ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114 D-40885 Ratingen Tel.+Fax: 0049 2102 32513     E-Mail: chaziteo@t-online.de

                  02.05.2022

          Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου

Οι πρωταγωνιστεs τηs ιδεας μιας  Ενωμενης  Ευρωπης  υπηρξαν oι Τεκτονες, οπως ο κομητας Ριχαρτ Νικολαος φον Κοουντενχοφε-Καλεργη, ο οποιος ηδη σε ηλικια 29 ετων κατειχε τον 18ο βαθμο ενος «Ιπποτου του στεφανιoz απο τριανταφυλλο».

Σε ενα αρθρο του σε εφημεριδα το 1922 και στο 1923 δημοσιευθεν βιβλιο του με τιτλο «Παν-Ευρωπη» πετυχε ο κομητας Ριχαρτ Νικολαος  Κοουντεχοφε-Καλεργη να δωσει μια πειστικη και απο ολες τις πλευρες με επιχειρηματα στηριγμενη αποδειξη για την αναγκη μιας ευρωπα’ι’κης ενωσης.

Στο ιδιο ετος (1923) ιδρυσε την «Πανευρωπα’ι’κη Ενωση», το πρωτο ευρωπα’ι’κο κινημα στην ιστορια και εκερδησε γρηγορα την υποστηριξη τοσο πλατιων στρωματων του λαου οσο και ασκουντων εξουσια πολιτικων: στην Αυστρια τον Πρωθυπουργο Ιγκνατς Σειμπελ και τον Καρλ Ρεννερ, στην Γερμανια τον προεδρο του Ρε’ι’χστακ Εντουαρτ Χερριοτ και Λεον Μπλουμ, στην Μεγαλη Βρεταννια τον υπουργο Λεο Αμερυ, τον Ντουλτ Κοοπερ και αλλους.

Ολοι αυτοι συνεργασθηκαν μαζι του.Το 1927 εγινε ο Γαλλος κρατικος ανδρας Αριστειδης Μπριαντ προεδρος επι τιμης της «Πανευρωπα’ι’κης Ενωσης» και προσπαθησε απο το 1929 να μετατρεψει το  πανευρωπα’ι’κο σχεδιο σε πρακτικη πολιτικη με την απαιτηση του για την ιδρυση ευρωπα’ι’κης συνομοσπονδιας στην κοινωνια των εθνων.

Του εδοθει η εντολη να προετοιμασει ενα σχετικο σχεδιο το οποιο παρεδωσε το 1930 κατα την εναρξη του δευτερου πανευρωπα’ι’κου-Κονγκρεσου.

Παρ’ ολα αυτα οι πρωτοβουλιες του Μπριαντ αναπτυχθηκαν λιγο αργα.

Η παγκοσμια οικονομικη κριση, ο θανατος του γερμανου υπουργου εξωτερικων Στρεσσεμαν και η ραγδαια αυξηση των ψηφων στην γερμανικη Ρε’ι’χστακ για τους εθνικοσοσιαλιστες, μειωσαν αισθητα τις προβλεψεις για επιτυχια των πρωτοβουλιων αυτων.

Ο Κοουντεχοφε- Καλεργη μαζι με τον Οττο φον Χαμπσμπουργκ (μελος της πανευρωπα’ι’κης ενωσης απο το 1936) εζησαν την εξελιξη της ενωσης αυτης στην εξορια τους στο εξωτερικο.

Στην διαφημιστικη πρωτοβουλια του 5ου- Πανευρωπα’ι’κου-Κονγκρεσου στην Νεα Υορκη το 1943 κατεθεσε ενα ευρωπα’ι’κο προσχεδιο συνταγματος, το οποιο ο Κοουντεχοφεν-‘Καλεργη επεξεργασθηκε ως καθηγητης του πανεπιστημιου της Νεας Υορκης.

Το απο καποιον Μ. Β. Σναππερ (1) δημοσιευθεν εργο «Περιφερειαποιηση και Παγκοσμοποιημενη Οργανοποιηση. Μεταπολεμικα Ασπεκτε των παγκοσμιων σχεσεων της Ευρωπης. Ενα Συμποσιο του Ινστιτουτου για την παγκομια ταξη» που γραφθηκε απο δεκα συγγραφεις (Κλαρεντσε Α. Μπερνταλ, Αρνολντ Μπρεχτ, Αντολφ Β. Ντρουκερ, Ιμρε Φερεντσζι, Γιοσεφ Χανε, Γιαν Χοστι, Οσκαρ Γιασζι, Φρανκ Λοριμερ, Μπερτραμ Πικαρντ, Σαρα Βαμμπαουχ) οι οποιοι το 1944 δεν κατειχαν καμια επισημη θεση στον κρατικο μηχανισμο και ουτε ηταν κρατικοι επικεφαλεις  καποιας ευρωπα’ι’κης χωρας, αλλα αποτελουνταν περιπου κατα το ημισυ απο αμερικανους των ΗΠΑ και κατα το αλλο ημισυ απο ευρωπαιους προσφυγες .

Δεν κατειχαν συνεπως καποια δημοκρατικη οντοτητα, τουλαχιστον ενος ευρωπα’ι’κου λαου, ουτε καποια κρατικη θεση.

Παρ’ ολα αυτα μπορεσε καποιος απ’ αυτους με συμφωνη γνωμη των αλλων και με καταπληκτικη απλοτητα να διατυπωσει τα εξης:

 «Εαν καταργησουμε τα εθνικα στρατευματα και δημιουργησουμε οικονομικα και κοινωνικα μια ολοκληρομενη Ευρωπη, ειναι προφανες, οτι χρειαζομεθα μια κατα καποιον τροπο δημιουγηθεισα ευρωπα’ι’κη αυθεντικοτητα»

Η εκπληκτικη αυτη διατυπωση, απο μονη της, που εγινε με την μεγαλυτερη δυνατη αυτονοητικοτητα προ του Κοσμου σε ενα συμποσιο κατα την διαρκεια του 2ου Παγκοσμιου Πολεμου, αποτελει μια ολοκληρωμενη αποδειξη, οτι η Ε.Ε. το 1992 δεν υδρυθει απο  προεδρους κυβερνησεων ανεξαρτητων ευρωπα’ι’κων κρατων αλλα απλως  απο αχυρανθρωπους ισχυρων ολιγαρχων της Δυσης.

Το Πσνευρωπα’ι’κο Κινημα αποφασισε, ετσι εγραψε ο Ριχαρτ Νικολαος Κουντεχοφε-Καλεργη το ετος 1938, δηλαδη ενα ετος προ της εναρξης του 2^ου Παγκοσμιου Πολεμου,να μεταφερει χρονικα την αποφαση του για την ευρωπα’ι’κη ολοκληρωση στο μελλον, αντι να την παρει σε εποχη κατοχικης εξουσιας των Κομμουνιστων ‘η των εθνικοσοσιαλιστων.

Η Πανευρωπη θα δημιουργηθει στην μακραν διαδρομην της Ειρηνης ‘η κατα την μικραν διαρκεια του πολεμου.

Ο πολεμος αυτος θα ηταν αδιανοητα καταστροφικος για ολη την Ευρωπη αλλα ταυτοχρονα και ο ποιο συντομος δρομος για την ευρωπα’ι’κη ενωποιηση.

Η καταστροφη δεν ηταν απροβλεπτη αλλα αντιθετα προβλεπομενη απο τους εντολοδοχους του Γκουντεχοφεν ηδη απο το ετος 1938.

Παρ’ ολα αυτα και ο 2^ος Παγκοσμιος Πολεμος δεν προωθησε την Παν-Ευρωπη οπως πολλοι ευρωπαιοι πιστευαν.

Για μια ευρωπα’ι’κη υπερκυβερνηση ουδεις μπορεσε να ενθουσιασει τους ανθρωπους ακομη και με την απειλη – οπως σημερα, για εναν 3^ον Παγκοσμιο Πολεμο, απο τον υπουργο εξωτερικων της Ρωσιας – ολοκληρωτικης καταστροφης.

Ο τοτε Προεδρος των ΗΠΑ Φρακλιν Ντελανο Ροοσεφελτ απεριψε το προγραμμα μιας Πανευρωπα’ι’κης Ενωσης απο την αρχη.

Γι’ αυτον η Πανευρωπη δεν ειχε καμια θεση στα μεταπολεμικα σχεδια του για μια παηκοσμια κυριαρχια των ΗΠΑ, δηλαδη για εναν μονοπολικο κοσμο.

Το οραμα του Ροοσεφελτ για μια παγκοσμια ειρηνη υπο την απολυτη επιτηρηση των ΗΠΑ και της Σοβιετικης Ενωσης, για το οποιο θα υποτασονταν και ολες οι χωρες της Ευρωπης, στεκονταν διαμετρικα αντιθετα προς μια ανεξαρτητη και ικανολειτουργουσα Παν-Ευρωπη.

Στους ολιγους πολιτικους που εδειχναν καποια συμπαθεια στις ιδεες του Γκουντεχοφεν-Καλεργη ανηκε ο Γιον Φορστερ Ντουλες, ο οποιος το 1947 προσεφερε μια σοβαρη υπηρεσια στην στροφη της πολιτικης των ΗΠΑ, επι προεδριας Τρουμαν, για μια ευρωπα’ι’κη ενωποιηση.

Προηγουμενως το 1946 σε μια ομιλια του στην Ζυριχη στηριξε ο Βινστον Τσωρτσιλ ο Προεδρος της Μεγαλης Βρεταννιας τις ιδεες του Γκουντεχοφεν-Καλεργη.

Στο πρωτο συνεδριο της ευρωπα’ι’κης βουλευτικης ενωσης (ΕΡU) το 1947 στην πολιτεια Gstaad, απαιτεισαν και οι βουλευτες αυτοι ενα συνταγμα συνομοσποδιας και ως πρωτο βημα γι’αυτο την προσκληση μιας ευρωπα’ι’κης βουλης.

