ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Από Δημήτρης Γιαννόπουλος
16/09/2017
Ήταν αναμενόμενη στις 12-9-2017 η απόρριψη από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου της προσφυγής του δικηγόρου Αλέξη Αναγνωστάκη κατά της Commission μετά την άρνηση των Βρυξελλών να επιτρέψουν τη «πρωτοβουλία πολιτών» για τη συγκέντρωση υπογραφών υπέρ της διαγραφής χρέους για χώρες-μέλη σε κατάσταση ανάγκης.

Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο, ήταν το σκεπτικό του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που βρήκε την ευκαιρία να χτυπήσει μ’ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια, αμφισβητώντας όχι μόνο την αρμοδιότητα της Επιτροπής να επιτρέπει τη διαγραφή χρέους στα πλαίσια της ΕΕ αλλά και την επίκληση του Δικαίου της Ανάγκης για χώρες που έχουν υποστεί καταστροφή από την εφαρμογή οικονομικών μέτρων για τα οποία είναι συνυπεύθυνη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Τέτοιες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου στο Λουξεμβούργο δεν είναι δεσμευτικές σε περίπτωση απευθείας προσφυγών κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης για αποκατάσταση των ζημιών που έχει προκαλέσει σε χώρες-μέλη της.

Είναι όμως ενδεικτικές του κλίματος αυταρχισμού και νομιμοποίησης αδικοπραξιών ή εχθροπραξιών που έχει επικρατήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση στη τελευταία 8ετία.

Η επιβολή καθεστώτος υπερεθνικής απολυταρχίας προβλέπεται να ενισχυθεί μετά τις Γερμανικές εκλογές, σύμφωνα με τις εξαγγελίες Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ στο Ευρωκοινοβούλιο στις 13-9-2017 για νέες θέσεις Προέδρου και Υπουργού Οικονομικών, επέκταση σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ του ενιαίου νομίσματος και της αυθαιρεσίας του Eurogroup, Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, κοινή δημοσιονομική «πειθαρχία» κλπ.

Αυτό το πλέγμα δευτερογενούς «δικαίου» και «άτυπων θεσμών» συνεχώς αναβαθμίζεται και εμπλουτίζεται πραξικοπηματικά για να υπονομεύει ή παρακάμπτει τις πρωτογενείς διατάξεις και αρχές νομιμότητας των Ευρωπαϊκών Συνθηκών που δεν είχαν καταφέρει να ανατρέψουν οι απόπειρες δημιουργίας Ευρωσυντάγματος με τα αποτυχημένα δημοψηφίσματα του 2005.

Ταυτόχρονα όμως, στήνεται και ένα αδιαπέραστο «δικονομικό» τείχος απέναντι σε κάθε απόπειρα αυτόνομων πολιτικών πρωτοβουλιών, κινήσεων ή προσφυγών από τη μεριά της «κοινωνίας πολιτών», που αμφισβητούν και καταγγέλλουν την εγκληματική αποικιακή πολιτική των μνημονίων, του ΔΝΤ και της τρόικας υπό Γερμανική καθοδήγηση.

Πρόκληση ανασύνταξης Κοινωνίας Πολιτών

Πρωταρχική επιδίωξη των κυρίαρχων κέντρων εξουσίας στην ΕΕ είναι να θωρακίσουν το Νέο Ολοκληρωτισμό στη Γηραιά Ήπειρο πριν προλάβουν τα δημοκρατικά και προοδευτικά κινήματα να στήσουν τα δικά τους πολιτικά αναχώματα και δράσεις απέναντι στην επέλασή του.

Μέχρι να γίνει αυτό, κάθε ατομική ή συλλογική πρωτοβουλία που αποβλέπει στη Δημόσια Απονομιμοποίηση του Μνημονιακού Καθεστώτος και των Εγκλημάτων του σε επίπεδο Ευρωπαϊκών θεσμών δε σημαίνει περιορισμό της πολιτικής δράσης ή αποκλειστική εξάρτηση από αυτούς.

Συνεπώς, πρέπει να ενθαρρύνεται από τους πολιτικούς σχηματισμούς της Αντίστασης, εφόσον η ανάληψη τέτοιας πρωτοβουλίας ή καμπάνιας δεν ζημιώνει το δηλωμένο Στόχο της περισσότερο απ’ όσο τον ζημιώνει η Πολιτική Απραξία.

