ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114 D-40885 Ratingen Tel.+Fax: 0049 2102 32513

                     E-Mail: chaziteo@t-online.de

          17.04.2019

Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου

Τι ειναι στην ουσια η θεωρια; Υπαρχουν οι εξης ορισμοι για την εννοια αυτη:

1. Κατα τον αρχαιο Ελληνα φιλοσοφο Πλατωνα χωρις την ευρυτερη θεωρηση  δεν θα υπηρχε ουτε αντιληψη, ουτε επιστημη, δηλαδη  η «μετα λογου  αληθης δοξα»

2. Κατα πολλους συγχρονους επιστημονες, οι θεωριες ειναι πρωτυπα εκφραζομενα με μαθηματικο τροπο και αποσκουντα στην μαθηματικη μορφικη εκφραση της πραγματικοτητας.

3. Μια αλλη ομαδα επιστημονων υποστηριζει, οτι οι θεωριες αποτελουν απλες περιγραφες του ισχυοντος, οι οποιες δεν λαμβανουν υπ’ οψη παρα τα  καθαρα επιστημονικα δεδομενα.

4. Κατ’ αλλους, οι θεωριες ειναι οργανα ερευνας και οχι γενικες περιγραφες ‘η σχεσεις. Ειναι κανονες, οροι οι οποιοι βοηθουν την ερευνα, οι οποιοι  ικανοποιουν για ενα διαστημα γενικωτερες κατευθυνσεις.

Στην επιστημη ισχυει η ετσι ονομασθεισα αρχη της φειδωλιας, γνωστη ως «ξυριστικο μαχαιρι – Ockham» (1285-1349 μ.Χ.).

Η αρχη αυτη εχει ως εξης:

  «Απο περισσοτερες της μιας θεωριας,  που καταγινονται να εξηγησουν το ιδιο φαινομενο, επιλεγεται η απλουστερη. Δηλαδη αυτη που περιεχει τις  λιγωτερες υποθεσεις».

Η επιστημονικη θεωρια οταν επιβεβαιωνεται, γινεται επιστημονικη αληθεια αναμφισβηρου κυρους.

Οταν διαψευδεται, αντικαθισταται απο αλλη θεωρια, η οποια εχει ισχυρωτερα επιχειρηματα.

Η διαψευσιμοτητα μιας θεωριας συνιστα προ’υ’ποθεση ενισχυσης της, ενω η επαληθευσιμοτητα της την καθιστα επιστημονικη αληθεια.

Ακομη ομως και οταν μια θεωρια ισχυει επι εκατονταετιες μπορει λογω νεων πειραματικων αλλα και θεωρητικων αποτελεσματων να ανατραπει ανα πασα στιγμη.

Πολλες φορες οι ιδεες μιας νεας θεωριας αποδεικνυονται οτι ειναι πολυ παλαιες.

Σχετικα για μια γενικα αναγγωρισμενη «θεωρια της Οικονομιας», λειπουν οι αδιαψευστες βασικες αρχες πανω στις οποιες θα αποδεικνυονταν ολα τα αποτελεσματα των υπολογισμων της πραγματικης Οικονομιας.

Ο μεγαλυτερος κινδυνος για τους Οικονομολογους, που επιθυμουν να διατυπωσουν με αντικειμενικα επιχειρηματα μια νεα οικονομικη θεωρια, κρυβεται οταν αυτη δεν βασιζεται πανω σε αναμφισβητητες αληθειες αλλα σε σκοπημα ψευδη και στην επισης ψευτικη φημη τους, που τους κανει να λησμονουν την υποχρεωση κατευθυνση τους σε πραγματικα γεγονοτα, ακομη και εαν αυτα αντιβαινουν στα συμφεροντα ορισμενων κυκλων της εξουσιας.

Ας μη λησμονειται, οτι η σημερινη οικονομικη κριση εχει μεταμορφωθει σε μια πολιτικο- ηθικη κριση που οικονομικα μεγεθη απο μονα τους δεν επαρκουν για την λυση της.

Το προβλημα των ημερων μας περιεχει πολυπλοκους παραγοντες τεραστιων διαστασεων.

Καθε σπουδαια αποφαση των ανθρωπων της σημερον βασιζεται στην συγκριση με μεγεθη του χρηματος, σε χαρτο- ‘η κερματονομισματα.

Οι αποφασεις παιρνονται συνεχως βασιζομενες στις ετσι ονομασθεισες αξιες.

Τι ομως ακριβως ειναι οι αξιες αυτες και σε τι διαφερουν τα διαφορα χαρτο- και κερμανομισματα, αποσιωπαται με συνεχεια και συνεπεια.

Για τον λογο αυτο επικρατει λανθασμενα και παντου στον πλανητη μας η αποψη, οτι το χρημα αποτελει ενα μετρο αξιας ‘η ενα παγκοσμιως ισχυον ανταλλακτικο μεσο ‘η ενα μεσο διατηρισης των αξιων.

Ανθρωποι παντου στον πλανητη μας που πιστευαν και συνεχιζουν να πιστευουν στον ως ανω παραλογισμο του χρηματος, ειναι και θα παραμεινουν σκοπημα παραπληροφορουμενοι για την ευκολωτερη τους εκμεταλλευση.

Ουτε δημιουργουνται σημερα χρηματικες αξιες στις ετσι ομομασθεισες «Αγορες» κατα τουν νομους της προσφορας και ζητησης, ουτε διαπραγματευεται το χρημα σε αυτες.

Η κλιμακα (Αξιας) δημιουργηθηκε τελειως αυθαιρετα την οποια ακολουθησαν βασικα μεγεθη για συγκριση, για μετριση με την ιδια παντοτε μεθοδο.

Το χρημα προ’ι’οντων με δικη του αξια δεν ικανοποιει αυτην την προ’υ’ποθεση και για τον λογο αυτο αποδεδειγμενα δεν ειναι καμμια σοβαρη κλιμακα αξιων.

Η αγοραστικη τιμη ενος προ’ι’οντος ειναι παντοτε υποκειμενικη και ιδιαιτερη και ποτε γενικα ισχυουσα και ως εκ τουτου το αποτελεσμα ειναι προ’ι’ον διαπραγματευτικης ικανοτητας.

Γνησιες αξιες δημιουργουνται αποκλειστικα στην πραγματικη Οικονομια!

Το χρημα παριστανει ως εκ τουτου παντοτε μονο τον μετρητη  αξιων της πραγματικης Οικονομιας και ποτε τις ιδιες τις αξιες.

Εαν το χρημα ηταν ενα μετρο μετρησεως οφειλε αυτο παντοτε να εντοπιζεται εκ νεου!

Κατα γενικο τροπο ξεχωριζει καποιος μεταξυ της ανταλλακτικης και αξιας χρησιμοποιησης.

Η ανταλλακτικη αξια ειναι η εκτιμηση για μια τιμη αγορας ‘η πωλησεως του προ’ι’οντος.

Η αξια χρησιμοποιησης δεν μπορει να παραστει με το χρημα και εμφανιζεται, οταν ενα αντικειμενο δεν πωληται αλλα χρησιμοποιηται και εξαρταται εκαστοτε απο μια σειρα παραπλευρων προ’υ’ποθεσεων.

Ετσι δεν υφισταται τοσο για την ανταλλακτικη αξια οσο επισης και για την αξια χρησιμοποιησης μια ικανοποιητικα ικανη υπολογιστικη οικονομικη μεθοδος.

Επισης και η χρηματικη ποσοτικη ελλειψη και η χρηματικη πληθωρα δεν ειναι κλιμακες αξιων.

Προκειται για μανιπουλαρισματα των ετσι ονομασθεων ελευθερων «Αγορων» της Οικονομιας και δεν υπηρετουν τις βασεις των επιστημονικων θεωριων της Οικονομιας.

Εδω και χιλιετιες βομβαρδιζεται ο ανθρωπος παντου στον πλανητη μας με το ψευδος, οτι μονο με την χρησιμοποιηση του χρηματος γινεται δυναδη η αγορα ενος προ’ι’οντος.

Σκοπημα αποσιωπαται στους ανθρωπους, οτι καθε τιμη ενος προ’ι’οντος δεν ειναι τιποτε αλλο απο μια σχεση αξιας.

Για τον λογο αυτο το χρημα δεν μπορει να χρησιμοποιηθει για ανταλλαγη, αλλα παντοτε μονο για την αγορα ενος προ’ι’οντος.

Με το γλωσσικο τρικ «Ανταλλαγη» αποπροσανατολοζονται οι ανθρωποι απο ολες τις πανταχου παρουσες τιμες.

Εαν μια νομισματικη μοναδα π.χ. το Ευρω, δεν εννοιλογειται με φυσικες μοναδες μετρησεων, ως π.χ. μια ουντσα χρυσου, πως τοτε μπορει αυτη να εννοιολογηθει;

Γιατι πραγμα προκειται π.χ. οταν το 1 Ευρω καλυπτεται απο 1 Ευρω κρατικο χρεος;

Οι νομισματικες μοναδες ειναι συνεπως αοριστες και καθαρως μαθηματικα εξεταζομενες, μη μετρησιμες.

Η ποσοτητα του χρηματος Μ σε καθε Οικονομια της υφηλιου, ειναι μονο ενας απο τους τεσσερες παραγοντες στην βασικη εξισωση της κλασικης χρηματικης Οικονομιας: Μ x V = P x Y. Εδω ειναι: Μ η ποσοτητα του χρηματος, V η ταχυτητα κυκλοφοριας του χρηματος, P η σταθμη της τιμης και Y  το πραγματικο εισοδημα. Η σχεση P x Y παριστα το ονομαστικο εισοδημα.. Το κυκλοφορουντα χρηματικο ποσο στην Οικονομια μετριεται απο τις κεντρικες τραπεζες με τα μεγεθη Μ1, Μ2 και Μ3. Με Μ1 παρισταται περιπου το αθροισμα των εις την κυκλοφορια ευρισκομενων χαρτονομισματων (επιταγες και λογαριασμοι), δηλαδη οι καταθεσεις των πελατων στις τραπεζες.

Στο μεγεθος Μ2 συνυπολογιζονται χρηματικες καταθεσεις και ορισμενα ημερομηνιακα χρηματα και στο μεγεθος Μ3 επιπλεον ημερομηνιακα χρηματα και καταθεσεις σε φοντς χρηματαγορας.

Με το μεγεθος Μ3 μπορει ο καθε ειδικος να υπολογισει το μεγεθος των δανειων απο τις κεντρικες τραπεζες προς τις κυβερνησεις των κρατων, εαν διαιρεθει το μεγεθος αυτο με το ακαθαριστο εθνικο προ’ι’ον (ΑΕΠ).

