ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

 

Σας παρακαλώ, λίγη ησυχία αν είναι δυνατόν, μη μου ξυπνήσετε τους  Έλληνες πατριώτες μου!

Δεν έχεις κανένα ελαφρυντικό, αν δηλώσεις άγνοια, θα σου πουν δεν ήξερες, δεν ρώταγες, αυτό ισχύει για τον Ελληνικό λαό, ακόμα και για αυτόν που δεν ξέρει να διαβάσει, ή να γράψει!!!

Οπότε σήμερα όλος ο Ελληνικός λαός είναι ένοχος για αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα  μας.

ΟΙ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΔΗΜΙΟΙ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ…

Χορός κατασκόπων και εντολοδόχων πολιτικών εις βάρος της Ελλάδας!

ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

 Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ  ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ  ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΝΤΩΝ,  ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΟΤΣΑΜΑΠΑΣΗΣΩΝ, ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΙΛΙΟΔΑΩΝ, ΜΜΕ, Η  ΕΛΙΤ ΤΩΝ  ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ,  Κ.Τ.Λ

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 300 ΕΤΩΝ…ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ;

Σχεδιασμένη καλά η απάτη, όλοι στο κόλπο, εκτός από τον ανυποψίαστο και ευκολόπιστο λαό, που εμπιστεύτηκε εθελοντές επιόρκους πολιτικούς!

Το θυμάστε το παρακάτω σκηνικό που είχαν στήσει;;;

ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ 18-12-2009

Το αμερικανικό δολάριο άγγιξε τα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων τριών μηνών χθες, Πέμπτη, λαμβάνοντας ισχυρή στήριξη από την FED, εξαιτίας των ανησυχιών για τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας.

Ως λύση για έξοδο από την κρίση που διανύει η ελληνική οι συνοχή της ευρωζώνης καθώς η υποβάθμιση των ελληνικών κρατικών ομολόγων, από τις αρχές του 2011, θα «βραχυκυκλώσει» τους χρηματοδοτικούς μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Η ΕΚΤ έχει δηλώσει ότι από την 1.1.2011, θα επαναφέρει τον πήχη στα προ τις κρίσεως επίπεδα σχετικά με την πιστοληπτική ικανότητα των ομολόγων που αποδέχεται ως εγγύηση για την παροχή ρευστότητας.

Το κατώτατο αποδεκτό όριο αξιολόγησης για την ΕΚΤ ήταν το Α-, ενώ μετά την υποβάθμιση της Ελλάδας (σε ΒΒΒ+), η πιστοληπτική διαβάθμιση των κρατικών ομολόγων έχει υποχωρήσει από το επίπεδο αυτό.

Το τελευταίο 24ωρο έχει συνταχθεί πλήθος δημοσιευμάτων που εμφανίζουν την Ελλάδα ως υπεύθυνη για την πτώση του ευρώ, της αξίας του χρυσού και της ανόδου του δολαρίου.

Συντάκτης του Bloomberg υποστηρίζει ότι η κρίση στην Ελλάδα πυροδοτεί προβληματισμό και δυσάρεστες εξελίξεις στις διεθνείς αγορές ακριβώς γιατί επιβεβαιώνει τους φόβους πολλών αναλυτών ότι οι χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα με τα δημοσιονομικά τους ελλείμματα και το εξωτερικό τους χρέος δεν θα μπορέσουν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους, ενώ κάνει λόγο για ντόμινο αρνητικών εξελίξεων στη διεθνή οικονομία, εξαιτίας του «ελληνικού προβλήματος».

 Μάλιστα ο επικεφαλής των αναλυτών της ιταλικής UniCredit , Luca Cazzulani, δηλώνει στον συντάκτη ότι «η προσοχή όλων είναι πλέον στραμμένη στην Ελλάδα».

Τέλος, το αμερικανικό μέσο κάνει λόγο για ενδεχόμενες άσχημες εκπλήξεις για τη χώρα, αφού και ο οικος Moody?s έχει θέσει την αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας υπό αναθεώρηση για πιθανή υποβάθμιση, κάτι που αναμένεται να δημοσιοποιηθεί με έκθεση στα τέλη Δεκεμβρίου ή στις αρχές Ιανουαρίου.

Το αμερικανικό δολάριο άγγιξε τα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων τριών μηνών χθες, Πέμπτη, λαμβάνοντας ισχυρή στήριξη από την FED, εξαιτίας των ανησυχιών για τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας.

Το δε ευρώ υποχώρησε στο κάτω από το επίπεδο των 1,44 δολαρίων, το χαμηλότερο από τις αρχές Σεπτεμβρίου.

Την Ελλάδα κατονομάζουν ως υπεύθυνη για την υποχώρηση που καταγράφει τα τελευταία 24ωρα το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα έναντι του αμερικανικού δολαρίου τα περισσότερα διεθνή μέσα ενημέρωσης, μετά τη νέα υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας από τον οίκο Standard & Poor?s.

Οι επενδυτές φέρονται να εκτιμούν ότι η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα απειλεί την

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ;

Να κλείσουμε τον εφιάλτη που έχουμε όλοι μέσα στο σπίτι μας, εγώ τον έχω πετάξει 25 χρόνια!

Αυτός είναι ο εφιάλτης

(Η διάσημη «αντιφασίστρια» Τατιάνα ανακοινώνει στην εκπομπή της την κλήρωση τσάντας πασίγνωστης φίρμας αξίας 5.500 ευρώ, κάνοντας ταυτόχρονα την ευχή να την κερδίσει μια φτωχή γυναίκα???!!!;;;)

 Ο Αριστοτέλης είχε πει χιλιάδες χρόνια πριν, ότι θα ήταν καταστροφικό αν κάποτε το ίδιο το χρήμα μετατρέπονταν σε εμπόρευμα….

Η κατασκευή του χρήματος είναι μια πάρα πολύ φθηνή εργασία, αφού για να εκδόσουμε ένα χαρτονόμισμα των 500 ευρώ, αρκεί … μόνο λίγο χαρτί, λίγο μελάνι (αξίας μερικών δεκάρων) και ο κατάλληλος εξοπλισμός (το κόστος του οποίου για οποιαδήποτε χώρα είναι μηδαμινό).

Ενώ λοιπόν όλες οι εμπορικές, κατασκευαστικές και λοιπές επιχειρήσεις δουλεύουν με περιθώρια κέρδους της τάξης του 3~10%, μια επιχείρηση κατασκευής χρήματος θα είχε διαστημικά περιθώρια κέρδους.

Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα ο έμπορος του χρήματος να αποκτήσει τεράστια οικονομική δύναμη και μοιραία κάποια στιγμή να επικρατήσει οικονομικά πάνω σε όλους τους τομείς της αγοράς.

Προφανώς αυτοί που … …συνέταξαν το πρώτο σύνταγμα των Η.Π.Α. είχαν αντιληφθεί τα λόγια του, και για το λόγο αυτό το πρώτο άρθρο του συντάγματος των Η.Π.Α. γράφει με μεγάλα γράμματα:

“Το κονγκρέσο θα έχει την εξουσία να εκδίδει νόμισμα και να καθορίζει την αξία του”.

Δηλαδή ότι το κράτος θα εκδίδει και θα διαθέτει το απαραίτητο χρήμα για τη λειτουργία της οικονομίας.

Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ.

Το παραπάνω άρθρο του συντάγματος σήμερα στις Η.Π.Α. δεν τηρείται.

 Η FED, η ομοσπονδιακή κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, είναι ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΟΛΥΜΕΤΟΧΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ.

Αυτό έχει σαν συνέπεια ο Αμερικανικός λαός να έχει χάσει πια από τα χέρια του τη δυνατότητα έκδοσης χρήματος.

Αντί αυτού, το Αμερικανικό κράτος εκδίδει ομόλογα, τα δίνει ως εγγύηση σε έναν ΙΔΙΩΤΗ, και ο ιδιώτης ΔΑΝΕΙΖΕΙ τα χρήματα στον Αμερικανικό λαό με ΤΟΚΟ.

Οι αργυραμοιβοί φροντιζουν κάθε φορά να δανείζουν σε κάθε κράτος τόσα χρήματα, ώστε να μην μπορεί να αποπληρώσει το χρέος.

Σήμερα η Αμερική χρωστάει δεκάδες τρις δολλάρια, και πληρώνει κάθε χρόνο πάρα πολλά δισσεκατομύρια, σε ΙΔΙΩΤΕΣ, απλώς και μόνο επειδή χρησιμοποίησαν τον εκτυπωτή τους για να εκδόσουν χρήματα αντί να αγοράσουν δικό τους εκτυπωτή.

ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια, οι κεντρικές τράπεζες των χωρών (που έχουν τη δυνατότητα να εκδίδουν χαρτονομίσματα) είναι ιδιωτικές εταιρίες.

Το ίδιο ισχύει εδώ και χρόνια για χώρες όπως οι Η.Π.Α., η Μ. Βρετανία, η Γερμανία, η Ελλάδα…. Ειδικά στην ευρωπαϊκή ένωση, για να μην ξυπνήσει ξαφνικά καμιά χώρα και ζητάει να εκδόσει δικό της νόμισμα σε δική της ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα, φρόντισαν και έφτιαξαν το ευρώ, μας έβαλαν μέσα στη “ζώνη του ισχυρού ευρώ” και πλέον καμία χώρα μέλος δεν μπορεί να ξεφύγει από τη φρικτή αυτή παγίδα, αφού οι χώρες μέλη της Ε.Ε. συμφώνησαν να παραχωρήσουν την άδεια έκδοσης χρημάτων στην Ε.Κ.Τ. (Ευρωπαίκή κεντρική τράπεζα).

 Το διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ σύμφωνα με το καταστατικό της αποτελείται από τους διοικητές των κεντρικών τραπεζών των χωρών μελών.

Αυτό δημιουργεί υποψίες υπαρξης μιας συμμορίας (που λέγεται ΕΚΤ) που έχει τοποθετήσει από ένα μέλος της σε κάθε χώρα μέλος και με τον τρόπο αυτόν χειραγωγεί τη διακίνηση χρήματος σε ολόκληρη την ευρώπη.

 ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΡΓΥΡΑΜΟΙΒΟΙ;

Οι Διεθνείς Τραπεζίτες, ή το παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ, ελέγχεται από έναν αριθμό πολύ μικρό αριθμό ισχυρών ερπαιτοειδή ανθρώπων, ανώμαλων, σχιζοφρενή, απάνθρωπων.

Η δυναστεία Rothschild, η δυναστεία Schiff, η δυναστεία Warburg και η δυναστεία Rockefeller είναι μερικοί απο τους αργυραμοιβούς.

Τη συμμορία συμπληρώνουν άνθρωποι  όπως ο Σόρος, ο Κίσινγκερ και άλλοι.

Γύρω από τον σκληρό αυτό πυρήνα υπάρχουν οι μεγάλοι τραπεζικοί κολοσσοί όπως η Goldman Sachs, η Morgan Stanley, η JP Morgan Chase, η Citigroup, η Bank of America και η Wells Fargo που ο καθεστωτικός τύπος αναφέρει ως «κερδοσκόπους» ή «αγορές».

 Τέλος, η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ. είναι κατα κάποιο τρόπο οι κεντρικές τράπεζες των κεντρικών τραπεζών.

Ο τραπεζικός εγκέφαλος είναι στο ένα μήλη του Λονδίνου.

Είναι ένα τετραγωνικό μήλη  ακριβώς και από εκεί επήρε το όνομά του, με πλήρη ασυλία, όπως είναι το Βατικανό στην Ιταλία, ή το Άγιο Όρος στην Ελλάδα!

Είναι ιδιωτικές εταιρίες που ελέγχονται από το τραπεζικό καρτέλ και αποστολή τους είναι ο συντονισμός των επιθέσεων που οδηγούν στη χρεοκοπία και τη φτώχεια τα έθνη.

ΠΩΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ .

 Πρόκειται για ένα πολύ απλό κόλπο.

 Τόσο απλό που ο ανθρώπινος νους το απορρίπτει σαν απίθανο και αναζητά κάτι πιο πολύπλοκο στη θέση του.

Εχει ως εξής:

Μέσω της κεντρικής τράπεζας, η ΕΚΤ υπο την καθοδήγηση της παγκόσμιας τράπεζας, χαλαρώνει τα κριτήρια δανειοδότησης και στην ουσία δίνει το πράσινο φως για τη δημιουργία πληθωρισμού.

 Οι τράπεζες αρχίζουν και βάζουν διαφημίσεις για δωρεάν πιστωτικές κάρτες, διακοποδάνεια, δάνεια κατοικίας κ.λ.π. χωρίς αυστηρό έλεγχο.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πολλοί πολίτες να παίρνουν δάνειο από την τράπεζα, να διοχετεύουν το χρήμα στην αγορά, με συνέπεια να υπάρχει ανάπτυξη, και δουλειές, αυτό που με μια λέξη ονομάζουμε πληθωρισμό.

 Αντίθετα, με αφορμή κάποιο θλιβερό γεγονός (συνήθως στην Αμερική – βλ Leeman Brothers) η κεντρική τράπεζα (πάλι υπο την καθοδήγηση και κηδεμονία της ΕΚΤ και της παγκόσμιας κεντρικής τράπεζας) σκληραίνει τα κριτήρια δανειοδότησης, και οι τράπεζες με τη δικαιολογία ότι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στην κρίση και ότι χρειάζονται ρευστότητα σταματούν να δίνουν νέα δάνεια.

Οταν οι τράπεζες εισπράτουν κανονικά τις δόσεις από τα δάνεια που έχουν ήδη δώσει και δεν δίνουν νέα δάνεια, στην ουσία αφαιρούν χρήμα από την αγορά και έχουμε πια το φαινόμενο που ονομάζουμε ύφεση (κρίση).

Ναι είναι τόσο απλό.

Αυτό που ονομάζουμε ύφεση και πληθωρισμός είναι 100% χειραγωγίσιμο.

 Ολα τα υπόλοιπα περι μακροοικονομίας και τα συναφή, είναι ανοησίες που χρησιμοποιούνται απλώς για να καλύψουν αυτό το τόσο απλό κόλπο.

 Το αποτέλεσμα σήμερα στην Ευρώπη είναι το ίδιο με αυτό στην Αμερική, αφού για να λάβουν χρήματα οι χώρες μέλη, εκδίδουν κρατικά ομόλογα (χρέος), τα δίνουν στις διεθνείς χρηματαγορές (το σπίτι των αργυραμοβών) και παίρνουν τα χρήματα.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ. Η Leeman Brothers (όπως και η Goldman Sachs, h Morgan Stanley κ.λ.π.) ανήκει στους αργυραμοιβούς.

Οι αργυραμοιβοί βάζουν τα παπαγαλάκια να πούν ότι η Leeman Brothers έχει πρόβλημα και κινδυνεύει να καταρρεύσει.

Οι μέτοχοι τρέχουν να πουλήσουν τις μετοχές τους για να μην καταστραφούν.

 Η τιμή της μετοχής πέφτει πλέον πραγματικά.

Εμφανίζεται ο απο μηχανής θεός Ομπάμα και λέει ότι δεν θα επιτρέψει να καταρρεύσει η L.B. .  Χρεώνει τον Αμερικανικό λαό με π.χ. 100 δις δολλάρια, η αργυραμοιβοί (μέσω της Leeman Brothers) παίρνουν στα χέρια τους περισσότερο χρέος από τον Αμερικανικό λαό, η Leeman Brothers σώζεται.

 Η ευρώπη κοιτάζει “έντρομη” την Αμερική.

Τα μέσα ενημέρωσης παπαγαλίζουν συνεχώς ότι θα έχουμε μεταφορά της κρίσης από την Αμερική στην Ευρώπη.

 Η ΕΚΤ δίνει οδηγίες.

Η κεντρική τράπεζα τις εφαρμόζει στις χώρες μέλη.

 Οι τράπεζες σταματούν να δίνουν νέα δάνεια ενώ εισπράτουν τις δόσεις και τους τόκους για τα παλιά.

Το χρήμα λιγοστεύει στην αγορά, και η ύφεση αρχίζει… Ειδικά στην περίπτωση μας, τα παραπάνω έγιναν σε συνδυασμό με τις δύο χρηματοπιστωτικές επιθέσεις των κερδοσκόπων:

 Σκεφτείτε το λιγο και θα δείτε ότι έτσι είναι.

Την κρίση αυτή την κατασκεύασαν οι τράπεζες (αφαιρώντας χρήμα από την αγορά) σε πλήρη αρμονία με τα ΜΜΕ (που μας φοβέρισαν δεόντως).

Αυτά τα πουλημένη τομάρια που οδύρονται, ότι ασκούν αντικειμενική και ανεξάρτητη πληροφόρηση για τον λαό, με την φωλιά του φιδιού, που λέγεται (ΕΣΙΕΑ), αυτά τα τομάρια οι πληρωμένοι μισθοφόροι που ακούν στο όνομα δημοσιογράφοι, έκαναν και κάνουν το 90% της καταστροφής, τρομοκρατώντας και διχάζοντας τον λαό!

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ.

Το εκπληκτικό δεν είναι μόνο το γεγονός ότι οι λαοί χρεώνονται σε έναν ιδιώτη για να εκδόσουν τα χρήματα που χρειάζονται.

Το εκπληκτικό είναι ότι ο ιδιώτης αυτός, μπορεί βάσει της τραπεζικής νομοθεσίας, να “δημιουργήσει” χρήμα από αέρα κοπανιστό (σε αντίκρισμα του ομολόγου που πήρε σαν “εγγύηση”) 10πλάσιας αξίας από αυτήν του ομολόγου.

Το χρήμα αυτό διοχετεύεται στους πολίτες με τη μορφή δανείων.

Δε θα μιλήσω για τα CDS και τα παράγωγα (που είναι ιππόδρομος στον οποίο ποντάρουν οι αργυραμοιβοί ότι ένα ομόλογο δε θα πληρωθεί).

Κάτι σαν πάμε στοίχημα δηλαδή, μόνο που το άλογο που ποντάρουν είναι η δυστυχία ενός ολόκληρου λαού.

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΕΥΗΜΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ  ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΥΦΕΣΗ;

Διότι έχουν τεράστια περιθώρια κέρδους χωρίς να αναλαμβάνουν ρίσκο!

Το πράγμα λειτουργεί περίπου όπως στα τραπεζια πόκερ, όπου ο γκρουπιέρης παίρνει σαν προμήθεια ένα ποσοστό κέρδους από κάθε παίκτη κάθε φορά που χρήματα αλλάζουν χέρια.

Οι παίκτες μπορεί να κερδίζουν ή να χάνουν, ο γκρουπιέρης όμως κερδίζει συνεχώς.  ΤΙ ΣΚΟΠΟ ΕΧΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;

Τα περισσότερα δάνεια είναι καλυμένα “εμπράγματα”, με υποθήκη δηλαδή το σπίτι σας, τη γη σας την επιχείρηση σας, ρεύμα, νερό, μεταφορές, συγκοινωνίες, τουρισμό, παραγωγή, αρχαία,  τώρα ετοιμάζονται να εμφιαλώσουν και τον αέρα που θα αναπνέεις!!!

Τίιιιιιιιι Υπερβάλω???????

Όχι καθόλου, έτσι λέγαμε και για τα παραπάνω!

Μόνο που ο αέρας είναι το τελευταίο στάδιο της πλήρης εφαρμογής την νέας τάξης!

Έχεις μέσον, έχεις κολλητό, είσαι με το σύστημα, θα έχεις κάρτα και μπουκάλα οξυγόνου στον ώμο, διότι θα έχουν μολύνει τον αέρα, για να ξεπαστρέψουν τους περιττούς και επικινδύνους για το σύστημα!!!

Κάτσε εσύ με σταυρωμένα τα χέρια να περιμένεις το μάνα από τον ουρανό και καλά σαράντα και έχει ο θεόοοοοοοοοοοος!!!!!

 Το παραμύθι ότι οι τράπεζες δεν ενδιαφέρονται για σπίτια και γη, είναι μεγάλο ψέμα και κυρίως δεν έχουν αισθήματα.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι τράπεζες δέχονται ΜΟΝΟ εμπράγματη εξασφάλιση και ο σκοπός τους είναι στην πραγματικότητα να σας πάρουν το σπίτι, τη γη, την επιχείρηση.

 Οι τράπεζες ΔΕΝ ενδιαφέρονται για τα χρωματιστά χαρτάκια ή επιταγές και υποσχέσεις.

Χρήματα μπορούν να φτιάξουν ότι ώρα θελήσουν, με ψηφιακές εγγραφές στους υπολογιστές τους.

Ο πληθωρισμός και η ύφεση είναι η παλίρροια και η άμπωτη όπου κάθε φορά που τραβιούνται τα νερά, κάποιος χάνει την επιχείρηση του, το σπίτι του, τα χωράφια του.

Τελικός σκοπός είναι να γίνουν οι τράπεζες οι μεγαλοτσιφλικάδες στους οποίους κάποια στιγμή θα ανήκει όλη η γη, ο ορυκτός πλούτος, οι δημόσιες υποδομές.

 Το όλο παιχνίδι είναι ένα παιχνίδι εξουσίας που κερδίζει ο πιο δυνατός και έχει σαν τελικό σκοπό τη διανομκή της εξουσίας σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η πλειοψηφία των ανθρώπων, διαλέγουν να είναι έξω από το απάνθρωπο ρητό που επικρατή στα ζώα, το μικρό τρώει το μεγάλο, με αυτήν την αδυναμία επιβιώνουν όλα αυτά τα ερπετοειδή τραπεζικά αποβράσματα και όχι μόνο!

Η πλειοψηφία της ανθρωπότητας αδυνατεί να εφαρμόσει, το μικρό τρώει το μεγάλο, διότι θα περπατά με τα τέσσερα και εκεί… πάλι θα κινδυνεύει από ποιο μεγάλα ζώα!

 Η μοναδική λύσει είναι φυσικά η αληθινή παιδεία, και να σκοτώσουμε εμείς πρώτοι αυτά τα δίποδα φρικιαστικά ερπετοειδή!!!

Η τελευταία παγκόσμια οικονομική κρίση δεν προκλήθηκε από λάθος.

 Σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από τους αργυραμοιβούς.

Και δεν πρόκειται να σταματήσει, αλλά θα συνεχιστεί και θα είναι πολύ χειρότερη από την κρίση του 1929.

Διότι τώρα έχουμε μια αχαλίνωτη, πλεονέκτρια και ανικανοποίητη κοινωνία, έχουν τεράστια μεγέθη, φρικιαστικά όπλα ομαδικής εξόντωσης!

Στόχος είναι να προκληθεί παγκόσμια οικονομική ύφεση και γενικευμένο αδιέξοδο, που να είναι κοντά στο ΧΑΟΣ.

Τότε θα προταθεί σαν μοναδική λύση η δημιουργία Παγκόσμιου Νομίσματος, Παγκόσμιας Κεντρικής Τράπεζας ελεγχόμενης από τους ίδιους και Παγκόσμιας Κυβέρνησης.

Και έχουμε σοβαρούς λόγους να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δε θα διστάσουν σε τίποτα μπροστά στο κέρδος και στη μέθη της εξουσίας.

 Η Παγκόσμια Κυβέρνηση τους θα είναι παγκόσμια δικτατορία.

 ΠΩΣ ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;

Το διαδίκτυο σήμερα έχει μηδενίσει τις αποστάσεις και η πληροφορία μεταδίδεται αστραπιαία.

Το παιχνίδι αυτό κατάφεραν και το κράτησαν κρυφό για πάνω από 300 χρόνια με τις μασονικές στοές και τις μυστικές λέσχες.

 Σήμερα όμως με την τεράστια εξάπλωση του διαδικτύου και την ανταλλαγή πληροφοριών, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τα φοβερά τους σχέδια.

Ολες οι παραπάνω πληροφορίες μπορούν να διασταυρωθούν με λίγο ψάξιμο στο internet.

 Ψάξτε “Καταστατικό κεντρικής τράπεζας” στο google και θα κατεβάσετε το καταστατικό της τράπεζας Ελλάδος σε PDF.

 Ψάξτε “European central bank memorandum” και θα βρείτε το καταστατικό της ΕΚΤ.  Ψάξτε “μετοχική σύνθεση τραπεζών” και προσπαθείστε να βρείτε τη μετοχική σύνθεση της κεντρικής τράπεζας.

