ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg  114 D-40885 Ratingen  Tel.+Fax: 0049 2102 32513  E-Mail: chaziteo@t-online.de

        06.12.2020

Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου

Τα κοινα αγαθα του πλανητη Γη, απο τα αποθεματα πρωτων υλων μεχρι την μορφωση και την γνωση, ανηκουν σε ολους τους ανθρωπους.

Οσο καιρο ομως οι δικαιοδοσιες ιδιοκτησιων καθωριζονται απο τις υποδομες της εκαστοτε εξουσιας και της κατοχης του χρηματος, παραμενουν τα 5 απο τα 7,6 δισεκατομμυρια ανθρωπων του παγκοσμιου πληθυσμου εκτος των δικαιοδοσιων.

Η αδιεξοδος κατασταση του μελλοντος των ανθρωπων αυτων, που επισκιαζεται απο το γεγονος καθωρισμου της  «παγκοσμιοποιησης», οτι ολοι οι ανθρωποι θα ζουν στον ενα κοσμο, ειναι μεν μια τυπικη πραγματικοτητα, αποτελει ομως μεγαλη αντιφαση ως προς τις μεγαλες διαφορες σχετικα με τις προ’υ’ποθεσεις του ευζειν.

Η καθημερινοτητα του μεγαλυτερου μερους των 7,6 δισεκατομμυριων ανθρωπων του παγκοσμιου πληθυσμου, διαφερει σε καταστασεις ζωης που διαφερουν μεταξυ τους σε χρονικες  αποστασεωις 300 με 300 ετων.

Οσο καιρο ειναι αναγκασμεντα τα περιπου 3 δισεκατομμυρια ανθρωπων που συνεχως αυξανονται , να χεζονται σε κουβαδες και να ζουν σε χωρους με πορτες απο πλαστικα, να φυτοζωουν ακαλυπτοι σε χωραφια ‘η σε δημοσιους υπαιθριους χωρους, τα διαφορα σεναρια παραμυθια για πολεις και κρατη του μελλοντος, γεματα ζωη, που συμβαδιζουν με την προσφορα υπηρεσιων απο την τεχνιτη νοημοσυνη, αποτελουν ανυποφορη κυνικοτητα.

Οι ανθρωποι χρειαζονταν το χρημα ως ανταλλακτικο μεσο απο την στιγμη κατανομης της ανθρωπινης εργασιας, λογω αυξησεως σε μεγαλο βαθμο της ποσοτητας και ποιοτητας των ανθρωπινων αναγκων και απαιτησεων σε προ’ι’οντα διατροφης, που εκανε την διαχειριση διαθεσης αυτων πολυ δυσκολη.

Ακομη και μετα την χρησιμοποιηση του χρηματος ως ανταλλακτικο μεσο, παρεμειναν οι οικονομιες των αναλυθεντων ιστορικα λαων με πολιτισμο, καθ’ ολη την αρχαιοτητα και εως τα τελη του μεσαιωνα, ως οικονομιες, που ικανοποιουσαν την καλυψη των αναγκων της ζωης των ανθρωπων της εποχης εκεινης, οπου π.χ. ο χωρικος χρειαζονταν το αλετρι του, ο ιπποτης το φεουδο του, ο ιερεας το εισοδημα του, ο τεχνικος την τροφη του και ο εμπορος την αποδοση απο εντιμες τιμες των προ’ι’οντων του.

Οι ανθρωποι δεν δουλευαν για να ικανοποιησουν πολλες επιθυμιες τους, αλλα αποκλειστικα και μονο για να ικανοποιησουν τις απαραιτητες αναγκες για την ζωη τους και των συνανθρωπων τους.

Ισχυε η αρχη της καλυψης των αναγκων των ανθρωπων αναλογα με την κοινωνικη βαθμιδα που ανηκαν.

Η καλυψη των αναγκων ειναι κατι το ακαθωριστο και εξαρταται απο τις επιθυμιες και θελησεις των ανθρωπων.

Στο οικονομικο αυτο συστημα στο οποιο ο καθενας που μπορουσε και ηθελε να εργαστει, διεθεται τον αναγκαιο εξοπλισμο σε ικανοποιητικο βαθμο και δεν ειχε την αναγκη απο δανεισμο χρηματων παρα μονο σε πολυ εξαιρετικα ιδιαιτερες περιπτωσεις, διοτι δεν υπηρχαν σε μεγαλο βαθμο διασκορπισμενα τα χρηματοπιστωτικα ιδρυματα.

Αυτα που υπηρχαν εξυπηρετουσαν αποκλειστικα την κυκλοφορια του χρηματος σε μια κοινωνια που μονο σε ωρα αναγκης χρειαζονταν μικροδανειοδοτησεις χωρις τοκους παρα μονο (αμεσα και εμμεσα) με την αμοιβη για την προσφερθεισα ειδικη εργασια.

Τι πραγματι ευθυνεται για την μεταβαση, στις αρχες της Νεας Εποχης στην Ευρωπη, απο την οικονομια καλυψης των αναγκων της ζωης των ανθρωπων στην καπιταλιστικη βιοποριστικη οικονομια;     

Με τον Ουμανισμο και την Αναγεννηση ελαβε χωρα η διαδικασια πνευματικης αναπροσαρμογης σχετικα απο την ζωη στον αλλο κοσμο της χριστιανικης θρησκευτικης πιστης στις αναγκες και επιθυμιες των ανθρωπων για την παρουσα ζωη.

Η διαδικασια αυτη επιταχυνθηκε αποφασιστικα και απο την ραγδαια εξελιξη των σχεδον ανυπαρκτων μεχρι την εποχη αυτη των φυσικων επιστημων και του εντοπισμου νεων μεθοδων παραγωγης των αναγκαιων προ’ι’οντων διατροφης αλλα και ικανοποιησης διαφορων αλλων επιθυμιων των ανθρωπων.

Με την εξασθενιση της  θρησκευτικης πιστης και την υπερβαση απο την οικονομια καλυψης των αναγκων της ζωης στην βιοποριστικη καπιταλιστικη οικονομια, αρχισε και η παραγωγη αγνωστων μεχρι τοτε ελκυστικων για τους ανθρωπους προ’ι’οντων.

Οι νεες αναγκες ηταν κοστοβορες και αρχισαν να καλυπτονται με χρηματικα δανεια.

Αν και η υπαρξη του τοκου για το δανειζομενο χρημα ειναι τοσο παλαια οσο η υπαρξη του χρηματος, αυτος  συνδεονταν απο την αρχη με υποθηκες σε κτηματα και σωματα και με την προσωπικη δουλεια.

Ο  Αθηναιος νομοθετης, φιλοσοφος και ποιητης Σολων (630-559 π.Χ.) με την «σεισαχθεια» του (αποσεισις βαρων, δηλαδη ελαφρωση των χρεων των δημων, ‘η αρση των υποθηκων σε κτηματα και σωματα, ‘η ελευθερωση των δουλων για χρεη, ‘η απαγορευση της προσωπικης δουλειας του οφειλετη και της οικογενειας του και ‘η βελτιωση των ορων του δανεισμου για το μελλον) απαλλαξε τους πολιτες των Αθηνων  απο τους λιθους των υποθηκων (ορους) που ειχαν στηθει πολυ πυκνα στους αγρους της περιοχης των Αθηνων.

