ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Η Τουρκία κερδίζει τον πόλεμο χωρίς μάχη!

Οι βαλκάνιοι γείτονές μας σε κάθε ευκαιρία μας απειλούν με τις πλάτες, όχι μόνο του μόνιμου εχθρού μας, της Τουρκιάς, αλλά και από τους φίλους μας συμμάχους μας!!!

Ο κάθε λογικός πολίτης, θα αναρωτηθεί, πότε το σάπιο και εγκάθετο πολιτικό σύστημα, πρέπει να κάνει εθνική κυβέρνηση και στρατιωτικό νόμο για να είναι έτοιμο σε απειλές πολέμου και σωρεία παραβιάσεων του εθνικού εδάφους;;;;

Τα οφέλη είναι πολλά και μόνο καλά από μια εθνική διακυβέρνηση εν καιρό απειλών πολέμου όπως σήμερα!

Πρώτον συσπειρώνει τον λαό, τον προετοιμάζει ψυχολογικά, του ορίζει καθήκοντα, αλλά το κυριότερο, όταν ανακοινωθεί στρατιωτικός νόμος από εθνική κυβέρνηση, θα δούμε και ένα τεράστιο πρόβλημα με τους αλλοδαπούς να λύνεται εντός δυο ημερών, ολοκληρωτικά, διότι τα αλλοδαπά, όταν ακούσουν στρατιωτικό νόμο, θα εξαφανιστούν εν ριπή οφθαλμού!!!

Όποιο αλλοδαπό θελήσει οικειοθελώς να παραμένει, θα μήνη και θα αντιμετωπίζει τις ίδιες συνθήκες με τον γηγενή πληθυσμό και εξυπακούεται και με τις ίδιες απολαβές!

Αυτό συνεπάγεται εθνική και πατριωτική σκέψη, που πρέπει να τους αναγκάσει ο Ελληνικός λαός να λειτουργήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση.

«Φίλους εντός εισαγωγικών»

Ο πολίτης δεν εκπαιδεύεται μόνο για να κάνει την θητεία του εν καιρό ειρήνης, αλλά εκπαιδεύεται να είναι πολίτης τους έθνους του, εφόρου ζωής και ιδιαίτερα σε έκτακτες καταστάσεις, όπως αυτές που αντιμετωπίζουμε σήμερα!

Αυτό το σαμποτάρει μια μερίδα ανθελλήνων και εθνομηδενιστών.

Οι οποίοι ζουν σε βάρος τον υπεύθυνων πολιτών!

Οι εθνομηδενιστές, παράγουν κίναιδους, αντιρρησίες συνειδήσεως, όχι όπλα, είμαστε όλοι ίδιοι, αδέλφια, κατεβάστε τα παντελόνια σας να κάνουμε αλλαξωκολιές!

Αυτά τα παράσιτα στον κορμό του έθνους δεν τα παράγει μόνο ο κομουνισμός, δυστυχώς υπάρχουν σε όλες τις εκφυλισμένες ιδεολογίες!

Όταν τους κάνεις το ερώτημα, αύριο που αν έρθουν τα αδέλφια σου οι τούρκοι και ξεσκίζουν την μάνα σου, την αδελφή σου, την κύρη σου, δεν θα τους πολεμήσεις, λένε προδοτικά, αφού υπάρχουν τα κορόιδα που θα τις προστατέψουν, ότι θα τους αποτρέψουν αγκαλιάζοντάς τους σαν αδέλφια!!!

Αυτά τα παράσιτα επ’ ουδενί λόγο πρέπει να απαλλάσσονται σε βάρος των νομοταγών πολιτών και για ηθικούς λόγους.

Αυτά τα παράσιτα, θα πρέπει να υπηρετούν σε ανεύθυνες αγγαρείες, για τουλάχιστον 5 χρόνια, για να δείτε πόσο αντιρρησίες θα είναι!

Και εν καιρό πολέμου εκτέλεση με συνοπτικές διαδικασίες!

Αυτά τα παράσιτα τα έχει και τα τρέφει η κοινωνία σε βάρος των υπολοίπων πολιτών!

Αυτό είναι άδικο πέρα για πέρα!

Μια εθνική κυβέρνηση με εφαρμογή στρατιωτικού νόμου λόγο εξωτερικών απειλών, όλα αυτά τα κατακάθια θα τα μαζέψει και θα προσφέρουν καταναγκαστικά έργα σε ακίνδυνες θέσεις για την πατρίδα!

Μια τέτοια ενέργεια θα έχει και άλλα ωφέλει, θα ανάγκαση τους στρατηγούς με τις ροζ ποδιές, να στερηθούν την κουζίνα της γυναίκα τους και να μπουν στα χαρακώματα μαζί με τους στρατιώτες σε επιφυλακή!

Ξέρω ότι αυτά τα κατακάθια θα με ανακηρύξουν με τις απόψεις μου, φασίστα, πολεμοχαρή, απάνθρωπο, αυτό θα είναι ο μεγαλύτερος έπαινός μου, μην αργούν να με ανακηρύξουν φασίστα, γιατί θα πιστέψω ότι κάτι κάνω λάθος!!!

Παρακάτω σας έχω μερικές άλλες σκέψεις πατριωτών φασιστών, όπως τους αποκαλούν τα εθνομηδενιστικά κατακάθια!

Την στιγμή που οι νεοέλληνες ως κοινωνία, ως πολιτικοοικονομικό σύστημα και ως κράτος είναι ριγμένοι κάτω και αδύναμοι, μεγάλα κράτη όπως η Γαλλία τα οποία στο παρελθόν αποτελούσαν ηγετικό κράτος που καθοδηγούσε προς βιώσιμες διεξόδους ναι μεν όπως είπαμε στην αρχή λειτουργεί στοιχειωδώς ορθολογιστικά απέναντι στους ασθενείς νεοέλληνες, πλην ανορθολογικά όσον αφορά την αποφασιστική αναζήτηση στρατηγικών διεξόδων (των οποίων η Ελλάδα δεν είναι παρά μόνο ένα ασήμαντο γι’ αυτούς ζήτημα).

Η Ελλάδα ενδέχεται να βρεθεί γυμνή και διαιρεμένη εν μέσω επερχόμενης αστάθειας ή μεγάλων αλλαγών που θα την βρουν ανέτοιμη και αποδιοργανωμένη, βορά πάνω στην κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων.

 Θα είναι βαρύ το τίμημα καθότι εδώ και μια πενταετία αντί να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας περιπέσαμε από την μια αντίφαση στην άλλη, συνεχίσαμε να πετάμε στα σύννεφα, δειλιάσαμε μπροστά στις προκλήσεις αποφασιστικών κινήσεων που θα μας συσπείρωναν και οπωσδήποτε λειτουργήσαμε στην Ευρώπη ως έσχατοι ερασιτέχνες.

 Και έτσι συνεχίζουμε.

Δημοσιεύθηκε 22 Φεβρουαρίου 2018

του Παναγιώτη Ήφαιστου

Η κρίση που ξέσπασε στις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία και η πρόσφατη όξυνση του αναθεωρητισμού και των προκλήσεών της δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Απορρέει από μια μακρόχρονη αναθεωρητική απειλή, την οποία η Ελλάδα κατεύναζε και διαχειριζόταν με στρατηγικά ανορθολογικό τρόπο.

Αντί συγκρότησης μιας σιδερένιας αποτρεπτικής στρατηγικής και καλλιέργειας μιας υποστηρικτικής στρατηγικής κουλτούρας, επί μακρόν, η Ελλάδα κατεύναζε εάν όχι έκλεινε τα μάτια μπροστά στις τουρκικές αναθεωρητικές απειλές.

Εξάλλου, ανεύθυνα και επιπόλαια πολλοί έβαζαν […] αποτροπή, Ελλάδα, Ίμια, κατευνασμός, Κύπρος, πόλεμος, στρατηγική, Τουρκία.

Εξάλλου, ανεύθυνα και επιπόλαια πολλοί έβαζαν στο στόχαστρο όσους υποστήριζαν την συγκρότηση μιας αξιόπιστης αποτρεπτικής στρατηγικής.

Συχνά με άθλιο, ανορθολογικό, υβριστικό και λαϊκίστικο τρόπο.

Μερικοί ύπουλα, ή επειδή είναι άσχετοι, ταύτιζαν την αποτρεπτική στρατηγική με εθνικισμούς, παλληκαρισμούς και πολεμοχαρή κίνητρα.

Οι συνέπειες όσον αφορά την άσκηση κυριαρχίας εντός ορίων που προβλέπει η διεθνής νομιμότητα είναι μεγάλες και ίσως καταστούν αβάστακτες. Ιδιαίτερα εάν ο κατευνασμός οδηγήσει σ’ ένα πόλεμο με τουρκικούς όρους.

Πρωταρχικά, χρήζει να σκιαγραφηθεί η τουρκική απειλή, η οποία σε άλλες περιπτώσεις έτυχε πιο εκτενούς και πιο ενδελεχούς διερεύνησης.

Ο ακριβής ορισμός της απειλής από τους κρατικούς θεσμούς είναι απαραίτητη προϋπόθεση στρατηγικής.

Η σωστή διάγνωση της απειλής συναρτάται τόσο με την συγκρότηση των αποτρεπτικών λειτουργιών της εθνικής στρατηγικής, όσο και με την δέσμευση των αναγκαίων πόρων για την αντιμετώπισή της.

 Συχνά πολλοί γράφουμε:

«δεν ξοδεύουμε ούτε ένα ευρώ περισσότερο ούτε ένα λιγότερο από ότι απαιτεί η αποτροπή της απειλής».

 Η τουρκική απειλή είναι ρητά και εμπράγματα βαθύτατα αναθεωρητική.

Η απέραντη απειλή

Στο Αιγαίο, στην Θράκη και στην Κύπρο η απειλή αφορά τόσο τα εδαφικά όσο και τα θαλάσσια σύνορα.

 Ως προς το τελευταίο η Τουρκία δεν συμμορφώνεται με την διεθνή νομιμότητα και τις ρητές πρόνοιες των Συνθηκών.

Ακόμη πιο σημαντικό, η τουρκική απειλή δεν αφορά κάποιο μεμονωμένο γεγονός αλλά αυτό που στην στρατηγική θεωρία ορίζεται ως «απέραντη απειλή».