Το ετος 1948 συναντηθηκαν ολοι οι σπουδαιοτεροι ευρωπα’ι’κοι συλλογοι (συνδεσμοι) και μετα την ομιλια του, υπο την αιγιδα του Βινστον Τζωρτσιλ ευρισκομενης συναντισης, ο επομενος ομιλητης ηταν ο Γκουντεχοφεν-Καλεργη.

Στο Κονγκρεσο στην Κονσταντσα το 1950 διεσπασθεικαν οι ευρωπαιοι κοινοβουλευτικοι  τη ενωσης, στους υποστηριζοντες μιας «Μικρης Ευρωπης» και στους υποστηριζοντες μιας «Μεγαλης Ευρωπης», δηλαδη μιας Παν-Ευρωπης.

Οι πρωτοι ειχαν την πλειοψηφια.

Μονο εξη χωρες (Γαλλια, Ιταλια, Γερμανια, Ολλανδια,

Βελγιο και Λουξεμβουργο) ακολουθησαν το 1950 την προταση του

Ρομπερτ Σουμαν για την δημιουργια της Ενωσης «Μονταν», δηλαδη

της ενωσης της γερμανικης και γαλλικης βιμηχανιας πρωτων υλων.

Απο την πρωτοβουλια αυτη προεκυψε η Ευρωπα’ι’κη Κοινοτητα για

Ανθρακα και Χαλυβα (EGKS), η οποια αποφασισθει να ισχυει πρωτιστως για 50 χρονια.

Ηδη ομως το 1992 σε διορθωμενη μορφη, μετα την EWG του 1957 της Ρωμης, στο Μααστριχτ της Ολλανδιας υπεγραφει το συμβολαιο ιδρυσης της Ε.Ε. Η Πανευρωπα’ι’κη Ενωση συνταγματοποιηθηκε το 1954 στο πρωτο της μεταπολεμικο Κογκρεσο στο Μπαντεν-Μπαντεν ως «Ομαδα Ευρωπαιων Πατριωτων» και οχι ως «Μαζικο Κινημα» οπως προ του 2^ου Παγκοσμιου Πολεμου.

Οι δημοκρατικες κυβερνησεις των χωρων της EWG δεν ενοιωθαν υποχρεωμενοι να οργανωνουν για σοβαρες αποφασεις  «Δημοψηφισματα».

Ετσι αυτες λαμβανονταν και λαμβανονται εως σημερα, πισω απο παραθυροκουρτινες και κλειστα παραθυροπαντσουρια απο εναν πολυ μικρο κυκλο παντοδυναμων πολιτικων.

Η υπογραφεισα συμβαση στις 7. Φεβρουαριου 1992 στο Μααστριχτ της Ολλανδιας, ισχυουσα απο την 1. Ιανουαριου 1993, ειναι απο την αρχη αμφισβητουμενη, διοτι δεν ερωτηθηκαν με «Δημοψηφισματα» οι λαοι της Ευρωπης.

Η «Μεγαλη Ευρωπη», δηλαδη η Παν-Ευρωπη, συμπεριλαμβανει και την ανατολικη Ευρωπη μαζι με την Ρωσια.

Η πρωην Σοβιετικη Ενωση ηταν το εμποδιο για την δημιουργια της.

Επισης και το σχεδιο δημιουργιας ενος ευρωπα’ι’κου στρατευματος, για το οποιο ο Ρομπερτ Σουμαν αγωνισθηκε, μεχρι σημερα δεν επιτευχθει.

Ενα τετοιο σχεδιο δεν ταιριαζε στο παρελθον και δεν ταιριαζει επισης και σημερα λογω της τοτε διαμαχης Ανατολης και Δυσης μεταξυ των ΗΠΑ και της Σοβιετικης Ενωσης και σημερα μεταξυ των ΗΠΑ και της Ρωσιας.

Για το «Μονοπωλιο» της Παγκοσμιας Εξουσιας θα αποτελουσαν εμποδιο, η Παν-Ευρωπη, συμπεριλαμβανομενης και της Ρωσιας και Κινας.

Η Ε.Ε. χωρις την Ρωσια ποτε δεν θα αποκτησει την αναγκαια παντοδυναμια για να εκτοπισει στην περιφερεια τοσο τις ΗΠΑ οσο και την Κινα.

Ο πρωην Προεδρος της Σοβιετικης Ενωσης Μιχαλης Γκορμπατσοφ αρθρογραφησε στις αρχες το 1992 στην σοσιαλιστικη γαλλικη ημερησια εφημεριδα «Λιμπερατιον» και περιεγραψε μεταξυ αλλων την τοτε κατασταση ως εξης:

«Η Αληθεια ειναι, οτι εμεις στην Ανατολη και στην Δυση κινουμεθα πανω σε εναν νεο δρομο.

Ειναι ετσι, σαν να κινουνται για τον ιδιο στοχο διαφορετικες δυναμεις απο διαφορετικες περιοχες του Κοσμου, οι οποιες δεν ειναι ανωμοιες ως προς το σοσιαλιστικο ιδανικο».  

Η ευκαιρια αυτη για μια Παν-Ευρωπη με την Ρωσια και ως μελος του ΝΑΤΟ, χαθηκε χαριν της ανικανοτητας των δυναμεωσν εξουσιας της δυτικης Ευρωπης και στα εμποδια των ΗΠΑ.

Οι δυναμεις αυτες εξουσιας υδρυουν παντοτε χιλιετεις αυτοκρατοριες που ζουν μονο 10 εως 15 χρονια…..Ειναι υπευθυνες και για τα σημερινα δεινα που υποκειται ο λαος της Ουκρανιας.

Διηρκησε εως την «Καταρρευση της Σοβιετικης Ενωσης στην ανατολικη Ευρωπη» για να τεθει σε κινηση η αναγκαια δυναμη προωθησης για το τελευταιο μεγαλο βημα, δηλαδη για την συμφωνια της Ε.Ε. στο Μααστριχτ της Ολλανδιας.

«Νεα Ταξη Πραγματων στην Ευρωπη» ηταν η κυριαρχουσα διατυπωση απο το 1989 για την Πανευρωπα’ι’κη Ενωση.

Η προπαγανδα οργιαζε μεσω ολων των μεσων μαζικης πληροφορισης για την ολοκληρωση της Παν-Ευρωπης, με συμμετοχη σε αυτην ολων των χωρων της ανατολικης Ευρωπης συμπεριλαμβανωμεων και των χωρων της Βαλτικης , της Ουκρανιας και της Ρωσιας, δηλαδη μια «Ευρωπη απο τον Ατλαντικο Ωκεανο εως τα Ουραλια Ορη».

Το συμβολο της Πανευρωπα’ι’κης Ενωσης, η σημαια, ενα δακτυλιο με χρυσα αστερια πανω σε μπλε μασωνικο υποβαθρο αντικατεστησε την σημαια της EWG, ασπρο Ε σε πρασινο υποβαθρο και στηνεται σε καθε επισημη εορτη διπλα απο τις εθνικες σημαιες των χωρων μελων της Ε.Ε. Η Πανευρωπα’ι’κη Ενωση προβαλλεται φαινομενικα στα πλαια της παραδοσης ενος χριστιανικου-αρχαιοελληνικου πολιτισμου, υπηρετει ομως στην πραγματικοτηα τον φιλελευθερισμο τεκτονικης αποτυπωσης, ολοκληρομενης σε μια υπερκειμενη Ατλαντικη Ενωση, οργανωμενη πολιτικα, οικονομικα και στρατιωτικα συνεργαζομενο ως συστημα μεταξυ μιας αναπροσαρμοσμενης Παν-Αμερικης, μιας ανα-οργανωθεισης Commonwealth και μιας νεο-οργανωθεισης  Παν-Ευρωπης, ως παρατηρητης της διεθνους Ειρηνης και του δυτικου Πολιτισμου.

Για τον λογο αυτο ειναι ανεπιτρεπτη η καταστροφη της μονοπολικης παγκοσμιας κυριαρχιας των ΗΠΑ και για τον ιδιο λογο ξεδιπλωνουν οι ΗΠΑ σημερα με το ΝΑΤΟ και τους συμμαχους τους στην Ευρωπη εναν ολοκληρωτικο υβριδικο πολεμο κατα της Ρωσιας για να την καταστρεψουν οικονομικως.

Η πλατια διαδεδομενη επιχειρηματολογια των ΗΠΑ και των συμμαχων τους, δηλαδη των υποταγμενων τους, οτι αγωνιζονται για την Δημοκρατια, την Ανεξαρτησια και το Λα’ι’κο Δικαιο, ειναι αξια περιφρονησεως και προ’ι’οντα απατης.

Εδω σκοπημα διαγραφουν απο την μνημη τους την Δημοκρατια της Κυπρου, οπου ενα κρατος του ΝΑΤΟ με την στηριξη τους καταπατησε την ανεξαρησια της Δημοκρατιας αυτης και το Λα’ι’κο Δικαιο απο το 1974 και συνεχιζει την καταπατειση του ποδοπατωντας αυτα.

Την Ουκρανια την στηριζουν σημερα με εξοπλισμο του στρατου της με καθε ειδος οπλα, δηλαδη στην πραγματικοτητα στηριζουν μια διαβρωμενη εξουσια, το στρατευμα της οποιας ειναι διαβρωμενο απο Νεοναζιστες οπως τουλαχιστον φαινεται στην Μεραρχια του Αζωφ.

Εκμεταλλευονται την κριση Ουκρανιας και Ρωσιας ως ευκαιρια να καταστρεψουν την Ρωσια.

Στην πραγματικοτητα προκειται για μετωπικη αντιμετωπιση καθε αντιδρασης  στην μονοπολικη παγκοσμια κυριαρχια των ΗΠΑ, που σημαινει ταυτοχρονα και ριξη με την Κινα και με αλλες χωρες που ειναι κατα της κυριαρχιας αυτης.

