ΕΝΩ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΜΟΝΟ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ ΠΌΤΕ ΘΑ ΤΟ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ; ; ;
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ :
Ο ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ: ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Έτσι, στα 500 χρόνια της τουρκοκρατίας, στη Μικρά Ασία ο τουρκικός πληθυσμός από 50.000 ανήλθε στα 6 1/2 εκατομμύρια, ενώ ο ελληνικός πληθυσμός από 25. 000. 000 εκατομμύρια μειώθηκε σε 2.150.000.
Ο ελληνισμός στην Τουρκία: Οι λαμπρές και οι σκοτεινές σελίδες
Η Μικρά Ασία, η πανάρχαια κοιτίδα του ελληνικού πολιτισμού, είναι για τους Έλληνες χώρος ιερός.
Εκεί, στα ιστορικά χρόνια, ξεκίνησε η μεγάλη ακμή.
Κάπου στις παραλίες του γεννήθηκε ο Όμηρος και μαζί με αυτόν η επική ποίηση και στη συνέχεια η λυρική ποίηση.
Εκεί, για πρώτη φορά, αφυπνίστηκε η ανθρώπινη σκέψη και συντελέστηκε το πέρασμα από τον μύθο στον λόγο.
Εκεί τέθηκαν τα πρώτα και καίρια φιλοσοφικά ερωτήματα για τη φύση και τη γέννηση του κόσμου: από τον Θαλή τον Μιλήσιο, τον Ηράκλειτο τον Εφέσιο, τον Πυθαγόρα τον Σάμιο.
Η Αλικαρνασσός ήταν η πατρίδα του Ηροδότου, του πατέρα της ιστορίας, και στην Ιωνία και Αιολία οι τεχνίτες έφτιαξαν τον περίλαμπρο ιωνικό ρυθμό.
Στην Καππαδοκία, αλλά και σε όλη τη γη της Μικράς Ασίας, οι μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας εναρμόνισαν την κλασική Ελλάδα με το Ευαγγέλιο του Χριστιανισμού και εδραίωσαν τη νέα θρησκεία.
Εκεί, στη μυστικιστική Ανατολή, τοποθετούνται οι επτά αστέρες της Αποκαλύψεως.
Τους αιώνες που ακολούθησαν, η Μικρά Ασία αποτέλεσε τη σπονδυλική στήλη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Γι’ αυτό, και όταν η Μικρά Ασία καταλήφθηκε από τους Τούρκους, ήταν πλέον ζήτημα χρόνου η κατάρρευση ολόκληρου του Βυζαντίου.
Όταν η Μικρά Ασία καταλήφθηκε από τους Τούρκους, είχε περίπου 25 εκατομμύρια χριστιανικό πληθυσμό.
Τα επόμενα χρόνια, όμως, λόγω των συνεχών τουρκικών σφαγών και της επιχειρούμενης γενοκτονίας, ο πληθυσμός μειώθηκε δραματικά.
Έτσι, στα 500 χρόνια της τουρκοκρατίας, στη Μικρά Ασία ο τουρκικός πληθυσμός από 50.000 ανήλθε στα 6 1/2 εκατομμύρια, ενώ ο ελληνικός πληθυσμός από 25 εκατομμύρια μειώθηκε σε 2.150.000.
Παρά το δημογραφικό ξεκλήρισμα του Μικρασιατικού Ελληνισμού οι Τούρκοι δεν κατόρθωσαν να καθυποτάξουν την πολιτιστική του υπεροχή και την εκπαιδευτική του δραστηριότητα.
Μόνο στην πόλη της Σμύρνης λειτουργούσαν 79 σχολεία, όπου φοιτούσαν 19.915 μαθητές, ενώ στην ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης τα σχολεία έφθαναν τα 237 και οι μαθητές τους 38.729.
Σε αυτά τα σχολεία δίδασκαν 877 δάσκαλοι.
Το γεγονός ότι έναντι των 237 ελληνικών σχολείων οι Τούρκοι διατηρούσαν μόλις 98, καταδεικνύει το μέγεθος της πολιτιστικής υπεροχής του Μικρασιατικού Ελληνισμού.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κάθε ελληνικό σχολείο αντιστοιχούσε προς 1000 Έλληνες κατοίκους, ενώ κάθε τουρκικό προς 8.500 Τούρκους.
Τον Μάιο του 1919, γίνεται πραγματικότητα το ασύλληπτο όνειρο.
Ο Ελληνικός Στρατός απελευθερώνει τη Σμύρνη και τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας.
Το εθνικό, όμως, όνειρο κράτησε μόνο 40 μήνες ή 1213 μέρες.
Ενώ οι Μικρασιάτες ανέμεναν να δουν την Ελλάδα να έρχεται κοντά τους, έζησαν, το 1922, τον εφιάλτη του ξεριζωμού.
Ενάμισι εκατομμύριο πρόσφυγες σώθηκαν από την εξόντωση και υποχρεώθηκαν να αποχωριστούν τη γη που πότισαν με αίμα και ιδρώτα και να αναζητήσουν σωτηρία στην Ελλάδα, που τόσο αγάπησαν και λάτρευσαν για αιώνες.
Ο Ελληνισμός της Ανατολής εγκαταλείπει τις αρχέγονες κοιτίδες του και συρρικνώνεται μόνο στη δυτική ακτή του Αιγαίου. […] (Απόσπασμα από το χαιρετισμό του Προέδρου του Συνδέσμου Ελλήνων Κυπρίων Φιλολόγων, Δημήτρη Ταλιαδώρου)
https://www.politeianet.gr/books/9789609542548-sullogiko-korali-o-mikrasiatikos-ellinismos-apo-tin-archaiotita-os-tis-meres-mas-istoria-kai-politismos-279186
Στα τέλη του Α” Παγκοσμίου Πολέμου το 40% περίπου του ελληνισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν εκτοπισμένο, ο δε αριθμός των θυμάτων πλησίαζε το ένα εκατομμύριο
Ο ελληνισμός στην Τουρκία: Οι λαμπρές και οι σκοτεινές σελίδες
8 Αυγούστου 2019
Στα τέλη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου το 40% περίπου του ελληνισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν εκτοπισμένο, ο δε αριθμός των θυμάτων πλησίαζε το ένα εκατομμύριο
Τα μικρασιατικά παράλια και ο Πόντος αποτέλεσαν κοιτίδες του ελληνισμού από τον 9ο αιώνα π.Χ., ενώ ολόκληρη σχεδόν η ενδοχώρα της Μικράς Ασίας κατοικήθηκε από Έλληνες ήδη από τον 2ο αιώνα π.Χ.
Από τα μέσα του 11ου αιώνα η Ανατολική Ρωμαϊκή ή Βυζαντινή Αυτοκρατορία απώλεσε σταδιακά (σε διάστημα 400 ετών) την κυριαρχία της στον ευρύτερο χώρο, κι έτσι όλες οι ελληνικές κοινότητες της Μικράς Ασίας και του Πόντου περιήλθαν στην κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας περί τα μέσα του 15ου αιώνα.