Για να μην ανατρέξουμε σε πολλές επίσημες δηλώσεις του παρελθόντος όπως αυτή της Τσιλέρ για τα νησιά και τις νησίδες μπορούμε να αναφερθούμε στην πολύ πρόσφατη μυστήρια πρόσκληση του Ερντογάν στην Αθήνα όπου προκλητικά δήλωσε: «η Συνθήκη της Λωζάνης αφορά ολόκληρη την περιοχή.

Πιστεύω ότι όλες οι Συνθήκες χρειάζονται μια επικαιροποίηση.

Και η Λωζάνη, με βάση τα πρόσφατα γεγονότα, χρειάζεται μια επικαιροποίηση».

Και συνέχισε, «Όταν μιλάω για επικαιροποίηση, μπορούμε να συζητήσουμε τα πάντα, από το Α ως το Ω». Α έως το Ω, λοιπόν, και τα σύνορα των αξιώσεων είναι θολά και ανοικτά προς διεύρυνση.

Όταν κάτι τέτοιο ισχύει, σημαίνει πως σε περίπτωσης σύρραξης, εάν τα στρατεύματα του κράτους που απειλεί υπερφαλαγγίσουν τον αμυνόμενο δεν υπάρχουν όρια για το που θα σταματήσουν.

Όταν πάντως σταματήσουν, εκεί θα είναι περίπου και τα νέα σύνορα που θα ορίσουν τα τετελεσμένα της βίας.

Τετελεσμένα, τα οποία, όπως δείχνει η εμπειρία, είναι δύσκολο ή ανέφικτο να ανατραπούν εάν ο αμυνόμενος είναι ο λιγότερο ισχυρός.

 Επιπλέον, έχοντας διανύσει πολλές δεκαετίες σταθερών αναθεωρητικών τουρκικών αξιώσεων και αντίστροφα κατευναστικών ελληνικών στάσεων, το αποτέλεσμα είναι να δημιουργηθεί η ενδεχομένως λανθασμένη παράσταση ότι εάν ξεσπάσουν και κλιμακωθούν εχθροπραξίες η Ελλάδα θα είναι εύκολος στόχος.

Η παράσταση που δίνουμε πάντως είναι ο κατευνασμός, το έλλειμμα υποστηρικτικής κοινωνικοπολιτικής συναίνεσης για τους σκοπούς της στρατηγικής.

Οι επιπόλαιες δηλώσεις ηγετών προδίδουν άγνοια ή επιπολαιότητα (π.χ. για τα θαλάσσια σύνορα).

Είναι κραυγαλέα η άγνοια αρμοδίων όσον αφορά τους όρους, τις έννοιες και τις ποικίλες πτυχές μιας εθνικής στρατηγικής.

 Επιπλέον, ευρέως διαδεδομένες θέσεις, αντιλήψεις και συμπεριφορές σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής ζωής οδηγούν τους Τούρκους στο να πιστέψουν ότι χωρίς κόστος, ή με ελάχιστο κόστος, μπορούν να αλλάξουν το ισχύον εδαφικό και κυριαρχικό καθεστώς και να θέσουν πλήρως την Κύπρο στα πεδία της τουρκικής επικυριαρχίας.

Τουρκική νίκη χωρίς μάχη

Εντυπωσιακή αντίθετη παράσταση βέβαια δόθηκε από το μεγαλειώδες συλλαλητήριο στο Σύνταγμα στις 4 Φεβρουαρίου, το οποίο εν τούτοις έγινε αφορμή για να εξυβριστούν οι Έλληνες που συμμετείχαν σαν «ετερόκλητος όχλος».

 Μια δηλαδή ξεκάθαρα αυταρχική και δεσποτική αντίληψη των σχέσεων πολίτη, κοινωνίας και εξουσίας.

Οι αρνητικές παραστάσεις για την αξιοπιστία της Ελλάδας εδραιώνονται και από το γεγονός ότι η Τουρκία με απειλή χρήσης βίας, ή με κρίσεις χαμηλής έντασης στο Αιγαίο και στην Κύπρο, ήδη πέτυχε να εκπληρώσει μια σειρά βραχυχρόνιων και μεσοπρόθεσμων σκοπών.

Με άλλα λόγια ανοίγουν τον δρόμο για να κερδίσουν μακροπρόθεσμα τον πόλεμο χωρίς μάχη.

Αυτό αληθεύει απόλυτα και κάθε αμφισβήτηση είναι αξιοθρήνητη:

Επί σειρά δεκαετιών η Ελλάδα δεν άσκησε τα κυριαρχικά δικαιώματά της στα θαλάσσια πεδία, όπως προνοεί η διεθνής νομιμότητα, κάτι που σχεδόν θα διπλασίαζε την ελληνική επικράτεια.

 Παρενθετικά σημειώνεται πως όπως σωστά σημειώνει ο Hans Morgenthau στο μνημειώδες έργο του «Πολιτική μεταξύ των Εθνών», το οποίο φέτος κυκλοφορεί στα ελληνικά, «βιώσιμο είναι ένα κράτος όταν μπορεί να εφαρμόσει τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου για την επικράτειά του».

Διόλου τυχαία, ο κορυφαίος διεθνολόγος, που διαμόρφωσε την αμερικανική πολιτική σκέψη και που δεν πάσχει από νομικίστικες παθολογίες, ορίζει το εθνικό συμφέρον με όρους ισχύος.

Η μη άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων έχει ως οδυνηρή συνέπεια η Ελλάδα να μην απολαμβάνει τον υποθαλάσσιο πλούτο της, όπως συμβαίνει ακόμη και με πολύ μικρότερα κράτη.

Εδραιώνεται έτσι η εικόνα ενός αναλώσιμου και στρατηγικά αναξιόπιστου κράτους.

 Κι αυτό ενθαρρύνει και άλλους αναθεωρητισμούς στην περιφέρειά της.

Ακόμη, το δόγμα «η Κύπρος είναι μακριά» –ένα νησί δηλαδή στο οποίο πέραν των πλουτοπαραγωγικών πόρων και της γεωπολιτικής του σημασίας ζουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες– σημαίνει πως εάν η Μεγαλόνησος περιπέσει στα πεδία της τουρκικής επικυριαρχίας, η στρατηγική παγίδευση της Ελλάδας θα έχει βαθύτατες προεκτάσεις.

Ελλείμματα εθνικής στρατηγικής

Έχοντας κατά νου τα πιο πάνω, οι κρίσεις στο Αιγαίο και στην κυπριακή ΑΟΖ καταμαρτυρούν τα ελλείμματα της εθνικής στρατηγικής όσον αφορά την διελκυστίνδα των:

• απειλών

• αναθεωρητικών δηλώσεων και προκλήσεων

• εμπλοκών χαμηλής έντασης όπως έγινε το 1996 και πρόσφατα στα Ίμια και σχεδόν ταυτόχρονα και στην Κύπρο

• σταδίων πιθανών ένοπλων κλιμακώσεων μετά την δημιουργία «μικρών» έστω τετελεσμένων

• εκτεταμένης και γενικευμένης πολεμικής σύρραξης.

Ανεξάρτητα των χειρισμών ή των ανεύθυνων λαϊκίστικων δηλώσεων στην Αθήνα, λόγω λανθασμένων χειρισμών και αποφάσεων, η Τουρκία τελικά κατορθώνει με διαρκείς κρίσεις χαμηλής έντασης να κερδίζει τον πόλεμο χωρίς ένοπλη αναμέτρηση.

Στην στρατηγική ανάλυση αυτό θεωρείται άριστη στρατηγική δεξιοτεχνία.

Κύρια αιτία των ελλειμμάτων της αποτρεπτικής στρατηγικής της Ελλάδας, εκτός από τα ευρέως διαδεδομένα κατευναστικά σύνδρομα, είναι η άγνοια της διαλεκτικής σχέσης των επεισοδίων μικρής έντασης και των επόμενων σταδίων μέχρι και ένα πιθανό μεγάλο πόλεμο.

Σε πρώτο στάδιο πέραν της ανάγκης να εκπέμπονται έγκαιρα και αδιάλειπτα ορθολογιστικές αποτρεπτικές παραστάσεις κατά κάθε απειλής, απαιτούνται λεπτοί διπλωματικοί και στρατιωτικοί χειρισμοί, επαρκής στρατιωτική ικανότητα και επιτελικά στρατηγικά σχέδια για όλα τα επίπεδα μιας πιθανής κρίσης.

Επίσης, επίδειξη ακλόνητης αποφασιστικότητας ανατροπής τυχόν τετελεσμένων και βεβαιότητα για επιτυχή έλεγχο της κλιμάκωσης εάν ο επιτιθέμενος υλοποιήσει τις απειλές του και αρνηθεί να αποσυρθεί.

Εάν μεταδοθεί αποφασιστικά και αποτελεσματικά μια τέτοια παράσταση, ο επιτιθέμενος δεν θα υλοποιήσει καμιά απειλή του.

Εάν υπάρξει εμπλοκή και «μικρά» τετελεσμένα πλην ο επιτιθέμενος δεν υποχωρήσει ή εάν αποθρασυνθεί και εκτελέσει επιθετικές ενέργειες, όπως στην περίπτωση του πρόσφατου εμβολισμού της ακταιωρού στα Ίμια, η κλιμάκωση της εμπλοκής είναι αναπόφευκτη.

Αυτό βέβαια, εάν είμαστε ανυποχώρητα ακλόνητοι όσον αφορά την ακεραιότητα της ελληνικής επικράτειας.

Πρωτίστως, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, ο αμυνόμενος θα πρέπει να είναι έτοιμος να επιτύχει νίκη σε κάθε στάδιο της κλιμάκωσης.

Αυτό απαιτεί ο αμυνόμενος να είναι από καιρό έτοιμος τόσο τακτικά όσο και στρατηγικά για να αναπτύξει επαρκείς δυνάμεις και μέσα που θα καταστήσουν απαγορευτικό για τον επιτιθέμενο να στερεώσει οποιοδήποτε έρεισμα ή αξίωση.

Τέτοιες αξιώσεις είναι η αμφισβήτηση της κυριαρχίας στα Ίμια και στην κυπριακή ΑΟΖ.

Να θυμίσουμε ότι η Ελλάδα έχει δηλώσει πως συνιστούν casus belli κινήσεις πέραν της γραμμής του 1974.

