«Εάν δεν είσαι ικανός να εκνευρίζεις κανέναν με τα γραπτά σου, τότε να εγκαταλείψεις το επάγγελμα»

ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

Επικοινωνία εδώ

Για σχόλια, καταγγελίες και επικοινωνία στο

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ

Ενημέρωση των αναγνωστών.

Προσοχή στις απάτες, η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ και ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ δεν φέρει καμία ευθύνη για οποιαδήποτε συναλλαγή με κάρτες η άλλον τρόπω και άλλα στον όνομά της, Ή στο όνομα του κυρίου Γ. Θ, Χατζηθεοδωρου. Δεν έχουμε καμία χρηματική απαίτηση από τους αναγνώστες με οποιοδήποτε τρόπο.
Αγαπητοί αναγνώστες η ανθελληνική και βρόμικη google στην κορυφή της ιστοσελίδας όταν μπείτε, αναφέρει μη ασφαλής την ιστοσελίδα, ξέρετε γιατί;;; Διότι δεν της πληρώνω νταβατζιλίκι, κάθε φορά ανακαλύπτει νέα κόλπα να απειλή. Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ σας εγγυάται, ότι δεν διατρέχετε κανένα κίνδυνο, διότι πληρώνω με στερήσεις το ισχυρότερο αντιβάριους της Eugene Kaspersky, όπως δηλώνει και ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Kaspersky Lab "Πιστεύουμε ότι όλοι μας δικαιούμαστε να είμαστε ασφαλείς στο διαδίκτυο. Eugene Kaspersky

Ανακοίνωση

Τη λειτουργία μίας νέας γραμμής που αφορά τον κορωνοϊό ανακοίνωσε ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας. Ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας ανακοινώνει, ότι από σήμερα 07.03.2020 λειτουργεί η τηλεφωνική γραμμή 1135, η οποία επί 24ώρου βάσεως θα παρέχει πληροφορίες σχετικά με τον νέο κοροναϊό.

Πού μπορεί να απευθυνθεί μια γυναίκα που πέφτει θύμα ενδοοικογενειακής βίας;

«Μένουμε σπίτι θα πρέπει να σημαίνει πως μένουμε ασφαλείς και προστατευμένες. Για πολλές γυναίκες, όμως, σημαίνει το ακριβώς αντίθετο. Εάν υφίστασαι βία στο σπίτι, δεν είσαι μόνη. Είμαστε εδώ για σένα. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει ότι υπομένουμε τη βία. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει μένουμε σιωπηλές. Τηλεφώνησε στη γραμμή SOS 15900. Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί της γραμμής θα είναι εκεί για σε ακούσουν και να σε συμβουλέψουν. Δεν μπορείς να μιλήσεις; Στείλε email στο sos15900@isotita.gr ή σε οποιοδήποτε από τα Συμβουλευτικά Κέντρα ” λέει σε ένα βίντεο που ανέβασε στο Instagram της η Ελεονώρα Μελέτη.

Προς ενημέρωση στους αναγνώστες. 4/8/2020

Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ δεν ανάγκασε ποτέ κανένα να κάνει κάτι με παραπλανητικές μεθόδους, αλλά ούτε με οποιοδήποτε τρόπο. Ο γράφων είμαι ένας ανήσυχος ερευνητής της αλήθειας. Και αυτό το κάνω με νόμιμο τρόπο. Τι σημαίνει αυτό; ότι έχω μαζέψει πληροφορίες επιστημονικές και τις παρουσιάζω, ή αυτούσιες, ή σε άρθρο μου που έχει σχέση με αυτές τις πληροφορίες! Ποτέ δεν θεώρησα τους αναγνώστες μου ηλίθιους ή βλάκες και ότι μπορώ να τους επιβάλω την γνώμη μου. Αυτοί που λένε ότι κάποια ιστολόγια παρασέρνουν τον κόσμο να μην πειθαρχεί… Για ποιο κόσμο εννοούν;;; Δηλαδή εκ προοιμίου θεωρούν τον κόσμο βλάκα, ηλίθιο και θέλουν να τον προστατέψουν;;; Ο νόμος αυτό το λέει για τους ανώριμους ανήλικους. Για τους ενήλικους λέει ότι είναι υπεύθυνοι για ότι πράττουν. Στον ανήλικο χρειάζεται ένας διπλωματούχος ιδικός για να τον δασκαλέψει, καθηγητής, δάσκαλος. Στους ενήλικες δεν υπάρχει περιορισμός. Ποιος λέει και ποιος ακούει, διότι ο καθένας ενήλικος είναι υπεύθυνος και προς τους άλλους και προς τον εαυτό του.

Η ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Οι προδότες που μας έβαλαν στον λάκο των Λεόντων “Ευρωπαϊκή Ένωση”, είναι πάλι κυβέρνηση!

ΕΝΤΑΞΗ Α

Ψέματα και αλήθειες.

Οι δυο μεγάλοι δολοφόνοι της σύγχρονης Ελλάδας, είναι αναμφισβήτητα , η Ν.Δ και το ΚΚΕ.

Ήταν το 1961, στις 9 του Ιούλη, όταν η τότε κυβέρνηση του κόμματος της ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση), με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (ήταν το κατεξοχήν κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου και απ’ αυτό προήλθε μετά τη δικτατορία η ΝΔ, την οποία συγκρότησε ο βασικός πυρήνας των στελεχών της ΕΡΕ) υπέγραψε τη Συνθήκη Σύνδεσης της Ελλάδας με την τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) – ή, διαφορετικά, «Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά».

Η συγκεκριμένη Συνθήκη υπογράφτηκε στην Αθήνα, στην αίθουσα της Βουλής, και προπαγανδίστηκε ως τεράστια εθνική επιτυχία, όπως άλλωστε προπαγανδίστηκαν όλοι οι λεγόμενοι μεγάλοι «εθνικοί στόχοι», δηλαδή η ένταξη στην ΕΟΚ και μετέπειτα η ένταξη στην ΟΝΕ και το ευρώ, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Κ. Σημίτη πρωθυπουργό.

Γιατί ήθελαν την Ελλάδα στην ΕΟΚ

Εδώ χρειάζεται να ανοίξουμε μια παρένθεση.

Γιατί η ΕΟΚ δέχτηκε την Ελλάδα στους κόλπους της, αρχικά με τη Συνθήκη Σύνδεσης και μετά ως πλήρες μέλος;

Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, με τα κόμματά της, επέλεξε και συμμετέχει στην ΕΟΚ, ενισχύοντας και προωθώντας τα οικονομικά συμφέροντά της και έχοντας ένα διεθνές στήριγμα της εξουσίας της.

Ας μην ξεχνάμε πως παρά την ήττα του λαϊκού κινήματος στα 1949, τα μετεμφυλιοπολεμικά καθεστώτα επιδίωκαν, μάταια, να ξεκόψουν τις ρίζες του λαϊκού κινήματος από την ιστορία του, να το τσακίσουν.

Δεν μπορούσαν να τα καταφέρουν.

Ετσι κι αλλιώς και τα κοινά σύνορα με τα σοσιαλιστικά Βαλκάνια επιδρούσαν θετικά στην ανάπτυξή του, αλλά και οι ρίζες του ήταν βαθιές.

Επρεπε λοιπόν και το κεφάλαιο να δυναμώσει και η εξουσία του να ενισχύεται έχοντας διεθνή στηρίγματα.

Ηδη είχε προηγηθεί η ένταξη στο ΝΑΤΟ από το 1953.

Να πώς το παρουσιάζει προπαγανδιστικά ο Κ. Τσάτσος στα 1961: «Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι… η σύνδεσις της Ελλάδος με τας δημοκρατικάς χώρας της Δύσεως αποτελεί τον μόνον ασφαλή τρόπον διά την επιβίωσιν.

Δεν είναι σοβαρόν να επιδιώκη τις την εθνικήν επιβίωσιν με λύσεις αι οποίαι ιστορικώς είναι αδύνατοι. Θα εκλέξομεν… την καλυτέραν και ασφαλώς η καλυτέρα είναι εκείνη, την οποίαν ήδη επέλεξεν η Ελλάς».

Η Ελλάδα, επομένως, έγινε δεκτή στην τότε ΕΟΚ, αφ’ ενός, γιατί το ζήτησε η πλουτοκρατία της για τους παραπάνω λόγους, αφ’ ετέρου, γιατί ήταν η μόνη καπιταλιστική χώρα στα σοσιαλιστικά Βαλκάνια, η μόνη χώρα του ΝΑΤΟ σε μια περιοχή που είχε κηρυχτεί ως εχθρική για το δυτικοευρωπαϊκό και αμερικανικό καπιταλισμό.

Μια χώρα – γέφυρα του διεθνούς καπιταλισμού ενάντια στο σοσιαλισμό, αλλά και γέφυρά του στη Μέση και Εγγύς Ανατολή, περιοχή με πηγές ενέργειας, τις οποίες επιδίωκαν να εξασφαλίσουν τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, αλλά και γενικότερης γεωστρατηγικής σημασίας.

Ποιοι υπέγραψαν τη Συνθήκη Σύνδεσης από την ελληνική κυβέρνηση της ΕΡΕ υπέγραψαν ο αντιπρόεδρός της, Παν. Κανελλόπουλος, ο υπουργός Συντονισμού, Αριστ. Πρωτοπαπαδάκης, ο υπουργός Εξωτερικών, Ευ. Αβέρωφ – Τοσίτσας. Από την πλευρά της ΕΟΚ, υπογράφτηκε και από κάθε κράτος – μέλος της και από την ΕΟΚ. Από τα κράτη – μέλη της την υπέγραψαν: Ο Πολ Χένρι Σπάακ, αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών του Βελγίου, ο Γκέμπχαρτ Ζέελος, πρεσβευτής της Γερμανίας στην Αθήνα, ο Μορίς Κουβ ντε Μιρβίλ, υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, ο Εμίλιο Κολόμπο, υπουργός Βιομηχανίας και Εμπορίου της Ιταλίας, ο Ευγένιος Σάους, αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, ο Ι.Ρ. βαν Χιούτεν, υφυπουργός Εξωτερικών της Ολλανδίας.

Από την ΕΟΚ υπέγραψε: Ο Λούντβιγκ Ερχαρτ, αντικαγκελάριος, υπουργός Οικονομικών, επικεφαλής του συμβουλίου των υπουργών Οικονομικών της Κοινότητας, ο Βάλτερ Χαλστάιν από την Κομισιόν, ο Ζαν Ρέι, μέλος της Κομισιόν και διαπραγματευτής της Συνθήκης Σύνδεσης.

Η Ελλάδα ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που συνδέθηκε με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα με βάση το άρθρο 238 της Συνθήκης της Ρώμης, που όριζε ότι η Κοινότητα μπορεί να συνάψει συμφωνίες με μια τρίτη χώρα, «μια σχέση σύνδεσης που χαρακτηρίζεται από αμοιβαίες υποχρεώσεις και δικαιώματα, κοινές ενέργειες και ειδικές διαδικασίες».

Η Συνθήκη προέβλεπε: 1)

Την εγκαθίδρυση δασμολογικής ένωσης. 2)

Την ανάληψη κοινών ενεργειών και την εναρμόνιση της πολιτικής της Κοινότητας και της Ελλάδας σε διάφορους τομείς, όπως η αγροτική πολιτική, το δικαίωμα εγκατάστασης και ελεύθερης κυκλοφορίας των εργατών, οι μεταφορές, η φορολογία, οι κανόνες ανταγωνισμού. 3)

Τη διάθεση στην Ελλάδα πόρων για την επιτάχυνση ανάπτυξης της οικονομίας της.