Παρά τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες έζησαν οι ελληνικοί πληθυσμοί στην κατοπινή περίοδο, κατάφεραν να διατηρήσουν τη θρησκευτική και κοινοτική τους ύπαρξη έως τις αρχές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το 1914 τα ελληνικά Σχολεία της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Ανατολικής Θράκης και της Κωνσταντινούπολης ανέρχονταν σε 2.500, ενώ το ελληνικό στοιχείο στις περιοχές αυτές άγγιζε τα 2,5 εκατομμύρια.
Σύμφωνα με οθωμανικές στατιστικές, οι ελληνικοί πληθυσμοί συνέβαλλαν στην οικονομία της χώρας σε ποσοστό 60%, από την άποψη τόσο του κεφαλαίου όσο και του εργατικού δυναμικού.
Η λεγόμενη Επιτροπή Ένωσης και Προόδου, που κατέλαβε την εξουσία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία τον Ιούλιο του 1908, τασσόταν θεωρητικώς υπέρ ενός συνταγματικού πολιτεύματος, το οποίο θα εξασφάλιζε την ισονομία όλων των εθνοτήτων της Αυτοκρατορίας, αλλά οι εξελίξεις διέψευσαν πλήρως τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί.
Μετά την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στους Βαλκανικούς πολέμους των ετών 1912-1913, η προαναφερθείσα Επιτροπή αποφάσισε να επιλύσει με δυναμικό τρόπο το πρόβλημα των εθνοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εξαφανίζοντας από τα πατρογονικά τους εδάφη τούς αυτόχθονες πληθυσμούς
Υπό την ηγεσία των Ισμαήλ Ενβέρ Μπέη, Μεχμέτ Ταλάτ Μπέη και Τζεμάλ Πασά, η Επιτροπή έθεσε σε εφαρμογή σχέδιο εκτουρκισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας διά της εξαλείψεως εθνικών χριστιανικών μειονοτήτων (Αρμενίων, Ποντίων και άλλων αμιγώς ελληνικών πληθυσμών).
Αρχής γενομένης από τα τέλη του 1913 και καθ’ όλη τη διάρκεια των πρώτων μηνών του 1914 οι ελληνικοί πληθυσμοί της Ανατολικής Θράκης και των δυτικών παραλίων της Μικράς Ασίας εξολοθρεύτηκαν και υπέστησαν βίαιο εκτοπισμό, με αποτέλεσμα να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς περίπου 650.000 Έλληνες.
Με την είσοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Οκτώβριο του 1914, οι εκτοπισμοί των πληθυσμών επικεντρώθηκαν στην ενδοχώρα, ενώ οι στρατεύσιμοι Έλληνες ηλικίας 18-45 ετών οδηγήθηκαν στα τάγματα εργασίας, όπου επικρατούσαν απάνθρωπες συνθήκες.
Από το 1915 οι εκτοπισμοί επεκτάθηκαν στο δυτικό Πόντο με ιδιαίτερη σκληρότητα, ενώ από τον Απρίλιο του 1916 εντατικοποιήθηκε η εκστρατεία των γενικευμένων εθνικών εκκαθαρίσεων.
Στα τέλη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου το 40% περίπου του ελληνισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν εκτοπισμένο, ο δε αριθμός των θυμάτων πλησίαζε το ένα εκατομμύριο.
Μετά την Ανακωχή του Μούδρου (30 Οκτωβρίου 1918) οι εναπομείναντες ελληνικοί πληθυσμοί συνέχισαν να ζουν βυθισμένοι στην ανασφάλεια, και γι’ αυτόν το λόγο οι δυνάμεις της Αντάντ έδωσαν την άδεια στην ελληνική κυβέρνηση να αποστείλει στρατεύματα στη Σμύρνη, όπερ και εγένετο το Μάιο του 1919.
Κατά τη διάρκεια της τριετίας 1919-1922 οι ελληνικοί πληθυσμοί που βρίσκονταν εκτός της ζώνης προστασίας των ελληνικών και Συμμαχικών δυνάμεων υπέστησαν βαρείς και ανελέητους διωγμούς.
«Πώς η Γερμανία κατέστρεψε τον ελληνισμό της Τουρκίας»
Ένα ιστορικό ντοκουμέντο με άγνωστες λεπτομέρειες μιας από τις κρισιμότερες περιόδους του ελληνισμού
Στον Πόντο, προπάντων, οι διωγμοί υπήρξαν απηνείς την περίοδο 1921-1923. Μέχρι το 1923 εξοντώθηκαν περίπου 353.000 άτομα, δηλαδή ο μισός ποντιακός πληθυσμός.
Μετά το Σεπτέμβριο του 1922 όσοι Έλληνες (εκτός της Καππαδοκίας και της Κωνσταντινούπολης) επιβίωσαν από τη γενοκτονία αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.
Στη Σμύρνη, μετά την αποχώρηση των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων, έλαβε χώρα ως γνωστόν μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της ανθρωπότητας, με το θάνατο περίπου 100.000 Ελλήνων και Αρμενίων.
Οι ελληνικοί πληθυσμοί που διέφυγαν τη γενοκτονία μετανάστευσαν στην Ελλάδα, στην Αυστραλία, στην Αμερική, στη Ρωσία και στον Καναδά.
Οι ανωτέρω πράξεις από πλευράς των Τούρκων, που σήμαναν ουσιαστικά το τέλος του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στη Μικρά Ασία, εμπίπτουν στον ορισμό του εγκλήματος της γενοκτονίας σύμφωνα με τη Σύμβαση για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας (1948), καθώς υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων του Πόντου, που αποτελούσαν ξεχωριστή εθνική, φυλετική και θρησκευτική ομάδα. Το ίδιο ίσχυε και για τους αμιγώς ελληνικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας.
Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας έχει αναγνωριστεί με ψηφίσματα της Βουλής των Ελλήνων, κατά τα έτη 1994 και 1998.
Επίσης, η 19η Μαΐου και η 14η Σεπτεμβρίου έχουν καθιερωθεί ως ημέρες μνήμης της γενοκτονίας του ελληνισμού του Πόντου και της Μικράς Ασίας αντίστοιχα.
https://www.in.gr/2019/08/08/plus/features/o-ellinismos-stin-tourkia-oi-lampres-kai-oi-skoteines-selides/
Χάρτης: Πού υπήρχαν Έλληνες (και πόσοι ήταν) στην Μικρά Ασία πριν το 1922
Σε διάστημα λιγότερο από 100 χρόνια, και σύμφωνα με ανεπίσημα στοιχεία, από τα 2 εκατομμύρια των Ελλήνων πλέον έχουμε φθάσει σε ένα πληθυσμό που υπολογίζεται σε 5 χιλιάδες που ζει κυρίως στην Κωνσταντινούπολη.
Οι Έλληνες αποτελούσαν την δεύτερη μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πριν από την Μικρασιατική Καταστροφή.
Ποιοι άλλοι λαοί εξαφανίστηκαν
Κωστής Χριστοδούλου
14 Σεπτεμβρίου 2017 07:20
Τέτοιες ημέρες στην Σμύρνη του 1922 ο ελληνισμός που για χιλιετίες είχε παρουσία στην Μικρά Ασία αποχαιρετούσε με βία την πατρογονική γη.
Η Μικρασιατική Καταστροφή σε συνδυασμό με το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την ανάγκη ενός νέου πιο ομοιογενούς κράτους οδήγησε τις επόμενες δεκαετίες και στην εκκαθάριση και της Κωνσταντινούπολης από το Ρωμέικο στοιχείο.