Εδω θαβεται για παντα το οραμα μιας Μεγαλης Ευρωπης, μιας πραγματικης Παν-Ευρωπης εως το Βλαδιβοστοκ.

Οποιος κατανοει τα σηματα της στροφης του χρονου γνωριζει, οτι ετσι που ερχονται τα πραγματα η Ρωσια στο μελλον δεν θα ειναι μεγαλη δυναμη, διοτι οικονομικα παραμενει ακομη μια μη αναπτυγμενη χωρα, πολιτικα μια υπο διαλυση κατασκευη και πολιτικοεξουσιαστικα βρισκεται στον δρομο της δευτερης σειρας.

Για τον λογο αυτο οποιος ακομη πιστευει σε ενα διπολικο κοσμο εκ των ΗΠΑ και Ρωσιας, εχασε την αισθηση για την πραγματικοτητα της σημερινης γεωπολιτικης καταστασης.

Το ιδιο ισχυει γι’ αυτους που πιστευουν, οτι δεν υπαρχει ακομη καποια αλλη λυση απο μια πραγματι ενωμενει Παν-Ευρωπη.

Δια του σημερινου και υπο εξελιξη πολεμου μεταξυ Ρωσιας και Ουκρανιας, ο οποιος υποδαυλισθηκε και υποκινηθηκε απο τις ΗΠΑ, μονο και μονο για να πληγει η Ρωσια και για να αποφευχθει για παντα ο κινδυνος για αυτες απο μια ενωμενει Παν-Ευρωπη.

Παντοτε προ και μετα τον 2ον Παγκοσμιο Πολεμο γεωπολιτικα οι ΗΠΑ ηταν διαμετρικα αντιθετες με τα σχεδια αυτων που ηθελαν και εργασθηκαν για την δημιουρηια μιας ενωμενης και μεγαλης Παν-Ευρωπης.

Η Ρωσια, αναγκασμενη πλεον, διαλεγει εναν αλλο δρομο που σημαινει, οτι η χωρα αυτη ολοσωμα και ολοκληρωτικα οδηγειται προς τον πολυπολικο Κοσμο, δηλαδη σε αυτον της πολιτικης, οικονομικης και στρατιωτικης συνεργασιας με την Κινα, με τις Ινδιες και με αλλες χωρες της Ασιας και νοτιας Αμερικης.

Τα τερασια ενεργειακ και πρωτων στρατηγικων υλων κοιτασματολογικα αποθεματα της Ρωσιας, δεν θα ρεουν πλεον προς την Ευρωπη και γενικα προς την Δυση αλλα προς την Ανατολη.

Η παγκοσμιως μεγαλυτερη ρωσικη εταιρεια φυσικου αεριου Γκαζπρομ παραγει ετησιως μονο απο τα κοιτασματα της Σιβηριας 500 δισεκατομμυρια κυβικα μετρα φυσικο αεριο.

Τα κοιτασματα αυτα αποτελουν μονο το 1/6 των συνολικων κοιτασματων φυσικου αεριου της Ρωσιας.

Τα μελη χωρες της Ε.Ε. εισαγουν ετησιως και καταναλωνουν περιπου επισης 500 δισεκατομμυρια κυβικα μετρα φυσικου αεριου εκ των οποιων το 40 % εισαγεται απο την Ρωσια.

Ηδη η Ρωσια διεκοψε την τροφοδοτιση με φυσικο αεριο της Πολωνιας και Βουλγαριας.

Ειναι βεβαιο οτι σε λιγο την ιδια τυχη θα εχουν και οι αλλες χωρες μελη της Ε.Ε.

Με τον ελεγχο του χωρου της κρατικης επικρατειας της Ουκρανιας εξασφαλιζεται για την Ρωσια και ο ελεγχος μετακινησεως ροων προ’ι’οντων και πρωτων υλων και προς τις δυο κατευθυνσεις.

Εδω πρεπει να ληφθει υπ’ οψην οτι το εμποριο μεσω θαλασσιων διοδων παντοτε ηταν για την Ρωσια το ευαισθητο και αδυναμο σημειο της.

Το μεγαλυτερο μερος των πολεμων των περασμενων εκατονταετιων της Ρωσιας, ελαβαν χωρα για στηριξη των αυαισθητων και αδυναμων αυτων σημειων της επικρσατειας της.

Διοτι η Ρωσια παρ’ ολη την μεγαλη εκταση της επικρατειας της συνεχιζει να εχει μεγαλα προβληματα και εξαρτησεις απο λιμανια και θαλασσιους διοδους που δεν ελεγχονται απ’ αυτην, οπως π.χ. τα στενα στην Δανια και στον Βοσπορο της Τουρκιας.

Για τον λογο αυτο οι δρομοι εμποριας στην στερεα ειναι παρ’ ολα τα πλειονεκτηματα των θαλασσιων διοδων, παντοτε ακομη για την Ρωσια μεγαλης σημασιας, ακομη περισοτερο διοτι και οι συμπρατομενοι απο την Ασια εχουν πλειονεκτηματα απο τους δρομους εμποριας της Ρωσιας προς τις αγορες της Ευρωπης, με την Ρωσια ως τρανσιτ χωρα.

Λογω των ανισων κατανομων των χωρων υπαρξης κοιτασματων φυσικου αεριου και μεγαλης παραγωγης εξ’ αυτων, δημιουργηθηκαν τοπικα σταθερες αγορες φυσικου αεριου, στις οποιες η εμπορια αυτου λαμβανει χωρα με βασικα διαφορετικες προ’υ’ποθεσεις.

Μεταξυ αυτων ειναι οι αγορες των ΗΠΑ, Ρωσια, Ευρωπης και νοτιοανατολικης Ασιας.

Μια μεγαλης σημασιας παραμετρος αποτελει ο ελεγχος επι των δεκα σπουδαιων διοδων μεταφορας, μεταξυ των οποιων ειναι: οι διοδοι της Μελακκα, Μπαμπ-αλ-Μανταμπ και Χορμους, τα καναλισ Σουεζ και Παναμα, η διοδος του Γκιμπραλταρ, τα θαλασσια στενα στην Δανια και του Βοσπορου της Τουρκιας.

Το ιδιο ισχυει και για τις διοδους εμποριας δια της στερεας προς την Ευρωπη και προς την νοτιοανατολικη Ασια και ειδικα προς την Κινα.

Αυτοι διερχονται δια των περιοχων του κεντροασιατικου μερους της πρωην Σοβιετικης Ενωσης, δια της αυτονομης ουιγκουρικης περιοχης Ξινγιαν, δια του Πακισταν και δια της Ουκρανιας.

Η σημασια των περιοχων αυτων αποτυπωνεται με τις διαδικασιες που λαμβανουν χωρα σε αυτες.

Ως δειγμα για τον αγωνα ελεγχου των χωρων και περιοχων αυτων φερονται αναμφισβητητα οπως ειναι, τα διαφορα πολιτικα κινηματα και η εκαστοτε ενταση αυτων, τοπικα και σταδιακα.

Εδω προκειται για μεθοδους νεας γενεας πολεμων  στην θεση των μεχρι τουδε πολεμων της εποχης της βιομηχανοποιησης.

Οι μεθοδοι νεας γενεας πολεμων ομως δεν αποκλειουν την συνυπαρξη τους ταυτοχρονα με τους μεχρι τουδε πολεμους.

Οπως ομως ολα δειχνουν και ειδικα οι αποτυχιες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Ιρακ και στο Αφγανισταν, οδηγουν αυτες αναγκαστικα πλεον, κατα την διαρκεια δημιουργιας  της Νεας Ταξης Πραγματων, σε αποτελεσματικοτερες μεθοδους της διεξαγωγης πολεμων, στους οποιους βεβαια ανηκουν ως ενα νεο ειδος και οι μεθοδοι της παλαιας εκδοχης.

Τα περιφημα μετρα τιμωριας, γνωστα ως Σανκτιονεν, της Δυσης, αφηνουν σημερα την Ρωσια στον πολεμο αυτης κατα της Ουκρανιας τελειως αδιαφορη.

Η Δυσης με τα μετρα αυτα αυτοτιμωρειται.

Η Ρωσια κατεχει την δευτερη μεγαλυτερη δυναμικοτητα σε πυρηνικο εξοπλισμο τακτικου επιπεδου, αλλα επισης και μια στρατηγικη δυναμικοτητα στον Κοσμο αυτο.

Μια επιδρομη κατα της Ρωσιας θα ενεργοποιουσε  ως αντιπερασπισμο την πυρηνικη πολεμικη της  δυναμικη με αντιχτυπηματα.

Ο πρωτος θα πεθαινε δευτερος.

Γι’αυτο ο αντιπαλος της Ρωσιας σημερα εφαρμοζει μονο και ακομη δυναμικοτητα με αυτην της Ρωσιας, στηριζουν οι ΗΠΑ στρατιωτικα την Ουκρανια και μετακινουν στις χωρες της Ε.Ε. νεα πυρηνικα οπλα.

Αληθως ομως η Ουκρανια δεν εχει αλλη επιλογη, απο την πολιτικη κατασταση της ουδετεροτητας χωρις προ’υ’ποθεσεις και παρακλιση στην Ρωσια για διακοπη της πολεμικης διαδικασιας με εναρξη σοβαρων διαπραγματευσεων για ειρηνευση.

Μετα την υπογραφη της συμφωνιας Ειρηνης, η Ρωσια θα αποσυρει τα στρατευματα της απ’ ολες τις περιοχες, με εξαιρεση το Ντονετς και το Λουγκανσκ τις οποιες θα συμπεριλαβει και θα ενσωματωσει ως Νεα Ρωσια.

