ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Εγώ λοιπόν σας ερεθίζω, σαν δείχνω την αρχή του κουβαριού, σε εσάς μένει με την δίκη σας έρευνα, να ξετυλίξετε το κουβάρι της αληθινής ιστορίας!

Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ, φιλοδοξεί;

Ναι ακόμα φιλοδοξεί!
Να προσθέσει προς την αλήθεια, έναν κόκκο της άμμου, αν το καταφέρω, θα έχω κερδίσει!

Δυστυχώς οι σημερινοί Έλληνες μετά από τόσους αιώνες σκλαβιάς (στους Έλληνες Μακεδόνες, στους Ρωμαίους, στους Βυζαντινούς, στους Οθωμανούς, και σήμερα στους Ευρωπαίους Simian) έχουν χάσει κάθε επαφή με τις ιστορικές ρίζες τους, με την ιδεολογία των προγόνων τους και με την παλιά αντίληψη της Πραγματικότητας που είναι η Αιώνια Αλήθεια.

Έχουν καταντήσει λαθρεπιβάτες της Ιστορίας.

Μέγας Αλέξανδρος! Ο Βασιλιάς των Βασιλέων!

Πολύ σκοτεινιά… Σε αυτόν τον σύνδεσμο θα δείτε ότι, αυτά τα σχέδια που έχουν βρεθεί στην Αμφίπολη, υπάρχουν επάνω στην σαρκοφάγο ;;;;;;;;;

Αξιοσημείωτα μνημεία στο μουσείο της Κωνσταντινουπόλεως είναι δύο μαρμάρινες σαρκοφάγοι, οι οποίες φέρουν σαφή χαρακτηριστικά Ελληνικής εργασίας (πιθανότατα της σχολής του Πραξιτέλη).

Η μια από τις σαρκοφάγους αυτές χρονολογείται στα μέσα του 4ου αι. π.Χ. και μιμείται μονόπτερο ιωνικό οικοδόμημα, που ανάμεσα στους κίονές του φαίνονται δεκαοκτώ γυναικείες μορφές που πενθούν.
Η δεύτερη σαρκοφάγος ανήκει στα τέλη του 4ου αι. π.Χ. και μιμείται το σχήμα κατοικίας ή ναού πιθανότερα.
Το μνημείο αυτό ονομάζεται συνήθως «σαρκοφάγος του Μ. Αλεξάνδρου» γιατί σε μια από τις πλευρές του έχει απεικονιστεί η μάχη της Ισσού και υπέθεσαν ότι είχε προοριστεί για το νεκρό του Μ. Αλεξάνδρου.
Αν και η σαρκοφάγος από την αρχαιότητα είχε ληστευτεί, στο δάπεδο της βρέθηκε αρχαίο νόμισμα. του 3ου π.Χ. αιώνα.

Η σαρκοφάγος της Σιδώνας.

Γνωστή ως Σαρκοφάγος του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Το 321, σχεδόν δύο χρόνια μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου, ο Αρριδαίος ολοκλήρωσε την κατασκευή της αρμάμαξας, που θα μετέφερε τη σορό του Αλεξάνδρου από τη Βαβυλώνα στο μαντείο του Άμμωνα, όπως ήταν η επιθυμία του.
Η σαρκοφάγος ήταν από σφυρήλατο χρυσό, τη γέμισαν με αρώματα, για να συντηρείται η μούμια, και τη σφράγισαν με εφαρμοστό χρυσό κάλυμμα.
Πάνω της τοποθέτησαν μία πολύ ωραία και χρυσοποίκιλτη φοινικίδα (κόκκινη πολεμική σημαία) και δίπλα της τα όπλα του νεκρού.
Κατά τον Διόδωρο, όταν η πομπή έφτασε στα σύνορα της Συρίας με την Αίγυπτο, τη συνάντησε ο Πτολεμαίος επικεφαλής στρατιωτικής δύναμης και μετέφερε με τιμές την αρμάμαξα όχι στο μαντείο του Άμμωνα, αλλά στην Αλεξάνδρεια.

Στο τέλος του 19ου αιώνα ανακαλύφτηκαν οι βασιλικοί τάφοι της Σιδώνας.

Τα ανάγλυφα της ωραιότερης σαρκοφάγου, που σήμερα φυλάσσεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κωνσταντινούπολης, απεικονίζουν τον Μ. Αλέξανδρο κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού άγριων ζώων και μιας μάχης κατά των Περσών.
Ο χρωματισμός των μορφών έχει διατηρηθεί σε ασυνήθιστα καλή κατάσταση και γι’ αυτό το λόγο η σαρκοφάγος θεωρείται ως μια από τις σημαντικότερες μαρτυρίες για την πολυχρωμία των γλυπτών κατά την ύστερη κλασική και την πρώιμη ελληνιστική περίοδο.
Ο Έλληνας φαραώ της Αιγύπτου, Άγης (Sa-Nakht), μπορεί να είναι ο πρώτος γνωστός «γίγαντας»!

Του Γιώργου Λεκάκη,
Μέλους του ΔΣ της Εταιρείας Μελέτης Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας (ΕΜΑΕΜ)

Σας βάζω και τα παρακάτω ονόματα, ίσως σας βοηθήσει στην έρευνά σας για την αλήθεια!

ΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ 8 ΠΡΩΤΩΝ ΘΕΩΝ – ΦΑΡΑΩ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ.
ΑΜΜΩΝ ΡΑ – ΑΓΓΕΛΟΣ
ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΤΙΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΓΑΛΑΖΙΟ ΧΡΩΜΑ
ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ
ΠΑΝΑΣ – ΑΓΓΕΛΟΣ
ΓΚΕΜΠ – ΑΓΓΕΛΟΣ
ΧΝΟΥΜ – ΑΓΓΕΛΟΣ
ΦΘΑ – ΑΓΓΕΛΟΣ [Ο ΚΑΤ ΕΞΟΧΗΝ ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΕ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ
ΘΩΔ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΡΜΗΣ [Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΦΘΑ – ΑΡΑ ΝΕΦΙΛΕΙΜ
ΟΣΙΡΙΣ Α’ – [Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΓΚΕΜΠ – ΑΡΑ ΝΕΦΙΛΕΙΜ
ΣΗΘ Α’ – [Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΓΚΕΜΠ – ΑΡΑ ΝΕΦΙΛΕΙΜ
ΩΡΟΣ Α’ – [Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΡΗ – ΑΡΑ ΓΙΟΣ ΝΕΦΙΛΕΙΜ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΛΟΓΩ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΕΡΜΗΣ – ΘΩΔ ΠΟΥ
ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΕΡΜΗΣ Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ ΒΡΗΚΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΕ ΔΕΟΝΤΩΣ.
“ΤΟΝ ΗΜΕΤΕΡΟ ΕΡΜΗ ΤΗΝ ΤΕ ΑΙΓΥΠΤΟ ΕΙΣ ΛΗΞΕΙΣ ΚΑΙ ΚΛΗΡΟΥΣ ΑΠΑΣΑΝ ΤΕΜΕΙΝ.
ΚΑΙ ΝΟΜΟΥΣ ΘΕΙΝΑΙ … ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΚΑΙ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑΝ
E Y R O N T A P A R A D O Y N A I.

Δείτε ακόμα και σήμερα που γράφω!!!

Ιστιοφόρο με Γερμανούς, γεμάτο Αρχαία στα Χανιά!
Αυτοί είναι οι προστάτες μας, οι φίλοι μας, που μας κατηγορούν καθημερινός, ως διεφθαρμένους!
23/8/2017

Πριν αρχίσετε να διαβάζετε για τους γίγαντες, θέλω να κάνω ένα ερώτημα;

Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν, ότι δεν υπήρχαν γίγαντες;;;

Ακόμα και σήμερα μερικά τεράστια έργα με σύγχρονα μηχανήματα και επιστημονικά όργανα, δεν μπορούν να καταφέρουν να τα φτιάξουν, αυτό που κατάφεραν με τις Πυραμίδες, με την Ακρόπολη, με τις Μυκήνες, στο Περού, στην Κίνα, στην Ρωσία και πολλά άλλα;;;

Εγώ θα σας θυμίσω αυτό που είπε ο Σωκράτης!!!

«Εγώ δεν μπορώ να διδάξω τίποτα σε κανένα, εγώ μονάχα μπορώ να τον κάνω να σκέφτεται!»

Εγώ λοιπόν σας ερεθίζω, σαν δείχνω την αρχή του κουβαριού, σε εσάς μένει με την δίκη σας έρευνα, να ξετυλίξετε το κουβάρι της αληθινής ιστορίας!

Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ, φιλοδοξεί;

Ναι ακόμα φιλοδοξεί!

Να προσθέσει προς την αλήθεια, έναν κόκκο της άμμου, αν το καταφέρω, θα έχω κερδίσει!

Οι Γίγαντες και η Γιγαντομαχία

Οι Γίγαντες γεννήθηκαν από το σώμα της Γης όταν έσταξε πάνω του αίμα από την πληγή του Ουρανού μετά τον ακρωτηριασμό του από τον Κρόνο.

Με τον ίδιο τρόπο γεννήθηκαν και οι Ερινύες και οι Μέλιες Νύμφες.

Οι Γίγαντες ήταν όντα τρομακτικά και υπερφυσικά.

Είχαν μορφή ανθρώπου μα ήταν τρομεροί στην όψη, πελώριοι στο ανάστημα και ακαταμάχητοι στη δύναμη.
Το σώμα τους ήταν φολιδωτό και κατέληγε σε ουρά σαύρας.

Είχαν πυκνά μαλλιά και μακριά γένια.

Στα τριχωτά χέρια τους κρατούσαν μακριά και λαμπερά ακόντια.

Μολονότι είχαν θεϊκή καταγωγή ήταν θνητοί ή τουλάχιστον για να σκοτωθούν έπρεπε να χτυπηθούν ταυτόχρονα από ένα θεό και ένα θνητό.
Άλλες παραδόσεις έλεγαν ότι κάποιοι από τους Γίγαντες ήταν αθάνατοι όσο πατούσαν στο έδαφος όπου είχαν γεννηθεί.
Επικρατέστερο μέρος για τη γέννησή τους είναι η Παλλήνη της Χαλκιδικής, μια περιοχή εξαιρετικά άγρια.
Οι Γίγαντες ήταν πολύ περισσότεροι από τους Τιτάνες, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες.
Υπολογίζονται γύρω στους εκατό.
Κατοικούσαν στις δυτικές ακτές του Ωκεανού όπου συχνά τους επισκέπτονταν οι θεοί και έπαιρναν μέρος στα συμπόσιά τους.

Αυτό γινόταν στις γιορτές όταν οι Γίγαντες πρόσφεραν εκατόμβες.

Ακόμα και στο δρόμο, όταν τους συναντούσαν οι θεοί, πήγαιναν μαζί τους.

Η δύναμη των Γιγάντων ήταν αφάνταστη.

Μπορούσαν να ξεκολλούν με ευκολία βράχους ολόκληρους και να τους εκσφενδονίζουν μακριά.

Η Γη ήταν οργισμένη από την τύχη που είχαν οι Τιτάνες μετά το τέλος της Τιτανομαχίας.

Μολονότι είχε βοηθήσει τον εγγονό της με κάθε τρόπο για να επικρατήσει, δεν άντεχε να βλέπει τους γιους και τις κόρες της φυλακισμένους στα Τάρταρα.

Έτσι, όταν είδε την τεράστια δύναμη που είχαν οι Γίγαντες, τους ξεσήκωσε σε πόλεμο εναντίον των Ολυμπίων.
Ο Δίας και τα αδέρφια του έπρεπε να περάσουν άλλη μια δοκιμασία.

Ξέσπασε μια τρομερή μάχη που έμεινε γνωστή με το όνομα Γιγαντομαχία.

Η επίθεση των Γιγάντων μάλιστα έγινε χωρίς καμιά προειδοποίηση.

Ξαφνικά οι Θεοί του Ολύμπου δέχτηκαν βροχή από βράχους, αναμμένους δαυλούς και ολόκληρα φλεγόμενα δέντρα.
Οι Γίγαντες ξερίζωναν τα βουνά και τα τοποθετούσαν το ένα πάνω στο άλλο για να σκαρφαλώσουν στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, εκεί όπου ήταν χτισμένα τα θεϊκά παλάτια.

Η Γη και ο Ουρανός αναστατώθηκαν.

Έγινε σωστή κοσμοχαλασιά: στεριές βούλιαζαν και ποτάμια άλλαζαν πορείες.
Οι οροσειρές τραντάζονταν συθέμελα και σαν φύλλα δέντρων έτρεμαν ο Όλυμπος, η Όσσα, το Πήλιο, η Πίνδος, το Παγγαίο και ο Άθως.
Οι Θεοί του Ολύμπου ζώστηκαν τα άρματα και ετοιμάστηκαν για πόλεμο.
Αρχηγός στο θεϊκό στρατόπεδο ήταν ο Δίας, οπλισμένος όχι μόνο με την αστραπή και τον κεραυνό, όπως στην Τιτανομαχία, αλλά και με την αιγίδα, το δέρμα κατσίκας που είχε πάνω το κεφάλι της Γοργόνας.
Η τρομερή μορφή της έσπερνε τον πανικό ή απολίθωνε όποιον την αντίκριζε.
Πλάι του πιστή σύμμαχος η κόρη του η Αθηνά, η Θεά των μαχών, που μόλις είχε γεννηθεί πάνοπλη από το τεράστιο κεφάλι του.
Φορώντας την πανοπλία της και με το γοργόνειο στο στήθος πολέμησε καλύτερα και από άντρας.

Γι’ αυτό ο Ζευς (Δίας) ονομάστηκε γιγαντοφόνης και γιγαντολέτωρ και η Αθηνά προσονομάστηκε γιγαντολέτειρα, δηλαδή αυτοί που σκότωσαν τους Γίγαντες.
Παραστάτες του Δία ήταν η Νίκη και η φοβερή μάνα της η Στύγα.
Πρωτοπαλίκαρά του ήταν ο Ποσειδώνας, ο Απόλλωνας και ο Ήφαιστος, που σε κάποια στιγμή που είδε κουρασμένο τον Ήλιο τον πήρε πάνω στο δικό του άρμα.
Μα και οι θεές πρόσφεραν με κάθε τρόπο τη βοήθειά τους, η Ήρα, η Αφροδίτη, η Άρτεμη, η Εκάτη και οι Μοίρες.
Μόνο η Δήμητρα δε συμμετείχε στον αγώνα αυτόν γιατί είχε ιδιαίτερη συγγένεια με τη Γη, προστάτευε τους καρπούς που φύτρωναν στο ιερό της χώμα.
Καθένας θεός και κάθε μιά θεά σκότωσαν έναν ή περισσότερους από τους Γίγαντες που οι πιο γνωστοί ήταν ο Πορφυρίωνας, ο Αλκυονέας, ο Εγκέλαδος, ο Εφιάλτης, ο Εύρυτος, ο Κλυτίας, ο Πολυβώτης, ο Πάλλας, ο Ιππόλυτος, ο Γρατίωνας, ο Άγριος και ο Θέωνας.
Ο πόλεμος κρατούσε πολύ καιρό μα με κανέναν τρόπο οι Ολύμπιοι δεν μπορούσαν να νικήσουν.
Τότε η Αθηνά έμαθε τον πανάρχαιο χρησμό που έλεγε πως οι Γίγαντες θα χαθούν μόνο αν κάποιοι θνητοί πολεμήσουν στο πλάι των αθανάτων.
Μόλις το άκουσε ο Δίας έστειλε την Αθηνά να φωνάξει δυο θνητούς γιους του, τον Ηρακλή τον οποίο είχε αποκτήσει με την Αλκμήνη και τον Διόνυσο που τον γέννησε με τη Σεμέλη.
Η Γη αμέσως άρχισε να ψάχνει ένα μαγικό βοτάνι που θα έκανε ατρόμητους τους Γίγαντες από τα βέλη των θνητών.
Ο Δίας για να την καθυστερήσει απαγόρευσε στον Ήλιο, τη Σελήνη και την Αυγή να ανατείλουν.
Έτσι, επικράτησε για πολλές μέρες σκοτάδι μέχρι που ο Δίας βρήκε πρώτος το μαγικό βοτάνι και το κατέστρεψε.
Έτσι η πορεία προς τη νίκη ξεκίνησε.
Σε λίγο κατέφθασε ο Ηρακλής που υπήρξε ο πολυτιμότερος σύμμαχος της Αθηνάς σ’ αυτόν τον αγώνα και με τα βέλη του σκότωσε πάρα πολλούς Γίγαντες.
Μάλιστα, επειδή ήταν γιος του Δία, μπορούσε όταν κουραζόταν από την πολύωρη μάχη, ν’ ανεβαίνει στο άρμα του θεϊκού πατέρα του.
Ο Διόνυσος ήρθε με τη συνοδεία του, τους Σάτυρους και τους Κορύβαντες, καβάλα πάνω σε γαϊδούρια που με τους κρότους και τα γκαρίσματά τους πολλές φορές τρόμαζαν τους Γίγαντες.
Ένα άλλο όπλο του Διόνυσου ήταν και ο θύρσος, το σύμβολό του, ένα μακρύ ραβδί στολισμένο με κισσό.
Οι δυο γιοι του Δία για τη γενναιότητα και το θάρρος που έδειξαν στη Γιγαντομαχία ανταμείφθηκαν και έγιναν αθάνατοι.
Οι αρχαίοι μυθογράφοι ασχολήθηκαν με τη Γιγαντομαχία και με τα από τα έργα τους μας περιγράφουν πολλές σημαντικές σκηνές της.
Ο Ηρακλής χτύπησε πρώτα με το τόξο του τον Αλκυονέα.
Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος από τους Γίγαντες και σύμφωνα με μια παράδοση, ο αρχηγός τους.
Ο Αλκυονέας έπεσε κάτω με τρομερό κρότο.
Αλλά τη στιγμή που ο ήρωας πανηγύριζε για την επιτυχία του, τον είδε να σηκώνεται πάλι υψώνοντας απειλητικά το τεράστιο κορμί του.
Ήταν μάλιστα έτοιμος να εκτοξεύσει στον Ηρακλή έναν τεράστιο βράχο που βρισκόταν δίπλα του.
Ευτυχώς η Αθηνά κατάφερε να τον εμποδίσει.
Μετά εξήγησε στον Ηρακλή που ακόμη δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του, ότι ο Αλκυονέας ήταν αθάνατος όσο πατούσε στο χώμα που τον γέννησε.
Τότε ο ήρωας φορτώθηκε στις στιβαρές πλάτες του το Γίγαντα, τον μετέφερε έξω από το πεδίο της Φλέγρας όπου είχε γεννηθεί και τον εξόντωσε τελειωτικά με τα βέλη του.
Οι κόρες του, οι Αλκυονίδες, απελπισμένες από το θάνατο του πατέρα τους, ρίχτηκαν στη θάλασσα και μεταμορφώθηκαν σε πουλιά (τις αλκυόνες).
Ο Πορφυρίωνας που φιλοδοξούσε να εξουσιάσει τη Δήλο και τους Δελφούς και η Γη του είχε υποσχεθεί να τον ζευγαρώσει με την Ήβη, την κόρη της Ήρας, παρακολουθούσε την εξόντωση του αδερφού του και όρμησε να εκδικηθεί τον Ηρακλή.
Και σίγουρα ο τρομερός Γίγαντας θα καταπλάκωνε μ’ ένα βουνό τον ήρωα.
Ευτυχώς όμως ο Δίας μηχανεύτηκε ένα κόλπο την τελευταία στιγμή.
Διέταξε την Αφροδίτη να κυριέψει το Γίγαντα με ερωτικό πάθος για την Ήρα που βρισκόταν εκεί κοντά.
Η Αφροδίτη έστειλε το γιο της τον Έρωτα εναντίον του Πορφυρίωνα και ξαφνικά αυτός αδιαφορώντας για τον Ηρακλή άρχισε να κυνηγάει την Ήρα για να σμίξει μαζί της.
Τη στιγμή ακριβώς που είχε συλλάβει τη θεϊκή βασίλισσα και είχε σκίσει τα μεγαλόπρεπα πέπλα της, ο Ηρακλής βρήκε την ευκαιρία να τον εξοντώσει με το βέλος του.
Ανάλογο ρόλο έπαιξε και η ίδια η Αφροδίτη στη διάρκεια της Γιγαντομαχίας.
Σε μια δύσκολη στιγμή που δεκαπέντε Γίγαντες είχαν περικυκλώσει απειλητικά τον Ηρακλή, αυτή μετέφερε με τη θεϊκή δύναμή της τον ήρωα σ’ ένα σπήλαιο.
Κατόπιν, έδειξε το καταπληκτικό της σώμα στους Γίγαντες.
Αυτοί μονομιάς κυριεύτηκαν από ερωτικό πάθος και άρχισαν να τρέχουν πίσω από τη θεά.
Η Αφροδίτη τους οδήγησε έτσι στη σπηλιά όπου είχε κρύψει τον Ηρακλή.
Επειδή οι Γίγαντες δε χωρούσαν να περάσουν όλοι μαζί την είσοδο της σπηλιάς, έμπαιναν μέσα ένας ένας.
Ο Ηρακλής με μεγάλη ευκολία κατάφερε να τους εξοντώσει και τους δεκαπέντε.
Η Αθηνά, πολεμική θεά, δεν κατέφυγε σε τέτοια γυναικεία κόλπα. χρησιμοποιώντας το δόρυ και το ακόντιό της πολέμησε αντρίκεια.
Στην αρχή πάλευε πολλές ώρες με τον Πάλλαντα.
Ο Γίγαντας ήταν τρομερά δυνατός, όμως η Αθηνά χρησιμοποιώντας πολεμικά κόλπα και έξυπνη στρατηγική κατάφερε να τον εξοντώσει.
Στη συνέχεια τον έγδαρε και από το δέρμα του κατασκεύασε τη δική της αιγίδα, που την έκανε ατρόμητη.
Ο Εγκέλαδος, όταν είδε το φριχτό τέλος του Πάλλαντα, το έβαλε στα πόδια.
Η Αθηνά όμως τον αντιλήφθηκε και τον καταδίωξε.
Επειδή δυσκολευόταν να τον φτάσει, άρπαξε τη Σικελία και την πέταξε κατά πάνω του.
Το νησί βρήκε το στόχο του και καταπλάκωσε το Γίγαντα.
Έτσι εξηγούνταν από τους αρχαίους οι εκρήξεις της Αίτνας, που δεν ήταν τίποτα άλλο από τα τινάγματα του Εγκέλαδου που ψυχομαχούσε.
Μια παρόμοια περιπέτεια με τον Εγκέλαδο είχε και ο Πολυβώτης.
Αυτόν ανέλαβε να τον αντιμετωπίσει ο Ποσειδώνας.
Η μάχη μέσα στη θάλασσα ήταν τρομερή.
Τεράστια κύματα σηκώθηκαν και κόντευαν να φτάσουν τα παλάτια του Ουρανού, ψηλά στον Αιθέρα.
Ο Ποσειδώνας όμως είχε το προνόμιο ότι βρισκόταν στο δικό του χώρο, μέσα στο υγρό του βασίλειο.
Με το όπλο που του είχαν χαρίσει οι Κύκλωπες, την τρομερή τρίαινα, κατάφερε να τρυπήσει πολλές φορές το κορμί του Γίγαντα.
Το αίμα του κυλούσε ασταμάτητα και κοκκίνισε ολόκληρη τη θάλασσα• μη μπορώντας να τα βγάλει πέρα τράπηκε σε φυγή.
Ο θαλασσοσείστης  Ποσειδώνας όμως άρπαξε ένα κομμάτι από την Κω, το πέταξε με μεγάλη δύναμη στον Πολυβώτη και τον πλάκωσε.
Το κομμάτι της Κω που καταπλάκωσε το Γίγαντα είναι το γνωστό νησάκι Νίσυρος.
Στη Γιγαντομαχία έλαβε μέρος και ο Απόλλωνας, ο γιος του Δία από τη Λητώ.
Πιο γνωστή είναι η μάχη που έδωσε με το Γίγαντα Εφιάλτη.
Τα μαγικά του βέλη έπεφταν σαν βροχή πάνω στο τρομερό τέρας.
Στην αρχή ο Εφιάλτης έμοιαζε να μην καταλαβαίνει τίποτα.
Ο Ηρακλής όμως που είχε μάθει από την Αθηνά όλα τα μυστικά για την εξόντωση των εχθρών, έτρεξε για να βοηθήσει.
Ο Εφιάλτης ήταν ένας από τους Γίγαντες για τους οποίους υπήρχε χρησμός ότι θα εξοντωνόταν μόνο αν τους χτυπούσε παράλληλα ένας θνητός και ένας αθάνατος.
Έτσι όταν ο Απόλλωνας τόξευσε το αριστερό μάτι του Γίγαντα, ο Ηρακλής σημάδεψε το δεξί.
Τότε ο Εφιάλτης, τυφλωμένος και με το αίμα να τρέχει σαν ποτάμι πάνω στα γένια του και το τεράστιο σώμα του, ξεψύχησε.
Η Γη για να εκδικηθεί τον Ηρακλή άρχισε από τότε να στέλνει τη μορφή του Εφιάλτη στα όνειρα των θνητών.
Ο Διόνυσος μαζί με τους Σάτυρους έτρεψαν σε φυγή τον Εύρυτο.
Ο γιος του Δία τον καταδίωξε και μ’ ένα χτύπημα του θύρσου του κατάφερε να σκοτώσει το Γίγαντα.
Αλλά η λύσσα του ήταν τόσο μεγάλη ώστε παρακάλεσε τον πατέρα του να τον μεταμορφώσει σε λιοντάρι.
Ο Δίας άκουσε το γιο του και έτσι σε λίγο ο Διόνυσος με μορφή λιονταριού κατασπάραξε το νεκρό Εύρυτο.
Ο Πελώρεος που είδε το τέλος του αδερφού του βάλθηκε να εκδικηθεί το φονιά.
Άρπαξε λοιπόν με μεγάλη ορμή το όρος Πήλιο και το εκτόξευσε ενάντια στον Διόνυσο, τους Σάτυρους και τους Κορύβαντες. Ευτυχώς που ο Άρης παρακολουθούσε τη σκηνή και έπιασε το βουνό στον αέρα. Έτσι γλίτωσε τον Διόνυσο και την παρέα του από βέβαιο θάνατο.
Ο Ποσειδώνας στη συνέχεια κυνήγησε τον Πελώρεο και όταν τον είδε να πηδά μέσα στα νερά του Σπερχειού ποταμού για να γλιτώσει, τον χτύπησε με την τρίαινά του και τον σκότωσε.
Τον Ευρυμέδοντα, που σύμφωνα με μια παράδοση ήταν αυτός ο αρχηγός των Γιγάντων, τον σκότωσε ο ίδιος ο Δίας.
Και να πώς έγινε η τρομερή πάλη μεταξύ τους:
Ο Ευρυμέδοντας ήθελε να σκοτώσει ο ίδιος τον Δία έτσι ώστε σε περίπτωση νίκης των Γιγάντων, να γίνει αυτός ο κυρίαρχος του κόσμου.
Έψαχνε λοιπόν μέσα στην αναταραχή τον αρχηγό των Ολυμπίων.
Σε κάποια στιγμή διέκρινε τον αστραποβόλο κεραυνό και όρμησε με λύσσα εναντίον του.
Η Γη προσπάθησε με κάθε τρόπο να βοηθήσει το γιο της.
Έτσι έκανε να φυτρώσουν από το σώμα του χιλιάδες δηλητηριώδη φίδια.
Ο Ευρυμέδοντας άρχισε μ’ όλη του τη δύναμη να χτυπά τον Δία, που όμως προστατευόταν από τη θεϊκή αιγίδα του.
Σε κάποια στιγμή ο Δίας κατάφερε να βάλει το πρόσωπο της Γοργόνας μπροστά στα μάτια του Γίγαντα.
Τότε αυτός κυριεύτηκε από τρόμο.
Ο Δίας έριξε πάνω του τον κεραυνό και σε λίγο το κορμί του τυλίχτηκε στις φλόγες.
Κόρη του Ευρυμέδοντα ήταν η Περίβοια, που ζευγαρώθηκε με τον Ποσειδώνα και έφερε στον κόσμο τον Ναυσίθοο, πατέρα του Αλκίνοου, του βασιλιά των Φαιάκων.
Ο Ήφαιστος στη διάρκεια της Γιγαντομαχίας χρησιμοποιούσε ως όπλα του τα διάφορα υλικά που είχε μέσα στο θεϊκό εργαστήρι του.
Επάνω στη φωτιά έλιωνε διάφορα μέταλλα, όπως ατσάλι, σίδερο, χαλκό και πυρακτωμένα τα εκτόξευε στους Γίγαντες.
Μ’ αυτόν τον τρόπο κατάφερε να εξοντώσει έναν πολύ επικίνδυνο Γίγαντα, τον Μίμαντα.
Τη στιγμή που αυτός χτυπιόταν με τον Δία και την Αθηνά και τους είχε φέρει σε δύσκολη θέση, ο Ήφαιστος του έριξε βλήματα πυρακτωμένου σιδήρου.
Τότε ο Γίγαντας ένιωσε το κορμί του να ζεματάει, άρχισε να ουρλιάζει, έπεσε κάτω και κυλιόταν απελπισμένα στο έδαφος.
Ο Δίας τότε βρήκε την ευκαιρία και τον πλάκωσε μ’ ένα βουνό.
Από τότε είναι θαμμένος κάτω από το όρος Μίμαντας που βρίσκεται στις Ερυθρές απέναντι από τη Χίο.
Ο φτερωτός Ερμής και σ’ αυτόν τον πόλεμο χρησιμοποίησε την πονηριά του.
Κατέβηκε στον Άδη και ζήτησε από το θείο του, τον μελαψό Πλούτωνα, την κυνέα, που τον έκανε αόρατο.
Πέταξε αμέσως πάλι στη χώρα της συμπλοκής και φορώντας το μαγικό κράνος πλησίασε τον Ιππόλυτο.
Ο Γίγαντας άρχισε ξαφνικά να βλέπει τεράστιους βράχους να σηκώνονται μόνοι τους από τη γη και να πέφτουν επάνω του.
Σε λίγο άρχισε να νιώθει τσιμπήματα, κλοτσιές, γροθιές σ’ όλο του το κορμί μα δεν έβλεπε κανέναν να βρίσκεται κοντά του.
Τότε νόμισε πως τρελάθηκε από την οχλαγοή και τους κρότους και τράπηκε μόνος του σε φυγή.
Ο Ερμής τον κυνήγησε και κατάφερε με μεγάλη ευκολία να τον αποτελειώσει.
Αλλά και οι υπόλοιπες θεές που πήραν μέρος στη Γιγαντομαχία κατάφεραν να δώσουν ένα χέρι βοήθειας στους βασικούς πρωταγωνιστές.
Έτσι, η Εκάτη κατάφερε ρίχνοντας αμέτρητους αναμμένους δαυλούς να εξοντώσει τον Κλυτία.
Αυτός δεν προλάβαινε να αποφύγει τον έναν και αμέσως έφτανε ο άλλος δαυλός.
Σε κάποια στιγμή που άφησε ελεύθερα τα χέρια του για να ξεκουραστούν,
η Εκάτη του πέταξε μια βροχή αναμμένους δαυλούς.
Ο Γίγαντας τυλίχτηκε στις φλόγες χωρίς να προλάβει ν’ αντιδράσει.
Έτσι βρήκε φριχτό θάνατο.
Επίσης, η Άρτεμη, η θεά του κυνηγιού, ρίχνοντας τα θεϊκά βέλη της σκότωσε τον Γρατίωνα.
Τέλος, οι Μοίρες, οι κόρες του Δία, στάθηκαν στο πλευρό του εξοπλισμένες με τα χάλκινα ρόπαλά τους.
Αυτές σκότωσαν τον Άγριο και τον Θέοντα.
Ο φοβερός Αδαμάστορας βλέποντας τον έναν πίσω από τον άλλο τους αδερφούς του να εξουδετερώνονται από τους Ολύμπιους, σε μια τελευταία προσπάθεια διαφυγής από τη μοίρα άρπαξε ολόκληρη την οροσειρά της Ροδόπης και την έριξε καταπάνω τους.
Ο Ήλιος που περνούσε εκείνη την ώρα με το άρμα του, την τελευταία στιγμή κατάφερε ν’ αλλάξει την πορεία των βουνών και έσωσε τους θεούς.
Τότε αυτοί είδαν πως δεν ήταν εύκολο να τα βγάλουν πέρα με τον αδάμαστο Αδαμάστορα, παρά μόνον εάν ένωναν όλοι μαζί τις δυνάμεις τους.
Όρμησαν λοιπόν επάνω του ο Δίας, ο Άρης, ο Ερμής, ο Απόλλωνας, ο Ήφαιστος και μαζί ο Ηρακλής και ο Διόνυσος και μετά από πολλές ώρες πάλης κατάφεραν να τον εξοντώσουν.
Όλους τους υπόλοιπους Γίγαντες τους ξέκανε με τον κεραυνό του ο Δίας και με τα βέλη του ο Ηρακλής.
Όταν πια τους εξόντωσαν όλους, οι θεοί κάθισαν να ξαποστάσουν χαρούμενοι για τη νίκη τους.
Αμέσως μετά άρχισαν να τακτοποιούν τα θεϊκά τους παλάτια που σχεδόν είχαν καταστραφεί ύστερα από τέτοια κοσμοχαλασιά.
Μετά από χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι συνέχιζαν να βρίσκουν μέσα στη γη κόκαλα από σκοτωμένους Γίγαντες.
Έδειχναν βράχους που είχαν εκσφενδονίσει αυτοί ή οι θεοί, όπως ένα βράχο στη Λυκαονία, που έλεγαν πως τον είχε ρίξει ο Δίας• νησιά σαν τη Νίσυρο, τη Λήμνο και την Πορφυριώνη στην Προποντίδα• βουνά σαν τον Μίμαντα και ηφαίστεια σαν το Βεζούβιο και την Αίτνα που κρατούσαν στα σπλάχνα τους Γίγαντες.
Άλλοι ιστορούν πως επίτηδες η Γη με στοργή είχε θάψει τους γιους της βαθιά κάτω από τα βουνά ή πως είχε μεταμορφώσει τους ίδιους σε βουνά.

Τι υπέροχο!!!
Άραγε γιατί δεν διδάσκετε στα σχολεία;
Γιατί δεν έχουν γίνει κινούμενα σχέδια;;;
Γιατί αυτά τα αποβράσματα το μόνο τους μέλημα είναι να παράγουν έκφυλους κίναιδους;;;

Αυτή η υπέροχη διήγηση, αφήγηση, εξιστόρηση, κάνει μόνο καλό, παράγει πολιτισμό, ομαδικότητα και αλληλεγγύη, εφευρετικότητα!

Στα ίχνη των γιγάντων

Η Ισσίκ Κούλ είναι μια βαθιά λίμνη που βρίσκετε στην βόρεια πλευρά των βουνών Τιαν Σαν στην περιοχή της Τρανσιλικς Αλά Ταού του Κυργκιστάν (Κεντρική Ασία).
Η ονομασία του πάει να πει ‘θερμά νερά’, παρόλο που η λίμνη περιβάλετε από χιονισμένες κορφές, τα νερά είναι πάντα θερμά.
Σύμφωνα την Ουκρανή συγγραφέα Κραπίβα γύρο στα 1930 ένας Ρώσος ερευνητής ο Γκρακόβσκι είχε μια συνέντευξη με ένα κάτοικο της περιοχής.
Ο άντρας αυτός μαζί με τους φίλους εξερευνούσαν μια σπηλιά κοντά στην λίμνη, όπου βρήκαν 3 ανθρωπηωιδες σκελετούς που ο κάθε ένας ήταν 3 μέτρα ψηλός.
Το σπήλαιο είχε ζωγραφιές που έδειχναν τεράστιες νυχτερίδες που ήταν φτιαγμένες από ασήμι.
Οι άντρες τρόμαξαν και από τότε δεν μίλησαν για το θέμα αυτό για χρόνια μέχρι που πήγαν και πήραν το ασήμι και το έλειωσαν εκτός από ένα μικρό κομμάτι.
Χρόνια αργότερα Σοβιετικοί επηστήμωνες που μελέτησαν το κομμάτι δεν κατάφεραν να προσδιορίσουν την ηλικία του.
Ωστόσο ένας τοπικός θρύλος μιλούσε για μια βυθισμένη πόλη μέσα στην λίμνη.
Ο άρχοντας της πόλης αυτής ο βασιλιάς Οσσουνες ήταν ένα πλάσμα με μεγάλα και μυτερά αυτιά ενώ οι θρύλοι λένε ότι η λίμνη είναι διάσημη για τα παράξενα φαινόμενα της.
Παρόμοια ιστορία έχουμε και στην Γεωργία (που ήταν μέρος της Ρωσικής αυτοκρατορίας) γύρο στα 1900 που μερικά παιδιά βρήκαν μια σπηλιά σε ένα βουνό η οποία ήταν γεμάτη με σκελετούς.
Ο κάθε σκελετός ήταν 3 μέτρα ψηλός.
Για να μπουν στο σπήλαιο τα παιδιά βούτηξαν στην λίμνη, κολύμπησαν και την βρήκαν.
Τα στοιχεία αυτά βρέθηκαν από το βιβλίο των εκδόσεων St. Martin που είχε εκδοθεί 1925 στη Νέα Υόρκη.
Παρόμοια ιστορία έχουμε και στην Γεωργία (που ήταν μέρος της Ρωσικής αυτοκρατορίας) γύρω στα 1900 που μερικά παιδιά βρήκαν μια σπηλιά σε ένα βουνό η οποία ήταν γεμάτη με σκελετούς.
Ο κάθε σκελετός ήταν 3 μέτρα ψηλός.
Για να μπουν στο σπήλαιο τα παιδιά βούτηξαν στην λίμνη, κολύμπησαν και την βρήκαν.
Τα στοιχεία αυτά βρέθηκαν από το βιβλίο των εκδόσεων St. Martin που είχε εκδοθεί 1925 στη Νέα Υόρκη.
Φυλακισμένοι Γίγαντες στα έγκατα της Γης είναι έτοιμοι να ξυπνήσουν
Οι γίγαντες βρίσκονται σε αναστολή κίνησης και σύμφωνα με του ισχυρισμούς του πληροφοριοδότη είναι έτοιμοι να ξυπνήσουν.
Πάνω από έναν αιώνα πριν, μια μυστική κοινωνία ανακάλυψε μια σπηλιά κρυμμένη βαθιά κάτω από την επιφάνεια της Γης.
Μέσα στο σπήλαιο βρέθηκαν διάφοροι αρχαία γίγαντες, ζωντανοί, αλλά σε κατάσταση αναστολής κίνησης.
Μπορεί να έχουμε την εντύπωση ότι ξέρουμε την αλήθεια για την αρχαία ιστορία της Γης, αλλά δεν είναι έτσι.
Κρύβεται κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Ο πληροφοριοδότης Corey Goode ισχυρίζεται ότι έχει περάσει 20 χρόνια εργαζόμενος σε μυστικά διαστημικά προγράμματα και σε καλυμμένες κυβερνητικές επιχειρήσεις.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, είδε ένα πλήθος από εξαιρετικά περίεργα γεγονότα και επισκέφθηκε μέρη που ποτέ πριν δεν γνώριζε ότι υπήρχαν.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα από αυτά τα μέρη ήταν ένας υπόγειος θάλαμος όπου αρχαίοι γίγαντες αμνημονεύτου ηλικίας διατηρούνται σε αναστολή κίνησης.
Σύμφωνα με τον Goode, ο θάλαμος κατασκευάστηκε από την αρχαία φυλή Χτιστών, και οι γίγαντες σε χειμερία νάρκη ήταν οι τελευταίοι του είδους τους.
Αρκετοί από αυτούς τους γίγαντες βρίσκονταν στο εσωτερικό κρυσταλλικού ατομικού θαλάμου, σε μια κατάσταση όμοια με τον θάνατο.
Αλλά δεν ήταν νεκροί, απλώς βρίσκονταν σε στάση.
Βρίσκονταν στην κατάσταση που καλείται ως Αδράστεια.
Κατά τη στιγμή της εξαφάνισής του, αυτός ο πολιτισμός κατείχε τεχνολογικές δυνατότητες που ξεπερνούν κατά πολύ τις δικές μας.
Οι θάλαμοι στάσης ήταν μια απόδειξη για την πρόοδό τους, καθώς χρησιμοποιούσαν τεχνολογία κρυστάλλων που φέρεται να αλλάζει τη ροή του χρόνου.
Τριάντα χιλιάδες χρόνια θα μπορούσαν να περάσουν, αλλά για τους επιβάτες του κρυσταλλικής κάψουλας, φαίνεται σαν τριάντα λεπτά μόνο.
Η τεχνολογία δημιουργίας και διατήρησης φυσαλίδων χρόνου είναι κάτι που οι άνθρωποι φιλοδοξούν μία ημέρα να κατακτήσουν, αλλά, σύμφωνα με τον Goode, η τεχνολογία αυτή υπάρχει στη Γη εδώ και χιλιάδες χρόνια.
“Αυτή η αρχαία τεχνολογία των Χτιστών είναι πέρα από ακόμη και από τη τεχνολογία που χρησιμοποιούν οι εξωγήινοι τέταρτης, πέμπτης πυκνότητας, και προφανώς ορισμένα από αυτά τα όντα θέλουν να την πάρουν στα χέρια τους.
Είναι πολυδιάστατη τεχνολογία”
Το υπόγειο σπήλαιο δεν ήταν μυστικό για την σκιώδη κυβέρνηση για την οποία ο Goode ισχυρίστηκε ότι εργαζόταν.
Στην πραγματικότητα, ανακαλύφθηκε κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα:
[…] Υπήρχε αυτή η τοποθεσία, στα 1800 ακόμη, οι άνθρωποι πήγαιναν από ορισμένες -υποθέτω ότι οι άνθρωποι τους ονομάζουν Ιλουμινάτι ή άλλες ελίτ ομάδες -πήγαιναν σε αυτή τη περιοχή που ήταν κάτι σαν σπηλιά, ή ένα μεγάλο υπόγειο σπήλαιο.
Πήγε μέχρι περίπου 30 μέτρα ύψος και είχε επικαλυφθεί με κάποιο κατάμαυρο υλικό.
Και υπήρχε μια επιγραφή σε αρχαία γλώσσα στο εσωτερικό, που είχε ως επί το πλείστον αποκρυπτογραφηθεί.
Υπήρχαν επίσης τρεις σαρκοφάγοι σε ένα είδος σχήματος Υ διαμορφωμένο στο πάτωμα.
Ανάμεσα στις τρεις σαρκοφάγους ήταν ένα βάθρο σε σχήμα κύβου που κρατούσε “μια μπλε λαμπερή κρυσταλλική μήτρα με κάτι σαν ιστό αράχνης να συνδέει τις τέσσερις γωνίες, στηρίζοντας το.
Ο Goode είπε αυτός ο κρύσταλλος ήταν υπεύθυνος για τη δημιουργία και τη διατήρηση της χρονοκάψουλας.
Οι τρεις γιγαντιαίες κάψουλες κρατούσαν τρία “πολύ ψηλά όντα, ή μεγάλους, τεράστιους ανθρώπους με κοκκινωπά γένια και χλωμό άσπρο δέρμα”.
Σύνταξη – Έρευνα για στα ίχνη των γιγάντων Περικλής Παπαδόπουλος.
Α. Σήμερα ο σύγχρονος άνθρωπος ο οποίος έχει κατά μέσο όρο περίπου + / – 6 πόδια ή 1,82 μέτρα.
Β. Ανθρώπινοι σκελετοί των μέτρων 4:57. (15 πόδια) στην Τουρκία encontrado νότιο ανατολικό άκρο των 50 χρόνων στην κοιλάδα του Ευφράτη ποταμού κατά τη διάρκεια της κατασκευής ενός δρόμου.
Πολλοί τάφοι ότι contenían descubiertas προφυλακτικό γίγαντας εδώ.
Αυτά ανήκουν στο μπλοκ από όπου γίγαντα aparezco Ανθρωπίνων μηριαίο στην εικόνα.
Γ. Maximinus Thrax Καίσαρα της Ρώμης 235-238 συνεχές Αυτό ήταν ένας σκελετός μ. 2:59. (8 πόδια 6 ίντσες).
Δ. Μέσα αναζήτησης Γολιάθ 2,74 m. (9 πόδια) + / – Μερικά ιντσών. Encontrado Σαμουήλ 17:04 τέλη του ενδέκατου αιώνα.
Ε. Ο βασιλιάς Og Αναφέρεται στο Δευτερονόμιο 3:11 σιδερένιο κρεβάτι του οποίου ήταν περίπου 4:26 το πλάτος Χ μήκος 1,82 μ. (14 πόδια Χ 6). Ο βασιλιάς Og μέσα ενημέρωσης τουλάχιστον 3,96 μέτρα. σε ύψος (12 πόδια), αν και DICEN ότι ορισμένα μέσα ενημέρωσης έως 5:48 μ.. σε ύψος.
ΣΤ. Α ανθρώπινοι σκελετοί των 5,94 μ. (19 πόδια ‘6) το 1577 encontrado DC κάτω από μια βελανιδιά εξορίστηκε στην Καντόνα Λουκέρνη (Γαλλία).
Γ. Σκελετός από 7:07 μ.! ύψος (23 πόδια) το 1456 encontrado συνεχές δίπλα σε ένα ποτάμι στη Valence, Γαλλία.Η.

Ο σκελετός των 7,77 μέτρων.

(Πόδια 25 ‘6 “) σε ύψος encontrado το 1613 μ.Χ. κοντά στο κάστρο του Chaumont στη Γαλλία.
Τεκμηριώθηκε ως hallazgo θα μοιραστούν σχεδόν ολοκληρωθεί.

Ι. Σχεδόν Πέρα από τις συνεννοήσεις ή credibilidad, υπάρχει η δύο hallazgo αποκατάσταση των ανθρωπίνων αυτόνομα από 11 μέτρα. (36 πόδια) Cártagos descubiertos από αυτούς κατά την περίοδο του έτους 200-600 π.Χ.

Hiperbornea:Γη των Γιγάντων
Recuentos των γιγάντων στη Μέση Ανατολή
Γίγαντες των Νήσων Σολομώντος
Τα γιγαντιαία μητροπολιτικά κέντρα της Βασαν

Ο κόσμος έχει πάντα είχε την απορία, “ποιός έχτισε τις μεγάλες πυραμίδες της Αιγύπτου.”

Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι ήταν οι Αιγύπτιοι, όμως, υπάρχει κάποια συζήτηση σχετικά με το πότε οι πραγματικές πυραμίδες χτίστηκαν.
Κάποιοι αρχαιολόγοι λένε μετά την χρονολόγηση άνθρακα, και φαίνεται να είναι περίπου 7,000-10,000 χρόνια.
Ωστόσο, άλλες συζητήσεις λένε ότι είναι μόνο μερικές χιλιάδες χρόνια και οι Αιγύπτιοι ήρθαν μόνο γύρω στα 3.000 χρόνια πριν, κι έτσι δεν θα μπορούσαν να είναι παλαιότεροι.
Τι θα συμβεί αν οι Αιγύπτιοι έχτισαν μερικές από τις μικρότερες, αλλά όχι τη μεγάλη πυραμίδα.
Αυτό μπορεί να είναι γιατί βλέπουμε τρεις μεγάλες πυραμίδες δίπλα σε τρείς μικρές που δεν φαίνονται τόσο θαυμαστές δίπλα στις μεγάλες.
Έτσι, το ερώτημα είναι … ποιος τους έχτισε πρώτα;
Οι γίγαντες όντως έχτισαν τις αρχαίες πυραμίδες της Αιγύπτου.
Πριν οι σκεπτικιστές αρχίζουν να τρέχουν… ας δούμε την ιστορία.
Οι Νεφελίμ ήταν μια προκατακλυσμιαία φυλή, που στη Βίβλο αναφέρονται ως γίγαντες.
Ήταν, όπως λέγεται, τα παιδιά που γεννήθηκαν από τις «κόρες…των ανθρώπων», και τους «Υιούς του Θεού».
Το πιο ιστορία μνημείο του μαθήματος είναι ο γίγαντας Γολιάθ που παλεύει με τον Δαυίδ.
Επίσης, βρέθηκαν στην Αίγυπτο σχέδια μικρότερων ανθρώπων που παλεύουν ενάντια στους μεγαλύτερους ανθρώπους.
Σχεδόν κάθε πολιτισμός έχει τα ονόματα ή τα σχέδια των γιγάντων από τις διαφορετικές εποχές στην ιστορία.
Εδώ είναι ένα σχόλιο από έναν πραγματικό αρχαιολόγο:
“Είμαι ένας αρχαιολόγος (ο οποίος έχει εργαστεί στις πυραμίδες) και οφείλω να ομολογήσω ότι είμαστε όλοι δεκτοί σε μια μυστική κοινωνία όπου έχουμε την υποχρέωση να κρύψουμε τα μυστικά της ύπαρξης των γιγάντων, υπό την απειλή του θανάτου.
Τώρα που ξέρετε όλη την αλήθεια η ζωή μου βρίσκεται σε κίνδυνο.
Τουλάχιστον η αλήθεια είναι εκεί έξω, αλλά τώρα θα ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου με φόβο. ”
Ο Gery Νέλσον έχει ένα θαυμάσιο και μεγάλο άρθρο για το θέμα αυτό με αναφορές και εικόνες.
Στο άρθρο του ο Νέλσον λέει:
“Έχω προσπαθήσει να το κρατήσω μέσα στη σφαίρα της δικής μου εμπειρίας Όπως το σφυρί βαριοπούλα 64 λιβρών που βρίσκεται σε ένα ορυχείο χαλκού κοντά στην πόλη Llandudno στη βόρεια Ουαλία.
Γιγαντιαίοι άξονες που ξεθάβονται στο Ιράν, γιγαντιαία ξίφη, κ.λπ. Θα μπορούσατε να διαβάσετε για εβδομάδες σχετικά με το θέμα των γιγάντων.
Θα πρότεινα οι γίγαντες των νησιών Solomon, κοκκινομάλλεις γίγαντες, γίγαντες της Αριζόνα, γίγαντες Καλιφόρνιας, γίγαντες του Οχάιου, περουβιανοί γίγαντες.»
Πριν από μερικά χρόνια ποτέ δεν θα πίστευα ότι οι γίγαντες έχτισαν τις πυραμίδες, σκέφτηκα ότι ήταν παράλογο.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχω διαπιστώσει ότι η πραγματική αλήθεια, ίσως είναι πιό παράξενη κι από την μυθιστοριογραφία.
Σύμφωνα με τον Συγγραφέα Ο Brad Steiger , ο οποίος έχει γράψει πάνω από 168 βιβλία με πάνω από 17 εκατομμύρια αντίτυπα.
Λέει στο βιβλίο του «Ο Κόσμος Πριν από εμάς,”
“Υπήρξαν ανασκαφές στις Ηνωμένες Πολιτείες που έχουν παραχθεί λείψανα πρωτόγονων ανδρών και γυναικών πάνω από επτά πόδια ύψος.
Ανθρωποειδή με κέρατα.
Γίγαντες με διπλές σειρές δοντιών.
Προϊστορικοί άνθρωποι με έντονα κεκλιμένα μέτωπα και σαγόνια … Τον Ιούλιο του 1895, ένα συμβαλλόμενο μέρος ανθρακωρύχων που εργάζονται κοντά στο Veil Falls, στην Καλιφόρνια, βρήκαν τάφο γυναίκας του οποίου τα σκελετικά υπολείμματα ήταν έξι-πόδια-οκτώ ίντσες στο μήκος.
Λοιπόν τι συμβαίνει με αυτούς τους γίγαντες;
Γιατί δεν τους βλέπουμε πια σήμερα;
Μια θεωρία θα μπορούσε να είναι ότι πέθαναν κατά τη διάρκεια της μεγάλης πλημμύρας, μολύνθηκαν από ασθένειες ή ακόμη και ζευγάρωσαν με κανονικούς ανθρώπους, που θα μπορούσε να εξηγήσει το σύνδρομο του γιγαντισμού.
Επίσης, πρόσφατα δημοσιεύθηκε, αλλά παρμένο από το 1988 στο γερμανικό ιστοχώρο BILD.De, οι φωτογραφίες που λαμβάνονται από τον Gregor Spörri. Μεταφράζεται από το άρθρο ως εξής:
Το 1988, την τελευταία ημέρα της έρευνας στο ιδιωτικό ταξίδι του, ήρθε σε επαφή με έναν ηλικιωμένο άντρα από μια σοβαρή δυναστεία ληστών Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε σε ένα αγρόκτημα στο σπίτι Μπιρ Χούκερ, 100 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Καΐρου.
Μετά την πληρωμή, $ 300 Spörri, έριξε μια ματιά στο σοβαρό απούλητο θησαυρό των ληστών.
Τυλιγμένα σε κουρέλια παλιά υπήρχαν οστά και δέρμα.
«Ήταν ένα στενόμακρο πακέτο, μύριζε κλεισούρα.
Ήμουν εντελώς κατάπληκτος όταν είδα το σκούρο καφέ δάχτυλο του γίγαντα.
Είχα τη δυνατότητα να το πάρω στο χέρι και να τραβήξω εικόνες.
“Το καμμμένο δάχτυλο ήταν ανοικτό και καλυπτόταν με αποξηραμένη μούχλα Αυτό ήταν απίστευτο.
Σε μέγεθος που ταιριάζει σε ένα σώμα θα έπρεπε να ήταν περίπου 15 πόδια ύψος ”
Ο ληστής έδειξε, επίσης, το ελβετικό πιστοποιητικό γνησιότητας και μια ακτινογραφία της εικόνας.
Και οι δύο είναι από τη δεκαετία του ’60. ”
Η ερώτηση είναι, γιατί οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο κρύβουν όλα αυτά από τους ανθρώπους;
Πιστεύετε πως υπήρξαν
Η ιστορία ξεκινάει το 1673 όταν ο τεράστιος γίγαντας αιχμαλωτίστηκε από Ισπανούς ναύτες και παρέμεινε αιχμάλωτος μέχρις ότου προσπάθησε να τους ξεφύγει αλλά τον σκότωσαν με ένα δόρυ στο στήθος.
Η ιστορία σβήνει μετά από αυτό, αλλά πιστεύεται ότι το μουμιοποιημένο σώμα του κάπως βρέθηκε στην Αγγλία τον 19ο αιώνα.
Το 1914, αφού πέρασε από τον έναν διασκεδαστή στον άλλο, η μουμιοποιημένη σορός του Kap Dwa κατέληξε στο Μπίρνμπεκ Πιερ , όπου παρέμεινε για περίπου 45 χρόνια ως μέρος έκθεσης μέχρι που ο «Λόρδος» Τόμας Χάουαρντ την αγόρασε το 1959.
Ο Kap-Dwa συνέχισε να καταπλήσσει τους ανθρώπους και κάπως κατέληξε στη Βαλτιμόρη, σε μια παράξενη συλλογή με ιδιοκτήτες τον Ρόμπερτ Γκέρμπερ και την συζύγου του.
Ο κ. Γκέρμπερ, ωστόσο, λέει μια πολύ διαφορετική ιστορία.
Σύμφωνα με τον Γκέρμπερ, ο Kap-Dwa βρέθηκε ήδη νεκρός σε μια παραλία με ένα τεράστιο δόρυ ενσωματωμένο στο στήθος του.
Το «πλάσμα» μουμιοποιήθηκε από τους ντόπιους στην Παραγουάη – όχι στην Παταγονία – μέχρις ότου ένας Άγγλος καπετάνιος που ονομαζόταν Τζωρτζ Μπικέλ βρήκε το νεκρό σώμα και το μετέφερε στην Αγγλία, σε ένα μουσείο στο Μπλάκπουλ όπου παρέμεινε για εκθέσεις για αρκετά χρόνια.
Τελικά, το μουμιοποιημένο σώμα μεταφέρθηκε πίσω στη Βαλτιμόρη της Αμερικής.
Αν και πολλές ψεύτικες ιστορίες υπάρχουν για γίγαντες σε όλο τον κόσμο, είναι πιθανό να υπήρξαν κάποτε στην γη – άποψη που ενισχύεται με την ιστορία του Kap-Dwa-. Μερικές αναφορές για γίγαντες μπορούν ακόμη να βρεθούν και σε θρησκευτικά βιβλία όπως η Βίβλος.
Ο Kap-Dwa είναι πιθανό να υπήρξε, γιατί τόσο το ύψος όσο και τα δύο κεφάλια μπορούν να εξηγηθούν.
Ο ψηλότερος άνθρωπος στη Γη, όταν μετρήθηκε τελευταία στις 27 Ιουνίου 1940, ήταν 2,72 μ.
Το ζήτημα με τα «δύο κεφάλια» μπορεί επίσης να αιτιολογηθεί όταν αναλογιστούμε ότι τα «συζευγμένα δίδυμα» δεν είναι τόσο ασυνήθιστο φαινόμενο.
Για να πω την αλήθεια αγνοούσα αυτό το θέμα για πολλά χρόνια!
Πίστευα πως ήταν μυθολογία (παραβλέποντας την προσωπική μου άποψη πως οι μύθοι πηγάζουν μέσα από αληθινά γεγονότα) και μέσα στο πέρασμα του χρόνου το αγνόησα τελείως.
Μέχρι που είδα διάφορες φωτογραφίες αλλά και εκπομπές με μαρτυρίες ανθρώπων οι οποίοι έλεγαν πως είδαν με τα μάτια τους μέσα από ανασκαφές ακόμα και στην Ελλάδα όταν φτιαχνόταν το Μετρό στην Ομόνοια τάφους με γιγάντιους σκελετούς άνω των 3 μέτρων!!!
Οι οποίοι μάλιστα εξαφανίστηκαν μέσα σε μια νύχτα χωρίς να ξέρει κανείς που τους πήγαν!