Μετα την σεισαχθεια του Σολωνος ελαβαν επισης θεση κατα της προσωπικης δουλειας του οφειλετη και της οικογενειας του αργοτερα και οι εκκλησιαστικες και δημοσιες οργανωσεις παρ’ ολες τις αντιδρασεις απο τους κυκλους της πολιτικης και οικονομικης εξουσιας της τοτε εποχης, που συνηγορουσαν για την διατηριση της δουλειας.

Με την βιομηχανοποιηση που εξελιχθηκε απο τις αρχες του 18 μ.Χ. αιωνος, αυξηθηκαν αισθητα η τοκογλυφια μαζι με μια νεα μορφη της προσωπικης δουλειας του οφειλετη, στα πλαισια του καπιταλιστικου οικονομικου συστηματος και της νεας εξουσιας η οποια εντος δυο μονο αιωνων εθεσε τα θεμελια για μια παγκοσμια τυραννια.

Προ’υ’ποθεση για την εδραιωση της βιομηχανοποιησης ηταν η υπαρξη σε ικανοποιητικο βαθμο εργατικου δυναμικου αποτελουμενου απο ακτημονες και χρεωμενους δουλους του προλεταριατου, οι οποιοι για να επιζησουν ηταν αναγκασμενοι να εργαζονται για ενα κομματι ψωμι στους κατοχους κτηματων και κεφαλαιων.

Τα «Δανεια» ως ενα εργαλειο για την δουλεια του οφειλετη ηταν ηδη και στην ελληνικη αρχαιοτητα ενα εργαλειο συσσωρευσης χρηματων απο τους εχοντες και κατεχοντες.

Ο οφειλετης λογω αδυναμιας αποπληρωμης του χρεους σε χρημα, μεταβαλλονταν σε σκλαβο του δανειστη.

Υπο διαφορετικη μορφη το ιδιο ισχυει και σημερα.

Οι Αγγλοι μετα την βιομηχανοποιηση τους χρησιμοποιουσαν τα δανεια για την παγκοσμια κυριαρχια τους.

Αποτελει ενα κοσμο’ι’στορικο γεγονος η ιδρυση το 1694 μ.Χ. της Τραπεζας της Αγγλιας και η εκδοση απ’ αυτην εχρωμα χαρτινα καμματια (χαρτονομισματα) που αντιστοιχουσαν σε πιστοπιητικα-χρυσου.

Απο τοτε ειναι οι τραπεζιτες σε θεση να δημιουργουν χρημα απο το τιποτε.

Τραπεζιτες-Ντεποζητων εντοπισαν λιγο αργοτερα, οτι οι Εντολες και τα Σεκς, που διδονται απο τους καταθετας προς τους τραπεζικους λογαριασμους τους και οι οποιες προοριζονταν προς τριτα προσωπα, πολυ συχνα απο τα προσωπα αυτα δεν μεταβαλλονταν σε ρευστο χρημα, αλλα καταγραφονταν στους δικους τους τραπεζικους λογαριασμους.

Συνεπως οι τραπεζιτες δεν χρειαζονταν για τετοιες εντολες και σεκς πλεον πολυ συχνα ρευστο χρημα (χρυσο, πιστοποιητικα, χαρτονομισματα) και ειχαν ετσι ενα υπολοιπο που μπορουσε να χρησιμοποιηθει για δανειοδοτηση και εαν η δανειοδοτηση αυτη παραχωρουνταν υπο την μορφη θετικης καταθεσης στον τραπεζικο λογαριασμο του δανειοληπτη, απο τον οποιο και ο ιδιος τραβα αντι για ρευστο χρημα σεκς, ειναι ευκολο πραγμα η καλυψη τετοιων δανειων, οταν χρησιμοποιει ενα μονο μερος της αξιας των για αποθεμα.

Τετοιου ειδους τραπεζικοι λογαρισμοι ειναι επισης εργαλεια για δημιουργια χρηματος απο το τιποτε., παρ’ ολου που οι τραπεζιτες συνηθως αρνουνται να παραδεχθουν οτι η συμπεριφορα τους δεν διαφερει απο την εκδοση χαρτονομισματων ‘η απο την εγκριση τους για δανεια χωρις ρευστο χρημα.

Εως το 1980 μ.Χ. ηταν η χρεωση των ιδιωτικων νοικοκυριων συμπεριλαμβανομενων και ιδιωτικων προσωπων περιορισμενα δυνατη, διοτι μπορουσε να λαβει ενα τραπεζικο δανειο και να χρεωθει μονο αυτος που μπορουσε να καταθεσει στην τραπεζα ασφαλιστρα (ιδιοκτησιες σπιτιων και οικοπεδων ‘η μια κερδοφορα εταιρια).

Οποιος δεν κατειχε τιποτε απο αυτα, δεν μπορουσε επισης τιποτε να κατασχεθει στην περιπτωση που ο δανειοληπτης δεν ηταν σε θεση να αποπληρωσει το δανειο και τους τοκους του.

Ηδη απο τα πρωτα μετα τον 2^ον Παγκοσμιο Πολεμο χρονια αρχισεν στις περισσοτερες χωρες της δυτικης Ευρωπης, ενισχυομενη απο την οικονομικη αναπτυξη, η αναζητηση απο τον χρηματοπιστωτικο τομεα νεων χρηματοπιστωτικων προ’ι’οντων και νεων στρωματων αγοραστων των προ’ι’οντων αυτων.

Μεχρι το ετος 1982 απαγορευονταν αυστηρα και με μεγαλα προστιμα π.χ. πρωτα στην Αυστρια η διαθεση δανειων απο τις τραπεζες σε ιδιωτικα προσωπα.

Με την αναζητηση νεων στρωματων πελατων απο τις τραπεζες για την διαθεση των νεων χρηματοπιστωτικων προ’ι’οντων, αρχισε και η «παρακμη των παραδοσεων της οικονομιας».

Ολο και ποιο περιπλοκες οικονομοπιστωτικες κατασκευες αρχισαν να προσφερονται και να γινονται αποδεκτες, διοτι το αγοραστικο κλιμα εδειχνε ανοδικη ταση και η παραπληροφοριση απο τα γραπτα και ηλεκτρονικα ΜΜΕ οργιαζε.

Παραλληλα η απατη και η κλεψια ειχαν και αυτες λογω της ως ανω καταστασης, ανοδικη ταση, διοτι το χωρις πολυ κοπο χρηματικο κερδος αρχισε και αυτο να κερδιζει χωρο.

Για να ειναι σε θεση οι τραπεζες να εχουν περισσοτερες δικαιοδοσιες κατα των οφειλετων, που αδυνατουσαν να εκπληρωσουν τις υποχρεωσεις αποπληρωμης των δανειων τους, μετατραπηκε απο το 1986 η «Εκτελεστικη Αρχη», κανοντας δυνατη την κατασχεση απο εναν οφειλετη δανειου τα εισοδηματα της εργασιας του.

