ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΙΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ

«Στις 4 Ιανουαρίου 1932, πραγματοποιήθηκε μια συνάντηση μεταξύ του Βρετανού χρηματοδότη Montagu Norman ( Διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας) , του Adolf Hitler και του Franz Von Papen (ο οποίος έγινε Καγκελάριος λίγους μήνες αργότερα τον Μάιο του 1932) Σε αυτή τη συνάντηση, μια συμφωνία για επιτεύχθηκε η χρηματοδότηση του Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei (NSDAP ή Ναζιστικό Κόμμα).

Στη συνάντηση αυτή συμμετείχαν επίσης υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ και οι αδερφοί Dulles , κάτι που οι βιογράφοι τους δεν θέλουν να αναφέρουν.

Ένα χρόνο αργότερα, στις 14 Ιανουαρίου 1933, πραγματοποιήθηκε μια άλλη συνάντηση μεταξύ του Adolph Hitler, του Γερμανού χρηματοοικονομικού Baron Kurt von Schroeder, του καγκελαρίου Franz von Papen και του οικονομικού συμβούλου του Hitler Wilhelm Keppler , όπου το πρόγραμμα του Χίτλερ εγκρίθηκε πλήρως. (Y. Rubtsov, κείμενο παρακάτω)

Με την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ ως Καγκελάριο τον Μάρτιο του 1933, ξεκίνησε ένα τεράστιο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που φέρει τα δακτυλικά αποτυπώματα της Wall Street.

Ο Δρ. Hjalmar Schacht  –επαναδιορίστηκε τον Μάρτιο του 1933 από τον Αδόλφο Χίτλερ στη θέση του Προέδρου της The Reichsbank– προσκλήθηκε στον Λευκό Οίκο (Μάιος 1933) από τον Πρόεδρο Franklin D. Roosevelt.

«Μετά τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και τους μεγάλους τραπεζίτες στη Wall Street, η Αμερική χορήγησε στη Γερμανία νέα δάνεια συνολικού ύψους 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων» [που ισοδυναμεί με 23,7 δισεκατομμύρια δολάρια το 2023, εκτίμηση PPP] (Y. Rubtsov, ό.π.)

Η Deutsche Reichsbahn (Γερμανικοί Σιδηρόδρομοι) ιδιωτικοποιήθηκε. Η ναζιστική κυβέρνηση πούλησε κρατικές ναυπηγικές εταιρείες, κρατικές υποδομές και επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας.

Με μια « ναζιστική-φιλελεύθερη» κλίση , -χωρίς αμφιβολία με «προϋποθέσεις»- το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων διαπραγματεύτηκε με τους πιστωτές της Γερμανίας στη Wall Street.

Πολλά μεγάλα τραπεζικά ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένης της Deutsche Bank και της Dresden Bank, ιδιωτικοποιήθηκαν επίσης.

«Η κυβέρνηση του Ναζιστικού Κόμματος πούλησε τη δημόσια ιδιοκτησία σε αρκετές κρατικές εταιρείες στα μέσα της δεκαετίας του 1930.

Οι εταιρείες αυτές ανήκαν σε ένα ευρύ φάσμα τομέων: χάλυβας, εξόρυξη, τραπεζικές συναλλαγές, τοπικές δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, ναυπηγεία, ναυπηγικές γραμμές, σιδηρόδρομοι κ.λπ.

Επιπλέον, η παροχή ορισμένων δημόσιων υπηρεσιών που παρήχθησαν από την κυβέρνηση πριν από τη δεκαετία του 1930, ειδικά κοινωνικών και εργατικών υπηρεσιών, μεταφέρθηκε στον ιδιωτικό τομέα, κυρίως σε οργανώσεις εντός του κόμματος». ( Germa Bel , Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης)

Τα έσοδα του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων χρησιμοποιήθηκαν για την αποπληρωμή των εκκρεμών χρεών καθώς και για τη χρηματοδότηση του δυναμικού στρατιωτικού βιομηχανικού συγκροτήματος της Ναζιστικής Γερμανίας.

Πολλοί όμιλοι των ΗΠΑ είχαν επενδύσει στη βιομηχανία όπλων της Ναζιστικής Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένων των Ford και General Motors:

Τόσο η General Motors όσο και η Ford επιμένουν ότι φέρουν ελάχιστη ή καθόλου ευθύνη για τις λειτουργίες των γερμανικών θυγατρικών τους, οι οποίες έλεγχαν το 70% της γερμανικής αγοράς αυτοκινήτων στο ξέσπασμα του πολέμου το 1939 και ανακατασκευάστηκαν γρήγορα για να γίνουν προμηθευτές πολεμικού υλικού στη γερμανική στρατός.