Από εκεί και πέρα άρχισα να το ψάχνω;

Να το ψάχνω; να το ψάχνω;;

Να το ψάχνω;;;

Το να το ψάχνω όμως μόνος μου δεν ωφελεί κανένα ακόμα και εμένα, διότι αν ζω ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν άγνοια εν γνώση τους, ή δεν τους ενδιαφέρει, είναι άχρηστο και για μένα, αφού δεν θα έχω κάποιον να κάνω διάλογο, κάποιον που θα είναι ευχαριστημένος για αυτό που πληροφορήθηκε και δεν το ήξερε!
Φλέβα χρυσού η αρχαιολογική ανακάλυψη του Σπυρόπουλου στην Πελλάνα“ «Αποκαλύφθηκαν στην αρχαία Πελλάνα ανθρώπινα οστά γιγαντιαίων διαστάσεων και μαζί με αυτά μπαζώθηκε ο μοναδικός στο είδος του βαθμιδωτός λαξευτός Βασιλικός Τάφος στον κόσμο» ”Γράφει ο Νίκος Μπακής για τον κορυφαίο αρχαιολόγο του 21ου αιώνα Θεόδωρο Σπυρόπουλο.

Αφιερωμένο στον Μεγάλο Δάσκαλο και Κορυφαίο Έλληνα Αρχαιολόγο του 21ου αιώνα Θεόδωρο Σπυρόπουλο και στο ανασκαφικό του έργο, όπου περιέχει και το γνωστό πλέον  και μοναδικό στο είδος του βαθμιδωτό λαξευτό Βασιλικό Τάφο στον κόσμο, όπου μπαζώθηκε με τον πιο απάνθρωπο και βάρβαρο τρόπο κάτω από 250 τόνους ακατέργαστου υλικού και μπάζα και το οποίο χαρακτηρίστηκε από τον Ελληνικό Τύπο και τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης ως «η μεγαλύτερη αρχαιολογική ανακάλυψη του αιώνα, η οποία καταστράφηκε εν μία νυκτί».

Καθώς επίσης μοναδικά ευρήματα από μια σειρά ανθρώπινων σκελετών γιγαντιαίων διαστάσεων, όπου κυμαίνονταν από 2 έως 2.50 μ. ύψος ο καθένας και βρέθηκαν στο Μυκηναϊκό Νεκροταφείο της αρχαίας Πελλάνας.
Επίσης δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο και οι σπουδαίες ανακαλύψεις της εξαίρετης Αρχαιολόγου κ. Αδαμαντίας Βασιλογάμβρου, όπου εν έτη 2008 έγινε ανεύρεση για πρώτη φορά στη Λακωνία ενεπίγραφης πήλινης πινακίδας σε Γραμμική Γραφή Β΄ και έστρεψε το ενδιαφέρον των αρχαιολόγων στον αρχαιολογικό χώρο του Αγίου Βασιλείου Ξηροκαμπίου, μια χαμηλή λοφοσειρά στο νοτιοδυτικό τμήμα της πεδιάδας της Σπάρτης, σε απόσταση περίπου 12 χλμ. από την πόλη.

Πολύ γρήγορα η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει στο φως άλλες 4 πινακίδες Γραμμικής Β΄, καθώς κι ένα οικοδόμημα του 14ου αιώνα π. Χ. με 7 δωμάτια, όπου ανακαλύφθηκαν πάνω από 17 ξίφη μέσα σε κιβώτιο κολλημένα μεταξύ τους εξαιτίας μεγάλων θερμοκρασιών (προφανώς από πυρκαγιά) κ.ά.

Ενώ τα επίσημα χείλη της επιστημονικής κοινότητας δεν έχουν αποφανθεί ακόμα ή καταλήξει αν τα ευρήματα αυτά ανήκουν σε ανάκτορο αν και τα πρώτα στοιχεία δημιουργούν αυτή την αισιοδοξία, κάποιοι ενθουσιώδεις αρχαιολόγοι από την άλλη πλευρά, παρέα με κάτι αδαείς δημοσιογράφους βιάστηκαν να το βαφτίσουν…
«Σπάρτη του Μενελάου»
Χωρίς βέβαια να έχουν εντοπιστεί γύρω από το λόφο του Ξηροκαμπίου Βασιλικοί Τάφοι, Κυκλώπεια τείχη ή ανάκτορα, αδιάσειστες αποδείξεις που να καταδεικνύουν την μεγαλοπρέπεια ενός ανακτορικού κέντρου, κάτι ανάλογα με εκείνα που είχαν βρεθεί στην Τροία, στις Μυκήνες, στην Τίρυνθα, στην Πύλο και στην Πελλάνα, θέτοντας σοβαρά σε αμφισβήτηση ακόμη και την ύπαρξη του Ομηρικού Βασιλείου της ΦΑΡΙΔΟΣ.

Ο ποιητής Όμηρος αναφέρει σαφέστατα στην ΙΛΙΑΔΑ πως την εποχή εκείνη υπήρχαν 10 Πόλεις «…οι δε είχον κοίλην Λακεδαίμονα κητώεσσαν, Φαρίν τε Σπάρτην τε πολυτρήρωνά τε Μέσσην, Βρυσειάς τα ενέμοντο και Βρυσειάς τ᾽ ἐνέμοντο καὶ Αὐγειὰς ἐρατεινάς, οἵ τ᾽ αρ᾽ Ἀμύκλας εἶχον Ἕλος τ᾽ ἔφαλον πτολίεθρον, οἵ τε Λάαν εἶχον ἠδ᾽ Οἴτυλον ἀμφενέμοντο …» (Ομήρου Ιλιάδα, Ραψωδία Β΄, στίχοι 581 – 585).
Τις πόλεις αυτές τις συναντάμε ακόμα και στις μέρες μας είτε ως μικρά χωριά, είτε απλά ως τοπωνύμια.
Η μοναδική Πόλη που δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμη και αποτελούσε πονοκέφαλο όχι μόνο στους ιστορικούς και περιηγητές, αλλά και στους ίδιους τους αρχαιολόγους ήταν η Λακεδαίμων.
Ο Όμηρος δίνει στην Λακεδαίμονα δύο επίθετα «κοίλην» και «κητώεσσαν».

Το κοίλην είναι εύκολο να εξηγηθεί, πρόκειται για μια περιοχή που μοιάζει με γούβα.

Το κητώεσσαν όμως σημαίνει γεμάτη με κήτη δηλαδή θαλάσσια θηλαστικά (δελφίνια, φώκιες κ.ά.), οι γεωτρήσεις τα τελευταία χρόνια απέδειξαν ότι το υπόστρωμα στην Λακεδαίμονα είναι πλούσια σε λιγνίτη.
Πλην του λιγνιτικού στρώματος υπήρχαν και τα απολιθώματα των κητών.
Σύμφωνα με τον κ. Σπυρόπουλο προς το τέλος της εποχής των Παγετώνων και αφού ξεκίνησε η σταδιακή τήξη των πάγων κατά τη διάρκεια του Πλειστόκαινου, ο Ελληνικός χώρος άρχισε να αναδύεται σιγά σιγά από τη θάλασσα της Μεσογείου και να σχηματίζονται τμήματα ξηράς.
Από το φαινόμενο αυτό δημιουργήθηκαν τεράστιες λιμνοθάλασσες.
Μία από αυτές παρέμεινε έως το 1750 π. Χ. και ήταν η Λίμνη της Λακεδαίμονος…

«Η ΙΕΡΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ»

Η οποία έφθανε από την Πελλάνα έως το Γύθειο, ενώ ο Ποταμός Ευρώτας ήταν πλωτός μέχρι την θάλασσα.
Ο χρόνος θα δείξει τελικά αν ο κ. Σπυρόπουλος είχε δίκιο ή όχι και όσοι τον αμφισβητούν ας βγουν με το ονοματεπώνυμό τους και όχι να κρύβονται μέσα στα καφενεία όπως συνηθίζεται άλλωστε στην Ελλάδα και να τον διαψεύσουν δημόσια, γιατί ο μόνος που μπορεί να τον διαψεύσει ή καλύτερα να τον κρίνει είναι η ίδια η Ιστορία και κανένας άλλος.

Εκτός από αντίζηλους που είχε αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που τον συκοφαντούσαν και καταπολεμήθηκε βάναυσα από το σύστημα, έχει αποκτήσει και φανατικό κοινό, ένας από αυτούς τους ένθερμους υποστηρικτές είναι και ο πρώην Υπουργός και πρόεδρος του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής» κ. Ιωάννης Μ. Βαρβιτσιώτης, ο οποίος σ’ ένα απόσπασμα από το άρθρο του στο Βήμα της Κυριακής με τον τίτλο:

«Το Ανάκτορο του Μενελάου διχάζει»

Στις 23/2/2003, μας παραθέτει πως είναι πλέον πεπεισμένος ότι η Ομηρική Λακεδαίμων ευρέθη:

«Ανεξάρτητα όμως από αυτό που ανάγεται στη σφαίρα της επιστημονικής ανάλυσης είναι γεγονός ότι η Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή από το 1830 αναζητούσε το ανάκτορο του Μενελάου στη μυκηναϊκή Σπάρτη, δηλαδή στο ύψωμα της Κοκκινόραχης, όπου υπήρχε ιερό του Μενελάου και της Ελένης, ιδρυμένο περί το 700 π. Χ. Ανάκτορο όμως δεν ευρέθη εκεί που να ταιριάζει σ’ έναν Μενέλαο!

Ούτε βασιλικοί τάφοι βρέθηκαν εκεί ή αλλού στη Λακωνία, ούτε Κυκλώπεια τείχη, ούτε μέγαρο με ιερά και αποθήκες, τίποτα από αυτά που χαρακτηρίζουν ένα μυκηναϊκό κέντρο και μάλιστα ένα ανάκτορο ανάλογο του Ατρείδη Μενελάου.

Όλα όμως αυτά βρέθηκαν κοντά στη σημερινή Πελλάνα, που κατά τον Σπυρόπουλο, που επικαλείται τον Όμηρο, είναι η Ομηρική Λακεδαίμων – που υπήρξε η πρωτεύουσα του Μενελάου».

Όλες αυτές οι κυκλώπειες και μυστηριώδεις κατασκευές μας βάζουν σε σκέψεις, η κατασκευή λαξευτού τάφου προϋποθέτει μεγάλες τεχνικές γνώσεις, κατασκευαστική εμπειρία και μακροχρόνια εργασία και οικοδομικά μέσα υψηλά.

Παρότι η σύγχρονη τεχνολογία έχει φθάσει σε απίστευτα ύψη κι όμως εξακολουθούν να προβληματίζουν τους ειδικούς για το αν οι πολιτισμοί εκείνοι κατοικήθηκαν από εξωγήινους ή γίγαντες, με αποτέλεσμα να υποπίπτουν συνεχώς σε λανθασμένα και ανυπόστατα συμπεράσματα.

Γι’ αυτό ο Δάσκαλος μάς δίδαξε να ερευνούμε και να ετυμολογούμε τα πανάρχαια τοπωνύμια που μας προσφέρει μέσα από τα σπλάχνα της η Ελληνική Γη και όχι να κολλάμε σε εγκαταλειμμένες, εδώ και εκατοντάδων ετών, θεωρίες όπως είναι της απαρχαιωμένης Αγγλικής Αρχαιολογικής Σχολής, οι οποίοι Άγγλοι Αρχαιολόγοι ισχυρίζονται, με το έτσι θέλω, ότι το Ανάκτορο του Μενελάου και της Ελένης βρίσκεται στην σημερινή Σπάρτη δίχως να υπάρχουν χειροπιαστά στοιχεία για να καταδείξουν την ορθότητα των επιχειρημάτων τους, κατά συνέπεια όλες αυτές οι θεωρίες χαρακτηρίστηκαν αβάσιμες και έχουν απορριφθεί από την επιστημονική κοινότητα.

Η Χώρα μας η Ελλάς εκτός από Γεωγραφικός είναι και ένας απέραντος «Μυθολογικός» Χάρτης, όπου οι αρχαίοι ημών πρόγονοι φρόντισαν να κρυπτογραφήσουν όλη την Ιστορία του πολιτισμού τους χρησιμοποιώντας τα στοιχεία της φύσεως ως σημείο αναφοράς όπως ήταν για παράδειγμα ο Ήλιος, η Σελήνη, πλανήτες, αστρικά νεφελώματα, βουνά, ποτάμια, λίμνες, πελάγη, νησιά, δάση, το ζωικό βασίλειο ακόμα και ανθρώπινα συναισθήματα όπως ήταν ο εγκέφαλος, η ψυχή κτλ, μετατρέποντας το καθένα σε ξεχωριστές οντότητες ή αλλιώς θεότητες.

Η όλη διαδικασία είχε ως σκοπό την διαφύλαξη των αρχείων ενός Κράτους ή στοιχεία για την προέλευση μιας φυλής από τυχόν λεηλασία ή τον αφανισμό του πολιτισμού τους, ούτως ώστε οι μεταγενέστερες γενεές να έχουν άμεση πρόσβαση στις χαμένες γνώσεις σπάζοντας τους κώδικες που ήταν καλά κρυμμένες μέσα από την παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα.

Για την Ιστορία είπαμε πολλά για τον σπουδαίο αυτόν άνδρα δεν είπαμε το παραμικρό.

Τον κ. Θεόδωρο Σπυρόπουλο έχουμε ακουστά μονάχα το όνομά του, αλλά κανείς ή τουλάχιστον ελάχιστοι γνωρίζουν τι ακριβώς έχει πετύχει στην μακρόχρονη και πλούσια καριέρα του ως Αρχαιολόγος και πόσα ακόμα μπορεί να μας διδάξει.

Είναι Δρ. Αρχαιολογίας με πολλές διακρίσεις στο ενεργητικό του, οι οποίες περγαμηνές ξεπερνάνε ακόμα και το λαμπρό ανασκαφικό του έργο.

Είναι:
– Ανασκαφέας Αρχαιολόγος
– Επίκουρος Καθηγητής Προϊστορικής Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
– Μέλος της Ελληνικής Αρχαιολογικής Εταιρίας
– Μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου
– Επίτιμο Μέλος στην Εταιρία Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά
– Επίτιμος Δημότης Πελλάνας (πρώην Δήμος Πελλάνας) και
– Συγγραφέας βιβλίων και μελετών που έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα
Ελληνικά και ξένα περιοδικά όπως είναι:
Το Αρχαιολογικό Δελτίου.
Το Τρίτο Μάτι, ΑΕΡΩΠΟΣ, Δαυλός, Sparta in Laconia, CORPUS κ.ά.
Υπήρξε μαθητής του Μεγάλου Αρχαιολόγου Σπύρου Μαρινάτου, όπου μαζί με τον Δάσκαλό του το 1967 έκαναν την μεγαλύτερη, μέχρι τότε, αρχαιολογική ανακάλυψη στην Ελλάδα στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης.

Εκεί ήρθε στο φως μια ολόκληρη προϊστορική πόλη της Υστεροκυκλαδικής Α΄ περιόδου (1600 – 1400 π. Χ.), θαμμένη κάτω από τα ηφαιστειακά υλικά.

Χάρη σ’ αυτό το ελαφρύ υλικό (τέφρα) τα σπουδαία αυτά οικοδομήματα διατηρήθηκαν επί αιώνες ακέραια και σε άριστη κατάσταση, όπου η δόμηση ήταν πυκνή και διέθετε πολυώροφα κτίρια με πλούσιες τοιχογραφίες, οργανωμένες αποθήκες, βιοτεχνικούς χώρους, άριστη πολεοδομική οργάνωση με δρόμους, πλατείες και είχε ένα πλήρως αναπτυγμένο αποχετευτικό σύστημα, το οποίο περνούσε κάτω από το λιθόστρωτο και συνδεόταν απευθείας με τα σπίτια, όπως συμβαίνει και στις σύγχρονες πόλεις.

Από το έτος 1968 έως και το έτος 1984 η Αρχαιολογική Εταιρία της Αθήνας διενεργεί συστηματική ανασκαφή στην Τανάγρα υπό την διεύθυνση του Δρ. Σπυρόπουλου σε δύο θέσεις, 500 και 800 μ. Ανατολικά του σημερινού χωριού της Τανάγρας, Νοτίως του Στρατιωτικού Αεροδρομίου, σε δύο Νεκροταφεία των μυκηναϊκών χρόνων.

Κατά την ανασκαφή ήλθαν στο φως γραπτές λάρνακες και τα άλλα αρχαία της Τανάγρας των μυκηναϊκών χρόνων περίπου 1350 – 1180 π. Χ.Αργότερα ως Έφορος αρχαιοτήτων στην πόλη της Θήβας ανακαλύπτει κατά την χρονική περίοδο 1971 και 1973 στο χώρο του Αμφείου την μεγαλύτερη βαθμιδωτή πυραμίδα της τρίτης χιλιετίας π. Χ, η οποία έχει όλες τις προϋποθέσεις να αναδειχθεί σ’ ένα από τα μεγαλύτερα μνημεία του Ευρωπαϊκού χώρου.

Καθώς επίσης και τους τάφους των μυθικών αδερφών Ζήθου και Αμφίωνα, όπου σύμφωνα με τα Ομηρικά Έπη ήταν υιοί του Δία και της Αντιόπης και ήταν εκείνοι που πρώτοι έκτισαν την έδρα και τα τείχη της «εφτάπυλης» Θήβας (Οδύσσεια λ 260 – 289).

Θα περίμενε κανείς να επαινεθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού ο καθηγητής για τις σπουδαίες αυτές ανακαλύψεις, παρά ταύτα εκδιώχθηκε βιαίως από τις ανασκαφές και «μετατέθηκε» άρον άρον στη Σπάρτη, όπου και παρέμεινε μέχρι την συνταξιοδότησή του το 2002.

Η έπαυλη του Ηρώδη Αττικού στην Εύα / Λουκού Κυνουρίας είναι το σημαντικότερο μνημείο των ρωμαϊκών αυτοκρατορικών χρόνων στον ελληνικό χώρο, όπως καταδεικνύουν η μεγάλη της έκταση και κυρίως ο εξαιρετικός πλούτος των αρχιτεκτονικών λειψάνων και των πολυσχιδών γλυπτών και ψηφιδωτών ευρημάτων της.

Το μνημείο ήρθε στο φως έπειτα από είκοσι ένα χρόνια συστηματικής ανασκαφής από τους καθηγητές Δρ. Θεόδωρο Σπυρόπουλο (1980 – 2001) και τον γιό του Δρ. Γεώργιο Σπυρόπουλο (1990 – 2001).

Θα πρέπει να δοθεί ένα τέλος σ’ αυτό το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι που παίζει με τόση επιδεξιότητα το Υπουργείο Πολιτισμού και να αποδοθεί δικαιοσύνη για τις καταστροφές στην αρχαία Πελλάνα.

Γιατί όμως κρύβονται;

Γιατί δεν μιλάει κανείς;

Γιατί τα Μ.Μ.Ε. και ειδικά η δημόσια τηλεόραση Ε.Ρ.Τ. μαζί με τα υπόλοιπα «τουρκοκάναλα» δεν βγάζουν αυτό το μείζον θέμα στην επικαιρότητα;

Οι απαντήσεις είναι απλούστατες και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη για να αντιληφθεί κανείς πως στην ιδέα και μόνο αν ανατρεπόταν η Ελληνική Ιστορία από τις ανακαλύψεις του κ. Σπυρόπουλου, τότε ολόκληρη η διδακτική ύλη της Ιστορίας θα διαγραφόταν από όλα τα σχολικά βιβλία, αυτομάτως το γεγονός αυτό θα προκαλούσε τριγμούς τόσο στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων όσο και στους κύκλους της Αρχαιολογίας.

Επίσης θα τάραζε τα λιμνάζοντα νερά μιας μερίδας «βολεμένων» της συντηρητικής κοινωνίας της πόλης μας γνωστοί κι ως «τζάκια της Σπάρτης», οι οποίοι με το έμμονο οικονομικό συμφέρον ως πρόσχημα δεν θα δίσταζαν να σαμποτάρουν αρχαιολογικούς χώρους, έργα υποδομής, την κατασκευή υπερσύγχρονων αυτοκινητόδρομων ή ακόμα και να παρεμποδίσουν τη δημιουργία μουσείου στην Σπάρτη πλήττοντας έτσι ανεπανόρθωτα τον τουρισμό και την ανάπτυξη της Λακωνίας, για να ικανοποιήσουν το αρρωστημένο τους προσωπικό όφελος.

Γεγονός είναι πως ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος έχει χτυπήσει φλέβα χρυσού και η ανακάλυψή του δεν είναι καθόλου τυχαία.

Πρώτη φορά στα χρονικά της Αρχαιολογίας συναντάμε ασύλητο (σφραγισμένο) βαθμιδωτό λαξευτό Βασιλικό Τάφο τέτοιας υψίστης σπουδαιότητας, δηλαδή από την αρχή του διαδρόμου μέχρι την είσοδο της Πύλης κλείνει προς τα μέσα σχηματίζοντας στα τοιχώματα βαθμιδωτή πυραμίδα και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα, γιατί εμπεριέχει στο εσωτερικό του κι άλλους δυο καλά φυλαγμένους τάφους (τρείς τάφους μέσα σε ένα μεγάλο).

Και ένας Θεός ξέρει τι αμύθητους θησαυρούς και γνώσεις θα κρύβουν μέσα τους, προσθέτοντας επιπλέον άλλα 1.000 χρόνια Ιστορίας στην αρχαία Σπάρτη.

Έτσι άλλωστε δεν συνέβη με τον Μανόλη Ανδρόνικο με την ανακάλυψή του για τον τάφο του Φιλίππου;

Είναι προφανές πως το σάπιο «Ελληνικό» καθεστώς που κυβερνάει τη Χώρα μας εδώ και 40 χρόνια ενοχλείται από την παρουσία λαμπρών προσωπικοτήτων και δεν επιτρέπει στην Ελλάδα να ορθώσει το ανάστημά της εκεί που δικαιωματικά της αξίζει.

Δυστυχώς θύματα αυτού του οργανωμένου σχεδίου εξόντωσης, το οποίο τείνει να γίνει παγκόσμιο φαινόμενο είναι η νεολαία μας και τώρα εξαπλώνεται σαν πανώλη και στον πολιτισμό μας.

Συνήθως χτυπάει σε δυο μέτωπα πρώτα με το χρήμα στοχεύοντας στην υπερκατανάλωση και στην οκνηρία και μετά στην παιδεία αφανίζοντας γλώσσα και οικογένεια.

Τέλος εμείς οι κάτοικοι της Πελλάνας δεν θα εγκαταλείψουμε έτσι εύκολα τα όπλα, ο αγώνας μας συνεχίζεται μέχρι το τέλος και όπως έχει ειπωθεί επανειλημμένως κατά το παρελθόν: «παίρνοντας την γενναία απόφαση παραδίδουμε τις περιουσίες και τα χωράφια μας στα χέρια του κ. Σπυρόπουλου για το καλό της Ιστορίας και του τόπου.

Τι αποκαλύπτουν Έλληνες πανεπιστημιακοί για Γίγαντες και Κύκλωπες στην Αγία Γραφή και την Ελληνική Μυθολογία;

Ο διακεκριμένος Παιδοχειρουργός κ Χρήστος Οικονομόπουλος, που κάνει τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τον γίγαντα (ή Κύκλωπα) Πολύφημο – και όχι μόνον!

ΕΙΧΑ την μεγάλη τιμή και χαρά να λάβω από τον κ Χρήστο Οικονομόπουλο (1), γνωστό Παιδοχειρουργό και πανεπιστημιακό διδάσκαλο, την σπουδαιοτάτης σημασίας εργασία του, σε μορφή ανάτυπου, με τίτλο:

«ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΩΛΙΑΡΟΥ (ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ) – ΝΕΑ ΑΠΟΨΗ ΟΤΙ ΕΚΕΙ ΕΖΗΣΕ Ο ΚΥΚΛΩΠΑΣ ΠΟΛΥΦΗΜΟΣ»

(2), που έγραψε μαζί με την Ιατρό κ Αλεξάνδρα Χρ. Οικονομοπούλου.

Είναι τόσο ενδιαφέρουσα αυτή η εργασία που δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να δημοσιεύσω μέσα στο βιβλίο αυτό ορισμένα αποσπάσματα της συγκλονιστικής αυτής ιατρικής έρευνας (3), που έχουν ως εξής:
«Σε καμία άλλη χώρα του πλανήτη μας – λένε οι παραπάνω επιστήμονες- τα σπήλαια δεν συνδέθηκαν τόσο με την μυθολογία και την ιστορία των ανθρώπων της όσο τα Ελληνικά σπήλαια, τα περισσότερα από τα οποία ταυτίστηκαν με τους θρύλους, τους μύθους και τα ιστορικά δεδομένα του Ελληνισμού.

Παρά τη ροή του χρόνου και τη συσσώρευση των γεγονότων που σε μερικές περιπτώσεις μετέβαλαν τις εξελίξεις και διέκοψαν, για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα, την ιστορική συνέχεια του Ελληνικού λαού, όμως δεν στάθηκαν ικανά να σβήσουν τις μνήμες και τις παραδόσεις του.

Σε κάθε περιοχή του Ελλαδικού χώρου τα διάφορα γεγονότα διαμέσου των αιώνων αποτυπώθηκαν σε πολλούς μύθους των σπηλαίων.
Έτσι σήμερα τα σπήλαια, στα βουνά και στους λόφους, στα νησιά και στις θάλασσες έχουν κάτι να διηγηθούν από τα περασμένα της Φυλής μας.

Κατά τη Μυκηναϊκή Εποχή πολλά από τα γεγονότα αυτά αποτυπώθηκαν στην Ελληνική Μυθολογία, καθώς και σε όλες τις μετέπειτα ιστορικές περιόδους της πολυκύμαντης πορείας του Έθνους, αντιπαλεύοντας την καταλυτική δύναμης του πανδαμάτορα χρόνου.

Για να γνωρίσουμε όμως και να αξιολογήσουμε τους μύθους που συνδέονται με τα πολυάριθμα Ελληνικά σπήλαια, είναι ανάγκη να ανατρέξουμε στις πλούσιες πηγές των παραδόσεων, στους τόπους ή στις γύρω περιοχές που βρίσκονται και να ζητήσουμε να πληροφορηθούμε από το στόμα των λαϊκών ανθρώπων για τα σπήλαια αυτά.

Είμεθα βέβαιοι ότι θα εκπλαγούμε με τα χρήσιμα στοιχεία που θα μας δώσουν ή ακόμα με τις πληροφορίες που θα μας «διηγηθούν» για τις λησμονημένες ιστορίες τους.

Σε όσα σπήλαια λείπουν τα ιστορικά γεγονότα από τις γραπτές πηγές, έρχονται οι παραδόσεις και οι θρύλοι των σπηλαίων, που ακόμη επιβιώνουν για να καλύψουν το κενό και με τη σαγήνη τους να αναπλάσουν το παρελθόν.

Γιατί το κάθε σπήλαιο όταν αποκοπεί από τους θρύλους του προσομοιάζει με ένα ανατομικό πτώμα, χωρίς ψυχή.

Στην Ελλάδα από τα 8.500 καταγεγραμμένα σπήλαια πολλά αναφέρονται ως τόποι που γεννήθηκαν ή έζησαν Θεοί, Θεές, Ημίθεοι, Ήρωες, Νύμφες και άλλα αξιόλογα μυθολογικά πρόσωπα των αρχαίων Ελλήνων.

Με τη συλλογή των θρύλων ή μύθων του κάθε σπηλαίου μπορούμε να προσεγγίσουμε πολλά ιστορικά γεγονότα που έχουν συνδεθεί με σπήλαια.

Έτσι είμεθα σε θέση να αντιληφθούμε καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκαν οι μύθοι των εκάστοτε συγκεκριμένων σπηλαίων.

Με την προσπάθειά μας αυτή να κατανοήσουμε τους θρύλους των σπηλαίων, που είναι αυτή η ψυχή των σπηλαίων, πιστεύουμε ότι συμβάλουμε στην ανανέωση του χώρου της σύγχρονης Σπηλαιολογίας.

Σαν Γιατροί αλλά ταυτόχρονα ως τακτικά μέλη της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας, της

Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας και της Ελληνικής Ονοματολογικής Εταιρείας, έχουμε αγκαλιάσει την έρευνα της Ιατρικής Λαογραφικής και της Γλωσσικής Σπηλαιολογίας, γιατί πιστεύουμε στις επιβιώσεις που αναφέρονται σε μύθους των σπηλαίων ή που έχουν

Στη συνέχεια οι κκ Χρίστος Οικονομόπουλος και Αλεξάνδρα Οικονομοπούλου, κάνουν μια ιστορική αναδρομή στον χώρο και τον χρόνο μιλώντας για θέματα, όπως:

Το Σπήλαιο της Αντιπάρου, ο τόπος όπου έζησε ο Κύκλωπας Πολύφημος.

Ο Πάριος ιαμβογράφος Αρχίλοχος ήταν το πρώτο ιστορικό πρόσωπο που επισκέφθηκε το Σπήλαιο της Ωλιάρου και στοχάσθηκε μέσα σ’ αυτό τα λυρικά του ποιήματα.
Παρωνύμια δηλωτικά των χαρακτηριστικών του Πολύφημου και της πάθησής του που επιχωριάζουν στις Κυκλάδες.

Εδώ, αξίζει τον κόπο να σταματήσουμε και να διαβάσουμε τα εξής:

«Η προσπάθειά μας για να εντοπίσουμε ότι το Σπήλαιο της Αντιπάρου ήταν το Άντρον όπου έζησε ο

Κύκλωπας Πολύφημος, στηρίχθηκε κυρίως στις επιβιώσεις της λαϊκής ιατρικής παράδοσης της ευρύτερης περιοχής των Κυκλάδων.

Τα στοιχεία της παράδοσης που έχουν επιβιώσει, μας οδήγησαν στη λύση του προβλήματος που δεν ήταν άλλη από το περίφημο Σπήλαιο της Αντιπάρου (Ωλιάρου).

Τα στοιχεία που συλλέξαμε για να τεκμηριώσουμε τη Νέα άποψη, τα παραθέτουμε αμέσως παρακάτω.

Οι Κυκλάδες με τη μακραίωνη ιστορία τους είχαν παίξει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του Πολιτισμού της Ελλάδος.

Ένα δε από τα πλέον ζωντανά στοιχεία της ιστορίας των Κυκλάδων είναι η γλώσσα τους με τα πλούσια διαλεκτικά και ποικίλα γλωσσικά της προτερήματα.

Τα τελευταία χρόνια συλλέγουμε παρωνύμια (παρατσούκλια) δηλωτικά συγγενών και επίκτητων παθήσεων προκειμένου να χαρτογραφήσουμε την Ανθρωπογεωγραφική κατανομή τους στον Ελλαδικό χώρο.

Η έρευνά μας αυτή αποσκοπεί να προσδώσει μια νέα ώθηση στην ιατρική, τη βιολογική και τη γενετική του πλευρά ώστε να μπορέσουμε να αναπτύξουμε ένα νέο τομέα ο οποίος να άπτεται της Ευγονικής στο χώρο της Ονοματολογίας, που τον ονομάζουμε «Ανθρώπινη Παθολογία και Παρωνυμιολογία».

Στην προσπάθειά μας αυτή εντοπίσαμε στα νησιά της Πάρου, της Νάξου, της Μήλου καθώς και στην Κάρπαθο της Δωδεκανήσου.

Επιπλέον δε στις δύο μεγαλονήσους την Κρήτη και την Κύπρο, ότι επιχωριάζουν παρωνύμια που μπορούμε να τα ταυτίσουμε με το κυριότερο χαρακτηριστικό του Κύκλωπα Πολύφημου δηλαδή τον ένα οφθαλμό στο κέντρο του μετώπου του όπως: «Μονόματος», «Μονομάτης», «Μονοματιάς», «Τριομάτης», «Κύκλωπας», «Τριόματος», «Τριοματιάς».

Επίσης στις ίδιες περιοχές εντοπίσαμε ότι επιχωριάζει περισσότερο από άλλες περιοχές η νόσος Ακρομεγαλία ή Μεγαλακρία ή Γιγαντισμός που οφείλεται σε υπερλειτουργία ή σπανιότερα σε χρωμόφοβο αδένωμα του προσθίου λοβού της υποφύσεως.

Πολλά κλινικά χαρακτηριστικά της νόσου αυτής που τα παρουσίαζε και ο Κύκλωπας Πολύφημος, τα ευρήκαμε επίσης σε παρωνύμια των νήσων Πάρου – Αντιπάρου, Νάξου, Μήλου όπως: «Αντρούλακας», «Ανάμιος», «Γκαμίλης», «Δένδρος», «Ζαβλαέρας», «Θεριός», «Θεόρατος», «Δράκος», «Γίγας», «Αρίδας», «Λοστάρας», «Μακρυπόδαρος», «Μακρής», «Μανναυλιάς» (σαν μαννάλι της εκκλησίας) «Μαντράχαλος», «Ψηλοκρεμανταλάς», «Πυργός» «Ψηλανάρχατος» (άχαρος – ψηλός), «Δακτύλας» (με γιγαντοδακτυλία), «Μακρυδάκτυλος», «Τριχέρης», «Αριδοπόδαρος», «Ποδάρας», «Λουμπαρδοπόδης» (γιγαντιαία άκρα), «Πατούσας» (με μεγάλα πέλματα) ή «Πατούχαρος» κ.λπ.

Τα σωματικά χαρακτηριστικά του Κύκλωπα Πολύφημου, τα οποία περιγράφει ο Όμηρος, ταυτίζονται ακριβώς με τα κλινικά σημεία μιας προχωρημένης περίπτωσης της νόσου Ακρομεγαλίας από ένα καλοήθες χρωμόφοβο αδένωμα του προσθίου λοβού της υποφύσεως.

Τα χρόνια εκείνα της προϊστορικής εποχής φυσικό ήταν η περίπτωση της αρρώστιας του Πολύφημου να ήταν παραμελημένη λόγω της ανυπαρξίας της σύγχρονης επεμβατικής Ιατρικής.

Στις ημέρες μας το χρωμόφοβο αδένωμα χειρουργείται όταν ακόμη ευρίσκεται στα αρχικά στάδια με εγχειρητική προσπέλαση από το ριζορίνιο, η δε χειρουργική θνησιμότητα δεν υπερβαίνει το 2% των περιπτώσεων.

Το χρωμόφοβο αυτό αδένωμα σε σχέση με τους άλλους καλοήθεις όγκους της υποφύσεως έχει την τάση να επεκτείνεται πάντα και μόνο προς τα εμπρός, διαβρώνοντας το ηθμοειδές οστούν του κρανίου.

Ο όγκος διαπερνά το ριζορίνιο και προβάλλει στο μέσον του μετώπου ως μία κυστική εγκεφαλοκήλη δηλαδή ένα στρογγυλό μόρφωμα που δίνει την εντύπωση «μεγάλου οφθαλμού» από την στιλπνότητα, την υπεραιμία των μηνίγγων, και το κυκλικό του όγκου που προβάλλει.

Το μόρφωμα αυτό κατά πάσα πιθανότητα αφορούσε τον Κύκλωπα Πολύφημο, ένα Γίγαντα που όπως τον περιγράφει ο Όμηρος στην Οδύσσεια ήταν «μονόφθλαμος», «άγριος», «απολίτιστος» και «ανθρωποφάγος» όπου ο μοναδικός «μεγάλος οφθαλμός» κατελάμβανε το κέντρο του μετώπου του.

Ο Όμηρος δεν αναφέρει συγκεκριμένα ότι οι άλλοι Κύκλωπες που ζούσαν στο Σπήλαιο του

Πολύφημου ή στη γύρω περιοχή είχαν ένα μόνο μάτι στο κέντρο του μετώπου τους.

Αναφέρει όμως ότι ήσαν γιγαντόσωμοι, δυνατοί, απολίτιστοι ποιμένες και τυροκόμοι που είχαν ως γενάρχη και αρχηγό τους τον Πολύφημο.

Αυτοί ζούσαν απομονωμένοι με τις οικογένειές τους.

Ήταν αφιλόξενοι και σκληρά εκδικητικοί προς τους ζωοκλέφτες ή τους πειρατές που άρπαζαν τα τυροκομικά τους προϊόντα, τα δέρματα των ζώων ή το μαλλί των προβάτων και τα ίδια τα ζώα τους (…).
Ο περίφημος Κύκλωπας Πολύφημος, που τύφλωσε ο Οδυσσέας.

Στην εικόνα μας ο Οδυσσέας ρίχνει στον Κύκλωπα κρασί.

Τι λέει η Αγία Γραφή; Διαβάζουμε: «…. οι δε γίγαντες ήσαν επί της γης εν ταις ημέραις εκείναις΄ και μετ’ εκείνο, ως αν εισεπορεύοντο οι υιοί του Θεού προς τας θυγατέρας των ανθρώπων, και εγεννώσαν εαυτοίς΄ ήσαν οι γίγαντες οι απ’ αιώνος, οι άνθρωποι οι ονομαστοί» (Γεν. 6, 4)

ΓΙΓΑΝΤΕΣ – Τα ευρήματα που αρνείται να κατατάξει η Παλαιοντολογία
Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ 15 ΜΕΤΡΟΥ ΓΙΓΑΝΤΑ ΤΗΣ Σ. ΑΡΑΒΙΑΣ!

Και το φαινόμενο της απόκρυψης κάθε σχετικού στοιχείου από τους επιστήμονες σε όλο τον κόσμο…

Όταν οι μαρτυρίες μας προέρχονται από την ελληνική Μυθολογία ή τη Βίβλο και τις μυθολογίες γενικά των μεσανατολικών λαών (και είναι πάμπολλες και πασίγνωστες και στις δύο περιπτώσεις), τότε ίσως δικαιολογείται κάπως η σημερινή επιστήμη να κατατάσσει το θέμα της ύπαρξης των γιγάντων στο χώρο του μύθου και του θρύλου…

Όταν όμως ερχόμαστε στην περίπτωση των ευρημάτων, τότε η εμμονή να ερμηνεύονται αυτά πάντα με απαγορευτικό για την ύπαρξη γιγάντων, τρόπο, προκαλεί υποψίες…

Το ζήτημα των μεγαλοοστεϊκών ευρημάτων πολύ λίγο έχει απασχολήσει τους επιστήμονες και ουσιαστικά έχει κρατηθεί μακριά από το κοινό, παρά το γεγονός ότι τα ευρήματα αυτά ανθρώπινοι σκελετοί ύψους 2,75 έως 6 μέτρων καθώς και εργαλεία, τσεκούρια, μαχαίρια, άξονες χεριών, κοίλα βλήματα – τα λεγόμενα mega tools, δηλαδή μέγα εργαλεία είναι εξαιρετικά εντυπωσιακά και μπορούν κυριολεκτικά να αλλάξουν την πλήρη εικόνα για την Ιστορία, όπως την ξέρουμε!

Τα ευρήματα αυτά -χρονολογημένα συνήθως 180.000 έως 50.000 χρόνια πριν έχουν βρεθεί κυριολεκτικά σε όλο τον πλανήτη, από το Μεξικό έως την Ιάβα, τη Νότια Κίνα, την Αυστραλία… μέχρι την Ευρώπη το Ιράκ και τη Σκανδιναβία, υποδεικνύοντας πως υπήρξε μία εποχή που η γη εκατοικείτο από γίγαντες.

Οι χρήστες αυτών των εργαλείων, των οποίων τα οστά βρίσκουμε σήμερα, χαρακτηρίστηκαν αλλού ως meganthropus, αλλού ως gigantopithecus (Κίνα και Ιάβα κυρίως), και έτσι δόθηκαν δυο ερμηνείες για την παρουσία τους: α) των ανθρωπόμορφων και πολιτισμένων» και β) των «αγρίων», που όμως και αυτοί χρησιμοποιούσαν εργαλεία!

Πιθανότατα τους δεύτερους εννοούσε ο Αριστοτέλης όταν έγραφε «κυκλωπικώς ζήν», δηλαδή τους διάγοντες βίο άγριο και μη κοινωνικό.

Ο γίγαντας της Σαουδικής Αραβίας και οι ερμηνείες της φωτογραφίας που ξεσήκωσε τον κόσμο

Μια εντυπωσιακή και, το λιγότερο, περίεργη ιστορία είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, αρχικά μέσω του ιντερνέτ και αργότερα μέσα από ορισμένες εφημερίδες και τηλεοπτικά κανάλια, κυρίως του αραβικού κόσμου.

Ήταν στις αρχές του Μαρτίου του 2004 που κάποιος Bob Lebling ανέβασε στο Διαδίκτυο μία είδηση συνοδευόμενη από τη σχετική φωτογραφία, ζητώντας σχόλια και περισσότερες πληροφορίες για κάτι όντως απίστευτο:

Ένας τεράστιος ανθρώπινος σκελετός είχε βρεθεί κατά τη διάρκεια των εκσκαφών για την εγκατάσταση δικτύου φυσικού αερίου, στη Σαουδική Αραβία.

Ο σκελετός, έτσι όπως φαινόταν στη φωτογραφία, πρέπει να ήταν πράγματι κολοσσιαίων διαστάσεων και ο γίγαντας εκείνος όταν στεκόταν όρθιος πρέπει να είχε ύψος πάνω από 16 μέτρα!

Τη σιωπή και την αμηχανία των Μέσων όλου του κόσμου ακολούθησε τον Απρίλιο μία δημοσίευση στο The New Nation, έναν ανεξάρτητο διαδικτυακό τόπο του Μπαγκλαντές, η οποία επιβεβαίωνε την είδηση και βέβαια της έδινε και μία θρησκευτική χροιά.

Ο τεράστιος σκελετός αποτελούσε και επιβεβαίωση της Βίβλου και του Κορανίου, αφού και τα δύο ιερά βιβλία μιλάνε για την ύπαρξη γιγάντων σε παλαιότερες εποχές.

Να τι ακριβώς έγραφε η σελίδα του The New Nation:

“ΣΚΕΛΕΤΟΣ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗ ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ”

Πρόσφατες ανασκαφές για την εγκατάσταση αγωγών φυσικού αερίου στην έρημο της νοτιοανατολικής Σαουδικής Αραβίας έφεραν στο φως υπολείμματα σκελετού ενός ανθρώπου γιγαντιαίων διαστάσεων… Η συγκεκριμένη περιοχή ονομάζεται Ραμπ Αλ Κάλι.

Την ανακάλυψη έκανε η ερευνητική ομάδα της Aramco.

Η ίδια ανακάλυψη επιβεβαιώνει τα λόγια του Αλλάχ στο Κοράνι ότι έπλασε ανθρώπους γιγαντιαίων διαστάσεων που όμοιους δεν είχε δημιουργήσει ποτέ πριν.

Αυτοί ήταν οι άνθρωποι του έθνους Άαντ, και του έθνους Χουντ.

Ήταν πολύ ψηλοί, μεγαλόσωμοι και τόσο δυνατοί που μπορούσαν να ξεριζώσουν ολόκληρο δέντρο με το χέρι τους. Αργότερα, οι άνθρωποι αυτοί, στους οποίους είχε δοθεί αυτή η τεράστια δύναμη, στράφηκαν ενάντια στον Θεό και τον Προφήτη, υπερέβησαν κάθε όριο που είχε τεθεί από τον Θεό, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στην καταστροφή.

Ο Ουλεμάδες (θρησκευτικοί αξιωματούχοι) της Σαουδικής Αραβίας πιστεύουν ότι τα υπολείμματα του σκελετού που βρέθηκε ανήκουν σε άνθρωπο του έθνους του Άαντ..Στρατιωτικές δυνάμεις της Σαουδικής Αραβίας απέκλεισαν ολόκληρη την περιοχή, ενώ η είσοδος επιτρέπεται μόνο στο προσωπικό της Aramco.

Η κυβέρνηση προσπάθησε να τηρήσει μυστικότητα σχετικά με το θέμα, αλλά ένα στρατιωτικό ελικόπτερο τράβηξε αεροφωτογραφίες και μια από αυτές διέρρευσε στο διαδίκτυο στη Σαουδική Αραβία.

Δείτε την επισυναπτόμενη φωτογραφία και παρατηρήστε το μέγεθος των δύο ανδρών που στέκονται στη φωτογραφία σε σχέση με το μέγεθος του σκελετού!»
Παρατηρήστε ότι η ανακοίνωση αναφέρει ότι για την ανακάλυψη ήταν ενήμεροι θρησκευτικοί αξιωματούχοι και μάλιστα έσπευσαν να την εκμεταλλευτούν ερμηνεύοντας την ως επιβεβαίωση του Κορανίου.

Εξάλλου οι πληροφορίες για στρατιωτικό αποκλεισμό της περιοχής δεν διαψεύστηκαν ποτέ.

Το θέμα είχε αρχίσει να προβάλεται κάπως, κυρίως μέσω αραβικών Μέσων Ενημέρωσης, και αυτό που ακολούθησε το αρχικό δέος και την έκπληξη ήταν η εύλογη απορία: «μα γιατί η ανακάλυψη αυτή δεν έχει γίνει πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο;».

Ώσπου, όπως ήταν αναμενόμενο, ήρθε η πανηγυρική διάψευση του.

Συγκεκριμένα, το ίδιο άτομο που είχε ανεβάσει την πρώτη αγγελία, έγραψε μία δεύτερη ανακοίνωση (4 Απριλίου) στην οποία επεξηγούσε ότι έλαβε ένα email από την εταιρεία Aramco, το οποίο διέψευδε την ύπαρξη γίγαντα και εξηγούσε ότι όλα ήταν μία καλό στημένη φάρσα.

Να τι έλεγε η διάψευση του Bob Lebling:

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟ ΣΚΕΛΕΤΟ ΤΗΣ ΣΑΟΥΔΙΚΗΣ ΑΡΑΒΙΑΣ

Ο γίγαντας της Σαουδαραβικής Aramco και οι φήμες που τον συνοδεύουν μπορούν να κατασιγάσουν πια μια για πάντα.
Μετά τη δημοσίευση του αρχικού μηνύματος μου, σχετικά με τη συγκεκριμένη ανακάλυψη, οι φήμες οργίασαν.
Πολλοί μου έγραψαν, άλλοι ισχυριζόμενοι ότι πρόκειται για τον Αδάμ, άλλοι ότι πρόκειται για έναν γίγαντα εξωγήινο νεκρό εδώ και εκατομμύρια χρόνια, την ύπαρξη του οποίου κρατούσαν μυστική οι σαουδαραβικές αρχές και οι αρχές της Aramco.

Κάτι σαν το μυστήριο της Area 51.

Ο λόγος της αρχικής μου δημοσίευσης ήταν να συλλέξω όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες και δεν περίμενα να μου απαντήσει κάποιος από την ίδια την Aramco.

Σύμφωνα λοιπόν με την Aramco: «το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων της Aramco, έλαβε πάρα πολλά μηνύματα σχετικά με την ανακάλυψη του γιγάντιου σκελετού στο Ραμπ Αλ Κάλι.

Τόσο η έκθεση όσο και η φωτογραφία είναι ψεύτικες.

Η φωτογραφία αποτελεί παραποίηση πρωτοτύπου που ανήκει στο Πανεπιστήμιο Cornwell των ΗΠΑ.

Η πραγματική φωτογραφία, που τραβήχτηκε one, 16 Σεπτεμβρίου του 2000, απεικονίζει την πραγματική ανασκαφή ενός σκελετού μαστόδοντου (είδος προϊστορικού ελέφαντα) από επιστήμονες τον Πανεπιστημίου Cornwell στο Hyde Park, της Νέας Υόρκης.

Στην παραποιημένη έκδοση, η εικόνα ενός ανθρώπινου σκελετού έχει τοποθετηθεί πάνω από τη σκηνή μαζί με μια ανθρώπινη μορφή μικρού μεγέθους για να δημιουργήσει την εντύπωση του γιγαντιαίου “σκελετού”.

Επαναλαμβάνουμε, η φωτογραφία τον “ανθρώπινου σκελετού” είναι ψεύτικη και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη Σαουδαραβική Aramco.

Λυπούμεθα».

Το κείμενο συνοδευόταν και από την επεξηγηματική φωτογραφία του πανεπιστημίου Cornell των ΗΠΑ, που έδειχνε τον τόπο ανα κάλυψης του μαστόδοντου στο Χάιντ Παρκ της Νέας Υόρκης!

Σχεδόν ταυτόχρονα σε άλλα sites, όπως το About, εμφανίστηκαν και άλλες διαψεύσεις οι οποίες μάλιστα συνοδεύονταν και από την πληροφορία ότι η πλαστή φωτογραφία ήταν κατασκευασμένη με το γραφίστικο πρόγραμ μα photoshop και μάλιστα είχε υποβληθεί τον Οκτώβριο του 2002 για αξιολόγηση σε έναν διαγωνισμό photoshop.

Τι είχε συμβεί τελικά; Πείστηκε ο Bob Lebling από το email της Aramco και αποφάσισε να αποκαταστήσει την αλήθεια;

Ή μήπως τον… «έπεισαν»;

Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι όντως έτσι -δηλαδή το email της Aramco να έπεισε τον Lebling- αν δεν υπήρχαν μερικές λεπτομέρειες στις οποίες θα πρέπει οποιοσδήποτε αντικειμενικός παρατηρητής να σταθεί…

Τα ερωτηματικά για τη φωτογραφία;

Με δεδομένη την αρνητική έως απαγορευτική διάθεση των ιδρυμάτων που εκπροσωπούν την κατεστημένη γνώση, ο καθένας ξέρει ότι, αν ήταν αληθινή μια τέτοια ανακάλυψη θα ανέτρεπε πολλά στον κόσμο της επιστήμης αλλά και της προπαγάνδας που είναι βασισμένη στην Ιστορία, όπως σήμερα διδάσκεται.

Έτσι δεν είναι παράξενη η σιωπή που ακολούθησε τις πρώτες δημοσιεύσεις, ούτε βέβαια και η διάψευση που ήρθε λίγο αργότερα.
Και επανερχόμαστε στην περιβόητη φωτογραφία της Σαουδικής Αραβίας και σε πιο πρακτικά στοιχεία.
Αυτό που θα παρατηρή σει ένα έμπειρο μάτι, εξετάζοντας τις δύο φωτογραφίες -την υποτιθέμενη πλαστή του γίγαντα και την υποτιθέμενη γνήσια του αμερικανικού πανεπιστημίου- είναι ότι πλαστή και κατασκευασμένη φωτογραφία είναι αυτή του πανεπιστημίου Cornell!

Η επέμβαση είναι φανερή, ειδικά στις σκιές που ρίχνουν οι πάσσαλοι.

Πιο συγκεκριμένα, είναι πασίγνωστο ότι οποιαδήποτε ώρα της ημέρας οι σκιές των αντικειμένων στη γήινη επιφάνεια είναι παράλληλες.

Στην περίπτωση όμως της φωτογραφίας με τα οστά του μαστόδοντου οι σκιές των πασάλων δεν είναι παράλληλες, πράγμα που σημαίνει ότι ή έχουν ανατραπεί οι φυσικοί νόμοι ή η φωτογραφία έχει υποστεί τεχνητή παρέμβαση;;;

Αυτό το κάνουν ιδικοί, να φαίνεται ότι είναι φτιαχτή για να σε κάνουν να πεις ρε… τους κερατάδες όλα είναι ψεύτικα!!!

Είναι όλα αλήθεια, που τα μολύνουν να δείχνουν φτιαχτά!

Η τεχνολογία είναι και με την αλήθεια, αλλά και με το ψέμα!

Οι ελληνικές περιπτώσεις…

Αν ήταν η πρώτη φορά που επίσημες αρχές αρνούνται την εγκυρότητα κάποιου νέου ανατρεπτικού στοιχείου, τα πράγματα θα ήταν πιστευτά.

Όμως, και η ελάχιστη έρευνα -ακόμη και μόνο στην Ελλάδα- μπορεί να επιβεβαιώσει την «επίσημη αρνητικότητα» προς κάθε νέα ανακάλυψη όταν αυτή δεν συμβιβάζεται με τα κατεστημένα.

Και δεν είναι μόνο οι πάμπολλες λαϊκές παραδόσεις που δηλώνουν την ύπαρξη γιγάντων μέχρι σήμερα.
Υπάρχουν αναφορές αρχαίων συγγραφέων (Παυσανίας, Φιλόστρατος, κ.α.).

Όμως οι μαρτυρίες δεν περιορίζονται σε πληροφορίες.

Υπάρχουν και ευρήματα!

Να μερικές χαρακτηριστικές “ελληνικές” περιπτώσεις – εκτός από τις γνωστές ανακαλύψεις γιγαντιαίων ανθρώπινων οστών από τον Σλήμαν στην Τροία και στις Μυκήνες :

Στην Μεγαλόπολη της Αρκαδίας είναι γνωστό σε όλους ότι κάθε τόσο τα συνεργεία της ΔΕΗ πέφτουν πάνω σε τάφους με γιγαντιαίους σκελετούς.

Όλοι ερμηνεύονται σαν οστά ζώων που έζησαν την προϊστορική εποχή στην Ελλάδα και εξαφανίζονται… Κανείς όμως δεν εξηγεί πώς γίνεται να βρίσκονται μέσα σε τάφους τα οστά ζώων.

