ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Χαίρε ΠΚ,

Είσαι ο πρώτος άνθρωπο με τον οποίον έρχομαι σε επαφή από το κόμμα των βετεράνων: “ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ” (http://www.syndesmosee.gr/). Ο Διόνυσος είμαι ένας κοινός φίλος, με τον οποίον τα λέμε συχνά.

Δεν έχω καμμία μα καμμία απολύτως αμφιβολία πως οι προθέσεις σου -όπως και όλων των άλλων μελών του κόμματος των αποστράτων- είναι άριστες. Αν μη τι άλλο, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, οι απόστρατοι Έλληνες είναι τουλάχιστον αυτό: Έλληνες.

Ως ένας τέως εκτελεστικός γραμματεύς του συλλόγου Ελληνοαμερικανών βετεράνων στην Νέα Υόρκη, στο παρελθόν είχα στενή συνεργασία με πολλούς άλλους πραγματικούς Έλληνες όπως, π.χ., τον τότε Συνταγματάρχη (ΠΒ) Νικόλαο Τσιρογιάννη, πρώην ΑΚΑΜΟ και αργότερα Διοικητή μεγάλης μονάδος στην Μακεδονία. Αυτό μόνον γιά να γνωρίζεις πως γνωρίζω ότι μιλάμε ως Έλλην πατριώτης προς Έλληνα πατριώτη.

Πέραν του πατριωτισμού μας όμως, επίσης πρέπει να έχουμε και τον σωστό στόχο, αλλά και να ξέρουμε και καλό σημάδι, δηλαδή να γνωρίζουμε πως μπορούμε να πετύχουμε τον στόχο μας. Εκεί λοιπόν είναι που κάπως μας τα χαλάει και δεν μας δένει το άτιμο το γλυκό, με την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα.

Γιατί πρέπει το κόμμα των βετεράνων να παραμένει εκτός της πολιτικής σύμπραξης των άλλων ελληνικών πολιτικών κινημάτων και πατριωτικών μετώπων; Γιατί μας πήρε πάνω από δύο χρόνια με πολύ κόσμο γιά να πείσουμε τους στρατηγούς ε.α. Αϋφαντή και Σελιμά να συμπράξουν πολιτικά με τον συνασπισμό “ΟΧΙ”: (http://epam-usa.blogspot.com/2012/04/blog-post_16.html);

Πως γίνεται να έχουμε τόσα αναξάρτητα κόμματα αυτήν την στιγμή στην πατρίδα Ελλάδα, τα οποία έχουν τα ίδια σχεδόν πολιτικά προτάγματα, αλλά αρνούνται όμως να συμπράξουν πολιτικά; Μπας και χρειαζόμαστε κάποια ή κάποιον σαν τον Φίλιππο Β’, τον πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και Πρώτου Αρχιστρατήγου των Ελλήνων, γιά να μας ενώσει πάλι τώρα, όπως και τότε, εναντίον του μεγάλου κοινού μας εχθρού;

Τι απλά που φαίνονται σήμερα τα πράγματα του τότε. Τι καλά που γνωρίζαμε όλοι σχεδόν (άσε, έχω και ρίζες από την Λακωνία) οι Έλληνες τον κοινό μας εχθρό τότε.

Τώρα όμως, ένα μεγάλο μέρος του εχθρού μας είναι μέσα μας. Εκεί τον έχει κρύψει τον κοινό εχθρό μας το νυν σαθρό πολιτικό σύστημα της ανθελληνικής, ξενόφερτης και στυγνά δυναστικής κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας, που τόσο τυφλά εκπροσωπεί και υπηρετεί τον διεθνιστικό νεοταξισμό των αγορών του θανάτου στην Ελλάδα.

Μας λέει λοιπόν το σαθρό τούτο σύστημα πως είναι ένα πολιτικό σύστημα αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Έλα όμως που ούτε αντιπροσωπευτικό δεν είναι το πολιτικό τούτο σύστημα, αλλά ούτε δημοκρατία δεν είναι.

Η της Ελλάδος πολιτική κατάσταση, όπως τουλάχιστον διαμορφώθηκε κατά την μεταπολίτευση, μάλλον μπορεί να χαρακτηριστεί μέσα στα πλαίσια ενός πολιτικού συστήματος “συμμετοχικής διαφθοράς”. Είναι δε το τρίπολο της εκτεταμένης τούτης συμμετοχικής διαφθοράς, μαζύ με την γραφειοκρατία και τις πελατειακές σχέσεις, που οδηγεί τον ελληνικό μας κόσμο στην καταστροφή (http://attikanea.blogspot.com/2012/04/blog-post_9807.html).

