3 comments to Α. ΑΘΗΝΑΙΟΣ – Η ΝΕΑ (ΕΘΝΙΚΗ) ΔΡΑΧΜΗ ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΕΛΠΙΔΑ

• Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  3 Μαΐου 2016 at 07:51 · Απάντηση

  ΤΙ ΑΛΛΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΠΩΘΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΡΕΜΙΣΕΤΕ::::::::::

  ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ !!!!!!!!!!!

  ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΓΗΓΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ …………..

  Η ΣΚΕΨΗ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΜΜΕ ΠΟΥ ΠΛΑΘΟΥΝ ΤΟ ΜΥΑΛΟ

  ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ

  ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ,

  ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ !

  ΕΙΝΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ

  Η ΑΠΟΡΙΑ ΜΟΥ ΕΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΦΗΝΟΥΝ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ

  ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΚΑΛΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΓΙΑ ΔΕΚΑΕΤΕΙΕΣ

  ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΦΡΟΝΤΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΧΑΣΟΥΝ .

  ΝΑ ΕΥΗΜΕΡΟΥΝ !!

  ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΜΙΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

  ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΥ:::::::::::

  =======================================
  =======================================

  Ξυπνήστε …Αν νομίζετε ότι το πείραμα είναι οικονομικό είστε τραγικά γελασμένοι

  ……………………………………..

  Τρίτη, 25 Αυγούστου 2015

  ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

  Αν νομίζετε ότι το πείραμα είναι οικονομικό είστε τραγικά γελασμένοι.

  Γράφει ο Δ. Βουλγαρίδης

  Είναι γνωστή η άποψη ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι ένα πείραμα. Είναι μια άποψη η οποία πρωτοακούστηκε την εποχή του πρώτου μνημονίου και καθημερινά, από τότε μέχρι σήμερα, κερδίζει όλο και περισσότερους υποστηρικτές.

  Σήμερα οι περισσότεροι, βλέποντας την κατάσταση, έχουν πειστεί ότι δεν πρόκειται για μία ακόμα θεωρία συνωμοσίας, αλλά πράγματι στην Ελλάδα πραγματοποιείται κάποιο πείραμα. Άλλωστε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο, στις 8/7/15, έχει συγκεκριμένα αναφέρει: «Η Πατρίδα μου έχει μετατραπεί τα πέντε τελευταία χρόνια σε ένα πειραματικό εργαστήρι λιτότητας».

  Πείραμα λιτότητας ή όλος ο κόσμος μας ένα σκηνικό;

  Γίνεται λοιπόν κάποιο πείραμα. Όμως τι ακριβώς είναι αυτό; Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι το πείραμα είναι οικονομικό, μεταξύ αυτών φαίνεται ότι είναι και ο πρωθυπουργός, αφού το θεωρεί ως «πείραμα λιτότητας».

  Βέβαια αν αυτό σημαίνει ότι οι δανειστές προσπαθούν να πάρουν τα χρήματά τους, εφαρμόζοντας μια πολιτική σκληρής λιτότητας στον λαό, αυτό ως σχέδιο, είναι καταδικασμένο να αποτύχει, αφού δεν έχει καμία σχέση ούτε με την οικονομική επιστήμη, αλλά ούτε και με την κοινή λογική.

  Καταρχάς οι πάντες – εντός και εκτός χώρας – ξέρουν ότι η συμφωνία δεν βγαίνει. Γνωρίζουν επίσης ότι μετά από δύο μνημόνια, τα οποία επέβαλαν πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας, η οικονομική κατάσταση της χώρας επιδεινώθηκε, άρα και η δυνατότητα αποπληρωμής των χρεών της. Ακόμα γνωρίζουν ότι αφού και το τρίτο μνημόνιο κινείται προς την ίδια κατεύθυνση, είναι αδύνατον να οδηγήσει σε άλλα αποτελέσματα. Οι μόνοι που δεν τα γνωρίζουν είναι οι απεσταλμένοι της Τρόικα… συγνώμη των θεσμών. Εκτός και αν θεωρήσουμε ότι τα οικονομικά επιτελεία που μετέχουν στις διαπραγματεύσεις και ασχολούνται χρόνια με την Ελλάδα, είναι όλοι βλάκες …αν θεωρήσουμε ότι αυτό που βλέπει ο κάθε πολίτης, δεν μπορούν να το διακρίνουν οι ειδικοί.

  Όμως θα πρέπει να δεχθούμε ότι όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν, αλλά και ότι δεν ακούνε καμία από τις προειδοποιήσεις. Το «Bloomberg» λέει καθαρά: «Το ελληνικό πρόγραμμα απλά δεν βγαίνει!», αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Από το 1995 όλες οι χώρες της ευρωζώνης άγγιξαν συνολικό πρωτογενές πλεόνασμα 3,6% μόνο μια φορά, το 2000. Ακόμα και η Γερμανία, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Λιτότητας, έφτασε το 3% μόνο δύο φορές, στο τελευταίο τρίμηνο του 2007 και στο πρώτο τρίμηνο του 2008». Η «The Telegraph» επισημαίνει: «Οι οικονομολόγοι λένε ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι είναι εντελώς ανέφικτοι».

  Από το 2013, η «New York Times», τόνιζε: «Καιρό τώρα είναι ξεκάθαρο ότι το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας δεν αποδίδει, η χώρα βουλιάζει στην ύφεση, ενώ η κυβέρνησή της έχει επωμιστεί ένα μεγάλο, μη βιώσιμο χρέος». Την ίδια ώρα, η «Financial Times» εκτιμούσε πως η Ελλάδα πιθανώς θα χρειαστεί νέα διάσωση και φυσικά επιβεβαιώθηκε.

  Οι στόχοι

  Πέρα λοιπόν από κάθε προπαγάνδα, αποπροσανατολισμό, τρομοκράτηση και αποχαύνωση, που προσφέρουν από κοινού ΜΜΕ και πολιτικό σύστημα, είναι ξεκάθαρο ότι στόχος όλων των μνημονίων δεν είναι η εξεύρεση των χρημάτων, για να πληρωθούν οι δανειστές.

  Τo οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδος δεν μπορεί να λυθεί με λιτότητα και αυτό το γνωρίζουν, αφού το αναφέρουν ακόμα και απόρρητα έγγραφα που διέρρευσαν από το ΔΝΤ.

  Η είδηση μπορεί να έκανε το γύρο του κόσμου και να δημοσιεύθηκε στη γερμανική εφημερίδα «Süddeutsche Zeitung», τη βρετανική «The Guardian» και την αμερικανική «The Wall Street Journal», όμως για τα ελληνικά ΜΜΕ δεν υπήρξε ποτέ. Όμως και αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο, αφού κορυφαίοι Έλληνες δημοσιογράφοι, έχουν ομολογήσει ότι στο παρελθόν έχουν αποκρύψει πληροφορίες, λόγω σκοπιμοτήτων, από τον ελληνικό λαό.

  Έτσι λοιπόν αποδεικνύεται ότι φτώχεια και εξαθλίωση δεν είναι οι παράπλευρες απώλειες ενός οικονομικού στόχου. Αποδεικνύεται ότι η λιτότητα είναι αυτοτελής στόχος, ο οποίος χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την ολοκλήρωση του σχεδίου. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί αυτοτελές πείραμα.

  Από την αρχή φαινόταν ότι στόχος των δανειστών ήταν η δημόσια περιουσία (Αγγλικό δίκαιο, άνευ όρων παραίτηση από κάθε ασυλία, ΤΑΙΠΕΔ, κλπ), όμως με το τρίτο (αριστερό) μνημόνιο καταλάβαμε ότι στόχος τους είναι ακόμα και η ιδιωτική περιουσία των πολιτών. Ουσιαστικά η ανταλλαγή τυπωμένων χαρτιών με υποδομές, στρατηγικές επιχειρήσεις παραγωγής αγαθών απαραίτητων για την επιβίωση του λαού, αλλά ακόμα και σπίτια, ιδιωτικές επιχειρήσεις και αγροτική γη.

  Ενώ λοιπόν το δημόσιο χρέος ήταν αρκετό για να βάλουν στο χέρι τη δημόσια περιουσία, ακόμα και τη μελλοντική, όπως για παράδειγμα τους υδρογονάνθρακες, για την ιδιωτική περιουσία έπρεπε να εφαρμοστεί ένα σχέδιο ακραίας λιτότητας, ώστε να διαλύσει τις άμυνες των πολιτών. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι από τη μία έχουμε συνεχώς, υφεσιακά μέτρα που οδηγούν σε μαρασμό τις επιχειρήσεις, σε απολύσεις και μειώσεις μισθών και από την άλλη αύξηση φορολογίας, η οποία πρακτικά δεν μπορεί να πληρωθεί.

  Είναι χαρακτηριστικό ότι τρεις φορές αυξήθηκαν οι συντελεστές ΦΠΑ, στα χρόνια των Μνημονίων και τώρα μας επέβαλαν και την 4η. Όμως πού στοχεύει αυτό; Μήπως σε αύξηση εσόδων; …όταν είναι πασίγνωστο ότι οι προηγούμενες αυξήσεις μείωσαν αντί να αυξήσουν τα έσοδα του κράτους και παράλληλα προκάλεσαν την εξόντωση όποιας δραστηριότητας είχε καταφέρει να επιβιώσει στη χώρα. Σε δημοσίευμα της η εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» επισημαίνει ότι ήδη οι φορολογικοί συντελεστές είναι υψηλότεροι έως και 44% σε σχέση με τα προ κρίσης επίπεδα, ενώ τα έσοδα του Δημοσίου, από τον φόρο προστιθέμενης αξίας, έχουν ψαλιδιστεί περίπου κατά 5 δισ. ευρώ στην 6ετία της ύφεσης.

  Να λοιπόν γιατί η λιτότητα είναι απαραίτητη. Όχι για να αποκτήσουν πειραματική γνώση, για το πόση εξαθλίωση αντέχει ο λαός, αλλά για να αποκτήσουν την περιουσία του λαού, αφού πρώτα του αφαιρέσουν κάθε δυνατότητα άμυνας, μέσω της εξαθλίωσης. Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι ήδη, με αυτή τη μέθοδο, έχουν μαζέψει αρκετούς τόνους χρυσό και ότι πολύτιμο αντικείμενο διέθεταν οι συμπολίτες μας, οι οποίοι οδηγήθηκαν μεθοδευμένα στην ανέχεια.

  Ιστορικά, η Ελλάδα ξαναβρέθηκε σε παρόμοια κατάσταση την περίοδο 1933-36 (μετά την πτώχευση) και στην περίοδο της Κατοχής, με τη μεγάλη ληστεία ακινήτων. Το 1931 η κυβέρνηση Τσαλδάρη δεν επέτρεψε καμία διευκόλυνση για την πληρωμή των χρεών και αν οι δανειολήπτες καθυστερούσαν έστω και μια μέρα, οι δανειστές έπαιρναν το σπίτι τους. Αυτή ήταν μία από τις πιο μαύρες περιόδους της ελληνικής ιστορίας, όπου τη μεγάλη αρπαγή ευλογούσε το ίδιο το κράτος, μαζί με την περίοδο της Κατοχής, όταν χιλιάδες πούλησαν τα σπίτια τους για ένα πιάτο φαΐ, και οι περισσότεροι δεν τα ξαναπήραν ποτέ, παρά τις υποσχέσεις των μεταπολεμικών κυβερνήσεων.

  Σήμερα τα σημάδια είναι πλέον ορατά και δείχνουν την επιδίωξη, για όσους φυσικά θέλουν να δουν την πραγματικότητα. Έρχονται λοιπόν, μεταβολές στον ΕΝΦΙΑ ώστε οι πιθανές αλλαγές στις αντικειμενικές τιμές το 2016 να μην επηρεάσουν τον εισπρακτικό στόχο των 2,65 δισ. Ευρώ, δηλαδή ουσιαστικά να παραμείνει το ποσό του φόρου αμετάβλητο, αλλά να μειωθεί κι άλλο – για ότι προκύψει – η αξία του ακινήτου. Επιβάλλεται νέος Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας, ο οποίος διευκολύνει και επιταχύνει κατασχέσεις και πλειστηριασμούς. Μειώνονται όλα τα όρια για τις κατασχέσεις στα 1.000 ευρώ.

  Από την άλλη, αυξάνεται η προκαταβολή φόρου για μικρομεσαίες επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες για το φορολογικό έτος 2015 από 55% σε 75% και από το 2016 στο 100%, προκαλώντας το μαρασμό τής όποιας επιχειρηματικότητας καταφέρνει να επιβιώνει ακόμα στη χώρα.

  Αυξάνεται από εφέτος η προκαταβολή φόρου των αγροτών από το 27,5% στο 55% (φορολογικό έτος 2014), ενώ από το 2016 οι αγρότες θα φορολογούνται με συντελεστή 20% και από το 2017 με συντελεστή 26%. Επίσης, αυξάνεται ο ειδικός φόρος κατανάλωσης του αγροτικού πετρελαίου από τον προσεχή Οκτώβριο, από τα 66 στα 200 ευρώ το χιλιόλιτρο, ενώ από την 1η Οκτωβρίου 2016 εξισώνεται με το πετρέλαιο κίνησης στα 330 ευρώ το χιλιόλιτρο, πυροδοτώντας αυξήσεις στις τιμές της ντόπιας αγροτικής παραγωγής και προκαλώντας φυσικά το μαρασμό της.

  Μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά οι λάτρεις της ανταγωνιστικότητας διπλασιάζουν τον ΦΠΑ στον τουρισμό, ενώ όλοι οι ανταγωνιστές της χώρας έχουν πολύ χαμηλότερο …οι θιασώτες της ελεύθερης οικονομίας προωθούν ιδιωτικά μονοπώλια …οι φανατικοί οπαδοί της ελευθερίας των κεφαλαίων επιβάλουν capital controls, για να σκοτώσουν όποιες επιχειρήσεις έχουν καταφέρει να επιβιώσουν …οι υποστηρικτές της ελεύθερης αγοράς επιβάλουν πάγωμα μισθών και συλλογικών διαπραγματεύσεων με νόμους.

  Έτσι λοιπόν, λιτότητα, υφεσιακά μέτρα και νομικό πλαίσιο χρησιμοποιούνται τελικά ως εργαλεία, για να ελευθερώσουν την πρόσβαση σε κάθε περιουσιακό στοιχείο που ανήκει στους Έλληνες. Δεν θέλουν τα λεφτά μας, αφενός γιατί γνωρίζουν ότι δεν έχουμε και αφετέρου γιατί τυπωμένα χαρτιά ήδη έχουν ή μπορούν να τυπώσουν. Εμπράγματη ιδιοκτησία θέλουν και κάνουν τα πάντα για να την αποκτήσουν.

  Βλέποντας την πορεία των πραγμάτων, πρέπει να σημειώσουμε ότι ακόμα και αυτοί που διατηρούν ακόμα κάποιες οικονομικές άμυνες, ώστε να επιβιώνουν και συγχρόνως να καλύπτουν τις υποχρεώσεις τους, είναι θέμα χρόνου να βρεθούν σε κατάσταση αδυναμίας.

  Όμως, αν παρατηρήσουμε τα επιβαλλόμενα μέτρα, καθώς και την κατεύθυνση της προπαγάνδας των ΜΜΕ, θα καταλάβουμε ότι το πείραμα, δυστυχώς, δεν είναι καν οικονομικό. Γιατί δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν τα όσα αναφέραμε παραπάνω χωρίς τον ολοκληρωτικό μετασχηματισμό σε ένα νέο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σύστημα.

  Εδώ λοιπόν έρχεται και ο ρόλος της «πρώτης φοράς αριστερά» η οποία μπορεί – ή νομίζουν ότι μπορεί – να επιβάλει αυτά που δεν θα μπορούσαν άλλες κυβερνήσεις.

  Το σενάριο φαίνεται καθαρά και είναι μία μίξη Φεουδαρχίας και όσων περιγράφει ο Orwell στο βιβλίο του «1984», το οποίο έγραψε το 1948 (από αναριθμητισμό αυτού του έτους προέρχεται και ο τίτλος του έργου). Δηλαδή ένας συνδυασμός, χειρότερος και από τη Φεουδαρχία – όπως τη γνώρισε η ανθρωπότητα – και από το «1984».

  Πείραμα επαναφοράς της Φεουδαρχίας

  Αν το σχέδιο επιστροφής στη Φεουδαρχία φαντάζει υπερβολικό ή μακρινό ας αναλογιστούμε, πόσο μακριά βρισκόμαστε από τη Φεουδαρχία, στην οποία δεν υπήρχε δημόσια αλλά ούτε και ιδιωτική περιουσία, με αυτό το οποίο μεθοδεύουν σήμερα;

  Πόσο μακριά βρίσκεται η βάση της Φεουδαρχίας, η οποία ήταν η ανταλλαγή των υπηρεσιών του υποτελή έναντι κάποιου ευεργετήματος από τον άρχοντα, με την σημερινή κατάσταση, στην οποία μετατρέπονται οι συντάξεις σε ευεργετήματα και οι μισθοί σε φιλοδωρήματα;

  Πόσο μακριά βρισκόμαστε από την πρόταση, την οποία αντιγράφω αυτούσια από το λήμμα της Φεουδαρχίας στη Wikipedia; «Το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων του χωροδεσπότη έρχονται από την παραγωγή που βγάζει η γη του, αλλά και ενοίκια, φορολογία, διόδια και επιβολή προστίμων. Παράλληλα, επιβάλλουν και μονοπώλιο σε μέσα παραγωγής όπως οι μύλοι, φούρνοι και πατητήρια που του ανήκουν».

  Πόσο μακριά βρισκόμαστε από το Φεουδαρχικό σύστημα, στο οποίο η απόδοση δικαιοσύνης περνάει από την αυλή του κόμη;

  Πόσο μακριά βρισκόμαστε; …αφού ήδη έχουμε διαβάσει για «Συντάξεις ανάλογα με την περιουσιακή κατάσταση του ασφαλισμένου»; Μήπως ήδη έχουμε φτάσει; …αφού το 3ο Μνημόνιο περιλαμβάνει την εισαγωγή εισοδηματικών κριτηρίων για την καταβολή της κατώτατης σύνταξης, ακόμη και σε όσους συνταξιοδοτούνται μετά τις 30 Ιουνίου 2015 και έχουν συμπληρώσει τα 67 έτη. Μήπως έτσι αλλάζουν τον πυρήνα του ασφαλιστικού συστήματος; …αφού η σύνταξη παύει πια να είναι δικαίωμα – που θεμελιώνεται με βάση τα χρήματα που έχει καταβάλει ο εργαζόμενος – και μετατρέπεται σε φιλανθρωπία, σε ευεργέτημα του σύγχρονου Φεουδάρχη, για τους απόρους.

  Πόσο μακριά βρισκόμαστε, όταν ήδη έχουμε ακούσει τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, σε ομοφωνία με τον αριστερό κυβερνητικό εκπρόσωπο, να επενδύουν στον κοινωνικό αυτοματισμό, κατηγορώντας εργαζόμενους, γιατί στη λογική τους (η οποία είναι ίδια με τη λογική της Φεουδαρχίας) οι συλλογικές συμβάσεις αποτελούν πρόκληση και οι αυξήσεις μισθών είναι εκτός νόμου; Άλλωστε είναι γνωστό ότι στη Φεουδαρχία δεν υπήρχαν καν μισθοί. Ο Φεουδάρχης φρόντιζε για τη σίτιση και τη στέγαση των δουλοπάροικων, έναντι της εργασίας που του προσέφεραν. Σήμερα λοιπόν που έχουμε: εργαζόμενους της μιας ημέρας, εργαζόμενους των 150-200 ευρώ και εργαζόμενους για ένα πιάτο φαΐ κι έναν ύπνο, με τι μοιάζει αυτό;

  Όμως, επειδή αυτό που επιχειρείται, όπως αναλύσαμε παραπάνω, είναι ο μετασχηματισμός σε ένα άλλο κοινωνικοπολιτικό μοντέλο, παρατηρούμε ότι τα οικονομικά μέτρα συνοδεύονται πάντα με κατάφωρες παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας και περιορισμό – ή και κατάργηση – εργασιακών δικαιωμάτων, τα οποία περιγράφονται από πολλούς – και όχι άδικα – ως «Εργασιακός Μεσαίωνας». Όμως, είναι φανερό ότι τελικά δεν αντιμετωπίζουμε ένα νέο οικονομικό ή εργασιακό μοντέλο, αλλά την ολική επιστροφή του Φεουδαρχικού Μεσαίωνα.

  Πείραμα εγκαθίδρυσης Ingsoc

  Σίγουρα ούτε ο Orwell θα μπορούσε να φανταστεί αυτό που ήδη ζούμε. Για παράδειγμα, στο βιβλίο του «1984» περιγράφει ένα ζοφερό μέλλον στο οποίο η κοινωνία κυβερνιέται μονοκομματικά και απολυταρχικά από το κόμμα Ingsoc. Σήμερα έχουμε μία πολυκομματική δημοκρατία στην οποία όμως δεν υπάρχει ουσιαστικά αντιπολίτευση. Έχουμε μία πολιτική η οποία απλά υποστηρίζεται από όλα τα κόμματα. Πόσο μακριά είναι αυτό από το Ingsoc; Πόσο διαφέρει; Διαφέρει μόνο ότι οι πολίτες αυτό που θα άκουγαν από ένα κόμμα, το ακούνε από πέντε. Διαφέρει ότι τους πολίτες αντί να προσπαθεί να τους πείσει ένα κόμμα, για το «σωστό», προσπαθούν να τους πείσουν πέντε. Διαφέρει ότι το καθεστώς εμφανίζεται με δημοκρατικό μανδύα και δεν είναι απροκάλυπτα απολυταρχικό. Διαφέρει στο ότι το «εκσυγχρονισμένο Ingsoc» μπορεί να αυτοαποκαλείται «συνταγματικό τόξο». Βέβαια, για να είμαστε ακριβείς, θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι δεν συμμετέχουν όλα τα κόμματα σε αυτό το τελειοποιημένο «νέου τύπου Ingsoc», υπάρχουν κάποια που παραμένουν προσκολλημένα στο γνήσιο.

  Πόσο μακριά όμως βρίσκονται οι συνθήκες που περιγράφει ο Orwell από την κατάσταση την οποία βιώνουμε σήμερα, σε ένα περιβάλλον ανασφάλειας, τρόμου και δέους ταυτόχρονα.

  Πόσο μακριά βρισκόμαστε από το «1984», στο οποίο ο ηγέτης της Ωκεανίας (χώρα που τοποθετεί το «1984» ο Orwell) περιβάλλεται από τέτοια αύρα μυστηρίου ώστε είναι αμφίβολο αν αποτελεί πρόσωπο όντως υπαρκτό, με τις σημερινές «αγορές» οι οποίες είναι εξίσου απρόσωπες και πάνω από λαούς και εκλεγμένες κυβερνήσεις;

  Πόσο μακριά βρισκόμαστε από τον εφιαλτικό κόσμο της Ωκεανίας, στην οποία όταν θα καθιερωθεί επισήμως η Newspeak, λέξεις όπως ελευθερία, δημοκρατία και ισότητα θα έχουν τεθεί εξ αντικειμένου εν αχρησία; Αλλά αν ως τότε χρησιμοποιηθούν στον γραπτό και στον προφορικό λόγο είτε παρεισφρήσουν στον ανθρώπινο νου (όπως συμβαίνει στον κεντρικό ήρωα της νουβέλας Γουίνστον Σμιθ) συνιστούν «έγκλημα της σκέψης» που η Thought Police, Αστυνομία της Σκέψης, τιμωρεί αμείλικτα με βασανιστήρια, ακόμη και με θάνατο. Μήπως ήδη έχουμε δει Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ), Εισαγγελική Έρευνα, Προκαταρκτική Εξέταση, Μηνυτήριες αναφορές, για παράβαση του νόμου περί προσωπικών δεδομένων, παράβαση καθήκοντος, παραβάσεις της νομοθεσίας για το νόμισμα, σύσταση συμμορίας και εγκληματικής οργάνωσης, εναντίον κάποιου που τόλμησε μόνο να σκεφτεί ένα εναλλακτικό σχέδιο για την πορεία της χώρας; Μήπως ήδη όποιος δεν εναρμονίζεται με τη «Newspeak» της κομματικής γραμμής και των ΜΜΕ τον περιμένει η στοχοποίηση και δαιμονοποίηση, με πληθώρα χαρακτηρισμών, όπως του γραφικού, ανώριμου, ιδιόρρυθμου, εγωπαθούς, ψυχασθενούς και λαϊκιστή;

  Πόσο μακριά βρισκόμαστε από τα συνθήματα που κυριαρχούν στην Ωκεανία, του Orwell; «Ο πόλεμος είναι ειρήνη», «Η ελευθερία είναι σκλαβιά», «Η άγνοια είναι δύναμη», όταν ήδη έχουμε ακούσει: «Το μνημόνιο είναι ευλογία», «Το κλείσιμο νοσοκομείων είναι εξορθολογισμός», «Οι απολύσεις είναι εξυγίανση», «Οι συλλογικές συμβάσεις είναι πρόκληση»;

  Πόσο μακριά βρισκόμαστε από την Ωκεανία, του Orwell; …η οποία ως απολυταρχική κοινωνία είναι ιεραρχημένη στις ακόλουθες τρεις κοινωνικές τάξεις:

  • Το εσωτερικό κόμμα, που είναι η νομενκλατούρα, η άρχουσα και ευημερούσα τάξη (ποσοστό λίγο πιο πάνω από το 1%),
  • Το εξωτερικό κόμμα, οι μικρογραφειοκράτες χαμηλοϋπάλληλοι (ποσοστό 18%),
  • Τους proles (υπερβαίνουν το 80%) και είναι οι κατώτερες κοινωνικές ομάδες, οι παρίες, που ζουν κάτω από συνθήκες απόλυτης αθλιότητας. Έχουν το δικαίωμα της πρόσβασης στη φτηνή λογοτεχνία και στην πορνογραφία και τους επιτρέπεται να πίνουν μόνο μπίρα.

  Με τη σημερινή κοινωνική διαστρωμάτωση στην Ελλάδα, στην οποία σύμφωνα με το «Global Wealth Report» της Credit Suisse:

  • Το 1% των Ελλήνων κατέχει το 56% του πλούτου της χώρας,
  • Το 9% των Ελλήνων (μετά το 1%) κατέχει το 31% του πλούτου,

  • Το 90% των Ελλήνων κατέχει το υπόλοιπο, δηλαδή μόνο το 13% του πλούτου της χώρας. Για όσους πιστεύουν ακόμα ότι οι δανειστές προσπαθούν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, υπενθυμίζουμε ότι η τάξη που κατέχει το 13% του πλούτου της χώρας, είναι αυτή που έχει δεχθεί το κύριο βάρος τής αποπληρωμής του χρέους.

  Τα όρια του πειράματος

  Το πείραμα όμως, δυστυχώς, δεν τελειώνει εκεί. Άλλωστε η Φεουδαρχία, όπως και ο οργουελικός εφιάλτης του «1984», δεν ήταν δυνατόν να ενσωματώσουν αυτά τα οποία έγιναν μετέπειτα εφικτά, χάρη στην επιστημονική πρόοδο. Πρόσφατα λοιπόν ακούσαμε δηλώσεις υπουργού περί προληπτικών εξετάσεων, αλλιώς συμμετοχή 50% στα έξοδα της θεραπείας. Εδώ βλέπουμε ότι η πρόληψη δεν γίνεται εξαιτίας της διάθεσης πρόνοιας του κράτους, αλλά της διάθεσης του να «εξορθολογήσει» το σύστημα – όπως εννοεί τον εξορθολογισμό – επιβάλλοντας ποινές.

  Πόσο μακριά λοιπόν βρισκόμαστε και σε μοριακό έλεγχο; Γονιδιακές εξετάσεις οι οποίες βλέπουν, κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, διαταραχές στην υγεία, την παχυσαρκία, τη γήρανση, τις αντοχές και τις δυνατότητες του ασφαλισμένου, αλλά και την προδιάθεση του να νοσήσει. Για ακόμα καλύτερη πρόληψη και ακόμα καλύτερο προγραμματισμό του συστήματος υγείας, βεβαίως… βεβαίως. Μήπως λοιπόν τότε θα πρέπει να καθορίζονται και οι ασφαλιστικές εισφορές του εργαζόμενου με βάση το γονιδιακό προφίλ του; Μήπως δεν είναι λογικό και σωστό να πληρώνουν κάποιοι παραπάνω γιατί κάποιοι άλλοι είναι φιλάσθενοι; Μήπως οι φιλάσθενοι θα είναι ασύμφοροι, ακόμα και για να βρουν εργασία; Αν όλα αυτά φαίνονται σε κάποιους απίθανα ή παράλογα, θα πρέπει να σκεφτούν αν το δόγμα ΤΙΝΑ (There Is No Alternative), το οποίο κυριαρχεί σήμερα στη χώρα μας, περιθωριοποιεί ήδη τα ασύμφορα άτομα, όπως συνταξιούχους, ανέργους, ασθενείς και αναπήρους;

  Αυτόν το κόσμο μας παρουσιάζει η ταινία Gattaca, που για πολλούς απεδείχθη προφητική, μετά τα άλματα της επιστήμης στον τομέα της γενετικής τα τελευταία χρόνια. Σε έναν τέτοιο κόσμο οι “γενετικά τέλειοι” άνθρωποι κατέχουν όλες τις εξέχουσες θέσεις και έχουν πολύ περισσότερες ευκαιρίες, παραγκωνίζοντας τους “φυσιολογικούς” ανθρώπους που αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν την περιθωριοποίηση και τον στιγματισμό από το υπόλοιπο κοινωνικό τους σύνολο. Ο οργουελικός εφιάλτης στη σύγχρονη εκδοχή του.

  Το όραμα του μέλλοντος

  Αν θέλεις ένα όραμα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να συντρίβει ένα ανθρώπινο πρόσωπο – για πάντα.

  George Orwell

  Είναι φανερό ότι η Ελλάδα επιλέχθηκε για να εγκατασταθεί ένα νέο (που λέει ο λόγος) οικονομικό – κοινωνικοπολιτικό μοντέλο. Κατά αυτήν την έννοια πράγματι μπορούμε να μιλήσουμε για ένα πείραμα της Νέας Τάξης, το οποίο έχει σκοπό τη δοκιμαστική λειτουργία τoυ μοντέλου, προσομοιώνοντας τις πρακτικές της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, στα όρια μιας χώρας.

  Αν αυτό θεωρείται από κάποιους συνωμοσιολογικό, καλό θα ήταν να διαβάσουν τα πρακτικά από την ομιλία του τότε προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, κ. Trichet, στο Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων στη Νέα Υόρκη, στις 26 Απριλίου του 2010, με θέμα: «Global governance today». Είναι τότε που αρχίζει η ελληνική κρίση, η χώρα μπαίνει στα μνημόνια και εξαιτίας τής Ελλάδας δημιουργούνται διάφοροι μηχανισμοί και ταμεία (ESM, EFSM, EFSF, ELA, κλπ). Τότε λοιπόν ο Jean-Claude Trichet μιλάει καθαρά για το «πώς αναπτύχθηκαν τα όργανα παγκόσμιας διακυβέρνησης κατά τη διάρκεια της κρίσης». Και ακόμα αναφέρει ότι: «Ο στόχος της διεθνούς συνεργασίας έχει σημαντικά διευρυνθεί. Μετά τις πρώτες διστακτικές αντιδράσεις, οι κυβερνήσεις εφάρμοσαν ευρέως συντονισμένες πολιτικές, και εντός της Ε.Ε., και σε παγκόσμιο επίπεδο… Αλλά η κρίση ανέδειξε επίσης τα κενά του συστήματος παγκόσμιας διακυβέρνησης στο επίπεδο της αποτελεσματικότητας και της νομιμότητας – που πρέπει να καλυφθούν…».

  Άλλωστε, πόσο τυχαίο είναι, που οι πάντες, στον κόσμο, ασχολούνται με τις “μεταρρυθμίσεις” στην Ελλάδα; Πόσο λογικό είναι, που όλος ο κόσμος ασχολείται συνεχώς με το 0,71% του παγκόσμιου χρέους και καθόλου με το 99,29%; Τελικά πόσο περίεργο είναι, όταν για μία χώρα που έχει το 0,33% της παγκόσμιας οικονομίας, να απασχολεί όλο τον πλανήτη …τι ώρα θα ανοίγουν και θα κλείνουν τα φαρμακεία; …τι θα πουλάνε οι φούρνοι; …πόσο ΦΠΑ θα έχουν τα σουβλάκια τα αλατισμένα και πόσο τα ανάλατα;

  Γιατί όμως επιλέχθηκε η Ελλάδα; Η Ελλάδα είναι η ιδανική επιλογή για πολλούς λόγους. Είναι μία μικρή χώρα, με μικρή οικονομία, άρα εύκολα ελέγξιμη. Διέθετε ήδη εγκατεστημένα προγεφυρώματα: Μία ιδιαίτερα «συνεργάσιμη» άρχουσα τάξη, ένα ανέκαθεν «υποτακτικό» πολιτικό σύστημα (σε όλο το εύρος, όπως αποδείχθηκε) και ένα υπερβολικά «φιλικό» μιντιακό κατεστημένο.

  Από την άλλη, με ένα λαό που φημίζεται ως απείθαρχος, ατίθασος, ανυπάκουος και πεισματάρης (το απέδειξε στο δημοψήφισμα). Άρα με ιδανικό λαό για να δοκιμαστεί το σχέδιο, σε δύσκολες συνθήκες, πριν την παγκόσμια εφαρμογή του.

  Επίσης, είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, «Της Δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού», όπως λέει ο πρωθυπουργός μας. Βρίσκεται μέσα στον νομισματικό πυρήνα της Ευρωζώνης, «της σταθερότητας, της ανάπτυξης και της ευημερίας», όπως μας λένε όλοι, μέσα και έξω από τη χώρα.

  Αν λοιπόν το μοντέλο γίνει αποδεκτό, σε χώρα του ευρωπαϊκού πυρήνα, σημαίνει ότι μπορεί να γίνει αποδεκτό σε κάθε χώρα του πλανήτη. Αν το δόγμα ΤΙΝΑ, «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, θα πρέπει να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα», στραγγαλίσει τη Δημοκρατία στην Ελλάδα, μπορεί να τη στραγγαλίσει σε κάθε χώρα. Αν το μοντέλο εφαρμοστεί εκεί που γεννήθηκε η Δημοκρατία, μπορεί να εφαρμοστεί παντού. Αν υποταχθεί ο ελληνικός λαός, μπορεί να υποταχθεί ο κάθε λαός.

  Δεν υπάρχει γονίδιο για το ανθρώπινο πνεύμα

  Μπορεί λοιπόν η Ελλάδα να είναι η τέλεια επιλογή, όμως το μέλλον δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Σίγουρα κάποιοι προσπαθούν να το οδηγήσουν σε μία κατεύθυνση και είναι απαραίτητο να μπορούμε να αντιληφτούμε τις επιδιώξεις και τους στόχους τους.

  Όλα τα παραπάνω ακυρώνονται, εφόσον ο λαός είναι αποφασισμένος να αντισταθεί στη μοίρα που του επιφυλάσσουν και να πολεμήσει για να ανατρέψει τα σχέδια του σύγχρονου, παγκόσμιου Ingsoc.

  Μπορεί οι συνθήκες να είναι αντίξοες και ο αντίπαλος να έχει υπέρτερες δυνάμεις, αλλά και ο λαός έχει τεράστιες δυνάμεις, αρκεί να το καταλάβει και να αποφασίσει να τις χρησιμοποιήσει. Και πρέπει να τις χρησιμοποιήσει γιατί το διακύβευμα είναι τεράστιο, η ίδια του η ύπαρξη.

  Αυτή τη στιγμή έχουμε ένα πρώτο δείγμα από το πείσμα και τη θέληση αυτού του λαού, ο οποίος όρθωσε το ανάστημά του, μέσα σε συνθήκες πολέμου, λέγοντας ένα μεγάλο και περήφανο ΟΧΙ στα σχέδια επικυριαρχίας. Μάλιστα μη γνωρίζοντας επακριβώς το μέγεθος και το βάθος του πειράματος στο οποίο υποβάλλεται, νομίζοντας ότι θέλουν μόνο τα λεφτά του.

  Βέβαια, στην παρούσα κατάσταση, είναι θετικό, ότι όλοι οι βραχίονες επιβολής της επικυριαρχίας στη χώρα μας είναι απαξιωμένοι και στη χειρότερη κατάσταση που έχουν βρεθεί ποτέ. Πολιτικό σύστημα, ΜΜΕ και ολιγάρχες, δεν έχουν πια την επίδραση στο λαό που είχαν κάποτε, αφού είναι πλέον γνωστός ο ρόλος και οι επιδιώξεις τους.

  Τα βασικό όμως είναι ότι δεν πρέπει ο λαός να κυριεύεται από θυμό και απελπισία. Και τα δύο είναι κακοί σύμβουλοι. Πρέπει με ψυχραιμία και λογική να προσπαθεί να επιλέγει κόμματα με κριτήριο τις δημοκρατικές διαδικασίες που επικρατούν μέσα σ’ αυτά και τις διαδικασίες που προτείνουν για τη δημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας.

  Θα κλείσω με το ίδιο ακριβώς κλείσιμο που είχα σε ένα άρθρο μου, γραμμένο το 2011 με τίτλο: «25η Μαρτίου, και πάλι επίκαιρη». Όσο γυρίζουμε γύρω από τα ίδια, αλλάζοντας πρόσωπα και κόμματα και όχι Αρχές, Διαδικασίες και Θεσμούς, παραμένει επίκαιρος τόσο ο τίτλος, όσο και ο επίλογος του άρθρου:

  Σύγχρονες “Θερμοπύλες” αποτελεί η εφαρμογή δημοκρατικών διαδικασιών και δίνει ουσιαστική απάντηση στην επιθυμία κάποιων να λειτουργήσει η Ελλάδα ως παράδειγμα παγκόσμιας διακυβέρνησης. Αν πετύχουμε στη χώρα μας να εφαρμόσουμε πραγματικές δημοκρατικές διαδικασίες θα αποτελέσουμε παγκόσμιο παράδειγμα τρόπου διακυβέρνησης. Έτσι δεν θα έχουμε καταφέρει μόνο να αμυνθούμε στην επίθεση που δέχθηκε η πατρίδα μας, αλλά να αντεπιτεθούμε ουσιαστικά στα σχέδια παγκόσμιας υποδούλωσης, κρατών και λαών. Άλλωστε ως Έλληνες γνωρίζουμε πως μετά τις Θερμοπύλες ακολουθούν οι Πλαταιές.
  olympia.gr

  *Πρώτη δημοσίευση Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

  http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2015/08/blog-post_4637.html#ixzz47Z2bpSK8

  ———————————————————————–

  ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΝΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΡΘΡΟ :

  ———————————————————————-

  ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
  1 Η Ομιλία Τσίπρα στο ευρωκοινοβούλιο ΒΙΝΤΕΟ

  https://www.youtube.com/watch?v=q93uD1tdTgU

  ΒΙΝΤΕΟ
  ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

  2 IceCAP AΜ: Η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να αποτύχει και το πείραμα της Ισλανδίας
  17/08/2015

  Το πείραμα της Ισλανδίας μας αποδεικνύει…ότι η Ελλάδα θα αποτύχει
  Επί 5 χρόνια η Ελλάδα στο επίκεντρο και το 2011 και το 2012 και το 2015.
  Γιατί θα πρέπει να είναι κάτι διαφορετικό για την Ελλάδα αυτή τη φορά αναφέρει σε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση η Καναδική IceCAP asset management.
  Ο καθένας γνωρίζει ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος η Ελλάδα να αποπληρώσει τα χρέη της.
  Εκτός και αν η ελληνική οικονομία μπορεί να αναπτύσσεται ταχύτερα και περισσότερο από ότι έχει αναπτυχθεί ποτέ πριν τότε απλά ίσως έχει πιθανότητες αποπληρωμής μέρους των 360 δισεκ. που θα φθάσει το χρέος.
  Στη σημερινή εποχή της μαζικής εκτύπωσης χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες των αρνητικών επιτοκίων και της διάσωση των τραπεζών, πολλοί έχουν χάσει την αίσθηση του μέτρου μεταξύ δισεκατομμυρίων και τρισεκατομμυρίων.

  Ωστόσο, σας διαβεβαιώνουμε τα 360 δισεκ ευρώ για την Ελλάδα είναι πολλά χρήματα.
  Ως μέτρο σύγκρισης αναφέρουμε ότι η Αυστραλία χρωστάει περίπου 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια σε διάφορα ομόλογα και δάνεια.
  Αν Αυστραλία ξαφνικά χτυπηθεί από μια κρίση χρέους της ίδιας κλίμακας όπως η Ελλάδα, το χρέος της θα εκτιναχθεί στα ύψη περίπου στα 2,5 τρισεκατομμύρια δολάρια, ή με άλλα λόγια – περίπου 106.000 δολάρια για κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί.
  Για την Ελλάδα, είναι μαθηματικά αδύνατο να αποπληρώσει το χρέος της.
  Αν κάποιος σας πει κάτι διαφορετικό μάλλον δεν κατανοεί το πώς λειτουργούν οι πραγματικές οικονομίες
  Το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ΕΚΤ (που αναφέρονται συλλογικά ως Τρόικα) συμφωνούν ότι η λύση για την ελληνική κρίση είναι η Ελλάδα να συγκεντρώσει περισσότερα σε φόρους, η ελληνική κυβέρνηση να δαπανήσει λιγότερα χρήματα και ταυτόχρονα να συνεχίζει να αποπληρώνει το χρέος της.
  Ας αποτιμήσουμε αυτή την απλή παραδοχή.
  Οι Έλληνες πρέπει να πληρώσουν περισσότερους φόρους, γεγονός που σημαίνει λιγότερα χρήματα θα είναι διαθέσιμα για καταναλωτικές δαπάνες.
  Η ελληνική κυβέρνηση θα δαπανήσει λιγότερα χρήματα, γιατί πρέπει να αποπληρώνει τοκοχρεολύσια και να διαμορφώσει ένα πολύ συντηρητικό προϋπολογισμό.
  Και λαμβάνοντας υπόψη ότι η οικονομική ανάπτυξη είναι συνάρτηση των συνολικών δαπανών πώς μπορεί κάποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να προσδοκά η ελληνική οικονομία θα ανακάμψει και θα αναπτυχθεί;
  Η απάντηση είναι απλή:
  Δεν μπορεί να αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία.
  Μια ακόμη απόδειξη ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να αναπτυχθεί είναι η Ισλανδία.
  Η Ισλανδία ήταν η πρώτη χώρα που χτυπήθηκε από την παγκόσμια κρίση χρέους το 2008.
  Η ισλανδική κυβέρνηση και οι ισλανδικές τράπεζες κατέρρευσαν…και λόγω κακοδιαχείρισης.
  Μάλιστα κανείς δεν ήθελε να τους βοηθήσει.
  Τόσο η Βρετανία και η Ολλανδία απειλούσαν την Ισλανδία να την αφανίσουν από τον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη.
  Εκείνη την εποχή, οι ισλανδικές τράπεζες είχαν συναλλαγές με την Βρετανία και την Ολλανδία καταβάλλοντας επιτόκια 6% σε καταθέσεις.
  Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι άλλες παγκόσμιες τράπεζες προσέφεραν επιτόκια 3% και χαμηλότερα και λαμβάνοντας επίσης υπόψη ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων στον κόσμο δεν έχει καμία ιδέα για το πώς μια τράπεζα είναι δομημένη, χιλιάδες Βρετανοί και Ολλανδοί αποταμιευτές είχαν τις καταθέσεις τους στις ισλανδικές τράπεζες.
  Οι ισλανδικές τράπεζες προσέφεραν επιτόκια 6% και οι υπόλοιπες από 3% και χαμηλότερα.
  Στη συνέχεια, όταν η κρίση χτύπησε την Ισλανδία – όλοι οι τραπεζικοί λογαριασμοί πάγωσαν και οι οικονομίες πολλών Βρετανών και Ολλανδών επενδυτών υπέστησαν μεγάλες ζημίες.
  Ξαφνικά, ο κίνδυνος του 6% ήταν πεντακάθαρος.
  Φυσικά, η βρετανική και η ολλανδική κυβέρνηση δεν στήριξαν τους πολίτες τους γιατί πήραν επενδυτικές αποφάσεις υψηλού ρίσκου.
  Η ισλανδική κυβέρνηση εν τω μεταξύ, επιτέλους ξύπνησε και άρχισε να αξιολογεί σοβαρά την κατάσταση.
  Όχι μόνο η κυβέρνηση δεν είχε αρκετά χρήματα για να επιστρέψει στους καταθέτες των τραπεζών αλλά δεν μπορούσαν να καλύψουν ούτε τα στοιχειώδη.
  Και αφού κανείς δεν θα δάνειζε χρήματα στην Ισλανδία – η χώρα επίσημα κατέρρευσε.
  Η Ισλανδία επέτρεψε στις τράπεζες της να καταρρεύσουν, προχώρησε σε υποτίμηση του νομίσματος της κατά 70%, αποφάσισε να μην πληρώσει όλα τα χρήματα που όφειλε και τέλος έστειλε στην φυλακή και ορισμένους τραπεζίτες.
  Μια σύγκριση μεταξύ της ισλανδικής προσέγγισης και της ευρωπαϊκής προσέγγισης ως προς την Ελλάδα έχει ως εξής:
  Η Ισλανδία ακολούθησε διαφορετική στρατηγική από την Ελλάδα.
  Η Ισλανδία ανακάμπτει και η Ελλάδα είναι ακόμη εγκλωβισμένη.
  Ισλανδία και Ελλάδα ακολούθησαν διαφορετικές λύσεις.
  Η οικονομία της Ισλανδίας έχει ανακάμψει και βρίσκεται μόλις -3% χαμηλότερα από ότι όταν ήταν το 2008.
  Η οικονομία στην Ελλάδα συνεχίζει να κατρακυλά στην ύφεση και βρίσκεται -33% χαμηλότερα από ότι όταν ήταν το 2008.
  Η ισλανδική ανάκαμψη ωστόσο δεν ήταν τέλεια.
  Οι Ισλανδοί και οι ξένοι επενδυτές δεν ήταν σε θέση να πάρουν τα χρήματα τους από τη χώρα.
  Αρχικά επιβλήθηκαν έλεγχοι κεφαλαίου και ενώ υποστηρίχθηκε ότι θα τερματιστούν μετά από 6 μήνες από την επιβολή τους έχουν περάσει 7 χρόνια για να χαλαρώσουν πάρα πολύ.
  Αυτό είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που οι πολίτες και οι επενδυτές δεν είναι σε θέση να έχουν πρόσβαση στα χρήματά τους.
  Επιπλέον, οι τιμές βρίσκονται στα ύψη ο πληθωρισμός έχει εκτιναχθεί στο 18%.
  Οι απώλειες θέσεων εργασίας αυξήθηκαν, τριπλασιάζοντας την ανεργία.
  Η Ισλανδική οικονομία είχε πολλές κακές στιγμές αλλά τελικώς επέζησε.
  Η Ελλάδα εν τω μεταξύ συνεχίζει να ακολουθεί μια 100% σίγουρα καταδικασμένη στρατηγική… η Ελλάδα σύντομα θα βρεθεί σε αδιέξοδο.

  Μεταφραστική Επιμέλεια Πέτρος Λαζάρου

  (πρώτη ενημέρωση 16 Αυγούστου 2015)

  http://www.bankingnews.gr

  http://bankingnews.gr/%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%B7-%CE%B5%CE%BA%CE%B8%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/item/209953-icecap-a%CE%BC-%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CF%8D%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B9%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82.html

  3 – Bloomberg Το ελληνικό πρόγραμμα απλά δεν βγαίνει!
  20 Φεβρουαρίου 2015
  Η Ελλάδα έχει μπροστά της έναν τοίχο -την επίτευξη και διατήρηση πλεονάσματος 4,5%- που ελάχιστες χώρες στην Ιστορία κατάφεραν να περάσουν, γράφει ο Brendan Greeley. Οι αδύνατοι στόχοι του μνημονίου και για ποιο λόγο η διατήρηση πλεονάσματος είναι σαν… τη δίαιτα.
  Οι Έλληνες διαπραγματευτές που πήγαν στις Βρυξέλλες στα μέσα Φεβρουαρίου για να επιχειρηματολογήσουν υπέρ πιο ήπιων όρων από τους πιστωτές τους ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για ένα πράγμα στην όποια νέα συμφωνία: για τον στόχο επίτευξης και διατήρησης πρωτογενούς πλεονάσματος. Πρόκειται για αυτά που κερδίζει κάθε χρόνο σε φόρους μια κυβέρνηση, μείον τις δαπάνες της για οτιδήποτε εκτός από τους τόκους που πληρώνει για το χρέος της – είναι δηλαδή ένα μέτρο λιτότητας. Συνήθως εκφράζεται ως ποσοστό του ΑΕΠ.
  Στο πλαίσιο του τετραετούς προγράμματος διάσωσής της, η Ελλάδα σύρθηκε από πρωτογενές έλλειμμα 10% σε πλεόνασμα 3%, με τεράστιο κόστος σε επίπεδο χαμένων θέσεων εργασίας. Οι όροι της διάσωσης απαιτούν η Ελλάδα να αγγίξει πλεόνασμα 4,5% και να το διατηρήσει για όλη τη διάρκεια του προγράμματος. Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι αυτό είναι δυνατό.
  Από το 1995 όλες οι χώρες της ευρωζώνης άγγιξαν συνολικό πρωτογενές πλεόνασμα 3,6% μόνο μια φορά, το 2000. Το νούμερο αυτό βρίσκεται και πάλι κάτω από το μηδέν. (Ακόμα και η Γερμανία, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Λιτότητας, έφτασε το 3% μόνο δύο φορές, στο τελευταίο τρίμηνο του 2007 και στο πρώτο τρίμηνο του 2008.)
  Το 2011 το Ινστιτούτο για την Παγκόσμια Οικονομία του Κίελου εξέτασε τα αρχεία όλων των χωρών του ΟΟΣΑ από το 1980 μέχρι το 2010. Ανακάλυψε πως λίγες χώρες μπορούσαν να διατηρήσουν πλεόνασμα 3% και σχεδόν καμία δεν μπορούσε να το διατηρήσει σε επίπεδο άνω του 5%. Αυτό δείχνει πως υπάρχει όριο σε αυτό που μπορούν να κάνουν οι χώρες, σύμφωνα με τη σχετική έκθεση. Θα μπορούσαν να περάσουν για σύντομο χρονικό διάστημα το όριο αυτό, όμως «με την πάροδο των ετών και των δεκαετιών, ο στόχος αυτός είναι σχεδόν απόλυτα φανταστικός».
  Πέρυσι, ο Barry Eichengreen του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ, και ο Ugo Panizza του Graduate Institute της Γενεύης, βρήκαν ότι από το 1974 μέχρι το 2013 μόνο τρεις χώρες είχαν πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 5% ή και περισσότερο για μία δεκαετία: η Σιγκαπούρη, που είναι μια νησιωτική πόλη-κράτος η οποία διοικείται από ένα φιλανθρωπικό ολοκληρωτικό καθεστώς, η Νορβηγία, η οποία διαθέτει πετρελαϊκό πλούτο, και το Βέλγιο, στο οποίο η δεκαετία του 1990 ήταν μια περίοδος ανάπτυξης. Ο Eichengreen και ο Panizza υποστηρίζουν πως χώρες που διατηρούν πρωτογενή πλεονάσματα για πολλά χρόνια πιθανότατα διαθέτουν μια καλή οικονομία, κάτι που δεν ισχύει για την Ελλάδα.
  Και το 4,5% δεν είναι το μόνο που ζητούν οι δανειστές από την Ελλάδα. θεωρητικά, η χώρα θα πληρώσει τα χρέη της μέσω της φειδούς και της οικονομικής ανάπτυξης μέχρις ότου μπορέσει να μειώσει τα χρέη της στο 60% του ΑΕΠ, που είναι το στάνταρν της ευρωζώνης. Για να το κάνει αυτό, λέει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ελλάδα πρέπει να διατηρεί πρωτογενές πλεόνασμα 7,2% από το 2020 μέχρι το 2030. Μόνο η Νορβηγία έχει καταφέρει να διατηρήσει ένα τόσο μεγάλο πλεόνασμα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
  Οι χώρες που αποπληρώνουν τα χρέη τους, σημειώνει ο καθηγητής στο London Business School, Andrew Scott, «τείνουν να μη μοιάζουν με την Ελλάδα». Όπως αναφέρει, οι ΗΠΑ και η Βρετανία έχουν επιβιώσει από τα υψηλά επίπεδα δανεισμού χωρίς να χρειαστεί να αναδιαπραγματευτούν με τους πιστωτές, διότι και οι δύο έχουν ιστορικό μη χρεοκοπίας. Αυτό τους δίνει τη δυνατότητα να εκδίδουν μακροπρόθεσμο χρέος με χαμηλά επιτόκια.
  Οι δημοκρατίες, συνεχίζει ο Scott, αντιμετωπίζουν δυσκολία στην αποπληρωμή μεγάλων χρεών αποκλειστικά μέσω πρωτογενών πλεονασμάτων, χωρίς αναδιάρθρωση. «Είναι σαν τη δίαιτα», σχολιάζει. «Περνάς τον Ιανουάριο και τα πας καλά. Έρχεται ο Φεβρουάριος και σου φαίνεται σκληρή δουλειά».
  Συμπέρασμα: η Ελλάδα έχει επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα, όμως το να το σπρώξει στο 4,5% έχει ελάχιστες πιθανότητες.

  http://www.euro2day.gr/specials/opinions/article/1305961/bloomberg-to-ellhniko-programma-apla-den-vgainei.html

  4 Greek reaches debt deal as it happened
  Greece reaches an agreement “in principle” with lenders for a third bail-out, but economists say fiscal targets are “utterly unachievable”

  Greece reaches third bail-out deal Photo: Bloomberg

  http://www.telegraph.co.uk/finance/economics/11795500/Greece-reaches-third-bail-out-deal-live.html

  5 – The Greek Bailout Isn’t Working

  July 31, 2013

  Alexandros Vlachos/European Pressphoto AgencyA rally in Athens on July 23, 2013.
  For some time now, it’s been clear to many analysts that the European and International Monetary Fund bailout program for Greece is not working. The country is mired in a depression and its government shoulders a large and unsustainable debt. Few policy makers have been willing to acknowledge that reality in public because doing so would be an admission of failure and require them to change their approach, which they have already done once before. But on Wednesday, a member of the I.M.F.’s board who represents Brazil and 10 other countries broke that silence by issuing an unusual and refreshingly candid statement.
  “Recent developments in Greece confirm some of our worst fears,” the board member, Paulo Nogueira Batista, said in a statement. “Implementation has been unsatisfactory in almost all areas; growth and debt sustainability assumptions continue to be overoptimistic.”

