ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114 D-40885 Ratingen Tel.+Fax: 0049 2102 32513 E-Mail: chaziteo@t-online.de
01.06.2020

Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου
Τα παντα εις τον κοσμο αποκτουνται δια της εργασιας και οι αναγκες των ανθρωπων ειναι η μοναδικη αιτια για την εργασια.

Στην αρχη πιστευαν οι Φυσιοκρατρες, οτι μονο η Γεωργια αποτελει την πηγη για
τον πλουτο.

Απο την αποψη αυτη ξεπηδησε προς τα τελη του Μεσαιωνα, η οικονομια αναγκης προ’ι’οντων διατροφης.

Η οικονομικη ελευθερια της απασχολισης καθε ανθρωπου υπηρξε καθωριστικη για την καλυψη των αναγκων αυτου με προ’ι’οντα διατροφης.

Ο ανθρωπος δεν εργαζονταν αποκλειστικα για ν’ αποκτησει για τον εαυτο του πλουτο αγαθων αλλα για να καλυπτει τις δικες του βασικες αναγκες και των συνανθρωπων του.

Ισχυε η αρχη της καλυψης των αναγκων και το μεγεθος αυτων καθωριζονταν απο
την κοινωνικη ταξη που ανηκε ο καθε ανθρωπος.

Ανηκει στην αξιοπρεπεια ενος ανθρωπου, να μπορει να καλυπτει ο ιδιος τις
βασικες του αναγκες και να τυγχανει της σχετικης αναγνωρισης απο τους συνανθρωπους του.

Ποιος παραγοντας ομως ευθυνεται για την μετεπειτα αλλαγη της κατευθυνσης στην νεα εποχη, απο την οικονομια φυσικης καλυψης των βασικων αναγκων, προς την βιοποριστικη ‘η αποκτησιακη οικονομια;

Πολυ πιθανως, με το νεο πνευμα που πηγαζε απο τον Ουμανισμο και και Διαφωτισμο και επικρατης, αρχισαν να ασχολουνται οι ανθρωποι εντατικωτερα με τις επι της Γης αναγκες της ζωης τους και λιγωτερο για αυτες της αλλης ζωης, οπως υποσχονταν οι θρησκειες.

Η αναβιωση των αρχαιοελληνικων αρετων, αξιων, οραματων και επιστημων και γενικα του Ελληνισμου και της Ελληνικοτητας, που κατεστρεψε και εθαψε η
νεα θρησκεια για να επικρατησει και με την πυρπολιση της Βιβλιοθηκης της Αλεξανδρειας, επαιξαν καθωριστικο ρολο για την αλλαγη της κατευθυνσης πνευματικης και βιοπορισμικης απασχολισης των ανθρωπων.

Απο την στιγμη που επι της Γης ζωη εγινε αυτο- και τελικος σκοπος, η ευτυχια των ανθρωπων εξαρτωνταν απο παραγοντες που επικρατουν στον πλανητη Γη.

Για να αισθανεται ο ανθρωπος ευτυχισμενος, δεν αρκουσε μονο η ικανοποιηση των βασικων αναγκων της ζωης του, διοτι με την εξεληξη των επιστημων ανοιξε ενα απεραντο τοπιο δυνατοτητων ικανοποιησης της ακορεστης ορεξης του, βασει του πασυγνωστου Μοτιβου: «Οσα περισσοτερα εχει ο ανθρωπος, τοσο περισσοτερα επιθυμει να αποκτησει αυτος, χωρις ποτε να αποσιωπει τις επιθυμιες του!» ‘η «Οποιος μπορει να λαμβανει περισσοτερα, επιθυμει επισης να
αποκτησει περισσοτερα!».

Εν ολιγοις και ξεκαθαρα, με το πνευμα της νεας εποχης και την αλλαγη της κατευθυνσης απο την οικονομια καλυψης των βασικων αναγκων για την ζωη, προς την βιοποριστικη ‘η αποκτησιακη οικονομια, συμβαδιζαν στην πρωτη φαση και οι δυο οικονομιες, εως οτου εξελισσονταν με γρηγορους ρυθμους οι υπεροχες τεχνικες εφευρεσεις των φυσικων επιστημων και ετσι ταυτοχρονα και οι δυνατοτητες παραγωγης αγνωστων μεχρι τοτε αντικειμενων για να ικανοποιησουν και τις αλλες επιθυμιες των ανθρωπων.

Παρ’ ολα αυτα, συνεχιζει να υφισταται μια βαθεια ριζωμενη ηθικη διαφορα μεταξυ της οικονομιας καλυψης των βασικων αναγκων για την ζωη και της βιοποριστικης ‘η αποκτησιακης οικονομιας.

Οι ιδια η αναγκη, ειναι μεν μια τελειως ακαθοριστη εννοια, η οποια εξαρταται απο τις επιθυμιες και απαιτησεις των ανθρωπων, υπαρχει ομως μια διαφορα μεταξυ της ηθικως προσφερομενης ολιγαρκειας και της αμαρτωλης πολυτελειας.

Επισης και το καθωριστικο ποσο σε εδαφος και μεσα εργασιας, το οποιο εχει
απολυτη αναγκη ο ανθρωπος για να εξασκησει την δικια του ελευθερη εργασια προς επιτευξη των βασικων αναγκων της ζωης του, απο περιπτωση προς περιπτωση ειναι διαφορετικο.

Οι ανθρωποι ορμωμενοι απο την δυναμη της αυτοσυντηρισης εχουν την ταση
κατοχης προς αποκτηση ιδιοκτησιας.

Και τα δυο δημιουργουν την περιουσια του ανθρωπου.

Τα δωρα της μητερας φυσης στεκονται μεν ελευθερα προς διαθεση ολων των ανθρωπων, δεν μπορει ομως καποιος να τα χρησιμοποιησει χωρις να τα κατεχει.

Η ιδικτησια αναλογα με το μεγεθος της, προσφερει στους ανθρωπους οικονομικη
ανεξαρτησια και συνεπως προσωπικη ελευθερια, την οποια εχει αναγκη καθε ανθρωπος για την περαιτερω εξελιξη του.

Για τον Αριστοτελη η περιουσια ηταν η βαση για την κινηση και μεταβολλη.

Κατανοουσε εδω μια ιδιαιτερη ιδιοτητα που κανει ικανο εναν ανθρωπο, να μεταβαλλει τον εαυτο του και τους συνανθρωπους του και να αποφασιζει ο ιδιος για τον εαυτο του.

Μονο αυτος που κατεχει περιουσια και την χρησιμοποιει, ειναι ο πραγματικος ιδιοκτητης.

Οι τροποι σκεψης της ρωμα’ι’κης αρχαιοτητας, ως οικονομια σκλαβων
στην βαση της επικρατουσας δικαιοδοσιας και τα παιγνια απατης
μεσαιωνικης προελευσης, ως αποκρυψη των πραγματικων ροων του
χρηματος δια της διπλης διατηρησης βιβλιων καταχωρισης, με
παραμεληση της ταυτοτητας των μεσων πληρωμης και της
ταυτοτητας των πληροφορουμενων ανθρωπων της εμποριας απο την
βορεια Ιταλια, εχουν μεχρι τις ημερες μας ισχυν.

Τοιοτοτροπως ειναι στην σημερινη Ε.Ε. η ταξη της δικαιοδοσιας και της οικονομιας, κοινωνικες κατασκευες, που βασιζονται σε αρχαιορωμα’ι’κα και
μεσαιωνικα πρωτυπα απατης και οχι σε αμεταβλητους φυσικους
νομους.

Στις σημερινες κοινωνιες, η εννοια της περιουσιας κατανοειται πρωτιστως μονο υλικα και χρηματικα.

