ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114 D-40885 Ratingen Tel.+Fax: 0049 2102 32513

                     E-Mail: chaziteo@t-online.de

            30.03.2019

Προλογος

Ο συγγραφεας του παροντος αρθρου, ως υιος της Ελλαδος, υποστηριζει, οτι οι προσωκρατικοι αρχαιοι Ελληνες επιστημονες (Φιλοσοφοι), πολυ ποιο μπροστα απο τους σημερινους επιστημονες, ηταν σε θεση να γνωριζουν και οχι μονο, τους βασικους νομους του συμπατικου Κοσμου.

Γνωριζαν, οτι η φυση λειτουργει δια των βασικων νομων, αναγκαιοτητα, ερωτας, σταθεροτητα και συνεση και το τετραεδρο του Πυθαγορα (αρετες, αξιες, αρχες και ιδανικα).

Η αναγκαιοτητα και ο ερωτας δεν ειναι τιποτε αλλο απο τις ενωτικες δυναμεις της φυσικης (ηλεκτρομαγνητικη, ασθενης- και ισχυρα πυρηνικη και η βαρυτικη) με τις οποιες λειτουργει το συμπαν. Με τετοιους ποιητικους χαρακτηρισμους θα μπορουσαν και σημερα να περιγραφουν τα μοντερνα μαθηματικα, η φυσικη, η κβαντομηχανικη και η αστρονομια.

Οι σκεψεις για τον συμπατικο Κοσμο π.χ. του Ορφεα, Μελισσου, Αναξιμανδρου, Ηρακλειτου, Ξενοφανη, Πετρον και Φιλολαου και πολλων αλλων, γυρω απο την υλη, ειναι τα θεμελια πανω στις οποιες βασιζονται και οι σκεψεις του Λευκιππου, Δημοκριτου, Επικουρου και αργοτερα του Πλατωνα, Αριστοτελη, των επιστημονων του Μεσαιωνα και της νεας εποχης.

Ισως θα ηταν αποδοτικωτερο ολοι οι επιστημονες της εποχης μας προτου εμβαθυνουν τις σκεψεις και τις θεωριες τους για τα γεγονοτα του συμπαντος Κοσμου, να μελετησουν οτι εχει απομεινει απο την καταστροφικη μανια των Χριστιανων απο τα αρχαιοελληνικα συγγραμματα των γιγαντων του πνευματος.

Η εξελεκτικη πορεια της ζωης στον πλανητη Γη εχει καταληξει σε πολλα εκατομμυρια προσωρινα τελικα σημεια (ο αριθμος των ειδων ζωης που επεζησαν εως το χρονικο σημειο παρατηρισης), και με εξαιρεση την ανθρωπινη κενοδοξια δεν υπαρχει κανενας λογος, οποιοδηποτε απο τα ειδη αυτα να χαρακτηρισθει με ιδιαιτερα προνομια.

Μπορει σημερα με μεγαλη σιγουρια να διατυπωθει, οτι ολα ακομη τα ειδη υπαρχοντων μορφων ζωης στον πλανητη μας εχουν πραγματι μια μοναδικη προελευση.

Η αποδειξη για την υποθεση αυτη ειναι ο γενετικος κωδικας (DNA), ο οποιος ανταποκρινεται για ολους τους μεχρι σημερα οργανισμους που εξεταστηκαν (1).

Η πληροφορια στο DNΑ ολων των σημερα ζωντων οργανισμων εδοθει με μεγαλη ακριβεια απο τους πολυ απομακρισμενους προγονους.

Τα μεμονομενα Ατομα στο DNA μεταβαλλονται συνεχως, η πληροφορια ομως, την οποια κωδικοποιουν με την διοργανωση τους, αντιγραφεται με συνεχεια και ακριβεια εδω και εκατομμυρια χρονια και πολες φορες εδω και εκατονταδες εκατομμυρια χρονια.

Η πληροφορια αυτη γραφεται στο DNΑ με ενα γνησιο αλφαβητο και περιεχει αυτο ενα στενα περιορισμενο συστημα απο συμβουλα, η σημασια των οποιων δεν αποκωδικοποιηται απο μονη της αυτοματα.

Ενω το ελληνικο αλφαβητο περιλαμβανει 24 και το αγγλικο 26 γραμματα, το αλφαβητο του DNΑ περιεχει μονο τεσσερα γραμματα.

Το DNΑ με πληροφορια, περιεχει λεξεις αποτελουμενες απο τρια γραμματα, οπου η διατυπωση περιοριζεται στις 64 λεξεις.

Καθε τετοια λεξη χαρακτηριζεται ως «Codon».

Ορισμενα Codons απο τον γενετικο κωδικα ειναι συνωνυμα απο αλλα και για τον λογο αυτο χαρακτηριζεται ο γενετικος κωδικας στην ειδικευμενη γλωσσα ως «εκφυλισμενος», δηλαδη «redundent», ο οποιος αποκωδικοποιειται με τις δυο πλευρες της διπλης ελικας  και παρεχει την ιδια πληροφορια.

Το λεξικο περιεχει 64 κωδικοποιημενες λεξεις με συνολικα 21 σημασιες: τα 20 βιολογικα αμινο-οξεα και ενα παντος σκοπου σημειο στιξεως.

Τα 20 αμινο-οξεα ειναι συνηθως σε αλυσεις απο μερικες εκατονταδες  κατασκευαστικα στοιχεια διασυνδεδεμενα και σχηματιζουν μετα εκαστοτε ενα μοριο πρωτε’ι’νης.

Ενω συνεπως περιοριζεται ο αρθμος των γραμματων σε τεσσερους και ο αριθμος των Codons σε 64, δεν υφισταται κανενας θεωρητικος περιορισμος για τον αριθμο των πρωτε’ι’νων, οι οποιες παριστανται με διαφορετικες κωδικες σειρες.

Ειναι τοσο πολλες που δεν μετριουνται.

Η ζωη συνεπως αρχισε πιθανως με την δημιουργια γνησιας κληροδοσιας, δηλαδη με την δημιουργια του πρωτου γονιδιου, του πρωτου DNΑ- Μοριου, του πρωτου ανταπαντητη, δηλαδη ενος Μοριου το οποιο πολλαπλασιαζει κατα σειρα τον εαυτο του.

Η γεννηση συνεπως του πρωτου απαντητη και αργοτερα του πρωτου ευκαριου κυτταρου, το οποιο ειχε την ικανοτητα μεταβολισμου ηταν η αιτια για την γεννηση της ζωης.

Η εξελεκτικη πορεια του ευκαριου κυτταρου με τον κυτταρικο πυρηνα, ο οποιος περειχει τα χρωματοσωματα και μια πολυπλοκη υποδομη απο μεμβρανες και μικροσκοπικα οργανιδια τα οποια αυτοδιπλασιαονται, ως τα Μιτοχονδρια και στα φυτα τα χλωροπλαστα, ειναι ενα μοναδικο γεγονος, ‘η δυο ‘η τρια γεγονοτα τα οποια προφανως χρονικα βρισκονται πολυ μακρυα μεταξυ τους.

Ως Ευκαριωτες χαρακτηριζονται ολοι οι ζωντες οργανισμοι, οι οποιοι εχου ενα κυτταρικο πυρηνα και διαφορα αλλα κυτταρικα οργανιδια, ως δε κε ενα Τσιτοσκελετο.

Οι χημικες διαδικασιες στα ευκαρια κυτταρα ειναι στον μεγαλυτερο αριθμο τους δανεικα στοιχεια των των δικων μας βακτιριακων φιλοξενουμενων εργατων και αντιπροσψπευουν μονο ενα κομματι απο αυτα που μπορουν να προσφερουν τα βακτηριδια.

Τα βακτηριδια αυτα διοχετευουν την Taq-Πολυμερασε, ενα Ενζυμο απαραιτητο για τον διπλασιασμο του DNA (αντιδραση αλυσεως πολυμερασε ‘η PCR).

Στους Ευκαριωτες υπαγονται τα πρωτοζωα, τα φυτα, τα μανιταρια, τα ζωα και ο ανθρωπος (2).

Ο ανθρωπος αποτελειται απο 10 στην 28 Κβαντοτεμαχιδια  τα οποια δημιουργουν 10 τρισεκατομμυρια ευκαρια κυτταρα μεγεθους 5-100 μm (1 μm = 10 στην πλην 8 μετρα), στα οποια βρισκεται στρημογμενο 2 εκατομμυρια χιλιομετρα DNA.

Απο τα εκαστοτε 200 Ατομα στο ανθρωπινο σωμα τα 120 ειναι Υδρογονο, τα 51 Οξυγονο, τα 10 Ανθρακας και τα υπολοιπα 19 Ατομα διαφορων αλλων χημικων στοιχειων (3).

Ενα τυπικο Ατομο εχει μια διαμετρο 0.00000008 εκατοστα.

Η συνηθης παρασταση του Ατομου δειχνει τον πυρηνα του οπως μια μυγα στο κεντρο ενος ποδοσφαιρικου σταδιου.

Το διπλανο Ατομο βρισκεται ηδη εκτος του ποδοσφαιρικου σταδιου.

Εξ’ αυτων προκυπτει, οτι το ανθρωπινο σωμα ειναι στην πραγματικοτητα σχεδο ενας κενος χωρος που διακοπτεται μονο απο μικροσκοπικα κβαντοτεμαχιδια της υλης, τα οποια μεταξυ τους ειναι τοσο απομακρυνσμενα, ωστε να μην διεπερνουνται απο τα ανθρωπινα χερια διοτι τα εμποδιζει τα πεδια δυναμεων και οχι ο κενος χωρος.

Αν και μεχρι σημερα ουδεις γνωριζει πως γεννηθηκε η ζωη στον πλανητη Γη, προσπαθει ο ανθρωπος με ερευνητικες εργασιες να εντοπισει τις αρχικες προ’υ’ποθεσεις (4, 5, 15, 16).

Τι ειναι ομως η ζωη;

Ειναι ενα αξεχωριστο αποτελεσμα της κοσμικης εξελιξης μιας κοσμικης αναγκαιοτητας;

Ειναι συνεπως ενα ειδος αποκαλυψης της κοσμικης ουσιας;

Εαν η ουσια αυτη δεν περιειχε ζωη δεν θα ηταν σε θεση να την δημιουργησει και να την παρουσιασει.

Στα ευκαριο κυτταρο πουθενα δεν υπαρχει χωρος ακομη και για ενα Ατομο υλης, διοτι παντου μεσα σε αυτο λαμβανει χωρα κατι και ρεει χωρις διακοπη ηλεκτρικη ενεργεια.

Μετα την διαδικασια χωνευσης της ανθρωπινης τροφης δια του λεπτου εντερου και του αιματος φθανει αυτη στα ευκαρια κυτταρα του ανθρωπινου σωματος.

Με την εισπνοη Οξυγονου και την οξιδωση παραγεται ηλεκτρισμος.

Μονο 0,1 Volt κινουνται σε αποστασεις που μετριουντα σε νανομετρα.

Σε σχεση ομως με τις διαστασεις του ανθρωπινου σωματος δημιουργουνται 20 εκατομμυρια Volt για κεθε μετρο που αντιστοιχουν σε μια μεγαλη καταιγιδα.