… Σε ορισμένες περιπτώσεις, Αμερικανοί διευθυντές τόσο της GM όσο και της Ford συνέχισαν τη μετατροπή των γερμανικών εργοστασίων τους σε στρατιωτική παραγωγή σε μια εποχή που τα έγγραφα της αμερικανικής κυβέρνησης δείχνουν ότι εξακολουθούσαν να αντιστέκονται στις εκκλήσεις της κυβέρνησης Ρούσβελτ να αυξήσουν τη στρατιωτική παραγωγή στα εργοστάσιά τους στο Σπίτι .

( Washington Post , 30 Νοεμβρίου 1998)

«Μια διάσημη αμερικανική οικογένεια» που κοιμάται με τον εχθρό. Ο ρόλος του Πρέσκοτ Μπους

Σημαντικό: «Μια διάσημη αμερικανική οικογένεια» έκανε την περιουσία της από τους Ναζί, σύμφωνα με την τεκμηριωμένη ιστορική ανάλυση του     John Loftus .

Ο Prescott Bush (παππούς του George W. Bush) ήταν εταίρος στην Brown Brothers Harriman & Co. και διευθυντής της Union Banking Corporation , στενά συνδεδεμένος με τα συμφέροντα γερμανικών εταιρειών, συμπεριλαμβανομένης της Thyssen Stahl , μιας σημαντικής εταιρείας που ασχολείται με τη βιομηχανία όπλων του το Τρίτο Ράιχ.

Brown Brothers Harriman

Οι δεσμοί της οικογένειας Μπους με την πολεμική οικονομία της Ναζιστικής Γερμανίας ήρθαν στο φως για πρώτη φορά στις δίκες της Νυρεμβέργης κατά τη μαρτυρία του μεγιστάνα του χάλυβα της Ναζιστικής Γερμανίας Φριτς Τίσεν.

Ο Thyssen ήταν σύντροφος του παππού του George W. Bush, Prescott Bush: 

«Από το 1945 έως το 1949 στη Νυρεμβέργη, μια από τις πιο μακροχρόνιες και, όπως φαίνεται τώρα, τις πιο μάταιες ανακρίσεις ενός ναζί υπόπτου για εγκλήματα πολέμου ξεκίνησε στην Αμερικανική Ζώνη της Κατεχόμενης Γερμανίας.

Ο πολυδισεκατομμυριούχος μεγιστάνας του χάλυβα  Fritz Thyssen –ο άνθρωπος του οποίου ο χαλύβδινος συνδυασμός ήταν η κρύα καρδιά της ναζιστικής πολεμικής μηχανής– μίλησε, μίλησε και μίλησε με μια κοινή ομάδα ανάκρισης ΗΠΑ-ΗΒ.

… Αυτό που οι συμμαχικοί ερευνητές δεν κατάλαβαν ποτέ ήταν ότι δεν έκαναν στον Thyssen τη σωστή ερώτηση.

Ο Thyssen δεν χρειαζόταν λογαριασμούς ξένων τραπεζών επειδή η οικογένειά του είχε κρυφά μια ολόκληρη αλυσίδα τραπεζών.

Δεν χρειάστηκε να μεταβιβάσει τα περιουσιακά του στοιχεία των Ναζί στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να μεταβιβάσει τα έγγραφα ιδιοκτησίας -μετοχές, ομόλογα, πράξεις και καταπιστεύματα- από την τράπεζά του στο Βερολίνο μέσω της τράπεζάς του στην Ολλανδία στους Αμερικανούς φίλους του. στη Νέα Υόρκη:  Prescott Bush  και  Herbert Walker [πεθερός του Prescott Bush].

Οι συνεργάτες του Thyssen στο έγκλημα ήταν ο πατέρας και ο [παππούς] ενός μελλοντικού Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών [George Herbert Walker Bush]. (Τζον Λόφτους,  Πώς η οικογένεια Μπους έκανε την περιουσία της από τους Ναζί: Η Ολλανδική Σύνδεση )

Το αμερικανικό κοινό δεν ήταν ενήμερο για τους δεσμούς της οικογένειας Μπους με τη ναζιστική Γερμανία, επειδή το ιστορικό αρχείο είχε αποκρύψει προσεκτικά τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης.

Τον Σεπτέμβριο του 2004, ωστόσο, ο Guardian αποκάλυψε ότι:

Ο παππούς του Τζορτζ Μπους, ο εκλιπών αμερικανός γερουσιαστής Πρέσκοτ Μπους, ήταν διευθυντής και μέτοχος εταιρειών που επωφελήθηκαν από την εμπλοκή τους με τους οικονομικούς υποστηρικτές της ναζιστικής Γερμανίας. … 

Οι επιχειρηματικές του συναλλαγές, οι οποίες συνεχίστηκαν έως ότου τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας του κατασχέθηκαν το 1942 βάσει του νόμου Trading with the Enemy, οδήγησαν περισσότερα από 60 χρόνια αργότερα σε αστική αγωγή αποζημίωσης στη Γερμανία κατά της οικογένειας Μπους από δύο πρώην σκλάβους εργάτες στο Άουσβιτς. και σε ένα βουητό προεκλογικής διαμάχης».

