ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Έτσι έχει γίνει, η ψυχή μας, μια λάσπη, δεν γνωρίζω πως να την ξεπλύνω με τόση απανθρωπιά που υπάρχει;;;

Έζησα τις πλημμύρες  τις Αθήνας παιδί, έζησα τους σεισμούς της Αθήνας, βοήθησα τους συμπολίτες μου, διότι το θεωρώ αυτονόητο να βοηθώ τους συμπάσχοντες, συνανθρώπους  μου. Ήρθα στην Μεσσηνία, γενέτειρα των γονιών μου. Έζησα τους φρικτούς σεισμούς της Καλαμάτας, στο μερίδιο ευθύνης που μου αναλογούσε στον τομέα ευθύνης μου και πολιτικά και υπαλληλικά βοήθησα χίλιες φορές πάνω από τις ανθρώπινες δυνατότητες!  Εμένα δεν με βοήθησε κανένας, κανένας!!!!!!!!!! Κανένας!!!!!!!!

Αν ένας αδελφικός φίλος από την Αθήνα, δεν αντιδρούσε άμεσα, να μου στείλει τα πρώτα έξοδα, για νερό, φαί, Ενοίκιο αυτοκινήτου και τα απαραίτητα, σκούπες, φαράσια, απορρυπαντικά, θα είχα πεθάνει στην λάσπη, τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, διότι τι λέξη φίλος την αναβάθμισε σε αδελφό και την τίμησε!!!!!! Ποτέ να μην με χρειαστεί, αν όμως με χρειαστεί, θα πάω σέρνοντας!!!

Θα προσπαθήσω να σας περιγράψω την φρίκη που έζησα εγώ, η γυναίκα μου, η σκύλα μου και το παιδί μου, που μένει στην Καλαμάτα.

2,50 με 3 τα μεσάνυχτα την 7-9-2016.

 Η γυναίκα μου, φωνάζει, Κώστα, έλα να δεις τι κάνει έξω. Πηγαίνω την μπροστινή πόρτα, βλέπω ότι δεν μπορώ να δω τίποτα, η βροχή είναι τόσο πυκνή που δεν μπορείς να δεις τίποτα, στροβιλίζουν, οι αστραπές μαζί με τους κεραυνούς και την καταρρακτώδη βροχή συναντιόνται και νομίζεις ότι ρίχνουν φωτιά. Και άλλες φορές έκανε κακοκαιρία, πήγαμε να ξαπλώσουμε, δεν θα είχαμε πέσει 10 λεπτά και ακούω έναν παφλασμό. Τι είναι αυτό ρε γυναίκα που κάνει έτσι;;;; Σηκώνετε η γυναίκα μου και μου λέει με έκπληξη, πλατσουρίζω σε νερά! Όχι ρε γαμώτο θα έσπασε καμιά σωλήνα, μέχρι να φορέσω κάτι και να σηκωθώ από το κρεβάτι, το νερό έχει φτάσει στο γόνατο!

Εδώ αρχίζει ο τρόμος!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Κανένας να μην πει ότι το έχει ζήσει, ότι το ξέρει, όσο και να θέλω να μεταφέρω την πραγματικότητα, είναι αδύνατον, ο τρόμος αυτός είναι για τον καθένα που το ζει μέσα στην ψυχή του και πάντα θα βρίσκονται μπροστά στα μάτια του, ποτές δεν θα μπορέσει, όχι να το ξεχάσει, αλλά να το σκέπτεται.

Ακόμα και ο μεγαλύτερος σεναριογράφος, τέτοια πράγματα τρομακτικά δεν θα μπορέσει να τα σκεφτεί και να  τα σχεδιάσει!

Με τρόμο και το μυαλό κολλημένο, τι ζητά αυτό το νερό μέχρι το γόνατο, μέσα στο σπίτι;;;;;;;;;; Είναι κάτι που μπλοκάρει και το ποιο έξυπνο μυαλό και το ποιο θαρραλέο άτομο, είναι ξαφνικό, απότομο, γρήγορο και ανεξήγητο, διότι το μυαλό δεν μπορεί να λειτουργήσει, αφού το σπίτι το είχα σηκώσει από τα διπλανά κτήματα ενάμιση μέτρο.

Πράγμα που αφοπλίζει τον εγκέφαλο, να σκεφτεί ότι έχουμε πλημμύρα.

