ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114 D-40885 Ratingen Tel.+Fax: 0049 2102 32513 E-Mail: chaziteo@t-online.de
12.10.2019

ΠΡΟΛΟΓΟΣ.

Για να ληφθει μια καλλυτερη επισκοπηση για τον ως ανω προβληματισμο, επιβαλλεται ο ορισμος των γεωλογικων εποχων του πλανητη μας και της διαρκειας αυτων: Αρχα’ι’κο (4,6 δισεκατομμυρια-800 εκατομμυρια χρονια) Προκαμβριο (800-545 εκατομμυρια χρονια) Καμβριο (545-503 εκατομμυρια χρονια) Παλαιοζω’ι’κο Ορδοβισιο (503-438 εκατομμυρια χρονια) Σιλουριο (438-408 εκατομμυρια χρονια) Δεβονειο (408-360 εκατομμυρια χρονια) Ανθρακοφορο (360-286 εκατομμυρια χρονια) Περμιο (286-245 εκατομμυρια χρονια) Μεσοζω’ι’κο Τριασιο (245-208 εκατομμυρια χρονια) Ιουρας (208-144 εκατομμυρια χρονια) Κρητιδικο (144-66,4 εκατομμυρια χρονια)

Νεοζω’ι’κο Τριτογενες (66,4-5 εκατομμυρια χρονια)
Παλαιοκαινο
Ηωκαινο
Μειοκαινο
Πλειοκαινο
Τεταρτογενες (5 εκατομμυρια-10.000 χρονια)
Παλαιο-Πλειοκαινο
Μεσο-Πλειοκαινο
Νέο-Πλειοκαινο
Σημερινη εποχη
Η Φυση και μαζι της το Κλιμα στον πλανητη Γη ποτε δεν υπηρξαν σταθερα μεγεθη.

Εάν καποτε ειχε η Γη μια διαρκη σταθερη κατασταση της φυσως, δεν θα υπηρχαν σημερα οι ανθρωποι.

Μια αναδρομικη ματια ριχνει φωτεινα πληγματα στο ερωτημα, εάν οι θερμοι γεωλογικοι περιοδοι ηταν οι χειροτεροι και οι ψυχροι οι καλλυτεροι ‘η εάν το ερωτημα αυτό είναι χωρις καμια σημασια, διοτι οι ανθρωποι αντιδρουν στις κλιματικες μεταβολες και προσαρμοζονται σε αυτές.

Αυτό που είναι βεβαιο είναι, ότι οι ψυχροι γεωλογικοι περιοδοι ευθυνονται για την ξηρασια και τις περιοδους πεινας και ότι στην κατασταση αυτή οφειλεται και ο θανατος πολλων μορφων ζωης και η εξαφανιση ανθρωπινων πολιτισμων.

Η αποξηρανση της βορειας Αφρικης π.χ. και η μεταβολη αυτης στην ερημο «Σαχαρα» οφειλεται σε μια ψυχρη κλιματικη κατασταση πριν μερικες χιλιαδες χρονια.

Οι μεταβολες στην φυση λαμβανουν χωρα σε τελειως αλλα χρονικα διαστηματα απ’ ότι η ιστορια του ανθρωπου.

Η αρχικη και η μετεπειτα γη κατά την διαρκεια των περιπου 4,6 δισεκατομμυριων ετων της υπαρξης της, εζησεν αλλαγες μεταξυ φασεων της ζεστης και του βαρβαρικου ψυχους.

Μια μεγαλη παγετωδη εποχη διηρκησεν από το Αρχα’ι’κο εως προ 2,2 δισεκατομμυρια χρονια.

Οι θερμοκρασιες στην επιφανεια του πλανητη μας επεσαν εως 45 βαθμους Κελσιου κατω του μηδενος και προφανως υπηρξεν ολη η γηινη επιφανεια παγωμενη.

