ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Κρεμαστοί Κήποι Της Βαβυλώνας

Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας – Άγαλμα του Δία στην Ολυμπία – Μαυσωλείο – στην Αλικαρνασσό – Ναός της Αρτέμιδος – Φάρος της Αλεξάνδρειας – Κολοσσός της Ρόδου – Η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας – Κρεμαστοί Κήποι Της

Εικονογράφηση που απεικονίζει τους μυθικούς Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνας.

Οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας είναι ένα από τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου.

 Ήταν ένα μοναδικό επίτευγμα μηχανικής και αρχιτεκτονικής που χτίστηκε στην πόλη της Βαβυλώνας , που βρίσκεται κοντά στη σύγχρονη Βαγδάτη, στο Ιράκ .

Οι αρχαίες πηγές απέδιδαν τον Κήπο στον βασιλιά Ναβουχοδονόσορ Β’ τον 6ο αιώνα π.Χ. ως δώρο στη σύζυγό του, Αμύτη.

Οι αρχιτέκτονες σκόπευαν οι κήποι να αναπαράγουν το ορεινό έδαφος της πατρίδας της, πολύ διαφορετικό από το επίπεδο τοπίο της Μεσοποταμίας.

Οι σχεδιαστές κατασκεύασαν τους Κρεμαστούς Κήπους σε μια σειρά από υπερυψωμένες βεράντες που στηρίζονται σε πέτρινες κολώνες.

 Κάθε ταράτσα ήταν καλυμμένη με στρώματα χώματος και φυτεμένη με διάφορα δέντρα, θάμνους και λουλούδια.

Οι γηπεδούχοι πότιζαν τους κήπους χρησιμοποιώντας ένα περίπλοκο σύστημα καναλιών που μετέφεραν νερό από τον κοντινό ποταμό Ευφράτη .

 Οι κήποι στην πραγματικότητα δεν ήταν «κρεμασμένοι» με την έννοια ότι ήταν κρεμασμένοι από οτιδήποτε. Αντίθετα, οι πολίτες τα αποκαλούσαν “κρεμασμένα” επειδή φαινόταν να κρέμονται πάνω από την άκρη κάθε βεράντας λόγω της πλούσιας ανάπτυξής τους και των ζωηρόχρωμων χρωμάτων τους.

Παρά το γεγονός ότι είναι ένα από τα πιο διάσημα θαύματα του αρχαίου κόσμου, υπάρχουν πολύ λίγα φυσικά στοιχεία που απομένουν σήμερα που μπορούν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή του.

Οι περισσότερες περιγραφές προέρχονται από αρχαία κείμενα που γράφτηκαν από Έλληνες ιστορικούς που δεν το είδαν ποτέ στην πραγματικότητα.

Μερικοί μελετητές έχουν συζητήσει ακόμη και αν υπήρχαν ή όχι οι Κρεμαστοί Κήποι ή αν ήταν απλώς ένας μύθος που δημιουργήθηκε για προπαγανδιστικούς σκοπούς.

Άγαλμα Του Δία Στην Ολυμπία

Άγαλμα του Δία στην Ολυμπία.

Ο Έλληνας γλύπτης Φειδίας δημιούργησε το Άγαλμα του Δία τον 5ο αιώνα π.Χ. και είχε ύψος πάνω από 40 πόδια μέσα στο Ναό του Διός στην Ολυμπία.

Το άγαλμα απεικόνιζε τον Δία, τον βασιλιά των θεών, καθισμένο σε έναν θρόνο από ελεφαντόδοντο και χρυσό.

Η ρόμπα και τα σανδάλια του ήταν επίσης χρυσά, ενώ τα μαλλιά και τα γένια του ήταν ιβουάρ.

Στο αριστερό του χέρι, κρατούσε ένα σκήπτρο με έναν αετό σκαρφαλωμένο στην κορυφή, συμβολίζοντας τη δύναμή του ως κυβερνήτη όλων των ζωντανών πλασμάτων.

Στο δεξί του χέρι είχε ένα μικρό άγαλμα της Νίκης, της θεάς της νίκης.

