ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Ένα από τα αποτελέσματα του υποτιθέμενου νέου ιού SARS Covid που εμφανίστηκε δημόσια το 2019 είναι ότι η ιατρική εξειδίκευση της ιολογίας έχει αυξηθεί σε ένα ανάστημα σχεδόν θεϊκό στα μέσα ενημέρωσης.

 Λίγοι κατανοούν την προέλευση της ιολογίας και την ανάδειξή της σε πρωταγωνιστικό ρόλο στη σημερινή ιατρική πρακτική. 

Για αυτό πρέπει να εξετάσουμε την προέλευση και την πολιτική του πρώτου ινστιτούτου ιατρικής έρευνας της Αμερικής, του Ινστιτούτου Ιατρικής Έρευνας Ροκφέλερ, σήμερα του Πανεπιστημίου Ροκφέλερ , και της εργασίας τους σχετικά με αυτό που ισχυρίστηκαν ότι ήταν ιός πολιομυελίτιδας.

Το 1907 ένα ξέσπασμα ασθένειας στη Νέα Υόρκη έδωσε στον διευθυντή του Ινστιτούτου Ροκφέλερ, MD, Simon Flexner, μια χρυσή ευκαιρία να διεκδικήσει την ανακάλυψη ενός αόρατου «ιού» που προκαλείται από αυτό που αυθαίρετα ονομαζόταν πολιομυελίτιδα. 

Η λέξη πολιομυελίτιδα σημαίνει απλώς φλεγμονή της φαιάς ουσίας του νωτιαίου μυελού. 

Υπήρχαν περίπου 2.500 Νεοϋορκέζοι, κυρίως παιδιά, που είχαν χαρακτηριστεί με κάποια μορφή πολιομυελίτιδας, συμπεριλαμβανομένης της παράλυσης και ακόμη και του θανάτου, εκείνη τη χρονιά.

Η απάτη του Flexner

Η πιο εντυπωσιακή πτυχή ολόκληρου του έπους της πολιομυελίτιδας στις ΗΠΑ κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα ήταν το γεγονός ότι κάθε βασική φάση της επιχείρησης ελέγχονταν από ανθρώπους που ήταν συνδεδεμένοι με αυτό που έγινε η ιατρική κλούβα του Ροκφέλερ. 

Αυτή η απάτη ξεκίνησε με τους ισχυρισμούς του Διευθυντή του Ινστιτούτου Rockefeller, Simon Flexner , ότι αυτός και ο συνάδελφός του, Paul A. Lewis , είχαν «απομονώσει» ένα παθογόνο, αόρατο στο μάτι, μικρότερο ακόμη και από βακτήρια, το οποίο ισχυρίστηκαν ότι προκάλεσε την παράλυση. ασθένεια σε μια σειρά εστιών στις ΗΠΑ. 

Πώς κατέληξαν σε αυτή την ιδέα;

Σε μια εργασία που δημοσιεύτηκε το 1909 στο Journal of the American Medical Association, ο Flexner ισχυρίστηκε ότι αυτός και ο Lewis είχαν απομονώσει τον υπεύθυνο ιό της πολιομυελίτιδας. 

Ανέφερε ότι είχαν «περάσει» με επιτυχία την πολιομυελίτιδα από αρκετούς πιθήκους, από μαϊμού σε μαϊμού.

 Ξεκίνησαν με έγχυση άρρωστου ανθρώπινου ιστού νωτιαίου μυελού ενός νεαρού αγοριού που είχε πεθάνει, πιθανώς από τον ιό, στον εγκέφαλο πιθήκων. 

Αφού αρρώστησε ένας πίθηκος, ένα εναιώρημα του άρρωστου ιστού του νωτιαίου μυελού του εγχύθηκε στον εγκέφαλο άλλων πιθήκων που επίσης αρρώστησαν.

Διακήρυξαν ότι οι γιατροί του Ινστιτούτου Ροκφέλερ είχαν έτσι αποδείξει την αιτιότητα του ιού της πολιομυελίτιδας για τη μυστηριώδη ασθένεια. 

Δεν είχαν κάνει τίποτα τέτοιο. 

Ο Flexner και ο Lewis παραδέχτηκαν μάλιστα ότι:

«Αποτύχαμε τελείως να ανακαλύψουμε βακτήρια, είτε σε παρασκευάσματα φιλμ είτε σε καλλιέργειες, που θα μπορούσαν να ευθύνονται για την ασθένεια. και, δεδομένου ότι μεταξύ της μακράς σειράς πολλαπλασιασμού του ιού στους πιθήκους κανένα ζώο δεν έδειξε, στις βλάβες, τους κόκκους που περιγράφηκαν από κάποιους προηγούμενους ερευνητές και δεν είχαμε αποτύχει να λάβουμε κανένα τέτοιο βακτήριο από το ανθρώπινο υλικό που μελετήσαμε, αισθανθήκαμε ότι θα μπορούσαν να εξαιρεθούν από την εξέταση».

Αυτό που έκαναν τότε ήταν να κάνουν μια παράξενη υπόθεση, ένα άλμα πίστης, όχι έναν επιστημονικό ισχυρισμό. 

Πήραν την υπόθεσή τους περί ιογενούς εξωγενούς δράσης και την έκαναν πραγματικότητα, χωρίς καμία απόδειξη. 

Υποστήριξαν : « Επομένως,…ο μολυσματικός παράγοντας της επιδημικής πολιομυελίτιδας ανήκει στην κατηγορία των μικρών και φιλτραρίσιμων ιών που μέχρι στιγμής δεν έχουν αποδειχθεί με βεβαιότητα στο μικροσκόπιο . “Επομένως?

Ο Simon Flexner απλώς υποστήριξε ότι «πρέπει» να είναι ένας ιός πολιομυελίτιδας που σκοτώνει τους πιθήκους, επειδή δεν μπορούσαν να βρουν άλλη εξήγηση. 

Στην πραγματικότητα δεν αναζήτησε άλλη πηγή των ασθενειών. Αυτό δεν ήταν επιστημονική απομόνωση. Ήταν μια άγρια ​​εικασία: «…δεν έχει αποδειχτεί μέχρι στιγμής με βεβαιότητα στο μικροσκόπιο».

 Το παραδέχτηκαν αυτό σε μια συνέχεια της 18ης Δεκεμβρίου 1909 στο JAMA, με τίτλο,

Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΔΗΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΟΜΥΕΛΙΤΗΣ.