Κατα την διαρκεια της βιομηχανοποιησεως και της ιστοριας της οικονομικης επιτυχιας αρχισε αυξανομενα η διασπαση μεταξυ υλικων και των αλλων αξιων,
δηλαδη της εσωτερικης και εξωτερικης ουσιας της περιουσιας.

Διοτι απο την μεταβαλλομενη σχεση μεταξυ της υλικης και πνευματικης
πλευρας της περιουσιας, εξελιχθηκε μια ανισορροπια που δημιουργουσε πολλα προβληματα.

Η διαδικασια αυτη επιταχυνθηκε στην ογδονταετια του 20 μ.Χ. αιωνα δια της μονομερους της μεγιστοποιησης της αναπτυξης και του κερδους και οδηγησε στον διαχωρισμο της χρηματοπιστωτικης- και αποκτησιακης οικονομιας.

Με το τελος του ψυχρου Πολεμου και την εξελιξη της τεχνολογιας, επιταχυνθηκαν και οι τασεις για την τελικη παγκοσμιοποιηση.

Η Υφηλιος μεταβληθηκε σε μια μεγαλη Αγορα, με ζωνες μεν διαφορετικης εξελιξης, αλλα με την δυνατοτητα εξισορροπισης της ανισοτητας του επιπεδου με ενα ενισχυμενο φιλελευθερο παγκοσμιο εμποριο.

Η δυνατοτητα αυτη με την επιδημεια του Κορωνο’ι’ου εδωσε ενα δυνατο χτυπημα και ειναι αμφιβολο εαν θα μπορεσουν ποτε να αποκατασταθουν οι ζημιες ‘η οτι εσημανε ηδη το αδοξο τελος της προσπαθειας για την επιτευξη της παγκοσμιοποιησεως.
Το ακομη ισχυον παγκοσμια χρηματικο- και χρηματοπιστωτικο
συστημα εχει ηλικια 5.000 εως 6.000 χρονια και προηλθε απο τους
Σουμεριους.

Συμπληρωθηκε το συστημα αυτο, δια της ρωμα’ι’κης δικαιοδοσιας περι αντικειμενων και χρεων, στην οποια δικαιοδοσια η Σκλαβια ανηκε ακομη στην ημερησια διαταξη και δια νεοτερισμων ως π.χ. την εισαγωγη στον 15 μ.Χ. αιωνα στο εμποριο της διατηρησης διπλων βιβλιων καταγραφης των δραστηριοτητων και δια της εφευρεσεως και εφαρμογης το 1694 μ.Χ στην Αγγλια των κεντρικων
τραπεζων.

Περαιτερω παρουσιαζονται εν συντομια οι σπουδαιοτερες θεωριες της αποκτησιακης οικονομιας.

Παρ’ ολα αυτα, ουτε το ρωμα’ι’κο δικαιο, ουτε η διατηριση διπλων βιβλιων καταγραφης των δραστηριοτητων στο εμποριο αγαθων και ο ισολογισμος, ως και απο τα δυο προκυπτοντες κανονες συμπεριφορας για ολο τον δυτικο
κοσμο, μπορουν να υποστουν θετικα τις εξετασεις.

Μολις απο το 1934 μ.Χ. υφισταται ενα απο τον Karl Popper (1902-1994 μ.Χ)
σχεδιαστεν εξεταστικο πρωτυπο, η ετσι ονομασθεισα «αρχη – Falsifikation» για την εμπειρικη επιστημη.

Κατα την αρχη αυτη, οι θεωριες οφειλουν να διατυπωθουν κατα τετοιο τροπο, ωστε να μπορουν με επιχειρηματα να ανατραπουν απο αλλους επιστημονες.

Στο εργο του «Λογικη της ερυνας – προς την αναγνωριστικη θεωρια της μοντερνας επιστημης» απεδειξε ο Popper, οτι στην επιστημη δεν υπαρχουν εξασφαλισμενα ερυνητικα αποτελεσματα και οτι ενα αποτελεσμα θεωρειται ως εξασφαλισμενο και πραγματικο τοσο καιρο, οσο χρειαζεται για να ανατραπει (falsifiziert) το αποτελεσμα αυτο.

Για τον λογο αυτο ειναι το περιεχομενο της αληθειας μιας διατιπωθεισας θεωριας της οικονομιας μονο προσωρινη.

Ο Popper εντοπισε, οτι οι αποψεις για τις αναγνωριστικες θεωριες που ο ιδιος διατυπωσε, πριν 2.500 χρονια διατυπωθηκαν απο τον Ξενοφανη (570-480 π.Χ.) τον Ελεατη και δη ως εξης: «Οχι απο την αρχη φανερωναν οι Θεοι στους ανθρωπους τα παντα, αλλα κατα την διαρκεια της ζωης τους ευρισκαν αυτοι ψαχνωντας τα καλλυτερα.

Βεβαιες Αληθειες δεν διαπιστωνε κανενας ανθρωπος και ποτε δεν θα μπορεσει να διαπιστωσει…».

Ο Adam Smith (1723-1790 μ.Χ.) στο εργο του για την «Ευημερια των Εθνων» διατυπωσε συνοπτικα τις γνωσεις για την Οικονομια των καιρων του και τις εξηγησε με πρακτικα παραδειγματα κα δημιουργησε την Θεωρια του.

Για τον Smith η Εργασια ηταν ο αποφασιστικος παραγοντας και ο πλουτος μια χωρας μετριωνταν στις ποσοτητες των παραγομενων προ’ι’οντων και στην δυνητικοτητα της εργασιακης της δυναμης.

Για να μπορεσουν να λειτουργησουν σωστα το Εμποριο και η ανταλλαγη προ’ι\οντων, ειναι αναγκαια η ελευθερη Αγορα στην οποια λειτουργει ο ανταγωνισμος για Επικοινωνια και Πληροφορια μεταξυ των συμμετοχοντων και εμποδιζει τις ενδιαφερομενες ομαδες να ασκουν καταχρηστικη εξουσια.

Προ’υ’ποθεση ομως ηταν και ειναι η προστασια της ιδιοκτησιας και συνεπως η εξασφαλιση της κοινωνικης και οικονομικης ταξης, δηλαδη αυτο που σημερα λεγεται «πολιτικη πειθαρχιας».

Σε αντιθεση με την ως ανω κατασταση, ο Μερκαντιλισμος, που λειτουργει με Τελωνεια εισαγωγων, εμπορικα μονοπωλια και κρατικο κατευθηντηρια γραμμη, επιδειωκει οι Εξαγωγες να υπερεχουν παντα τις Εισαγωγες και θεωρει, οτι το εμπορικο ισιζυγιο και η χρηματικη ποσοτητα αποτελουν την βαση του πλουτου ενος Εθνους.
Ο Ludwig von Mises /1881-1973 μ.Χ.) αντιπροσωπευε την παραδοση της «Σχολης της Αυστριας» και υπηρξε συγγραφεας του Εργου «η Θεωρια του Χρηματος και τα μεσα κυκλοφοριας του».

Στο εργο του αυτο ερευνουσε το πως επιδρα στις τιμες των προ’ι’οντων μια
μεταβολη της κυκλοφορουσης ποσοτητας χρηματος και εβγαλε το συμπερασμα, οτι η μεγαλου μεγεθους δανειοδοτιση οδηγει στην πτωση της αξιας του χρηματος, στην καταστροφη του κεφαλαιου και στην καταρρευση της οικονομιας.

Ο John Maynard Keynes (1883-1946 μ.Χ.) συνεβαλλε στην εξελιξη, παραλληλα με την παραδοσιακη, μιας «νεας Οικονομιας».

Με το Βιβλιο του «Για το Χρημα» προβαλε ενα προσχεδιο για την Θεωρια
του Χρηματος και διακηρυττεν την αντιθεση του στο συστημα στανταρτ χρυσου.