Ακόμη και σε θεωρητικό επίπεδο όμως, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι σε πολλή χειρότερη κατάσταση από την ‘πολυαρχία’ των ΗΠΑ (http://www.gotterdammerung.org/books/reviews/p/polyarchy.html). Ας δούμε όμως, ας μείνουμε λιγάκι στο πολιτικό σύστημα της πολυαρχίας των ΗΠΑ.

Στα τέλη του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Δρ. Robert Alan Dahl, ο οποίος συχνά περιγράφεται ως “ο πρύτανης” της αμερικανικής πολιτικής επιστήμης, είχε εμπλακεί σε μία ακαδημαϊκή διαμάχη με τον Δρ. C. Wright Mills, σχετικά με την φύση της πολιτικής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Mills έκρινε ότι οι κυβερνήσεις της Αμερικής είναι υπό την κατοχή μίας ενιαίας και δημογραφικά στενής ελίτ εξουσίας.

Ο Dahl απήντησε ότι υπάρχουν πολλές διαφορετικές ελίτ που εμπλέκονται, οι οποίες είναι υποχρεωμένες να φιλονικούν αλλά και να συμβιβάζονται η μία με την άλλη. Εάν αυτό δεν είναι δημοκρατία μέσα σε μία λαϊκίστικη λογική, ο Dahl υποστήριξε, τότε είναι τουλάχιστον μία πολυαρχία ή ένας πλουραλισμός, κατ’ επέκτασιν της ολιγαρχίας.

Ένα από τα πλέον γνωστά έργα του Dahl είναι το “Ποιος κυβερνά;” (http://www.goodreads.com/review/show/78561721). Εκεί εξετάζει, ως μία ειδική μελέτη περίπτωσης, τις δομές εξουσίας (επίσημη και ανεπίσημη) στην πόλη του New Haven, Connecticut, και διαπιστώνει ότι τα δεδομένα του υποστηρίζουν την άποψή του γιά την πολυαρχία στις ΗΠΑ (http://www.gotterdammerung.org/books/reviews/p/polyarchy.html).

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και μετά, τα συμπεράσματα του Dahl αμφισβητήθηκαν από αρκετούς μελετητές όπως είναι, π.χ., ο William G. Domhoff και ο Charles E. Lindblom (φίλος και συνάδελφος του Dahl). Στα πιό πρόσφατα χρόνια πάντως, τα γραπτά του Νταλ έχουν πάρει μία τροπή πιό απαισιόδοξη από πριν.

Π.χ., στο βιβλίο του “Πόσο Δημοκρατικό είναι το Αμερικανικό Σύνταγμα;” (http://mises.org/misesreview_detail.aspx?control=213), ο Νταλ υποστήριξε ότι το σύνταγμα των ΗΠΑ είναι πολύ λιγότερο δημοκρατικό από ό,τι θα έπρεπε να είναι, δοδομένου ότι οι συντάκτες του λειτουργούσαν από την θέση μίας “βαθειάς άγνοιας” γιά το μέλλον. Ωστόσο, ο Νταλ προσθέτει ότι μάλλον δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να γίνει σχετικά με αυτό, εκτός από κάποια συνταγματική κατάρρευση, την οποία δεν προβλέπει, αλλά ούτε βεβαίως επιθυμεί.

Τι εννοεί όμως ο Νταλ, όταν μιλάει γιά μιά βαθειά άγνοια στους συντάκτες του συντάγματος των ΗΠΑ; Είναι πράγματι συναρπαστικό να παρακολουθούμε, στη σύγχρονή μας προσωρινότητα, την συνεχιζομένη Τιτανομαχία μεταξύ των αξιών και αρχών της των Αθηναίων αυθεντικής δημοκρατίας και εκείνων του νέου χρηματιστικοποιημένου ελευθεριακού φασισμού, που η Ομάδα των Τριάντα (G30: www.group30.org) φαίνεται να προωθεί.

