ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Στο όνομα του Θεού της αλήθειας, ιερείς και θεολόγοι αναλίσκονται στα ψέματα.

Στο όνομα του Θεού της δωρεάς, ιερείς και θεολόγοι έχουν βγει για “πλιάτσικο”.

Οργή είναι το συναίσθημα που γεύεται κάποιος, βλέποντας τα όσα θλιβερά συμβαίνουν σήμερα γύρω από την εκκλησία. Για κάποιον, που έχει την ελληνική παιδεία, τα όσα συμβαί­νουν σήμερα είναι στην καλύτερη περίπτωση σουρεαλιστικά. Τι εννοούμε; Ότι αυτά τα οποία βλέπουμε σήμερα είναι πέραν της λογικής του μέσου ανθρώπου. Για τους Έλληνες ο κλέφτης είναι πάντα κλέφτης και ο κύριος πάντα κύριος. Από την εποχή του Οδυσσέα οι κλέφτες κρύβονται στο “σκοτάδι” και οι κύριοι βγαίνουν στο “φως”, για να προστατεύουν τις περιουσίες τους. Συγκινημένο κλέφτη οι Έλληνες ποτέ δεν είδαν, γιατί ποτέ κανένας κλέφτης δεν θα τολμούσε να εμφανιστεί μπροστά τους. Κανένας δεν θα είχε το θράσος να παίξει τη νοημοσύνη τους, γιατί απλούστατα δεν θα μπορούσε ν’ αποφύγει τη μήνη τους. Αυτό το θράσος είναι ίδιον μόνον των ζηλωτών του χριστιανισμού. Των ανθρώπων, που επί αιώνες σκότωναν, για να “σώσουν” τα θύματά τους. Οι άνθρωποι, που επί αιώνες “βάπτιζαν” το κρέας “ψάρι”, κάνουν το ίδιο και με τον νόμο.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Οι άνθρωποι, που παραβαίνουν τον νόμο, μιλάνε για προστασία του νόμου. Οι άνθρωποι, που καταφανέστατα έχουν στόχο την αρπαγή υλικών αγαθών, κατηγορούν το Πατριαρχείο για ταπεινούς στόχους, οι οποίοι δεν έχουν σχέση με την πνευματι­κότητα που —κατά τη γνώμη τους— υποτίθεται θα έπρεπε να το διακρίνει. Βγήκαν όλοι οι ψεύτες να υπερασπιστούν την αλήθεια. Βγήκαν όλοι οι κλέφτες να καταγγείλουν την έλλειψη πνευματι­κό­τητας του Πατριαρχείου. Βγήκαν όλοι οι παράνομοι να υπερασπιστούν τον νόμο.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, ώστε να καταλάβει ο αναγνώστης για τι είδους ανθρώπους μιλάμε και τι ακριβώς λέμε. Θα “σταχυολογήσουμε” τα όσα ακούμε αυτές τις μέρες, για να καταλάβει ο αναγνώστης με τι ακριβώς προσπαθούν να “ταΐσουν” τον κόσμο. Να δούμε τι ακριβώς ισχυρίζονται οι ψεύτες στην προπαγάνδα τους. Να δούμε τι ακριβώς μας λένε οι “ρομαντικοί”, που καταγγέλλουν το Πατριαρχείο για υλισμό. Να δούμε τι λένε από αφιλοκέρδεια οι “αλτρουιστές”. Ιερείς, θεολόγοι και πολιτικοί. Όλοι αυτοί συμμετέχουν σε ένα παιχνίδι προπα­γάνδας, το οποίο στηρίζεται πάνω σε κάποιες βασικές έννοιες. Ένα παιχνίδι, που έχει κάποιους κερδοσκοπικούς στόχους και βασίζεται στην άγνοια του κόσμου.

Θα ξεκινήσουμε από τους πλέον βασικούς άξονες της προπαγάνδας τους, οι οποίοι είναι τα ζητήματα της ποιμαντικής και της έννοιας της ιδιοκτησίας. Θα ξεκινήσουμε από αυτά τα θέματα, γιατί πάνω σ’ αυτά βασίζεται η επίθεση των “αλτρουιστών” απέναντι στο Πατριαρχείο. Πάνω σ’ αυτό βασίζεται η επίθεση των “δημοκρατών” και των “πνευματικών” της Εκκλησίας της Ελλάδας. Γιατί επιλέχθηκαν αυτά τα στοιχεία ως πυρήνας της προπαγάνδας τους; Γιατί απλούστατα είναι “πιασάρικη” η φύση τους. Επιτρέπουν τη δημαγωγία και οι κλέφτες έχουν ανάγκη να δημαγω­γήσουν, προκειμένου να παρασύρουν τον λαό.

Αποτελεί καθαρή δημαγωγία να μιλούν οι “πατέρες” και οι θεολόγοι της Εκκλησίας της Ελλάδας για δημοκρατία και να επικαλούνται τον λαό. Αυτοί οι οποίοι —λόγω δόγματος— αναλαμβάνουν αξιώματα “ελέω θεού”, μίλησαν για δημοκρατία. Ταυτόχρονα προσπάθησαν αυτόν τον λαό, αφήνοντας υπονοούμενα για οικονομικά οφέλη τρίτων —και μάλιστα όχι Ελλήνων πολιτών—, να τον παρασύρουν στην άποψή τους. Σε μια χώρα η οποία μαστίζεται από τον φασισμό των “διαπλεκομένων” και την οικονομική κρίση, είναι εκμεταλλεύσιμες τέτοιου είδους πρακτικές. Αυτοί οι οποίοι τρώνε με χρυσά κουτάλια, εξαιτίας της περιουσίας της εκκλησίας, μίλησαν για κατάχρησή της από το Πατριαρχείο.

Βγήκε ο γνωστός “θεολόγος” Μουστάκης και κατηγόρησε το Πατριαρχείο για ταπεινά ελα­τήρια στις αντιδράσεις του. Χλεύασε τον λόγο του Πατριάρχη στον οποίο εκείνος προσπά­θησε να υπερασπιστεί τα δίκια και βέβαια την περιουσία του Πατριαρχείου. Στον λόγο στον οποίο ο Πατριάρχης —όπως ήταν φυσικό— δεν αναφέρθηκε στη βούληση του ποιμνίου των Νέων Χωρών και αναφέρθηκε μόνον στο ιδιοκτησιακό καθεστώς που διέπει την εκκλησιαστική περι­ουσία στις Νέες Χώρες. Στον λόγο στον οποίο ανέφερε ότι άλλο πράγμα είναι η διαχείριση της περιουσίας και άλλο πράγμα η αρπαγή της. Στον λόγο στον οποίο κατήγγειλε ότι η διαχειριστική εξουσία παρέβη τους όρους που έθεσε η ιδιοκτησία.

Ο “μέγας” αυτός θεολόγος αμφισβήτησε την αγνότητα των προθέσεων του Πατριαρχείου με υπονοούμενα που αφορούσαν τόσο τη δημοκρατικότητα του Πατριάρχη όσο και το υλικό μέρος της ιδιοκτησίας του Πατριαρχείου. Αυτός ο οποίος τρώει ψωμί, διδάσκοντας στα χριστιανόπουλα την “υποταγή”, βγήκε και μίλησε για δημοκρατία. Αυτός ο οποίος υπερασπίζεται την αρπαγή της υλικής περιουσίας του Πατριαρχείου, το έκανε με καταγγελία των “ελατηρίων” του Πατριάρχη. Τι είπε αυτός ο ανθρωπάκος; Ότι το Πατριαρχείο θα πρέπει να περιοριστεί στον πνευματικό του ρόλο και να πάψει ν’ ασχολείται με θέματα ταπεινά, όπως είναι για παράδειγμα η εκκλησιαστική περιουσία. Ταυτόχρονα, αυτός ο σφουγκοκολλάριος του παπαδαριού, έκανε και επίδειξη δημο­κρατικού φρονήματος. Είπε ότι πρέπει να γίνει δημοψήφισμα, για να επιλέξει ο λαός ποιον θέλει για “πατέρα” του.

Αυτά είναι εγκλήματα από έναν θεολόγο ο οποίος απευθύνεται στον κόσμο μέσω των ΜΜΕ. Αποτελεί ευνοϊκή μεταχείριση γι’ αυτόν που τον αποκαλούμε ανθρωπάκο και όχι αντίθεο, όπως του αξίζει. Γιατί; Γιατί αυτός ο θεολόγος “celemprity”, εκτός του ότι είναι ψεύτης, αποδεικνύεται και άσχετος. Γιατί αυτός ο γνωστός τηλεοπτικός “μαϊντανός” αποδεικνύεται εχθρόθεος. Γιατί με τα όσα είπε δεν διαστρέβλωσε απλά κάποιους κανόνες της εκκλησίας, αλλά επιχείρησε ν’ “ακυρώσει” τον λόγο του Ίδιου του Χριστού. Δεν αμφισβήτησε λόγου χάρη τον αριθμό των μετανοιών που θα πρέπει να κάνει ένας μοιχός, προκειμένου να λάβει συγχώρεση, πράγμα το οποίο το έχει καθορίσει η εκκλησία με τα δικά της υποκειμενικά κριτήρια και ως εκ τούτου είναι αμφισβητήσιμο. Δεν αμφισβήτησε το πόσα κιλά θυμιατό χρειάζεται μια “σωστή” λειτουργία. Αμφισβήτησε τον Λόγο του Χριστού. Αμφισβήτησε τη λογική του Ίδιου του Θεού που Τον έστειλε.

Ο άνθρωπος αυτός δεν ψεύδεται απλά, αλλά εγκληματεί. Εγκληματεί εις βάρος του Ίδιου του Θεού, Τον οποίο υποτίθεται λατρεύει και ειδικά αυτός τρώει ψωμί εξαιτίας Του. Γιατί το λέμε αυτό; Για τον εξής απλό λόγο. Δεν είναι δυνατόν αυτός ο κάφρος να αγνοεί την ίδια την ουσία του χριστιανισμού. Δεν είναι δυνατόν να μην γνωρίζει την άποψη του Κυρίου Του τόσο στο θέμα της ιδιοκτησίας όσο και στο θέμα της ποιμαντικής. Μήπως —κατά τη γνώμη του— και ο Θεός έχει ταπεινά ελατήρια, όταν μιλάει για τον Οίκο Του και για τον Κληρονόμο Του; Μήπως και Αυτός πρέπει ν’ ασχοληθεί με τα “ανώτερα”, σύμφωνα με τη λογική του “κυρίου” Μουστάκη; Μήπως ο Θεός είναι φασίστας, επειδή ορίζει μόνος Του ποιμένες για το ποίμνιό Του; Μήπως ο Θεός θα έπρεπε να κάνει δημοψήφισμα, σύμφωνα με τη λογική του “κυρίου” τίποτε; Το να τα πει αυτά κάποιος άθεος, είναι δικαίωμά του. Το να τα πει ένας κοινός χριστιανός, είναι προϊόν άγνοιας και άρα πταίσμα. Το να τα πει —και μάλιστα δημόσια— ένας θεολόγος, που κατ’ επάγγελμα “αρμέγει” από την εκκλησία του “Υλιστή” Θεού, είναι έγκλημα.

Αυτά είναι θέματα τα οποία δεν επιδέχονται προσωπικές κρίσεις κι εκτιμήσεις. Από τη στιγμή που πιστεύεις στον Χριστό, πιστεύεις και στον Λόγο Του. Δικαίωμα του καθενός είναι να μην πιστεύει. Από τη στιγμή όμως που πιστεύεις στον Χριστό, πρέπει να σέβεσαι την Αλήθειά Του. Πόσο μάλιστα όταν είσαι ένα από τα πολλά παράσιτα, που τρώνε ψωμί εξαιτίας του Χριστού και βέβαια της Αλήθειάς Του. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν επιτρέπεται ούτε καν η αναφορά προσωπικής άποψης τόσο στο θέμα της ιδιοκτησίας όσο και στο θέμα της ποιμαντικής. Γιατί; Γιατί σ’ αυτά τα θέματα δεν χωράει υποκειμενική άποψη, εφόσον υπάρχει ατόφια η άποψη του Χριστού. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να σέβεται αυτές τις απόψεις από τη στιγμή που δεν πιστεύει. Όταν όμως ισχυρίζεσαι ότι πιστεύεις —και μάλιστα με “ειδικό” καθεστώς τρως ψωμί από Αυτόν—, είσαι υποχρεωμένος να τις σέβεσαι.

Αυτό το οποίο ισχυρίζεται ο συγκεκριμένος “θεολόγος” είναι πέρα για πέρα αντιχριστιανικό. Γιατί; Γιατί αγνοεί την ίδια την ουσία του χριστιανισμού ως θρησκεία και ως πίστη. Ποια είναι αυτή η ουσία; Έχει σκεφτεί κάποιος γιατί πιστεύουν οι χριστιανοί στον Χριστό; Γιατί εξακολουθούν και τον λατρεύουν; Γι’ αυτά που τους έδωσε ήδη; Αν το πίστευαν αυτό, δεν θα πήγαιναν στην εκκλησία κι ούτε θα υπάκουαν στους υπηρέτες Του. Θα αρκούνταν σ’ αυτά που τους έδωσε κάποτε και θα Τον λάτρευαν. Θα Τον λάτρευαν στους αιώνες ο καθένας με τον δικό του τρόπο και βέβαια με βάση τη δική του κρίση περί της αξίας της Δωρεάς Του.

Οι χριστιανοί όμως δεν λατρεύουν απλά τον Χριστό. Τον πιστεύουν. Τι πιστεύουν; Πιστεύουν στην εκπλήρωση των υποσχέσεών Του. Πιστεύουν ότι στο διάστημα της απουσίας Του θα τους προσφέρει ικανούς “ποιμένες”, για να τους προστατεύουν. Πιστεύουν ότι Αυτός “φωτίζει” τους “ποιμένες”, για να μην χαθούν τα “ποίμνιά” Του. Πιστεύουν ότι σε κάποια στιγμή θα επιστρέψει και θα τους σώσει. Πιστεύουν στον κληρο­νόμο του Θεού και πιστεύουν στη Δωρεά αυτής της κληρονομιάς. Η αξία και η δύναμη αυτής της κληρονομιάς τούς αναγκάζει να λειτουργούν ως ποίμνιο με τα όσα αρνητικά συνεπάγεται αυτή η επιλογή. Πώς όμως πιστεύεις στην έννοια του κληρονόμου, όταν αμφισβητείς της έννοια της ιδιοκτησίας; Πώς όμως πιστεύεις στην έννοια του Σωτήρα, όταν αμφισβητείς τις επιλογές Του, μεταξύ των οποίων είναι και οι “ποιμένες”;

Θα ξεκινήσουμε από το πιο απλό θέμα της ποιμαντικής και μετά θα πάμε σ’ αυτό της ιδιοκτησίας. Το κύριο χαρακτηριστικό των ποιμνίων είναι η ανευθυνότητα των μελών τους. Υπεύθυνος γι’ αυτά είναι πάντα ο ποιμένας. Ο πιο καλός ποιμένας για ένα ανθρώπινο ποίμνιο είναι ο υπεράνω κρίσης πατέρας. Ο πατέρας θυσιάζεται για το ποίμνιο, που το συνθέτουν τα παιδιά του. Αυτός ο ποιμένας είναι υπεύθυνος για όλα όσα αφορούν το ποίμνιο. Είναι υπεύθυνος και γι’ αυτούς στους οποίους παραχωρεί τον δικό του ρόλο, αν για τον οποιονδήποτε λόγο ο ίδιος απου­σιάζει. Είναι μέσα στα δικαιώματα του ποιμένα να μεταφέρει την εξουσία και άρα και την ιδιότητά του σε ανθρώπους που είναι της δικής του επιλογής. Της δικής του υπεύθυνης επιλογής.

