ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

«μαγεμα η φυσις κι ονειρο και χαρη,
Η μαυρη πετρα ολοχρυση και το ξερο χορταρι.
Με χιλιες βρυσες χυνετε, με χιλιες γλωσσσες κρενει,
Οποιος πεθανει σημερα, χιλιες φορες πεθαινει!..»

Kon Spilos

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, πριν 70 χρονια, 6 Απριλη 1941, η πατριδα μας εντελως αναιτια, δεχθηκε την επιθεση απο τους βαρβαρους Γερμανοναζιστες.
Ειναι ιερο χρεος, να μην ξεχναμε ποτε, αυτους τους ηρωες, που οι περισσοτεροι ηταν πανω στο ανθος της νιοτης τους, εικοσαχρονα παλικαρια και δεν διστασαν στιγμη να ποτισουν με το αιμα τους την γεννεθλια γη, για να την υπερασπιστουν.

Περσυ στην Καλαματα η “ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ”, μιας και το επισημο κρατος τους αγνοει, εκανε μια εκδηλωση για την μαχη των οχυρων και τον Ηρωα λοχια Δ. ΙΤΣΙΟ. Ειχα την μεγιστη τιμη να ειμαι ο κεντρικος ομιλητης. Σας παραθετω το κειμενο της ομιλιας.Το Σαββατο βραδυ,
η κινηση πολιτων Μεσσηνιας, εκανε μια εκδηλωση τιμης και μνημης, στη μαχη των οχυρων και στον εφεδρο λοχια πεζικου, ΙΤΣΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ.
την εκδηλωση τιμησε με την παρουσια του, ο ιδιος ο γυιος του ηρωα, Αναστασης Ιτσιος.
ειχα την μεγιστη τιμη, να ειμαι ο κεντρικος ομιλητης. σας παραθετω την ομιλια μου και μερικες φωτογραφιες. του ηρωα λοχια, του αλυγιστου ταγματαρχη Δουρατσου, βομβαρδισμου οχυρου, της αποχωρησης των Ελληνων στρατιωτων με το χαμογελο του νικητη και εναν πινακα που δειχνει το αγημα των Γερμανων να αποδιδει τιμες κατα την εξοδο των Ελληνων στρατιωτων απο το οχυρο.

Κυριες και κυριοι.
Είναι τυχη αγαθη για κάποιον, να εχει ακουσει ο ιδιος τους πρωταγωνιστες της ιστοριας, να διηγούνται τις εμπειριες και τις μοναδικες στιγμες που ζει ενας ανθρωπος, όταν είναι ο ιδιος ο δημιουργος της.
Ετσι και εγω, ειχα αυτή την τυχη στη ζωη μου, Μικρο παιδι ακουγα με εκστασιασμο τον παππου μου και έναν ακομη συγχωριανο μας, συμπολεμιστες μαζι, να διηγούνται το επος των οχυρων, της ανισης αλλα μεγαλιωδους μαχης εναντια στον ποιο ισχυρο στρατο τις εποχης εκεινης σ, ολη την ευρωπη, την ναζιστικη βερμαχτ, και η φαντασια μου οργιαζε. Μιας ιστοριας, μιας ολοχρυσης σελιδας της ανθρωπινης ιστοριας, για την οποια θα αναφερθουμε σημερα, που οι πρωταγωνιστες της προτίμησαν να πεθανουν για την πατριδα κα την λευτερια, παρα να εγκαταλείψουν τις θεσεις τους, σαν γνησιοι απογονοι, των ενδοξων προγόνων τους.
Φαντάζονταν τοτε τα παιδικα μου ματια, αυτους τους ανθρωπους σαν ανικητους γιγαντες, σαν ανθρωπους από ακριβως την ιδια ουσια, κομματι του ιδιου βραχου, με τους αλλους ηρωες που μαθαινα στο σχολειο. Τον Αχιλεα, τον Λεωνιδα, τον Αλεξανδρο, τον Κωνσταντινο Παλαιολογο, τον Μποσταρη, τον Αθανασιο διακο, και τους πολλους αλλους ηρωες του λαου μας, που στοίχειωναν στην παιδικη μου φαντασια.
Μου εμειναν χαρακτηριστικά, και ακουγονται συνεχεια τα λογια τους στα αυτια μου,
« σαν να μας ειχε πιασει μια τρελλα πιδι,μ. δεν σκευτομασταν καντιποτα, ουτε υπολογιζαμε τη ζωη μας, ουτε κι τιποτας αλλου. Μονο ένα ειχαμε στο μυαλο μας, να μην περσν οι γερμανοι και οι βουλγάροι πουταν από κουντα!……..»
Ετσι γράφτηκε μια από τις ενδοξοτερες σελιδες της νεοτερης ιστοριας μας.απο τετοιους απλούς ανθρωπους, αλλα αληθινους Ελλληνες.
Είναι ανοιξη του 1941.
Εχει αρχισει να λουλουδιαζει ο τοπος, η ανοιξη να φορα τα ποιο ομορφα στολιδια της, αλλα η ελλαδα, η πατριδα μας ζει σε μια παραξενη κατασταση. Αναγκάζετε, που όπως φαίνετε είναι η μοιρα της, να γραφει παλι νεες σελιδες δοξας, στο βιβλιο της ανθρωπινης ιστοριας και να δινει το λαμπρο παραδειγμα αλλα και την ελπιδα, στην ιδει κατεκτημενη από το ναζισμο Ευρωπη, αλλα σ, ολη την ανθρωποτητα για μια ακομα φορα.
Ο ελληνικος στρατος, εμπνεόμενος από τα παναρχαια ιδεωδη του λαου μας, μαχομενος με απαραμιλο ηρωισμο εχει δωσει , ένα μεγαλο μαθημα στους υπεροπτες ιταλους φασιστες, κατανικωντας τους, μαζι με τους συμμάχους τους αλβανους, στα βουνα της πινδου και της αλβανιας και εχει δημιουργησει παρα πολλα προβληματα στον αξονα, βαζοντας σε κινδυνο την εξελιξη των επιχειρησεων στη μεση ανατολη, αλλα και στη μεγαλη εκστρατεια εναντια ρωσια, που τοσο καιρο ετοιμαζοταν. Ετσι, μετα την παταγωδη αποτυχια των Ιταλων, υπο το βαρος αυτων των εξελιξεων, αναγκαζετε η αήττητη μέχρι τότε Γερμανική πολεμική μηχανή, να αναλαβει η ιδια δραση και να αποφασισει να επελασει εναντια στην μικρη ελλαδα, που φανταζε για τους αλαζόνες γερμανους, που τιποτα μεχρι τοτε δεν μπορουσε να τους αντισταθει, μια πολύ ευκολη υποθεση.