Επισης απο το 1986 για  ολους τους οφειλετες, οι οποιοι μπορουσαν να παρουσιασουν εναν δικαστικο Τιτλο, εγινε δυνατη η ερωτηση για το χρεος του οφειλετη προς τριτους πιστωτες στο κυριο παραρτημα στηριξης της κοινωνικης ασφαλισης.

Στο επιπεδο επικοινωνιας των τραπεζων και στρωματων πελατων. επικρατησαν τα κατωθι καταστροφικα για τις φτωχα πληθυσμιακα στρωματα δεδομενα:

1. Το καταναλωτικο δανειο κυριαρχησε απο το 1986 και στα

     φτωχοτερα οικονομικως κοινωνικα στρωματα του πληθυσμου

2. Η υπερβαση του τραπεζικου λογαριασμου εξελιχθηκε στο

     περισσοτερο και ακριβωτερο πουληθεν καταναλωτικο δανειο

     και οδηγησε στην υπερχρεωση των απλων ανθρωπων.

3. Η «Εκτελεστικη Αρχη» των τραπεζων τροποποιηθηκε απο το

     1991 με την κατασχεση του επιδοματος ανεργιας του οφειλετη και

     την αποκλειστικη υπαιτιοτητα αυτου, απαλασσοντας τον

     δανειοδοτη απο πασα ευθυνη, ενω ο δανειοδοτης ειναι αυτος που

     εστησε την παγιδα στον οφειλετη για να αυξησει το μεγεθος της

     της πελατειας του. Το μονο θετικο εν μερει για τον οφειλετη ειναι

      η απο το 1995 ισχυουσα δικαιοδοσια του για ιδιωτικη πτωχευση.

Η απο τις τραπεζες πρακτικη «Μολυνσης της Κοινωνιας με καταναλωτικα Δανεια» δυστυχως γινεται ανεκτη τοσο απο την

νομοθετικη οσο και απο την εκτελεστικη πολιτικη εξουσια των

κρατων μελων της Ε.Ε. και θεωρειται ως κατι το «Κανονικο» που

οδηγει ομως στις εξης δυσαρεστες καταστασεις:

α.  Χρεωμενα ιδιωτικα νοικοκυρια κουβαλουν στην πλατη τους τα

     προβληματα απο την μειωση των εισοδηματων τους λογω

     παιδιων, περικοπης του χρονου εργασιας, απολυσεων και

     συμπληρωματικα λογω της πανδημιας του Κορωνο’ι’ου. Η

     ως ανω τραγικη κατασταση για τις φτωχες κοινωνικες ομαδες

     του πληθυσμου κανει την αποπληρωμη των δανειων τους

      αδυνατη. Τα κοινωνικα αυτα στρωματα θα ενισχυσουν τον

      αριθμο των αστεγων ανθρωπων, των οποιων η κατασταση με

      την πανδημια του Κορωνο’ι’ου ειναι ετσι και αλλως τραγικη.

β.  Επιχειρησεις που ειναι επισης στις τραπεζες χρεωμενες, πρεπει

     να εχουν μεγαλυτερη κερδοφορια για να μπορουν να

     ανταπεξελθουν στην επιβαρυνση τους απο τα δανεια και

     εμποδιζονται σκοπημα για την δημιουργια και κατοχη δικων τους

     κεφαλαιων για τις απαραιτητες επενδυσεις στην παραγωγικη

     διαδικασια. Οι τραπεζες εκμεταλλευομενες την κριση με την

     πανδημια του Κορωνο’ι’ου προετοιμαζονται για την λεηλασια

     των απο φτωχευσεις. Η Αλληθεια εδω δεν κρυβεται. Τα τραπεζικα

     δανεια κακως θεωρουνται οτι ειναι η κυκλοφορια του αιματος της

     οικονομιας, διοτι τετοια ειναι αποκλειστικα η δημιουγια και

     κατοχη απο επιχειρησεις δικων τους κεφαλαιων για αναγκαιες

     επενδυσεις. Οι αναβολες λογω της πανδημιας του Κορωνο’ι’ου

     αποπληρωμης των οφειλων, δεν αποτελουν λυση εως οτου

     επιτευχθουν οι καταστασεις που ισχυαν προ της πανδημιας, διοτι

     αλλως επανερχεται η προ του Σολωνος δουλεια. Αυτη δεν θα ειχε

     φθασει στα σημερινα ορια εαν ο χρηματικοπιστοτικος τομεας δεν

     ειχε εφευρει τα τελευταια 30 χρονια τα περιγραφεντα

     χρηματοπιστωτικα προ’ι’οντα που αποτελουν οπλα μαζικης

     καταστροφης των επιχειρησεων και γενικα των οικονομιων.

γ.  Οι κυριωτερες υποδομικες προ’υ’ποθεσεις του μοντερνου

     χρηματοπιστωτικου- και δανειοκαπιταλιστικου συστηματος ως

     μορφη της τοκογλυφιας και ως συστημα κρατικης εκμεταλλευσης

     των μαζων, προκυπτουν απο την πραγματικοτητα, οτι περιπου το

     50% του ΑΕΠ μιας χωρας καταβροχθιζεται απο τον τοκο, δηλαδη

     απο τοκο κεφαλαιου και εδαφους και περισσοτερο απο το ημισυ

     των εισοδηματων των ανθρωπων που πηγαζουν απο την εργασια

     τους, χρονο με χρονο κλεβονται απο φορολογικες επιβαρυνσεις

     πασης μορφης.

Οσο καιρο οι τραπεζες ηταν αναγκασμενες να διατηρουν ενα ποσο των καταθεσεων των πελατων τους ως αποθεμα κεφαλαιου, μπορουσε ακομη να θεωρηθει ο κοσμος των επιχειρησεων ως «κανονικος».

Αυτες μπορουσαν μονο ενα καθωρισμενο ποσοστο των χρηματων που διεθεταν, να το δανειζουν ως υποθηκες.

Ο «κανονικος» αυτος κοσμος με τα χρηματοπιστωτικα προ’ι’οντα μαζικης καταστροφης τοποθετηθηκε αναποδα, δηλαδη ορθιος αλλα με το κεφαλι του προς τα κατω.

Ξαφνικα δημιουργουνταν εμπορευσημα αξιοχαρτα απο τις απαιτησεις.

Αυτες στο παρελθον ηταν εξασφαλισμενες με κτηματα, δηλαδη με διαμερισματα, σπιτια και οικοδομησημα οικοπεδα.

Κατα το 1980 καποιος οικονομολογος διαπιστωσε, οτι μπορουν πολλα ομοια υποθηκοδανεια να δεθουν και η κυκλοφορια πληρωμων (τοκοι και χρεολυσια) να μετατραπει σε ενα νεο δανειο.

Τα δανεια αυτα τοποθετουνταν στις Ασφαλειες, στα Φοντς Συνταξεων και σε ιδιωτες επενδυτας, που τα επαιρναν ευχαριστως στα βιβλια τους.