  Mr. Batista released the statement after abstaining from a vote authorizing the I.M.F. to send another 1.8 billion euro ($2.4 billion) contribution to the Greek bailout. (In an e-mail message, Mr. Batista said he is speaking only for himself as an I.M.F. official and not on behalf of the 11 countries he represents.)
  It’s common for members of the I.M.F.’s board, which has 24 directors, to disagree with each other and the staff of the organization. But these differences are rarely aired in public, which is what makes Mr. Batista’s statement so important.
  While his blunt talk — he said the idea that the Greek government can afford to pay back its debts in full was “all but a delusion” — is unlikely to make him popular, it could help start an important conversation. Hopefully, it will prompt others at the I.M.F. and especially leaders of the European Commission and the European Central Bank, the two most important players in the rescue of Greece, to reconsider their positions or at least be more honest about the consequences of their policies.
  Vikas Bajaj
  http://takingnote.blogs.nytimes.com/2013/07/31/the-greek-bailout-isnt-working/?_r=1

  6 – ΝΥΤ: Το ελληνικό πρόγραμμα… δεν βγαίνει
  01-Αυγ-2013

  Μπαράζ ξένων δημοσιευμάτων τα οποία καταλήγουν λίγο πολύ στο ίδιο συμπέρασμα. Ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει.

  Ξεκινώντας από τους New York Times, σε άρθρο τους αναφέρουν ότι είναι ξεκάθαρο σε πολλούς αναλυτές πως το ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης δεν… “βγαίνει”. Και τονίζουν ότι η χώρα είναι βυθισμένη στην ύφεση, ενώ στους ώμους της κυβέρνησης έχει πέσει ένα μεγάλο και μη βιώσιμο χρέος.

  Δεν είναι πολλοί αυτοί που μπορούν να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα γιατί αποτελεί παραδοχή αποτυχίας.

  Σύμφωνα με το άρθρο, χθες ο εκτελεστικός διευθυντής της Βραζιλίας και άλλων 10 χωρών στο ΔΝΤ, «έσπασε τη σιωπή του» εκδίδοντας μία ασυνήθιστη και ευχάριστα ειλικρινή ανακοίνωση.

  «Η εφαρμογή του ελληνικού προγράμματος δεν ήταν ικανοποιητική σε όλους σχεδόν τους τομείς. Οι εκτιμήσεις για την ανάπτυξη και τη βιωσιμότητα του χρέους συνεχίζουν να είναι υπέρ-αισιόδοξες», δήλωσε ο Batista, επικρίνοντας την απόφαση του εκτελεστικού συμβουλίου για την απελευθέρωση των 1,7 δισ. ευρώ στην Ελλάδα.

  Με το ποσό αυτό αυξάνεται ο συνολικός όγκος των κεφαλαίων που έχει το ΔΝΤ μέχρι τώρα δεσμεύσει για την Ελλάδα, στα 28,4 δισ. ευρώ, ένα ποσό που η Αθήνα ίσως να μην μπορέσει να αποπληρώσει εάν δεν δεχθεί βοήθεια από τους εταίρους της στην ευρωζώνη, σημείωσε.

  FT: Ελλάδα και Πορτογαλία πιθανώς θα χρειαστούν νέα διάσωση

  Είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι τα πράγματα ήταν ποτέ χειρότερα από την έναρξη της κρίσης κρατικού χρέους της Ευρώπης, επισημαίνουν σε άρθρο τους οι FT.

  Το δημοσίευμα αναφέρεται στην πολιτική κρίση σε Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία, και επισημαίνει ότι στην Ελλάδα τα δύο κόμματα έχουν οριακή πλειοψηφία, ενώ τα «ακραία κόμματα της αριστεράς και της δεξιάς λαμβάνουν στις δημοσκοπήσεις μαζί 40%».

  Ακόμη, επισημαίνει ότι τόσο η Πορτογαλία όσο και η Ελλάδα πιθανώς θα χρειαστούν νέα διάσωση σύντομα, καθώς καμία από τις δύο δεν αναμένεται να κατορθώσει να συγκεντρώσει μόνη της αρκετά κεφάλαια, όταν λήξουν τα τρέχοντα δάνεια διάσωσης, στο μέσον του επομένου έτους.

  “Deja vu” προκαλούν οι εκτιμήσεις του ΔΝΤ για την Ελλάδα

  Στο “deja vu” της διάσωσης της Ελλάδας αναφέρεται η Wall Street Journal επισημαίνοντας πως για ακόμα μια φορά το ΔΝΤ ενέκρινε το πρόγραμμα διάσωσης της χώρας προβλέποντας πως θα επιστρέψει στην ανάπτυξη το 2014. Όπως τονίζει, οι προβλέψεις του Ταμείου μοιάζουν με επανάληψη μιας ταραχώδους ιστορίας διάσωσής.

  Οι θετικές προβλέψεις του Ταμείου, διευκρινίζει, μπορούν να εξαγοράσουν κάποιους μήνες χρόνο για την ευρωζώνη, ανοίγοντας ενδεχομένως τον δρόμο για μια αναγκαία αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

  Μόλις χθες άλλωστε ο επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ελλάδα, Poul Thomsen, επισήμανε ότι οι προβλέψεις δεν είναι «υπερβολικά ιδεαλιστικές», ωστόσο παραδέχτηκε ότι υπάρχουν αρκετά ρίσκα.

  Από την άλλη, η ελληνική κυβέρνηση ελπίζει να παραμείνει στην εξουσία πατά την αυξανόμενη ανεργία και την κόπωση των μεταρρυθμίσεων μέχρι τις γερμανικές εκλογές. Μόλις ξεπεραστεί αυτός ο «σκόπελος», επισημαίνει το άρθρο η Ελλάδα ελπίζει πως το Βερολίνο θα επιτρέψει να γίνουν διαπραγματεύσεις για ΄΄κούρεμα΄΄ του χρέους».

  Οι προβλέψεις του ΔΝΤ για την Ελλάδα είναι μονίμως εκτός στόχων. Τον περασμένο Μάρτιο το ΔΝΤ εκτιμούσε ότι η Ελλάδα θα έβγαινε από την ύφεση. Στην πραγματικότητα όμως αντί για 2 χρόνια όπως αρχικά εκτιμούσε βρίσκεται ήδη στην 5η χρονιά ύφεσης.

  http://www.capital.gr/story/1846358

  7 – Austerity not enough to save Greece – leaked IMF documents
  1 Jul, 2015

  Reuters / Marko Djurica / Reuters
  Even if Greece accepted all of the austerity measures demanded by its main creditors, the Troika, it still would not be able to make ends meet by 2030, according to IMF estimates revealed in a set of documents obtained by a German newspaper.
  TagsEU, Crisis, Politics, Economy, Greece, Austerity, Bailout
  The most optimistic scenario shows that Greece would face an unsustainable debt in 2030 even if it agreed to the package of tax increases and spending cuts proposed by the European commission, the European Central Bank and the IMF in exchange fora five-month €15.5bn loan from its creditors.
  These prospects were outlined in six documents that were part of the “final” proposal offered to Greece by the three main creditors on Friday. The papers were obtained by the German newspaper Süddeutsche Zeitung and seen by The Guardian.
  The estimates provide support for Greece’s decision not to accept the bailout deal. They prove that for Greece to survive economically, it needs real debt relief measures, not austerity reforms.
  READ MORE: Eurogroup refuses to extend bailout program to Greece
  According to the IMF, Greece would be unable to sustain a debt level of 118% of GDP. In 2012, the organization said that 110% of GDP is the highest debt threshold the country could take on.
  Currently the country’s debt level amounts to 175% of GDP, and that percentage could easily rise if the country were to slip into recession.
  The documents stressed that even if Greece posted stellar economic growth for 15 years, the debt level would still be higher than 110% of GDP, adding that Greece had no chance of meeting that target.
  Even if the economy managed to maintain a growth rate of 4% a year for the next five years, the national debt level would only decline to 124%.
  “It is clear that the policy slippages and uncertainties of the last months have made the achievement of the 2012 targets impossible under any scenario,” one of six secret documents, titled the Preliminary Debt Sustainability Analysis for Greece, stated.
  READ MORE: Crowdsourcing campaign to bailout Greece launched by British shoe shop employee
  There are also mentions of much needed “significant concessions,” but no specifics are revealed.
  The files were reportedly sent to all German MPs for review and approval, but were never voted on since Greek Prime Minister Alexis Tsipras rejected the proposal and called for a referendum.
  Other documents reveal further details about the proposed deal. For example, there is a description of how Greece would eventually gain access to €15 billion. The plan was to consist of five separate tranches beginning as soon as June. They were said to cover Greece’s immediate financing needs, with 93% of the money going towards paying the cost of maturing debt.
  Other details were about reforms Greece should be forced to implement if it were to accept the proposal. The debate over pension reforms was particularly heated. The documents show that the three creditors wanted substantial reform, including changes to early retirement penalties and the phasing out the solidarity grant (EKAS).
  READ MORE: Greece becomes first developed nation to default on international obligations
  Late on Tuesday evening, Greece became the first developed country to default on its international obligations, after the IMF confirmed that it had failed to receive the €1.5 billion debt payment from Athens that was due by the end of June 30.
  IMF spokesman Gerry Rice said in a statement that Greece had asked for a payment extension earlier on Tuesday and that the Fund’s board would consider it “in due course.”
  This was largely expected by the markets. Greek Finance Minister Yanis Varoufakis had warned earlier that Greece would not be able to make its IMF debt payment on time.
  It is still unclear how the Greek debt saga will play out, as the Europgroup, made up of eurozone finance ministers, prepares to meet on Wednesday to discuss new proposals from the Greek government.

  https://www.rt.com/news/270853-greek-debt-unsustainable-imf/

  8 – Euro-Krise Diesen Deal wollte Tsipras nicht
  Bild vergrößern
  Alexis Tsipras am vergangenen Freitag in Brüssel, als ihm ein “großzügiges Angebot” unterbreitet wurde
  • Nun wird bekannt, was die Gläubiger Griechenland zuletzt angeboten hatten.
  • Das Papier sah 35 Milliarden Euro für Athen vor – allerdings nicht als besonderes Investitionspaket. Es handelt sich nur um förderfähige Zuschüsse, die alle EU-Länder bekommen können. Athen kann dieses Geld voraussichtlich gar nicht abrufen.
  • Ein Stopp der Kreditrückzahlung findet sich in den Dokumenten ebenfalls nicht.
  Von Cerstin Gammelin, Berlin
  Die Bundesregierung macht sich den Inhalt nicht zu eigen. Mit diesem in roter Schrift gehaltenen Vermerk traf am Freitag eine vertrauliche E-Mail (nur für den Dienstgebrauch) bei Abgeordneten des Bundestages ein. Sie enthielt im Anhang sechs “Dokumente für die Euro-Gruppe” und damit das, was Bundeskanzlerin Angela Merkel auf dem gleichzeitig in Brüssel stattfindenden EU-Gipfeltreffen als “großzügiges Angebot” an Griechenland bezeichnete, zu dessen Annahme sie Ministerpräsident Alexis Tsipras ermunterte. Um die Ereignisse der folgenden Stunden rekonstruieren zu können, lohnt der Blick in die seither bekannt gewordenen Dokumente, die das Angebot der Gläubiger beschreiben.
  Am Freitagvormittag fanden Abgeordnete einiger nationaler Parlamente in der Euro-Zone die Vorschläge der Institutionen – Europäische Kommission, Europäische Zentralbank und Internationaler Währungsfonds – in ihrem elektronischen Postfach vor, die diese nach monatelangen Gesprächen mit den Griechen für das Treffen der Euro-Finanzminister am Samstag zusammengestellt hatten.
  Die sogenannte Einigung auf Arbeitsebene sollte von den Finanzministern beraten und beschlossen werden. Dann sollte das Parlament in Athen abstimmen, danach einige nationale Parlamente, schließlich hätten die Finanzminister den Euro-Rettungsfonds beauftragen können, noch verbliebene Finanzmittel auszuzahlen.

  Kapitalverkehrskontrollen Griechenland kämpft gegen den Bank Run
  Aus der Spieltheorie wird bitterer Ernst. Analyse
  Dazu kam es nicht. Tsipras lehnte das Angebot ab und kündigte ein Referendum an. Seither steht die Frage im Raum, was genau das Angebot umfasste. Waren es Spar- und Reformpläne und daran gekoppelt Auszahlungen – wie es Athen sagt? War ein Investitionspaket dabei – wie es SPD-Chef Sigmar Gabriel und andere Mitglieder der Bundesregierung erläuterten? War gar ein drittes Hilfsprogramm mit Schuldenerleichterungen dabei – wie vertraulich in Berlin kolportiert wird?
  Anzeige
  Ein milliardenschweres Investitionspaket, das in Wahrheit keines ist
  Das aufzuklären, helfen die vertraulichen Dokumente. Danach bestand das Angebot vom Freitagmittag aus folgenden Dokumenten: einer zweiseitigen Analyse der Schuldentragfähigkeit Griechenlands, einem Auszahlungsplan, einem neun Seiten umfassenden Tischkompromiss (in dem die Institutionen aufzählen, welche Maßnahmen Athen sofort ergreifen müsse), einer inhaltlich ähnlich gehaltenen Liste von Sofortmaßnahmen, einer als Erinnerungshilfe bezeichneten Aufstellung von Reformen, die nötig seien, damit Athen selbständig wirtschaften kann, und einem ausführlichen technischen Memorandum, in dem alle Begriffe und Kriterien geklärt werden.
  Aus den Dokumenten geht hervor, dass die Gläubiger Athen eine Verlängerung des Programms bis November anbieten. Die noch im Euro-Rettungsfonds EFSF vorhandenen Finanzhilfen sollen in vier Tranchen bis Oktober ausgezahlt werden. Auf Seite 1 des Dokumentes Erinnerungshilfe finden sich die von SPD-Chef Gabriel erwähnten 35 Milliarden Euro – allerdings nicht als besonderes Investitionspaket. Die Summe von etwas mehr als 35 Milliarden Euro umfasst die förderfähigen Zuschüsse, die Griechenland in den Jahren 2014 bis 2020 aus dem Strukturfördertopf der Europäischen Kommission abrufen kann – und zwar sowieso, wie andere Länder auch.
  29. Juni 2015
  http://www.sueddeutsche.de/wirtschaft/euro-krise-was-die-glaeubiger-griechenland-wirklich-angeboten-haben-1.2542597

  9 – IMF austerity measures would still leave Greece with unsustainable debt 30 June 2015

  Secret documents show creditors’ baseline estimate puts debt at 118% of GDP in 2030, even if it signs up to all tax and spending reforms demanded by troika
  The word OXI (No) is written on a wall in front of the Greek Academy in Athens, Greece. Photograph: Simela Pantzartzi/EPA
  Alberto Nardelli
  Greek failure to make IMF payment deals historic blow to eurozone
  Greece would face an unsustainable level of debt by 2030 even if it signs up to the full package of tax and spending reforms demanded of it, according to unpublished documents compiled by its three main creditors.
  The documents, drawn up by the so-called troika of lenders, support Greece’s argument that it needs substantial debt relief for a lasting economic recovery. They show that, even after 15 years of sustained strong growth, the country would face a level of debt that the International Monetary Fund deems unsustainable.
  The documents show that the IMF’s baseline estimate – the most likely outcome – is that Greece’s debt would still be 118% of GDP in 2030, even if it signs up to the package of tax and spending reforms demanded. That is well above the 110% the IMF regards as sustainable given Greece’s debt profile, a level set in 2012. The country’s debt level is currently 175% and likely to go higher because of its recent slide back into recession.
  The documents admit that under the baseline scenario “significant concessions” are necessary to improve Greece’s chances of ridding itself permanently of its debt financing woes.
  Even under the best case scenario, which includes growth of 4% a year for the next five years, Greece’s debt levels will drop to only 124%, by 2022. The best case also anticipates €15bn (£10bn) in proceeds from privatisations, five times the estimate in the most likely scenario.
  But under all the scenarios, which all assume a third bailout programme, looked at by the troika – the European commission, the European Central Bank and the IMF – Greece has no chance of meeting the target of reducing its debt to “well below 110% of GDP by 2022” set by the Eurogroup of finance ministers in November 2012.
  In the creditors own words: “It is clear that the policy slippages and uncertainties of the last months have made the achievement of the 2012 targets impossible under any scenario”.
  These projections are from the report Preliminary Debt Sustainability Analysis for Greece, one of six documents that are part of the full set of materials that comprise the “final” proposal sent to Greece by its creditors last Friday.
  These, which the Guardian has seen, were obtained by Süddeutsche Zeitung after they were sent to all German MPs with the expectation that the deal would need to be approved by the country’s parliament.

  Facebook Twitter Pinterest
  A woman passes by a graffiti in Athens reading ‘No’ in German. Photograph: Simela Pantzartzi/EPA
  A vote in the Bundestag never took place as the Greek prime minister, Alexis Tsipras, rejected the plans and called a referendum on whether to accept the creditors’ demands.
  While the analysis underlines the fact that Greece has already benefited from a number of debt-reducing measures – maturities have been extended, interest payments are similar to those of less indebted nations and the PSI in 2012 cut debt by about €100bn – the document also admits that under the baseline scenario “significant concessions” would improve sustainability.
  But despite the lenders’ admission that Greece cannot thrive without debt relief the documents provide no clarity about what such a package might look like, nor does it provide any detail of a third bailout programme despite assuming one would exist. They promise only a more detailed debt sustainability analysis in due course.
  IMF’s uneven dealings with Greece is saga of embarrassment
  Nils Pratley

  Read more
  The documents also throw light on the €35bn investment package that several governments, including Germany’s, have this week pointed out was offered to Greece last week.
  The second document in the pack of six, titled Reforms for the Completion of the Current Programme and Beyond, show there was less to this offer than suggested by commission president Jean-Claude Juncker and Germany’s vice-chancellor Sigmar Gabriel. The cash on offer is not an ad hoc investment but is actually an EU grant that is regularly available to all member states. And, as Süddeutsche Zeitung points out, accessing the cash requires a 15% co-financing in Greece’s case, which it cannot afford. Because of this, Greece has unspent sums from its €38bn 2007-2013 pot of available grants.
  Advertisement
  A third document outlines the “financing needs and draft disbursement schedule linked to the completion of the fifth review”, spelling out how Greece would have received €15bn to meet its obligations until the end of November. The cash would have been handed over in five tranches starting in June (as soon as the Greek parliament approved the proposals) to cover Greece’s financing needs. However, 93% of the funds would have gone straight to cover the cost of maturing debt for the duration of the extension.
  The remaining documents cover the nuts and bolts of the actions that were expected to be taken by Greece in consultation with the EC/ECB/IMF. One of these papers was also published by the European commission over the weekend.
  The plan is premised on a primary surplus target of 1%, 2%, 3%, and 3.5% of GDP in 2015, 2016, 2017 and 2018 respectively (both sides agree on these targets). It is anchored on VAT changes producing additional revenue of 1% of GDP and a reform of the pension system that leads to savings of 1% of GDP in 2016.
  On VAT reforms, the proposal suggests broadening the tax base at a standard rate of 23%, and would include restaurants, and catering. There will be a reduced rate of 13% to cover a limited set of goods, that includes energy, basic foods, hotels and water (excluding sewage).
  There was also to be a super-reduced rate of 6% on pharmaceuticals, books and theatres, an increase on tax on insurance and the elimination of tax exemptions on certain islands. The creditors had originally wanted only a two-tier VAT system.
  In terms of pensions, which have been the stickiest point in the negotiations, the plan demands reforms to:
  • Create strong disincentives to early retirement, including changes to early retirement penalties
  • Adopt legislation so that withdrawals from the social insurance fund will incur an annual penalty, for those affected by the extension of the retirement age period, equivalent to 10% on top of the current penalty of 6%
  • Ensure that all supplementary pension funds are only financed by own contributions
  • Gradually phase out the solidarity grant (EKAS) for all pensioners by end-December 2019. This shall start immediately for the top 20% of beneficiaries with the details of the phase-out to be agreed with the institutions
  • Freeze monthly guaranteed contributory pension limits in nominal terms until 2021
  • Provide to people retiring after 30 June 2015 the basic, guaranteed contributory, and means-tested pensions only at statutory normal retirement age, currently 67 years
  • Increase the relatively low health contributions for pensioners from 4% to 6% on average and extend it to supplementary pensions
  On Monday, Juncker insisted – incorrectly – that these measures did not amount to a cut in pensions. However, the creditors were correct in saying that they had compromised and the plans had some flexibility. They also suggested that Greece could provide alternative proposals as long as they are “sufficiently concrete and quantifiable”.
  The creditors’ proposals also suggested that corporation tax rise only from 26% to 28%. Greece wanted the rate set at 29%.

  http://www.theguardian.com/business/2015/jun/30/greek-debt-troika-analysis-says-significant-concessions-still-needed?CMP=share_btn_tw

  10 – Dismal Debt Outlook for Greece Raises Pressure on European Creditors Aug. 13, 2015
  Forecast comes amid surprise data showing Greek economy grew instead of shrinking in second quarter
  By
  Marcus Walker and
  Stelios Bouras
  ATHENS—A bleak debt forecast for Greece is raising pressure on Europe to grant the country softer loan terms, exacerbating tensions among its creditors as they try to seal a new Greek rescue deal within days.

  http://www.wsj.com/articles/dismal-debt-outlook-for-greece-raises-pressure-on-european-creditors-1439491731

  11 – Πρετεντέρης και Σπυράκη ομολογούν ότι απέκρυψαν πληροφορίες από τον ελληνικό λαό
  27 Απριλίου 2014

  Απέκρυψε το Mega πληροφορίες που σχετίζονταν με την πορεία της χώρας, όπως αποκαλύπτουν το ένα μετά το άλλο τα κορυφαία στελέχη του τηλεοπτικού σταθμού. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Το ΠΑΡΟΝ της Κυριακής» και της στήλης «Τυπολογίες», μετά τον Γιάννη Πρετεντέρη, ο οποίος έχει δηλώσει πως γνώριζαν εξαρχής ότι η ιστορία του χρέους δεν έβγαινε, ήρθε η αποκάλυψη – βόμβα της Μαρίας Σπυράκη.
  Διαβάστε το πλήρες δημοσίευμα:
  Η μέχρι πρότινος πολιτική συντάκτρια για θέματα της ΝΔ, η οποία παραιτήθηκε για να κατέβει υποψήφια του κόμματος, αποκάλυψε στη συνέντευξή της στο Κρήτη TV ότι, ενώ γνώριζε πως έρχονταν χρήματα από την Ιταλία κατά το διάστημα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012, δεν το είπε.
  Η αποκάλυψη αυτή δημιουργεί πολιτικό ζήτημα τεραστίων διαστάσεων για τον ρόλο του τηλεοπτικού σταθμού στην επιβολή του Μνημονίου και τη στήριξη των μνημονιακών κυβερνήσεων.
  Η παραδοχή σε τηλεοπτικό σταθμό πως το Mega -που χρησιμοποιεί δημόσια συχνότητα- και η ίδια η σημερινή υποψήφια της ΝΔ απέκρυψαν μια τόσο σοβαρή είδηση επιβάλλει εκ των πραγμάτων το ΕΣΡ να καλέσει τον τηλεοπτικό σταθμό για περισσότερες εξηγήσεις. Στην περίπτωση των προηγούμενων αποκαλύψεων του Γιάννη Πρετεντέρη είχε αποφύγει οποιαδήποτε εμπλοκή με το θέμα, επικαλούμενο το επιχείρημα πώς επρόκειτο για συνέντευξη σε σάιτ. Τώρα όμως πρόκειται για μαρτυρία που έγινε σε τηλεοπτικό σταθμό, συνεπώς υπάρχει και τυπικά πεδίο ευθύνης.
  Σπυράκη: Ξέραμε για τις τράπεζες και δεν το λέγαμε
  «Η Ελλάδα είχε bank run την περίοδο ανάμεσα στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι πήγαιναν στις τράπεζες και έπαιρναν τα λεφτά τους. Αυτό είναι κάτι που δεν θα μπορούσε να το πει κανείς άνθρωπος στη θέση μου (…) Υπήρχε μια διαδικασία πολύ οδυνηρή. Και ήταν η διαδικασία τροφοδοσίας της Ελλάδας με μετρητά. Έφευγε το αεροπλάνο από την Ελευσίνα, πήγαινε στην Ιταλία, επέστρεφε με μετρητά, που πήγαιναν στην Τράπεζα της Ελλάδος και μοιράζονταν στις τράπεζες. Αυτό δεν το περιγράψαμε ποτέ. Δεν είχαμε δικαίωμα να το πούμε ποτέ. (…) Και προφανώς τη διήγηση δεν μπορώ να σας πω από ποιον την έχω, αλλά την έχω από εκείνους που το ήξεραν με όλη του τη λεπτομέρεια».
  Πρετεντέρης: Ξέραμε την αλήθεια για το χρέος και δεν τη λέγαμε
  Ο Γιάννης Πρετεντέρης έχει περιγράψει το ρόλο του, όπως και του Mega, στο βιβλίο του «Ο Ψυχρός Εμφύλιος» (Εκδόσεις Πατάκη). Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην Κατερίνα Ανέστη και στο iefimerida.gr παραδεχόταν τα εξής:
  -Ποια είναι τα βασικά στοιχεία αυτής της αυτοκριτικής κύριε Πρετεντέρη;
  «Φωνάξαμε “λύκος” περισσότερες φορές από όσες έπρεπε τα Μέσα Ενημέρωσης. Το δεύτερο είναι ότι δεν τα είπαμε όλα, μέσα από μια ηλίθια αίσθηση εθνικού, δημοσίου συμφέροντος».
  -Πείτε μου ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, παρακαλώ.
  «Η αναδιάρθρωση του χρέους: Όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν ήταν βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό. Το αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι το 2010 έλεγαν όλοι ότι το χρέος είναι βιώσιμο και εμείς δεν τους απαντούσαμε “όχι, δεν είναι!”. Δεν τους λέγαμε ότι αυτά είναι βλακείες. Αυτό ήταν μια αυτοσυγκράτηση».

  http://www.tribune.gr/media/news/article/27408/pretenteris-ke-spiraki-omologoun-oti-apekripsan-plirofories-apo-ton-elliniko-lao.html

  12 – Ο ΦΠΑ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΤΑ ΕΣΟΔΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΜΕΙΩΝΟΝΤΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ
  7.06.2015

  ΘΑΝΟΣ ΤΣΙΡΟΣ

  Αυξήσαμε τους συντελεστές ΦΠΑ τρεις φορές στα χρόνια των Μνημονίων και τώρα ετοιμαζόμαστε για την 4η. Ηδη οι φορολογικοί συντελεστές είναι υψηλότεροι έως και 44% σε σχέση με τα προ κρίσης επίπεδα. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;
  Η φορολογητέα ύλη –δηλαδή ο καθαρός τζίρος επί του οποίου υπολογίζεται ο ΦΠΑ– έχει συρρικνωθεί πάνω από 45 δισ. ευρώ, ενώ τα έσοδα του Δημοσίου από τον φόρο προστιθέμενης αξίας έχουν ψαλιδιστεί περίπου κατά 5 δισ. ευρώ στην 6ετία της ύφεσης.

  Η σύγχρονη ελληνική ιστορία αποδεικνύει –την ώρα που η νέα κυβέρνηση ετοιμάζεται να ακολουθήσει ξανά το μονοπάτι της αύξησης των έμμεσων φόρων– το αυτονόητο: αύξηση φορολογικών συντελεστών στην έμμεση φορολογία οδηγεί σε μείωση της κατανάλωσης και έξαρση της φοροδιαφυγής, με αποτέλεσμα, τα έσοδα αντί να αυξάνονται, τελικώς να μειώνονται.

  Τι ψάχνουν οι δανειστές
  Τα τελευταία διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία του ΦΠΑ έχουν γίνει «φύλλο και φτερό» τις τελευταίες εβδομάδες τόσο από τις υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών όσο και από τους δανειστές. Οι δύο πλευρές ξεσκόνιζαν τα στοιχεία με διαφορετικά κίνητρα. Οι δανειστές αναζητούσαν τους συντελεστές που θα επέφεραν τη μεγαλύτερη δυνατή αύξηση των φορολογικών εσόδων, ενώ η ελληνική πλευρά επιδίωκε να «προστατεύσει» τα κοινωνικά ευαίσθητα προϊόντα (τρόφιμα, φάρμακα, ηλεκτρικό ρεύμα) από τις μεγάλες επιβαρύνσεις. Ανεξαρτήτως κινήτρων, τα στατιστικά είναι αποκαλυπτικά για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η «φορολογική βάση»:
  • Σε μια χώρα της οποίας το ΑΕΠ διαμορφώνεται ακόμη και σήμερα –παρά τα έξι χρόνια ύφεσης– στα 180 δισ. ευρώ, το συνολικό ποσό επί του οποίου υπολογίζεται ο ΦΠΑ περιορίζεται μόλις στα 80 δισ. ευρώ.

  Οι συνολικές «εκροές» (δηλαδή τα έσοδα των επιχειρήσεων) ανέρχονται περίπου στα 190 δισ. ευρώ. Ωστόσο, αν αφαιρεθούν οι «εισροές» (δηλαδή οι δαπάνες των επαγγελματιών και των επιχειρήσεων), τότε το καθαρό αποτέλεσμα επί του οποίου υπολογίζεται ο ΦΠΑ πέφτει στα 80 δισ. ευρώ, καθώς ο «τζίρος» των εισροών είναι 110 δισ. ευρώ.
  • Το 2009, ο αντίστοιχος καθαρός τζίρος για τον υπολογισμό του ΦΠΑ ήταν κατά τουλάχιστον 45 δισ. ευρώ μεγαλύτερος. Οι συντελεστές –οι οποίοι τότε ήταν χαμηλότεροι έως και κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες– εφαρμόζονταν σε συνολικό «καθαρό» έσοδο της τάξεως των 120 – 125 δισ. ευρώ.

  Βέβαια, τότε το ΑΕΠ ήταν αντίστοιχα κατά τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ μεγαλύτερο σε σχέση με αυτό του 2014. Επομένως, ένα μεγάλο μέρος της συρρίκνωσης οφείλεται στην ύφεση. Ωστόσο, ένα εξίσου σημαντικό μέρος οφείλεται στη φοροδιαφυγή και στη μη έκδοση αποδείξεων. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει εκτιμήσει τις απώλειες εσόδων από τον ΦΠΑ λόγω φοροδιαφυγής (το λεγόμενο κενό του ΦΠΑ) στα 6-6,5 δισ. ευρώ για την Ελλάδα.
  • Από το 2010 μέχρι σήμερα, οι συντελεστές του ΦΠΑ έχουν αυξηθεί τρεις φορές: τον Μάρτιο του 2010, τον Ιούλιο του 2010 και τον Ιανουάριο του 2011. Αυτή που έρχεται θα είναι η 4η αύξηση σε μία πενταετία. Ο υπερχαμηλός και ο χαμηλός συντελεστής (σήμερα 6,5% και 13% αντίστοιχα) έχουν αυξηθεί κατά 44% (από 4,5% σε 6,5% και από 9% σε 13%), ενώ ο κανονικός συντελεστής κατά 22% (από το 19% στο 23%).
  Μείωση εσόδων

  Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Τα φορολογικά έσοδα να υποχωρήσουν κατά τη διάρκεια της ύφεσης πάνω από 20%. Το 2014, τα έσοδα από τον ΦΠΑ έπεσαν κάτω από τα 14 δισ. ευρώ, στα 13,6 δισ. ευρώ. Για το 2015 υπήρχε η εκτίμηση ότι ο ΦΠΑ θα αποδώσει 14,4 δισ. ευρώ. Ωστόσο, στο πρώτο πεντάμηνο υπήρξε υστέρηση άνω των 350 εκατ. ευρώ σε σχέση με τον στόχο, ενώ τα έσοδα ήταν λιγότερα και όχι περισσότερα σε σχέση με το 2014.
  Συγκριτικά με το 2008 τα έσοδα του ΦΠΑ έχουν υποχωρήσει κατά περίπου 5 δισ. ευρώ παρά τη διαφορά των φορολογικών συντελεστών. Τότε, με συντελεστές 4,5%, 9% και 19% είχαν εισπραχθεί 18,24 δισ. ευρώ. Το 2014, με συντελεστές 6,5%-13% και 23% τα έσοδα έπεσαν στα 13,6 δισ. ευρώ.
  Ο χαμηλός συντελεστής «στόχος» των πιστωτών
  Τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών που κατανέμουν τον τζίρο αλλά και τα έσοδα του ΦΠΑ με βάση τον συντελεστή, αποδεικνύουν για ποιο λόγο οι δανειστές εμμένουν τόσα χρόνια στο να καταργηθεί ο πολύ χαμηλός συντελεστής του 6,5% και οι εκπτώσεις στα νησιά. Αποδεικνύουν επίσης για ποιο λόγο ζητείται από τους «θεσμούς» η μετάθεση όσο το δυνατόν περισσότερων προϊόντων από τον χαμηλό συντελεστή (σήμερα 13%) στον κανονικό.
  Ο υπερ-χαμηλός συντελεστής του 6,5%, αποδίδει -σύμφωνα με τα στοιχεία από τον επεξεργασία των περιοδικών δηλώσεων ΦΠΑ- έσοδα μόλις 340 εκατ. ευρώ. Ο καθαρός «τζίρος» όμως στον συγκεκριμένο συντελεστή διαμορφώνεται σε πάνω από πέντε δισεκατομμύρια ευρώ. Με την κατάργηση του υπερ-χαμηλού συντελεστή -κάτι που σημαίνει ότι φάρμακα, εφημερίδες, βιβλία και ξενοδοχειακές υπηρεσίες θα φορολογούνται αυτομάτως με 13%- τα έσοδα θα εκτινάσσονταν στα 650 εκατομμύρια ευρώ. Αυτό βέβαια θα γινόταν θεωρητικά, καθώς αύξηση συντελεστή, μπορεί να επιφέρει αύξηση φοροδιαφυγής και μείωση κατανάλωσης.
  Αντίστοιχη είναι η εικόνα και με τους συντελεστές των νησιών. Οι τρεις συντελεστές που ισχύουν σε Δωδεκάνησα, Κυκλάδες, Βόρειες Σποράδες κ.λπ., αποφέρουν έσοδα μόλις 675 εκατ. ευρώ παρά το γεγονός ότι ο καταγεγραμμένος καθαρός τζίρος (εκροές μείον εισροές) ανέρχεται στα έξι δισεκατομμύρια ευρώ. Με κατάργηση του ευνοϊκού καθεστώτος –που σημαίνει ότι τα προϊόντα θα φορολογούνταν με συντελεστές 6,5%, 13% και 23% αντί για 5%, 9% και 16%- τα έσοδα θα εκτοξεύονταν κοντά στο ένα δισ. ευρώ και πάλι βέβαια με την προϋπόθεση της διατήρησης των εσόδων στα ίδια επίπεδα.
  Ολο το προηγούμενο διάστημα, η κυβέρνηση μιλούσε για προσπάθεια αλλαγής του συστήματος ΦΠΑ με τέτοιο τρόπο ώστε να λειτουργήσει αναδιανεμητικά. Δυνατότητα αναδιανομής εισοδήματος μέσω των συντελεστών ΦΠΑ δεν υπάρχει, καθώς ο συγκεκριμένος φόρος είναι έμμεσος και χτυπάει οριζόντια τα πλούσια και τα φτωχά στρώματα. Αυτό που εννοούσε η κυβέρνηση είναι ότι θα επιδίωκε οι αυξήσεις να επικεντρωθούν σε προϊόντα που δεν χαρακτηρίζονται «πρώτης ανάγκης» (δηλαδή τρόφιμα, ηλεκτρική ενέργεια και φάρμακα) έτσι ώστε να μην θιγούν οι φτωχότεροι που καταναλώνουν αποκλειστικά τέτοια είδη.
  Είδη πρώτης ανάγκης
  Τα περισσότερα από τα είδη πρώτης ανάγκης κατατάσσονται σήμερα στον συντελεστή 13% (τρόφιμα, φως, νερό, εισιτήρια κ.λπ.). Στον συγκεκριμένο συντελεστή, ο καθαρός τζίρος (εκροές μείον εισροές) ξεπερνάει τα 26 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα έσοδα όμως περιορίζονται στα 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Αντίθετα, από τα προϊόντα και τις υπηρεσίες του κανονικού συντελεστή, (23%) οι εισπράξεις του ΦΠΑ φτάνουν κοντά στα 10 δισεκατομμύρια ευρώ (περίπου το 70%) των εσόδων, καθώς ο τζίρος ανέρχεται στα 41,8 δισ. ευρώ.
  Το τι θα γίνει το επόμενο διάστημα είναι σαφές από τη στιγμή που το ζητούμενο είναι η αύξηση των εσόδων: θα επιχειρηθεί να μεταφερθεί τζίρος από τον χαμηλό στον κανονικό συντελεστή έτσι ώστε να προκύψουν περισσότερα έσοδα.

  http://www.kathimerini.gr/818244/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/o-fpa-ay3anetai-alla-ta-esoda-toy-dhmosioy-meiwnontai-diarkws

  13 – Οι πλειστηριασμοί σπιτιών στην Ελλάδα κατά την οικονομική κρίση του 1933 – 1936
  July 1, 2013
  Μέσα στο κλίμα ευφορίας που καλλιεργούν στη συντριπτική τους πλειονότητα τα έντυπα και ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε. για τις προοπτικές ανάπτυξης της χώρας, μια είδηση στο πρωτοσέλιδο του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ (φύλλο της 28ης Ιουνίου 2013) απέδωσε τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Ο τίτλος του δημοσιεύματος («Κατάσχεση από την Εφορία σπιτιού άνεργου για 1677 ευρώ») είναι δηλωτικός της τύχης που θα έχουν κατά τους επόμενους μήνες χιλιάδες χρεοφειλέτες του Δημοσίου και των Τραπεζών.
  Ανάλογες οικονομικές πρακτικές μ’ αυτές που εφαρμόζει σήμερα η μνημονιακή κυβέρνηση κατά των μικροϊδιοκτητών εφάρμοζε και η κυβέρνηση του Λαϊκού κόμματος το 1933. Ήδη από τα τέλη του 1931 η χώρα αντιμετώπιζε οικονομική κρίση με συνέπεια την αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας. Έτσι χιλιάδες βιοπαλαιστές, οι οποίοι είχαν δανειστεί με επαχθείς όρους για να φτιάξουν ένα σπιτάκι να στεγάσουν την οικογένειά τους, αδυνατούσαν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, με αποτέλεσμα να είναι συνήθη τα φαινόμενα των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών ακινήτων. Η κυβέρνηση κώφευε στις εκκλήσεις τους για λήψη μέτρων με σκοπό την προστασία τους από τους τοκογλύφους δανειστές. Ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Σπ. Ταλιαδούρος απάντησε σε διάβημα που του επέδωσε η νεοϊδρυθείσα «Ένωση χρεωμένων μικροϊδιοκτητών» ότι δεν επρόκειτο να τους δοθεί καμιά διευκόλυνση για την πληρωμή των χρεών τους (εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, φύλλο της 6ης Αυγούστου 1933).
  Με βάση τους ισχύοντες νόμους οι δανειολήπτες ήταν υποχρεωμένοι να καταβάλουν τον τόκο ανά τρίμηνο. Αν καθυστερούσαν έστω και μια μέρα, οι δανειστές είχαν το δικαίωμα να απαιτήσουν την είσπραξη ολόκληρου του δανείου. Σε περίπτωση που οι χρεοφειλέτες δεν πλήρωναν εντός οκταημέρου τους καθυστερούμενους τόκους καθώς και τα έξοδα της κοινοποιήσεως της επιταγής, έξοδα που έφθαναν από 600 έως 1.000 δραχμές, τότε άρχιζε η διαδικασία της κατάσχεσης του σπιτιού τους. Αν αδυνατούσαν και πάλι εντός οκτώ ημερών να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, τότε διενεργείτο αναγκαστικός πλειστηριασμός. Το «νόστιμο» της υπόθεσης ήταν το ότι οι δανειολήπτες επιβαρύνονταν εκτός των άλλων με τα δικαστικά έξοδα της κατάσχεσης (περίπου 5.000 δραχμές) και με τα έξοδα της διενέργειας του πλειστηριασμού (3.000 δραχμές). Φυσικά θα πλήρωναν και τους καθυστερούμενους φόρους καθαράς προσόδου καθώς και το φόρο μεταβίβασης οικοδομών 2%.
  Μπροστά στον άμεσο κίνδυνο να «βγει στο σφυρί» το σπιτάκι τους και να «βρεθούν στο δρόμο» οι χρεωμένοι μικροϊδιοκτήτες προσπαθούσαν πανικόβλητοι να βρουν κάποιον αγοραστή. Σπάνια όμως εύρισκαν σε περίοδο οικονομικής κρίσης. Έτσι κατά κανόνα γινόταν «πλειοδοτική» δημοπρασία, στην οποία παρουσιαζόταν ως μοναδικός «πλειοδότης» ο τοκογλύφος δανειστής, ο οποίος έπαιρνε το σπίτι σε τιμή μικρότερη από το ¼ της πραγματικής του αξίας.
  Στο προαναφερθέν φύλλο του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ αναφερόταν η περίπτωση ενός χρεωμένου μικροϊδιοκτήτη (ονόματι Ρηγόπουλου). Είχε ένα σπίτι αξίας 80.000 δραχμών υποθηκευμένο για δάνειο 10.000 δραχμών. Επειδή καθυστέρησε να καταβάλει τον τόκο της τριμηνίας που ανερχόταν στο ποσό των 300 δρχ., ο δανειστής τού κοινοποίησε επιταγή για την είσπραξη ολόκληρου του δανείου. Ο δυστυχής χρεοφειλέτης δεν είχε λεφτά, για να πληρώσει, κι έτσι σε οκτώ μέρες του κοινοποιήθηκε η κατάσχεση του σπιτιού του και επιβαρύνθηκε με άλλες 5.500 δρχ. για τα δικαστικά έξοδα. Με γράμμα, λοιπόν, που έστειλε στην εφημερίδα εξέφραζε την απόγνωσή του, γιατί, αν δεν έβρισκε δεκαέξι χιλιάδες δραχμές για να αποπληρώσει το ποσό του δανείου (10.000 δρχ.), τον τόκο (300 δρχ.) και τα έξοδα της κατάσχεσης (5.500 δρχ.), το σπίτι του θα έβγαινε σε πλειστηριασμό.
  Η αναλγησία της Πολιτείας, η οποία δεν έδειχνε καμιά διάθεση να προστατεύσει τη φτωχολογιά από τους κερδοσκόπους δανειστές, ανάγκασε τους χρεοφειλέτες να οργανωθούν. Στην Αθήνα ιδρύθηκε η «Ένωση χρεωμένων μικροϊδιοκτητών», στην οποία εγγράφτηκαν αρχικά περίπου 500 άτομα. Ανάλογες οργανώσεις είχαν γίνει και σε άλλες πόλεις. Τα αιτήματά τους διαφοροποιούνταν:
  •Η Ένωση των Αθηνών ζητούσε να γίνει χρεοστάσιο (= να σταματήσει η αποπληρωμή των δανείων) όσο διαρκούσε η οικονομική κρίση.
  • Οι χρεωμένοι μικροϊδιοκτήτες των Πατρών διεκδικούσαν πεντάχρονο χρεοστάσιο και μετά τη λήξη του να πληρωθούν τα δάνεια σε εξάμηνες δόσεις.
  •Η οργάνωση μικροϊδιοκτητών Βόλου διεκδικούσε την ενοποίηση όλων των χρεών, τα οποία θα αναλάμβανε η Κτηματική Τράπεζα Ελλάδας (τότε ήταν τμήμα της Εθνικής Τράπεζας). Με απλά λόγια η Τράπεζα θα τα αποπλήρωνε τους ιδιώτες δανειστές και θα αναλάμβανε να τα εισπράξει η ίδια από τους μικροϊδιοκτήτες.
  • Στο Εμποροεπαγγελματικό συνέδριο που συγκλήθηκε στις Σέρρες προτάθηκε «η διετής αναστολή των ενυπόθηκων δανείων» και η αποπληρωμή τους ύστερα σε 10 ετήσιες δόσεις με επιτόκιο 5%.
  Εκφράστηκαν όμως και ορισμένες άλλες απόψεις, όπως:
  1. Η διαγραφή των χρεών προς τους τοκογλύφους δανειστές και τις τράπεζες.
  2. Η συγκρότηση επιτροπών σε κάθε πόλη, κωμόπολη και χωριό, ώστε να συντονιστεί ο αγώνας των χρεωμένων μικροϊδιοκτητών και να λάβει καθολικό χαρακτήρα με τη σύνταξη ψηφισμάτων διαμαρτυρίας προς τις αρμόδιες αρχές, με συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στα δικαστήρια και στους τόπους όπου γίνονταν πλειστηριασμοί, με συλλαλητήρια κ.ά.. Ακόμα καλούνταν οι εργατικές οργανώσεις και τα Εργατικά Κέντρα να ενισχύσουν με όλες τους τις δυνάμεις τον αγώνα των μεροκαματιάρηδων που κινδύνευαν να χάσουν το σπίτι τους.
  Οι κινητοποιήσεις των χρεωμένων μικροϊδιοκτητών προσωρινά απέδωσαν καρπούς. Η κυβέρνηση του Π. Τσαλδάρη (ηγέτη του Λαϊκού κόμματος) αποφάσισε την καθιέρωση ολιγόμηνου χρεοστασίου, ύστερα όμως από τη λήξη του το πρόβλημα επιδεινώθηκε και προκάλεσε κοινωνικές εξεγέρσεις. Για την αποτροπή γενίκευσής τους το Σεπτέμβριο του 1935 ψηφίστηκε δικαιοστάσιο, που καθόριζε ότι τα χρέη επί των ακινήτων θα εξοφλούνταν με τους ακόλουθους όρους:
  1. Στο τέλος κάθε τριμηνίας από την 1η Οκτωβρίου 1935 και εξής οι χρεοφειλέτες θα κατέβαλλαν στους δικαιούχους (σε ιδιώτες δανειστές και σε Τράπεζες) τους τόκους της τριμηνίας επί του οφειλόμενου ποσού.
  2. Από την 1η Μαρτίου 1936 μέχρι την 31η Αυγούστου 1937 θα καταβάλλονταν σε τρεις ισόποσες εξάμηνες δόσεις όλοι οι καθυστερούμενοι παλιοί τόκοι.
  3. Από την 1η Σεπτεμβρίου 1937 ως την 31η Αυγούστου 1941 θα καταβαλλόταν σε οκτώ ίσες εξάμηνες δόσεις το οφειλόμενο δάνειο.
  Αλλά «πίσω είχε η αχλάδα την ουρά». Στη 2η παράγραφο το δικαιοστάσιο όριζε ότι «εν καθυστερήσει της μιας των υπό της παραγράφου 1 καθοριζομένων δόσεων χωρούσε αναγκαστική εκτέλεσις», δηλαδή κατάσχεση και πλειστηριασμός ακινήτων. Από τη ρύθμιση αυτή είχαν εξαιρεθεί όσοι χρωστούσαν τους δημόσιους φόρους. Η μη καταβολή τους έδινε τη δυνατότητα στο κράτος να κατασχέσει τα σπίτια φτωχών ανθρώπων.
  Οι ρυθμίσεις αυτές δεν έλυναν το πρόβλημα των χρεωμένων μικροϊδιοκτητών. Γι’ αυτό την 22α Μαρτίου 1936 συγκλήθηκε στην Αθήνα Πανελλαδικό συνέδριο των χρεοφειλετών. Ένα από τα αιτήματά τους ήταν η αναστολή κατασχέσεων και πλειστηριασμών (εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, φύλλο της 21ης Μαρτίου 1936). Το αίτημά τους όμως δεν υλοποιήθηκε.
  Από τη μελέτη της νεότερης ελληνικής ιστορίας προκύπτει ότι σε δύο περιόδους έγινε πραγματική αρπαγή της μικρής ιδιοκτησίας και μάλιστα υπό τις «ευλογίες» της Πολιτείας:
  1. Κατά την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από το Λαϊκό κόμμα (1933 – 1935).
  2. Κατά τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, τότε που οι κυβερνήσεις με τις νομοθετικές ρυθμίσεις τους «νομιμοποίησαν» τον πλουτισμό των «μαυραγοριτών», οι οποίοι «αγόρασαν» κατά την περίοδο της Κατοχής ακίνητα για λίγες οκάδες τροφίμων.
  Φαίνεται όμως ότι με τη φορολογική πολιτική που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις κατά την τελευταία τριετία ο αριθμός των κατασχέσεων και πλειστηριασμών ακινήτων δεν θα έχει προηγούμενο. Έτσι περιουσίες που δημιουργήθηκαν με κόπους και ιδρώτα πολλών γενεών «θα αλλάξουν χέρια».

  https://chronontoulapo.wordpress.com/2013/07/01/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF-%CF%83%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4/

  14- 2 – ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
  Η πολιτική χρήση της διεθνούς βοήθειας
  Οι συνέπειες του λιμού και της συνεπακόλουθης βοήθειας του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού είχαν πολλαπλή πολιτική και κοινωνική σημασία. Εκτός από τις ανθρώπινες απώλειες, η χρόνια έλλειψη αγαθών είχε καταστροφικές συνέπειες για την οικονομική και κοινωνική σταθερότητα καθώς συνέπιπτε με το αναπόφευκτο πρόβλημα των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οι δύο αυτοί παράγοντες σε συνδυασμό προκάλεσαν καλπάζοντα πληθωρισμό, ο οποίος έλαβε τρομακτικές διαστάσεις προς το τέλος της Κατοχής. Καταστροφικές ήταν οι συνέπειες στην κοινωνική συνοχή. Η καταφυγή στη μαύρη αγορά συχνά γινόταν ύστερα από την πώληση προσωπικού πλούτου και ιδιοκτησίας. Υπολογίζεται ότι περίπου 350 χιλιάδες ακίνητα άλλαξαν χέρια κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Μεγάλες περιουσίες έγιναν από την μαύρη αγορά, η οποία πρόσφερε σημαντικές ευκαιρίες πλουτισμού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μια νέας τάξης η οποία είχε ευνοηθεί από την Κατοχή.