Στον Φενεό της Πελοποννήσου επίσης οι ντόπιοι βεβαιώνουν την ανακάλυψη τάφων με γιγάντιους σκελετούς.
Οι τάφοι καταστράφηκαν και οι σκελετοί εξαφανίστη καν, αλλά ακόμη και σήμερα υπάρχουν κάτοικοι που ξέρουν την ακριβή τοποθεσία άλλων τάφων γιγάντων, οι οποίοι δεν έχουν γίνει γνωστοί ακόμη στις αρχές, οπότε και «διασώζονται»…
Το ΤΜ έχει γράψει για τον γιγάντιο σκελετό (περίπου 2,20 μ. διπλωμένος σε ταφική σχάση) που ανακαλύφθηκε και ξαναβάφτηκε στην Πελάνα της Λακωνίας
Επίσης το ΤΜ (τεύχ. 91) έχει γράψει για τα οστά γιγάντων που έχουν βρεθεί στην Ύδρα.
Παρόμοια οστά λέγεται ότι είναι θαμένα και στον περίβολο του ναού του Αγίου Νίκο λάου στις Σπέτσες.
Η ελληνική πραγματικότητα 1827-2004
Το 1993 βρισκόμουν σε αναζήτηση σκελετού 6 μέτρων(!), που οι πληροφορίες τον έφεραν να είχε ταξιδέψει από την Αθήνα στο Τέξας!
Με βοήθησε σε αυτό η δημοσιογράφος Δ. Σωτηριάδου, που εργαζόταν τότε στο MEGA.
Εξαντλήσαμε όλους τους τρόπους για να τον βρούμε, μέχρι και αγγελία στην εφημερίδα Χρυσή Ευκαιρία στις 10-10-94 βάλαμε!
Συγχρόνως σε αναφορά μου στον Πρωθυπουργό (22-9-04, α.π. 1921) ρωτώ εάν λόγω έλλειψης κέντρου συντήρησης σκελετών, εδόθησαν τα τελευταία 50 χρόνια σκελετοί ευρεθέντες στην Ελλάδα, στο εξωτερικό.
(Πληροφορία από τον κορυφαίο ανθρωπολόγο και πρόεδρο της Ελληνικής Ανθρωπολογικής Εταιρείας, Νίκο Πουλιανό, ο οποίος αναφέρεται σε 50.000 σκελετούς!).
Ρωτώ, επίσης, τι απέγιναν οι σκελετοί της Ομηρικής περιόδου, ύψους 2,05-2,25 μέτρων που βρήκε ο Σλήμαν στις Μυκήνες.
Προέκυψε, βέβαια, και η φήμη ότι στη διάνοιξη του δρόμου της Επισκοπής Ευβοίας βρέθηκαν στοιβαγμένα ανθρώπινα οστά διπλάσιου μεγέθους από το κανονικό.
Δεν δόθηκαν περαιτέρω πληροφορίες.
Οι δικές μας έρευνες στη Γραβιά Παρνασσίδος, προ οκταετίας, μας έφεραν σε δυο τεχνητούς λόφους-τούμπες, με τους τάφους — στον πρώτο λόφο συλημένους από το 1970, όπως πληροφορηθήκαμε— βασιλέων, προφανώς ύψους 2,35-3,25 μέτρων.
Πληροφορίες υπάρχουν για ομαδικούς παρόμοιους τάφους σε Θεσσαλία – Μακεδονία – Αττική.
Οι γίγαντες ως παγκόσμιο φαινόμενο.
Στην Αμερική: Αναφορές και ευρήματα περί γιγάντων υπάρχουν σε ολόκληρη την Αμερικανική Ήπειρο.
Το 1833, στο Lanpock Rancho της Καλιφόρνια βρέθηκε σκελετός ύψους 12 ποδών με κοίλες σφαίρες, πέτρινα τσεκούρια κτλ. Το 1850, το 1875, το 1882, ο ερασιτέχνης αρχαιολόγος F. Μ. Fetty και η σύζυγος του βρήκαν σε ρηχή σπηλιά υπολείμματα γιγαντιαίου σκελετού καθιστού με χειροποίητα αντικείμενα-κτερίσματα από πέτρα και τσαμακόπετρα.
Το 1883 βρέθηκε άλλος σκελετός από τον J. A. Faulkner.
Άλλες καταγεγραμμένες περιπτώσεις: στη Β. Αμερική, το 1947 (Death Valley), αρχαιο λόγοι βρίσκουν σκελετούς ύψους 9 ποδών (μεγαλύτεροι των 3 μέτρων).
Στο Τενεσσή, το 1821, βρέθηκε σκελετός ύψους 7 ποδών από τον John Haywood. To 1800, βρέθηκε σκελετός κοντά στο Rutland της Νέας Υόρ κης!
Στο Evant Kanyon της Αριζόνα, το 1923, δυο σκελετοί με ύψος 15 και 18 πόδια!
Ομάδα στρατιωτών ξεθάβει στο Lompock Ranco της Καλιφόρνια, το 1833, σκελετό ύψους 12 ποδών με μέγα-όπλα και πέτρινο φέρετρο.
Άλλος σκελετός με ύψος 12 πόδια βρίσκεται το 1891, στο Crittenden της Αριζόνα.
Σε δυο περιπτώσεις, ο σκελετός είχε 6 δάχτυλα (Braton Tennesee) σε κάθε πόδι στη μια και 6 σε κάθε χέρι, στην άλλη περίπτωση.
Το 1897, βρέθηκε σκελετός ύψους 9 ποδών κοντά στο Brewersuille της Ιντιάνα. Άλλοι βρέθηκαν στην Bowa της Γιούτα, στο Zenesville του Οχάιο και πάλι στη Νεβάδα στη Humboldt Lake σκελετοί με ύψος 8 1/2 και 10 πόδια!
Το 1965, βρέθηκε σκελετός ύψους 8 ποδών και 9 ιντσών στο Holly Greek του Κεντάκι, ενώ υπάρχει και πλήθος άλλων περιπτώσεων.
Στην Αυστραλία: Στον ποταμό Gravels κοντά στο Bathurst στη Νέα Νότιο Ουαλία, βρέθηκαν πολλά μέγα-αντικείμενα, σφαίρες, ρόπαλα, πέλεκεις, μαχαίρια, βλήματα, (αντικείμενα βάρους 8, 10, 15, 21, 25 λίβρες) και σκελετοί ανδρών ύψους 10 και 12 ποδών.
Στην ίδια περιοχή, ο φυσικός Rex Gilroy βρήκε σε βάθος δύο μέτρων σκελετό 25 πόδια ψηλό, και με βάρος -κατά τον επιστήμονα-1.000 λίβρες!
Στο Gympie Queensland, ένας γεωργός, ο Keith Walker, βρήκε δόντια που κατά τον Gilroy ανήκαν σε άτομο με ύψος 10 πόδια.
Στα Blue Mountains, βρίσκονται ίχνη ποδιών ατόμων που το μεγαλύτερο προσδιορίζει ύψος 20 ποδών.
Αυτά και άλλα βρέθη καν από τον P. Holman.
Ο Noel Reeves βρήκε «πατήματα» ανθρώ πων κοντά στο Kempsey N.S.W. άνωθεν του ποταμού Macleay και προσδιόρισε τους ψηλότερους σε 17 πόδια ύψος!
Στην Κίνα: Σε πάμπολλα δόντια δράκων(!), τα οποία συγκέντρωσαν πρόσφατα Κινέζοι επιστήμονες, διαπιστώθηκε ότι στα περισσότερα εξ αυτών είχαμε να κάνουμε με δόντια ανθρώπων-γιγάντων ή γιγαντοπιθήκων (MEGAN-THROPUS & GIGANTOPITHECUS). Σκελετούς 10 ποδών έχουν βρει οι Κινέζοι, οι οποίοι έχουν και την πρωτιά σε αριθμό και είδη ευρεθέντων δεινοσαύρων, τα τελευταία 50 χρόνια.
Στις Φιλιππίνες: Ένας σκελετός με ύψος 17 πόδια
Στο Μαρόκο: Ένας σκελετός με ύψος 12 πόδια
Στον Καύκασο: Σκελετοί ύψους 2,8 έως 3,12 μέτρων έχουν βρεθεί στον Καύκασο από τους Σοβιετικούς.
Στο Μεξικό: Το 1926, οι D.W. Page και F.W. Devalda βρίσκουν γιγαντιαίους σκελετούς ύψους 10-12 ποδών.

Περιοχές που έχουν βρεθεί στο ΜΕΞΙΚΟ, Sisoguiche -Tapextla – Mico River.

Στην Αφρική: To 1936, ο παλαιοντολόγος και ανθρωπολόγος Larson Kohl από τη Γερμανία βρήκε έναν γιγάντιο σκελετό στις άκρες της Λίμνης ELYASI της Κεντρικής Αφρικής.

Είναι δυνατόν οι ανθρωπολόγοι να υποστηρίζουν ότι οι σκελετοί Κίνας (BLACKI), Ιάβας, Αυστραλίας κλπ. που συνοδεύονται από εργαλεία (50.000 έως 180.000 ετών) -π.χ. τσεκούρι 37 λιβρών (16 κιλών!

Ήταν Γιγαντοπίθηκοι και όχι Άνθρωποι;

Σκελετοί 1.000.000 ετών (Ιάβα), footprints, δηλαδή πατημασιές 9.000.000 ετών στη Νότιο Αφρι κή μήκους 4 ποδών από γυναίκα με ύψος 30 πόδια (9 μέτρα) και τα διδασκόμενα από την Ελληνική Μυθολογία οδηγούν σε πανάρχαιους ανθρώπους και γίγαντες εκατομμυρίων ετών!

Μάλιστα, η περίπτωση του Ιουλίου 1877 στο Spring Valley Eureka της Νεβάδα-όπου χρυσοθήρες ανιχνεύοντας τις πέτρες βρήκαν κάτι ασυνήθιστο και με έκπληξη διαπίστωσαν ότι ήταν ένα γιγαντιαίο οστό ανθρώπινου ποδιού, όρθιο ανάμεσα στα βράχια, αλλά ενσωματωμένο μέσα σε σκληρό σκούρο κόκκινο χαλαζίτη- οδηγεί σε ασύλληπτης παλαιότητας εποχή…

Η επιγονατίδα και η ποδοκνήμη, απανθρακωμένες, έδειχναν κάταγμα 4 ίντσες πάνω από το γόνατο, με απόσταση γονάτου – φτέρνας 39 ίντσες.
Δεκάδες γιατροί που το εξέτασαν διαπίστωσαν ότι πρόκειται για γιγαντοοστό, που ανήκε σε άνθρωπο ύψους 12 ποδών! (3 μέτρα 60 εκ.).
Το πολύ ενδιαφέρον όμως είναι ότι το έδαφος που ενεπλάκη ο γίγαντας και στο οποίο βυθίστηκε το πόδι του, είναι χρονολογημένο 185.000.000 χρόνια πριν!
Πολλές εφημερίδες έγραφαν γι’ αυτό και πολλά μουσεία έστειλαν ερευνητές για περαιτέρω έρευνα της περιοχής.
Εντύπωση έκανε δε ότι εκτός από το οστό που βρέθηκε ακέραιο, στην πέτρα είχε αποτυπωθεί τόσο η πατούσα όσο και ολόκληρο το πόδι.
Ωστόσο, όλη η παλαιοανθρωπολογικη δραστηριότητα χαρακτηρίζεται από χιλιάδες “εξαφανίσεις” σκελετών και άλλων συναφών ευρημάτων, όπως ο απολιθωμένος γίγαντας που βρέθηκε το 1895, στα μεταλλεία του Αντρίμ της Ιρλανδίας, ύψους 3,70 μέτρων!

Το δεξί πόδι είχε 6 δάχτυλα!
Συνολικό βάρος 2050 kg!

Οι ιδιοκτήτες και το απολίθωμα εξαφανίστηκαν!

Στο Crittenton της Αριζόνα, το 1891, βρέθηκε σαρκοφάγος με ανθρώπινο σκελετό 3 μέτρων ύψους, με 6 δάχτυλα σε κάθε πόδι!
Ενώ στο Lompock Rancho της Καλιφόρνια, ο σκελετός που βρέθηκε είχε θαμμένα μαζί του βλήματα, πέτρινα τσεκούρια και άλλα «artifacts».
Είχε, επίσης, διπλή σειρά δοντιών στην επάνω και κάτω γνάθο! Δυστυχώς, το σύνολο ξαναθάφτηκε βιαστικά λόγω της απειλής των συγκεντρωμένων Ινδιάνων, οι οποίοι θεωρούσαν ιερές τις ταφές.

Έχουμε, λοιπόν, συχνά παραλλαγές με 6 δάχτυλα ή και απολιθωμένα σώματα, πιθανόν λόγω κλιματολογικών ή εδαφικών συν θηκών, και οπλισμό με κοίλα βλήματα, τσε κούρια – μαχαίρια – ρόπαλα, αλλά και ξίφος σε μία περίπτωση στην Αγγλία.

Όλα αυτά δεν είναι παρά ελάχιστες περιπτώσεις από τις πάμπολλες που ζητούν απάντηση από την επιστήμη.
Το πόσο θα «κοστίσει» αυτή η απάντηση είναι άλλο θέμα.

Οι περισσότεροι από εμάς, όταν ακούμε τη λέξη “γίγαντας”, φέρνουμε στο νου μας ευτυχισμένες αναμνήσεις από τότε που ήμασταν παιδιά και τα αγαπημένα μας πρόσωπα μας διάβαζαν παραμύθια.

Έτσι, ακόμα και σήμερα θυμόμαστε τον κακόβουλο γίγαντα του “Τζακ και η Φασολιά”, που τελικά βρήκε το δάσκαλο του ή τον “Εγωιστή γίγαντα” με τον πανέμορφο κήπο του Oscar Wilde.

Φυσικά, ακόμα και όταν διαβάζαμε τα εν λόγω παραμύθια, δεν πιστεύαμε πραγματικά πως υπάρχουν γίγαντες και σήμερα, που η λογική της ωριμότητας μας έχει επικρατήσει της παιδικής φαντασίας, δεν έχουμε πια καμιά αμφιβολία: γίγαντες δεν υπάρχουν, ούτε υπήρξαν ποτέ.. εκτός από αυτούς που βρίσκουν καταφύγιο στις σελίδες των παραμυθιών.

Ή μήπως… τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά;

Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, ο μύθος (;) περί της ύπαρξης γιγάντων απαντάται σε όλους σχεδόν τους αρχαίους πολιτισμούς:

Κατά την ελληνική μυθολογία, οι γίγαντες ήταν υπερφυσικά όντα, παιδιά του Ουρανού και της Γης, που συγκρούστηκαν με τους Ολύμπιους Θεούς σε έναν ανελέητο πόλεμο που έμεινε γνωστός ως Γιγαντομαχία.

Παρόμοια διαμάχη έλαβε χώρα και στην Νορβηγική μυθολογία, μεταξύ των Θεών και των Γιγάντων που κατοικούσαν στο τεράστιο κάστρο Utgard, ενώ στην Κινεζική, ο ίδιος ο κόσμος δημιουργήθηκε από έναν γίγαντα (Pangu)..

Πέρα από τη μυθολογία όμως, οι γίγαντες αναφέρονται ως υπαρκτά όντα στα ιερά βιβλία των δημοφιλέστερων θρησκειών του κόσμου!

Έτσι, στη Βίβλο -που βρίθει από αναφορές για γιγάντια όντα- διαβάζουμε ότι “Οι δε γίγαντες ήσαν επί τής γης εν ταις ημέραις εκείναις” (Γεν. 6:4) και ότι το μέγεθος τους προκαλούσε δέος (“καὶ ἐκει̃ ἑωράκαμεν τοὺς γίγαντας καὶ ἠ̃μεν ἐνώπιον αὐτω̃ν ὡσεὶ ἀκρίδες” – Αριθμοί 13:33) .
Σημείωση:

Ο εβραϊκός όρος Nephilim αποδίδεται στην ελληνική γλώσσα ως γίγαντας στις μεταφράσεις της Βίβλου.
Το αν η εν λόγω μετάφραση είναι σωστή ή όχι, είναι μια άλλη ιστορία…

Αν και το Κοράνι δεν αναφέρεται ξεκάθαρα στην ύπαρξη γιγάντων, στις Hadith (προφορική παράδοση του Ισλάμ σχετικά με τη ζωή και τις διδαχές του Προφήτη Μωάμεθ) διαβάζουμε:

“Ο Προφήτης είπε: “Ο Αλλάχ έφτιαξε τον Αδάμ, δημιουργώντας τον με ύψος 60 πήχεις (σ.σ περίπου 27 μέτρα!). (…)
Από τη Δημιουργία του Αδάμ, το ανάστημα των ανθρώπων μειώνεται συνεχώς.” (Hadith Sahih Bukhari, 55:543)
Πέρα όμως από τις θρησκευτικές και μυθολογικές αναφορές, υπάρχει κάποιο αρχαιολογικό στοιχείο που να επιβεβαιώνει ότι γιγάντια ανθρώπινα όντα υπήρξαν κάποτε στη Γη;

Το πρωινό της 18ης Οκτωβρίου του 1869, ένα απρόσμενο γεγονός συντάραξε τη μικρή κοινωνία του Cardiff των ΗΠΑ, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης.

Οι εργάτες που έσκαβαν ένα πηγάδι στη φάρμα του William Newell, ανακάλυψαν έκπληκτοι ένα απολιθωμένο ανθρώπινο σώμα ύψους τριών μέτρων!

Φυσικά, ακόμα και με τα περιορισμένα μέσα του 19ου αιώνα, η είδηση δεν άργησε να κυκλοφορήσει και μέσα σε λίγες ώρες οι πρώτοι περίεργοι επισκέπτες κατέφθασαν στη φάρμα .

Μέχρι το μεσημέρι το πλήθος μεγάλωνε συνεχώς και ο Newell αποφάσισε να μη χάσει άλλο χρόνο: έστησε μια πρόχειρη σκηνή πάνω από το πηγάδι και, όντας προφανώς επιχειρηματικό πνεύμα, έκοψε εισιτήρια των 25 σεντς (σημερινή αξία περίπου 4$) σε όσους ήθελαν να δουν τον “γίγαντα”.

Το αντίτιμο δε φάνηκε να επηρεάζει καθόλου την επισκεψιμότητα του απολιθώματος και, προς μεγάλη ικανοποίηση του Newell, το πλήθος εξακολουθούσε να συρρέει στη φάρμα του.

Δύο ημέρες αργότερα, η τοπική εφημερίδα Syracuse Journal έγραψε για την ανακάλυψη του “γίγαντα” και πλέον οι επισκέπτες κατέφθαναν κατά χιλιάδες. Καθηγητές, διανοούμενοι, επιστήμονες, ακόμα και απλοί χωρικοί στριμώχνονταν στην ουρά για ώρες, κάτω από τον ήλιο ή μέσα στη βροχή, προκειμένου να δουν από* κοντά την μεγαλύτερη ίσως αρχαιολογική ανακάλυψη του 19ου αιώνα.

Όπως μας περιγράφουν πηγές της εποχής, οι περισσότεροι από αυτούς έφευγαν από τη σκηνή πεπεισμένοι πως αντίκρυσαν με τα μάτια τους τα απομεινάρια ενός γίγαντα, ενώ κάποιοι, ίσως λιγότερο ενθουσιώδεις, θεωρούσαν πως το έκθεμα δεν ήταν παρά ένα πανάρχαιο άγαλμα, που όμοιο του δεν είχε βρεθεί ποτέ ως τότε στην αμερικανική ήπειρο.

Μέσα σε δέκα ημέρες από την ανακάλυψη του, η “φήμη” του γίγαντα είχε απλωθεί σε ολόκληρη τη χώρα και τα κέρδη του Newell αυξάνονταν με εκθετικό ρυθμό.

Το τεράστιο ενδιαφέρον του κοινού και τα οικονομικά οφέλη που απολάμβανε ο Newell από την εκμετάλλευση του ευρήματος, τράβηξαν την προσοχή μιας ομάδας επιχειρηματιών με πρωτοστατούντα έναν τραπεζίτη ονόματι David Hannum.

Ο Hannum προσέφερε στον Newell 30.000 $ (σημερινό ποσό περίπου 250.000 $!) και ποσοστά επί των εισιτηρίων για να αγοράσει τον γίγαντα.

Ο Newell δέχθηκε και σύντομα το έκθεμα μεταφέρθηκε σε ειδικό χώρο στην Syracuse, όπου και εκτίθετο στο κοινό, με αντίτιμο εισιτηρίου ένα δολλάριο!

Το Δεκέμβριο του 1869 όμως, και ενώ τα πλήθη συνέρρεαν ακόμα στη Syracuse, μια εφημερίδα δημοσίευσε συνέντευξη του George Hull, ξαδέρφου του William Newell.

Σε αυτήν ο Hull ομολόγησε ότι ο “γίγαντας” δεν ήταν αυθεντικός, αλλά ένα γύψινο γλυπτό που είχε κατασκευάσει κάποιος γλύπτης για λογαριασμό του. Hull και Newell, έκρυψαν το γλυπτό στο χώμα της φάρμας του τελευταίου το Νοέμβριο του 1868 και ύστερα από λίγους μήνες, προσέλαβαν δύο άντρες για να “σκάψουν ένα πηγάδι”, υποδεικνύοντας τους να σκάψουν στο σημείο όπου είχαν κρύψει το “γίγαντα!

Έτσι, οι εργάτες “ανακάλυψαν” το απολίθωμα, συμβάλλοντας άθελα τους σε μια από τις μεγαλύτερες απάτες της ιστορίας των ΗΠΑ!

Φυσικά, η ιστορία του γίγαντα του Cardiff, δεν είναι η μοναδική.

Για την ακρίβεια, “ανακαλύψεις” σαν τις προαναφερθείσες υποτίθεται πως έχουν λάβει χώρα -μεταξύ άλλων- σε, Tenessee, Pennsylvania, Ohio, Nevada, Kentucky, New York και γενικά απ’άκρη σ’άκρη στις ΗΠΑ.
Μη νομίζετε όμως πως η αμερικανική ήπειρος έχει τα αποκλειστκά προνόμια, αφού υπερμεγέθεις σκελετοί και οστά έχουν “βρεθεί” επίσης σε Αυστραλία, Κίνα, Φιλιππίνες, Ρωσία, Μαρόκο, Σαουδική

Αραβία, Κεντρική Αφρική, Γερμανία, Ινδία, ή αν θέλουμε να είμαστε ακριβέστεροι, παντού στον κόσμο.

Πέρα όμως από τον φαινομενικά παγκόσμιο χαρακτήρα των ανακαλύψεων, οι αναφορές για αυτές εμφανίζουν ένα ακόμα κοινό σημείο: την έλλειψη αξιόπιστων πηγών!

Τις περισσότερες φορές, οι ανακαλύψεις προβάλλονται σε αφιερώματα του τοπικού Τύπου που βασίζονται σε προσωπικές αφηγήσεις μαρτύρων, τα οποία δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στην ίδια την ανακάλυψη παρά στα στοιχεία του μάρτυρα ή την αξιοπιστία του.

Έτσι, είναι σύνηθες σε τέτοιες περιπτώσεις να έχουμε λεπτομερέστατα στοιχεία για το εύρημα (ύψος, χρώμα, βάθος στο οποίο βρέθηκε, παρουσία τυχόν εργαλείων ή αντικειμένων) αλλά αντιθέτως, να μην γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για την ακριβή τοποθεσία όπου αυτό ανεσκάφη!

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των αναφορών που συναντά κανείς στη σχετική βιβλιογραφία, είναι ότι αυτές δείχνουν να περιορίζονται στη πορεία του χρόνου.

Ενώ ο 19ος αιώνας βρίθει από ανακαλύψεις γιγάντιων οστών, στις αρχές του 20ου παρατηρείται μια σημαντική μείωση, ενώ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι αναφορές σπανίζουν.

Εξαίρεση αποτελεί μια σειρά chain-mails που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο από το Μάρτιο του 2004.

Τα συγκεκριμένα mail, που είναι ανυπόγραφα, αναφέρουν μια συγκλονιστική ανακάλυψη ενός ανθρώπινου σκελετού ύψους 7,5 μέτρων, από μια αποστολή της Aramco (Arabian American Oil Company) που αναζητούσε κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Αραβική έρημο.

Αυτό που έκανε όμως τα εν λόγω mail τόσο δημοφιλή δεν ήταν η αναφορά της ανακάλυψης, αλλά οι φωτογραφίες από το χώρο της εκσκαφής, στις οποίες φαίνεται ξεκάθαρα ο υπερμεγέθης σκελετός!

Δυστυχώς όμως, η αλήθεια δεν άργησε να φανεί: το mail ήταν μια καλοστημένη απάτη και οι φωτογραφίες προέρχονταν από διαγωνισμό Photoshop που διοργάνωσε γνωστή ιστοσελίδα!
Γίγαντες στην … Ελλάδα;
Μια παρόμοια “ανακάλυψη” έκανε το γύρο του κόσμου και πάλι μέσω email, μέσα στο 2009.

Αυτή τη φορά όμως, τα γιγάντια οστά δεν ανακαλύφθηκαν στην Αραβική έρημο ή την Ινδία (κυκλοφορεί και αυτή η ιστορία) αλλά στην … Ελλάδα!

Όλα ξεκίνησαν από κάποιες φωτογραφίες, που στάλθηκαν σε γνωστό περιοδικό του χώρου του μεταφυσικού μέσω email (Τρίτο Μάτι, τεύχος 172) και απεικόνιζαν ανασκαφές που έλαβαν χώρα κοντά στην Αρχαία Πρόσυμνα της Αργολίδας, λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από τα Κυκλώπεια τύχη των Μυκηνών.

Σύμφωνα με κάποια ελληνοαμερικανίδα που προμήθευσε τις φωτογραφίες στο περιοδικό, οι ανασκαφές έφεραν στο φως ανθρώπινους σκελετούς ύψους 5-6 μέτρων.

Το θέμα αποτέλεσε αφορμή για τη συγγραφή ενός εξαιρετικού άρθρου από τον Γιώργο Κασιμάτη, ενώ γρήγορα έγινε ευρέως γνωστό και στις 16 Ιουλίου του 2009 έγινε πρωτοσέλιδο στην τοπική εφημερίδα της Αργολίδας, Αργολικά Νέα.

Από τότε, οι φωτογραφίες αναδημοσιεύτηκαν σε δεκάδες sites και blogs, ενώ το θέμα έκανε και το γύρο του κόσμου όταν κυκλοφόρησε με chain-mails , μεταφρασμένα στην αγγλική γλώσσα.
Τελικά, και πάλι αποδείχθηκε ότι “άνθρακες ο θησαυρός”.

Κάποιος παρατηρητικός διαπίστωσε ότι μια από τις φωτογραφίες απεικόνιζε στην πραγματικότητα την ανασκαφή ενός δεινοσαύρου στο Νίγηρα της Αφρικής το 1993 και ότι το ανθρώπινο κρανίο είχε “τοποθετηθεί”
στη φωτογραφία με Photoshop… Κι αν η συγκεκριμένη είδηση ήταν κατασκευασμένη, δε μπορεί να πει κανείς το ίδιο με σιγουριά για τους γίγαντες της Μεσσηνίας, που ήρθαν στο φως μετά από δημοσίευμα της εφημερίδας Εμπρός, τη δεκαετία του 1900.

Συγκεκριμένα, στο φύλλο της 7ης Αυγούστου του 1900, στη σελίδα 3, διαβάζουμε:

Εκ θετικής και λίαν αξιοπίστου πηγής ανακοινούται ημιν, ότι εν τινι χωρίω της Μεσσηνίας ανευρέθησαν προ τινος ανασκαπτομένου αγρού τινος δύο γιγάντιοι σκελετοί ανθρώπων, μήκους τριών και ημίσεος περίπου μέτρων.

Ο κάτοχος αυτών κατώρθωσε να τους μεταφέρη λάθρα εις Καλαμάτας, όπου και τους φυλάττε, καραδοκών την ευκαιρίαν όπως τους εξαγάγη εις το εξωτερικόν

Δυστυχώς, περισσότερες πληροφορίες περί της ανακάλυψης (;) δε δίνονται ούτε σε επόμενο φύλλο της εφημερίδας, αλλά και ούτε και στον Τύπο της εποχής γενικότερα.

Εκτός από Μεσσηνία και Αργολίδα, γιγάντιοι σκελετοί φέρονται από πηγές να έχουν ανακαλυφθεί σε Χαλκιδική, Ύδρα, Ναύπλιο αλλά και … Αθήνα, κατά τη διάρκεια των εργασιών του Μετρό.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως η λίστα με τις υποτιθέμενες ανακαλύψεις γιγάντιων ανθρώπινων οστών, θα μπορούσε να καταλαμβάνει πολλές σελίδες, ίσως και ολόκληρο το τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας!

Η απλή παράθεση όμως πληροφοριών δε θα σήμαινε κάτι, εφόσον το μοτίβο σε όλες τις αναφορές είναι κοινό: υπερμεγέθεις σκελετοί ανακαλύπτονται τυχαία σε κάποια δυσπρόσιτη, ερημική περιοχή κατά τη διάρκεια εκσκαφών ή ανασκαφών αλλά τελικά τα ευρήματα καταλήγουν σε άγνωστη τοποθεσία ή αποκρύπτονται από τις κατά τόπους αρχαιολογικές υπηρεσίες.

Θα ήταν εύκολο να σταθούμε στον τεράστιο όγκο των μαρτυριών που βρίσκονται στο διαδίκτυο και τη σχετική βιβλιογραφία, θεωρώντας πως “όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά”.

Όμως, η επιστημονική σκέψη και μεθοδολογία δεν αρκείται μόνο στην ανάλυση προφορικών αφηγήσεων και γραπτών μαρτυριών, αλλά απαιτεί και την εξέταση των ευρημάτων!

Δυστυχώς, είναι γεγονός πως από όλες τις μαρτυρίες που προαναφέραμε, δεν έχουμε στα χέρια μας ούτε ένα εύρημα, ούτε ένα οστό, ούτε καν μια αυθεντική φωτογραφία.

Στις ελάχιστες περιπτώσεις όπου ένα οστό ή απολίθωμα έφτασε στα χέρια των παλαιοντολόγων, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Cardiff, αποδείχθηκε πως επρόκειτο για μια καλοστημένη απάτη ή ακόμα και λανθασμένη αναγνώριση αφού κάποιες φορές τα “οστά γιγάντων “ ήταν απλά οστά … ζώων!

Σε κάθε περίπτωση, δε θα πρέπει να ξεχνάμε πως το ύψος του ανθρώπου δεν είναι κάτι σταθερό, αλλά εξαρτάται από σειρά παραγόντων και ως εκ τούτου διαφοροποιείται από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, η διαφοροποίηση είναι τόσο έντονη που ο άνθρωπος γίνεται αντικείμενο της .. περιέργειας όσων των αντικρύζουν!

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Robert Pershing Wadlow, από το Illinois των ΗΠΑ, που με ύψος 2,72 m δε μπορούσε παρά να χαρακτηριστεί (όσο ήταν εν ζωή) ως πραγματικός γίγαντας!

Το γεγονός μάλιστα ότι ο συγκεκριμένος “αληθινός” γίγαντας χρειαζόταν περισσότερες από 8.000 θερμίδες καθημερινά, προκειμένου να επιβιώσει, εγείρει σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με το κατά πόσον, αν τέτοια όντα κάποτε υπήρξαν σε μεγάλους αριθμούς, θα μπορούσαν να βρίσκουν την τροφή τους με ευκολία.

Παρ’όλα αυτά, οι αναφορές σε πάμπολλα αρχαία κείμενα και κάποιες φωνές μαρτύρων, που ορκίζονται ότι πράγματι είδαν με τα ίδια τους τα μάτια γιγάντια ανθρώπινα οστά, θα μας κάνουν πάντα να αναρωτιόμαστε:

Μήπως , οι γίγαντες περπατούσαν κάποτε ανάμεσα μας;

Σημείωση: Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο 4ο τεύχος του περιοδικού “Φαινόμενα” (Ελεύθερος Τύπος), το Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010.

ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΩΤΟΣ ΚΑΙ ΕΦΙΑΛΤΗΣ, Ο ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΣ ΣΚΕΛΕΤΟΣ ΤΟΥ ΟΡΕΣΤΗ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΤΡΩΪΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Από
Σπύρος Μακρής
Ώτος και Εφιάλτης.

Γίγαντες με ύψος 16.65 μέτρα και πλάτος 5.76 μέτρα.

53 Κανάκη δε εγέννησεν εκ Ποσειδώνος Οπλέα και Νιρέα και Επωπέα και Αλωέα και Τρίοπα.
Αλωεύς μεν ούν έγημεν Ιφιμέδειαν την Τρίοπος, ήτις Ποσειδώνος ηράσθη, και συνεχώς φοιτώσα επί την θάλασσαν, χερσίν αρυομένη τα κύματα τοις κόλποις ενεφόρει. Συνελθών δε αυτή Ποσειδών δύο εγέννησε παίδας.
Ώτον και Εφιάλτην, τους Αλωάδας λεγομένους.
μετ. 53 Όσο για την Κανάκη, γέννησε από τον Ποσειδώνα τον Οπλέα, τον Νιρέα, τον Επωπέα, τον Αλωέα και τον Τρίοπα.
Ο Αλωέας παντρεύτηκε την Ιφιμέδεια, κόρη του Τρίοπα, η οποία όμως ερωτεύτηκε τον Ποσειδώνα και συχνάζοντας στη θάλασσα έπαιρνε νερό από τα κύματα με τα χέρια της και το έριχνε στους κόλπους της.
Αφού τελικά έσμιξε με τον Ποσειδώνα, γέννησε δύο παιδιά, τον Ώτο και τον Εφιάλτη, τους λεγόμενους Αλωάδες.
54 Ούτοι κατ’ ενιαυτόν ηύξανον πλάτος μεν πηχυαίον μήκος δε οργυιαίον’ εννέα δε ετών γενόμενοι, και το μεν πλάτος πηχών έχοντες εννέα το δε μέγεθος οργυιών εννέα, προς θεούς μάχεσθαι διενοούντο, και την μεν Όσσαν επί τον Όλυμπον έθεσαν, επί δε την Όσσαν θέντες το Πήλιον δια των ορών τούτων ηπείλουν εις ουρανόν αναβήσεσθαι, και την μεν θάλασσαν χώσαντες τοις όρεσι εκποιήσειν έλεγον ήπειρον, την δε γην θάλασσαν.
μετ. 54  Αυτοί κάθε χρόνο μεγάλωναν στο πλάτος έναν πήχυ και στο ύψος μια οργυιά.

Στα εννιά τους χρόνια το πλάτος τους έφτανε τους εννέα πήχεις και το ύψος τους τις εννέα οργυιές.

Τότε αποφάσισαν να πολεμήσουν τους θεούς και βάζοντας την Όσσα πάνω στον Όλυμπο και πάνω στην Όσσα το Πήλιο, απειλούσαν μέσω των βουνών αυτών να φτάσουν στον ουρανό.
Έλεγαν μάλιστα, ότι θα ρίξουν τα βουνά στη θάλασσα και θα τη μετατρέψουν σε στεριά και τη στεριά θα την κάνουν θάλασσα
5  Εδώ ο Απολλόδωρος μας δίνει στοιχεία πλέον.

Η φωτογραφία είναι από γιγαντιαίο σκελετό που βρέθηκε στη Σαουδική Αραβία.
Πήχυς=0,64 εκατοστά του μέτρου.Άρα 0,64 επί 9=5.76 μέτρα.

Οργυιά=1.85 μέτρα.Άρα 1.85 επί 9=16.65 μέτρα.
Υπ” όψιν ότι τότε ο ένας ενιαυτός(έτος),ισοδυναμούσε με οκτώ σημερινά!
Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΣΚΕΛΕΤΟΥ ΤΟΥ ΟΡΕΣΤΗ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΤΡΩΪΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
……………………………..
Το δαχτυλίδι του Μίνωα αποκαλύπτει

Χρονολογείται από το 15ο αιώνα π.Χ

Βρέθηκε το 1928 σ’ ένα χωράφι στην Κνωσό. Χάθηκε μυστηριωδώς επί 73 χρόνια, για να παραδοθεί τελικά από έναν ιδιώτη το Μάιο του 2001 στο Μουσείο Ηρακλείου, όπου εκτίθεται σήμερα.

Ο λόγος για το περίφημο χρυσό δαχτυλίδι του Μίνωα, σπάνιο κόσμημα του 15ου αιώνα π.Χ. Πάνω στη σφενδόνη του εμφανίζονται σκηνές από τα Θεοφάνεια, την εμφάνιση της μεγάλης θεάς των Μινωιτών στους πιστούς.

Βασιλείς-θεοί
Στη μινωική Κρήτη δεν υπήρχαν ναοί και ήταν γενικώς αποδεκτό ότι ακόμα και οι άνθρωποι μπορούσαν να ενσαρκώνουν μια θεότητα.

Συχνά οι βασιλείς και οι πρίγκιπες υποδύονταν στις τελετές τις θεότητες και δέχονταν προσφορές από τους πιστούς.

Μια τέτοια σκηνή αναπαριστά και το περίφημο δαχτυλίδι του Μίνωα.

Οράματα
Στα οραματικά Θεοφάνεια οι ιερείς έπεφταν σε έκσταση κι έβλεπαν τη μεγάλη θεά να κατεβαίνει από τον ουρανό και να κάθεται στον υπαίθριο βωμό της.

Οι Μινωίτες αντιμετώπιζαν τη θεότητα ως κάτι μυστηριακό που εμφανιζόταν στιγμιαία στους πιστούς με τη μορφή ανθρώπου ή ζώου.

Η αντίληψη αυτή για το θείο αντικατοπτρίζεται σε μεταγενέστερους μύθους στους οποίους αναβιώνουν προελληνικές δοξασίες, όπως ο μύθος της αρπαγής της Ευρώπης από τον Δία μεταμορφωμένο σε ταύρο, ιερό ζώο στη μινωική Κρήτη.