Ο ανθρωπος συνεπως ειναι μια βιοενεργειακη μηχανη (ιδε Σχ. 1) που παραγει και μετατρεπει Ενεργεια (3).

Σχ. 1:  Το ανθρωπινο σωμα αποτελειται απο 10 στην 28 Κβαντοτεμαχιδια.

Η εξελεκτικη πορεια δημιουργησε τα ανθρωπινα ματια κατα τετοιο τροπο ωστε αυτα να βλεπουν τον κοσμο δια μεσω ενος στενου ανοιγματος στο

ηλεκτρομαγνητικο φασμα μεταξυ 7000 και 4000 Ängström, σε μηκη συνεχως μειωμενων κυματων απο μενεξεδενιο δια μπλε, πρασινο, κιτρινο, πορτοκαλι εως το κοκκινο (δε Σχ. 2).

Σχ. 2:  Το ολικο φασμα του φωτος

Η ικανοτητα του βλεπειν μπορει να εξελεχθει σε ενα συμπαν στο οποιο υπαρχουν αστρα που φωτιζουν.

Η κατασταση αυτη ομως δεν ειναι σταθερη.

Με τις σημερινες μας γνωσεις σχετικα με το παρελθον, παρων και το μελλον του συμπαντος μας, κατατασονται οι χρονικες εποχες του συμπαντος σε αυτες της αρχικης υλης, των λαμπερων αστρων, των εκφυλιζομενων αστρων και του σκοτους (17).

Χωρις τα αστρα δεν θα υπηρχαν στο χημικο περιοδικο συστημα τα Ατομα υλης που ειναι βαρυτερα απο το Λιθιο και θα υπηρχε μια χημεια με μονο τρια στοιχεια που ως βαση για την γεννηση της ζωης θα ηταν αδυνατος. Τα αστρα ειναι οι προδρομοι των μαυρων οπων, οι οποιοι στο μοντελο του Smoling (Ο Smoling εδωσε στο θεμα της δημιουργιας μια δαρβινικη εξηγηση) παρουσιαζονται ως το αποτελεσμα της γεννησης του συμπαντος (6).

Η θεωρια του ομως διαφερει απο αυτην της κβαντοθεωρητικης «πολλων Κοσμων-Ερμηνειας» του Hugh Everett (7).

Το ορατο φως ειναι μονο μια φωτεινη χαραμαδα στο τεραστιο σκοτεινο τομεα των κυματων, με μηγαλυτερο μηκος τα κυματα ραδιου εως το μικροτερο μηκος κυματων των ακτινων-γ.

Το ηλεκτρομαγνητικο φασμα εκτεινεται απο 3 x 10 στην πλην 6 Ängström εως 300.000 χιλιομετρα ‘η σε συχνοτητες απο 19 στην 24 εως 1 Herz (1 μm = 10.000 Ängström; 1 cm = 10.000 μm = 0,01 m).

Ειναι ομως στον χωρο, δηλαδη στο συμπαν, καθε ορατο και μη ορατο πραγματικοτητα ‘η ενα  απατηλο ονειρο;

Διοτι ο ανθρωπινος εγκεφαλος στην εξελεκτικη του πορεια εξελιχθηκε ετσι για να βοηθα το ανθρωπινο σωμα για να βρισκει αυτο την θεση του σε ενα περιβαλλον και δη των διαστασεων στις οποιες το σωμα αυτο λειτουργει.

Εξελιχθηκε σε μεσα μεγεθη προγονων που δεν ηταν σε θεση να κατανοησουν την περιεκτικοτητα της υλης και της ενεργειας και τις χαοτικες καταστασεις και τις κλασμαμορφολογιες (φρακταλς) του χωρου.

Στην προσπαθεια του να απαλλγει ο ανθρωπινος εγκεφαλος απο επιβαρυνουσες καταστασεις που δεν μπορουσε να κατανοησει, εφευρε αυτος φανταστικες εννοιες, δηλαδη μη αποδεικνυομενα αξιωματα ως π.χ. μηδεν, απειρως μεγαλο, απειρως μικρο, μαζα, χρονος, χωροχρονος κ.α. πολλα που χρησιμοποιουνται σημερα στα Μαθηματικα και στις φυσικες επιστημες για την λυση προβληματων, ως ορια, κατηφορικες σειρες, απειροτητα, λογισμος, διαφορικος- και ολοκληρωτικος λογισμος, αριθμητικη, γεωμετρια κλπ.

Τα αξιωματα ομως αυτα ουτε καθωριζουν, ουτε δημιουργουν τους νομους της φυσης αλλα προσπαθουν να τους εξηγησουν και να τους διατυπωσουν.

Εαν ειναι λανθασμενη μια μαθηματικη σχεση, αυτη αντικειται στους νομους της φυσης και μεταμορφωνει λανθασμενα την γενικη λογικη.

Για τον λογο αυτο οι επιστημες των ανθρωπων δεν μπορουν να ειναι καθαρες επιστημες, διοτι ο ανθρωπος ως δημιουργος της επιστημονικης γνωσης δεν μπορει να ειναι ταυτοχρονα και καθαρο παραγωγικο αντικειμενο επιστημονικων αληθειων.

Διοτι ετσι γινεται ταυτοχρονα αντικειμενο και υποκειμενο.

Για τον λογο αυτο ο ανθρωπος πολυ συχνα εγκαταλειπει την επιστημονικη μεθοδο και ακολουθει τον δρομο που καταληγει σε χωρους της φαντασιας…Ειναι δια τουτο σε θεση να τοποθετει ενα Μετρο της Απιθανοτητας, στο οποιο ο θεσμος και η φαντασια του ειοσερχονται δια της στενης χαραμαδας των ματιων του.

Στο ενα τελος αυτου του φασματος της Απιθανοτητας στεκονται  δυναμικα αποτελεσματα που χαρακτηριζονται ως μη δυνατα.

Αλλα και η ανθρωπινη φαντασια δεν κατεχει ακομη τον οπλισμο για να εισελθει πλησιον των κβαντοτεμαχιδιων.

Εξισου δυσκολευεται ο ανθρωπος να κατανοησει αντικειμενα που κινουνται με κλασματικα πολυ μικροτερη ταχυτητα απο την ταχυτητα του φωτος.

Για τον λογο αυτο υπαρχει η υπονοια οτι ο χωρος δεν ειναι μονο παραξενος οπως ο ανθρωπος προ’υ’ποθετει, αλλα ποιο παραξενος απο αυτο που μπορει να θεωρησει.

Υπαρχουν πιθανως πραγματα μεταξυ ουρανου και Γης που ουτεν να φαντασθει ο ανθρωπος μπορει.

Το Μηδεν π.χ. ειναι μια αρνητικη εννοια η οποια απορριπτει καθε θετικο μεγεθος.

Οι αρχαιοι Ελληνες φιλοσοφοι χρησιμοποιουσαν αντι της λεξης Μηδεν, το Τιποτε ‘η το μη Ον.

Για τον Δημοκριτο το μη υπαρχων ηταν ταυτοχρονα Μηδεν και Απειρο.

Ο Αριστοτελης θεωρουσε το Μηδεν ως μια αυθαιρεη εννοια.

Κατα τον Εngels το Μηδεν ειναι η αλλη πλευρα των παρατηρησημων, η καθαρη εννοια που ταυτιζεται με το απολυτο πνευμα.

Στις εξισωσεις της κβαντομηχανικης το Μηδεν γεμιζει τον κενο χωρο και το συνεχως διασταλλομενο συμπαν.

Αυτη ειναι η ποιο επικινδυνη ικανοτητα του Μηδενος. Τιποτε δεν γεννιεται απο το τιποτε, ουτε απο την μυστικιστικη δυναμη του κενου χωρου και την συνεχη διαστολη του συμπαντος.

Εαν το Απειρο ειναι ανυπαρκτο δεν μπορει να υπαρχει και το Μηδεν.

Σε ενα απειροελαχιστο μικρο αριθμο θα υπαρχει παντοτε ακομη ενας μικροτερος αριθμος εως που αυτος θα εξαφανισθει.

Ο ανθρωπινος εγκεφαλος ειναι ενας ηλεκτρονικος υπολογιστης, ο οποιος εξελιχθηκε ετσι ωστε να βοηθα την επιζηση του ανθρωπου σε ενα μεσου μεγεθους κοσμου στον οποιο τα αντικειμενα που ηταν σπουδαια για την επιβιωση του δεν ειναι ουτε πολυ μεγαλα αλλα και ουτε πολυ μικρα.

Ο εγκεφαλος αυτος αποτελειται απο δισεκατομμυρια κυτταρα νευρωνων τα οποια μεταξυ τους συνδεονται με ενα τεραστια μεγαλο δικτυο απο αγωγους δια των οποιων κυκλοφορουν ηλεκτρικες και χημικες ωσεις που περιγραφονται ολοκληρωτικα με μοριακες σχεσεις της φυσικης και χημειας.

Παραμενει ομως μεχρι σημερα αγνωστο το πως συσχετιζονται οι συνεδριασεις των κυτταρικων νευρωνων σε μια ξεχωριστη φυσικοκατανοητικη διαδικασια.

Παραμενουν επισης αγνωστοι ακομη οι κυτταρικοι- και μοριακοι μηχανισμοι που ειναι υπευθυνοι για την σταθεροποιηση και επαναπαραγωγη των ειδων επικοινωνιας των κυτταρικων νευρωνων μεταξυ τους.

Οι φυσικοι ερεθισμοι απο τον εξωτερικο κοσμο λαμβανονται δια των οργανων και τις συναξεις των αισθησεων και μεταφραζονται σε σηματα νευρωνων, δηλδη κωδικοποιουνται νευρωνικα.

Στην πλευρα εισοδου των ανθρωπινων οφθαλμων υπαρχουν νοητικα κυτταρα τα οποια μεταβαλλουν την πληροφορια απο εξω π.χ. του φωτος, σε ηλεκτρικες ωσεις νευρωνων.

Η πληροφορια αυτη προωθειται κατα κλιμακα δια μεσω των ενδιαμεσων ομαδων νευρωνων, στην επομενη.

Το ποιο απλα νοητο αλφαβητο της εγκεφαλικης γλωσσας αποτελειτα απο τον «binärer Κωδικα», δηλαδη απο το 0 και 1.

Υπο την προ’υ’ποθεση βεβαιας προωθησης των στοιχειων αυτων που συνεχως επαναλαμβανονται ομοια, ειναι η διατυπωθησα πληροφορια φωτος, που διαδιδεται με τα στοιχεια αυτα, 1 Bit, δηλαδη η μοναδα μετρησεως της πληροφοριας (4).

Ετσι μετατρεπει ο ανθρωπινος εγκεφαλος αλα τα σηματα των αισθητηριων οργανων σε απλα σχηματα, ως κυβους, τριγωνα και γραμμες που βασιζονται σε ενα σημειο ‘η σε αριθμους που βασιζονται στην μοναδα 1.

Ο χωρος του μακροκοσμου αλλα και του μικροκοσμου ειναι η αποσταση, τα διαστηματα, το σχημα, ο συμπατικος χωρος, κυρτος (κατα την θεωρια της σχετικοτητας) ‘η εκ των προτερων μη καθωρισμενος (κβαντομηχανικη).