Δεν θα τη βρείτε.

Θα βρείτε για όλες τις τράπεζες, εκτός από την κεντρική.

 ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ;

Φυσικά.

Οι σημερινοί πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται ούτε εκπροσωπούν τα συμφέροντα του λαού.

 Είναι πράκτορες ΚΑΙ (διαχωριζόμενα ανθρωπάρια) των μεγαλοτραπεζιτών, και αυτών τα συμφέροντα εξυπηρετούν.

Με μεγάλη ευκολία θα διαθέσουν δισεκατομύρια για αγορά αμυντικού εξοπλισμού, για ανούσια σχολικά βιβλία, για αγορά πανάκριβων συστημάτων παρακολούθησης, για οτιδήποτε άχρηστο και ακριβό.

Θα σπαταλήσουν με μανία το δημόσιο πλούτο και θα φέρουν τη χώρα σε κατάσταση ανάγκης για ακόμα μεγαλύτερο δανεισμό.

Σκεφτείτε το λίγο.

 Ο ΓΑΠ εργάζεται για το δικό μας συμφέρον ή τρέχει να εξασφαλίσει το τραπεζικό καρτέλ;

ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ;

Οι αργυραμοιβοί ελέγχουν έμμεσα ή άμεσα όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνο, περιοδικά.

Εχουν πράκτορες που δεν κάνουν άλλη εργασία παρα μόνο να προωθούν στα ΜΜΕ τις πληροφορίες που πρέπει, να ελέγχουν την εκλογή των αρχόντων σε τοπικό και εθνικό επίπεδο φροντίζοντας να μην εκθέτουν σε κοινή θέα το διεφθαρμένο αυτό νομισματικό σύστημα.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ;

Ο μόνος τρόπος να αντισταθούμε σε έναν εχθρό τόσο πανίσχυρο όσο το τραπεζικό καρτέλ (που ελέγχει τα media, τις τράπεζες, τους πολιτικούς και μέσω αυτών το στρατό, την αστυνομία, τις τηλεπικοινωνίες….) είναι η πολιτική ανυπακοή.

Ο Γκάντι με πολιτική ανυπακοή και πλήρη έλειψη πολεμικού εξοπλισμού κατάφερε και έδιωξε την πανίσχυρη τότε Βρετανική Αυτοκρατορία από την Ινδία, και είμαι σίγουρος ότι αν δεν δολοφονούνταν, σήμερα η Ινδία θα ήταν μια πολύ ισχυρότερη χώρα στη Διεθνή σκακιέρα.

Είναι αυτό που διατυμπανίζω χρόνια, ότι έχουμε την εύκολη και ειρηνική λύση να τους τρέψουμε σε άτακτη φυγή,  το πολύ σε μια εβδομάδα, με πανελλαδική… ΛΕΥΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ!!!

Η ερώτηση λοιπόν είναι τι θα κάνουμε σαν ελληνικός λαός.

 Η μια επιλογή είναι να γίνουμε σκλάβοι των Διεθνών Τραπεζιτών και των εγχώριων πρακτόρων τους.

Η άλλη επιλογή είναι η αντίσταση, σήμερα όχι αύριο!

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 300 ΕΤΩΝ…ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ;

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ … Αμερικάνικες τράπεζες:

 Ολα οσα δεν ξέρεις Το παρακάτω άρθρο ειναι ιδιαίτερα αποκαλυπτιικό και ενδιαφέρον γιατί μας αφορά όλους.

Αν νομίζετε οτι αφορά κάποιον άλλο λαό, κάπου μακριά απο εδώ μάλλον κάνετε λάθος όπως αποκαλύπτουν τα στοιχεία που παραθέτονται εδω αναλυτικά.

 Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΙΣΩΣ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΤΡΕΛΟΥΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΣΟΦΟΙ…που με τον ιδιο τρόπο της καταχρέωσης και εξ αυτού υποδούλωσης, όπως θα δουμε βήμα – βήμα να συμβαίνει στην Αμερική, συνέβη και στην Ελλάδα απο την πρώτη στιγμή της “απελευθέρωσης” μας.

“Η Τράπεζα που κυβερνά την Αμερικανική οικονομία, την οποία εμφανίζουν διαρκώς τα ΜΜΕ σαν κεντρική τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτιών της Αμερικής FED ( Federal Reserve η Federal Reserve Bank) δεν ειναι άλλο από μια ιδιωτική εταιρία…κρυμμένη πίσω από ένα απατηλό τρανταχτό όνομα  που κάνει τον κόσμο -ακόμα και στην Αμερική- να νομίζει ότι πρόκειται για μια κρατική τράπεζα”.

 Οι μέτοχοι δεν μπορούν να φανούν γιατί κρύβονται πίσω απο την διαδικασία που λέγεται Nominee Offshore εταιρειών.

 Είναι ουσιαστικά με απλά λόγια μια Offshore εταιρεία της οποίας δεν φαίνονται οι μέτοχοι αλλά οι θεματοφύλακες.

Εδώ υπάρχει επίσης μια τεράστια παραπληροφόρηση παγκοσμίως όπου αναφέρουν τους θεματοφύλακες ως μετόχους.

Αλλά σ αυτή την φάση ας μην ασχοληθούμε με το ποιοι είναι οι αδιαφανείς μέτοχοι και ας αρκεστούμε να αναφέρουμε ότι δεν είναι ο λαός ούτε το κράτος και ας ασχοληθούμε λίγο με την ενδιαφέρουσα δράση της που έχει ρίξει εδώ και 100 χρόνια την Αμερικάνικη οικονομία σε ένα φαύλο κύκλο χρέους, πτωχεύσεων των επιχειρήσεων και νοικοκυριών καθώς και την ανάγκη επιβολής διαρκώς περισσότερων δυσβάσταχτων φόρων προς ικανοποίηση των διαρκώς αυξημένων τόκων και δανείων από την ιδιωτική αυτή τράπεζα που δημιουργεί χρήματα από το τίποτα.

Η ομοσπονδιακή Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών (δηλαδή η Κεντρική Τράπεζα της Αμερικής) δεν είναι «σαν τις άλλες», στις οποίες την πλειοψηφία των μετοχών έχουν οι εθνικές κυβερνήσεις, που επιλέγουν τις διοικήσεις . (όπου βέβαια ισχύει αυτό μια και το κόλπο FED έχει επαναληφθεί και αλλού όπως θα δούμε παρακάτω και πολλές κυβερνήσεις έχουν τις μετοχές αλλά τον έλεγχο έχουν άλλοι).

 Η Federal Reserve, (Fed), (Κεντρική Τράπεζα της Αμερικής η οποία ορίζει την τύχη της Αμερικάνικης οικονομίας και κατ επέκταση του Αμερικάνικου λαού και του κόσμου ολου)… είναι ΠΑΡΑΝΟΜΑ ιδιωτική.

 Το άρθρο 1, παράγραφος 8, εδάφιο 5, του συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών ορίζει ότι το Κογκρέσο έχει το δικαίωμα να εκδίδει νόμισμα και να ρυθμίσει την ισοτιμία του με τα ξένα νομίσματα.

Η συνταγματική αυτή πρόνοια ΜΕ ΔΟΛΟ ΠΑΡΑΚΑΜΦΘΗΚΕ και έμεινε στα χαρτιά.

(Όπως είχε γίνει και με τον πρόγονο της FED που με αγώνες κατάφεραν να σταματήσουν πραγματικοί ΗΡΩΕΣ το 1835).

 Το απίστευτο σήμερα γεγονός όπως θα δούμε παρακάτω είναι ότι η έκδοση του δολαρίου δεν ανήκει στις αρμοδιότητες της αμερικανικής κυβέρνησης -όπως οφείλει και όπως νομίζει ο κόσμος διεθνώς- η οποία Αμερικάνικη κυβέρνηση δεν ελέγχει την κυκλοφορία του αμερικάνικου χρήματος.

 Αυτές οι αρμοδιότητες έχουν εκχωρηθεί με δόλο σε μια ιδιωτική εταιρία με το όνομα FED.

 (Federal Reserve Bank την εταιρεία δηλαδή που αυτοαποκαλείται Κεντρική Τράπεζα η Ομσπονιδακή Τράπεζα).

Το Ομοσπονδιακό τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ, (η ιδιωτική εταιρεία FED η οποία κρυμένη πίσω απο τον τίτλο της ολοι νομίζουν κρατική), ξανα-δημιουργήθηκε με δόλεια άδεια από τον Πρόεδρο Woodrow Wilson το καλοκαίρι του 1913, με πρόφαση «να αντικαταστήσει και να ελέγχει την αναρχία των πολλών ιδιωτικών τραπεζών», (θεωρητικά), και «για να σταθεροποιήσει την κυκλοφορία τραπεζογραμματίων».

Το προηγούμενο «φεουδαλικό» τραπεζικό σύστημα, επέτρεπε στους τραπεζίτες να εκδίδουν δικά τους τραπεζογραμμάτια και να ελέγχουν τις τοπικές κοινότητες.

Η αμερικάνικη κυβέρνηση δεν έκανε δηλαδή σχεδόν ποτέ (εκτός από την περίοδο του προέδρου Λινκολτ 1809 – 1865) αυτό που είχε υποχρέωση να κάνει.

Να εκδίδει μόνη της τα εν κυκλοφορία τραπεζογραμμάτια (χαρτονομίσματα) ανάλογα με τις ανάγκες του λαού και του κράτους της αντί να τα δανείζεται από τους ιδιώτες που τα τυπώνουν και αυτοαποκαλούνται διεθνείς τραπεζίτες.

ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ (εν έτη 1927)… ΙΔΡΥΕΤΑΙ Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΚτΕ), ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΙΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΤΕ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ και Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΧΑΝΕΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.

Για να καταλάβετε ποιοι και πως κυβερνούν την Ελλάδα) Έτσι, από το απόλυτο δημιουργημένο χάος, το σύστημα πέρασε από την «δικτατορία των πολλών τραπεζιτών», στην απόλυτη δικτατορία των λίγων.

 (Ρότσιλντ –Ροκφέλερ κ.α.) Ο βουλευτής Charles Α. Lindberg, (πατέρας του διάσημου πιλότου τυχερού Λύντι), κατάλαβε το στημένο κόλπο της υπερχρέωσης και χειραγώγησης της χώρας του, (πίσω από το “Ομοσπονδιακό” όνομα του δανειστή που σε δανείζει και μάλιστα έντοκα αυτό που στην πραγματικότητα σου ανήκει δωρεάν), αντέδρασε στις προτάσεις του Woodrow Wilson και σε δημόσια ομιλία του ,στις 20 Ιανουαρίου 1915, είχε πει:

«Το σύστημα είναι Καθαρά ιδιωτικό, και αποβλέπει σε έναν μόνο σκοπό, την μεγιστοποίηση των πιθανών κερδών από τη χρήση των χρημάτων άλλων ανθρώπων, προς όφελος των μετόχων και εκείνων που συνδέονται με αυτούς».

Η καρδιά του συστήματος του Wilson ήταν και είναι η ομοσπονδιακή τράπεζα της Νέας Υόρκης, Federal Reserve Bank of New York, οποία κατέχει το 53% της ομοσπονδιακής τράπεζας, και γύρω από αυτήν λειτουργούν 12 ακόμα περιφερειακές ομοσπονδιακές τράπεζες.

Η νομισματική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της ομοσπονδιακής τράπεζας, δηλαδή των ιδιωτών και όχι της κυβέρνησης.

Αυτή η πρακτική -εκτός από εξω κάθε λογικής- βρίσκεται και σε αντίφαση με το αμερικανικό σύνταγμα που εκχωρεί αυτή την αρμοδιότητα στο ομοσπονδιακό Κογκρέσο.

 Η Βουλή των αντιπροσώπων μάλιστα και η Γερουσία προσπάθησαν το 1936 να ανακτήσουν αυτό το δικαίωμα χωρίς επιτυχία.

Όταν άρχισαν οι ακροάσεις η επιτροπή του Κογκρέσου εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

«Το Κογκρέσο θεωρεί η μόνιμη ευημερία των ανθρώπων και η προστασία της οικονομικής ζωής του έθνους εξαρτώνται από την καθιέρωση ενός νομισματικού συστήματος που θα βρίσκεται πλήρως υπό τον έλεγχο του, το οποίο θα υποστηρίζει τα συμφέροντα των αγροτών, των εργαζομένων, της βιομηχανίας, και του εμπορίου, και που θα εξασφαλίζει επαρκή χρηματοδότηση, εμπόριο, σταθερή μέση αγοραστική δύναμη, και θα αποφύγει την υπερβολική επέκταση ή την καταστρεπτική περικοπή των πιστώσεων».

Ο καθηγητής Allen B. Brown, στην κατάθεσή του στο Κογκρέσο, είχε υποστηρίξει -όπως είναι λογικό και όπως είχε κάνει σωτήρια για την χώρα του ο δολοφονημένος πρόεδρος Λινκολτ αρκετά χρόνια πριν- την εκτύπωση από το κράτος του εθνικού νομίσματος αντί για τον έντοκο μάλιστα δανεισμό του, για την κάλυψη των ελλειμμάτων του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού, τονίζοντας ότι ο αμερικανικός λαός πληρώνει με ιδρώτα και αίμα τους τόκους και κεφάλαια δανειζόμενος τα χρήματα που του ανήκουν.

(Δηλαδή από όταν γεννιέται ένα παιδί χρωστάει στους ιδιώτες τραπεζίτες που τυπώνουν “γεννούν” αντίστοιχα το απαραίτητο χρήμα και μάλιστα έντοκα.

Και ακόμα χειρότερα κατά την κρίση τους το αποσύρουν από την αγορά στραγγαλίζοντας την μεθοδευμένα).

Οι τράπεζες είχε πει ο καθηγητής δεν δανείζονται από το κράτος το δημόσιο χρήμα όπως θα όφειλαν, αλλά εκδίδουν εκ του μηδενός παράνομα χρήματα τα οποία στην συνέχεια δανείζουν και μάλιστα έντοκα.

Για κάθε δολάριο που οι τραπεζίτες -αντί του κράτους- τυπώνουν και βάζουν στο πιστωτικό σύστημα, δημιουργούν -επίσης χωρίς να τα έχουν και πάλι εκ του μηδενός δηλαδή- αλλά 10 πιστωτικά δολάρια, που τα θεωρούν επίσης δικά τους, απλά και μόνο επειδή αυτοί τα δημοιούργησαν -παρακάμπτοντας και το ίδιο το σύνταγμα που την λειτουργία αυτή αναθέτει στο κράτος-, αν και τα πιστωτικά δολάρια στηρίζονται στον ανθρώπινο ιδρώτα και την εργασία και στις παραγωγικές ιδέες που δεν είναι δικιές τους.

(Δηλαδή τα διμοιουργημένα “τυπωμένα” που χορηγήθικαν από τους τραπεζίτες και μάλιστα έντοκα αυτά δολάρια πρέπει μετά να εξωφληθούν μαζί με τους τόκους τους από την σκληρή δουλειά του λαού).

Τα σχόλια Allen B. Brown ήταν ένα άμεσο ράπισμα στο Ομοσπονδιακό σύστημα που ήταν μόνο 23 ετών, τότε.

Δηλαδή μέσω ενός φαινομενικά πολύπλοκου αλλά στην πράξη απλού κόλπου:

Δημιουργεί (τυπώνει) η ιδιωτική FED αρχικά χρήματα και αντί να τα δανείζεται τυπώνει και δανείζει (απλά διαβάστε τι γράφει επάνω ένα δολάριο για να καταλάβετε ποιος το δημιούργησε και σε ποιόν ανήκει).

Τα οποία στην συνέχεια και αυτά τα αρχικά δημιουργημένα οι μετέπειτα τράπεζες που τα δανείζονται έχουν το δικαίωμα με την σειρά τους να δανείζουν δεκαπλάσια από αυτά που δανείζονται από την αρχική δημιουργό FED.

Έτσι όλοι οι τραπεζίτες τρώνε και δεν μιλά κανείς.

Οι πολιτικοί και ο λαος δεν καταλαβαίνουν την πλεκτάνη που έχει στηθεί εναντίων τους και το άρρωστο σύστημα διαιωνίζεται, γιγαντόνωντας ενα χρέος που ποτέ δεν μπορεί να εξοφλήσει ο λαός όσο σκληρά και αν φορολογείται απο τον εισπράκτορα του χρέους την εκεί φοβερή και τρομερή ομοσπονδιακή εφορία IRS η οποία εισπράτει με την σειρά της πολαπλάσια (λόγο τόκων) τα δολάρια που τύπωσε και έδωσε η επίσης ομοσπονδιακή FED.

Και οι λίγοι ορθά και για το κοινό καλό σκεπτόμενοι που αντιστέκονται στο ν ανοίκει το κράτος στην Κεντρική του Τράπεζα και οχι η Κεντρική Τράπεζα στο κράτος, έχουν την τύχη που θα δούμε παρακάτω:

 (Οπως είχε γίνει και κατά το παρελθόν με τον πρόγονο της FED) Το 1881 ο τότε αμερικανός πρόεδρος Τζέιμς Γκάρφιλντ έκανε σημαντική ομιλία οπου αποκαλύπτει τα προαναφερόμενα, ότι όταν δηλαδή η έκδοση του χρήματος είναι από λίγους ιδιώτες που δανείζουν το κράτος και τον λαό, ασκούν και πολιτική κατά την βούληση τους και δημιουργούν τις ανόδους και πτώσεις της οικονομίας κατά τα συμφέροντα τους, την φτώχεια και τον πλούτο όποτε και σε όποιους θέλουν, μην αφήνοντας την οικονομία να ορθοποδήσει και να εδραιώσει μια σταθερά ανοδική πορεία.

Μερικές εβδομάδες μετά (2-7-1881) ο πρόεδρος Γκάρφιλντ δολοφονείται!

 Το ίδιο επαναλύφθηκε αρκετά χρόνια μετά όπου το 1963, επι της εποχής πλέον της σημερινής FED, ο Πρόεδρος John Kennedy αποφάσισε να κάνει τη μεγάλη πραγματική μεταρρύθμιση και να βάλει τα πράγματα στην θέση τους.

Να σταματήσει τον κατήφορο του δανεισμού του Αμερικάνικου κράτους των χρημάτων που διανέμονται και αναλογούν στους πολίτες, και να καταργήσει το Ομοσπονδιακό Τραπεζικό Σύστημα FED.

(όπως είχε κατορθώσει επιτυχώς ο πρόεδρος Jacksonτο 1835 με τον πρόγονο της FED) Ετσι υπέγραψε διάταγμα με το οποίο έδινε εντολή στην κυβέρνηση του, να αποκαταστήσει ξανά την συνταγματική τάξη για τον έλεγχο της εκδόσης του αμερικανικού νομίσματος, το οποίο θα επέστρεφε ξανά στο κράτος όπου ανοίκει και μαζί ο έλεγχος και η διακυβέρνηση της χώρας, όπως είχε κάνει και κατά το παρελθόν ο πρόεδρος Λινκολντ.

Ο Πρόεδρος Kennedy ήταν νεκρός τρεις εβδομάδες αργότερα.

Όταν ο επόμενος Πρόεδρος Lyndon Johnson ανέλαβε τα καθήκοντά του, ακύρωσε αμέσως το διάταγμα Kennedy και οι Ρότσιλντ – Ροκφέλερ κέρδισαν έναν ακόμα πόλεμο κατά της αμερικάνικης ελευθερίας και της ανθρωπότητας ολόκληρης.

Και όλα αυτά δηλαδή στην χώρα που διαφημίζει την ελευθερία της αλλά κρύβει επιμελώς οτι η ελευθερία αυτή βρίσκεται κάτω από την σκλαβιά των τραπεζιτών της.

Περισσότερο από το 50% των μετοχών της Federal Reserve Bank ανήκαν στις μεγάλες τράπεζες της νέας Υόρκης, η National City Bank του Ροκφέλερ, η National Bank of Commerce, η First National Bank, η Chase National Bank, και η Marine National Bank. Όταν η National City Bank του Ροκφέλερ συγχωνευθηκε με την J.P. Morgan – First National Bank το 1955, ο όμιλος Ροκφέλερ ελέγχε το 22% των μετοχών της Federal Reserve Bank of New York.

Οι βασικοί μέτοχοι της Federal Reserve Bank είναι:

Οι Τράπεζες Rothchild του Λονδίνου και του Βερολίνου. Οι ναυαρχίδες του συστήματος. Ο πατριάρχης το συστήματος βαρόνος M. A. Rothschild είχε πει: «Δώστε μου τον έλεγχο του νομίσματος ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος κάνει τους νόμους».
Η επενδυτική Τράπεζα των αδελφών Lazard του Παρισιού, (Lazard Brothers Bank ) που ανήκει στο σύστημα Rothchild. Ιδρύθηκε το 1848, και μέχρι το 2005 ήταν ιδιωτική εταιρεία.
Οι Τράπεζες Warburg Bank του Αμβούργου και του Άμστερνταμ, που και αυτές ανήκουν στο σύστημα Rothchild.

Οι τραπεζιτική δραστηριότητα της εβραϊκής οικογένειας Warburg ξεκίνησε με την ίδρυση της M.M. Warburg & Company, το 1798 .

 Οι αδελφοι Max και Sidney Warburg, ήταν οικονομικοί υποστηρικτές του Χίτλερ από το 1929. Από το ημερολόγιο του Αμερικανού πρέσβη στο Βερολίνο William Dodd, γνωρίζουμε ότι συναντήθηκαν το 1933 με τον καγκελάριο πια Χίτλερ και έκλεισαν «δουλειές» ο Henry Mann της National City Bank ,ο Winthrop W. Aldrich της Chase. Bank και ο διευθυντής δημοσίων σχέσεων του Rockefeller, Ivy Lee.

(Ακούσατε ποτέ την Wall Street να καταγγέλλει το «Ολοκαύτωμα» των ομοθρήσκων και ομοεθνών τους, και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως;).

 Ο Paul Moritz Warburg, που διορίστηκε από τον πρόεδρο Wilson στο πρώτο συμβούλιο της ομοσπονδιακής τράπεζας ,(1913-1918), εγκαταστάθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1902 και μπήκε συνεταίρος στην Kuhn, Loeb & Company όπου εργαζόταν σαν στέλεχος ο κουνιάδος της γυναίκας του, ο Jacob Schiff, ο οποίος αργότερα χρηματοδότησε με 20 εκατ. δολ, τον Τρότσκι, για να φέρει εις πέρας την επανάσταση των μπολσεβίκων.

Ο Paul Moritz Warburg ήταν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της ανάγκης δημιουργίας της Federal Reserve.

 Ο Paul Moritz Warburg τοποθετήθηκε διευθυντής στο πρώτο συμβούλιο του περίφημου Council on Foreign Relations κατά την ίδρυση του,το 1921. 4.

 Η «Israel Moses Seif Bank» της Ιταλίας 5.

 Η Lehman Brothers Bank της Νέας Υόρκης, του συστήματος Ρότσιλντ (που χρεοκόπησε).

Ο Henry Lehman, Εβραίος μετανάστης από τη Γερμανία εγκαταστάθηκε στο Montgomery της Alabama το 1844 και άνοιξε ένα μπακαλικάκι.

Έξι χρόνια μετά ήρθαν κοντά του τα αδέλφια Emanuel και Mayer και έτσι δημιουργήθηκαν οι Lehman Brothers που ασχολήθηκαν με το βαμβάκι.

Το 1858 ανοιξαν υποκατάστημα στη νέα Υόρκη, τους γνώρισαν οι Ρότσιλντ που προστάτευαν όλους τους Γερμανοεβραίους, και τους έκαναν τραπεζίτες.

Η «Kuhn-Loeb bank» της Νέας Υόρκης

Η « New York Chase Manhattan Bank» των Ροκφέλερ , που ελέγχει τις άλλες 11 περιφερειακές ομοσπονδιακές τράπεζες.

Η «Goldman-Sachs» της Νέας Υόρκης.

Λίγοι Εβραίοι Τραπεζίτες, οι Lehman, Goldman, Sachs, Kuhn, Loeb, Rockefeller, Max, Sidney και Paul Warburg, Jacob Schiff, Henry Mann, Rothchild είναι αυτοί που σπέρνουν την καταστροφή , τον όλεθρο και τον πόλεμο, που ρουφάνε καθημερινά το αίμα των ανθρώπων για τους τόκους. Είναι αυτοί που δολοφόνησαν τον Τζον Κένεντι.

