ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Η αλλιώς ήταν ορθολογικό το εγχείρημα του Τέλου Άγρα για Συμφωνία με τους Κομιτατζήδες;;;;;;;;;;;;;;

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΪΟΣ 1907

ΕΚΑΤΟΝ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

Έχουνε περάσει τρία χρόνια από τον θάνατο του Παύλου Μελά, ο πόλεμος στην Μακεδονία μαίνεται ανηλεής.

Οι κομιτατζήδες προελαύνουν και οι Έλληνες ανθίστανται στα βουνά, στις ρεματιές, στα ποτάμια, στις λίμνες, στα χωριά, στις πόλεις και πεισματικά δεν το βάζουν κάτω και κρατούν ανοικτά τα Ελληνικά Σχολεία και τις Ελληνικές Εκκλησιές με ηρωικές θυσίες και με αίμα αθώων και πολεμιστών που ποτίζει την Μακεδονική Γη.

Τον Σεπτέμβριο του 1906 δύο γενναίοι Έλληνες αξιωματικοί, ο Καπετάν Τέλος Άγρας (Σαράντης Αγαπηνός) από τους Γαργαλιάνους και ο Καπετάν Νικηφόρος (Ιωάννης Δεμέστιχας) από τον Κότρωνα της Μάνης, θα έλθουν στην Μακεδονία και θα αλλάξουν την ροή του αγώνα και θα προετοιμάσουν το έδαφος για την οριστική απελευθέρωση της Ελλάδος από τους τούρκους και τους κομιτατζήδες.

Έτσι φθάνουμε στον Μάιο του 1907.

Εδώ συνεχίζω με αντιγραφή από το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα “Στα Μυστικά του Βάλτου” σελ. 509, εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.

“Την άλλη μέρα είχε σύσκεψη ο καπετάν Άγρας, με τους προεστούς της Νιάουσας, με τον γιατρό Περδικάρη, που ήταν πρόεδρος και ψυχή της Ελληνικής Κοινότητος της Νιάουσας, και με δύο τρεις παπάδες και δασκάλους της περιφέρειας…

Η καινούρια στάση του καπετάν Άγρα είχε συγκινήσει και προσελκύσει πολύν κόσμο…

…Στις πόλεις μέσα, το φυλετικό μίσος κρατούσε ακόμα συμπαγείς τους πληθυσμούς, Βούλγαρους και Έλληνες, τους έριχνε σα λυσσασμένους λύκους , τους μεν εναντίον στους δε.

Μα στην ύπαιθρο, τα μίση δεν ήταν τόσο εξημμένα.

Πολλά βουλγαρόφωνα και βουλγαρόφρονα χωριά είχαν προσχωρήσει στην ειρηνική πολιτική του Άγρα, ζητούσαν συμφιλίωση, συνεργασία, ενότητα δράσεως εναντίον του κοινού εχθρού και τυράννου, του τούρκου.

Φανατικοί κομιτατζήδες είχαν αναγκαστεί να φύγουν, να πάρουν τα βουνά.

Άλλοι, πιο λογικοί, ή λιγότερο φανατισμένοι, ζητούσαν συνεννόηση με τον Άγρα και ειρήνη, ειρήνη στ’ όνομα του Θεού, αγάπη και ομόνοια, που να ζήσουν και αυτοί, να βόσκουν τα πρόβατα τους, να καλλιεργούν τα χωράφια τους, χωρίς να τρέμουν κάθε νύχτα πως θα έρθει ο αντίπαλος να τους κάψει σπίτι κι εσοδεία, να τους σφάξει τα πρόβατα, και, χειρότερα, τις γυναίκες και τα παιδιά τους!…

σελ. 522

…Ο καπετάν Άγρας ήθελε να βγει, να πάγει να συνεννοηθεί με τους Βουλγάρους.

Μερικοί τσορμπατζήδες το ήθελαν.

Άλλοι όμως, σαν τον κύριο Χατζηδημούλα, το θεωρούσαν τρέλα και καταστροφή του Αγώνος.

Και διηγήθηκε όλη τη συζήτηση που είχε ακούσει, τον θυμό του Χατζηδημούλα, τον δισταγμό μερικών άλλων, τη θετική αντίσταση του γιατρού Περδικάρη, που ήταν και η ψυχή της Ελληνικής Κοινότητος στη Νιάουσα, και που γνώριζε πολύ καλά τη δολιότητα των Βουλγάρων.