Στον παρακάτω χάρτη φαίνονται ξεκάθαρα (με γαλάζιο χρώμα) οι περιοχές όπου οι Έλληνες ήταν κυρίαρχος πληθυσμός: Το τμήμα της σημερινής Ευρωπαϊκής Τουρκίας και η Κωνσταντινούπολη, όλο το παραθαλάσσιο μέτωπο προς το Αιγαίο, τα παράλια του Εύξεινου Πόντου, το Ασιατικό κομμάτι της θάλασσας του Μαρμαρά, στην περιοχή της Βιθυνίας, καθώς και αρκετοί θύλακες στα νότια, στην περιοχή της Κιλικίας και στην ενδοχώρα.
Χάρτης: Πού υπήρχαν Έλληνες (και πόσοι ήταν) στην Μικρά Ασία πριν το 1922
Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία του 1912 ο ελληνισμός αποτελούσε σχεδόν το 20% της Μικράς Ασίας και ήταν η μεγαλύτερη μειονότητα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Σε μία περίοδο που απογραφές γίνονταν κυρίως με την θρησκεία και το δόγμα οι μουσουλμάνοι (Τούρκοι, Κούρδοι, Κιρκάσιοι, Άραβες και Αλβανοί) ανέρχονταν σε 7,2 εκατ. οι Έλληνες σε 2 εκατ., οι Αρμένιοι σε 649 χιλ., οι Εβραίοι σε 78 χιλιάδες, οι Βούλγαροι σε 6 χιλ., οι αθίγγανοι σε 19 χιλ. και ο ξένος πληθυσμός σε 220 χιλιάδες.
Σύμφωνα με την απογραφή το σύνολο του πληθυσμού της Μικράς Ασίας τότε άγγιζε τα 10,2 εκατομμύρια ανθρώπους.
Σε διάστημα λιγότερο από 100 χρόνια, και σύμφωνα με ανεπίσημα στοιχεία, από τα 2 εκατομμύρια των Ελλήνων πλέον έχουμε φθάσει σε ένα πληθυσμό που υπολογίζεται σε 5 χιλιάδες που ζει κυρίως στην Κωνσταντινούπολη.
https://www.news247.gr/afieromata/chartis-poy-ypirchan-ellines-kai-posoi-itan-stin-mikra-asia-prin-to-1922.6518262.html
«Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη;»
Με το νόμο αυτό απαγορευόταν η έξοδος από τη Μικρά Ασία των Ελλήνων και των Αρμενίων, χωρίς την άδεια των συμμαχικών αρχών.
Το πολύ ενδιαφέρον στοιχείο για την πλήρη κατανόηση του πολιτικού τοπίου εκείνων των τελευταίων τραγικών μηνών, ήταν ότι ο νόμος αυτός ψηφίστηκε παράλληλα με την απαγόρευση της δράσης της οργάνωσης «Μικρασιατική Άμυνα», που υπό την ηγεσία του Χρυσοστόμου Σμύρνης αποτελούσε την πολιτική έκφραση των Μικρασιατών.
Η «Άμυνα» επεδίωκε τη δημιουργία ντόπιου μικρασιατικού στρατού, την απεμπλοκή από τις συμμαχικές υποχρεώσεις και την ανακήρυξη ενός Αυτόνομου Ιωνικού Κράτους στην περί την Σμύρνη περιοχή.
Τα ελληνικά πλοία αναχώρησαν από το λιμάνι της Σμύρνης το Σεπτέμβρη του 1922 χωρίς να πάρουν μαζί τους ούτε έναν Έλληνα ή Αρμένιο της Ιωνίας.
Ενώ τα ξένα πολεμικά που ναυλοχούσαν εκεί (αμερικανικά, βρετανικά, ιταλικά και γαλλικά) είχαν εντολή να μην παρέμβουν στη σφαγή.
Και όσοι διασώθηκαν από τα υποχωρούντα ελληνικά στρατεύματα, διασώθηκαν χωρίς στην πρωτοβουλία γενναίων αξιωματικών που αγνόησαν τις εντολές της μοναρχικής κυβέρνησης.
«Με την ένοχη συμμετοχή…»
Η καταστροφή της Σμύρνης υπήρξε μια σκόπιμη πράξη των κεμαλιστών για να επιτύχουν την πλήρη εκδίωξη των ελληνικών και αρμενικών πληθυσμών από τη Μικρά Ασία.
Μόνο που στο έγκλημα συνήργησαν τόσο οι μοναρχικοί κυβερνήτες των Αθηνών, όσο και οι Μεγάλες Δυνάμεις
Η κορυφαία στιγμή που συμβόλισε με τον πιο έντονο και οδυνηρό τρόπο το τέλος μιας μεγάλης ιστορικής διαδικασίας, ήταν η καταστροφή της Σμύρνης το Σεπτέμβρη του ’22 και η παράδοση του άμαχου πληθυσμού της, Ελλήνων και Αρμενίων, στο έλεος των ατάκτων τσετών και των τακτικών του κεμαλικού στρατού.
Μιας διαδικασίας που ξεκίνησε το 1908 με το κίνημα των ακραίων εθνικιστών Νεότουρκων στην οθωμανική Θεσσαλονίκη και σηματοδότησε την οριστική μετάβαση του χώρου της Εγγύς Ανατολής από την εποχή των προνεωτερικών θρησκευτικών Αυτοκρατοριών στην εποχή του έθνους-κράτους.
Η καταστροφή της Σμύρνης, όπως και η Γενοκτονία των ελληνικών πληθυσμών στην Ανατολή (Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυροχαλδαίων) υπήρξε ένα πολύ σημαντικό ιστορικό γεγονός στη διαδικασία μετασχηματισμού της Εγγύς Ανατολής.
Ο ελληνικός και ο αρμενικός πληθυσμός της Σμύρνης και της υπόλοιπης Ιωνίας ήταν ανενημέρωτος, τόσο για τις προθέσεις του τουρκικού εθνικισμού να επιβάλλει την «τελική λύση» με την πλήρη εθνοκάθαρση, όσο και για τις προθέσεις των συμμάχων να απέχουν οποιασδήποτε εμπλοκής, αλλά και της βούλησης της μοναρχικής κυβέρνησης των Αθηνών να μην υπερασπιστεί την Ιωνία, έστω και την τιμή των όπλων, και να εγκαταλείψει ενσυνειδήτως τον άμαχο πληθυσμό στο έλεος των κεμαλικών.
Μέχρι και την τελευταία στιγμή η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος έμεινε πιστή στο νόμο 2870/1922, που είχε ψηφίσει επί πρωθυπουργίας του Μιχ. Πρωτοπαπαδάκη και είχε δημοσιευτεί με τις υπογραφές του μονάρχη Κωνσταντίνου, του Γούναρη και του Ρούφου.
Με το νόμο αυτό απαγορευόταν η έξοδος από τη Μικρά Ασία των Ελλήνων και των Αρμενίων, χωρίς την άδεια των συμμαχικών αρχών.