ΠΡΩΤΗ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ!!!! ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝ!!!!
ΠΡΩΤΗ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ!!!!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝ!!!!
Επειδή κάποιοι είπαν ότι έμεινα μόνο στις εφημερίδες της εποχής κι ότι δεν υπάρχουν φωτογραφικά ντοκουμέντα σας τα παραθέτω για να δείτε μερικά από αυτά!!!!
Όποιος θέλει να διαβάσει το προηγούμενο άρθρο ας πατήσει ΕΔΩ!!!!
Μια παλάμη από γίγαντα που βρέθηκε στο Νεπάλ!!!!!
Το εύρημα αυτό κλάπηκε.
……………………
Τι έψαχναν οι Αμερικάνοι το 1947 στην Ανταρκτική;
Οι Σύμμαχοι το 1947 θορυβήθηκαν όταν πληροφορήθηκαν τις φήμες που ήθελαν τη βάση της Ανταρκτικής να λειτουργεί τουλάχιστον από το 1935, χάρη στις ενέργειες της ομάδας Βριλ που ήταν μια ανεξάρτητη ομάδα με τεράστια κεφάλαια που ασχολούταν με τις νέες τεχνολογίες αλλά και την εξέλιξη επαναστατικών φουτουριστικών εναέριων οχημάτων σε σχήμα δίσκου.
Μικρόφιλμ που εντοπίστηκαν σε γερμανικό υποβρύχιο με προορισμό της νότιες θάλασσες αποκαλύφθηκε η ανωτερότητα των γερμανών σε θέματα τεχνολογίας δηλώνοντας ότι ήταν τουλάχιστον 50 χρονιά μπροστά.
Η αμερικανοί έστειλαν 48 πλοία μεταξύ άλλων ήταν υποβρύχια ένα αεροπλανοφόρο αλλά και πλοίο που μετέφερε 200 αεροσκάφη, επίσης 4.080 στρατιώτες υπό την ηγεσία του Ναυάρχου Richard Byrd με πρόφαση την εξερεύνηση της Ανταρκτικής αλλά που στην πραγματικότητα ήταν να βρουν και να καταστρέψουν τη γερμανική βάση.
Η επίσημη ονομασία ήταν Highjump (OpHjp), Η αποστολή έφτασε τον χειμώνα του 1946-1947, και έληξε στα τέλη Φεβρουαρίου 1947.
Η κύρια δημόσια αποστολή του Highjump ήταν να επεκταθεί στην Ανταρκτική η ερευνητική βάση Little America σύμφωνα με την έκθεση του αμερικανικού ναυτικού.
LITTLE AMERICA IV, ΑΕΡΟΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Ο Byrd είχε στη διάθεσή του οκτώ μήνες για να φέρει εις πέρας την αποστολή του, αλλά σε οκτώ εβδομάδες αναγκάστηκε να επιστρέψει με πολλές απώλειες σε μαχητικά αεροπλάνα!
Τι είχε συμβεί;
Σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρευσαν από άντρες της αποστολής, το Αμερικανικό Ναυτικό βρέθηκε αντιμέτωπο με ομάδα πραγματικών ιπτάμενων δίσκων.
Στις αερομαχίες που ακολούθησαν με την άφιξη στην Ανταρκτική, καταστράφηκαν τέσσερα αεροπλάνα και αλλά 12 χάθηκαν.
Καθώς υστερούσαν σημαντικά από τη δύναμη πύρος των Γερμανών, οι αμερικανικές υπηρεσίες ανακάλεσαν την αποστολή.
Στις επίσημες αναφορές που κατατέθηκαν, τα τέσσερα αεροπλάνα που καταστράφηκαν φαίνεται να «παρουσίασαν τεχνικά προβλήματα και έπεσαν πάνω σε παγόβουνα.
Ο ναύαρχος Byrd είχε δώσει μια αναπάντεχη, συνέντευξη στην ισπανική εφημερίδα El Mercurio, στο Σαντιάγο, Χιλή στις 5 Μαρτίου 1947 που ανέφερε ότι “Ναύαρχος Byrd δήλωσε σήμερα ότι ήταν επιτακτική ανάγκη για τις Ηνωμένες Πολιτείες να ξεκινήσει άμεσα μέτρα άμυνας κατά άγνωστων εχθρικών περιοχών.
Ο ναύαρχος δήλωσε επίσης ότι δεν ήθελε να φοβίσει κανέναν, αλλά ήταν μια πικρή πραγματικότητα ότι σε περίπτωση ενός νέου πολέμου, η ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να αμυνθούν από ιπτάμενα αντικείμενα, που έρχονται από τον πόλο με απίστευτες ταχύτητες.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου ο ναύαρχος ανέφερε επίσης ότι σε ένα ταχέως συρρικνούμενο κόσμο οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούσαν πλέον να αντλήσουν κανένα αίσθημα ασφάλειας από την απομόνωσή της ή τη γεωγραφική απόσταση από ωκεανούς.
Ο ναύαρχος επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την πεποίθησή του ότι ολόκληρη η ήπειρος της Ανταρκτικής πρέπει να παρακολουθείται στενά.
Όσο αφορά τον Ναύαρχο Μπερντ, όταν έφτασε στης ΗΠΑ πέρασε αρκετές εβδομάδες στα ανακριτικά γραφεία.
Όλα τα έγγραφα και το ημερολόγιό του εξαφανίστηκαν περιέργως, ενώ ο ίδιος λέγεται ότι κατέληξε σε ψυχιατρική κλινική και στη συνέχεια χάθηκαν τα ίχνη του… Τότε ο Αϊζενχάουερ είχε δήλωση-“Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος δεν έχει τελειώσει ακόμα,” και επιβεβαιώνεται από την ανησυχητική φράση ναυάρχου Byrd του “στην περίπτωση ενός νέου πολέμου».
Τα τελευταία Τάγματα του Χίτλερ περιμένουν για τη χρυσή ευκαιρία τους.
Ήδη από τη δεκαετία του 1950, φήμες άρχισαν να κυκλοφορούν ανάμεσα στους γερμανικούς εθνικιστικούς κύκλους που ήταν βέβαιοι ότι τα μεταπολεμικά ιπτάμενα οχήματα τύπου δίσκου που πετούσαν σε όλο των κόσμο ήταν στην πραγματικότητα γερμανικά υπερ-όπλα που ήταν υπό ανάπτυξη και να ελέγχονται κατά τη διάρκεια του Τρίτο Ράιχ (Τότε ήταν ας μη ξεχνάμε και το περιστατικό του Roswell).
Μέχρι τα τέλη του 1970, νεοναζί συγγραφείς ισχυρίζονταν ότι η το θρυλικό Τελευταία Τάγμα που είχε σκοπό να διαφυλάξει τα απόρρητα των ναζί μετά των πόλεμο ήταν σε ένα τεράστιο υπόγειο παράδεισο στην Ανταρκτική.
Ο William και Landig δύο νέο-ναζί εκδότες και συγγραφείς, αναφέρουν με γεγονότα, ιστορίες και υποδείξεις ,την ναζιστική αναβίωση.
Ορισμένοι αναφέρουν όταν οι Αμερικανοί απέτυχαν να χτυπήσουν την υπόγεια βάση των γερμανών “Neuberchtesgarden” στην Ανταρκτική πραγματοποιήθηκαν χτυπήματα το 1958 υπό το πρόσχημα πυρηνικών δοκιμών.
Αυτό που επίσημα γνωρίζουμε είναι ότι, το 1958 ως μέρος της Επιχείρησης “Argus” έγιναν τρεις ατμοσφαιρικές πυρηνικές εκρήξεις.
Οι δοκιμές αυτές ήταν πράγματι στο νότιο ημισφαίριο μεταξύ 2.300 και 3,500 χιλιόμετρα βόρεια της Maud Land.
Φυσικά, άλλα αυτά θα μπορούν να είναι προϊών αχαλίνωτης φαντασίας αλλά κανένας δεν έχει αρνηθεί την παταγώδη αποτυχία της αποστολής Ηigh Jump και τις μαρτυρίες των πληρωμάτων ότι αντιμετώπισαν ανώτερα ιπτάμενα αντικείμενα στην Aνταρκτική. Διαβάστε τα όσα συγκλονιστικά μας περιγράφει ο Byrd στο μυστικό του ημερολόγιο(για κάποιους αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας):
Η Γη πέρα από τους πόλους.
Η πτήση εξερεύνησης πάνω από το Βόρειο Πόλο (Η κοίλη Γη, το μυστικό μου ημερολόγιο) Πρέπει να γράψω αυτό το ημερολόγιο με μυστικότητα και αφάνεια.
Αφορά την Αρκτική μου πτήση από 19/2 του 1947.
Έρχεται μια στιγμή που η ορθολογικότητα των ανδρών ωχριά και πρέπει κανείς να αποδεχθεί το αναπόφευκτο της αλήθειας.
Δεν είμαι σε θέση να αποκαλύψω τα ακόλουθα έγγραφα σε αυτό το γράψιμο… ίσως ποτέ δεν πρέπει να δουν το φως του δημόσιου ελέγχου αλλά πρέπει να κάνω το καθήκον μου εδώ ώστε όλοι να το διαβάσουν μία ημέρα.
Σε έναν κόσμο της απληστίας και της εκμετάλλευσης ορισμένων κατά της ανθρωπότητας δεν μπορεί πλέον να κατασταλεί η αλήθεια.
Αρχείο καταγραφής πτήσης:
Βάση Αρκτικής 19/02/1947.
0600 ώρες – όλες οι προετοιμασίες έχουν ολοκληρωθεί για την πτήση μας προς βορρά και είμαστε αερομεταφερόμενοι με γεμάτη δεξαμενή καυσίμου σε 0610 ώρες 0620 ώρες – το μίγμα καυσίμου για την δεξιά μηχανή δείχνει πολύ πλούσιο, η προσαρμογή έγινε και ο κινητήρας λειτουργεί ομαλά 0730 ώρες – Έλεγχος ραδιοεπικοινωνίας με την κατασκήνωση της βάσης.
Όλα είναι καλά και τα ραδιοφωνικά σήματα φυσιολογικά 0740 ώρες – μικρή διαρροή πετρελαίου στη δεξιά μηχανή, η ένδειξη πίεσης λαδιού δείχνει φυσιολογική όμως 0800 ώρες – ελαφρές αναταράξεις σημειώνονται από την ανατολική κατεύθυνση σε υψόμετρο 2321 μέτρα, διόρθωση 1700 πόδια χωρίς περαιτέρω αναταράξεις αλλά με ούριο άνεμο να αυξάνεται, μικρή προσαρμογή στους χειρισμούς ελέγχου, το αεροσκάφος αποδίδει πολύ καλά τώρα 0815 ώρες – Έλεγχος ασυρμάτου με βάση, η κατάσταση φυσιολογική 0830 ώρες – αναταράξεις ξανά, αύξηση υψομέτρου 2900 μέτρα, ομαλές συνθήκες πτήσης και πάλι 0910 ώρες – χιόνια και πάγοι από κάτω, σημείωση κίτρινου περιβάλλοντος φύσης, διασπορά σε γραμμικό σχέδιο.
Αλλαγή πορείας προς εξέταση αυτού του προτύπου χρώματος , σημείωση κοκκινωπό ή μωβ επίσης. 2 πλήρεις κύκλοι στην περιοχή και επιστροφή στην εκχωρημένη πορεία πυξίδας.
Θέση ελέγχου στην βάση και μετάδοση πληροφοριών σχετικά με χρωματισμούς στον πάγο και στο χιόνι.
0910 ώρες – μαγνητικές πυξίδες και γυροσκόπια περιστρέφονται κάνοντας ταλάντωση , δεν είμαστε σε θέση να κρατήσουμε τον έλεγχο των οργάνων.
Χρησιμοποιούμε την ηλιακή πυξίδα και όλα φαίνονται καλά.
Οι έλεγχοι είναι φαινομενικά αργοί στην ανταπόκριση και έχουν μία ένδειξη υποτονικότητας αλλά δεν υπάρχει ίχνος πάγου.
0915 ώρες – στο βάθος φαίνονται βουνά
0949 ώρες – πτήση 29 λεπτών από την πρώτη παρατήρηση των βουνών, δεν είναι ψευδαίσθηση.
Πρόκειται για βουνά και αποτελούνται από ένα μικρό εύρος που δεν έχω δει ποτέ πριν.
0955 ώρες – υψόμετρο 2950 μέτρα, αντιμετωπίζουμε πάλι ισχυρές αναταράξεις
1000 ώρες – περνάμε πάνω από το μικρό βουνό και εξακολουθούμε να προχωράμε προς το βορρά όσο περισσότερο μπορεί να εξακριβωθεί.
Πέρα από την οροσειρά φαίνεται μία κοιλάδα με ένα μικρό ποτάμι ή ρυάκι που διασχίζει το κεντρικό τμήμα.
Δεν πρέπει να υπάρχει πράσινη κοιλάδα κάτω.
Κάτι είναι σίγουρα λάθος και αφύσικο εδώ.
Θα έπρεπε να είμαστε πάνω από χιόνι και πάγους.
Προς την άλλη μεριά υπάρχουν μεγάλα δάση στις πλαγιές του βουνού.
Τα όργανα πλοήγησής μας εξακολουθούν να περιστρέφονται, το γυροσκόπιο ταλαντεύεται μπρος και πίσω.
1005 ώρες – αλλάζω το υψόμετρο στα 1400 πόδια και εκτελώ μία απότομη αριστερή στροφή για να εξετάσω καλύτερα την κοιλάδα από κάτω.
Είναι πράσινη με βρύα ή ένα σφιχτό είδος χόρτου.
Το φως εδώ δείχνει διαφορετικό.
Δεν μπορώ να δω τον ήλιο πια.
Κάνουμε μία άλλη αριστερή στροφή και εντοπίζουμε να φαίνεται κάποιο είδος ζώου από κάτω μας. Φαίνεται ελέφαντας. ΌΧΙ! Μοιάζει περισσότερο σαν ένα μαμούθ!
Αυτό είναι απίστευτο!
Ωστόσο εκεί είναι!
Μείωση υψομέτρου στα 1000 πόδια και παίρνω κυάλια για να εξετάσω καλύτερα το ζώο. Επιβεβαιώνεται!
Είναι σίγουρα μαμούθ!
Αναφέρετέ το στην βάση.
1030 ώρες – συναντούμε πράσινους λόφους.
Ο δείκτης εξωτερικής θερμοκρασίας διαβάζει 74 βαθμούς Κελσίου! Συνεχίζουμε την διαδρομή μας.
Τα όργανα πλοήγησης έχουν φυσιολογικές ενδείξεις.
Είμαι μπερδεμένος από όσα έκαναν πριν.
Προσπάθεια για επικοινωνία με τη βάση.
Ο ασύρματος δεν λειτουργεί.
1130 ώρες – η εξοχή από κάτω είναι πιο επίπεδη και κανονική (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη).
Μπροστά παρατηρούμε μία πόλη!
Αυτό είναι αδύνατο!
Το αεροσκάφος φαίνεται ελαφρύ και παραδόξως αυξάνει ύψος!
Οι έλεγχοι δεν ανταποκρίνονται!
Θεέ μου! Από τα δεξιά φτερά του σκάφους υπάρχει ένας περίεργος τύπος αεροσκάφους.
Κλείνουν με ταχύς ρυθμούς παράλληλα!
Είναι σχήματος δίσκου και έχουν μία λάμψη πάνω τους. Είναι αρκετά κοντά τώρα για να δούμε τα σημάδια πάνω τους.
Είναι ένα είδος σβάστικας!
Αυτό είναι φανταστικό!!!
Πού είμαστε!
Τι έχει συμβεί.
Προσπαθώ να πάρω τον έλεγχο, δεν ανταποκρίνεται τίποτα.
Είμαστε παγιδευμένοι σε ένα αόρατο σχοινί!
1135 ώρες – από τον ασύρματό μας βγαίνει μία φωνή κατευθείαν στα αγγλικά με μία μικρή σκανδιναβική ή γερμανική προφορά!
Το μήνυμα είναι: «Καλώς ορίσατε ναύαρχε στον τομέα μας.
Θα σας προσγειώσουμε σε ακριβώς 7 λεπτά.
Χαλαρώστε ναύαρχε , είστε σε καλά χέρια».
Διαπιστώνω πως οι μηχανές του αεροπλάνου μας έχουν σταματήσει να λειτουργούν!
Το αεροσκάφος είναι κάτω από κάποιον περίεργο έλεγχο και τώρα πραγματοποιεί στροφή.
Οι χειρισμοί είναι άχρηστοι.
1140 ώρες – ένα άλλο ραδιοφωνικό μήνυμα ελήφθη.
Έχουμε ξεκινήσει τη διαδικασία προσγείωσης και σε στιγμές το αεροπλάνο τρέμει ελαφρά και αρχίζει κάθοδο αμέσως σαν να έχει πιαστεί σε κάποιο μεγάλο αόρατο ανελκυστήρα.
Η καθοδική κίνηση είναι αμελητέα και αγγίζουμε το έδαφος με ένα μικρό τράνταγμα!
1145 ώρες – κάνω μία βιαστική τελευταία καταχώρηση στο ημερολόγιο πτήσης.
Αρκετοί άνδρες πλησιάζουν με τα πόδια προς το αεροσκάφος μας.
Είναι ψηλοί με ξανθιά μαλλιά.
Στο βάθος βρίσκεται μία μεγάλη αστραφτερή πόλη που πάλλεται με τις αποχρώσεις των χρωμάτων του ουρανίου τόξου.
Δεν ξέρω τι πρόκειται να συμβεί τώρα αλλά δεν βλέπω κανένα σημάδι από όπλα σε όσους πλησιάζουν.
Ακούω τώρα μία φωνή να με διατάζει με το όνομά μου να ανοίξω την πόρτα του φορτίου.
Υπακούω.
Ο ναύαρχος Byrd συνεχίζει:
Από αυτό το σημείο γράφω όλα τα ακόλουθα γεγονότα από τη μνήμη.
Αψηφούν κάθε φαντασία και φαίνονται όλα τρελά εάν δεν είχαν συμβεί.
Ο ασυρματιστής και εγώ φύγαμε από το σκάφος με έναν πολύ φιλόξενο τρόπο.
Επιβιβαστήκαμε στη συνέχεια σε μία μικρή πλατφόρμα με μεταφορά δίχως τροχούς.
Μας πήγε προς την λαμπερή πόλη με μεγάλη ταχύτητα.
Καθώς πλησιάζουμε , η πόλη φαίνεται να είναι φτιαγμένη από ένα κρυσταλλικό υλικό.
Σύντομα φτάνουμε σε ένα μεγάλο κτίριο που είναι ένα είδος που δεν έχω ξαναδεί.
Μας προσφέρεται κάποιο είδος ζεστού ροφήματος που τη γεύση του δεν είχα ξαναδοκιμάσει ποτέ.
Είναι νόστιμο.
Μετά από περίπου δέκα λεπτά, δύο από τους θαυμαστούς οικοδεσπότες μας εμφανίζονται να μας ανακοινώσουν πως πρέπει να τους συνοδεύσω.
Δεν έχω άλλη επιλογή από το να ακολουθήσω.
Αφήνω τον ασυρματιστή μου πίσω και περπατάμε σε μικρή απόσταση μπαίνοντας σε κάτι που μοιάζει με ανελκυστήρα.
Κατηφορίζουμε προς τα κάτω για μερικές στιγμές, το μηχανήμα σταματάει και η πόρτα σηκώνεται αθόρυβα.
Έπειτα προχωρούμε σε έναν μακρύ διάδρομο που φωτίζεται από ένα φως τριανταφυλλί που φαίνεται να προέρχεται από τους ίδιους τους τοίχους!
Ένας από τους 2 προτάσσει να σταματήσουμε μπροστά από μία μεγάλη πόρτα.
Πάνω στην πόρτα υπάρχει μία επιγραφή που δεν μπορώ να διαβάσω.
Η μεγάλη πόρτα γλυστρά αθόρυβα και εισέρχομαι.
«Μην έχετε κανένα φόβο ναύαρχε, είστε σε ακρόαση με τον αφέντη…» περπατώ μέσα και τα μάτια μου προσαρμόζονται στον όμορφο χρωματισμό που φαίνεται να γεμίζει τον χώρο.
Τότε αρχίζω να βλέπω το περιβάλλον μου.
Το τι αντίκρυσαν τα μάτια μου είναι πράγματι το ομορφότερο θέαμα από όλη την ύπαρξή μου.
Είναι πράγματι πολύ όμορφο και θαυμαστό να το περιγράψω.
Δεν νομίζω πως υπάρχει ανθρώπινος όρος που μπορεί να περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια.
Οι σκέψεις μου διακόπτονται με εγκάρδιο τρόπο από μία ζεστή πλούσια μελωδική φωνή. «σας καλωσορίζω στην περιοχή μας , ναύαρχε».
Βλέπω έναν άνθρωπο με εκλεπτυσμένα χαρακτηριστικά και με τα σημάδια ετών στο πρόσωπό του.
Κάθεται σε ένα μακρύ τραπέζι.
Μου κάνει νόημα να καθίσω σε μία από τις καρέκλες.
Αφού είμαι καθισμένος , σταυρώνει τα δάχτυλά του και γελά.
Μιλάει σιγά και πάλι και μεταφέρει το εξής «έχουμε αφήσει να εισέλθετε εδώ επειδή είστε ευγενής και γνωστός στον κόσμο της επιφάνειας , ναύαρχε» , απαντάω κάτω από την αναπνοή μου «Ναι!».
Ο αφέντης απαντά με ένα χαμόγελο, «είστε στον τομέα της Arianni, στον εσωτερικό κόσμο της Γης.
Δεν πρέπει να καθυστερήσει η αποστολή σας και θα σας συνοδεύσουμε με ασφάλεια στην επιφάνεια και για μία απόσταση πιο πέρα.
Αλλά τώρα ναύαρχε, θα σας πω γιατί έχετε κληθεί εδώ».
«το ενδιαφέρον μας αρχίζει αμέσως μετά την έκρηξη των πρώτων ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι στην Ιαπωνία.
Εκείνη την ανησυχητική στιγμή στείλαμε τις ιπτάμενες μηχανές μας στην επιφάνεια για να εξερευνήσει τι είχε κάνει η φυλή σας.
Αυτό φυσικά είναι περασμένη ιστορία αλλά πρέπει να συνεχίσω.
Βλέπετε ποτέ δεν είχαμε παρέμβει σε πολέμους της φυλής σας, στη βαρβαρότητα αλλά τώρα πρέπει γιατί έχετε μάθει να παρεμβαίνετε σε μία συγκεκριμένη δύναμη που δεν προορίζεται για τον άνθρωπο, την ατομική.
Απεσταλμένοι μας έχουν ήδη αφήσει μηνύματα στις κυβερνήσεις σας σε όλο τον κόσμο αλλά δεν τα λαμβάνουν σοβαρά υπόψη.
Τώρα έχετε επιλεγεί να είστε μάρτυρας της ύπαρξης του κόσμου μας.
«βλέπετε , η κουλτούρα και η επιστήμη μας είναι πολλές χιλιάδες χρόνια μπροστά από τη φυλή σας, ναύαρχε».
Διέκοψα «αλλά γιατί έχει να κάνει αυτό με μένα κύριε;» τα μάτια του εισχώρησαν βαθιά μέσα στο μυαλό μου και έπειτα από κάποια σκέψη μου απάντησε «η φυλή σου έχει φτάσει σε έναν δρόμο δίχως γυρισμό, αφού υπάρχουν κάποιοι ανάμεσά σας που θα καταστρέψουν τον κόσμο σας παρά να εγκαταλείψουν την εξουσία όπως την ξέρουν».
Κούνησα το κεφάλι μου και ο δάσκαλος συνέχισε «Το 1945 και μετά προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με τη φυλή σας αλλά οι προσπάθειές μας αντιμετωπίστηκαν με εχθρότητα και τα σκάφη μας δέχθηκαν επίθεση.
Ναι ακόμα καταδιώκονται με κακία και εχθρότητα από τα μαχητικά σας.
Έτσι τώρα μπορώ να σου πω πως μαίνεται μία θύελλα στον κόσμο σας, μία σκοτεινή λαίλαπα που δε θα εξαντληθεί για χρόνια.
Δεν θα υπάρξει καμία απάντηση στα χέρια σας , δεν υπάρχει ασφάλεια στην επιστήμη σας.
Θα κρατήσει μέχρι κάθε άνθος της κουλτούρας σας καταπατηθεί και όλα τα ανθρώπινα πράγματα έχουν αποσταθεροποιηθεί σε ένα τεράστιο χάος.
Ο πρόσφατος πόλεμός σας ήταν μόνο ένα προοίμιο για το τι θα συμβεί στη φυλή σας.
Εμείς εδώ το βλέπουμε πιο καθαρά κάθε ώρα που περνάει.
Λες να κάνω λάθος;»
«Όχι», απάντησα. «Αυτό συνέβη μία φορά πριν, οι σκοτεινές εποχές ήρθαν και διήρκεσαν για περισσότερα από 500 χρόνια».
«Ναι παιδί μου» απάντησε ο δάσκαλος.
«οι σκοτεινές εποχές θα έρθουν για τη φυλή σου και θα καλύψουν τη Γη σαν πέπλο αλλά πιστεύω πως κάποια από τη φυλή σας θα ζήσει μέσα από την καταιγίδα, πέρα από αυτό, δεν μπορώ να πω.
Βλέπουμε σε μεγάλη απόσταση έναν νέο κόσμο από τα ερείπια του αγώνα σας, αναζητώντας τους χαμένους και θρυλικούς θησαυρούς και θα είναι εδώ παιδί μου, ασφαλείς στην διατήρησή μας.
Όταν φτάσει εκείνη η ώρα, θα έρθουμε στο προσκήνιο και θα βοηθήσουμε να επαναφέρετε τον πολιτισμό σας.»
«Ίσως μέχρι τότε να έχετε μάθει την ματαιότητα του πολέμου και των συγκρούσεων… και μετά από εκείνη την στιγμή ορισμένες από τις κουλτούρες και τις επιστήμες σας θα επιστραφούν στη φυλή σας για να ξεκινήσετε από την αρχή.
Εσύ παιδί μου πρέπει να επιστρέψεις στην επιφάνεια με αυτό το μήνυμα» με αυτά τα λόγια κλείνει η συνάντησή μας.
Στάθηκα για μία στιγμή όπως σαν ένα όνειρο…. αλλά ήξερα πως αυτό ήταν πραγματικότητα και για κάποιο περίεργο λόγο έσκυψα λίγο είτε από σεβασμό ή ταπεινότητα , δεν ξέρω ακριβώς.
Ξαφνικά αντιλήφθηκα και πάλι πως οι 2 οικοδεσπότες που με έφεραν εδώ ήταν και πάλι στο πλευρό μου.
«Από εδώ ναύαρχε, « έκαναν νεύμα.
Γύρισα για άλλη μια φορά πριν την αναχώρηση και κοίταξα τον δάσκαλο.
Ένα απαλό χαμόγελο ήταν χαραγμένο στο λεπτό και αρχαίο πρόσωπό του.
«Αντίο παιδί μου», είπε και στη συνέχεια έκανε νόημα με ένα υπέροχο λεπτό χέρι , μία κίνηση ειρήνης και της συνάντησής μας που πραγματικά έληξε.
Γρήγορα, περπατήσαμε πίσω από τη μεγάλη πόρτα του θαλάμου του δωματίου του δασκάλου και μπήκαμε στον ανελκυστήρα.
Η πόρτα γλίστρησε σιωπηλά προς τα κάτω και ταυτόχρονα ανεβαίναμε πάνω.
Ένας από τους οικοδεσπότες μου μίλησε και πάλι «θα πρέπει τώρα να βιαστούμε ναύαρχε, ο δάσκαλος επιθυμεί να μην καθυστερήσετε άλλο με το χρονοδιάγραμμά σας και θα πρέπει να επιστρέψετε το μήνυμα του για τη φυλή σας».
Δεν είπα τίποτα. Όλα αυτά ήταν πέρα από κάθε πίστη και για άλλη μια φορά οι σκέψεις μου διεκόπησαν καθώς σταματήσαμε.
Μπήκα στο δωμάτιο και βρέθηκα ξανά με τον ασυρματιστή μου.
Είχε μία ανήσυχη έκφραση στο πρόσωπό του.
Καθώς πλησίασα , είπα «είναι εντάξει Howie, όλα καλά».
Οι 2 υπάρξεις μας έκαναν νεύμα προς την αναμονή μεταφοράς, επιβιβαστήκαμε και σύντομα φτάσαμε πίσω στο αεροσκάφος.
Οι κινητήρες μπήκαν στο ρελαντί και επιβιβαστήκαμε αμέσως.
Η όλη ατμόσφαιρα έμοιαζε φορτισμένη με έναν αέρα του επείγοντος.
Αφού έκλεισε η πόρτα του φορτίου, το αεροσκάφος ανυψώθηκε από την αόρατη δύναμη μέχρι που φτάσαμε σε 2700 μέτρα υψόμτερο.
Δύο από τα αεροσκάφη ήταν μαζί μας για κάποια απόσταση για καθοδήγηση στον δρόμο της επιστροφής.
Πρέπει να δηλώσω εδώ πως ο δείκτης ταχύτητας του αέρα δεν σημείωσε ανάγνωση αλλά κινούμασταν με έναν ταχύτατο ρυθμό.
215 ώρες – ένα ραδιοφωνικό μήνυμα έρχεται.
«Σας αφήνουμε τώρα ναύαρχε. Έχε πλήρη ελευθερία χειρισμών.
Παρακολουθήσαμε για μία στιγμή καθώς οι δίσκοι εξαφανίστηκαν στο γαλάζιο του ουρανού.
Το αεροσκάφος ξαφνικά αισθάνθηκε σαν να αλιεύθηκε σε μία απότομη πτώση για μία στιγμή.
Ανακτήσαμε γρήγορα τον έλεγχο, δεν μιλήσαμε για κάποιο διάστημα.
Κάθε άνθρωπος έχει τις σκέψεις του…
Οι εγγραφές στο αρχείο πτήσεων συνεχίζονται:
220 ώρες – είμαστε και πάλι πάνω από τεράστιες εκτάσεις πάγου και χιονιού και περίπου 27 λεπτά από την βάση.
Τους μιλάμε, ανταποκρίνονται.
Αναφέρουμε όλες συνθήκες κανονικές…. Η βάση εκφράζει την ανακούφισή της για την επιτυχημένη επικοινωνία.
300 ώρες – προσγειωνόμαστε ομαλά στην βάση.
Έχω μια αποστολή….
Τέλος εγγραφών
11 Μαρτίου του 1947.
Έχω παρακολουθήσει μία συνάντηση με το προσωπικό στο Πεντάγωνο.
Έχω δηλώσει πλήρως την ανακάλυψή μου και το μήνυμα του δασκάλου.
Όλα σημειώθηκαν.
Ο πρόεδρος έχει ενημερωθεί.
Είμαι υπό κράτηση για αρκετές ώρες (6 ώρες και 39 λεπτά).
Ανακρίνομαι από τις κορυφαίες δυνάμεις ασφαλείας και μία ιατρική ομάδα.
Ήταν μια δοκιμασία!
Έχω τεθεί υπό αυστηρό έλεγχο μέσω των διατάξεων των ΗΠΑ.
Έλαβα εντολές να παραμείνω σιωπηλός για όσα έμαθα για λογαριασμό του HUMANITY1111.
Απίστευτο!
Μου υπενθύμισαν πως είμαι στρατιωτικός και πρέπει να υπακούω σε εντολές.
30/12/56 τελευταία εγγραφή:
Αυτά τα τελευταία χρόνια που έχουν παρέλθει από το 1947 δεν ήταν ήρεμα.
Κάνω τώρα την τελική μου προσθήκη σε αυτό το μοναδικό ημερολόγιο.
Κλείνοντας, οφείλω να δηλώσω πως έχω πιστά κρατήσει μυστικό το θέμα σύμφωνα με τις οδηγίες όλα αυτά τα χρόνια.
Είναι σε πλήρη αντίθεση με τις αξίες και το ήθος μου.
Τώρα φαίνεται να νιώθω την μακρά νύχτα που έρχεται και αυτό το μυστικό δε θα πεθάνει μαζί μου, αλλά όλη η αλήθεια πρέπει και θα θριαμβεύσει όπως πρέπει.
Αυτό μπορεί να είναι η μόνη ελπίδα για την ανθρωπότητα.
Έχω δει την αλήθεια και έχει επιταχυνθεί το πνεύμα μου και έχω ελευθερωθεί!
Έχω κάνει το καθήκον μου προς το τερατώδες στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα.
Τώρα η μεγάλη νύχτα αρχίζει να πλησιάζει , αλλά δε θα υπάρξει τέλος.
Ακριβώς όπως η μακρά νύχτα της Αρκτικής τελειώνει, ο λαμπρός ήλιος της αλήθειας θα έρθει και πάλι… και εκείνοι που είναι σκοτεινοί θα πέσουν σε αυτό το φως.
ΓΙΑ ΟΤΙ ΕΧΩ ΔΕΙ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΟ, ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ.
Ναύαρχος Richard E. Byrd, Ναυτικό Ηνωμένων Πολιτειών, 24 Δεκεμβρίου 1956.
πηγές:
thetruthseeker
epistimonikos
el.wikipedia.org
extractivity
omadaorfeas
……………………………
ΟΙ ΑIΝΙΓΜΑΤΙΚΟΙ ΑΡΙΜΑΣΠΟΙ …ΓΡΥΠΕΣ…ΚΑΙ ΑΡΠΥΙΕΣ!!!!
ΕΙΔIΚΟ ΑΡΘΡΟ!!!!!
Οι Αριμασποί ήταν μυθικό έθνος Υπερβορείων και Σκυθικής προέλευσης, λένε οι αρχαιολόγοι!!!!
Οι Αριμασποί ήταν πολεμοχαρείς αλλά και μονόφθαλμοι ( δεν εξηγούν τι εννοούν με αυτό αν πρόκειται για γεννητική ανωμαλία και μοιάζουν ως
Κύκλωπες ή κλείνανε το μάτι τους με ένα κομμάτι ύφασμα όπως κάνανε οι πειρατές για να διαβάζουν καλύτερα τον αστρικό χάρτη το βράδυ στον ουρανό, ήταν ξανθοί, και είχαν τα μαλλιά τους δεμένα με χρυσό!!!!!
Ο Διονύσιος ο Περιηγητής κατονομάζει τους Αριμασπούς ως πλούσιους και κατόχους κοιτασμάτων χρυσού.
Οι γρύπες μάλιστα αναφέρει τρέφονταν με αυτό το χρυσό…οπότε η πράγματι ήταν κάποια περίεργα όντα η;
Το όνομά τους όπως αναφέρει και ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, είναι σκυθικό και σημαίνει μονόφθαλμος!
Έσωσαν το καράβι των Αργοναυτών από μια χειμερινή τρικυμία, γι’ αυτό και αυτοί τους ονόμασαν ευεργέτες!
Κατά μία άλλη εκδοχή, έσωσαν το στρατό του Κύρου από σίγουρο θάνατο λόγω έλλειψης τροφίμων!
Ο Παυσανίας αναφέρεται στους Αριμασπούς στα (Ἀττικά) του!
Σε μία από τις αναφορές του λέει ότι σε αυτούς περνάνε πρώτα τα θεία δώρα των Υπερβορείων, που τα μεταφέρουν στους Ισσηδόνες, μετά στους Σκύθες και από αυτούς στους Έλληνες!
Αριμασπός και Γρύπας, Αττική πελίκη, 4ος αιώνας π.Χ., Λούβρο.
Αριμασποί και Γρύπες.
Αριμασποί: η γραπτή τεκμηρίωση.
Ο μύθος για τους Αριμασπούς και τους γρύπες έγινε γνωστός στην Ελλάδα από τον ποιητή Αριστέα της Προκοννήσου (νησί του Μαρμαρά), τον 7ο αι. π.Χ.!
Αν και το επικό ποίημά του, η Αριμασπέα, δε διασώθηκε, για το περιεχόμενό της μαθαίνουμε από τον Ηρόδοτο!
Ο Αριστέας, όπως μας πληροφορεί ο Ηρόδοτος, ταξίδεψε στη χώρα των Ισσηδόνων, όπου έμαθε ότι βορειότερα από αυτούς κατοικούν οι μονόφθαλμοι Αριμασποί και ακόμα πιο πέρα οι γρύπες που φυλάσσουν το χρυσό και έπειτα από αυτούς, μέχρι τη θάλασσα, οι Υπερβόρειοι!
Σύμφωνα με τον Αριστέα, αυτοί οι λαοί, πλην των Υπερβορείων, πολεμούν μεταξύ τους.
Οι Αριμασποί έδιωξαν από τη χώρα τους τους Ισσηδόνες, οι Ισσηδόνες τους Σκύθες, οι δε Σκύθες τους Κιμμέριους!
Ο ίδιος συγγραφέας μας πληροφορεί για το ότι η ονομασία Αριμασποί προέρχεται από τις σκυθικές λέξεις {άριμα} που σημαίνει {ένας} και { σπου } που σημαίνει {οφθαλμός}!
Σύμφωνα με το μύθο, οι Αριμασποί βρίσκονται σε συνεχή πάλη με τους γρύπες για το χρυσό!
Η χώρα στην οποία ο Αριστέας και ο Ηρόδοτος τοποθετούν τους Αριμασπούς αναφέρεται αόριστα ως βορράς της Ευρώπης, στην άκρη της Οικουμένης, ενώ η μεταγενέστερη γραμματεία τούς τοποθετεί πέραν των Ριπαίων ορέων, στην Ασία αν και ακόμα αμφισβητείται το που ήταν ακριβώς!
Για τον Ηρόδοτο, παρόλο που εκφράζει την επιφύλαξή του ως προς το να ήταν μονόφθαλμα όντα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για πραγματικές φυλές!
Με παρόμοιο τρόπο τούς αντιμετωπίζει και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ενώ στα σχόλια στον Πίνδαρο βρίσκουμε και το όνομα του βασιλιά-γενάρχη τους, του Αριμασπού!
Ο Ευστάθιος, για τον οποίο οι Αριμασποί είναι {έθνος σκυθικόν}, προσπαθεί με λογικό τρόπο να εξηγήσει τη μονοφθαλμία τους, συσχετίζοντας τη με την εξάσκηση στην τοξοβολία, η οποία τους αναγκάζει να κλίνουν το ένα τους μάτι για να στοχεύσουν!
Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Διονύσιος ο Περιηγητής τούς ονομάζει { αρειμανείς} ή {αρειμανίους}.
Ωστόσο, στο μεγαλύτερο μέρος τους η ελληνική και η λατινική γραμματεία επαναλαμβάνουν τις πληροφορίες του Ηροδότου, προσθέτοντας ενίοτε σε αυτές κάποιες καθαρά διακοσμητικές λεπτομέρειες!
Οι γρύπες στη λογοτεχνία και την τέχνη.
Το δεύτερο συστατικό του μύθου είναι οι γρύπες, μυθολογικά όντα με αρκετά περίπλοκη προέλευση και μορφολογική εξέλιξη, τόση όπου ξεπερνά τα όρια της φαντασίας και πιάνει τα δεσμά της αλήθειας αν κάποιοι καταλαβαίνετε τι εννοώ!
Τη μορφή του γρύπα την επεξεργάστηκαν στην αρχαία Ελλάδα τόσο λογοτεχνικά όσο και εικαστικά την επεξεργάστηκαν ( στην ΕΛΛΑΔΑ! )
Ξεκινώντας από την πρώτη αναφορά τους από τον Αριστέα, στη διάρκεια της Αρχαιότητας οι γρύπες μετατράπηκαν σε εχθρικά προς τους ανθρώπους τέρατα, τα οποία διέθεταν σώμα λέοντος και κεφαλή και φτερά αετού!
Αρκετά περίπλοκη η εικαστική εξέλιξη του γρύπα!
Θεωρείται ότι η μορφή του εμφανίστηκε στην Ανατολή!
Στην Ελλάδα ο γρύπας, ως ον που συνδυάζει τα χαρακτηριστικά πτηνού και τετράποδου ζώου, εμφανίστηκε κατά την Κρητομινωϊκή περίοδο και είναι γνωστός από τις παραστάσεις από την Κνωσό και από άλλα μέρη του Αιγαίου προτού αυτά γίνουν γνωστά στην Ασία!!!!
Όμως οι παραστάσεις των κρητομινωϊκών γρυπών είναι αρκετά διαφορετικές από τις παραστάσεις τους στην αρχαϊκή και την κλασική τέχνη!
Ένας νέος τύπος γρύπα εισήχθηκε στην ελληνική τέχνη στα τέλη του 8ου αι. π.Χ. από τη Μέση Ανατολή, αρχικά στα νησιά του Αιγαίου και από εκεί στην ηπειρωτική Ελλάδα!
Σε αυτόν ανήκουν οι αρχαϊκές χάλκινες προτομές γρύπα και οι πολυάριθμες σχετικές παραστάσεις του στη γραπτή κεραμική της ανατολίζουσας τεχνοτροπίας, στα νομίσματα και σε έργα μικροπλαστικής!
Οι αρχαϊκοί γρύπες έχουν ανοιχτό ράμφος, χαίτη και κέρας και μόνο στα Κλασικά χρόνια διαμορφώνεται ο συνήθης σε εμάς τύπος γρύπα, με ρεαλιστική απόδοση των χαρακτηριστικών αετού και λέοντα!
Η μορφή του γίνεται σταθερό θέμα πολλαπλών παραστάσεων στα έργα τέχνης, στη γλυπτική, στα νομίσματα, σε διάφορα άλλα αντικείμενα και στα γραπτά αγγεία.
Ιδιαίτερα συχνά συναντάμε το γρύπα σε παραστάσεις στα αττικά αγγεία της λεγόμενης τεχνοτροπίας του Κερτς, κυρίως του 4ου αι. π.Χ., όπου συνήθως συνοδεύει τις παραστάσεις Αμαζόνων, του Απόλλωνα και του Διονύσου!
Οι γρύπες ως μυθολογικό στοιχείο.
Η ελληνική μυθολογία συνδέει τους γρύπες με διάφορους θεούς!
Στον Αισχύλο είναι τα σκυλιά του Δία, στο Νόννο είναι τα ζώα της Νέμεσης, ενώ στα έργα τέχνης ο γρύπας συχνά συνδέεται με το Διόνυσο!
Αλλά ισχυρότερη είναι η σχέση του γρύπα με τον Απόλλωνα, με τον οποίο συνδέεται μέσω του δηλιακού μύθου για τους Υπερβόρειους!
Είναι οι γρύπες που φέρουν την άμαξα του θεού κατά το ταξίδι του προς τους Υπερβορείους!
Ως επιφάνειος ο Απόλλωνας καλπάζει πάνω σε γρύπα!
Στην αρχαία Ελλάδα ο γρύπας νοούνταν ως ηλιακό σύμβολο, αλλά η σχέση του με τον ορυκτό χρυσό τού προσδίδει χθόνια χαρακτηριστικά!
Εξαιρετικά δημοφιλείς ήταν οι παραστάσεις των γρύπων στη Σκυθία, όπου η μορφή τους έφτασε μέσω δύο οδών από την Ανατολή και από τις ελληνικές αποικίες του βορείου Ευξείνου!
Οι γρύπες αποδείχθηκαν στενά συνδεδεμένοι με τη σκυθική μυθολογία, όπου αντιπροσώπευαν το χθόνιο στοιχείο!
Ξεκινώντας από τον 5ο αι. π.Χ., η εικαστική μορφή του γρύπα στην αρχαία ελληνική τέχνη συχνά συνδέεται με τους Αριμασπούς και κατά τον 4ο αι. π.Χ. η πάλη τους γίνεται σταθερό θέμα της αττικής αγγειογραφίας στα αγγεία της τεχνοτροπίας του Κερτς όπως το αγγείο στην πιο πάνω φωτογραφία!
Από αρχαίους άλλους συγγραφείς συναντάμε μια παράλληλη εκδοχή του μύθου για τους Αριμασπούς και τους γρύπες!
Πρόκειται για την ιστορία για τα μυρμήγκια, από τα οποία οι Ινδοί κλέβουν το χρυσό…( μην ξεχνάμε και τους ανθρώπους μυρμήγκια όπου έχουν να κάνουν με την Μέση Γη όποιος θέλει να διαβάσει για αυτούς ας πατήσει ΕΔΩ! )
Στον Κτησία τα μυρμήγκια μετατρέπονται σε γρύπες και σε ολοκληρωμένη μορφή στο Σολινό… καλό ε!
Ο μύθος αυτός θυμίζει πλέον έντονα την εκδοχή με τους Αριμασπούς!!!!! Οι ίδιοι οι αρχαίοι παρατηρούσαν αυτή την ομοιότητα!
Ερμηνεία του μύθου.
Η ερμηνεία του μύθου της πάλης των Αριμασπών με τους γρύπες είναι εξαιρετικά δύσκολη….ως ακατόρθωτη βάση λογικής!
Στην Ελλάδα πρωτοεμφανίζεται ως λογοτεχνικό θέμα, όπου οι ήρωες τοποθετούνται σε άγνωστα μέρη της γης και χάρη της μυθοπλαστικής φαντασίας αποκτούν φανταστικά χαρακτηριστικά!
Όπως συμβαίνει πολλές φορές, και αυτός ο μύθος μπορεί να βασίζεται σε κάποια πραγματικά στοιχεία!
Έτσι, μερικοί ερευνητές τον ερμηνεύουν κυριολεκτικά και πιστεύουν ότι πίσω από τις φανταστικές λεπτομέρειες κρύβεται ένας πραγματικός αρχαίος λαός, οι Αριμασποί!
Υπάρχει και η άποψη ότι και οι αναφερόμενοι από τον Αριστέα και τον Ηρόδοτο οι γρύπες ήταν όχι φανταστικά όντα αλλά η ονομασία ενός αρχαίου λαού, που, λόγω της ομοιότητας του μύθου για τους γρύπες του βορρά και της Ινδίας, μετατράπηκε στη λογοτεχνική παράδοση σε φανταστικά τέρατα…. Χμμμ πολύ βολικό!
Οι άκρως αόριστες πληροφορίες για τον τόπο κατοικίας των Αριμασπών επιτρέπουν στους ερευνητές να τους τοποθετούν σε διάφορες περιοχές, ανάμεσα στα Ουράλια όρη και το Αλτάι στη Σιβηρία, δηλαδή στην περιοχή όπου κατοικούσαν σιβηροσκυθικές φυλές!
Γι’ αυτό το λόγο και η ονομασία Αριμασποί ερμηνεύεται ως προερχόμενη από το αρχαιοϊρανικό {άσπα}, που σημαίνει ίππος!
Άλλη άποψη υπογραμμίζει πρωτίστως το μυθικό στοιχείο του μοτίβου και βλέπει εδώ τη μεταφορά στην αρχαία ελληνική παράδοση ενός στοιχείου της σκυθικής ή, μέσω αυτής, μιας αρχαιότερης μυθολογικής παράδοσης!
Οι γρύπες, με βάση την ανάλυσή τους στα έργα της σκυθικής τέχνης, ερμηνεύονται ως η προσωποποίηση του επέκεινα κόσμου!
Η δε πάλη των Αριμασπών με τους γρύπες σε αυτή την περίπτωση αποκτά έννοια συμβολική, εκφράζοντας την ιδέα των εμποδίων που συναντάει η ψυχή στο δρόμο προς το βασίλειο των νεκρών ή την πάλη του Άνω και του Κάτω Κόσμου για την κατοχή της θεϊκής ύλης, η οποία αντιπροσωπεύεται από το χρυσό!
Οι Αριμασποί νοούνται ως οι φύλακες των συνόρων της χώρας της ευδαιμονίας!
Να θυμηθούμε ότι οι Αριμασποί του Αριστέα και του Ηροδότου ήταν γείτονες των Υπερβορείων, ενός εξιδανικευμένου λαού, συνδεδεμένου στην ελληνική μυθολογική παράδοση, μέσω του Απόλλωνα, με τη λατρεία του Ηλίου!
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Απόλλωνας κάνει το ταξίδι του στη χώρα τους πετώντας πάνω σε γρύπα, ένα δαμασμένο τέρας του κόσμου των νεκρών ( μην ξεχνάμε ότι ο κόσμος των νεκρών ήταν η κάτω γη υπαρκτό μέρος για τους αρχαίους Έλληνες, η Μέση γη ήταν αυτή που είμαστε εμείς τώρα και η πάνω γη!
Αυτό είναι ένα άλλο δύσκολο και δυσνόητο θέμα )!
Όποια ερμηνεία του θέματος κι αν επιλέξουμε, την κυριολεκτική ή την καθαρά μυθολογική, και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει ένα στοιχείο που τις ενώνει!
Ο μύθος για την πάλη των Αριμασπών με τους γρύπες αντανακλά τις μυθολογικές αντιλήψεις των αρχαίων ιρανόφωνων φυλών της Ασίας και του βορείου Ευξείνου, οι οποίες εισήχθησαν στην ελληνική κοσμολογία και την εικαστική παράδοση μετά τη γνωριμία των Ελλήνων με το σκυθικό κόσμο!
Στην ελληνική μυθολογία έμοιαζαν και οι Άρπυιες με τους Γρύπες όπου ήταν θηλυκά τέρατα, κόρες του Θαύμαντα και της Ωκεανίδας Ηλέκτρας και αδελφές της, αγγελιαφόρου των θεών, θεάς Ίριδας!
Το συλλογικό αυτό όνομα ετυμολογείται από τις λέξεις αρπαγή – άρπαξ – αρπάζω, γι’ αυτό και η λέξη { Ἃρπυιες } παίρνει δασεία στο πολυτονικό σύστημα γραφής!
Αποδιδόταν σε προσωποποιήσεις του θυελλώδους ανέμου!
Ως Άρπυιες, ο μεν Όμηρος αναφέρει μόνο μια, την Ποδάργη ( ταχύπους ), την οποία και θεωρεί μητέρα των ίππων του Αχιλλέα που τα απέκτησε με τον Ζέφυρο, ο δε Ησίοδος αναφέρει δύο: την Αελλώ και την Ωκυπέτη, στις οποίες αργότερα προστίθεται και η Κελαινώ!
Πέραν όμως αυτών, αναφέρονται και άλλα ονόματα όπως: Αελλόπους, Νικοθόη, Ωκυθόη, Ωκυπόδη κ.λπ.
Τα τέρατα αυτά είχαν τη μορφή πουλιών με κεφάλι γυναίκας και σε αντίθεση με την αδελφή τους Ίριδα αυτές θεωρούνταν αγγελιαφόροι του θεού Πλούτωνα. χμμ!
Οι Άρπυιες σχετίζονταν ιδιαίτερα με τους θεούς των ανέμων Ζέφυρο και Βορέα!
Ο Όμηρος ( Ιλιάδα Π 148 κ.ε., Τ 400 ) αναφέρει ότι από την ένωση της Ποδάργης με τον Ζέφυρο γεννήθηκαν τα περίφημα για την ταχύτητά τους άλογα του Αχιλλέα, ο Ξάνθος και ο Βαλίος, καθώς και τα άλογα των Διοσκούρων, ο Φλογέας και ο Άρπαγος!
Οι Άρπυιες άρπαζαν τα παιδιά και τις ψυχές των ανθρώπων!
Για τον λόγο αυτό τις απεικόνιζαν επάνω στους τάφους να κρατούν στα νύχια τους την ψυχή του νεκρού!
Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος στα Αργοναυτικά του περιγράφει τις Άρπυιες ως τιμωρούς του Φινέα στη Βιθυνία της Θράκης!
Ο μάντης Φινέας είχε τυφλωθεί από τον θεό Δία επειδή αποκάλυπτε τις προθέσεις του στους ανθρώπους, και επιπλέον ο Δίας του έστειλε τις Άρπυιες, που του άρπαζαν την τροφή ή τη λέρωναν με τις κουτσουλιές τους, ώστε ο Φινέας να είναι πάντα πεινασμένος!
Από αυτό το βάσανο τον απάλλαξαν οι Αργοναύτες όταν πέρασαν από εκεί και σταμάτησαν για να τον συμβουλευθούν!
Ο μάντης τους παρακάλεσε να τον ελευθερώσουν από τις Άρπυιες!
Μόλις λοιπόν φάνηκαν τα ανθρωπόμορφα πουλιά, σηκώθηκαν μέσα από την ομάδα των Αργοναυτών ο Κάλαϊς και ο Ζήτης, οι φτερωτοί γιοι του Βορέα, τράβηξαν τα σπαθιά τους από τα θηκάρια και άρχισαν να τα καταδιώκουν στον αέρα!
Το πεπρωμένο των δύο ηρώων απαιτούσε να πιάσουν οπωσδήποτε τις Άρπυιες, γιατί αλλιώς όφειλαν να πεθάνουν, και αντιστρόφως οι Άρπυιες θα πέθαιναν μόνο αν πιάνονταν από τον Κάλαϊ και τον Ζήτη!
Τελικά έγινε κάποιο είδος συμβιβασμού: Μια εκδοχή αναφέρει ότι οι Άρπυιες κυνηγήθηκαν από τους δυο ήρωες μέχρι τις Στροφάδες!
Εκεί, με τη μεσολάβηση της Ίριδας ως απεσταλμένης της θεάς Ήρας, γλίτωσαν τη ζωή τους αλλά υποσχέθηκαν να επιστρέψουν στη σπηλιά τους στη Δίκτυ της Κρήτης και να μην ενοχλήσουν ποτέ πια τον Φινέα!
Μια άλλη παράδοση ισχυρίζεται ότι αυτή την υπόσχεση έδωσε στις Στροφάδες μόνο η Ωκυπέτη, ενώ η Αελλόπους συνέχισε την πτήση της ως την Πελοπόννησο, όπου πνίγηκε στον ποταμό Τίγρη, που από τότε ονομάσθηκε {Άρπυς }!
Οι Άρπυιες μπορεί αρχικώς να ήταν προσωποποίηση κρητικής θεάς του θανάτου, που την απεικόνιζαν ως ανεμοστρόβιλο!
Ανάμεσα στα «καθήκοντά» τους αναφέρεται και η φροντίδα να παραδίνουν στις Ερινύες όσους βαρύνονταν με εγκλήματα για να τιμωρηθούν!
Τις Άρπυιες μνημονεύουν, πλην του Απολλωνίου, οι Όμηρος ( εκτός από την Ιλιάδα και στην Οδύσσεια, υ 77-88 ), Ησίοδος ( Θεογονία 265 κ.ε. ), Απολλόδωρος ο Αθηναίος, Παυσανίας (10, 301), ο Βιργίλιος στην Αινειάδα ( 3, 225 κ.ε. ) και ο Αντωνίνος Λιμπεράλης ( {Μεταμορφώσεις }, 29 )!
Η σύνδεση του πτηνού Άρπυια με τα όντα αυτά είναι κάτι παραπάνω από σαφής, λόγω της εμφάνισής του και των -όντως- ισχυροτάτων γαμψωνύχων του!
Η ίδια η λέξη παραπέμπει ευθέως στο ρήμα αρπάζω, αυτό όμως αφορά μόνο στην ηχητική ρίζα της και όχι την ετυμολογική, όπως λανθασμένα πιστεύεται, διότι ο συσχετισμός με σκοπό την ερμηνεία της δασύτητας, δεν ευνοείται από την γεννήτορα λέξη αρεπυία, η οποία οξύνεται: [ΕΤΥΜΟΛ. Άρπυια {Αρεπυία}, αβέβαιης ετυμολογίας παράλληλος τύπος ( πρβλ. ορόγυια – όργυι α), από τον οποίο προήλθε η πρώτη με συγκοπή του ε λόγω των περιβαλλόντων φθόγγων ρ και π!
Η υπόθεση ότι η λέξη αποτελεί ουσιαστικοποιημένη μετοχή παρακειμένου σε -υια, χωρίς αναδιπλασιασμό ( πρβλ. άγυια, αίθυια ), από τη ρίζα του ρήματος ρέπτομαι (τρέφομαι, αποζώ ), δεν ικανοποιεί μορφολογικά και σημασιολογικά… όμως πολλοί είναι αυτοί που τολμήσανε στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον να πουν ότι οι Άρπυιες ήταν κάτι σαν οι μανές για τους γρύπες δηλαδή ότι μετά εξελίχθηκαν με τα χρόνια σε γρύπες!
Αυτό ακούγεται όμορφο διότι έτσι βγαίνουν σωστά και όπως οι γρύπες της Κνωσού και καταρρίπτετε ο μύθος ότι προέρχονται από την Ασία…αλλά βέβαια αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο ως αδιανόητο να πιστοποιηθεί!!!!
Όμως;;;
Ο γρύπας είναι σύμβολο συνδεδεμένο με τη Μινωική Κρήτ!
Σχετικά με τον Μινωικό άπτερο Γρύπα, υπάρχουν ευρήματα αρχαιολογικών ανασκαφών από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού, 1450 – 1400 π.Χ.!
Δύο άπτεροι γρύπες απεικονίζονται δεξιά και αριστερά του θρόνου στην τοιχογραφία στην κύρια αίθουσα του θρόνου ( κρητομυκηναϊκή περίοδος 1700 π.Χ. – 1075 π.Χ.) στο Μινωικό ανάκτορο!
Οι γρύπες εμφανίζονται άπτεροι, για να δηλώσουν την συνεχή παρουσία τους στον χώρο της αίθουσας του θρόνου!
Η μικτή μορφή του άπτερου γρύπα έδινε έκφραση των τριών σφαιρών του κόσμου, της ουράνιας, της επίγειας και της υποχθόνιας, με το αετίσιο του κεφάλι, το λιονταρίσιο σώμα και την φιδίσια ουρά, συμβόλιζε δε την βασιλική και θεία ισχύ!
Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι το σφραγιστικό δακτυλίδι με παράσταση θεάς και γρύπα: Χρονολόγηση: Ύστερη Εποχή του Χαλκού, 1450 – 1400 π.Χ.
Το μεγαλύτερο μέρος καταλαμβάνει ένας γρύπας, που παριστάνεται σε (ιπτάμενο καλπασμό ) να εκτινάσσεται προς τα αριστερά και επάνω, με ανοιγμένα τα φτερά του!
Το σώμα του είναι λεπτό και ανάλαφρο, ενώ το κεφάλι του τονίζεται με το μακρύ, γαμψό ράμφος!
Ο Γρύπας ήταν το έμβλημα της αρχαίας πόλης των Αβδήρων!
Σε νεότερα σύμβολα απαντάται και στο Έμβλημα της Βάδης-Βυρτεμβέργης!
Είχε σώμα λιονταριού, κεφάλι και φτερά αετού!
Επίσης σε μερικές αναπαραστάσεις του φαίνεται πως έχει και ουρά φιδιού!
Ο μύθος του θεωρείται ότι προέρχεται από την Μεσοποταμία!
Πιθανότατα η γέννηση του μύθου ανάγεται στην εποχή της πρώτης ανακάλυψης απολιθωμάτων δεινοσαύρων από τον προϊστορικό άνθρωπο!
Η ράχη του ήταν σκεπασμένη με φτερά και τα νύχια στα λιονταρίσια πόδια του ήταν δυνατά και γαμψά σαν του αετού!
Τα νύχια του γρύπα θεωρούνταν πολύτιμα κατά τον Μεσαίωνα επειδή λεγόταν ότι μπορούσαν να ανιχνεύσουν την ύπαρξη δηλητηρίου στα υγρά, χωρίς όμως να μπορούν να το καθαρίσουν!
Δεν θα κάτσω να σας πω που υπάρχουν στην ιστορία οι γρύπες σε ποια τάγματα ιπποτών στο μεσαίωνα ή και μέχρι σήμερα αλλά θα σας πω ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκουμέντο!
Το ταξίδι του Μεγάλου Αλέξανδρου στους ουρανούς!
Ο Μέγας Αλέξανδρος ταξιδεύει στους ουρανούς με τη βοήθεια δύο γρυπών!
Παράσταση στην Pala d’ Oro ( Πάλα ντι Όρο )!
Η Πάλα Ντι Όρο φέρει μια παράσταση του Μέγα Αλεξάνδρου που φορά βασιλικό στέμμα ανάμεσα σε δύο γρύπες και που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αληθινή αναπαράσταση του ταξιδιού του μεγάλου Αλέξανδρου στους ουρανούς, όπως αυτό έχει περιγραφή στο ιστοριογράφημα του Αλέξανδρου του Ψευδό – Καλλισθένη όπως αρέσκεται στους αρχαιολόγους να τον αποκαλούνε!
Σύμφωνα με μία από τις περιγραφές, ο Αλέξανδρος κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη χώρα των Μακάρων επιχείρησε να εξερευνήσει τους ουρανούς και για τον σκοπό αυτόν διέταξε να συλλάβουν δύο τεράστια όρνεα της περιοχής (γρύπες) τα οποία…
Η Απεικόνιση του Αλέξανδρου να ταΐζει συκώτια τους γρύπες για να πετάει στον ουρανό!
Απεικόνιση του Αλέξανδρου να πετάει στον ουρανό!
“… προσέταξεν μη φαγείν βρώματα μέχρι τριών ημερών• τη δε τρίτη ημέρα προσέταξε κατασκευασθήναι ξύλον όμοιον ζυγώ και τούτο προσδεθήναι εν τοις τραχήλοις αυτών. Είτα ελθών αυτός εν τω μέσω του ζυγού εκράτησε το δόρυ ωσεί πήχυν το μήκος, έχον επάνω ήπαρ.
Ευθύς ουν αναπτάντα τα όρνεα του φαγείν το ήπαρ, ανήλθε μετ’ αυτών ο Αλέξανδρος εν τω αέρι εις ύψος.
Πάνυ δε έτρεμε διά την του αέρος ψυχρότητα την εκ των ορνέων εκείνων γεγενήμενην.
Είτ’ ευθύς συναντά αυτόν πετεινόν ανθρωπόμορφον, και λέγει αυτώ: Αλέξανδρε, τα επίγεια μη γινώσκων, πώς τα ουράνια καταλάβειν επιζητείς; Υπόστρεψον ουν διά τάχους επί την γην, μήπως όρνεοις τούτοις κατάβρωμα γενήση;
Απεικόνιση του Αλέξανδρου να ταΐζει συκώτια τους γρύπες και να πετάει στον ουρανό!
Η απεικόνιση της μεταφοράς του άρματος που σύρεται από ιππόγρυπες , των θεοτήτων της Άνθειας, μεταφέρθηκε διαχρονικά και ενσωματώθηκε στις θρησκείες , στους μεταγενέστερους μύθους της ανθρωπότητας και στους σημερινές μαγικούς κόσμους!
Λέω προς το παρών να μην αναφέρω κάτι άλλο, θα επανέλθω όμως με ποιο πολλά στοιχεία !
Πηγές.
Ηρ. 4.13.
Ηρ. 4.27.
Ηρ. 3.116.
Διόδ Σ. 2.43.5.
Σχόλ. στον Πίνδ., Ολ. 3.24.137.
Ευστ., Σχόλ. στο Διον. Περ. 31.
Αισχ., Πρ. 802-806• Παυσ. 1.24.5• Πλίν., ΦΙ. 7.2.10• Solin. 15.20-22.
Αισχ., Πρ., στ. 802-804• Παυσ. 1.24.5• Κτησ., Ινδ.= FHG, απόσπ. 45.26• Αιλ., ΖΙ 4.27• Φιλόστρ., Απολλ. 3.48• Νόνν., Δ., στ. 383-386.
Τσαβέλλα-Evjen, Χ., Τα πτερωτά όντα της προϊστορικής εποχής του Αιγαίου (Αθήνα 1970), σελ. 68, πίν. 1-23.
Rolley, C., Les bronzes grecs (Freibourg 1983), σελ. 72-74.
Σάμος: βλ. Βοκοτοπούλου, Ι., Ελληνική τέχνη. Αργυρά και χάλκινα έργα τέχνης στην αρχαιότητα (Αθήνα 1997), σελ. 224• Rolley, C., Les Βronzes Grecs (Freibourg 1983), σελ. 72, εικ. 52. Σκουλαρίκια του 650-600 π.Χ. από τη Μήλο: Deppert-Lippitz, B., Griechische Goldschmuck (Mainz 1985), σελ. 109, εικ. 57• Δεσποίνη, Α., Ελληνική τέχνη. Αρχαία χρυσά κοσμήματα (Αθήνα 1996), αρ. 52!
Κυκλαδίτικη οινοχόη της ομάδας Ad, του α΄ τετάρτου του 7ου αι. π. Χ.: Cook, R.M., Ελληνική αγγειογραφία (Αθήνα 1994), σελ. 137, εικ. 14!
Laffineur, R., L’orfèvrerie Rhodienne orientalisante (Paris 1978), σελ. 233, αρ. 210, 211• Βοκοτοπούλου, Ι., Ελληνική τέχνη. Αργυρά και χάλκινα έργα τέχνης στην αρχαιότητα (Αθήνα 1997), σελ. 61, αρ. 27, 65, αρ. 32• Mattusch, C.C., Greek bronze statuary. From the beginnings through the fifth century B.C. (New York 1988), σελ. 36, αρ. 3.6, σελ. 37, αρ. 3.7, 3.8• Amandry, P., “Les statues chrysélephantiques des Delphes”, BCH 63 (1939), πίν. 23.1• Charbonneaux, J., Les Bronzes Grecs (Paris 1958), σελ. 37 κ.ε.!
Marshall, F.H., Catalogue of the Jewelry, Greek, Etruscan, and Roman in the Dep. of Antiquities, British Museum (London 1911), πίν. 14, αρ. 1.235• Haynes, S., Etruscan Bronzes (New York 1985), αρ. 26• Toker, A., Museum of Anatolian Civilizations. Metal Vessels (Ankara 1992), σελ. 178-179, αρ. 157-158. Ειδική μελέτη για τις αρχαϊκές προτομές γρύπα: Jantzen, U., Griechische Greifenkessel (Berlin 1955)• Hopkins, C., “The Origin of the Etruscan-Samian Griffon Cauldron”, AJA 64:4 (October 1960), σελ. 368-370!
Williams, D. – Ogden, J., Greek Gold. Jewelry of the Classical World (New York 1994), σελ. 13, εικ. 4a, 159, εικ. 49!
Шталь, И.В., Свод мифо-эпических сюжетов античной вазовой росписи. По музеям Российской Федерации и стран СНГ. Пелики IV в. до н. э. Керченский стиль (Москва 2000), σελ. 8-12!
Онайко, М.И., “Аполлон Гиперборейский”, στο Кобылина, М.М. (eds), История и культура античного мира (Москва 1977), σελ. 159!
Погребова, Н.Н., “Грифон в искусстве Северного Причерноморья в эпоху архаики”, КСИИМК 22 (Москва 1948), σελ. 64, εικ. 15• Бессонова, С.С., Религиозные представления скифов (Киев 1983), σελ. 82, εικ. 7.83, εικ. 8.84, εικ. 9• Schiltz, V., Die Scythen und andere Steppenvölker. 8 Jahrhundert v. Chr. bis 1. Jahrhundert n. Chr. (München 1994), σελ. 386, αρ. 311• Максимова, М.И., “Ритон из Келермеса”, СА 25 (1956), σελ. 215-235!
Reeder, E. (ed.), Scythian Gold. Treasures from Ancient Ukraine (New York 1999), σελ. 226-227, αρ. 172, 251-253, αρ. 121, 276-277, αρ. 136!
Раевский, Д.С., “Из области скифской космогонии (опыт семантической интерпретации пекторали из Толстой Могилы)”, ВДИ 3 (1978), σελ. 115-113!
Шталь, И.В., Свод мифо-эпических сюжетов анитчной вазовой росписи: По музеям Российской Федерации и стран СНГ. Пелики 4 в. до н.э., керченский стиль (Москва 2000), σελ. 14• Вдовиченко, И.И., “Керченские вазы”, στο Зинько, В.Н. (ed.), Боспорские исследования 3 (Симферополь 2003), σελ. 418-420!
Ηρ. 3.102,104-105.
Φιλόστρ., Απόλλ. 6.1.
Sulimirski, T., The Sarmatians (New York 1970), σελ. 72-75• Ельницкий, Л.А., Скифия евразийских степей (Новосибирск 1977), σελ. 76-80!
Турсунов, Е.Д., “Тюрко-монгольские версии сказания об ослеплении циклопа”, Советская тюркология 3 (1975), σελ. 36-43• Шталь, И.В., Свод мифо-эпических сюжетов античной вазовой росписи. По музеям Российской Федерации и стран СНГ. Пелики 4 в. до н.э., керченский стиль (Москва 2000), σελ. 13-14!
Ντυμεζίλ, Ζ., Μυθιστορίες της Σκυθίας και των περιχώρων (Αθήνα 1995), σελ. 108.
Раевский, Д.С., Модель мира скифской культуры (Москва 1985), σελ. 150.
Η άκρως τολμηρή θεωρία για την προέλευση του μύθου εκφράστηκε από τους A. Mayor και M. Heaney, οι οποίοι θεωρούν ότι οι γρύπες είναι η αποτύπωση στη μυθολογία της γνωριμίας των αρχαίων με τα απολιθωμένα οστά των δεινοσαύρων, ενώ οι Αριμασποί μνημονεύονται στους σύγχρονους μύθους για το χιονάνθρωπο. Βλ. Mayor, A. – Heaney, M., “Griffins and Arimaspeans”, Folklore 104 (1993), σελ. 40-66.
Бонгард-Левин, Г.М. – Грантовский, Э.А., От Скифии до Индии (Москва 1983), σελ. 81-83• Запорожченко, А.В. – Черемисин, Д.В., “Аримаспы и грифы: изобразительная традиция и индоевропейские параллели”, ВДИ 1 (1997), σελ. 83-90• Мачинский, Д.А., “Ось мировой истории Карла Ясперса и религиозная жизнь степной Скифии в 9-7 вв. до н.э.”, Боспорский феномен: Колонизация региона, формирование полисов, образование государства 2 (Санкт – Петербург 2001), σελ. 105.
Горбунова, К.С., “Краснофигурный килик, найденный на некрополе Панское 1”, στο Кобылина, М.М. (ed.), История и культура античного мира (Москва 1977), σελ. 41-45.
Горбунова, К.С., “Краснофигурный килик, найденный на некрополе Панское 1”, στο Кобылина, М.М. (ed.), История и культура античного мира (Москва 1977), σελ. 41-45.
Ωριγ., Περί αρχών 4.17.
«Ὅτι ἔθνος Σκυθικὸν οἱ Ἀριμασποὶ» Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Εὐσταθίου Παρεκβολαί, 31.1.
Άλμα πάνω↑«ἵνα παῖδες ἀρειμανέων Ἀριμασπῶν» Διονύσιος ο Περιηγητής, Οἰκουμένης Περιήγησις, 31.
Άλμα πάνω↑«τοὺς Ἀριμάσπας δὲ τούτους οὐχὶ δύο τοὺς ὀφθαλμούς, ἀλλ´ ἕνα ἕκαστον ἔχειν φασίν.» Διονύσιος ο Περιηγητής, Παράφρασις των του Διονυσίου Ἰξευτικῶν/Λόγος Α’, 2.4.
Άλμα πάνω↑«εἶναι δὲ Ἀριμασποὺς μὲν ἄνδρας μονοφθάλμους πάντας ἐκ γενετῆς» Παυσανίας, Ἀττικά 24.6.5.
Άλμα πάνω↑«ἐπεὶ μηδὲν ὑπὲρ γρυπῶν σαφὲς ἔστιν εἰπεῖν, οὕς φασιν ἐν τοῖς τῶν πλουσίων Ἀριμασπῶν ἕλεσι τρεφομένους χρυσὸν ἐκ τῆς γῆς ἀγείρειν ὀρησσοντας•» Διονύσιος ο Περιηγητής, Παράφρασις των του Διονυσίου Ἰξευτικῶν/Λόγος Α’, 1.2.2.
Άλμα πάνω↑«ἀρί μὲν γὰρ τὸ ἓν Σκυθιστὶ, μασπὸς δὲ ὁ ὀφθαλμός.»Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Εὐσταθίου Παρεκβολαί, 31.15.
Άλμα πάνω↑«ἐν δὲ Πρασιεῦσιν Ἀπόλλωνός ἐστι ναός• ἐνταῦθα τὰς Ὑπερβορέων ἀπαρχὰς ἰέναι λέγεται, παραδιδόναι δὲ αὐτὰς Ὑπερβορέους μὲν Ἀριμασποῖς, Ἀριμασποὺς δ´ Ἰσσηδόσι, παρὰ δὲ τούτων Σκύθας ἐς Σινώπην κομίζειν, ἐντεῦθεν δὲ φέρεσθαι διὰ Ἑλλήνων ἐς Πρασιάς» Παυσανίας, Ἀττικά, 31.2.1.
http://www.invisiblelycans.gr/idiko-arthro-i-ainigmatiki-arimaspi-grypeske-arpyies/
…………………………………..
ΑΠΕΔΕΙΧΘΗ ΟΤΙ ΤΟ DNA ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΣ ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ!

Πρόσφατη Ρωσική επιστημονική έρευνα, με αντικείμενο το ανθρώπινο DNA, αποδεικνύει ότι αυτό είναι “ολογραφικός” υπολογιστής, συνδεδεμένος μάλιστα με το Σύμπαν, έξω από τις χωροχρονικές διαστάσεις!

Αυτό, όπως είναι φυσικό, εξηγεί δυσεξήγητα φαινόμενα όπως η μαντική ικανότητα, η τηλεπάθεια, η διαίσθηση, η εξ αποστάσεως θεραπεία, η αυτοθεραπεία, η θεραπεία με μεθόδους ενεργειακής (ηλεκτρομαγνητικής) επίδρασης, η επήρεια του μυαλού στο περιβάλλον κ.α.

Η δυτική γενετική επιστήμη θεωρεί ότι μόνον το 10% του DNA μας χρησιμοποιείται στο να κατασκευάζει πρωτεΐνες και έτσι να κατευθύνει τις λειτουργίες των κυττάρων, βάσει του πυρηνικού κώδικα που διαθέτει, ενώ το άλλο 90%, που το βλέπουν “σιωπηλό” το ονομάζουν junk(σκουπιδό)-DNA.

Τώρα όμως έρχεται o Ρώσος Βιοφυσικός και Μοριακός Βιολόγος Pjotr Garjajev με την ομάδα του και αποδεικνύει ότι αυτό ακριβώς το θεωρούμενο άχρηστο γενετικό υλικό λειτουργεί σαν ολογραφικός υπολογιστής, ενώ το ενεργό μικρό κομμάτι του είναι απλά ο μηχανικός του βραχίονας!

Επίσης οι Ρώσοι ερευνητές απέδειξαν ότι αυτό το DNA δεν είναι μόνο υπεύθυνο για την δομή και την λειτουργία του σώματός μας, αλλά αποτελεί την αποθήκη όλων των πληροφοριών που εκ γενετής φέρουμε και επιπλέον επικοινωνεί και ανταλάσσει συνεχώς πληροφορίες με όλο το Σύμπαν!

Το πιό καταπληκτικό όμως είναι ότι κατάφεραν να κατανοήσουν τη γλώσσα προγραμματισμού του, που μάλιστα μοιάζει πολύ με την ανθρώπινη γλώσσα και έτσι τώρα έχουν την δυνατότητα επαναπρογραμματισμού του με την εισαγωγή νέων πληροφοριών, μέσω συχνοτήτων με την εφαρμογή κατάλληλα διαμορφωμένων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων!

Εκεί ακριβώς βασίζονται και τα πολλές φορές θαυματουργά αποτελέσματα των θεραπειών με την μέθοδο του βιοσυντονισμού, όπου οι Ρώσοι έχουν κάνει τεράστια πρόοδο, ανατρέποντας μάλιστα τα έως τώρα δεδομένα παγκοσμίως, αφού εφαρμόζοντας ανάλογα προγράμματα θεραπείας, ακόμη και με φορητές συσκευές βιοσυντονισμού, επιτυγχάνουν αποτελέσματα που πλησιάζουν το 100% και για ανίατα, ακόμη, νοσήματα κατά τη συμβατική επιστήμη!

Δείτε τα παρακάτω σχετικά Βίντεο:

ΠΗΓΗ
http://www.viosyn.gr/2016/09/dna-ypologistis.html






………………………………………..
ΑΣ ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΟΥΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΕΥΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΩ ΑΥΤΟ;

Η ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΑΣΤΡΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΓΙΑΤΙ Η ΓΑΙΑ ΣΤΕΛΝΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ ΑΡΝΗΤΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΑΣΤΡΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ, Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ.
ΟΧΙ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΑΚΟΜΑ!!!!!!!!!!!!
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ!!!!

ΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ!!! ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ!!!!