Και είπε, με συγκίνηση που έκανε τη φωνή του να τρέμει, τα επιχειρήματα του καπετάν Άγρα, που μιλούσε σαν απόστολος και σαν άγιος, που ήταν έτοιμος να θυσιάσει τη ζωή του για να επιτύχει τον μεγάλο του σκοπό, την ειρήνευση της Μακεδονίας.”

Ο νικητής λοιπόν του Μακεδονικού Αγώνα, ο καπετάν Άγρας, την ώρα που σάρωνε τους κομιτατζήδες και τους είχε συνθλίψει κατά κράτος, επεδίωξε να κάνει ειρήνη μαζί τους για να ειρηνεύσει η Μακεδονία και να σταματήσει να χύνεται αίμα, να ανακουφισθούν όλοι και τέλος να μπορέσει να στραφεί εναντίον των Τούρκων.

Σε αυτή την συνάντηση ειρήνης του καπετάν Άγρα με τους αρχικομιτατζήδες και βοεβόδες Κασάπτσε και Ζλατάν, που ο Τέλος Άγρας πήγε άοπλος και μόνος, τόσο ιδεαλιστής ήταν, αυτοί ήρθαν οπλισμένοι και στο τέλος τον κρέμασαν αφού επί σειράν ημερών τον περιέφεραν στα χωριά της περιοχής και τον διαπόμπευσαν ως δήθεν αιχμάλωτο για να αναπτερώσουν το ηθικό των ηττημένων Βουλγάρων.

Καμιά εμπιστοσύνη δεν πρέπει να έχουμε στους βουλγαρόφωνους των Σκοπίων, απόγονοι των κομιτατζήδων και αν ακόμη και όνομα αλλάξουν πάντα την Μακεδονία μας θα θέλουν να την πάρουν.

Κλέβουν το ένδοξο όνομα μας, η σημαία τους ένα κακέκτυπο αντίγραφο του εμβλήματος της Βεργίνας των Αρχαίων Μακεδόνων, τα βιβλία τους βρίθουν ανακριβειών, νέες γενιές μεγαλώνουν φορτωμένοι με κατασκευασμένη ιστορία, χαράσσουν χάρτες και διακινούν προπαγανδιστικό υλικό για Μακεδονία του Αιγαίου που είναι σκλαβωμένη από τους Έλληνες και φθάνει από την Θεσσαλία μέχρι την Θράκη.

Πως με τέτοιους ανθρώπους να κάνεις συνθήκη που είναι βέβαιο ότι με πρώτη ευκαιρία θα την σχίσουν και θα κάνουν το δικό τους.

Με τον ίδιο τρόπο ποδοπάτησαν και καταστρατήγησαν την ενδιάμεση συμφωνία που ήταν επίσης μία κάκιστη συμφωνία στην οποία εξαναγκάστηκαν από την επιβολή του εμπάργκο που και αυτό αποτελεί το χείριστο μέσο οικονομικού πολέμου.

Έτσι λοιπόν οι Σκοπιανοί συνέχισαν όλο και περισσότερο την κλοπή άυλων περιουσιακών δικαιωμάτων, αγαθών του Ελληνικού Πολιτισμού και μάλιστα μείζονος αξίας και σημασίας.

Επιπλέον διαστρεβλώνουν ωμά την ιστορική αλήθεια, η οποία είναι ο θεμέλιος λίθος της λειτουργίας ορθολογικών κοινωνιών που μέσω της ειρήνης εμπεδώνουν την ελευθερία και δημιουργούν την οικονομική ευημερία.

Μη ιστορικές κοινωνίες δεν υπάρχουν (η περίφημη θεωρητική αφαίρεση της σύγχρονης οικονομικής επιστήμης για παράδειγμα στον χώρο των welfare economics) και όσο οι κοινωνίες είναι θεμελιώδεις φορείς της ιστορίας, η ιστορία δεν θα τελειώνει ποτέ και εμείς καθήκον έχουμε μέσω της αλήθειας και της ελεύθερης συνεργασίας να υπερασπίζουμε την ειρήνη στην εξέλιξη της ιστορίας.