Με την ενδειξη αυτη του μεγεθιυς Μ3 μπορει ο καθε ειδικος να προβλεψει οικονομικες κρισεις και να επιδρασει ετσι στην ψυχολογια των ανθρωπων.

Για τον λογο αυτο απαγορευσε η κετρικη τραπεζα των ΗΠΑ FED απο την 23.03.2006, την δημοσιευση των στοιχειων του μεγεθους Μ3.

Οι ΗΠΑ συνεπως τρεμουν απο την γνωστοποιηση της πραγματικης δραματικης καταστασης στην οποια βρισκεται η εθνικη τους Οικονομια.

Η αθροιση των εισοδηματων απο την καταναλωση προς τα μερη απο τα οποια αποτελειται μια αποδοση, ως π.χ. η παραγωγη ενος προ’ι’οντος, γινεται παντοτε κατα βουληση καθαρα αυθαιρετα.

Το προβλημα πυρηνος στην περιπτωση αυτη βρισκεται στην διατηριση του ολοκληρωτικα πεπαλαιωμενου και διπλου λογιστικου βιβλιου καταγραφης των στοιχειων, δηλαδη στον τροπο σκεψης των Ρωμαιων της αρχαιοτητας, οπως της Οικονομιας με σκλαβους βασιζομενης στην τοτε ισχυουσα νομικη ταξη.

Μονο αυτο το ειδος διατηρισης λογιστικων βιβλιων και απο αυτο το ειδος προκυψαντες ισολογισμοι κανουν δυνατη, στους σημερινους «ιδιωτες ελιτ της Οικονομιας και ιδιαιτερα των ΗΠΑ» (Οποιοι και εαν ειναι αυτοι) ‘η στους «υπεραπατεωνες που βρισκονται και χωρευουν μεσα στους γυαλινους πυργους των διεθνων οργανωσεων ΟΗΕ, Ε.Ε., OECD, FED, ΔΝΤ, ΕΚΤ, BIZ και πολλων αλλων», την απατη και τους  εκβιασμους στην πολιτικη και τους λαους,  απατωντας, λαδωνοντας  και εκβιαζοντας τους οπως θελουν και ιδιαιτερα πολιτικους και ανθρωπους απο την Γαλλια και Γερμανια που λαμβανουν τις αποφασεις στην Ε.Ε., γιατι αυτοι εκβιαζονται και λαδωνονται απο τις ΗΠΑ ευκολωτερα.

Ο Friedrich Merz π.χ. απο την Γερμανια, γνωστος ως Ατλαντιστης, επεστρεψε προσφατα στην πολιτικη και προωθειται αθορυβα απο τις ΗΠΑ στην θεση του υπουργου Οικονομιας της Γερμανιας μονο και μονο για μια αυριανη κυβερνηση, για να μπλοκαρει την υλοποιηση του νεου αγωγου μεταφορας φυσικου αεριου απο την Ρωσια (Nordstreem II).

Ο ανθρωπος αυτος μεχρι την εσωτερικη ουσια των κοκκαλων του ειναι Λομπυ’ι’στας των ΗΠΑ. Η απατη με την διατηριση λογιστων βιβλιων και των απ’ αυτα απορρεοντων ισολογισμων της οικονικης ελιτ θα διατηρειται οσο καιρο οι φοιτητες της γενικης και εμπορικης Οικονομιας αναγκαζονται να παπαγαλιζουν αρχες απατης που δεν ισχυοτν στην πραγματικη Οικονομια.

Προκειται εδω για συστηματικο πνευματικο μανιπουλαρισμα εκατονταετιων απο τους υπεραπατεωνες για την μαζικη παραγωγη ασχετων ειδικων της Οικονομιας.

Εδω αθροιζεται το γεγονος οτι οι υπεραπατεωνες πλαισιωνουν ολες τις ασφαλιστικες δικλειδες των σπουδαιοτερων θεσεων στην πολιτικη, Οικονομια,  στην κορυφη της πυραμιδας των ενοπλων Δυναμεων και σωματων ασφαλειας, των ΜΜΕ και του πολιτισμου.

Η εσωτερικη δομη της παγκοσμια επικρατουσης ταξης των υπεραπατεωνων καταγραφεται με τεσσερεις ομοκεντυρους κυκλους:

1. Στον εσωτερικωτερο κυκλο βρισκονται οι οικογενειες με εκαστοτε

     περιουσιακα στοιχεια που ξεπερνουν το ενα δισεκατομμυριο δολαρια των

     ΗΠΑ.

2. Στον δευτερο ομοκεντρο κυκλο βρισκονται βρισκονται οι διεθνεις

μεγαλυτεροι Μεγιστανοι του χρηματος. Αυτοι ενδιαφερονται για τον

     πλουτο των μελων του εσωτερικωτερου καυκλου και του κυκλου τους.

3. Στο τριτο ομοκεντρο κυκλο εδρευουν οι σπουδαιοτεροι διεθνεις πολιτικοι,

     μερικοι με κυβερνητικες λειτουργιες, αλλοι ως συμβουλοι στο παρασκηνιο

     και σε διεθνεις οργανισμους, και στις κορυφες των ενοπλων δυναμεων και

     σωματων ασφαλειας. Ο ως ανω, υπο την στενη εννοια πολιτικος κυκλος,

     ειναι υπευθυνος για την οργανωση διανομης των ΑΕΠ των χωρων που κατα

     προτιμηση διοχετευεται εγκληματικα προς τους εβρισκομενους στους δυο

     πρωτους ομοκεντρους κυκλους και εξασφαλιζει το πολιτικο τζιρκο με την

     αναγκαια δημοκρατικη νομομοποιηση. Η Δημοκρατια στο Μεγαλειο της!!!

4. Στο τεταρτο ομοκεντρο κυκλο βρισκεται η κορυφη των επιστημονων, των

     ΜΜΕ πασης μορφης, Δικηγορων, αντιπροσωπων των μη κυβερνητικων

     οργανωσεων και αλλων, δηλαδη οι τιμαριωτες που εχουν προσωπικα

     συμφεροντα και πληρωνονται πλουσιοπαροχα, απολαμβανοντας την ευνοια

     των ισχυρων του πρωτου και δευτερου κυκλου.

Απο τα ηδη διατυπωθεντα γινεται ξεκαθαρο, οτι το χρημα εως σημερα λειτουργει οπως θελουν να λειτουργει οι δημιουργοι του.

Επειδη ομως οι δημιουργοι του σημερα ειναι «Μεγαλοαπατεωνες», ειναι και η λειτουργια του μια «σκετη Μεγαλοαπατη».

Δηθεν ειναι στην λειτουργια του χρηματος ο τοκος ενας κεντρικος νευρικος αγωγος της Οικονομιας.

Στην πραγματικοτητα ομως τραυματιζεται σχεδον θανασιμα με τους τοκους και τα πανωτοκια η δικαιοδοσια ανταλλαγης προ’ι’οντων.

Στην διαδικασια αυτη δεν ανταλλασσονται ισες αξιες, δηλαδη σχεδιαζεται και εκτελειται η διαδικασια των ανισοτητων για να προκυψει για τους απατεωνες ενα κερδος.

Η κυριωτερη δομικη προ’υ’ποθεση του μοντερνου χρηματικου- και χρημαπιστωτικου καπιταλιστικου συστηματος αλλα και του κομμουνιστικου, τυπου Κινας, ως μορφη της τοκογλυφιας και ως συστημα θεσμικης τοκογλυφιας σε βαρος των ανθρωπινων μαζων, δεν προκυπτει απο τα κατωθι παραδοξα του Ζηνωνος, αλλα του Νεομερκαντιλισμου (Λεηλασια, Καταπιεση, Υποκρισια):

1. Περιπου 50 %, του συνολικου ΑΕΠ του εκαστοτε οικονομικου συστηματος του πλανητη μας, δηλαδη καθε Κρατους, καταβροχθυζεται απο τους τοκους  για κεφαλαιο και εδαφος. Περισσοτερο απο το ημισυ του νεου ακαθαριστου  εθνικου εισοδηματος των ανθρωπων του πλανητη μας, καταβροχθυζεται  ληστρικα χρονο με χρονο απο τους «Μεγαλοαπατεωνες» (εισπραξεις τοκων  και πανωτοκιων πασης μορφης).

2. Υπο την προ’υ’ποθεση ενος μεσου ορου επιτοκιου 5 % ρεει το ολικο εθνικο  εισοδημα καθε λαου του πλανητη μας, συμπεριλαμβανουμενου και του εδαφους, της γεωργικης παραγωγης, ολων των κινητων και ακινητων  εγκαταστασεων παραγωγης, σε χρονικο διαστημα 15 ετων, στις τσεπες των  Μεγαλοαπατεωνων του Νεομερκαντιλισμου. Στην πραγματικοτητα η ως  ανω διαδικασια ρεει γρηγορωτερα, διοτι ο μεσος ορος του ως ανω επιτοκιου ειναι πολυ υψηλωτερος.

3. Καθε μειωση του ως ανω επιτοκιου των 5 % κατα μονο 1 % επιδρα στο να υψωνεται το εργατικο εισοδημα αυτων που παραγουν κατα 20 %. Εδω δεν συμπεριληφθει το επιπλεον εισοδημα αυτων που παραγουν, που προηρθε  απο την επιπλεον παραχθεισα ποσοτητα προ’ι’οντων. Με μειωση του  επιτοκιου κατα 2 % προκυπτει μια αυξηση του εργατικου εισοδηματος κατα 40 %, με μειωση του επιτοκιου κατα 3 % μια αυξηση του εργατικου εισοδηματος κατα 60 %, και με μειωση του επιτοκιου κατα 4 % μια αυξηση του εργατικου εισοδηματος κατα 80 %, ενω κατα μειωση του επιτοκιου κατα

     5 % αυξανεται το εργατικο εισοδημα κατα 100 %. Σε τετοια μεγεθη ρεει το προβλημα των επιτοκιων για την Οικονομια καθε χωρας.

4. Περισσοτερο απο το ημισυ ολων των τιμων των προ’ι’οντων ειναι απο επιβαρυνσεις τοκων, οι οποιοι με διαφορετικους μεθοδους, εισερχονται ως τοκοι υποταγης στις τιμες των προ’ι’οντων. Οι μισθοι αυτων που παραγουν  προ’ι’οντα, ειναι γενικα κατα μεσο ορο κατα το ημισυ μειωμενοι, ενω τα  αγαθα για να επιζησει ενας εργαζομενος, ακριβαινουν κατα το διπλασιο.