Γι’ αυτόν τον λόγο προσφωνούμε τους ιερείς “πατέρες”. Γιατί αυτοί είναι οι υπεύθυνοι για εμάς. Αυτοί λογοδοτούν απέναντι στον Κύριό τους, που είναι ο κοινός μας Πατέρας. Η ευθύνη τους είναι μεγάλη και γι’ αυτό απολαμβάνουν τον σεβασμό των πιστών. Των ανεύθυνων πιστών. Των πιστών, που τρώνε από την εργασία των χεριών τους και όχι από το κεφάλαιο του Κυρίου και Πατέρα τους, όπως συμβαίνει με τους ιερείς. Τους ιερείς, που εκουσίως εγκατέλειψαν την ιδιότητα του “παιδιού” και πήραν την ιδιότητα του “δούλου” του Πατέρα. Από αυτήν την ιδιομορφία ξεκινάει και ο διπλός λόγος του Χριστού. Από τη στιγμή που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία διπλοί ρόλοι με διαφορετικές ιδιότητες και διαφορετικές απαιτήσεις, φυσικό είναι να υπάρχει και διπλός λόγος. Ο Χριστός ποτέ δεν απείλησε κανέναν απλό άνθρωπο. Ο Χριστός όμως απείλησε με τον πιο απόλυτο τρόπο τους άδικους ποιμένες. Τους ποιμένες, για τους οποίους ο Ίδιος είναι υπεύθυνος και ο Ίδιος τους ταΐζει. Τους ποιμένες, που έχουν τη διαχείριση της όποιας περιουσίας Του.

Τι είπε λοιπόν αυτός ο “θεολόγος”; Ότι πρέπει να γίνει δημοψήφισμα, για ν’ αποφασίσει ο κόσμος πού θέλει ν’ ανήκει. Ν’ αποφασίσει ο κόσμος για το ποιον θέλει πατέρα και άρα ποιμένα. Ο ανεύθυνος κόσμος δηλαδή ν’ αποφασίσει γι’ αυτά που υποτίθεται έχει αποφασίσει ο Ίδιος ο Κύριος. Ο ανεύθυνος κόσμος θα αλλάξει τις τακτικές της επιλογής των δούλων που έχει ορίσει ο Κύριος. Στην πραγματικότητα τα ανεύθυνα παιδιά θα κληθούν ν’ αποφασίσουν για το ποιον θα έχουν “πατέρα” τους. Θα κληθούν να διαλέξουν ανάμεσα σε προτάσεις που θα παρακάμπτουν την απόφαση του Κυρίου.

Θα αμφι­σβητηθεί το δόγμα του Παντογνώστη Κυρίου από τη δημοκρατική διαδικασία μεταξύ των αδαών και των ανεύθυνων. Τι σημαίνει αυτό; Ότι απλά ο άνθρωπος αυτός δεν ξέρει τι λέει. Είναι σαν να έχουμε μια οικογένεια, που με δημοκρατικές διαδικασίες θ’ αποφασίσει ποιον θα έχει πατέρα. Αν δηλαδή από τα πέντε παιδιά τα τρία πονηρά αποφασίσουν να ονομάσουν έναν πλούσιο για πατέρα τους, θα πρέπει —εξαιτίας της δημοκρατικής λογικής της πλειοψηφίας— ν’ αναγκαστούν και τα άλλα δύο —που μειοψήφησαν— να τ’ ακολουθήσουν. Ν’ αναγκαστούν δηλαδή να εγκαταλείψουν τον φτωχό πατέρα, γιατί έτσι αποφάσισε η πλειοψηφία, που ανέδειξε το δημο­ψήφισμα.

Γίνονται αυτά τα πράγματα; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί απειλούν να καταστρέψουν το σύνολο της εκκλησίας. Γιατί δεν μπορεί να λειτουργήσει με αυτόν τον τρόπο η εκκλησία. Γιατί δεν έκαναν ποτέ δημοψήφισμα οι ιερείς, ώστε να δουν αν θέλουν ή δεν θέλουν οι χριστιανοί να τους έχουν ποιμένες; Γιατί δεν έκαναν ποτέ δημοψήφισμα, για να δουν ποιον θέλουν ως Θεό; Όταν έκαναν διωγμούς εναντίον των αιρετικών και των απίστων, γιατί δεν σεβάστηκαν τη δημοκρατική διαδι­κασία; Γιατί οι σημερινοί όψιμοι “δημοκράτες” δεν έκαναν δημοψηφίσματα, για να εκλέγονται οι μητροπολίτες; Ο “δημοκράτης” Χριστόδουλος κατέλαβε τη θέση του εξαιτίας της αγάπης των πιστών ή εξαιτίας των εσωτερικών συμμαχιών της συντεχνίας του; Γιατί τώρα όλοι μιλάνε σαν δημοκράτες; Επειδή η πλειοψηφική λογική τούς συμφέρει;

Στο σημείο αυτό βέβαια γίνεται εμφανής και η ασχετοσύνη τους. Γιατί; Γιατί σ’ αυτά τα θέματα δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική λογική. Σ’ αυτά τα θέματα η δημοκρατική λογική αργά ή γρήγορα θα στραφεί εναντίον του δόγματος. Αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της άγνοιας, η άποψη των ανεύθυνων θα έρθει σε σύγκρουση με την άποψη του Ίδιου του Υπεύθυνου. Θα έρθει σε σύγκρουση με τους κανόνες Του. Όπως δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία μέσα σε ένα πλοίο, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία μέσα σ’ ένα σύστημα όπως η εκκλησία. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Είναι σαν να θέλουν κάποιοι να καταστρέψουν με τα δημοκρατικά “όπλα” το δογματικό “πλοίο” του Πατριαρχείου, αγνοώντας ότι και οι ίδιοι σε όμοιο “πλοίο” στέκονται.

Όλοι αυτοί είναι αν μη τι άλλο άσχετοι. Αγνοούν ότι με τις πράξεις τους νομιμοποιούν πρακτικές, που δεν θα τους συμφέρουν μακροπρόθεσμα. Αν “καλομάθεις” τους πιστούς να συναποφασίζουν με την ιεραρχία, τι θα κάνεις όταν η άποψή τους δεν θα σε συμφέρει; Σήμερα η δημοτικότητα του αρχιεπισκόπου είναι μεγάλη και αισθάνεται αρκετά ασφαλής για να παριστάνει τον δημοκράτη. Τι θα γίνει αν ο κόσμος αλλάξει άποψη γι’ αυτόν; Θα παραιτηθεί από τη θέση του ή μήπως θα επικαλεστεί το “Άγιο Πνεύμα” που τον επέλεξε;

Στο μεταξύ όμως αυτές οι πρακτικές είναι επικίνδυνες και για τον ίδιο τον κόσμο, ο οποίος εξαιτίας των ηλιθίων θα εμπλακεί σε καταστάσεις που δεν γνωρίζει. Γιατί; Γιατί αυτές οι καταστάσεις οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε σχίσμα. Όποιο κι αν είναι το ποσοστό του δημοψηφίσματος, θα υπάρξει σχίσμα. Γιατί; Γιατί δεν μπορεί κανένας να υποχρεώσει κανέναν να λατρεύει και να πιστεύει σε κάποιον που δεν θέλει. Δεν μπορεί κανένας ν’ αναγκάσει κανέναν να δέχεται ως “πατέρα” κάποιον που δεν τον εγκρίνει. Αυτό το νόημα έχει ένα τέτοιο δημοψήφισμα. Να επιλέξουν οι πιστοί ποιον θέλουν “πατέρα”.

Ακόμα και ένας άνθρωπος στις Νέες Χώρες να επιθυμεί να παραμείνει στο “πλοίο” της Κωνσταντινούπολης, δεν μπορεί να υποχρεωθεί να το εγκαταλείψει. Απειλούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, αν υποχρεωθεί σε μια τέτοια πράξη. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μπορεί να φτιάξει μια δική του εκκλησία και να έχει ως “πατέρα” του τον Πατριάρχη. Επειδή το ποσοστό της δύναμης του Πατριαρχείου αποκλείεται να είναι μικρό στις Νέες Χώρες, αυτό σημαίνει δημιουργία παράλληλων εκκλησιών και άρα παράλληλων δογμάτων. Τα ποίμνια παραμένουν ομοιογενή και συμπαγή μόνον όταν παραδίδονται από ποιμένες σε άλλους ποιμένες, όπως συνέβη στην περίπτωση των Νέων Χωρών με την πράξη του 1928. Αν κληθούν ν’ αποφασίσουν μόνα τους, διχάζονται.

Μπορεί κάποιος να φανταστεί τι συνέπειες θα έχει αυτό; Θα γίνουμε Ιρλανδία, χωρίς να το καταλάβουμε. Οι φιλοπατριαρχικοί θα γίνουν οι αδικημένοι “καθολικοί” και οι φιλοαρχιεπισκο­πικοί θα γίνουν οι άρπαγες “προτεστάντες”. Επειδή όλοι αυτοί εκτός από πιστοί είναι και φορολογούμενοι Έλληνες πολίτες, ευνόητο είναι ότι εκ των πραγμάτων η ελληνική πολιτεία — μέσα στα πλαίσια της ισονομίας και της ισοπολιτείας— θα πρέπει να χρηματοδοτεί επί ίσοις όροις καί τα δύο δόγματα. Η πολιτεία δηλαδή θα χρηματοδοτεί με κρατικά χρήματα τις εστίες της αποσταθεροποίησης του κράτους. Γιατί θα υπάρχει τάση αποσταθεροποίησης; Γιατί απλούστατα αυτοί οι οποίοι θα αισθάνονται αδικημένοι, θα τείνουν μακριά από το κέντρο της εξουσίας που τους αδικεί. Γιατί παλιές και σήμερα “ξεχασμένες” έχθρες θα έρθουν και πάλι στην επιφάνεια.

Η Μακεδονία, ογδόντα χρόνια μετά τη μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυ­σμών που την ακολούθησε, είναι ακόμα “ευαίσθητη”. Βρίσκεται σε καλό δρόμο σ’ ό,τι αφορά τη “θεραπεία” της, αλλά δεν έχει ακόμα “επουλώσει” τις πληγές της. Υπάρχουν ακόμα πονηροί, που θέλουν να πλουτίζουν ή να εξουσιάζουν εξαιτίας αυτών των “πληγών”. Ακόμα υπάρχουν καρα­γκιόζηδες στη Μακεδονία, που θέλουν να γίνουν πλούσιοι “πατερούληδες”, είτε των γηγενών είτε των προσφυγών. Σήμερα όλοι αυτοί είναι γραφικοί. Αν αλλάξουν τα πράγματα, δεν είναι βέβαιον ότι θα παραμείνουν τέτοιοι. Αν αρχίσουν να τους “ταΐζουν” διαφορετικά κέντρα εξουσίας, θα τους ισχυροποιήσουν και θα τους μετατρέψουν σε παράγοντες της κοινωνίας. Υπάρχουν συμφέροντα που απειλούνται εξαιτίας των “αλλαγών” κι αυτά τα συμφέροντα εύκολα “ξυπνούν” συλλογικά ένστικτα.

Το μίσος δεν είναι καθόλου δύσκολο να ξαναγεννηθεί μεταξύ των πληθυσμών της Μακε­δονίας. Αρκεί κάποιος να γνωρίζει τι πρέπει να κάνει και αυτή παίρνει “φωτιά” μέσα σε μια στιγμή. Αρκεί κάποιος από τους εμπλεκόμενους στη σύγκρουση να πάρει με το μέρος του κάποια πλη­θυσμιακή μερίδα και όλοι οι υπόλοιποι θα πάνε με τον εχθρό του. Αρκεί να πάνε οι πρόσφυγες με την Αθήνα και την ίδια ώρα οι γηγενείς θα πάνε με το Πατριαρχείο. Απλά πράγματα. Σε πλη­θυσμούς με συγκρουόμενα συλλογικά συμφέροντα και καχυποψία ανάμεσά τους δεν προσφέρεις ποτέ πολλαπλές επιλογές. Γιατί; Γιατί ενεργοποιείς επικίνδυνα ένστικτα. Ό,τι διαλέγει ο ένας, το αντίθετο παίρνει ο άλλος.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Η Μακεδονία μπορεί να οδηγηθεί στην απόλυτη “θεραπεία” μόνον με την ισχυρή και δίκαιη “ράβδο” ενός ποιμένα, ο οποίος δεν αμφισβητείται από κανέναν. Τέτοιος ήταν ο Πατριάρχης, εφόσον αυτόν αναγνώριζαν οι πληθυσμοί ως ποιμένα τους. Τόσο οι γηγενείς Μακεδόνες όσο και οι προσφυγικής καταγωγής Μακεδόνες πλέον. Αυτός ήταν ίσως το μόνο το κοινό σημείο μεταξύ αυτών των πληθυσμών τα πρώτα χρόνια της δύσκολης συγκα­τοίκησης. Αν αφήσεις το ποίμνιο να διαλέξει ποιμένες, είναι βέβαιον ότι θα έρθει η καταστροφή. Ό,τι εμείς ως Μακεδόνες “χτίζαμε” για έναν περίπου αιώνα, μπορεί να γκρεμιστεί με συνοπτικές διαδικασίες. Ό,τι ως Μακεδόνες ονειρευόμαστε, θα πρέπει να το ξεχάσουμε, γιατί το μίσος μπορεί να το ακυρώσει. Το εκκλησιαστικό καθεστώς δηλαδή δεν το πειράζεις στις Νέες Χώρες όχι μόνον για λόγους εκκλησιαστικής τάξης, αλλά και για εθνικούς λόγους.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με όσες ηλιθιότητες ακούμε και αφορούν το θέμα της έννοιας της ιδιοκτησίας. Αποτελεί θεολογικό “έγκλημα” η άποψη των υποστηρικτών του αρχιεπισκόπου και ταυτόχρονα αποτελεί “δυναμίτιδα” για την εθνική ενότητα. Θα ξεκινήσουμε από το πρώτο, για να καταλήξουμε στο δεύτερο. Ποια είναι βασική παραβολή, που “δείχνει” στον χριστιανό το “σκαρίφημα” του έργου του Χριστού; Η παραβολή του καλού και δίκαιου κυρίου και των απίστων δούλων. Των δούλων, που πήραν τη διαχείριση του Οίκου Του Θεού και θέλησαν να τον μετατρέψουν σε ιδιοκτησία τους. Των δούλων, που δεν αναγνώρισαν το δικαίωμα του Κληρονόμου στον οποίο πιστεύουν οι χριστιανοί.

