Και να μην ξεχνάμε και την προδοτική δικαιοσύνη, δικάζει άλλες υποθέσεις του κώλου και τις μηνύσεις προδοσίας, δεν προκάμει και τις αφήνει για αργότερα!

Φωτιά και τσεκούρι ορέ!

Αλήθεια πόσο επίκαιρη είναι σήμερα αυτή η κραυγή, αυτή η πατριωτική ιαχή;!!!

70 περίπου νεκρούς Κολοκοτρωναίους είχε το σόι του Κολοκοτρώνη, είναι ντροπή να μην το ξέρουν οι Έλληνες, να μην το έχουν για ευαγγέλιο στην ψυχή τους, πόσα δεινά και προδοσίες πέρασε αυτή η φαμίλια για να φτάσει να ελευθερώσει την πατρίδα μας!

Και ώμος τον συκοφαντούν κάτι ανθελληνικά περιοδικά και προδότες δοσίλογοι τακτικά.

Όταν φώναξε φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους, δεν το φώναξε μόνο για τους φανερούς εχθρούς, αλλά κυρίως για τους δουλοπρεπείς συμπολίτες του, φώναζε για τους προδότες δοσίλογους πατριώτες του!

Δεν φοβήθηκε ποτέ τον Τούρκο εχθρό, όσο φοβήθηκε τον ύπουλο προδοτικό εχθρό που κρυβόταν μέσα στα Ελληνικά σπλάχνα της Ελλάδος!

Σαν σήμερα το ζούμε ξανά, τι δεν κάναμε για την Μακεδονία μας, πορείες, μηνύσεις, διαβήματα, γράψαμε και ξανά γράψαμε το κέρδος μηδέν, να τι σημαίνει, φωτιά και τσεκούρι, εθνικά θέματα δεν λύνονται με την πένα, ούτε με διπλωματία, θέλει αίμα, θυσίες, θέλει φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους και δοσίλογους ανθρωπιστές!!!

Δώστε τα προσκυνοχάρτια του Μπραήμη να σας δώσω του έθνους, όποιο χωριό δεν γυρίσει στο έθνος, θα το αφανίσω από το πρόσωπο της γης!

Από την μια θα βγαίνουν οι αραπάδες κι από την άλλη θα μπαίνω εγώ,  θα καίω και θα σκοτώνω!

Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους ορέ!

Αυτός ήταν στρατηγός, όχι σαν τους σημερινούς στρατηγούς του γλυκού νερού και τον φόρουμ με ποδιές κουζίνας, τα σιρίτια που φορούσε ο Κολοκοτρώνης ήταν γεμάτα με αίμα του εχθρού και των προδοτών και όχι με ροζ κυλόττες!

Οι ανθέλληνες, οι δοσίλογοι, η νέα τάξη και τα διεθνή ανθελληνικά δικαστήρια και φόρουμ, δεν φοβούνται τις εκδηλώσεις της πασαρέλας, αλλά ένα τρελό πατριωτικό λαό, με έναν τρελό πατριώτη ηγέτη, μόνο αυτός μπορεί να χαλάσει τα σχέδιά τους και τις κονόμες τους!

Η χειρότερη προδοσία σήμερα είναι αυτή ακόμα και των πατριωτών, βλέπουν ότι σίγουρα θα παραδώσουν τα παιδιά τους στην σκλαβιά και την Ελλάδα σκλαβωμένη και περιμένουν το μάνα εξ ουρανού, πατριώτες το μάνα δεν θα έρθει ποτές και το γνωρίζεται, αλλά κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, ούτε αυτό γίνεται και είμαστε και εμείς καρτερικοί προδότες!

ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ 
4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1843