Άρα μόνον στις οικονομικές σχέσεις μπορούμε να βασισθούμε για μια μακροχρόνια ομαλοποίηση και αλληλοκατανόηση με ειρηνικό τρόπο που όπως μας δίδαξε ο Βολταίρος μόνον στο Χρηματιστήριο μπορεί να παρατηρήσει κανείς να συνεργάζονται αρμονικά ο Χριστιανός, ο Μουσουλμάνος και ο Εβραίος και αν οι Σκοπιανοί θέλουν να αναδείξουν τον σλαβοβουλγάρικο πολιτισμό τους να το κάνουν όσο θέλουν αλλά τον δικό μας πολιτισμό να μην τον οικειοποιούνται εκμαυλίζοντας τον με το άθλιο κιτς των σημερινών Σκοπίων.

Για την Ευρωπαϊκή Ένωση όμως και το ΝΑΤΟ, το Βέτο είναι το μόνο που μπορεί να αποτρέψει μια κακή συμφωνία που πάλι θα καταστρατηγηθεί και στο τέλος θα υποδαυλίσει πάθη και έριδες, πολύ χειρότερες από αυτές που υποτίθεται ότι θέλει να αντιμετωπίσει.

Ιδού λοιπόν η Πηνελόπη Δέλτα πως περιγράφει το τέλος του Ουτοπιστή Άγρα που επεδίωκε την ειρήνη σε ένα άτοπο εγχείρημα.

σελ. 575

“…Σ’ ένα μεγάλο κλαδί καρυδιάς, δύο σώματα κρέμουνταν, το ένα κοντά στον κορμό, το άλλο παραέξω.

Ήταν ο Άγρας, και ο πιστός οδηγός του, ο Τώνης Μίγγας.

Στο στήθος του Άγρα ήταν καρφωμένο ένα χαρτί με την κλασσική ειδοποίηση πως “”Έτσι θα τιμωρηθούν όλοι όσοι αντιστέκονται στη θέληση των Βουλγάρων”” και με τις δύο υπογραφές: Κασάπτσε και Ζλατάν.

Το κεφάλι του Άγρα ήταν γερμένο πίσω, ακουμπισμένο στον κορμό της καρυδιάς, τα σγουρά του μαλλιά, ανακατωμένα, αχτένιστα, τα μάτια του ανοιχτά, τα χείλη μισοχωρισμένα, το πρόσωπο ήρεμο στη νεκρική χλωμάδα.”

Ένα μήνα αργότερα στις 30-6-1907, οι Έλληνες που είχαν πια διώξει από την Μακεδονία τους κομιτατζήδες, σκότωσαν και τους δύο βοεβόδες, Κασάπτσε και Ζλάταν.

Ο τόπος άρχιζε να ησυχάζει μέχρι λίγα χρόνια αργότερα να έρθει ο Ελληνικός Στρατός και να απελευθερώσει οριστικά την Μακεδονία.

Να ειρηνεύσει και να μεγαλουργήσει, να γίνει ο μεγαλύτερος αιμοδότης στις μέρες μας του Σύγχρονου Ελληνικού Κράτους.

Για να τελειώσω με την περιγραφή της Πηνελόπης Δέλτα για την ειρήνη με την συμφιλίωση ανθρώπων και φύσης.

“Ο Βάλτος, ολοπράσινος, βούιζε από ζωή, πουλιά, αγρίμια, έντομα.

Τα νούφαρα, τα καλάμια, τα χλωρά ψαθιά και οι πλατύφυλλες λαπατιές, παράβγαιναν στο συνορισιό, ποιο θα φουντώσει πυκνότερα, ποιο θ’ απλώσει πλατύτερα τα φουσκωμένα από χυμούς κλωνάρια του.

Νερόφιδα και ψάρια, χέλια, βατράχια, βδέλλες, μερμήγκιαζαν στο νερό.

Πεταλούδες και χρυσόμυγες, βρομούσες και ζουζούνια όλων των ειδών, πετολογούσαν δώθε και κείθε.

Και παντού, μες στα κλαριά, στους βάτους, στα ραγάζια, σμήνος βούιζαν κουνούπια, άγρια, επιθετικά, μεταφέροντας στο λεπτό τους κεντρί τον πυρετό και τον θάνατο, όπου κάθιζαν.”

Σε αυτόν τον βάλτο κρίθηκε ο Μακεδονικός Αγώνας… στην πάλαι ποτέ Λίμνη των Γιαννιτσών.