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΕΛΩΝΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑ-ΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΕΡΙΠΟΛΟΥΝ ΤΗ ΓΑΙΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ!!! ΧΡΟΥΤΣΩΦ!!!

ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ ΕΙΧΕ ΕΙΠΩΘΕΙ ΑΥΤΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΟΥΤΣΩΦ; ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΤΙ ΕΛΕΓΕ; ΜΑΛΛΟΝ ΗΞΕΡΕ!!!

Ο ΙΕΡΟΣ ΑΡΧΩΝ ΦΩΤΟΣ ΜΕΘ’ ΥΜΩΝ ΕΣΤΙ!!!

ΕΡΡΩΣΘΕ!!!

ΗΜΑΡ ΕΣΤΙ!!!
……………………………………………….

https://newradiofmb.blogspot.gr/2017/08/blog-post_26.html
…………………………
Περίεργο εύρημα 2500 ετών!

Σας θυμίζει κάτι;;;

Πέμ, 08/17/2017

Ένα περίεργο εύρημα έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη και διχάζει όλους όσους προσπαθούν να το ερμηνεύσουν

To Horné Orešany είναι ένα χωριό σε μία περιφέρεια της Σλοβακίας.

Εκεί βρέθηκαν εκπληκτικά καλλιτεχνήματα που χρονολογούνται περίπου πριν 2500 χρόνια.

Ανάμεσα τους πολλά αντικείμενα που πιθανατότατα χρησιμοποιούνταν ως καρφίτσες, πόρπες ή κοκαλάκια για τα μαλλιά.

Πολλά από αυτά έχουν απεικονίσεις ζώων της καθημερινής τους ζωής, αλλά και ανθρώπους.

Το μυστήριο ξεκινάει με ένα πολύ συγκεκριμένο τεχνούργημα που θυμίζει πολύ το σημερινό segway: το δίτροχο σκουτεράκι ισορροπίας.

Μπορεί αυτό να σημαίνει ότι εκείνη την εποχή είχαν κάποιο ανάλογο μηχάνημα με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά που έχει το συγκεκριμένο σύγχρονο μικρό όχημα όρθιου επιβάτη;

Άραγε, σε αυτά τα καθημερινής χρήσης κοσμήματά τους, εκτός από την φύση και διάφορα ζώα, απεικόνιζαν και μηχανισμούς που χρησιμοποιούσαν;

Μπορεί να είναι μία εκπληκτική σύμπτωση αυτές οι ομοιότητες;

Δείτε πολύ προσεκτικά το video και τις λεπτομέρειες του εκπληκτικού ευρήματος:
………………….
Ο Έλληνας φαραώ της Αιγύπτου, Άγης (Sa-Nakht), μπορεί να είναι ο πρώτος γνωστός «γίγαντας»!
………………………………………………
Ανάλυση DNA Μυκηναίων και Μινωιτών αποκαλύπτει μεγάλες γενετικές συγγένειες μεταξύ τους – Νέα έρευνα αναφέρει πως οι σημερινοί Έλληνες είναι γενετικά παρόμοιοι με τους Μυκηναίους
Πέμ, 08/03/2017
Οι Μινωίτες και οι Μυκηναίοι είχαν μεγάλες γενετικές συγγένειες μεταξύ τους παρά τις όποιες διαφορές τους, κατάγονταν και οι δύο κυρίως από τους πρώτους νεολιθικούς γεωργούς στην περιοχή του Αιγαίου, ενώ οι σημερινοί Έλληνες είναι γενετικά παρόμοιοι σε μεγάλο βαθμό με τους Μυκηναίους.
Αυτά είναι τα κυριότερα ευρήματα μιας νέας πρωτοποριακής έρευνας ελλήνων και ξένων επιστημόνων, οι οποίοι για πρώτοι φορά ανέλυσαν το αρχαίο DNA Μυκηναίων και Μινωιτών και το συνέκριναν με άλλους πληθυσμούς και με τους σύγχρονους Έλληνες.
Η αρχαιογενετική μελέτη, με επικεφαλής δύο Έλληνες γενετιστές του εξωτερικού, τον Ιωσήφ Λαζαρίδη του Τμήματος Γενετικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ της Βοστώνης και τον Γιώργο Σταματογιαννόπουλο του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον του Σιάτλ, η οποία δημοσιεύθηκε στο κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό “Nature”, εστίασε στην εποχή του Χαλκού (3η-2η χιλιετία π.Χ.).
Η προέλευση των Μυκηναίων και των Μινωιτών απασχολεί τους αρχαιολόγους για πάνω από έναν αιώνα και οι σχετικές εκτιμήσεις βασίζονταν έως τώρα κυρίως σε αρχαιολογικά και γλωσσολογικά δεδομένα.
Η νέα μελέτη ρίχνει πλέον νέο γενετικό φως στην καταγωγή τους, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι Μινωίτες -οι δημιουργοί της πρώτης ευρωπαϊκής γραφής (της Γραμμικής Α, που δεν έχει ακόμη διαβασθεί)- είχαν βαθιές ρίζες στο Αιγαίο και δεν προέρχονταν από κάποιον άλλο μακρινό εξελιγμένο πολιτισμό εκτός αιγαιακού χώρου.
Η γενετική ανάλυση συμπεραίνει ότι οι αρχικοί πρόγονοι τόσο των Μινωιτών όσο και των Μυκηναίων ήσαν κατά βάση ντόπιοι γεωργικοί πληθυσμοί από τη νεολιθική Δυτική Ανατολία, την ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου.
Για πρώτη φορά μελετήθηκαν δείγματα αρχαίου DNA από οστά και δόντια 19 ατόμων, μεταξύ των οποίων δέκα Μινωιτών από την Κρήτη, από τις τοποθεσίες της Ιεράς μονής οδηγήτριας στα νότια του νομού Ηρακλείου και του σπηλαίου του αγίου χαραλάμπους στο οροπέδιο του Λασιθίου (2900-1700 π.Χ.), τεσσάρων Μυκηναίων από την Αργολίδα της Πελοποννήσου και τη Σαλαμίνα (1700-1200 π.Χ.) και τριών κατοίκων της νοτιοδυτικής Ανατολίας στην Τουρκία (2800-1800 π.Χ.).
Αυτά τα αρχαία γονιδιώματα συγκρίθηκαν με το αρχαίο DNA 332 ανθρώπων από γειτονικές χώρες και 2.616 συγχρόνων (μεταξύ των οποίων δύο σημερινών Κρητών).
Όπως δήλωσε στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ) ο Ι. Λαζαρίδης, «οι πρώτοι Νεολιθικοί πληθυσμοί της δυτικής Ανατολίας και της Ελλάδας ήσαν εξαιρετικά ομοιογενείς, απόγονοι ενός κοινού πρωτο-γεωργικού πληθυσμού που εξαπλώθηκε από την 7η χιλιετία π.Χ. ανά την Ευρώπη.
Τα νέα δεδομένα της μελέτης μας αποδεικνύουν πως τόσο οι Μυκηναίοι όσο και Μινωίτες προέρχονται κατά βάση, σε ποσοστό 75% έως 85%, από αυτό τον πρωτο-γεωργικό πληθυσμό».
Η ανατολική και η βόρεια γενετική συνεισφοράΗ έρευνα δείχνει ότι τόσο στους Μυκηναίους όσο και στους Μινωίτες υπάρχει επίσης μια μικρότερη ανατολική γενετική επιρροή, σε ποσοστό 10% έως 15%, από τη Δυτική Ασία, η οποία σχετίζεται με τους αρχαίους κατοίκους του Καυκάσου, της Αρμενίας και του Ιράν.
Όμως οι Μυκηναίοι διέφεραν από τους Μινωίτες, επειδή είχαν στο DNA τους και μια βόρεια γενετική «συνεισφορά» από κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες της ανατολικής Ευρώπης και της Σιβηρίας.
Αντίθετα, οι Μινωίτες δεν εμφανίζουν τέτοια γενετική κληρονομιά από τους πληθυσμούς των βορείων στεππών.
Αυτό, κατά τους ερευνητές, σημαίνει ότι οι μετανάστες-επιδρομείς από το Βορρά εξαπλώθηκαν στην ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά δεν έφθασαν έως τη μινωική Κρήτη.
Σύμφωνα με τον κ. Λαζαρίδη, «οι Μυκηναίοι είναι γενετικά παρόμοιοι με τους Μινωίτες, αλλά έχουν κι ένα μικρό ποσοστό προέλευσης, της τάξης του 5% έως 15%, από βόρειους αρχαίους πληθυσμούς της ανατολικής Ευρώπης και Σιβηρίας, το οποίο δεν έχουν οι Μινωίτες.
Αυτή η γενετική συνιστώσα φαίνεται πως εξαπλώθηκε μετά το 3.000 π.Χ. δυτικά σε όλη την Ευρώπη, μέσω ποιμενικών πληθυσμών από τις στέπες, που βρίσκονταν βόρεια από τον Εύξεινο Πόντο και την Κασπία».
Όπως αναφέρει ο Έλληνας επιστήμονας, «η ακριβής γεωγραφική προέλευση και η διαδρομή αυτών των βορείων και ανατολικών επιρροών θα διευκρινιστεί καλύτερα στο μέλλον, με δειγματοληψία περισσοτέρων γειτονικών αρχαίων πληθυσμών.
Υποδεικνύει πάντως κάποιο βαθμό πληθυσμιακής μετακίνησης προς τον Αιγαιακό χώρο, ένα αρκετά εύλογο συμπέρασμα, αφού η Ελλάδα είναι η γεωγραφική γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ασία».
μυκηνες
Η μελέτη δείχνει ότι ‘μετανάστες’ από περιοχές βόρεια και ανατολικά του Αιγαίου μπορεί να συνέβαλαν στην ανάδυση των μεγάλων Αιγαιακών πολιτισμών της Εποχής του Χαλκού κατά τη δεύτερη και τρίτη χιλιετία π.Χ.
Όμως η έρευνα δεν διαπίστωσε κάποιο διακριτό γενετικό «αποτύπωμα» ούτε των Αιγυπτίων ούτε των Φοινίκων στο DNA των Μινωιτών ή των Μυκηναίων.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, «αυτό οδηγεί σε απόρριψη της υπόθεσης ότι οι πολιτισμοί του Αιγαίου δημιουργήθηκαν από μετανάστες που προέρχονταν από παλαιούς πολιτισμούς εκείνων των περιοχών (Μέσης Ανατολής ή Αφρικής)».
Η γενετική συνέχεια των ΕλλήνωνΌσον αφορά τους σημερινούς Έλληνες, η έρευνα δείχνει ότι είναι γενετικά παρόμοιοι με τους Μυκηναίους, οι οποίοι ήσαν οι πρώτοι που έγραψαν την Ελληνική γλώσσα με τη Γραμμική Β.
Όπως είναι αναμενόμενο, με το πέρασμα του χρόνου έχει σήμερα πια επέλθει μια επιπλέον μείωση της γενετικής επιρροής των πρωτο-γεωργών.
«Το κύριο συμπέρασμα από την μελέτη μας», υπογραμμίζει ο κ. Λαζαρίδης, «είναι πως η πληθυσμιακή ιστορία της Ελλάδας έχει χαρακτηριστικά σημαντικής γενετικής συνέχειας, αλλά όχι πλήρους απομόνωσης».
Οι ερευνητές τονίζουν ότι δυο βασικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν μελλοντικά, είναι πότε για πρώτη φορά οι κοινοί «ανατολικοί» πρόγονοι των Μινωιτών και των Μυκηναίων έφθασαν στο Αιγαίο και κατά πόσο οι «βόρειοι» πρόγονοι των Μυκηναίων έκαναν σποραδικές διεισδύσεις στην Ελλάδα για μεγάλο χρονικό διάστημα ή μία γρήγορη και μαζική μετανάστευση, όπως συνέβη στην Κεντρική Ευρώπη.
Άσχετα πάντως με τις απαντήσεις στα δύο αυτά ερωτήματα, οι ερευνητές επισημαίνουν ότι υπήρξαν δύο τουλάχιστον μεταναστευτικά ρεύματα προς το Αιγαίο, ένα από την Ανατολή και ένα από το Βορρά, τα οποία ήλθαν να προστεθούν στην αρχική μετανάστευση και διασπορά στον αιγαιακό και ελληνικό χώρο των εξ Ανατολής πρώτων γεωργών ήδη πολύ πριν την Εποχή του Χαλκού.
Σύμφωνα με τον κ. Λαζαρίδη, «είναι αξιοσημείωτο πόσο συνεχής έχει υπάρξει η κληρονομιά των πρώτων Ευρωπαίων γεωργών στην Ελλάδα και σε άλλες περιοχές της νότιας Ευρώπης, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι πληθυσμοί τους ήσαν πλήρως απομονωμένοι.
Οι Έλληνες δεν αναδύθηκαν πλήρως σχηματισμένοι από τα βάθη της προϊστορίας, αλλά στην πραγματικότητα ήσαν πάντα ένας λαός στη διαδικασία του γίγνεσθαι, ένα ‘έργο σε εξέλιξη’, καθώς μεταναστευτικά στρώματα δια μέσου των εποχών έρχονταν να προστεθούν, αλλά ποτέ δεν έσβησαν τη γενετική κληρονομιά των πληθυσμών της Εποχής του Χαλκού».
Στη μελέτη συμμετείχαν κορυφαίοι ξένοι επιστήμονες, όπως ο εξελικτικός γενετιστής Ντέηβιντ Ράιχ του Χάρβαρντ και ο Γιοχάνε Κράουζε, διευθυντής του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ για την Μελέτη της Ανθρώπινης Ιστορίας στην Ιένα της Γερμανίας.
Από ελληνικής πλευράς συμμετείχαν επίσης οι Γιάννης Σταματογιαννόπουλος και Δήμητρα Λοτάκη (Πανεπιστήμιο Ουάσιγκτον), Γιάννης Μανιάτης (Εργαστήριο Αρχαιομετρίας «Δημόκριτου»), Μανώλης Μιχαλοδημητράκης (Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Κρήτης), Γιώργος Κορρές (Τμήμα Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών) και οι αρχαιολόγοι Γιάννης Τζεδάκης, Αντώνης Βασιλάκης, Αναστασία Παπαθανασίου και Ελένη Κονσολάκη-Γιαννοπούλου.
……………………………………….
Δέος! Βρήκαν τυχαία ελληνικό λατομείο του 5ου π.Χ. αιώνα στο κέντρο της Μασσαλίας.
Ένα ελληνικό λατομείο του 5ου αιώνα προ Χριστού που ανακαλύφθηκε τυχαία κατά τη διάρκεια των εργασιών κατασκευής ενός κτιρίου στο κέντρο της Μασσαλίας, θα ενταχθεί εν μέρει στα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς.
Αυτή είναι μια πρώτη νίκη των κατοίκων έναντι της δημαρχίας, για την οποία η οικονομική ανάπτυξη ταυτίζεται με την οικοδομική δραστηριότητα.
«Είναι μια καλή πρόοδος», δήλωσε με ικανοποίηση μια κάτοικος της περιοχής, η Σαντρίν Ρολενγκό, έπειτα από μια συνάντηση μαζί με τον αρχηγό της «Ανυπότακτης Γαλλίας» και νέο βουλευτή Μασσαλίας Ζαν-Λικ Μελανσόν, στις 21 Ιουλίου, με την υπουργό Πολιτισμού Φρανσουάζ Νισέν.
Έπειτα από τη γνωμοδότηση της Περιφερειακής Διεύθυνσης Μορφωτικών Υποθέσεων, η υπουργός αποφάσισε να προστατεύσει ένα μέρος του χώρου αυτού: 650 τ.μ. -σε σύνολο 6.500 τ.μ.- θα χαρακτηριστούν ιστορικό μνημείο και θα δοθεί το δικαίωμα στο κοινό να έχει πρόσβαση σε αυτό σε μόνιμη βάση.
«Η θέση του κράτους είναι μια σχέση ισορροπίας μεταξύ της αναγκαίας διαφύλαξης της πολιτιστικής κληρονομιάς και της όχι λιγότερο απαραίτητης χωροταξίας», δήλωσε η υπουργός στην εφημερίδα La Provence.
Το αρχαίο λατομείο καταλαμβάνει χώρο που απέχει δύο βήματα από το Παλιό Λιμάνι και προορίζεται για την κατασκευή ενός οκταώροφου κτιρίου 109 κατοικιών «υψηλής ποιότητας».
Μετά την ανακάλυψη του αρχαιολογικού χώρου πολλοί κάτοικοι δεσμεύτηκαν για τη διαφύλαξή του.
«Αμέσως ένιωσα δέος. Βρισκόμασταν μπροστά σε έναν αληθινό θησαυρό, ήταν εκεί, μπροστά στα μάτια μας!
Πώς θα μπορούσαμε να τον αφήσουμε κρυμμένο κάτω από το έδαφος;», θυμάται η Σαντρίν Ρολενγκό.
Ο Ζαν-Νοέλ Μπεβερινί, άλλος κάτοικος, ξεκινά τη συγκέντρωση υπογραφών στο Διαδίκτυο.
«Αυτός ο αρχαίος χώρος, απαράμιλλης αξίας, συμβάλλει όχι μόνο στην εμβάθυνση της ιστορίας της Μασσαλίας αλλά και στον εμπλουτισμό και στην ακτινοβολία του ελληνικού πολιτισμού στα σύνορα της Μεσογείου», γράφει.
Μέχρι τώρα έχουν συγκεντρωθεί περισσότερες από 9.000 υπογραφές.
Είναι «μια εξαιρετικά σημαντική ανακάλυψη» σχολιάζει ο πρώην επικεφαλής των συντηρητών των μουσείων της Γαλλίας Αλέν Νικολά, ανθρωπολόγος και ειδικός στην Προϊστορική Αρχαιολογία.
Σπουδαίο δείγμα αρχαίας ελληνικής γλυπτικής στην Κροατία
Ο χάλκινος Αποξυόμενος, ο οποίος αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα δείγματα αρχαίας ελληνικής γλυπτικής κι ένα από τα σπουδαιότερα αρχαιολογικά ευρήματα της Κροατίας, εκτίθεται σε Μουσείο του νησιού Μάλι Λόσινι στην Κροατία.
Το άγαλμα παριστάνει έναν Έλληνα αθλητή στο τέλος ενός αγώνα να καθαρίζεται με τη στλεγγίδα, ένα εργαλείο που χρησίμευε στο να απομακρύνουν οι αθλητές ό,τι είχε συγκεντρωθεί πάνω από το λάδι με το οποίο είχαν αλειφθεί.
Ο Αποξυόμενος βρέθηκε έπειτα από 2.000 χρόνια στον βυθό της θάλασσας κοντά στην περιοχή Λόσινι, το 1999.
Ο Βέλγος τουρίστας Ρενέ Βουτέρς, ανακάλυψε το γλυπτό του νεαρού αθλητή, ύψους 1,90 μ., ανάμεσα σε βράχια, σε βάθος 45 μ. και το δήλωσε στις Αρχές.
Ύστερα ανέλαβε το υπουργείο Πολιτισμού, που συντόνισε επιχείρηση ανέλκυσης του αγάλματος στην επιφάνεια.
Ο χάλκινος Αποξυόμενος είναι πιο κοντά στο πρωτότυπο (4ος αιώνας π.Χ.) του Λυσίππου, από οποιοδήποτε αντίγραφο του περίφημου πρωτοτύπου που έχει σωθεί.
Αντίγραφά του φιλοξενούνται σε Διεθνή Μουσεία και στολίζουν δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους ανά τον κόσμο.
Όρραον: Η άγνωστη πόλη της Ηπείρου όπου διασώζονται τα καλύτερα διατηρημένα σπίτια της ελληνικής αρχαιότητας
Από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο διασώζονται, σε σπάνιες περιπτώσεις μοιάζοντας κιόλας άθικτα από τον χρόνο, κτίρια και αρχιτεκτονήματα διαφόρων ειδών- ναοί, αμφιθέατρα, στάδια, μαντεία, αγορές, νεκροπόλεις.
Όχι όμως και ιδιωτικές οικίες, παρά μόνο τα θεμέλια τους και αυτό όταν η αρχαιολογική σκαπάνη σταθεί τυχερή..
Στον ελλαδικό χώρο, τα καλύτερα διατηρημένα σπίτια των αρχαίων Ελλήνων, διατρέχοντας όλη την χρονική περίοδο από τα κλασικά έως και τα ελληνιστικά χρόνια, δε βρίσκονται στις υπώρειες της Ακρόπολης των Αθηνών, ούτε σε κάποιον φημισμένο αρχαιολογικό χώρο- αλλά σε έναν γυμνό, πετρώδη λόφο της Ηπείρου, ακριβώς στα σύνορα των νομών Άρτας και Πρέβεζας..
Είναι το αρχαίο Όρραον, μια κωμόπολη των Μολοσσών της Ηπείρου– εκεί στέκουν ακόμη όρθια 4 κτίρια της ύστερης κλασικής περιόδου, τρεις ιδιωτικές κατοικίες και (μάλλον) ένα δημόσιο κτίριο.
Και μόνο η ύπαρξη των κτιρίων αυτών, με τους τοίχους τους να στέκουν όρθιοι μέχρι το ύψος της στέγης του δευτέρου ορόφου τους, μεταμορφώνει τον άσημο λοφίσκο των 345 μέτρων ύψος, σε ένα εντυπωσιακό αρχαιολογικό τοπόσημο.
Το Όρραον ιδρύθηκε (πιθανότατα) στο δεύτερο μισό του 4ου αι. π.Χ., από τουςΜολοσσούς σε θέση με στρατηγική σημασία, καθώς φρουρούσε την κυριότερη διάβαση από τον Αμβρακικό προς την ενδοχώρα τους- ήταν ένας σχετικά μικρός οικισμός, με περίπου 100 σπίτια, όλα τους κτισμένα από ντόπιο ασβεστόλιθο, όπως και το ισχυρό, διπλό πέτρινο τείχος που προστάτευε την αρχαία πολίχνη.
Ο πολεοδομικός της σχεδιασμός είχε σαν πρότυπο αυτόν της γειτονικής Αμβρακίας(σημερινή Άρτα)- δώδεκα στενοί, παράλληλοι δρόμοι, διασταυρώνονται με δύο κάθετους, σχηματίζοντας ορθογώνια οικοδομικά «τετράγωνα».
Ο οικισμός υδρευόταν από μια πηγή που βρισκόταν εκτός των τειχών του- ένα μονοπάτι που ξεκινούσε από την ανατολική πύλη οδηγούσε εκεί.
Εκτός της φυσικής πηγής, οι κάτοικοι του οικισμού διασφάλισαν την ύπαρξη πόσιμου νερού και με την κατασκευή μιας μεγάλης δεξαμενής όπου συγκεντρωνόταν το βρόχινο νερό.
Η δεξαμενή ήταν έργο δημόσιο- ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα είναι μια κατασκευή άρτια τεχνικά.
Μια πέτρινη κλίμακα από 19 σκαλοπάτια οδηγεί και τον σημερινό επισκέπτη στον πυθμένα της, που ήταν φτιαγμένος από πήλινα όστρακα.
Περπατώντας τον αρχαίο οικισμό, παρατηρώ το άψογο λάξευμα των μεγάλων πέτρινων όγκων, τα απολύτως ευθετισμένα και (ακόμη) άρρηκτα μεταξύ τους «δεσίματα» και αναλογίζομαι την τεχνογνωσία των μηχανικών, μαστόρων και τεχνιτών που εργάστηκαν χιλιάδες χρόνια πριν στον ίδιο τόπο- το περφεξιονιστικό μεράκι και τον κόπο τους.
Τα παράθυρα των σπιτιών υπάρχουν ακόμα- μέσα από αυτά διαγράφεται ο ίδιος ορίζοντας με τα χρόνια που στα σημερινά πέτρινα κουφάρια έδιναν ζωή πολυμελείς οικογένειες.
Τα ίδια τα σπίτια ήταν διώροφα- στους τοίχους τους χάσκουν ακόμα οι τρύπες (δοκοθήκες) που «κούμπωναν» τα δοκάρια του πάνω πατώματος.
Η κ. Ανθή Αγγέλη, είναι προϊσταμένη της Εφορίας Αρχαιοτήτων Πρέβεζας, αρχαιολόγος που έχει συμμετάσχει στις ανασκαφές του Όρραον.
«Το Όρραον έχει την εξής ιδιαιτερότητα: γενικά τα αρχαία σπίτια κτίζονταν ως ένα επίπεδο 70- 80 εκατοστών με λίθινα θεμέλια αλλά από εκεί και πάνω η δόμηση συνεχιζόταν με πλίνθινα τούβλα, για αυτό και σώζονται μέχρι ένα μικρό ύψος.
Επειδή, όμως, στη γύρω περιοχή του Όρραον αφθονεί, όπως και σήμερα, ο ασβεστόλιθος και η εξόρυξη του είναι σχετικά εύκολη, οι κάτοικοι εδώ έχτισαν τα σπίτια τους εξολοκλήρου από πέτρα, μέχρι και το ύψος της στέγης.
Στον ελλαδικό χώρο δεν υπάρχουν άλλα τέτοια διατηρημένα σπίτια και αυτά στο Όρραον μας δίνουν μια πολύ καλή εικόνα για την αρχιτεκτονική των ιδιωτικών κατοικιών εκείνης της περιόδου.
Υπήρχε ένας προθάλαμος και μια εσωτερική αυλή που γύρω της διατάσσονταν αρκετά δωμάτια.
Ένα τμήμα του σπιτιού μπορεί να ήταν μονώροφο για να εξασφαλίζει καλύτερο φωτισμό αλλά τα σπίτια του Όρραον ήταν δύο ορόφων.
Στην «Οικία Α» διασώζεται και η βάση της πέτρινης κλίμακας που οδηγούσε πάνω».Ρωτάω την κυρία Αγγέλη για το κίνητρο των Μολοσσών– ενός ελληνικού φύλου που από την βορειοδυτική Μακεδονία μετακινήθηκε στο οροπέδιο των Ιωαννίνων περίπου το 1.200 π.Χ.- να κτίσουν αυτή την πέτρινη πολίχνη.
«Το Όρραον φύλασσε το πέρασμα από τον Αμβρακικό κόλπο προς το λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων.
Γνωρίζουμε από αρχαίες πηγές ότι οι Μολοσσοί είχαν πρόσβαση στον Αμβρακικό, μάλιστα κατείχαν μια μικρή έκταση περίπου 80 σταδίων στις ακτές του.
Κανείς δεν μπορούσε να περάσει από τον Αμβρακικό και την πεδιάδα της Άρτας χωρίς να γίνει αντιληπτός από το Όρραον.
Επίσης, φύλασσε το πέρασμα από την κοιλάδα του Αράχθου, που ήταν το όριο της επικράτειας των Μολοσσών».
Ήταν λοιπόν το Όρραον ένα οχυρό- παρατηρητήριο; «Ο φρουριακός του χαρακτήρας είναι σαφής.
Διακρίνεται από την ισχυρή οχύρωση, τους στενούς δρόμους, ώστε ακόμα και αν οι εχθροί εισέβαλαν από τα τείχη να εγκλωβίζονταν, όπως επίσης από τα κτερίσματα που βρέθηκαν στις ταφές.
Σχεδόν σε όλες βρέθηκαν όπλα, σε αντίθεση με την Αμβρακία, όπου μόνο σε ελάχιστους από τους χιλιάδες τάφους που ανασκάφηκαν, βρέθηκαν όπλα».
Τι γνωρίζουμε σήμερα για την αρχαία ζωή στον μικρό οικισμό;
Πόσοι άνθρωποι ζούσαν εκεί, πως κατάφερναν να βιοπορίζονται;
«Ο πληθυσμός του Όρραον εκτιμάται, βάση των περίπου 100 σπιτιών που περικλείονται από τα τείχη (εκτός βρισκόταν μόνο η νεκρόπολη), σε δύο χιλιάδες κατοίκους.
Σε κάποιους χώρους των σπιτιών υπάρχουν ενδείξεις ότι σταβλίζονταν ζώα- σίγουρα λοιπόν ήταν ποιμένες και κτηνοτρόφοι, ενώ και ένας μικρός κάμπος στον γειτονικό Αμμότοπο, μάλλον καλλιεργούνταν από αυτούς τους ανθρώπους.
Και σίγουρα κατοικούσαν εδώ αρκετοί στρατιώτες.
Οι σχέσεις τους με την κοντινή Αμβρακία, που ήταν το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της Ηπείρου αλλά αποτελούσε αποικία των Κορινθίων και όχι τμήμα της «χώρας» των Μολοσσών, πιθανότατα ήταν φιλικές.
Και εμπορικά αναπτυγμένες. Προϊόντα της Αμβρακίας, όπως αγγεία, αλλά και νομίσματα έχουν βρεθεί σε τάφους στο Όρραον.
Η Αμβρακία ήταν μια τυπική πόλη- κράτος, που γύρω από το άστυ είχε μια αγροτική περιοχή που ήλεγχε για να εξασφαλίζει την επάρκεια της σε αγαθά.
Το Όρραον δεν ανήκε στην επικράτεια της Αμβρακίας, αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι κάτοικοι του είχαν εμπορικές σχέσεις με την πόλη- θα διακινούσαν εκεί τα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα τους, αγοράζοντας μετά ότι τους έλειπε».
Η ταύτιση του αρχαίου οικισμού- που είχε εντοπίσει τη δεκαετία του ’30 ο Βρετανός αρχαιολόγος Νίκολας Χάμοντ- με το Όρραον που αναφερόταν στις αρχαίες πηγές, επιτεύχθηκε βάσει ανασκαφικών ευρημάτων στη σημερινή Άρτα.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 σε ανασκαφές στον Ναό του Απόλλωνα, βρέθηκαν τμήματα ενεπίγραφης στήλης που καθόριζε τα όρια της χώρας της Αμβρακίας.
Εκεί αναφερόταν και το Όρραον και σύμφωνα με τα τοπογραφικά στοιχεία που προέκυπταν- απόσταση από Αμβρακία, προς ποια κατεύθυνση- έγινε η ταύτιση του οικισμού με το Όρραον των αρχαίων πηγών.
Η μικρή αυτή αγροτική πολίχνη κρύβει και μια ηρωική ιστορία, που σχεδόν συμπίπτει με την παρακμή και το τέλος της.
Το Όρραον υπήρξε μια από τις 4 μόνο πόλεις της Ηπείρου (του «Κοινού των Ηπειρωτών») που αντιστάθηκαν στους Ρωμαίους, το 168 π.Χ., έτος της ρωμαϊκής εισβολής.«Για αυτό οι Ρωμαίοι κατέστρεψαν ολοσχερώς τα τείχη της πόλης.
Όχι όμως και τα σπίτια της- ήταν μια πόλη που πολιορκήθηκε και κατακτήθηκε, υπήρξαν σίγουρα καταστροφές αλλά δεν ήταν ολοσχερείς.
Οι Ρωμαίοι της επέτρεψαν να συνεχίσει να υπάρχει, ατείχιστη όμως, σαν ένδειξη της δικής τους, πλέον, εξουσίας στην περιοχή.
Η πόλη τελούσε υπό την ρωμαϊκή κυριαρχία, δεν μπορούσε να έχει δική της άμυνα», σχολιάζει η κα Αγγέλη.
Στα τέλη του 1ου αι. π.Χ., τα χρόνια που ακολούθησαν τη ναυμαχία του Ακτίου (31 π.Χ.), οι εναπομείναντες κάτοικοι του Όρραον μεταφέρθηκαν αναγκαστικά από τους Ρωμαίους του Οκταβιανού Αύγουστου στη νεοϊδρυθείσα Νικόπολη.
Η ανθρώπινη παρουσία στο Όρραον έγινε παρελθόν.
Έμειναν, μέχρι και σήμερα, οι σωροί από τις πέτρες του τείχους που γκρέμισαν οι λεγεωνάριοι, τα κουφάρια των σπιτιών αυτών των περήφανων ανθρώπων με το «αγύριστο, ηπειρώτικο κεφάλι» τους, η δεξαμενή που φύλασσε το νερό τους, η νεκρόπολη των προγόνων τους.
Στο σύγχρονο αρχαιολογικό μουσείο της Άρτας, μια προθήκη είναι αφιερωμένη στο Όρραον- αγγεία, κοσμήματα, μικροπράγματα καθημερινής χρήσης, αγροτικά εργαλεία.
Σήμερα, από το παράθυρο της οικίας Α. διακρίνεται ένα αποπερατωμένο τμήμα της Ιόνιας Οδού και αν προχωρήσεις προς το άκρο του οικισμού, παράλληλα με τα πεσμένα τείχη, ο κάμπος της Άρτας και στο βάθος ο Αμβρακικός.
Φεύγοντας από τον οικισμό, στη δύση ενός ηλίου, καλοκαίρι του 2016, τους σκεφτόμουνα σεβαστικά- εκείνους τους Ηπειρώτες προπάτορες, να συσκέπτονται με τα βόρεια δωρικά τους για την στάση που θα κρατούσαν, βλέποντας από τα ίδια σπίτια τις ρωμαϊκές λεγεώνες να έρχονται.
Ιστορική ανακάλυψη όπως μετέδωσε το National Geographic

Ιατρική συνταγή του Ιπποκράτη βρέθηκε στο αρχαιότερο μοναστήρι του κόσμου.

Ιστορική ανακάλυψη: Ιατρική συνταγή του Ιπποκράτη βρέθηκε στο αρχαιότερο μοναστήρι του κόσμου.

Κατά τη διεξαγωγή έργων αποκατάστασης στη Μονή Αγίας Αικατερίνης στο Νότιο Σινά, οι μοναχοί και οι ερευνητές ισχυρίζονται ότι βρήκαν χειρόγραφο του 6ου αιώνα που περιέχει ιατρική συνταγή που αποδίδεται στον «Πατέρα της Ιατρικής»

Μια σημαντική ανακάλυψη πιστεύουν ότι έχουν κάνει οι αρχαιολόγοι ερευνητές της Αιγύπτου καθώς εκτιμούν πως βρήκαν άγνωστη ιατρική συνταγή του Ιπποκράτη κατά την ανακαίνιση της βιβλιοθήκης στην θεωρούμενη ως αρχαιότερη χριστιανική μονή του κόσμου.

Κατά τη διεξαγωγή έργων αποκατάστασης στη Μονή Αγίας Αικατερίνης στο Νότιο Σινά, οι μοναχοί και οι ερευνητές ισχυρίζονται ότι βρήκαν χειρόγραφο του 6ου αιώνα που περιέχει ιατρική συνταγή που αποδίδεται στον «Πατέρα της Ιατρικής».

Το χειρόγραφό φέρεται πως περιλαμβάνει τρεις ακόμη συνταγές με εικόνες βοτάνων που γράφτηκαν από έναν ανώνυμο συγγραφέα, όπως μετέδωσε το National Geographic.

Πρόκειται για ένα από τα εξαιρετικά σπάνια παλίμψηστα χειρόγραφα της βιβλιοθήκης τα οποία είναι γραμμένα σε τεντωμένο δέρμα, μια διαδικασία αρκετά περίπλοκη.

Ως αποτέλεσμα, το αρχικό περιεχόμενο πολλών κειμένων διαγράφηκε ή γράφτηκε ξανά από πάνω για να επιτρέψει τη σύνταξη ενός νέου χειρόγραφου.

Η πρακτική της διαγραφής και στη συνέχεια της επαναχρησιμοποίησης των σελίδων ενός χειρόγραφου ήταν κοινή στον Μεσαίωνα λόγω του υψηλού κόστους της περγαμηνής, η οποία παρασκευαζόταν από δέρματα προβάτων ή μόσχων.

Πολλές βιβλιοθήκες σε όλο τον κόσμο κατέχουν παλίμψηστα χειρόγραφα.

Λόγω της αρχαιότητας της βιβλιοθήκης της, η Μονή της Αγίας Αικατερίνης κατέχει πολλά παλίμψηστα χειρόγραφα

Στην περίπτωση της ιατρικής συνταγής του Ιπποκράτη, πάνω στο αρχικό αντίγραφο γράφτηκε ένα δεύτερο στρώμα κειμένου της Βίβλου που είναι γνωστό ως το Σιναϊτικό χειρόγραφο (Σιναϊτικός Κώδικας).

Το κείμενο εξετάστηκε από τους ερευνητές της Ηλεκτρονικής Βιβλιοθήκης των Πρώιμων Χειρογράφων (EMEL), η οποία έχει συνεχή συνεργασία με τη Μονή της Αγίας Αικατερίνης.
Η EMEL χρησιμοποιεί φασματική απεικόνιση για να διαβάσει τέτοια χειρόγραφα καθώς η τεχνική είναι σε θέση να αποκαλύψει το κείμενο που κρύβεται κάτω από το δεύτερο στρώμα του κειμένου αποκαλύπτοντας έτσι αυτό που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι.

Μιλώντας στην αιγυπτιακή εφημερίδα Asharq Al-Aswat, ο Michael Phelps, ερευνητής στην EMEL, δήλωσε: «Το χειρόγραφο, θα ενταχθεί στα παλαιότερα και τα σημαντικότερα χειρόγραφα στον κόσμο».

Περίπου 130 παλίμψηστα χειρόγραφα βρίσκονται στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης και το περιεχόμενο της διαγραμμένης γραφής τους η οποία βρίσκεται κάτω από το ορατό κείμενο είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστο.

Η ίδια η βιβλιοθήκη περιέχει περίπου 3.300 χειρόγραφα τα οποία είναι γραμμένα κυρίως στην ελληνική γλώσσα.

Ωστόσο, έχουν ανακτηθεί και κείμενα γραμμένα σε αραμαϊκά, συριακά, γεωργιανά, αραβικά και λατινικά.
……………………………………………
Βρέθηκε Αρχαία Ελληνική χύτρα ταχύτητας ηλικίας 2.700 ετών!

Η αρχαία «χύτρα ταχύτητας» που βρέθηκε στην Ακρόπολη!

Λεγόταν «πύραυνος» και λειτουργούσε με κάρβουνα.

Μαγείρευαν την ψαρόσουπα στο «Κακάβιο» κι έτσι «γεννήθηκε» η κακαβιά

Η συγκεκριμένη που εκτίθεται στο Μουσείο της Ακρόπολης ανήκει στον τύπο των πυραύνων με ψηλό πόδι και φέρει πλούσια ανάγλυφη διακόσμηση από πλοχμούς, κεφάλια δαιμονικών μορφών και ταινίες με διάφορα διακοσμητικά μοτίβα.

Ο πύραυνος μοιάζει με μαγκάλι και το χρησιμοποιούσαν για θέρμανση και μαγείρεμα

Ελληνική χύτρα ταχύτητας ηλικίας 2.700 ετών

Η πρώτη πλήρως σωζόμενη «χύτρα ταχύτητας» ηλικίας 2.700 χρόνων, βρέθηκε σε νεκροταφείο της Αξιούπολης στο Κιλκίς, ο αρχαίος πύραυνος -όπως είναι η ονομασία του αρχαίου σκεύους, προδρομική μορφή της χύτρας ταχύτητας της εποχής μας- εντοπίστηκε σε νεκροταφείο που ανέσκαψε η αρχαιολόγος της ΙΣΤ’ Εφορίας Κλασικών και Προϊστορικών Αρχαιοτήτων, Θ. Σαββοπούλου.

Οι πύραυνοι είναι μεγάλα αγγεία με ειδική κατασκευή, απαραίτητα για την κατασκευή φαγητού.

Η κατασκευή είναι εντυπωσιακή, λαμβάνοντας υπόψη ότι το ύψος του αγγείου είναι 0,38μ., το βάρος του 14 κιλά -υπολογίζεται ότι με τα τμήματα που λείπουν θα έφτανε τα 15 κιλά- ενώ η χωρητικότητά του είναι περίπου 20 λίτρα.

Η κ. Σαββοπούλου εξήγησε ότι η κατασκευή αποτελείται από ένα εσωτερικό πιθόσχημο αγγείο με μικρή κυκλική επίπεδη βάση και έχει συγκολλημένη στο ύψος του ώμου εξωτερική περιμετρική «ποδιά» με οπές εξαερισμού σε δύο σειρές.

Η επάνω έχει 4 οπές και η κάτω 2 για την κυκλοφορία του αέρα και την αναζωπύρωση της φωτιάς.

Δύο λαβές συγκρατούν ταυτόχρονα το εσωτερικό αγγείο και το εξωτερικό τμήμα για την τοποθέτησή του στην εστία.

Στον πύραυνο της Αξιούπολης «συμπυκνώνεται όλη η τεχνογνωσία της εποχής και η επιδεξιότητα του τεχνίτη και σχετίζεται με τις διατροφικές συνήθειες της κοινωνίας που χρησιμοποιούσε το σκεύος για την προετοιμασία της καθημερινής του διατροφής».

Η κακαβιά προήλθε από το «Κακάβιον»

Εκτός από τον πύραυνο που θεωρείται ένα σκεύος υψηλής τεχνολογίας για την εποχή του, υπήρχε και το κακκάβιον μια μικρή μεταλλική χύτρα από την οποία πήρε και το όνομά της η κακκαβιά, η γνωστή μας ψαρόσουπα!

Οι αρχαίοι τοποθετούσαν το κακκάβιον πάνω στη φωτιά για να μαγειρέψουν.

Ήταν σκεύος κυρίως για βραστά φαγητά και σούπες.

Το γνωστό μασωνικό ίδρυμα Smithsonian Institute,

παραδέχεται επισήμως ( via helenastales.weebly.com ) ότι απέκρυψε και αλλοίωσε δεκάδες αρχαιολογικά ευρήματα, που αποδεικνύουν την ύπαρξη γιγάντων στην αρχαιότητα αλλά και το ότι αυτοί συνυπήρχαν μαζί με τους ανθρώπους.

Παράλληλα εδώ και πολλά χρόνια γίνεται μια τεράστια προσπάθεια ώστε όλα αυτά να συμπεριληφθούν στα fake news, ώστε ο κόσμος να μην πείθεται πως όλα αυτά είναι αλήθεια, καθώς σκοπός της Νέας Τάξης Πραγμάτων είναι ο σκοταδισμός και η απόκρυψη της αληθινής ιστορίας του κόσμου.

https://www.youtube.com/watch?list=PLHlmcvmi2t23E4aOD2y-4AcggP_gcikgL&v=… (link is external)

el.gr (link is external)

Ο Δίσκος της Φαιστού

Κρητικές Γραφές

Δίσκος της Φαιστού, πηλός, διάμετρος 15 εκ., πάχος 1 εκ., 17ος αιώνας π.Χ., Αρχαιολογικό Μουσείο, Ηράκλειο Κρήτης.

Γράφτηκε από τον Στειακάκη Βαλάντη.

(Ιστορικός Τέχνης)

Η γραφή, που αποτελεί τη μεταφορά του προφορικού λόγου σε μια μόνιμη συμβατική μορφή, είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό στοιχείο της εξέλιξης των πόλεων.

Ο γραπτός λόγος αρχικά ξεκινάει με τα ιδεογράμματα, για την ύπαρξη των οποίων απαιτείται ένα αναπαραστατικό σύστημα, ενώ υπάρχει και το αριθμητικό.

Από τη στιγμή που δίδεται φωνητική αξία στο ιδεόγραμμα, περνάμε στο φωνόγραμμα και έπειτα ακολουθεί το συλλαβόγραμμα, που είναι ένα σχηματοποιημένο λογόγραμμα το οποίο αποδίδει μια συλλαβή.

Η πρώτη γραφή -η σφηνοειδής- εμφανίζεται στη Μεσοποταμία το 3300 π.Χ.. Στην Αίγυπτο το 3100 π.Χ. κυριαρχούν τα ιερογλυφικά, ενώ στη Μινωική Κρήτη η παρουσία του γραπτού λόγου σημειώνεται από το 1900 π.Χ. και μετά.

Τα κρητικά ιερογλυφικά είναι μια σειρά από σημεία που τα περισσότερα αποδίδουν αντικείμενα της καθημερινής ζωής και έχουν βρεθεί σε σφραγίδες ή πινακίδες στη Κνωσό, τη Φαιστό, τα Μάλια. Ταυτόχρονα, υπάρχει και ένα αριθμητικό σύστημα.

Στις σφραγίδες αναγράφονται ονόματα και τίτλοι, ενώ στις πινακίδες λογιστικά θέματα.

Ο Δίσκος της Φαιστού, που ήλθε στο φως το 1908 από τον Luigi Pernier, είναι ένα μεμονωμένο εύρημα της Μεσομινωικής ΙΙ (17ος αιώνας π.Χ.) χωρίς παράλληλο σε άλλους πολιτισμούς.

Η γραφή του είναι άγνωστη και δεν ομοιάζει με τα ιερογλυφικά ή την Γραμμική Α΄.

Ο δίσκος και στις δύο του όψεις καλύπτεται από μια σπειροειδή γραφή που έγινε με αιχμηρό αντικείμενο ενώ οι χαρακτήρες (241), οι οποίοι αποτυπώθηκαν με σφραγίδες, χωρίζονται με διαγραμμίσεις.

Μέσα σε αυτές μπαίνει μια ομάδα στοιχείων που αντιστοιχεί σε μια λέξη ή έννοια.

Άγνωστο από πού αρχίζει και πού τελειώνει η ανάγνωση του δίσκου.

Ο Arthur Evans υποστήριζε από το κέντρο προς τα έξω.

Ως προς τις ερμηνείες που έχουν δοθεί στο περιεχόμενου του κειμένου, πολλοί κάνουν λόγο για έναν ύμνο προς τη θεότητα, άλλοι στηρίζουν την άποψη ότι πρόκειται για ένα είδος ημερολογίου ή ένα αριθμητικό σύστημα, ενώ αρκετοί μιλούν για μια σημιτική γραφή και κάποιοι άλλοι αναζητούν τις ρίζες της γραφής αυτής στη Μικρά Ασία.

Πινακίδες με κείμενα σε γραμμική Α, από τα αρχεία του ανακτόρου της Κνωσού.

Εκτός από τα ιερογλυφικά του δίσκου της Φαιστού, υπάρχει η Γραμμική Α΄ και Β΄ που είναι ουσιαστικά η ίδια γραφή.

Τα σημεία είναι ίδια, όχι όμως η γλώσσα.

Έτσι, αποκρυπτογραφείται η Β΄ και όχι η Α΄. Η Α΄ διαβάζεται, χωρίς να ξέρουμε τι λέει, όπως και τα ετρουσκικά, που έχουν ελληνικούς χαρακτήρες.

Η Α΄ εμφανίζεται παράλληλα με τα ιερογλυφικά και χρονικά καλύπτει την περίοδο 1650-1450 π.Χ.

Έχει ευρεία διάδοση και απαντάται και εκτός Κρήτης σε νησιά του Αιγαίου, όπως τη Μήλο, την Κέα, τη Σαντορίνη, τα Κήθυρα.

Τη συναντάμε σε μια σειρά από πινακίδες (αρχεία), αλλά και σε λατρευτικά αγγεία.

Το σύνολο των επιγραφών είναι ολιγάριθμο με τον μεγαλύτερο όγκο να προέρχεται από την Αγία Τριάδα, ενώ σημαντικά δείγματα βρέθηκαν στα Χανιά, τις Αρχάνες και τη Ζάκρο.
Η κατεύθυνση της ανάγνωσης είναι από δεξιά προς αριστερά, ενώ μερικές επιγραφές είναι βουστροφιδών.

Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που έχουμε κείμενα με μήκος και όχι μόνο λέξεις όπως τα ιερογλυφικά.

Είναι μια συλλαβογράμματη γραφή, με 80 συλλαβογράμματα, ενώ υπάρχουν και κάποια ιδεογράμματα, όπως γνωρίζουμε από τη Γραμμική Β΄.

Οι αράδες χωρίζονται με γραμμές και υπάρχει στίξη.

Τα περισσότερα κείμενα, που απαντώνται σε πινακίδες και σε δισκάρια, είναι λογιστικά, ενώ συχνά ανακύπτουν θέματα γύρω από τη φύση και το περιεχόμενο των συγκεκριμένων κειμένων.

Ενδεικτικά αναφέρεται ότι οι αριθμοί-ποσότητες προϊόντων είναι μικρότερες από αυτές των πινακίδων των ιερογλυφικών.

Ως εκ τούτου, θα μπορούσε κανείς να κάνει λόγο για ένα διαφορετικό τρόπο μέτρησης, για μια διαφορετική διαχείριση ή ακόμη και για μια μειωμένη παραγωγή.

Επιπλέον, υπάρχουν γλωσσικές διαφορές ανάμεσα στα κείμενα σε αρχεία (πινακίδες) και στα λατρευτικά αντικείμενα, ώστε πολλοί μιλούν για άλλη γλώσσα.

Τέλος, αμφισβητείται το αν τα σημεία της Γραμμικής Α΄ και Β΄ αποδίδουν τον ίδιο φθόγγο.

Όσον αφορά την αποκρυπτογράφηση, οι μελετητές κινούνται σε δύο ομάδες.

Ο Cyrus Gordon, διατείνεται ότι η γραφή είναι τμήμα των σημιτικών γλωσσών.

Άλλοι, όπως ο Peter Palmer, υποστηρίζουν ότι είναι τμήμα των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών, παρουσιάζοντάς την ως μια πρώιμη γραφή της ελληνικής.

Ο Hubert La Marle, παίρνει ένα σημείο και βλέπει με ποιά άλλα σημεία των άλλων γλωσσών μπορεί να ταυτιστεί το κάθε σημείο της Γραμμικής Α΄.

Στη συνέχεια προσπαθεί να τους αποδώσει ένα φθόγγο και έπειτα δίδει μια έννοια, θεωρώντας πιθανό ότι πρόκειται για ανατολικές ινδοευρωπαϊκές γλώσσες που προσομοιάζουν με τη Μικρά Ασία.

Η Γραμμική Β΄, που έχει φορά από αριστερά προς τα δεξιά σαν τη σημερινή, εμφανίζεται στα χρόνια 1400-1200 π.Χ.. Η Alice Kober το 1950 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Γραμμική Β΄ έχει κλήσεις και όχι γένη.

Ο Michael Ventris αρχικά υπέθεσε το 1952 ότι ήταν ετρουσκικά.

Όταν πέτυχε όμως την αποκρυπτογράφηση με την εσωτερική ανάλυση, φάνηκε ότι ήταν ελληνικά.
Έπειτα συνεργάστηκε με τον φιλόλογο John Chadwick και προχώρησαν σε μια ευρύτερη μελέτη της Γραμμικής Β’.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία:

• Gareth, O., «The Phaistos Disk: The Enigma of Minoan Crete», Society of Antiquities, Royal Academy of Arts and Sciences, Λονδίνο, Νοέμβριος 2008.
• Γκάρεθ, Ό., Λαβύρινθος: Γραφές και Γλώσσες της Μινωικής και Μυκηναϊκής Κρήτης. επιμέλεια, Κ. Ψυχογυιός, μτφρ. Κ. Νικολιδάκη, Ηράκλειο, Κέντρο Κρητικής Λογοτεχνίας, 2007.
• Γκάρεθ, Ο., «Ο Δίσκος της Φαιστού, το αίνιγμα της μινωικής Κρήτης. Σαν σήμερα, πριν από έναν αιώνα», εφημ. Πατρίς, 02-07-2008.
• Γκάρεθ, Ο., «Η Δομή της Μινωικής Γλώσσας» εφημ. Πατρίς, 09-08-2009.
• Γκάρεθ, Ο., «Η Δομή της Μινωικής Γλώσσας» εφημ. Μεσόγειος, 07-08-2009.
• Γκάρεθ, Ο., «Η Δομή της Μινωικής Γλώσσας» εφημ. Μεσόγειος, 08-08-2009.
• Γκάρεθ, Ο., «Η Δομή της Μινωικής Γλώσσας» εφημ. Μεσόγειος, 11-08-2009.
• Gombrich, E.H., Το χρονικό της τέχνης, μτφρ. Λ. Κάσδαγλη, Αθήνα, Μ.Ι.Ε.Τ., 2006.
• Hood, S. Η τέχνη στην προϊστορική Ελλάδα, Μτφρ. Παντελίδου Μ., Θεόδωρος Ξ., Αθήνα, Εκδόσεις Καρδαμίτσα,1993γ.
• Χόνορ, Χ. – Φλέμινγκ, Τζ., Ιστορία της τέχνης, τόμος 1, μτφρ. Α. Παππάς, Αθήνα, εκδόσεις Υποδομή, 1991.

http://www.artmag.gr/articles/art-articles/about-art/item/6434-krhtikes-grafes (link is external)

http://peritexnisologos.blogspot.gr/2017/07/blog-post_5.html (link is external)

Η προηγμένη πυξίδα που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Κυκλαδίτες του 4000 π.Χ

Η κεραμική αποτελεί για τη ζωή των αρχαίων Κυκλαδιτών μια από τις πλουσιότερες πηγές γνώσης.

Τα περισσότερα αγγεία και σκεύη καθημερινής χρήσης ήταν πήλινα και τα πιο συνηθισμένα σχήματα ήταν πυξίδες (“κουτάκια” για κοσμήματα), κρατηρίσκοι, αρύβαλλοι, ασκοί, κωνικά κύπελλα, κύλικες κλπ.

Μεταξύ αυτών ήταν και τα τηγανόσχημα σκεύη που ονομάστηκαν έτσι λόγω του σχήματος τους που θυμίζει τηγάνι.

(link is external)

Χρονολογούνται στην Πρωτοκυκλαδική Ι ή ΙΙ και η απεικόνιση ήταν συνήθως εμπνευσμένη από τον κόσμο της θάλασσας με αστερίες, κύματα (σπείρες), ήλιο κλπ.

Λιγοστές είναι οι πληροφορίες για τις επιστημονικές γνώσεις τού κυκλαδικού πολιτισμού, γιατί, όπως λένε οι αρχαιολόγοι, δεν υπάρχουν γραπτά στοιχεία.

Για τα -άγνωστης λειτουργικότητας- τηγανόσχημα αγγεία, που ονομάστηκαν έτσι, γιατί θυμίζουν τηγάνια, η κρατούσα αρχαιολογική άποψη είναι, ότι ίσως τους έβαζαν νερό και τα έκαναν καθρέπτη στον Ήλιο ή ότι τα γέμιζαν με θαλασσινό νερό, τα άφηναν στον Ήλιο κι έφτιαχναν αλάτι.

Παρατηρώντας προσεκτικά όμως, τις γραμμές, που είναι χαραγμένες σε τηγανόσχημο τού Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, διαφαίνεται, ότι η χρήση του ήταν τελείως διαφορετική από αυτή, που πιστεύουν οι αρχαιολόγοι.

Αυτά, που είναι χαραγμένα πάνω του, δεν είναι απλές διακοσμητικές χαρακιές, αλλά αποτυπώνουν γεωγραφικές συντεταγμένες της περιοχής των Κυκλάδων, οπότε, όπως θα εξετάσουμε παρακάτω, χρησιμοποιούταν σαν πυξίδα.

Ας δούμε πώς σύμφωνα με τον κ. Λούη Ρούσσο, λαογράφο και κάτοικο της Σύρου: (link is external)

Από το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης αγόρασα ένα τηγανόσχημο, ακριβές αντίγραφο από το πρωτότυπο, το οποίο έχει ένα μικρό χερούλι και κοίλη βάση. Επίσης, δανείστηκα κι ένα μεγαλύτερο σε μέγεθος τηγανόσχημο από το μικρό Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης τής Σύρου.

Παρατήρησα αυτά, που είναι χαραγμένα πάνω στο μικρό αγγείο και προσπάθησα να τα κατανοήσω.

Πάνω από το μικρό χερούλι είναι χαραγμένες δυο κάθετες γραμμές, η μια λίγο πιο μεγάλη από την άλλη.

ΠΥΞΙΔΑ, ΚΥΚΛΑΔΕΣ

Παρατηρώντας προσεκτικά τις γραμμές διαπίστωσα, ότι η χρήση τού τηγανόσχημου είναι τελείως διαφορετική από αυτή, που πιστεύουν οι αρχαιολόγοι.

Η γνώμη μου είναι, ότι αυτό το χρησιμοποιούσαν για πυξίδα κι αυτό αποδεικνύεται ως εξής: Βάζουμε μέσα στο αγγείο νερό και τοποθετούμε απαλά στο νερό μια μαγνητική βελόνα. Τότε, αυτή στρέφεται προς το μαγνητικό βορρά.

Στρέφουμε το αγγείο, ώστε να έρθει το χερούλι προς το βορρά και η βελόνα να δείχνει στη μικρή κάθετη γραμμή.