(Μπεν Άρης και Ντάνκαν Κάμπελ, Πώς ο παππούς του Μπους βοήθησε τον Χίτλερ να ανέβει στην εξουσία,  Guardian , 25 Σεπτεμβρίου 2004)

Στιγμιότυπο οθόνης, The Guardian

Στοιχεία για τους δεσμούς της οικογένειας Μπους με τον ναζισμό ήταν διαθέσιμα πολύ πριν ο Τζωρτζ Χέρμπερτ Γουόκερ Μπους (Πρεσβύτερος) και ο Τζορτζ Ο. Μπους μπουν στην πολιτική.

Τα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ παρέμειναν εντελώς μαμά. Σύμφωνα με τον John Buchanan ( New Hampshire Gazette , 10 Οκτωβρίου 2003):

Μετά από 60 χρόνια απροσεξίας και ακόμη και άρνησης από τα ΜΜΕ των ΗΠΑ, πρόσφατα ανακαλυφθέντα κυβερνητικά έγγραφα στα Εθνικά Αρχεία και Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου αποκαλύπτουν ότι ο Πρέσκοτ Μπους, ο παππούς του προέδρου Τζορτζ Μπους, υπηρέτησε ως επιχειρηματικός εταίρος και τραπεζικός πράκτορας των ΗΠΑ. για τον οικονομικό αρχιτέκτονα της ναζιστικής πολεμικής μηχανής από το 1926 έως το 1942, όταν το Κογκρέσο ανέλαβε επιθετική δράση κατά του Μπους και των «εθνικών εχθρών» εταίρων του.

Τα έγγραφα δείχνουν επίσης ότι ο Μπους και οι συνάδελφοί του, σύμφωνα με αναφορές από το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, προσπάθησαν να κρύψουν την οικονομική τους συμμαχία με τον Γερμανό βιομήχανο Fritz Thyssen , έναν βαρόνο του χάλυβα και του άνθρακα που, ξεκινώντας από τα μέσα της δεκαετίας του 1920, χρηματοδότησε προσωπικά τον Αδόλφο.

Η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία με την ανατροπή της δημοκρατικής αρχής και του γερμανικού δικαίου.

Επιπλέον, τα αποχαρακτηρισμένα αρχεία καταδεικνύουν ότι ο Μπους και οι συνεργάτες του, μεταξύ των οποίων ο Ε. Ρόλαντ Χάριμαν, νεότερος αδερφός της Αμερικανίδας εικόνας W. Averell Harriman, και ο George Herbert Walker, ο προπάππος του Προέδρου Μπους από τη μητέρα τους, συνέχισαν τις συναλλαγές τους με τον Γερμανό βιομηχανικό μεγιστάνα για σχεδόν ένα χρόνο μετά την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο.

Ενώ τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας του Prescott Bush, δηλαδή η Union Banking Corporation  κατασχέθηκαν το 1942 βάσει του νόμου Trading with the Enemy (βλ. παρακάτω), ο παππούς του George W. Bush δεν διώχθηκε ποτέ για τις επιχειρηματικές του σχέσεις με τη ναζιστική Γερμανία.

«Το 1952, ο Πρέσκοτ Μπους εξελέγη στη Γερουσία των ΗΠΑ, χωρίς αναφορές στον Τύπο για το καλά κρυμμένο ναζιστικό παρελθόν του.

Δεν υπάρχει κανένα αρχείο κάλυψης του αμερικανικού Τύπου για τη σύνδεση Μπους-Ναζί κατά τη διάρκεια πολιτικών εκστρατειών που διεξήχθησαν από τον Τζορτζ Χέρμπερτ Γουόκερ Μπους, τον Τζεμπ Μπους ή τον Τζορτζ Μπους, με εξαίρεση μια σύντομη αναφορά σε μια άσχετη ιστορία στο Sarasota Herald Tribune τον Νοέμβριο του 2000 και μια σύντομη αλλά ανακριβή αναφορά στο The Boston Globe το 2001. (John Buchanan, ό.π.)

Μέχρι το Περλ Χάρμπορ (Δεκέμβριος 1941), η Wall Street συναλλάσσονταν με τη Γερμανία.

Στον απόηχο του Περλ Χάρμπορ (1941-1945), η Standard Oil «διαπραγματευόταν με τον εχθρό» πουλώντας πετρέλαιο στη ναζιστική Γερμανία μέσω της μεσολάβησης των λεγόμενων «ουδέτερων χωρών», συμπεριλαμβανομένων της Βενεζουέλας και της Αργεντινής.