Πάνος Ευαγγελόπουλος

Επίκουρος Καθηγητής

Τμήμα Οικονομικών Επιστημών

Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου

ùùùùùùùùùùùùùùùùùùùùùùùùùùùùù

Τα σχόλια δικά σας !!!!!!!!!!!!!
Peter triantafyllos Toronto

Σαν σήμερα δολοφονείται ο αναπλιώτης Μακεδονομάχος Τέλλος Άγρας
O Ηρωϊκός Μακεδονομάχος Τέλλος Άγρας (Σαράντος Αγαπηνός) ή (Καπετάν Άγρας) γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1879 και ήταν γιος του δικαστού Ανδρέα Αγαπηνού ο οποίος υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως Πρωτοδίκης , Πρόεδρος Πρωτοδικών, Εφέτης στο Ναύπλιο και πέθανε εδώ.

Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο Ναυπλίου, εισήχθη στη σχολή Ευελπίδων.

Όταν δε αποφοίτησε , έσπευσε στο πλευρό των αγωνιζομένων στη Μακεδονία.

Αναδείχτηκε δε οπλαρχηγός του Μακεδονικού αγώνα.

Στις 7 Ιουνίου του 1907 οι Βούλγαροι τον δολοφόνησαν. Τον απαγχόνισαν από δέντρο.

Στις 16 Ιουλίου τελέστηκε στο Μητροπολιτικό Ναό του Ναυπλίου μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως του Αναπλιώτη Ήρωα Τέλλου Αγαπηνού.

Λόγον εξεφώνησε ο δικηγόρος Γ. Μουτζουρίδης. Ο Αναπλιώτης ποιητής Θρ. Ζωιόπουλος μεταξύ των άλλων έγραψε και το ακόλουθο τετράστιχο:

«Κι εκεί θα μείνεις !! Του Αναπλιού περήφανα τα κάστρα
Το «Χαίρε» θα σου στέλνουνε με τα ελαφριά πουλιά,
Που θάρχωνται στις πράσινες δαφνούλες να καθίσουν
Τα παιδικά σου ονείρατα ν΄ αρμώσουν τα παλιά…»

Αλλά στον Μακεδονικό αγώνα των ετών 1904-1907 μεταξύ των άλλων αγωνιστών διακρίθηκε και ο αξιωματικός Χρήστος Τσολακόπουλος( Καπετάν Ρέμπελος) από την Επίδαυρο ως αρχηγός σώματος, τα κατορθώματα του οποίου ύμνησε η λαϊκή μούσα:

« Στις κορφούλες των βουνών
Ρέμπελε χρυσέ λεβέντη
Με ντουφέκι με σπαθί
Πάντα μπρός σε τέτοιο γλέντι…»

Ο Χρήστος Τσολακόπουλος πήρε μέρος στους βαλκανικούς πολέμους ως υπασπιστής του 8ου συντάγματος ο οποίος και τραυματίστηκε σοβαρά.

Αργότερα διετέλεσε διοικητής του 8ου Συντάγματος.

Πέθανε δε στο Ναύπλιο

Επίσης στον Μακεδονικό Αγώνα έχουμε και τους Αναπλιώτες υπαξιωματικούς Κ. Ζυγουράκη και Δ. Ζερβογιάννη.

Γιάννης Μακρής

http://www.argolikeseidhseis.gr/2015/06/blog-post_547.html
Η εγγονή του Τίτο στην «Κ»: Ο όρος «Μακεδονία» δεν λειτουργεί
DR SVETLANA BROZ *
plaza1-thumb-large
Παρότι ο παππούς μου, Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, έδωσε το όνομα «Μακεδονία» σε μία από τις έξι δημοκρατίες που συνιστούσαν τη Γιουγκοσλαβία, είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η κίνηση δεν είχε σκοπό να δημιουργήσει αλυτρωτικές διεκδικήσεις προς τις γειτονικές χώρες, με τις οποίες η Γιουγκοσλαβία ανέπτυξε φιλικές σχέσεις και γόνιμη συνεργασία.

Επί πολλά χρόνια, οι αρχές των Σκοπίων παρουσιάζαν χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας», επεκτείνοντας «τα γεωγραφικά και εθνοτικά σύνορα της» στη Βουλγαρία, την Αλβανία και την Ελλάδα.