  350.000 ακίνητα άλλαξαν χέρια στην Κατοχή σε εξευτελιστικές τιμές. Μετά τον πόλεμο οι πρώην ιδιοκτήτες, μέσω της Πανελληνίου Ομοσπονδίας Πωλησάντων Ακινήτων επί Κατοχής, ζητούσαν την ακύρωση αυτών των αγοραπωλησιών, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο – Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης.
  Έχει υποστηριχθεί ότι όταν αρχίζουν οι τακτικές αφίξεις των εφοδίων του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, μετά την άνοιξη του 1942 και το κατοχικό κράτος ως αναγκαστικός διαμεσολαβητής στην διανομή τους ανασυντάσσεται. Ως αποτέλεσμα οι μικροί μαυραγορίτες χάνουν την μεγάλο μέρος των δραστηριοτήτων τους. Το μεγαλύτερο μέρος του ανεπίσημου εμπορίου περιέρχεται στα χέρια λίγων μαυραγοριτών οι οποίοι με την ανοχή ή τη στήριξη της κατοχικής κυβέρνησης δημιουργούν περιουσίες.
  Η τακτική άφιξη των αγαθών της βοήθειας του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού προς την Ελλάδα άλλαξε τις ισορροπίες της πρώτης κατοχικής περιόδου ανάμεσα στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Οι πόλεις μπορούσαν πλέον χάρη στα αγαθά της βοήθειας όχι μόνο να έχουν μια σχετική αυτάρκεια απέναντι στην ύπαιθρο αλλά και να στηρίζουν σε μερικές περιπτώσεις την ύπαιθρο με τα αγαθά που είχαν σε πλεόνασμα, όπως το πολύτιμο για τη βρεφική διατροφή γάλα σε σκόνη. Η αυτάρκεια αυτή των πόλεων προκάλεσε αυτοπεποίθηση στον αστικό πληθυσμό η οποία ήταν πλέον ορατή το καλοκαίρι 1943. Πολλοί αστοί είχαν την αίσθηση ότι η Απελευθέρωση πλησίαζε και τα χειρότερα είχαν περάσει. Αυτό δε σημαίνει ότι οι μαχητικές κινητοποιήσεις διακόπηκαν. Ωστόσο, καθώς πλέον ο κρατικός μηχανισμός ήταν αυτός ο οποίος διέθετε και διένειμε σημαντικά αγαθά, οι κινητοποιήσεις αυξήθηκαν κατά το καλοκαίρι 1943 και στράφηκαν προς κυβερνητικούς και διοικητικούς παράγοντες ζητώντας τη δίκαιη κατανομή τους.
  Πολιτικό αποτέλεσμα της ξένης βοήθειας ήταν και το κύρος που προσέδωσε στις κατοχικές κυβερνήσεις η δυνατότητα διανομής των αγαθών που τους επέτρεψε να περάσουν σε αντεπίθεση εναντίον της υπαίθρου. Ιδιαίτερα, η τελευταία κυβέρνηση δοσιλόγων, αυτή του Ιωάννη Ράλλη μέσω των στρατιωτικών επιχειρήσεων των Γερμανών και των ντόπιων συνεργατών τους, των Ταγμάτων Ασφαλείας, επιχείρησε, βασιζόμενη οικονομικά στην ξένη βοήθεια, να ανακαταλάβει την ύπαιθρο η οποία δεχόμενη πολλαπλές πιέσεις είχε ακολουθήσει αυτόνομη πορεία στα πλαίσια της Αντίστασης.
  Στρατηγικές επιβίωσης
  Ο πληθυσμός των αστικών κέντρων που πλήττονταν περισσότερο στράφηκε αρχικά σε ατομικές λύσεις του επισιτιστικού προβλήματος. Ήδη από το καλοκαίρι του 1941, εκατοντάδες άτομα άρχισαν να μετακινούνται από την Αθήνα στην επαρχία, νόμιμα ή παράνομα, για να αναζητήσουν τρόφιμα στις παραγωγικές περιοχές με αποτέλεσμα την άνθιση της μαύρης αγοράς ή παράλληλων δικτύων αγοράς.
  Αρχικά, η μετακίνηση αυτή είχε ατομική και ανοργάνωτη μορφή και τροφοδοτούσε κέντρα συναλλαγών κυρίως στις συνοικίες και μορφές πλανόδιου εμπορίου στους δρόμους της πόλης. Ο καθένας προσπαθούσε να επινοήσει μια λύση ανάλογα με την κοινωνική του θέση.
  Στον αντίποδα των ατομικών λύσεων και της καταφυγής στη μαύρη αγορά βρισκόταν τα συσσίτια, τα τρόφιμα που δίνονταν με δελτίο, οι διανομές, η ανταλλακτική οικονομία και η πληρωμή σε είδος. Στους χώρους των εργαζομένων αναπτύχθηκε ένα συνεταιριστικό ρεύμα με στόχο τη συλλογική συναλλαγή με τους παραγωγούς είτε την οργανωμένη πίεση για διεκδίκηση από το κράτος και τις αρχές.
  Από τον αγώνα για την επιβίωση στον αντιστασιακό αγώνα
  Ο αγώνας για την επιβίωση σχετικοποιούσε τα όρια ανάμεσα στο νόμιμο και το παράνομο. Η κλοπή υλικών από επιταγμένα εργοστάσια μέσα στις σκληρές συνθήκες της κατοχής απλά μια παραβατική πράξη. Απέκτησε πολιτικό νόημα. Έγινε μια πράξη πολιτικής ανυπακοής και αντίστασης.
  Ένα ακόμα πεδίο που ευνοούσε την ανάπτυξη της αντιστασιακής δράσης ήταν αυτό των κατοχικών συσσιτίων. Γύρω από τα συσσίτια αναπτύχθηκαν δίκτυα που υπεξαιρούσαν ποσότητες τροφίμων από τους δικαιούχους και τις διοχέτευαν στη μαύρη αγορά με στόχο το κέρδος. Ο έλεγχος που ασκούσαν οι υπηρεσίες του ΕΣ δεν μπορούσε να αποτρέψει το φαινόμενο αυτό. Η εικόνα διαφθοράς ενεργοποίησε τα μέλη του ΕΑΜ με στόχο την ανάληψη της διαχείρισης των συσσιτίων.
  Η παρέμβαση του ΕΑΜ για μια δίκαιη διανομή των τροφίμων με δελτίο μετέτρεψε τα συσσίτια σε πεδίο συνάντησης του αγώνα των Αθηναίων για την επιβίωση με την οργανωμένη αντιστασιακή δράση. Το ΕΑΜ έδειχνε στην πράξη ότι μόνο με αυτό τον τρόπο ήταν δυνατό να αντιμετωπιστούν οι αρνητικές συνέπειες της στρατιωτικής Κατοχής.
  Την αντίσταση σε αυτή την εξαθλίωση, ψυχική και σωματική του λαού, έθεσε ως κύριο στόχο του το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο), η μεγαλύτερη και ισχυρότερη αντιστασιακή οργάνωση της χώρας κατά τη διάρκεια της Κατοχής, που ιδρύθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1941, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ. Το ΕΑΜ, αφού επισήμανε τους κινδύνους από την εξαθλίωση του λαού από την πείνα, έθεσε ως πρώτο σκοπό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα την καθημερινή πάλη για την επιβίωση, ώστε να μη λυγίσει ο ελληνικός λαός από την πείνα, τις κακουχίες και τις υλικές στερήσεις.
  Όπως έγραφε η μπροσούρα που έγραψε ο Δ. Γληνός και κυκλοφόρησε το 1942 κατά τη διάρκεια της Κατοχής με τίτλο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» :
  «Όταν αφήσεις το λαό να πεθάνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά, και λες μετά ότι θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό εθνικοαπελευθερωτικόν αγώνα, είσαι ένα συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι σαν να λες ότι θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει. Ο εθνικοαπελευθερωτικός λοιπόν αγώνας αρχίζει από την καθημερινή πάλη για το ψωμί, για τα συσσίτια, για τα μεροκάματα, για τα φάρμακα, ενάντια στην εξαθλίωση του λαού και τη λιμοκτονία του».
  Η εαμική οργάνωση της Εθνικής Αλληλεγγύης είχε ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων σκοπεύοντας κυρίως στην προσφορά βοήθειας στα θύματα της Κατοχής, στην οργάνωση διεκδικητικών αγώνων για τρόφιμα και αύξηση μισθών, στη συλλογή του πλεονάσματος από τις αγροτικές περιοχές και στη αναδιανομή του ανάλογα με τις ανάγκες και κυρίως στη φροντίδα για την προμήθεια τροφίμων στους αντάρτες.
  Η οικονομία της Κατοχής
  Για να πληρωθούν λοιπόν τα έξοδα κατοχής άρχισαν να τυπώνονται πληθωριστικές Δραχμές χωρίς αντίκρισμα σε ολοένα και μεγαλύτερους αριθμούς. Παρ’ όλα τα μέτρα που επιχειρήθηκαν για τη σταθεροποίηση της δραχμής, οι πιέσεις από τις υπέρογκες πληρωμές των εξόδων κατοχής και την κατάρρευση των εσόδων ήταν τέτοιες που το πρόβλημα συνεχώς επιδεινωνόταν. Η σωτηρία, έστω και προσωρινή, της Δραχμής ήταν απαραίτητη προκειμένου τα έξοδα των αρχών κατοχής να συνεχίσουν να πληρώνονται από την ελληνική κυβέρνηση και την Τράπεζα της Ελλάδος. Ως λύση για το πρόβλημα χρησιμοποιήθηκε από τον Νοϋμπάχερ η μεταφορά και πώληση στην Ελλάδα ενός σημαντικού ποσού σε χρυσά νομίσματα προκειμένου να πέσει ο πληθωρισμός, αλλά ταυτόχρονα να πληρωθούν και κάποια από τα έξοδα των αρχών κατοχής.
  Τη διάρκεια της Κατοχής η ελληνική οικονομία αναδιοργανώθηκε για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του Άξονα
  Οικονομικός δοσιλογισμός
  Ο οικονομικός δοσιλογισμός ευδοκίμησε σε σημαντικά πεδία της οικονομικής δραστηριότητας. Η οικονομική συνεργασία με τον κατακτητή αφορούσε μέρος του παλαιού επιχειρηματικού κόσμου αλλά και νεόπλουτους που προέκυψαν μέσα από τις ευκαιρίες που δημιουργούσε η κατοχή.
  Το πρώτο αφορούσε το κύκλωμα προμηθειών και υπηρεσιών για τις στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής.
  Το δεύτερο την πραγματοποίηση δημόσιων έργων άμεσα συνδεδεμένων με τις στρατιωτικές ανάγκες τους, αεροδρόμια, στρατόπεδα, οχυρά, ναύσταθμοι, καταφύγια, δρόμοι κτλ.
  Το τρίτο αφορούσε την παραγωγή, τη μεταφορά και τη διαχείριση πρώτων υλών και βιομηχανικών προϊόντων που χρειαζόταν η στρατιωτική οικονομία του Ράιχ και της Ιταλίας. Από μεταλλεύματα όπως χρώμιο, νικέλιο έως προϊόντα καπνού, υφάσματα και ντοματοπελτέ.
  Το τέταρτο πεδίο αφορούσε τη διαχείριση της διεθνούς βοήθειας καθώς ο Ερυθρός Σταυρός αναγκαστικά κατέφευγε στις υπηρεσίες του δοσιλογικού κράτους για τη διανομή των αγαθών με αποτέλεσμα σημαντικό μέρος της βοήθειας να καταλήγει στη μαύρη αγορά.

  Προκήρυξη του ΕΑΜ με την οποία καταγγέλλεται η προδοτική δράση των μαυραγοριτών και των χρηματιστών, Σεπτέμβριος 1943, Γενικά Αρχεία του Κράτους – Κεντρική Υπηρεσία
  Ένα άλλο πεδίο εκμετάλλευσης αφορούσε τη διαχείριση των εβραϊκών περιουσιών μετά την εκτόπισή τους στα στρατόπεδα εξόντωσης.
  Σε συγκριμένες περιόδους το 10% του εργατικού δυναμικού της χώρας, δηλαδή περίπου 300 χιλιάδες άτομα εργαζόταν σε υπηρεσίες άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένες με τους κατακτητές με τη διαμεσολάβηση ελλήνων βιομηχάνων, επιχειρηματιών και εργολάβων. Οι εξευτελιστικές αμοιβές των εργατών οδηγούσε στη συσσώρευση κερδών για τους τελευταίους.
  Τα υπέρογκα κέρδη που εξασφάλιζαν οι οικονομικοί συνεργάτες των κατακτητών έπρεπε να μετατραπούν σε πάγια περιουσιακά στοιχεία, δεδομένου των συνθηκών η αποθησαύριση αυτή έλαβε τη μορφή απόκτησης χρυσών λιρών και άλλων πολύτιμων μετάλλων, στην αγορά τραπεζικών μετοχών και κυρίως στην αγορά ακινήτων. Σύμφωνα με εκτιμήσεις που έγιναν μεταπολεμικά το τίμημα που καταβλήθηκε για την αγορά των ακινήτων ήταν ανάμεσα σε 1/16 και 1/20 της προπολεμικής τους αξίας ενώ οι κατοικίες έφταναν και ξεπερνούσαν μια μείωση του 1/100.
  Οι Εβραίοι στην Αθήνα
  Στην Ελλάδα, η εξόντωση των Εβραίων πολιτών ανήλθε σε ποσοστά από τα υψηλότερα στην Ευρώπη, συγκρίσιμα με τα γερμανικά προτεκτοράτα στην Ανατολική Ευρώπη. Από ένα σύνολο 70-80.000 Εβραίων Ελλήνων, λιγότερο από 10.000 επέζησαν, ποσοστό απωλειών μεταξύ 80 και 90%.
  Στην Αθήνα το 1944 ο Λοχαγός των SS Ντίτερ Βισλιτσένι, ο οποίος είχε ηγηθεί των επιχειρήσεων εξόντωσης των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη, ζήτησε ονομαστικούς καταλόγους των Εβραίων της πρωτεύουσας από το ραβίνο, Ηλία Μπαρτζιλάι. Ο ραβίνος, ύστερα από τις εκτοπίσεις της Θεσσαλονίκης και με πληροφορίες από τον Ερυθρό Σταυρό στη Γενεύη ότι δεν υπήρχε κανένα ίχνος από τους εκτοπισμένους, αντιλαμβανόταν τον κίνδυνο που έκρυβε η παράδοση ενός τέτοιου καταλόγου στους Γερμανούς. Έτσι, ζήτησε αρχικά τη βοήθεια του αρχιεπίσκοπου Δαμασκηνού, ο οποίος και συμφώνησε να τον κρύψει σε κάποιο μοναστήρι. Τελικά ήρθε σε συνεννόηση με το Ε.Α.Μ. από το οποίο και δέχτηκε να «απαχθεί. Η φυγή του δυσκόλεψε ιδιαίτερα τους Γερμανούς και έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στο να σωθούν εκατοντάδες Εβραίοι της Αθήνας.
  Μαρτυρία της δημοσιογράφου Μαρίας Ρεζάν για τους διωγμούς των Εβραίων στην Αθήνα και την αλληλεγγύη των Αθηναίων, επώνυμων και ανώνυμων, Αρχείο ΕΡΤ
  Στην περίπτωση της Αθήνας ήταν αξιοπρόσεκτη η στάση των αρχών με χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Άγγελου Έβερτ, αρχηγού τη αστυνομίας, που εξέδωσε 1.200 πλαστές ταυτότητες ή αυτή του αρχιεπίσκοπου Δαμασκηνού με τα πιστοποιητικά βαφτίσεων με ημερομηνία προπολεμική. Μέχρι το τέλος Μαρτίου 1944, 1.300 Εβραίοι συνελήφθησαν στην Αθήνα και οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου μέχρι να έρθουν και οι συλληφθέντες από την υπόλοιπη Ελλάδα. Το προηγούμενο της Θεσσαλονίκης συνέβαλε ώστε να υπάρξει στην Αθήνα αποτελεσματικότερη δράση. Άλλωστε ο εβραϊκός πληθυσμός ήταν πολύ μικρότερος και περισσότερο αφομοιωμένος από ό,τι στη Θεσσαλονίκη, έτσι ώστε ευκολότερα να μπορεί να κρυφτεί.
  ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
  Βόγλης Πολυμέρης, Η ελληνική κοινωνία στην Κατοχή 1941-1944, Αθήνα, Αλεξάνδρεια, 2010.
  Βόγλης Πολυμέρης, Τσίλαγα Φλώρα, Χανδρινός Ιάσονας, Χαραλαμπίδης Μενέλαος (επιμ.), Η εποχή των ρήξεων. Η ελληνική κοινωνία στη δεκαετία του 1940, Θεσσαλονίκη, Επίκεντρο.
  Καβάλα Μαρία, «Η εξόντωση των Εβραίων της Ελλάδας», Ιστορία των Ελλήνων, τόμος 16ος, Αθήνα, Δομή.
  Μαργαρίτης Γιώργος, «Η Ελλάδα υπό την εξουσία του Άξονα», Ιστορία των Ελλήνων, τόμος 16ος, Αθήνα, Δομή.
  Χαραλαμπίδης Μενέλαος, Η εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα, Αθήνα, Αλεξάνδρεια, 2012.
  Χατζηιωσήφ Χρήστος, «Η ελληνική οικονομία, πεδίο μάχης και αντίστασης», Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα, Γ2 τόμος, επιμέλεια Χρήστου Χατζηιωσήφ – Προκόπη Παπαστράτη, Αθήνα, Βιβλιόραμα, 2007.

  http://freeathens44.org/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1/

  15 – «Καταδικαστικές» οι αυξήσεις του ΦΠΑ για τον τουρισμό
  05 Αυγούστου 2015

  Μετά την αύξηση στο ΦΠΑ η Ελλάδα θα είναι, σε απόλυτες τιμές, ακριβότερη κατά περίπου 6 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με τον μέσο όρο των ανταγωνιστριών χωρών αναφοράς, όταν με τους προηγούμενους συντελεστές ήταν ελαφρώς οικονομικότερη. Γράφει ο Ν. Καλόφωνος.
  Μετά από μία περίοδο ύφεσης, το 2014 ο ελληνικός τουρισμός παρουσίασε σημαντική ανάκαμψη, με αυξήσεις τόσο σε επίπεδο αφίξεων όσο και σε επίπεδο τζίρων, ενώ θετικά ήταν και τα πρώτα μηνύματα για το 2015.
  Ωστόσο, μετά και τις πρόσφατες αυξήσεις στους συντελεστές ΦΠΑ και τη σταδιακή κατάργηση των μειωμένων συντελεστών σε ορισμένα νησιά του Αιγαίου, επιχειρηματίες και φορείς του κλάδου παρουσιάζονται ιδιαίτερα ανήσυχοι τόσο για το σήμερα όσο και για το αύριο. Οι φόβοι αυτοί είναι αναμενόμενοι.
  Είναι όμως και βάσιμοι; Τα νούμερα απαντούν: Ξεκάθαρα ναι!
  Συγκριτική μελέτη KPMG
  Με σκοπό την αξιολόγηση της θέσης του ελληνικού τουρισμού έναντι του ανταγωνισμού και τον πιθανό μεσομακροπρόθεσμο αντίκτυπο που θα έχουν στον τουρισμό της χώρας οι πρόσφατες αυξήσεις στο ΦΠΑ, συγκρίνουμε τους νέους συντελεστές ΦΠΑ στην Ελλάδα με τους αντίστοιχους συντελεστές σε Πορτογαλία, Ισπανία, Μάλτα, Ιταλία, Κροατία και Κύπρο.
  Η σύγκριση αφορά τις βασικές «πρώτες ύλες» που απαιτούνται για την παραγωγή τουριστικού προϊόντος, οι οποίες είναι η διαμονή, η εστίαση, τα βασικά είδη διατροφής, τα αλκοολούχα ποτά, οι εγχώριες μεταφορές προσώπων και η είσοδος σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους.
  Από την έρευνα προκύπτει ότι, μετά τις πρόσφατες αλλαγές, η Ελλάδα θα εφαρμόζει τον υψηλότερο συντελεστή ΦΠΑ στη διαμονή μαζί με την Κροατία (13%), με τον μέσο όρο στις ανταγωνίστριες χώρες αναφοράς να ανέρχεται περίπου στο 9%.
  Παρόμοια εικόνα και στην εστίαση, όπου θα καταλαμβάνουμε την πρώτη θέση με την Πορτογαλία (23%), όταν ο μέσος όρος στις χώρες αναφοράς είναι μικρότερος του 14%. Ωστόσο, τόσο στην Πορτογαλία όσο και στη Μάλτα (η οποία Μάλτα εφαρμόζει συντελεστή ΦΠΑ 18% στην εστίαση), υπάρχουν οικονομικές εναλλακτικές. Και αυτό διότι η αγορά βασικών ειδών διατροφής σε Μάλτα και Πορτογαλία επιβαρύνεται με ΦΠΑ 0% και 6%, αντίστοιχα, όταν στην Ελλάδα η αγορά βασικών ειδών διατροφής είναι 13% και 23%, ανάλογα με το αν έχει προηγηθεί παρασκευή ή επεξεργασία.
  Στη μεταφορά προσώπων η Ελλάδα θα εφαρμόζει το δεύτερο υψηλότερο συντελεστή ΦΠΑ (23%) μετά την Κροατία (25%), ξεπερνώντας τον μέσο όρο των ανταγωνιστριών χωρών αναφοράς κατά περίπου 14.5 ποσοστιαίες μονάδες.
  Δεύτερη θέση και στο ύψος του ΦΠΑ επί των πωλήσεων αλκοολούχων ποτών, με Ελλάδα και Πορτογαλία να εφαρμόζουν ήδη 23% ΦΠΑ (υψηλότερο ΦΠΑ εφαρμόζει η Κροατία με 25%), όταν ο μέσος όρος στις ανταγωνίστριες χώρες αναφοράς ανέρχεται περίπου στο 21%. Ωστόσο, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η οινοπαραγωγός Πορτογαλία υποστηρίζει έμπρακτα τον κλάδο της παραγωγής κρασιού, έχοντας εξασφαλίσει χαμηλό συντελεστή ΦΠΑ (13%).
  Τέλος, η είσοδος σε χώρους πολιτισμού στην Ελλάδα δεν επιβαρύνεται με ΦΠΑ, όταν ο ΦΠΑ που εφαρμόζουν οι ανταγωνίστριες χώρες αναφοράς αγγίζει, κατά μέσο όρο, το 7,5%.
  Συνολικά, η έρευνά μας καταδεικνύει ότι, μετά την αύξηση στους συντελεστές ΦΠΑ, η Ελλάδα θα είναι, σε απόλυτες τιμές, ακριβότερη από πλευράς ΦΠΑ κατά περίπου 6 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με τον μέσο όρο των ανταγωνιστριών χωρών αναφοράς, όταν με τους προηγούμενους συντελεστές ήταν ελαφρώς οικονομικότερη.
  Προτάσεις για μειώσεις και ισοδύναμα
  Η ανάγκη σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας καθιστά περισσότερο από ποτέ απαραίτητο τον σχεδιασμό μέτρων αναπτυξιακού χαρακτήρα. Οι αυξήσεις στο ΦΠΑ στις παραπάνω βασικές κατηγορίες αναμένεται να αποτελέσουν ανασταλτικό παράγοντα στην ανάπτυξη του τουρισμού και της εν γένει οικονομίας. Ως εκ τούτου, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να επιδιώξει την εφαρμογή ισοδύναμων μέτρων, λαμβάνοντας υπόψη ότι βασικό κριτήριο επιλογής ταξιδιωτικού προορισμού αποτελεί το κόστος μεταφοράς και η διαμονή.
  Πιο συγκεκριμένα, θεωρούμε απαραίτητο να επανέλθει ο συντελεστής ΦΠΑ στη μεταφορά προσώπων στο εσωτερικό της χώρας στο 13%, ούτως να προαχθεί ο εσωτερικός τουρισμός και να αυξηθεί ο αριθμός των προορισμών που θα επισκέπτονται εντός της χώρας ταξιδιώτες από το εξωτερικό. Παράλληλα, θα πρέπει να μειωθεί ο συντελεστής ΦΠΑ επί της διαμονής, λαμβάνοντας υπόψη ότι ένας συντελεστής της τάξης του 9% θα καθιστούσε την Ελλάδα ελαφρώς οικονομικότερη από Ισπανία, Κροατία και Ιταλία.
  Ως ισοδύναμα μέτρα προτείνεται, μεταξύ άλλων, να υπάρξουν αυξήσεις τόσο στα ήδη χαμηλά εισιτήρια εισόδου σε χώρους πολιτισμού όσο και στον αντίστοιχο ΦΠΑ (από 0% στο 13%), καθώς επίσης και στο ΦΠΑ επί της πώλησης μη παραδοσιακών αλκοολούχων ποτών (από 23% στο 25%).
  Τέλος, προτείνεται η εφαρμογή μέτρων απελευθέρωσης του ωραρίου λειτουργίας της αγοράς τις Κυριακές, με σκοπό την αύξηση των πωλήσεων και, ως εκ τούτου, του ΦΠΑ που θα εισπράττεται από το ελληνικό Δημόσιο.

  * Ο Νίκος Καλόφωνος είναι Διευθυντής στο Φορολογικό Τμήμα της KPMG

  http://www.euro2day.gr/specials/opinions/article/1352367/katadikastikes-oi-afxhseis-toy-fpa-gia-ton.html

  16 – FRAPORT – ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΑ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ: ΜΙΑ ΜΗ «ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙΜΗ» ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ

  Η επιχειρηματική έδρα της Fraport, το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης | EPA / Fraport AG
  10.08.2015
  Κώστας Ζαφειρόπουλος
  Την ώρα που η κυβέρνηση πασχίζει να αποδείξει προς πάσα κατεύθυνση πως είναι δυνατή και επωφελής μια «αριστερή» διαχείριση της συμφωνίας με τους δανειστές, με την κοινή γνώμη να έχει το βλέμμα στραμμένο προς τις άμεσες συνέπειες των δημοσιονομικών μέτρων, προχωρούν με γρήγορους ρυθμούς οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας, που αποστερούν ένα από τα τελευταία παραγωγικά εργαλεία για την άσκηση μιας στοιχειώδους οικονομικής πολιτικής προς το δημόσιο συμφέρον.
  Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πολυσυζητημένη πώληση των 14 κερδοφόρων κρατικών περιφερειακών αεροδρομίων στην κοινοπραξία Fraport-Slentel Ltd (θυγατρική του ομίλου «Κοπελούζος»), που αναδείχθηκε νικήτρια στον διεθνή διαγωνισμό του ΤΑΙΠΕΔ τον Νοέμβριο του 2014.
  Πρόκειται για μια ιδιωτικοποίηση που είχε καταγγελθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ (όταν ήταν αξιωματική αντιπολίτευση), ενώ τόσο ο πρωθυπουργός όσο και κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης είχαν δημοσίως και κατ’ επανάληψη εκφραστεί αρνητικά για τη συγκεκριμένη συμφωνία.
  Λίγες μέρες μετά την πανηγυρική εκλογή του, τον περασμένο Φεβρουάριο, ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτήριζε μεν δίκαιο το ύψος της προσφοράς της κοινοπραξίας (1,234 δισ. ευρώ εφάπαξ τίμημα και 22,9 εκατ. ετήσιο μίσθωμα), αλλά τόνιζε: «Τα αεροδρόμια είναι μέρος της τουριστικής μας βιομηχανίας. Ετσι η Ελλάδα βγάζει τα προς το ζην της. Είναι κάτι που πρέπει να επανεξετάσουμε».
  Η «Εφ.Συν.» ανοίγει σήμερα τον φάκελο της συγκεκριμένης ιδιωτικοποίησης, ανατρέχει στο σκοτεινό παρελθόν τού γερμανικού κολοσσού και φέρνει στο φως στοιχεία που δημιουργούν ερωτήματα, τόσο για το επικερδές της επερχόμενης συμφωνίας όσο και για το εργασιακό μέλλον του προσωπικού στα πλήρως ιδιωτικοποιημένα περιφερειακά αεροδρόμια.

  Εση (Γερμανία)

  Αεροπλάνα της Lufthansa στη Φρανκφούρτη | AP Photo/Michael Probst
  Η ολοκλήρωση της πώλησης των 14 αεροδρομίων αποτέλεσε σταθερή απαίτηση των δανειστών, τόσο πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου όσο και κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων του τελευταίου εξαμήνου.
  Κύριος μέτοχος της εισηγμένης Fraport είναι το γερμανικό ομόσπονδο κρατίδιο της Εσης (31,35%), ενώ ακολουθούν το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο της Εσης (20,2%), η αεροπορική εταιρεία Lufthansa (8,45%) και η αυστραλιανή επενδυτική εταιρεία Rare Infrastructure Limited.
  Λίγο μετά την ψήφιση των «όρων διάσωσης» από την ελληνική Βουλή, ο διευθύνων σύμβουλος της Fraport και ο πρέσβης του κρατιδίου της Εσης επισκέφτηκαν τις Βρυξέλλες χωριστά, σε μια προσπάθεια να ολοκληρωθεί η συμφωνία με νέες ευνοϊκές εγγυήσεις για τη Fraport.
  «Ναυαρχίδα» της εταιρείας θεωρείται ο αερολιμένας της Φρανκφούρτης, ενώ παράλληλα διαχειρίζεται μεγάλα αεροδρόμια του κόσμου, όπως της Αγίας Πετρούπολης, της Αττάλειας, το «Ιντιρα Γκάντι» του Νέου Δελχί, του Σιάν στην Κίνα, του Ντακάρ και το «Χόρχε Τσάβες» της Λίμας.
  Τα τελευταία χρόνια έχει επεκτείνει τις δραστηριότητές της και στη Β. Αμερική. Στις ΗΠΑ, όπου τα αεροδρόμια παραμένουν υπό κρατικό έλεγχο, η Fraport έχει ήδη εξαγοράσει τα εμπορικά καταστήματα και τα καταστήματα εστίασης σε 4 αεροδρόμια των ΗΠΑ, στη Βαλτιμόρη, στο Πίτσμπουργκ, στη Βοστόνη και στο Κλίβελαντ.
  Τον περασμένο Αύγουστο εξαγόρασε την αμερικανική εταιρεία Airmall.

  Βαλτιμόρη (ΗΠΑ)

  Διαδηλώσεις εργαζομενών στο αεροδρόμιο της Βαλτιμόρης κατά της Fraport | unite-here
  «Η συμπεριφορά της εταιρείας προς τους εργαζόμενους στο αεροδρόμιο της Βαλτιμόρης μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο εξέτασης για τους φορείς λήψης αποφάσεων στην Ελλάδα. Αν ολοκληρωθεί η συμφωνία πώλησης των αεροδρομίων, θα υπάρχει επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών, απολύσεις και εργασιακή ανασφάλεια», εξηγεί ο ερευνητής Ιαν Μικούσκο, μέλος του Συνδικάτου Unite Here (εκπροσωπεί 300.000 εργαζόμενους στη Β. Αμερική), το οποίο βρίσκεται σε ανοιχτή διαμάχη με τη Fraport.
  Ερευνα που διεξήχθη τη διετία 2013-2014 σε 180 από τους 800 εργαζομένους του αεροδρομίου της Βαλτιμόρης αποκάλυψε ότι αυτοί πληρώνονται κατά μέσο όρο με 8,5 δολάρια την ώρα, ενώ στο αμερικανικό Δημόσιο ο ελάχιστος μισθός είναι στα 13,45 δολάρια.
  Στην ίδια έρευνα αποκαλύφθηκε πως το 84% των ερωτηθέντων εργαζομένων δεν είχαν ιατρική ασφάλιση. Στο αεροδρόμιο της Βαλτιμόρης, η -εξαγορασμένη από τη Fraport- Αirmall έχει μισθώσεις με πάνω από 40 εταιρείες.
  Κάθε φορά που λήγει μια σύμβαση υπεργολαβίας, οι εργαζόμενοι διατρέχουν τον κίνδυνο να χάσουν τη δουλειά τους αναίτια.

  Διαδηλώσεις εργαζομενών στο αεροδρόμιο της Βαλτιμόρης κατά της Fraport | unite-here
  «Η πόλη της Βαλτιμόρης δεν έχει άμεσο έλεγχο επί του αεροδρομίου της. Η εταιρεία που διαχειρίζεται το πρόγραμμα παραχωρήσεων και λειτουργεί ως εκμισθωτής έχει εμπλακεί σε παρατεταμένες εργατικές διαμάχες. Οι εκλεγμένοι ηγέτες της Βαλτιμόρης έχουν απίστευτα απογοητευτεί με τη χαμηλή ποιότητα των θέσεων εργασίας που προβλέπονται από το πρόγραμμα παραχωρήσεων αεροδρομίων της Airmall», αναφέρεται σε επιστολή-έκκληση που έστειλαν 8 μέλη τoυ δημοτικού συμβουλίου της Βαλτιμόρης στα μέλη του κοινοβουλίου της Εσης.
  Οι εκκλήσεις έπεσαν στο κενό, η συνάντηση συνδικαλιστών με μέλη του Δ.Σ. της Fraport δεν κατέστη δυνατή και ύστερα από 11 μήνες, η Fraport έχει αποτύχει να υλοποιήσει τα απαραίτητα μέτρα, ώστε να διορθωθούν τα εργασιακά ζητήματα του αεροδρομίου, σύμφωνα με τους Αμερικανούς συνδικαλιστές.
  Φιλιππίνες

  Το αεροδρόμιο Ακίνο στη Μανίλα | © Pindiyath100 | Dreamstime.com
  Στις παρουσιάσεις των επιτευγμάτων του γερμανικού κολοσσού απουσιάζει συνήθως η αναφορά στο σκάνδαλο της κατασκευής του διεθνούς αεροδρομίου «Ακίνο» των Φιλιππίνων, που ταλανίζει τη συγκεκριμένη χώρα εδώ και 15 χρόνια.
  Το 2001, ύστερα από 2 χρόνια προσπαθειών, η Fraport αποκτά το 61,44% της εταιρείας PIATCO, που είχε αναλάβει 4 χρόνια νωρίτερα την κατασκευή ενός διεθνούς τερματικού σταθμού.
  Το ανώτατο δικαστήριο των Φιλιππίνων το 2004 ακυρώνει το συμβόλαιο με τη Fraport, γιατί παραβιαζόταν κατάφωρα η εθνική νομοθεσία που δεν επέτρεπε τον έλεγχο βασικών υποδομών της χώρας από ξένα συμφέροντα.
  Η Fraport, ενώ τυπικά είχε μειοψηφικό μερίδιο, είχε κλείσει παρασκηνιακή συμφωνία με τους Φιλιππινέζους εταίρους, για να τους χρησιμοποιήσει ως «βιτρίνα», προκειμένου να έχει τον έλεγχο του αεροδρομίου.
  Οι δικαστικές αρχές ανακάλυψαν επίσης και «αποχρώσες ενδείξεις» χρηματισμού κυβερνητικών στελεχών της Μανίλα.
  Η σύμβαση τερματίστηκε. Ωστόσο, είχε υπογραφεί μυστική ρήτρα με την κυβέρνηση της Μανίλα για επιδιαιτησία από το Κέντρο για την Επίλυση των Διαφορών Επενδύσεων (ICSID) της Παγκόσμιας Τράπεζας, με έδρα την Ουάσινγκτον.
  Η Fraport προσέφυγε στην επιδιαιτησία, αλλά η ICSID… αποφάσισε το 2007 ότι η Fraport είχε παραβιάσει τόσο κατάφωρα την εθνική νομοθεσία των Φιλιππίνων που ήταν αδύνατο να μην καταδικαστεί.
  Τον Δεκέμβριο του 2014 υπήρξε και οριστική καταδικαστική απόφαση από το ίδιο δικαστήριο για τις πρακτικές της Fraport.
  Η «προσγείωση» της Fraport στην Ελλάδα

  Φωτογραφία αρχείου του αεροδρομίου «Μακεδονία» στη Θεσσαλονίκη, που έχει παραχωρηθεί για 40 χρόνια από το ΤΑΙΠΕΔ στην κοινοπραξία Fraport-Κοπελούζος | ΑΠΕ-ΜΠΕ / PIXEL / Σωτήρης Μπαρμπαρούσης
  Κατά το εξάμηνο των διαπραγματεύσεων που προηγήθηκε της συνόδου κορυφής στις 12 Ιουλίου, ο υπουργός Οικονομίας Γ. Σταθάκης επιδίωξε τη μείωση της διάρκειας παραχώρησης στην ανάδοχο κοινοπραξία (από τα 40 χρόνια που είναι σήμερα), τη συμμετοχή του Δημοσίου στη διοίκηση, με μίνιμουμ στόχο να έχει το κράτος τη λεγόμενη καταστατική μειοψηφία, αλλά και το ψαλίδισμα των αεροδρομικών τελών, τα οποία με βάση τον διαγωνισμό μπορούν να αυξηθούν από τα 12 στα 20 ευρώ ανά επιβάτη.
  Οι διαβεβαιώσεις των αρμόδιων υπουργών περί συμμετοχής του Δημοσίου φαίνονται σήμερα μακρινές υποσχέσεις, όπως και η πρόθεση της κυβέρνησης τα έσοδα από την πώληση να μην αποδοθούν αποκλειστικά στην εξόφληση του δημόσιου χρέους.
  Σύμφωνα με τα εσωτερικά δεδομένα της Ελληνικής Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, ο αριθμός των πτήσεων στα 14 αεροδρόμια για το 2014 αυξήθηκε κατά 13,8%, ο δε αριθμός των επιβατών αυξήθηκε κατά 19%.
  Δεν πρόκειται για επένδυση νέων κεφαλαίων σε μια καινούργια παραγωγική δραστηριότητα, που θα οδηγούσε σε παραγωγή προ¬στι¬θέ¬με¬νης αξίας και σε αύ¬ξη¬ση του επι¬χει¬ρη¬μα¬τι¬κού κύ¬κλου ερ¬γα¬σιών.
  Τα τελευταία 15 χρόνια, μόνο 3 από τα 14 αεροδρόμια (Θεσσαλονίκη, Χανιά, Σκιάθος) έχουν εισπράξει πάνω από 225 εκατ. ευρώ δημόσιου χρήματος, από ευρωπαϊκά κονδύλια, για δημιουργία υποδομών.
  Βρισκόμαστε εν μέσω μεταβίβασης ήδη υπαρ¬κτών πά¬γι¬ων κε¬φα¬λαί¬ων των δη¬μό¬σιων επι¬χει¬ρή¬σε¬ων, με την ύπαρ¬ξη ήδη εξει¬δι¬κευ¬μέ¬νου προ¬σω¬πι¬κού που απα¬σχο¬λεί¬ται στα αεροδρόμια, χωρίς κανένα σημαντικό επι¬χει¬ρη¬μα¬τι¬κό ρίσκο.
  «Είναι απόλυτα κερδοφόρες και βιώσιμες επιχειρήσεις υπό δημόσιο έλεγχο και διοίκηση, ενισχύουν σημαντικά τον κρατικό προϋπολογισμό, δεν επιβαρύνουν τον Ελληνα φορολογούμενο κι έχουν άμεσες δυνατότητες αύξησης της αποδοτικότητας-κερδοφορίας τους. Επιπρόσθετα, θεωρούμε επιζήμια για την οικονομική εξέλιξη της χώρας τη δημιουργία ιδιωτικού μονοπωλίου στον τομέα των αερομεταφορών. Αν σκεφτούμε ότι στις νησιωτικές περιφέρειες ο βαθμός εξάρτησης του τουρισμού από τις αερομεταφορές ανέρχεται στο 78%-86%, τότε εύκολα διαπιστώνουμε τον έλεγχο που μπορεί να επιβάλει στο τουριστικό κεφάλαιο το οποιοδήποτε ιδιωτικό μονοπώλιο, εν προκειμένω της Fraport», αναφέρει κείμενο 161 θεσμικών φορέων και συλλογικοτήτων της «Κοινής Πρωτοβουλίας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των Περιφερειακών Αεροδρομίων».
  «Η παράδοση των ελληνικών αεροδρομίων σε γερμανική κρατική επιχείρηση θα προκαλέσει σημαντική οικονομική ζημιά στο Ελληνικό Δημόσιο. Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα. Η σημερινή Ευρώπη την καθιστά δυνατή», αναφέρει ρεπορτάζ του γερμανικού τηλεοπτικού ARD.
  Στο θέμα, που προβλήθηκε ως σκάνδαλο στο μεγαλύτερο γερμανικό κανάλι πριν από λίγες μέρες, ο καθηγητής Ρούντολφ Χίκελ από το Πανεπιστήμιο της Βρέμης εξηγεί: «Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι τα σημαντικά κέρδη που εμφανίζουν αυτά τα 14 αεροδρόμια, στην ουσία, αντί να διοχετεύονται στα ελληνικά δημόσια ταμεία, θα πηγαίνουν κατευθείαν σε γερμανικά δημόσια ταμεία».
  Στους Γερμανούς δημοσιογράφους ο ίδιος ο αναπληρωτής υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Χρήστος Σπίρτζης, προσθέτει: «Η πρόθεση της ελληνικής κυβέρνησης είναι να πουλήσει 14 από τα κερδοφόρα αεροδρόμια και τα άλλα, τα μη κερδοφόρα, τα προβληματικά, που πρέπει να συνεχίσουν να επιδοτούνται, θα παραμείνουν στο Ελληνικό Δημόσιο. Αυτό είναι ένα μοντέλο που δεν έχει εφαρμοστεί πουθενά στην Ευρώπη. Αυτό ταιριάζει περισσότερο σε μια τριτοκοσμική αποικία παρά σε μια χώρα-μέλος της Ε.Ε.», υπογραμμίζει ο υπουργός που θα… εφαρμόσει τη συμφωνία.

  Συνάντηση Αμερικανων (Unite Here) και Γερμανών συνδικαλιστών (Verdi), το Μάιο 2015 στη Φρανκφούρτη, για το ζήτημα της Fraport | Unite Here
  «Ο κ. Σταθάκης μάς ενημέρωσε ότι ήταν αντίθετος με τη συγκεκριμένη επένδυση πριν από τη σύνοδο κορυφής του Ιουλίου, αλλά τώρα αναγκαστικά λέει ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς», εξηγεί ο ερευνητής Ιαν Μικούσκο από το Unite Here, που μαζί με τη διευθύντρια διεθνών σχέσεων, Ασουίνι Σουκτανκάρ, βρέθηκαν στην Ελλάδα, εκφράζοντας με κάθε τρόπο την αντίθεσή τους στην πώληση του 51% των αεροδρομίων σε ιδιώτες.
  «Πώς σας φάνηκαν όλοι οι θεσμικοί παράγοντες που συναντήσατε στην Ελλάδα στο πλαίσιο της συζήτησης για την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων;», ρωτάμε τον κ. Μικούσκο, λίγο πριν επιστρέψει στις ΗΠΑ.
  «Θα έλεγα ότι έδειχναν αδύναμοι και απελπισμένοι», απαντά, αλλά «εμείς πιστεύουμε ότι ακόμα υπάρχουν περιθώρια».
  Ποιοι… συμβουλεύουν το ΤΑΙΠΕΔ

  Ενας από τους στρατηγικούς συμβούλους του ΤΑΙΠΕΔ στο θέμα της ιδιωτικοποίησης των αεροδρομίων ήταν από το 2012 και η εταιρεία Lufthansa Consulting ως κοινοπραξία μαζί με το γραφείο «Δοξιάδη Σύμβουλοι για Ανάπτυξη και Οικιστική Α.Ε.» και την «Alanna Consulting Group».
  H Lufthansa Consulting αποτελεί θυγατρική της Lufthansa AG, η οποία με τη σειρά της κατέχει το 8,45% των μετοχών της Fraport, που τελικά κέρδισε τον διαγωνισμό.
  Επιπλέον, σύμφωνα με στοιχεία του αμερικανικού συνδικάτου Unite Here, 6 από τα 8 μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Lufthansa Consulting συνδέονται με άμεσες (επ’ αμοιβή) ή έμμεσες θέσεις με τη Lufthansa, ενώ τόσο ο διευθύνων σύμβουλος της Fraport, Στέφαν Σούλτε, όσο και πρόεδρος του Δ.Σ. της Lufthansa Consulting είναι μέλη του συμβουλίου της μεγαλύτερης εταιρείας ταχυμεταφορών στον κόσμο, της Deutsche Post DHL Group.
  Η σύγκρουση συμφερόντων είναι προφανής.
  «Η ελληνική κυβέρνηση -μεταξύ άλλων- οφείλει να επανεξετάσει τις συγκεκριμένες συνδέσεις», αναφέρει το αμερικανικό συνδικάτο Unite Here.

  https://www.efsyn.gr/arthro/fraport-perifereiaka-aerodromia-mia-mi-diaheirisimi-parahorisi

  ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`

  17 – Πως τα capital controls “σκοτώνουν” τις επιχειρήσεις
  Του Νίκου Χρυσικόπουλου
  Τεράστιες δυσκολίες, ακόμη και σε καθημερινές δραστηριότητες και λειτουργίες, συνεχίζουν να δημιουργούν τα capital controls σε χιλιάδες επιχειρήσεις.
  Καθώς το ελληνικό πρόγραμμα έληξε χωρίς να επιτευχθεί συμφωνία και το ελληνικό κράτος δεν εκπλήρωσε τις οικονομικές υποχρεώσεις του προς το ΔΝΤ, στις 28 του περασμένου Ιουνίου επιβλήθηκαν έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων, το ύψος των οποίων αναμένεται να συνεχίζει να ομαλοποιείται, καθώς η διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών προχωρά. Έως ότου συμβεί όμως αυτό, η λειτουργία των επιχειρήσεων υπόκειται σε σοβαρούς περιορισμούς, από την διακίνηση και την προμήθεια των πρώτων υλών, τις επιπτώσεις στις εξαγωγές, μέχρι την αποφυγή κάθε είδους πίστωσης και τον κίνδυνο κατάπτωσης εγγυητικών επιστολών.
  Από την πρώτη στιγμή, οι αναλυτές εκτίμησαν τους κινδύνους που προκαλούν τα capital controls στην οικονομία. Σε σχετικό σημείωμα, το ΙΟΒΕ ανέφερε πως οι περιορισμοί αυτοί, μαζί με την ευρύτερη διάρρηξη της εμπιστοσύνης που έχει υπάρξει, δυστυχώς θα τείνουν να υποβιβάσουν το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας στη χώρα, με τα εισοδήματα και τις θέσεις εργασίας να μειώνονται για τους επόμενους αρκετούς μήνες. Αντίστοιχα, η Διεύθυνση Οικονομικής Ανάλυσης και Έρευνας Διεθνών Κεφαλαιαγορών της Eurobank εκτίμησε πως η ενίσχυση του κλίματος αβεβαιότητας σε σχέση με τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας και η επιβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων αναμένεται να επιδράσουν με αρνητικό τρόπο στην εγχώρια οικονομική δραστηριότητα.
  Σε πιο “χειροπιαστό” επίπεδο, έπειτα από ένα μήνα και πλέον περιορισμών, οι επιχειρήσεις ήδη έχουν κωδικοποιήσει τις μεγαλύτερες δυσκολίες που συναντούν. Πλέον χαρακτηριστική η περίπτωση της Nexans που στην οικονομική έκθεση εξαμήνου “κωδικοποιεί” τις επιπτώσεις και τους κινδύνους από την εφαρμογή των capital controls. Όπως σημειώνεται, η αποτυχία να εξαιρεθεί ο τομέας της βιομηχανίας από τους περιορισμούς της σχετικής νομοθεσίας διευρύνει τα ήδη μεγάλα προβλήματα στην τήρηση των εμπορικών και οικονομικών όρων και παραδόσεων στο εξωτερικό. Την ίδια στιγμή, δημιουργείται ένα νέο περιβάλλον στην αγορά (“οικονομία μετρητών”) με τους προμηθευτές να ζητούν πληρωμές αποκλειστικά και μόνο σε μετρητά, αποφεύγοντας κάθε μορφή πίστωσης.
  Έτσι, η προμήθεια των πρώτων υλών γίνεται πλέον με ιδιαίτερα χρονοβόρες και δαπανηρές διαδικασίες και η προϋπόθεση των συναλλαγών με μετρητά επηρεάζει σχεδόν το σύνολο της παραγωγής, καθιστώντας τη ροή πιο αργή κι επικίνδυνη. Ως αποτέλεσμα, η συνεχής δυσκολία στη διακίνηση των πρώτων υλών, μπορεί να επηρεάσει την παραγωγή, κυρίως για τα εγχώρια προϊόντα, γεγονός που επιβαρύνει τη ροή ακόμη περισσότερο. Παράλληλα, οι καθυστερήσεις στην εισαγωγή πρώτων υλών από το εξωτερικό (από ευρωπαϊκές και μη ευρωπαϊκές αγορές) μπορεί να προκαλέσει σε ορισμένες περιπτώσεις ακυρώσεις εκ μέρους των προμηθευτών.
  Με δεδομένο ότι οι ξένοι προμηθευτές ήδη ζητούν πιο δυσμενείς όρους συναλλαγών, όπως 100% προκαταβολή, ακόμα και σε μεγάλες και φερέγγυες ελληνικές επιχειρήσεις. Οι επιπτώσεις στις εξαγωγές αναμένεται επίσης να είναι σημαντικές, λόγω των καθυστερήσεων στη διαδικασία και για τη χορήγηση εγγυήσεων σε ξένους φορείς για την “καλή και έγκαιρη πληρωμή τους. Επίσης, η δυσλειτουργία στον τομέα των παραγγελιών είναι πολύ πιθανή, λόγω της μεγάλης δυσκολίας που επιφέρει η αντικαταβολή κατά την παράδοση. Οι εξαγωγές και οι παραγγελίες με ενέγγυες πιστώσεις (Letters of Credit) μπορεί να έχουν δυσκολίες εφαρμογής λόγω των περιορισμών στις τράπεζες. Το ίδιο μπορεί ισχύει για όλους τους όρους πληρωμής συμπεριλαμβανομένης της συμμετοχής της τράπεζας (π.χ. CAD).
  Η Nexans αναφέρει επίσης πως υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες που διαπιστώθηκαν στην τιμολόγηση και είσπραξη των σχετικών εσόδων, με αρνητικές επιπτώσεις στην αντιμετώπιση των δανείων και άλλων υποχρεώσεων. Όσον αφορά στην είσπραξη των απαιτήσεων που έχουν ωριμάσει (π.χ. Επιταγές), κι εδώ υπάρχουν καθυστερήσεις που μπορεί να επηρεάσει σημαντικά τις ταμειακές ροές, τη διενέργεια άλλων πληρωμών κ.λπ. Ως μέλος πολυεθνικού Ομίλου με αξιοσημείωτη παρουσία στις ξένες χώρες, στην εταιρεία υπάρχουν συνεχή αιτήματα για ταξίδια και μετακινήσεις στελεχών και μελών του προσωπικού. Η έλλειψη ρευστότητας και η μη χρήση (ή / και αποδοχή) των ελληνικών πιστωτικών καρτών στο εξωτερικό, μπορεί να προκαλέσει αναβολές και ακυρώσεις ταξιδιών, καθυστερήσεις, παραβιάσεις συμβάσεων και φυσικά διακοπή / αναστολή της δραστηριότητάς της.