Ο λεγόμενος «ιός» που έκαναν ένεση στους πιθήκους δεν ήταν καθόλου καθαρός. 

Περιείχε επίσης μια απροσδιόριστη ποσότητα μολυσματικών ουσιών. 

Περιλάμβανε «πολτοποιημένο νωτιαίο μυελό, εγκέφαλο, περιττώματα, ακόμη και μύγες αλέστηκαν και εγχύθηκαν σε πιθήκους για να προκαλέσουν παράλυση». 

Μέχρι που ο Jonas Salk κέρδισε την έγκριση από την κυβέρνηση των ΗΠΑ τον Απρίλιο του 1955 για ένα εμβόλιο πολιομυελίτιδας, δεν είχε αποδειχθεί επιστημονική απόδειξη ύπαρξης ιού που προκαλεί πολιομυελίτιδα ή βρεφική παράλυση, όπως ήταν κοινώς γνωστή.

 Αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα. 

Ο ιατρικός κόσμος δέχθηκε τη λέξη του Flexner ότι « πρέπει » να είναι ιός.

Rockefeller Institute, Flexner και την Αμερικανική Ιατρική Ένωση

Το Ινστιτούτο Rockefeller ιδρύθηκε από την Standard Oil περιουσία του John D. Rockefeller το 1901, για να είναι το πρώτο βιοϊατρικό ινστιτούτο της Αμερικής. 

Δημιουργήθηκε σύμφωνα με το γαλλικό Ινστιτούτο Παστέρ (1888) και το Ινστιτούτο Ρόμπερτ Κοχ της Γερμανίας (1891). 

Ο πρώτος Διευθυντής της, ο Simon Flexner, έπαιξε έναν κεντρικό και πιο εγκληματικό ρόλο στην εξέλιξη αυτού που έγινε εγκεκριμένη αμερικανική ιατρική πρακτική. 

Ο στόχος του Ροκφέλερ ήταν να ελέγξει πλήρως την αμερικανική ιατρική πρακτική και να τη μετατρέψει σε όργανο, τουλάχιστον αρχικά, για την προώθηση ιατρικών φαρμάκων που εγκρίθηκαν από τα συμφέροντα του Ροκφέλερ. 

Μέχρι τότε έψαχναν να μονοπωλήσουν τα ιατρικά φάρμακα που παράγονται από τη διύλιση πετρελαίου τους, όπως είχαν κάνει με το πετρέλαιο.

Εικόνα στα δεξιά: Simon Flexner (Με άδεια χρήσης δημόσιου τομέα)

Καθώς ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Ροκφέλερ, Σάιμον Φλέξνερ, δημοσίευε τις ατελέσφορες αλλά πολύ αναγνωρισμένες μελέτες του για την πολιομυελίτιδα, κανόνισε ο αδερφός του, Αβραάμ Φλέξνερ , ένας δάσκαλος σε σχολείο χωρίς ιατρικό υπόβαθρο, να διευθύνει μια κοινή μελέτη από την Αμερικανική Ιατρική Ένωση (AMA). το Rockefeller General Education Board και το Carnegie Foundation που ιδρύθηκε από τον στενό φίλο του Rockefeller Andrew Carnegie.

Η μελέτη του 1910 είχε τίτλο, The Flexner Report, και ο φαινομενικός σκοπός της ήταν να διερευνήσει την ποιότητα όλων των ιατρικών σχολών των ΗΠΑ.

 Το αποτέλεσμα της έκθεσης ήταν, ωστόσο, προκαθορισμένο. 

Οι δεσμοί μεταξύ του προικισμένου Ινστιτούτου Ροκφέλερ και του AMA πέρασαν από τον διεφθαρμένο επικεφαλής της AMA, George H. Simmons.

Ο Simmons ήταν επίσης ο συντάκτης της επιρροής Εφημερίδας της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης, μιας έκδοσης που παραδόθηκε σε περίπου 80.000 γιατρούς σε όλη την Αμερική.

 Σύμφωνα με πληροφορίες, ασκούσε απόλυτη εξουσία στον σύλλογο των γιατρών. 

Έλεγχε τα αυξανόμενα έσοδα από διαφημίσεις για τις φαρμακευτικές εταιρείες για να προωθήσουν τα φάρμακά τους στους γιατρούς του AMA στο ημερολόγιό του, μια εξαιρετικά προσοδοφόρα επιχείρηση. 

Ήταν ένα βασικό μέρος του ιατρικού πραξικοπήματος Ροκφέλερ που επρόκειτο να επαναπροσδιορίσει πλήρως την αποδεκτή ιατρική πρακτική μακριά από την επανορθωτική ή προληπτική θεραπεία στη χρήση συχνά θανατηφόρων φαρμάκων και ακριβών χειρουργικών επεμβάσεων. 

Καθώς ο επικεφαλής του AMA Simmons συνειδητοποίησε ότι ο ανταγωνισμός από τον πολλαπλασιασμό των ιατρικών σχολών, συμπεριλαμβανομένης της τότε αναγνωρισμένης χειροπρακτικής, της οστεοπαθητικής, της ομοιοπαθητικής και της φυσικής ιατρικής, μείωνε το εισόδημα των γιατρών του AMA,

Ο Abraham Flexner, πρώην διευθυντής ιδιωτικής σχολής, περιόδευσε σε διάφορες ιατρικές σχολές των ΗΠΑ το 1909 και συνέστησε να κλείσουν πλήρως οι μισές από τις 165 ιατρικές σχολές, όπως ο ίδιος όρισε ως «υπό το πρότυπο». 

Αυτό μείωσε τον ανταγωνισμό από άλλες προσεγγίσεις για τη θεραπεία ασθενειών. 

Στόχευσαν αδίστακτα τις τότε διαδεδομένες ιατρικές σχολές φυσικοπαθειών, τις χειροπρακτικές, τους οστεοπαθητικούς καθώς και τις ανεξάρτητες αλλοπαθητικές σχολές που δεν ήθελαν να ενταχθούν στο καθεστώς AMA.

Στη συνέχεια, τα χρήματα του Rockefeller πήγαν στα επιλεγμένα σχολεία με την προϋπόθεση ότι οι καθηγητές θα ελεγχθούν από το Ινστιτούτο Rockefeller και το πρόγραμμα σπουδών επικεντρώνεται στα φάρμακα και τη χειρουργική ως θεραπεία, όχι πρόληψη, ούτε διατροφή, ούτε τοξικολογία ως πιθανές αιτίες και λύσεις. 