Μια τραπεζα εργασιας μπορουσε και μπορει ακομη και σημερα να εισπρατει το χρημα απο την πωληση του δανειου αυτου και να επανικηνισει εκ νεου τον τροχο των δανειων.

Στην διδικασια της ομολογοποιησεως η δανειοληπτικη ικανοτητα των μεμενομενων δανειων αξιολογειται καλυτερα με το κλεισιμο απο την τραπεζα επενδυσεων ασφαλισεων, δηλαδη απο την τραπεζα που της ανατεθει ο ελεγχος και η ασφαλιση των δανειων.

Αφου προηγουμενως δεθει το νεο πακετο δανειων, λαμβανει αυτο μια εξιολογηση απο μια απο τις τρεις διεθνως αναγνωρισμενες εταιρειες αξιολογησης (Standard&Poors, Moodys και Fitch).

Οι τρεις αυτες εταιρειες αξιολογουν το 95 % των αξιοχαρτων της παγκοσμιας οικονομιας, δηλαδη κατι που υπερβαινει καθε οριο μιας υγειους λογικης.

Οι σχιζοφρενεις αυτοι οργανισμοι αξιολογησης, αντιβαινουν στην λογικη του Αριστοτελη και συμφωνουν μονο στην λογικη του «τιποτε δεν μπορει να ειναι που δεν επιτρεται να ειναι».

Οι ως ανω εταιρειες αξιολογισης ομως δεν μας επεσαν απο τον ουρανο.

Η διεθνης πολιτικη παραχωρισε στις ως ανω εταιρειες την δικαιοδοσια αξιολογισης που ειναι μαλιστα και με νομους καταχυρωμενη.

Αυτο και μονο αποδεικνυει την ποιοτητα της διεθνους πολιτικης και σε ποιον ‘η ποιους αυτη ανηκει.

Καταπολεμα τα σκυλια εκεινα που ηταν δεμενα με αλυσιδες απο τις οποιες η ιδια απελευθερωσε.

Η Ελλας συνεπως σημαδοτει μονο την αρχη μιας επισημα και εγκληματικης κρατικης υπαγωγης υπο κηδεμονια, που ειναι πρωτογνωρη και δημοκρατικα υποκρητικη.

Απο της σημερα 27 χωρες –  μελη της Ε.Ε. ανηκουν στην Ευρωζωνη μονο 19 χωρες.

Οι χωρες που δεν ανηκουν στην Ευρωζωνη και εχουν ακομη το δικο τους νομισμα ειναι η Τσεχια, η Δανια, η Ουγγαρια, η Σουηδια κ.α. που δεν ειναι απο την ΕΚΤ εξαρτημενες και μπορουν να εφαρμοζουν ανεξαρτητη χρηματικη πολιτικη.

Αυτο σημαινει οτι εαν η Ελλας εγκατελειπε την Ευρωζωνη δεν θα υποκειτο τις συνεπειες που υπεστει με την στημενη κριση του 2008/2009 και θα βρισκονταν σημερα στον σωστο δρομο, οπως π.χ. η Δανια και η Σουηδια χωρις Μνημονια και χωρις το εγκληματικο ΔΝΤ.

Η Ελλας πρεπει να γινει παραδειγμα για τις αλλες 18 χωρες της Ευρωζωνης, σχετικα με το που μπορουν να καταληξουν οταν δεν υπακουουν στα κατευθυνομενα καθαρματα της υγεσιας της γερμανοκρατουμενης Ε.Ε.

Η Ελλας δεν θα ηταν σημερα γερμανικο Προτεκτορατο και θα ηταν απαλλαγμενη απο τα εξωτερικα της χρεη.

Η ηγεσια της, πασης κομματικης αποχρωσης, πρεπει καποτε να πληρωσει για τα εγκληματα της, με την εσχατη των ποινων.

Δια των αναφερθεντων νεων προ’ι’οντων του χρηματοπιστωτικου τομεα του καπιταλιστικου οικονομικου συστηματος τα παντα ρεουν σχετικα καλα οσο καιρο το συστημα αυτο ως συνολο δεν υποκειται σε σοβαρα προβληματα.

Οταν οι ασφαλειες των δανειων π.χ. δεν Καλυπτονται, γκρεμιζεται ολο το χαρτινο οικοδομημα.

Επενδυτες που πιστευαν, οτι κατειχαν αξιοχαρτα υψηλης κερδοφορας αποδοσης, διαπιστωνουν ξαφνικα οτι ειχαν αγορασει αχρηστα χαρτια.

Ενα συμπληρωματικο και επικινδυνο σκουριασμενο προ’ι’ον ειναι τα περημα «Παραγωγα», τα οπλα μαζικης καταστροφης των οικονομιων του καπιταλιστικου συστηματος.

Προκειται για Συμβολαια η αξια των οποιων «παραγεται» απο μια συμφωνηθεισα αξια ενος περιουσιακου αντικειμενου.

Τα «Παραγωγα» ειναι Οπτιονς και εμπορικες συναλλαγες  ημερομηνιας.

Με ενα Οπτιονς αποκτα καποιος την δικαιοδοσια σε ενα καθωρισμενο χρονικο σημειο ‘η εντος μιας χρονικης περιοδου να αγορασει ‘η να πωλησει ενα περιουσιακο αντικειμενο.

Πολυ ποιο κρισιμη γινεται η κατασταση στο εμποριο ημερομηνιας.

Εδω δεν εχει καποιος την δικαιοδοσια αλλα την υποχρεωση να πωλησει ‘η να αγορασει ενα περιουσιακο αντικειμενο σε ενα καθωρισμενο χρονο και τιμη.

Μια κερδοσκοπικη ηλιθιοτητα παριστανουν και τα ετσι ονομασθενα ιδιωτικα Equity.

Mια τετοια εταιρια ειναι κατι παρομοιο οπως ενα κλειστο επενδυτικο φοντς.

Οι εταιριες αυτες σε αντιθεση με τις μετοχικες εταιριες δεν καταγραφονται στα χρηματιστηρια αλλα ανηκουν στα κερδοσκοπικες προ’ι’ντα τρελας.

Οι εαιριες αυτες μπορουν να χρεονονται πολυ φθηνα και το ετσι συσωρευθεν κεφαλαιο

να αναμοχλευεται ξανα ‘η να προσκαλουνται οι εταιριες που αγοραζονται για να υπερχρεοθουν, ωστε το υπερχρεος αυτο να μοιρασθει ως ειδεικο μερισμα μεταξυ των νεων κατοχων.

Στο κατω κατω της γραφης μια εταιρια Equity δεν ειναι τιποτε αλλο απο την επιστροφη ενος μιγματος απο βιομηχανικο κοκαλοπαγες.

 Ο «Δανειστης» (αδιαφορο ποιος και που ειναι) μπορει ανα πασα στιγμη να τοποθετησει τις απαιτησεις επι ταπητος, να απαιτησει επιπλεον τοκους και δαπανες και να καταθεσι μηνυση στο δικαστηριο για να λαβει τον σχετικο «τιτλο».