  Κίνδυνοι
  Την ίδια στιγμή, εντοπίζονται κίνδυνοι από τους κεφαλαιακούς περιορισμούς, όπως:
  – Απώλεια πόρων για επενδύσεις σε εξοπλισμό, πάγια περιουσιακά στοιχεία, κ.λπ. λόγω αναστολής των επενδύσεων υπό τις παρούσες πολιτικές συνθήκες ασταθείς και αύξηση των δαπανών για την εκτέλεση έργων.
  – Η αβεβαιότητα και η επιβολή ελέγχου κίνησης κεφαλαίων καθυστερούν και / ή αναστέλλουν την είσοδο των νέων (εγκεκριμένων) συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει σοβαρούς κινδύνους που ενδεχομένως θα οδηγήσουν σε οριστική απώλεια των πόρων και την μακροπρόθεσμη πτώση των πωλήσεων.
  – Λόγω της μείωσης της παραγωγής, της μείωση των πωλήσεων, των δυσκολιών διανομής κ.λπ. οι τρέχουσες ανάγκες ικανοποιούνται ανάλογα με την περίσταση και από το προσωπικό ασφαλείας. Επιπλέον, επανεξετάζονται οι μετατοπίσεις του προσωπικού, καθώς και οι άδειες, ο αριθμός του προσωπικού, οι προσλήψεις, κ.λπ.
  – Μπορεί να υπάρξει κατάπτωση των εγγυητικών επιστολών καλής εκτέλεσης και επιβολή κυρώσεων “αθέτησης” για παράβαση των συμβατικών όρων, στασιμότητα των τραπεζικών συναλλαγών (π.χ. ημερομηνίες λήξης των δανείων, προθεσμιακές πράξεις συναλλάγματος “forward forex”, κ.λπ.).
  – Λόγω της τρέχουσας κατάστασης στις τράπεζες, οι σημαντικότερες δυσκολίες που παρατηρούνται στην καταβολή των πληρωμών οφείλονται στις διαφορετικές πολιτικές και διαδικασίες που ισχύουν σε κάθε τράπεζα για τη μεταφορά χρημάτων.
  – Η περιορισμένη πρόσβαση σε άλλα τραπεζικά προϊόντα (π.χ. εγγυητικές επιστολές) μπορεί να έχει αρνητικά αποτελέσματα στη συμμετοχή εταιρειώνς σε διαγωνισμούς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
  Τέλος, με δεδομένο ότι οι δυσμενείς αυτές συνθήκες που έχουν επεκταθεί στην αλυσίδα εφοδιασμού, και ιδίως για τις διεθνείς μεταφορές, το σύνολο των επιχειρήσεων θα επιβαρυνθεί με πρόσθετα κόστη.

  http://www.capital.gr/story/3051655

  18 – ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ «ΒΕΤΟ» ΣΤΙΣ ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ
  Νέος νόμος για συλλογικές συμβάσεις και μισθούς έως το τέλος του 2015

  Του Γιώργου Γάτου
  Σε άμεση διαπραγμάτευση με τους θεσμούς τέθηκε από χθες το καθεστώς των συλλογικών συμβάσεων, των μισθών, των ομαδικών απολύσεων και η διαδικασία κήρυξης απεργιών, έτσι ώστε να προωθηθεί για ψήφιση στη Βουλή έως το τέλος του 2015 ένας νέος νόμος για τα εργασιακά, που θα είναι «ευθυγραμμισμένος» με όσα ισχύουν στην Ε.Ε. Το «στίγμα» των αλλαγών – που ζητούσαν οι θεσμοί από την αρχή των Μνημονίων και τις οποίες προβλέπει η επικαιροποιημένη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές, βάζοντας στο τραπέζι των διαβουλεύσεων το Διεθνές Γραφείο Εργασίας και άλλους Οργανισμούς- έδωσαν ήδη τα τεχνικά κλιμάκια της τετραμερούς κατά τη διάρκεια συνάντησης με τα στελέχη του υπουργείου Εργασίας.
  Τα πέντε «αγκάθια»
  Οι εκπρόσωποι της τετραμερούς, έχοντας επιβάλει το «πάγωμα» οποιασδήποτε μονομερούς νομοθετικής πρωτοβουλίας (όπως για τη επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και του κατώτατου μισθού όπως ίσχυαν πριν από το… 2010 και το 2012) ζήτησαν να ξεκινήσει άμεσα συγκριτική μελέτη για τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές σε ολόκληρο το φάσμα των εργασιακών σχέσεων και συγκεκριμένα για:
  1. Τον τρόπο καθορισμού ενός ενιαίου ελάχιστου κατώτατου μισθού (single rate) χωρίς προσαυξήσεις (π.χ. τριετίες) ή διακρίσεις (όπως για τους νέους ηλικίας έως 25 ετών, που η κυβέρνηση επιδιώκει να εξισώσει με τους μεγαλύτερους, καταργώντας το χαμηλότερο όριο των 510,95 ευρώ). Με βάση την ευρωπαϊκή πρακτική και τις συμβάσεις του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας επιτρέπονται τόσο η νομοθέτησή του (κατόπιν διαβουλεύσεων με βάση την παραγωγικότητα, την ανταγωνιστικότητα, την απασχόληση και τις συνθήκες της αγοράς) όσο και ο καθορισμός του μέσα από συλλογικές διαπραγματεύσεις από τριτοβάθμιες οργανώσεις.
  2. Την υπερίσχυση ή μη των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων και το καθεστώς της διαιτησίας για την επίλυση των διαφορών.
  3. Τον χρόνο ισχύος των συμβάσεων μετά τη λήξη ή καταγγελία τους (η κυβέρνηση πρόσφατα επανέφερε την εξάμηνη «μετενέργεια» καταργώντας την τρίμηνη).
  4. Την κατάργηση του υπουργικού «βέτο» για τις ομαδικές απολύσεις, την εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας 98/59/ΕΚ και όσων προβλέπονται από τη Διεθνή Σύμβαση Eργασίας Αρ. 158 και την Σύσταση Αρ. 166 (νέα επιτρεπόμενα όρια ομαδικών απολύσεων, σχέδιο αντιμετώπισης των κοινωνικών επιπτώσεων κ.ά.) αλλά και το κόστος αντικατάστασης εργαζομένων (αποζημιώσεις). Να σημειωθεί ότι με βάση μελέτη του ΔΓΕ, δικαίωμα αρνησικυρίας σε ομαδικές απολύσεις ισχύει στην Ολλανδία (υπό διαφορετικούς όρους και με εγγυήσεις που η Ελλάδα δεν προβλέπει στο ισχύον νομικό καθεστώς) και σε πλήρη έκταση σε χώρες της Αφρικής, ενώ στην Ελλάδα η τελική έγκριση δίνεται από το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας, χωρίς, ωστόσο, να έχει καταργηθεί ο νόμος που προβλέπει το υπουργικό «βέτο».
  5. Τον απεργιακό νόμο (τρόπος κήρυξης απεργιών, χρόνος προειδοποίησης κ.ά.) σε συνδυασμό με το δικαίωμα της ανταπεργίας του εργοδότη (λοκ ? άουτ) που σε καμία περίπτωση δεν συζητά η ελληνική πλευρά.
  Νέος επικεφαλής στο ΣΕΠΕ
  Ο δικηγόρος Γιάννης Σούκος, υποψήφιος βουλευτής Α΄ Αθήνας στις εκλογές του 2012 με τη ΔΗΜΑΡ από την οποία αποχώρησε την άνοιξη του 2014, είναι ο νέος επικεφαλής του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας στη θέση του παραιτηθέντος Α. Καψάλη. «Ο εργασιακός χώρος έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης… η μάχη είναι δύσκολη, αλλά, δεν είναι μία μάχη… χαμένη», δήλωσε ο υπουργός Εργασίας Γ. Κατρούγκαλος κατά την εγκατάσταση του νέου γραμματέα.

  http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26516&subid=2&pubid=113644802

  ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`

  19 – ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ
  Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
  Η φεουδαρχία (ή φεουδαλισμός) ήταν ένα κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σύστημα που μορφοποιείται τελειωτικά, ως ολοκληρωμένο σύστημα, γύρω στον 11ο αιώνα[1] που επικράτησε ιδίως στα δυτικοευρωπαϊκά κράτη που προήλθαν από τη διάλυση της Αυτοκρατορίας των Καρολιδών. Τα φέουδα έχουν τις ρίζες τους στην τελευταία περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (μολονότι πολλοί εντοπίζουν στοιχεία φεουδαλισμού στην Αίγυπτο, στην Ιαπωνία[2] κ.α.) και στις λεγόμενες βαρβαρικές επιδρομές. Γενικά μπορούμε να χωρίσουμε τον φεουδαλισμό σε τρία στάδια: το στάδιο της προσφοράς φόρου σε εργασία, προϊόντα και χρήμα. Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει κατ’ ανάγκη χρονική σειρά στα τρία διαφορετικά είδη φεουδαλισμού, ενώ ρόλο στο ποιο υπερισχύει παίζουν και οι ιδιαίτερες συνθήκες κάθε χώρας.
  Πίνακας περιεχομένων
  • 1 Ιστορία
  o 1.1 Κρίση της φεουδαρχίας
  o 1.2 Λήξη της κρίσης
  • 2 Δείτε επίσης
  • 3 Παραπομπές
  • 4 Πηγές
  Ιστορία
  Όταν αναφερόμαστε στη μεσαιωνική φεουδαρχία, μιλάμε για το πώς μεταβλήθηκε η δομή όλου του δυτικοευρωπαϊκού κόσμου και για την απώλεια των κεντρικών εξουσιών προς όφελος των ευγενών και των τοπικών αρχόντων. Το φεουδαρχικό σύστημα ξεκινάει από δύο βασικές συνιστώσες:
  • Την αποαστικοποίηση και τον εξαγροτισμό που συνοδεύουν τη φάση της παρακμής του δυτικού ρωμαϊκού κράτους, και από τον:
  • Τρόπο παραγωγής και οργάνωσης που διατήρησαν οι γερμανικές φυλές που βρίσκονταν έξω από το Ρωμαϊκό κράτος. Η εξέλιξη αυτή ισοδυναμεί με ανατροπή των κατακτήσεων της εποχής του σιδήρου, οι οποίες είχαν ανοίξει το δρόμο για τη δημιουργία της πόλης-κράτους και τον εξαστισμό, και μια επάνοδο σ’ έναν καθολικό εξαγροτισμό της ζωής.[3]

  Αφιέρωμα ενός υποτελούς προς τον άρχοντά του
  Η τροπή αυτή οφείλεται, κυρίως, στην ανικανότητα των κεντρικών κυβερνήσεων να αποκρούσουν τις επιδρομές των Βίκινγκς, στις αρχές του 9ου αιώνα μ.Χ.. Πιο πολύ αποδιοργανώθηκε η Φραγκική Αυτοκρατορία, η οποία άρχισε να παρακμάζει λόγω εμφυλίων πολέμων και συγκρούσεων. Συνεπώς, οι απλοί άνθρωποι κατέφευγαν στους τοπικούς άρχοντες, για την ασφάλεια και την προστασία τους, ενισχύοντας τους τοπικούς άρχοντες, που με τη σειρά τους περιφρονούσαν τον ανίσχυρο, πλέον, βασιλιά ή αυτοκράτορα.
  Ο φεουδαρχικός κόσμος, με τις σχέσεις εξάρτησης που συνδέονται με το καθεστώς γαιοκτησίας, δημιουργήθηκε γύρω στο έτος 1000, μέσα από μια σειρά οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών στο προηγούμενο σύστημα, που βάση του είχε το μονάρχη. Ο Ντυμπί διαπιστώνει ότι τον 10 αιώνα συντελείται μια αλλαγή, σύμφωνα με την οποία η απόδοση δικαιοσύνης περνάει από το δημόσιο δικαστήριο στην αυλή του κόμη. Οι κομητείες διαλύθηκαν και στη θέση τους αναδύθηκαν οι χωροδεσποτείες που διοικούνται από τους τοπικούς άρχοντες ή τα μοναστήρια, και των οποίων η εξουσία δεν εξαρτάται από την εύνοια του βασιλιά, αλλά από τη δύναμη που αντλούν από τη γη που κατέχουν.[4] Η αλλαγή αυτή συντελέστηκε με διαφορετικό ρυθμό σε διαφορετικά μέρη της Δύσης. Το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα το οποίο προέκυψε, αναφέρεται σήμερα ως φεουδαρχικό ή φεουδαλικό.

  Τρεις τάξεις: κληρικός, πολεμιστής, εργάτης.
  Το φεουδαρχικό σύστημα είχε περιγραφεί ήδη από εκείνη την εποχή με την εικόνα τριών τάξεων. Της πνευματικής, της πολεμικής και της εργατικής. Ο Ντυμπύ έδειξε ότι στο φαντασιακό των τριών τάξεων, το τριμερές σχήμα που χρησιμοποιούσαν οι επίσκοποι του 11ου αιώνα ήταν ένα παρελθόν που είχε μεταβληθεί σε μια νέα κατάσταση η οποία είχε παραμερίσει τους oratores επισκόπους και bellatores βασιλείς. Οι χωροδεσπότες είχαν αναδυθεί εμβόλιμα ανάμεσα σε αυτούς και τους laboratores. Στα τέλη του 12ου αιώνα το τριμερές σχήμα επανήλθε, περιλαμβάνοντας και την χωροδεσποτική αριστοκρατία μεταξύ των bellatores (και την τρίτη τάξη αντικατέστησαν οι έμποροι negotiatores ή mercatores).[5]
  Το τριμερές σχήμα που παρουσίαζαν οι κληρικοί ως θεϊκή αρμονία, ήταν ένα σχήμα που στόχευε να κρατήσει την παραγωγική τάξη υποταγμένη στις άλλες δύο, αλλά σύμφωνα με τον Ζακ Λε Γκοφ, στόχευε επίσης να υποτάξει και τους πολεμιστές στους ιερείς.[6] H εκκλησία, το πρώτο από τα μέλη του τριμερούς σχήματος, κλήθηκε να κρατήσει την ισορροπία μεταξύ των φτωχών και των πλουσίων και να διατηρήσει την αρμονία που ευαγγελιζόταν με το τριμερές σχήμα της κοινωνίας. Ως προνομιούχα ομάδα όμως, στην πράξη επέλεγε συνήθως να είναι με το μέρος των καταπιεστών. Οι αγρότες ήταν περισσότερο εχθρικοί με τους κληρικούς, αφού η συμπεριφορά τους ήταν αντίθετη με τα ιδανικά τους, και επιπλέον επειδή τα εκκλησιαστικά αρχεία ήταν ένα καλό μέσο για την επιτυχή διεκδίκηση γαιών και δικαιωμάτων στα δικαστήρια.[7]
  O Μαρκ Μπλοχ διέκρινε δυο φεουδαρχικές εποχές, στην πρώτη από τις οποίες έχουμε την οργάνωση ενός αγροτικού χώρου με λιγοστές συναλλαγές, σπάνια χρήση του χρήματος και μηδενική μισθωτή εργασία. Στην δεύτερη, έχουμε επέκταση της αγροτικής παραγωγής, εξάπλωση του εμπορίου και της χρηματικής οικονομίας. Ο Ντυμπύ συμφωνεί με τον Μπλοχ, τοποθετώντας όμως την μετάβαση από τη μία περίοδο στην άλλη στα μέσα του 12ου αιώνα.[8]
  Η φεουδαρχία είναι κυρίως ένα σύνολο προσωπικών σχέσεων υποτέλειας που συνδέουν ιεραρχικά τα μέλη των ανώτερων τάξεων της κοινωνίας. Η πραγματική της βάση είναι η ανταλλαγή των υπηρεσιών του υποτελή έναντι κάποιου ευεργετήματος από τον άρχοντα. Κατά κανόνα το φέουδο είναι γη, και αυτό τοποθετεί τη φεουδαρχία στην αγροτική της βάση, δηλώνοντας ότι είναι καταρχήν ένα σύστημα κατοχής και εκμετάλλευσης της γης.[9]
  Οι μεγάλοι γαιοκτήμονες κατέχουν την εξουσία στα κτήματα που τους ανήκουν, που περιλαμβάνουν όλες τις περιοχές τις οποίες μπορεί να ελέγξουν. Συχνά παραχωρούν γη σε άλλους που τους οφείλουν αφοσίωση και υποτέλεια. Οι υποτελείς αυτοί μπορεί να μεταβιβάζουν επιπλέον απαιτήσεις στους ενοικιαστές γης της περιοχής τους.

  Όργωμα τον Μάρτιο, κάτω από ένα φεουδαλικό πύργο
  Χαρακτηριστικό γνώρισμα της χωροδεσποτείας ήταν και η ουσιαστική επιβίωση της δουλείας, υπό τη μορφή της δουλοπαροικίας. Οι υποτελείς χωρικοί τίθενται υπό την προστασία των ισχυρών γαιοκτημόνων με αντάλλαγμα τον πλήρη έλεγχο της ζωής και εργασίας τους. Τον 11ο αιώνα τα δικαιώματα που ασκούσαν ο βασιλιάς ή ο κόμης περνούν στα χέρια των τοπικών αρχόντων. Έτσι, η απονομή δικαιοσύνης, ο ορισμός και η είσπραξη φορολογίας, η επιβολή αγγαρείας, είναι δικαίωμα των χωροδεσποτών στην περιοχή τους.[10]
  Η εξουσία και τα δικαιώματα του δεσπότη βασίζονται στα λεγόμενα έθιμα που εκφράζονται στον στρατιωτικό τομέα, τον δικαστικό και τον οικονομικό τομέα. Οι αγρότες και τεχνίτες της περιοχής οφείλουν στρατιωτική υπηρεσία στον άρχοντα, πολεμώντας μαζί του, χτίζοντας το κάστρο του και υπηρετώντας ως φρουροί. Η εξουσία στην απονομή δικαιοσύνης, που μαρτυρά την ανεξαρτησία της χωροδεσποτείας, αντικατέστησε την εξουσία του βασιλιά. Στο δικαστήριο του χωροδεσπότη επιβάλλονται πρόστιμα για μεγάλα και μικρά αδικήματα, κάτι που είναι σημαντική πηγή εσόδων.
  Η ουσιαστική διάκριση μεταξύ των αγροτών δεν ήταν η τυπική κοινωνική θέση αλλά η οικονομική, που αφορούσε την έκταση της γης τους, την πλεονάζουσα συγκομιδή και τις φορολογικές υποχρεώσεις. Συχνά, οι υποχρεώσεις έναντι των αρχόντων ήταν οι ίδιες και για τους ελεύθερους και για τους τυπικά δουλοπάροικους.[11]
  Το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων του χωροδεσπότη προέρχεται από την παραγωγή που βγάζει η γη του, αλλά και από ενοίκια, φορολογία, διόδια και επιβολή προστίμων. Παράλληλα, οι χωροδεσπότες επιβάλλουν και μονοπώλιο σε μέσα παραγωγής όπως οι μύλοι, φούρνοι και πατητήρια που του ανήκουν.[12] Είναι τόσο μεγάλη η σημασία αυτού του μονοπωλίου, που βλέπουμε πολυάριθμες εξεγέρσεις εναντίον των χωροδεσποτικών φούρνων αλλά και την καταστροφή των αγροτικών μύλων από τους άρχοντες.[13]
  Οι κρατήσεις που υφίστανται οι αγρότες από την παραγωγή της σοδειάς τους είναι τόσο μεγάλες που τα ¾ από αυτήν δεν τα διαχειρίζονται οι ίδιοι. Οι άρχοντες όμως που, παρότι είχαν τη δυνατότητα να πωλούν και να αμείβονται σε χρήμα, αναζητούσαν περισσότερα, μετέτρεπαν την γαιοπρόσοδο σε χρηματική. Με τα χρήματα άμειβαν τεχνίτες ή αγόραζαν καταναλωτικά αγαθά, κάτι που δημιουργούσε μια αγορά εντός του χωριού.
  Βαθμιαία οι χωροδεσπότες αντιλήφθηκαν ότι μπορούσαν να ενισχύσουν την εκμετάλλευση της περιουσίας τους, βελτιώνοντας τις συνθήκες διαβίωσης των υποτελών τους, ευνοώντας την αύξηση του πληθυσμού ή επιτρέποντας μερική αυτονομία στην αγροτική παραγωγή.[14]
  Στη διάρκεια του 11ου και 12ου αιώνα, αναπτύσσεται ένα απελευθερωτικό ρεύμα που βελτιώνει τη νομική υπόσταση των αγροτών, με την αντικατάσταση των αγγαρειών από ένα φόρο και την παροχή χαρτών που καθόριζαν ένα σταθερό ποσό για τις κυριότερες οφειλές. Τον 12ο αιώνα οι άρχοντες ίδρυσαν πόλεις και χωριά στα οποία παρείχαν χάρτες δικαιωμάτων.[15]

  Σχέδιο μιας τυπικής (φανταστικής) μεσαιωνικής χωροδεσποτείας.
  Νέες αγροτικές τεχνικές και εργαλεία, εκχερσώσεις και νέες καλλιέργειες, έφεραν μια τεχνολογική πρόοδο που προκάλεσε κοινωνιολογικές ανακατατάξεις στην αγροτική ύπαιθρο. Η αυξημένη παραγωγή και η κερδοφορία που έφερε η πρόοδος οδήγησε σε διάκριση μεταξύ των καλλιεργητών που χρησιμοποιούσαν τα νέα μέσα παραγωγής και τους απλούς χειρώνακτες καλλιεργητές. [16] Όπως σημειώνει ο Le Goff, οι laboratores, η παραγωγική τάξη, δεν περιλαμβάνει το σύνολο των αγροτών ή και των δουλοπαροίκων, αλλά μόνο το ανώτερο στρώμα αυτής της οικονομικής τάξης, αυτών που η οικονομική τους ισχύς είναι αρκετή για να παράγουν περισσότερο από τους άλλους.[17]
  Οι γαιοκτήμονες είχαν αντικαταστήσει τις αγγαρείες με χρηματικές απαλλαγές, και με τα χρήματα αυτά μίσθωναν εργάτες για την εκμετάλλευση των αγρών τους και την προμήθεια καλύτερης ποιότητας προϊόντων. Η απαλλαγή των δουλοπαροίκων από την αγγαρεία, επομένως, οφειλόταν στις δομικές αλλαγές που είχαν συντελεστεί στην οικονομία. Τον 12ο αιώνα η δουλοπαροικία είχε καταργηθεί σε πολλές περιοχές τις οποίες είχαν υπό τον έλεγχό τους μεγάλοι γαιοκτήμονες.[18]
  Κατά τη διάρκεια του 12ου αιώνα τα ενοίκια σε είδος πάγωσαν και το κόστος ζωής μειώθηκε. Έτσι οι αγρότες μπορούσαν κι αυτοί να αποκτήσουν καταναλωτικά αγαθά που παρήγαγαν οι βιοτεχνίες. Με την αύξηση του πληθυσμού και τα κληρονομικά έθιμα, στα τέλη του 13ου αιώνα σε πολλές περιοχές υπήρχαν ακτήμονες ή απλά μια κατώτερη αγροτική τάξη που αναγκαζόταν να ενοικιάζει την εργατική της δύναμη, ρίχνοντας νερό στον μύλο της ανταλλακτικής οικονομίας.[19]
  Η αγροτική παραγωγή αυξήθηκε τόσο που μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες μεγάλων πόλεων. Η ζήτηση για τρόφιμα στις αγορές των πόλεων, σε συνδυασμό με τον πληθωρισμό, συνέβαλε στη διάλυση της οικονομικής δομής που ήταν προσανατολισμένη στην αυτοκατανάλωση. Οι αγρότες που ήταν πλέον οι περισσότερο ελεύθεροι, δεν παρήγαγαν μόνο για την δική τους επιβίωση αλλά και για την αγορά. Οι κύριοι ωφελημένοι από την εγχρήματη οικονομία ήταν οι έμποροι και οι τεχνίτες. Ιδίως οι τελευταίοι, άρχισαν να πωλούν το πλεόνασμα της παραγωγής τους, που μέχρι πριν προοριζόταν μόνο για τοπική χρήση στην υπηρεσία του άρχοντα. Μέσα στον 12ο αιώνα αποδεσμεύτηκαν από την φεουδαρχική εξάρτηση και γνώρισαν άνθηση ως αυτόνομος τομέας.
  Στις πόλεις, οι καταναλωτικές ανάγκες των φεουδαρχών και η μεγάλη προσφορά εργασίας ήταν η κινητήρια δύναμη για την παραγωγή σημαντικών ποσοτήτων βιοτεχνικών προϊόντων με σημαντικούς τομείς την αμπελουργία και την υφαντουργία. Η εξειδίκευση στην υφαντουργία έφερε και μια, ανεξάρτητη από τη φεουδαρχική εξουσία, συντεχνιακή οργάνωση. Ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα στους τεχνίτες και τους καταναλωτές αναδείχθηκαν οι έμποροι (mercatores). Γρήγορα και αυτοί οργανώθηκαν σε επαγγελματικές αδελφότητες με σκοπό την αλληλοβοήθεια. Στη διάρκεια του 12ου αιώνα, ορισμένοι σχολιαστές θεωρούν τους mercatores ως μια νέα τάξη δίπλα στο τριμερές σχήμα.[20]
  Το πλεόνασμα της αγροτικής παραγωγής που μεταφερόταν στις πόλεις μαζί με το εργατικό δυναμικό τροφοδότησε την αστική ανάπτυξη και τη δημογραφική ενίσχυση των αστικών πληθυσμών. Επικεφαλής των αστικών κοινοτήτων ήταν οι πατρίκιοι που λειτουργούσαν ως εντολοδόχοι της φεουδαρχίας. Σταδιακά τα προνομιούχα στρώματα μετέτρεψαν την οικονομική τους ισχύ σε πολιτική ανεξαρτησία, αμφισβητώντας τα δεσμά υποταγής προς τους άρχοντες και εξαγοράζοντας δικαιώματα εκμετάλλευσης της γης. Η επέκταση της αστικής οικονομίας επέφερε την διπλή υποταγή των καλλιεργητών στους αστούς και τον τοπικό ηγεμόνα.[21]
  Κρίση της φεουδαρχίας
  Στα τέλη του 13ου αιώνα η προηγούμενη αγροτική ανάπτυξη μεταβλήθηκε σε στασιμότητα της παραγωγής, που δεν μπορούσε πλέον να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις. Η οικονομική κρίση άρχισε να γίνεται εμφανής, τόσο με μια σειρά αστικών εξεγέρσεων όσο και λόγω εκτεταμένου λιμού στην ύπαιθρο μετά από μια σειρά κακών σοδειών. Η μειωμένη φυσική αντοχή του πληθυσμού σφραγίστηκε από τη Μεγάλη Πανώλη του 1348.
  Οι ιστορικοί της σχολής των Annales, για τα αίτια της κρίσης δίνουν έμφαση στην ανισορροπία ανάμεσα στη δημογραφική ανάπτυξη και τις δυνατότητες διατροφής του Μεσαίωνα. Γεγονός είναι ότι η βασική μονάδα της αγροτικής οικονομίας ήταν ο οικογενειακός κλήρος, που όσο ο πληθυσμός διογκωνόταν, γινόταν όλο και μικρότερος, τόσο ώστε μειώθηκε σημαντικά το αγροτικό πλεόνασμα.[22] Όμως, όπως αντιτείνουν οι μαρξιστές ιστορικοί, αυτό το ντετερμινιστικό δημογραφικό αδιέξοδο δεν είναι το μόνο αίτιο της κρίσης. Η οικογενειακή αγροτική παραγωγή δεν ήταν ένα κλειστό σύστημα αλλά συνδεόταν με την αγροτική κοινότητα και με τους φεουδάρχες.
  Στα τέλη του 13ου αιώνα η παραγωγή είχε φτάσει σε στασιμότητα, καθώς οι μεγάλες απαιτήσεις της αριστοκρατίας στέρησαν από τους χωρικούς την ευκαιρία δημιουργίας πλεονάσματος και χρηματικού αποθέματος, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη βελτίωση των εργαλείων και των μεθόδων παραγωγής.
  Στη διάρκεια του 14ου αιώνα η μερίδα του πληθυσμού που δεν απασχολούνταν στην παραγωγή τροφίμων είχε αυξηθεί, όπως είχαν αυξηθεί και το λειτουργικό κόστος της πολιτικής εξουσίας και το κόστος του πολέμου. Συνέπεια αυτών ήταν η στροφή των φεουδαρχών στον δανεισμό, με τελικούς αποδέκτες της πίεσης τον αγροτικό πληθυσμό.
  Λήξη της κρίσης
  Η κρίση έληξε τον 15ο αιώνα με την φεουδαρχική αριστοκρατία να αντικαθιστά την αγροτική καλλιέργεια με την κτηνοτροφία και τη συστηματική χρήση χρήματος στις συναλλαγές. Διέξοδος των αγροτών ήταν η στροφή σε άλλες καλλιέργειες, που τους εξάρτησε αυτή τη φορά από την αγορά. Στο διάστημα αυτό συνέβησαν και ανακατατάξεις στον αστικό χώρο με την ισχυροποίηση των τεχνιτών και των συντεχνιών. Οι έμποροι αντέδρασαν με τη μεταφορά της υφαντουργίας στην ύπαιθρο, στρέφοντας τους μικροκληρούχους στην οικοτεχνία.
  Ο Λε Γκοφ αναφέρει ότι η φεουδαρχική χωροδεσποτεία οργανώνει την παραγωγή και αναγκάζεται να την μεταβιβάζει στους πολίτες, εμπόρους και αστούς, από τους οποίους θα εξαρτηθεί μελλοντικά. Παρότι μακροπρόθεσμα η αστική τάξη θα υπονομεύσει την φεουδαρχία, στο τέλος του 13ου αιώνα απέχει πολύ από το να κυριαρχεί επάνω της.[8] Η αναίρεση του τριμερούς σχήματος, λοιπόν, συνδέεται με την αστική ανάπτυξη του 11ου-13ου αιώνα, η οποία προήλθε από τον ολοένα και μεγαλύτερο καταμερισμό της εργασίας.[23] Τελικά, ο εμπορικός καπιταλισμός αναδύθηκε στην διάρκεια της μέσης περιόδου του Μεσαίωνα.[24]
  Δείτε επίσης
  • Φεουδαρχία στην Ελλάδα
  Παραπομπές
  1.
  • Βασίλης Φίλιας, Τα κοινωνικά συστήματα: «Το φεουδαρχικό σύστημα» Κεφ. ΙΙΙ σελ. 68-149, εκδ. Νέα Σύνορα, 1978
  • • Παγκόσμια Ιστορία, τόμ. Α΄ σ. 350 εκδ. Αθηνών 1990 «Η μεσαιωνική Ιαπωνία συνυφάνθηκε με τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας, που ανώτατος εκπρόσωπος της ήταν ο Σογκούν (στρατηγός που δαμάζει τους βαρβάρους) που διατηρούσε μια τυπική εξάρτηση από τον αυτοκράτορα και ανώτατη επίλεκτη τάξη οι Σαμουράι»
  • • Gordon Child, What happened in histoy. σ. 88, Penguin Books 1954
  • • Μπενβενίστε 2007, σελ. 131
  • • Μπενβενίστε 2007, σελ. 137-138
  • • Le Goff 1993, σελ. 360
  • • Le Goff 1993, σελ. 428
  • • Le Goff 1993, σελ. 137
  • • Le Goff 1993, σελ. 133
  • • Μπενβενίστε 2007, σελ. 130
  • • Nicholas 2007, σελ. 429
  • • Μπενβενίστε 2007, σελ. 144
  • • Le Goff 1993, σελ. 420
  • • Γαγανάκης 1999, σελ. 47
  • • Nicholas 2007, σελ. 425-426
  • • Γαγανάκης 1999, σελ. 48-50
  • • Le Goff 1993, σελ. 362
  • • Nicholas 2007, σελ. 427
  • • Nicholas 2007, σελ. 428
  • • Γαγανάκης 1999, σελ. 55
  • • Γαγανάκης 1999, σελ. 57
  • • Γαγανάκης 1999, σελ. 69
  • • Le Goff 1993, σελ. 365
  24. • Nicholas 2007, σελ. 461
  Πηγές
  • Γαγανάκης, Κώστας (1999), Κοινωνική και Οικονομική Ιστορία της Ευρώπης, Πάτρα: ΕΑΠ
  • Μπενβενίστε, Ρίκα (2007), Από τους βάρβαρους στους μοντέρνους. Κοινωνική ιστορία και ιστοριογραφικά προβλήματα της μεσαιωνικής δύσης, Αθήνα: Πόλις
  • Le Goff, Jacques (1993), O πολιτισμός της Μεσαιωνικής Δύσης, Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις Βάνιας
  • Nicholas, Davis (2007), Η εξέλιξη του Μεσαιωνικού Κόσμου. Κοινωνία, διακυβέρνηση και σκέψη στην Ευρώπη 312-1500, Αθήνα: ΜΙΕΤ

  https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1

  • Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

    3 Μαΐου 2016 at 07:52 · Απάντηση

    20 – ΧΙΛΙΑ ΕΝΝΙΑΚΟΣΙΑ ΟΓΔΟΝΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ 1984 (βιβλίο)
    Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
    Το λήμμα δεν παραθέτει πηγές ή δεν περιέχει επαρκείς παραπομπές. Βοηθήστε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Ατεκμηρίωτο υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
    Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 15/06/2012.
    Nineteen Eighty-Four (1984)
    1984 ή Χίλια Εννιακόσια Ογδόντα Τέσσερα
    Πρωτότυπη έκδοση
    Συγγραφέας Τζορτζ Όργουελ

    Είδος δυστοπικό πολιτικό κοινωνικό μυθιστόρημα φαντασίας
    Εκδότης Secker and Warburg
    Γλώσσα αγγλικά

    Πρώτη έκδοση 8 Ιουνίου 1949

    ISBN ISBN 978-0452284234

    Ελληνική έκδοση
    Μεταφραστής Νίκος Δήμου

    Εκδότης Εκδόσεις Νεφέλη
    Πρώτη έκδοση 1984

    Χίλια Εννιακόσια Ογδόντα Τέσσερα, συχνά απλώς 1984, (πρωτότυπος αγγλ. τίτλος: Nineteen Eighty-Four, εκδιδόμενο συχνά ως 1984), είναι ο τίτλος του τελευταίου μυθιστορήματος του Τζορτζ Όργουελ. Θεωρείται βιβλίο-σταθμός του 20ού αιώνα στην πολιτική σκέψη.
    Περιγράφει την ιστορία ενός ανθρώπου, του Γουίνστον Σμιθ, στον εφιαλτικό κόσμο της Ωκεανίας, μιας χώρας που βρίσκεται κάτω από ένα δυστοπικό απολυταρχικό καθεστώς, στο οποίο όλοι οι κάτοικοι βρίσκονται υπό συνεχή παρακολούθηση[1]. Η χώρα βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο με δύο άλλες υπερδυνάμεις και θυμίζει το απολυταρχικό καθεστώς του Στάλιν και οι άνθρωποί της ζουν υπό ιδιαίτερα καταπιεστικές συνθήκες (σταλινισμός).
    Ο Όργουελ έγραψε το βιβλίο το 1948 (από αναριθμητισμό αυτού του έτους προέρχεται και ο τίτλος του έργου) και το εξέδωσε το 1949. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει επηρεάσει σημαντικά τον παγκόσμιο πολιτισμό. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά στον Μεγάλο Αδελφό, τον (ανύπαρκτο) πολιτικό ηγέτη της χώρας, «Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΣΕ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ» (Big Brother is watching you). Ο Μεγάλος Αδελφός αποτελεί σήμερα έκφραση που υποδηλώνει καθεστώς παρακολούθησης[2].
    Εξωτερικοί σύνδεσμοι

    Στα Βικιφθέγματα υπάρχει υλικό σχετικό με το λήμμα:
    1984 (βιβλίο)
    • Nineteen Eighty-Four στο Internet Book List
    • Nineteen Eighty-Four στο Open Library
    • George Orwell – Άπαντα τα έργα του Τζορτζ Όργουελ
    Παραπομπές
    1.
    • 1984, Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ORWELL GEORGE, παρουσίαση, Βιβλιοπωλείο Πολιτεία, ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2014 (αναφορά κειμένου: Αναστάσης Βιστωνίτης, Το Βήμα, 3/3/2002)
    • Ο προφητικός Οργουελ, το «1984» και η Νέα Γλώσσα, Αθανάσιος Κακουριώτης, Το ΒΗΜΑ, 21/01/2001

    https://el.wikipedia.org/wiki/1984_%28%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF%29

    21 – ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΝΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΠΡΟΤΕΙΝΑΝ ΤΕΧΝΙΚΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΔΝΤ
    27.11.2013
    Της Χριστινας Κοψινη
    Θέμα νέας αναμόρφωσης του συνταξιοδοτικού φωτογραφίζοντας το σύστημα της Αυστραλίας ήγειρε χθες η ομάδα των συμβούλων της τεχνικής βοήθειας σε συνάντηση με υψηλόβαθμα στελέχη του υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας. Η ομάδα των συμβούλων του ΔΝΤ και της Ε.Ε., αποτελούμενη από τους Τόμας Στόρι, Τζον Κρότι, Πάτρικ Ντε Μετς, συνεπικουρούμενοι από τους εκπροσώπους της τεχνικής βοήθειας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ομάδας κρούσης του Χ. Ράιχενμπαχ, υπέδειξαν ως πλέον ενδεδειγμένη λύση για το πρόβλημα του ασφαλιστικού στην Ελλάδα τη χορήγηση «συντάξεων βάσει εισοδήματος». Η πρόταση αυτή, μετά και τις επαφές που είχαν στα μεγάλα Ταμεία αντικρούστηκε από την πλευρά του υπουργείου, ενώ η συζήτηση που ακολούθησε έγινε σε αρκετά έντονο ύφος. Υπενθυμίζεται ότι το σύστημα στην Αυστραλία προβλέπει συντάξεις ανάλογα με το συνολικότερο εισόδημα που έχει από άλλες πηγές ο ασφαλισμένος συμπεριλαμβανομένης και της αποτίμησης της ακίνητης περιουσίας του. Το ποσό της σύνταξης εξαρτάται όχι μόνο από την ηλικία, τα έτη ασφάλισης ή την οικογενειακή κατάσταση του δικαιούχου αλλά και από τη γενικότερη εισοδηματική και περιουσιακή του κατάσταση.
    Για κάθε μία κατηγορία συνταξιούχων (άγαμος, σε συμβίωση, διαζευγμένος με αναπηρία) είτε πρόκειται για πλήρη σύνταξη, είτε για μερική συνταξιοδότηση προβλέπονται διαφορετικά πλαφόν συνολικού εισοδήματος, πάνω από το οποίο επέρχεται μείωση σύνταξης. Επί παραδείγματι, για τον άγαμο πλήρους σύνταξης με ιδιοκατοίκηση το περιουσιακό όριο, πάνω από το οποίο αρχίζει μείωση της σύνταξης, ορίζεται το ποσό των 132.350 ευρώ. Για κάθε 672 ευρώ πάνω από το συγκεκριμένο πλαφόν, η σύνταξη μειώνεται κατά περίπου 1 ευρώ (1,50 δολάριο Αυστραλίας) κάθε δεκαπενθήμερο.
    Βεβαίως, η συζήτηση στο υπουργείο Εργασίας ούτε τόσο αναλυτική ήταν, ούτε παρέπεμπε ευθέως σε μοντέλο Αυστραλίας το οποίο γνωρίζει πολύ καλά ο επικεφαλής της ομάδας συμβούλων του ΔΝΤ και της Ε.Ε. στην Ελλάδα. Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Στόρι ο οποίος έθεσε το ζήτημα «συντάξεις βάσει εισοδήματος» είχε διατελέσει εκτελεστικός γενικός διευθυντής στο Κέντρο Ανάλυσης και Αναφορών των Συναλλαγών στην Αυστραλία.
    Η συνάντηση στο υπουργείο Εργασίας έγινε στο πλαίσιο των προγραμματισμένων επαφών που πραγματοποιούν οι τεχνικοί σύμβουλοι -οι οποίοι εισηγήθηκαν το νέο σύστημα αναμόρφωση εισφορών της κοινωνικής ασφάλισης- με διοικητές Ταμείων, υπηρεσιακούς παράγοντες, στελέχη του υπουργείου αλλά και με τον υπουργό Εργασίας Γ. Βρούτση. Ο γενικός γραμματέας Ασφαλίσεων κ. Παν. Κοκκόρης ανταπαντώντας στις προτάσεις των συμβούλων για συντάξεις με βάση τα εισοδήματα υποστήριξε ότι παρόμοιες αλλαγές μπορούν να συζητηθούν μόνο στις εποχές των παχιών αγελάδων κι όχι σε συνθήκες υψηλής ανεργίας και πολυετούς ύφεσης. Συμφώνησε ότι πρέπει να προχωρήσουν οι δομικές αλλαγές στα Ταμεία ώστε να υπάρξει πλήρης ηλεκτρονική διασύνδεση με τους μηχανισμούς δημόσιων εσόδων αλλά αντέκρουσε τη λήψη νέων διοικητικών μέτρων και ποινών για ασφαλισμένους και εργοδότες που δεν μπορούν να ενταχθούν στη ρύθμιση των 48 δόσεων. «Ας δώσουμε τη δυνατότητα στους 370.000 οφειλέτες (σε σύνολο 880.000 ασφαλισμένων του ΟΑΕΕ) που είναι εκτός συστήματος γιατί έχουν κλείσει οι επιχειρήσεις τους ή έχουν χρεοκοπήσει να μπουν σε ένα καλύτερο σύστημα και να αποπληρώσουν τις τρέχουσες οφειλές και στη συνέχεια εάν δεν το πράξουν ας επιβάλλουμε τότε αυστηρότερα μέτρα» επισήμανε στο κλιμάκιο των συμβούλων ο κ. Κοκκόρης.

    http://www.kathimerini.gr/504748/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/aystraliano-montelo-gia-tis-synta3eis-proteinan-texnikoi-symvoyloi-toy-dnt

    22 – ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΣΕΕ ΙΔΟΥ ΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ – ΠΟΙΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΦΕΡΝΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

    Στην κωδικοποίηση των κυριότερων διατάξεων του δανειακού προγράμματος, που αφορούν στην εμπορική δραστηριότητα, προχώρησε η Εθνική Συνομοσπονδία Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας (ΕΣΕΕ) και εξέδωσε σήμερα ενημερωτική εγκύκλιο προς τα μέλη της.
    Η ΕΣΕΕ επιχειρεί μία πρώτη καταγραφή των μέτρων, με έμφαση σε αυτά που αφορούν στην αγορά, ενώ τις επόμενες ημέρες, όπως εκτιμά, «θα είναι σε θέση να προχωρήσει σε ασφαλείς εκτιμήσεις για το κόστος και τα αποτελέσματά τους».
    Ειδικότερα:
    Πτωχευτική διαδικασία
    Ιδιαίτερο βάρος δίνεται στη λεγόμενη «διαδικασία εξυγίανσης» των επιχειρήσεων προκειμένου να διευκολυνθεί η διάσωση βιώσιμων επιχειρήσεων, αλλά και να επιταχυνθούν οι διαδικασίες ξεκαθαρίσματος της αγοράς.
    • Ανοίγει η διαδικασία συναλλαγής του άρθρου 99 παρ. 1 ν. 3588/2007. Πλέον θα μπορούν να ενταχθούν όχι μόνο οφειλέτες που βρίσκονται σε κατάσταση παρούσας ή επαπειλούμενης αδυναμίας πληρωμών, αλλά και εκείνες οι επιχειρήσεις που απλώς αντιμετωπίζουν πιθανότητα αφερεγγυότητας η οποία θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με την υπαγωγή τους στις διατάξεις του νόμου. Πρακτικά δηλαδή, υγιείς επιχειρήσεις οι οποίες δεν αντιμετωπίζουν σήμερα πρόβλημα, αλλά ενδέχεται να αντιμετωπίσουν στο μέλλον, θα μπορούν να υποβάλουν αίτηση για την υπαγωγή τους σε διαδικασία εξυγίανσης. Επιπλέον, μια εταιρεία θα μπορεί να υποβάλει εκ νέου αίτημα υπαγωγής στη διαδικασία εξυγίανσης μετά από 3 χρόνια αντί για 5 που προβλεπόταν μέχρι σήμερα.
    • Η επικύρωση της συμφωνίας εξυγίανσης μεταξύ πιστωτών και οφειλετών δεν θα απαιτεί πλέον ούτε τη γνώμη εμπειρογνώμονα ως προς τη συνδρομή του κριτηρίου βιωσιμότητας, ούτε και τη σχετική πιθανολόγηση του δικαστηρίου, παρά μόνο των πιστωτών, ώστε να διευκολυνθεί η διαδικασία.
    • Ρυθμίσεις διευκόλυνσης προβλέπονται και για τη διαδικασία ειδικής εκκαθάρισης σε λειτουργία που προβλέπεται στο άρθρο 106 ια. Το πεδίο εφαρμογής του διευρύνεται, ώστε να καλύπτει κάθε οφειλέτη νομικό πρόσωπο που πληροί τα κριτήρια του άρθρου 3 του Πτωχευτικού Κώδικα (μόνιμη παύση πληρωμών). Το αίτημα υποβάλλεται από τον οφειλέτη ή πιστωτές οι οποίοι εκπροσωπούν τουλάχιστον το 20% των συνολικών απαιτήσεων. Η συζήτηση ορίζεται εντός 20 ημερών από την αίτηση και η δικαστική απόφαση εκδίδεται εντός μηνός. Επίσης, καταργείται η προϋπόθεση να υπάρχει αξιόχρεος επενδυτής που να ενδιαφέρεται για την αγορά του ενεργητικού της επιχείρησης, ενώ προβλέπεται μεταξύ άλλων ο διορισμός εκκαθαριστή κατά τα πρότυπα της ειδικής διαχείρισης του ν. 4307/2014.
    • Από 1-1-2016, οι προβλεπόμενες στον πτωχευτικό κώδικα αρμοδιότητες του συνδίκου, του μεσολαβητή, του ειδικού εντολοδόχου και του ειδικού εκκαθαριστή ασκούνται από φυσικό πρόσωπο ή εταιρεία, το οποίο έπειτα από καταχώρηση σε επαγγελματικό μητρώο, έχει δικαίωμα να ασκεί το επάγγελμα του Συμβούλου Αφερεγγυότητας.
    • Η προθεσμία της αναγγελίας των απαιτήσεων των πιστωτών μειώνεται από 3 σε 1 μήνα από τη δημοσίευση της απόφασης πτώχευσης, προκειμένου να επιταχυνθεί η διαδικασία.
    • Η περίοδος απαλλαγής από χρέη φυσικών προσώπων μειώνεται από 10 σε 3 χρόνια. Με την εισαγωγή της διάταξης αυτής, οι αρνητικές συνέπειες της πτώχευσης μειώνονται σημαντικά και επιχειρηματίες, που επιθυμούν να επανενταχθούν στην αγορά, έχουν τη δυνατότητα για ένα νέο ξεκίνημα.

    Άνοιγμα αγορών και επαγγελμάτων
    • Επιτρέπεται και στα πρατήρια άρτου που έχουν τις απαραίτητες εγκαταστάσεις για ψήσιμο ψωμιού από έτοιμα προϊόντα ζύμης και φέρουν τις ανάλογες προϋποθέσεις, να κάνουν χρήση της ονομασίας «αρτοποιείο». Σε ότι αφορά τα σημεία πώλησης, ψωμί θα μπορούν να διαθέτουν όλα τα καταστήματα τροφίμων και ποτών. Ωστόσο, θα δίνεται η δυνατότητα στους παραδοσιακούς φούρνους που ζυμώνουν το ψωμί να το επισημαίνουν με ειδικές πινακίδες.
    • Για το γάλα, η διάρκεια συντήρησης του θα καθορίζεται πλέον από τον παρασκευαστή και υπόκειται σε ελέγχους των αρμοδίων αρχών του υπουργείου Παραγωγικής Ανασυγκρότησης. Παραμένει το γάλα ημέρας, το οποίο θα πρέπει να συσκευάζεται σε τελική συσκευασία εντός 24 ωρών από την άμελξη, χωρίς να έχει υποστεί διαδικασία θέρμισης ή άλλη επεξεργασία προ της παστερίωσης και η διάρκεια συντήρηση του δεν υπερβαίνει τις 2 ημέρες από την ημέρα παστερίωσης.
    • Συλλογικές εκπτώσεις θα εξακολουθήσουν να πραγματοποιούνται τις καθορισμένες ημερομηνίες τακτικών και ενδιάμεσων εκπτώσεων, αλλά πλέον το κάθε κατάστημα θα μπορεί να πραγματοποιεί εκπτώσεις και εκτός των περιόδων αυτών.
    • Θα επιτρέπεται το άνοιγμα φαρμακείων και χωρίς πτυχίο φαρμακοποιού. Παράλληλα, προβλέπεται μείωση της τιμής των γενοσήμων φαρμάκων κατά 32,5%.
    • Καταργείται η απόδειξη πραγματοποίησης ακαθάριστων εσόδων ως προϋπόθεση για τη χορήγηση των αδειών κυκλοφορίας στον κλάδο των φορτηγών ιδιωτικής χρήσης.
    • Μειώνονται οι αμοιβές των συμβολαιογράφων. Για ποσό αντικειμένου συναλλαγής έως 120.000 ευρώ η αμοιβή διαμορφώνεται από 1% σε 0,8%.
    • Αίρεται η απαγόρευση συστέγασης ποτοποιείου, αποσταγματοποιείου, οινοποιείου.

    Κόκκινα δάνεια
    • Έως τα τέλη Αυγούστου 2015, η Τράπεζα της Ελλάδος θα εκδώσει όλες τις αναγκαίες διατάξεις για την εφαρμογή του Κώδικα Δεοντολογίας, κατόπιν βελτιώσεων σε συμφωνία με τους θεσμούς.
    • Θα επανενεργοποιηθεί το Κυβερνητικό Συμβούλιο Ιδιωτικού Χρέους και θα συσταθεί γραμματεία που θα το επικουρεί.
    • Έως τα τέλη Οκτωβρίου του 2015, η Τράπεζα της Ελλάδος θα υποβάλει έκθεση για την κατηγοριοποίηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων στους ισολογισμούς των τραπεζών, καθώς και αξιολόγηση της ικανότητας των τραπεζών να αντιμετωπίζουν κάθε κατηγορία μη εξυπηρετούμενων δανείων.
    • Θα ιδρυθεί Κέντρο Ενημέρωσης Οφειλετών, που θα παρέχει νομικές και οικονομικές συμβουλές σχετικά με οφειλές.
    • Μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου του 2015, η κυβέρνηση θα ενισχύσει το θεσμικό πλαίσιο για τη διευκόλυνση της τακτοποίησης των μη εξυπηρετούμενων δανείων, μεταξύ άλλων, με τη βελτίωση του νομικού πλαισίου για θέματα αφερεγγυότητας εταιρειών και νοικοκυριών, με την υιοθέτηση κατάλληλων νομικών μέσων για τη συγκρότηση εξειδικευμένων τμημάτων για υποθέσεις αφερεγγυότητας, τόσο εταιρειών όσο και νοικοκυριών και το διορισμό και την κατάρτιση επαρκούς αριθμού πρόσθετων δικαστών και δικαστικών υπαλλήλων, για υποθέσεις αφερεγγυότητας τόσο εταιρειών όσο και νοικοκυριών.
    • Θα δημιουργηθεί Υπηρεσία Πίστωσης και Πλούτου ως ανεξάρτητη αρχή, που θα προσδιορίζει τις δυνατότητες πληρωμής των δανειοδοτών για τη διευκόλυνση των τραπεζικών ιδρυμάτων και θα τροποποιηθεί ο νόμος για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό, ώστε να ενθαρρυνθούν οι οφειλέτες να συμμετάσχουν, διασφαλίζοντας συγχρόνως ίση μεταχείριση μεταξύ των ιδιωτικών και των δημόσιων πιστωτών.
    • Έως τα τέλη Μαρτίου του 2016, η Τράπεζα της Ελλάδος θα αναθεωρήσει τον Κώδικα Δεοντολογίας με κατευθυντήριες γραμμές αναδιάρθρωσης χρεών για ομάδες δανειοληπτών (π.χ. ΜΜΕ), βάσει σαφών κριτηρίων κατηγοριοποίησης λιανικών χαρτοφυλακίων και με την εισαγωγή μηχανισμών ταχείας διεκπεραίωσης, περιλαμβανομένων τυποποιημένων εγγράφων αξιολόγησης, συμβάσεων αναδιάρθρωσης και λύσεων τακτοποίησης.

    Φορολογικά
    • Εφαρμόζονται διαδικασίες εξπρές για αποτελεσματικότερες και γρηγορότερες κατασχέσεις τραπεζικών υπολοίπων σε όσους χρωστούν στο δημόσιο. Η εφορία θα μπορεί να κάνει γρήγορο προέλεγχο για τον εντοπισμό των τραπεζικών υπολοίπων του οφειλέτη και να εκδίδει στοχευμένα κατασχετήρια. Επίσης, αν υπάρξει εμφάνιση κάποιου ποσού μετά την έκδοση του κατασχετηρίου τότε αυτό θα κατάσχεται αμέσως. Παράλληλα, μειώνονται όλα τα όρια για τις κατασχέσεις στα 1.000 ευρώ και το ποσό άνω του νέου ορίου θα κατάσχεται όλο. Σε ότι αφορά μισθούς, συντάξεις και ασφαλιστικά βοηθήματα, το ακατάσχετο όριο μειώνεται από τα 1.500 στα 1.000 ευρώ (καθαρό ποσό αφού αφαιρεθούν οι εισφορές). Ειδικά για περιπτώσεις πολιτών που δοκιμάζονται οικονομικά θα μπορεί να κατασχεθεί το 50% για το τμήμα του μισθού ή της σύνταξης μεταξύ των 1.000 και 1.500 ευρώ (δηλαδή 250 ευρώ). Μειώνεται από τα 1.500 στα 1.250 ευρώ το ακατάσχετο ποσό από έναν τραπεζικό λογαριασμό για κάθε φορολογούμενο.
    • Ορίζεται ότι ο φόρος εισοδήματος του φετινού εκκαθαριστικού για τις επιχειρήσεις θα πληρωθεί σε 5 δόσεις με την πρώτη τον Αύγουστο και τη τελευταία έως τέλος Δεκεμβρίου. Η προκαταβολή φόρου για μικρομεσαίες επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες αυξάνεται για το φορολογικό έτος 2015 από 55% σε 75% και από το 2016 στο 100%, ενώ για το 2016 θα επανασχεδιαστεί η εισφορά αλληλεγγύης με την ενσωμάτωση της στις κλίμακες φορολογίας.
    • Καταργείται η έκπτωση 2% για εφάπαξ εξόφληση και κάθε απαλλαγή εξαίρεσης για διάφορες κατηγορίες επιχειρήσεων, όπως η έκπτωση επισφαλών απαιτήσεων έως 1,5% επί των πωλήσεων πρακτορείων του ΟΠΑΠ.
    • Καταργείται ο «προληπτικός φόρος» του 26% και η διάταξη η οποία δεν επέτρεπε, υπό προϋποθέσεις, τριγωνικές συναλλαγές μέσω χωρών, με προνομιακό φορολογικό καθεστώς.
    • Αυξάνεται από το φετινό εκκαθαριστικό η προκαταβολή φόρου των αγροτών από το 27,5% στο 55% (φορολογικό έτος 2014), ενώ από το 2016 οι αγρότες θα φορολογούνται με συντελεστή 20% και από το 2017 με συντελεστή 26%.
    • Αυξάνεται ο ειδικός φόρος κατανάλωσης του αγροτικού πετρελαίου από τον προσεχή Οκτώβριο, από τα 66 στα 200 ευρώ το χιλιόλιτρο, ενώ από την 1η Οκτωβρίου 2016 εξισώνεται με το πετρέλαιο κίνησης στα 330 ευρώ το χιλιόλιτρο.
    • Αυξάνεται από το 3% σε πάνω από 5% (παρεμβατικό επιτόκιο ΕΚΤ συν 5 μονάδες) το επιτόκιο της ρύθμισης των 100 δόσεων με τη ρητή δέσμευση ότι δεν θα υπάρξουν άλλες ρυθμίσεις για φορολογικές οφειλές. Δίνεται η δυνατότητα στην φορολογική διοίκηση να θεσπίσει κριτήρια για τη μείωση του αριθμού των δόσεων για όσους φορολογούμενους έχουν την οικονομική δυνατότητα να αποπληρώσουν νωρίτερα οφειλές οι οποίες έχουν ενταχθεί στη ρύθμιση των 100 δόσεων, ενώ θα χάνουν τη ρύθμιση όσοι δεν θα έχουν ξοφλήσει ή ρυθμίσει νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές εντός τριών μηνών.
    • Καταργούνται όλοι οι φόροι υπέρ τρίτων που είναι συνδεδεμένοι με τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων σταδιακά από το τέλος Οκτωβρίου και θεσπίζεται φόρος στις τηλεοπτικές διαφημίσεις.
    • Αυξάνεται από το 2016 στο 15% από το 11% η φορολογία των εισοδημάτων από ενοίκια κάτω των 12.000 ευρώ και στο 35% από 33% για μεγαλύτερα των 12.000 ευρώ.
    • Επεκτείνεται η φορολογία 30% επί των ακαθορίστων εσόδων από τυχερά παιχνίδια και στις συσκευές VLT που προβλέπεται να εγκατασταθούν το δεύτερο εξάμηνο του 2015 και το 2016.
    • Σε ότι αφορά το καθεστώς ΦΠΑ στα νησιά, οι εκπτώσεις καταργούνται μέχρι το τέλος του 2016 και ξεκαθαρίζεται νομοτεχνικά ότι από την 1-1-2017 δεν θα ισχύουν μειωμένοι συντελεστές ΦΠΑ σε κανένα νησί.
    • Επιβάλλεται συντελεστής 23% ΦΠΑ σε όλα τα ιδιωτικά σχολεία που δεν αποτελούν μη κερδοσκοπικά ιδρύματα, ως ισοδύναμο μέτρο, ώστε να επιστρέψει το βόειο κρέας στο 13%.
    • Ο φετινός ΕΝΦΙΑ θα πληρωθεί σε 5 δόσεις, από τον Οκτώβριο έως τον Φεβρουάριο, ενώ διατηρείται η έκπτωση 20% για τα κενά και τα ξενοίκιαστα ακίνητα κατά τη διάρκεια του 2014. Οι πιθανές αλλαγές στις αντικειμενικές τιμές ακινήτων το 2016 δεν επιτρέπεται να επηρεάσουν τον εισπρακτικό στόχο των 2,65 δισ. ευρώ. Παράλληλα, καταργείται η έκπτωση του ΕΝΦΙΑ που ίσχυε για τα τουριστικά καταλύματα και τα μικρά ξενοδοχεία.
    • Επιβάλλεται αύξηση κατά 4% ετησίως για την πενταετία 2016 έως 2020 του φόρου χωρητικότητας των πλοίων, καθώς και της εισφοράς των πλοίων ελληνικών συμφερόντων υπό ξένη σημαία τα οποία είναι ασφαλιστικά συμβεβλημένα στο ΝΑΤ. Επίσης, παρατείνεται και για την τετραετία 2016 – 2019 η εισφορά που επιβλήθηκε το 2013 σε ναυτιλιακές εταιρείες επί του εισαγόμενου συναλλάγματος. Τέλος θα υπόκεινται σε φόρο χωρητικότητας τα πλοία με σημαία ευρωπαϊκής ένωσης και ευρωπαϊκού οικονομικού χώρου σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου 27/1975.
    • Επέρχονται παρεμβάσεις στον φορολογικό μηχανισμό με ενίσχυση προσωπικού για την καλύτερη καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Μεταφέρονται υπηρεσίες και προσωπικό ελέγχων στο ΣΔΟΕ, ενώ αναδιαρθρώνεται και ο φορολογικός κώδικας.