Χωρίς την προμήθεια πετρελαίου από τις ΗΠΑ στη Ναζιστική Γερμανία με όργανο της Standard Oil του New Jersey , το Τρίτο Ράιχ δεν θα ήταν σε θέση να εισβάλει στη Σοβιετική Ένωση. 

—Michel Chossudovsky , 21 Νοεμβρίου 2023

Ιστορία: Ο Χίτλερ χρηματοδοτήθηκε από την Federal Reserve και την Τράπεζα της Αγγλίας

Του Γιούρι Ρούμπτσοφ, Μάιος 2016

Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος: Πριν από περισσότερα από 80 χρόνια ήταν η έναρξη της μεγαλύτερης σφαγής στην ιστορία.

Εάν πρόκειται να προσεγγίσουμε το πρόβλημα της « ευθύνης για τον πόλεμο» , τότε πρέπει πρώτα να απαντήσουμε στα ακόλουθα βασικά ερωτήματα:

Ποιος βοήθησε τους Ναζί να έρθουν στην εξουσία;

Ποιος τους έστειλε στο δρόμο για την παγκόσμια καταστροφή;

Ολόκληρη η προπολεμική ιστορία της Γερμανίας δείχνει ότι η παροχή των «απαραίτητων» πολιτικών αντιμετωπίστηκε από την οικονομική αναταραχή, στην οποία βυθίστηκε ο κόσμος στον απόηχο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι βασικές δομές που καθόρισαν τη μεταπολεμική αναπτυξιακή στρατηγική της Δύσης ήταν τα κεντρικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Μεγάλης Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών —η Τράπεζα της Αγγλίας και το Federal Reserve System (FRS) — και οι συνδεδεμένοι χρηματοπιστωτικοί και βιομηχανικοί οργανισμοί που ορίστηκαν ως ένα μέσο για την καθιέρωση απόλυτου ελέγχου στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της Γερμανίας και την ικανότητά της να ελέγχει τις πολιτικές διαδικασίες στην Κεντρική Ευρώπη.

Για την υλοποίηση αυτής της στρατηγικής προβλέπονταν τα ακόλουθα στάδια:

1.  Από το 1919 έως το 1924 — να προετοιμάσει το έδαφος για μαζικές αμερικανικές χρηματοοικονομικές επενδύσεις στη γερμανική οικονομία .

2. Από το 1924 έως το 1929 — η καθιέρωση του ελέγχου στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της Γερμανίας και η οικονομική υποστήριξη του ναζισμού («εθνικοσοσιαλισμός»).

3. Από το 1929 έως το 1933 — προκαλώντας και εξαπολύοντας μια βαθιά χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση και διασφαλίζοντας ότι οι Ναζί θα έρθουν στην εξουσία.

4. Από το 1933 έως το 1939 — οικονομική συνεργασία με τη ναζιστική κυβέρνηση και υποστήριξη της επεκτατικής εξωτερικής πολιτικής της, με στόχο την προετοιμασία και την έναρξη ενός νέου Παγκόσμιου Πολέμου.

Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος “Πολεμικές αποζημιώσεις”

Στο πρώτο στάδιο, οι κύριοι μοχλοί για τη διασφάλιση της διείσδυσης του αμερικανικού κεφαλαίου στην Ευρώπη ξεκίνησαν με τα χρέη του πολέμου του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και το στενά συνδεδεμένο πρόβλημα των γερμανικών αποζημιώσεων. 

Μετά την επίσημη είσοδο των ΗΠΑ στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, έδωσαν στους συμμάχους (κυρίως Αγγλία και Γαλλία) δάνεια ύψους 8,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Το συνολικό ποσό των πολεμικών χρεών, συμπεριλαμβανομένων των δανείων που χορηγήθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1919-1921, ήταν πάνω από 11 δισεκατομμύρια δολάρια.

Για να λύσουν αυτό το πρόβλημα, τα έθνη πιστωτές προσπάθησαν να επιβάλουν εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για την πληρωμή των πολεμικών αποζημιώσεων σε βάρος της Γερμανίας. 

Αυτό προκλήθηκε από τη φυγή του γερμανικού κεφαλαίου στο εξωτερικό και την άρνηση πληρωμής φόρων που οδήγησε σε έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού που μπορούσε να καλυφθεί μόνο με τη μαζική παραγωγή μη εξασφαλισμένων γερμανικών μάρκων.

Το αποτέλεσμα ήταν η κατάρρευση του γερμανικού νομίσματος – ο «μεγάλος πληθωρισμός» του 1923,   όταν το δολάριο άξιζε 4,2 τρισεκατομμύρια μάρκα.