Το έργο του Χριστού δηλαδή έχει δύο σκέλη. Το πρώτο σκέλος είναι ν’ αποκτήσει την ιδιοκτησία που Του ανήκει και άρα να υπερασπιστεί το δικαίωμα της κληρονομιάς Του και το δεύτερο είναι η Δωρεά αυτής της κληρονομιάς. Το ένα είναι διαφορετικό από το άλλο. Είναι Υιός Του Θεού των ανθρώπων, επειδή είναι κληρονόμος Του και είναι Θεός των ανθρώπων και ο Ίδιος, επειδή αυτήν την κληρονομιά τη μοιράζεται με τ’ αδέρφια Του. Υιός δηλαδή είναι, επειδή είναι Κληρονόμος του Πατέρα Του. Θεός είναι, γιατί αυτήν την κληρονομιά τη μοιράζει. Πώς όμως θα μοιράσει, αν δεν πάρει; Πώς θα ολοκληρωθεί το έργο Του, αν αμφισβητηθεί η άποψή Του περί της έννοιας της ιδιοκτησίας και ως εκ τούτου η ανιδιοτέλειά Του; Πώς είναι δυνατόν Αυτός ο Θεός να προστατεύσει την ανιδιοτέλειά Του, όταν δεν υπάρχει μεταξύ Αυτού και των πιστών Του κοινή αντίληψη περί της έννοιας της ιδιοκτησίας; Αν αμφισβητείται η ανιδιοτέλειά Του, όταν Αυτός μιλάει για σκληρή τιμωρία των αρπάγων;

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Είτε πιστεύει κάποιος στον Χριστό είτε όχι, αυτή είναι η άποψή Του περί ιδιοκτησίας. Ο διαχειριστής, ο οποίος ξεπερνάει τα όρια της διαχείρισης και άρα τους όρους του ιδιοκτήτη, είναι ένας κοινός άρπαγας, που του αξίζει ο θάνατος. Αυτό αφήνει να εννοηθεί ο Χριστός στην παραβολή των απίστων δούλων. Αντιλαμβανόμαστε ότι ο γνωστός θεολόγος αγνόησε τον Ίδιο τον Χριστό, όταν λοιδόρησε την επιχειρηματολογία του Πατριάρχη. Φτάσαμε σε σημείο ν’ ακούμε βλακείες ακόμα και από μητροπολίτες. Ν’ ακούμε τους δούλους του Χριστού να διαφωνούν ανοικτά με τον Κύριό τους. Έφτασε σε σημείο ένας μητροπολίτης να πει ότι το Πατριαρχείο καλά θα κάνει ν’ αφήσει την Εκκλησία της Ελλάδας να πάρει τις επαρχίες του, για να ενηλικιωθεί και να χειραφετηθεί επιτέλους. Κλέβεις ένα αυτοκίνητο και όταν σε πιάσει η αστυνομία λες στα όργανά της να σε αφήσουν ήσυχο, γιατί μέσω αυτής της πράξης θέλεις να ενηλικιωθείς και να χειραφετηθείς.

Τι σχέση έχουν αυτές οι βλακώδεις απόψεις με την άποψη του Κυρίου περί ιδιοκτησίας; Τι διαφορετικό είπε ο Πατριάρχης; Ξέφυγε από το πνεύμα του Κυρίου Του; Το Πατριαρχείο δεν ήταν αυτό το οποίο έδωσε τον Οίκο του στην Εκκλησία της Ελλάδας να τον διαχειριστεί; Όταν η Εκκλησία της Ελλάδας έπαιρνε τη διαχείριση, γιατί δεν αντέδρασε στους όρους του; Ας αμφισβη­τούσε τότε την κυριότητά του κι ας τη διεκδικούσε ως ίσος. Το έκανε; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί ήταν ανίσχυρη. Γιατί δεν τολμούσε να έρθει σε απευθείας σύγκρουση μ’ αυτό. Γιατί δεν μπορούσε να διεκδικήσει ούτε το ποίμνιο των γηγενών ούτε αυτό των προσφύγων. Ως εκ τούτου —και προσβλέποντας στο εκ του ασφαλούς κέρδος— ανέλαβε την απλή διαχείριση και άρα αναγνώρισε την κυριότητα του Πατριαρχείου.

Έστω όμως ότι οι άνθρωποι της εκκλησίας ήταν “αγαθοί” και “καλοπροαίρετοι” άνθρωποι και ξεγελάστηκαν από αυτό, γιατί ήταν ανιδιοτελείς. Οι πολιτικοί εκείνης της εποχής ήταν εξίσου “αγαθοί”; Γιατί βγαίνουν σήμερα και υποστηρίζουν το δίκιο της Εκκλησίας της Ελλάδας; Γιατί μιλάνε για εθνικούς κινδύνους, εξαιτίας της ανάμιξης του Πατριαρχείου στα εσωτερικά θέματα του κράτους; Ογδόντα χρόνια δεν υπήρχε κίνδυνος και σήμερα υπάρχει; Δεν υπήρχε κίνδυνος όταν ο εθνικός σχεδιασμός ήταν ο κυρίαρχος και υπάρχει σήμερα, που είναι κυρίαρχη η διεθνιστική Νέα Τάξη; Σήμερα, που αυτοκτονικά κάποιοι πολιτικοί αναγνωρίζουν εθνικές μειονότητες στην Ελλάδα —παραβλέποντας μονομερώς και εις βάρος τους διεθνείς συνθήκες—, βλέπουν κίνδυνο στο δικαίωμα του Πατριάρχη να έχει λόγο στην εκλογή μητροπολιτών; Σήμερα έμαθαν ότι ο Πατριάρχης είναι αναγκαστικά Τούρκος υπήκοος;

Τι συμβαίνει σ’ αυτήν την περίπτωση; Συμβαίνει αυτό το οποίο με πολλούς τρόπους λέει ο θυμόσοφος λαός …”Όταν χορτάσει η ψείρα, βγαίνει στο γιακά”… ή το άλλο …”Δώσε θάρρος στο χωριάτη και θα σου ανέβει στο κρεβάτι”. Αυτό συμβαίνει. Βλέποντας κάποιοι πονηροί σήμερα την εθνική ομοιογένεια του κράτους, έχουν αποκτήσει εκείνο το θράσος που τους επιτρέπει να ταΐζουν εκ νέου τις αρπακτικές τους διαθέσεις. Όταν υπογράφηκε η Πράξη του 1928, ήταν όλοι ικανο­ποιημένοι, γιατί τους αρκούσε αυτό το οποίο έπαιρναν. Τόσο η ελληνική πολιτεία όσο και η ελληνική εκκλησία είχαν γεμάτα τα “βρακιά” τους και δεν τολμούσαν να μιλήσουν. Γιατί; Γιατί ο Πατριάρχης τότε ήταν ο μεγάλος “ευεργέτης” και κανένας δεν κάνει αστεία με τους ευεργέτες. Ο Πατριάρχης χάρισε στο ελληνικό κράτος εδάφη και πληθυσμούς, που δεν μπορούσαν να του χαρίσουν όλοι οι στρατηγοί του μαζί.

Αυτό ακριβώς συνέβη τότε. Τις “Νέες Χώρες” δεν τις κατέκτησε κανένας ελληνικός στρατός. Ο ελληνικός στρατός, όπως και οι υπόλοιποι στρατοί που περιφέρονταν στη Μακεδονία, θα μπορούσαν να φύγουν από εκεί με τις “κλωτσιές”, αν το επεδίωκε το Πατριαρχείο. Αρκούσε μια απόφαση του Πατριάρχη και όλοι αυτοί θα έφευγαν από εκεί όπως έφυγαν από τη Μικρά Ασία. Γιατί; Γιατί ο Πατριάρχης ήταν ο απόλυτος άρχων εκείνων των περιοχών και εκείνων των ποιμνίων. Όταν τις “Νέες Χώρες” τις εγκατέλειψαν οι Οθωμανοί, η μόνη ισχυρή δομή εξουσίας που παρέμενε εντός αυτών ήταν αυτή της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης. Αυτή μόνη της αποφάσιζε για την τύχη εκείνων των χωρών. Οι “Νέες Χώρες” παραχωρήθηκαν ως δώρο στο ελληνικό κράτος. Γι’ αυτόν τον λόγο τόσο η πολιτική όσο και η εκκλησιαστική εξουσία προσκυνούσαν με “ευλάβεια” προς το Πατριαρχείο. Γι’ αυτόν τον λόγο τους έτρεχαν τα σάλια, κάθε φορά που έβλεπαν τον Πατριάρχη.

Ήταν έτοιμοι να σκοτώσουν τον οποιονδήποτε καραγκιόζη πολιτικό, ο οποίος για λόγους ψηφοθηρίας θα τολμούσε να τον προκαλέσει. “Πρέπει το Πατριαρχείο να παραχωρήσει τις επαρχίες του στην Εκκλησία της Ελλάδας”. Τάδε έφη ο γνωστός ταβερνιάρης Έβερτ. Αυτός ο καλός και δίκαιος άνθρωπος. Αυτός, που, επειδή δεν είχε γιο, βόλεψε τον γαμπρό του στην κρατική περιουσία. Το ερώτημα που του θέτουμε εδώ είναι το εξής: Εφόσον με βάση τη δική του φοβερή λογική τρίτοι μπορούν ν’ αποφασίζουν για τις περιουσίες άλλων, έτσι κι εμείς έχουμε να του αντιπροτείνουμε κάτι ανάλογο. “Πρέπει η περιουσία του Έβερτ —εκτός από τη μαϊμού— να δημευτεί και να μοιραστεί στους φτωχούς”. Θα το επιτρέψει; Όσο φιλανθρωπικοί κι ανιδιοτελείς κι αν είναι οι στόχοι μας, θα μας επιτρέψει ν’ αποφασίσουμε για τα “πρέπει” που αφορούν την περιουσία του;

Τα ανάλογα είπε και ο διαβόητος αποστάτης. Άλλος καλός άνθρωπος! Αυτός “αγαπάει” τόσο πολύ το ελληνικό κράτος, που το χειρίζεται σαν να ήταν δικό του. Γι’ αυτόν τον λόγο “θυσίασε” όλα τα παιδιά του στη διαχείρισή του. Κι αυτός μας είπε τα “πρέπει” του. Αυτό όμως το οποίο δεν μας είπε είναι κάτι άλλο. Κρητικός δεν είναι; Εφόσον γνωρίζει τα “πρέπει” για τις Νέες Χώρες, γιατί δεν ξεκινάει από τα ανάλογα “πρέπει”, που αφορούν την ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη; Γιατί δεν αμφισβητεί το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Κρήτης; Γιατί εκεί φοβάται και δεν τολμάει να κάνει τον έξυπνο. Γιατί οι Κρητικοί τον γνωρίζουν. Γιατί οι Κρητικοί είναι λεβέντες και τους προδότες αποστάτες ακόμα και σήμερα τους σουβλίζουν. Γιατί οι Κρητικοί σφαίρες έχουν και στόχους ψάχνουν. Θα τον αρπάξουν και θα τον πετάξουν στα σκουπίδια, όπως πετιέται στα σκουπίδια ένας ψόφιος σκύλος. Ο Μητσοτάκης ξέρει να κάνει τον έξυπνο μόνον στους Μακεδόνες. Στους Μακεδόνες, που έχουν σπασμένο “τσαμπουκά”. Στους Μακεδόνες, που εδώ και σχεδόν έναν αιώνα τρομοκρατούνται από όλες τις εξουσίες. Στους Μακεδόνες, που με άπειρη βία όλων των τύπων έμαθαν να μην αντιδρούν, γιατί πάντα απειλούνταν με εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις.

Γιατί όμως πολιτικοί όπως ο Έβερτ ή ο Μητσοτάκης τολμάνε κι εκστομίζουν τέτοιες ανοησίες σήμερα; Γιατί όμοιοί τους πολιτικοί ή ακόμα και οι ίδιοι δεν τολμούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο μερικές δεκαετίες πριν; Ούτε καν η Χούντα τόλμησε να αδικήσει το Πατριαρχείο και να του στερήσει τα προνόμιά του. Το Πατριαρχείο, εξαιτίας της ισχύος του και της πολυτιμότητάς του, δικαιώθηκε ακόμα και από τα δικαστήρια της ίδιας της Χούντας. Την εθνικιστική Χούντα, η οποία για εθνικούς λόγους επίσης ήθελε την ενιαία εκκλησιαστική διοίκηση. Τη Χούντα, η οποία ήταν συνέταιρος στην “επανάστασή” της με την Εκκλησία της Ελλάδας. Τη Χούντα, που εκ παραδρομής “ξέχασε” να περάσει στον “συνταγματικό” της νόμο τη διάταξη που περιλάμβανε την Πράξη του 1928. Αυτήν τη δικαίωση πιθανόν να μην την γνωρίζουν όλοι αυτοί οι “πατριώτες”. Ο Χριστόδουλος δεν την γνώριζε, γιατί “διάβαζε” εκείνη την εποχή, ενώ ο Μητσοτάκης ήταν “εξόριστος” από τη Χούντα που ο ίδιος έφερε.

Έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί δικαιώθηκε τότε το Πατριαρχείο; Γιατί η εθνικιστική Χούντα δικαίωσε το Πατριαρχείο των “Τούρκων” υπηκόων; Γιατί η “καχύποπτη” Χούντα των “υπερ­πατριωτών” δικαίωσε τους εθνικά “ύποπτους”; Γιατί απλούστατα το ελληνικό κράτος δεν τολμούσε να δοκιμάσει να επιβιώσει χωρίς τη βοήθειά του. Αντιμετώπιζε προβλήματα με τους κομμουνιστές και δεν θα μπορούσε ν’ αντέξει “ανησυχία” στο Βορρά. Τι είδους “ανησυχία”; Φοβόταν ότι οι “δυσαρεστημένοι” της Μακεδονίας από την Αθήνα θα γίνονταν εύκολη λεία για τους κομμου­νιστές. Τους κομμουνιστές, που από την εποχή του πολέμου τοποθετήθηκαν με “ιδιόρρυθμο” τρόπο απέναντι στο λεγόμενο Μακεδονικό Ζήτημα. Η Εκκλησία της Ελλάδας δηλαδή εύκολα ή δύσκολα θα έπαιρνε με το μέρος της αυτούς τους οποίους είχε ευνοήσει η Αθήνα. Το πρόβλημα ήταν οι “άλλοι”. Αυτό ήταν που “ανησυχούσε” και τρόμαζε μόνιμα την Ελλάδα από το 1922. Από τότε υπάρχει το πρόβλημα.