6 απριλιου, στις 5+15 το πρωι, ημέρα Κυριακή.
χωρίς να τηρηθούν, ουτε τουλάχιστον, τα συνήθη διπλωματικά έθιμα του τελεσιγράφου και της παροχής προθεσμίας για απάντηση, τα γερμανικά στρατεύματα με τους βουλγαρους συμμάχους τους, εισβαλουν ταυτόχρονα στο ελληνικό έδαφος και στη Νότια Γιουγκοσλαβία. Είναι η Επιχείρηση «ΜΑΡΙΤΑ». Μια επιχείρηση που ο Χιτλερ ηθελε να εχει ολοκληρωθει τελος μαρτιου, και να μην διαρκεσει περσσοτερο από 3 η 4 εβδομαδες συνολικα για την ολοκληρωτικη καταληψη των νοτιων βαλκανιων.
Το 40ο σωμα παντσερ, με διοικητη τον αντιστρατηγο Georg Stumme, η 2η. 4η και 21η τεθωρακισμενη μεραχια, η 5η και 6η ορεινη μεραρχια, η 19η και 72η μεραρχια πεζικου ενισχυμενη από το 125 ανεξαρτητο συνταγμα του 18ο γερμανικου σωματος στρατου, με διοικητη τον αντιστρατηγο Φραντς Μπέμε (Franz Böhme, μαζι με τις,7η, 50η και 164η μεραρχια του 30ο σωματος στρατου, με διοικητη τον αντιστρατηγο Ότο Χάρτμαν (Otto Hartmann της 12ο γερμανικης στρατιας, υπο την ηγεσια του στραταρχη φον Λιστ, , μαζι με δυο βουλγαρικες μεραρχιες, ενισχυμενες από τα αεροπλανα του 8ο αεροπορικου σωματος του Βόλφραμ φον Ρίχτχοφεν αρχισαν την επιθεση με εξερετικη σφοδροτητα. Μια τεραστια πολεμικη μηχανη, αποτελουμενη απο 300 000, με υποστηριξη πανω από 1200 κανόνια κάθε ειδους, με 501 αρματα μαχης και φυσικα την τρομερη δυναμη της αεροποριας τους αποτελουμενη από 650 μαχητικα και βομβαρδιστικα.
Απεναντι στις πολυαριθμες γερμανικες μεραρχιες, η ελληνικες δυναμεις αντιπαρατάσσουν συνολικα σε ολη την Μακεδονια και Θρακη, περιπου 35 000 μαχιμους αντρες και στα οχυρα, από την προβλεπομενη εμπολεμη δυναμη των 330 αξιωματικων και 9740 οπλιτων, μονο 5630 ανδρες. Αν σ, αυτό το γεγονος τις τεραστιας αριθμητικής διαφορας, συνυπολογίσουμε και την τρομερη υπεροπλια των γερμανων ναζιστων, και τις τρομερες ελειψεις που υπαρχουν στα οχυρα, μιας και μεγαλο μερος του οπλισμου και των πυρομαχικων ειχε μεταφερθει στο μετωπο της Αλβανιας, ευκολα μπορουμε να αντιληφτούμε ότι στη μαχη αυτή των οχυρων, ξανα ζωντανευουν νεες θερμοπυλες, γι, αυτό και κατεχουν σπουδαια θεση στην παγκοσμια στρατιωτικη ιστορια.