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΥ ΤΟΥ ΜΩΡΙΑ

Λίγους μήνες πριν κλείσει τα μάτια του, το ένστικτό του τον ειδοποίησε πως το τέλος βρισκόταν κοντά. 
Περιόδευσε σε όλον τον Μοριά.
Παντού από όπου περνούσε, φώναζε φίλους και εχθρούς και τους αποχαιρετούσε δίνοντας και παίρνοντας συγχώρεση.
Πέρασε στις Σπέτσες και στην Ύδρα και συμφιλιώθηκε με τον Κουντουριώτη.
Συγχώρεσε και αυτόν ακόμη τον Σχινά, τον υπουργό δικαιοσύνης που πίεζε για την καταδίκη του, την περίοδο της δίκης του.
Όλους τους αποχαιρετούσε σαν να επρόκειτο να πραγματοποιήσει ένα μακρινό ταξίδι.
Την 1η Φεβρουαρίου 1843 ο Κολοκοτρώνης πάντρεψε τον γιό του Κολίνο με την εγγονή τού άλλοτε ηγεμόνα της Βλαχίας, πρίγκιπα Ιωάννη Καρατζά.
Ο γάμος αυτός ήταν από τα πιο σημαντικά κοσμικά γεγονότα της πρωτεύουσας.
Στο μυστήριο και στο γλέντι που επακολούθησε παραβρέθηκαν όλοι οι επίσημοι καθώς και αντιπροσωπείες από όλες τις ξένες πρεσβείες.
Ο Γέρος του Μοριά ζούσε μία από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής του, διασκέδασε με απίστευτη ζωτικότητα.
Δύο ημέρες αργότερα παραβρέθηκε στον μεγάλο χορό του παλατιού, όπου παρουσιάσθηκε και πάλι πολύ ευδιάθετος.
Κάποια στιγμή παρακάλεσε τον βασιλιά να διατάξει τους μουσικούς να παίξουν ελληνικούς χορούς.
Τα δημοτικά τραγούδια αντήχησαν στα σαλόνια του παλατιού. 
Ο Γέρος με ευθυμία προσκαλούσε τις κυρίες των τιμών να χορέψουν μαζί του. 
Στη χάριν αστεϊσμού παρατήρηση του Αναγνώστη Δεληγιάννη ότι ήπιε λίγο παραπάνω απάντησε ότι ήθελε να γλεντήσει τις τελευταίες του στιγμές.
Γύρω στα μεσάνυχτα, επέστρεψε στο σπίτι του. 
Με το που ξάπλωσε στο κρεβάτι του, υπέστη εγκεφαλική συμφόρηση. 
Στις τρεις το πρωί η σύντροφός του κατάλαβε ότι ο Γέρος δεν ήταν καλά.
Ειδοποιήθηκαν αμέσως οι καλύτεροι γιατροί της εποχής Γλαράκης, Ρέζερ και Οικονόμου.
Έπραξαν το ανθρωπίνως δυνατό. 
Τον φλεβοτόμησαν, του τοποθέτησαν βδέλλες, χιόνι στο κεφάλι, μάταια όμως.
Εν τω μεταξύ ειδοποιημένοι, βρέθηκαν κοντά του τα παιδιά του, οι συγγενείς, οι φίλοι του και πολλοί από τους παλαιούς συμπολεμιστές του.
Όμως, η φήμη ότι ο Γέρος ήταν άρρωστος διαδόθηκε αστραπιαία σε όλη την πρωτεύουσα.
Ανάστατοι οι πολίτες έκλειναν τα καταστήματά τους, άφηναν τις εργασίες τους και έτρεχαν στο σπίτι του. 
Δεν πίστευαν ότι ο ήρωας των ηρώων της Επανάστασης ήταν δυνατόν να «φύγει» από κοντά τους.

Γύρω στις 11.00 το πρωί η καρδιά του Κολοκοτρώνη σταμάτησε να χτυπά. 
Τα τελευταία του λόγια ήταν προς τον γιο του τον Γενναίο.
Μέσα σε έναν σπαρακτικό θρήνο, του φόρεσαν τη στολή του στρατηγού και τα τσαρούχια του, τον έζωσαν με το σπαθί με το οποίο ξεκίνησε τον Αγώνα, τοποθέτησαν μια τουρκική σημαία στα πόδια του να την πατάει συμβολικά και τον έβαλαν στο φέρετρο. 
Μέσα σε αυτό τοποθέτησαν επίσης την περικεφαλαία και τη στολή που φορούσε ο Γέρος στα Επτάνησα.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας διέκοψε την προγραμματισμένη συνεδρίασή του και το σώμα έσπευσε στο σπίτι του νεκρού για να εκφράσει τα συλλυπητήριά του. 
Το υπουργικό συμβούλιο καθόρισε το πρόγραμμα της κηδείας και διέταξε τριήμερο εθνικό πένθος.
Η νεκρώσιμη πομπή διέσχισε τη σημερινή οδό Ερμού, έστριψε στην Αιόλου και έφθασε στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης.
Το πλήθος που έσπευσε να αποχαιρετίσει τον Γέρο ήταν τεράστιο.
Όλα τα μάτια ήταν βουρκωμένα. 
Ο Κολίνος κάποια στιγμή λιποθύμησε, ο Γενναίος, παρά την αρχική του ψυχραιμία, δεν άντεξε και ξέσπασε σε λυγμούς κατά τη διάρκεια του εμπνευσμένου λόγου του εκκλησιαστικού ρήτορα Οικονόμου εξ Οικονόμων.
Ο τόσο γνώριμος ήχος των κανονιοβολισμών ήταν το τελευταίο «αντίο» προς τον στρατηγό των Ελλήνων.

Νίκος Γιαννόπουλος, ιστορικός

ΑΘΑΝΑΤΟΣ…….