ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Του Καθηγητή Πέτρου Γρουμπού, Ομότιμου Καθηγητή, Πανεπιστημίου Πατρών.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστορικός για να διακρίνει ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται στην ιστορία.

Τις ειρηνικές περιόδους διαδέχονται πόλεμοι. Κάποιοι μπορούν να πουν ότι ειρήνη είναι το διάλειμμα μεταξύ πολέμων.

Κάποιοι άλλοι μπορούν να δουν την ιστορία των ανθρώπων σαν μια σειρά από συνεχείς πολέμους, με τα όπλα να αλλάζουν από εποχή σε εποχή.

Ζούμε σε μια ενδιάμεση περίοδο, με πολέμους στη γειτονιά μας, με τα σύννεφα να μαζεύονται και πάνω από την πατρίδα μας.

Με  τη σημερινή κατάσταση στη Μεσόγειο, στα Βαλκάνια και μία επιθετική Τουρκία που κουνά το οθωμανικό σπαθί, ένα παλιό ερώτημα γίνεται επίκαιρο: «ποιες δυνάμεις κυβερνούν τον κόσμο; Το σπαθί ή το πνεύμα;»

Την απάντηση στο ερώτημα μας τη δίνει ο Ναπολέων Βοναπάρτης: «στον κόσμο υπάρχουν δύο δυνάμεις.

Το σπαθί και το πνεύμα.

Το σπαθί κερδίζει πρώτο αλλά προσωρινά, το πνεύμα κερδίζει δεύτερο αλλά οριστικά: το σπαθί νικιέται πάντοτε από το πνεύμα».

Δεν είναι ανάγκη κάποιος να θυμίσει στους πάντες ότι καμιά αυτοκρατορία δεν μπόρεσε να υποτάξει λαούς αιωνίως.

Όλες οι Αυτοκρατορίες είχαν ακμή και νομοτελειακά περιέπεσαν σε παρακμή  και στις περισσότερες η ιστορία επεφύλαξε πλήρη κατάρρευση και εκμηδένιση.

Ο κατακτητής πάντα έφευγε από τα εδάφη που κατέκτησε με το ξίφος και τη βία.

Μία αυτοκρατορία έρχεται και φεύγει ανεπίστρεπτη σε πείσμα με όσους διαφωνούν με αυτήν την Ιστορική πραγματικότητα.

Ακόμη και αν μείνει παραπαίει!

Ας δούμε όμως τα πράγματα λίγο διαφορετικά.

Και ίσως τελικά κατανοήσουμε καλύτερα τη γενικότερη έννοια του «σπαθιού» και όχι τη στενή του όπως την εννοεί ο Μέγας Ναπολέων.

Ίσως και να είναι και παρεξηγημένο.

Αν μελετήσουμε την ιστορία και την παράδοση της ανθρωπότητας, παρατηρούμε ότι ο πόλεμος αποτελεί μία από τις κύριες της δραστηριότητες.

Μέσα σε αυτήν την πλούσια πολεμική παράδοση, που η ιστορία της χάνεται στα βάθη των αιώνων, o πολεμιστής χρησιμοποίησε διάφορα μέσα για να πετύχει το σκοπό του, την εξουδετέρωση του εχθρού.

Ένα από αυτά τα μέσα αποτελούν τα «όπλα», τα οποία εξελίσσονται και τελειοποιούνται μαζί με την εξέλιξη της τεχνολογίας και του ίδιου του πολιτισμού.

Σήμερα χρησιμοποιείτε και ο «οικονομικός πόλεμος» για την υποδούλωση Λαών.

 Το δε «οικονομικό σπαθί» είναι πολύ χειρότερο από το «πολεμικό σπαθί».

Τα «όπλα» λοιπόν αποτελούν τα «εργαλεία του πολέμου».

Εργαλεία όμως με ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, δεν έχουν την άμεση ιδιότητα της δημιουργίας, όπως έχουν τα κοινά εργαλεία που γνωρίζουμε, αλλά κατέχουν την ιδιότητα της καταστροφής.

Στα σωστά χέρια και με την ορθή χρήση τους βοηθούν στην καταστροφή του εισβολέα, του εχθρού- σφετεριστή και γενικότερα στην αντιμετώπιση του «κακού», όποια μορφή και αν αυτό έχει.

Στα λάθος χέρια επιφέρουν την καταστροφή και εξαφάνιση Λαών  και ομάδων ανθρώπων.