 Αυτοί προκάλεσαν, την κρίση που θα πληρώσουμε όλοι μας.

 Η μόνη λύση είναι εκείνη που προσπάθησε να επιβάλει ο πρόεδρος Κένεντι.

Το εκδοτικό προνόμιο στο κράτος.

 Έκδοση νομίσματος, με κανόνες, και όχι δανεισμός για την κάλυψη του δημοσίου ελλείμματος.

Τέρμα στην ασυδοσία των τραπεζιτών.

Ο έλεγχος της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας, πρέπει να περάσει στα κοινοβούλια.

Τέρμα το « ποίημα» η για την δήθεν ανεξαρτησία της.

Θυγατρική του συστήματος Ρότσιλντ –Ροκφέλερ είναι.

Και επιπλέον κρυμένοι πίσω απο το παραπλανιτικό τους όνομα, εβαλαν την εταιρεία τους στο απορόβλητο, και ετσι αυτοί που απομιζούν μια τεράστια ενωση πολιτιών όπως τις ΗΠΑ φορολογούν και δεν φορολογούνται.

Οι φόροι βλέπεις ειναι για μας τα κορίδα, για να εισπράτει το κράτος χρήματα για τους ξένους δανειστές μας και απο πάνω να είμαστε ακόμα πιο χρεωμένοι, οσο δυσβάστακτοι και αν είναι αυτοί οι φόροι.

Δημιουργούν ουσιαστικά χρήμα τυπώνοντας χαρτιά (χαρτονομίσματα, ομόλογα, κ.τ.λ.) τα οποία δανείζουν το κράτος και τον πολίτη φορτώνοντας τον με χρέος και υποχρέωση πληρωμής τόκων εν τη γένεση του.

Με απλά λόγια σα να είναι ο τυπογράφος σου δανειστής σου με χρήματα το οποία τύπωσε ο ίδιος και εσύ απλά το κορόιδο που τα παίρνεις και μάλιστα έντοκα και τα νομιμοποιείς.

Και έτσι με το απλό αυτό κόλπο βρίσκονται “αυτοί” πάντα από πάνω μια και το χρήμα που έπρεπε να δημιουργεί (τυπώνει) το κράτος -όπως οφείλει- για να καλύψει την ανάπτυξη και την αύξηση των γεννήσεων που δημιουργούν την ανάγκη για περισσότερο εν κυκλοφορία χρήμα, το δανείζετε ουσιαστικά από τον τυπογράφο που προαναφέραμε.

(Το ίδιο κόλπο έκαναν και σε άλλα κράτη και όποιοι πολιτικοί αρνήθηκαν τον έλεγχο του χρήματος -και κατ επέκταση του κράτους τους, τιμωρήθηκαν και εκτελέσθηκαν σαν προδότες η εχθροί του λαού)

Οι περισσότεροι αμερικανοί πρόεδροι που αγωνίστικάν ν αναλάβει πλέον η κυβέρνηση της Αμερικής -όπως οφείλει- την διαχείρηση του νομίσματος της, να το εκδίδει η ίδια

ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΤΟ ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ FED ΠΟΥ ΔΟΛΙΑ ΕΧΕΙ ΣΥΣΤΑΘΕΙ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ, ΔΗΜΟΙΟΥΡΓΕΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΩΣ,

 κρατώντας όμοιρους στις διαθέσεις της, ολες της κυβερνήσεις του κόσμου.

ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ.!!!

Μέχρι τώρα δεν βρέθικαν ικανοί άνθρωποι να βάλουν στην θέση της αυτη τη λερναία ύδρα που εχει ρίζες και κεφαλή στα μεγαλύτερα κράτη, αφίνοντας να δουλεύουν ανενόχλητοι, επαλυθεύοντας ένα – ενα τα προτόκολα της παγκόσμιας διακυβέρνησης:

 (Αποσπάσματα) Πρωτόκολλο Εικοστό Πρώτο – Έλληνες αφυπνισθείτε.

 Επωφεληθήκαμε τη διαφθορά των διοικητών και την αμέλεια των κυβερνητών, για να εισπράξουμε ποσά διπλάσια, τριπλάσια και ακόμη μεγαλύτερα, δανείζοντας στις κυβερνήσεις των Χριστιανών χρήμα που δεν ήταν καθόλου αναγκαίο στο Κράτος…

(Για να πάρουν κάποιοι προμήθειες δανείστηκαμε έντοκα χρήματα από αυτούς στους οποίους υποδουλωθήκαμε, αντί να τυπώσουν τραπεζογραμμάτια (χαρτονομίσματα) και να αυτοδανειστούμε άτοκα) …

Πρωτόκολλο Εικοστό Δεύτερο – Έλληνες αφυπνισθείτε.

 Έχουμε στα χέρια μας τη μεγαλύτερη δύναμη της σημερινής εποχής, το χρυσό…

 Πρωτόκολλο Τρίτο – Έλληνες αφυπνισθείτε.

 Λίγο χρόνο ακόμη και οι αταξίες, οι χρεωκοπίες θα εμφανισθούν παντού.

Πρωτόκολλο Τέταρτο – Έλληνες αφυπνισθείτε.

 Ποιος θα μπορούσε να ανατρέψει μια αόρατη δύναμη;

Διότι τέτοια είναι η δική μας.

Η εξωτερική επιφάνεια του Μασονισμού δε χρησιμεύει παρά στο να καλύπτει τους σκοπούς μας.

Το σχέδιο της ενέργειας της αόρατης αυτής δύναμης και επιπλέον ο τόπος της διαμονής της θα μένουν πάντοτε άγνωστα στο λαό.

Οι κοινωνίες αυτές θα έχουν μία απόλυτη απέχθεια προς την ανώτερη πολιτική και προς τη Θρησκεία. …

Πρωτόκολλο Πέμπτο – Έλληνες αφυπνισθείτε.

 Οι δυνάμεις δε μπορούν να συνάψουν ούτε την πιο ασήμαντη συμφωνία χωρίς να παίρνουμε εμείς μέρος σ’ αυτή.

Θα κουράζουμε τόσο πολύ τους Χριστιανούς μ’ αυτή την ελευθερία, ώστε θα τους εξαναγκάζουμε να μας προσφέρουν μια διεθνή εξουσία, η διάταξη της οποίας θα είναι τέτοια, ώστε να κατορθώσει, χωρίς να τις συντρίψει, να περιλάβει τις δυνάμεις όλων των Κρατών του Κόσμου και να σχηματίσει την Υπέρτατη Κυβέρνηση. …

Πρωτόκολλο Έκτο – Έλληνες αφυπνισθείτε.

 Η αριστοκρατία των Χριστιανών σαν πολιτική δύναμη εξαφανίσθηκε.

 Δε χρειάζεται να την λάβουμε υπόψη.

Αλλά επειδή είναι ιδιοκτήτρια εδαφικών περιουσιών, και μπορεί ως εκ τούτου να μας βλάψει λόγω των ανεξάρτητων πόρων της, είναι απόλυτα αναγκαίο να αφαιρέσουμε την κατοχή των γαιών της.

Πρωτόκολλο Έβδομο – Έλληνες αφυπνισθείτε,

Σ’ όλη την Ευρώπη, όπως και στις άλλες Ηπείρους, πρέπει να ξεσηκώνουμε την ταραχή, τη διχόνοια και το μίσος.

 Το όφελος είναι διπλό.

Ο ασφαλέστερος δρόμος της επιτυχίας στην πολιτική είναι η μυστικότητα των ενεργειών της.

 Ο λόγος του Διπλωμάτη δεν οφείλει να συμφωνεί με τις πράξεις του.

Η κοινή γνώμη θα μας βοηθήσει σ’ αυτό, αυτή η κοινή γνώμη, την οποία η “μεγάλη δύναμη”, δηλαδή ο τύπος, έχει ήδη βάλει μυστικά μέσα στα χέρια μας.

Πράγματι, εκτός από μερικές εξαιρέσεις, τις οποίες είναι περιττό να λάβουμε υπόψη, ο τύπος είναι εντελώς στην εξουσία μας. …

Πρωτόκολλο Ένατο – Έλληνες αφυπνισθείτε.

 Θα κυβερνήσουμε με χέρι σταθερό, διότι έχουμε να κάνουμε με συντρίμμια ενός κόσμου άλλοτε ισχυρού, σήμερα όμως υποταγμένου σε μας.

 Κρατούμε στα χέρια μας υπέρμετρες φιλοδοξίες, ένθερμες απληστίες, ανελέητες εκδικήσεις, μνησίκακες έχθρες.

Εμείς είμαστε εκείνοι από τους οποίους προέρχεται ο τρόμος, που έχει κυριεύσει το παν.

Έχουμε στην υπηρεσία μας ανθρώπους όλων των αρχών, όλων των δογμάτων.

Επανορθωτές της μοναρχίας, δημαγωγούς, κοινωνιστές, επαναστάτες, και κάθε είδους ουτοπιστές.

 Έχουμε αναθέσει σε όλο τον κόσμο από μία εργασία:

Καθένας τους υποσκάπτει τα τελευταία λείψανα της εξουσίας, προσπαθεί να ανατρέψει οτιδήποτε μένει ακόμη όρθιο.

Ο λαός άρχισε να κραυγάζει ότι είναι αναγκαίο να λύσουμε το κοινωνικό ζήτημα με διεθνή συνεννόηση.

Ο λαός άρχισε να κραυγάζει ότι είναι αναγκαίο να λύσουμε το κοινωνικό ζήτημα με διεθνή συνεννόηση.

Η διαίρεση του λαού σε κόμματα τους έχει φέρει όλους στην διάθεσή μας, διότι, για να υποστηρίξει κάποιος μια πάλη συναγωνισμού, χρειάζεται χρήμα, και το χρήμα βρίσκεται ολόκληρο στα χέρια μας. …

 Πρωτόκολλο Δέκατο – Έλληνες αφυπνισθείτε.

 Επαναλαμβάνω σήμερα ό,τι ήδη είπα, και παρακαλώ να το θυμηθείτε, ότι δηλαδή ασφαλώς οι Κυβερνήσεις και οι λαοί δε βλέπουν παρά μόνο την εξωτερική επιφάνεια των πραγμάτων.

Και πως θα μπορούσαν να διερευνήσουν την εσωτερική σημασία τους, αφού οι αντιπρόσωποί τους δε σκέφτονται τίποτε άλλο παρά να διασκεδάζουν; …

Πρωτόκολλο Δωδέκατο – Έλληνες αφυπνισθείτε.

 Απέναντι στον Τύπο θα ενεργούμε με τον εξής τρόπο.

 Ποιο ρόλο παίζει τώρα ο Τύπος;

 Χρησιμεύει για να αναφλέγει τα πάθη ή να συντηρεί τους εγωισμούς των κομμάτων.

 Είναι μάταιος, άδικος, ψεύτης και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν καθόλου σε τι χρησιμεύει.

Θα του φορέσουμε σαμάρι και θα του βάλουμε γερά χαλινάρια… Αν βρεθούν πρόσωπα που θα θέλουν να γράψουν εναντίον μας, δε θα βρεθεί κανείς για να εκτυπώσει τα γραπτά τους. …

Πρωτόκολλο Δέκατο Τρίτο – Έλληνες αφυπνισθείτε.

 Ο Τύπος άλλωστε θα τραβάει αμέσως την προσοχή πάνω σε νέα ζητήματα (έχουμε, όπως γνωρίζετε, συνηθίσει τους ανθρώπους να ζητούν πάντοτε το νέο).

Χάνοντας λίγο-λίγο τη συνήθεια να σκέπτονται με δική τους πρωτοβουλία, θα καταλήξουν να μιλάνε για συνταύτιση των ιδεών μας, διότι θα είμαστε οι μόνοι που θα προτείνουμε νέες κατευθύνσεις της σκέψης μέσω τέτοιων προσώπων, που να μη θεωρούνται συνεργάτες μας.

Ο ρόλος των Φιλελεύθερων ουτοπιστών θα λήξει οριστικά όταν το πολίτευμά μας θα αναγνωριστεί.

Μέχρι τότε θα μας προσφέρουν καλές υπηρεσίες, γιατί υποτάξαμε αυτούς τους βλακοχριστιανούς με πλήρη επιτυχία με τη λέξη “πρόοδος” και δεν υπάρχει ούτε ένας μεταξύ τους, ο οποίος να βλέπει ότι κάτω απ’ αυτή τη λέξη κρύβεται πλάνη σε όλες τις περιπτώσεις που δεν πρόκειται για υλικές εφευρέσεις, αφού η αλήθεια είναι μία και μόνη και δε μπορεί να έχει πρόοδο. …

Πρωτόκολλο Δέκατο Πέμπτο – Έλληνες αφυπνισθείτε.

 Κάθε νέα δημιουργία οποιασδήποτε μυστικής οργάνωσης θα τιμωρείται επίσης με θάνατο.

Με τον ίδιο τρόπο θα μεταχειρισθούμε και τους Χριστιανούς Μασόνους που γνωρίζουν περισσότερα απ’ όσα πρέπει.

Όσοι συμμετέχουν στις μυστικές οργανώσεις είναι συνήθως φιλόδοξοι τυχοδιώκτες και γενικά άνθρωποι ως επί το πλείστον κενοί, με τους οποίους δε θα δυσκολευτούμε να συνεννοηθούμε για την εκπλήρωση των σκοπών μας.

 Ο θάνατος είναι το αναπόφευκτο τέλος καθενός.

Είναι προτιμότερο να επισπεύδουμε το τέλος εκείνων, οι οποίοι βάζουν εμπόδια στο έργο μας, παρά το τέλος το δικό μας, που δημιουργήσαμε αυτό το έργο. …

Πρωτόκολλο Δέκατο Έκτο – Έλληνες αφυπνισθείτε.

 Η κακή γνώση που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν για τα πολιτικά ζητήματα δημιουργεί ουτοπιστές και κακούς πολίτες.

Μπορείτε και μόνοι σας να καταλάβετε σε ποια κατάσταση έφερε τους Χριστιανούς η γενική μόρφωσή τους.

Το σύστημα της κατάπνιξης της σκέψης μπήκε ήδη σε εφαρμογή με τη μέθοδο που ονομάστηκε “διδασκαλία με εικόνες” και που θα μεταβάλλει τους Χριστιανούς σε υπάκουα ζώα που δε θα σκέπτονται και θ’ αναμένουν την παράσταση των πραγμάτων με εικόνες, για να τ’ αντιληφθούν… …

Πρωτόκολλο Δέκατο Όγδοο – Έλληνες αφυπνισθείτε.

 Θα εξαναγκάσουμε τις Κυβερνήσεις ν’ αναγνωρίσουν την αδυναμία τους με τα φανερά μέτρα ασφαλείας που θα παίρνουν, και με τον τρόπο αυτό θα καταστρέφουμε το γόητρο της εξουσίας. …

Πρωτόκολλο Δέκατο Ένατο – Έλληνες αφυπνισθείτε.

 Οι επαναστάσεις δεν είναι δυνατό να χαρακτηριστούν αλλιώς εκτός από γάβγισμα μικρού σκυλιού εναντίον ενός ελέφαντα.

Για μια καλά διοργανωμένη Κυβέρνηση, όχι από άποψη αστυνομικής, αλλά κοινωνικής οργάνωσης, το μικρό σκυλί γαβγίζει εναντίον του ελέφαντα, γιατί αγνοεί την ξεχωριστή του θέση και αξία.

Αρκεί κάποιος να αποδείξει μ’ ένα καλό παράδειγμα την αξία της μιας ή της άλλης, για να πάψουν τα σκυλάκια να γαβγίζουν και να συνηθίσουν να κουνάνε την ουρά τους μόλις εμφανίζεται ο ελέφαντας.

Για να αφαιρέσουμε το γόητρο της ανδρείας από το πολιτικό έγκλημα, θα τους καθίζουμε στο εδώλιο των κατηγορουμένων δίπλα με τους κλέφτες, τους δολοφόνους και τους κάθε λογής φτηνούς και ταπεινούς εγκληματίες.

Τότε η κοινή γνώμη θα συγχύσει στη σκέψη της αυτή την κατηγορία των εγκληματιών με τον εξευτελισμό των άλλων και θα τους αντιμετωπίσει με την ίδια περιφρόνηση.

Είμαστε διατεθειμένοι (και ελπίζω ότι το έχουμε κατορθώσει) να εμποδίσουμε τους Χριστιανούς να καταπολεμήσουν τις επαναστάσεις μ’ αυτό τον τρόπο.

Γι’ αυτό το σκοπό, μέσω του τύπου, των λόγων μας που δημοσιεύονται και των ωραίων εγχειριδίων της ιστορίας έχουμε διαφημίσει το μαρτύριο που προτίμησαν δήθεν οι επαναστάτες για το κοινό καλό.

Αυτή η διαφήμιση αύξησε τις τάξεις των φιλελευθέρων και έριξε χιλιάδες Χριστιανούς στις τάξεις του κοπαδιού μας. …

Πρωτόκολλο Εικοστό – Έλληνες αφυπνισθείτε.

 Μια προοδευτική φορολογία θα δώσει πολύ μεγαλύτερο εισόδημα από τη σημερινή αναλογική φορολογία, η οποία μας είναι χρήσιμη μόνο για να διεγείρουμε αναταραχές και δυσαρέσκειες μεταξύ των Χριστιανών.

Προκαλέσαμε στους Χριστιανούς οικονομικές κρίσεις με μοναδικό σκοπό ν’ αποσύρουμε το χρυσό από την κυκλοφορία.

Τεράστια κεφάλαια έμειναν στάσιμα, αποσύροντας και το χρήμα των Κρατών, που υποχρεώνονταν έτσι ν’ απευθύνονται στα ίδια αυτά κεφάλαια, για να βρουν χρήματα.

Τα δάνεια αυτά επιβάρυναν τα οικονομικά των Κρατών με την πληρωμή τόκων.

 Όσο καιρό τα δάνεια παρέμειναν εσωτερικά, οι Χριστιανοί δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να μεταβιβάζουν το χρήμα από την τσέπη του φτωχού στις τσέπες του πλούσιου.

Όταν όμως εξαγοράσαμε τα πρόσωπα που χρειάζονταν για να μεταφέρουμε τα δάνεια σε εξωτερικό έδαφος, όλα τα πλούτη των Χριστιανών διοχετεύθηκαν στα ταμεία μας και όλοι οι Χριστιανοί άρχισαν να μας πληρώνουν φόρο υποτέλειας.

Πόσο φανερή είναι η απουσία της κρίσης από τα καθαρά ζωώδη μυαλά των Χριστιανών!

 Δανείζονταν από μας με τόκο και χωρίς να σκέπτονται ότι θα χρειαζόταν ν’ αφαιρέσουν το χρήμα αυτό επιβαρυμένο με τους επιπλέον τόκους από τα ταμεία του Κράτους για να μας εξοφλήσουν!

 Υπήρχε τίποτε απλούστερο από το να παίρνουν το χρήμα που είχαν ανάγκη από τους φορολογουμένους τους; …

Πρωτόκολλο Εικοστό Πρώτο – Έλληνες αφυπνισθείτε.

 Επωφεληθήκαμε τη διαφθορά των διοικητών και την αμέλεια των κυβερνητών, για να εισπράξουμε ποσά διπλάσια, τριπλάσια και ακόμη μεγαλύτερα, δανείζοντας στις κυβερνήσεις των Χριστιανών χρήμα που δεν ήταν καθόλου αναγκαίο στο Κράτος. …

Πρωτόκολλο Εικοστό Δεύτερο- Έλληνες αφυπνισθείτε.

 Έχουμε στα χέρια μας τη μεγαλύτερη δύναμη της σημερινής εποχής, το χρυσό. … κ.α.

Τα Ένοχα Μυστικά του γράφει ο Παναγιώτης Τραϊανού Πρώτη δημοσίευση

Τα μυστικά που του επιτρέπουν να λειτουργεί ως “εργαλείο” ιμπεριαλισμού.  Τα μυστικά, που του επιτρέπουν να βοηθά τα καρτέλ να λεηλατούν τους λαούς της Ευρώπης.

 Έχει αναρωτηθεί κάποιος γιατί το Ευρώ έχει τα χαρακτηριστικά που έχει ως νόμισμα;

Είναι τυχαία ή μήπως εξυπηρετούν κάποια συγκεκριμένη στρατηγική;

Γιατί, για παράδειγμα, ενώ η Ε.Ε. μιμείται τις ΗΠΑ στην οικονομική πολιτική, δεν τις μιμήθηκε και στο θέμα του χαρτονομίσματος;

 Γιατί, ενώ το δολάριο έχει στο σύνολο των χαρτονομισμάτων του το ίδιο μέγεθος και την ίδια σχεδιαστική φιλοσοφία, το Ευρώ δεν το μιμείται;

Γιατί το Ευρώ έχει ανισομεγέθη χαρτονομίσματα ανάλογα με την αξία που αποτυπώνεται πάνω τους;

Γιατί η “εικόνα” του κάθε χαρτονομίσματος είναι απευθείας ανάλογη της αξίας την οποία αντιπροσωπεύει;

Γιατί δεν υπάρχει χαρτονόμισμα του ενός Ευρώ;

Με ποια λογική και με ποιο σκεπτικό δημιούργησαν ένα κέρμα των δύο ευρώ, που είναι κάτι παραπάνω από δύο δολάρια;

Με ποια λογική και με ποιο σκεπτικό τα χαρτονομίσματα ξεκινούν από τα πέντε Ευρώ, που είναι κάτι παραπάνω από πέντε δολάρια;

Το Ευρώ ήταν εξ αρχής σχεδιασμένο, για να οδηγήσει στην κερδοσκοπία.

Γιατί;

Διότι αυτό εξυπηρετούσε την ιμπεριαλιστική πολιτική των Αμερικανών.

 Την πολιτική, που θα τους επέτρεπε να ελέγχουν απόλυτα την οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 Της πιο πλούσιας αγοράς του Πλανήτη.

 Χρησιμοποίησαν το Ευρώ, για να μπορέσουν να φέρουν την κατάσταση στα μέτρα τους.

 Ευνόησαν μια πολιτική, η οποία θα οδηγούσε στη λεηλασία των φτωχών από τους πλούσιους, τόσο στο επίπεδο των κρατών όσο και σ’ αυτό των πολιτών.

Το Ευρώ σχεδιάστηκε από την αρχή για να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.

Ο Έλληνας σήμερα είναι φτωχός.

 Πιο φτωχός από οποιαδήποτε άλλη περίοδο της μεταπολεμικής ιστορίας. Ακόμα και μπροστά σε ένα περίπτερο είναι αδύναμος καταναλωτής.

 Διψάει και το σκέφτεται ν’ αγοράσει ένα μπουκάλι νερό.

Πεινάει και το σκέφτεται να πάρει ένα σάντουιτς.

Δεν έχει πλέον χρήματα στην τσέπη του.

Η ακρίβεια εξανεμίζει τον μισθό του.

Η ακρίβεια τον έχει κάνει φτωχό.

 Ένας από τους λόγους, που μας οδήγησε στην ανεξέλεγκτη έκρηξη της ακρίβειας, ήταν το Ευρώ.

Το νόμισμα, όχι από την άποψη την καθαρά οικονομική, η οποία έχει σχέση με τις ισοδυναμίες των νομισμάτων, αλλά από την άποψη του σχεδιασμού του, ως νόμισμα.

Αυτήν την έκρηξη ακρίβειας δεν μπόρεσε να τη σταματήσει κανένας, γιατί όλοι αιφνιδιάστηκαν.

Στον αιφνιδιασμό αυτόν συνετέλεσαν δύο πράγματα. Η αξία και η μορφή του νέου νομίσματος, καθώς και η συναλλακτική νοοτροπία των πολιτών, η οποία είχε καλλιεργηθεί εξαιτίας των παλαιών νομισμάτων.

 Σε μια οικονομία, όπως η ελληνική με τα δεδομένα μικρά μεγέθη της και τη δεδομένη νοοτροπία της, μπήκε ένα ιδιόμορφο κέρμα.

 Ένα κέρμα τεράστιας αξίας.

Όμως, σε μια οικονομία που “υποτιμούσε” το κέρμα, αυτό ήταν παγίδα.