Ηθελε να αντιμετωπισει, κατα την διαρκεια της οικονομικης κρισης 1929/30, την μαζικη ανεργια, με χρηματικα μετρα και προπαντος με στηριξη των κρατικων επενδυτικων δραστηριοτητων για την δημιουργια θεσεων εργασιας.

Στο κυριο εργο του «Γενικη Θεωρια της Απασχολισης, του Επιτοκιου και του Χρηματος» ειχε ως στοχο ο Keynes, την εγκαταλειψη του κλασικου φιλελευθερισμου της οικονομιας.

Σε πλεοναζων αποθεματικο κεφαλαιο προεβλεπεν προπαντος μια μειωση της ζητησης και οχι μονο ενα ανακγαιο κεφαλαιο για επενδυσεις.

Απο την πραγματικοτητα, οτι αυτοι που εχουν χαμηλα εισοδηματα, ξοδευουν
σχετικα περισσοτερα χρηματα για καταναλωση αγαθων, ο Keynes
συνηγορουσε για μια νεα κατανομη των εισοδηματων προς οφελος των οικονομικως χαμηλωτερων κοινωνικων στρωματων και θεωρουσε, οτι μπορει να προελθει μια εξισιρροπιση ταυτοχρονα με την καταπολεμιση της ανεργιας, διοτι οι δαπανες της ανεργιας εχασαν την ελαστικοτητα τους προς τα κατω που ειχαν λογω αμετακινητων εργασιακων συμβασεων.

Δια της ανεργιας μειωνετα στο ελαχιστο η ολικη ζητηση.

Την διαφορα αυτη οφειλει να καλυψει το κρατος με αυξησεις των κρατικων δαπανων ακομη και τοτε που γινεται αναγκη για μεγαλυτερα χρεη, διοτι αλλως θα διαρκουσε πολυς καιρος εως οτου θα εξελισσονταν οι δυναμεις αυτοθεραπειας της Οικονομιας.
Αυτες ομως επιδρουν μακροπροθεσμα και εως τοτε θα πεθαιναν οι ανθρωποι με οικονομικα προβληματα.

Ως υποστηρικτης μιας «κλειστης λα’ι’κης Οικονομιας» οφειλουν τα εθνη κατα τον Keynes να μαθαινουν, με την εσωτερικη τους πολιτικη, να δημιουργουν
ολοκληρωτικη απασχολιση.

Κατι τετοιο ομως προ’υ’ποθετει το τελος της Παγκοσμιοποιησης στην οποια παιζουν ενα σπουδαιο ρολο η εξωτερικη οικονομια, εξαγωγη και εισαγωγη.

Κατα τον Keynes, τα κυρια αιτια της μαζικης ανεργιας βρισκονται στα πραγματικα ωρομισθοια, τα οποια μειωνονται αισθητα κατα την διαδικασια της
μειωσης της αγοραστικης αξιας του χρηματος.

Εδω βρισκεται ο πυρηνας της πολιτικης για την ολικη απασχολιση, δηλαδη ο ετσι
ονομασθεις Keynesianismus. O E. A. von Hayek (1899-1992 μ.Χ.) με το Εργο του «Η καθαρη θεωρια του Κεφαλαιου» επεδιωκε να συμπεριλαβει περαν των ως
επι το πλειστον στατικων Ιδεων του Keynes και τις δυναμικες εξελιξεις στον τομεα της οικονομικης ροης, για να δειξει και τα ορια της χρηματοποσοτικης πολιτικης.

Για τον Hayek δεν ειχε σημασια, τι μπορει καποιος μικροπροθεσμα να κανει, αλλα τι επρεπε να κανει.

Αυτο που μικροπροθεσμα παρουσιαζεται ως πλεονεκτημα μπορει μακροπροθεσμα να ειναι μειονεκτημα.

Με τον τροπο αυτο παιρνει θεση κατα των αποψεωντου Keynes, δηλαδη της εξασκησης της πολιτικης, βασιζομενης μονο σε μικροπροθεσμα δεδομενα.

Η επιδειωκομενη Διευθυνομενη Οικονομια απο τα σοσιαλιστικα
κομματα πασης κατευθυνσης, δεν ειναι κατα τον Heyek συμβατη,
τοσο με την Δημοκρατια οσο και με το Κρατος Δικαιου.

Ακομη και μια δημοκρατικη χωρα προνοιας, δημιουργει μια διαδικασια υπο
κηδεμονιας και καταληγει επισης στην Διευθυνομενη Οικονομια, που
απο πλευρας της ανοιγοντας τον δρμο προς την Δουλεια, καταληγει
στην Δικτατορια.
O Milton Friedmann (1912-2006 μ.Χ.) ως εθνικος Οικονομολογος
προσπαθουσε ιδιαιτερα να εντοπισει τα αιτια του πληθωρισμου, με το
αποτελεσμα, οτι προκειτα για ενα φαινομενο που οφειλεται στις
ιδιωτικες Κεντρικες Τραπεζες, δηλαδη για ενα φαινομενο της
χρηματικης πολιτικης αυτων.

Για τον λογο αυτο υπαρχει μονο ενας τροπος θεραπειας της χρηματικης αυτης ασθενειας: μια με αργα βηματα αυξηση της ποσοτητας χρηματος απο τις ιδιωτικες Τραπεζες.

Διαφορετικα απο τον Keynes, η χρηματικη πολιτικη κατα
τον Friedmann δεν πρει να ρυθμιζεται απο το Επιτοκιο, αλλα απο την
ποσοτητα του κυκλοφορουντος χρηματος.

Διοτι κατα τον Friedmann η μεγαλη καταπτωση της Οικονομιας 1929/30 δημιουργηθηκε απο την λανθασμενη χρηματικη πολιτικη της τοτε κυβερνησης και ιδιωτικης κεντρικης τραπεζας (fed) των ΗΠΑ.

O Ludwig Erhard (1897-1977 μ.Χ.) ο ετσι ονομασθεις πατερας του
οικονομικου θαυματος, με την κοινωνικη του οικονομια της Αγορας, αντιλογουσε οχι μονο με τις αποψεις των συμμαχικων δυναμεων κατοχης της Γερμανιας, αλλα και με την γερμανικη υπηρεσια διοικησης και εν μερει και με την φιλικη προς τα Καρτελ γερμανικη βιομηχανια.

Κατ’ αυτον, το Κρατος πρεπει μονο αυτα να πραττει, που μπορει να πραττει.. Οφειλει να εξασφαλιζει την μεταρρυθμιση αλλα να μην αναμιγνυεται απ’ ευθειας στην διαδικασια της Οικονομιας.

Ο στοχος μιας οικονομικης ταξης βρισκεται απο την αλλη πλευρα της Οικονομικοτητας: υπηρετει την κοινωνικη αρμονια και μια δικαιοδοσια, η οποια μονο προς την κατευθυνση των ηθικων αξιων κλινει.

Και τωρα στην Πανδημεια του Κορωνο’ι’ου και στις επιδρασεις
αυτης.

Εως σημερα και παγκοσμια, μολυνθηκαν απο τον Κορωνο’ι’ο περιπου 5,5 εκατομμυρια ανθρωποι, εκ των οποιων περιπου 350.000
ατομα απεβιωσαν.

Στην παγκοσμια Οικονομια απο την Υφεση και Καταπτωση αυτης, κινδυνευουν σημερα 1,6 δισεκατομμυρια θεσεις εργασιας, δηλαδη παγκοσμιως περιπου το ημισυ των 3,3 δισεκατομυριων θεσεων εργασιας, εαν η παγκοσμια Οικονομια δεν
γλυστρησει μεσα σε μια μακροπροθεσμη καταρρευση.