Το πολύ ενδιαφέρον στοιχείο για την πλήρη κατανόηση του πολιτικού τοπίου εκείνων των τελευταίων τραγικών μηνών, ήταν ότι ο νόμος αυτός ψηφίστηκε παράλληλα με την απαγόρευση της δράσης της οργάνωσης «Μικρασιατική Άμυνα», που υπό την ηγεσία του Χρυσοστόμου Σμύρνης αποτελούσε την πολιτική έκφραση των Μικρασιατών.
Η «Άμυνα» επεδίωκε τη δημιουργία ντόπιου μικρασιατικού στρατού, την απεμπλοκή από τις συμμαχικές υποχρεώσεις και την ανακήρυξη ενός Αυτόνομου Ιωνικού Κράτους στην περί την Σμύρνη περιοχή.
Τα ελληνικά πλοία αναχώρησαν από το λιμάνι της Σμύρνης το Σεπτέμβρη του 1922 χωρίς να πάρουν μαζί τους ούτε έναν Έλληνα ή Αρμένιο της Ιωνίας.
Ενώ τα ξένα πολεμικά που ναυλοχούσαν εκεί (αμερικανικά, βρετανικά, ιταλικά και γαλλικά) είχαν εντολή να μην παρέμβουν στη σφαγή. Και όσοι διασώθηκαν από τα υποχωρούντα ελληνικά στρατεύματα, διασώθηκαν χωρίς στην πρωτοβουλία γενναίων αξιωματικών που αγνόησαν τις εντολές της μοναρχικής κυβέρνησης.
«Με την ένοχη συμμετοχή…»
leibadaarh
Φωτεινή Λαμπρίδη
«Επειδή θέλω αξιόπιστη και ανεξάρτητη ενημέρωση, η οποία είναι προϊόν έρευνας»
Συνδρομή >
Δωρεά >
ΠΕΣ ΟΧΙ
ΣΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ
Η καταστροφή της Σμύρνης υπήρξε μια σκόπιμη πράξη των κεμαλιστών για να επιτύχουν την πλήρη εκδίωξη των ελληνικών και αρμενικών πληθυσμών από τη Μικρά Ασία.
Μόνο που στο έγκλημα συνήργησαν τόσο οι μοναρχικοί κυβερνήτες των Αθηνών, όσο και οι Μεγάλες Δυνάμεις οι οποίες επέτρεψαν την ολοκλήρωση της Γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που αποχωρούσε από το ιστορικό προσκήνιο.
Κάποιες από τις Μεγάλες Δυνάμεις της Δύσης δεν ανάεχτηκαν απλώς αλλά ευνόησαν και συνεργάστηκαν με τον τουρκικό εθνικισμό.
Ο μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, περιέγραψε πολύ καλά αυτή την ιστορική πραγματικότητα: «Με την ένοχη συμμετοχή δύο μεγάλων δυνάμεων της Δύσεως, της Γερμανίας και της Αυστρίας κατά τα έτη 1914-1918, εσφάγη από τους Νεότουρκους ολόκληρον έθνος, το Αρμενικόν και εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων απεσπάσθησαν βιαίως των εστιών τους και απέθανον εις την εξορία.
Με την ένοχη συμμετοχή των συμμαχικών Χριστιανικών δυνάμεων της Δύσεως κατά τα έτη 1919-1922, το εθνικό κίνημα των Τούρκων υπό τον Μουσταφά Κεμάλ, συνεπλήρωσε το έργο των Νεοτούρκων».
Ο ίδιος επίσης συγκρίνει τη στάση των δυτικών με αυτή των μπολσεβίκων: «… οι οποίοι καίπερ μπολσεβίκοι εφάνησαν ανθρωπινότεροι από τα πληρώματα των συμμαχικών πλοίων, τα οποία κατά την Μικρασιατικήν Καταστροφήν εν έτει 1922 δεν εδέχθησαν ούτε ένα Έλληνα να σώσουν.»
Αλλά και μετά την Μεγάλη Καταστροφή, η ίδια μοίρα επιφυλάχθηκε και για την ιστορική Μνήμη. Τα κυνικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, η συμμαχία των ελλαδικών και τουρκικών ελίτ καθ’ όλη την περίοδο που ακολούθησε το 1922, περιθωριοποίησαν τη Μνήμη μιας από τις πλέον οδυνηρές σελίδες της ευρωπαϊκής ιστορίας του 20ου αιώνα.
Εργασίες σαν κι αυτή της Μάρτζορι Χουσεπιάν, αλλά και άλλων σημαντικών διανοουμένων όπως ο Ηλίας Βενέζης, η Διδώ Σωτηρίου κ.ά., επέτρεψαν να μην εξαφανιστεί η Μνήμη από το δημόσιο λόγο, απ’ όπου απ’ όπου για δεκαετίες την είχε εξοριστεί.
Αρκετές δεκαετίες μετά την εργασία της Χουσεπιάν, νεότεροι ιστορικοί όπως ο Hervé Georgelin, o Giles Milton και άλλοι θα προσπαθήσουν να μιλήσουν και πάλι για τη μεγάλη Καταστροφή ως μηχανισμό του μετασχηματισμού της Εγγύς Ανατολής.
Ο Βρετανός Giles Milton, θεωρεί ότι η Σμύρνη ήταν μια «κοσμοπολίτικη ελληνική πόλη» και ότι η καταστροφή της «είναι από τις στιγμές που άλλαξαν τον ρουν της Ιστορίας της Ελλάδας, αλλά ήταν εξίσου σημαντική και για τη Δύση».
Ξαφνιάζεται επίσης για το γεγονός ότι «οι Ευρωπαίοι δεν διδάσκονται στα σχολεία τους την Ιστορία της Μικράς Ασίας» και θεωρεί ότι είναι «άδικο να έχει παραλειφθεί τόσο σημαντικό κεφάλαιο από τη διδασκαλία».
Τονίζει επίσης ότι «στη Μικρά Ασία είχαμε μια γενοκτονία, εθνική εκκαθάριση, τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμού, ανάμειξη πολλών κυβερνήσεων».
Η προσέγγιση αυτή αναφέρεται με τελείως διαφορετικό τρόπο στη Σμύρνη απ’ ό,τι θέλει η κυρίαρχη ιστοριογραφική προσέγγιση στην Ελλάδα.
Γιατί, παρά το ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια έντονη αναζήτηση της πραγματικής ιστορίας, εν τούτοις για επτά και πλέον δεκαετίες μετά την καταστροφή η τραυματική εμπειρία των προσφύγων στην Ελλάδα θα εξοβελιστεί από τη δημόσια αναπαράσταση της εθνικής ιστορίας, οι πρόσφυγες θα αντιμετωπιστούν εργαλειακά τόσο από τις δυνάμεις της εξουσίας όσο και απ’ αυτές της όποιας αντιπολίτευσης.
Την ίδια στάση θα κρατήσουν και οι κυρίαρχες τάσεις της νεοελληνικής ιστοριογραφίας, δεξιάς και αριστερής.
Μόλις στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 η προσφυγική μνήμη θα διεκδικήσει χώρο στο κοινό εθνικό συλλογικό αφήγημα μέσα από την κινητοποίηση των ίδιων των συλλογικών φορέων του μικρασιατικού και ποντιακού ελληνισμού.
Ακόμα και σήμερα, στο χώρο της ακαδημαϊκής ιστορίας η κυρίαρχη στάση είναι ο αγνωστικισμός και η άρνηση σαφούς τοποθέτησης.