 Οι αυξήσεις γίνονταν με τρόπο τον οποίο δεν μπορούσε ν’ “αντιληφθεί” το κοινό.

 Έδινε ο Έλληνας ένα κέρμα των επτακοσίων δραχμών, για να πάρει ένα αναψυκτικό — το οποίο την προηγούμενη ημέρα κόστιζε εξήντα δραχμές — και ντρεπόταν να ζητήσει ρέστα, γιατί απλούστατα στην προηγούμενη νομισματική πραγματικότητα το κέρμα ήταν ανύπαρκτης αξίας.

 Αυτό ήταν παγίδα για τον καταναλωτή και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έγινε.

Τις αυξήσεις και τα κόστη οι Έλληνες μέχρι εκείνη τη στιγμή τα αντιλαμβάνονταν με έναν συγκεκριμένο τρόπο.

Μέχρι τότε οι επτακόσιες δραχμές, που αποτυπωνόταν πάνω στο νέο κέρμα, ήταν γι’ αυτούς σημαντικές, γιατί ήταν ένα σημαντικό πεντακοσάρικο και δύο επίσης σημαντικά εκατοστάρικα.

Όταν το ίδιο ποσό έγινε κέρμα, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συμβαίνει.

Το αποτέλεσμα;

Ένα ματσάκι μαϊντανό, που έκανε πενήντα δραχμές την προηγούμενη της αλλαγής του νομίσματος, έγινε ξαφνικά ένα ευρώ.

Αυτό που άξιζε ένα ασήμαντο κέρμα, ξαφνικά και χωρίς αντίσταση, άξιζε την επόμενη μέρα ένα σημαντικό κέρμα.

Αυτή η κολοσσιαία αύξηση οφείλεται καθαρά στον σχεδιασμό του νομίσματος.

Αν δεν γινόταν αλλαγή του νομίσματος και ο μαϊντανός μέσα σε μια μέρα απαιτούσε για την απόκτησή του τρία εκατοστάρικα και πολλά κέρματα, θα γινόταν επανάσταση.

Τα ίδια έγιναν σχεδόν με όλα τα προϊόντα, χωρίς να υπάρχει καμία αντίδραση.

Έγινε δηλαδή μια “στρογγυλοποίηση” εντελώς παράλογη.

Ο λαός αφέθηκε στο έλεος των κερδοσκόπων και λεηλατήθηκε στην κυριολεξία.

Αποταμιεύσεις πολλών ετών εξανεμίστηκαν μέσα σε μια στιγμή.

 Περιουσίες ολόκληρες χάθηκαν.

Οι μισθοί χάνονταν στον δρόμο και δεν έφταναν πλέον μέχρι το σπίτι.

Γιατί;

Διότι δεν υπήρχαν άμυνες.

Ενώ μέχρι τότε ο Έλληνας αισθανόταν ότι με ένα πεντακοσάρικο στην τσέπη είχε χρήματα πάνω του, την επόμενη μέρα είχε ένα κέρμα μεγαλύτερης αξίας και θεωρούσε ότι δεν έχει τίποτε.

Λογικό είναι να το θεωρεί αυτό, γιατί δεν είχε τις απαιτούμενες άμυνες. Μέχρι τότε η άμυνά του στηριζόταν στην αξία των χαρτονομισμάτων.

Η άμυνα ενός λαού απέναντι στην ακρίβεια και την αισχροκέρδεια έχει σχέση με την καθημερινότητα.

 Είναι η άμυνα της νοικοκυράς, που βάζει για παράδειγμα ένα πεντακοσάρικο στο πορτοφόλι και γνωρίζει ότι μπορεί να πάει στο κρεοπωλείο και να πάρει τέσσερις μπριζόλες.

Είναι η άμυνα του φοιτητή, που βγαίνει με ένα πεντακοσάρικο και γνωρίζει ότι με αυτό μπορεί να πάρει ένα πακέτο τσιγάρα και να πιει έναν καφέ στην καφετέρια.

Είναι η άμυνα του συνταξιούχου, που θα βγάλει μια βόλτα τα εγγόνια του και μπορεί με ένα πεντακοσάρικο να τα ευχαριστήσει μπροστά από ένα περίπτερο.

 Όταν απειλούσες αυτό το χαρτονόμισμα, χτυπούσε “συναγερμός” για τον Έλληνα.

Χτυπούσε πραγματικός συναγερμός, γιατί προβλήματα λυμένα γίνονταν άλυτα.

 Η άμυνα για παράδειγμα του Έλληνα ήταν το χαρτονόμισμα του πεντακοσάρικου.

Ήταν το χαρτονόμισμα, που έλυνε βασικά προβλήματα της καθημερινότητας.

 Εκεί υπήρχε ο έλεγχος της ακρίβειας.

Ο λαός δηλαδή δεν “βλέπει” αυξήσεις σε ποσοστιαίες μονάδες.

Δεν βλέπει το σύνολο της αγοράς.

 Δεν βλέπει το σύνολο της οικονομίας.

 Ο καθένας βλέπει αυτά τα οποία τον ενδιαφέρουν και όλοι μαζί ελέγχουν την αγορά.

Ο φοιτητής δεν “βλέπει” την αύξηση στο κρέας και η νοικοκυρά δεν “βλέπει” την αύξηση στα τσιγάρα.

Ο καθένας βλέπει αυτό το οποίο τον αφορά στην καθημερινότητά του και αντιλαμβάνεται την όποια αλλαγή επηρεάζει την καθημερινότητά του.

Όταν λοιπόν στο πεντακοσάρικο οι μπριζόλες από τέσσερις γίνουν τρεις, υπάρχει “συναγερμός”, γιατί οι μπριζόλες δεν φτάνουν πλέον για όλους.

Το πεντακοσάρικο δεν λύνει ένα πρόβλημα, το οποίο μέχρι τότε το έλυνε. Θα πρέπει η νοικοκυρά να πάρει κι άλλα χρήματα μαζί της και αυτό χτυπάει “συναγερμό”.

Όταν ακριβαίνει ο καφές, υπάρχει “συναγερμός”, γιατί αλλάζει η καθημερινότητα του φοιτητή.

 Θα πάρει τσιγάρα, αλλά στη συνέχεια θα πρέπει να πάει σπίτι του.

Δεν φτάνει το πεντακοσάρικο και για καφέ.

Θα πρέπει να διαλέξει τι θα κάνει και αυτό χτυπάει “συναγερμό”.

 Όταν ακριβαίνουν τα “ψιλικά” στα περίπτερα, ο συνταξιούχος δεν μπορεί να ικανοποιήσει τα εγγόνια του και αυτό επίσης χτυπάει “συναγερμό”.

Με το Ευρώ έπαψε να υπάρχει αυτός ο “συναγερμός” και εκεί παγιδεύτηκαν οι Έλληνες.

Ως αξία ήταν μεγαλύτερη από τη “γραμμή” άμυνάς τους, αλλά ήταν κέρμα.

Οι Έλληνες υποτιμούσαν τα κέρματα.

Δεν τα γνώριζαν.

 Δεν τους έλυναν προβλήματα της καθημερινότητας και ως εκ τούτου έπρεπε να πάρουν αριθμομηχανή για να καταλάβουν τι συμβαίνει.

 Στο μεσοδιάστημα αυτό έγιναν όλα τα κερδοσκοπικά εγκλήματα.

Η αγορά παραδόθηκε στους κερδοσκόπους, γιατί, όταν απειλούσες το κέρμα των δύο Ευρώ, δεν υπήρχε “συναγερμός”.

Υπήρχε αδράνεια.

 Έπινε ο Έλληνας έναν καφέ και άφηνε φιλοδώρημα μεγαλύτερης αξίας απ’ όσο κόστιζε ο ίδιος ο καφές την περίοδο της δραχμής, λίγες μέρες πριν.

Αυτόν τον άθλιο και πονηρό σχεδιασμό εξυπηρετούσε όλη η γκάμα των νομισμάτων των Ευρώ.

 Δεν ήταν μόνον το κολοσσιαίας αξίας κέρμα των δύο Ευρώ.

 Τα ανάλογα έγιναν και με τα χαρτονομίσματα.

Εκ του πονηρού επιλέχθηκε η ανισότητα στο μέγεθος των χαρτονομισμάτων ανάλογα με την αξία τους.

Γιατί;

 Για να εξευτελίσουν το πιο ασήμαντο από αυτά.

Το σημαντικό ποσό των πέντε ευρώ αποτυπώθηκε σε ένα γελοίο χαρτονόμισμα, το οποίο σχεδιάστηκε εξ’ αρχής για να υποτιμάται η αξία του.

Ένα ισχυρό χιλιάρικο, ένα λιγότερο ισχυρό πεντακοσάρικο και δύο αδύναμα εκατοστάρικα της προηγούμενης ημέρας έγιναν ένα γελοίο χαρτονόμισμα, που ντρεπόσουν να το βγάλεις από την τσέπη.

Ένα χαρτονόμισμα, που έμοιαζε με το προηγούμενο πενηντάρικο και “φώναζε” ότι είναι ασήμαντης αξίας.

 Ένα χαρτονόμισμα, που ήταν άξιο για να βρίσκεται μόνον σε χέρια φτωχών.

Αυτά όλα ήταν παγίδα.

Παγίδα των ισχυρών, για να λεηλατήσουν τους πάντες.

Παγίδα μεθοδευμένη από τους Αμερικανούς, για να μην τους διώξουν οι Ευρωπαίοι από την αγορά της Ε.Ε..

 Επιδίωξή τους ήταν να “σπρώξουν” τους Ευρωπαίους βιομηχάνους στη λεηλασία των αδυνάτων κρατών, ώστε να μην αντιδρούν στον ιμπεριαλισμό τους.

Να μην αντιδρούν οι βιομήχανοι στην αμερικανική λεηλασία των εθνικών τους αγορών.

Αυτός ο σχεδιασμός έγινε με στόχο να λεηλατηθούν όλοι οι φτωχοί λαοί της Ευρώπης.

Μέσω του εγκληματικού σχεδιασμού του νομίσματος του Ευρώ οι Αμερικανοί θέλησαν να αποζημιώσουν τους ισχυρούς Ευρωπαίους, οι οποίοι θίγονταν από την αμερικανική μονοκρατορία στην ευρωπαϊκή αγορά.

 Για τα εργοστάσια που έκλειναν θέλησαν να τους δώσουν ως αποζημίωση ξενοδοχεία στην Ελλάδα, φέουδα στην Πολωνία ή σούπερ μάρκετ στην Ισπανία.

 Για να μην διαμαρτύρονται λοιπόν όλοι αυτοί οι αναγκαστικά πρώην βιομήχανοι, τους “έσπρωξαν” προς τη λεηλασία των υπόλοιπων Ευρωπαίων.

Υπήρχε δηλαδή ένας σχεδιασμός, ο οποίος θα προσπαθούσε να φέρει τους φτωχούς σε δυσχερή θέση, ώστε να παγιδευτούν και να λεηλατηθούν.

Να παγιδευτούν και να χάσουν τις οικονομίες τους και ταυτόχρονα να ξεπουλήσουν τις περιουσίες τους.

Αυτό έγινε με το Ευρώ και την αντικατάσταση των εθνικών νομισμάτων.

Πώς έγινε;

Με τον εξής απλό τρόπο.

Την επομένη της αντικατάστασης των νομισμάτων και ενώ στο επίπεδο των μισθών έγινε — με θρησκευτική ευλάβεια — η μετατροπή του εθνικού νομίσματος σε ευρώ, δεν έγινε το ίδιο στην αγορά.

Στην αγορά είχαμε “έκρηξη” ακρίβειας.

Όλα τα κράτη, τα οποία μέχρι τότε είχαν ασήμαντης αξίας νομίσματα και άρα ασημαντότατης αξίας κέρματα, λεηλατήθηκαν.

 Οι μόνοι, που ήταν κάπως ασφαλείς σ’ αυτόν τον σχεδιασμό, ήταν οι ισχυροί λαοί, οι οποίοι λόγω των ισχυρών τους νομισμάτων είχαν την απαιτούμενη νοοτροπία να χειριστούν την υπόθεση κέρμα με έναν πιο σοβαρό τρόπο.

Όλοι οι υπόλοιποι την “πάτησαν”.

Κράτη, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιταλία ή η Ισπανία, λεηλατήθηκαν στην κυριολεξία από την έκρηξη της ακρίβειας.

Εκεί ήταν όλο το παιχνίδι.

 Οι Αμερικανοί και οι ισχυροί Ευρωπαίοι έλεγξαν τα πάντα.

Οι Αμερικανοί ως παραγωγοί και οι ισχυροί Ευρωπαίοι ως έμποροι αντιπρόσωποί τους.

 Μπήκαν οι ευρωπαϊκές εταιρείες των μεγάλων σούπερ μάρκετ μέσα στις εθνικές αγορές και λεηλάτησαν τους πάντες.

Μπήκαν οι ευρωπαϊκές εταιρείες στις εθνικές αγορές και μέσω αυτών μετέφεραν σε όλα τα κράτη τα προϊόντα των αμερικανικών πολυεθνικών.

Όσο πιο φτωχό το κράτος, τόσο μεγαλύτερη ακρίβεια και αισχροκέρδεια.

Όλοι ευχαριστημένοι.

Ελέγχοντας οι ιμπεριαλιστές τις εθνικές αγορές, στην ουσία έλεγχαν τα κράτη.

Με το νέο νόμισμα να ευνοεί την κερδοσκοπία τους, κατέστρεψαν τα πάντα. Πήραν ένα “μπουρί” στην κυριολεξία και ρούφηξαν τον αποταμιευμένο πλούτο των λαών.

 Έναν πλούτο, ο οποίος είχε την “προβολή” του στο εθνικό κεφάλαιο.

Αυτό το κεφάλαιο ήταν ο στόχος τους και αυτό διεκδικούσαν.

 Όταν το “εύκολο” Ευρώ τους επέτρεπε να συλλέγουν τον διαθέσιμο πλούτο της αγοράς, ήταν εύκολο ν’ αρχίσουν ν’ αρπάζουν κεφάλαιο.

Με τα χρήματα των Ελλήνων θα αγοραστούν από Αμερικανούς και Ευρωπαίους οι μεγάλες και αμύθητης αξίας ΔΕΚΟ.

Με τα ίδια τους τα χρήματά θα εξαγοραστεί η πατρίδα τους.

Για να καταλάβει κάποιος πόσο ύπουλη και πρόστυχη ήταν η μεθόδευση αυτή, θα πρέπει να σκεφτεί με τον εξής πονηρό τρόπο.

Ποιο κράτος και ποια οικονομία υποτίθεται “μιμείται” η ενιαία Ευρώπη;

Τις ΗΠΑ.

Τι νόμισμα έχουν οι ΗΠΑ;

Το δολάριο.

Το μικρότερης αξίας από το Ευρώ δολάριο.

Τα χαρτονομίσματα όμως των ΗΠΑ έχουν μια συγκεκριμένη λογική.

 Το χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου δεν διαφέρει ούτε στη σχεδιαστική του λογική ούτε στο μέγεθος από το εκατοδόλαρο.

 Μόνον στα πρόσωπα των προέδρων που απεικονίζονται πάνω σ’ αυτά διαφέρουν.

Γιατί;

Για να προστατεύεται η αξία του νομίσματος.

 Για να προστατεύεται η αγορά από τους κερδοσκόπους.

 Για να αποτελεί την πρώτη γραμμή άμυνας του Αμερικανού καταναλωτή.

Στο χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου βρίσκεται η άμυνα του Αμερικανού καταναλωτή απέναντι στις κερδοσκοπικές δυνάμεις της αμερικανικής αγοράς.

Αυτό συνδέεται με την καθημερινότητά του.

Ο Αμερικανός αντιλαμβάνεται την πορεία της οικονομίας από τη δύναμη αυτού του χαρτονομίσματος.

Από τη σχέση του με το μεροκάματο.

Από τη σχέση του με τη βενζίνη.

Από τη σχέση του με το κρέας.

Από αυτήν τη σχέση κρίνει κυβερνήσεις και οικονομικές πολιτικές.

 Δεν το δίνει εύκολα.

Δεν αφήνει να το εξευτελίσουν οι κερδοσκόποι.

 Με σέντς γύρω από το δολάριο “παίζουν” οι αυξήσεις.

Αυτά να σέντς ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις.

 Στην Ευρώπη όλα αυτά δεν υπάρχουν, γιατί απλούστατα επιδιώκονταν άλλα πράγματα.

Επιδιωκόταν να παραδοθούν τα πάντα στους κερδοσκόπους.

Αυτά τα οποία συνέφεραν τους Αμερικανούς στις ΗΠΑ, δεν τους συνέφεραν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

 Αυτά τα οποία “θωράκιζαν” τον αμερικανικό λαό στις ΗΠΑ, δεν επιθυμούσαν να τα “μεταφέρουν” στην Ευρώπη.

Τους Ευρωπαίους οι Αμερικανοί τους ήθελαν “αθωράκιστους” και άρα ευάλωτους στη λεηλασία των κερδοσκόπων.

Γι’ αυτόν τον λόγο ακολουθήθηκε αυτή η ύπουλη τακτική στον σχεδιασμό του ευρωπαϊκού νομίσματος.

Τα πάντα έγιναν με στόχο να σπάσουν οι όποιες άμυνες θα μπορούσαν να δημιουργηθούν.

Ακόμα και το χαρτονόμισμα των πέντε Ευρώ, το οποίο ισοδυναμεί με έξι σχεδόν δολάρια, δεν μπορεί ν’ αποτελέσει άμυνα.

Σε μια φτωχή οικονομία, όπως η Ελληνική, όπου η άμυνα ήταν το πεντακοσάρικο και άρα το ενάμιση περίπου Ευρώ, σήμερα δεν μπορεί να κάνει άμυνα ούτε το πεντάευρω με την τριπλάσια σχεδόν αξία.

 Αυτό είναι το πρόβλημα με το πεντάευρω.

Από τη φύση του είναι γελοίο και “φωνάζει” για την ασημαντότητά του.

Ενώ αντιπροσωπεύει το ένα τέταρτο σχεδόν του ημερομισθίου, δεν δείχνει καμία αξία.

Το χάνεις και δεν σε απασχολεί καθόλου η απώλειά του, εφόσον κι όταν υπάρχει δεν λύνει κανένα πρόβλημα.

Αυτό είναι το όλο θέμα.

 Ενώ αποτυπώνει μεγάλη αξία πάνω του, δεν το δείχνει.

Ενώ αποτυπώνει ένα ποσό, που σε δραχμές αντιπροσώπευε μια “καλή” καθημερινότητα ενός φοιτητή για τρεις τέσσερις μέρες, σήμερα δεν αντιπροσωπεύει απολύτως τίποτε.

Ενώ ένας φοιτητής — την προηγούμενη ημέρα της αλλαγής — αν έχανε χίλιες επτακόσιες δραχμές θα ξεσήκωνε τον κόσμο, σήμερα, αν χάσει πέντε Ευρώ, δεν τον ενδιαφέρει.

Γιατί; Διότι χίλιες επτακόσιες δραχμές ήταν μια “ποιότητα” ζωής για κάποιες ημέρες, ενώ πέντε Ευρώ δεν είναι τίποτε παραπάνω από έναν καφέ.

 Για έναν καφέ δεν ξεσηκώνει κανένας τον κόσμο.

Αυτά γνώριζαν οι κερδοσκόποι και αυτά εκμεταλλεύτηκαν εις βάρος του κόσμου.

 Γνωρίζοντας τις συνήθειες των Ελλήνων, τους ρήμαξαν στην κυριολεξία.

Το αποτέλεσμα; Τραγικό.

Ο Έλληνας εργάζεται για είκοσι ευρώ την ημέρα και ένα φακελάκι με μαστίχες στοιχίζει ένα ευρώ.

Το ένα εικοστό του ημερήσιου κόπου του Έλληνα έγινε ένα φακελάκι μαστίχες ή ένα κουλούρι ή ένα μπουκάλι νερό ή ένα μικρό σακουλάκι με πατατάκια κλπ..

Ο Έλληνας δηλαδή εργάζεται για είκοσι κουλούρια την ημέρα.

Έφτασε στο σημείο να δίνει ένα τέταρτο του ημερομισθίου του, για να πάρει το παιδί του ένα γάλα και μια τυρόπιτα στο σχολείο.

Είναι φτωχός.

Είναι θεόφτωχος.

Δεν τολμάει να πλησιάσει με το παιδί του ούτε το περίπτερο της γειτονιάς.

Δεν του φτάνει το μεροκάματό του να το ευχαριστήσει ούτε στο περίπτερο.

Όταν αυτό συμβαίνει στους εργαζόμενους, ευνόητο είναι ότι τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στους συνταξιούχους.

Ντρέπεται ο συνταξιούχος τα εγγόνια του, γιατί δεν έχει να τους δώσει χρήματα να πάρουν ένα παγωτό.

Όλα αυτά όμως σε οικονομικό επίπεδο σημαίνουν κάτι.

 Τι σημαίνουν;

Ότι κάτι συνέβη και έφτασε ο Έλληνας στο επίπεδο αυτό.

 Κάτι συνέβη και έγινε μέσα σε λίγες ημέρες φτωχός.

Όταν, για παράδειγμα, εξαιτίας του Ευρώ ο μισθός προκύπτει από μια απλή αντικατάσταση του νομίσματος και ταυτόχρονα όλα τα προϊόντα πενταπλασιάζουν την αξία τους, ευνόητο είναι ότι ο μισθός υποπενταπλασιάζεται.

Όταν σε μια δεδομένη οικονομία ο μισθός υποπενταπλασιάζεται μέσα σε λίγες μέρες, ευνόητο είναι ότι ο εργαζόμενος θα ψάξει να βρει λύση για να λύσει το πρόβλημά του.

Πρόβλημα, το οποίο γίνεται πλέον πρόβλημα επιβίωσης.

Από αυτήν την αγωνία των εργαζομένων να επιβιώσουν προκύπτουν όλα τα σημερινά κοινωνικά προβλήματα.

Το δικομματικό κράτος, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των “αφεντικών”, έπαιξε με τα ένστικτα του λαού. Δίχασε τον λαό, για να παίξει με “ψίχουλα” εύνοιας. Άρχισε να μοιράζει “ψίχουλα” εύνοιας, για ν’ αποκτήσει υποστηρικτές.

Στο σημείο αυτό μπαίνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι ως παράγοντες της οικονομίας.

Στην εποχή της δραχμής οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ήταν ευνοημένοι.

Ήταν ταυτισμένα τα συμφέροντά τους με αυτά των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα.

 Όταν άρχισε η μεγάλη λεηλασία, αυτοί όλοι ψευτοευνοήθηκαν με “ψίχουλα”.

Ενώ δηλαδή το Ευρώ τους κατέστρεφε ως εργαζόμενους, με λίγα “ψίχουλα” εύνοιας έγιναν σύμμαχοι του δικομματισμού.

Νόμιζαν ότι, ταυτιζόμενοι με αυτούς που ελέγχουν την εξουσία και το κράτος, θα επιβίωναν, όταν οι άλλοι δεν θα τα κατάφερναν.

 Σε έναν κόσμο φτωχό αυτοί νόμιζαν ότι ήταν ευνοημένοι.

Δεν έβλεπαν τα πραγματικά δεδομένα και στηριζόμενοι στα ένστικτά τους, στήριξαν τους κλέφτες και τους δωσίλογους των ιμπεριαλιστών.

 Αφέθηκαν να διεκδικούν και νόμιζαν ότι κέρδιζαν από τις διεκδικήσεις τους, ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέφευγαν από τη φτώχεια.

 Απλά είναι τα πράγματα.

 Όταν ο μισθός υποπενταπλασιάζεται εξαιτίας της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας, απαιτείται πενταπλασιασμός του, για να βρίσκεται κάποιος στο αρχικό σημείο.

Αν δηλαδή σημείο αναφοράς της ελληνικής οικονομίας είναι τα εξακόσια ευρώ του ιδιωτικού τομέα, αυτό σημαίνει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι, για να βρίσκονται στο αγοραστικό επίπεδο της εποχής της δραχμής, θα πρέπει σήμερα να παίρνουν περίπου τρεις χιλιάδες Ευρώ.

 Από εκεί και πέρα, για να είναι πραγματικά ευνοημένοι, θα πρέπει να παίρνουν ακόμα περισσότερα από αυτά.