Η σωτηρια ηλθε από την τεκτονικη των λιθοσφαιρικων πλακων και από το εσωτερικο της Γης με την δραστηριοποιηση της ηφαιστειοτητας.

Κυκλικα ρευματα από λαβα, νερο ‘η αερος, λογω των διαφορων της πυκνοτητας και των θερμοκρασιων τους, εδρασαν ως μηχανες θερμοτητας της Γης με αποτελεσμα την
δημιουργια καιρικων συνθηκων και μακροπροθεσμα του κλιματος.

Η λεξη «Κλιμα» προερχεται από την ελληνικη γλωσσα και σημαινει «Κλιση, Πλαγια».

Η ελλειψη της κλισης, σημαινει ελλειψη της κινησης, δηλαδη θανατος.

Επισης και η διατυπωση ακραια «καιρικα- και κλιματικα επισοδεια» είναι χωρις νοημα
διοτι αυτή τοποθετει τον Καιρο ισο με το Κλιμα.

Χωρις την υπαρξη του Καιρου δεν θα υπηρχε το κλιμα, δηλαδη ο μεσος ορος καιρικων συνθηκων.

Το Κλιμα συνεπως υπολογιζεται από μακροχρονιες καιρικες συνθηκες και είναι στην φυση ανυπαρκτο.

Ως παρελθον των καιρικων συνθηκων δεν μεταβαλλεται πλεον, εχει λαβει χωρα και γι’ αυτό και δεν μπορει να σωθει.

Εάν ο ανθρωπος ειχε την ικανοτητα να ρυθμιζει κατά το δοκουν τις καιρικες συνθηκες, τοτε μονο η διατυπωση «Σωτηρια του Κλιματος» θα ειχε καποιο νοημα.

Ακολουθησαν 1 δισεκατομμυρια χρονια με θερμο κλιμα και μετα μια νεα παγετωδη εποχη, το ετσι ονομασθεν Κρυονεριο.

Κατά τις σημερινες θεωριες, στο Κρυονεριο μειωθηκε η ακτινοβολια του Ηλιου μας κατά 6 % με ταυτοχρονη παραγωγη αεριου διοξιδιου του ανθρακα λογω της ηφαιστειοτητας.

Το αποτελεσμα ηταν να χασει η Γη την ικανοτητα να διατηρει και να αποθηκευει θερμοτητα.

Μετα την ψυχρη αυτή εποχη ακολουθησε μια θερμη κλιματικη φαση, που συνεβαλε αποφασιστικα στην ζω’ι’κη εκρηξη της Καμβριου εποχης.

Μετα εζησε η Γη στην Ορδοβισιο, στην Δεβονειο, στην Περμιο (Δυασιο), στην τριασιο και στην Κρητιδικη γεωλογικη εποχη, τις πεντε εποχες θανατου των διαφορων ζωντων οργανισμων.

Μεταξυ των πεντε αυτων γεωλογικων εποχων θανατου των διαφορων ζωντων μορφων
οργανισμων υπηρχαν και άλλες ενδιαμεσες εποχες θανατου αλλα όχι πολύ μεγαλης ισχυος.

Τοσο για τις μεγαλες οσο και για τις ενδιαμεσες εποχες θανατου, τα αιτια παραμενουν μεχρι σημερα αγνωστα.
Στην πρωτη φαση η ατμοσφαιρα της Γης αποτελειτο περιπου ολοκληρωτικα από διοξιδιο του ανθρακα και για τον λογο αυτό οι Ωκεανοι περιειχαν μεγαλες ποσοτητες του αεριου αυτου.

Στην φαση αυτή ανερχονταν ταυτοχρονα από τον φλοιο της Γης και μεγαλες ποσοττες μοριακου υδρογονου.

Αυτό ειχε την ισχυρη ταση να απορροφα από το διοξοδιο του ανθρακα οξυγονο και να
σχηματιζει νερο.