Με το ειδος και την σημασια του χωρου ελαβαν χωρα διαφοροποιησεις ηδη στην ελληνικη αρχαιοτητα.

Οι φιλοσοφοι Δημοκριτος, Επικουρος, Πυθαγορας, Πλατων, Αριστοτελης και πολυ αλλοι που τους ακολουθησαν κατα την διαρκεια των αιωνων με τον ενα ‘η αλλο τροπο αντιπαρατεθηκαν για την σημασια του χωρου.

Ο χωρος αμεσα θεωρειτα ως κενος απο την Αμεσοτητα, στην οποια απολυτα περιεχεται, το προβλημα ομως της σχεσης του ασυνηθους με τον χωρο παραμενει.

Ειναι γνωστο, οτι η αισθηση συνυπαρχει με τα παρατηρουμενα, τα οποια διατυπωνονται με τα ασυνηθη (διαστελομενα) αντικειμενα του μικροκοσμου εως του μακροκοσμου.

Τα παρατηρουμενα αντικειμενα ειναι  μορφες, τετελεσμενα, τεμαχια, ασυνεχη, κατα μηκος διαστελομενα.

Ολες αυτες οι ιδιωτητες, υλικα απειρες, συνδεονται χωρις διακοπη με τον ασυνηθη χαρακτηρα των αντικειμενων.

Το παρατηρουμενο ειναι ταυτοχρονα αντικειμενο και υποκειμενο της αισθησης, διοτι χωρις το παρατηρουμενο η αισθηση ειναι ανυπαρκτη.

Το ασυνηθηστο ως χωρος ειναι ενα συνολο, συνεχες, αδιακοπο, ομογενες κλπ. σε αντιθεση με το διαστελομενο, το οποιο μεν διατυπωνεται με το ασυνηθη οχι ομως με το τετελεσμενο Ον των διαστελομενων μορφων και προ’υ’ποθετει το τετελεσμενο, το μεταβαλλομενο, το αδιακοπο, το ειδος, το μερος και το παρατηρουμενο αντικειμενο.

Μπορει ομως η αισθηση χωρις την δυναμη της αντιληψης να υπαρχει;

Χωρις το διαστελομενο, το διαχωριζομενο, το χρονιο κλπ. των παρατηρουμενων μεγεθων, δεν υπαρχει ουτε η βεβαιοτητα, ουτε η αισθηση και η λογικη κριση.

Το προβλημα των σχεσεων της αισθησης και δυναμης της αντιληψης βασιζεται στην ποιοτητα των σχεσεων μεταξυ του ασυνηθους και του διαστελομενου.

Πως ομως ειναι δυνατο να κατανοει ο ανθρωπος το συνολο χωρις το τεμαχισμενο, το αχρονο χωρις το χρονιο, το ολο χωρις το μερος, το αρνητικο χωρις το θετικο, το ασυνηθες χωρις το διαστελομενο τελος κλπ.;

Για τον λογο αυτο ειναι η υπο αμφισβητηση το εαν αυτα που ανθρωπος παρατηρει ειναι επισης η πραγματικοτητα;

Ο χωρος παριστανει επισης μια απο τις δυο σταθερας παραμετρους της ετσι ονομασθεισης Μεταφυσικης και κατα τον Πλατωνα δεν υποκειται σε φθορα και δεν ειναι παρισταμενος αλλα σταθερος στα παρατηρουμενα.

Τι ειναι ομως η Μεταφυσικη;

Η εννοια αυτη ποτε δεν χρησιμοποιηθηκε απο τους αρχαιους Ελληνες φιλοσοφους!

Οταν ο Ανδρονικος ο Ροδιος τον 2^ον μ.Χ. αιωνα τακτοποιουσε εκ νεου στην Βιβλιοθηκη Αλεξανδρειας τα εργα του Αριστοτελη διαπιστωσε οτι ορισμενα εργα ως η ποιηση, η πολιτεια των Αθηνων, Πολιτικη, γραπτα για την εντιμοτητα, λογικη και ρητορικη και μερικα βιβλια της φυσικης και αλλα δεν τεριαζαν στην τακτοποιηση και εθεσε αυτα μετα τα θεματα της Φυσικης, δηλαδη Μετα τα Φυσικα = Μεταφυσικη.

Οι ιδρυτες της Χριστιανοσυνης παραποιωντας την αρχαιοελληνικη γλωσσα και φιλοσοφια δημιουργησαν μια ψευδοεπιστημη, την ετσι ονομασθεισα Μεταφυσικη, δηλαδη εκφυλησαν την επιστημη (5).

Η εκφυλισμενη αυτη επιστημη καταγινεται με τις παραμετρους, υποκειμενο, χωρο, αντικειμενα, χρονο και επεκτεινει την ερευνα της σε τομεις, αρχες της γνωσης, διδασκαλια της ηθικης, κατανοηση και θεωρηση και σκοπημα αντιγραφει και παραμορφωνει το ειδος σκεψης των αρχαιων Ελληνων για να διαμορφωσει εννοιακα την πιστη της Χριστιανοσυνης.

Ετσι υποστηριζει η Χριστιανοσυνη οτι ουδεις ειναι σε θεση να διαταραξει την αμεσοτητα, την χωρικη ομογενεια, την ετερογενεια των παρατηρουμενων, την χρονικοτητα του χρονου, την διαλεκτικη, την ηθικη θεληση και την αισθητικη συγκινηση.

Στην πραγματικοτητα ομως αντικατεστησε την αιωνιοτητα του κοσμου με το δογμα της απο το τιποτε δημιουργιας και την προσωπικη αθανασια και εφευρε δια του Αυγουστινου (354-430 μ.Χ.) την «Μεταφυσικη της εσωτερικης εμπειριας», δηλαδη την συνδεση μεταξυ της εσωτερικοτητας, της υποκειμενικοτητας και της αμεσοτητας.

Τα προγραμματισμενα τεχνασματα: Δεινεται στο πνευμα μια παραμορφωμενη δυναμικη για να απελευθερωθει αυτο απο την σιδερενια θηλια λεμου της αναγκαιοτητας.

Η αποσταη που δημιουργηθηκε μεταξυ του κοσμου και του θεου γεφυρωνεται με το τεχνασμα, οτι η πνευματικη φυση του ανθρωπου δημιουργηθηκε κατα εικονα και ουσια του θεου.

Η αποσταση μεταξυ του δημιουργηθεντος και αδημιουργητου πιστοποιηται περισσοτερο με τις ατελειες του δημιουργηθεντος (εαν το δημιουργηθεν ηταν τελειο αυτο δεν θα ειχε καμια σημασια διοτι θα ηταν το ιδιο μια υπερβολη του εαυτου του) και την υπαρξη του κακου παρ’ ολη την εννοια του καλου.

Με τον δυ’ι’σμο αυτο η φυση κρινεται απο την Χριστιανοσυνη ως ατελης, ως πασχουσα με τασεις προς το κακο.

Η κοσμικη αυτοπεποιθηση του Οντος γινεται αδυναμος, πασχουσα, αμαρτωλη.

Με αυτην την παραμορφωση τιθενται τα θεμελια του Φοβου και της Ελπιδας, δηλαδη οι προ’υ’ποθεσεις για την Δεσποτια και Εκμεταλλευση των πιστων.

Η παγκοσμια θρησκευτικη εικονα του Αυγουστινου δημιουργηθηκε απο τις δικες του προσωπικες πνευματικες εμπειριες, και διοτι γνωριζε τις αδυναμιες του νοειν, Γι’ αυτον ειχε η πιστη ενα προβαδισμα ως προς το νοειν.

Εντοπισε μια πραγματικοτητα στο εσωτερικο του, μια «εγω» αυτοπεποιθηση.

Μεσα του βρισκει το πνευμα την εικονα της αληθειας.

Χωρις ομως την αρχαιοελληνικη πνευματικη ικανοτητα, η ετσι ονομασθεισα Μεταφυσικη θα ηταν χωρις κανενα νοημα, διοτι πανω στην αρχαιοελληνικη πνευματικη ικανοτητα βασιζονται οι αληθειες ‘η οι εννοιες που δεν υπαρχουν ‘η δεν βρισκονται σε καμμια σχεση με τους ανθρωπους.

Για τον Αριστοτελη (384-322 π.Χ.) οπως το πνευμα ειναι η μορφη του σωματος ετσι ειναι ο θεος η μορφη ‘η η «Εντελεχεια» του κοσμου, η εσωτερικη φυση αυτου, η λειτουργια, η αποδοση του νοηματος.

Ο θεος ειναι το αθροισμα και ο στοχος ολων των σκοπων της φυσης και οχι ο δημιουργος του υλικου κοσμου, αλλα η μορφη που δωριζει δυναμη και δεν κινειται απο εξωτερικη αλλα απο εσωτερικη κατευθυνση.

Το συμπαν δεν εχει κανενα δημιουργο, αυτοδημιουργηθηκε και θα αυτοκαταστραφει.

Η εβρα’ι’κη εννοια του θεου ηταν ολικα ακατανοητη για ολον τον προχριστιανικο ελληνικο κοσμο και μη πραγματικη.

Απο τις θεωριες του Ορφεα προεκυψαν οι πρωτες αρχες της Φυσιολογιας, Κοσμογονιας, Θεογονιας και της Φιλοσοφιας οι οποιες αργοτερα επεδρασαν στους προσωκρατικους Φιλοσοφους, Θαλη, Αναξιμανδρον, Ουθαγοραν, Ηρακλειτο, Ξενοφανη, Εμπεδοκλη, Δημοκριτο, Παρμενιδη, Μελισσο, Μιτροδωρο, Αισχυλο, Σοφοκλη κ.α. και ακομη αργοτερα τους μεγαλους κλασικους Ελληνας Φιλοσοφους Πλατωνα, Αριστοτελη, Αρισταρχο, Ερατοσθενη και Πλουτινο.

Δεν αποτελει καμμια υπερβολη εαν υποστηριχθει, οτι οι ιδεες τοσο των προσωκρατικων-/ οσο και των μετασωκρατικων Φιλοσοφων εως τις ημερες μας εχουν τις ριζες τους στις ιδεες του Ορφεα και των μαθητων του.

Προ του Einstein θεωρουσαν οι περισσοτεροι Φυσικοι οτι ο χωρος ηταν γεματος απο τον ετσι ονομασθεντα «Αιθερα», το πεμτο στοιχειο των αρχαιων Ελληνων επιστημονων, δηλαδη απο μια ουσια ομοιαζουσα την «Ομιχλη» ‘η  απο μια «αρωματικη ουσια» που επιτρεπει την μεταβαση και περιγραφη δυναμεων και κβαντοτεμαχιδιων.

Κατα τον Αριστοτελη δεν υπαρχει κατι τετοιο σαν τον αληθεινο και απολυτο κενο χωρο και για τον λογο αυτο διαχωριζει τον χωρο ξεκαθαρα απο τα παρατηρουμενα αντικειμενα, διοτι ο χωρος δεν αποτελει ιδιοτητα των διαστασεων που καταλαμβανουν τα αντικειμενα, αλλα προ’υ’ποθεση της υπαρξης τους.