Παίρνουν τόσα;

 Όχι βέβαια.

 Άρα, τζάμπα νερό κουβαλάνε.

Παίρνουν στην καλύτερη περίπτωση χίλια και κάτι ψιλά, με κλάματα και παρακάλια, ευρισκόμενοι σε μόνιμη ομηρία των κομμάτων.

 Αντί με τον κόπο τους να παίρνουν είκοσι κουλούρια την ημέρα, παίρνουν τριάντα.

“Μέγα” επίτευγμα του συνδικαλισμού τους.

Για δέκα κουλούρια την ημέρα έγιναν διχαστικός παράγοντας της κοινωνίας και σύμμαχοι των κλεφτών.

Αν ο διχασμός των εργαζομένων ήταν το ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο προέκυψε από το Ευρώ, το άλλο μεγάλο πρόβλημα ήταν το πρόβλημα των δανείων.

Από τη στιγμή που ο Έλληνας με την εργασία του δεν μπορεί να διαχειριστεί την καθημερινότητά του, ήταν θέμα χρόνου να πέσει στα χέρια των τοκογλύφων των τραπεζών.

Όταν εργάζεται κάποιος για είκοσι κουλούρια την ημέρα, πώς θα επιβιώσει;

Πώς θα εκτελέσει τα “ειδικά” καθήκοντά του, που είναι πολυδάπανα;

 Πώς θα σπουδάσει ένα παιδί;

 Πώς θα παντρέψει ένα παιδί;

Πώς θα το βοηθήσει να ξεκινήσει τη ζωή του;

Μιλάμε για σημαντικά πράγματα.

Δεν μιλάμε για διακοπές ή δώρα.

 Μιλάμε για καθήκοντα.

Για καθήκοντα, τα οποία ένας εργαζόμενος πρέπει να εκτελέσει με το μόνο μέσο που διαθέτει και είναι η εργασία του.

Όταν αυτό το μέσο δεν φτάνει, τι κάνεις;

Αναζητάς λύση.

 Ξεπουλάς την περιουσία σου για να επιβιώσεις.

Αυτό έγινε στην Ελλάδα.

 Οι πάντες βρήκαν τη “λύση” στις τράπεζες.

Οι τράπεζες όμως δεν χαρίζουν χρήμα.

Οι τράπεζες δίνουν χρήμα με υποθήκες.

Στην εποχή της δραχμής οι Έλληνες δεν γνώριζαν τις τράπεζες.

 Οι τράπεζες αφορούσαν τους επιχειρηματίες και μόνον.

Τα υποκαταστήματά τους ήταν ελάχιστα.

Οι Έλληνες στις τράπεζες απλά αποταμίευαν.

Αποταμίευση τι σημαίνει;

Ότι αυτός ο οποίος την κάνει όχι μόνον επιβιώνει, αλλά και του περισσεύουν.

Σήμερα όλα αυτά δεν συμβαίνουν.

 Οι Έλληνες όχι μόνον δεν αποταμιεύουν, αλλά δανείζονται για να επιβιώσουν.

 Δεν τους φτάνουν αυτά τα οποία παίρνουν.

Τα υποκαταστήματα των τραπεζών έχουν γίνει πιο πολλά από τα περίπτερα.

Αυτό είναι το πρόβλημα πλέον.

Οι Έλληνες δεν μπορούν να επιβιώσουν.

Οι Έλληνες στράφηκαν στις τράπεζες και υποθήκευσαν τις περιουσίες τους για να επιβιώσουν.

Δεν μπορούν πλέον να επιβιώσουν.

Ξεπουλάνε την περιουσία τους, για να το καταφέρουν.

Καθημερινά και για αστεία δάνεια βγαίνουν στο “σφυρί” περιουσίες, που φτιάχτηκαν με άπειρο κόπο και πολύ ιδρώτα.

Στο σημείο αυτό φαίνεται η συνενοχή των δύο μεγάλων κομμάτων στη λεηλασία αυτήν.

Τα δύο μεγάλα κόμματα βοήθησαν τις τράπεζες να κατακλέψουν τον κόσμο. Παρέδωσαν τον κόσμο στις αθλιότητές τους.

Επέτρεψαν στις τράπεζες να κάνουν παράνομη κι εγκληματική “πλύση” εγκεφάλου μέσω των ΜΜΕ.

 “Πλύση” εγκεφάλου είναι να επιτρέπεις στις τράπεζες να ισχυρίζονται στις τηλεοπτικές διαφημίσεις τους ότι μέσω των δανείων μπορείς να κάνεις μόνος σου αύξηση στον μισθό σου.

Το ακόμα χειρότερο ήταν ότι επέτρεψαν στις τράπεζες να εκμεταλλευτούν τα ένστικτα επιβίωσης του λαού και να τον “σπρώξουν” στην κυριολεξία στο κρεματόριο του χρηματιστηρίου.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός εκείνης της εποχής τις βοήθησε στην προπαγάνδα τους.

Γιατί;

Για να “φάνε” οι τράπεζες την περιουσία των Ελλήνων.

 Για να τους αρπάξουν τα σπίτια τους.

Με ποιο σκοπό;

Να τα πουλήσουν σε ξένους.

Σε πλούσιους ξένους.

Αυτό, δηλαδή, που ήταν το αρχικό ζητούμενο για τους ιμπεριαλιστές.

Να “αποζημιωθούν” οι ισχυροί Ευρωπαίοι με τις περιουσίες των φτωχών Ευρωπαίων.

Για να μην σταματήσει η παντοκρατορία των αμερικανικών πολυεθνικών τύπου Coca-Cola, Texaco, Nike, Mc Donald’s κλπ., στην ευρωπαϊκή αγορά, να αποζημιωθούν οι ισχυροί Ευρωπαίοι με ΔΕΗ, ΟΤΕ, αεροδρόμια, λιμάνια, ελληνικά νησιά κλπ..

Κοντά σ’ αυτούς τους πανίσχυρους παράγοντες “αποζημιώνονται” και οι πολίτες των ισχυρών κρατών, που έρχονται στη “Μπανανία” και αγοράζουν τζάμπα περιουσία.

Με χρήματα, που ο Βρετανός ή ο Γερμανός δεν αγοράζει στην πατρίδα του ούτε ένα κοτέτσι, έρχεται στην Ελλάδα και παριστάνει τον “επενδυτή”.

Αγοράζει εξοχικό σε “εξωτικό” περιβάλλον.

Αυτήν τη στιγμή οι μεγαλύτεροι ιδιοκτήτες ακινήτων στην Ελλάδα είναι οι τράπεζες.

Με πλειστηριασμούς και εκβιασμούς έχουν αρπάξει τα πάντα. Ενάμιση εκατομμύριο ξένοι είναι ιδιοκτήτες ακινήτων στη μικρή Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων.

Άλλοι τόσοι περιμένουν “ευκαιρίες”.

Τι σημαίνει “ευκαιρίες”;

 Περιουσίες κατεστραμμένων Ελλήνων.

Περιουσίες, που βγήκαν στο “σφυρί”, για να σπουδάσει ή να παντρευτεί ένα παιδί.

Οι τράπεζες εξυπηρέτησαν τους ιμπεριαλιστές και γι’ αυτό αφέθηκαν να διαπράξουν εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων.

Αφέθηκαν να τους κάνουν “πλύση” εγκεφάλου και να τους αρπάξουν τις περιουσίες.

 Όλα αυτά είναι εγκλήματα. Εγκλήματα, στα οποία συμμετείχαν προδότες πολιτικοί.

Πολιτικοί λακέδες των ιμπεριαλιστών.

Εγκλήματα, τα οποία διαπράχθηκαν όχι μόνον εις βάρος των Ελλήνων, αλλά εις βάρος του συνόλου των φτωχών ευρωπαϊκών λαών.

 Πρέπει όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί να διαμαρτυρηθούν για τον σχεδιασμό του νομίσματος.

Πρέπει να μιμηθούμε την αμερικανική λογική και να κάνουμε απόρθητη άμυνά μας το χαρτονόμισμα του ενός Ευρώ, το οποίο σήμερα δεν υπάρχει.

Πρέπει η λογική του σχεδιασμού και το μέγεθος των ευρωπαϊκών χαρτονομισμάτων να είναι κοινή για όλα τα χαρτονομίσματα.

Εμείς, ως Έλληνες, πρέπει να νοικοκυρέψουμε την οικονομία μας.

Πρέπει να γυρίσουμε τον χρόνο “πίσω”, ώστε να αποτυπωθούν πάνω σ’ αυτό οι πραγματικές αξίες της εθνικής μας οικονομίας.

Γιατί;

Γιατί σ’ εκείνον τον χρόνο έχουν αποτυπωθεί τα σημερινά ημερομίσθια.

Τα σημερινά εξακόσια ευρώ του μισθού του Έλληνα έχουν σχέση με τις τιμές εκείνης της εποχής.

Έχουν σχέση με τις “άμυνες” εκείνης της εποχής.

Άρα, αν θέλουμε να βρούμε μια ισορροπία, θα πρέπει να αναπροσαρμοστούν οι τιμές στο σύνολό τους.

 Μιλάμε για εγκληματικές πολιτικές.

Μιλάμε για προδοσία των Ευρωπαίων πολιτών από συγκεκριμένους άθλιους γραφειοκράτες των Βρυξελλών.

 Αν θέλουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας Ευρωπαίους, θα πρέπει να γίνουν έρευνες και να καταλογιστούν ποινικές ευθύνες σ’ αυτούς τους προδότες.

Να ερευνηθούν οι σχέσεις τους με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.

Να ερευνηθούν τα “πόθεν έσχες” τους.

Πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να τελειώσουν τις ζωές τους στις φυλακές. Κανένας και ποτέ δεν έκανε τόσο πολύ κακό σε τόσους πολλούς ανθρώπους.   Τα Ένοχα Μυστικά του Έλληνες δικαστές…

Η συντεχνία που κήρυξε τον πόλεμο στην ελληνική κοινωνία Γράφει ο Παναγιώτης Τραϊανού    Η μεταπολίτευση “πεθαίνει” μέσα στο “οικοσύστημα” που η ίδια έφτιαξε για τον εαυτό της.

Η ψευδοδημοκρατική —και ως εκ τούτου η πλέον βρομερή— μορφή του πολιτικού συστήματος της νεότερης ιστορίας μας “πεθαίνει” μέσα στον “βόθρο”.

Στον “βόθρο” των δικών της “περιττωμάτων”.

Στον “βόθρο” της διαφθοράς, της προδοσίας και της αναξιοκρατίας. Μαζί μ’ αυτήν αναγκαστικά θα παρασυρθούν στο “θάνατο” και όλοι οι μηχανισμοί, που της έδωσαν αυτήν την παθογένεια.

Ένας τέτοιος μηχανισμός, που σήμερα “νοσεί” επικίνδυνα, είναι και το σύστημα δικαιοσύνης.

Το σύστημα, το οποίο μπλέχθηκε στη δίνη των μεγάλων σκανδάλων της μεταπολίτευσης και σύντομα θ’ αναγκαστεί να μετρήσει τις “πληγές” του.

Όπως δείχνουν τα πράγματα το σκάνδαλο Siemens είναι αυτό, το οποίο θα λειτουργήσει καταλυτικά για τις εξελίξεις.

Στην πραγματικότητα μπορεί ν’ αποδειχθεί ως η “σταγόνα”, που ξεχείλισε το “ποτήρι” της μεταπολίτευσης.

Γιατί;

 Γιατί δεν αφορά μόνον τους άμεσα εμπλεκόμενους ως κατηγορούμενους.

Το ίδιο αυτό σκάνδαλο έχει και παράπλευρες συνέπειες, εφόσον αρχίζει και συνδέει μεταξύ τους όλους τους βρόμικους παράγοντες της μεταπολίτευσης.

Τους συνδέει σε ένα παζλ, το οποίο, όταν ολοκληρωθεί, θα εμφανίσει μια εικόνα, την οποία κανένας από αυτούς δεν θέλει να δει ο κόσμος.

Αναφερόμαστε στο θέμα του συστήματος της δικαιοσύνης, λαμβάνοντας ως αφορμή την πρόσφατη διένεξη μεταξύ του Υπουργού Δικαιοσύνης και του Αρείου Πάγου για την υπόθεση Ζαγοριανού.

Για την υπόθεση ενός δικαστή, ο οποίος είναι πλέον υπόδικος σε βαθμό κακουργήματος και ο Άρειος Πάγος επιμένει —παρ’ όλα αυτά— να του επιτρέπει να εκτελεί το “λειτούργημά” του.

 Μιλάμε για τον δικαστή, ο οποίος στην πραγματικότητα διευκόλυνε τους Χριστοφοράκους να την “κοπανήσουν” από τη χώρα και μαζί μ’ αυτούς να την “κοπανήσει” και η τελευταία ευκαιρία να μάθει ο λαός τι ακριβώς έγινε στο σκάνδαλο Siemens.

Εξαιτίας του “λειτουργού” Ζαγοριανού δεν θα μάθουμε ποτέ ποιοι τα πήραν και πόσα πήραν, γιατί ο δικαστικός “λειτουργός” φρόντισε να την “κοπανήσει” αυτός ο οποίος τους τα “έδινε”.

Η ολομέλεια του Άρειου Πάγου —και άρα η ηγεσία της δικαστικής εξουσίας στο σύνολό της— έκρινε ότι ένας υπόδικος —και μάλιστα σε βαθμό κακουργήματος— μπορεί και είναι σε θέση να εκτελέσει το “λειτούργημά” του.

 Στο διάστημα αυτό, κατά το οποίο διενεργούνται ανακρίσεις για την υπόθεσή του, μπορεί ο ίδιος να παραμείνει στη θέση του και να “ανακρίνει” Έλληνες πολίτες.

Με απόφαση του Αρείου Πάγου κάποιοι Έλληνες θ’ αναγκαστούν να εμπιστευτούν την τύχη της ζωής τους, της τιμής τους ή της περιουσίας τους σε κάποιον υπόδικο δικαστή σε βαθμό κακουργήματος.

Σε κάποιον, ο οποίος μπορεί σε λίγο καιρό να δικαστεί και να βρεθεί κακούργος.

Σε κάποιον δικαστή, που, αν βρεθεί ένοχος και άρα κακούργος, δεν θα έπρεπε κατά τη γνώμη μας καν να φυλακιστεί.

Θα έπρεπε να λιθοβοληθεί και ό,τι περισσέψει να κρεμαστεί στην Πλατεία Συντάγματος.

Αυτός λοιπόν ο υπόδικος δικαστής, όχι μόνον δεν μπήκε σε αναγκαστική αργία, μέχρι ν’ αποφασίσει η ελληνική δικαιοσύνη για την τύχη του, αλλά αφέθηκε να λειτουργεί σαν τέτοιος.

Ένας υπόδικος θα συνεχίσει να λειτουργεί σε μια θέση, η οποία δεν επιβάλει απλά να μην διώκεσαι, αλλά να είσαι και αδέκαστος.

Το ακόμα χειρότερο είναι άλλο.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι η απόφαση της ολομέλειας αποτελεί “πρόκριμα” μελλοντικής αθώωσής του.

Ανήθικο και εκ των δεδομένων παράνομο πρόκριμα. Ποιο κοινό δικαστήριο κοινών δικαστών θα κρίνει έναν κατηγορούμενο για ένα “κατώτερο” θέμα αρνητικά, όταν για τα “ανώτερα”, που τον αφορούν, έχει αποφανθεί θετικά η ίδια η κορυφή της δικαιοσύνης;

Ποιο δικαστήριο θα αμφισβητήσει την αθωότητά του Ζαγοριανού ως πολίτη, όταν η κορυφή της δικαιοσύνης δεν αμφισβητεί την “ακεραιότητά” του σαν δικαστή;

Ποιος κατώτερος δικαστής με την απόφασή του θ’ “αμφισβητήσει” την κρίση κάποιου ανώτερου, τον οποίο θα έχει ανάγκη για μια μελλοντική προαγωγή του;

Όμως, εκτός αυτού, η Ολομέλεια με την πράξη της αυτήν απειλεί την ίδια τη λογική της διαδικασίας της απονομής δικαιοσύνης.

Ένας υπόδικος —και άρα με δικαίωμα να υπερασπιστεί ακόμα και με παράνομα μέσα τον εαυτό του— αφήνεται να περιφέρεται στους χώρους της δικαιοσύνης με αποτέλεσμα να μαθαίνει από πρώτο χέρι πράγματα που τον αφορούν ως κατηγορούμενο και τα οποία για κάποιον πολίτη, ο οποίος θα βρισκόταν στη θέση του, δεν θα υπήρχε πιθανότητα να γνωρίζει.

Με αυτήν τη γνώση μπορεί να επηρεάζει, να παρακαλεί, να εκβιάζει ή να απειλεί όσους “συναδέρφους” του εμπλέκονται με τον άλφα ή βήτα τρόπο στην υπόθεσή του.

Συναδέρφους του με τη “βούλα” του Αρείου Πάγου.

Αυτό αποφάσισε η Ολομέλεια και με αυτήν της την απόφαση έδειξε πόσο υπολογίζει την ελληνική κοινωνία ως σύνολο και τον Έλληνα πολίτη ως άτομο.

Αυτό, το οποίο έκανε ο Άρειος Πάγος, δεν γίνεται ούτε στα βάθη της ζούγκλας στις πιο καθυστερημένες “Μπανανίες”.

Για να καταλάβει ο αναγνώστης πόσο εξωφρενικά είναι όλα αυτά, αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι εμείς οι ίδιοι φτάνουμε στο σημείο να υπερασπιζόμαστε τον υπουργό δικαιοσύνης.

Έναν υπουργό ενός υπουργείου, το οποίο θεωρούμε παράνομο και μόνον που υπάρχει. Και όμως.

Ενώ υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις, στις οποίες υπήρχαν παράνομες επεμβάσεις υπουργών και η δικαιοσύνη, εντελώς εγκληματικά για τον ρόλο της, ενέδωσε, στη μια και μόνη περίπτωση, στην οποία δεν έπρεπε ν’ αντιδράσει, είπε ΟΧΙ.

Έκανε κι αυτή την “επανάστασή” της.

Είπε ΟΧΙ, γιατί στην περίπτωση αυτήν το διακύβευμα ήταν τα δικά της συντεχνιακά συμφέροντα.

Αυτά τα ιδιοτελή συμφέροντα ήθελαν υπεράσπιση και η δικαιοσύνη έδειξε τεράστια ιδιοτέλεια.

Όπως θα δούμε και παρακάτω, σε εκείνη τη συνεδρίαση κρίνονταν πολύ περισσότερα πράγματα από την προστασία του Ζαγοριανού.

Γι’ αυτόν τον λόγο η ηγεσία της δικαιοσύνης είπε ΟΧΙ σε έναν υπουργό, ο οποίος απλά ζήτησε το αυτονόητο.

Ζήτησε από τη δικαιοσύνη να μην επιτρέπει σε έναν υπόδικο και δυνάμει κακοποιό να δικάζει υποθέσεις πολιτών. Μιλάμε για το αυτονόητο.

Για το απόλυτα αυτονόητο.

Ζήτησε από τη δικαιοσύνη να μην αφήνει έναν κατηγορούμενο για “παιδεραστία” να “διδάσκει” σε νηπιαγωγείο, μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεσή του.

Ζήτησε να τεθεί σε αργία, μέχρι να υπάρξει τελεσίδικη απόφαση για την περίπτωσή του.

Ζήτησε αυτό, το οποίο θα μπορούσε να ζητήσει ο τελευταίος πολίτης της χώρας.

Αυτό, το οποίο επιβάλει η λογική.

Η λογική, η οποία έλειπε από αυτούς, που τους πληρώνουμε, για να υπερασπίζονται αυτήν τη λογική.

Όμως, σε τέτοιες ακραία προκλητικές αποφάσεις δεν υπάρχει μυστήριο.

Σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις υπάρχουν συμφέροντα.

Μόνον συμφέροντα.

Είναι προφανές τι έχει συμβεί.

Ο Ζαγοριανός, με την προκλητική και εξόφθαλμα παράνομη συμπεριφορά του, “εξυπηρέτησε” κάποιους πολύ ισχυρούς παράγοντες του Παρακράτους.

Του Παρακράτους, το οποίο αποδεικνύεται ότι ελέγχει όχι μόνον το παραδικαστικό, αλλά και το δικαστικό κύκλωμα της χώρας.

Ο Ζαγοριανός εξυπηρέτησε τους μεγαλοπαράγοντες του παρακράτους, που τα “πήραν” και άρα είχαν συμφέρον να την “κοπανήσει” ο Χριστοφοράκος από τη χώρα πριν αυτός συλληφθεί κι αναγκαστεί να μιλήσει και τους αποκαλύψει.

Αυτοί οι παράγοντες, όπως είναι φυσικό, κάτι του “έταξαν” του Ζαγοριανού, προκειμένου ν’ απολαύσουν τις “υπηρεσίες” του.

Μπορεί να του έταξαν “καριέρα” μεγάλη στο δικαστικό σώμα.

Αυτό βέβαια είναι και το χειρότερο για την ίδια τη δικαιοσύνη.

Καλύτερα να τα “έπαιρνε” σε χρήμα ο Ζαγοριανός, γιατί έτσι θα υπήρχε και μια μικρή πιθανότητα να μην τον “ξαναδούμε” μπροστά μας.

Καλύτερα να ήταν Καλούσης και ν’ ασχολούνταν με το μπόι των Ρωσίδων.

Αν όμως τα “πήρε” με υποσχέσεις καριέρας, αυτό σημαίνει ότι “χτίζεται” μια κατάσταση, για να υπολειτουργεί η δικαιοσύνη και στο μέλλον.

Την ίδια “δικαιοσύνη”, την οποία “απολαμβάνουμε” εμείς, εξαιτίας των σημερινών Αρεοπαγιτών, θα κληροδοτήσουμε και στην επόμενη γενιά.

Και τα παιδιά μας θ’ “απολαύσουν” τη δικαιοσύνη των Ζαγοριανών, που όταν θα “ξεχαστούν” οι παρανομίες τους, μπορεί να γίνουν Αρεοπαγίτες.

Γιατί το υποπτευόμαστε αυτό ως το πιο πιθανό ενδεχόμενο;

Γιατί, όταν στην παρανομία σου σε υπερασπίζονται ο πρώην Πρόεδρος και ο πρώην Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, αυτό κάτι σημαίνει.

Όταν είσαι νέος δικαστικός και σε υπερασπίζονται αυτοί, οι οποίοι “έδωσαν” καριέρες στους διαδόχους τους και προϊσταμένους σου, στην πραγματικότητα “δείχνουν” σ’ αυτούς τα πρόσωπα, τα οποία πρέπει να ευνοηθούν στο μέλλον.

Είναι βέβαιον δηλαδή ότι ο Ζαγοριανός παρανόμησε, για να βάλει “υποθήκη” για καριέρα.

Κατά τα φαινόμενα έβαλε μεγάλη “υποθήκη” …για μεγάλη “καριέρα”.

Άρα, το λιγότερο, που θα μπορούσαν να του προσφέρουν, είναι η προστασία.

Όταν λέμε το λιγότερο, το εννοούμε.

Γιατί;

Γιατί ο Ζαγοριανός δεν έβαλε το κεφάλι του στον “τορβά”, για να σώσει τους διεφθαρμένους.

“Πούλησε” την υπηρεσία του και αυτό σημαίνει ότι μπορεί να εκβιάσει τους “πελάτες” του.

Μπορεί να εκβιάσει αυτούς τους οποίους εξυπηρέτησε, σε περίπτωση που εγκαταλειφθεί στην τύχη του.

Αν δηλαδή εκτελούσε “αποστολή” στην υπόθεση Χριστοφοράκου, είναι σίγουρο ότι κρατάει στοιχεία γι’ αυτούς που του την ανέθεσαν.

Γι’ αυτούς, οι οποίοι είχαν συμφέρον να διαφύγει ο Χριστοφοράκος στο εξωτερικό.

Μερικοί εκ των οποίων σίγουρα θα ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς που ψήφιζαν στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου.

Από την αλυσίδα της “υπεράσπισης” αυτής της κατάστασης μπορεί να καταλάβει κάποιος τι πραγματικά συμβαίνει.

