ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού γινόμαστε τοπικά, εθνικά και παγκόσμια όλο και περισσότερο θύματα της μεγάλης κρίσης, αλλά και μάρτυρες της προϊούσας παρακμής του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο στην προσπάθεια του να σωθεί, μεθοδεύει ακάθεκτα την εκτροπή της ανθρωπότητας προς τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Αυτή η εκτροπή συντελείται με τη στρατηγική του αμερικανισμού για την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου και το στήσιμο της παγκόσμιας διακυβέρνησης, με μοναδικό κέντρο αποφάσεων το σκληρό πυρήνα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ως κύρια όργανά αυτού του σχεδίου, οι εμπνευστές του έχουν επιλέξει τον ΟΗΕ, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το ΝΑΤΟ και πολλούς άλλους αφανείς οργανισμούς, λέσχες και υπηρεσίες. Στόχος αυτής της επιλογής είναι η κατάργηση της αυτονομίας των εθνικών και τοπικών οικονομιών και κοινωνιών, η πολτοποίηση των αυτόχθονων και αυθεντικών πολιτισμών και η επιβολή συνθηκών καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ο σκοπός αυτής της επιλογής είναι η βίαιη επιβολή στην ανθρωπότητα του απάνθρωπου, καταστροφικού και παρακμασμένου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και διανομής του κοινωνικού πλούτου. Συνέπεια αυτού του σχεδίου είναι η διαίρεση της ανθρωπότητας στη μειοψηφία του 1% που λυμαίνεται τον κοινωνικό πλούτο και εξουσιάζει τον πλανήτη και στο 99% που σταδιακά απαξιώνεται ακόμα και από τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματά του και βυθίζεται σε μια εκτεταμένη εξαθλίωση. Όμως αυτή η επιλογή δεν είναι η μοίρα της ανθρωπότητας. Κι’ αυτό γιατί η ανθρωπότητα από τα γεννοφάσκια της πορεύεται σταθερά, με αμέτρητους δημιουργικούς αγώνες, θυσίες και επιστημονικές κατακτήσεις, προς την κοινωνική ισότητα, την ελευθερία, την άμεση δημοκρατία, την πανανθρώπινη ειρήνη και τον οικουμενικό ουμανισμό.

Η κυρίαρχη μειοψηφία με τους κοινωνικά άδικους και παράνομους θεσμούς, τις βίαιες, αλλοτριωτικές, οικονομικές και κοινωνικές δομές και τους κατασταλτικούς και καταστροφικούς μηχανισμούς της, κρατάει αιχμάλωτη την εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα στο οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού. Ένα σύστημα που παραγνωρίζει, πέρα από κάθε κοινωνική ηθική και επιστημονική δεοντολογία, πως ο σκοπός της οικονομίας δεν είναι να παράγει και να συσσωρεύει πλούτο και δύναμη σε μια μειοψηφία, αλλά να εξασφαλίζει την ισονομία, την ευημερία, ίσες ευκαιρίες και ελεύθερη δημιουργικότητα και τελικά την ευτυχία όλων των ανθρώπων. Αρχές και αξίες που αποτελούν απαράγραπτα ανθρώπινα δικαιώματα και ακατάλυτα θεμέλια ενός πολιτισμού της κοινωνικής ισότητας, της άμεσης δημοκρατίας και της αταξικής κοινωνίας, με το όραμα της οποίας ζει η αποφασιστική πλειοψηφία της εργαζόμενης κοινωνίας-ανθρωπότητας και αγωνίζεται να το κάνει πραγματικότητα, κόντρα στην πανουργία των σκοταδιστικών θεσμών και στην ωμή βία των εξουσιαστικών μηχανισμών.

Η ιστορία, ως διαχρονική κοινωνική συνείδηση και μνήμη, διδάσκει ότι τη στιγμή που οι εκάστοτε εξουσίες προσπαθούν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο να τσιμεντάρουν την εξουσία τους, οι δυνάμεις της Εργασίας , της Επιστήμης και του Πολιτισμού υποσκάπτουν με την δράση και τους αγώνες τους τα θεμέλια κάθε εξουσίας δημιουργώντας τους όρους και τις προϋποθέσεις με τις οποίες θα μπορέσει η εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα να κάνει το επόμενο βήμα προς την κοινωνική ισότητα, αφήνοντας πίσω της την εκάστοτε εξουσία. Το ίδιο συμβαίνει και στις μέρες μας, στον 21^ο αιώνα.

Από τη μια ο καπιταλισμός πασχίζει, με ΝΑΤΟϊκά πραξικοπήματα, ‘πορτοκαλί επαναστάσεις’, ‘αραβικές ανοίξεις’, προκατασκευασμένες χρεοκοπίες, μνημόνια και κατακτητικούς, καταστροφικούς, προληπτικούς πολέμους να διαιωνίσει την εξουσία του. Από την άλλη οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, το μοναδικό διαχρονικό και αήττητο υποκείμενο της ιστορίας και των διαδοχικών χωροχρονικών εκφάνσεων της ενιαίας παγκόσμιας ουμανιστικής επανάστασης, ανοίγουν το δρόμο για την οριστική ανατροπή του καπιταλισμού σε κάθε πιθανή και απίθανη εκδοχή του. Απόδειξη γι’ αυτό είναι το γεγονός πως όλο και μεγαλύτερα τμήματα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, κατανοούν την επικινδυνότητα του καπιταλισμού, γυρίζουν την πλάτη στο σύνολο των πολιτικών κομμάτων του αστικού κοινοβουλίου, που αποτελεί την πολιτική έκφρασή του, αλλά ταυτόχρονα και το αλεξικέραυνο της οργής των εργαζόμενων για τα εγκλήματα του καπιταλισμού σε βάρος των επιμέρους κοινωνιών, της Φύσης, της Ανθρωπότητας και του ανθρώπινου Πολιτισμού.

Αυτή η συνειδητή στροφή των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού παίρνει σταδιακά τη μορφή των Νέων Κοινωνικών Κινημάτων που γεννιούνται με ασύλληπτη ταχύτητα, αναπτύσσονται σε όλα τα κύτταρα της κοινωνίας και σφυρηλατούν τον καινούργιο κόσμο της ισότητας και της ελευθερίας μέσα στους κόλπους της υπόδουλης κοινωνίας της ανισότητας που θέλουν να αλλάξουν. Απέναντι στην καπιταλιστική βία, στον εξουσιαστικό φόβο, στην κάθε λογής οπαδική αλλοτρίωση, στον σκοταδιστικό αποπροσανατολισμό, στην γενικευμένη ανεργία, στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, στην καλλιεργούμενη απαισιοδοξία, στην παραίτηση και στην κοινωνική κατάθλιψη, υψώνεται σταδιακά ένας καινούργιος καλύτερος κόσμος. Είναι ο κόσμος που φεύγει από τα κομματικά μαντριά του καπιταλισμού και χτίζει ανεξάρτητους θεσμούς, συλλογικότητες, δίκτυα και δομές συλλογικής άμυνας και αλληλεγγύης, είτε ως:

·                    απόπειρες αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνικής οικονομίας με τάσεις απομάκρυνσης από την εμπορευματοποίηση και με κατεύθυνση την αχρήματη οικονομία,

·                    αυτοδιαχειριζόμενοι συνεταιρισμοί πολλαπλού σκοπού με στόχο την αύξηση της αυτονομίας των τοπικών κοινωνιών,

·                    οικοκοινότητες και κοινόβια για να μην είναι τα μέλη τους μόνα απέναντι στην καπιταλιστική κρίση,

·                    κύτταρα ανταλλακτικής-χαριστικής οικονομίας για την αντιμετώπιση της κρίσης και της νοοτροπίας του καταναλωτισμού,

·                    κοινωνικές κουζίνες που ρίχνουν το διατροφικό κόστος, καλύπτουν τις ανάγκες όσων δυσκολεύονται λόγω της κρίσης και φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά σπάζοντας την απομόνωση και την ιδιωτία στην οποία τους σπρώχνει η καπιταλιστική κρίση,

·                    καταλήψεις εγκαταλειμμένων κτιρίων για διάφορες κοινωνικές, μορφωτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις και για ομαδική στέγαση αστέγων που η καπιταλιστική οικονομία τους πέταξε στο περιθώριο, ως άχρηστους,

·                    κέντρα δωρεάν παροχής πρωτοβάθμιων υπηρεσιών ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, εκπαίδευσης, ψυχολογικής και επαγγελματικής υποστήριξης για όσους έχουν ανάγκη από αυτές τις υπηρεσίες αλλά δεν τις προσφέρει το καπιταλιστικό κράτος και δεν μπορούν να τις αγοράσουν,

·                    κοινωνικά και επιστημονικά πειραματικά εργαστήρια παραγωγής νέας γνώσης, εναλλακτικών επιλογών και τεχνολογιών, όπως λ. χ. υδρογονοενέργειας, ελεύθερου λογισμικού και κοινωνικοποίησης της πληροφορίας και του διαδικτύου, αλλά ακόμα και σχεδιασμού χαμηλού κόστους παραγωγής εργαλείων, μηχανών και μέσων παραγωγής με τη μέθοδο της τρισδιάστατης εκτύπωσης,

·                    κοινωνικά δίκτυα τοπικής, ευρείας και διεθνούς αλληλοενημέρωσης, επικοινωνίας, συντονισμού και συνεργασίας,

·                    εγχειρήματα αντιπληροφόρησης και αντικειμενικής ενημέρωσης που παίρνουν τη μορφή έντυπων και ηλεκτρονικών εκδόσεων βιβλίων, εφημερίδων, περιοδικών καθώς επίσης και ιντερνετικών ραδιοφώνων και

·                    πολλές άλλες ακόμα πρωτόγνωρες μορφές συλλογικότητας, αυθεντικά κοινωνικά σχολειά παιδείας και εκπαίδευσης, Γνώσης και εμπειρίας συστημικά καταδικασμένων, που δοκιμάζονται καθημερινά και σκληρά και δοκιμάζουν επίμονα, διεκδικούν, κατακτούν νέες λύσεις και συνειδήσεις, αποδείχνουν και δείχνουν πως ένας καινούργιος, καλύτερος κόσμος γεννιέται μέσα στον παλιό που παρακμάζει και πεθαίνει.