Λεγοντας μαχη των οχυρων, στα οποια δεχτήκαμε αυτή την ανανδρη επιθεση, του σιδεροφρακτου ναζιστικου χειμαρου, που κατεκλυζε μεχρι τοτε, σχεδον αμαχητί ολη την ευρωπη, ενοουμε τον τετραημερο ανισο και επικο αγωνα 6-9 απριλη 41 που έγινε στα Οχυρά Μακεδονίας –Θράκης, από τον ορεινό όγκο της Κερκίνης (Μπέλες) μέχρι την Κομοτηνη, στη γραμμή των συνόρων, στη λεγομενη «Γραμμή Μεταξά» με την απόκρουση της γερμανικής επίθεσης από το βουλγαρικό έδαφος, κατά τον Β ́ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη συνοριακή αυτή γραμμή, μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας, υπήρχαν 21 Οχυρά, που αποτελούσαν την οχυρωμένη αμυντική θωράκιση της Ελλάδας για την άμεση απόκρουση οποιασδήποτε αιφνιδιαστικής επίθεσης από Βορρά.
Το σχεδιο για την οχυρωση των στενων του Στρυμονα, στο ρουπελ, αρχισε να υλοποιείται από το 1914, μετα το τελος των βαλκανικων πολεμων, οπου για άλλη μια φορα, φανηκε η στρατιωτικη αξια των στενων του Στρυμονα, στα Ελληνοβουλγαρικα συνορα. Και μπορει ο πολεμος να ειχε τελειωσει, αλλα οι Βουλγαροι ποτε δεν σταματησαν να ονειρευονται την θαλασσα του αιγαιου.
Η εναρξη του πρωτου παγκοσμιου πολεμου, βρισκει το εργο του οχυρου ρουπελ να εχει προχωρησει αρκετα. Στις 11 Μαιου του 1916, μεγαλες βουλγαρικες δυναμεις, ενισχυμενες από μια ιλη γερμανικου ιππικού, περνουν τα συνορα και προχωρουν προς το οχυρο. Δεχομενοι όμως τα πυρα του οχυρου, υποχωρουν. Η Ελλαδα όμως ακολουθει μια φιλογερμανικη πολιτικη του βασιλια Κωνσταντινου και την άλλη μερα διατασετε να παραδωθει το οχυρο στους βουλγαρους. Ο πρωτος παγκοσμιος πολεμος τελειωνει κι οι βουλγαροι αποχωρουν από το οχυρο. Μετα τον πολεμο, σ,ολη την ευρωπη κυριαρχουν αμυντικες γραμμες. Η γραμμη μαζινο, η γραμμη μανερχαιμ, η γραμμη ζιγκρφιντ, η γραμμη σταλιν και πολλες άλλες που διεσχιζαν ολη την ευρωπη. Ετσι αποφασιζετε το 1930 να αναπτυχθει η αμυντικη γραμμη στα βορεια συνορα μας. Με την καταλυψει της εξουσιας τον αυγουστο του 1936 από τον Μεταξα, τα σχεδια βελτιωνονται και οι ρυθμοι γινονται φρενηρεις.
Η σχεδίαση, η τεχνική εκτέλεση και η υλικοτεχνική πλευρά σχεδιάστηκαν στο σύνολό τους από Έλληνες αξιωματικούς του μηχανικού και με την τακτική υποστήριξη αξιωματικών του πεζικού και του πυροβολικού, με τη βοήθεια αποκλειστικά ελληνικών κατασκευαστικών εταιρειών και την τεχνική υποστήριξη και συμβολή του ΕΜΠ.
Στο τεραστιο αυτό εργο και από αποψη σημασιας, αλλα και από αποψη μεγεθους και δυκολιας, εργαστηκαν και παρα πολλοι εθελοντες, ολοι από την νοτια ελλαδα και τα νησια, για λογους ασφαλειας. Κανενας φανταρος δεν δουλεψε σ, αυτό το τεραστιο εργο, που απαριθμει 21 οχυρα, εκτεινετε και καλυπτει μια συνοριογραμμη 230 χιλ., εχει 37 χιλ στοων, με θωρακιση από 1,5 μεχρι και 2,5 μετρα οπλισμενο σκυροδεμα!.. συνολικο μηκος αγωγων νερου 88 χιλ, και 1216 χιλ τηλεφωνικων γραμμων και για να μπορεσουν να κατασκευαστουν, δημιουργηθηκαν 135 χιλ νεων δρομων.
Το κάθε οχυρό στο σύνολό του αποτελούσε ένα περίκλειστο έργο από ένα και περισσότερα στεγανά συγκροτήματα με έναν ή περισσότερους ορόφους, ικανό να αμυνθεί προς κάθε κατεύθυνση. Περιλάμβανε ανθεκτικά σκέπαστρα, πυροβολεία, πολυβολεία, ολμοβολεία, βομβιδοβολεία, παρατηρητήρια, οπτικούς σταθμούς, έργα παραλλαγής και παραπλάνησης, πολλαπλές εισόδους και εξόδους για τον ανεφοδιασμό και την εκτέλεση αντεπιθέσεων. Οι υπόγειες εγκαταστάσεις κάθε οχυρού περιλάμβαναν διοικητήριο, θαλάμους αξιωματικών, θαλάμους οπλιτών, τηλεφωνικό κέντρο, αναρρωτήριο, μαγειρεία, δεξαμενές πόσιμου νερού, σημεία υδροληψίας, αποχωρητήρια και χώρους υγιεινής, αποθήκες πυρομαχικών, αποθήκες με επαρκή εφόδια για την κάλυψη αναγκών 15 ημερών άμυνας, χειρουργείο, φαρμακείο, συστήματα αερισμού, φωτισμού (γεννήτριες, λάμπες πετρελαίου, φακούς κ,ά.), αποχέτευση, εσωτερικές θέσεις μάχης αντιαρματικά κωλύματα, θέσεις αντιαεροπορικών όπλων, οδικό δίκτυο, κ.ά.. Αξίζει να σημειώσουμε ότι τόσο η βουλγαρική, όσο και η γερμανική υπηρεσία πληροφοριών δεν είχαν πληροφορίες για τις ακριβείς θέσεις, τη δύναμη και τον οπλισμό των οχυρών, παρόλο που ορισμένα οχυρά( Ποποτλίβιτσα, Ιστίμπεη, Κελκαγιά κ.ά.) απείχαν μόνο 200- 250 μέτρα από τα σύνορα.
Ιδιαίτερη βαρύτητα είχε δοθεί στον απόρρητο χαρακτήρα των κατασκευών και στην απόλυτη μυστικότητα των εργασιών. Το προσωπικό ήταν επιλεγμένο από την Αστυνομία και τον Στρατό. . Μαλιστα, ολοι οσοι πηγαιναν στο εργοταξιο που θα εργαζοταν, πηγαιναν με δεμενα ματια!

