποχή η αρχαία βάρβαρη φυλή ανάμεσα στην οποία αυτός και οι πιστοί του είχαν εγκατασταθεί ανέπτυξε υψηλό πολιτισμό.

Ο Θωθ ήταν αθάνατος, δηλαδή είχε κατακτήσει το θάνατο.

Περνούσε σύμφωνα με τη θέλησή του στην άλλη πλευρά, αλλά όχι βιώνοντας το θάνατο. Λόγω της απέραντης σοφίας του αναδείχτηκε κυβερνήτης στις διάφορες αποικίες των Ατλάντειων, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής.

Όταν έφθασε η εποχή να αφήσει την Αίγυπτο ανέγειρε τη Μεγάλη Πυραμίδα πάνω από την είσοδο των Μεγάλων Αιθουσών του Αμένθη.

Τοποθέτησε σε αυτή τα αρχεία του και όρισε φρουρούς των μυστικών επίλεκτους ανθρώπους του λαού του.

Σε μεταγενέστερες εποχές οι απόγονοι αυτών των φρουρών έγιναν οι Ιερείς της  Πυραμίδας, ενώ ο Θωθ θεοποιήθηκε από όσους έζησαν στην εποχή του σκοταδιού που ακολούθησε το πέρασμά του.

Έγινε ο θεός της Σοφίας, ο Αρχειοθέτης.

Σύμφωνα με το θρύλο, οι Αίθουσες του Αμένθη έγιναν ο κάτω κόσμος, οι Αίθουσες των Θεών, όπου πήγαινε η ψυχή μετά το θάνατο, για να κριθεί.

Κατά τις κατοπινές εποχές το εγώ του Θωθ πέρασε στα σώματα των ανθρώπων σύμφωνα με τον τρόπο που περιέγραφαν οι Πινακίδες.

Έτσι ενσαρκώθηκε τρεις φορές.

Στην τελευταία του έγινε γνωστός ως Ερμής, ο τρεις φορές γεννημένος.

Τότε άφησε και τα κείμενα που είναι γνωστά στους σύγχρονους αποκρυφιστές ως Σμαράγδινες Πινακίδες, μία μεταγενέστερη αλλά μικρότερη έκθεση των αρχαίων μυστηρίων.

Για τούτο, προς το παρόν, δεν ενδείκνυται η παρουσίασή τους στο ευρύ κοινό. Ωστόσο ακόμη και σε όσες παρατίθενται παρακάτω υπάρχουν μυστικά που θα αποδειχθούν ανεκτίμητα για το σοβαρό μελετητή.

Θα πρέπει όμως να διαβαστούν όχι μία αλλά πολλές φορές γιατί μόνο έτσι θα αποκαλυφθεί το αληθινό νόημά τους.

Ένα απλό διάβασμα θα προσφέρει εκλάμψεις ομορφιάς, αλλά η εντατική μελέτη θα ανοίξει λεωφόρους σοφίας στον αναζητητή.

Όμως τώρα ας αναφέρουμε μερικές πληροφορίες σχετικά με το πώς αυτά τα σπουδαία μυστικά αποκαλύφθηκαν στο σύγχρονο άνθρωπο μετά από μεγάλη χρονική διάρκεια κατά την οποία είχαν κρατηθεί κρυμμένα.

Γύρω στο 1300 π.Χ., στην Αίγυπτο, οι αρχαίοι Κεμ βρίσκονταν σε αναταραχή και πολλές αντιπροσωπείες ιερέων στάλθηκαν σε άλλα μέρη του κόσμου.

Ανάμεσά τους ήταν και μερικοί από τους Ιερείς των Πυραμίδων που μετέφεραν μαζί τους τις Σμαράγδινες Πινακίδες σαν τάλισμαν με τα οποία μπορούσαν να εξασκήσουν εξουσία πάνω στους λιγότερο ανεπτυγμένους ιερείς των φυλών που προέρχονταν από άλλες αποικίες των Ατλάντειων.

Σύμφωνα με τις πινακίδες ο κάτοχός τους ήταν φορέας της εξουσίας του Θωθ.Μία συγκεκριμένη ομάδα ιερέων που έφεραν τις Πινακίδες μετανάστευσαν στη Νότια Αμερική όπου βρήκαν μία ανθούσα φυλή, τους Μάγια, που θυμόντουσαν πολλά από την Αρχαία Σοφία.

Οι ιερείς εγκαταστάθηκαν ανάμεσά τους. Κατά το δέκατο αιώνα οι Μάγια είχαν εγκατασταθεί ολοκληρωτικά στο Γιουκατάν και οι Πινακίδες είχαν τοποθετηθεί κάτω από το βωμό των μεγάλων ναών του Θεού Ήλιου.

Μετά από την κατάκτηση των Μάγια από τους Ισπανούς οι πόλεις εγκαταλείφθηκαν και οι θησαυροί των ναών ξεχάστηκαν.

Θα πρέπει να κατανοηθεί ότι η Μεγάλη Πυραμίδα της Αιγύπτου υπήρξε, και εξακολουθεί να είναι, ένας μύησης στα μυστήρια. {…..}

Ο συγγραφέας που συνδέεται με τη Μεγάλη Λευκή Στοά, που επίσης εργάζεται μέσω του Ιερατείου της Πυραμίδας, καθοδηγήθηκε να ανεύρει και να επιστρέψει στη Μεγάλη Πυραμίδα τις Αρχαίες Πινακίδες.

Αυτό επιτεύχθηκε ύστερα από περιπέτειες που δεν είναι ανάγκη να περιγραφούν εδώ. Πριν επιστραφούν δόθηκε η άδεια να μεταφραστούν και να κρατηθεί ένα αντίγραφο της σοφίας που είχε χαραχθεί πάνω τους.

Αυτό έγινε στα 1925 και μόνο τώρα χορηγήθηκε η άδεια να εκδοθεί ένα μέρος της.

Οπωσδήποτε πολλοί θα χλευάσουν, ωστόσο ο αληθινός σπουδαστής θα διαβάσει και θα κατανοήσει όσα κρύβονται πίσω από τις λέξεις και θα αποκτήσει σοφία.

Εάν το φως είναι μέσα σου, τότε το φως που είναι χαραγμένο σε αυτές τις Πινακίδες θα ανταποκριθεί.

Τώρα, μια συνοπτική εξωτερική περιγραφή των Πινακίδων. Αποτελούνται από δώδεκα σμαραγδένιες πινακίδες.

Είναι κατασκευασμένες από μία ουσία που δημιουργήθηκε από αλχημιστική μετουσίωση.

Είναι άφθαρτες και ανθίστανται σε όλα τα στοιχεία και ουσίες.

Η ατομική και η κυτταρική δομή τους είναι σταθεροποιημένη και δεν επιδέχεται καμία μεταβολή.

Έτσι παραβιάζουν τον υλικό νόμο του ιονισμού.

Φέρουν χαραγμένα γράμματα στην αρχαία γλώσσα της Ατλαντίδας, τα οποία ανταποκρίνονται σε συντονισμένα κύματα σκέψης και απελευθερώνουν τη σχετική νοητική δόνηση στο νου του αναγνώστη.

Οι Πινακίδες είναι προσδεδεμένες με κρίκους από ένα κράμα βαμμένο χρυσό που αναρτώνται από μία ράβδο του ίδιου υλικού.

Η σοφία που περιέχουν είναι το θεμέλιο των αρχαίων μυστηρίων.

Θα κατανοηθεί όμως μόνο από όποιον διαβάζει με ανοιχτά μάτια και νου.

……………………………….

Θωθ, ο Τελευταίος Ιερέας Βασιλιάς της Ατλαντίδας και οι Απόκρυφες Γνώσεις που Έκρυψε στις Πυραμίδες

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΩΘ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΕΙΟΥ

Εγώ, ο Θωθ, ο Ατλάντειος, δάσκαλος των μυστηρίων, αρχειοθέτης, ισχυρός βασιλιάς, μάγος, που ζω από γενιά σε γενιά και που επίκειται να περάσω στις Αίθουσες του Αμένθη, έγραψα για την καθοδήγηση των μεταγενέστερων αυτά τα αρχεία της ισχυρής σοφίας της Μεγάλης Ατλαντίδας.

Αυτή η ενσάρκωσή μου ξεκίνησε στη μεγάλη πόλη ΚΕΟΡ, στο νησί ΟΥΝΤΑΛ, σε μία μακρινή εποχή.

Δεν έζησα όπως οι μικροί άνθρωποι της παρούσας εποχής ή όπως ζούσαν και πέθαναν οι ισχυροί της Ατλαντίδας, αλλά όπως αυτοί που από αιώνα σε αιώνα ανανεώνουν τη ζωή τους στις Αίθουσες του Αμένθη, όπου κυλά αιώνια ο ποταμός της ζωής.

Χίλιες φορές κατέβηκα το σκοτεινό δρόμο και άλλες τόσες ανέβηκα από το σκοτάδι στο φως και ανανέωσα την ισχύ και τη δύναμή μου.

Τώρα θα κατέλθω άλλη μία φορά και μετά οι άνθρωποι του ΚΕΜ δε θα με ξέρουν πλέον.

Ωστόσο σε μια εποχή που δεν έχει έλθει ακόμη, θα σηκωθώ ξανά, ισχυρός και δυνατός, και θα απαιτήσω λογαριασμό από εκείνους που άφησα πίσω μου.

Προσέξτε λοιπόν, ω άνθρωποι του ΚΕΜ, εάν έχετε προδώσει τη διδασκαλία μου, γιατί θα σας γκρεμίσω από την υψηλή κατάστασή σας στο σκοτάδι των σπηλαίων από το οποίο ήλθατε.

Μην προδώσετε τα μυστικά μου στους ανθρώπους του Βορρά, ή στους ανθρώπους του Νότου, αλλιώς η κατάρα μου θα πέσει πάνω σας.

Θυμηθείτε και λάβετε υπόψη τα λόγια μου, γιατί σίγουρα θα επιστρέψω ξανά και θα απαιτήσω από εσάς εκείνο το οποίο φυλάτε.

Ακόμη και πέρα από το χρόνο θα επιστρέψω και θα ανταμείψω ή θα τιμωρήσω ανάλογα με τη στάση σας.

Μεγάλος ήταν ο λαός μου στις αρχαίες μέρες’ πολύ μεγαλύτερος από όσο μπορούν να φανταστούν οι μικροί άνθρωποι που βρίσκονται τώρα γύρω μου.

Γνώριζαν την παλιά σοφία και αναζητούσαν μακριά, μέσα στη καρδιά της αιωνιότητας, τη γνώση που ανήκε στη νιότη της γης.

Εμείς ήμαστε σοφοί με τη σοφία των Παιδιών του Φωτός που κατοικούσαν ανάμεσά μας.

Ήμαστε ισχυροί με τη δύναμη που ελκυόταν από την αιώνια φωτιά.

Από όλους αυτούς, μεγαλύτερος ανάμεσα στα παιδιά των ανθρώπων ήταν ο πατέρας μου, ο ΘΩΤΜΕΣ, φύλακας του μεγάλου ναού, σύνδεσμος ανάμεσα στα Παιδιά του Φωτός, που κατοικούσαν μέσα στο ναό, και στις φυλές των ανθρώπων, που κατοικούσαν στα δέκα νησιά.

Εκπρόσωπος των τριών, του Ενοίκου του ΟΥΝΑΛ, μιλούσε στους Βασιλιάδες με τη φωνή που έπρεπε να υπακούεται.

Εκεί μεγάλωσα και εγώ και έγινα άντρας και διδάχθηκα από τον πατέρα μου τα μεγαλύτερα μυστήρια, μέχρι που η φωτιά της σοφίας φούντωσε κι έγινε φωτιά που τα καταβροχθίζει όλα.

Δεν επιθυμούσα παρά την απόκτηση της σοφίας ώσπου μία μεγάλη μέρα ήλθε η διαταγή από τον Ένοικο του Ναού να παρουσιασθώ μπροστά του.

Λίγα ήταν τα παιδιά των ανθρώπων που είχαν αντικρίσει εκείνο το δυνατό πρόσωπο και είχαν ζήσει, γιατί τα Παιδιά του Φωτός δεν είναι σαν τα παιδιά των ανθρώπων, όταν δεν είναι ενσαρκωμένα.

Επιλέχθηκα λοιπόν εγώ από τους γιούς των ανθρώπων και διδάχθηκα από τον Ένοικο έτσι ώστε οι σκοποί του να εκπληρωθούν, σκοποί ακόμη αγέννητοι μέσα στη μήτρα του χρόνου.

Για πολύ μεγάλο διάστημα έζησα μέσα στο Ναό, κατακτώντας όλο και περισσότερη σοφία, μέχρι που προσέγγισα το φως που εξέπεμπε η μεγάλη φωτιά.

Εκείνος με δίδαξε το μονοπάτι προς τον Αμένθη, τον κάτω κόσμο όπου ο μεγάλος βασιλιάς κάθεται στο θρόνο της δύναμής του.

Υποκλίθηκα βαθιά μπροστά στους Κυρίους της Ζωής και στους Κυρίους του Θανάτου, παίρνοντας σαν δώρο το Κλειδί της Ζωής.

Ήμουν ελεύθερος από τις Αίθουσες του Αμένθη, δεν ήμουν προσδεδεμένος από το θάνατο στον κύκλο της ζωής.

Ταξίδεψα μακριά στα άστρα μέχρι που ο χώρος και ο χρόνος έγιναν ένα τίποτα.

Τότε έχοντας πιει από το ποτήρι της σοφίας κοίταξα μέσα στις καρδιές των ανθρώπων και εκεί βρήκα ακόμη μεγαλύτερα μυστήρια και χάρηκα, γιατί μόνο με την Έρευνα της Αλήθειας μπορούσε να γαληνέψει η Ψυχή μου και να σβήσει η φλόγα μέσα μου.

Κατά τη διάρκεια των αιώνων έζησα, βλέποντας εκείνους που βρίσκονταν γύρω μου να γεύονται το ποτήρι του θανάτου και να επιστρέφουν ξανά στο φως της ζωής.

Σιγά – σιγά από τα Βασίλεια της Ατλαντίδας πέρασαν τα κύματα της συνείδησης που είχαν γίνει ένα με μένα, μόνο και μόνο για να αντικατασταθούν από το γόνο ενός κατώτερου άστρου.

Υπακούοντας στο νόμο, ο λόγος του Δασκάλου άνθισε σε λουλούδι.

Όμως οι σκέψεις των Ατλάντειων στράφηκαν προς τα κάτω στο σκοτάδι, μέχρι που στο τέλος σηκώθηκε από το ΑΓΚΟΥΑΝΤΙ (Σ.Σ.

Ο όρος αναφέρεται σε μια κατάσταση απόσπασης) του οργισμένος ο Ένοικος.

Πρόφερε τη Λέξη, επικαλέστηκε τη δύναμη. Βαθιά μέσα στην καρδιά της γης άκουσαν οι γιοί του Αμένθη.

Και ακούγοντας κατεύθυναν την αλλαγή του λουλουδιού της αιώνιας φωτιάς, αλλάζοντας και στρίβοντας, χρησιμοποιώντας το ΛΟΓΟ, μέχρι που εκείνη η μεγάλη φωτιά άλλαξε την κατεύθυνσή της.

Τότε ο κόσμος κατακλύσθηκε από νερά που τον έπνιξαν και τον βύθισαν.

Άλλαξαν την ισορροπία της γης μέχρι που απέμεινε μόνο ο Ναός του Φωτός να στέκεται στο μεγάλο βουνό στο ΟΥΝΤΑΛ πάνω από τα νερά.

Μερικοί που ζούσαν εκεί σώθηκαν από την ορμή τους.

Τότε ο Δάσκαλος με φώναξε, λέγοντας:«Συγκέντρωσε το λαό μου, πάρε τους με τις τέχνες που έχεις μάθει και πήγαινέ τους πέρα μακριά από τα νερά, μέχρι να φθάσεις τη γη των μαλλιαρών βαρβάρων που κατοικούν στις σπηλιές της ερήμου.

Εκεί ακολούθησε το σχέδιο που γνωρίζεις».

Συγκέντρωσα λοιπόν το λαό μου και μπήκα στο μεγάλο πλοίο του Δασκάλου.

Σηκώσαμε άγκυρα το πρωί ενώ πίσω μας στη σκοτεινιά ορθωνόταν ο Ναός.

Ξαφνικά γύρω του υψώθηκαν τα νερά και εξαφανίσθηκε από τη γη.

Μέχρι την καθορισμένη στιγμή ήταν π μεγάλος Ναός.

Γρήγορα φύγαμε προς την κατεύθυνση του ήλιου του πρωινού, έως ότου πατήσαμε τη γη των παιδιών του ΚΕΜ.

Αυτοί κατέφθασαν με ρόπαλα και ακόντια υψωμένα και ζητούσαν να σφάξουν και να καταστρέψουν τους Γιούς της Ατλαντίδας.

Τότε σήκωσα τη ράβδο μου και κατεύθυνα προς αυτούς μία ακτίνα δόνησης που τους έπληξε σαν να ήταν κομμάτια ενός βράχου.

Κατόπιν τους μίλησα με λόγια ήρεμα και ειρηνικά και τους είπα για τη δύναμη της Ατλαντίδας και για το ότι ήμαστε παιδιά του Ήλιου και αγγελιοφόροι του.

Φοβήθηκαν τόσο από την επίδειξη της επιστήμης της μαγείας μου ώστε σέρνονταν μπροστά στα πόδια μου.

Τότε τους ελευθέρωσα.

Μείναμε για πολύ καιρό στη του ΚΕΜ, πάρα πολύ καιρό, μέχρι που υπακούοντας τις διαταγές του Δασκάλου, που ενώ κοιμάται εντούτοις ζει αιώνια, έστειλα μακριά μου τους Γιούς της Ατλαντίδας.

Τους έστειλα σε πολλές κατευθύνσεις, ώστε μέσα από τη μήτρα του χρόνου να μπορέσει να γεννηθεί ξανά η σοφία στα παιδιά της.

Έμεινα πολύ καιρό στη γη του ΚΕΜ, κάνοντας μεγάλα έργα καθοδηγούμενος από τη σοφία που υπήρχε μέσα μου.

Στο φως της γνώσης αναπτύσσονταν τα παιδιά του ΚΕΜ, ποτισμένα από το νερό της σοφίας μου.

Έφτιαξα τότε ένα μονοπάτι προς τον Αμένθη, έτσι ώστε να μπορέσω να διατηρήσω τη δύναμή μου, ζώντας από εποχή, ένας ήλιος της Ατλαντίδας που διαφυλάττει τη σοφία και διατηρεί τα αρχεία.

Μεγάλωναν λοιπόν και γίνονταν σπουδαίοι οι γιοι του ΚΕΜ και κατακτούσαν τους γειτονικούς λαούς.

Σιγά – σιγά αναπτύσσονταν προς τη δύναμη της Ψυχής.

Για μία ορισμένη εποχή τους άφησα.

Πήγα στις σκοτεινές αίθουσες του Αμένθη, βαθιά μέσα στις αίθουσες της γης, μπροστά στους Κυρίους των δυνάμεων, πρόσωπο με πρόσωπο ξανά με τον Ένοικο.

Έχτισα λοιπόν από πάνω μία είσοδο, μία πόρτα, μία πύλη που οδηγούσε κάτω στον Αμένθη.

Λίγοι θα ήταν όσοι θα είχαν το θάρρος να το αποτολμήσουν, να διαβούν την πύλη προς το σκοτεινό Αμένθη.

Πάνω από το πέρασμα, έχτισα μία επιβλητική πυραμίδα, χρησιμοποιώντας τη δύναμη της βαρύτητας που ξεπερνά τη δύναμη της γης (τη βαρύτητα).

Βαθιά και ακόμη βαθύτερα τοποθέτησα ένα οίκημα δύναμης, μια αίθουσα.

Από εκεί χάραξα ένα κυκλικό πέρασμα που έφθανε σχεδόν μέχρι τη μεγάλη κορυφή.

Στην κορυφή τοποθέτησα τον κρύσταλλο και έστειλα την ακτίνα στο χωροχρόνο ελκύοντας τη δύναμη από το εξώτερο Διάστημα κι εστιάζοντάς την στην πύλη του Αμένθη.

Έχτισα και άλλους θαλάμους και άφησα κενά ορατά από όλους, που όμως κρυμμένα μέσα τους θα ήταν τα κλειδιά του Αμένθη.

Όποιος έχει το θάρρος και τολμά να εισέλθει στα σκοτεινά βασίλεια, ας εξαγνισθεί πρώτα με μακρόχρονη νηστεία και ας ξαπλώσει μέσα στην πέτρινη σαρκοφάγο που βρίσκεται στο θάλαμό του.

Τότε θα του αποκαλύψω τα μεγάλα μυστήρια. Σύντομα θα ακολουθήσει εκεί όπου θα τον συναντήσω, ακόμη και μέσα στο σκοτάδι της γης θα τον συναντήσω εγώ, ο Θωθ, ο Κύριος της Σοφίας, θα τον κρατήσω και θα κατοικήσω μαζί του παντοτινά.

Έχτισα λοιπόν εγώ τη Μεγάλη Πυραμίδα, σύμφωνα με τα πρότυπα της πυραμίδας της δύναμης της γης, που καίει αιώνια, έτσι ώστε να διατηρεί την ισχύ της ανά τους αιώνες.

Σε αυτή εναπόθεσα τη γνώση μου για τη «Μαγική Επιστήμη» έτσι ώστε να βρίσκεται εκεί όταν θα επιστρέψω ξανά από τον Αμένθη.

Όταν κοιμάμαι μέσα στις Αίθουσες του Αμένθη, η Ψυχή μου, που περιπλανιέται ελεύθερη, θα ενσαρκώνεται και θα κατοικεί ανάμεσα στους ανθρώπους με αυτή ή την άλλη μορφή.

(Ερμής, ο τρεις φορές γεννημένος).

Είμαι απεσταλμένος του Ενοίκου στη γη και εκτελώ τις διαταγές του για να κατορθώσει να ανυψωθεί ο άνθρωπος.

Τώρα επιστρέφω στις αίθουσες του Αμένθη αφήνοντας πίσω μου μέρος από τη σοφία μου.

Διατηρήστε και κρατήστε τη διαταγή του Ενοίκου.

Έχετε πάντα τα μάτια σας στραμμένα προς το φως.

Σίγουρα με τον καιρό θα είστε ένα με το Δάσκαλο. Σίγουρα λόγω δικαιώματος είστε ένα με το Δάσκαλο.

Σίγουρα λόγω δικαιώματος είστε ένα με το ΟΛΟ.Τώρα που φεύγω από εσάς, γνωρίστε τα παραγγέλματά μου, τηρήστε τα και γίνεται ένα με αυτά.

Τότε θα είμαι μαζί σας, βοηθώντας και καθοδηγώντας σας στο Φως.

ΑΤΛΑΝΤΙΣ-ΚΟΣΜΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
http://www.arxaiaithomi.gr/

 Από εδώ και κάτω είναι αυτό το κομμάτι που μου κατέστρεψαν και πρέπει σιγά σιγά να το μεταφέρω κομμάτια στο κύριο Άρθρο.

Όμως αυτό που σας εκθέτη ανεπανόρθωτα είναι ότι λέτε και υποστηρίζετε έναν θεό που τον φτύνετε όλοι εσείς που τον πιστεύετε!!!

Το 2001 η ΝΑΣΑ, χάλασε 3 εκατομμύρια δολάρια να έρθει να παρακαλέσει το θεό, ποιο θεό… τον ΔΙΑ, να βοηθήσει να έχει καλό τέλος η αποστολή με το διαστημόπλοιο στον ΑΡΗ!!!

Του θεού ΔΙΑ έκανε παράκληση και δέηση, που;;;;;;;  Στο ναό του, στις στήλες του Ολυμπίου ΔΙΟΣ!!! Και μαζί του το διαστημόπλοιο θα έφερε ένα δίσκο με την Μυθωδία με την παράκληση στον θεό ΔΙΑ για να ακούγεται στο Σύμπαν!!!

ΜΙΘΩΔΙΑ ΔΙΑ ΕΛΑ

Όλος ο πλανήτης και δισεκατομμύρια λαών ήταν μπροστά με δέος στις οθόνες των τηλεοράσεων και έβλεπαν και άκουγαν την δέηση να παρακαλάνε τον θεό ΔΙΑ να κατέβη κάτω!!!

Γιατί παρακαλάγατε αυτόν τον θεό, τον κακό τον παγανιστή και ειδωλολάτρη και όχι τον δικό σας;;;

Τελικά ρε… χριστιανοί ποιος είναι θεός σας;;;

Γιατί δεν κάνατε παράκληση στον θεός σας και κάνατε στον ειδωλολάτρη, παγανιστή;;;

Δεν είσαστε μόνο υποκριτές, αλλά και διαβάλετε με εκβιαστικό ψυχολογικό πόλεμο την αλήθεια και αυτούς που την λένε!!!

Να γιατί αυτός ο τόπος δεν βρίσκει αγάπη και ομόνοια και είναι διχασμένος, διότι ο χριστιανισμός συγχωρά τους κλέφτες, ψεύτες, υποκριτές, δειλούς, δολοφόνους και τους εχθρούς των Ελλήνων!

Αγαπητοί πατριώτες μου χριστιανοί, όταν καταφέρετε να ξεφύγετε από το εγκεφαλικό όποιο που σας ποτίζει ο χριστιανισμός, θα σωθούμε και θα μεγαλουργήσουμε, μόνο στο όνομα του Ελληνισμού και όχι του χριστιανισμού!

Ετοιμαστείτε οι ΘΕΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ έρχονται και αυτήν την φορά δεν θα σας επιτρέψουν να κάνετε τα ίδια εγκλήματα!!!

Στο τέλος του άρθρου σας έχω όλη την παράκληση, δέηση προς τον Θεό των Ελλήνων ΔΙΑ!!!

Την ερεύνα αυτή και τα στοιχεία τα μαζεύω από το 2001, είναι μεγάλο το άρθρο, αλλά θέλω να έχετε σφαιρική και την δική σας άποψη, διαβάζοντας όλες τις απόψεις και την δική μου!
Δυστυχώς για την ανθρωπότητα μεσολάβησαν από όσα ξέρουμε τέσσερις κατακλυσμοί τρις φυσικοί και ένας που τα στοιχεία δείχνουν ότι προήρθε από ανθρώπινα λάθει εδώ είναι και το κλειδί της έρευνας.

Τι προκάλεσε τον έναν κατακλυσμό και που ευθύνεται ο άνθρωπος;

Βάση με τα στοιχεία που έχω μαζέψει θα τολμήσω να πω ότι μάλλον η Ατλαντίδα είναι το κλειδί της αλήθεια που μας το κρύβουν επιμελώς!

Επόμενο είναι να χάθηκαν με τους κατακλησμούς γραπτά κείμενα και δεδομένα γενικός. Όσα γλίτωσαν από τους κατακλυσμούς τα κατέστρεψαν οι δολοφόνοι κατακτητές, αλλά την μεγαλύτερη και αδιόρθωτη καταστροφή την έκανε ο χριστιανισμός!

Κράτησαν αυτά που ήθελαν και τα υπόλοιπα τα κατέστρεψαν! Αυτά τα μυστικά βρίσκονται στο Βατικανό, στα μοναστήρια του αγίου όρους και στα υπόγεια η μουσεία από τους κατακτητικούς λαούς, Αγγλία, Αμερική, Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ολλανδία, Ρωσία και άλλες! Αυτά τα μυστικά παραδίδονται από προέδρους σε προέδρους μαζί με τους κωδικούς για τους πυρηνικούς πυραύλους!

Λοιπόν στην μάχη μεταξύ Αθηναίων και Ατλάντων πρέπει να συνέβησαν τα εξής που έχουν λογική εξήγηση , ή οι Έλληνες έριξαν πυρηνικές βόμβες και διέλυσαν την Ατλαντίδα και ήρθε ο ένας ανθρώπινος κατακλυσμός στην γη, ή  η Ατλαντίς ήταν τεράστιο διαστημόπλοιο και απογειώθηκε και αν συνέβη αυτό , πάλι δικαιολογείτε ο κατακλυσμός, διότι ένα τέτοιο μεγαθήριο θα σήκωσε τσουνάμι εκατοντάδες μέτρα ύψος που έπνιξε την γη!

Για μένα που το ερευνώ ένα από τα δυο συμβαίνει, και να προχωρήσω σε ακόμα μια παράτολμη σκέψη που έχει βάση, γνωρίζοντας και διαβάζοντας από τα κείμενα τον αρχαίων Ελλήνων ότι υπήρχε και δεύτερος πλανήτης όπως η Σελήνη, δηλαδή δυο φεγγάρια, που τώρα δεν υπάρχει, ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει, ότι μπορεί να ήταν η Ατλαντίδα το δεύτερο φεγγάρι;;;
Υπάρχουν πολλά στοιχεία που δεν συμβαδίζουν με την λογική, για την συμπεριφορά των δολοφόνων κοσμοκρατόρων, φέρονται στην γη στον άνθρωπο άκρος επικίνδυνα, πως το κάνουν αφού αφορά και αυτούς;;;

Μήπως αυτοί έχουν κάνει τα κουμάντα τους, μήπως ξέρουν πράγματα που κρύβουν από τους απλούς ανθρώπους;

Τι μαγειρεύουν στο διάστημα, Τι υπάρχει στο διάστημα;;

Από την μια κάνουν παράκληση στον Δια και από την άλλη τον κατηγορούν και μας απαγορεύουν να τον πιστεύουμε;;;

Πως για εμάς τους Έλληνες λένε ότι είμαστε ειδωλολάτρες, παγανιστές που τον επικαλούμαστε και αυτοί να του κάνουν παράκληση;;;

Αυτό ειναι πολύ υποκριτικό και βρόμικο και δηλώνει τις προσπάθειες να αποδιοργανώσουν και να δυσφημήσουν το Ελληνικό στοιχείο στα μάτια της παγκόσμιας κοινότητας!