Βέβαια τα διάφορα σκοταδιστικά ιερατεία χέρι-χέρι με τις διάφορες ‘φιλανθρωπικές’ και φασιστικές συμμορίες που ξαφρίζουν τα κρατικά ταμεία μπήκαν στο παιχνίδι της παραπλάνησης με ‘πρωτοβουλίες αλληλεγγύης’ και κατήχησης για την εξιλέωση του συστήματος. Αλλά και τα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου και κύρια τα παραδοσιακά συστημικά σοσιαλδημοκρατικά και ‘αριστερά’ κόμματα κοπής 19^ου και 20^ου αιώνα, ανίκανα όπως είναι να μετασχηματιστούν σε καταλύτες αυτοαπελευθέρωσης της κοινωνίας, προσπαθούν να ποδηγετήσουν αυτά τα κινήματα και όχι τόσο για λόγους ψηφοθηρικούς, όσο γιατί αυτά τα κινήματα αποσπούν όλο και μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού από την επιρροή των κομμάτων και το στρέφουν ενάντια σε ολόκληρο το καπιταλιστικό οικοδόμημα και εποικοδόμημα. Στο βαθμό που αυτή η στροφή της κοινωνίας ενάντια στον καπιταλισμό οριστικοποιείται και ενώνει όλο και μεγαλύτερα τμήματά της, στον κοινό αντικαπιταλιστικό αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο, στον ίδιο βαθμό ο καπιταλισμός θα αφοπλίζεται ηθικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και τέλος επιχειρησιακά με αποτέλεσμα να ακυρώνεται κάθε φασιστική απειλή και να έρχεται πιο κοντά η οριστική ανατροπή του και η αμεσοδημοκρατική του υπέρβαση.

Η ανθρωπότητα συνολικά, αλλά και οι επιμέρους κοινωνίες του 21^ου αιώνα, ως υποκειμενικός παράγοντας της κοινωνικής αλλαγής, βρίσκονται συνειδησιακά πιο κοντά από κάθε άλλη εποχή στην πραγματοποίηση του οράματός τους για κοινωνική απελευθέρωση και κοινωνική ισότητα. Κι’ αυτό γιατί σήμερα, στον 21^ο αιώνα βρίσκονται στο ικανό και αναγκαίο επίπεδο ανάπτυξής τους οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την κοινωνική ισότητα και συνεπώς συντρέχουν όλες οι συνθήκες να προσαρμοστούν οι σχέσεις παραγωγής και διανομής του πλούτου στο επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων, όπως αυτές διαμορφώνονται από τη σύγχρονη επιστήμη, τη σύγχρονη τεχνολογία και τον σύγχρονο πνευματικό πολιτισμό, κληρονομιά και όραμα χιλιάδων προηγούμενων γενεών, που πρέπει επιτέλους να πάψει να είναι ατομική ιδιοκτησία των λίγων και μπορεί να γίνει κτήμα και πηγή ευημερίας ολόκληρης της κοινωνίας-ανθρωπότητας.

Βρισκόμαστε όμως ακόμα μπροστά σε μια πραγματικότητα πνευματικού, κοινωνικού και πολιτικού ευνουχισμού μεγάλου μέρους της κοινωνίας-ανθρωπότητας, που τη διαμορφώνουν τα χιλιάδες χαλκεία των θρησκευτικών μύθων και των εξουσιαστικών εκκλησιαστικών ιερατείων, αλλά και η αιχμαλωσία, η στρέβλωση και η καταχρηστική χρησιμοποίηση της επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης γνώσης. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα την πνευματική φτώχεια, την άγνοια, την προσήλωση σε ξεπερασμένα και νεκρά πρότυπα και συμπεριφορές που υπαγορεύονται από παραδοσιακές προλήψεις, που όλα μαζί λειτουργούν ως δυνάμεις καθήλωσης και υποταγής των εργαζόμενων ανθρώπων σε κατασκευασμένες μεταφυσικές ‘δυνάμεις’, σε προφήτες, μεσσίες, βασιλιάδες, σωτήρες, ηγέτες, κόμματα και πρωτοπορίες που προστατεύουν το απάνθρωπο και καταστροφικό σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η αριστερά του 19^ου και του 20^ου αιώνα πίστεψε πως φτάνει η ένοπλη εξέγερση μιας ελίτικης μειοψηφίας για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και τον έλεγχο του κράτους, για να διαπαιδαγωγηθεί η κοινωνία να διεκδικήσει την κατάργηση της εκμετάλλευσης από την καινούργια εξουσία. Δεν άργησε όμως να διαπιστωθεί πως η βία παράγει και αναπαράγει εξουσία, αλλά και πως καμιά εξουσία δεν αυτοκτονεί και συνεπώς αναγκαστικά μεταλλάσσεται σε ένα καινούργιο δεσποτισμό σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, το ίδιο και χειρότερο βάρβαρο από τον προηγούμενο καταλυθέντα.

Μέσα από αυτή την αλυσίδα των άπειρων τραυματικών εμπειριών οι κοινωνίες και συνολικά η ανθρωπότητα συνειδητοποιούν σταδιακά πως ο στόχος δεν είναι η κατάληψη της πολιτικής και κρατικής εξουσίας, αλλά η κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας και η κατάκτηση της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης που παίρνει τη μορφή της άμεσης δημοκρατίας με περιεχόμενο την κοινωνική ισότητα και την αταξική κοινωνία. Ταυτόχρονα η κάθε τοπική-εθνική κοινωνία και συνολικά η ανθρωπότητα συνειδητοποιούν πως προϋπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσής τους είναι ένας νέος επαναστατικός διαφωτισμός, που θα εκλαϊκεύσει την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση η οποία θα εκτοπίζει σταδιακά την άγνοια και τους σκοταδιστικούς και εξουσιαστικούς μύθους και θα οδηγεί στην εμφάνιση και στην ανάπτυξη της ατομικής, συλλογικής, κοινωνικής αυτοπεποίθησης σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο. Σήμερα, στον 21^ο αιώνα, όλο και μεγαλύτερα τμήματα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού γνωρίζουν πως δεν μπορούν να περιμένουν από το σκοταδιστικό καπιταλισμό, αλλά ούτε και από τις συστημικές ‘αριστερές’ εξουσιαστικές πρωτοπορίες να πυρπολήσουν το σκοταδισμό και την άγνοια και να διαμορφώσουν έναν αντιεξουσιαστικό διαφωτισμό που θα ξεσηκώσει την εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα και θα την καταστήσει ικανή να κάνει μόνη της το μεγάλο άλμα προς το μέλλον, για να κάνει πραγματικότητα το μεγάλο και διαχρονικό όραμά της για την κοινωνική ισότητα. Ένα άλμα πάνω και πέρα από τις εξουσιαστικές ιδεολογίες του 18^ου, 19^ου και 20^ου αιώνα και τα προτάγματα του νεοφιλελευθερισμού, της σοσιαλδημοκρατίας και του τριτοτεταρτοδιεθνισμού, για να προσγειωθεί στον 21^ο αιώνα αποφασισμένη να οικοδομήσει ένα καινούργιο καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της άμεσης δημοκρατίας, της αταξικής κοινωνίας και του οικουμενικού ουμανισμού. Επειδή όμως για άμεση δημοκρατία μιλάνε σήμερα πολλοί και άσχετοι, από τις αλεπούδες της σοσιαλδημοκρατίας μέχρι και τα σαρκοβόρα του φασισμού, γι’ αυτό είναι καλό να ξεκαθαρίσουμε πως άμεση δημοκρατία και καπιταλισμός είναι ασυμβίβαστες έννοιες και καταστάσεις που η μια αποκλείει την άλλη.

Η συνειδητοποίηση από την κοινωνία αυτής της πραγματικότητας και της αντίστοιχης αναγκαιότητας, όσο και δυνατότητας, οδηγεί όλο και περισσότερους σκεπτόμενους, αγνούς, αριστερούς αγωνιστές στην επαναδιατύπωση της έννοιας ‘Αριστερά’, παρά τη συνωμοσία του συστήματος του καπιταλισμού, του αστικού κοινοβουλευτισμού και των πολιτικών υπαλλήλων του όλων των πτερύγων του να παραπλανήσουν και πάλι την κοινωνία με ανιστόρητα επιχειρήματα που σκόπιμα ταυτίζουν τον σοβιετικό κρατικό καπιταλισμό με το όραμα της ανθρωπότητας για κοινωνική ισότητα και άμεση δημοκρατία. Μια άλλη αριστερά είναι τώρα το ζητούμενο, μια αριστερά που θα αρνείται ρητά και κατηγορηματικά τον καπιταλισμό στο σύνολό του υπέρ της άμεσης δημοκρατίας και δεν θα επιδιώκει τη θεραπεία κάποιων συμπτωμάτων του καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση πως ο καπιταλισμός έχει ευαισθησίες και θετικές πλευρές, φτάνει να τον διαχειρίζεται πολιτικά ένα αριστερό ‘ριζοσπαστικό’ κόμμα, ή και μια ετερόκλητη κομματική συμμαχία. Έτσι, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, καταλήγουν σιγά-σιγά στο συμπέρασμα πως η σύγχρονη αριστερά του 21^ου αιώνα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποσκοπεί στην, ερήμην της κοινωνικής πλειοψηφίας, βίαιη κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από μια ένοπλη μειοψηφία, αλλά ούτε και στην αναρρίχηση δοτών επαγγελματιών διαμεσολαβητών στην πολιτική εξουσία. Γιατί είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο πως μια νέα χειρότερη αποτυχία θα ακολουθήσει, αφού κάθε κυβέρνηση με μια δοτή, εύθραυστη, συγκυριακή και σχετική εκλογική πλειοψηφία, μιας κατά τα άλλα αμέτοχης κοινωνίας στη διαδικασία θέσμισης, σχεδιασμού, λήψης αποφάσεων και ελέγχου, θα είναι δέσμια και συνεπώς δουλική στα εξωθεσμικά κέντρα που την ανάδειξαν. Με δεδομένο το γεγονός πως η κοινωνική απελευθέρωση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού θα είναι αποκλειστικά δικό τους έργο και κανενός άλλου, παραμένει ζητούμενο η απελευθέρωση της κοινωνικής και ταξικής τους συνείδησης, που θα τις καταστήσει ικανές να την πραγματοποιήσουν. Συνεπώς το έργο της σύγχρονης αριστεράς δεν είναι να καταλάβει την πολιτική εξουσία σε συνθήκες καπιταλισμού για να νομιμοποιήσει το σύστημα και να την ξαναχάσει, αλλά να λειτουργήσει ως μορφωτικός καταλύτης της μορφωτικά περιθωριοποιημένης κοινωνίας, που θα αλλάξει τον τρόπο θέασης, σύλληψης, ερμηνείας και αντιμετώπισης της αντικειμενικής πραγματικότητας, που ευνουχίζει πνευματικά, υποτάσσει και υποδουλώνει τους εργαζόμενους σε ένα απάνθρωπο και καταστροφικό σύστημα που το τρέφουν με το μυαλό και τις σάρκες τους, αλλά δεν τους επιτρέπεται να το ελέγξουν και να το αλλάξουν.