Εάν το τελευταίο αυτό επιχείρημα φαίνεται κάπως ισχυρό, τότε ας δούμε μερικά ιστορικά παραδείγματα. Βοηθούν τούτα να βάλουμε λίγο νωπό κρέας γύρω από τα κατεστραμμένα οστά του απαίσιου σκελετού του χρηματιστικοποιημένου ζόμπι οικονομισμού, που μόλις και μετά βίας υποβαστάζει την οικονομική και κοινωνικοπολιτική προβληματική κατάσταση της μεταμοντέρνας νεοτερικότητάς μας (όχι με ωμέγα, λόγω της νηπιακής της κατάστασης, μετά την σχετικά πρόσφατη έξοδό της από την δυναστική φεουδαρχία).

Η χαοτική μας προβληματική σήμερα ξεκινά από το ίδιο ακριβώς πρόβλημα που θέτει ο Αριστοτέλης, σε αυτό που θα μπορούσε να είναι το πρώτο μεγάλο έργο της κοινωνικής και πολιτικής θεωρίας, το βιβλίο του με τίτλο: ‘Πολιτικά’. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι, αν ο πλούτος είναι εξαιρετικά συγκεντρωμένος και υπάρχει ισότητα ψήφου, δηλαδή ισοκρατία, τότε η φτωχή πλειοψηφία θα χρησιμοποιήσει την δύναμη της ψήφου γιά την διεξαγωγή μέτρων αναδιανομής, δηλαδή γιά μία ‘αγροτική μεταρρύθμιση’ όπως θα λέγαμε σήμερα, και τούτο θα ήταν άδικο.

Η σαφώς εμπειρική, εξωγενής λύση του Αριστοτέλους σε αυτό το πρόβλημα δεν ήταν άλλη από την σολώνεια παρέμβαση. Να προσπαθήσει δηλαδή να μειώσει την ανισότητα, όπως μέσω ‘κοινωνικο-δημοκρατικών’ μέτρων εκσυγχρονισμού και, στη συνέχεια, να ενεργοποιήσει την δημοκρατία ώστε αυτή να ανθίσει.

Στις συζητήσεις της συντακτικής εθνοσυνέλευσης των ΗΠΑ (J. Madison, The Debates in the Federal Convention of 1787, Henry D. Gilpin and the U.S. Library of Congress: Washington, DC, 1840), ο Τζέιμς Μάντισον είναι ένα σημαντικό πρόσωπο στην πνευματική και πολιτική ιστορία της νεοτερικότητάς μας. Ως ο κύριος ίσως σχεδιαστής του συντάγματος των ΗΠΑ, ο Μάντισον έθεσε το ίδιο κλασικό, κοινωνικο-πολιτικό πρόβλημα του Αριστοτέλους, αλλά πρότεινε ακριβώς την αντίθετη λύση: να μειώσει τη δημοκρατία και να διατήρησει την ανισοτήτα του πλούτου.

Έτσι η εξουσία, αξιώνει ο Madison, πρέπει να επιφυλάσσεται γιά τον πλούτο του έθνους, το πιό ικανό δηλαδή σύνολο των ανδρών (ιδιοκτητών της γης), οι οποίοι αναγνωρίζουν ως πρωταρχική ευθύνη της κυβέρνησης το να προστατεύει την πλουσιοπάροχη μειοψηφία τους κατά της πλειοψηφίας. Οι υπόλοιποι από εμάς, οι κοινοί άνθρωποι, πρέπει να μένουμε στο περιθώριο της πολιτικής και μάλιστα κατακερματισμένοι.

Πιό κοντά στην εποχή μας, στην Βόρεια Αμερική, στην Ευρώπη και στην Ιαπωνία, οι ακαδημαϊκοί και οι διανοούμενοι της Τριμερούς Επιτροπής, έχουν περισσότερες ανησυχίες σχετικά με την ‘υπέρβαση της δημοκρατίας’ από το 1960 και εντεύθεν. Καλούν γιά μία ‘μετριοπάθεια στη δημοκρατία’, η οποια πρέπει να υλοποιηθεί με τη συνεργασία ενός σχετικά μικρού αριθμού δικηγόρων και τραπεζιτών της Wall Street.

