ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο του Σάββα Καλεντερίδη “Το πραγματικό διακύβευμα των ευρωεκλογών, το μέλλον της Ελλάδας και η Ειρήνη” και των σχολίων που το συνοδεύουν, θεώρησα ότι μια καλύτερη και ορθότερη συζήτηση για την ΕΕ θα έπρεπε να ξεκινήσει από μια ιστορική αναδρομή, μιας και οι περισσότεροι αναγνώστες (λόγω ηλικίας) και η ίδια η Ελλάδα δεν συμμετείχαν ενεργά στην ίδρυση της. Κριστιάν.
Μέρος 1: Από το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (CouncilonForeignRelations, CFR) στη Λέσχη Μπίλντερμεργκ (Άρθρο του Τιερί Μεϊσάν, 2004)

Μετά την απελευθέρωση της Δυτικής Ευρώπης το 1945, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο αποφάσισαν να την ξανασχεδιάσουν, δημιουργώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. 

Με δισεκατομμύρια δολάρια, η CIA και το ταμείο ΜΔΕ  χρηματοδοτούν τις προ-ευρωπαϊκές ενώσεις για να τις μετατρέψουν σε όργανα συγκράτησης του κομμουνισμού. 
Ο Allen Dulles και ο Joseph Retinger καταφέρνουν να δημιουργήσουν το Συμβούλιο της Ευρώπης και την ΕΚΑΧ (CECA), αλλά αποτυγχάνουννα επιβάλουν την Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα.

Το 1922 ο κόμης Richard Coudenhove-Καλλέργης δημοσίευσε το διάσημο βιβλίο του: Pan Europa, ένα σχέδιο [ 1 ]. Ο Αυστρο-Ούγγρος αριστοκράτης, υιοθετώντας για λογαριασμό του τις αναλύσεις του Γάλλου υψηλού αξιωματούχου Louis Loucheur [ 2 ] παρατηρεί ότι οι σύγχρονοι πόλεμοι απαιτούν τεράστια βιομηχανική ικανότητα. Αντιθέτως, είναι επομένως δυνατόν να αποφευχθεί η σύγκρουση μεταξύ μεγάλων δυνάμεων θέτοντας τους πόρους τους κάτω από μια κοινή αρχή. Μπορεί κανείς να ελπίζει να αποτραπεί ένας άλλος πόλεμος μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας θέτοντας τον γερμανικό άνθρακα και το γαλλικό χάλυβα υπό τον έλεγχο μιας δι-εθνικής αρχής. 
Συνεχίζοντας τη σκέψη του, αυτή τη φορά ενσωματώνοντας τις σκέψεις του Giovanni Agnelli [ 3 ] σχετικά με τον ευρωπαϊκό φεντεραλισμό ως αντίδοτο στους εκδικητικούς εθνικισμούς, ο Coudenhove-Καλλέργης προτείνει να προχωρήσει περαιτέρω με τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης με βάση το αμερικανικό μοντέλο. 
Στο μυαλό του, πρόκειται επίσης να ιδρυθεί μια ισχυρή Ευρώπη, ικανή να αντισταθμίσει τα νέα μπλοκ που είναι οι ΗΠΑ, η ΕΣΣΔ και η Βρετανική Αυτοκρατορία. 

Η Ευρώπη του, ως εκ τούτου, επεκτείνεται από τη Γαλλία έως την Πολωνία.

Το 1926, ο Coudenhove-Καλλέργης ιδρύει μια ένωση, την Πανευρωπαϊκή Ένωση, η οποία διεξαγάγει συνέδριο στη Βιέννη με περισσοτέρους από 2.000 συμμετέχοντες. 

Το σχέδιο του είναι η ειρηνική συνεργασία μεταξύ κυρίαρχων κρατών.

Αντιστέκεται στο φασιστικό όραμα μιας ολοκληρωμένης Ευρώπης δια της βίας όπου οι εθνοτικές περιοχές θα εξυψώνονταν και τα έθνη-κράτη θα καταστρέφονταν. 
Παίρνει την υποστήριξη μιας μεγάλης ομάδας διανοουμένων, όπως των Guillaume Apollinaire, Άλμπερτ Αϊνστάιν, Sigmund Freud, Thomas Mann, José Ortega y Gasset,  Πάμπλο Πικάσο, Rainer Maria Rilke, Saint John Perse, κλπ..