Επιφανείς σύγχρονοι Νεοέλληνες ιστορικοί αναπαράγουν διαρκώς, άλλοτε ευθαρσώς και άλλοτε συγκεκαλυμμένα, την παραδοσιακή κρατική κεμαλική άποψη, ότι δηλαδή οι Τούρκοι εθνικιστές δεν είχαν κανένα λόγο να κάψουν τη Σμύρνη και ότι μάλλον η πυρκαγιά της Σμύρνης είναι ένα ασαφές ιστορικό ζήτημα το οποίο δεν έχει απάντηση.
«Who burned down Izmir?»
Ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο σχετίζεται με την ανάδυση μιας νέας γενιάς προοδευτικών Τούρκων διανοουμένων, που προσεγγίζουν την τραγική ιστορία με μια γνήσια ουμανιστική ματιά.
«Who burned down Izmir?» τιτλοφόρησε το άρθρο (2) ο έγκριτος Τούρκος δημοσιογράφος Orhan Kemal Cengiz.
Στο άρθρο αυτό επαναλαμβάνει τη διαπίστωση ότι η Σμύρνη πυρπολήθηκε συνειδητά από τους νικητές ως ένας μοναδικός τρόπος να επιτευχθεί ο κύριος στόχος που έθεσε με ξεκάθαρο τρόπο από το 1908 ο τουρκικός εθνικισμός: να πάψουν να υπάρχουν με οποιοδήποτε τρόπο οι χριστιανικές κοινότητες, ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες για την κατασκευή ενός αμιγώς τουρκικού έθνους-κράτους.
Είναι πολύ ενδιαφέρον το σύγχρονο φαινόμενο ότι προκύπτει και από κείμενα κεμαλικών συγγραφέων -που φέρνουν στο φως Τούρκοι μελετητές- η διαπίστωση ότι η καταστροφή της Σμύρνης δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, αλλά αποτέλεσμα επιλογής των νικητών για την ολοκλήρωση της εθνικής εκκαθάρισης.
Ο Cengiz συμφωνεί και επαναλαμβάνει τη διαπίστωση ενός άλλου διακεκριμένου Τούρκου δημοσιογράφου, του Emre Akyoz, ο οποίος στο άρθρο του «Bir kemalist’in itiraflari: Izmir’Ι nicin yakiyorduk?» (3) υπενθυμίζει την α’ έκδοση του βιβλίου.
Ο Emre Akyoz υποστηρίζει ότι η Σμύρνη κάηκε συνειδητά από το διοικητή Νουρεντίν πασά, σκληρό ανθέλληνα και Νεότουρκο, στον οποίο ο Μουσταφά Κεμάλ ανέθεσε την πλήρη ευθύνη για την κατειλημμένη πόλη.
Ο Akyoz υποστηρίζει ότι η εξόντωση των Ελλήνων τον Σεπτέμβρη του 1922 είχε όλα τα χαρακτηριστικά της Γενοκτονίας των Αρμενίων, δηλαδή προγραμματισμό και άσκηση άμεσης βίας. Γράφει ότι «ήταν παρόμοιας έμπνευσης με τις εξορίες των Αρμενίων του 1915».
Τις διαπιστώσεις του περί της τουρκικής ευθύνης τις βασίζει στη γραπτή ομολογία του Falih Rifki Atay, διακεκριμένου δημοσιογράφου και στελέχους του κεμαλικού εθνικιστικού κινήματος. Ο F. R. Atay, στο βιβλίο του «Cankaya» (α’ έκδοση, γιατί στις επόμενες θα απαλειφθεί το συγκεκριμένο σημείο), ρωτά σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο: «Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη;».
Και απαντά: «Γιατί φοβηθήκαμε ότι αν έμεναν τα κτήρια στη θέση τους, δεν θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από τις μειονότητες…».
Δεν ξεφεύγει από το σχολιασμό του Akyoz η στάση του Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος θα μπορούσε να σταματήσει τη διαδικασία, αλλά δεν το έκανε.
Για τη σφαγή της Σμύρνης ο Akyoz καταλήγει: «Δεν ξέρω αν ήταν γενοκτονία, αλλά σίγουρα ήταν εθνοκάθαρση».
Το ζήτημα της προσωπικής ευθύνης του Μουσταφά Κεμάλ φαίνεται να επιλύεται τόσο με τη δήλωσή του που έκανε γεμάτος ικανοποίηση και ανακούφιση ένα χρόνο μετά (13 Αυγούστου του 1923) «Επιτέλους, τους ξεριζώσαμε» όσο και με το περιστατικό που παρέθεσε τον περσινό Σεπτέμβρη η Τουρκάλα δημοσιογράφος Ayse Hur στην εφημερίδα «Ραντικάλ».
Η Hur αναφέρθηκε σε άρθρο του υπασπιστή του Κεμάλ στην εφημερίδα «Τζουμχουριέτ» το 1939, όπου περιγράφονται οι συνθήκες της πυρκαγιάς της Σμύρνης.
Ο Μουσταφά Κεμάλ με τη σύντροφό του Λατιφέ παρακολουθούσαν την πυρκαγιά, η οποία συνέχιζε να καίει με όλη της τη δύναμη.
Ο Κεμάλ ρώτησε τη Λατιφέ εάν η οικογένειά της έχει περιουσιακά στοιχεία στην περιοχή που καιγόταν.
Η Ayse Hur γράφει ότι η Λατιφέ του απάντησε: «Το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας μου είναι εκεί, αλλά, πασά μου, ας καούν όλα, εσείς να είστε καλά.
Οταν υπάρχουν τέτοιες ευτυχισμένες μέρες, τι σημασία έχει η περιουσία; Σώθηκε η πατρίδα.
Στο μέλλον μπορούμε να τα ξαναχτίσουμε».
Η απάντηση άρεσε στον Κεμάλ, που της ανταπάντησε: «Ναι, ας καούν και ας καταρρεύσουν, όλα μπορούν να επουλωθούν».
1. Falih Rifki Atay (1894-1971), «Cankaya» (α’ έκδοση), εκδ. Dunya Yayinlari, 1958, σελ. 212-213.
2. Στην εφημερίδα «Today’s Zaman», στις 19 Μαΐου του 2010
3. «Εξομολόγηση ενός κεμαλιστή: Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη», εφημερίδα «Sabah», 8 Απριλίου 2010
(*) Ο Βλάσης Αγτζίδης είναι ιστορικός – Eισαγωγή στο M. Housepian-Dobkin, «Σμύρνη 1922», εκδ. Παπαδόπουλος, 2015
https://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xrono/giati-kapsame-ti-smyrni
Τὶ ΔΕΝ ΕΙΠΩΘΗΚΕ καὶ ΔΕΝ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΘΗΚΕ
Η Ελλάς κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ανθρώπινα θύματα το μεγαλύτερο παγκοσμίως, 558.000 θανόντες, 880.000 ανάπηροι και συνολικά 1.438.000 θύματα.
Γιῶργος Λεκάκης
http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/10/blog-post_4375.html
Σοφία Μαυραντζά , για το CNN GREECE, 06 Σεπτεμβρίου 2016
ΑΠΟ ΤΟ 1950 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 23.450.000 ΑΓΕΝΝΗΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ (350.000 Χ 67 ΕΤΗ).