Έπρεπε να αποδεχτούν τη μικροβιακή θεωρία της νόσου του Παστέρ, η οποία ισχυρίζεται ότι ένα μικρόβιο σε μια ασθένεια αναγωγισμό .

Τα ελεγχόμενα από τον Ροκφέλερ μέσα ενημέρωσης ξεκίνησαν ένα συντονισμένο κυνήγι μαγισσών εναντίον όλων των μορφών εναλλακτικής ιατρικής, φυτικών θεραπειών, φυσικών βιταμινών και χειροπρακτικής – οτιδήποτε δεν ελέγχεται από τα κατοχυρωμένα με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας φάρμακα Ροκφέλερ.

Μέχρι το 1919 το Συμβούλιο Γενικής Εκπαίδευσης Ροκφέλερ και το Ίδρυμα Ροκφέλερ είχαν πληρώσει περισσότερα από 5.000.000 δολάρια στις ιατρικές σχολές Johns Hopkins, Yale και Washington University στις ιατρικές σχολές του Σεντ Λούις. 

Το 1919 ο John D. Rockefeller χορήγησε άλλα 20.000.000 δολάρια σε τίτλους, «για την πρόοδο της ιατρικής εκπαίδευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες».

 Αυτό θα ήταν συγκρίσιμο με περίπου 340 εκατομμύρια δολάρια σήμερα, ένα τεράστιο ποσό.

 Εν ολίγοις, τα συμφέροντα των χρημάτων του Ροκφέλερ είχαν κατακτήσει την αμερικανική ιατρική εκπαίδευση και ιατρική έρευνα μέχρι τη δεκαετία του 1920.

Δημιουργία Ιολογίας

Αυτή η ιατρική εξαγορά, με την υποστήριξη της πιο σημαντικής οργάνωσης γιατρών, της AMA, και του διεφθαρμένου επικεφαλής της, Simmons, επέτρεψε στον Simon Flexner να δημιουργήσει κυριολεκτικά σύγχρονη ιολογία υπό τους κανόνες του Rockefeller .

Ο εξαιρετικά αμφιλεγόμενος Thomas Milton Rivers, ως διευθυντής του εργαστηρίου ιολογίας του Ινστιτούτου Rockefeller, καθιέρωσε την ιολογία ως ανεξάρτητο πεδίο, ξεχωριστό από τη βακτηριολογία, κατά τη δεκαετία του 1920. 

Συνειδητοποίησαν ότι μπορούσαν να χειριστούν πολύ πιο εύκολα όταν μπορούσαν να διεκδικήσουν θανατηφόρα παθογόνα που ήταν αόρατα μικρόβια ή « ιοί ».Κατά ειρωνικό τρόπο, ο ιός προέρχεται από τα λατινικά για το δηλητήριο.

Η ιολογία, μια αναγωγική ιατρική απάτη, ήταν δημιούργημα της ιατρικής κλίβανος Ροκφέλερ. 

Αυτό το εξαιρετικά σημαντικό γεγονός είναι θαμμένο στα χρονικά της ιατρικής σήμερα. Ασθένειες όπως η ευλογιά ή η ιλαρά ή η πολιομυελίτιδα δηλώθηκαν ότι προκαλούνται από αόρατα παθογόνα που ονομάζονται ειδικοί ιοί.

 Εάν οι επιστήμονες μπορούσαν να «απομονώσουν» τον αόρατο ιό, θεωρητικά θα μπορούσαν να βρουν εμβόλια για να προστατεύσουν τους ανθρώπους από βλάβες. 

Έτσι η θεωρία τους πήγε. 

Ήταν ένα τεράστιο όφελος για το καρτέλ των φαρμακευτικών εταιρειών Ροκφέλερ, οι οποίες περιλάμβαναν εκείνη την εποχή American Home Products που προωθούσαν ψευδώς φάρμακα χωρίς αποδεικτικά αποτελέσματα, όπως το Preparation H για τις αιμορροΐδες ή το Advil για την ανακούφιση από τον πόνο. Sterling Drug, η οποία ανέλαβε τα περιουσιακά στοιχεία των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης της Aspirin της γερμανικής Bayer AG μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Winthrop Chemical; American Cyanamid και η θυγατρική της Lederle Laboratories.

Σύντομα οι ερευνητές του ιού στο Ινστιτούτο Ροκφέλερ, εκτός από τον ισχυρισμό ότι ανακάλυψαν τον ιό της πολιομυελίτιδας, ισχυρίστηκαν ότι ανακάλυψαν τους ιούς που προκάλεσαν την ευλογιά, την παρωτίτιδα, την ιλαρά και τον κίτρινο πυρετό. 

Στη συνέχεια ανακοίνωσαν την «ανακάλυψη» προληπτικών εμβολίων για την πνευμονία και τον κίτρινο πυρετό. 

Όλες αυτές οι «ανακαλύψεις» που ανακοίνωσε το Ινστιτούτο αποδείχθηκαν ψευδείς. 

Με τον έλεγχο της έρευνας στον νέο τομέα της ιολογίας, το Ινστιτούτο Rockefeller, σε συνεννόηση με τον Simmons στην AMA και τον εξίσου διεφθαρμένο διάδοχό του, Morris Fishbein, θα μπορούσε να προωθήσει νέα κατοχυρωμένα εμβόλια ή φάρμακα για φάρμακα στο επιδραστικό περιοδικό AMA που πήγε στο κάθε γιατρός μέλος στην Αμερική. 

Οι εταιρείες φαρμάκων που αρνήθηκαν να πληρώσουν για διαφημίσεις στο περιοδικό AMA μαυρίστηκαν από το AMA.

Έλεγχος της πολιομυελίτιδας

Εικόνα παρακάτω: Κεντρικές πύλες του Πανεπιστημίου Rockefeller στη λεωφόρο York (με άδεια σύμφωνα με το CC BY-SA 4.0)

Ο Σάιμον Φλέξνερ και το Ινστιτούτο Ροκφέλερ με μεγάλη επιρροή κατάφεραν το 1911 τα συμπτώματα που ονομάζονταν πολιομυελίτιδα να εισαχθούν στο Νόμο Δημόσιας Υγείας των ΗΠΑ ως «μεταδοτική, μολυσματική ασθένεια που προκαλείται από έναν αερομεταφερόμενο ιό». 

Ωστόσο, ακόμη και αυτοί παραδέχθηκαν ότι δεν είχαν αποδείξει πώς η ασθένεια εισέρχεται στο σώμα των ανθρώπων. 