Ο απολυτος χωρος κατα την φυση του και χωρις σχεση με οτιδηποτε απ’ εξω παραμενει παντα ομοιος και ακινητος ως συνολο, διατηρουμενος, μη τεμνομενος, αχρονος και συνεχης.

Το τελειο Κενο (Vakuum) κατα τους αρχαιους Ελληνας παριστανει τον αδειο χωρο.

Αυτο διαφερει απο τον δυναμικο και λανθασμενο κενο.

Το δυναμικο κενο ειναι σαν μια ησυχη λιμνη κατα ενα νυχτερινο καλοκαιρι, της οποιας η επιφανεια σιγοσφυριζει ενω παντου φωτιζουν ζευγαρια απο κβαντοτεμαχιδια (ηλεκτρονια και ποζιτρονια) οπως φωτιζουν οι κωλοφωτιες.

Προκειται για ενα απασχολουμενο και φιλικο μερος, σε αντιθεση με το φοβερο κενο του Δημοκριτου ‘η τον παγωμενο Αιθερα του Αριστοτελη (11, 12).

Το λανθασμενο κενο παριστανει κβαντοφυσικα την περιοχη φανταστικων τεμαχιδιων, δηλαδη τεμαχιδιων πολυ μικρης ζωης που δημιουργουνται απο την κβαντικη ροη απο ενα κανονικο κενο.

Ο ανθρωπος κατανοει τον χωρο ως τρισδιαστατο, διοτι αυτος τον βιωνει δια μιας συνεχους  και υποσυνειδητου συγκρισης με τα διαφορετικα υπαρχοντα μεγεθη οποιοδηποτε μικρου μερους του φυσικου περιβαλλοντος της Γης με την κινηση (13).

Ο Einstein απεριψε την υπαρξη του «Αιθερα» των αρχαιων Ελληνων επιστημονων μονο και μονο για να εννοιολογισει στην εξισωση του την κοσμολογικη του σταθερα.

Μεταξυ της αρχης της σταθερας ταχυτητας του φωτος, οπως απαιτουν οι εξισωσεις του Maxwell, και της σταθερας ταχυτητας του φωτος στην κατωθι εξισωση, η οποια ισχυει αποκλειστικα για εναν παρατηρητη, ο οποιος ειναι σταθερα δεμενος στην πηγη του φωτος, ο Einstein επελεξε την πρωτη περιπτωση με την χωρις επιχειρηματα διατυπωση, οτι η δυνατοτητα αυτη ειναι η ποιο πιθανη, διοτι αυτη για τους τρεχουντας που βρισκονται σε κινηση ειναι η ποιο ευνο’ι’κη, διοτι ο χρονος τους περιμενει.

Και αυτο ονομασε ο Einstein «Διαστολη του Χρονου».

Ε = m x c στην 2 = m0/Ριζα απο  1-(u/c) στην 2 και t = t’ x γ = = t’/Ριζα απο (1-u/c) στην 2 = t’

Εδω ειναι: m = η τελικη μαζα τουτεμαχιδιου σε κινηση m0 = η μαζα του τεμαχιδια σε κατασταση ακινησιας u = η ταχυτητα του εις κινηση ευρισκομενου τεμαχιδιο γ = ενας νοητα κατασχεβασθεντας αριθμος χωρις αλληλοεπιδραση, ο οποιος μπορει να λαβει τιμες μεταξυ 1 και απειρως μεγαλες t = χρονος (αυτος ομως δεν ειναι ελαστικος οπως προ’υ’ποθετει ο Einstein) c = η ταχυτητα του φωτος

Κατα την δευτερη περιπτωση ομως η διαστολη του χρονου στην φυση ειναι ανυπαρκτος, η ακτινα της πηγης του φωτος κατα τον Maxwell δεν αποκοπτεται απο την πηγη της και παραμενει συνδεδεμενη με αυτην.

Διαστολη του Χρονου στις ιδιες διαδρομες και με ιδιες ταχυτητες δεν υπαρχει (t = t’), ετσι ωστε η ως ανω εξισωση του Einstein να μην εχει καμμια δικαιδοσια υπαρξης, διοτι η ειδικη θεωρια της σχετικοτητας βασιζεται σε λαθος προ’υ’ποθεσεις/ Με μια τετοια θεωρια και μια ακομη μη συμπληρωμενη κβαντοθεωρια δεν μπορει να εξηγηθει αυτο που ονομαζεται συμπατικος Κοσμος.

Για πρωτη φορα μετα δεκαετιες το αμερικανικο επιστημονικο περιοδικο «Scientifie Americana» Ιανουαριου 1999 διαπιστωνει τα εξης:

1. Η κοσμολογικη σταθερα του Einstein παριστανει μις ιδιομορφη ενεργεια η οποια βρισκεται ολοκληρωμενη σε ενα καθωρισμενο χωρο

2. Για ποιο λογο μερικοι επιστημονες σημερα λογω θεωρητικων σκεψεων  ειναι της γνωμης. οτι στον κενο χωρο υφισταται ενα ειδος «αιθερικης  ενεργειας».

Ο κινουμενος κοσμος της αιωνιοτητας υπηρξε για τον Πλατωνα μια εκσταση, ενα βου’ι’σμα ανεμου (13, 14).

Η περιστροφη αυτων των αιωνιων τροχων ηχουσε ως μουσικη στα αυτια πολλων αρχαιων Ελληνων φιλοσοφων ως διατυπωνεται εις τα εργα του Ησιοδου, Πυθαγορα, Πλατωνα, Αριστοτελη και πολλων αλλων επιγονων τους. Ο εκτοπισθεις ομως «Αιθερας» απο τον Einstein,  εντοπισθηκε σημερα παλι, αλλα βαφτιζομενος με τα νεα ονοματα «Quintessenυ», «Higgs–Feld», «Higgs–Ozean» κ.α..

Ενας Ωκεανος-Higgs ειναι ενα αορατο δεδομενο, το οποιο γεμιζει αυτο που θεωρειται ως κενος χωρος και δεν ειναι τιποτε αλλο απο μια μετουσιωση του πεμτου στοιχειου των αρχαιων Ελληνων φιλοσοφων, δηλαδη αυτο που αδικως εκτοπισε ο Einstein.

Οπως ο Αιθερας γεμιζει ενα συημπυκνωμενο πεδιο-Higgs τον χωρο, καλυπτει ολα τα οντα, διερχεται δια πασης υλης και μεταδιδει στον ανθρωπο μια νεα εννοια του Τιποτε.

Η διαδικασια δια της οποιας ενα πεδιο-Higgs γινεται ενας Ωκεανος-Higgs ονομαζεται μια αυθορμιτη θραυση της συμμετριας.

Τα θεματα του συγχρονου «Αιθερα» ειναι πολυ λιγο γνωστα και τα μελετα και ερευνα κανεις  βασιζομενος σε νεες γνωσεις του κλασικου «ηλεκτρομαγνητικου Αιθερα», της κβαντικης θεωριας, της γεωμετρικης θεωριας ετσι ωστε κυριαρχουσα αποψη οτι ο Αιθερας εκτοπισθηκε τελειως απο την επιστημη να μην ισχυει πλεον.

Ενα χαρακτηριστικο παραδειγμα για την αποψη αυτη ειναι η «Πληριφορια».

Στην σημερινη εποχη των Bits, Bytes, του Χωρου και της κυβερνητικης, η λεξη Πληροφορια απο την αρχη εχει καθαρως ανθρωπινη σημασια με περισσοτερες και διαφορετικες επιπλεον σημασιες  και χαρακτηριστικα, αναλογα απο την οπτικη γωνια που εξεταζεται η θεωρια της πληροφορικης και δη:

α.  δια της βιολογικης ερμηνειας της DNΑ πληροφοριας β.  δια της μαθηματικης επεξεργασιας της θερωριας της μη οξυδερκειας και  απροσδιορισιας για την τηλεπικοινωνια και γ.  δια της μαθηματικης θεωριας της κυβερνητικης

Προκειτα για μια ιδιομορφη εννοια στις επιστημες με περισσοτερα προσωπα.

Οι Φυσικοι χρησιμοποιουν σημερα την εννοια «Πληροφορια» με πολλες και διαφορετικες σημασιες.

Στην Θερμοδυναμικη η Πληροφορια παρισταται ως το αντιστοιχο  κομματι της Εντροπιας.

Στην Βιολογια, στην οποια για πρωτη φορα ετεθει σε σχεση με την διπλη ελικα του DNΑ, η Πληροφορια ειναι επισης μετρο της οργανωσης και της πολυπληκτικοτητας ενος βιολογικου οργανισμου.

Στην ειδικη θεωρια της σχετικοτητας η Πληροφορια  αναφερεται συνηθως στην ταχυτητα του φωτος με την εννοια οτι η «πληροφορια σηματων» δεν μπορει να μεταδοθει με ταχυτητα μεγαλυτερη της ταχυτητας του φωτος (υπαρχει ομως και αρκετα μεγαλυτερη σχεση μεταξυ της εννοιας της πληροφοριας και των βασικων αρχων των θεωριων σχετικοτητας) στις θεωριες για τις «μαυρες τρυπες» κλπ. αναφερεται ως η πολυροφορια που «χανεται» ‘η «μεταλλασσεται» στο εσωτερικο τους.

Στην κβαντομηχανικη η «κυματικη συναρτηση» που περιγραφει την διαγωγη του σωματιδιου εμπεριεχει και παριστα το συνολο των πληροφοριων σχετικα με το σωματιδιο.

Η πληροφορια εκτεινεται σημερα μεχρι τους γκριζους τομεις της ασαφους ‘η θολης πληροφοριας, της αμφιβολιας, των διαφοροποιησεων κλπ. και καλυπτει εννοιες λεξικες, συντακτικες και σημειωτικες ως και βασικες εννοιες της θεωριας προτυπων, απεικονησεων και αναπαραστασεων, της θεωριας κρυπτογραφησεων κλπ.

Το τεμαχιδιο της απολυτου φυσικης πληροφοριας ονομαζται «Ξερονιο» ‘η «Ινφον» και ειναι οπως το «Φωτονιο» ενα σωματιο της υλης με την μαζα Μηδεν (9. 10).

Αυτο που μεχρι σημερα παραμενει ακαθωριστο ειναι η προφυσικη αντιληψη σχετικα με τον Χωρο/Χρονο και Φως/Σκοτος, δηλαδη αυτο το οποιο ο ανθρωπινος εγκεφαλος με τα αισθητηρια οργανα του συνειδητα δημιουργει για τον Χωρο, χρονο, φως, σκοτος κ.α. η οποια αντιληψη βασιζεται σε ενα πληροφοριακο Αιθερα.

Ο νεος προσανατολισμος για την γεωμετρια του χωρου του Einstein μπορει να ειναι στην ειδικη θεωρια του της σχετικοτητας μια εξυπνη μαθηματικη διεργασια, δεν αλλαζει ομως την φυσικη κατασταση αυτων που διαπιστωθηκαν απο τα ανθρωπινα αισθητηρια οργανα με εξωτερικες επιδρασεις.