Η κατασκευή του αγάλματος χρειάστηκε σχεδόν μια δεκαετία για να ολοκληρωθεί και απαιτούσε τεράστιους πόρους.

Το ελεφαντόδοντο για το σώμα εισήχθη από την Ινδία , ενώ ο χρυσός για τα ρούχα προερχόταν από διάφορες περιοχές της Ελλάδας .

Ο ίδιος ο θρόνος είχε ενσωματωμένους πολύτιμους λίθους και πολύτιμους λίθους.

Το άγαλμα του Δία στην Ολυμπία ήταν ένα αριστούργημα στην καλλιτεχνική του ομορφιά και είχε μεγάλη θρησκευτική σημασία για τους αρχαίους Έλληνες.

 Ο ναός όπου διέμενε θεωρούνταν ένας από τους πιο ιερούς τόπους στην Ελλάδα, αφιερωμένος στο να τιμούν τον ισχυρότερο θεό τους.

 Δυστυχώς, όπως πολλοί αρχαίοι θησαυροί, το άγαλμα του Δία στην Ολυμπία δεν επέζησε στο πέρασμα του χρόνου.

 Οι μελετητές πιστεύουν ότι καταστράφηκε ή χάθηκε κατά τη διάρκεια ενός από τους πολλούς σεισμούς στην Ολυμπία κατά τη διάρκεια της ιστορίας.

Μαυσωλείο Στην Αλικαρνασσό

Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού

Το Μαυσωλείο ήταν ένας μεγάλος τάφος που χτίστηκε τον 4ο αιώνα π.Χ. στην Αλικαρνασσό, μια πόλη που βρίσκεται στη σύγχρονη Τουρκία .

Η κατασκευή ανατέθηκε από την Αρτεμισία Β’ της Καρίας, σύζυγο του βασιλιά Μαυσώλου, για να τιμήσει τη μνήμη του μετά το θάνατό του το 353 π.Χ.

Το μαυσωλείο βρισκόταν σε ένα εντυπωσιακό ύψος πάνω από 45 μέτρα και περίπλοκα γλυπτά και ανάγλυφα το κοσμούσαν.

Οι οικοδόμοι το κατασκεύασαν χρησιμοποιώντας μάρμαρο που προερχόταν από κοντινά λατομεία και αρκετοί έγκριτοι Έλληνες αρχιτέκτονες και γλύπτες το σχεδίασαν – όπως ο Σάτυρος, ο Πύθης, οι Λεωχάρες και ο Τιμόθεος.

Το εξωτερικό του μαυσωλείου είχε μια κλιμακωτή πυραμιδική δομή με τέσσερις πλευρές διακοσμημένες με γλυπτές ζωφόρους που απεικονίζουν σκηνές από την ελληνική μυθολογία.

Στην κορυφή της πυραμίδας υπήρχε ένα άγαλμα του Μαυσώλου και της Αρτεμισίας που καβαλούσαν άρμα.

Μέσα στο μαυσωλείο υπήρχαν πολλά δωμάτια με περίτεχνα διακοσμητικά, όπως τοιχογραφίες και φύλλα χρυσού.

 Ο κεντρικός θάλαμος στέγαζε τη σαρκοφάγο του Μαυσώλου και της Αρτεμισίας.

Με την πάροδο του χρόνου, το μαυσωλείο υπέστη ζημιές από φυσικές καταστροφές και ανθρώπινες δραστηριότητες όπως λεηλασίες.

Πολλά από τα αυθεντικά γλυπτά του έχουν χαθεί ή καταστραφεί.

Ωστόσο, ορισμένα θραύσματα έχουν διασωθεί και τώρα εκτίθενται σε διάφορα μουσεία σε όλο τον κόσμο.

Παρά την παρακμή του στο πέρασμα των αιώνων, το Μαυσωλείο στην Αλικαρνασσό παραμένει ένα σημαντικό πολιτιστικό ορόσημο που αναδεικνύει την επιδέξια δεξιοτεχνία και τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα των αρχαίων πολιτισμών.

Η επιρροή του είναι παρατηρήσιμη σε μεταγενέστερα έργα, όπως το Ταζ Μαχάλ στην Ινδία, το οποίο είναι παρόμοια εμπνευσμένο.

