ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou  Bleibergweg 114 D-40885 Ratingen Tel.+Fax: 0049 2102 32513 E-Mail: chaziteo@t-online.de

           27.08.2017

Οι πολυ αρχαιοι, οι προ- και οι μετασωκρατικοι Ελληνες επιστημονες αντι για την λεξη συμπαν χρησιμοποιουσαν την λεξη «ΠΑΝ = ALL».

Κατά τον Αρχαιλαο π.χ. «το ΠΑΝ ηταν απειρο και αφθιτο».

Ο Αριστοτελης διατυπωνε «το ΠΑΝ είναι αφθαρτο και αγεννητο», ο δε Επικουρος «το ΠΑΝ ειναι απειρο».

Για τον Μητροδωρο ισχυεν «το ΠΑΝ είναι αξεχαστο και δεν εχει ουτε αρχη και ουτε τελος» και για τον Εμπιδοκλη από την Ακρακα «δεν πρεπει να νοειται ότι το ΠΑΝ είναι ο Κοσμος αλλα μονο ένα μερος από το Ολο».

Για τους πολύ     αρχαιους Ελληνες ο Κοσμος ηταν συνδεδεμενος με την αξεπεραστη ταξη και για τον λογο αυτό ομομασθηκε αυτος «Κοσμημα».

Προ της ερευνας «ολου του ουρανιου οικοδομηματος», ‘η «του ΠΑΝ», ‘η «του Συμπαντος», ‘η «του συμπατικου Κοσμου», η «του συμπατικου Κοσμηματος» οφειλει πρωτα να να εξηγηθη το σημειο εκκινησης, δηλαδη ότι αυτό χωρις σημειο εκκινησης ηταν παντα εκει και το ότι εάν αυτό μετα από μια οιονδηποτε αρχη δημιουργηθηκεν.

Σχετικα με τα ως ανω είναι χαρακτηριστικη και τεθεισα στον Σωκρατη ερωτηση του Πυθαγορειου «Τιμαιος» στον σχετικο διαλογο του Πλατωνα:

«Τι είναι αυτό που παντοτε υπαρχει και που δεν επιτρεπει σε τιποτε

να γινεται και τι είναι αυτό που παντοτε γινεται και που ποτε δεν θα συμμετασχει στο δικο του γιγνεσθαι;»

Το ένα με λογικη σκεψη και με τον νου γινεται κατανοητο.

Παραμενει παντοτε το ιδιο.

Το άλλο είναι αντιληπτο  μονο με την ταλαντευουσα γνωμη σε αυτή την ατελη μορφη μεσω των αισθησεων χωρις την συμμετοχη του νου.

Βρισκεται σε σταθερο γιγνεσθαι και εξαφανισης χωρις να φθαση την φαση του γιγνεσθαι.

Όλα όμως που γινονται εχουν κατά πασα πιθανοτητα ως προ’υ’ποθεση μια ιοανδηποτε αρχη, διοτι τιποτε χωρις αιτια δεν μπορει να δημιουργηθη.

Ολες οι πληροφοριες για το ΠΑΝ που συμβολικα περιεχονται στην ελληνικη Μυθολογια, δεν μπορει να είναι το προ’ι’ον ανθρωπων με αχαλινωτη φαντασια.

Πιθανως υπηρχαν προ μεγαλων φυσικων καταστροφων πολύ αρχαιοι Ελληνες με χαρισματικες πνευματικες ικανοτητες, που πολύ γρηγορα κατανοησαν σχεδον τελειως το μυστηριο της δημιουργιας του ΠΑΝΤΟΣ, διοτι αλλως παραμενουν ανεξηγητες οι γνωσεις τους για το Μυστηριο του συμπατικου Κοσμου στην εποχη τους.

Συμπερασματικα πρεπει να υπηρχε ενας ακτινοβολουντας ελληνικος πολιτισμος προ ενός μεγαλου και καταστροφικου Κατακλυσμου (πιθανως προ του Κατακλυσμου του Δευκαλιωνος), ο οποιος εμεινε βαθεια στα μυστικα του συμπαντος και μετα την καταστροφη του πολιτισμου αυτου (Κατακερματισμος της Αιγαι’ι’δος κατά το Πλεοκαινο πριν 12-2 εκατομμυρια χρονια της Τεταρτογεννους γεωλογικης εποχης με σχηματισμο του Αιγαιου Αρχιπελαγους) παρεμεινε σαν ενα «προζυμι» που αναζητουν οι μετεπειτα γενεες.

Μετα από μερικες γενεες μετα την καταστροφη εγινε πολύ δυσκολη η μεταφορα πληροφοριων από γενεα σε γενεα  ως προς την παλαιαν πολιτιστικη κατασταση.

Στα συγγραμματα του Ιπποκρατη βρισκονται αστρονομικες πληροφοριες οι οποιες μπορουν να προερχονται από πολύ αρχαιοτερες γενεες (1).

Οι ετησιοι χρονικοι περιοδοι, Ανοιξη, Θερος, Φθινοπωρο και Χειμωνας προσδιοριζονται ως εξης:

Ανοιξη, μεταξυ της εαρινης ισημεριας και ανατολης των Πλειαδων (εφτα αστερια), Θερος, μεταξυ της ανατολης των Πλειαδων και ανατολης της μεγαλης Αρκτου, Φθινοπωρο, νεταξυ της δυσεως της μεγαλης Αρκτου και της δυσεως των Πλειαδων και Χειμωνας μεταξυ της δυσεως των Πλειαδων και της εαρεινης ισημεριας.

Λογω της μεταβολης της κλισης του αξονα της Γης κατα την περιστροφην αυτης γυρω από τον Ηλιο, μεταβαλλεται για τον ιδιο τοπο παρατηρησης η ανατολη και η δυση των λαμπερων απλανων αστερων κατά 1 ημερα ανα 70,43 χρονια για την επομενη περιοδο.

Από την γεννηση του Ιπποκρατη το 460 της παλαιας μετρισης του χρονου εως το 2017 της νεας υπολογιζεται μια μεταβολη για την ανατολη και την δυση των λαμπερων απλανων αστερων 2477:70,43 = 35,17 ημερες.

Εάν ληφθει ως τοπος παρατηρησης ο ουρανιος θολος πανω από την Αθηνα, διαπιστωνεται, ότι οι Πλειαδες εκει δυουν την 15^ην Μα’ι’ου κάθε μη δισεκτου ετους, δηλαδη 38 ημερες προ της θερινης στροφης του Ηλιου.

Στην χειμερινη περιοδο διαρκει ο χρονος αυτος 89 ημερες, δηλαδη τοσο πολύ όπως στην εποχη του Ιπποκρατη.

Τοτε εδυαν οι Πλειαδες 38+35,17=73,17  ημερες προ της θερινης στροφης του Ηλιου ‘η 93-73=20 ημερες μετα την εαρεινη ισημερια.

Με τα δεδομενα αυτά οφειλεν ο χειμωνας να διαρκη την εποχη του Ιπποκρατη 320-20= 300 ημερες, πραγμα φυσικα αδυνατο.

Για τον λογω αυτό, οι περιγραφησες αστρονομικες παρατηρησεις δεν ελαβαν χωρα την εποχη του Ιπποκρατη αλλα σε πολύ παλαιοτερες εποχες και απλως κατεληξαν και καταγραφηκαν στα εργα του Ιπποκρατη.