Εως την φαση αυτή κυριαρχουσαν τα Κυανοβακτηριδια και οι Στρωματολιθοι, ένα ειδος ζωντος πετρωματος και αλλοι θαλασσιοι μικροοργανισμοι από τους οποιους προεκυψε το οξυγονο.

Καποτε κατά την διαρκεια των πρωτων δισεκατομμυριων ετων αρχισαν τα κυανοβακτοριδια να απορροφουν μορια υδρογονου από το νερο και να εκτοπιζουν ως
περιτο προ’ι’ον στην γηινη ατμοσφαιρα το οξυγονο.

Ετσι δραστηριοποιηθηκε η φωτοσυνθεσης, με την αυξηση των Κυανοβατηριδιων αυξηθηκαν και οι ποσοτητες οξυγονου στην γηινη ατμοσφαιρα.

Με την διαβρωση των πετρωματων στις οροσειρες δεσμευεται διοξιδιο του ανθρακα από την ατμοσφαιρα και με την ιζηματογενεια καταληγει αυτό εν μερει στον γηινο φλοιο.

Εάν δεν υπηρχε ενας αντιδρωντας αντιθετα Μηχανισμος, ως η κινηση των λιθοσφαιρικων πλακων, θα απομακρυνονταν από την ατμοσφαιρα οι ποσοτητες διοξιδιου του ανθρακα με δημιουργια εχθρικων για την ζωη μακροχρονιων καιρικων συνθηκων.

Επειδη όμως το θαλασσιο υποβαθρο υποχωρουσε κατω από ο βαρος των μεταφερθεντων δια των ποταμων ιζηματων και λογω των κυριαρχουντων υψηλων θερμοκρασιων και πιεσεων, απελευθερωνονταν το διοξιδιο του ανθρακα και μεταφερονταν δια των ηφαιστειων ποσοτητες αυτου στην γηινη ατμοσφαιρα.

Κατά τον τροπο αυτό δημιουργηθηκε ενας ρυθμιστικος κυκλος, δηλαδη μια κυκλικη
κινηση ανθρακος, ο οποιος σε χρονικα διαστηματα εκατομμυρων ετων ρυθμιζε τις ποσοτητες διοξιδιου του ανθρακα στην γηινη ατμοσφαιρα.

Μετα την δευτερη ψυχρη περιοδο ακολουθησε μια θερμη φαση και η εκρηξη ζωης κατά την γεωλογικη εποχη του Καμβριου.

Όταν το Μεσοζω’ι’κο μετα την κρητιδικη γεωλογικη εποχη εβαινε στο τελος του, μεταβληθηκε το γηινο κλιμα.

Εγινε ψυχρο και και ξηρωτερο και οι θερμοκρασιες μεταβαλλονταν κατά την αλλαγη των χρονικων περιοδων.

Χωρις καμια αμφιβολια η ψυξη σε παγκοσμιο επιπεδο επληξε τις τοτε μορφες ζωης και
δη τοσο ισχυρωτερα οσο απομακρυσμενα αυτές ζουσαν από τον Ισημερινο.

Η αρχη της παγετωδους αυτης εποχης ισως να οφειλονταν στην σεισωρευση στην γηινη ατμοσφαιρα σκονης από την εκρηξη ηφαιστειων ‘η κοσμικης σκονης, δηλαδη στα
εμποδεια να καταληγει η ηλιακη ενεργεια στην γηινη επιφανεια.

Ο σημερινος παγετωνας μεσα στον οποιο ζει σημερα η ανθρωποτητα αρχισε πριν περιπου 40 εκατομμυρια χρονια και στην χρονικη αυτή περιοδο επεκτεινετα το φασμα από τρομακτικες εως πολύ ευχαριστες κλιματικες καταστασεις.

Κατά την διαρκεια της τριτογενους γεωλογικης εποχης επεστρεψεν η επιφανεια της θαλασσης σιγα σιγα στην σημερινη της σταθμη.