Σήμερα, οι επισκέπτες μπορούν ακόμα να δουν τα απομεινάρια αυτής της υπέροχης κατασκευής στην αρχική της θέση στο Bodrum της Τουρκίας, όπου οι συνεχιζόμενες εργασίες αποκατάστασης σκοπεύουν να διατηρήσουν ό,τι έχει απομείνει από αυτό το αρχαίο θαύμα.

Ναός Της Αρτέμιδος

Ναός της Αρτέμιδος

Ο ναός της Αρτέμιδος βρισκόταν στην Έφεσο (σημερινό Σελτζούκ, Τουρκία).

Η πόλη την αφιέρωσε αρχικά στην Ελληνίδα θεά Άρτεμη, την οποία οι κάτοικοι λάτρευαν ως προστάτιδα των γυναικών και της γονιμότητας.

Πρώτον, ένα αρχικό οικόπεδο και δομημένο καταστράφηκε από μια πλημμύρα γύρω στον 7ο αιώνα π.Χ.

Η κατασκευή του δεύτερου, μεγαλύτερου, ναού ξεκίνησε τον 6ο αιώνα π.Χ., επί βασιλείας του βασιλιά Κροίσου.

Ένας εμπρηστής κατέστρεψε αυτόν τον δεύτερο ναό, αλλά ανοικοδομήθηκε σε μεγαλύτερη κλίμακα από τους Εφεσίους το 323 π.Χ.

(Ο Μέγας Αλέξανδρος προσφέρθηκε να τον χρηματοδοτήσει, αλλά αυτοί αρνήθηκαν επειδή “ένας θεός δεν έπρεπε να χτίσει ναό για έναν άλλο”).

Ο νέος ναός είχε πάνω από 120 μαρμάρινες κολώνες και βρισκόταν σε ύψος 60 ποδιών.

Ο Ναός της Αρτέμιδος δεν ήταν μόνο αρχιτεκτονικό θαύμα αλλά χρησίμευε και ως σημαντικό θρησκευτικό κέντρο.

Προσκυνητές από όλη την Ελλάδα έρχονταν να προσκυνήσουν στο ναό και να προσφέρουν δώρα στην Άρτεμη.

Ο ναός στέγαζε πολλούς πολύτιμους θησαυρούς, μεταξύ των οποίων χρυσά και ασημένια αγάλματα.

 Δυστυχώς, παρά το μεγαλείο και τη θρησκευτική του σημασία, ο Ναός της Αρτέμιδος υπέστη συνεχείς περιπτώσεις καταστροφής και τελικά καταστράφηκε από την εισβολή Γότθων το 268 Κ.Χ.

Σήμερα, ελάχιστα υπολείμματα του Ναού της Αρτέμιδος, εκτός από μερικά διάσπαρτα ερείπια και μερικές ανακατασκευασμένες κολώνες, που ανακαλύφθηκαν ξανά το 1869 από αρχαιολόγους.

Φάρος Της Αλεξάνδρειας

Εικονογράφηση του Φάρου της Αλεξάνδρειας.

Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας, γνωστός και ως Φάρος της Αλεξάνδρειας, ήταν ένας πύργος που χτίστηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου , κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Πτολεμαίου Β’ Φιλαδέλφου τον 3ο αιώνα π.Χ.

Ήταν ένα από τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου και στάθηκε σύμβολο μηχανικής και αρχιτεκτονικής αριστείας για αιώνες.

Μηχανικοί κατασκεύασαν τον φάρο στο νησί του Φάρου στην είσοδο του λιμανιού της Αλεξάνδρειας.

Ο αρχιτέκτονας Σώστρατος το σχεδίασε με τρεις βαθμίδες: μια τετράγωνη κάτω βαθμίδα, μια οκταγωνική μεσαία βαθμίδα και μια κυλινδρική επάνω βαθμίδα που στέγαζε τη φωτιά του φάρου.

Ο φάρος είχε ύψος περίπου 330 πόδια και οι ασβεστόλιθοι ήταν το μεγαλύτερο μέρος του υλικού του.

