ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114 D-40885 Ratingen Tel.+Fax: 0049 2102 32513 E-Mail: chaziteo@t-online.de

11.10.2020

Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου

Οι φυσικες πτωτικες οικονομικες καταστασεις δεν ειναι απ’ ευθειας ηθελημενες, αλλα προκυπτουν απο την «υπερπαραγωγη», σε μια τοκοβορα και μονοπολιακα κατευθυνομενη και οικονιμικως αποδοτικη οικονομια.

Προκειται για το αρχικο προβλημα της παραγωγης, στο καπιταλιστικο οικονομικο συστημα!

Μεταξυ του προβληματος αυτου και της μανιπουλαρισμενης λυσης του στην μοντερνα οικονομια, απο το Μεγαλο Κεφαλαιο, δεν ειναι το ενδιαφερον για την απασχολιση των εργαζομενων και για το ψωμι των, αλλα αποκλειστικα το ενδιαφερον για την καταναλωση, για την διαθεση των προ’ι’οντων παραγωγης στους ενδιαφερωμενους αγοραστες.

Το ενδιαφερον αυτο πηγαζει απο την εγκατασταση επενδυσης και το κερδος της επιχειρησης.

Για την οικονομικη αυτη διαδικασια συμβαλλει αποφασιστικα το κεφαλαιο για το κτημα και το χρηματικο κεφαλαιο για την παραγωγικη εγκατασταση, μονο τοτε οταν η εγκατασταση αυτη ειναι αποδοτικη, δηλαδη οταν εξασφαλιζεται η οικονομικως ελαχιστη δυνατη αποδοση μιας τοκοβορας παραγωγικης επενδυσης. Η ελαχιστη αυτη ετησια

αποδοση του επενδυθεντος συνολικου κεφαλαιου, του ονομαζομενου ελαχιστου οριου της κερδοφορας επενδυσης, βρισκονταν εως προ της εμφανισεως του τουρμπο νεουφιλελευθερου καπιταλιστικου συστηματος, στο περιπου 3 % .

Στην περιπτωση που δεν εκπληρωνονταν η προ’υ’ποθεση αυτη για την επενδυση παραγωγης, το κεφαλαιο εγκατελειπε την οικονομια και επεστρεφε σε αυτην μονο οταν με τα τοτε κρητηρια εξασφαλιζονταν η οικονομικοτητα της επενδυσης.

Για πολλους οικονομολογους, ο ενδιαμεσος χρονος ειναι αυτος που ειναι αναγαιως για την αναρρωση της κρισης της οικονομιας. Χωρις την αναρρωση με την συνεχιση της επικρατουσης οικονομικης καταστασης, τα επιτοκια θα κατεληγαν οπως σημερα σε μηδενικα επιπεδα και με τον τροπο αυτο θα αντιμετωπιζονταν η οικονομια των επιτοκιων.

Αρκετα ποιο μπροστα απο την κατασταση αυτη, αρχιζει η «χρηματικη θησαυριση» η οποια σημερα αντιμετωπιζεται απο την Κεντρικη Τραπεζα.

Για τον λογο αυτο η οικονομικη κριση ειναι μια απαραιτητη εμφανιση της καπιταλιστικης οικονομιας και μπορει με αυτην να εξαφανισθει.

Οσο καιρο, εως το 1913, οι εργασιακες τραπεζες που δεν διεθεταν μια Κεντρικη Τραπεζα, δεν απαλλασσονταν βεβαια οι ιδιες απο τις οικονομικες διακυμανσεις που υφιστανται οι καπιταλιστικες οικονομιες.

Και τοτε δεν κατειχαν μεσα επιδρασης στην διαρκεια μιας αναπτυξης ‘η υφεσης της οικονομιας.

Στις αρχικες περιοδους του καπιταλιστικου συστηματος (οχι οπως σημερα στην εποχη του νεοφιλελευθερου τουρμπο καπιταλισμου) σε διαστημα 180 χρονων διερχονταν αυτο 4 περιοδους αναπτυξης και εκαστοτε εναλλασσομενες 3 περιοδους οικονομικης κρισης.