Αυτό μπορεί να ακούγεται λογικό, αλλά σπάνια λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από αυτούς που είτε εξιδανικεύουν οποιαδήποτε “δράση” ή “εξέγερση” ως …ιδιώνυμα κατορθώματα, είτε τηρούν αφ’ υψηλού στάση «αναμονής», μέχρι να επέλθει αυθόρμητα η επαναστατική κινητοποίηση και αφύπνιση (από τον «ανεξήγητο λήθαργο») του χειμαζόμενου Λαού.

Το κρίσιμο στοιχείο για την επιτυχία κάθε πρωτοβουλίας «θεσμικής» αντιπαράθεσης με τους μηχανισμούς παραβίασης της δημοκρατικής νομιμότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, είναι η στήριξη που θα έπρεπε να της παρέχουν «θεσμικοί» φορείς εκπροσώπησης της Κοινωνίας Πολιτών, οι οποίοι διαθέτουν τις γνώσεις και τα μέσα για να ανταπεξέλθουν σε δημόσια αντιπαράθεση αυτής της μορφής.

Συνήθως το επιχείρημα της “απουσίας λαϊκής αντίδρασης” χρησιμοποιείται από “καθ’ ύλην αρμόδιους και επαΐοντες” δικηγόρους, δημοσιογράφους, δημοσιολόγους, πανεπιστημιακούς καθηγητές, ακαδημαϊκούς κλπ. για να δικαιολογήσει την δική τους εγκληματική αμέλεια και παράβαση καθήκοντος (κατ’ εξακολούθηση), είτε των ιδίων προσωπικά, είτε των συλλογικών τους οργάνων.

Η αδιαφορία, αν όχι συνενοχή των συλλογικών επαγγελματικών φορέων και σωματείων ή επιμελητηρίων, στη διαιώνιση του μνημονιακού καθεστώτος στην Ελλάδα, γίνεται ιδιαίτερα προκλητική σε περιπτώσεις όπου το καθήκον αυτεπάγγελτης παρέμβασης για προάσπιση του Δημοσίου Συμφέροντος είναι κατοχυρωμένο τόσο στο Σύνταγμα όσο και στα Καταστατικά των θεσμών που τους εκπροσωπούν (πχ. ΤΕΕ, ΔΣΑ, Ακαδημία Αθηνών).

Ολόκληρος ο 8ετής δικαστικός αγώνας γύρω από την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ/Γεωργίου, με την παραποίηση των στοιχείων δημοσίου ελλείμματος, χρέους και ΑΕΠ του 2009, θα είχε διαφορετική έκβαση, πολύ πιο σύντομα, αν μια χούφτα ευσυνείδητων κρατικών και δικαστικών λειτουργών που κρατούν ακόμα την υπόθεση ζωντανή, είχαν εγκαίρως πλαισιωθεί, με συνέπεια, από κόμματα του αντιμνημονιακού τόξου και του Ευρωκοινοβουλίου, όπως και από την παράσταση πολιτικής αγωγής εκ μέρους δικηγορικών που προσκλήθηκαν για το σκοπό αυτό.

Η Παγίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής

Οι ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του Ευρωολοκληρωτισμού, από την άλλη μεριά, γνωρίζουν άριστα αυτές τις αδυναμίες της Κοινωνίας Πολιτών στις χώρες ΕΕ, ώστε να έχουν στήσει “παγίδες” εξουδετέρωσης αντιστοίχων πρωτοβουλιών που θα μπορούσαν να ανακόψουν την επέλαση της Αυτοκρατορίας.

Μια τέτοια παγίδα είναι και η “πρόβλεψη” της Συνθήκης ΕΕ για “Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών” που επιτρέπει τη συλλογή ενός εκατομμυρίου υπογραφών με την οποία θα καλούσαν την Επιτροπή να προτείνει αλλαγή ή βελτίωση της κείμενης νομοθεσίας.

Η Επιτροπή όμως έχει θέσει ως “προαπαιτούμενο” για την “καταχώρηση” τέτοιας πρωτοβουλίας την …αξιολόγηση του αιτήματος κατά πόσον εμπίπτει ή όχι στο “πλαίσιο αρμοδιοτήτων” της Επιτροπής.

Φυσικά, κάθε αίτημα για νομοθετική ρύθμιση που δεν προβλέπεται από τις υπάρχουσες Συνθήκες θα μπορούσε να θεωρηθεί πως ΔΕΝ εμπίπτει στο υπάρχον “πλαίσιο αρμοδιοτήτων” της Επιτροπής, οπότε η πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών απορρίπτεται προτού καλά-καλά αναληφθεί από τους εμπνευστές της.