Ο μεγαλυτερος αριθμος των ανθρωπων που κινδυνευουν δεν εχουν Εσοδα, Φαγητο, Κατοικια, Ασφαλεια Υγειας και αλλων Ασφαλισεων.

Κανενα Εσοδο σημαινει Κακομοιρια, Ασθενεια, Πεινα και στο τελος μεγαλος αριθμος ανθρωπων που απεβιωσαν.

Προκειται για μια ποτε μη υπαρξουσα μεχρι σημερα στον πλανητη μας ανθρωπινη Τραγωδια, που βρισκεται καθ’ οδον!

Ο φοβος του θανατου εκδηλωνεται στους ανθρωπους με απαισιοδοξια
και συνεχη εξευτελισμο της αξιας της ζωης, ενω στην πραγματικοτητα η ιδεα αυτου δεν πρεπει κανεναν να ταρασσει, διοτι αυτος, δηλαδη ο νομος ροης μεταμορφωσεως, αποτελει φυσικον νομον, κανενα δε κακον κατα φυση.

Μαθηση του θνησκειν σημαινει κατα τους Cicero, Seneca, Boethius και Bruno, το φιλοσοφειν.

Καθε ανθρωπος υπο την επιδραση του Θανατου ενος αγαπητου προσωπου
του, βλεπει στην Περιφρονηση του Θανατου, στην Ανοχη των Πονων
και στην πνευματικη προετοιμασια για το Τελος, τον Στοχο ολλων
των φιλοσοφικων προσπαθειων και την υψηλωτερη ανθρωπινη εντελεια.

«Τιποτε δεν υπαρχει με το οποιο απο την αρχη ασχοληθηκα τοσο πολυ, απ’ οτι εχει να κανει με την παρουσιαση του Θανατου…» εγραψε ο Michel de Monaigne (1533-1582 μ.Χ.) ως τιτλο ενος αφηγηματος.

Ο Σωκρατης ηταν προ του Mondaine το θαυμαζομενο Πρωτυπο, διοτι «…καθε Νεκρος οφειλει να  συγκρινεται με την Ζωη του».

Ο Θανατος ειναι η μεγαλυτερη και η τελευταια δοκιμη της Ζωης, με την οποια ο ανθρωπος δυναται να ανυψωθει ‘η να παισει χαμηλα.

Η Ζωη καθε ανθρωπου εξαρταται απο την Θεληση αλλων, ο Θανατος ομως απο την δικη του ανθρωπινη Θεληση.

Κατα τον Ludwig Feuerbach (1804-1872 μ.Χ.) η ανθρωπινη Ζωη μπορει να θεωρηθει ως Μοναδα του Σωματος και Πνευματος, η οποια διαλυεται στον Θανατο και επιστρεφει πισω εις την Φυση.

Ως Μερος μια Ολοτητας της Ανθρωποτητας και μονο στην περιπτωση αυτη, ειναι Αθανατος.

Κατα τον Ludwig Wittgestein (1889-1951 μ.Χ.) ο Θανατος δεν ειναι Συμβαν της Ζωης, τον Θανατο δεν μπορει να τον δοκιμασει κανεις…Εαν καποιος με την αιωνιοτητα δεν κατανοει την απειρο διαρκεια του χρονου, αλλα την αχρονικοτητα, τοτε ζει αυτος που ζει το Παρον αιωνια…Κατα τον Karl Jaspers
(1883-1959 μ.Χ.) υπαρχει μια οριακη περιπτωση, κατα την οποια ο ανθρωπος ριχνεται ριζικα και προς τα πισω στον εαυτο του και δεν μπορει να αλλαξει ‘η να αποφευχθει, οπως ο Θανατος, ο Αγωνας, η Αιτια και ο Πονος.

Ο Θανατος ειναι η ποιο εξωτερικη οριακη περιπτωση, δεν μπορει να αποκλεισθει και δεν μπορει να νικηθει απο κανεναν.

Κατα τον Martin Heidegger (1889-1976 μ.Χ.) η βασικη εμπιρεια στον εις τον κοσμο ριχθεισα Υπαρξη, ειναι ο Φοβος της Αυτο’υ’παρξης (ο Φοβος της Ζωης) και της μη Αυτο’υ’παρξης (Φοβος του Θανατου).

Στον Φοβο, εαν αυτος αποφευχθει της αυτο’υ’παρξης του, συναντα ο ανθρωπος το Τιποτα.

Η ανθρωπινη Υπαρξη ειναι μια σταση στο Τιποτα.

Στην Ζωη των ανθρωπων τιποτε δεν δωριζεται εκτος απο την Σωφροσυνη, την οποια κανει ικανη, με κριση και θαρρος να αποφευγει σοβαρα λαθη.

Οι ανθρωποι συνεπως συνειδητα οφειλουν να ακολουθουν τον δρομο τους, χωρις τα χειροκροτηματα των αλλων και την αυτοσυμπονια τους οταν υποφερουν και να προσπαθουν να ειναι κατα το δυνατο ανεξαρτητοι απο υλικα αντικειμενα.

Η παγκοσμια εκταση και η ταχυτητα της απονεκρωσης της πραγματικης Οικονομιας, δια της Πανδημιας του Κορωνο’ι’ου Covid- 19, οδηγουν αναποφευκτα σε καταρρευσεις και πτωχευσεις επιχειρησεων παραγωγικων μοναδων και προσφορας υπηρεσιων και αυτες σε μια οικονομικη Κριση, η οποια επιδρα παλι αρνητικα στην πραγματικη Οικονομια και την χειροτερευει.

Οι παγκοσμια εισοδηματικες απωλειες των Καταστηματων, των Νοικοκυριων και
των παραγωγικων μοναδων και υπηρεσιων των Κρατων που ακολουθουν, δημιουργουν επιπλεον καταρρευσεις στην οικονομικη κατασταση αυτων.

Απο την στιγμη που αρχισαν να δημιουργουνται αρνητικες συξευξιακες αντιδρασεις πραγματων παγκοσμια στις οικονομιες των κρατων, δεν παιζει πλεον κανενα ρολο πλεον, εαν η απο την Πανδημια δημιουργηθεισα κριση Υγειας μειωνεται ‘η οχι.

Μαλλον το αντιθετο ειναι πολυ πιθανωτερο.

Αναμενεται ενα δευτερο και ισως και ενα τριτο κυμα της Πανδημιας.

Γεγονος ειναι, οτι ηδη διεκοπει η δυναμικη της παγκοσμιας Οικονομιας….και αυτη μαλλον σε λιγο θα καταρρευσει.

Οι σπουδαιοτερες βεβαια ιδιωτικες Κεντρικες Τραπεζες της Υφηλιου θα αντιδρασουν με το τυπωμα τεραστιων ποσοτητων Fiat-Χαρτνομισματων απο το τιποτε, και θα παραχωρουν φθηνα δανεια ακομη και με αρνητικα επιτοκια στις
εργασιακες τραπεζες και στα κρατη χωρις ομως τα αναμενομενα αποτελεσματα.

Η αντιδραση αυτη των Κεντρικων Τραπεζων θα εχει ως αποτελεσμα την μειωση της χρηματικης αξιας και με την ακολουθουσα υπερπληθωριστικη κατασταση, την καταρρευση του ηδη βαρεια αρρωστου χρηματικου/ και χρηματοπιστωτικου
συστηματος.

Ενας υπερπληθωρισμος θα προετοιμασει και την καταρρευση της Ε.Ε. και μαζι της και το τοξικο νομισμα Ευρω.

Ο Κορωνο’ι’ος ομως δεν ειναι η κυρια αιτια για το τραγικο αυτο γεγονος που θα ζησει η ανθρωποτητα.

Η μεγαλη οικονομικη κριση 2006/2009 μπαλωθηκε προσωρινα με χρημα Fiat τρισεκατομμυριων δολαριων των ΗΠΑ.