Η μαθηματικοποιηση της Φυσικης ‘η η φυσικοποιηση των Μαθηματικων ειναι μεν βοηθηματα για τις επιστημες αλλα δογματα, τα οποια εφευρε ο ανθρωπινος εγκεφαλος στην προσπαθεια του να απαλλγει απο καταστασεις που δεν κατανοουσε.

Ο συμπατικος Κοσμος αποτελειται απο υπαρχοντα απειρως πολλα συμπαντα, τα οποια μετακινουνται σε κλυδωνιζομενες σπειρες σαν ποταμια απο μπαλες, χαοτικα σαν μια κλασματομορφη, παρομοια οπως τα στοιχεια στον μικροκοσμο (ιδε Σχ. 3)

Σχ. 3:  Ο συμπατικος Κοσμος σε κλυδωνιζομενες Σπειρες

Οι χαοτικες καταστασεις στον συμπαντα Κοσμο βασιζονται σε μεταμορφωμενους νομους.

Οι κλασματομορφες αποτελουνται απο απειρως επαναλλαμβανομενες και απειρως πολλες μεγαλες και μικρες μορφες, οπως τις περιγραφει ο Ηρακλειτος ως κετσε ‘η  ως τολυπη μαλλιου (ιδε Σχ. 4)

Σχ. 4:  Η γεννηση του συμπαντος κατα τον Ηρακλειτο (τολυπη μαλλιου ‘η κετσες)

Τα αορατα τεμαχιδια υλης χαρακτηριζονται στην αστρονομια ως WIMPs και οι μαυρες τρυπες, οι καφε νανοι και τα ασθενη με φως αστρα ως Μαχος.

Η ολικη ποσοτητα υλης στο συμπαν μας καταχυρωνεται κατα 4,50 % σε βαρυτικη, 25,50% σε σκοτεινη και κατα 70.00% σε σκοτεινη ενεργεια.

Στα τελευταια  εκατομμυρια χρονια εδωσαν 30 εποχες παγετωνων κατα την διαρκεια της εξελεκτικης πορειας του ανθρωπου στον πλανητη Γη τους τονους τους κατα την διαρκεια των οποιων ελαβαν χωρα και δραματικα γεγονοτα, ως η αποξηρανση και το ξαναγεμισμα με νερο της Μεσογειου θαλασσης, δηλαδη δυο δραματικες διαδικασιες που ελαβαν χωρα πριν 4,5 και 6 εκατομμυρια χρονια.

Η τελευταια παγετωδης εποχη μεσα στην οποια ακομη βρισκομαστε αρχισε πριν περιπου 160.000 χρονια.

Ο homo-erectus μεταμορφωθηκε στην χρονικη αυτη περιοδο δια του homo-sapiens σημερα σε homos-informaticus.

Η Φυση (Λογος) κατεχει αμεσα την υπερβαινουσα δυνατοτητα να μετατρεψει την λογικη της και την πληρορια σε «φυσικη πραγματικοτητα».

Η Φυση συνεπως αποτελει το συνολο της ενεργουσης υλης των συμπατικων Κοσμων, με ολες τις εμφανισεις, λειτουργιες και νομους της.

Βιβλιογραφια

1. Dawkins R. Geschichte von Ursprung des Lebens

                                         Ullstein Buchverlag GmbH, Berlin 2008

2. Dettmer U.

  Folkerts M.

      Sönnichsen A.            Intensiv Kurs Biochemie

                                         Urban & Fischer Verlag, München, Jena 2005

3. Χατζηθεοδωρου Γ. Ο ανθρωπος, μια ενεργειακη δημιουργια που

                                         παραγει και μεταβαλλει Ενεργεια

                                         http://www.arxaiaithomi.gr, 26.06.2014

4. Laroche S. Vom flüchtigen Signal zur stabilen Erinnerung.

                                          Spektrum der Wissenschaft, Spezial, Gedächnis,

                                          ND 2/2003, S. 16-25

5. Χατζηθεοδωρου . Μεταφυσικη, ο Εκφυλισμος της Φιλοσοφιας

                                          Δαυλος αρ. 316, Σεπτεμβριος 2008, σ. 22403-22415

6. Smolin L. Warum gibt es die Welt? Die Evolution des Kosmos.

                                          Beck Verlag 1999, München

7. Rees M.                     Just six Numbers Science Masters.

                                         Weidenfeld & Nicolson, London 1999

8. Σταμουλης Β.            Τα παραδοξα του Ζηνωνα. Μια ανατροπη της Φυσικης

                                        Δαυλος αρ. 288, Φεβρουαριος 2006, σ. 19507-19521

9. Αναλυτης Π. Η Πληροφορια. Μια ιδιαιτερη εννοια στις επιστημες

                                        με πολλα προσωπα.

                                        Δαυλος αρ. 208, Απριλιος 1999, σ. 13103-13107

10. Αναλυτης Π. Το κενο και το γεματο Συμπαν και το «Ξερονιο» της

                                        Πληροφοριας.

                                        Δαυλος αρ.205, Ιανουαριος, 1999, σ. 12861-12867

11. Μπισκα Νανου «…ο Αιθερας των αρχαιων Ελληνων ανακαλυφθηκε

                                        ξανα στην μοντερνα Φυσικη»

                                        Δαυλος αρ. 268, Απριλιος 2004, σ. 17593-17600

12. Ostriker J. Die Quintessenz des Universums.

                                        Spektrum der Wissenschaft, Dosier, 01/2001, S. 92-98

13. Πλατωνας         Πολιτικος 269α

14. Πλατωνας Τιμαιος 22c, 27c, 24b-45, 32d, 37e

                                         Mεταφραση των  Schleimacher F. και Müller H.

                                         Hamburg, Rowolt

15. Kraft U.           Wo Gott wohnt.

                                        Spektrum der Wissenschaft, Dosier 1/2003, S. 15-17

16. Linke B. An der Schwelle zum Tod.

                                       Spektrum der Wissenschaft, Dosier 1/2003, S. 15-17

17. Fred Adams Die fünf Zeitalter des Univerrsums

                                       Deutsche Taschenbuch Verlag GmbH & KG

                                       München, Dezember 2002

……………………………………………..

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou                                               Bleibergweg 114

                                                                                                   D-40885 Ratingen

                                                                                    Tel.+Fax: 0049 2102 32513

                                                                                 E-Mail: chaziteo@t-online.de

                                                                                                               30.03.2019

RAUM UND ÄTHER UND DAS UNGEKLÄRTE MYSTERIUM JENSEITS DER WELLENLÄNGEN DES LICHTS, DIE DIE MENSCHLICHEN AUGEN NICHT SEHEN KÖNNEN.

Dr. Georg Chaziteodorou

Prolog

Der Verfasser dieser Abhandlung, als Sohn Hellas, behauptet, dass die vorsokratische althellenischer Wissenschaftler (Philosophen) lange vor den heutigen Wissenschaftler in der Lage waren, die fundamentalen Gesetze des universellen Kosmos und nicht nur, zu erfassen. Sie kannten, dass die Natur durch die fundamentalen Gesetze, Notwendigkeit, Eros, Beständigkeit, Besonderheit und dem Tetraeder von Pythagoras (Tugend, Werte,  Prinzipien, und Ideale) funktioniert. Die Notwendigkeit und Eros sind nichts anderes als die vereinigende Kräften der Physik (elektromagnetische, schwache- und starke Kernkraft und Schwerkraft) mit welchen das Universum funktioniert. Mit solchen dichterischen Benennungen, können heute auch noch die moderne Mathematik, Physik, Quantenmechanik und die Astronomie bezeichnet werden. Die Meinungen über den universellen Kosmos z.B. von Orpheus, Melissos, Anaximander, Heraklit, Xenophan, Pythagoras, Petron und Philolaos, um einige zu nennen, waren das Material, auf das Leukipp, Demokrit, Epikur und später Plato, Aristoteles, die Wissenschaftler des Mittelalters und der neuen Zeit basierten, um in der Lage zu sein einige vollständige Meinungen über den universellen Kosmos ausdrücken zu können. Vielleicht alle Wissenschaftler unserer Zeit die sich mit der Problematik des Universums beschäftigen, bevor sie eine Theorie aufstellen, sollten vorher die noch existierenden Schriften der althellenischen Giganten des Geistes studieren.

Die Evolution des Lebens auf dem Planeten Erde hat viele Millionen vorläufige Endpunkte erreicht (die Zahl der überlebenden Arten zum Beobachtungszeitpunkt), und mit Ausnahme der menschlichen Eitelkeit gibt es keinen Grund, irgendeine davon als besonders privilegiert oder als Höhepunkt zu bezeichnen. Man kann heute mit großer Sicherheit sagen, dass alle noch existierenden Lebensformen auf dem Planeten Erde tatsächlich einen einzigen

Ursprung haben. Der Beweis dafür ist der genetische Code (DNA), der bei allen bisher untersuchten Organismen übereinstimmt (1). Die Information in

der DNA aller Lebewesen wurde von entfernten Vorfahren mit ungeheurer Genauigkeit weitergegeben. Die einzelnen Atome in der DNA wechseln ständig, aber die Information, die sie mit ihrer Anordnung codieren, wird über Jahrmillionen, manchmal sogar über Hunderte von Millionen Jahren hinweg kopiert. Die Information ist in der DNA mit einem echten Alphabet niedergeschrieben und verfügt diese über ein eng begrenztes System von Symbolen, deren Bedeutung sich nicht von selbst erschließt. Während das hellenische Alphabet 24 und das englische 26 Buchstaben umfasst, besteht das DNA-Alphabet nur aus vier Buchstaben. Information tragende DNA enthält Wörter aus drei Buchstaben, wobei der Wortsatz auf 64 Wörter begrenzt ist. Jedes derartige Wort wird als «Codon» bezeichnet. Manche Codons aus dem Wörterbuch sind Synonym von anderen, deshalb bezeichnet man den genetischen Code in der Fachsprache als «degeneriert» bzw. «redundent», denn man kann beide Stränge der Doppelhelix decodieren und ergibt die gleiche Information. Das Wörterbuch weist den 64 Codewörtern insgesamt 21 Bedeutungen zu: die 20 biologischen Aminosäuren und ein Allzweck-Satzzeichen. Die 20 Aminosäuren sind in der Regel zu Ketten aus einigen hundert Bausteine verknüpft und bilden dann jeweils ein Proteinmolekühl. Während also die Zahl der Buchstaben auf vier und die der Codons auf 64 begrenzt ist, existiert keine theoretische Einschränkung für dien Zahl der Proteine, die mit verschiedenen Codefolgen dargestellt werden können. Es sind unzählige. Das Leben also begann wahrscheinlich mit der Entstehung echter