 Η θέση αυτή είχε επικυρωθεί και αναπτυχθεί με τον δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου.

Όπως γίνεται φανερό οι στρατιωτικές ικανότητες, η διπλωματική προετοιμασία και τα τακτικά και στρατηγικά σενάρια στόχο έχουν, εάν ο επιτιθέμενος δεν συμμορφωθεί, ο αμυνόμενος να επιτύχει να τον εκδιώξει από την επικράτειά του ή του κράτους που καλύπτει αμυντικά (εδώ Κύπρος με τον Ενιαίο Αμυντικό Χώρο).

Επιπλέον, η προετοιμασία και τα σχέδια προβλέπουν κάθε πιθανή αντίδραση του αντιπάλου και αποσκοπούν ο αμυνόμενος να επικρατεί νικηφόρα σε όλα τα στάδια της διένεξης.

Για να αντιμετωπιστεί η κλιμάκωση, ή για να μην υπάρξει κλιμάκωση με υποχώρηση του αμυνόμενου αντί του επιτιθέμενου, ο αποτρέπων απαιτείται να εκπέμπει ισχυρές και αξιόπιστες παραστάσεις νικηφόρας έκβασης σε όλα τα στάδια και επίπεδα της διένεξης, συμπεριλαμβανομένου ενός γενικευμένου πολέμου.

Ο μεγάλος πόλεμος δεν είναι επιθυμητός (σκοπός της αποτρεπτικής στρατηγικής του αμυνόμενου είναι να μην υπάρξει πόλεμος).

 Η παράσταση νίκης και αποφασιστικότητας για αντεπίθεση και πρόκληση μεγάλων ζημιών, όμως, είναι προϋπόθεση επιτυχούς έκβασης της αναμέτρησης υπέρ του αμυνόμενου.

Ο κατευνασμός φέρνει τον πόλεμο πιο κοντά

Συνοψίζουμε λοιπόν αυτό το μείζον ζήτημα της αποτρεπτικής στρατηγικής ενός αμυνόμενου κράτους:

Οι εμπλοκές μικρής έντασης και ο έλεγχος της κλιμάκωσης είναι προϋποθέσεις μιας αποτρεπτικής στρατηγικής.

Αυτό που σε έσχατη περίπτωση αποτρέπει, όμως, είναι η παράσταση νίκης σε μεγάλο πόλεμο, εάν ο επιτιθέμενος δεν υποχωρήσει από τα τετελεσμένα και εάν αντί αυτού συνεχίζει να προσπαθεί να δημιουργήσει νέα τετελεσμένα.

Ας κάνουμε σαφές ότι τα πιο πάνω είναι εδραιωμένες τυπολογίες, εάν όχι αξιώματα της στρατηγικής ανάλυσης.

Αφορούν τον πόλεμο, ο οποίος δεν εξορκίζεται, αλλά αντιμετωπίζεται με αποτρεπτική στρατηγική.

Οτιδήποτε άλλο είναι ανορθολογικό και θανατηφόρο.

Ιδιαίτερα εάν πολλοί πιστέψουν ότι ο κατευνασμός μπορεί να επιτύχει κατιτί.

Ο κατευνασμός οδηγεί σε ήττα χωρίς πόλεμο, ή το πιθανότερο σε μεγάλη πολεμική σύρραξη.

Η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι οι οπαδοί του κατευνασμού είναι βασικά ανεπίγνωστα και ασυνείδητα δράστες πρόκλησης πολέμου, καταστροφών και κακουχιών.

Καταμαρτυρούμενα και ολοφάνερα, παρά την δέσμευση πολύτιμων και μεγάλων πόρων για την ελλαδική άμυνα, το έλλειμμα στρατηγικής είναι μεγάλο.

Η Τουρκία σταθερά κερδίζει τον πόλεμο χωρίς μάχη με το να εμποδίζει την Ελλάδα και την Κύπρο να κινηθούν στην βάση της διεθνούς νομιμότητας.

Να κινηθούν σε πεδία, όπου εάν αξιοποιούνταν οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι η κατάσταση των Ελλήνων θα ήταν πολύ διαφορετική και πολύ-πολύ καλύτερη.

 Στην σημερινή εισήγηση με θέμα «Πρόταση για την Εθνική Στρατηγική» θα αποφύγουμε πολυάριθμους ορισμούς και θεωρητικές απόψεις και προσεγγίσεις που αναφέρονται από έγκριτους αναλυτές και θα επιδιώξουμε να προσεγγίσουμε το θέμα πρακτικά για την ελληνική πραγματικότητα.

Βεβαίως όπου είναι απαραίτητο θα αναφέρουμε τον ανάλογο δόκιμο ορισμό ώστε να στηρίξουμε την εισήγησή μας και τις τελικές προτάσεις πάνω σε στέρεες βάσεις.

     Το περίγραμμα της εισήγησης φαίνεται στην προβολή.

     Η ύπαρξη της Εθνικής Στρατηγικής ως επισήμου εγγράφου της Ελληνικής Πολιτείας, που να ενεργοποιεί κατά συντονισμένο τρόπο το σύνολο των συστατικών στοιχείων δια την προάσπιση και προαγωγή των εθνικών συμφερόντων, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, είναι επιβεβλημένη, εάν ληφθούν υπόψη οι απειλές κατά της ασφαλείας της Ελλάδος αλλά και οι συνθήκες ανταγωνισμού μεταξύ όλων των χωρών τόσο στο γειτονικό περιβάλλον όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.

     Το Σύνταγμα και οι νόμοι καθορίζουν το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του κράτους ενώ η Εθνική Στρατηγική υπό ολοκληρωμένη μορφή αποτελεί την συνισταμένη για την ακολουθητέα κατεύθυνση της χώρας σε εθνικό πλαίσιο.

     Στην χώρα μας δεν υπάρχει εκφρασμένη, ολοκληρωμένα, Εθνική Στρατηγική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η Κυβέρνηση, τα Υπουργεία και οι Κρατικοί Φορείς δεν θέτουν στόχους.

 Όμως οι στόχοι αυτοί εάν δεν ενταχθούν σε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο δεν είναι δυνατόν να φέρουν το βέλτιστο αποτέλεσμα.

 Εμείς σήμερα θα επιχειρήσουμε να εκφράσουμε τις απόψεις μας για μια ολοκληρωμένη Εθνική Στρατηγική.

     Στην παρούσα εισήγηση θα αναλυθούν οι παράγοντες που διαμορφώνουν την Εθνική Στρατηγική και θα παρουσιασθούν οι προτάσεις για το περιεχόμενό της και την ακολουθητέα μεθοδολογία.

*Άρθρo 48

1. Σε περίπτωση πoλέμoυ, επιστράτευσης εξαιτίας εξωτερικών κινδύνων ή άμεσης απειλής της εθνικής ασφάλειας, καθώς και αν εκδηλωθεί ένoπλo κίνημα για την ανατρoπή τoυ δημoκρατικoύ πoλιτεύματoς, η Boυλή, με απόφασή της, πoυ λαμβάνεται ύστερα από πρόταση της Kυβέρνησης, θέτει σε εφαρμoγή, σε oλόκληρη την Eπικράτεια ή σε τμήμα της, τo νόμo για την κατάσταση πoλιoρκίας, συνιστά εξαιρετικά δικαστήρια και αναστέλλει την ισχύ τoυ συνόλoυ ή μέρoυς των διατάξεων των άρθρων 5 παράγραφoς 4, 6, 8, 9, 11, 12 παράγραφoι 1 έως και 4, 14, 19, 22 παράγραφoς 3, 23, 96 παράγραφoς 4 και 97.

O Πρόεδρoς της Δημoκρατίας δημoσιεύει την απόφαση της Boυλής.

Mε την απόφαση της Boυλής oρίζεται η διάρκεια ισχύoς των επιβαλλόμενων μέτρων, η oπoία δεν μπoρεί να υπερβεί τις δεκαπέντε ημέρες.

2. Σε περίπτωση απoυσίας της Boυλής ή αν συντρέχει αντικειμενική αδυναμία να συγκληθεί εγκαίρως, τα μέτρα της πρoηγoύμενης παραγράφoυ λαμβάνoνται με πρoεδρικό διάταγμα πoυ εκδίδεται ύστερα από πρόταση τoυ Yπoυργικoύ Συμβoυλίoυ.

To διάταγμα υπoβάλλεται από την Kυβέρνηση στη Boυλή για έγκριση μόλις καταστεί δυνατή η σύγκλησή της, ακόμη και αν έληξε η βoυλευτική περίoδoς ή η Boυλή έχει διαλυθεί, και πάντως μέσα σε δεκαπέντε ημέρες τo αργότερo.

3. H διάρκεια των κατά τις πρoηγoύμενες παραγράφoυς μέτρων μπoρεί να παρατείνεται ανά δεκαπενθήμερo μόνo με πρoηγoύμενη απόφαση της Boυλής, η oπoία συγκαλείται ακόμη και αν έχει λήξει η βoυλευτική περίoδoς ή η Boυλή έχει διαλυθεί.

4. Tα κατά τις πρoηγoύμενες παραγράφoυς μέτρα αίρoνται αυτoδικαίως με τη λήξη των πρoθεσμιών πoυ πρoβλέπoνται στις παραγράφoυς 1, 2 και 3, εφόσoν δεν παρατείνoνται με απόφαση της Boυλής, και σε κάθε περίπτωση με τη λήξη τoυ πoλέμoυ, εφόσoν είχαν επιβληθεί εξαιτίας πoλέμoυ.

5. Aφότoυ αρχίσoυν να ισχύoυν τα μέτρα των πρoηγoύμενων παραγράφων o Πρόεδρoς της Δημoκρατίας, ύστερα από πρόταση της Kυβέρνησης, μπoρεί να εκδίδει πράξεις νoμoθετικoύ περιεχoμένoυ, για να αντιμετωπιστoύν επείγoυσες ανάγκες ή για να απoκατασταθεί ταχύτερα η λειτoυργία των συνταγματικών θεσμών.

 Oι πράξεις αυτές υπoβάλλoνται για κύρωση στη Boυλή μέσα σε δεκαπέντε ημέρες από τη σύγκλησή της σε σύνoδo και παύoυν να ισχύoυν στo εξής, αν δεν υπoβληθoύν στη Boυλή μέσα στις παραπάνω πρoθεσμίες ή δεν εγκριθoύν από αυτή μέσα σε δεκαπέντε ημέρες αφότoυ υπoβλήθηκαν.