    Ασφαλιστικά Θέματα
    Δεσμεύεται η κυβέρνηση για περικοπές 0,25% του ΑΕΠ για το 2015 και 1% για το 2016 ενώ τα μέτρα που οδηγούν σε περικοπές κατά την ΕΣΕΕ, είναι τα εξής:
    • Παρακράτηση 6% στις κύριες και επικουρικές συντάξεις το 2015 – 2016.
    • Σταδιακή κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων.
    • Διατήρηση των κατώτατων συντάξεων στα σημερινά επίπεδα μέχρι το 2021, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
    • Εισαγωγή εισοδηματικών κριτηρίων για την καταβολή της κατώτατης σύνταξης, ακόμη και σε όσους συνταξιοδοτούνται μετά τις 30 Ιουνίου 2015 και έχουν συμπληρώσει τα 67 έτη.
    • Σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ για όλους τους συνταξιούχους έως τα τέλη Δεκεμβρίου του 2019, αρχίζοντας με το ανώτερο 20% των δικαιούχων τον Μάρτιο του 2016.
    • Εφαρμογή της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος ή εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτών εναλλακτικών μέτρων στο συνταξιοδοτικό σύστημα.
    • Θεσμοθέτηση ισοδύναμων μέτρων για την εφαρμογή της δικαστικής απόφασης του ΣτΕ για τις συντάξεις.
    Βάσει του νέου συστήματος που έχει καθοριστεί από το 2010, κατά την πλήρη εφαρμογή του νόμου, το μέσο ποσοστό αναπλήρωσης δεν θα ξεπερνά το 50%. Η συμμετοχή του κράτους σταδιακά περιορίζεται στην καταβολή της βασικής σύνταξης που το 2010 εκτιμήθηκε ότι θα είναι στα 360 ευρώ.
    Παράλληλα, εντός του 2016 θα ολοκληρωθεί όχι μόνο η διοικητική – οργανωτική ενοποίηση όλων των ταμείων σε ένα, υπό ενιαία δομή και λειτουργία, αλλά και η ουσιαστική ενοποίηση των όρων και προϋποθέσεων ασφάλισης και λήψης σύνταξης. Τα βήματα που θα οδηγήσουν σε ένα ταμείο για όλους, με ενιαία δομή αλλά και κοινό κανονισμό για τις εισφορές και τις παροχές, είναι:
    – Υπαγωγή όλων των επικουρικών ταμείων στο υπερεπικουρικό των μισθωτών ETEA από την 1η Σεπτεμβρίου 2015, εφαρμογή της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος (ή ισοδύναμα μέτρα) και χρηματοδότησή τους αποκλειστικά από εισφορές εργοδοτών – εργαζομένων από την 1η Ιανουαρίου 2015.
    – Καθιέρωση στενότερης σύνδεσης μεταξύ εισφορών και παροχών, ήτοι αναλογικότερο σύστημα, αλλαγές στον τρόπο υπολογισμού των εισφορών στους αυτοαπασχολούμενους, με βάση το πραγματικό εισόδημα και -εντός τριών ετών- κατάργηση της επιπλέον κρατικής χρηματοδότησης, με εναρμόνιση των κανόνων σχετικά με τις εισφορές σε όλα τα ταμεία, με βάση το ΙΚΑ.
    – Σταδιακή εναρμόνιση των κανόνων για τις συντάξεις του ΟΓΑ με αυτά που ισχύουν στα άλλα ταμεία.
    Μετά την ενοποίηση όλων των ταμείων (κύριων και επικουρικών) σε μία ενιαία οντότητα, θα επιδιωχθεί η ενοποίηση των αποθεματικών των ταμείων έως τον Δεκέμβριο του 2016. Η μεταρρύθμιση θα ολοκληρωθεί εντός του 2017, με την ενσωμάτωση της είσπραξης όλων των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης, μαζί με τους φόρους, από τη φορολογική διοίκηση (Δεκέμβριος 2017).

    http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26516&subid=2&pubid=113667770

    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`

    23 – ΑΙΧΜΕΣ ΦΙΛΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΔΕΗ, ΓΕΝΟΠ
    04.03.2015

    Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Φίλης.
    ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
    Ιδιαίτερα αιχμηρό σχόλιο για τη συλλογική σύμβαση εργασίας που υπέγραψαν η ΔΕΗ και η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ κάνει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Φίλης, με ανάρτησή του στο Twitter, σημειώνοντας ότι είναι προκλητικό να υπογράφεται σύμβαση τη στιγμή που καταβάλλονται προσπάθειες να βρεθούν χρήματα για τα κουπόνια σίτισης των φτωχών.

    Ειδικότερα, ο κ. Φίλης αναφέρει: «Οταν η κυβέρνηση ιδρώνει να βρει ευρώ το ευρώ, τα χρήματα για τα κουπόνια σίτισης των φτωχών στη χώρα μας, είναι προκλητικό να υπογράφεται σύμβαση με τα περιβόητα… “τροφεία” για εργαζομένους, δηλαδή αυξήσεις μισθών από την πίσω πόρτα. Και είναι υποκριτικό, να επικαλούνται τη συμφωνία των κοινωνικών εταίρων, όταν μάλιστα ο εργοδότης είναι δημόσια επιχείρηση. Ολοι κρινόμαστε!».

    http://www.kathimerini.gr/805785/article/epikairothta/politikh/aixmes-filh-gia-th-symvash-deh-genop

    24 Φαϊ και ύπνο αντί για μισθό ή μισθό βάσει…τζίρου; Τα όργια των συμβάσεων

    “Δούλεψε χωρίς λεφτά μόνο για φαγητό και στέγη. Ο μισθός σου θα μειωθεί αν πέσει ο τζίρος της επιχείρησης. Θα σε πληρώνω κάθε τρεις μήνες. Θα σας πληρώσω σε οκτώ μήνες ανάλογα με την πορεία των διαφημιστικών μου εσόδων”
    Αν δεις κανείς τις αγγελίες ευρέσεως εργασίας ή κοιτάξει τις επιχειρησιακές συμβάσεις που υπογράφονται θα εντοπίσει σημεία και τέρατα ». Ο κατάλογος μακρύς: Αμοιβές εργαζομένων ανάλογα με τον τζίρο της εταιρίας, πρόσληψη εργαζόμενου έναντι στέγης και τροφής, πληρωμές ανά τρίμηνο. Ζούμε την εποχή του εργοδότη. Με στατιστική ανεργία της τάξεως των 27,5% διαλυμένο νομοθετικό πλαίσιο και ανύπαρκους ελεγκτικούς μηχανισμούς, μπορεί πλέον να κάνει όποιος θέλει ότι θέλει στο όνομα της κρίσης. Εκμεταλλευόμενοι τη βασική ανάγκη του ανθρώπου για δουλειά, οι επιχειρήσεις δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να καλύψουν τη δική τους ανάγκη για ρευστότητα. Δεν την παρέχει η τράπεζα; Την εξασφαλίζουμε από τους υπαλλήλους μή καταβάλοντας τους μισθούς. Άτοκος δανεισμός δηλαδή. Και επειδή συνιστά ποινικό αδίκημα η μή καταβολή δεδουλευμένων, υπογράφουμε και μια επιχειρησιακή σύμβαση για να μην υπάρξουν προσφυγές στη δικαιοσύνη.
    Σήμερα, αναδεικνύεται από την “Ελευθεροτυπία” η αγγελία που δημοσιεύτηκε πρόσφατα σε site εύρεσης εργασίας και η οποία αναφέρει: Ζητείται καμαριέρα για ξενοδοχεία στην Αίγινα. Εθελοντική εργασία, έναντι τροφής και στέγης.
    Τι σημαίνει αυτό; Αν είσαι στο δρόμο, δεν έχεις σπίτι και φαγητό μπορεί να πας στο εν λόγω ξενοδοχείο να στρώνεις κανένα σεντόνι και να καθαρίζεις κανένα δωμάτιο, με αντάλλαγμα ένα πιάτο φαί και ένα κρεβάτι για να κοιμηθείς (το εισιτήριο του πλοίου δεν έχει διευκρινιστεί αν περιλαμβάνεται στην αμοιβή). Μεμονωμένο περιστατικό; Ας πάμε σε άλλο που αφορά σε περισσότερους εργαζόμενους. Ο εκδότης της εφημερίδας που αναδεικνύει σήμερα το θέμα, ζητάει από τους εργαζόμενους να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις με μειώσεις έως και 30% προσθέτοντας ακόμη δύο όρους:
    • θα λάβουν τα δεδουλευμένα ακόμη και τον Αύγουστο του 2014 εφόσον υπάρχουν έσοδα από τη διαφήμιση στο μεσοδιάστημα
    • στο ενδιάμεσο διάστημα δεν θα ασκήσουν ένδικα μέσα.
    Το fpress.gr ανέδειξε την υπόθεση με την “βραβευμένη” εταιρεία φύλαξης Mega Sprint Guard, η οποία μετά την γενική κατακραυγή αναγκάστηκε να καταθέσει τροποποίηση της επιχειρησιακής σύμβασης στο ΣΕΠΕ. Τι προέβλεπε αυτή η σύμβαση; Καταβολή δεδουλευμένων ανά τρίμηνο. Για την ιστορία, η εταιρία που έχει βραβευτεί πολύ πρόσφατα ως μια από τις επιχειρήσεις με τον μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης και απασχόλησης προσωπικού στην…Ευρώπη, έχει ως έναν από τους μεγαλύτερους πελάτες της, το…δημόσιο.
    Και ιδού μια ακόμη περίπτωση:
    η επιχειρησιακή σύμβαση που υπογράφτηκε στην εταιρία ταχυμεταφορών ACS του ομίλου Info Quest η οποία ισχύει από 29/9/2013 έως 30/4/2014. Στην σύμβαση οι μισθοί των εργαζομένων συνδέονται άμεσα με τον τζίρο της εταιρίας.
    Ειδικότερα προβλέπεται ότι:
    – Αν ο κύκλος εργασιών της εταιρείας του 1ου 9μηνου του 2013 μειωθεί σε ποσοστό από 6% έως 9%, σε σχέση με το αντίστοιχο 9μηνο του 2012, τότε οι μισθοί θα μειωθούν από 1/10/2013 σε ποσοστό 5%. Αν, όμως, η μείωση του κύκλου εργασιών είναι μεγαλύτερη του 9%, τότε οι μισθοί θα μειωθούν κατά 8%!
    – Αν, τώρα, ο κύκλος εργασιών του 1ου τριμήνου του 2014 μειωθεί μέχρι 4% σε σχέση με το 1ο τρίμηνο του 2013, τότε οι μισθοί θα μείνουν αμετάβλητοι. Αν, όμως, μειωθεί κατά ποσοστό ίσο ή μεγαλύτερο του 4% τότε οι μισθοί θα μειωθούν κατά 3% από 1/4/2014!
    Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Οι εργαζόμενοι της ACS θα πρέπει στο τέλος κάθε τριμήνου να τηλεφωνούν στο λογιστήριο της εταιρίας προκειμένου να δουν πώς κινήθηκαν τα έσοδα της εταιρίας για να δουν αν και εκείνοι με την σειρά τους θα έχουν χρήματα για το ενοίκιο, το σούπερμάρκετ κλπ….
    http://www.fpress.gr/oikonomia/ergasia/item/13015-fai-kai-ypno-anti-gia-mistho-i-mistho-vaseitziroy-ta-orgia-ton-symvaseon

    25 – ΜΠΡΑ ΝΤΕ ΦΕΡ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ
    Στην… προκρούστεια κλίνη των δανειστών μπαίνουν τα φλέγοντα ζητήματα του εργασιακού, με τους σκληρούς του «κουαρτέτου» να επιμένουν σε εργασιακό μεσαίωνα.

    Το σκληρό μπρα ντε φερ με την ελληνική πλευρά είναι σε πλήρη εξέλιξη, καθώς οι δανειστές ζητούν πιεστικά αλλαγές στο πλαίσιο των ομαδικών απολύσεων, των εργατικών κινητοποιήσεων και των συλλογικών διαπραγματεύσεων, ενώ η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει τη νομοθέτηση των «βέλτιστων πρακτικών» του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου έως το τέλος του χρόνου.
    • Λεπτομέρειες στην έντυπη έκδοση του Εθνους

    http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=64229170

    26 – ΓΙΝΕ ΣΤΑΡ ΜΕ ΕΝΑ ΠΟΡΝΟ!
    30/05/2010
    Το DVD της Τζούλιας Αλεξανδράτου άνοιξε δρόμο για την προώθηση μιας καριέρας στη βιομηχανία του θεάματος καθώς με τη συνδρομή του Τύπου και της τηλεόρασης το πορνό απενοχοποιήθηκε

    ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ πορνό ήταν μέχρι πρότινος εξοστρακισμένο στα ειδικά ράφια των βιντεοκλάμπ, ενώ οι ελάχιστες ελληνικές παραγωγές «έφευγαν» κατευθείαν για το εξωτερικό. Η κυκλοφορία DVD με πρωταγωνίστρια την Τζούλια Αλεξανδράτου και
    η μιντιακή φρενίτιδα που ακολούθησε άλλαξαν τους κανόνες του παιχνιδιού φέρνοντας το ελληνικό πορνό όχι μόνο στις φαντασιώσεις και στις κρεβατοκάμαρες των Ελλήνων, αλλά και στην τηλεόραση, στις ταμπλόιντ εφημερίδες, στη δημόσια συζήτηση,
    στα ιδιωτικά αστεία, στα χέρια μικροπωλητών πειρατικών ταινιών, στο Διαδίκτυο και στη μαζική κουλτούρα, ακόμη και στην ελληνική Βουλή! Τελικά η ελληνική κοινωνία έχει απελευθερωθεί σεξουαλικά ή έχει χάσει το μέτρο;

    Η μιντιακή «υστερία» που ακολούθησε την κυκλοφορία του DVD με την Τζούλια Αλεξανδράτου και πρόσφατα εκείνου με τη Μαριάννα Ντούβλη είναι πραγματικά πρωτοφανής και ακόμη δεν λέει να κοπάσει. Εκατοντάδες ώρες σε δεκάδες εκπομπές, ενημερωτικού ή ψυχαγωγικού χαρακτήρα, ακόμη και σε σοβαρά δελτία ειδήσεων σπαταλήθηκαν και σπαταλούνται για να συζητηθεί, να αναλυθεί, να εξηγηθεί και να γίνει κατανοητό το «φαινόμενο». Συνεντεύξεις, μαραθώνιοι αερολογίας, κατασκευασμένες «ειδήσεις» και ψευδογεγονότα από τη ζωή και το έργο των δύο πρωταγωνιστριών διαμορφώνουν και κυριαρχούν σε μια πραγματικότητα πλαστή. Η Τζούλια είναι πλέον γνωστή με το μικρό της όνομα, ενώ ρεπορτάζ και φωτογραφίες από τη διαβόητη ταινία έκαναν την εμφάνισή τους όχι μόνο στα εγχώρια ΜΜΕ, αλλά και σε μεγάλες εφημερίδες του εξωτερικού όπως η βρετανική «Ιndependent» και το μπλογκ της Αριάνας Στασινοπούλου «Τhe Ηuffington Ρost».

    Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι μια πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας απενοχοποίηση του πορνό.

    Αν πριν από μερικά χρόνια η συμμετοχή σε μια ανάλογη ταινία ήταν σχεδόν αδιανόητη, σήμερα αντιμετωπίζεται ως επαγγελματικό βήμα, ένας ακόμη τρόπος για να προωθήσει μια γυναίκα την καριέρα της στη βιομηχανία του θεάματος.

    Η εικόνα που προβάλλεται από τα μέσα ενημέρωσης και κυρίως από την ΤV είναι αυτή όμορφων κοριτσιών αποφασισμένων να γίνουν πλούσια και διάσημα με κάθε τρόπο. Οι πρωταγωνίστριες καθρεφτίζουν μια κοινωνία που έχει μοναδικό στόχο το χρήμα. Η συμμετοχή τους σε ταινία ερωτικού περιεχομένου μεταφράζεται σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις και εξώφυλλα σε περιοδικά, ακριβοπληρωμένες εμφανίσεις σε κέντρα διασκέδασης της επαρχίας και πρωταγωνιστικό ρόλο σε παρωδίες δελτίων ειδήσεων του infotainment. Με λίγα λόγια, εξασφαλίζει μια υπερέκθεση και μια «φήμη» που όσο κι αν είναι αμφιλεγόμενη, δεν παύει να είναι εξαργυρώσιμη. Οπως αναφέρουν χαρακτηριστικά εκπρόσωποι της εταιρείας Sirina, η οποία έκανε την παραγωγή των δύο DVD, «αρκετές κοπέλες πλέον έχουν απενοχοποιήσει την εικόνα τους στο πλαίσιο τέτοιων ταινιών με αποτέλεσμα να αποφασίζουν πιο εύκολα να δηλώσουν συμμετοχή».

    Τα τσουχτερά πρόστιμα που επέβαλε το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης στην εκπομπή «Ράδιο Αρβύλα» για τη μετάδοση αποσπασμάτων της ταινίας και στην εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου «Αξίζει να το δεις» επειδή μετέδωσε συνέντευξη της πρωταγωνίστριας σε ζώνη που παρακολουθούν τηλεόραση ανήλικα παιδιά δεν φαίνεται να είναι ικανά να αλλάξουν την όλη κατάσταση.

    Εξαίρεση ο Τάιγκερ

    ΗΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗτης ελληνικής τηλεόρασης με τις πρωταγωνίστριες των ερωτικών DVD είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Μπορεί σε αρκετές χώρες του εξωτερικού η βιομηχανία παραγωγής πορνό ταινιών να ανθεί, αλλά υπάρχουν σαφείς διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο πορνό και στη mainstream τηλεόραση που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια. Σπανίως θα δει κανείς σε τηλεοπτικούς σταθμούς συνεντεύξεις με πορνοστάρ και στιγμιότυπα από πορνό ταινίες να μεταδίδονται και να συζητούνται από το πρωί ως το βράδυ. Στις ελάχιστες αυτές περιπτώσεις οι πορνοστάρ αυτές εμπλέκονται σε σκάνδαλα με εξωσυζυγικές περιπέτειες διασήμων, όπως συνέβη πρόσφατα με τον πρωταθλητή του γκολφ Τάιγκερ Γουντς (φωτογραφία) και τον σύζυγο της ηθοποιού Σάντρα Μπούλοκ. Πορνοποίηση
    «Στις σύγχρονες κοινωνίες ζούμε αυτό που χαρακτηρίζεται “πορνοποίηση” της καθημερινής ζωής. Βιώνουμε δηλαδή την άμεση αποδοχή της υπερ-σεξουαλικοποίησης, είτε αυτό αφορά τηλεοπτικές εκπομπέςείτε περιοδικά ποικίλης ύλης ή ταινίες ερωτικού περιεχομένου. Ξαφνικά για όλους μας υπάρχει η προσδοκία να είμαστε σεξουαλικά υπερ-ενεργοί. Αυτό διαχέεται και προς τις νεότερες γενιές. Αρκεί να δει κανείς τις μόδες που λανσάρονται για 7χρονα κοριτσάκια» αναφέρει χαρακτηριστικά η κυρία Λίζα Τσαλίκη, λέκτωρ στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. «Ειδικά για την πορνογραφία είναι προφανές ότι μέσα στη συζήτηση για την παραγωγή και την κατανάλωση πορνογραφίας ως μια πλήρως αποδεκτή δραστηριότητα, τείνουμε να ξεχνάμε ότι στην όλη υπόθεση υπάρχουν και σκοτεινές πτυχές, όπως αυτή της εκμετάλλευσης νέων γυναικών, πολλές από τις οποίες δεν μπαίνουν στη “δουλειά” με τη θέλησή τους ή για την ευχαρίστησή τους, αλλά επειδή εξαναγκάζονται» επισημαίνει. ΤΟ ΚΟΛΠΟ ΜΕ ΤΑ…ΕΠΙΜΟΡΦΩΤΙΚΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ
    ΜΕΣΑσε λίγες μόνο ώρες από την κυκλοφορία του, περίπου 200.000 αντίτυπα του DVD με την Τζούλια Αλεξανδράτου εξαφανίστηκαν από τα 17.000

    σημεία διάθεσης στην Αθήνα και της περιφέρειας στα οποία επωλείτο ως περιοδικό αντί του ποσού των 20 ευρώ. Βέβαια αυτό που αγόραζε ο ενδιαφερόμενος δεν είχε καμία σχέση με περιοδικό. Ηταν απλά μια αφίσα της ταινίας, ένα χαρτόνι σε μέγεθος περιοδικού και το DVD μέσα σε πλαστικό αμπαλάζ. Βαφτίζοντας το DVD περιοδικό οι παραγωγοί πορνό καταφέρνουν όχι μόνο να διακινήσουν ευρέως τα προϊόντα τους σε κεντρικά σημεία των μεγαλουπόλεων, αλλά κυρίως να φορολογηθούν με χαμηλότερο συντελεστή. Εκμεταλλευόμενοι το θεσμικό πλαίσιο που προβλέπει τη φορολογική μεταχείριση των ενημερωτικών εντύπων, κυκλοφορούν τις ταινίες τους οι οποίες φορολογούνται με τον χαμηλότερο συντελεστή ΦΠΑ, δηλαδή 4,5%, ενώ τα απλά DVD φορολογούνται με 23% ΦΠΑ.

    Οπως αναφέρουν εκπρόσωποι του Τμήματος Διοικητικής Εποπτείας της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης, στη χώρα μας δεν υπάρχει ελεγκτικός μηχανισμός ο οποίος να διασφαλίζει ότι το προϊόν που διακινείται ως «περιοδικό» είναι όντως περιοδικό. Με λίγα λόγια, ο καθένας μπορεί να «βαφτίσει» ως περιοδικό ποικίλης ύλης ένα οποιοδήποτε DVD και να το κυκλοφορήσει επωφελούμενος από τη χαμηλότερη φορολόγηση.

    Το θέμα απασχόλησε πριν από λίγο καιρό και την ελληνική Βουλή με επερώτηση του βουλευτή και γραμματέα πολιτικού σχεδιασμού της ΝΔ κ. Μ. Χαρακόπουλου προς τον υπουργό Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου . «Πορνό DVD διακινούνται σε συσκευασία “επιμορφωτικού” περιοδικού ποικίλης ύλης. Με τη σκανδαλώδη αυτή επίφαση, το τελικό προϊόν φορολογείται με τον χαμηλότερο συντελεστή ΦΠΑ» αναφέρει ο βουλευτής στην ερώτησή του. «Είναι σαφές ότι εδώ υπάρχει ένα νομοθετικό κενό το οποίο η πολιτεία οφείλει να καλύψει προκειμένου να μην έχουμε ανάλογα φαινόμενα» τονίζει ο κ. Χαρακόπουλος μιλώντας στο «Βήμα της Κυριακής».

    http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=334569

    27 – ΧΥΜΑ ΚΡΑΣΙ ΚΑΙ ΜΠΥΡΑ ΚΕΡΝΑΕΙ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΤΗΝ ΜΕΡΚΕΛ ΣΕ ΤΑΒΕΡΝΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΚΑ
    11/04/2014
    Ο πρωθυπουργός με την Γερμανίδα καγκελάριο θα γευματίσουν σε μια παραδοσιακή ελληνική ταβέρνα στην Πλάκα.
    Η απόφαση αυτή ελήφθη σε συνεννόηση με τους Γερμανούς. Αφενός ο κ. Σαμαράς επιθυμούσε κάτι διαφορετικό από ότι την προηγούμενη φορά, από την άλλη η κυρία Μέρκελ επιθυμούσε να πάει σε ελληνική ταβέρνα και έτσι αποφασίστηκε ότι αυτή θα ήταν η καλύτερη επιλογή.
    Οπως σημειώνει ο Βηματοδότης, ο πρωθυπουργός με την Γερμανίδα καγκελάριο και τους υπολοίπους που θα παρακαθήσουν στο γεύμα, θα γευτούν διάφορους ελληνικου μεζέδες τους οποίους θα συνοδεύσουν με χύμα κρασί και μπίρα.
    http://www.bankwars.gr/%CE%A7%CF%8D%CE%BC%CE%B1-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%AF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CF%80%CF%8D%CF%81%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AC%CE%B5%CE%B9-%CE%BF-%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%82/

    28 – Global Wealth Report 2014 – https://publications.credit-suisse.com/tasks/render/file/?fileID=60931FDE-A2D2-F568-B041B58C5EA591A4

    https://publications.credit-suisse.com/tasks/render/file/?fileID=60931FDE-A2D2-F568-B041B58C5EA591A4

    29 – ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ-3ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΑΛΩΒΗΤΗ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΛΙΤ

    ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 18/8/2015
    3ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΑΛΩΒΗΤΗ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΛΙΤ
    Βρισκόμαστε αντιμέτωποι µε ένα νέο 3ο σκληρό µνηµόνιο, µε επαχθείς όρους που δίνουν ουσιαστικά τη χαριστική βολή στην κοινωνία και στην οικονοµία, καταργώντας κάθε παροχή εργασιακής και κοινωνικής ασφάλειας, ακόμα και σε εργαζόμενες γυναίκες με αυξημένες οικογενειακές υποχρεώσεις ενώ η ύφεση, η οποία θα προκληθεί θα προσθέσει στο μακρύ κατάλογο της ντροπής χιλιάδες νέους ανέργους. Για μια ακόμα φορά ρίχνονται στις πλάτες των µισθωτών και των συνταξιούχων δυσβάστακτα βάρη, την ώρα που η οικονοµική και πολιτική ελίτ, η οποία έµαθε να στηρίζεται στην κατασπατάληση των δηµοσίων πόρων παραµένει για πολλοστή φορά αλώβητη και κερδισµένη.
    Με το τρίτο κατά σειρά Μνημόνιο, ουσιαστικά καταργείται η παράταση ισχύος της μετενέργειας των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και επιβάλλεται αποκλεισμός σύναψης νέων, αφού ο βαθμός δυσκολίας είναι υψηλός και κάθε διαπραγμάτευση και κατάρτισή τους είναι πλέον αδύνατη.
    Καλούμε την Κυβέρνηση και την ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας να ρυθμίσουν άμεσα το νομικό κενό που δημιουργείται, τόσο στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, μετά την κατάργηση της ισχύος της μετενέργειας, όσο και των υπολοίπων συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Διαφορετικά θα φέρουν ακέραια την ευθύνη για τις άμεσες συνέπειες στους εργαζόμενους και το καίριο πλήγμα που θα επιφέρει μια τέτοια κατάργηση στην καρδιά των συλλογικών εργασιακών σχέσεων.
    Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας θα συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους και θα εντείνουν τον αγώνα σε Ελλάδα και Ευρώπη, ώστε να μπει επιτέλους φραγμός στον οδοστρωτήρα ισοπέδωσης της κοινωνίας.
    Με βασικά μας συνθήματα «ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΜΑΣ» και «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΚΙ ΟΧΙ ΤΟ ΜΕΣΟ», η ΓΣΕΕ καλεί την εργατική τάξη της χώρας μας στο μεγάλο Πανεργατικό Συλλαλητήριο, στις 5 Σεπτέμβρη, στη Θεσσαλονίκη.
    ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΦΡΕΝΟ ΣΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ
    ΦΤΩΧΕΙΑΣ, ΑΝΕΡΓΙΑΣ, ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

    ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

    http://www.gsee.gr/dt3o-mnimonio/

    30 – ΜΟΡΙΑΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ: ΔΕΙΧΝΕΙ ΑΠΟ ΤΙ ΘΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΩ;

    Με την αλματώδη ανάπτυξη της ιατρικής, οι επιστήμονες είναι πλέον σε θέση με ένα απλό τεστ και τη λήψη λίγου σάλιου να κάνουν τον απαραίτητο μοριακό έλεγχο και να ενημερώνουν τους ασθενείς για τις παθήσεις που έχουν την προδιάθεση να αναπτύξουν, δίνοντάς τους την δυνατότητα της εξατομικευμένης πρόληψης. Η ανάλυση του γονιδιακού προφίλ που είναι διαθέσιμη και στην Ελλάδα αναμένεται να συμβάλλει τα μέγιστα στην ανακούφιση πολλών ανθρώπων με κληρονομική προδιάθεση σε χρόνιες κυρίως ασθένειες.

    Γράφει η κυρία Ευπραξία Πιπίνη, ιατρός-αναισθησιολόγος και διευθύντρια του Ιατρείου Πόνου και προληπτική ιατρικής

    Οι ραγδαίες εξελίξεις της Ιατρικής –Γενετικής Επιστήμης επιβάλλουν την ενημέρωση κυρίως των νέων ανθρώπων και των φορέων μιας κοινωνίας, ώστε να εστιάσουν στην πρόληψη. Σήμερα, δίνεται η δυνατότητα για την έγκαιρη αναγνώριση της γενετικής προδιάθεσης χαρακτηριστικών, ασθενειών, μεταβολισμού με σκοπό την πρόληψη μέσω των μοριακών εξετάσεων που ανιχνεύουν τις πληροφορίες που φέρει κάθε οργανισμός στο γενετικό του υλικό. Οι μοριακές γονιδιακές εξετάσεις συμβάλλουν στην αξιοποίηση και στην καθιέρωση της πρόληψης ως κύρια ιδέα για την υγεία και την ευεξία στη ζωή.

    Ο σημερινός άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να εστιάσει σε αυτή τη μέθοδο πρόληψης διότι μέσω του γονιδιακού προφίλ μπορεί να γίνει η έγκαιρη και έγκυρη ανίχνευση των πληροφοριών που φέρει κάθε ένας από εμάς από την στιγμή της γέννησης του για την έκφραση διαφόρων ασθενειών ή διαταραχών και να γνωρίζει την πιθανότητα εμφάνισης τους. Περαιτέρω δίνεται η δυνατότητα με βάση το γονιδιακό προφίλ να λάβει εξατομικευμένη συμβουλευτική ιατρική κατεύθυνση ως προς τον τρόπο ζωής, τις συνήθειες, την διατροφή, την δοσολογία των φαρμάκων του, των εξετάσεων που θα συμπεριλάβει στο ετήσιο έλεγχο υγείας του νωρίς με σκοπό πάντοτε την πρόληψη και την διατήρηση της υγείας .

    Τι πληροφορίες παίρνουμε από τον μοριακό έλεγχο;

    Τα γονίδια του κάθε ένα από εμάς είναι μοναδικά και οι πληροφορίες τους εκφράζονται ως χαρακτηριστικά εξωτερικά αλλά και ως τάση του οργανισμού προς κάποια κατεύθυνση . Τα γονίδια που αναλύονται εξετάζοντας το DNA στον πυρήνα των κυττάρων μας, ο μοριακός έλεγχος δηλαδή, δίνουν πληροφορίες που καθορίζουν κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό διαταραχές στην υγεία ,την παχυσαρκία, την γήρανση, αλλά και τις αντοχές και τις δυνατότητες των ανθρώπων.

    Ποια γονίδια εξετάζονται κατά τον μοριακό έλεγχο;

    Τα γονίδια που αναλύονται και εξετάζονται έχουν επιλεχθεί μετά από πολυετή έρευνα και σύμφωνα με τη συχνότητα των παθήσεων που εμφανίζονται και απασχολούν τον γενικό πληθυσμό στις ανεπτυγμένες χώρες. Είναι από τεκμηριωμένες επιστημονικές μελέτες της διεθνούς βιβλιογραφίας και γίνονται σε συνεργασία με τα μεγαλύτερα διαγνωστικά κέντρα παγκοσμίως και στην Ελλάδα, ενώ τα εργαστήρια έχουν διαπίστευση αξιοπιστίας για τις μεθόδους και την εγκυρότητα των αποτελεσμάτων.

    Ποιος είναι ο σκοπός του ελέγχου;

    Σκοπός της μοριακής εξέτασης των κυττάρων είναι όχι μόνο η ανάλυση του γονιδιακού προφίλ του εξεταζόμενου αλλά και ο προσδιορισμός των κατάλληλων και εξατομικευμένων διορθωτικών κινήσεων που αφορούν στον τρόπο ζωής και στο περιβάλλον μας, με στόχο την πρόληψη των ασθενειών, την διατήρηση της υγείας και την καθιέρωση μιας μακροπρόθεσμης και βελτιωμένης ποιότητας ζωής.

    Τι προσφέρει η εξέταση του γονιδιακού προφίλ;

    Δεδομένου ότι το γονιδιακό προφίλ συμβάλλει στο 40-80% των χρόνιων πολυπαραγοντικών νόσων (σακχαρώδης διαβήτης,υπέρταση, υπερλιπιδαιμία,οστεοτοπόρωση,θρόμβωση,καρκίνος),της παχυσαρκίας, της πρόωρης γήρανσης και στις αθλητικές επιδόσεις και δεδομένου ότι οι παράγοντες που επηρεάζουν την ποιότητα της ζωής και την υγεία των ανθρώπων είναι η γενετική δομή του ατόμου, οι συνθήκες διαβίωσης, η ψυχολογία, η άσκηση, η διατροφή η συγκεκριμένη εξέταση του γονιδιακού προφίλ αποτελεί ένα βασικό εργαλείο στα χέρια πολιτών, γιατρών, αθλητών, παιδιών. Θα τους βοηθήσει να αναγνωρίσουν και να εκμεταλλευτούν τα γενετικά τους πλεονεκτήματα για να φτάσουν στο μέγιστο την καλή τους υγεία και της διατήρησης της μέσω της πρόληψης με εξατομικευμένες προτάσεις και συστάσεις, στα υψηλότερα δυνατά όρια των επιδόσεων τους, να εξατομικεύσουν τις θρεπτικές διατροφικές απαιτήσεις ή να επιλέξουν το κατάλληλο άθλημα σε μικρή ηλικία.

    Πώς σχετίζεται ο μοριακός έλεγχος με την παχυσαρκία;

    Η επιστήμη της γενετικής έθεσε τις βάσεις για μια νέα θεώρηση όχι μόνο της πρόληψης των ασθενειών αλλά και της διαχείρησης της παχυσαρκίας και της απώλειας βάρους. Έτσι, εξετάζονται γονίδια που αφορούν σε βιολογικές λειτουργίες όπως : αίσθηση πείνας και κορεσμού, θερμιδικό ενεργειακό ισοζύγιο, λιπογένεση-θερμογένεση, ικανότητα αποτοξίνωσης και αντιοξείδωσης, μεταβολισμός λιπιδίων και χοληστερόλης. Μέσω του γονιδιακού ελέγχου δίνεται εξατομικευμένη διατροφική αγωγή με βάση τα θρεπτικά συστατικά, υποστήριξη και εμπλουτισμός όταν χρειάζεται ανάλογα με τις ανάγκες του οργανισμού για την επιθυμητή απώλεια βάρους και την διατήρησή του.

    Πώς βοηθά η εξέταση του γονιδιακού προφίλ στις χρόνιες ασθένειες;

    Επίσης, η προγνωστική γονιδιωματική είναι ο τομέας της ιατρικής που ασχολείται με τον εντοπισμό συγκεκριμένων “αλλαγών” στο DNA, οι οποίες ονομάζονται μεταλλάξεις και σχετίζονται άμεσα με τον κίνδυνο για την εμφάνιση χρόνιων ασθενειών όπως: νεοπλασίες, φλεβική θρόμβωση, υπέρταση, διαβήτης τύπου 2,οστεοπόρωση,άσθμα,ημικρανία,νόσος Alzheimer, ρευματοειδής αρθρίτιδα, κυστική ίνωση, μεταβολισμός φαρμάκων. Έτσι, η γνώση των γονιδίων δίνει την δυνατότητα να προσδιορίσουμε τον κίνδυνο εκδήλωσης χρόνιων παθήσεων, λαμβάνοντας εξατομικευμένα προληπτικά μέτρα με διορθωτικές κινήσεις, εξετάσεις και τρόπο ζωής, έτσι ώστε να μειωθεί η πιθανότητα εκδήλωσης της ασθένειας ή να παραταθεί ο χρόνος εκδήλωσής της.

    Ποιες άλλες μεταλλάξεις ανιχνεύει ο μοριακός έλεγχος;

    Ο γονιδιακός έλεγχος ευεξίας και αντιγήρανσης ανιχνεύει μεταλλάξεις σε γονίδια που άμεσα επηρεάζουν την υγεία, την εμφάνιση αλλά και ορισμένα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ατόμου όπως: μεταβολισμός αλκοόλ και καφεϊνης, φωτογήρανση, ερεθισμός δέρματος, σύνθεση και διάσπαση κολλαγόνου. Γνωρίζοντας το γονιδιακό προφίλ μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τα γενετικά μας πλεονεκτήματα αλλά και να μειώσουμε τις αδυναμίες-κινδύνους που εγκυμονούν ορισμένα από τα γονίδιά μας με τις κατάλληλες διορθωτικές κινήσεις για εξατομικευμένες θεραπείες,καλλυντικά ή με τα κατάλληλα σκευάσματα και διατροφή.

    Ποιοι μπορούν να κάνουν εξέταση του γονιδιακού τους προφίλ;

    Το κοινό στο οποίο απευθύνεται η εξέταση είναι άνθρωποι όλων των ηλικιών , από την γέννησή τους έως μεγάλης ηλικίας. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον γονιδιακό έλεγχο ως δώρο ζωής μια και γίνεται μια φορά μόνο στην ζωή μας χωρίς να χρειάζεται επανάληψη και η σκοπιμότητα της πληροφορίας που παίρνουμε είναι η προσαρμογή του τρόπου ζωής για το ευ ζην.

    Πώς γίνεται η εξέταση;

    Η εξέταση γίνεται ανώδυνα και αναίμακτα με τη χρήση αποστειρωμένου βαμαβκοφόρου στυλεού (μπατονέτα) και συλλογή κυττάρων από το εσωτερικό της παρειάς (μάγουλο). Τα δείγματα εξετάζονται με κωδικούς αριθμών και όχι με προσωπικά στοιχεία. Τα αποτελέσματα ολοκληρώνονται και συνοδεύονται με την εξατομικευμένη έκθεση συμβουλευτικής για πρόληψη μετά από 20 ημέρες περίπου.

    http://www.boro.gr/13438/moriakos-elegchos-deichnei-apo-ti-tha-arrostiso

    31 – Jean-Claude Trichet: Global governance today – r100428b.pdf

    http://www.bis.org/review/r100428b.pdf

    32 – $60 Trillion of World Debt in One Visualization
    Jeff Desjardins
    on August 6, 2015

    $60 Trillion of World Debt in One Visualization
    Two weeks ago, we published a post showing the world economy in one visualization. In the corresponding comments section, a user asked us if we could put together a similar visualization but instead honing in on world debt.
    Today’s visualization breaks down $59.7 trillion of world debt by country, as well as highlighting each country’s debt-to-GDP ratio using colour. The data comes from the IMF and only covers public government debt. It excludes the debt of country’s citizens and businesses, as well as unfunded liabilities which are not yet technically incurred yet. All figures are based on USD.
    The numbers that stand out the most, especially when comparing to the previous world economy graphic:
    • The United States constitutes 23.3% of the world economy but 29.1% of world debt. It’s debt-to-GDP ratio is 103.4% using IMF figures.
    • Japan makes up only 6.18% of total economic production, but has amounted 19.99% of global debt.
    • China, the world’s second largest economy (and largest by other measures), accounts for 13.9% of production. They only have 6.25% of world debt and a debt-to-GDP ratio of 39.4%.
    • 7 of the 15 countries with the most total debt are European. Together, excluding Russia, the European continent holds over 26% of total world debt.
    Combining the debt of the United States, Japan, and Europe together accounts for 75% of total global debt.

    http://www.visualcapitalist.com/60-trillion-of-world-debt-in-one-visualization/

    33 – The World Economy in One Visualization
    Jeff Desjardins
    July 22, 2015

    The World Economy in One Visualization
    Today’s data visualization is the most simple breakdown of the world economy that we’ve seen. Not only is it split to show the GDP of dozens of countries in relation to one another based on size, but it also subtly divides each economy into its main sectors: agriculture, services, and industry. The lightest shade in each country corresponds to the most primitive economic activity, which is agriculture. The medium shade is industry, and the darkest shade corresponds to services, which tends to make up a large portion of GDP of developed economies in the world economy.
    To take it one step further, the visualization also shades the countries by continental geography, to easily see the relative economic contributions of North America, Europe, South America, Asia, Oceania, and Africa.
    Original graphic by: How Much
    Embed This Image On Your Site (copy code below):

    http://www.visualcapitalist.com/the-world-economy-in-one-visualization/

    34 – Greek Split With Creditors Said to Come Down to Catering VAT
    Ian Wishart and Rebecca Christie
    June 23, 2015

    Sales tax on catering may be the largest difference between Greece and its creditors as they negotiate rescue arrangements this week, according to two European Union officials.
    The rate of value-added tax is the main sticking point to getting a deal, with Greece’s proposed target for 2016 still some way short of creditor demands, the officials said. Euro-area finance ministers will gather again in Brussels Wednesday to try to hammer out a path forward.
    If any deal is to come this week — either when the finance ministers gather or at Thursday’s leaders’ summit — it will only be an agreement in principle, not a full agreement, one of the officials said. To unlock funds, Greece will need to go further and enact legislation to carry out its bailout commitments.
    Cooking up a Storm: Greece’s Beef With Taxes
    “Some doubt is in order” whether Prime Minister Alexis Tsipras can pass the VAT reform with his current coalition, said Jacob Funk Kirkegaard, a senior fellow at the Peterson Institute for International Economics. “Further Greek concessions would seem necessary to win acceptance of the full Troika.”
    Greek stocks rose as much as 3.6 percent 1:18 p.m. in Athens Tuesday after jumping 9 percent in the first trading session of the week when the government submitted new proposals addressing the areas of pensions, sales taxes and fiscal targets that had proven the chief barriers to a deal. The yield on Greece’s 10-year bonds dropped 56 basis point to 10.6 percent, the lowest in two weeks.
    With the clock ticking toward a June 30 deadline both for the expiry of the European portion of Greece’s bailout and payments to the International Monetary Fund, euro-area leaders at a summit in Brussels late Monday stressed that more work needs to be done.
    VAT Demands
    As work on a final deal advances, Belgian Finance Minister Johan Van Overtveldt and other critics have said Greece’s offer depends too heavily on taxes.
    While differences remain in several areas, creditors want Greece to raise the equivalent of 1 percent of gross domestic product more from VAT in 2016 and this could be achieved by raising sales tax on catering to a rate of 23 percent from 13 percent, the two EU officials said. Greece proposed measures that would net 0.74 percent of GDP, and raising sales taxes on catering and hotels could bridge the gap, one official said.
    Greece will have to show its commitment to this by passing a law in advance of any euro-area agreement to unlock aid, the first diplomat said. Alexis Tsipras’s government proposed to maintain three VAT rates, a Greek official said by e-mail, on condition of anonymity.
    Once an aid package is agreed on, it will need formal endorsement by finance ministers and the three institutions: the IMF, the European Commission and the European Central Bank. Some countries, like Germany, also require any joint bailout actions to pass a national parliament vote.
    German Parliament
    While Germany still insists on a package of steps that includes higher taxes, state asset sales and less generous retirement benefits, they may settle for a clear commitment by the Greek government to a measure up front to unlock aid, people familiar with Germany’s position said earlier this month.
    More recently, Germany has demanded that Greek lawmakers take the first step by passing economic policy changes, according to a planning document obtained by Bloomberg.
    Time is too short for a “normal parliamentary procedure” in the “last days” before Greece’s aid program expires, the German Finance Ministry said in the document. While lawmakers in Berlin can invoke a fast-track procedure, its success is likely to depend on the “quality and persuasive power” of an agreement with Greece, the paper said.

    http://www.bloomberg.com/news/articles/2015-06-23/greece-s-split-with-creditors-said-to-come-down-to-catering-vat

    35 – STRATFOR: “Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ “ΕΦΑΓΕ” ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ & ΕΦΕΡΕ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ”
    16/11/2011

    Kόλαφο για την Γερμανία, τους άπληστους δανειστές της Ελλάδας, την ελληνική … «άρχουσα τάξη» που συνεργάστηκε με την Γερμανία, αλλά και τεράστιες ευθύνες στο ευρώ για την καταστροφή του ελληνικού βιομηχανικού ιστού, αποδίδει μελέτη του STRATFOR για τις οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα.
    Το γνωστό ινστιτούτο που στελεχώνεται με αναλυτές πρώην υπαλλήλους του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, της CIA και του Πενταγώνου και έχει μεγάλη επιρροή στο πολιτικό κατεστημένο στης Ουάσιγκτον, αναφέρει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ένα εφεύρημα της Γερμανίας, η οποία μέσα από τις στάχτες του Β’Π.Π. βρήκε έναν άλλο τρόπο για να αναπτυχθεί οικονομικά η ίδια σε βάρος των των υπολοίπων κρατών μελών.
    Η ευρωζώνη εν συνεχεία αποτέλεσε έναν εξαιρετικό μηχανισμό της Γερμανίας για την ανάπτυξη του εμπορίου με τις χώρες-μέλη της ευρωπαϊκής περιφέρειας μέσω του ελευθέρου εμπορίου, το οποίο ασφαλώς ευνοούσε τις γερμανικές εξαγωγές και το εμπορικό ισοζύγιο αφού η Γερμανία πουλούσε φθηνότερα λόγω μεγάλης εσωτερικής αγοράς και παραγωγής!
    Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, η οικονομική ολοκλήρωση μέσω του ευρώ έδωσε την ευκαιρία εισόδου στην ελληνική αγορά σε όποιον Ευρωπαίο το επιθυμούσε, με αποτέλεσμα σχεδόν όλοι οι παραγωγικοί τομείς της οικονομίας της χώρας να βρεθούν σε εξαιρετικά δυσχερή θέση λόγω χαμηλού κόστους εισαγωγών κάτι που οδήγησε σε μαρασμό και απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας, κυρίως στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
    Η Γερμανία, σύμφωνα με το STRATFOR, χειρίστηκε το ευρώ με έναν τρόπο ο οποίος οδήγησε την Ελλάδα σε τραγικό αδιέξοδο και το 2010 την ανάγκασε να επιβάλλει μέτρα λιτότητας στους Έλληνες πολίτες, για να σώσει ποιους; Τους άπληστους πιστωτές που δεν δίσταζαν να δανείζουν συνεχώς χρήματα στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι οι οικονομικοί της δείκτες δεν δικαιολογούσαν τέτοιο δανεισμό και την ελληνική άρχουσα τάξη!
    Στην ανάλυση αναγνωρίζεται ότι από την Ευρωπαϊκή Ένωση, στα 20 χρόνια ευημερίας, ωφελήθηκε οικονομικά η ελληνική ελίτ και όχι ο απλός λαός, ο οποίος είναι άκρως αμφιλεγόμενο αν κέρδισε κάτι από τον Ε.Ε. και την ευρωζώνη σε σχέση με αυτό που θα κέρδιζε εκτός ευρωζώνης! Η οικονομική ελίτ κέρδισε από τον υπέρογκο δανεισμό.
    Και τώρα το ερώτημα που τίθεται από την πλευρά των πολιτών, γράφει η ανάλυση είναι «Ποιος θα σηκώσει το βάρος της κρίσης και της δυσλειτουργίας του συστήματος; Αυτοί που επωφελήθηκαν ή αυτοί που δεν είδαν κάποιο όφελος από αυτό»;
    Η ανάλυση καταλήγει σε ένα άκρως ενδιαφέρον συμπέρασμα το οποίο έχει «αριστερό» περιεχόμενο, αλλά έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ακριβώς επειδή του λέει το STRATFOR: Τα οικονομικά «πακέτα» από τη Γερμανία που υποτίθεται θα βοηθήσουν στη σταθεροποίηση του συστήματος αφήνουν άθικτη επί της ουσίας την ελίτ, ενώ το ακριβώς αντίθετο ισχύει για τους απλούς καθημερινούς εργαζόμενους, οι οποίοι υποφέρουν λόγω δραματικών απωλειών σε μισθούς, συντάξεις και καταστροφή της επαγγελματικής τους καριέρας!
    Aν τα λέει αυτά το STRATFOR τότε νομίζουμε ότι ήρθε η ώρα της συνταξιοδότησης για Αλέκα Παπαρήγα και Αλέξη Τσίπρα. Των οποίων τα κόμματα πυ ηγούνται, σε τελική ανάλυση δεν έχουν τολμήσει ακόμα να κάνουν μία σοβαρή ανάλυση για την αποβιομηχανοποίηση της χώρας, ειδικά από την εποχή που αυτή μπήκε στο ευρώ. Και έρχεται το STRATFOR και τα λέει όλα αυτά…
    Τμήμα ειδήσεων defencenet.g

    http://www.defencenet.gr/defence/o/27544

    36 – ΑΓΥΡΤΕΣ ΚΑΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

    ΛΑΜΠΡΟΣ ΤΟΚΑΣ • 11 Ιουλιου 2014
    Η Εκθεση Πόρτερ για την Ελλάδα του 1947 και οι εκπληκτικές ομοιότητες με την Ελλάδα του… 2014!
    Η επίσκεψη εκπροσώπων της «τρόικας» στην Ελλάδα, βεβαιώνει πως αυτά τα ταξίδια των «εταίρων» και «συμμάχων» μας- που δεν έχουν τελειωμό- θα συνεχιστούν για πολύ ακόμα. Το ίδιο ισχύει για τις αλλεπάλληλες εκθέσεις των εκπροσώπων της τρόικας ή των επιμέρους φορέων της (ΕΕ- ΔΝΤ- ΕΚΤ) και άλλων οργανισμών, που βρίσκουν πάντα μια αφορμή για να συστήσουν στους κυβερνώντες νέα αντιλαϊκά μέτρα. Μέσα και από αυτές τις εκθέσεις, προκύπτουν, συχνά, ορισμένες πικρές αλήθειες, κάνουν επίκαιρο τον τίτλο του βιβλίου του Θέμου Κορνάρου, «Αγύρτες και κλέφτες στην εξουσία».
    Η «βοήθεια» και το τίμημα

    Η αναγγελία του «πενταετούς» στην «Ελευθερία»
    Ακόμη και σ’ αυτές τις εκθέσεις, υπάρχουν στοιχεία, σχετικά με το μεγάλο τίμημα που έχει πληρώσει- και συνεχίζει να πληρώνει- ο εργαζόμενος ελληνικός λαός σε όλους εκείνους που πρόσφεραν κατά καιρούς «βοήθεια» στους κυβερνώντες (οικονομική, στρατιωτική, πολιτική κλπ), για να βγει, υποτίθεται, η Ελλάδα από την κρίση. Δυστυχώς, η Ελλάδα έχει πλούσια (και πικρή) εμπειρία από Μνημόνια και εκθέσεις με υποδείξεις για σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, όπως είναι και τα «μνημονιακά» που εφαρμόστηκαν την τελευταία 4ετία, τα οποία οδήγησαν πολλά χρόνια πίσω το βιοτικό επίπεδο της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Σε πολλές από αυτές της εκθέσεις και τα Μνημόνια (που στις μέρες μας υπογράφονται από τον Πoλ Τόμσεν του ΔΝΤ και τους άλλους δύο της τρόικας από την ΕΕ και την ΕΚΤ), καταγράφονται ορισμένες αλήθειες για την κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ή τομέων της, με σκοπό να αξιοποιηθούν από τους κυβερνώντες ως άλλοθι για την λήψη και εφαρμογή νέων αντιλαϊκών μέτρων, τα οποία προπαγανδίζουν ως «μονόδρομο» για το «νοικοκύρεμα» και τον «εκσυγχρονισμό» της Ελλάδας!
    Η έκθεση ή Μνημόνιο Πόρτερ
    Με βάση όσα προαναφέρθηκαν, παραθέτουμε στη συνέχεια αποσπάσματα από την έκθεση του επικεφαλής της Επιτροπής για την Αμερικανική βοήθεια στην Ελλάδα Πολ Πόρτερ, που είχε επισκεφθεί τη χώρα μας το 1947.

    Ο Πολ Πόρτερ καταθέτει στην Επιτροπή του Κογκρέσου για την κατάσταση στην Ελλάδα
    Η επίσκεψη Πόρτερ στην Ελλάδα, είχε αποκλειστικό σκοπό τη σύνταξη μιας έκθεσης (σ.σ. σαν κι’ αυτές που καταρτίζει τα τελευταία χρόνια ή «τρόικα»» της ΕΕ, του ΔΝΤ και του ΕΚΤ), σχετικά με την πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, με τα βασικά συμπεράσματα για την «αποτελεσματικότητα» της Αμερικανικής βοήθειας,τρία χρόνια μετά τον πόλεμο. Στην έκθεση ή Μνημόνιο Πόρτερ, περιγράφεται η πραγματική εικόνα της Ελλάδας πριν από 67 χρόνια.
    Δύο κόσμοι
    Στην έκθεση Πόρτερ, περιγράφεται ανάγλυφα η εικόνα των δύο «κόσμων» που ζούσαν εκείνη τη περίοδο στην Ελλάδα (όπως και σήμερα). Από τη μια είναι η μειοψηφία του «κόσμου» των κάθε είδους «σωτήρων» του τόπου (πολιτικοί, επιχειρηματίες, εφοπλιστές και οι κάθε είδους υπερασπιστές των αντιλαϊκών τους πολιτικών) και από την άλλη η πλειοψηφία του «κόσμου» των ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς, που πλήρωνε τις σκληρές θυσίες που τους επέβαλαν οι κυβερνώντες με τις πλάτες των ξένων «συμμάχων».
    Η Ελλάδα του 1947 και του … 2014!

