ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

6 comments to ΠΡΟΔΟΤΕΣ…ΤΙ ΠΑΖΑΡΕΥΕΤΑΙ;;;; Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

• Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  18 Ιανουαρίου 2018 at 22:25 · Απάντηση

  .
  .
  .
  .
  ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΟΡΤΗ ! ! ! ! !
  .
  ΕΝΩΘΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ! ! !
  .
  ΑΔΡΑΝΕΙΑ – Τ .Ε .Λ .Ο .Σ –
  .
  ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ Σ΄ΑΓΑΠΑΝΕ ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
  .
  ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
  .
  .
  .
  ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΕΧΘΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ……………………
  .
  .
  .
  ΚΟΥΦ@ΛΕΣ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ :
  .
  .
  Ε .Λ .Λ .Α .Δ .Α ! ! ! ! ! !
  .
  .
  .
  ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ
  .
  .
  .
  .
  .

• Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  21 Ιανουαρίου 2018 at 00:57 · Απάντηση

  .
  .
  .
  Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ
  .
  Δευτέρα, 13 Ιουνίου 2011
  .
  .
  Η εθνική κυριαρχία ενός κράτους, όπως συνήθως αποκαλείται η πλήρης αυτονομία του, είναι δυνατόν να καταλυθεί από αρνητικές εξελίξεις στο εσωτερικό του, χωρίς να είναι απαραίτητη η στρατιωτική εισβολή στην επικράτεια του

  Η χώρα μας βρίσκεται ακόμη μία…
  φορά στο μάτι του κυκλώνα – επίσης, «η μάχη των μαχών» με στόχο την επικράτηση του νεοφιλελεύθερου δόγματος στην Ευρώπη, φαίνεται ότι θα διεξαχθεί εντός των συνόρων της.

  Ειδικότερα, η Ελλάδα είναι ίσως η….

  μοναδική χώρα που «αμύνεται» ακόμη σθεναρά, έχοντας αφενός μεν τη σημαντικότερη αναλογικά δημόσια περιουσία μεταξύ των χωρών της δύσης, αφετέρου τον «ιό της ελευθερίας» στο DNA της. Επομένως, τόσο τα διλήμματα που θα τοποθετηθούν στους Έλληνες, όσο και οι εκβιασμοί που θα ασκηθούν (άρθρο μας), θα κλιμακώνονται διαρκώς – ενώ εμείς δεν πρέπει να υποτιμάμε, αλλά ούτε και να υπερτιμάμε τις δυνατότητες μας.

  Οφείλουμε δε σε κάθε περίπτωση να θυμόμαστε ότι, το πρόβλημα της χώρας μας δεν λύνεται με τον επί πλέον δανεισμό της – με ή χωρίς τη συμμετοχή των ιδιωτών (τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία κλπ.). Εάν δεν ανταλλάσσουμε, εάν δεν εξοφλούμε δηλαδή σταδιακά τα παλαιά δάνεια μας με καινούργια, χαμηλού επιτοκίου, αφού οι τόκοι είναι το βασικότερο πρόβλημα μας (σύντομα θα πλησιάσουν το 50% των εσόδων του προϋπολογισμού), δεν θα κερδίσουμε τον πόλεμο.

  Εκτός αυτού, εάν δεν επιλυθούν παράλληλα τα βασικά προβλήματα της οικονομίας μας (αρνητικό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, μη λειτουργικός δημόσιος τομέας, καταπολέμηση της διαφθοράς, περιορισμός της γραφειοκρατίας, ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, κρατικοποίηση της κεντρικής τράπεζας κλπ.), δεν πρόκειται ποτέ να βγούμε από το τέλμα.

  Σε σχέση τώρα με το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, τις οποίες προσπαθούν να μας επιβάλλουν με κάθε τρόπο, τα εξής:

  Η ΕΘΝΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

  “Στόχος οφείλει να είναι η απόλυτα ισορροπημένη σχέση μεταξύ του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα μίας χώρας, έτσι ώστε να προστατεύεται η αυτονομία του κράτους για την ασφάλεια των Πολιτών του – οι οποίοι το εμπιστεύθηκαν, αναθέτοντας τη δημόσια διοίκηση στους Θεσμούς του. Η εθνική κυριαρχία ενός κράτους, όπως συνήθως αποκαλείται η πλήρης αυτονομία του, είναι δυνατόν να καταλυθεί από αρνητικές εξελίξεις στο εσωτερικό του, ιδίως δε στην οικονομία του – χωρίς να είναι απαραίτητη η στρατιωτική εισβολή στην «επικράτεια» του”.

  Το παραπάνω κείμενο, ελαφρά διαμορφωμένο, προέρχεται από έναν πολύ γνωστό Γερμανό νομικό, ο οποίος είναι ταυτόχρονα μέλος του συνταγματικού δικαστηρίου της χώρας του. Ο καθηγητής συμπληρώνει έμμεσα ότι, η Γερμανία είναι πλέον αντιμέτωπη με ένα τεράστιο πρόβλημα, έχοντας εκποιήσει το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας της – γεγονός που ήδη πληρώνουν ακριβά οι Πολίτες της, μέσω της αυξημένης φορολόγησης τους, καθώς επίσης της συνεχούς μείωσης της κοινωνικής πρόνοιας, σε συνδυασμό με τη σταδιακή υποβάθμιση των υπηρεσιών στην Παιδεία, στην Υγεία και αλλού.

  Από τις διαπιστώσεις αυτές συμπεραίνουμε ότι, η λειτουργία των επιχειρήσεων με αποκλειστικό στόχο το κέρδος, η οποία είναι χωρίς καμία αμφιβολία «θεμιτή» για τον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορεί να θεωρηθεί κατάλληλη για εκείνους τους τομείς, οι οποίοι αφορούν το σύνολο μίας κοινωνίας – για τους κοινωφελείς. Οι «περιοχές» αυτές οφείλουν να λειτουργούν από το Δημόσιο μίας χώρας, με στόχο τη φροντίδα των Πολιτών της και όχι το κέρδος.

  Η σημερινή εξέλιξη λοιπόν, η απαίτηση δηλαδή της ιδιωτικοποίησης όλων των κλάδων της οικονομίας μίας χώρας, στην οποία συνηγορούν τόσο η ΕΕ, όσο και οι τρεις βασικοί διεθνείς οργανισμοί (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου), είναι σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των Πολιτών.

  Ειδικότερα, εάν το κράτος «αποσυρθεί» τόσο από την ιδιοκτησία, όσο και από τη διαχείριση των κοινωφελών επιχειρήσεων, χάνει μεταξύ άλλων τη δυνατότητα του να ασκεί Πολιτική. Δηλαδή, δεν είναι πλέον η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση αυτή η οποία δίνει τις κατευθύνσεις, διαμορφώνει και αναπτύσσει την κοινωνία, αλλά οι ιδιώτες – οι οποίοι ουσιαστικά διοικούν απολυταρχικά, χωρίς να λογοδοτούν στους Πολίτες, με αποκλειστικό στόχο το κέρδος.

  Σαν έμμεσο επακόλουθο των ιδιωτικοποιήσεων, το κράτος αδυνατεί πλέον να επιβάλλει μία δίκαιη αναδιανομή των εισοδημάτων και να κατευθύνει την Οικονομία επειδή, μεταξύ άλλων, δεν μπορεί να τοποθετήσει τις εταιρείες του ή τη Ζήτηση των απασχολουμένων του «στη ζυγαριά» – εκτός του ότι γίνεται ταυτόχρονα «εκβιάσιμο», εκ μέρους του Καρτέλ.

  Για παράδειγμα, θα μπορούσαν οι ιδιώτες στον τομέα της ενέργειας, να διατηρήσουν χαμηλή τεχνητά την προσφορά (όπως συνέβη στην Καλιφόρνια), έτσι ώστε να αυξήσουν τις τιμές – με δυσμενέστατα αποτελέσματα τόσο για το δημόσιο, όσο και για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις ή τα νοικοκυριά. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί με την ύδρευση, με τα λιμάνια, με τις δημόσιες συγκοινωνίες και με τις επικοινωνίες. Στην περίπτωση αυτή, είναι προφανώς αδύνατον να μιλάει κανείς για «αυτονομία» του κράτους – πόσο μάλλον για εθνική κυριαρχία, ειδικά όταν οι ιδιώτες-επιχειρηματίες είναι ξένες πολυεθνικές.

  Ένα δεύτερο, γνωστό σε όλους μας παράδειγμα, είναι οι ιδιωτικές αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης – οι τρεις πανίσχυρες «αδελφές». Εάν οποιοδήποτε κράτος, συμπεριλαμβανομένων των Η.Π.Α., της Γαλλίας και της Γερμανίας, αρνηθεί να ακολουθήσει τις εντολές τους, έρχεται αντιμέτωπο με την υποτίμηση της πιστοληπτικής του ικανότητας – η οποία επιβαρύνει με δισεκατομμύρια επί πλέον τόκους τον προϋπολογισμό του.

  Συμπερασματικά λοιπόν, από την πλευρά του εκάστοτε Συντάγματος θα έπρεπε να μην επιτρέπεται οτιδήποτε μπορεί να αμφισβητήσει την αυτοδυναμία, την εθνική κυριαρχία καλύτερα ενός κράτους, από όπου και αν αυτό προέρχεται. Επομένως, οφείλει να απαγορεύεται συνταγματικά η ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων, η οποία ουσιαστικά ισοδυναμεί με την εκχώρηση της αυτονομίας του κράτους στους ιδιώτες – με την αποκρατικοποίηση της εξουσίας και με την κατάλυση της Δημοκρατίας.

  Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

  Ο ορισμός «ιδιωτικοποίηση» υιοθετήθηκε ουσιαστικά μετά τις βρετανικές εκλογές του 1979 και την εκλογή της M.Thatcher – η οποία έθεσε σε λειτουργία ένα ευρύτατο πρόγραμμα «εκποίησης» των δημοσίων επιχειρήσεων της χώρας της, «κατατροπώνοντας» τα εργατικά συνδικάτα.

  Παρά το ότι όμως τα αποτελέσματα των ενεργειών της Βρετανίδας πρωθυπουργού οδήγησαν αρχικά την οικονομία της χώρας της σε μεγάλη ανάπτυξη, η μετέπειτα υπερχρέωση της (το συνολικό χρέος της Μ. Βρετανίας σήμερα, δημόσιο και ιδιωτικό, υπερβαίνει το 500% του ΑΕΠ της) απέδειξε ότι, οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι συνώνυμες με τη μακροπρόθεσμη ευημερία. Οι αποκρατικοποιήσεις τώρα, με την ευρύτερη έννοια τους, διαχωρίζονται στους εξής υποτομείς:

  (α) Υλική ιδιωτικοποίηση: Αφορά την εκχώρηση των συμμετοχών του κράτους σε επιχειρήσεις, οι οποίες είναι ουσιαστικά δημόσιες (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κλπ.). Εάν το κράτος πουλήσει το σύνολο των εταιρικών μεριδίων του, το 100% δηλαδή, τότε αναφερόμαστε σε μία πραγματική ιδιωτικοποίηση ή σε μία ιδιωτικοποίηση με τη στενή έννοια του όρου. Στην περίπτωση αυτή είναι εμφανές ότι δεν αναφερόμαστε στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, αλλά στην εκποίηση της.