Aristide Briand

Το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, Aristide Briand [ 4 ]εκλέγεται πρόεδρος της Ένωσης.

Στη δεκαετία του τριάντα, το σχέδιο υποστηρίζεται πολιτικά από τον Aristide Briand και τον Edouard Herriot. 
Είκοσι έξι κράτη καλούνται να ενταχθούν σε μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση.
Εξάλλου, ο επιχειρηματίας Jean Monnet, ο οποίος ήταν αναπληρωτής γενικός γραμματέας της Κοινωνίας των Εθνών, κατά την ίδρυση της, σημειώνοντας ότι η Πανευρωπαϊκή Ένωση γίνεται de facto μια διακυβερνητική οργάνωση Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, προτείνει να την καταστεί το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δυστυχώς, οι πρωτοβουλίες αυτές ήρθαν πολύ αργά: δεν θα αντέξουν στην κρίση της Wall Street και στην άνοδο των κινδύνων.

Το Αμερικανοβρετανικό Σχέδιο για τη Δυτική Ευρώπη

Εξόριστος στις Ηνωμένες Πολιτείες στα τέλη του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, ο Richard Coudenhove-Καλλέργης αναλαμβάνει ένα εκτεταμένο lobbying για να πείσει την Ουάσιγκτον να επιβάλει μια ομοσπονδιακή οργάνωση της Ευρώπης, τη στιγμή που επανήλθε η ειρήνη. 

Οι προσπάθειές του στέφθηκαν με επιτυχία, όταν η ιδέα του εγκρίθηκε, το 1946 [ 5 ], από το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (CouncilonForeignRelations,CFR) [ 6 ], το οποίο την συστήνει στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Ο ΚόμηςRichard Coudenhove-Καλλέργης

Από την πλευρά του, ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ καταγγείλει το 1946, «το σιδηρούν παραπέτασμα που σκέπασε όλη την Ευρώπη »[ 7 ]. 
Πρέπει να σταθεροποιηθεί το δυτικό μέρος και να αποτραπεί η μετάδοση του κομμουνισμού.

Στις 8 Μαΐου 1946, με την ευκαιρία της πρώτης επετείου της συνθηκολόγησις του Ράιχ, το Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων (RoyalInstituteofInternationalAffairs, RIIA το λεγόμενο «Chatham House»), βρετανική αδελφή οργάνωση του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων (CouncilofForeignAffairs ,CFR), παρουσιάζει τη κοινή θέση Λονδίνου-Ουάσινγκτον. Παρουσιάζεται από τον Joseph H. Retinger, πρώην σύμβουλο της πολωνικής φασιστικής κυβέρνησης, εξόριστο στο Λονδίνο [ 8 ] αφού έγινε πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών της Αυτής Μεγαλειότητας. 

Η θέση αυτή διαδόθηκε από τον Winston Churchill, ο οποίος συνηγορεί , με τη σειρά του, υπέρ «των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» [ 9 ].

Ωστόσο, αυτό το σχέδιο δεν έχει καμία σχέση με αυτό του Coudenhove-Καλλέργη και των Δημοκρατικών της περιόδου μεταξύ των δύο πολέμων.

Το Λονδίνο και η Ουάσινγκτον σχεδιάζουν να θεσπίσουν μια κοινή αμερικανοβρετανική ιθαγένεια για να σφραγίσουν μια μεγάλη αγγλόφωνη αυτοκρατορία. 
Σε αυτά τα πλαίσια, η «Ευρώπη» θα γινόταν ένας αστερισμός κρατών καλεσμένων να συνεργασθούν μεταξύ τους και να τοποθετήσουν μερικούς από τους βιομηχανικούς πόρους τους υπό την εξουσία ενός υπερεθνικού οργανισμού, περισσότερου ή λιγότερου ορατά κινούμενου από την αγγλική αυτοκρατορία. 
Το σύνολο θα ήταν  μια μεγάλη περιοχή ελεύθερου εμπορίου αδιαπέραστη στην κομμουνιστική επιρροή.