ΠΡΩΤΗ ΧΩΡΑ ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΣΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ Η ΕΛΛΑΔΑ. 350.000 ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝΤΑΙ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ. ΤΟ 10% ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΗΒΕΣ.
Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΕΝΝΗΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ
Προβληματίζει ο αριθμός των εκτρώσεων στην Ελλάδα
Θλιβερή πρωτιά κατέχει η Ελλάδα στις εκτρώσεις
Σοφία Μαυραντζά , για το CNN GREECE, 06 Σεπτεμβρίου 2016
Η ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΩΝ “ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ” ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΓΕΝΝΗΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ: ΑΠΟ ΤΟ 1950 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 23.450.000 ΑΓΕΝΝΗΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ (350.000 Χ 67 ΕΤΗ).
Θλιβερή πρωτιά κατέχει η Ελλάδα στις εκτρώσεις, καθώς χρόνο με το χρόνο αυξάνεται δραματικά ο αριθμός των γυναικών που προχωρά σε διακοπή κύησης. Είναι γεγονός πως η θλιβερή αυτή πρωτιά συνδυάζεται τα τελευταία χρόνια με όλο και λιγότερες γεννήσεις, σύμφωνα με στοιχεία που έχει φέρει στο φως η ΕΛΣΤΑΤ στο πέρασμα του χρόνου. Τα δεδομένα αυτά αναμφίβολα σχετίζονται και με παράγοντες που διαμορφώνουν η οικονομική κρίση και η αβεβαιότητα.
Σήμερα, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα δημογραφικά στοιχεία του πληθυσμού, στην Ελλάδα κατοικούν 2,2 εκατ. γυναίκες που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία.
Πιο συγκεκριμένα, ανάμεσα σε 1,5 εκατ. γυναικών (18-35 ετών) που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία, μόνο το 4% αυτών γνωρίζει πώς να προφυλάσσεται από μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη (λαμβάνοντας αντισυλληπτικά χάπια).
ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΜΟΝΟ ΤΟ 2% ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΝΕΙ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ. ΣΤΗΝ “ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ” ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΦΑΖΟΥΝ ΤΑ ΜΩΡΑ ΤΟΥΣ ΣΕ ΠΟΣΟΣΤΟ 22%. ΕΙΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ – ΜΟΛΩΧ.
Την ίδια στιγμή, στην υπόλοιπη Ευρώπη το εν λόγω ποσοστό αφορά στο 22% των γυναικών, σύμφωνα με στοιχεία από έρευνα που διενεργήθηκε από το Τμήμα Γυναικολογίας του Πανεπιστημίου της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, το 2013.
Το σπουδαιότερο είναι πως οι Ελληνίδες «εκτινάσσουν» το μέσο όρο στις εκτρώσεις, καθώς το 22% αυτών έχει προχωρήσει έστω και μία φορά σε διακοπή κύησης, όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη το αντίστοιχο ποσοστό αφορά μόνο στο 2% των γυναικών.
Τα ποσοστά, περά από το γεγονός ότι είναι καταγεγραμμένα, έχουν απόλυτη συνάφεια με την πραγματικότητα, αν αναλογιστεί κανείς την παντελή έλλειψη ενημέρωσης αναφορικά με τη σεξουαλική αγωγή που είναι ανύπαρκτη στα πιο κρίσιμα έτη των δύο φύλων, στη σχολική ηλικία.
Ως εκ τούτου, τα στοιχεία που προκύπτουν από τις έρευνες είναι για ακόμη μία φορά αποκαρδιωτικά και δείχνουν τις συνέπειες από την ολοκληρωτική απουσία ενημέρωσης.
Την απάντηση στο συγκεκριμένο συμπέρασμα δίνουν οι 40.000 εκτρώσεις που καταγράφονται ετησίως στην Ελλάδα, οι οποίες και πραγματοποιούνται από κορίτσια κάτω των 18 ετών, σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, με το συνολικό αριθμό να υπολογίζεται ότι ανέρχεται στις 300.000.
ΕΝΑ ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ (ΗΛΙΚΙΑΣ 14 ΕΩΣ 17 ΕΤΩΝ), ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΝΑ ΜΩΡΟ. Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ…
Ιδιαίτερα σημαντικό είναι να σημειωθεί πως ένα στα τέσσερα κορίτσια (ηλικίας 14 έως 17 ετών) έχει κάνει έκτρωση, ενώ οι μισές έφηβες που προχωρούν σε διακοπή κύησης δεν έχουν ενημερώσει ούτε τη μητέρα τους, σύμφωνα με έρευνα του Αρεταίειου Νοσοκομείου.
Πρόκειται για ένα ακόμη ποσοστό που καταδεικνύει την ελλιπή πληροφόρηση για σεξουαλικά θέματα όσον αφορά στους ανήλικους.
Αξίζει να υπογραμμιστεί πως μία στις 1.000 γυναίκες που προχωρούν σε διακοπή κύησης παρουσιάζει αιμορραγία κατά την επέμβαση ή τις πρώτες 24 ώρες μετά από αυτήν.
Καθίσταται για ακόμη μία φορά σαφές το γεγονός πως η στάση και η συμπεριφορά των Ελληνίδων που καταλήγουν να ξαπλώνουν στο χειρουργικό κρεβάτι, αμελώντας την υγεία και την ψυχολογική τους κατάσταση, εξαρτάται άμεσα από το έλλειμμα ενημέρωσης σε θέματα που αφορούν στην εξέλιξη των μέσων αντισύλληψης.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό να αναφερθεί πως οι γυναίκες που μπαίνουν στη διαδικασία να διακόψουν την κύηση, φαίνεται πως αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, καθώς το 25% επισκέπτεται ψυχίατρο ενώ σχεδόν μία στις δύο (44%) που έχουν κάνει έκτρωση εμφανίζει νευρικές διαταραχές.
Σύμφωνα με έρευνες του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας και τoυ Τμήματος Γυναικολογίας του Πανεπιστημίου της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, που συγκλίνουν, το 80% των εκτρώσεων πραγματοποιείται σε ιδιωτικά ιατρεία, κάτι που αφήνει σαφή ερωτηματικά για το σύνολο των εκτρώσεων που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα.
Σημαντικό επίσης είναι πως το ποσό των 400 ευρώ, που υπολογίζεται ότι κοστίζει κάθε μία από αυτές, το επωμίζεται αποκλειστικά η γυναίκα.
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΑΝΤΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ, ΕΧΕΙ ΑΛΛΕΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ.
Κοσμοσυρροή από το πρωί στο Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, όπου βρίσκεται ο τάφος του Αγίου Παϊσίου.
Χιλιάδες πιστοί προσέρχονται για να προσκυνήσουν και να λάβουν τη χάρη του Αγίου, η φήμη του οποίου έχει ξεπεράσει τα ελληνικά σύνορα, ενώ τα λόγια του έχουν καταγραφεί σε δεκάδες βιβλία που έχουν εκδοθεί. Σήμερα, 12 Ιουλίου, η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Γέροντα, του οποίου η αγιοκατάταξη έγινε πριν από τρία χρόνια με απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Το Ησυχαστήριο, στο οποίο ο Γέροντας εκοιμήθη στις 12 Ιουλίου 1994, έχει κατακλυστεί από κόσμο καθώς στις 20:00 αρχίζει η Αγρυπνία στην οποία θα συλλειτουργήσουν πολλοί Μητροπολίτες. Πλήθος πιστών από διάφορα σημεία της επικράτειας έχουν καταφτάσει με την ουρά που περιμένει να προσκυνήσει στον τάφο του Αγίου θα είναι πολλών μέτρων.
ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ “ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΙΣΤΟΙ”
ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ
ΠΑΪΣΙΟΥ.
ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ.
ΠΕΡΥΣΙ ΕΚΑΝΑΝ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ:
Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΝΟΣΗΡΗ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ – ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΟΗΜΟΝΟΣ “ΠΙΣΤΟΥ” ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ
- Κοσμοσυρροή πιστών στο σπίτι πασίγνωστου ηθοποιού για να προσκυνήσουν τον… σκούφο του Αγίου Παϊσίου.
- Ιερέας έθεσε σε προσκύνημα τις… πλαστικές παντόφλες του Γέροντα Παϊσίου. Πρόκειται για δύο πλαστικές παντόφλες τοποθετημένες σε ξύλινη θήκη υπό μορφή λειψανοθήκης και μια εικόνα του Αγίου Παϊσίου, που τοποθετήθηκαν σε τραπέζι σε ιερό ναό προκειμένου οι πιστοί να τα προσκυνήσουν.
- Προσκύνημα σε ναό στα… γυαλιά του Αγίου Παϊσίου.
ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΣΤΑΝΟ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ. ΤΟΥΣ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥΣ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΟΥΝ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ.
- Νεκρός σήμερα 51χρονος σε εργατικό δυστύχημα στα Τρίκαλα.
- Στα Γιαννιτσά αυτοκτόνησε σήμερα 42χρονη που ήταν απλήρωτη επί 15 μήνες…
ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΙΤΙΕΣ ΠΟΥ
ΕΚΤΙΝΑΧΤΗΚΑΝ ΟΙ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ
ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.
ΣΙΜΟΝΕ ΒΕΪΛ, Η ΓΑΛΛΟΕΒΡΑΙΑ
ΠΟΥ ΕΠΕΒΑΛΕ ΜΕ ΝΟΜΟ ΤΙΣ
ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ.
O φυτευτός από τον Ρότσιλντ πρόεδρος της Γαλλίας Ζακ Σιράκ, η Σιμόν Βέιλ και πλήθος του ραβινάτου στο Άουσβιτς.
ΓΑΛΛΙΑ: Το σύστημα τίμησε την γυναίκα που εξ αιτίας της κάθε χρόνο 200.000 άνθρωποι δεν βλέπουν το φως της ημέρας
Κόκκινος Ουρανός
Πέμπτη, 6 Ιουλίου 2017
Στις 30 Ιουνίου πέθανε στο Παρίσι η Simone Veil σε ηλικία 89 ετών, μια «σπουδαία» γυναίκα που εξυμνήθηκε από τους υποστηρικτές των αμβλώσεων και της προώθηση του νόμου που τις νομιμοποίησε το 1974 (μεταξύ των οποίων ο Τσίπρας αλλά και Μητσοτάκης, που θρήνησε στο twitter για την «μεγάλη απώλεια»).
Μια γυναίκα που καταδικάστηκε από τους καθολικούς χριστιανούς στην Γαλλία για την υπεράσπιση της δολοφονίας αθώων, για τη μείωση του γαλλικού πληθυσμού μέσω της ανεύθυνης πρακτικής της κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενης «εθελοντικής διακοπής της εγκυμοσύνης» (IVG).
Με 200.000 εκτρώσεις ετησίως για σαράντα χρόνια, ο συνολικός αριθμός των αμβλώσεων που πραγματοποιήθηκαν στη Γαλλία έφθασε περίπου στα 8 εκατομμύρια.
Για τους παραδοσιακούς Καθολικούς και πολλούς άλλους που αναγνωρίζουν την ανηθικότητα αυτής της καταστροφής ανθρώπων (που αν στην θέση τους ήταν δέντρα θα είχαν περισσότερους υποστηρικτές), δεν υπάρχει τίποτα αξιέπαινο στη συμβολή της Simone Veil στη γαλλική κοινωνία.
Το 1974 η εβραϊκής καταγωγής Veil ήταν υπουργός Υγείας επί προεδρίας Βαλερί Ζισκάρ Ντεσταίν, ενός άνδρα που ήρθε στην εξουσία με στόχο την «μεταρρύθμιση» και τον «εκσυγχρονισμό» της γαλλικής κοινωνίας.
Η επικίνδυνη πρακτική των αμβλώσεων «από την πίσω πόρτα» θεωρήθηκε ως μια μορφή διάκρισης κατά των γυναικών και η Simone Veil πολέμησε για να περάσει τον νόμο που νομιμοποίησε τις εκτρώσεις, αλλά μέσα σε περιορισμούς, οι «επιπόλαιες αμβλώσεις» απαγορεύτηκαν.
Περιορισμοί που σπάνια τηρήθηκαν, αφού ποιος θα κρίνει εάν μια έκτρωση είναι «επιπόλαια» ή «σοβαρή»;
Παρόλο που η Veil δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη για την κατάχρηση του νόμου της, θα μπορούσε και θα έπρεπε να έχει εκφράσει τις ανησυχίες της για τις συνέπειες που θα είχε στη Γαλλία ο νόμος εάν χρησιμοποιείτο επανειλημμένα ως τρόπος για να γίνονται αμβλώσεις κατά παραγγελία και για οποιαδήποτε περίσταση.
Σε αντίθεση με τη φεμινίστρια Evelyne Sullerot, η Simone Veil δεν εξέφρασε ποτέ τη λύπη της για τον αριθμό των αμβλώσεων.
Ούτε αναγνώρισε ποτέ ότι, καθώς άλλαξαν τα ήθη στην κοινωνία, η έκτρωση έγινε το “πράσινο φως” για σεξ χωρίς φραγμούς και ευθύνες και συχνά οδήγησε σε δυστυχία πολλά κορίτσια.
Και ότι, σε αντίθεση με τις προσδοκίες, η έκτρωση δεν έκανε ευκολότερες τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, αλλά πιο προβληματικές.
Γιατί ένας άντρας να πρέπει να ανησυχεί για την αγάπη και το γάμο εάν οι γυναίκες είναι ελεύθερες να «κάνουν ό, τι θέλουν με το σώμα τους» και αν δεν υπάρχουν συνέπειες ούτε για την σεξουαλική πράξη, ούτε για την πράξη της έκτρωσης;
Ενώ ο Νόμος Veil απομάκρυνε την ευθύνη τόσο από τους άντρες όσο και από τις γυναίκες, η Simone Veil εξυμνήθηκε με τον θάνατό της ως «η πιο αξιοθαύμαστη γυναίκα», τόσο από την αριστερά όσο και την δεξιά.
Μόνο οι καθολικοί και άλλοι με παρόμοιο ηθικό κώδικα αντέδρασαν με βαθιά ανησυχία, αν όχι με τρόμο, για τις ανθρώπινες απώλειες που όχι μόνο οδηγούν σε μείωση του πληθυσμού αλλά και ανοίγουν την πλημμυρίδα της μετανάστευσης ως «αντικατάσταση» για τα παιδιά που δεν τα άφησαν ποτέ να γεννηθούν.