Είναι αυτό το μοντέλο της περιφερειακής συνεργασίας που οι φίλοι μας στα Σκόπια διακηρύττουν, ότι θα ακολουθήσουν;

H Ευρωπαϊκή Ένωση, τα Ηνωμένα Έθνη και η διεθνής κοινότητα έχουν επενδύσει σημαντικό πολιτικό και οικονομικό κεφάλαιο και έχουν καταβάλει μεγάλες προσπάθειες όσον αφορά την ειρήνευση και τη διατήρηση της ειρήνης στην πρώην Γιουγκοσλαβία και την ανθρωπιστική βοήθεια στα Βαλκάνια.

Αυτό δεν ήταν μάταιο.

Είναι προφανές ότι οι διεθνής κοινότητα επιδιώκει ένα κλίμα σταθερότητας, συνεργασίας και συγκατάθεσης, σε μία περιοχή, όπου το μέλλον είναι συνδεδεμένο με την ανάπτυξη.

Όπως είναι ευρέως γνωστό, σύμφωνα με την Απόφαση 817/1993 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η χώρα έγινε δεκτή ως μέλος των Ηνωμένων Εθνών, λαμβάνοντας προσωρινά την ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», εν αναμονή της επίλυσης των διαφορών σχετικά με το όνομα της.

Επιπλέον, το Συμβούλιο Ασφαλείας, στην Απόφαση 845/1993, παρακίνησε «τις δύο πλευρές (την Ελλάδα και την ΠΓΔΜ) να συνεχίσουν τις προσπάθειες τους κάτω από την αιγίδα του γενικού γραμματέα, ώστε να φτάσουν σε μία ταχεία επίλυση των εκκρεμών ζητημάτων».

Η διαπραγματεύσεις για αυτή την επίλυση είναι ακόμα σε εξέλιξη, με τη διευκόλυνση του ειδικού αντιπροσώπου του ΟΗΕ για το θέμα, Μάθιου Νίμιτς.

Η αποδοχή της εισόδου στον ΟΗΕ κάτω από την προσωρινή διεθνή ονομασία «ΠΓΔΜ» και η αποδοχή της διαδικασίας «για συνέχιση των προσπαθειών υπό την αιγίδα του γενικού γραμματέα προς μία ταχεία επίλυση» των διαφορών στο ζήτημα της ονομασίας, και παράλληλα η συνέχιση της χρήσης του «συνταγματικού» ονόματος «Μακεδονία» – το οποίο δεν έχει γίνει δεκτό από τον ΟΗΕ! – συνιστά όχι μόνο εξαπάτηση και προσβολή προς τον διεθνή οργανισμό, αλλά και απόδειξη ότι θεωρούν τους εαυτούς τους «έξυπνους» και όλους τους άλλους «ηλίθιους».

Θα ήθελα να θέσω στο τραπέζι ένα απλό ερώτημα:

Αν παρουσιάσεις σε κάποιον έναν χάρτη, ο οποίος παραβιάζει την εδαφική του ακεραιότητα, τι θα περίμενες να κάνει;

Να δεχτεί τις προτάσεις σου;

Θα ήταν κάτι τέτοιο δυνατό;

Aπό τη στιγμή που οι χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας» και η σχετική αλυτρωτική πολιτική βασίζονται και απορρέουν από το ζήτημα της ονομασίας, δηλαδή τον όρο «Μακεδονία», είναι ξεκάθαρο πως αυτό ο όρος δεν μπορεί να δουλέψει.

Σε μία συνέντευξη πριν από δύο χρόνια, υπογράμμισα πως «η πολιτική του Τίτο για μένα ήταν ξεκάθαρη:

Ποτέ του δεν θα φλέρταρε με την ιδέα να επιμείνει στον όνομα ”Μακεδονία”.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι πολιτικοί των Σκοπίων υπήρξαν τόσο πεισματάρηδες στον ΟΗΕ ή οπουδήποτε αλλού, αντί να βρουν ένα λογικό διακριτό σημείο μεταξύ αυτής της γεωγραφικής περιοχής της Ελλάδας και του νέου κράτους τους.

Η πολιτική τους δεν ήταν συνετή, γιατί δεν έκαναν καμία προσπάθεια να βρουν λύση μαζί με την Ελλάδα.

Όχι, ο παππούς μου ποτε δεν θα επέμενε σε κάτι τέτοιο.

Ανεξάρτητα από οποιαδήποτε θεώρηση σχετικά με τις ιστορικές ρίζες ή τους ιστορικούς ισχυρισμούς, σε αυτή την περίπτωση, κατανοούμε ότι βρισκόμαστε σε διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο του ΟΗΕ από το 1993.