Οι Γερμανοί βιομήχανοι άρχισαν να σαμποτάρουν ανοιχτά όλες τις δραστηριότητες για την πληρωμή των υποχρεώσεων αποζημίωσης, οι οποίες τελικά προκάλεσαν την περίφημη «κρίση του Ρουρ» — τη γαλλοβελγική κατοχή του Ρουρ τον Ιανουάριο του 1923.

Οι αγγλοαμερικανικές άρχουσες ελίτ, για να πάρουν την πρωτοβουλία στα χέρια τους, περίμεναν τη Γαλλία να εγκλωβιστεί σε μια ριψοκίνδυνη περιπέτεια και να αποδείξει την αδυναμία της να λύσει το πρόβλημα.

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χιουζ τόνισε:

«Είναι απαραίτητο να περιμένουμε να ωριμάσει η Ευρώπη για να αποδεχτεί την αμερικανική πρόταση».

Το νέο έργο αναπτύχθηκε στα βάθη της «JP Morgan & Co». υπό τις οδηγίες του επικεφαλής της Τράπεζας της Αγγλίας, Montagu Norman .

Στον πυρήνα των ιδεών του ήταν ο εκπρόσωπος της «Dresdner Bank» Hjalmar Schacht , ο οποίος τη διατύπωσε τον Μάρτιο του 1922 μετά από πρόταση του John Foster Dulles (μελλοντικός Υπουργός Εξωτερικών στο Υπουργικό Συμβούλιο του Προέδρου Eisenhower ) και νομικού συμβούλου του Προέδρου W. Wilson. στη διάσκεψη ειρήνης του Παρισιού.

Ο Dulles έδωσε αυτό το σημείωμα στον επικεφαλής διαχειριστή “JP Morgan & Co.”, ο οποίος στη συνέχεια συνέστησε τον H. Schacht σε συνεννόηση με τον Montagu Norman, Διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας.

Τον Δεκέμβριο του 1923,  ο H. Schacht έγινε Διευθυντής της Reichsbank και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη συνένωση της αγγλοαμερικανικής και γερμανικής οικονομικής ελίτ. 

Το καλοκαίρι του 1924, το έργο γνωστό ως «σχέδιο Dawes» (που πήρε το όνομά του από τον Πρόεδρο της Επιτροπής εμπειρογνωμόνων που το δημιούργησε – Αμερικανός τραπεζίτης και διευθυντής μιας από τις τράπεζες του ομίλου Morgan), εγκρίθηκε στη διάσκεψη του Λονδίνου. . Ζήτησε να μειωθούν στο μισό οι αποζημιώσεις και έλυσε το ερώτημα για τις πηγές κάλυψής τους.

Ωστόσο, το κύριο καθήκον ήταν να εξασφαλιστούν ευνοϊκές συνθήκες για τις αμερικανικές επενδύσεις , κάτι που ήταν δυνατό μόνο με τη σταθεροποίηση του γερμανικού μάρκου.

Για το σκοπό αυτό, το σχέδιο έδωσε στη Γερμανία ένα μεγάλο δάνειο 200 εκατομμυρίων δολαρίων, τα μισά από τα οποία αντιστοιχούσαν στην JP Morgan.

Ενώ οι αγγλοαμερικανικές τράπεζες απέκτησαν τον έλεγχο όχι μόνο στη μεταφορά των γερμανικών πληρωμών, αλλά και στον προϋπολογισμό, το σύστημα νομισματικής κυκλοφορίας και σε μεγάλο βαθμό το πιστωτικό σύστημα της χώρας.

Δημοκρατία της Βαϊμάρης

Τον Αύγουστο του 1924, το παλιό γερμανικό μάρκο αντικαταστάθηκε από μια νέα, σταθεροποιημένη οικονομική κατάσταση στη Γερμανία και, όπως έγραψε ο ερευνητής GD Preparta, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήταν προετοιμασμένη για:

«η πιο γραφική οικονομική βοήθεια στην ιστορία, ακολουθούμενη από την πιο πικρή σοδειά στην παγκόσμια ιστορία» — «μια ασταμάτητη πλημμύρα αμερικανικού αίματος χύθηκε στις οικονομικές φλέβες της Γερμανίας».

Οι συνέπειες αυτού δεν άργησαν να φανούν.

Αυτό οφειλόταν κυρίως στο γεγονός ότι οι ετήσιες αποζημιώσεις επρόκειτο να καλύψουν το ποσό του χρέους που πλήρωναν οι σύμμαχοι, που σχηματίστηκε από τον λεγόμενο « παράλογο κύκλο της Βαϊμάρης».