Στις ημερες μας, οι Πλειαδες στον ουρανιο θολο πανω από την Αθηνα δυουν 38 ημερες προ της θερινης στροφης του Ηλιου ‘η 144 ημερες μετα την χειμερινη στροφη του Ηλιου.

Οι χρονικοι περιοδοι που θα ταιριαζαν στις πληροφοριες από τα γραπτα του Ιπποκρατη υπολογιζονται κατά τον Καλαμπαλικη (1, 2) ως εξης:

                                   144 x 70,43=10.141 χρονια

Ο Χειμωνας διαρκουσε στην Ελλαδα κατά την 9^η χιλιετια της παλαιας μετρισης του χρονου, περιπου 300 ημερες.

Για τον υπολογισμο της διαρκειας της Ανοιξης την ιδια εποχη ακολουθειται από τον Καλαμπαλικη (1) η εξης διαδικασια:

Στις ημερες μας ανατελουν οι Πλειαδες στον ουρανιο θολο πανω από την Αθηνα την 23^η Μα’ι’ου κάθε μη δισεκτου ετους, δηλαδη 30 ημερες προ της θερινης στροφης του Ηλιου.

Στην εποχη του Ιπποκρατη ανετυλαν οι Πλειαδες 30+35,17=65,17 ημερες προ της θερινης στροφης του Ηλιου.

Η εαρεινη ισημερια ηταν ακριβως όπως σημερα, δηλαδη 93 ημερες προ της θερινης στροφης του Ηλιου.

Κατά τις πληροφοριες από τα γραπτα του Ιπποκρατη, η εαρεινη περιοδος οφειλεν να διαρκη 93-65,17=27,83 ημερες, πραγμα που επισης δεν είναι δυνατο.

Και αυτές οι πληροφοριες πρεπει να προερχονται από άλλες εποχες και καταγραφηκαν στα εργα του Ιπποκρατη.

Η ανατολη των απλανων αστερων στον ουρανιο θολο πανω από την Αθηνα λαμβανει χωρα, λογω της μεταβολης της κλησεως του αξονα της Γης, παντοτε προ των επομενων εποχιακων χρονων σε ετησιο κυκλο των

365,24 ημερων. Υπολογιζονται 365,24-30= 335,24 ημερες και συνεπως  335,24 x 70,43 ´26.610 χρονια.

Η Ανοιξη στην Ελλαδα διαρκουσε στα μεσα της 26 χιλιετιας κατά την παλαια μετριση του χρονου μονο 27,83 ημερες.

Επισης κάθε πληροφορια για τις ιδεες των Ορφικων για το ΠΑΝ προκυπτει από τους Ορφικους υμνους του ουρανου (αστρικος Κοσμος), θυμιαμα, λιβανον (4τον) και της φυσεως, θυμιαμα, αρωματα (10^ον).

Ο μεν ουρανος χαρακτηριζεται ως πρεσβυγενεθλος (4,2), η δε φυση ως πρωτογενεια (10,5) και ως απατωρ (10,10) και καλειται ως αυτοπατωρ, δηλαδη ως από την ιδια γενομενη προσελθουσα.

Η φυση αποκαλυπτεται πανσοφος (10,16), πληρης συνενεσως, περιφρων (10,21) και η οποια εχει πολλες βουλησεις (10,10).

Κατά την θεωρια που διατυπωσε ο μαθητης του Ορφεα Μελισσος «ο Κοσμος εάν θα ειχε γεννηθει, δημιουργηθει, από καποια αρχη, μοιρεως και θα απεθνησκεν, αφου κάθε τι που γενναται πεθαινει αναγκαστικα».

Ως προς την φυση του, το ΠΑΝ χαρακτηριζεται πυριπνουν (10,2) και λογιζεται ως μεγιστο, που περιεχει α’ι’διον ζωη (10,27).

Κατά  τις αποψεις του Μελισσου αλλα και του Παρμενιδη και του Ξενοφωντα και αργοτερα του Πλατωνα «ο Κοσμος υπηρχε παντοτε, είναι και θα υπαρχει αιωνια ως πυρ, το οποιο κατά καθωρισμενους κανονες αναβει και ομοιως σβηνει».

Από τις αποψεις αυτές επηριασθηκεν και ο Ηρακλειτος ο οποιος ανεπτυξη την θεωρια, ότι «το συμπαν εσσεται αειποτε πυρ απτομενον και σβενυμενον».

Οι ορφικοι υμνοι δινουν τις επι της επιστημης του ουρανου γνωσεις των παναρχαιων Ελληνων της 12^ης χιλιετιας κατα την παλαια μετριση του χρονου που σημαινει, ότι οι Ορφικοι είναι αυτοι που εθεσαν τις βασεις της προ των

προσωκρατικων και μεταπροσωκρατικων Φιλοσοφων και Επιστημονων, δηλαδη τις βασεις της σημερινης επιστημης.

Ο Ορφεας εζησε ως γνωστο μια γενεα προ της γενεας του Τρω’ι’κου πολεμου.

Από τα διατυπωθεντα στον στοιχο Χ27 της Ιλιαδας του Ομηρου πρεπει να εζησε ο Ορφεας στην 18^ην (+-3) χιλιετια κατά την παλαιαν μετριση του χρονου.

Οι μαθητες του Ορφεα (5) ηταν οι δεκτες των πληροφοριων για τον πολιτισμο των πολύ αρχαιων Ελληνων προ του καταστροφικου Κατακλυσμου του Δευκαλιωνος.

Η γεωλογικη Ιστορια του πλανητη Γη διαχωριζεται σε τεσσερες μεγαλες γεωλογικες εποχες: Αρχα’ι’κο (4,7 δισεκατομμυρια χρονια εως 800 εκατομμυρια χρονια), Προκαμβριο (800 εως 545 εκατομμυρια χρονια), Παλαιοζωικο

(545 εως   245 εκατομμυρια χρονια), Μεσοζωικο (245 εως 66,4 εκατομμυρια χρονια) και Νεοζωικο (66,4 εκατομμυρια χρονια εως 10.000 χρονια).

Το Νεοζωικο αποτελειτα από Τριτογενες, Παλαιοκαινο, Ηωκαινο, Ολιγικαινο, Μειοκαινο και Πλειοστοκαινο (66,4 εκατομμυρια εως 5,65 εκατομμυρια χρονια) και από το Τεταρτογενες  Παλαιο-Πλειοκαινο, Μεσο-Πλειοκαινο, Νέο-Πλειοκαινο (5,65 εκατομμυρια  εως 10.000 χρονια) και η σημερινη εποχη (10.000 χρονια εως σημερα).

Κατά την διαρκεια της Τριτογενους γεωλογικης εποχης η επιφανεια της θαλασσης λογω χαμηλων θερμοκρασιων ειχε την σημερινη της σταθμη.

Δια μετρησεων παλαιοθερμοκρασιων με την μεθοδο των ισοτοπων Οξυγονου, κατά την διαρκεια της Τροτογενους γεωλογικης εποχης η θερμοκρασια επεσε κατά 10 βαθμους Κελσιου και η σταθμη της θαλασσης υπεχωρησε σταδιακα στα 500, 200, 20, 8 εως ο μετρα.

Το κυριο χαρακτηριστικο της Τεταρτογενους γεωλογικης εποχης είναι οι παγετωνες.

Τα αιτια βρισκονται πισω στην Τριτογενη εποχη και είναι μεχρι τις ημερες μας ανεξηγητα.