5. Τοκος σημαινει αποσυρση απο το αποτελεσμα μιας ολοκληρωμενης εργατικης αποδοσης ως επιβαρυνση. Επιδρα κατα τον ιδιο τροπο τοσο στον εργαζομενο οσο και στον εργοδοτη εις βαρος ολων των προ’ι’οντων αυτων που παραγουν. Οποιος δανειζει χρημα μονο για τους τοκους, αυξανει τις τιμες των προ’ι’οντων και μειωνει στο ιδιο μεγεθος τους μισθους των εργαζομενων. Για τον λογο αυτο η εννοια του ετσι ονομασθεντος χαμηλου  και δικαιου τοκου ειναι μια αντιφασκουσα εννοια και μαλιστα οχι μονο ηθικα αλλα και για μαθηματικους λογους.

6. Τα μεγαλυτερα κερδη απο τοκους, ειναι εκεινα που προκυπτουν απο κεφαλαια τα οποια δεν επενδυονται στην πραγματικη Οικονομια, αλλα στην κερδοσκοπια, οπως στα ομολογα και στα παραγωγα.

7. Μεσα σε περιπου 150 χρονια παρουσιαζεται μια γιγαντιαια αυξηση της τοκογλυφιας με τα οικοπεδα και γενικα με το εδαφος, βασιζομενη στην συνεχη και ταχεια αυξηση του γηινου πληθυσμου και στο γεγονος, οτι η μειονοτητα των κερδοσκοπων σε σχεση με τους μη κατεχοντες, συσσωρευουν πολυ γρηγορα πλουτο.

8. Παρ’ ολη την αυξηση των απασχολουμενων στην παραγωγη, λογω της προοδου της τεχνολογιας και της επιστημης μετα απο δυο παγκοσμιους πολεμους, δηλαδη παρ’ ολου των επιτευχθεντων και αυτων που θα επιτευχθουν ακομη δια της ψηφιακης τεχβολογιας, οι αρνητικες επιδρασεις     του μηχανισμου της τοκογλυφιας, χωρις γενναιες αποφασεις, δεν θα εξαφανισθουν. Η μεγιστοποιηση της παραγωγης και μεγιστοποιηση της λεηλασιας συμβαδιζουν παραλληλα και αναλογα, τοσο στο καπιταλιστικο οσο και στο κομμουνιστικο οικονομικο συστημα. Ο αποφασιστικος λογος για την τραγικη αυτη κατασταση που μαστιζει την  ανθρωποτητα ειναι ο μηχανισμος της τοκογλυφιας και οχι το ειδος του πολιτικου συστηματος που υποκειται στην ολικη υλικη κυκλοφορια απο την παραγωγη εως την καταναλωση συμπεριλαμβανομενης και της προσφορας  υπηρεσιων.

Οτι ισχυει μεμονομενα για καθε ανθρωπο, ισχυει και για την Οικονομια.

Ενα ελευθερο οικονομικο συστημα μπορει να καταστησει ευτυχισμενη μια κοινωνια.

Οικονομιες ομως, που επιμενουν σε «σοσιαλιστικα επιτευγματα» σοσιαλιστικων οικονομικων συστηματων, αντιμετωπιζουν εκπληξεις μειωσης του βιοτικου επιπεδου σε ολα τα επιπεδα των κοινωνιων τους.

Κατα την φυσιοκρατικη οικονομια προς το τελος του Μεσαιωνα, οι ανθρωποι δεν εργαζονταν για να αποκτησουν για τον εαυτον τους πολλα αγαθα και πλουτο, αλλα για να ικανοποιησουν τις αναγκες τους και αυτες των συνανθρωπων τους. Ισχυε η αρχη καλυψης των αναγκων αναλογα με την κοινωνικη ταξη.

Οι φυσιοκρατες της εποχης αυτης πιστευαν, οτι μονο η γεωργια ηταν η πηγη του πλουτου.

Με την αρχη της νεας εποχης ελαβε χωρα η μεταβαση απο την φυσιοκρατικη στην  καπιταλιστικη βιοποριστικη οικονομια.

Ενα παρακλαδι αυτης, γνωστο ως Μερκαντιλισμος, εδραιωθηκε στην εποχη το αρχικου καπιταλισμου (απο τον 16. εως τον 18. μ.Χ. αιωνα), ο οποιος κατα τα τελη του 18. μ.Χ. αιωνα δια του γαλλου Jean-Baptist Colbert, μετατραπηκε σε Κολμπερτισμο, δηλαδη σε γαλλικο ολοκληρωτισμο.

Απο τις αρχες του 19. μ.Χ. αιωνα εως σημερα, καθε οικονομικη πολιτικη, οπως και μιας ενωσης κρατων, η οποια επιδειωκει ενα αριθμητικο ισολογιστικο πλεονασμα και μια σταθεροποιηση στο ελαχιστο της ανεργιας,  ο Μερκαντιλισμος ειναι πανταχου παρων.

Οι τοχοι του και οι αρχες του παραμενουν ακλονητοι: Μια χωρα μπορει να υπαρξει μονο σε βαρος μιας αλλης χωρας! Στην Ε.Ε. π.χ. μπορει να υπαρξουν η Γαλλια και η Γερμανια μονο σε βαρος των υπολοιπων μελλων κρατων της! Η υπαρξη των ΗΠΑ εξασφαλιζεται μονο σε βαρος ολων των εθνων του πλανητη μας!     

Οι χωρις επιτυχια προσπαθειες του παρελθοντος για δημιουργια μιας γενικα αποδεκτης και βασιζομενης σε σοβαρα αντικειμενικ κριτηρια θεωριας της  Οικονομιας  θα περιγραφουν εν συντομια περεταιρω:

Ο David Hume (1711-1776 μ.Χ.) ο οποιος καταγινονταν και με την θεωρια του χρηματος, ειναι ο πατερας της μερκαντιλιστικης αντιληψης, οτι η συσσωρευση μεγαλου χρηματικου ποσου σε μια χωρα, εχει πολλα πλεονεκτηματα για αυτην..

Αλλα η αποψη των Μερκαντιλιστων, οτι μια χωρα μονο σε βαρος μιας αλλης μπορει να υπαρξει δεν εγινε αποδεκτη. Χωρις εμπορικους περιορισμους τα προ’ι’οντα παραγονται φθηνοτερα, κατι που ειναι προς το συμφερον των ανθρωπων.

Οι παραγωγικες διαδικασιες ενισχυουν και τις ανθρωπινες συνειδησεις και καλυπτουν τις βιοποριστικες τους αναγκες.

Ο Adam Smith (1723-1790 μ.Χ.) στο εργο του «Ευημερια των Εθνων» συγκεντρωσε τις γνωσεις της εποχης του και τις διατυπωσε σε μια δικη του θεωρια.

Για να λειτουργησουν το εμποριο και η ανταλλαγη προ’ι’οντων χρειαζονται μια ελευθερη Αγορα, στην οποια ο ανταγωνισμος για επικοινωνια και πληροφοριση μεταξυ των συμετοχοντων, εξασφαλιζεται και αποκλειεται η καταχρηση της εξουσιας μεταξυ των συμφεροντων των ομαδων συμμετοχης.

Ανευ ιδιοκτησιας, κατα τον Smith, δεν μπορει να υπαρξει μια κοινωνικη και οικονομικη ταξη.

Ενα «Συστημα της φυσικης Ελευθεριας» οφειλει να εξασφαλιζεται απο την κρατικη εξουσια.

Το κρατος οφειλει να διαφυλαξει, μεμονομενα ατομα και ομαδες, που συζουν με αντιπαραθεσεις.

Ο Smith στηριζει αυτο που λεγεται σηερα «πολιτικη της ταξης».

Το αθροισμα των μεμονομενων συμφεροντων με αυτα της κοινωνιας, πρεπει να καλυπτονται, διοτι τα συμφεροντα αυτων που παραγουν ως και αυτων που καταναλωνουν πρεπει να αντισταθμηστουν για να δημιουργηθει μια οικονομικη αρμονια.

Κοινωνικος πλουτος υπαρχει στην φθηνοτητα των προ’ι’οντων σε σχεση με το υψος των μισθων.

Οι εργαζομενοι ομως δεν εχουν ιδιοκτησια στο εδαφος ‘η στον μηχανολογικο εξοπλισμο παραγωγης και εργαζονται για τους κατεχοντες τον κεφαλαιο.

Οπου επενδυεται το κεφαλαιο, η παραγωγικη εργασια κινειται και συγκεντρωνει συμπληρωματικο κεφαλαιο.

Για τον Adam Smith η εθνικη Οικονομια ειναι μια αφθορμιτη ταξη, μια αυτοδιαδικασια, ενα αορατο χερι που ρυθμιζει την ανταλλαγη προ’ι’οντων στην Αγορα και δημιουργηθηκε στην  εξελικτικη πορεια του ανθρωπου.

Στην εποχη της αναεπανορθωσης και επαναστασης (1815-1870 μ.Χ.) κινηθηκε εξελικτικα προς το καλλυτερο η πολιτικη καθως και η Οικονομια και η τεχνολογια.

Στην Αγγλια εκτοπισε το ελευθερο εμποριο τον Μερκαντιλισμο και δια της αποικιοκρατιας η χωρα αυτη ως θαλασσια δυναμη και βιομηχανοποιημενη, απεκτησε μεγαλο πλουτο.

Η ατμομηχανη, το ηλεκτρικο ρευμα, οι ηλεκτρομηχανες, οι βενζινο- και ντιζελοκινητηρες συνεβαλαν μαζι με τον ανθρακα και τον χαλυβα στην εξελιξη μιας νεας μεγαλης βιομηχανιας.

Ο John Stuart Mill (1806-1873 μ.Χ.) στο εργο του «Αρχες της πολιτικης Οικονομιας» το 1848, εκανε μια συνοπτικη αναλυση για τις σπουδαιοτερες θεωρητικες αποδοσεις της οικονομικης διδασκαλιας στην μορφη ενος εγχειριδιου, το οποιο απεκτησε μεγαλη φημη για την σημασια της περεταιρω εξελιξης της διδασκαλιας της Οικονομιας.

Ο Mill ερευνησε ως πρωτος σε βαθος την δημιουργια τις τιμης στα προ’ι΄’οντα στην Αγορα και διετυπωσε την λειτουργικη εξαρτηση απο τις τιμες, τη προσφορα και ζητηση.

Ιδιοκτησια και ανταγωνισμος ηταν για αυτον φυσικα και ευνο’ι’τα δεδομενα.

Για τον Mill ειχεν ιδιαιτερη σημασια η ολοκληρωση της κλασικης σχολης της εθνικης Οικονομιας.

Βασισθηκε στην διδασκαλια της Οικονομιας του Adam Smith.

Κατα τον Karl Marx (1818-1883 μ.Χ.) μια συμμαχια μεταξυ της Φιλοσοφιας και της εργατικης ταξης ειναι απολυτα αναγκαια για την προοδο της ανθρωποτητας.

Γι’ αυτο θεωρησε αναγκαιο για τον εαυτο του να αναλυσει και να συγκρουσθει με την εθνικη Οικονομια.