Ο χρυσός που πλήρωσε η Γερμανία με τη μορφή πολεμικών αποζημιώσεων, πουλήθηκε, μπήκε σε ενέχυρο και εξαφανίστηκε στις ΗΠΑ, όπου επεστράφη στη Γερμανία με τη μορφή ενός σχεδίου «βοήθειας», οι οποίοι τον έδωσαν στην Αγγλία και τη Γαλλία. σειρά ήταν να πληρώσουν το πολεμικό χρέος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Στη συνέχεια επικαλύφθηκε με ενδιαφέρον και στάλθηκε ξανά στη Γερμανία. Στο τέλος, όλοι στη Γερμανία ζούσαν με χρέη [ήταν χρεωμένοι] και ήταν σαφές ότι αν η Wall Street αποσύρει τα δάνειά της, η χώρα θα υφίστατο πλήρη χρεοκοπία.

Δεύτερον, αν και εκδόθηκε επίσημη πίστωση για την εξασφάλιση πληρωμής, στην πραγματικότητα ήταν η αποκατάσταση του στρατιωτικού-βιομηχανικού δυναμικού της χώρας.

Γεγονός είναι ότι οι Γερμανοί πληρώθηκαν σε μετοχές εταιρειών για τα δάνεια, έτσι ώστε το αμερικανικό κεφάλαιο άρχισε να ενσωματώνεται ενεργά στη γερμανική οικονομία.

Το συνολικό ποσό των ξένων επενδύσεων στη γερμανική βιομηχανία κατά την περίοδο 1924-1929 ανήλθε σε σχεδόν 63 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα (30 δισεκατομμύρια αντιστοιχούσαν σε δάνεια) και η πληρωμή των αποζημιώσεων — 10 δισεκατομμύρια Μάρκα.

Το 70% των εσόδων παρείχαν τραπεζίτες από τις Ηνωμένες Πολιτείες και οι περισσότερες τράπεζες ήταν από την JP Morgan.

 Ως αποτέλεσμα, το 1929, η γερμανική βιομηχανία βρισκόταν στη δεύτερη θέση στον κόσμο, αλλά ήταν σε μεγάλο βαθμό στα χέρια των κορυφαίων χρηματοοικονομικών-βιομηχανικών ομίλων της Αμερικής.

Επενδύσεις των ΗΠΑ στη ναζιστική Γερμανία. Ο Ροκφέλερ χρηματοδότησε την προεκλογική εκστρατεία του Αδόλφου Χίτλερ

Η «Interessen-Gemeinschaft Farbenindustrie» , ο κύριος προμηθευτής της γερμανικής πολεμικής μηχανής, χρηματοδότησε το 45% της προεκλογικής εκστρατείας του Χίτλερ το 1930 και βρισκόταν υπό τον έλεγχο του «Standard oil» του Ροκφέλερ.

Η Morgan, μέσω της «General Electric», ήλεγχε τη γερμανική βιομηχανία ραδιοφώνου και ηλεκτρικής ενέργειας μέσω της AEG και της Siemens (μέχρι το 1933, το 30% των μετοχών της AEG κατείχε τη «General Electric») μέσω της εταιρείας τηλεπικοινωνιών ITT — το 40% του τηλεφωνικού δικτύου στην Γερμανία.

Επιπλέον, κατείχαν μερίδιο 30% στην εταιρεία κατασκευής αεροσκαφών «Focke-Wulf» .

Η «General Motors», που ανήκει στην οικογένεια DuPont, δημιούργησε τον έλεγχο της «Opel».

Ο Χένρι Φορντ ήλεγχε το 100% των μετοχών της «Volkswagen».

Το 1926, με τη συμμετοχή της Rockefeller Bank “Dillon, Reed & Co.” εμφανίστηκε το δεύτερο μεγαλύτερο βιομηχανικό μονοπώλιο στη Γερμανία μετά την «IG Farben» — η μεταλλουργική εταιρεία «Vereinigte Stahlwerke» (Steel Trust) Thyssen, Flick, Wolff, Feglera κ.λπ.

Η αμερικανική συνεργασία με το γερμανικό στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα ήταν τόσο έντονη και διάχυτη που μέχρι το 1933 οι βασικοί τομείς της γερμανικής βιομηχανίας και μεγάλες τράπεζες όπως η Deutsche Bank, η Dresdner Bank, η Danat-Bank (Darmstädter und Nationalbank) κ.λπ. Αμερικανικό οικονομικό κεφάλαιο.

Ταυτόχρονα προετοιμαζόταν η πολιτική δύναμη που προοριζόταν να παίξει καθοριστικό ρόλο στα αγγλοαμερικανικά σχέδια.

Μιλάμε για τη χρηματοδότηση του ναζιστικού κόμματος και του Αδόλφου Χίτλερ προσωπικά.

Όπως έγραψε στα απομνημονεύματά του ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Brüning  , από το 1923, ο Χίτλερ λάμβανε μεγάλα ποσά από το εξωτερικό.

Το πού πήγαν είναι άγνωστο, αλλά παρελήφθησαν μέσω ελβετικών και σουηδικών τραπεζών.