Αλήθεια κανένας Έλληνας χριστιανός δεν ντρέπεται να τον γελοιοποιούν;;; Κανένας Έλληνας δεν θα τους πει άντε στο διάολο; Κανένας δεν θα τους ρωτήσει γιατί χαλάσατε 3 Εκατομμύρια για επίκληση στον ΔΙΑ και δεν κάνατε επίκληση δωρεάν του παντογνώστη θεού σας να έχει καλό κατευόδιο το διαστημόπλοιο;;;
Σε ότι μας αφορά εμάς τους Έλληνες το ερώτημα είναι γιατί τόσους αιώνες διατηρούν τα Ελληνικά ονόματα σε όλο το διάστημα;

Τι κρύβει η Μυθωδία… της NASA και του Βαγγέλη Παπαθανασίου στις στήλες Ολυμπίου Διός; Γιατί η NASA το 2001 έδωσε 3 εκατ. δολάρια για μια δέηση-παράκληση προς τον Δία; …
Το καλοκαίρι του 2001 ο Βαγγέλης Παπαθανασίου έκανε μια συναυλία στους στύλους του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα και το μουσικό έργο που παρουσίασε ονομάζετε Μυθωδία.

Τι κυκλοφορεί στο Διάστημα και το κρύβει η NASA;;; βιντεο
https://www.youtube.com/watch?v=r_0rAYAUcrs

Ο John Lenard Walson είναι ένας ερασιτέχνης αστρονόμος και αστροφωτογράφος. Έχει εφεύρει μία συσκευή μέσω της οποίας και του τηλεσκοπίου του είναι σε θέση να ανιχνεύει, να εντοπίζει και να «συλλαμβάνει» αστρόπλοια εξωγήινων νοήμονων πολιτισμών που κάνουν διαπλανητικά και διαστρκά ταξίδια, περνώντας από την «γειτονιά» μας.
Το βίντεο που ακολουθεί είναι κάτι παραπάνω από εκπληκτικό και το αναλύει ο John Maynard της Υπηρεσίας Άμυνας και Πληροφοριών (DIA) . Και σκεφτείτε το εξής: Αν ο κύριος John Lenard χωρίς καμία χρηματοδότηση, με μία απλή ευρεσιτεχνία καταφέρνει και «πιάνει» αστρόπλοια στο διάστημα… φανταστείτε τι «βλέπει» η NASA και τα αποκρύπτει μια χαρά ! ! !
Το ερώτημα είναι το εξής:

Αυτά τα αστρόπλοια είναι απλά περαστικά; Μήπως κάπου εδώ-τριγύρω-εκεί-εξώ υπάρχει κάποιο σημείο συνάντησης; Είναι κόμβος; Μήπως είναι παρατηρητήριο; Συνωμοτούν εναντίον μας; Κι αν ναι σε τι σκοπεύουν;

Οι Άτλαντες διέθεταν υπερόπλα τότε και γενικά ήταν τεχνολογικά πολύ προηγμένοι από εμάς αλλά παρ” όλα αυτά τους νικήσαμε, άραγε εμείς είχαμε καλύτερη τεχνολογία που το κρύβουν!
Η ίδια τεχνολογία με την οποία οι Άτλαντες πέταγαν και προσθαλασσώνονταν στις αμερικανικές ακτές κάνοντας τους εκεί πολιτισμούς να νομίσουν ότι είναι οι θεοί που κατεβαίνουν από τον ουρανό.

Στην αυγή της 3ης χιλιετίας μ.Χ. λοιπόν, θα κληθούμε άραγε να ερευνήσουμε ένα Σύμπαν με περίεργες μορφές ζωής, ή μήπως ένα Σύμπαν σπαρμένο με ανθρώπους που κάποτε οι πρόγονοί μας έστειλαν εκεί;

Υπάρχουν δε πάμπολλες θεωρίες σχετικά με το τι είδους τεχνολογία ήταν αυτή και με το πώς οι Ατλάντιοι την απέκτησαν: Όλες όμως συμφωνούν ότι, ακόμα και σήμερα, δεν έχουμε φτάσει τεχνολογικά στο σημείο όπου είχαν φτάσει οι Άτλαντες.
Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: αφού εμείς με την τεχνολογία που είχαμε την δεκαετία του 1960, φτάσαμε στην Σελήνη, οι Άτλαντες οι οποίοι είχαν πολύ μεγαλύτερη τεχνολογική πρόοδο απ’ ότι έχουμε εμείς σήμερα, δεν θα είχαν φτάσει σε άλλα ουράνια σώματα;

Η Ατλαντίδα απασχόλησε και άλλους σπουδαίους φιλόσοφους και ιστορικούς ,όπως τον Πλούταρχο που μας δίνει πολλά στοιχεία γι΄αυτήν στα έργα του ‘’Βίοι Παράλληλοι’’ ,’’βίος του Σόλωνα’’ και ‘’Περί Ίσιδος και Οσίριδος’’. Ο Στράβωνας στα “Γεωγραφικά” του δέχεται ότι “η Ατλαντίς νήσος εις τα απώτατα δυσμικά μέρη…” ήταν πραγματικότητα.
Ο Ποσειδώνιος, δάσκαλος του Κικέρωνα, γράφει: “υπήρχαν θρύλοι πως πιο πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες βρισκόταν μια μεγάλη έκταση στεριάς που αποκαλούνταν “Ποσειδωνίς” ή “Ατλάντα”, πλάτους 3000 σταδίων και μήκους 2000 σταδίων.

Πολλοί θεωρούν πως ο μύθος της Ατλαντίδος επινοήθηκε από τον Πλάτωνα και την χρησιμοποίησε ως παραβολή προκειμένου να εκφράσει τις πολιτικές του πεποιθήσεις, ναι αλλά δεν συμφωνεί με την ξαφνική και αύτανδροι εξαφάνιση της. Η ιστορία της χαμένης Ατλαντίδος μας αφήνει πολλά αναπάντητα ερωτήματα; Ο Πλάτωνας παρουσιάζει την Ατλαντίδα στενόμακρη, από ανατολή και δύση. Μπορούσε, γράφει, να τη διασχίσει, όποιος ήθελε, περπατώντας 18 μερόνυχτα. Περνώντας ύστερα με πλοίο από μερικά άλλα νησιά, να φτάσει στην απέναντι ήπειρο. Εννοεί την Αμερική.

Σύμφωνα με τα γραφόμενα του Πλάτωνα, οι ιερείς ενός ναού στην αιγυπτιακή πόλη Σάϊδα διηγήθηκαν στο Σόλωνα ότι πέρα από τις Στήλες,
στον Ατλαντικό Ωκεανό υπήρχε μια εκτεταμένη μεγαλόνησος ή ήπειρος, η Ατλαντίδα, οι κάτοικοι της οποίας 9000 χρόνια πριν από την εποχή του Σόλωνα επιχείρησαν να κατακτήσουν ολόκληρο τον κόσμο αλλά αποκρούστηκαν από τους τότε Αθηναίους.
Έστησε, λοιπόν, τρόπαια εναντίον τους, απέτρεψε να υποδουλωθούν όσοι ακόμη δεν είχαν υποδουλωθεί και απελευθέρωσε, δίχως να παρουσιάσει καμία αξίωση, όλους εμάς τους άλλους που κατοικούμε προς τα μέσα των Ηράκλειων στηλών.

Αφού πέρασε αρκετός καιρός, όμως, έγιναν τρομεροί σεισμοί και κατακλυσμοί και στο διάστημα ενός φοβερού ημερονυκτίου όλος ο στρατός σας βυθίστηκε στη γη και εξαφανίστηκε, καθώς βυθίστηκε στη θάλασσα η Ατλαντίδα».
Η Ατλαντίδα φυσικά υπήρξε και ήταν εκεί που την αναφέρει ο Πλάτωνας στον Τίμαιο: Πέρα από τις Ηράκλειες στήλες

Φυσικά και οι Αζντέκοι στην παράδοσή τους θεωρούσαν τους εαυτούς τους απογόνους αυτών που ήρθαν από το νησί που βρισκόταν στη μέση του Ατλαντικού και χάθηκε. Θεός τους ήταν ο Κοτζακοάτλ , όπου η κατάληξη ήταν -ατλ (άτλαντας)
Η Ατλαντίδα λοιπόν για μερικούς εξαφανίστηκε από προσώπου γης όταν κυριολεκτικά «άνοιξε» η Μεσο-ωκεάνεια ράχη λόγω όχι φυσικά κάποιου εσωτερικού γεωλογικού παράγοντα, αλλά σαφέστατα λόγω κάποιου «εξωτερικού» παράγοντα.

Ποιος ήταν αυτός ο εξωτερικός παράγοντας, που σημαίνει ότι ήταν από τον άνθρωπο;;;

Οι κινήσεις αυτές γίνονται στα πλαίσια της ευρύτερης μετακίνησης των ηπείρων. “Όπως είναι γνωστό, πριν 200 εκατομμύρια χρόνια, όλες οι ήπειροι ήταν ενωμένες μεταξύ τους. Η Βόρεια Αμερική ακουμπούσε στην Ευρασία και η Νότια στην Αφρική. Τότε είχαμε την Παγγαία.
Σιγά- σιγά, με την πάροδο των αιώνων, οι ήπειροι «άνοιξαν» κι έφτασαν στη σημερινή τους θέση. Δε θα μείνουν, όμως, εκεί, αφού ταξιδεύουν συνεχώς. Ανάμεσα σε άλλες γεωλογικές αλλαγές, η Βόρεια Αμερική θα χωρίσει από τη Νότια και η Μεσόγειος Θάλασσα θα μικρύνει. Αυτό θα είναι γεγονός, αλλά… μετά 50 εκατομμύρια χρόνια. Αυτό το φαινόμενο δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην εξαφάνιση της Ατλαντίδος.
Εδώ υπάρχουν και άλλα στοιχεία που παίζουν ρόλο!

Κατά το μοίρασμα από τούς δώδεκα θεούς των γνωστών τότε περιοχών τής Γης, η Ατλαντίδα, επειδή περιστοιχιζόταν από τη θάλασσα, δόθηκε στον Ποσειδώνα. Ο Ποσειδών διάλεξε μία ωραιότατη πεδιάδα τής Ατλαντίδας για να κατοικήσει. Εκεί ζούσε o Eυήνωρ με τη γυναίκα του Λευκίππη και τη θυγατέρα τους Κλειτώ.
O Ποσειδώνας, όταν είδε την ωραία Κλειτώ, την ερωτεύτηκε κι ήθελε να την κάνει γυναίκα του και βασίλισσα της νήσου. Αυτό και έγινε. Διάλεξε τότε έναν ωραίο λόφο, όπου έβαλε και του έχτισαν ένα ωραιότατο φρούριο. Αυτό το κτίσμα, το περιέβαλε με διαδοχικά κυκλικά κανάλια …
67_Atlantis_pic
Ο Ποσειδώνας και η Κλειτώ γέννησαν πέντε ζεύγη διδύμων υιών. Για αυτό ο Ποσειδώνας χώρισε την νήσο σε δέκα περιφέρειες και τούς έκανε όλους βασιλείς. Την κεντρική περιοχή, όπου και το ανάκτορό του, την παραχώρησε στον πρωτότοκο γιο του, τον Άτλαντα, τον οποίο έχρισε “βασιλέα των βασιλέων”.
Από το όνομα αυτού του γιου του θεού και βασιλέα Άτλαντα, έδωσαν στο νησί το όνομα Άτλαντίδα. Οι άλλοι αδελφοί του, που βασίλευσαν σε τμήματα του μεγάλου νησιού ήταν:
1. ο Γάδειρος (ή ελληνικά, Εύμηλος),
2. ο Αμφήρης,
3. ο Ευαίμων,
4. ο Μνησέας,
5. ο Αυτόχθονας,
6. ο Ελάσιππος,
7. ο Μήστορας,
8. ο Αζάης και
9. ο Διαπρεπής…
Το μυστήριο της Ατλαντίδας αποτελεί τον πιο πολυσυζητημένο ίσως μύθο, που για μένα δεν είναι μύθος. Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να αποδείξει ότι υπήρξε και πού ακριβώς βρισκόταν. Οι πρώτες γραπτές αναφορές για την Ατλαντίδα πηγάζουν από τον Αθηναίο φιλόσοφο Πλάτωνα (427-347 π.Χ.) ο οποίος μας αφηγείται ότι οι Άτλαντες ήταν ένας λαός με υπερφυσικές ικανότητες και θεϊκή καταγωγή, που ζούσαν ειρηνικά σε ένα εύφορο νησί πέρα από τις Πύλες των Ηρακλειδών.
Στην αρχαιότητα, οι Ηράκλειες Πύλες ήταν τα στενά του Γιβραλτάρ, άρα πιθανότατα βρισκόταν κάπου ανάμεσα στην Ευρώπη και την Αμερική. Όπως θα δούμε όμως παρακάτω, νεότερα στοιχεία έρχονται να ανατρέψουν τις αρχικές θεωρίες.
Όλα αυτά τα διδάχθηκε από τον Αιγύπτιο ιερέα Σάις, σε ένα ταξίδι στη μακρινή Αίγυπτο και τα αφηγήθηκε στους μαθητές του Κριτία και Τιμαίο, στο έργο «Ατλαντικός Λόγος». Ανάμεσα στα σπουδαία και θαυμαστά που άκουσε, ήταν ότι οι Ατλαντες σταδιακά άρχισαν να χάνουν τη θεϊκή τους δύναμη. Όταν κυριεύτηκαν από ανθρώπινες αδυναμίες αποφάσισαν να στραφούν ενάντια σε άλλους εύπορους λαούς με σκοπό την υποταγή.

Εδώ έχουμε διάφορες θεωρίες για το τι συνέβη;
Γι΄ αυτό ταξίδεψαν προς τη Μεσόγειο, ώσπου συναντήθηκαν με τους παντοδύναμους και γενναίους Αθηναίους, από τους οποίους ηττήθηκαν για πρώτη φορά. Μετά από εξαντλητικές όμως μάχες, οι Αθηναίοι τελικά λύγισαν. Οι θεοί τότε εξοργίστηκαν με τους Ατλαντες, κι αποφάσισαν να τους τιμωρήσουν με παντοτινό αφανισμό. Τόσο μεγάλη ήταν η οργή, που τους κατάστρεψαν μέσα σε μία μόνο νύχτα, αφήνοντας πίσω μόνο μάζες από λάσπη και πυκνούς καπνούς.
Και αυτό το στοιχείο μας οδηγεί σε ένα τεράστιο διαστημόπλοιο, λάσπη και καπνοί!

Στην επιστολή προς Κριτία εξηγείται το πώς δημιουργήθηκε η Ατλαντίδα και γιατί είχε σχήμα κυκλικό σαν δαχτυλίδι, με θάλασσα κι ένα μικρό νησάκι στη μέση. «Όταν οι θεοί μοιράστηκαν τη γη, ο Ποσειδώνας έλαβε την Ατλαντίδα και την παρέδωσε στους γιους του τους ημίθεους για να την καλλιεργήσουν. Ένας από αυτούς παντρεύτηκε την Λευκίππη και έκαναν την Κλειτώ, που την ερωτεύτηκε ο Ποσειδώνας και θέλησε να την κάνει για πάντα δικιά του. Τότε διάλεξε ένα μέρος και το προστάτεψε με κυκλικές ζώνες από εύφορη γη και θάλασσα ώστε να της εξασφαλίσει παραδεισένια ζωή (σαν να βλέπουμε στο χάρτη την Κρήτη μαζί με την αρχαία Καλλίστη)».

Το όνομα Ατλαντίδα προέρχεται πιθανότατα από το μυθικό γίγαντα Ατλαντα, που κρατούσε στους ώμους του ολόκληρη τη γη και τον ουρανό.

ΑΤΛΑΝΤΑΣ
Έτσι ακριβώς όπως περιέγραφε και ο Πλάτωνας τη χαμένη Ατλαντίδα.. Κατά τον Πλάτωνα οι καπνοί εκτοξεύονταν στον ουρανό, 40 χιλιόμετρα ψηλά. Οι άνθρωποι παρακολουθούσαν σαστισμένοι τα καμώματα της φύσης, θαρρώντας ότι έβλεπαν τον ίδιο τον Ατλαντα να κρατά τον ουρανό στους ώμους του.
Όμως ο Αιγύπτιος ιερέας μίλησε για ένα νησί μεγάλο όσο η Λιβύη και η Ασία μαζί, που βρισκόταν έξω από τις Ηράκλειες Πύλες και όλα αυτά συνέβησαν 9.000 χρόνια πριν από το ταξίδι του Πλάτωνα στην Αίγυπτο.

Πλάτωνας
Οι διάλογοι Τίμαιος και Κριτίας, που γράφτηκαν το 360 π.Χ. είναι οι πρώτες γνωστές αναφορές στην Ατλαντίδα. Για άγνωστους λόγους ο Πλάτωνας ποτέ δεν ολοκλήρωσε τον Κριτία, εντούτοις ο μελετητής Benjamin Jowett, μεταξύ άλλων, υποστηρίζει ότι αρχικά σκόπευε να γράψει και ένα τρίτο διάλογο με τον τίτλο «Ερμοκράτης». Ο John V. Luce υποθέτει ότι ο Πλάτωνας – αφού περιέγραψε την αρχή του κόσμου και της ανθρωπότητας στον Τίμαιο, καθώς επίσης και την αλληγορική τέλεια κοινωνία της αρχαίας Αθήνας και της επιτυχούς υπεράσπισης της ενάντια της εχθρικής Ατλαντίδας στον Κριτία – θα έκανε κύριο θέμα του Ερμοκράτη τη στρατηγική του Ελληνιστικού πολιτισμού κατά τη σύγκρουσή του με τους βάρβαρους. Ο Πλάτωνας έγραψε για την Ατλαντίδα στον Τίμαιο:
Πολλές μεγάλες και θαυμάσιες πράξεις καταγράφονται στις ιστορίες μας για το κράτος σας. Αλλά μια από αυτές ξεπερνά όλες τις υπόλοιπες στο μεγαλείο και την ανδρεία. Οι ιστορίες μιλούν για μια τρανή δύναμη που απρόκλητη εκστράτευε έναντι Ευρώπης και Ασίας, και στην οποία η πόλη σας κατάφερε να θέσει τέλος. Αυτή η δύναμη ξεπρόβαλε από τον «Πέλαγος του Άτλαντα» («Ατλαντικό»), και τότε ο πέλαγος αυτός ήταν πλεύσιμος, και είχε ένα νησί που βρισκόταν μπροστά από τα στενά που εσείς αποκαλείτε Ηράκλειες Στήλες. Το νησί ταυτόχρονα ήταν από Λιβύη και μεγαλύτερο από την Ασία, και ήταν ο δρόμος προς άλλα νησιά, που αν από αυτά περνούσες μπορούσες να φτάσεις στην απέναντι ήπειρο που περιέβαλε τον αληθινό ωκεανό – γιατί η θάλασσα εντός των Ηράκλειων Στηλών είναι μόνο ένα λιμάνι με στενό λαιμό και η άλλη είναι αληθινή θάλασσα της οποίας η περιβάλλουσα γη μπορεί όντως να αποκαλεστεί άπειρη. Τώρα, σε αυτή τη νήσο της Ατλαντίδας ήταν μια μεγάλη και απίστευτη αυτοκρατορία…

2535231_orig
Τα τέσσερα πρόσωπα που λαμβάνουν μέρος στους δυο αυτούς διαλόγους είναι οι πολιτικοί Κριτίας και Ερμοκράτης και οι φιλόσοφοι Σωκράτης και Τίμαιος, όμως ο μόνος που αναφέρει την Ατλαντίδα είναι ο Κριτίας. Ενώ πιθανότατα όλοι αυτοί οι άνθρωποι έζησαν πραγματικά, οι διάλογοι όπως καταγράφηκαν μπορεί να ήταν εφεύρεση του Πλάτωνα. Στις γραπτές του δουλειές, ο Πλάτωνας κάνει εκτενή χρήση των Σωκρατικών διαλόγων προκειμένου να συζητηθούν οι αντίθετες θέσεις μέσα στα πλαίσια μιας υπόθεσης.
Ο Τίμαιος αρχίζει με μια εισαγωγή, που ακολουθείται από μια περιγραφή της δημιουργίας και της δομής του σύμπαντος και των αρχαίων πολιτισμών. Στην εισαγωγή, ο Σωκράτης διαλογίζεται πάνω στη τέλεια κοινωνία, όπως περιγράφεται στην Πολιτεία του Πλάτωνα, και διερωτάται αν αυτός και οι φιλοξενούμενοί του μπορούν να θυμηθούν μια ιστορία που μιλά για μια τέτοια ακριβώς κοινωνία.

Ο Κριτίας αναφέρει μια πραγματική, όπως ισχυρίζεται, τέτοια ιστορία και συνεχίζει την αφήγηση. Στη ιστορία του, η Αθήνα φαίνεται να συμβολίζει την «τέλεια κοινωνία» και η Ατλαντίδα τον αντίπαλό της, που αντιπροσωπεύει την ίδια την αντίθεση των «τέλειων» γνωρισμάτων που περιγράφονται στην Πολιτεία. Ο Κριτίας υποστηρίζει ότι η ιστορία του προέρχεται από μια επίσκεψη του Αθηναίου νομοθέτη Σόλωνα στη Σαΐδα της Αιγύπτου, όπου γνώρισε ένα ιερέα που του μετάφρασε την ιστορία στα Ελληνικά από Αιγυπτιακά ιερογλυφικά γραμμένα πάνω σε παπύρους. Κατά τον Πλούταρχο, ο ιερέας ονομαζόταν Σόνχις, αλλά λόγω της μεγάλης χρονικής περιόδου μεταξύ Πλούταρχου και του υποτιθέμενου γεγονότος, αυτός ο προσδιορισμός είναι ανεπιβεβαίωτος.

Σύμφωνα με τον Κριτία, οι παλιοί Ελληνικοί θεοί διαίρεσαν τη Γη ώστε ο καθένας να έχει το μέρισμα του. Ο Ποσειδώνας πήρε το νησί της Ατλαντίδας. Οι Αιγύπτιοι περιέγραψαν την Ατλαντίδα ως ένα νησί περίπου 700 χλμ. σε πλάτος, αποτελούμενο κυρίως από βουνά στο βόρειο μέρος και κατά μήκος της ακτής, και με μια μεγάλη στενόμακρη πεδιάδα στα νότια που «εκτείνεται σε μια κατεύθυνση 3,000 στάδια (600 χλμ.) και 2,000 στάδια (400 χλμ.) στην άλλη»

Πενήντα στάδια μέσα από την ακτή ήταν ένα «βουνό όχι πολύ υψηλό σε οποιαδήποτε πλευρά». Εδώ ζούσε μια ιθαγενής γυναίκα την οποία ερωτεύτηκε ο Ποσειδώνας και της έκανε πέντε ζευγάρια αρσενικών διδύμων. Ο Άτλαντας, που ήταν ο μεγαλύτερος τους, έγινε βασιλιάς ολόκληρου του νησιού και του ωκεανού (που ονομάστηκε Ατλαντικός σε τιμή του), και του δόθηκε το βουνό της γέννησής του και η περιβάλλουσα περιοχή. Επίσης μυθικός βασιλιάς της Ατλαντίδας αδελφός του Άτλαντα φέρεται ο Αζάης.
Ο Ποσειδώνας χάραξε το βουνό της αγαπημένης του σε παλάτι, και το εσώκλεισε με τρεις κυκλικές τάφρους αυξανόμενου πλάτους (1-3 στάδια) που είχαν δακτυλίους γης ανάλογους σε μέγεθος. Οι κάτοικοι του νησιού τότε έκτισαν γέφυρες προς τα βόρεια του βουνού για να το ενώσουν με το υπόλοιπο νησί. Τότε άνοιξαν ένα μεγάλο κανάλι προς τη θάλασσα, έσκαψαν τούνελ παράλληλα με τις γέφυρες για να περνούν τα πλοία και χάραξαν αποβάθρες πάνω στους πέτρινους τοίχους των τάφρων. Κάθε πέρασμα προς την πόλη φρουρούνταν με πύλες και πύργους, και τείχη περιτριγύριζαν κάθε δακτύλιο γης. Τα τείχη ήταν κατασκευασμένα από κόκκινη, λευκή και μαύρη πέτρα που έβγαλαν από τις τάφρους, και ήταν επικαλυμμένα με μπρούντζο, κασσίτερο και ορείχαλκο αντίστοιχα.
Κατά τον Κριτία, 9.000 χρόνια πριν τον Πλάτωνα, ένας πόλεμος ξέσπασε μεταξύ αυτών εντός και εκτός των Ηράκλειων Στηλών (πιθανότατα τα στενά του Γιβραλτάρ). Η Ατλαντίδα είχε κατακτήσει μέρη της Λιβύης μέχρι και την Αίγυπτο και της Ευρώπης μέχρι τη Τυρρηνία, και υπέβαλε τους ανθρώπους τους στη δουλεία. Οι Αθηναίοι οδήγησαν μια συμμαχία ενάντια στην αυτοκρατορία της Ατλαντίδας, και καθώς η συμμαχία αδυνατούσε, οι Αθηναίοι επικράτησαν μόνοι και ελευθέρωναν κατακτημένες περιοχές. «Όμως αργότερα έγιναν δυνατοί σεισμοί και πλημμύρες, και σε μια μόνο δεινή ημέρα και νύχτα όλοι οι πολεμιστές βυθίστηκαν μέσα στη γη, και ομοίως η νήσος της Ατλαντίδας χάθηκε στα βάθη της θάλασσας».

lemuria-atlantis Mu
Αναφορές
1.
• Plato Phil., Timaeus Stephanus page 25, section a, line 5 ἐν δὲ δὴ τῇ Ἀτλαντίδι νήσῳ ταύτῃ μεγάλη συνέστη καὶ θαυμαστὴ δύναμις βασιλέων, κρατοῦσα μὲν ἁπάσης τῆς νήσου, πολλῶν δὲ ἄλλων νήσων καὶ μερῶν τῆς ἠπείρου• πρὸς δὲ τούτοις ἔτι τῶν ἐντὸς τῇδε Λιβύης μὲν ἦρχον μέχρι πρὸς Αἴγυπτον, τῆς δὲ Εὐρώπης μέχρι Τυρρηνίας.
• • Plato Phil., Critias Stephanus page 113, section c, line 2 Καθάπερ ἐν τοῖς πρόσθεν ἐλέχθη περὶ τῆς τῶν θεῶν λήξεως, ὅτι κατενείμαντο γῆν πᾶσαν ἔνθα μὲν μείμους λήξεις, ἔνθα δὲ καὶ ἐλάττους, ἱερὰ θυσίας τε αὑτοῖς κατα- σκευάζοντες, οὕτω δὴ καὶ τὴν νῆσον Ποσειδῶν τὴν Ἀτλαντίδα λαχὼν ἐκγόνους αὑτοῦ κατῴκισεν ἐκ θνητῆς γυναικὸς γεν- νήσας ἔν τινι τόπῳ τοιῷδε τῆς νήσου.
3. • Plato Phil., Critias Stephanus page 113, section e, line 7 παίδων δὲ ἀρρένων πέντε γενέσεις διδύ- μους γεννησάμενος ἐθρέψατο, καὶ τὴν νῆσον τὴν Ἀτλαντίδα πᾶσαν δέκα μέρη κατανείμας τῶν μὲν πρεσβυτάτων τῷ προ- τέρῳ γενομένῳ τήν τε μητρῴαν οἴκησιν καὶ τὴν κύκλῳ λῆξιν, πλείστην καὶ ἀρίστην οὖσαν, ἀπένειμε, βασιλέα τε τῶν ἄλλων κατέστησε, τοὺς δὲ ἄλλους ἄρχοντας, ἑκάστῳ δὲ ἀρχὴν πολ- λῶν ἀνθρώπων καὶ τόπον πολλῆς χώρας ἔδωκεν.
Βιβλιογραφία
• Πλάτων, Τίμαιος – Κριτίας: Εκδόσεις Κάκτος 1993
• Oxford Classical Texts
• Loeb Classical Library. Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, London, W. Heinemann Ltd.
• The Atlantis Hypothesis: Searching for a Lost Land, Επιμέλεια: Παπαμαρινόπουλος, Σταύρος (2007). Εκδόσεις Ηλιότοπος. ISΒN 9608988217 (Το βιβλίο αυτό περιέχει 47 επιλεγμένες παρουσιάσεις που έγιναν στο ομώνυμο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Μήλο 11-13 Ιουλίου 2005)
• Vidal – Naquet, Pierre, Η Ατλαντίδα : Μικρή ιστορία ενός πλατωνικού μύθου, μτφρ. Χρήστος Δ. Μεράντζας, εκδ. Ολκός, Αθήνα 2007
• Μαρινάτος Σπ., «Περί τον θρύλον της Ατλαντίδος», Κρητικά Χρονικά, τομ. 4 (1950), σελ. 195-213
Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Ατλαντίδα
• Βρέθηκε πάλι η χαμένη Ατλαντίδα… [1]
• Στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό η χαμένη Ατλαντίδα; Περιοχή με ποταμούς, πεδιάδες και βουνά βρέθηκε θαμμένη 2 χλμ. κάτω από τον πυθμένα της θάλασσας [2]
• Σκοτεινή και γριφώδης η ιστορία της Ατλαντίδας,
• Τη χαμένη Ατλαντίδα υποστηρίζουν ότι βρήκαν οι επιστήμονες
• Σε μια βαλτώδη περιοχή της νότιας Ισπανίας εντοπίστηκε πιθανόν η χαμένη πόλη της Ατλαντίδας, από μια διεθνή ερευνητική ομάδα αρχαιολόγων και γεωλόγων, με επικεφαλής τον αρχαιολόγο καθηγητή Ρίτσαρντ Φρόϊντ, του πανεπιστημίου του Χάρτφορντ στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ.
• Φανταστική απεικόνιση της Χαμένης πόλης της Ατλαντίδας Οι ερευνητές πιστεύουν ότι ένα γιγάντιο τσουνάμι «κατάπιε» τη μυθική μητρόπολη, για την οποία έγραψε ο φιλόσοφος Πλάτωνας πριν από περίπου 2.400 χρόνια, ωστόσο πολλοί επιστήμονες θεωρούν ότι δεν έχει σχέση με την ιστορική πραγματικότητα. «Αυτή είναι η δύναμη των τσουνάμι. Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι μπορεί να σαρώσουν την ενδοχώρα σε βάθος 100 χλμ. και γι’ αυτό ακριβώς μιλάμε (σ.σ. στην περίπτωση της Ατλαντίδας)», δήλωσε ο Φρόϊντ στο πρακτορείο Reuters.