Γι’ αυτον δεν επροκειτο ως πρωτευον θεμα οι οικονομικοεπιστημονικες γνωσεις, αλλα πανω απ’ ολα για επιχειρηματα στα οποια θα στηριζονταν η θεωρια του για την αναγκαστικη εξελιξη του σοσιαλισμου.

Η γνωση αυτη προ’υ’πηρχεν στον Μαρξ διοτι προτου αυτος  διοχετευσει τα αποδεικτικα στοιχεια του ειχε ηδη τα κυρια αποτελεσματα του «Κομμουνιστικου Μανιφεστου».

Ο πρωτος τομος του «Κεφαλαιου» δημοσιευθηκε το 1867.

Ουσιωδες μερος του εργου ειναι η «θεωρια της αξιας».

Κατα τον Μαρξ αλλα και κατα τον Εγγελ η αξια ενος προ’ι’οντος μετριεται με τον χρονο εργασιας, ο οποιος ειναι αναγκαιος για την παραγωγη του.

Και ο  ιδιος ο παραγωγος ειναι ενα εμπορευμα, η αξια του οποιου ανταποκρινεται στις δαπανες οι οποιες ειναι αναγκαιες για την αναπαραγωγη.

Ο εργαζομενος λαμβανει μονο τοσα πολλα σε μεισθο, οσο ακριβως χρειαζεται για να διατηρησει την εργατικη του αποδοση.

Με την εργασια του ομως προκυπτουν περισσοτερες αξιες απ’ οτι ανταποκρινονται στην εργασια του.

Η «αξια του πλεονασματος» ρεει προς τους καπιταλιστες στους οποιους ανηκουν τα μεσα παραγωγης, ως κερδος,  και οι εργαζομενοι οι οποιοι κατεχουν μονο την εργατικη τους δυναμη, με την μεθοδο αυτη λεηλατουνται.

Η «αξια αυτη του πλεονασματος», την οποια κλεβει ο καπιταλιστης, την επενδυει κατα τον Μαρξ παλι, και αυξανει ετσι συμπληρωματικα το κεφαλαιο του.

Ο Max Weber (1864-1920 μ.Χ.) ειδε την δημιουργια του καπιταλισμου υπο διαφορετικο οπτικο πρισμα, απ’ οτι ο Μαρξ. Στο εργο του «η προτεσταντικη ηθικολογια και το πνευμα του καπιταλισμου» που δημοσιευθηκε το 1905.

Ξεκαθαρισε, οτι για την εξελιξη του μοντερνου καπιταλισμου επαιξαν σοβαρο ρολο οι θρησκευτικες ιδεες.

Ιδιαιτερα ο αγγλοσαξονικος πουριτανισμος εχει μια νεου ειδους τοποθετηση στην οικονομικη ζωη, την οποια ο Weber ονομαζει «Ασκιτισμο του εσωτερικου Κοσμου».. Ο Πουριτανος, ως καπιταλιστης, δεν βλεπει στον πλουτο προσωπικα πλεονεκτηματα, αλλα τον αισθανεται ως εκπληρωση προορισμου.

Σε αυτην δια θρησκευτικων ιδανικων αξιας δημιουργηθεντα δυναμικη οικονομικη ταξη, το κεφαλαιο δια της μεγιστοποιησεως του κερδους σε βαρος της καταναλωσης, αθροιζεται και ετσι ενισχυει συνεχως την παραγωγικοτητα.

O Ludwig von Mises (1881-1973 μ.Χ.) ηταν στην πρωτη γραμμη εθνικος οικονομολογος τοποθετημενος σταθερα στην παραδοση της «Αυστριακης  Σχολης».

Το πρωτο του εργο δημοσιευθηκε το 1912 με τιτλο «θεωρια του χρηματος και το μεσο κυκλοφοριας του».

Περιεχει στην ερευνα του, το πως επιδρα μια μεταβολη στις τιμες και παρουσιαζει, οτι η υπερβολικη δανειοδοτιση οδηγει στην μειωση της αγοραστικης αξιας του χρηματος, στην καταστροφη κεφαλαιου και στην καταρρευση της Οικονομιας.

Ο Joseph Alois Schumpeters (1883-1950 μ.Χ,) δημοσιευσε το 1912 την θεωρια του με τιτλο «Θεωρια της οικονομικης εξελιξης» απο την οποια προκυπτει, οτι δεν ηταν οπαδος του «Ιδανικου του ελευθερου Ανταγωνισμου».

Ηταν της γνωμης, οτι στην Αγορα με τα κυριαρχουντα μεγαλα παραγωγικα συγκροτηματα και συνεπως με την συγκεντρωση του Κεφαλαιου και της προκυπτουσας καταναλωσης, υπερτερει η διευθυνομενη Οικονομια της Οικονομιας της ανταγωνιστικοτητας.

Ο ιδιος δημοσιευσε το 1939 μια θεωρητικη ερευνα οικονομικης καταστασης με τιτλο «Business Cycles».

Η οικονομικη αναπτυξη ακολουθει με ακαθωριστες ορμες απο νεες ιδεες παραγωγης, ζητησης,  κεφαλαιου, κρισεις οικονομικης  αναπτυξης, υπερπροσφορας και καταπτωση των τιμων.

Ο John Maynard Keynes (1883-1946 μ.Χ.) ειναι ο δημιουργος, περαν της κλασικης και της «νεας Οικονομιας».

Με το βιβλιο του που δημοσιευθηκε το 1930 με τον Τιτλο «A Treatise on Money» εθεσε τα θεμελια για μια θεωρια του χρηματος.

Στο κυριο εργο του «Γενικη θεωρια της απασχολισης, του τοκου και του χρηματος» στοχευει σε μια απομακρυνση απο τον κλασικο οικονομικο φιλελευθερισμο.

Στην υπερπληθωρα του κεφαλαιου αποταμιευσης βλεπει ο Keynes περισσοτερο μια πτωσει της ζητησης και οχι σε μονο στο αναγκαιο κεφαλαιο για τις επενδυσεις.

Ειναι βεβαιος, οτι οι πραγματικοι λογοι για την μαζικη ανεργια βρισκονται κρυμενοι στους υψηλους πραγματικους μισθους.

Οι μισθοι αυτοι μπορουν να μειωθουν αισθητα δια της διαδικασιας της υποτιμησης της αγοραστικης αξιας του χρηματος.

Εδω βρισκεται ο πυρηνας του Keynes για την πολιτικη της πληρου απασχολισης.

Η τοποθετηση ομως των οπαδων του Keynes, οτι οι αυξησεις των μισθων ενισχυουν την ζητηση, ειναι λανθασμενη.

Αυξανομενα κρατικα χρεη και ενισχυμενη ανακατανομη, δεν στηριζουν την Οικονομια αλλα ενισχυουν τον πληθωρισμο.

Ως ειδικος νομισματικων συστηματων αντιπροσωπευσε ο Keynes την βρεταννικη κυβερνηση  το 1944 στο Bretton Woods και αργοτερα στις διαπραγματευσεις με την Παγκοσμια Τραπεζα για την ιδρυση του ΔΝΤ το 1946 στο Savannah, αλλα δεν κατορθωσε να περασει τις αποψεις του.

Το δημιουργηθεν νεο συστημα προεβλεπεν, οτι η ποσοτητα του χρηματος των πλεονασματικων χωρων οφειλεν να εξισωνεται με τις πληρωμες τοκων στις χωρες με ισολογιστικα ελλειμματα.

Οταν το συστημα αυτο εδραιωθηκε, οι ΗΠΑ κατειχαν το δολαριο ως κατευθυνων παγκοσμιο νομισμα και ηταν η μεγαλυτερη εξαγωγικη χωρα της υφηλιου και μπορουσε καποιος να πιστευει, οτι η κατασταση αυτη θα διατηρουνταν για πολυ καιρο στο μελλον.

Απο την στιγμη που στην κεντρικη τραπεζα μιας χωρας συγκεντρωνονταν πλεονασματα απο το εξωτερικο εμποριο, αυτα μεταβιβαζονταν την ιδια ημερα στην Νεα Υορκη στην Παγκοσμια Τραπεζα.

Εδω και μερικες δεκαετιες ομως, οι ΗΠΑ μεταμορφωθηκαν απο μια χωρα εξαγωγων σε μια χωρα εισαγωγων προ’ι’οντων.

Εξαναγκασθηκαν δηλαδη να δανειζονται οι ιδεες τα μεταβιβαζομενα χρηματα στην Παγκοσμια Τραπεζα της Νεας Υορκης.

Δια αυτης της μεταβιβασης, σε αντιθετη κατευθυνση, εμφανιζεται το ιδιο χρημα δυο φορες στους ισολογισμους και δη ως πιστωση στην χωρα απο την οποια προηρθαν και στον εσωτερικο ισολογισμο της χωρας που χρωστα, δηλαδη αυτη την φορα των ΗΠΑ που κατεχει το κατευθυνων νομισμα, που σημαινει, οτι παγκοσμια αυξανεται το κυκλοφορουν χρημα σε σχεση με το μεγεθος του ελλειμματος του εξωτερικου εμποριου των ΗΠΑ.

Το μεταβιβασθεν χρημα στις ΗΠΑ καταληγει εκει αναγκαστικα παλι στην εσωτερικη κυκλοφορια του. Προκειται για ποσοτητες χρηματος που δεν προερχονται απο δημιουργια αξιων στις ΗΠΑ.

Ετσι με τον τροπο αυτο αυξηθηκαν πολυ ισχυρα οι συνδεουσες εξωτερικες οικονομικες υποχρεωσεις των ΗΠΑ με αποτελεσμα το 1971 ο προεδρος των ΗΠΑ Νιξον να αναγκασθει να εγκαταλειψει την διασυνδεση του δολαριου με τα αποθεματα χρυσου.

Το συστημα Bretton Wood του 1944 βρηκε ετσι το τελος του και απεδειχθει, οτι το ισχυον ακομη χρηματικο- και χρηματοπιστωτικο συστημα ειναι ανικανο να εκπληρωσε τους σκοπους του.

Το συστημα αυτο και καθε αλλο των τελευταιων εκατο ετων, ηταν απο τις αρχες καταδικασμενο να αποτυχει, διοτι ειναι καθαρως θεμα χρονου καθε συστημα που βασιζεται σε χρεη να καταρρευσει κατω απο το ασηκωτο βαρος των τοκων και πανωτοκιων που επιβαρυνουν τα εθνη.

Το τραγικο αποτελεσμα σημερα ειναι, να συνεχιζουν οι ΗΠΑ με εκβιασμους και απειλες να απατουν ολες τις χωρες της υφηλιου και γι’ αυτο ειναι υπευθυνες για την αθλια καταπτωση των παραδοσεων της Οικονομιας.