Ο σκοπός του φάρου ήταν να καθοδηγήσει τα πλοία στο πολυσύχναστο λιμάνι της Αλεξάνδρειας με ασφάλεια.

Το φως του μπορούσε να φανεί από πάνω από 30 μίλια μακριά (ορισμένοι ισχυρισμοί υποδηλώνουν ακόμη και 100 μίλια) και χρησίμευε ως βοήθημα πλοήγησης για ναυτικούς που ταξίδευαν κατά μήκος των ακτών της Μεσογείου της Αιγύπτου.

Τη νύχτα, η φωτιά του φάρου του φάρου έκαιγε συνεχώς χρησιμοποιώντας ξύλο ή άλλα εύφλεκτα υλικά μέχρι το φως της ημέρας, όταν οι καθρέφτες θα αντανακλούσαν το φως του ήλιου.

Οι καθρέφτες αποτελούνταν από γυαλισμένες μεταλλικές πλάκες που αντανακλούσαν το φως του ήλιου σε ένα μόνο σημείο, δημιουργώντας μια έντονη δέσμη ορατή για μίλια.

Με την πάροδο του χρόνου, οι σεισμοί κατέστρεψαν τη δομή και οι ντόπιοι τελικά την αποσυναρμολόγησαν μεταξύ 956 και 1323 μ.Χ.

Παρά την καταστροφή του, ο Φάρος της Αλεξάνδρειας παραμένει ένα εμβληματικό σύμβολο της αρχαίας μηχανικής αριστείας.

Ο πρωτοποριακός σχεδιασμός του έθεσε νέα πρότυπα για τους φάρους παγκοσμίως, εμπνέοντας αμέτρητες απομιμήσεις σε όλη την ιστορία.

ΑΡΧΑΙΑ ΑΙΓΥΠΤΟΣΤο Πτολεμαϊκό Βασίλειο

Κολοσσός Της Ρόδου

Κολοσσός της Ρόδου

Ο Κολοσσός της Ρόδου ήταν ένα γιγάντιο άγαλμα του Έλληνα θεού Ήλιου, που ανεγέρθηκε στην πόλη της Ρόδου από τον Χάρη της Λίνδου το 280 π.Χ. Βρισκόταν στην είσοδο του λιμανιού και θεωρούνταν ένα από τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου.

 Το άγαλμα ήταν φτιαγμένο από μπρούντζο και σίδηρο και είχε ύψος πάνω από 108 πόδια. Χρειάστηκαν 12 χρόνια για να κατασκευαστεί και οι μαθητευόμενοι του Chares το ολοκλήρωσαν μετά τον θάνατό του.

Το άγαλμα απεικόνιζε τον Ήλιο να στέκεται με το ένα πόδι σε κάθε πλευρά της εισόδου του λιμανιού, κρατώντας μια δάδα στο ένα χέρι και ένα δόρυ στο άλλο.

Ένας σεισμός κατέστρεψε τον Κολοσσό το 226 π.Χ., μόλις 54 χρόνια μετά την κατασκευή του.

Το άγαλμα έπεσε σε κομμάτια και παρέμεινε ξαπλωμένο στο έδαφος για περισσότερα από 800 χρόνια προτού λιώσει για παλιοσίδερα από Άραβες εισβολείς το 653 μ.Χ..

Παρά τη σχετικά σύντομη διάρκεια ζωής του, ο Κολοσσός επηρέασε σημαντικά την αρχαία Ελλάδα.

Συμβόλιζε τη νίκη ενάντια σε ξένους εχθρούς και βοήθησε να καθιερωθεί η Ρόδος ως βασικό κέντρο εμπορίου και πολιτισμού.

Σήμερα, έχουν απομείνει λίγα φυσικά υπολείμματα του Κολοσσού στη Ρόδο.

 Ωστόσο, η κληρονομιά του ζει μέσω της λογοτεχνίας, της τέχνης και του λαϊκού πολιτισμού.

 Πολλοί συγγραφείς έχουν αναφερθεί στο άγαλμα, συμπεριλαμβανομένου του Σαίξπηρ, ο οποίος το αναφέρει στον «Ιούλιο Καίσαρα».