Θα πρεπει να σημειώσουμε, ότι ακομα και τα χωματα από την εκσκαφή των στοων, μεταφερονταν 5-7 χιλ μακρυα για να διασκορπιστουν, για να μην δειχνουν που ακριβως βρισκοταν το κάθε οχυρο.
Ηταν μαλιστα τοσο τεχνικα και κατασκευαστικα αρτια, που μετα την παραδοση τους, οι γερμανοι εμειναν εκθαμβοι, μη πιστευοντες ότι μετα από τετοια επιθεση και ασταμτητο βομβαρδισμο, τα οχυρα ηταν σχεδον αθικτα! Οι δε βουλγαροι, στους οποιους παραδοθηκαν στη συνεχεια τα οχυρα, προσπαθησαν να τα καταστρεψουν με εκρηκτικά,. Κατεστρεψαν περιπου 800 μετρα από τα συνολκα 37 χιλ και κανοντας έναν υπολογισμό, ειδαν ότι χρειαζονται τοσα εξοδα για να καταστραφουν όλα, οσος είναι ο προυπολογισμος του βουλγαρικου κρατους συνολικα!. Ετσι σταματησαν καθε προσπαθεια καταστροφης. Βεβαια πρεπει να αναφερουμεοτι αρκετα οχυρα, δεν ειχαν προλαβει να ολοκληρωσουν ολες τις εργασιες τους μεχρι την ημερα της επιθεσεως.
Η κύρια προσπάθεια των Γερμανών εναντια στα οχυρα, εκδηλώθηκε προς τα οχυρά της κορυφογραμμης του Μπελες, στη ζώνη της VI και XVIII Γερμανικης Mεραρχίας και προς τα οχυρα του ορους αγκιστρο, στη ζωνη της V και 72ης Γερμανικης μεραρχιας.
Στην επιθεση του Μπελες, προηγήθηκε σφοδρός βομβαρδισμός εναντίον των Οχυρών Ιστίμπεη και Κελκαγιά που αποτελούσαν το « κλειδί» της τοποθεσίας και επεκτάθηκε και στα Οχυρά Ποποτλίβιτσα, Αρπαλούκι και Παλιουριώνες στην δυτικη πλευρα του Μπελες. Το Ιστίμπεη οι Γερμανοί το ονόμασαν «Το αγκίστρι του θανάτου»,και απέχει 200 μέτρα από τα σύνορα με υψόμετρο 1347μ.
η γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε επίσης στις 05+15 με εξαιρετική σφοδρότητα εναντίον των Οχυρών Ρούπελ, Καρατάς και Κάλης, του βουνου αγγιστρου
Στη ζώνη της VII Μεραρχία η Γερμανική επίθεση αρχικά απώθησε τα τμήματα προκάλυψης και ήλθε σε επαφή με τα Οχυρά Πυραμοειδές, Λίσσε και Περιθώρι, χωρίς να μπορέσουν να προωθηθούν από την ισχυρή αντίσταση των υπερασπιστών των Οχυρών. Στη ζώνη της Ταξιαρχία Νέστου στην περιοχή της Ξάνθης οι Γερμανοί ανέτρεψαν τα συνοριακά φυλάκια και κατά τις απογευματινές ώρες έλαβαν την επαφή με το Οχυρό Εχίνου, όπου και καθηλώθηκαν από τα πυρά του Οχυρού.
Τέλος, στη ζώνη της Ταξιαρχίας Έβρου η επίθεση εκδηλώθηκε στις 05 +05. Τα ελληνικά τμήματα συμπτύχθηκαν επιβραδύνοντας τον εχθρό και στις 11 00 η ώρα είχε περικυκλωθεί το Οχυρό Νυμφαία. Η γενναία αντίσταση των υπερασπιστών του Οχυρού με αμείωτη ένταση συνεχίστηκε μέχρι τις βραδινές ώρες.

Ο σκληρός και επικός αγώνας των ηρωικών υπερασπιστών όλων των Οχυρών, οπου οι αφθαστες σκηνες ηρωισμου και αυτοθυσιαςς, η μια διαδεχονταν την άλλη, δεν επέτρεψε στις γερμανικές δυνάμεις να διασπάσουν τη «Γραμμή Μεταξά», ούτε την τρίτη μέρα της επίθεσης. Τα περισσοτερα οχυρα αντιστεκονταν σθεναρα, εχοντας μαλιστα επιφερει πολύ μεγαλες απωλειες στον εχθρο.
Όμως, η γρήγορη κατάρρευση της γιουγκοσλαβικής αντίστασης, από την πρώτη κιόλας ημέρα, ιδιαίτερα στην περιοχή της κοιλάδας του Αξιού ποταμού και η ανυπαρξία διαθέσιμων δυνάμεων, για την κάλυψη του αριστερού πλευρού της οχυρωμένης τοποθεσίας του Μπέλες, έδωσε την ευκαιρία και τη δυνατότητα στη 2η Γερμανική Τεθωρακισμένη Μεραρχία να εισβάλει στο ελληνικό έδαφος δια μέσου των κοιλάδων του Στρούμνιτσα και του Αξιού ποταμού.