Η τελευταια παγετωδης εποχη αρχισε πριν περιπου 70.000 χρονια και υπηρξε η νεωτερη φαση της παγετωδους εποχης του Πλειοστοκαινου, η οποια αρχισεν πριν περιπου 5 εκατομμυρια χρονια και εληξε περιπου πριν 10.000 χρονια.

Οι παγετωδεις εποχες αλλαζαν με θερμες εποχες στις οποιες οι παγετωνες υποχωρουσαν εως τις σημερινες υπο μειωση εβρισκομενες.

Κατά την διαρκεια του Πλειοστοκαινου της Τριτογενους γεωλογικης εποχης υπηρχαν φασεις πολύ υψηλου ψυχους με μεγαλες επιφανειακες εκτασεις παγετωνων, που διακοπτονταν όμως από θερμες φασεις.

Συνολικα εμφανιστηκαν στο Πλειοστοκαινο τεσσεροι περιοδοι υψηλου ψυχους και τρεις ενδιαμεσες θερμες φασεις.

Στην Τεταρτογενη γεωλογικη εποχη ελαβε χωρα η κυρια εξελικτικη πορεια του ανθρωπινου γενους και του πολιτισμου.

H μεγαλη σημασια της εξελιξης του ανθρωπινου γενους μπορει να κατανοηθη, εάν παρακολουθησει καποιος την δομη του ανθρωπινου αγωνα με τις δυναμεις της φυσεως.

Κατά την διαρκεια των περιοδων υψηλου ψυχους εχασαν οι ανθρωποι την δασωδη αρχικη πατριδα τους και μετακινηθηκαν στις στεπες που απαιτουσαν σκληροτερες καταστασεις για να επιζησουν και να εξελιχθουν.

Τοποθετει καποιος κατά τον Sagan (8), την ηλικια του πλανητη μας των 4,7 δισεκατομμυρια χρονια ιση με 1 ετος, τοτε παρουσιαστηκαν τα πρωτα σποδυλωτα ζωα την 21 Νοεμβριου, τα πρωτα Πρωτογενη την δευτερη ημερα των Χριστουγενων και ο ανθρωπος το απογευμα της 31 Δεκεμβριου και δη τρια και μισο λεπτα προ τα Μεσανυχτα.

Η γηινη ζωη μπορει να θεωρηθη και ως μια επεκταση της κοσμικης μοριακης εξελιξης.

Η ζωη αυτή διατηρηθηκε κατά 80 % της ιστοριας της στην μονοκυτταρικη της   κατασταση.

Μολις προ ολιγου εφθασε στην κατασταση την οποια σημερα γνωριζουμε.

Πρωτοπαρουσιασθηκε στην μονοκυτταρικη του φαση πριν 4 δισεκατομμυρια χρονια και εως την διαμορφωση κοινωνιων της πρωτογονου καταστασης χρειασθηκαν μερικα εκατομμυρια χρονια, για ανθρωπινες κοινωνιες 1 εως 2 εκατομμυρια χρονια, για θρησκευτικες ιδεες μερικες εκατονταδες χιλιαδες χρονια, για την αναπτυξη της κτηνοτροφιας, γεωργιας και κρατων δεκα χιλιαδες χρονια και για τις αρχες της επιστημης 3.000 χρονια (;).

Οι μεγαλες θρησκειες εχουν μια ιστορια 2.000 ετων και η μοντερνα επιστημη μολις μερικες εκατονταετιες (;).

Είναι αναμφισβητητο, ότι η Θεογονια του Ησιοδου (1020  στιχοι) αποτελει την ιστορικη αφηγηση μιας μακρας περιοδου, η οποια αρχιζει από την πρωτη εμφανιση των Ελληνων επι των ορεων και ληγει στην μετα τον Δια περιοδο, αλλα και την προ του επι Δευκαλιωνος κατακλυσμου και προ της αποξηρανσεως της Θεσσαλικης λιμνης (7).

Οι αναφορες του Ησιοδου σε εκατονταδες ονοματα προσωπων, πραξεις, γεγονοτα, γνωσεις επιστημονικες και εμπειρικες, θαυμαστες κοσμολογικες ερμηνειες και ιστορικα στοιχεια, τα οποια αναστηλωνουν με θαυμαστη εναρχεια τον μεγαλο χαμενο Ελληνικο Πολιτισμο που ηκμασε στους παμπαλαιους χρονους, θεωρουνται από τους ηλιθιους Gojims της Ε.Ε. των θυγατερων και υιων του Αβρααμ Παραμυθεια, διοτι ετσι τους διεταξαν οι αιωνιοι αντιπαλοι του Ελληνισμου και της Ελληνικοτητας.

Για τους «ποιητες» των Μουσειων (Κορες της Μνημοσυνης) Κλειω (Ιστορια), Ευτερπη (μουσικη παιδεια και τεχνη), Μελπομενη (Παιδεια), Τερψιχορη (Αναλυση σπουδαιων γεγονοτων), Πολυμνια (Εξελιξη της Γραφης), Καλλιοπη (Γλωσσα και

Γραφη), Θαλεια (Γεωργια), Ερατω (Ερωτας) και Ουρανια (Λογος), οι περιοδοι, οι οποιοι ξεκινουν από την παρουσια του Ελληνα μεχρι της «Διος εποχης», χωριζονται στα κατωθι μεγαλα (αγνωστο ποσο) χρονικα διαστηματα:

1. Γενεση των ορεων, των ανθρωπων θεων-θηρευτων (εναρθρος  Λογος).

2.   Γενεση των κυκλοπων κτηνοτροφων (ομιλια)

3. Γενεση των ουρανιωνιων και των τεχνων (εναρθρος λογος)

4. Παρουσια του Διος (εντεχνος λογος=Μουσεια)

Η πορεια του Ελληνα από τα «ουρεα μακρα» μεχρι τους κτηοτροφικους-γεωργικους οικισμους επι των λοφων πλησιον παντοτε των λιμνων, ποταμων, θαλασσας, ειχε ως αποτελεσμα μαζι με την αναπτυξη της γεωργιας, αλλα και αλλων τεχνιτων εργων (ναυπηγικη-χαραξη οδων-τεχνες κ.α.,) και την εμφανιση του ονοματος «ουρανιδαι» ‘η «ουρανιωτες» για τους κατεχοντες την εξεχουσα θεση στην ζωη του ελληνικου λαου.

Η μια περιοδος ακουλουθησε την άλλη και πολλες φορες σπουδαια στοιχεια αναμιγνυονται μεταξυ των περοδων.

Οι Ελληνες θεωρουσαν αυτονοητα τους εαυτους τους φορεις των εξης πολιτισμων και χαρακτηριζαν ολους τους αλλους ανθρωπους ως «Βαρβαρους»:

1. Πολιτισμος προ της καταστροφη του από τον Κατακλυσμο

2. Μινωικος πολιτισμος

3. Μυκινα’ι’κος πολιτισμος

4. Πολιτισμος της κλασικης Ελλαδος

5. Αλεξανδρινος πολιτισμος

6. Αναγεννηση

Με τον πολιτισμο προ της καταστροφης του από τον Κατακλυσμο δεν νοειται ο Κατακλυσμος του Νωε της Παλαιας Διαθηκης των Εβραιων και Χριστιανων, ο οποιος ηταν τοπικης εμβελειας, αλλα ο καταστροφικος Κατακλυσμος του Δευκαλιωνος. (Καρμιραντσος Κ. Η προ του Κατακλυσμου γεωγραφικοι χαρτες-αεροφωτογραφιες, Δαυλος, αρ. 252/Αθηνα, Δεκεμβριος 2002, σ. 16335-16345).

