ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΙΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ

Το δημογραφικό θανάτου του ελληνικού λαού εν έτη 2024.

Το μίσος όλων είναι ιδιαίτερα σκληρό, μπορώ να πω μοναδικό/ και ο λόγος είναι διότι αντιστέκεται στην αλλοίωση, στην μόλυνση, στην δολιοφθορά της μοναδικής γηγενής κληρονομιάς του.

Επιστήμονες  ασχολήθηκαν…. γιατί άραγε τέτοιο ενδιαφέρον….. για ένα και μοναδικό λόγο.

Πέρασαν αιώνες και χιλιάδες αλλόφυλοι, σκλαβώθηκε επανειλημμένος από διάφορους σωτήρες κατακτητές, σφαγιάστηκε, εκβιάστηκε να ενδώσει σε προσμίξεις με αλλόφυλους, αλλά δεν ενέδωσε, προτίμησε τον θάνατο!

1ο εξάμηνο 2024.

63567 οι θάνατοι.

33746 οι γεννήσεις.

Ψιλά γράμματα για την Υπ. “Οικογένειας” που ήταν εκπρόσωπος του ΠΘ στο Europride.

Έχουν άλλες προτεραιότητες οι άνθρωποι.

Το δημογραφικό είναι στον πάτο.

Όμως αυτό που δεν μπορούν να χωνέψουν, ότι το αίμα του Έλληνα δεν δέχεται να αλλοιωθεί με όποια φυλή και να προσπάθησαν!

Το ελληνικό ντι ενεει  έχει το κάτι τι, που κατακρεουργεί οτιδήποτε ξένο προσπαθεί να αλλοιώσει την γηγενή  κληρονομικότητα του!

Για αυτό και άλλαξαν τακτική, δυσκόλεψαν την αναπαραγωγή των Ελλήνων, όσοι πεθαίνουν δεν αντικαταστούντε από γεννήσεις.

Άνοιξαν τις πύλες τις κολάσεως και μπήκαν /και μπαίνουν αλλόφυλοι από όλη τη γη.

Εβραίοι, Αλβανοί, Ρουμάνοι, Βούλγαροι, Τούρκοι, Σύριοι, Λίβυοι, Αιγύπτιοι, Αφρικανοί, Πακιστανοί, Αφγανοί, Ινδοί, Κινέζοι, Ταϊλανδή, Ουκρανία, Ιρακινοί, Ιρανοί, και άλλοι από όλη τη γη!

Αυτούς παραπάνω τους ταΐζει ο ετοιμοθάνατος Έλληνας!

Το κείμενο αποτελεί ελάχιστη συμβολή σε μια προσπάθεια ενίσχυσης της σχετικής συζήτησης για το μαζικό έγκλημα ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ εναντίον των Ελλήνων, ζήτημα το οποίο αφορά το τελευταίο χρονικό διάστημα ολοένα και περισσότερο.

Η εγκάθετη βουλή των Ελλήνων κλαίει με κροκοδείλια δάκρυα για το δημογραφικό! Κάνοντας οτιδήποτε για τον την γενοκτονία και αφανισμό των ελλήνων/ και του Ελληνικού έθνους!

Παίρνει ελληνικούς πόρους και τους δίνει αφειδώς στους αλλόφυλους δολοφόνους των Ελλήνων, με εντολές των ανθελλήνων!

Αυτό δε… το κάνουν συστηματικός, πάνω από 700 χρόνια!

Πότε τελικά οι Έλληνες θα τελειώσουν αυτήν την ηρωική Επανάσταση του 1821;;;

ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ

Δημογραφικό Εκτίμηση «σοκ» για το μέλλον της Ελλάδας – Η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής

Νέο «καμπανάκι για τον πληθυσμό μας, τα θύματα της πολιτικής που τα γεννά την υπογεννητικότητα αποκαλύπτουν τα αίτια του προβλήματος

Δυσοίωνη, όσον αφορά στην εξέλιξη του δημογραφικού προβλήματος που ταλανίζει τη χώρα μας, είναι η σχετική εκτίμηση που συμπεριλαμβάνεται στην επίσημη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το Δημογραφικό και τις δημοσιονομικές επιπτώσεις της γήρανσης του πληθυσμού στα κράτη-μέλη της Ε.Ε., σε συνδυασμό με τις περιορισμένες γεννήσεις και τη γήρανση του πληθυσμού.

Η υπογεννητικότητα που απειλεί τη χώρα μας διογκώνεται με το πέρας του χρόνου, με τον δείκτη γονιμότητας της Ελλάδας να είναι ένας από τους χαμηλότερους στην Ευρώπη: ορισμένα χωριά δεν έχουν καταγράψει ούτε μία γέννηση εδώ και χρόνια.

Η Ελλάδα εκπέμπει SOS – Τα δεδομένα «κρούουν» τον κώδωνα του κινδύνου

Η εκτίμηση για την εξέλιξη των κύριων δημογραφικών μεταβλητών παρουσιάζεται στον ακόλουθο πίνακα.

Ο πληθυσμός , όπως προβλέπεται από τη EUROSTAT, μειώνεται από 10,438 εκατομμύρια το 2022 σε 7,777 εκατομμύρια το 2070.

Τα αίτια της υπογεννητικότητας

Όσον αφορά στα αίτια της υπογεννητικότητας, αυτά τα αποκαλύπτουν τα θύματα της πολιτικής που τα γεννά. Συγκεκριμένα, σε μεγάλη δημοσκοπική έρευνα την οποία διεξήγαγε η ΔιαΝΕΟσις, το 80,2% των νέων της χώρας μας δηλώνει ότι δεν προχωρά σε τεκνοποίηση επειδή δεν μπορεί να το κάνει λόγω φτώχειας.

Το 52,7% δηλώνει ότι για τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα φταίει η κυβέρνηση.

Το 49,1% δηλώνει ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας μας θα εξακολουθεί να είναι κακή και στο μέλλον.

Δείτε αποτελέσματα της έρευνας:

Στοιχεία που φτάνουν μέχρι και το 2021 έχει δημοσιεύσει και η Παγκόσμια Τράπεζα, σύμφωνα με τα οποία η χώρα μας βρίσκεται μεταξύ των χωρών με τη μεγαλύτερη υπογεννητικότητα στον πλανήτη.

Για τη χώρα μας αναφέρει:

Ποσοστό γονιμότητας, 2021: 1,39

Συνολικός πληθυσμός: 10.426.919

1 έτους. αλλαγή πληθυσμού, 2021-2022: -1,3% (-142.288 άτομα)

10 ετών. αλλαγή πληθυσμού, 2013-2022: -4,9% (-538.292 άτομα)

Κατά κεφαλήν ΑΕΠ, 2022: 20.867 $

Δημογραφικό Τα παιδιά δεν είναι στα σχέδια των νέων – Πόσοι και σε τι ηλικία θέλουν να τεκνοποιήσουν

Μόνο 4 στους 10 θεωρούν αρκετά πιθανή την απόκτηση παιδιού στο μέλλον ενώ οι λόγοι που αποτρέπουν την απόκτηση είναι οικονομικοί

Η υπογεννητικότητα, η μείωση/γήρανση του πληθυσμού, οι δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης και η «διαφυγή εγκεφάλων» συνθέτουν το πρόβλημα του δημογραφικού στην Ελλάδα, που βάσει στατιστικών αρχίζει πλέον να λειτουργεί ως Αρμαγεδδών αρνητικών συνεπειών για την οικονομία και την κοινωνία.

ΑΡΤΑ

Το δημογραφικό και η μείωση του πληθυσμού καταλαμβάνει την 4η θέση, μετά τη φτώχεια, την ανεργία και την εγκληματικότητα στις σοβαρές απειλές που αντιμετωπίζει η χώρα σύμφωνα με έρευνα της εταιρείας Μetron Analysis για την πορεία του δημογραφικού και η οποία παρουσιάστηκε στο σχετικό συνέδριο υπό την αιγίδα του Υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας.

Μόνο 4 στους 10 θεωρούν αρκετά πιθανή την απόκτηση παιδιού στο μέλλον ενώ οι λόγοι που αποτρέπουν την απόκτηση είναι οικονομικοί

Την ίδια στιγμή ο γάμος και η δημιουργία Οικογένειας βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις των προτεραιοτήτων των νέων.

Από το σύνολο των 800 ερωτηθέντων το 51% δεν έχουν παιδιά, με την πλειοψηφία να έχει 1 παιδί.

Το 24% θα ήθελε να έχει 2 παιδιά και μόνο 5% θα ήθελε 3 παιδιά.

Οι σκέψεις για την απόκτηση παιδιού έρχονται γύρω στα 29 χρόνια της ηλικίας των νέων μας.

Μόνο 4 στους 10 θεωρούν αρκετά πιθανή την απόκτηση παιδιού στο μέλλον ενώ οι λόγοι που αποτρέπουν την απόκτηση είναι οικονομικοί, έχουν ήδη ένα, ανεπαρκείς παροχές από το κράτος, και φόβος για τον κόσμο που θα μεγαλώσουν.

Από ισχύοντα μέτρα στήριξης της οικογένειας παρακινητικά λειτουργούν:

το μειωμένο ωράριο για τους γονείς,

το ολοήμερο σχολείο,

το επίδομα γέννησης,

η μείωση του ΦΠΑ σε βρεφικά είδη, τα voucher για τους βρεφονηπιακούς σταθμούς,

τα προγράμματα των Δήμων,

τα σχολικά γεύματα και το πρόγραμμα «Νταντάδες της γειτονιάς».

«Η Ελλάδα δεν θα εξαφανιστεί, ακόμα»

Ο καθηγητής στο Τμήμα Ιστορίας Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου και δημογράφος Κωνσταντίνος Ζαφείρης, επεσήμανε προ μηνός στα «ΝΕΑ» πως «η Ελλάδα δεν πρόκειται να εξαφανιστεί, ακόμα.

Πρόκειται όμως να έχει σημαντική κάμψη και αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί. Το δημογραφικό μπαίνει κατά καιρούς στην κουβέντα χωρίς να έχει γίνει ένας ουσιαστικός εθνικός διάλογος, χωρίς να έχουν κληθεί οι κοινωνικοί εταίροι σε αυτόν τον διάλογο με την κοινωνία των πολιτών, χωρίς να έχουμε δει ένα σχέδιο δράσης.