Γιά να αντιστραφεί δε η υπέρβαση της δημοκρατίας, κρίνουν τούτοι αναγκαίο να ξεπεραστούν οι ανεπάρκειες των οργανισμών που είναι αρμόδιοι για την κατήχηση των νέων, όπως, γιά παράδειγμα, οι εκκλησίες, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, τα οποία δεν διεξάγουν ‘σωστά’ το έργο της πλύσης εγκεφάλου των νέων και, ως εκ τούτου, επιτρέπουν πάρα πολλές αναχωρήσεις από την ορθοδοξία τους και την υπακοή μας σε αυτήν. Και αυτό είναι ένα τεράστιο κομμάτι του προβλήματος που κρύβεται πίσω από την προβληματική του πλεονάσματος της δημοκρατίας, όταν οι κοινοί άνθρωποι προσπαθούν να εισέλθουν στην πολιτική αρένα, όπου φυσικά δεν ανήκουμε (sic!).

Εκείνο λοιπόν που χρειάζεται, όχι μόνον γιά την Ελλάδα και τον ελληνικό μας κόσμο, αλλά και γιά τις ΗΠΑ ακόμη, είναι να κατανοήσουν οι δικηγόροι και οι τραπεζίτες της Wall Street πως όλες οι πολιτικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις με βάση τις αξίες και αρχές της των Αθηναίων αυθεντικής δημοκρατίας είναι προς όφελος όλων μα όλων των ενδιαφερομένων, ακόμη και αυτών των ιδίων των δικηγόρων και των τραπεζιτών της Wall Street. Αυτό όμως είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει ευρέως αντιληπτό, διότι η νοόσφαιρα του χρηματιστικοποιημένου ζόμπι οικονομισμού εξακολουθεί σήμερα να βασιλεύει υπέρτατη, τουλάχιστον από το 1787, αν όχι από το 403 π.Χ.

Πάντως δεν απαιτεί την επιστροφή της μεταμοντέρνας μας νεοτερικότητας στην αρχαιότητα. Απλά απαιτεί μία συνεχή καθοδήγηση, από τις θεμελιώδεις ελληνικές αξίες και αρχές, που οδήγησαν εξελικτικά το ελληνικό πολιτικό κοσμοσύστημα στην των Αθηναίων αυθεντική δημοκρατία (http://contogeorgis.blogspot.com/).

Η έννοια του πολιτικού συστήματος της δημοκρατίας είναι ένα δυσάρεστο ζήτημα από την κλασσική Ελλάδα, ειδικά στον τρόπο με τον οποίο ο Αριστοτέλης αντιμετωπίζει το θέμα. Και αυτό έχει να κάνει με την έννοια που οι σύγχρονοι πολιτικοί επιστήμονες επισυνάπτουν στην δημοκρατία.

Αυτό το σύγχρονο νόημα έχει ελάχιστα κοινά με αυτό που ο Αριστοτέλης ανέφερε. Αν διαβάσουμε το κείμενό του προσεκτικά, η δημοκρατία είναι μια περίπτωση παρεκβατικής πολιτείας.

Αλλά οι σύγχρονοι, όταν προσπάθησαν να απελευθερωθούν από τα δεσμά των διαφόρων δεσποτικών κυβερνήσεων της φεουδαρχίας, στράφηκαν σε ό,τι νόμιζαν θα τους χρησιμεύσουν ως κυβέρνηση του λαού, από τον λαό, και γιά τον λαό. Χρησιμοποίησαν τη λέξη ‘δημοκρατία’, αλλά όχι στο αρχικό, αυθεντικό της πλαίσιο.

Συνεπώς oι σύγχρονες, κατ’ όνομα μόνον ‘δημοκρατίες’, πάσχουν από μία τέτοια μεγάλη ποικιλία καταχρήσεων και στρεβλώσεων, που στις περισσότερες περιπτώσεις μετατρέπονται σε πολιτικά συστήματα που ελέγχονται απόλυτα από τα κόμματα. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, οι σύγχρονες δημοκρατίες είναι όλες τους παρεκβατικές (Anton JP. 2010. Έρως Πολιτικός: Η Επιστροφή των Ελλήνων. Μίλητος: Αθήνα, Ελλάς).

Όχι μόνον είναι επιτακτική λοιπόν η ανάγκη του να είσαι μέσα στον πολιτικό συνασπισμό “ΟΧΙ”, αλλά πρέπει να παλέψεις γιά να φέρεις μέσα και μερικά άλλα ακόμη ανεξάρτητα κινήματα όπως, π.χ., τον πολιτικό σου φορέα “ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ” (http://www.syndesmosee.gr/). Ούτε εμένα βέβαια με ενθουσιάζουν οι επιλογές ‘Στέλιος Παπαθεμελής’ και ‘Νεγρεπόντη Δελιβάνη’, αλλά είναι τα προτάγματα, δηλαδή οι “Πολιτικοί Όροι της Συνεργασίας” που μετρούν μέσα στο μέτωπο “ΟΧΙ”: (http://epam-usa.blogspot.com/2012/04/blog-post_16.html).