  (β) Φιλελευθεροποίηση: Εδώ εννοούμε «αναδιαρθρώσεις» και ευρύτερες αλλαγές στους τομείς των έργων υποδομής. Η αποκλειστική χρήση εκ μέρους του δημοσίου των μονοπωλιακών υποδομών, των δικτύων καλύτερα (τραίνα, ύδρευση, τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρισμός), εκχωρείται και στους ιδιώτες – οι οποίοι ανταγωνίζονται τις, επίσης από το δημόσιο παρεχόμενες, υπηρεσίες, χωρίς να τους ανήκουν τα δίκτυα. Πρόκειται λοιπόν για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας από τους ιδιώτες, χωρίς να απαιτείται η εκποίηση της.

  (γ) Οργανωτική ιδιωτικοποίηση: Έτσι ορίζονται όλες εκείνες οι στρατηγικές, οι οποίες υιοθετούνται για την αύξηση της παραγωγικότητας, καθώς επίσης για τη μείωση του κόστους των δημοσίων επιχειρήσεων – οι οποίες διευθύνονται από το δημόσιο, αλλά με ιδιωτικοοικονομικά πλέον κριτήρια. Η οργανωτική αυτή αλλαγή, η οποία θεωρείται ως ο ιδανικός τρόπος «ιδιωτικοποίησης», μπορεί να επιτευχθεί, χωρίς να απαιτηθεί η ενοικίαση των δικτύων, η χρήση τους από ιδιώτες ή η πώληση των κρατικών επιχειρήσεων. Εδώ αναφερόμαστε προφανώς στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, από το ίδιο το Δημόσιο.

  Οι υπερασπιστές των ιδιωτικοποιήσεων

  Συνεχίζοντας, η «ορθότητα» της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων τεκμηριώνεται εκ μέρους των υπερασπιστών της από την πεποίθηση τους ότι, το μερίδιο του δημοσίου οφείλει να περιορίζεται, προς όφελος του ιδιωτικού τομέα, επειδή ο τελευταίος (ιδιώτες) είναι πιο αποτελεσματικός. Σύμφωνα με πολλούς από αυτούς, η ιδιωτικοποίηση μπορεί τότε μόνο να είναι επιτυχημένη, όταν το κράτος ορίζει τους κανόνες, επιβλέπει την πιστή εφαρμογή τους και εγγυάται τον ανταγωνισμό.

  Από την πλευρά αυτή, θεωρείται μάλλον αδιανόητη η αντικατάσταση των κρατικών μονοπωλίων από ιδιωτικά μονοπώλια τα οποία, μεταξύ άλλων, έχουν μοναδικό σκοπό το κέρδος. Επομένως, το κράτος πρέπει να φροντίζει για τη διατήρηση ενός λειτουργικού ανταγωνισμού μεταξύ των επιχειρήσεων, τις οποίες «εκχωρεί» σε ιδιώτες.

  Εάν όμως το κράτος ιδιωτικοποιεί τις επιχειρήσεις επειδή δεν έχει την ικανότητα να τις διαχειριστεί σωστά, τότε πως είναι δυνατόν να δεχθούμε ότι μπορεί να τις ελέγχει; Από την άλλη πλευρά, ιδίως όσον αφορά τις μεγάλες επιχειρήσεις (ΔΕΗ, ΟΤΕ κλπ.), δεν είναι αυτονόητο το ότι μπορούν να εξαγοραστούν, λόγω κόστους, κεφαλαιακών και λοιπών αναγκών, μόνο από τις υπερμεγέθεις πολυεθνικές, οι οποίες συνήθως δημιουργούν ολιγοπώλια; Αυτό δεν έχει αποδειχθεί στη Γερμανία, στη Μ. Βρετανία, στις Η.Π.Α. και αλλού;

  Οι αντίπαλοι των ιδιωτικοποιήσεων

  Οι αντίπαλοι τώρα των ιδιωτικοποιήσεων (Attac κλπ.), έχουν την πάγια άποψη ότι, δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τους τομείς της «δημόσιας φροντίδας» (Παιδεία, Υγεία, Συγκοινωνίες, Λιμάνια, Ενέργεια και Ύδρευση) στον ιδιωτικό τομέα, επειδή εξυπηρετούν ανάγκες, οι οποίες ευρίσκονται σε αντίθεση με τους κανόνες λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς – οπότε δεν μπορούν να διαχειρίζονται με κριτήρια απόδοσης, αλλά ούτε και να αξιολογούνται με γνώμονα το κέρδος.

  Για παράδειγμα, εάν οι ζημιογόνες συγκοινωνίες της Ελλάδας πωλούνταν σε ιδιώτες, η πρώτη ενέργεια των νέων ιδιοκτητών τους θα ήταν η αύξηση των εισιτηρίων, αδιαφορώντας για το «κοινωνικό κόστος», έτσι ώστε να εξασφαλισθεί η κερδοφορία τους – ενώ ενδεχομένως θα απαιτούσαν ταυτόχρονα την κρατική επιδότηση τους (οπότε θα συνέχιζαν να επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό, αλλά με διαφορετικό τρόπο, μη αντιληπτό από τους Πολίτες).

  Οι εμπειρίες των ιδιωτικοποιήσεων

  Περαιτέρω, οι μέχρι σήμερα εμπειρίες από την ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων, έχουν αποδείξει ότι, αφενός μεν το Δημόσιο συνεχίζει να υπερχρεώνεται (Η.Π.Α., Μ. Βρετανία, Γερμανία κλπ.), αφετέρου οι υπηρεσίες των ιδιωτών γίνονται πολύ πιο ακριβές, ενώ καταλύεται σταδιακά το κοινωνικό κράτος – μέχρι εκείνη τη στιγμή που ολοκληρώνεται η αποκρατικοποίηση της εξουσίας, εκ μέρους των πολυεθνικών και των διεθνών τοκογλύφων.

  Εκτός αυτού τόσο στη Γερμανία (η οποία προσπαθεί πια να επανακρατικοποιήσει επιχειρήσεις ηλεκτρικής ενέργειας), όσο στην Αυστρία ή στη Μ. Βρετανία, η οποία ιδιωτικοποίησε τα πάντα, οι εμπειρίες δεν είναι οι καλύτερες (στην υπερχρεωμένη Ιαπωνία επίσης, ειδικά μετά την καταστροφή της Fukushima, την οποία προκάλεσε η ιδιωτική Tepco).

  Ειδικότερα, η ιδιωτικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόμων αφενός μεν είχε σαν αποτέλεσμα να πληρώνει πολύ περισσότερα ο Βρετανός φορολογούμενος, αφετέρου οδήγησε σε βαριά ατυχήματα και εκτροχιασμούς τραίνων, επειδή οι ενέργειες συντήρησης του δικτύου ήταν ελλιπείς, για λόγους κόστους και απόδοσης (το ίδιο ουσιαστικά έγινε και στην Ιαπωνία). Έτσι λοιπόν, η Μ. Βρετανία αναγκάσθηκε να αγοράσει ξανά το δίκτυο από τους ιδιώτες – γεγονός που σε τελική ανάλυση της κόστισε πολλαπλάσια.

  Κλείνοντας, η άμεση Δημοκρατία της Ελβετίας έχει αποφύγει εντελώς αυτές τις παγίδες, επειδή αφενός μεν δεν έχει ιδιωτικοποιήσει καμία δημόσια επιχείρηση της, αφετέρου έχει επιλέξει την αναδιοργάνωση τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια («οργανωτική ιδιωτικοποίηση») – εμπιστευόμενη τη διαχείριση και την ιδιοκτησία τους στα καντόνια και στις κοινότητες της, στους Πολίτες της.

  Το γεγονός αυτό τεκμηριώνει πως δεν είναι «αξιωματικά» ανίκανος, δεν είναι εκ φύσεως δηλαδή ανεπαρκής ο εκάστοτε κρατικός μηχανισμός. Ανίκανες και ανεπαρκείς μπορεί να είναι κάποιες κυβερνήσεις, οι οποίες στελεχώνονται με διεφθαρμένους πολιτικούς – οι οποίοι δεν διαθέτουν τις απαιτούμενες δεξιότητες. Σε καμία περίπτωση λοιπόν η Πολιτική εν γένει, η οποία είναι η μοναδική προστασία μας απέναντι στην οικονομική εξουσία. Τέλος, με κριτήριο την Ελβετία συμπεραίνεται ότι, η Άμεση Δημοκρατία δεν ταιριάζει με τις αποκρατικοποιήσεις, οι οποίες ουσιαστικά εμποδίζουν την επικράτηση της.

  ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

  Η εκλεγμένη κυβέρνηση μας (ουσιαστικά μη παρεξηγήσιμη αφού θέλει αλλά δεν μπορεί, επιλέγοντας από ανάγκη την πιστή υποταγή της στις εντολές της σκιώδους), στα πλαίσια των ενεργειών εκφοβισμού των Ελλήνων, έδωσε στη δημοσιότητα έναν πενταετή προϋπολογισμό, τον οποίο «βάφτισε» κατά τα marketing-πρότυπα των Η.Π.Α., «μεσοπρόθεσμο σχέδιο».

  Ο προϋπολογισμός αυτός έχει, για πρώτη φορά σε παγκόσμια κλίμακα, τρεις διαφορετικές «εκδοχές»: (α) χωρίς παρεμβάσεις, (β) με παρεμβάσεις, (γ) με παρεμβάσεις και αποκρατικοποιήσεις (όπου με την ειδική λέξη «παρεμβάσεις» υπονοούνται τα νέα φοροεισπρακτικά και λοιπά μέτρα)

  Χωρίς να αναλωθούμε σε λεπτομέρειες, αφού ο προϋπολογισμός είναι στο σύνολο του φανερά «εκφοβιστικής κατεύθυνσης», με στόχο το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές, καθώς επίσης τη λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, θα αναφερθούμε στα μεγέθη του «χωρίς παρεμβάσεις» – στο «σενάριο βάσης» δηλαδή, όπως ορίζεται χαριτωμένα από τους συνδίκους του διαβόλου (Πίνακας Ι).
  .
  .
  ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Βασικά μεγέθη του προϋπολογισμού, χωρίς παρεμβάσεις, σε δις €
  .
  .
  Μεγέθη 2011 2012 2013 2014 2015

  Έσοδα 55.501 54.591 54.814 54.397 54.859
  Πρωτογενείς δαπ. 53.468 52.375 53.493 52.660 53.053
  Τόκοι 16.002 16.900 20.500 24.400 28.000
  Σύνολο δαπανών 81.389 81.277 86.483 88.423 92.956
  Έλλειμμα Γ.Κ. -23.552 -27.499 -30.909 -33.595 -36.183
  Έλλειμμα / ΑΕΠ -10,4% -12,0% -13,1% -13,8% -14,4%
  ΑΕΠ* 225.400 228.400 235.500 242.900 251.900
  Χρέος ΓΚ 364.105 399.253 432.378 465.614 501.078
  Χρέος / ΑΕΠ 160,6% 174,8% 183,6% 191,7% 198,9%