Όπως τόνισε ένας έμπειρος γιατρός σε ένα ιατρικό περιοδικό το 1911, «Η σημερινή μας γνώση για τις πιθανές μεθόδους μετάδοσης βασίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στη δουλειά που έγινε σε αυτή την πόλη στο Ινστιτούτο Ροκφέλερ». 

Το 1951 ο Δρ Ραλφ Σκόμπι, επικριτής του Ροκφέλερ που βιάστηκε να κρίνει τη μετάδοση της πολιομυελίτιδας, σημείωσε: «Αυτό φυσικά βασιζόταν σε πειράματα σε ζώα παρά σε κλινικές έρευνες…»

Ο Σκόμπι επεσήμανε επίσης την έλλειψη απόδειξης ότι η πολιομυελίτιδα ήταν μεταδοτική: «…τα παιδιά που προσβλήθηκαν από τη νόσο κρατούνταν σε θαλάμους του γενικού νοσοκομείου και ότι ούτε ένας από τους άλλους τρόφιμους των θαλάμων του νοσοκομείου δεν προσβλήθηκε από τη νόσο». 

Η γενική στάση εκείνη την εποχή συνοψίστηκε το 1911: «Μας φαίνεται, παρά την έλλειψη απόλυτης απόδειξης, ότι τα συμφέροντα της κοινότητας θα διατηρούνταν από εμάς σχετικά με την ασθένεια απόμεταδοτική άποψη. ”(ούτω).

Με τα συμπτώματα της πολιομυελίτιδας ταξινομημένα ως εξαιρετικά μεταδοτική ασθένεια που προκαλείται από έναν αόρατο, υποτιθέμενο εξωγενή ή εξωτερικό ιό, το Ινστιτούτο Rockefeller και το AMA μπόρεσαν να διακόψουν οποιαδήποτε σοβαρή έρευνα για εναλλακτικές εξηγήσεις, όπως η έκθεση σε χημικά φυτοφάρμακα ή άλλες τοξίνες, για να εξηγήσουν τα εποχιακά κρούσματα ασθενειών και παράλυσης, ακόμη και θανάτου, κυρίως σε πολύ μικρά παιδιά. 

Αυτό επρόκειτο να έχει μοιραίες συνέπειες που θα διαρκέσουν μέχρι σήμερα.

Εισαγάγετε DDT

Στη δήλωσή του το 1952 στη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ για τη διερεύνηση των πιθανών κινδύνων από χημικές ουσίες στα τρόφιμα, ο Ralph R. Scobey, MD σημείωσε:

«Για σχεδόν μισό αιώνα οι έρευνες για την πολιομυελίτιδα έχουν κατευθυνθεί προς έναν υποτιθέμενο εξωγενή ιό που εισέρχεται στο ανθρώπινο σώμα για να προκαλέσει την ασθένεια. 

Ο τρόπος με τον οποίο διατυπώνεται πλέον ο Νόμος για τη Δημόσια Υγεία, επιβάλλει μόνο αυτού του είδους τη διερεύνηση. 

Δεν έχουν γίνει εντατικές μελέτες, από την άλλη πλευρά, για να διαπιστωθεί εάν ο λεγόμενος ιός της πολιομυελίτιδας είναι ή όχι μια αυτόχθονη χημική ουσία που δεν εισέρχεται καθόλου στον ανθρώπινο οργανισμό, αλλά προκύπτει απλώς από έναν εξωγενή παράγοντα ή παράγοντες, για παράδειγμα, ένα τροφικό δηλητήριο ».

Οι τοξίνες ως αιτία δεν διερευνήθηκαν, παρά τα τεράστια στοιχεία.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 με την οικονομική ύφεση και στη συνέχεια τον πόλεμο, λίγες νέες μεγάλες εστίες πολιομυελίτιδας σημειώθηκαν. 

Ωστόσο, αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κυρίως, το δράμα της πολιομυελίτιδας εξερράγη σε διαστάσεις. 

Από το 1945, κάθε καλοκαίρι όλο και περισσότερα παιδιά σε όλη την Αμερική διαγνώστηκαν με πολιομυελίτιδα και νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο. 

Λιγότερο από το 1% των περιπτώσεων εξετάστηκαν πραγματικά με εξετάσεις αίματος ή ούρων. 

Περίπου το 99% διαγνώστηκε από την παρουσία συμπτωμάτων όπως οξύς πόνος στα άκρα, πυρετός, στομαχικές διαταραχές, διάρροια.

Το 1938, με την υποστήριξη του υποτιθέμενου θύματος της πολιομυελίτιδας, Φράνκλιν Ντ. Ρούσβελτ, ιδρύθηκε το Εθνικό Ίδρυμα για τη Βρεφική Παράλυση (March of Dimes) για να ζητήσει δωρεές που απαλλάσσονται από φόρους για τη χρηματοδότηση της έρευνας για την πολιομυελίτιδα. 

Ένας Γερμανός γιατρός και ερευνητής, ο Δρ Henry Kumm , ήρθε στις ΗΠΑ και εντάχθηκε στο Ινστιτούτο Ροκφέλερ το 1928, όπου έμεινε μέχρι να ενταχθεί στο Εθνικό Ίδρυμα το 1951 ως Διευθυντής Ερευνών για την πολιομυελίτιδα. 

Ο Kumm εντάχθηκε στο Εθνικό Ίδρυμα από έναν άλλο βασικό βετεράνο του Ινστιτούτου Rockefeller, τον αποκαλούμενο «πατέρα της ιολογίας», τον Thomas M. Rivers, ο οποίος προήδρευσε της συμβουλευτικής επιτροπής έρευνας εμβολίων του ιδρύματος που επέβλεπε την έρευνα του Jonas Salk. 

Αυτά τα δύο βασικά πρόσωπα του Ινστιτούτου Ροκφέλερ έλεγχαν έτσι τα κονδύλια για την έρευνα για την πολιομυελίτιδα, συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης ενός εμβολίου.

Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ ήταν ακόμη στο Ινστιτούτο Ροκφέλερ, ο Χένρι Κουμ ήταν σύμβουλος του αμερικανικού στρατού όπου επέβλεπε τις επιτόπιες μελέτες στην Ιταλία. 

Εκεί ο Kumm διηύθυνε μελέτες πεδίου για τη χρήση του DDT κατά του τύφου και των κουνουπιών από ελονοσία στα έλη κοντά στη Ρώμη και τη Νάπολη. 