Η Veil δεν μίλησε ποτέ κατά της μαζικής μετανάστευσης, χωρίς αμφιβολία επειδή μια τέτοια θέση θα ήταν «ρατσιστική» ή μπορεί να της θύμιζε το ναζισμό.
Ο Βαλερί Ζισκάρ Ντεσταίν διόρισε υπουργό Υγείας την Simone Veil για τον ρητό σκοπό της επεξεργασίας ενός νόμου ο οποίος θα νομιμοποιούσε τις αμβλώσεις.
Κατά παρόμοιο τρόπο, το 2012, ο François Hollande διόρισε υπουργό Δικαιοσύνης την Christiane Taubira με σκοπό να εγκρίνει νόμο που θα νομιμοποιούσε τον «γάμο» των ομοφυλόφιλων και την υιοθεσία, με αποτέλεσμα εκατομμύρια καθολικοί και άλλοι να βγουν μαζικά και δυναμικά στους δρόμους της Γαλλίας από τα τέλη του 2012 έως το 2014, σε μια προσπάθεια να αναγκάσουν τον Hollande να πάρει πίσω τον νόμο που «άλλαζε την φύση του γάμου», αλλά βέβαια ο νόμος πέρασε.
Να πούμε βέβαια, ότι στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, το εβδομήντα ένα τοις εκατό των Καθολικών ψήφισε τον Μακρόν!
Έτσι, εάν οι καθολικοί μπόρεσαν και βγήκαν στους δρόμους για να υπερασπιστούν την ζωή και την οικογένεια, γιατί δεν μπόρεσαν (;) να ψηφίσουν τουλάχιστον έναν πιο παραδοσιακό υποψήφιο;
Όπως διαβάζουμε στην Wikipedia, η Simone Veil γεννήθηκε στη Νίκαια στις 13 Ιουλίου 1927 ως Simone Annie Liline Jacob, κόρη της Yvonne Steinmetz και του André Jacob.
Το 1944 συνελήφθη από τις γερμανικές αρχές μαζί με ολόκληρη την οικογένειά της και απελάθηκαν στο Auschwitz-Birkenau.
Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στο Μπέργκεν-Μπέλσεν, όπου η μητέρα της πέθανε από τύφο λίγο πριν την απελευθέρωση του στρατοπέδου στις 15 Απριλίου 1945.
Ο πατέρας της και ο αδερφός της πέθαναν επίσης. Παντρεύτηκε το 1946 τον Antoine Veil και έκανε τρεις γιους: τον Jean, τον Claude-Nicolas και τον Pierre François.
Ο Antoine Veil πέθανε στις 12 Απριλίου 2013, σε ηλικία 86 ετών.
Η Veil, που ήταν δικηγόρος, έγινε υπουργός Υγείας το 1993 υπό τον François Mitterrand.
Από το 1979 έως το 1982 εξελέγη πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και αργότερα προήγαγε ένα Σύνταγμα για την Ευρώπη και επιζητούσε θερμά την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση».
Όσον αφορά την Evelyne Sullerot, ( πέθανε τον Απρίλιο του 2017) την φεμινίστρια συντρόφισσα της Veil, που αναφέρθηκε παραπάνω, ήταν συν-ιδρύτρια του “Planning familiale”, της γαλλικής εκδοχής του Planned Parenthood και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου άλλαξε τη θέση της και άσκησε κριτική σε διάφορα «προοδευτικά» θέματα όπως η αντισύλληψη, για την οποία είχε πει τα εξής:
«Θέλαμε να απελευθερώσουμε και να κάνουμε τις γυναίκες υπεύθυνες και να προωθήσουμε την αρμονία στα ζευγάρια και στην οικογένεια».
Η Sullerot παρατήρησε τον ολισθηρό δρόμου που πήρε το φεμινιστικό κίνημα ώστε να μετατραπεί σε «πόλεμο μεταξύ των δύο φύλων που είχε ως αποτέλεσμα την ακύρωση του ζευγαριού και την εξάλειψη του πατέρα».
«Το κίνημα απομακρύνθηκε, οι φεμινίστριες πήγαν πολύ μακριά, οικοδόμησαν τις απόψεις τους πάνω στο μίσος και την θυματοποίηση», και μιλούσαν μόνο για την επιθυμία τους να κάνουν εκτρώσεις. Για την Sullerot, η αντισύλληψη ήταν το «φάρμακο κατά του “κακού” που λέγεται άμβλωση».
Ήταν ενάντια στο να γίνει η αντισύλληψη κάτι το «σωστό» και εξέφρασε την λύπη της για το γεγονός ότι η έκτρωση έγινε ένα «άλλο είδος αντισύλληψης», «το δικαίωμα για καταστροφή».
Ποτέ δεν ακούστηκαν τέτοια λόγια από την Veil.
Η οποία γνώρισε ένα σωρό εγκώμια και επαίνους.
Και τι επαίνους! Τι τιμές!
Είσοδο στην Γαλλική Ακαδημία, Βραβείο Καρλομάγνου, βραβείο από το Συμβούλιο της Ευρώπης, Λεγεώνα της Τιμής, κλπ …
Με τον θάνατό της, ένας σύλλογος που υπερασπίζεται την ζωή, ο “Droit de Naître” («Το Δικαίωμα να Γεννηθείς») εξέδωσε αυτό το ανακοινωθέν:
(…) Δεν ήταν μόνη σε αυτόν τον αγώνα, αλλά δέχτηκε να γίνει η εικόνα του, με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να την κάνουν ένα είδος ‘αγίας της Δημοκρατίας’.
Αυτή η ‘αγιοποίηση’ από τα media έγινε ενώ ήταν ακόμα ζωντανή.
Τώρα που πέθανε αυτό μεγαλώνει, όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις.
Υπάρχουν όμως και φωνές που δεν την δίνουν καμία δοξολογία, ούτε καμία καταδίκη. Αυτές είναι οι φωνές των αμέτρητων παιδιών που εξαλείφθηκαν νόμιμα, από ένα βράδυ τον Ιανουάριο του 1975.
Την ημέρα εκείνη η νίκη της κυρίας Veil υπέγραψε την θανατική τους καταδίκη. Κατά τη στιγμή της ψηφοφορίας του νόμου, ο αριθμός των αμβλώσεων στη Γαλλία εκτιμάτο σε 60.000 ετησίως.
Σήμερα, έχει ξεπεράσει τις 200.000 ετησίως. Νομιμοποιημένη, τετριμμένη και μάλιστα προωθούμενη, η έκτρωση έχει γίνει ένα ‘ιερό δικαίωμα’, το επίκεντρο μιας σέκτας της οποίας η κυρία Veil – μέσα από τον καπνό του θυμιάματος – ήταν η αρχι-ιέρεια.
Τώρα, μακριά, πολύ μακριά από τις τιμές και τις δόξες αυτού του κόσμου, στέκεται αντιμέτωπη με τον Δικαστή της και τα θύματά της. (…)
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Υ.Γ.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
ΟΙ ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΑΓΕΝΝΗΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΡΥΘΜΟ 350.000 ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ, ΑΛΛΑ ΓΕΜΑΤΟΙ ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΙΣΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ ΕΝΑ ΚΑΣΤΑΝΟ.
Leave a Reply