Το οχυρό Ρούπελ, το μεγαλυτερο απο ολα τα οχυρα, ηταν το πρωτο από την ανατολικη οχθη του Στρυμόνα, και καλειται να δωσει την κυριοτερη μαχη του μετωπου και της ιστοριας του. υπέστη τρομερους βομβαρδισμούς πυροβολικού και αεροπορίας ολες τις ημερες. Την πρωτη ημερα, μέχρι το μεσημέρι οι βομβαρδισμοί ήταν μικρής σχετικα έντασης. Στις 12:30, όμως, όταν επρόκειτο να εφορμήσουν τα τμήματα κρούσης, το ελληνικό πυροβολικό εξαπέλυσε στους χώρους εξόρμησης το φονικό πυρ και προκλήθηκαν πολλές και βαριές απόλυες στους Γερμανούς. Μετά από αυτό τα γερμανικά τμήματα άρχισαν να οπισθοχωρούν. από τις 14:00 και μετα, οι βομβαρδισμοι μετατράπηκαν σε σφοδροτατούς. Τα βαρειες πυροβολαρχιες του 18ο Γερμανικου σωματος του στρατηγου Φραντς Μπέμε (Franz Böhme, κανονιοβολουν ασταματητα από το βουλγαρικο εδαφος. Οι εναεριες επιθεσεις των στουκας ερχονται κατά κυματα, σαν λυσασσμενες σφηκες, και ριχνουν το θανατερο φορτιο τους πανω στο οχυρο. Τιποτα όμως δεν καταφερνουν. Οι απόλυες του οχυρού ήταν πέντε νεκροί και έντεκα τραυματίες. Το ηθικο των στρατιωτων μας είναι στα υψη. Συλαμβανονται και 24 γερμανοι αιχμαλωτοι.
Ολη η αμυντικη γραμμη φλεγετε. Δεξια από το ρουπελ, το 125 γερμανικο συνταγμα επιτιθετε εναντια των συγκροτηματων, ουσίτα, μολων λαβε, και προφητης ηλιας, χωρις κανενα ουσιαστικο αποτελεσμα, μονο βαρειες απβλειες. Προσπαθειες καμουφλαρισμενων γερμανων με ελαστικές βαρκες να κατεβουν τον στρυμονα, για να βρεθουν πισω από τα οχυρα, αποτυγχάνουν πληρως και ο εχθρος εξολοθρευετε.
Και τις άλλες μερες, οι σκηνες επαναλαμβανονται. Οι γερμανοι κανουν συνεχως επιθεσεις, με εμπειροπολεμες ειδικες δυναμεις, με τεθωρακισμενα και φυσικα με σφοδρους βομβαρδισμους από τα βαρεια πυροβολα, αλλα και από αερος με τις ισχυροτερες νεες βομβες των 500 κιλων και το μονο που καταφερνουν είναι να γεμιζουν με νεκρους τις πλαγιες, μπροστα από τα οχυρα.
Ο Γερμανός στρατηγός βλέπει τη στρατιά του, ισχυρότατο όργανο πολέμου που του εμπιστεύτηκε ο Φύρερ για να παραβιάσει τη γραμμή Ρούπελ, τη βλέπει να δίνη χτυπήματα χωρίς αποτέλεσμα. Όπου κι αν χτυπησε τα οχυρά, οι Έλληνες αγρυπνούσαν και τον έριξαν πίσω. Δοκίμασε να προξενήσει ρήγμα μ” αιφνιδιασμό κι απέτυχε. Δοκίμασε να κάνη το ρήγμα χτυπώντας δυνατά κατά μέτωπο, μα δεν το κατόρθωσε. Όσες πλευροκοπήσεις επιχείρησε, αποκρούστηκαν. Οι πεδινοί διάδρομοι που προσπάθησε να περάσει, μεταβλήθηκαν σε νεκροταφεία. Ούτε τα βαριά τανκς του, ούτε τ” αμέτρητα στούκας, ούτε οχτώ μεραρχίες πεζικού, ούτε τα εκατονταδες κανόνια του, ούτε καν οι άντρες της φρουράς του Χίτλερ μπόρεσαν να σπάσουν την αντίσταση.
Την τεταρτη μερα Στις 17:00 προσήλθαν Γερμανοί κήρυκες για να γνωστοποιήσουν την συνθηκολόγηση του ΤΣΑΜ ζητώντας την παράδοση του οχυρού.
Ο διοικητής του, Ταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος απάντησε
Α) Ότι τα οχυρά παραδίδονται ΜΟΝΟΝ όταν κυριευθώσιν παρά του,αντιπάλου. .
Β) Ότι τοιούτων διαταγών περί ανακωχής κλπ. στερούμεθα παρά των ιεραρχικώς προϊσταμένων μας αρχών.
Γ) Ότι διαταγάς λαμβάνομεν και εκτελούμεν μόνον τας προερχομένας εκ των προϊσταμένων μας Αρχών.
Δ) Ότι ο αγών θα συνεχιστεί πάσα δε απόπειρα προσεγγίσεως του οχυρού θα συντριβεί.
Ο κήρυκας διαβεβαίωσε στην στρατιωτική του τιμή ότι δεν επρόκειτο για απάτη και όρισε συνάντηση για την 6:00 πρωινη, της επόμενης 10/4. Το οχυρό επικοινώνησε με τη Μεραρχία, στέλνοντας αγγελιοφόρο, όπου κοινοποίηθηκε η συνθηκολόγηση. Η αντίδραση των ανδρών του οχυρού ήταν ότι ο αγώνας έπρεπε να συνεχιστή. Την επομένη 10 Απριλίου 1941 έλαβε χώρα η παράδοση του οχυρού. Τα γερμανικά τμήματα “μας εσεβάσθησαν και μας ετίμησαν”, σύμφωνα με την έκθεση του διοικητη του δυτικου υποτομεα, που ανήκε και το οχυρο ρουπελ, αντισυνταγματαρχη Πλευράκη. Έξω από το οχυρό ήταν παραταγμένο γερμανικό αγημα και απέδωσε τιμές στους Ελληνες μαχητες κατά την αποχωρηση τους. Οι γερμανοι μπηκαν στα οχυρα, μετα και την αποχωρηση και του τελευταιου Ελληνα στρατιωτη. Σαν ενδειξη τιμης, για την απαραμιλη γεναιοτητα, επετραπη στους αξιωματικους να κρατησουν το πιστολι τους.