Πρέπει οπωσδήποτε να διαβουλευτούμε μεταξύ μας και να αναπτύξουμε τις κατάλληλες πολιτικές, ώστε να λύσουμε ένα πρόβλημα που είναι απαραίτητο να λυθεί. Είναι ένα ζήτημα εθνικής συνεννόησης».

Σύμφωνα με τον καθηγητή του Δημοκρίτειου, το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι η χαμηλή γονιμότητα.

«Δυστυχώς για εμάς, αυτό το πρόβλημα ξεκίνησε από τη δεκαετία του 1980.

Δηλαδή είναι πάρα πολλά τα χρόνια στα οποία βρισκόμαστε σε χαμηλή γονιμότητα.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι έχει μειωθεί ο αριθμός των γυναικών σε αναπαραγωγική ηλικία.

Έτσι, το πρόβλημα γίνεται πιο δύσκολο, γιατί ακόμη και αν αυξήσεις τη γονιμότητα αυτό θα πρέπει να έχει διάρκεια σε βάθος χρόνου.

Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις για τη λύση του δημογραφικού και της χαμηλής γονιμότητας».

Στήριξη στα νέα ζευγάρια

Πώς, όμως, αντιστρέφεται σήμερα η παγιωμένη κατάσταση;

Θα πρέπει να υπάρξουν πολιτικές που να ωφελούν τα νέα ζευγάρια ώστε να κάνουν περισσότερα παιδιά, απαντά ο Κωνσταντίνος Ζαφείρης, επισημαίνοντας ότι το δημογραφικό δεν είναι ζήτημα… επιδοματικής πολιτικής.

«Τα επιδόματα πρέπει να υπάρχουν και πρέπει να αυξηθούν, αλλά δεν αποτελούν κίνητρο για να κάνεις ένα παιδί για να κάνεις μια οικογένεια.

Αποτελούν μία αναγκαία και ικανή συνθήκη για να υπάρξει οικογένεια, γιατί σε συνθήκες κρίσης και χωρίς στήριξη δεν γίνεται να υπάρχει».

Κατά τον ίδιο, χωρίς κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη είναι σχεδόν αδύνατον να λυθεί το δημογραφικό. «Ας δούμε τις συνθήκες ζωής των νέων.

Εάν εργάζονται, αμείβονται με μικρούς μισθούς, έχουν πρόβλημα συντήρησης της οικογένειάς τους, χωρίς να έχουν παιδιά.

Άρα, ένα πράγμα που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι η υψηλή ανεργία των νέων και οι χαμηλές αμοιβές τους», εξηγεί.

Αναφερόμενος στα ευρήματα πρόσφατης ανάλυσης, ο δημογράφος αναφέρει πως η γονιμότητα στην Ελλάδα φαίνεται σήμερα να εξαρτάται από τις ηλικίες των 27 έως 31 ετών.

«Εκεί, λοιπόν, μπορούμε να παρέμβουμε ακόμη περισσότερο, μπορούμε να βοηθήσουμε τα ζευγάρια να κάνουν περισσότερα πράγματα.

Αλλά, προσοχή, το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί αν δεν δούμε το κοινωνικό κράτος ή το κόστος ανατροφής των παιδιών», διευκρινίζει.

Μάλιστα, συνεχίζει, ενδεικτικό της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα είναι το γεγονός ότι «ακόμη και αν είχαμε ένα μαγικό ραβδάκι και με έναν τρόπο μαγικό λύναμε το δημογραφικό αύριο και οι γυναίκες έκαναν πάρα πολλά παιδιά, το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας θα λυνόταν ουσιαστικά σε 20 χρόνια».

Η περιφέρεια αργοπεθαίνει

Με φόντο τα στοιχεία που δείχνουν ότι η ηπειρωτική Ελλάδα παρουσιάζει τα υψηλότερα ποσοστά μείωσης πληθυσμού, με τη Δυτική Μακεδονία να συρρικνώνεται κατά 11,34% την τελευταία 12ετία και την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη κατά 8,08%, το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο αναμένεται να λειτουργήσει ένα νέο εργαλείο-πιλότο για την αντιμετώπιση του μείζονος θέματος, ώστε να υπάρξει συντονισμένη καταγραφή των δεδομένων και ακολούθως να προκρίνονται λύσεις σε συνεργασία με την Πολιτεία.

Συγκεκριμένα, θα δημιουργηθεί Δημογραφικό Παρατηρητήριο, αντικείμενο του οποίου, μεταξύ άλλων, θα αποτελεί η καταγραφή και ο έλεγχος του πληθυσμού της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, σε αστικές και αγροτικές περιοχές.

Παράλληλα, θα προτείνει πολιτικές για την αντιμετώπιση της συρρίκνωσης του πληθυσμού και την ενίσχυση προσπαθειών που θα βάλουν φρένο στην ερήμωση της περιφέρειας.

Η ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΡΎΒΟΥΝ ΕΠΙΜΕΛΩΣ.  

Οι τρεις φάσεις της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και ο ρόλος του Κεμάλ Ατατούρκ

Ο ελληνισμός του Πόντου στο πέρασμα των αιώνων – Οι διωγμοί των Ποντίων από το 1908 ως το 1923 – Ο Κεμάλ Ατατούρκ δήμιος και των Ποντίων και ο ρόλος του περιβόητου Τοπάλ Οσμάν – Πόσοι Πόντιοι ήταν τα θύματα της τουρκικής γενοκτονίας;

PONTIOI2

Πριν από 28 χρόνια ,στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Ελλάδα αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου με τον νόμο 2193/1994.

Πρωθυπουργός της χώρας μας τότε ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Η έκθεση που συνόδευε το σχετικό νομοσχέδιο είχε κατατεθεί από τον, τότε, Υπουργό Εσωτερικών Άκη Τσοχατζόπουλο, ενώ το νομοσχέδιο είχε πάει προς ψήφιση στη Βουλή στις 9 Δεκεμβρίου 1993.

Τι είναι όμως γενοκτονία; Σύμφωνα με το ΧΛΝΓ της Ακαδημίας Αθηνών, γενοκτονία είναι η «συστηματική, μαζική και εκτεταμένη εξόντωση φυλετικής, εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας».

Η λέξη είναι αγγλικής προέλευσης genocide και τη χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ο Πολωνοεβραίος δικηγόρος Raphael Lemkin στο βιβλίο του «Axis Rulein Occupied Europe» αναφερόμενος στα εγκλήματα που γίνονταν στην τότε κατεχόμενη Ευρώπη από τους Γερμανούς τον Νοέμβριο του 1944.

Ο ελληνισμός του Πόντου

Σύμφωνα με τον Ξενοφώντα ο Πόντος είναι η περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα στον ποταμό Φάση (σήμερα Ριόν, κοντά στο Βατούμ της Γεωργίας) και την Ηράκλεια την Ποντική.

Η παρουσία του ελληνισμού εκεί ξεκινά από τον μύθο (ένατος άθλος του Ηρακλή, Αργοναυτική Εκστρατεία).

Ο αποικισμός του ξεκίνησε από τους Έλληνες το 785 π.Χ. με την ίδρυση της Σινώπης από τους Μιλήσιους.

Οι επαφές της Μιλήτου με τον Εύξεινο Πόντο χρονολογούνται από πολύ παλαιότερα και συγκεκριμένα από το 1100 π.Χ. όταν ξεκίνησε να αναζητά εκεί πολύτιμα μέταλλα.

Μετά τη Σινώπη ιδρύθηκαν η Τραπεζούντα (756 π.Χ.), η Κερασούντα (700 π.Χ.), η Αμισός (Σαμψούντα – 600 π.Χ.), η Οδησσός, ο Βαθύς Λιμένας (Βατούμ), η Διοσκουριάς (Σοχούμι), η Πιτιούντα, η Αρχαιόπολις (Νοκολακέβι), τα Κοτύωρα (Ορντού), η Τρίπολη, η Αμάσεια, η Ιωνόπολη (Ινέμπολη) κ.ά.

Στα χρόνια της περσικής κυριαρχίας ο ελληνικός πολιτισμός στον Πόντο επεκτείνεται.

Οι παλιές αποικίες ιδρύουν νέες πόλεις και επιμένουν στον εξελληνισμό των γειτονικών τους λαών.

Στα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η αυτοκρατορία του περιλάμβανε τον νοτιοδυτικό Εύξεινο Πόντο εκτός από τη Βιθυνία και την Παφλαγονία.

Στα ελληνιστικά χρόνια ο γεωγραφικός όρος «Πόντος» σήμαινε τη ΒΑ περιοχή της Μ. Ασίας και τη νότια περιοχή του Εύξεινου Πόντου δηλαδή την περιοχή ανάμεσα στον ποταμό Άλη και την Κολχίδα.

Ο Μιθριδάτης ΣΤ’ ο Ευπάτωρ και το κράτος του στον Πόντο και τη Μικρά Αρμενία (Βόρεια Μικρά Ασία) ήταν το ανάχωμα για την επέκταση της Ρώμης στην περιοχή.

Μάλιστα στο βασίλειό του καθιερώθηκε η ελληνική ως επίσημη γλώσσα.

Μετά το 63 π.Χ. δημιουργήθηκαν στον Πόντο υποτελή στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κράτη (Ποντιακό, Αρμενικό, Παφλαγονικό, Καππαδοκικό).

Στα χρόνια της παρακμής της Ρώμης εμφανίστηκαν στον καταλαμβάνοντας τμήμα του οι Βησιγότθοι, οι Έρουλοι, οι Οστρογότθοι και οι Αλανοί.

Ο Χριστιανισμός διαδόθηκε στον Πόντο από τους Αποστόλους Ανδρέα και Πέτρο.

Ο Ιουστινιανός (527-565) χώρισε τον Πόντο σε τρεις επαρχίες.

Στις αρχές του 9ου αιώνα η περιοχή χωρίστηκε σε τρία θέματα (Χαλδίας, Κολώνιας και Αρμενιακών).

1d5e6684dfec4507a4b88b71fc458b95

stk-0

Από τον 10ο αιώνα η Τραπεζούντα εξελίχθηκε σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό κέντρο του Πόντου.

Μετά την ήττα στο Μαντζικέρτ (1071) οι Σελτζούκοι αρχίζουν τις επιδρομές στην περιοχή.

Με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους ιδρύθηκε η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας από τον Αλέξιο Κομνηνό που υποτάχθηκε στους Οθωμανούς το 1461.

Ακολούθησαν σφαγές, λεηλασίες, φυγή προς τη δυτική Ευρώπη και τις παραδουνάβιες χώρε και βίαιοι εξισλαμισμοί.