Το μπαλωμα ομως αυτο δεν ηταν η λυση.

Η καταρρευση ηταν θεμα χρονου.

Η Πανδημια του Κορωνο’ι’ου επιταχυνει την κατασταση αυτη.

Ενα τεραστιο προβλημα χρεων δεν λυνεται με περισσοτερα χρεη.

Το παγκοσμιο χρεος το 2006 βρισκονταν γυρω στα 125 Billionen δολαρια των ΗΠΑ και σημερα μετρα περιπου 270 Billionen δολαρια των ΗΠΑ με τασεις ραγδαιας περαιτερω αυξησης.

Η καθ’ οδον ευρισκομενη καταρρευση του Fiat χρηματικου- και
χρηματοπιστωτικου συστηματος, θετει την παγκοσμια ανθρωποτητα
προ του δηληματος επιλογης μεταξυ υλικων και πνευματικων αξιων.

Μηπως ηρθε ο καιρος για να μελετηθει το ζητημα της ανθρωπινης
ζωης στον πλανητη Γη με μονα μεσα την παρατηρηση και την
αριστοτελεια λογικη, αλλα και με ηρεμη και πραγματικα
ελευθερη σκεψη και καθαρη συνειδηση, για να γινει γνωστο απο
την μελετη αυτη πως πρεπει να ρυθμιστει η ανθρωπινη ζωη και η
κοινωνικη των ανθρωπων συγκροτιση;

Σημερα γινεται αναγκη διαφωτισης των πνευματων μετα απο μια ριζικη εκ θεμελιων μελετη για την σημασια της ζωης στον πλανητη Γη.

Ζωη και υπαρξη ειναι ταυτοσημες λεξεις, διοτι η ζωη ειναι εκεινο το οποιο καμνει ενα πραγμα να διατηρειται στην υπαρξη, και αυτο το κατι ειναι συνθετικο στοιχειο της ουσιας του Κοσμου, του Οντος των αρχαιων Ελληνων φιλοσοφων.

Θανατος κατ’ ουσια δεν υπαρχει.

Ο πλανητης μας εξελισσεται.

Η βιολογια καθως και η παλαιοντολογια μας διδασκουν, οτι η ζωη στον πλανητη μας υπεστει μια εξελιξη, η οποια εμφανιζεται ως γενικος νομος που διεπει τις μορφες εις την Φυση.

Δεν ειναι η ημερα μακρυα κατα την οποια το σημερινο χαος των ανθρωπινων
συνειδησεων θα διαδεχθει η ταξη και η αρμονια.

Σημερα ο πολεμος, θερμος ‘η ψυχρος ειναι αγριος, απανθρωπος και καταστρεπτικος.

Πολεις, μεσα συγκοινωνιας και κτηθεντα υλικα αγαθα
καταστρεφονται συνεχως και βαρβαρα.

Μια γυρω απο την Γη ξαπλωμενη αιμοβορα ληστρικοτητα υποδαυλιζει υπογειως καθε νομιμη ταξη.

Στο προσκηνιο στεκεται ο αγωνας επικρατησης μεταξη πολιτικης και χρηματοπιστωτικης οικονομιας.

Η τελευταια βαζει το βρωμικο χερι της στις κρατικες υποδομες και στα αποθεματα στρατηγικων πρωτων υλων της υφηλιου και με φορους υποτελειας και
τοκους επι τοκων επι δανειων, κλεβει τον πλουτο των λαων.

Εκμεταλλευεται την αμαθεια και την ελλειψη κατανοησης της θεσης
του ανθρωπου στον πλανητη μας και επικρατει η ληστρικοτητα με τις
εσφαλμενες αντιληψεις και παθη.

Μονο οταν εκλειψει η φρικη του πολεμου και επικρατησει η ειρηνη και η ευημερια εις τον κοσμον μας θα διαφωτισθουν οι ανθρωποι για να αντιληθουν την σημασια της ζωης και οτι ο ανταγωνισμος, η παλη και η αλληλοεξοντωση, ειναι τα πραγματα αυτα που προκαλουν την φθορα των δυναμεων τους και της
ζωης τους.

Τερμα συνεπως στην οικονομια των σκλαβων, στην οικονομια φουσκων, σε συστηματα ελαχιστων αποθεματικων, στις οικονομικες κρισεις, σε τραπεζικες κρισεις, σε φουσκες ακινητων, σε κρισεις χρεων, στα παραγωγα και φοντς, σε εχθρικες αναληψεις εταιρειων, στους πληθωρισμους και αντιπληθωρισμους, στα κρατικα ομολογα, στις προσπαθειες παγκοσμιοποιησης, στο ληστρικο
καπιταλιστικο συστημα, στις ιδιωτικες κεντρικες τραπεζες, στα
στοιχηματα και σε πολλα αλλα σκατα.

Η δημοκρατικοποιηση, δηλαδη η εθνικοποιηση του χρηματικου- και χρηματοπιστωτικου συστηματος θα σημανε και το τελος του φοβου απο την ισχυ των Μεγαλοαπατεωνων.

Στο συναισθημα του Φοβου κρυβεται η συστολη, η ταραχη και ο κλονισμος των ανθρωπινων συνειδησεων, στοιχεια δηλαδη που προκυπτουν ως αντιδραση σε γεγονος ‘η σε σκεψη, εκ των οποιων παρουσιαζεται ‘η και διαφενεται απλα κινδυνος ‘η απειλη κατα της ζωης, της προσωπικης ελευθεριας ‘η των μεσων της ζωης ‘η και της τιμης και αξιοπρεπειας του ανθρωπου.

Ο εκ του φοβου δειλος ανθρωπος δεν μπορει να εχει το θαρρος της γνωμης του, ουτε να αντεπεξελθει στον αγωνα της ζωης προσπαθωνυας να καλυψει την
παθηση του με την υποκρησια του ψευδους και της δουλικης συμπεριφορας, ‘η με ανηθικους τροπους, δηλαδη προσπαθει δια της πανουργιας και αθλιοτητας, οπως πραττει ο σημερινος βυζαντινορδοδοξος ξητιανος Ρωμιος, να ανταγωνιστει τους αλλους Ευρωπαιους εις τον αγωνα της ζωης.

Γ/ Θ. Χατζηθεοδωρου

Γερμανικα:

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114
D-40885 Ratingen
Tel.+Fax: 0049 2102 32513
E-Mail: chaziteo@t-online.de
01.06.2020
DIE CORONAVIRUS-EPIDEMIE UND DAS ENDE DER
WACHSTUMS- UND GEWINNMAXIMIERUNG UND DER
TRENNUNG VON FINANZ- UND GÜTERWIRTSCHAFT.
Dr. Georg Chaziteodorou
Alles in der Welt wird durch menschliche Arbeit erworben und die
menschlichen Bedürfnisse sind die einzige Ursache der menschlichen
Arbeit. Am Anfang glaubten die Physiokraten, dass allein die
Landwirtschaft die Quelle allen Reichtums sei. Dadurch entstand die
Bedarfswirtschaft des späten Mittelalters. Die wirtschaftliche
Betätigungsfreiheit des einzelnen Menschen war bestimmt, seinen
Bedarf an wirtschaftlichen Gütern zu decken. Der Mensch arbeitete
nicht, um möglichst viel für sich zu erwerben, sondern um seinen und
seiner Mitmenschen Bedarf zu decken. Es galt das Prinzip der
Bedarfsdeckung, und die Größe des Bedarfs richtete sich nach dem
Begriff des standesgemäßen Unterhalts. Es gehört zur Würde einer
Person, für sich selbst sorgen zu können und damit auch für andere
interessant zu sein. Wer aber hat den späteren Umschwung von der
natürlichen Bedarfsdeckungs- zur kapitalistischen Erwerbswirtschaft
zu Beginn der Neuzeit herbeigeführt? Sehr wahrscheinlich, der mit
dem Humanismus und Renaissance einsetzende neue geistige Prozess
konnte bei den Menschen nur durch eine entsprechend intensivere
Beschäftigung mit dem Diesseits kompensiert werden und mussten sie
ihr Glück zwangsläufig von sich selbst und ihresgleichen, von der
Erde, von der Zeit erhoffen. Das Aufkeimen und immer raschere
Aufblühen der bis dahin, nach der Untergang des Hellenismus und der
Vernichtung der Bibliothek von Alexandrien, praktisch nicht
vorhandenen Naturwissenschaften, hatte seinen einzigen Grund in
dieser neuen Diesseitsorientierung, das immer hemmungslosere
Genussstreben ebenso. Sobald das irdische Leben zum Selbst- und