Vererbung d.h. mit der Entstehung des ersten Gens, des ersten DNA- Moleküls, des ersten Replikators d.h. eines Moleküls das reihenweise seine selbst hervorbringt. Die Entstehung also des ersten Replikators und später der ersten Eukaryotenzelle (die ein Stoffwechsel hatte) war für die Entstehung des Lebens verantwortlich. Die Evolution der Eukaryotenzelle mit einem Zellkern, der die Chromosomen enthält, mit einer komplizierten Ultrastruktur aus Membranen und mit winzigen Organellen, die sich selbst verdoppeln, wie die Mitochondrien und bei der Pflanzen die Chloroplasten, ist ein einziges Ereignis bzw. zwei oder drei Ereignisse, die zeitlich möglicherweise weit auseinander lagen. Als Eukaryonten werden also alle Lebewesen bezeichnet, die einen Zellkern und                                                                                           verschiedene andere Zellorganellen (Zellkompartimente) sowie ein Zytoskelet besitzen. Die chemische Vorgänge in der eukaryotischen Zellen sind zu einem großen Teil Leihgaben unserer bakteriellen Gastarbeiter geworden und sie repräsentieren nur ein Bruchteil wozu Bakterien in der Lage sind. Diese Bakterien liefern die Taq-Polymerase, ein Enzym für die Verdoppelung (Polymerasekettenreaktion bzw. PCR) von DNA. Zu den Eukaryonten zählen                                                                                                                                           Protozoen, Pflanzen, Pilze, Tiere und der Mensch (2). Der Mensch besteht aus 10 hoch 28 Quantenteilchen die sich 10 Trillionen Eukaryontenzellen der Größe 5-100 μm (1 μm = 10 hoch minus 8 m) bilden, in die sehr verdichtet 2 Millionen Kilometer DNA sich befinden. Von  jeweils 200 Atomen im menschlichen

Körper sind  120 Wasserstoffe, 51 Sauerstoff und 10 Kohlenstoff und die restlichen 19, Atomen verschiedener Elemente (3). Ein typisches Atom hat einen Durchmesser von 0,00000008 cm. Die übliche Illustration zeigt den Kern eines Atoms wie eine Fliege in der Mitte eines Sportstadiums. Das Nachbaratom befindet sich bereits außerhalb des Stadiums. Demnach der menschliche Körper ist in Wirklichkeit nahezu ausschließlich leerer Raum, unterbrochen nur von winzigen Quantenteilchen, die soweit voneinander entfernt sind, dass sie menschlichen Hände fest und undurchdringlich, weil die menschlichen Hände diesen nicht durchdringen können. Das so ist, hat nichts mit den Größen und Zwischenräumen der Quantenteilchen zu tun, aus denen der menschliche Körper besteht, sondern mit den Kraftfeldern, die sich mit diesen weit voneinander entfernten Quantenteilchen in menschlichen Körper verbindet. Obwohl niemand bis heute davon weiß, wie das Leben auf dem Planeten Erde begann, versucht man durch Erforschung der Anfangsbedingungen darüber plausible Vermutungen aufzustellen und sie zu prüfen (4, 5, 15, 16). Was aber ist Leben? Ist es ein untrennbares Ergebnis der kosmischen Evolution einer kosmischen Notwendigkeit? Ist es also einer Art Offenbarung der kosmischen Substanz? Wenn diese Substanz kein Leben beinhaltete wäre diese nicht in der Lage es hervorzubringen. In der Eukaryotenzelle gibt es nirgendwo ein Raum, noch nicht mal für ein Atom und überall findet etwas statt und fließt ununterbrochen elektrische Energie. Nach dem Verdauungsprozess der Lebensmittelsubstanz über den Dünndarm und Blut erreicht diese die Eukaryotenzellen. Durch die Einatmung von Sauerstoff und der Oxidation wird Elektrizität produziert. Nur 0,1 Volt bewegen sich in Abständen, die in Nanometer gemessen werden. Extrapoliert auf die Dimensionen des Menschen wird ein Schub von 20 Millionen Volt je Meter erzeugt, die, die elektrische Leistung eines großen Gewitters entspricht. Der Mensch also ist (s. Abb. 1) eine Energiewandelnde und Energieerzeugende bioenergetische Maschine (3).

           Abb. 1  Der Mensch besteht aus 10 hoch 28 Quantenteilchen

Die Evolution hat die menschliche Augen so geschaffen, dass diese die Welt durch einen schmalen Schlitz im elektromagnetischem Spektrum zwischen 7.700 und 4.000 Ängström mit seinen von Violet über Blau, Grün, Gelb, Orange bis hin zu Rot abnehmenden Wellenlänge, sehen können (s. Abb. 2)

           Abb. 2  Das gesamte Spektrum des Lichts

Die Fähigkeit des Sehens kann nur in einem Universum ablaufen, indem Sterne

da sind, was man sieht. Es wird aber nicht immer so bleiben. Nach den heutigen

Kenntnissen über die Vergangenheit, Gegenwart und Zukunft des Universums, unterteil man die zeitliche Epochen des Universums in der der Ursprungsmaterie, der leuchtenden Sterne, der entarteten Sternen und der Dunkelheit (17). Ohne Sterne gäbe es in chemischen Periodensystem keine                                                                                                           Atome, die schwerer sind als Lithium, und eine Chemie mit nur drei Elementen ist so schlicht, dass sie dem Leben eine Grundlage zu bieten. Sterne sind die

Vorläufer der schwarzen Löcher, die in Smolings Modell (Smoling gab dem Ganzen noch einen genialen darwinistischen Dreh), die das Geburtsereignis darstellet (6). Seine Theorie unterscheidet sich von jener der quantentheoretischen «Viel-Welten-Interpretation» von Hugh Everett (7). Das sichtbare Licht ist nur eine helle Ritze in riesigen dunklen Wellenbereich, der von den Radiowellen am längsten bis zu Gammastrahlen am kürzesten Ende reicht. Das elektromagnetische Spektrum erschreckt sich von 3 x 10 hoch minus 6 Ängström bis 300.000 km oder bei Frequenzen von 19 hoch 24 bis 1 Herz (1 μm = 10.000 Ängström; 1 m = 1.000.000 μm; 1 cm = 10.000 μm = 0,01 m). Ist                                                                                                          aber alle sichtbare und unsichtbare im Raum bzw. im Universum Wirklichkeit oder ein trügerischer Traum? Denn das menschliche Gehirn in der Evolution hat sich so entwickelt, dass es den menschlichen Körper hilft, sich in seiner Umwelt zurechtzufinden, und zwar in dem Größenmaßstab, in dem

dieser Körper funktioniert. Es entwickelte sich in mittleren Größen von Vorfahren die nicht in der Lage waren die Zusammensetzung der Materie und der Energie und die chaotische Zustände und bruchgestaltigen Morphologien bzw. fragmentartige Zustände die im Raum vorhanden sind, zu verstehen. In seinem Versuch der Befreiung von diesen belästigende Zustände, die es nicht verstehen könnte, erfand das Gehirn Phantasiebegriffe d.h. nicht beweisenden Axioms, wie z.B. Null, unendlich groß, unendlich klein, Masse, Zeit, Raumzeit u.a., die heute in der Mathematik und in den Naturwissenschaften für die Lösung von Probleme wie Grenzen, abnehmenden Reihen, Unendlichkeit Logismus, Differential- und Intergral Logismus, Arithmetik, Geometrie usw. benutzt werden. Diese aber weder bestimmen, noch lassen die Gesetze der Natur entstehen, sondern versuchen die bereits vorhandene Gesetzen der Natur zu erklären und auszudrücken. Wenn eine mathematische Beziehung falls ist, diese widerspricht die Gesetze der Natur und verfälscht die allgemeine Logik. Deshalb können die Wissenschaften des Menschen keine reinen Wissenschaften sein, weil er als Schöpfer der wissenschaftlichen Kenntnis, gleichzeitig auch reines Produktionsobjekt von wissenschaftlichen Wahrheiten wird. Denn dadurch wurde er gleichzeitig Objekt und Subjekt. Deshalb sehr oft, der Mensch verlässt die wissenschaftliche Methode und folgt den Weg der in Räumen der Phantasie endet…Er ist dadurch in der Lage ein Maßstab der Unwahrscheinlichkeit zu legen, in der sein Institution und Phantasie durch den schmalen Schlitz seiner Augen gehen. In einem Ende dieses Spektrums der

Unwahrscheinlichkeit stehen dynamische Ereignisse die als nicht mögliche charakterisiert werden. Aber auch die menschliche Phantasie verfügt bisher nicht über das Rüstzeug, um in die Nähe der Quanten vorzudringen. Ebenso wenig kommt der Mensch mit dem Verhalten von Objekte zurecht, die sich mit einem nennenswerten Bruchteil der Lichtgeschwindigkeit bewegen. Deshalb besteht der Verdacht, dass der Raum nicht nur seltsamer ist, als man annimmt, sondern seltsamer, als man überhaupt annehmen kann. Es gibt wahrscheinlich in

ihm mehr Dingen, als irgendeine Schulweisheit erträumt oder überhaupt erträumen kann. Die Null z.B. ist ein negativer Begriff der jede positive Größe  verneint. Die alten hellenischen Philosophen benutzten statt das Wort Null, das gar nicht oder das nicht Wesen. Für Demokrit das nicht existierende war gleich Null und Unendlich. Aristoteles betrachtet die Null als willkürlichem Begriff. Nach Engels die Null ist die andere Seite des wahrnehmbaren, der reine Begriff der mit den absoluten Geist übereinstimmt. In den Gleichungen der Quantenmechanik die Null füllt die Leere und die dauernde Ausdehnung des Universums. Das ist die gefährlichste Fähigkeit der Null. Nichts entsteht von Nichts, durch die mystische Kraft der Leere und die dauernde Ausdehnung des Universums. Wenn kein Unendliches existiert, kann es auch kein Null geben. In einer undenkbaren kleinen Zahl wird immer noch eine kleinere Zahl geben, bis diese sich verschwindet. Das menschliche Gehirn ist ein Bordcomputer, der sich

entwickelt hat, um das Überleben der Menschen in einer Mittelwelt zu erleichtern, in der die Objekte, die für das Überleben von Bedeutung waren, weder besonders groß, noch besonders klein, sind. Es besteht aus Milliarden von

Nervenzellen, die miteinander zu einem ungeheuer großen Netz von Kabeln verbunden sind und dass in diesen Kabeln elektrische und chemische Stöße weitergeleitet werden die Integral mit molekularen Bedingungen der Physik und Chemie beschrieben werden. Es bleibt bis heute unbekannt wie die Sitzungen der Nervenzellen in einem separierten  psychoverständlichen Vorgang aktiviert werden. Ebenfalls bleiben noch unbekannt die Zell- und molekularen Mechanismen die verantwortlich für die Befestigung und Wiedererzeugung der Arten des Verkehrs der Nervenzellen miteinander sind. Die physikalischen Reize der Außenwelt die über die Sinnesorgane und Sinnesrezeptoren empfangen, werden in Nervensignale übersetzt d.h. neuronal codiert. An der Eingangsseite der menschlichen Augen stehen Sinneszellen die sie Information von Außen, zum Beispiel Licht, in elektrische Nervenimpulse umwandeln. Diese Information wird dann stufenweise von der zwischengeschalteten Neuronengruppe zur nächsten weitergeleitet. Das einfachste denkbare Alphabet der Gehirnsprache besteht aus der «binärer Code» d.h. 0 und 1. Vorausgesetzt, beide Zeichen werden zuverlässig übertragen und kommen gleich häufig vor, ist die erwähnte Lichtinformation, die mit einem solchen Zeichen übermittelt wird, 1 Bit d.h. die Maßeinheit der Information (4). Damit wandelt das menschliche Gehirn alle Signale der Sinnesorgane in einfachen

formen wie Kuben, Dreiecke und Linien, basierend auf einem Punkt oder in Zahlen, basierend auf die Einheit 1, um.