Κλιματικα χαρακτηριζεται το τριτογενες με μια συνεχη πτωση της γηινης θρμοκρασιας.

Μετα την ποιο ψυχρη εποχη του Παλαιοκαινου ακολουθησε η θερμοτερη εποχη του Μεσου
Ηωκαινου.

Την εποχη εκεινη επεκτεινονταν η τροπικη ζωνη από την πεδιαδα του Παρισιου της Γαλλιας εως την νοτια Αφρικη και από την Ιαπωνια εως την Νεοζηλανδια.

Με το Ολιγοκαινο αρχισε η ψυχρη εποχη.

Δια παλαιοθερμοκρασιακες μετρηεις κατά την μεθοδο του Ισοτοπου του Οξυγονου διαπιστωθηκε μια ψυξη των 10 βαθμων Κελσιου κατά την διαρκεια της τριτογενους
γεωλογικης εποχης και μια υποχωριση της θαλασσια σταθμης σταδιακα γυρω στα 500, 200, 20, 8 εως 0 μετρα.

Το χαρακτηριστικο της τεταρτογενους γεωλογικης εποχης που ακολουθησε ηταν η παγετωνοποιηση.

Ηταν η σπουδαιοτερη της ιστοριας ης Γης και δημιουργησε την συναντιση, της από την
εποχη του Ηωκαινου συνεχως πεπτουσα καμπυλη της θερμοκρασιας.

Οι παγετωνες της τεταρτογενους γεωλογικης εποχης ηταν μια γιγαντιαια μεγενθοποιηση των σημερινων παγετωνων.

Κτα ην διαρκεια αυτων (Günz, Mindel, Riß και Wurm) επεσε η μεση ετησια θερμοκρασια στην στερεα κατα 4-8 βαθμους Κελσιου και η επιφανειακη θερμοκρασια των θαλασσων
κατά 6-7 βαθμπους Κελσιου.

Τα αιτια για τους παγετωνες της τεταρτογενους γεωλογικης εποχης ως συνεχεια αυτων της
τριτογενους γεωλογικης εποχης, παραμενουν ανεξηγητα.

Η μεχρι σημερα παρουσια των παγετωνων γινεται αισθητη στους γηινους πολους και στις χαμηλες θερμοκρασιες των θαλασσων.

Συνεπως δεν βρισκεται πολύ μακρυα από την πραγματικοτητα, ότι ο τελευταιος παγετωνας δεν εληξε και η ανθρωποτητα σημερα ζει μεσα σε μια ενδιαμεση θερμη φαση, που θα ανυψωσει ακομη περισσοτερο την σταθμη της θαλασσιας επιφανειας, η οποια όμως μπορει να ληξει χωρις καμια προειδοποιηση.

Μονο πριν 20.000 χρονια, δηλαδη στο ζενιθ του τελευταιου παγετωνα ηταν το 30 % της γηινης επιφανειας σκεπασμενο με παγους.

Ακομη και σημερα το 10 % της γηινης επιφανιας είναι σκεπασμενομενη με παγους και συμπληρωματικα το 14 % αυτης είναι περιοχες συνεχως παγωμενες και ακαταλληλες για την γεωργια.

Μεταξυ των ζωντων κατοικων του πλανητη μας και του θανατου η αποσταση ειναι πολύ μικρη.

Ηδη μια μικρη αποκλιση στις δυναμικες διαδικασιες που εκαναν τον πλανητη Γη ετσι που είναι σημερα, μπορει να εχει τετοιες επιπτωσεις στην γηινη ατμοσφαιρα και συνεπως στις κλιματικες καταστασεις που σημερα επικρατουν, που ουτε καν οι ανθρωποι μπορουν να τις φαντασθουν.

Λογω της αγνοιας των ανθρωπων για την ισορροπια των παραγοντων στην γηινη ατμοσφαιρα και των αλληλοεπιδρασεων τους που ρυθμιζουν τις κλιματικες
καταστασεις, ζουν αυτοι πραγματι επικινδυνα.