Όταν οι πρώην ηγέτες της δικαιοσύνης —και άρα αυτοί, οι οποίοι με τις προαγωγικές τους κρίσεις διόρισαν τους νυν ηγέτες της— υπερασπίζονται τον παράνομο Ζαγοριανό και ο Μητσοτάκης υπερασπίζεται την προκλητική δικαιοσύνη, ευνόητα είναι μερικά πράγματα.

Ο Ζαγοριανός “φυγάδευσε” τον Χριστοφοράκο για μια υπόθεση στην οποία έχει εμπλοκή ο Μητσοτάκης και η οικογένειά του.

Οι υπερασπιστές του Ζαγοριανού —εκ του ασφαλούς, όπως πάντα, ως δικαστικοί— είναι οι πρώην ηγέτες της δικαιοσύνης, οι οποίοι είχαν κατηγορηθεί παλαιότερα πως είχαν αφύσικα  —για το πνεύμα της δικαιοσύνης— στενές σχέσεις με τον Μητσοτάκη.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε;

Εδώ υπάρχει έναν μεγάλο γαϊτανάκι προσώπων και σχέσεων, το οποίο, αν ξετυλιχθεί, αποκαλύπτει πολλά πράγματα.

Ο Μητσοτάκης ήταν αυτός, ο οποίος ευνόησε δικαστικούς τύπου Κεδίκοκογλου και Σανιδά να καταλάβουν τις θέσεις εξουσίας της δικαιοσύνης και οι οποίοι υπερασπίστηκαν τον Ζαγοριανό, ο οποίος με την παρανομία του εξυπηρέτησε τον Μητσοτάκη και ο οποίος υπερασπίστηκε την “τιμή” της Δικαιοσύνης.

Μια μεγάλη και βρόμικη “αλυσίδα” σχέσεων πολλών και βρομερών “κρίκων”.

Αν δηλαδή υπήρχε ένα θεϊκό χέρι στην εξουσία και “μάγκωνε” όλους τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση —από τον Μητσοτάκη μέχρι τον Ζαγοριανό— είναι βέβαιον ότι θα προκαλούσε τεράστια ζημιά στο “παρακρατικοδικαστικό” σύστημα, που λυμαίνεται τη χώρα κι αποτελεί καρκίνο της πατρίδας μας.

Η ολομέλεια δηλαδή του Αρείου Πάγου στην πραγματικότητα δεν έκρινε την υπόθεση Ζαγοριανού.

Έκρινε το κύκλωμα Μητσοτάκη στη δικαιοσύνη.

Έκρινε το κύκλωμα του παρακράτους στη δικαιοσύνη.

Έκρινε το κύκλωμα, στο οποίο συμμετέχουν οι Σανιδάδες, οι Κεδίκογλου και όποιοι εν ενεργεία δικαστικοί τους διαδέχθηκαν με τις ευλογίες των ίδιων παράκεντρων εξουσίας και με βάση τα ίδια κριτήρια.

Αυτό δεν το λέμε εμείς αυθαίρετα.

Αυτό το λέει ο αρχαιότερος αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου …ο κύριος Ι. Παπανικολάου. Ένας έμπειρος δικαστικός, ο οποίος έκανε έρευνα —μετά από καταγγελίες που δέχθηκε— για τον Ζαγοριανό και το κύκλωμα που τον προστατεύει.

Ένα τεράστιο, πανίσχυρο, σκοτεινό και επικίνδυνο κύκλωμα, όπως ο ίδιος διαπίστωσε.

Μιλάμε για πραγματικό χάλι και κατάντια της δικαιοσύνης.

Μιλάμε για μια πραγματική μάστιγα, που λυμαίνεται έναν ιερό χώρο για τη Δημοκρατία μας.

Μιλάμε για “λουλούδια” του κακού, που έχουν κατακλύσει τον “κήπο” της δικαιοσύνης.

Αυτό, για να το καταλάβει κάποιος, αρκεί να σκεφτεί πόσο ισχυροί είναι αυτοί, οι οποίοι ανέλαβαν την παρουσία του επίορκου δικαστή.

Αυτόκλητοι υπερασπιστές του Ζαγοριανού παρουσιάστηκαν οι πρώην ηγέτες της δικαιοσύνης.

Μεγάλες “μορφές” της δικαιοσύνης.

Ο Σανιδάς, ο οποίος διετέλεσε αρχιεισαγγελέας της χώρας μας και ο οποίος πριν εκδικαστεί το σκάνδαλο του Βατοπεδίου —και πολύ πριν οι πολιτικοί “αυτοαπαλλαγούν”— έκρινε αυθαίρετα και παράνομα ότι δεν υπήρχαν πολιτικές ευθύνες στην υπόθεση. Μαζί με αυτόν —υπερασπιστής του Ζαγοριανού— και ο φτωχός δημόσιος υπάλληλος Κεδίκογλου, ο οποίος μυστηριωδώς είναι ταυτόχρονα γονέας άεργου πολυεκατομμυριούχου γιου.

Αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι μέχρι πρόσφατα ήταν ηγέτες της δικαιοσύνης και οι οποίοι στη απόλυτη ισχύ τους είχαν μηνυθεί ακόμα και για εσχάτη προδοσία, “υπερασπίστηκαν” τον Ζαγοριανό.

Όπως ήταν φυσικό η δικαιοσύνη έλαβε σοβαρά την άποψη των πρώην ηγετών της και έκρινε την υπόθεση του Ζαγοριανού.

Οι ευεργετημένοι νυν ηγέτες της εισάκουσαν τους ευεργέτες τους πρώην ηγέτες της και η δικαιοσύνη τοποθετήθηκε θετικά στην υπόθεση Ζαγοριανού, αλλά με μεγάλο κόστος.

Πόσο μεγάλο κόστος;

Τόσο μεγάλο, που να μην βρεθεί κανένας άνθρωπος να την υπερασπιστεί …εκτός από τον Μητσοτάκη.

Κόστος και κατάντια είναι να φτάσεις στο σημείο να σε υπερασπίζεται μόνον ο Μητσοτάκης και αυτό το κόστος είναι δυσβάσταχτο για τη δικαιοσύνη, η οποία πλέον δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να το αντέξει, χωρίς να εξαναγκαστεί σε αλλαγές.

Δεν μπορεί ν’ αντέξει αυτό το κόστος μια δικαιοσύνη, που εδώ και λίγο καιρό “χτίζει” μια περίεργη κατάσταση, η οποία θα κάνει ζημιά πρώτα στην ίδια και μετά σε όλους τους άλλους.

Μια κατάσταση, που μοιάζει “αυτοκτονική”.

“Αυτοκτονική” είναι μια ρήξη των δικαστών με την κοινωνία.

“Αυτοκτονική” είναι μια ρήξη δημοσίων υπαλλήλων με το φυσικό τους “αφεντικό”.

Αυτό, δηλαδή, που συμβαίνει σήμερα με την δικαιοσύνη, έχει βάθος.

Δεν είναι μια τυχαία κατάσταση.

Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε στον τίτλο του κειμένου για αυτοκτονική “μωραμάρα”.

Για κάποιους λόγους οι δικαστικοί διαφοροποιούν τους εαυτούς τους από τους υπόλοιπους Έλληνες και φτάνουν στο σημείο να αδιαφορούν αν τους προκαλούν.

Φτάνουν στο σημείο να μην υπολογίζουν κανέναν και να μας επιτρέπουν να μιλάμε ευθέως για ένα ιδιότυπο και πρωτοφανές Casus Belli.

Για λόγους, τους οποίους θα περιγράψουμε παρακάτω, έχουν διαφοροποιήσει τους εαυτούς τους από τους υπόλοιπους πολίτες και κινούνται σαν να είναι ξένο σώμα μέσα στην κοινωνία.

Σαν να μην τους νοιάζουν αυτά τα οποία συμβαίνουν μέσα στην κοινωνία.

Αυτό δεν το λέμε εμείς, κάνοντας υποθέσεις.

Δια στόματος του Προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων του διαβόητου Αθανασίου, μας διαμήνυσαν —και μάλιστα σε τόνο αυστηρό— ότι δεν πρόκειται να δεχθούν μειώσεις στους μισθούς τους, παρ’ όλη την οικονομική κρίση.

Η σημερινή οικονομική κρίση, που βυθίζει εκατομμύρια Ελλήνων στον “βάλτο” της φτώχειας, προφανώς δεν τους αφορά, εφόσον οι ίδιοι θέλουν να εξακολουθούν να πληρώνονται σαν να διανύουμε περίοδο οικονομικής ακμής.

Προφανώς, γι’ αυτούς, μόνον ο ελληνικός λαός είναι υποχρεωμένος να διανύσει το δύσκολο Μεγάλο Σάββατο της κρίσης, ενώ αυτοί θέλουν ζουν στην Κυριακή του Πάσχα.

Γύρω-γύρω Σάββατο και εκεί, όπου είναι οι δικαστικοί, …Κυριακή.

Οι υπάλληλοι, δηλαδή, διεμήνυσαν στα αφεντικά, ότι δεν θα δεχθούν την απόφασή τους.

Προφανώς η πολύ “ιερότητα” του λειτουργήματός τους σε συνδυασμό με τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία τούς στέρησε την καθαρή σκέψη.

Προφανώς η πολύ εξασφαλισμένη επιβίωση κάνει κακό στην ανάλυση των δεδομένων, που αφορούν την επιβίωση.

Ξεχνάνε οι δικαστικοί ότι είναι υπάλληλοι και ότι οι υπάλληλοι απλά ενημερώνονται για τις αποφάσεις των αφεντικών και δεν αποφασίζουν οι ίδιοι.

Τα αφεντικά αποφασίζουν και οι υπάλληλοι, όταν διαφωνούν, παραιτούνται.

Αν ο λαός αποφασίσει, μέσω των εκλεγμένων αντιπροσώπων του, να μειώσει τους μισθούς των υπαλλήλων του και άρα και των δικαστικών, οι επιλογές τους είναι πολύ συγκεκριμένες.

Ή κάθονται στις θέσεις τους ή τα μαζεύουν και φεύγουν.

Αυτά τα γνωρίζουν οι υπάλληλοι.

Οι συνήθως δειλοί υπάλληλοι.

Άρα; Άρα, γιατί οι δικαστικοί εμφανίζονται τόσο προκλητικοί;

Γιατί προφανώς έχουν κάνει τις συμφωνίες τους μ’ αυτούς που θεωρούν πραγματικά αφεντικά τους.

Στον λαό απλά έκαναν τις ανακοινώσεις αυτών, που έχουν συμφωνήσει με άλλους.

Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Σε ποια Δημοκρατία και με ένα τόσο σκληρό Σύνταγμα —όσο το ελληνικό— θα τολμούσαν οι παράνομοι δικαστικοί συνδικαλιστές να είναι τόσο προκλητικοί απέναντι στον λαό;

Ο αναγνώστης αρχίζει κι αντιλαμβάνεται ότι όλα αυτά τα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους, στα οποία αναφερόμαστε, δεν είναι και τόσο άσχετα.

Δεν είναι και τόσο άσχετη η υπόθεση Ζαγοριανού με τις οικονομικές απαιτήσεις των δικαστικών.

Δεν είναι άσχετα μεταξύ τους τα απαλλακτικά και απαιτητικά “τελεσίγραφα” των δικαστικών.

Λογική χρειάζεται να διαθέτει κάποιος για να το καταλάβει.

Ο Ζαγοριανός ποιους εξυπηρέτησε;

Την Νέα Τάξη.

Το “Ράιχ” της Siemens και των πραιτοριανών του παρακράτους.

Τους μεγαλοπαράγοντες της εξουσίας και της οικονομίας.

Αυτούς, που, σαν “αφεντικά” του ελληνικού κράτους —και άρα και της δικαιοσύνης του— μπορούν να του υποσχεθούν μεγάλη καριέρα.

Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου τι έκανε;

Προστάτευσε τον Ζαγοριανό.

Άρα;

Άρα εξυπηρέτησε τα ίδια αφεντικά.

Τα αφεντικά, που δίνουν τους μισθούς στους υπαλλήλους τους.

Η δικαιοσύνη έδειξε ότι είναι “καλή” και “υπάκουη” στα αφεντικά της και απλά μας ανακοίνωσε ότι θα πάρει και το “μπόνους” της …θέλουμε δεν θέλουμε.

Παρά τις “πλάτες” όμως, που μπορεί να έχει η δικαιοσύνη, εμείς θα επιμείνουμε και θα λέμε ότι αυτή η στάση της είναι μια “αυτοκτονική” πράξη.

Γιατί για κάποιους λόγους, τους οποίους θα δούμε παρακάτω, οι Έλληνες τους δικαστές ως πρόσωπα —και όχι τη δικαιοσύνη ως θεσμό— δεν τους έχουν και στην καλύτερη των εκτιμήσεων.

Περισσότερο τους φοβούνται, παρά τους σέβονται.

Τους φοβούνται, γιατί έτσι έχουν μάθει να κάνουν και γιατί αυτό διδάσκει το παρελθόν τους.

Τους φοβούνται, γιατί έχουν κακοπάθει από αυτούς και μάλιστα στις πιο δύσκολες εποχές για τον ελληνισμό.

Τους φοβούνται, γιατί κάποιοι δικαστικοί τούς έχουν “εκδικηθεί” και τους έχουν “ματώσει”, κάνοντας εγκληματική χρήση των θέσεών τους.

Όμως, οι Έλληνες έχουν αλλάξει μέσα στον χρόνο και αυτό κάνει μια συνηθισμένη συμπεριφορά των Ελλήνων δικαστών αυτοκτονική.

Οι Έλληνες δεν είναι οι δουλοπάροικοι και οι κολίγες των προηγούμενων καταστάσεων. Σήμερα είναι πιο μορφωμένοι και πιο ισχυροί από ποτέ.

Αυτό όμως θα έπρεπε να το γνωρίζουν και οι δικαστές.

Άρα, στο σημείο αυτό προκύπτει ένα πολύ βασικό ερώτημα.

Με ποιες “πλάτες” οι δικαστές κάνουν αυτό το οποίο κάνουν και σε ποιους έχουν εμπιστευτεί την ασφάλειά τους;

Αυτό είναι ένα ερώτημα, το οποίο μπορεί να βρει την απάντησή του.

Την προφανή απάντησή του.

Με τις “πλάτες” του παρακράτους και των ξένων αφεντικών του.

Του παρακράτους, που είναι μόνιμα το ίδιο —και είναι οι χαφιέδες και οι δοσίλογοι που μας κυβερνούν από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους— και τα αφεντικά τους, τα οποία εναλλάσσονται και είναι οι εκάστοτε ισχυροί του Πλανήτη.

“Βάρδιες” αλλάζουν αυτά τα αφεντικά, για να ελέγχουν το ελληνικό παρακράτος και κατά συνέπεια την ελληνική δικαιοσύνη.

Ποια είναι αυτά τα αφεντικά;

Από πού να ξεκινήσουμε και πού να καταλήξουμε;

Ξεκινάμε από τους Βαυαρούς των αντιβασιλέων, περνάμε από τους Άγγλους των βασιλέων, στους Ναζί των δοσίλογων, ξανά στους Άγγλους των βασιλέων, για να φτάσουμε στους Αμερικανούς της Χούντας και της Μεταπολίτευσης.

Όλα αλλάζουν …εκτός από τη δικαιοσύνη.

Κανένας δεν την αλλάζει, γιατί απλούστατα όλοι οι “επόμενοι” θέλουν ν’ απολαύσουν τα προνόμια που απόλαυσαν οι “προηγούμενοι”.

Δεν αλλάζεις έναν φασίστα Σανιδά, όταν είσαι φασίστας και θέλεις να εκμεταλλευθείς τη Δημοκρατία.

Από τον Κωλέτη μέχρι τον Μητσοτάκη δεν υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Δεν υπάρχει καν απόσταση, αν σκεφτεί κάποιος ότι στο μεσοδιάστημα αυτό δεν άλλαξε το παραμικρό.

Ολόκληρη Χούντα έπεσε στην Ελλάδα και ούτε ένας δικαστικός δεν έχασε τη θέση του.

Οι ίδιοι άνθρωποι, που δίκαζαν με τους νόμους της Χούντας και για λογαριασμό της, ήταν οι δικαστές της “δημοκρατίας” της Μεταπολίτευσης.

Είναι η μόνη μορφή εξουσίας στην Ελλάδα, της οποίας οι λειτουργοί συνεργάστηκαν με τύραννους, κατακτητές και φασίστες και κανένας δεν τιμωρήθηκε ποτέ για τίποτε.

Είναι οι μόνοι φορείς της εξουσίας, οι οποίοι απόλαυσαν την προστασία όλων των ξένων ιμπεριαλιστών απέναντι …στους Έλληνες.

Προστατεύτηκαν από Βαυαρούς στρατιώτες …από τους Έλληνες.

Προστατεύτηκαν από Ναζί στρατιώτες …από τους Έλληνες.

Προστατεύτηκαν από Άγγλους, Σοβιετικούς και Αμερικανούς …από τους Έλληνες.

Οι πάντες είχαν λόγο να τους προστατεύσουν, γιατί οι πάντες είχαν συμφέροντα να εξυπηρετήσουν στην Ελλάδα.

Η δικαστική εξουσία ήταν πάντα η μόνιμα ανοιχτή “πόρτα” της εξουσίας προς τους ιμπεριαλιστές.Απλά, αυτό, για να γίνει κατανοητό, θέλει κάποιες γνώσεις.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης θα τιμωρήσει τους σημερινούς Αρεοπαγίτες.

Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, χρήσιμο είναι να πούμε μερικά γενικά πράγματα για τη δικαστική εξουσία και τη χρησιμότητά της για τον κάθε επίδοξο κατακτητή ή τύραννο μιας χώρας.

Η δικαστική εξουσία είναι το απαραίτητο εκείνο στοιχείο, που έχει ανάγκη ένας κατακτητής ή τύραννος, προκειμένου να οριστικοποιήσει την κατάκτηση ή να μονιμοποιήσει το καθεστώς του.

Γιατί;

Γιατί, μέσω αυτής, μπορεί να εκμεταλλευτεί τον ήδη υπάρχοντα κρατικό μηχανισμό υπέρ των συμφερόντων του.

Δεν είναι τυχαίο, δηλαδή, που στο ανθελληνικό σχέδιο Ανάν οι αποδεδειγμένα έμπειροι Βρετανοί αποικιοκράτες απαιτούσαν τον απόλυτο έλεγχο μόνον της δικαστικής εξουσίας στην Κύπρο και τίποτε άλλο.

Τους αρκούσε αυτό, για να ελέγχουν την Κύπρο, όπως και στην προηγούμενη εποχή της αποικιοκρατίας.

Γι’ αυτόν τον λόγο πρότειναν κάτι δικούς τους “Καναδούς” και “Αυστραλούς” για επικεφαλής της κυπριακής δικαστικής εξουσίας.

Αυτό, το οποίο επεδίωξαν να κάνουν στην “ελεύθερη” Κύπρο και δεν το κατάφεραν, ήταν αυτό, το οποίο κατάφεραν να κάνουν κάποτε στην “ελεύθερη” Ελλάδα.

Έλεγξαν κάποτε την ελληνική δικαιοσύνη και από τότε που το κατάφεραν η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ελεύθερη.

Η λογική αυτού που λέμε είναι απλή.

Όποιος ελέγχει τη δικαστική εξουσία ενός κράτους, ελέγχει το σύνολο του κρατικού του μηχανισμού.

Όποιος ελέγχει τον μηχανισμό απονομής δικαιοσύνης, ελέγχει και τον “δορυφορικό” μηχανισμό του, ο οποίος έχει σχέση με την καταστολή και είναι οι αστυνομικές δυνάμεις.

Όποιος ελέγχει τον μηχανισμό της δικαιοσύνης, είναι εύκολο να φέρει τα πάντα στα μέτρα των δικών του συμφερόντων.

Όταν η δικαιοσύνη “κρίνει” με βάση τους δικούς σου νόμους, οι οποίοι προστατεύουν τα δικά σου συμφέροντα, είναι εύκολο να ελέγχονται τα πάντα.

Όταν η δικαιοσύνη, εξαιτίας της “συνεργασίας” της μαζί σου, αποκτά κοινούς εχθρούς μ’ εσένα, τα πράγματα όχι μόνον ελέγχονται εύκολα αλλά και μόνιμα.

Με τη φτηνή “διαφθορά” κάποιων λίγων προσώπων ελέγχονται τα πάντα. Αυτοί, οι οποίοι ελέγχουν τη δικαιοσύνη, ελέγχουν τα πάντα.

Δεν ελέγχουν μόνον την πολιτική ηγεσία της χώρας, η οποία μπορεί να “φασίζει” όσο θέλει χωρίς να φοβάται, αλλά ελέγχουν και την οικονομική και κοινωνική ελίτ της.

Αυτοί, οι οποίοι ελέγχουν τη δικαιοσύνη, είναι εκείνοι που αποφασίζουν όχι μόνον για το ποιοι θα κυβερνήσουν, αλλά και για το ποιοι θα διακριθούν κοινωνικά και οικονομικά μέσα σε μια κοινωνία.

Όταν κάποιος ελέγχει τη δικαιοσύνη, μπορεί ν’ αποφασίζει μόνος του ποιος με παράνομα και άρα αθέμιτα μέσα θα γίνει πλούσιος, διάσημος ή ισχυρός.

Πολλοί κλέβουν το κράτος, αλλά λίγοι εξασφαλίζουν “βουλεύματα”, τα οποία τους καθιστούν αρχικά νόμιμους κλέφτες και στη συνέχεια μεγιστάνες.

Τις περισσότερες φορές τον απλό κλέφτη τον χωρίζει από τον “διαπλεκόμενο” μεγιστάνα μια απλή δικαστική απόφαση.

Όταν κατορθώνεις και ελέγχεις όλους τους παράνομους, οι οποίοι —ελέω δικαστών— γίνονται μεγιστάνες και οι οποίοι ελέγχουν την κοινωνική και οικονομική ζωή μιας χώρας, ελέγχεις την ίδια τη χώρα.

Ελέγχεις τους κλέφτες, που έγιναν μεγιστάνες και στη συνέχεια εξασφαλίζεις τους καλύτερους και πιο γενναιόδωρους χρηματοδότες των κομμάτων σου. Ελέγχεις τους κλέφτες και αυτοί φέρνουν “δόξα” σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, η οποία σου δίνει εκατομμύρια ψήφων ευγνωμονούντων οπαδών.

Ο έλεγχος της δικαιοσύνης είναι το ζητούμενο για έναν τύραννο ή έναν κατακτητή ή έναν απλό λακέ κάποιου κατακτητή, ο οποίος γνωρίζει ότι δεν έχει συμφέρον να εκτίθεται καθημερινά στα θύματά του.

Ενός φασίστα, ο οποίος θέλει να “κρυφτεί” πίσω από μηχανισμούς, οι οποίοι θεωρητικά δεν του ανήκουν, ενώ πρακτικά τούς ελέγχει απόλυτα.

Στόχος του είναι ν’ απαλλαχθεί από τη “φθορά” της μόνιμης και καθημερινής “τριβής” με το θύμα του.

Να φέρνει τον πολίτη απέναντι στους μηχανισμούς του δικού του κράτους. Στους μηχανισμούς, τους οποίους, ακόμα κι όταν δεν τους φοβάται, απλά έχει μάθει να τους σέβεται πάση θυσία.

Οι φασίστες, που πάντα κυβερνούσαν την Ελλάδα, όλα αυτά τα γνώριζαν.

Είτε αυτοί ήταν Βαυαροί, είτε Ναζί, είτε Δανοί βασιλείς, είτε Χουντικοί, είτε “εθνάρχες”, είτε αποστάτες, όλοι τα ίδια έκαναν.

Ποτέ δεν πείραξαν στο ελάχιστο τον μηχανισμό της δικαιοσύνης.

Ό,τι πέτυχαν οι Βαυαροί στην εποχή του απόλυτου “σκότους”, δεν πειράχθηκε ποτέ κι από κανέναν. Ποτέ δεν αντικατέστησαν κανέναν με κάποιον άλλο.

Καμία πολιτική αλλαγή δεν γινόταν το αίτιο να “ξηλωθούν” πρόσωπα της δικαστικής εξουσίας και ν’ αντικατασταθούν με κάποια νέα πρόσωπα.