6. Oι κατά τις παραγράφoυς 2 και 3 απoφάσεις της Boυλής λαμβάνoνται με την πλειoψηφία τoυ συνoλικoύ αριθμoύ των βoυλευτών και η κατά την παράγραφo 1 απόφαση με την πλειoψηφία των τριών πέμπτων τoυ συνoλικoύ αριθμoύ των βoυλευτών.

 H Boυλή απoφασίζει σε μία μόνo συνεδρίαση.

7. Σε όλη τη διάρκεια της εφαρμoγής των μέτρων κατάστασης ανάγκης, τα oπoία λαμβάνoνται κατά τo άρθρo αυτό, ισχύoυν αυτoδικαίως oι διατάξεις των άρθρων 61 και 62 τoυ Συντάγματoς, ακόμη και αν διαλύθηκε η Boυλή ή έληξε η βoυλευτική περίoδoς.

Άρθρo 18

Eιδικoί νόμoι ρυθμίζoυν τα σχετικά με την επίταξη πρoσωπικών υπηρεσιών σε περίπτωση πoλέμoυ ή επιστράτευσης ή για την αντιμετώπιση αναγκών της άμυνας της Xώρας ή επείγoυσας κoινωνικής ανάγκης από θεoμηνία ή ανάγκης πoυ μπoρεί να θέσει σε κίνδυνo τη δημόσια υγεία, καθώς και τα σχετικά με την πρoσφoρά πρoσωπικής εργασίας στoυς oργανισμoύς τoπικής αυτoδιoίκησης για την ικανoπoίηση τoπικών αναγκών.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ

Του Αντιναυάρχου ε.α. Γ. Δεμέστιχα Π.Ν.

Επιτίμου Αρχηγού Στόλου

Εισαγωγή

     Στην σημερινή εισήγηση με θέμα «Πρόταση για την Εθνική Στρατηγική» θα αποφύγουμε πολυάριθμους ορισμούς και θεωρητικές απόψεις και προσεγγίσεις που αναφέρονται από έγκριτους αναλυτές και θα επιδιώξουμε να προσεγγίσουμε το θέμα πρακτικά για την ελληνική πραγματικότητα. Βεβαίως όπου είναι απαραίτητο θα αναφέρουμε τον ανάλογο δόκιμο ορισμό ώστε να στηρίξουμε την εισήγησή μας και τις τελικές προτάσεις πάνω σε στέρεες βάσεις.

     Το περίγραμμα της εισήγησης φαίνεται στην προβολή.

     Η ύπαρξη της Εθνικής Στρατηγικής ως επισήμου εγγράφου της Ελληνικής Πολιτείας, που να ενεργοποιεί κατά συντονισμένο τρόπο το σύνολο των συστατικών στοιχείων δια την προάσπιση και προαγωγή των εθνικών συμφερόντων, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, είναι επιβεβλημένη, εάν ληφθούν υπόψη οι απειλές κατά της ασφαλείας της Ελλάδος αλλά και οι συνθήκες ανταγωνισμού μεταξύ όλων των χωρών τόσο στο γειτονικό περιβάλλον όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.

     Το Σύνταγμα και οι νόμοι καθορίζουν το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του κράτους ενώ η Εθνική Στρατηγική υπό ολοκληρωμένη μορφή αποτελεί την συνισταμένη για την ακολουθητέα κατεύθυνση της χώρας σε εθνικό πλαίσιο.

     Στην χώρα μας δεν υπάρχει εκφρασμένη, ολοκληρωμένα, Εθνική Στρατηγική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η Κυβέρνηση, τα Υπουργεία και οι Κρατικοί Φορείς δεν θέτουν στόχους.

Όμως οι στόχοι αυτοί εάν δεν ενταχθούν σε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο δεν είναι δυνατόν να φέρουν το βέλτιστο αποτέλεσμα.

Εμείς σήμερα θα επιχειρήσουμε να εκφράσουμε τις απόψεις μας για μια ολοκληρωμένη Εθνική Στρατηγική.

     Στην παρούσα εισήγηση θα αναλυθούν οι παράγοντες που διαμορφώνουν την Εθνική Στρατηγική και θα παρουσιασθούν οι προτάσεις για το περιεχόμενό της και την ακολουθητέα μεθοδολογία.

Ορισμός της Εθνικής Στρατηγικής

     Ανάγοντας στην πολιτικο-στρατιωτική σφαίρα λειτουργίας της Πολιτείας τον όρο «Στρατηγική», ο οποίος προέρχεται από την στρατιωτική ορολογία, μπορούμε να ορίσουμε την Εθνική Στρατηγική ως :

     «Ένα ευρύ σχέδιο ενεργείας ή δράσεως δια την βέλτιστη χρησιμοποίηση της εθνικής ισχύος, προς επίτευξη των Εθνικών Αντικειμενικών Σκοπών εν τη υποστηρίξει των Εθνικών Συμφερόντων».

     Παραθέτουμε στο σημείο αυτό και τους ορισμούς των Εθνικών Συμφερόντων και των Εθνικών Αντικειμενικών Σκοπών (τους οποίους θα αναλύσουμε στη συνέχεια) προκειμένου να δούμε την αλληλοσύνδεση αλλά και να είναι πιο κατανοητός ο ορισμός της Εθνικής Στρατηγικής :

     Ως «Εθνικά Συμφέροντα νοούνται οι πλέον σημαντικές ανάγκες της συντεταγμένης Πολιτείας».

     Ενώ ως «Εθνικοί Αντικειμενικοί Σκοποί νοούνται οι υπό της Πολιτείας τιθέμενοι θεμελιώδεις εκείνοι Στόχοι η επίτευξη των οποίων είναι απαραίτητη δια την προάσπιση και προαγωγή των Εθνικών Συμφερόντων».

     Η Εθνική Στρατηγική απαρτίζεται από τρεις συστατικές στρατηγικές : την Πολιτική Στρατηγική η οποία έχει εφαρμογή τόσο σε διεθνή όσο και εσωτερικά θέματα, την Οικονομική Στρατηγική και την Στρατιωτική Στρατηγική.

Κάθε μία από τις επί μέρους αυτές Στρατηγικές πέραν των συστατικών στοιχείων επηρεάζει αμέσως ή εμμέσως και την εθνική ασφάλεια.

     Οι βασικοί παράγοντες που διαμορφώνουν την Εθνική Στρατηγική είναι : τα Εθνικά Συμφέροντα, οι Εθνικοί Αντικειμενικοί Σκοποί, ο Περιβάλλων χώρος (δηλαδή η γεωστρατηγική θέση της χώρας και το επιχειρησιακό περιβάλλον), η Ασφάλεια που περιλαμβάνει και την Απειλή, οι Διεθνείς Σχέσεις/Συμμαχίες και η Εθνική Ισχύς που αποτελεί το σύνολο των δυνατοτήτων του Έθνους με κύρια συνιστώσα τις Ένοπλες Δυνάμεις.

     Θα αναφερθούμε στους παράγοντες αυτούς (με εξαίρεση τον περιβάλλοντα χώρο και τις διεθνείς σχέσεις που ανεπτύχθησαν από προηγούμενους ομιλητές) και θα καταλήξουμε στα Εθνικά Συμφέροντα ώστε να περιγράψουμε τους κατά την εκτίμησή μας Εθνικούς Αντικειμενικούς Σκοπούς και να καταλήξουμε στις τελικές μας προτάσεις ως προς την ακολουθητέα μεθοδολογία.

Απειλή

     Θα αναφερθούμε περιληπτικά στις εκτιμώμενες απειλές κατά των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας και στην αντιμετώπιση αυτών.

Οι εκτιμώμενες απειλές διακρίνονται σε προερχόμενες εκ κρατικών οντοτήτων και εκ μη κρατικών οντοτήτων που είναι οι ασύμμετρες απειλές με κυριότερη την τρομοκρατία.

     Οι απειλές εκ κρατικών οντοτήτων προέρχονται από κράτη του εγγύς προς την Ελλάδα γεωγραφικού περιβάλλοντος και δύνανται να είναι πολιτικής ή/και στρατιωτικής μορφής.

     Οι απειλές Πολιτικής Μορφής είναι μακρόπνοες και συνεχείς, σχετίζονται δε με την υπό των ομόρων κρατών συγκεκαλυμμένη ή φανερή επιδίωξη, ως ιδανικού, την υπό κατάλληλες πολιτικές συνθήκες επίτευξη βαθμιαίως και χωρίς πόλεμο αντικειμενικών σκοπών, που σχετίζονται με την επαύξηση της παρούσης επικρατείας των, δια τη δημιουργία μεγάλων κρατών, όπως «Μεγάλη Βουλγαρία» υπό της Βουλγαρίας, «Μεγάλη Αλβανία» υπό της Αλβανίας, «Μεγάλη Μακεδονία» υπό της ΠΓΔΜ, και την αναθεωρητική επιστροφή σε παλαιά εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπό της Τουρκίας.

     Στο πεδίο εγρηγόρσεως προς προάσπιση της εθνικής ασφαλείας και παγίων ζωτικών συμφερόντων μας, κρίνεται ως μη περιττή και ως μη ανεδαφική η συγκρατημένη επισήμανση για ανάγκη ή σκοπιμότητα της παρακολουθήσεως εκ του σύνεγγυς πιθανών κινδύνων μελλοντικής εκδηλώσεως ανθελληνικών κινήσεων στο πλαίσιο παγίων αλυτρωτικών διεκδικήσεων εις βάρος μας εκ των ομόρων βορείων γειτόνων μας.

Και  ενώ η κοινή γνώμη δεν σπουδαιολογεί τις με διαφόρους τρόπους εκδηλούμενες διεκδικήσεις της Αλβανίας και της FYROM και φαίνεται να μην τις λαμβάνει υπ΄όψιν λόγω της ασημάντου, επί του παρόντος, ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεών τους, δεν θα πρέπει να διαφεύγουν της προσοχής μας και οι αλυτρωτικές διεκδικήσεις εις βάρος μας εκ μέρους της μέχρι στιγμής ηρέμου Βουλγαρίας.