Καθε φαση της αναπτυξης ‘η υφεσης δεν διαρκουσε περισσοτερο απο 25 χρονια.

Αυτα, που οι τραπεζες και απο αυτες χρηματοδοτουμενες βιομηχανικες- και μεγαλοεμπορικες εταιρειες κερδιζαν, στις εκαστοτε φασεις αναπτυξης 25 ετους διαρκειας, τα εχαναν στις ακολουθουμενες φασεις υφεσης.

Τα ετη 1610 εως 1640, 1660 εως 1685, 1715 εως 1730 και 1763 εως 1789 χαρακτηριζονται με αναπτυξη της οικονομικης δραστηριοτητας, με αυξηση των επενδυσεων, της παραγωγης και του πληθυσμου, με «Υψωση των Τιμων» και ευνο’ι’κες περιοδους για τους κατοχους κεφαλαιων χρηματος.

Αντιθετα τα ετη 1640 εως 1660, 1685 εως 1715, 1730 εως 1763 και ξανα μετα το 1789 (διεθνεις ‘η εμφυλιοι πολεμοι, ως οι επαναστασεις στην Αγγλια και Γαλλια) χαρακτηριζονται με οικονομικες κρισεις, φτωχεια, με μειωση του πληθυσμου και διατηρουμενες πτωσεις των τιμων των προ’ι’οντων.

Οι «Περιοδοι Υψωσης των Τιμων» χαρακτηριζονται με την αυξηση της παραγωγης χρυσων νομισματων και κοσμηματων και με την αυξηση των ειδων χρηματικης αξιας.

Οι «Περιοδοι Πτωσης των Τιμων» χαρακτηριζονται με διακοπη της ροης χρυσων νομισματων και κοσμηματων, με καταρρευσεις τραπεζων και εμπορικων επιχειρησεων και με επιδεινωση των κρατικων οικονομιων.

Τοσο αναποφευκτες ομως, οπως με την πρωτη ματια φαινεται, δεν ηταν οι καπιταλιστικες οικονομικες κρισεις.

Εαν επιτυγχανονταν ο ελεγχος επι των νομισματων, δηλαδη επι της ολικης κυκλοφοριας του χρηματος στις οικονομιες των κρατων, ελεγχονταν επισης και οι κυκλοι των οικονομικων καταστασεων και μαλιστα σε τετοιο βαθμο που γινονταν εργαλεια για συμπληρωματικη εξαπλωση της οικονομικης ισχυος.

Μοντερνες, μυστικες ρυθμισεις ‘η παροτρυνσεις των Κεντρικων Τραπεζων για υφεσεις και αναπτυξεις των οικονομικων καταστασεων εχουν διαρκεια ζωης 5 εως 20 χρονια και δεν κοστιζουν τις τραπεζες σχεδον τιποτα.

Με την χρηματικη πολιτικη, οπως αυτη εφαρμοζεται στα καπιταλιστικα οικονομικα συστηματα, παραγονται συνεχως νεοι κυκλοι οικονομικων καταστασεων. Απο αυτους μπορει να προκυψουν πολυ ασχημες και καταστροφικες οικονομικες Υφεσεις.

Καθε οικονομικη Καταθλιψη οδηγει μια κρατικη οικονομια κατευθειαν στο διχτυ χρεων μιας τραπεζας, η οποια βρισκεται υπο τον ελεγχο του Μεγαλου Κεφαλαιου, το οποιο οδηγει τους μη γνωστες των πραγματικων αιτιων, δηλαδη τους φορολογουμενους, να πληρωσουν τους λογαριασμους.

Στην περιπτωση αυτη δεν καταπολεμουνται τα αιτια της τραγικης καταστασης, αυτα αφηνονται ανεπαφα, αλλα γινεται η προσπαθεια, οι δυσαρεστες επιδρασεις αυτων να περιοριστουν ακομη και με ατιμα μεσα.