Οι Αμερικανοί, Καναδοί και Ισπανοί ερευνητές αρχαιολόγοι και γεωλόγοι χρησιμοποίησαν μια δορυφορική φωτογραφία που εμφανίζει τα ίχνη μιας βυθισμένης πόλης βόρεια του ισπανικού λιμανιού του Κάδιθ (τα Γάδαρα των αρχαίων Ελλήνων). Η πόλη βρίσκεται λίγο έξω από τα στενά του Γιβραλτάρ, στην περιοχή του Ατλαντικού και κατ’ αρχάς χρονολογείται πριν από 4.000 χρόνια. Σ’ αυτή την τεράστια βαλτώδη περιοχή του Πάρκου Ντόνα Άνα, ένα από τα πιο εκτεταμένα έλη της Ευρώπης, στο αχανές δέλτα του ποταμού Γουαδαλκιβίρ, οι ερευνητές πιστεύουν ότι βρήκαν την Ατλαντίδα, με τη βοήθεια υπόγειων ραντάρ, ψηφιακής χαρτογράφησης της περιοχής και της σύγχρονης υποθαλάσσιας τεχνολογίας.
Εξάλλου, οι ερευνητές πιστεύουν ότι την θεωρία τους ενισχύει η ανακάλυψη – από την ίδια επιστημονική ομάδα – στην κεντρική Ισπανία, μιας παράξενης σειράς ιχνών άλλων πόλεων, που θεωρούν ότι παραπέμπει στην κατασκευή «αναμνηστικών πόλεων», οι οποίες χτίστηκαν κατά το πρότυπο της Ατλαντίδας, όταν οι εναπομείναντες κάτοικοί της αναγκάστηκαν να μετακομίσουν πιο βόρεια και πιο βαθιά στο εσωτερικό της χώρας. Η ανακάλυψη παρουσιάστηκε την Κυριακή σε ειδική εκπομπή με τίτλο «Βρίσκοντας την Ατλαντίδα» στο κανάλι του National Geographic.
Ο Φρόϊντ παραδέχτηκε ότι είναι δύσκολο να αποδειχτεί με βεβαιότητα πως πρόκειται για την Ατλαντίδα, δήλωσε όμως πεπεισμένος ότι πρόκειται περί αυτής. «Βρήκαμε κάτι που κανείς άλλος δεν είχε δει πριν, πράγμα που παρέχει ένα βαθμό αξιοπιστίας, ειδικά στην αρχαιολογία». Στη συγκεκριμένη περιοχή της Ισπανίας έχουν αναφερθεί τσουνάμι εδώ και αιώνες, με μεγαλύτερο αυτό που έπληξε την Λισαβόνα το 1755 και είχε ύψος δεκαώροφου κτιρίου.
Οι ερευνητές σχεδιάζουν περαιτέρω ανασκαφές στην περιοχή αυτή της νότιας Ισπανίας, καθώς και στις μυστηριώδεις «πόλεις» σε απόσταση περίπου 240 χλμ., για να μελετήσουν τους γεωλογικούς σχηματισμούς και να χρονολογήσουν αντικείμενα που θα ανακαλυφθούν.
Σε άλλες περιοχές του κόσμου, που κατά καιρούς έχουν προταθεί ως πιθανές τοποθεσίες της χαμένης Ατλαντίδας, συμπεριλαμβάνεται και η αρχαία Θήρα (Σαντορίνη).

Χαμένη Ατλαντίδα: Δείτε εδώ όλες τις θεωρίες
Εδώ και αιώνες  αυτή η πόλη εξακολουθούσε (και εξακολουθεί) να ταλανίζει τους ιστορικούς και τους ερευνητές.
Αν και τα ιστορικά στοιχεία  υπάρχουν εδώ και χιλιάδες χρόνια, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για την «βυθισμένη πόλη» αναζοπυρώθηκε το 1882 όταν ο Ιγνάτιος Ντόνελυ από τη Μινεσσότα έγραψε ένα βιβλίο με θέμα την Ατλαντίδα.
Συνοπτικά ο Αμερικανός έκανε μία αναφορά στην Ατλαντίδα επικεντρώνοντας τον αναγνώστη στο εξής εύλογο ερώτημα:
Υπήρξε η Ατλαντίδα και αν ναι που βρισκόταν;
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της φιλοσοφίας, ο Πλάτωνας έκανε μία αναφορά σε μία πόλη που τιμωρήθηκε για την απληστία και την αλαζονεία από τους Θεούς.
Η αναφορά γίνεται στα έργα «Τίμαιος» και «Κριτίας». Η τιμωρία ήταν η πόλη αυτή να βυθιστεί για πάντα από το δωδεκάθεο.
Χωρίς να αναφέρουμε γεωγραφική θέση, οι μόνες πληροφορίες που γνωρίζουμε είναι πως η πόλη αυτή ήταν αρκετά πλούσια, μεγάλη όσο μία Ήπειρος, με εκπληκτική τεχνολογία και στρατό.
Η γλώσσα του λαού αυτού ήταν τα ελληνικά και καταγόταν μάλιστα από τους Έλληνες. Προσέξτε όμως, οι Άτλαντες θεωρούσαν τον εαυτό τους ανώτερο από τις ελληνικές «πόλεις-κράτη».

Πριν ξεκινήσουμε να αναλύουμε τις θεωρίες θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ο κατακλυσμός και η φωτιά, αποτελούν μέσο εξαυνισμού σχεδόν σε όλη την παγκόσμια ιστορία. Από την Κινέζικη μέχρι την Σλαβική κ.ο.κ.
Από εκεί άλλωστε εμπνεύστηκε και ο Χριστιανισμός τον κατακλυσμό του Νώε αλλά ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα μας. Αυτό ειναι ένα άλλο θέμα που θα το κοιτάξουμε σε άλλο άρθρο!
Ας αρχίσει η ανάλυση των θεωριών:
1η ΘΕΩΡΙΑ:
Πολλοί ισχυρίστηκαν ότι η Ατλαντίδα είναι φυσικά μία αναφορά για την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης, που είχε ως αποτέλεσμα την βύθιση ενός μεγάλου τμήματος του νησιού.
Συγχωρήστε με, αλλά η εξήγηση αυτή μου φαίνεται τρομερά άτοπη.
Όποιος βιαστεί να διαφωνήσει καλύτερα να σκεφτεί τα παρακάτω:
Δεν αμφιβάλλω ότι η Σαντορίνη ήταν μία από τις ακμάζουσες πόλεις της Αρχαίας Ελλάδας λόγω του εμπορίου της και της γεωγραφικής της θέσης. Όμως βρε παιδιά πως γίνεται να είχε η Σαντορίνη προηγμένη τεχνολογία;
Αρχαιολογικές έρευνες δεν έχουν αποκαλύψει κάτι τέτοιο.
Επίσης, ο σκοπός της βύθισης της Ατλαντίδας ήταν η τιμωρία των ακόλαστων πλέον πολιτών της, και εδώ έρχεται το καλό:
Οι Σαντορινιοί, καθώς ήταν από τότε ατσίδες, είχαν προβλέψει την έκρηξη του Ηφαιστείου (προφανώς λόγω σεισμικών δονήσεων ή καπνών) και είχαν προλάβει να εγκαταλείψουν το νησί!
Πραγματικά δεν βρέθηκε ούτε ένας νεκρός από τους αρχαιολόγους. Τι τιμωρία θα ήταν αυτή από την στιγμή που όλοι οι κάτοικοι επέζησαν;
Ακόμα, ο Πλάτωνας αναφέρει ότι η Ατλαντίδα ήταν τόσο μεγάλη όσο μία ήπειρος. Εντάξει την Σαντορίνη, ήπειρο δεν την λες…
Ας περάσουμε στον επόμενο υποψήφιο.
2η ΘΕΩΡΙΑ:
Κρήτη!
Σας φαίνεται παράξενο; Κι εμένα, αλλά μιας και το νησί της Κρήτης διεκδικεί κι αυτό τον τίτλο miss Ατλαντίδα δεν θα ήταν σωστό να το προσπεράσουμε.
Ο Μινωικός πολιτισμός που έκανε κι αυτός θραύση τότε ήταν αποδεδειγμένα ισχυρότατος τόσο λόγω του εμπορίου όσο και του τεράστιου στόλου του που αριθμούσε εκατοντάδες τριήρεις.
Αναφορές μας λένε ότι όντως τα μυαλά των Μινωιτών ήταν πάνω από το κεφάλι τους εκείνη την εποχή. Μία ηφαιστειακή έκρηξη (από το ηφαίστειο της Σαντορίνης) κατέστρεψε λόγω των βράχων που εξφενδονίστηκαν από την Σαντορίνη στην Κρήτη με αποτέλεσμα να πεθάνουν πολλοί.
Το βασικό λάθος της θεωρίας αυτής είναι ότι ένα μέρος της Κρητης καλύφθηκε από την Ηφαιστειακή σκόνη, άρα δεν βυθίστηκε (μπορεί βέβαια ένα τεράστιο κύμα λόγω του Ηφαιστείου να χτύπησε το νησί αλλά δεν γίνεται κάποια αναφορά γι’αυτό).
Εκτός αυτού μετά την καταστροφή αυτή η Μινωικός πολιτισμός δεν εξαφανιστηκε αλλά συνέχισε να υπάρχει στην Κρήτη.
Αν έχετε πειστεί με κάποια από τις δύο παραπάνω θεωρίες τότε δεν υπάρχει λόγος να διαβάσετε κι τις επόμενες!
Πάντως τώρα θα αντιμετωπίσουμε με μεγαλύτερη σοβαρότητα τα πράγματα.
3η ΘΕΩΡΙΑ:
Θα μπορούσε η Ατλαντίδα να είναι η πόλη της Τροίας;
Πολύ πιθανόν! Η Τροία ήταν υπερβολικά πλούσια πόλη, με ισχυρό στρατό και καταλάμβανε μία αρκετά μεγάλη έκταση.
Το ατού της Τροίας είναι ότι η πόλη ήταν χωρισμένη σε επίπεδα. Εννούμε δηλαδή ότι υπήρχαν 7 διαφορετικά τείχη μέχρι να φτάσει κάποιος στα τελευταία που περιέβαλλαν τα Βασιλικά Ανάκτορα.
Τα ίδια ακριβώς επίπεδα υπήρχαν και στην πόλη της Ατλαντίδας. Καμία από τις δύο παραπάνω πόλεις δεν είχε αυτο το πλεονέκτημα. Όμως, το ακόμα μεγαλύτερο μειονέκτημα είναι ότι η ένδοξη πόλη των Τρώων καταστράφηκε από τους Έλληνες και όχι από κάποια φυσική καταστροφή (αν και λέγεται ο,τι ο Θεός Ποσειδώνας γκρέμισε με σεισμό τα τείχη της πόλης).
4η ΘΕΩΡΙΑ:
Υπάρχει μία δυνατή θεωρία ότι οι Ατλαντες δεν είχαν καθόλου φιλικές σχέσεις με τους Έλληνες κι αυτό δεν το καταλαβαίνω γιατί είμαστε ένας γλυκός και αξιαγάπητος λαός. :)
Πέρα από την πλάκα, ήρθαν από τα Δυτικά και οι δύο αυτοί λαοί πολέμησαν και το αποτέλεσμα ήταν η ήττα των Ατλάντιων.
Οι Έλληνες τους έδιωξαν προς την Αφρική κίνηση που συμμερίστηκαν και οι Αιγύπτιοι (οι οποίοι είχαν συνάψει φιλικές σχέσεις με τους Έλληνες) με αποτέλεσμα οι Ατλάντιοι να εκδιωχθούν ακόμα νοτιότερα.
Στην Νότια Αφρική, η Ατλάντιοι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την Μαύρη Ήπειρο και κατασκεύασαν πλοία με τα οποία κατευθύνθηκαν δυτικά.
Αξίζει να σημειωθεί πως απομεινάρια ξύλινων καραβιών με ελληνικές λέξεις πάνω έχουν εντοπιστεί στην περιοχή αυτή. Λέγεται πως οι Ατλάντιοι στη συνέχεια αποίκησαν στην Νότια Αμερική. Πέρα από το ότι οι Ατλάντιοι είχαν πλέον μία νέα Ατλαντίδα τόσο μεγάλη όσο μία Ήπειρο, έχτισαν επίσης την πόλη με επίπεδα (όπως οι Τρώες) και ανέπτυξαν μία ισχυρή οικονομία.
5η ΘΕΩΡΙΑ:
*Η θεωρία αυτή βασίζεται σε προσωπική μου άποψη* Κατά την γνώμη μου θεωρώ ότι ο Πλάτωνας, επηρεασμένος από την έκρηξη και την καταστροφή που προκάλεσε το ηφαίστειο της Σαντορίνης σε δύο νησιά, έπλασε έναν μύθο τόσο αληθοφανή που καθιστούσε σε κάποιον αδύνατον να ξεχωρίσει την αλήθεια από τον μύθο.
Ο Πλάτωνας ήθελε έτσι μέσω αυτού του αλληγορικού μύθου να δείξει ότι δεν πρέπει ο άνθρωπος να ξεπερνάει τα όρια και να κυριεύεται από αλαζονεία.
Αυτό φαίνεται καθαρά και στο έργο του με τον τίτλο «Πολιτεία». Αυτά λοιπόν είναι τα κύρια που πρέπει να γνωρίζει κάποιος για τον μύθο της Χαμένης Ατλαντίδας!
1) Αλήθεια, εσάς ποιά είναι η γνώμη σας;
2) Συμφωνείτε με τα παραπάνω ή έχετε σκεφτεί κάποια άλλη θεωρία;
Θα χαρώ πολύ να δω την άποψη σας!
http://coolweb.gr/mythos-xamenhs-atlantidas/

Άλλη θεωρία!

η Ατλαντίδα ήταν στην Αμερική πάρτε το χαμπάρι, αν δεν ήταν η ίδια η Αμερική η κάποιο από τα συμπλέγματα τον νησιών στην καραϊβική πριν ανέβει η στάθμη της θάλασσας!!
Έτσι ακριβώς !!!

Ο Πλάτωνας το περιγράφει πολύ καλά ,αλλά οι πουλημένοι επιστήμονες δεν θέλουν να το παραδεχτούν ,και δεν θέλουν ούτε και την ημερομηνία του 9600 Πχ να παραδεχτούν !!! Τους χαλάει το παραμύθι …. Ευτυχώς αυτοί οι Αμερικάνοι ο Γκρέγκ και η Λόρα την ψάχνουν σε σωστό σημείο στον Ατλαντικό !
Η ατλαντιδα ειναι κάτω από την Σαντορίνη περίπου…και ίσως φτάνει μέχρι και την άνδρο…. Σαντορίνη αλλιώς θήρα!!!! Δηλαδή εσοχή κάπου μέσα….ειναι αρχαία λέξη…αυτή,  ειναι η μια εκδοχή…..και η άλλη βέβαια ειναι να ειναι όλα τα νησιά του αιγαίου……τα περισσότερα νησιά ταιριάζουν αν τα ενώσεις εικονικά…..!!!.

atlantis12

Αυτό δεν δέχομαι για τον εξής λόγο…
500 χλμ ήταν η Ατλαντίδα δεν χωράει εκεί στην Οία ,είναι στην θάλασσα τον Σαργασών στον Ατλαντικό Ωκεανό !! ¨Ήταν και εκτός τον Ηράκλειων στηλών ….
https://www.youtube.com/watch?v=X43O99mMpek

ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΠΩΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ

Βάση αρχαίων μύθων, πρόκειται για ένα νησί στο οποίο άνθισαν πάμπολλοι πολιτισμοί προτού καταστραφεί και εξαφανιστεί από κατακλυσμό. Αναρίθμητοι είναι οι θρύλοι για τους Άτλαντες και πώς καταστράφηκε ο προηγμένος πολιτισμός τους, είτε από κατακλυσμό είτε από την δική τους υπεροψία.
Υπήρξε στ” αλήθεια ο τόπος με τους μεγαλοπρεπείς ναούς, τα βασιλικά μέγαρα, τα λιμάνια και τα ναυπηγεία που περιγράφει ο Πλάτωνας (427-347 π.Χ.) στον «Κριτία» και στον «Τιμαίο»

Ο Πλάτωνας βέβαια δεν ήξερε την Ατλαντίδα. Αυτά που περιγράφει στα βιβλία του, ήταν σημειώσεις που του τις έδωσε ο Κριτίας, ο οποίος τις είχε από τον παππού του που τις πήρε από το Σόλωνα. Ο Σόλωνας (639 – 559 π.Χ.) είχε επισκεφτεί την Αίγυπτο, όπου εκεί οι ιερείς της Σάιδας του αποκάλυψαν τα πανάρχαια μυστικά που ήταν γραμμένα σε πλάκες με ιερογλυφικά. Οι ιερείς της Σάιδας, αρχαιότατης θρησκευτικής πρωτεύουσας της Αιγύπτου, είπαν στο Σόλωνα ότι οι Άτλαντες, ήρθαν από τα Δυτικά, από το μεγάλο ωκεανό. Το ισχυρό έθνος των Ατλάντων, έγραφαν οι πλάκες που διάβαζαν οι ιερείς, κατέκτησε σχεδόν όλα τα παράλια των χωρών της Μεσογείου από βορρά και νότο κι έφτασε μέχρι τον Περσικό κόλπο. Οι Άτλαντες δεν κατόρθωσαν να κατακτήσουν την Αττική, γιατί τα στρατεύματά τους νικήθηκαν από τους Αθηναίους…
Πριν δυο χρόνια μια τυχαία περιήγηση στο Google Earth από έναν Άγγλο μηχανικό αεροναυπηγικής, που διέκρινε περίεργους σχηματισμούς επανέφερε το θέμα της ύπαρξης ή όχι της Ατλαντίδας. Συγκεκριμένα διέκρινε ανατολικά των νησιών Μαδέρα και Καναρίων νήσων περίεργους σχηματισμούς που έμοιαζαν με ρυμοτομία πόλης. Ας ψάξουμε και μεις με το Google Earth.
http://egpaid.blogspot.com/2011/02/blog-post_16.html

Tα τεχνολογικά επιτεύγματα που υπήρχαν σε αυτή την ήπειρο προκαλούν έκπληξη για το θαυμαστό επίπεδο τεχνογνωσίας και τεχνολογίας. Οι αναφορές αυτές αλώστε σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την “ταυτότητα” της Ατλαντίδος οδήγησαν στη θεωρία ότι η ήπειρος αυτή ήταν ουσιαστικά ο αρχέγονος πολιτισμικός πυρήνας της ανθρωπότητας από τον οποίο διασώθηκαν χάρις τη διαφυγή των ιερέων της που είχαν διαισθανθεί τη καταστροφή, κάποια σημαντικά στοιχεία που διαμόρφωσαν αργότερα τους άλλους πολιτισμούς. Η Ατλαντίδα τελικά καταποντίστηκε στα νερά του ωκεανού, που στο σημείο αυτό δεν είναι πια πλωτός.
ο Αριστοτέλης την αντιμετωπίζει σα μύθο. Όπως τη δημιούργησε (ο Πλάτωνας)έτσι και την κατέστρεψε
ένα βιβλίο που μιλούσε, λέει,για τον πόλεμο των Ατλάντων εναντίον των Ελλήνων 9000 ή 10000 χρόνια π.Χ!
Τι γνωρίζετε για το θέμα αυτό;
Σωστό. Αν θυμάμαι καλά είναι στον διάλογο «Τίμαιος», όπου αναφέρει πως οι Άτλαντες ξεκίνησαν έξω από τις Ηράκλειες Στήλες για να κατακτήσουν τον κόσμο που βρισκόταν εντός της Μεσογείου αλλά νικήθηκαν τελικά από τους συνασπισμένους Έλληνες με επικεφαλείς τους Αθηναίους.
Μετά ήρθαν κι άλλοι τύποι, όπως ο Κεραμυδάς, που συνέχισαν τη διήγηση ως show μιλώντας για καταδίωξη των Ατλάντων πίσω στην πατρίδα τους και κακή χρήση «ιδιαίτερων όπλων» από τους Έλληνες που είχαν ως αποτέλεσμα την καταβύθιση της Ατλαντίδας αλλά και τη γεωλογική αναστάτωση στο χώρο της Μεσογείου (κατακλυσμός Δευκαλίωνος).
Ανθρωπολόγοι ανακάλυψαν μεγάλες και μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών εκείνη την εποχή της 9ης-10ης χιλιετίας π.χ. Κάνουν λόγο και για την Ατλάντια φυλή που υπάρχει μέχρι και σήμερα στα βουνά Άτλας του Μαρόκου και τα Κανάρια νησιά, και τους ονόμασαν υποθετικά ΑΤΛΑΝΤΕΣ.
Η φυλή αυτή είναι πανομοιότυπη με τους Σουμέριους, συγγενής της Μεσογειακής φυλής (Ελλήνων – μεγαλύτερες κρανιακές διαστάσεις) και καμιά σχέση με τους Σημίτες. Οπότε εικάζεται οτι άν υπήρξαν Άτλαντες οι ΣΟΥΜΕΡΙΟΙ είναι απόγονοι τους!!
Απο την άλλη η μεγαλύτερη μάζα των Ελλήνων πιθανότατα λόγω των καταστροφών που συνέβησαν και στην Ελλάδα μετακινήθηκαν στην Ινδία και πρόκειται για τους ΔΡΑΒΙΔΕΣ, που συγχωνεύτηκαν με τους παλιότερους κατοίκους (Νεγρίτες και Αυστραλοειδείς).
Το μόνο που δεχόμαστε είναι ότι είναι απόγονοι των Σειρίων και είχαν ανακαλύψει τον τρόπο αιώρησης των πόλεών τους όπως και άλλα τεχνολογικά επιτεύγματα (π.χ. ρομποτική) αλλά δυστυχώς τα βρήκαν σκούρα μπροστά στους Έλληνες με τα δόρατα και τα ξύλινα πλοία και στην συνέχεια μια πυρηνική έκρηξη (κατείχαν καλά την τέχνη της επεξεργασίας του πλουτωνίου) τους έστειλε αδιάβαστους!

Και φυσικά πάντα δεχόμαστε τα λεγόμενα του Πλάτωνα ως τις μοναδικές αλήθειες.
Για τους Δραβίδες της Ινδίας είναι πασίγνωστο όλοι οι ανθρωπολόγοι και αρχαιολόγοι συμφωνούν οτι ανήκουν στην Μεσογειακή φυλή των Ελλήνων και μετανάστευσαν στην Ινδία εκείνη την εποχή δηλαδή το 10.000 – 9.000 π.χ., μετά τους Νεγκρίτο και τους Αυστραλοειδείς οπότε δέν χρειάζεται να πώ τίποτα περισσότερο.
Για την Ατλάντια φυλή και τους Σουμέριους που ανήκουν σε αυτή ακούγεται λίγο πρωτάκουστο και θέλει διευκρινήσεις, όλα είναι ενδείξεις βέβαια δέν υπάρχουν αποδείξεις.
Στην Ευρώπη έχει βρεθεί ένα «στενοδολιχόμορφο» φύλο (Gerhardt K. Schaedel – und Skelettreste der fruehen Bronzezeit von Singen, 1964) που πρίν απο 5-6.000 χρόνια εξαφανίζεται τελείως. Είχε μεγάλο κρανιακό μήκος (195-200), μεγάλο κρανιακό ύψος (142-144) και σχετική ευρυπροσωπία. Ο Γέλινεκ το θεωρεί πρό-Μεσογειακό (Jelinek J. Die Rassengeschichte der Tschechoslowakei σε Rassengeschichte der Menschheit, V,1978), άλλοι το θεωρούν Κρομανοειδές, και ο Βαλουά σάν τύπο Chancelade (Vallois H.V., Chamla M.C. Histoire raciale de la France σε Rassengeschichte der Menschheit, II, 1974). Ίχνη του φύλου αυτού υπάρχουν στις Δυτικές ακτές της Ευρώπης, στα όρη Άτλας του Μαρόκου και στα Κανάρια Νησιά.
Η Σουμεριακή γλώσσα ήταν μιά περίεργη και ιδιόμορφη γλώσσα που υποχώρησε με την κάθοδο των Σημιτών απο τον Καύκασο το 2000 π.χ. δίνοντας την θέση της στην Σημιτική ομογλωσσία. Τα χαρακτηριστικά τους που δέν είναι ολωσδιόλου Σημιτικά (Κρανιακό μήκος 193, Κρανιακό ύψος 143) είναι όμοια με το εξαφανισμένο φύλο των Ατλάντιων.

Η γλώσσα και η γραφή τους είναι επίσης όμοιες με την Δραβιδική φυλή των ΤΑΜΙΛ στην Νότια Ινδία.
Έχω διαβάσει ότι είχαν έρθει οι Άτλαντες στην Αίγυπτο και οι Έλληνες πήγανε και κατέστρεψαν την Ατλαντίδα αλλά και αποδεκάτισαν τους Ατλάντιους στην Αίγυπτο για να βοηθήσουν τους δεύτερους.
Επίσης, οι Άτλαντες διέθεταν υπερόπλα τότε και γενικά ήταν τεχνολογικά πολύ προηγμένοι απο εμάς αλλά παρ’όλα αυτά τους νικήσαμε(!).
Το περίεργο είναι ότι από έναν τόσο σπουδαίο και μεγάλο πολιτισμό δεν έμεινε τίποτα ώστε να είμαστε σίγουροι για την ύπαρξή του…Ακόμα και ολοκληρωτική καταστροφή να γινόταν σε ένα νησί θα έμενε κάτι… κάπου…

Εκτός και αν εχω δικιο, να ήταν διαστημόπλοιο!
Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ: ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ.

Στην επιστολή προς Κριτία εξηγείται το πώς δημιουργήθηκε η Ατλαντίδα και γιατί είχε σχήμα κυκλικό σαν δαχτυλίδι, με θάλασσα κι ένα μικρό νησάκι στη μέση.
Η Ατλαντίδα φυσικά υπήρξε και ήταν εκεί που την αναφέρει ο Πλάτωνας στον Τίμαιο: Πέρα από τις Ηράκλειες στήλες, τις οποίες στο νέο μου βιβλίο ΟΡΦΕΑΣ & ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ εκστρατεία που θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο, αποδεικνύω ότι ήταν ο μεγαλύτερος Φάρος του αρχαίου κόσμου και μάλιστα έχω εντοπίσει τα ερείπια του μέσω δορυφορικών χαρτών, έχω ενημερώσει την Πρεσβεία του Μαρόκου και το Υπουργείο Πολιτισμού της χώρας αυτής και το έχω δημοσιεύσει στο Mystery No 43 πέρυσι.
Μάλιστα η θέση της Ατλαντίδας ήταν ακριβώς στη Μεσο-ωκεάνια ράχη του Ατλαντικού,δηλαδή στο σημείο στο οποίο απομακρύνονται η Αφρικανική/Ευρασιατική με την αντίστοιχη πλάκα της Βόρειας/Νότιας Αμερικής. Ώς γνωστόν λόγω της απομάκρυνσης των πλακών μεταξύ τους, ο Ατλαντικός ωκεανός κάθε χρόνο μεγαλώνει 2 εκατοστά. Στο σημείο απομάκρυνσης των πλακών δημιουργείται από βορρά προς νότο η γνωστή μεσο-ωκεάνια ράχη του Ατλαντικού που ξεκινάει περίπου από τα ανοιχτά της Νορβηγίας και φτάνει μέχρι τη Νότιο Αφρική, κατά κάποιο τρόπο διχοτομώντας τον Ατλαντικό. Κατά μήκος λοιπόν της ράχης συμβαίνουν μεγάλοι υποθαλάσσιοι σεισμοί , ενώ στο σημείο που οι πλάκες απομακρύνονται εμφανίζεται νέα ξηρά η οποία κάποια στιγμή θα εξελιχθεί σε νησιά κ.ο.κ. Οι Αζόρες λοιπόν και οι Αντίλλες μπορεί να είναι υπολείμματα της Ατλαντίδας ( κορυφές βουνών που παρέμειναν ή και νέα νησιά που αναδύθηκαν). Σύμφωνα με την μαρτυρία του Πλάτωνα η οποία είναι ΙΣΤΟΡΙΚΗ και καταγεγραμμένη στον Τίμαιο και στον Κριτία, υπάρχουν εκατοντάδες παραδόσεις και στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Σε όλους τους λαούς εκατέρωθεν του Ατλαντικού υπάρχει ο μύθος της Ατλαντίδας, που σημαίνει ότι στη μνήμη των αρχαίων ανθρώπων ήταν καταγεργραμμένη η ύπαρξη της ηπείρου και ότι ο μύθος –η προφορική δηλαδή ιστορία και παράδοση- χανόταν στα βάθη των αιώνων.
Φυσικά ο γίγαντας του πνεύματος, ο Πλάτωνας αναφέρει μερικά εκπληκτικά γεγονότα: Τον πόλεμο Αθηναίων-Ατλάντων στον οποίον επικράτησαν τελικά οι Αθηναίοι, αλλά δυστυχώς η γνώση αυτή είχε χαθεί. Ποιός ανέφερε αυτή την εκπληκτική ιστορία στον Πλάτωνα ;Ο Σόλων ένας από τους 7 σοφούς-όταν επισκέφτηκε την Αίγυπτο, -είδε σε πανάρχαιους παπύρους, που του έδειξαν οι ιερείς ,την ιστορία της πατρίδας του της Αθήνας και την παντοδυναμία της πριν από πολλούς αιώνες. Ο Πλάτωνας λοιπόν έσωσε την ιστορία της Ατλαντίδας και η ανθρωπότητα του οφείλει για άλλη μια φορά ευγνωμοσύνη.
Η Ατλαντίδα λοιπόν εξαφανίστηκε από προσώπου γης όταν κυριολεκτικά «άνοιξε» η Μεσο-ωκεάνεια ράχη λόγω όχι φυσικά κάποιου εσωτερικού γεωλογικού παράγοντα, αλλά σαφέστατα λόγω κάποιου «εξωτερικού» παράγοντα.
Οι τεράστιοι υποβρύχιοι σεισμοί εντάσεως μέχρι 9 ρίχτερ ισοπέδωσαν την Ατλαντίδα, ενώ η βίαιη απομάκρυνση των λιθοσφαιρικών πλακών, απόλειξη των οποίων ήταν η ήπειρος , παρέσυρε την Ατλαντίδα σε βάθος 5.000-6.000 μέτρων. Εκεί βρίσκεται λοιπόν η Ατλαντίδα. Κοιμάται στο πάτο του Ατλαντικού Ωκεανού, φυσικά σκεπασμένη από άμμο, φύκια και κοράλλια. Κανένας δεν μπορεί πλέον να την βρει γιατί έχουν περάσει τουλάχιστον 12.000 χρόνια.!!!
Οι Άτλαντες σύμφωνα με τον Πλάτωνα λάτρευαν τον θεό Ποσειδώνα και πήραν το όνομά τους από τον γιό του, τον Άτλαντα. Αυτός ο συνειρμός με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πιθανότατα οι Άτλαντες ήταν άποικοι των Αθηναίων. Όλοι θυμόμαστε τη διαμάχη μεταξύ Αθηνάς και Ποσειδώνα για το όνομα της Αθήνας. Η Αθηνά υπερίσχυσε ενώ ο Ποσειδώνας φαίνεται ότι πήρε υπό την προστασία του την αποικία των Αθηναίων στον Ατλαντικό. Εξ άλλου γιατί ο Πλάτωνας να αναφέρει τον Ποσειδώνα σαν θεό των Ατλάντων; Γιατί αυτόν και όχι κάποιον θεό π.χ. των Αιγυπτίων ή των αρχαίων Αμερικανών ιθαγενών ; Απλούστατα η λογική λέει ότι οι Άτλαντες ήταν Έλληνες εξ Αθηνών.