Έχει επίσης εμπνεύσει πολλές καλλιτεχνικές απεικονίσεις, όπως τους πίνακες του JMW Turner και του Salvador Dali.

Η Μεγάλη Πυραμίδα Της Γκίζας

Η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας στο βάθος με το άγαλμα της Μεγάλης Σφίγγας στο μπροστινό μέρος. Έκδοση: Suronin / Shutterstock.com

Η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας είναι μια από τις πιο εμβληματικές και εντυπωσιακές κατασκευές στον κόσμο.

Βρίσκεται στα περίχωρα του Καΐρου, στην Αίγυπτο , οι Αιγύπτιοι έχτισαν αυτήν την πυραμίδα πριν από περισσότερα από 4.500 χρόνια κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Φαραώ Khufu.

 Η πυραμίδα βρίσκεται σε ένα εντυπωσιακό ύψος 481 ποδιών και αποτελείται από πάνω από 2 εκατομμύρια πέτρινους ογκόλιθους, ο καθένας από τους οποίους ζυγίζει από 2 έως 15 τόνους.

Η βάση της πυραμίδας καλύπτει μια έκταση περίπου 13 στρεμμάτων και είναι τέλεια ευθυγραμμισμένη με τα κύρια σημεία.

Οι τεχνικές κατασκευής που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή αυτής της πυραμίδας εξακολουθούν να είναι ένα μικρό μυστήριο για τους σύγχρονους μηχανικούς.

Οι θεωρίες προτείνουν ότι οι εργάτες χρησιμοποιούσαν ράμπες και κυλίνδρους για να μεταφέρουν τις ογκώδεις πέτρες από λατομεία μίλια μακριά.

 Είναι επίσης πιθανό οι ειδικευμένοι εργάτες να χρησιμοποιούσαν χάλκινες σμίλες και σφυριά για να διαμορφώσουν και να κόψουν αυτές τις πέτρες πριν τις μεταφέρουν για συναρμολόγηση.

Μέσα στην πυραμίδα βρίσκεται ένα πολύπλοκο δίκτυο θαλάμων και περασμάτων.

 Ο κύριος θάλαμος περιέχει μια σαρκοφάγο από γρανίτη που πιστεύεται ότι κρατούσε τα λείψανα του Φαραώ Khufu.

Γύρω από αυτόν τον θάλαμο υπάρχουν μικρότερα δωμάτια όπου οι θρηνητές έβαζαν προσφορές για το ταξίδι του νεκρού Φαραώ στη μετά θάνατον ζωή.

Η Μεγάλη Πυραμίδα υπάρχει μέσα από φυσικές καταστροφές, πολέμους και ανθρώπινη παραμέληση για χιλιάδες χρόνια.

Παρά την ηλικία του, το μεγαλείο και το μυστήριο του συνεχίζουν να αιχμαλωτίζουν τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.

Σήμερα, οι επισκέπτες μπορούν να εξερευνήσουν το εσωτερικό και το εξωτερικό της πυραμίδας μέσω ξεναγήσεων.

 Η τοποθεσία διαθέτει επίσης άλλες πυραμίδες και αρχαίους τάφους που παρέχουν πληροφορίες για την καθημερινή ζωή στην αρχαία Αίγυπτο.

Αυτά τα θαύματα αιχμαλωτίζουν τη φαντασία μας επειδή μαρτυρούν την ευρηματικότητα των προγόνων μας και τα μνημεία που σώζονται συνεχίζουν να φέρνουν κοντά τους ανθρώπους για να θαυμάσουν με τον ίδιο τρόπο που έκαναν πριν από χιλιάδες χρόνια.

Ταξιδιώτες και ιστορικοί από όλα τα κοινωνικά στρώματα, τα πολιτικά υπόβαθρα και τους πολιτισμούς μπορούν να ενωθούν κάτω από την κοινή αίσθηση της κατάπληξης που προκαλούν αυτοί οι θρύλοι. ‘

Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων αυτής της εποχής, μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι θα αφήσουμε πίσω μας παρόμοια εμπνευσμένα τεχνουργήματα και δημιουργίες.

https://www.worldatlas.com/places/the-seven-wonders-of-the-ancient-world.html