Όπως είμαστε αλαφιασμένοι, τρέχουμε και οι δυο στην μπροστινή πόρτα και ανοίγουμε την κουρτίνα!!!!!!!!!!!!!! Ο τρόμος κάνει μόνιμη κατάσταση στο μυαλό μας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Το νερό έξω από την πόρτα, είναι μέχρι την μέση μας!!!!!!!!!!!!!!!!!! Δεν υπάρχουν περιθώρια λογικής και αποφυγής του τρόμου, διότι είμαστε έξω από το χωριό σε χαμηλό σημείο, δεν υπάρχουν δίπλα άλλα σπίτια να επικοινωνήσεις και το νερό σε αυτό το επίπεδο δηλώνει ότι είμαστε μέσα σε ένα τσουνάμι, όχι παραλιακό, αλλά στην μέση του ωκεανού!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Πώς να περιγράψω μια τέτοια κατάσταση;;;;; Πώς να αντιδράσεις με ανθρώπινες διαστάσεις;;;;; Η φρίκη και ο τρόμος μας κυριεύει, όταν βεβαιωνόμαστε, ότι είμαστε μόνοι, έχουμε προλάβει και μέσω κινητού και λέμε στο παιδί μας τον Αλέξανδρο στην Καλαμάτα, 30 χιλιόμετρα μακριά, βοήθεια Αλέξανδρε πνιγόμαστε, βοήθεια παιδί μου!!!!!! Αυτή είναι η τελευταία επικοινωνία με τον κόσμο, κόβονται τα τηλέφωνα, το σταθερό, είχε κοπεί πολύ ποιο μπροστά με την αρχή της κακοκαιρίας, έξω στον δρόμο το φως της κολόνας είναι ακόμα αναμένω, και κάνει την φρίκη ποιο ζωντανή, αλλά μέχρι να σκεφτούμε πως θα βγούμε έσβησε και αυτό!!!!!!!!

Προσπαθώ να ξεκλειδώσω τις πόρτες, αλλά δεν ξεκλειδώνουν, είναι τέτοια η πίεση που δεν σε αφήνει να κάνεις τίποτα και το νερό μέσα στο σπίτι ανεβαίνει δραματικά.

Δίπλα στην πόρτα είναι ο γενικός διακόπτης του ρεύματος, ανοίγω  το εξωτερικό πορτάκι, διότι το νερό ανεβαίνει επικίνδυνα, αν δεν πνιγούμε θα ξεροψηθούμαι από το ρεύμα. Με αστραπιαία κίνηση κατεβάζω τον γενικό!

Τώρα αν ο ποιο φαντασμένος προσπαθήσει να περιγράψει, αυτήν την φρίκη, μέσα στα νερά, στο σκοτάδι, μέσα σε καταρρακτώδη βροχή, με τις αστραπές να κάνουν τον ουρανό εφιαλτικό και τους κεραυνούς να ξερνούν τρόμο και φωτιά!  Ο εφιάλτης είναι ακόμα μέσα στο σπίτι, τα νερά ανεβαίνουν, τα πάντα μέσα στο σπίτι επιπλέουν, αλληλοκοπανιούνται, άλλα κοπανάνε επάνω μας, έχουμε εγκλωβιστεί και δεν θέλει να λειτουργήσει ο εγκέφαλος, πλέον είμαστε βέβαιοι ότι θα πεθάνουμε, δεν έχουμε ούτε μυαλό, ούτε τρόμο, ούτε τίποτα πλήρη κενό!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Στα 67 μου δεν είχα ξανά νιώσει έτσι! Εγκλωβισμένοι μέσα στο σπίτι με νερό, τα αντικείμενα όλα μας κοπανάνε, απόλυτο σκοτάδι επικρατεί παντού, με απαίσιους και φρικιαστικούς κρότους και θορύβους έξω από το σπίτι, η φαντασία μας οργιάζει, για το τι συμβαίνει έξω από το σπίτι, δεν έχουμε τρόπο να βγούμε, αλλά και να βγούμε που να πάμε, να πάμε επάνω στην ταράτσα, αν καταφέρναμε να βγούμε, θα μας σκότωναν οι κεραυνοί πλέκανε υπερθέαμα φρίκης  επάνω από το σπίτι μας, δίπλα μας, με σφοδρές δυνάμεις, η ταράτσα έχει αποκλειστεί από την αρχή, που λειτουργούσε ακόμα ο εγκέφαλος. Ξανά επιστρέφει η φρίκη, αφού ακούμε έξω δυνατούς και ανεξήγητους θορύβους, πώς να βγούμε έξω, αφού απέξω οι πόρτες  και τα παράθυρα έχουν σιδεριές για την ασφάλεια μας, ειρωνεία, αυτά που ήταν για την ασφάλεια μας, τώρα γίνονται ο τάφος μας!!!!!!!!!!!!!!