Έχουμε πολλές περισσότερες πιθανότητες να αγωνιστούμε γιά νέες αντιλήψεις, γιά νεες πολιτικές και γιά την αξιοπρέπειά μας μέσα από το “ΟΧΙ”, όπως και γιά το ελληνικό μας έθος και έθνος, παρά κατακερματισμένοι. Διότι η οποιαδήποτε τυχόν αποχή μας ή αποχώρησή μας σημαίνει πως -ίσως άθελά μας- βάζουμε πλάτη στην αειφορία, βιωσιμότητα, διαιώνιση και συντήρηση του νυν σαθρού πολιτικού συστήματος της ανθελληνικής, ξενόφερτης και στυγνά δυναστικής κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας.

Και πρέπει όλες και όλοι να θυμόμαστε πως όσο και να αλλάζουν οι άνθρωποι μέσα σε ένα πολιτικό σύστημα, το πολιτικό σύστημα δεν αλλάζει ποτέ. Μόνον όταν κάποιος ή κάποιοι αλλάξουν το πολιτικό σύστημα, τότε μόνον αλλάζει και η συμπεριφορά των ανθρώπων μέσα στο νέο πολιτικό σύστημα.

Και γιά να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, πρέπει πρώτα να πεισθούν κάποιοι άνθρωποι, που είναι σε θέση να το κάνουν, γιά την επιτακτική ανάγκη να το αλλάξουν. Εκείνους τους ανθρώπους, που αγωνίζονται γιά την αναίμακτη ανατροπή του όλου νυν σαθρού πολιτικού συστήματος, χρειάζεται τώρα η πατρίδα Ελλάδα και όχι ανθρώπους σαν, π.χ., τους Καμμένο και Κουβέλη, που εσκεμμένα, απροκάλυπτα και τυφλά πιστεύουν στην ανθελληνική, ξενόφερτη και στυγνά δυναστική κοινοβουλευτική κομματοκρατία στην Ελλάδα, λες και επρόκειτο γιά κάποιαν θρησκευτική αίρεση.

Όλες και όλοι μαζύ μπορούμε να το παλέψουμε. Κατακερματισμένοι όχι, δεν γίνεται.

Εκτός του ότι η αποχή, τα λευκά και τα άκυρα ψηφοδέλτια ευνοούν το πρώτο κόμμα στις εκλογές, όταν οι άνθρωποι ψηφίζουν με βάση εκείνο το θερμό συγκεχυμένο συναίσθημα του βολέματος, μέσα στο πολιτικό μας σύστημα της ‘συμμετοχικής διαφθοράς’, τότε πως να μην έχουμε τσιπαρισμένες και τσιπαρισμένους (ελεγχόμενες μαριονέτες) πολιτικούς; Από την στιγμή που μία κοινωνία αντικαθιστά διδακτέα αξιακά συστήματα (π.χ., έθος, έθνος, αίεν αριστεύειν κλπ) με κάποιο θερμό συγκεχυμένο συναίσθημα, τότε δεν υπάρχει πλέον καμμία ελπίδα σωτηρίας, ό,τι και να μας λέει ο κάθε τσιπαρισμένος Βενιζέλος και ο κάθε τσιπαρισμένος Σαμαράς.

Καθ’ όσον όμως παραμένουμε κατακερματισμένοι, αντί να πετύχουμε την αναίμακτη ανατροπή του νυν σαθρού πολιτικού συστήματος της δυναστικής κομματοκρατίας, την Κυριακή 6 Μαΐου 2012, με τις εκλογές θα το ξανα-νομιμοποιήσουμε. Άντε μετά να κάνεις άρση πολιτικής ασυλίας σε έναν ήδη τσιπαρισμένο (ελεγχόμενη μαριονέτα) Βενιζέλο ή τσιπαρισμένο Σαμαρά.

Ευοί Ευάν,

Νίκος Γεωργαντζάς

georgantzas@fordham.edu

Dimitrios N. Adamopoulos  makrinitsa@hotmail.com