Der Raum des Makrokosmos aber auch des Mikrokosmos ist die Entfernung, die Abständen, die Abbildung, der universelle Raum, gekrümmt (Relativität) oder von vornherein unbestimmbar (Quantenmechanik). Mit der Art und Bedeutung des Raums fand bereits in der hellenische Antike eine Auseinandersetzung.

Demokrit, Epikur, Pythagoras, Plato, Aristoteles und viele ihrer Nachfolger haben im Laufe der Jahrhunderte in der einen oder anderen Weise mit den Fragen der Bedeutung des «Raumes» gerungen. Er wird unmittelbar als Leer von der Unmittelbarkeit erfasst, die in diesem absolut beinhaltet ist, jedoch das

Problem der Beziehung der außergewöhnlichen mit dem Raum bestehen bleibt. Es ist bekannt, dass der Sinn mit den wahrnehmbaren mitexistiert, die mit den außerordentlichen (dehnbaren) Objekten von dem Mikrokosmos bis dem Makrokosmos ausgedrückt werden. Die wahrnehmbare Objekte sind Gestalten, Endlichkeiten, Stücke, Unkontinuierliche, in die Länge ziehende. Alle diese Eigenschaften, substantiell unendliche, verbinden sich ununterbrochen mit dem außenordentlichen Charakter der Objekte. Das wahrnehmbare ist Objekt und Subjekt des Sinnes, weil ohne des wahrnehmbare der Sinn nicht existiert. Das außerordentliche als Raum ist eine Gesamtheit, Kontinuierliches,

Unterbrochenes, Homogenes usw. in unterschied mit dem ausdehnbaren das zwar mit dem außerordentlichen aber nicht mit dem endlichen Wesen der ausdehnbaren Gestalten ausgedrückt wird und setzt die Endlichkeit, das

veränderbare, das unterbrochene, die Art, das Teil, das endliche der wahrnehmbaren Objekte voraus. Ist es aber der Sinn ohne die Auffassungskraft möglich? Ohne das ausdehnbare, des teilbare, des zeitliche usw. der wahrnehmbaren Größen, gibt es nicht weder die Gewissheit, noch der Sinn und die logische Beurteilung. Das Problem der Beziehungen des Sinnes und der Auffassungskraft verlässt sich auf die Qualität der Beziehungen zwischen dem außenordentlichen und ausdehnbaren. Wie ist es aber möglich, dass der Mensch die Gesamtheit ohne des teilbaren, das Zeitlose ohne das Zeitliche, das Ganze ohne das Teil, das Negative ohne das Positive, das Außenordentliche ohne das ausdehnbare Ende usw. zu verstehen? Deshalb

ist auch fraglich das was der Mensch wahrnimmt auch die Wirklichkeit

entspricht! Der Raum stellt auch einen von der zwei festen Parameter der so genannten Metaphysik dar und unterliegt nach Plato keinem Verschleiß und ist

nicht darstellbar aber Residenz der wahrnehmbaren. Was aber ist Metaphysik?

Dieser Begriff wurde nie von den althellenischen Philosophen benutzt. Als Andronikos von der Insel Rhodos im 2ten Jahrhundert n. Chr. in der Bibliothek von Alexandrien die Werke von Aristoteles neu ordnete, gab es Werken wie z.B.

die Dichtung, der Athener Stadt, Politik, Texte über Sittlichkeit, Logik und

Rhetorik, einige Bücher über Physik und für andere nicht geordneten Themen,

die in der Reihenfolge «nach der Themen der Physik» d.h. «Meta-Physik» geordnet wurden. Die Begründer des Christentums haben unter Misshandlung der althellenischen Sprache und Philosophie eine Pseudowissenschaft, die so genannte Metaphysik ins Leben gerufen d.h. sie haben die Philosophie entartet (5). Diese entartete Wissenschaft befasst sich mit den Parametern, Subjekt, Raum, Gegenstände, Zeit und erweitert ihre Forschung in Bereichen, Prinzipien des Wissens, Sittenlehre, Verständnis und Dünken und schreibt absichtlich ab

und entstellt die althellenische Denkart für die begriffliche Gestaltung des christlichen Glaubens. So wird es behauptet dass keiner in der Lage ist. die Unmittelbarkeit, die räumliche Homogenität, die Heterogenese der Wahrnehmbaren, die Chronik der Zeit, die Dialektik, der moralische Wille und

die ästhetische Rührung zu erschüttern. In Wirklichkeit aber ersetzte sie die Unvergänglichkeit des Kosmos mit dem Dogma der «ex nihilo» Schöpfung und der persönlichen Unsterblichkeit und erfand durch Augustinus (354 – 430 n.

Chr.) die «Metaphysik der innerliche Erfahrung» d.h. die Verbindung

zwischen des Inwendigern, der Subjektivität und der Unmittelbarkeit. Die

offensichtlichen Tricks: Man gibt der Seele eine entstellte Dynamik damit sie von dem Halseisen der Notwendigkeit befreit wird. Die Distanz die sie

zwischen der Kosmos und dem Gott entstand, überbrückte man mit dem Kunstgriff dass die geistige Natur des Menschen wurde nach Bild und Substanz

des Gottes erschaffen. Die Distanz zwischen des geschöpften und nicht geschöpften wird bescheinigt mehr durch die Unvollständigkeiten des

geschöpften (wenn das geschöpfte war vollständig, hätte dies keine Bedeutung,

weil dies wäre das Übersteigender selbst) und von der Existenz des Bösen trotz des Begriffs des Guten. Mit diesem Dualismus die Natur wird von Christentum selbst als Unvollständig verhaftet, als leiden, als tendierend an das Böse. Das weltliche Bewusstsein des Wesens wird kraftlos, leiden, sündhaft. Mit dieser Entstellung werden die Fundamente der Angst und der Hoffnung gelegt d.h.

die Voraussetzungen für die Despotie und der Ausnutzung der Gläubigen.

Augustinus religiöses Weltbild entstand aus seinen persönlichen seelischen

Erlebnissen, er kannte die Schwäche des Verstandes. Für ihn muss der Glaube

dem Verstehen vorangehen. Er entdeckte eine Realität im eigenen Innern, ein

Ichbewusstsein. In sich findet die Seele das Bild der Wahrheit. Ohne aber die

althellenische geistige Fähigkeit, die so genannte Metaphysik wäre ohne Sinn

weil auf diese geistige Fähigkeit basieren Wahrheiten oder Begriffe, die nicht existieren oder nicht in Zusammenhang mit den Menschen stehen. Für

Aristoteles (384-322 v. Chr.) so wie die Seele die Gestalt des Körpers ist, so ist

Gott die Gestalt oder die «Entelechie» der Welt, ihre innere Natur, ihre Funktion, ihre Sinngebung. Gott ist die Summe und das Ziel aller Zwecke der Natur und nicht der Schöpfer der stofflichen Welt, sondern ihre Kraftspendende

Gestalt und er bewegt sie nicht von außen sondern als innere Richtung. Das

Universum hat keinen Schöpfer, es ist selbst erzeugt und wird selbst zerstört.

Der jüdische Gottes-Begriff war für die gesamte vorchristliche hellenische Welt, total unverständlich und unwirklich. Von der Theorien von Orpheus stammen die ersten Grundsätze der Physiologie, der Kosmologie, der Theogonie und der Philosophie, die später die vorsokratische Philosophen Thales, Anaximander,

Pythagoras, Heraklit, Xenophanes, Empedokles, Demokrit, Parmenides,  Melissos, Mitrodoros, Eschylos, Sofokles u.a. und noch später die großen klassischen hellenischen Philosophen Plato, Aristoteles, Aristarch,

Eratosthenes und Plutinos beeinflussten. Es ist keine Übertreibung wenn es behauptet wird dass sowohl die vor- und nachsokratische Philosophen als auch alle spätere bis heute ihre Ideen aus den Ideen von Orpheus und seiner Schüller schöpften. Vor Einstein nahmen die meisten Physiker an, dass der Raum von so

genannten «Äther», das fünfte Element der alten Hellenen, gefüllt sei d.h. von so etwas wie ein «Nebel» oder eine «Essenz», die den Raum durchdringt und eine Kraft übermitteln oder die Gegenwart und die Bewegung von Quantenteilchen beschreiben kann. Nach Aristoteles gibt es so was wie wahre oder absolute Leere nicht und deshalb trennt er den Raum eindeutig von den wahrnehmbaren Gegenständen, weil dieser nicht Eigenschaft der Dimension, die die Gegenstände beinhalten, sondern Voraussetzung der Existenz der                                                                                                             Gegenstände ist. Der absolute Raum von seiner Natur und ohne Beziehung mit irgendetwas von außen bleibt immer ähnlich und unbeweglich als Ganzheit,

beständig, nicht teilbar, zeitlos und fortdauernd. Das Vakuum stellt nach den alten Hellenen den leeren Raum dar. Dieses unterscheidet nach dem

dynamischem und falschem Vakuum. Das dynamische Vakuum ist wie ein stiller See in einer Sommernacht, dessen Oberfläche sich sanft kräuselt, während überall Paare von Quantenteilchen (Elektronen und Positronen) leuchten wie Glühwürmchen auf. Es ist ein beschäftigter und freundlicher Ort als die erschreckende Leere von Demokrit oder der eisige Äther von Aristoteles (11, 12). Das falsche Vakuum stellt quantenphysikalisch den Bereich virtueller Teilchen dar, d.h. kurzlebiger Teilchen, die sich durch Quantenfluss aus einem normalen Vakuum bilden. Der Mensch begreift den Raum als dreidimensional, weil er ihm durch stetigen unterbewussten Vergleich mit der unterschiedlichen existierenden Größen irgendeine kleinen Teils der natürliche Umgebung der

Erde in Beziehung mit der Bewegung erlebt (13). Einstein verwarf den

«Äther» der alten Hellenen, der großartigen Philosophen, die die Menschen in gewissen Sinn auf den Weg der Naturwissenschaften (Ursache und Wirkung) brachten, nur um in seiner Gleichung die kosmologische Konstante definieren zu können. Zwischen dem Prinzip der konstanten Lichtgeschwindigkeit, wie es von der Gleichungen von Maxwell verlangt wird, und der konstante Lichtgeschwindigkeit in der Gleichung

   E = m x c hoch 2 (m = m0/ Wurzel aus 1-(u/c) hoch 2  und t = t’ x  γ = t’/

   Wurzel aus (l-u/c) hoch 2 = t’

Wobei hier bedeuten

   m = die Endmasse des Teilchens in Bewegung

   m0 =Masse des Teilchens in Ruhestand

   u = Geschwindigkeit des in Bewegung befindlichen Teilchens

   γ = ein gedanklich konstruierter Zahl ohne Wechselwirkung, der Werte

         zwischen 1 und unendlich Groß nehmen kann.

   t = Zeit (diese aber ist nicht elastisch wie Einstein annimmt)

   c = Lichtgeschwindigkeit

ausschließlich für einen Beobachter festgebunden an die Lichtquelle ist, wählte Einstein den ersten Fall mit der unbegründeten Erklärung, dass diese Möglichkeit die wahrscheinlichste wäre, weil diese für die Leute die im laufen sich befinden vorteilhafter ist, denn die Zeit auf sie wartet. Und dies hat Einstein «Dehnung der Zeit» genannt. Nach der zweiten Alternative aber, die Dehnung der Zeit in der Natur ist nicht existent. Der Strahl der Lichtquelle breitet sich nach Maxwell nicht von ihrer Lichtquelle weg, sondern bleibt gebunden mit der Lichtquelle. Dehnung der Zeit in gleichen Wegen mit gleichen Geschwindigkeiten gibt es nicht (t = t’), so dass die obige Gleichung von

Einstein keine Existenzberechtigung hat, weil die spezielle Relativitätstheorie auf falsches Fundament entwickelt wurde. Mit einer Relativitätstheorie die auf

falschen Fundamente steht und eine noch unvollständige Quantenfeldtheorie, kann man nicht erkläre, was man Kosmos nennt. Erstmalig seit vielen Jahrzehnten stellte die Zeitschrift «Scientific Americana» (Januar 1999) folgendes fest:

1. Die kosmologische Konstante von Einstein stellt eine eigenartige Energie

     dar, die integriert in ein bestimmter Raum ist.