Επισης και η παγκοσμια οικονομικη κριση της 24.10.1929 τοποθετειται επισημα στην σειρα των κυκλικων κρισεων της «υπερπαραγωγης» του καπιταλισμου και δικαιολογειται σκοπημα εσφαλμενα, ως απορροια του ληξαντος το 1918 Πρωτου Παγκοσμιου Πολεμου!

Εδω μεχρι σημερα παραμενουν σκοπημα αγνωστες οι εννοιες «Federal Reserve» και «Αυξηση της Προεξοφλησης».

Ο πυρηνας του θεματος σκεπαζεται τελειως παραπλανητικα. Η οικονομικη Καταθλιψη του 1929 δημιουργηθηκε τεχνιτα δια μανιπουλαρισματος των πιεστηριων χρηματος της Κεντρικης Τραπεζας των ΗΠΑ (FED) και συνεβαλε αποφασιστικα στο «New Deal» και συνεπως για τον Δευτερο Παγκοσμιο Πολεμο του τοτε Προδρου των ΗΠΑ Roosevelts.

Η μεγαλοτραπεζα Lehman Corporation, εμεινε  στην οικονομιη κριση του 1929, σε ανιθεση με την οικονομικη κριση του 2009, ως επενδυτικη τραπεζα, τελειως ανεπαφη σε οτι αφορα τα κεφαλαια και το γοητρο της.

Για ποσο καιρο ακομη θα διατηρηθει η απο το 2009 υπο εξελιξη ευρισκομενη οικονομικη κριση;

Απο το ετος αυτο διπλασιαστηκε το παγκοσμιο χρεος σε 280 Billionen δολαρια των ΗΠΑ και αυξηθηκαν εκθετικα τα ρισκα μη αποπληρωμης του.

Ορισμενοι οικονομολογοι εντοπισαν ενα προτυπο, το οποιο στο τουρμπο καπιταλιστικο οικονομικο συστημα επαναλαμβανεται καθε 80 χρονια.

Εως προσφατα ο Κοσμος βρισκονταν στην τεταρτη στροφη που σημαδοτει τα τελευταια 20 χρονια του κυκλου των 80 ετων.

Ο Κοσμος συνεπως σημερα βρισκεται στην αρχη της 20 ετιας οικονομικων και κοινωνικων ανακαταταξεων.

Αναμενεται στα αμεσως επομενα ετη η ολικη καταρρευση των κρατικων υποδομων, τοσο οικονομικων, οσο και χρηματοπιστωτικων και κοινωνικων.

Η πανδημια του Κορωνο’ι’ου που αρχισε στις αρχες του ετους 2009 ειναι ο βηματοδοτης της παρουσης Υφεσης και σε λιγο Καταθλιψης της παγκοσμιας οικονομιας.

Ειναι ομως ο Κορωνο’ι’ος και το μεσο καλυψης των πραγματικων αιτιων της ερχομενης καταρρευσης του χρηματικου- και χρηματοπιστωτικου νεοφιλελευθερου τουρπο καπιταλιστικου οικονομικου συστηματος;

Με ολα τα μετρα που λαμβανονται φαινεται να προετοιμαζεται και η νεα αναδιανομη του πλουτου απο κατω προς τα πανω, με την δικη της δυναμικη.

Ποσο χρονο ομως θα διαρκεσει η φαινομενικη αυτη κατασταση, εως να ακολουθησει μετα, η τοσο πολυ αναμενουσα αναπτυξη της παγκοσμιας οικονομιας;

Τα παντα εξαρτωνται απο τις δυνατοτητες που εχει το Μεγαλο Κεφαλαιου, με τις διαδικασιες απατης μεγαλης ολκης στον τραπεζικο και χρημαστηριακο τομεα, δια των Κεντρικων Τραπεζων και του ΟΗΕ (Προστασια Περιβαλλοντος και Κλιματος!), να κερδισει τεραστια χρηματικα ποσα, τα οποια θα κληθουν να πληρωσουν μετα, οι παντα ηλιθιοι φορολογουμενοι.