Απο την στιγμη που η σχεση του χρεος «τιτλοποιηθει», μπορουν να χρησιμοποιηθουν ολες οι δυνατοτητες της «Εκτελεστικης Αρχης» (κατασχεη μισθου, κατασχεση περιουσιακων αντικειμενων του οφειλετη, αποριψη καλυψης απο την κατασχεση, της πρωτης καιοικιας κλπ).

Η μονη δυνατοτητα που εχει ο οφειλετης ειναι να δηλωσει προσωπικη φτωχευση, εαν ειναι επιχεηρηματιας φτωχευση της επιχειρησης του και εαν ειναι κρατος φτωχευση του κρατους για να εξελθει απο την τραγικη κατασταση της υπερχρεωσης.

Η ολη ως ανω διαδικασια δεν εχει να κανει με δικαιοσυνη σε μια χωρα με δημοκρατικο πολιτευμα.

Η Δημοκρατια σε καθε χωρα βασιζεται στον σεβασμο της προσωπικοτητας καθε ανθρωπου και λυση των οικονομικων διαφορων με συμβιβασμο.

Η Δημοκρατια ειναι η καλυτερη λυση για την διατηριση της ελευθερης διατυπωση της γνωμης, για την συνεκτιμηση μεταξυ των κοινωνικων ομαδων και για την ισοτητα ευκαιριων για ολους τους ανθρωπους.

Η Ε.Ε. της σημερον δεν εχει τιποτε απο τις δημοκρατικες αυτες αξιες και ετολμησε μολις την 20.06.2019 να ψηφισει εναν κανονισμο βασει του οποιου μια «επιχειριση ενος ατομου» στην περιπτωση της φτωχευσης της, να προστατευεται απο κατασχεσεις για τα χρεη της επι μια τριετια.

Ο κανονισμος αυτος προβλεται να γινει νομος σε ολα τα κρατη μελη της εως την 17.06.2021.

Και αυτο θεωρειται μεγαλο δημοκρατικο επιτευγμα!

Φαινεται οτι η γερμανοκρατουμενη εξουσια της Ε.Ε. φοβαται την αντιδραση των Δανειστων, των Ολιγαρχων και των Μεγαλοτραπεζιτων.

Για τους Μεγαλοαπατεωνες, Δημοκρατια ‘η

Ρεμπουμπλικα ‘η οτι αλλο δυναται να ονομασθει, ειναι οτι μπορει ευκολα να ελεγχεται.

Οι πραγματικοι εξουσιαστες στο παρασκηνιο δεν εκλεγουν στην πραγματικοτητα μονο τους υποψηφιους Βουλευτες της Ευρωβουλης, εκλεγουν και την πολιτικη των.

Οι Μεγαλοαπαεωνες αυτοι, που θεωρουν τα εθνη ως κοπαδια προβατων που σκεφθονται μονο για την τροφη τους και που μπορουν με την βοηθεια πιστων σκυλων τους (τσομπανων τους) να τα κατευθυνουν οπου θελουν, μας παρουσιαζονται κατα διστηματα και υποκριτικα ως αγιοι ανθρωποι.

Η δυναμικοτητα καταστροφης του εξαναγκασμου για διαψευση και αυτοτυφλωση, γινεται ποιο κατανοητη με τα συνωνυμα οπως υποκριτικοτητα, επιβολια, κακοηθεια, διπλοπροσωπια, ατιμια, χαιρεκακια,  ψευδολογια ‘η εγκληματικοτητα.

Και εδω βρισκεται το παγκοσμιο κυριο προβλημα θαμενο, το οποιο μπορει με την συνεργεια της «Υγειους Ανθρωπινης Νοησης» να ξεθαφει και λυθει!

Η εννοια ομως αυτη ηδη απο την εποχη της ελληνικης αρχαιοτητας συζητειται με αντιπαραθεσεις.

Σχεδον ολοι οι μεγαλοι σκεπτικιστες εχουν ασχοληθει με το θεμα, αλλα ακομη δεν εδοθει μια ικανοποιητικη περιγραφη.

Ο Α’ι’νστε’ι’ν το υποτιμουσε, ο Μαρξ το γελειοποιουσε, ο Νιτσε το περιφρονουσε.

Υπηρχαν ομως και αλλες γνωμες για το θεμα, Ο Τσιτσερος το θεωρουσε ως τον βασικο εξοπλισμο των ανθρωπων, ο Καντ το θεωρουσε ως πετρινη προβα για τον προσανατολισμο και Χαννα Αρεντ το θεωρουσε ως αισθηση της πραγματικοτητας.

Η «Υγειης Ανθρωπινη Νοηση) ειναι συνεπως ενα προ’ι’ον της ελληνικης πνευματικης ιστοριας.

Το θεμελιο και η πετρα κατασκευης των μελλοντικων εξελιξεων ομως, ειναι η φιλοσοφικη αναλυση και η επιστημονικη αιτιολογικη ανιχνευση.

Αλλως συνισταται αντ της λεξης «Προοδος» να χρησιμοποιηται ο ορος «Τυφλη Πτηση».

Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου

Και στα γερμανικά:

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou                               Bleibergweg 114

                                                                                   D-40885 Ratingen

                                                                    Tel.+Fax: 0049 2102 32513

                                                                 E-Mail: chaziteo@t-online.de

                                                                                              03.12.2020

EIN KLEINER HISTORISCHER STREIFZUG!

WIE DIE ZUKUNFT DER EINZELNEN MENSCHEN, DER UNTERNEHMEN UND DER STAATEN, DURCH DIE SCHULDEN, ZERSTÖRT WIRD.

Dr. Chaziteodorou Georg

Die Gemeingüter der Erde, von den Bodenschätzen bis zur Bildung gehören allen Bewohnern dieses Planeten. Solange sich die Eigentumsrechte aus struktureller Machtaneignung und der Verfügungsgewalt des Geldes ableiten, bleiben mehr als 5 der 7,6 Milliarden Menschen ausgeschlossen. Die Ausweglosigkeit ihrer Zukunft wird dadurch verschleiert, dass der Begriff der «Globalisierung» suggeriert, alle Menschen würden in einer Welt leben. Das ist zwar formal richtig, steht jedoch in krassem Widerspruch zu den weit auseinander liegenden Lebensbedingungen. Für große Teile der zu Zeit 7,6 Milliarden Menschen zählende Weltbevölkerung unterscheiden sich die Umstände ihres Alltags wenig von Zeiten, die andernorts 200 bis 300 Jahre zurückliegen. Solange rund 3 Milliarden Menschen alltäglich mit steigenden Tendenz ihre Notdurft in Eimern, Plastiktüren, auf Äcker oder öffentlichen Plätzen erledigen müssen, wirken futuristische Hochglanzszenarios wie Smart Städte oder Cyberintelligenz unerträglich zynisch.