  Μισθοί, συντάξεις** 22.018 21,585 21.622 21.673 21.729

  Σημείωση: Τα έσοδα καλύπτουν πλήρως τις πρωτογενείς δαπάνες, αυτές δηλαδή χωρίς τους τόκους. Επομένως τόσο οι μισθοί, όσο και οι συντάξεις, δεν πληρώνονται από το δανεισμό μας.
  .
  .
  * ΑΕΠ 2009: 235.017 ΑΕΠ 2010: 230.173

  ** Συμπεριλαμβάνονται στις πρωτογενείς δαπάνες

  Πηγή: Μεσοπρόθεσμο από 10.06.2011

  Όπως συμπεραίνουμε από τον Πίνακα Ι, τα έσοδα θα μειωθούν ελαφρά σε σχέση με το 2011, παρά την άνοδο του ΑΕΠ (!) – για λόγους που είναι δύσκολο να μην θεωρηθούν «γκεμπελικοί». Εάν όμως στα 225 δις € ΑΕΠ τα έσοδα είναι 55,5 δις €, ήτοι 24,66%, τότε αναρωτιέται κανείς γιατί το 2015 θα μειωθούν στο 21,8%; Εάν απλά παραμείνουν ποσοστιαία ως έχουν (χωρίς νέα υφεσιακά μέτρα κλπ.), δεν θα ανέλθουν στα 62 δις €, αντί 54,8 δις που αναφέρει ο προϋπολογισμός; Αυτό δεν θα περιόριζε αυτόματα τόσο τα ελλείμματα, όσο και το χρέος;

  Περαιτέρω, εάν δεν ληφθούν νέα μέτρα, καθώς επίσης εάν δεν ξεπουληθούν οι κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις, δεν θα είναι μεγαλύτερη η αύξηση του ΑΕΠ και των εσόδων (μερίσματα κλπ.); Γιατί λοιπόν το ΑΕΠ στο «μεσοπρόθεσμο», με ή χωρίς «παρεμβάσεις», παραμένει στο ίδιο ύψος; Δεν είναι απλούστατα ντροπή να υποτιμούν οι εισβολείς σε τέτοιο βαθμό τη νοημοσύνη μας; Τέλος, είναι δυνατόν ποτέ να επιβιώσει ένα κράτος πληρώνοντας το 50% των εσόδων του για τόκους, σε τοκογλύφους που δεν θέλουν να περιορίσουν τα κέρδη τους (επιτόκια), αλλά προτιμούν να το λεηλατήσουν;

  ΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

  Ανεξάρτητα τώρα από τις παραπάνω «εκτροπές» του προϋπολογισμού, οι οποίες είναι κάτι περισσότερο από εκνευριστικές, όσον αφορά τη βασική «σύλληψη» τους, εμείς οφείλουμε να αναλύσουμε οικονομικά, εάν πράγματι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να εκποιήσει τις δημόσιες επιχειρήσεις της, για να καλύψει τα χρέη της – εάν δηλαδή κάτι τέτοιο θα ήταν πρακτικά ωφέλιμο, παρά το ότι θα ήταν απολύτως αρνητικό για την εθνική μας κυριαρχία, για τη Δημοκρατία, καθώς επίσης για το κοινωνικό κράτος.

  Καταρχάς λοιπόν, είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη σε μία βαθιά ύφεση – αφενός μεν λόγω της ελλειμματικής διαχείρισης της κρίσης χρέους από τις προηγούμενες κυβερνήσεις της, αφετέρου ένεκα της καταστροφικής πρόκλησης-διαχείρισης της κρίσης δανεισμού, εκ μέρους της παρούσας (άρθρο μας). Τα δραστικά μέτρα λιτότητας δε (μειώσεις δαπανών και μισθών), καθώς επίσης οι υπερβολικές αυξήσεις της φορολογίας, περιορίζουν ακόμη περισσότερο το ΑΕΠ μας – γεγονός που δυσχεραίνει επί πλέον τις προσπάθειες μείωσης των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού και την αποτελεσματική εξυγίανση της οικονομίας μας.

  Στα πλαίσια αυτά η «Τρόικα», οι δυτικές δυνάμεις δηλαδή, οι τοκογλύφοι και το ΔΝΤ, θέλουν να μας υποχρεώσουν να εκποιήσουμε τη δημόσια περιουσία μας, υπαγορεύοντας στην κυβέρνηση μας ένα ευρύτατο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο συμπεριλαμβάνει όλες τις κερδοφόρες, κοινωφελείς και μη επιχειρήσεις, καθώς επίσης τεράστιες εκτάσεις γης, άδειες εκμετάλλευσης κερδοφόρων υπηρεσιών, δικαιώματα στο υπέδαφος και πολλά άλλα – έναν κυριολεκτικά τρομακτικό «πίνακα ξεπουλήματος», ο οποίος συνοδεύει το «μεσοπρόθεσμο υποτέλειας και κατοχής» που κατέθεσε η κυβέρνηση. Παράλληλα, επιθυμούν να εγκατασταθούν επίσημα στη χώρα μας, όπως ακριβώς συνέβη στην Τουρκία (1875-1927, 2001 και εντεύθεν), έτσι ώστε να εισπράττουν τα έσοδα από τους φόρους, την ανάπτυξη και τις ιδιωτικοποιήσεις.

  Θεωρητικά τώρα, με την περιουσία του Δημοσίου να υπολογίζεται στα 300-400 δις €, θα μπορούσε να καλυφθεί το δημόσιο χρέος μας, ύψους περίπου 360 δις €, στο μεγαλύτερο μέρος του. Φυσικά το χρέος μίας χώρας μπορεί να αντιπαρατεθεί με τα περιουσιακά στοιχεία της, σε έναν κρατικό Ισολογισμό, όπως έχουμε αναφέρει σε πολλά άρθρα μας – ενώ η αξία των συγκεκριμένων περιουσιακών στοιχείων εξαρτάται ουσιαστικά από την απόδοση τους, από την αξιοποίηση και την κερδοφορία τους δηλαδή (κάτι που έχει «αμεληθεί» εγκληματικά από όλες τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις μας, οδηγώντας στην απαξίωση ένα μεγάλο μέρος τους).

  Όταν όμως πουλάει κανείς περιουσιακά στοιχεία, περιορίζει μεν τα χρέη του στο παρόν, αλλά ταυτόχρονα μειώνει τα έσοδα του στο μέλλον – όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις επιχειρήσεις. Για παράδειγμα, εάν η Ελλάδα πουλήσει τη ΔΕΗ, θα εισπράξει σήμερα ένα ποσόν της τάξης των 1,2 δις € (συμμετοχή του δημοσίου κατά 51,5%), αλλά θα χάνει μερίσματα ύψους περί τα 260 εκ. € ετήσια – ενώ η πολυεθνική που θα την εξαγοράσει, θα πληρώνει αφενός μεν λιγότερους φόρους (δια της γνωστής μεθόδου της φοροαποφυγής), αφετέρου θα μειώσει το προσωπικό, επιβαρύνοντας τα δημόσια ταμεία τουλάχιστον με 50-100 εκ. € ετήσια (επιδόματα ανεργίας κλπ.).

  Επομένως, παρά το ότι μειώνεται προς στιγμήν το δημόσιο χρέος, επιβαρύνεται στο άμεσο μέλλον ο προϋπολογισμός, τα ελλείμματα του οποίου «εκβάλλουν» ξανά στο χρέος – στην περίπτωση της ΔΕΗ τουλάχιστον με 400 εκ. ετησίως. Από το γεγονός αυτό συμπεραίνεται ότι, τα όποια οφέλη της ιδιωτικοποίησης της θα είναι βραχυπρόθεσμα – ενώ για όλους τους Έλληνες θα σημάνει επί πλέον, σημαντική αύξηση των τιμών ενέργειας (θα διπλασιάζονταν σύντομα, όπως συμβαίνει στη Μ. Βρετανία, στη Γερμανία και αλλού), οπότε μείωση των πραγματικών εισοδημάτων τους.

  Ταυτόχρονα, οι Πολίτες θα αναγκάζονταν να επιβαρυνθούν στο μέλλον με υψηλότερους φόρους, έτσι ώστε να καλύψουν τα εκλιπόντα έσοδα της ΔΕΗ –παράλληλα με την αδυναμία «εθνικής» ανάπτυξης της οικονομίας, λόγω έλλειψης δικών μας εταιρειών (κάτι που θα επιδείνωνε αναμφίβολα το δείκτη χρέους προς ΑΕΠ).

  Το γεγονός αυτό είναι γνωστό στους επενδυτές (αγορές), οι οποίοι βέβαια το λαμβάνουν σοβαρά υπόψη – αξιολογώντας δυσμενέστερα την πιστοληπτική ικανότητα εκείνης της χώρας, η οποία εκποιεί τις δημόσιες επιχειρήσεις της (πόσο μάλλον σε περιόδους ύφεσης και απαξίωσης του χρηματιστηρίου).

  Οι αγορές λοιπόν θα μας εμπιστεύονταν και θα μας δάνειζαν μόνο εάν θα συνεχίζαμε να έχουμε περιουσία – αρκεί βέβαια να τη διαχειριζόμαστε σωστά και κερδοφόρα, έτσι ώστε να αυξάνεται η «χρηματιστηριακή» της αξία. Αντίθετα, εάν τελικά εκποιήσουμε τη δημόσια περιουσία μας, ειδικά στις σημερινές εξευτελιστικές τιμές (το 30% του ΟΤΕ πουλήθηκε περί τα 4 δις € πριν από μερικά έτη, ενώ το 10% μόλις για 400 εκ. € σήμερα), δύσκολα θα δανειοδοτηθούμε από τις αγορές – παραμένοντας για μεγάλο χρονικό διάστημα στον «ορό του ΔΝΤ».

  Ολοκληρώνοντας, παρά το ότι αναμφίβολα οι ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων μειώνουν την πολιτική διαφθορά και το πελατειακό κράτος, οι αρνητικές επιπτώσεις τους στην Οικονομία (μακροπρόθεσμα) είναι τεράστιες. Πρόκειται για έμμεσες φορολογικές επιβαρύνσεις, οι οποίες προκαλούν την υποτίμηση της πιστοληπτικής αξιολόγησης των κρατών, ακόμη μεγαλύτερες υφέσεις, καθώς επίσης την απόλυτη εξαθλίωση της μεγαλύτερης μερίδας των εργαζομένων.