Με την σημερινη σταθμη της τεχνολογιας σε περιπτωση μιας παγκοσμιας καταστροφης μπορει ο ανθρωπος περιορισμενα να γλυτωση π.χ. σπωρους δημητριακων, διαφορα ζωα, ανθρωπους, ηλεκτρονικους υπολογιστες και  πληροφοριακα στοιχεια, τοποθετωντας όλα αυτά σε καταλληλε υπογειες εγκαταστασεις.

Ετσι περιπου εκαναν οι παναρχαιοι Ελληνες, οι Κυκλωπες, προ των καταστροφικων Κατακλυσμων του Τυφωνεους, Ογυγου, Δευκαλιωνος και Δαρδανου, κατασκευαζοντας οικοδομες που εμοιζαν κατασκευες Μελισσων ως π.χ. στις Μυκηνες και σε άλλες περιοχες της Ελλαδος, για να σωθουν.

Οι αρχαιολογικες χρονολογησεις από την ανασκαφεισα μαρμαρινη πλακα στην νησο Παρο διαστραβλωνουν την πραγματικοτητα για την χρονολογικη υπαρξη της ελληνικης φυλης.

Υπαρχουν σοβαρες ενδειξεις ότι οι χρονολογησεις στην πλακα αυτή είναι σε ετη Σεληνης και όχι Γης, γεγονος που στενεψε ανεπιτραπτα τα χρονικα ορια.

Οι ανασκαφες και οι χρονολογησεις του αρχανθρωπου στο σπηλαιο Πετραλωνων Χαλκιδικης, εδειξαν ότι αυτές είναι ανω των 700.000 ετων, στην Μακεδονια ανω των 100.000 ετων, στην Λαρισα της Θεσσαλιας 8.200 ετων, στην νησο Γιαρο 6.000 ετων, στους Συταγρους Δραμας (χαλκινα Σκουλαρικια) 4.700 ετων.

Το ονομα της Ηπειρου Ευρωπη, όχι της Ε.Ε. των θυγατερων και υιων του Αβρααμ, είναι συνδεδεμενο με την ωραια Μυθολογια της ελληνικης αρχαιοτητας. Με τον Μυθο αυτό οι Ευρωπαιοι σημερα βρισκονται στην μεση της πολιτικης κρισης της Εγγυς- και Μεσης Ανατολης, δηλαδη σε μια γεωγραφικη περιοχη που οι αρχαιοι Ελληνες ανεπτυξαν κατακληπτικες πολιτιστικες δραστηριοτητες….Εως τις ημερες μας οι επιστημονες κάθε προελευσης διαλογιζονται το τι θα υπηρχε σημερα απο την Ευρωπη των Πατριδων, εάν οι αρχαιοι

Ελληνες υπεκυπταν στην ναυμαχια της Σαλαμινος και αφηναν τους Ασιατες, όπως δυστυχως κανουν σημερα ηλιθιοι Γερμανοι πολιτικοι, να αλωνιζουν στην Ευρωπη!

Η χρονικη διαρκεια ηταν μεγαλη εως οτου οι Gojims της ευρωπα’ι’κης Ηπειρου ξυπνησουν από τον βαθυ τους ληθαργο και εντοπισουν μεσω Αποσπασματων από τα καταστραμενα από τους Εβραιους και Χριστιανους αρχαιοελληνικα εργα, τους πνευματικους γιγαντες του αρχαιοελληνικου πολιτισμου.

Για τα Αποσπασματα αυτά και για τα διασωθεντα αρχαιοελληνικα βιβλια ως πρωτοι ενδιαφερθηκαν ο Leonardo da Vinci, ο Κολομβος και ο Κοπερνικος (αντεγραψε τα εργα του Αρισταρχου που ως πρωτος διετυπωσε το ηλιοκεντρικο πλανητικο μας συστημα).

Ειδικα ο Κολομβος αναζητουσε, ειδικα στα Μοναστηρια της Χριστιανοσυνης αρχαιους γεωγραφικους χαρτες και βιβλια αρχαιων Ελληνων Γεωγραφων μεταξυ των οποιων και του Ερατοσθενη, ο οποιος υπολογισεν με ακριβεια το μεγεθος του πλανητη Γη καικατασκευασεν τον πρωτο παγκοσμιο γεωγραφικο χαρτη και διατυπωσε ότι δυτικα από τις ισπανικες ακτες μπορει καποιος με πλοιο να φθαση στις Ινδιες, Επιπλεον ο Κολομβος εδειξε ενδιαφερον και για τα εργα του Strabo και του Πτολεμαιου.

Ο Κεπλερ (9) επανελαβε αυτά που ηδη διατυπωσε ο Προκλος την 5τη εκατονταετια κατά την νεα μετριση του χρονου, για την κινηση των αστερων γυρω από τον αξονα τους και των πλανητων του ηλιακου μας συστηματυος γυρω από τον Ηλιο.

Η καταστρφη αρχαιοελληνικων Βιβλιων και Βιβλιοθηκων από τους Εβραιους και Χριστιανους ελαμβαναν συστηματικα χωρα.

Με την μεθοδο αυτή χαθηκαν για παντα σπουδαια εργα των αρχαιων Ελληνων στους τομεις της Φυσικης, Βιβλιογραφιας, Γρεωγραφιας, Φιλοσοφιας, Μαθηματικων, Βιολογιας, Μηχανολογιας, Κατασκευων οικοδομων κ.α.

Ολες οι Αναμνησεις και οι Εφευρεσεις, Ιδεες και τα Παθη που βρισκονταν αποθηκευμενα μετα σκληρη εργασια στην Βιβλιοθηκη της Αλεξανδρειας, από την ιδρυση της την 3^η εκατονταετια της παλαιας μετρισης του χρονου εως την καταστροφη της δια εμπρησμου από τους Εβραιους και Χριστιανους μετα από 700 χρονια, χαθηκαν για παντα χωρις επιστροφη.

Περαν από τον Ερατοσθενη δουλευαν στην Βιβλιοθηκη Αλεξανδρειας ο αστρονομος Ιππαρχος ο οποιος σχεδιαζε ουρανιους χαρτες, ο Ευκλειδης ο δημιουργος της Γεωμετριας, ο Διονυσος ο Θραξ ο οποιος διατυπωσε τις βασεις της συνομιλιας, ο Εροφιλος ο οποιος στην θεση της καρδιας τοποθετησε τον εγκεφαλο ως κεντρο της νοησης, ο Χαιρων από την Αλεξανδρεια ο εφευρετης του κιβωτιου ταχυτητων οδοντωτων τροχων και της ατμομηχανης και συγγραφεας του Αυτοματισμου, του πρωτου βιβλιου για την Ρομποτικη, ο Απολλωνιος από την Περγα, ο μαθηματικος ο οποιος ερευνουσε τις τομες του Κωνου, ελληψεως, παραβολης, υπερβολης, δηλαδη τις καμπυλες που ως γνωστο διανυουν οι πλανητες, οι κομητες και τα αστερια, ο Αρχιμηδης το μεγαλυτερο μυαλο στους τομεις μηχανικη εως την αστρονομια και γεωγραφια, ο Αρχυτας από την Ταρανδο πασιγνωστος πολιτικος, μαθηματικος, μηχανικος, στρατηγος και οπρωτος που εθεσε τα θεμελια της μηχανικης και συνεβαλε στην λυση του «Δηλιου προβληματος» του διπλασιασμου, δηλαδη με ένα δεδομενο κυβο.

