Οι πρώτοι άνθρωποι έκαναν κινούμενη τέχνη
Πώς οι παλαιολιθικοί καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν τη φωτιά για να θέσουν σε κίνηση την παλαιότερη τέχνη του κόσμου.
ΜΙΚΡΑ τα ηχητικά βήματα κατέβηκαν στο έδαφος και τα περπάτησα αργά σαν να μπήκα σε ένα σκοτεινό σινεμά, προσέχοντας να μην σκοντάψει και να διαταράξει τη σιωπή.
Μόλις τα μάτια μου προσαρμόστηκαν στο αμυδρά φως στους πρόποδες των σκαλοπατιών, είδα ότι στεκόμουν στον ανοιχτό θάλαμο μιας σπηλιάς.
Εκεί όπου ο ασβεστολιθικός τοίχος αψιδωτός στην οροφή ήταν μια σειρά από πίνακες και σχέδια ζώων που έτρεχαν βαθύτερα στο σπήλαιο.
Η πλησιέστερη εικόνα έμοιαζε με βίσωνα, με επιμήκη κέρατα και σημάδια σχήματος U στο πλάι της.
Ο βίσωνας ακολούθησε αρκετά άλογα ζωγραφισμένα συμπαγή μαύρα σαν σιλουέτες.
Πάνω τους ήταν ένα γήινο-κόκκινο άλογο με μαύρο κεφάλι και χαίτη.
Μπροστά ήταν ένα πολύ μεγάλο κεφάλι βισώνων που ήταν εντελώς εκτός κλίμακας σε σχέση με τις άλλες εικόνες.
Ήταν το καλοκαίρι του 1995, και στη σκοτεινή λάμψη, κοίταξα την φάντασμα της παρέλασης, όπως έκανε και οι πρόγονοί μου περίπου 21.000 χρόνια πριν.
Οι ραδιοφωνικές εκπομπές άνθρακα από το σπήλαιο Lascaux δείχνουν ότι η τέχνη προέρχεται από εκείνη την περίοδο, μια εποχή που τα μάλλινα μαμούθ περιπλανιόντουσαν ακόμη σε όλη την Ευρώπη και οι άνθρωποι επέζησαν κυνηγώντας τους και άλλα μεγάλα παιχνίδια.
Στάθηκα σιωπηλά καθώς προσπάθησα να αποκωδικοποιήσω το έργο των αρχαίων ανθρώπων που ήρθαν εδώ για να εκφράσουν κάτι για τον κόσμο τους.
Όταν το σπήλαιο Lascaux ανακαλύφθηκε το 1940, βρέθηκαν περισσότεροι από 100 μικροί πέτρινοι λαμπτήρες που κάποτε έκαψαν λίπος από τετηγμένο ζωικό λίπος σε όλους τους θαλάμους του.
Δυστυχώς, κανείς δεν κατέγραψε πού είχαν τοποθετηθεί οι λάμπες στο σπήλαιο.
Εκείνη την εποχή, οι αρχαιολόγοι δεν θεώρησαν πώς η φωτεινότητα και η θέση των φώτων άλλαξαν τον τρόπο προβολής των έργων.
Σε γενικές γραμμές, οι αρχαιολόγοι έχουν δώσει πολύ λιγότερη προσοχή στο πώς η χρήση της φωτιάς για το φως επηρέασε την ανάπτυξη του είδους μας, σε σύγκριση με τη χρήση της φωτιάς για ζεστασιά και μαγείρεμα.
Αλλά τώρα στο Lascaux και σε άλλα σπήλαια σε όλη την περιοχή, αυτό αλλάζει.
Ένας αρχαίος ιστότοπος με ανθρώπινα κρανία στην οθόνη
Πάνω από τα κεφάλια μας, τα φώτα σβήνουν.
Αντί για χιλιάδες αστέρια στον ουρανό, η τεχνητή ρύπανση του φωτός σημαίνει ότι στις σημερινές πόλεις βλέπουμε μόνο μερικές δεκάδες.
Μια πρόσφατη παγκόσμια έρευνα διαπίστωσε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στην Ευρώπη … ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
ΕΝΑΟι καλλιτέχνες στο Lascaux χρησιμοποιούσαν φωτιά για να δουν μέσα σε σπηλιές, αλλά η λάμψη και το τρεμόπαιγμα των φλογών μπορεί επίσης να ήταν αναπόσπαστο μέρος των ιστοριών που ανέφεραν οι πίνακες.