Είναι επίσης γνωστό ότι, το 1922 στο Μόναχο, έλαβε χώρα μια συνάντηση μεταξύ του Α. Χίτλερ και του στρατιωτικού ακόλουθου των ΗΠΑ στη Γερμανία – Λοχαγού Τρούμαν Σμιθ – ο οποίος συνέταξε μια λεπτομερή έκθεση για τους ανωτέρους του στην Ουάσιγκτον (στο γραφείο στρατιωτικών πληροφοριών). , στο οποίο μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τον Χίτλερ.

Μέσω του κύκλου γνωριμιών του Σμιθ, ο Χίτλερ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στον γερμανοαμερικανό επιχειρηματία Ernst Franz Sedgwick Hanfstaengl , απόφοιτο του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του Α. Χίτλερ ως πολιτικού, υποστηριζόμενος από σημαντική οικονομική υποστήριξη, ενώ εξασφαλίζοντάς του δεσμούς και επικοινωνία με εξέχουσες προσωπικότητες του βρετανικού κατεστημένου.

Ο Χίτλερ ήταν προετοιμασμένος στην πολιτική, ωστόσο, ενώ η Γερμανία υπό τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης βασίλευε, το κόμμα του παρέμεινε στην περιφέρεια της δημόσιας ζωής.

Η κατάσταση άλλαξε δραματικά με την έναρξη της οικονομικής κρίσης του 1929.

Από το φθινόπωρο του 1929 μετά την κατάρρευση του αμερικανικού χρηματιστηρίου που πυροδοτήθηκε από την Federal Reserve, ξεκίνησε το τρίτο στάδιο της στρατηγικής του αγγλοαμερικανικού χρηματοπιστωτικού κατεστημένου.

Η Federal Reserve και η JP Morgan αποφάσισαν να σταματήσουν τον δανεισμό στη Γερμανία, εμπνευσμένες από την τραπεζική κρίση και την οικονομική ύφεση στην Κεντρική Ευρώπη.

Τον Σεπτέμβριο του 1931, η Αγγλία εγκατέλειψε τον κανόνα του χρυσού, καταστρέφοντας σκόπιμα το διεθνές σύστημα πληρωμών και διακόπτοντας εντελώς τη ροή του «οικονομικού οξυγόνου» προς τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

Αλλά ένα οικονομικό θαύμα συνέβη με το ναζιστικό κόμμα : τον Σεπτέμβριο του 1930, ως αποτέλεσμα μεγάλων δωρεών από την Thyssen, την «IG Farben» και τον βιομήχανο Emil Kirdorf (που ήταν σταθερός υποστηρικτής του Αδόλφου Χίτλερ), το ναζιστικό κόμμα πήρε 6,4 εκατομμύρια ψήφους, και κατέλαβε τη δεύτερη θέση στο Ράιχσταγκ, μετά την οποία ενεργοποιήθηκαν γενναίες επενδύσεις από το εξωτερικό.

Ο κύριος σύνδεσμος μεταξύ των μεγάλων Γερμανών βιομηχάνων και των ξένων χρηματοδότων έγινε ο H. Schacht .

1932 Μυστική Συμφωνία: Η Wall Street χρηματοδοτεί το Ναζιστικό Κόμμα του Χίτλερ 

Στις 4 Ιανουαρίου 1932, πραγματοποιήθηκε μια συνάντηση μεταξύ του Βρετανού χρηματοδότη Montagu Norman (Διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας), του Adolf Hitler και του Franz Von Papen (ο οποίος έγινε καγκελάριος λίγους μήνες αργότερα τον Μάιο του 1932).

Στη συνάντηση αυτή επιτεύχθηκε συμφωνία για τη χρηματοδότηση του Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei (NSDAP ή Ναζιστικό Κόμμα).

Στη συνάντηση αυτή συμμετείχαν επίσης υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ και οι αδερφοί Dulles , κάτι που οι βιογράφοι τους δεν θέλουν να αναφέρουν.

Ένα χρόνο αργότερα, στις 14 Ιανουαρίου 1933, πραγματοποιήθηκε μια άλλη συνάντηση μεταξύ του Adolph Hitler, του Γερμανού χρηματοοικονομικού Baron Kurt von Schroeder, του καγκελαρίου Franz von Papen και του οικονομικού συμβούλου του Hitler Wilhelm Keppler , όπου το πρόγραμμα του Χίτλερ εγκρίθηκε πλήρως.

Ήταν εδώ που έλυσαν τελικά το ζήτημα της μεταβίβασης της εξουσίας στους Ναζί και στις 30 Ιανουαρίου 1933 ο Χίτλερ έγινε Καγκελάριος .

 Έτσι ξεκίνησε η εφαρμογή του τέταρτου σταδίου της στρατηγικής.