Η δασμολογική ένωση (ελάττωση έως κατάργηση δασμών) άνοιγε το δρόμο των ελεύθερων εισαγωγών εμπορευμάτων, που σε συνδυασμό με τη διάθεση πόρων για την ανάπτυξη της οικονομίας, δηλαδή των μεγαλοεπιχειρηματιών, οδηγούσε στη γοργότερη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Λίγο μετά τη μονογραφή της Συνθήκης,  φάνηκε γιατί τόση βιασύνη στην περίπτωση της Ελλάδας; «Για την εργατική τάξη της χώρας μας, η σύνδεση της Ελλάδας με την Κοινή Αγορά θα σημαίνει πιο άγρια εκμετάλλευση, μεγαλύτερη ανεργία, αύξηση της μετανάστευσης… Για την αγροτιά μας η σύνδεση θα σημαίνει καινούριες δυσκολίες στην τοποθέτηση των εξαγώγιμών της προϊόντων γιατί… θα εμποδίσουν ακόμη περισσότερο την ανάπτυξη των συναλλαγών μας με την απέραντη αγορά των σοσιαλιστικών χωρών. Αλλά και τα μη εξαγώγιμα αγροτικά προϊόντα (σιτάρι, κτηνοτροφικά προϊόντα) θα αντιμετωπίσουν, με την άρση των δασμών, τον αθέμιτο ανταγωνισμό των φτηνότερων δυτικοευρωπαϊκών… Το ξεκλήρισμα των φτωχών και μεσαίων αγροτών θα ενταθεί».

Πράγματι, αυτή η πορεία κυρίως για τους εργάτες και τους αγρότες εντάθηκε και αν δεν εμφανίστηκε ως οξύ πρόβλημα οφείλεται στο μεγάλο κύμα μετανάστευσης της 10ετίας του ’60, κυρίως στη Γερμανία.

Η Συνθήκη Σύνδεσης, που άρχισε να ισχύει από την 1η Νοέμβρη του 1962, ήταν η πρώτη προσπάθεια, το προοίμιο της προσαρμογής της καπιταλιστικής Ελλάδας στον ΕΟΚικό ιμπεριαλισμό και της πορείας ως την πλήρη ένταξη.

«Η συμφωνία σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ υπογράφηκε στην Αθήνα στις 9.7.1961. Κυρώθηκε με το Νόμο 4226 (14.3.1962) και τέθηκε σε ισχύ την 1.1.1962.

Το περιεχόμενο της συμφωνίας καθόριζε τη διαδικασία (υποχρεώσεις και δικαιώματα χρονικά προσδιορισμένα) της τελωνειακής ένωσης της Ελλάδας με τα τότε 6 κράτη – μέλη της ΕΟΚ.

Στόχευε στη σταδιακή κατάργηση όλων των δασμών και περιορισμών του εμπορίου μέσα από μεταβατική περίοδο 22 χρόνων από την έναρξη της συμφωνίας.

Η μεταβατική περίοδος περιλάμβανε δύο φάσεις δασμολογικού αφοπλισμού: Την πρώτη, δώδεκα χρόνων, βραδύτερου ρυθμού, και τη δεύτερη, δέκα χρόνων, με ταχύτερο ρυθμό.

Προέβλεπε διάκριση στη διαδικασία δασμολογικού αφοπλισμού των βιομηχανικών προϊόντων, κατατάσσοντάς τα σε δύο κατηγορίες: Σε αυτά που όμοιά τους παράγονταν στην ελληνική αγορά και σε εκείνα που δεν παράγονταν.

Ο δασμολογικός αφοπλισμός των πρώτων προβλεπόταν ταχύτερος από εκείνον των δευτέρων.

Οι κοινοτικές δασμολογικές ρυθμίσεις αφορούσαν και τις εμπορικές συναλλαγές με τρίτες χώρες.

Η Ελλάδα αναλάμβανε την υποχρέωση να προσαρμόζει σταδιακά το δασμολογικό της καθεστώς έναντι τρίτων χωρών προς το κοινό εξωτερικό δασμολόγιο της ΕΟΚ.

Ακόμα, προσδιοριζόταν η σταδιακή εναρμόνιση της αγροτικής πολιτικής της Ελλάδας προς την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΟΚ.

Με πρωτόκολλο ρυθμιζόταν η χορήγηση δανείων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.

Η Συμφωνία Σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ πραγματοποιήθηκε από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος έγκαιρα και σταθερά τάχθηκε υπέρ της ένταξης.

Τη συμφωνία χαιρέτισε ο ΣΕΒ.

Την πολιτική σημασία της σύνδεσης με την ΕΟΚ υπογράμμισε και ο βασιλιάς Παύλος σε μήνυμά του την 1.11.1962:

“Ο προσανατολισμός μας προς την κατεύθυνσιν ταύτην στερεώνει έτι μάλλον τους ελευθέρους μας θεσμούς και συντείνει εις την περαιτέρω σταθεροποίησιν του επικρατούντος κλίματος τάξεως και ασφαλείας”.

Η μονογράφηση της συμφωνίας με την Κοινή Αγορά αποτελεί μεγάλης ολκής αντεθνική ενέργεια. (…) Σημαίνει ξεπούλημα της χώρας στα ευρωπαϊκά τραστ, πίσω από τα οποία κρύβονται το αμερικάνικο και το δυτικογερμανικό μονοπωλιακό κεφάλαιο”.

Συμφέροντα και αντιθέσεις

Από την πλευρά τμήματος των αστικών δυνάμεων εκφράστηκαν αντιρρήσεις και επιφυλάξεις, που εστιάζονταν κυρίως στο ότι η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη, από την άποψη της οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης, ώστε να πετύχει “ισότιμη” συμμετοχή (από την άποψη δικαιωμάτων και υποχρεώσεων) και ότι θα μετατρεπόταν σε “απλή αποικία”.

Ενα τμήμα των καπιταλιστικών συμφερόντων και της αστικής πολιτικής αναδείκνυε τον αγροτικό χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας, ο οποίος δεν μπορούσε να ωφεληθεί από τα πλεονεκτήματα της Κοινής Αγοράς, ενώ αντίθετα θα δεχόταν πλήγματα η ασθενής και μη ανταγωνιστική εγχώρια βιομηχανική παραγωγή. Θεωρούσε ότι η σύνδεση με την ΕΟΚ θα ανέκοπτε τη διαδικασία εκβιομηχάνισης της ελληνικής οικονομίας, που στηριζόταν στην έντονη προστασία της εγχώριας παραγωγής και στη χρήση (κατ’ άλλους υπερβολική) αναπτυξιακών κινήτρων, όπως η επιδότηση των εξαγωγών.

Υπήρχε και η εμπειρία του 1958, όταν μια ορισμένη άρση των περιορισμών στις εισαγωγές οδήγησε στην όξυνση των συνθηκών ανταγωνισμού στην εσωτερική αγορά σε βάρος εγχώριων εμπορευμάτων.

Οπωσδήποτε η σύνδεση συνεπαγόταν σταδιακή άρση της προστασίας της εγχώριας παραγωγής με τις ανάλογες αρνητικές επιπτώσεις γι’ αυτήν, λόγω χαμηλότερης συγκεντροποίησης της παραγωγής και επομένως παραγωγικότητας με λιγότερο ανταγωνιστικές τιμές.

Το 1961 η μέση επιβράδυνση των εισαγωγών από την ΕΟΚ ανερχόταν στο 20% της δασμολογητέας αξίας και στο 12,5% της συνολικής τους αξίας.

Με τη σύνδεση, η επιβράδυνση μειώθηκε σταδιακά και έφτασε το 1981 στο 5% της δασμολογητέας και στο 3,3% της συνολικής αξίας των εισαγομένων, ενώ το 1986 εξαλείφθηκε εντελώς.

Αναδείχτηκαν τα εμπόδια που θα προέκυπταν από το κοινοτικό δασμολογικό καθεστώς στο εξωτερικό εμπόριο της Ελλάδας με τα βαλκανικά και άλλα κράτη του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, εμπόριο που βρισκόταν σε διαδικασία ανάπτυξης.

Άλλωστε, οι εμπορικές σχέσεις της Ελλάδας με τα σοσιαλιστικά κράτη υπήρξαν αντικείμενο μακροχρόνιων διαπραγματεύσεων και αντιθέσεων μεταξύ Ελλάδας και ΕΟΚ.

Μια από τις εκδηλώσεις αυτών των αντιθέσεων ήταν η αντίδραση της ΕΟΚ στην πρόθεση της κυβέρνησης Καραμανλή να ενθαρρύνει την επέκταση της καπνοκαλλιέργειας με στόχο τις εξαγωγές προς τα σοσιαλιστικά κράτη.7

Κριτική και απο τμήμα της αστικής τάξης

Από το ΚΕΠΕ (Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών), επίσημο συμβουλευτικό όργανο της κυβέρνησης, εκδόθηκε το 1961 μελέτη η οποία, αφού εξέταζε τα υπέρ και τα κατά της ένταξης, κατέληγε ως εξής:

“Η παρούσα σύνδεση και προσδοκώμενη πλήρης προσχώρηση της Ελλάδας στην ΕΟΚ δε θα βοηθούσε στην προαγωγή της οικονομικής ανάπτυξης – αντιθέτως, είναι πιθανόν να προκαλέσει σημαντικές ταλαιπωρίες, να βλάψει ζωτικά ελληνικά συμφέροντα και, εν συντομία, να θέσει σε κίνδυνο τη χώρα, όσον αφορά το ισοζύγιο πληρωμών και την οικονομική πρόοδο”.

Ωστόσο, οι διαφωνίες για τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ .

Δεν αναδείκνυαν γενικώς τον καπιταλιστικό αντεργατικό χαρακτήρα της διακρατικής ένωσης, αλλά το πρόωρο της σύνδεσης με αυτή μιας λιγότερο αναπτυγμένης οικονομίας και τον κίνδυνο “απώλειας της εθνικής και οικονομικής ανεξαρτησίας”.

Αστοί οικονομολόγοι και πολιτικοί, που τάσσονταν γενικώς υπέρ της καπιταλιστικής οικονομίας (της αγοράς), επισήμαιναν τη δυσχέρεια εξισορρόπησης πλεονεκτημάτων – μειονεκτημάτων από τη σύνδεση.

Επίσης, αναδείκνυαν ότι η ελληνική κυβέρνηση, ακριβώς εξαιτίας αυτής της δυσχέρειας, τοποθετούσε το ζήτημα της σύνδεσης με την ΕΟΚ κυρίως σε πολιτικό επίπεδο.

Στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή (Γενάρης 1962) για την επικύρωση της Συμφωνίας, ο υπουργός Συντονισμού Παναγής Παπαληγούρας τόνισε χαρακτηριστικά:

“Ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας μας (…) είναι απλούστατα, εντός της στενής περιοχής της ελληνικής αγοράς, ανέφικτος.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον επεδιώξαμεν την ταχυτέραν δυνατήν σύνδεσιν της χώρας με την Κοινότητα”.

Χρησιμοποίησε μάλιστα γλώσσα ιδιαίτερα αιχμηρή, προκειμένου να κατακρίνει τις αντιρρήσεις για τη Συμφωνία Σύνδεσης, οι οποίες προέρχονταν από επιχειρηματίες (τους χαρακτήρισε «καλοκαθισμένους, στρογγυλοκαθισμένους», επιχειρηματίες που κατά περίεργο τρόπο συμμαχούσαν με την άκρα Αριστερά, γιατί δεν ήθελαν να γίνουν ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις τους).