Χαοτική απαρχή της αγγλοαμαερικανικής δράσης στη Δυτική Ευρώπη

Η διαδικασία συνεχίζεται. 

Οι βρετανικές υπηρεσίες δημιουργούν την Ανεξάρτητη Λίγκα για την Ευρωπαϊκή Συνεργασία (IndependentLeagueforEuropeanCooperation, ILEC), της οποίας ο Joseph H. Retinger είναι γενικός γραμματέας και Πρόεδρος ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου Paul Van Zeeland,

Η Έδρα της είναι στις Βρυξέλλες. 

Παρακλάδια της ιδρύονται στη Γερμανία, τη Γαλλία [ 10 ], την Ιταλία, στις Κάτω Χώρες, στο Λουξεμβούργο και, φυσικά, στο Ηνωμένο Βασίλειο. 

Με πρωτοβουλία του πρέσβη των ΗΠΑ Averell Harriman, ιδρύεται ένα άλλο τμήμα στις Ηνωμένες Πολιτείες από τον Russell C. Leffingwell, πρόεδρο του CouncilofForeignAffairs, CFR. Ο ρόλος που ανατίθεται στην ILEC είναι η προώθηση μιας ευρωπαϊκής ζώνης ελεύθερων συναλλαγών με κοινό νόμισμα.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1946, ο W. Allen Dulles, ο νέος Πρόεδρος του CFR, θα χρηματοδοτήσει τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης των Φεντεραλιστών (Unioneuropéennedesfédéralistes, UEF), στο Hertenstein (Ελβετία) [ 11 ] γύρω από ατομιστικούς φιλόσοφους [ 12 ], μεταξύ άλλων του Alexandre Marc και Denis de Rougemont, και του πρώην ηγέτη του δικτύου της αντίστασηςCombat (Μάχη), Henry Frenay [ 13 ]. 

Ο ρόλος που ανατέθηκε στην Ένωση των Φεντεραλιστών θα είναι να κινητοποιήσει την κοινή γνώμη για την επιτάχυνση της ένταξης (δηλαδή, την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας) την οποία κανένας πολιτικός ηγέτης εν ενεργεία δεν θα μπορούσε να προωθήσει.

Τον Ιανουάριο 1947, ο Τσόρτσιλ δημιουργεί τη Προσωρινή Επιτροπή της Ενωμένης Ευρώπης (ProvisionnalUnitedEuropeCommittee.)

Τον Μάρτιο, με πρωτοβουλία του γερουσιαστή J. William Fulbright, η Γερουσία και η Βουλή των Αντιπροσώπων ψηφίζουν μια πρόταση υποστήριξης στις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης». 

Ο γερουσιαστής J. William Fulbright

Το Κογκρέσο απαιτεί από τα κράτη δικαιούχα του Σχεδίου Μάρσαλ να δεσμεύονται να συμμετάσχουν σε αυτές τις «Ηνωμένες Πολιτείες».

Και για να προωθήσει στους ελίτ των ΗΠΑ τις ιδέες του Κόμη Coudenhove-Καλλέργη, ο γερουσιαστής Fulbright δημιουργεί την Επιτροπή για μια Ελεύθερη και Ενωμένη Ευρώπη (CommitteeforaFreeandUnitedEurope) με τους William J. Donovan και Allen W. Dulles [ 14 ].

Αυτή είναι η αρχή της παρεξήγησης: ο καθένας μιλά για «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης », αλλά κανείς δεν εννοεί το ίδιο πράγμα.

Συνεχίζεται

[ 1 ] Το Paneuropa, ein Vorschlag δημοσιεύθηκε ταυτόχρονα στην Neue Freie Presse της Βιέννης και στο Vossische Zeitung στο Βερολίνο το Νοέμβριο 1922.

[ 2 ] Ανάδοχος κατασκευής κτηρίων και δημόσιων έργων, ο Loucheur Louis (1872-1931) εισήγαγε το οπλισμένο σκυρόδεμα στη Γαλλία. Διπλωματούχος της ÉcolePolytechnique , εγγύς του Clemenceau, έγινε Υπουργός Εξοπλισμών κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και στη συνέχεια Υπουργός Βιομηχανικής Ανασυγκρότησης μετά την ανακωχή. Ήταν αυτός που αναδιοργάνωσε πλήρως τη γαλλική βιομηχανία σε αυτά τα χρόνια του πολέμου και της ειρήνης. Στη συνέχεια, έγινε Υπουργός Εργασίας και κατασκεύασε τα πρώτα κοινωνικά κτήρια.