 Πολλοί Πόντιοι ασπάστηκαν εξωτερικά μόνο το Ισλάμ διατηρώντας τη χριστιανική τους πίστη και, όπου αυτό ήταν εφικτό και την ελληνική γλώσσα, μένοντας πιστοί στην Ορθοδοξία και την εθνική τους ταυτότητα.

 Ήταν οι λεγόμενοι κρυπτοχριστιανοί (ή Κλωστοί ή Κρυφοί ή Γυριστοί ή Τενεσούρηδες).

Από τις αρχές του 18ου αιώνα οι Έλληνες του Πόντου επιστρέφουν σταδιακά στις εστίες τους.

 Αυτό γίνεται εντονότερο μετά τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774).

Σε μία πόλη του Εύξεινου Πόντου, την Οδησσό, ιδρύθηκε το 1814 η Φιλική Εταιρεία.

Το Φροντιστήριο της Τραπεζούντας που ιδρύθηκε το 1682 από τον δάσκαλο Σεβάστιο Κυμινήτη και λειτούργησε παρά τις αντιξοότητες ως το 1922 έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπλαση των Ποντίων και στην ανάπτυξη της εθνικής τους συνείδησης.

Φροντιστήρια υψηλού επιπέδου λειτουργούσαν στην Κερασούντα, την Αργυρούπολη, τη Μερζιφούντα και άλλου.

Το 1914 σε ολόκληρο τον Πόντο λειτουργούσαν 1.047 σχολεία, με 1.246 δασκάλους και καθηγητές και 79.953 μαθητές και μαθήτριες.

Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Πόντος ήταν χωρισμένος σε έξι μητροπόλεις και υπήρχαν σ’ αυτόν 1.131 ναοί, 22 μοναστήρια και 1.647 παρεκκλήσια στα οποία λειτουργούσαν 1.459 κληρικοί.

Σημαντικότερο όλων βέβαια ήταν το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά.

Όλα αυτά συνδέονταν με την αύξηση του πληθυσμού των Ελλήνων του Πόντου.

Το 1865 ήταν 265.000 άτομα.

Το 1880 ήταν 330.000 άτομα, ενώ την ίδια εποχή ζούσαν στη νότια Ρωσία, στην περιοχή του Καύκασου 150.000 Πόντιοι, απόγονοι όσων είχαν εγκατασταθεί εκεί μετά την άλωση της Τραπεζούντας το 1461.

Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των οθωμανικών Αρχών στα τέλη του 19ου αιώνα ο Ελληνισμός του Πόντου αριθμούσε περίπου 600.000 άτομα ενώ το 1914 σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 700.000.

Afisa_kalesma_genoktonia-514×375

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου «χωρίζεται» από τους ιστορικούς σε τρεις περιόδους (φάσεις).

Η πρώτη ξεκινά από την άνοδο των Νεότουρκων στην εξουσία (1908) και φτάνει ως την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η δεύτερη ξεκινά από το 1914 και φτάνει ως το 1919 και η Τρίτη, στην οποία σημαντικότατο ρόλο έπαιξε και ο Κεμάλ Ατατούρκ, ξεκινά από το 1919 και τερματίζεται το 1923.

Η απόφαση για τη μαζική εξόντωση του ποντιακού ελληνισμού («λευκή σφαγή») πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1908.

Ως τότε οι Χριστιανοί υπήκοοι της οθωμανικής Αυτοκρατορίας απαλλάσσονταν από τη στρατιωτική υποχρέωση με αντάλλαγμα την καταβολή αντίστοιχου φόρου.

Με το νεοτουρκικό σύνταγμα του 1908 όλοι ανεξαιρέτως οι άρρενες Χριστιανοί και όλοι οι Έλληνες ως 31 ετών ήταν υποχρεωμένοι να στρατευτούν.

Η υποχρέωση αυτή επεκτάθηκε και στους Έλληνες μέχρι 45 ετών χωρίς το δικαίωμα εξαγοράς που ίσχυσε για λίγο διάστημα, με νόμο του Νοεμβρίου του 1914.

Όσοι δεν συμμορφώνονταν αντιμετώπιζαν βαρύτατες ποινές και δήμευση της περιουσίας τους ενώ οι οικογένειές τους θα εκτοπίζονταν στα βάθη της Ανατολίας.

Η παρουσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου στον Πόντο με ιδιαίτερα μεγάλης εμβέλειας πνευματικής ηθικής και εθνικής προσωπικότητες όπως ο Χρύσανθος (Φιλιππίδης) Τραπεζούντας και ο Γερμανός (Καραβαγγέλης) Αμασείας, διέσωσε πολλούς Έλληνες του Πόντου από βέβαιο θάνατο.

Η δεύτερη περίοδος της γενοκτονίας ξεκίνησε το 1914 σχεδόν ταυτόχρονα με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η διαταγή του επικεφαλής του οθωμανικού στρατού, ΓερμανούLiman von Sanders για εκκένωση περιοχών από Έλληνες υπό το πρόσχημα στρατιωτικών αναγκών, είναι χαρακτηριστική.

Ο πρόξενος της Αυστρίας στην Τραπεζούντα υπολόγιζε ότι τον Ιανουάριο του 1918 οι εκτοπισμένοι Έλληνες του Πόντου ήταν 80.000-100.000, ενώ ελληνικές μαρτυρίες ανεβάζουν τους νεκρούς σε 233.000 και σε 85.000 όσους εκδιώχθηκαν στη Ρωσία.

Τον Μάιο του 1916 εισήχθη νομοθετικά η σωματική ποινή για να βελτιωθεί η πειθαρχία στο στράτευμα και, κυρίως, για να περιοριστούν οι λιποταξίες που προέρχονταν ως επί το πλείστον από τον ελληνικό πληθυσμό.

Μέχρι το τέλος του 1917 επιστρατεύτηκαν περισσότεροι από 200.000 Έλληνες 15 ως 48 ετών πολλοί από τους οποίους πέθαναν από τις στερήσεις, το κρύο και τις ασθένειες.

Ο Μητροπολίτης Γερμανός που απελάθηκε το 1917 για τη δράση του ενημέρωνε στις 29 Δεκεμβρίου 1916 για τα τεκταινόμενα στον Δυτικό Πόντο: «Το χιόνι μέχρι τα γόνατα και το κρύο τσουχτερό, εν τούτοις προχωρούν με συνοδεία πολιτοφυλάκων χιλιάδες παιδιά, γυναίκες και άρρωστοι γέροι προς τη Σεβάστεια… Οι άρρωστοι εγκαταλείπονται στην άκρη του δρόμου σχεδόν όλοι ξυπόλυτοι, καταδικασμένοι δηλαδή εκ των προτέρων σε θάνατο από το ψύχος…

Από τη Σαμψούντα στάλθηκαν πολιτοφύλακες και στρατιώτες εναντίον των πλούσιων χωριών της περιοχής οι οποίοι έκαψαν τα χωριά σκότωσαν γέρους και παιδιά και βίασαν γυναίκες.

Ακόμα και κορίτσια κάτω των δέκα χρονών και γριές πάνω των ογδόντα είχαν αυτήν την τύχη».

Χιλιάδες Έλληνες του Πόντου την ίδια περίοδο αναγκάστηκαν να εξισλαμιστούν. Οι Νεότουρκοι σύμφωνα με έκθεση του Γερμανού πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη Metternich προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τις εκτοπίσεις των Ελλήνων που ζούσαν στα παράλια του Εύξεινου Πόντου με την πρόφαση ότι οι Ρώσοι είχαν εξοπλίσει τον ελληνικό πληθυσμό και φοβούνταν ελληνική εξέγερση.

Υπήρχαν βέβαια και κάποιοι Γερμανοί που διαχώριζαν τη θέση τους από τα εγκλήματα των Νεότουρκων.

Ο Γερμανός πρόξενος στην Αμισό Kuckhoff σε αναφορά του προς το Υπουργείο Εσωτερικών τόνιζε: «Από αξιόπιστες πηγές ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός της Σινώπης και της παραλιακής περιοχής της επαρχίας Κασταμονής έχει εξοριστεί.

Εξορία και εξολόθρευση είναι στα τουρκικά ή ίδια έννοια γιατί όποιος δεν δολοφονείται, πεθαίνει ως επί το πλείστον από τις αρρώστιες και την πείνα…».

Η λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με την ήττα των Γερμανών και των Νεότουρκων έφερε στην καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία δυνάμεις της Αντάντ.

Λίγες μέρες πριν την ανακωχή το Οικουμενικό Πατριαρχείο έκανε έναν απολογισμό για όσα είχαν γίνει στον Πόντο: «Ο διωγμός ιδιαιτέρως αν άσκησε η πολιτική αύτη εις βάρος του ομογενούς στοιχείου, αι εξοντωτικαί μέθοδοι ας μετήλθεν αύτη κατ’ αυτού, οι περιορισμοί και η βία κατάργησις πάντων των δικαίων του Εθνικού και εκκλησιαστικού ημών Κέντρου κείνται τρανόν μαρτύριον των διαθέσεων και της κατευθύνσεως αύτης».

Ο Κεμάλ Ατατούρκ στον Πόντο – Τρίτη φάση της γενοκτονίας των Ποντίων

Στις 6/19 Μαΐου 2019 ο Μουσταφά Κεμάλ που είχε ταχθεί στο πλευρό των Νεότουρκων κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρετώντας στην Καλλίπολη, το ρωσικό μέτωπο και τη Συρία, στάλθηκε με εντολή του σουλτάνου και με την ιδιότητα του Επιθεωρητή της 9ης Στρατιάς για να «προστατέψει τους χριστιανικούς πληθυσμούς από τους διωγμούς» όπως γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης.

Μαζί του είχε και 21 έμπιστους συνεργάτες του.

Γρήγορα ξεκίνησε να οργανώνει τις διάσπαρτες και ολιγάριθμες ανταρτικές ομάδες.

Στην πορεία του προς το εσωτερικό έγινε απόπειρα δολοφονίας του από έναν Πόντιο αντάρτη ονόματι Κοσμίδη.

Δυστυχώς αυτός σκότωσε τους προπορευόμενους του Κεμάλ ο οποίος γλίτωσε.