    Μεταξύ άλλων, ο Πολ Πόρτερ, έγραφε στην έκθεσή του για την Ελλάδα (οι υπογραμμίσεις δικές μου):
    1. «Απ” ό, τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμιάν άλλη πολι¬τική πρακτική από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος (…) Στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομίων μίας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα».
    Μήπως η παραπάνω διαπίστωση, σας θυμίζει κάτι από την «σύγχρονη» Ελλάδα του 2014, όπως την έχουν καταντήσει όλοι εκείνοι που- μαζί με τους με τους κυβερνώντες- ανέλαβαν να τη «σώσουν» από τη χρεοκοπία;
    Η «κλίκα»
    2. «Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας».
    Μήπως τα παραπάνω σας θυμίζουν την εξαγωγή κεφαλαίων στο εξωτερικό (λίστα Λαγκάρντ) ή το γενικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, που συντελείται από τους κυβερνώντες- με τις πλάτες πάντα των «εταίρων» και «συμμάχων»- στο όνομα μείωσης του δημόσιου χρέους, που έχει εκτιναχτεί στα ύψη;
    Ασύδοτοι εφοπλιστές
    3. Τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται επίσης με σκανδαλώδη τρόπο. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία ανθεί στην εποχή μας και οι εφοπλιστές κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος δεν απο-κομίζει κανένα όφελος απ” αυτό. Οι μισθοί των ναυτικών γυρίζουν στην Ελ-λάδα, αλλά οι εφοπλιστές ασφαλίζουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους στις ξένες χώρες. Κάθε επιχείρηση θα έπρεπε να πληρώνει μια σημαντική εισφορά στο κρά¬τος, κάτω από την προστασία του οποίου λειτουργεί. Αυτό ισχύει κατά κύριο λόγο για την περίπτωση των εφοπλιστών, που τα μεγαλύτερα κέρδη τους προέρχονται από τα «Λίμπερτι», τα οποία τους παραχώρησε η αμερικανική Ναυτική Αποστολή με την εγγύηση του ελληνικού κράτους».

    Ενα από τα περίφημα «Λίμπερτι» με τα οποία «φτιάχτηκαν» οι Ελληνες εφοπλιστές
    Αλήθεια, βλέπετε να υπάρχει κάποια διαφορά στη σκανδαλώδη ευνοϊκή μεταχείριση που είχαν οι εφοπλιστές στην Ελλάδα του 1947 με αυτή που έχουν στην Ελλάδα του 2014;

    Οι «κομψοί κοσμοπολίτες»
    4. «Η ομάδα πίεσης της καλής κοινωνίας – οι κομψοί κοσμοπολίτες που έχουν την έδρα τους στις Κάννες, στο Σαιν Μόριτς και στην αθηναϊκή πλατεία Κολωνακίου – θα ενεργοποιηθεί. Οι περισσότεροι απ” αυτούς είναι άνθρωποι πολύ γοητευτικοί, που μιλάνε πολύ καλά τ” αγγλικά. Είναι πάντοτε πρόθυμοι, όταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν την αμερικανική αποστολή για τα δικά τους συμφέροντα. Θυμάμαι ακόμα ένα από τα πιο επίσημα γεύματα ενός από τους σημαντι¬κότερους τραπεζίτες, που με είχε καλέσει στη βίλα του των Αθηνών. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, μια ποικιλία απ” τα πιο φίνα κρασιά και φα¬γητά διάφορα, περίφημα γαρνιρισμένα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας που ανέφερα άρχισε να εξυμνεί τις ομορφιές της ζωής κοντά στη θάλασσα, καθώς και τις χαρές των αρι¬στοκρατικών σπορ».
    Μήπως τα ίδια δεν κάνουν και σήμερα οι εκπρόσωποι της χρυσοκάνθαρων του πλούτου (στις μέρες μας κατοικούν στην Εκάλη, το Κεφαλάρι, την Κηφισιά και λιγότερο στο Κολωνάκι), που ζητούν (στη ζούλα) από τους τροϊκανούς να υποδείξουν στην κυβέρνηση συγκεκριμένα μέτρα, τα οποία θα τους οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερα κέρδη με την παραπέρα εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων;
    Και η…πείνα
    5. «Η αντίθεση ανάμεσα στο γεύμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας είναι πραγματικά τρομερή… Εδώ δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ” αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα».

    Παιδιά σε συσσίτιο στην Αθήνα το 1947
    Μήπως τα ίδια δεν συμβαίνουν και σήμερα από παράγοντες της «υψηλής κοινωνίας», που δεν έχουν καμία σχέση με την καθημερινότητα που βιώνει η πλειοψηφία των πολιτών; Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο βουλευτής της ΝΔ Μιχάλης Ταμήλος, ο οποίος- υπερασπίζοντας την απόφαση των κομμάτων της συγκυβέρνησης για το παραπέρα ξεπούλημα της ΔΕΗ- υποστήριξε ξεδιάντροπα από το βήμα της Βουλής πως «το ηλεκτρικό ρεύμα δεν είναι κοινωνικό αγαθό, αλλά εμπόρευμα», που θα το αγοράζουν μόνο όσοι έχουν!
    Κερδοσκόποι και μαυραγορίτες
    6. «Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία εις το βιοτικόν επίπεδον και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδο-σκόποι και οι μαυραγορίται, διάγουν εν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνησις το αντιμετώπισεν αποτελεσματικώς. Εν τω μεταξύ αι λαϊκαί μάζαι περνούν μιαν αθλίαν ζωή. Οι κερδίζοντες είναι σχετικώς ολίγοι τον αριθμόν και ο συνολικός πλούτος των, περιερχόμενος εις τό σύνολον του πληθυσμού θα επέφερεν ελάχιστην βελτίωσιν των γενικών συνθηκών διαβιώ-σεως. Αλλ” ο πολυτελής τρόπος ζωής των εν μέσω της πτώχειας συντείνει εις το να εξοργίζη τας μάζας και να υπογραμμίζη την δυστυχίαν των πτωχών».

    Το «σχέδιο Μάρσαλ» για την Ευρώπη.
    Αλήθεια, υπάρχει κάποιος που να υποστηρίζει σοβαρά, ότι η εικόνα της Ελλάδας του 1947 είναι σήμερα καλύτερη στις σχέσεις εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων έχει βελτιωθεί; Και να θέλει να το πράξει, θα τον διαψεύσουν τα επίσημα στοιχεία που βεβαιώνουν ότι μέσα στην τελευταία τετραετία εντάθηκε η ανισοκατανομή του πλούτου, καθώς όλο το πλέγμα μέτρων είχε στόχο να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

    Σε κατάσταση νεκρώσεως
    7. «Δύο και ήμισυ έτη μετά την απελευθέρωσιν η Ελλάς ευρίσκεται εις μί¬αν κατάστασιν νεκρώσεως παρά την ούσιαστικήν έξωτερικήν βοήθειαν και την αρμοδίαν εξωτερικήν καθοδήγησιν. Εις ολόκληρον την χώρα, απ΄ άκρου εις άκρη, κυριαρχεί μία γκρίζα ανυπεράσπιστη, βαθιά έλλειψη πίστης για το μέλλον – μία έλλειψη πίστης που οδηγεί σε πλήρη απραξία προς το παρόν. Οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίαι δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχαι δεν αποθηκεύουν προμήθειες.»

    Η έκθεση Πόρτερ και η δράση της Αμερικανικής Αποστολής εντάσσονταν στο περιβόητο «δόγμα Τρούμαν» για την «αναχαίτιση του κομμουνιστικού κινδύνου».
    Ακόμη και στο τελευταίο, το 7ο συμπέρασμα της έκθεσης Πόρτερ, η εικόνα της Ελλάδας του 2014, είναι- στην ουσία- ίδια με εκείνη του 1947. Παρά τις σκληρές θυσίες που επέβαλαν στους ανθρώπους του μόχθου και της δουλειάς τα κόμματα που συγκυβέρνησαν ή συγκυβερνούν την Ελλάδα, με πρόσχημα τη «σωτηρία» από τη χρεοκοπία και την «απεξάρτηση» από τον δανεισμό που προσφέρουν- με το αζημίωτο οι κάθε είδους εγχώριοι και ξένοι προστάτες- δεν φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Τα περί «εξόδου» της Ελλάδας από την κρίση και τα Μνημόνια και πως σύντομα η χώρα μπαίνει στο δρόμο της ανάπτυξης, αποτελούν παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του.
    Κερδισμένοι και χαμένοι
    Δυστυχώς, η διαπίστωση του Πόρτερ για την Ελλάδα του 1947, ότι δηλαδή «κυριαρχεί μία γκρίζα ανυπεράσπιστη, βαθιά έλλειψη πίστης για το μέλλον – μία έλλειψη πίστης που οδηγεί σε πλήρη απραξία προς το παρόν» και πως «Οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίαι δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχαι δεν αποθηκεύουν προμήθειες», ισχύει απόλυτα και για την Ελλάδα του 2014. Όποιος αποτολμήσει μια απλή σύγκριση, ανάμεσα στις διαπιστώσεις της έκθεσης Πόρτερ για την εικόνα της Ελλάδας του 1947 και της εικόνας που παρουσιάζει η σημερινή Ελλάδα, θα βρει πάρα πολλές ομοιότητες. Και σίγουρα, αν δεν ανήκει σε εκείνους που κλείνουν σκόπιμα τα μάτια του για να μη βλέπει την αλήθεια, σίγουρα θα παραδεχτεί πως τα αποτελέσματα που είχε η «βοήθεια» (με τα Μνημόνια και τα τοκογλυφικά δάνεια) που πρόσφεραν από κοινού στην Ελλάδα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μαζί με την ΕΕ την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ήταν να οδηγήσουν δεκάδες χρόνια πίσω το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και όλων εκείνων που δεν ανήκουν στην κατηγορία των κεφαλαιοκρατών (τραπεζιτών, βιομηχάνων, εφοπλιστών κλπ).

    http://www.imerodromos.gr/porter/

    37 – REUTERS: ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
    Ή γιατί πολλά καθεστωτικά ΜΜΕ διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους που θα υπάρξει επιτροπεία και στις τράπεζες

    http://www.reuters.com/article/2012/12/17/us-greece-media-idUSBRE8BG0CF20121217
    Δημοσίευμα για το «τρίγωνο της εξουσίας» στην Ελλάδα δημοσίευσε σήμερα το Reuters, αναφερόμενο στις στενές σχέσεις των ελληνικών μέσων ενημέρωσης με επιχειρηματικά συμφέροντα που οδήγησαν τη χώρα στην κρίση.

    Το εκτενές άρθρο έχει δηλώσεις του Γιάννη Αλαφούζου του ΣΚΑΪ που σημειώνει ότι κάποια μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα « είναι στην ουσία γραφεία τύπου επιχειρηματικών ομίλων». Προσθέτει πως «έχει αναπτυχθεί μια εντελώς άρρωστη κατάσταση. Σκοπός των μέσων ενημέρωσης έχει γίνει σε σημαντικό βαθμό η εξυπηρέτηση ειδικών αποστολών για τους ιδιοκτήτες τους».

    Ειδική αναφορά γίνεται στην περίπτωση του Μega και στις οικογένειες των κυρίων Μπόμπολα και Βαρδινογιάννη που εμπλέκονται ιδιοκτησιακά στο κανάλι, ενώ φιλοξενούνται ακόμη και δηλώσεις του πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου Θοδωρή Ρουσόπουλου.

    Αναφέρεται ονομαστικά και σε Ελληνες δημοσιογράφους αλλά και στην ΕΣΗΕΑ: «Στο χώρο των μίντια, οι εν δυνάμει συγκρούσεις συμφερόντων μπορούν να ανακύψουν ακόμη και σε χαμηλά επίπεδα. Καταχωνιασμένη στα κεντρικά γραφεία του αθηναϊκού σωματείου δημοσιογράφων, η ΕΣΗΕΑ, βρίσκεται μία λίστα των μελών της τα οποία εργάζονται για την κυβέρνηση, λόγου χάρη σε γραφεία Τύπου. Δεκάδες εξ αυτών εργάζονται ταυτόχρονα ως δημοσιογράφοι σε εφημερίδες.

    Ο κανονισμός του σωματείου απαγορεύει στα μέλη του να εργάζονται για λογαριασμό οργάνων και φορέων τους οποίους καλύπτουν ως δημοσιογράφοι. Σε μία προσπάθεια να αποκαλύψει εκείνους που παραβαίνουν τον κανονισμό, το σωματείο έλαβε το 2005 μία λίστα με δημοσιογράφους που εργάζονται για την κυβέρνηση, η οποία όμως δεν δημοσιεύτηκε ποτέ» γράφει το πρακτορείο και κάνει ονομαστική αναφορά σε δημοσιογράφους.

    Αναφορά γίνεται και στον πρώην πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος τον Οκτώβρη του 2004, κατά τη διάρκεια γεύματος στην ταβέρνα Μπαϊρακτάρης, κήρυξε ανοικτά τον πόλεμο το δίκτυο οικονομικών συμφερόντων που λυμαίνονται την πολιτική ζωή, χρησιμοποιώντας τη λέξη «νταβατζήδες», χωρίς ωστόσο να προσδιορίζει σε ποιους αναφερόταν.

    http://www.thepressproject.gr/article/35050/Reuters-To-trigono-tis-eksousias-stin-Ellada

    38 – Saving the Euro at all costs could lead to an eventual hollowing out of European democracy
    14/08/2015
    Since the global financial and Eurozone crises hit Western economies, a process of change has been underway which has seen a new model of technocratic financial and economic governance take hold across Europe. Alexander Ruser argues that these reforms – born of a desire to save the Euro “at all costs” could see democracy eventually hollowed out, as the will of the people increasingly begins to come secondary to the whims of markets and currency.

    Abraham Lincoln defined democracy as government of the people, by the people, for the people. Markets, however, he chose not to mention at all. It may be that Mr. Lincoln was dealing with an idealistic, out-dated definition of democracy.
    A brief look at the recent discussion about the viability of democracies in global market economies, in particular since the financial crises reveals two problems: Democratic decision-making is either seen as the main driver of public debt, or rendered irrelevant given the firm grip of the global invisible hand. Sometimes, commentators even try to have it both ways:
    This is particularly visible in an more recent essay in The Economist which states that ‘the financial crisis starkly exposed the un-sustainability of such debt-financed democracy’ only to continue that ‘national politicians have surrendered ever more power (…) to global markets and supranational bodies, and may thus find that they are unable to keep promises they have made to voters’. Despite this apparent contradiction the lesson learned is rather simple: Politicians either cannot keep their promises or they should not. Maybe they should stop making promises altogether?
    It is obvious that elected representatives are increasingly accountable to a second constituency: the markets. This could indicate the advent of a Schumpeterian version of democracy in which democracy does and cannot mean that the people actually rule in any real sense. Which of these two constituencies is more important? Given the apparent market failures, and the inability of mainstream economists to explain (or predict) the crisis, one could have expected a critical examination of the gospel of the ‘free market’ and subsequently a shift of power towards ‘the people’ who gave away billions of tax money to save the financial system.
    However, precisely the opposite happened. From the perspective of institutional theory, the crisis seems to have caused a ‘punctuated equilibrium’ allowing ‘large- scale departures from the past’. However, an ‘advocacy coalition’ (consisting of the key players in the EU, such as the ECB, the European Commission and economically powerful members like Germany and France) made every possible effort to convince the public that the equilibrium was in fact intact. Instead of critically examining the scientific foundation of pre-crisis economics or questioning the policy advice given by the same experts, the overall aim was to defend the financial order. And successfully so: after the dust of the initial crisis has settled ‘blame has shifted from the markets to the state’
    However, in 2015 we haven’t simply returned to pre-crisis politics: Budgetary rigour, austerity, and the dogma of winning back the ‘trust of the markets’ have not only become predominant political goals but have acted as catalysts for a more technocratic form of decision-making.
    There are two factors here: Firstly the crisis response mechanisms (e.g. the collection of crisis management instruments known as ‘European Financial Stabilization Mechanism’ (EFSM) and ‘European Financial Stability Facility’ (EFSF)) originally invented as ad-hoc and temporary political instruments grew into a whole new system of economic governance. In contrast to the way institutional reform is normally carried out in the EU, this new system was driven by an enormous sense of urgency, which in itself was fuelled by a relentless flow of bad news. The sense of ‘running out of time’ is key to understanding why and how such far-reaching reform was done ‘in extreme haste’.
    Secondly, democratic decision-making is seen as a threat. The crisis response mechanisms are facing increasing resistance from the public, particularly in the most crisis-ridden member states. In 2011 when the Greek government was forced to cancel a referendum aimed at securing popular support for austerity measures due to the concern that the population would reject European recommendations. The fear that public participation would conflict with the imperatives of the markets was echoed in the run up of the Greek referendum in July 2015. Discredited as ‘populist’ and it´s outcomes painted in the darkest colours, the imminent threat seems to have been democracy itself. Accordingly the referendum and subsequently attempts to throw the weight of democratic legitimation in the negotiations by the Greek government have been torpedoed by the advocacy coalition, most prominently Germany.
    If democracy is about choice, markets are about efficiency. And if democratic choice comes in the way of reforms preferred by market participants one or the other has to give way. It should not be argued here that the ‘will of the people’ will always get the things right. Maybe Normal Powell was correct that ‘people are turbulent and changing; they seldom judge or determine right’.
    Can the EU afford to follow the will of turbulent, wavering people? For some, the answer is: no. They propose to hand over decision-making to ‘reasonable technocrats’ instead. This not only promises to save people form their own short- sightedness but would also be preferable over the (impossible) promises of ‘populist’ or the take over of political extremists.
    Effectively the ‘reasonable technocrat’ is a second coming of Margaret Thatcher’s (and, more recently: Angela Merkel´s) TINA politics. If ‘there is no alternative’, ‘necessary action’ must be taken. It is arguably the core feature of the above mentioned advocacy coalition to refuse to call their core beliefs on economics into question. All to avoid frightening the markets.
    But has democracy proved itself being incapable of coping with the crisis? Maybe one should ask what a ‘reasonable technocrat’ actually looks like. A reasonable politician may always be urged to follow the wishes of their voters and thus might make wrong decision. In contrast, the reasonable technocrat is bound to a specific theoretical paradigm and therefore runs into the danger to make logical but callous decisions. However, it may be hard to tell the reasonable from the unreasonable technocrat, the one who follows personal interests, affiliates with elites or entertains an ideological world view rather then the impartial assessment of the rational expert.
    Putting too much trust in experts (reasonable or not) is always dangerous. For it may herald the hollowing out of European democracy and the marginalisation of the original constituency: the people. Back in 2012, the European Central Bank chief Mario Draghi was determined to ‘save the Euro at all costs’. If these costs include the viability of European democracy, one might ask: what was the Euro saved for?
    —
    This post represents the views of the authors and not those of Democratic Audit UK or the LSE. Please read our comments policy before posting.
    —
    Alexander Ruser is a postdoctoral researcher at Zeppelin University Friedrichshafen and was a Dahrendorf Fellow at Hertie School of Governance, Berlin and the LSE. His research and fields of expertise include: comparative political sociology, EU politics, political consulting, environmental sociology and social network analysis. Alexander worked closely with Helmut Anheier and Arne Westad on the future role oft he EU on the global stage

    http://www.democraticaudit.com/?p=15318

    39 – The handling of the Eurozone crisis has undermined confidence in democracy across Europe
    08/04/2014
    In a forthcoming paper Klaus Armingeon and Kai Guthmann study the recent decline in support for national democracy in many European countries. To some degree, they find that support decreased simply as a result of the depth of the recession. More worryingly, though, the external imposition of austerity and structural reform policies by the troika of EU, IMF and ECB, or brought about through financial market pressure, has made things worse for democracy in Europe.

    In Greece, dissatisfaction with democracy has been particularly acute (Credit: apostolosp, CC BY NC ND SA 2.0)
    By late 2008, the global financial crisis that during the previous twelve months in the United States had turned into the worst economic downturn since the crisis of the 1930s in Europe. By mid-2010 it had triggered a series of major sovereign debt crises in the Eurozone’s periphery, often followed by the implementation of tough austerity measures or programmes for structural reforms of welfare states and labour markets. Up to the present day, the on-going crisis of the common currency is arguably the biggest challenge the European Union ever had to confront.
    It is hardly surprising that ‘the crisis’ has not only left its devastating mark on people’s economic and social lives (just imagine the fate of an 18 year old high school dropout looking for a job in contemporary Thessaloniki, Greece), but has almost certainly have had an effect on attitudes towards the national political systems. As figure 1 below shows, between 2007 and 2011 support for national democracies in Europe declined dramatically in the countries worst hit by the crisis – such as Greece and Spain. (We measure support based on survey data as a combination of (i) people’s satisfaction with the way democracy works in their country, and (ii) people’s trust in their national parliament.)
    Figure 1: Changes in support for national democracy (in % of population that tends to support) in selected EU countries 2007 – 2011

    On average across all 26 EU member states we studied, the proportion of the population that tends to support their national democracy declined from 48 per cent in late 2007 to 40 per cent in late 2011.
    A standard explanation of this phenomenon, which is very much related to the literature on economic voting, blames the severity of the recession as the main culprit. According to this narrative, support for national democratic systems should be closely related to citizens’ assessments of the living conditions in their respective countries, which are to a substantial degree reflected in macroeconomic outcomes. And indeed, As figure 2 illustrates, people were well aware of their deteriorating economies during the crisis.
    Figure 2: Changes in ‘positive’ evaluations of the situation of the national economy (in % of the population) in selected EU countries 2007 – 2011

    But a puzzle remains: if the recession explains so much so well, then why does support barely budge in countries like Denmark or the UK? Why does it increase in Poland and Hungary but decreases in Portugal, and why has it been stable in Latvia?
    The implementation of unpopular austerity and structural reform policies in response to the crisis may appeal as a partial explanation but is not sufficient on its own. Both Latvia and the UK have been implementing drastic consolidation programs since 2010 – apparently with no effect on people’s attitudes towards their national political systems.
    We thus argue that it is not unpopular austerity per se that matters for support for democracy. What counts is that these policies have only rarely been the outcome of domestic democratic procedures of will-formation and decision-making (in fact, they have been in the UK and some considerable extent also Latvia, which explains part of the conundrum), but were imposed on national political systems by external actors and developments.
    On the one hand, the Troika of the European Union, International Monetary Fund and European Central Bank effectively dictated the details of the reforms (and indeed still does), as any financial assistance is explicitly made strictly conditional on their implementation. On the other hand, these same policies are also enforced implicitly through international financial markets as prohibitively high interest rates on government debt compel national policymakers to implement ambitious reform and austerity measures that enable them to retain or regain the trust of and access to private capital.
    In other words, since the onset of the sovereign debt crisis, external actors define the room for manoeuvre of national politics in the Eurozone’s periphery. Citizens have had little say over the matter. Whether the previous government were voted out of office, parliamentary parties cooperated or antagonised each other, social partners cooperated or waged general strikes, or citizens demonstrated or stayed at home, was of little importance for the policies agreed upon in the memorandums of understanding between the Troika and national governments. In the end, the people simply had to accept the deals. Democratic discourse was ineffective.
    Figure 3 illustrates the degree to which external actors were interfering with national democratic procedures in European countries based on two related proxy variables: interest rates on government debt and the presence of a formal EU/IMF financial assistance program (green bars indicate an active program in late 2011).
    Figure 3: Changes in interest rates on government debt 2007 – 2011 and active financial assistance programs in late 2011

    This temporary hollowing out of national democratic procedures should have had profound consequences for people’s attitudes towards their national democracies. Citizens should have realized that their democratic institutions were no longer able to effectively formulate their own economic and social policies, and this ought to have led them to withdraw their support from a clearly under-performing political system. This was by and large the theme of the ‘Indignado’ movements in Southern European countries, which were based on the idea that external actors have eroded national democracy. It was also the topic of Stéphane Hessel’s booklet ‘Indignez-vous’, from which the Indignados took their name.
    But whether we can indeed generalize from the small group of the activists in the squares in Barcelona, Madrid and Athens to the general public eventually is an empirical question – and this is where we see the main contribution of our research.
    In our paper, we examine the relative impact of multiple determinants of democratic support in a rigorous statistical analysis of 26 EU countries between 2007 and 2011, based on 78 national Eurobarometer surveys covering 73,000 respondents. (Note that the figures in this post are based only on aggregate data for 15 countries and two time points and therefore provide only a very cursory picture of the dynamics we describe.)
    Our findings are robust: first, the deteriorating economic situation unsurprisingly turned out as a crucial determinant of declining democratic support during the crisis. Second, however, neither the recession alone, nor the austerity and reform policies per se can fully explain the considerable loss of support in some countries. Rather, the mere act of imposing these policies from outside played an additional, independent part in the process.
    This puts European policymakers in a dilemma: on the one hand, we find strong evidence that the way the Euro crisis has thus far been handled politically (characterized by policies that largely neglect national arenas of democratic decision-making), has made things worse for democracy in Europe. On the other hand, one can only hope that these very policies soon will at least begin to work as intended and quickly produce an economic environment that is conducive to increasing democratic support.
    —
    Note: Information for this post is drawn from: Armingeon, K. and Guthmann, K. (2014) Democracy in crisis? The declining support for national democracy in European countries, 2007-2011, European Journal of Political Research, Early View published online. It represents the views of the authors and not those of Democratic Audit or the LSE. Please read our comments policy before posting. The shortened URL for this post is: http://bit.ly/PF87RI
    —
    Kai Guthmann is a Research Fellow at the Institute of Political Science, University of Bern.

    Klaus Armingeon is Professor and Director of the Institute of Political Science, the University of Bern.

    http://www.democraticaudit.com/?p=4248

    40 – Δημήτρης Βουλγαρίδης 25η ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΠΙΚΑΙΡΗ.
    Ἐκεῖ μέσα ἐκατοικοῦσες
    πικραμένη, ἐντροπαλή,
    «Η χώρα βρίσκεται υπό ξένη κατοχή». Μια φράση που ακούγεται πλέον πολύ συχνά και από πολλά στόματα. Όλο και περισσότεροι Έλληνες αντιλαμβάνονται ότι η εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση έχει μετατραπεί σε μαριονέτα, έχοντας πια ρόλο κατοχικής κυβέρνησης. Την κατάσταση επιβεβαιώνουν και οι ίδιοι οι υπουργοί, όταν παραδέχονται ότι οι όποιες αποφάσεις, είτε επιβάλλονται, είτε εγκρίνονται από τους ξένους κατακτητές της πατρίδας μας.
    Βέβαια πρόκειται για μία ιδιόμορφη κατοχή, με διαφορετικές συνθήκες σε σύγκριση με ανάλογες καταστάσεις που έζησε η πατρίδα μας στο παρελθόν. Η σημερινή κατοχή είναιάυλη και αόρατη, χωρίς στρατό, χωρίς επιβολή συμβόλων και άλλων στοιχείων – ακόμα – που θα την έκαναν αυταπόδεικτη και άμεσα ορατή από το σύνολο του λαού. Επειδή λοιπόν η σημαία που κυματίζει στην Ακρόπολη εξακολουθεί να είναι η γαλανόλευκη, η κατοχή δεν γίνεται αντιληπτή από ένα μεγάλο μέρος του λαού. Σε αυτό άλλωστε συμβάλει η παραπληροφόρηση και προπαγάνδα, που άλλωστε συνοδεύει πάντα την είσοδο του ΔΝΤ σε μία χώρα.
    Πέρα από την κατοχική κυβέρνηση, βασικοί υποστηρικτές και εκφραστές των ξένων κατακτητών, είναι οι νεοταξικοί προπαγανδιστές. Εμφανίζονται ως δημοσιογράφοι, αλλά ομοιάζουν περισσότερο με εκπροσώπους του ΔΝΤ. Καλοπληρωμένοι από τον κατακτητή δωσίλογοι, εξωραΐζουν την βαρβαρότητα εκφράζοντας «αντικειμενικές» απόψεις ενώ παράλληλα καλλιεργούν συστηματικά ενοχές στο λαό.
    Αυτό λοιπόν που σήμερα αντιλαμβάνεται καθαρά ο κάθε Έλληνας είναι οι συνέπειες που βιώνει, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Σχετικά με τα αίτια που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση οι απόψεις είναι πολλές, με επικρατέστερες ότι το πρόβλημα βρίσκεται στην ανεντιμότητα και ανικανότητα των πολιτικών, στον υπερμεγέθη και τεμπέλικο δημόσιο τομέα, στο ύψος της φοροδιαφυγής ελευθέρων επαγγελματιών και επιχειρηματιών. Μάλιστα όταν κάποιος ανήκει σε μία από τις παραπάνω ομάδες αναγνωρίζει τα αίτια στις υπόλοιπες, αλλά σχεδόν ποτέ στη δική του.
    Αν δεχθούμε ότι όλα μαζί τα παραπάνω μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση κατοχής γεννώνται μερικά σοβαρά ερωτήματα.
    • Είναι τα πραγματικά αίτια ή αποτελέσματα βαθύτερης αιτίας;
    • Η κατοχή συνήθως επέρχεται μετά από επιθετική ενέργεια. Όμως η χώρα μας πώς βρέθηκε υπό κατοχή, χωρίς να δεχθεί επίθεση;
    • Αν δεν δεχθήκαμε επίθεση, κάποιοι έγιναν κατακτητές μας χωρίς να το επιδιώξουν; Τυχαία; Μόνο εξαιτίας δικών μας προβλημάτων;
    • Με τη σημερινή τους στάση δείχνουν ότι αντιλαμβάνονται το ρόλο τους ως συνεταίρου και φίλου ή κατακτητή και τιμωρού;
    • Αν σήμερα επιδιώκουν το ρόλο του κατακτητή τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι και στο παρελθόν δεν επιδίωκαν το ίδιο; Μήπως απλά σήμερα βιώνουμε το τελευταίο μέρος κάποιου σχεδίου;
    • Είναι δυνατόν να δεχθήκαμε επίθεση χωρίς να καταλάβουμε τίποτα; Τελικά πότε και πώς έγινε;
    Πριν όμως απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα πρέπει να αναρωτηθούμε αν έχουν λογική βάση. Δηλαδή μήπως ο όρος κατακτητής είναι υπερβολικός και επομένως είναι υπερβολή να χαρακτηρίζεται και η σημερινή κατάσταση ως κατοχή.
    Μπορεί να πρόκειται για μία ιδιόμορφη κατοχή, όπως ήδη αναφέρθηκε, αλλά παρατηρούμε ότι στα κυριότερα σημεία παρουσιάζει απόλυτες ομοιότητες με την αδιαμφισβήτητη κατοχή που γνώρισε η χώρα το 1941. Έχουμε λοιπόν:
    1. Κυβέρνηση που λαμβάνει και εκτελεί εντολές από ξένο παράγοντα.
    2. Έλεγχο και χωρίς όρια εκμετάλλευση του ελληνικού πλούτου, αδιαφορία για την απογύμνωση και την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας.
    3. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα διαθέσιμα ελληνικά κοιτάσματα. Υλικά όπως το χρώμιο, ο βωξίτης, το μαγγάνιο, ο μόλυβδος και το νικέλιο είναι ζωτικής σημασίας.
    4. Έλεγχο μεταφορών, δηλαδή οδικούς άξονες, σιδηροδρομικό δίκτυο, λιμάνια, αεροδρόμια.
    5. Έλεγχο ενέργειας όπως ηλεκτρικό ρεύμα, πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
    6. Έλεγχο όλων των δικτύων, ακόμα και του πόσιμου νερού και γενικά όλων των ζωτικών και στρατηγικών τομέων της οικονομίας και παραγωγής.
    7. Διασπορά κλίματος ανασφάλειας και τρομοκράτησης του λαού που κυριολεκτικά δεν γνωρίζει «τι του ξημερώνει».
    Είναι χαρακτηριστικό ότι οι παράγραφοι 2 και 3 και 4 αναφέρονται στη κατοχή του 1941-1944 και έχουν μεταφερθεί από τον ιστοχώρο του περιοδικού Ιστορία – Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος (http://www.istoria.gr/oct03/content04.htm). 1- Η πείνα στην Ελλάδα της Κατοχής.

    Στο ίδιο άρθρο διαβάζουμε σχετικά με τον πληθωρισμό κατά την κατοχική περίοδο. Έχει ενδιαφέρον αν διαβάσουμε το κείμενο αντικαθιστώντας τη λέξη «πληθωρισμός» με τη σύγχρονη έκφραση «εσωτερική υποτίμηση».
    «Ο πληθωρισμός δεν ήταν μόνο συνέπεια των συνθηκών αυτών. Ήταν συνάμα και το αποτέλεσμα εσκεμμένων ενεργειών των κατακτητών, που σκόπευαν σε τρεις βασικούς στόχους. Πρώτον, με τον πληθωρισμό είχαν την ευχέρεια να αποκτούν ό,τι χρειάζονταν πληρώνοντας σε νόμισμα χωρίς εσωτερική αξία. Δεύτερον, υποχρέωναν τον ελληνικό λαό, με τις άθλιες συνθήκες που δημιουργούσαν, να πουλήσει τα σπίτια του, τα κοσμήματά του και γενικά τα υπάρχοντά του και να στραφεί προς τον κατακτητή ζητώντας δουλειά στα εργοστάσια της Γερμανίας (τον Σεπτέμβριο του 1944 οι Έλληνες καταναγκαστικοί εργάτες στο «έδαφος του Ράιχ» φτάνουν τις 16.000). Τρίτον, με την πείνα και την εξαθλίωση προσπαθούσαν οι κατακτητές να αποδυναμώσουν την αντιστασιακή δράση».
    Σήμερα λοιπόν, κυβέρνηση και προπαγανδιστές, αλλάζοντας λέξεις, φράσεις, νοήματα προσπαθούν να μας πείσουν πως η κατοχή είναι σχέδιο σωτηρίας, ο κατακτητής είναι ευεργέτης και η παράδοση της δημόσιας περιουσίας είναι αξιοποίηση. Οι λέξεις άλλαξαν, αλλά οι επιδιώξεις παραμένουν ακέραιες.
    Καὶ ἀκαρτέρει καὶ ἀκαρτέρει
    φιλελεύθερη λαλιά,
    Παράλληλα τα νεοταξικά ΜΜΕ αποκρύπτουν συστηματικά όλες τις επιστημονικές απόψεις οι οποίες καταλήγουν σε συμπεράσματα αντίθετα της προπαγάνδας τους.
    Ο Γιώργος Κασιμάτης, ομότιμος καθηγητής του συνταγματικού δικαίου του πανεπιστημίου Αθηνών, θέτει ευθέως ζήτημα εθνικής κυριαρχίας, αλλά και συνταγματικής παραβίασης στην κύρωση του μνημονίου από τη Βουλή των Ελλήνων. (http://www.mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon.gr/el/articles/?nid=334). 2 – Γιώργος Κασιμάτης ΒΙΝΤΕΟ https://www.youtube.com/watch?v=mxad5DkUfCE Γιώργος Κασιμάτης – Όλη η Αλήθεια για την Δανειακή Σύμβαση [ Blog : ΙΔΙΟΙΣ ΟΜΜΑΣΙ ] R208h1
    Ο Κώστας Χ. Χρυσόγονος, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Νομικής Σχολής Α.Π.Θ. σε κείμενο με τίτλο «Η χαμένη τιμή της Ελληνικής Δημοκρατίας» επισημαίνει πως: «Στην τριγωνική σχέση μεταξύ «τρόικας», ελληνικής κυβέρνησης και (υποτίθεται) «κυρίαρχου» λαού-καταναλωτή, η δεύτερη μοιάζει στην πράξη λιγότερο με κυβέρνηση και περισσότερο με μεταπράτη, ο οποίος επιχειρεί να πείσει τον τελικό καταναλωτή για την αναγκαιότητα της συμμόρφωσής του». Ακόμα αναφέρει: «ότι τα ανωτέρω μνημόνια, συμφωνίες και συμβάσεις εισάγονται στη Βουλή όχι για κύρωση, αλλά για «συζήτηση και ενημέρωση» (ως εάν να επρόκειτο όχι για το νομοθετικό σώμα, αλλά για λέσχη συζητήσεων ή για καφενείο) ».
    (http://kratosdikaioukaimnimonio.blogspot.com/2010/10/blog-post_1627.html) 3 – Η ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Κώστας Χ.Χρυσόγονος

    Ο Κώστας Μπέης, ομότιμος καθηγητής της πολιτικής δικονομίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών, σε τηλεοπτική εκπομπή επισημαίνει πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά παράβαση του Συντάγματος δέχθηκε την υπογραφή του μνημονίου, με σχετική πλειοψηφία.
    (http://www.newstrap.gr/m-episimainoume/me-sxolia/6045-kostas-mpeis.html) 4 – Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΕΗΣ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΔΕΧΘΗΚΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

    Ο Επαμεινώνδας Μαριάς, αναπληρωτής καθηγητής Θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης Πανεπιστημίου Κρήτης, υποστηρίζει πως: «με τη σύναψη της ΣΔΔ και την κύρωση του Μνημονίου η χώρα απώλεσε σημαντικό μέρος της εθνικής της κυριαρχίας».
    (http://www.dsanet.gr/epikairothta/mnimonio/blog/N_B.pdf) 5 – Ο Επαμεινώνδας Μαριάς, http://www.dsanet.gr/epikairothta/mnimonio/blog/N_B.pdf

    Ο Δικηγορικός Σύλλογος της Αθήνας χαρακτηρίζει ως «Συνταγματική εκτροπή τη προσχώρηση στον άγνωστο μηχανισμό στήριξης».
    (http://www.protothema.gr/greece/article/?aid=106307) 6 – ΔΣΑ για μνημόνιο «Συνταγματική εκτροπή η προσχώρηση στον άγνωστο μηχανισμό στήριξης»

    Ἀπ’ τὰ κόκαλα βγαλμένη
    τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
    Το ερώτημα λοιπόν είναι ένα, είναι καίριο και μας αφορά όλους όσους θέλουμε να λεγόμαστε Έλληνες. Οι πατεράδες και οι παππούδες μας που πολέμησαν στην Αλβανία, ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ; Για το σπίτι του ή για αυτά που ονομάζουμε Εθνική κυριαρχία και δημόσια περιουσία; Είναι γνωστό πως ο πληθυσμός κατά την ναζιστική κατοχή (1941-1944) δεν εκδιώχθηκε από τα σπίτια του. Άρα οι Έλληνες σαφέστατα πολέμησαν για την Εθνική κυριαρχία και για αυτό που ονομάζουμε σήμερα δημόσια περιουσία.
    Αυτό λοιπόν που επιχειρείται σήμερα, δεν είναι απλά ένα πωλητήριο. Ακυρώνει ουσιαστικά ακόμα και την απελευθέρωση της χώρας από τους Τούρκους. Ιδιωτικές περιουσίες οι Έλληνες είχαν δικαίωμα να διατηρούν ακόμα και επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Έλληνες δεν επαναστάτησαν για την απόκτηση ιδιωτικής περιουσίας. Επαναστάτησαν για την ιδιοκτησία του «περιβάλλοντος», που υπήρχε γύρω από την ιδιωτική τους περιουσία. Επαναστάτησαν για να αποκτήσουν την κυριότητα της πατρίδας τους και όχι του σπιτιού τους. Αυτή είναι η περιουσία που χάνει ένας λαός ότανκατακτάται και αυτήν κερδίζει όταν απελευθερώνεται.
    Μέσα σ’ ένα έντονο περιβάλλον προπαγάνδας, πρέπει να κατανοήσουμε όλοι πως ουσιαστικά δεν πωλούνται τα ασημικά του σπιτιού, εκχωρείται το ίδιο το σπίτι.
    Αφού νομίζω έχει γίνει κατανοητή η πραγματική κατάσταση την οποία βιώνουμε πρέπει να ξεκινήσουμε από το τελευταίο ερώτημα – που τέθηκε παραπάνω – και να ανιχνεύσουμε πότε και με ποιο τρόπο δεχθήκαμε επίθεση. Νομίζω αν απαντηθεί αυτό, θααπαντηθούν εύκολα και τα υπόλοιπα ερωτήματα.
    Ακόμα θα πρέπει να καταλάβουμε ότι αφού έχουμε μία ιδιόμορφη κατοχή, θα πρέπει να δεχθήκαμε και μία ιδιόμορφη επίθεση.
    δὲν μιλεῖς καὶ δὲν κουνιέσαι
    στὲς βρισιὲς ὀποῦ ἀγρικᾷς•
    Σήμερα λοιπόν έχουμε ένα λαό που κατηγορείται από το εξωτερικό, αλλά και το εσωτερικό, σαν τεμπέλης, διεφθαρμένος και σπάταλος. Ίσως αυτό που πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Στρος Καν είναι ότι με μία φράση περιέγραψε πλήρως την εικόνα που κατάφεραν κάποιοι να περάσουν για εμάς σ’ ολόκληρο τον πλανήτη λέγοντας «Οι Έλληνες είναι βουτηγμένοι στα σκατά». Την περιγραφή δεν μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε λανθασμένη, πρέπει όμως να ανιχνεύσουμε πώς βρέθηκαν βουτηγμένοι και να ορίσουμε ποια είναι τα σκατά.
    Καταρχάς έχουμε ένα λαό που για χιλιάδες χρόνια έχει να επιδείξει έργα σε διανοητικό, πολιτιστικό αλλά και τεχνικό επίπεδο που δεν ταιριάζουν σ’ ένα τεμπέλη λαό. Αλλά ας αφήσουμε το μακρινό παρελθόν και ας δούμε τη σύγχρονη εποχή. Όποιος έχει επισκεφτεί κυκλαδονήσι θα έχει δει έναν αξιόπιστο μάρτυρα πάνω στους άγονους και πετρώδεις ορεινούς όγκους των νησιών. Αναφέρομαι στις πεζούλες (ξερολιθιές) που μετέτρεπαν λόφους και άγονα βουνά, σε καλλιεργήσιμη γη, σε περιβόλια. Κατασκευάστηκαν από Έλληνες, μάλιστα χωρίς μέσα, κυριολεκτικά με τα χέρια τους.
    Έλληνες τεχνίτες – μάλιστα με συνεργεία υποδειγματικής οργάνωσης – κατασκεύασαν δύσκολα τεχνικά έργα, όπως γέφυρες σε δύσβατα ποτάμια, πύργους, βρύσες, εκκλησίες,πυργόσπιτα και αμέτρητα πετρόκτιστα μνημεία μοναδικής ομορφιάς.
    Οι σύγχρονες ελληνικές πόλεις οικοδομήθηκαν από Έλληνες. Μάλιστα με ασύγκριτα δυσκολότερες συνθήκες και μέσα σε σχέση με αυτά που υπάρχουν σήμερα.
    Όλα τα κοινωφελή δίκτυα, ηλεκτρισμού, νερού, τηλεπικοινωνιών κατασκευάστηκαν από Έλληνες εργαζόμενους. Για παράδειγμα, αν κάνουμε ένα ταξίδι θα δούμε πυλώνες της ΔΕΗ να διατρέχουν ολόκληρους ορεινούς όγκους περνώντας μέσα από χαράδρες και πάνω από βουνοκορφές. Σήμερα όλοι αυτοί που εργάστηκαν σ’ αυτά τα έργα βαφτίζονται τεμπέληδες, όμως κάποιοι θέλουν να καρπωθούν τα έργα των τεμπέληδων.

    Βέβαια είναι αλήθεια ότι η εικόνα των Ελλήνων έχει αλλάξει. Τι μεσολάβησε όμως και σήμερα έχουμε την εικόνα ενός εντελώς διαφορετικού λαού;
    Γιατί ἡ μάχη ἐστάθει ὀλίγη;
    Λίγα τὰ αἵματα γιατί;
    Από μία Ελλάδα τού μόχθου, της φτώχειας, της τιμής και της αξιοπρέπειας, της έκφρασης «κυκλοφορώ με το κούτελο καθαρό», κατά ένα «περίεργο» τρόπο το περιβάλλον έγινε πιο «άνετο», «βολικό» και «εύκολο».
    Ξεκινούσε μία νέα εποχή, που σηματοδοτούσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όταν διευκρίνιζε το ύψος τής μίζας που θεωρείται αποδεκτό, σύμφωνα με τα τότε δημοσιεύματα εφημερίδων. Σχεδόν ταυτόχρονα η Ελλάδα δεχόταν βομβαρδισμό χρημάτων τα οποία δόθηκαν με έναν καλά οργανωμένο, αλλά δήθεν ανοργάνωτο, τρόπο. Ήταν η εποχή της επιδότησης της λιγότερης εργασίας, της κακής ποιότητας, των χωματερών και της απάτης. Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό, αφού παράλληλα ξεκινούσε και η αποβιομηχάνιση της χώρας, συρρικνώνοντας την ήδη ισχνή βιομηχανική παραγωγή και κάνοντας μονόδρομο την κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων. Αλλά ούτε αυτό ήταν αρκετό. Έτσι για όποιες δουλείες είχαν απομείνει εισαγόμενα εργατικά χέρια ανέλαβαν με πολύ φθηνό κόστος να «ξεκουράσουν» τους Έλληνες.
    Παράλληλα ξεκινάει η «εκπαίδευση» των Ελλήνων στα trendy που φέρνει η νέα εποχή. Η επιδίωξη δεν είναι μόνο να αλλάξει ο τρόπος ζωής των Ελλήνων αλλά να μεταλλαχθούν εντελώς τα ήθη και οι αξίες τους. Καινούργια περιοδικά κάνουν την εμφάνισή τους. Επιδεικνύουν το «μοντέρνο» τρόπο ζωής και το μυαλό των Ελλήνων κάνει «κλικ» στο νέο Life Stile. Τώρα πια τα καθαρά κούτελα δεν είναι μόνο ασήμαντες λεπτομέρειες… είναι μπανάλ, είναι OUT. Σημασία έχουν και είναι IN μόνο χοντρά πορτοφόλια, φιγουρατζίδικα αυτοκίνητα και εξοχικά στη Μύκονο.
    Η πλύση εγκεφάλου, η αποχαύνωση και ο εκμαυλισμός των Ελλήνων παίρνει μαζικές διαστάσεις μέσω των ΜΜΕ, εμφανίζοντας κάθε απατεώνα ως πρότυπο επιτυχίας, κάθεεπιδειξιομανή ως πρότυπο ευτυχίας και κάθε πόρνη ως πρότυπο για τη νέα γενιά. Όλοι αυτοί που οι Έλληνες δεν θα ήθελαν ούτε καν για επισκέπτες στο σπίτι τους, μπαίνουν με τον πιο ύπουλο τρόπο, μέσω της τηλεόρασης, για να κάνουν κατήχηση στους ίδιους και στα παιδιά τους.
    Η χώρα μπαίνει, σιγά – σιγά, σε μία περίοδο «ακμής» και «υψηλού γούστου». Το νέοαξιακό πρότυπο έχει πια μεταφερθεί από το κούτελο, σε άλλα μέρη του σώματος. Το δε πολιτικό σύστημα όχι μόνο ακολουθεί, αλλά και ενισχύει τα νέα πρότυπα.
    Έτσι μέσα στο νέο περιβάλλον, φυσικό επακόλουθο είναι τα κόμματα να αναλαμβάνουν ρόλο αντιπροσώπου εταιριών και οι εκάστοτε κυβέρνηση ρόλο υπαλλήλου του τραπεζικού συστήματος.
    Επίσης είναι η εποχή που τα κόμματα αποκτούν τον έλεγχο οποιασδήποτε πολιτικής, συνδικαλιστικής, ακόμα και κοινωνική οργάνωσης ή πρωτοβουλίας, ακόμα και εξωραϊστικού συλλόγου. Ο δε συνδικαλισμός δέχεται «επίθεση φιλίας». Τα στελέχη του, δεν οδηγούνται πια με κατηγορίες στα δικαστήρια, αλλά με τιμές στα βουλευτικά έδρανα και στα υπουργικά γραφεία. Έτσι γρήγορα μετεξελίσσεται σε πεδίο ανέλιξης πολιτικών στελεχών αφού αποκτά σχέσεις αμφίδρομες με τα κόμματα. Βέβαια με αυτές τις πρακτικές είναι φυσικό – ίσως και επιδιωκόμενο – να οδηγηθεί στην απαξία. Τελικά φτάνει στο σημείο να μετατραπεί σε βραχίονα του πολιτικού συστήματος, προκαλώντας αποστροφή ακόμα και στους ίδιους τους εργαζόμενους, τους οποίους υποτίθεται εκπροσωπεί και υπερασπίζεται.
    Το ερώτημα βέβαια που τίθεται είναι, μήπως αυτά τα γεγονότα συνέβησαν τυχαία, όλα μαζί, σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα;
    Βέβαια για να το δεχθούμε αυτό, πρέπει να δεχθούμε επίσης ότι τυχαία χρηματοδοτήθηκαν κάποιοι, για να φέρουν την «αλλαγή» και στο χώρο της δημοσιογραφίας, με απολίτικες απόψεις, χυδαιολογίες, εξυπνακισμούς και θέματα τουκώλου, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τυχαία την ίδια εποχή μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγαλοεργολάβοι έγιναν μεγαλοκαναλάρχες και μάλιστα πραξικοπηματικά χωρίς κανένα θεσμοθετημένο πλαίσιο. Τυχαία σερβίριζαν εκπομπές τύπου ριάλιτυ με ανθρώπους που αφενός ζούσαν μαζί σαν ομάδα και αφετέρου, μόνοι και κρυφά, επέλεγαν ποιον θα «δώσουν». Οι δε τηλεθεατές εκπαιδεύονταν, πως μπορεί κάποιες διαδικασίες είναι δυσάρεστες, αλλά δυστυχώς αυτοί είναι η κανόνες του «παιχνιδιού». Ακόμα τυχαία σε όλα τα ΜΜΕ έγινε επιλογή εκπομπών, προσώπων και προτύπων που τυχαία όλα οδηγούσαν στην αποχαύνωση και εκμαυλισμό του Ελληνικού λαού.
    Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Άλλο ένα τυχαίο γεγονός είναι ότι την ίδια εποχή οι χρηματοδότες της Ελλάδας δεν γνώριζαν, να κάνουν μαθηματικές πράξεις. Γιατί αν γνώριζαν πρόσθεση, θα είχαν αθροίσει τα στρέμματα που επιδοτούσαν και θα καταλάβαιναν ότι το μέγεθος της Ελλάδας θα έπρεπε να είναι ίσο με τη μισή Ευρώπη. Προφανώς δεν γνώριζαν ούτε αφαίρεση. Διαφορετικά θα γνώριζαν τη διαφορά μεταξύ προϋπολογισμού και τελικού κόστους κάθε δημόσιου έργου. Και μάλλον δεν γνώριζαν ούτε πολλαπλασιασμό. Διαφορετικά θα μάθαιναν πως οτιδήποτε είχε προμηθευτεί το ελληνικό κράτος, κόστιζε πολλαπλάσια, απ’ ό,τι σε οπουδήποτε άλλο ευρωπαϊκό κράτος. Και βέβαια δεν γνώριζαν ούτε διαίρεση. Διαφορετικά θα γνώριζαν ότι το κόστος κατασκευής κάθε χιλιομέτρου εθνικής οδού στην Ελλάδα – το οποίο μάλιστα επιχορηγούσαν – ήταν πολλαπλάσιο από την υπόλοιπη Ευρώπη.
    Επίσης οι χρηματοδότες της Ελλάδας, τυχαία προέκυψε να είναι και υπερβολικά αφελείς. Είναι περίεργο πως ενώ μας έδιναν χρήματα – δανικά και επιδοτήσεις – δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να ελέγξουν πώς τα διαχειριζόμαστε, παρόλο που η χώρα φιγουράριζε στις πρώτες θέσεις, σ’ όλες τις λίστες διαφθοράς.