[ 3 ] Ο Giovanni Agnelli (1866-1945), ιδρυτής της δυναστείας του Τορίνου, μελέτησε το μοντέλο του Henry Ford στις Ηνωμένες Πολιτείες και ίδρυσε τη Fiat στην Ιταλία. Δημοσίευσε το 1918, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Κοινωνία των Εθνών. Αντίπαλος της Συνθήκης των Βερσαλλιών και της Κοινωνίας των Εθνών, προτείνει μια ηπειρωτική ευρωπαϊκή ομοσπονδία με ισχυρή κεντρική εξουσία. Όπως ο Henry Ford ήταν θαυμαστής του Αδόλφου Χίτλερ, ο Giovanni Agnelli έδωσε την υποστήριξή του στο Μπενίτο Μουσολίνι.

[ 4 ] Γάλλος ριζοσπαστικός υπουργός, ο Aristide Briand (1862-1932), έμεινε στην ιστορία για τη διαπραγμάτευση του συμβιβασμού του διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους το 1905, στη συνέχεια, για την αντίθεση του στις αντίπαλες πολιτικές εκδίκησεις εναντίον Γερμανία στη δεκαετία του ’20, και ως διοικητής της Κοινωνίας των Εθνών.

[ 5 ] Να υπενθυμίσουμε ότι για την αμερικανική ιστοριογραφία, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν τελειώνει με την παράδοση του Ράιχ στις 8 Μαΐου 1945, αλλά με το προεδρικό διάγγελμα παύσης των εχθροπραξιών, στις 31 Δεκεμβρίου 1946.

[ 6 ] «Πώς το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων καθορίζει η διπλωματία των ΗΠΑ », Voltaire , 25 Ιουνίου 2004.

[ 7 ] Ομιλία του Fulton (Missouri), 5 Μαρτίου 1946.

[ 8 ] Μετά την εισβολή από το Ράιχ στη Πολωνία, η φασιστική κυβέρνηση Sikorsky βρέθηκε στο πλευρό των Συμμάχων.

[ 9 ] Ομιλία στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης (Ελβετία), 19 Σεπτεμβρίου 1946.

[ 10 ] Το γαλλικό τμήμα μετονομάστηκε σε Ευρωπαϊκό Σύνδεσμο για την Οικονομική Συνεργασία (ELEC). Είναι υπό την προεδρία του Edmond Giscard d’Estaing, μέλος της Opus Dei, και εξάλλου  πατέρας του μελλοντικού προέδρου και δημιουργού του ECU.

[ 11 ] Κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, ο Allen Dulles W. είχε διευθύνει την OSS (αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες) στην Ευρώπη από τη Βέρνη..

 [ 12 ] Ο ατομικισμός είναι ένα δόγμα που αναπτύχθηκε από τον Emmanuel Mounier που θέλει να συνδυάσει τον χριστιανικό σεβασμό του ανθρώπου και τη συλλογική κινητοποίηση που αξιοποιείται όσο και από τον φασισμού τόσο και από τον κομμουνισμό. Το κίνημα αυτό αναπτύχθηκε γύρω από τα περιοδικά The New Order και το Πνεύμα .

[ 13 ] Από το 1943, ο Allen W.Dulles είχε χρηματοδοτήσει το δίκτυο Combat για να σαμποτάρει τις προσπάθειες του Jean Moulin, οι οποίοι είχε αποκλείσει τους εθνικιστές του Φράνκου και είχε  συμπεριλαμβάνει τους κομμουνιστές στο Εθνικό Συμβούλιο της Αντίστασης.

[ 14 ] Ο στρατηγός Donovan ήταν κατά τη διάρκεια του πολέμου ο αρχιγός του OSS και ο Dulles ο αναπληρωτής του για την Ευρώπη.

Thierry Meyssan

http://www.voltairenet.org/article14369.html

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/