Αλλως  προβλεπεται σημεραι, οτι ο νυν Προεδρος της Ρωσιας Πουτιν θα κηρυξει την 09.05.2022 την γενικη επιστρατευση, θα ισοπεδωσει την Ουκρανια και θα θεσει τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. προ ενος νεου διλληματος.

Υπο ειδικη σκοπια εξεταζομενη, η επικρατεια της Ουκρανιας ηταν παντοτε το επικεντρο πολεμων απο ολες τις μεγαλες δυναμεις του παρελθοντος, οπως αυτων των Ρους του Κιεβου, του Ρωσικης Αυτοκρατοριας, της Αυστρο-Ουγγαρικης Μοναρχιας , της Σοβιετικης Ενωσης κ.α.

Ο ετσι ονομασθεις λαος της Ουκρανιας αυτοαναγνωριζονταν ως τετοιος, μονο κατα την διαρκεια ζωης της Σοβιετικης Ενωσης, κατα την οποια η ουκρανικη γλωσσα και ο πολιτισμος ελαβαν την δυνατοτητα μιας ανεξαρτητης εξελιξης.

Στο ιδιο χρονικο διαστημα ο εθνικισμος οδηγησε, κατω απο τον οποιο  διοχετευονταν επισης πολιτισμικες αυτοαναγνωρισεις,σε μια δραματικη εξασθενηση της κρατικης οντοτητας κατα την καταρρευση της Σοβιετικης Ενωσης και σε μια εκρηκτικη αυξηση των εξελιξεων για αυτονομιες, οι οποιες με τις επιδειωξεις της ουκρανικης Νομενκλατουρας συνεπεισαν με την απομακρυνση αυτων απο την κεντρικη εξουσια.

Τα διαφορετικα πολιτισμικα στοιχεια και οι εκαστοτε ιδιαιτεροτητες της ιστορικης εξελιξης εμποδιζουν την διατυπωση κοινων και ολοκληρωμενων αξιων που θα μπορουσαν αυτες να συγκεντρωσουν τους πολιτες απο τα  Δυτικα, Ανατολικα και Νοτια σημεια της επικρατειας γυρω απο το καλλιεργησιμο πολιτισμικα Κεντρο της Ουκρανιας.

Η σημερινη τραγικη κατασταση που επικρατει στην Ουκρανια οφειλεται στο μεγαλυτερο της μερος στην ηθικη καταπτωση της δικης της ελιτ.

Η χωρα κατερρευσε αρκετα γρηγορα σε μια για τον μετασοβιετικο χωρο τυπικη Ολιγοπολια, η οποια προ του υποβαθρου της αυξανομενης διαδικασιας καταρρευσης, παριστανει ακομη την πλατια και σταθερη μορφη εξουσιας.

Κατα καποιον τροπο ηταν η ολιγαρχικη μορφη εξουσιας (με τους Ολιγαρχες: Πιντσουκ, Κολομοκσκιζ, Μπογκολγουμοβ) παρ’ ολα τα μειονεκτηματα της, ηταν αυτη προοδευτικωτερη απο τις αναρχικες και εγκληματικες παρεκτροπες, οι οποιες αμεσως μετα την αποκτηση της ανεξαρτησιας δραστηριοποιηθηκαν.

Ευνοητα η Ολιγοπολια δραστηριοποιηθηκε και αυτη για την δημιουργια προ’υ’ποθεσεων για να διατηρηθει σταθερα για μεγαλα χρονικα διαστηματα.

Δεν μπορουσε πρακτικα να γινει διαφορετικα χωρις την εισχωρισηεξωτερικων παραγοντων στηριξης απο τις χωρες μελη της Ε.Ε., απο τις ΗΠΑ και απο το ΝΑΤΟ ως παραγοντες εξασφαλισης της υπαρξη τους.

Ετσι κατεληξε η Ουκρανια σε μια κλασικη μορφη «Κρυπτοκολονιας» των ΗΠΑ με ολα τα αρνητικα χαρακτηριστικα.

Η οικονομικη και χρηματοπιστωτικη Ελιτ της χωρας αυτης, δια της ανυπαρξια μιας εγχωριας πολιτικης και ως αποτελεσμα των αποφασεων για την κατασκευη μεταφορας φυσικου αεριου,  Βορειου και Νοτιου Αγωγου, εβλαψε βαρεια τις σχεσεις μεταξυ Ρωσιας και Ουκρανιας.

Ολα αυτα σημερα μαζι, ευθυνονται για την μεγιστως δυσαρεστη κατασταση και για τις δυο γειτονικες και σλαβικες χωρες και δεν αφηνουν την Ρωσια καμια αλλη επιλογη απο την χρησιμοποιηση βιας ακομη και πυρηνικης εαν δεν ξεκαθαριστει συντομα η ολη κατασταση.

Υπο αυτο το πρισμα εξελιξεων η Ρωσια θα αυξησει το πυρηνικο της δυναμικο και θα εφαρμοσει την αρχη χρησιμοποιησης πυρηνικων οπλων τακτικου επιπεδου οταν βρεθει σε δυσκολη και κινδυνευουσα κατασταση.

Αυτο ισως επιθυμει κρυφιως και ξενος παραγοντας που σημερα εξοπλιζει δυναμικα την Ουκρανια.

Κυνδυνευει ομως να πληρωσει ακριβα το τιμημα της επιθυμιας αυτης.

Μετα το Συνεδριο στο Ραμστε’ι’ν των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ με στρατιωτικες προσωπικοτητες της Ουκρανιας την 26. 04.2022, αρχισε ο εξοπλισμος της Ουκρανιας με βαρεια οπλα, για αντιμετωπιση των ρωσικων δυναμεων εισβολης και κατοχης, ρισκαροντας με τον εξοπλισμο αυτο ολα τα ενδεχομενα ακομη και ενα πυρηνικο πολεμο.

Εαν η Γερμανια πιστευει, οτι πρεπει να πραξει τα παντα για να γινει δυνατη μια απευθειας συγκρουση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ με την Ρωσια στελνοντας γερμανικα αρματα μαχης στην Ουκρανια για να σκοτωσουν παλι Ρωσους στρατιωτες, τοτε ειναι παλι ολα τα δεδομενα εξελιξεων ανοιχτα.

Δεν αποκλειεται η καταστροφη των αρματων αυτων προτου αυτα καταληξουν σε ουκρανικα χερια.

Θα γινει σε λιγο ξεκαθαρο, οτι απο τον πολεμο Ρωσιας/Ουκρανιας θα ζημειωθουν ανεπανοθωτα ολες οι χωρες μελη της Ε.Ε. ενω οι ΗΠΑ θα επιτυχουν γεωπολιτικα να απομονωσουν την δημιουργια μιας Παν-Ευρωπης, οπως την ονειρευθηκε ο Ριχαρτ Νικολαος  φον Κουντεχοφε-Καλεργη.

Παρ’ ολα αυτα, οι ΗΠΑ δεν θα ξαναεπιτυχουν την διατηρηση της παγκοσμιας εξουσιας.

Η Ρωσια σημερα αναγκαζεται να αλλαξει διαδρομη, δηλαδη να απομακρυνθει απο την εχθρικη Δυση προς την Ευρασια.

Αλλωστε και η μονοκρατια των ΗΠΑ και κατ’επεκταση και η Ε.Ε., βαινουν προς το τελος τους.

Η πολιτικη καταχρησης του συστηματος δολαριου χτυπησε σε βαθος το συστημα και ισοπεδωσε τον δρομο για εναν καλυτερο κοσμο λειτουργουντα με δημοκρατικες διαδικασιες.

Η χρονικη σκαλα της παγκοσμιομενης αυτης διαδικασιας εχει τις ριζες της αρκετα πισω ως το επισοδειο του στανταρτ χρυσου που εληξε το 1971, οταν οι ΗΠΑ απεφασισαν την καταργηση του για να επεκτεινουν την εξουσια του δολαριου τους.

Πραγματι καλυμενο ειναι ενα νομισμα, παντοτε μονο με το εκαστοτε ΑΕΠ, δηλαδη με την οικονομικως  χρησιμωτερη και λογικη ολικη εργασιακη αποδοση του λαου ενος κρατους.

Το διεθνες χρηματοπιστωτικο συστημα με τα κεντρα εξουσιας του στην Ευρωπη ξεκινησε την 22.12.1913 την διαδικασια ολικου ελεγχου του νομισματος των ΗΠΑ, με την ιδρυση της Κεντρικης Τραπεζας FED με ψηφουσ 298 εναντι 60 στο Κονγκρεσο και στην Βουλη των ΗΠΑ με 43 ψηφους εναντι 25.

Η FED σποτελειται απο 12 εθνικες τραπεζες εκ των οποιων η ισχυρωτερη ειναι αυτη της Νεας Υορκης και δεν ειναι τιποτε αλλο απο ενα ιδιωτικο τραπεζικο Μονοπωλιο που δεν ελεγχεται, τοσο απο το Κονγκρεσο οσο και απο την αμερικανικη κοινη γνωμη.

Ελεγχει ομως αυτη νομιμα το πιεστηριο νομισματων των ΗΠΑ χωρις κανενα διαχειριστικο ελεγχο απο την υψηλη ελεγκτικη υπηρεσια των ΗΠΑ.

Η FED εξουσιαζετσι απο το Λονδινο δια της Τραπεζας της Αγγλιας.

Οι γιγαντιαιες και μυστικες επεμβασεις της Κεντρικης Τραπεζας των ΗΠΑ λαμβανουν χωρα κατα το μηκος των γραμμων που καθωρισαν οι διεθνεις τραπεζιτες.

Χρησιμοποιουν την χρηματοπιστωτικη εξουσια της Αγγλιας και των ΗΠΑ και αναγκαζουν τις μεγαλυτερες χωρες να συνεργαζονται, πολιτικα και οικονομικα, ελεγχομενες απο τις δικες τους  κεντρικες τραπεζες, οπου ολες οι διεθνεις χρηματοπιστωτικες διαδικασιες και οι σοβαρες αποφασεις λαμβανονται με συμφωνη γνωμη των κεντρικων αυτων τραπεζων χωρις καμια επεμβαση των κυβερνησεων τους.