Τον “Τούρκο” Πατριάρχη τον είχαν μόνιμη ανάγκη όλες οι εξουσίες της Ελλάδας, εφόσον χάρη στη δική του δύναμη μπορούσαν να ικανοποιήσουν τους στόχους τους. Οι Νέες Χώρες ήταν πολύ μεγάλη λεία για να την καταπιεί η Παλαιά Ελλάδα χωρίς βοήθεια. Η θεόφτωχη Παλαιά Ελλάδα. Η πληθυσμιακά “αποψιλωμένη” Παλαιά Ελλάδα. Έπρεπε κάποιος να το δέσει το “θηρίο”, για ν’ αρχίσει η ενσωμάτωσή του στην ελληνική επικράτεια. Αρκούσε κάποιος να το “ανησυχήσει” και θα την πλήρωναν δίκαιοι και άδικοι από την αντίδρασή του. Αρκούσε ένα “φτάρνισμα” των Νέων Χωρών και η Παλαιά Ελλάδα των χωροφυλάκων θα βρισκόταν πέρα από τη Λιβύη. Αρκούσε ένα “γαργάλισμα” του Πατριάρχη και η σύγχρονη ελληνική ιστορία θα ήταν διαφορετική από αυτή που γνωρίζουμε.

Το Πατριαρχείο ήταν αυτό το οποίο διατηρούσε το “θηρίο” ήσυχο. Αυτό χάρισε τις “Νέες Χώρες” στην Ελλάδα, εφόσον μπορούσε να ωθήσει το ποίμνιό του προς τον στόχο της αυτο­διάθεσης. Αν το Πατριαρχείο είχε διαφορετική άποψη, κανένας δεν θα έπαιρνε τίποτε. Στη θέση τους θα υπήρχε μια νέα χριστιανική χώρα, με εδάφη που σήμερα μοιράζονται όλα τα όμορα κράτη των Βαλκανίων. Ίσως το μεγαλύτερο χριστιανικό κράτος των Βαλκανίων. Το κράτος, που θα μπορούσε ακόμα και ιμπεριαλισμό ν’ ασκήσει εις βάρος της Παλαιάς Ελλάδας. Το Πατριαρχείο ήταν αυτό το οποίο αποφάσισε τον διαμελισμό της οθωμανικής επαρχίας των Βαλκανίων. Το Πατριαρχείο ήταν αυτό το οποίο υπέταξε τους πληθυσμούς των Νέων Χωρών στην Αθήνα. Το σύνολο των πληθυσμών, είτε μιλάμε για γηγενείς είτε για πρόσφυγες, μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών.

Η Παλαιά Ελλάδα μόνον κάποιους αγράμματους χωροφύλακες έλεγχε στις Νέες Χώρες και όχι τους πληθυσμούς της. Όλους αυτούς τους έλεγχε και τους παρέδωσε στην Αθήνα το Πατριαρχείο. Το Πατριαρχείο των “Τούρκων” υπηκόων, που σήμερα κάποιοι εκ του ασφαλούς “υπερπατριώτες” το θεωρούν εθνικά ύποπτο. Το ίδιο Πατριαρχείο που χάρισε και την Κρήτη στο ελληνικό κράτος, εφόσον μπορούσε να ταυτιστεί με τις αυτονομιστικές δυνάμεις στην εποχή που το ελληνικό κράτος επιζητούσε την “ένωση”. Το ίδιο Πατριαρχείο που χάρισε στο ελληνικό κράτος και τα Δωδεκάνησα.

Ας πάρει κάποιος να μετρήσει πόσα τετραγωνικά χιλιόμετρα επικράτειας απέκτησε το ελληνικό κράτος με τα όπλα των στρατηγών του κι ας τα συγκρίνει με τα αντίστοιχα χιλιόμετρα που του παραχωρήθηκαν από την ποιμαντορική ράβδο του Πατριαρχείου. Ας πάρει κάποιος να μετρήσει πόσος ήταν ο πληθυσμός του ελληνικού κράτους εξαιτίας των απελευθερωτικών επαναστάσεών του και πόσος έγινε εξαιτίας της βούλησης του Πατριαρχείου. Ας πάρει κάποιος να μετρήσει τι πρόσφεραν στο ελληνικό κράτος οι “πατριώτες” όπως τα παραπάνω θρασίμια και τι πρόσφεραν οι “Τούρκοι” υπήκοοι. Όλοι αυτοί οι “πατριώτες”, που στα δύσκολα είτε “διαβάζουν” είτε “αυτο­εξο­ρίζονται” και στα εύκολα απλώνουν τα χέρια. Στα εύκολα κανένας δεν τους πιάνει σε “ηρωισμό” και “φιλοπατρία”.

Σήμερα αυτοί οι “πατριώτες” άλλαξαν στάση και βλέπουν σαν εθνικά ύποπτους τους “Τούρκους” της Κωνσταντινούπολης. Τι έγινε κι άλλαξαν στάση; Ό,τι γίνεται πάντα με τα θρασίμια. Προσπαθούν να επωφεληθούν, χωρίς να τους νοιάζει ποιος θίγεται και σε τι περιπέτειες μπορεί να μπει. Προσπαθούν να επωφεληθούν από τον κόπο και τη θυσία των Μακεδόνων και των Θρακών. Σήμερα, που υπάρχει αγάπη και ομόνοια στη Βόρεια Ελλάδα και είναι καιρός να βαδίσει όπως της αρμόζει, τα θρασίμια προσπαθούν ν’ αρπάξουν ό,τι μπορούν. Πολύ πριν οι Μακεδόνες αρχίσουν να συλλέγουν τους “καρπούς” από την “επένδυση” της υπομονής τους, σπεύδουν τα σκουπίδια να εισπράξουν. Βλέποντας την ομοιογένεια των πληθυσμών, η οποία με πολύ κόπο και πόνο κατακτήθηκε, προσπαθούν να την μετατρέψουν σε κέρδος. Ούτε καν τους ενδιαφέρει αν μας βάλουν σε μπελάδες και τι είδους μπελάδες θα είναι αυτοί. Να μεγαλώσουν τις εξουσίες και τις εισπράξεις τους και τίποτε άλλο δεν τους ενδιαφέρει.

Γκρινιάζει η εφημερίδα Αυριανή για τα έξι δισεκατομμύρια που προσφέρει το κράτος στο Πατριαρχείο. Ενοίκιο να πλήρωνε στο Πατριαρχείο γι’ αυτά που παρέδωσε στο ελληνικό κράτος, θα ήταν πολλαπλάσιο. Μιας εβδομάδας “δωρεές” στα προσκυνήματα των “Νέων Χωρών” είναι αυτά τα χρήματα. Θα μετανιώσει λέει το Πατριαρχείο αν έρθει σε σύγκρουση με την ελληνική Πολιτεία. Το ποιος θα μετανιώσει δεν είναι και τόσο βέβαιο. Αν εξαιτίας της αθέτησης των όρων της Πράξης του 1928 το Πατριαρχείο την άρει —όπως είναι δικαίωμά του—, πολλοί θα κλάψουν. Γιατί; Γιατί θα μπορεί να ιδρύσει δική του ξεχωριστή εκκλησία στον ίδιο χώρο. Θα πάρει μερίδιο από την εκκλησιαστική περιουσία στο μέγεθος που θα προσδιορίζει το ποσοστό του και ταυτό­χρονα ως μηχανισμός θα εισπράττει χρήματα καί από το κράτος καί θα διαχειρίζεται μόνο του τις δωρεές. Τότε θα καταλάβει η Αυριανή τι σημαίνει πλούτος και ποιοι σήμερα τον διαχειρίζονται.

Αυτά είναι τα μεγέθη της παραχώρησης της διαχείρισης της ιδιοκτησίας του Πατριαρχείου στο ελληνικό κράτος. Όταν όμως κάποιος σου παραχωρεί τη διαχείριση της δικής του περιουσίας —υλικής και άυλης— ευνόητο είναι ότι σου θέτει και όρους. Αυτούς τους όρους που περιλαμβά­νονται στην περίφημη πλέον Πράξη του 1928. Η ελληνική πολιτεία έλαβε ένα τεράστιο δώρο και μάλιστα με ασήμαντους όρους. Με όρους που έχουν ως στόχο κυρίως να ελέγχουν την εκκλησια­στική τάξη και τίποτε παραπάνω. Δεν είναι σημαντικός όρος το να ελέγχει το Πατριαρχείο την εκλογή των Μητροπολιτών, οι οποίοι ως Μητροπολίτες θα υποτάσσονται στον ελληνικό νόμο. Αντιλαμβανόμαστε ότι το άρθρο 3 του Συντάγματος δεν είναι μια κοινή διάταξη. Αποτελεί θεμελιώδη νόμο. Ιδρυτικό νόμο του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Νόμο, που δεν μπορεί να αναθεωρηθεί μονομερώς από καμία ελληνική κυβέρνηση.

Τι λέει αυτό το άρθρο; Άρθρo 3. 1. Eπικρατoύσα θρησκεία στην Eλλάδα είναι η θρησκεία της Aνατoλικής Oρθόδoξης Eκκλησίας τoυ Xριστoύ. H Oρθόδoξη Eκκλησία της Eλλάδας, πoυ γνωρίζει κεφαλή της τoν Kύριo ημών Iησoύ Xριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δoγματικά με τη Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινoύπoλης και με κάθε άλλη oμόδoξη Eκκλησία τoυ Xριστoύ· ΤΗΡΕΙ ΑΠΑΡΑΣΑΛΕΥΤΑ, όπως εκείνες, τoυς ιερoύς απoστoλικoύς και συνoδικoύς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις. Eίναι αυτoκέφαλη, διoικείται από την Iερά Σύνoδo των εν ενεργεία Aρχιερέων και από τη Διαρκή Iερά Σύνoδo πoυ πρoέρχεται από αυτή και συγκρoτείται όπως oρίζει o Kαταστατικός Xάρτης της Eκκλησίας, με ΤΗΡΗΣΗ των διατάξεων τoυ Πατριαρχικoύ Tόμoυ της κθ΄ (29) Ioυνίoυ 1850 και της Συνoδικής Πράξης της 4ης Σεπτεμβρίoυ 1928.

2. To εκκλησιαστικό καθεστώς πoυ υπάρχει σε oρισμένες περιoχές τoυ Kράτoυς δεν αντίκειται στις διατάξεις της πρoηγoύμενης παραγράφoυ.

Στο σημείο αυτό χρήσιμο είναι πούμε μερικά πράγματα νομικής φύσεως, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς συμβαίνει στο επίπεδο αυτό. Αναγκαζόμαστε να το κάνουμε αυτό, γιατί δεν πρόκειται να μάθει κανένας και τίποτε από τα ΜΜΕ. Οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, στο να εξηγήσουν στον λαό τι συμβαίνει με το Σύνταγμα, “κρύβονται”. Πληρώνουμε δεκάδες συνταγματολόγους και δεν τους έχουμε όταν τους χρειαζόμαστε. Αυτοί εμφανίζονται μόνον όταν είναι να διεκδικήσουν —με βάση το Σύνταγμα— κάποια αναδρομικά και καμιά “αυξησούλα”. Αυτοί εμφανίζονται για να παραστήσουν τους έξυπνους και να ζητήσουν καμιά ψήφο, αν εκτός των άλλων έχουν και πολι­τικές φιλοδοξίες. Σήμερα “κρύβονται”, γιατί φοβούνται μήπως και στεναχωρήσουν τα “αφεντικά” τους.

Γι’ αυτόν τον λόγο αναγκαζόμαστε εμείς να κάνουμε μια ανάλυση, την οποία θα έπρεπε ήδη να τη γνωρίζει ο μέσος πολίτης. Μόνον με τη γνώση αυτήν μπορεί να καταλάβει γιατί αντιδρά όπως αντιδρά το Πατριαρχείο και βέβαια να κρίνει και την κυβέρνηση για τη συμπεριφορά της. Γιατί να την κρίνει; Γιατί λέει ψέματα και η ίδια. Γιατί προφανώς εκβιάζεται από τον αρχιεπίσκοπο. “Χρωστάει” στον αρχιεπίσκοπο και σήμερα πρέπει να “ξεπληρώσει” τα χρέη της. Όταν εισπράττεις εκλογικά κέρδη από αυτόν, είναι βέβαιον ότι σε κάποια στιγμή θα πληρώ­σεις το τίμημα. Ποιο είναι αυτό; Να “συμπλέεις” μαζί του ακόμα και στις παρανομίες του. Να λέει αυτός ότι σέβεται τους νόμους κι εσύ ως πολιτεία να του δίνεις τη νομιμοφάνεια που τον συμφέρει. Είναι υποχρεωμένη —ισχυρίζεται— η κυβέρνηση να εκδώσει το διάταγμα του διορισμού των παρανόμως εκλεγέντων μητροπολιτών των χηρευουσών μητροπόλεων των “Νέων Χωρών”. Αυτό είναι ψέμα. Πέρα για πέρα ψέμα. Απλά, για να το καταλάβεις αυτό, θα πρέπει να γνωρίζεις πώς λειτουργεί ο νόμος και ειδικά ο συνταγματικός νόμος.

Τα κύρια πράγματα που πρέπει να γνωρίζει κάποιος στην περίπτωση αυτήν είναι δύο. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γνωρίζει είναι ότι όλοι οι νόμοι δεν είναι ίσοι μεταξύ τους και το δεύτερο εξίσου σημαντικό είναι να γνωρίζει το τι περιλαμβάνει ένα Σύνταγμα μέσα στις διατάξεις του. Ένα Σύνταγμα, εκτός από τους νόμους που καθορίζουν τα δικαιώματα των πολιτών και τον τρόπο λειτουργίας του κράτους, περιλαμβάνει και τους νόμους που αφορούν και διασφαλίζουν την ίδια του την ύπαρξη. Μέσα σ’ αυτόν τον νόμο περιλαμβάνονται όλοι εκείνοι οι νόμοι που το εντάσσουν στη διεθνή κοινότητα. Μέσα του περιλαμβάνει και το σύνολο των διεθνών συμφωνιών που το νομιμοποιούν ως κρατική υπόσταση. Το κάθε Σύνταγμα δηλαδή λειτουργεί και ως τίτλος ιδιοκτησίας, που αναγνωρίζεται από τη διεθνή κοινωνία.