Ο πόλεμος λοιπόν Αθηναίων-Ατλάντων που αναφέρει ο Σόλωνας ότι του είπαν οι Αιγύπτιοι ιερείς, ήταν στην πραγματικότητα Εμφύλιος πόλεμος μεταξύ της μητροπολιτικής Αθήνας και της Αποικίας τους στον Ατλαντικό.
Εξ ἀλλου το ότι ο Άτλας κρατούσε στην πλάτη του τη γη , είχε φυσικά συμβολικό χαρακτήρα, δείχνοντας ίσως όχι μόνο την παντοκρατορία των Ατλάντων αλλά ίσως και την αλλαζονία τους έναντι των Αθηναίων: Εμείς είμαστε οι Κυρίαρχοι του Κόσμου και όχι εσείς!!!
Φυσικά ακόμη και σήμερα η ύπαρξη των ελληνικότατων ονομάτων Άνδρος και Νάξος των νησιών των Μπαχάμων δεν μπορεί να είναι τυχαίος. Σίγουρα σχετίζεται με τα αντίστοιχα δικά μας νησιά. Και φυσικά ο συσχετισμός πρέπει να είναι πανάρχαιος.
Πότε λοιπόν ήκμασε η Ατλαντίδα;

Η Θήρα σίγουρα καταστράφηκε περί το 1614 π.Χ. σύμφωνα με νεώτερους υπολογισμούς και φυσικά δεν έχει καμμία ΑΠΟΛΥΤΩΣ σχέση με την Ατλαντίδα.
Σύμφωνα πάντοτε με τα στοιχεία που διάβασα στο βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΕΡΛΙΤΖ ( σ.σ. έχει γράψει και το Πείραμα της Φιλαδλελφειας) για το ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣν αλλά και το βιβλίο ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΟΙ ΤΟΠΟΙ του Time Life που έχω στη βιβλιοθήκη μου, οι ερευνητές της Χαμένης Ηπείρου υποστηρίζουν την άποψη ότι τεράστιος υποθαλάσσιος σεισμός περί το 9.000 π.Χ., παρέσυρε μια για πάντα την Ατλαντίδα στα βάθη του Ωκεανού.
Προσωπικά πιστεύω ότι προκλήθηκαν αλυσσιδωτές αναντιδράσεις σεισμών και γιγάντια παλοιρροϊκά κύματα που κατέστρεψαν όχι μόνο την Ατλαντίδα, αλλά και μεγάλο μέρος της παράλιας και νησιωτικής Ελλάδας, γι αυτό και η γνώση για τον ανεπτυγμένο πολιτισμό των Αθηναίων την εποχή αυτή δεν πέρασε στις επόμενες γενιές. Απλούστατα γιατί ο συν-ακμάζων Αθηναϊκός πολιτισμός καταστράφηκε ταυτόχρονα με την Ατλαντίδα και το μόνο που απέμειναν ήταν κάποια αρχαία χειρόγραφα που διασώθηκαν στην Αίγυπτο.
Ασπάζομαι την άποψη ερευνητών που υποστηρίζουν ότι η Ατλαντίδα εξαφανίστηκε από προσώπου γης περί το 9000 π.Χ. λόγω παγκόσμιου κατακλυσμού και κατά τη γνώμη μου ήταν αυτός του Ωγύγη. (Του Νώε, Γιλγαμές, Δευκαλίωνα θεωρώ ότι είναι ο ίδιος Παγκόσμιος Κατακλυσμός, ο Προτελευταίος ιστορικά και τον τοποθετώ το 5200 π.Χ. αλλά δεν είναι του παρόντος να το τεκμηριώσω). Ούτε φυσικά το αίτιο που προκάλεσε και θα προκαλεί παγκόσμιους κατακλεισμούς -και το οποίο φυσικά γνωρίζω- πρέπει να αναληθεί τώρα .

Σκεφτείτε μόνο ποιο έχει ακριβώς περίοδο ~3600 χρόνια!!!
ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΤΗ ΓΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE EARTH AΠΟ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ!!!
http://sotirissofias.blogspot.gr/2009/07/h.html

Οικονομία
Η χώρα ήταν πλούσια και παραγωγική. Υπήρχαν σε αφθονία όλα τα χρειαζούμενα αγαθά τής ζωής.
Η Ατλαντίδα διακρινόταν επίσης για την αναπτυγμένη χλωρίδα. Η βλάστησή της ήταν πλουσιότατη. Διέθετε πολλά ψηλά και μεγάλα δέντρα, με άφθονους καρπούς μαλακούς και ξηρούς. Έτρεφε αρκετά ήμερα ζώα, και άγρια, καθώς και μεγάλο αριθμό (που τα εξημέρωναν) ελεφάντων. Το υπέδαφος της ήταν πλούσιο σε ευγενή και πολύτιμα μέταλλα και κυρίως σε χαλκό και ορείχαλκο, σε χρυσό, σε άργυρο και σε κασσίτερο. Τον ορείχαλκο τον εκτιμούσαν αμέσως μετά το χρυσό. Το ελεφαντόδοντο επίσης χρησιμοποιούταν για πολλές χρήσεις και κυρίως σε διακοσμήσεις.
Το κλίμα και το περιβάλλον, ήταν ιδανικά για ν” αναπτυχθούν άνθρωποι νοήμονες και οξυδερκείς. Όλοι οι κάτοικοι ήταν εργατικοί και με τον καιρό ανάπτυξαν απαράμιλλο πολιτισμό.
Τεχνικά Έργα
Κατασκεύασαν μεταλλεία και έκαναν βιοτεχνίες επεξεργασίας των μετάλλων, που τα χρησιμοποιούσαν και στα οικοδομικά τους έργα. Όλα τα αναγκαία για την ευζωία τους, καθώς και τα εργαλεία για τις δουλειές τους, ήταν κατασκευασμένα από εκλεκτά μέταλλα. Τα εμβλήματα των βασιλέων, τα ιερά σκεύη, κρατήρες και κούπες και τα στολίδια τους ήταν ολόχρυσα. Τα αγάλματά τους ήταν κατασκευασμένα από χρυσό, ελεφαντόδοντο, άργυρο και ορείχαλκο.
Κατασκεύασαν επιβλητικά κτίσματα, μεγαλειώδη ανάκτορα και άλλα μέγαρα, ναούς, βωμούς, μεγάλες γέφυρες, αψίδες, λιμένες, ναυπηγεία και ναύσταθμους, διώρυγες, τεχνητές λίμνες, μεγάλα πλοία, άρματα και πλήθος αγάλματα, μνημεία, και τύμβους . Οι ναοί τους ήταν χτισμένοι με ογκόλιθους χρωματιστούς και οι επισημότεροι ήταν σκεπασμένοι με χρυσές, ασημένιες, κασσιτερωμένες η ορειχάλκινες πλάκες.
Κεντρικό Ανάκτορο
Το κεντρικό ανάκτορο ήταν φανταστικό. Έστεκε επιβλητικό πάνω σε ένα λόφο. Τα τείχη του ήταν χτισμένα με ογκώδεις πελεκημένους λίθους μαύρους, λευκούς και ερυθρούς, που ήταν στολισμένοι με κασσίτερο. Καθώς έκοβαν τούς μεγάλους λίθους για να κατασκευάσουν τα ανάκτορα, κατασκεύαζαν συγχρόνως στο εσωτερικό, δύο βαθιές αποθήκες για πλοία.
Το τείχος της ακρόπολης το είχαν επενδύσει με ορείχαλκο, που φαινόταν να λάμπει ανάμεσα σε φλόγες.
Στην ακρόπολη υπήρχε και ο πανέμορφος ναός του Ποσειδώνα, που τον κατασκεύασαν με ελεφαντόδοντο και χρυσό. Το άγαλμα του θεού ήταν στημένο σε ένα άρμα με έξι φτερωτά άλογα κι ήταν ψηλό μέχρι το ταβάνι του ναού. Περιστοιχιζόταν από εκατό Νηρηίδες που κάθονταν σε δελφίνια. Ο βωμός ήταν επίσης στην ακρόπολη κι ήταν ανάλογος σε κάλλος με το ναό. Εκεί υπήρχαν ακόμα πλήθος αγάλματα.
Τα ανάκτορα και η ακρόπολη περιστοιχίζονταν από κυκλικά κανάλια που συνδέονταν με διόδους, οι οποίες οδηγούσαν προς το κέντρο. Οι δίοδοι διέθεταν πύλες που βρισκόταν ανάμεσα σε πύργους και από πάνω υπήρχαν γέφυρες. Το άνοιγμά τους χωρούσε μια τριήρη και ο διάπλους ήταν υπόγειος κάτω από τις γέφυρες.
Ο λιμένας
Τα κυκλικά κανάλια της ακρόπολης συνδέονταν με τη θάλασσα, που απείχε πενήντα στάδια (9.250 μέτρα), με διώρυγα τριών πλέθρων πλάτους (88,71 μέτρων) και εκατό ποδών βάθους (25 μέτρων). Στην άκρη της διώρυγας υπήρχε μεγάλη είσοδος που χωρούσε να περνάνε στα κανάλια μεγάλα πλοία.
Ο μεγάλος λιμένας κοντά την πρωτεύουσα της ομοσπονδίας, ήταν ευρύχωρος και πάντοτε γεμάτος από πλοία και εμπόρους που κατέφταναν από όλα τα μέρη του κόσμου. Οι αποθήκες για πλοία ήταν γεμάτες τριήρεις και αρκετά όργανα και εξαρτήματα, όσα χρειάζονταν γι” αυτές, όλα τοποθετημένα με τάξη. Ο στόλος της Ατλαντίδας αποτελούνταν από 1.200 διάφορα πλοία.
Αρδευτικά Έργα
Αναπαράσταση της δομής της Ατλαντίδας, που ήταν διαμορφωμένη, σύμφωνα μα τον Πλάτωνα, σε τρεις δακτύλιους ύδατους και δύο δακτύλιους ξηράς. Η εικόνα βρίσκεται στο ελληνικό site για την Ατλαντίδα που βρίσκεται πρώτο στην «Ιστογραφία».

Από τις άλλες οικοδομές τους, πολλές ήταν απλές κι άλλες κτισμένες με πολύχρωμες πέτρες.
Γύρω από την εύφορη πεδιάδα κατασκεύασαν μια μεγάλη κυκλική τάφρο που είχε τεράστιες διαστάσεις σαν να ήταν λίμνη όπου διοχέτευαν τα περισσευούμενα νερά για το καλοκαίρι. Το πλάτος της παντού ήταν ένα στάδιο (185 μ.), το βάθος της ένα πλέθρο (30,48 μ.) και το μήκος της, σκαμμένο ολόγυρα από την πεδιάδα, ήταν δέκα χιλιάδες στάδια (1.850 χιλιόμετρα). Το νερό από τη λίμνη το προωθούσαν μέσα από χαντάκια και αυλάκια, σε όλη την πεδιάδα, ώστε να ποτίζονται όλα τα χωράφια, έτσι που να ρυθμίζουν την καλλιέργεια και να θερίζουν δυο φορές το χρόνο.
Στο ιερό άλσος του Ποσειδώνα υπήρχαν ιαματικές πηγές με κρύα και θερμά νερά και δεξαμενές υπαίθριες και σκεπασμένες με στέγες. Στην Ατλαντίδα υπήρχαν ακόμη κήποι με φυτά και άνθη, γυμναστήρια και ένα ιπποδρόμιο.
Επάνω στα όρη έκαναν λίμνες με φράγματα, που τις συνέδεσαν με μεγάλα αυλάκια και ποτάμια που κατέβαιναν στην πεδιάδα. Στις λίμνες αυτές συγκέντρωναν τα ξύλα που έκοβαν κι ύστερα άφηναν το νερό να φύγει για να τα παρασύρει από τα αυλάκια στη πεδιάδα….
Διοίκηση
Την Ατλαντίδα κυβερνούσαν δέκα βασιλείς. Το συμβούλιο των δέκα βασιλέων με αρχηγό τον Άτλαντα, ή τον προερχόμενο από την οικογένεια του Άτλαντα, λάμβανε αποφάσεις για όλα τα γενικά θέματα του νησιού, σύμφωνα με τους νόμους του Ποσειδώνα. Το ίδιο συμβούλιο δίκαζε το βασιλέα που παρανομούσε.
Για τη δίκη αυτή συγκροτούσαν ειδική συνεδρίαση με ταυροθυσία, σπονδές και όρκους, ότι θα δικάσουν σύμφωνα με τους νόμους που ήταν γραμμένοι σε ειδικές στήλες.
Ό νόμος που ρύθμιζε τις αμοιβαίες σχέσεις των βασιλέων και την εξουσία τους καθώς διέταξε ο Ποσειδώνας, ήταν χαραγμένος με γράμματα πάνω σε μια στήλη ορειχάλκινη, που ήταν στημένη στον κεντρικό ναό του Θεού. Ό όρκος των βασιλέων περιείχε φοβερές κατάρες για κείνους που θα παράβαιναν το νόμο.
Για τα περιφερειακά θέματα οι βασιλείς είχαν απόλυτη εξουσία στους υπηκόους τους, αλλά υπήκουαν στους νόμους και τιμούσαν το θεό, από τον οποίο κατάγονταν και είχαν συγγένεια.
Κάθε τμήμα της χώρας είχε έκταση εκατό στάδια ( 18.500 τεραγ. μέτρα). Όλα τα τμήματα ανέρχονταν σε εξήντα χιλιάδες.
Οι Κατακτήσεις
Οι Άτλαντες εξουσίαζαν και πολλά άλλα νησιά του πελάγους, γύρω από την περιοχή τους. Όταν οργάνωσαν το κράτος τους επεκτάθηκαν μέχρι την Αίγυπτο και την Τυρρηνία και αργότερα σε άλλες περιοχές της γης. Διαπεραιώθηκαν στην Ευρώπη και κατέλαβαν όλες τις τότε γνωστές χώρες της, καθώς και τις τότε γνωστές εκτάσεις της Ασίας. Αλλά, όπως είπαμε στην αρχή, τα στρατεύματά τους που εκστράτευσαν στην Ελλάδα, δεν κατόρθωσαν να καταβάλουν τους Αθηναίους, σύμφωνα με τις γραφές της Σάιδας.
Η θεϊκή τιμωρία
Οι κάτοικοι της Ατλαντίδας μέσα στο νησί τους ζούσαν ειρηνικά, είχαν όλα τ” αγαθά της γης και προόδευαν. Ήταν ανώτεροι στο ήθος, υπάκουαν στους νόμους, τους αρχηγούς, τους ιερείς και τους μάντεις που φρόντιζαν για την υγεία τους και την ευζωΐα τους. “Ήταν ευσεβείς και τίμιοι. Αργότερα όμως, όταν χάθηκε η πίστη των κατοίκων της Ατλαντίδας στο θεό, γιατί ανακατεύτηκε πολλές φορές το θείο – αθάνατο – στοιχείο με το θνητό και υπερίσχυσε το ανθρώπινο ήθος, τότε οι άνθρωποι αλλοτριώθηκαν. Έγιναν εγωιστές. Ο Ζευς τότε, που είδε πως ένας καλός λαός βάδιζε προς την αθλιότητα, αποφάσισε να τους τιμωρήσει για να σωφρονιστούν. Κάλεσε λοιπόν στο λαμπρότερο ανάκτορό τους, στημένο στη μέση όλου του κόσμου, όλους τούς θεούς και τους είπε…
http://www.livepedia.gr/index.php/%CE%91%CF%84%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B4%CE%B1

Η αυθεντική και καταπληκτική ιστορία, που πηγάζει από τις «Υπαγορεύσεις Ζωής» του φημισμένου οραματιστή, όπως έχει ερμηνευθεί από τον γιο του Έντγκαρ Έβανς Κέυση: Οι εκπληκτικές αποκαλύψεις του Έντγκαρ Κέυση περιλαμβάνουν:
– Την αναφορά της Ατλαντίδας σαν την πρώτη περιοχή της Γης, όπου ο άνθρωπος μεταβλήθηκε από την πνευματική στην ανθρώπινη μορφή
– Την υπόδειξη ότι πολλοί άνθρωποι σήμερα επηρεάζονται από τις προηγούμενες Ατλάντιες ενσαρκώσεις τους αυτή η πληροφορία μπορεί να διαφυλάξει την Γη από την αυτοκαταστροφή της, από ένα ατομικό ολοκαύτωμα – που είχε συμβεί στην Ατλαντίδα, πριν από χιλιάδες χρόνια. Υποδηλώνει ότι, η Ατλαντίδα έφθασε σε ένα εκπληκτικό επίπεδο τεχνολογίας, πριν εξαφανισθεί γύρω στο 10.000 π.Χ. Μεταξύ των Ατλάντιων επιτευγμάτων ήταν η τηλεόραση, οι ακτίνες λέηζερ, ακτίνες θανάτου, ατομική ενέργεια, και η κυβερνητική για τον έλεγχο των ανθρώπινων όντων.