Ο φρίκη, φρίκη, φρίκη χωρίς τέλος!!!

Την φρίκη την κάνει χειρότερη, όταν η κλάρα, η λύκαινα μας ζητά βοήθεια, είναι στα δυο πόδια, με την μουσούδα έξω από το νερό και μας ζητά βοήθεια!

Η αγωνία, ο τρόμος, η ταχυπαλμία σε τέτοια ηλικία αρχίζουν να μας προσφέρουν περισσότερο τρόμο, σκεπτόμενος, τι θα γίνει αν κάποιον τον χτυπήσει έμφραγμα, εγκεφαλικό, εγώ έχω ΧΑΠ, η γυναίκα μου ζάχαρο! Σε τέτοιες καταστάσεις δεν υπάρχει λογική σκέψη και το λέω εγώ που πάντα είχα και μια επιπλέον σκέψη διαφυγής του μυαλού, αλλά και της κάθε δύσκολης στιγμής.

Άρχισα συνειδητοποιώντας ότι ο θάνατος είναι πολύ κοντά να λειτουργώ μέσα από πανικό!

Θυμήθηκα ότι στο πίσω μέρος του σπιτιού, που είχα το Κομπιούτερ είχα ένα μεγάλο Κατσαβίδι, δεν ήμουν σίγουρος ότι θα είναι εκεί;;;

Ψαχουλευτά επήγα και βρήκα το κατσαβίδι, μέσα στην παράνοια, μέσα στην τρέλα, πιάνοντας το κατσαβίδι μειδίασα με ένα στιγμιαίο χαμόγελο πικρό!!! Έφτασα κοντά στην γυναίκα μου και τις λέω, τέρμα δεν μπορούμε να μείνουμε άλλο μέσα στο σπίτι, με την ταχύτητα που ανεβαίνει το νερό.

Πλησιάζω την τελευταία μας ελπίδα, την μπαλκονόπορτα του δωματίου μας, προσπαθώ να ανοίξω την συρόμενη μπαλκονόπορτα, αλλά μάταια, έχουμε χάσει και το πλεονέκτημα να την σπάσουμε, τώρα αν επιχειρούσαμε να την σπάσουμε θα μας σκότωναν τα γυαλιά με την πίεση που θα μας χτυπούσαν.

Πάνω, κάτω, το κατσαβίδι, να ανοίξω μια χαραμάδα, να το βάλω μέσα και να ανοίξω την μπαλκονόπορτα, αγονία, τρόμος, κινήσεις σπασμωδικές, απελπισμένες, μπαίνει το κατσαβίδι ανάμεσα στα δυο φύλα της μπαλκονόπορτας, αλλά η τεράστια πίεση δεν αφήνει να την ανοίξω! Ξανά προσπαθώ, την άνοιξα 2 πόντους, δίπλα μου είναι μια μαγκούρα, την περνώ ανάμεσα στα δυο φίλα της μπαλκονόπορτας, με κίνδυνο να σπάσει, σιγά σιγά την ανοίγω, απέξω είναι η σήτα, την ξεσκίζω με το κατσαβίδι που το κρατώ ακόμα. Εδώ αρχίζει το δεύτερο και ποιο τρομακτικό.

Επιτέλους έξω από το σπίτι;;;;;;;;;;;;;;

Ξαφνικά βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον νέου τρόμου, που δεν μπορώ να το περιγράψω, αυτό το περιβάλλον που γνωρίζαμε δεν υπάρχει, μόνο μια θάλασσα παντού!!!!