Man brauchte Geld als Tauschmittel erst in dem Augenblick, in dem die Arbeitsteilung zwischen den Menschen aufgrund gesteigerter bzw. verfeinerter Bedürfnisse unübersichtlich zu werden begann. Aber selbst nach Einführung des Geldes blieben die Volkswirtschaften der historisch erforschten Kulturvölker das ganze Altertum und Mittelalter hindurch im wesentliche an den natürlichen Bedürfnissen und deren Befriedigung orientiert. Bei der «Subsistenzwirtschaft» d.h. bei der «Bedarfsdeckungswirtschaft» des späten Mittelalters, hatten z.B. der Bauer seine Hufe, der Ritter sein Lehn, der Priester seine Pfründe, der Handwerker seine Nahrung und der Kaufmann die Nutzung aus dem gerechten Preis. Der Mensch arbeitete nicht, um möglichst viel zu erwerben für sich, sondern um seinen und seiner Mitmenschen den Bedarf zu decken. Es galt das «Bedarfsdeckungsprinzip», und die Größe des Bedarfs richtete sich nach dem Bergriff des standesgemäßen Unterhalts. Der Bedarf also ist etwas ganz Unbestimmtes und hängt vom Wünschen und Wollen der Menschen ab. In dieser Wirtschaftssystem, in der jeder, der arbeiten könnte und wollte, über genügend eigene Produktionsmittel verfügte, wäre die Aufnahme von Kredite nur in verhältnismäßig seltenen Ausnahmefällen nötig und möglich, weil es fast keinen Geldüberhang gäbe. Wenn also die hauptsächlich dem Zahlungsverkehr dienenden Banken in einer solchen Gesellschaft die nur in Notfällen benötigten Kleinkredite gewährten, stünde ihnen dafür zwar kein Zins zu, wohl aber einem dem (direkten und indirekten) Aufwand an Arbeitskraft für diese Spezifische Dienstleistung entsprechende Gebühr.

Was aber hat den Umschwung von der natürlichen Subsistenz- zur «kapitalistischen Erwerbswirtschaft» zu Beginn der Neuzeit im Europa herbeigeführt?                                                          

Der mit dem Humanisierung und der Renaissance einsetzende geistige Ablösungsprozess von einer dem Christentum notwendig eigenen  vorwiegend jenseitsorientierten Weltsicht, konnte durch nichts anderes kompensiert werden, als durch eine entsprechend intensivere Beschäftigung mit dem Diesseits. Auch das Aufkeimen und immer raschere Aufblühen der bis dahin praktisch nicht vorhandenen Naturwissenschaften, hatte seine einzigen Grund in dieser neuen Diesseitsorientierung, das immer hemmungslosere Genussstreben ebenso beigetragen. Mit dem langsamen Glaubensabfall der Neuzeit musste der Übergang von der Subsistenz- zur Erwerbswirtschaft geradezu zwangsläufig Hand in Hand gehen, zumal die immer großartigeren technisch nutzbaren Entdeckungen der Naturwissenschaften die Weckung immer phantastischer «Bedürfnisse» zur Folge hatten und zugleich deren baldige Stillung verlockend in Aussicht stellten. Obwohl das «Zinnswesen» und die «Schuldenknechtschaft» bereits so alt wie das Geld selbst waren, hatten sich auch ungeachtet der «Seisachtheia» der Athener (Solon 300 v. Chr.) und aller späteren kirchlichen und weltlichen Verbote nie bis heute ganz ausrotten lassen, zumal gerade mit der beginnenden Neuzeit ihren großen Siegeszug begannen, weil inkonsequente Kirchenfürsten bis hinauf zu den Renaissance-Päpsten persönlich ihre zweifelhaften Vorzüge bedenkenlos in Anspruch nahmen, verfügten auch bereits über enormen Einfluss auf viele europäische Herrscher, die sich durch ihre Geld- und Machtgier von ihnen abhängig gemacht hatten, hatten aber ihre volkswirtschaftlich verheerenden Wirkungen in der bisher noch vorherrschenden Subsistenzwirtschaft nie auf breiter Ebene zu entfalten vermochten. Von allem Anfang an verbündet mit der dem wissenschaftlich-technischen Fortschritt zu verdanken und im frühen achtzehnten Jahrhundert machtvoll einsetzenden «Industrialisierung» jedoch, vermochte das «Wuchergewerbe» und die «Schuldensklaverei» unter dem vornehmeren Namen des so genannten «Kapitalismus» endlich ihre alles zersetzende Herrschaft anzutreffen und im Lauf zweier weiterer Jahrhunderte zu einer mehr und mehr die ganze Welt umspannenden Tyrannei auszubauen, deren eisernen Griff im Nacken die Masse der Menschen nur deshalb nicht unmittelbar spürt, weil sie großenteils im  Verbogenen ausgeübt wird. Vorbedingung für die Industrialisierung war das Vorhandensein einer genügenden Menge land- und besitzloser Arbeitskräfte (Schuldenknechtschaft), die, wenn sie überleben wollen, gezwungen waren, bei den Besitzern von Boden und Kapital Arbeit zu suchen und ihnen in Gestalt des Profits einen Teil des eigentlich ihnen selbst zustehenden Arbeitsertrags zu überlassen. Die Schaffung land- und besitzloser Bevölkerungsschichten (Schuldensklaverei) wurde zuerst auf dem europäischen Kontinent noch lange vor dem Einsetzen der Industrialisierung praktiziert, damit genügendes «Fußvolk»  für die kommende «industrielle Revolution» zu Verfügung stand.

Der «Kredit» als ein Instrument der Schuldenknechtschaft war bereits in der hellenischen Antike ein Werkzeug, Geldmittel einzutreiben. Der Schuldner wurde wegen nicht gezahlter Geldschulden, dem Gläubiger als Sklave zugesprochen. In unterschiedlicher Form gilt dieser Zustand auch heute. Bei den Engländern wurde später der Kredit ein Instrument für das Weltmachtstreben. Nichtsdestoweniger ist eines der großen weltgeschichtlichen Ereignisse auch die Gründung 1694 n. Chr. der Bank von England und damit farbige Papierstücke (Banknoten) dieser Bank als Repräsentanten spezieller Goldstücke (Gold-Zertifikate) zu benutzen. Damit konnten die Bankiers Geld aus dem Nichts schaffen. Depositen-Bankiers entdeckten kurz danach, dass Anweisungen und Schecks, die von Einzahler auf seine Einlagen gezogen und an dritten Personen weitergegeben wurden, oftmals von letzteren nicht in Bargeld verwandelt, sondern ihrem eigenen Konto gutgeschrieben wurden. Damit brauchte der Bankier an wirklichem Geld (Gold, Zertifikate und Noten) nicht mehr als den Bruchteil der Einzahlungen bei der Hand zu haben, auf die Schecks gezogen und eingelöst werden würden. Der Rest konnte für Kredite verwendet werden, und falls diese Kredite in der Form gewährt wurden, dass dem Kreditnehmer ein Konto gutgeschrieben wurde, auf dem er nun seinerseits eher Schecks ziehen als Bargeld davon abheben würde, konnten derartige Kredite gleichfalls ausreichend abgedeckt werden, indem man nur für einen Bruchteil ihres Werts Reserven zurückhielt.