Endzweck geworden war, musste das Glück der Menschen auch
unbedingt hier auf Erden verwirklicht werden. Um glücklich zu sein,
reichte es aber bei weitem nicht mehr aus, nur die wichtigsten
Lebensbedürfnisse zu befriedigen, nein, es tat sich und tut noch eine
wahre Unendlichkeit immer neuer ungestillter Bedürfnisse auf, gemäß
dem berühmten Motto: «Je mehr er hat, je mehr er will; nie
schweigen seine Sorgen still!» oder «Wer mehr bekommen kann,
möchte auch mehr!». Kurz und gut, mit dem Geist der Neuzeit
musste der Übergang von der Bedarfsdeckungs- zur
Erwerbswirtschaft geradezu zwangsläufig Hand in Hand gehen, zumal
die immer großartigeren technisch nutzbaren Entdeckungen der
Naturwissenschaften die Weckung immer phantastischerer
Bedürfnisse zur Folge hatten und noch haben und zugleich deren
baldige Stillung verlockend in Aussicht stellten und noch stellen.
Trotzdem, es gibt ein sittlich tief greifender Unterschied zwischen
Bedarfsdeckungs- und Erwerbwirtschaft. Der Bedarf selbst ist zwar
etwas ganz Unbestimmtes und hängt von Wünschen und Wollen der
Menschen ab, es gibt aber ein Unterschied zwischen sittlich gebotener
Genügsamkeit und sündhaften Luxus. Auch das konkrete Quantum an
Boden und Arbeitsmitteln, das ein Mensch notwendig braucht, um
durch eigene freie Arbeit seinen Lebensunterhalt zu erwerben, ist
unbezweifelbar von Fall zu Fall sehr verschieden. Die Menschen
streben, dem Selbsterhaltungstrieb folgend, nach Besitz und
Eigentum. Beides bildet das Vermögen des Menschen. Die Gaben der
Mutter Natur stehen zwar allen Menschen offen, man kann aber nichts
benutzen, ohne sie zu besitzen. Das Eigentum gibt dem Menschen
wirtschaftliche Unabhängigkeit und damit die persönliche Freiheit, die
er braucht, um sich zu entfalten. Für Aristoteles war Vermögen ein
Prinzip der Bewegung und Veränderung. Er verstand darunter eine
besondere Eigenschaft, die einen Menschen dazu befähigt, sich und
andere zu verändern und über sich selbst zu bestimmen. Nur
derjenige, der sein Vermögen auch ausübt und es in Gebrauch nimmt,
besitzt dieses wirklich. Denkweisen des römischen Altertums, wie
Sklavenwirtschaft auf der Basis der Rechtsordnung und
mittelalterliche Gaunetspiele, wie Verschleierung echter Geldflüsse
durch doppelte Buchungen unter Vernachlässigung der Identität von
Zahlungsmitteln sowie involvierten Personen der oberitalienischen
Kaufleute haben bis heute Gültigkeit. Damit sind in der heutigen EU

Rechts- und Wirtschaftsordnungen gesellschaftliche Konstrukte, die
auf altrömische und mittelalterliche Betrugsmethoden basieren und
keine unabänderlichen Naturgesetze. In den heutigen Gesellschaften
wird daher der Vermögensbegriff in erster Linie nur materiell und
monetär wahrgenommen. Im Zuge der industriellen und
wirtschaftlichen Erfolgsgeschichte begann eine zunehmende
Ablösung von materiellen und immateriellen Werten d.h. der inneren
und äußeren Substanz von Vermögen. Den aus dem veränderten
Verhältnis zwischen der materiellen und geistigen Seite des
Vermögens, entwickelte sich ein Ungleichgewicht, das unlösbare
Probleme erzeugte. Dieser Prozess wurde in den achtziger Jahren des
20. Jahrhunderts durch einseitige Konzentration auf Wachstums- und
Gewinnmaximierung enorm beschleunigt und führte zur Trennung
von Finanz- und Güterwirtschaft. Mit dem Ende des Kalten Krieges
und durch die Entwicklung der Technik beschleunigten sich die
Globalisierungstendenzen. Die Welt wurde zu einem einzigen großen
Markt, mit Zonen sehr unterschiedlicher Prosperität, aber mit der
Möglichkeit diese Gefälle durch einen liberalen Welthandel verstärkt
auszugleichen. Diese Möglichkeit aber ist durch die gegenwärtige
Coronavirus-Epidemie sehr stark abgeschwächt!
Das noch weltweit gültiges Geld- und Finanzsystem ist 5.000 bis
6.000 Jahre alt und entstammt der Zeit de alten Sumerer. Ergänzt
wurde dieses System dann noch durch das römische Sachen- und
Schuldrecht, in welchem Sklaverei noch zur Tagesordnung gehörte
und durch einige Innovationen erfuhr dieses System dann noch einige
wichtige Veränderungen wie z.B. die Einführung im 15. n. Chr.
Jahrhundert der doppelten Buchhaltung und die Erfindung und
Einführung 1694 n. Chr. in England privater Zentralbanken. In
folgenden werden die wichtigsten Wirtschaftstheorien kurz
behandelt. Jedoch weder römisches Recht noch doppelte Buchhaltung
und Bilanzierung sowie die aus beiden abgeleiteten Verhaltensregeln
für die gesamte Menschheit der westlichen Welt können diese Prüfung
bestehen. Erst ab 1934 n. Chr. existiert ein von Karl Popper (1902-
1994 n. Chr.) entworfener Prüfstein, das so genannte
«Falsifikationsprinzip», für die empirische Wissenschaft. Demnach
müssen Theorien so formuliert werden, dass sie von anderen
Wissenschaftlern widerlegt werden können. In seinem Werk «Logik