 Όσον παράδοξος ή έωλος μπορεί να ηχήσει η επισήμανση αυτή στους εντόπιους ή διεθνείς παρατηρητές θα πρέπει να τους υπομνησθεί η διπλωματικώς άκομψη αλλά και σκαιά δήλωση του Βουλγάρου Προέδρου Ζέλεφ το 1992 που απαντώντας σε σχετική και τότε επίκαιρη ερώτηση, είπε ότι είναι πολύ φυσικό να λάβει η χώρα του από ελληνικό έδαφος ό,τι της πρέπει ή της ανήκει σε περίπτωση ελληνοτουρκικής πολεμικής συρράξεως.

 Η σοβαρότης της δηλώσεως υπογραμμίζεται ιδιαιτέρως από την ιδιότητα του εκφέροντος αυτήν δηλαδή από τον εκλεγμένο αρχηγό του γειτονικού κράτους, με το οποίο βρεθήκαμε σε θανάσιμους ανταγωνισμούς στο παρελθόν και όχι από κάποιον πολυπράγμωνα δημοσιογράφο ή κάποιον άλλο κρατικό λειτουργό ή έστω πνευματικά ιδρύματα που σημειωτέον έχουν εκφράσει παρόμοιες απόψεις τόσο στη Βουλγαρία αλλά και στην Αλβανία και την FYROM.

     Δια την αντιμετώπιση των απειλών Πολιτικής Μορφής είναι αναγκαία η εγρήγορση  του πολιτικού και του πνευματικού κόσμου, όπως και του Λαού της Ελλάδος και του ανά την Υδρόγειο Ελληνισμού, ώστε με την κατάλληλη και συντονισμένη πολιτική, διπλωματική, πνευματική και κοινωνική δράση στους οργανισμούς, που συμμετέχει η Ελλάδα και όπου αλλού είναι αναγκαίον, να γίνονται αντιληπτές εν τη εκδηλώσει τους, να αντικρούονται αποτελεσματικώς και να ανατρέπονται οι προσπάθειες επιβουλής της ακεραιότητας, της ιστορίας και της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδος.

Προς τούτο, είναι αναγκαίος ένας συντονισμός από κεντρική υπηρεσία καταλλήλως οργανωμένη, η οποία εκτιμάται, ότι πρέπει να ευρίσκεται στο Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδος.

     Οι απειλές Στρατιωτικής Μορφής στην παρούσα περίοδο προέρχονται αποκλειστικώς από την Τουρκία και στρέφονται τόσον κατά της Ελλάδος όσον και της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 Παρά την βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και της επιδιώξεως της Τουρκίας να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.), η απειλητική πολιτική αυτής έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου, όπως στην πράξη καθημερινώς διαπιστώνεται, δεν έχει αλλάξει και οι επιδιώξεις εις βάρος των χωρών τούτων θα συνεχισθούν ανεξαρτήτως της ενταξιακής της πορείας προς την Ε.Ε.

     Επομένως, μέχρις ότου οι ελληνοτουρκικές σχέσεις φθάσουν σε μόνιμο εγκάρδιο επίπεδο και υπάρξουν επίσημες γραπτές και επαληθεύσιμες συμφωνίες δια τυχόν αμοιβαίες μειώσεις των στρατιωτικών εξοπλισμών, η Ελλάδα επιβάλλεται, άνευ εφησυχασμού, να λαμβάνει όλα τα απαραίτητα μέτρα, δια την αντιμετώπιση της Τουρκικής στρατιωτικής απειλής.

     Ειδικότερα, δεδομένης της διαρκώς αυξανόμενης συνολικής Τουρκικής υπεροχής σε αριθμούς ως προς το προσωπικό και το κύριο πολεμικό υλικό, επιβάλλεται, όπως, δια την αποτελεσματική αντιμετώπιση της Τουρκικής στρατιωτικής απειλής, οι προσπάθειες μετασχηματισμού των Ελληνικών Ε.Δ. επικεντρωθούν στην επίτευξη ποιοτικής υπεροχής – και όπου είναι δυνατόν ισοπλίας ή και τοπικής εν χρόνω αριθμητικής υπεροχής σε κύριο πολεμικό υλικό, στα επί μέρους θέατρα ενδεχομένων επιχειρήσεων (ξηράς, θαλάσσης, αέρος) – με την εκμετάλλευση όλων των παραγόντων, που είναι δυνατόν να την εξασφαλίσουν, ιδιαιτέρως δε των νέων προηγμένων στρατιωτικών τεχνολογιών, οι οποίες συνδέονται με την αποκαλούμενη «Επανάσταση στις Στρατιωτικές Υποθέσεις» (Revolution in Military Affairs (RMA)).

     Πέραν των παραδοσιακών απειλών, από την δεκαετία του ’70, παρουσιάσθηκαν στο διεθνές σκηνικό οι Υπερεθνικές (Τransnational) ή οι Ασύμμετρες Απειλές που πρέπει να λαμβάνονται υπ΄όψιν για την ασφάλεια κάθε χώρας και βέβαια και της Ελλάδος και που περιλαμβάνουν την τρομοκρατία, το οργανωμένο έγκλημα, την λαθρομετανάστευση, τα ναρκωτικά, το λαθρεμπόριο αγαθών και όπλων, τη δημιουργία και διακίνηση όπλων μαζικής καταστροφής, την εξάπλωση επικινδύνων τεχνολογιών και άλλες συναφείς του είδους εγκληματικές πράξεις που διενεργούνται σε διεθνές επίπεδο και εκφεύγουν των διαστάσεων του κοινού εγκλήματος.

     Η Ελλάδα ως Κράτος Δικαίου και Χώρα Μέλος των Ηνωμένων Εθνών, του Βορειο-Ατλαντικού Συμφώνου και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως επιβάλλεται να καταπολεμά αποτελεσματικώς τις Ασύμμετρες Απειλές στο πλαίσιο του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. και με προβλέψεις και ενέργειες που επιβάλλουν οι ιδιαιτερότητες της γεωγραφικής θέσεως της χώρας μας και το εκτεταμένο των ηπειρωτικών και θαλασσίων συνόρων.

     Συμπερασματικά, η εθνική ασφάλεια απαιτεί την απόκτηση στρατιωτικών κυρίως ικανοτήτων για την αντιμετώπιση της παραδοσιακής απειλής και πολιτικοστρατιωτικών μέτρων/ικανοτήτων για την αντιμετώπιση των πολιτικών και των ασύμμετρων απειλών.

Εθνική Ισχύς

     Η Εθνική Ισχύς αποτελεί όπλο στα χέρια της Εξωτερικής Πολιτικής, γιατί όπως επιγραμματικά αναφέρει ο Θουκυδίδης κατά ελεύθερη μετάφραση του Ελ. Βενιζέλου «Ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμίς του και ο ασθενής παραχωρεί ότι του επιβάλλει η αδυναμία του».

     Την Εθνική Ισχύ αποτελεί το σύνολο των δυνατοτήτων του Έθνους ή το δυναμικό που προκύπτει από τους διαθέσιμους πολιτικούς, οικονομικούς, στρατιωτικούς, γεωγραφικούς, κοινωνικούς, επιστημονικούς και τεχνολογικούς πόρους του καθώς και η πολιτισμική κληρονομιά με κυρία συνιστώσα αυτής της θρησκεία.

     Συγκεκριμένα την Εθνική Ισχύ αποτελούν οι εξής βασικοί παράγοντες :

• Θεσμοί.

• Ένοπλες Δυνάμεις.

• Γεωγραφία.

• Φυσικοί Πόροι.

• Βιομηχανία.

• Εμπόριο.

• Οικονομία.

• Πληθυσμός.

• Επιστήμη και Τεχνολογία.

• Εθνικός Χαρακτήρας.

• Πολιτισμική κληρονομιά – Θρησκεία – Ομογένεια.

• Ηθικό.

• Ηγεσία.

Η ηγεσία, ο εθνικός χαρακτήρας καθώς και το ηθικό του πληθυσμού και των Ενόπλων Δυνάμεων, είναι παράγοντες από τους οποίους επηρεάζεται η εθνική θέληση προασπίσεως και επιτεύξεως των εθνικών συμφερόντων ασφαλείας και αποτελούν τους ενοποιητικούς παράγοντες της Εθνικής Ισχύος.

Θα παραλείψουμε να αναφερθούμε λεπτομερέστερα στους λοιπούς παράγοντες και θα αναφερθούμε μόνο στην γεωγραφία, την θρησκεία και την ομογένεια που έχουν ιδιαίτερη σημασία και δρουν πολλαπλασιαστικώς στην Ισχύ της χώρας μας.

Η γεωγραφία, που περιλαμβάνει την γεωπολιτική και την γεωστρατηγική διάσταση, αναδεικνύεται για την Ελλάδα σε σημείο σημαντικής ισχύος αφού η χώρα μας αποτελεί τον συνδετικό κρίκο των χωρών της περιοχής, με τις δυνατότητες του ελέγχου των βασικών γραμμών επικοινωνιών και επεμβάσεως μέσω αυτών σε περιοχές κρίσεων συγχρόνως με τις πολιτισμικές και θρησκευτικές παραδόσεις της χώρας μας αλλά και τις οικονομικές και κοινωνικές δυνατότητες που έχει στην σύγχρονη παγκόσμια κοινωνία.

Μέσα στον κυκεώνα διεθνών προβλημάτων και κινδύνων, η οξύτης των οποίων αυξάνεται, η Ελλάς, μικρός αλλά ιστορικός τόπος, με σταθερή και πρότυπη δημοκρατία τα τελευταία 32 χρόνια, με συγκεκριμένης εμβέλειας οικονομικές δυνατότητες, με δυναμική εμπορική ναυτιλία και στόλο εκ των πρώτων του κόσμου, με πολυπληθές και διακρινόμενο ομογενειακό στοιχείο ανά τις σπουδαιότερες χώρες του πλανήτου, μπορεί να διαδραματίσει αποφασιστικό ρόλο στα δρώμενα της περιοχής της αλλά και ευρύτερα, υπό την ιδιότητά της ως σταθερού και πιστού μέλους, ήδη από 54 ετών, της βορειοατλαντικής συμμαχίας και ως ισοτίμου μέλους από 25 ήδη ετών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και μέλους της Ευρωζώνης.