Αυτοί οι νόμοι, που ανήκουν στη σφαίρα του διεθνούς δικαίου, υπερέχουν έναντι των ομοειδών τους, που ανήκουν στη σφαίρα του εθνικού δικαίου. Δεν μπορούν ν’ αλλάξουν μονομερώς. Μπορούν ν’ αλλάξουν μόνον αν ακολουθηθούν ανάλογες διαδικασίες μ’ αυτές που τους έθεσαν. Δεν μπορεί ένα κράτος να προσθέσει στο Σύνταγμά του μια διάταξη, που θα ακυρώνει μια άλλη, η οποία ανήκει στη σφαίρα του διεθνούς δικαίου. Δεν μπορεί δηλαδή ένα κράτος να δημιουργήσει νόμους “by pass”, που να του επιτρέπουν να παρακάμπτει τις υποχρεώ­σεις του. Γιατί; Γιατί στη μεταξύ τους σύγκρουση οι νόμοι θα οδηγήσουν στα διεθνή δικαστήρια και εκεί θα κριθούν.

Στα διεθνή δικαστήρια κρίνονται οι νόμοι. Στα διεθνή δικαστήρια, τα οποία, προστατεύοντας τη διεθνή νομιμότητα, θ’ αποφασίσουν εις βάρος του εθνικού νόμου. Δεν απαγορεύει δηλαδή κανένας στα κράτη να προσθέτουν νόμους στα Συντάγματά τους. Απλά, όταν αυτοί οι νόμοι θα έρθουν σε σύγκρουση με τους νόμους οι οποίοι άπτονται του διεθνούς δικαίου, θα ακυρωθούν. Στην περίπτωση αυτήν δεν υπάρχει παρέμβαση του διεθνούς παράγοντα στα εσωτερικά της χώρας, εφόσον το κράτος καλείται να δώσει εξηγήσεις μόνον όταν δεν σέβεται τη δική του “υπογραφή”. Γι’ αυτόν τον λόγο τα ανεξάρτητα κράτη δεν “ακυρώνουν” εμμέσως τις διεθνείς συμφωνίες. Δεν υπάρχει δηλαδή λόγος να προσθέσεις κάτι το οποίο όταν θα το χρειαστείς δεν θα είναι χρήσιμο.

Θα δούμε ένα παράδειγμα, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς λέμε. Το ελληνικό κράτος είναι δεσμευμένο απέναντι στη διεθνή κοινωνία με τη Συνθήκη της Λοζάννης. Απόλαυσε τα κέρδη αυτής της συνθήκης, αλλά αυτό έχει και το αντίστοιχο κόστος. Ποιο είναι αυτό; Αναγκάζει το ελληνικό κράτος ν’ αναγνωρίζει στο εσωτερικό του θρησκευτική μειονότητα. Το αναγκάζει δηλαδή να παραχωρήσει σε κάποιους πληθυσμούς τα δικαιώματα που προβλέπονται σ’ αυτήν την περίπτωση. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί ν’ αλλάξει μονομερώς από το ελληνικό κράτος. Για ν’ αλλάξει, θα πρέπει είτε να παραιτηθεί των δικαιωμάτων του το άλλο μέρος ή να επαναληφθούν οι διαπραγματεύσεις πάνω στις ίδιες βάσεις και βέβαια αν το θέλει και πάλι το άλλο μέρος. Όσους νόμους κι αν προσθέσει το κράτος, που να “ακυρώνουν” αυτόν τον νόμο, δεν έχει καμία σημασία. Στην πρώτη καταγγελία των θιγομένων και άρα στην πρώτη σύγκρουση των νόμων, θα ακυρωθεί ο πρόσθετος νόμος.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το άρθρο 3 του Συντάγματος. Το άρθρο 3 ανήκει στη σφαίρα του διεθνούς δικαίου. Το άρθρο 3 και οι όροι του είναι δεσμευτικοί για το ελληνικό κράτος, όπως είναι δεσμευτική η Συνθήκη της Λοζάννης και οι όροι της. Το Πατριαρχείο της Κωνσταντινου­πόλεως είναι ένα νομικό πρόσωπο του διεθνούς δικαίου. Μπορεί να συνάπτει συμφωνίες με κράτη, που είναι ανάλογου νομικού κύρους με τις διακρατικές συμφωνίες. Το άρθρο 3 λοιπόν έχει σχέση με τις δεσμεύσεις του ελληνικού κράτους απέναντι σε ένα νομικό πρόσωπο του διεθνούς δικαίου. Δεν έχει σχέση με το κανονικό δίκαιο της εκκλησίας. Το ελληνικό κράτος είναι αυτό το οποίο δεσμεύεται απέναντι στο Πατριαρχείο και όχι η Εκκλησία της Ελλάδας. Η Εκκλησία της Ελλάδας είναι υποχρεωμένη να σέβεται τους νόμους του ελληνικού κράτους και άρα να σέβεται και τις δεσμεύσεις του, που καταγράφονται μέσα στο ίδιο το Σύνταγμα.

Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Η πράξη του αρχιεπισκόπου είναι μια πράξη ενός προσώπου νομικά ανεύθυνου. Το κόστος αυτής της πράξης αφορά το ελληνικό κράτος, το οποίο είναι αυτό που χρεώνεται την μη τήρηση των όρων μιας συμφωνίας που το δεσμεύει. Το ελληνικό κράτος παρανομεί εξαιτίας της αθλιότητας του αρχιεπισκόπου και όχι η Εκκλησία της Ελλάδας. Η ελληνική εκκλησία πέρα από τους γραπτούς ή άγραφους κανόνες της εκκλησίας δεν έχει καμιά νομική υποχρέωση απέναντι στο Πατριαρχείο. Η ελληνική εκκλησία δεν έχει συνάψει καμιά επίσημη κοσμικού τύπου συμφωνία μ’ αυτό και άρα δεν προκύπτει καμιά υποχρέωση γι’ αυτήν. Το ελληνικό κράτος είναι αυτό που έχει υποχρέωση απέναντι στο Πατριαρχείο. Το ελληνικό κράτος απλά όρισε την Εκκλησία της Ελλάδας να διαχειρίζεται —ως η αρμοδιότερη αρχή— μια περιουσία που περιήλθε στα χέρια του κατόπιν διεθνούς συμφωνίας.

Το κράτος λοιπόν είναι υποχρεωμένο να περιορίσει και να τιμωρήσει τον αρχιεπίσκοπο και τους παρανομούντες επισκόπους μέσω των δικών του μηχανισμών και νόμων και όχι το Πατριαρχείο μέσω των κανόνων της εκκλησίας. Να τους τιμωρήσει για απλή παράβαση του Συντάγματος αν όχι για εγκληματική πράξη εκτροπής του και άρα προσπάθεια κατάλυσής του. Το Πατριαρχείο δηλαδή κακώς ασχολήθηκε με τον “τίποτε” και των περί αυτώ. Κακώς ασχολήθηκε με τον επίσκοπο Αθηνών και προεδρεύοντα της Ιεράς Συνόδου. Το Πατριαρχείο, μόλις αντιλήφθηκε τις προθέσεις του, έπρεπε ν’ απευθυνθεί απ’ ευθείας στην ελληνική πολιτεία. Να της ζητήσει εξηγήσεις για την μη τήρηση των όρων του άρθρου 3 και να την απειλήσει —πολύ πριν άρει την Πράξη του 1928— ότι θα την σύρει στα διεθνή δικαστήρια.

Τα διεθνή δικαστήρια θα δικαιώσουν το Πατριαρχείο και θα ακυρώσουν το σύνολο της πρόσθετης νομολογίας “by pass”, που λειτουργεί ακυρωτικά ως προς το άρθρο 3. Το σύνολο της νομολογίας δηλαδή, που δίνει αυτήν τη στιγμή το δικαίωμα στον αρχιεπίσκοπο να παριστάνει τον νομοταγή πολίτη και βέβαια το δικαίωμα στην ελληνική κυβέρνηση να λέει ψέματα. Γιατί λέει ψέματα η κυβέρνηση; Γιατί απλούστατα η κυβέρνηση ναι μεν είναι υποχρεωμένη εκ του νόμου να επικυρώνει —μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο και χωρίς να κρίνει η ίδια— τον διορισμό των εκλεγέντων από την Ιερά Σύνοδο μητροπολιτών, αλλά, επειδή είναι δεσμευμένη από το άρθρο 3, είναι υποχρεωμένη να το κάνει μόνον εάν τηρούνται οι όροι του. Σήμερα, που δεν τηρήθηκαν οι όροι του άρθρου 3, δεν υπάρχει κανένας νόμος που να παραβιάζει η κυβέρνηση σε περίπτωση που δεν επικυρώσει τον διορισμό τους. Ίσα–ίσα που συμβαίνει το αντίθετο. Αν το κάνει, παρανομεί και μάλιστα στο ανώτατο επίπεδο, εφόσον παραβαίνει τον διεθνή νόμο. Στην περί­πτωση αυτήν δηλαδή συμβαίνει το εξής φαινομενικά παράδοξο. Αν η κυβέρνηση σεβαστεί τον νόμο, παρανομεί.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Κακώς ασχολήθηκε το Πατριαρχείο με την Εκκλησία της Ελλάδας και εμφάνισε το πρόβλημα σαν ενδοεκκλησιαστικό πρόβλημα. Κακώς ανήγαγε ολόκλη­ρος Οικουμενικός Πατριάρχης έναν κοινό επίσκοπο σε ομοεπίπεδό του συζητητή. Το πρόβλημα το οποίο προέκυψε ανήκει καθαρά στη σφαίρα του διεθνούς δικαίου και αφορά τη διεθνή κοινότητα. Κακώς δηλαδή ασχολήθηκε με “ακοινωνησίες” και άλλες εκκλησιαστικές πρακτικές και εμφάνισε τον αρχιεπίσκοπο ως θύμα, προσφέροντάς του κάποιες συμπάθειες μεταξύ των αδαών και των αφελών. Δεν είχε καμία δουλειά το Πατριαρχείο με τον αρχιεπίσκοπο.

Έπρεπε εξ αρχής ν’ απειλήσει το ελληνικό κράτος με διεθνή δικαστήρια. Έπρεπε ο Πατρι­άρχης να καλέσει τον ίδιο τον πρωθυπουργό στην Κωνσταντινούπολη και να τον απειλήσει. Να τον κατηγορήσει ευθέως για αχαριστία και παρανομία. Δεν έπρεπε καν να στείλει την εξαρχία στην Αθήνα. Γιατί; Γιατί είναι θέμα ιεραρχίας. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι με βάση το Σύνταγμα της Ελλάδας ένας αιρετός άρχων ενός μέρους του ποιμνίου του της Κωνσταντινού­πολης. Αυτός επισκέπτεται το Φανάρι για να δώσει εξηγήσεις και όχι το αντίθετο. Έπρεπε να τον “σύρει” στην Κωνσταντινούπολη και εκεί να τον τρομοκρατήσει. Μέσα στην “έδρα” του έπρεπε να του ζητήσει το “κεφάλι” του αρχιεπισκόπου. Να τον απειλήσει ότι, αν δεν το κάνει, θα άρει την Πράξη του 1928 και ν’ αφήσει υπονοούμενα ότι θα κατευθύνει το ποίμνιό του προς την κατεύθυνση της αναζήτησης της αυτονομίας. Φαντάζεται κάποιος τι ζαλάδα θα του ερχόταν, αν τον απειλούσε άμεσα ή άφηνε να εννοηθεί ότι θα διεκδικήσει τις Νέες Χώρες, το Βόρειο Αιγαίο, τα Δωδεκάνησα και την Κρήτη; Έχει δει κανείς άνθρωπο να λιποθυμάει στα καλά καθούμενα; Αυτή είναι η δύναμη του Πατριάρχη. Τότε το ελληνικό κράτος θα άλλαζε μόνο του τη νομολογία που δίνει το δικαίωμα στον αρχιεπίσκοπο να εμφανίζεται σαν νομοταγής και βέβαια του δίνει τη δυνατότητα να εκβιάζει την κυβέρνηση.

Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα είναι το κέρδος που επιδιώκουν όλοι αυτοί οι πονηροί από αυτήν την αρπαγή. Θα μιλήσουμε δηλαδή για την “ταμπακέρα” της υπόθεσης. Τα πάντα ξεκινάνε από τις φιλοδοξίες του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου και κατά κόσμον Παρασκευαΐδη. Αυτός ο άνθρωπος είναι φιλόδοξος κι απλά βρέθηκε στην εκκλησία, γιατί αυτός ήταν ο πιο εύκολος τρόπος να εκδηλώσει τις φιλοδοξίες του. Βλέποντας ότι ο “έξω” κόσμος ήταν πολύ δύσκολος για να “διαπρέψει”, μπήκε σε μία δομή, που αρκεί το “γλείψιμο” για ν’ αναρριχηθείς στην ιεραρχία. Μέχρι δηλαδή ν’ αναρριχηθεί σ’ αυτήν φερόταν ως παπάς και μόλις απέκτησε τα ελέω Θεού αξιώματα άρχισε να φέρεται σαν ιδιώτης πολίτης. Άρχισε ν’ αποκαλύπτει τη σκέψη του, που είναι καθαρά πολιτική και η οποία δεν έχει σχέση με τη νοοτροπία των ανθρώπων της δογματικής εκκλησίας. Αυτό είναι λογικό, εφόσον αυτός ο οποίος σκέφτεται πολιτικά δεν σέβεται ούτε δόγματα ούτε κανόνες. Σκέφτεται με τον τρόπο που θα του δώσει την ευκαιρία να επιβάλει τα δικά του δόγματα και τους δικούς του κανόνες.

Μέχρι δηλαδή ν’ αποκτήσει τη μόνιμη θέση που τον εξασφάλιζε δια βίου, “κρυβόταν”. “Υπάκουε” στους πατέρες και σέβονταν τους “κανόνες”. Δεν εξέφραζε την προσωπική του άποψη, γιατί αυτή απαγορεύεται μέσα σ’ αυτού του είδους τις δομές. Μέσα σ’ αυτές τις δομές η διαφορετική άποψη είναι ντε φάκτο “αιρετική” και ο Χριστόδουλος ήταν πολύ δειλός για να εμφανιστεί ως “ιδιόμορφος”. Μόλις όμως εξασφαλίστηκε σε θέση που είναι μόνιμη και δεν κινδύνευε, αποκαλύφθηκε. Γιατί το λέμε αυτό με τόση σιγουριά; Γιατί απλούστατα, αν αποκάλυπτε τις σκέψεις κατά τη διάρκεια της “αναρρίχησής” του, θα τον σταματούσαν. Η εκκλησία έχει “αλλεργία” στους πολιτικά σκεπτόμενους “βιαστικούς” και φιλόδοξους ανθρώπους. Η εκκλησία “σπρώχνει” τους υποταγμένους και πιστούς στα δόγματα παπάδες.