Στην πραγματικοτητα στις ΗΠΑ σημερα υφιστανται δυο κυβερνησεις, δηλαδη η κανονικα εκλεγομενη και η ανεξαρτητη, μη ελεγχομενη, μη συντονισμενη στην FED,που κραταει στα χερια της την χρηματοπιστωτικη ισχυ και η οποια δια των εκλογων βρισκεται σε ρεσερβα για το Κονγκρεσο.

Λογω της παγκοσμιας επικρατησης που επιδειωχθηκε απο τις ΗΠΑ μετα τον 2^ον Παγκοσμιο Πολεμο ηταν λογικο και αναμενομενο, οτι απο την αρχη ο στοχος των διεθνων μεγιστανων του χρηματος ηταν ενα Νομισματικο Μονοπωλιο.

Στην κορυφη του Μονοπωλιου αυτου σχεδιαστηκε στην αρχη να βρισκεται η Τραπεζα διεθνων συνδιαλλαγων λογαριασμων (ΒΙΖ) στο Μπαζελ της Ελβετιας.

Ο σχεδιασμος αυτος αλλαξε αργοτερα οταν στο Bretton Woods το 1944 απεφασισθηκε η ιδρυση της Παγκοσμιας Τραπεζας και του Διεθνους Νομισματικου Ταμειου (ΙWF), δηλαδη η Τραπεζα των Τραπεζων.

Η IWF σε διεθνες επιπεδο πραττει αυτα που πραττουν οι Εθνικες Κεντρικες Τραπεζες σε εθνικο επιπεδο και αντιπροσωπευει τα εμπορικα ενδιαφεροντα των Μεγιστανων του χρηματος.

Με αλλα λογια.

Τα προγραμματα του Διεθνους Τραπεζικου Συστηματος διευκολυνουν την κατανομη του Κοινωνικου Πλουτου προς οφελος των Πλουσιων, μεγιστοποιουν τις υπαρχουσες  διαφορες ως προς τα εισοδηματα των πολιτων και μαζι με αυτες και τις κοινωνικες αντιπαρεθεσεις.

Η εκρηκτικη διαφοροποιηση του παγκοσμιου συστηματος πληρωμων απο την αρρωστη βρετανικη Στερλινα στο Δολαριο των ΗΠΑ ως νεο και κυριο νομισμα αποφασισθηκε επισημα κατα την διαρκεια του περιφημου Συνεδριου στο Bretton Woods.

Η Στερλινα θυσιασθηκε χαριν του Δολαριου και η πηδαλιοποιηση της FED, δια της Τραπεζας της Αγγλιας σταθεροποιθηκε.

Με ιδιαιερα κατασκευασμενες Μανουβρες και Τρικ της ετσι δημιουργηθεισης εξουσιας του χρηματος και με διαδικασιες απατης μεγαλης μορφης στο τραπεζικο συστημα, στα χρηματιστηρια και ειδικα στις κεντρικες τραπεζες, σε βαρος ολοκληρων Εθνων του Κοσμου (Παγκοσμια Κριση Χρεων), λαμβανει χωρα η συνεχης συσσωρευση πλουτου στην δημιουργηθεισα εξουσια του χρηματος.

Η τοκοδουλεια μεσα στην οποια επεσαν βημα προς βημα μετα τον 2^ον Παγκοσμιο Πολεμο σχεδον ολες οι χωρες του Κοσμου, ειναι μια τραγικη κατασταση που κραυγαζει για απελευθερωση.

Ακομη και οι ελαμφρυσεις που κατα διαστηματα λαμβανουν χωρα υπο μορφη, αναδιαπραγματευση χρεων, διαγραφων χρεων εκ χρηματοδοτησεων κλπ. γινονται σε κλιμα ψυχρο και με στοχο καλλυτερα λιγες μικρες απωλειες απ’ οτι η ολοκληρωτικη απωλεια του συστηματος χρεων σε παγκοσμιες διαστασεις.

Η χρονικη εποχη της Δημοκρατιας ‘η της Ρεπουμπλικ ‘η οπως επισης παντοτε μπορει αυτη να ονομασθει, κλινει, επισης και στην μη ολοκληρωμενη Παν-Ευρωπη, προς το τελος της.

Ο Αραπης εξεπληρωσε τα χρεη του, ο Αραπης μπορει να φυγει.

Απο την αρχη της Παν-Ευρωπης η Δημοκρατια ηταν μονο το μεσο για τον σκοπο.

Η Ε.Ε. του Μααστριχτ απο την ιδρυση της μεχρι τις ημερες μας κυβερναται δικτατορικα και γι’ αυτο εμεινε και κινδυνευει να μεινει για παντα μια μη ολοκληρωμενη Παν-Ευρωπη.

Δια του σημερινου Πολεμου μεταξυ Ρωσιας και Ουκρανιας ο ως ανω κινδυνος ειναι σχεδον βεβαιος.

Omne agens agit propter finem.

Και οι ΗΠΑ κανουν χωρις λογο κατι.

Η αρχαια λατινικη αυτη φιλοσοφια της ζωης ειναι μεν λιγο πολυ κατανοησημη, ομως κατα την θεωρια συνωμοσιας εμφανιζεται η αρχη της τυχαιοτητας περισσοτερο λογικη.

Οι ανθρωποι και περισσοτερο οι Τεκτονες ειναι οπαδοι βασικων αρχων τυχαιοτητος ακομη εαν εδω και εκει μια φορα παιρνει την εμφανηση μιας καθωρισμενης και προγραμματισμενης συμπεριφορας ‘η μαλιστα ενος κοινου προσανατολιστικου στοχου – ο οποιος απο τους ψυχολογους ονομαζεται Αιτιολογια – για τον οποιο αποφασιζεται.

Απο την αρχαια επισης διατυπωση «Ουδεις πραττει και χωρις αιτια» βγαζει καποιος συμπερασματα χαρακτηρος της θεωριας συνωμοσιας.

«Οποιος εχει καποια καθωρισμενη αιτια, συμπεριφερεται απισης αναλογα».

Κατα παραξενο τροπο εχει η διατυπωση αυτη, μετατραπεισα προς τους θεωρητικους της συνωμοσιας, μαλιστα παντοτε ακομη την διατηρηση της, διοτι, δικαιως γινεται αξιοκατακριτος οποιος πισω απ’ ολα και απο καθε τι εντοπιζει συνωμοσιες και απο τις οποιες βρισκει στο τελος μερικες.

Η τυχαιοτητα συνεπως επικρατει παντου και ειναι κατα τον Ηρακλειτο πατερας ολων των πραγματων ‘η κατι το ομοιο, δηλαδη ο πολεμος ειναι πατερας ολων των πραγματων, αλλα και οι δυο διατυπωσεις καταληγουν στο ιδιο αντικειμενο, διοτι ακριβως οι μεγαλυτεροι και καταστοφικωτεροι πολεμοι της παγκοσμιας ιστοριας, δηλαδη οι δυο Παγκοσμιοι Πολεμοι του 20 μ.Χ. αιωνα, αρχισαν τελειως τυχαιως.

Ως εκ τουτο ενα σπουδαιο δογμα της αντισυνωμοσιακης θεωριας διατυπωνεται, για το οποιο οποιο το αποριπτει καταληγει στην Φυλακη, ως Τυχαιοτητα, Τυχαιοτητα συνεπως πανω απ’ ολα, πανω απ’ολα στον Κοσμο!

Γεωργιος Θ. Χατζηθεοδωρου

Βιβλιογραφια

1. B. Schnapper (Hrsg.): Regionalism and World Organization.

Post war Aspekte Europes Global Relationships- A Symposium

Of the Institute on World Organization, Washington D.C. 1944

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114

                                                                                             D-40885 Ratingen

                                                                            Tel.+ Fax: ßß49 2102 32513

                                                                         E-Mail: chaziteo@t-online.de

                                                                                                        02.05.2022

DER UKRAINE KONFLIKT MARKIERT, NACH DEM 24.02.2022, DAS ENDE «PAN-EUROPAS» DES GRAFEN  RICHART  NIKOLAUS VON COUDENHOVE-KALERGI.

Dr. Georg Chaziteodorou

Die Vorkämpfer der Idee eines Vereinten Europas waren Freimauer, wie der Graf Richard Nikolaus von Coudenhove-Kalergi, der bereits mit 29 Jahren den 18. Grad eines «Ritters von Rosenkreuz» innenhatte. In einem Zeitungsartikel 1922 und in seinem 1923 erschienenen Buch «Pan-Europa» gelang Graf Richard Nikolaus von Coudenhove-Kalergie ein überzeugender und allseitig begründeter Beweis für die Notwendigkeit der europäischen Einigung zu geben. Im selben Jahr (1923) gründete er die «Paneuropa-Union», die erste europäische Bewegung der Geschichte und gewann rasch die Unterstützung sowohl breiter Schichten als auch führender Politiker:

In Österreich zählten Bundeskanzler Ignaz Seibel und Karl Renner, in Deutschland Reichstagspräsident Paul Loeben und Konrad Adenauer, in Frankreich die Ministerpräsidenten Eduard Herriot und Leon Blum, in Groß Britannien Minister Leo Amery, Dult Cooper u.a. zu seiner Mitarbeitern. 1927 wurde der französische Staatsmann Aristide Briand Ehrenpräsident der «Paneuropa-Union» und versuchte ab 1929 das Paneuropa-Konzept in konkrete Politik umzusetzen, indem er vor dem Völkerbund die Gründung einer europäischen Konföderation förderte. Er wurde beauftragt, einen Plan zu entwickeln und legte diesen 1930  am Eröffnungstag des zweiten Paneuropa-Kongresses in Berlin vor. Doch die Initiative von Briand

kam zu spät. Die Weltwirtschaftskrise, der Tod des deutschen Außenministers  Stresemanns und die gewaltige Vermehrung der Stimmen der Nationalsozialisten bei den Reichstagswahlen machten alle Erfolgsaussichten zunichte. Coudebhove-Kalergi zusammen mit