Στην περίπτωση όμως της πρωτοβουλίας του δικηγόρου Αλέξιου Αναγνωστάκη, η αρχική απόρριψη του αιτήματος από την Επιτροπή τον Σεπτέμβριο του 2012, οδήγησε και στο “δεδικασμένο” απόρριψης της μετέπειτα προσφυγής του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε το Σεπτέμβριο του 2015, ότι “η Επιτροπή δεν έχει τη δυνατότητα να προτείνει στο νομοθέτη της Ένωσης (δηλαδή στον εαυτό της ή στο Συμβούλιο Κορυφής) την καθιέρωση αρχής κατά την οποία το δημόσιο χρέος των χωρών που βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης θα έπρεπε να μπορεί να διαγραφεί”.

Ο κ. Αναγνωστάκης όμως δεν αρκέστηκε στο “δεδικασμένο” της πρωτόδικης απόφασης για να αναθεωρήσει τη προσφυγή του σε πιο μαχητική κατεύθυνση, αλλά προχώρησε και σε αίτηση αναίρεσης στην Ολομέλεια του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.

Το Δικαστήριο εξέδωσε λοιπόν στις 12/9/2017 την οριστική και αμετάκλητη απόρριψη της αρχικής αίτησης διενέργειας συγκέντρωσης υπογραφών του κ. Αναγνωστάκη (του 2012!!!) επικυρώνοντας το σκεπτικό της πρωτόδικης απόφασης στο σύνολό του, που περιλαμβάνει δύο σκέλη:

1. Απόρριψη του αιτήματος “νομοθετικής καθιέρωσης γενικού και μόνιμου μηχανισμού διαγραφής του χρέους” ως χρηματοδοτική ενίσχυση της Ένωσης σε κράτος μέλος που “αντιμετωπίζει δυσχέρειες οφειλόμενες σε έκτακτες περιστάσεις που εκφεύγουν από τον έλεγχό του”.

2. Απόρριψη του αιτήματος για ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΕΠΙΚΛΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ όταν “το Συμβούλιο λαμβάνει μέτρα για να ενισχυθεί ο συντονισμός και η εποπτεία της ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ των κρατών μελών της Ευρωζώνης και για να χαράσσονται οι προσανατολισμοί οικονομικής πολιτικής που αφορούν τα κράτη αυτά”.

Έτσι όμως, τί πέτυχε ο κ. Αναγνωστάκης με την επιμονή του να εξαντλήσει όλα τα “ένδικα μέσα” ενάντια σε μια γελοία και προβλέψιμη απόρριψη (από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή) της αίτησής του να συγκροτήσει μια υποτυπώδη “πρωτοβουλία πολιτών” για συγκέντρωση υπογραφών υπέρ διαγραφής χρέους;

Κατάφερε το δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων να εκδώσει τελεσίδικη απόφαση με την οποία απορρίπτει την Επίκληση Κατάστασης Ανάγκης η οποία έχει προκληθεί στην Ελλάδα από το καθεστώς των μνημονίων και την εγκληματική αυθαιρεσία της τρόικας!!!

Απομένει στα κόμματα του δημοκρατικού αντιμνημονιακού τόξου και των συλλογικών οργάνων της κοινωνίας των πολιτών, να συναγάγουν τα συμπεράσματά τους, και να συγκροτήσουν αυτόνομες κινήσεις Απονομιμοποίησης και Ανατροπής των Ευρωπαϊκού νομικού και θεσμικού οπλοστασίου που κινείται εχθρικά προς τη δημοκρατία και τα λαϊκά συμφέροντα.
<http://www.iskra.gr/author/dimitris-giannopoulos/> –

Για μια νέα Ευρώπη υποτελή στη Γερμανία

Από Αποστόλης Αποστολόπουλος <http://www.iskra.gr/author/apostolis-apostolopoulos/> –
16/09/2017

Δεν είστε καλοί Ευρωπαίοι, ζείτε στην κοσμάρα σας, απομονωμένοι.

Να κοιτάς τη δουλειά σου και τις υποθέσεις της χώρας σου.

Καταλαβαίνω ότι είσαι άπειρος στα διεθνή θέματα αλλά κοίτα να μάθεις γρήγορα. Θα κάνω υπομονή αλλά λιγότερη αλαζονεία δεν βλάπτει.