Το DDT είχε κατοχυρωθεί ως εντομοκτόνο από την ελβετική φαρμακευτική εταιρεία Geigy και το παράρτημά της στις ΗΠΑ το 1940 και εγκρίθηκε για πρώτη φορά για χρήση σε στρατιώτες του αμερικανικού στρατού το 1943 ως γενικό απολυμαντικό κατά των ψειρών, των κουνουπιών και πολλών άλλων εντόμων. 

Μέχρι το τέλος του πολέμου, σχεδόν όλη η παραγωγή DDT στις ΗΠΑ πήγε στον στρατό. 

Το 1945 οι χημικές εταιρείες έψαχναν με ανυπομονησία νέες αγορές. 

Τα βρήκαν.

Η εικόνα στα δεξιά είναι από το Beyond Pesticides

Στις αρχές του 1944, οι αμερικανικές εφημερίδες ανέφεραν θριαμβευτικά ότι ο τύφος, «η τρομερή μάστιγα που ακολούθησε στον απόηχο κάθε μεγάλου πολέμου στην ιστορία», δεν αποτελούσε πλέον απειλή για τα αμερικανικά στρατεύματα και τους συμμάχους τους χάρη στη νέα «ψείρα» του στρατού. σκόνη, DDT. 

Σε ένα πείραμα στη Νάπολη, Αμερικανοί στρατιώτες ξεσκόνισαν περισσότερους από ένα εκατομμύριο Ιταλούς με DDT διαλυμένο με κηροζίνη (!), σκοτώνοντας τις ψείρες του σώματος που μεταδίδουν τον τύφο.

Ο Henry Kumm του Ινστιτούτου Rockefeller και ο στρατός των ΗΠΑ γνώριζαν ότι, όπως το έθεσε ένας ερευνητής, «το DDT ήταν ένα δηλητήριο, αλλά ήταν αρκετά ασφαλές για πόλεμο. 

Οποιοδήποτε άτομο τραυματιστεί από το DDT θα ήταν αποδεκτό θύμα μάχης.» 

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ «περιόρισε» μια έκθεση για τα εντομοκτόνα που εκδόθηκε από το Γραφείο Επιστημονικής Έρευνας και Ανάπτυξης το 1944, η οποία προειδοποιούσε για τις σωρευτικές τοξικές επιδράσεις του DDT σε ανθρώπους και ζώα.

Ο Δρ Morris Biskind σημείωσε σε ένα άρθρο του 1949, «Καθώς το DDT είναι ένα σωρευτικό δηλητήριο, είναι αναπόφευκτο να συμβεί μεγάλη μέθη του αμερικανικού πληθυσμού. 

Το 1944, οι Smith και Stohlman των Εθνικών Ινστιτούτων Υγείας, μετά από μια εκτεταμένη μελέτη της αθροιστικής τοξικότητας του DDT, επεσήμαναν: «Η τοξικότητα του DDT σε συνδυασμό με τη σωρευτική του δράση και την απορροφησιμότητα από το δέρμα θέτει έναν συγκεκριμένο κίνδυνο για την υγεία στη χρήση του. .» 

Οι προειδοποιήσεις τους αγνοήθηκαν από ανώτερους αξιωματούχους.

Αντίθετα, μετά το 1945, σε όλη την Αμερική το DDT προωθήθηκε ως το νέο θαυματουργό, «ασφαλές» φυτοφάρμακο, όπως το Roundup της Monsanto με glyphosate τρεις δεκαετίες αργότερα. 

Το DDT λέγεται ότι είναι αβλαβές για τον άνθρωπο. 

Αλλά κανείς στην κυβέρνηση δεν δοκίμαζε σοβαρά επιστημονικά αυτόν τον ισχυρισμό. 

Ένα χρόνο αργότερα, το 1945, καθώς τελείωσε ο πόλεμος, οι αμερικανικές εφημερίδες επαίνεσαν το νέο DDT ως μια «μαγική» ουσία, ένα «θαύμα». 

Ο Time αποκάλεσε το DDT «μία από τις μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».

Παρά τις μεμονωμένες προειδοποιήσεις για μη δοκιμασμένες παρενέργειες, ότι ήταν μια επίμονη, τοξική χημική ουσία που συσσωρεύεται εύκολα στην τροφική αλυσίδα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ενέκρινε το DDT για γενική χρήση το 1945.

Η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA), ελεγχόμενη από το Rockefeller-AMA – τα ναρκωτικά, καθιέρωσαν ως «ασφαλή» μια περιεκτικότητα σε DDT έως και 7 μέρη ανά εκατομμύριο σε τρόφιμα, αν και κανείς δεν το είχε αποδείξει.

 Οι χημικές εταιρείες DDT τροφοδοτούσαν τον Τύπο με φωτογραφίες και ανέκδοτα. 

Οι εφημερίδες ανέφεραν με ενθουσιασμό πώς η νέα θαυματουργή χημική ουσία, DDT, δοκιμαζόταν στις ΗΠΑ ενάντια σε κουνούπια στον Νότο που πιστεύεται ότι έφεραν ελονοσία, καθώς και «διατήρησαν τους αμπελώνες της Αριζόνα, τους οπωρώνες της Δυτικής Βιρτζίνια, τα χωράφια με πατάτα του Όρεγκον, τα καλαμπόκι του Ιλινόις και τα γαλακτοκομεία της Αϊόβα ». 

Το DDT ήταν παντού στις ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του 1940.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ ισχυρίστηκε ότι το DDT, σε αντίθεση με το αρσενικό και άλλα εντομοκτόνα που χρησιμοποιήθηκαν πριν από τον πόλεμο, ήταν αβλαβές για τον άνθρωπο, ακόμη και τα βρέφη, και μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ελεύθερα. 

Από το 1945 πόλεις όπως το Σικάγο ψέκαζαν δημόσιες παραλίες, πάρκα, πισίνες. 

Οι νοικοκυρές αγόρασαν οικιακούς διανομείς σπρέι αεροζόλ DDT για να ψεκάζουν την κουζίνα και ειδικά τα παιδικά δωμάτια, ακόμη και τα στρώματά τους. 

Οι αγρότες κλήθηκαν να ψεκάσουν τις καλλιέργειές τους και τα ζώα τους, ιδιαίτερα τις αγελάδες γαλακτοπαραγωγής, με DDT. 

Στη μεταπολεμική Αμερική το DDT προωθήθηκε, κυρίως από εταιρείες φαρμάκων Rockefeller, όπως η American Home Products με το σπρέι αερολύματος DDT Black Flag και η Monsanto. 