«Σήμερα, όταν ανάβεις ολόκληρο το σπήλαιο, είναι πολύ ηλίθιο γιατί σκοτώνεις τη σκηνή», λέει ο Jean-Michel Geneste, επιμελητής του Lascaux, διευθυντής του Εθνικού Κέντρου Προϊστορίας της Γαλλίας, και επικεφαλής του αρχαιολογικού έργου στο οποίο δούλευα. καλοκαίρι.
Το χειρότερο όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν μόνο πίνακες ζωγραφικής σπηλαίου σε περικομμένες φωτογραφίες που είναι ομοιόμορφα φωτισμένες με έντονα και άσπρα φώτα.
Σύμφωνα με την Geneste, αυτό αφαιρεί τις εικόνες από το πλαίσιο της ιστορίας που έπρεπε να πει και κάνει τα χρώματα στους πίνακες πιο κρύα ή πιο μπλε, από ό, τι οι παλαιολιθικοί άνθρωποι θα είχαν δει.
Οι ανακατασκευές των αρχικών λαμπτήρων λιπαντικών παράγουν έναν κύκλο φωτός διαμέτρου περίπου 10 ποδιών, ο οποίος δεν είναι πολύ μεγαλύτερος από πολλές εικόνες στο σπήλαιο.
Η Geneste πιστεύει ότι οι πρώτοι καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν αυτή τη μικρή περιοχή φωτός ως συσκευή αφήγησης ιστοριών.
«Είναι πολύ σημαντικό: η παρουσία του σκοταδιού, το σημείο του κίτρινου φωτός, και μέσα σε αυτό ένα, δύο, τρία ζώα, όχι περισσότερο», λέει η Geneste.
«Αυτό είναι ένα εργαλείο σε μια αφηγηματική δομή», εξηγεί.
Ακριβώς όπως μια πρόταση περιγράφει γενικά μια ιδέα, το φως από μια λάμπα λαδιού θα φωτίζει ένα μόνο μέρος μιας ιστορίας.
Ό, τι μπορεί να ειπώθηκε στο Lascaux έχει χαθεί από την ιστορία, αλλά είναι εύκολο να φανταστεί κανείς ότι ένα άτομο μετακινεί τη φωτισμένη του λάμπα κατά μήκος των τοίχων καθώς ξετυλίγει μια ιστορία βήμα-βήμα, χρησιμοποιώντας το σκοτάδι ως πλαίσιο για το εικόνες μέσα σε έναν μικρό κύκλο φωτιάς.
Η Geneste υποστηρίζει την υπόθεσή του επισημαίνοντας τα διάφορα μεγέθη των ζώων. «Αν θέλετε να έχετε πολλά ζώα σε μια αφηγηματική σχέση, είναι απαραίτητο να τα έχετε μικρά», λέει.
“Αν θέλετε μόνο ένα ζώο, τα κάνετε μεγάλα.
” Εάν η Geneste έχει δίκιο, οι πίνακες που είδα στο Hall of Bulls θα μπορούσαν να είχαν διαβαστεί σαν μια κωμική ταινία, ως μια σειρά πλαισίων: πρώτα ο βίσωνας, μετά δύο μαύρα άλογα, περισσότερα άλογα, εστίαση στον βίσωνα και ούτω καθεξής κάτω από το μήκος του θαλάμου.
“Όταν ανάβεις ολόκληρη τη σπηλιά, είναι πολύ ηλίθιο γιατί σκοτώνεις τη σκηνή.”
Επιπλέον, μια φλόγα που τρεμοπαίζει στο σπήλαιο μπορεί να έχει προκαλέσει εντυπώσεις κίνησης σαν ένα στροβοσκοπικό φως σε ένα σκοτεινό κλαμπ.
Σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού, η ανθρώπινη όραση υποβαθμίζεται και αυτό μπορεί να οδηγήσει στην αντίληψη της κίνησης ακόμα και όταν όλα είναι ακόμα, λέει η Susana Martinez-Conde, διευθύντρια του Εργαστηρίου Οπτικής Νευροεπιστήμης στο Νευρολογικό Ινστιτούτο Barrow στο Phoenix του Ariz. εμφανίζονται σε δύο επίπεδα. το ένα όταν το μάτι επεξεργάζεται μια σκοτεινή φωτισμένη σκηνή, και το δεύτερο όταν ο εγκέφαλος έχει νόημα για αυτές τις περιορισμένες, τρεμοπαίζοντας πληροφορίες.