Otto von Habsburg (Mitglied der Paneuropa-Union seit 1936)

lebte die Paneuropa Union im Exil weiter. In Vortrags-Kampagne

der fünfte Paneuropa-Kongress in New York 1943 legte einen europäischen Verfassungsentwurf vor, den Coudenhove-Kalergi als Professor der New York University ausgearbeitet hatte. Das von einem M. B. Schnapper (1) herausgegebene Werk «Regionalismus und Welt-Organisierung . Nachkriegsaspekte der globalen Beziehungen Europas. Ein Symposium des Instituts für Welt-Ordnung» vereint Beiträge von zehn Autoren (Clarence A. Berdahl, Arnold Brecht, Adolf B. Drucker, Imre Ferenczi, Josef Hane, Jan Hostie, Oscar Jaszi, Frank Lorimer, Bertram Pickard, Sarah Wambaugh), die im Jahre 1944 samt und sonders keine                                                                                          Regierungschefs oder Staatsoberhäupter irgendeines europäischen Landes waren, sondern sich ungefähr zur Hälfte aus US-Amerikanern, zur anderen Hälfte aus europäischen Emigranten zusammensetzten. Sie besaßen also weder irgendeine demokratische Legitimation seitens auch nur eines einzigen europäischen Volkes noch irgendeine sonstige Regierungsposition in Europa. Dennoch konnte einer von ihnen – augenscheinlich die Zustimmung der übrigen voraussetzend – in verblüffender Bescheidenheit folgende Aussagen formulieren:

«Wenn wir die nationalen Armeen abschaffen und Europa wirtschaftlich und sozial zu einem Ganzen machen wollen, ist es offenkundig, dass wir eine irgendwie geartete europäische Autorität benötigen».

Allein dieser mehr als erstaunliche Satz, gesprochen mit der größten Selbstverständlichkeit von der Welt auf einem Symposium  im 2. Weltkrieg, würde schon vollauf als Beweis für die These genügen, dass die EU nicht von Staats- und Regierungschefs souveräner europäischen Staaten, sondern von bloßen Strohmännern mächtiger Oligarchen  des Westens beschlossen wurde.

Die Paneuropa-Bewegung zieht es vor, so schrieb Richard Nikolaus Coudenhove-Kalergi anno 1938, also ein Jahr vor Kriegsausbruch, den europäischen Zusammenschluss auf einen späteren Zeitpunkt zu verschieben, statt ihn in näher Zukunft unter der Gewaltherrschaft einer bolschewistischen oder nationalistischen Diktatur verwirklicht zu sehen. Pan-Europa kann auf dem längeren Weg des Friedens

Zustande kommen oder auf dem kurzen Weg des Krieges. Dieser Krieg wäre für ganz Europa eine unausdenkbare Katastrophe aber

auch zugleich der kürzeste Weg zum europäischen Zusammenschluss. Die  Katastrophe war nicht etwa unausdenkbar, sondern ganz im Gegenteil von Coudenhoves Auftragsgebern schon längst ausgedacht worden, und er scheint das auch bereits 1938 gewusst zu haben. Doch sogar der Zweite Weltkrieg beförderte Pan-Europa nicht so rasch, wie sich manche das erhofft hatten. Für eine europäische Superregierung  vermochte sich niemand in Europa zu begeistern,

auch dann nicht, wenn man drohend wie heute – einen dritten

Weltkrieg als unausbleibliche Folge weiterer nationaler Alleingänge

an die Wand malte und  – wie der russische Außenminister heute – noch  malt. Der US-Präsident Franklin Delano Roosevelt lehnte das Programm einer europäischen Union rundweg ab. Für ihn hatte                      Pan-Europa keinen Platz in seiner Nachkriegs unipolare Herrschaftsplanung.  Roosevelts Vision eines Weltfriedens unter amerikanisch-sowjetischer Oberaufsicht, der sich auch die

Staaten Europas zu unterwerfen hätten, stand die Errichtung eines unabhängigen, handlungsfähigen Europa diametral entgegen. Zu den                                                                                                                       wenigen US-Politikern, die damals schon Sympathie für die Ideen Coudenhoves-Kalergi zeigten, zählte John Forster Dulles, der dann 1947 einen wesentlichen Beitrag bei der Hinwendung der USA durch

die Regierung Truman zur europäischen Einigung leistete. Vorher

1946 Winston Churchill mit seiner Rede in Zürich unterstützte die Ideen Coudenhoves-Kalergie. Auf dem ersten Kongress der europäischen Parlamentarier-Union (EPU) in Gstaad 1947 forderten auch sie eine bundesstaatliche Verfassung und als ersten Schritt dazu die Einberufung eines europäischen Parlaments. 1948 fanden sich alle wichtigen Europa-Verbände zusammen, um Redner nach dem Schirmherrn, Winston Churchill, war Coudenhove-Kalergi. Auf ihrem vierten Kongress in Konstanz 1950 spaltete die Parlamentarier-Union sich in Befürworter «Klein-Europas» und «Groß-Europas». Die ersten hatten die Übermacht. Nur sechs Länder (Frankreich, Italien, Deutschland und die Benelux-Staaten) im Mai 1950 folgten den Plan Robert Schumans zur Schaffung der Montanunion d.h. die Verschmelzung der deutschen und französischen Grundstoffindustrie. Aus dieser Initiative ging dann die Europäische                                                                                                       Gemeinschaft für Kohle und Stahl (EGKS) hervor, welcher vorerst 50 Jahre gelten  sollte, jedoch bereits 1992 in modifizierter Form nach der EWG 1957 in Rom in den Maastrichter  Unions-Vertrag eingebaut wurde. Die Paneuropa-Union konstituierte sich 1954 auf ihrem ersten Nachkriegskongress in Baden-Baden als «Avantgarde europäischer Patrioten» und nicht als «Massenbewegung» wie vor dem zweiten Weltkrieg. Die demokratischen Regierungen der EWG-Staaten fühlten sich nicht berufen für wichtige Bestrebungen Volksentscheide zu

organisieren. So wurden Schicksalsfragen der Mitgliedsnationen hinter Brokatgardinen und geschlossenen Fensterläden im kleinen Kreise Machthabender Politiker ausgeheckt. Der unterzeichnete

Vertrag am 7. Februar 1992 im niederländischen Maastricht, der die schrittweise Schaffung eines europäischen Zentralstaates, beginnend mit dem 1. Januar 1993, war nicht zum unrecht selbst unter jenen, die seine wahren Hintergrunde und Implikationen gar nicht kannten, von Anfang an heftig umstritten.

Eine «Große-Europa» beinhaltet Osteuropa inklusiv Russland. Die damalige sowjetische Union war das große Hindernis für eine Groß-Europa. Auch das Projekt einer Europa-Armee, für das Schuman bis zuletzt entschlossen gekämpft hatte, scheiterte. Ein solches Projekt passte damals und passt auch heute nicht in den «Ost-West-Konflikt» zwischen USA und Russland, dessen einfaches Konzept durch einen dritten (Europa) und vierten (China)  Mitspieler unnötig kompliziert geworden wäre. Der Ex-UdSSR Präsident Michail Gorbatschow schrieb Anfang 1992 in der sozialistischen französischen Tageszeitung Liberation:

«Die Wahrheit ist, dass wir im Osten wie im Westen auf eine neue Weg hinbewegen. Es ist so, als ob sich verschiedene Kräfte von verschiedenen Teilen der Welt her auf ein Ziel hinbewegen, das dem sozialistischen Ideal nicht unähnlich ist».

Diese Schanze für eine Pan-Europa mit Russland auch als NATO-Mitglied, ist durch die Unfähigkeit der Führungskräfte Westeuropas und der Blockade der USA, verpasst worden. Diese Führungskräfte gründen immer Tausendjährige Reiche die 10 bis 15 Jahre lang leben……Für diese Unfähigkeit werden sie bald bezahlen……                                                                                                        

Es dauerte bis der «Zusammenbruch des Kommunismus in

Osteuropa» die dringende benötigte Schubkraft für den letzten großen Schritt lieferte, nämlich den sogenannten Unionsvertrag von Maastricht. «Neuordnung Europas» lautete seit 1989 das Schlagwort

für die Paneuropa-Union. Propaganda aus allen Rohren und auf allen Kanälen für die Integration aller osteuropäischen ehemaligen

bolschewistischen Satellitenstaaten einschließlich des Baltikums und der Ukraine in das Europa von Maastricht, das schon von Coudenhove-Kalergi in den zwanziger Jahren als «Europa von Atlantik bis zum Ural» projektiert wurde. Um dieser Aufgabe besser gerecht werden zu können, musste die Paneuropa-Union jedoch eine öffentlichkeitsrelevante Aufwertung erfahren.  So wurde ihr jungst durch Gesetzesänderung, neben der Gewerkschaften, Kirchen und Parteien, auch im Rundfunk- und Fernsehrat, als eine der «bedeutenden gesellschaftlichen Gruppen», Sitz und Stimme eingeräumt. Die Fahne der Paneuropa-Union, ein Ring goldener Sterne auf einem Untergrund aus Freimauerblau, löste die                                                                                                                        frühere EG-Fahne, weißes E auf grünem Grund, ab und ist bei fast allen offiziellen Anlässen, neben der Staatsfahnen zu sehen. Die Paneuropa-Union gibt sich den Anschein in der Tradition einer christlich-abendländischen Kultur zu stehen, dient aber tatsächlich dem Liberalismus freimaurische Prägung integriert in eine