Έχει δε αποδειχθεί ιστορικά, ότι η λάθος χρήση των «εργαλείων του πολέμου» δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την έλευση, την κυριαρχία και την πτώση των «καθεστωτικών αυτοκρατοριών» (οθωμανικής, κουμμουνιστικής, ναζιστικής…). Άξιο μελέτης είναι το «σπαθί».

Ένα από τα πιο αποτελεσματικά και πολυχρησιμοποιημένα όπλα στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι το «σπαθί», του οποίου η προέλευση μας διαφεύγει στις ομίχλες του παρελθόντος.

Δεν αρκεί όμως μόνο η πρακτική σημασία που αναμφισβήτητα  έχει το σπαθί.

Για να αντιληφθούμε την πραγματική του αξία ως ένα όπλο αρχέτυπο και να διεισδύσουμε στην ουσία του, θα πρέπει να εμβαθύνουμε στους διάφορους συμβολισμούς που αυτό πήρε μέσα από τους μύθους και θρύλους πολλών παραδοσιακών πολιτισμών.

 Καταρχήν να αναφέρουμε ότι το σύμβολο με την παραδοσιακή του έννοια αποτελεί την κρυσταλλοποιημένη μορφή μίας ανώτερης ιδέας.

Ένα σύμβολο λοιπόν είναι μία γέφυρα ή ένας αγγελιοφόρος μεταξύ της αντίληψης μας και της ιδέας που αυτό φέρει μέσα του και πολλές φορές μας βοηθάει να αντιληφθούμε πολύ περισσότερα πράγματα για αυτήν την ιδέα από οποιαδήποτε άλλη περιγραφή και ιδιαίτερα την καταστροφική.

Το σπαθί-ξίφος λόγω των μοναδικών «ιδιοτήτων» που έχει, χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο σε πολλούς παραδοσιακούς μύθους.

Στην Βρετανία, στο μύθο του βασιλιά Αρθούρου παρουσιάζεται το θρυλικό Εξκάλιμπερ, το οποίο δημιουργήθηκε από το υλικό ενός μετεωρίτη που έπεσε στη γη.

Μόνο αυτός που κατέχει την αγνή αρετή μπορεί να το βγάλει από το βράχο στον οποίο ήταν καρφωμένο. Τότε εμφανίζεται ο Αρθούρος, σύμβολο του ενάρετου ανθρώπου και καταφέρνει με ευκολία να τραβήξει το σπαθί και να το απελευθερώσει

Στην ελληνική μυθολογία έχουμε τον Αιγέα, πατέρα του Θησέα, που έκρυψε το σπαθί και τα σανδάλια του κάτω από ένα βράχο, με την προϋπόθεση να τα πάρει ο γιος του, όταν θα ήταν ικανός και θα είχε την πνευματική και σωματική δύναμη να  σηκώσει το βαρύ βράχο και να το χρησιμοποιήσει σωστά.

Το σπαθί σαν σύμβολο δεν λείπει και από τη χριστιανική παράδοση.

Ο παράδεισος φυλάσσεται από αγγέλους με πύρινα σπαθιά, οι οποίοι κρατούν  μακριά το κακό και τους απίστους.

Επίσης βλέπουμε να το φέρουν πολλοί από τους αγίους της εκκλησίας στις διάφορες παραστάσεις και αποτελεί ένα εργαλείο αφιερωμένο στο θέλημα του Θεού.

Ένας άλλος σημαντικός συμβολισμός, που συναντάμε στα πλαίσια της Ιπποτικής παράδοσης της Δύσης, είναι το σπαθί καρφωμένο σε έναν μαύρο κύβο (κάτι αντίστοιχο με το βράχο στο μύθο του Αρθούρου).

Ο μαύρος κύβος είναι σύμβολο του υλικού επιπέδου, του εκδηλωμένου ορατού κόσμου, ενώ το σπαθί αποτελεί τη θεία πνευματική βούληση που διεισδύει στο αδρανές υλικό επίπεδο για να το αναταράξει και να το διαμορφώσει.

Είναι ουσιαστικά το πάντρεμα μεταξύ Ουρανού και Γης, η ένωση των δυο κύριων αρχών του σύμπαντος (Πνεύμα και Ύλη αντίστοιχα) απ’ όπου προκύπτει όλη η δημιουργία (διότι όλα τα δημιουργήματα στο κόσμο προέρχονται από το συνδυασμό των δυο αυτών Αρχών).