ΚΕΜΑΛ

Ο σουλτάνος σύντομα κατάλαβε το λάθος του να στείλει τον Κεμάλ στην Ανατολία καθώς φοβήθηκε ότι θα δυσαρεστούνταν οι δυνάμεις της Αντάντ από τη δράση του, κάτι που θα επιτάχυνε τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Έτσι τον ανακάλεσε στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Κεμάλ έστειλε ένα επείγον τηλεγράφημα από το Ερζερούμ ικετεύοντας τον να μεταβεί στα ανατολικά για να τεθεί επικεφαλής της αντίστασης.

Όλη τη νύχτα περίμενε στο τηλεγραφείο την απάντηση η οποία έφτασε στις 6 το πρωί: «Η Μεγαλειότης του (του σουλτάνου) σας διατάσσει να επιστρέψετε αμέσως εις Κωνσταντινούπολιν».

Ο Κεμάλ αρνήθηκε να υπακούσει και απάντησε ότι θα παρέμενε στην Ανατολία «έως ότου το έθνος επανακτήσει την πλήρη ανεξαρτησία του».

Ο σουλτάνος εξοργίστηκε.

Απομάκρυνε τον Κεμάλ από το αξίωμά του παύοντας τον ταυτόχρονα από τον βαθμό του.

Διέτασσε όλες τις Αρχές να μην συνεργάζονται μαζί του κήρυξε ως «προδότες και εκτός νόμου» όσους τον ακολουθούσαν, διέταξε το Υπουργείο Στρατιωτικών να δημιουργήσει ένα σώμα ατάκτων για να τον συντρίψει και τέλος έδωσε εντολή στο μουσουλμανικό ιερατείο να προτρέψει τους πιστούς να πάρουν τα όπλα εναντίον του Κεμάλ.

Αυτός όμως δεν πτοήθηκε.

Στις 29 Μαΐου συνάντησε τους Τοπάλ Οσμάν, Ισμαήλ Αγά, Καρά Αχμέτ και Νταρκάλογλου Μπιλάλ στη Χάζβα.

Ο Τοπάλ Οσμάν καταζητούμενος για εγκλήματα κατά των Αρμενίων, ανέλαβε την εξόντωση του ποντιακού ελληνισμού λέγοντας στον Ατατούρκ: «Μην ανησυχείτε καθόλου στρατηγέ μου.

Θα δώσω τέτοιο θυμίαμα σε αυτούς τους Ρωμιούς του Πόντου που όλοι θα πνιγούνε στις σπηλιές σαν σφήκες».

Ο Κεμάλ κατέφυγε στο Ερζερούμ όπου συγκάλεσε συνέδριο με αντιπροσώπους από τα βιλαέτια Βαν, Ερζερούμ, Μπιτλίς, Σεβάστειας και Τραπεζούντας στις 23 Ιουλίου 1919. Εκεί εκλέχτηκε επικεφαλής μιας επιτροπής εθνικής σωτηρίας.

Το σύνθημα του ήταν: «Η Τουρκία στους Τούρκους».

Από τις 4 ως τις 11 Σεπτεμβρίου 1919 σε νέο συνέδριο στη Σεβάστεια στο οποίο έλαβαν μέρος και εκπρόσωποι μπολσεβίκων από τη Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν επιβεβαιώθηκαν οι αποφάσεις του Ερζερούμ.

ΤΟΠΑΛ_ΟΣΜΑΝ

Σύντομα ο Κεμάλ άρχισε την αναδιοργάνωση του κράτους εκεί όπου είχε τον έλεγχό του. Συγκέντρωσε έναν αξιόμαχο στρατό από 16.000-17.000 άνδρες οι οποίοι έφτασαν τους 30.000 στα τέλη του 1920.

Από την αρχή έθεσε σαν στόχο του τις μειονότητες, ιδιαίτερα τους Έλληνες.

Εναντίον των Ελλήνων του Πόντου έστειλε τους χιλιάδες ατάκτους του Τοπάλ Οσμάν.

Όταν αυτός συνάντησε τον τότε Υπουργό Υγείας Ριζά Νουρ ο τελευταίος του είπε: «Αρχηγέ, καθάρισέ τον καλά τον Πόντο!».

«Καλά τον καθαρίζω» του απάντησε ο Τοπάλ Οσμάν.

«Στα Ρωμαίικα χωριά πέτρα πάνω στην πέτρα μην αφήνεις» τον παρότρυνε ο Ριζά Νουρ.

«Έτσι κάνω αλλά αφήνω μερικά καλά κτίρια και εκκλησίες μήπως και μας χρειαστούν» απάντησε ο Τοπάλ Οσμάν.

«Και εκείνα χάλασέ τα και τις πέτρες τους σκόρπισέ τες μακριά, ώστε να μην μπορέσει κανείς να πει ότι εδώ υπήρξε εκκλησία», είπε ο Ριζά Νουρ.

«Καλά, αυτό δεν το σκέφτηκα, έτσι θα κάνω», απάντησε ο Τοπάλ Οσμάν…

Μάταια οι Πόντιοι αντάρτες που είχαν επαναστατήσει από το 1914 ζητούσαν με επιστολή τους προς την ελληνική κυβέρνηση, όπλα, ενδύματα, σκεπάσματα και φαρμακευτικό υλικό.

Αν και ένα πλοίο με πολεμικό υλικό για τη Σαμψούντα ήταν φορτωμένο στον Πειραιά από τον Αύγουστο του 1919 δεν απέπλευσε ποτέ… Πάντως εκείνη την περίοδο ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε στείλει στις ακτές του Εύξεινου Πόντου τον έμπιστό του Συνταγματάρχη Δ. Καθενιώτη για να οργανώσει το αντάρτικο των Ποντίων αλλά και για να συντάξει μια έκθεση για όσα γίνονταν στην περιοχή.

Εκτός από τη δράση των άτακτων Τούρκων και των ανδρών του Κεμάλ, οι Έλληνες του Πόντου είχαν να αντιμετωπίσουν και τα λεγόμενα «δικαστήρια ανεξαρτησίας».

Η δικαστική διαδικασία ήταν συνοπτική.

Όσοι Πόντιοι οδηγούνταν κατηγορούμενοι σε αυτά καταδικάζονταν σχεδόν πάντα σε θάνατο δι’ απαγχονισμού.

Σπάνια καταδικάζονταν κάποιοι σε 5, 10 ή 15 χρόνια κάθειρξης για να τηρηθούν τα προσχήματα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με το Οικουμενικό Πατριαρχείο πολλοί «υπέγραψαν τις δηλώσεις τους» μετά τη θανατική καταδίκη τους.

Ο ανταποκριτής της βρετανικής Daily Telegraph στην Τραπεζούντα έστειλε στην εφημερίδα του την εξής ανταπόκριση: «Οι τωρινοί εκτοπισμοί και οι σφαγές στη Μικρά Ασία είναι χωρίς προηγούμενο στην τουρκική ιστορία.

Ξεπερνούν σε σημασία αυτές της εποχής του Gladston και ακόμα και αυτές που πραγματοποιήθηκαν το 1915».

Οι σφαγές και οι διωγμοί των Ελλήνων του Πόντου συνεχίστηκαν ως το 1923. Είναι φυσικά αδύνατο να γράψουμε σε ένα άρθρο αναλυτικά για αυτές.

Το μένος των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων ήταν απίστευτο. Χαρακτηριστικό είναι ότι τον Φεβρουάριο του 1921 συνελήφθησαν στη Μερζιφούντα οι ποδοσφαιριστές της τοπικής ομάδας «Πόντος» επειδή η φανέλα τους με τα γαλάζια και λευκά χρώματα θύμιζε την ελληνική σημαία!

Έξι μήνες αργότερα εκτελέστηκαν στην Αμάσεια…

Επίλογος

Ο αριθμός των θυμάτων της γενοκτονίας των Ποντίων από τους Τούρκους δεν είναι εξακριβωμένος.

Την 1η Δεκεμβρίου 1922 οι εκκλησιαστικές Αρχές έκαναν λόγο για 303.237 θύματα.

Ο πρόσφυγας κι ο ίδιος, Γεώργιος Βαλαβάνης έγραψε το 1925 για 353.000 θύματα, κάτι που επανέλαβαν πολλοί τα επόμενα χρόνια.

Ο πολιτικός επιστήμονας Ρούντολφ Ράμελ αναφέρει ότι η γενοκτονία στοίχισε τη ζωή σε 325.000-382.000 Έλληνες.

Οι μελετητές γενοκτονιών Σάμιουελ Τότεν και Πολ Μπάρτροπ κάνουν μνεία για 350.000 Έλληνες νεκρούς στον Πόντο.

Ο Δρ Ιωάννης Παπαφλωράτος θεωρεί ότι τα θύματα ήταν πολύ περισσότερα από 353.000 καθώς σε αυτά δεν υπολογίζονται όσοι έχασαν τη ζωή τους πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τέλος ο δημοσιογράφος Τάσος Κωστόπουλος υπολογίζει σε 100.000-150.000 τους Έλληνες που εξολοθρεύθηκαν στον Πόντο από το 1912-1924.

Πηγές: Δρ. Ιωάννης Σ. Παπαφλωράτος, «Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΕΙΜΩΝ, 2021

ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΜΑΛΚΙΔΗΣ, «Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΘΡΑΚΗ, ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΙΓΑΙΟΝ , ΛΕΥΚΩΣΙΑ, 2010

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, μια θλιβερή πτυχή της παγκόσμιας ιστορίας που προκαλεί αποτροπιασμό και αποτελεί μέγιστη ντροπή για τους θύτες, έχει τεκμηριωθεί από πλήθος επιστημόνων –ανάμεσά τους είναι και Τούρκοι– και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί παρά μόνο από επιλογή.

Εξάλλου είναι τόσο ξεκάθαρη η στρατηγική που ακολούθησαν οι αρχιτέκτονες της ανείπωτης καταστροφής και τόσο πολλοί οι μάρτυρες από διαφορετικές πλευρές για το τι συνέβη στις αρχές του 20ού αιώνα στην περιοχή του Πόντου!

“Εξορία και επαναπατρισμός Ελλήνων 1919

Η λέξη γκιαούρης (guiaour) ουδέποτε προφερόταν με τόση περιφρόνηση, όπως στις μέρες μας.

