ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Ο ιστορικός Βλάσης Ρασσιάς (1959-2019) δεν ήταν ευρέως γνωστός, παρ’ ότι έγκυρος, με πλούσιο έργο. Ασχολήθηκε όσο κανείς άλλος Ελληνας, διαχρονικώς, με την ιστορία της περιόδου που άλλαξε τον κόσμο, την ύστερη αρχαιότητα, και τις σχέσεις ελληνισμού-χριστιανισμού, ενώ ανέδειξε συγκροτημένα το φιλοσοφικό-ηθικό σύστημα αξιών που διείπε την ελληνική θέαση του θείου και του κόσμου.

Τη δεκαετία του 1980, δραστηριοποιούμενος στον ελευθεριακό/αναρχικό χώρο, καμία σχέση με τον αυτοαπακαλούμενο έτσι σήμερα, εξέδωσε πολλά περιοδικά, μεταξύ τους και την «Ανοιχτή Πόλη» (εξ ου και το: Ανοιχτή Τέχνη για τη σχολή σεμιναρίων).

Στις αρχές του 1990 εξέδωσε το τρίτομο ιστορικό έργο «Υπέρ της των Ελλήνων νόσου».

Ηταν μια απροσδόκητη μεγάλη έκπληξη. Στοιχεία και τεκμήρια, που συναντούσε κανείς διάσπαρτα σε ξένα κυρίως βιβλία, και πολλά περισσότερα, με πηγές και αποσπάσματα, υπήρχαν εδώ προσφέροντας έγκυρες γνώσεις.

Αργότερα ενσωματώθηκε στο εξάτομο: «Μια Ιστορία Αγάπης», έργο τιτάνιο, με την πρωτοτυπία ότι κλιμακώνεται ανά έτος, που τεκμηρίωνε τη βίαιη επικράτηση του χριστιανισμού ανά την υφήλιο.

Ηταν η πρώτη ίσως φορά που Ελληνας ιστορικός επεξέτεινε την έρευνά του στον κόσμο. Πολύ σπουδαίο να αντιλαμβάνεται κάποιος ότι η ιστορία του έθνους του είναι μέρος του όλου, όχι το όλον.

Τη μοίρα που επιφύλαξαν οι χριστιανοί, με ρωμαϊκά όπλα και καθοδήγηση, στον ελληνικό πολιτισμό, την επιφύλαξαν σε όλους τους πολιτισμούς.

Η επεκτατική τους επιβολή συνεχίζεται σήμερα στην Aσία και στην Αφρική όπου προσηλυτίζουν ακάθεκτοι μαζί με τους ομογάλακτούς τους μουσουλμάνους (βλ. Μπόκο Χαράμ, Νιγηρία).

Εφτασε κι απέτυχε στην Ιαπωνία (βλ. Σκορσέζε: «Η σιωπή»), απέτυχε σε Ινδία και Κίνα λόγω του πληθυσμιακού τους όγκου. Αυτοί οι λαοί, κι οι Ισραηλινοί, είναι απ’ τους ελάχιστους που δεν έχουν αλλαξοπιστήσει διά της χριστιανικής/μωαμεθανικής μονοθεϊστικής βίας.

Παράλληλα με τη συγγραφή, που κάλυψε τη Γαλλική Επανάσταση («Λαιμητόμος Αρετή»), τους γενναίους Freethinkers της Δύσης κ.ά. ο Ρασσιάς διεκδίκησε νομικώς το δικαίωμα του θρησκευτικού προσδιορισμού του ως Ελληνας Εθνικός της πατροπαράδοτης προχριστιανικής λατρείας. Ξεκίνησε μια μεγάλη προσπάθεια μέσω του φορέα ΥΣΕΕ (Υπατο Συμβούλιο Ελλήνων Εθνικών) που είχε ευτυχή κατάληξη, προς αληθινή δόξα της Δημοκρατίας μας.

Η ελληνική εθνική θρησκεία αναγνωρίστηκε επίσημα ως μία εκ των θρησκειών της Ελλάδας και της δόθηκε η νόμιμη δυνατότητα να ιδρύσει ναό. Ιστορικό επίτευγμα.

Σαν να εκδόθηκαν αίφνης όλα τα χαμένα βιβλία μας, σαν την έκδοση των Προσωκρατικών ή της ποίησης του Παλλαδά. Ευτυχώς η Νομική παρέχει τη δυνατότητα παρεμβολής στην Ιστορία (βλ. Γιάννης Σταμούλης για τις αποζημιώσεις στο Δίστομο, Τιτίνα Λοϊζίδου για την περιουσία της στην κατεχόμενη Κερύνεια).