Φυσιολογικά, τα μάτια μας υποβάλλονται σε αλλαγή όταν γλιστρήσουμε στο σκοτάδι.
Σε έντονο φως, τα μάτια βασίζονται κυρίως στα ευαίσθητα στο χρώμα κύτταρα στους αμφιβληστροειδείς μας που ονομάζονται κώνους, αλλά σε χαμηλό φως οι κώνοι δεν έχουν αρκετά φωτόνια για να λειτουργήσουν και τα κύτταρα που αισθάνονται ασπρόμαυρες κλίσεις, που ονομάζονται ράβδοι, αναλαμβάνουν.
Γι ‘αυτό στο χαμηλό φως, τα χρώματα εξασθενίζουν, οι σκιές γίνονται πιο δύσκολο να διακριθούν από τα πραγματικά αντικείμενα και τα απαλά όρια μεταξύ των πραγμάτων εξαφανίζονται.
Οι εικόνες ακριβώς μπροστά μας φαίνονται εκτός εστίασης, σαν να φαίνονται στο περιφερειακό μας όραμα.
Το τελικό αποτέλεσμα για τους πρώιμους ανθρώπους που είδαν πίνακες ζωγραφικής σπηλαίου από φωτιά μπορεί να ήταν ότι ένα ελάφι με πολλά κεφάλια, για παράδειγμα, έμοιαζε με ένα μόνο κινούμενο θηρίο.
Μερικές μάλλον εξελιγμένες καλλιτεχνικές τεχνικές ενισχύουν αυτήν την εντύπωση. Βρίσκεται ένα πέρα από το Hall of Bulls,
ΠΛΑΊΣΙΟ ΠΑΓΏΜΑΤΟΣ: Πέντε κεφάλια ελάφι στην περιοχή Nave του σπηλαίου Lascaux ενδέχεται να αντιπροσωπεύουν ένα μόνο ελάφι σε διαφορετικά στάδια κίνησης.Φωτογραφία από τον Norbert Aujoulat
ΗΣτο δεξί τοίχο του Ναβ, ένας πρώτος καλλιτέχνης είχε χρησιμοποιήσει κάρβουνο για να σχεδιάσει μια σειρά από πέντε κεφάλια ελαφιών.
Οι εικόνες είναι σχεδόν πανομοιότυπες, αλλά καθεμία είναι τοποθετημένη σε ελαφρώς διαφορετική γωνία.
Προβαλλόμενες κάθε φορά με έναν μικρό κύκλο φωτός που κινείται δεξιά προς τα αριστερά, οι εικόνες φαίνεται να απεικονίζουν ένα μόνο ελάφι που σηκώνει και χαμηλώνει το κεφάλι του όπως σε ένα σύντομο flipbook animation.
Ο Μαρκ Αζέμα, παλαιολιθικός ερευνητής και σκηνοθέτης στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζης στη Γαλλία, μελέτησε δεκάδες παραδείγματα αρχαίων εικόνων που προοριζόταν να υπονοήσουν την κίνηση και βρήκε δύο βασικές τεχνικές που οι παλαιολιθικοί καλλιτέχνες το έκαναν αυτό.
Η πρώτη είναι η παράθεση διαδοχικών εικόνων – η τεχνική που χρησιμοποιείται για την κεφαλή των ελαφιών – και η δεύτερη ονομάζεται υπέρθεση. Αντί να εμφανίζονται διαδοχικά, παραλλαγές ενός σωρού εικόνας το ένα πάνω στο άλλο σε υπέρθεση για να δώσουν μια αίσθηση κίνησης.
Η υπέρθεση μπορεί να παρατηρηθεί σε σπήλαια σε όλη τη Γαλλία και την Ισπανία, αλλά μερικά από τα παλαιότερα παραδείγματα προέρχονται από το σπήλαιο Chauvet στην περιοχή Ardèche της Γαλλίας. Καμμένες ξύλινες και ξυλάνθρακες κατά μήκος των τοίχων του Chauvet υποδηλώνουν ότι φωτιές και πυρκαγιές ανάβουν το σπήλαιο.