Ενα απο τα νεα και μεγαλα «τρικ απατης» του Μεγαλου Κεφαλαιου για αναθερμανση των κερδων απο τοκους, αρχισε να εφαρμοζεται απο τις 2.-13 Ιουνιου 1992 στο Rio de Janeiro και απο τοτε καθε χρονο με επαναλαμβανομενες παγοσμιες Διασκεψεις για την «Προστασια του Περιβαλλοντος και του Κλιματος» π.χ. στο Κιοτο, Παρισι και αλλου υπο την αιγιδα του ΟΗΕ, για συγκεντρωση απο τους ρυπους διοξειδιου του ανθρακος, τεραστιων χρηματικων ποσων για καταπολενηση δηθεν των περιβαλλοντικων καταστροφων στις χωρες του τριτου Κοσμου, στην πραγματικοτητα ομως, για εισπραξη απο τις χωρες του τριτου Κοσμου των τοκων για τα δανεια που σε αυτες παραχωρηθηκαν απο το Μεγαλο Κεφαλαιο. Για την επιτευξη της μεγαλης και παγκοσμιας αυτης απατης του Μεγαλου Κεφαλαιου, συστρατευθηκαν σε παγκοσμια κλιμακα ολα τα «πρασινα πολιτικα Κομματα που εκτος της Ελλαδος ενισχυονται παγκοσμια», οι νεολαιες των κρατων αλλα και η Ε.Ε., που στο μελλον θα χρηματοδοτει στα μελη της μονο «πρασινα προγραμματα» οικονομικης αναπτυξης.

Το Περιβαλλον ομως και το Κλιμα δεν χρειαζεται να προστατευθουν και να σωθουν διοτι, αυτοπροστατευονται, σωζονται και αυτορρυθμιζονταομε μονο με τις δικες τους δυναμεις της Φυσεως!

Οι δυνατοτητες του Μεγαλου Κεφαλαιου ειναι μεν πολυμορφες και πανπονερες, βασιζονται ομως σχεδον παντοτε σε βασικα προτυπα απατης, που εν μερει περιληπτικα αναλυθηκαν.

Η αποτελεσματικη ομως καταπολεμηση αυτων απαιτει την κατα 100 % εθνικοποιηση απο τα κρατη, των Κεντρικων τους Τραπεζων.

Ετσι καταπολεμειται και ο εξαναγκασμος των πολιτικων να χρεωνονται με δανεια ολο και περισσοτερο με την εκδοση δομημενων κρατικων ομολογων, τα οποια μετα ξεπληρωνονται απο τους φορολογουμενους πολιτες των κρατων.

Η εθνικοποιηση των Κεντρικων Τραπεζων αποκλιει και την αυξηση των επιτοκιων, για τα δανεια που οδηγουν αυταματα στην ελλεψη αναγκαιων ποσοτητων χρηματος στην κυκλοφορια για την λειτουργια της οικονομιας.

Τα τραγικα αποτελεσματα της καταστασης αυτης φαινονται ξεκαθαρα σημερα στα μετρα που λαμβανονται για καταπολεμηση δηθεν της Πανδημιας του Κορωνο’ι’ου:

«Για την υπαρχουσα προσφορα προ’ι’οντων δεν υπαρχει στην κυκλοφορια αρκαιτο χρημα.

Οι μισθοι και οι τιμες εχουν πτωτικες τασεις.

Πολλοι ανθρωποι γινονται ανεργοι και επιβαρυνουν τον κρατικο προ’υ’πολογισμο. Εταιρειες καταρρεουν κατα σειρα.

Οι πολιτες αδυνατουν να ανταποκριθουν στις προς το ζειν υποχρεωσεις τους.

Οι τραπεζες εισπραττουν τα δανεια τους με πληστηριασμους.

Πολλοι ανθρωποι χανουν την σκεπη πανω απο τα κεφαλια τους.

Οποιος κατεχει ρευστο χρημα μπορει να αγορασει σε ξευτελιστικες τιμες οτι επιθυμει.