Το τρομερό αυτό μίσος, τόσο απάνρθωπο, σ’ όλες του τις εκδηλώσεις, μετατρέπεται σ’ ερυθρά αιμοσφαίρια στις αρτηρίες όλων εκείνων, οι οποίοι, όπως ο Λαζός Topal Osman, δεν ήταν ευτυχείς παρά μόνον όταν έβλεπαν να κυλά αίμα ενός “γκιαούρη” και το οποίο μίσος μεταδίδεται σχεδόν σ’ όλες μας τις τάξεις, από την Αστυνομική Διεύθυνση Κωνσταντινούπολης έως το Νοσοκομείο του Gumuch-Souyou…” Izzet Fouad Pacha, Τούρκος στρατηγός 23 Μαΐου 1923

“Δε βρίσκουμε ούτε μια περίπτωση στην Ευρώπη, στην Ασία, ακόμη και στην Αφρική, όπου η επιβολή της τουρκικής κυριαρχίας επί μιας χώρας δεν ακολουθήθηκε από μια ελάττωση της υλικής ευημερίας και του μορφωτικού επιπέδου.

Δεν υπάρχει επίσης περίπτωση όπου η αποτίναξη της τουρκικής κυριαρχίας να μην επέφερε υλική ευημερία και εξύψωση πολιτιστική.

Είτε μεταξύ των χριστιανών είτε μεταξύ των μωαμεθανών, ο Τούρκος δε συνέβαλε παρά μόνο στην καταστροφή.

Ποτέ δεν αποδείχθηκε ικανός ν’ αναπτύξει σε ειρήνη αυτό που κέρδισε με τον πόλεμο”.

Μετά τον Σεπτέμβριο του 1922, όσοι Έλληνες επιβίωσαν από τη γενοκτονία,  εκτός της Κωνσταντινούπολης, Ίμβρου, Τενέδου και αρχικώς της Καππαδοκίας(4) , αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.

Στη Σμύρνη, μετά από την αποχώρηση των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων, συνέβη μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της ανθρωπότητας με τον θάνατο 100.000  περίπου Ελλήνων και Αρμενίων.

Οι ελληνικοί πληθυσμοί που διέφυγαν την Γενοκτονία, μετανάστευσαν στην Ελλάδα, στην Αυστραλία, στην Αμερική, στη Ρωσία και στον Καναδά.

Τα παραπάνω γεγονότα που σήμαναν το τέλος ενός από τους αρχαίους ελληνικούς πολιτισμούς της Μικράς Ασίας, εμπίπτουν στον ορισμό του εγκλήματος της γενοκτονίας σύμφωνα με τη Σύμβαση για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας του 1948(5) και αυτό γιατί υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων του Πόντου.

Το ίδιο ίσχυε και για τους υπόλοιπους ελληνικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας.

Ειδικότερα, το άρθρο 1 της Σύμβασης διευκρινίζει ότι «η γενοκτονία συντελούμενη είτε εν καιρώ ειρήνης, είτε εν καιρώ πολέμου, τυγχάνει έγκλημα διεθνούς δικαίου και πρέπει να τιμωρείται».

Το έγκλημα της γενοκτονίας ορίζεται στο άρθρο 2 ως «οποιαδήποτε πράξη  εκ των κατωτέρων, ενεργούμενη με την πρόθεση ολικής ή μερικής καταστροφής εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας: α) φόνος των μελών της ομάδας, β) σοβαρή βλάβη της σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητας των μελών της ομάδας, γ) εκ προθέσεως υποβολή της ομάδας σε συνθήκες διαβίωσης δυνάμενες να επιφέρουν την πλήρη ή τη μερική σωματική καταστροφή της, δ) μέτρα που αποβλέπουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων στους κόλπους ορισμένης ομάδας, ε) αναγκαστική μεταφορά παιδιών μίας ομάδας σε άλλη ομάδα».

Παράλληλα, κατά το άρθρο 3, δε θα τιμωρείται μόνο η γενοκτονία αλλά και η συνεννόηση για διενέργεια γενοκτονίας, η άμεση και δημόσια προτροπή για διενέργεια γενοκτονίας, η απόπειρα γενοκτονίας καθώς και η συνεργασία στη γενοκτονία.

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας  έχει αναγνωρισθεί με ψηφίσματα της Βουλής των Ελλήνων [Ν. 2193/1994 (ΦΕΚ 78/Α/1994) και Ν.2645/1998 (ΦΕΚ 234/Α/1998), αντίστοιχα].

Επίσης, η Βουλή των Ελλήνων, με τα ψηφίσματα αυτά, τα οποία αντικατοπτρίζουν τον τρόπο με τον οποίο ο ελληνικός λαός αποτιμά τα ιστορικά γεγονότα και αποδίδει φόρο τιμής στους νεκρούς του, καθιερώνει τη 19η Μαΐου(6)  και τη 14η Σεπτεμβρίου (7) ως ημέρες μνήμης της Γενοκτονίας του Ελληνισμού του Πόντου και της Μ. Ασίας, αντίστοιχα.

Tο Δεκέμβριο του 2007 η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars ή IAGS) αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Επίσης, τα Κοινοβούλια της Σουηδίας ( 2010), της Αρμενίας (2015), Ολλανδίας (2018 και 2021) Αυστρίας (2015), της Κύπρου (1994) και της Αυστραλίας (2021) έχουν αναγνωρίσει την εν λόγω γενοκτονία, όπως και η Γερουσία Πενσιλβανίας (2003), η Γερουσία Νέας Υόρκης (2005), η Κάτω Βουλή Φλώριδας (2005), η Πολιτεία Μασαχουσέτης (2006), η Γερουσία Rhode Island (2014), η Κάτω Βουλή Νότιας Ντακότας (2015), η Πολιτεία Αϊόβας (2016), η Πολιτεία Ιντιάνα (2017), η Πολιτεία Αλαμπάμα (2019), η Πολιτεία Νέας Υερσέης (2019), και η Κάτω Βουλή Καλιφόρνιας (2019) με σχετικές διακηρύξεις και ψηφίσματα.

νέα 4 Μαρτίου 1920

The New York Times, 4 Μαρτίου 1920 .

Ανατολική Θράκη: Η πρώτη φάση της ελληνικής γενοκτονίας

 χάρτης ανατολικής Θράκης2

Για να δείτε αναλυτικό χάρτη της Ανατολικής Θράκης κάντε κλικ εδώ

Η Γενοκτονία των Ελλήνων ξεκίνησε στην περιοχή της Ανατολικής Θράκης, αλλιώς γνωστή σήμερα ως Ευρωπαϊκή Τουρκία ή Τουρκική Θράκη.

Σε παγκόσμιο συνέδριο των Ελλήνων της Θράκης στο Διδυμότειχο τον Ιούνιο του 2006, η 6η Απριλίου ορίστηκε ως ημέρα μνήμης για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης.

Η 6η Απριλίου επιλέχθηκε γιατί ήταν αυτή την ημέρα του Πάσχα του 1914 που εντάθηκαν οι διωγμοί των Ελλήνων της περιοχής.

Οι Έλληνες της Ανατολικής Θράκης αναφέρουν τη μέρα αυτή ως  Μαύρο Πάσχα  (Γρ: Μαύρο Πάσχα).

Το καθεστώς που ευθύνεται για τους διωγμούς των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης πριν και κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η  Επιτροπή Ένωσης και Προόδου  (CUP) γνωστή και ως  Νεότουρκοι .

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν για την εξάλειψη των Ελλήνων στην περιοχή περιελάμβαναν, μποϊκοτάζ επιχειρήσεων, λεηλασίες, δολοφονίες, εκτοπίσεις, εκβιασμούς και λεηλασίες πόλεων, χωριών και χώρων λατρείας.

Οι μέθοδοι ήταν τόσο αποτελεσματικές και αντιμετωπίστηκαν με τόσο μικρή ή καθόλου αντίσταση και διεθνή καταδίκη, που αργότερα χρησιμοποιήθηκαν παρόμοιες μέθοδοι εναντίον Ελλήνων και άλλων εθνοτήτων σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία για να επιφέρουν την καταστροφή τους.

Ο πληθυσμός των Ελλήνων στην Ανατολική Θράκη στις αρχές του 20ου αιώνα  ξεπερνούσε τις 350.000.

Κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας, πολλοί από αυτούς τους Έλληνες εξορίστηκαν στην Ελλάδα, ενώ 100.000 εκτοπίστηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας και μόνο οι μισοί επέστρεψαν. 1

Διωγμοί 1912-1913

Μεταξύ των ετών 1912-1913, 15.690 Έλληνες σφαγιάστηκαν στην Ανατολική Θράκη. 2  

Μια αναφορά του Νοεμβρίου περιγράφει πώς ο Οθωμανικός Στρατός στο Αϊβαλί κοντά στο Lüleburgaz σφαγίασε 167 Έλληνες άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

Τετρακόσια Οθωμανικό ιππικό κατέστρεψαν τα ελληνικά χωριά Yagato και Golcuk, Bayramiç και Elmalı στην περιοχή των Μαλγάρων.

Στο Keşan, 300 Έλληνες σφαγιάστηκαν. 3

Montpelier01 Αυγούστου 1913

Montpelier Examiner (Αϊντάχο), 1 Αυγούστου 1913.  Πηγή

Οι σφαγές των Ελλήνων συνεχίστηκαν και εντάθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του 1913.

Τον Ιούλιο, ο Οθωμανικός Στρατός έσφαξε Έλληνες στο Gönence, στο Tekirdağ, στο Hayrabolu, στο Hasköy, στο Hemit, στο Kürtüllü και στο Bayramtepe και διέπραξε εκτεταμένες λεηλασίες και βιασμούς.

Το κάψιμο εκκλησιών και ολόκληρων χωριών συνήθως συνέπιπτε με σφαγές. 4  Μόνο στην περιοχή των Μαλγάρων αφανίστηκαν 18 ελληνικά χωριά.

Το Ελληνικό Πατριαρχείο διαμαρτυρήθηκε σθεναρά τόσο στην Οθωμανική Κυβέρνηση όσο και στα ξένα προξενεία αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Το 1913, οι αρχές εφάρμοσαν επίσης μια πολιτική εκτοπισμού για να καταστρέψουν τις ελληνικές κοινότητες.

Οι εκτοπίσεις κλιμακώθηκαν το 1914. Σύμφωνα με τον  Taner Akçam :

Οι βίαιες εκτοπίσεις και μεταναστεύσεις από την περιοχή της Ανατολικής Θράκης άρχισαν την Άνοιξη και το Καλοκαίρι του 1913.