der Forschung – zur Erkenntnistheorie der modernen
Naturwissenschaft», wies Popper nach, dass es in der Wissenschaft
keine gesicherten Erkenntnisse gibt und etwas nur so lange als wahr
gilt, bis es durch eine andere Wahrheit widerlegt, «falsifiziert».
Deshalb ist der Wahrheitsgehalt der eingeführten Wirtschaftstheorien
immer nur vorläufig. Popper fand, dass die erkenntnistheoretische
Einsicht, die er damit formuliert hatte, schon vor 2.500 Jahren von
Xenophanes (570-480 v. Chr.) der Eleaten ausgesprochen worden
war: «Nicht vom Beginn an enthüllten die Götter den Sterblichen
alles, aber im Laufe der Zeit finden wir suchend das Bessere.
Sichere Wahrheiten erkannte kein Mensch und wird keiner
erkennen…».
Adam Smith (1723-1790 n. Chr.) in seinem großen Werk über den
«Wohlstand der Nationen» hat das Wirtschaftswissen seiner Zeit
zusammengefasst, mit praktischen Beispielen ausführlich erläutert und
zu einer eigenen Theorie ausgebaut. Führ Ihm war die Arbeit der
entscheidende Faktor und der Reichtum eines Landes bestand in der
Menge der erzeugten Güter und im Potential seiner Arbeitskraft.
Damit Handel und Tausch richtig funktionieren können, bedarf es
eines freien Marktes, in dem der Wettbewerb für Kommunikation und
Information zwischen allen Marktpartnern sorgt und Machtmissbrauch
durch Interessengruppen verhindert. Voraussetzung jedoch war und ist
der Schutz des Privateigentums und damit der Absicherung der
sozialen und wirtschaftlichen Ordnung d.h. was man heute
«Ordnungspolitik» nennt. In Gegensatz dazu die Merkantilisten, die
durch Einfuhrzölle, Handelsmonopole und staatlichen Dirigismus
erreichen wollten, dass die Ausfuhr die Einfuhr übersteigt, sahen in
einer positiven Handelsbilanz und der Geldmenge die Grundlage des
Reichtums einer Nation.
Ludwig von Mises (1881-1973 n. Chr.) stand in der Tradition der
«Österreichischen Schule» und war Verfasser des Werkes «die
Theorie des Geldes und der Umlaufmittel». Er untersuchte darin
wie sich eine Veränderung der Geldmenge auf die Preise auswirkt und
legte dar, dass übermäßige Kreditschöpfung zu Geldwertverfall,
Kapitalvernichtung und zum Zusammenbruch führt.

John Maynard Keynes (1883-1946 n. Chr.) hat dazu beigetragen, dass
sich neben den klassischen eine «neue Wirtschaft» entwickelte. Mit
seinem Buch «Vom Gelde» legte er einen Entwurf der Geldtheorie
vor und plädierte gegen den Goldstandard. Er wollte während der
Weltwirtschaftskrise von 1929/30 Massenarbeitslosigkeit durch
monetären Maßnahmen bekämpfen und vor allem die
Investitionstätigkeit durch öffentliche Arbeitsbeschaffung stützen.. In
seinem Hauptwerk «Allgemeine Theorie der Beschäftigung, des
Zinses und des Geldes» zielte Keynes auf eine Abkehr vom
klassischen Wirtschaftliberalismus. In überschüssigem Sparkapital sah
er vor allem einen Nachfrageausfall und nicht etwa nur notwendiges
Kapital für Investitionen. Aus der Tatsache dass Bezieher niedrigerer
Einkommen relativ mehr für Konsumausgaben aufwenden, war
Keynes für eine Einkommensumverteilung zugunsten der
wirtschaftlich schwächeren Schichten und meinte dass auch zu einem
Gleichgewicht bei gleichzeitiger Arbeitslosigkeit kommen kann, weil
die Arbeitskosten ihre Flexibilität nach unten aufgrund starrer
Tarifverträge eingebüßt haben. Durch die Arbeitslosigkeit ist dann die
Gesamtnachfrage zu gering. Diese Lücke soll der Staat durch erhöhte
Staatsausgaben schließen, auch wenn er deshalb mehr Schulden
machen muss, weil sonst lange dauern würde, bis sich die
Selbstheilungskräfte der Wirtschaft auswirken. Diese aber wirken nur
auf lange Sicht und bis dahin können die Menschen sterben. Als
Befürworter einer «geschlossenen Volkswirtschaft» müssen nach
Keynes die Nationen lernen, sich durch ihre Inlandspolitik
Vollbeschäftigung zu verschaffen. Dieses aber setzt voraus das Ende
der Globalisierung wo die Außenwirtschaft, Export und Import, eine
wichtige Rolle spielt. Nach Keynes, die wahre Ursachen der
Massenarbeitslosigkeit sind zu hohe Reallöhne die durch einen
Prozess der Geldentwertung verringert werden können. Das ist der
Kern der Vollbeschäftigungspolitik des Keynesianismus.
F. A. von Hayek (1899-1992 n. Chr.) mit seinem Werk «Die reine
Theorie des Kapitals» wollte über die vorwiegend statischen
Vorstellungen von Keynes hinaus die dynamischen Entwicklungen im
Wirtschaftsablauf einbeziehen und zeigte die Grenzen der
Geldmengenpolitik auf. Für Ihn kommt es nicht darauf an, was man
auf kurze Sicht tun kann, sondern was man tun sollte, Was auf kurze

Frist vorteilhaft erscheint, kann langfristig enorm schädlich sein.
Damit wendete er sich gegen Keynes Vorstellung, die Politik nur auf
kurzfristigen Erwägungen aufzubauen. Die von Sozialisten in allen
Parteien erstrebte Planwirtschaft ist nach Hayek weder mit der
Demokratie, noch mit dem Rechtsstaat vereinbar. Auch ein
demokratischer Wohlfahrtsstaat bewirkt einen Entmündigungsprozess
und endet schließlich auch in der Planwirtschaft, die ihrerseits durch
dem Weg zur Knechtschaft in die Diktatur führt.
Milton Friedmann (1912-2006 n. Chr.) als Nationalwirtschaftler
versuchte besonders den Ursachen der Inflation auf den Grund zu
kommen und kam zu dem Schluss dass diese ein Phänomen der
Notenpresse d.h. ein monetäres Phänomen ist. Deshalb gibt nur ein
Heilmittel gegen dieser Geldkrankheit: ein langsameres Wachstum der
Geldmenge und es sind die Zentralbanken, die die Geldmenge
bestimmen. Anders als bei Keynes sollte die Geldpolitik nicht über
den Zinssatz, sondern über die Steuerung der Geldmenge erfolgen.
Damit wurde nach Friedmann die große Depression 1929/30 durch
eine falsche Geldpolitik der US-Regierung bzw. der FED verursacht
worden.
Ludwig Erhard (1897-1977 n. Chr.), der Vater des deutschen
Wirtschaftswunders, mit seiner Sozialen Marktwirtschaft widersprach
nicht nur den Vorstellungen der alliierten Besatzungsmächte, sondern
auch der deutschen Verwaltung und zum Teil kartellfreundlichen
deutschen Industrie. Nach Ihm der Staat soll nur das tun, was nur der
Staat tun kann. Er soll die entsprechende Rechtsordnung garantieren,
aber nicht direkt in den Wirtschaftsprozess eingreifen. Das Ziel einer
Wirtschaftsordnung liegt jenseits des Wirtschaftlichen: es dient der
gesellschaftlichen Harmonie und einer Gerechtigkeit, die nur an
sittlichen Werten ausgerichtet sein kann.
Und nun zu der Coronavirus-Epidemie und ihre Auswirkungen.
Bisher sind weltweit ca. 5,5 Millionen Infizierte und 344107 Tode
Menschen registriert. Bedroht sind in der Weltwirtschaft 1,6
Milliarden Arbeitsplätze d.h. etwa die Hälfte des globalen
Arbeitskräftepotentials von 3,3 Milliarden Menschen, wenn die Welt