Υστερα λοιπόν από 1.600-1.700 χρόνια διώξεων και λοιδορίας, η Ελλάδα αναγνωρίζει τη θρησκεία που σημάδεψε και γαλούχησε τον πολιτισμό της.

Και πριν οτιδήποτε, ας σκεφτούμε το εξής: αν έχουν δικαίωμα να ιδρύσουν ναό στην Ελλάδα οι μη γηγενείς μουσουλμάνοι ή οι βουδιστές, γιατί να μην έχουν όσοι Ελληνες θεωρούν εαυτόν Εθνικό;

Το ερώτημα μας οδηγεί στο μεδούλι του ανθρώπινου πολιτισμού και ψυχισμού.

Αν μια θρησκεία είναι ιερή, τότε όλες ανεξαιρέτως οι θρησκείες, δημιουργήματα όλες του ανθρώπινου νού, είναι ιερές και υποχρεούμαστε σε σεβασμό.

Χωρίς απολύτως καμία διάκριση, όπως ορίζει το στοιχειώδες δημοκρατικό αίσθημα.

Αν οι ναοί, οι τελετές, τα βιβλία μιας θρησκείας είναι ιερά, τότε όλες οι τελετές, ναοί, βιβλία όλων των θρησκειών είναι ιερά χωρίς καμία εξαίρεση.

Κάθε κριτική / αξιολόγηση / διαβάθμιση / χλευασμός σε ό,τι θεωρεί ιερό οποιοδήποτε άτομο, ομάδα, λαός, συνιστά αυτόχρημα βεβήλωση.

Κείται εκτός της δημοκρατίας, του πολιτισμού και της ανθρώπινης ευπρέπειας, όταν αυτή δεν έχει υποστεί τη μονοθεϊστική πανωλεθρία του ενός, του μόνου και του ανώτερου.

Οδηγεί σε απολυταρχίες και εγκλήματα που σε πολιτικό επίπεδο εκφραστής τους είναι, μεταξύ άλλων ολοκληρωτισμών, ο ναζισμός και τα ολοκαυτώματα.

Η αποδοχή του Αλλου είναι κατάφαση στο ιερό και στη δημοκρατία.

Η ελευθερία στη δημιουργία ενός «θεϊκού συστήματος» είναι πρώτιστη ανάγκη και ελευθερία του ανθρώπου.

(Τα αναπτύσσω στο ανέκδοτο δοκίμιό μου: «Οι Ελληνες και ο Ε.Ρ. Ντοντς».)

Με την αναγνώριση της εθνικής ελληνικής θρησκείας ο Ρασσιάς πέτυχε επιπλέον να απαλλάξει το γέννημα και τον πατέρα της δημοκρατίας, τον ελληνικό πολιτισμό και τη φιλοσοφία, γιατί η θρησκεία είναι φιλοσοφία καθ’ εαυτή, από την καπηλεία ακροδεξιών που τα μιαίνουν, όσο καταγέλαστα κι αν παριστάνουν τους δήθεν υπερασπιστές.

Αριστος γνώστης της αρχαίας φιλοσοφίας, με προτίμηση στους στωικούς, ο Ρασσιάς, που δεν τσιγκουνευόταν το μοίρασμα των γνώσεών του, έφυγε αιφνιδίως την 7η Ιουλίου.

Αφήνει σπουδαίο έργο αποτελούμενο από 23 βιβλία (και ημιτελές το «Ευρωπαϊκός Πανθεϊσμός»), ενώ δεν συνεργάστηκε με γνωστούς εκδοτικούς οίκους επιλέγοντας την απόλυτη ανεξαρτησία του από την ευρύτερη κυκλοφορία των έργων του.

Οπως και να τοποθετείται κάθε καλοπροαίρετος στο θέμα της ελληνικής εθνικής θρησκείας, θα συμφωνήσει ότι πηγή αυτογνωσίας και πολιτισμού αλλά και ανεκτικότητας και δημοκρατικότητας είναι η Ιστορία.

Και αυτήν θεράπευσε με πάθος, παρρησία και αιδώ ο Βλάσης Ρασσιάς.

*Συγγραφέας

Αλέξανδρος Ασωνίτης