Τα γραπτά του Πλάτωνα, αποτελούν μάλιστα την μοναδική βιβλιογραφική πληγή που υπάρχει για αυτήν την ιστορία.. Στην συνέχεια θα παραθέσουμε και το πρωτότυπο κείμενο, γραμμένο στην αρχαία Ελληνική, έτσι ακριβώς όπως μας τα διηγήθηκε ο μεγάλος Πλάτων, ώστε να βγάλετε μόνοι σας τα δικά σας συμπεράσματα, αλλά και για να νιώσετε πιο κοντά, εν μέρη, στην εποχή που ειπώθηκε ο παρακάτω διάλογος των προσκεκλημένων του Σωκράτη…
Ο Κριτίας λοιπόν, σε κάποιο σημείο αυτού του διαλόγου, παίρνει τον λόγο και αναφέρει στην ομήγυρη, μια ιστορία «απόλυτα αληθινή, όπως τη διηγήθηκε κάποτε ο Σόλωνας» στον προπάππου του. Αυτή την ιστορία ο Κριτίας την άκουγε από τον παππού του όταν ήταν ακόμη παιδί και την είχε απομνημονεύσει καλά. Ο Κριτίας, αναφέρει πως ο Σολωνας είχε καταγράψει την ιστορία και «τα χειρόγραφα του, που βρίσκονταν στην κατοχή του παππού μου, είναι σήμερα στα χέρια μου και μπορώ να πω ότι τα έμαθα απ’ έξω όταν ήμουν μικρός». Ο Κριτίας ενημερώνει τους συνομιλητές του, ότι ο Σόλωνας είχε πάει ταξίδι την Αίγυπτο, σε μια περιοχή στην αρχή του δέλτα του Νείλου, της οποίας η μεγαλύτερη πολιτεία είναι η Σάις. «Σύμφωνα με κείνους, (σ.σ. τους Αιγύπτιους ιερείς στην Σάις) ιδρυτής της πόλης ήταν μια θεά που στα Αιγυπτιακά ονομάζεται Νήιθ, και, όπως λένε οι ίδιοι, Αθηνά στα Ελληνικά. Οι κάτοικοι της αγαπούν πολύ τους Αθηναίους και ισχυρίζονται ότι, κατά κάποιο τρόπο, είναι συγγενείς τους.» Οι ναοί της Αιγύπτου φαίνεται να ήταν πολύ καλή πηγή πληροφοριών για προϊστορικά θέματα, αφού η γη τους δεν καταστρεφόταν από θεομηνίες, και η αρχαία γνώση μπορούσε να διατηρηθεί για καιρό. Σε αυτή την πόλη με τις ιδιαίτερες σχέσεις με την Αθήνα, ο Σόλωνας ζήτησε πληροφορίες για την αρχαία ιστορία από τους ιερείς, που κατ’ εξοχήν γνώριζαν αυτά τα πράγματα». Ο Σόλωνας άρχισε πρώτος να μιλά για την ιστορία όπως την ήξερε, θέλοντας να παρασύρει τους ιερείς σε συζήτηση σχετικά με την αρχαία ιστορία. Τότε ένας πολύ ηλικιωμένος ιερέας αρχίζει και διηγείται στον Σόλωνα την παρακάτω ιστορία….:
«Κάποτε, Σόλωνα, πριν από την μέγιστη υδάτινη καταστροφή, η πόλη – που σήμερα είναι των Αθηναίων – ξεχώριζε ως άριστη στον πόλεμο και η περισσότερο ευνοούμενη σε όλα. Γι΄αυτήν λέγεται ότι πραγματοποίησε τα ωραιότερα έργα και τα ωραιότερα πολιτεύματα απ” όλα όσα εμείς ακούσαμε να υπάρχουν κάτω από τον ουρανό.»
Ακούγοντας αυτά τα λόγια ο Σόλων έμεινε έκθαμβος και παρακάλεσε του ιερείς να του διηγηθούν στην συνέχεια, με ακρίβεια, τα πάντα για τους παλαιούς πολίτες της χώρας μας. Ο ιερέας αποκρίθηκε:
«Δεν θα σου τα αρνηθώ, Σόλωνα αλλά θα τα πω για χάρη σου και για χάρη της πόλης σας και μάλιστα για χάρη της Θεάς, η οποία ανέλαβε και ανέθρεψε και εκπαίδευσε την πόλη σας και την δική μας – πρώτα την δική σας, χίλια χρόνια νωρίτερα, παραλαμβάνοντας το σπέρμα σας από την Γη και τον Ήφαιστο, και ύστερα την δική μας. Για την μέχρι σήμερα πορεία μας στον κόσμο, οι ιερές γραφές δίνουν τον αριθμό των οχτώ χιλιάδων ετών. Θα σου μιλήσω λοιπόν για τους συμπολίτες σου, που εμφανίστηκαν προ εννέα χιλιάδων ετών, θα σου μιλήσω για το ωραιότερο έργο απ” όσα έπραξαν. Πολλά και μεγάλα έργα της πόλης σας είναι εδώ καταγεγραμμένα και θαυμάζο
ται, αλλά ένα απ” όλα υπερέχει σε μέγεθος και αρετή. Λένε οι γραφές ότι η πόλη σας κάποτε κατανίκησε μια πολύ μεγάλη δύναμη που πορευόταν υβριστικά εναντίον ολόκληρης της Ευρώπης και της Ασίας, ορμώντας απ΄έξω από το Ατλαντικό πέλαγος. Τότε ήταν πορεύσιμο το εκεί πέλαγος. Εμπρός από το στόμιό του – το οποίο, όπως λέτε, ονομάζεται Στήλες Ηρακλέους – είχε νησί. Και το νησί αυτό ήταν μεγαλύτερο από την Λιβύη και την Ασία μαζί. Περνώντας από αυτό, πορεύονταν προς τα άλλα νησιά και από αυτά τα νησιά σε όλη την αντικρινή ήπειρο, που περιβάλει εκείνον τον αληθινό πόντο. Αυτά λοιπόν που βρίσκονται εντός του στομίου, για το οποίο λέμε, φαίνονταν σαν λιμάνι που έχει μια στενή είσοδο. Εκείνο όμως ήταν όντως πέλαγος και η γη που το περιέβαλλε ορθότατα θα ονομαζόταν ήπειρος, παντελώς και αληθώς.
Σ” αυτή λοιπόν την νήσο Ατλαντίδα υπήρχε μεγάλη και θαυμαστή βασιλική δύναμη, που επικρατούσε σε όλο το νησί, καθώς και σε πολλά άλλα νησιά και μέρη της ηπείρου. Επιπλέον, στα δικά μας μέρη, ήταν άρχοντες στην Λιβύη, μέχρι την Αίγυπτο και στην Ευρώπη μέχρι την Τυρρηνία. Όλη αυτή η δύναμη, συναθροισμένη σε ένα στράτευμα, επιχείρησε κάποτε να υποδουλώσει με ορμή τον δικό σας και τον δικό μας και κάθε τόπο εντός του στομίου. Τότε λοιπόν Σόλωνα, η δύναμη της πόλης σας έγινε εμφανής σε άπαντες τους ανθρώπους, ως προς την αρετή και την ρώμη της, γιατί πρωτοστάτησε ενώπιον όλων με ευψυχία και με όσες πολεμικές τέχνες κατείχε, αρχικά ως ηγεμόνας των Ελλήνων κ” έπειτα – εξ” ανάγκης απομονωμένη, όταν οι άλλοι αποστάτησαν – φτάνοντας στους έσχατους κινδύνους, νίκησε τους επιδρομείς κ” έστησε τρόπαιο, αποτρέποντας την υποδούλωση των μη υπόδουλων και ελευθερώνοντας μεγαλόκαρδα όλους τους άλλους, όσους κατοικούμε εντός των ορίων των Ηρακλείων Στήλων. Σε κατοπινούς χρόνους, όταν έγιναν φοβεροί σεισμοί και κατακλυσμοί, μέσα σε μία ημέρα και μία νύχτα τρομερή, όλοι οι μαχητές σας χάθηκαν αθρόοι μέσα στην γη και η νήσος Ατλαντίδα αφανίστηκε, παρομοίως βυθισμένη στην θάλασσα. Γι” αυτό και τώρα έγινε απροσπέλαστο και αδιερεύνητο το εκεί πέλαγος, αφού εμποδίζει ο εντελώς βαθύς πηλός, τον οποίο άφησε το νησί καθώς καταποντιζόταν».
Το πρωτότυπο κείμενο στην αρχαία Ελληνική:
«ην γάρ δή ποτε, ώ Σόλων, υπέρ τήν μεγίστην φθοράν ύδασιν ή νύν Άθηναίων ούσα πόλις άριστη πρός τε τόν πόλεμον καί κατά πάντα εύνομωτάτη διαφερόντως ή κάλλιστα έργα καί πολιτείαι γενέσθαι λέγονται κάλλισται πασών όπόσων ύπό τόν ούρανόν ήμείς άκοήν παρεδεξάμεθα. Φθόνος ούδείς, ώ Σόλων, άλλά σού τε ένεκα έρώ καί τής πόλεως ύμών, μάλιστα δ’ε τής θεού χάριν, ή τήν τε ύμετέραν καί τήνδε έλαχεν καί έθρεψεν καί έπαίδευσεν, προτέραν μέν τήν παρ” ύμιν έτεσιν χιλίοις, έκ Γής τε καί Ήφαιστου τό σπέρμα παραλαβούσα ύμών, τήνδε ύστεραν. τής δέ ένθάδε διακοσμήσεως παρ” ήμίν έν τοίς ίεροίς γράμμασιν όκτακισχίλια έτών άριθμός γέγραπται. Περί δή τών ένακισχίλια γεγονότων έτη πολιτών σοι δηλώσω διά τών έργων αύτοίς ό κάλλιστον έπραχθη. Πολλά μέν ούν ύμών καί μεγάλα έργα τής πόλεως τήδε γεγραμμένα θαυμάζεται, πάντων μήν έν ύπερέχει μεγέθει καί άρετη έγει γάρ τά γεγραμμένα. Όσην ή πόλις ύμών έπαυσέν ποτε δύναμιν ύβρει πορευομένην άμα έπι πάσαν Ευρώπην καί Άσίαν, έξωθεν όρμηθείσαν έκ τού Άτλαντικού πελάγους. Τότε γάρ πορεύσιμον ήν τό έκεί πέλαγος νήσους γάρ πρό τού στόματος είχεν ό καλείτε, ώς φάτε, ύμείς Ήρακλέους στήλας, ή δέ νήσος άμα Λιβύης ήν καί Άσίας μείζων, έξ ής έπιβατόν έπί τήν καταντικού πάσαν ήπειρον τήν περί τόν άληθινόν έκείνον πόντον. Τάδε μέν γάρ, όσα έντός τού στόματος ού λέγομεν, φαίνεται λιμήν στενόν τίνα έχων είσπλουν έκείνο δέ πέλαγος όντως ή τε περιέχουσα αύτό γή παντελώς άληθώς όρθότατ’άν λέγοιτο ήπειρος. Έν δέ δή τή Άτλαντίδι νήσω ταύτη μεγάλη συνέστη καί θαυμαστή δύναμις βασιλέων, κρατούσα μέν άπασης τής νήσου, πολλών δέ άλλων νήσων καί μερών τής ήπείρου πρός δέ τούτοις έτι τών έντός τήδε Λιβύης μέν ήρχον μέχρι πρός Αίγυπτον, τής δέ Εύρώπης μέχρι Τυρρηνίας. Αύτη δή πάσα συναθροισθείσα είς έν ή δύναμις τόν τε παρ” ύμίν καί τόν παρ” ήμίν καί τόν έντός τού στόματος πάντα τόπον μιά ποτέ έπεχείρησεν όρμή δουλούσθαι. τότε ούν ύμων, ώ Σόλων, τής πόλεως ή δύναμις είς άπαντας άνθρώπους διαφανής άρετή τε καί ρώμη έγένετο πάντων γάρ προστάσα εύψυχία καί τέχναις όσαι κατά πόλεμον, τά μέν τών Έλλήνων ήγουμένη, τά δ” αύτή μονωθείσα έξ άναγκης τών άλλων άποστάντων, έπί τούς έσχάτους άφικομένη κινδύνους, κρατήσασα μέν τών έπιόντων τρόπαιον έστησεν, τούς δέ μήπω δεδουλωμένους διεκώλυσεν δουλωθήναι, τούς δ” άλλους, όσοι κατοικούμεν έντός όρων Ήρακλείων, άφθόνως άπαντας ήλευθέρωσεν. Ύστερω δέ χρόνω σεισμών έξαισίων καί κατακλυσμών γενομένων, μιάς ήμέρας καί νυκτός χαλεπής έπελθούσης, τό τε παρ” ύμίν μάχιμον πάν άθρόον έδυ κατά γής, ή τε Άτλαντίς νήσος ώσαύτως κατά βαθέος έμποδών όντος, όν ή νήσος ίζομένη παρέσχετο.»
ΠΗΓΗ
ΠΗΓΗ
http://periergaa.blogspot.gr/2015/03/blog-post_477.html
……………………………….
Οι κατακτήσεις των Ατλάντων στη Μεσόγειο
Στη ΣΥΜΗ της Δωδεκανήσου, κάποιοι από το νησί των Μακάρων( ’αδη ) του Κρόνου (Εωσφόρου διαβόλου χάρου κλπ) έφτασαν στο νησί αυτό κι είχαν μαζί τους και τη νύμφη Σύμη, που έμενε εκεί κι έδωσε τ’ όνομά της στο νησί. O Ποσειδώνας που πέρασε λίγο αργότερα, την έκανε δική του και γεννήθηκε ο Χθόνιος.Αργότερα έφτασε και ο Προμηθέας, αδελφός του ’Aτλαντα και δίδαξε πολλές τέχνες και τη μακροβιότητα.
Εκεί λέγεται έπλασε άνθρωπο από πηλό…
Ο Προμηθέας δύο τινά μπορεί να έκανε κατά την άποψή μας
1. Είτε κατάφερε να ενσαρκώσει ανθρώπινη ψυχή σε κάποιο προϋπάρχον ζώο, και στη συνέχεια το ζώο αυτό ανθρωποποιήθηκε βιολογικά
Αυτή την άποψη εκφράζει σήμερα η γνωστή αρχαιολογική ΄΄οικογένεια΄΄ των Εβραίων Λίκεη , που υποστηρίζει ότι ο πρόγονος του ανθρώπου είναι ο αφρικανικός πίθηκος ΛΟΥΣΙ , που ανεκάλυψαν σε σπήλαιο της Αφρικής. Ηλικίας 3,5 εκατομμυρίων ετών. Τους υποστηρίζουν μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι (πχ National geographic). Όμως στο σπήλαιο των Πετραλώνων Χαλκιδικής ο γνωστός σπηλαιολόγος ’Αρης Πουλιανός , έχει ανακαλύψει οστά ανθρώπων 11 εκατομμυρίων ετών.
Υπόψη ότι οι ψυχές περιφέρονται στον αιθέρα και μόλις γονιμοποιηθεί κάποιο ανθρώπινο ωάριο, με κάποιο τρόπο (ίσως άγγελος τη μεταφέρει εκεί) εισέρχονται σε αυτό και έτσι η ψυχή δημιουργεί το ανθρώπινο βιολογικό σώμα)
2. Είχε ο προμηθέας αποκτήσει ΄΄εμπειρίες΄΄ άλλου τύπου είχε μάλλον ξεπεράσει και την τέχνη της συνουσίας είχε μάθει την τέχνη της πλήρους διαβολοποίησης τωνανθρώπων τη μίξη δηλαδή της ουσίας πνεύματος των αγγέλων μετά της ουσίας πνεύματος των ανθρώπων.. αυτή ήταν η ΄΄φωτιά΄΄ , το θεϊκό πυρ, δηλαδή, που ΄΄έφερε΄΄ ο προμηθέας στους ανθρώπους η ΄΄αγγελοκαταληψια΄΄ του ανθρώπινου πνεύματος έτσι , ο Δίας ΣΕΜΙΑΖΑΣ , ανακάλεσε τον προμηθέα και τον έφερε στο αρχηγείο του , στον Όλυμπο για να του μάθει την τέχνη φυσικά
Η απάντηση εξαρτάται από την αποκρυπτογράφηση του τι ακριβώς ήταν το ΄΄ΠΥΡ΄΄ που ο Προμηθέας ΄΄έφερε΄΄ στους ανθρώπους.
Το πυρ , είναι η ΄΄ουσία πνεύματος΄΄ . Αλλά ουσία πνεύματος έχει και ο άνθρωπος (έχει επί πλέον και την ουσία ψυχής) και οι άγγελοι.
Η λέξη ΠΥΛΟΣ, από την οποία ο Προμηθέας φέρεται ότι έφτιαξε άνθρωπο , είναι απλή. Π + ΥΛΟΣ -> Π = πέρασμα πνεύματος ουσίας , στην, ΥΛΗ.
Η εκδοχή αυτή δε μας οδηγεί πουθενά γιατί καλύπτει και τις δύο υποθέσειςΣτα παραπάνω φαίνεται να ταιριάζει και ο μύθος για το ΚΗΡΥΚΕΙΟ ΤΟΥ ΕΡΜΗ. Τι συμβολίζει το Κηρύκιο ;
Το κηρύκειο του Ερμή, ή της Ίριδας, επίσης Ατλαντικής γενιάς, συμβόλιζε το δεσμό των προγόνων με τους απόγονους. Η Νίκη, κατά τον Ησίοδο, ήταν η θυγατέρα του Τιτάνα Πάλλαντα…
ΤΟ ΚΗΡΥ (ΤΕΙ) (ΟΤΙ) ΚΕΙ (ΕΙΝΑΙ) Ο ΑΓΓΕΛΟΣ. ΜΕΤΟΥΣΙΩΜΕΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ , ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ , ΣΩΜΑ.
Η΄ είναι η γνώση του πως ένας άγγελος εισάγει μία περιπλανώμενη στον αιθέρα , ανθρώπινη ψυχή σε κάποιο ανθρώπινο γονιμοποιημένο ωάριο και με τον τρόπο αυτό ενσαρκώνει μια ψυχή ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΑΡΕΣΚΕΙΑΣ ΤΟΥ σε ένα νεογεννημένο , αμορφοποίητο, άψυχο, άνθρωπο…..
Λένε πολλοί ότι σήμερα που γνωρίζουμε για την περίφημη έλικα του DNA των ανθρώπων, αυτό συμβολίζει το ΚΗΡΥΚΙΟ
Όμως το κηρύκειο κάλλιστα μπορεί να αποτελείται από τα δύο φίδια, που είναι τα χωροχρονικά ασυνεχή που ενώνουν ουρανό και γη.
Κατά τη μυθολογία, και οι τρεις αδελφοί του Ατλαντα τιμωρήθηκαν από το Δία, μετά τη νίκη των «θεών» στη τιτανομαχία. Ο Δίας κατακεραύνωσε τον Μενοίτιο και τον Επιμηθέα και τους ξαπόστειλε στο Έρεβος, ενώ τον Προμηθέα τον έβαλε στην Ανατολή καρφώνοντας τον πάνω στην υψηλότερη κορυφή του Καύκασου. Εκεί ο Ήφαιστος τον έδεσε σε ένα βράχο με δεσμά άθραυστα. Ένας αετός που τον έστειλε ο Δίας, πήγαινε κάθε μέρα και έτρωγε το ήπαρ του Προμηθέως το οποίο κατά την επόμενη νύχτα ανεγενάτο, επειδή ο Προμηθέας ήταν Τιτάνας αθάνατος. Ύστερα από τριάντα χρόνια έτυχε να περάσει από τα μέρη του Καύκασου ο Ηρακλής ο οποίος με το τόξο του σκότωσε τον αετό και απελευθέρωσε τα δεσμά του Προμηθέα. Όλα αυτά γίνονται βεβαίως με τη συγκατάθεση του Διός, που συνεφιλιώθη με τον Τιτάνα Προμηθέα. Μάλιστα ο Ζευς τον δέχεται στον Όλυμπο.
Ο Σεμιαζας Δίας , κάνει επίδειξη πυγμής και δύναμης στους 200 αγγέλους παραβάτες τους έστειλε να φυλάνε σε δύσβατα σημεία του σύμπαντος, μάλλον. Κάτι σαν ΄΄ξιφία΄΄ που λένε οι ναύτες δηλαδή περιπολία με πλοίο κατά μήκος των τούρκικων ακτών , σε όλο το Αιγαίο.
Τον τρίτο τον τιμώρησε αλλιώς, αλλά τον χρειαζόταν για κάτι είχε ο προμηθέας αποκτήσει ΄΄εμπειρίες΄΄ αλλού τύπου
Είχε μάλλον ξεπεράσει και την τέχνη της συνουσίας είχε μάθει την τέχνη της πλήρους διαβολοποίησης των ανθρώπων τη μίξη δηλαδή της ουσίας πνεύματος των αγγέλων μετά της ουσίας πνεύματος των ανθρώπων..
Αυτή ήταν η ΄΄φωτιά΄΄ , το θεϊκό πυρ, δηλαδή, που ΄΄έφερε΄΄ ο προμηθέας στους ανθρώπους η αγγελοκαταληψια του ανθρώπινου πνεύματος η ενσάρκωση των αγγέλων σε ανθρώπινο φορέα έτσι , ο Δίας Σεμιαζας , ανακάλεσε τον προμηθέα και τον έφερε στο αρχηγείο του , στον Όλυμπο για να του μάθει την τέχνη φυσικά
Ο ’Ατλας παρουσιάζεται επίσης στενά συνδεδεμένος και με την Αρκαδία (στη Πελοπόννησο). Στην Αρκαδία ο ’Ατλαντας λατρευόταν σαν «θεός». Τον ’Ατλαντα αυτόν η Ελληνική παράδοση από το 2000 μέχρι το 600 περίπου της παλιάς χρονοαρίθμησης τον ταύτιζε με τους προηγούμενους ’τλαντες και τον αναγνώριζε σαν γεννήτορα των πλειάδων. Δέχονταν δηλαδή πως οι Πλειάδες γεννήθηκαν στο βουνό Κυλλήνη της βόρειας τότε Αρκαδίας. Σε μια σπηλιά μάλιστα του ίδιου βουνού γέννησε λέγανε και η Μαία τον Ερμή (ο πατέρας ήταν ο Δίας).
Οι αρχαίοι Αρκάδες αυτοονομάζονταν «απόγονοι των θυγατέρων του ’Ατλαντα» (F.H.G. Didot). Το βουνό Κυλλήνη παλιότερα ονομαζόταν «όρος ’τλας» προς τιμή του «θεού» (διάβαζε βασιλιά) ’τλαντα. Η Αρκαδία λεγόταν παλιότερα Γίγαντίς, γη των Γιγάντων.
Όταν όμως τον 6ο π.χ. αιώνα καταγράφηκαν στην τωρινή γλώσσα και ερμηνεύτηκαν τα έπη του Όμηρου και τα ποιήματα του Ησίοδου και λίγο αργότερα, όταν ο Σόλωνας έφερε τα στοιχεία από την Αίγυπτο για την Ατλαντίδα και ο Πλάτωνας τα δημοσίευσε, και όταν οι Έλληνες με τα ταξίδια διεύρυναν τον γεωγραφικό τους ορίζοντα, οι μυθιστορίες για τον ’Ατλαντα της Αρκαδίας άλλαξαν…Η καταγωγή του παλιού τοπικού θεού ’Ατλαντα μετατέθη από την Αρκαδία στη μακρινή δύση. Τώρα λοιπόν όλοι δέχονται ότι ο ’Ατλαντας της Αρκαδίας ήταν ο πρώτος βασιλιάς της περιοχής.
Ποιος όμως ήταν ο περίφημος ’Ατλας ?
Ατριηλ = ’Ατλας ένας δεκαρχης, παραβάτης άγγελος από την ιστορία του Ενωχ όπου πήγαινε αναγραμμάτιζε το όνομα του.
Η αλήθεια είναι οτι παρουσιαζόταν – όπως όλοι οι παραβάτες άγγελοι βλέπε είδωλα ή ολύμπιου θεοί σε πολλά μέρη της γης άγγελος ήταν όπου ήθελε πήγαινε
Ατριηλ , ήταν μάλλον το όνομα του ένας από τους 20 δεκάρχες.
Έβγαλε από το όνομα του το ΄΄ριη΄΄ . ρει = ρέει σαν ενέργεια ο άγγελος. γιατί αφαίρεσε αυτό το κομμάτι του ονόματος του ?
Στο βιβλίο του Ενωχ οι παραβάτες άγγελοι αποφασίζουν και μάλιστα ορκίζονται μεταξύ τους – να μείνουν στην ύλη γη όπου θα συνουσιάζοντο με τις γυναίκες των ανθρώπων επομένως δεν ήθελε να ρέει να μετακινείται δηλαδή εκτός της βαριάς κατάστασης της ύλης.. το υλικό σύμπαν
Οι άνθρωποι , οι εικόνες του ίδιου του θεού, λάτρευαν τον Ατριηλ και τους άλλους παραβάτες αγγέλους σαν θεούς μεγάλη κολακεία για ένα άγγελο και μεγάλο αμάρτημα κατά του ίδιου του θεού
Έτσι έμεινε μάλλον το ΄΄ατλ΄΄ όσο για το ας ?
ελατέ στη θέση ενός αγγέλου που εδώ στην ύλη έχει την ανιαρή Αποστόλη να φυλάει όλη του τη ζωή εμάς τους ανθρώπους , που αμαρτήσαμε δίπλα και στον ουρανό και στη γη , τις θεϊκές εικόνες
Τι ειρωνεία για εκείνον που υπηρετούσε πιστά το θεό γιατί να μην ήταν εκείνος η θήκη εικόνα ? γιατί ο θεός να ποιήσει τον άνθρωπο ?
Ειρωνευομενος , λοιπόν , ο παραβάτης άγγελος τους ανθρώπους, χλευάζοντας την νοημοσύνη τους..
Σκέφθηκε ας. με πούμε ατλ ατλ + ας = ατλας
Τι λέει για την Ατλαντίδα ο Πλάτων στον «Τίμαιο» #22-25:
α) Πως κατακλυσμοί έγιναν πολλοί στην γη και όποιος λαός ισχυρίζεται πως είναι ο αρχαιότερος στην γη και γνωρίζει μόνο έναν αυτοαναιρείται, αυτοδιαψεύδεται.
β) Η Θεά Αθηνά λατρευόταν και στην Αίγυπτο κάτω όμως από διαφορετικά ονόματα.
γ) Ο πολιτισμός των Αιγυπτίων είναι κατά χίλια χρόνια νεώτερος του Ελληνικού (Αθηναϊκού)
δ) η Αιγυπτιακή νομοθεσία μοιάζει με την Αθηναϊκή νομοθεσία
ε) Η ατλαντίς είναι εχθρική δύναμη προς τους Έλληνες
στ) Η οργάνωση της πόλης των Αθηνών είναι τουλάχιστον 9.000 π.Χ. ετών
…Εκεί λοιπόν (στην Αίγυπτο) όταν επήγαν ο Σόλων, καθώς είπεν ετιμήθη με εξαιρετικάς τιμάς από τους κατοίκους και ζητών πληροφορίας διά την παλαιάν ιστορίαν της χώρας από τους ιερείς εκείνους που την εγνώριζον πολύ καλά, ανεκάλυψεν ότι ούτε αυτός ο ίδιος ούτε άλλος κανείς Έλλην εγνώριζε τίποτε σχεδόν διά τα παλαιά.
Και όταν κάποτε ηθέλησε να τους παρασύρη εις συζήτησιν διά τα παλαιά ήρχισε να τους λέγη διά τα αρχαιοτάτας παραδόσεις των Αθηνών, διά τον Φορωνέα, ο οποίος εθεωρήθη ως ο πρώτος άνθρωπος, και διά την Νιόβην, διηγήθη επίσης διά τον Δευκαλίωνα και την Πύρραν πως διεβίωσαν μετά τον κατακλυσμόν και διά τους απογόνους των και προσεπάθησε να καθορίση πόσα έτη παρήλθον από όσα έλεγε και να χρονολογήσει.
Κάποιος από τους ιερείς πολύ ηλικιωμένος του είπε τότε: «Σόλων, Σόλων, σεις οι Έλληνες είσθε αιωνίως παιδιά, κανείς Έλλην δεν είναι γέρων». Ο Σόλων άμα ήκουσε αυτά, του είπε: «Πώς γίνεται αυτό, τί εννοείς με αυτά που λέγεις;». Και εκείνος απήντησεν: «Όλοι είσθε νέοι κατά την ψυχήν, διότι δεν έχετε μέσα εις την ψυχήν σας καμίαν παλαιάν γνώσιν διά την αρχαίαν παράδοσιν, ούτε και κανένα μάθημα παλαιόν από την πολυκαιρίαν. Αιτία αυτού του φαινομένου είναι η εξής: Πολλαί καταστροφαί ανθρώπων έχουν γίνει και θα γίνουν από πολλά αίτια, οι πλέον μεγαλύτεραι από πυρκαγιάς και κατακλυσμούς και αι μικρότεραι από αμέτρητα άλλα αίτια. Π.χ. η παράδοσις που επικρατεί εις την χώραν σας, ότι δηλαδή κάποτε ο Φαέθων o υιός του Ηλίου, αφού έζευξε το άρμα του πατρός του, επειδή δεν είχε την ικανότητα να ακολουθήση τον ίδιον με τον πατέρα τον δρόμον και τα επί γης επυρπόλησε και αυτός κτυπηθείς από κεραυνόν εφονεύθη, αυτό λέγεται ως μύθος, ενώ η πραγματικότης είναι η «παράλλαξις» των πέριξ της γης περιφερομένων ουρανίων σωμάτων και η καταστροφή από το άφθονον πυρ κατά μακροχρόνια διαστήματα των επί της γης ευρισκομένων όντων. Τότε λοιπόν όσοι κατοικούν εις τα όρη και εις υψηλούς και εις ξηρούς τόπους καταστρέφονται περισσότερον από εκείνους που κατοικούν πλησίον των ποταμών και της Θαλάσσης.
Εις την χώραν μας όμως ο Νείλος, ο οποίος και κατά τα άλλα είναι σωτήρ μας, μας σώζει και εις τοιαύτας περιπτώσεις αμηχανίας υπερεκχειλίζων. Όταν εξάλλου οι Θεοί, καθαρίζοντες την γην, την καταπλημμυρίζουν με νερά, όσοι ευρίσκονται εις τα όρη σώζονται, όπως π.χ. οι βουκόλοι και οι βοσκοί, όσοι όμως κατοικούν εις τας πόλεις σας παρασύρονται από τους ποταμούς εις την Θάλασσαν.
Στη Β.Ευβοια υπάρχει σήμερα περιοχή που ονομάζεται ΡΟΒΙΕΣ. Η πραγματική ονομασία είναι ΟΡΟΒΙΕΣ , δηλαδή αυτοί που ζούσαν –ΒΙΟΣ- στα ΟΡΗ και γλύτωσαν κάποτε από τεράστιο παλοιριακό κύμα που έπληξε την ευρεία περιοχή ορμώμενο πιθανότατα από την απέναντι Στερεά Ελλάδα και την περιοχή της ΑΤΑΛΑΝΤΗΣ (= ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝΕΤΑΙ !!) . Σήμερα εκεί υπάρχει το τεράστιο υποθαλάσσιο ρήγμα της ΑΤΑΛΑΝΤΗΣ , γνωστό σε όλους τους γεωλόγους ..
Εις την χώραν μας όμως εδώ ούτε τότε ούτε άλλοτε πίπτει εκ των άνω νερό επάνω εις την γην, αλλά αντιθέτως φυσικότατα αναδύεται εκ των κάτω προς τα άνω. Εξ’ αιτίας αυτών λοιπόν των αιτιών αι παραδόσεις της χώρας μας λέγεται ότι είναι παλαιόταται. Η αλήθεια όμως είναι ότι εις όλα τα μέρη, όπου ο χειμών ή η ζέστη δεν είναι υπερβολικά, υπάρχει πάντοτε το γένος των ανθρώπων, άλλοτε πολυάριθμον και άλλοτε ολιγάριθμον. Όσα ωραία ή μεγάλα ή καθ’ οιονδήποτε τρόπον αξιόλογα έχουν γίνει ήεις την χώραν σας ή εις την ιδικήν μας ή εις άλλον τόπον από όσους γνωρίζομεν εξ ακοής, όλα αυτά είναι από παλαιούς χρόνους γραμμένα εδώ εις τους ναούς μας και έχουν διασωθή.
Εις την χώραν σας όμως καθώς και εις άλλας χώρας, όσα κάθε φορά έχουν διοργανωθή ώστε να είναι κατάλληλα διά τα γράμματα και διά τα άλλα όσα είναι αναγκαία εις τας πόλεις, έρχεται κατά καθωρισμένα χρονικά διαστήματα σαν φοβερά ασθένεια εναντίον τους ρεύμα από τον ουρανόν και αφήνει ζωντανούς μόνον τους αγραμμάτους και αμορφώτους από σας, ώστε γίνεσθε εξ αρχής πάλιν σαν νέοι, χωρίς να γνωρίζετε τίποτε από τα παλαιά που τυχόν έγιναν είτε εις την ιδικήν μας είτε εις την ιδικήν σας χώραν. Όσαν λοιπόν είπες προηγουμένως, Σόλων, διά τας ιδικάς σας παραδόσεις περί γενεαλογιών, ελάχιστα διαφέρουν από παιδικά παραμύθια, διότι σεις ενθυμείσθε μόνον ένα κατακλυσμόν της γης μολονότι προηγουμένως έχουν γίνει πολλοί, κατόπιν δε γνωρίζετε ότι εις την χώραν σας έζησε το πλέον ωραιότερον και το πλέον καλύτερον ανθρώπινον γένος, από το οποίον κατάγεσαι και εσύ και οι συμπολίται σου, διότι τέλος πάντων διεσώθη ολίγον σπέρμα, Εσείς όμως το εξεχάσατε, διότι και οι απόγονοι των διασωθέντων επί πολλάς γενεάς απέθνησκον χωρίς να γνωρίζουν να γράφουν.
Διότι κάποτε Σόλων, πριν από τον μεγάλον κατακλυσμόν, η σημερινή πόλις των Αθηναίων υπήρξεν αρίστη εις τον πόλεμον και γενικώς εις την διακυβέρνησίν της ήτο τελεία. Εις την πόλιν εκείνην λέγεται ότι έγιναν κάλλιστα έργα και διεμορφώθησαν τα πλέον άριστα πολιτεύματα από όσα ημείς έχομεν ακούσει ότι υπήρξαν επί της γης». ’μα ήκουσεν αυτά ο Σόλων, όπως μου είπεν, εθαύμασε και έδειξε πολύ μεγάλην προθυμίαν να μάθη περισσότερα, παρακαλών τους ιερείς να του διηγηθούν όλα γενικώς και με κάθε λεπτομέρειαν διά τους αρχαίους συμπολίτας του.
Ο ιερεύς λοιπόν του είπε: «Δεν υπάρχει λόγος να μη το κάμω, Σόλων, αλλά Θα σου τα είπω και προς χάριν σου και χάριν της πόλεώς σας, προ πάντων όμως προς χάριν της θεάς, η οποία και την ιδικήν σας και την ιδικήν μας χώραν επροστάτευσε και ανέθρεψε και εμόρφωσε, την ιδικήν σας χίλια χρόνια πρωτύτερα, αφού επήρε το σπέρμα διά σας από την γην και τον Ήφαιστον (Η ΦΑΙΣΤΟΣ = Η ΛΑΜΠΟΥΣΑ, Η ΛΑΜΠΡΗ ΕΠΟΧΗ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΛΠ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΦΕΓΓΕΙ , ΑΥΤΗ ΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΗ ) και αργότερα την ιδικήν μας. Εις τα ιερά μας βιβλία είναι γραμμένον, ότι η διοργάνωσις πόλεως εδώ έγινε προ οκτώ χιλιάδων ετών. Θα σου διηγηθώ λοιπόν με λίγα λόγια διά τους νόμους που είχαν και διά το πλέον ωραιότερον που έκαμαν οι προ εννέα χιλιάδων ετών συμπολίται σου, άλλοτε, όταν θα έχωμεν ευκαιρίαν, Θα είπωμεν τας λεπτομερείας δι’ όλα αυτά αφού θα έχωμεν εμπρός μας τα ίδια τα κείμενα.
Τους νόμους λοιπόν της πόλεως εκείνης εξέτασέ τους εν αντιπαραβολή προς τους εδώ. Διότι θα εύρης εδώ πολλά παραδείγματα των νόμων που υπήρχον τότε εις την πόλιν σας, εν πρώτοις θα ίδης ότι το ιερατικόν γένος είναι τελείως ξεχωριστόν από τα άλλα, ύστερα απ’ αυτά και η τάξις των τεχνιτών είναι ξεχωριστά οργανωμένη, διότι εργάζεται απομονωμένη από τας άλλας, χωρίς να αναμειγνύεται με αυτάς, το ίδιον και η τάξις των βοσκών, των κυνηγών και των γεωργών. Ασφαλώς έχεις αντιληφθή ότι και η τάξις των πολεμιστών εδώ είναι ξεχωριστή από τας άλλας και ότι εις αυτούς κατά νόμον δεν επιτρέπεται να ασχολούνται εις τίποτε άλλο εκτός από τον πόλεμον. Θα παρετήρησες εξ’ άλλου, ότι ο οπλισμός τους είναι ασπίδες και δόρατα, με τα οποία πρώτοι ‘απ’ όλους τους Ασιάτας ωπλίσθημεν ημείς, διότι μας τα εδίδαξεν η Θεά, όπως είχε διδάξει και σας πρώτους εις εκείνους τους τόπους. Όσον αφορά την μόρφωσιν, βλέπεις βέβαια πόσην φροντίδα κατέβαλεν εξ αρχής ο νόμος διά την τακτοποίησιν των πάντων μέχρι της μαντικής (ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΝΩΧ !!! ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΠΟΥ Ο ΤΙΤΑΝΑΣ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΙΔΑΞΕ ΠΡΟΦΑΝΩΣ , Η ΑΛΛΩΣ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΛΤΑΝ Η ΓΝΩΣΤΩΤΕΡΟΣ ΩΣ ΑΤΛΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ) και της ιατρικής που ασχολείται με την υγείαν, αφού εφήρμοσε τας Θείας αυτάς επιστήμας εις τα ‘ ανΘρωπίνας ανάγκας και εσυστηματοποίησε όλας τας γνώσεις που προέρχονται από αυτάς.
Η Θεά λοιπόν ίδρυσε πρώτην την ιδικήν σας πόλιν, αφού ‘εφήρμοσεν όλην αυτήν την οργάνωσιν και τακτικήν, εδιάλεξε τον τόπον όπου εγεννήθηκε, αφού επρόσεξε καλά την ευκρασίαν των εποχών του έτους και κατενόησεν, ότι Θα αναδείξει ανθρώπους πολύ συνετούς. Εζούσαν λοιπόν εις την πόλιν τους χρησιμοποιούντες τοιούτους νόμους και διοικούμενοι πάρα πολύ καλά και είχον υπερβάλει όλους τους ανθρώπους εις κάθε είδος αρετής, όπως ήτο φυσικόν, αφού ήσαν γέννημα και θρέμμα Θεών. Θαυμάζονται λοιπόν πολλά και μεγάλα έργα της πόλεώς σας γραμμένα εδώ, ένα όμως υπερέχει κατά το μέγεθος και την αρετήν. Λέγουν δηλαδή τα βιβλία μας, πόσην εχθρικήν δύναμιν κατέστρεψε κάποτε η πόλις σας, δύναμιν, η οποία με αλαζονείαν, αφού εξώρμησεν από έξω, από τον Ατλαντικόν ωκεανόν, επήρχετο ταυτοχρόνως κατά της Ευρώπης και της Ασίας. Διότι τότε το εκεί πέλαγος ημπορούσε κανείς να το περάση, επειδή εις την είσοδόν του, την οποίαν σεις ονομάζετε στήλας του Ηρακλέους, είχε μίαν νήσον, η νήσος αυτή ήτο μεγαλύτερα από την Λιβύην και την Ασίαν ηνωμένας και απ’ αυτήν εκκινούντες οι τότε άνθρωποι ηδύναντο να αποβιβασθούν εις τας άλλας νήσους και από αυτάς κατόπιν εις ολόκληρον την απέναντι ήπειρον την , ευρισκομένην γύρω από τον αληθινόν εκείνον ωκεανόν. Διότι τα μέρη αυτά που ευρίσκονται εντεύθεν του στομίου που ανεφέραμεν, φαίνονται σαν λιμήν με κάποιαν στενήν είσοδον και η ξηρά που το περικλείει πολύ δικαιολογημένα και αληθώς δύναται να ονομασθή ήπειρος.
Εις την νήσον λοιπόν αυτήν Ατλαντίδα ωργανώθη μεγάλη και αξιοθαύμαστος δύναμις βασιλέων, η οποία εκυριάρχει εις ολόκληρον την νήσον καθώς και εις πολλάς άλλας νήσους και τμήματα της ηπείρου εκτός τούτων οι βασιλείς εκείνοι εξουσίαζον, από τα εντεύθεν του στομίου μέρη, την Λιβύην μέχρι της Αιγύπτου και την Ευρώπην (ΕΥΡΩΠΟΣ = Ο ΠΛΑΤΥΣ, Ο ΕΥΡΥΧΩΡΟΣ ..) μέχρι της Τυρρηνίας.

atlantis12
Με λευκό χρώμα φαίνονται οι κατακτημένες από τους άτλαντες περιοχές. Από την καταπληκτική σχετική μελέτη – βιβλίο του Κ. Σωκράτους