Αυτες ειναι που εκβιαζουν τις αλλες χωρες για να ανοιγουν τις Αγορες τους για αμερικανικα προ’ι’οντα ενω οι ιδιες κλεινουν την Αγορα τους για ξενα προ’ιοντα ‘η τα επιβαρυνουν δισαναλογα με τελωνειακα τελη.

Ο Milton Friedman (1912-1996 μ.Χ.) ως εθνικος οικονομολογος, προσπαθουσε ιδιαιτερα να εντοπισει τους λογους δημιουργιας του πληθωρισμου και συμπερανε, οτι ο πληθωρισμος ειναι ενα φαινομενο του πιεστηριου του χρηματος, ενα φαινομενο της παραγωγης απο το Τιποτε του χρηματος.

Ο πληθωρισμος εμφανιζεται μονο τοτε, οταν η ποσοτητα στην κυκλοφορια του χρηματος αυξανεται πολυ γρηγορωτερα απο την ποσοτητα παραγωγης αγαθων.

Διαφορετικα απο τον Keynes η πολιτικη του χρηματος οφειλει να ρυθμιζεται, οχι απο το επιτοκιο, αλλα απο την ιδια την ποσοτητα του.

Η εισαγωγη της κοινωνικης Αγορας της Οικονομιας απο τον Ludwig Erhard (1897-1977 π.Χ.), δεν ηταν μονο κατα της επικρατουσης αποψης αλλα και της γνωμης των συμμαχικων δυναμεων κατοχης της Γερμανιας και εναντια στην δικτατορικη διευθυνση στην οποια ηταν συνηθισμενη η γερμανικη κοινωνια ηταν και εναντια στην εν μερη φιλικη προς τα καρτελ της γερμανικης βιομηχανιας.

Για τον Erhard ομως η Οικονομια της Αγορας ως τετοια, ηταν κοινωνικη και δεν χρειαζονταν να γινει κοινωνικη.

Σημερα κατανοει στην Γερμανια καποιος ως κοινωνικη Αγορα της Οικονομιας στην βαση της κατι το διαφορετικο.

Η αποσταση μεταξυ των αποψεων του Erhard και των υπευθυνων της σημερινης Γερμανιας ειναι τεραστια και φαινεται ξεκαθαρα στα χρεη της χωρας αυτης.

Τα οικονομικα της πλεονασματα απο το εξωτερικο εμποριο εξαφανιζονται απο το Τιποτε στο Τιποτε, δηλαδη στα ανεξηγητα χρεη της, στην Νιρβανα της Οικονομιας.

Μετα το 1971 η οικονομια της χωρας αυτης  παρουσιαζει συνεχως πλεονασματα του εξωτερικου της εμποριου.

Αυτα ομως δεν καταγραφονται σε κανεναν λογαριασμο, δηλαδη ειναι ανυπερκτα ‘η εξαφανιζονται σε χωρες που εχουν χωρις διακοπη ελλειμματα στο εξωτερικο τους εμποριο, οπως οι ΗΠΑ.

Απο την στιγμη που το δολαριο των ΗΠΑ απο το 1971 δεν συνδεεται με τον χρυσο, η κεντρικη τραοεζα αυτων, η FED, τυπωνει στα πιεστηρια της κατα το δοκουν δολαρια των ΗΠΑ και τα μεταφερει στις Αγορες της υφηλιου, χωρις κανενα αντικρυσμα παραγωγικης αξιας.

Κατα τον Oswald von Nell-Breuning (1890-1991 μ.Χ.) ειναι δυνατη η ρυθμιση της σχεσης μεταξυ Εργασιας και Κεφαλαιου χωρις την βαση της σχεσης των μισθων των εργαζομενων αλλα δια των μεριδιων κατα την δημιουργια αξιων κατα μια μεδοδο κλειδι.

Ο οικονομολογος αυτος κατα την εποχη εξουσιας του Adenauer το 1957 και παρα τις αντιδρασεις του Erhard, ειναι αυτος που εισηγαγε την «δυναμικη συνταξη» για τους εργαζομενους στην Γερμανια.

Οι ως ανω προβληματισμοι και θεωριες ξεπηδησαν απο την κατασταση ανυπαρξιας μιας γενικα αντιπροσωπευτικης θεωριας της Οικονομιας.

Τα μεχρι σημερα αρνητικα αποτελεσματα χαρακτηριζονται ξεκαθαρα με τους κτυπητους τιτλους, οικονομικη κριση, τραπεζικη κριση, κακες τραπεζες, κριση χρεων, Φουσκα προσφορας ιδιοκατοικησης, φοντς παραγωγων, εχθρικη αγορα εγκαταστασεων παραγωγης, πληθωρισμος και αντιπληθωρισμος.

Ευρωμποντς, ομπρελα σωτηριας, σαπια δανεια, πολιτικη επιτοκιων, ομολογα, ασφαλιστρα, στοιχηματα, κρυα μαθηματικη προοδος, φορολογικη απατη, ιδιωτικη πτωχευση, παγκοσμιοποιηση, τουρμποκαπιταλισμος και πολλους αλλους.

Η κατασταση αυτη βασιζεται στο αρρωστο χρηματικο- και χρημαπιστωτικο συστημα οπου κυριαρχουν τα μεσα μαζικης καταστροφης της Οικονομιας, ως τα παραγωγα, τα ασφαλιστρα CDS και πασης μορφης Swaps.

Ολοι οι ειδικοι που εχουν μεσα στο κεφαλι τους μαζα μυελου και οχι χορτου και δεν ειναι κομματικοπολιτικα διασενδυδεμενοι, ουτε ειναι κατοχοι μιας υψηλα αμειβομενης θεσης σε οποιοανδηνποτε τραπεζα, σε ασφαλιστικο ιδρυμα ‘η σε ενεργειακους γιγαντες συμφωνουν στα εξης: Προ της δημιουργιας μιας γενικα ισχυουσας θεωριας της Οικονομιας, πρεπει να εκτοπισθουν ολα τα σκουπιδια και τα μεσα  μαζικης καταστροφης της Οικονομιας οπως, η δημιουργια του χρηματος απο το Τιποτε, η σωτηρια των τραπεζων δια των μεθοδων Bail–out και Bail–in, τα πανωτοκια, τα διπλα λογιστικα βιβλια ισολογισμων, οι μυθοι για την παγκοσμιοποιηση, η δημιουργια κερδοσκοπικων φουσκων, τα οπλα μαζικης καταστροφης της Οικονομιας ως τα οικονομικα παραγωγα, οπτιονς και εμπορικες διαδικασιες ημερομηνιας, ιδιωτικα Equity, στοιχηματα και ολα που οδηγουν στην καταπτωση των παραδοσεων της Οικονομιας.

Το χρημα ως εμπορευμα θα αποσυρθει για ολη την αιωνιοτητα απο την Οικονομια.

Αυτο υπο την πραγματικη του μορφη θα χρησιμοποιηται μονο στην πραγματικη Οικονομια και για τους στοχους αυτης.

Ενα νεο χρηματικο- και χρημαπιστωτικο συστημα οφειλει χωρις διακοπη και για μεγαλα χρονικα διαστηματα να ειναι σταθερο και να λειτουργει χωρις τον πληθωρισμο.

Κατι τετοιο απαιτει σταθεροτητα και επιτυγχανεται οταν ολες οι κεντρικες τραπεζες της υφηλιου ειναι κατα 100 % κρατικοποιημενες.

Ετσι μονο θα βρισκεται καθε χωρα σε θεση να ρυθμιζει μονη της το δικο της οικονομικο συστημα, το δικο της συστημα δομης και την προστασια των παραγωγικων της μοναδων απο εχθρικη αγοροπωλησια δια μεσαζοντων Ακριδων.

Μετα την καταργιση του στανταρτ χρυσου το 1971, η κυκλοφορια του χρηματος στις Αγορες της υφηλιου αναζητα ευκαιριες κερδοσκοπιας και αποφευγει συστηματικα την πραγματικη Οικονομια, με αποτελεσμα την επικινδυνη αυξηση του ποαρασιτισμου και της απατης.

Η καταστασει αυτη οφειλει να καταρρευσει!

Η επιστροφη στο συστημα του στανταρτ χρυσου ‘η σε ενα νεο και αποδοτικωτερ χρηματικο- και χρημαπιστωτικο συστημα, γινεται σημερα οσο ποτε αλλο αναγκαια.

Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου

        14.04.2019

DIE FEHLENDE «WIRTSCHAFTSTHEORIE» DES NOCH GÜLTIGEN GLOBALEN GELD- UND FINANZSZSTEMS.

Dr. Georg Chaziteodorou

Was ist eine Theorie?

Es gibt verschiedenen Arten von Definitionen:

1. Nach dem althellenischen Philosophen Plato, ohne eine breitere

Theoretisierung gäbe es nicht eine Auffassung, noch eine Wissenschaft,

           d.h. «das Wort wahrhaftiger Glanz».

2. Viele Wissenschaftler unserer Zeit sind der Meinung, dass die Theorie ein

      Mustermodell darstellt, das noch nach mathematischer Art ausgedrückt

      werden muss.

3. Andere Wissenschaftler unserer Zeit meinen, dass eine Theorie eine

          einfache Beschreibung des gültigen Sachverhaltes ist, eine Beschreibung

          die nicht anderes berücksichtigt als die reine wissenschaftlichen

          Gegebenheiten.

4. Nach anderen Wissenschaftler unserer Zeit, die Theorie ist ein

Forschungsinstrument und nicht eine allgemeine Beschreibung oder

          Darstellung einer Beziehung. Es handelt es sich vielmehr um eine

          Definition die die Forschung hilft und befähigt zeitabhängige

          Hauptrichtungen zu folgen.

Von mehreren Theorien, die den gleichen Sachverhalt klären, ist jeweils die einfachste vorzuziehen, d.h. jene, die an wenigste unüberprüfbare Annahmen

enthält (Ockhams Rasierermesser, benannt nach Wilhelm von Ockham, 1285-1349 n. Chr.). Aber selbst eine durch Jahrhunderte wissenschaftlicher Forschung gesicherte Theorie, gerät ins Wanken, wenn durch das Experiment, zufällig oder mit Absicht, Sachverhalte aufgedeckt werden, die mit der geltenden Theorie durch keine Denkanstrengungen in Übereinstimmung zu bringen sind.

Bezüglich einer allgemeingültigen «Wirtschaftstheorie», es fehlen einfach unerschütterlichen Grundprinzipien, auf die man Berechnungen die realwirtschaftliche Ergebnisse beleuchten gründen kann. Die größte Gefahr für den Ökonomen, die eine gültige Wirtschaftstheorie entwerfen möchten, sei auf Kosten der Wahrheit öffentlichen Beifall erheischen zu wollen und vergessen

dabei die Pflicht, den unangenehmen Tatsachen ins Auge zu sehen und sie zu durchdenken, ohne auf Sympathie für ihre Bemühungen zu schielen. Andererseits  in unserer Zeit die Weltwirtschaftskrise ist in eine politisch-moralische Krise übergegangen, für die wirtschaftliche Deutungen allein nicht mehr ausreichen. Das Problem beinhaltet Parameter mit größeren Dimensionen.