Όλα τα οχυρά, που παρέμεναν απόρθητα, αποχώρησαν ή παραδόθηκαν στις 10 Απριλίου, μετά την υπογραφή του σχετικού Πρωτοκόλλου (9 Απριλίου 1941) στη θεσσαλονικη και κατόπιν διαταγής των προϊσταμένων τους. Οι γερμανοι, σ, ολη την μαχη των οχυρων, ειχαν πολύ βαρειες απωλειες, που μπορει να μην είναι στις 15 000 που τις ανεβαζει ο στρατηγος παπαγος, αλλα σιγουρα πανω από 10 000. Σ,αυτή την επικη συγκρουση οι Ελληνικες απωλειες ηταν 1000 νεκροι και τραυματιες, με τους 44 νεκρους και 152 τραυματιες, να είναι απο την φρουρα του ρουπελ.

Στην απεναντι όχθη του Ρουπελ, στα αριστερα του ποταμου Στρυμόνα, υψώνετε το μεγαλοπρεπές `Μπελες.
Εκεί επάνω, στην κορυφογραμμή του ήταν στημένα τα πρώτα πρόχειρα φυλάκια της προκάλυψης της «γραμμής Μεταξά» από το 11/70 ταγμα πεζικου. Λίγο πιο κάτω, σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων από την οροθετική γραμμή, βρίσκονταν τα εννέα σκυρόδετα ελληνικά πολυβολεία, Π1, -Π9. Οι υπερασπιστές των πολυβολείων, είχαν εντολή να αμυνθούν ώσπου ο στρατός του υποτομέα Ροδοπόλεως να συμπτυχθεί χωρίς απώλειες προς τα Κρούσια κι αμέσως μετά, να εγκαταλείψουν κι αυτοί τις θέσεις τους με κανονική υποχώρηση, έχοντας ως πλεονέκτημα την άριστη γνώση της περιοχής.
Στο πολυβολειο π8, κατά την εισβολή των Γερμανων βρεθηκε να είναι επικεφαλης, ο εφεδρος λοχιας πεζικου, Δημητριος Ιτσιος. και μαζι με αλλους 5 στρατιωτες, αποτελουσαν την μάχιμη δυναμη του.
Ο Δημήτριος Ίτσιος γεννήθηκε το 1906 στην ακόμα σκλαβωμένη απο τους Τουρκους τότε Μακεδονία, από Βλάχους γονείς. Παντρεύτηκε την Άννα Κ. Νανοπούλου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τη Μαρία και τον Αναστάση. Με την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου επιστρατεύθηκε ως έφεδρος λοχίας και υπηρετούσε στο Μπέλες, πάνω από το χωριό του, τα Άνω Πορόια Σερρών. Εκει τον βρηκε η ανοιξη, που ειχε αρχισει να στολιζει τις πλαγιες με το καταπρασινο χαλι της και τα αγιολουλουδα να παιζουν με το απριλιατικο βουνισιο αερακι.