H μεγάλη σύγκρουση Αθηναίων – Ατλάντων
O στόλος των Αθηναίων με 13 πλοία αποφασίζει κάποια στιγμή να περάσει το Γιβραλτάρ και να κινηθεί Β ΒΔ στον ατλαντικό ωκεανό. Δεν αναφερόμαστε σε συμβατικά ξύλινα πλοία με κουπιά. Μιλάμε για άλλες τεχνολογίες αδιανόητες σήμερα, κάτι σαν την Αργώ. Αυτό το σκάφος που περιγράφεται στην αργοναυτική εκστρατεία , ότι σταμάτησε πάνω από τα κύματα και οι ναύτες του έβλεπαν από κάτω τη Λιβύη (Αφρική). Ανοικτά της σημερινής Κορνουάλης είδαν κάποιο φως.. Ήταν βράδυ
Με το ξημέρωμα ένας τεράστιος στόλος οι άτλαντες επιτέθηκαν απροειδοποίητα στα 13 πλοία Τα 12 καταστράφηκαν ολοσχερώς Γλίτωσε μόνο η ναυαρχίδα, οδηγούμενη από την Αθηνά Οχι τη θεά Την ανθρώπινη Αθηνά, την κόρη του ανθρώπου Δια της οικογένειας των Αθηναίων που λένε ότι ήρθε από κάπου αλλού Και δίδαξε τους εδώ γηγενείς Στην πρώτη Αθήνα Οχι τη σημερινή ..Αυτή που εμείς ξέρουμε είναι η τρίτη Το πλοίο λεγόταν Πάρ-άλλος… άλλος είναι η αύρα. Το σκάφος φαίνεται εκείνο είχε αύρα ιδιαίτερη Η ίσως να υπονοείτο το ΠΑΡΑ ΛΛΗ ΛΟΣ.. Από παράλληλο κόσμο ίσως.
Οι Αθηναίοι ετοίμασαν αμέσως τον αποικιακό στόλο τους που αριθμούσε άνω των 400 σκαφών (δεν γνωρίζω περί του αριθμού του μητροπολιτικού στόλου που έμεινε στην Αθήνα σαν στρατηγική εφεδρεία.
Οι άτλαντες κάνουν το λάθος να εισέλθουν στη Μεσόγειο. Εξω από τη Μασσαλία συγκρούσθηκαν οι 2 στόλοι Αθηναίων ατλάντων. Οι Αθηναίοι καταστρέφουν ολοσχερώς τους άτλαντες , αλλά έχουν μεγάλες απώλειες. Και οι δυο αντιμαχόμενοι κατάλαβαν ότι δεν βγάζει πουθενά η διαμάχη.
Τότε η Μπλαβατσκυ αναφέρει χρονικά το 500.000 πχ – συμφώνησαν ότι κανείς δε θα ξαναδιέλθη το Γιβραλτάρ Ηράκλειες στήλες. Ετσι και έγινε . Μετά χρόνια ήρθε η καταπόντιση της Ατλαντίδος. Οι Αθηναίοι δεν είχαν καμία συμμετοχή σε αυτό. Οι 12 φυλές των ατλάντων που διασώθηκαν διασκορπίστηκαν γύρω από τον ατλαντικό. Μία μάλλον εγκαταστάθηκε στη γηραιά αλ-βιων-α (εκεί που βίωναν οι άλλοι).
Η 13η φυλή πήρε άδεια από τους Αθηναίους και εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο. ήταν το λεγόμενο πυρόξανθο γένος. Καμία σχέση με τους σημερινούς Αιγυπτίους. Υπάρχουν και σήμερα στην Αίγυπτο Αυτούς μάλλον επεσκέφθη ο Μ. Αλέξανδρος, στη Σίβα ( -> Α-ΒΙΣ = άβυσσος ή απαγορεύεται να διαβείς). Ηταν φιλικοί με τους Αθηναίους. Είναι αυτοί που ο Μωυσής έβγαλε από την Αίγυπτο Οι πατριάρχες των σημερινών ισραηλιτών. Η περιούσια και αγαπημένη φυλή του θεού. Μέχρι που σταύρωσαν τον Ιησού και έγιναν τρισκατάρατοι και με το θράσος του λόγου τους.. και το αίμα του εφ΄ ημάς και επί των τεκνών ημών..
Ο Ιησούς διείδε τους περιουσίους και είπε το περίφημο ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου, βλέποντας τους 2 έλληνες να τον πλησιάζουν. Δεν είναι τυχαίο που μόνο η Ελλάδα είναι χώρα ηρώων και ταυτόχρονα χώρα μαρτύρων. Ουδαμού υπάρχει αυτό στην ιστορία της ανθρωπότητας.Λέγεται ότι υπάρχει και μια άλλη φυλή που έφυγε προς τα άστρα αυτή λέγεται ότι θα επανακάμψει σύντομα. ίσως είναι οι 144.000 της αποκαλύψεως του Ιωάννη, με τη δωδεκάστηλη Σιών που θα καθίσει πάνω στο ναό του Σολόμωντα. (τελευταία σελίδα στην αποκάλυψη του Ιωάννου).
Γενικές πληροφορίες για την ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ
«Η Ευρώπη συνδέετο τότε προσκαίρως-παροδικώς ίσως μόνο δια σειράς νησιών- με τη βόρεια Αμερική, και η Ισλανδία και οι νήσοι Φερόε είναι τα λείψανα αυτής της σειράς της ποτέ μυθώδους Ατλαντίδος» Schaffer
Αρχικές αναφορες δόθηκαν από ; Όμηρος , Ησίοδος, Αισχύλος, Αρίσταρχος, Απολλόδωρος και ΠΛΑΤΩΝ «Τιμαίος» και «Κριτίας», αναφέρουν για τη χαμένη ήπειρο.
ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ δόθηκαν από ; Βάκων , Φρασκάτωρ , Λεμερσιέ , Βερθακουέρ , Ντόνελυ , Έλενα Μπλατάβσκυ , Τζέιμς Τσέρτσουαρντ, Κίρχερ , Π. Καμπανάκης και Κ.Σωκράτους.
.Για την ύπαρξη της Ατλαντίδας. Υποχώρηση Παγετώνων Χερσαία Μαλάκια. Λάβα με Υαλώδη Μορφή, Πυθμένας Ατλαντικού, Μετανάστευση Πουλιών-Χελιών
Παρακάτω υπάρχουν πληροφορίες από τον ιστότοπο του ΄ Μουσείου Ατλαντίδας΄
Οι Ατλαντες ή Τιτάνες, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπήρξαν.

Πηγές από τα πανάρχαια χρόνια επιβεβαιώνουν πως υπήρχε ένας λαός με το όνομα Ατλαντες. Ο λαός αυτός άφησε τα ίχνη του κατεσπαρμένα σε πολλά σημεία της γης. Η μνήμη του πέρασε σε πολλούς θρύλους, δοξασίες, λατρείες και παραδόσεις. Κανένας από τους αρχαίους συγγραφείς δεν αμφισβήτησε την ύπαρξη του λαού που ονομαζόταν Ατλαντες.
Οι μεταγενέστεροι συγγραφείς και ερευνητές παραδέχονται, επίσης την ύπαρξη των Ατλάντων, διαφωνούν όμως ως προς τον τόπο που κατοικούσε αυτός ο «περίεργος» λαός.
Από τα αρχαία χρόνια μπήκε το ερώτημα, που ζούσαν οι ’Ατλαντες; Αναπτύχθηκαν πολλές θεωρίες. Η γνώμη των πιο πολλών είναι πως ήταν θρονιασμένη σε ένα μεγάλο νησί στον Ατλαντικό ωκεανό. Αυτή είναι και η άποψη του Μουσείου Ατλαντίδας, όπως αναλυτικά περιγράφεται πιο κάτω.
Αξιολογώντας το υλικό πoυ συγκεντρώσαμε για τους Ατλαντες, απογυμνώνοντάς το από τις μυθολογικές επικαλύψεις και δίνοντάς του άλλες διαστάσεις στην ερμηνεία, χωρίς να επιστρατεύουμε στοχαστικές παραισθήσεις, δεχόμαστε ότι:
Η Ατλαντίδα υπήρξε στov Ατλαντικό ωκεανό και ήταν η κυριαρχούσα οργανωμένη δύναμη τη 1Οη χιλιετηρίδα π.Χ.
Την άποψη αυτή δέχεται και ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων στα βιβλία του «Τίμαιος» και «Κριτίας» (ή Ατλαντικός Λόγος), που έγραψε το 350 π.Χ. Οι περιγραφές του Πλάτωνα στα πιο πάνω βιβλία αποτελούν συγκλονιστικά ντοκουμέντα:
«περί Ίσιδος και Οσίριδος» ο Πλούταρχος μας δίνει αρκετά στοιχεία για την Ατλαντίδα και μάλιστα χρησιμοποιεί τη λέξη ιστορία όταν αναφέρεται σ’ αυτήν. Επίσης σε πολλά σημεία των έργων του αναφέρεται σε διάφορες δοξασίες των αρχαίων που «καθώς λέει η παράδοση και τα γραπτά ξεκινάνε από τη χαμένη Ατλαντίδα»
Τις πλάκες αυτές ο Πρόκλος βαβαιώνει ότι τις είδε όταν ταξίδεψε στην Αίγυπτο κι επισκέθηκε το ναό της Νηήθ (Αθηνάς). Ο Πρόκλος στο βιβλίο του «Υπομνήματα στο Πλατωνικό έργο» προσθέτει:
«Υπήρξε νήσος παμμεγέθης του Ατλαντικού ωκεανού εις παρωχημένους χρόνους. Ήταν έθνος εκτάκτως πολιτισμένο και ισχυρόν. Κατέκτησε μέγα μέρος της Αφρικής μέχρι την Αίγυπτο και της Ευρώπης μέχρι Τυρρηνίας…». Ο Πρόκλος ισχυρίζεται ότι οι ιερείς της Νηίθ του έδειξαν αρχαιότατες στήλες με ιερογλυφικές επιγραφές και του είπαν ότι είναι αφηγήσεις για την Ατλαντίδα. Του επιβεβαίωσαν ότι κατά την τελευταία θεομηνία, όταν καταποντίστηκε η Ατλαντίδα, η Αττική και άλλες περιοχές της Ελλάδας συγκλονίστηκαν από σεισμούς. Μερικά παράλια κατακλύστηκαν από τη θάλασσα και έγιναν καταστροφές.
Ήταν μεγαλύτερη από τη Λιβύη και την Ασία μαζί επιβεβαιώνει ο Κράντωρας (σχόλια στον Τίμαιο).
Οι ’Ατλαντες εξουσίαζαν πολλά νησιά γύρω από την Ήπειρό τους, στον Ατλαντικό ωκεανό, γράφει ο Διόδωρος Σικελιώτης στο έργο του «Βιβλιοθήκη Ιστορική» και επεκτάθηκαν και στις Μεσογειακές χώρες. Αυτά τα βεβαιώνουν, συμπληρώνει εκτός από τον Πλάτωνα και οι Όμηρος, Ησίοδος, Ηρόδοτος, Αισχύλος, Φίλωνας, Αρίσταρχος, Κράτης, Απολλόδωρος
Ο Ποσειδώνιος, δάσκαλος του Κικέρωνα, γράφει: «υπήρχαν θρύλοι πως πιο πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες βρισκόταν μια μεγάλη έκταση στεριάς που αποκαλούνταν «Ποσειδωνίς» ή «Ατλάντα», πλάτους 3000 σταδίων και μήκους 2000 σταδίων
Ο γεωγράφος Μάρκελλος στη «Συλλογή αφηγήσεων Ταξιδιωτών» μιλάει για 7 νησιά του Ατλαντικού ωκεανού, το ένα από τα οποία ήταν ιερό, του Ποσειδώνα. Οι κάτοικοι ενός από τα μικρά νησιά που σώθηκαν, διατηρουσαν από τους προγόνους τους την ανάμνηση ενός εξαιρετικά μεγάλου βασιλείου που αναμαζόταν Ατλαντίδα. Αυτό κυβερνούσε όλα τα άλλα νησιά του Ατλαντικού ωκεανού.
Ο Στράβωνας στα «Γεωγραφικά» του δέχεται ότι «η Ατλαντίς νήσος εις τα απώτατα δυσμικά μέρη…» ήταν πραγματικότητα.
Τα τοπωνύμια ’τλας – Αντιάτλας (βουνά Μαρόκου), Ατιτλάν (Γουατεμάλας), Τλακοπάν, Τενοτσιτλάν, Μίτλα, Έτλα (Μεξικού) κλπ είναι όλα παράγωγα του α-τλα.
Οι φυλές Αζτλάν, Ναχουατλακάτλοι, πρόγονοι των Αζτέκων, Τολτέκων και Μάγιας και οι Θεοί τους Κουετζαλκοάτλ (ιπτάμενος), Μιξκοάτλ και Τλαλόκ και οι παραδοσιακοί τους γίγαντες Ατλάν και Τείτάνι (Τιτάνες) γνωστοί από τα πανάρχαια χρόνια και στο Μεσογειακό χώρο.
Οι παραδόσεις των λαών της Κεντρικής Αμερικής και της Β.Δ. Αφρικής, για καταποντισμό ενός μεγάλου νησιού του Ατλαντικού.
Αλλά εκτός από τις μαρτυρίες παλαιότερων, τις παραδόσεις και τη μυθολογία των αρχαίων λαών, το γεγονός ότι η Ατλαντίδα υπήρχε στον Ατλαντικό ωκεανό επιβεβαιώνεται και από σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα που ανακαλύφθηκαν μετά από ανασκαφές και έρευνες.
Υπήρξε η Ατλαντίδα στον Ατλαντικό;
Συνοψίζουμε τα επιχειρήματα μας αναφέροντας και τα πιο σημαντικά ευρήματα για την Ατλαντίδα. Τα στοιχεία τ’ αντλήσαμε από το Μουσείο Ατλαντίδας.
Στον πυθμένα του Ατλαντικού βρέθηκε ταχυλίτης, η οποία είναι βασαλτική υαλώδης λάβα ηφαίστειου της στεριάς κι όχι υποθαλάσσιου.
Το 1898 ειδικά μηχανήματα έβγαλαν στην επιφάνεια του Ατλαντικού ωκεανού, από βάθος 2800 μ., μία βραχονησίδα ηλικίας 15000 ετών που προερχόταν από ηφαίστειο στεριάς.
Το καλοκαίρι του 1927 μέσα στη ζούγκλα της Βρεττανικής Ονδούρας (Κεντρική Αμερική) ανακαλύφθηκε ένα κρυστάλλινο κρανίο από χαλαζία με κινητή σιαγόνα!
Το 1977 εντοπίστηκε με ηχοβολιστικό μηχάνημα, πυραμίδα, σε βάθος 300 μέτρα κοντά στο τρίγωνο των Βερμούδων.
Στα νησιά Μπίμινι στις Μπαχάμες βρέθηκαν (το 1969) καταποντισμένοι ογκόλιθοι, τετραγωνισμένοι ή ορθογώνιοι, έκτασης 600 τετραγωνικά μέτρα όμοιοι μ’ αυτούς που βρήκε ο Κουστώ στο νησάκι Δία της Κρήτης (το 1976).
Σε βουνό του Περού, στο κόλπο Πίσκο, φιγουράρει πανάρχαιη τρίαινα (έμβλημα των Ατλάντων) από λευκές πέτρες με φωσφορική λάμψη μπηγμένες στην πλαγιά. Έχει 250 μ. μάκρος και σκέλη φάρδους 3,8 μ. Η τρίαινα αυτή οδηγεί σ΄ένα σημαδεμένο, με μορφή αεροδρόμιου, επίπεδο χώρο, στη πεδιάδα του Νάσκα που βρίσκεται 160 χλμ από το Πίσκο. Εκεί διακρίνονται φαρδιές πίστες και ακτινωτοί διάδρομοι που ξεχωρίζουν από μακριά γιατί λάμπουν. Είναι σχηματισμένοι από θραύσματα πετρωμάτων. Όταν τον χώρο αυτό τον βλέπεις από ψηλά σου δίνει την εντύπωση αεροδρόμιου με γεωμετρικές γραμμές και οδηγούς, όπως στους σύγχρονους αερολιμένες.
Η ταφόπετρα με σκαλιστό αεροπόρο που βρέθηκε στο Παλένκουε, κοντά στο ναό των Ατλάντων του Μεξικού..
Τα υποθαλάσσια ερείπια που βρέθηκαν από Σοβιετικές έρευνες, με επικεφαλή τον ακαδημαϊκό Ακσένωφ, κοντά στις Μαδέρες, και η από 9500 χρόνια λειασμένη μαρμαρόπλακα που ανέσυραν οι Ρώσοι από την υποβρύχια Κεντρική Ατλαντική ράχη (οροσειρά).
Πανάρχαια κτίσματα της Αμερικής είναι της αυτής τεχνοτροπίας των αρχαιότατων οικοδομημάτων της Ευρώπης και της βόρειας Αφρικής, καθώς και πολλά αρχιτεκτονικά διακοσμητικά σχήματα που είναι όμοια και στους δυο πολιτισμούς.
Οι γεωλόγοι παραδέχονται ότι ανάμεσα στις Μικρές και Μεγάλες Αντίλλες υπήρχε στεριά που βυθίστηκε. Επίσης ότι οι Αζόρες και στη προέκτασή τους η Μαδέρα και οι Κανάριες νήσοι, είναι αναδυόμενες κορυφές μιας μεγάλης υποβρύχιας ηφαιστειώδους οροσειράς και έχουν συχνά σεισμούς και εκρήξεις.
Γενικά συμπεράσματα
Όλα αυτά τα ευρήματα δείχνουν ότι το μεγάλο νησί της Ατλαντίδας περιβαλλόταν από τον Ατλαντικό ωκεανό. Η γεωγραφική έκτασή της πλησίαζε περισσότερο προς την Κεντρική Αμερική, τις Μικρές και Μεγάλες Αντίλλες και Μπαχάμες, περιλάβαινε το χώρο του Ατλαντικού μέχρι τη θάλασσα των Σαργασσών εκτεινόταν κανονικά μέχρι τις Βερμούδες και μια στενόμακρη προέκτασή της έφτανε μέχρι τις Αζόρες. Περιβαλλόταν φυσικά και από πολλά μικρά νησιά.
Ένας ηφαιστειογενής υποθαλάσσιος βράχος που σχηματίσθηκε στη στεριά!
Το 1898, στη διάρκεια της εγκατάστασης μιας τηλεγραφικής γραμμής, έσπασε ένα από τα καλώδια που είχαν τοποθετηθεί σε βάθος 2800 μ.στον πυθμένα του Ατλαντικού, στο σημείο που από τότε ονομάσθηκε «Πλατεία Τηλεγράφου». Καθώς ειδικά μηχανήματα προσπαθούσαν να απομακρύνουν από τα βάθη της θάλασσας τις άκρες του καλωδίου, έβγαλαν στην επιφάνεια ένα παράξενο βράχο. Λιγα χρόνια αργότερα ο Πολ Τρεμιέ, διευθυντής του Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου της Γαλλίας, οργάνωσε ένα συνέδριο στο Παρίσι. Αυτός ο βράχος είχε καθαρά ηφαιστειακή προέλευση και το σπουδαιότερο δεν είχε στερεοποιηθεί στα βάθη της θάλασσας, αλλά στον αέρα. Θα πρέπει δηλ. να προήλθε από ένα ηφαίστειο του οποίου ο κρατήρας ήταν πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Επίσης είχε κοφτερές πλευρές που δεν είχαν διαβρωθεί ακόμη από το νερό. Αναλύοντάς τον ο Τρεμιέ υπολόγισε ότι θα πρέπει να είχε ηλικία 15000 ετών. Μεταγενέστερα υποθαλάσσια ευρήματα επιβεβαίωσαν ότι ο ίδιος τύπος πετρωμάτων, υπήρχε σε μια τεράστια περιοχή στα βάθη του Ατλαντικού.
Ένα καταποντισμένο, από εκρήξεις ηφαιστείων ή σεισμούς, βραχονήσι ηφαιστειακής προέλευσης που βρέθηκε στον Ατλαντικό ωκεανό (Η φωτογραφία είναι από το περιοδικό «MYSTIC-Μυστήρια του Κόσμου», τεύχος 13, Ιούλιος-Αύγουστος 2000) (Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από το άρθρο της Αναστασίας Νάνου «Αναζητώντας την Ατλαντίδα» στο περιοδικό «MYSTIC-Μυστήρια του Κόσμου», τεύχος 13, Ιούλιος-Αύγουστος 2000)
Βυθισμένοι ογκόλιθοι σε αρχιπέλαγος στις Μπαχάμες
Τον Μάιο του 1969, στις Μπαχάμες και συγκεκριμένα στις ακτές των νησιών Μπίμινι και ’νδρος, ο αρχαιολόγος Μάνσεν Βαλεντάιν και ο ερευνητής των βυθών Ντιμίτρι Ρεμπίκωφ εντόπισε αρχιτεκτονικά κτίσματα σε βάθος 6 μ. μέχρι 30 μ. Επρόκειτο για μια σειρά από τεράστιους ογκόλιθους, άρτια κομμένους, οι οποίοι συνεχίζονταν πάνω στο αμμώδη πυθμένα για μερικές εκατοντάδες μέτρα. Δύο παράλληλοι τοίχοι ξεπερνάνε σε μάκρος τα 600 μ. Το βάρος μιας μόνο πέτρας μάκρους 5 μ., ενός κτίσματος, είναι περίπου 25 τόννοι!… Απομεινάρι από κάποιο τείχος της Ποσειδωνίας, της πρωτεύουσας της Ατλαντίδας, ή μήπως από κάποιο σατσέ, τον εορταστικό δρόμο των Μάγια; Οι επιστήμονες του πανεπιστημίου του Μαϊάμι που εξέτασαν τα κτίσματα αυτά έβγαλαν το πόρισμα πως κατασκευάσθηκαν ανάμεσα στα χρόνια 10000-7000 π.Χ., πράγμα που σημαίνει πως είναι πιο παλιά από τις πυραμίδες των Μάγιας.
Ορθογώνιοι ογκόλιθοι που βρίσκονται σε μεγάλο βάθος στο αρχιπέλαγος του Μπίμινι στις Μπαχάμες
Ο σκαλιστός σε πλάκα αεροπόρος στο Παλένκε Μεξικού
1927, ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ. Στην περιοχή της βρετανικής Ονδούρας, κάπου μέσα στη ζούγκλα, μια αρχαιολογική αποστολή εργάζεται πυρετωδώς. Ξαφνικά, μια παράξενη λάμψη εκτινάσσεται μέσα από τα ερείπια της αρχαίας πόλης των Μάγια. Ο Φρέντερικ Μίτσελ Χέτζες που ηγείται των ανασκαφών ανακαλύπτει ένα από τα πιο παράξενα αντικείμενα που έχουν βρεθεί ποτέ: ένα κρυστάλλινο κρανίο φτιαγμένο από ορυκτό. Όταν αργότερα έφερε το εύρημά του στο φως της δημοσιότητας, η επιστημονική κοινότητα έμεινε έκθαμβη. Το εύρημα εντυπωσίασε βαθιά τους αρχαιολόγους. Ακόμα περισσότερο όμως εντυπωσίασε τους επιστήμονες, γιατί το παράξενο αυτό κρανίο είναι τόσο τέλειο που με κανένα σύγχρονο μέσο, ούτε καν με λέιζερ, δε θα μπορούσε να φτιαχτεί. Η ιδιαιτερότητα οφείλεται στον τρόπο κατασκευής του και στο υλικό. Είναι φτιαγμένο από ένα μόνο, καθαρό, διάφανο κρύσταλλο χαλαζία. Τα κοιλώματα των ματιών, οι αψίδες των παρειών, η κάτω σιαγόνα που είναι κινητή είναι τέλεια κατασκευασμένα… αλλά δίχως την παραμικρή γρατσουνιά ή σημάδι. Αυτό σημαίνει πως δε χρησιμοποιήθηκαν μεταλλικά εργαλεία για την επεξεργασία του. Οι ειδικοί που εξέτασαν με τις πιο σύγχρονες μεθόδους αυτό το κρανίο σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Για πολλούς το κρυστάλλινο κρανίο, που φιλοξενείται σήμερα στο Μουσείο του Ανθρώπου στο Παρίσι, είναι ένα αντικείμενο που προέρχεται από έναν πολιτισμό εξαιρετικά υψηλό που κατείχε ευρύτερες γνώσεις από τις δικές μας
«Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως το κρυστάλλινο κρανίο κατασκευάστηκε στην εποχή της Ατλαντίδας», δηλώνει ο Φρανκ Ντόρλαντ, συντηρητής έργων τέχνης, που αφιέρωσε περισσότερα από 10 χρόνια στη μελέτη του.
Αναδημοσίευση από το άρθρο της Ιουλίας Πιτσούλη, στη σελίδα.95 του περιοδικό BEAUTE (ΣΕΠΤ.2000)
Σοβιετικοί επιστήμονες στο τέλος του Μάρτη 1979, σε μια ανακοίνωσή τους, για την επιτυχία έρευνάς τους στον Ατλαντικό ωκεανό, είπαν «0 Πλάτωνας μας έδειξε το δρόμο για τη χαμένη Ατλαντίδα». Το Σοβιετικό πλοίο υποβρύχιων ερευνών «Βιτγιάζ» αγκυροβόλησε στον ποταμό Τάγο της Πορτογαλίας. Ο Δρ. Αντρέι Ακσένωφ, αναπληρωτής διευθυντής του Ινστιτούτου Ωκεανογραφίας της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών , κάλεσε απάνω στο πλοίο τους δημοσιογράφους της Λισσαβόνας και τους ανακοίνωσε μια ανακάλυψη.
Στη θαλάσσια περιοχή, 900 χιλιόμετρα από τις Πορτογαλικές ακτές επισημάνθηκε, σ’ ένα υποβρύχιο βουνό, ένα οροπέδιο με παράξενους σχηματισμούς. Ύστερα από επισταμένη έρευνα, με τα επιστημονικά μας όργανα διαπιστώσαμε, πως στο χώρο αυτό υπάρχουν ερείπια, κατάλοιπα προφανώς βυθισμένης πόλης. Διακρίναμε σχεδόν καθαρά μισογκρεμισμένους τοίχους και γιγαντιαίες σκάλες. Παρά του ότι αυτά είναι σκεπασμένα σε πολλά σημεία με φύκια και άλλα θαλάσσια φυτά. Τραβήξαμε πολλές φωτογραφίες, από τις οποίες οχτώ δείχνουν τις συμμετρικές τεράστιες κλιμακώσεις και θα σταλούν στη Μόσχα για ειδική επεξεργασία…
Στον κ. Βασκονσέλο, διευθυντή του ΕΘνικού Ινστιτούτου Αλιείας της Πορτογαλίας, οι Ρώσοι του «Βιτγιάζ» είπαν, πως, είναι βέβαιοι ότι ανακάλυψαν ένα βυθισμένο τοπίο της χαμένης Ατλαντίδας. Ο Δρ. Ακσένωφ συμπλήρωσε, πως αυτή η ανακάλυψη αποτελεί την αρχή μόνο ευρύτατης επιστημονικής έρευνας, που θα έχει επίκεντρο αυτή την περιοχή του Ατλαντικού ωκεανού. Στον τόπο αυτό. Εξάλλου ο Πλάτωνας προσδιόρισε την ύπαρξη και τον καταποντισμό της Ατλαντίδας.
Το ερευνητικό πλοίο «Βιτγιάζ» συνέχισε την αποστολή του, ανιχνεύοντας το βυθό της θάλασσας του Ατλαντικού, στο χώρο δυτικά της Μαδέρας. Σε πολύ μεγάλη έκταση, κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, σ’ εκείνη την περιοχή βρίσκεται απλωμένο το βουνό Αμπέρ. Είναι ένα περίεργο βουνό του πυθμένα του Ατλαντικού ωκεανού, που λόγω της μορφής του, αποτελεί πόλο έλξης των Ατλαντολόγων, που ερευνούν για την Ατλαντίδα, οδηγούμενοι από τα γραπτά του Πλάτωνα.
Οι Σοβιετικοί του «Βιτγιάζ» ύστερα από τις έρευνές τους, που είχαν διαρκέσει χρόνια, το 1984, έδωσαν την πληροφορία πως το υποβρύχιο βουνό Αμπέρ, ήταν κάποτε ένα μεγάλο νησί πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Δυστυχώς δεν ανακοίνωσαν λεπτομέρειες, με βάση ποια στοιχεία έφτασαν σ’ αυτό το συμπέρασμα…
Το Σεπτέμβρη του 1985 σοβιετικές και ξένες εφημερίδες, δημοσίευσαν την πληροφορία, ότι οι Ρώσοι έβγαλαν από το βυθό του Ατλαντικού ωκεανού, από βάθος 4500 μέτρα, ένα περίεργο κομμάτι μάρμαρο. Την ανακάλυψη έκανε το σοβιετικό πλοίο «Ακαδημαϊκός Μπόρις Πετρόφ», που πραγματοποιούσε διάφορες ωκεανογραφικές μελέτες.
Το εύρημα προβλημάτισε ιδιαίτερα το επιστημονικό προσωπικό του σοβιετικού σκάφους. Από τις πρώτες μελέτες του ευρήματος, διαπιστώθηκε, πως πρόκειται για μια μαρμαρόπλακα λεία και από τις δυο επιφάνειες, με ασπρο-κιτρινωπό χρώμα. Το σχήμα της προδίδει, πως έγινε επεξεργασία πάνω της, κάποια λείανση, κι οπωσδήποτε είναι ανθρώπινο δημιούργημα. Προσδιόρισαν χρονικά, πως αυτό το αντικείμενο βρισκόταν στο βυθό του ωκεανού πολλές χιλιάδες χρόνια.Ο επιστήμονας της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών Λέον χιτρόφ, αρχηγός της αποστολής, που έκανε τις έρευνες, είπε γι’ αυτή την ανακάλυψη:
«Το εύρημα έχει πολύ μεγάλη σημασία. Θα αναλάβω προσωπικό την ανάλυσή του στο Εργαστήριο Αναλυτικής χημείας και Γεωχημείας της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών. Η επιστημονική αυτή εξέταση θα δείξει, αν η πλάκα αποτελούσε τμήμα κάποιου οικοδομήματος, ενός άγνωστου λαού, ή αν σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η καταγωγή της ανάγεται στο θρυλικό πανίσχυρο κράτος των Ατλάντων».
Δυστυχώς η Σοβιετική Ακαδημία Επιστημών, από όσα γνωρίζουμε, δεν ανακοίνωσε τίποτα επίσημα. Διαρρέουν μόνο πληροφορίες, πως οι «μυστικές» έρευνες συνεχίζονται, στον Ατλαντικό ωκεανό, όχι μόνο από τους Ρώσους, αλλά και από τους Αμερικανούς.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΣΧΟΣ
Από τις περιγραφές των αρχαίων, για την θέση και την έκταση της Ατλαντίδας, διάφοροι Ατλαντολόγοι συγγραφείς και ερευνητές, γεωγράφοι, χαρτογράφοι, θαλασσοπόροι κ.λ.π. εκπόνησαν χάρτες για την Ατλαντίδα, που τους ονόμασαν «’ΑΤΛΑΣ» ή «ΑΤΛΑΝΤΕΣ». Τα διάφορα σχήματα των χαρτών αυτών εντάσσονται σε τρεις κύριες ομάδες. Η πρώτη, που είναι και επικρατέστερη μέχρι τώρα, παρουσιάζει σχήμα στενόμακρο από Α προς Δ, όπως περίπου περιγράφεται από τον Πλάτωνα.