übergeordnete Atlantische Union, organisiert als System politischer, wirtschaftlicher, militärischer und finanzieller Kooperation zwischen

einem reformierten Pan-Amerika, einem reorganisierten britischen Commonwealth und einem organisierten Pan-Europa, als Wächter des internationalen Friedens und westlicher Zivilisation. Dabei darf die unipolare Herrschaft der USA nicht zerstört werden. Deshalb heute entfalten die USA, mit der NATO und ihre europäischen

Verbündeten, einen totalen hybriden Krieg gegen Russland, um dessen Wirtschaft zu zerstören. Die verbreitete Behauptungen von den  USA und dessen Vasalen bzw. Verbündeten, über die Verteidigung der Demokratie, der Souveränität und des Völkerrechts der Ukraine sind verachtenswert und betrügerisch. Dabei vergessen sie völlig die Republik Zypern, wo ein NATO-Staat mit ihre

Unterstützung, die Souveränität dieses Staates  und des Völkerrechts seit 1974 bis heute mit den Füssen tritt. In Ukraine heute unterstützen mit Waffenlieferung jeder Art ein repressives, korruptes Regime, dessen Militär von Naziregimentern, wie das von Asov, durchsetz ist. Sie nutzen den Konflikt Ukraine-Russlands als Gelegenheit Russland zu vernichten. In Wirklichkeit geht es darum,

jede Herausforderung an die unipolare Herrschaft der USA zu zerschlagen. Das bedeutet auch unweigerlich eine Konfrontation mit China und anderen, die sich die Weltordnung der USA bereits wiedersetzen.  Dabei wird die Vision eines größeren Europa, eines wahren Paneuropas, bis Wladiwostok, für immer begraben.  Wer die

Zeichen der Zeitwende erkennt, weiß,  dass Russland in Zukunft keine Großmacht sein werde, weil sie wirtschaftlich ein Entwicklungsland, politisch eine verfallene Konstruktion und machtpolitisch auf dem Weg in die zweite Reihe ist. Wer daher noch immer an eine bipolare Welt USA/Russland denkt, hat den Sinn für die Realität verloren. Das

gleiche gilt für die, die glauben, dass keine andere Lösung mehr gibt

als ein wirklich geeintes Paneuropa. Durch den Konflikt

Russland/Ukraine, der von den USA geplant war, um Russland zu Gegenreaktion zu provozieren, ist die Möglichkeit eines Pan-Europas für immer begraben. Die Errichtung  eines wirklich unabhängigen,

handlungsfähigen Pan-Europas stand und steht die USA nun freilich

diametral entgegen, nicht aber derjenigen eines bloß «scheinbar»

unabhängige und handlungsfreien ΕU.

Russland wählt gezwungen jetzt einen anderen Weg, der bedeutet, dass dieses Land sich voll und ganz auf eine multipolare Welt einlässt, wie sie sich in der russischen Wirtschaftsintegration und in der strategischen Partnerschaft mit China, Indien und anderen Ländern ankündigt. Russlands enorme natürliche Ressourcen, vor allem im Bereiche der Energie, werden nicht in die europäische sondern in die eurasische Entwicklung fließen und dabei reichlich belohnt werden.

Das weltweit größte russische Erdgasunternehmen Gazprom fördert jährlich 500 Mrd. Kubikmeter Erdgas aus der weltweit größten Gaslagerstätte in Sibirien, wo ein Sechstel der Weltgasvorräte liegen.

Die Mitgliedsländer der EU verbrauchen pro Jahr ca. 500 Mrd. Kubikmeter, wovon 40 % aus Russland importiert werden.

Die Kontrolle über das Territorium der Ukraine gestattet es ganz offensichtlich Russland, wesentliche Waren- und Rohstoffströme in beiden Richtungen zu kontrollieren. Dabei muss man berücksichtigen,

dass der Handel auf dem Seeweg immer zu Russlands schwachen Stellen zählte. Der Großteil der Kriege der vergangenen Jahrhunderte

die Russland geführt hat, wurden geführt um Erleichterungen gerade auf diesem Gebiet zu erreichen. Denn Russland bei all seiner enormen Größe immer noch einen enormen Mangel an Seehäfen hat und von wenigen Meeresstraßen abhängig ist, die wiederum nicht von Russland kontrolliert werden, wie z.B. die Meeresengen um Dänemark und der Bosporus. Deshalb sind Handelswege auf dem Festland bei allen Vorteilen des Seewegs für Russland immer noch

enorm wichtig, umso mehr noch für dessen asiatische Partner, die über Russland Zugriff auf den europäischen Markt haben, was für Russland als Transitland ebenso vorteilhaft ist.

Auf Grund der ungleichmäßigen Verteilung der Regionen, in denen Gaslagerstätten existieren und große Gasmengen gefördert werden,

sind stabile lokale Gasmärkte entstanden, auf denen Erdgas aber zu sich wesentlich unterscheidenden Bedingungen gehandelt wird. Unter diesen zählen die der USA, Russlands, Europas und Südostasiens. Ein wichtiger Faktor dabei wird die Kontrolle über

die zehn bedeutendsten Transportwege, unter denen die Straßen von Malakka, Bab-al-Mandab und Hormus, der Suez- und Panamakanal, die Straße von Gibraltar, die Meeresengen um Dänemark sowie der Bosporus weiterhin zu den wichtigsten zählen. Gleiches gilt für über das Festland führenden Erdgastrassen nach Europa und Südostasien,

in erster Linie nach China. Sie führen durch die Gebiete des zentralasiatischen Teils der ehemaligen Sowjetunion, das uigurische

autonomes Gebiet Xinjiang, durch Pakistan und die Ukraine. Die Bedeutung dieser Schlüsselregionen lässt sich einzig anhand der in ihnen stattfindenden Prozesse erschließen. Als Indikator für den Kampf um dieser Länder und Regionen eignen sich ohne jeden Zweifel die verschiedenen politische Bewegungen in ihren jeweils lokal unterschiedlichen Stadien und Intensitäten. Hierbei handelt es sich um eine neue Generation der Kriegsführung, die an die Stelle der  bisherigen Kriege des Industriezeitalters treten. Sie schließen die Anwendung traditioneller Arten der Kriegsführung nicht aus. Es sieht aber alles danach aus, dass die offensichtlichen Fehlschläge der USA und der NATO im Irak und in Afghanistan diese dazu zwingen, sich in ihrer Rolle als Hauptakteure bei der Schaffung einer neuen

Weltordnung auf eine effizientere Art der Kriegsführung zu orientieren, zu der unter anderem auch die neuen politische Bewegungen als eine Unterart gehören.

Die berühmten Sanktionen des Westens lassen sich Russland wirtschaftlich nicht einschüchtern. Der Westen schadet sich selbst. Russland besitzt das zweitstärkste  Nuklear-Potential auf taktischer Ebene, aber auch ein starkes strategisches Potential in der Welt. Aus traditionelle Methoden praktisch ausgeschlossen. Ein Angriff ist sinnlos, denn die russische Militärdoktrin ermöglicht bei Bedarf einen nuklearen Gegenschlag. Deshalb entfesselt der Gegner einen Informationskrieg. Um das  europäische Potential mit dem russischen auszugleichen unterstützen die USA militärisch Ukraine (sie benutzen in Europa neue nukleare Waffen. In Wahrheit hat die Ukraine keine andere Wahl als einen neutralen politischen Status zu wählen und ohne Vorbedingungen Russland eine Waffenstillstand mit Friedensgespräche anzubieten. Nach Unterzeichnung eines Friedensvertrags wird Russland seine Truppen aus einigen Gebieten der Ukraine außerhalb der Verwaltungsgrenzen von Donezk und Lugansk abziehen. Es wird erwartet, dass Putin am 09.05.2022 die

Generalmobilmachung ausruft und die USA, die NATO und die EU

vor ein Dilemma stellt.        

Das Territorium der Ukraine genau genommen war schon immer

Schauplatz von Kriegen aller Imperien gewesen, weil dieses Land ein Teil von größeren Staatsgebilde war, wie der Kiewer Rus, des Russischen Kaiserreichs, Österreich-Ungarns, der UdSSR u.a. Das sogenannte Ukrainische Volk identifizierte sich als solches nur zu Zeiten der UdSSR, in der die ukrainische Sprache und Kultur die

Möglichkeit einer selbständigen Entwicklung bekommen haben.

In der gleichen Zeiten wurde der Nationalismus, unter dem man auch kulturelle Eigenidentifikation kanalisiert, doch die dramatische Schwächung des Staates beim Zerfall der Sowjetunion führte, zu einem explosionsartigen Anwachsen separatistischer Einstellungen, die mit dem Bestreben der ukrainischen Nomenklatur, sich mit dem

Zentrum zu lösen, zusammenfielen. Die  verschiedenen Kulturen und jeweiligen Besonderheiten der historischen Entwicklung verhindern es, gemeinsame und ganzheitliche Werte zu formulieren, um die herum sich die Menschen im Westen, Osten und Süden und im urbanisierten Zentrum der Ukraine sammeln könnten.