Αντί γι’ αυτό η παραδοσιακή μεγαλοαστική ‘αριστερά’ πασχίζει να καταργήσει όχι τον καπιταλισμό, αλλά τους μεγαλοκαπιταλιστές, αντικαθιστώντας τους με τον ‘συλλογικό καπιταλιστή’ και τους κομματικούς-κρατικούς κομισάριους του μονοπωλιακού κρατικοκαπιταλισμού. Η μικροαστική αριστερά παλεύει να πείσει την κοινωνία πως δεν είναι κακός ο καπιταλισμός, αλλά οι διαχειριστές του και γι’ αυτό ζητά την ψήφο της κοινωνίας για μια ‘αριστερή διαχείριση’ του καπιταλισμού που τάχα θα τον κάνει καλύτερο. Τέλος η λεγόμενη ‘αναρχική και αντιεξουσιαστική αριστερά’ αναμασάει χαοτικά όμορφες ιδέες με άσχημη και αναποτελεσματική στρατηγική και με μια τακτική που βολεύει το σύστημα στην ακόμα σκληρότερη επιβολή του νόμου και της τάξης. Κι’ όλα αυτά συμβαίνουν γιατί οδηγός τους είναι η ίδια εξουσιαστική ιδεολογία, όργανο κάθε ελίτικης εξουσιαστικής πρωτοπορίας που αντιμετωπίζει την κοινωνία ως αδρανή μάζα που χρειάζεται πολιτικούς τσοπαναραίους για να ενεργοποιηθεί, να τους παραδώσει την εξουσία και να ξαναγυρίσει εξουσιαζόμενη σε συνθήκες αδράνειας.

Η αλήθεια όμως είναι πως οι ιδεολογίες, ως φανταχτερό περιτύλιγμα ταξικών εξουσιαστικών συμφερόντων, δεν μορφώνουν τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, αλλά τις παραμυθιάζουν με σκοπό να τις αποπροσανατολίσουν από την ιδέα της αυτοαπελευθέρωσής τους. Γι’ αυτό και αναλώνουν τεράστιες δυνάμεις και αμύθητους πόρους για την ιδεολογική-κομματική εκπαίδευση των μελών και οπαδών τους, αλλά κάνουν ελάχιστα για την πραγματική μόρφωση-εκπαίδευσή τους, που θα τους καθιστούσε ικανούς να μην χρειάζονται αφεντικά και να αυτοδιευθύνονται σε μια αυτοθεσμιζόμενη και αυτοδιευθυνόμενη άμεση δημοκρατία.

Τα νέα κοινωνικά κινήματα, οι αυτοδιαχειριζόμενες συλλογικότητες και τα διάφορα δίκτυα, ως αυθεντικές συσπειρώσεις κομματικά ανένταχτων, αποϊδεολογικοποιημένων, πολιτικά συνειδητών και μορφωμένων ανθρώπων, επανέρχονται στην αφετηρία του ορθού πολιτικού Λόγου, σύμφωνα με τον οποίο η Γνώση είναι δύναμη, είναι πυτιά της Επίγνωσης και η Επίγνωση είναι Νέα Ελευθερία και συνεπώς νέα κοινωνική συνείδηση απελευθέρωσης. Γι’ αυτό και θεωρούν πρωταρχικό τους καθήκον την εκλαΐκευση της επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης Γνώσης, που θα μετασχηματίσει, ως ενεργός καταλύτης, τον οπαδό σε αυτενεργό και συνειδητό Πολίτη. Σε Πολίτη αγωνιστή που εγκαταλείπει το εγωιστικό-νοσηρό Εγώ του που τον καθιστά ευάλωτο και αναζητά και ανακαλύπτει την Εαυτότητά του μέσα στη συλλογικότητα και στο κοινωνικό Εμείς, το οποίο ενισχύει την ατομική και συλλογική αυτοπεποίθηση, ενώνει, ενεργοποιεί και μετασχηματίζει την αδρανοποιημένη κοινωνία σε ακατανίκητη και αυτοαπελευθερωτική δύναμη. Τα νέα κοινωνικά κινήματα έμαθαν, κι’ όσα δεν έμαθαν ακόμα θα φάνε χώμα και θα μάθουν πως, ο ρόλος τους δεν εξαντλείται στο να μεταβληθούν σε λέσχες συζητήσεων, σε φροντιστήρια επαναστατικής γυμναστικής και σε νησίδες ναρκισσισμού και ψευδαισθησιακής ‘ελευθερίας’ μέσα σ’ ένα κόσμο σκοταδισμού, δουλείας και βαρβαρότητας. Σ’ αυτή τη διαδικασία οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού συνειδητοποιούν ότι τη συνείδησή τους την καθορίζει το κοινωνικό τους Είναι και όχι το σκοταδιστικό εκπαιδευτικό σύστημα και οι αστικές, ελίτικες, εξουσιαστικές, δεξιοκεντροαριστερές κομματικές πρωτοπορίες. Συνειδητοποιούν πως οι ίδιες πρέπει να φροντίσουν για τη μόρφωσή τους και την πολιτική τους παιδεία, με άτυπους θεσμούς ελεύθερης και μεθοδικής εκπαίδευσης του ενός από τον άλλον, όπου ο καθένας θα σέβεται τους σεμνούς φωτοδότες, θα αμφισβητεί τις ‘αυθεντίες’ και θα συμπληρώνει την εκπαίδευσή του με την απαραίτητη και συστηματική αυτομόρφωση. Αυτοαπελευθέρωση χωρίς συστηματική και σοβαρή κοινωνική, συλλογική και ατομική αυτομόρφωση, χωρίς Γνώση και Επίγνωση δεν είναι νοητή. Αλλά γι’ αυτό είναι αναγκαία και η συνειδητοποίηση πως η βιβλιοθήκη στο κάθε σπίτι είναι το ίδιο αναγκαία με το ψυγείο και την ηλεκτρική κουζίνα και πολύ περισσότερο αναγκαία από την τηλεόραση, όπως επίσης ότι και το διάβασμα στο σπίτι είναι χρησιμότερο από το χάζεμα στα χυδαία πρωϊνάδικα και στα αποβλακωτικά βραδυνά σήριαλ και το καλύτερο παράδειγμα για να αγαπήσουν τα παιδιά τα γράμματα και το σχολειό. Ο δρόμος για την αυτοαπελευθέρωση ανοίγεται περπατώντας και ο παλιός κόσμος γκρεμίζεται χτίζοντας τον καινούργιο.

Αποκτώντας Γνώση και Επίγνωση των πραγμάτων και των καταστάσεων οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού μαθαίνουν τους νόμους κίνησης της κοινωνίας και του ανθρώπινου πολιτισμού. Απαλλάσσονται από τους σκοταδιστικούς και τους εξουσιαστικούς μύθους και σπάνε τα ταμπού και τα φετίχ, τις αόρατες αλυσίδες με τις οποίες τους κρατά αιχμάλωτους, δούλους το καπιταλιστικό σύστημα. Ας δούμε μερικούς από αυτούς τους μύθους:

Μύθος πρώτος. «Η οικονομία της ελεύθερης αγοράς και του υπαρκτού καπιταλισμού, επιδιώκει και επιτυγχάνει μέσω του ανταγωνισμού και της επιδίωξης της μεγιστοποίησης του κέρδους των ιδιωτών επιχειρηματιών την ευημερία όλων των κοινωνικών τάξεων και όλων των ανθρώπων». Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική, όπως δείχνουν οι επίσημες στατιστικές, αφού σε συνθήκες καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ανταγωνισμός μεταξύ επιχειρηματιών, δηλαδή μεταξύ κεφαλαίων, σημαίνει ότι ο θάνατος του ενός είναι προϋπόθεση για τη ζωή του ανταγωνιστή του και σε επίπεδο κεφαλαίου και εργασίας ανταγωνισμός σημαίνει μεγιστοποίηση του κέρδους και την ελαχιστοποίηση, ακόμα μέχρι και του μηδενισμού της αμοιβής της εργασίας. Αποτέλεσμα αυτής της φύσης του καπιταλισμού είναι ότι η παγκόσμια οικονομία βασικά παράγει αγαθά και υπηρεσίες περίπου για το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού, που ζει στις πλούσιες χώρες του πλανήτη, το 60% των οποίων είναι εργαζόμενοι και δεν συμμετέχουν σ’ αυτή την κατανομή ως πλούσιοι. Οπότε ο κοινωνικός και ο παγκόσμιος πλούτος μοιράζεται με τη λογική του εξουσιαστή προς εξουσιαζόμενο σε μια αναλογία κοντά στο 5% προς 95%, δηλαδή το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού με πολύ υψηλά εισοδήματα απολαμβάνει το 95% του παγκόσμιου πλούτου και το 5% του παγκόσμιου πλούτου αντιστοιχεί στο 95% του παγκόσμιου πληθυσμού με χαμηλά ή και μηδενικά εισοδήματα. Αυτή η σχέση όμως αποκαλύπτει τον κανιβαλοβαμπιρική φύση του κεφαλαίου και την αντικοινωνικότητα του καπιταλισμού, η οποία σε συνδυασμό με την καταστροφικότητά του, τον καθιστά αποκλειστικά υπεύθυνο για τις απάνθρωπες ανισότητες που επιβάλλει και τα ειδεχθή εγκλήματα που διαπράττει σε βάρος της Φύσης, της κοινωνίας, της ανθρωπότητας και του πολιτισμού. Η οικονομίας της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς, που έχει εξελιχθεί σε μαζικής καταστροφής στρατηγικό όπλο του σκληρού πυρήνα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης με σκοπό την παγκόσμια ηγεμονία και την επιβολή ενός καινούργιου μεσαίωνα πάνω στην ανθρωπότητα, αποτελεί μια επικίνδυνη εξέλιξη την οποία η ανθρωπότητα οφείλει άμεσα να αποτρέψει και σταδιακά να την αφοπλίσει και να την ακυρώσει.

Μύθος δεύτερος. «Η ατομική ιδιοκτησία είναι ο εγγυητής της ελευθερίας, το θεμέλιο για την οικονομία της ελεύθερης αγοράς και η κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης και της ευημερίας». Όπως είναι γνωστό ο θεσμός της ιδιοκτησίας είναι πολύ πρόσφατος σχετικά με την ηλικία της ανθρωπότητας και το σημαντικότερο είναι πως αυτός ο θεσμός δεν ήταν και δεν είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας ελεύθερης κοινωνικής συναίνεσης. Ως προϊόν βίαιης κατάκτησης εδάφους και αιχμαλώτων, η ιδιοκτησία, νομιμοποιήθηκε με τους νόμους των κατακτητών-νικητών, που βάφτισαν γη και αιχμαλώτους ατομική ιδιοκτησία τους, παραγνωρίζοντας πως η γη υπήρχε πριν από και θα υπάρχει και μετά από τους σφετεριστές της, ως πηγή ζωής και τροφός όλων των ανθρώπων, πράγμα που δικαιολογεί το χαρακτηρισμό της ιδιοκτησίας ως κλοπή από τους υπόλοιπους δικαιούχους-χρήστες της. Η νομιμοποιημένη ιδιοκτησία ως προϊόν βίας μετεξελίσσεται γρήγορα σε εξουσία όχι μόνο πάνω στο αντικείμενο της ιδιοκτησίας, αλλά και πάνω στην υπόλοιπη κοινωνία των εργαζόμενων μη-ιδιοκτητών, διασπώντας την κοινωνία σε δυό βασικές και αντιμαχόμενες κοινωνικές τάξεις, στους ιδιοκτήτες-εξουσιαστές και στους μη ιδιοκτήτες-εξουσιαζόμενους, με αποτέλεσμα την ανισοκατανομή του παραγόμενου πλούτου.