Δυστυχώς το «Οθωμανικό σπαθί» όπως χρησιμοποιήθηκε δια μέσω των αιώνων δεν έχει κανένα από τα παραπάνω αξιόλογα και χρήσιμα χαρακτηριστικά.

Το τι ακριβώς προσέφερε η Οθωμανική αυτοκρατορία και ο «Τούρκος», στα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, και την Ευρώπη μας το λέει ο Τούρκο-Γερμανός ιστορικός και κοινωνιολόγος, Taner Akcam.

«Στη Βαλκανική Χερσόνησο, με κάθε βήμα του, ο Τούρκος έχει ποδοπατήσει τα προϊόντα χιλιάδων ετών πολιτισμού. Όπου ο Τούρκος βλέπει ένα δέντρο, το κόβει.

Οι Τούρκοι έχουν εξαλείψει τους πολιτισμούς σε κάθε στροφή και δεν έχουν διατηρήσει εκείνα τα πράγματα που έχουν κατακτήσει.

Δεν ήταν καθόλου λαοί πολιτισμού με μια έννοια και δεν κατάφεραν να οικοδομήσουν ένα στα πολιτιστικά θεμέλια που έχουν καταλάβει.

Τα μέρη όπου ο Οθωμανός έχει πατήσει το πόδι του δεν άνθισαν, τα μέρη όπου ο Τούρκος έχει πατήσει «έχει μαραθεί και πεθάνει».

Οι Οθωμανοί ηγέτες δεν έχουν κάνει τίποτα με τα μέρη που έχουν κατακτήσει, εκτός από να καταστρέψουν και να καταστρέφουν».

Αυτά από έναν εμβληματικό και καταξιωμένο συγγραφέα, πανεπιστημιακό δάσκαλο αλλά κυρίως ερευνητή και μελετητή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Κεμαλικής Τουρκίας.

Είναι από τους πρώτους Τούρκους πανεπιστημιακούς που αναγνωρίζουν και συζητούν ανοικτά τη γενοκτονία των Αρμενίων από το οθωμανικό καθεστώς.

Ο Akcam αναγνωρίζει επίσης τον κεντρικό ρόλο των Νεότουρκων στη σύλληψη, την οργάνωση και την υλοποίηση του σχεδίου για τον αφανισμό των χριστιανικών πληθυσμών της φθίνουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως απαραίτητη προϋπόθεση για την οικοδόμηση ενός ομοιογενούς τουρκικού κράτους. Το κράτος αυτό κατέληξε να είναι η Κεμαλική Τουρκία!

Δυστυχώς και η σημερινή Τουρκία δεν δείχνει να έχει πάρει τα δέοντα διδάγματα από την Ιστορία. Παρόλο που ζούμε τον 21ο αιώνα, η νοοτροπία της Τουρκίας  είναι ακόμα εκείνη του 1453, όταν κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη. Και ακόμη χειρότερα, σήμερα μεγάλες δυνάμεις δεν έχουν και αυτές διδαχθεί από την Ιστορία και προσπαθούν να υποδουλώσουν λαούς με «οικονομικό πόλεμο» καθιστώντας των πτωχούς και δούλους των κελευσμάτων των.

Ο νοών νοείτω.

Ποιο λοιπόν είναι σήμερα το ζητούμενο για την ειρηνική συνύπαρξη των Λαών; Κατανοώντας πλήρως τη πραγματική σημασία του «σπαθιού», θα πορευόμαστε πολύ καλύτερα από τι κάνουμε σήμερα.

Αυτά που πρεσβεύει ένα σπαθί με τη συμβολική του όψη είναι αρχές και αξίες ξεχασμένες στο δικό μας πολιτισμό, που στέκονται μακριά από την δική μας αντίληψη και τρόπο ζωής.

Όμως είναι μεγάλη ανάγκη αυτές οι αξίες να ξυπνήσουν ξανά  στις καρδιές των ανθρώπων και κυρίως των Κυβερνόντων.

Είναι μεγάλη ανάγκη, ειδικά σήμερα στους δύσκολους καιρούς που περνούν όλοι οι Λαοί του πλανήτη, να ξαναγυρίσουμε σε έναν ηρωικό τρόπο ζωής.

Το σπαθί πρέπει για άλλη μία φορά να τραβηχτεί από το βράχο, όχι από κάποιον μυθικό ήρωα, αλλά από εμάς τους ίδιους και κυρίως από τους ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων ολόκληρου του πλανήτη, που πρέπει να μεταλλάξουμε τους εαυτούς μας σε κάτι καλύτερο.