    Το συμπέρασμα είναι πως σήμερα η πατρίδα μας για μια ακόμα φορά στην ιστορία της βρίσκεται σε οριακό αλλά ταυτόχρονα και κομβικό σημείο. Ο ελληνικός λαός ίσως συνειδητοποιεί πως η χώρα του δεν έπαψε σχεδόν ποτέ, στη νεότερη ιστορία της, να έχει το ρόλο προτεκτοράτου. Οι Έλληνες βρίσκονται, για άλλη μια φορά, μπροστά στην ανάγκη απελευθέρωσης της πατρίδας τους.
    Ἄργειε νάλθῃ ἐκείνη ἡ μέρα,
    κι ἦταν ὅλα σιωπηλά,
    Ο λαός όμως και στο παρελθόν έχει βρεθεί σε ανάλογες συνθήκες. Πρέπει λοιπόν να ανιχνεύσουμε τα ιστορικά δεδομένα, να σκεφτούμε ποιες επιλογές ήταν λανθασμένες, ποιοι δημοκρατικοί θεσμοί υπολειτούργησαν ή δεν λειτούργησαν καθόλου και οδηγηθήκαμε στην σημερινή κατάσταση. Όσο αυτό δεν συμβαίνει, η χώρα μας θα παραμένει στο τούνελ, που δυστυχώς δεν μπήκε το τελευταίο χρονικό διάστημα.
    Είναι χρήσιμο να γυρίσουμε 36 χρόνια πίσω όταν αμέσως μετά τη μεταπολίτευση άρχισαν να ιδρύονται ή να οργανώνονται ξανά τα διάφορα πολιτικά κόμματα. Συμμετείχαν σ’ αυτά προσωπικότητες, αρκετές από τις οποίες είχαν έμπρακτη αντιστασιακή δράση κατά της δικτατορίας και ευαγγελιζόταν μία νέα προοπτική για την Ελληνική κοινωνία. Τότε και πάλι η πολιτική συνείδηση της Ελληνικής κοινωνίας ήταν ρευστή. Δυστυχώς μέσα σε λίγους μήνες, το σύνολο των πολιτικών κομμάτων, απέκτησαν δομές αρχηγικών κομμάτων, χωρίς να επιτρέπουν στα μέλη τους στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα.
    Είναι σαφές με βάση τις πρακτικές και δομές που ακολουθήθηκαν κατά την εποχή της μεταπολίτευσης, από όλα τα κόμματα, ότι ποτέ το πολιτικό σύστημα δεν επιθυμούσε να λειτουργήσει πραγματικά δημοκρατικά. Φυσικά η ίδια αντίληψη διατηρείτο και στη διακυβέρνηση της χώρας.
    Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένα πολιτικό κόμμα, ούτε καν συνδικαλιστικό σωματείο, δεν λειτούργησε πάνω στις αρχές και διαδικασίες της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Δηλαδή :
    Αρχές (Τα 3Ι):
    α. Ισηγορία. (Ίσος χρόνος λόγου για τοποθετήσεις/απόψεις).
    β. Ισοκρατία. (Ίσο βάρος των πολιτών στις αποφάσεις της πολιτείας).
    γ. Ισονομία. (Ίση μεταχείριση των πολιτών προ των νόμων).
    Διαδικασίες (Τα 3Δ):
    α. Δημοσιότητα. (Όλων των δεδομένων).
    β. Διαφάνεια. (Όλων των διαδικασιών).
    γ. Διαβούλευση. (Πριν από τη λήψη αποφάσεων).
    Στη σημερινή μας αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία, είναι σαφές ότι δεν ισχύει καμία από τις παραπάνω αρχές και διαδικασίες.
    Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:
    • Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα ελέγχου της κυβέρνησης ούτε από τους πολίτες αλλά ούτε καν από τους υποτιθέμενους εκπροσώπους τους. Άλλωστε γνωρίζουμε πως η κομματική πειθαρχία υπερισχύει της ανεξαρτησίας του βουλευτή που του παρέχει η λαϊκή εντολή. Έτσι για τους πολιτικούς αρχηγούς οι βουλευτές τους είναι δεδομένοι, κάτι σαν ποσοστό συμμετοχής διαμερίσματος σε συνέλευση πολυκατοικίας.
    • Το Σύνταγμα της χώρας δεν επιτρέπει καμία διαδικασία με την οποία οι πολίτες να μπορούν να προκαλέσουν δημοψήφισμα.
    • Στον ακριβοπληρωμένο (από τους πολίτες) ιστοχώρο της βουλής, πουθενά δεν υπάρχει καμία δυνατότητα επώνυμης καταγραφής ερωτήσεων / απόψεων / προτάσεων πολιτών σε κόμματα ή μεμονωμένους βουλευτές.
    • Στον ιστοχώρο Ανοικτής Διακυβέρνησης (opengov.gr ) 7 – Υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης http://www.opengov.gr/home/
    που ανήκει στο γραφείο του Πρωθυπουργού, παρόλο που «ομιλεί» για διαβούλευση δεν υπάρχει πουθενά ανταλλαγή απόψεων μεταξύ πολιτών και νομοθέτη. Διαβούλευση χωρίς διάλογο και ανταλλαγή απόψεων, αποτελεί ουσιαστικά λέξη χωρίς περιεχόμενο. Ακόμα στο συγκεκριμένο ιστοχώρο παρατηρούμε επιλεκτική εμφάνιση σχολίων, αποκρύπτοντας σχόλια πολιτών που ουδόλως μπορούν να χαρακτηριστούν προσβλητικά ή άσχετα με τη διαβούλευση.
    • Εκτός από τους κρατικούς και κυβερνητικούς ιστοχώρους, ακόμα και σε αυτούς των βουλευτών δεν υπάρχει χώρος για δημόσια ανταλλαγή απόψεων μεταξύ του βουλευτή και των πολιτών που εκπροσωπεί. Έτσι έχει φωνή και άποψη μόνο ο εκπρόσωπος και ποτέ ο εκπροσωπούμενος, μόνο ο εντολοδόχος και ποτέ ο εντολέας.
    • Οι πολίτες, στα πλαίσια της δημοκρατίας, μας δεν έχουν καμία δυνατότητα νόμιμης παρέμβασης στη διακυβέρνηση της χώρας. Πρακτικά, κάθε τέσσερα χρόνια δίνουν μία λευκή επιταγή σε κάποιο κόμμα να κυβερνήσει, χωρίς καν να υπάρχει από την πλευρά του κόμματος καμία συγκεκριμένη δέσμευση και από την πλευρά των πολιτών καμία θεσμοθετημένη δυνατότητα παρέμβασης. Στη δημοκρατία μας, ο εντολέας δεν έχει κανένα δικαίωμα και για κανένα λόγο, να ανακαλέσει ενέργειες του εκπροσώπου του. Τελικά η μόνη νόμιμη δυνατότητα που έχει ο «κυρίαρχος» λαός, είναι να κάνει υπομονή.
    Ίσως λοιπόν τώρα που αναζητούμε τα αίτια για την κατάσταση που βρίσκεται η πατρίδα μας θα πρέπει να αναρωτηθούμε…
    Οι αντιδημοκρατικές διαδικασίες παράγουν ολίγιστους ή οι ολίγιστοι επιβάλουν αντιδημοκρατικές διαδικασίες;
    Τελικά με πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες θα μπορούσαν να ευδοκιμούν οι ολίγοι και να επιβάλλονται οι ολίγιστοι;
    Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψι
    τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,
    Σύγχρονες «Θερμοπύλες» αποτελεί η εφαρμογή δημοκρατικών διαδικασιών και δίνει ουσιαστική απάντηση στην επιθυμία κάποιων να λειτουργήσει η Ελλάδα ως παράδειγμα παγκόσμιας διακυβέρνησης. Αν πετύχουμε στη χώρα μας να εφαρμόσουμε πραγματικές δημοκρατικές διαδικασίες θα αποτελέσουμε παγκόσμιο παράδειγμα τρόπου διακυβέρνησης. Έτσι δεν θα έχουμε καταφέρει μόνο να αμυνθούμε στη επίθεση που δέχθηκε η πατρίδας μας, αλλά να αντεπιτεθούμε ουσιαστικά στα σχέδια παγκόσμιας υποδούλωσης, κρατών και λαών. Άλλωστε ως Έλληνες γνωρίζουμε πως μετά τις Θερμοπύλες ακολουθούν οι Πλαταιές.
    Δ. Βουλγαρίδης
    Posted by olympiada στο Μαρτίου 25, 2011

    http://olympia.gr/2011/03/25/25%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%B9-%CE%B5%CF%80%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B7/

    • Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

      3 Μαΐου 2016 at 07:53 · Απάντηση

      ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
      1 – Η πείνα στην Ελλάδα της Κατοχής.

      του Γιώργου Ζαβάκου
      Ο επισιτισμός της Ελλάδος αποτελούσε ανέκαθεν ένα από τα σημαντικότερα προβλήματά της. Η φύση του ελληνικού εδάφους και οι κλιματολογικές συνθήκες ευνοούσαν την παραγωγή βιομηχανικών γεωργικών προϊόντων ή γεωργικών προϊόντων πολυτελούς επισιτισμού τα οποία ήταν και είναι εξαιρετικά ευπρόσβλητα στην περίπτωση διεθνών κρίσεων. Αυτά ανταλλάσσονταν με τρόφιμα πρώτης ανάγκης και ο όγκος των ανταλλαγών αυτών κατείχε σημαντική θέση στο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας. Η Ελλάδα εξήγε καπνό, σταφίδα, κρασί, λάδι, σύκα, κ.ά. και εισήγε σιτηρά, κρέας και άλλα ζωοκομικά προϊόντα, ζάχαρη, ρύζι κ.ά. Πριν από τον πόλεμο η Ελλάδα δεν είχε αυτάρκεια σε τρόφιμα και επομένως, για να διατηρηθεί το επίπεδο διατροφής του λαού, ήταν απαραίτητος ο συμπληρωματικός εφοδιασμός της από το εξωτερικό. Η Ελλάδα τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια έχει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, της Μικρασιατικής Καταστροφής, αλλά και να ξεπεράσει τις οικονομικές επιπτώσεις και να αφομοιώσει το ενάμισι περίπου εκατομμύριο προσφύγων που έρχονται στην Ελλάδα από τη Μικρά Ασία. Οι προπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις λαμβάνουν δραστήρια μέτρα και προχωρούν σε μεταρρυθμίσεις για την αύξηση της γεωργικής παραγωγής. Παρ’ όλα αυτά, και η αυξανόμενη παραγωγή δεν ήταν αρκετή για να θρέψει ολόκληρο τον ελληνικό πληθυσμό και να εξασφαλίζει την αυτάρκεια της χώρας σε τρόφιμα και οι εισαγωγές αγαθών εξακολουθούν να είναι αναγκαίες. Ο ελληνικός αγροτικός πληθυσμός ζει με μεγάλη λιτότητα έχοντας ως κύριο διατροφικό μέσο το ψωμί. Η κατανάλωση κρέατος, γάλακτος και ψαριών καθώς και των προϊόντων πολυτελείας (τσάι, καφές, κακάο κ.ά.) είναι εξαιρετικά χαμηλή. Καθώς πλησιάζει η έκρηξη του πολέμου η κατάσταση επιδεινώνεται. Οι τοπικές επιστρατεύσεις, οι στρατιωτικές προπαρασκευές και η εκτέλεση αμυντικών έργων απορροφούν ολοένα και περισσότερα αποθεματικά ποσά. Ταυτόχρονα ο κίνδυνος της σύρραξης προξένησε δικαιολογημένο πανικό στον λαό με αποτέλεσμα την πρωτοφανή αγοραστική κίνηση σε ολόκληρη τη χώρα που εξαφάνισε κάθε διαθέσιμο απόθεμα αγαθών. Η έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1939 προκάλεσε εξάλλου δυσχέρειες στο εξωτερικό εμπόριο της Ελλάδος αλλά και στην υπερπόντια ελληνική ναυτιλία, που επέφερε αναπόφευκτες συνέπειες στον απαραίτητο εφοδιασμό από το εξωτερικό και κατ’ επέκταση στον εντοπισμό του ελληνικού πληθυσμού. Με την κήρυξη του πολέμου από τους Ιταλούς η Ελλάδα μετατρέπεται σε θέατρο επιχειρήσεων. Ο στρατός, που έχει προτεραιότητα στη διατροφή, απορροφά μεγάλο μέρος από τα αποθέματα τροφίμων και έτσι λιγοστεύουν συνεχώς οι ποσότητες που απομένουν για τον αστικό πληθυσμό. Κάθε διαθέσιμο συνάλλαγμα φυλάσσεται για την αγορά πολεμοφοδίων. Η επιστράτευση στερεί τη γεωργία από τα απαραίτητα εργατικά χέρια, ενω η επίταξη των μεταφορικών μέσων και των υποζυγίων αποδυναμώνει και δυσχεραίνει καταστροφικά την παραγωγή. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η παρατεταμένη ξηρασία που οδηγεί σε μεγάλη μείωση της φθινοπωρινής σποράς (μόνο το 1/10 της κανονικής) αλλά και η έλλειψη σπόρων, λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων και καυσίμων εξαιτίας του πολέμου. Το 1941 η σοδειά έχει πέσει στο μισό τόσο εξαιτίας του πολέμου αλλά και εξαιτίας των δυσμενών καιρικών συνθηκών. Το εθνικό εισόδημα, που φτάνει το 1939 τα 62,8 δισεκατομμύρια δραχμές, πέφτει το 1941 στα 23. Οι εισαγωγές παύουν εντελώς, ενώ πολλά εργοστάσια κλείνουν εξαιτίας της έλλειψης πρώτων υλών και καυσίμων. Η ναυτιλία, που αποτελούσε ζωτικό πόρο για τη χώρα, παραλύει, όπως και η αλιεία που απαγορεύεται για στρατιωτικούς λόγους. Οι μεταφορές, σιδηροδρομικές και οδικές, περιορίζονται στο ελάχιστο. Με τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο η χώρα υπέστη ολέθριο πλήγμα στην οικονομική υποδομή της που θα τη σημάδευε και θα την έφερνε πολλά χρόνια πίσω. Για να μπορέσει να ανακάμψει, θα χρειάζονταν πολλά χρόνια, ακόμη κι αν μετά τον πόλεμο ακολουθούσε ειρηνική περίοδος ανοικοδόμησης. Το γεγονός ότι μετά τη σύρραξη ακολουθεί σκληρή και εξαντλητική Κατοχή, τόσο από πλευράς υλικών όσο και ανθρώπινων πόρων, αποδεικνύει το μέγεθος της καταστροφής, αλλά και την απελπιστική κατάσταση στην οποία θα περιέλθει το ελληνικό στοιχείο.
      Κατοχική πολιτική και λεηλασία
      Τον Απρίλιο του 1941 οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Ελλάδα και καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της. Συγχρόνως, οι Βούλγαροι, με την άδεια των Γερμανών, καλύπτουν σχεδόν ολόκληρη την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη. Η χώρα διαιρείται σε τρεις ζώνες κατοχής: τη γερμανική (Θεσσαλονίκη, Λήμνος, Λέσβος, Χίος, το μεγαλύτερο μέρος της Κρήτης, Μήλος, Αίγινα, Σαλαμίνα, το αεροδρόμιο Τατοΐου και Ελληνικού, Κηφισιά, Χαλάνδρι, Εκάλη, Ελευσίνα, λιμάνι του Πειραιά και σιδηρόδρομος Αθήνας-Θεσσαλονίκης), την ιταλική (Πελοπόννησος, Ήπειρος, Θεσσαλία, Κυκλάδες, Σποράδες, Σάμος, Ιόνια νησιά και ανατολική πλευρά της Κρήτης) και τη βουλγαρική.Η βουλγαρική περίπτωση εμπεριέχει ένα παράδοξο. Η Βουλγαρία κατέλαβε επαρχίες ενός κράτους προς το οποίο δεν είχε κηρύξει τον πόλεμο, ούτε ήρθε σε εχθροπραξίες μαζί του, ούτε απηύθυνε οποιαδήποτε προειδοποίηση ή τελεσίγραφο διατυπώνοντας κάποια αξίωση.
      Σιωπηρά, ακολουθώντας τα γερμανικά στρατεύματα, ο βουλγαρικός στρατός, με πλήθος διοικητικών αρχών, εγκαταστάθηκε μέχρι τον ποταμό Στρυμόνα. Επίσης και η επίσημη ελληνική κυβέρνηση, στην Αθήνα αρχικά, στο εξωτερικό έπειτα, τηρούσε τυπική σιωπή απέναντι στη βουλγαρική εισβολή επί δυόμισι μήνες περίπου και μόνο στις αρχές Ιουλίου θα κηρύξει τον πόλεμο κατά της Βουλγαρίας.
      Θα πρέπει να προσθέσουμε ότι η βουλγαρική κατοχή του τμήματος αυτού της χώρας, η τρίτη και σκληρότερη στα τελευταία τριάντα χρόνια, υπήρξε πολύ βίαιη και συνοδευόταν από την καταστροφική οικονομική απομύζηση αλλά και συστηματικές ενέργειες εκβουλγαρισμού του ελληνικού στοιχείου. Στο πλαίσιο των ενεργειών αυτών εγκαταστάθηκαν στη χώρα μας δεκάδες χιλιάδες Βούλγαροι έποικοι οι οποίοι, όπως και ο υπόλοιπος βουλγαρικός στρατός, λυμαίνονταν τις ελληνικές περιουσίες. Χαρακτηριστικό της εκμετάλλευσης αποτελεί το γεγονός ότι οι Έλληνες χωρικοί καλλιεργούσαν τα χωράφια τους τα οποία είχαν παραχωρηθεί στους Βουλγάρους και έτσι ήταν αναγκασμένοι να πληρώνουν δυσβάσταχτους φόρους και για τις περιουσίες τους και για το εισόδημά τους. Επίσης, δεν υπήρχε καμία μέριμνα από τις βουλγαρικές αρχές οι οποίες δεν έδειχναν το παραμικρό ενδιαφέρον για την τύχη του ελληνικού πληθυσμού.
      Συνέπεια όλων αυτών ήταν η εμφάνιση φοβερής πείνας που αποδεκάτιζε τον πληθυσμό. Δικαίωμα στην παραγωγή είχαν μόνο οι Βούλγαροι, ενώ όσες φορές μερικοί Έλληνες αποκτούσαν προμήθειες πέραν του καθορισμένου τιμωρούνταν με φυλάκιση ή ακόμη και με θάνατο. Οι λόγοι αυτοί ανάγκασαν χιλιάδες κατοίκους της περιοχής να καταφύγουν στη γερμανική ζώνη της Θεσσαλονίκης. Σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής έφτασαν εκεί πάνω από 25.000 με την προσδοκία ότι θα αντιμετωπίσουν καλύτερη μεταχείριση. Όσοι δεν τα κατάφερναν συλλαμβάνονταν και φονεύονταν από τις αρχές.
      Στην υπόλοιπη Ελλάδα υπήρχε ουσιαστικά γερμανική διοίκηση αφού η ιταλική υπάκουε στις εντολές των Γερμανών. Και οι δύο κατακτητές πάντως φέρθηκαν στους Έλληνες με την ίδια και μεγαλύτερη σκληρότητα από αυτήν των Βουλγάρων, αν και οι Ιταλοί πολλές φορές υπήρξαν πιο ανεκτικοί. Χαρακτηριστικό, πάντως, και των τριων ήταν η αλόγιστη και χωρίς όρια εκμετάλλευση του ελληνικού πλούτου και η αδιαφορία για την απογύμνωση και την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας. Στις υπόλοιπες κατακτημένες ή ουδέτερες χώρες οι Γερμανοί ακολούθησαν την πολιτική της «λογικής εκμετάλλευσης» των πλουτοπαραγωγικών πηγών, επειδή συνήθως αυτό εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στη Δανία και στη Νορβηγία οι γερμανικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν το υπάρχον οικονομικό παραγωγικό δυναμικό καθώς και τον νομισματικό μηχανισμό και προέβαιναν σε ενέργειες για τη διατήρηση του πληθωρισμού. Όταν η τεχνική αυτή δεν απέδιδε παρά μόνο ασήμαντα ή δευτερεύοντα αποτελέσματα, τότε το Ράιχ κατέφευγε στην αρπαγή και στη λεηλασία. Παράδειγμα τέτοιων χωρών αποτελούν η Ελλάδα και η Ουκρανία.
      Οι Γερμανοί είχαν δύο κύρια οικονομικά ενδιαφέροντα στην Ελλάδα: τις προμήθειες αγαθών και τα μεταλλεύματα. Υπήρχε μόνο ένα σημαντικό εργοστάσιο παραγωγής πυρομαχικών (Μποδοσάκη), αλλά αφού τα υλικά έπρεπε να εισαχθούν από τη Γερμανία, οι μηχανές του αποσυναρμολογήθηκαν και στάλθηκαν εκεί, ενώ τα κτίρια μετατράπηκαν σε χώρο επισκευών της Λουφτβάφε. Παρόμοια τύχη είχε και η υπόλοιπη ελληνική οικονομία.
      Σύμφωνα με τα κείμενα των σχεδίων της Χάγης του 1899 και των Βρυξελλών, αλλά και τον κανονισμό της Χάγης του 1907, όταν ένας στρατός καταλαμβάνει μια ξένη χώρα οφείλει να εξασφαλίσει τη συντήρησή του με τρόφιμα της πατρίδας του και να συμπληρώνει τις προμήθειές του, όταν αυτό χρειαστεί, από τους πόρους της κατεχόμενης χώρας υπό τον όρο να μην διαταράσσει δραματικά τη διατροφή του πληθυσμού. Οι δυνάμεις του Άξονα όχι μόνο δεν τήρησαν αυτό τον κανόνα, αλλά και ενήργησαν με τέτοιο τρόπο που έκαναν αδύνατη τη διατροφή των Ελλήνων με τα προϊόντα της χώρας τους.
      Μεταξύ της 1ης Μαΐου του 1941 και 15ης Οκτωβρίου του 1942 το Ράιχ αφαίρεσε κάθε χρήσιμο παραγωγικό εργαλείο και δεν έδωσε τίποτα, ή πολύ λίγα, σε ανταπόδοση καθιστώντας έτσι αδύνατη την ανάκαμψη της οικονομίας. Ολόκληρη η σοδειά κατασχέθηκε ως λεία πολέμου ή αγοράστηκε σε πολύ χαμηλές τιμές και μεταφέρθηκε στη Γερμανία. Όλα τα πολύτιμα για τις εξαγωγές αποθέματα σε λάδι, σταφίδα, καπνό, σύκα και ελιές κατασχέθηκαν με σκοπό πολλά από αυτά να θρέψουν τον γερμανικό στρατό της Βόρειας Αφρικής. Ακόμη και ελληνικό νερό στάλθηκε σ’ αυτή την περιοχή. Μέχρι και εργοστάσια τροφίμων ίδρυσαν οι Γερμανοί, για να κονσερβοποιούν τα ελληνικά προϊόντα και να τα στέλνουν στην πατρίδα τους. Όσον αφορά τις επιτάξεις, χαρακτήριζαν την ύπαρξη και των ελάχιστων ιδιωτικών αποθεμάτων ως λαθρεμπόριο πολέμου και έτσι όλοι έσπευδαν τρομοκρατημένοι να παραδώσουν ό,τι είχαν στην κατοχή τους ακόμη και φάρμακα. Συχνά επιβάλλονταν ομαδικές ποινές των κατοίκων σε τρόφιμα, ενώ πολλές ήταν και οι επιτάξεις ζώων. Περίπου στο ίδιο διάστημα μεταφέρθηκαν στη Γερμανία αγαθά αξίας 45.700.000 μάρκων, ενώ μέχρι το τέλος του ίδιου χρόνου έφτασαν τα 150.000.000. Όλες οι αγορές έγιναν σε τιμές Κατοχής σε αναλογία 1 μάρκο προς 50 δραχμές. Στον τομέα της βιομηχανίας η υφαντουργία, που απασχολούσε χιλιάδες εργαζομένους, υπολειτουργούσε δημιουργώντας έτσι πάρα πολλούς ανέργους, ενώ η εμπορική ναυτιλία, που προσπόριζε σημαντικά έσοδα στη χώρα έπαψε να το πράττει, και ο πόλεμος σταμάτησε τα πολύτιμα εμβάσματα των Ελλήνων από το εξωτερικό.
      Το γερμανικό οικονομικό επιτελείο έβλεπε τα ελληνικά μεταλλεύματα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Υλικά όπως το χρώμιο, ο βωξίτης, το μαγγάνιο, ο μόλυβδος και το νικέλιο ήταν ζωτικής σημασίας για τα κράματα των πυρομαχικών και οι Γερμανοί ήλπιζαν ότι με τα μεταλλεύματα αυτά θα κάλυπταν ένα μεγάλο μέρος των αναγκών τους στον τομέα αυτό. Έτσι εξηγείται εξάλλου και η ενέργεια του Ράιχ να καταλάβει την πλούσια σε χρώμιο περιοχή της Θεσσαλονίκης, ενώ η υπόλοιπη Μακεδονία ήταν στα χέρια των Βουλγάρων. Πάντως, τα γερμανικά σχέδια στον τομέα αυτόν δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, αφού η προσδοκώμενη παραγωγή δεν επιτεύχθηκε ποτέ και διότι πολλές ήταν οι διολιοφθορές και οι ανατινάξεις των ορυχείων από μέλη της Εθνικής Αντίστασης.
      Εκτός των άλλων, οι Έλληνες ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν το κόστος κατοχής, δηλαδή την κάλυψη όλων των αναγκών των κατακτητών με το ελληνικό προϊόν. Ο πόλεμος του 1940-1941 είχε ήδη δημιουργήσει ένα τεράστιο έλλειμμα της τάξεως των 4.563.000.000 δραχμών το 1940 και 7.516.000.000 δραχμών το 1941. Αυτή τη χρονιά το κόστος κατοχής είναι τετραπλάσιο από τα προβλεπόμενα έσοδα. Η πολιτική της κακοδιαχείρισης που είδαμε πριν επέσπευσε την επιδείνωση της οικονομίας η οποία δεν μπορεί να επωφεληθεί από τους φόρους και τα εισοδήματα που εισπράττονταν προπολεμικά. Το 1941 το κόστος κατοχής φτάνει το 40% του εθνικού εισοδήματος, ενώ τον επόμενο χρόνο το 90%. Η διαδικασία αυτή συνετέλεσε στην ανοδική πορεία του πληθωρισμού που έφτασε σε απίθανα ύψη ως την Απελευθέρωση. Με την άνοδο του κόστους κατοχής η κυβέρνηση αναγκαζόταν να αυξήσει τις τιμές καθώς η κίνηση της δραχμής αυξανόταν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, νέα άνοδο του κόστους κατοχής και έτσι συνεχιζόταν ο φαύλος κύκλος.
      Ο πληθωρισμός δεν ήταν μόνο συνέπεια των συνθηκών αυτών. Ήταν συνάμα και το αποτέλεσμα εσκεμμένων ενεργειών των κατακτητών, που σκόπευαν σε τρεις βασικούς στόχους. Πρώτον, με τον πληθωρισμό είχαν την ευχέρεια να αποκτούν ό,τι χρειάζονταν πληρώνοντας σε νόμισμα χωρίς εσωτερική αξία. Δεύτερον, υποχρέωναν τον ελληνικό λαό, με τις άθλιες συνθήκες που δημιουργούσαν, να πουλήσει τα σπίτια του, τα κοσμήματά του και γενικά τα υπάρχοντά του και να στραφεί προς τον κατακτητή ζητώντας δουλειά στα εργοστάσια της Γερμανίας (τον Σεπτέμβριο του 1944 οι Έλληνες καταναγκαστικοί εργάτες στο «έδαφος του Ράιχ» φτάνουν τις 16.000). Τρίτον, με την πείνα και την εξαθλίωση προσπαθούσαν οι κατακτητές να αποδυναμώσουν την αντιστασιακή δράση.
      Για τη διευκόλυνση των αγορών τους, οι δυνάμεις του Άξονα εξέδωσαν δικό τους νόμισμα τους πρώτους μήνες της Κατοχής. Οι Γερμανοί τα μάρκα κατοχής, οι Ιταλοί τη μεσογειακή δραχμή (στα νησιά του Ιονίου την ιονική δραχμή) και οι Βούλγαροι το επίσημο βουλγαρικό νόμισμα, το λέβα. Τα νέα νομίσματα δεν έφεραν καμία υπογραφή παρά μόνο τα στοιχεία της σειράς και τον αύξοντα αριθμό και δεν είχαν αξία εκτός Ελλάδος. Αφού τα χρησιμοποίησε για την αγορά μεγάλης ποσότητας αγαθών το Ράιχ τα αποσύρει τον Αύγουστο του 1941 και τα αντικαθιστά με ισοτιμία 60 προς 1 για το μάρκο και 1 προς 1 για τη μεσογειακή δραχμή. Ακόμη όμως και έτσι η Τράπεζα της Ελλάδος εξακολούθησε να τυπώνει ελληνικές δραχμές χωρίς αντίκρισμα, αφού τα αποθέματα χρυσού είχαν φυγαδευθεί, και τα έδινε στους κατακτητές είτε με τη μορφή αποζημίωσης είτε δανεισμού! Με τις ογκώδεις δεσμίδες δραχμών που έπαιρναν Γερμανοί και Ιταλοί, αγόραζαν σε χαμηλές τιμές τα προϊόντα της χώρας στους τόπους παραγωγής τους. Οι 763.000 χρυσές λίρες και τα 11.265 χρυσά φράγκα που διοχετεύθηκαν από την Τράπεζα του Ράιχ με ενέργειες του οικονομικού πληρεξουσίου Νόυμπαχερ δεν ήταν αρκετά για να αποτρέψουν το οικονομικό χάος.
      Τον Ιούλιο του 1941 η ποσότητα των δραχμών σε κυκλοφορία έφτασε τα 24 δισεκατομμύρια δραχμές, τον Δεκέμβριο τα 49 δις, ένα χρόνο μετά τα 306 δις, τον Ιούνιο του 1943 τα 550 και τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους τα 3,1 τρισεκατομμύρια. Τους τελευταίους μήνες της Κατοχής οι γερμανικές απαιτήσεις ανέρχονταν σε 50 δισεκατομμύρια ημερησίως, ενώ η κυβέρνηση τύπωνε περίπου 500 δις σε ημερήσια βάση. Μετά το τέλος του πολέμου η νομισματική κυκλοφορία έχει φτάσει στο ασύλληπτο ποσό των 7.305.500.000.000.000 δραχμών σε αντίθεση με τα 11 δισεκατομμύρια του 1940. Την περίοδο αυτή το μικρότερο τραπεζογραμμάτιο που κυκλοφορούσε ήταν αξίας 100 δισεκατομμυρίων δραχμών (είχε αγοραστική δύναμη μικρότερη της μιας προπολεμικής δραχμής ή σε είδος, την αξία ενός αβγού), ενώ το κόστος μιας εφημερίδας έφτανε τα 500 δισεκατομμύρια δραχμές. Μία οκά ψωμί, που το 1941 στοίχιζε 10 δραχμές, έφτασε τον Σεπτέμβριο του 1944 να πωλείται 153 εκατομμύρια. Αυτό σημαίνει ότι τα είδη πρώτης ανάγκης ανέβηκαν 50.000 φορές ενώ οι μισθοί μόνο 2.000 φορές. Οι μισθοί (που μόλις επαρκούσαν για τρεις οκάδες λάδι ή έξι οκάδες ψωμί) ορίζονταν από επιτροπή, για να ανταποκρίνονται κατά το δυνατόν στις συνεχείς αυξήσεις των ειδών διατροφής. Το κόστος ζωής, με βάση το έτος 1940, διπλασιάσθηκε το πρώτο εξάμηνο της Κατοχής. Τον Οκτώβριο του 1943 ήταν 335 φορές μεγαλύτερο του προπολεμικού, τον Δεκέμβριο του 1943 828, και τον τελευταίο μήνα της Κατοχής, τον Οκτώβριο του 1944, είχε φτάσει σε ιλιγγιώδη επίπεδα. Η χρυσή λίρα, που έμενε στην αναλογία με τη δραχμή στο 1 προς 375 πριν τον πόλεμο, έφτασε στο 1 προς 600.000 για μεγάλο διάστημα του πολέμου. Έχει υπολογισθεί ότι εξαιτίας του πληθωρισμού η συνολική ζημιά που υπέστη η χώρα ως την 1η Οκτωβρίου του 1944 έφτανε τις 27.452.262 χρυσές λίρες. Στις 10 Νοεμβρίου τέθηκε σε κυκλοφορία η νέα δραχμή. Η σχέση της με την παλαιά ορίσθηκε: 1 νέα δραχμή=50 δισεκατομμύρια παλαιές δραχμές και η σχέση της με την αγγλική χάρτινη λίρα ήταν 600 νέες δραχμές.
      Με τη στροφή του πολέμου προκύπτει μια αλλαγή της λειτουργίας της Ελλάδος στην όλη ναζιστική στρατηγική. Λόγω της γρήγορης προέλασης των βρετανικών μονάδων μετά τη μάχη του Ελ Αλαμέιν (από τις 23 Οκτωβρίου 1942), η Ελλάδα δεν είναι πια διαμετακομιστική χώρα για τα γερμανοϊταλικά στρατεύματα Βόρειας Αφρικής, αφού αναμένεται Συμμαχική επίθεση κατά της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Έτσι η χώρα από βάση εφοδιασμού και εξόρμησης γίνεται οχυρό που πρέπει να προστατεύσει το πολιτικά και πολεμοοικονομικά σημαντικό νοτιοανατολικό τμήμα της ναζιστικής αυτοκρατορίας από επιθέσεις προς Νότον. Επίσης, μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών και την αποχώρηση της 11ης Ιταλικής Στρατιάς, δυνάμεως 25.000 ανδρών, το ναζιστικό καθεστώς επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα πλην της βουλγαρικής ζώνης. Όλα αυτά ενέτειναν την τρομοκρατία και κλιμάκωσαν την κατοχική εκμετάλλευση.
      Αυτή η εξαντλητική οικονομική πολιτική των Γερμανών αποσκοπούσε στην εξασφάλιση προμηθειών για τις δυνάμεις Κατοχής, στην αποστολή πρώτων υλών και εργατικού δυναμικού στη Γερμανία αλλά και στη διείσδυση και κυριαρχία του γερμανικού κεφαλαίου στην ελληνική οικονομία. Η γερμανική πολιτική απέβλεπε γενικότερα στην εφαρμογή ενός σχεδίου περιορισμένης εκβιομηχάνισης των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, με την ίδρυση εργοστασίων προσανατολισμένων στην ελαφρά βιομηχανία. Οι μονάδες αυτές θα λειτουργούσαν συμπληρωματικά ως προς τη βαριά γερμανική βιομηχανία και θα βοηθούσαν στην αποδιάρθρωση των παλαιών οικονομικών δομών στις χώρες αυτές και στην αποδέσμευση πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού που θα μπορούσε να απορροφηθεί από τη γερμανική βιομηχανία.
      Εμφάνιση της πείνας – Αιτίες
      Υπ’ αυτές τις συνθήκες, οι πρώτες ελλείψεις έχουν αρχίσει να εμφανίζονται πριν ακόμη την έλευση του κατακτητή. Μετά την αρχή της Κατοχής η πείνα κάνει αισθητή την παρουσία της, χωρίς να φτάσει όμως ακόμη στο σημείο που θα βρεθεί αργότερα. Στις αρχές φθινοπώρου του 1941 ήδη τα εισοδήματα, οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν σχεδόν εκμηδενισθεί. Τα περισσότερα λαϊκά συσσίτια που ιδρύονται το καλοκαίρι διακόπτουν τη λειτουργία τους γιατί δεν διαθέτουν τα μέσα και δεν βρίσκουν τρόφιμα.
      Επιπλέον η διαίρεση της χώρας σε τρεις ζώνες κατοχής κάνει πολύ πολύπλοκη τη διανομή τροφίμων. Εξάλλου, αν και η βουλγαρική ζώνη περιελάμβανε μόνο το 11% του πληθυσμού και το 15% του εδάφους, διέθετε ωστόσο το 40% της παραγωγής σιταριού, το 60% της παραγωγής σίκαλης και αβγών, το 50% των οσπρίων και το 80% του βουτύρου, προϊόντα που πρωταγωνιστούσαν στην ελληνική διατροφή. Σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής η Βουλγαρία δεν αποδέχθηκε να παραχωρήσει κανένα από αυτά τα αγαθά στις υπόλοιπες ζώνες, οι οποίες εξάλλου περιελάμβαναν και τα μεγάλα αστικά κέντρα. Των τελευταίων μάλιστα ο αριθμός είχε αυξηθεί δραματικά μετά την αποχώρηση των στρατιωτών από τις εμπόλεμες ζώνες και τη μεταφορά τους εκεί, όπου περίμεναν ότι το ελληνικό κράτος θα τους μετέφερε στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. Η κυβέρνηση από την άλλη δεν κατορθώνει να συγκεντρώσει το σιτάρι και τα άλλα γεωργικά προϊόντα από τη γερμανοϊταλική αγροτική ζώνη αφού οι χωρικοί κρύβουν τη σοδειά τους. Πολλοί, ιδιαίτερα οι εύποροι αγρότες, διατηρούν κρυφές αποθήκες, για να ανεβάζουν τις τιμές, ενώ αρκετές οικογένειες έχουν στη διάθεσή τους προμήθειες μέχρι την επόμενη σοδειά. Συχνά μάλιστα γίνονται εκκλήσεις από διάφορες αντιστασιακές ομάδες που προτρέπουν τους παραγωγούς να μην παραδώσουν στις αρχές τα γεωργικά προϊόντα, ώστε να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο να σταλούν αυτά στη Γερμανία. Ουσιαστικά δηλαδή, στην ελληνική υπηρεσία εφοδιασμού φτάνει μόνο το 4% της ήδη μειωμένης σοδειάς σιταριού και μόνο το 2% των υπολοίπων δημητριακών.Η επίθεση του Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση ματαίωσε κάθε πιθανότητα εφοδιασμού με σιτάρι από την περιοχή αυτή. Εξάλλου το αρχηγείο του Ράιχ διεμήνυε ότι, αφού άλλες χώρες όπως το Βέλγιο, η Νορβηγία και η Ολλανδία ήταν περισσότερο σημαντικές από την Ελλάδα, θα έρχονταν πρώτες στις αποστολές τροφίμων και έτσι η χώρα μας δεν είχε να περιμένει και να ελπίζει βοήθεια από τη Γερμανία.
      Εκτός των άλλων, ένας καθοριστικός παράγοντας στο ζήτημα της πείνας ήταν ο αποκλεισμός των Συμμάχων. Η Μεγάλη Βρετανία είχε σφυρηλατήσει ένα σιδερένιο κλοιό γύρω από την ηπειρωτική Ευρώπη και κανένα εμπόρευμα δεν επιτρεπόταν να περάσει σε καμιά κατεχόμενη χώρα ούτως ώστε να μην υπάρχει η δυνατότητα εφοδιασμού των κατακτημένων χωρών του Άξονα… Η πολιτική αυτή, που είχε δοκιμασθεί και κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν απόλυτη και έπρεπε να διατηρηθεί με κάθε θυσία αφού θεωρούνταν αναγκαία για το νικηφόρο και σύντομο τέλος του πολέμου. Κάθε χαλάρωση του αποκλεισμού θα ευνοούσε τον εχθρό και έτσι ο πόλεμος θα παρατεινόταν. Μόνο η συμμαχική νίκη θα σήμαινε στην ουσία τροφή για την Ευρώπη.

      Οι ανάγκες του πολέμου θα μπορούσαμε να πούμε ότι δικαιολογούσαν ένα τέτοιο μέτρο? όμως, στην περίπτωση αυτή, η Ελλάδα θιγόταν περισσότερο λόγω της θέσης της αλλά και επειδή ούτως ή άλλως ήταν αναγκασμένη να καλύπτει το διατροφικό έλλειμμά της με εισαγωγές από το εξωτερικό.
      Με τον αποκλεισμό, κάθε αποστολή βοήθειας από άλλες χώρες γινόταν αυτομάτως αδύνατη. Όπως και να είχε η κατάσταση, πάντως, η Ελλάδα ήταν μια συμμαχική χώρα που ο ηρωισμός της και η σθεναρή αντίστασή της εναντίον του κατακτητή είχαν αποσπάσει τον παγκόσμιο θαυμασμό (και ιδιαίτερα τον βρετανικό) και είχε εμψυχώσει τον υπόλοιπο κόσμο να αντισταθεί στον Άξονα. Η χώρα αυτή τώρα είχε αφεθεί αβοήθητη στη μοίρα της.
      Πολλοί Έλληνες είδαν τον αποκλεισμό ως πράξη απαξίας από πλευράς των Συμμάχων. Η άρση του, από την άλλη, θα έσωζε χιλιάδες ζωές. Ήδη από τον Μάιο του 1941 οι προβλέψεις για τον ερχόμενο χειμώνα είναι κάτι παραπάνω από ανησυχητικές. Ο Γερμανός πληρεξούσιος Άλτενμπουργκ ενημερώνει στις 7 Μαΐου τον υπουργό Εξωτερικών του Ράιχ και τη γερμανική διοίκηση ότι η πείνα θα εξαπλωνόταν εάν το κενό των τροφίμων δεν έκλεινε.
      Στο Βερολίνο γίνονται συζητήσεις μεταξύ των αρμοδίων για το θέμα, αλλά η απάντηση είναι αρνητική, ενώ δίνεται η εντολή στον πληρεξούσιο να ξεχάσει κάθε απαίτηση από τη Γερμανία. Οποιαδήποτε προμήθεια από τη Ρωσία δεν είναι εφικτή, όπως επίσης και ο εφοδιασμός των ιταλικών ζωνών από τη γερμανική καθώς η τελευταία ήταν η πολυπληθέστερη. Τον Οκτώβριο μάλιστα ο Χίτλερ παραχωρεί την ευθύνη για τη διατροφή των Ελλήνων στους Ιταλούς οι οποίοι διά στόματος Μουσολίνι απαντούν ότι ο Χίτλερ «πήρε από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους και περιμένει τώρα από τους Ιταλούς να τους θρέψουν». Ο Άλτενμπουργκ, παρ’ όλα αυτά, έχοντας συναίσθηση της κατάστασης και προσπαθώντας να τη βελτιώσει ζητά 10.000 τόνους δημητριακών το καλοκαίρι, αλλά το γερμανικό Υπουργείο Γεωργίας αρνείται και πάλι. Μόνο όταν οι εκθέσεις του πληρεξουσίου έδειχναν καθαρά ότι η οικονομική κρίση και η επερχόμενη πείνα θα απειλούσαν τα γερμανικά στρατιωτικά συμφέροντα αναγκάστηκαν οι αρμόδιοι του Ράιχ να δώσουν κάποια προσοχή. Ο Γερμανός πληρεξούσιος παρουσιάζει μια ανάλυση του οικονομικού προβλήματος και ζητά εκτός των άλλων μείωση του κόστους κατοχής, για να αποτραπεί η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Στον επίλογό του τονίζει ότι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στην απώλεια των προμηθειών λαδιού και μεταλλευμάτων που ήταν τόσο απαραίτητα για τη Γερμανία. Τον Σεπτέμβριο φθάνουν στην Ελλάδα 10.000 τόνοι δημητριακών. Όμως ξεκαθαρίζεται ότι άλλη βοήθεια δεν πρόκειται να αποσταλεί.
      Την πρώτη εβδομάδα του Οκτωβρίου η πείνα, που είχε προβλεφθεί τον Μάιο, γίνεται τώρα πολύ έντονη. Τα αποθέματα δημητριακών έχουν εξαντληθεί. Οι Ιταλοί πιέζουν τους Βουλγάρους, που κατέχουν τις πιο παραγωγικές περιοχές, να στείλουν 100.000 τόνους δημητριακών αλλά αυτοί αρνούνται, ενώ και η πίεση από την πλευρά των Γερμανών αποτυγχάνει. Μετά την άρνηση αυτή, οι Ιταλοί στέλνουν 800 τόνους δημητριακών, ενώ οι Γερμανοί φορτίο 10.000 τόνων.
      Δυστυχώς το πλοίο που εκτελούσε τη μεταφορά βυθίστηκε από τους Άγγλους έξω από τις ελληνικές ακτές και ο Γερμανός πληρεξούσιος ζητά άλλο φορτίο το οποίο δεν φθάνει ποτέ στην Ελλάδα. Οι Γερμανοί προσπάθησαν να λύσουν υπεύθυνα και μόνιμα το πρόβλημα της έλλειψης αγαθών μόλις το καλοκαίρι του 1942.
      Συνεχίζεται…
      http://www.istoria.gr/oct03/content04.htm

      ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~““

      2 – Γιώργος Κασιμάτης ΒΙΝΤΕΟ
      https://www.youtube.com/watch?v=mxad5DkUfCE
      Γιώργος Κασιμάτης – Όλη η Αλήθεια για την Δανειακή Σύμβαση [ Blog : ΙΔΙΟΙΣ ΟΜΜΑΣΙ ] R208h1

      3 – Η ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
      Κώστας Χ.Χρυσόγονος

      Ο μηχανισμός «στήριξης της ελληνικής οικονομίας»
      από την οπτική της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατικής αρχής*