Κερδισμενοι απ’ ολη την τραγικη αυτη κατασταση βγαινου οι Τραπεζες και οι κατασκευαστικες Εταιρειες και βεβαιως το Μεγαλο Κεφαλαιο, που καρπωνονται με ψευτοδεκαρες τον ιδρωτα των εργαζομενων και τις αξιες αυτων κατα την διαρκεια της οικονομικης Καταθλιψης, την οποιαν οι ιδιοι δημιουργουν, και μετα την Καταθλιξη καρπωνονται και την διαφορα που προκυπτει απο την διαθεση στην Αγορα των αξιων αυτων».

Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου

ΣΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ:

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou                               Bleibergweg 114

D-40885 Ratingen

Tel.+Fax: 0049 2102 32513

E-mail: chaziteo@t-online.de

10.10.2020

ZYKLISCH AUFTRETENDE, NATÜRLICHE ODER KÜNSTLICHE, KONJUNKTUREINBRÜCHE!

Dr. Georg Chaziteodorou

Die natürlichen Konjunktureinbrüche sind nicht direkt gewollt, sondern resultieren aus einer in der monopolistisch orientierten Zins- und Renditenwirtschaft unvermeidlich immer wieder einsetzenden «Überproduktion». Es handelt sich um ein kapitalistischer Urproblem! Zwischen diesem und seiner manipulierte Bewältigung durch die Hochfinanz geht es in der modernen arbeitsteiligen Wirtschaft nicht darum, die Arbeitsnehmer zu beschäftigen, ihnen Arbeit und Brot zu geben, sondern es geht ausschließlich um den Absatz, den Verkauf der Produkte. Das Interesse daran geht von der Kapitalanlage und dem Unternehmergewinn aus. Für diesen Wirtschaftsprozess gestattet aber das heutige Boden- und Geldkapital die Gründung einer Produktionsanlage nur dann, wenn die Kapitalanlage rentabel, d.h. wenn die Mindestrate einer Verzinsung garantiert ist. Diese Mindestrate, Rentabilitätsgrenze genannt, lag vor Einbruch des Turbokapitalismus unserer Zeit bei etwa 3 %. War diese Voraussetzung nicht gegeben, dann unterblieb die Gründung oder wo die Mindestverzinsung durch den Zustand am Kapitalmarkt nicht mehr gewährleistet war, zog sich das Kapital weitestgehend aus der Wirtschaft zurück, bis die Rentabilität durch erneuten Kapitalmangel wieder hergestellt wurde. Für vielen Volkswirtschaftler, handelte es sich in Wirklichkeit um «Gesundungszeiten» der Krisen. Ohne sie, bei ununterbrochener Fortsetzung der Konjunktur, müsste der Zins wie heute, bei Null ankommen und auf diesem Wege automatisch die Zinswirtschaft überwinden. Lange bevor dieses der Fall ist, setzt nämlich die «Geldhortung» ein, die durch die Zentralbank heute bewerkstelligt wird.  Deshalb ist die Wirtschaftskrise eine notwendige Erscheinung der kapitalistischen Wirtschaft und kann erst mit dieser verschwinden. Solange die privaten Banken bis 1913 über keine Zentralbanken verfügten, blieben sie selbst keineswegs wirtschaftlichen Schwankungen verschont, denen die kapitalistischen Volkswirtschaften nun einmal unterlagen. Auch besaßen sie keinen Einfluss auf die Dauer eines Aufschwungs oder einer Rezession. In seiner Frühzeit durchlief der Kapitalismus (nicht der heutige neuliberaler Turbokapitalismus) binnen knapp 180 Jahren vier konjunkturelle Aufschwünge und jeweils abwechselnd damit drei schwere wirtschaftliche Krisen. Jede Phase des Aufschwungs oder Abschwungs dauerte also im Durchschnitt länger als ein Vierteljahrhundert! Was die Banken samt den von ihnen finanzierten Industrie- und Großhandelsunternehmen jeweils in zweieinhalb Jahrzehnten wirtschaftlicher Blüte an Gewinnen zusammengerafft hatten, ging in der anschließenden, ebenso lange anhaltenden Phase des Niedergangs meist wieder verloren. Die Jahre 1610 bis 1640, 1660 bis 1685, 1715 bis 1730 und 1763 bis 1789 bringen einen Aufschwung der wirtschaftlichen Betätigung, eine allgemeine Zunahme der Investierungen und der Produktion, ein Anwachsen der Bevölkerung und eine Preis-Hausse, günstige Zeiten für die Besitzer von Kapitalien. Dagegen erlebt man von 1640 bis 1660, von 1685 bis 1715, von 1730 bis 1763 – und übrigens auch wieder nach 1789 – internationale Kriege oder interne Kämpfe (Revolution in England, Widerruf des Edikts von Nantes in Frankreich), denen Finanzkrisen, Verarmung, Rückgang der Bevölkerung und anhaltender Preissturz folgen. Die «Hausse-Perioden» sind gekennzeichnet durch eine erhöhte Erzeugung an Edelmetallen und eine Vermehrung der Geldsorten. Die «Baisse-Perioden» stehen im Zeichen des Stillstands des Zustroms an Edelmetall, des Niedergangs der Banken und der Handelsgesellschaften, der Erschöpfung der Staatsfinanzen.