Από το 1945 έως το 1952 η παραγωγή DDT στις ΗΠΑ δεκαπλασιάστηκε .

Καθώς οι υποτιθέμενες περιπτώσεις πολιομυελίτιδας εξερράγησαν κυριολεκτικά στις ΗΠΑ μετά το 1945, η θεωρία προωθήθηκε, χωρίς καμία απόδειξη, ότι η ακρωτηριαστική νόσος της πολιομυελίτιδας μεταδόθηκε, όχι από τοξικές χημικές ουσίες φυτοφαρμάκων όπως το DDT, αλλά από κουνούπια ή μύγες στους ανθρώπους, ιδιαίτερα σε μικρά παιδιά ή βρέφη.

 Το μήνυμα ήταν ότι το DDT μπορεί να προστατεύσει με ασφάλεια την οικογένειά σας από την ακρωτηριαστική πολιομυελίτιδα.

 Τα επίσημα καταγεγραμμένα κρούσματα πολιομυελίτιδας αυξήθηκαν από περίπου 25.000 το 1943 πριν από τη χρήση του DDT από τους πολίτες των ΗΠΑ, σε πάνω από 280.000 περιπτώσεις το 1952 στο αποκορύφωμά τους, δηλαδή δεκαπλάσια αύξηση.

Τον Οκτώβριο του 1945 το DDT, το οποίο είχε χρησιμοποιηθεί από τον Στρατό των ΗΠΑ υπό την επίβλεψη του Ινστιτούτου Rockefeller Henry Kumm, όπως σημειώθηκε, εγκρίθηκε από την κυβέρνηση των ΗΠΑ για γενική χρήση ως εντομοκτόνο κατά των κουνουπιών και των μυγών. 

Οι διαφωνούντες επιστήμονες που προειδοποιούσαν για τις τοξικές επιδράσεις του DDT σε ανθρώπους και ζώα αποσιωπήθηκαν. 

Οι οικογένειες είπαν ότι το DDT θα μπορούσε να σώσει τα παιδιά τους από την τρομακτική πολιομυελίτιδα σκοτώνοντας τα έντομα που φοβούνται.

Το Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ συμβούλεψε τους αγρότες να πλένουν τις αγελάδες γαλακτοπαραγωγής τους με διάλυμα DDT για την καταπολέμηση των κουνουπιών και των μυγών. 

Τα χωράφια με καλαμπόκι ψεκάστηκαν με DDT καθώς και οι οπωρώνες. 

Ωστόσο, ήταν απίστευτα ανθεκτικό και η τοξική του επίδραση στα φυτά και τα λαχανικά ήταν τέτοια που δεν μπορούσε να ξεπλυθεί. 

Χρόνο με το χρόνο από το 1945 έως το 1952 η ποσότητα του DDT που ψεκάζεται στις ΗΠΑ αυξανόταν. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι το ίδιο ισχύει και για τον αριθμό των ανθρώπινων περιπτώσεων πολιομυελίτιδας.

Η χειρότερη επιδημία πολιομυελίτιδας

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 δόθηκε αυξανόμενη προσοχή στο Κογκρέσο των ΗΠΑ και στους αγρότες ως προς τους πιθανούς κινδύνους μιας τέτοιας βαριάς χρήσης φυτοφαρμάκων – όχι μόνο το DDT, αλλά και το ακόμη πιο τοξικό BHC (εξαχλωριούχο βενζόλιο). 

Το 1951 ο Morton Biskind , ένας γιατρός που είχε αντιμετωπίσει επιτυχώς αρκετές εκατοντάδες ασθενείς με δηλητηρίαση από DDT, κατέθεσε στη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ σχετικά με την πιθανή σχέση της παραλυτικής πολιομυελίτιδας με τις τοξίνες, συγκεκριμένα το DDT και το BHC. Σημείωσε,

« Η εισαγωγή για ανεξέλεγκτη γενική χρήση από το κοινό του εντομοκτόνου «DDT» (χλωροφαινοθάνιο) και της σειράς ακόμη πιο θανατηφόρων ουσιών που ακολούθησαν, δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία. 

Πέρα από κάθε αμφιβολία, καμία άλλη ουσία γνωστή στον άνθρωπο δεν αναπτύχθηκε ποτέ τόσο γρήγορα και εξαπλώθηκε αδιακρίτως σε τόσο μεγάλο μέρος της γης σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. 

Αυτό είναι το πιο εκπληκτικό καθώς, τη στιγμή που το DDT κυκλοφόρησε για δημόσια χρήση, υπήρχε ήδη μεγάλος αριθμός δεδομένων στην ιατρική βιβλιογραφία που έδειχναν ότι αυτός ο παράγοντας ήταν εξαιρετικά τοξικός για πολλά διαφορετικά είδη ζώων, ότι ήταν σωρευτικά αποθηκευμένος στο σωματικό λίπος και ότι εμφανίστηκε στο γάλα. 

Αυτή τη στιγμή είχαν επίσης αναφερθεί μερικές περιπτώσεις δηλητηρίασης από DDT σε ανθρώπους. Αυτές οι παρατηρήσεις αγνοήθηκαν σχεδόν εντελώς ήπαρερμηνευμένο .»

Ο Biskind κατέθεσε περαιτέρω στο Κογκρέσο στα τέλη του 1950,

«Στις αρχές του περασμένου έτους δημοσίευσα μια σειρά από παρατηρήσεις σχετικά με τη δηλητηρίαση από DDT στον άνθρωπο. Α

πό λίγο μετά τον τελευταίο πόλεμο, ένας μεγάλος αριθμός περιπτώσεων είχε παρατηρηθεί από γιατρούς σε όλη τη χώρα, στα οποία εμφανίστηκε μια ομάδα συμπτωμάτων, το κυριότερο χαρακτηριστικό των οποίων ήταν η γαστρεντερίτιδα, τα επίμονα υποτροπιάζοντα νευρικά συμπτώματα και η ακραία μυϊκή αδυναμία…».

Περιέγραψε πολλά παραδείγματα περιπτώσεων ασθενών των οποίων τα σοβαρά συμπτώματα, συμπεριλαμβανομένης της παράλυσης, εξαφανίστηκαν όταν η έκθεση σε DDT και σχετικές τοξίνες εξαλείφθηκε:

«Η αρχική μου εμπειρία σε περισσότερες από 200 περιπτώσεις που ανέφεραν στις αρχές του περασμένου έτους έχει από τότε επεκταθεί σημαντικά.