Έτσι η ιδιοκτησία πάνω στη γη και στους σκλάβους αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί τη μήτρα κάθε κοινωνικής αδικίας και ανισότητας, οι οποίες με τη σειρά τους πυροδοτούν μια ακατάπαυστη σύγκρουση μεταξύ των ιδιοκτητών για να κρατήσουν τα αντικοινωνικά προνόμιά τους και των μη ιδιοκτητών που παλεύουν για την ισοκατανομή του κοινωνικού πλούτου, για κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική απελευθέρωση. Γύρω από αυτή τη σύγκρουση περιστράφηκε όλη η μέχρι σήμερα ιστορία της ανθρωπότητας με αποτέλεσμα τη σταδιακή σχετικοποίηση του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, με κυρίαρχο πάντα το αίτημα για πλήρη κατάργηση του αντικοινωνικού και αναχρονιστικού θεσμού της ατομικής ιδιοκτησίας, κύρια της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, υπέρ της κοινωνικοποίησης, δηλαδή της κοινοκτημοσύνης, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική ισότητα και χωρίς ισότητα δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία, δημοκρατία και ειρήνη.

Αυτή η εξέλιξη έγινε σε δυό μεγάλες φάσεις με πολλές εσωτερικές διαφοροποιήσεις. Έτσι όταν οι δουλοκτήτες εξουσιαστές διαπίστωσαν πως η ιδιοκτησία πάνω στους δούλους αποτελεί ανασχετικό παράγοντα στην αύξηση του πλούτου τους και ταυτόχρονα απειλή για την εξουσία τους, τότε οι πιο διορατικοί από αυτούς, αφού κατοχύρωσαν το αποκλειστικό δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στη γη, παραχώρησαν στους δούλους τους κάποια σχετική ελευθερία ανοίγοντας το δρόμο για την εμφάνιση του φεουδαρχικού τρόπου παραγωγής στο οποίο κυρίαρχη φιγούρα είναι αυτή του μεγαλογαιοκτήμονα, του φεουδάρχη και συμπληρωματική είναι αυτή του απελεύθερου δούλου και εξαρτημένου-ανελεύθερου κολίγα. Στη συνέχεια και χάρη στην ανάπτυξη του εμπορίου, της βιοτεχνίας, της επιστήμης και της τεχνολογίας το κέντρο της παραγωγής μετακινείται από το φέουδο στη μανουφακτούρα και συνεπώς και η εξουσία μετακινείται από τον πύργο του φεουδάρχη στην πόλη του βιοτέχνη, του έμπορου και του τραπεζίτη. Η νέα κυρίαρχη φιγούρα γίνεται τώρα αυτή του κεφαλαιούχου, που μπορεί να είναι και πρώην φεουδάρχης που διέβλεψε τις καινούργιες εξελίξεις και αποφάσισε να επενδύσει τον αποθησαυρισμένο πλούτο του στις νέες μορφές παραγωγής αγαθών και πλούτου και μετασχηματίζεται σε καπιταλιστή, με συμπληρωματική φιγούρα τον απελεύθερο κολίγο και τυπικά ελεύθερο εργάτη, που όμως ζει προσφέροντας εξαρτημένη εργασία στον ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής, στον καπιταλιστή, με πολλές ενδιάμεσες και δευτερεύουσες παραλλαγές.

Στις μέρες μας ζούμε το αποκορύφωμα της συγκέντρωσης της ιδιοκτησίας πάνω στους όρους και στα μέσα παραγωγής, στον πλούτο και κατά συνέπεια και της εξουσίας στα χέρια ελάχιστων οικονομικών συγκροτημάτων με ιδιοκτήτες-διαχειριστές που δεν υπερβαίνουν το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού. Από το υπόλοιπο 99% του παγκόσμιου πληθυσμού το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων στερούνται κάθε μορφής ιδιοκτησία με αποτέλεσμα να βρίσκονται ουσιαστικά έξω από την οικονομία και τη διανομή του πλούτου και αντιμετωπίζονται ως πλεονάζων πληθυσμός. Ένα άλλο μέρος του 99% του παγκόσμιου πληθυσμού αποκτάει, εξαιτίας του γεγονότος πως δεν προσφέρεται η αναγκαία κοινωνική διασφάλιση των όρων ζωής του και κύρια χάρη στον τοκογλυφικό τραπεζικό δανεισμό, κάποια περιουσιακά στοιχεία, από τα πιο αναγκαία για τη στέγαση, τη συμπλήρωση του εισοδήματός του και για τη μετακίνησή του. Είναι εκείνο το τμήμα του πληθυσμού που η ανασφάλεια και ο φόβος του πως θα καταπέσει στη θέση των στερουμένων κάθε περιουσιακού στοιχείου έχει, με τη βοήθεια της κυρίαρχης ιδεολογίας για την αγιότητα της ιδιοκτησίας, φετιχοποιήσει την ιδιοκτησία του και ταυτίζοντας τη δική του κατά κανόνα μικρή και υποθηκευμένη ιδιοκτησία με την γιγαντιαία ιδιοκτησία του 1%,, γίνεται από άγνοια και ανασφάλεια σύμμαχος και στυλοβάτης της εξουσίας του 1% προσπαθώντας με χίλιους δυό τρόπους να αυξήσει την ιδιοκτησία του για να απομακρυνθεί από την επικίνδυνη ζώνη της πτώχευσης. Γι’ αυτό και αγωνίζεται, για ‘περιουσίες’ που στην ουσία δεν του ανήκουν και αργά ή γρήγορα θα τις χάσει και τυπικά, ενάντια στις δυνάμεις που θεωρούν την ιδιοκτησία πηγή όλων των κοινωνικών ανισοτήτων, αδικιών, δεινών και καταστροφών και απαιτούν την καθιέρωση της ισοκτησίας με την έννοια της ισοχρησίας των μέσων παραγωγής, του φυσικού και κοινωνικού πλούτου, ως αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για την κοινωνική ισότητα και την καθολική ευημερία.

Όλοι μας ερχόμαστε στη ζωή χωρίς ιδιοκτησία και φεύγουμε από αυτήν χωρίς να παίρνουμε τίποτα μαζί μας και είναι βέβαιο πως αν προσφέρονταν στον καθένα μας κοινωνική κατοικία και ασφαλείς όροι αξιοπρεπούς διαβίωσης, τότε και το κοινωνικό σύνολο θα γλύτωνε τις απαράδεκτες σπατάλες πόρων και δυνάμεων που συνεπάγεται η συχνά παράνομη και αντιοικονομική ιδιωτική στέγαση και κανένας δεν θα ήθελε να γίνεται βορά της τραπεζικής τοκογλυφίας, των εμπόρων οικοπέδων, των αναγκαίων υλικών και των δημόσιων υπηρεσιών που κάνουν λαθρεμπόριο με τις διάφορες άδειες και υπηρεσίες που είναι υποχρεωμένες να προσφέρουν στους πολίτες. Η ιδιοκτησία είναι ταυτόσημη με την εξουσία των εκμεταλλευτών πάνω στην κοινωνία και μεταβάλλεται σε εικονική ιδιοκτησία, σε εκμεταλλευτική διαδικασία και ταυτόχρονα σε πραγματική υποδούλωση, όταν γίνεται αναγκαία για τους εξουσιαζόμενους.

Σε τελική ανάλυση η υπερσυγκέντρωση της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της εξουσίας σε λίγα χέρια, έφερε την παρακμή του συστήματος, έριξε την παγκόσμια οικονομία σε ύφεση, περιόρισε δραματικά τα εισοδήματα των εργαζόμενων σε επίπεδα που δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους προς τις τράπεζες, οπότε άρχισαν να χάνουν όχι μόνο τα σπίτια τους, αλλά και κάθε περιουσιακό στοιχείο μέχρι και τη θέση τους στην παραγωγή και από φανατικοί ιδιοκτήτες-υπερασπιστές της ιδιοκτησίας γενικά ξεπέφτουν σε άνεργους προλετάριους, χωρίς ίχνος ιδιοκτησίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το που οδηγεί η κυρίαρχη τάση είναι η περίπτωση, σύμφωνα με την οποία ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο έχει ετήσιο εισόδημα μεγαλύτερο από το αντίστοιχο εισόδημα των σαράντα οκτώ φτωχότερων χωρών του πλανήτη. Το αποτέλεσμα αυτής της αγεφύρωτης ανισότητας είναι το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και ότι ένας πληθυσμός γύρω στα δύο δισεκατομμύρια ανθρώπων ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας με στατιστικό ‘εισόδημα’ μικρότερο από ένα (1) δολάριο την ημέρα.

Αυτή η νομοτελειακή εξέλιξη του καπιταλισμού έφερε την ανθρωπότητα στο μεταίχμιο μεταξύ της καπιταλιστικής βαρβαρότητας στην οποία οδήγησε η φονταμενταλιστική διαστροφή της ιδιοκτησιολατρείας, πλουτομανίας, εξουσιολαγνίας και της αναζήτησης διεξόδου προς την κατεύθυνση της κοινωνικής ισότητας η οποία δεν μπορεί να εξασφαλιστεί χωρίς την κοινοκτημοσύνη, την οικονομική αυτοδιαχείριση και την κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