So unvermeidlich aber, wie es zunächst den Anschein hatte, waren die kapitalistischen Wirtschaftskrisen ja gar nicht. Wenn es erst einmal gelangt, die Kontrolle über die Währungen bzw. den gesamten Geldumlauf der verschiedenen Volkswirtschaften bzw. Staaten zu erringen, ließen sich auch die Konjunkturzyklen in den Griff bekommen und sogar zu Instrumenten zusätzlicher finanzieller Machtentfaltung umfunktionieren. Moderne, insgeheim zentralbankregulierte bzw. –stimulierte Konjunkturflauten und      Konjunkturaufschwünge haben darum nur noch eine mittlere Dauer von 5 bis 20 Jahren und kosten die Banken so gut wie nichts. Mit Geldpolitik, wie sie bei kapitalistische Wirtschaftssysteme betrieben

wird, zeugt man fortwährend neue Konjunkturzyklen. Daraus können

schlimme Rezessionen entstehen. Jede Depression verstrickt die Staatsfinanzen tiefer ins Schuldennetz der unter übermächtigem Einfluss der Hochfinanz stehenden Grossbankenwelt und lässt die ahnungslosen Steuerzahler die Rechnung begleichen. Hierbei wird nicht die Ursache der Übelstände bekämpft, diese lässt man  unangetastet bestehen, man sucht nur ihre unangenehmen Wirkungen mit widersittlichen Mitteln einzudämmen.

Auch die Weltwirtschaftskrise von 24.10. 1929 reiht man offiziell in die zyklischen kapitalistischen «Überproduktionskrisen» ein und erklärte fälschlich die eingetretene Katastrophe zu einer Spätfolge des schon 1918 zu Ende gegangenen Ersten Weltkriegs! Die Begriffe «Federal Reserve» oder «Diskontsatzanhebung» hingegen sind bis heute vollständig tabu. Der Kern der Sache wurde äußerst raffiniert verschleiert. Die Depression von 1929 wurde durch Manipulation der Notenpresse des «Federal Reserve Systems» verursacht und schuf das «New Deal» des US-Präsidenten Roosevelts. Die Lehman Corporation war damals die einzige Investment-Gesellschaft großen Stils, welche die Krise von 1929 ohne Verluste an Kapital und Prestige überstand. Warum diese bei der Krise 2009 geopfert wurde bleibt bis heute ein Rätsel!