Οι ιδιότητές της αυτές την καθιστούν εκ των πραγμάτων την πλέον σημαντική χώρα της Βαλκανικής περιοχής, τα κράτη της οποίας πολλά επιθυμούν και δύνανται να αναμένουν από πολυσχιδή ελληνική στήριξη τόσο στον πολιτικό όσο και στον οικονομικό τομέα, μέσω ιδίως του Συμφώνου Σταθερότητος και του «Εθνικού Σχεδίου Οικονομικής Ανασυγκροτήσεως των Βαλκανίων».

Σημαντικό μέσον επιρροής μας στις βόρειες γειτονικές χώρες πρέπει να αποτελεί η συνεχής εξαγωγή πολιτιστικών εκδηλώσεων, τομεύς στον οποίο διαθέτουμε υλικό εν αφθονία.

Χώρα με άνετες προσβάσεις και φιλικές σχέσεις με όλα τα μέλη της διεθνούς κοινότητος και ιδίως εντός του ευαίσθητου αραβικού χώρου, μπορεί και πρέπει να αναλάβει συνετές και καλώς μελετημένες πρωτοβουλίες με σκοπό την εκτόνωση σημερινών εκρηκτικών καταστάσεων και αδιεξόδων προκαλουμένων από την αιματηρή και επί 58 χρόνια συνεχιζόμενη αραβοϊσραηλινή διένεξη.

Με ευέλικτες, όχι αναγκαστικά πολυπληθείς, πειθαρχημένες, καλώς εκπαιδευμένες και με όπλα τελευταίας τεχνολογίας εφοδιασμένες Ένοπλες Δυνάμεις, η Ελλάς δεν πρέπει να απουσιάζει – επ΄ωφελεία των γειτόνων της – από διεθνείς ειρηνευτικές επιχειρήσεις, ιδίως υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, ή και από ειδικές επιχειρήσεις παρομοίας φύσεως που τυγχάνουν ομόφωνης εγκρίσεως από ΝΑΤΟ και Ε.Ε.

Δεν θα εστερείτο χρησιμότητος για τα γενικά συμφέροντά μας να αναφερθεί στο σημείο αυτό ότι ανεξαρτήτως αστοχιών και οπωσδήποτε κατακριτέων σφαλμάτων σε ποικίλα όσα διεθνή θέματα, διαπράττει η Ουάσιγκτον (η οποία βέβαια υπερασπίζει τα υπ΄αυτής καθοριζόμενα εθνικά συμφέροντα που επεκτείνονται σε όλη την υδρόγειο) η Ελλάδα αποφεύγει κατά το δυνατόν να πρωτοστατεί ή να παίζει ρόλο πρωταγωνιστού σε αντιπαραγωγικά τυφλό και ως εκ τούτου επικίνδυνο, από πλευράς πιθανών μακροπροθέσμων έστω συνεπειών, αντιαμερικανισμό.

Υφιστάμενα ή ειδικώς δημιουργούμενα νέα Προγράμματα – Υπουργείου Εξωτερικών ή άλλων αρμοδίων φορέων και υπηρεσιών – παροχής αναπτυξιακής ή ανθρωπιστικής βοηθείας προς χειμαζόμενες χώρες του κόσμου, θα πρέπει οπωσδήποτε να συνεχισθούν άνευ περικοπών ή περιορισμών.

Η δια του τρόπου αυτού παρουσία μας σε διάφορες περιοχές της γης είναι πλέον ή απαραίτητη, ενώ η χώρα μας θα συγκεντρώνει εύσημα, εκτίμηση, λαϊκή ευγνωμοσύνη και αναγνώριση ρόλου.

Σημαντικό εξ άλλου απόθεμα γοήτρου προσδίδει στη χώρα μας η ιστορική ταύτισή της με την Οικουμενική Ορθοδοξία, η στενή επαφή της με το Οικουμενικό και με τα λοιπά Πατριαρχεία ως και η συναφής παροχή προς αυτά κάθε δυνατής οικονομικής ενισχύσεως και παντοειδούς συνδρομής.

Τέλος, παραμένει πολλαπλώς σκόπιμη και χρήσιμη η συνεχής στενή συνεργασία και επαφή του εθνικού κέντρου με την ανά τον κόσμο Ομογένεια, η προς αυτήν κάθε δυνατή στήριξη, με αμοιβαία ωφέλεια, για διατήρηση ελληνικότητος, γλώσσης στο μέτρο του δυνατού, ηθών, παραδόσεων και εθίμων.

Πολύτιμες προς τούτο υπηρεσίες, και δη στον τομέα προβολής και στηρίξεώς μας σε δίκαια εθνικά θέματα, μπορεί να παρέχει το υπάρχον ΣΑΕ (Συμβούλιο Αποδήμου Ελληνισμού), κατάλληλα όμως επανδρωμένο και οργανωμένο.

Αυτή η οπωσδήποτε προοδευμένη, με εργασία και θυσίες του λαού της, Ελλάδα της σήμερον, και μέχρις ότου ενσωματωθούν όλοι οι γείτονές της στην ΕΕ, είναι πάντως υποχρεωμένη και ταγμένη από την θέση της και την ιστορία της να επαγρυπνεί διαρκώς, άπαξ και δεν προνοείται ούτε υπάρχει νομοθετημένη από ΝΑΤΟ ή ΕΕ εξασφάλιση από τυχόν επίθεση προερχομένη από εταίρο της ίδιας συμμαχίας.

Είναι υποχρεωμένη να οικοδομεί στρατιωτική ετοιμότητα και να διατηρεί ετοιμοπόλεμες ένοπλες δυνάμεις εφόσον δεν έχει εκλείψει ο εξ ανατολών κίνδυνος ή εφόσον δεν μπορούν καθόλου να αποκλεισθούν αναφλέξεις βορείως των συνόρων της.

Ο μειωτικός χαρακτηρισμός των Βαλκανίων ως «πυριτιδαποθήκης της Ευρώπης» εξακολουθεί ατυχώς να ισχύει.

Τον επιβεβαίωσαν οι τραγικές συγκρούσεις και ολοκαυτώματα απαράδεκτα για την εποχή μας, από το 1990 και εντεύθεν, με το Κοσσυφοπέδιο να αποτελεί πάντα ωρολογιακή βόμβα με άγνωστο χρόνο εκρήξεως.

 Οι πληγές του μεγαλοϊδεατισμού, του τυφλού εθνικισμού, του θρησκευτικού φανατισμού και των φονικών εθνοτικών συγκρούσεων (Κόσσοβο, Βοσνία, FYROM, Πρέσεβο), δεν έπαυσαν να υπάρχουν.

Ο νομοτελειακός βαθμιαίος εξευρωπαϊσμός όλων, από απόψεως νοοτροπίας, ίσως να αποτελέσει την λύση.

Στις παρυφές του προπεριγραφέντος ανήσυχου κόσμου, η δική μας χώρα μοιάζει με όαση ειρήνης, δημιουργίας και προόδου.

Έχοντας εγκαταλείψει πρόσκαιρες ευτυχώς απόπειρες τριτοκοσμικών περιπλανήσεων επανέκαμψε στην φυσιολογική ρίζα της και στις καίριας σημασίας – για την σημερινή αξιόλογη εξέλιξή της – επιλογές του 1952 και του 1981, έχοντας ενεργό ρόλο και παρουσία στα ευρωπαϊκά δρώμενα, δίνοντας αξιοπρεπή αγώνα για περιφρούρηση των δικαιωμάτων και κεκτημένων της εντός στρατιωτικών, πολιτικών και οικονομικών συμμαχιών, χωρίς να παραβλέπει φυσικά προβλήματα ή ανησυχίες για την εξέλιξη ορισμένων εξ αυτών.

Ιδιαιτέρας προσοχής πρέπει να τύχουν το δημογραφικό, η υπογεννητικότης, η ανεξέλεγκτη είσοδος λαθρομεταναστών, η ερήμωση της υπαίθρου και δη των παραμεθορίων περιοχών, η καταπολέμηση της ανεργίας που μαστίζει ιδίως τους νέους και  η αντιμετώπιση των ελλειμμάτων.

Ειδικά στις σχέσεις με τους γείτονές μας – παρά την επιφανειακή ομαλή πορεία των – θα πρέπει να είμεθα προετοιμασμένοι ότι θα βρούμε μπροστά μας ακανθώδη ζητήματα όπως : Τσάμηδες και αξιώσεις των για αποζημιώσεις και επανεγκατάσταση στη Θεσπρωτία, βλαχικό, σλαβόφωνοι νομών Καστοριάς, Φλώρινας, Πέλλης, μουσουλμάνοι Δυτικής Θράκης.

Ψύχραιμη πολιτική στάση και σκέψη, συγκροτημένη και πειστική επιχειρηματολογία, διακομματική συνεργασία και προ πάντων εθνική ομοψυχία και εθνική ισχύς, θα βοηθήσουν τη χώρα για αποτελεσματική αντιμετώπιση των κρισίμων αυτών προβλημάτων.

Εθνικά Συμφέροντα

     Ως Εθνικά Συμφέροντα νοούνται οι πλέον σημαντικές ανάγκες και επιδιώξεις της συντεταγμένης πολιτείας.

Τέτοια συμφέροντα εξυπηρετούν γενικώς το δημόσιο συμφέρον και συνδέονται με την μόνιμη ωφέλεια ή χρησιμότητα, που έχει στο σύνολο του πληθυσμού κάθε συντεταγμένης πολιτείας η ικανοποίηση ή η προάσπιση ορισμένων αγαθών, όπως π.χ. η υγεία, η εθνική άμυνα, η οικονομική ανάπτυξη, η έννομη τάξη, η εσωτερική ασφάλεια και η προστασία του περιβάλλοντος.

     Αναλόγως της σημαντικότητάς τους τα Εθνικά Συμφέροντα κατατάσσονται στις ακόλουθες κατηγορίες :

• Επιβιώσεως / Ασφαλείας

Πρόκειται περί θεμελιωδών δια την επιβίωση του Έθνους συμφερόντων, δια την προάσπιση και την προαγωγή των οποίων η Πολιτεία είναι αποφασισμένη να χρησιμοποιήσει την πολεμική ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεών της.

Τέτοια συμφέροντα εκτιμώνται ότι είναι :

 Η διαφύλαξη της ακεραιότητας της Ελληνικής Επικράτειας.