Δηλαδή, λίγο – πολύ ορισμένες άμεσες οικονομικές συνέπειες για τμήμα του κεφαλαίου στην Ελλάδα αναγνωρίζονταν ευρύτερα.

Ωστόσο, το τμήμα της αστικής πολιτικής που τάχθηκε ανεπιφύλακτα υπέρ της άμεσης σύνδεσης και ηγήθηκε αυτής, επέδειξε μια πιο μακροπρόθεσμη ταξική επιλογή υπέρ του κεφαλαίου.

Η σύνδεση ενίσχυσε την πορεία του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα, την ενσωμάτωση στους νέους διακρατικούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, αν και μεσοπρόθεσμα έφερε απώλειες σε σημαντικά μέχρι τότε τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, που είχαν αναπτυχθεί κυρίως υπό καθεστώς προστασίας.

Διακρατική ένωση των μονοπωλίων

Ένα περίπου χρόνο μετά από την υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ και με αφορμή την επικύρωσή της από τη Βουλή, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δημοσιοποίησε απόφαση στην οποία χαρακτήριζε την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα ως “διακρατική ένωση των μεγαλύτερων μονοπωλίων της Δυτικής Ευρώπης για την ανακατανομή της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς, των πηγών πρώτων υλών και των σφαιρών εξαγωγής κεφαλαίου, για τη μεγαλύτερη διείσδυσή τους στην οικονομία των πιο αδύνατων συνεταίρων τους και την αρπαγή του εθνικού τους πλούτου, για την εντατικότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων”.

Η απόφαση επισήμαινε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Κοινότητας, τονίζοντας ότι η συγκρότησή της στρεφόταν κατά της Σοβιετικής Ενωσης, των άλλων σοσιαλιστικών κρατών, των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, αλλά και του ίδιου του εργατικού και προοδευτικού κινήματος στο εσωτερικό των καπιταλιστικών χωρών.

Ακόμα, η απόφαση επισήμαινε ότι η σύνδεση με την ΕΟΚ συνεπαγόταν την επιδείνωση των εμπορικών σχέσεων της Ελλάδας με τις σοσιαλιστικές χώρες, βασικό προορισμό για πολλά από τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα.

Ολοι αυτοί οι παράγοντες θα οδηγούσαν σε ραγδαία επιδείνωση της ζωής των αγροτών και “στην καταστροφή δεκάδων χιλιάδων φτωχών και μεσαίων αγροτικών νοικοκυριών”.

 Η εκτίμηση επιβεβαιώθηκε από τη ζωή.

“Η χώρα μας, θα παραμείνει αγορά τοποθέτησης ξένων βιομηχανικών προϊόντων, αγροτικών εξάρτηματων – προμηθευτής πρώτων υλών και φτηνής εργατικής δύναμης των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών”.

Στην κοινή δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων Μ. Βρετανίας και Ελλάδας έγινε η εξής αναφορά:

“Τα δύο Κόμματα διαπιστώνουν ότι οι λαοί της Βρετανίας και της Ελλάδας δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν, αντίθετα έχουν πάρα πολλά να χάσουν, με την είσοδο των χωρών τους στην Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά”.

Κάτω από το πρίσμα των μετέπειτα εξελίξεων, η εκτίμηση του ΚΚΕ επιβεβαιώνεται ως προς το χαρακτήρα της ΕΟΚ, τις συνέπειες για τα φτωχά αγροτικά και βιοτεχνικά τμήματα και τη γενικότερη αντεργατική επιθετική πολιτική.

Ωστόσο, δεν κατόρθωσε να αναλύσει όλες τις πλευρές του νέου φαινομένου, κυρίως να προβλέψει τη δυνατότητα προσαρμογής και επιτάχυνσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης της Ελλάδας μέσα στην ΕΟΚ.

Η ίδια γραμμή προσέγγισης συσχέτιζε τις επιπτώσεις της σύνδεσης με το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας.

Η ΕΔΑ αντιτάχθηκε στη συμφωνία χαρακτηρίζοντάς την “ολέθριον γεγονός” και “πελώριον κίνδυνον” για τη χώρα, ενώ ζήτησε να ξεκινήσει σταυροφορία για να αποφευχθεί η ένταξη της χώρας. Την ίδια περίπου περίοδο (1962) δημοσιεύτηκαν σε συλλογικό τόμο, με την επιμέλεια του Νίκου Κιτσίκη, και υπό τον τίτλο Η θύελλα της Κοινής Αγοράς, κείμενα που υποστήριζαν ότι η ένταξη της χώρας στην EΟΚ θα είχε ολέθριες συνέπειες για την ελληνική οικονομία.

Οταν μονογράφηκε η σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ, όπως και όταν ενεργοποιήθηκε, στην Ελλάδα λειτουργούσαν ακόμα στρατοδικεία, υπήρχαν πολλοί φυλακισμένοι και εξόριστοι και γενικώς ίσχυε το καθεστώς των “έκτακτων μέτρων”.

Ωστόσο, από την πλευρά της ΕΟΚ δε φαίνεται να έγινε κάποια δημόσια ουσιαστική κριτική για την υφιστάμενη κατάσταση.

Πολύ περισσότερο δεν τέθηκε ως όρος για τη σύνδεση η “δημοκρατικοποίηση” της χώρας, αν και η κυβερνητική και κρατική πολιτική που ασκούνταν ερχόταν σε αντίθεση με τις τοπικές αναφορές στην ιδρυτική Συνθήκη της ΕΟΚ.

Σήμερα επαληθεύονται όλες οι κακές προβλέψεις αυτών που Στοχοποιηθηκαν από τα συμφέροντα!

Εχουμε δηλαδή εδώ μια περίπτωση, όπου ο καπιταλισμός υψώνει τις τρίχες της χαίτης του σαν λιοντάρι, γίνεται επιθετικός, γίνεται ιμπεριαλισμός.

Οσον αφορά το ειδικώτερο επιχείρημα ότι έληξε ή λήγει η αποικιοκρατία και ότι συνεπώς για την αντικατάσταση των χαμένων καταναλωτών του πρώην αποικιακού χώρου, θα αναγκασθούν οι ανεπτυγμένοι οικονομικώς συνεταίροι της Κοινής Αγοράς να επιδιώξουν την οικονομική ανάπτυξη των υποαναπτύκτων μελών για να δημιουργήσουν έτσι νέους καταναλωτές, πιστεύουμε ότι το επιχείρημα αυτό αντιστρέφεται, διότι ακριβώς, όταν στερεύη μια αποικία, δημιουργούνται προϋποθέσεις και όρια αποικιακής εκμεταλλεύσεως άλλων πληθυσμών, όπου έως τώρα είχαν παραμεληθή.

Και πιστεύουμε ότι η Ελλάς, που σύρεται στην Κοινή Αγορά, όχι μόνο προορίζεται γι’ αυτού του είδους την εκμετάλλευση, αλλά συγχρόνως με την εισροή των ανέργων και υποαπασχολουμένων προς τις χώρες τις βιομηχανικώς ανεπτυγμένες –γιατί κι αυτό θα γίνη– δημιουργούνται προϋποθέσεις αυξήσεως της εφεδρικής στρατιάς των ανέργων και επομένως προϋποθέσεις αποικιοκρατικής μορφής κατά του ίδιου του πληθυσμού των εξ χωρών. […] Κοινή Αγορά δεν θα ειπή και κοινή περιουσία και κοινή παραγωγή και κοινή διανομή.

Αλλά θα ειπή ένα χώρο στον οποίο εκείνος που θα είναι ανεπτυγμένος και δεν έχει ανάγκη δασμολογικής προστασίας συντρίβει τον εισερχόμενο στον ίδιο χώρο που με την κατάργηση των δασμών μένει απροφύλαχτος, του διαλύει την οικονομία του και επιβάλλει στη χώρα εκείνη την πώληση των δικών του προϊόντων.

Ωστε ερχόμαστε στην επαλήθευση ότι στους κοινούς τελωνειακούς χώρους οι πλούσιοι γίνονται πλουσιώτεροι και οι πτωχοί πτωχότεροι.

Και να μην νομίζουμε ότι τρόμε χόρτο!

Ευρωπαϊκή Ένωση: Ο λάκκος των λεόντων

Οι ναζιστικές καταβολές της “Ευρωπαϊκής Ένωσης των Βρυξελλών”: Αυτά που πάντα θέλατε να μάθετε για την “Ε.Ε. των Βρυξελλών” αλλά κανείς δεν τολμούσε να σας τα πει

Βαγγέλης Σακκάτος

Ο Walter Hallstein (1901-1982), καθηγητής των νομικών και οικονομικών επιστημών και κοσμήτορας των αντίστοιχων σχολών των Πανεπιστημίων της Φραγκφούρτης του Μάιν και του Ροστόκ της Βαλτικής θάλασσας, ιδρυτής και πρόεδρος του συλλόγου ναζιστών νομικών “Προστάτες του Νόμου”, υπήρξε ο νομικός πυλώνας του 3ου Ράιχ.

Εντεταλμένος του μεγάλου γερμανικού καρτέλ των Χημικών του Πετρελαίου και των Φαρμάκων (IG-Farben), βασικού στηρίγματος του Χίτλερ στο 2ο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και του κάιζερ Wilhelm στον 1ο, είχε επεξεργαστεί ένα πρόγραμμα για τη διοίκηση των κατακτημένων από τη χιτλερική Γερμανία χωρών, αν αυτή νικούσε τότε.

Το πρόγραμμα αυτό διατυπώθηκε σαφώς στην “Κατακτητική ομιλία” του, που έγινε στο Ροστόκ μπροστά στη χιτλερική ηγεσία στις 23-01-1939.

Δύο χρόνια αργότερα, το 1941, το πρόγραμμα αυτό ολοκληρώθηκε, με το βιβλίο του ναζιστή συγγραφέα Arno Solter, επικεφαλής του επίσημου ναζιστικού “Κεντρικού Ερευνητικού Ινστιτούτου για την Εθνική Οικονομική Τάξη και την Οικονομία της Ευρύτερης Σφαίρας”, που είχε τον τίτλο “Το Καρτέλ της Ευρύτερης Σφαίρας” (“Das Grossraum Kartell”), με ιδιαίτερη αναφορά στο οργανωτικό του πλαίσιο.

Μεταπολεμικά ο Hallstein έκρυψε το ναζιστικό του παρελθόν και τη ναζιστική δράση του και έγινε μετά το 1950 το δεξί χέρι του Adenauer, πρώτου καγκελάριου της Ομοσπονδιακής Δυτικής Γερμανίας και ο βασικός δημιουργός της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) και των άλλων παρεμφερών οργανισμών (ΕΚΑΧ/ESCO, ΔΕΕ/WEU, ΕΚΑΕ/EURATOM), της οποίας ΕΟΚ υπήρξε πρόεδρος από το 1958 μέχρι το 1967. Δέκα ολόκληρα χρόνια.

Με αυτή του την ιδιότητα πέρασε όλα τα έτοιμα προγράμματα του 3ου Ράιχ για τις κατακτημένες χώρες, ως προγράμματα της ΕΟΚ, της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα οποία και υφιστάμεθα σήμερα όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί.