  Η ΕΛΛΑΔΑ, ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ ΚΑΙ Η ΕΚΤ

  Αφού λοιπόν ο μεσοπρόθεσμος προϋπολογισμός που κατέθεσε η κυβέρνηση είναι καταδικασμένος σε αποτυχία, οι ιδιωτικοποιήσεις θα είναι αρνητικές στο μέλλον (αν και την επόμενη τριετία με δυσκολία θα ξεπεράσουν έσοδα ύψους 10 δις € – ουσιαστικά μόλις τους τόκους ενός εξαμήνου), ενώ οι αγορές το γνωρίζουν επακριβώς, οπότε δεν πρόκειται να τις «ξεγελάσουν» τα «μεσοπρόθεσμα» πυροτεχνήματα της Ελλάδας, τότε γιατί επιμένει η Τρόικα, παρά τις επικίνδυνες αντιδράσεις των Πολιτών;

  Μήπως επειδή η ελληνική «ασφαλιστική βόμβα μεγατόνων» στα θεμέλια της Ευρωζώνης δεν έχει ακόμη εξουδετερωθεί, μετά από ένα χρόνο, ή λόγω του ότι η ΕΚΤ έχει εκτεθεί πολύ στα Ελληνικά ομόλογα, μετά το συνεχή δανεισμό των τραπεζών μας;

  Επιθυμώντας να αποφύγουμε εκείνες τις υποθέσεις, οι οποίες οδηγούν συνήθως σε εσφαλμένα συμπεράσματα, θέλουμε καταρχήν να επισημάνουμε ότι, δεν είναι πλέον σίγουρη η περαιτέρω δανειοδότηση της Ελλάδας – ειδικά εάν ψηφιστεί το εγκληματικό μεσοπρόθεσμο που της επιβλήθηκε από τη σκιώδη κυβέρνηση της.

  Κατά την άποψη μας, οι αγορές δεν πρόκειται να το εκτιμήσουν θετικά, αφού θα θεωρήσουν ότι κάτι άλλο κρύβεται πίσω από το συγκεκριμένο «τέχνασμα αποπροσανατολισμού» τους (άρθρο μας). Άλλωστε, η συνεχιζόμενη πώληση των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου τόσο από τις γερμανικές, όσο και από τις γαλλικές τράπεζες, δεν μπορεί να σημαίνει ότι πιστεύουν στη μελλοντική δανειοδότηση της Ελλάδας.

  Συνεχίζοντας, χωρίς να αναφερθούμε στα τεράστια προβλήματα της Fed, της Τράπεζας της Αγγλίας (BoE) και της Ιαπωνικής κεντρικής τράπεζας (BoJ), τα οποία έχουμε αναλύσει στο παρελθόν, θα περιορισθούμε στην ΕΚΤ.

  Σύμφωνα λοιπόν με το Spiegel, στον κατάλογο των εγγυήσεων της ΕΚΤ για την παροχή δανείων, βρίσκει κανείς ένα πορτογαλικό ομόλογο από το 1943, το οποίο οφείλει να πληρωθεί στις 31.12.9999 – σε 8.000 έτη δηλαδή (!). Εν τούτοις, το ομόλογο αυτό είναι πολύτιμο για την κεντρική τράπεζα της Πορτογαλίας, αφού χρησιμεύει σαν εγγύηση στην ΕΚΤ, με βάση την οποία λαμβάνει σήμερα ρευστότητα σε Ευρώ – πόσο μάλλον όταν οι διεθνείς αγορές παροχής δανείων σε τράπεζες της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ελλάδας, του Βελγίου κλπ. είναι σχεδόν κλειστές, για τις συγκεκριμένες χώρες.

  Ένα μεγάλο μέρος των εγγυήσεων λοιπόν που κατέχει η ΕΚΤ, είναι «αμφιβόλου αξίας» – αφού ουσιαστικά είναι η «κακή τράπεζα» (bad bank) του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος, έχοντας συγκεντρώσει στα βιβλία της τοξικά ομόλογα «αξίας» πολλών δισεκατομμυρίων. Το ίδιο συμβαίνει φυσικά και στις υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες των χωρών-μελών της Ευρωζώνης, καθώς επίσης στις εμπορικές – ένα πρόβλημα ανυπολόγιστων διαστάσεων για το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

  Ειδικότερα, η ΕΚΤ έχει δεχθεί σαν εγγύηση για την παροχή χρημάτων προς τις ευρωπαϊκές τράπεζες, δομημένα ομόλογα (ABS, Asset-Backed Securities), συνολικής «αξίας» 480 δις € – ενώ παράλληλα διαθέτει στα βιβλία της ακόμη 360 δις €, τα οποία έχει εγγράψει σαν «μη χρησιμοποιήσιμα χρηματοπιστωτικά μέσα». Επί πλέον αυτών, έχει στην κατοχή της ομόλογα δημοσίου της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Ιταλίας κλπ., «αμφιβόλου αξίας» – παρά το ότι παρέχει στις τράπεζες ρευστότητα χαμηλότερη από την ονομαστική τους αξία. Επίσης, οφείλει στις κεντρικές τράπεζες των πλεονασματικών χωρών (κυρίως στην Bundesbank) τεράστια ποσά, τα οποία δεν θα έπρεπε να χρωστάει (target-2).

  Τέλος στα «βιβλία» της ΕΚΤ, στο ενεργητικό της δηλαδή, «εγγράφονται» ακόμη «υποσχετικές οφειλών», τις οποίες έχουν ουσιαστικά «ξεφορτώσει» οι ευρωπαϊκές τράπεζες, ενώ δεν διαπραγματεύονται στην ελεύθερη αγορά. Πρόκειται για τιτλοποιήσεις δανείων, σύμφωνα με τις οποίες, εάν για παράδειγμα χρεοκοπήσει μία γερμανική επιχείρηση παραγωγής εργαλείων, η ΕΚΤ θα πρέπει να απαιτήσει από αυτήν την επιστροφή των δανείων – αφού η ΕΚΤ έχει χρηματοδοτήσει τα δανείστρια γερμανική τράπεζα, μέσω της κεντρικής της, λαμβάνοντας τις απαιτήσεις της γερμανικής τράπεζας σαν εγγύηση(!).

  Πρόκειται λοιπόν για μία «πιστωτική πυραμίδα» τεραστίων διαστάσεων, τάξης μεγέθους τουλάχιστον 1,5 τρις € (αντίστοιχες «λειτουργούν» από την Fed, από την BoE, από την BoJ κλπ.) η οποία, εάν καταρρεύσει, θα τυλίξει ολόκληρο τον πλανήτη στις φλόγες. Αρκεί να αντιληφθεί κανείς ότι το κεφάλαιο της ΕΚΤ μόλις αυξήθηκε στα 10 δις €, με τις πιστώσεις που παρέχει στο μέγεθος που αναφέραμε (άνω του 1 τρις €), για να καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος.

  Στα πλαίσια αυτά είναι εμφανές πως η ελληνική βόμβα είναι πια το μικρότερο πρόβλημα όλων. Αντίθετα, είναι πολύ πιθανόν να «δρομολογηθεί» μεθοδικά η χρεοκοπία της Ελλάδας, εάν αποφασισθεί να χρησιμοποιηθεί η χώρα μας ως θυσία για τον καθησυχασμό, για τον κατευνασμό καλύτερα των αγορών – αφού μόνο τότε θα υποχρεώνονταν οι υπόλοιπες χώρες, μεταξύ των οποίων και οι Η.Π.Α., στην αποδοχή των μέτρων λιτότητας (εάν όχι στην αποκρατικοποίηση της εξουσίας), τα οποία πλέον απαιτούν οι αχόρταγες, δικτατορικές αγορές.

  ΕΠΙΛΟΓΟΣ

  Κατά την υποκειμενική μας άποψη, η Ελλάδα δεν έχει απολύτως κανένα λόγο σήμερα να ιδιωτικοποιήσει τη δημόσια περιουσία της – ούτε εθνικό, ούτε οικονομικό, ούτε στρατηγικό, ούτε απλά «βιοποριστικό». Μία ενδεχόμενη αποκρατικοποίηση, σύμφωνα με το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» που κατατέθηκε, αφενός μεν δεν θα χρησίμευε καθόλου στη χώρα μας, αφετέρου θα προκαλούσε ακριβώς το αντίθετο – την ελεγχόμενη χρεοκοπία της, καθώς επίσης την «υποδούλωση» μίας λεηλατημένης πλέον και εξαθλιωμένης χώρας, η οποία θα προσφερόταν ως θυσία στους «Βασιλείς» των αγορών.

  Χωρίς φυσικά να είμαστε απόλυτοι, εάν δεν διώξουμε άμεσα τους εισβολείς, παρά τα τεράστια προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε στη συνέχεια (η χρεοκοπία, σε συνδυασμό με την απομόνωση, θα ήταν εξαιρετικά οδυνηρές εμπειρίες), δεν πρόκειται να αποφύγουμε το μοιραίο – τη «λογική» δηλαδή της «στυμμένης λεμονόκουπας».

  Αντίθετα μάλιστα, εάν αναλάβουμε όλοι μαζί το ρίσκο, παραμένοντας φυσικά στη ζώνη του Ευρώ, αλλά χωρίς να εγκαταλείψουμε το μέλλον της πλούσιας, πολλαπλά προικισμένης χώρας μας στα χέρια μίας κυβέρνησης που μάλλον «θέλει, αλλά δεν μπορεί», έχουμε κάποιες αμυδρές ελπίδες ελεύθερης επιβίωσης – έστω και με χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο, για κάποια χρόνια.
  Άλλωστε, “δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μία ανωμαλία για να αποφύγει τον πόλεμο, επειδή δεν τον αποφεύγει τελικά, αλλά μόνο αλλάζουν οι συνθήκες προς όφελος των αντιπάλων του” (N.Machiavelli).
  Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
  Αθήνα, 12. Ιουνίου 2011
  http://go-on-ssip.

  http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2011/06/blog-post_2386.html#ixzz54UonWQsI

• Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  21 Ιανουαρίου 2018 at 00:57 · Απάντηση