Στην Ελλάδα, όποια ιδεολογία κι αν κυβερνούσε, οι δικαστές δεν άλλαζαν.

Ούτε καν νέα πρόσωπα …υποτίθεται “ομοϊδεατών”.

Δεν χρειαζόταν τέτοια αλλαγή.

Πάντα οι δικαστές ήταν ομοϊδεάτες αυτών που αναλάμβαναν την εξουσία, γιατί πάντα αυτοί οι δεύτεροι ήταν φασίστες.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό, το οποίο βλέπει κάποιος με μια ματιά στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας.

Οι ξένοι κατακτητές, είτε έμπαιναν είτε έβγαιναν, δεν επηρέαζαν τη δικαστική εξουσία.

Οι θρόνοι έπεφταν, οι Χούντες ανέβαιναν …και πάλι δεν επηρέαζαν τη δικαστική εξουσία.

Όλοι φρόντιζαν να δώσουν αυξήσεις στους εν ενεργεία δικαστικούς, για να κάνουν “καλά” τη δουλειά τους.

Αρκεί οι δικαστικοί να αναγνώριζαν το νέο “αφεντικό” και να το υπηρετούσαν …όπως κι έκαναν πάντα.

Στο όνομα των πάντων έχουν δικάσει οι Έλληνες δικαστικοί.

Στο όνομα του Άρμανσμπεργκ, του Χίτλερ, του Κοκού, του Παπαδόπουλου, του Μητσοτάκη και του Σημίτη.

Οι δικαστικοί ποτέ δεν δυσκολεύτηκαν ιδιαίτερα να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, εφόσον και οι ίδιοι, ως πρόσωπα, δεν φημίζονταν και ιδιαίτερα για τα δημοκρατικά τους αισθήματα.

Στην πραγματικότητα οι Έλληνες δικαστές ήταν πάντα φασίστες, γιατί η Ελλάδα ήταν πάντα προτεκτοράτο και τέτοια προτεκτοράτα δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς τέτοιους δικαστικούς.

Αναγκαστικά ήταν φασίστες, γιατί η Ελλάδα αναγκαζόταν να υποτάσσεται σε ξένα αφεντικά. Αυτό το γνώριζαν όλοι οι “ενδιαφερόμενοι” εντός και εκτός Ελλάδος.

Από την εποχή του Όθωνα και των Βαυαρών αντιβασιλέων οι Έλληνες δικαστές εξακολουθούσαν και ήταν όμοιοι με αυτούς που “καταδίκασαν” τον Κολοκοτρώνη.

Από τότε μέχρι τώρα ελάχιστοι μέσα στο ελληνικό δικαστικό σώμα ήταν οι Πολυζωϊδηδες και οι Τερτσέτηδες και πλείστοι ήταν πάντα οι Σούτσοι, οι Βουλγάρηδες και οι Φραγκούληδες.

Διεφθαρμένοι υποτακτικοί των ξένων και ντόπιων αφεντικών, όπως ο Δεληγιάννης, ο οποίος καταδίκασε τον Μακρυγιάννη.

Από τότε μέχρι τώρα το ελληνικό δικαστικό σώμα παραμένει ένα “κλειστό” σώμα, το οποίο πάντα φροντίζουν οι εκάστοτε εξουσίες να το διατηρούν “κλειστό” και να το “προστατεύουν” από την έξωθεν κρίση, προκειμένου να τους εξυπηρετεί.

Γι’ αυτόν τον λόγο κανείς και ποτέ δεν στρέφεται εναντίον των στελεχών της δικαιοσύνης, όσο προκλητικοί και άχρηστοι κι αν είναι.

Γι’ αυτόν τον λόγο μέσα στον χρόνο το δικαστικό σώμα έχει γίνει ένα μικρόψυχο, εκδικητικό και κακόβουλο σώμα υποτακτικών της εξουσίας.

Μέσα σ’ αυτό πρωταγωνιστούν μόνιμα κάποια άβουλα, δειλά και “πρόθυμα” ανθρωπάκια, που, προκειμένου να εξασφαλίσουν σίγουρες προαγωγές, μπορούν να εκτελέσουν την οποιαδήποτε αποστολή.

Είναι γνωστό άλλωστε αυτό, το οποίο “κυκλοφορεί” ευρέως μεταξύ των φοιτητών στις νομικές σχολές όλης της χώρας.

Τι λέει αυτό;

Ότι, οι έξυπνοι νομικοί γίνονται δικηγόροι, οι λιγότερο έξυπνοι γίνονται νομικοί σύμβουλοι επιχειρήσεων και επιχειρηματιών και… ό,τι περισσέψει, πάει στον κλάδο της δικαιοσύνης.

Αυτά λένε στα κυλικεία των νομικών σχολών οι φοιτητές και αυτές οι απόψεις είναι “καπνός” σε μια “φωτιά” που υπάρχει.

Όλα αυτά έχουν την εξήγησή τους.

Το θέμα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι έχουν διακριθεί στον δικαστικό κλάδο —κρίνοντας τύχες ανθρώπων— και οι οποίοι ήταν πιο βλάκες κι απ’ τα λάχανα.

Γιατί “διακρίθηκαν”;

Γιατί προστατεύονταν από τους υπόλοιπους παράγοντες της εξουσίας.

Γιατί όλοι βολεύονται από αυτήν την κατάσταση στη δικαιοσύνη.

Ξένοι ιμπεριαλιστές, λακέδες πολιτικοί και διεφθαρμένοι ρασοφόροι, έχουν συμφέρουν από τα “αστροπελέκια”.

Όλοι θέλουν να βασιλεύει η αναξιοκρατία στη δικαιοσύνη, για να κρατάνε τους λειτουργούς της σε απόλυτη ομηρία.

Όλοι θέλουν να έχουν στο “χέρι” τους δικαστικούς, για τη στιγμή που θα τους χρειαστούν.

Γι’ αυτόν τον λόγο όλα μπορούν ν’ αλλάξουν στην Ελλάδα εκτός από τους δικαστές.

Συμφέρει κάποιους να δικάζουν οι Καλούσηδες, γιατί μπορούν και τους παίρνουν “καθοδηγητικά” τηλέφωνα.

Γι’ αυτόν τον λόγο δεν αλλάζει ποτέ και τίποτε στη δικαστική εξουσία.

Η δικαστική εξουσία πάντα κινείται “παράλληλα” από τις κοινωνικές ή άλλες εξελίξεις, γιατί δεν συμφέρει κανέναν από τους “επόμενους” φασίστες να χάσει τα προνόμια των “προηγούμενων”.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το “αβύθιστο” ελληνικό δικαστικό σώμα, το οποίο είναι η μόνη μορφή εξουσίας που “επιπλέει”, ακόμα και όταν όλες οι υπόλοιπες “πνίγονται”.

Με το “πυρίμαχο” ελληνικό δικαστικό σώμα, το οποίο σώζεται ακόμα κι όταν παίρνει “φωτιά” η πατρίδα μας.

Είναι ένα σώμα, στο οποίο κάποιοι —εντός και εκτός Ελλάδας— φροντίζουν πάντα να βασιλεύει η αναξιοκρατία, η καμαρίλα και η δουλικότητα.

Ένα σώμα, που ευνοεί τους Σούτσους, προκειμένου να μην έχουν προβλήματα με τους Πολυζωϊδηδες.

Ένα σώμα, στο οποίο κάνουν μεγάλες καριέρες τα παιδιά των πρώην φασιστών δοσίλογων δικαστών και όσα ανθρωπάκια τελειώνουν ιδροκοπώντας τη νομική και δεν βλέπουν διαφορετικό τρόπο επιβίωσης.

Συμφέρει κάποιους να μαζεύουν στο δικαστικό σώμα τα ανθρωπάκια, για να φαίνονται “γίγαντες” οι καριερίστες Σούτσοι.

Σε ποια δραστηριότητα θα μπορούσε να διακριθεί ένας Σανιδάς ή ένας Ζαγοριανός;

Αυτό το σώμα με τα χαρακτηριστικά αυτά ευνόητο είναι ότι θα έχει μια ανάλογη “παθογένεια”.

Είναι απίστευτα ανηλεές με τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους και επίσης απίστευτα δειλό με τους ισχυρούς της κοινωνίας.

Στην πραγματικότητα δεν τολμά να κάνει τίποτε χωρίς την άδεια των “αφεντικών” του.

Γι’ αυτόν τον λόγο και δέχεται το συνταγματικά παράνομο και παράλογο “καπέλο” του υπουργού της δικαιοσύνης.

Στελεχώνεται μόνιμα από ανθρώπους, οι οποίοι εκ του ασφαλούς και με την εξουσία της κρατικής τους θέσης θέλουν να ζήσουν τη ζωή που δεν δικαιούνται.

Να γίνουν άνευ κόστους και εκ του ασφαλούς κοινωνικοί μεγαλοπαράγοντες, πλούσιοι …ακόμα και να “πηδήξουν”.

Ένα σώμα με τη μούρη και τις απαιτήσεις του Καλούση.

Γι’ αυτόν τον λόγο ποτέ και καμία εξουσία δεν θέλησε να τους “καθαρίσει” όλους αυτούς. Όλων των τύπων και των ειδών οι εξουσίες τούς χρειάζονταν, εφόσον ποτέ και καμία εξουσία στην Ελλάδα δεν ήταν “καθαρή” σε τέτοιο βαθμό, που να χρειάζεται “καθαρή” δικαιοσύνη.

Τον “άνακτα” τον διαδεχόταν ένας “συνταγματάρχης” και αυτόν ένας “αποστάτης”.

Κανένας από αυτούς δεν ήθελε μπελάδες με τον ανθρώπινο πολιτισμό και τη Δημοκρατία, που προστατεύει ο νόμος.

Πάντα οι εξουσίες στην Ελλάδα ήταν λακέδες των ξένων και ως εκ τούτου πάντα χρειάζονταν συνενόχους δικαστές.

Από τους χαφιέδες τύπου Κωλέτη και Βενιζέλου, μέχρι τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου ή τον Μητσοτάκη, οι πάντες ήταν ίδιοι.

Λακέδες και χαφιέδες των ξένων.

Αυτοί οι ξένοι είναι τα πραγματικά αφεντικά του προτεκτοράτου με το όνομα “Ελλάδα”.

Αυτοί οι ξένοι —και από τον καιρό του Βαυαρού Μάουερ— αποφασίζουν από μόνοι τους όχι μόνον για τους πολιτικούς μας ηγέτες, αλλά και για την ηγεσία της ελληνικής δικαιοσύνης.

Είναι βέβαιον ότι από τις γνωστές πρεσβείες της βασιλίσσης Σοφίας φεύγουν τα ονόματα αυτών, οι οποίοι θα “αναδειχθούν” ηγέτες της ελληνικής δικαιοσύνης.

Οι εκάστοτε κυβερνήτες μας απλά αναλαμβάνουν το τυπικό μέρος της διεκπεραίωσης της προαγωγής στο δικαστικό σώμα.

Πρώτα δηλαδή κάποιος John έμαθε ότι ο Σανιδάς θα γίνει Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και κατόπιν όλοι εμείς οι τοπικοί “Σωτήρηδες”.

Είμαστε μάλιστα βέβαιοι ότι, σε περίπτωση κοινωνικής αναταραχής, υπάρχει μυστικό σχέδιο “διάσωσης”, ώστε όλοι οι ανώτατοι “Έλληνες” δικαστές να σωθούν σε κάποιο “περίβολο” κάποιας γνωστής πρεσβείας.

Να υποθέσουμε στο Deere της Αγίας Παρασκευής;

Αν, δηλαδή, κάποτε κινδυνεύσουν κάποιοι Σανιδάδες, θα κινδυνεύσουν από Έλληνες και σε ξένους περιβόλους θ αναζητήσουν προστασία.

Αυτή δυστυχώς είναι η κατάσταση, που ισχύει για το δικαστικό σώμα από την εποχή της “απελευθέρωσης” κι εντεύθεν.

Από την εποχή που τους Κολοκοτρώνηδες τους “καταδίωκαν” εισαγγελείς με το όνομα Mason και τους δίκαζαν οι Σούτσοι.

Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα μόνον τα ονόματα των ιδιοκτητών των ασφαλών “περιβόλων” αλλάζουν και όχι οι πρακτικές που τους σώζουν όλους αυτούς από την αντίδραση των Ελλήνων.

Κάποτε ιδιοκτήτες του προστατευτικού “περιβόλου” ήταν οι Βαυαροί, μετά έγιναν οι Ναζί, στη συνέχεια οι Άγγλοι και σήμερα οι Αμερικανοί.

Αντιλαμβανόμαστε ότι τα κοινά συμφέροντα όλων αυτών των φασιστών καθιστούν αναγκαιότητα γι’ αυτούς να διατηρούν τους φασίστες δικαστές στις θέσεις τους.

Τα συμφέροντα των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου, που ήθελαν να κυριαρχήσουν στη Μεταπολίτευση, τους έκαναν να “δανειστούν” τους δικαστές της Χούντας.

Δικαστές της Χούντας δίκαζαν τους Έλληνες στην εποχή της “δημοκρατίας” της μεταπολίτευσης.

Όλοι σχεδόν οι σημερινοί Αρεοπαγίτες —αυτοί, δηλαδή, που ψήφισαν υπέρ Ζαγοριανού— έχουν προσληφθεί από τη Χούντα με κριτήρια της Χούντας.

Όσοι από αυτούς, λόγω ηλικίας, δεν πρόλαβαν τη Χούντα, προσελήφθηκαν και προάχθηκαν από τους Χουντικούς που την πρόλαβαν.

Ο αρχιεισαγγελέας της “δημοκρατίας” Σανιδάς —και φανατικός υπερασπιστής του Ζαγοριανού— έχει δικαστεί, επειδή, ως εισαγγελέας της Χούντας, όχι μόνον ανέχθηκε αλλά και συμμετείχε ο ίδιος σε βασανισμούς πολιτών.

Αυτός ο βασανιστής της Χούντας όχι μόνον δεν έφυγε με τις κλωτσιές από το δικαστικό σώμα της Δημοκρατίας μας, αλλά στη συνέχεια της “λαμπρής” του καριέρας έφτασε στα ύπατα αξιώματα, εφόσον έγινε Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου.

Έτσι “αντάμειψε” η “δημοκρατία” έναν από τους πιο διαβόητους χουντικούς.

Υπάρχουν δηλαδή Έλληνες δημοκράτες, οι οποίοι βασανίστηκαν δύο φορές από τον Σανιδά.

Μία φορά βασανίστηκαν άμεσα από αυτόν επί Χούντας και στη συνέχεια “βασανίστηκαν” έμμεσα, παρατηρώντας τον να παριστάνει τον αρχιεισαγγελέα της ακριβής μας Δημοκρατίας.

Και μόνον η δική του “πορεία” αρκεί, για να μας αποδείξει ότι δεν υπάρχει ούτε ένας δικαστικός καριέρας, που να μην είναι φασίστας

. Γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό;

Γιατί, όταν αυτός, που διετέλεσε αρχιεισαγγελέας της “δημοκρατίας”, ήταν χουντικός, σημαίνει ότι προσελήφθηκε, κρίθηκε και προάχθηκε στο δικαστικό σώμα από χουντικούς.

Στη συνέχεια ο ίδιος, ως αρχιεισαγγελέας, προσέλαβε, έκρινε και προήγαγε ομοίους του.

Εκβιάστηκε από φασίστες για να “προοδεύσει” και εκβίασε ο ίδιος, για να προσφέρει πρόοδο σε ομοίους του.

Τα κριτήρια όμως όλων αυτών των “πράξεων” είναι ίδια και είναι τα κριτήρια της Χούντας και άρα τα κριτήρια των φασιστών.

Άρα;

Άρα, οι πριν από αυτόν —και εξαιτίας αυτού— “έσπρωξαν” ομοίους τους μέσα στη δικαιοσύνη.

Η μεταπολίτευση, δηλαδή, δεν άλλαξε το παραμικρό στη δικαιοσύνη.

Αυτό είναι το όλο πρόβλημα στη στελέχωση του συστήματος της δικαιοσύνης

. Οι χουντικοί δικαστικοί —και μάλιστα οι υψηλόβαθμοι— δεν αντικαταστάθηκαν με την πτώση της Χούντας.

Από αυτούς ξεκίνησε το σημερινό πρόβλημα.

Προκειμένου οι ίδιοι να μην εκβιάζονται από τους νέους δημοκράτες συναδέρφους τους και να μπορούν οι ίδιοι να τους εκβιάζουν, επέλεγαν ομοίους τους.

Οι φασίστες επέλεγαν φασίστες, οι οποίοι θα είχαν κέρδος από τη “συνομωσία” της σιωπής.

Με αυτόν τον τρόπο οι χουντικοί “αναπαράχθηκαν” μέσα στο δικαστικό σύστημα και εξάλειψαν τον όποιον δημοκράτη θα είχε τη φαεινή ιδέα να τους απειλήσει.

Από αυτούς λοιπόν περίμενε ο ελληνικός λαός να προστατευτεί από τους κλέφτες, τα λαμόγια, τους διεφθαρμένους και τους διαπλεκόμενους.

Ευκαιρία λοιπόν να λύσει το ελληνικός λαός τους “λογαριασμούς” του με αυτούς, που πραγματικά ευθύνονται για την αθλιότητά του σημερινού συστήματος εξουσίας.

Όλους όσους έχουν ευθύνες, είτε αυτοί είναι ορατοί είτε “αόρατοι”.

Όταν μιλάμε για ευθύνη, μιλάμε για πραγματική ευθύνη και αυτό είναι πολύ συγκεκριμένο.

Υπάρχουν ευθύνες, για να φτάσουμε στη σημερινή αθλιότητα και διαφθορά και αυτές οι ευθύνες κάποιους βαρύνουν.

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους υπεύθυνους και σε καμία περίπτωση ασήμαντους είναι και οι δικαστικοί.

Το γεγονός ότι είναι τέτοιοι, δεν σημαίνει ότι είναι υπεράνω κρίσης.

Απλά πράγματα.

Η δικαιοσύνη είναι η ιερή …και όχι οι δικαστές.

Οι δικαστές είναι απλοί άνθρωποι και ως τέτοιοι κρίνονται για τις πράξεις τους.

Αν σκεφτούμε μάλιστα ότι δικαστές τύπου Καλούση πήγαν φυλακή κατ’ ευθείαν από τις έδρες τους, είναι στατιστικά βέβαιον ότι δεν μπορεί να ήταν οι μόνοι που “διακοσμούσαν” το δικαστικό σώμα με την “ποιοτική” παρουσία τους.

Είμαστε βέβαιοι ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν εν’ ενεργεία δικαστές με τα χαρακτηριστικά του Καλούση, αλλά όχι και με την τύχη του.

Δικαστές, οι οποίοι είναι τόσο βρόμικοι, που ούτε καν για πλακάκια βόθρου δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν.

Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για ευκαιρία του ελληνικού λαού.

Απλά, για να καταλάβει αυτός πόσο ευκαιρία είναι, θα πρέπει να γνωρίζει την ευθύνη των δικαστικών στη σημερινή αθλιότητα.

Αυτό είναι που κατά κύριο λόγο αγνοεί ο πολίτης.

Αγνοεί πως, όταν ένα κράτος μπαίνει στις “λίστες” των διεφθαρμένων κρατών, το μεγάλο πρόβλημά του δεν βρίσκεται εκεί όπου φαινομενικά η διαφθορά εμφανίζει τις μεγάλες εντάσεις της.

Σε ένα διεφθαρμένο κράτος το πρόβλημα δεν βρίσκεται ούτε στο Κοινοβούλιο ούτε στα υπουργεία ούτε στις δημόσιες υπηρεσίες του.

Το μεγάλο πρόβλημα υπάρχει στο σύστημα δικαιοσύνης.

Αυτό συνήθως δεν καταλαβαίνει ο κόσμος και φροντίζουν οι δικαστικοί να τον “υποβοηθούν” στην εξαγωγή των λανθασμένων συμπερασμάτων.

Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι από αυτούς είναι “θαμώνες” μοναστηριών και θαυμαστές “αγίων” που σταυροκοπιούνται δημοσίως και επιδεικτικά.

Έχουν λόγους να καλύπτονται από το “πέπλο” της υποκριτικής ευσέβειας, διαφορετικά θα τους αποκαλύψουν τα “κέρατα” της ευθύνης.

Αυτά τα “κέρατα” αγνοεί ο λαός και γι’ αυτόν τον λόγο δεν βγάζει ασφαλή συμπεράσματα.

Αγνοεί πως, όταν οι πολιτικοί και οι υπηρεσιακοί παράγοντες διαφθείρονται, οι πρώτοι, που έχουν ήδη διαφθαρεί είναι οι δικαστικοί.

Πρώτα έχουν διαφθαρεί εκείνοι, οι οποίοι μπορούν να επιτρέψουν στους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο.

Η έλλειψη κατανόησης των όσων πραγματικά συμβαίνουν, υπάρχει, γιατί σε “τρελές” εποχές —όπως αυτή που ζούμε σήμερα— το πρώτο θύμα είναι η λογική.

Βλέπουμε …και δεν καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε.

Φερόμαστε σαν “μεθυσμένοι” …και δεν μπορούμε να βάλουμε τη λογική μας να δουλέψει, προκειμένου να καταλάβουμε τι συμβαίνει.

Βλέπουμε, για παράδειγμα, έναν τρομερό σκύλο, που σκορπάει τον θάνατο και την καταστροφή στο πέρασμά του.

Υπάρχει όμως άνθρωπος λογικός, που να πιστεύει ότι ο σκύλος είναι ο αποκλειστικά υπεύθυνος για τις πράξεις του;

Τι αναζητάς σ’ αυτήν την περίπτωση;

Αυτόν, που είναι υπεύθυνος για τον σκύλο.

Αυτόν, που του επέτρεψε να κάνει αυτά που κάνει.

Αυτό, το οποίο μας λέει η απλή λογική, δεν είναι το ίδιο με αυτό που αναγνωρίζει και ο νόμος; Δικάζεται ποτέ ο σκύλος;

Δικάζεται ο κύριος του σκύλου.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη διαφθορά.

Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί ή οι διεφθαρμένοι υπάλληλοι είναι σαν τους πεινασμένους σκύλους.

Αν αισθανθούν ότι δεν ελέγχονται —και άρα ότι δεν κινδυνεύουν— θα διαφθαρούν.

Άρα, ποιοι φταίνε για τη συμπεριφορά αυτών των λυσσασμένων “σκύλων”;

Γιατί κατηγορούμε τους πολιτικούς για την προδοσία της πατρίδας μας;

Γιατί κατηγορούμε τους διεφθαρμένους για την Διαφθορά στην Ελλάδα;

Οι δικαστικοί φταίνε για όλα τα δεινά που μαστίζουν αυτήν τη στιγμή τον τόπο μας.

ΓΙΑ ΟΛΑ.

Κατηγορούν κάποιοι τους πολιτικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες της χώρας, επειδή τα “παίρνουν”.

Γιατί να μην τα παίρνουν, όταν υπάρχει ατιμωρησία;

Κατηγορούν τους πολιτικούς ότι για λόγους συντεχνιακών συμφερόντων αλληλοπροστατεύονται, επιβαρύνοντας τη λειτουργία της Δημοκρατίας.

Γιατί να μην το κάνουν, εφόσον αυτοί, οι οποίοι θα έπρεπε να τους σταματήσουν, κάνουν ακριβώς τα ίδια για τους εαυτούς τους.

Βλέποντας κάποιος την “πορεία” των πραγμάτων μέσα στο χρόνο, μπορεί να καταλάβει ότι οι δικαστές δεν ήταν παθητικοί ή αμέτοχοι στην όλη κατάσταση, που μας οδήγησε στη σημερινή αθλιότητα.

Συμμετείχαν ενεργά και συνειδητά σ’ αυτόν τον σχεδιασμό της φασιστικής εξουσίας.

Γνώριζαν το παράνομο του συνδικαλισμού των δημοσίων υπαλλήλων και δεν τον απέτρεψαν, για να μπορούν μέσω του συνδικαλισμού αυτού να “πλησιάσουν” και τους ίδιους οι κομματάρχες ευεργέτες τους.