Παράλληλα ο W.H. φρόντισε να κάμει πρεσβευτή της ΟΔΓ στις Βρυξέλλες το χιτλερικό δικαστή C.F. Ophuels, αφού προηγούμενα τον είχε χρίσει δόκτορα και καθηγητή των νομικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Φραγκφούρτης. Αυτός θα γίνει σε λίγο ο ιδρυτής του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, ανώτατου Δικαστηρίου της Ε.Ε.

Έτσι, όλη η προεργασία του 3ου Ράιχ για τις κατακτημένες ευρωπαϊκές χώρες, αξιοποιήθηκε πλήρως από τον Walter Hallstein στην ΕΟΚ/ΕΕ.

Το βιβλίο του Β.Σ. είναι μελέτη και παρουσίαση του συγκλονιστικά αποκαλυπτικού βιβλίου των Paul Anthony Taylor (Άγγλου), Aleksandras Niedzwiecki (Πολωνής), Mathia Rath (Γερμανού) και August Kowalczyk (Πολωνού), με τίτλο: Οι ναζιστικές καταβολές της “Ε”.E. των Βρυξελλών”, που κυκλοφόρησε το 2011 από το Ίδρυμα Dr. Rath Health Foundation στην Ολλανδία, σε διάφορες γλώσσες και στα ελληνικά.

Τραπεζικός

Επειδή πολλοί φίλοι ρωτάνε για την βιβλιογραφία του άρθρου “Η ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τους Ναζί. Η μεγάλη απάτη των Πολυεθνικών εταιρειών”, αναφέρω τη βιβλιογραφία:

  1. Βαγγέλης Σακάτος

Ευρωπαϊκή Ένωση, ο λάκκος των λεόντων

 

  1. Τσάρλς Χίγκαμ

Αμερικανοναζιστική Συνομωσία

 

  1. Δημοσθένη Κούκουνα

α) Ένοχα μυστικά της Κατοχής (Δίτομο έργο)

β) Η ελληνική Οικονομία κατά την κατοχή

 

  1. Αθανάσιος Στριγάς

Παγκόσμιοι Εντολοδότες

 

  1. Κων/νος Μπαρμπής

Τα φοβερά παρασκήνια του 20ου αιώνα

 

  1. Περιοδικό τρίτο μάτι

Τεύχος 32. Παγκόσμιος Μινώταυρος. Άρθρο του Λεωνίδα Αποσκίτη

 

  1. Άρθρα από το Internet

Ναζί και Ευρωπαϊκή Ένωση

 

Τραπεζικός

Η ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τους Ναζί.

Η μεγάλη απάτη των πολυεθνικών εταιρειών.

 

Ο Μπέρτολ Μπρεχτ έγραψε σχολιάζοντας τους πανηγυρισμούς μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου: “Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. Η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό”.

Και ο Γκαίμπελς συμπληρώνει “Θα ξαναγυρίσουμε και η γη θα τρέμει”.

Ο Αμερικάνικος Εμφύλιος τελειώνει το 1865. Οι νέγροι σκλάβοι από τις φυτείες του Νότου γίνονται εργάτες σκλάβοι στα εργοστάσια του Βορρά.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι γεγονός.

Αμέσως μετά τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας σχεδιάζουν τις Ηνωμένες πολιτείες της Ευρώπης.

Οι ΗΠΑ και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης θα είναι δύο από τους κυριότερους πυλώνες της Νέας Παγκόσμιας Τάξης.

Το 1916 ο Λέων Τρότσκυ από την Νέα Υόρκη που εργάζεται σαν δημοσιογράφος αναγγέλλει την ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.

Η συνθήκη των Βερσαλλιών το 1919 είναι στην ουσία η αρχή της Ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου όλες οι μεγάλες Αμερικανικές πολυεθνικές ενισχύουν τον Χίτλερ.

Οι πολυεθνικές και τα κέντρα εξουσίας έχουν βοηθήσει τον Χίτλερ να ανέλθει στην εξουσία στην Γερμανία.

Μέχρι και η FED (σύστημα αποθεματικού κεφαλαίου) που εκδίδει το δολάριο στέλνει για ενίσχυση του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος 30 εκατομμύρια δολάρια.

Ιδρυτικό μέλος της FED είναι ο Μεγαλοτραπεζίτης Φέλιξ Βάρμπουργκ.

Ο αδελφός του επίσης μεγαλοτραπεζίτης Μαξ Βάρμπουργκ είναι ένας από τους κύριους χρηματοδότες του Χίτλερ.

Τα αδέλφια μεγαλοτραπεζίτες Βάρμπουργκ είναι μεσίτες των Ρότσιλντ.

Καθ’ όλη την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου οι μεγάλες Αμερικανικές πολυεθνικές και τράπεζες ενισχύουν συνεχώς τους Ναζί.

Οι Φορντ, οι Μπους, οι Κένεντυ, οι Ροκφέλερ και πολλοί άλλοι μεγαλοκεφαλαιούχοι είναι απόλυτα συνδεδεμένοι με το Ναζιστικό καθεστώς.

Το 1938 ο Χίτλερ επισκέπτεται στην Ρώμη τον Μουσολίνι και σχεδιάζουν την μεταπολεμική ενιαία Ευρώπη.

Αμέσως μετά τον Ιούνιο του 1938 μια επιτροπή από Νομικούς και Οικονομολόγους με επικεφαλής τον Ναζί Νομικό Βαλτέρ Χόλσταϊν Νομικό σύμβουλο της AGFARBEN, επισκέπτεται την Ρώμη και σε συνεργασία με φασίστες Νομικούς και Οικονομολόγους δημιουργούν την μήτρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στο ίδιο μέρος την Ρώμη ο Βάλτερ Χολσταϊν σαν πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα υπογράψει την ιδρυτική διακήρυξη της ΕΟΚ (Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας).

Ο Χόλσταϊν μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο στις δίκες της Νυρεμβέργης καταδικάστηκε σαν εγκληματίας πολέμου. Με την παρέμβαση των Πολυεθνικών και των κέντρων εξουσίας αποφυλακίστηκε άμεσα.

Για να τον τιμήσουν σαν ιδρυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον διόρισαν πρώτο Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής χωρίς καμία δημοκρατική διαδικασία.

Έτσι το 1957 υπέγραψε την ιδρυτική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πριν τον Χόλσταϊν στις 10 Ιουλίου 1937 είχε υπογραφεί η Γαλλογερμανική σύμβαση για την συνεργασία στον τομέα της Βιομηχανίας του σιδήρου και του χάλυβα.

Ο Ρομπέρ Σουμάν στις 9 Μαΐου 1950 παρουσιάζει την Ευρωπαϊκή Κοινότητα του Άνθρακα και του Χάλυβα η οποία είναι μια αντιγραφή της συνθήκης του 1937.

Σήμερα προβάλλεται η “Συνθήκη Σουμάν” του 1950 ενώ έχει εξαφανισθεί η συνθήκη του Σιδήρου και του Χάλυβα του 1937 που ήταν και η αρχική σύμβαση.

Ο Υπουργός Οικονομικών του Χίτλερ Βάλτερ Φούνκ εκπονεί μια μελέτη για την ΕΟΚ (ο Βάλτερ Φούνκ είναι ο εφευρέτης του όρου ΕΟΚ) η οποία αναφέρει : “Τα νομίσματα της Κεντρικής Ευρώπης πρέπει να ενταχθούν σε μια ενιαία βάση με την καθιέρωση ενός σταθερού συντελεστή ανταλλαγής αυτών και του Reichmark (Ράιχ Μαρκ, το νόμισμα που εξέδωσε η Ναζιστική Γερμανία σαν ενιαίο νόμισμα της Ενωμένης Ευρώπης που θα δημιουργούσαν οι Ναζί ήταν ο πρόδρομος του Ευρώ) το επίπεδο των τιμών θα πρέπει να προσαρμοσθεί με εκείνο της Γερμανίας αλλά σε μία νομισματική ένωση αυτό θα επιφέρει μια σταδιακή ισοπέδωση του βιοτικού επιπέδου – όλα τα είχε προβλέψει ο Φουνκ – που ακόμη και στο μέλλον δεν θα πρέπει και δεν μπορεί να είναι το ίδιο για όλες τις χώρες που συνδέονται με το Ευρωπαϊκό σύστημα εκκαθάρισης”.

Ο Χέρμαν Γκαίρινγκ Υπουργός Αεροπορίας του Χίτλερ αναφέρει: “Προτείνεται η δημιουργία μιας μεγάλης οικονομικής ζώνης εντός της οποίας η οικονομία θα αναπτύσσεται με ελάχιστη επιρροή από το κράτος.

Με κοινό νόμισμα, κατάργηση δασμών και συνόρων, εμπορικές συνθήκες με άλλες Ηπείρους και κράτη μια κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ)”.

Ο Γιόζεφ Γκαίμπελς αναφέρει στις ναζιστικές εφημερίδες για την “Νέα Ευρώπη” την “Νέα Ευρωπαϊκή τάξη”.

Η έννοια της νέας τάξης πραγμάτων καθιερώθηκε από τους Ναζί . ο Γκαίμπελς δημιούργησε μεικτές επιτροπές από Γερμανούς και Γάλλους οικονομολόγους και Νομικούς για την ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Έτσι η Γερμανοϊταλική αρχή της ΕΟΚ του 1938 έγινε Γερμανογαλλική στη συνέχεια.

Ο Χαϊνριχ Χούνκε σύμβουλος του Χίτλερ αναφέρει: “Το όραμα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Αυτός είναι ο μεγάλος στόχος που θέτουμε για τα Ευρωπαϊκά Έθνη”.

Ο Γιόχιμ Φον Ρίμπεντροπ Υπουργός Εξωτερικών των Ναζί (υπέγραψε την συνθήκη Ρίμπεντροπ – Μολότοφ με την Σοβιετική Ένωση) στέλνει ένα μεγάλο μνημόνιο στον Χίτλερ και προτείνει: “Μια Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία με κατάργηση των συνόρων, ενιαίο νόμισμα και κεντρική Γερμανική εξουσία που θα περιλαμβάνει τις χώρες Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Δανία, Νορβηγία, Φινλανδία, Ουγγαρία, Σερβία, Κροατία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Κροατία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ισπανία και Ελλάδα ”.

Τα ίδια ακριβώς προτείνει σε έκθεσή του και ο Βάλτερ Χόλσταϊν. Το σχέδιο των Ναζί για την Ενωμένη Ευρώπη περιλαμβάνει, ενιαία Διοίκηση, κοινό νόμισμα, οικονομικό έλεγχο των διαφόρων χωρών, κατάργηση των Εθνών – Κρατών, ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων και ανθρώπων. Αλήθεια αυτό δεν ισχύει σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Στις 24 Απριλίου 1964 κυκλοφορεί μια φωτογραφία στα επίσημα κείμενα των Βρυξελλών για τους αρχιτέκτονες και χρηματοδότες της “ΕΕ των Βρυξελλών”, με τους πιο κάτω:

1) Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Walter Hallstein – το αφεντικό της ΕΕ των Βρυξελλών. Ναζιστής, Νομικός, Δημιουργός της Νομοθεσίας της “καθαρής λύσης”. Νομικός Σύμβουλος της Ναζιστικής AG FARBEN (H AG FARBEN δημιουργήθηκε με την Ένωση 9 μεγάλων πολυεθνικών εταιριών BAYER, BASF κλπ και με την συμμετοχή της Standard oil της οικογένειας Ροκφέλερ έγινε η μεγαλύτερη εταιρεία χημικών του πλανήτη. Μετά τον πόλεμο διαλύθηκε στις εταιρείες που την αποτελούσαν.