 Η εξασφάλιση της ελευθερίας των Ελλήνων.

Η εξασφάλιση της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ελλάδος.

Η επιβίωση του ελληνικού πληθυσμού από επιθέσεις με όπλα μαζικής καταστροφής και Η επιβίωση του Κυπριακού κράτους ως ενιαίας οντότητας. Ζωτικά Συμφέροντα.

Πρόκειται περί ουσιωδών δια την πρόοδο του Λαού και την αξιοπιστία της Χώρας συμφερόντων, δια την προάσπιση των οποίων η Πολιτεία ενδέχεται, εφ΄όσον θα απαιτείτο, να χρησιμοποιήσει την πολεμική ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεών της.

Τέτοια συμφέροντα εκτιμώνται ότι είναι :

 Η εξασφάλιση των νομίμων δικαιωμάτων της Ελλάδος στις θαλάσσιες περιοχές του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου και

Η προστασία των ελληνικών μειονοτήτων σε γειτονικές προς την Ελλάδα χώρες.

 Μείζονα Συμφέροντα

Πρόκειται για λίαν σημαντικά δια την πρόοδο του Ελληνισμού και της Ανθρωπότητας συμφέροντα, δια την προάσπιση των οποίων η Πολιτεία θα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια, χωρίς όμως την χρησιμοποίηση της πολεμικής ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεών της.

Τέτοια συμφέροντα εκτιμώνται ότι είναι :

 Η ευημερία του Ελληνικού Λαού.

Η προάσπιση των ανθρωπίνων αξιών και αρχών.

 Η στήριξη της Ορθοδοξίας.

Η συνδρομή προς ευρισκομένους σε κίνδυνο Έλληνες υπηκόους στο εξωτερικό.

 Η στήριξη της Ελληνικής ποντοπόρου Εμπορικής Ναυτιλίας.

 Η στήριξη του Ελληνισμού της διασποράς.

 Η προστασία του περιβάλλοντος και Η παροχή, στο πλαίσιο του ΟΗΕ, της δυναμένης να παρασχεθεί από την Ελλάδα ανθρωπιστικής βοηθείας σε πτωχές χώρες, προς αντιμετώπιση σοβαρών εκτάκτων καταστάσεων από φυσικά φαινόμενα, λοιμούς, επιδημίες και ένοπλες εμφύλιες ή εθνικές συγκρούσεις.

Εθνικοί Αντικειμενικοί Σκοποί (ή Στόχοι )

 Θεωρούνται οι υπό της Πολιτείας τιθέμενοι θεμελιώδεις εκείνοι αντικειμενικοί σκοποί (ή στόχοι), η επίτευξη των οποίων είναι απαραίτητη δια την προάσπιση και προαγωγή των εθνικών συμφερόντων.

 Διακρίνονται σε Πολιτικούς, σε Οικονομικούς και σε Εθνικής Ασφαλείας/Άμυνας.

Πολιτικοί Αντικειμενικοί Σκοποί (ή Στόχοι)

Στην παρούσα περίοδο θα πρέπει να θεωρούνται :

Η σταθερά προώθηση των εθνικών θέσεων στους Διεθνείς Οργανισμούς.

Η συμβολή στη δημιουργία καταλλήλου περιβάλλοντος στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, δια την εμπέδωση και διατήρηση της ειρήνης και ασφαλείας.

 Η δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού.

Η επίλυση του εκκρεμούντος ζητήματος της οριστικής ονομασίας του κράτους της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ).

 Η επίλυση του εκκρεμούντος ζητήματος του καθορισμού της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο Πέλαγος σύμφωνα με το ισχύον Διεθνές Δίκαιον της Θαλάσσης και

 Η αποτελεσματική αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος της Ελλάδος.

Οικονομικοί Αντικειμενικοί Σκοποί (ή Στόχοι)

     Στην παρούσα περίοδο θα πρέπει να θεωρούνται :

Η διαρκής αύξηση του Ακαθαρίστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ), εις τρόπον ώστε τούτο να φθάσει και να υπερβεί τον μέσον όρο του ΑΕΠ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα.

Η διαρκής μείωση της ανεργίας.

Η διαρκής δραστική μείωση του εξωτερικού χρέους της Ελλάδος.

Η διαρκής μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και

Η δικαιότερη κατανομή του εθνικού εισοδήματος προς αύξηση της συνοχής της Ελληνικής Κοινωνίας.

Στόχοι ή Αντικειμενικοί Σκοποί Εθνικής Ασφαλείας / Αμύνης

     Στην παρούσα περίοδο θα πρέπει να θεωρούνται :

Η ύπαρξη και διατήρηση επαρκούς αποτελεσματικής αμυντικής ικανότητας, δια την αποτροπή ενεργείας οποιασδήποτε χώρας ή χωρών του εγγύς προς την Ελλάδα γεωγραφικού περιβάλλοντος, που θα αποσκοπούσε στο να αμφισβητηθούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και να απειληθεί η εδαφική της ακεραιότητα γενικώς και στις ευαίσθητες περιοχές αυτής ιδιαιτέρως, διασφάλιση δε της εδαφικής της ακεραιότητας και της εθνικής ασφαλείας σε περίπτωση που η αποτροπή αυτή δεν θα επιτυγχάνετο.

Η ύπαρξη ικανότητας διατηρήσεως ανοικτών των θαλασσίων γραμμών συγκοινωνιών ανεφοδιασμού της χώρας στην Μεσόγειο και τις Ελληνικές Θάλασσες σε περίπτωση εμπλοκής της Ελλάδος σε εχθροπραξίες.

Η εφαρμογή των δια την καταπολέμηση των ασύμμετρων απειλών και κυρίως της διεθνούς τρομοκρατίας προβλέψεων του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας με σκοπό την πρόληψη ενδεχομένων ενεργειών της διεθνούς τρομοκρατίας εναντίον της χώρας μας ή μέσω αυτής και Η ετοιμότητα ανταποκρίσεως της Ελλάδος ως πλήρους μέλους της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως με την συμμετοχή στρατιωτικών δυνάμεων εκτός της ελληνικής επικράτειας στο πλαίσιο αναλαμβανόμενων υπό των οργανισμών τούτων επιχειρήσεων ανθρωπιστικού χαρακτήρα και διατηρήσεως ή επιβολής της ειρήνης και ασφαλείας.

Σκέψεις και Προτάσεις επί της Διαμορφώσεως της Εθνικής Στρατηγικής – Μεθοδολογία

   Την βάση και ταυτοχρόνως αφετηρία δια την διαμόρφωση της Εθνικής Στρατηγικής, αλλά και την περαιτέρω αμυντική προπαρασκευή της Χώρας αποτελεί η εκτίμηση της απειλής δια το παρόν και το μέλλον (π.χ. 30 έτη).

Η περιγραφή της απειλής μπορεί να συντελεσθεί με όρους δυνατοτήτων, προθέσεων και περιστάσεων.

Οι δυνατότητες σχετίζονται με την φυσική ικανότητα του ενδεχομένου εχθρού να επιβάλει την θέλησή του σε άλλες χώρες και μπορούν να μετρηθούν από δημογραφικής, γεωγραφικής, οικονομικής, ιστορικής/ψυχολογικής/κοινωνιολογικής/διοικητικής και στρατιωτικής πλευράς.

Οι προθέσεις αφορούν στο τι σχεδιάζει να πράξει ο ενδεχόμενος εχθρός και δια τον προσδιορισμό τους είναι αναγκαία η εξέταση των συμφερόντων, των αντικειμενικών σκοπών και της στρατηγικής τούτου.

Τέλος οι περιστάσεις αφορούν στις παρουσιαζόμενες στον ενδεχόμενο εχθρό ευκαιρίες δράσεως.

     Λόγω του πλήθους, αλλά και του εύρους των θεμάτων, που είναι αναγκαίο να εξετασθούν, στην εκτίμηση της απειλής, αυτή πρέπει να εκτελείται από Μικτό Διϋπουργικό Όργανο εκ των ΥΕΘΑ και ΥΠΕΞ με κατάλληλη συμμετοχή και άλλων αρμοδίων Κρατικών Υπηρεσιών κατά περίπτωση.

     Διαθέτοντας τα δεδομένα της απειλής, η Στρατιωτική Ηγεσία της Χώρας πρέπει μέσω μιας διεργασίας αντικειμενικής συγκρίσεως των στοιχείων της απειλής με τα αντίστοιχα στοιχεία της εθνικής ισχύος να εκτιμήσει το κατά πόσον οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι σε θέση να εφαρμόζουν την Εθνική Στρατιωτική Στρατηγική, όταν ευρίσκονται αντιμέτωπες με την αναμενόμενη απειλή.

Ταυτοχρόνως πρέπει να γίνεται και εκτίμηση του σχετιζομένου κινδύνου λόγω αδυναμιών στις διαθέσιμες δικές μας δυνάμεις, όπως και στα εν εξελίξει προγράμματα εξοπλισμού/εκσυγχρονισμού, της δομής και υποδομής των Ε.Δ. Μία συντομευμένη έκδοση της εκτιμήσεως καταστάσεως αυτής πρέπει να παρουσιάζεται από τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης σε ειδική κλειστή συνεδρίαση της Βουλής κάθε έτος πριν από την έγκριση του Προϋπολογισμού.

     Ακολούθως το ΚΥΣΕΑ λαμβάνοντας υπ΄όψη την ανωτέρω εκτίμηση καταστάσεως, όπως και τα δεδομένα της απειλής, της εθνικής ισχύος και των συμμαχιών και χρησιμοποιώντας ειδικό προς τούτο όργανο, εκδίδει και διαβιβάζει στα αρμόδια Υπουργεία μια κατευθυντήρια οδηγία, η οποία περιέχει τις προς αυτά επί μέρους κατευθύνσεις δια την περαιτέρω σύνταξη της Πολιτικής Στρατηγικής, της Οικονομικής Στρατηγικής και της Στρατιωτικής Στρατηγικής [1] .

     Η έκδοση της Εθνικής Στρατηγικής θα δεσμεύει κάθε Κυβέρνηση και θα εξασφαλίζει την συνέχεια και συνέπεια της συμπεριφοράς της Πολιτείας τόσο στο εσωτερικό όσο και στις εξωτερικές σχέσεις.