über die Rezession und Depression in einem enormen langfristigen
Abschwung gleitet. Der größte Teil dieser bedrohten Menschen wird
kein Einkommen, kein Essen und keine Bleibe und sonstige Sicherheit
haben. Kein Einkommen bedeutet Elend, Krankheit und letztlich auch
eine große Zahl sterbender Menschen. Es handelt sich um eine
kommende und noch nicht da gewesene menschliche Tragödie von
immensen Ausmaßen auf dem Planeten Erde.
Sterben lernen, heißt nach Cicero, Seneca, Boethius und Bruno,
philosophieren. Jeder Mensch unter dem Eindruck des Todes einer
geliebten Person sieht in der Verachtung des Todes, im Ertragen von
Schmerzen, in der seelischen Vorbereitung auf das Ende, das Ziel aller
philosophischen Bemühungen und die höchste menschliche
Vollendung. «Es gibt nichts, womit ich mich von jeher mehr
beschäftigt hätte, als mit der Vorstellung des Todes…» schrieb
Michel de Mondaigne (1533-1592 n. Chr.) als Überschrift eines
Essays. Sokrates war für Mondaigne das bewunderte Vorbild, denn
«…jeder Tod muss seinem Leben gleichen». Der Tod ist die große
und letzte Bewährung des Lebens, mit der der Mensch sich erhöhen
oder erniedrigen kann. Das Leben jeder Menschen hängt vom Willen
anderer ab, der Tod aber von eigenen Willen der Menschen. Nach
Ludwig Feuerbach (1804-1872 n. Chr.), das menschliche Leben ist als
Einheit von Leib und Seele zu verstehen, es löst sich im Tod auf und
geht zurück in die u8mfassende Natur. Als Teil einer Gemeinschaft,
der Menschheit, und nur insofern ist er unsterblich. Nach Ludwig
Wittgestein (1889-1951 n. Chr.) der Tod kein Ereignis des Lebens ist,
den Tod erlebt man nicht…Wenn man unter Ewigkeit nicht
unendliche Zeitdauer, sondern Unzeitlichkeit versteht, dann lebt der
ewig, der in der Gegenwart lebt…Nach Karl Jaspers (1883-1959 n.
Chr.) es gibt Grenzsituationen, in denen der Mensch radikal auf sein
Selbst zurückgeworfen wird und nicht geändert oder umgangen
werden können, wie Tod, Leiden, Kampf, Schuld. Der Tod ist die
äußerste dieser Grenzsituation, er ist unausweichlich, seine
Bewältigung kann uns niemand abnehmen. Nach Martin Heidegger
(1889-1976 n. Chr.), die Grund Erfahrung bei dem in die Welt
geworfenen Dasein ist die Angst vor dem Selbstsein (Lebensangst)
und vor dem Nicht-sein-können (Todesangst). In der Angst, wenn ihm

sein eigenes Dasein entgleitet, begegnet der Mensch dem Nichts.
Menschliche Existenz ist ein hinaus stehen in das Nichts. Im Leben
Der Menschen wird nichtzs geschenkt, außer der Vernunft, die sie
befähigt, kritisch und mutig gravierende Irrtümer möglichst zu
Vermeiden. Die Menschen also sollen bewusst ihren Weg gehen, ohne
auf den Beifall anderer zu schielen, hüten sollen sie sich vor dem
Selbstmitleid, wenn es denen schlecht geht und sollen versuchen
möglichst unabhängig von materiellen Dingen zu bleiben.
Das Ausmaß und die Geschwindigkeit, weltweit, der Stilllegung, der
realen Wirtschaft, durch die derzeitige Coronavirus-Epidemie, führen
unweigerlich zu Pleiten und Bankrotem und diese zu einer
Finanzkrise, die sich wiederum auf die Realwirtschaft auswirkt und
sie weiter verschlimmert. Die weltweiten Einkommensverluste der
Geschäfte, der Haushalte und der einzelnen Regierungen, die folgen,
verursachen weiteren Niedergang der allgemeinen wirtschaftlichen
Situation der Staaten. Haben die negativen Rückkopplungseffekte in
den Wirtschaften der Staaten weltweit erst einmal begonnen, so spielt
es kaum eine Rolle, ob die durch die Epidemie verursachte
Gesundheitskrise eventuell abflaut. Das Gegenteil aber wird der Fall
sein. Man erwartet eine zweite und sogar eine dritte Welle der
Epidemie. Die Weltwirtschaftsdynamik ist erstmals
unterbrochen…und wahrscheinlich in kürze zusammenbrechen. Die
wichtigsten Zentralbanken der Welt können Unmengen Fiat-Geld aus
dem Nichts herstellen und billigen Kredite an die Geschäftsbanken
vergeben, aber Geschäfte und Haushalte könnten mit dem Geldleihen
zögern und lieber ihr Bargeld- und Anleihen horten. Die Fiat-
Geldschöpfung durch private Zentralbanken ist auch keine Lösung für
den kommenden Zusammenbruch des globalen Geld- und
Finanzsystems. Sobald massiv Fiat-Geld geschöpft wird, setzt starke
Währungsentwertung ein und mit folgender Hyperinflation kommt
dann der totale Wertverlust. Eine Hyperinflation in der EU wird zur
totalen Katastrophe von Euro führen. Das Corona-Virus aber ist der
Auslösen und nicht die Hauptursache für diese Situation. Die
ursächlichen Probleme gibt es seit langem. Die Ursachen dafür sind
konstante Eingriffe sowie Marktmanipulationen durch private
Zentralbanken. Die Große Finanzkrise von 2006-2009 wurde
vorübergehend und notdürftig mit Fiat-Geldschöpfung in

Billionenhöhe notdürftig repariert d.h. nicht gelöst. Diese Krise war
nur eine Probe, und jetzt steht die Welt unter den massiven Schulden-
und Derivatelasten vor dem unausweichlichen Zusammenbruch des
Geld- und Finanzsystems. Ein Schuldenproblem lässt sich nicht mit
noch mehr Schulden lösen. Die globale Verschuldung lag 2006 bei
125 Billionen US-$ und heute beträgt sie mehr als 270 Billionen US-$
mit sehr steigenden Tendenzen.
Der kommende Zusammenbruch des traditionellen Fiat-Geld- und
Finanzsystems stellt die globale Menschheit vor die entscheidende
Wahl, zwischen Materielen und geistigen Werten. Soll die Menschheit
in Zukunft ihre Versorgung mit Gütern und Dienstleistungen auf der
Basis der Gerechtigkeit und Harmonie mit
allem Leben auf diesem Planeten betreiben oder indem nach wie vor
«Werte» in künstlich verknappter Materie vermutet werden, woraus
durch Sparzwang, Konkurrenz und Krieg in einer Mangelwirtschaft
zunächst die Umwelt und danach die Menschheit selbst zerstört wird?
Rund um die Welt sterben durch Kriege Menschenmassen in
Auseinandersetzungen. Eine weltumspannende Kriminalität torpediert
die legalen Systeme aus dem Untergrund. Im Vordergrund steht ein
zersetzender Machtkampf zwischen Politik und Finanzwelt. Letztere
Zielt heute auf die Übernahme staatlicher Infrastruktur und die
Aneignung von Land und Ressourcen. Sie erhebt ungeheure
Tributzahlungen und erzwingt die Abtretung unkontrollierbarer und
betrügerische Schuldenmengen. Soll also wie bisher, weitergehen:
Sklavenwirtschaften, Blasen-Wirtschaften, Mindestreservesysteme,
Finanzkrisen, Bankenkrisen, Immobilienblasen, Schuldenkrisen,
Hedgefonds, Derivate, feindliche Übernahmen, Inflationen,
Deflationen, Privatinsolvenzen, Staatsanleihen,
Globalisierungsversuche, Turbokapitalismus, doppelte Buchhaltungen
usw. usw. usw. und viel mehr andere Mistmacherei, weitergehen oder
soll endlich und endgültig ein radikal neues Denken über
Gerechtigkeit, Wohlstand, Lebensfreude und Zufriedenheit für alle
Menschen, die Oberhand gewinnen? Ein erster Schritt wäre die
Demokratisierung der Geldschöpfung d.h. die Verstaatlichung aller
privaten Zentralbanken und Abschaffung des Zinseszinses und damit
des exponentiellen Wachstums der Geldvermögen der Hochfinanz.

Schulden, Zinsen, Inflation und Steuern können nur mit der
vorgeschlagenen Demokratisierung der Fiat-Geldschöpfung endgültig
verschwinden.
Dr. Georg Chaziteodorou

Εκ του νόμου απαγορεύετε η αντιγραφεί, ή αποσπάσματος.

http://arxaiaithomi.gr