Ο Χριστόδουλος επί δεκαετίες παρίστανε τον τυπικό παπά. Ήταν απόλυτα υποταγμένος στους ανωτέρους του. Δεν αμφισβητούσε καμία επιλογή της ιεραρχίας της Εκκλησίας. Δεν αμφισβήτησε ούτε καν τη συνεργασία της με τη Χούντα. Την “λιβάνιζε” τη Χούντα, άσχετα αν μετά θυμήθηκε ότι εκείνη την εποχή “διάβαζε”. Εκείνα τα χρόνια ήταν θαυμαστής οργανώσεων εθνικιστών φασιστών, που έβλεπαν παντού κινδύνους και “θαύμαζαν” το Πατριαρχείο για τον ηρωισμό του. Ήταν ενταγμένος σε παραθρη­σκευ­τικές οργανώσεις φανατικών. Είχε “πνευματικούς” υπέρ του δέοντος φανατικούς και δογμα­τικούς. Ποτέ δεν εξέφραζε προσωπική άποψη, επειδή δεν ήθελε να εκτίθεται. Το ίδιο “διακριτικός” ήταν και τον καιρό της μεταπολίτευσης. Δεν βγήκε ποτέ να υπερασπιστεί τις επιλογές του. Γι’ αυτόν τον λόγο ισχυρίζεται σήμερα ότι κατά τη διάρκεια της Χούντας “διάβαζε”.

Από πού προκύπτει αυτό το συμπέρασμα; Από τον “βουβό” τρόπο που ανέλαβε ως αρχι­επίσκοπος. Ο σημερινός “επαναστάτης” και “δημοκράτης” Χριστόδουλος δεν εκλέχθηκε γι’ αυτά του τα χαρακτηριστικά. Δεν προέκυψε ανάγκη “ανανέωσης” της εκκλησίας, ώστε οι “προχω­ρημένες” απόψεις του να του δώσουν τη νίκη στις εκλογές για τη θέση του αρχιεπισκόπου. Ο Χριστόδουλος με τη “βουβαμάρα” του απλά κλήθηκε ν’ αντικαταστήσει έναν συντηρητικό αρχι­επίσκοπο, όπως ήταν ο Σεραφείμ. Τα “προσόντα” του ήταν οι σχέσεις του με τις παραθρησκευτικές οργανώσεις και άρα η “βιτρίνα” του ήταν πιο συντηρητική ακόμα κι απ’ αυτήν του Σεραφείμ.

Μόλις εξασφάλισε τη θέση του αρχιεπισκόπου, εκδηλώθηκε. Η πρώτη ρήξη της αρχι­επισκοπικής του καριέρας έγινε με τους ίδιους ανθρώπους που τον στήριξαν στην εκλογή του. Πρώτα μαλλιοτραβήχτηκε με τον Πειραιώς και μετά ξεκίνησε την “καριέρα” του ως “μαλλιο­τραβηχτής”. Από εκεί και πέρα άρχισε την πολιτική. Άρχισε να επιλέγει τους ανθρώπους του με πολιτικά κριτήρια. Οι συμμαχίες και οι αντιπαλότητές του είχαν ως στόχο να υπηρετήσουν τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Ο σημερινός του εχθρός μπορεί να είναι ο αυριανός του φίλος και το αντίστροφο. Ο χθεσινός “σκοταδιστής” Καλλίνικος είναι σήμερα ο ισχυρότερος σύμμαχός του. Όλα αυτά είναι ξένα προς τη λογική της εκκλησίας. Τη λογική μιας δομής, που, υπηρετώντας ένα μόνιμο και άκαμπτο δόγμα, έχει εχθρούς και φίλους με τα ίδια χαρακτηριστικά.

Όλα αυτά δεν αφορούν τον Χριστόδουλο. Ο άνθρωπος είναι κοσμικός. Είναι ένας φουκαράς, που θέλει να γίνει celebrity. Θέλει να βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Η έννοια του Θεού ή η πίστη είναι γι’ αυτόν επάγγελμα. Το μέσον για να γίνει διάσημος. Ό,τι είναι η ιατρική για έναν γιατρό, που θέλει να γίνει διάσημος. Ότι είναι η φωνή για έναν τραγουδιστή. Η δουλειά που θα του εξασφαλίσει τα πάντα. Όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε τα πάντα, γιατί αυτό είναι το επιδιωκόμενο. Του αρέσουν οι πολυτέλειες. Του αρέσουν τα φανταχτερά ρούχα. Του αρέσουν τα ακριβά σπίτια. Του αρέσουν τα ακριβά αυτοκίνητα. Του αρέσουν τα γιοτ. Του αρέσει με λίγα λόγια η “ασκητική” της Μυκόνου.

Θυμάται κανείς την πρόσφατη λεκτική επίθεσή του στους πλούσιους; Μίλησε για “αυτο­κινητάρες” για “βιλάρες” και για γιοτ. Ας ψάξει κανείς να δει τις συνθήκες της δικής του διαβίωσης και θα δει ότι η ακρίβεια στην περιγραφή του οφείλεται στο γεγονός ότι τα απολαμβάνει και ο ίδιος. Υπάρχουν στοιχεία που να το αποκαλύπτουν αυτό. Δισεκατομμύρια ξόδεψε ο “ταπεινός” δούλος του Θεού για ν’ ανακατα­σκευάσει την αρχιεπισκοπική κατοικία. Δεκάδες εκατομμύρια ξοδεύει κάθε χρόνο για στολές και αυτοκίνητα. Από γιοτ κάνει τις βουτιές του. Ο αναγνώστης εδώ εύλογα θ’ αναρωτηθεί. Αν αυτά ήταν το ζητούμενο, γιατί ρισκάρει αυτήν τη σύγκρουση; Η θέση του μπορεί να του τα προσφέρει. Η μητρόπολη Αθηνών είναι αρκετά πλούσια για να ταΐζει έναν celebrity. Γιατί επιδιώκει μια σύγκρουση, της οποίας το αποτέλεσμα μπορεί να είναι καταστροφικό γι’ αυτόν;

Τι πιστεύει ο γράφων; Ότι είναι άρρωστος ο άνθρωπος. Είναι μεγαλομανής. Ακόμα κι όταν εμφανίζεται συγκινημένος, η συγκίνηση είναι από θαυμασμό για τον εαυτό του. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Δεν συγκινείται για παράδειγμα από τη φτώχεια που υπάρχει στον κόσμο. Συγκινείται από το πόσο καλά την περιγράφει ο ίδιος. Συγκινείται που δεν υπάρχει η μάνα του για να τον καμαρώσει. Κατά την εκτίμησή μας αυτή η αρρώστια υποτροπίασε κατά την επαφή του με τον Πάπα. Σ’ εκείνη την επαφή πρέπει ο φουκαράς να έπαθε το δικό του προσωπικό “σοκ και δέος”. Ήρθε σε απευθείας επαφή με τον μεγαλύτερο παράγοντα της εξουσίας στον κόσμο και αισθάνθηκε παντελώς ασήμαντος. Είδε έναν άνθρωπο ν’ αντιμετωπίζεται από τους πάντες ως ζωντανός θεός και σάλεψε. Είδε έναν άνθρωπο να τον προσκυνούν από φόβο ακόμα και οι άθεοι και ζήλεψε.

Αυτό πρέπει να είναι ένα πραγματικό σοκ για έναν μεγαλομανή άνθρωπο. Αισθάνθηκε το αξίωμά του ανίκανο να συναγωνιστεί ακόμα και τις σόλες του Πάπα. Γιατί; Γιατί το αξίωμά του είναι πραγματικά ασήμαντο στην πραγματική κλίμακα των εκκλησιών. Είναι ένας κοινός επίσκοπος. Ακόμα και το πρόθεμα “αρχι-” του τίτλου του είναι τιμής ένεκεν. Δεν είναι πραγματικό. Δεν είναι δηλαδή σαν τον τίτλο του αρχιλοχία, που ασκεί εξουσία στους υπόλοιπους λοχίες. Δεν του επιτρέπει να ασκεί εξουσία σε άλλους επισκόπους, ακόμα και της ίδιας της Εκκλησίας της Ελλάδας. Δεν του επιτρέπει καν να τους κρίνει. Ο αρχιεπίσκοπος είναι απλά ο προεδρεύων της Ιεράς Συνόδου. Ασκεί την προεδρία σε ένα όργανο που το συνθέτουν συνάδερφοί του. Πραγματική εξουσία έχει μόνον στην μητρόπολη Αθηνών και πουθενά αλλού. Την θεωρητικά σημαντικότερη μητρόπολη. Γιατί θεωρητικά; Γιατί δεν είναι ούτε η πλουσιότερη μητρόπολη στην Ελλάδα ούτε η πολυπληθέστερη σ’ ό,τι αφορά το ποίμνιο της.

Όλα αυτά σίγουρα τον επηρέασαν και τον έκαναν να θέσει στόχους ακόμα πιο υψηλούς. Πόσο πιο υψηλούς; Να γίνει Πατριάρχης και ο ίδιος. Μικρός τη τάξη μεν, αλλά Πατριάρχης. Πώς όμως θα γίνει; Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει ν’ αλλάξει το υπάρχον καθεστώς μέσα στην Εκκλησία της Ελλάδας. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να ελέγχει απόλυτα το σύνολο της ιεραρχίας. Το σύνολο των μελών της Ιεράς Συνόδου και άρα και αυτών που δεν ανήκουν στην Εκκλησία της Ελλάδας. Πώς όμως θα ελέγξεις αυτό το όργανο, όταν ένα μεγάλο ποσοστό του ελέγχεται από τον ίδιο τον Πατριάρχη; Από τον Πατριάρχη, που παρακολουθεί από “απέναντι” και είναι βέβαιον ότι δεν συμφωνεί με τις φιλοδοξίες σου; Γιατί να συμφωνήσει άλλωστε; Στα καλά καθούμενα θα αποκτήσει συνέταιρο Πατριάρχη, για να μοιράζεται το ίδιο ελληνορθόδοξο ποίμνιο;

Αντιλαμβανόμαστε ότι εδώ το πρόβλημα δεν είναι θέμα χρημάτων. Είναι θέμα φιλοδοξιών. Ο αρχιεπίσκοπος δηλαδή δεν διεκδικεί τις Νέες Χώρες, για να κάνει την Εκκλησία της Ελλάδας πλουσιότερη ή ισχυρότερη. Δεν τον ενδιαφέρουν αυτά, εφόσον έτσι κι αλλιώς τα ελέγχει η Εκκλησία της Ελλάδας με την Πράξη του 1928. Το ζητούμενο εδώ είναι η εξουσία. Το ζητούμενο είναι ν’ αλλάξει ο δικός του ρόλος μέσα σ’ αυτήν. Το ζητούμενο είναι το ποιος ελέγχει τους μητροπολίτες των Νέων Χωρών και άρα τις ψήφους τους μέσα στην Ιερά Σύνοδο. Την Ιερά Σύνοδο, η οποία είναι το μοναδικό όργανο που έχει την εξουσία να μετατρέψει την αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδας σε Πατριαρχείο της Ελλάδας κατά τα πρότυπα της εκκλησίας της Σερβίας, της Γεωργίας κλπ. Το ζητούμενο είναι οι ψήφοι, οι οποίοι θα μετατρέψουν τον “γιαλαντζί” αρχιεπίσκοπο σε πραγματικό Πατριάρχη. Τα χρήματα εμπλέκονται στη συνέχεια, γιατί θα πρέπει να εξαγοραστούν σύμμαχοι σε αυτήν την μάχη.

Πώς εξυπηρετεί τις φιλοδοξίες του αρχιεπισκόπου η σημερινή του στρατηγική; Γιατί δηλαδή το όλο θέμα περιστρέφεται γύρω από τις λίστες και τις εγκρίσεις του Πατριαρχείου; Σήμερα —και εξαιτίας της Πράξης του 1928— για να γίνει κάποιος μητροπολίτης Νέων Χωρών, θα πρέπει, αν όχι να “γλείφει” αποκλειστικά τον Πατριάρχη, τουλάχιστον να μην το παραλείπει. Οι άνθρωποι δηλαδή του Πατριαρχείου γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή ποιοι άνθρωποι είναι καθαρά δικοί τους και ποιοι όχι. Όταν αντιληφθούν ότι κάποιον τον “σπρώχνει” ιδιαίτερα ο αρχιεπίσκοπος, τον “κόβουν” από τη λίστα των υποψηφίων. Ελέγχουν την Ιερά Σύνοδο, γιατί ελέγχουν τους συσχετισμούς δυνάμεων μέσα σ’ αυτήν. Ενώ δεν μπορούν να τοποθετήσουν απευθείας τον άνθρωπο της επιλογής τους, μπορούν να “κόψουν” την επιλογή αυτών που αντιλαμβάνονται ως εχθρούς τους. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί ο αρχιεπίσκοπος να “σπρώξει” τους δικούς του ανθρώπους σ’ αυτές τις μητροπόλεις και άρα να ελέγξει την Ιερά Σύνοδο εις βάρος του Πατριάρχη.

Για όσο διάστημα ο Πατριάρχης ελέγχει αυτές τις θέσεις, δεν μπορεί ο Χριστόδουλος να τρέφει φιλοδοξίες. Δεν μπορεί να ξεφύγει από το ταπεινό αξίωμά του. Θα παραμένει πάντα προεδρεύων επίσκοπος, γιατί αυτό επιβάλει η δυναμική και ο συσχετισμός δυνάμεων μέσα στην Ιερά Σύνοδο. Για όσο διάστημα ο Πατριάρχης ελέγχει τις Νέες Χώρες, την Κρήτη, τα Δωδεκάνησα κλπ., είναι βέβαιον ότι θα δημιουργεί εκείνα τα μπλοκ συμφερόντων που θα “ψαλιδίζουν” τις όποιες φιλοδοξίες του Παρασκευαΐδη. Αυτή η ανάμιξη συμφερόντων μέσα στην Ιερά Σύνοδο τον μπλοκάρει.

Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί αυτό το οποίο θα πούμε είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος ότι τον Χριστόδουλο τον συνέφερε ακόμα και η πλήρης εκκλησιαστική ανεξαρτητοποίηση των Νέων Χωρών. Τον συμφέρει το αυτοκέφαλο της εκκλησίας των Νέων Χωρών. Γιατί; Γιατί βγάζει από την Ιερά Σύνοδο τα συμφέροντα του Πατριάρχη και του δίνει τη δυνατότητα να μετατρέψει την Εκκλησία της Ελλάδας σε μικρό Πατριαρχείο.

Αυτό ίσως να είναι και το πιο πιθανό “back up” στη στρατηγική του. Πραγματοποιεί απευθείας και απροκάλυπτη επίθεση στο Πατριαρχείο και ό,τι πιάσει. Αν δεν αντιδράσει το Πατριαρχείο, θα του “φάει” τις επαρχίες των Νέων Χωρών και αν αντιδράσει, άροντας την Πράξη του 1928, θα μετατρέψει την Εκκλησία της Ελλάδας σε Πατριαρχείο με πολύ ισχυρή κι ανεξάρτητη παρουσία στις Νέες Χώρες και βέβαια στην Κρήτη και τα Δωδεκάνησα. Προσπαθεί δηλαδή να εγκλωβίσει το Πατριαρχείο σε έναν πόλεμο στον οποίο ό,τι κι αν κάνει, κάτι θα χάσει. Κάτι θα χάσει, είτε αυτό είναι μεγάλο είτε μικρό.