     Σημαντικό σημείο για την διατύπωση της  Εθνικής Στρατηγικής όσο και την εν συνεχεία απαιτουμένη αναθεώρησή της, οσάκις προκύπτουν μεταβολές των δεδομένων, είναι η θεσμοθέτηση και κατάλληλη σύνθεση ενός Οργάνου που θα μπορεί να συντονίζει τις αναγκαίες ενέργειες.

 Η μελέτη της δομής, της οργανώσεως, της αποστολής και των αρμοδιοτήτων του Οργάνου αυτού, νομίζουμε ότι είναι το πρώτο βήμα για τη διαμόρφωση, σύμφωνα με σκέψεις παρόμοιες που είπαμε ή άλλες που θα ακουσθούν, της Εθνικής Στρατηγικής.

1. Αυτοί οι μεταμφιεσμένοι προπαγανδιστές δεν αποκλείεται –στο όνομα του επιστημονικού παραλογισμού περί δήθεν ανάγκης «να ακούγονται όλες οι απόψεις» που θίξαμε στο κεφάλαιο 6– σε μερικές περιστάσεις να παρεισφρέουν και να διδάσκουν σε παραγωγικές σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων.

Το ζήτημα που τίθεται βεβαίως είναι κατά πόσο οι πολιτικοί εντολείς ενός τόσο σημαντικού σώματος επαγγελματιών θέλουν να ρυπαίνονται τα μυαλά των αξιωματικών με ιδέες που ανατρέπουν την κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη τάξη-δικαιοσύνη και που αντιβαίνουν στις αξιώσεις συλλογικής ελευθερίας της κοινωνίας της οποίας την ασφάλεια είναι προορισμένοι να υπερασπίζονται. Αν στο όνομα κάποιας ιδεολογικής αντίληψης το επιθυμούν, τότε αυτό αποτελεί μια περίπτωση που χρήζει μάλλον ψυχαναλυτικής και όχι διεθνολογικής διερεύνησης.

Αν όμως πρόκειται για αυτοχειριασμό εν αγνοία αποτελεί ακόμη έναν λόγο για τη χρησιμότητα της ανάλυσης των κεφαλαίων που προηγήθηκαν.

2. Είναι αυτονόητο πως αναφερόμαστε στην ατομική ελευθερία που ενδεχομένως να κινδυνεύει από εξωτερικούς και όχι εσωτερικούς εχθρούς.

 Για αυτούς που απειλούν την ατομική ελευθερία όπως ορίζεται από το κανονιστικό σύστημα κάθε κυρίαρχου κράτους δημιουργούνται εσωτερικές δυνάμεις τάξης.

Δεν είναι καθόλου σπάνιο όμως η νόμιμη και νομιμοποιημένη πολιτική ηγεσία να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις των οποίων σκοπός είναι η εξωτερική ασφάλεια για να διαφυλάξει την εσωτερική ασφάλειας, σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης.

 Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ χρησιμοποιήθηκαν οι δυνάμεις εξωτερικής ασφάλειας για τη διασφάλιση των πολιτών όταν τρομοκρατικές οργανώσεις διείσδυσαν και επέφεραν πλήγματα κατά του εμπορικού κέντρου της Νέας Υόρκης το 2001.

Στη Γαλλία επίσης όταν αναρχικές ομάδες με σύνθημα το ανόητο και ανεύθυνο ιδεολόγημα «η ουτοπία στην εξουσία» απείλησαν την Πέμπτη Δημοκρατία, ο πρόεδρος Ντε Γκολ χρησιμοποίησε αποτρεπτικά τον στρατό για να διαφυλάξει την πρωτεύουσα της χώρας.

Αυτές οι εξαιρέσεις βεβαίως δεν είναι ο κανόνας και σε κράτη με αναπτυγμένους θεσμούς σπάνια γίνονται επικλήσεις σε τέτοια μέτρα έκτακτης ανάγκης.

Μια άλλη περίπτωση είναι η χρησιμοποίηση της αντικατασκοπίας μιας χώρας προκειμένου να διαφυλάξει την ακεραιότητα της χώρας από τη δράση εξωγενών παραγόντων που διεισδύουν και παρανομούν.

Έτσι, για παράδειγμα, όταν κατέρρευσαν τα κομουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης, οι υπηρεσίες της Γερμανίας ανακάλυψαν πως εκατοντάδες πολίτες της πρώην Δυτικής Γερμανίας είχαν στρατευτεί από τις μυστικές υπηρεσίες του αντίπαλου κράτους.

Σύμφωνα με τους νόμους κάθε βιώσιμης Πολιτείας, τέτοιες στρατεύσεις δεν είναι μόνο αντιδεοντολογικές, αλλά και παράνομες.

3. Βλ. κεφάλαιο 2. Από τυπική-λογική άποψη οι ίδιες ακριβώς εκλογικεύσεις που αντιβαίνουν στην συλλογική ελευθερία μιας κοινωνίας εκστομίζονταν από τη φιλελεύθερη αντίληψη στο όνομα του «ελεύθερου κόσμου» («στρατηγέ, ιδού ο στρατός σου», όπως αναφώνησε σε αμερικανό αξιωματούχο σημαίνων έλληνας ηγέτης) και τη μαρξιστική αντίληψη περί παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας όσον αφορά την ακεραιότητα της Ελλάδας στα βόρεια σύνορά της κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.

4. Σε ακόμη πιο διεστραμμένες αντιλήψεις αρμοδιότητας ψυχιάτρου ο Κλάουζεβιτς και η ισορροπία στο Αιγαίο συγχέονται με το… machpolitik του Χίτλερ. Επαναλαμβάνεται η θέση που εκφράσαμε πιο πάνω, πως αν τέτοια πνευματικά σκουπίδια κρύβονται πίσω από την ακαδημαϊκή ανεξαρτησία ή τους «διακεκριμένους καθηγητές» και για ποικίλους λόγους δεν τυγχάνουν των αναγκαίων και μη εξαιρετέων ελέγχων, τότε το πρόβλημα παύει να είναι ακαδημαϊκό.

Συναρτάται με την πνευματική υγεία των φοιτητών και την εθνική ασφάλεια ενός κράτους, δηλαδή τη συλλογική ελευθερία της κοινωνίας. Τι θα έκανε η ιατρική επιστήμη εάν ένας υποτιθέμενος γιατρός χειρουργούσε με σπαθί;

5. Στην στρατηγική ανάλυση συνηθίζεται να λέγεται πως η εκτίμηση της απειλής και των προτάσεων για εξοπλισμούς πρέπει να είναι τέτοια ούτως ώστε, ιδεατά, να μην είναι ούτε ένα σεντς λιγότερο ή περισσότερο από αυτό που απαιτεί η διασφάλισης της κυριαρχίας και της επιβίωσης ενός κράτους.

6. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κράτη με αποικιακό παρελθόν υπάρχει παράδοση ανάπτυξης της μελέτης κρατών και περιφερειών. Επίσης, οι ΗΠΑ και η πρώην ΕΣΣΔ καλλιέργησαν τη γνώση της άλλης πλευράς μέσα από κρατικούς και ακαδημαϊκούς φορείς.

Συνήθως καλλιεργούνται συχνά γνώσεις με ιδιαίτερο τρόπο και σε αναφορά με κράτη ή περιοχές όταν υπάρχει ενδιαφέρον για κάτι τέτοιο.

Στην περίπτωση της Ελλάδας σημαντικά ζητήματα, για παράδειγμα, είναι η στρατηγική της Τουρκίας (απειλές και περιφερειακός ρόλος), τα Βαλκάνια (κατανομή ισχύος και συμφερόντων), η Μέση Ανατολή (ιστορικές σχέσεις και οικονομικά συμφέροντα) και η Ευρώπη-ευρωατλαντικός χώρος (λόγω συμμετοχής και ποικίλων άλλων συμφερόντων).

7. Ήδη υπαινιχτήκαμε ότι η νομικίστικη γνώση είναι επουσιώδης.

Πιο συγκεκριμένα, ενώ στην ενδοκρατική τάξη-δικαιοσύνη ο χώρος αναφοράς είναι η κοινωνία της χώρας, στη διακρατική τάξη χώρος αναφοράς είναι η «κοινωνία των κρατών» (έννοια που παραπέμπει όχι σε εύκολες κοσμοπολίτικες θεωρήσεις, αλλά στο δύσκολο ζήτημα της εφαρμογής των θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου περί μη επέμβασης και διακρατικής ισοτιμίας σε συνάρτηση με το πνεύμα και το γράμμα των διεθνών θεσμών και του διεθνούς δικαίου).

8. Η πολιτική οικονομία των διεθνών σχέσεων εάν διδάσκεται ορθά –σημειώνουμε πως στην Ελλάδα αυτός ο επιστημονικός κλάδος των διεθνών σχέσεων έχει ελάχιστα αναπτυχθεί– συναρτά τα γνωστικά πεδία, όπως είναι η οικονομική θεωρία, η δομή της διεθνούς οικονομίας, οι οικονομικές στρατηγικές των κρατών, οι διεθνείς οικονομικοί θεσμοί, το διεθνές νομισματικό σύστημα, οι χρηματοοικονομικές ροές, η βιομηχανική στρατηγική των κρατών, ο εμπορικός-οικονομικός ανταγωνισμός, η κρατική ισχύς και οι στρατηγικές των κρατών, σε αναφορά με αυτούς και άλλους συναφείς παράγοντες

Σημειώνεται ότι τα ίδια ακριβώς φαινόμενα παρατηρούνται στη διδασκαλία σε πολλά Πανεπιστημιακά Τμήματα.

1. Σύνταγμα του 1844 (τ.Α’ 5/18.3.1844)

2. Σύνταγμα του 1864 (τ.Α’ 48/17.11.1864)

3. Σύνταγμα του 1911 (τ.Α’ 127/1.6.1911)

4. Σύνταγμα του 1927 (τ.Α’ 107/3.6.1927)

5. Σύνταγμα του 1952 (τ.Α’ 1/1.1.1952)

6. Σύνταγμα του 1975 (τ.Α’ 111/9.6.1975) 

7. Σύνταγμα του 1986 (τ.Α’ 23/14.3.1986)

8. Σύνταγμα του 2001 (τ.Α’ 85/18.4.2001) 

9. Σύνταγμα του 2008 (τ.Α’ 120/27.6.2008).

ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