Μέτρησα τη γωνία μεταξύ των δυο γραμμών, που είναι πάνω από το χερούλι.

Η μια απέχει από την άλλη 5ο. Τόσο απέχει εδώ στη Σύρο ο μαγνητικός από τον βορρά (αστρικό). Η κλίση τού άξονα τής Γης είναι 23,5ο, που καταδεικνύεται από τη χαρακιά 1.

Το γεωγραφικό πλάτος τής Σύρου είναι 37,5ο (από τον Ισημερινό), δηλαδή 90ο-37,5ο=52,5ο από το βορρά (η γωνία μεταξύ Α και 2 τού τηγανόσχημου).

ΠΥΞΙΔΑ, ΚΥΚΛΑΔΕΣ

Το μικρό τηγανόσχημο έχει κοίλη βάση, για να περιστρέφεται εύκολα και χωρίς κραδασμούς, ώστε να μην βουλιάζει η μαγνητική βελόνα.

Όσο για το μεγαλύτερο τηγανόσχημο με το μεγάλο χερούλι, έχω την άποψη, ότι χρησιμοποιούταν ως καπάκι τού μικρού, για να ηρεμεί το νερό σε περίπτωση, που φυσούσε αέρας.

Γι’ αυτό έχει μεγάλο χερούλι, για να πιάνεται εύκολα.

Τα τηγανόσχημα μάς αποκαλύπτουν πανάρχαιες επιστημονικές γνώσεις τού κυκλαδικού πολιτισμού.

Είναι στην ουσία η φωνή των αρχαίων Κυκλαδιτών, που θα πρέπει να οδηγήσει την επιστημονική κοινότητα στην αναθεώρηση τής Ιστορίας των Επιστημών, όπως έγινε και με τον Υπολογιστή των Αντικυθήρων.

ΠΥΞΙΔΑ, ΚΥΚΛΑΔΕΣ

Είναι φανερό από τις αναλύσεις των «γραμμένων» αριθμών στα τηγανόσχημα ότι παρατηρούσαν τις κινήσεις των πλανητών, κατέγραφαν την πορεία τους, γνώριζαν την συνοδική τους περίοδο (που η Γη, ο πλαντήτης και ο Ηλιος ξαναβρίσκονται στην ίδια ευθεία) και με αυτές τις κινήσεις, του Ηλίου, της Αφροδίτης, του Δία και του Άρη τηρούσαν ημερολόγια χρήσιμα για την ζωή τους.

Είναι αξιοσημείωτο ότι η Αφροδίτη απεικονίζεται με οκτάκτινο αστέρι συνδέεται με την οκταετηρίδα που χρησιμοποιούν οι Έλληνες (99 μήνες με δυο «Ολυμπιάδες» 49 και 50 σεληνιακών μηνών).

Είναι φανερό, δηλαδή ότι χρησιμοποιούσαν πολύπλοκα σεληνοηλιακά ημερολόγια όπως αυτά που έχει ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων.

Στον Κρατύλο (397d), ο Πλάτων ερμηνεύει την λέξη θεός από το ρήμα θέω που σημαίνει τρέχω και οι πρώτοι θεοί ήταν τα ουράνια σώματα που έτρεχαν στον ουρανό στα παλιά χρόνια πριν την εποχή του.

Ο ΛΟΥΗ ΡΟΥΣΣΟ ΝΑ ΜΑΣ ΑΝΑΛΥΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΠΥΞΙΔΑΣ!

πηγές:

Λούης Ρούσσος- ερευνητής

https://el.wikipedia.org/wiki (link is external)

http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=2826 (link is external)

http://evikapa.blogspot.gr/2013/05/blog-post.html (link is external)

www.madeincreta.gr (link is external)

omadaorfeas (link is external)
……………………………………………
Πληροφοριακά εκτός θέματος, ας εμπλουτίζουμε και σε άλλα τις γνώσεις μας!

Βραχοσκαλίσματα 2.200 χρόνων αποκαλύπτουν αρχαία αστρονομική γνώση στην Κίνα!
Τρύπες ανά 1.000 μ. για Αφροδίτη, Δία, Ερμή, Άρη και Κρόνο!

Το κάθε σχήμα έχει την δική του μορφή, ανάλογα με τον πλανήτη και το ανάλογο χρώμα, ανάλογα με το έδαφος του!

Του Γιώργου Λεκάκη,
……………………………………………….
Η γνώση της σποράς η αρχή του πολιτισμού

ΤΟΤΕ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΛΑ
Ίσως το πιο οριακό σημείο της αρχής του εκπολιτισμού των ανθρώπων ήταν η εποχή του Τριπτόλεμου και του δώρου που πήρε από την θεά Δήμητρα, την γνώση της σποράς.
Η θεά όταν στην αναζήτηση της για την κόρη της Περσεφόνη φτάνει στην Ελευσίνα εκεί την συναντά ο βασιλιάς της πόλης Κελεός.
Όταν βλέποντάς την καταταλαιπωρημένη την ρωτά και μαθαίνει για την κόρη της την χαμένη την λυπάται και της προσφέρει το παλάτι να την φιλοξενήσει.
Η Δήμητρα ως ένδειξη ευγνωμοσύνης που ένας βασιλιάς ενδιαφέρθηκε για μία άγνωστη και μάλιστα την φιλοξένησε στο παλάτι του προτείνει να διδάξει τον μικρό του γιο, κάτι που ευχαρίστως αποδέχεται ο ελευσίνιος βασιλιάς.
Η Δήμητρα μέσα σ’ αυτά που μάθαινε τον μικρό βασιλόπαιδα του δίδασκε την ακαϊα με πρακτικό τρόπο για να τον κάνει αθάνατο. Δηλαδή τον κρατούσε πάνω από μία εστία αναμμένη και μουρμούριζε τους ακατάληπτους λόγους, έτσι όπως μας πληροφορεί και ο Απολλόδωρος, έφευγαν οι θνητές σάρκες που καίγονταν.
Όταν μία νύχτα η βασίλισσα Μετάνειρα, που έβλεπε τον γιο της Δημοφώντα, να μεγαλώνει «παράξενα» κρυφοκοίταξε να δει τι ακριβώς έκανε η φιλοξενούμενη τους, βλέποντας αυτό το θέαμα κατατρόμαξε έβαλε τις φωνές και τότε πέφτει το παιδί από τα χέρια της Θεάς και καίγεται.
Η Δήμητρα αναγκάζεται να παρουσιαστεί με την κανονική θεϊκή της μορφή και η βασίλισσα κατανοώντας το λάθος της πέφτει στα πόδια της και της ζητά συγνώμη.
Όμως η Θεά Δήμητρα μη μπορώντας να δεχθεί τον χαμό του παιδιού αποφασίζει να διδάξει στο μεγαλύτερο γιο τον Τριπτόλεμο την γνώση της σποράς.
Έτσι τον καθιστά απόστολο της γνώσης της σποράς και τον στέλνει σ ολόκληρο τον κόσμο να την μεταφέρει.
Του παρέχει και μεταφορικό μέσο το οποίο κατασκεύασε η ίδια και ήταν ένα άρμα με φτερωτούς δράκους και διέσχιζε με αυτό τους ουρανούς μεταφέροντας την γνώση της σποράς.
Γίνεται λοιπόν ο Τριπτόλεμος ο πρώτος εκπολιτιστής αφού η γνώση της σποράς όπως ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί αποτελεί το πρώτο στάδιο του πολιτισμού, κατά κάποιο αποσυμβολισμό.
Οι πρώτοι που δέχθηκαν αυτή την γνώση ήταν οι Αρκάδες, πανάρχαιοι Πελασγοί- Έλληνες, οι οποίοι φαίνεται να εξαπλώνονται σε διάφορα σημεία της γης και να μεταφέρουν έτσι τον πολιτισμό σε μία εποχή όπου όπως υποστηρίζεται ήταν μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος και οι άνθρωποι βρίσκονταν σε πρωτόγονη κατάσταση( 10.000 – 7.000 π.Χ.).
Οι λαοί που δέχθηκαν την γνώση και τον πολιτισμό ( Ίαντες, Άονες, Εκτήναι, Τελχίνες, Λέλεγες, Πελασγοί, Κάτονες, Μόσχοι, Παφλαγόνες, Χάλυβες, Ίβηρες, Ιλλυριοί, Δρύοπες, Φρύγες, Λύκιοι, Μήονες, Μακεδόνες, Θράκες, Αιτωλοί, Μυσοί, Κίλικες, Λούβιοι, Κάρες κ. ά. ), δεν ήσαν παρά απόγονοι των ίδιων πρωτόγονων ανθρώπων οι οποίοι ανέκαθεν ζούσαν και αναπτύσσονταν στον χώρο της Αιγηίδος προ και μετά την καταβύθιση της…

Ποιός κατέστρεψε την Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας;

Τι συνέβη στη Βασιλική Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας;

Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι ιδρύθηκε από τον Πτολεμαίο Β’ Σωτήρα. Αποτελούσε τμήμα του Μουσείου που βρισκόταν στο βασιλικό ανάκτορο της Αλεξάνδρειας.

Αυτή η μεγάλη αρχαία πόλη, που κατέχει ένα μικρό κομμάτι γης στις ακτές της Μεσογείου, ιδρύθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο κατά την επίσκεψή του στην Αίγυπτο και έγινε η πρωτεύουσα της τελευταίας δυναστείας των Φαραώ, η οποία καταγόταν από το στρατηγό του Αλεξάνδρου Πτολεμαίο.

Η Βασιλική Βιβλιοθήκη, αποτελούσε μέρος του Μουσείου, όμως παραμένει ασαφές αν αποτελούσε ξεχωριστό κτίριο.

Διάφορες ιστορίες για την εξαφάνιση της κυκλοφορούν εδώ και αιώνες και χρονολογούνται τουλάχιστον από τον πρώτο μ.Χ. αιώνα.

Διαπιστώνουμε ότι για την καταστροφή ευθύνονται οι τρεις δυνάμεις κατοχής που κυβέρνησαν την Αλεξάνδρεια αφού την έχασαν οι Έλληνες.

Θα αναφερθούμε πρώτα στις ιστορίες όπως τις ακούμε σήμερα – χωρίς αναφορές και μερικές σε μεγάλο βαθμό ανακριβείς.

Στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να εξακριβώσουμε ποιός ήταν ο υπαίτιος της καταστροφής της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.

Οι ύποπτοι είναι ένας ρωμαίος, ένας χριστιανός και τέλος ένας μουσουλμάνος – ο Ιούλιος Καίσαρας, ο πατριάρχης Θεόφιλος της Αλεξάνδρειας και ο Χαλίφης Ομάρ της Δαμασκού.

Θα προσπαθήσουμε να φτάσουμε στην πιο αξιόπιστη ιστορία σχετικά με την καταστροφή της βιβλιοθήκης, αναλύοντας την πληθώρα σχετικών πηγών.

Ιούλιος Καίσαρας

Ας δούμε πρώτα την κυρίαρχη ιστορία:

«Λέγεται συχνά ότι οι Ρωμαίοι ήταν πολιτισμένοι, όμως ο πιο διάσημος στρατηγός τους είναι υπεύθυνος για τη μεγαλύτερη πράξη βανδαλισμού της αρχαιότητας.

Ο Ιούλιος Καίσαρας επιτέθηκε στην Αλεξάνδρεια, καταδιώκοντας τον μεγαλύτερο αντίπαλο του Πομπήιο, όταν κατάλαβε πως ο Αιγυπτιακός στόλος επρόκειτο να τον αποκόψει.
Συνειδητοποιώντας ότι αυτό θα τον άφηνε σε απελπιστικά δύσκολη θέση, έδρασε αποφασιστικά στέλνοντας φλεγόμενα πλοία στο λιμάνι.

Το σχέδιο του πέτυχε και ο εχθρικός στόλος σύντομα πήρε φωτιά.

Αλλά η φωτιά δεν σταμάτησε στα πλοία.

Πέρασε στην αποβάθρα η οποία ήταν γεμάτη με εύφλεκτα υλικά, έτοιμα για εξαγωγή. Κατόπιν εξαπλώθηκε στην πόλη και πριν προλάβει κανείς να τη σταματήσει, πήρε φωτιά η ίδια η Μεγάλη Βιβλιοθήκη με αποτέλεσμα 400.000 ανεκτίμητοι χειρόγραφοι πάπυροι να γίνουν στάχτη.

Όσο για τον ίδιο τον Καίσαρα, δεν θεώρησε το γεγονός αυτό αρκετά σημαντικό ώστε να το αναφέρει στα απομνημονεύματά του».

Ο Ιούλιος Καίσαρας βρισκόταν πράγματι στην Αλεξάνδρεια το 47-48 π.Χ. καταδιώκοντας τον αντίπαλο του Πομπήιο.

Ο Καίσαρας κατάφερε να καταλάβει την πόλη χωρίς κανένα πρόβλημα μετά την καταστροφή του Αιγυπτιακού στόλου και διέμενε στο παλάτι με την Κλεοπάτρα, όταν άρχισαν τα προβλήματα.

Μερικά από τα πρωτοπαλίκαρα του Φαραώ επιτέθηκαν με μια αρκετά μεγάλη δύναμη και ο Καίσαρας βρέθηκε ξαφνικά κολλημένος σε μια εχθρική πόλη με πολύ λίγες δυνάμεις.

Το ότι κέρδισε παρ’ολα αυτά οφείλεται στην τύχη του και τις ηγετικές του ικανότητες.

Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο αλλά για να διαλευκάνουμε την τύχη της Βασιλικής Βιβλιοθήκης θα πρέπει να εξετάσουμε τις αρχαίες πηγές.

Ιούλιος Καίσαρας – Οι εμφύλιοι πόλεμοι

Η παλαιότερη αναφορά που έχουμε για αυτά τα γεγονότα βρίσκεται στο βιβλίο «Εμφύλιοι πόλεμοι» που γράφτηκε από τον ίδιο τον Ιούλιο Καίσαρα (πέθανε το 44 π.Χ). Σε αυτό εξηγεί πώς έπρεπε να πυρπολήσει τα ναυπηγεία και τον Αλεξανδρινό στόλο για την ασφάλεια του, καθώς βρισκόταν σε δεινή θέση.

Δεν κάνει όμως καμία αναφορά στο αν η φωτιά εξαπλωθηκε πέρα από την ακτή και κατέστρεψε και τη Βασιλική Βιβλιοθήκη.

Η αφήγηση στο βιβλίο σταματάει στην έναρξη της εκστρατείας στην Αίγυπτο και η ιστορία συνεχίζεται στο βιβλίο «Αλεξανδρινός πόλεμος», από έναν από τους υπολοχαγούς του, τον Χίρτιο (πέθανε το 43 π.Χ).

Δεν περιλαμβάνει καμία αναφορά σχετική με την πυρπόληση της Αλεξάνδρειας, αντίθετα αναφέρει πως η πόλη δε μπορούσε να καεί εφόσον ήταν χτισμένη όλη από πέτρα.

Αν και αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως δήλωση αθωότητας, αξίζει να πούμε πως ένας λόγος για τον οποίο ανέφερε ότι η Αλεξάνδρεια δε μπορούσε να καεί μπορεί να είναι το ότι ήθελε να αποκρύψει την πράξη του.

Η μεταγενέστερη ιστορία απέδειξε πολλές φορές ότι η Αλεξάνδρεια καίγεται ακριβώς όπως και οποιαδήποτε άλλη πόλη.

Η φωτιά αυτή δεν αναφέρεται ούτε στους Φιλιππικούς του Κικέρωνα εναντίον του συμμάχου του Καίσαρα, Μάρκου Αντώνιου.

Αυτό, παρόλο που αποτελεί μια πολύτιμη μαρτυρία για την υπεράσπιση του Καίσαρα, μια που ο Κικέρωνας δε συμπαθούσε καθόλου τον τελευταίο, δεν αποτελεί αδιάσειστο επιχείρημα μια που είναι πολύ πιθανό ο Κικέρωνας να μη γνώριζε όλα όσα συνέβησαν, δεν έκρινε απαραίτητο να αναφέρει το συγκεκριμένο γεγονός ή αναφέρεται σε αυτό σε απόσπασμα των έργων του το οποίο δε σώζεται.

Στράβων – Γεωγραφία

Ο Στράβωνας (πέθανε μετά το 24 μ.Χ) βρέθηκε στην Αλεξάνδρεια το 20 π.Χ και πουθενά μέσα στις λεπτομερείς περιγραφές του για το παλάτι και το Μουσείο δεν αναφέρει τη βιβλιοθήκη.

Η παράλειψη αυτή εξηγείται συχνά από λόγιους οι οποίοι ισχυρίζονται ότι η βιβλιοθήκη βρισκόταν μέσα στο Μουσείο ή ήταν προσαρτημένη σε αυτό.

Όμως ακόμη κι αν ήταν έτσι, η σιωπή του Στράβωνα είναι ύποπτη.

Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η βιβλιοθήκη δεν υπήρχε πλέον αλλά πολιτικοί περιορισμοί επέβαλαν να μην αναφέρεται η τύχη της.

Λίβιος και Φλόρος – Η Επιτομή της Ιστορίας της Ρώμης

Η πρώτη αναφορά της πυρκαγιάς στην Αλεξάνδρεια θα μπορούσε φαινομενικά να προέρχεται από το Λίβιο (πέθανε το 17 μ.Χ) στο έργο του «Η Ιστορία της Ρώμης».

Το βιβλίο στο οποίο είχε συμπεριληφθεί η αναφορά αυτή έχει χαθεί, και οι ‘Περιλήψεις’ που έχουν διασωθεί είναι πολύ σύντομες για να τη περιέχουν.

Ωστόσο, η «Επιτομή» του 2ου αι. που γράφτηκε από το Φλόρο σώθηκε και λέει ότι η φωτιά ξεκίνησε από τον Καίσαρα για να καθαρίσει την περιοχή γύρω από τη θέση του, ώστε ο εχθρός να μην έχει καμία κάλυψη από τα βέλη του στρατού του.

Η ίδια η βιβλιοθήκη δεν αναφέρεται από τον Φλόρο, αν και ήταν στην ίδια περιοχή της πόλης που βρισκόταν το παλάτι το οποίο είχε καταλάβει ο Καίσαρας.

Σενέκας – Σχετικά με την ηρεμία του μυαλού.

Στην πραγματικότητα ξέρουμε ότι η Βασιλική Βιβλιοθήκη αναφέρεται από το Λίβιο, επειδή αργότερα μνημονεύεται από τον Σενέκα (πέθανε το 65 μ.Χ) στο διάλογο του «Σχετικά με την ηρεμία του μυαλού», στον οποίο αναφέρει επίσης πως καταστράφηκε μεγάλος αριθμός βιβλίων.

Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο Σενέκας έχει πάρει όλες τις πληροφορίες σχετικά με την καταστροφή της βιβλιοθήκης από τον Λίβιο, αλλά μια προσεκτική ανάγνωση του διαλόγου δεν αποδεικνύει κάτι τέτοιο.

Ο Σενέκας στην πραγματικότητα το μόνο που αναφέρει είναι ότι ο Λίβιος θεωρούσε τη βιβλιοθήκη ως «το πιο διακεκριμένο επίτευγμα της καλαισθησίας και της μέριμνας των βασιλέων» και αυτό μόνο και μόνο για να μπορέσει να διαφωνήσει.

Πλούταρχος και Δίων Κάσσιος – Η ζωή του Καίσαρος και η Ρωμαϊκή Ιστορία

Ο Πλούταρχος (πέθανε το 120 μ.Χ), στο έργο του «Η ζωή του Καίσαρος» κάνει μια αδιάφορη σχετικά αναφορά στην καταστροφή της βιβλιοθήκης.

Ο Πλούταρχος παρόλο που δεν έχει κάτι εναντίον του Καίσαρα, τον επικρίνει με ευχαρίστηση, επομένως θα πρέπει να λάβουμε αυτή την αναφορά στα σοβαρά.

Επιπλέον, είχε επισκεφθεί την Αλεξάνδρεια και κατά πάσα πιθανότητα θα είχε παρατηρήσει εάν η βιβλιοθήκη εξακολουθούσε να υφίσταται.

Ο Δίων Κάσσιος (πέθανε το 235 μ.Χ) μας λέει ότι οι αποθήκες των βιβλίων που βρίσκονταν κοντά τις αποβάθρες κάηκαν τυχαία από τους άνδρες του Καίσαρα.

Τα λόγια του δεν είναι ξεκάθαρα και έχουν οδηγήσει ορισμένους μελετητές στο συμπέρασμα ότι καταστράφηκαν μόνο τα βιβλία που προορίζονταν για εξαγωγή.

Αύλος Γέλλιος – Αττικές Νύχτες

Ο Γέλλιος (πέθανε το 180 μ.Χ.), συμπεριέλαβε στις Αττικές Νύχτες ένα σύντομο απόσπασμα σχετικό με βιβλιοθήκες όπου η καταστροφή της Βασιλικής Βιβλιοθήκης αναφέρεται ότι έγινε από ατύχημα κατά τη διάρκεια του πρώτου πολέμου των Ρωμαίων κατά της Αλεξάνδρειας, όταν βοηθητικοί στρατιώτες έβαλαν φωτιά.

Αυτός ο πρώτος πόλεμος ήταν η εκστρατεία του Καίσαρα και ο δεύτερος ήταν όταν ο Οκταβιανός πήρε την Αίγυπτο από το Μάρκο Αντώνιο και την Κλεοπάτρα.

Ο Γέλλιος αναφέρει πως κάηκαν 700.000 βιβλία.

Αμμιανός Μαρκελλίνος και Ορόσιος – Ρωμαϊκή Ιστορία και Ιστορία κατά των ειδωλολατρών

Ένας από τους τελευταίους ειδωλολάτρες Ρωμαίους ιστορικούς, ο Αμμιανός Μαρκελλίνος (πέθανε το 395 μ.Χ.), μας λέει για την τύχη της βιβλιοθήκης γράφοντας για την πόλη της Αλεξάνδρειας στη «Ρωμαϊκή Ιστορία» του.

Αναφέρει ότι το γεγονός πως η πυρκαγιά ξεκίνησε από τον Ιούλιο Καίσαρα αποτελεί την «ομόφωνη άποψη των αρχαίων συγγραφέων», αλλά συγχέει το κτίριο της βιβλιοθήκης με το Σεράπειο και αυξάνει τον αριθμό των παπύρων που καταστράφηκαν σε 700.000 (ίσως η πηγή του είναι ο Γέλλιος).

Η ιστορία επαναλαμβάνεται από τον Ορόσιο, έναν πρώιμο χριστιανό ιστορικό (πέθανε μετά το 415 μ.Χ.), ο οποίος αναφέρει στην «Ιστορία κατά των ειδωλολατρών» πως οι κατεστραμμένοι πάπυροι αριθμούσαν τους 400.000.

Και οι δύο αυτοί συγγραφείς είναι πολύ μεταγενέστεροι για να αποτελούν ακριβείς πηγές από μόνοι τους, όμως μας λένε ότι από τον τέταρτο αιώνα πιστεύονταν ευρέως οτι η Βασιλική Βιβλιοθήκη είχε καταστραφεί από τον Ιούλιο Καίσαρα.

Θα τους ξαναδούμε παρακάτω σε σχέση με την καταστροφή του Σεράπειου, που συνέβη στα δικά τους χρόνια.

Συγκεντρώνοντας τις παραπάνω πηγές, μπορούμε να συμπεράνουμε τα εξής:

* Οι πρώτες περιγραφές τoυ Αλεξανδρινoύ Πολέμου, γραμμένες είτε από τον Καίσαρα είτε από τους στενούς φίλους του, καλύπτουν εσκεμμένα οτιδήποτε αντανακλά άσχημα πάνω στον σπουδαίο άνδρα.

Δεν αποτελεί συνεπώς έκπληξη η σιωπή τους για τον εμπρησμό της μεγαλύτερης βιβλιοθήκης του κόσμου, ακόμα και αν συνέβη τυχαία.

* Η βιβλιοθήκη δεν υπήρχε ως ξεχωριστό κτίριο την εποχή της επίσκεψης του Στράβωνα το 20 π.Χ.

* Η πεποίθηση ότι Καίσαρας είχε καταστρέψει τη βιβλιοθήκη ήταν διαδεδομένη από την εποχή που η οικογένεια του έπαψε να κατέχει τον αυτοκρατορικό θρόνο στα τέλη του πρώτου μ.Χ. αιώνα.

Ο Πλούταρχος, ο Γέλλιος και ο Σενέκας αποτελούν την απόδειξη γι’ αυτό.

Πρέπει επομένως να υποθέσουμε ότι η βιβλιοθήκη δεν υπήρχε τότε.

Ο Πλούταρχος ιδιαίτερα, ως Έλληνας, σίγουρα θα ήξερε εάν υπήρχε.

Μπορεί τα αναγνωστήρια, τα οποία αποτελούσαν μέρος του Μουσείου, να επέζησαν, όμως όπως μας λένε όλες οι πηγές, τα βιβλία κάηκαν από τον Ιούλιο Καίσαρα.

Θεόφιλος

Και πάλι, ας δούμε πρώτα την κυρίαρχη ιστορία:

Ο Θεόφιλος, ο Πατριάρχης της Αλεξανδρείας, είναι επίσης και ο προστάτης άγιος των εμπρηστών.

Καθώς ο Χριστιανισμός στραγγάλιζε σιγά-σιγά τον κλασικό πολιτισμό, τον τέταρτο αιώνα ήταν πολύ δύσκολο να είναι κανείς ειδωλολάτρης.

Στην Αλεξάνδρεια βρισκόταν ο μεγάλος ναός του Σέραπι, που ονομαζόταν Σεράπειο και κολλητά σε αυτό ήταν η Μεγάλη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, όπου διατηρούνταν όλη η σοφία των αρχαίων.

Ο Θεόφιλος ήξερε ότι όσο υπήρχε αυτή η γνώση, οι άνθρωποι θα έτειναν λιγότερο να πιστέψουν στην Αγία Γραφή, έτσι ξεκίνησε να καταστρέψει όλους τους ειδωλολατρικούς ναούς.

Αλλά το Σεράπειο ήταν ένα τεράστιο κτίσμα, πάνω σε ανάχωμα και πέρα από τις ικανότητες των μαινόμενων χριστιανών φανατικών να το πλήξουν.

Ο Πατριάρχης λοιπόν επικοινώνησε με τη Ρώμη.

Από εκεί, ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Μέγας, ο οποίος είχε διατάξει την εξολόθρευση του παγανισμού, έδωσε την άδειά του για την καταστροφή του Σεραπείου.

Συνειδητοποιώντας πως δεν θα είχαν καμία τύχη, οι ιερείς και οι ιέρειες εγκατέλειψαν το ναό τους στα νύχια του όχλου ο οποίος εισέβαλε σε αυτόν με αποτέλεσμα το οικοδόμημα να καταστραφεί συθέμελα και τα χειρόγραφα να καούν σε τεράστιες πυρές στους δρόμους της Αλεξάνδρειας.

Ο Θεόφιλος ήταν πράγματι ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας την εποχή που το Σεράπειο είχε μετατραπεί σε χριστιανική εκκλησία αλλά ο ίδιος ποτέ δεν έγινε άγιος.

Η ημερομηνία που δίνεται συνήθως για τα γεγονότα είναι το 391 μ.Χ., όταν ήταν αυτοκράτορας ο Θεοδόσιος, ο οποίος «προσηλύτιζε» τους υπηκόους του στο Χριστιανισμό με μεγάλο ζήλο.

Η αντιδικία που υπάρχει εδώ είναι ότι υπήρχε και μια άλλη βιβλιοθήκη στο Σεράπειο και ήταν αυτή που κατέστρεψε ο όχλος των χριστιανών κατά τη λεηλασία του ναού.

Πρέπει επομένως να διαπιστώσουμε εάν όντως υπήρχε ακόμη μία βιβλιοθήκη εκεί και επίσης αν όντως την κατέστρεψε ο Θεόφιλος.

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΣΤΟ ΣΕΡΑΠΕΙΟΝ.

Μία από τις πιο γνωστές μαρτυρίες για τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας προέρχεται από το 1780 περίπου και είναι αυτή του σημαντικού ιστορικού και οπαδού του Διαφωτισμού, Έντουαρντ Γκίμπον ο οποίος για την καταστροφή κατηγόρησε αποκλειστικά τους χριστιανούς κατά τη διάρκεια των γεγονότων του 391 μ.Χ. επί επισκόπου Θεοφίλου.

Ιστορικοί που διακρίνουν στοιχεία προκατάληψης από τον Γκίμπον ενάντια στον Xριστιανισμό, θεωρούν ότι ο Γκίμπον, από εσφαλμένη εκτίμηση, συνέχεε τη βασιλική βιβλιοθήκη με εκείνη που βρισκόταν κοντά στον ναό του Σέραπι.

Σχετικά με τις αναφορές του Γκίμπον για το θέμα αυτό, θα πρέπει να επισημανθεί ότι σε μια αντίστοιχη περίπτωση της ιστορίας, με ευκολία αθώωνε τους Άραβες για την μεγάλη μαρτυρούμενη καταστροφή βιβλίων στην Αλεξάνδρεια στις αρχές του 7ου αιώνα και είναι ενδεικτικό ένα απόσπασμα στο οποίο υπερασπίζει τους Άραβες:

«Αν όμως, οι ογκώδεις τόμοι των διχογνωμιστών, αρειανών και μονοφυσιτών, χρησιμοποιήθηκαν πραγματικά για τη θέρμανση των δημόσιων λουτρών, ο φιλόσοφος θα παραδεχτεί χαμογελώντας ότι εντέλει θυσιάστηκαν για το καλό της ανθρωπότητας»

Τα χρόνια που μεσολάβησαν

Στα χρόνια που μεσολάβησαν, οι πηγές δεν αναφέρουν τίποτα για τη βιβλιοθήκη.

Ωστόσο, η Αλεξάνδρεια παρέμεινε το κέντρο των επιστημών ενώ υπήρχαν και άλλες βιβλιοθήκες.

Ο αυτοκράτορας Κλαύδιος ίδρυσε την επώνυμη Κλαυδιανή βιβλιοθήκη ως κέντρο ιστορικών μελετών και ο Αδριανός ίδρυσε μια βιβλιοθήκη στο ναό του Καίσαρα κατά την επίσκεψή του στην Αλεξάνδρεια.

Ο δε Πλούταρχος μας πληροφορεί ότι ο Μάρκος Αντώνιος έδωσε στην Κλεοπάτρα ως δώρο όλο το περιεχόμενο – περίπου 200.000 πάπυροι – της βιβλιοθήκης της Περγάμου.

Ο Ιωάννης Τζέτζης, βυζαντινολόγος του 12ου αιώνα, στα «Προλεγόμενα στον Αριστοφάνη» δίνει κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με τον κατάλογο του ποιητή Καλλίμαχου (πέθανε μετά το 250π.Χ), ο οποίος είπε ότι υπήρχαν περίπου 500.000 πάπυροι στη Βασιλική Βιβλιοθήκη και άλλοι 42.000 περίπου στην εξωτερική ή δημόσια βιβλιοθήκη.

Ο Καλλίμαχος είναι γνωστός ως προς τις αναφορές του στη βιβλιοθήκη του Σεραπείου αν και συχνά οι αναφορές αυτές διεξάγονται συμπερασματικά.

Ο Επίσκοπος Επιφάνιος της Κύπρου (πέθανε το 402 μ.Χ.) στο έργο του «Μέτρα και Σταθμά» (μια ερμηνεία της βίβλου) αναφέρει ότι υπήρχαν πάνω από 50.000 τόμοι στη «θυγατρική» βιβλιοθήκη την οποία τοποθετεί στο Σεράπειο.

Οι προηγούμενες παρατηρήσεις μας σχετικά με τους αριθμούς εφαρμόζονται πλήρως εδώ αν και θα ήταν δίκαιο να πούμε ότι υπήρχαν πολλοί λιγότεροι πάπυροι στη θυγατρική από ότι στη Βασιλική Βιβλιοθήκη.

Παρά τη συνέχιση της ακαδημαϊκής δραστηριότητας, η Αλεξάνδρεια υπέστη πολλά μέχρι το 391 μ.Χ. Ο Αύγουστος την υποβάθμισε, οΚαρακάλλας κατέσφαξε πολλούς από τους πολίτες της ως αντίποινα προσβολής που θεώρησε ο ίδιος ότι έγινε στο πρόσωπο του και ο Αυρήλιος επίσης λεηλάτησε την πόλη και το παλάτι στο οποίο βρισκόταν το Μουσείο.

Τέλος, η πόλη καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από το Διοκλητιανό στις αρχές του τετάρτου αιώνα.

Αμμιανός Μαρκελλίνος – Ρωμαϊκή Ιστορία

Στην Ρωμαϊκή Ιστορία, ο Αμμιανός υμνεί το Σεράπειο αλλά στη συνέχεια τα συγχέει λίγο και λέει ότι οι βιβλιοθήκες που βρίσκονταν σε αυτό ήταν εκείνες που κάηκαν από τον Καίσαρα κατά τον Αλεξανδρινό πόλεμο.

Το σημείο αυτό είναι σημαντικό, επειδή ο Αμμιανός είχε επισκεφθεί την Αλεξάνδρεια, όμως παρόλα αυτά λέει πως «στο Σεράπειο υπήρξαν πολύτιμες βιβλιοθήκες» σε συντελεσμένο χρόνο.

Αυτό ήταν πριν το 391 μ.Χ., όταν ο Θεόφιλος και η συμμορία του άρχισαν το «έργο» τους και υποδηλώνει με έμφαση ότι δεν υπήρχαν βιβλία στο ναό κατά τη στιγμή της καταστροφής του.

Ρουφίνος Τυράννιος – Εκκλησιαστική Ιστορία

Η πρώτη περιγραφή για τη λεηλασία του Σεραπείου ήταν σίγουρα αυτή του Σωφρονίου Α’, ενός χριστιανού λόγιου, γνωστού από το έργο του «Σχετικά με την ανατροπή του Σέραπι» που έχει χαθεί.
Ο Ρουφίνος (πέθανε το 410 μ.Χ.) ήταν ένας Λατίνος ορθόδοξος χριστιανός που πέρασε πολλά χρόνια της ζωής του στην Αλεξάνδρεια.

Έφτασε σε αυτήν το 372 μ.Χ. και μολονότι δε γνωρίζουμε αν ήταν ή όχι παρών κατά την καταστροφή του Σεραπείου, ήταν σίγουρα εκεί την ίδια περίπου χρονική περίοδο.

Έκανε μια μάλλον ελεύθερη μετάφραση της Ιστορίας της Εκκλησίας του Ευσέβιου στα λατινικά και στη συνέχεια, πρόσθεσε σε αυτή τα δικά του βιβλία X και XI, συνεχίζοντας την αφήγηση μέχρι τη δική του εποχή.

Το βιβλίο ΧΙ αποτελεί την καλύτερη πηγή για τα γεγονότα στο Σεράπειο, τα οποία περιγράφει λεπτομερώς. Η αναφορά του σχετικά με τον αριθμό των βιβλίων συμφωνεί σε μεγάλο βαθμό με αυτή που δίνεται παραπάνω.

Φαίνεται να εκφράζει τη λύπη του για την καταστροφή του Σεραπείου αλλά θέτει ξεκάθαρα την ευθύνη στους ειδωλολάτρες που υποκίνησαν τον όχλο των χριστιανών.

Ευνάπιος – Βίοι φιλοσόφων

Ο ειδωλολάτρης συγγραφέας Ευνάπιος από την Αντιόχεια (πέθανε μετά το 400 μ.Χ) συμπεριέλαβε τη λεηλασία του Σεραπείου στο βιβλίο του «Βίος Αντωνίου» ο οποίος, πριν πεθάνει το 390 μ.Χ, είχε προφητέψει ότι όλοι οι ειδωλολατρικοί ναοί της Αλεξάνδρειας θα καταστρέφονταν.

Εκτός από το ότι ήταν ειδωλολάτρης, ο Ευνάπιος ήταν έντονα αντιχριστιανός και κατέβαλε κάθε προσπάθεια να κάνει τον Θεόφιλο και τους οπαδούς του να φαίνονται όσο το δυνατόν ανόητοι.

Η αφήγηση του είναι γεμάτη δηλητήριο και σαρκασμό καθώς περιγράφει τη λεηλασία του ναού ως μάχη δίχως εχθρό.
Συνεπώς, αν είχε καταστραφεί η μεγάλη βιβλιοθήκη τότε ο Ευνάπιος σίγουρα θα το είχε αναφέρει.

Όμως δεν το κάνει.

Σωκράτης ο Σχολαστικός, Ερμίας και Θεοδώρητος

Ο Σωκράτης ο Σχολαστικός (πέθανε μετά το 450 μ.χ) έγραψε επίσης ένα βιβλίο με τίτλο «Ιστορία της Εκκλησίας» ως συνέχεια αυτή του Ευσέβιου.

Ήταν πιο λεπτομερής και γραμμένη στα ελληνικά.

Περιέχει ένα κεφάλαιο σχετικά με την καταστροφή του Σεραπείου στο οποίο καταθέτει ότι η πράξη διατάχθηκε από τον αυτοκράτορα, ότι το κτίριο κατεδαφίστηκε και ότι μετατράπηκε αργότερα σε εκκλησία.

Και πάλι όμως δεν γίνεται καμία αναφορά στα βιβλία που θα μπορούσαν να βρίσκονται στο Σεράπειο ή τι μπορούσε να έχει συμβεί σε αυτά.

Το κείμενο του σχετικά με τα ιερογλυφικά σε σχήμα σταυρού που βρέθηκαν στο ιερό μας δίνει μια ιδέα για το πώς ο Χριστιανισμός μετέτρεπε διάφορα ειδωλολατρικά σύμβολα προς όφελός του.

Οι ιστορίες του Ερμία (πέθανε το 443 μ.Χ.) και του Θεοδώρητου (πέθανε μετά το 457 μ.Χ.) καλύπτουν μια παρόμοια περίοδο.

Παρά την ικανοποίηση τους να εκθέσουν λεπτομερώς την καταστροφή του Σεραπείου, δεν αναφέρουν καθόλου τα βιβλία αν και ο Θεοδώρητος λέει ότι κάηκαν τα ξύλινα είδωλα του Σέραπι.

Και οι δύο αυτές ιστορίες εξαρτώνται άμεσα από αυτή του Σωκράτη του Σχολαστικού, όμως περιλαμβάνουν στοιχεία και από άλλες πηγές.

Ορόσιος – Ιστορία κατά των ειδωλολατρών

Ο Ορόσιος (πέθανε μετά από το 415 μ.Χ.) ήταν φίλος του Αγίου Αυγουστίνου και έγραψε την Ιστορία κατά των ειδωλολατρών, η οποία είχε στόχο να δώσει κακή εικόνα σε οτιδήποτε μη-χριστιανικό.

Έτσι, ως ιστορικός είναι άχρηστος αλλά στην αναφορά του για τη Μεγάλη Βιβλιοθήκη λέει κάτι που ξεφεύγει από τη συνηθισμένη του μεροληψία, υποδηλώνοντας πως οι χριστιανοί έκαναν κάτι που ήταν λάθος.

Διαβάζουμε: «… υπάρχουν στους ναούς κιβώτια με βιβλία που εμείς οι ίδιοι έχουμε δει και όταν λεηλατήθηκαν τα ιερά αυτά, μας λένε, εκκενώθηκαν από δικούς μας ανθρώπους στη δική μας εποχή.»

Η δήλωσή του ότι δεν υπήρχε άλλη σημαντική βιβλιοθήκη στην Αλεξάνδρεια κατά την εκστρατεία του Καίσαρα είναι ενδιαφέρουσα και πηγαίνει αντίθετα με την ύπαρξη μιας βιβλιοθήκης μέσα στο Σεράπειο εκείνη την εποχή.

Ωστόσο, ο Ορόσιος αποτελεί πολύ μεταγενέστερη πηγή ώστε να φέρει βάρος σε αυτό το θέμα.

Στο μνημειώδες έργο του Edward Gibbon «η Παρακμή και η Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» συναντάμε τις πρώτες αναφορές για την καταστροφή της Μεγάλης Βιβλιοθήκης από τους χριστιανούς.

Η ιστορία αυτή έγινε δημοφιλής από τον Carl Sagan που την συμπεριλαμβάνει στο Cosmos. Εκεί αναφέρει και τη δολοφονία της φιλοσόφου Υπατίας .

Η δράση της Υπατίας θεωρήθηκε επικίνδυνη για την εξάπλωση του Χριστιανισμού.

Έτσι, σταδιακά καλλιεργήθηκε κλίμα εναντίον της που οδήγησε στη βίαιη δολοφονία της από ομάδες φανατικών μοναχών.

Παρότι η ίδια είχε πολλούς φίλους χριστιανούς, προτίμησε να μείνει πιστή στις αρχαιοελληνικές παραδόσεις.

Ο φόνος της Υπατίας περιγράφεται στα γραπτά του χριστιανού ιστορικού Σωκράτη του Σχολαστικού:

«Όλοι οι άνθρωποι την σεβόταν και την θαύμαζαν για την απλή ταπεινοφροσύνη του μυαλού της. Ωστόσο, πολλοί με πείσμα την ζήλευαν και επειδή συχνά συναντούσε και είχε μεγάλη οικειότητα με τον Ορέστη, ο λαός την κατηγόρησε ότι αυτή ήταν η αιτία που ο Επίσκοπος και ο Ορέστης δεν γινόταν φίλοι.

Με λίγα λόγια, ορισμένοι πεισματάρηδες και απερίσκεπτοι κοκορόμυαλοι με υποκινητή και αρχηγό τους τον Πέτρο, έναν οπαδό αυτής της Εκκλησίας, παρακολουθούσαν αυτή τη γυναίκα να επιστρέφει σπίτι της γυρνώντας από κάπου.

Την κατέβασαν με τη βία από την άμαξά της, την μετέφεραν στην Εκκλησία που ονομαζόταν Caesarium, την γύμνωσαν εντελώς, της έσκισαν το δέρμα και έκοψαν τις σάρκες του σώματός της με κοφτερά κοχύλια μέχρι που ξεψύχησε, διαμέλισαν το σώμα της, έφεραν τα μέλη της σε ένα μέρος που ονομαζόταν Κίναρον και τα έκαψαν.»

Ηθικός αυτουργός θεωρήθηκε ο επίσκοπος της Αλεξάνδρειας, Κύριλλος, ο οποίος είχε έρθει σε μεγάλη αντίθεση με τον Ρωμαίο Κυβερνήτη της Αιγύπτου και φιλικά διακείμενου προς την Υπατία, Ορέστη.

Χαλίφης Ομάρ

Η ιστορία σύμφωνα με το θρύλο:

Οι μουσουλμάνοι εισέβαλαν στην Αίγυπτο κατά τον έβδομο αιώνα, καθώς ο φανατισμός τους, τους οδηγούσε σε κατακτήσεις οι οποίες θα σχημάτιζαν μια αυτοκρατορία που θα εκτεινόταν από την Ισπανία έως την Ινδία.
Η Αίγυπτος δεν αντιστάθηκε σχεδόν καθόλου και οι ντόπιοι βρήκαν την εξουσία του Χαλίφη πιο ανεκτική από εκείνη των Βυζαντινών πριν από αυτόν.

Ωστόσο, όταν ένας Χριστιανός που ονομαζόταν Ιωάννης ενημέρωσε τον τοπικό Άραβα στρατηγό ότι υπήρχε στην Αλεξάνδρεια μια μεγάλη βιβλιοθήκη η οποία κρατούσε όλες τις γνώσεις του κόσμου, αυτός αναστατώθηκε.

Τελικά έστειλε μήνυμα στη Μέκκα από όπου ο Χαλίφης Ομάρ διέταξε πως όλα τα βιβλία στη βιβλιοθήκη θα έπρεπε να καταστραφούν, επειδή, όπως είπε «είτε θα αντικρούουν το Κοράνι, και στην περίπτωση αυτή θα είναι αιρετικά, είτε θα συμφωνούν με αυτό, οπότε θα είναι περιττά».

Ως εκ τούτου, όλα τα βιβλία και οι πάπυροι της βιβλιοθήκης δόθηκαν ως καύσιμο στα λουτρά της πόλης.

Τόσο τεράστιος ήταν ο όγκος της βιβλιογραφίας ώστε χρειάστηκαν έξι μήνες για να απανθρακωθούν θερμαίνοντας τις σάουνες των κατακτητών.

Ο επικεφαλής των Μουσουλμανικών δυνάμεων ο οποίος κατέλαβε την Αίγυπτο το 640 μ.Χ. ονομαζόταν ‘Amr και ήταν αυτός που υποτίθεται ότι ρώτησε τον Ομάρ τι να κάνει με την περίφημη βιβλιοθήκη που βρέθηκε υπό τον έλεγχο του.

Λίγες μόνο πηγές χρειάζεται να εξετάσουμε και είναι πολύ μεταγενέστερες. Η πρώτη προέρχεται από το 12ο αιώνα και είναι γραμμένη από τον Abd al Latif (πέθανε το 1231) ο οποίος, στο βιβλίο «Απολογισμός της Αιγύπτου», καθώς περιγράφει την Αλεξάνδρεια, αναφέρει τα ερείπια του Σεραπείου.

Τα προβλήματα με αυτό ως ιστορικό ντοκουμέντο, είναι τεράστια και ανυπέρβλητα, καθώς παραδέχεται ότι η πηγή των πληροφοριών του προέρχεται από φήμες.

Το δέκατο τρίτο αιώνα ο μεγάλος Ιακωβίτης χριστιανός Επίσκοπος Γρηγόριος Μπαρ (Hebræus-πέθανε το 1286), που ονομάζεται Abû ‘l Faraj στα αραβικά, ξεκαθαρίζει την ιστορία και περιλαμβάνει το περίφημο επίγραμμα από το Κοράνι.

Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο σχετικό με το πού βρήκε την ιστορία, αλλά φαίνεται ότι πρόκειται για μια ιστορία που έκανε το γύρο μεταξύ των Χριστιανών που ζούσαν κάτω από την κυριαρχία των μουσουλμάνων.

Ο Γρηγόριος κατέγραψε άφθονες παρατραβηγμένες ιστορίες σχετικά με οιωνούς και τερατουργήματα έτσι θα πρέπει αυτή η ιστορία να αντιμετωπιστεί με καχυποψία.

Στο βιβλίο «Η Εξαφανισμένη Βιβλιοθήκη», ο Canfora αναφέρει ένα Συριακό χειρόγραφο που δημοσιεύθηκε στο Παρίσι στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, του François Nau.
Γράφτηκε από έναν χριστιανό μοναχό τον ένατο αιώνα και περιγράφει με λεπτομέρειες τη συνομιλία μεταξύ του Ιωάννη και του Χαλίφη Ομάρ.

Στη γαλλική μετάφραση του βιβλίου αυτού όμως δεν υπάρχει αναφορά σε καμία βιβλιοθήκη και φαίνεται να αποτελεί παράδειγμα θεολογικού διαλόγου μεταξύ δύο ατόμων.
Με άλλα λόγια, δεν είναι ιστορικό και ούτε αξιώνεται ως τέτοιο.

Τα σφάλματα στις πηγές είναι προφανή και η ίδια η ιστορία είναι σχεδόν εντελώς απίστευτη. Κατ ‘αρχάς,ο Γρηγόριος Μπαρ εκπροσωπεί το χριστιανό στην ιστορία του, δηλαδή κάποιον Ιωάννη από το Βυζάντιο, ο οποίος ήταν νεκρός την εποχή της μουσουλμανικής εισβολής.

Επίσης, το ότι η βιβλιοθήκη έκανε έξι μήνες για να καεί είναι απλά φαντασία και το είδος της υπερβολής που μπορεί να περιμένει κανείς από τους αραβικούς θρύλους όπως οι «Αραβικές Νύχτες».

Ωστόσο, η διάσημη παρατήρηση του Alfred Butler, ότι τα βιβλία της βιβλιοθήκης ήταν φτιαγμένα από περγαμηνή, η οποία είναι υλικό που δεν καίγεται, δεν είναι αλήθεια.
Οι πολύ μεταγενέστερες πηγές είναι ύποπτες, καθώς δεν υπάρχει ίχνος αυτής της θηριωδίας σε καμία προγενέστερη λογοτεχνία – ακόμη και στο Κοπτικό Χριστιανικό χρονικό του Ιωάννη Νικίου (πέθανε το 640 μ.Χ.) ο οποίος κατέγραψε την Αραβική εισβολή.

Τέλος, η ιστορία προέρχεται από έναν χριστιανό διανοούμενο ο οποίος ήταν πολύ πρόθυμος να κακολογήσει τη μουσουλμανική θρησκεία. Εδώ ίσως Θα πρέπει λοιπόν να την απορρίψουμε ως θρύλο.

Άρθρο Δώρα Σπυρίδου

Strangehellas

Οι ξένοι μας φοβούνται γιατί είμαστε διαχρονικά ατίθασοι.

«Ο λαός των Γραικών είναι ατίθασος και δύσκολος.

Γι αυτό πρέπει να χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες.

Τότε ίσως αναγκασθεί να συμμορφωθεί…» Χένρυ Κίσινγκερ.

«Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ” αυτούς.

Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους» Φρειδερίκος Νίτσε (Η Γέννηση της Τραγωδίας, κεφ. 15), 1872.

«Οι Έλληνες πρέπει να γίνουν λαός μικρόψυχος…»Λόρδος Λοντόντερυ.Συμμόρφωση λοιπόν ή

Αφανισμός είναι οι δύο επιλογές που έχει φαινομενικά ο Ελληνισμός, σύμφωνα με «κάποιους» που «τρέφουν» τέτοιου είδους ευσεβείς πόθους.

Οι Έλληνες πέραν των επιστημονικών, φιλοσοφικών, μεταφυσικών και άλλων ανακαλύψεων διέθεταν και ένα πολύ συγκεκριμένο αλλά ταυτόχρονα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό• δεν έσκυβαν ποτέ μα ποτέ το κεφάλι.

Όπως ανέφερε και η Ζακλίν ντε Ρομιγύ στην ομιλία της στην Πνύκα το 1995, «Οι Έλληνες είχαν καταλάβει ότι η ιδιαιτερότητά τους ήταν να μην υποκλίνονται μπροστά σε άνθρωπο, να μην δέχονται την απόλυτη εξουσία».

Το εν λόγω χαρακτηριστικό απαντά από τα αρχαία χρόνια.

Ο τραγικός ποιητής Αισχύλος στο έργο του «Προμηθεύς Δεσμώτης» τονίζει πως ο Προμηθέας, που συμβολίζει τον Ελληνισμό, ποτέ δεν πρέπει να κάμπτει τα γόνατα «ὀρθοστάδην… οὐ κάμπτων γόνυ».

Αλλά και οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν «άνανδρες και ανελεύθερες» τέτοιου είδους συμπεριφορές.

(Ιάμβλιχος, Πυθαγορικός Βίος).

Από την άλλη, στην Ανατολή η γονυκλισία ήταν πολύ σύνηθες φαινόμενο.

Προσκυνούσαν τους βασιλείς ως θεούς, συνήθεια που υιοθέτησαν αργότερα και οι Ρωμαίοι.Ιστορικό έχει μείνει το τέχνασμα του Θεμιστοκλή, ο οποίος, καταδιωκόμενος από τους Έλληνες και αναγκασμένος να καταφύγει στον Μέγα Βασιλέα, κλήθηκε να τον προσκυνήσει, γιατί διαφορετικά ήταν αδύνατον να τον ακούσει.

Άλλωστε ο Πέρσης αξιωματούχος Αρτάβανος τον είχε προειδοποιήσει: «…Ὑμᾶς ελευθερίαν μάλιστα θαυμάζειν και ισότητα… ἡμῖν δὲ βασιλέα προσκυνεῖν ὡς εἰκόνα θεοῦ».

Έτσι ο μεγάλος αυτός στρατηγός, προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του, έριξε το δαχτυλίδι του κάτω, ώστε ο Πέρσης βασιλιάς να θεωρήσει πως τον προσκύνησε (Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι).

Όταν επίσης ζητήθηκε από τους Σπαρτιάτες να δώσουν «γῆν και ὓδωρ» ως ένδειξη υποταγής, τότε εκείνοι έριξαν τους Πέρσες απεσταλμένους σε ένα πηγάδι.

Επειδή όμως οι πρέσβεις θεωρούνταν πρόσωπα απαραβίαστα, αποφάσισαν να πληρώσουν το αντίστοιχο τίμημα στον Ξέρξη, στέλνοντάς του δύο απεσταλμένους εθελοντές να τους σκοτώσει.

Ο Σπερθιής και ο Βούλις προσφέρθηκαν, πήγαν στον Πέρση βασιλιά και του δήλωσαν ρητά και κατηγορηματικά: «Ήρθαμε για να μας σκοτώσετε, όχι για να προσκυνήσουμε» (Ηροδότου Ιστορία Ζ’ 136).

Οι Έλληνες ήταν από την φύση τους άνθρωποι ελεύθεροι, κάτι που πιστοποιεί και η άρνηση του Ιπποκράτη, σύμφωνα με τον Στοβαίο, να πάει ως γιατρός στην περσική αυλή, γιατί όπως είπε δεν του χρειάζεται καλό αφεντικό «οὐ δέομαι χρηστοῦ δεσπότου».

Αλλά και τα λόγια του Αθανάσιου Σταργείτη στο έργο Ωγυγίαν, όπου αναφέρει:

«Οἱ Ἓλληνες, ἐλεύθεροι ὂντες, δεν ἒκλιναν ποτὲ τὰ γόνατα οὒτε τὸν αὐχένα εἰς ἂγαλμα, οὒτε εἰς βωμὸν ἀνθρώπου».

Όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενη μελέτη μας, οι Έλληνες μένουν ίδιοι ως προς τις συνήθειες και τις αξίες τους.

Έτσι λοιπόν και ο μεγάλος Κολοκοτρώνης αργότερα, σύμφωνα με όσα καταγράφονται στα «Απομνημονεύματά» του, επειδή οι προσκυνημένημένοι έκαναν ζημιά στον απελευθερωτικό αγώνα, φώναξε:

«η πατρίς κινδυνεύει από το προσκύνημα!

Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»!

Αλλά και στον ίδιο τον Ιμπραήμ απάντησε:

«όχι τα δέντρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, πέτρα πάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνούμεν».

Ανάλογη απάντηση έδωσε και ο Καραϊσκάκης στον Κιουταχή.

Άλλωστε και τα δημοτικά τραγούδια, που ύμνησαν τους κλέφτες και τους αρματωλούς, αποδεικνύουν πόσο βαθιά χαραγμένο στην ελληνική ψυχή και το ελληνικό πνεύμα ήταν το ανυπόταχτον…

«Όσο είν’ ο κλέφτης ζωντανός, πασά δεν προσκυνάει.

Κι αν πέσει το κεφάλι του, δεν μπαίνει στο ταγάρι.

Το παίρνουν οι σταυραετοί να θρέψουν τα παιδιά τους. Να κάνουν πήχη το φτερό και πιθαμή το νύχι».

«-Προσκύνα Διάκο τον Πασά, προσκύνα τον Βεζύρη.

Όσο είναι ο Διάκος ζωντανός, πασά δεν προσκυνάει».

«-Μάρκο μου πάρε τα κλειδιά κι έλα να προσκυνήσεις.

Μένα με λένε Μπότσαρη, μένα με λένε Μάρκο, ποτέ μου δεν προσκύνησα κι ούτε θα προσκυνήσω».

Την «ιδιαιτερότητα» αυτή των Ελλήνων αναγνώριζαν και οι ίδιοι οι Τούρκοι..

Όπως γράφει σε επιστολή προς τον γιο του ο Σουλτάνος Σελίμ Β’ το 1572:

«Παιδί μου ο θεός εβοήθησε και ενίκησα και πήρα την Κύπρο, τους άπιστους ανθρώπους, όπου δεν με επροσκενούσαν».

Ο Ιωάννης Κακριδής ακόμη αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Στα Λαηνά του Σουφλιού είναι ένας τσοπάνος που φτιάνει θαυμάσιες γκλίτσες.

Σε μίαν από αυτές παρίστανε έναν Τούρκο να κόβει το κεφάλι ενός Έλληνα.

Ο Έλληνας στέκει όρθιος, και με χωρίς κεφάλι που είναι.