Οι επιθέσεις κατά του ντόπιου χριστιανικού πληθυσμού συνεχίστηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, αλλά μετά το 1914 οι αναγκαστικές απομακρύνσεις άρχισαν να παίρνουν πιο συστηματική μορφή. 5

Διωγμοί το 1914

Κατά το 1914 ξεκίνησε σοβαρά η αναγκαστική εκτόπιση των ελληνικών κοινοτήτων στην Ανατολική Θράκη.

Ολόκληρα χωριά και πόλεις ξεριζώθηκαν, συχνά με βάναυση βία.

Στις 6 Απριλίου  1914, 200 ελληνικές οικογένειες από το Binkılıç (Gr: Strantza) εκτοπίστηκαν.

Αφού τους ξυλοκόπησαν, τους απογύμνωσαν τα τιμαλφή τους και τους απέσπασαν μεγάλα χρηματικά ποσά, Τούρκοι δεκανείς και χωροφύλακες με τραβηγμένα ξίφη, τους διέταξαν να φύγουν.

Η Ασπασία Κωνσταντινίδη έζησε την απέλαση και διηγήθηκε:

Μετά από δίωρη πορεία, φτάσαμε σε μια βαθιά και στενή χαράδρα όπου βρήκαμε τον δεκανέα Ισμαήλ με αρκετούς μετανάστες, προφανώς να μας περιμένουν.

Μόλις μας είδε, διέταξε τους οδηγούς μας να σταματήσουν και τραβώντας τις γυναίκες από τα κάρα τις χτύπησε άγρια.

Άρπαξαν τα σκουλαρίκια που φορούσαν οι γυναίκες και με αυτό τον τρόπο έκοψαν τα αυτιά τους. τις ανάγκαζαν να γδυθούν για να φτάσουν στα περιδέραια που φορούσαν και συχνά τους έσκιζαν από το λαιμό με τέτοια βία που σε μια περίπτωση κόπηκε ο λαιμός μιας γυναίκας, με αποτέλεσμα το αίμα να κυλήσει σε χείμαρρους. 6

Έφτασαν στο Marmara Ereğlisi (Gr: Heraclea) όπου τους επιβίβασαν στο  SS Markella  και τους απέλασαν.

Η  Teskilat-i Mahsusa  (Ειδική Οργάνωση, ή SO) ήταν μια τουρκική παραστρατιωτική μονάδα που χρησιμοποιήθηκε συχνά κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας για να συντονίσει επιθέσεις κατά των Ελλήνων.

Μια αναφορά της 8ης Απριλίου  1914 μιας από τις ξένες πρεσβείες στην Κωνσταντινούπολη έκανε λόγο για «Ειδικές Επιτροπές» που δρούσαν στην περιοχή της Θράκης που τρομοκρατούσαν τους Έλληνες και τους ανάγκαζαν να φύγουν.

Με τη βοήθεια της αστυνομίας κατάσχεσαν περιουσίες και έβαζαν τους κατοίκους να υπογράψουν δηλώσεις ότι έφευγαν με τη θέλησή τους. 7 

Έκθεση του Προξενικού Πράκτορα στο Κιρκλαρέλι στις 23 Απριλίου  1914, ανέφερε ότι οι  χότζας  (μουσουλμάνοι δάσκαλοι) στα τοπικά τζαμιά εξάπλωναν το μίσος Χριστιανών και Ελλήνων, και οι αξιωματούχοι όπλιζαν τους ντόπιους Τούρκους με στρατιωτικά τουφέκια για να διαπράξουν εγκλήματα. 8

Η κατάσταση είχε γίνει τόσο κρίσιμη για τους Οθωμανούς Έλληνες, που στις 6 Μαΐου  1914, οι Έλληνες βουλευτές και γερουσιαστές της Οθωμανικής Βουλής έκαναν διαμαρτυρία στην Οθωμανική Κυβέρνηση κατά του διωγμού των Ελλήνων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Αργότερα τον ίδιο μήνα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο κήρυξε την Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία σε κατάσταση διωγμού στην Αυτοκρατορία και διέταξε το κλείσιμο όλων των εκκλησιών και των σχολείων.

Port pirie recorder 19 Μαΐου 19

Port Pirie Recorder and Western Mail (Νότια Αυστραλία), 19 Μαΐου 1914, σελίδα 2.

Τον Σεπτέμβριο του 1914, ο  Μουντίρ  (τοπικός κυβερνήτης) Σαρακίν Ταχσίμ Μπέης ανάγκασε τους κατοίκους του Γενίτσε (Γρ: Σκεπαστός) να παραδώσουν 40.000  οκάδες  (οθωμανική μονάδα μάζας) καλαμποκιού το οποίο στη συνέχεια μοίρασε στους Τούρκους μετανάστες στο Βιζέ.

Αυστηρά μποϊκοτάζ επιβλήθηκαν επίσης στους Έλληνες του Τεκίρνταγκ με αποτέλεσμα πολλοί να τραπούν σε φυγή. Από 250 καταστήματα έμειναν μόνο 20. 9

Το Yeniköy βρισκόταν στον κεντρικό δρόμο που ένωνε την Καλλίπολη με την Keşan και την Κωνσταντινούπολη μέσω του Tekirdağ.

Πριν από το 1914, το χωριό αποτελούσε 689 άτομα, όλοι Έλληνες.

Το 1914, 567 από τους κατοίκους του χωριού του Yeniköy εκτοπίστηκαν στο Βεζίρ Χάνι (κοντά στην Προύσα) σε απόσταση 300 χιλιομέτρων.

Πρώτα μεταφέρθηκαν στο Şarköy (Γρ: Peristasis) και από εκεί εκτοπίστηκαν στο εσωτερικό της Τουρκίας.

Μόνο 275 επέστρεψαν μετά τον πόλεμο το 1918. 10

Διωγμοί το 1915

Μεταξύ Ιανουαρίου και Απριλίου του 1915, υπήρξαν αναφορές για θάψιμο Ελλήνων ζωντανών και συλλήψεις ατόμων με αμφίβολες κατηγορίες.

Ιερείς, δάσκαλοι και ολόκληρες οικογένειες ρίχτηκαν στη φυλακή. 11 

Κατά τη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, οι Έλληνες άρρενες κατατάχθηκαν στα περιβόητα Τάγματα Εργασίας ( Amele Taburlari ) και κυριολεκτικά δολοφονήθηκαν, κάνοντας εργασίες σπάσιμο της πλάτης με λίγο φαγητό ή νερό.

Το ποσοστό της εγκατάλειψης ήταν τόσο υψηλό που οι γυναίκες χτυπιούνταν από  χωροφύλακες  με μαστίγια στα πέλματα για να αποκαλύψουν την τοποθεσία των συζύγων τους.

Οι Έλληνες της Μητρόπολης Καλλίπολης και Δαρδανελίων έλαβαν προειδοποίηση δύο ωρών και εκτοπίστηκαν τον Απρίλιο του 1915 με το πρόσχημα της στρατιωτικής ανάγκης.

Στάλθηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας χωρίς τροφή και νερό σε μέρη κοντά στη Μπαντίρμα και στο Μπαλικεσίρ περίπου 200 χιλιόμετρα μακριά.

Συνολικά, δώδεκα πόλεις και χωριά στην περιοχή της Καλλίπολης καταστράφηκαν και 22.000 Έλληνες στάλθηκαν στο εσωτερικό όπου βρίσκονταν στο έλεος των εχθρικών Τούρκων. 12  

Ο Μητροπολίτης Καλλίπολης Κωνσταντίνος Κωιδάκης είδε τον διωγμό του ποιμνίου του και έγραψε:

Εδώ δείχνεται περισσότερη συμπόνια στα σκυλιά παρά στους χριστιανούς πρόσφυγες… Κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό Panderma [Bandirma] οι θάνατοι των προσφύγων γίνονται καθημερινά, και σύμφωνα με τις πληροφορίες μου πολλοί πεθαίνουν στο εσωτερικό της χώρας… Η εξόντωση των χριστιανών προσφύγων είναι μεθοδικότατη.

Εάν απελαθούν μόνο για στρατηγικούς λόγους, θα μπορούσαν να είχαν αφεθεί να εγκατασταθούν στον τόπο στον οποίο στάλθηκαν αρχικά.

Κάτι τέτοιο, όμως, δεν ισχύει.

Αυτό που προφανώς αποσκοπεί μετατοπίζοντάς τους συνεχώς από τόπο σε τόπο είναι να τους εξουθενώσει και έτσι να προκαλέσει τον θάνατό τους. 13

Ο Frank W. Jackson, από την Πενσυλβάνια των ΗΠΑ, ήταν πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Αρωγής, μιας οργάνωσης που ιδρύθηκε κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να παρέχει ανακούφιση στους Έλληνες κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας. Το 1917 δήλωσε:

Οι Έλληνες της Μικράς Ασίας ήταν πάντα νομοταγείς και απόλυτα πιστοί στην Τουρκική Κυβέρνηση.

Επί Αμπντούλ Χαμίτ είχαν καλή μεταχείριση, αλλά οι διάδοχοί του υιοθέτησαν πρόγραμμα για να τους συντρίψουν… Μαζί με τους Αρμένιους, οι περισσότεροι Έλληνες των περιοχών της Μαρμόρας και της Θράκης έχουν εκτοπιστεί με το πρόσχημα ότι έδωσαν πληροφορίες στον εχθρό. 14

Στις 15 Απριλίου  1915, οι Έλληνες του Çavuşköy (Αμυγδαλιά) και της Yenice (Γρ: Maistros) στην επαρχία Enez εκτοπίστηκαν σε τουρκικά χωριά όπως το Beyendi και το Pasait, ενώ οι Τούρκοι των γειτονικών χωριών λεηλάτησαν τις περιουσίες τους. , εκκλησίες και μοναστήρια. 15  Από την 1η έως  τις 15 Μαΐου  1915, οι Έλληνες του Büyükdere, του Kirits και του Yeni-Machala (περιοχή Dercos) εκτοπίστηκαν.

Σε ορισμένα χωριά, οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να υπογράψουν μια δήλωση ότι έφυγαν από μόνοι τους και από φόβο.

Έγιναν διαμαρτυρίες για αυτές τις εκτοπίσεις, αλλά ακόμη και τα σπίτια και οι περιουσίες των εκτοπισθέντων συνέχισαν να καταλαμβάνονται από τους Τούρκους. 16 

Την 1η Ιουνίου  1915, οι κάτοικοι του Μπουργκάς (Γρ: Πύργος) της συνοικίας Δέρκου, αποτελούμενοι από 3.000 άτομα, μεταξύ των οποίων άνδρες, γυναίκες και τα μωρά, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν τα χωριά τους και αναγκάστηκαν να περπατήσουν για ώρες για το Büyükdere.