Η κλάρα η σκύλα μου, μου ζητά βοήθεια, κάνω απεγνωσμένες προσπάθειες να την πλησιάσω, πνίγετε, το λουρί στο λαιμό της έχει χοντρύνει από το νερό και δεν μπορώ να την ελευθερώσω, κάνω απεγνωσμένες προσπάθειες με κίνδυνο να πνιγώ και τα καταφέρνω, έρχεται δίπλα μου, είμαστε κρεμασμένοι εγώ και η σύζυγος από τα σιδερένια κάγκελα του παραθύρου και η κλάρα έχει έξω από το νερό την μουσούδα της και με γλύφει από ευγνωμοσύνη που την έσωσα, που δεν την εγκατέλειψα, από κοντά πιασμένη επάνω μου μέχρι το πρωί που άρχισαν να υποχωρούν τα νερά!

Σώζοντας την Κλάρα, πιαστήκαμε χέρι χέρι με την σύζυγο και περιμέναμε τον θάνατο, το θεωρούσαμε βέβαιο ότι θα πνιγούμε.

Όταν πιστέψεις ότι θα πεθάνεις, χάνεις κάθε λογική σκέψη, δεν γνωρίζεις τι συμβαίνει στον υπόλοιπο νομό, κάποια στιγμή σκεφτήκαμε να ανέβουμε στην ταράτσα, αλλά το απορρίψαμε, οι κεραυνοί, οι αστραπές και η τρομακτική βροχή μας έδειχνε ότι αν ανεβαίναμε στην ταράτσα, θα γλιτώναμε από τα νερά και θα πεθαίναμε από κεραυνούς, που έπεφταν σε τρομακτική ποσότητα και δύναμη, νομίζαμε ότι έβρεχε φωτιά, ότι θα ανοίξει η γη και θα μας καταπιεί!

Μέσα στο νερό, χωρίς καμία επιλογή, εκτός από την καρτερικότητα προς το θάνατο.

Άρχισαν να έρχονται κορμοί δέντρων και άλλα πράγματα και να μας κοπανάνε, το σώμα μας είναι γεμάτο μώλωπες.

Όταν σταμάτησε αυτή η τρομερή νεροποντή και άρχισαν να υποχωρούν τα νερά, άρχισε η δεύτερη φάση της φρίκης, ακόμα ποιο αδυσώπητοι, αρχίσαμε να σκεπτόμαστε, ότι ήταν καλύτερα να πνιγούμε, αφού δεν μας έμμηνε τίποτα από 50 χρόνια θυσιών.

Όπως προείπα σε τέτοιες καταστάσεις σοκ, δεν λειτουργεί τίποτα στον εγκέφαλο σωστά, το μόνο που συμβαίνει, είναι, τρόμος, σοκ, δέος,, αχρηστεύετε ο μηχανισμός του εγκεφάλου για να παράγει ιδέες προστασίας.

Το πρωί που υποχώρησαν τα νερά, είδαμε την ολική καταστροφή μέσα στο σπίτι, αλλά και έξω, λάσπη, λάσπη, λάσπη, μας έχει πνίξει παντού, μέσα και έξω από το σπίτι.

Δεν υπάρχει τίποτα να κάτσουμε, τίποτα να πιούμε, τίποτα να φάμε, τίποτα να ντυθούμε, δεν μας έμεινε ούτε ένα δάκρυ να κλάψουμε την καταστροφή μας, αμίλητοι σας ζόμπι.

Βγαίνει ο ήλιος, μας ειρωνεύεται, αφού μας κατέστρεψε έβγαλε ήλιο να μας κοροϊδεύει,  αυτή είναι η φύση, εκδικείται, αφού η πολιτεία με τους εγκάθετους προδότες 10 χρόνια δεν έκαναν ούτε ένα ευρώ έργα, αντιπλημμυρικά, αφού έχουν κάψει τα πάντα, δεν περισσεύουν για έργα, τα φάγανε όλοι μαζί της βουλής!!!

Ένα άλλο δράμα παίζεται στην Καλαμάτα, όταν είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα στο σπίτι με τα νερά να ανεβαίνουν, προλάβαμε και επικοινωνήσαμε με το παιδί μας, τον Αλέξανδρο, Φωνή απελπισίας, Αλέξη πνιγόμαστε, βοήθεια, κόβονται τα τηλέφωνα, το παιδί αντιμετωπίζει το δικό του δράμα, στον δρόμο που μένει στην Καλαμάτα, τα νερά έχουν φτάσει στο ύψος του λαιμού, ακούγονται εκκλήσεις για βοήθεια από τα απέναντι σπίτια και κάτω από τον όροφο που μένει.