Σ’ αυτόν τον πόλεμο όμως δεν μπορεί να εμπλακεί ο αρχιεπίσκοπος χωρίς συμμάχους στις Νέες Χώρες και χωρίς την παράνομη βοήθεια της κυβέρνησης. Της κυβέρνησης που βοήθησε στις εκλογές και έσπευσε την επομένη να το “υπενθυμίσει” στους πάντες. Γι’ αυτόν τον λόγο σήμερα δίνει “γη και ύδωρ” σε όσους μπορούν να τον βοηθήσουν. Όλοι αυτοί οι θεολόγοι ή οι ειδικοί νομικοί που τον υπερασπίζονται, αγνοώντας θεμελιώδεις αρχές της θεολογίας ή της νομικής, δεν το κάνουν τζάμπα. Όλοι αυτοί οι επικοινωνιολόγοι και οι αεριτζήδες, που τον “λιβανίζουν”, δεν το κάνουν τζάμπα. Όλοι αυτοί κάπου προσβλέπουν. Άλλος προσβλέπει σε βόλεμα, άλλος σε αμοιβή κλπ..

Εδώ εμπλέκονται τα οικονομικά συμφέροντα και εδώ αρχίζουν τα επικίνδυνα για το σύνολο του ελληνικού λαού και όχι μόνον για τους βορειοελλαδίτες. Είναι γνωστό ότι γύρω από τις μητροπόλεις τρώνε και πίνουν άπειρα παράσιτα. Πολύ περισσότερα όμως παράσιτα βρίσκονται στην “απ’ έξω”. Σήμερα οι βολεμένοι στη Βόρειο Ελλάδα είναι αυτοί οι οποίοι ανήκουν στους κύκλους του Πατριαρχείου, εφόσον οι δικοί του άνθρωποι αποφασίζουν ποιοι είναι οι “καλοί” και ποιοι οι “κακοί” χριστιανοί στη δική του περιοχή. Ποιοι δηλαδή θα “φάνε” και ποιοι όχι.

Διεκδικώντας ο αρχιεπίσκοπος συμμάχους στη Βόρεια Ελλάδα, θ’ αρχίσει να επιλέγει μόνος του τους “καλούς” οι οποίοι θα πλαισιώσουν τους δικούς του μητροπολίτες. Εδώ βρίσκεται το επικίνδυνο. Αν για να εδραιώσει την παρουσία του στο χώρο αρχίσει και παίζει με τους ομόκεντρους κύκλους των συμφερόντων, γρήγορα θ’ αρχίσει να αγγίζει συλλογικά συμφέροντα της Μακεδονίας, που δεν πρέπει να αγγίζονται. Αν για παράδειγμα αρχίσει και δημιουργεί κοινά συμφέροντα μεταξύ των προσφυγικής καταγωγής Μακεδόνων, τα πράγματα θα γίνουν επικίνδυνα. Γιατί; Γιατί όπως είπαμε πιο πάνω θα ενεργοποιήσουν τα συμφέροντα των “άλλων”. Θα μπουν μέσα σ’ αυτά τα συμφέροντα κι εκείνα των μουσουλμάνων της Θράκης και έτοιμο το εκρηκτικό “μίγμα”, που θα μας “εκτοξεύσει” στη νέα χιλιετία.

Στο σημείο αυτό εμφανίζεται και το μέγεθος της ευθύνης της σημερινής κυβέρνησης. Η σημερινή κυβέρνηση θα πρέπει να προλάβει εξελίξεις, που μπορεί να έχουν τραγικά αποτε­λέσματα. Θα πρέπει θα προλάβει εξελίξεις, που ίσως μας οδηγήσουν σε νέες εθνικές περιπέτειες. Αν δεν κάνει αυτά τα οποία προβλέπει ο διεθνής νόμος, είναι βέβαιον ότι θα χρεωθεί εθνική προδοσία. Δεν έχει καμία δουλειά να κρίνει αυτή το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο σ’ αυτήν τη διένεξη και να παίρνει θέση. Δική της δουλειά είναι να τηρεί τον νόμο. Δική της δουλειά είναι να σέβεται τις πάγιες υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους και να μην ασκεί τυχοδιωκτική πολιτική. Δική της δουλειά είναι να τιμωρήσει τον αρχιεπίσκοπο, αν παρέβη τους συνταγματικούς νόμους.

Αν το κόμμα από το οποίο προέρχεται η σημερινή κυβέρνηση “χρωστάει” στον αρχιεπίσκοπο, να τον ξεπληρώσει από αυτά που ανήκουν στο ίδιο και όχι από αυτά που ανήκουν στον ελληνικό λαό. Αν η ΝΔ —για να κερδίσει τις εκλογές— δεσμεύτηκε απέναντι στον αρχιεπίσκοπο, να βρει μόνη της τη λύση και να ξεμπλέξει. Αν δεν μπορεί να του ξεπληρώσει τα “χρέη” της, ας εκποιήσει την “περιουσία” της. Ας πάρει τον Έβερτ και τον Μητσοτάκη, ας τους βάλει από μια κορδέλα στο λαιμό κι ας τους κάνει “δώρο” στον αρχιεπίσκοπο. Αν μπούμε σε περιπέτειες εξαιτίας της, να γνωρίζει από τώρα ότι θα το μετανιώσει πικρά.

Τέλος σ’ ό,τι αφορά τον αρχιεπίσκοπο ο γράφων έχει να πει τα εξής προειδοποιητικά. Όντας δέσμιος των παθών του και μη έχοντας γνώση των συνεπειών των πράξεών του, βαδίζει σε “ατραπούς” επικίνδυνους πρωτίστως για τον ίδιο. Ο απερίγραπτος αυτός άνθρωπος ήδη κινδυνεύει και το αγνοεί. Κινδυνεύει σε όλα τα επίπεδα. Με τις πράξεις του και τις φιλοδοξίες του απειλεί να δημιουργήσει εμφυλιοπολεμικές συνθήκες. Απειλεί να διχάσει το ποίμνιο και να το βουτήξει στο αίμα. Το ποίμνιο όμως αυτό δεν είναι ποίμνιο προβάτων αλλά ποίμνιο ανθρώπων. Ανθρώπων, που, είτε ως πιστοί είτε ως πολίτες, έχουν το δικαίωμα της άμυνας.

Δικαίωμα, το οποίο προκύπτει από την ηθική, τη θεολογία και το Σύνταγμα. Τα ποίμνια των πιστών μπορεί να μην έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν τον ποιμένα τους, αλλά έχουν το δικαίωμα να τον σκοτώνουν όταν έχουν ακράδαντες αποδείξεις ότι τους οδηγεί στον όλεθρο. Αυτό το δικαίωμα τους το δίνει ο Κύριος, εφόσον Αυτός δίνει το παράδειγμα για το πώς πρέπει να φέρεται ο πιστός απέναντι στον κακό ποιμένα. Αυτός δίνει το παράδειγμα για το πώς πρέπει να φέρεται το παιδί του ιδιοκτήτη, που στην περίπτωσή μας είναι ο απλός πιστός. Ακόμα και ο τελευταίος πιστός δηλαδή μπορεί να ενεργήσει ως Κύριος όταν έχει τις αποδείξεις. Οι αποδείξεις, που συνδέονται με την έννοια της γνώσης, είναι αυτές που συνήθως διαφοροποιούν τον Κύριο από τον απλό πιστό. Όταν υπάρχουν αυτές και είναι ακράδαντες, μπορεί να κινηθεί ο πιστός ως Κύριος. Μπορεί με τις ευλογίες του Κυρίου να ταυτιστεί μ’ Αυτόν και να λιώσει τον εγκλη­ματία ποιμένα.

Το ίδιο δικαίωμα έχουν οι άνθρωποι και ως πολίτες. Το Σύνταγμα δίνει το δικαίωμα στον κάθε πολίτη να το υπερασπίζεται με “όλα τα μέσα”. Σήμερα ο αρχιεπίσκοπος απειλεί το Σύνταγμα με κατάλυση, εφόσον παραβαίνει “βιαίως” μια από τις πιο σημαντικές και θεμελιώδεις διατάξεις του. Μας απειλεί με διχασμούς, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει την αρρώστιά του. Να είναι βέβαιος ότι, αν συνεχίσει να μας οδηγεί στον “πόλεμο”, θα κινδυνεύσει. Αν χρειάζεται μία σφαίρα, για να επανέλθει η ειρήνη, να είναι σίγουρος ότι όλο και κάποιος Έλληνας θα τη βρει. Όσο νόμιμος ήταν ο Παναγούλης, όταν απειλούσε τον Παπαδόπουλο, άλλο τόσο νόμιμος θα είναι κι εκείνος ο οποίος θ’ απειλήσει τον αρχιεπίσκοπο, αν αυτός συνεχίσει τις ηλιθιότητές του.

Σήμερα η Μακεδονία μετά από έναν αιώνα “θλίψης” είναι πιο όμορφη και πιο χαρούμενη από ποτέ. Οι πληθυσμοί της είναι αγαπημένοι και αρκούντως μακριά από τους εκκλησιαστικούς μηχανισμούς και ως εκ τούτου από τους θρησκευτικούς φανατισμούς. Οι Μακεδόνες αδιαφορούν παντελώς για την ταυτότητα του πνευματικού τους “πατέρα” και ζουν ανθρωπινά. Δεν γνωρίζουν κι ως εκ τούτου δεν εμπλέκονται σε συγκρούσεις κέντρων εξουσίας που μπορούν να τους διχάσουν και να τους βάλουν σε περιπέτειες. Θεωρούν δεδομένα μερικά πράγματα και μ’ αυτά πορεύονται, χωρίς να τα “ψάχνουν” περισσότερο, γιατί απλούστατα δεν τους ενδιαφέρουν.

Ελάχιστοι Μακεδόνες γνώριζαν μέχρι σήμερα το “ιδιόμορφο” εκκλησιαστικό καθεστώς που διέπει τις μητροπόλεις τους. Η νεολαία δεν ενδιαφέρεται για τίποτε απ’ όλα αυτά και καλά κάνει. Αυτή η νεολαία είναι το νέο “κράμα” της Μακεδονίας. Το υπερπολύτιμο “κράμα”, που προέκυψε από τα δύο κυρίαρχα πληθυσμιακά της στοιχεία. Η νεολαία, η οποία δεν θέλει να γνωρίζει ποιος υπέγραψε τι με ποιον, ποιος κατάγεται από πού κλπ.. Η νεολαία, που οι συναναστροφές της δεν περιορίζονται από τα “φαντάσματα” του παρελθόντος. Η νεολαία που, αν της αναφέρεις πρόβλημα με το Φανάρι, μπορεί και να νομίσει ότι ψάχνεις μπαταρίες. Η νεολαία, που, για να προχωρήσει, πρέπει να μείνει συμπαγής κι αγαπημένη και άρα μακριά από τις θρησκευτικές μισαλλοδοξίες.

Η Μακεδονία για όλους αυτούς τους λόγους συμμετέχει αρμονικά στην κοινωνική πραγματι­κότητα του ελληνικού κράτους χωρίς κανένα πρόβλημα. Αγαπάει τη Νότια Ελλάδα και καμαρώνει την “αδερφή” της Κρήτη. Αυτή η ειρήνη και η ομόνοια είναι επίτευγμα του ιδιόμορφου εκκλησια­στικού καθεστώτος που επικρατεί στη Μακεδονία. Αυτή η ιδιομορφία υπηρέτησε τα εθνικά μας συμφέροντα και όχι το αντίθετο όπως ισχυρίζονται οι όψιμοι “πατριώτες”. Το Πατριαρχείο ήταν το μόνο κοινό στοιχείο που ένωνε τους πληθυσμούς και τους έδωσε τη δυνατότητα να “χτίσουν” μια νέα κοινωνία. Μια κοινωνία η οποία θα έκανε την υπέρβασή της και θα “ξεχνούσε” όσα τη χώριζαν και θα “θυμόταν” μόνον όσα την ένωναν.

Αν τότε έμπαινε στη Μακεδονία η Εκκλησία της Ελλάδας, η διχαστική “μνήμη” θα ήταν η μόνιμη κατάσταση. Ο καθένας θα πήγαινε στη δική του εκκλησία και εκεί θα τον φανάτιζαν οι πονηροί. Θα έβγαιναν στους δρόμους και θα έψαχναν εχθρούς. Θα κατοικούσαν σε γκέτο. Θα παντρεύονταν οι όμοιοί τους ομοίους τους. Θα συναναστρέφονταν οι όμοιοί τους ομοίους τους. Τα “φαντάσματα” ποτέ δεν θα έμπαιναν στις “ντουλάπες” τους. Οι χαφιέδες θα “μεγαλουργούσαν” και οι Μακεδόνες θα κυνηγιόντουσαν ακόμα και σήμερα στα χωράφια και για τα χωράφια. Αυτά δεν μπορούν να τα καταλάβουν οι “πατριώτες” που υποστηρίζουν τον Χριστόδουλο.

Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η ευαίσθητη κοινωνία απειλείται άμεσα από τις σημερινές πράξεις των ηλιθίων. Γι’ αυτόν τον λόγο απειλούμε και προειδοποιούμε όσους εμπλέκονται σ’ αυτήν την υπόθεση. Μια μύτη ν’ “ανοίξει” στη Μακεδονία εξαιτίας της βλακείας του αρχιεπισκόπου και να είναι σίγουρος ότι θα το πληρώσει. Μια μύτη ν’ “ανοίξει” στη Μακεδονία εξαιτίας του και ο ίδιος ο γράφων θα κατέβει στην Αθήνα και θα τον σχίσει με τα ίδια του τα χέρια. Ας αρχίσει να προσέχει τις ενέργειές του, γιατί τα πράγματα σύντομα θα γίνουν γι’ αυτόν λίαν επικίνδυνα. Πώς έλεγαν οι συνάδερφοί του Εβραίοι στους χρόνους του Χριστού; “Συμφέρει να σκοτωθεί ένας άνθρωπος, για να σωθεί το έθνος”. Σήμερα συμφέρει να σκοτωθεί ένας ηλίθιος, για να σωθεί ένα όμορφο κράτος. Συμφέρει να τεμαχιστεί η κοντόχοντρη “high lux αλατιέρα”, για να σωθεί ένας όμορφος λαός.

Kαραγκιόζη….ε, Καραγκιόζη.!!

Παναγιώτης Τραϊανού

Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ

Internet: www.ydrohoos.gr

Υ.Γ.