Ήταν από τους κύριους χρηματοδότες και υποστηρικτικές του Ναζιστικού καθεστώτος.

2) Γερμανός Καγκελάριος Ludwig Erhard. Σύμβουλος του Χίτλερ και βασικό στέλεχος της AG FARBEN.

3) Ludger Westrick. Επικεφαλής της Γερμανικής Καγκελάριου, επίσης διευθυντικό στέλεχος της AG FARBEN.

4) Karl Curztens Γερμανός Υφυπουργός Εξωτερικών. Στέλεχος της AG FARBEN.

5) Karl Cuntnez von Hase προϊστάμενος Υπηρεσιών τύπου και πληροφοριών της Γερμανικής Κυβέρνησης.

Όλοι τους ήταν αφοσιωμένοι Ναζί και στελέχη της AG FARBEN. H AG FARBEN έφτιαχνε τα αέρια για τους θαλάμους αερίων των ναζιστικών στρατοπέδων.

Επίσης έφτιαχνε μια συνθετική βενζίνη απαραίτητη για τα αεροπλάνα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Κύριος πελάτης της ήταν η Αγγλική RAF η οποία ποτέ δεν βομβάρδισε Ναζιστική πολεμική Βιομηχανία.

Σε αντάλλαγμα ο Κεντρικός Τραπεζίτης της Αγγλίας διαχειριζόταν τον χρυσό της Ναζιστικής Γερμανίας που έκλεβαν οι Ναζί από τις χώρες που κατακτούσαν.

Η συνεργασία Άγγλων και Γερμανών ήταν και η αιτία που οι Γερμανοί επέτρεψαν στους Άγγλους να διαφύγουν από τη Δουνκέρκη κατά τη διάρκεια της κατοχής στην Ελλάδα ο ΔΟΛ (Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη) συνεργάστηκε στενά με την Ναζιστική Maunder, εκδοτική εταιρεία του Γκαίμπελς.

Μέχρι τότε ο ΔΟΛ εξέδιδε τις εφημερίδες “Ελεύθερο Βήμα” και “Αθηναϊκά Νέα” και τον Οικονομικό Ταχυδρόμο. Μετά την σύμβαση με τους Ναζί το “Ελεύθερο Βήμα” έγινε απλώς Βήμα και τα “Αθηναϊκά Νέα” απλώς Νέα.

Στις 14/12/1942 ο Οικονομικός Ταχυδρόμος δημοσιεύει ένα άρθρο του δόκτορα Παύλου Μπανγκ πρώην Υπουργού των Ναζί με τίτλο “ΕΟΚ” (ευρωπαϊκή οικονομική κοινότητα).

Είναι μια μελέτη που περιγράφει πλήρως την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως λειτουργεί σήμερα.

Επίσης στις 27/9/1943 δημοσιεύεται στο Βήμα μια μελέτη του οικονομολόγου Ένγκον Μπάτμαν με τίτλο “Οι βάσεις μιας Ευρωπαϊκής Νομισματικής Πολιτικής” η οποία αναφέρεται στην νομισματική ένωση των χωρών της Ευρώπης με καταπληκτική ακρίβεια.

Στις 23/1/1939 στο Ροστόκ ο Βαλτέρ Χολσταϊν παρουσιάζει στην “κατακτητική ομιλία” του το πρόγραμμα διοίκησης των κατακτημένων χωρών της Ευρώπης.

Το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε το 1941 με το βιβλίο του Ναζιστή συγγραφέα Azno Sote με τίτλο “το καρτέλ της ευρύτερης σφαίρας”.

Ο Χόλσταϊν υλοποίησε το Ναζιστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης της Ευρώπης από το 1958 έως το 1967 όταν ήταν πρόεδρος της ΕΟΚ με την τοποθέτηση 3.000 Γερμανών υπαλλήλων σε θέσει κλειδιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Ναζιστής Βαλτέρ Χόλσταϊν είναι ο βασικός δημιουργός της Ευρωπαϊκής οικονομικής κοινότητας και των άλλων παρεμφερών Οργανισμών (ΕΚΑΧ/ESCO, ΔΕΕ/WEU, ΕΚΑΕ/EYRATOM).

To 1943 o Ναζί διπλωμάτης Ρένθε Φίνκ παρουσιάζει το σχέδιο Συντάγματος για την Νέα Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία η οποία θα έχει ενιαίο νόμισμα, μια κεντρική τράπεζα, μια περιφερειακή αρχή και μια ενιαία πολιτική για το εργατικό δυναμικό και για τις οικονομικές και εμπορικές συμφωνίες.

Ο Χίτλερ σε ομιλία του το 1936 στο Ραϊχσταγκ αναφέρει: “Οι Ευρωπαϊκοί λαοί αντιπροσωπεύουν μια οικογένεια.

Δεν είναι πολύ ευφυές να φανταστούμε ότι σε τόσο κατακερματισμένο ΚΟΙΝΟ ΧΩΡΟ αυτό της ΕΥΡΩΠΗΣ μια κοινότητα λαών μπορεί να διατηρεί επί μακρόν διαφορετικά νομικά συστήματα και αντιλήψεις δικαίου”.

Ο Άρθουρ Ζαϊς Ίνκβαρτ κατοχικός επίτροπος των Ναζί στην Ολλανδία δήλωσε στις 11/9/1940.

“Η Νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας ανάμεσα στους λαούς θα βρει ταχέως αυημερία όταν τα εθνικά σύνορα θα παραμεριστούν”.

Ο Γιοζέφ Γκαίμπελς τον Ιούνιο του 1942 στην μελέτη του με τίτλο: “Θέματα που συνδέονται με την οργάνωση του μεγάλου Ευρωπαϊκού οικονομικού χώρου υπό Γερμανική ηγεσία” περιγράφει την συνθήκη του Μάαστριχ.

Ο Χαϊνριχ Χουνκ πρόεδρος της Ένωσης Βιομηχανίας και Εμπορίου του Βερολίνου και σύμβουλος της οικονομικής επιτροπής του Ναζιστικού κόμματος περιγράφει: “Το όραμα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας με εθελοντική συνεργασία των Ευρωπαϊκών χωρών μέσα από τα σύγχρονα εργαλεία ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗΣ, την Ευρωπαϊκή οικονομική τάξη και την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση”.

Το Σεπτέμβριο του 1944 οι Ναζί καταθέτουν ένα πλήρη “Ευρωπαϊκό χάρτη”, που περιγράφει ακριβώς την λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το 4ο Ράϊχ αν και υπό διαμόρφωση ακόμα είναι μια χειροπιαστή πραγματικότητα.

Στις 9 Μαΐου 1950 ο Ρόμπερ Σουμάν στην ομιλία του αναγγέλλει την Ευρωπαϊκή κοινότητα Χάλυβα και Άνθρακα.

Η 9η Μαΐου καθιερώνεται ως η ημέρα της Ευρώπης. Τι μεγάλη απάτη αφού η Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα ήταν αντιγραφή της συνθήκης σιδήρου και χάλυβα του 1937.

Ο Ζαν Μανέ με τα μεγάλα οικονομικά πάρε-δώσε με τον Αδόλφο Χίτλερ για την ανάπτυξη της χημικής βιομηχανίας και της αυτοκινητοβιομηχανίας της Ναζιστικής Γερμανία ορίζεται πρόεδρος της Ανωτάτης αυτής αρχής.

Στις 24 Μαρτίου 1957 στη Ρώμη υπογράφεται “η συνθήκη της ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας”.

Ο Βαλτέρ Χόλσταϊν πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής υλοποιεί τον σχεδιασμό των Ναζί.

Ο Βαλτέρ Χόλσταϊν είχε νομικό γραφείο και ήταν συνέταιρος με τον Μαξ Μέρτεν “τον χασάπη της Θεσσαλονίκης” που σύμφωνα με τα αρχεία της CIA συνεργάσθηκε στην κατοχή με τον Κων/νο Καραμανλή.

Τον Κων/νο Καραμανλή στην εξουσία προώθησε η Βασίλισσα Φρειδερίκη μέλος της Νεολαίας του Χίτλερ.

Τον Ιούλιο του 1959 η κυβέρνηση Καραμανλή υποβάλλει αίτηση σύνδεσης με την ΕΟΚ.

Ήδη ο Μαξ Μέρτεν έχει συλληφθεί και δικαστεί σαν εγκληματίας πολέμου και κρατείται στις φυλακές Κορυδαλλού.

Ο Χόλσταϊν έρχεται στην Αθήνα και απαιτεί την Απελευθέρωση του Μέρτεν.

Ο Μέρτεν στην μεταπολεμική Γερμανία έχει διορισθεί σαν ανώτερο στέλεχος στο Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Ο Καραμανλής υπακούει και τον απελευθερώνει.

Κατά την διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής πολλές πολιτικές οικογένειες που κυβέρνησαν μετά τον πόλεμο την Ελλάδα είχαν συνεργασθεί με τους Ναζί.

Το 1989 πέφτει το τείχος του Βερολίνου τον Οκτώβριο του 1990 η ενιαία πλέον Γερμανία γίνεται τμήμα (η ηγέτιδα δύναμη;) της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στις 7 Φεβρουαρίου 1992 υπογράφεται η συνθήκη του ΜΑΑΣΤΡΙΧ. Η συνθήκη ενώνει τις τρεις κοινότητες (ΕΟΚ, ΕΚΑΧ, ΕYRATOM) και δημιουργείται η Ενιαία Ευρωπαϊκή Ένωση.

Την 1η Ιανουαρίου 1999 το ΕΥΡΩ υιοθετείται ως κοινό νόμισμα στην Ενωμένη Ευρώπη.

Το ΕΥΡΩ είναι ιδιωτικό υπερεθνικό νόμισμα.

Το εκδίδει η κεντρική Ευρωπαϊκή τράπεζα με έδρα την Φρανκφούρτη.

Ο βασικός μέτοχος της ΕΚΤ είναι η οικογένεια Ρότσιλντ. Εξάλλου το σύμβολο της Φρανκφούρτης είναι η κόκκινη ασπίδα (Ρότσιλντ).

Η Ε.Κ.Τ είναι ανεξάρτητος υπερεθνικός οργανισμός και δεν υπόκειται στον έλεγχο καμίας αρχής. Ίσα – ίσα επιβάλλει τις απόψεις της σε όλες τις χώρες της Ευρώπης.

Το ΕΥΡΩ ως ιδιωτικό υπερεθνικό νόμισμα στερεί από τις χώρες της Ευρώπης κάθε ανεξάρτητη οικονομική πολιτική, δημιουργεί σκλάβες χώρες.

Στις 29 Οκτωβρίου υπογράφεται στην Ρώμη το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα το οποίο υπερέχει κάθε εθνικού δικαίου. Το Ευρωσύνταγμα παγιώνει, νομιμοποιεί και διαιωνίζει την δομή της εξουσίας και τον τρόπο διακυβέρνησης της οικονομίας.

Εξαρτά την κοινωνική δικαιοσύνη από τους νόμους της αγοράς, δημιουργεί δηλαδή την δικτατορία των πολυεθνικών εταιρειών πάνω στους Ευρωπαϊκούς λαούς.

Το 2008 στήνεται η απάτη εις βάρος της Ελλάδας που οι πολιτικοί ονομάζουν “κρίση”.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση με αφορμή αυτή την απάτη γίνεται ένας απολυταρχικός Οργανισμός που προσπαθεί να επιβάλλει την Νεοφεουδαρχία.