Να ανυψώσουμε το Πνεύμα μας, να το απελευθερώσουμε από την ύλη στην οποία είναι δεσμευμένο, έτσι ώστε να έρθει και πάλι η Δικαιοσύνη στους εαυτούς μας και στον κόσμο.

Να το πούμε ξεκάθαρα. Αυτό που διακυβεύεται σήμερα  δεν είναι τίποτα λιγότερο από το αν η ανθρωπότητα  θα αντέξει τη δοκιμή του «πολιτισμού» υπό το βάρος  του ερωτήματος ποιες δυνάμεις την κυβερνούν: το «κακό σπαθί» ή το «ανθρώπινο πνεύμα»;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο τέλος, το “ανθρώπινο πνεύμα» θα θριαμβεύσει. Το «ανθρώπινο πνεύμα» οπλισμένο με χιλιάδες σπαθιά που θα φλέγονται από τη Δύναμη, την Επαγρύπνηση και την Τιμή του πολεμιστή, την Ανδρεία και την Υπηρεσία του απέναντι στη Δικαιοσύνη και το Θεό, τις αρετές της Τιμής, Βούλησης, Σοφίας, Αγνότητας και του Καθήκοντος των ηγετών απέναντι στην ανθρωπότητα.

Ενώ σε ένα πιο μεταφυσικό επίπεδο, μέσα στους παραδοσιακούς μύθους των πολιτισμών και λόγω της καθετότητας και καθαρότητας του ατσαλιού, στέκει σαν το πιο αντιπροσωπευτικό σύμβολο του Πνεύματος, το οποίο διεισδύει στην ύλη για να την εξευγενίσει, να την καλλιεργήσει και να μεταλλάξει τα αρνητικά της στοιχεία.

Όσοι δεν το αποδεχθούν θα είναι υπόλογοι για τα δεινά που θα έλθουν στην ανθρωπότητα.

Η Ιστορία όμως θα τους τιμωρήσει και θα μείνουν οι ηγέτες και μεγάλες δυνάμεις με μελανά στίγματα όπως και οι προηγούμενοι που είχαν στη φαρέτρα των το κακά «σπαθιά-ξίφη».

Αυτό θα πάθει και η σημερινή Τουρκία που ονειρεύεται την ανασύσταση μιας Οθωμανικής αυτοκρατορίας με την συμπεριφορά του 1453.

Θα αποτύχει οικτρά!

WHICH POWERS RULE THE WORLD? THE SWORD or THE SPIRIT?

THE CASE OF THE “OTΤOMAN” SWORD!

By Professor Peter P. Groumpos,

Emeritus Professor, University of Patras, Greece

February 21, 2021

Tags :Sword, Spirit, Balkans, Greek revolution, 1821,war, peace, Turkey, Mediterranean, ottoman sword, Napoleon the Great, wisdom, leadership, honesty.

You do not have to be a historian to see a pattern repeated in history. Peaceful times are followed by wars. Some may say that peace is the break between wars. Others may see human history as a series of ongoing wars, with weapons changing from season to season.

We live in an intermediate period, with wars in our neighborhood, with clouds gathering over our homeland. With the current situation in the Mediterranean, in the Balkans and an aggressive Turkey wielding the Ottoman sword, an old question becomes relevant: “Which forces rule the world?” The sword or the spirit? “

The answer to our question is given by Napoleon Bonaparte: “there are two forces in the world. The sword and the spirit. The sword wins first but temporarily, the spirit wins second but definitively: the sword is always defeated by the spirit “. There is no need to remind everyone that no empire has been able to subdue peoples forever. The conqueror always left the lands he conquered with the sword and violence.

All the Empires flourished and completely fell into decline and in most of them history was reserved for complete collapse and annihilation.

But let’s look at things a little differently. And perhaps we finally understand better the general meaning of the “sword” and not its narrow meaning as Napoleon the Great means. Maybe it is misunderstood.

If we study the history and tradition of humankind, we observe that war is one of its main activities. In this rich war tradition, whose history is lost in the depths of the centuries, the warrior used various means to achieve his goal, the neutralization of the enemy. One of these tools is the “weapons”, which are evolving and perfecting along with the evolution of technology and culture itself. Today you also use the “economic war” to enslave peoples. The “economic sword” is much worse than the “sword of war”.