Τα εγκλήματα των ηλιθίων συνεχίζονται. Έλαβαν επιστολή συμπαράστασης από τον Πατρι­άρχη της Μόσχας κι αυτό το θεωρούν επίτευγμα. Το θεωρούν επιβεβαίωση των δικαίων τους από έναν διεθνούς κύρους εκκλησιαστικό παράγοντα. Αυτό όχι μόνον δεν είναι επίτευγμα, αλλά είναι ένα έγκλημα άνευ προηγουμένου. Ένα έγκλημα με εθνικές προεκτάσεις. Γιατί; Γιατί απλούστατα ανοίγουν “πόρτες” τις οποίες στη συνέχεια δεν θα μπορούν να κλείσουν. Γιατί βάζουν μέσα στην Ελλάδα παράγοντες, που, όταν αντιληφθούν τις προθέσεις τους, δεν θα μπορούν να τους βγά­λουν. Παράγοντες, που έρχονται στην Ελλάδα, όχι για να συμπαρασταθούν, αλλά για να διεκδι­κήσουν. Παράγοντες, που δεν θέλουν να δώσουν, αλλά να πάρουν.

Το Πατριαρχείο της Μόσχας βρίσκεται σε σύγκρουση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στηρί­ζοντας την Εκκλησία της Ελλάδας, επιδιώκει να επωφεληθεί από τη σύγκρουσή της με το Πατριαρχείο, διεκδικώντας ποίμνιο. Ποίμνιο, που, αν δεν του ανοίξει κάποιος την “πόρτα”, δεν μπορεί να διεκδικήσει. Απλά, για να γίνει αυτό κατανοητό, θα πρέπει να γνωρίζει ο αναγνώστης τα δεδομένα. Ποια είναι αυτά; Τα εξής απλά. Τα δύο αυτά μεγάλα Πατριαρχεία δεν διαφέρουν στο επίπεδο του δόγματος. Το δόγμα τους είναι απόλυτα ίδιο. Είναι το Ορθόδοξο δόγμα, το οποίο καθόρισαν με απόλυτο τρόπο οι Οικουμενικές Σύνοδοι και του οποίου αδιαμφισβήτητος θεματο­φύλακας είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η διαφορά αυτών των Πατριαρχείων βρίσκεται στο ποίμνιο, το οποίο αντιλαμβάνονται ως δικό τους. Το Πατριαρχείο της Μόσχας αποσχίστηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, γιατί θεωρούσε σαν αδιαπραγμάτευτο δικαίωμά του να ποιμάνει κατ’ αποκλειστικότητα το ποίμνιο των Σλάβων. Το σύνολο των συγκρούσεών τους είχαν ως αντικείμενό τους την “πνευματική” εξουσία πάνω στο ποίμνιο των Σλάβων.

Αυτό το Πατριαρχείο θεώρησε αδικία να “ποιμαίνουν” Έλληνες τους Σλάβους και αντέδρασε. Διεκδίκησε την αυτοδιαχείριση και την πέτυχε μετά από μεγάλους αγώνες. Τιτάνιες συγκρούσεις διαδραματίσθηκαν μέσα στον σλαβικό κόσμο, μέχρι να καθοριστούν με απόλυτο τρόπο τα ποίμνια των δύο Πατριαρχείων. Αντιλαμβανόμαστε ότι τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Ο πνευματικός ρόλος του Πατριαρχείου της Μόσχας δεν έχει σχέση με το ίδιο το δόγμα της Ορθοδοξίας, αλλά με την ταυτότητα εκείνου που θα παριστάνει τον “ποιμένα” των Σλάβων. Το συγκεκριμένο Πατρι­αρχείο, χωρίς να διαφοροποιείται στο επίπεδο του δόγματος, αντιλαμβάνεται τον εαυτό του εξίσου ισχυρό με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όχι εξαιτίας της πνευματικής του “ισχύος”, αλλά εξαιτίας του μεγέθους του ποιμνίου του.

Γιατί στηρίζει την Εκκλησία της Ελλάδας στη σύγκρουση αυτή; Γιατί απλούστατα εξακολουθεί να πολεμά το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Εξακολουθεί ν’ αναζητά ευκαιρίες να το “χτυπήσει”. Σήμερα αυτό το “χτύπημα” μπορεί να το καταφέρει μέσα στην “έδρα” του. Η καλύτερη και ίσως η μοναδική ευκαιρία που είχε ποτέ για να μετακινήσει τον “πόλεμο” εκτός της επικράτειάς του. Γι’ αυτόν τον λόγο στηρίζει την Εκκλησία της Ελλάδας στη διένεξη με το Πατριαρχείο. Θέλει να “μπει” στη Μακεδονία κι αυτό σήμερα είναι εύκολο. Γιατί; Γιατί από τη στιγμή που υπάρχει σύγκρουση ποιμένων μέσα σ’ έναν χώρο, υπάρχει “ορφάνια”. Υπάρχει δηλαδή “ανοικτός” χώρος, όπου ο καθένας αγωνίζεται ν’ αρπάξει όσους περισσότερους πιστούς μπορεί. Υπάρχει ορφανό “ποίμνιο”, που είναι διεκδικήσημο από τον οποιονδήποτε μπορεί να μπει μέσα σ’ αυτό με την ιδιότητα του “πατέρα”. Είναι διεκδικήσημο από τον οποιοδήποτε μπορεί να βρει “πάτημα”.

Αυτό είναι κάτι το οποίο βολεύει τα μέγιστα τους Σλάβους. Γιατί; Γιατί στη Μακεδονία καλώς ή κακώς εξακολουθούν να υπάρχουν κάποιοι σλαβόφωνοι. Σλαβόφωνοι, που αυτήν τη στιγμή δεν παίζουν κανέναν ρόλο, αλλά που, αν τους “ταΐσει” κάποιος, μπορεί και να παίξουν. Σλαβόφωνοι ήσυχοι κι εργατικοί, οι οποίοι ποτέ δεν διεκδίκησαν τίποτε παραπάνω απ’ αυτά που δικαιούται ένας απλός πολίτης του ελληνικού κράτους. Σλαβόφωνοι νοικοκύρηδες, ευχάριστοι και διψα­σμένοι για ζωή και πρόοδο. Σλαβόφωνοι, που σταδιακά “ξεχνούν” τη γλώσσα τους, χωρίς σχεδόν ποτέ να δηλώσουν εθνική ή άλλη “διαφορετικότητα”. Σλαβόφωνοι, που πρόσφεραν τα παιδιά τους σε όλους τους αγώνες του ελληνικού κράτους.

Το πρόβλημα όμως εδώ είναι ότι αυτοί αντιπροσωπεύουν πληθυσμιακή ομάδα και ως εκ τούτου υπάρχει χώρος γι’ ανάπτυξη συλλογικών συμφερόντων. Αν “ταΐσεις” κάποιους πονηρούς, μπορούν ν’ αρχίσουν να “κελαηδούν” και να προκαλούν προβλήματα. Αυτό είναι μια πραγματι­κότητα, που δεν πρέπει να την αγνοούμε. Για τα χρήματα προδόθηκε ο Χριστός. Ο “στρουθο­καμηλισμός” δηλαδή δεν ωφελεί και μάλιστα αυτήν την εποχή, που όλα βαίνουν καλώς για την Ελλάδα.

Αυτούς στοχεύει το Πατριαρχείο της Μόσχας, για να πλησιάσει το Αιγαίο. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι θέλουμε να πούμε; Με λίγα “αργύρια” και μερικές προβοκάτσιες μπορεί ν’ αλλάξουν άρδην κάποια δεδομένα στη Μακεδονία. Μπορεί κάποιος “ευαίσθητος” Μακεδόνας να δει τους Σλάβους σαν ξεχωριστούς “αδερφούς” και ν’ αρχίσει να προπαγανδίζει μέσα στη Μακεδονία τον κοινό “πατέρα”. Το Πατριαρχείο της Μόσχας μπορεί να διεκδικήσει αυτό που επιχείρησαν να διεκδικήσουν και οι κομμουνιστές και το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν το επέτρεψε. Μπορεί να εντοπίσει “αδικημένους” και να τους διεκδικήσει, για να υπερασπιστεί τα “δίκια” τους. Μπορεί να βρει ανθρώπους οι οποίοι να “μιλάνε” την ίδια γλώσσα. Αν αρχίσουν τα “νάσοι” (δικοί μας) και τα “βάσοι” (δικοί σας) στη Μακεδονία, τα πράγματα μπορούν να εκτροχιαστούν μέσα σε ελάχιστο χρόνο.

Η σημερινή κυβέρνηση αδυνατεί να καταλάβει αυτό το οποίο αντιλήφθηκε εγκαίρως η Χούντα. Η Χούντα αντιλήφθηκε ότι την συμφέρει ένας πανίσχυρος Πατριάρχης, ο οποίος δεν θα επέτρεπε να μπουν ξένοι παράγοντες μέσα στην Ελλάδα. Ο Πατριάρχης δεν ήταν δυνατόν ν’ αμφισβητηθεί από τους σλαβόφωνους της Μακεδονίας, εφόσον ήταν ποιμένας και άλλων σλαβό­φωνων, οι οποίοι δεν ήταν Έλληνες υπήκοοι. Για όσο διάστημα ίσχυε αυτή η κατάσταση, τα πάντα ήταν ήσυχα στη Μακεδονία. Αυτό εννοούμε, όταν μιλάμε για “πόρτες” που ανοίγουν. Αν χάσει την ισχύ του ο Πατριάρχης, ανοίγουν “πόρτες” και για άλλους και όχι μόνον για την Εκκλησία της Ελλάδας. Από τη στιγμή που το Πατριαρχείο της Μόσχας βοηθάει τον αρχιεπίσκοπο στη σύγκρουσή του, σημαίνει ότι του δημιουργεί “χρέη”. “Χρέη”, που σε κάποια στιγμή θα πρέπει να ξεπληρωθούν. Από τη στιγμή που υπάρχουν “χρέη” και ταυτόχρονα η Μακεδονία —λόγω της σύγκρουσης— βρίσκεται υπό πατρική “ορφάνια”, το Πατριαρχείο της Μόσχας μπορεί να επωφεληθεί. Μπορεί να ζητήσει και το ίδιο το δικαίωμα να στήσει δικές του εκκλησίες μέσα στη Μακεδονία.

Ποιος θα του αρνηθεί την ικανοποίηση ενός τέτοιου αιτήματος; Ο αρχιεπίσκοπος, που θα του “χρωστάει” και ο οποίος σήμερα παρανόμως διεκδικεί ξένο ποίμνιο, παραβαίνοντας τους εκκλη­σιαστικούς κανόνες και τους διεθνείς νόμους; Ο Πατριάρχης, που θα χάσει την πνευματική εξουσία στον συγκε­κριμένο χώρο και άρα το δικαίωμα να κρατά τις “πόρτες” ερμητικά κλειστές για τον μεγάλο “εχθρό” του; Τι θα κάνουν όλοι αυτοί, αν ζητήσει ο Πατριάρχης Μόσχας να χτίσει εκκλησίες στη Φλώρινα, την Έδεσσα ή τη Θεσσαλονίκη; Θα βάλουν την Πολιτεία να τον σταματήσει; Ανεξιθρησκία δεν έχουμε; Τη βλακεία του αρχιεπισκόπου δηλαδή δεν θα μπορεί να την καλύψει το κράτος. Δεν θα μπορεί ο ίδιος ν’ αρνηθεί να ξεπληρώσει τα “χρέη” του, επικαλούμενος τους εθνικούς νόμους.

Γι’ αυτούς τους λόγους η Εκκλησία της Ελλάδας βρήκε εύκολα “συμπαράσταση” από τα Πατριαρχεία των Σλάβων. Το σύνολο των υπολοίπων ορθοδόξων Πατριαρχείων, τα οποία δεν έχουν τίποτε να διεκδικήσουν στην Ελλάδα, κράτησαν αποστάσεις απ’ αυτήν. Από τη στιγμή που δεν είχαν συμφέρον από το άδικο, στήριξαν το δίκαιο και γι’ αυτό ταυτίστηκαν με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Γι’ αυτόν τον λόγο ήρθε για συμπαράσταση μόνον ο Πατριάρχης της Γεωργίας και κανένας άλλος. Ένας περιφερειακός Πατριάρχης, ο οποίος έχει κι αυτός συγκρουόμενα συμφέ­ροντα με το Οικουμε­νικό Πατριαρχείο μέσα στη Γεωργία. Ένας Πατριάρχης, ο οποίος επιβου­λεύεται το ποίμνιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου μέσα στη Γεωργία. Ήρθε ένας “λακές” του Πατριάρχη της Μόσχας, για να δώσει το “στίγμα” της Μόσχας, χωρίς να εκτεθεί ο ίδιος ο Πατριάρχης της κι αποκαλυφθούν οι στόχοι του.

Ποιοι είναι αυτοί οι στόχοι του; Να εκδικηθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο για τις διεκδικήσεις του στην Ουκρανία για παράδειγμα. Να μπει την “καρδιά” του ποιμνίου του. Να μετατρέψει τη Μακεδονία σε μια ανοικτή “Ουκρανία” της Κωνσταντινούπολης. Να μπορεί να την εκβιάζει με τη Μακεδονία, για να την αναγκάσει ν’ αποχωρήσει από την Ουκρανία. Να μπορεί να εκβιάζει την Εκκλησία της Ελλάδας, για να πιέζει το Πατριαρχείο. Να μπορεί να εκβιάζει το ελληνικό κράτος, για να του αποσπά πόρους. Ο εκβιασμός είναι εύκολος, εφόσον μια ρωσική εκκλησία στη Μακεδονία είναι ό,τι είναι ένα αναμμένο σπίρτο μέσα σε πυριτιδαποθήκη. Κάθε φορά που δεν θα ικανοποιείται στα αιτήματά της, θα απειλεί με αυτονομιστικά κηρύγματα, διεθνή δικαστήρια κλπ..

Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί μας “αγάπησαν” τόσο ξαφνικά και τόσο πολύ οι ομόδοξοι του Βορρά; Οι ομόδοξοι, που, αφού απαλλάχθηκαν από τους κομμουνιστές, άρχισαν τα παιχνίδια της τσαρικής εποχής. Ξέχασαν τις “κλωτσιές και τις μπουνιές” που έτρωγαν από τους κομμουνιστές και θυμήθηκαν την τσαρική εποχή, που “κλωτσούσαν και βαρούσαν” οι ίδιοι. Άρχισαν πάλι ν’ αντι­λαμ­βά­νονται τα Βαλκάνια σαν το πίσω μέρος της “αυλής” τους. Γι’ αυτόν τον λόγο κατηγορούμε ευθέως τον αρχιεπίσκοπο για εσχάτη προδοσία. Το ίδιο θα κάνουμε και εις βάρος της κυβέρ­νησης, αν δεν τον περιορίσει το συντο­μότερο δυνατό στις παράνομες διεκδικήσεις του. Αν χάσει το Πατριαρχείο τα “κλειδιά” της Μακεδονίας, ανοίγουν όλες οι “πόρτες” της κι αυτό είναι εξόχως επικίνδυνο. Όποιος πολιτικός υπογράψει το διάταγμα διορισμού των παράνομων μητροπολιτών, ανοίγει άσχημους “λογαριασμούς” με την ιστορία του ελληνικού έθνους.

 www.ydrohoos.gr

Dimitrios Adamopoulos makrinitsa@hotmail.com