«μαγεμα η φυσις κι ονειρο και χαρη,
Η μαυρη πετρα ολοχρυση και το ξερο χορταρι.
Με χιλιες βρυσες χυνετε, με χιλιες γλωσσσες κρενει,
Οποιος πεθανει σημερα, χιλιες φορες πεθαινει!..»

Μπορει βεβαια, ο Ιτσιος και οι συνμπολεμιστες του, να μην ειχαν ακουσει ποτε αυτους τους στοιχους του μεγαλου μας ποιητη, Σολωμου, ισως να μην γνωριζαν και πολύ καλα, τι ειχε γινει τοτε στο Μεσολογγι. Όμως εκει πανω στην ομορφοπλαγια, την ζωη και τον θανατο, καπως ετσι θα τον ενοιωθαν. Λιγες μερες πριν, κρατουσε αγγαλια τον μικρο, μολις πεντε χρονων γυιο του, που όταν εφευγε για τελευταια φορα, προσπαθουσε να αποτυπωσει και κρατηση μαζι του, οσες ποιο πολλες εικονες μπορουσε, βλεποντας το προφητικα και από ισχυρο ενστικτο, θλιμενο βλεμα της αγαπημενης του γυναικας να τον αποχαιρετα, και τωρα, να είναι μεσα σε μια αλλοκοτη εκσταση.

6 Απριλίου 1941.
Η ώρα είναι 5.15. ΄ όταν ψηλά στην τοποθεσια «Ομορφοπλαγιά» του Μπέλες η πιο τέλεια πολεμική μηχανή της εποχής η ανικητη μεχρι εκεινη την στιγμη, ναζιστικη βερμαχτ, αρχίζει το καταστροφικό της έργο. Το πρώιμο γλυκοχάραμα έρχεται συντροφευμένο από ομοβροντίες Γερμανικών πυροβόλων, όλμων και πολυβόλων. Αρχίζει η επίθεση. Ολο το βουνο σειετε. Ανταπαντούν οι υπερασπιστές των οχυρων και της προκάλυψης. Τα μάτια του Ίτσιου και των συντρόφων του κατακόκκινα απ’ την ολονύχτια αγρυπνία ερευνούν πόντο – πόντο το έδαφος μπροστά τους. Με το δάχτυλο στην σκανδάλη είναι έτοιμοι να αντιτάξουν σκληρή αντίσταση στην ιταμή επίθεση.
ένα σύνταγμα γερμανών καταδρομέων της 6ης Ορεινής Μεραρχίας με επικεφαλής τον ίδιο τον διοικητή της μεραρχίας, υποστρατηγο Ferdinand Shorner, επιτέθηκε στο ελληνικό τάγμα που υπερασπιζόταν την Ομορφοπλαγιά. από τις εφτα η ωρα το πρωι και μετα, το μπελλες καίγετε!. Η προκάλυψη αντιστέκεται ηρωικά.
Για πέντε ώρες οι Έλληνες αντιστάθηκαν λυσσαλέα στη γερμανική υπεροπλία, υποχρεώνοντας τον Shorner να διατάξει τις βαριές πυροβολαρχίες του στο έδαφος της Βουλγαρίας, καθώς και τους πιλότους των στούκας να επικεντρώσουν τη δράση τους πάνω στις θέσεις του συγκεκριμένου τάγματος. ,
ο ήλιος, στις πλαγιές του Μπέλες, αρχίζει σιγά – σιγά το καθημερινό του ανηφορισμα. Τα «στούκας» πλησιάζουν ξανα και ξανα την περιοχή και ξερνούν σίδηρο και φωτιά. Το αποτέλεσμα ήταν οι γερμανικοί βομβαρδισμοί να μετατρέψουν σε κόλαση την Ομορφοπλαγιά. Στη σφοδρότητα των επίγειων και ουράνιων επιθέσεων δεν αντέχει άλλο η προκάλυψη. Αναδιπλώνονται οι υπερασπιστές της πρώτης γραμμής.
Έρχεται η σειρά των πολυβολείων. Θερίζουν οι υπερασπιστές τους ,τους εμπειροπολεμους εισβολεις με τα πολυβόλα τους. Με Ατσάλινη θέληση καθηλώνουν τους Γερμανούς. Τα αεροπλάνα βουτούν και ξαναβουτούν με λύσσα σκορπώντας φωτιά και όλεθρο. Τα πολυβολεια αντιστέκονται Οι υπερασπιστές των πολυβολείων ποτίζουν με το αίμα τους, τα ιερά χώματα της γενέθλιας γης.
Σταδιακά τα ελληνικά πυροβολεία Π3, Π4, Π5 και Π9, σιγούν. Ακολουθεί το Π6 που, περικυκλωμένο από τον εχθρό, έπειτα από σθεναρή αντίσταση, καταλαμβάνεται περι το μεσημέρι… Τα πυροβολεία όμως Π7 και Π8, , συνεχίζουν να μάχονται. Μέσα, βρίσκονται Έλληνες με ψυχή, θρεμμένοι με τα ιδεώδη της ελευθερίας, με τα ιδανικά της αυτοθυσίας. Έλληνες, που δε διαπραγματεύονται ούτε μια σπιθαμή ελληνικής γης…
Γνωρίζουν πως δεν υπάρχει ελπίδα γι’ αυτούς. Αλλά, δεν τους νοιάζει. Δεν σκεφτονται στιγμη, ουτε την ζωητους, ουτε την οικογενεια, ουτε καν τα μικρα παιδια τους, που τους περιμενουν να γυρισουν πισω.. Οι στρατιώτες έχουν χάσει την έννοια του εγώ τους, δε νοιάζονται παρά μονο για την υπερασπιση της πατρίδας. Αυτό που ονομάζεται Υποσυνείδητο στον άνθρωπο είναι το συμπύκνωμα της προγονικής ψυχής. Όταν η πατρίδα σου μιλάει, ξυπνά η προγονική ψυχή και σε κάνει να νιώσεις πόσο ο θάνατος δεν είναι κείνο που νομίζουμε τον καιρό της ειρήνης. Δεν είναι τέλος, είναι διάρκεια. Το άτομο σβήνει μπροστά στην πατρίδα που πρέπει με κάθε τρόπο να ζήση. Στον πόλεμο ο θάνατος σημαίνει ζωή.
Το πολυβολείο Π8, έχει στη διάθεσή του 38.000 φυσίγγια, που οι υπερασπιστές του είναι διατεθειμένοι να τα «ξοδέψουν» με τη «δέουσα τσιγκουνιά».
Κάποια στιγμή ο λοχίας Ίτσιος , βλέποντας το μάταιο της θυσίας, διατάζει τους στρατιώτες της μονάδας του να εγκαταλείψουν το Π8. Ο ίδιος θα μείνει και θα προσπαθήσει να καλύψει μόνος του την σωτηρία τους. Μερικοί υπακούουν. Οι Ανωπορογιώτες όμως, Θεοδωρος Ζιωγας και Ιωαννης Κοζάρτσης, μένουν. Φίλοι από παιδια και σύντροφοι στις δουλειές και στα γλέντια στο χωριό, Πιστοί συμμαχητές του τώρα στο Π8, στην απόφασή του για αντίσταση μέχρις εσχάτων. Στη θυσία.
Μεθυσμένος ο Ίτσιος από τους καπνούς και τη βαριά μυρωδιά της μπαρούτης, αλλά και σε κατάσταση έκστασης, από την μόνη σκέψη του μυαλού του, της αντιστασης εναντια στην υποδουλωση της πατριδας, αποκρούει με το πολυβόλο του τις λυσσασμένες απόπειρες των Γερμανών για κατάληψη του οχυρού του. Γυαλίζουν τα κράνη των σκοτωμένων Γερμανών στρατιωτών της Βέρμαχτ στον απριλιάτικο ήλιο. Οι Γερμανοί ωστόσο είν” αμέτρητοι. Αν σωριάζονται κάτω πολλοί, περισσεύουν άλλοι για να προχωρούν. Οι επιθέσεις συνεχίζονται, πληθαίνουν, και σκληραίνουν. Μα ο Ίτσιος δε σταματά με το πολυβόλο του να σκορπά τον όλεθρο και το θάνατο στο Γερμανό εισβολέα. Ξερει καλα, ότι Όσο πιο πολύ κρατήσει στο μετερίζι του, τόσο ποιό ασφαλής θα γίνει η υποχώρηση των άλλων προς τα Κρούσια. Ούτε σκέψη για τη δική του σωτηρία με φυγή.
Η χαρά της θυσίας για την πατρίδα δίνει φτερά στην ψυχή, στο μυαλο, στα χέρια του λοχία. Οι άδειοι κάλυκες γεμίζουν τον ελεύθερο χώρο του πολυβολείου. Το τηλέφωνο με τη Διοίκηση από ώρα έχει σιγήσει. Κάποια στιγμή τελειώνουν τα πυρομαχικά. Ο λοχιας ριχνει και τις τελευταιες χειρομοβιδες του. Αμέσως μετά ακολουθεί μια αλλόκοτη σιωπή. Οι Γερμανοί λουφάρουν. Αυτό φαίνεται, περίμεναν. Το τελείωμα των φυσιγγιών. Θελουν να βεβαιωθουν ότι δεν είναι άλλη μια παγιδα.
Ο Λοχίας με τους συντρόφους του, γνωρίζουν πως έπραξαν το καθήκον τους. Πολέμησαν για την πατρίδα, για τις οικογένειές τους, τους φίλους τους. Ξέρουν πως μάλλον δεν θα ξαναδούν ποτέ τους δικούς τους ανθρώπους, για τους οποίους υπεραμύνθηκαν.
Με δυσκολία ανοίγουν τη βαριά σιδερόπορτα του φρουρίου τους. Τα άδεια φυσίγγια την έχουν φρακάρει. Σε λίγο βρίσκονται έξω. Στο γεμάτο από καπνούς, μυρωδιά μπαρούτης και θάνατο, αέρα του βουνού.
Είναι προχωρημένο απόγευμα. Κράτησαν καλά. Στην κατάσταση αυτή -μισοζαλισμένοι και ιδρωμένοι, μεσα σε μια περίεργη σιωπή – ούτε που κατάλαβαν την περικύκλωσή τους, άοπλοι αυτοί, από μια ομάδα πανοπλων Γερμανών.