Ο διάλογος είναι αυθεντικός, δεν είναι κατά λέξη αλλά αποδίδει ακριβέστατα το πνεύμα των δυο συνομιλητών:

Ο Μακρόν κατηγορεί την Πολωνία ότι δεν εμπνέεται από τις Αρχές και Αξίες της ΕΕ και ακούει την ψυχρή απάντηση, στο στυλ «άντε χάσου από δω», της Πολωνίδας πρωθυπουργού Μπεάτας Σίντλο.

Αυτά έγιναν περίπου δέκα μέρες πριν να έρθει ο Εμανουέλ Μακρόν στην Ελλάδα. Αφορμή η απαίτησή του να δεχτεί η Πολωνία τον αριθμό των μεταναστών που καθορίζει κατά το δοκούν το ευρωιερατείο των Βρυξελλών, δηλαδή η Γερμανία με τη συμπαράσταση της Γαλλίας.

Ο Μακρόν όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Ελλάδα, μιλάει για την Ευρώπη (ΕΕ), την ανεξαρτησία της, το μεγαλείο της και την επανίδρυσή της.

1. Ο Μακρόν ξεκινάει το «ευρωπαϊκό όραμά» του πετσοκόβοντας δικαιώματα των Γάλλων εργαζομένων την ίδια στιγμή που μιλάει για τα δικαιώματα των λαών της Ευρώπης.

Η δημοτικότητά του κάνει βουτιά. Τα περί δημοκρατίας αφήνουν αδιάφορους τους Γάλλους, τα έχουν ξανακούσει.

Όπως όλοι μας.

Ο Μακρόν δήλωσε, εδώ στην Αθήνα, ότι θα αντιμετωπίσει ανελέητα τους «τεμπέληδες» που θα αντιδράσουν στις μεταρρυθμίσεις του.

Ο Ζακ Σαπίρ, οικονομολόγος και γνωστή πολιτική προσωπικότητα της Γαλλίας του απάντησε να μη βρίζει τους Γάλλους γιατί «δυστυχώς, το κεφάλι του μπορεί να βρεθεί καρφωμένο στην άκρη του κονταριού». ( J. Sapir. Le derapage de trop (το παραπανίσιο ολίσθημα) 8-9-2017.

2. Ο Μακρόν μιλάει ακατάσχετα για την ανάγκη αλλαγών, την επανίδρυση της Ευρώπης.

Όταν γίνεται, μάλλον σπανίως, συγκεκριμένος, μιλάει για τη Γερμανία και τη Γαλλία ως επικεφαλής της Ευρώπης. Για τους άλλους Εταίρους δεν λέει λέξη.

Προφανώς τους βλέπει όπως τους Πολωνούς, αλαζονικά, αφ΄ υψηλού.

Επανίδρυση της Ευρώπης κατά τον Μακρόν σημαίνει ότι όλοι θα σκύψουν το κεφάλι στη Γερμανία.

Όπως ο ίδιος.

Διότι η Γαλλία είναι κολαούζος, για να λέμε τα σύκα-σύκα.

3. Η ιδέα μιας αυτόνομης Ευρώπης δεν είναι ούτε του Μακρόν ούτε της Μέρκελ.

Είναι του Ομπάμα.

Ο Ομπάμα βέβαια θέλει οι ΗΠΑ να ηγεμονεύουν στη Δύση και στον Πλανήτη, δεν πρόδωσε χάριν της Γερμανίας.

Ο Ομπάμα έστεψε αντιβασιλέα στη Δύση τη Μέρκελ, έως ότου απαλλαγούν οι ΗΠΑ από τον αποστάτη Τραμπ.

Η Γερμανία και η Μέρκελ, είπε ο Ομπάμα στο Βερολίνο αποχωρώντας από την Προεδρία, είναι οι πιο συνεπείς διαχειριστές της πολιτικής μας, δηλαδή της πολιτικής της ομάδας Κλίντον, της Χίλαρι, της βίαιης επιβολής της Παγκοσμιοποίησης αλά ΗΠΑ.
4. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τραμπ, δεν είναι το νέο αφεντικό, φίλος ούτε σύμμαχος.

Είναι ο απέναντι.

Όπως πχ ήταν ο Τσίπρας πριν αναλάβει πρωθυπουργός.

Ο πόλεμος εναντίον του Τσίπρα καταλάγιασε γρήγορα διότι σχεδόν αμέσως παραδόθηκε.