atlantis11

Η δεύτερη ομάδα παρουσιάζει σχήματα κυκλοτετραγωνικά, αστεροειδή και τραπεζοειδή, ογκώδη στο κέντρο Ατλαντικού.Η τρίτη ομάδα ακολουθεί το σχήμα της υποθαλάσσιας σημερινής οροσειράς που είναι γοργονοειδές, δηλαδή με ουρά, με τμήμα που στενεύει προς το Νότο.
Χάρτες του Πάτροκλου Καμπανάκη
Εκπονήθηκαν το 1891 και δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο του «Η προ του κατακλυσμού Συγκοινωνία των δύο Κόσμων δια της Ατλαντίδος» (Κων/πολη 1893). Είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα της πρώτης μορφής.
Χάρτης του Βασίλη Πάσχου, ιδρυτή του Μουσείου Ατλαντίδας
Αντιπροσωπευτικός χάρτης της δεύτερης ομάδας είναι του Γερμανο-Νορμανδού Ιησουίτη ερευνητή Κίρχερ, που τον δημοσίευσε στο βιβλίο του «Ατλαντίς » το 1680.
Στην ίδια ομάδα ανήκει και ο χάρτης της Ατλαντίδας που φιλοτέχνησε ο εκδοτικός οίκος χαρτών του Λονδίνου «BUDCET» το 1912. Δημοσιεύεται στο βιβλίο του Ιταλού G.D’ AMATO «Αρχαιολογικά ντοκουμέντα της Ατλαντίδας», έκδοση 1924. Το χαρακτηριστικό του είναι το σχήμα των υδάτινων καναλιών και των ζωνών ξηράς, με τις γέφυρες που σχηματίζουν το «Σταυρό της Ατλαντίδας».
Χάρτης του εκδοτικού οίκου χαρτών BUDGET του Λονδίνου (17/11/1912)
Χάρτης του Ιγνάτιου Ντοννέλυ
Είναι δείγμα της τρίτης ομάδας. Ο Ντοννέλυ το δημοσίευσε στο βιβλίο του «Ατλαντίς» (Λονδίνο 1882). Στο χάρτη αυτό εμφανίζονται και οι αποικίες της Ατλαντίδας σε όλο τον κόσμο, ενώ ή ίδια η Ατλαντίδα παρουσιάζεται πολλή μικρή στο κέντρο του Ατλαντικού ωκεανού.
Χάρτης της γης του Ιγνάτιου Ντοννέλυ με την Ατλαντίδα και τις αποικίες της (σε λευκό χρώμα), 1882
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΤΛΑΝΤΩΝ
Οι ’Ατλαντες ήταν αυτόφωτοι και αυτοδημιούργητοι. Οι γηγεvείς αυτόφωτοι ’Ατλαντες ανέπτυξαν στη χώρα τους εξαιρετικό πολιτισμό, τον οποίο μετάδωσαν σε όλα τα μέρη που εγκαταστάθηκαν. Σε όλα σχεδόν τα μέρη του κόσμου, εκεί που πάτησαν το πόδι τους οι ’Ατλαντες, υπάρχουν μεγαλόπρεπα δείγματα του πολιτισμού τους. Αυτά είναι όσα από τη μυθολογία αλλά και από την αρχαία ιστορία αποδίδονται σε άγνωστους. Η παράδοση τους θέλει Τιτάνες στην υπεροxή (π.χ. ο Ιαπετός, ’Ατλαντας, Προμηθέας κλπ.), Γίγαντες στο πνεύμα και στο σώμα, Kύκλωπcς για βαριές δouλειές, Αρχηγέτες με κύρος και πυγμή, κατακτητές, ήρωες ακόμα και θεούς (Κρόνος – Κρόνoυ Πολιτεία – Ποσειδώνας, Ερμής – γιός της Μαίας θυγατέρας του ’Ατλαντα – Πρωτέας, Νηρέας, Τρίτωνας, Μιξκοάτλ – θεός των Μάγιας, Τλάλοκ και Ξιουχκοάτλ – θεοί των Αζτέκων κ.λ.π.). Όλοι αυτοί ήταν ’Ατλαντες που σήκωναν στους ώμους τους το βάρος του κόσμου, όπως συμβολικά παρασταίνεται ο ’Ατλαντας, και ο Πτολεμαίος έδωσε και στους γεωγραφικούς χάρτες τ’ όνομά του.
.
1. Πολλά στοιχεία της Κεντρικής Αμερικής προδίδουν την εγκατάσταση εκεί των Ατλάντων. Οι Αζτέκοι προέρχονται από τη φυλή Αζτλάν. Μια συσκευή τους που εκτόξευε ακόντια την έλεγαν ατλάτλ. Την πρώτη πρωτεύουσα τους την ονόμασαν Τενοτσιτλάν. Στο Μεξικό, τη Γουατεμάλα και τις Η.Π.Α. υπάρχει ένα πλήθος αρχαίων τοπωνυμίων Έτλα, Μέτλα, Ατιτλάν, Ατλάντα κλπ. με θέμα ή κατάληξη ατλ ή τλαν. Οι Μάγιας του Περού πίστευαν πως είναι «παιδιά των Πλειάδων» που ήταν θυγατέρες του ’τλαντα. Οι «θεοί» τους Τλαλόκ, Μιξκουάτλ, Κουετζαλκοάτλ και οι ευγενείς Ναχουατλάτλοι, με τις καταλήξεις τους προδίδουν την προέλευσή τους. Η τρίαινα του Πίσκου του Περού, ήταν το έμβλημα της Ποσείδιας – Ατλαντίδας. Το ηφαίστειο Αντιτλάν της Γουατεμάλας έστελνε χαιρετισμό στα βουνά ’Ατλα, Αντιάτλα και Σαχαρικό Μεσοάτλα του Μαρόκου της Βόρειας Αφρικής.
2. Ο Πρώτος αστρονόμος της γης ήταν ο ’τλαντας, γράφει ο Ησίοδος, που είχε προσβάσεις στο Ιερατείο των Δελφών. Τα ονόματα “Πλειάδας θ’ Υάδας τε, Ωρίωνος, ’ρκτον.. κ.λ.π. που ο Όμηρος τα ξεσήκωσε από απόκρυφες πηγές των Ιερατείων, ανήκουν σε ήρωες της Ατλαντίδας και προέρχονται από τον ’τλαντα. Οι «Γιοι του Ήλιου» και οι «Ηλιάδες» που ακολουθούν τους ’τλαντες σ’ ανατολή και δύση, είχαν αστρονομικές γνώσεις. Το αστρονομικό ημερολόγιο των Αζτέκων έχει τov Ήλιο προσωποποιημένο, ζωδιακά εμβλήματα και άγνωστα σύμβολα και ιδεογράμματα. Δυο κτίρια τoυ Παλένκουε και τoυ Τιαχουανάκο μοιάζουν με αστεροσκοπεία. Ο Πρωτέας που οδήγησε τον Hρακλή στον ’τλαντα είχε αστρονομικές και ναυτικές γνώσεις. Στο αστρονομικό ωρολόγιο των Αντικυθήρων διακρίνονται οι λέξεις Πλειάς, ‘Ηλιος, Εσπερία, πoυ θυμίζoυν την Ατλαντίδα. Όλα αυτά μας πείθουν για την πρόοδο των Ατλάντων στην αστρονομία και τους συγγενείς κλάδoυς.
3. Τα πλοία της γενιάς τoυ Ποσειδώνα (Ναυσίθοου κ.λ.π.) λεει ο Όμηρος, ήταν αυτοκινούμενα. Μπορούσαν να διαβούν την καταχνιά χωρίς πηδάλια και κυβερνήτες και δεν είχαν φόβο να χαθούν ή να βλαφτούν. Ο Αιολοκένταυρος χρησιμοποιούσε στο στόλο του τα αέρια των ασκών του Αιόλου. Ο Οδυσσέας αφηγείται σχετικές παλιές ιστορίες. Οι ’Ατλαντες διέθεταν στόλο από 1200 πλοία, γράφει ο Πλάτωνας. Ένα Αζτέκικο άγαλμα του Μουσείου του Μεξικού, μοιάζει σαν μηχανική συσκευή υγραερίων κι έχει πτυχές ασκού. Φέρει τίτλο Ξοτλότλ, θεός των ανέμων, λατρευτικό άγαλμα των Αζτέκων. Οι Ωάννες έβγαιναν με σκάφανδρα από τη θάλασσα, μέσα από ένα μεγάλο αυγό, και ο Ηρακλής ταξίδεψε στις Εσπερίδες μέσα σ’ ένα χάλκινο πιθάρι. Το «αυγό» και το «πιθάρι» περιγράφονται, σαν πλοία ή υποβρύχια. Όλα αυτά μας πείθουν ότι οι ’Ατλαντες διέθεταν πολλά πλοία που τα κινούσαν με υγραέρια. Ο Αίολος ήταν ταμίας των αέριδων (αερίων) λεει ο Όμηρος. Ο Ξοτλότλ των Αζτέκων το ίδιο. Σύμπτωση;
4. Οι Πλειάδες έβγαλαν φτερά, πέταξαν κι έγιναν αστέρια; λεει η παράδοση. Ο Κουετζαλκοάτλ των Μάγιας, κατέβηκε από τις Πλειάδες μ’ ένα μεταλλικό πουλί. O Φαέθων (ατλαντικής γενιάς) ανέβαινε στον .ήλιο με άρμα που το οδηγούσαν φτερωτά άλογα και κάηκε. Ο Ερμής ήταν πιο τυχερός, όπως και ο Κουετζαλκοάτλ. Ο Ερμής με τα φτερά του, τη ζώνη της Αφροδίτης και το κηρύκειο, πετούσε παντού. Ο Φρίξος τα κατάφερε κι αυτός να πετάξει με το ιπτάμενο κριάρι με το “χρυσόμαλλο δέρας. Ο χάλκινος Τάλως πετούσε γύρω στην Κρήτη. Ο Ενκιντού πέταξε κι αυτός με μπρούντζινο πουλί. Στο νησί του Πάσχα κατέβηκαν κάποτε από ιπτάμενες μηχανές άνθρωποι, που τους ονόμασαν πτηνάνθρωπους(το νησί αυτό πιστεύουμε πως ήταν τόπος εξορίας των Ατλάντων). Μια τρίαινα σε βουνό του Περού οδηγούσε στο αεροδρόμιο της Νάσκα. Πανάρχαια πιάτα που βρέθηκαν στο Θιβέτ περιγράφουν μια περιπέτεια ανθρώπων πoυ προσγειώθηκαν αναγκαστικά με τις πετούμενες μηχανές στα Ιμαλάια. Οι Στυμφαλίδες όρνιθες εκτόξευαν από ψηλά φλεγόμενα βέλη. Ο Δαίδαλος κι ο Ίκαρος (ατλαντικής καταγωγής – έζησαν μετά τον κατακλυσμό) προσπαθούσαν να φτιάξουν συσκευή με φτερά να πετούν. Όλα αυτά και άλλα στοιχεία, όπως είναι τα πανάρχαια σχέδια πou βρέθηκαν και μοιάζουν με αεροσκάφη, καθώς και ο αεροπόρος της ταφικής πλάκας του Παλένκουε; μας πείθουν πως οι ’Ατλαντες είχαν εφεύρει, ύστερα από πολλές αποτυχίες (Πλειάδες πoυ πέταξαν και χάθηκαν, Φαέθωνας που κάηκε) τέλειες ιπτάμενες συσκευές. Για καύσιμη ύλη πρέπει να χρησιμοποιούσαν τα υγραέρια, όπως και στα πλoία τους.
Πολλά στοιχεία που συγκεντρώσαμε και τα θεωρούμε σπoυδαία για επιστημονική ανακοίνωση, μας οδηγούν στην άποψη ότι οι Πυραμίδες της Αιγύπτου και της Κεντρικής Αμερικής φτιάχτηκαν από τους ’Ατλαντες και χρησιμοποιήθηκαν σαν δεξαμενές – αποθήκες υγραερίων. Μετά από χιλιετηρίδες οι Φαραώ στην Αίγυπτο τις χρησιμοποίησαν σαν τάφους και τις παρουσίασαν σαν έργα δικά τους. Τα επιτεύγματα της επιστήμης στον αιώνα μας, όμως, οδήγησαν τους ερευνητές στην αναθεώρηση της δοξασίας αυτής. Έτσι διατυπώθηκαν πολλές απόψεις. Ας προστεθεί και η δική μας άποψη…
ΑΤΛΑΝΤΕΣ ΚΑΤΑ ΑΘΗΝΑΙΩΝ
Η πολεμική σύγκρουση μεταξύ των πανάρχαιων Αθηναίων και των επιτιθέμενων Ατλάντων περιγράφεται στα δύο έργα του αρχαίου Αθηναίου φιλόσοφου Πλάτωνα «Τίμαιο» και «Κριτία», στα οποία αναφέρεται ρητά ότι όσα αναγράφονται «δεν είναι πλαστός μύθος, αλλά αληθινή ιστορία»:
Ο διάλογος «ΤΙΜΑΙΟΣ» κατά Πλάτωνα
Στο διάλογό του «ΤΙΜΑΙΟΣ» ο Πλάτωνας (427 – 347 π.Χ.) αναφέρει μεταξύ των άλλων την ιστορία που τους διηγήθηκε ο Κριτίας την οποία γνώριζε από την παλιά παράδοση. Η ιστορία αυτή, όπως λέει ο Κριτίας είναι αληθινή, και ήταν καταγραμμένη από πολύ παλιά στις σημειώσεις του Σόλωνα. Ο Σόλων είχε επισκεφτεί την αρχαία Αίγυπτο (το 590 π.Χ.), όπου εκεί οι ιερείς τον οδήγησαν στην ιερή πόλη Σάιδα στο δέλτα του Νείλου ποταμού. Στη πόλη αυτή υπήρχε ο ναός της Νηίθ (στα Ελληνικά Αθηνά), που ήταν η θεά που πίστευαν οι κάτοικοι σαν αρχηγό τους και ιδρυτή της πόλης. Μέσα στο ναό αυτό του αποκάλυψαν τα πανάρχαια μυστικά που ήταν γραμμένα σε βιβλία και πλάκες με ιερογλυφικά αρχαιογράμματα. Μερικά από τα μυστικά που οι ιερείς μετέφρασαν στο Σόλωνα, ήταν τα εξής:
1. Ότι η πόλη της Σάιδας διοργανώθηκε και εκπολιτίστηκε στα ιερά γράμματα πριν από οχτώ χιλιάδες (8000) χρόνια. Οι τότε κάτοικοι της σημερινής πόλης των Αθηνών . Η ίδια θεά Νηίθ (ή Αθηνά) η οποία ήταν κοινή προστάτης και της τότε πόλης των συμπολιτών του Σόλωνα και της Σάιδας, ανάθρεψε ανθρώπους και έδωσε τα φώτα της πρώτα στη Αθήνα και ύστερα στη Σάιδα.
2. Ότι υπήρχε και μια ακόμη μεγάλη δύναμη την εποχή εκείνη, η Ατλαντίδα, που τα έβαλε με όλο το κόσμο, και τους τότε κατοίκους της σημερινής Αθήνας.
Αναφέρουμε, μεταφρασμένα στη Νέα Ελληνική γλώσσα, όσα οι ιερείς της Σάιδας είπαν για το δεύτερο θέμα που μας ενδιαφέρει, στο Σόλωνα (οι σημειώσεις εντός παρενθέσεων είναι δικές μας):
….»Πολλά λοιπόν και μεγάλα έργα της πόλης σας (Σημείωση: αναφέρεται στην πόλη της Αθήνας, όπως ήταν πριν τον κατακλυσμό) είναι εδώ γραμμένα (Σημείωση: εννοεί χαραγμένα στις πλάκες του ναού της Σάιδας) να θαυμάζεται (η πόλη), ένα όμως υπερέχει σε μεγαλείο και ηρωισμό. Γιατί οι γραφές μας λένε πως η πόλη σας αντιμετώπισε κάποτε μια μεγάλη δύναμη, που προχωρούσε εισβάλλουσα σύγχρονα σε όλη την Ευρώπη και την Ασία, «έξωθεν ορμησθείσανεκ του Ατλαντικού πελάγους». Γιατί τότε το πέλαγος εκείνο μπορούσε να το περπατήσει κανένας, επειδή εις την είσοδο του, την οποία εσείς ονομάζετε στήλες του Ηρακλέους (σημείωση: εννοεί τα στενά του Γιβραλτάρ ή Ηράκλειες Στήλες), υπήρχε νησί (ξηρά). Αυτό το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και την Ασία μαζί και από αυτό οι ταξιδιώτες μπορούσαν να περάσουν σε άλλα νησιά,
(25) και από αυτά κατόπιν σε όλη την απέναντι ήπειρο την ευρισκομένη γύρω από τον αληθινό εκείνο ωκεανό. Γιατί τα μέρη αυτά, όσα είναι μέσα από το στενό που αναφέραμε, φαίνονται σαν ένα λιμάνι που έχει στενή είσοδο για τα πλοία, τα εκείθεν (έξω) όμως του στενού, είναι πραγματικό πέλαγος (ωκεανός), και η γη (ξηρά) που το περιβάλλει μπορεί αναμφίβολα και πολύ σωστά να ονομάζεται ήπειρος.
Στο νησί αυτό, λοιπόν, την Aτλαντίδα «τη Ατλαντίδι νήσω» σχηματίστηκε μεγάλη και θαυμάσια δύναμη από βασιλιάδες, που εξουσίαζε ολόκληρο το νησί και «πολλών δε άλλων νήσων και μερών της ηπείρου». Και εκτός από αυτά τα μέρη «επί πλέον» από τη μέσα μεριά προς τη Λιβύη κυριαρχούσαν μέχρι και την Αίγυπτο, και από τη μεριά της Ευρώπης μέχρι την Τυρρηνία (Σημείωση: έτσι λεγόταν η Δυτ.Ιταλία). Όλη αυτή η δύναμη αφού συγκεντρώθηκε κι αποτέλεσε μια ενότητα επιχείρησε με μια εξόρμηση να υποδουλώσει και το δικό σας τόπο και το δικό μας και όλους τους προς τα μέσα του στενού (των Ηράκλειων στηλών). Τότε, λοιπόν, Σόλωνα, η δύναμη της πόλης σας έλαμψε στα μάτια όλων των ανθρώπων για τον ηρωισμό και την αντρειοσύνη της. Γιατί τους ξεπέρασε όλους στην ευψυχία και τις τέχνες που εφαρμόζονταν στον πόλεμο, στην αρχή σαν κεφαλή, ηγέτιδα, των Ελλήνων , αργότερα που έμεινε αναγκαστικά μόνη, όταν οι άλλοι αποστάτησαν, αφού έφτασε στους έσχατους κινδύνους, κατανίκησε τους επιδρομείς και έστησε τρόπαια. Έτσι, όσους, δεν υποδουλώθηκαν ακόμα, εμπόδισε να σκλαβωθούν και απελευθέρωσε γενναιόψυχα όλους τους άλλους, όσους κατοικούσαν όπου και μεις, στο εσωτερικό, από τα όρια των στηλών του Ηρακλή.
Δ. Αργότερα όμως επειδή έγιναν απαίσιοι και τρομακτικοί, σεισμοί και κατακλυσμοί, άρκεσε μια μέρα και μια νύχτα φοβερή να χαθεί ολόκληρος ο στρατός σας μονομιάς. ’νοιξε η γη και τον κατάπιε και το νησί της Ατλαντίδας τότε βούλιαξε στη θάλασσα κι εξαφανίστηκε. Γι’ αυτό, μέχρι τώρα το εκεί πέλαγος είναι αδιάβατο και ανεξερεύνητο, επειδή εμποδίζει πραγματικά η μάζα της λάσπης στους ρηχούς βράχους (υφάλους) που απόμειναν σε κείνο το μέρος μετά την καθίζηση του νησιού….
Ο ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟΣ
Α) Οι τρεις κατακλυσμοίΟι ιερείς της Σάιδας Αιγύπτου είπαν στο Σόλωνα τον Αθηναίο. «Εσείς ξέρετε έναν μόνο μεγάλο κατακλυσμό, του Δευκαλίωνα. ‘Έγιναν όμως προηγούμενα πολλοί άλλοι μεγάλοι κατακλυσμοί, τους οποίους οι δικοί μας αρχαίοι τους κατέγραψαν..»(Βλ.Πλάτωνα «Τίμαιος» 23Β).
Όσοι ασχολήθηκαν με τους πανάρχαιους χαμένους πολιτισμούς της Λεμούρια, της Μου και της Ατλαντίδας, συνδέουν τους μεγάλους κατακλυσμούς, που μνημόνευσαν οι Αιγύπτιοι ιερείς , με τις «μυθικές» αυτές χώρες. Ο πρώτος μεγάλος κατακλυσμός, είναι αυτός που προήλθε από τον καταποντισμό της Λεμούρια, κάπου στον Ειρηνικό ωκεανό… Αυτό έγινε, ισχυρίζονται, το 25000 περίπου της παλιάς χρονοαρίθμησης (π.Χ.) (περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν στο βιβλίο, του W.SCΟTT -ΕLLΙΟΤ, ΤΗΕ LΟST LΕΜURΙΑ (1904), που βρίσκεται στο Μουσείο Ατλαντίδας).
Αιτία του δεύτερου μεγάλου κατακλυσμού υπήρξε ο καταποντισμός ενός μεγάλου νησιού του Ινδικού ωκεανού, γνωστό με το όνομα Μου. Η εξαφάνιση της Μου έγινε σε κάποιο χρόνο ανάμεσα στη χιλιετηρίδα 16-15000 π.Χ. (βλέπε στο βιβλίο «Ψάχνοντας για χαμένους κόσμους» (1975) του JΑMΕS WΕLLΑRD, που βρίσκεται στο Μουσείο Ατλαντίδας)
Η μυθολογία των αρχαίων λαών για τον τρίτο κατακλυσμό
Ο τρίτος μεγάλος κατακλυσμός ταυτίζεται με τον καταποντισμό στον Ατλαντικό ωκεανό της Ατλαντίδας, που χάθηκε μέσα σε μια μέρα και μια νύχτα. Αυτό έγινε γύρω στο 9600 π.Χ., αν αποδόθηκε σωστά από το Σόλωνα, η χρονολογία του γεγονότος, την οποία του υπαγόρευσαν να τη γράψει οι ιερείς, γιατί η χρονολογία αυτή αμφισβητείται από πολλούς.
Γι’ αυτά τα μεγάλα γεγονότα, που πραγματικό συγκλόνισαν τη Γη, υπάρχουν κι άλλες μαρτυρίες, διεσπαρμένες στους μύθους , τους θρύλους και τις παραδόσεις των λαών της Ανατολής, της Μεσογείου και της Δύσης, οι οποίες διασώθηκαν από τα πανάρχαια χρόνια.
Δεν χωράει αμφιβολία, ως προς τον τρίτο πιο γνωστό μεγάλο κατακλυσμό, ότι υπήρξε γεγονός. Υπάρχουν πολλά στοιχεία, για άλλους ενδείξεις, για μερικούς αποδείξεις, ότι τον επέφερε ο καταποντισμός της Ατλαντίδας. Με τον κατακλυσμό αυτό συσχετίζονται και ταυτίζονται, ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, που σώθηκε στην Ελλάδα, του Ουταναπίστι των Ασσυρίων-Βαβυλωνίων, του Νώε των Ισραηλιτών , ενός Τέϊπι των Μάγιας και των προγόνων των Αζτέκων της φυλής Αζτλόν .
Ο τρόπος που διασώθηκαν , οι επώνυμοι αυτοί ήρωες και υστερότερα αρχηγοί λαών, από τον κατακλυσμό, σύμφωνα με τις καταγραμμένες σε αρχαιότατα ιερά κυρίως κείμενα περιγραφές που σώθηκαν, είναι σχεδόν παρόμοιος. Διέθεταν δυνατό και μεγάλο πλοίο-κιβωτό. Το σκαρί τους άντεξε τα δυνατά κύματα. Είχαν την τύχη, να μην προσκρούσουν σε βράχους και άραξαν ομαλά πάνω σε οροπέδια και βουνά, όταν καταλάγιασαν τα νερά κι αποσύρθηκαν στη θάλασσα. Τη γαλήνη της θάλασσας, το χαμήλωμα των υδάτων και την επανεμφάνιση της στεριάς, τη διαπίστωσαν με την απελευθέρωση των πουλιών, ενός περιστεριού, ενός χελιδονιού κι ενός κόρακα ή δυο απ αυτό. Το περιστέρι γύρισε με κλωνάρι θάμνου στο ράμφος του, το κοράκι δεν γύρισε, έτρωγε τις σάρκες των πνιγμένων ζώων! Αυτά ήταν περίπου τα στοιχεία με διάφορη μόνο τη διάταξη των περιγραφών στ’ ανακαλυφθέντα κείμενα.
Για τις τρεις πρώτες προκατακλυσμιαίες προσωπικότητες, το Δευκαλίωνα, τον Ουταναπίστι και τον Τέϊπι, από τους ατλαντολόγους πιστεύεται, πως ήταν πλοίαρχοι καραβιών των Ατλάντων. Τα πλοία τους βρέθηκαν να ταξιδεύουν , τα δυο στη Μεσόγειο, το ένα κοντά στα παράλια της Ελλάδας και το άλλο κοντά στην Εγγύς Ανατολή, και του Τέϊπι πλησίαζε τις ακτές του Περού, όταν το μεγάλο νησί τους, του Ατλαντικού ωκεανού καταποντίστηκε κι έγινε κατακλυσμός. Γι’ αυτό και σώθηκαν.
Για τα πλοία της φυλής Αζτλάν, το όνομα των κατόχων τους προδίδει την προέλευσή τους. Αυτοί πρόλαβαν να σωθούν, στο 48ωρο του καταποντισμού του νησιού τους, ενός ίσως που ήταν πιο κοντά στις ακτές του Μεξικού, από τα πολλά νησιά, που ανήκαν στην κυριαρχία των Ατλάντων.
Η ιστορία του Νώε, ίσως να είναι σύγχρονη, με τις άλλες τέσσερις, πιο πάνω ιστορίες, πραγματικότητα. Μοιάζει όμως τόσο πολύ με την ιστορία του Ουταναπίστι, όπως η ιστορία του τελευταίου περιγράφεται στο έπος Γιλγαμές των Βαβυλωνίων, ώστε πιθανολογείται ότι αντιγράφηκε από το έπος Γιλγαμές, από τους συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης και της Βίβλου των Ισραηλιτών. Εκτός αν η ιστορία του Νώε είναι αυθεντική και παραγεμίστηκε αργότερα από τους Εβραίους συγγραφείς, οι οποίοι θέλησαν τους γενάρχες των φυλών του Ισραήλ, τον Ιάφεθ, τον Ιαβάν ή Ιώναν, το Γαμάρ, το Θουβάλ και τον Μεσέχ, σαν γιους του Νώε. Αλλά η κιβωτός του Ουταναπίστι που διασώθηκε, του έπους Γιλγαμές, απέχει κατά μία χιλιετία τουλάχιστον, από τη μεταγενέστερη εμφάνιση των γιων του Νώε.
Βέβαια, όπως τα έπη των Ινδιών και η Βίβλος, παραγεμίστηκαν με μεταγενέστερες θρησκευτικές κυρίως ιστορίες και μυθιστορίες, γι’ αυτό επικρατεί αυτή η σύγχυση.
Στο παλαιοβαβυλωνιακό επίσης έπος «Ατράμχαζις» (Ακρόσοφος, ελληνικά) περιγράφεται, πώς σώθηκε ο βασιλικός ιερέας Ζιουσούντρα από το μεγάλο κατακλυσμό. Το πελώριο καράβι του, όπου κλείστηκε με πολλούς άλλους μέσα και φόρτωσε και ζώα και όσο μάλαμα κι ασήμι μπόρεσε να μαζέψει, παράδερνε εφτά μέρες κι εφτά νύχτες, στην αναταραγμένη επιφάνεια του νερού. Την έβδομη μέρα προσάραξε σ’ ένα ξερό βράχο. Ο Ζιουσούντρα εξαπόλυσε τρία πτηνά και τα λοιπά γνωστά…. Το καράβι αυτό όρισαν να μεταφερθεί στην παραδεισένια χώρα Ντιλμούν…
Ο Ξίσουθρος βασιλιάς της Βαβυλώνας, ο οποίος είδε, στον ύπνο του ότι θα γίνει ο μεγάλος κατακλυσμός κι αρμάτωσε το πιο γερό καράβι, είχε παρόμοια περιπέτεια με το Νώε. Έτσι γράφουν πλάκες της εποχής του Ξίσουθρου που βρέθηκαν στη Μεσοποταμία…Στις ιστορίες αυτές, είναι φανερές οι διαδοχικές αντιγραφές και οι προσθήκες, οι αλλαγές ονομάτων κ.λπ.
Ο Φρειδερίκος Κλαίη, στο βιβλίο του «περί Κατακλυσμού» (1842), κάνει λόγο για τον τελευταίο μεγάλο κατακλυσμό και τον συνδυάζει με τους ’Ατλαντες και τους Τιτάνες…
Β) Οι αιτίες για τον καταποντισμό της Ατλαντίδας
Αρκετοί ισχυρίζονται πως έπεσε θύμα αυτού του εξελιγμένου πολιτισμού της: μια από τις κολοσσιαίες μορφές ενέργειας (ακόμη και ατομικής) που είχαν τιθασέψει οι ’τλαντες, είτε από λάθος είτε σε μια μοιραία πολεμική αναμέτρηση, ξέφυγε από τα όρια ελέγχου προκαλώντας σαρωτική καταστροφή. ’λλοι υποστηρίζουν πως η αιτία του κακού ήρθε από τον ουρανό με τη μορφή γιγαντιαίου μετεωρίτη που έπεσε στη Γη προκαλώντας μετατόπιση του άξονά της, τεράστιας έκτασης σεισμούς και κατακλυσμούς, καταβυθίσεις τμημάτων ξηράς και αναδύσεις άλλων. Πράγματι στον κόλπο του Μεξικού έχει βρεθεί ένας τεράστιος κρατήρας που οι ειδικοί αποδίδουν σε πρόσκρουση μετεωρίτη. ’λλες ανασκαφές έχουν αποκαλύψει τμήματα αρχαίου λιμανιού -πάνω ψηλά στις ’νδεις, στα 3.000 και στα 4.000 μέτρα! Αυτό σημαίνει πως κάποτε οι περιοχές αυτές ήταν παραθαλάσσιες και υψώθηκαν ξαφνικά, ενώ άλλες καταβυθίστηκαν.
  ο Μαρινάτος στα γραφτά του αναφέρεται στο «Αίνιγμα», ή στο «Πρόβλημα της Ατλαντίδας».