Σε ηλικία 32.000 ετών, οι παλαιότεροι πίνακες ζωγραφικής στο σπήλαιο Chauvet είναι περίπου 10.000 χρόνια μεγαλύτεροι από εκείνους στο Lascaux, αλλά δεν είναι λιγότερο ικανοί.
Μία από τις πιο εκτεταμένες εικόνες στο σπήλαιο είναι το “Grand Panneau”, ένα μεγάλο πάνελ που δείχνει λιοντάρια, ρινόκερους, βίσωνα, άλογα και ένα μάλλινο μαμούθ.
Η Azéma εξηγεί ότι το πάνελ μπορεί να σχετίζεται με δύο ξεχωριστές αφηγήσεις λιονταριών που κυνηγούν το θήραμα.
Κοντά στο κέντρο του πίνακα υπάρχει ένα σχέδιο με κάρβουνο ενός ρινόκερου που φαίνεται να έχει επτά ή οκτώ κέρατα, καθώς και πολλές πλάτες.
Οι ρινόκεροι μοιάζουν σαν να συσσωρεύονται το ένα πάνω στο άλλο, αλλά η Αζέμα έχει πειράξει κάθε τμήμα της εικόνας για να δείξει ότι στην πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι ένας ρινόκερος σε διάφορες θέσεις.
Σε αυτήν την υπέρθεση, λέει, ο ρινόκερος σηκώνει και χαμηλώνει το κέρατο του.
ΑΡΧΑΊΟ ΚΟΠΆΔΙ: Άλογα τρεξίματος, βοοειδή και ελάφια ευθυγραμμίζουν τους τοίχους στην Αίθουσα των Ταύρων στο σπήλαιο Lascaux.Φωτογραφία από τον Norbert Aujoulat
ΡΕΚατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου, το φως μέσα στο Lascaux έλαμψε σταθερό και αρκετά ισχυρό για να ξεχωρίσω τα χρώματα στους βράχους και τους πίνακες.
Μας επιτρεπόταν να μείνουμε μόνο για περίπου 20 λεπτά, που ήταν αρκετός χρόνος για να δούμε όλες τις εικόνες, εκτός από μερικές που είναι δύσκολο να φτάσετε.
Η διατήρηση του έργου τέχνης υπήρξε μια συνεχής μάχη.
Κατά διαστήματα από το 2001, το Lascaux έκλεισε λόγω προσβολών από μούχλα και μύκητες που απειλούν πολλούς από τους πίνακες.
Ένας τύπος μαύρου καλουπιού φαίνεται να τρέφεται με το φως που φέρνουν οι άνθρωποι στη σπηλιά.
Είχα σταθεί στο Ναό με μόλις λίγο χώρο για να γυρίσω χωρίς να βουρτσίσω στους τοίχους.
Η εξέταση της τέχνης έμοιαζε να διαβάζει μια μερικώς μεταφρασμένη γλώσσα.
Τα σχήματα των ζώων ήταν γνωστά, αλλά το νόημά τους αποκρύπτεται από την απόσταση μεταξύ του μυαλού μου και εκείνων των 21.000 ετών πριν.
Η παλαιολιθική τέχνη μπορεί να ήταν πνευματική – προσευχές για ένα επιτυχημένο κυνήγι – ή ίσως σχετίζονται με συγκεκριμένα γεγονότα – τη στιγμή που μια υπερηφάνεια λιονταριών κυνηγούσε έναν μεγάλο ρινόκερο.
Ή ίσως ήταν σαν τη σύγχρονη τέχνη και εκπλήρωσε μια ποικιλία ρόλων που δεν τοποθετούνται εύκολα σε κατηγορίες.
Παρόλο που οι εικόνες ήταν κυρίως ζώα, αυτό που μου έδωσε η τέχνη ήταν η ανθρωπότητα.
Οι εικόνες ήταν μια προσπάθεια έκφρασης μιας αντίδρασης σε ένα δυναμικό περιβάλλον. Τώρα που ζούμε σε έναν κόσμο αλογόνου και LED,
Ο Zach Zorich είναι ανεξάρτητος επιστημονικός δημοσιογράφος και συνεισφέρων συντάκτης στο περιοδικό Archeology .
ΑΠΌ ΤΟΝ ZACH ZORICHΕΙΚΌΝΑ ΑΠΌ ΤΟΝ MIKO MACIASZEK27 ΜΑΡΤΊΟΥ 2014
https://nautil.us/issue/11/light/early-humans-made-animated-art
Leave a Reply