Βγαίνει στο μπαλκόνι και βλέπει ότι κάτω είναι θάλασσα, τρέχει κατεβαίνει στον ισόγειο, δίπλα του στην πόρτα του ισογείου, κάποιος ζητά βοήθεια, σπάει την πόρτα και σώζει το παλικάρι και το ανεβάζει στο δικό του διαμέρισμα, ξανά κατεβαίνει και πάει να βγει στο δρόμο, θα ήταν ένα μέτρο πριν την πόρτα και σπάνε τα τσάμια με πάταγο και φοβερή δύναμη, αν ήταν ποιο κοντά θα το σκότωνε.

Βγαίνει στον δρόμο, το νερό έχει φτάσει στο στόμα, συνεχίζει κολυμπώντας και πάει στο απέναντι ισόγειο και σπάει με βαριά το παράθυρο, βγάζει ένα ζευγάρι με την σκυλίτσα τους και τους πάει στο διαμέρισμα του, 10 λεπτά να αργούσε τα παιδιά θα πνιγόντουσαν! Εκεί το παιδί κινδύνευε να πάθει εγκεφαλικό, αφού δεν μπορούσε να έρθει να μας βοηθήσει, το θεωρούσε σίγουρο, ότι έχουμε πνιγεί.

 Οι δρόμοι ήταν όλοι σε αυτήν την κατάσταση που ανέφερα πριν, αποκλεισμένα τα πάντα, πέρασε και αυτό το δικό του Γολγοθά!

Πρώτη ημέρα μέσα στην λάσπη, κανένας δεν ήρθε να δει αν πεθάναμε, δεύτερη ημέρα, κανένας να δει αν έχουμε τίποτα ανάγκη, ένα νερό, ένα κομμάτι ψωμί, κάπου να μείνουμε, δεν υπήρχαμε για κανένα, το παιδί μου κατάφερε να έρθει, τον έφερε ο πατέρας του παιδιού που του έσωσε την ζωή, το αυτοκίνητο μου άχρηστο μέσα στο νερό και την λάσπη!

Η φρίκη γίνεται ακόμα ποιο έντονη, αδυνατεί το μυαλό να βρει μια λύση, βλέποντας την αδιαφορία της πολιτείας η φρίκη γίνετε ποιο έντονη, έχω ειδοποιήσει με τηλέφωνα, ότι έχω ολική καταστροφή, στις 9-9-2016 έρχεται τριμελής επιτροπή και αποφάνθηκε ολική καταστροφή!

Τις τρις πρώτες ημέρες έχει κοπή και το νερό, αφού καταστράφηκαν οι δεξαμενές, σωλήνες και άλλα, ακόμα δεν υπάρχουμε για κανέναν!

Λίγο ποιο κάτω από μένα, σε ένα φιλικό μου σπίτι παίχτηκε άλλο δράμα, τα νερά έφτασαν στο νταβάνι, εγκλωβίστηκαν μέσα στο σπίτι αλλά και έξω δεν υπήρχε σωτηρία, από στιγμή σε στιγμή θα πνιγόντουσαν με τα παιδιά τους, για καλή τους τύχη, ας το πούμε τύχη, έχουν για σκεπή με κεραμίδια, σπάνε το νταβάνι και μετά τα κεραμίδια και βγαίνουν στην σκεπή, εκεί τους βρήκε το ξημέρωμα!

Είχα δηλώσει για κατάλυμα από την πρώτη ημέρα, αλλά η πολιτεία δεν το εγκρίνει!

Βοήθημα για τις πρώτες ανάγκες, νερό, ψωμί, φάρμακα, δεν τα εγκρίνει η πολιτεία!

Τώρα που η φρίκη γίνεται σήριαλ η πολιτεία με τα πρόστυχα ΜΜΕ εμπαίζουν τους πλημμυροπαθείς μαζί με την φρίκη, χέρι χέρι!!!

Καλά είναι για την πολιτεία να πεθάνουν οι μισοί, να γλυτώσουν από τις ενοχλήσεις, διότι ναι, τους ενοχλούμε, μας κοροϊδεύουν, μας λοιδορούν με ψέματα και συμπεριφορά απανθρωπιάς!

Ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες, αλλά δεν ξέρω πότε θα συνέλθω και αν συνέλθω από αυτό το χτύπημα.

ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