«Οι άνδρες, όσοι δεν εφονεύθησαν, συλλαμβάνονται αιχμάλωτοι και μαζί μ’ αυτούς κι ο Λοχίας Ίτσιος Δημήτριος, αρχηγός του Πυροβολείου Π8. Το πυροβολείον τούτο, δια του φοβερού, πράγματι, πυρός, επέφερεν εις τους Γερμανούς τεραστίας φθοράς. Δι’ αυτό ο επικεφαλής αυτών Αξιωματικός, ζητει να μάθει τον Αρχηγόν», μας πληροφορεί ο Συνταγματάρχης Γιακουμής στο πολεμικό του ημερολόγιο.

Στη διάρκεια της μάχης της Ομορφοπλαγιάς σκοτώθηκε και ο αντισυνταγματάρχης Ebeling, διοικητής του 138ου Συντάγματος Ορεινών Καταδρομών, ο πιο υψηλόβαθμος γερμανός αξιωματικός που έχασε τη ζωή του στη διάρκεια της Μάχης των Οχυρών. Η αντίσταση του Π.8 εξόργισε τον στρατηγό Shorner, καθώς εκτός από τις μεγάλες απώλειες που προκάλεσε στους άνδρες του, ανέτρεψε ολον τον σχεδιασμό του για την πρώτη ημέρα του πολέμου.
Όταν δε, ο στρατηγός Shorner, πληροφορήθηκε το γεγονός ότι ο διοικητής του πολυβολείου ήταν ένας απλός έφεδρος λοχίας, θίχτηκε ο εγωισμός του και σε άπταιστα Ελληνικά ζητά τον αρχηγό του φρουρίου Π8.
Η σκηνή που ακολουθεί, ζωντανεύει, χωρίς υπερβολή, την Αλαμάνα με το Διάκο της πάνω στα Μακεδονικά βουνά.
Ευθυτενής, με αγέρωχη αξιοπρέπεια χωρίς ίχνος πρόκλησης και ανόητης επίδειξης, κάνει ο Ίτσιος δυο – τρία βήματα μπροστά, χαιρετά στρατιωτικά το Γερμανό Αξιωματικό και με σταθερή φωνή αναφέρει:
– Ίτσιος Δημήτριος, λοχίας πεζικού.
Ξαφνιάζεται ο άλλος. Στα μάτια του εύκολα θα μπορούσε να διακρίνει κανείς το θαυμασμό του για το παλληκάρι. Ρωταει,
Δεν υπαρχει αξιωματικος?
-όχι.
– Συγχαρητήρια λοχία. Με τη γενναιότητά σου ζωντάνεψες εδώ πάνω, σε τούτα τα βουνά, την πανάρχαια ιστορία των προγόνων σου.
Αμέσως μετά του κάνει νοημα να τον ακολουθήσει. Τον οδηγεί στο ξέφωτο μπροστά από το πολυβολείο, και δείχνοντας του τις δεκάδες των πτωμάτων των στρατιωτών του του λέει:
– Αυτό που βλέπεις λοχία είναι έργο δικό σου. Ξέρεις ότι για χάρη σου έχασα έναν αντισυνταγματάρχη και 232 στρατιώτες?
Ο Ίτσιος γαλήνιος, σαν όλους τους πραγματικούς ήρωες, απαντά λακωνικά:
– Έπραξα το καθήκον μου, υπερασπίζομαι την πατρίδα μου.
– Εσύ έπραξες το καθήκον σου. Τώρα η σειρά μου να «εκτελέσω» κι εγώ το δικό μου καθήκον.
Και μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Ελλήνων και Γερμανών στρατιωτών, δινει διαταγή και ενας υπαξιωματικος βγάζει το πιστόλι του και ακουμπώντας το στον κρόταφο του παλληκαριο, τον εκτελεί εν ψυχρώ.
Ένα αποτροπαιο εγκλημα, ενός αοπλου αιχμαλωτου.

Πέφτει άψυχο το παλληκάρι στα πόδια του εκτελεστή του. Μια αυλακιά άλικο αίμα πνίγει τα πρώτα αγριολούλουδα της «Ομορφοπλαγιάς» σημαδεύοντας τα όρια της γενναιότητας, της πατριδολατρίας και της θυσίας από τη μια, και της βαρβαρότητας, του φασισμού και της απανθρωπιάς από την άλλη. Ψυχρή, εγκληματική δολοφονία. Ο Γερμανός ήξερε καλά πως τη στιγμή εκείνη, διέπραττε ένα έγκλημα πολέμου, μια στυγνή κι αποτρόπαια δολοφονία, μπροστά στα απορημένα βλέμματα ακομα και των δικών του στρατιωτών και στα γεμάτα πίκρα και αγανάκτηση βλέμματα των συμπολεμιστών του Ίτσιου. Γιατί, ο λοχίας τους, δεν έπεσε. Δολοφονήθηκε εν ψυχρώ. Έφυγε από τη ζωή άδικα, μια όμορφη Απριλιάτικη ημέρα στην καρδιά της άνοιξης…

Το πρωτο εγκλημα πολεμου, των ναζιστων στην ελλαδα.

Η θυσία του έχει καταγραφεί σε σχετική πολεμική έκθεση του 111/70 τάγματος Πεζικού, όπου μεταξύ των άλλων, αναφέρονται :«….ο γενναίος Ίτσιος Δημήτριος με το σκληρό θάνατό του θα εισέλθει στο πάνθεον των ηρώων και η ιστορία θα αναγράφει το όνομά του προς παραδειγματισμό των επερχόμενων γενεών….»
Το πτώμα του, μαζί με αυτά των άλλων συμπολεμιστών του, ετάφη στην Ομορφοπλαγιά. Το 1946, η σύζυγός του, Άννα, μαζί με άλλους συγχωριανούς, ξέθαψαν και μετέφεραν τα οστά του και των άλλων πεσόντων ΗΡΩΩΝ, που οι αγαπημενοι τους, ουτε να κλαψουν το θανατο τους δεν μπορεσαν από την σκοτεινια της διπλης , γερμανικης και κυριως Βουλγαρικης κατοχης, στο Ηρώο του χωριού Άνω Πορόια
Είναι η χρονιά που απονέμεται μεταθανάτια στο λοχία ο βαθμός του Επιλοχία και το Αργυρό Αριστείο Ανδρείας για τη γενναιότητα και το θάρρος του. Βραβειο που παραλαβανει ο δεκαχρονος πια, γυιος του, Αναστασης.Πολλά χρόνια μετά στήνεται στην «Ομορφοπλαγιά» και κοντά στο θρυλικό πλέον Π8 αναμνηστική στήλη, το δε στρατόπεδο που υπάρχει στο χώρο της θυσίας του ονομάζεται «Στρατόπεδο Ίτσιου». Τέλος στις 10 Αυγούστου 1980, σε επίσημη τελετή γίνονται τα αποκαλυπτήρια της γλυπτικής σύνθεσης της κεντρικής πλατείας του χωριού Άνω Πορόια.
Σήμερα, επίκαιρα όσο ποτέ, ο ήρωας Δημήτριος Ίτσιος, βροντοφωνάζει με τη χάλκινη σιωπή της προτομής του, από την κεντρική πλατεία του Μακεδονίτικου κεφαλοχωριού, σε απόσταση αναπνοής από τα συμβατικά σύνορα του ασύνορου Ελληνισμού, ότι η αθανατη Ελληνικη αρετη και ανδρεια είναι παντα παρουσα στο διαβα της ιστοριας, για τσακίσει αλύπητα τα βέβηλα χέρια δηθεν φίλων και εχθρών, για όποια απόπειρα καπήλευσης της Ελληνικής ιστορίας, τα οποια επεκτατικά ονειρα τους. Και υπενθυμιζει συνεχως σε ολους εμας, ότι είναι υποχρεωση και καθηκον μας, να ειμαστε αξιοι απογονοι, ενδοξων προγονων

– Ίτσιος Δημήτριος του Ευσταθίου…
– Παρών!

Kon Spilos