Jede wichtige Entscheidung der heutigen Menschen wird auf der Grundlage des Vergleichs von Geldbeträgen, in Scheinen und Münzen, gefällt. Man rechnet regelmäßig mit den so genannten Werten. Was genau aber diese Werte sind und wodurch sie sich von Scheinen und Münzen unterscheiden, wird regelmäßig und absichtlich verschwiegen. Deshalb herrscht irrtümlich und fast überall in der Welt die Meinung, dass Geld ein Wertmaßstab oder ein universelles Tauschmittel oder ein Wertaufbewahrungsmittel ist. Menschen überall auf                                                        der Welt, die an die obige unsinnige Definition des Geldes glaubten und noch glauben, sind und werden absichtlich nachhaltig getäuscht und irregeleitet. Weder entstehen die heutigen Geldwerte am Markt nach dem Gesetz von Angebot und Nachfrage, noch wird das Geld selbst auf einem Markt gehandelt. Ein (Wert-) Maßstab ist eine willkürlich gesetzte, danach aber unveränderliche Grundgröße zum Vergleich, zur Messung, nach einer immer gleichen Methode. Warengeld mit Eigenwert erfüllt diese Voraussetzung nicht und ist daher auch nachweislich kein tauglicher Wertmaßstab. Der Kaufpreis einer Ware ist stets subjektiv und einzigartig und niemals allgemeingültig und daher das Ergebnis persönlicher Verhandlungsgeschicks. Echte Werte werden immer in der

Realwirtschaft geschaffen! Geld stellt deshalb immer nur den Wertmesser für die Werte der Realwirtschaft dar, niemals hingegen einen Wert an sich. Wäre Geld eine Maßgröße musste es dann immer wieder neu erfunden werden! Mann unterscheidet ganz allgemein auch zwischen Tauschwert und Gebrauchswert. Der Tauschwert ist eine Schätzung für einen Verkaufs- bzw. Kaufpreis. Der Gebrauchswert (Gebrauchsnutzen) dagegen lässt sich in Geld überhaupt nicht darstellen und tritt ein, wenn ein Gegenstand nicht verkauft, sondern verwendet wird und jeweils von etlichen Randbedingungen abhängig ist. Damit existiert sowohl für den Tauschwert als auch für den Gebrauchswert keine wissenschaftlich taugliche Ermittlungsmethode. Auch Geldknappheiten und Geldüberflüsse sind keine Wertmaßstäbe. Es sind Preismanipulationen der so genannten freien Marktwirtschaft und dienen niemals als Grundlage für wissenschaftliche Theorien. Seit Jahrtausende wird den Menschen überall auf der Welt eingeredet, dass nur der Einsatz von Geld begründe einen Kauf. Es wird den Menschen absichtlich verschwiegen, dass jeder Preis nichts anderes als ein Wertverhältnis ist. Somit kann Geld niemals für einen Tausch verwendet werden, sondern immer nur zum Kauf. Durch den

sprachlichen Trick «Tausch» werden die Menschen einerseits vom allgegenwärtigen Preis abgelenkt. Wenn eine Währungseinheit z.B. Euro nicht

durch eine physikalische Maßeinheit definiert ist, wie z.B. etwa eine Feinunze Gold, wie sollte sie dann sonst definiert werden? Um was handelt es sich bei

z.B. 1 Euro, wenn die Deckung selbst wieder in Euro Staatsschulden besteht? Die Währungseinheiten als undefiniert sind auch rein mathematisch betrachtet nicht abzählbar.

Die Geldmenge M in jeder Volkswirtschaft der Welt ist nur einer von vier Faktoren in der fundamentalen Gleichung der klassischen Geldwirtschaft: M x V = P x Y. Hier sind: M Geldmenge, V Geldumlaufgeschwindigkeit, P Preisniveau und Y Realeinkommen. Das Produkt P x Y stellt das Nominaleinkommen dar.

Die in der Wirtschaft umlaufende Geldmenge wird durch die Größen M1, M2 und M3 der Zentralbank bemessen. Mit M1 wird in etwa die Summe der im Umlauf befindlichen Banknoten (Schecks und Sichteinlagen d.h. Kontoguthaben bei den Banken gemessen. Bei M2 werden noch Spareinlagen und gewisse Termingelder hinzugezählt und bei M3 weitere Termingelder und Einlagen in Geldmarktfonds. Ansatzweise lässt sich die Aufblähung der Kreditvolumina erkennen, wenn man die umlaufende Geldmenge M3 durch das reale BIP teilt. Als weitere Definition der Geldmengen ist M3 nämlich auch ein Indikator für die Kreditvolumina. Weil der Indikator M3 besonders anfällig für Krisen und dadurch letztlich von den schwankenden Emotionen der Marktteilnehmer am wenigstens steuerbar ist, wird die Veröffentlichung durch die FED ab 23.03.2006 untersagt.

Die Zurechnung von Umsatzerlösen zu den einzelnen Bestandteilen einer Leistung, wie der Erzeugung eines Produktes, erfolgt immer rein willkürlich.

Das Kernproblem hierbei liegt in der Beibehaltung der vollkommen veraltete und doppelten Buchhaltung d.h. der Denkweisen des römischen Altertums wie der Sklavenwirtschaft auf der Basis der Rechtsordnung. Nur diese Buchhaltung und die aus ihr abgeleitete Bilanzen ermögliche es den heutigen «privaten finanziellen Eliten besonders der USA» (wer immer dazugehören mag) bzw. «Supergaunern die sich in den Glastürmen der internationalen Organisationen UNO, EU, OECD, FED, IWF, EZB, BIZ und anderen tummeln», Politik und Bevölkerung zu erpressen und zu betrügen. Europäische Politiker und Entscheidungsträger mit vorliebe aus der BRD und Frankreich werden von den USA bestochen. Friedrich Merz z.B. ist zurück in der Politik und wird als Favorit gehandelt für das Amt des Wirtschaftsministers der BRD.

Dieser Man ist bis ins Mark seiner Knochen ein Lobbyist der USA. Der Betrug                               mit der Buchhaltung und Bilanzierung der finanziellen Eliten wird solange erhalten bleiben wie die Studenten der Volks- und Betriebswirtschaftslehre noch gezwungen werden die Buchungsvorgänge und Gesetzestexte auswendig zu lernen. Es handelt sich hierbei um ein geistiges Manipulationsinstrument das seit Jahrhunderten von den Supergaunern angewandt wird um ungebildeten und unerfahrenen Experten massenweise zu erzeugen. Dazu kommt dass diese Supergauner die Schlüsselpositionen weltweit in Politik, Finanz, Wirtschaft,

Militär, Medien und Kultur größtenteils mit «ihren» Leuten besetzt haben.

Die innere Struktur der global herrschenden Klasse der Supergauner erfasst man

in vier konzentrischen Kreisen:

1. Im innersten Kreis findet man Familien oder Clans mit jeweils einem

     Vermögen über einer Milliarde US-Dollar

2. Den zweiten Kreis die transnationaler Konzerne und die größten

     internationalen Finanzmagnaten. Diese sorgen das Reichtum des innersten

     Kreises und somit auch ihren eigenen zu mehren.

3. Im dritten Kreis befinden sich die wichtigsten internationalen Politiker,

     einige in Regierungsfunktion, andere als Berater im Hintergrund und in

     internationalen Institutionen, sowie die Spitzen des Militärs. Diese im

    engeren Sinn politische Klasse, organisiert so die Verteilung des BIP, dass

    viel wie möglich hin zu den beiden inneren Kreisen gelangt und sichert

    mit der erforderlichen demokratischen Legitimität den politischen Zirkus ab.

4. Im vieren Kreis findet man die Spitze der Wissenschaft, die Medienmogule,

Rechtsanwälte, Vertreter von NGOs u.a. die den Zugang zu den Mächtigen genießen und gut bezahlt werden.

Aus der bisher gesagten wird deutlich, dass das Geld bisher funktioniert so wie sein Schöpfer wollen, dass es funktioniert. Da die Schöpfer heute «Supergauner» sind, ist auch die Funktion des Geldes einer «Supergaunerei».

Angeblich ist dabei der Zins einer der zentralen Nervenstränge der Weltwirtschaft. In Wirklichkeit wird die Tausch-Gerechtigkeit durch den Zins

und der Zinseszins verletzt. Es werden bei diesem Vorgang nicht gleiche Werte gegeben und empfangen d.h. im Verkehrs- und Erwerbsleben wird Gewinn erstrebt und gemacht. Die wesentliche Strukturbedingung des modernen Finanz- und  Leihkapitalismus und Kommunismus (China) als Form des Wuchers und als Systeme institutioneller Auswucherung der Menschenmassen, ergibt sich aus folgenden Paradoxa des Neomerkantilismus (Ausplünderung, Unterdrückung, Scheinheiligkeit):

1. Rund 50 %, d.h. die Hälfte des gesamten BIP der jeweiligen

       Wirtschaftssystemen der Welt, wird von Zins, d.h. vom Kapital- und

       Bodenzins, aufgefressen. Mehr als die Hälfte des von den schaffenden

        Menschen erarbeiteten Volkseinkommens, wird Jahr für Jahr von der

       «Supergauner» (Zinsbezüge jeder Art) fortgestohlen.

2. Bei Annahme eines durchschnittlichen Zinssatzes von 5 % fließt das

            gesamte Nationalvermögen der jeweiligen Völker der Welt,

            einschließlich des Bodens, der Bodenerzeugnisse, aller beweglichen

            und unbeweglichen Güter, im Zeitraum von 15 Jahren in die Taschen der

            Supergauner des Neomerkantilismus. In Wirklichkeit verläuft dieser

            Prozess viel schneller, da der Durchschnitt des üblichen Zinssatzes in
Wirklichkeit wesentlich höher liegt.

     3,   Jeder Senkung des Zinssatzes (5 %) um nur 1 % hat zur Folge, dass das#

           Arbeitseinkommen der Schaffenden um 20 % erhöht wird. Dabei ist die

           durch das Mehreinkommen der Schaffenden hervorgerufene

           Mehrproduktion nicht einmal inbegriffen. Bei Senkung des Zinssatzes um

           2 % ergibt sich eine Steigerung von 40 %, bei 3 % eine solche von 60 %,

           bei 4 % von 80 %, während bei einer Senkung von 5 % (mithin bei

           Unterstellung von 5 % Durchschnittszinssatz Befreiung von jedem Zins)

           die Steigerung des Arbeitseinkommens gleich 100 % beträgt. In solcher

           Größenordnung bewegt sich das Zinsproblem in der Wirtschaft eines

           Landes.