Wie lange noch wird die seit 2009 entfaltete neue Krise dauern? Seit dieser Zeit hat sich die globale Verschuldung auf 280 Billionen US-$ verdoppelt  und die wirtschaftliche Risiken exponentiell gestiegen. Einzelne Volkswirte identifizierten ein Muster das sich bei dem Turbokapitalismus alle 80 Jahre wiederholt. Vor kurzem soll die Welt in die vierte Wende eingetreten, die die letzten 20 Jahre des Zyklus markiert. Die Welt soll an Beginn einer 20-jährigen Phase wirtschaftlicher und institutioneller Umbrüche stehen. Man erwartet im Verlauf der kommenden Jahre den Zusammenbruch der gesamtgesellschaftlichen Strukturen, wirtschaftliche, finanzielle und Soziale. Der Coronavirus soll seit Anfangs 2020 der Impulsgeber des aktuellen Abschwungs der Weltwirtschaft gewesen sein. Ist dieser Virus das Spektakel der Deckmantel für den kommenden Finanzcrash? Taugt die Coronaviruspandemie der Turbo des entsprechen Kapitalismus zuzuschalten? Mit all den verordneten Maßnahmen scheint die Umverteilung von unten nach oben richtig in Schwung zu kommen. Wird dieser scheinbare Zustand aber lange genug für den erhofften wirtschaftlichen Aufschwung, andauern? Alles hängt ab, von der Möglichkeiten der Hochfinanz, durch betrügerische Operationen großen Stils im Bankgeschäft, an der Börse und vor allem mittels der Zentralbanken und der UNO (Umweltschutz!) auf Kosten ganzer Nationen unvorstellbar große Gewinne einzustreichen.

Einen der jüngsten groß angelegten Tricks der Hochfinanz zur Belebung seiner Zinnsgewinne, begann am 2.-13 Juni 1992 in Rio de Janeiro und seitdem fast jedes Jahr weltweit über Kioto, Paris usw., wiederholen sich die «Umweltgipfeltreffen», für eine riesige neue Weltagentur der UNO, mit deren Hilfe Milliarden von Dollars amerikanischer und anderer westlicher Steuerzahler in ärmeren Länder geleitet werden sollen, um angeblich deren Umweltverschmutzung zu bekämpfen. In Wirklichkeit stellt dies eine neue Quelle immenser Profite für die internationale Hochfinanz dar, die an den Projekte beteiligt ist und gleichzeitig auf dem «Wege der Umverteilung» ihre enormen Schuldenforderungen aus Ländern der Dritten Welt eintreiben kann. Dafür sorgen weltweit alle grünen Parteien der Länder und der EU selbst. Man hat sogar die Jungen der Welt ins Spiel gebracht! Das Klima aber braucht weder gerettet noch geschützt werden, es reguliert sich selbst! In Wirklichkeit handelte es sich mehr um eine Rettungsaktion der vielfach vor dem Konkurs gestandenen internationalen Banker als um eine echte Behebung der Umweltprobleme in der unterentwickelten Welt.

Diese Möglichkeiten der Hochfinanz sind im einzelne zwar außerordentlich vielgestaltig, dennoch lassen sie sich fast allesamt auf eine kleine Zahl von Grundmustern, wie bereits grob dargestellt, zurückführen. Die Abschaffung betrügerische künstliche Konjunktureinbrüche setzt voraus, die Schaffung einer vom Staat                 100 %  abhängigen Zentralbank, die zu Aufhebung des Zwangs auf die Politiker führt, immer gewaltiger Schulden im Staatshaushalt zu machen, woraus ja die entsprechend riesigen Summen an Zinszahlungen, die durch permanente Steuererhöhungen aufgebracht werden müssen, entstehen. Die Schaffung einer vom Staat 100 % abhängige Zentralbank verhindert auch die Anhebung der Leitzinsen für eine schlagartige und besonders drastische Geldverknappung. Die boshaft kalkulierten Folgen dieser Maßnahme, wie sie auch heute durch die Coronaviruspandemie häufig auftreten, werden verhindert:

«Einem bestehenden Warenangebot steht weniger Geld zur Verfügung. Löhne und Preise fallen. Viele Menschen werden arbeitslos. Es wird weniger gekauft. Firmen brechen reihenweise zusammen. Abzahlungen können nicht mehr geleistet werden und die Banken nehmen dafür die Sachwerte. Viele verlieren ihr Dach über dem Kopf. Für Bargeld kann man in der Depression fast alles kaufen und dazu noch äußerst billig. Die Gewinner bei diesem ganzen Spiel sind die Banken/Baugesellschaften bzw. die Hochfinanz, die die erarbeitenden Werte der Bürger zu Schleuderpreisen übernimmt und nach der zumeist künstlich erzeugten Depression mit Milliardenprofitenn verkauft»

Dr. Georg Chaziteodorou