Περαν αυτων εκανε πολλες εφευρεσεις στους τομεις της μηχανικης και κατασκευων και χρησιμοποιησε ελατηρια γυρω στο 380 της παλαιας χρονικης μετρισης για ιπταμενα αντικειμενα (αεροπλανα).

Ο υπολογιστης των Αντικυθηρων ο οποιος εντοπισθηκε σε ένα αρχαιο ναυαγιο στην θαλασσια περιοχη των Αντικυθηρων είναι προ’ι’ον μακροχρονων θεωρητικων και τεχνολογικων εξελιξεων της ελληνικης αρχαιοτητας.

Εως σημερα ουδεις από τους επιστημονες της Εσπεριας εκανε τον κοπο να συνδυαση τις πληροφοριες που περιεχονται στα Αργοναυτικα

(Στιχοι 1191-1192, 1070-1073, 1247-1249), με τις πληροφοριες του Ομηρου (Οδυσσεα L 11-19), με τις πληροφοριες του Ηρωδοτου (Μελπομενη και Πολυμνια 170) και με τον πλατονικο διαλογο «Τιμαιος».

Ο συνδυασμος των πληροφοριων αυτων θα οδηγουσε στο συμπερασμα ότι η Αμερικη πρωτοανακαλυφθηκε από τους Ελληνες.

Αντ’ αυτου οι ηλιθιοι Gojims της Δυσης, ως ζωα, ακολουθουν τους γελειους Μυθους των αιωνιων αντιπαλων του Ελληνισμου και της Ελληνικοτητας, για την Ινδοευρωπα’ι’κη φυλη και για το αλφαβητο των Φοινικων που δηθεν εκλεψαν οι αρχαιοι Ελληνες για να διαμορφωσουν την γλωσσα και την γραφη τους.

Ξεχνουν τα βοδια αυτά, ότι και το λατινικο αλφαβητο προερχεται από το ελληνικο αλβαβητο και ότι χωρις αυτό, δεν θα ειχαν ουτε εκφραση αλλα ουτε και γραφη, δηλαδη δεν θα θεωρουνταν σημερα ανθρωποι!

Οι αρχαιοι Ελληνες περιφρονουσαν τις γλωσσες των Βαρβαρων και δεν ειχαν καμια αναγκη να αντιγραψουν τιποτε από αυτές.

Γ.Θ. Χατζηθεοδωρου

Βιβλιογραφια

1. Καλαμπαλικης Δ. Αστρονομικα δεδομενα εως το 22.000

                                              Της παλαιας χρονικης μετρισης στα

                                               Εργα του Ιπποκρατη

                                               Δαυλος αρ. 262/Αθηνα, Οκτωβριος

                                               2003, σ. 17119-17124

2. Καλαμπαλικης Δ. Επιστημη και Αστρονομια στην Ελλαδα

                                                Πριν 20.000 χρονια κατά την παλαια

                                                χρονικη μετριση.

                                                Δαυλος αρ. 254/Αθηνα, Φεβρουαριος

3. Ορφεας Υμνοι στιχοι 191-197

4. Φιλκος Τα, Αρβανιτακης, Χρισοδουλου

                                               Τα παντα για τον Ηρακλειτο

                                               Εκδοτικος Οικος Ζιτρος, Αθηνα 1999

5. Πασσας Ι. Τα Ορφικα

                                               Εκδοτικος Οικος «Ηλιος» Αθηνα 1984

6. Μαμανεας Μ. Η Ιλιας είναι το αρχαιοτερο εγγραφο

                                              της Αστρονομιας.

                                              Δαυλος αρ. 229/Αθηνα, Ιανουαριο 2002

                                              σ. 14615-14620

7. Τσατσομοιρος Η.             ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ

                                                  ΓΛΩΣΣΑΣ

                                                  Δαυλος 2004

8. Sagan C.                             Unserer Kosmos

                                             München, Zürich, Droemer Knaur Verlag

                                             1982

9. Reich K. Von Anaximander bis Newton

                                             Schöpfung ohne Ende. Die Geburt von

                                             Kosmos, Special 2, Jan. 2002, S. 100

10. Καλαμπακιδης Δ. Λανθασμενες χρονολογησεις στο

                                             Παρελθον.

                                             Δαυλος, αρ. 259/Αθηνα, 7/2003

                                             σ. 16452-16456

ΣΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ:

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou                                        Bleibergweg 114

                                                                                                 D-40885 Ratingen

                                                                                 Tel.+Fax: 0049 2102 32513

                                                                             E-Mail: chaziteo@t-online.de

                                                                                                             24.08.2017

DIE HELLENEN DER VORSINTFLUTIGEN KULTUR UND DAS «WELTALL

= ΣΥΝ–ΠΑΝ» = UNIVERSELER KOSMOS = UNIVERSELLER SCHMUCK.

Dr. Georg Chaziteodorou

Die uralten, die alten und die nachsokratischen Hellenen benutzten statt das Wort «Universum» das Wort «Παν = All». Nach «Archelaos» z. B. «das All war unendlich und unvergänglich». Aristoteles drückte «das All unverderblich und ungeboren» und Epikur «das All als unendlich» aus. Für Mitrodoros galt «das All ist unvergänglich und hat weder ein Beginn noch ein Ende» und für Empedogles von Akrakas «nicht meinen dass das All der Kosmos ist sonder nur ein Teil von Ganzem». Für die uralten und alten Hellenen war die Welt mit der unübertrefflichen Ordnung verknüpft und deshalb wurde diese «Schmuck» genannt. Vor der Untersuchung des «gesamten Himmelsgebäudes» oder des «Weltalls» oder des «Universums» oder des «universellen Kosmos» oder «universellen Schmucks», muss zuerst der Ausgangspunkt geklärt werden d.h. ob es ohne einem Ausgangspunkt immer da war und ob es nach irgendeinen Anfang entstanden ist. In diesem Zusammenhang ist charakteristisch die Frage die der Pythagoreer «Timaios», bei dem Dialog, an Sokrates stellte:

«Was ist das immer Seiende, welches kein Werden zulässt und was ist das immer Werdende welches niemals des Seins teilhaftig wird?»

Das eine ist durch vernünftiges Denken mittels des Verstandes erfassbar. Es bleibt immer sich selbst gleich. Das andere ist nur die

schwankende Meinung in dieser unvollkommenen Form mittels der Sinneswahrnehmung ohne Beteiligung des Verstandes, erfassbar. Es befindet sich in beständigem Werden und Vergehen ohne je zum Sein zu gelangen. Alles Werdende aber hat notwendigerweise irgendeine Ursache als Voraussetzung, denn ohne Ursache kann unmöglich etwas entstehen.