Κι όταν τον ρώτησαν τον τσοπάνο γιατί στέκει όρθιος, αφού είναι χωρίς κεφάλι, αποκρίθηκε:

“Γιατί είναι Έλληνας”» (Οι Αρχαίοι Έλληνες στην Νεοελληνική Παράδοση, εκδ. ΜΙΕΤ).Αλλά μέχρι και λίγα χρόνια πριν, η μητέρα του ήρωα Αυξεντίου που κάηκε ζωντανός από τους Άγγλους, δήλωσε:

«Κάλλιο μια χούφτα χώμα ο λεβέντης μου, παρά γονατισμένος».

Ας κλείσουμε με το ποίημα του Α. Ανδρέου «Δεν προσκυνώ Αγαρηνό.

Κρατάω απ’ τον Όμηρο εγώ.

Είμαι του Τεύκρου αγγόνι και του Κολοκοτρώνη.

Παιδί του Μακρυγιάννη δεν με νικούν βαρβάροι…».

Αυτό ας έχουμε όλοι μες στην καρδιά και το μυαλό μας και τότε θα βρούμε την δύναμη να σηκώσουμε το κεφάλι, να κοιτάξουμε ψηλά, να πάρουμε βαθιά ανάσα και να σταθούμε όρθιοι, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τους πάντες και τα πάντα.

ΠΥΓΜΗ.
……………………
Τα φοβερά μυστικά που είπαν οι Αιγύπτιοι ιερείς στον Σόλωνα για την Ελλάδα και την Ατλαντίδα!

Από τον “Τίμαιο” του Πλάτωνα 22-25

“…Εκεί λοιπόν (στην Αίγυπτο) όταν επήγαν ο Σόλων, καθώς είπεν ετιμήθη με εξαιρετικάς τιμάς από τους κατοίκους και ζητών πληροφορίας διά την παλαιάν ιστορίαν της χώρας από τους ιερείς εκείνους που την εγνώριζον πολύ καλά, ανεκάλυψεν ότι ούτε αυτός ο ίδιος ούτε άλλος κανείς Έλλην εγνώριζε τίποτε σχεδόν διά τα παλαιά.

Και όταν κάποτε ηθέλησε να τους παρασύρη εις συζήτησιν διά τα παλαιά ήρχισε να τους λέγη διά τα αρχαιοτάτας παραδόσεις των Αθηνών, διά τον Φορωνέα, ο οποίος εθεωρήθη ως ο πρώτος άνθρωπος, και διά την Νιόβην, διηγήθη επίσης διά τον Δευκαλίωνα και την Πύρραν πως διεβίωσαν μετά τον κατακλυσμόν και διά τους απογόνους των και προσεπάθησε να καθορίση πόσα έτη παρήλθον από όσα έλεγε και να χρονολογήσει.

Κάποιος από τους ιερείς πολύ ηλικιωμένος του είπε τότε: “

Σόλων, Σόλων, σεις οι Έλληνες είσθε αιωνίως παιδιά, κανείς Έλλην δεν είναι γέρων”.

Ο Σόλων άμα ήκουσε αυτά, του είπε:

“Πώς γίνεται αυτό, τί εννοείς με αυτά που λέγεις;”.

Και εκείνος απήντησεν:

“Όλοι είσθε νέοι κατά την ψυχήν, διότι δεν έχετε μέσα εις την ψυχήν σας καμίαν παλαιάν γνώσιν διά την αρχαίαν παράδοσιν, ούτε και κανένα μάθημα παλαιόν από την πολυκαιρίαν.
Αιτία αυτού του φαινομένου είναι η εξής:

Πολλαί καταστροφαί ανθρώπων έχουν γίνει και θα γίνουν από πολλά αίτια, οι πλέον μεγαλύτεραι από πυρκαγιάς και κατακλυσμούς και αι μικρότεραι από αμέτρητα άλλα αίτια.

Π.χ. η παράδοσις που επικρατεί εις την χώραν σας, ότι δηλαδή κάποτε ο Φαέθων o υιός του Ηλίου, αφού έζευξε το άρμα του πατρός του, επειδή δεν είχε την ικανότητα να ακολουθήση τον ίδιον με τον πατέρα τον δρόμον και τα επί γης επυρπόλησε και αυτός κτυπηθείς από κεραυνόν εφονεύθη, αυτό λέγεται ως μύθος, ενώ η πραγματικότης είναι η “παράλλαξις” των πέριξ της γης περιφερομένων ουρανίων σωμάτων και η καταστροφή από το άφθονον πυρ κατά μακροχρόνια διαστήματα των επί της γης ευρισκομένων όντων.

Τότε λοιπόν όσοι κατοικούν εις τα όρη και εις υψηλούς και εις ξηρούς τόπους καταστρέφονται περισσότερον από εκείνους που κατοικούν πλησίον των ποταμών και της Θαλάσσης.

Εις την χώραν μας όμως ο Νείλος, ο οποίος και κατά τα άλλα είναι σωτήρ μας, μας σώζει και εις τοιαύτας περιπτώσεις αμηχανίας υπερεκχειλίζων.

Όταν εξάλλου οι Θεοί, καθαρίζοντες την γην, την καταπλημμυρίζουν με νερά, όσοι ευρίσκονται εις τα όρη σώζονται, όπως π.χ. οι βουκόλοι και οι βοσκοί, όσοι όμως κατοικούν εις τας πόλεις σας παρασύρονται από τους ποταμούς εις την Θάλασσαν.

Εις την χώραν μας όμως εδώ ούτε τότε ούτε άλλοτε πίπτει εκ των άνω νερό επάνω εις την γην, αλλά αντιθέτως φυσικότατα αναδύεται εκ των κάτω προς τα άνω. Εξ’ αιτίας αυτών λοιπόν των αιτιών αι παραδόσεις της χώρας μας λέγεται ότι είναι παλαιόταται.

Η αλήθεια όμως είναι ότι εις όλα τα μέρη, όπου ο χειμών ή η ζέστη δεν είναι υπερβολικά, υπάρχει πάντοτε το γένος των ανθρώπων, άλλοτε πολυάριθμον και άλλοτε ολιγάριθμον.

Όσα ωραία ή μεγάλα ή καθ’ οιονδήποτε τρόπον αξιόλογα έχουν γίνει ήεις την χώραν σας ή εις την ιδικήν μας ή εις άλλον τόπον από όσους γνωρίζομεν εξ ακοής, όλα αυτά είναι από παλαιούς χρόνους γραμμένα εδώ εις τους ναούς μας και έχουν διασωθή.

Εις την χώραν σας όμως καθώς και εις άλλας χώρας, όσα κάθε φορά έχουν διοργανωθή ώστε να είναι κατάλληλα διά τα γράμματα και διά τα άλλα όσα είναι αναγκαία εις τας πόλεις, έρχεται κατά καΘωρισμένα χρονικά διαστήματα σαν φοβερά ασθένεια εναντίον τους ρεύμα από τον ουρανόν και αφήνει ζωντανούς μόνον τους αγραμμάτους και αμορφώτους από σας, ώστε γίνεσθε εξ αρχής πάλιν σαν νέοι, χωρίς να γνωρίζετε τίποτε από τα παλαιά που τυχόν έγιναν είτε εις την ιδικήν μας είτε εις την ιδικήν σας χώραν.

Όσαν λοιπόν είπες προηγουμένως, Σόλων, διά τας ιδικάς σας παραδόσεις περί γενεαλογιών, ελάχιστα διαφέρουν από παιδικά παραμύθια, διότι σεις ενθυμείσθε μόνον ένα κατακλυσμόν της γης μολονότι προηγουμένως έχουν γίνει πολλοί, κατόπιν δε γνωρίζετε ότι εις την χώραν σας έζησε το πλέον ωραιότερον και το πλέον καλύτερον ανθρώπινον γένος, από το οποίον κατάγεσαι και εσύ και οι συμπολίται σου, διότι τέλος πάντων διεσώθη ολίγον σπέρμα, Εσείς όμως το εξεχάσατε, διότι και οι απόγονοι των διασωθέντων επί πολλάς γενεάς απέθνησκον χωρίς να γνωρίζουν να γράφουν.

Διότι κάποτε Σόλων, πριν από τον μεγάλον κατακλυσμόν, η σημερινή πόλις των Αθηναίων υπήρξεν αρίστη εις τον πόλεμον και γενικώς εις την διακυβέρνησίν της ήτο τελεία.

Εις την πόλιν εκείνην λέγεται ότι έγιναν κάλλιστα έργα και διεμορφώθησαν τα πλέον άριστα πολιτεύματα από όσα ημείς έχομεν ακούσει ότι υπήρξαν επί της γης”.

Άμα ήκουσεν αυτά ο Σόλων, όπως μου είπεν, εθαύμασε και έδειξε πολύ μεγάλην προθυμίαν να μάθη περισσότερα, παρακαλών τους ιερείς να του διηγηθούν όλα γενικώς και με κάθε λεπτομέρειαν διά τους αρχαίους συμπολίτας του.

Ο ιερεύς λοιπόν του είπε:

“Δεν υπάρχει λόγος να μη το κάμω, Σόλων, αλλά Θα σου τα είπω και προς χάριν σου και χάριν της πόλεώς σας, προ πάντων όμως προς χάριν της θεάς, η οποία και την ιδικήν σας και την ιδικήν μας χώραν επροστάτευσε και ανέθρεψε και εμόρφωσε, την ιδικήν σας χίλια χρόνια πρωτύτερα, αφού επήρε το σπέρμα διά σας από την γην και τον Ήφαιστον και αργότερα την ιδικήν μας.

Εις τα ιερά μας βιβλία είναι γραμμένον, ότι η διοργάνωσις πόλεως εδώ έγινε προ οκτώ χιλιάδων ετών.

Θα σου διηγηθώ λοιπόν με λίγα λόγια διά τους νόμους που είχαν και διά το πλέον ωραιότερον που έκαμαν οι προ εννέα χιλιάδων ετών συμπολίται σου, άλλοτε, όταν θα έχωμεν ευκαιρίαν, Θα είπωμεν τας λεπτομερείας δι’ όλα αυτά αφού θα έχωμεν εμπρός μας τα ίδια τα κείμενα.
Τους νόμους λοιπόν της πόλεως εκείνης εξέτασέ τους εν αντιπαραβολή προς τους εδώ.

Διότι θα εύρης εδώ πολλά παραδείγματα των νόμων που υπήρχον τότε εις την πόλιν σας, εν πρώτοις θα ίδης ότι το ιερατικόν γένος είναι τελείως ξεχωριστόν από τα άλλα, ύστερα απ’ αυτά και η τάξις των τεχνιτών είναι ξεχωριστά οργανωμένη, διότι εργάζεται απομονωμένη από τας άλλας, χωρίς να αναμειγνύεται με αυτάς, το ίδιον και η τάξις των βοσκών, των κυνηγών και των γεωργών.

Ασφαλώς έχεις αντιληφθή ότι και η τάξις των πολεμιστών εδώ είναι ξεχωριστή από τας άλλας και ότι εις αυτούς κατά νόμον δεν επιτρέπεται να ασχολούνται εις τίποτε άλλο εκτός από τον πόλεμον.

Θα παρετήρησες εξ’ άλλου, ότι ο οπλισμός τους είναι ασπίδες και δόρατα, με τα οποία πρώτοι ‘απ’ όλους τους Ασιάτας ωπλίσθημεν ημείς, διότι μας τα εδίδαξεν η Θεά, όπως είχε διδάξει και σας πρώτους εις εκείνους τους τόπους.

Όσον αφορά την μόρφωσιν, βλέπεις βέβαια πόσην φροντίδα κατέβαλεν εξ αρχής ο νόμος διά την τακτοποίησιν των πάντων μέχρι της μαντικής και της ιατρικής που ασχολείται με την υγείαν, αφού εφήρμοσε τας Θείας αυτάς επιστήμας εις τα ‘ ανΘρωπίνας ανάγκας και εσυστηματοποίησε όλας τας γνώσεις που προέρχονται από αυτάς.

Η Θεά λοιπόν ίδρυσε πρώτην την ιδικήν σας πόλιν, αφού ‘ εφήρμοσεν όλην αυτήν την οργάνωσιν και τακτικήν, εδιάλεξε τον τόπον όπου εγεννήθηκε, αφού επρόσεξε καλά την ευκρασίαν των εποχών του έτους και κατενόησεν, ότι Θα αναδείξει ανθρώπους πολύ συνετούς.

Εζούσαν λοιπόν εις την πόλιν τους χρησιμοποιούντες τοιούτους νόμους και διοικούμενοι πάρα πολύ καλά και είχον υπερβάλει όλους τους ανθρώπους εις κάθε είδος αρετής, όπως ήτο φυσικόν, αφού ήσαν γέννημα και θρέμμα Θεών.

Θαυμάζονται λοιπόν πολλά και μεγάλα έργα της πόλεώς σας γραμμένα εδώ, ένα όμως υπερέχει κατά το μέγεθος και την αρετήν.

Λέγουν δηλαδή τα βιβλία μας, πόσην εχθρικήν δύναμιν κατέστρεψε κάποτε η πόλις σας, δύναμιν, η οποία με αλαζονείαν, αφού εξώρμησεν από έξω, από τον Ατλαντικόν ωκεανόν, επήρχετο ταυτοχρόνως κατά της Ευρώπης και της Ασίας.

Διότι τότε το εκεί πέλαγος ημπορούσε κανείς να το περάση, επειδή εις την είσοδόν του, την οποίαν σεις ονομάζετε στήλας του Ηρακλέους, είχε μίαν νήσον, η νήσος αυτή ήτο μεγαλύτερα από την Λιβύην και την Ασίαν ηνωμένας και απ’ αυτήν εκκινούντες οι τότε άνθρωποι ηδύναντο να αποβιβασθούν εις τας άλλας νήσους και από αυτάς κατόπιν εις ολόκληρον την απέναντι ήπειρον την , ευρισκομένην γύρω από τον αληθινόν εκείνον ωκεανόν.

Διότι τα μέρη αυτά που ευρίσκονται εντεύθεν του στομίου που ανεφέραμεν, φαίνονται σαν λιμήν με κάποιαν στενήν είσοδον και η ξηρά που το περικλείει πολύ δικαιολογημένα και αληθώς δύναται να ονομασθή ήπειρος.

Εις την νήσον λοιπόν αυτήν Ατλαντίδα ωργανώθη μεγάλη και αξιοθαύμαστος δύναμις βασιλέων, η οποία εκυριάρχει εις ολόκληρον την νήσον καθώς και εις πολλάς άλλας νήσους και τμήματα της ηπείρου εκτός τούτων οι βασιλείς εκείνοι εξουσίαζον, από τα εντεύθεν του στομίου μέρη, την Λιβύην μέχρι της Αιγύπτου και την Ευρώπην μέχρι της Τυρρηνίας.

Ολόκληρος λοιπόν η δύναμις αυτή, αφού συνεκεντρώθη και ενοποιήθη, επεχείρησε τότε με μίαν εξόρμησίν της να υποδουλώση και τον ιδικόν μας τόπον και τον ιδικόν σας και ολόκληρον τον εντεύθεν του στομίου.

Την εποχήν εκείνη, Σόλων η δύναμις της πόλεώς σας ανεδείχθη εξαιρετική μεταξύ όλων των ανθρώπων και εξ’ αιτίας της αρετής της και εξ’ αιτίας της ανδρείας της.

Διότι αφού εξεπέρασεν όλους κατά την ανδρείαν και τας πολεμικάς τέχνας, είτε αρχηγεύουσα των Ελλήνων είτε και τελείως μόνη της, κατ’ ανάγκην, διότι οι άλλοι την εγκατέλειψαν, αφού έφθασεν εις το χείλος της καταστροφής, κατενίκησε τους επιδρομείς, έστησε τρόπαια εναντίον των ημπόδισε να υποδουλωθούν όσοι ακόμη δεν είχον υποδουλωθεί και απελευθέρωσε χωρίς καμία αξίωση, όλους ημάς τους άλλους που είμεθα εντεύθεν των Ηρακλείων στηλών.

Μετά παρέλευσιν αρκετού χρόνου όμως έγιναν φοβεροί σεισμοί και κατακλυσμοί και εντός ενός τρομερού ημερονυκτίου ολόκληρος ο στρατός σας ετάφη εις την γην και εξηφανίσθη επίσης βυθισθείσα εις την Θάλασσαν η νήσος Ατλαντίς.

Δι’ αυτό ακριβώς και τώρα το μέρος εκείνο του ωκεανού είναι αδιάβατον και αδιερεύνητον, διότι εμποδίζει ο πολύ ολίγον υπό την επιφάνειαν της Θαλάσσης πηλός, τον οποίον εδημιούργησεν η νήσος, όταν κατεβυθίσθη”.
Άκουσες, λοιπόν.

Σωκράτη, με συντομία, όσα είπε ο παππούς Κριτίας, έχοντας ακούσει τον Σόλωνα.

Χθες, που μας έλεγες για την πολιτεία και τους άνδρες της, θαύμαζα καθώς θυμόμουν αυτά που τώρα είπα, κατανοώντας ότι κατά κάποια θεόσταλτη τύχη- δεν διαφωνούσες στα περισσότερα από όσα είπε ο Σόλων.
Από τον “Τίμαιο” του Πλάτωνα 22-25

Και πληροφορίες για τα ορφικά.

Tο ταξίδι των Αργοναυτών
σύμφωνα με την εκδοχή
των Ορφικών

Η πλήρης έρευνά των Κωνσταντίνου Καλαχάνη, Παναγιώτας Πρέκα-Παπαδήμα, Ιωάννη Κωστίκα, και Κ. Κυριακόπουλου, σχετικά με το ταξίδι των Αργοναυτών σύμφωνα με την εκδοχή των Ορφικών, δημοσιεύθηκε στο έγκριτο διεθνές περιοδικό Mediterranean Archaeology and Archaeometry.

Μεταξύ άλλων παρατίθενται επιστημονικά στοιχεία για:
1. Την πορεία στον Καύκασο, τον Δούναβη.
2. την έξοδο στην Βόρεια Θάλασσα.
3. Την πορεία τους στον Ατλαντικό.
4. Την παρουσία της Κίρκης στην περιοχή Essaouira του Μαρόκο.
5. Την περιγραφή της Χάρυβδης ως υποθαλασσίου ηφαιστείου στα Φλεγραία Πεδία της Σικελίας.

Πρόκειται για την μεγαλύτερη διεπιστημονική έρευνα επί του θέματος που έγινε ποτέ και δημοσιεύτηκε σε έγκριτο επιστημονικό περιοδικό.

This study traces and analyzes the itinerary followed by Argo and her crew, according to the unknown author of Argonautica Orphica: The voyage of the Argonauts from Iolcos to Colchis and their return following a different path, from Phasis River through central Europe to the Atlantic Ocean and then through the Mediterranean Sea. Conclusions are drawn about whether such a voyage could be possible in the remote antiquity and the ” problematic ” points of the description are pointed out.

ΔΕΙΤΕ την εδώ:
https://www.researchgate.net/publication/319179458_THE_ARGONAUTICA_ORPHICA_VERSION_FOR_THE_VOYAGE_OF_THE_ARGONAUTS_A_GEO-ANALYSIS

ΔΕΙΤΕ επίσης:
http://www.arxeion-politismou.gr/2017/03/Argonafton-taxidi-epistrofis.html

………………………………………..

Οι Πέντε Μυήσεις: Αρχές της Ορφικής Θεολογίας .

Πηγαίνοντας πίσω εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια (όταν ακόμα ο άνθρωπος βρισκόταν στο προανθρώπινο στάδιο του ζώου) ο άνθρωπος είχε ήδη ενστικτώδη γνώση του Περιβάλλοντος, της Αχανούς (Αόρατης και ορατής) Φύσης και γνώριζε από εμπειρία (καθώς τον οδηγούσε η ανάγκη της επιβίωσης, υπαρξιακής και υλικής) διαφόρων στοιχείων της Φύσης, που τα έβλεπε, είτε ενταγμένα στη Γενικότερη Φύση, είτε ξεχωριστά και ιδιαίτερα.

Ζούσε πάνω στη Γη, τρεφόταν από τη γη, χρησιμοποιούσε το Νερό (κι όχι μονάχα για να πίνει), χρησιμοποιούσε το Φως του Ήλιου, την Ημέρα, για τις δραστηριότητές του και την φωτιά, φτωχό υποκατάστατο του Ήλιου, χρησιμοποιούσε τον Αέρα (για να ανασαίνει κι αργότερα και γι’ άλλους σκοπούς), και «διαισθάνονταν» το Πέμπτο Στοιχείο, τον Αιθέρα, σαν τον Χώρο που Κατοικούσαν οι Ανώτερες Δυνάμεις, που μόλις συνειδητοποιούσε την ύπαρξή τους.

Οι άνθρωποι όταν άρχισε να εκδηλώνεται, ήδη από την παλαιολιθική εποχή, η θεωρητική σκέψη, πίστευαν ότι ο κόσμος σχηματίστηκε από τα πέντε στοιχεία, τον αόρατο αιθέρα, τον αέρα, το πυρ, το νερό, τη γη.

Κάποιοι πίστευαν μάλιστα ότι δημιουργήθηκε με τη σειρά που τα αναφέρουμε, κάποιοι άλλοι πρότειναν άλλες λύσεις…

Οι Ορφικοί, χιλιετηρίδες μετά, για διαφόρους δικούς τους λόγους πίστευαν ότι ο Κόσμος δημιουργήθηκε στη διάρκεια πέντε τεράστιων αλλά διακριτών χρονικών διαστημάτων.
Από τον Αρχικό Αόρατο Αιθέρα δημιουργήθηκε το Πύρινο Πνεύμα (ο πύρινος άνεμος), μετά δημιουργήθηκε το Πυρ που αποτέλεσε τον πυρήνα του Κόσμου.

Μετά δημιουργήθηκε το Νερό η Ρευστή Ουσία της Ζωής.

Τέλος από το Ζωντανό Νερό δημιουργήθηκε ο Υλικός Κόσμος κι η γη…

Μάλιστα όπως έγινε σε Κοσμικό Επίπεδο έγινε και στο Υλικό Επίπεδο:

Από τον Αιθέρα (που Αποτελεί τη Βάση Όλων των Κόσμων) δημιουργήθηκε το υλικό πύρινο πνεύμα που συμπυκνώθηκε στο υλικό πυρ που αποτέλεσε (και) τον πυρήνα της γης.

Στη γη δημιουργήθηκε μετά το υλικό νερό και στο τέλος διαμορφώθηκε η γη στην οποία ζούμε ακόμα σήμερα.

Με άλλα λόγια η δημιουργία επαναλαμβάνεται ίδια τόσο στον αόρατο κόσμο, όσο και στον υλικό μακρόκοσμο, όσο και στο επίπεδο της γης… το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνει και για τον μικρόκοσμο (που άρχισαν οι Έλληνες να διερευνούν με τον Δημόκριτο)…

Ακόμα και ο άνθρωπος αποτελείται (μεταφυσικά) από τα Πέντε Στοιχεία αλλά και υλικά συντίθεται από τα πέντε υλικά στοιχεία και παράλληλα χρησιμοποιεί αυτά τα στοιχεία που βρίσκει στη φύση για να επιβιώσει…

Η Δημιουργία λοιπόν για τους Ορφικούς είναι Πενθήμερος, κι όχι Εξαήμερος όπως γράφει η Εβραϊκή Βίβλος… και μάλιστα επαναλαμβάνεται με το Ίδιο Σχέδιο στα Διάφορα Πεδία Ύπαρξης…

Κάποιους αιώνες μετά τους Ορφικούς οι φιλόσοφοι (προφανώς αντλώντας από την Ορφική Γνώση) πρότειναν διάφορες (μερικές) λύσεις:

Ο Θαλής (όπως αναφέρει ο Αέτιος) έλεγε ότι:

«Ο Θεός είναι νους του κόσμου, το δε σύμπαν είναι έμψυχο συγχρόνως και πλήρες δαιμόνων, δια μέσου δε του αποτελούντος το αρχικό στοιχείο υγρού είναι κατανεμημένη εν συνεχεία δύναμη θεία η οποία μπορεί να το θέσει σε κίνηση»…

Ο Αναξίμανδρος πίστευε ότι το Άπειρο είναι η Αρχή των πάντων.

Ο Νεοπλατωνικός Σιμπλίκιος αναφέρει τη ρήση του Αναξίμανδρου από το έργο του «Εις Φυσικά»:

«Ο Αναξίμανδρος είπε ότι αρχή των όντων είναι το άπειρο… από το οποίο έγιναν όλοι οι ουρανοί και οι κόσμοι που υπάρχουν…

Και απ’ όπου προέρχεται η γένεση των όντων εκεί ακριβώς συντελείται και η διάλυση τους σύμφωνα με την ανάγκη, γιατί τιμωρούνται και επανορθώνουν αμοιβαία για την αδικία, σύμφωνα με την τάξη του χρόνου»…

Ο Αναξιμένης πίστευε ότι ο Αέρας είναι Αρχή των πάντων.

Ο Ιππόλυτος (στα «Ελληνικά» του) αναφέρει:

«Ο Αναξιμένης είπε, ότι ο άπειρος αέρας είναι η θεμελιώδης αρχή, από την οποία προέρχονται όσα γεννήθηκαν, όσα γεννιούνται και όσα θα γεννηθούν, οι θεοί και τα θεία, ενώ τα υπόλοιπα προέρχονται από τα παράγωγά του».

Σήμερα η επιστήμη (που βέβαια περιορίζεται στην υλική πραγματικότητα) ακολουθώντας τον Λαπλάς υποστηρίζει ότι κάποια εποχή ο Ήλιος, οι πλανήτες και οι δορυφόροι τους (που δεν είχαν διαχωριστεί ακόμα) αποτελούσαν μια μεγάλη αεριώδη διάπυρη μάζα που περιστρεφότανε στο διάστημα.

Σιγά-σιγά αυτή η αερώδης διάπυρη μάζα ψυχόταν και συμπυκνωνόταν κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση της περιστροφικής κίνησης και τη δημιουργία φυγόκεντρης δύναμης.

Με αυτόν τον τρόπο σχηματίστηκε ο ήλιος, οι πλανήτες, η γη.

Η γη στην αρχή ήταν μια διάπυρη σφαίρα που στη συνέχεια καθώς ψυχόταν δημιούργησε ένα εξωτερικό φλοιό (που δεν είχε καμία σχέση με τη γη όπως την γνωρίζουμε).

Από τα έγκατα της γης έβγαιναν τεράστιες ποσότητες αερίων, άζωτο, διοξείδιο του άνθρακα, αμμωνία, μεθάνιο και υδρατμοί, που τύλιξαν τη γη σχηματίζοντας την πρώτη της ατμόσφαιρα, όπου εκδηλώνονταν κατά εκατομμύρια ηλεκτρικές εκκενώσεις.

Μετά ξέσπασαν κατακλυσμιαίες βροχές και το νερό συσσωρεύθηκε στα κοιλώματα της γης σχηματίζοντας τον αρχικό ωκεανό που περιέβαλε τη ξηρά (Πανγαία)

Τότε εμφανίζεται κι η ζωή στον ωκεανό (ή και σε λίμνες της ξηράς, πιθανόν), που εξελίχθηκε σε δύο μορφές, την φυτική (που ανέπνεε διοξείδιο του άνθρακα και απέβαλε οξυγόνο) και την ανώτερη ζωική (που ανέπνεε οξυγόνο και απέβαλε διοξείδιο το άνθρακα).

Σιγά-σιγά η ζωή βγήκε από το νερό και κατέκλυσε τη γη και στο τέλος από κάποιο προανθρώπινο είδος προήλθε και ο σημερινός άνθρωπος (που κανονικά θα έπρεπε να ονομάζεται homo simian κι όχι homo sapiens).

Σιγά σιγά η Πανγαία διαχωρίστηκε στις γνωστές Ηπείρους που εξακολουθούν να μετακινούνται (και μετά από κάποια εκατομμύρια χρόνια θα έχουν τελείως διαφορετική θέση στη γήινη σφαίρα)…

Στην πραγματικότητα η επιστήμη απλώς επιβεβαίωσε αυτά που έλεγαν οι Αρχαίοι και ιδιαίτερα οι Ορφικοί.

Τα Πέντε Στοιχεία (γη, νερό, φωτιά αέρας, αιθέρας) λοιπόν, όχι μόνο έπαιζαν ρόλο στη ζωή των ανθρώπων όλες αυτές τις χιλιετηρίδες, αλλά και χρησιμοποιήθηκαν σαν σύμβολα για να περιγράψουν τον κόσμο μέχρι που, ήδη από την ύστερη νεολιθική εποχή, παίρνουν μεταφυσική διάσταση κι αποκτούν μια εσωτερική σημασία (καθώς διευρύνεται η αντίληψη του ανθρώπου και βαθαίνει η κατανόηση του για το φαινόμενο της ύπαρξης).

Αυτά τα Σύμβολα θα χρησιμοποιηθούν για να περιγράψουν (οι πιο σοφοί κι έμπειροι μέσα στις κοινωνίες των ανθρώπων) τον Κόσμο σαν πνευματικό (και νοητικό) γεγονός σαν μια Διαβάθμιση, από το Χάος του Απροσδιόριστου μέχρι το συγκεκριμένο υλικό.

Έτσι φτάνοντας στην ιστορική εποχή (εδώ και 4, 3, χιλιετηρίδες) τα Πέντε Στοιχεία (σε ολόκληρη την παγκόσμια θρησκευτική παράδοση, και στην Ινδία, και στην Κίνα, και στην Ελλάδα, κι αλλού) θα χρησιμοποιηθούν για να περιγράψουν την δομή του κόσμου.

Ο Ορφέας από αυτή την πανάρχαια γνώση κι εμπειρία και παράδοση άντλησε τις βασικές αντιλήψεις για να διαμορφώσει την εικόνα του κόσμου, και το ίδιο έκαναν κι οι άλλοι φιλόσοφοι που ακολούθησαν μετά στην ελληνική σκέψη:

Ο Αιθέρας είναι το Άγνωστο που Χάνεται στην Ανυπαρξία Θείον.

Ο Αέρας, το Πνεύμα, η Πνοή, είναι η Ενοποιός Ουσία των Πάντων.

Χωρίς Ιδιότητες εισδύει παντού, πνέει όπου θέλει, είναι το Αληθινό Είναι που τα περιλαμβάνει όλα.

Το Φως (Πυρ), η Φωτιά ,είναι το στοιχείο που κάνει τα πάντα ορατά, προσδιορίζει τα σχήματα, καθορίζει τα όρια, τις σχέσεις και τις αποστάσεις, και γενικά περιγράφει τον κόσμο, τον χώρο και τις δραστηριότητές του.

Είναι ο Νους, η νοημοσύνη, η νόηση κι η λογική κι η αντίληψη.

Το Νερό είναι το «δυναμούχο πνεύμα» που παίρνει πιο συγκεκριμένη μορφή και ζωογόνες ιδιότητες.

Είναι η «πλαστική ουσία της ζωής», η Ψυχή, που δημιουργεί, ζωοποιεί κι εξαλείφει τις μορφές (όταν τις εγκαταλείπει).

Η Γη είναι το τελευταίο στοιχείο, το «δοχείο» που τα συγκεντρώνει όλα, το υλικό από το οποίο γίνονται οι μορφές του φυσικού κόσμου.

Με αυτά τα Πέντε Στοιχεία στην υλική μορφή τους δημιουργείται (κατά την ίδια τάξη) και το υλικό σύμπαν.

Αυτή η εσωτερική ερμηνεία των Στοιχείων συναντάται όπως είπαμε σε ολόκληρη την θρησκευτική παράδοση και τα Πέντε Στοιχεία αποτελούν Σύμβολα της παγκόσμιας θρησκευτικής σκέψης εδώ και τουλάχιστον 3000 χρόνια (σε καταγραμμένα Ιερά Κείμενα).

Τις ερμηνείες τους τις συναντάμε στις Βέδες, σε Κινέζικα Κείμενα… και στην Ελληνική Παράδοση.

Ο 29ος αιώνας πριν από σήμερα, στην Ελλάδα, είναι ένας αιώνας θρησκευτικών συνθέσεων και μεταρρυθμίσεων και μια τιτάνια προσπάθεια να διατυπωθεί ένα ενιαίο θεολογικό σύστημα στο οποίο θα εντάσσονταν όλες οι θρησκευτικές αντιλήψεις περί Θεότητας.

Μια τέτοια προσπάθεια έγινε από τον Ησίοδο (και μολονότι η πιο γνωστή όχι η πιο βαθιά και επιτυχημένη) αλλά και από άλλους.

Αυτή την εποχή άρχισε να κυριαρχεί η αντίληψη ότι η Αρχή των Πάντων πρέπει να είναι Μία, Ένας Θεός, Άπειρος, Υπερβατικός, Άγνωστης Ουσίας και Πέρα από τον Κόσμο.
Σιγά-σιγά ο Ζευς Ανυψώνεται σαν Μοναδικός Υπερβατικός Θεός.

Ο Ζευς των θρησκευτικών κύκλων και των φιλοσόφων δεν έχει βέβαια καμία σχέση με τον Δία του Ομήρου και των ποιητών (άλλωστε η Ποίηση δεν είναι Θεολογία και οι σκοποί της είναι τελείως διαφορετικοί από εκείνους της θρησκευτικής διδασκαλία).

Ακόμα και ο Ζευς του Ησίοδου είναι ήδη μια ξεπερασμένη θεϊκή μορφή.

Παράλληλα με την Ανύψωση της Θεότητας σε ένα Υπερβατικό Υπερκόσμιο Επίπεδο συνεχίζεται η αντίληψη για ένα Γονιμοποιό Θεό που είναι σε Σχέση με την δημιουργία.

Ανάμεσα στον Κοσμικό Θεό και τον φυσικό κόσμο μεσολαβούν αναγκαστικά η Οργανωτική Δύναμη της Διάνοιας (η Νοερή Δύναμη) και το Δυναμούχο Πνεύμα, η Περιοχή των Ψυχικών Αιτιών και της Ζωοποιού Δραστηριότητας που εμψυχώνει τον κόσμο, που ενσωματώνεται στην υλική μορφή του κόσμου των αισθήσεων.

Τέτοιες λοιπόν θρησκευτικές συνθέσεις προσπαθούν να αφομοιώσουν όλη την ανθρώπινη μεταφυσική εμπειρία και να διατυπώσουν μια ενιαία θεωρία για το παν.

Σε αυτή την σύνθεση ενσωματώνεται βεβαίως και ο άνθρωπος, που ταυτίζεται οντολογικά με το Παν (σαν μικρόκοσμος) και στο Σύνολό του και στα επιμέρους δομικά στοιχεία του που είναι ακριβώς αντίγραφα των κοσμικών.

Έτσι το Κοσμικό (Αιθέρας, Πνεύμα, Φως, Ύδωρ, Γη) Ουσιώνεται από το Θεϊκό (Άχρονο Χάος, Θεός, Νους, Ψυχή, Κόσμος) Συγχωνεύεται με το Ανθρώπινο (Καθαρή Ουσία, Είναι, νους, ψυχή, σώμα), Αναφέρεται στο Χώρο (Ουράνιος Κόσμος, Ενότητα, φωτεινός κόσμος του νου και των ιδεών, ψυχικός κόσμος, υλικός κόσμος), κι Εκφράζεται με φιλοσοφικούς όρους που έχουν πολλά συστήματα αναφοράς, πολλές αντιλήψεις και επίπεδα ανάγνωσης, και εξηγούν το Φαινόμενο της Ύπαρξης από το πιο εσωτερικό επίπεδο μέχρι το πιο εξωτερικό και από την γενικότερη αντίληψη μέχρι την πιο μερική και ιδιαίτερη.

Μια τέτοια Θρησκευτική Σύνθεση πραγματοποίησε ο Ορφέας, όπως θα δούμε πιο κάτω.

Ο αιώνας των θρησκευτικών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα (29 αιώνες πριν) ήταν ένας αιώνας θρησκευτικής ζύμωσης των αντιλήψεων, των συμβόλων και των θεωριών για τον κόσμο.

Έγινε μια προσπάθεια όχι μόνο να αφομοιωθεί η παγκόσμια θρησκευτική σκέψη αλλά και να δοθούν εσωτερικές και συγκεκριμένες περιγραφές του φαινομένου της ύπαρξης.

Οι επίσημοι θεολόγοι και ποιητές στην Ελλάδα, στην Ιωνία (και λίγο αργότερα στη Μεγάλη Ελλάδα) εργάζονται σε συνθέσεις σύμφωνα με την πατροπαράδοτη γραμμή που ακολουθούν όσοι σχετίζονται με την κοσμική εξουσία.

Μιλάμε για Ποιητές σαν τον Όμηρο και Θρησκευτικούς Σχολιαστές σαν τον Ησίοδο που ασφαλώς υπήρξαν μεγάλες μορφές της παγκόσμιας διανόησης αλλά μένουν σε μια εξωτερική (μυθική) περιγραφή του κόσμου κι ο μελετητής χρειάζεται να πάει πέρα (κι από τις προθέσεις ίσως των Ποιητών και) το κείμενο για να βρει πίσω από την αλληγορική περιγραφή κάποια στοιχεία Αλήθειας.

Ο Ορφέας υπήρξε τελείως διαφορετικός άνθρωπος. Είναι σίγουρο ότι ανήκε σε βασιλική γενιά των Λειβήθρων, στους πρόποδες του Ολύμπου, και υπήρξε πρίγκηπας (σαν τον Άλλο Μεγάλο, τον Σιντάρτα Γκοτάμα, που ήταν πρίγκηπας σε ένα μικρό βασίλειο στο σημερινό Νεπάλ, στους πρόποδες των Ιμαλαΐων).

Η σχέση του όμως με την κοσμική εξουσία του έδωσε απλά την δυνατότητα να μορφωθεί και να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο, που δεν ήταν η βασιλεία αλλά η αφιέρωση στο Θείο και στα Ιερά Πράγματα (όπως κι ο Σιντάρτα που εγκατέλειψε το βασίλειό του για να γίνει Ασκητής, Φωτισμένος και Δάσκαλος).

Ο Ορφέας υπήρξε κατ’ αρχήν Μυστικιστής και μετά Θεολόγος και Μύστης και Διδάσκαλος.

Αν δεν είχε Εσωτερική Έμπνευση, αν δεν είχε Βιώσει τον Άπειρο Θεό, το Χάος του Θεού, το Άχρονο της Ύπαρξης, δεν θα μπορούσε να παρακινηθεί να οργανώσει τις θρησκευτικές γνώσεις της εποχής του σε μια Ενιαία Σύνθεση, ούτε θα μπορούσε να περιγράψει (μέσα από την Μύηση και τα Μυστήρια) την Ανύψωση του ανθρώπου Ως το Θεό (τον Άχρονο Δία), κι ασφαλώς δεν θα γινόταν ποτέ ο Μεγάλος Ιερουργός που κατέχοντας το Εσωτερικό Βίωμα δεν περιφρόνησε την Εξωτερική Λατρεία, την Διδασκαλία και την Καθοδήγηση των ανθρώπων.

Ο Ορφέας υπήρξε πάνω από όλα (όπως όλοι οι Μεγάλοι Μύστες, ο Λάο Τσε, ο Βούδας, ο Ιησούς αργότερα) Ένας Οδηγός των ανθρώπων.

Κατά το Πρότυπο του Θεού του, του Βάκχου, που έμπαινε μπροστά στην Πομπή των μυημένων, κρατώντας πρώτος τον θύρσο.

Ας θυμηθούμε ότι στα Ελευσίνια Μυστήρια ήταν ο Ίδιος ο Θεός, ο ΄Ιακχος, (η Μυστηριακή Μορφή του Διονύσου) που οδηγούσε την πομπή.

Ο Ορφέας, σαν τον Θεό του, τον Βάκχο, ήταν ένας Οδηγός, ο Μύστης που πήγαινε μπροστά στον Ιερό Κύκλο των μυστών, για να φωτίσει τα Μυστήρια του Υπερπέραν, και να εξηγήσει με κάθε λεπτομέρεια τις διαδικασίες της πνευματικής εξέλιξης.

Το ίδιο δεν έκανε πολλούς αιώνες μετά κι ο Ιησούς;

Δεν ήταν Αυτός που οδηγούσε τους μαθητές του στα μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών;

Ασφαλώς ο Ορφέας είχε την ευκαιρία να αφιερώσει χρόνο και στην Μυστικιστική Έκστασή του και στην Θεολογική Ενατένισή του και να επεξεργαστεί τον Μυητικό Δρόμο που Οδηγεί στο Θεό, αλλά και να συγγράψει τον Ιερό Λόγο του και να αφιερωθεί στην Διδασκαλία που άρχισε σιγά-σιγά, με συζητήσεις με τους πιο κοντινούς φίλους του για να επεκταθεί αργότερα και σε άλλους ανθρώπους μακριά από την Πατρίδα του.

Αυτοί που θεωρούν τον Ορφέα (είτε λόγω ελλιπούς πληροφόρησης – που επιβλήθηκε στα χρόνια της Βυζαντινής σκλαβιάς – είτε λόγω ιδεολογικής εχθρότητας) μυθικό ή ανύπαρκτο πρόσωπο (παρ’ όλες τις μαρτυρίες των αρχαίων συγγραφέων και των ιστορικών στοιχείων) ασφαλώς είναι προκατειλημμένοι και αντιμετωπίζουν με δυσπιστία αυτά που λέμε εδώ.

Αλλά είναι θέμα λογικής.

Δηλαδή γιατί στην Μακρινή Κίνα, την ίδια περίπου εποχή εμφανίζονται διδασκαλίες κι εξηγήσεις του κόσμου ανάλογες, γιατί στην Μακρινή Ινδία εμφανίζονται οι διδάσκαλοι των Ουπανισάδ που μιλούν με αφηρημένο τρόπο για την ύπαρξη (Βράχμαν, Άτμαν, μάνας, πράνα, ακάσα…) και γιατί λίγο αργότερα (από την εποχή του Ορφέα) θα εμφανιστούν Μεγάλοι Έλληνες Φιλόσοφοι, σαν τον Πυθαγόρα, τον Παρμενίδη, τον Ηράκλειτο, τον Πλάτωνα, που θα μιλήσουν με φιλοσοφικούς (αφηρημένους) όρους για την ύπαρξη, αλλά αποκλείεται δύο αιώνες πριν τον Πυθαγόρα να υπήρξε ένας εξίσου σοφός άνθρωπος που μίλησε για τον Θεό και την ύπαρξη;

(Δηλαδή δύο μόλις αιώνες πριν τον Πυθαγόρα οι Έλληνες ήταν ηλίθιοι ειδωλολάτρες και η θρησκεία τους ήταν το θέατρο σκιών του Ομήρου;

Πρέπει να είσαι παρανοϊκός, διεστραμμένος για να διδάσκεις τέτοια Ελληνική Ιστορία… και δυστυχώς αυτό κάνουν δυο χιλιετηρίδες τώρα, το ηλίθιο κράτος και οι θλιβεροί συνοδοιπόροι του).

Ο Ορφέας και η Ορφική Σκέψη αποτελούν την Πηγή της (Πραγματικής) Ελληνικής Θρησκείας και της Φιλοσοφικής Σκέψης.

Αν διαγράψουμε από την Ιστορία τον Ορφέα μένει χωρίς θεμέλια όλη η μετέπειτα ελληνική σκέψη.

Δεν μπορεί να εξηγηθεί ούτε η Διονυσιακή Λατρεία της Κλασσικής Αθήνας, ούτε η φιλοσοφική γλώσσα του Πυθαγόρα (για τον Μεγάλο Ορφικό θα αφιερώσουμε στο μέλλον ιδιαίτερο εκτεταμένο άρθρο), ούτε οι φιλοσοφικές ιδέες του Πλάτωνα, ούτε ο Παγκόσμιος Λόγος των Στωικών, ούτε το Ένα του Πλωτίνου, τίποτα…

Συνεπώς όχι μόνο τα ιστορικά στοιχεία (και οι αναφορές σημαντικών εκπροσώπων της ελληνικής σκέψης, σαν τον Πλάτωνα και ον Αριστοτέλη) είναι επαρκή για να θεωρούμε τον Ορφέα ένα Αληθινό Πρόσωπο, ένα Ζωντανό Διδάσκαλο, Πραγματικό Άνθρωπο κι όχι μυθική μορφή, αλλά και όλη η ιδεολογική ανάπτυξη της ελληνικής σκέψης παραπέμπει σε ένα μοναδικό πρόσωπο, μαρτυράει για ένα και μοναδικό άνθρωπο: τον Ορφέα.

Τι ήταν όμως αυτό που Βίωσε ο Ορφέας; Λογικά, θα πρέπει να είχε μια Αποκάλυψη της Πραγματικότητας, όπως την περιέγραφαν αιώνες πριν μέσα στη παγκόσμια θρησκευτική παράδοση:

Μια Εμπειρία του Άχρονου… Όπως ο Βούδας ή ο Ιησούς αργότερα.

Ασφαλώς, εδώ και χιλιετηρίδες, η πιο μυστική αντίληψη του Θεού είναι αυτή στην οποία η Αντίληψη στέκει ανήμπορη χωρίς να μπορεί να επέμβει, χωρίς να μπορεί να κινηθεί, να συλλάβει, να εξηγήσει:

η Αντίληψη του Ανοιχτού Χάους

Όχι απλά του Αγνώστου (αντίληψη που διατηρεί μια ελπίδα γνώσης), αλλά του Αδύνατου να Γνωρισθεί, η Πλήρης Παραίτηση της Αντίληψης.

Το Χάος δεν μπορεί ποτέ να μπει στην τάξη της Αντίληψης.

Καθώς πρόκειται για εκστατική, εσωτερική βιωματική εμπειρία, είναι κάτι που δίνεται έτσι όπως είναι, είναι πραγματικό, ακόμα κι αν δεν μπορείς να το συλλάβεις ή να πεις κάτι γι’ αυτό.

Έτσι η Άμορφη Μορφή με την Οποία Βίωσε ο Ορφέας το Θείον ήταν Αυτή του Ανοιχτού και Ζωντανού Χάους (του Μηδενός, της Ανυπαρξίας, που είναι όμως Πλήρης Ύπαρξη, της Απουσίας Χαρακτηριστικών μέσα στην Αντίληψη).

(Αυτή η Αντίληψη του Χάους αποτελεί την Αφετηρία και σε άλλες εκστατικές εμπειρίες, και σε άλλα θεολογικά συστήματα, ή θεωρίες για την ύπαρξη και τον κόσμο, όπως του Ησίοδου…).

Αυτή η Αντίληψη του Χάους (μέσα στην Εμπειρία του Ορφέα) με την Απροσδιοριστία και την Αδυναμία Οργάνωσης, Απορροφά Μέσα της όλες τις Αντιλήψεις του Θείου, αντιλήψεις που τείνουν να υπερβούν τον εαυτό τους και να βυθιστούν στο Μηδέν, στο Άγνωστο, στο Άπειρο, στο Αιώνιο (όλες οι αντιλήψεις). Έτσι με το Χάος

Ταυτίζεται ο Άχρονος Θεός.

Είναι σαν την Μαύρη Τρύπα, Χωρίς Κέντρο, Χωρίς Όρια, που Απορροφά τα πάντα.

Αυτός Είναι ο Άχρονος Ζευς.

Ταυτόχρονα όμως Αυτό το Απύθμενο Μηδέν Αποτελεί την πιο Πλήρη Ύπαρξη, Ένα Ήλιο Ουσίας που Ξεχύνεται προς την Δημιουργία.

Η Αυτοσυνειδησία του Χάους, του Μηδενός Μετουσιώνεται σε Ένα.

Αυτός είναι ο Φάνης, ο Δημιουργός Θεός, ο Έρωτας των Ύμνων, ο Ζαγρέας (του Τελετουργικού Μύθου), ο Διόνυσος της Λατρείας, ο Βάκχος των Μυστηρίων.

Είναι το Παγκόσμιο Πνεύμα, ο Ζωοδότης Αέρας που Γεννιέται από τον Ανύπαρκτο σχεδόν Αιθέρα, με την συγκεκριμενοποίηση, με το κατακάθισμα και την προοδευτική εξέλιξη της Αντίληψης προς το Συγκεκριμένο.

Σε Αυτή την Μορφή του Παγκοσμίου Πνεύματος, του Έρωτα των Ύμνων, της Αρχικής Παγκόσμιας Δύναμης θα συγκεντρωθούν όλες οι Αντιλήψεις της Ύπαρξης.

Είναι η Αρχή και το Τέλος, η Πηγή και η Ουσία, το Αληθινό Είναι, το Στήριγμα των Κόσμων, όλα έγιναν μέσω Αυτού.

Είναι ο Παγκόσμιος Λόγος των μετέπειτα φιλοσόφων, από τον Ηράκλειτο και τους Στωικούς, μέχρι τους χριστιανούς φιλοσόφους.

Αυτός ο Θεός Λόγος είναι το Πρότυπο του Χριστού – Λόγου πολλούς αιώνες μετά.

Είναι φυσικό μια Αντίληψη του Ενός να συγκεντρώνει και να αφομοιώνει, σαν Καθαρό Είναι, όλες τις αντιλήψεις της ύπαρξης. Έτσι το Θείο Εμφανίζεται να έχει όχι Μία αλλά Πολλές Όψεις.

Στην Μορφή του Θεού θα Αφομοιωθούν όλες οι Θεϊκές Μορφές.

Είναι ο Γιός του Άχρονου Θεού, είναι ο Δημιουργός, είναι ο Γονιμοποιός, είναι ο Οδηγός, είναι ο Λυτρωτής.

Είναι η Ουσία των όντων και κάθε ον ξεχωριστά (με την μορφή του προσωπείου του Θεού).

Είναι ο Ήλιος της Φύσης, τα Ηλιοστάσια σαν Υπέρβαση του Χρόνου και οι Ισημερίες σαν Ισορροπία μεταξύ Φωτός και Σκότους.

Είναι η Ζωή, τα Ζώα, ο Ταύρος και το Ελάφι, τα Φυτά, ο Κισσός, κι η Άμπελος, κι ο Οίνος.

Είναι η ίδια η ζωή, κι οι Γιορτές, κι η κάθε μέρα της ζωής κι οι εμπειρίες, η ζωή κι ο θάνατος…

Όλα Αναφέρονται σε Αυτόν, τον Ένα Θεό.

Τι σημασία έχει πως θα Τον Ονομάσουμε;

Είναι η Δύναμη της Δημιουργίας, ο Παντοτινός Έρωτας, είναι ο Κοσμικός Ζαγρέας της Μυστηριακής Λατρείας, είναι το Πνεύμα της Φύσης, ο Γονιμοποιός Διόνυσος, είναι ο Μύστης Βάκχος, είναι ο Τελετουργικός Ίακχος των Μυστηρίων, είναι πάντα ο Ένας, Αυτός που Προήλθε από το Μεταφυσικό Μηδέν, το Απύθμενο Χάος του Θεού, η Εικόνα του Αοράτου.

Όταν το Ένα (που Αποτελεί Συγκεκριμενοποίηση του Μηδενός, Ανάδυση της Ουσίας από το Μηδέν) Συνειδητοποιεί τον Εαυτό του στα Πλαίσια του Μηδενός τότε Αναδύεται η Αντίληψη του Πέρατος, του περιορισμού και του πεπερασμένου.

Αυτή ακριβώς η αντίληψη του πεπερασμένου είναι που δημιουργεί την δυνατότητα της πολλαπλότητας και αποτελεί ταυτόχρονα την πραγμάτωσή της.

Έτσι το Ένα Αντανακλάται μέσα στην Ίδια την Ουσία Του άπειρες φορές.

Το Ένα Είναι Ένα, Είναι όλα, και κάθε τι ιδιαίτερο είναι Ολόκληρο το Ένα.

Αυτό το Ολογραφικό Σύμπαν είναι ο Κόσμος του Κοσμικού Πυρός, του Φωτός, ο Φωτεινός Κόσμος του Νου, ο Αιώνιος Κόσμος των Ιδεών και της πολλαπλότητας.

Κάθε Αντίληψη – Ιδέα αποτελεί ένα πυρήνα ύπαρξης, ένα δυναμικό παράγοντα που μπορεί να δράσει ελεύθερα μέσα στο μηδέν (αλλά όχι στο Πρωταρχικό Μηδέν, παρά μόνο στην φτωχή εικόνα του μέσα στην δημιουργία και στην εξέλιξη).

Έτσι από την Ιδέα δημιουργείται το δυναμούχο πνεύμα, η Ψυχή, η Μυστική Φύση, η Ζωοποιός Αιτία, το Ύδωρ της Ζωής, που αποτελεί (το ενδιάμεσο μεταξύ Ιδέας και ύλης και) το Πρότυπο της φυσικής μορφής.

Η υλική μορφή δεν είναι τίποτα άλλο από την υλοποίηση (μέσω της ζωοποιού ψυχής) της Ιδέας, ξανά και ξανά στον κόσμο της υλικής πολλαπλότητας, που είναι ατελής και παροδικός, κι αυτός κι οι μορφές του.

Ο Ορφέας λειτούργησε, μετά την Αντίληψη του Ανοιχτού Χάους στο Κέντρο της Ύπαρξής του, μετά το Βίωμα της Θεϊκής Ουσίας, σαν Οραματιστής, βλέποντας να Ξεδιπλώνεται μπροστά του το Πανόραμα της Ύπαρξης.

Άλλοι πριν από αυτόν είχαν ανοίξει τον Δρόμο, είχαν αναφερθεί στην Ουσία του Κόσμου, κι είχαν περιγράψει τα Σύμβολά του.

Ο Ορφέας μπόρεσε όλα αυτά να τα Συνθέσει σε Μια Εικόνα, σε μια Ενιαία Θεωρία, βάζοντας έτσι τα Θεμέλια της Θεολογίας.

Κατανοώντας (ο Ορφέας) ότι η Σχέση της Ουσίας με τον Άνθρωπο είναι Δεδομένη (η Ίδια Ουσία) μπορούσε όχι μόνο να συμπεράνει την Εξέλιξη και τον Προορισμό του ανθρώπου αλλά και να βυθομετρήσει τις δυνατότητες του ανθρώπου, να στερεώσει τις Βαθμίδες που Οδηγούν στον Θεό, μέσω της Περισυλλογής και της Έκστασης και να περιγράψει με ακρίβεια την Οδό της Μύησης και την Μυητική Διαδικασία που μετουσιώνει τον άνθρωπο σε Θεό.

Η Ουσία και το Περιεχόμενο της Μύησης βρίσκονταν ήδη μέσα στο Μυητικό Βίωμα του Ορφέα, διαγράφονταν ήδη μέσα στο Θεολογικό Όραμά του και οι αντιλήψεις του για τις Μυητικές Βαθμίδες, τα Στάδια της Πνευματικής Εξέλιξης, καθορίζονταν ήδη από την περιγραφή του κόσμου(όπως την ταίριαξε ο Ορφέας μέσα στην αντίληψή του):

Το Μεταφυσικό Μηδέν (το Ανοιχτό Χάος, το Άχρονο Θείον) Αγκαλιάζει τους τέσσερις κατώτερους κόσμους, τον Κόσμο του Ενός Παγκόσμιου Πνεύματος, τον Κόσμο του Φωτεινού Νου και των Ιδεών, τον Κόσμο της Ψυχής, και τον Φυσικό Κόσμο.

Το Μηδέν και η Κατώτερη Τετρακτύς (κατά τις περιγραφές τον Πυθαγορείων αργότερα) αποτελεί την Ιερή Πεντάδα της Ύπαρξης.

Υπάρχει πλήρης αντιστοιχία στα Πέντε Στοιχεία(Αιθέρας, Πνεύμα, Πυρ, Ζωντανό Ύδωρ, Γη) που ανυψώνονται σε Σύμβολα μέσα στην μεταφυσική σκέψη.

Η Ανύψωση Ως Τον Θεό δεν μπορεί παρά να έχει Πέντε Βαθμίδες που αντιστοιχούν στην κυριαρχία των κατώτερων στοιχείων του Όντος, και την Τελική Επίτευξη που είναι η Ανάδυσή του στο Άχρονο.

Πέντε Βαθμίδες Μύησης παρέδωσε ο Ορφέας στα Μυστήριά του και Πέντε Βαθμίδες Μύησης γνώριζαν οι Μύστες της Ελευσίνας, αιώνες μετά τον Ορφέα, (κι όχι τρεις όπως εσφαλμένα, από έλλειψη στοιχείων κάποιων δήθεν μελετητών υποστηρίζεται).