Η Ελληνική Βουλή ψηφίζει και νομιμοποιεί τα παράνομα μνημόνια και μεσοπρόθεσμα προγράμματα.

Στην ουσία ψηφίζει το “Δημοσιονομικό Σύμφωνο” όπως το περιέγραψε ο υπουργός οικονομικών των ΝΑΖΙ Βάλτερ Φουνκ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση μετατρέπεται αργά αλλά σταθερά σε ένα υπερκρατικό Ναζιστικό Μόρφωμα ταγμένο στην εξυπηρέτηση του Διεθνούς Χρηματοοικονομικού Κεφαλαίου και των επιδιώξεων του Γερμανικού Εθνικισμού όπως ακριβώς τις σχεδίασε το Γ’ Ραϊχ.

Εργαλεία για την μετατροπή της Ε.Ε. σε 4ο Ραϊχ το κοινό ιδιωτικό νόμισμα (το ΕΥΡΩ) και οι Ναζιστικές πολιτικές που εφαρμόζονται στην Ελληνική κοινωνία.

Η οικονομική κατοχή αποδεικνύεται πιο αποτελεσματική από την στρατιωτική κατοχή.

Η Ελλάδα με την καθιέρωση από την κυβέρνηση του Τζέφρι Παπανδρέου των διοικητικών περιφερειών θα μετατραπεί σε μια ομοσπονδία ειδικών οικονομικών ζωνών, με πρώτο βήμα την συμφωνία των Πρεσπών.

Όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις εκτελούν η κάθε μια ξεχωριστά το κομμάτι που της αναλογεί στο σχέδιο που έχει επιβληθεί από τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας.

Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος δεν τελείωσε αλλά από στρατιωτικός μετατράπηκε σε οικονομικό. Η σκύλα γέννησε το κουτάβι της το 4ο Ραϊχ ή αλλιώς την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ευρωπαϊκή Ένωση: παράδεισος για τους ισχυρούς και «λάκκος των λεόντων» για τους λαούς

Η ΕΕ φτιάχτηκε στη βάση της αρχής του «ελεύθερου ανταγωνισμού» και θεμέλιο της έχει τη συνθήκη του Μάαστριχτ με τις περιβόητες «τέσσερις ελευθερίες» (κίνησης κεφαλαίων, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών) με όλες τις οδυνηρές συνέπειες για τους εργαζόμενους και τους λαούς. 

Η ελευθερία κίνησης εμπορευμάτων εξ ορισμού ευνοεί τις δυνατές οικονομίες και γονατίζει την αγροτική και βιομηχανική παραγωγή σε χώρες με χαμηλότερη παραγωγικότητα όπως η Ελλάδα.

Στο όνομα του ελεύθερου ανταγωνισμού οδηγήθηκαν σε ξεπούλημα ή σε απαξίωση και κλείσιμο όλες σχεδόν οι δημόσιες επιχειρήσεις στην Ελλάδα.

Η δολοφονική Κοινή Αγροτική Πολιτική με τις ποσοστώσεις αγροτικής παραγωγής, οδήγησε την τελευταία 30ετία σε μείωση των αγροτών από το 31% του συνολικού πληθυσμού το 1981 σε 7% σήμερα και σε μέση ετήσια μείωση της παραγωγής κατά 2%.

Ειδικότερα την τελευταία 10ετία, οι αγρότες μειώθηκαν κατά 35%, το αγροτικό εισόδημα κατά 19% και το 50% της γης, καθώς και το 60% της παραγωγής, συγκεντρώθηκε στα χέρια του 6% των μεγαλοαγροτών-καπιταλιστών.

Τι να πρωτοθυμηθούμε από όσα αποσάθρωσαν τον παραγωγικό ιστό στη χώρα μας με τη βούλα της ΕΕ;

Την ελληνική μεταποίηση που διαλύθηκε από τις εισαγωγές, η οποία από το 20% του ΑΕΠ που ήταν το 1981, είναι κάτω από το 10% σήμερα;

Τα επανειλημμένα πρόστιμα της ΕΕ ενάντια στη στήριξη της Ολυμπιακής Αεροπορίας από το ελληνικό κράτος, (το οποίο ενώ «στήριζε», από την άλλη μεριά άφηνε απλήρωτες τις οφειλές του ύψους δισεκατομμυρίων), μέχρι να πουληθεί για ένα κομμάτι ψωμί σε ένα ιδιώτη που δημιούργησε τελικά μονοπώλιο;

Την απαγόρευση εκτέλεσης οποιασδήποτε παραγγελίας από τα ναυπηγεία αν δεν είναι πολεμική παραγγελία και μάλιστα από χώρα της ΕΕ;

Είναι πλέον φανερό και με τη συνδρομή της εμπειρίας πως η ΕΕ δημιουργήθηκε και λειτούργησε σαν ένωση του κεφαλαίου.

Στόχος της ήταν να ανταγωνιστεί τα άλλα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα, να αποδυναμώσει το εργατικό κίνημα και να θρυμματίσει τα εργατικά δικαιώματα σε κάθε χώρα της Ευρώπης.

Επίσης ισχυροποίησε τις χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου απέναντι στις περιφερειακές και αυτό κορυφώθηκε με το ευρώ.

Το μεγάλο άλμα στο κενό με το ευρώ

Με τη δημιουργία της ευρωζώνης και την κυκλοφορία του ευρώ ως κοινού νομίσματος η πορεία της ΕΕ πήρε μια ακόμη πιο αντιδραστική κατεύθυνση.

Ήταν μια έφοδος προς τη λεηλασία των λαών αλλά και τη γιγάντωση των κερδών των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων.

Ήταν επίσης το εργαλείο ενός βαθύτερου διχασμού σε χώρες πλεονασματικές και ελλειμματικές μέσα στην ΕΕ.

Διότι με την κατάργηση των εθνικών νομισμάτων, δεν υπάρχει η δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής από τα ξεχωριστά κράτη, δεν υπάρχει η άμυνα της υποτίμησης για προστασία από τις αθρόες εισαγωγές ή για την τόνωση των εξαγωγών.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το ευρώ δεν είναι απλώς ένα κοινό νόμισμα. Είναι ένα παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, που γι’ αυτό τον λόγο διαμεσολάβησε την κρίση εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μετέτρεψε την ελληνική περίπτωση σε αιχμή της νομισματικής – και όχι μόνο – σύγκρουσης ΗΠΑ-ΕΕ.

Αξίζει τέλος να επισημάνουμε πως με την προώθηση της «τραπεζικής ένωσης» επιδιώκεται να δομηθεί μια εφιαλτική βάση για την αντιδραστική απάντηση στην κρίση της ευρωζώνης.

 Ένα τέταρτο Γερμανικό Ράιχ οικοδομείται στο πεδίο του ασφυκτικού ελέγχου της οικονομικής και πολιτικής ζωής των κρατών μελών της ΕΕ από τις ηγεμονικές καπιταλιστικές δυνάμεις, καθιστώντας το σύνθημα για «Ευρώπη των λαών» σε απλό παρηγορητικό ναρκωτικό σε ετοιμοθάνατο ναρκομανή.

Μέσα στην Ευρωζώνη και την ΕΕ τα χειρότερα για τον λαό δεν τα έχουμε δει ακόμη!

Νωπά είναι ακόμα τα καψόνια για την περιβόητη δόση. Δεν υπάρχουν πλέον πολλοί αφελείς που να μην κατανοούν ότι ο ζυγός των μνημονίων θα είναι μόνιμος, αν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική που επιβάλει η ΕΕ.

Οι δομές της ΕΕ γίνονται όλο και πιο βαθιά αντιδραστικές.

Οι προϋπολογισμοί των κρατών θα σχεδιάζονται, θα εγκρίνονται και θα ελέγχονται στη φάση της εκτέλεσής τους από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Θεσμοθετούνται, μέσω του «Συμφώνου για το Ευρώ», διαδικασίες καθορισμού πολιτικής μισθών, με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα απέναντι στους κύριους αντιπάλους όπως η Κίνα.

Που θα οδηγήσουν τελικά όλα αυτά; Μα σε «μια νέα αρχιτεκτονική της ΕΕ», που θα περιλαμβάνει:

  • Καθίζηση-«βουλγαροποίηση» μισθών, σε επίπεδα 300-600 ευρώ.

  • Μετατροπή των εργαζομένων σε δούλους του κεφαλαίου, με τη πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εργοδοτών.

  • Η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων είναι μόνο η αρχή.

  • Στόχος είναι «καμία σύμβαση».

  • Ατομικές συμβάσεις. Όλοι μόνοι και ανυπεράσπιστοι.

  • Να μιλήσουμε για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη;

  • Απογείωση της ανεργίας, ειδικά στη νεολαία (ως και 56,6% σε ορισμένες κατηγορίες), που οδηγεί στην απαξίωση των εργαζομένων, στη μείωση της διαπραγματευτικής τους θέσης και στην κατάρα μιας νέας μαζικής μετανάστευσης.

  • Διάλυση των δημόσιων κοινωνικών οργανισμών. Τα δημόσια νοσοκομεία, η δημόσια παιδεία, όλος ο κοινωνικός δημόσιος τομέας, αντί για αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό, οδηγείται σε πλήρη ιδιωτικοποίηση ή διάλυση.

  • Ξεπούλημα ή υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας. Ότι έχτισε ο λαός με τον ιδρώτα του, έστω κι αν μόνο ένα μικρό κλάσμα από αυτά απολάμβανε ή έλεγχε ο ίδιος, ξεπουλιέται μέσω ιδιωτικοποίησης ή υποθήκευσης στους δανειστές.

  • Στο απόγειο αυτών των εξελίξεων φτάνουμε με την ψήφιση της νέας Δανειακής Σύμβασης, που συνοδεύει το Μνημόνιο 3. 

  • Δεν έχουμε μόνο μια εκ νέου επιβεβαίωση του ορισμού του Αγγλικού Δικαίου ως εφαρμοστέου δικαίου με αρμόδια τα δικαστήρια του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου.

  • Συνομολογείται κάτι επαχθέστερο!

  • Το ελληνικό δημόσιο και η Τράπεζα της Ελλάδος παραιτούνται οικειοθελώς από κάθε δικαίωμα ασυλίας σε σχέση με τα περιουσιακά τους στοιχεία.

  • Πρόκειται για ασυλία που αποτελεί πρόβλεψη ακόμη και του ισχύοντος Διεθνούς Δικαίου.

  • Και δε φτάνει αυτό.

  • Συμφωνείται ρητά και επί λέξει πως «κανένα από τα περιουσιακά τους στοιχεία δεν εξαιρείται, λόγω εθνικής κυριαρχίας, από τη δικαιοδοσία κατάσχεσης, συντηρητικής ή αναγκαστικής για λογαριασμό των δανειστών».

Η ΕΕ καταργεί τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία

Η ΕΕ ως ένωση του κεφαλαίου έχει, για όποιον έχει μάτια να δει, από την ίδρυσή της μια βαθύτατη αντιδημοκρατική δομή, πλήρως στεγανοποιημένη από κάθε κοινωνικό ή λαϊκό έλεγχο.

Τα πάντα αποφασίζονται μέσα στα κλειστά όργανα διακυβέρνησης της ΕΕ, την Κομισιόν (Ευρωπαϊκή Επιτροπή), την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, που έχει κύρια έκφρασή του τις Συνόδους Κορυφής.

Είναι όργανα που δεν λογοδοτούν πουθενά.