Alle Auskünfte über das All, die symbolisch in der hellenischen Mythologie beinhaltet sind, können nicht das Produkt von Menschen mit zügelloser Phantasie sein. Wahrscheinlich existierten vor einigen Naturkatastrophen Urhellenen mit charismatischen geistigen

Fähigkeiten, die an das Mysterium der Entstehung des Alls sehr nahe kamen, sonst bleiben unerklärlich die Kenntnisse der Mysterien des Weltalls aus dieser Zeit. Schlussfolgernd muss eine strahlender  hellenische Kultur vor der Sintflut (wahrscheinlich vor der Zeit des Sintflut von Deukalion) existiert haben, die tief in der Geheimnisse des Universums gelangte und nach der Katastrophe dieser Kultur (Katastrophe des Festlandes der heute von Archipel Ägäis überdeckt wird) ließen sich die Erinnerungen dieser Kultur wie eine «Hefe» an die nachfolgenden Generationen nachfragen. Nach einigen Generationen nach der Katastrophe war es wohl sehr schwierig der Transfer von Informationen von Generation zu Generation für den älteren kulturellen Zustand. In den Schriften von Hippokrates findet man wichtige astronomische Informationen, die nur aus Überlieferung viel älterer Generationen stammen könnten (1). Die Jahresperioden Frühjahr, Sommer, Herbst und Winter werden zwischen der Frühlingsnachtgleich und des Aufgehens der Plejaden (Siebengestirne), zwischen dem Aufgehen der Plejaden und dem Aufgehen der Arktur,  zwischen dem Untergehen von Arktur und dem Untergehen der Plejaden und zwischen dem Untergehen der Plejaden und der Frühlingsnachtgleiche unterteilt. Wegen der Veränderung der Neigung der Erdachse bei der Bewegung um die Sonne, verändert sich auch, für den gleichen Betrachtungsort, das Aufgehen und Untergehen der Fixsterne um 1 Tag je 70,3 Jahren, gegenüber den nächsten Perioden. Von der Geburt Hippokrates (460 nach der alten Zeitmessung) bis 2017

nach der neuen Zeitrechnung errechnet sich eine Veränderung auf das Aufgehen und Untergehen der Fixsterne 2477: 70,43 = 35,17 Tagen. Wenn der Himmel über Athen als Beobachtungsort betrachtet, stellt man fest, dass die Plejaden dort am 15 Mai jedes Nichtschaltjahres

untergehen d.h. 38 Tagen vor der Sommerwende der Sonne. In der Winterperiode dauert diese Zeit 89 Tagen d.h. ebenso viel wie in der Zeit Hippokrates 460 nach der alten Zeitmessung. Damals gingen die Plejaden unter 38 + 35 = 73 Tage vor der Sommerwende der Sonne oder etwa 93 – 73 = 20 Tage nach der Frühlingsnachtgleiche. Nach diesen Angaben müsste der Winter in Hippokrates Zeit 320 – 20 = 300 Tagen dauern, was natürlich unmöglich ist. Deshalb konnte diese astronomische Beobachtung nicht in Hippokrates Zeit gemacht worden sein, sondern in viel früheren Zeitperioden und wurde einfach in Hippokrates Schriften übernommen.. Zum Zeit gehen die Plejaden am Himmel Athens 38 Tagen vor der Sommerwende der Sonne oder 144 Tage nach der Winterwende der Sonne unter. Die Zeitperiode auf die, die astronomischen Angaben in Hippokrates Schriften passen würden, errechnet sich nach Kalambalikis (1, 2) wie fo

                                144 x 70,43 = 10.141 Jahre

Der Winter also in Hellas dauerte gegen Mitte des 9ten Jahrtausends nach der alten Zeitrechnung 300 Tage Für die Berechnung der Dauer des Frühjahrs geht Kalambalikis (1) wie folgt vor:

Zu Zeit gehen die Plejaden am Himmel von Athen am 23 Mai jedes nicht Schaltjahres auf, d.h. 30 Tage vor der Sommerwende der Sonne. In der Zeit Hippokrates gingen die Plejaden 30 + 35 = 65 Tagen vor der

Sommerwende der Sonne auf. Die Frühlingsnachtgleichen waren etwa genauso wie heute d.h. 93 Tagen vor der Sommerwende der Sonne. Nach den Angaben, die in Hippokrates Schriften enthalten sind, musste die Frühlingsperiode 93 – 65 = 28 Tagen lang dauern, was wiederum unmöglich ist. Auch diese Angaben mussten in viel früheren

Zeitperioden gemacht worden sein und sind einfach übernommen worden. Das Aufgehen der Fixsterne in der gleichen Gegend findet wegen der Veränderung der Neigung der Erdachse immer vor den nächsten Jahreszeiten bei einer Jahreszyklus von 365,24 Tagen statt. Es berechnet sich 365,24 – 30 = 335,24 Tage und damit

                              335,24 x 70,43 = 26.610 Jahre

Der Frühling in Hellas dauerte Mitte des 22ten Jahrtausend nach der alten Zeitmessung nur 28 Tage.

Auch die Hymnen von Orpheus des Himmels, Weihrauch, Beräuchern (4ten) und der Natur Weihrauch, Düfte (10ten) geben die wissenschaftlichen Kenntnissen über das Weltall der uralten Hellenen

der Kultur vor der Sintflut von Deukalion (12tes Jahrtausend nach der alten Zeitmessung) wieder (3). Der Himmel wird als erstgesandter (4,2) und die Natur als erstgeborene (10,5) und ohne Vater (10,10) und als eigener Vater genannt d.h. dass er vor sich selbst stammt. Die Natur enthüllt sich als allwissend (10,16), voll Kompromissen, missachtend (10,21) und als solche mit vielen Wünschen (10,10). Nach der Theorie, die der Schüller von Orpheus, Melissos, aber auch Parmenides und Xenophon und später Plato ausdrückten «der Kosmos war immer, ist und wird als ewig lebendes Feuer existieren, welches sich nach bestimmten Regel anzündet und ebenfalls nach bestimmten Regeln

sich löscht». Bezüglich der Natur des Universums wird diese glühend genannt (10,2), überlegt sie in höheren Ebenen, und beinhaltet ewiges Leben (10,27). Von diesen Ansichten wurde die Theorie von Heraklit (4) beeinflusst, dass «diesen Kosmos, der gleiche für allen ist, weder ein

Gott noch ein Mensch schöpfte, sondern war immer da und ist und wird ewiges Feuer sein, das nach bestimmten Regeln anzündet uns sich löscht». Die Anhänger Orpheus (5) waren diejenigen die Informationen über der Urhellenen der Kultur vor der Sintflut von Deukalion hatten und die Fundamente der Vorsokratische und nachsokratische Wissenschaft legten. Nach dem Absatz X27 Ilias von

Homer (6), muss Orpheus (5) in 18ten Jahrtausend (+- 6 Jahrtausende) nach der alte Zeitmessung gelebt haben.

Die Erdgeschichte ganz allgemein wird in vier große Abschnitte unterteilt: Archaikum (4,7 Mrd.-800 Mio. Jahre), Präkambrium (800-545 Mio. Jahre), Paläozoikum (545-245 Mio. Jahre), Mesozoikum (245-66,4 Mio. Jahre) und Känozoikum (66,4 Mio. – 10.000 Jahre). Das Känozoikum besteht aus dem Tertiär (66,4-1,65 Mio. Jahre, Paläozän, Eozän, Oligozän, Miozän, Pliozän) und Quartär (1,65 Mio. –

Paläopleistozän, Mesopleistozän, Neopleistozän, Jetztzeit).