Μύθος τρίτος. «Ο καπιταλισμός είναι αιώνιος και κάθε άλλο όραμα για την αντικατάστασή του από ένα σύστημα της κοινωνικής ισότητας είναι ουτοπία και συνεπώς κάθε αγώνας για ένα καλύτερο κόσμο είναι χαμένος». Η ιστορία όμως, διδάσκει ότι η ανθρωπότητα οραματιζόμενη και αγωνιζόμενη κατάφερε ξεκινώντας από τις σπηλιές να φτάσει στο διάστημα, με πολλούς είναι αλήθεια ενδιάμεσους σταθμούς και με αμέτρητες θυσίες, κατανικώντας και εξαφανίζοντας οριστικά μεγάλες και κραταιές αυτοκρατορίες. Η κίνηση της ανθρωπότητας από το Χθες στο Αύριο, από το Παρελθόν στο Μέλλον, από το απλό στο σύνθετο και από το υπάρχον στο καλύτερο είναι, παρά τη ζικ-ζακ πορεία και τις όποιες παλινδρομήσεις, η αναμφισβήτητη σταθερά στην εξέλιξη των κοινωνιών, η σταθερά της εξέλιξης της ανθρωπότητας και συνεπώς η μόνη βεβαιότητα στην ιστορία. Όσοι υποστηρίζουν την αιωνιότητα του καπιταλισμού το κάνουν είτε λόγω συμφέροντος και είναι λίγοι, είτε λόγω άγνοιας και φόβου και είναι οι περισσότεροι. Πρόκειται για τα θύματα του σκοταδισμού και της περιορισμένης γνώσης που προσφέρει η ταξική παιδεία, γνώσης που συμπληρώνεται από την πειραγμένη ενημέρωση και την πανούργα και πανάκριβη προπαγάνδα που προσφέρουν τα στρατευμένα στην υπηρεσία του κεφαλαίου ΜΜΕ. Το γεγονός όμως πως οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σε όλες τις μικρές και τις μεγάλες επαναστάσεις της ιστορίας, έμπαιναν με το δικό τους όραμα για κατάργηση της δουλείας, για ‘ισότητα, ελευθερία, αδελφότητα’, για ‘σοσιαλισμό της συμβουλιακής δημοκρατίας’, ή για ‘κομμουνισμό της δημοκρατίας του προλεταριάτου’, για ‘ψωμί, παιδεία, ελευθερία’, δηλαδή για κοινωνική ισότητα και αταξική κοινωνία, δείχνει πως γνώριζαν για ποιο πράγμα παλεύουν, αλλά επειδή δεν γνώριζαν πώς να το αποκτήσουν έπεφταν θύμα της εκάστοτε ηγεσίας τους. Το μεγαλύτερο παράδειγμα για το τι θέλουν και τι μπορούν να κάνουν οι κοινωνίες είναι η αντίσταση του ελληνικού λαού απέναντι στους γερμανούς ναζί κατακτητές στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τότε που η αντίσταση ξεκίνησε από μια μικρή ομάδα υπό τον Άρη Βελουχιώτη και χάρη στο όραμα που πήρε τη μορφή του Κώδικα Ποσειδώνα με χαρακτηριστικά την άμεση δημοκρατία και τη λαϊκή δικαιοσύνη σε όλα τα επίπεδα, αλλά και την απαλλοτρίωση των πρώτων τσιφλικιών, κατάφερε να εξελιχθεί γρήγορα στο μεγαλειώδες ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που απελευθέρωσε το 95% της χώρας, αλλά η ηγεσία του, υποταγμένη στη συμφωνία της Γιάλτας, το παρέδωσε στους συνεργάτες των κατακτητών στέλνοντας τους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης στο εκτελεστικό απόσπασμα, στις φυλακές και στα ξερονήσια. Αργά ή γρήγορα οι κοινωνίες συνειδητοποιούν ότι ποτέ στην ιστορία δεν ταυτίστηκαν τα συμφέροντα των εξουσιαστικών ηγεσιών με αυτά των εξουσιαζόμενων-εργαζόμενων ανθρώπων.

Σήμερα όμως χάρη στις σύγχρονες επιστήμες και τεχνολογίες με τις οποίες όλο και περισσότεροι άνθρωποι έρχονται σε επαφή και εξοικειώνονται, αρχίζει να συνειδητοποιείται όλο και περισσότερο και το πώς θα τελειώσουμε μια για πάντα με τον καπιταλισμό σε κάθε πιθανή εκδοχή του και με ποια διαδικασία θα οικοδομήσουμε μια κοινωνία των ίσων και μια πραγματική δημοκρατία.

Το παγκόσμιο πια αίτημα για ‘πραγματική δημοκρατία’, ή για ‘άμεση δημοκρατία’ μπήκε με το ξεκίνημα του 21^ου αιώνα στην ημερησία διάταξη των σύγχρονων αγώνων, που καμιά δύναμη δεν μπορεί να το διαγράψει, δείχνει πως ένας καινούργιος καλύτερος κόσμος γεννιέται και συνεπώς ο παλιός καπιταλιστικός κόσμος πεθαίνει. Βέβαια ο αγώνας δεν είναι εύκολος και θα είναι μακρύς. Μπορεί όμως να γίνει ευκολότερος και πολύ πιο σύντομος, φτάνει να απαλλαγούμε από κάθε νεοφιλελεύθερη και ψευτοαριστερή εξουσιαστική ιδεοληψία του 19^ου και του 20^ου αιώνα, πως τάχα με την αλλαγή κομμάτων και προσώπων θα ‘βελτιώσουμε τον καπιταλισμό’, ή πως με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας θα γκρεμίσουμε τον καπιταλισμό. Εκείνο που λείπει σήμερα και χρειάζεται επειγόντως είναι να διαμορφώσουμε την αριστερά απέναντι στον καπιταλισμό συνολικά και όχι την κομματική αριστερά απέναντι στην κομματική δεξιά του αστικού κοινοβουλίου, να διαμορφώσουμε δηλαδή την ουμανιστική αριστερά της κοινωνίας του 21^ου αιώνα, με την έννοια της προοδευτικής κοσμοαντίληψης και του κοινωνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Η παλιά αριστερά που κυνηγάει την εξουσία για την εξουσία ανήκει στην ιστορία.

Το χρέος των σύγχρονων κοινωνικών κινημάτων, που αναπτύσσονται στους κόλπους των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, απέναντι στις γενιές που κληροδότησαν αυτή τη φανταστική εξέλιξη των κοινωνιών και της ανθρωπότητας, αλλά και η υποχρέωση απέναντι στις ερχόμενες γενιές είναι να εξαλείψουν την άγνοια και το φόβο και στη θέση τους να βάλλουν τη Γνώση και την αυτοπεποίθηση που θα δώσουν στις κοινωνίες τη δυνατότητα να κλείσουν την παρένθεση του καπιταλισμού και να τον κάνουν υπόθεση των ιστορικών. Σήμερα συντρέχουν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις γι’ αυτήν την εξέλιξη, ας φροντίσουμε να ολοκληρωθούν σύντομα και οι αναγκαίες υποκειμενικές προϋποθέσεις για να γεφυρώσουμε το χάσμα που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στις αναπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις και τις καθυστερημένες καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις. Άλλος δρόμος εξόδου από την καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν υπάρχει.

Μύθος τέταρτος. «Η αντιπροσωπευτική αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αποτελεί τη συνισταμένη βούληση της εκάστοτε κοινωνίας, η οποία μέσω της νομοθετικής, δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας παρεμβαίνει διορθωτικά στη λειτουργία της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς με αποτέλεσμα η εξουσία που πηγάζει από το λαό να ασκείται υπέρ του λαού». Η καθημερινή πραγματικότητα όμως που καταγράφει ότι οι πλούσιοι καπιταλιστές γίνονται λιγότεροι και πλουσιότεροι ενώ οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι γίνονται περισσότεροι και φτωχότεροι, αποδείχνει πως αυτός ο ισχυρισμός δεν είναι παρά ένα ιδεολόγημα, ένας μύθος που αποσκοπεί στην παραπλάνηση και στην εξαπάτηση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού. Κι’ αυτό συμβαίνει γιατί οι ‘αντιπρόσωποι του λαού’, τα κόμματα και οι κυβερνήσεις ουσιαστικά δεν εκλέγονται με την ψήφο του λαού, αλλά με την εύνοια της κομματικής ηγεσίας, την υποστήριξη εξωκοινοβουλευτικών παραγόντων και ξένων κέντρων εξουσίας και κύρια με το πολύμορφο πολιτικό χρήμα που οι φορείς της ελεύθερης αγοράς διαθέτουν άφθονο για να εκλεγούν συγκεκριμένοι ‘αντιπρόσωποι’ από συγκεκριμένα κόμματα και να σχηματίσουν μια συγκεκριμένη κυβέρνηση. Η οποία βέβαια για λόγους εξάρτησης από την οικονομική ολιγαρχία και ευγνωμοσύνης προς αυτήν, όχι μόνο δεν θα ελέγχει τη λειτουργία της αγοράς, αλλά θα διευκολύνει, με το αζημίωτο βέβαια, τους επιμέρους φορείς της να λεηλατούν την κοινωνία, να σπαταλούν και να ξεπουλάνε τον εθνικό πλούτο, να καταστρέφουν το φυσικό περιβάλλον και να καταστέλλουν τις όποιες διαμαρτυρίες της με την παραπλανητική προπαγάνδα και με τη βία των κατασταλτικών μηχανισμών του ταξικού κράτους της οικονομικής ολιγαρχίας. Το τελικό συμπέρασμα είναι πως η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ταξική δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα, που στις πολύ δύσκολες γι’ αυτήν στιγμές δεν διστάζει να αντικαταστήσει τον κοινοβουλευτικό μανδύα με τη χακί στολή κάποιου Φύρερ, ή κάποιας Νατοϊκής έμπνευσης στρατιωτικής χούντας.

Μύθος πέμπτος. «Η Γη δεν μπορεί να θρέψει τόσους ανθρώπους, γιατί τα αγαθά σπανίζουν και συνεπώς η πείνα είναι πρόβλημα υπερπληθυσμού που πρέπει να αντιμετωπιστεί με πολιτικές περιορισμού των γεννήσεων και δραστική μείωση του πληθυσμού». Η πραγματικότητα, βέβαια, αναφορικά με τις δυνατότητες του πλανήτη και ειδικότερα της γήινης βιόσφαιρας είναι πολύ διαφορετική, όπως αποδείχνουν οι επιστήμες και αναγκαστικά αποδέχεται και ο ίδιος ο Οργανισμός Ενωμένων Εθνών, Γραμματέας του οποίου σε παγκόσμια διάσκεψη για το παγκόσμιο διατροφικό πρόβλημα, ομολόγησε ότι ο πλανήτης μας με τα σημερινά δεδομένα μπορεί να θρέψει υπερπολλαπλάσιο πληθυσμό, αρκεί να σταματήσει η σπατάλη των φυσικών πόρων, να γίνεται ορθολογική αξιοποίησή τους και δίκαιη κατανομή των αγαθών. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η φτώχεια και η πείνα είναι πρόβλημα ανισότητας και δημιούργημα του σπάταλου και ανορθολογικού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και ανισοκατανομής των αγαθών, είναι δηλαδή πολιτικό πρόβλημα, πρόβλημα εξουσίας το οποίο καταλήγει σε επιχείρηση αισχροκέρδειας και παράνομου πλουτισμού όσων δημιουργούν τεχνητές ελλείψεις για να προκαλέσουν αύξηση της ζήτησης και συνεπώς αύξηση των τιμών καταναλωτή. Έτσι όμως γίνεται φανερό ότι για την παγκόσμια φτώχεια και την πείνα δεν φταίει ο μεγάλος πληθυσμός, αλλά η εσκεμμένα περιορισμένη παραγωγή αγαθών ευημερίας σε αντίθεση με τα προϊόντα εξουσίας, παραπλάνησης και καταστροφής που παράγονται σε ποσότητες αχρείαστης αφθονίας. Επειδή όμως οι πεινασμένοι διαμαρτύρονται και απαιτούν κοινωνική ισότητα και συνεπώς αποτελούν απειλή για την εξουσία της οικονομικής ολιγαρχίας, αυτή σκάρωσε τη θεωρία του υπερπληθυσμού και έβαλε τους ‘ειδικούς’ της να περάσουν αυτή την αντίληψη στην κοινωνία, ώστε να κάμψουν τις αντιστάσεις της και να περάσει η πολιτική του συνειδητού και προγραμματισμένου αποδεκατισμού του πληθυσμού του πλανήτη.