Ακομη δεν γνωριζουν πολλα πραγματα ‘η πιστευουν ότι γνωριζουν, για τους
μηχανισμους που μπορουν να πιδρασουν πολύ γρηγορα στο θερμομετρο της Γης, δηλαδη δεν γνωριζουν ποια κατασταση στο μελλον είναι η πιθανοτερη, μια εποχη του θανατηφορου ψυχους ή μια εποχη του θανατηφορου καυσωνα.

Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114
D-40885 Ratingen
Tel.+Fax: 0049 2102 32513
E-Mail: chaziteo@t-online.de
13.10.2019
WARUM EINE KLIMAABKÜHLUNG ZU FÜRCHTEN IST.
Dr. Georg Chaziteodorou
VORWORT
Um einen besseren Überblick über die Problematik zu erhalten, ist
hier angebracht, die geologische Abschnitte und deren Zeitdauer
zu definieren:
Archaikum (4,6 Mrd.-800 Mio. Jahre)
Präkambrium (800-545 Mio. Jahre)
Kambrium (545-503 Mio. Jahre)
Paläozoikum Ordovizium (503-438 Mio. Jahre)
Silur (438-408 Mio. Jahre)
Devon (408-360 Mio. Jahre)
Karbon (360-286 Mio. Jahre)
Perm (286-245 Mio. Jahre)
Messozoikum Trias (245-208 Mio. Jahre)
Jura (208-144 Mio. Jahre)
Kreide (144-66,4 Mio. Jahre)

Känozoikum Tertiär (66,4-5.00 Mio. Jahre)
Paläozän
Eozän
Oligozän
Miozän
Quartär (5.00 Mio.-10.000 Jahre)
Paläopleistozän
Messopleistozän
Neopleistozän
Jetztzeit
Die Natur und das Klima auf der Erde waren nie stabil. Hätte die
Erde jemals einen dauerhaft stabilen Naturzustand erreicht
gehabt, gäbe es heute keinen Menschen. Der geologische
Rückblick wirft Schlaglichter auf die Frage, ob die warmen
Perioden die schlechten und die kalte die gute Zeiten waren oder
ob sich eine solche Bewertung gar nicht Sinnvoll vornehmen lässt,
weil die Menschen auf die Veränderungen reagieren und sich
darauf einstellen. Fest steht aber dass vielmehr die kalten
geologischen Perioden waren, welche Dürren und Hungersnöte
auslösten und Tiergattungen und menschliche Zivilisationen
beendeten. Die Austrocknung z.B. Nordafrikas zur Wüste Sahara
erfolgte durch eine Abkühlung des Klimas vor Tausenden von
Jahren. Veränderungen in der Natur vollziehen sich in ganz

anderen Zeiträumen als die Geschichte des Menschen. Die
frühere und die spätere Erde während der ca. 4,7 Milliarden
Jahren, erlebte Wechseln zwischen Phasen der Wärme und der
brutalen Kälte. Vor ca. 2,2 Milliarden Jahre herrschte auf unseren
Planeten eine große Eiszeit und dann für ca. 1 Milliarde Jahre
folgte zuerst eine warme Periode die von einer noch stärkere
Eiszeit ersetzt wurde. Nach heutigen Theorien nahm damals die
Sonnenstrahlung auf der Erde um 6 % ab, mit dem Ergebnis, dass
die Oberflächentemperatur auf der Erde um 45 Grad Celsius abfiel
und die gesamte Erdoberfläche mit Eis bedeckt wurde. Die
Rettung kam durch das auseinander driften der lithosphärischen
Platten und damit durch steigendem Vulkanismus mit
Lavaaustritten. Zyklische Strömungen von Magma, Wasser oder
Luft auf Grund temperaturbedingter Dichten Unterschiede sind
die Wärmekraftmaschinen der Erde und lassen die lithospärische
Platten wandern oder Vulkane ausbrechen und das erzeugt das
Wetter und damit langfristig das Klima. Das Wort «Klima» kommt
aus dem hellenischen und heißt wortwörtlich «Neigung, Abhang».
Neigungslosigkeit ist Bewegungslosigkeit, ist Stillstand, ist Tod.
Auch die Bezeichnung «extreme Wetter- und Klimaereignissen»
ist unrichtig, weil hier willkürlich Wetter und Klima gleichgesetzt
werden. Ohne Wetter gäbe es kein «Klima», kein mittleres
Wettergeschehen. Das «Klima» also, das aus langjährigen
Wetterbeobachtungen mühsam errechnet wird, in der Natur gar
nicht gibt. Als Wettervergangenheit lässt sich nicht mehr
verändern, sie ist geschehen und deshalb kann auch nicht
geschützt werden. Wenn der Mensch die Fähigkeit hätte, Gott sei