Im Laufe des Tertiärs wich das Meer schrittweise in seine heutigen

Grenzen zurück. Klimatisch stand das Tertiär im Zeichen einer nahezu steten Temperatursenkung. Durch Paläotemperaturbestimmungen nach der O-Isotopenmethode wurde eine Abkühlung von etwa 10 Grad Celsius im Laufe des Tertiärs festgestellt und das Meer wich

schrittweise um 500, 200, 20, 8 bis 0 Meter.

Die wichtigste Erscheinung des Quartärs ist die Vereisung. Die Ursache kann angesichts der Allgemeinheit und ihrer weit ins Tertiär

zurückreichenden Vorgeschichte nur eine umfassende gewesen sein und ist noch ungeklärt. Die letzte große Eiszeit begann vor rund 70.000

Jahre in Pleistozän (Begann vor 1 Mio. Jahren und endete vor rund 10.000 Jahre=. Die Eiszeiten wechselten mit Warmzeiten, in denen die Gletscher bis etwa auf den heutigen abnehmenden Stand zurückschmolzen und deren jüngste, das Holozän bis in die Gegenwart reicht. Diese Eiszeiten lassen sich auch an Hand weniger deutlicher Klimaschwankungen, der Interstadien, weiter unterteilen. Während der

erste Eiszeit gab es zwei Interstadien, ebenso in der zweiten drei, in der dritten vier und während der vierten ebenfalls vier. Diese Einteilung betrifft einen Zeitraum von 1 Mio. Jahre vor der neuen Zeitrechnung.

Frühere Zwischeneiszeiten dauerten häufig nur 8.000 Jahre. Die letzte Eiszeit in dem wir heute leben hat ihren 10.000 Jahrestag bereits hinter sich gelassen. Vor rund 20.000 Jahren, auf dem Höhepunkt der letzten Vereisung, waren etwa 30 % der Landfläche der Erde unter Eis begraben. Noch heute sind 10 % der Landfläche der Erde unter Eis begraben und 14 % gelten noch als ständige (Perma) Frostgebiete.

                                                                                                                                                Im Quartär fand der biologischen und Gutteil der kulturellen

Entwicklung des Menschen statt. In der Wende Pliozän und Pleistozän erscheint der Mensch nicht nur als «Homo Sapiens», sondern auch als

Pionier der Menschlichen Kultur. Unterstellt man nach Sagan (8) das                                                                                                                Alter der Erde (4,7 Mrd. Jahre) ein Kalenderjahr, so tauchten die ersten

Wirbeltiere am 21 November auf, die ersten Primaten am zweiten Weihnachtstag und der Mensch erst am Silvesterabend und zwar dreieinhalb Minuten vor Mitternacht. Das irdische Leben kann auch als Extrapolation der kosmischen molekulare Evolution gesehen werden.

Diese verbrachte bisher fast 80 % seiner Geschichte auf der Stufe der Einzeller. Erst vor sehr kurzer Zeit erreichte es Formen die man heute

kennt. Zu den Lebenserscheinungen gehört ein Zeit von etwa 4 Mrd. Jahre, zur der Bildung von Gesellschaften schon in der vorhumane Zeit

einige hunderte Mio. Jahre, für menschliche Gesellschaften 1 oder 2 Mio. Jahre, für religiöse Vorstellungen hunderttausende von Jahren, für Landwirtschaft, Domestikation von Tieren und Staatenbildung zehntausend Jahre, für die Anfänge der Wissenschaften 3.000 Jahre (?), für die großen Weltreligionen 2.000 Jahre, für moderne Wissenschaften und Ingenieurwissenschaftlicher Technik einige hundert Jahre (?).

Die Zeitperioden die mit der erst Erscheinung der Protohellenen beginnt, bis der Epoche von Zeus wird von Hessiod, den Dichter der Musen, in seiner Theogonie (1020 Versen) die ihm die Musen (Töchter des Gedächtnis), Klio (Geschichte), Euterpe (Tonkunst und lyrischer Gesang), Melpomene (Bildungswesen), Terpsichore (Analyse von wichtigen Ereignissen), Polymnia (Entwicklung der Schrift), Kalliope (Sprache und Schrift), Thalia (Anbau von Getreide), Erato (Erotik) und Urania (Logos) gelehrt haben, unbekannt wie Groß, wie folgt unterteilt:

1. Geburt der Gebirge, der Menschen Jäger-Götter

2. Geburt der Zyklopen-Viehzüchter

3. Geburt der aus dem Himmel gekommenen und der Kunst

4. Erscheinung von Zeus

Der Verlauf der Urhellenen von der «fernen Bergen» bis zu der Niederlassungen von Viehzucht (Zyklopen und Zentaurer) und

Landwirtschaft in Hügel und immer Nah von Seen, Flüsse und Meer, hatte als Ergebnis gleichzeitig mit der Entwicklung der Landwirtschaft und der Schiffbau, Straßenbau, Kunst u.a. das Erscheinen des Namens «der aus dem Himmel gekommenen» für die Hellenen mit besonderem Befähigung. Nach Tsatsomiros (7) die Theogonie von Hessiod stellt einen historischen Bericht einer langen Zeitperiode dar. Diese beginnt mit der erstmaligen Erscheinung der Urhellenen auf den Gebirgsketten

in Hellas und endet in der Epoche nach der Zeus-Periode und nach der

Sintflut von Deukalion.

Die eine Periode folgt der anderen und sehr oft gehen schwerwiegende Elemente in die nächsten Perioden über.

Die Hellenen waren nach ihrem Selbstverständlich diejenigen, die an

folgenden Kulturen Anteil hatten und alle anderen sie als «Barbaren» bezeichneten:

1. Kultur vor der Sintflut

2. Minoische Kultur

3. Mykenische Kultur

4. Klassische Kultur

5. Alexandrinische Kultur und

6. Renaissance

Mit der Bezeichnung «Kultur vor dem Sintflut» ist nicht der Sintflut des

Alten Testaments, der ewigen Wiedersacher der Hellenen, der Hebräer, gemeint (Karmirantsos K. «Die Vorsintflutzeitige geographische Karten-Luftaufnahme», Davlos Nr. 252/Athen, Dezember 2002, S. 16335-16345) sondern der Sintflut von Deukalion. Mit dem heutigen Stand der Technik könnte man bei Weltkatastrophen nur eine gewisse Schadenbegrenzung betreiben, indem man z.B. eine geeignete Mischung aus Saatgut, Haustieren, Menschen, Computer und Datenbanken mit den gesamten gesammelten kulturellen Kenntnissen, in unterirdischen Bunker bringt. So haben sich wahrscheinlich die

uralten Hellenen, die  Zyklopen, vor den Sintfluten Typhoneus, Ogygou, Deukalion und Dardanou verhalten, als sie bienenkorbartige

Gebäuden wie z.B. in Mykene und anderswo in Hellas aufrichteten, um sich zu schützen.

Auch die Funde von menschlichen Fossilien in Hellas geben Hinweise dass die bisherigen archäologischen Datierungen die auf der ausgegrabenen Marmorplate auf der Insel Paros basieren, Fehlerhaft

sind (10). Es besteht der Verdacht dass ErdJahren mit Mondjahren

verwechselt wurden. In der Höhle Petralon von Chalkidiki (Nordhellas) sind die Funde von menschlichen Fossilien mit 700.000 Jahren datiert, vom Mekedonien Hellas mit 100.000 Jahre, von Larissa Thessaliens mit 8.200 Jahre, von der Insel Jaros (Ägäis) mit 6.000 Jahre, die Kupferschmuckstücke vom Sitagrie bei der Stadt Drama (Ostmekedonien) mit 4.700 Jahre vor der neuen Zeitmessung.