Από εκεί εκτοπίστηκαν στο εσωτερικό της Τουρκίας και εγκαταστάθηκαν σε τουρκικά χωριά όπως το Ικ-κιόλ και το Σούλιο της συνοικίας Ιζνίκ.

Τα σπίτια τους κατασχέθηκαν από Τούρκους πρόσφυγες. 17

Η επισκοπή Αίνου (Τρ: Ένεζ) αποτελούνταν από 10.057 Έλληνες. Τ

ον Αύγουστο του 1915 οι Έλληνες αυτοί εκτοπίστηκαν στη Μαλκάρα.

Από τις 17 εκκλησίες, οι 15 καταστράφηκαν και η βιβλιοθήκη που περιείχε 1.900 τόμους λεηλατήθηκε.

Το μοναστήρι του Σκαλωτή κάηκε και του Αγίου Παντελεήμονα και του Τσαντιρίου γκρεμίστηκαν ολοσχερώς. 18 

Έκθεση από την Κωνσταντινούπολη της 8ης Σεπτεμβρίου  1915 ανέφερε ότι όλα τα χωριά της επαρχίας Κιρκλαρελί είχαν αδειάσει από τους Έλληνες κατοίκους τους.

Από το Yenice (Gr: Skepastos) 3.000 Έλληνες εκτοπίστηκαν προς το Tekirdağ. Στις 8 Σεπτεμβρίου  εκκενώθηκαν 4.000 κάτοικοι των Σοφίδων.

Εκτοπίστηκαν και οι Έλληνες του Demirköy (Samacovo) της συνοικίας Vize (5.000 κάτοικοι).

Η Τούρλα και ο Άγιος Στέφανος της συνοικίας Βιζέ (3.150 κάτοικοι) περικυκλώθηκαν από τουρκικές συμμορίες και δεν έμεινε κανείς. 19

Τον Σεπτέμβριο του 1915, οι Έλληνες του Γενίτσε (Γρ: Σκεπαστός) εκτοπίστηκαν αφού τους αφαιρέθηκαν όλα τα υπάρχοντά τους και έφτασαν στην Ηράκλεια μετά από τετραήμερη πορεία.

Η πλειοψηφία τους πέρασε στην ασιατική πλευρά και εγκαταστάθηκε στο Μπαλικεσίρ και στην Άντα Παζάρ.

Δολοφονίες και μαστιγώματα προηγήθηκαν της απέλασής τους. 20  Παρόμοια τύχη είχαν και η πόλη Üsküp (Gr: Skopos) και οι 6.000 κάτοικοί της.

Στις 5 Σεπτεμβρίου  η πόλη περικυκλώθηκε από χωροφύλακες και 200 ​​Τούρκους υπό τη διοίκηση του πρώην αρχηγού των χωροφυλάκων της Ιζμίτ, Γιουσούφ Μπέη.

Απαγορεύτηκε στους κατοίκους να φύγουν.

Για πέντε ολόκληρες μέρες υπέστησαν όργιο σκληρότητας και τους αφαιρέθηκαν 3.000  Ltq  (τουρκικές λίρες).

Μερικοί Έλληνες θάφτηκαν ζωντανοί αφού αναγκάστηκαν να σκάψουν τους τάφους τους.

Στις 10 Σεπτεμβρίου  τελικά απελάθηκαν. 21

Ο Χάρι Στύρμερ ήταν Γερμανός δημοσιογράφος και ανταποκριτής της εφημερίδας Kölnische Zeitung στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ 1915-1916.

Στα απομνημονεύματά του με τίτλο  Δύο χρόνια πολέμου στην Κωνσταντινούπολη , ο Στύρμερ άσκησε έντονη κριτική στις τουρκικές αρχές και τη μεταχείρισή τους προς τους Οθωμανούς Έλληνες.

Εγραψε:

Θα ήθελα να πω εδώ λίγα λόγια για αυτές τις ελληνικές διώξεις στη Θράκη και τη Δυτική Ανατολία που έχουν γίνει διαβόητες σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Έγιναν λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου και στοίχισαν τη ζωή σε χιλιάδες ειρηνικούς Έλληνες –άντρες, γυναίκες και παιδιά– και έκαναν στάχτη δεκάδες ανθισμένα χωριά και πόλεις. 22

Διωγμοί 1919-1922

Στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι ηγέτες του CUP που ήταν υπεύθυνοι για τις θηριωδίες κατά των οθωμανικών μειονοτήτων κατά τη διάρκεια του πολέμου δικάστηκαν στα οθωμανικά δικαστήρια και πολλοί κρίθηκαν ένοχοι για εγκλήματα πολέμου.

Αν και αυτό μπορεί να πρόσφερε κάποια δικαιοσύνη στις οικογένειες των θυμάτων, η κατοχή της Κωνσταντινούπολης από τους Συμμάχους και η κατάληψη της Σμύρνης από τον ελληνικό στρατό τον Μάιο του 1919 οδήγησαν στη δημιουργία του Εθνικιστικού Κεμαλικού κινήματος του Μουσταφά Κεμάλ.

Οι συνεχείς διώξεις των Οθωμανών Ελλήνων από τους Εθνικιστές από το 1919-1922 ήταν συνέχεια του προγράμματος που ξεκίνησε από το CUP και ολοκληρώθηκε με την οριστική εκδίωξή τους.

Πολλές θηριωδίες που διέπραξαν οι κεμαλικοί από το 1919-1922 αναφέρθηκαν στο  Αρμενικό-Ελληνικό Τμήμα (AGS)  που συγκροτήθηκε από την Βρετανική Ύπατη Αρμοστεία στην Κωνσταντινούπολη.

Μεταξύ Φεβρουαρίου 1919 και Νοεμβρίου 1922, ο AGS συναντήθηκε 87 φορές και άκουσε πολυάριθμες αναφορές για θηριωδίες εναντίον Ελλήνων, αλλά δεν έγινε καμία ενέργεια εναντίον των δραστών, καθώς οι Σύμμαχοι ήταν απρόθυμοι να δράσουν στρατιωτικά.

Στις 20 Μαΐου  1919, αναφέρθηκε ότι ο Υπολοχαγός Alwyn Hadkinson, Αξιωματικός Αρωγής για τη Νότια Θράκη, περιόδευσε την περιοχή και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα όπλα διανέμονταν με τη γνώση και τη βοήθεια κυβερνητικών αξιωματούχων.

Η δημόσια ασφάλεια είπε ότι ήταν φτωχή και η αντιχριστιανική προπαγάνδα αυξανόταν. 23 

Στις 25 Ιουνίου  1919, ο Δρ. Θεοτοκάς εκπροσωπώντας το Ελληνικό Πατριαρχείο ανέφερε ότι ληστείες, δολοφονίες και λεηλασίες γίνονταν σε όλη τη Θράκη. 24 

Το AGS άκουσε ότι ο  καϊμακάμ  (κυβερνήτης) του Shehnikeuy [Şarköy;] ήταν υπεύθυνος για την εγκατάλειψη των οικιών των Ελλήνων του Tekirdağ, της Malkara και της Keşan και ότι ο Στρατιωτικός Κυβερνήτης της Αδριανούπολης ενθάρρυνε τις επιδρομικές μπάντες εκεί και ότι η κατάσταση χειροτέρευε. 25 

Στη συνεδρίαση της 12ης Νοεμβρίου 1919, ο κ. Calvocoressi που εκπροσωπούσε το Ελληνικό Πατριαρχείο ανέφερε ότι το Tekirdağ ήταν γεμάτο από  fedais  (μαχητές έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους) που απειλούσαν τους Χριστιανούς.

Οι Τούρκοι προύχοντες στο Şarköy συναντήθηκαν στο τζαμί και δήλωσαν ότι εντάσσονταν επίσημα στο κεμαλικό εθνικιστικό κίνημα και ετοιμάζονταν να μοιράσουν όπλα και να επιβάλουν πληρωμές σε όσους δεν μπορούσαν να αναλάβουν στρατιωτικά καθήκοντα. 26

  Στις 10 Δεκεμβρίου  1919 ο AGS άκουσε ότι οι χριστιανοί που επέστρεφαν στα σπίτια τους στο Tekirdağ διαπίστωσαν ότι οι Τούρκοι είχαν καταλάβει τα σπίτια τους και γκρέμιζαν τις εκκλησίες τους για να χτίσουν στρατώνες. 27 

Στη συνεδρίαση του ΑΓΣ της 10ης Μαρτίου  1920 αναφέρθηκε ότι πέντε χωριά στο Tekirdağ λεηλατήθηκαν από 50 άγνωστους που φορούσαν στολές χωροφύλακα.

Ένα μήνα νωρίτερα οι Εθνικιστές είχαν φτάσει στο Tekirdağ με τον αρχηγό τους και τα όπλα μοιράστηκαν στον πληθυσμό. 28

Στη σύσκεψη της 30ής Ιουνίου  1920, αναφέρθηκε ότι οι Έλληνες του Μαρμαρά Ερεγκλίσι (Γρ: Ηράκλεια) κατέφυγαν στην Κωνσταντινούπολη αφού λεηλατήθηκαν τα καταστήματα και τα σπίτια τους και σκοτώθηκαν ορισμένοι από τους κατοίκους.

Το χωριό Καραχοβούζ που περιείχε 100 οικογένειες πυρπολήθηκε και ο πληθυσμός του σφαγιάστηκε. 29

Οι Έλληνες της Ανατολικής Θράκης συνέχισαν να διώκονται μέχρι τον Ιούλιο του 1920 όταν οι ελληνικές δυνάμεις έλαβαν την άδεια των Συμμάχων να καταλάβουν την Ανατολική Θράκη για να τους προσφέρουν προστασία.

Ωστόσο, αυτό ήταν βραχύβιο.

Τον Οκτώβριο του 1922, η Ανατολική Θράκη παραχωρήθηκε στην Τουρκία μετά την υπογραφή ανακωχής στα Μουδανιά μετά την ελληνική στρατιωτική ήττα στη Μικρά Ασία τον Σεπτέμβριο του 1922.

Αφού άκουσαν ότι οι τουρκικές δυνάμεις επρόκειτο να καταλάβουν την Ανατολική Θράκη, οι πανικόβλητοι χριστιανοί κατέφυγαν στην Ελλάδα για να αποφύγουν είχαν την ίδια μοίρα με τους χριστιανούς που σφαγιάστηκαν μαζικά στη Μικρά Ασία τον προηγούμενο μήνα.