 Οι μεταγενέστερες παρατηρήσεις μου όχι μόνο επιβεβαίωσαν την άποψη ότι η DDT είναι υπεύθυνη για μεγάλη κατά τα άλλα ανεξήγητη ανθρώπινη αναπηρία …»

Σημειώθηκε επίσης το γεγονός ότι τα κρούσματα πολιομυελίτιδας ήταν πάντα τα περισσότερα τους καλοκαιρινούς μήνες όταν ο ψεκασμός DDT κατά των εντόμων ήταν ο μέγιστος.

Οι πράκτορες του Ινστιτούτου Ροκφέλερ και η AMA, μέσω των πρακτόρων τους στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, δημιούργησαν την έκτακτη ανάγκη υγείας των ΗΠΑ το 1946-1952 που ονομάζεται πολιομυελίτιδα. 

Το έκαναν προωθώντας εν γνώσει τους το εξαιρετικά τοξικό DDT ως έναν ασφαλή τρόπο ελέγχου των μυθικών εντόμων που διαδίδουν τη φοβερή ασθένεια. 

Η προπαγανδιστική τους εκστρατεία έπεισε τον αμερικανικό πληθυσμό ότι το DDT ήταν το κλειδί για να σταματήσει η εξάπλωση της πολιομυελίτιδας.

Η πολιομυελίτιδα μειώνεται ξαφνικά

Υπό την ηγεσία των δύο γιατρών του Ινστιτούτου Ροκφέλερ, του Χένρι Κουμ και του Τόμας Ρίβερς, το Εθνικό Ίδρυμα για την Βρεφική Παράλυση (NFIP) απέρριψε επικριτές όπως ο Μπίσκινντ και ο Σκόμπι. 

Η φυσική επανορθωτική θεραπεία, όπως η χρήση ενδοφλέβιας Βιταμίνης C για τη βρεφική παράλυση, απορρίφθηκε αδικαιολόγητα ως « παραδοσία ».

ΕγώΤον Απρίλιο του 1953, ο κορυφαίος σύμβουλος του Ινστιτούτου Ροκφέλερ DDT, ο Δρ Henry Kumm, έγινε Διευθυντής της έρευνας για την πολιομυελίτιδα για το NFIP. Χρηματοδότησε την έρευνα για το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας του Jonas Salk.

Ένας θαρραλέος γιατρός στη Βόρεια Καρολίνα, ο Δρ Fred R. Klenner, ο οποίος είχε επίσης σπουδάσει χημεία και φυσιολογία, είχε την ιδέα να χρησιμοποιήσει μεγάλες δόσεις ενδοφλέβιο ασκορβικό οξύ—βιταμίνη C— με την υπόθεση ότι οι ασθενείς του ήταν θύματα δηλητηρίασης από τοξίνες και ότι Η βιταμίνη C ήταν μια ισχυρή αποτοξίνωση. 

Αυτό συνέβη πολύ πριν η έρευνα του Dr Linus Pauling για το βραβείο Νόμπελ για τη βιταμίνη C. Klenner είχε αξιοσημείωτη επιτυχία μέσα σε λίγες μέρες για περισσότερους από 200 ασθενείς στις καλοκαιρινές επιδημίες του 1949 έως το 1951.

Το Ινστιτούτο Ροκφέλερ και η ΑΜΑ δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για τις διορθωτικές προοπτικές. 

Αυτοί και το Εθνικό Ίδρυμα για τη Βρεφική Παράλυση που ελέγχεται από τον Ροκφέλερ χρηματοδοτούσαν μόνο την ανάπτυξη εμβολίου κατά της πολιομυελίτιδας, με βάση τον αναπόδεικτο ισχυρισμό του Flexner ότι η πολιομυελίτιδα ήταν μεταδοτικός ιός, όχι αποτέλεσμα περιβαλλοντικού δηλητηρίου.

Στη συνέχεια, ξεκινώντας κάπου το 1951-1952, καθώς τα κρούσματα πολιομυελίτιδας ήταν στο υψηλότερο σημείο όλων των εποχών, άρχισε να εμφανίζεται κάτι απροσδόκητο. 

Ο αριθμός των περιπτώσεων που διαγνώστηκαν ως πολιομυελίτιδα στις ΗΠΑ άρχισε να μειώνεται.

 Η μείωση των θυμάτων της πολιομυελίτιδας ήταν δραματική, χρόνο με το χρόνο μέχρι το 1955, πολύ πριν το Εθνικό Ίδρυμα και το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας του Jonas Salk εγκριθεί για δημόσια χρήση και ήταν ευρέως διαδεδομένο.

Περίπου ένα χρόνο πριν από την ξαφνική μείωση των περιπτώσεων πολιομυελίτιδας, οι αγρότες, των οποίων οι αγελάδες γαλακτοπαραγωγής υπέφεραν από σοβαρές επιπτώσεις του DDT, ενημερώθηκαν από το Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ να μειώσουν τη χρήση DDT. 

Η αυξανόμενη δημόσια ανησυχία για το πόσο ασφαλές ήταν το DDT για τους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων των δημοσιευμένων ακροάσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ για το DDT και την πολιομυελίτιδα το 1951, οδήγησε επίσης σε σημαντική μείωση της έκθεσης σε DDT το 1955, παρόλο που το DDT δεν απαγορεύτηκε επίσημα στις ΗΠΑ μέχρι το 1972.

Τα λεγόμενα κρούσματα «πολιομυελίτιδας» μειώθηκαν κατά περίπου δύο τρίτα την περίοδο 1952-1956, σε έναν αξιοσημείωτο παράλληλο με τη μείωση της χρήσης DDT.

 Πολύ μετά από αυτή την πτώση, στα τέλη του 1955 και το 1956, το εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας Salk που αναπτύχθηκε από τον Rockefeller χορηγήθηκε για πρώτη φορά σε μεγάλους πληθυσμούς. Ο Salk και η AMA έδωσαν όλα τα εύσημα στο εμβόλιο. 

Οι θάνατοι και η παράλυση ως αποτέλεσμα του εμβολίου Salk εξαντλήθηκαν. 

Η κυβέρνηση άλλαξε τον ορισμό της πολιομυελίτιδας για να μειώσει περαιτέρω τις επίσημες περιπτώσεις.

 Ταυτόχρονα, αυξήθηκαν σημαντικά οι περιπτώσεις παρόμοιων παθήσεων του νωτιαίου μυελού που μοιάζουν με πολιομυελίτιδα – οξεία χαλαρή παράλυση, σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, εγκεφαλίτιδα, μηνιγγίτιδα,  σύνδρομο Guillain-Barré, μυϊκή σκλήρυνση.