Ο πόλεμος κατά του Τραμπ συνεχίζεται, με άγνωστο τέλος.

Η Μέρκελ αποδέχθηκε πλήρως την κληρονομιά και οι κυρίαρχες ελίτ την στηρίζουν.

Θα την επανεκλέξουν Καγκελάριο όπως έβγαλαν Πρόεδρο τον Μακρόν.

Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πως σχεδιάζουν το μέλλον οι ελίτ διότι δεν γνωρίζει το παρασκήνιο.

Το παρασκήνιο βγαίνει στη φόρα σε ελάχιστες περιπτώσεις, όπως πχ όταν ο Υφ/Εξωτερικών των ΗΠΑ Ηγκλμπέργκερ, φθάνοντας στην Αθήνα εν μέσω θέρους, αποκάλυψε ότι ύστερα από τρεις μήνες θα γίνονταν εκλογές ενώ ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης δεν είχε ιδέα.

Η μεθόδευση για να γίνουν οι εκλογές είναι γνωστή.
5. Ωστόσο επειδή παρατείνεται η σύγκρουση στις ΗΠΑ, η Γερμανία ίσως φιλοδοξεί να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη και ο Μακρόν τη διευκολύνει.

Ο Μακρόν δεν έγινε Πρόεδρος για την παλικαριά του αλλά επειδή, αντιθέτως, αποδέχθηκε χωρίς μουρμούρες τη θέση του ακόλουθου.

Η υποταγή της Γαλλικής ελίτ στη Γερμανία έχει βαθιές ρίζες. Οι πιο πρόσφατες ανάγονται στον δοσιλογισμό του Στρατάρχη Πεταίν.

Βαθύτερα, ο αφρός της γαλλικής ελίτ δίνει πίστη σε θεωρίες του 18ου αιώνα ότι έχει γερμανική καταγωγή και ότι οι γκωλουά (οι πατριώτες Αστερίξ) είναι οι υπηρέτες της. (Χ. Άρεντ.

Ο Ιμπεριαλισμός).
6. Στην Ελλάδα δεν έχουμε Αστερίξ, κι αν είχαμε τους εξαφανίσαμε.

Η χώρα είναι στα μάτια των κυρίαρχων ένα αμελητέο προτεκτοράτο, άξιο βάναυσης συμπεριφοράς. Πχ για τον γγ του ΟΗΕ τα «κεκτημένα» της, υποτίθεται αποτυχημένης, πενταμερούς για το Κυπριακό ισχύουν για τις επόμενες.

Έτσι, αν «αποτύχουν» μια-δυο πενταμερείς αλλά μείνουν τα «κεκτημένα», θα τελειώσει η Κυπριακή Δημοκρατία. Άμα, όμως, σβήσει από το χάρτη η πατρίδα, δεν θα υπάρχει η έννοια της Κατοχής.

Διότι τα τουρκικά στρατεύματα δεν κατέχουν τμήμα μιας μυστηριώδους νήσου αλλά κατέχουν εδάφη ενός διεθνώς αναγνωρισμένου Κράτους: της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αν αυτή καταργηθεί, η έννοια της Κατοχής καταπίπτει.

Τουρκική στρατιωτική παρουσία στο νέο «μη Κράτος των δυο κοινοτήτων» σημαίνει ισχυρή διαπραγματευτική δύναμη της Τουρκίας απέναντι στους καινούργιους (Αγγλοαμερικάνους) Κυρίους της Κύπρου.

Αυτό οι Αγγλοαμερικάνοι θέλουν να το αποφύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Ο Αναστασιάδης αυτούς εξυπηρετεί με την ολόψυχη συμπαράσταση της Αθήνας.

Αν αποχωρήσουν τα τουρκικά στρατεύματα θα ηχήσουν σάλπιγγες μεγαλειώδους νίκης.

Αλλά θα πρόκειται για θηριώδη ιστορική ήττα.
https://curia.europa.eu/…/applic…/pdf/2017-09/cp170093el.pdf https://curia.europa.eu/jcms/upload/docs/application/pdf/2017-09/cp170093el.pdf

Πλήρες κείμενο:
http://curia.europa.eu/juris/document/document_print.jsf… http://curia.europa.eu/juris/document/document_print.jsf?doclang=EL&text=&pageIndex=0&part=1&mode=req&docid=194282&occ=first&dir=&cid=788762