Μύθος έκτος. «Το Είναι καθορίζει την κοινωνική συνείδηση των ανθρώπων και όχι η συνείδηση το Είναι, εκτός από τη συνείδηση της εργατικής τάξης που την καθορίζει η επαναστατημένη αστική διανόηση συγκροτημένη σε επαναστατικό κόμμα». Η αλήθεια ότι το Είναι, δηλαδή η ταξική θέση των ανθρώπων στην παραγωγή και συνεπώς στην κοινωνία καθορίζει την ταξική και την κοινωνική τους συνείδηση, γίνεται όμως μύθος όταν η ιδεολογία της αστικής διανόησης, και για λογαριασμό της εξουσιαστικής πρωτοπορίας της, υποστηρίζει ότι αυτό δεν ισχύει απόλυτα για την ‘εργατική τάξη’, δηλαδή για τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού. Αυτό υπονοεί ότι η συνείδηση της ‘εργατικής τάξης’ δεν έρχεται από το Είναι της αλλά απ’ έξω δια του κόμματος που θα πάρει με τον αγώνα των εργατών την πολιτική εξουσία, υποτίθεται για λογαριασμό της εργατικής τάξης, την οποία όμως χρησιμοποιεί για λογαριασμό του κεφαλαίου. Πρόκειται βέβαια για μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία κατασκευασμένη από τους εκάστοτε εξουσιαστικούς κύκλους ταξικών-εκμεταλλευτικών κοινωνιών, που αυθαίρετα και με τη βία θεσμών, δομών και μηχανισμών αποφασίζουν ποια θα είναι η θέση των άλλων στην παραγωγή και στην κοινωνία, αφού είναι προφανές πως κανένας δεν επιλέγει ελεύθερα να είναι δούλος, δουλοπάροικος, ή επισφαλής εργάτης, ή ανασφάλιστος άνεργος, ή εξαντλητικά, κακοπληρωμένος ή απλήρωτος, εργαζόμενος, πεινασμένος και εξαθλιωμένος στο περιθώριο της οικονομίας και της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα η ίδια η παραδοχή της ύπαρξης πολλών ταξικών συνειδήσεων ξεκινάει από την αποδοχή του παραλογισμού της ύπαρξης πολλών άνισων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων, με αντίθετα και συνεπώς με εχθρικά συμφέροντα, τα οποία οδηγούν σε ένα ταξικό ρατσισμό και κοινωνικό κανιβαλισμό που καταλήγουν σε αιματηρές εμφύλιες συγκρούσεις και σε διεθνές επίπεδο καταλήγουν σε περιορισμένους ή και σε παγκόσμιους καταστροφικούς πολέμους.

Με αυτούς τους μύθους και με αυτές τις αλήθειες συγκρούεται η πραγματικότητα του 21^ου αιώνα και οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και γι’ αυτό οι κοινωνίες η μια μετά την άλλη και η ανθρωπότητα συνολικά, αναζητώντας ασφαλές διέξοδο από τον καπιταλιστικό ζόφο, άρχισαν να δημιουργούν τα κύτταρα ενός καινούργιου καλύτερου κόσμου μέσα στους κόλπους του παρακμασμένου καπιταλισμού, τροφοδοτώντας ταυτόχρονα ένα σοβαρό και υπεύθυνο διάλογο για τη στρατηγική και την τακτική του αγώνα για την ουμανιστική επανάσταση. Στα πλαίσια αυτού του διαλόγου ξαναζωντανεύει όλη η εμπειρία των αγώνων για κοινωνική ισότητα και σταδιακά αποκρυσταλλώνεται στην επιλογή, ο καινούργιος κόσμος να πάρει τη μορφή της άμεσης δημοκρατίας με περιεχόμενο την αταξική κοινωνία. Για να είναι επιτυχής αυτή η πορεία προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό θα πρέπει να ανασυγκροτήσουμε την αυτοπεποίθησή μας ως άτομα, συλλογικότητες και κοινωνίες και να θέσουμε άμεσα σε κίνηση τη διαδικασία της ουμανιστικής αποκαπιταλιστικοποίησης

Αυτή η διαδικασία ξεκινάει από την αποκαπιταλιστικοποίηση του Νου στο όνομα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτό σημαίνει ότι σε ατομικό επίπεδο προσπαθούμε ατομικά και συλλογικά να αποβάλλουμε κάθε θρησκευτικό μύθο, κάθε εξουσιαστική ιδεολογία και κάθε νοσηρή-εγωιστική νοοτροπία, που μας καθιστά οπαδούς και αντικείμενο χειραγώγησης και εκμετάλλευσης. Αυτό το βήμα που θα μας καταστήσει συνειδητούς και αυτενεργούς πολίτες, αποτελεί την προϋπόθεση για το επόμενο βήμα της αποκαπιταλιστικοποίησης των θεσμών και των δομών της οικονομίας και της κοινωνίας στο όνομα της κοινωνικής ισότητας, που σημαίνει πως παραμερίζουμε κάθε θεσμό, δομή και λειτουργία που προκαλεί πνευματικές, οικονομικές και κοινωνικές στρεβλώσεις και ανισότητες και τις αντικαθιστούμε με θεσμούς ισοκτησίας, ισονομίας, ισοπολιτείας, αλληλεγγύης, αμοιβαίου σεβασμού και σεβασμού της διαφορετικότητας. Στη συνέχεια ακολουθεί η αποκαπιταλιστικοποίηση του τρόπου παραγωγής και διανομής των αγαθών στο όνομα της καθολικής ευημερίας και ελευθερίας που ανασυγκροτεί την οικονομία στη βάση της κοινωνικής αυτοδιαχείρισης και την κοινωνία στη βάση της αυτοδιεύθυνσης και ολοκληρώνεται με την αποκαπιταλιστικοποίηση στο όνομα της ανθρωπότητας και του πολιτισμού που σημαίνει αμοιβαία συνεργασία των ανθρώπων σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών, αμοιβαία συνεργασία μεταξύ των τοπικών κοινωνιών σε εθνικό επίπεδο και τελικά σημαίνει αμοιβαία συνεργασία μεταξύ των εθνικών οντοτήτων σε οικουμενικό επίπεδο, για το οριστικό ξεπέρασμα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για την αποτροπή κάθε νέου ηγεμονισμού και την θεμελίωση της παγκόσμιας αμοιβαίας συνεργασίας και ειρήνης. Και εννοούμε την πανανθρώπινη ειρήνη του απόλυτου αφοπλισμού και όχι την ιμπεριαλιστική ειρήνη, γιατί αυτή δεν είναι παρά ένα συμφωνημένο διάλλειμα μεταξύ δύο ιμπεριαλιστικών πολέμων, αν δεν είναι ένας φασιστικός μεσαίωνας. Πραγματική ειρήνη η ανθρωπότητα θα δει όταν θα τελειώσει τους λογαριασμούς της με τον καπιταλισμό.

Γι’ αυτό δεν πρέπει να μείνουμε στη θεωρία και πολύ περισσότερο δεν πρέπει να κολλήσουμε στην εύκολη κριτική και σε αφορισμούς του καπιταλισμού που τον δυναμώνουν. Αντίθετα είναι κρίσιμο να γυρίσουμε την πλάτη σε κάθε εξουσιαστική ιδεολογία και οργάνωση και να περάσουμε στην ενωτική αυτενεργό συλλογική δράση με τη δημιουργία νέων, ή με τη συμμετοχή μας σε ήδη υφιστάμενες τοπικές πρωτοβουλίες συγκρότησης πυρήνων κοινωνικών κινημάτων, συλλογικοτήτων και δικτύων, υπό τον όρο, ότι κινούνται στη λογική και τη στρατηγική της κοινωνικής ισότητας. Στόχος μας δεν είναι να κουβαλήσουμε νερό στο μύλο κανενός εξουσιαστικού κόμματος, ούτε και να πέσουμε στην παγίδα να εξελιχθούμε σε κόμμα διεκδίκησης θέσεων στο αστικό κοινοβούλιο και θώκων στο αστικό κράτος. Στόχος μας είναι να συμβάλουμε μέσα από τη δράση και τη συνεργασία όλων των συλλογικοτήτων στην επιτάχυνση της μετακίνησης των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού από την αδράνεια και τον εγκλωβισμό τους σε εξουσιαστικές κομματικές ιδεολογίες και οργανώσεις, προς την αυτενεργό κοινωνική δράση για την αλλαγή των πραγμάτων από τα κάτω, την κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας και την οικοδόμηση της άμεσης δημοκρατίας. Στην πορεία αυτής της διαδικασίας οι αυθεντικές τοπικές πρωτοβουλίες και δράσεις θα συναντηθούν και θα συνεργαστούν τόσο σε τοπικό και σε εθνικό, όσο και σε διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο. Το αποτέλεσμα θα είναι η οργανωμένη αντίσταση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού απέναντι το σύστημα τόσο σε επίπεδο εποικοδομήματος, όσο και κύρια σε επίπεδο οικοδομήματος, η οποία θα ανεβάσει το επίπεδο συνειδητοποίησης και διεκδίκησης και ταυτόχρονα το κοινωνικό θερμόμετρο σε βαθμούς τήξης των εξουσιαστικών θεσμών και των δομών του καπιταλισμού, οπότε οι κοινωνίες θα είναι έτοιμες να αναλάβουν συντονισμένα την ευθύνη των εξελίξεων σε τοπική και σε διεθνή κλίμακα, για το πέρασμα στον καινούργιο καλύτερο κόσμο της άμεσης δημοκρατίας και της αταξικής κοινωνίας.

Είναι αυτονόητο πως σε αυτή την πορεία των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού με κατεύθυνση την κοινωνική ισότητα και την άμεση δημοκρατία δεν υπάρχει έδαφος για αρχηγιλίκια, για ηγετηλίκια, για μεσσίες και σωτήριες ‘πρωτοπορίες’ με πυραμιδική συγκρότηση και ιεραρχίες, γιατί σ’ αυτόν αγώνα για την αταξική κοινωνία είμαστε όλοι ίσοι και κανένας δεν είναι πιο ίσος από τους άλλους. Δεν υπάρχει έδαφος, επίσης, για ιδεολογικοποίηση και πολύ περισσότερο για κομματισμό των κινημάτων, γιατί το ζητούμενο δεν είναι να γυρίσουμε πίσω στα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου, αλλά να κάνουμε βήματα μπροστά και να φέρουμε τον κόσμο στα κοινωνικά κινήματα. Ούτε, βέβαια, υπάρχει έδαφος για ομφαλοσκοπήσεις, για ναρκισσισμούς, για ‘αγωνιστικά καλλιστεία’ και μικροαστικούς ανταγωνισμούς, που κρατάνε τα νέα κοινωνικά κινήματα ξεκομμένα μεταξύ τους και αποκλεισμένα από τους μεγάλους όγκους της κοινωνίας που περιμένουν χέρι βοήθειας για να μπουν στον αγώνα.