  .
  .
  .
  Ε.Μαραμής: Το χρέος ούτε μπορεί, ούτε πρέπει να πληρωθεί
  .
  13 Ιανουαρίου 2018
  .
  .
  http://new-economy.gr/wp-content/uploads/2017/12/maramis-efthimis-new-grey.png .
  Αναζητώντας την κατανομή της ευθύνης για την κρίση του κυβερνητικού Ελληνικού χρέους, θα ήταν δύσκολο να μην καταλογιστεί το μεγαλύτερο μέρος αυτού στο Ελληνικό κράτος. Ακόμα και σήμερα οι κρατικές θέσεις «εργασίας» αμείβονται τρεις φορές περισσότερο από τον μέσο όρο του ιδιωτικού τομέα. ΔΕΚΟ όπως ο ΟΣΕ είχαν μισθολογικό κόστος τέσσερις φορές μεγαλύτερο από τα ετήσια έσοδά του. Το δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα πληρώνει γενναιόδωρα ποσά σε πενηντάρηδες. Ο ΟΑΕΔ δίνει επιδόματα «κοινωνικού τουρισμού». Για να μην αναφερθούμε στις μίζες και στη διαφθορά που αποτελούν ένα εντελώς διαφορετικό κεφάλαιο. Η κυβερνητική σπατάλη ήταν και παραμένει η αιτία της καταστροφής της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
  Σε αυτό το σημείο, ωστόσο, η επικέντρωση της απόδοσης της χρεοκοπίας της Ελλάδας, στο ότι «δεν ζούσε με τα μέσα που διέθετε» είναι:
  1. αναποτελεσματική – δεν υπάρχει καμία απόδειξη πέραν της απόδειξης της παρατήρησης δοκιμασμένης από το χρόνο ότι οι άνθρωποι αρέσκονται στις παροχές.
  2. Στρεβλώνεται η δυνατότητα κατανόησης μιας θεμελιώδους αλήθειας, όχι μόνο για το μέλλον των Ελλήνων αλλά και όλων των λαών: Το δημόσιο χρέος δεν είναι σαν το ιδιωτικό χρέος. Στην πραγματικότητα, το δημόσιο χρέος είναι θεμελιωδώς ανήθικο. Για την ακρίβεια, μπορούμε να πούμε πως όποιος επιδιώκει να επωφεληθεί από το δημόσιο χρέος, συντελεί σε εγκληματική δραστηριότητα.
  Κρατικό έναντι ιδιωτικού χρέους
  Όπως εξηγεί ο Murray Rothbard στο πρωτότυπο δοκίμιό του, «αποκηρύσσοντας το κρατικό Χρέος», το κυβερνητικό χρέος είναι ένα τελείως διαφορετικό κτήνος από το ιδιωτικό χρέος που συνάπτεται μεταξύ των καθημερινών ατόμων, επιχειρήσεων κλπ. Στο ιδιωτικό χρέος, μια πιστωτική συναλλαγή συμβαίνει όταν ο πιστωτής παραχωρεί ένα χρηματικό ποσό στον οφειλέτη, σε αντάλλαγμα της υπόσχεσης ότι ο οφειλέτης θα αποπληρώσει στον δανειστή σε καθορισμένο χρόνο το αρχικό κεφάλαιο συν τους τόκους. Αυτή η αποπληρωμή ολοκληρώνει τη συναλλαγή, η οποία σε αντίθεση με μια συνηθισμένη πώληση, λαμβάνει χώρα με την πάροδο του χρόνου. Αν ο οφειλέτης δεν αποπληρώσει το χρέος του, ο δανειστής, σε μια δίκαιη κοινωνία ιδιοκτησίας, πρέπει να αποζημιωθεί. Ο οφειλέτης που δεν αποπληρώνει αυτά που οφείλει στον πιστωτή, στην πραγματικότητα έχει κλέψει περιουσία που ανήκει στον πιστωτή. Δεν έχουμε εδώ απλώς ένα χρέος, αλλά μια αδικοπραξία, μια επίθεση εναντίον της ιδιοκτησίας κάποιου άλλου.
  Το κρατικό χρέος είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Όταν μια κυβέρνηση εκδίδει χρέος στην αγορά ομολόγων, δεν δεσμεύεται να το αποπληρώσει με δικούς της πόρους, διότι, όπως τονίζει ο Rothbard, η κυβέρνηση δεν διαθέτει τέτοιους πόρους: ‘Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους από τους πολίτες, η κυβέρνηση δεν πωλεί κανένα παραγωγικό αγαθό ή υπηρεσία χωρίς αυθαίρετη απειλή βίας, η εφαρμοσμένης βίας και ως εκ τούτου δεν κερδίζει τίποτα χωρίς αυτήν. Μπορεί μόνο να αποσπάσει χρήματα μέσω λεηλασίας των ιδιωτικών πόρων, μέσω των φόρων, είτε μέσω του κρυφού φόρου της νομιμοποιημένης νομισματικής παραχάραξης.’
  Αυτό που δεσμεύει μια κυβέρνηση έναντι των πιστωτών της, είναι η δήμευση του μελλοντικού πλούτου των υποκειμένων, φορολογουμένων. Αυτός ο πλούτος αποκτάται με βίαιο εξαναγκασμό και δεσμεύεται χωρίς τη συγκατάθεση του ιδιοκτήτη του. Οποιαδήποτε ηθική απαίτηση εκ μέρους των πιστωτών που αγοράζουν ένα τέτοιο χρέος, είναι συνεπώς αδικαιολόγητη και προκλητική.
  Συνεχίζει ο Rothbard: ‘Οι πιστωτές του κράτους, όσοι αγοράζουν κρατικά ομόλογα και δανείζουν τις κυβερνήσεις, μακριά από το να είναι αθώοι, γνωρίζουν καλά ότι τα έσοδά τους θα προέλθουν από τον κρατικό εξαναγκασμό. Από την αυθαίρετη απαλλοτρίωση ιδιοκτησίας αθώων παραγωγικών ανθρώπων. Και τα δύο μέρη, κράτος και πιστωτές του κράτους, είναι ανήθικα συμβαλλόμενα και συμμετέχουν στην παραβίαση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας άλλων ανθρώπων. Και τα δύο μέρη, ως εκ τούτου, κάνουν συμφωνίες για αρπαγή της ιδιοκτησίας άλλων ανθρώπων.’
  Με τα φώτα του Rothbard, η μόνη ηθική απάντηση στην ελληνική κρίση χρέους είναι να αποκηρύξουν πλήρως το δημόσιο χρέος οι Έλληνες και να αφήσουν τους πιστωτές τους να υποστούν τις συνέπειες. Η ελληνική κυβέρνηση, όπως και όλες οι κυβερνήσεις, ενήργησε με έναν τρόπο παρόμοιο με κάποιον ο οποίος έβγαλε μια πιστωτική κάρτα στο όνομα των θυμάτων του και ξόδευε. Το γεγονός ότι τα θύματα μπορεί να έχουν απολαύσει μερικά από τα μπιχλιμπίδια που τους επιστράφηκαν είναι ηθικά άσχετο. Δεν μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνα για το προκύπτον χρέος.
  Να υποστούν τις συνέπειες των πράξεων τους οι πιστωτές
  Το σκεπτικό του Rothbard για την αποκήρυξη του κρατικού χρέους, είναι σημαντικά διαφορετικό από αυτό που υποστηρίζουν οι περισσότεροι όσοι αγωνίζονται για την διαγραφή του ελληνικού χρέους. Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι αγοραστές του ελληνικού χρέους «αξίζουν» να καούν επειδή τοποθετήθηκαν υπολογίζοντας τον κίνδυνο με ένα ομόλογο όπου το επιτόκιο αντικατόπτριζε και την πιθανότητα αθέτησης. Ωστόσο, αυτή η άποψη – όπου το κρατικό χρέος (δηλαδή η κλοπή) δεν θεωρείται ως εγγενώς ανήθικο και άρα απορριπτέο, αλλά είναι μάλλον κάτι που μπορεί να αντισταθμιστεί από το ύψος των επιτοκίων – στερείται της ηθικής ουσίας και της ακρίβειας του επιχειρήματος του Rothbard. Κάποιοι άλλοι, ονειρεύονται διαγραφή του χρέους, ώστε να συνεχίσει ανενόχλητο το Ελληνικό κράτος να δανείζεται. Τα κόμματα εξουσίας ήδη παρουσιάζουν ως μέγιστο στόχο τους την έξοδο στις αγορές, ώστε να επέλθει ξανά η «σωτηρία» μέσω μιας νέας πιστωτικής κραιπάλης και κρατικών δαπανών. Το επιχείρημα του Rothbard απομακρύνει τέτοιες αμφισημίες και είναι σαφέστατο: όσοι αγόρασαν ελληνικό κρατικό χρέος ή το χρέος οποιουδήποτε κράτους, αξίζουν να καούν, όχι σε κάποιο ποσοστό, αλλά εξ ολοκλήρου. Πρέπει να υποστούν τις συνέπειες των πράξεων τους οι οποίες εξουσιοδότησαν το Ελληνικό κράτος (και κάθε κράτος) και του επιτρέπουν να προβαίνει σε εγκληματικές πράξεις κλοπής εις βάρος των υποκειμένων φορολογουμένων.
  Διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος – απάτη της ευρωζώνης
  Στην αρχή της κρίσης οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες κατείχαν το μεγαλύτερο μέρος του κυβερνητικού χρέους της Ελλάδας. Η συντριπτική του πλειοψηφία σήμερα κατέχεται απο το διεθνές ταμείο «διάσωσης» που συγκροτούν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το ΔΝΤ (δηλαδή οι «θεσμοί»).
  Η αγορά του κυβερνητικού ελληνικού χρέους από την Τρόικα (θεσμοί σήμερα) παρουσιάστηκε ως μια σχεδόν ανθρωπιστική πράξη που αποσκοπούσε στη διάσωση της Ελλάδας από την οικονομική καταστροφή. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ότι επέτρεψαν στις τράπεζες να ξεφορτώσουν τα τοξικά κυβερνητικά ελληνικά ομόλογα από τους ισολογισμούς τους. Αυτό επέτρεψε σε αυτές τις τράπεζες, να συνεχίσουν ανενόχλητες να επεκτείνουν τις πρακτικές απάτης του συστήματος των κλασματικών αποθεματικών. Τους επέτρεψε δηλαδή να συνεχίσουν το έγκλημα, το οποίο προκάλεσε εξ αρχής την χρηματοπιστωτική κρίση.
  Τίποτα δεν βγάζει νόημα στην ελληνική κρίση, εκτός αν γίνει κατανοητό υπό την οπτική του απώτατου στόχου της διάσωσης του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μεγάλων του τραπεζών. Τώρα οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι αναγκάζονται να πληρώσουν τη διάσωση αυτού του συστήματος, αλλά αυτό δεν πρέπει να προκαλεί σύγκρουση ανάμεσα στους Γερμανούς, για παράδειγμα και στους Έλληνες. Είναι απολύτως σαφές ότι και οι δύο λαοί είναι θύματα των κυβερνήσεων τους.
  Συμπέρασμα
  Με ποιο ηθικό δικαίωμα το γερμανικό η το Ελληνικό κοινοβούλιο παραδίδουν μεγάλα μέρη του πλούτου των λαών τους, ώστε να εξοφληθούν τα κεφάλαια διάσωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Ευρωζώνης; Θα ήταν ευχής έργο να έλθει μια κυβέρνηση και να κηρύξει τις ενέργειες των προηγούμενων κυβερνήσεων ως αντίθετες προς τα συμφέροντα των φορολογουμένων, αποκηρύσσοντας το χρέος. Αυτό όχι μόνο θα απαλλάξει τους φορολογούμενους από την παρούσα επιβάρυνση, αλλά θα σημάνει επιπλέον ότι οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση, θα είναι σχεδόν αδύνατο να μπορέσει να δανειστεί από διεθνείς πιστωτές. Αυτό πρέπει να είναι το ζητούμενο και η επιδίωξη μας. Να φραχτεί κάθε πιστωτικός δίαυλος προς το Ελληνικό κράτος.

  Ευθύμης Μαραμής, Οικονομικός Αναλυτής
  Ελεύθερη Αγορά – Austrian Economics
  (https://www.eleytheriagora.gr)

  http://new-economy.gr/2018/01/13/to-xreos-na-min-plirothi-maramis/
  .
  .
  .

• Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  21 Ιανουαρίου 2018 at 00:59 · Απάντηση

  .
  .
  .
  Το μονοπώλιο της ΕΚΤ: Πως δημιουργείται χρήμα από το πουθενά
  .
  17 Ιανουαρίου 2018
  .
  .
  https://www.eleytheriagora.gr/wp-content/uploads/2018/01/Banksters-696×392.jpg
  .
  Οι συνδέσεις μεταξύ των κεντρικών τραπεζιτών, των τραπεζιτών, και της κυβέρνησης δεν είναι επιφανειακές. Αποτελούν μια επίλεκτη ομάδα που συνεργάζεται στενά για να δημιουργεί χρήμα απο το πουθενά.
  Ένα νομισματοκοπείο παράγει τεράστιους πειρασμούς: έχοντας τη δυνατότητα να αγοράσει ψήφους ή να εκπληρώσει πολιτικά όνειρα, για παράδειγμα. Χρησιμοποιώντας το νομισματοκοπείο, η αναδιανομή ευνοεί την κυβέρνηση και όσους παραλαμβάνουν πρώτοι το νέο χρήμα εις βάρος των υπολοίπων.

  • Του Philipp Bagus
  • Απόσπασμα από το βιβλίο: Η τραγωδία του ευρώ
  Το μονοπώλιο χρήματος της ΕΚΤ
  Ας αναλογιστούμε για μια στιγμή την τεράστια δύναμη που ασκεί η ΕΚΤ στη ζωή των ανθρώπων της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ). Είναι μια δύναμη που δε θα είχε συσσωρεύσει ποτέ κάποιος οργανισμός σε μια ελεύθερη κοινωνία. Αν και η τεράστια συγκέντρωση εξουσίας της σοβιετικής περιόδου είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν, η ΕΚΤ εξακολουθεί να ασκεί πλήρη έλεγχο στη νομισματική σφαίρα – έχει τη δύναμη να δημιουργεί χρήμα και κατά συνέπεια να επηρεάζει αρνητικά τη μέλλον της κοινωνίας.

  Φανταστείτε να είχατε τη δύναμη που έχει η ΕΚΤ. Θα ήσασταν ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσε να παράγει χρήμα – ας πούμε ότι μπορείτε απλά να τυπώσετε το χρήμα στον υπολογιστή σας – ή πιο απλά ότι μπορείτε να διαχειριστείτε τον τραπεζικό σας λογαριασμό διαδικτυακά και να προσθέσετε όποιο ποσό θέλετε σε αυτόν. Όλοι θα αναγκάζονταν να δέχονται τα χρήματα που δημιουργείτε. Θα είχατε μια δύναμη συγκρίσιμη με αυτή του δαχτυλιδιού του Tolkien. Θα τη χρησιμοποιούσατε αυτήν τη δύναμη; Ο πειρασμός είναι σχεδόν ακατανίκητος. Μπορεί πραγματικά να προσπαθήσετε να τη χρησιμοποιήσετε για το καλό. Το αποτέλεσμα όμως θα ήταν μια μόνιμη ροή αγαθών και υπηρεσιών προς εσάς, την οικογένειά σας, τους φίλους σας, ως αντάλλαγμα για τα χρήματα που μόλις δημιουργήσατε. Αυτό θα οδηγούσε σε μια τάση για αύξηση των τιμών.

  Αν θέλατε να αγοράσετε μία BMW, θα δημιουργούσατε καινούρια χρήματα. Μετά θα έπρεπε να κάνετε καλύτερη προσφορά από αυτόν που θα αγόραζε το αυτοκίνητο αν δεν είχατε παράγει πρόσθετο χρήμα. Οι τιμές ανεβαίνουν. Τώρα εσείς αγοράζετε την BMW και ο άλλος όχι. Ο έμπορος μπορεί τώρα να χρησιμοποιήσει τα πρόσθετα χρήματα για να αγοράσει ένα παλτό στη γυναίκα του, ανεβάζοντας τις τιμές των παλτών. Το εισόδημα του παραγωγού παλτών είναι υψηλότερο και ξεκινά να ξοδεύει.
  Σταδιακά, τα νέα χρήματα επεκτείνονται μέσα στην οικονομία, ανεβάζοντας τις τιμές και αλλάζοντας τη ροή των αγαθών και υπηρεσιών προς τους πρώτους λήπτες του νέου χρήματος. Παρόλο που ο πειρασμός της χρήσης αυτής της δύναμης του νομισματοκοπείου είναι θεωρητικά ακατανίκητος, πρέπει να προσέχετε μην το παρακάνετε — για διάφορους λόγους. Οι άνθρωποι μπορεί να αρχίσουν να αντιστέκονται και να προσπαθήσουν να καταστρέψουν τη δύναμή σας. Όταν δουν πως εσείς απλώς τυπώνετε χρήμα και γινόσαστε πλουσιότερος καθώς αυτοί γίνονται φτωχότεροι, μπορεί να εξεγερθούν.
  Σύστημα προπαγάνδας και παραπληροφόρησης
  Πριν φτάσετε σε αυτό το σημείο μπορεί να θελήσετε να περιορίσετε την παραγωγή χρήματος. Αλλά υπάρχουν και άλλα μέσα για να αραιώσετε αυτήν την πηγή αναταραχής και αντίστασης. Θα μπορούσατε να αναπτύξετε μια στρατηγική που κρύβει τη δημιουργία χρήματος και δημιουργεί αντιπερισπασμό. Μπορείτε να μεταφέρετε τα καινούρια κεφάλαια με διάφορους τρόπους μέσα σε ένα πολύπλοκο σύστημα του οποίου οι μηχανισμοί είναι δύσκολο να γίνουν κατανοητοί. (Θα δούμε σε λίγο πως το κάνει αυτό η ΕΚΤ.) Μπορείτε επίσης να προσπαθήσετε να πείσετε τους ανθρώπους ότι αυτή η δομή είναι στην πραγματικότητα καλή για αυτούς. Μπορείτε να ισχυριστείτε ότι αυτό που κάνετε θα σταθεροποιήσει τις τιμές, ή ότι ανιδιοτελώς προσπαθείτε να τονώσετε την απασχόληση (Αυτοί είναι, παρεμπίπτοντος, οι επίσημοι στόχοι της ΕΚΤ.)

  Οι άνθρωποι μπορεί πραγματικά να αρχίσουν να σας συμπαθούν και να υποστηρίζουν ότι χωρίς εσάς, το οικονομικό σύστημα θα καταρρεύσει. Συγκεντρωθείτε στην επιχειρηματολογία σας σε κάποια σημαντική συνέπεια της δημιουργίας χρήματος, και όχι στη δημιουργία χρήματος καθεαυτού: πείτε πως ελέγχετε τα επιτόκια για το όφελος της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, δώστε έμφαση στην επίδραση των πολιτικών σας (αλλαγές των επιτοκίων, για παράδειγμα) και όχι στο τι κάνετε για να καθορίσετε τα επιτόκια (παραγωγή χρήματος). Υποστηρίξτε ότι μειώνετε τα επιτόκια για να γίνουν εφικτές οι περισσότερες επενδύσεις και η αύξηση της απασχόλησης. Χρησιμοποιείστε αλληγορία: η παραγωγή χρήματος είναι το απαραίτητο λιπαντικό για την ομαλή λειτουργία της οικονομίας.
  Αναπτύξτε θεωρίες που να υποστηρίζουν το σύστημά σας. Προσλάβετε οικονομολόγους για να σας υποστηρίξουν και να αναπτύξουν τις αντίστοιχες οικονομικές θεωρίες, ακόμα και αν οι υπερβολές τους (πτήσεις, αυτοκίνητα και πάρτι) σας κοστίσουν λίγα ακόμη (καινούρια) δολάρια (ή ευρώ). Ένα από τα πράγματα που μπορείτε να ισχυρισθείτε είναι ότι αυτό που κάνετε είναι απαραίτητο για να αποτραπεί η καταστροφή της πτώσης των τιμών. Ακόμη ένα είναι ότι το τραπεζικό σύστημα χρειάζεται νέα χρήματα αλλιώς θα καταρρεύσει με αποκαλυπτικές συνέπειες. Θα έχετε επιτύχει το σκοπό σας όταν τα θύματα και οι χαμένοι του συστήματος θα αρχίσουν πραγματικά να σκέφτονται πως κάνετε κάτι καλό για αυτούς δημιουργώντας χρήμα.
  Τα όρια της απάτης του πολιτικού χρήματος
  Τώρα θα πρέπει να είσαστε προσεκτικοί έτσι ώστε να μην διαταράξετε επικίνδυνα την οικονομία με την παραγωγή χρήματος. Δε θέλετε υπερβολικό χάος. Θα θέλετε ακόμη να μπορείτε να αγοράσετε μια BMW και να απολαύσετε κάποια τεχνολογική πρόοδο. Αν οι άνθρωποι σταματήσουν να αποταμιεύουν και να επενδύουν λόγω του πληθωρισμού, η παραγωγή αυτοκινήτων δε θα συνεχιστεί.
  Αν η αβεβαιότητα αυξηθεί πολύ, θα πρέπει να παραιτηθείτε πολλών πλεονεκτημάτων. Αν τα καινούρια χρήματα προκαλέσουν πάρα πολλές διαταραχές και στρεβλώσεις με τη μορφή των επιχειρηματικών κύκλων, η παραγωγικότητα θα εμποδιστεί, και αυτό μπορεί να μην είναι στο συμφέρον σας. Σίγουρα δε θέλετε ούτε υπερπληθωρισμό αλλά ούτε μια κατάρρευση του οικονομικού συστήματος. Πλέον κανείς δε θα θέλει τα φρεσκοτυπωμένα χρήματά σας. Η δύναμή σας θα έχει χαθεί.
  Όπως αναφέρθηκε πριν, είναι επίσης στο συμφέρον σας να καλύπτετε τα ίχνη σας. Αυτό μπορεί να γίνει με την τοποθέτηση ενός πολύπλοκου οικονομικού συστήματος που είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό. Μπορεί να δώσετε προνόμια σε μερικούς με αντάλλαγμα την αιώνια φιλία τους και τη βοήθειά τους. Το προνόμιο συνίσταται στο να τους επιτραπεί να συμμετάσχουν στο μονοπώλιο σας δίνοντάς τους κάποιο περιθώριο να επιχειρήσουν Το μονοπώλιο χρήματος της ΕΚΤ στη «βοηθητική» παραγωγή χρήματος. Αυτά τα άτομα, μπορούμε να τα αποκαλέσουμε τραπεζίτες κλασματικών αποθεμάτων, δε μπορούν να τυπώσουν χρήματα οι ίδιοι, άλλα αν κρατούν χρηματικά αποθέματα μαζί σας, θα τους επιτρέπεται να παράγουν υποκατάστατα — καταθέσεις όψεως, για παράδειγμα πάνω σε αυτά τα αποθέματα.
  Και εγένετο χρήμα
  Ας δούμε ένα απλό παράδειγμα για να δείξουμε πως λειτουργεί αυτό το σύστημα των «υποκατάστατων».