Τράπηκαν σε φυγή κυρίως με βόδια και με τα πόδια.

Ο Αμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Έρνεστ Χέμινγουεϊ (1892-1961) έφτασε στην Κωνσταντινούπολη στις 30 Σεπτεμβρίου  1922 ως ξένος ανταποκριτής της εφημερίδας  Toronto Daily Star  για να αναφέρει τα γεγονότα μετά την πυρκαγιά στη Σμύρνη.

Τον επόμενο μήνα βρέθηκε στη Θράκη και είδε την εκδίωξη των Ελλήνων.

Στην αποστολή του στις 20 Οκτωβρίου, ο Χέμινγουεϊ περιέγραψε την άθλια κατάσταση των Ελλήνων που επιχειρούσαν το επίπονο ταξίδι στην Ελλάδα με τα πόδια.

Εγραψε:

Σε μια ατέρμονη, συγκλονιστική πορεία, ο χριστιανικός πληθυσμός της Ανατολικής Θράκης μπλόκαρε τους δρόμους προς τη Μακεδονία.

Η κύρια στήλη που διασχίζει τον ποταμό Maritza στην Αδριανούπολη έχει μήκος 20 μίλια.

Είκοσι μίλια καρότσια που σύρονται από αγελάδες, ταύρους και λασπωμένους νεροβούβαλους, με εξαντλημένους, τρεκλίζοντας άντρες, γυναίκες και παιδιά, κουβέρτες πάνω από τα κεφάλια τους, που περπατούν στα τυφλά στη βροχή δίπλα στα εγκόσμια αγαθά τους. 30

Γανοχώρα 1922

Σκηνή κατά την εκκένωση της Ανατολικής Θράκης.

Μια γυναίκα και τρία παιδιά κοιτάζουν την κάμερα καθώς τους μεταφέρουν σε ένα φορτηγό τρένο με έναν στρατιώτη από πάνω τους.

Αδριανούπολη, 4 Νοεμβρίου 1922. Φωτογραφία: Frédéric Gadmer. Πηγή

Εκκένωση της Καλλίπολης, 18 Νοεμβρίου 1922.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΡΩΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ

Μεταξύ 1914-1923, η Οθωμανική Αυτοκρατορία (σημερινή Τουρκία) υπό δύο διαδοχικά καθεστώτα,

μια συστηματική και βίαιη εκστρατεία εξόντωσης κατά των γηγενών Ελλήνων υπηκόων της.

Τι είναι η Ελληνική Γενοκτονία;

Η Ελληνική Γενοκτονία (ή Γενοκτονία των Οθωμανών Ελλήνων) αναφέρεται στη συστηματική εξόντωση των γηγενών υπηκόων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας , κατά τη διάρκεια και μετά  τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1923).

Υποκινήθηκε από δύο διαδοχικές κυβερνήσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. η  İttihad ve Terakki Cemiyeti (Επιτροπή Ένωσης και Προόδου ή CUP) γνωστή και ως Νεότουρκοι  και το Τουρκικό Εθνικιστικό κίνημα υπό τη διοίκηση του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.

Περιλάμβανε σφαγές , αναγκαστικές μετεγκαταστάσεις και πορείες θανάτου, συνοπτικές απελάσεις, μποϊκοτάζ, βιασμούς, αναγκαστική προσηλυτισμό στο Ισλάμ, στρατολόγηση σε τάγματα εργασίας, αυθαίρετες εκτελέσεις και καταστροφές χριστιανικών ορθόδοξων πολιτιστικών, ιστορικών και θρησκευτικών μνημείων.

Είναι πιθανό ότι ο αριθμός των θυμάτων της Ελληνικής Γενοκτονίας ήταν κάπου κοντά στο 1 – 1,5 εκατομμύριο.

Μετά το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, Έλληνες άνδρες ηλικίας 21-45 ετών στρατολογήθηκαν βίαια σε τάγματα εργασίας (Amele Taburları), όπου η πλειονότητά τους χάθηκε κάτω από φρικτές συνθήκες, αναγκαζόμενοι να κάνουν σκληρές εργασίες με λίγο φαγητό ή νερό.

Ξεκινώντας το 1915, υπό τη διεύθυνση του γερμανικού στρατιωτικού προσωπικού, το CUP μετέφερε πολλούς Έλληνες κοινοτάρχης με το πρόσχημα της στρατιωτικής ανάγκης.

Οι εκτοπισμένοι δεν επιτρεπόταν να πάρουν τίποτα μαζί τους και τα αγαθά στα καταστήματά τους συχνά πωλούνταν αργότερα από τις οθωμανικές αρχές.

Μεταφέρθηκαν στο εσωτερικό και σε μουσουλμανικά χωριά όπου συχνά αναγκάζονταν να διαλέξουν μεταξύ Ισλάμ ή θανάτου.

Στις περισσότερες περιπτώσεις – πριν γίνουν οι μετεγκαταστάσεις – Οθωμανοί χωροφύλακες (αστυνομία) και çete (ένοπλοι παράτυποι) άρπαξαν χρήματα και τιμαλφή από τις ελληνικές κοινότητες, διέπραξαν σφαγές και έκαψαν εκκλησίες και σχολεία.

Σύμφωνα με στοιχεία που συνέταξε το Οικουμενικό Πατριαρχείο , μέχρι το 1918, 774.235 Έλληνες είχαν μετεγκατασταθεί από τα σπίτια τους, πολλοί από τους οποίους στο εσωτερικό της Τουρκίας, για να μην ξαναβρεθούν ποτέ.

Στο στόχαστρο έγιναν και Έλληνες που ζούσαν σε άλλα μέρη της Αυτοκρατορίας όπως το Λεβάντε.

Μεταξύ 1915-1918, μια μεγάλη μερίδα των χριστιανικών κοινοτήτων που ζούσαν στο όρος Λίβανος  πέθαναν από την πείνα.

Ο λιμός προκλήθηκε από αποκλεισμό τροφίμων που ενορχηστρώθηκε από  τον Τζεμάλ Πασά .

Στον σύνδεσμο παρακάτω έχει χιλιάδες πληροφορίες για την γενοκτονία των ληνών. 

https://www.greek-genocide.net/

Ξεκίνησε αναφορά για να συμπεριληφθούν όλοι οι Έλληνες στις αναγνωρίσεις της γενοκτονίας

του Άρη Τσιλφίδη — Κέντρο Πόρων της Ελληνικής Γενοκτονίας , Αυστραλία. 3 Ιουλίου 2017.

Δημοσιεύθηκε: Τετάρτη, 5 Ιουλίου 2017 στις 20:41 UT

https://www.atour.com/~aahgn/news/20170705a.html

Η εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου ήταν Γενοκτονία

https://greekreporter.com/2024/05/19/greek-genocide-pontus-asia-minor/

Η Γενοκτονία των Ελλήνων στην Τουρκία

Η ιστορία της οθωμανικής πόλης Izmit κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τα αμέσως επακόλουθά του μπορεί να συνοψιστεί με τη φράση «πρώτα ήρθαν για τους Αρμένιους, μετά ήρθαν για τους Έλληνες».

Η Izmit, η οποία ήταν γνωστή ως Νικομήδεια στην Αρχαιότητα, ήταν μια σχετικά μικρή πόλη-λιμάνι με πληθυσμό 13.000 κατοίκων με έντονη αρμενική και ελληνική παρουσία.

https://armenianweekly.com/2019/06/19/book-review-the-genocide-of-the-greeks-in-turkey/

Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου: 10 πράγματα που ίσως δεν γνωρίζετε

Οι Έλληνες του Πόντου δεν δολοφονήθηκαν μόνο, απαγχονίστηκαν, τιμωρήθηκαν και αρρώστησαν. εκπατρίστηκαν και εκτοπίστηκαν σε γειτονικές χώρες, ως επί το πλείστον «αφιλόξενες ενδοχώρα», κατά την περίοδο των 9 ετών.

Η Συνθήκη της Λωζάνης του 1922-23, η διεθνής αναγνώριση της Δημοκρατίας της Τουρκίας ως διαδόχου κράτους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, διευκόλυνε τον εκπατρισμό «περίπου 400.000 Ελληνο-Οθωμανών» στη Μακεδονία και τη Θράκη, και κυρίως τη Θεσσαλονίκη, την Πέλλα, το Κιλκίς, κι αλλα.

Οι Έλληνες του Πόντου βρίσκονται πλέον σε όλο τον κόσμο.

https://greekherald.com.au/culture/history/remembrance-day-for-the-genocide-of-pontic-greeks-10-things-you-may-not-know/

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

«Ο ΘΑΝΑΤΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΡΙΧΝΕΙ ΦΩΣ ΣΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΘΩΜΑΝΤΟΥΡΚΩΝ

Ντοκιμαντέρ Lethal Nationalism 2021, Genocide of the Greeks

https://www.youtube.com/watch?v=1UN8ZuLh-2E

https://take2indiereview.net/2021/02/lethal-nationalism-genocide-of-the-greeks-1913-1923/

Οι Ιάπωνες που έσωσαν τους Αρμένιους και τους Έλληνες κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας

Ο ερευνητής Vicken Babkenian έγραψε ένα νέο βιβλίο που περιγράφει πώς ένα ιαπωνικό πλοίο έσωσε εκατοντάδες Αρμένιους και Έλληνες από τη γενοκτονία στη Σμύρνη το 1922.

Όχι μόνο το πλοίο έσωσε αυτούς τους απελπισμένους ανθρώπους από έναν βέβαιο θάνατο, το έθνος της Ιαπωνίας αργότερα παρείχε επίσης ζωτική ανθρωπιστική βοήθεια σε οι επιζώντες της γενοκτονίας των Αρμενίων.

https://greekreporter.com/2018/01/01/the-japanese-who-saved-armenians-and-greeks-during-the-genocide

Το άρθρο αυτό δίνει απαντήσεις στους ανθρώπους, που ΑΘΕΛΑ ΤΟΥΣ είναι εναντίον των Παλαιστινίων, διότι πιστεύουν στο Ισλάμ. Θα δείτε στην έρευνα πόσες φορές εκβιαστικά για να σώσουν την ζωή τους Έλληνες άλλαξαν θρησκεία.

Την έρευνα και επιμέλεια έκανε ο ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