Die heutige tragische Situation ist zum großen Teil auf den moralischen Verfall der eigenen Elite zu tun. Das Land verfiel ziemlich schnell in eine für den postsowjetischen Raum typische Oligopolie, die vor dem Hintergrund von zunehmenden Verfallsprozessen eine noch weitgehend stabile Form der Herrschaft darstellt. In gewisser Weise war die oligarchische Herrschaftsform (Oligarchen: Pintschuk, Kolomokskij, Bogoljubow) bei all ihren Nachteilen immer noch progressiver als die anarchistischen und kriminellen Exzesse, die gleich nach Erlangung der Unabhängigkeit einsetzten. Selbstverständlich ging die Oligopolie sogleich daran, sich selbst Bedingungen dafür zu schaffen, damit sie möglichst lang und stabil bestehen kann. Das ging praktisch nicht ohne die Hinzuziehung auswärtige Unterstützung aus der EU-Mitgliedsländern, aus der USA

und der NATO als Garanten ihrer Existenz. So wurde die Ukraine zu einer klassischen «Kryptokolonie» der USA mit allen negativen

Merkmalen. Die wirtschaftliche und finanzielle Elite scheiterte durch das Fehlen einer Ukrainepolitik und als Folge der Entscheidung zum

Bau der Nord und Süd Streams die schwere Schaden zu der Beziehungen zwischen Russland und Ukraine zugeführt haben. Alles zusammen heute ergibt ein für Russland höchst unerfreuliches Gemenge an Umständen, bei denen Russland es nicht nur nicht mehr schafft, auf gewisse, aus der Ukraine erwachsende Bedrohungen härter als bisher (mit Nuklearwaffen) zu reagieren, sondern nicht einmal immer dazu in der Lage ist, die ganze Tragweite solcher Vorgänge weltweit einzuschätzen. Vor diesem Hintergrund wird Russland  dringend jegliche Reduzierung seinen Atomwaffen stoppen und Maßnahmen treffen, um sein nukleares Potential wieder  zu erhöhen. Aus der russischen Nukleardoktrin aber geht bisher nicht hervor, dass Russland  auch Atomwaffen in der Ukraine verwenden dürfte und müsse.

Nach dem Ramstein- Konferenz der USA von 26.04.2022 wird auch

die BRD Ukraine schwere Waffen liefern und eventuell einen Atomkrieg oder etwa den russischen Einsatz von chemischen Waffen riskieren. Wenn die BRD glaubt, dass sie alles tun sollte. um einen Zusammenstoß zwischen Russland und der NATO zu ermöglichen und deutsche Panzer in der Ukraine erlauben wieder russische Soldaten

zu töten, dann ist alles möglich d.h. auch russische Angriffsziele auf die Panzer bevor diese die ukrainische Armee erreichen. Es ist

offenbar, dass im Ringen um die Ukraine alle EU-Mitgliedsländer zu den Verlierern zählen, die USA dagegen ihre Geostrategie weitgehend durchgesetzt haben. Denn die USA waren von Anfang an

darauf aus, eine verbesserte Zusammenarbeit Russlands mit der EU aus geopolitisch Gründe zu verhindern. Der hybride aber Krieg gegen Russland hat den Untergang der globalen Vorherrschaft der USA und

des Westens beschleunigt. Ihr politischer Missbrauch des

Dollarsystems, hat diesem System fatal geschädigt und den Weg für eine bessere, weltweit demokratische Alternative geebnet.

Die Zeitskala dieses globalen Prozesses reicht wohl weiter zurück als die drei postsowjetischen Jahrzenten oder die Ära nach dem Goldstandard, die 1971 endete, als die USA diesen um der Vorherrschaft des Dollars willen abschafften.

Wirklich gedeckt ist eine Währung immer nur durch das jeweilige Bruttosozialprodukt, also durch die wirtschaftlich nützliche und sinnvolle Gesamtarbeitsleistung der Bevölkerung eines Landes. Die internationale Hochfinanz von ihren Machtzentren in Europa zog

am 22. Dezember 1913 die totale Kontrolle über die amerikanische Währung an sich, indem das Zentralbankgesetz das Repräsentantenhaus mit 298 gegen 60 und den Senat der USA mit einer Mehrheit von 43 gegen 25 Stimmen passierte. Das Federal Reserve System (FED) besteht aus 12 Nationalbanken (die einzige von Bedeutung ist die in New York) und ist nichts anderes als ein privates

Banken-Monopol, das weder dem Kongress noch der amerikanischen

Öffentlichkeit verantwortlich ist. Es übt aber die legale Kontrolle über die Notenpresse der USA aus, ohne dass eine Geschäftsprüfung durch

den Obersten Rechnungshof der USA möglich wäre.  Die FED wird

von London aus durch die Bank von England beherrscht. Die gigantischen und geheimen Operationen der US-Zentralbank (FED)

verlaufen entlang den Linien, denen zu folgen die internationalen Bankiers entschlossen waren. Sie beabsichtigten, die finanzielle Macht Englands und der USA dazu zu benutzen, alle größeren Länder

zu zwingen, durch aller politischen Kontrolle ledige Zentralbanken zu arbeiten, wobei alle internationalen Finanzfragen durch Übereinkommen solcher Zentralbanken ohne Einmischung der Regierungen gelöst werden sollten. In den USA heute in Wirklichkeit

gibt es zwei Regierungen d.h. die ordnungsgemäß konstitutionierte und die unabhängige, unkontrollierte, nicht koordinierte in FED,

welche die Finanzkraft handhabt, die durch die Konstitution für den Kongress reserviert ist. Angesichts der nach dem Zweiten Weltkrieg von den USA angestrebten Weltherrschaft war es nur logisch, dass von allem Anfang an ein weltweites zentrales Währungsmonopol das ferne Endziel der internationalen Hochfinanz bildete. An der Spitze

dieses Monopols sollte anfänglich die Bank für internationalen

Zahlungsausgleich (BIZ) in Basel in der Schweiz stehen. Man hat diese Pläne später insofern abgeändert, als anstelle der Baseler Bank 1944 in Bretton Woods zwei ganz neue weltweit operierende Finanz-Institute ins Leben gerufen wurden, nämlich die Weltbank und der Internationale Währungsfond (IWF) d.h. die Zentralbank der Zentralbanken. Der IWF auf internationaler Ebene tut das, was die Zentralbanken auf nationaler Ebene tun und nimmt die Geschäftsinteresse der internationalen Hochfinanz war. Mit anderen Worte: Die IWF-Programme begünstigen die Umverteilung gesellschaftlichen Reichtums zugunsten der Reichen, sie verschärfen die vorhandenen Einkommensunterschiede und mit ihnen die sozialen Spannungen. Die schlagartige Umstellung des Weltzahlungssystems vom kränkelnden britischen Pfund auf den US-Dollar als neue Leitwährung, wurde offiziell bei der berühmte Konferenz von Bretton Woods beschlossen. Das Pfund wurde zu Gunsten von Dollar geopfert und die Steuerung der FED durch die Bank of England gefestigt. Durch außerordentlich vielgestaltigen Manöver und Tricks der entstandene Geldmacht und durch betrügerische Operationen größeren Stils in Bankgeschäft, an der Börse und vor allem mittels der Zentralbanken auf Kosten ganzer Nationen der Welt (Weltschuldenkrise) diese Geldmacht

unterstreicht kontinuierlich unvorstellbar große Gewinne. Die

Zinsknechtschaft, der man die Länder der Welt nach dem 2. Weltkrieg Zug und Zug unterworfen hat ist ein erbarmungsloser Zustand. Selbst gelegentlich unumgänglich werdende Stundungen, Umschuldungen oder gar Abschreibungen notleidender Kredite sind einzig von dem eiskalten Bestreben diktiert, lieber ein klein wenig zurückzustecken, als das ganze prächtige Schulden-System unnötigerweise einem universalen Bankrott zu opfern.

Das Zeitalter der Demokratie oder Republik oder was auch immer

neigt sich auch in unvollständigem Pan-Europa seinem Ende zu. Der

Mohr hat seine Schuldigkeit getan, der Mohr kann gehen. Die

Demokratie in Pan-Europa aber von Anfang an war nur Mittel zum

Zweck. Das vereinte Europa von Maastricht bis heute ist ein diktatorisch regiertes unvollständiges Pan-Europa geblieben. Durch

den heutigen Konflikt zwischen Russland und Ukraine wird sie für lange Zeit, ja fast für immer so bleiben. Omne agens agit propter finem. Auch die USA tun etwas ohne Grund. Diese lateinische antike Lebensweisheit ist zwar immer irgendwie einleuchtend aber verschwörungstheoretisch erscheint das Zufallsprinzip wesentlich einleuchtender: die Menschen, vor allem aber die Freimauer folgen grundprinzipiell rein zufälligen Antrieben, selbst wenn hier und da einmal der Anschein einer gewissen Handlungskoordination oder gar einer einheitlichen Zielorientierung – von Psychologen auch Motivation genannt –  entschieden sollte. Aus dem altertümlichen Satz jedoch «Niemand tut etwas ohne Motiv» zieht man

verschwörungstheoretischen Schlussfolgerungen. «Wer ein

bestimmtes Motiv hat, handelt auch dementsprechend».

Seltsamerweise hat dieser Satz, umgewandelt auf die

Verschwörungstheoretiker, sogar immer noch seine Gültigkeit, denn,

so wirft man sie ganz zu Recht vor, wer hinter allem und jedem Verschwörungen entdecken will, der findet schließlich auch welche.

Der Zufall also herrscht überall und ist nach Heraklit der Vater aller Dinge oder jedenfalls so ähnlich, nämlich der Krieg ist der Vater aller Dinge, aber das läuft ja genau auf dasselbe hinaus, denn gerade die größten und fürchterlichsten Kriege des Weltgeschichte, nämlich die beiden Weltkriege des 20. Jahrhunderts und der aktuelle zwischen Russland und Ukraine, sind vollkommen zufällig endstanden. So ein

ein wichtiges Dogma der Antiverschwörungstheoretiker lautet, für dessen dreiste Leugnung sogar schon Leute ins Gefängnis gewandert sind. Zufall, Zufall also über alles, über alles in der Welt!

Dr. Georg Chaziteodorou

Literaturverzeichnis

1. Schnapper M. B.: Regionalismus und Welt-Organisierung.

(Hrsg)                      Nachkriegsaspekte der globalen Beziehungen

                                           Europas. Ein Symposium des Institus für

                                           Welt-Organisierung

Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή η απόσπασμα. 

Η μη τήρηση των ανωτέρω επισύρει τις κυρώσεις του Νόμου 2121/1993, άρθρο 66.

http://arxaiaithomi.gr/