4. Mehr als die  Hälfte der Preise aller Waren sind Zinslasten, die auf

           verschiedener Art in den Warenpreisen als Zinstribute enthalten sind. Die

           Löhne der Schaffenden sind in der Regel und im Durchschnitt um die

           Hälfte gekürzt, während die Güter des täglichen Lebens in der Regel und

           im Durchschnitt um das Doppelte teurer sind.

5.    Zins ist Abzug vom vollen Arbeitsertrag, und zwar in voller Höhe der

             Zinslasten. Er wirkt in gleicher Weise gegen Arbeitnehmer und

             Arbeitgeber, gegen alle produktiv Schaffenden. Wer nur um Zins leiht,

             erhöht die Preise und vermindert die Löhne um den gleichen Betrag.

           Daher ist der Begriff eines so genannten mäßigen und gerechten Zinses

           ein Widerspruch in sich und zwar nicht erst aus moralischen, sondern

           auch aus mathematischen Gründen.

6. Die großen Zinsgewinner sind die, welche ihre verliehenen Gelder nicht

            Produktiv anlegen, sondern in nicht produzierenden, aber öffentlich

          gesicherten Staatsbetrieben und Staatsanleihen.

7. Der Grund- und Bodenwucher ist seit ca. 150 Jahren ins Gigantische

      gestiegen. Allein aus der Tatsache der Weltbevölkerungszunahme ist eine

      geringe Anzahl von Grundbesitzern in Verhältnis zur Mehrzahl der

      Besitzlosen an Grund und Boden zu ungerechtfertigtem und unverdientem

      Reichtum gelangt.

8. Trotz ungeheurer Vermehrung der Produktionskräfte durch die moderne

Technik und Wissenschaft nach zwei Weltkriegen, d.h. trotz des erreichten oder in nächster Zeit durch die Digitalisierung erreichbaren Überflusses an

Waren ist die Tatsache der gigantischen Auswucherung (Ausbeutung) als

Folge des in unheimlicher Verkettung wirkenden Zinsmechanismus nicht aus der Welt geschafft. Maximierung der Produktion und Maximierung der Ausplünderung verhalten sich sowohl im kapitalistischen als auch im kommunistischen Wirtschaftssystem proportional. Die entscheidende Ursache dafür ist hauptsächlich der Mechanismus des Zinses als solchem

und nicht der Art des politischen Systems, dem der gesamte materielle Kreislauf von Produktion und Konsumtion, einschließlich der allgemeinen Dienstleistungen, unterworfen ist.

Was für den einzelnen gilt, gilt auch für die Volkswirtschaft. Ein freiheitliches Wirtschaftssystem macht die Gesellschaft glücklicher. Volkswirtschaften aber, die auf den «sozialen Errungenschaften» sozialistischer Wirtschaftssysteme  beharren, müssen das zwangsläufig mit Wohlstandseinbüssen bezahlen, und

zwar aller sozialen Schichten. Die erfolgslosen Versuchen in der Vergangenheit, eine allgemeingültige Wirtschaftstheorie zu entwerfen, werden hier kurz skizziert:

Bei der Subsistenzwirtschaft des späten Mittelalters der Mensch arbeitet nicht, um möglichst viel zu erwerben für sich, sondern um seinen und seiner Mitmenschen Bedarf zu decken. Es galt das Bedarfsdeckungsprinzip, standesgemäßen Unterhalts. Die Physiokraten dieser Zeit glaubten, allein die

Landwirtschaft sei die Quelle allen Reichtums. Zu Beginn der Neuzeit fand der Umschwung von der natürlichen Subsistenz- zur kapitalistischen Erwerbswirtschaft statt. In dieser bezeichnet man als Merkantilismus die

vorherrschende Wirtschaftspolitik und Wirtschaftstheorie in der Epoche des Frühkapitalismus (vom 16. bis zum 18 Jahrhundert), die gegen Ende des 18.

Jahrhunderts durch Jean-Baptiste Colbert im französischen Absolutismus (Colbertismus) voll entfaltet wurde. Seit dem 19. Jahrhundert bis heute wird in der Substanz jeder Wirtschaftpolitik, auch einer Union, die auf

Zahlungsbilanzüberschüsse und eine protektionistische Beschäftigungsstabilisierung ausgerichtet ist, der Merkantilismus systematisch betrieben. Das Ziel bleibt bis heute unverändert: Ein Land kann nur auf Kosten eines anderen Landes gedeihen! In der EU z.B. gedeihen Frankreich und die BRD auf Kosten der übrigen Mitglieder! Die USA gedeihen auf Kosten aller Nationen der Welt!

David Hume (1711-1776 n. Chr.) befasste sich mit der Geldtheorie und verwarf die merkantilistische Behauptung, dass eine große Geldmenge automatisch vorteilhaft für ein Land sei. Auch die These der Merkantilisten, dass ein Land nur auf Kosten eines anderen gedeihen könne, hielt er für falsch. Ohne Handelschranken seien Güter am billigsten zu produzieren, was für die Menschen von Vorteil sei. Unternehmerische Tätigkeit fördere auch das

moralisches Bewusstsein. Alles in der Welt wird durch die Arbeit erworben und die menschlichen Bedürfnisse sind die einzige Ursache der Arbeit.

Adam Smith /1723-1790 n. Chr.) in seinem Werk über den «Wohlstand der Nationen» hat das Wirtschaftswissen seiner Zeit zusammengefasst und zu einer

eigenen Theorie ausgebaut. Damit Handel und Tausch richtig funktionieren können, bedarf es eines freien Marktes, in dem der Wettbewerb für Kommunikation und Information zwischen allen Marktpartner sorgt und

Machtmissbrauch durch Interessengruppen verhindert. Ohne Privateigentum kann sich Smith eine soziale und wirtschaftliche Ordnung gar nicht vorstellen.

Ein «System der natürliche Freiheit» muss vom Staat garantiert werden. Der Staat muss Individuen und Gruppen, die im Konflikt miteinander leben, durch seine Autorität voneinander schützen. Smith geht es um das, was man heute «Ordnungspolitik» nennt. Die Summe der Eigeninteressen soll sich mit dem Gemeinwohl decken, denn die Interessen der Erzeuger wie der Verbraucher müssen optimal ausgeglichen werden damit eine wirtschaftliche Harmonie entstehen kann. Öffentlicher Reichtum besteht in der Billigkeit der Waren im

Verhältnis zur Höhe der Löhne. Die Arbeiter aber sind nicht Eigentümer des Bodens oder der Produktionsmaschinen, sie arbeiten für die Besitzer des Kapitals. An der Produktion von Waren sind die Faktoren Arbeit, Kapital und Boden beteiligt. Wo Kapital eingesetzt wird, wird produktive Arbeit in Bewegung gesetzt, und weiteres Kapital angehäuft. Für Adam Smith die

Nationalökonomie ist eine spontane Ordnung, eine sich selbst ordnete Prozess, eine unsichtbare Hand die den Marktaustausch regelt und evolutionär entstanden ist.

In der Zeit der Restauration und Revolution (1815-1870 n. Chr.) bewegt wie die

politische Entwicklung war auch der Fortschritt in Wirtschaft und Technik. In

England setzte sich der Freihandel gegen den Merkantilismus durch, das Land war reich durch seine Kolonien und seinen Seehandel, die Industrie entwickelte sich rasch. Die Dampfmaschine, Elektrisches Licht, Elektromotoren, Benzin und

Dieselmotoren wurden entwickelt, mit Kohle und Stahl entstand eine neue Großindustrie.

John Stuart Mill (1806-1873 n. Chr.) in seinem Werk «Grundsätze der politischen Ökonomie» gab 1848 eine Zusammenfassung der wichtigsten theoretischen Leistungen der Volkswirtschaftslehre in Form eines systematischen Handbuchs, das große Bedeutung für die Fortentwicklung der Volkswirtschaftslehre erlangte. Mill untersuchte als erster eingehend die Bildung des Marktpreises und formulierte die funktionelle Abhängigkeit von Preis, Angebot und Nachfrage. Privates Eigentum und Konkurrenz waren für ihn natürlich und selbstverständlich. Mill gilt als der Vollender der klassischen Schule der Nationalökonomie. Er knüpfte an die Lehren von Adam Smith an.

Karl Marx (1818-1883 n. Chr.) hatte ein «Bündnis zwischen Philosophie und Proletariat» propagiert. Er sah sich gezwungen, sich auch eingehend mit der

Nationalökonomie auseinanderzusetzen. Es ging ihm also nicht primär um wirtschaftswissenschaftliche Erkenntnisse, sondern vor allem um Argumente,

die seine Theorie einer zwangsläufigen Entwicklung zum Sozialismus abstützen sollten. Das Ergebnis dürfte schon von vorneherein für ihm festgestanden haben, denn noch bevor er seine Beweisführung lieferte, hatte er die Hauptresultate bereits im «Kommunistischen Manifest» vorweggenommen. Der erste Band des Kapitals erschien 1867. Angelpunkt des Werkes ist die Werttheorie. Nach Marx aber auch für Engels der Wert eine Ware bemisst sich nach der Arbeitszeit, die zu ihrer Herstellung erforderlich ist. Auch die Arbeitskraft selbst

ist eine Ware deren Wert den Kosten entspricht, die zu ihrer Reproduktion erforderlich sind. Der Arbeiter erhält nur so viel Lohn, dass er gerade seine Arbeitskraft erhalten kann. Er schafft mit seiner Arbeit jedoch mehr an Werten, als seinem Lohn entspricht. Diese «Mehrwert» fließt den Kapitalisten, denen die Produktionsmittel gehören, als Profit zu und die Arbeiter, die nur ihre Arbeitskraft besitzen, werden auf diese Weise ausgebeutet. Diesen «Mehrwert», den sich der Kapitalist aneignet, investiert er, nach Marx, erneut und akkumuliert damit sein Kapital.

Max Weber (1864-1920 n. Chr.) sah die Entstehung des Kapitalismus in ganz anderem Licht als Karl Marx. In seiner Schritt 1905 «die protestantische Ethik

und der Geist des Kapitalismus» legte er dar, dass die Entwicklung des modernen Kapitalismus religiöse Ideen ausschlagend gewesen seien. Besonders der angelsächsische Puritanismus hat eine neuartige Einstellung zum Wirtschaftsleben entwickelt, die Weber als «innerweltliche Askese» bezeichnete. Der Puritaner als Kapitalist sieht im Reichtum keinen persönlichen Vorteil, sondern empfindet ihn als Berufserfüllung. In dieser durch religiöse Wertideale entstandenen dynamischen Wirtschaftsordnung wird Kapital durch Gewinnmaximierung auf Kosten des Konsums akkumuliert und so die Produktivität ständig gesteigert.