2. Warum einige Wissenschaftler heute, sind auf Grund theoretische

     Betrachtungen, der Meinung, dass eine «ätherische Energie» in leeren

     Raum existiert.

Das bewegte Bild der Ewigkeit war nach Plato ein Rauschen (13, 14). Das Drehen dieser ewigen Räder klang wie Musik für die Ohren vieler alt hellenischer Philosophen, wie in den Werken Hessiod, Pythagoras, Plato, Aristoteles und vielen anderen ihrer Nachfolger, zu entnehmen ist. Der von Einstein aber verdrängter «Äther» aber ist heute mit dem Namen «Quintessenz», «Higgs -Feld», «Higgs – Ozean» u.a. wiederentdeckt worden. Ein Higgs – Ozean ist eine unsichtbare Gegebenheit, die füllt, was man gewöhnlich als leeren Raum vorstellt und ist nichts anderes als eine Inkarnation des fünften Elements der alten Hellenen, das lange von Einstein geschmähten «Äther» Begriffs. Wie der Äther erfüllt ein kondensiertes Higgs – Feld dem Raum, umgibt alle Wesen, dringt durch die Stoffe und vermittelt die Menschen

als nicht zu entferntes Merkmal des leeren Raums ein neuer Begriff, von Nichts. Der Prozess, durch den ein Higgs – Feld einen Higgs – Ozean bildet, nennt man eine spontane Symmetriebrechung. Die Themen des zeitgenössischen Äthers sind sehr wenig bekannt und man studiert und erforscht sie basierend auf neue Erkenntnisse des klassischen «elektromagnetischen Äthers», der Quantentheorie, der geometrische Theorie so das die existierende Auffassung dass der Äther endgültig aus den Wissenschaften verdrängt ist, nicht mehr stimmt. Ein charakteristisches Beispiel dafür ist die «Information». In der

heutige Epoche der Bits, Bytes, des Raumes, der Kybernetik das Wort Information von den anfängliche rein menschliche Bedeutung hat mehreren und

Unterschiedlichen zusätzliche Begriffe und Charakteristiken durch verschiedene Informationstheorien erhalten:

1. durch die biologische Klärung der DNA Information

2. durch die mathematische Bearbeitung der Unschärfe- und Unbestimmtheitsinformation für die Tele- Kommunikation und

3. durch die mathematische Theorie der Kybernetik

Es handelt sich um einen eigenartigen Begriff in den Wissenschaften mit mehreren Gesichtern. Die Physiker benutzen heute den Begriff «Information»

mit vielen unterschiedlichen Bedeutungen. In der Thermodynamik die Information wird als Gegenstück der Entropie dargestellt. In der Biologie, wo erstmalig mit der Doppelhelix von DNA in Verbindung gebracht wurde, ist die Information ebenfalls Maßstab der Organisation und der Komplizierbarkeit eines biologischen Organismus. In der speziellen Relativitätstheorie bezieht sich

die Information auf die Lichtgeschwindigkeit mit der Bedeutung, dass diese von

nicht von Marken übertragen werden kann von mit Geschwindigkeit größer als die Lichtgeschwindigkeit und abweichend von der fundamentalen Prinzipien der Theorien der schwarzen Löcher usw. und wird als Information erwähnt die verloren geht oder umgewandelt wird. In der Quantenmechanik die Wellenbeziehung, die das Verhalten der Teilchen beschreibt, beinhaltet und

stellt die Gesamtheit der Informationen bezüglich des Teilchens dar. Die Information verbreitet sich heute bis in den grauen Bereichen der unklaren oder nicht ganz sichtbaren Information des Zweifels, der Differenzierungen und beinhaltet fundamentale Begriffe der Theorie der Standardisierung, der Darstellung, Rekonstruktion und der Verschlüsselung. Das Teilchen der absoluten natürlichen Information heißt «Xeronio» bzw. «Infon» und ist wie das «Photon» ein Teilchen mit der Masse Null (9, 10). Das was bis heute

als unbestimmbar stehen bleibt ist die vor-physikalische Auffassung von Raum/Zeit und Licht/Dunkel d.h. das was das menschliche Gehirn mit der menschliche Sinnesorgane die bewusste Auffassung über Raum, Zeit, Licht bildet, die zurückzuführen ist auf einer informativer Äther. Die neue

Orientierung über die Raumgeometrie von Einstein mag zwar bei seiner speziellen Relativitätstheorie eine intelligente mathematische Operation sein, verändert jedoch nicht den Naturzustand der von den menschliche Sinnesorgane durch äußere Einflüsse festgestellt wurde. Die Mathematisierung der Physik

bzw. die Physikalisierung der Mathematik sind zwar Hilfsmittel der Wissenschaften, beinhalten jedoch Dogmen, die von menschlichem Gehirn in seinem Versuch der Befreiung von belästigenden chaotische Zuständen und bruchgestaltigen Morphologien erfunden wurden, weil dieser von der Evolution

her nicht in der Lage ist diesen zu begreifen.

Der universelle Kosmos besteht aus existierenden unendlich viele Welten, die sich in schlingenden Spiralen wie Flüsse aus Knäule (Ballen), chaotisch als ein  Fractalsystem sich fortbewegen, so ähnlich wie die Elemente in Mikrokosmos (s. Abb. 3).

            Abb. 3   Der universelle Kosmos in schlingenden Spiralen

Die chaotischen Zustände basieren auf Umwandlungsgesetze. Die Fractals bestehen aus unendlich sich wiederholenden und unendlich vielen großen und kleinen Gebilden, so wie Heraklit die Flockwolle oder Filz beschreibt (s. Abb. 4).

         Abb. 4  Die Entstehung des Universums von Heraklit (Flockwolle oder

                      Filz)

Die unsichtbaren Materienteilchen werden als WIMPs und die schwarze Löcher, braune Zwerge und lichtschwache Sterne als Machos bezeichnet. Die gesamte Materie des Universums wird in baryonische (4,50 %), dunkle Materie (25,50 %) und dunkle Energie (70,00 %). In den letzten 3 Millionen Jahren setzten 30 Eiszeiten bei der  Evolution des Menschen ihre Akzente, vorüber auch an dramatischen Ereignissen wie dem Austrocknen und wieder voll laufen des Mittelmeeres, zwei Vorgängen, die sich vor 4,5 und 6 Millionen Jahren abspielten. Die vorletzte Eiszeit begann vor ungefähr 160.000 Jahren. Die letzte Eiszeit ging vor rund 10.000 Jahren zu Ende. Der homo- erectus wandelte sich in dieser Zeit über den homo – sapiens sehr schnell zu homo – informaticus. Die Natur (Logos) hat die überschreitende Möglichkeit unmittelbar die eigene Logik und die Information in «natürliche Tatsächlichkeit» umzuwandeln. Sie ist die Gesamtheit der aktiven Substanz der Welten mit allen ihren Erscheinungen, Funktionen und Gesetze.

Literaturverzeichnis

1. Dawkins R Geschichten von Ursprung des Lebens.

                                       Ullstein Buchverlag GmbH Berlin 2008

2. Dettmer U

      Folkerts M.

      Sönnichsen A.         Intensiv Kurs Biochemie

                                       Urban & Fischer Verlag, München, Jena, 2005

3. Chaziteodorou G. Der Mensch, eine energetische Schöpfung die Energie

                                        Produziert und umwandelt.

                                        http://www.arxaiaithomi.gr, 26.06.2014

4. Laroche S. Vom flüchtigen Signal zur stabilen Erinnerung.

                                        Spektrum der Wissenschaft, Spezial, Gedächnis

                                        ND 2/2003, S. 16-25

5. Chaziteodorou G. Metaphysik, die Entartung der Philosophie.

                                       Davlos Nr. 316, September 2008, S. 22403-22415

6. Smolin L. Warum gibt es die Welt? Die Evolution des Kosmos.

                                        Beck Verlag 1999, München

7. Rees M. Just six Numbers Sciense Masters.

                                       Weidenfeld&Nicolson, London 1999

8. Stamoulis B. Die Paradoxen von Zeno. Ein Umsturz der Physik

                                        Davlos Nr. 288, Februar 2006, S. 19507-19521

9. Analytis P. Die Information. Ein eigenartiger Begriff in den

                                        Wissenschaften mit vielen Gesichtern.

                                        Davlos Nr. 208, April 1999, S. 13103-13107

10  Analytis P.                Das leere und das gefüllte Universum und das

                                        «Xeronio» der Information.

                                        Davlos Nr. 205, Januar 1999, S. 12861-12867

11. Mpiska Nanou «…der Äther der Althellenen ist er in der modernen

                                        Physik wieder entdeckt worden»

                                        Davlos Nr. 268, April 2004, S. 17593-17600

12. Ostriker J. Die Quintessenz des Universums.

                                        Spektrum der Wissenschaft, Dosier 01/2001, S. 92-98

13. Plato Politikos 269a

14. Plato Timaios 22c, 27c, 24b-45, 32d, 37e

                                         Übersetzung von Schleimacher F. und Müller H.

                                         Hamburg, Rowolt

15. Kraft U. Wo Gott wohnt

                                         Spektrum der Wissenschaft, Dosier 1/2003, S. 6-8

16. Linke B. An der Schwelle zum Tod.

                                         Spektrum der Wissenschaft, Dosier 1/2003, S. 15-17

17. Fred Adams Die fünf Zeitalter des Universums

                                          Deutsche Taschenbuch Verlag GmbH&KG

                                          München, Dezember 2002

Την επιμέλεια έκανε ο ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΕΣ

Απαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή, αντιγραφή ολόκληρου η αποσπάσματος χωρίς την έγκριση της ΑΡΧΑΙΑΣ ΙΘΩΜΗΣ.

http://arxaiaithomi.gr