Αντίθετα οι αποφάσεις και οι πολιτικές τους υπαγορεύονται ευθέως από τα κλειστά – γνωστά και επώνυμα – λόμπι των ευρωπαϊκών πολυεθνικών, από το αντίστοιχο τραπεζικό λόμπι, καθώς και από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, που ελέγχεται πρωτίστως από το Βερολίνο και δευτερευόντως από το Παρίσι.

Από την άλλη, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι εντελώς διακοσμητικό, αποτελώντας επίφαση ακόμη και του σημερινού ύστερου και παραφθαρμένου αστικού κοινοβουλευτισμού.

Τα συνεχόμενα περιβόητα Σύμφωνα, τα Μνημόνια και τα καθεστώτα Επιτροπείας, που επιβάλλονται στις χώρες της ΕΕ με ταυτόχρονη μετατροπή των κυβερνήσεων σε μαριονέτες αναβαθμίζουν τη δεδομένη εκ γενετής αντιδημοκρατική διακυβέρνηση της ΕΕ σε μια σύγχρονη απολυταρχία του κεφαλαίου.

Η χώρα μας και ο λαός της, που καταστρέφονται κάτω από τη σιδερένια κηδεμονία της ΕΕ, του ΔΝΤ και του διεθνούς κεφαλαίου με την πλήρη σύμπλευση της ελληνικής ολιγαρχίας, αποτελούν κραυγαλέο παράδειγμα συντριβής κάθε έννοιας λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή κάθε δικαιώματος ενός λαού να ορίζει τις τύχες του στη χώρα που ζει.

Η έξοδος από ΟΝΕ-ΕΕ και η διαγραφή του χρέους, αφετηρία της λαϊκής σωτηρίας

Εμείς το λέμε καθαρά. Η επιλογή της σύγκρουσης με την ΕΕ, δεν είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Η παραμονή όμως σε αυτήν έχει ακόμη μεγαλύτερο κόστος, «αίμα, πόνο και δάκρυα» για την κοινωνική πλειοψηφία.

Η έξοδος από την ευρωζώνη και η αποδέσμευση από την ΕΕ σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση δεν σημαίνει ένα άλλο νόμισμα με συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Αντίθετα, είναι απόφαση για μια άλλη πορεία της χώρας, με τους εργαζόμενους στο τιμόνι και τις κοινωνικές ανάγκες στο κέντρο των οικονομικών και πολιτικών αποφάσεων, καθώς και για ένα άλλο πλαίσιο διεθνών σχέσεων με ισοτιμία, δικαιοσύνη και αμοιβαίο όφελος.

Θέση κλειδί και προϋπόθεση για αυτή την πορεία είναι η στάση πληρωμών, η άρνηση, μη αναγνώριση και η μονομερής διαγραφή του ληστρικού χρέους. 

Το επιχείρημα ότι θα υπάρξει αύξηση του δημόσιου χρέους, μιας και αυτό θα είναι σε ευρώ, το οποίο θα υπερτιμηθεί έναντι του νέου νομίσματος, δεν ευσταθεί, ακριβώς επειδή η επιλογή μας πρέπει να είναι η άρνηση και όχι η πληρωμή του χρέους.

Ακούγεται ως αντεπιχείρημα ότι οι προτεινόμενες λύσεις εκτός ευρώ, δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του πρωτογενούς ελλείμματος.

Όμως αυτό έχει σχέση με την γενικότερη οικονομική πολιτική και όχι μόνο ή κυρίως με το νόμισμα.

Το σημερινό πρωτογενές έλλειμμα προέρχεται από τα δις των διαρκών χορηγήσεων στις τράπεζες, από τις επιδοτήσεις που παίρνουν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι κατασκευαστικοί όμιλοι για να δημιουργήσουν δήθεν θέσεις εργασίας.

Οφείλεται στη διαρκή αιμορραγία από τα δημόσια έσοδα λόγω της συνεχούς μείωσης των φορολογικών συντελεστών των μεγάλων επιχειρήσεων και του μεγάλου κεφαλαίου, καθώς και στα περιβόητα φαραωνικά έργα της Ολυμπιάδας.

Στο σημείο αυτό ας αναρωτηθούμε: πόσα δις ευρώ έχουν χαριστεί με τα κάθε είδους «αφορολόγητα αποθεματικά» και τους «αναπτυξιακούς νόμους» που απαλλάσσουν το κεφάλαιο από τη φορολογία;

Πόσα δις είναι οι υπερτιμολογήσεις των κάθε είδους δημόσιων προμηθειών που καλείται να πληρώσει ο λαός;

Τέλος, πόσα δις έχουν δοθεί για εξοπλισμούς για τη συμμετοχή των ελληνικών στρατευμάτων στις δολοφονικές ιμπεριαλιστικές εκστρατείες του ΝΑΤΟ κατά των λαών όλου του κόσμου (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Σομαλία και πρόσφατα στο Μάλι);

Επιστρατεύεται ακόμη από το μνημονιακό μπλοκ το ψευδοεπιχείρημα πως η εισαγωγή νέου νομίσματος, θα οδηγήσει σε μεγάλη υποτίμηση έναντι του ευρώ, που θα σημάνει εκτίναξη πληθωρισμού, και μείωση του λαϊκού εισοδήματος.

Οι εκτιμήσεις όμως για την έκταση της υποτίμησης είναι αστήριχτες.

Η εμπειρία της Αργεντινής, αλλά και της Ισλανδίας, δε συνηγορούν σε αυτή την κινδυνολογία.

Από την άλλη, ποιος μας διασφαλίζει άραγε ότι το ευρώ θα παραμείνει σταθερό ή ότι θα συνεχίσει να υφίσταται;

Αν μεγάλο μέρος των εισαγωγών μας υποκατασταθεί από εγχώρια παραγωγή και οι εισαγωγές περιοριστούν στα απαραίτητα, δεν υπάρχει λόγος υποτίμησης, παρά μόνο στο επίπεδο που εμείς θα επιλέξουμε.

Άλλωστε, στο όνομα της μη αποχώρησης από το ευρώ, ήδη υποτιμήθηκε κατά 40-50% το βιοτικό μας επίπεδο, πράγμα που δεν θα είχε γίνει αν είχαμε βγει από το ευρώ και κηρύξει στάση πληρωμών από το 2009.

Συχνά ακούμε το επιχείρημα ότι θα υπάρξει πρόβλημα με βασικά εισαγόμενα προϊόντα, (καύσιμα, φάρμακα κλπ), των οποίων οι τιμές θα απογειωθούν. 

Ήδη ζούμε εντός του ευρώ τις απαγορευτικές τιμές των καυσίμων και των φαρμάκων, την κατάρρευση της ζήτησης στα καύσιμα ή τις διαρκείς ελλείψεις στα φάρμακα.

Από την άλλη πρόκειται για σκόπιμη διόγκωση του προβλήματος.

Η τιμή των καυσίμων μπορεί να συγκρατηθεί με δραστική μείωση της κρατικής φορολογίας που επιβάλλεται επί της τιμής πώλησής τους σήμερα. Βασικά προϊόντα μπορούν να επιδοτηθούν από το κράτος με τον ταυτόχρονο έλεγχο των τιμών.

Η αντικαπιταλιστική παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με την αξιοποίηση των ενεργειακών και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι του μέγιστου κέρδους, θα διευκολύνει τη βιομηχανική και παραγωγική αναγέννηση της οικονομίας.

Θα στηρίξει τους υπάρχοντες κλάδους, θα προχωρήσει στην αναγέννηση παλαιών και θα δημιουργήσει νέους κλάδους παραγωγής. Θα αντιστρέψει τη σχέση εισαγωγών- εξαγωγών.

Θα μειώσει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου συμβάλλοντας και με αυτόν τον τρόπο στη μείωση του ελλείμματος του ισοζυγίου των τρεχουσών συναλλαγών και θα δώσει τη δυνατότητα δημιουργίας συναλλαγματικών διαθεσίμων.

Διπλή έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ

Θέση μας είναι η συνολική ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ. Ενώ αναγνωρίζουμε τον κομβικό ρόλο του ευρώ στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, θεωρούμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει έξοδος μόνο από την ευρωζώνη χωρίς ταυτόχρονη έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ακόμη κι αν αρνηθούμε το χρέος, τι θα σήμαινε η έξοδος μόνο από την ευρωζώνη χωρίς έξοδο από την ΕΕ;

Θα ήταν αδύνατο να θέσουμε περιορισμούς στην κίνηση των κεφαλαίων και να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες για την ανάκτηση του ελέγχου της οικονομίας.

Θα ήταν επίσης ακατόρθωτο να ανατάξουμε την παραγωγή με βάση τις κοινωνικές ανάγκες. Κάθε σχετική προσπάθεια απαγορεύεται από την ΕΕ, γιατί καταστρατηγεί τις τέσσερις ελευθερίες και βλάπτει τον «ελεύθερο ανταγωνισμό».

Ακόμη και με υποτίμηση οι εισαγωγές θα συνεχιστούν αν δεν υπάρχει δασμολογική προστασία, η οποία επιπρόσθετα μπορεί να στραφεί επιλεκτικά στους τομείς που επιθυμούμε και όχι να επιβληθεί στα πάντα αδιακρίτως, όπως συμβαίνει με την υποτίμηση.

Το κυριότερο όμως είναι το νομικό πλαίσιο που έχει επιβάλει η ΕΕ μέσα στο οποίο υπαγορεύονται μια σειρά από αντιδραστικές πολιτικές σχετικά με το ασφαλιστικό, τις εργασιακές σχέσεις ή τις ιδιωτικοποιήσεις, ενώ απαγορεύονται οι κρατικές παραγωγικές πρωτοβουλίες οποιασδήποτε μορφής.

Επομένως, η διπλή έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ γίνεται αναγκαία αφετηρία για κάθε φιλολαϊκή προοπτική.

Είναι κάτι που υπογραμμίζουν έντονα οι ίδιες οι εξελίξεις.

Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι μέσα στην ΕΕ γιγαντώθηκε το δημόσιο χρέος, το οποίο τριπλασιάστηκε στην δεκαετία του ‘80;

Ο δανεισμός, που τελικά αποδείχτηκε και «πικρός» και ακριβός, έγινε κυρίως για να στηριχτούν η κατανάλωση των προϊόντων που παρήγαγαν οι πολυεθνικές και η χρηματοπιστωτική φούσκα, που όταν έσκασε άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου της κρίσης.

Στο πλαίσιο αυτό έχει οικοδομηθεί ένας κυριολεκτικά ληστρικός μηχανισμός, μέσω των τόκων των δανείων.

Είναι χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή ότι στην εικοσαετία 1992-2011 καταβλήθηκαν συνολικά 507 δις ευρώ για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ το 160% του σημερινού δυσθεώρητου χρέους των 307 δις ευρώ (πρόσφατα στοιχεία του ΔΝΤ για το 2012). Πρόκειται ολοφάνερα για μια κανονική χρεομηχανή!

Ας διαβάσουμε σε αυτό το σημείο κάτι αξιοπρόσεκτο:

«το Συμβούλιο παρακολουθεί τις οικονομικές εξελίξεις σε κάθε κράτος – μέλος … και προβαίνει τακτικά σε συνολική αξιολόγηση».

Είναι από το άρθρο 103 της συνθήκης του Μάαστριχτ, γραμμένο 20 χρόνια πριν.

Και το άρθρο κλείνει ως εξής:

«Το Συμβούλιο, ακολουθώντας τη διαδικασία που αναφέρεται στο άρθρο 189Γ, μπορεί να θεσπίσει λεπτομερείς κανόνες για τη διαδικασία πολυμερούς εποπτείας …».