So “weapons” are the “tools of war”. However, tools with a special feature do not have the direct property of creation, as the common tools we know have, but they have the property of destruction. In the right hands and with their proper use they help in the destruction of the invader, the enemy-usurper and in general in the confrontation of the “evil”, whatever its form. In the wrong hands they lead to the destruction and disappearance of “Peoples” and groups of people.

It is worth studying the “sword”. One of the most effective and widely used weapons in the history of mankind is the “sword”, whose origin escapes us in the mists of the past. But the practical significance of the sword alone is not enough. First of all, it should be mentioned that the symbol in its traditional sense is the crystallized form of a higher idea. So a symbol is a bridge or a messenger between our perception and the idea that it carries within us and often helps us to understand much more about this idea than any other description and especially the meaning of destruction.

To understand its true value as an archetypal weapon and to penetrate its essence, we must delve into the various symbolisms that it took from the myths and legends of many traditional cultures.

In Britain, in the myth of King Arthur. He is the only one who possesses the pure virtue can take it out of the rock on which it was nailed. Only he who possesses the virtue of Will, Wisdom and Purity is able to free the Spirit from the shackles and through “Him” to perform feats in the service of Justice and Truth, defeating the forces of evil and restoring order and prosperity to people.

In Greek mythology we have Aegeas, Theseus’ father, who hid his sword and sandals under a rock, on the condition that his son take them, when he was able and had the mental and physical strength to lift the heavy rock and use them properly.

The sword as a symbol is not missing from the Christian tradition. Paradise is guarded by angels with fiery swords, who keep evil away and are a tool dedicated to the will of God.

Another important symbolism, which we find in the context of the Knightly tradition of the West, is the sword nailed to a black cube (something similar to the rock in the myth of Arthur). The black cube is a symbol of the material level, of the manifested visible world, while the sword is the divine spiritual will that penetrates the inert material level to shake it and shape it. It is essentially the marriage between Heaven and Earth, the union of the two main principles of the universe (Spirit and Matter respectively) from which all creation arises (because all creation in the world comes from the combination of these two Principles).

The “Ottoman sword” in contrast to the myths that accompany the other swords, as used over the centuries has none of the above characteristics. Nowhere is it connected with the “spirit” and it remains in the flow of history an uncut tool in the hands of a brutal power.The Turkish-German historian and sociologist Taner Akcam tells us exactly what the Ottoman Empire and the “Turk” offered in the Balkans, the Mediterranean, the Middle East, and Europe. “In the Balkan Peninsula, with every step he takes, the Turk has trampled on the products of thousands of years of civilization.” It was no coincidence that all the peoples of the Balkans revolted many times, but the Turks suppressed them with the sword and drowned them in blood.

The Greeks started the revolution in 1821 which led them to the creation of the current Greek State. Greece is proudly celebrating today the 200th anniversary of this historic event which was the beginning of the collapse of the Ottoman Empire, which finally disintegrated in 1918-20 after the First World War.

Unfortunately, today’s Turkey does not seem to have learned the right lessons from history. Although we live in the 21st century, the mentality of Turkey is still the same as in 1453, when it occupied Constantinople. Even worse, today the great powers-COUNTRIES have not even been taught by history and are trying to enslave peoples with “economic war” making them poor and slaves of their trades. Who is able to understand, understands!

So, what is the question today for the peaceful coexistence of the Peoples?

What “represents” a sword with its symbolic face: are principles and values ​​forgotten in our culture, which stand far from our perception and way of life. But there is a great need for these values ​​to awaken again in the hearts of the people and especially of the Rulers. It is a great need, especially today in the difficult times that all the peoples of the planet are going through, to return to a heroic way of life. The sword must once again be drawn from the rock, not by some mythical hero, but by ourselves and especially by the leaders of the great powers of the whole planet, in order to transform our “selves” into something better. To raise our Spirit, to free it from the matter to which it is committed, so that Justice may come again to our “selves” and to the world.

Let’s be clear. What is at stake today is nothing less than whether humanity will withstand the test of “civilization” under the weight of the question which forces rule it: the “evil sword” or the “human spirit”? There is no doubt that in the end, the “human spirit.” and God, the virtues of Honor, Will, Wisdom, Purity and the Duty of Leaders towards humanity.

Those who do not accept “this” will be held accountable for the sufferings that will come to humanity. History, however, will punish them and the leaders and great powers will remain with black spots as well as the previous ones who had the bad “swords” in their quiver. This will happen to today’s Turkey, which dreams of re-establishing an Ottoman Empire with the behavior of 1453. It will fail miserably.