Der Name des Kontinents Europa, nicht der E.U. von heute der Töchter und Söhne Abrahams, ist mit einer der liebeswürdigsten Mythen der

hellenischen Antike verbunden. Mit diesem Mythos ist man heute mitten im europäisch-vorderasiatischen Spannungsfeld, in dem das

erstaunliche Volk der Hellenen seine erstaunlichen Leistungen vollbrachte….Noch bis in unsere Zeit hinein haben Gelehrte darüber diskutiert, ob Europa der Vaterländer das geworden wäre, das man

kennt, wenn die Hellenen bei Salamis der Macht aus Asien unterlegen wären oder die Asiaten in Europa überleben ließen….was eigentlich

heute verantwortungslos einige deutsche Politiker tun.

Es hat lange gedauert bis die Gojims des Kontinents Europa aus ihren mystischen Schlaf erwachten und die in Fragmenten nur vorhandenen (durch den Aberglauben der Hebräer und Christen zerstörte) Werke, der geistigen Giganten des hellenischen Altertums, neue entdeckten.

Längsvergessene und übrig gebliebene Bücher und Fragmenten fanden

neue Beachtung, zuerst bei Leonardo da Vinci, Kolombus und Kopernikus der die Werke Aristarchos, der das heliozentrische Weltsystem, in dem die Sonne im Mittelpunkt steht und von allen Planeten umkreist wird begründete, abschrieb, die sich an der alten

hellenischer Tradition inspirierten. Speziell Kolombus, der früher mit alten Landkarten hausieren gegangen war, hatte die Bücher von und

über die alten Geographen, darunter auch Eratosthenes – er hatte die Größe der Erde exakt berechnet – die geographische Weltkarte abgefertigt und beschrieb, dass wenn man westwärts von der spanischen Küste segelt, Indien erreicht, so wie Strabo und Ptolemäos mit Interesse gelesen. Kepler (9) wiederholte was Proklos vor ihm

(5te Jahrhundert der neue Zeitrechnung) über die Bewegung der Sterne um ihre Achse und der Planeten um der Sternen beschrieb.

Die Zerstörung von Bibliotheken und Bücher erfolgte systematisch. Auf

diese Weise sind wichtige Werke der Hellenen auf dem Gebiet der Physik, Literatur, Medizin, Astronomie, Geographie, Philosophie, Mathematik, Biologie, Maschinenbau, Baukunst u.a. für immer verloren gegangen. Alle Erinnerungen, Entdeckungen, Ideen und Leidenschaften,

die in der Bibliothek von Alexandrien nach mühevoller Arbeit von ihrer

Gründung  im 3 Jh. der alten Zeitmessungen bis zu ihrer Zerstörung durch Brandstiftung der Hebräer und Christen 700 Jahre später, sind für

immer verloren gegangen. Außer Eratosthenes, arbeiteten in der Bibliothek von Alexandrien der Astronom Hipparch, der Himmelskarten anfertigte. Euklid, der die Geometrie zu einem brillanten System zusammenfasste. Dionysos Thrax, welcher die Bestandteile der Rede

definierte. Herophilos, der physiologisch anstelle des Herzens das Gehirn als Sitz der Intelligenz erkannte. Heron von Alexandrien, der

Erfinder von Zahnradgetriebe und Dampfmaschine und Autor des Automaten, des ersten Buches über Roboter. Apollonios von Perge, der Mathematiker, der die Kegelschnitte, Ellipse, Parabel und Hyperpel untersuchte d.h. die Kurven die bekanntlich den Planeten, Kometen-

und Sternenbahnen zugrunde liegen. Archimides, das größte Gehirn auf

dem Gebiet der Mechanik bis hin zur Astronomie und Geographie. An Archytas von Tarand (berühmter Politiker, Mathematiker, Ingenieur,

General und der erster der dem Grundstein der Mechanik legte) ist die Lösung des «Diliou Problems» der Verdoppelung zurückzuführen d.h. bei gegebenem Würfel. Er hat auch viele mechanische und bauliche Erfindungen gemacht unter anderen auch die durch Benutzung von Federn Herstellung um 380 der alten Zeitrechnung eines fliegenden

Gegenstandes (Flugzeug). Der Computer von Antikithera (wurde entdeckt bei ein untergegangenes Schiffes in der Gegend des Meeres um die Insel Antikithera von Archipel Ägäis) ist das Produkt der

langjährigen theoretischen und technologischen Entwicklung des hellenischen Altertums.

Bis heute hat sich leider kein Wissenschaftler die Mühe gemacht, die «Argonautika» (Versen 1191-1192, 1070-1073, 1247-1249) mit den

Überlieferungen von Homer (Odysee L 11-19), mit den Überlieferungen von Herodot (Melpomene 8 und Polymnia 170) und dem platonische Dialog «Timaios» in Zusammenhang zu bringen. Dies hätte zum Erkenntnis geführt dass Amerika von den Hellenen entdeckt wurde.

Stattdessen folgten die Gojims wie Hammeln  die lächerliche Mythen der Wiedesacher des Hellenismus über die Indogermanen und Phönizische Alphabet, das angeblich die Hellenen übernommen haben

und vergessen dass das lateinische Alphabet, das die Grundlage der Schriftsprache der Nationen der europäischen Staaten ist, basiert auf das hellenische Alphabet. Dieses ist niemals durch Konsonantenzeichen der phönizischen Sprache abgewandelt worden. Die Hellenen hatten es nie nötig gehabt, die Sprachen der Barbaren zu benutzen, um ihre Sprache Musikalität und Artikulation zu geben. Erst das hellenische Schriftsystem machte es möglich, dass Barbaren unterschietlicher Herkunft in kurzer Zeit lesen, schreiben und sich artikulieren lernen könnten d.h. Menschen geworden sind!

Dr. Georg Chaziteodorou

Literaturverzeichnis

1. Kalambalikis D.          Astronomische Gegebenheiten bis 22.000

                                       Jahren der alten Zeitmessung in den Werken

                                       von Hippokrates.

                                       Davlos Nr. 262/Athen, Oktober 2003,

1. 17119-17124

2. Kalambalikis D. Wissenschaft und Astronomie in Hellas

                                       vor 20.000 Jahre nach der alten

                                       Zeitmessung.

                                                 Davlos Nr.  254/Athen, Februar 2003,

1. 16525-16536

3. Orpheus «Hymnen» 191-197

4. Filkos T, Arbanitakis, Christodulou Alles über Heraklit

                                                                               Verlag Zitros, Athen 1999

5. Passas I. Das Orphische

                                         Verlag Helios, Athen 1984

6. Mamaneas M. Ilias ist die älteste Schrift der Astronomie

                                          Davlos Nr. 229/Athen, Januar 2002,

1. 14615-14620

7. Tsatsomiros H.              Die Geschichte der hellenische Sprache

                                                    Davlos 2004

8. Sagan C. Unserer Kosmos

                                          München, Zürich, Droemer Knaur Verlag

                                          1982.

9. Reich K.                            Von Anaximander bis Newton

                                                    Schöpfung ohne Ende. Die Geburt von

                                                    Kosmos, Special 2, Jan. 2002, S. 100

• Kalambakidis D. Falsche Chronologien in der

                                          Vergangenheit,

                                          Davlos Nr. 259/Athen, 7/2003,

1. 16452-16456