Dank, er hat sie nicht oder noch nicht, Einfluss auf das Wetter
auszuüben und dieses nach Belieben und Gutdünken zu gestalten,
hätte dann der Ausdruck «Klimaschutz» ein Sinn.
In der Frühzeit der Erde bestand die Erdatmosphäre fast völlig aus
Kohlendioxid, weshalb sich auch in den Ozeanen viel von diesem
Gas gelöst hatte. Zugleich entwich molekularer Wasserstoff aus
der Erdkruste. Dieser hatte eine starke Tendenz, den Kohlendioxid
Sauerstoff zu entziehen und dabei Wasser zu bilden. Bis zu diese
Phase herrschten auf die Erdoberfläche die Cyanobakterien und
die Stromatolithen, ein Art lebendiges Gestein und andere kleinst
Lebewesen aus dem Meer. Sauerstoff stammt von diesen
Mikroorganismen. Irgendwann während der ersten Milliarden
Jahren begannen die Cyanobakterien den Wasserstoff der im
Wasser in ungeheuer grosse Menge enthalten ist, anzuzapfen. Sie
nahmen Wasserstoffmoleküle auf, gewannen daraus den
Wasserstoff und gaben den Sauerstoff als Abfallprodukt in der
Erdatmosphäre frei. Damit wurde die Photosynthese aktiviert. Mit
der Vermehrung der Cyanobakterien reicherte sich der Sauerstoff
auf der Erdatmosphäre an. Durch Verwitterung von Gestein im
Gebirge wird Kohlenstoffdioxid aus der Erdatmosphäre gebunden
und gelangt durch Sedimentation teilweise in die Erdkruste. Gäbe
es keinen gegenläufigen Mechanismus, wie das driften der
Kontinente, würde auf diese Weise im Laufe der Erdgeschichte
alles Kohlenstoffdioxid aus der Erdatmosphäre verschwinden und
ein lebensfeindliches eisiges Klima entstehen. Da aber der
Meeresgrund mit einer Sedimentfracht an manchen Stellen im