Και το σπουδαιότερο από όλα, το Ενιαίο Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο, ως Νέο ΕΑΜ με όρους κοινωνίας και όχι με όρους ηγεσιών εξουσιαστικών οργανώσεων και κομμάτων, γνωρίζει πως οι εξουσίες φρενάρουν την πρόοδο προς την κοινωνική ισότητα και στραγγαλίζουν την αυτονομία δράσης των κοινωνικών κυττάρων και γι’ αυτό δεν έχει, γιατί δεν χρειάζεται, ηγεσία, δεν ταυτίζεται με καμιά εξουσιαστική ιδεολογία, δεν έχει έδρα και κεντρικό-συντονιστικό όργανο, γιατί ως αμεσοδημοκρατικό πρόταγμα αποτελεί έκφραση των αυτοκαθοδηγούμενων τοπικών κοινωνικών πρωτοβουλιών, κινημάτων και δικτύων, τα οποία οργανώνουν την αμοιβαία και αλληλέγγυα συνεργασία τους και συντονίζουν τη δράση τους με απευθείας οριζόντιες διασυνδέσεις, ανάλογα με τις ανάγκες και τους κάθε φορά επιδιωκόμενους στόχους τους.

Υπάρχει ήδη ένας Γαλαξίας από κοινωνικά κινήματα που δραστηριοποιούνται στον ίδιο χώρο και σε διάφορα πεδία. Αυτό δείχνει πως είναι ώριμη η πρωτοβουλία να ξεκινήσουν άμεσα όλα αυτά τα κοινωνικά κινήματα να κάνουν με αίσθημα ιστορικής ευθύνης το βήμα του συνδυασμού των δραστηριοτήτων τους σε επίπεδο Δήμου σε μια τοπική ομοσπονδιακή μορφή και στη συνέχεια σε ένα επόμενο επίπεδο συνομοσπονδιακής μορφής, το οποίο κάποια στιγμή, όταν η κοινωνική αλλαγή θα έχει γίνει καθολικό αίτημα, θα έχει γίνει ένα ρωμαλέο Ενιαίο Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο που θα καταλήξει σε Εθνική Συνέλευση, η οποία θα πάρει τις βασικές θεσμικές αποφάσεις για την κατάργηση του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση σχέσεων κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης. Επειδή η καπιταλιστική βαρβαρότητα καταπατά τα δικαιώματα όλων των λαών, καταστρέφει το περιβάλλον και τους όρους της ίδιας της ζωής στον πλανήτη και απειλεί με το φασισμό της Νέας Καπιταλιστικής Τάξης ολόκληρη την ανθρωπότητα, λογικό και αναμενόμενο είναι οι ίδιες ή παρόμοιες διεργασίες, σε μικρότερο ή σε μεγαλύτερο βαθμό να συμβαίνουν και σε άλλες χώρες, αν όχι σε όλες, της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου. Στο Μεξικό λ. χ, οι Ζαπατίστας χτίζουν αμυνόμενοι τη δική τους γνήσια άμεση δημοκρατία. Στη Λατινική Αμερική οι εργάτες κατέλαβαν τα χρεοκοπημένα εργοστάσια και τα αυτοδιαχειρίζονται με απόλυτη επιτυχία, έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη και τη συμπαράσταση των τοπικών κοινωνιών. Στο Μοντραγκόν, στη χώρα των Βάσκων, το τεράστιο αυτοδιαχειριζόμενο αγροτοβιομηχανικό συγκρότημα δείχνει πως οι κοινωνικές πρωτοβουλίες μπορούν να ξεπεράσουν σε επιτεύγματα κάθε προηγούμενη ανθρώπινη προσπάθεια για ευημερία και ευτυχία σε συνθήκες κοινωνικής ισότητας, χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους. Αμέτρητες είναι οι αντίστοιχες προσπάθειες που γίνονται αυτή τη στιγμή στον πλανήτη και γίνονται κάθε μέρα όλο και περισσότερες, όλο και ανθεκτικότερες. Αυτές οι παράλληλες επαναστατικές διεργασίες, αργά ή γρήγορα, θα οδηγηθούν στη μεγάλη, στην οικουμενική σύγκληση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, στα πλαίσια της οποίας θα κλείσουν οριστικά την εποχή του καπιταλισμού στον πλανήτη και θα ανοίξουν διάπλατα τους ορίζοντες της οικουμενικής, αταξικής δημοκρατίας και του αντίστοιχου σ’ αυτήν οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού.

Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το διαχρονικό όραμα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και αυτή είναι η ώρα να το διεκδικήσουμε όλοι μαζί σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο και, ως Πρωτοβουλία Διαλόγου για την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό, καλούμε όσους συμφωνούν με αυτό το όραμα να υπογράψουν στο:

http://www.avaaz.org/el/petition/Dynameis_tis_Erasias_tis_Epistimis_kai_toy_Politismoy_Koinonika_

kinimata_Na_prohorisoyn_sti_sygkrotisi_toy_ELLINIKOY_ANT/?eBKRUdb και να διαδώσουν αυτή τη Διακήρυξη για τη δημιουργία του ΕΝΙΑΙΟΥ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ για την ουμανιστική αποκαπιταλιστικοποίηση, για την άμεση δημοκρατία, την αταξική κοινωνία και τον Οικουμενικό Ουμανισμό. Το Μέλλον ανήκει σε αυτούς που το δημιουργούν.

Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου για την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό

Κώστας Λάμπος, Πέτρος Βλάσσης, Δημήτρης Παληός

……………………………….

Επειδή η παγκόσμια οικονομική κρίση που πηγάζει από την ακραία οικονομική και κοινωνική ανισότητα έχει πλήξει καίρια την εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα, αυτή απαντάει με τις τοπικές κοινωνικές πρωτοβουλίες άμυνας και αλληλεγγύης που εξελίσσονται σε νέα κοινωνικά κινήματα τα οποία διεκδικούν ένα καλύτερο κόσμο. Έναν κόσμο της καθολικής ευημερίας, της κοινωνικής ισότητας, της άμεσης δημοκρατίας, της ισότιμης συνεργασίας ανθρώπων, λαών και εθνών και της παγκόσμιας ειρήνης. 

Στην Ελλάδα υπάρχει ήδη ένας τεράστιος Γαλαξίας από τέτοια αυτόνομα κοινωνικά κινήματα. Επειδή η κρίση βαθαίνει και οι αντοχές της εργαζόμενης κοινωνίας εξαντλούνται με ανυπολόγιστες συνέπειες για την Ελλάδα, τους Έλληνες και τον Ελληνισμό, εμείς ως Πρωτοβουλία Διαλόγου για την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό κάνουμε έκκληση προς όλα τα αυτόνομα κοινωνικά κινήματα να προχωρήσουν σε διαδικασίες ενότητας και συντονισμού της δράσης τους, ξεκινώντας άμεσα με τη συγκρότησή Ενώσεων σε επίπεδο Δήμου, Ομοσπονδιών σε επίπεδο περιφέρειας και Συνομοσπονδίας σε επίπεδο χώρας, συγκροτώντας το ΕΝΙΑΙΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ για την Άμεση Δημοκρατία, την Αταξική Κοινωνία και τον Ουμανισμό, με μεσοπρόθεσμο στόχο την σύγκληση ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗΣ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ, όπου με τη θέληση της αποφασιστικής πλειοψηφίας του αυτόνομα οργανωμένου Ελληνικού Λαού θα καταργηθούν οι θεσμοί που επιβάλλουν αντικοινωνικές και αντιαναπτυξιακές οικονομικές και κοινωνικές δομές και θα αντικατασταθούν με δημοψηφίσματα από άλλους θεσμούς που θα προστατεύουν το περιβάλλον, θα διευκολύνουν την ανάπτυξη κοινωνικά ελεγχόμενων οικονομικών δομών, θα ανασυγκροτούν την Ελληνική Κοινωνία στη βάση της ισοκτησίας, της ισότητας, της ισονομίας, ισοπολιτείας, της ελευθερίας, της αυτοδιεύθυνσης και της Άμεσης Δημοκρατίας και τέλος θα υπερασπιστούν την προσφορά του Ελληνικού Πολιτισμού στην Ανθρωπότητα.

Η Πρωτοβουλία για την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό, δημοσίευσε σήμερα ένα ψήφισμα. Το ψήφισμά μας απευθύνεται προς τα νέα αυτόνομα Κοινωνικά Κινήματα και τις Δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, με το αίτημα να προχωρήσουν στην ενοποίηση της στρατηγικής τους με τη συγκρότηση του ΕΝΙΑΙΟΥ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ.

Καλούμε όλους που ανήκουν στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και συμμερίζονται τον αγώνα των νέων αυτόνομων κοινωνικών κινημάτων να ενισχύσουν με την ίδρυση νέων, ή με την προσχώρησή τους στα ήδη υφιστάμενα και με την υπογραφή τους στο:

http://www.avaaz.org/el/petition/Dynameis_tis_Erasias_tis_Epistimis_kai_toy_Politismoy_Koinonika_

kinimata_Na_prohorisoyn_sti_sygkrotisi_toy_ELLINIKOY_ANT/?eBKRUdb

να ενισχύσουν τη διαδικασία άρθρωσης αυτών των κινημάτων σε κοινό μέτωπο, ικανό να ανακόψει την καπιταλιστική βαρβαρότητα και να φέρει τη μεγάλη κοινωνική αλλαγή που χρειάζεται η χώρα μας. Για περισσότερη ενημέρωση σχετικά με τους λόγους που υπαγόρεψαν αυτή την κίνησή μας, μπορείτε να βρείτε στη ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ μας στο: http://www.infonewhumanism.blogspot.gr/2013/12/v-behaviorurldefaultvmlo.html,

Το Μέλλον ανήκει σ’ αυτούς που το δημιουργούν.

Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου για την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό
Κώστας Λάμπος, Πέτρος Βλάσσης Δημήτρης Παληός

……………………………..

Λάμπος, Κώστας

Ο Κώστας Λάμπος είναι Δρ. της Σχολής Οικονομικών Επιστημών του Freie Universitaet Berlin. Έχει διδάξει στην ΑΒΣΘ (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας), στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και στο ΤΕΙ Αθήνας. Έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα στα ελληνικά, στα γερμανικά και στα αγγλικά, καθώς και τα βιβλία:

– “Abhaengigkeit und fortgeschrittene Unterentwicklung darkestellt am Beispiel der Landwirtschaft Griechenlands”, R.G. Fischer Verlag, Frankfurt am Main 1981

– “Εξάρτηση, προχωρημένη υπανάπτυξη και αγροτική οικονομία της Ελλάδας”, Αιχμή,1983

– “Συνεταιρισμοί και ανάπτυξη” (Kοχλίας, 1986, Ηλίανθος, 1996 και Δαρδανός-Τυπωθήτω, 2000

– “Από την κρίση στην υπέρβαση του ελληνικού περιφερειακού καπιταλισμού”, Αιχμή, 1988.