Με όλο τον σεβασμό και την εγκάρδια φιλία μας προς τους φίλους μας στα Σκόπια, όταν βρισκόμαστε σε ένα πλαίσιο διαπραγματεύσεων, δεν μπορούμε να πούμε «εμμένουμε στο όνομα Μακεδονία και δεν συζητάμε τίποτα άλλο».

Το να καταστήσουμε σαφές τι δεν μπορούμε να δεχτούμε σε μία διαπραγμάτευση, προσφέρει ενδείξεις για τους γενικότερους στόχους μας.

Αποκλείει ένα συγκεκριμένο πεδίο συζήτησης, όμως αφήνει όλα τα υπόλοιπα ανοιχτά.

Παρ’ όλα αυτά, το να ξεκαθαρίζουμε αποκλειστικά το τι θέλουμε, να εμμένουμε σε αυτό, και να μην κινούμαστε ούτε ένα χιλιοστό στα δεξιά ή τα αριστερά, η συμπεριφορά αυτή δεν είναι η αρχή αλλά το τέλος των διαπραγματεύσεων.

Ο όρος «Μακεδονία» χρησιμοποιούταν πάντα για μία ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, το 51% της οποίας ανήκει στην Ελλάδα, το 38% στην ΠΓΔΜ και το 9% στη Βουλγαρία.

Επομένως, θα ήταν παράλογο, από την πλευρά των Σκοπίων, να επιμένουν στη χρήση του όρου «Μακεδονία» σε αποκλειστική βάση.

Θα ήθελα λοιπόν η ηγεσία στα Σκόπια να δώσει τον καλύτερο της εαυτό και να βρει λύση.

Στους αρχαίους χρόνους, οι κάτοικοι της περιοχής της Μακεδονίας δόξαζαν τους ίδιους θεούς με τους Έλληνες, μιλούσαν την ελληνική γλώσσα και συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ένα προνόμιο που ήταν κατοχυρωμένο μόνο για τους Έλληνες.

Όλοι οι φιλόσοφοι και οι συγγραφείς από την περιοχή της Μακεδονίας, συμπεριλαμβανομένου του Αριστοτέλη, έγραφαν στα ελληνικά.

Ο Μέγας Αλέξανδρος ο Μακεδόνας, ή όπως αλλιώς επιθυμούμε να τον αποκαλούμε, δεν διέδωσε την «μακεδονική» γλώσσα αλλά τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική γλώσσα.

Αν κάποιος έχει κάποια διαφορετική οπτική για την ιστορία, αυτό είναι ακαδημαϊκό ζήτημα, όχι πολιτικό.

Αφήστε το στους ακαδημαϊκούς.

Τόσο τις περασμένες δεκαετίες, όσο και πρόσφατα, έχουμε ακούσει επανειλημμένα για την «Μεγάλη Μακεδονία», τη «Μεγάλη Σερβία», τη «Μεγάλη Κροατία», τη «Μεγάλη Αλβανία», καθώς και άλλες εθνικιστικές κραυγές.

Πραγματικά, πρόκειται για πολλά «Μεγάλα» κράτη σε έναν τόσο μικρό γεωγραφικό χώρο!

Το όνειρο μου είναι να δω όλες τις δημοκρατίες που συνιστούσαν την πρώην Γιουγκοσλαβία να προοδεύουν και να αναπτύσσονται, κάτι το οποίο αναμφισβήτητα θα ενισχυθεί από την ένταξη τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.

Πιστεύω, πως ο Μάθιου Νίμιτς ήταν απολύτως σωστός όταν ισχυρίστηκε ότι «ήρθε η ώρα να βρεθεί η λύση για την ονομασία».

*Η Σβετλάνα Μπροζ, εγγονή του Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, γεννήθηκε στο Βελιγράδι και είναι συγγραφέας του βιβλίου «Good People in an Evil Time».

Είναι ιδρύτρια και διευθύντρια από το 2001 της ΜΚΟ GARIWO (Gardens of the Righteous Worldwide).
http://www.kathimerini.gr/941858/article/epikairothta/kosmos/h-eggonh-toy-tito-sthn-k-o-oros-makedonia-den-leitoyrgei
Απο ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

arxaiaithomi.gr/