Αυτό και αν γίνεται τώρα! Ιδιαίτερα σήμερα μετά την επίσημη θέσπιση του «Δημοσιονομικού Συμφώνου» στις χώρες της ευρωζώνης και ευρύτερα της ΕΕ επιβάλλεται η πιο άτεγκτη εποπτεία! 

Συγκεκριμένα, θεσπίζεται μόνιμος μηχανισμός εποπτείας και ελέγχου από την ΕΕ στα δημόσια οικονομικά κάθε χώρας με στόχο την τήρηση ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, με πρόβλεψη για ανώτατο όριο ελλείμματος στο 3% του ΑΕΠ. Είναι προφανές τι σημαίνει αυτό για το εργατικό εισόδημα και τις κοινωνικές παροχές.

Ακόμη το καταναγκαστικό αυτό σύμφωνο προβλέπει ανώτατο όριο δημόσιου χρέους το 60% του ΑΕΠ.

Αν εμφανιστεί παρέκκλιση, η διαφορά πρέπει να μειώνεται κάθε χρόνο κατά 5% μέχρι την απόσβεσή της.

Δηλαδή, με απλά μαθηματικά, ας δούμε τι θα ισχύσει για τη χώρα μας. Το ΑΕΠ της Ελλάδας είναι περίπου 200 δις. Επομένως, το 60% του χρέους είναι 120 δις.

Αν 300 δις είναι το πραγματικό χρέος, τότε για την απόσβεση των 180 δις της διαφοράς από το επιτρεπόμενο χρέος σημαίνει 180×0,05 = 9 περίπου δις τον χρόνο, τα οποία θα αντληθούν φυσικά με λήψη επιπρόσθετων μέτρων εξουθένωσης του λαού.

Να ποια είναι η βάση και του ευρώ και των μνημονίων. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί!

Πορευόμαστε με αποκλειστικό κριτήριο τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας και του λαού. Όμως μπορούμε; Ποιοι και πώς;

Στόχος μας δεν είναι «να σωθεί η χώρα» γενικά.

Ούτε να καταστούν εξαγώγιμα τα προϊόντα δεσποτικών επιχειρήσεων με κινεζικούς μισθούς. 

Ο λαός δικαιούται να ζήσει καλύτερα. Μια ζωή με δικαιώματα, με αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης και με πραγματική δημοκρατία.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αυξηθεί ο μισθός.

Σημαίνει ακόμη άμεση αναίρεση και ανατροπή του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, δηλαδή εθνικοποίηση όλων των στρατηγικών κλάδων και επιχειρήσεων. Προοδευτική πορεία, για μας σημαίνει ριζική ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου, με χτύπημα του μεγάλου κεφαλαίου και κλονισμό της κυριαρχίας του.

Συνεπώς η όξυνση της ταξικής πάλης όχι μόνο δε θα μετριαστεί με μία αποχώρηση από την ΕΕ, αλλά θα κορυφωθεί σε γενικό πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο και χρειάζεται να προετοιμαστούμε για αυτό. 

Ο ανασχεδιασμός της παραγωγικής διάρθρωσης και του προσανατολισμού της οικονομίας με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες, με εθνικοποίηση των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων και στους τρεις τομείς της οικονομίας (αγροτική παραγωγή, βιομηχανία, υπηρεσίες) και επιβολή εργατικού ελέγχου με προοπτική την πλήρη κοινωνικοποίησή τους, είναι η κατεύθυνση που συμφέρει την κοινωνική πλειοψηφία και έχει το δικαίωμα να την επιβάλει.

Μια τέτοια κατεύθυνση και πορεία έχει πραγματικό πεδίο εφαρμογής και δεν είναι σχέδιο επί χάρτου.

Μπορεί να επιβληθεί από τον γενικευμένο αποφασιστικό και αλληλοτροφοδοτούμενο κοινωνικό και πολιτικό αγώνα. 

Αυτό όμως προϋποθέτει την παράλληλη οργάνωση του ίδιου του μαχόμενου κι εξεγερμένου λαού.

Ταυτόχρονα απαιτεί την οικοδόμηση από σήμερα – μέσα στο καμίνι των αγώνων – ανεξάρτητων θεσμών και οργάνων επιβολής της λαϊκής θέλησης, έξω και πέρα από τις επίσημες κρατικές δομές σε τόπους δουλειάς, σε κλάδους και σε χώρους κατοικίας.

Ο οργανωμένος λαός χρειάζεται όμως σαν καρδιά και νεύρο του ένα άλλο εργατικό κίνημα για το οποίο υπάρχουν σήμερα οι υλικοί όροι ανάδυσης του.

Ένα άλλο εργατικό κίνημα εξοπλισμένο με τους αναγκαίους στόχους και διεκδικήσεις, με την υιοθέτηση αποφασιστικών μορφών αγώνα και στηριγμένο σε τρόπους οργάνωσης ανοιχτούς στη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων μέσα από συντονισμένα ανεξάρτητα κέντρα αγώνα.

Οργανωμένος λαός σημαίνει τέλος την εμφάνιση στους δρόμους και τις πλατείες, ενός μαζικού λαϊκού πολιτικού κινήματος, που θα κάνει πράξη το στόχο του καθολικού λαϊκού ξεσηκωμού.

Μια τέτοια εξέλιξη είναι σε θέση, με την ανοιχτή απειλή της κοινωνικής ανατροπής, να αναγκάσει ακόμη και κυβερνήσεις που βρίσκονται στα όρια του συστήματος να κινηθούν σε λήψη μέτρων όπως τα παραπάνω.

Ωστόσο η υλοποίηση των αναγκαίων προοδευτικών μέτρων προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας δεν μπορεί να ολοκληρωθεί παρά μόνο με την υπέρβαση του σημερινού φονικού καπιταλισμού με έναν βαθύ ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό.

Πιο κοντά με τους λαούς της περιοχής, όλο και πιο μακριά από τους δυνάστες μας

Μια ανατροπή αυτού του τύπου στην Ελλάδα, μπορεί να πυροδοτήσει ανατροπές στο νότο της Ευρώπης και να δημιουργήσει άλλες υλικές και πολιτικές προϋποθέσεις για μια διεθνοποίηση προς όφελος των λαών στη νότια Ευρώπη αλλά και τη Μεσόγειο.

Επίσης είναι υπαρκτές οι προϋποθέσεις για ισότιμες ανταλλαγές, που θα αλληλοσυμπληρώνουν τομείς που υπάρχουν ελλείψεις.

Ας το συνειδητοποιήσουμε: έχουν δύναμη οι λαοί στην περιοχή, κανείς δεν είναι σε απομόνωση.

Το ψευτοδίλημμα: ΕΕ ή εθνική απομόνωση και αναδίπλωση είναι μια προπαγανδιστική μυθολογία των ελίτ με στόχο να εμφανίσουν τη φυλακή του ευρώ και της ΕΕ ως μοναδική αναγκαστικά επιλογή.

1. Η Ελλάδα υπέβαλε αίτηση πλήρους ένταξης στην ΕΟΚ στις 12.6.1975. Οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν τελικά στην Πράξη Προσχώρησης που υπογράφτηκε στις 28.5.1979 και η Ελλάδα έγινε επίσημα το δέκατο μέλος της ΕΟΚ, την 1.1.1981.

2. Κωνσταντίνος Καραμανλής, Αρχείο, Γεγονότα και Κείμενα, τόμ. 5Β’, σελ. 497, έκδ. Η Καθημερινή, Αθήνα, 2005.

3. Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τόμ. 8, σελ. 612, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1997.

4. Βλ. Εστία, 10.7.1961 και Νέα Οικονομία, τόμ. έτους 1961, σελ. 544.

5. Ξ. Ζολώτας, Νομισματική ισορροπία και οικονομική ανάπτυξις, σελ. 171, Αθήνα, 1964.

6. Θ. Γεωργακόπουλος, «Μακροοικονομικές ανισορροπίες της οικονομίας», στο συλλογικό 2004: Η ελληνική οικονομία στο κατώφλι του 21ου αιώνα, σελ. 98, εκδ. Ιονική Τράπεζα, 1995.

7. Κώστα Χατζηαργύρη, «Αι διαπραγματεύσεις διά την σύνδεσιν με την Κοινήν Αγοράν», περιοδικό Νέα Οικονομία, τόμ. 1961, σελ. 23.

8. Σ. Τριάντη, Κοινή Αγορά και Οικονομική Ανάπτυξη, σελ. 227-228, Αθήνα, 1961.

9. Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του Αγγ. Αγγελόπουλου: «Η Ελλάς δεν έπρεπε να ζητήση ακόμη την προσχώρησίν της εις την Κοινήν Αγοράν, πριν απόκτηση και αυτή μίαν σχετικώς σταθεράν παραγωγικήν διάρθρωσιν και διαδικασίαν» (Βλ. Αγγ. Αγγελόπουλος, «Διατί δεν συμφέρει προς το παρόν η σύνδεσις με την Κοινήν Αγοράν», Νέα Οικονομία, τόμ. έτους 1959, σελ. 722-723).

10. Βλ. Βασ. Δαμάλα, «Η σύνδεσις της Ελλάδος με την ΕΟΚ», Νέα Οικονομία, τόμ. έτους 1959, σελ. 737-741.

11. Ιστορία του Ελληνικού Εθνους, τόμ. ΙΣΤ’, Εκδοτική Αθηνών, σελ. 234. Το απόσπασμα ανθολογείται από το βιβλίο του Μ. Ψαλιδόπουλου, Παναγή Παπαληγούρα: Ομιλίες – Αρθρα, σελ. 246, Αθήνα, 1966.

12. Ομιλία Π. Παπαληγούρα στη Βουλή, Εφημερίς των συζητήσεων της Βουλής, Συνεδρίαση 25.1.1962. Αναφέρεται στο Πάνος Καζάκος, Ανάμεσα σε Κράτος και Αγορά, σελ. 238, εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 2003.

13. Πρόκειται για τη μεταδικτατορική ΕΔΑ που είχαν συγκροτήσει οι Ηλίας Ηλιού, Μανόλης Γλέζος κ.ά.

14. Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τόμ. 9, σελ. 145, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2002.

15. Ο.π., σελ. 14.

16. Ο.π., σελ. 146.

17. Ο.π., σελ. 195.

18. Σημειώνεται, όμως, ότι στη δεκαετία 1980, σε συνθήκες ένταξης, η εγχώρια βιομηχανία υφίσταται ισχυρότερες συνέπειες εξαιτίας του ανταγωνισμού απ’ ό,τι στις συνθήκες σύνδεσης. Νέο κύμα όξυνσης του ανταγωνισμού επήλθε με την υιοθέτηση ως νομίσματος του ευρώ.

19. Στο Βουκουρέστι εκδόθηκαν από τις Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις και στην Αθήνα από τις εκδόσεις Οικονομία – Πολιτική.

πληροφορίες άντλησα και από https://www.imerodromos.gr/lakkos-leonton/

http://www.biblionet.gr/book/188130/Σακκάτος,_Βαγγέλης/Ευρωπαϊκή_Ένωση:_Ο_λάκκος_των_λεόντων

https://www.georgiouclub.gr/trapezikos/

http://www.narnet.gr/articles/εε-παράδεισος-για-τους-ισχυρούς-«λάκκος-των-λεόντων»-για-τους-λαούς

Την επιμέλεια έκανε ο ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

http://arxaiaithomi.gr

Μοιραστείτε το!

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>