– “Συντεταγμένες εθνικής αγροτικής αγροτικής ανασυγκρότησης”, Ηλίανθος, 1991.

– “Εισαγωγή στον οικονομικό προγραμματισμό”, Ηλίανθος, 1996.

– “Η ζεύξη Ρίου Αντιρρίου και οι εχθροί της ανάπτυξης”, Αθήνα 1992 και 1993

– “Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του φόβου και της παρακμής”, Παπαζήσης, 2009.

– “Άμεση δημοκρατία και αταξική κοινωνία: Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητα προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό”, Νησίδες, 2012.

– “Ποιος φοβάται το υδρογόνο: Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα”, Νησίδες, 2013.

…………………………………………

ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

“ΤΑ ΕΞΩΦΥΛΛΑ είναι δώρο ζωής προς εμένα

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΒΛΑΣΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΥΛΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 1950 – 1975, ΜΕ ΕΣΤΙΑΣΗ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ.

ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΡΙΣΙΜΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΕΝΟΣ ΓΟΝΙΜΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

………………………………………………

Δημήτρης Παληός: Πρώτα η πατρίδα μας

Δεν είμαι εθνικιστής με την έννοια που οι διάφοροι «προοδευτικοί» έχουν ορίσει. Δεν είμαι κομμουνιστής επειδή πιστεύω στην κοινωνική δικαιοσύνη. Αλήθεια, γιατί πρέπει να μου βάζουν μια ταμπέλα για κάθε τι που κάνω και αφορά την αγάπη μου προς την πατρίδα και την κοινωνία μέσα στην οποία ανατράφηκα και ζω;

Και τι δεν έχουν προσπαθήσει να παραχαράξουν και να αλλοιώσουν όλοι αυτοί που είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα ανοίγουν κερκόπορτες και φοράνε το μανδύα του εφιάλτη και αυτοχαρακτηρίζονται ως «προοδευτικοί». Πιστέψτε ό,τι θέλετε μα μη με πειθαν-αγκάζετε να το δεχτώ κι εγώ.

Πονά η ψυχή μου κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω ιστορίες με τις αληθινά ηρωικές μορφές των κατασφαγιασθέντων προσφύγων. Όχι κύριοι δεν είναι μια γλυκανάλατη Hollywood συνήθεια με «συνωστισμούς» στα λιμάνια, όπως οι χιλιάδες φτηνές προβολές μέσα στις προπαγανδιστικές  ψυχρές αίθουσες των  σύγχρονων πολυαιθουσών  – σινεμά. 

Κάποιοι από τους απογόνους αυτών των ηρώων – προσφύγων κρατούν ψηλά τη σημαία του Ελληνισμού και δεν μπορούν έτσι απλά να ξεχάσουν ποιοι τους έδιωξαν από τις πατρογονικές τους εστίες και βέβαια με ποιον τρόπο έγινε αυτό.

Πιστεύω στο ιερό δικαίωμα της επιβίωσης μέσα στην Ελλάδα του 2010 και μεγαλώνω το παιδί μου με υψηλές προσδοκίες όπως μου έμαθαν εδώ και χιλιάδες χρόνια να κάνω οι πρόγονοί μου. Πιστεύω στους άξιους και στις αξίες, διαβάζω Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη και  Χριστό, μήπως είμαι φασίστας;

Έχω μάθει ότι πρώτα αγαπούμε την πατρίδα κι έπειτα όλα τα υπόλοιπα, έθος = ήθος =έθνος κτλ. , διότι χωρίς πατρίδα όλα είναι μάταια- απλά παύουν να υφίστανται.

Άραγε έχουμε το δικαίωμα να υπάρχουμε στον τόπο μας μαθαίνοντας στα παιδιά μας την Ιστορία μας;

Ποιος «ψευτοκουλτούρης» αλήθεια νοιάζεται για τον τραγικό αφελληνισμό που συντελέστηκε τα τελευταία 60 χρόνια και ολοκληρώνεται στις μέρες μας στα νησιά μας, την Ίμβρο και την Τένεδο;

΄Η μήπως σε ότι είναι Ελληνικό δεν ισχύουν οι ευαισθησίες και τα διεθνή δίκαια;

Όλοι εσείς που κόπτεσθε για όλους τους καημένους εκτός από τους ομοεθνείς μας, πώς θέλετε να πιστέψουμε ότι δεν είστε βαλτοί – κακόβουλοι και εγκάθετοι; Γιατί τόσο μίσος για τους Έλληνες; Εσείς τι είστε; Ξεσκονίσετε λιγάκι την  Ιστορία και θυμηθείτε ποιών απόγονοι  είσαστε.

Μήπως η κοινωνία μας χρειάζεται ανθρώπους που να μπορούν να πάρουν πρωτοβουλίες ώστε να κινηθούμε Ελληνικά ως κοινωνία – με τις αιώνιες πανανθρώπινες αξίες- και να μην ξεχάσουμε αυτά που μας άρπαξαν οι «σύμμαχοι-γείτονες» διεκδικώντας τα οπωσδήποτε ξανά και σταματώντας πλέον τα βήματα προς τα πίσω;

Δεν πρέπει να αντεπιτεθούμε για να «ελευθερώσουμε» πρώτα τις υγιείς δυνάμεις εντός Ελλάδας και κατόπιν να αφυπνίσουμε τις εστίες του Ελληνισμού ολόγυρά μας; Δεν έχουμε ιερό καθήκον να το κάνουμε για τα παιδιά μας;

Τι περιμένουμε; Να φτάσουμε στο σημείο -που μια χούφτα πράκτορες και τα media αυτών- θα μας εκβιάσουν ωμά για Κύπρο-Σκόπια-Αιγαίο-Θράκη σε ένα «πακέτο» κι εμείς ακόμη θα ομιλούμε για την ΕΕ και το ευρωπαϊκό κεκτημένο;

Ξέρω θα μου πείτε για την «στημένη» οικονομική κρίση και ότι αυτά που αναφέρω είναι αναχρονιστικά, γνωστή η ατάκα αλλά δεν πιάνει πλέον φίλτατοι. Και συνεχίζω με μια ερώτηση που εδώ και 30 χρόνια περιμένει απάντηση από τους απανταχού επιτυχημένους Έλληνες ανά την υφήλιο.

Γιατί δεν αφήσατε τους αληθινούς και άξιους Έλληνες επιχειρηματίες να δημιουργήσουν «πράματα και θαύματα» και τους απαξιώσατε διώχνοντας τους κακήν κακώς ελέω των μεγαλοεισαγωγέων που «διέλυσαν» τον πρωτογενή τομέα και μας φορτώσανε με ξένα προϊόντα αλλά και με όλους αυτούς τους «δήθεν επιχειρηματίες – σίγουρα κολλητούς υπουργών και πρωθυπουργών» που χωρίς να βάλουν μία εισέπραξαν τα δισεκατομμύρια πονήματα του μόχθου του Ελληνικού λαού;

Διότι προτάσεις για άψογα προϊόντα (από βαριά έως ελαφριά βιομηχανία) πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν όσο υπάρχει το Ελληνικό δαιμόνιο.  Αλλά το «κακοπροαίρετο κράτος» προτιμά την αβάντσα στους εισαγωγείς και τους ανάξιους κολλητούς –αυλικούς αντί της επένδυσης σε λαμπρές πατέντες και σχέδια ομοεθνών μας που κατόπιν της αποτυχημένης ως συνήθως απόπειράς των να επιδοτηθούν και να αναπτυχθούν στον Ελλαδικό χώρο, φεύγουν στο εξωτερικό και διαπρέπουν εκμεταλλευόμενοι τα ίδια σχέδια που τους απέρριψε η Ελληνική πολιτεία. Βέβαια οι ξένοι χρηματοδότες τους απολαμβάνουν τα τεράστια κέρδη τεχνογνωσίας και οικονομιών κλίμακας.. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Δέχομαι και μαθαίνω γλώσσες και πολιτισμούς αφού όμως πρώτα μάθω τον δικό μου. Επίσης να σας διευκρινίσω ότι αγαπώ και τιμώ τους ξένους πολύ πριν εμφανιστούν οι ΜΚΟ και τα ύποπτα παρακλάδια τους, τιμώ και αγαπώ τους ξένους από τότε που μου το πρόσταξε ο Ξένιος Δίας χιλιάδες χρόνια πριν. Μέχρι την φιλοξενία όμως, από εκεί και παραπέρα προτάσσω το συμφέρον του τόπου μου και της επιβίωσής μου. Δεν ξεχνώ ότι με ύπουλους τρόπους οι «γείτονες και σύμμαχοι» τρομάρα μας, αφελληνίζουν την Θράκη μας και με μια ύποπτη ανοχή αφήνουν τους πομάκους και ρομά –  Έλληνες χιλιάδων χρόνων να εκτουρκίζονται ελέω ψηφοθηρίας και ισλαμικής θρησκείας.

Όμως εσείς που γίνατε βασιλιάδες στη θέση του βασιλιά και όλοι οι αυλικοί σας που εξαπατάτε τον Ελληνικό λαό επανηλλημένα μην ξεχνάτε ότι αυτός που «ξεπουλιέται» γίνεται ένας ακόμη με χρήματα και τίποτε παραπάνω, και μάλιστα τα όποια  αφεντικά σας όταν πετύχουν τους στόχους τους, θα είστε οι πρώτοι που θα ξεφορτωθούν!

Τέλος ένας απλοϊκός συνειρμός: Ένα πρώτο βήμα είναι να απαιτήσουμε όλοι μαζί οι Έλληνες  ειδικές ρυθμίσεις και ωφέλειες για την αύξηση των μελών της Ελληνικής οικογένειας. Έτσι θα αυξήσουμε τον πλυθησμό μας και θα έρθει μια ποιοτική οικονομική ανάκαμψη με πολλαπλά επιμέρους οφέλη βασικότερα εκ των οποίων, η νέα παιδεία, η ιστοριογνωσία και η σφυρηλάτηση νέας νοοτροπίας.

Ας γίνουμε όλοι οι Έλληνες νεκροθάφτες της νεοελληνικής παρασιτικής ρήσης του ότι «μαγκιά είναι να κάθεσαι και να βγάζεις λεφτά».

Όποιος δεν δεχτεί αυτές τις δύο απλές πολιτικές βουλήσεις- επιταγές της υγιούς Ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή ενίσχυση των γεννήσεων και ταφόπλακα στην τεμπελιά, ας μείνει μονάχος στο περιθώριο του χρονοντούλαπου της πολιτικής ιστορίας…