Η στάση της αγγλοαμερικανικής άρχουσας ελίτ σε σχέση με τη νέα ναζιστική κυβέρνηση ήταν πολύ συμπαθητική.

Όταν ο Χίτλερ αρνήθηκε να πληρώσει αποζημιώσεις, οι οποίες, όπως ήταν φυσικό, έθεταν υπό αμφισβήτηση την πληρωμή των πολεμικών χρεών, ούτε η Βρετανία ούτε η Γαλλία του έδειξαν τις αξιώσεις των πληρωμών.

Επιπλέον, μετά την επίσκεψή του στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Μάιο του 1933,  ο H. Schacht  έγινε ξανά επικεφαλής της Reichsbank και μετά τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και τους μεγάλους τραπεζίτες στη Wall Street, η Αμερική χορήγησε στη Γερμανία νέα δάνεια συνολικού ύψους 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων.

Τον Ιούνιο, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στο Λονδίνο και μιας συνάντησης με τον Montagu Norman, ο Schacht ζήτησε επίσης βρετανικό δάνειο 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων και μείωση και παύση πληρωμών για παλιά δάνεια.

Έτσι, οι Ναζί πήραν αυτό που δεν μπορούσαν να πετύχουν με την προηγούμενη κυβέρνηση.

Το καλοκαίρι του 1934, η Βρετανία υπέγραψε την αγγλο-γερμανική συμφωνία μεταβίβασης, η οποία έγινε ένα από τα θεμέλια της βρετανικής πολιτικής έναντι του Τρίτου Ράιχ, και στα τέλη της δεκαετίας του 1930, η Γερμανία έγινε ο κύριος εμπορικός εταίρος της Αγγλίας.

Ο Schroeder Bank έγινε ο κύριος πράκτορας της Γερμανίας στο Ηνωμένο Βασίλειο και το 1936 το γραφείο του στη Νέα Υόρκη συνεργάστηκε με τους Rockefellers για να δημιουργήσει το “Schroeder, Rockefeller & Co”.

Επενδυτική Τράπεζα, την οποία το περιοδικό Times αποκάλεσε «οικονομικό προπαγανδιστικό άξονα Βερολίνου-Ρώμης».

Όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο Χίτλερ, συνέλαβε το τετραετές σχέδιό του με βάση τα ξένα οικονομικά δάνεια, οπότε δεν τον ενέπνευσε ποτέ με τον παραμικρό συναγερμό.

Τον Αύγουστο του 1934, η Standard Oil της Αμερικής [που ανήκει στους Ροκφέλερ] στη Γερμανία απέκτησε 730.000 στρέμματα γης και έχτισε μεγάλα διυλιστήρια πετρελαίου που προμήθευαν τους Ναζί με πετρέλαιο .

Ταυτόχρονα, η Γερμανία παρέλαβε κρυφά τον πιο σύγχρονο εξοπλισμό για εργοστάσια αεροσκαφών από τις Ηνωμένες Πολιτείες, που θα ξεκινούσαν την παραγωγή γερμανικών αεροπλάνων.

Η Γερμανία έλαβε μεγάλο αριθμό στρατιωτικών διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας από τις αμερικανικές εταιρείες Pratt and Whitney, «Douglas», «Curtis Wright» και η αμερικανική τεχνολογία κατασκεύαζε το «Junkers-87».

Το 1941, όταν μαινόταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, οι αμερικανικές επενδύσεις στην οικονομία της Γερμανίας ανήλθαν σε 475 εκατομμύρια δολάρια.

Επενδύσεις «Standard oil» – 120 εκατομμύρια, General Motors – 35 εκατομμύρια δολάρια, ITT — 30 εκατομμύρια δολάρια και Ford — 17,5 εκατομμύρια δολάρια.

Η στενή οικονομική και οικονομική συνεργασία αγγλοαμερικανικών και ναζιστικών επιχειρηματικών κύκλων ήταν το υπόβαθρο στο οποίο, τη δεκαετία του 1930, μια πολιτική κατευνασμού οδήγησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σήμερα, οι οικονομικές ελίτ του κόσμου έχουν εφαρμόσει τη Μεγάλη Ύφεση 2.o [2008] , με μια επακόλουθη μετάβαση προς μια «Νέα Παγκόσμια Τάξη ».

Ο Γιούρι Ρούμπτσοφ είναι διδάκτωρ ιστορικών επιστημών, ακαδημαϊκός της Ρωσικής Ακαδημίας Στρατιωτικών Επιστημών και μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ιστορικών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

Μετάφραση από τα ρωσικά από τον Ollie Richardson για το Fort Russ. (Οι αναφορές δεν είναι διαθέσιμες σε αυτήν την έκδοση του άρθρου)

[Αυτό το άρθρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Global Research τον Μάιο του 2016.]