  Ας υποθέσουν πως εσείς (η κεντρική τράπεζα) εκτυπώνετε 100.000 ευρώ για να αγοράσετε μια BMW. Μετά την αγορά, ο έμπορος αυτοκινήτων καταθέτει τα χρήματα στην τράπεζα Χ. Ο ισολογισμός της τράπεζας Χ έχει ως εξής:
  https://www.eleytheriagora.gr/wp-content/uploads/2018/01/%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-1-1024×223.png
  Η τράπεζα κρατεί το 100% της κατάθεσης του εμπόρου BMW που κατέθεσε τα χρήματα με την πρόθεση να είναι πλήρως διαθέσιμα. Σύμφωνα με τις γενικές αρχές του δικαίου, είναι πλέον υποχρέωση της τράπεζας να φυλάσσει τα χρήματα, έχοντάς τα διαθέσιμα οποιαδήποτε στιγμή. Το χρηματικό απόθεμα του παραδείγματός μας είναι τώρα τα χρήματα που δημιουργήθηκαν από την κεντρική τράπεζα στην οποία ο έμπορος έχει την κατάθεσή του, ένα νομισματικό υποκατάστατο: 100.000 ευρώ. Φανταστείτε πως τώρα δίνουμε στο φίλο μας, την τράπεζα Χ, το προνόμιο να διατηρεί μόνο το δέκα τοις εκατό των αποθεμάτων αντί να φυλάσσει τα χρήματα. Αυτό σημαίνει ότι η τράπεζα μπορεί να αγοράσει περιουσιακά στοιχεία (δάνεια ή σπίτια, κλπ) και να πληρώσει με τις καινούριες καταθέσεις. Με άλλα λόγια, η τράπεζα μπορεί να δώσει δάνεια σε κάποιον, και να βάλει καινούρια χρήματα στον τραπεζικό λογαριασμό αυτού.
  https://www.eleytheriagora.gr/wp-content/uploads/2018/01/%CE%9A%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-2-1024×266.png
  Με έναν θαυματουργό τρόπο, η τράπεζα επίσης δημιούργησε νέο χρήμα με τη μορφή ενός τραπεζικού λογαριασμού. Τώρα, το χρηματικό απόθεμα είναι 1.000.000 ευρώ. Ο έμπορος BMW έχει 100.000 ευρώ στον τραπεζικό λογαριασμό του, και το πρόσωπο Y, 900.000 ευρώ. Η τράπεζα διαθέτει ένα απόθεμα μετρητών του δέκα τοις εκατό (100.000 ευρώ).
  Δείτε σχετικά: Σύστημα κλασματικών αποθεματικών – σχεδιασμός οικονομικού χάους
  Η πολύ κερδοφόρα επιχείρηση της δημιουργίας χρήματος έχει γίνει δυνατή αποκλειστικά λόγω του προνομίου που δόθηκε από την κυβέρνηση, που σε αυτό το πείραμα είστε εσείς. Κατά κάποιον τρόπο, η κυβέρνηση είναι το αφεντικό του τραπεζικού συστήματος και το πρόσωπο Υ μπορεί να είναι η ίδια η κυβέρνηση. Δώσατε στις τράπεζες το προνόμιο της δημιουργίας χρήματος και για αντάλλαγμα, οι τράπεζες σας χρηματοδοτούν δίνοντάς σας δάνεια ή αγοράζοντας τα ομόλογα που εκδίδετε.
  Κεντρικές Τράπεζες, Εμπορικές Τράπεζες, Κυβέρνηση
  Στην πραγματικότητα, όταν βάζουμε στην άκρη όλους τους ελιγμούς και τις περιπλοκές που αποσπούν την προσοχή μας, γίνεται πιο εύκολο να δούμε τον ιδιοκτήτη του νομισματοκοπείου, εσάς (την κυβέρνηση) και το τραπεζικό σύστημα ως την ίδια οργάνωση. Η μέθοδος franchise του τραπεζικού συστήματος κλασματικών αποθεμάτων ενισχύει τη δύναμη της δημιουργίας χρήματος. Από φρεσκοτυπωμένα χαρτονομίσματα των 100.000 ευρώ, το σύστημα έφτιαξε 1.000.000 ευρώ. Με την αγορά των ομολόγων σας, οι τιμές τους ανεβαίνουν και οι αποδόσεις πέφτουν. Απολαμβάνετε χαμηλότερα επιτόκια. Οι συνδέσεις μεταξύ των κεντρικών τραπεζιτών, των τραπεζιτών, και της κυβέρνησης δεν είναι επιφανειακές. Αποτελούν μια επίλεκτη ομάδα που συνεργάζεται στενά. Οι τραπεζίτες και οι πολιτικοί σπανίως κρίνουν ο ένας τον άλλον. Συχνά δειπνούν και συζητάνε μαζί.
  Δείτε σχετικά: Ποια είναι η σωστή ποσότητα χρήματος για την οικονομία;
  Η κυβέρνηση δημιουργεί το δικό της νομισματοκοπείο (κεντρική τράπεζα). Η κεντρική τράπεζα αγοράζει, σε μεγάλο βαθμό, κυβερνητικά ομόλογα, χρηματοδοτώντας την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση πληρώνει τόκους πάνω σε αυτά τα ομόλογα, οι οποίοι αυξάνουν τα κέρδη της κεντρικής τράπεζας. Αυτά τα κέρδη της κεντρικής τράπεζας μετά μεταφέρονται στην κυβέρνηση. Όταν τα ομόλογα λήγουν, η κυβέρνηση δε χρειάζεται να πληρώσει ούτε το αρχικό ποσό, επειδή η κεντρική τράπεζα αγοράζει ένα νέο ομόλογο που εξυπηρετεί την πληρωμή του παλιού – το χρέος κάνει κύκλο. Σε χαμηλότερο επίπεδο, είναι το σύστημα franchise σε δράση. Οι τράπεζες έχουν το προνόμιο να δημιουργούν χρήματα. Οι τράπεζες επίσης αγοράζουν κυβερνητικά ομόλογα, ή τα χρησιμοποιούν ως εγγύηση για να λάβουν δάνεια από την κεντρική τράπεζα.

  Οι εμπορικές τράπεζες δεν χρηματοδοτούν μόνο την κυβέρνηση με τα νέα χρήματα – ένα πολύ σημαντικό μέρος των δραστηριοτήτων τους είναι να δίνουν δάνεια σε καταναλωτές και επιχειρηματίες. Παρόλα αυτά, το εμπορικό τραπεζικό σύστημα ποτέ δεν προδίδει την κυβέρνηση και χρηματοδοτεί τα χρέη της. Επιβραβεύεται από την κεντρική τράπεζα που αγοράζει τα κυβερνητικά ομόλογα απευθείας από το εμπορικό τραπεζικό σύστημα, ή τα δέχεται ως εγγύηση για νέα δάνεια στο εμπορικό τραπεζικό σύστημα. Στο τέλος της ημέρας, το σύστημα είναι απλό. Ένα νομισματοκοπείο παράγει τεράστιους πειρασμούς: έχοντας τη δυνατότητα να αγοράσει ψήφους ή να εκπληρώσει πολιτικά όνειρα, για παράδειγμα. Χρησιμοποιώντας το νομισματοκοπείο, η αναδιανομή ευνοεί την κυβέρνηση και τους πρώτους λήπτες του νέου χρήματος εις βάρος των υπολοίπων.
  Το καθεστώς αυτό είναι προνοητικά κρυμμένο από την κυβέρνηση, διαχωρίζοντας θεσμικά τη ροή του χρήματος. Η κεντρική τράπεζα ιδρύεται «ανεξάρτητη» αλλά αγοράζει κυβερνητικά ομόλογα και μεταφέρει τα κέρδη πίσω στην κυβέρνηση. Οι εμπορικές τράπεζες, σε ένα σύστημα franchise, συμμετέχουν στα πλεονεκτήματα της παραγωγής χρήματος και με τη σειρά τους βοηθούν στη χρηματοδότηση της κυβέρνησης. Καθώς οι συνδέσεις είναι πολύπλοκες, το σύστημα καταλήγει σε τίποτε περισσότερο από ένα ολιγαρχικό οργανισμό που έχει νομισματοκοπείο και το χρησιμοποιεί προς όφελός του.
  ***

  https://www.eleytheriagora.gr/3346-2/
  .
  .
  .

• Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  21 Ιανουαρίου 2018 at 01:02 · Απάντηση

  .
  .
  .
  Hans Hermann Hoppe: Ουτοπία του «μικρού κράτους» και ο ρόλος των διανοούμενων
  .
  14 Ιανουαρίου 2018
  .
  .
  https://www.eleytheriagora.gr/wp-content/uploads/2018/01/hoppe-debunks-marxism-696×392.jpg
  .

  Ο Hans Hermann Hoppe στο δοκίμιό του μας εξηγεί τι πρέπει να γίνει ώστε να καταπολεμήσουμε το κράτος και τη θεσμική του εκμετάλλευση.

  • Του Hans Hermann Hoppe
  • Απόσπασμα από το δοκίμιο What Must Be Done (2009): >The impossibility of limited government > The Role of Intellectuals
  • Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής και Μιχάλης Γκουντής