Solche geschaffene Konten waren gleichfalls Schaffung von Geld aus dem Nichts, wenngleich die Bankiers sich gewöhnlich weigerten, ihre Aktionen, sei es nun die Ausgabe von Banknoten oder das Gewähren von bargeldlosen Anleihen, so zu bezeichnen. Bis in die 1980er Jahre war die Verschuldung der privaten Haushalte inklusiv der Privatpersonen beschränkt möglich, weil verschulden könnte sich nur wer Sicherheiten (Immobilieneigentum, Grundeigentum oder eine gesunde Firma) bei den Bankiers vorlegen könnte. Wer nichts besaß,                                                 dem konnte nichts weggenommen werden, falls er den Kredit nicht mehr zurückzahlen konnte. In den Nachkriegsjahren der meisten europäischen Länder, begann, beflügelt durch das Wirtschaftswachstum, auch bei dem Finanzsektor die Suche nach neuen Finanzprodukten und Kundenschichten. Nur in Österreich                                                        durften die Banken bis 1982, bei Konventionsstrafandrohung von der Regierung, nicht Kredite an Privatpersonen gewähren. Mit der Suche des Finanzsektors nach neuen Finanzprodukte und neuen Kundenschichten begann der «Verfall der Wirtschaftssitten». Immer komplexere Finanzkonstruktionen wurden gewagt und oft erwiesen sie sich als zunächst erfolgreich, weil die Grundstimmung optimistisch war.  Auch Betrug und Schwindel nahmen als Folge der Tatsache zu, dass das unangestrengte Geldverdienen anscheinend als ein von der Natur gegebenes Recht angesehen wurde. Um den Banken eine bessere Handhabe gegen säumige Schuldner zu geben, wurde bereits 1986 kurzerhand der «Exekutionsordnung» verändert und den Zugriff auf Lohn oder Gehalt eines Schuldners möglich gemacht. Ferner wurde ab 1986 allen Gläubigern, die ein gerichtlicher Titel vorweisen konnte, die Drittschuldneranfrage beim Hauptverband der Sozialversicherungsträger ermöglicht. Auf die Kommunikationsebene

der Banken und Kundenschichten, hat folgendes katastrophales für die ärmeren Bevölkerungsschichten durchgesetzt:

1. Der Konsumkredit ist ab 1986 bis zu ärmeren Schichten der

     Bevölkerung salonfähig gemacht worden.

2. Der Kontoüberzug der Bankkunden, entwickelte sich zu dem am

meisten und teuersten verkauften Konsumkredit und führte zu

Überschuldung der einfachen Menschen.

3. Die Exekutionsordnung der Banken wurde zusätzlich ab 1991

verschärft mit der Pfändbarkeit auch des Arbeitslosengeldes und

         die alleinige Belastung der Schuldner für ihre Überschuldung.

          Für die Schuldenfalle aber der armen Bevölkerungsschichten

         die die Banken zu verantworten haben, wurde als

         Gegenmaßnahme ab 1995 der Privatkonkurs eingeführt.

Die von den Banken praktizierte «Durchseuchung der Gesellschaft mit Konsumkredite» wird leider von der verantwortlichen und angeblich demokratischen Regierungen als ganz «Normal» betrachtet und führt zu folgenden schwerwiegenden Ergebnissen:

1. Verschuldete Privathaushalte kommen durch jede

Einkommensverschlechterung wegen übermäßigen Belastungen

         auf Grund von Kindern, Kurzarbeiten, Kündigungen der

         Arbeitsverhältnissen und erst recht wegen der Auswirkungen in

         der Wirtschaft den Pandemie Covid-19, massiv unter Druck.

         Rückzahlungsverpflichtungen und die verbrecherisch

         unmenschliche «Exekutionsordnung», nehmen auf diesem

         Druck keine Rücksicht.

1. Unternehmen die sich bei Banken verschulden, müssen deutlich

     mehr Profit erwirtschaften, um ihre Kreditverpflichtungen

     nachkommen zu können und verhindert werden Eigenkapital zu

     für die notwendige Investitionen zu bilden. Damit wird mit volle

         Absicht, in Krisensituationen, wie die von heute, der Weg zum

          Konkursgericht vorbereitet. Die Wahrheit kann nicht schaden.

          Nicht die Bankkredite sind der Blutkreislauf einer realen

          Volkwirtschaft, sondern die Bildung von Eigenkapital für

          notwenige Investitionen. Und die Verordnungen der Banken

          über Stundungen von Krediten ist eine Heuchelei. Stundung

          heißt nur Aufschub der Rückzahlungsverpflichtungen, ohne

          Berücksichtigung der Situation dass einmal unterbrochene

          Geschäftstätigkeit nicht mehr so richtig starten kann und führt

          dann direkt zu «Schuldknechtschaft». Diese hätte nie die

          heutigen Dimension erreicht, wenn der Finanzsektor nicht die

          «Verbriefung» erfunden hätte, was es den Unternehmen

          ermöglichte, in den letzten 30 Jahren die Verschuldungswerte

          noch einmal stark zu beschleunigen.

1. Die wesentliche Strukturbedingung des modernen Finanz- und

          Leihkapitalismus als Form des Wuchers und als System

          Institutioneller Auswucherung der Massen ergibt sich aus den

          Tatsachen dass rd. 50 % des BIP eines Landes wird vom Zins,

          d.h. vom Kapital- und Bodenzins aufgefressen und mehr als die

          Hälfte des von den schaffenden Menschen erarbeiteten

          Volkseinkommen wird Jahr für Jahr von den Zinsbezügen jeder

          Art vorgenommen.

Solange die Banken gezwungen waren, einen bestimmten Prozentsatz

ihre Einlagen als Kapitalreserve zu halten, war die Welt der Unternehmer noch relativ in Ordnung. Die Banken konnten nur einen bestimmten Prozentsatz ihrer Mittel als Hypotheken ausleihen. Diese Welt wurde durch die Verbriefung auf dem Kopf gestellt. Plötzlich schaffte man handelbare Wertpapiere aus Forderungen. Diese waren früher durch Immobilien abgesichert. In den achtziger Jahren entdeckte ein Betriebswirt, dass man viele ähnliche Hypothekenkredite bündeln und den Zahlungsstrom (Zinsen und Rückzahlung) in eine Anleihe umwandeln könnte. Diese Anleihen wurden bei Versicherungen, Pensionsfonds und Privatanlegern platziert, die sie bereitwillig ihn in ihre Bücher nahmen. Die Geschäftsbank konnte und kann auch heute das Geld aus dem Verkauf der Anleihe einfahren und das Kreditrad von neuen in Bewegung setzen. Im Prozess der Verbriefung wird die Kreditwürdigkeit der einzelnen Anleihen aufgebessert, indem z.B. die Investmentbank, die mit der Überprüfung beauftragt wurde. Kreditversicherungen abschließt. Wenn das Anleihepaket erst mal geschnürt ist, bekommt die Anleihe ein Rating durch eine der drei anerkannten internationalen   Agenturen (Standard&Poors, Moodys und Fitch). Kaum eine Branche repräsentiert seines Blendwerk wie die in Rampenlichtstehenden o.g. Rating Agenturen. Dieses Oligopol dass 95 % des globalen Geschäftes

kontrolliert, ist wahrhaftig eine Aushebelung des gesunden Menschenverstandes. Diese schizophrenen Organisationen widersprechen jeder praktischen Vernunft. Sie sind jedoch nicht vom Himmel gefallen. Die internationale Politik hat sie ermächtig und den Bezug auf ihre Bonitätsnoten sogar in Gesetzen verankert. Das allein zeigt die Qualität der internationalen Politik. Sie bekämpft jene Kettenhunde, die sie selbst von der Leine gelassen hat. Damit Hellas markiert nur den Anfang einer offiziellen und verbrecherischen Staatsentmündigung, die im Dekor demokratischer Scheinheiligkeit

Schule macht. Es handelt sich um Herrschaftswahn von gefährlichen Schwachsinnigen die die Wiedergeburt des Faschismus fordern!!!