Οι ιερείς της Σάιδας, αρχαιότατης θρησκευτικής πρωτεύουσας της Αιγύπτου, είπαν στο Σόλωνα, που μετέφερε τα στοιχεία για τον «Ατλαντικό λόγο» του Πλάτωνα, ότι τα νησιά του Αιγαίου και η Κρήτη κατακτήθηκαν από τους ’τλαντες, που ήρθαν από δυτικό, από το μεγάλο Ωκεανό. Το ισχυρό έθνος των Ατλάντων, έγραφαν οι πλάκες που διάβαζαν οι ιερείς, κατέκτησε σχεδόν όλα τα παράλια των χωρών της Μεσογείου, από βορρά και νότο κι έφτασε μέχρι τον Περσικό κόλπο. Οι ’τλαντες δεν κατόρθωσαν όμως να καταχτήσουν την Αττική, γιατί τα στρατεύματά τους νικήθηκαν από τους Αθηναίους… (Δηλαδή τους τότε κατοίκους της Αττικής που φαίνεται είχαν κάποια ακμή).
Οι περισσότεροι από τους αρχαίους Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς, όπως οι ‘Ομηρος, Ησίοδος, Εύμηλος, Αισχύλος, Πίνδαρος, Ηρόδοτος, Ελάνικος και οι μετά τον Πλάτωνα, Κράντωρας, Ερατοσθένης, Απολλώνιος Ρόδιος, Αρίσταρχος, Απολλόδωρος, Ποσειδώνιος, Πλούταρχος, Οβίδιος, Πλίνιος, Στράβωνας, Παυσανίας, Πρόκλος κ.α. συμπορεύονταν στο θέμα της Ατλαντίδας έμμεσα ή άμεσα με τον Πλάτωνα.
Τα στοιχεία των παραπάνω θεωριών αναφέρονται σε πανάρχαιους χρόνους της παλιάς χρονοαρίθμησης, πριν το μεγάλο κατακλυσμό που συνέπεσε, όπως παραδέχονται πολλοί, με τον καταποντισμό της Ατλαντίδας.
Πως προήλθε το όνομα «Αιγαίο»

Ο Αιγαίων ήταν κατά τη μυθολογία μας γίγαντας, γιος του Ουρανού και της Γαίας. Πρόγονος των Τιτάνων. Κατοικούσε στα βάθη του Ωκεανού. Θεωρούνταν θαλάσσιος θεός αλλά και εφευρέτης των πλοίων. Από μερικούς ταυτίζεται με τον Ποσειδώνα, που ήταν κυρίαρχος του Αιγαίου Πελάγους και αποκαλούνταν «Αιγαίος» και «αιγί-οχος», γιατί εξαπέλυε τα ορμητικά κύματα. Αυτά τα έλεγαν «αίγες» (βλ. λεξικό Σουίδα), ενώ το επαιγίζω σημαίνει σφοδρώς πνέω. Στην αγριότητα των κυμάτων, καταλήγει, οφείλεται το όνομα Αιγαίο. ’λλη εκδοχή είναι ότι προέρχεται από τις παραθαλάσσιες πόλεις Αιγαί της Εύβοιας και της Αχαϊας, όπου λατρευόταν ο Ποσειδώνας. Τέλος λέγεται, το Αιγαίο πέλαγος πήρε το όνομά του από τον Αιγέα, βασιλιά της Αθήνας, που έπεσε στη θάλασσα, περιμένοντας το γιο του Θησέα να γυρίσει από την Κρήτη.

  Μην ξεχνάμε ότι ο Πελάγιος Ποσειδώνας, πατέρας του ’τλαντα, κατά τον Πλάτωνα κλπ, συμβολιζόταν και απεικονιζόταν με το Δελφίνι, που λατρευόταν σαν τοτέμ σε νησιά πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες και θεωρούνταν ιερό ζώο (Δελφίνος Απόλλωνας κλπ). Μια άλλη παράδοση αναφέρει πως ο Ποσειδώνας πήγαινε συχνά στη Θήρα, κι εκεί στο νησάκι Σφαίρα συναντήθηκε με την Αίθρα και γεννήθηκε ο Θησέας.
Στη Θήρα βρέθηκαν επίσης είδη από οψιανό, που τον χρησιμοποιούσαν οι πελασγοί και πιθάρια με ανάγλυφους σταυρούς. (Σε δυο βρέθηκαν υπολείμματα μπύρας). βρέθηκαν ακόμα, κτίσματα, μονώροφα, διώροφα και τριώροφα με παράθυρα από μεμβράνες-κατεργασμένα δέρματα ζώων λευκά λεπτά, ώστε να εισχωρεί το φως …
Ένας πανάρχαιος θρύλος, που τον διέσωσε ο Απολλώνιος Ρόδιος, αναφέρει ότι το νησί Καλλίστη σχηματίστηκε από ένα βώλο χώμα, που πέταξε στο Αιγαίο ο Θήρας, γιος του Τρίτωνα, ανεψιός του Ποσειδώνα. Απ’ αυτόν το νησί αργότερα ονομάστηκε Θήρα. Ο Θήρας και ο αδελφός του Εύφημος πήραν μέρος και στην αργοναυτική εκστρατεία. Ο Εύφημος μάλιστα είχε σεβασμό στην ατλαντίδα Μαία, μητέρα του Ερμή και επέβαλε τη λατρεία της στη Θήρα, γιατί κρατούσε από τη γενιά της. ’λλες παραδόσεις αναφέρουν πως στη Θήρα υπήρχε στα πανάρχαια χρόνια και ναός του Κρόνου και άλλος ναός του Ασφάλειου Ποσειδώνα. Στα Περισσά υπήρχαν ιερά του Ερμή, του Ηρακλή, του Σεράπιδος και της Ίσιδας. Όλα τα στοιχεία αυτά πείθουν πως πολύ πριν κατακτηθεί η Θήρα από το Μίνωα, είχε αποικιστεί από άλλους θαλασσινούς λαούς από τους πελασγούς και παλιότερα προφανώς από τους ’Ατλαντες…
Οι ’Ατλαντες και η Κρήτη
Η Κρήτη έχει μακραίωνη ιστορία που προηγήθηκε του Ομηρικού κόσμου κι έλαμψε με τον πολιτισμό της που ανάδειξε από τα πανάρχαια χρόνια. Έγινε πρώτα ξακουστή με τα ονόματα, Δολιχή, από το μακρόστενο σχήμα της, Λερία, Μάκαρις ή Μακαρόνησος (νησί των Μακάρων), Αστερία, Τελχινία, Ιδαία, Χθονία (στεριά), Κουρίτης. Καπταρά ή Κάφτορ και Κεφτιού. Το όνομα Κρήτη, που επικράτησε, προέρχεται, κατά την παράδοση, από το όνομα μιας Νύμφης Εσπερίδας, που έφτασε στο νησί από τη δύση με τους Ταλαίους (Ταλαία όρη Κρήτης), ή τους Τελχίνες, ή τους Κουρήτες, που ήρθαν με τη Ρέα, για να γεννήσει το Δία, μακριά από την Κρόνου Πολιτεία των Τιτάνων (την Ατλαντίδα). Η νύμφη Κρήτη έμεινε στο νησί και οι ξένοι την επέβαλαν στους ντόπιους σαν την πρώτη βασίλισσα τους. Μια παράδοση λεει, ότι η Κρήτη είχε αδελφή την Ομόνοια και μητέρα της ήταν η Πραξιδίκη, θυγατέρα του Ωγύγη, Ατλαντικής επίσης γενιάς. Μπορεί τ’ όνομα Κρήτη, να προέρχεται και από τους Κουρήτες, που χτυπούσαν τα χάλκινα κύμβαλα να μην ακούγεται το κλάμα του Δία, γιατί τη φέρουν και σαν κόρη ενός Κουρήτη.
Αλλά και οι Κουρήτες ήταν «επήλυδες» (ξένοι που ήλθαν απ’ έξω), όπως και οι Τελχίνες και οι Κάβειροι. Αυτοί έφεραν τη μεγάλη ανακάλυψη, δηλαδή την επεξεργασία του χαλκού, στην Κρήτη και στ’ άλλα νησιά του Αιγαίου και τη δέχτηκαν οι ντόπιοι (βλέπε Μανόλη Ανδρόνικου: Μουσείο Ηρακλείου). Η Κρήτη αναφέρεται και σα θυγατέρα του Δευκαλίωνα…
Από κείνα τα χρόνια αρχίζει η πολιτιστική ακμή της Κρήτης. Τη συνέχισαν οι Πελασγοί και οι Αιγαίοι, που κατάκτησαν την Κρήτη, για να ενωθούν με τους προκάτοχους και τους ντόπιους, οπότε παρουσιάζονται οι Ετεόκρητες.
Βρέθηκε επιγραφή του προϊστορικού αυτού Κρητικού λαού, με Ελληνικά γράμματα σε άγνωστη γλώσσα (φυλάγεται στο Μουσείο Ηρακλείου Κρήτης). Κατάλοιπα σκελετών της Κρήτης δείχνουν τη βιολογική ανάμειξη των αρχαιότατων Κρητών, Πελασγών κλπ, γράφει ο Μ. FINLEY στο βιβλίο του «ΟΔΥΣΣΕΙΑ».
Ο Αστερίων, ο γνωστός βασιλιάς της Κρήτης, που προέρχεται κι αυτός από τη γενιά των Τιτάνων, θεωρείται μυθικό αλλά και ιστορικό πρόσωπο. 0 Αστερίων νυμφεύτηκε την Ευρώπη κι έγινε πατέρας του Μίνωα, του Ραδάμανθου και του Σαρπηδόνα.
Ακολουθούν τα χρόνια της δυναστείας του Μίνωα και η θαλασσοκρατία των Κρητών στο Αιγαίο. Για την περίοδο αυτή έγραψαν όλοι σχεδόν οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς και οι γνωστότεροι Λατίνοι και βρέθηκαν σχετικά στοιχεία στη Μέση Ανατολή, στην Αίγυπτο και αλλού.
Ο J.V. LUCE στο βιβλίο του «Το Τέλος της Ατλαντίδας», ισχυρίζεται ότι η παλιά Κρήτη ήταν η κοιτίδα του πολιτισμού των Ατλάντων. Οι «λαοί της θάλασσας» και «η φυλή των χαλκέων» είχαν ορμητήριο την Κρήτη, δέχεται ο LUCE, και οι φυλές αυτές ήταν απόγονοι των Ατλάντων της παλιάς Κρήτης. Ο Ησίοδος όμως γράφει, ότι ήρθαν από τη δύση από τον έξω Ωκεανό, και ο Όμηρος δέχεται ότι ο Ωκεανός είναι γεννήτορας όλων αυτών.
Η πιο σωστή άποψη, κατά τη γνώμη μας, είναι ότι οι ’Ατλαντες αποίκησαν την Κρήτη, όπως και όλα σχεδόν τα νησιά του Αιγαίου. Τα σχετικά με την Κρήτη που αναφέραμε ως τώρα συνηγορούν υπέρ της άποψης αυτής. Θα την ενισχύσουμε με τη μνημόνευση μερικών από τα πάρα πολλά ευρήματα της Κρήτης, που θυμίζουν την Ατλαντίδα και μερικών σχετικών παραδόσεων:
Ο ’Ατλας με τον Ηρακλή και τον Περσέα
Όταν ο Ηρακλής, εκτελώντας έναν από τους άθλους του, χρειάστηκε να φέρει στον Ευρυσθέα, βασιλέα των Μυκηνών, τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων, συναντήθηκε στη μακρινή δύση με τον ’Ατλαντα, και δέχτηκε να κρατήσει αυτός για λίγο τον ουράνιο θόλο, ώσπου να του φέρει τα μήλα ο γίγαντας.
Στην επιστροφή ο ’Ατλαντας αρνήθηκε να ξαναπάρει τον ουρανό στους ώμους του και προθυμοποιήθηκε να φέρει αυτός τα μήλα στον Ευρυσθέα. Ο Ηρακλής υποκρίθηκε ότι δέχεται την επιθυμία του ’Ατλαντα, τον παρακάλεσε όμως να πάρει πάλι για λίγο τον ουρανό πάνω στους ώμους του για να κατασκευάσει ένα «μαξιλαράκι» για την κεφαλή του. Ο ’Ατλας έπεσε στη παγίδα, και ο Ηρακλής πήρε τα μήλα και έφυγε. Έτσι ο ’Ατλας ανέλαβε και πάλι το καθήκον του. Κάτοχος των μήλων, ο ήρωας επέστρεψε στις Μυκήνες, εκεί τα παρέδωσε στον Ευρυσθέα. αυτός όμως του τα δώρισε. Κατόπιν τούτου ο Ηρακλής τα έδωσε στη «θεά» Αθηνά, η οποία τα επανέφερε στο κήπο των Εσπερίδων» διότι δεν επιτρέπονταν να ευρίσκονται πουθενά αλλού». Όλα τα παραπάνω τα αναφέρει ο Ησίοδος. Επίσης ο ίδιος αναφέρει στη «Θεογονία» ότι ο Ηρακλής ταξίδεψε στις Εσπερίδες, μέσα σ’ ένα χάλκινο πιθάρι που έπλεε στη θάλασσα. Οδηγός του ήταν ο Νηρέας, γιος του Πόντου ή του Ποσειδώνα, που παρέλαβε τον Ηρακλή από τη Μεσόγειο, πέρασαν από τις Κρόνου Στήλες (έτσι έλεγαν τότε το Γιβραλτάρ, αργότερα τ’ ονόμασαν Στήλες του Ηρακλή), έπλευσαν στον Ατλαντικό, κι’ έφτασαν στα νησιά των Εσπερίδων.
’Αλλοι όμως είπαν πως ο Ηρακλής κατάφερε να σκοτώσει τους ληστές που είχαν αρπάξει τις κόρες του ’τλαντα , τις Εσπερίδες, και να τις ξαναφέρει σώες στο πατέρα του, που από ευγνωμοσύνη δίδαξε στον Ηρακλή τα μυστικά του ουρανού και την αστρονομία.
Στη μακρινή δύση, πήγε και βρήκε τον ’Ατλαντα και ένας άλλος μεγάλος ήρωας, ο Περσεύς γιος της Δανάης(κόρης του Ακρίσιου και της Ευριδίκης) και του Δία. Όμως ο ’Ατλαντας δεν τον καλοδέχθηκε και πήγε να τον ξεκάνει. Τότε ο Περσέας του έδειξε τη κεφαλή της Μέδουσας (ή γοργώς) και τον απολίθωσε. Έτσι ο ’Ατλαντας μεταμορφώθηκε σε ένα μεγάλο βουνό που είναι στη Αφρική ή κάπου μακρύτερα, που το ονόμασαν ’Ατλας
Ιστορική ανάλυση – σχόλια
Ένας άλλος «ημίθεος» που απόκτησε σχέσεις με τους ’Ατλαντες ήταν ο Ηρακλής. Ο Πλούταρχος από το υλικό που συγκέντρωσε, έβγαλε το συμπέρασμα πως ήταν ιστορικό πρόσωπο, ασχέτως αν δημιουργήθηκαν πολλοί μύθοι για αυτόν. Ο Ηρακλής λοιπόν ταξίδεψε στην Ατλαντίδα με «χάλκινο πιθάρι που έπλεε στη θάλασσα». Τον οδήγησε ο Νηρέας, ο οποίος ήταν γιος του Πόντου και είχε στενές σχέσεις με τον Ποσειδώνα. Ο Όμηρος γράφει για τον Νηρέα ότι: «υπό τον Ποσειδώνα διατελών ήρχε της Μεσογείου» (Ιλιάς στ.141). Ο Νηρέας έκανε με τη Ωκεανίδα Δωρίδα τις 77 Νηρηίδες (που ήσαν κόρες (νύμφες) της θάλασσας δηλ. θεωρούνταν θαλασσινές «θεές»). Εδώ ο μύθος προδίνει κατά τη γνώμη μας και την ιδιότητα του Νηρέα, ότι ήταν ναύαρχος ο οποίος κάτω από τις διαταγές του Ποσειδώνα κυβερνούσε ένα ολόκληρο στόλο από 77 καράβια (Νηρηίδες-θαλασσινές «θεές»). Ο Νηρέας λοιπόν, ο ναύαρχος των Ατλάντων, οδήγησε τον Ηρακλή στον ’Ατλαντα με ένα πλοίο.
Από τη διήγηση της συνάντησης του ’Ατλαντα με τον Ηρακλή φαίνεται καθαρά πως ο ’Ατλαντας συμμάχησε με τον Ηρακλή, ο οποίος τον βοήθησε για λίγο χρόνο στη διακυβέρνηση της Ατλαντίδας («σήκωσε για λίγο τον ουράνιο θόλο, το φορτίο του ’Ατλαντα»). Δεν αποκλείεται να έγινε κάποια συμφωνία ή μοίρασμα εξουσίας μεταξύ Ελλήνων και Ατλάντων με όριο τις Ηράκλειες στήλες δηλ. τους δυο βράχους του στενού του Γιβραλτάρ. Έτσι ίσως εξηγείται και η μετονομασία του στενού αυτού από «Κρόνου στήλες» σε «Ηράκλειες στήλες».
Το γεγονός ότι ο Ηρακλής είχε ταξιδέψει στον Ατλαντικό ωκεανό πιστοποιείται και από την νεότερη ιστορία των Φοινίκων οι οποίοι όταν ταξίδεψαν στο νησί Ερύθεια του Ατλαντικού ωκεανού βρήκαν ένα ναό αφιερωμένο στον Ηρακλή. Πως λοιπόν έφθασε ο Ηρακλής με στρατό στο νησί Ερύθεια του Ατλαντικού ωκεανού όπου αργότερα (σε άλλη εποχή) οι Φοίνικες βρήκαν ναό του;
Τα χρυσά μήλα στις Εσπερίδες νήσουςΤα «χρυσά μήλα των Εσπερίδων» ήταν γαμήλιο δώρο τη Γαίας στην Ήρα και αυτή τα φύτεψε «στου ωκεανού την άκρη». Ερμηνεύουμε πως πρόκειται για καρπούς της γης. Αν ήταν απομιμήσεις μήλων φτιαγμένες με χρυσό δεν θα φυτεύονταν. Χρυσίζοντα μήλα δεν υπάρχουν. ’ρα ήταν τα χρυσοκιτρινωπά ωραία φρούτα, τα κίτρα, τα λεμόνια , τα πορτοκάλια και τα μανταρίνια, τα οποία ευδοκιμούσαν στα νησιά των Εσπερίδων, στην άκρη του Ατλαντικού ωκεανού, και τα ονόμασαν από τότε Εσπεριδοειδή…
Μυθικοί λαοί, τόποι και τέρατα
Νησιά Μακάρων ή Ηλύσια πεδία:
Τα Ηλύσια πεδία και το νησιά των Μακάρων στη φαντασία των αρχαίων ταυτίζονταν, με τη διαφορά ότι στη πρώτη περίπτωση πρόκειται για κάμπους και στη δεύτερη για ευλογημένα νησιά (ή για ένα μόνο νησί). Ήταν παραδεισένιοι τόποι που βρίσκονταν στα πέρατα της γης, δυτικά, κοντά στο Ωκεανό, που τους χάιδευαν οι αύρες, ή τους δρόσιζαν οι απαλές πνοές του Ζέφυρου που έφθαναν από τον Ωκεανό, χωρίς μήτε να τους παγώνουν μήτε να τους ζεσταίνουν πολύ. Τα νησιά αυτά τα κυβερνούσε ο Ραδάμανθυς που εκτελούσε τις εντολές του Κρόνου. Στους παραδεισένιους αυτούς τόπους, πήγαιναν οι αγαπημένοι ήρωες των αρχαίων Ελλήνων, όταν πέθαιναν. Εκεί οι «θεοί» τους χάριζαν την αθανασία και περνούσαν μια ζωή ξένοιαστη, χωρίς να τους ταλαιπωρούν ούτε χιόνια, ούτε βαρυχειμωνιές, ούτε νεροποντές. Οι εκλεκτοί που πήγαιναν εκεί χαίρονταν όσα δεν μπορούν να χαρούν οι κοινοί άνθρωποι πάνω στη γη. Περνούσαν τις ώρες τους χωρίς καμιά βιοτική έγνοια, γυμνάζονται, τρέχουν πάνω στα άλογά τους, παίζουν πεσσούς, συνοδεύουν τα τραγούδια τους με την κιθάρα και φυσικά τρωνε όλοι μαζί στεφανωμένοι. Κάθονται παρέες – παρέες και κουβεντιάζουν ώρες πολύ, μέσα σε μια ατμόσφαιρα που μοσκοβολάει από το θυμίαμα που καιει πάνω από τους βωμούς των θεών.
Από τις πηγές που ξέρουμε μαθαίνουμε ότι τα Ηλύσια φιλοξενούσαν τον Μενέλαο, τον Κάδμο, τον Πηλέα, τον Διομήδη, τον Λύκο (που ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Πλειάδας Κελαινώς) και τον Αχιλλέα
Στον ευλογημένο εκείνο τόπο ό ήλιος λάμπει μέρα και νύχτα χωρίς να σκοτεινιάζει. Η γη χαρίζει εδώ τρεις φορές το χρόνο τους καρπούς της. Ολόγυρα από την πολιτεία παντού λιβάδια και δάση από πανύψηλους κέδρους και δέντρα με χρυσούς καρπούς. Τα ποτάμια κυλούν χειμώνα καλοκαίρι ήσυχα χωρίς να ξεχειλούν και να ρημάζουν τις καλλιέργειες, ούτε πάλι να ξεραίνονται.
Γοργόνα Μέδουσα:
Η Μέδουσα ήταν ένα φρικτό τέρας που αντί για μαλλιά είχε φίδια, δόντια τεράστια σαν του αγριόχοιρου, χέρια χάλκινα και πτερύγια χρυσά για να πετάει. Τα μάτια της ήταν τόσο τρομακτικά που απολίθωναν όποιον τολμούσε να τα κοιτάξει. Ήταν μια από τις Γοργόνες, μιας φυλής γυναικών για τις οποίες ο Ησίοδος έγραφε ότικατοικούσαν πέρα από τον Ωκεανό, στην άκρη της γης, κοντά στη Νύχτα.
Ο Διόδωρος Σικελιώτης ισχυρίζεται ότι οι Γοργόνες ήταν πολεμικός λαός, όπως και οι Αμαζόνες και κατοικούσαν όπου και οι ’Ατλαντες. Η Μέδουσα Γοργώ ήταν αρχηγός του λαού αυτού. Η Γοργώ γέννησε με τον Ποσειδώνα τον γίγαντα Χρυσάορα, που κατοικούσε πέρα από τον Ωκεανό. Αργότερα ο Χρυσάορας έγινε βασιλιάς του κόκκινου τόπου, του νησιού Ερύθεια του Ατλαντικού ωκεανού.
Η Ελληνική παράδοση αναφέρει την εκστρατεία του Περσέα στα βορειοδυτικά της Αφρικής, όπου η οροσειρά του ’Ατλαντα. Εκεί αντιμετώπισε τον εχθρικό στρατό των Γοργόνων, συνέλαβε τη βασίλισσα της Μέδουσα Γοργώ και την αποκεφάλισε.
Αμβροσία
Στην αρχαία εποχή αμβροσία (Ανθρώπινης Μήτρας Βρώση)ονομαζόταν η τροφή των Ελλήνων θεών, όπως νέκταρ ονομαζόταν το ποτό τους. Στη γεύση αυτών των δύο ή και του ενός μονάχα στηριζόταν η ιδιότητα της αθανασίας των Ολυμπίων θεών. Οι παλιές μάλιστα παραδόσεις μας παρουσιάζουν και θνητούς ακόμη να γίνονται αθάνατοι μόνο όταν τους άλειφε κανείς με αμβροσία, όπως έγινε με τον Δημοφώντα, τον Αχιλλέα κ.α. Εξ’ άλλου και η ίδια η λέξη δεν φανερώνει τίποτα άλλο παρά την αθανασία, μερικοί συγγραφείς τη μεταχειρίζονται σε ορισμένες περιπτώσεις αντί γι’ αυτήν.
Η αμβροσία τίθεται καμιά φορά και με τη σημασία της αλοιφής για να θεραπεύει πληγές ή του καθαριστικού. Π.χ η Ήρα καθαρίζει το δέρμα της με αμβροσία για να φαίνεται πιο ωραία
’Αλλοι όμως συγγραφείς θέλουν την αμβροσία σαν μια πηγή στο κήπο των Εσπερίδων. Από την παράδοση αυτή προκύπτει ότι είναι ο ίδιος τόπος από τον οποίο κατά τον Όμηρο (Οδύσεια η.,62) τα περιστέρια έφερναν την Αμβροσία στον Δία κατά την νηπιακή του ηλικία και ήσαν υποχρεωμένα να περάσουν πετώντας από τις Πλαγκτές πέτρες, που ήσαν βράχοι στα δυτικά της Σκύλλας και της Χάρυβδης (σημείωση: θεωρείται ότι είναι το στενό της Σικελίας)
Η Ατλαντίδα στην Ελληνική μυθολογία
Μύθος είναι μια πλαστή ιστορία που αναφέρεται στους θεούς, ημίθεους, ανθρώπινους ήρωες, στη φύση και στο νόημα του σύμπαντος. Οι μύθοι αποτελούν τα πρώτα δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας, γι’ αυτό και υπάρχουν σ’ όλους τους λαούς της Γης. Πρώτοι μυθοπλάστες όμως θεωρούνται οι αρχαίοι Έλληνες, οι οποίοι έχουν και τους περισσότερους μύθους. Με τους μύθους ασχολήθηκαν κατά την αρχαιότητα ιστορικοί και φιλόσοφοι, και ποιητές. Από τους ποιητές οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με τη καταγραφή των μύθων, στη τοτινή καθομιλούμενη Ελληνική γλώσσα, ήταν ο Όμηρος στην «Ιλιάδα» και «Οδύσσεια» και ο Ησίοδος (750-700 π.Χ.). στο έργο του «Θεογονία». Ο Όμηρος και ο Ησίοδος δεν ήταν απλοί ποιητές. Ήταν και μέλη (μύστες) των ιερατείων και αποκάλυψαν πολλά από τα μυστικά που ήταν καταγραμμένα σ’ αυτά. Τα ιερατεία ήταν αυτά που κατέγραφαν, από πολύ παλιά όλες τις ιστορίες, τις μυθιστορίες, τα συμβάντα και τα γεγονότα, σε γλώσσες ακατάληπτες από τους λαούς. Πολλές φορές ανακάτευαν τα δρώμενα με τις δοξασίες, τις επιθυμίες και τα όνειρα ή σκόπιμα άλλες φορές συγκάλυπταν ή διαφοροποιούσαν τα γεγονότα. Πρόσωπα υπαρκτά που είχαν κάνει ένα επιβλητικό έργο, παρουσιάζονταν, σαν μυθικοί ήρωες, όπως λόγου χάρη οι οικιστές αρχαιοτάτων πόλεων που φέρουν τα ονόματά τους και βρέθηκαν ερείπια αυτών των πόλεων ακόμα και επιγραφές (π.χ. Τροία). Έτσι έγινε ένα αξεδιάλυτο μπέρδεμα ιστορικών και μυθικών προσώπων, φαινομένων και θεών. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι, όπως θα δούμε παρακάτω, για τα ίδια πρόσωπα και περιστατικά υπάρχουν διαφορετικοί μύθοι.Από τους ιστορικούς ο πιο γνωστός είναι ο Ηρόδοτος, ο οποίος γνωρίζει τις θρησκευτικές και μυθολογικές παραστάσεις και των πολιτισμένων ανατολικών λαών και συγκρίνει αυτές με των Ελλήνων. Από τους φιλοσόφους αξιομνημόνευτοι είναι οι στωικοί, οι οποίοι ερμήνευαν τους μύθους τους σχετικούς με τους θεούς ως σύμβολα θρησκευτικών ή φυσικών εννοιών. Αργότερα, κατά τους αλεξανδρινούς χρόνους, ο Ευήμερος επιχείρησε να μεταβάλει τη μυθολογία σε ιστορία. Δίδασκε ότι και οι θεοί και οι σχετικοί μ’ αυτούς μύθοι αποτελούν απήχηση ιστορικών γεγονότων. Ο Ευήμερος (4ος – 3ος αιώνας π.Χ.) έγραψε για τους «θεούς» πως δεν ήταν υπερφυσικά όντα, αλλά ονομαστοί πολεμιστές που πέρασαν στο θρύλο και έγιναν «θεοί».Μελετώντας τους Ελληνικούς μύθους που σώζονταν μέσα στους κατοίκους σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, από το 2000 π.Χ. και εντεύθεν θα ανακαλύψουμε πολλούς θρύλους που δέχονται ότι αρκετοί παλιοί ήρωες της Ελλάδας και άλλων λαών της Μεσογείου, ακόμα και θεοί, μυθικά και ιστορικά πρόσωπα, γενάρχες και βασιλιάδες διαφόρων περιοχών της Ελλάδας, είχαν προγόνους τους ’τλαντες από τη γενιά των Τιτάνων. Οι ά