Γιατί έχει σημασία

Πάνω από έναν αιώνα πριν, ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, ο βαρόνος των πετρελαιοειδών John D. Rockefeller, και ο κύκλος των συμβούλων του άρχισαν να αναδιοργανώνουν πλήρως τον τρόπο με τον οποίο ασκούνταν η ιατρική στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο.

 Ο ρόλος του Ινστιτούτου Rockefeller και προσωπικοτήτων όπως ο Simon Flexner κυριολεκτικά επέβλεψαν την εφεύρεση μιας κολοσσιαίας ιατρικής απάτης γύρω από τους ισχυρισμούς ότι ένα αόρατο μεταδοτικό εξωτερικό μικρόβιο, ο ιός της πολιομυελίτιδας, προκάλεσε οξεία παράλυση, ακόμη και θάνατο σε νέους. 

Απαγόρευσαν πολιτικά κάθε προσπάθεια σύνδεσης της νόσου με δηλητηρίαση από τοξίνες, είτε από DDT είτε από φυτοφάρμακα από αρσενικό ή ακόμα και από μολυσμένα εμβόλια. 

Το εγκληματικό τους έργο περιελάμβανε στενή συνεργασία με την ηγεσία του AMA και έλεγχο της αναδυόμενης βιομηχανίας φαρμάκων, καθώς και της ιατρικής εκπαίδευσης. 

Η ίδια ομάδα Ροκφέλερ χρηματοδότησε τη ναζιστική ευγονική στα Ινστιτούτα Kaiser Wilhelm στη Γερμανία τη δεκαετία του 1930 καθώς και την Αμερικανική Ευγονική Εταιρεία. 

Στη δεκαετία του 1970 χρηματοδότησαν τη δημιουργία κατοχυρωμένων με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας σπόρων ΓΤΟ που αναπτύχθηκαν όλοι από τον όμιλο εταιρειών χημικών φυτοφαρμάκων Rockefeller—Monsanto, DuPont, Dow.

Σήμερα αυτός ο έλεγχος της δημόσιας υγείας και του ιατροβιομηχανικού συγκροτήματος ασκείται από τον προστατευόμενο και συνήγορο της ευγονικής του Ντέιβιντ Ροκφέλερ, Μπιλ Γκέιτς , αυτοδιορισμένο τσάρο για τον ΠΟΥ και τα παγκόσμια εμβόλια. 

Ο Δρ Tony Fauci , επικεφαλής του NIAID, υπαγορεύει εντολές εμβολίων χωρίς στοιχεία. 

Η απάτη πίσω από το σκάνδαλο του ιού της πολιομυελίτιδας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει τελειοποιηθεί με τη χρήση μοντέλων υπολογιστών και άλλων τεχνασμάτων σήμερα, για να προωθηθεί ο ένας υποτιθέμενος θανατηφόρος ιός μετά τον άλλο, από τον Covid19 έως την ευλογιά των πιθήκων και τον ιό HIV. 

Όπως και με την πολιομυελίτιδα, κανένα από αυτά δεν έχει απομονωθεί επιστημονικά και δεν έχει αποδειχθεί ότι προκαλεί τις ασθένειες που ισχυρίζονται.

Κανένας.

Το ίδιο αφορολόγητο Ίδρυμα Rockefeller σήμερα, που παρουσιάζεται ως φιλανθρωπικό ίδρυμα, βρίσκεται στο επίκεντρο της παγκόσμιας ιατρικής τυραννίας πίσω από το covid19 και την ατζέντα ευγονικής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ Great Reset.

Το μοντέλο του ιού της πολιομυελίτιδας τους βοήθησε να δημιουργήσουν αυτή τη δυστοπική ιατρική τυραννία. Μας λένε, «εμπιστεύσου την επιστήμη».

Σημείωση για τους αναγνώστες: Κάντε κλικ στα κουμπιά κοινής χρήσης πάνω ή κάτω.

Ακολουθήστε μας στο Instagram και στο Twitter και εγγραφείτε στο κανάλι μας στο Telegram. Μη διστάσετε να αναδημοσιεύσετε και να μοιραστείτε ευρέως άρθρα της Παγκόσμιας Έρευνας.

Ο F. William Engdahl είναι σύμβουλος στρατηγικών κινδύνων και λέκτορας, έχει πτυχίο στην πολιτική από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον και είναι συγγραφέας με τις μεγαλύτερες πωλήσεις για το πετρέλαιο και τη γεωπολιτική.

Είναι Επιστημονικός Συνεργάτης του Κέντρου Έρευνας για την Παγκοσμιοποίηση (CRG).

Η επιλεγμένη εικόνα είναι από το NEO

Seeds of Destruction: Hidden Agenda of Genetic Manipulation

Όνομα συγγραφέα: F. William Engdahl

Αριθμός ISBN: 978-0-9879389-2-3

Έτος: 2007

Τύπος προϊόντος: Αρχείο PDF

Τιμή: 9,50 $

Αυτό το επιδέξια ερευνημένο βιβλίο εστιάζει στο πώς μια μικρή κοινωνικοπολιτική αμερικανική ελίτ επιδιώκει να ελέγχει την ίδια τη βάση της ανθρώπινης επιβίωσης: την παροχή του καθημερινού μας ψωμιού.

 «Ελέγχετε το φαγητό και ελέγχετε τους ανθρώπους».

Αυτό δεν είναι συνηθισμένο βιβλίο για τους κινδύνους των ΓΤΟ. Ο Engdahl οδηγεί τον αναγνώστη μέσα στους διαδρόμους της εξουσίας, στα παρασκήνια των επιστημονικών εργαστηρίων, πίσω από κλειστές πόρτες στις εταιρικές αίθουσες συνεδριάσεων.

Ο συγγραφέας αποκαλύπτει πειστικά έναν διαβολικό κόσμο πολιτικών ίντριγκας με γνώμονα το κέρδος, κυβερνητικής διαφθοράς και καταναγκασμού, όπου η γενετική χειραγώγηση και η κατοχύρωση μορφών ζωής χρησιμοποιούνται για να αποκτήσουν παγκόσμιο έλεγχο στην παραγωγή τροφίμων.

Εάν το βιβλίο διαβάζεται συχνά ως μια ιστορία εγκλήματος, αυτό δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Γιατί αυτό είναι.