Ludwig von Mises (1881-1973 n. Chr.) war in erster Linie Nationalökonom und stand in der Tradition der «Österreichische Schule». Sein erstes Werk erschien 1912 mit dem Titel «Theorie des Geldes und der Umlaufmittel». Er untersucht darin wie sich eine Veränderung der auf die Preise auswirkt und legt dar, dass übermäßige Kreditschöpfung zu Geldwertverfall, Kapitalvernichtung und zum Zusammenbruch führt.

Joseph Alois Schumpeters (1883-1950 n. Chr.) «Theorie der wirtschaftlichen Entwicklung» im Jahre 1912 ist zu entnehmen, dass er vom «Ideal des freien

Wettbewerbs» wenig hielt, Er fand, dass das bestehende hohe Konsumniveau vor allem der Konzentration des Kapitals in den marktbeherrschenden

Konzernen zu verdanken sei und er konnte sich vorstellen, dass die Planwirtschaft der Wettbewerbswirtschaft überlegen ist. Er veröffentlichte 1939

eine konjunkturtheoretische Untersuchung mit dem Titel «Business Cycles» und

nach ihm das Wirtschaftswachstum erfolgt nacheinander in unregelmäßigen Schüben von Innovation, Kapitalnachfrage, Wachstumskrisen, Überangebot und Preisverfall.

John Maynard Keynes (1883-1946 n. Chr.) entwickelte, neben der klassischen, eine «neue Ökonomie». Mit seinem Buch 1930 «A Treatise on Money» legte er einen Entwurf der Geldtheorie vor. In seinem Hauptwerk «Allgemeine Theorie der Beschäftigung, des Zinses und des Geldes» zielt er auf eine Abkehr

vom klassischen Wirtschaftsliberalismus. In überschüssigem Sparkapital sieht er vor allem einen Nachfrageausfall und nicht etwa nur notwendiges Kapital für Investitionen. Er geht von der Einsicht aus, dass die wahre Ursache der Massenarbeitslosigkeit zu hohe Reallöhne sind. Diese können durch einen Prozess der Geldentwertung verringert werden. Das ist der Kern seiner Vollbeschäftigungspolitik. Die These aber der Keynesianer, dass Lohnerhöhungen die Nachfrage fördern kann nicht stimmen. Wachsende Staatsschulden und verstärkte Umverteilung stützen nicht die Konjuktur, sondern verstärken die Inflation. Als Währungsexperte leitete Keynes die britische Delegation in Bretton Woods, konnte sich allerdings mit seiner Vorstellung weder hier noch den Verhandlungen 1946 in Savannah, als                                                              Weltbank und der IWF gegründet wurden, durchsetzen. Das installierte System

sah vor, dass die Geldmengen der Überschussländer gegen Zinszahlungen an Länder mit Defiziten ausgeliehen werden, Als dieses System etabliert wurde, waren die USA, das Leitwährungsland, zweifellos eine starke Exportnation und man konnte davon ausgehen, dass das auch so bleibt. Sobald bei der Zentralbank eines Landes Außenhandelüberschüsse aufgelaufen waren, wurden diese noch am selben Tag zur Weltbank in New York transferiert. Die USA jedoch seit Jahrzehnten mutierten von einer Export- zu einer Importnation. Sie müssten das ordnungsgemäß nach New York (Weltbank) transferierte Geld an sich selbst ausleihen. Durch diesen Rücktransfer taucht das Geld zweimal in den Bilanzen

auf, und zwar als Guthaben im Geberland und in den internen Bilanzen des Schuldnerstaates, wenn es sich um das Leitwährungsland handelt d.h, die gesamte Geldmenge vergrößert sich in Höhe des Außenhandelsdefizit der USA. Das retransferiertes Geld in der USA, muss dort wieder in der internen Umlauf gebracht werden. Es handelt sich um Geldmenge die keine Wertschöpfung in der USA haben. So wuchsen  sehr stark die Auslandsverbindlichkeiten der USA

mit dem Ergebnis dass sich Präsiden Nixon 1971 gezwungen sah, die Goldbindung des US-Dollats aufzuheben. Das Bretton Woodsystem von 1944

ist damit am Ende und das Geld- und Finanzsystem untauglich.  Dieses System und jedes anderes der letzten hundert Jahren war von Anfang an zu Scheitern verurteilt, denn es ist nur eine Frage der Zeit, bis jedes schuldenbasierte System unter der zunehmenden Last von Zins und Zinseszins zusammenbrechen muss. Nachdem ab 1971 der US-Dollar nicht mehr an Gold gebunden ist, konnten die USA bei der FED Geld in beliebiger Menge emittieren, also schlicht drucken.

Damit die USA bedrückt die Welt und ist hauptverantwortlich für den Verfall der Wirtschaftssitten. Sie drängen andere Länder, ihre Märkte für besonders konkurrenzstarke US-Produkte zu öffnen aber sie widersetzen sich erfolgreich durch Bestechung und Erpressung der Forderung, gleichwertige Gegenleistungen zu erbringen.

Milton Friedman (1912-2996 n. Chr.) als Nationalökonom versuchte besonders den Ursachen der Inflation auf den Grund zu kommen und kam zu dem Schluss, dass die Inflation ein Phänomen der Notenpresse, ein monetäres Phänomen ist. Inflation entsteht nur dann, wenn die Geldmenge spürbar schneller wächst als die produzierte Gütermenge. Anderes als Keynes sollte nach Friedman die Geldpolitik nicht über den Zinssatz, sondern über die Steuerung der Geldmenge erfolgen.

Die Einführung der Sozialen Marktwirtschaft durch Ludwig Erhard (1897-1977 n. Chr.) widersprach nicht nur der vorherrschende Meinung und den Vorstellungen der alliierten Besatzungsmächte der BRD, sondern ebenso der an Dirigismus gewöhnten deutschen Verwaltung und nicht zuletzt der zum Teil sehr kartellfreundlichen deutschen Industrie. Für ihm war die Marktwirtschaft als solche sozial, nicht dass sie erst sozial gemacht werden müsste. Heute

versteht man unter Sozialer Marktwirtschaft in der BRD gründlich anderes. Nicht zuletzt wird der Abstand zu Ludwig Erhards Vorstellungen in der

bedenkenlose riesige Staatsverschuldung der BRD deutlich, die mit dem Versorgungsstaat einherging.

Nach Oswald von Nell-Breuning (1890-1991 n. Chr.) sei durchaus möglich, das Verhältnis zwischen Arbeit und Kapital nicht auf der Grundlage des Lohnarbeitsverhältnisses zu regeln, sondern durch Anteile an der Wertschöpfung nach einem bestimmten Schlüssel. Er hatte die «Dynamische

Rente», die Adenauer sie 1957 einführte, befürwortet, obwohl Ludwig Erhard entschieden davon warnte.

Die oben genannte Überlegungen und Theorien sind aus einer Situation des

Mangels heraus entstanden. Die negativen Ergebnisse dieser werden hier mit der

Schlagworte, die man in den letzten Jahren in der Massenmedien gehört und gelesen hat, wie Finanzkrise, Bankenkrise, Bad Banks, Schuldenkrise, Immobilienblase, Hedgefonds, feindliche Übernahme, Inflation und Deflation,

Eurobonds, Rettungsschirm, kalte Progression, faule Kredite, Zinspolitik, Steuerbetrug, Euro-Stabilitätspakt, Privatinsolvenz, Staatsanleihen, Globalisierung, Turbokapitalismus, Billigproduktion, Minijobber, Hartz-IV-Aufstocker, Alterarmut und vieles anderes mehr, kommentiert. Dieser Zustand basiert auf dem kranken Geld- und Finanzsystem und auf dem, die heutigen künstlichen Finanzprodukte. wie CDS und Swaps aller Art,

Portofolioversicherungen usw. Alle Experten die Gehirnmasse und nicht Stroh in Kopf haben und weder parteipolitisch gebunden sind, noch einen hoch dotierten Posten bei irgendeine Bank, einer Versicherung oder einem Energiegiganten zu verlieren haben, sind sich einig: Vor der Erstellung einer allgemein gültigen Wirtschaftstheorie müssen die Abfallsprodukte, wie privatisierte Zentralbanken, vom Staat unabhängige Geschäftsbanken, die Schöpfung von Geld aus dem Nichts, Rettung der privatisierten Geschäftsbanken durch Bail-Out und Bail-In, den Zinseszins, die doppelte Buchführung, der Mythen über die Globalisierung, die Bildung von Spekulationsblasen, die Massenvernichtungswaffen der Wirtschaft wie Finanzderivate, Optionen und Terminkontrakten, private Equity, Wetten und alles was zu Verfall der Wirtschaftssitten führt, die Spekulation und vieles anderes mehr beseitigt werden. Das Geld als Ware muss für alle Ewigkeiten abgeschafft werden. Geld wird ausschließlich für die Ziele der Realwirtschaft investiert. Ein neues Geld- und Finanzsystem muss nachhaltig und auf Dauer stabil sein und es ohne Inflation funktioniert. Diese erforderliche Stabilität wird erreicht wenn alle Zentralbanken der Welt zu 100 % nationalisiert werden, Damit wird jedes Land in der Lage versetz ihr eigenes Finanzsystem selbst zu steuern und die eigenen Infrastruktur und Unternehmen von feindlichen Übernahmen durch «Heuschrecken» zu schützen. Nach der Aufkündigung des Goldstandards 1971 die Geldmenge, die auf der ständigen

Suche nach lukrativen Anlagen um die Welt vagabundiert, hat nichts mit realen Werten in Form von Gütern und Dienstleistungen zu tun, sondern resultiert alleine aus dem Druck von Papiergeld und der Ausgabe von Krediten. Dies hat es der Finanzindustrie ermöglicht, über Aktien und Anleihen und ihre jeweilige Derivate produzierende Unternehmen innerhalb und außerhalb der USA aufzukaufen. Eine Rücker zum alten Gold-Standard muss Pflicht werden um die USA in kürzester Zeit als Erpresserstaat auszuschalten.

Wenn Zeitnah nicht etwas passiert, wird die langjährige Unfähigkeit und Unbeständigkeit der FED, der EZB und der anderen Zentralbanken, die falsche Wachstumsillusionen die durch die Geldschöpfung aus dem Nichts entstehen und die Gefahr der Hyperinflation gefolgt von deflationärer Implosion bestehen bleiben und die Welt in den kommenden Jahren die größte

Vermögenszerstörung ihrer Geschichte erleben.

Dr. Georg Chaziteodorou

Απαγορεύετε οποιαδήποτε αντιγραφή, ή αποσπάσματος χωρίς την  έγκριση της ΑΡΧΑΙΑΣ ΙΘΩΜΗΣ

http://arxaiaithomi.gr