Erdinneren gedrückt wird, setzt wegen der herrschenden Höhen
Temperaturen und Drücken Kohlenstoffdioxid frei und entweicht
Durch Vulkane zurück in die Erdatmosphäre. Auf diese Weise
entsteht ein Regelkreis d.h. ein Kohlenstoffkreislauf, der über
Zeiträume von Jahrmillionen die Konzentration von
Kohlenstoffdioxid in der Erdatmosphäre reguliert. Nach der
zweiten großen Kälteperiode erfolgten eine warme Phase und die
Lebensexplosion im Kambrium. Danach erlebte die Erde in
Ordovizium, in Devon, in Perm, in Trias und in die Kreide die fünf
Phasen des Sterbens der lebenden Organismen. Die Gründe sind
unbekannt. Als das Messozoikum mit der Kreide zu Ende ging,
verändert sich das Klima auf der Erde. Es wurde kälter und
trockener und die Temperaturen schwankten im Wechsel der
Jahreszeiten. Ohne Zweifel waren von der weltweiten Abkühlung
viele damalige lebenswesen betroffen und zwar umso stärker, je
weiter sie vom Äquator entfernt lebten. Der Beginn dieser
Kälteperiode könnte durch Änderungen in der Lufthülse der Erde
durch Staub der Vulkanexplosionen oder kosmischen Staub und
damit durch Einflüsse auf zugestrahlte Sonnenenergie verursacht
worden sein. Die derzeitige Eiszeit in der wir noch leben begann
vor rund 40 Millionen Jahren und in dieser Zeit reicht das
Spektrum von entsetzlichen bis zu sehr angenehmen Klima. Im
Laufe des Tertiärs wich das Meer schrittweise in seine heutigen
Grenzen zurück. Klimatisch stand das Tertiär im Zeichen einer
nahezu steten Temperaturabsenkung. Die stärkste Erwärmung fiel
nach der wohl kühleren Epoche des Paläozän ins Mitteleozän.
Damals reichte der tropische Gürtel von Pariser Becken bis

Südafrika von Japan bis Neuseeland. Mit dem Oligozän begann die
Abkühlung. Durch Paläotemperatur-Bestimmungen nach der O-
Isotopenmethode wurde eine Abkühlung von etwa 10 Grad
Celsius im Laufe des Tertiärs festgestellt und das Meer wich
schrittweise um 500, 200, 20, 8 bis 0 Meter. Die wichtigste
Erscheinung des folgenden Quartärs ist die Vereisung. Sie war
eine der bedeutendsten der Erdgeschichte und bildete den
Tiefpunkt der seit dem Eozän stetig sinkenden Temperaturkurve.
Die Eiszeiten des Quartärs, bestanden sozusagen nur in einer
gewaltigen Vergrößerung der heutigen Gletscher. Während dieser
Eiszeiten (Günz, Mindel, Riß und Wurm) war das die
Jahresmitteltemperatur auf dem Festlande um 4-8 Grad Celsius,
die Oberflächentemperatur des Weltmeeres um 6-7 Grad Celsius
herabgesetzt. Die Ursache der quartären Vereisung kann
angesichts der Allgemeinheit und ihrer weit ins Tertiär
zurückreichenden Vorgeschichte nur eine umfassende gewesen
sein und ist noch ungeklärt. Ihre Folgeerscheinungen in Gestalt
polarer Eiskappen und niederer Meerestemperaturen sind bis
heute nicht gewichen, Es ist daher denkbar, dass das Eiszeitalter
noch nicht zu Ende ist und wir gegenwärtig in einer Interglazialzeit
(Zwischenwärmezeit) leben. Vor nur rund 20.000 Jahren, auf dem
Höhepunkt der letzten Vereisung, waren etwa 30 % der
Erdländerflächen unter Eis begraben. Noch heute sind 10 % der
Erdländerflächen unter Eis begraben und 14 % gelten als
Permafrostgebiete.
Der Thermostat des Planeten Erde ist ein äußerst empfindliches

Instrument. Zwischen den Erdbewohner und dem Tod liegt
wirklich nicht viel. Schon kleine Veränderungen in den
dynamische Abläufe auf der Erde, können Auswirkungen haben,
die menschliche Vorstellungskraft übersteigen. Erstaunlicherweise
haben die Menschen bis heute keine Ahnung, welche
Mechanismen das Thermometer der Erde so schnell
durcheinander bringen können und was für die Zukunft
wahrscheinlicher ist d.h. ein Zeitalter der tödlichen Kälte oder ein
Zeitalter der tödlichen glühende Hitze.
Dr. Georg Chaziteodorou

Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή, ή απόσπασμα χωρίς την έγκριση της ΑΡΧΑΙΑΣ ΙΘΩΜΗΣ

http://arxaiaithomi.gr/