  Η ουτοπία του «ελάχιστου κράτους»
  Όταν το μονοπώλιο προστασίας βρίσκεται στη θέση του, τίθεται σε κίνηση μια δική του λογική. Κάθε μονοπώλιο εκμεταλλεύεται τη θέση του. Το τίμημα της προστασίας θα αυξηθεί και, το σημαντικότερο, το περιεχόμενο του νόμου, δηλαδή η ποιότητα του προϊόντος, θα αλλάξει προς όφελος του μονοπωλίου και εις βάρος των άλλων. Η δικαιοσύνη θα διαστρεβλωθεί και ο προστάτης θα γίνει ολοένα και περισσότερο εκμεταλλευτής και απαλλοτριωτής. Ειδικότερα, ως αποτέλεσμα της εδαφικής μονοπώλησης της προστασίας, παράγονται δύο τάσεις. Πρώτον, μια τάση προς την επέκταση της εκμετάλλευσης και, δεύτερον, μια τάση προς την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης.
  Αρχικώς τα κράτη έχουν μια εγγενή τάση προς εδαφική επέκταση, με γνώμονα το συμφέρον τους, να θέλουν περισσότερο εισόδημα και όχι λιγότερο. Όσο περισσότερους υπηκόους προστατεύει ένα κράτος (ή μάλλον εκμεταλλεύεται) σε τόσο καλύτερη θέση βρίσκεται. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των κρατών (δηλαδή των εδαφικών μονοπωλίων) είναι ένας αποκλειστικός ανταγωνισμός: είτε θα είμαι εγώ σαν κράτος, είτε εσύ ως άλλο κράτος ο μονοπωλητής της λεηλασίας των ανθρώπων.
  Επιπλέον, με πολλά κράτη, οι άνθρωποι μπορούν εύκολα να κινούνται με τα πόδια τους. Ωστόσο, η απώλεια πληθυσμού από την άποψη του κράτους είναι ένα ενοχλητικό πρόβλημα. Ως εκ τούτου, τα κράτη έρχονται σχεδόν αυτομάτως σε σύγκρουση μεταξύ τους και ένας τρόπος επίλυσης αυτής της σύγκρουσης, από μια κρατιστική άποψη, είναι η εδαφική επέκταση: είτε με πόλεμο είτε με συνένωση και, μερικές φορές, με άμεση εξαγορά. Τελικά, η τάση αυτή θα σταματήσει μόνο με τη δημιουργία ενός παγκοσμίου υπερ-κράτους.
  Η δεύτερη τάση είναι η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης. Επεκτείνοντας την εκμετάλλευση (της λεηλασίας του κόσμου δηλαδή από το κράτος) από ένα κρατικό μονοπώλιο συνεπάγεται αφ ‘εαυτής και μια εντατικοποίηση. Επειδή όσο μικρότερος είναι ο αριθμός των ανταγωνιστικών κρατών (δηλαδή όσο μεγαλύτερα είναι τα κράτη) τόσο λιγότερες είναι οι δυνατότητες ψήφου με τα πόδια. Και κάτω από το σενάριο ενός παγκόσμιου κράτους, όπου και αν κάποιος πηγαίνει, η φορολογική και κανονιστική δομή είναι η ίδια. Δηλαδή, με την απειλή της μετανάστευσης απούσα, η μονοπωλιακή εκμετάλλευση θα αυξηθεί φυσικά (δηλαδή, η τιμή της προστασίας θα αυξηθεί και η ποιότητα θα μειωθεί).
  Ο ρόλος των διανοούμενων
  Πριν εξηγήσουμε αυτή την άποψη ως ακόμα ένα βήμα προς την κατεύθυνση αυτού του στόχου, πρέπει να αναγνωριστεί ένα δεύτερο κοινωνιολογικό γεγονός: η αλλαγή του ρόλου των διανοουμένων, της εκπαίδευσης και της ιδεολογίας. Μόλις ο οργανισμός προστασίας γίνει εδαφικό μονοπώλιο (δηλαδή γίνει κράτος) μετατρέπεται από γνήσιο προστάτη σε θεσμικό γκάνγκστερ. Και υπό το πρίσμα της αντίστασης των θυμάτων αυτού του θεσμικού μαφιόζου, ένα κράτος έχει ανάγκη νομιμότητας, πνευματικής δικαιολόγησης για το τι κάνει. Όσο περισσότερο το κράτος μετατρέπεται από προστάτη σε θεσμικό κακοποιό (δηλαδή, με κάθε πρόσθετη αύξηση των φόρων και των κανονισμών) τόσο μεγαλύτερη γίνεται αυτή η ανάγκη για «πνευματική νομιμοποίηση».
  Προκειμένου να διασφαλιστεί η ακριβής κρατικιστική σκέψη, ο μονοπωλιακός πάροχος προστασίας θα χρησιμοποιήσει την προνομιακή του θέση ως θεσμικός γκάγκστερ, για να θεσπίσει γρήγορα ένα εκπαιδευτικό μονοπώλιο. Ακόμη και κατά τον 19ο αιώνα, υπό σαφώς αντιδημοκρατικές, μοναρχικές συνθήκες, η εκπαίδευση, τουλάχιστον στο επίπεδο της στοιχειώδους εκπαίδευσης και της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, ήταν ήδη σε μεγάλο βαθμό μονοπωλιακά οργανωμένη και εξαναγκαστικά χρηματοδοτούμενη. Στελεχωνόταν κατά κύριο λόγο από τις τάξεις των βασιλικών / κυβερνητικών δασκάλων και καθηγητών. Δηλαδή εκείνων που είχαν εργαστεί ως πνευματικοί φύλακες βασιλιάδων και πριγκίπων. Από αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα υπονομεύτηκε ιδεολογικά η μοναρχία και τα προνόμια των βασιλιάδων και των ευγενών και αντ’ αυτών προωθήθηκαν ιδέες εγκαλιταριανισμού, με τη μορφή της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.
  Αυτό συνέβη για βάσιμους λόγους από την άποψη των διανοουμένων. Διότι η δημοκρατία και ο σοσιαλισμός πολλαπλασιάζουν τον αριθμό των εκπαιδευτικών και των διανοουμένων. Αυτή η επέκταση του συστήματος της κρατικής δημόσιας εκπαίδευσης με τη σειρά του, έχει οδηγήσει σε μια όλο και μεγαλύτερη πλημμύρα πνευματικών αποβλήτων και ρύπανσης. Η τιμή της εκπαίδευσης, όπως η τιμή της προστασίας και της δικαιοσύνης, αυξάνεται δραματικά υπό μονοπωλιακή διοίκηση, ενώ παράλληλα η ποιότητα της εκπαίδευσης, όπως και η ποιότητα της δικαιοσύνης, μειώνονται συνεχώς. Σήμερα, είμαστε τόσο απροστάτευτοι όσο και αμόρφωτοι, λόγω του κρατικού μονοπωλίου.
  Χωρίς τη συνεχιζόμενη ύπαρξη του δημοκρατικού συστήματος και της εξαναγκαστικής χρηματοδότησης της κρατικής εκπαίδευσης και έρευνας, ωστόσο, οι περισσότεροι δάσκαλοι και διανοούμενοι θα ήταν άνεργοι ή το εισόδημά τους θα είχε κατρακυλήσει σε ένα μικρό κλάσμα του σημερινού επιπέδου. Αντί να ερευνούν το συντακτικό της ιδιάζουσας ομιλίας των Αφρο-αμερικανών, την ερωτική ζωή των κουνουπιών ή τη σχέση μεταξύ φτώχειας και εγκληματικότητας για $ 100.000 ετησίως, θα διερευνούσαν την επιστήμη της καλλιέργειας πατάτας ή την τεχνολογία εξόρυξης φυσικού αερίου για $ 20.000.
  Το μονοπωλιακό εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί πλέον τόσο μεγάλο πρόβλημα όσο το μονοπωλιακό σύστημα προστασίας και δικαιοσύνης. Στην πραγματικότητα η κρατική εκπαίδευση, έρευνα και ανάπτυξη, είναι το κύριο μέσο με το οποίο το κράτος προστατεύεται από την αντίσταση του κόσμου. Σήμερα, οι διανοούμενοι είναι εξίσου σημαντικοί ή και περισσότερο για την κυβέρνηση, όσον αφορά τη διατήρηση του status quo, από όσο είναι οι δικαστές οι αστυνομικοί και οι στρατιώτες.
  Και όπως δεν μπορεί κάποιος να διαμορφώσει το δημοκρατικό σύστημα από την πολιτική κορυφή προς τα κάτω, έτσι δεν μπορεί να αναμένεται ότι αυτή η μετατροπή θα προκύψει εκ των έσω από το καθιερωμένο σύστημα της κρατικής εκπαίδευσης και των κρατικών πανεπιστημίων. Αυτό το σύστημα δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Είναι αδύνατο για τους φιλελεύθερους-λιμπερταριανούς να διεισδύσουν και να αναλάβουν το κρατικό εκπαιδευτικό σύστημα, όπως μπορούσαν οι δημοκράτες και οι σοσιαλιστές όταν αντικατέστησαν τους μοναρχικούς.
  Από την άποψη του κλασσικού φιλελευθερισμού, ολόκληρο το σύστημα της κρατικής εκπαίδευσης ή της φορολογικής χρηματοδότησης της πρέπει να ξεριζωθεί. Και με αυτή την πεποίθηση, είναι προφανώς αδύνατο για κάποιον να κάνει καριέρα σε αυτές τις συνθήκες. Δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω πρόεδρος πανεπιστημίου. Οι απόψεις μου με εμποδίζουν να κάνω μια τέτοια καριέρα. Τώρα αυτό δεν σημαίνει ότι η εκπαίδευση και οι διανοούμενοι δεν παίζουν ρόλο στην πραγματοποίηση μιας λιμπερταριανής επανάστασης. Αντίθετα, όπως εξήγησα προηγουμένως, όλα εξαρτώνται τελικά από το ερώτημα εάν θα καταφέρουμε ή όχι να απονομιμοποιήσουμε και να εκθέσουμε ως οικονομική και ηθική διαστροφή τη δημοκρατία και το δημοκρατικό μονοπώλιο δικαιοσύνης και προστασίας.
  Αυτό προφανώς δεν είναι παρά μια ιδεολογική μάχη. Αλλά θα ήταν λάθος να υποθέσουμε ότι ο επίσημος ακαδημαϊκός κόσμος θα βοηθήσει σε αυτό το εγχείρημα. Στο κυβερνητικό επίπεδο, οι εκπαιδευτικοί και οι διανοούμενοι θα τείνουν να είναι κρατιστές. Τα πνευματικά πυρομαχικά και η ιδεολογική κατεύθυνση και ο συντονισμός μπορούν να προέλθουν μόνο από έξω από τον καθιερωμένο ακαδημαϊκό χώρο. Από κέντρα πνευματικής αντίστασης. Από μια πνευματική αντικουλτούρα ανεξάρτητη και θεμελιωδώς αντίθετη στο κρατικό μονοπώλιο προστασίας και εκπαίδευσης, όπως το Ινστιτούτο Mises.

  ***

  Διαβάστε περισσότερα:
  • Κέρδος και ηθική της επιχειρηματικότητας. Hans Hermann Hoppe
  • Αλέξανδρος Σκούρας (ΚΕΦΙΜ) εναντίον Λιμπερταριανισμού και Hans Hermann Hoppe – Απάντηση
  • Hans Hermann Hoppe: Γιατί η δημοκρατική κυβέρνηση επιβραβεύει κακούς ανθρώπους
  • Πολιτικοποίηση της κοινωνίας και σοσιαλισμός: Ο δρόμος προς την χρεοκοπία
  Ο Hans-Hermann Hoppe, είναι οικονομολόγος της Αυστριακής σχολής οικονομικής σκέψης και Λιμπερταριανός/αναρχοκαπιταλιστής φιλόσοφος με κοινωνικά συντηρητικές αρχές. Eίναι ομότιμος καθηγητής οικονομικών στο UNLV, διακεκριμένος ανώτερος συνεργάτης του Ινστιτούτου Mises, ιδρυτής και πρόεδρος της «κοινωνίας ιδιοκτησίας και ελευθερίας»και πρώην συντάκτης της εφημερίδας Journal of Libertarian studies. Είναι συγγραφέας του βιβλίου: Democracy: The god that failed.

  https://www.eleytheriagora.gr/3277-2/
  .
  .
  .

• Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ

  21 Ιανουαρίου 2018 at 01:13 · Απάντηση

  .
  .
  .
  .
  ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ !
  .
  ΣΕ 2-3 ΩΡΕΣ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΩ ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ .
  .
  ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΜΟΥ ΣΕ ΣΕΝΑ .
  .
  ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ .
  .
  ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ΄ΟΛΑ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ .
  .
  ΟΤΑΝ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΙ ΕΙΠΑΝ
  .
  ΟΛΟΙ ΟΣΟΥΣ ΘΑ ΑΝΤΑΜΩΣΩ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ,
  .
  ΟΛΟΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ……….
  .
  .
  .
  ΕΙΘΕ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ !
  .
  .
  ΘΕΕ ΜΟΥ ΚΑΝΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΣΟΥ ……………..
  .
  .
  ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
  .
  ,
  ,