Die Verbriefung von Kreditportofolios aber machte nicht bei Hypothekenkrediten Halt. Auch Autokredite oder Konsumkredite wurden in Anleihen umgewandelt. Hedge-Fonds sind die Speerspitze der globalen Spekulation geworden.

Durch die erwähnen neue Produkte des Finanzsektors, der ganze Abwicklungsprozess geht so lange gut, wie das Finanzsystem insgesamt nicht in ernsthafte Probleme gerät. Wenn aber die Kreditversicherungen nicht erfüllt werden können, bricht das Kartenhaus in sich zusammen. Investoren, die dachten, dass sie Anleihen höchster Bonität besitzen, merken dann plötzlich, dass sie Schrott gekauft haben. Eine weitere und gefährlichere Schrottware

stellen sich die so genannte Finanzderivate dar. Es handelt sich hierbei um finanzielle Massenvernichtungswaffen d.h. um Verträge, die ihren Wert von einem zugrunde liegenden Vermögensgegenstand ableiten. Derivate sind auch Optionen und Termingeschäfte. Bei einer Option erwirbt man das Recht zu einem bestimmten Zeitpunkt oder innerhalb,

eines gewissen Zeitraums einen Vermögensgegenstand zu kaufen oder zu verkaufen. Richtig kritisch wird es bei den Terminkontrakten. Hier hat man nicht das Recht, sondern die Pflicht, einen entsprechenden Vermögensgegenstand zu einem bestimmten Zeitpunkt und Preis zu kaufen oder zu verkaufen. Ein spekulativen Wahnsinn stellen auch die Private Eqitys dar. Eine Private – Eqity – Gesellschaft ist so etwas Ähnliches wie ein geschlossener Anlegerfonds. Diese sind im Gegensatz zu Aktiengesellschaften nicht börsennotiert, begeben aber in spekulative Exzesse. Private – Eqity – Gesellschaften konnten sich billig verschulden und so das eingesammelte Kapital noch einmal hebeln. Oder sie luden den Unternehmen, die sie kauften, hohe Schulden auf, die sie sich dann als Eigentümer eben dieser Gesellschaften wieder als Sonderdividenden ausschütten ließen. Letztlich ist eine Private – Eqity – Gesellschaft nichts anderes als die Rückkehr des zusammen gewürfelten Industriekonglomerats.

Der «Gläubiger» (egal wer und wo er ist) kann jeder Zeit seine Forderung «fällig stellen», zusätzliche Zinsen und Kosten verlangen und seine Forderung bei Gericht einklagen, um den «Titel» zu erwirken. Sobald das Schuldverhältnis «tituliert» ist, können alle Möglichkeiten der «Exekutionsordnung» (Lohn- oder Gehaltspfändung, Fahrnispfändung, auf das Vermögen des Schuldners zugreifen, die Verwertung einer «geförderten Mietwohnung» betreiben usw.) ausgeschöpft werden. Die einzige legale Möglichkeit für die einzelne Menschen ist der Privatkonkurs, für die Firmen der Firmenkonkurs und für die Staaten der Staatskonkurs um aus einer Überschuldungssituation wieder heraus zu kommen. Das hat mit der Gerechtigkeit einer Demokratie nichts zu tun. Die Demokratie eines Landes beruht auf Achtung vor der menschlichen Person und Rechtsstreitigkeiten. Demokratie ist der beste Schutz für freie Meinungsäußerung, Toleranz gegenüber allen gesellschaftlichen Gruppen und Chancengleichheit für alle. Die EU von heute ist jedoch hier nicht gemeint. Dieses Gebilde hat sich gewagt erst am 20.06.2019

eine Richtlinie zu verabschieden, wonach die Ein-Personen-Unternehmen im Falle eines Scheiterns ein Insolvenzverfahren in Anspruch nehmen können, das Schuldenfreiheit bereits nach drei Jahren garantiert. Die Umwandlung in nationales Recht muss bis 17.06.2021 vollzogen sein. Was für ein Verlust demokratischen Denkens und Verhaltens? Anscheinend fürchtet man die Widerstände von den Gläubigern, von den Großbankiers d.h. von den Oligarchen. Für diesen Großgauner, Demokratie oder Republik oder was auch immer heißt, ist, dass es so leicht kontrolliert werden kann. Die Herrscher hinten der Kulissen wählen nicht bloß alle EU- Kandidaten sondern auch deren Politik. Diese Supergauner, die die Nationen als Schafherden, die nur ans Fressen denken, und mit Hilfe treuer Hunde führen die Schäfer sie, wohin sie wollen, betrachten, erscheinen als Scheinheilig. Das Zerstörungspotential dieses folgenschweren Zwangs zur Verleugnung und Selbstblendung wird schon durch eine Handvoll Synonyme wie, heuchlerisch, arglistig, boshaft, doppelzüngig, niederträchtig, schadenfroh, lügnerisch oder verbrecherisch, deutlich.

Und hier liegt das globale Hauptproblem begraben, das mit Hilfe des «gesunden Menschverstandes» gelöst werden muss! Dieser Begriff wird aber seit der hellenischen Antike kontrovers diskutiert. Fast alle großen Denker haben das Thema gestreift, aber auf eine praxistaugliche Beschreibung hat man sich nicht einigen können. Einstein verachte ihn, Marx verhöhnte ihn als «bürgerliche Borniertheit», und Nietzsche verachtete ihn als «ordinären Allerweltsglauben». Es gab aber auch anderen Stimmen: Cicero zählte ihn zur «Grundausstattung des Menschen», Kant sah ihn als «Probierstein der Orientierung» und Hannah Arendt bezeichnete ihn als «Wirklichkeitssinn». Der «gesunde Menschenverstand» ist damit ein Produkt der hellenischen Geistesgeschichte. Die Basis und Baustein zukünftiger Entwicklungen aber, sind die philosophische Analyse und die wissenschaftliche Kausalitätsforschung. Sonst ist empfehlenswert statt das «Fortschritt», das Wort «Blindflug» zu benutzen.

Dr. Georg Chaziteodorou

Απαγορεύετε οποιαδήποτε αντιγραφή χωρίς την έγκριση της ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗΣ.

 http://arxaiaithomi.gr/