Πως είναι δυνατόν, όταν οι Κόσμοι είναι Πέντε, τα Στοιχεία του Όντος είναι Πέντε, η Εξέλιξη του ανθρώπου, η Μύηση, κι η Ανύψωση Ως Τον Θεό να μην έχει Πέντε Βαθμίδες;

Οποιοσδήποτε (ακόμα και ερασιτέχνης και επιπόλαιος) μελετητής των θρησκειών αντιλαμβάνεται αμέσως ότι η Μυητική Οδός του Ορφέα είναι ανάλογη με εκείνη των άλλων Μεγάλων Μυστών, του Λάο Τσε, του Βούδα, του Ιησού αργότερα.

Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Όλοι μιλάμε για την Ίδια Φύση, το Ίδιο Ον (τον άνθρωπο), την ίδια σύνθεση, την ίδια εξέλιξη του όντος.

Κανείς δεν θα μπορούσε να πει κάτι διαφορετικό.

Στην πραγματικότητα (για να μιλήσουμε για τις ανώτερες Βαθμίδες της Μύησης), η περισυλλογή του νου για την οποία μιλάει ο Ορφέας και που αναλύει διεξοδικά ο Πυθαγόρας κι ο Πλάτωνας αργότερα, δεν είναι παρά το Ντυάνα (τα τέσσερα κατώτερα Ντυάνα) του Βούδα.

Κι η Έκσταση του Ορφέα που μας οδηγεί βαθμιαία στην Ενότητα του Είναι, περιγράφεται σαν τα Τέσσερα Σαμμαπάτι από τον Βούδα.

Κι όταν ο Ορφέας Αναδύεται μέσα από τον εικονικό κόσμο της δημιουργίας στο Αρχέγονο Χάος του Θεού, τι άλλο είναι αυτό από το Νιρβάνα του Βούδα; (το Αδημιούργητό του); Ακόμα, υπάρχει πλήρης αντιστοιχία στις Μυητικές Βαθμίδες του Ορφέα και το Σύστημα του Πανταζάλι.

Η περισυλλογή του νου είναι το σαμπράτζνατα σαμάντι και η Έκσταση είναι ακριβώς το Ασαμπράτζνατα Σαμάντι.

Το Άχρονο του Ορφέα είναι το Καϊβαλγία του Πανταζάλι.

Ακόμα, οι χριστιανοί μυστικοί, ξεκινώντας από το Κήρυγμα του Ιησού που Βίωνε την Παρουσία του Θεού, και τον Ιωάννη, και μετά τον Ωριγένη και τον Ευάγριο κι άλλους πατέρες, διαμόρφωσαν ανάλογο σύστημα πνευματικής προσευχής με αντίστοιχες βαθμίδες πνευματικής εξέλιξης…

Η Μύηση, με την γενική έννοια του όρου, είναι μια πανάρχαια διαδικασία (πιο σωστά διαδικασίες) που σκοπό έχει να εισάγει τους νέους (ή οποιονδήποτε άλλον) σε μια νέα, πρακτική, κοινωνική, ψυχολογική, η πνευματική πραγματικότητα.

Η Μύηση από την εφηβεία στην ωριμότητα, η μύηση στο κυνήγι (ή στο επάγγελμα) είναι πανάρχαια.

Δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί η όποια γνώση αλλιώς.

Η είσοδος σε μια θρησκευτική ομάδα (Θίασοι στην Αρχαία Ελλάδα)με συγκεκριμένη κοσμοθεωρία και δραστηριότητα είναι μια μύηση.

Η φοίτηση στις Αρχαίες Σχολές, σαν την Ακαδημία του Πλάτωνα είναι επίσης μια μύηση.

Ακόμα και σήμερα η φοίτηση στα σχολεία είναι μια μύηση (σε μια κατακομματιασμένη γνώση όμως, χωρίς πραγματικό προσανατολισμό).

Η Μύηση, πέρα από τα όποια θεωρητικά στοιχεία έχει (αναγκαστικά), είναι κυρίως μια πρακτική δραστηριότητα που πρέπει να πραγματοποιηθεί και να έχει συγκεκριμένα αποτελέσματα αλλιώς δεν μπορεί να προχωρήσει σε ανώτερα επίπεδα.

Η Καθαρά Θρησκευτική Μύηση είναι Εσωτερική ενατένιση της ίδιας μας της Ουσίας, που συνδέεται στα Χαρακτηριστικά της με την Ίδια την Ουσία Του Παντός, της Φύσης, του Κόσμου.

Για να φτάσουμε όμως σε αυτή την Πλήρη Αντίληψη της Πραγματικότητας χρειάζεται να περάσουμε από κάποια διαδικασία (αν και στα ανώτερα στρώματα της Ενατένισης κάθε διαδικασία σταματά φαινομενικά κι εισερχόμαστε σε μια Αδιαφοροποίητη Ροή της Αντίληψης).

Μια τέτοια πραγματική βιωματική πορεία που μεταμορφώνει τη συνείδηση και την αντίληψη και την δραστηριότητά μας, έχει μια συγκεκριμένη εξέλιξη, διακεκριμένα στάδια και προσδιορισμένες υπαρξιακές καταστάσεις (ξεκινώντας από την απλή συνειδητοποίηση μέσα στον χώρο της ύπαρξης και φτάνοντας με την διεύρυνση της συνείδησης μέχρι το σημείο να Διαλυόμαστε μέσα στο Άπειρο, να Γινόμαστε Αυτό.

Η Μύηση σαν Πορεία μέσα από τις διάφορες πνευματικές βαθμίδες συνδέεται όπως είναι φυσικό με την ίδια την Σύνθεση του Όντος, με τον άνθρωπο, με την σύνθεσή του.

Με αυτή την έννοια η Μύηση δεν είναι παρά πρακτική εφαρμογή του Μυστικού Βιώματος και του Θεολογικού Οράματος που είναι συνέπειά του.

Ο Ορφέας, έχοντας ο ίδιος Βιώσει το Αρχέγονο Χάος, την Άχρονη Θεότητα, την Πηγή των Πάντων (που οι άνθρωποι στην εποχή του ονόμαζαν Δία, Αυτός που Ήταν, Είναι και Θα Είναι) κι έχοντας κατανοήσει όλη την Διαδικασία της Δημιουργίας μέσω της Θεϊκής Δράσης (που οι άνθρωποι ονομάζουν Θεό και Γιό Του Θεού, Διόνυσο) κι έχοντας εξερευνήσει βιωματικά τους κόσμους κι έχοντας εξαντλήσει κάθε στοχασμό για την ανθρώπινη οντότητα και την εξέλιξή της, ήθελε (όπως όλοι οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι) να Μεταδώσει αυτή τη Βιωματική Αλήθεια στους άλλους ανθρώπους, να Μυήσει τον άνθρωπο στην Πραγματικότητα που Βίωνε αυτός ο ίδιος, που είναι το απόσταγμα όλης της θρησκευτικής παράδοσης της εποχής του.

Γιατί ο Ορφέας (όπως όλοι οι Μεγάλοι Μύστες) ήταν όχι ένας Πρωτοπόρος αλλά ένας Μεταρρυθμιστής.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η ανθρωπότητα προχωρά σαν σύνολο, σαν είδος, όχι σαν άτομα, ή σαν κοπάδι (αυτοί που έχουν αυτή την τελευταία εντύπωση είναι εχθροί του ανθρώπου).

Στην Ορφική Αντίληψη υπήρχαν Πέντε Μυήσεις που αντιστοιχούν στους Πέντε Κόσμους ή στα Πέντε Στοιχεία του Όντος, ή στις Πέντε Λειτουργίες της ανθρώπινης ύπαρξης (Θεότητα, Είναι, Νους, Ψυχή, Σώμα).

Όταν ο Ορφέας αποφάσισε να μιλήσει για τον Κόσμο της Θεότητας, δεν το έκανε ούτε θεωρητικά μιλώντας δημόσια (δεν λέγονται αυτά τα πράγματα έτσι), ούτε μαζικά.

Εμπιστεύτηκε στην αρχή λίγους ανθρώπους και σιγά-σιγά οργάνωσε τον κύκλο των μυημένων, καθόρισε τις τυπικές διαδικασίες και τις Μυήσεις, τον Χώρο, τον Χρόνο, τις Δραστηριότητες.

Η Μύηση στην Ορφική Θεολογία, ή στην Λατρεία της Αληθινής Θεότητας, ή στην Λατρεία του Διονύσου (όπως κι αν το πούμε είναι το ίδιο) γινόταν από τον ίδιο τον Διδάσκαλο και με παρουσία συνήθως κι άλλων Μυημένων.

Ο Μυημένος έμπαινε στον Κύκλο των Μυημένων όπου όλοι ήταν ίσοι κι ο Διδάσκαλος ξεχώριζε τελείως φυσικά με το πραγματικό μεγαλείο, σαν πατέρας και καθοδηγητής κι όχι σαν εξουσιαστής, επιβαλλόταν με την Σοφία του κι όχι με αυθαίρετο ή βίαιο τρόπο (όπως οι κοσμικοί άρχοντες).

Στην Μύηση μεταδίδονταν, πέρα από την Αλήθεια και πρακτικές οδηγίες που έχουν να κάνουν με την διαχείριση της ανθρώπινης ύπαρξης στα διάφορα επίπεδα εκδήλωσης της.

Οι πρακτικές οδηγίες δεν αφορούσαν απλά τις εξωτερικές δραστηριότητες, αλλά κυρίως τις εσωτερικές λειτουργίες που τις προκαλούσαν και προπάντων την διαδικασία να απελευθερωθεί η Πραγματική Οντότητα, η Συνείδηση από όλες αυτές τις δραστηριότητες (σωματικές, ψυχικές, νοητικές, πνευματικές), να λύσει τελείως τα τετραπλά δεσμά στους κόσμους και στα διάφορα επίπεδα των κόσμων και να Ανυψωθεί Ως την Θεότητα.

Λεπτομερή έκθεση αυτών των πρακτικών οδηγιών θα δώσουμε πιο κάτω (σε επόμενο άρθρο) όταν θα μιλήσουμε για την Ορφική Μύηση.
Είναι σίγουρο πως η διαδικασία της Μύησης περιλάμβανε και ιερουργίες και τελετουργίες, χρήση της Μουσικής (που έχει ένα βαθύ μεταφυσικό νόημα), ύμνους προς τον Θεό, αφιερώματα κι εξωτερικές πράξεις, αλλά ποτέ δεν εξαντλειόταν σε όλα αυτά.

Καθώς πρόκειται για μια Πρακτική Διαδικασία Προσωπικής Ανάπτυξης (που Οδηγεί στην υπέρβαση του εαυτού στο τέλος της) ο Μύστης έπρεπε να Βιώσει την Αλήθεια και να αποδείξει έμπρακτα τον βαθμό επίτευξής του με την Κατανόησή του και την Δραστηριότητά του.

Έπρεπε κάποιος να επιβάλει με την Γνώση του και την Εμπειρία του την παρουσία του μέσα στον Κύκλο των Μυστών, αλλιώς δεν μπορούσε να σταθεί.

Ήταν μια δύσκολη υπόθεση αλλά μέσα στις ανθρώπινες δυνατότητες.

Επίσης ο Χρόνος της Μύησης (και της κάθε Μυητικής Βαθμίδας ιδιαίτερα) δεν ήταν αυθαίρετος ούτε τυχαίος.

Καθώς η Θεϊκή Δημιουργία θεωρείτο Κύκλος (αφού όλα ξεκινούν Από τον Άχρονο Θεό κι όλα Καταλήγουν Εδώ, στο τέλος της εξέλιξής τους) ο Ορφέας έβλεπε (όπως πολλοί άλλοι πριν από αυτόν και πολλοί σύγχρονοί του) ένα Σύμβολο της Θεϊκής Δημιουργίας στον Ετήσιο Κύκλο της Φύσης (υπήρχε μια Ιερή Αντιστοιχία, όχι ταύτιση) και «ταύτιζε» σημαντικές Φάσεις της Δημιουργίας με Χρονικές Στιγμές στον Ετήσιο Κύκλο.

Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (όταν ο Ήλιος στην φαινομενική του κίνηση στην εκλειπτική βρίσκεται στο πιο χαμηλό σημείο και ρίχνει τις ακτίνες του κάθετα στον Τροπικό του Αιγόκερω, σε απόσταση 23° 26′ 22″ νότια, στις 22 Δεκεμβρίου του χριστιανικού ημερολογίου – μιλώντας βέβαια για το Βόρειο Ημισφαίριο τη Γης, γιατί στο Νότιο Ημισφαίριο τα πράγματα γίνονται αντίστροφα) είναι (για τους Ορφικούς) η Πιο Ιερή Στιγμή του Χρόνου, το Α και το Ω, όπου ο Χρόνος διαλύεται στο Τίποτα και Ξαναγεννιέται για να αρχίσει τον Κύκλο του.

Έτσι αυτή η Χρονική Στιγμή συνδέθηκε με το Άχρονο και με τον Ζαγρέα (που είναι η Εικόνα Του) κι εκφράστηκε αργότερα στην Δελφική Λατρεία με τις Τελετές του Χειμώνα.

Η Χειμερινή Περίοδος ανήκε στον Διόνυσο τον Δημιουργό (που είναι ο Χειμωνιάτικος Ήλιος, ενώ η Θερινή Περίοδος είναι του Απόλλωνα, του Χορηγού της Ζωής (που είναι ο Θερινός Ήλιος).

Για τον Ορφέα ο Διόνυσος κι ο Απόλλωνας είναι ο Ίδιος Θεός (μέσα στον Κύκλο της Δημιουργίας, και Συμβολίζεται από τον Ήλιο μέσα στον Ετήσιο Κύκλο της Φύσης).

Αυτό αποδεικνύεται, πέρα από τις μαρτυρίες Ορφικών και φιλοσόφων (σαν τον Αριστοτέλη) από την Δελφική Λατρεία όπου οι Δύο Θεοί Λατρεύονται σαν Όψεις Ενός Θεού, του Ίδιου Θεού.

Έτσι σε όσους λένε ότι ο Ορφέας λάτρευε μόνο τον Διόνυσο ή μόνο τον Απόλλωνα απαντάμε ότι Διόνυσος κι Απόλλωνας είναι ο Ίδιος Θεός.

Μέσα σε αυτόν λοιπόν τον Ετήσιο Κύκλο της Φύσης που καθορίζεται από την κίνηση της γης γύρω από τον ήλιο και γύρω από τον εαυτό της οι πιο σημαντικές Στιγμές του Χρόνου είναι τα Ηλιοστάσια και οι Ισημερίες.

Γνωρίζουμε βεβαίως (σήμερα) ότι το φαινόμενο των Εποχών οφείλεται στην κίνηση της γης γύρω από τον Ήλιο και στην κλίση του άξονα της γης.

Αλλά ακόμα και σήμερα (κι έτσι θα είναι πάντα) αντιλαμβανόμαστε ότι εμείς είμαστε ακίνητοι στη γη κι ότι ο ήλιος κινείται γύρω από τη γη διαγράφοντας ένα πλήρη κύκλο στην διάρκεια ενός εικοσιτετράωρου.

Αυτή η κυκλική τροχιά είναι η εκλειπτική, που όμως δεν είναι σταθερή αλλά (λόγω της ετήσιας κίνησης της γης γύρω από τον ήλιο μετατοπίζεται κάθε μέρα του έτους από λίγο (σαν ένας νοητός κύκλος γύρω από την νοητή διάμετρο των ισημεριών ή αλλιώς μια διάμετρο που ενώνει δύο σημεία του γήινου ισημερινού που προεκτείνονται στην φαινομενική εκλειπτική).

Και για να το εξηγήσουμε πιο απλά και πιο αναλυτικά:

Στις 22 Δεκεμβρίου του χριστιανικού ημερολογίου (για να καταλάβουν όσοι χρησιμοποιούν αυτό το ημερολόγιο) ο νοητός κύκλος της εκλειπτικής ή αλλιώς η περιφέρεια του νοητού δίσκου στον οποίο κινείται ο Ήλιος (δηλαδή ο δίσκος πάνω στον οποίο κινείται στην πραγματικότητα η γη) και ο δίσκος που ταυτίζεται με τον ισημερινό της γη, του οποίου η νοητή προέκταση είναι ο ουράνιος ισημερινός έχουν διαφορά 23° 26′ 22″ με την εκλειπτική να είναι χαμηλότερα του ισημερινού (νότια).

Αυτή την Χρονική Στιγμή οι ακτίνες του Ήλιου πέφτουν κάθετα στον Τροπικό του Αιγόκερω (δηλαδή οι κάτοικοι του Τροπικού του Αιγόκερω βλέπουν τον Ήλιο το μεσημέρι κατακόρυφα από πάνω τους – στο Ζενίθ του Ουράνιου Θόλου)…

Κάθε μέρα που περνάει (λόγω της πραγματικής κίνησης της γης γύρω από τον ήλιο) ο νοητός κύκλος της εκλειπτικής ή ο δίσκος στην περιφέρεια του οποίου κινείται ο Ήλιος ανυψώνεται (προς το Βορά) και πλησιάζει τον Ισημερινό (τον πραγματικό της γης και την προέκτασή του τον ουράνιο ισημερινό στον Ουράνιο Θόλο).

Ακριβώς στις 21,22 του Μάρτη του χριστιανικού ημερολογίου ο δίσκος της εκλειπτικής ταυτίζεται με τον δίσκο του Ισημερινού, δηλαδή η απόκλιση είναι 0°.

Τότε ο Ήλιος φωτίζει εξίσου το Βόρειο και το Νότιο Ημισφαίριο της Γης κι έχουμε την Εαρινή Ισημερία (ίση μέρα ίση νύχτα).

Αυτή την Χρονική στιγμή οι ακτίνες του Ήλιου πέφτουν κάθετα στον Ισημερινό (δηλαδή οι κάτοικοι του Ισημερινού βλέπουν τον Ήλιο το μεσημέρι κατακόρυφα από πάνω τους – στο Ζενίθ του Ουράνιου Θόλου)…
Στην συνέχεια ο δίσκος της εκλειπτικής (συνεχίζοντας προς το Βορά) υπερβαίνει τον Ισημερινό και φτάνει στο ανώτερο σημείο στις 22 του Ιουνίου του χριστιανικού ημερολογίου και οι δύο δίσκοι της εκλειπτικής και του Ισημερινού έχουν τώρα απόκλιση 23° 26′ 22″ με την εκλειπτική να είναι τώρα ψηλότερα του Ισημερινού (βόρεια).

Αυτή την Χρονική Στιγμή οι ακτίνες του Ήλιου πέφτουν κάθετα στον Τροπικό του Καρκίνου (δηλαδή οι κάτοικοι του Τροπικού του Καρκίνου βλέπουν τον Ήλιο το μεσημέρι κατακόρυφα από πάνω τους – στο Ζενίθ του Ουράνιου Θόλου)…

Μετά ο δίσκος της Εκλειπτικής αρχίζει να χαμηλώνει προς τον Ισημερινό και στις 22 του Σεπτέμβρη του χριστιανικού ημερολογίου, όταν η απόκλιση γίνεται πάλι 0° οι δύο δίσκοι ταυτίζονται κι έχουμε την Φθινοπωρινή Ισημερία ).

Αυτή την Χρονική στιγμή οι ακτίνες του Ήλιου πέφτουν πάλι κάθετα στον Ισημερινό (δηλαδή οι κάτοικοι του Ισημερινού βλέπουν ξανά τον Ήλιο το μεσημέρι κατακόρυφα από πάνω τους – στο Ζενίθ του Ουράνιου Θόλου)…

Μετά ο δίσκος της Εκλειπτικής απομακρύνεται πάλι, χαμηλώνει για να φτάσει πάλι στο χαμηλότερο σημείο και στην μεγαλύτερη απόκλιση (νότια) στις 22 Δεκεμβρίου του χριστιανικού ημερολογίου…

Όλα αυτά που περιγράφουμε τα αντιλαμβάνεται ο κάτοικος του Βορείου Ημισφαιρίου.

Στο Νότιο Ημισφαίριο τα πράγματα είναι ακριβώς αντίστροφα.

Όσοι κατοικούν ανάμεσα στον Τροπικό του Καρκίνου και το Τροπικό του Αιγόκερω βλέπουν δύο φορές τον Ήλιο στο Ζενίθ του τόπου τους.

Όσοι κατοικούν βόρια του Τροπικού του Καρκίνου και νότια του Τροπικού του Αιγόκερω δεν βλέπουν ποτέ τον Ήλιο στο Ζενίθ, αλλά τον βλέπουν τόσο πιο ψηλά (μια φορά το χρόνο, στο θέρος τους) όσο πιο κοντά είναι προς τον Ισημερινό.

Όσο ανεβαίνουμε προς τους πόλους τα πράγματα αλλάζουν.

Στον Βόρειο Πόλο τον Χειμώνα, μετά τον Αρκτικό Κύκλο σε πλάτος 66° 33΄ 38΄΄, λόγω της κλίσης του άξονα της γης η περιοχή δεν φωτίζεται για έξη μήνες κι ακριβέστερα είναι σούρουπο και μόνο στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο ο Ήλιος, στο Βόρειο Πόλο, χάνεται τελείως, (ενώ το αντίστροφο συμβαίνει στο Νότιο Πόλο μετά τον Ανταρκτικό Κύκλο, σε νότιο πλάτος 66° 33΄ 38΄΄, στον Νότιο Πόλο ).

Μετά, το Θέρος (για το Βόρειο Ημισφαίριο (πάλι λόγω της κλίσης του άξονα της γης ) η περιοχή φωτίζεται για έξη μήνες (ενώ το αντίστροφο συμβαίνει στο Νότιο Πόλο).

Όλα αυτά που περιγράψαμε συμβαίνουν λόγω ακριβώς της κίνησης της γης γύρω από τον Ήλιο και λόγω της απόκλισης του άξονα της γης σε σχέση με τον δίσκο πάνω στον οποίο κινείται στην πραγματικότητα, ενώ οι κινήσεις του Ηλίου στην διάρκεια της Ημέρας και του Έτους είναι φαινομενικές.

Παρ’ όλα αυτά αυτές οι κινήσεις έχουν μεγάλη σημασία για την ζωή των ανθρώπων, σε καθημερινή και ετήσια βάση, και γι’ αυτό χρησιμοποιήθηκαν όχι μόνο από τους απλούς ανθρώπους αλλά και από τους πνευματικούς και θρησκευτικούς ηγέτες, κυριολεκτικά και Συμβολικά.

Ο Ορφέας (και οι Ορφικοί) τοποθέτησαν λοιπόν γι’ αυτούς τους λόγους τις Μυήσεις σε σχέση με αυτές τις σημαντικές Χρονικές Στιγμές (Ηλιοστάσια και Ισημερίες):

Η Περίοδος μετά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο είναι κατάλληλη για να δοθεί η Πρώτη Μύηση που αφορά την γέννηση, τον ερχομό στον κόσμο και την αίσθηση της ζωής.

Η Πρώτη Μύηση αφορά (όπως είπαμε και πιο πάνω) όχι μόνο την ορθή διευθέτηση της εξωτερικής δραστηριότητας, αλλά κυρίως τον έλεγχο της λειτουργίας της Συνείδησης σε σχέση με το σώμα, που θα προετοιμάσει την Λύση των δεσμών με το σώμα.

Τότε τοποθετούνται και οι Γιορτές της Άνοιξης.

Η Περίοδος μετά την Εαρινή Ισημερία είναι κατάλληλη για να δοθεί η Δεύτερη Μύηση που αφορά την διαχείριση των ψυχικών λειτουργιών (αλλά κυρίως πως συνδέεται η Ψυχή με το σώμα και πως ελέγχεται και λύεται αυτός ο δεσμός).

Η παράδοση αυτή ακολουθείται ακόμα πολλούς αιώνες μετά στην Ελευσίνα (αφού την άνοιξη τελούνται τα Μυστήρια της Περσεφόνης στην Αθήνα με εποπτεία της Ελευσίνας).
.
Η Περίοδος μετά το Θερινό Ηλιοστάσιο που στέκει σαν σύμβολο απέναντι στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο κι είναι η Ιερή Στιγμή της Πληρότητας της Φύσης, του ανθρώπου, της εξέλιξης, η Στιγμή που αρχίζει η Αιώνια Επιστροφή θεωρήθηκε κατάλληλη για να δοθεί η Τρίτη Μύηση που αφορά την Περισυλλογή του νου από τον κόσμο και την στροφή προς τα Έσω, προς τον Αόρατο Κόσμο της Θεότητας.

Η Περίοδος μετά την Φθινοπωρινή Ισημερία θεωρήθηκε ώριμη για να μυηθεί ο άνθρωπος στην Έκσταση, δηλαδή στην υπέρβαση της σκεπτοδιαδικασίας και στην διεύρυνση της Συνείδησης μέχρι τον Άπειρο Θεό.

Οδηγός εδώ είναι ο Ίδιος ο Θεός με το Όνομα του Βάκχου.

Αυτή την Περίοδο γίνονται κι αργότερα τον Δεκέμβριο οι Χειμερινές Γιορτές από τις μαινάδες του Παρνασσού.

Κοντά στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο (κι ουσιαστικά έξω από την ροή του χρόνου) ο Ορφέας τοποθέτησε την πιο Ιερή Στιγμή στην εξέλιξη του ανθρώπου, την Ολοκληρωτική Απορρόφηση της οντότητας στο Θεό.

Τότε δίνονταν η Πέμπτη Μύηση, αν και ελάχιστοι είναι ακόμα και σήμερα αυτοί που μπορούν να δεχτούν την Πλήρη Αποκάλυψη της Αλήθειας.΄

Έτσι σοφά τοποθετήθηκαν οι Πέντε Μυήσεις στην διάρκεια του Φυσικού Έτους και η εξέλιξη της φύσης συνδέθηκε με την εξέλιξη του ανθρώπου για να θυμίζει στον άνθρωπο ότι Προέρχεται από τον Θεό και στον Θεό Καταλήγει.

Ταυτόχρονα καθιερώθηκαν κάποιες γιορτές που συνδέονται τόσο με τον Ετήσιο Κύκλο της Φύσης, όσο και με την εξέλιξη του ανθρώπου και τις Μυήσεις.

Επίσης αφομοιώθηκαν Διονυσιακές Γιορτές, ακόμα και λαϊκές γιορτές που σχετίζονται με την ζωή των ανθρώπων.

Για το ουσιαστικό περιεχόμενο της Μύησης (ή των Πέντε Μυήσεων) θα μιλήσουμε αναλυτικά σε επόμενο άρθρο.

Σε Ιερουργικό και τελετουργικό επίπεδο κάθε θρησκευτική, μυητική, η ευχαριστήρια δραστηριότητα εκφράζεται σε πέντε επίπεδα:

Στο Θεό αντιστοιχεί και αναφέρεται το ουσιαστικό περιεχόμενο κάθε δραστηριότητας.

Στην Πνευματική Ενότητα αντιστοιχεί η Μουσική, που θεωρείται Θεϊκή Τέχνη.

Η Μουσική είναι Αρμονία που συμπλέκει όχι ισότητες αλλά ανισότητες για να δημιουργήσει ένα στέρεο και ολοκληρωμένο σύνολο: μια Ενότητα.

Ο Ορφέας όχι μόνο ήταν Μεγάλος Μουσικός αλλά χρησιμοποίησε επίσης την Μουσική στην Λατρεία και όχι μόνον.

Στο Νου αντιστοιχεί το άναμμα της Τελετουργικής Φωτιάς που Φανερώνει την Πραγματικότητα κι ο Ιερός Λόγος Που ονοματίζει τα πράγματα, (Η πιο υψηλή μορφή του Ιερού Λόγου είναι ο Ύμνος Προς Τον Θεό).

Στην Ψυχή αντιστοιχούν τα άνθη της προσφοράς.

Τα άνθη είναι τα άνθη της ζωής, κάτι πολύτιμο, πραγματικά άνθη, καρποί, ζώο, ή κάτι άλλο.

Τέλος στο Σώμα αντιστοιχούν τα «άδεια χέρια της προσευχής».

Αυτές είναι οι Πέντε Ιερές Προσφορές:

Η Ουσία της Δραστηριότητας, η Μουσική, η Φωτιά και οι Ύμνοι, τα Άνθη, και η στάση ή η κίνηση της προσευχής.

Βεβαίως ανάλογα το επίπεδο της Μύησης άλλαζε όχι μόνο το Ουσιαστικό περιεχόμενο της Δραστηριότητας αλλά και τα άλλα στοιχεία, η Μουσική κλπ. για να προσαρμοστούν στις συγκεκριμένες συνθήκες.

Πάντως σε όλες τις Μυήσεις γινόταν χρήση αυτών των ιερών προσφορών, δεν υπήρχε ιερουργία ή τελετουργική πράξη που να μην είχε αυτά τα πέντε στοιχεία.

Στην Ακρόπολη των Λειβήθρων όπου υπήρχε Πανάρχαιος Ναός (γιατί πάντα οι άνθρωποι ήταν θρησκευόμενοι) ο Ορφέας (χρησιμοποιώντας τον Ναό που υπήρχε ή βελτιώνοντάς τον, δεν γνωρίζουμε ακριβώς) Εγκαθίδρυσε το Τελεστήριο των Μυστηρίων του.

Μετά τον θάνατο του Ορφέα έγινε Ναός Λατρείας του, μέχρι την φυσική καταστροφή του πολύ αργότερα από πλημμύρα.
Η Ακρόπολη των Λειβήθρων στις παρυφές του Ολύμπου, σήμερα.

Εδώ βρισκόταν πριν 29 αιώνες το Ιερό Τελεστήριο του Ορφέα, όπου Τελέσθηκαν για πρώτη φορά τα Ορφικά Μυστήρια.

Η Πόλη των Λειβήθρων βρίσκονταν Β., ΒΔ. της Ακρόπολης.

Το Περιεχόμενο της Μύησης (των Πέντε Μυήσεων) θα αναλυθεί, όπως είπαμε σε επόμενο άρθρο (Η Ορφική Μύηση).

Τα Ορφικά Μυστήρια όπως Καθιερώθηκαν από τον Ορφέα και διατηρήθηκαν μετά από μοναχικούς ορφικούς μύστες ή αργότερα σε Ορφικούς Θιάσους, μεταδόθηκαν σαν Ιερή Αποκάλυψη και επηρέασαν βαθιά τόσο την Δελφική Λατρεία όσο και την Ελευσίνια Θεολογία αλλά μολονότι η φήμη του Ορφέα σαν Μεγάλου Μύστη και Θεολόγου εξαπλωνόταν στην Ιστορία και στην κοινωνία των ανθρώπων, ποτέ δεν εξηγήθηκαν τόσο καλά όσο την εποχή που ζούσε ο Ορφέας πάνω στη γη.

Από άποψη Περιεχομένου, Οργάνωσης και Πρακτικής Χρησιμότητας τα Ορφικά Μυστήρια είναι κάτι πολύ ανώτερο από όσα διατήρησαν και δίδαξαν μετά οι άνθρωποι.

Έτσι σιγά-σιγά η Γνώση διαλύθηκε μέσα στην Ιστορία μέχρι σήμερα, που ανιχνεύουμε τα ίχνη της (και πρέπει να κάνουμε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να Ανασυνθέσουμε τη Διδασκαλία του Ορφέα).

Και μολονότι ο Ορφέας όχι μόνο υπήρξε Πραγματικό Πρόσωπο και Μεγάλος Διδάσκαλος που Δίδαξε και άφησε Ίχνη της Διδασκαλίας του, σήμερα, όταν μιλάμε για τον Ορφέα και την Διδασκαλία του πολλοί μας ακούνε με δυσπιστία κι ας λέμε λίγα σε σύγκριση με αυτά που έχουμε διερευνήσει και γνωρίζουμε, αφού τα έχουμε υποβάλει σε αυστηρό έλεγχο για να μην περάσουμε από την αντικειμενική ιστορία στον χώρο της φαντασίας και του μύθου.

Δυστυχώς οι σημερινοί Έλληνες μετά από τόσους αιώνες σκλαβιάς (στους Έλληνες Μακεδόνες, στους Ρωμαίους, στους Βυζαντινούς, στους Οθωμανούς, και σήμερα στους Ευρωπαίους Simian) έχουν χάσει κάθε επαφή με τις ιστορικές ρίζες τους, με την ιδεολογία των προγόνων τους και με την παλιά αντίληψη της Πραγματικότητας που είναι η Αιώνια Αλήθεια.

Έχουν καταντήσει λαθρεπιβάτες της Ιστορίας.

Να σημειώσουμε τέλος, κλείνοντας το άρθρο, ότι κατά την Αντίληψη του Ορφέα ο Άχρονος Θεός που Γεννά τον Δημιουργό και την δημιουργία και τον άνθρωπο και την φύση, τα Αγκαλιάζει όλα και τα αποδέχεται όλα, και την Θεϊκή και την ανθρώπινη (προσωρινή) κατάσταση, Εντάσσοντάς τα όλα στον Κύκλο της Εξέλιξης.

Ο Ορφέας, αν και ανυψώθηκε Ως το Θείο Είναι (τον Θεό Διόνυσο) και το Άχρονο και Διεύρυνε την Αντίληψή του μέχρι το Άπειρο, δεν υπήρξε ποτέ ένας απομονωμένος μυστικιστής που απορρίπτει τον κόσμο.

Το αντίθετο.

Αποδέχεται την ζωή και τον κόσμο και μάλιστα τα τιμά.

Πως όμως;

Με Οδηγό την Ιερή Γνώση εντάσσει την ζωή μέσα στον Κύκλο της Θείας Εξέλιξης και την μετουσιώνει σε μια Πορεία από τον Θεό στην ζωή, στον κόσμο και πάλι πίσω στον Θεό.

Έτσι όλα βρίσκουν την θέση τους.

Ο άνθρωπος οφείλει να ζήσει την ζωή με Γνώση και πάλι με Γνώση οφείλει, όταν έρθει η ώρα, να εγκαταλείψει την ζωή, για να Επιστρέψει στην Πηγή του.

Ο Ορφέας δεν υπήρξε ποτέ εχθρός της ζωής και του κόσμου και του σώματος, όπως (εσφαλμένα) λένε μερικοί ανόητοι.

Κι αν θεωρεί το σώμα τάφο της ψυχής (όπως δίδασκε κι ο Πυθαγόρας κι ο Πλάτωνας, αργότερα) αυτό γινόταν μόνο όταν ο άνθρωπος λησμονούσε τελείως την Θεϊκή Προέλευσή του και έχανε τον Αιώνιο Προορισμό του, που είναι να Επιστρέψει στο Θεό του.

Αυτός είναι ο λόγος (αυτή η αντίληψη) που ο Ορφέας όχι μόνο τιμούσε τον Ετήσιο Κύκλο της Φύσης και τα Ηλιοστάσια και τις Ισημερίες στα οποία βρήκε τα σημάδια της Θεϊκής Εξέλιξης αλλά και αποδεχόταν πλήρως την εξωτερική Διονυσιακή Λατρεία σαν ένα ακόμα τρόπο προσέγγισης του Θεού και Καθόρισε Γιορτές του Χειμώνα, της Άνοιξης, του Θέρους και του Φθινοπώρου, Γιορτές που έγιναν μετά Πρότυπες που καθιερώθηκαν επίσημα στην Κλασσική Αθήνα.

Ο Ορφέας υπήρξε ένας Ολοκληρωμένος Άνθρωπος που Βίωνε όλες τις βαθμίδες εξέλιξης του ανθρώπου, κάθε χρόνο (μέσα στον ετήσιο κύκλο), σε όλη του την ζωή, διδάσκοντας τους ανθρώπους να ζουν κι αυτοί ολοκληρωτικά, ολόκληρη την διαδρομή, από τον Θεό (από την γέννηση)στην ολοκλήρωση στη ζωή μέσα στον κόσμο, κι από την ζωή στον κόσμο (μέσω της Μύησης) πίσω στον Θεό.

Μόνο όταν ο άνθρωπος έκανε όλη την διαδρομή μπορούσε να είναι ολοκληρωμένος.

Όπως και να έχει αυτοί που ακολουθούσαν αυτόν τον δρόμο της Εξέλιξης ήταν πιο πολλοί στην Αρχαία Εποχή παρά σήμερα στον «πολιτισμένο κόσμο».

Ο Ορφέας δεν λάτρευε μόνο τον Άχρονο Δία, δεν λάτρευε μόνο τον Ζαγρέα του Χειμώνα, αλλά και τον Διόνυσο της Άνοιξης και τον Απόλλωνα του Θέρους, και τον Βάκχο του Φθινοπώρου.

Λάτρευε τον Θεό σε κάθε Όψη Του, ζούσε την ζωή σε κάθε εκδήλωσή της μέσα στο Φως της Γνώσης, πάνω στην Οδό της Αρετής, στην Αιώνια Κατοικία της Πλήρους Εκπλήρωσης κάθε Προορισμού.

Αυτός ήταν ο Ορφέας!

Πώς να μην νοιώσεις όχι σεβασμό αλλά δέος, για ένα Τόσο Μεγάλο Άνθρωπο;

Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε ταπεινοί μαθητές του.

Κωνσταντίνος Προκοπίου

mythagogia

Οι Πέντε Μυήσεις:

Αρχές της Ορφικής Θεολογίας.

http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2015/07/blog-post_2359.html#ixzz4qqzwcJzU

………………………..

Ο μύθος του Ορφέα στη ΝΕ ποίηση

Από την παράδοση στον μοντερνισμό

της Στεφανίας Μποτέλη

Μια διδακτική πρόταση με αφορμή «Το άσμα του Ορφέως» από τη Γαλάτεια του Σπυρίδωνος Βασιλειάδη
Εισαγωγικά

Ο μύθος του Ορφέα έχει γονιμοποιήσει την παγκόσμια λογοτεχνία, τις εικαστικές τέχνες, τη μουσική, το θέατρο και τον κινηματογράφο.

Ήδη από την αρχαιότητα ο μύθος του τροφοδότησε τα έργα σπουδαίων δημιουργών, όπως ο Πίνδαρος («Τέταρτος Πυθιόνικος»), ο Βιργίλιος (Γεωργικά), ο Οβίδιος (Μεταμορφώσεις), ο Παυσανίας, ο Διογένης ο Λαέρτιος.

Με τον Ορφέα σχετίζονται και οι Ορφικοί ύμνοι, θρησκευτικά άσματα που ανήκουν στη λυρική ποίηση και που ορισμένα από αυτά αποδίδονται αυθαίρετα στον Ορφέα.

Γενικά, ο μύθος θέλει τον Ορφέα να ζει πριν από τον Όμηρο και να έχει θεϊκή καταγωγή.

Επίσης, τον αναγνωρίζει ως μέλος της Αργοναυτικής εκστρατείας και ως ιδρυτή των ορφικών μυστηρίων, που ήταν διαδεδομένα κυρίως στη Θράκη και στη Μακεδονία.

Ο μύθος του διασταυρώνεται με τον μύθο της Ευρυδίκης, της συζύγου του, που κατήλθε μετά τον θάνατό της στον Άδη προκαλώντας ανείπωτη θλίψη στον αγαπημένο της.

Η κάθοδος του Ορφέα στον Άδη, ως ακραία ένδειξη αγάπης και αφοσίωσής του προς την Ευρυδίκη και ως σύμβολο της μάταιης προσπάθειας του ανθρώπου να κατανικήσει τον θάνατο, αποτέλεσε βασικό μοτίβο της παγκόσμιας τέχνης.

Ειδικότερα, η αρχαία τέχνη από τον 5ο αιώνα π.Χ. μας χάρισε απεικονίσεις του Ορφέα, ενώ οι πρώτοι Χριστιανοί παρίσταναν τον Χριστό με τη μορφή του Ορφέα να βαστά τη λύρα, που παρέπεμπε στο Ευαγγέλιο (Χριστός/Ορφέας της Αίγινας, γλυπτό έργο του 4ου μ.Χ. αιώνα).

Στη σύγχρονη εποχή έχουν εμπνευστεί από τον Ορφέα και την Ευρυδίκη εικαστικοί, λογοτέχνες, μουσικοί και δραματουργοί.

Στις εικαστικές τέχνες ενδεικτικά αξίζει να μνημονεύσουμε το μαρμάρινο γλυπτό «Ορφέας και Ευρυδίκη» (1893) του A. Rodin και τα ζωγραφικά έργα των Dürer, «Ο θάνατος του Ορφέα» (1494) και Marc Chagal, «Ο μύθος του Ορφέα» (1977).

Στον ελληνικό χώρο γνωστές για την εικαστική πραγμάτευση του μύθου του Ορφέα είναι οι συνθέσεις του Νίκου Εγγονόπουλου «Ορφεύς και Ευρυδίκη» (1949) και «Ποιητής και Μούσα» (1958).

Στην ξενόγλωσση ποίηση το πιο αντιπροσωπευτικό έργο με πρωταγωνιστή τον Ορφέα είναι Τα Σονέτα του Ορφέα (Sonette an Orpheus) του Rainer Maria Rilke, έργο που γράφτηκε τον Φεβρουάριο του 1922, ενώ χαρακτηριστικό είναι και το ποίημα «Orphée» (1891) του Paul Valéry, που ο ποιητής το ξαναδούλεψε και το συμπεριέλαβε στη δεύτερη έκδοση της συλλογής του Album de vers anciens (Λεύκωμα παλαιών στίχων).

Απηχήσεις του μύθου συναντάμε και σε ποιήματα των Pierre-Jean Jouve («Orphée»), Gottfried Benn («Orpheus’ Tod», 1946), Pierre Emmanuel (Orphiques, 1942), Victor Hugo («Orphée», 1877), και στη συλλογή του Guillaume Apollinaire Le Bestiaire ou Cortège d’ Orphée.

(Το συναξάρι των ζώων ή Η ακολουθία του Ορφέα, 1911). Στη νεοελληνική ποίηση ο μύθος του Ορφέα διατρέχει το έργο των μειζόνων ποιητών, σχεδόν στο σύνολό τους.

Στο δράμα ο μύθος του Ορφέα τροφοδότησε θεατρικά έργα του Tennessee Williams, όπως η Μάχη των αγγέλων (Battle of Angels, 1940) και ο Ορφέας κατερχόμενος (Orpheus Descending, 1957), καθώς και την Ευρυδίκη του Jean Anouilh.

Στον κινηματογράφο χαρακτηριστικά έργα είναι η ορφική τριλογία του Jean Cocteau [Le sang d’ un poète (1930), Orphée (1950), Le testament d’ Orphée (1960), η βραβευμένη κινηματογραφική ταινία Orfeu Negro (1958) του Marcel Camus και η βραζιλιάνικη μουσική ταινία του Carlos Diegues Orfeu (1999).

Η δυτική κλασική μουσική, στα πρώτα βήματά της, συνδέεται στενά με τον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, που αποτέλεσε το θέμα πολλών μουσικών έργων με αντιπροσωπευτικότερα τις όπερες του Ιταλού Monteverdi (L’ Orfeo) και του Γερμανού Christoph Willibald Gluck (Orfeo ed Euridice).

Με τη μουσική του τελευταίου επένδυσε και τη χορευτική της όπερα Orpheus und Eurydike (1975) η Pina Baush.

Στη νεοελληνική δραµατουργία, η δραµατική πρόσληψη του θέµατος του Ορφέα έφερε ως καρπούς τη µετάφραση/διασκευή του Γεωργίου Σακελλάριου της γνωστής όπερας του Gluck Ορφεύς και Ευρυδίκη (1796), το πρώτο δραµατικό έργο του Άγγελου Σικελιανού Ο διθύραµβος του ρόδου (1932) και τη µονόπρακτη σάτιρα του Γιώργου Σκούρτη Η δίκη του Ορφέα και της Ευρυδίκης (1980) (Πούχνερ, 2000: 46-68).

Σε όλα τα παραπάνω έργα τα σχετικά με τον μύθο του Ορφέα μπορούμε να αναγνωρίσουμε τρεις βασικές συνιστώσες της μυθικής αφήγησης που τροφοδοτούν σε διαφορετικές παραλλαγές και τη δημιουργία των καλλιτεχνικών/λογοτεχνικών εκδοχών του μύθου του:

1) Σύμφωνα με την πρώτη συνιστώσα του μύθου, ο Ορφέας συμμετείχε στην Αργοναυτική εκστρατεία και με το παίξιμο της λύρας του συνέβαλε θετικά στην έκβασή της, καθώς η μαγεία της μουσικής του ακινητοποίησε τις Συμπληγάδες πέτρες και προστάτεψε τους Αργοναύτες από το άσμα των Σειρήνων (Brunel, 1988: 1095-1102 & Στεργιόπουλος, 2000: 11).

2) Η δεύτερη συνιστώσα του μύθου σχετίζεται με τον παράφορο έρωτα του Ορφέα προς την Ευρυδίκη και με την κάθοδό του στον Άδη, προκειμένου να σώσει την αγαπημένη του.

Πιο συγκεκριμένα, μετά τον θάνατο της Ευρυδίκης από δάγκωμα φιδιού, ο Ορφέας κατέβηκε στον Άδη και με τη λύρα του μάγεψε τον Πλούτωνα και την Περσεφόνη, που του επέτρεψαν να πάρει πίσω την αγαπημένη του με την προϋπόθεση να μη γυρίσει να κοιτάξει προς το μέρος της και να μην της μιλήσει μέχρι να φτάσουν στον επάνω κόσμο.

Ο Ορφέας, παρασυρμένος από την επιθυμία του και τα παρακάλια της Ευρυδίκης, έστρεψε το βλέμμα του προς αυτήν, και η Ευρυδίκη εξαφανίστηκε.

3) Η τρίτη συνιστώσα του μύθου σχετίζεται με τον θάνατο του Ορφέα, για τον οποίο υπάρχουν διάφορες παραλλαγές: η επικρατέστερη παραλλαγή είναι ότι κατακρεουργήθηκε από τις Μαινάδες (γυναίκες της Θράκης, γνωστές και ως Βάκχες, ιέρειες του Διονύσου) κατά τη διάρκεια οργιαστικών τελετών προς τιμήν του θεού Διόνυσου, ενώ, σύμφωνα με άλλες παραλλαγές, είτε κατακεραυνώθηκε από τον θεό Δία επειδή μύησε τους ανθρώπους στα ορφικά μυστήρια, είτε πέθανε από θλίψη για τον θάνατο της Ευρυδίκης.

Μια άλλη αιτία του διαμελισμού του Ορφέα διασώζεται σε αισχυλικό απόσπασμα από το δράμα του Αισχύλου Βασσάραι ή Βασσαρίδες, ένα από τα τέσσερα έργα της Λυκούργειας (470-460 π.Χ), όπου οι γυναικείοι χοροί ταυτίζονται με τις Μαινάδες που σπαράζουν τον Ορφέα.

Το κεφάλι και η λύρα του, ακόμα τραγουδώντας θρηνητικά τραγούδια, επέπλευσαν από τον Έβρο ώς τη Μεσογειακή ακτή.

Η θαλασσοπορία της κεφαλής του Ορφέα που τραγουδάει, μιλάει και προφητεύει αντιμετωπίστηκε με νέο ενδιαφέρον στους νεότερους χρόνους, όχι μόνο στη λογοτεχνία αλλά και στις καλές τέχνες, αναδεικνύοντας νέους συμβολισμούς (Αρμάος, 2000: 5-33).

Πέρα από τις τρεις αυτές συνιστώσες της μυθικής αφήγησης, που ορίζουν το σύνολο σχεδόν της έκτασης που καλύπτει η μυθοπλασία του Ορφέα (Σιαφλέκης, 2001: 76-77), άλλα στοιχεία που τροφοδοτούν τον μύθο του είναι η καταγωγή του και οι ικανότητές του ως μουσικού.

Σύμφωνα με τον μύθο, ο Ορφέας ζούσε πριν από τον Τρωικό πόλεμο και ήταν γιος της μούσας Καλλιόπης και του βασιλιά της Θράκης Οιάγρου ή, σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ήταν γιος του Απόλλωνα.

Η θεϊκή του καταγωγή είχε μεγαλύτερη απήχηση στους αρχαίους Έλληνες.

Ως μουσικός είχε την ικανότητα να μαγεύει ανθρώπους και ζώα και έκανε τα δέντρα και τις πέτρες να χορεύουν.

Από μικρός ενδιαφερόταν για τους θεούς, τους μύθους, τις ιεροτελεστίες και σε νεαρή ηλικία πραγματοποιεί ταξίδι στην Αίγυπτο, από το οποίο θα επιστρέψει σοφότατος.

Τέλος, ο χώρος της Μακεδονίας και της Θράκης συνδέεται στενά με τη γέννηση και τον θάνατό του, καθώς και με τα ορφικά μυστήρια.

Με βάση τα παραπάνω, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο λογοτεχνικός μύθος του Ορφέα είναι πολυσύνθετος θεματικά και δεν έχει ενιαίο χαρακτήρα, μεταφυτεύεται σε διαφορετικά είδη τέχνης και λογοτεχνικά γένη και λαμβάνει πλήθος από σηματοδοτήσεις, πραγματικές ή συμβολικές, παράγοντας τις νέες σημασίες που έχει ανάγκη ο δημιουργός.

Το πέρασμα από τη μυθική αφήγηση στη λογοτεχνική ή γενικότερα καλλιτεχνική πραγματικότητα γίνεται με ποικίλους τρόπους, και στοιχεία της μεγεθύνονται, σμικρύνονται ή τροποποιούνται από τον δημιουργό, ανάλογα με τις αισθητικές ή ιδεολογικές του προτιμήσεις.

Εναπόκειται στον δημιουργό ν’ αποφασίσει για τη μεταχείριση των στοιχείων της μυθικής αφήγησης, να ορίσει τις σταθερές της και τις μεταβλητές της και κατ’ επέκταση την πιστή αναπαραγωγή ή τον εκσυγχρονισμό του μύθου.

Έτσι, ο μύθος του Ορφέα άλλοτε αναπαράγεται πιστά, άλλοτε παραλλάσσεται λαμβάνοντας ποικίλους συμβολισμούς και άλλοτε γίνεται αντικείμενο σατιρικής αποδόμησης (Σιαφλέκης, 2001: 79).

Αυτή τη φορά θα κάνουμε είσοδος στο θέμα, αφού πρώτα γευτούμε, την όμορφη ποίηση του φίλου μας…
Υποστράτηγου ε.α Κωνσταντίνου Κωνσταντινίδη!

ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

Έλληνες! ζούμε σε μυθική χώρα

πανάρχαια, πανένδοξη και σαγηνευτική

ασχέτως πως την κατάντησαν κάτι κοπρίτες τώρα

λακέδες προδότες πολιτικοί

Από δω πέρασαν κατακτητές πολλοί

άλλοι με όπλα και άλλοι με «δώρα»

όλους τους αφομοίωσε η Ελληνική ψυχή

όπως θα διώξει και τους κατακτητές κάποια ώρα

όταν αποκτήσουμε ομοψυχία εθνική

Δεν είναι μόνον τα τοπία τα ωραία

τα μνημεία αστράφτουν τα αρχαία

και η μυθική προϊστορία

που την κρατάνε μυστική

τα νησάκια του Αιγαίου,

είναι της Ελλάδας η ψυχή

Χιλιετίες τον ίδιο τρόπο και ρυθμό ζωής

εδώ επτά εν συνόλω γεννήθηκαν πολιτισμοί

(προκατακλυσμιαίος, μινωικός, μυκηναϊκός, κλασικός, αλεξανδρινός βυζαντινός και αναγέννησης ευρωπαϊκής)

και ας μην θέλει το αμόρφωτο κατεστημένο

να το παραδεχθεί

Τούτη η γη πνεύμα γεννάει και δράση ακτινοβολεί

το αφανίζουν σκοπίμως για να μην κινητοποιηθεί

του ήλιου η οργόνη ενεργοποιεί τον εγκέφαλο

στην ξένη το αναζητούν οι βλαστοί

των ανεγκέφαλων

Η Ελληνική Αρχαιολογία βιωμένη ιστορία

η πιο συναρπαστική κωδικοποιημένη προϊστορία

-αμόρφωτοι και κακόβουλοι την είπαν «Μυθολογία»-

όπως ονόμασαν και την Παιονία ( Σκόπια) «Μακεδονία»

μην πιστεύεις του κατεστημένου την αερολογία

δεν αντέχει στο χρόνο και σβήνει

σαν τα παλιά Ελληνικά πυρεία

Ο Έλληνας ζεί με την ψυχή του

κράμα του συναισθήματος και της λογικής του

στείρος ο δυτικός με την υλιστική

λογική του, αντιανθρώπινη η ηθική του

Ο ανατολίτης με το συναίσθημα

και την λατρεία του Ισλάμ

στα παραμύθια ζει της Χαλιμάς

και η θεοκρατία τον οπισθοδρομεί

στον μεσαίωνα τον πάει ο «τζιχαντ-ιστής»

Για μας η εργασία

έργο είναι και μεράκι

για τον δυτικό είναι δουλεία

για να πάρει το μηνιαίο φακελάκι

τώρα έβαλαν και στον Έλληνα

της ανεργίας το σαράκι

θα παραμείνει Έλληνας ή θα γίνει ανθρωπάκι;

Στην Αγορά οι πρόγονοι μας πολιτικολογούσαν

με τον αγοραστή συναλλάσσονταν και συζητούσαν

εκεί ήταν συνάθροιση και χώρος διαλόγου

οι πολιτικοί μας δεν έχουν πατριωτισμό

τους λείπει ο ορθός λόγος

υπεράνω όλων ο εαυτούλης τους ο συμφεροντολόγος

Καιρός φραγμό να βάλουμε στην ισλαμοκρατία

και στους θρησκευτικούς πολέμους της τρομοκρατίας

Ελάχιστοι το γνωρίζουν

και το αγνοούν οι πιο πολλοί

μαρξιστικά τα σχολεία μας

αριστερή διδάσκουν δογματική

την αλήθεια και τους Έλληνες μισούν

δάσκαλοι αμόρφωτοι , συμπλεγματικοί

δεκαρολόγοι καθηγητές ανθέλληνες

ευτυχώς υπάρχουν και οι φλογεροί φιλέλληνες

μόνο αυτοί αγωνιούν

Είναι η δόνηση που αισθάνεται η ψυχή

πριν από την καταιγίδα

και τα χειρότερα προαισθάνεται

και προετοιμάζει εθνική ασπίδα

για να αποκρούσει την ύπουλη εισβολή

και οι αντίπαλοι σε λασπώνουν

σε απομονώνουν και σε καυτηριάζουν

αμαχητί για να παραδοθείς

ΟΧΙ στην παράδοση ! δεν είναι Ελληνική συνταγή

Υπάρχουν κάτι λέξεις μαγικές

όπως το ‘φιλότιμο’ και οι ‘Δελφικές εντολές

ανεξήγητες και αινιγματικές

όποιος τις μελετήσει και τις κατανοήσει

Έλληνας θα μείνει και θα μεγαλουργήσει

Το μυστικό μας κώδικα

αδυνατεί ο ξένος να αποκρυπτογραφήσει

όσο κι’ αν δοκιμάσει όσο και αν προσπαθήσει

σαν έντομο έλκεται στο φως του φανοστάτη

χωρίς να κουραστεί

τον πλούτο μας να αρπάξει

και το βιός μας να ρημάξει ο κατακτητής

Ο ξένος ερωτεύεται την Ελληνική φύση

θέλει να ελληνοποιηθεί και εδώ να ζήσει

έστω κι’ αν η ζωή είναι τραχιά και πολυτάραχη

η κομματοκρατία φταίει η επάρατη

προσφιλές τέκνο της η γραφειοκρατία

και η δολερή διχόνοια για την καρέκλα της εξουσίας

Μόνον εδώ θα γευθείς τη θεία

απόκρυφη μυσταγωγία

ο τόπος τούτος παρότι όλοι ομιλούν

είναι μυστικοπαθής

στις θάλασσες κρύβει και στα βουνά

τη λευτεριά

που πολύ ο γηγενής ποθεί

τούτος ο τόπος έχει βαθιά παρακαταθήκη

ποτέ ο Έλληνας με τον κατακτητή του

δεν θα συνθηκολογήσει

Τη Λευτεριά! ο εξουσιαστής την αγνοεί

και αδυνατεί να σε ελευθερώσει

σε λέει αιρετικό, τεμπέλη, δύσκολο και ιδιοτελή

άλλοτε σου λέει λόγια απειλητικά

για να σε κάνει ηττοπαθή να σε ναρκώσει

με την δολερή Διχόνοια αφελή

σε έχει υποδουλώσει

*Αμφικτύων

19/6/2017

*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης,

Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών

Τ ο επόμενο θα έχει και άλλα άρθρα, με τον ίδιο τίτλο!

ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