      Ι. Η de facto εκχώρηση της εξωτερικής οικονομικής κυριαρχίας

      Ο νόμος 3845/2010 (ΦΕΚ Α’ 65/6.5.2010), με τίτλο «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη-μέλη της Ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», καθώς και το νομοσχέδιο για την κύρωση της από 8.5.2010 δανειακής σύμβασης μεταξύ της Ελλάδας αφενός και των υπολοίπων κρατών-μελών της ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (στο εξής:ΔΝΤ) αφετέρου, αποτελούν αληθινή πρόκληση για σχολιασμό από μέρους της συνταγματικής θεωρίας. Από το περιεχόμενο αλλά και τη δομή των νομοθετημάτων αυτών ανακύπτει σειρά ολόκληρη ζητημάτων συμβατότητας ή μη προς συγκεκριμένες διατάξεις του ελληνικού Συντάγματος, του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (στο εξής:ΕΣΔΑ). Όσο σημαντικά όμως κι αν είναι όλα τα παραπάνω, το κύριο ζήτημα μπορεί να υποστηριχθεί πως βρίσκεται αλλού. Το κύριο ζήτημα είναι δηλαδή το πώς από τις εκλογές του 2009 φθάσαμε στον νόμο 3845/2010 και τι υποδηλώνει η πορεία εκείνη για την πραγματικότητα (ή μη) του δημοκρατικού πολιτεύματος στην Ελλάδα. Προϋπόθεση για να εξετασθεί αυτό ωστόσο είναι να επιχειρηθεί μια σύντομη επισκόπηση του περιεχομένου του νόμου 3845/2010 και της δανειακής σύμβασης.
      Το πρώτο άρθρο του ν.3845/2010 περιγράφει το ιστορικό της δημιουργίας του «μηχανισμού στήριξης», στις παραγράφους 1 έως 3, ενώ η παράγραφος 4 εξουσιοδοτούσε τον Υπουργό Οικονομικών να υπογράφει μνημόνια, συμφωνίες και συμβάσεις για την εφαρμογή του μηχανισμού, με την προσθήκη ότι αυτά θα εισάγονται στη Βουλή για κύρωση. Τούτο ήταν όμως ούτως ή άλλως επιβεβλημένο, δεδομένου ότι οι συμβάσεις αυτές εμπίπτουν, λόγω του αντικειμένου τους, στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 36 παρ.2 του Συντάγματος . Πέντε (!) μόλις ημέρες μετά τη δημοσίευση του ν.3845/2010 ωστόσο ο ν.3847/2010 (ΦΕΚ Α’ 67/11.5.2010) ήρθε να ανατρέψει την πρόβλεψη εκείνη και να ορίσει, στην παρ.9 του μόνου άρθρου του, ότι τα ανωτέρω μνημόνια, συμφωνίες και συμβάσεις εισάγονται στη Βουλή όχι για κύρωση, αλλά για «συζήτηση και ενημέρωση» (ως εάν να επρόκειτο όχι για το νομοθετικό σώμα, αλλά για λέσχη συζητήσεων ή για καφενείο) και ακόμη ότι «ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής τους». Η παρ.9 του μόνου άρθρου του ν.3847/2010 αντιβαίνει ευθέως όχι μόνο προς την παρ.2, αλλά και προς την παρ.1 του άρθρου 36 Συντ., αφού έτσι διεθνής παραστάτης του κράτους καθίσταται ο Υπουργός Οικονομικών αντί του Προέδρου της Δημοκρατίας, με τη σιωπηρή κατάργηση, ως προς τις συμβάσεις αυτές, της επικύρωσής τους από τον τελευταίο ως προϋπόθεσης της ισχύος τους. Περαιτέρω παραβιάζεται με τον ίδιο τρόπο και το άρθρο 35 παρ.1 του Συντάγματος, στο οποίο ως εκ περισσού παραπέμπει και ρητά η παρ.1 του άρθρου 36 Συντ. Ακόμη παραβιάζεται και η παρ.4 του άρθρου 36 Συντ., διότι ουσιαστικά παρέχεται έτσι στον Υπουργό Οικονομικών εξουσιοδότηση συλλήβδην για υπογραφή, κύρωση και επικύρωση των σχετικών διεθνών συνθηκών .
      Κατά τα άλλα η μνεία στην παρ.3 του πρώτου άρθρου του ν.3845/2010 ότι προσαρτώνται στον νόμο ως παραρτήματα η δήλωση των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της ευρωζώνης της 25.3.2010, η δήλωση της ευρωομάδας (Eurogroup) της 11.4.2010 και το σχέδιο προγράμματος που συμφωνήθηκε μεταξύ του Υπουργείου Οικονομικών αφενός και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (στο εξής:ΕΚΤ) και του ΔΝΤ αφετέρου (δηλ. τα δύο μνημόνια, οικονομικής και χρηματοπιστωτικής πολιτικής αφενός και συνεννόησης στις συγκεκριμένες προϋποθέσεις οικονομικής πολιτικής αφετέρου), δεν καθιστά δεσμευτικούς κανόνες δικαίου, στο εσωτερικό της ελληνικής έννομης τάξης, τις δηλώσεις και το πρόγραμμα. Και τούτο όχι μόνο επειδή τα σχετικά κείμενα απλώς προσαρτώνται στο νόμο 3845/2010, χωρίς να γίνεται ρητή μνεία περί της ισχύος τους, αλλά και επειδή πρόκειται ως επί το πλείστον για διατύπωση ιστορικών διαπιστώσεων και γενικών στόχων για το μέλλον, με αναφορά σε αριθμητικά μεγέθη αλλά χωρίς να εξειδικεύεται ο ακριβής τρόπος υλοποίησής τους με δικαιικές ρυθμίσεις. Οι δηλώσεις και το πρόγραμμα θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι επέχουν εδώ θέση ανάλογη εκείνης των αιτιολογικών εκθέσεων στους «συνήθεις» τυπικούς νόμους.
      Το δεύτερο άρθρο, παρ. 1, εδάφιο α’ του ν.3845/2010 παρέχει γενική νομοθετική εξουσιοδότηση για τη λήψη, με τη μορφή προεδρικών διαταγμάτων, όλων των ενδεικνυομένων μέτρων δημοσιονομικής πολιτικής προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι του προγράμματος. Γενικές εξουσιοδοτήσεις παρέχονται και στις παραγράφους 2 και 3 του ίδιου άρθρου για τη λήψη έκτακτων μέτρων για την προστασία των ασθενέστερων οικονομικών στρωμάτων και των ευπαθών κοινωνικών ομάδων, όπως και για τη στήριξη της «πραγματικής» οικονομίας, την ενίσχυση των μικρών επιχειρήσεων κ.ά. κατά τη διάρκεια της εφαρμογής του προγράμματος του άρθρου 1.
      Συνεπώς ο ν.3845/2010 είναι νόμος-πλαίσιο. Σύμφωνα με το άρθρο 43, παρ.4, εδ.β’ του Συντάγματος «με τους νόμους αυτούς χαράζονται οι γενικές αρχές και οι κατευθύνσεις της ρύθμισης που πρέπει να ακολουθηθεί και τίθενται χρονικά όρια για τη χρήση της εξουσιοδότησης» . Στην προκείμενη περίπτωση οι γενικές αρχές και κατευθύνσεις θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι περιέχονται στο σχέδιο προγράμματος, δηλαδή κυρίως στα παραρτήματα ΙΙΙ και ΙV του νόμου. Ωστόσο τα παραρτήματα αυτά, με άλλες λέξεις τα δύο μνημόνια, περιέχουν, όπως εκτέθηκε, καθορισμό στόχων και αριθμητικών μεγεθών χωρίς να διευκρινίζουν πάντοτε τον τρόπο επίτευξής τους. Έτσι π.χ. για τα έτη 2013-2014 προβλέπονται (στον πίνακα 1 του μνημονίου οικονομικής και χρηματοπιστωτικής πολιτικής) «μη καθορισμένα μέτρα» ύψους σχεδόν δέκα δισεκατομμυρίων ευρώ (!) χωρίς καμία άλλη διευκρίνιση. Εάν γίνει δεκτό ότι ο Υπουργός Οικονομικών και ο κατά περίπτωση συναρμόδιος Υπουργός μπορούν να προκαλούν την έκδοση προεδρικών διαταγμάτων για την κατάργηση οποιασδήποτε κρατικής δαπάνης ή για τον προσπορισμό κάθε είδους εσόδου στο δημόσιο, ανατρέποντας όλη την ισχύουσα νομοθεσία για τα έτη εκείνα τουλάχιστον, με βάση την εξουσιοδότηση του άρθρου 2 παρ.1 ν.3845/2010 και έως το όριο των δέκα δισεκατομμυρίων ευρώ, τότε θα οδηγηθούμε σε καταρράκωση κάθε έννοιας διάκρισης των λειτουργιών. Κάτι τέτοιο όμως δεν θα ήταν πια γενική νομοθετική εξουσιοδότηση ή νόμος-πλαίσιο, αλλά κράτος έκτακτης ανάγκης.
      Αν πάντως είναι αμφισβητήσιμη η ύπαρξη γενικών αρχών και κατευθύνσεων στον ν.3845/2010, ώστε να θεωρηθεί θεμιτή η παρεχόμενη γενική εξουσιοδότηση, αναμφισβήτητο είναι ότι δεν υπάρχει ρητή μνεία για τον χρόνο ισχύος της εξουσιοδότησης. Σαφής αναφορά στον χρόνο λήξης της ισχύος του προγράμματος δεν φαίνεται όμως να γίνεται ούτε στα Παραρτήματα του νόμου. Έτσι π.χ. στο Παράρτημα ΙΙΙ (Μνημόνιο οικονομικής και χρηματοπιστωτικής πολιτικής), κεφάλαιο ΙΙΙ, παρ. 7 βρίσκει κανείς μια αναφορά στο έτος 2020, έως το οποίο πρέπει να επιτυγχάνονται πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα άνω του 5% του ΑΕΠ ετησίως. Στο κεφάλαιο V, παρ. 25, του ίδιου κειμένου οριοθετούνται αριθμητικά συγκεκριμένοι δημοσιονομικοί στόχοι έως και το έτος 2014, ενώ σε πολλά άλλα σημεία τίθενται στόχοι για εγγύτερα χρονικά διαστήματα. Ακόμη λοιπόν κι αν γίνει δεκτό ότι, κατά την έννοια του άρθρου 43 παρ.4 εδ.β’ του Συντάγματος, αρκεί οι γενικές αρχές και κατευθύνσεις της ρύθμισης να χαράζονται σε παράρτημα του νόμου-πλαίσιο και όχι στο ίδιο το κείμενό του, πάντως η έλλειψη σαφούς καθορισμού των χρονικών ορίων για τη χρήση της εξουσιοδότησης παρέχει έρεισμα για την αμφισβήτηση της συνταγματικότητας των προεδρικών διαταγμάτων που θα εκδοθούν.
      Από την άλλη πλευρά πάντως θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι το άρθρο 2, παρ.1α ν.3845/2010 συνιστά νόμο-πλαίσιο κατ’ εφαρμογή όχι του άρθρου 43 παρ.4, αλλά του άρθρου 78 παρ.5 του Συντάγματος («κατ’ εξαίρεση επιτρέπεται να επιβληθούν με εξουσιοδότηση νόμων πλαισίων εξισωτικές ή αντισταθμιστικές εισφορές ή δασμοί, καθώς και να ληφθούν οικονομικά μέτρα στο πλαίσιο των διεθνών σχέσεων της Χώρας με οικονομικούς οργανισμούς ή μέτρα που αποβλέπουν στην εξασφάλιση της συναλλαγματικής θέσης της Χώρας»). Τα μέτρα του ν.3845/2010 προφανώς εμπίπτουν στην έννοια του ίδιου όρου κατ’ άρθρο 78 παρ.5 Συντ. Το ερώτημα όμως είναι αν ο νόμος-πλαίσιο της τελευταίας αυτής διάταξης είναι ταυτόσημος με το νόμο-πλαίσιο του άρθρου 43 παρ.4 Συντ., με όλους τους εντεύθεν περιορισμούς, ή αν είναι άλλο είδος τέτοιου νόμου, με τον οποίο μπορεί να παρασχεθεί εξουσιοδότηση χωρίς χρονικά όρια και μάλιστα όχι μόνο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και σε άλλα όργανα της διοίκησης. Στη θεωρία δίνονται διαμετρικά αντίθετες απαντήσεις σ’ αυτό . Αν και το θέμα υπερβαίνει τα πλαίσια της παρούσας μελέτης, πρέπει να επισημανθεί ότι η εκδοχή πως το άρθρο 78 παρ.5 Συντ. εισάγει μια εντελώς διαφορετική μορφή νόμου- πλαισίου, χωρίς τους περιορισμούς του άρθρου 43 παρ.4, οδηγεί σε υπερβολική (ενόψει και των θεμελιωδών αρχών των άρθρων 1 και 26 του Συντάγματος) μετακύλιση ρυθμιστικών αρμοδιοτήτων από τον κοινοβουλευτικό νομοθέτη στη διοίκηση. Ακόμη και σήμερα ο τυπικός νόμος δεν παύει να περιβάλλεται από μείζονες δημοκρατικές εγγυήσεις σε σχέση με τις κανονιστικές πράξεις της διοίκησης. Συνεπώς ορθότερη φαίνεται η εκδοχή ότι η «εξαίρεση» της παρ.5 του άρθρου 78 αφορά τον κανόνα της παρ.4 του ίδιου άρθρου, περί αποκλεισμού της νομοθετικής εξουσιοδότησης σε φορολογικά ζητήματα, και όχι τη διαδικασία και τους περιορισμούς της παρ.4 του άρθρου 43 Συντ.
      Οι υπόλοιπες παράγραφοι του δεύτερου άρθρου του ν.3845/2010 περιέχουν πληθώρα ειδικών και ειδικότερων εξουσιοδοτήσεων, για έκδοση υπουργικών αποφάσεων και προεδρικών διαταγμάτων σχετικά με την απογραφή του προσωπικού του δημοσίου και των ν.π.δ.δ. και με τη λήψη διάφορων εκτάκτων μέτρων με σκοπό την αντιμετώπιση των δυσμενών συνεπειών από την εφαρμογή του προγράμματος. Το τρίτο άρθρο προβλέπει μειώσεις αποδοχών και συντάξεων, το τέταρτο άρθρο μόνιμου χαρακτήρα αυξήσεις φόρων, το πέμπτο άρθρο έκτακτη εισφορά στα κέρδη των νομικών προσώπων και ειδικό φόρο στις τηλεοπτικές διαφημίσεις, το έκτο άρθρο οργανωτικά μέτρα στις υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών και το έβδομο και τελευταίο άρθρο τον χρόνο έναρξης ισχύος των διατάξεων του νόμου. Οι διατάξεις ιδίως του τρίτου άρθρου μπορούν να προκαλέσουν προβληματισμό σε ό,τι αφορά τη συμφωνία τους ή μη προς την κατοχύρωση κοινωνικών δικαιωμάτων στο ελληνικό Σύνταγμα (π.χ. για εργασία και «εξύψωση» του εργαζόμενου πληθυσμού, άρθρο 22 παρ. 1, και για κοινωνική ασφάλιση, άρθρο 22 παρ.5) , αλλά και προς την προστασία της περιουσίας στο άρθρο 1 του πρώτου πρόσθετου πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ (δεδομένου ότι στην έννοια της περιουσίας μπορούν, σύμφωνα με τη σχετική νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, να εμπίπτουν και κοινωνικοασφαλιστικές παροχές) . Εξάλλου πρόσφατα είναι τα παραδείγματα αποφάσεων Συνταγματικών Δικαστηρίων κρατών της ανατολικής Ευρώπης που έκριναν αντισυνταγματικούς τους νόμους για δραστικές περικοπές των συντάξεων, οι οποίοι είχαν ψηφισθεί από τα κοινοβούλια των κρατών αυτών σε συμμόρφωση προς τα προγράμματα του ΔΝΤ . Ο προβληματισμός αυτός ωστόσο εκφεύγει από τα περιορισμένα, ενόψει και του τίτλου της, πλαίσια της παρούσας μελέτης.
      Από τα κείμενα που προσαρτώνται ως παραρτήματα στο νόμο 3845/2010 το περιεκτικότερο είναι το Μνημόνιο οικονομικής και χρηματοπιστωτικής πολιτικής της 3ης Μαΐου 2010 (παράρτημα ΙΙΙ). Ύστερα από μια συνοπτική παρουσίαση των πρόσφατων οικονομικών εξελίξεων και των βασικών στόχων του προγράμματος, στα κεφάλαια Ι και ΙΙ αντίστοιχα, το Μνημόνιο καταγράφει, στο κεφάλαιο ΙΙΙ, τις οικονομικές πολιτικές που δεσμεύεται να ακολουθήσει η Ελλάδα για ένα διάστημα που δεν προσδιορίζεται επακριβώς, αλλά πάντως συνάγεται ότι θα διαρκέσει αρκετά έτη. Σε αντάλλαγμα, κατά κάποιον τρόπο, των πολιτικών αυτών, οι οποίες θα είναι εμφανώς δυσάρεστες για το μεγαλύτερο μέρος, αν όχι για το σύνολο, του ελληνικού λαού, τα άλλα κράτη- μέλη της ευρωζώνης και το ΔNT υπόσχονται, στο κεφάλαιο ΙV, δάνεια συνολικού ύψους 110 δισεκατομμυρίων ευρώ στην Ελλάδα. Το κεφάλαιο V προβλέπει μηχανισμούς και ημερομηνίες παρακολούθησης της εφαρμογής του προγράμματος και ποσοτικοποιεί τους στόχους του, μέσω σειράς σχετικών πινάκων. Το πρώτο αυτό Μνημόνιο συμπληρώνεται από ένα δεύτερο, με θέμα τις «συγκεκριμένες προϋποθέσεις οικονομικής πολιτικής», όπου περιέχεται άλλη μια σειρά δημοσιονομικών δράσεων και ποικίλων μεταρρυθμίσεων, καθώς και χρονοδιαγράμματα παρακολούθησης της εφαρμογής όλων αυτών από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ (παράρτημα IV του ν. 3845/2010).
      Τα δύο Μνημόνια συνιστούν έναν εκ των προτέρων καθορισμό της οικονομικής, δημοσιονομικής και κοινωνικής πολιτικής της χώρας σε μακροπρόθεσμη βάση, ενώ ταυτόχρονα θέτουν την εφαρμογή της πολιτικής αυτής υπό την ασφυκτική διαρκή επιτήρηση της ευρωπαϊκής και διεθνούς «τρόικας» (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ). Από νομική άποψη βέβαια δεν φαίνεται να ανακύπτει δέσμευση και πολύ περισσότερο περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας κατά την έννοια του άρθρου 28 παρ. 3 του Συντάγματος. Η Ελληνική Δημοκρατία όχι μόνο ζήτησε τη «στήριξη» και προσχώρησε οικειοθελώς στα «Μνημόνια», αλλά και δεν κωλύεται νομικά να υπαναχωρήσει από την εφαρμογή τους, έστω και αν τούτο έχει ως συνέπεια την απώλεια των επέκεινα του χρονικού αυτού σημείου πιστώσεων. Η θέσπιση εξάλλου νόμων ή κανονιστικών πράξεων από τα αρμόδια ελληνικά κρατικά όργανα, με περιεχόμενο τέτοιο, ώστε να δυσχεραίνεται ή να καθίσταται ανέφικτη η εκπλήρωση των στόχων των μνημονίων, δεν συνεπάγεται σε καμία περίπτωση το ανίσχυρο ή ανεφάρμοστό τους, αφού καμία τέτοια πρόβλεψη δεν περιέχεται στα ίδια τα μνημόνια. Εξάλλου οι απαιτούμενες για την εφαρμογή των Μνημονίων νομοθετικές ρυθμίσεις, διοικητικές πράξεις κλπ. εκδίδονται από τα ελληνικά κρατικά όργανα και συνεπώς ούτε και αναγνώριση αρμοδιοτήτων σε όργανα διεθνών οργανισμών κατά την έννοια του άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος υφίσταται . Τέλος τα Μνημόνια καθεαυτά δεν μπορούν να θεωρηθούν ούτε καν ως διεθνείς συμβάσεις κατά την έννοια του άρθρου 28 παρ. 1 Συντ. (και συνεπώς δεν έχουν νομική ισχύ υπέρτερη του τυπικού νόμου), παρά μόνο ως «συμφωνίες απλοποιημένης μορφής» ενόψει και του άρθρου V του Καταστατικού του ΔΝΤ, σε συνδυασμό με την απόφαση «Guidelines on Conditionality» με αριθμό 12864-(02/102) της 25.9.2002, όπως τροποποιήθηκε με την απόφαση αριθ.13814-(06/98) της 15.11.2006 του ΔΝΤ .
      Από πραγματική άποψη ωστόσο τα Μνημόνια ισοδυναμούν με εκχώρηση της αρμοδιότητας χάραξης και εφαρμογής της οικονομικής, δημοσιονομικής και κοινωνικής πολιτικής της χώρας στην «τρόικα». Η ελληνική κυβέρνηση και το κοινοβούλιο τίθενται υπό τον άμεσο έλεγχό της στα θέματα αυτά, αφού κάθε σοβαρή άρνηση συμμόρφωσης στις υποδείξεις της θα συνεπάγεται τη μη εκταμίευση της επόμενης δόσης του δανείου και άρα την παύση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Πρόκειται επομένως για de facto εκχώρηση της εξωτερικής οικονομικής κυριαρχίας της χώρας: Αν (εξωτερικά) κυρίαρχοι κρατικοί σχηματισμοί είναι οι superiorem non recognoscentes, τότε η Ελλάδα δεν ανήκει σ’αυτούς για το (άδηλο) χρονικό διάστημα εφαρμογής του προγράμματος . Στην τριγωνική σχέση μεταξύ «τρόικας», ελληνικής κυβέρνησης και (υποτίθεται) «κυρίαρχου» λαού-καταναλωτή, η δεύτερη μοιάζει στην πράξη λιγότερο με κυβέρνηση και περισσότερο με μεταπράτη, ο οποίος επιχειρεί να πείσει τον τελικό καταναλωτή για την αναγκαιότητα της συμμόρφωσής του.
      ΙΙ. Η διακινδύνευση της κυρίαρχης κρατικής υπόστασης της Ελληνικής Δημοκρατίας

      Εντελώς διαφορετική από εκείνη των Μνημονίων είναι η νομική φύση της από 8.5.2010 σύμβασης δανειακής διευκόλυνσης μεταξύ αφενός της Ελληνικής Δημοκρατίας ως δανειολήπτη και αφετέρου κρατών-μελών της ευρωζώνης και του γερμανικού πιστωτικού ιδρύματος Kreditanstalt fuer Wiederaufbau (που υπόκειται στις οδηγίες, τελεί υπό την εγγύηση και ενεργεί προς το δημόσιο συμφέρον της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας). Εδώ πρόκειται σαφώς για διεθνή σύμβαση, η οποία υποβλήθηκε στη Βουλή για κύρωση με νόμο (το σχετικό νομοσχέδιο εκκρεμούσε για ψήφιση όταν ολοκληρωνόταν η παρούσα μελέτη, τον Ιούνιο του 2010).
      Σύμφωνα με το άρθρο 3 παρ.4α της σύμβασης, η χορήγηση και εκταμίευση του δανείου τελεί υπό την προϋπόθεση της υποβολής «γνωμοδοτήσεων» (ουσιαστικά προκατασκευασμένων δηλώσεων) από τους νομικούς συμβούλους των Υπουργείων Δικαιοσύνης και Οικονομικών, ενώ το 4 παρ.1β προσθέτει ότι ο δανειζόμενος (δηλ. η Ελλάδα) εγγυάται πως οι «γνωμοδοτήσεις» αυτές είναι ορθές και ακριβείς. Το σημείο 12 των «γνωμοδοτήσεων», το περιεχόμενο των οποίων προκαθορίζεται αυτούσιο στο παράρτημα 4 της σύμβασης, διαβεβαιώνει τους δανειστές (δηλ. τα άλλα κράτη-μέλη της ευρωζώνης) ότι «ούτε ο δανειζόμενος ούτε οποιαδήποτε περιουσία του έχουν ασυλία λόγω κυριαρχίας ή για άλλο λόγο από τη δικαιοδοσία και την εκτέλεση σχετικά με κάθε ενέργεια ή διαδικασία σχετική με τη σύμβαση». Σύμφωνα με το άρθρο 14 παρ.5 «ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει δεσμευτικό δίκαιο» (mandatory law). Σε τι συνίσταται το δίκαιο αυτό είναι προς το παρόν άδηλο. Μπορεί βέβαια να υποστηριχθεί ότι υφίσταται διεθνές έθιμο απαγορευτικό της αναγκαστικής εκτέλεσης σε περιουσιακά στοιχεία του κράτους προορισμένα για δημόσιους σκοπούς (iure imperii) . Ωστόσο φαίνεται να γίνεται γενικά αποδεκτό ότι το κράτος-οφειλέτης δύναται να παραιτηθεί από την ασυλία του έναντι εκτέλεσης με ρητή πράξη του και τέτοια θα μπορούσε να υποστηριχθεί πως είναι η υποβολή των «γνωμοδοτήσεων» και η διαβεβαίωση (!) της ελληνικής κυβέρνησης για την ακρίβειά τους. Σημειωτέον πάντως ότι εφαρμοστέο δίκαιο για την παραπάνω σύμβαση είναι σύμφωνα με το άρθρο 14 παρ.1 το αγγλικό και αποκλειστικά αρμόδιο δικαστήριο για όλες τις διαφορές που προκύπτουν από αυτή το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο Λουξεμβούργο), σύμφωνα με την παρ.2 του ίδιου άρθρου. Στο αγγλικό δίκαιο θέματα ασυλίας ξένων κρατών ρυθμίζονται από την State Immunity Act 1978 c. 33 (UK), 17 ILM (1978) 1123, όπως έχει τροποποιηθεί. Στο επίπεδο της αναγκαστικής εκτέλεσης, τα άρθρα 13(2) έως 13(4) επιτρέπουν την εκτέλεση κατά του (αλλοδαπού) δημοσίου μόνο για περιουσιακά στοιχεία χρήσης iure gestionis («property in use or intended for use for commercial purposes») Το κρίσιμο ζήτημα εδώ είναι αν η διάταξη αυτή υπερισχύει του σημείου 12 των «γνωμοδοτήσεων» και περαιτέρω πώς ακριβώς θα οριοθετηθεί ερμηνευτικά η εκτέλεση. Εξάλλου το εφαρμοστέο αγγλικό δίκαιο παρέχει στο κράτος-οφειλέτη ελάχιστες άμυνες για τη μη εκτέλεση, π.χ. την εξασθενημένη πλέον «act of state doctrine» .
      Το σημείο 12 των γνωμοδοτήσεων φαίνεται να ανατρέπει τη βασική αρχή του δικαίου της εκτέλεσης κατά του δημοσίου (άρθρο 4 παρ.1 εδ. α’ ν. 3068/2002), ότι δηλ. αυτή γίνεται σε βάρος της ιδιωτικής μόνο περιουσίας του δημοσίου, των ο.τ.α και των ν.π.δ.δ., κατ’ αποκλεισμό της δημόσιας περιουσίας τους . Εξάλλου η δανειακή σύμβαση, μετά την κύρωσή της με νόμο, αποκτά την κατά το άρθρο 28 παρ.1 του Συντάγματος τυπική ισχύ και συνεπώς υπερισχύει του ν. 3068/2002. Είναι όμως προφανές ότι η ύπαρξη ακατάσχετων δημοσίων πραγμάτων, όπως π.χ. ο οπλισμός και οι εγκαταστάσεις των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, τα κτίρια όπου στεγάζονται και λειτουργούν τα άμεσα όργανα του κράτους κ.ο.κ., καθώς και απαιτήσεων ή χρηματικών διαθεσίμων π.χ. για τη μισθοδοσία του προσωπικού του, είναι αναγκαία για να διασφαλισθεί η ύπαρξη και η κυρίαρχη υπόσταση ενός κράτους. Εφόσον το κράτος δεν επιτρέπεται, ενόψει των θεμελιωδών διατάξεων των άρθρων 1 και 26 του Συντάγματος, να απαλλοτριώσει ή να εκχωρήσει οπωσδήποτε σε ιδιώτες έναν πυρήνα αρμοδιοτήτων οι οποίες συνιστούν άσκηση κατεξοχήν δημόσιας εξουσίας και έκφραση κυριαρχίας , αντίστοιχα δεν επιτρέπεται να στερηθεί και από τα υλικά μέσα που καθιστούν πρακτικά εφικτή την άσκηση της κυριαρχίας του. Συνεπώς ο κυρωτικός νόμος της δανειακής σύμβασης είναι αντισυνταγματικός. Τέτοιες διατάξεις ούτε με εφαρμογή των παρ.2-3 του άρθρου 28 Συντ. θα μπορούσαν θεμιτά να θεσπισθούν, διότι θίγουν πρόδηλα τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος, ούτε καν με αναθεώρηση του Συντάγματος κατά το άρθρο 110 Συντ., για τον ίδιο λόγο .
      Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι για τις διαφορές οι οποίες θα ανακύψουν τυχόν από τη δανειακή αυτή σύμβαση ιδρύεται, όπως εκτέθηκε, αποκλειστική αρμοδιότητα του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μπορεί από τώρα να πιθανολογήσει κανείς ότι το τελευταίο (αποτελούμενο στην πλειοψηφία του από δικαστές προερχόμενους από τα κράτη-δανειστές) θα προσανατολισθεί με βάση το άρθρο 27 της Σύμβασης της Βιέννης του 1969 για το δίκαιο των συνθηκών, που ορίζει ότι τα κράτη δεν μπορούν να επικαλεσθούν διατάξεις του εσωτερικού τους δικαίου (άρα ούτε και του εθνικού Συντάγματος) για να αποφύγουν την εκπλήρωση των διεθνών τους υποχρεώσεων. Η περαιτέρω έρευνα του κύρους και της ερμηνείας του σημείου 12 των «γνωμοδοτήσεων» και των άρθρων 4 παρ.1β και της 14 παρ.5 της σύμβασης από την οπτική γωνία του διεθνούς και/ή του εφαρμοστέου(;) αγγλικού δικαίου εκφεύγει από τα πλαίσια της παρούσας μελέτης. Παρά ταύτα, χωρίς καμία διάθεση δραματοποίησης της κατάστασης, θα μπορούσε να διατυπωθεί το συμπέρασμα πως η δανειακή αυτή σύμβαση θέτει μεσοπρόθεσμα σε διακινδύνευση ακόμη και τα αναγκαία μέσα άσκησης της εθνικής μας κυριαρχίας, δηλ. στην πραγματικότητα την ίδια την κυρίαρχη κρατική υπόσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας. Άλλωστε δεν λείπουν τα ιστορικά παραδείγματα κρατών που υποχρεώθηκαν να «απορροφηθούν» από άλλα ή να μετατραπούν σε προτεκτοράτα, ως συνέπεια της πτώχευσής τους .

      ΙΙΙ. Η ασύμμετρη πτώχευση

      Το γενεσιουργό αίτιο του μηχανισμού «στήριξης της ελληνικής οικονομίας» είναι μια εξέλιξη ανυπολόγιστης εθνικής σημασίας, που είχε αρχίσει να διαφαίνεται ως επικείμενη το αργότερο από τα τέλη του 2009 και ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 2010. Η εξέλιξη αυτή είναι η απώλεια της πιστοληπτικής ικανότητας του ελληνικού δημοσίου και κατ’ επέκταση της ελληνικής οικονομίας στο σύνολό της. Ο «λόγος τιμής» της Ελληνικής Δημοκρατίας, ότι θα εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, έχει παύσει, προς το παρόν τουλάχιστον, να γίνεται πιστευτός. Χάθηκε έτσι το κύριο θεμέλιο του υπερκαταναλωτικού τρόπου ζωής στον οποίο έχει εθισθεί εδώ και πολλά χρόνια η ευημερούσα μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή ο ανεμπόδιστος και άμετρος δανεισμός από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές. Το κράτος βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, η εξυπηρέτηση του οποίου (χωρίς νέα δάνεια) θα απορροφούσε το σύνολο σχεδόν των φορολογικών εσόδων και η εθνική οικονομία στο σύνολό της αντιμέτωπη με ένα ακόμη μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος, αλλά και με συνεχιζόμενο ογκώδες έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών . Κατ’ ουσία πρόκειται για μια κατάσταση οιονεί εθνικής πτώχευσης μιας χώρας με βεβαρημένο ιστορικό . Το θέμα είναι ποιος και πώς θα διαχειρισθεί την πτώχευση και σε ποιους θα επιρριφθούν οι συνέπειές της.
      Ο μηχανισμός «στήριξης της ελληνικής οικονομίας», όπως τον ονομάζει ο τίτλος του ν. 3845/2010, είναι ψευδεπίγραφος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μηχανισμό στήριξης των αλλοδαπών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και οργανισμών, που δάνειζαν αλόγιστα το ελληνικό δημόσιο στο παρελθόν και τώρα βλέπουν τους ισολογισμούς τους να κινδυνεύουν να κλονισθούν για τον λόγο αυτόν. Μέσω του μηχανισμού διασφαλίζεται προσωρινά η αποπληρωμή όσων από τα δάνεια αυτά λήγουν τα επόμενα δύο ή τρία χρόνια, παρά την αδυναμία της Ελλάδας να δανεισθεί από τις κεφαλαιαγορές. Με άλλες λέξεις ο μηχανισμός στήριξης καταλήγει στο να υποκατασταθούν στη θέση των ως τώρα ιδιωτών δανειστών του ελληνικού κράτους, τραπεζών και άλλων χρηματοπιστωτικών οργανισμών, τα κράτη- μέλη της ευρωζώνης και το ΔΝΤ. Έτσι οι ξένες τράπεζες απαλλάσσονται από τη διακινδύνευση του να έχουν απέναντί τους ως οφειλέτη ένα κυρίαρχο κράτος (το λεγόμενο sovereign risk), και το τελευταίο βρίσκεται πια αντιμέτωπο, για μεγάλο μέρος του χρέους του, με άλλα κράτη. Είναι προφανές ότι η έστω και προσωρινή αθέτηση διακρατικών υποχρεώσεων θα ήταν πολιτικά ασύγκριτα δυσκολότερη για την υπερχρεωμένη Ελλάδα από ό,τι ήταν ως τώρα μια αναδιάρθρωση χρεών προς ιδιωτικούς πιστωτικούς φορείς, ακόμη και αν δεν υπήρχαν οι «λεόντειοι» όροι της δανειακής σύμβασης , για τους οποίους έγινε λόγος ήδη (βλ. παραπάνω, ΙΙ).
      Ο «μηχανισμός» αποσκοπεί λοιπόν στην ασύμμετρη ικανοποίηση των δανειστών του de facto πτωχευμένου ελληνικού δημοσίου, κατά πλήρη ανατροπή των αρχών της σύμμετρης ικανοποίησης που συνιστούν την «κεντρική ιδέα» του θεσμού της εμπορικής πτώχευσης . Οι δανειστές σε χρήμα ικανοποιούνται στο ακέραιο, τόσο για το κεφάλαιο όσο και για τους τόκους, τουλάχιστον εφόσον πρόκειται για δάνεια που λήγουν στο άμεσο μέλλον. Αντίθετα οι «δανειστές» σε είδος, δηλ. αυτοί οι οποίοι έχουν πιστώσει το κράτος με την εργασιακή τους δύναμη (δημόσιοι υπάλληλοι και λειτουργοί) ή τις ασφαλιστικές τους εισφορές (συνταξιούχοι), καθώς και οι αναγκαστικοί χρηματοδότες του, δηλ. οι φορολογούμενοι, επωμίζονται όλο το βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής. Το παράδοξο μάλιστα είναι ότι όλοι αυτοί είναι ψηφοφόροι, σε αντίθεση με τους περισσότερους από τους κατατασσόμενους προνομιακά δανειστές σε χρήμα (αφού το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους οφείλεται, άμεσα ή έμμεσα, σε αλλοδαπούς πιστωτές). Το παράδοξο τούτο αποτελεί και μια ένδειξη για την ποιότητα της δημοκρατίας μας, δηλ. για το πόσο περιορισμένη είναι η πραγματική επιρροή του εκλογικού σώματος στη λήψη των καίριων πολιτικών αποφάσεων.
      Το χειρότερο πάντως είναι ότι ο «μηχανισμός» συνιστά μια προσωρινή και περιορισμένη απάντηση στο πρόβλημα της αφερεγγυότητας. Αν μετά την πάροδο δύο έως τριών το πολύ ετών οι διεθνείς κεφαλαιαγορές εξακολουθήσουν να αρνούνται να μας δανείζουν, η κατάρρευση της υπερχρεωμένης ελληνικής οικονομίας δεν θα αποφευχθεί, έστω κι αν στο μεταξύ το πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης έχει εφαρμοστεί στο ακέραιο.
      Ωστόσο το νομοσχέδιο για την εφαρμογή του προγράμματος αυτού, το οποίο ψήφισε πρόσφατα η Βουλή, περιέχει πλειάδα μη ρεαλιστικών παραδοχών, ειδικά για τα μέτρα από το 2011 και έπειτα. Έτσι π.χ., στον πίνακα 1 του Μνημονίου οικονομικής και χρηματοπιστωτικής πολιτικής (παράρτημα III ν. 3845/2010) προβλέπονται εισπράξεις 800 εκατ. ευρώ από τη φορολόγηση των αυθαίρετων κτισμάτων και άλλα 500 εκατ. από το τέλος διατήρησης ημιυπαίθριων χώρων μόνο για το 2011. Η υλοποίηση των προβλέψεων αυτών θα προϋπέθετε την ύπαρξη αποτελεσματικών και αδιάφθορων πολεοδομικών υπηρεσιών, για να καταλογίσουν τα σχετικά πρόστιμα και τέλη. Τέτοιες υπηρεσίες όμως προφανώς δεν υπάρχουν, αφού, αν υπήρχαν δε θα είχαν ανεγερθεί καν τα αυθαίρετα και δε θα είχαν κλείσει οι ημιυπαίθριοι, ούτε μπορούν να δημιουργηθούν τώρα, κάτω από καθεστώς απαγόρευσης διορισμών και μείωσης των αποδοχών των υπαλλήλων. Ακόμη και αν μπορούσαν όμως να μεταμορφωθούν, ως δια μαγείας, οι πολεοδομικές δημόσιες υπηρεσίες, οι προσφυγές των θιγόμενων ιδιοκτητών στα δικαστήρια θα παρεμποδίσουν για αρκετά χρόνια (με τους υπάρχοντες ρυθμούς έκδοσης δικαστικών αποφάσεων) τις προσδοκώμενες εισπράξεις. Άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρόβλεψη του ίδιου πίνακα για είσπραξη 400 εκατομμυρίων ευρώ μόνο μέσα στο 2011 και επιπλέον 200 εκατομμυρίων το 2012 από αυξήσεις στις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων. Είναι όμως προφανές ότι η αύξηση των αντικειμενικών αξιών καθεαυτή δεν συνεπάγεται επιπλέον έσοδα για το δημόσιο (εκτός από τον φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας) και μάλιστα μπορεί να οδηγήσει και σε μείωση των εσόδων από τον φόρο μεταβίβασης ακινήτων, αν τυχόν η αύξηση των αντικειμενικών αξιών επιφέρει περαιτέρω καθίζηση στην κτηματαγορά.
      Ο παραπάνω πίνακας εξάλλου προβλέπει και μέτρα τα οποία θα ήταν εφικτά από λογιστική άποψη, αλλά αν υλοποιηθούν θα οδηγήσουν σε κοινωνική έκρηξη, όπως η περικοπή κατά 500 εκατ. ευρώ το 2012 των επιδομάτων ανεργίας (!), ενώ στο μεταξύ ο αριθμός των ανέργων θα έχει εκτιναχθεί λόγω της ύφεσης. Στην τελευταία θα συμβάλλει βέβαια και η προβλεπόμενη περικοπή κατά 500 εκατ. ευρώ, για κάθε ένα από τα έτη 2010, 2011, και 2012, των δημοσίων επενδύσεων.
      Τέλος ο ίδιος πίνακας προβλέπει και μέτρα που κινούνται στο χώρο της φαντασίας, όπως τα «μη καθορισμένα μέτρα για λειτουργικά έξοδα», τα οποία υποτίθεται πως θα οδηγήσουν σε περικοπή δαπανών 900 εκατ. ευρώ το 2012, τα «μη καθορισμένα μέτρα» του 2013, με στόχο για άλλα 4.200 εκατ. ευρώ, και, το αποκορύφωμα, τα «μη καθορισμένα μέτρα» του 2014, με ευσεβείς πόθους για, ούτε λίγο ούτε πολύ, 5.750 εκατ. ευρώ (!) το έτος εκείνο. Το πιθανότερο πάντως είναι ότι η εφαρμογή του προγράμματος θα έχει ναυαγήσει νωρίτερα, αφού η αδυναμία επίτευξης των μη ρεαλιστικών στόχων του θα προκαλεί απαιτήσεις της «τρόικας» για νέα μέτρα ισοδύναμου δημοσιονομικού αποτελέσματος, όπως άλλωστε ρητά προβλέπει η παρ. 14 (κεφάλαιο ΙΙΙ) του Μνημονίου οικονομικής και χρηματοπιστωτικής πολιτικής, και το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα βρεθεί μάλλον
      κάποια στιγμή σε πλήρη αδυναμία ν’ ανταποκριθεί σ’ αυτές.
      Ενδεικτικές της σπουδής και προχειρότητας με την οποία συντάχθηκαν τα Μνημόνια είναι και διάφορες εσωτερικές αντιφάσεις τους. Έτσι π.χ. το Μνημόνιο συνεννόησης στις συγκεκριμένες προϋποθέσεις οικονομικής πολιτικής (παράρτημα IV στον ν. 3845/2010) προβλέπει στην παρ. 2 i «ενεργοποίηση των τεκμηρίων φορολόγησης των επαγγελματιών με απόδοση τουλάχιστον 400 εκατομμύρια ευρώ το 2011 και αυξανόμενες αποδόσεις το 2012 και 2013». Το ίδιο Μνημόνιο στην παράγραφο 3 iii, υπό τον πομπώδη τίτλο «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», εξαγγέλλει ότι «για την ενδυνάμωση του ανταγωνισμού στις ανοιχτές αγορές» θα προταθεί από την κυβέρνηση νομοθεσία για την άρση των περιορισμών σε κλειστά επαγγέλματα και ειδικότερα για το νομικό επάγγελμα, ώστε (ο νομοθέτης) «να άρει περιττούς περιορισμούς για ελάχιστη αμοιβή». Στην πραγματικότητα όμως οι προεισπραττόμενες, μέσω των τετραπλοτύπων αποδείξεων των οικείων δικηγορικών συλλόγων, ελάχιστες αμοιβές των δικηγόρων δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία μορφή ad hoc τεκμηρίου, αφού δεν αποτελούν προϋπόθεση για τη νομιμότητα της παράστασης του δικηγόρου στο δικαστήριο , ενώ η έκδοσή τους συνεπάγεται την παρακράτηση φόρου και ασφαλιστικών εισφορών. Επομένως η κατάργησή τους θα οδηγήσει στην επιδείνωση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής.
      Συνοψίζοντας την ανάλυση αυτή θα μπορούσε κανείς να επισημάνει ότι ο μηχανισμός στήριξης είναι μια ακριβή «αγορά» ελπίδας, δηλ. της ελπίδας ότι σύντομα θα αλλάξει το δυσμενές κλίμα στις διεθνείς κεφαλαιαγορές και θα αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα του ελληνικού δημοσίου. Αν η ελπίδα αποδειχθεί φρούδα και όταν εξαντληθούν οι χρηματοδοτικοί πόροι του μηχανισμού (ή ενδεχομένως και νωρίτερα, αν η εφαρμογή του προγράμματος ναυαγήσει για τον ένα ή τον άλλο λόγο), η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους θα καταστεί αναπόφευκτη25. Ακριβώς αυτή η αναδιάρθρωση εξάλλου θα ήταν το μέσον, προκειμένου να επιτευχθεί μια στοιχειωδώς ισόρροπη κατανομή του βάρους της δημοσιονομικής προσαρμογής μεταξύ του ελληνικού λαού αφενός και των πιστωτών σε χρήμα του ελληνικού δημοσίου αφετέρου. Η επιδίωξη του «μηχανισμού στήριξης» να επιρριφθεί το σύνολο των συνεπειών της υπερχρέωσης στον ελληνικό λαό είναι κατά πρώτο λόγο άδικη και άνιση, διότι όση ευθύνη φέρουν για την υπερχρέωση οι έλληνες ψηφοφόροι που ψήφιζαν τους κυβερνώντες οι οποίοι ανεύθυνα και αλόγιστα δανείζονταν τις τελευταίες δεκαετίες, άλλη τόση φέρουν και οι μέτοχοι των αλλοδαπών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που ψήφιζαν τις διοικήσεις τους οι οποίες εξίσου ανεύθυνα και αλόγιστα μας δάνειζαν26. Κατά δεύτερο λόγο η ίδια επιδίωξη είναι και μη ρεαλιστική, γιατί μια υπερβολικά γρήγορη αφαίμαξη πόρων από την εθνική οικονομία προκειμένου να εξυπηρετηθεί το χρέος οδηγεί σε επιδείνωση της ύφεσης, εισάγοντάς μας σε έναν φαύλο κύκλο. Η ιστορική εμπειρία δείχνει άλλωστε ότι στα δημόσια οικονομικά (σε αντίθεση με του ατομικούς και οικογενειακούς προϋπολογισμούς) «τα έξοδα είναι το σταθερό σημείο αναφοράς, και από εκεί εξαρτώνται τα έσοδα»27. Η αιφνίδια συμπίεση όλων των υπόλοιπων δημόσιων δαπανών, προκειμένου να επιτευχθεί η πλήρης και ακριβόχρονη εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους, είναι ανέφικτη πέρα από ένα όριο, επειδή τα κοινωνικά σύνολα είναι δύσκαμπτοι οργανισμοί, μη επιδεκτικοί σε τέτοιες απότομες μεταβολές. Συνεπώς το πιθανότερο είναι ότι όλο το εγχείρημα θα οδηγήσει απλώς στη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και τελικά σε μείζονες κοινωνικές αναταράξεις και πολιτικές ανακατατάξεις.
      Ίσως λοιπόν η αναδιάρθρωση να αποδειχθεί τελικά αναπόφευκτη, με τη μορφή της χρονοκαθυστέρησης (αντικατάσταση ομολόγων που λήγουν με νέα αντί για πληρωμή τους σε μετρητά) και κατ’ επίκληση της δημοσιονομικής αδυναμίας του ελληνικού κράτους28. Αντίθετα μείωση του τελικά καταβλητέου ποσού (το λεγόμενο haircut), δύσκολα θα μπορούσε να επιτευχθεί με μονομερή κρατική πράξη (μεταξύ άλλων ενόψει και του άρθρου 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ), αλλά είναι δυνατό να επιδιωχθεί σε συναινετική βάση. Σε κάθε περίπτωση άλλωστε, ακόμη και η απλή εξαγγελία της χρονοκαθυστέρησης θα οδηγούσε σε καταβαράθρωση των τιμών των ελληνικών ομολόγων στη δευτερογενή αγορά, έτσι ώστε αυτές να πέσουν πολύ κάτω και από το αρχικό ποσό κεφαλαίου για τα πολυετή ομόλογα. Θα ήταν από κάθε άποψη προτιμότερο να προχωρήσουμε σε σταδιακή και προγραμματισμένη εκποίηση της ιδιωτικής περιουσίας του ελληνικού δημοσίου μέσω των φορέων διαχείρισής της (της Δημόσιας Επιχείρησης Κινητών Αξιών για τις μετοχές και της Κτηματικής Εταιρίας του Δημοσίου για τα ακίνητα) και σε σταδιακή επίσης ανάκτηση σε χαμηλές τιμές ομολόγων στη δευτερογενή αγορά από τους ανωτέρω φορείς με το προϊόν της εκποίησης αυτής, παρά να χάσουμε τόσο την ιδιωτική όσο ίσως και τη δημόσια (!) περιουσία του κράτους σε αναγκαστικούς πλειστηριασμούς για την αποπληρωμή στο ακέραιο δανείων μετά τη λήξη τους.

      ΙV.Η καταστρατήγηση της δημοκρατικής αρχής

      Όπως επισημάνθηκε όμως εξαρχής, το κυριότερο ζήτημα σε σχέση με τον μηχανισμό «στήριξης» είναι το πώς φθάσαμε έως το σημείο αυτό του εθνικού εξευτελισμού. Κάνοντας μια πολύ σύντομη ανασκόπηση, θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε ότι οι βουλευτικές εκλογές του 2009 ήταν διαφορετικές από όλες τις προηγούμενες. Έως τώρα η κυβέρνηση προκαλούσε τη διάλυση της Βουλής και την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, επικαλούμενη «εθνικό θέμα» κατά το άρθρο 41 παρ.2 του Συντάγματος, όταν υπήρχε η προοπτική ότι το κυβερνών κόμμα θα επικρατήσει. Αυτό συνέβη το 1977, το 1985, το 1996, το 2000 και το 2007, με αποτέλεσμα την ανανέωση της λαϊκής εντολής. Μόνο το 1993 οι πρόωρες εκλογές έφεραν την κυβερνητική αλλαγή, αλλά τότε πίσω από την (όπως συνήθως προσχηματική) επίκληση «εθνικού θέματος» υπήρχε ιδιαίτερος λόγος, δηλαδή η απώλεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας από τη «Νέα Δημοκρατία»29. Αντίθετα οι βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009 διεξήχθησαν, με την επίκληση και πάλι «εθνικού θέματος» κατά το άρθρο 41 παρ.2 Συντ. από την κυβέρνηση30, μέσα σε σύντομο χρόνο από τις ευρωεκλογές του ίδιου έτους, όπου το τότε κυβερνών κόμμα υπέστη οδυνηρή ήττα. Εξάλλου και μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου όλες οι δημοσκοπήσεις προοιωνίζονταν τα χειρότερα για το κόμμα αυτό. Στην πραγματικότητα τον Οκτώβριο του 2009 δεν επρόκειτο τόσο για εκλογές, όσο μάλλον για ηθελημένη μεταβίβαση της εξουσίας από την κυβέρνηση στην αξιωματική αντιπολίτευση.
      Το πιο χαρακτηριστικό ιστορικό παράδειγμα μιας παρόμοιας μεταβίβασης είναι η σύγκληση των «Γενικών Τάξεων» (δηλαδή εκπροσώπων του κλήρου, της αριστοκρατίας και των αστών) στη Γαλλία το 1789 (!)31. Τότε ο Λουδοβίκος 16ος, μη μπορώντας να αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό αδιέξοδο που ο ίδιος είχε προκαλέσει με την (κακο)διαχείρισή του, επιχείρησε μια ελεγχόμενη παράδοση της πολιτικής εξουσίας, όπου πλέον τον κυρίαρχο ρόλο αναμενόταν να έχουν οι ευγενείς. Όπως απέδειξαν, βέβαια, οι μετέπειτα επαναστατικές εξελίξεις, τέτοιου είδους μεταβιβάσεις σε περιόδους οικονομικής κατάρρευσης εμπεριέχουν σοβαρό κίνδυνο συνολικής ανατροπής του συστήματος.
      Τα ελληνικά δεδομένα του 2009 παρουσιάζουν αξιοσημείωτες ομοιότητες προς τα γαλλικά του 1789. Το αργότερο από την άνοιξη του 2009 τα ελλείμματα του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού είχαν ξεφύγει από κάθε έλεγχο και η απώλεια της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας διαφαινόταν από τότε ως επικείμενη για τους έχοντες «εσωτερική πληροφόρηση» κυβερνώντες. Όπως ο βασιλικός κληρονόμος της Γαλλίας το 1789, έτσι και ο πολιτικός κληρονόμος της «Νέας Δημοκρατίας» το 2009 επιχείρησε να αποποιηθεί τις ευθύνες του για όλα αυτά, παραδίδοντας την εξουσία.
      Έστω και έτσι όμως τον Οκτώβριο του 2009 τα δύο μεγάλα κόμματα εμφανίστηκαν, για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια, να διαθέτουν διακριτές πολιτικές προτάσεις για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Η «Νέα Δημοκρατία» προειδοποιούσε ότι έχουμε εισέλθει σε επικίνδυνο δρόμο και ότι είναι αναγκαία η λήψη μέτρων σκληρής λιτότητας για να προληφθούν τα χειρότερα. Τούτο βέβαια ισοδυναμούσε με έμμεση παραδοχή ότι η κυβερνητική πολιτική της είχε αποτύχει οικτρά. Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ διακήρυττε ότι χρήματα υπάρχουν και υποσχόταν ότι θα διασφαλίσει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων με αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό, θα αναζωογονήσει την εθνική οικονομία με «πράσινη ανάπτυξη» κ.ά. Οι υποσχέσεις εκείνες έγιναν πιστευτές από μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων, με αποτέλεσμα την πανηγυρική εκλογική επικράτησή του. Ο νέος πρωθυπουργός όμως σύντομα υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση, υπό την πίεση των κεφαλαιαγορών και των Ευρωπαίων εταίρων, εξαγγέλοντας μια οικονομική πολιτική εξίσου σκληρή για τον ελληνικό λαό με εκείνη που είχε θεωρήσει απαραίτητη ο προκάτοχός του. Λίγο αργότερα ακολούθησαν τα χειρότερα, με την προσφυγή στον «μηχανισμό στήριξης» και την υπογραφή των Μνημονίων. Για όλα αυτά αποφάσισε ο ίδος, χωρίς προηγούμενη συζήτηση και ψηφοφορία είτε σε έκτακτο συνέδριο του κόμματος (όπως θα ήταν εύλογο, για τέτοιας βαρύτητας πολιτικές επιλογές), είτε στο ανώτερο όργανο στον ενδιάμεσο δύο συνεδρίων χρόνο, δηλ. στο «Εθνικό Συμβούλιο» (άρθρο 36 του καταστατικού του ΠΑ.ΣΟ.Κ., όπως «ισχύει» από το 2008), είτε στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Πρόκειται για άλλη μια πρόδηλη παραβίαση του καταστατικού του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από τον κατ΄ουσία κληρονομικό ηγεμόνα του, ύστερα από εκείνες οι οποίες είχαν εμφιλοχωρήσει το θέρος του 2009, σε σχέση με την προαναγγελία της στάσης του ίδιου κόμματος στην προεδρική εκλογή του 2010. Τούτο συνιστά ταυτόχρονα παραβίαση και της αρχής της εσωκομματικής δημοκρατίας, όπως η τελευταία απορρέει από το άρθρο 29 παρ.1 του Συντάγματος32.
      Το κυριότερο συμπέρασμα από την εντυπωσιακή πλήρη μετεκλογική αναστροφή του κυβερνώντος κόμματος είναι ότι στα σοβαρά ζητήματα η κυβερνητική πολιτική δεν προσδιορίζεται ούτε σύμφωνα με το αποτέλεσμα των εκλογών ούτε και με βάση καταστατικά κατοχυρωμένες συλλογικές διαδικασίες του κυβερνώντος κόμματος. Η οικονομική ιδίως πολιτική μιας μικρής και υπερχρεωμένης χώρας, όπως η Ελλάδα, είναι προδιαγεγραμμένη με βάση τις αποφάσεις υπερεθνικών αρχών και τις (αν)ισορροπίες των κεφαλαιαγορών. Έτσι η δημοκρατία καταντά να υφίσταται κατ’ επίφαση. Ο κεντρικός λόγος ύπαρξης και λειτουργίας των θεσμών της είναι η συγκάλυψη της δικτατορίας των (διεθνών) αγορών33, που λειτουργεί, στην εγχώρια εκδοχή της, διαμεσολαβημένη από τους μεταπράτες- κληρονομικούς ηγεμόνες των κομμάτων εξουσίας.
      Αν προσπαθήσει κανείς να αναλύσει τα παραπάνω στο επίπεδο της πραγματικής λειτουργίας του πολιτεύματος, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί την αδυναμία εξήγησής τους με τους όρους του κυρίαρχου «δημοκρατικού» Παραδείγματος. Πρόκειται για ένα ακόμη επεισόδιο της πολύχρονης «Μεγάλης Πορείας» προς την καταστρατήγηση του Συντάγματος γενικά και της δημοκρατικής αρχής ειδικότερα, όπου η δημοκρατία τείνει να καταντήσει προσχηματική και το πολίτευμα να μετατραπεί σε παλίμψηστο34. Η λαϊκή κυριαρχία κάμπτεται ενόψει της δημοσιονομικής χρείας, και το δημόσιο συμφέρον που μονοπωλείται από τους «επαΐοντες» πολιτικούς γίνεται εργαλείο λοβοτομής της λαϊκής βούλησης. Εξάλλου σε ένα πελατειακά δομημένο κράτος, όπου το εκλογικό σώμα έχει συστηματικά γαλουχηθεί από τους πολιτικούς ταγούς με τα ιδανικά των προσωπικών εξυπηρετήσεων, έχει προ πολλού χαθεί η επαφή με εκείνο το συμφέρον το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί κοινό και δημόσιο. Έτσι η πολιτική «τάξη» έχει πια αναλάβει ένα διπλό ρόλο. Ως διαφθορέας του ελληνικού λαού εξασφαλίζει τον πελατειακό εξανδραποδισμό του, και κατόπιν ως σωτήρας στο έπος της δημοσιονομικής εσχατολογίας εξαγγέλει την δήθεν λύτρωσή του από την κατάρρευση. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται, σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, για λύτρωση ή έστω λύση, ακόμη και επώδυνη, αλλά για επιδείνωση των όρων υπό τους οποίους ο ελληνικός Τιτανικός θα συγκρουσθεί με το παγόβουνο του χρέους. Ο μηχανισμός «στήριξης» μας οδηγεί όχι μόνο στη de facto απώλεια της εξωτερικής κυριαρχίας του ελληνικού κράτους, αλλά ενδεχομένως και στην απώλεια των στοιχειωδών μέσων άσκησης της κρατικής κυριαρχίας γενικά, δηλ. της δημόσιας περιουσίας του κράτους αυτού.
      Αργά ή γρήγορα η ελληνική κοινωνία είναι βέβαια υποχρεωμένη να προσαρμοσθεί, με τον ένα ή άλλο τρόπο, σε ένα επίπεδο κατανάλωσης υλικών αγαθών σημαντικά χαμηλότερο από εκείνο της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Το ζητούμενο όμως είναι η προσαρμογή αυτή να γίνει με τρόπο βιώσιμο για το μακροπρόθεσμο μέλλον. Πολλά από τα μέτρα και τις δράσεις του προγράμματος, όπως αυτό εκφράζεται μέσα από τα δύο μνημόνια, είναι επιβεβλημένα ούτως ή άλλως (π.χ. η περιστολή της φοροδιαφυγής) και μάλιστα θα έπρεπε να είχαμε προχωρήσει σε κάποια από αυτά οικειοθελώς εδώ και χρόνια (αν και άλλα από τα μέτρα εκείνα είναι κοινωνικά άδικα και ενδεχομένως αντισυνταγματικά35). Ο λόγος για τον οποίο δεν έγινε τίποτε είναι ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα επί δεκαετίες εμπορευόταν το ψεύδος της ευημερίας με σκοπό το κέρδος (του). Τώρα το ίδιο σύστημα επιχειρεί εκ νέου να εμπορευθεί το ψεύδος της «στήριξης» και της σωτηρίας της χώρας, προκειμένου να αποφύγει το πικρό ποτήρι της άμεσης αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, με τις εξαιρετικά δυσάρεστες βραχυπρόθεσμες συνέπειές της, προκειμένου να παρατείνει έστω και για λίγο τον δικό του βίο. Έτσι όμως κινδυνεύουμε η πτώση του βιοτικού επιπέδου και η εκποίηση της κρατικής περιουσίας να καταλήξουν να ωφελούν περισσότερο, ή και αποκλειστικά, τους αλλοδαπούς πιστωτές και λιγότερο, ή καθόλου, τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας.
      Η υπέρβαση της κρίσης είναι ανέφικτη μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος πολιτικού μας συστήματος. Η υπέρβαση της κρίσης προϋποθέτει την εμφάνιση δημοκρατικά οργανωμένων κομμάτων αρχών, την εξαφάνιση του πολιτικού δυναστισμού, την αποδόμηση των πελατειακών σχέσεων, τον σαφή διαχωρισμό μεταξύ δημόσιας εξουσίας και ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων. Προϋποθέτει ακόμη την καθολική ανανέωση της πολιτικής τάξης, με πολιτικούς που θα προέρχονται μέσα από την κοινωνία και θα την αντιπροσωπεύουν αυθεντικά έναντι του κράτους, και όχι με υποτελείς των κομματικών ηγεμόνων ή κληρονόμους πολιτικών δυναστειών. Προϋποθέτει επίσης, σε κοινωνικό επίπεδο, μια ριζική αλλαγή των αντιλήψεων και νοοτροπιών οι οποίες έχουν για πολλά χρόνια διαπεράσει το σύνολο σχεδόν του κοινωνικού σχηματισμού. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται μια νέα «αφήγηση», μακριά από τις αυταπάτες του παρελθόντος, με έμφαση στην εργασία και την παραγωγικότητα και όχι στη θεσιθηρία και τον άμετρο καταναλωτισμό. Η υπέρβαση της κρίσης προϋποθέτει τελικά μια συνολικότερη αλλαγή στον πολιτικό μας πολιτισμό, προκειμένου να καταστεί εφικτός ο αναπροσανατολισμός και της εθνικής μας οικονομίας σε μια κατεύθυνση λιγότερο καταναλωτική και περισσότερο παραγωγική.

      http://kratosdikaioukaimnimonio.blogspot.gr/2010/10/blog-post_1627.html

      ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

      4 – Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΕΗΣ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΔΕΧΘΗΚΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

      Ο Κώστας Μπέης, ομότιμος καθηγητής της πολιτικής δικονομίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών, σε τηλεοπτική εκπομπή επισημαίνει πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά παράβαση του Συντάγματος δέχθηκε την υπογραφή του μνημονίου, με σχετική πλειοψηφία.
      (http://www.newstrap.gr/m-episimainoume/me-sxolia/6045-kostas-mpeis.html)

      ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`

      5 – Ο Επαμεινώνδας Μαριάς,
      http://www.dsanet.gr/epikairothta/mnimonio/blog/N_B.pdf

      ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`

      6 – ΔΣΑ για μνημόνιο «Συνταγματική εκτροπή η προσχώρηση στον άγνωστο μηχανισμό στήριξης»
      15/02/2011

      «Αυτό που δεν μπορεί να δεχθεί ο νομικός κόσμος και ο πρώτος επιστημονικός σύλλογος της χώρας είναι η συνταγματική – πολιτειακή εκτροπή που σημειώθηκε με την προσχώρησή μας στον άγνωστό μας μηχανισμό στήριξης»
      «Αυτό που δεν μπορεί να δεχθεί ο νομικός κόσμος και ο πρώτος επιστημονικός σύλλογος της χώρας είναι η συνταγματική – πολιτειακή εκτροπή που σημειώθηκε με την προσχώρησή μας στον άγνωστό μας μηχανισμό στήριξης», επισημαίνει σε ανακοίνωσή του ο Δικηγορικός Σύλλογος της Αθήνας με αφορμή το περιεχόμενο της πρόσφατης συνέντευξης της τρόικας, η οποία έκανε λόγο για άμεση αποκρατικοποίηση δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δισ. ευρώ, προκειμένου να συνεχιστεί η δανειοδότηση.

      Σε ανακοίνωση που εξέδωσε ο ΔΣΑ αφού επισημαίνει ότι «είχε ενημερώσει εγκαίρως για το τι σημαίνει μνημόνιο και δανειακή σύμβαση» τονίζει ότι πλέον η ρήση «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο» αποκτά πλέον πραγματικό νόημα αφού –όπως υπογραμμίζει- «με το μνημόνιο παρακάμπτονται, στο όνομα της ανάγκης, οι συνταγματικοί θεσμοί, όπως είναι η Βουλή, που δεν της επιτρέπεται να ελέγχει τις δανειακές συμβάσεις, ενώ παράλληλα εκχωρούνται σε εξωθεσμικούς κρατικές λειτουργίες».

      http://www.protothema.gr/greece/article/106307/-syntagmatikh-ektroph-h-prosxorhsh-ston-agnosto-mhxanismo-sthrikshs/

      ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

      7 – ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ
      Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης
      Μονάδα Τεκμηρίωσης και Καινοτομιών

      http://www.opengov.gr/home/

      Δ. Βουλγαρίδης
      Posted by olympiada στο Μαρτίου 25, 2011

      http://olympia.gr/2011/03/25/25%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%B9-%CE%B5%CF%80%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B7/

      ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~“

      ΥΣ.

      ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ………….

      ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ……………..

      ΕΛΕΟΣ ΞΥΠΝΑΤΕ ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ

      ΓΙΑ

      ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

      ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ………………