Γνώριζαν το παράνομο του κομματισμού των δημοσίων υπαλλήλων και δεν τον απέτρεψαν, για ν’ αποκομίσουν ακόμα μεγαλύτερο κέρδος από τους κομματάρχες ευεργέτες τους.

Γνώριζαν ακριβώς τι έκαναν, γιατί τα πάντα ήταν παράνομα.

Ό,τι βασανίζει σήμερα τους Έλληνες, οφείλεται στους δικαστικούς.

Οι Έλληνες δικαστές δεν έκαναν το καθήκον τους και επέτρεψαν στον κομματισμό να “διαπλέξει” τις κυρίαρχες εξουσίες μεταξύ τους.

Οι Έλληνες δικαστές επέτρεψαν σ’ αυτό το “κουβάρι” των εξουσιών να μας οδηγήσει στην οικογενειοκρατία και να καταλυθεί η Δημοκρατία στη χώρα.

Οι Έλληνες δικαστές δεν έκαναν το καθήκον τους υπέρ της δικαιοσύνης και υποτάχθηκαν και οι ίδιοι σ’ αυτό το “κουβάρι”.

Πέραν όμως της ανεπάρκειάς τους να κατανοήσουν την πολιτική “πρόταση” του Συντάγματος, ήταν ανεπαρκείς και σε πιο απλά ζητήματα, τα οποία μας οδήγησαν στη σημερινή αθλιότητα.

Όλοι γνωρίζουν ότι η σημερινή αθλιότητα οφείλεται στη διαπλοκή των πολιτικών παραγόντων με οικονομικούς παράγοντες, που οδηγούσαν στην κρατική διαφθορά.

Οι οικονομικοί παράγοντες “κονομούσαν” και τάιζαν πολιτικούς, προκειμένου να συνεχίσουν να κονομάνε.

Οι πολιτικοί προήγαγαν και προστάτευαν “πρόθυμους” κρατικούς υπαλλήλους, προκειμένου να μπορούν να εξυπηρετούν —με το αζημίωτο— τα κοινά αφεντικά.

Μέχρι και νόμο περί “αποκακουργοποίησης” της διαφθοράς ψήφισαν, για να τα καταφέρουν.

Όμως, για όλα αυτά υπεύθυνοι δεν είναι αυτοί, οι οποίοι εμπλέκονταν άμεσα, αλλά αυτοί, οι οποίοι τους επέτρεπαν να το κάνουν.

Οι πολιτικοί δεν φοβούνταν να τα “παίρνουν”, γιατί, εξαιτίας της “τύφλας” των επίορκων δικαστικών, απαλλάσσονταν από τις παρανομίες τους εντός της Βουλής και μέσα στα πλαίσια της συντεχνιακής αλληλεγγύης.

Το ίδιο δεν φοβούνταν και οι δημόσιοι υπάλληλοι, εφόσον κι αυτοί μέσα στο ίδιο πνεύμα συναδελφικής αλληλεγγύης και εκτός δικαστικού περιβάλλοντος επέλυαν τα “προβλήματά” τους.

Ποιος όμως φταίει γι’ αυτό;

Θα έφταιγαν οι κλέφτες, αν αυτοί παρέμεναν ατιμώρητοι, σε περίπτωση που το κράτος τούς επέτρεπε να κρίνονται από “επιτροπή” κλεφτών;

Θα έφταιγαν οι διαρρήκτες, αν αυτοί απαλλάσσονταν από συναδέλφους τους;

Σε μια τέτοια περίπτωση φταίνε οι θεματοφύλακες της δικαιοσύνης, οι οποίοι μεταβιβάζουν μέρος της εξουσίας τους σε αναρμόδιους.

Οι δικαστές φταίνε για την εξόφθαλμα παράνομη βουλευτική ασυλία.

Οι δικαστές φταίνε για την εξόφθαλμα παράνομη πρακτική των ΕΔΕ στον δημόσιο τομέα.

Η βουλευτική ασυλία και η ΕΔΕ των δημοσίων υπαλλήλων είναι υπεύθυνες για τη έκρηξη της διαφθοράς στην Ελλάδα.

Η γνώση του επίορκου διεφθαρμένου υπαλλήλου ότι δεν θα τιμωρηθεί ήταν αυτήν, που οδήγησε στην έκρηξη της διαφθοράς.

Από εκεί και πέρα τα πάντα ήταν θέμα χρόνου να συμβούν.

Ο λαός αφέθηκε στο έλεος του Θεού, εφόσον δεν λειτουργούσε καμία ασφαλιστική κρατική δικλείδα.

Ακόμα κι εκεί που θεωρητικά υπήρχαν τέτοιες “δικλείδες”, αυτές απλά δεν λειτουργούσαν.

Ποιος δεν γνωρίζει τις Ανεξάρτητες Αρχές;

Ενώ όμως τις Αρχές αυτές τις γνωρίζει, δεν γνωρίζει ούτε ένα καλό, που να προέκυψε εξαιτίας της λειτουργίας τους.

Οι Αρχές αυτές υπάρχουν, μόνον όταν οι Έλληνες καλούνται να τις χρυσοπληρώσουν.

Προστατεύτηκε όμως ο Έλληνας καταναλωτής από την Αρχή, που ελέγχει τον ανταγωνισμό στην αγορά;

Όχι βέβαια.

Προστατεύτηκε ο Έλληνας πολίτης από την Αρχή, που ελέγχει τα ΜΜΕ, όταν αυτά επιχειρούν πλύση εγκεφάλου στις μάζες;

Όχι βέβαια. Ποτέ και καμία Αρχή δεν προστάτευσε τον Έλληνα πολίτη.

Ποιοι ήταν όλοι αυτοί οι “τίμιοι” άνθρωποι, που στελέχωναν τις πανάκριβες αλλά παντελώς ανίκανες Αρχές;

Στην πλειοψηφία τους ήταν πρώην ΔΙΚΑΣΤΕΣ και ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ. Δ

ικαστές και εισαγγελείς, οι οποίοι, αφού εξυπηρέτησαν τα αφεντικά τους από τις έδρες τους —κάνοντας μεγάλες καριέρες— στη συνέχεια πήγαν και για ένα “εξτραδάκι” στις Αρχές.

Πήγαν, όμως, όπως πηγαίνουν πάντα …εκ του ασφαλούς, εφόσον οι θρασύδειλοι δικαστικοί εκτός των άλλων είχαν εξασφαλίσει και το ακαταδίωκτο.

Παγκόσμιο ρεκόρ, εφόσον πουθενά στον κόσμο τα στελέχη τέτοιων ανεξάρτητων Αρχών δεν απολαμβάνουν τέτοια παράλογα προνόμια.

Ούτε καν στις “Μπανανίες” της υποσαχάριας Αφρικής.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε;

Αν η διαφθορά, η ατιμωρησία, η κατάχρηση εξουσίας, η αισχροκέρδεια, μαστίζουν αυτήν τη στιγμή την πατρίδα μας, ευνόητο είναι ότι τα αίτιά τους και η πηγή τους βρίσκονται στη δικαστική εξουσία.

Στην εξουσία, η οποία παρανόμως συνδικαλίζεται, αυτοπροστατεύεται …και τελευταία, όποτε μπορεί, τα “παίρνει”.

Στην εξουσία, που, όσο περνάει ο χρόνος, τόσο απομακρύνεται από το πρότυπο της πανέμορφης αρχαίας τυφλής Θεάς με τον ζυγό και η οποία όλο και πιο πολύ “φέρνει” στη φάτσα του “ανοικτομάτη” Καλούση με τη μεζούρα.

Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για μια “μεταπολίτευση”, η οποία καθημερινά βυθίζεται στον “βόθρο” των δικών της “περιττωμάτων”.

Η μεταπολίτευση της οφθαλμαπάτης.

Η μεταπολίτευση της “δημοκρατίας”.

Η “αριστερή” μεταπολίτευση.

Η μεταπολίτευση των “αγωνιστών” και των “ηρώων”.

Για να καταλάβει κάποιος πόσο “δημοκρατική” και πόσο “αριστερή” ήταν η μεταπολίτευση, αρκεί να σκεφτεί το πιο απλό.

“Δημοκρατική” ήταν με δικαστές της Χούντας. “Αριστερή” ήταν με “ήρωες” σταλινικούς ΚΚΕδες, οι οποίοι ήταν χαφιέδες της ασφάλειας και συνεργάτες των δικαστών της Χούντας.

Το καραγκιοζιλίκι όλης της δήθεν δημοκρατικής κι αριστερής μεταπολίτευσης μπορεί να “περιγραφεί” με τρία ονόματα.

Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε παραπάνω.

Αρκεί να σκεφτεί ο αναγνώστης μερικά βασικά πρόσωπα της μεταπολίτευσης σε μερικούς βασικούς της ρόλους.

Αρχιεισαγγελέας της “δημοκρατίας” μας ήταν ο χουντικός Σανιδάς.

Κεντρική “ηρωίδα” της ελευθερίας μας η σταλινική Δαμανάκη.

Ζαν Ντ’ Άρκ του προλεταριακού ΚΚΕ η ακροδεξιά μεγαλοαστή Κανέλλη.

Όλοι αυτοί οι “δημοκράτες” και “αριστεροί” έδωσαν το “στίγμα” τους στη μεταπολίτευση που “απολαύσαμε”.

Όσο δημοκράτες και αριστεροί ήταν όλοι αυτοί, άλλο τόσο ήταν και η μεταπολίτευσή μας.

Γιατί λοιπόν να παραπονιόμαστε για την αθλιότητά της;

Τέτοιους “ήρωες” είχαμε, τέτοια “δημοκρατία” απολαμβάνουμε.

Εμείς δεν γιορτάζουμε τα “Πολυτεχνεία”, ενώ στην πραγματικότητα δεν καθίσαμε ποτέ να τα “ψάξουμε”;

Εμείς δεν γιορτάζουμε την “πτώση” της Χούντας, ενώ δεν στην πραγματικότητα δεν απολύσαμε κανέναν χουντικό;

Άρα δεν υπάρχει τίποτε παράξενο σ’ αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν.

Το παράξενο θα ήταν το αντίθετο.

Αυτή η μεταπολίτευση των “Πολυτεχνείων” των ξένων μυστικών υπηρεσιών υπηρετήθηκε από τους Σανιδάδες και αυτοί μας έδωσαν τους νέους Ζαγοριανούς.

Αυτή η μεταπολίτευση μας έδωσε τον “βόθρο” των νεόπλουτων χλεμπονιάρηδων και βρωμοπόδαρων τύπου Χριστοφοράκων, Μπόμπολα ή Κόκκαλη.

Των ελέω κράτους και δικαιοσύνης Golden Boys και μεγιστάνων.

Οι σημερινοί ανώτατοι δικαστές, στην πρόσφατη υπέρ Ζαγοριανού ψηφοφορία, έδειξαν ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει τίποτε να περιμένει από αυτούς.

Ούτε καν στο επίπεδο της συμπαράστασης.

Ό,τι είχε να πάρει από αυτούς, το έχει πάρει και βρέθηκε ελλιπές.

Οι δικαστές καθημερινά δείχνουν με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους ότι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν κάτι το “διαφορετικό” από την υπόλοιπη κοινωνία και “μάχονται” για να το αποδείξουν.

Αυτοί, οι οποίοι πληρώνονται, για να τιμωρούν τους πολίτες όταν εκείνοι εγκληματούν, δεν δέχονται να τιμωρούνται οι ίδιοι, όταν εγκληματούν επίσης.

Αυτοί, οι οποίοι πληρώνονται από τον ελληνικό λαό, για να τον υπηρετούν, δεν δέχονται μειώσεις των μισθών τους σήμερα, που αυτός ο λαός στην κυριολεξία πεινάει.

Αν όλα αυτά φαίνονται δραματικά, δεν είναι τα χειρότερα.

Σήμερα η κατάσταση είναι χειρότερη από ποτέ, γιατί έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Είναι προφανές ότι έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Οι Έλληνες δικαστές δείχνουν ότι έχουν χάσει κάθε μέτρο.

Δεν είναι πλέον μόνον οι φασίστες, οι οποίοι για τους πάγιους ιδεολογικούς τους λόγους δεν αφήνουν τη Δημοκρατία ν’ ανθίσει.

Φτάσαμε στο σημείο να έχουμε δικαστές κάποιους κοινούς κακοποιούς, οι οποίοι εκβιάζουν και απαιτούν ατιμωρησία, όταν απλά τα έχουν “πάρει”.

Μιλάμε για δικαστές, οι οποίοι έχουν μετατρέψει τις έδρες τους σε “μαγαζάκια”.

Μιλάμε για κοινούς κακοποιούς, οι οποίοι έρχονται σε επαφή με το κοινό έγκλημα, για να πάρουν το “φακελάκι” τους.

Ποιος δεν έχει ακούσει για το περίφημο “παραδικαστικό” κύκλωμα;

Πώς λειτουργεί αυτό το κύκλωμα και γιατί είναι πανίσχυρο;

Γιατί οι δικαστές δεν επιχειρούν να το “ξηλώσουν”, παρ’ όλο που γνωρίζουν την τεράστια ζημιά που προκαλεί στον κλάδο τους;

Γιατί δεν υπήρχε παλιά και μόνον σήμερα εμφανίζεται πανίσχυρο;

Γιατί απλά μόνον σήμερα —στην εποχή της απόλυτης νεοταξικής αθλιότητας— υπάρχει μέσα στο ίδιο το δικαστικό σώμα “διαπλοκή” εγκλημάτων.

Διαπλοκή εγκλημάτων και άρα εγκληματιών διαφορετικού τύπου.

Στην κοινωνία που η πορνοστάρ Αλεξανδράτου υπογράφει αυτόγραφα στα μικρά παιδιά σαν “επιτυχημένη”, θεωρείται λογικό να υπάρχουν “επιτυχημένοι” δικαστές, οι οποίοι “πουλάνε” απαλλαγές.

Αυτοί οι κακοποιοί δικαστές εκβιάζουν τους φασίστες δικαστές. Γνωρίζουν οι μεν την παρανομία των δε και εκβιάζουν. Με αυτόν τον τρόπο εκείνοι, που τα “παίρνουν” σε χρήμα, εκβιάζουν αυτούς, που τα “παίρνουν” σε προαγωγές. Ελέγχοντες και ελεγχόμενοι γίνονται ένα “κουβάρι”, που δεν ξετυλίγεται ποτέ, γιατί δεν συμφέρει να ξετυλιχθεί. Αυτό δεν το λέμε εμείς.

Αυτό το λέει η στατιστική της δικαιοσύνης.

Σε μια χώρα, η οποία μέσα σε ελάχιστα χρόνια έχει μετατραπεί σε μια από τις πιο διάσημες “Μπανανίες” του Πλανήτη, δεν υπάρχουν φυλακισμένοι διαφθορείς και διεφθαρμένοι.

Οι πάντες στην Ελλάδα γνωρίζουν για τη διαφθορά εκτός από τους Έλληνες δικαστές.

Στα καφενεία γνωρίζουν ονόματα και διευθύνσεις διεφθαρμένων δικαστικών και άλλων δημοσίων υπαλλήλων, αλλά όχι στα εισαγγελικά γραφεία.

Άρα, είτε οι δικαστές είναι ανίκανοι και άρα ανάξιοι του μισθού τους, είτε είναι ικανοί και ευγνώμονες προς τα αφεντικά τους, τα οποία όμως δεν είναι ούτε ο λαός ούτε η δικαιοσύνη.

Απλά πράγματα.

Μόνον έτσι εξηγείται πώς οι διάφοροι Χριστοφοράκοι γνώριζαν πότε τους “έπαιρνε” να πηγαινοέρχονται στα δικαστήρια και πότε έπρεπε να την “κάνουν” στο εξωτερικό με ελαφριά “πηδηματάκια”.

Κάποιοι δικαστικοί τούς ενημέρωναν και δεν είχαν ενδοιασμό να το κάνουν, γιατί δεν φοβούνταν τους συναδέρφους τους σε περίπτωση που θα ελέγχονταν και οι ίδιοι.

Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει.

Δικαστικοί “κάλυπταν” ενόχους και όταν εξαιτίας αυτής της “κάλυψης” γίνονταν ένοχοι οι ίδιοι, δεν φοβούνταν την τιμωρία, γιατί θα είχαν και οι ίδιοι ανάλογη δικαστική “κάλυψη”.

Οι φασίστες δικαστές καλύπτονταν από τους απατεώνες συναδέρφους τους και όταν οι απατεώνες είχαν την ίδια ανάγκη, δεν μπορούσαν κάποιοι να τους τιμωρήσουν. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι σημαίνει “διαπλοκή” εγκλημάτων;

Όταν οι ανώτατοι δικαστικοί “καλύπτουν” τον Ζαγοριανό για τους δικούς τους “ιδεολογικούς” λόγους, ευνόητο είναι ότι δεν μπορούν να είναι απόλυτα αυστηροί με κατώτερους δικαστικούς, οι οποίοι “καλύπτουν” νταβατζήδες, εμπόρους ναρκωτικών και κλέφτες.

Όταν, ως φιλόδοξος Ζαγοριανός, δεν εκτελείς το λειτούργημά σου και έχεις ανάγκη τη συναδερφική “σιωπή”, δεν μπορείς να απαιτείς “φασαρία” στην περίπτωση του συναδέρφου σου, ο οποίος είναι έναν κοινό λαμόγιο των δικαστηρίων.

Όταν παρανομείς ως φασίστας, δεν μπορείς να είσαι αυστηρός υπηρέτης της νομιμότητας απέναντι στους κλέφτες συναδέρφους σου.

Ακόμα κάποιοι ψάχνουν να βρουν αποδείξεις για την ύπαρξη παραδικαστικού κυκλώματος. Δεν χρειάζεται καν απόδειξη.

Στις “Μπανανίες” δεν χρειάζονται τέτοιες αποδείξεις.

Στις “Μπανανίες” τα πράγματα “φωνάζουν” από μακριά.

Μακροσκοπικά να δει κάποιος την κατάσταση και θα καταλάβει ότι σήμερα ολόκληρο το ελληνικό δικαστικό σώμα έχει γίνει “παραμάγαζο” της Νέας Τάξης.

Δεν χρειάζεται να κάνουμε τους ντετέκτιβ και να παραμονεύουμε στις γωνίες των δικαστηρίων, για να δούμε ποιοι τα “παίρνουν”.

Αρκεί να καθίσει κάποιος στην άκρη μιας τυχαίας πλατείας και θα καταλάβει τι συμβαίνει.

Όταν σε μια χώρα κάποιοι δικηγόροι είναι δισεκατομμυριούχοι, υπάρχει παραδικαστικό κύκλωμα.

Όταν το επάγγελμα αυτό αποδίδει κέρδη μεγαλύτερα από αυτά που αποδίδει το επάγγελμα του βιομηχάνου, υπάρχει παραδικαστική δοσοληψία.

Όταν κάποιοι δικηγόροι κυκλοφορούν με Ferrari και Cayenne, είναι μαθηματικά βέβαιον ότι κάποιοι δικαστικοί έχουν κρυφούς λογαριασμούς.

Γιατί;

Γιατί η αλήθεια πληρώνει λίγα και μόνον το έγκλημα πληρώνει πολλά.

Όταν κάποιοι δικηγόροι μέσα σε λίγα χρόνια δικηγορίας γίνονται οικονομικοί μεγιστάνες, σημαίνει ότι εξασφαλίζουν “επιτυχία” πέρα από τη λογική της στατιστικής ή της ικανότητας.

Η μόνιμη “επιτυχία” κάποιων μεγαλοδικηγόρων αποκαλύπτει την ύπαρξη κάποιων μόνιμων “συνεργατών” από την αντίπερα “όχθη”.

Η μόνιμη “επιτυχία” τους αποκαλύπτει “ταρίφες” και οι “ταρίφες” πηγαίνουν ανάλογα με την “κούρσα” και άρα ανάλογα με το έγκλημα.

Κάποιοι δικαστές είναι “ψιλικατζήδες” και κάποιοι άλλοι είναι “ακριβοί”.

Κάποιοι δικαστικοί παίρνουν λίγα, γιατί διευκολύνουν φτωχούς εγκληματίες για μικρά εγκλήματα και κάποιοι δικαστικοί παίρνουν πολλά, γιατί έχουν “ανώτερους” πελάτες ανωτέρων εγκλημάτων.

Όμως, όλοι οι σημερινοί δικαστικοί, είτε τα παίρνουν είτε όχι, είναι ένοχοι.

Γιατί;

Γιατί μπορεί κάποιοι κακοποιοί δικαστικοί να τα “παίρνουν”, για να γίνουν πλούσιοι, αλλά όλοι οι υπόλοιποι κάνουν ότι δεν “βλέπουν”, για να κάνουν καριέρες.

Το χρήμα και ο βήχας …λέει ο λαός ότι, δεν κρύβονται.

Το χρήμα στην περίπτωση αυτήν είναι πολύ και δεν κρύβεται.

Το χρήμα όλων των εμπλεκομένων στην παράνομη “βιομηχανία” απόδοσης δικαιοσύνης.

Όλοι το βλέπουν αυτό το χρήμα εκτός από τους αρμόδιους.

Οι εισαγγελείς αυτής της χώρας δεν γνωρίζουν ποιοι συνάδερφοί τους ζουν με τρόπο, που δεν δικαιολογείται από τους νόμιμους μισθούς τους;

Οι ίδιοι εισαγγελείς δεν βλέπουν κάποιους δικηγόρους —παλιούς συμφοιτητές τους—, που γίνονται μεγιστάνες μέσα στα δικαστήρια;

Λίγη λογική χρειάζεται και τα ανακαλύπτεις όλα.

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι μάγος, για να καταλάβει τι γίνεται.

Πέντε μεγαλοδικηγόροι είναι όλοι κι όλοι στη χώρα.

Αυτοί οι πέντε μεγαλοδικηγόροι έχουν ο καθένας τους πέντε μεγαλοπελάτες, των οποίων οι “δύσκολες” υποθέσεις τούς έκαναν πλούσιους.

Ας ψάξει κάποιος να βρει ποιοι δικαστές “δίκασαν” την “επιτυχία” αυτών των μεγαλοπελατών των μεγαλοδικηγόρων.

Ας βάλει αυτά τα ονόματα σε ένα “τραπέζι” και θα δει ότι είναι τα ίδια για όλους τους “επιτυχημένους” δικηγόρους και για όλους τους διάσημους “απαλλαγμένους” πελάτες τους.

Αυτοί οι δικαστικοί είναι το παραδικαστικό “κύκλωμα”, το οποίο όλοι γνωρίζουν εκτός από τους αρμόδιους της δικαστικής εξουσίας.

Αυτοί όμως οι “ευάλωτοι” δικαστικοί δεν κινδυνεύουν, γιατί δεν είναι “καθαρή” η δικαιοσύνη ως μηχανισμός.

Κανένας δεν μπορεί να τους απειλήσει, γιατί κι αυτοί εκβιάζουν.

Αυτός ο αλληλοεκβιασμός μεταξύ ομοίων δικαστών —για ανόμοιους λόγους— καθιστά το πρόβλημα με τους δικαστές ιδιόμορφο και ως εκ τούτου ιδιόμορφη είναι και η λύση του.

Τι σημαίνει αυτό; Ας σκεφτεί κάποιος το εξής απλό.

Ένας πολιτικός, για παράδειγμα, δεν είναι υπεύθυνος για τη διαφθορά ενός συναδέλφου του.

Μπορεί όπως και ένας απλός πολίτης να καταγγείλει τον συνάδελφό του, αλλά μέχρι εκεί φτάνει η δυνατότητά του.

Στην περίπτωση του δικαστικού σώματος αυτό δεν ισχύει.

Δίπλα στον Εισαγγελέα, που τα “παίρνει”, υπάρχει ένας άλλος συνάδερφός του που τον βλέπει τι κάνει και τον αφήνει να το κάνει.

Δίπλα στον δικαστή, που τα “παίρνει”, υπάρχει ένας άλλος συνάδελφός του που τον αφήνει.

Εκεί δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος, γιατί η “εμπειρία” του συστήματος φρόντισε να υπάρχει ένας ικανοποιητικός λειτουργικός σχεδιασμός.

Το ίδιο το Σύνταγμα μεριμνά γι’ αυτήν τη λειτουργία.

Αν ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου είναι διεφθαρμένος, μπορεί να ελεγχθεί από έναν πολύ κατώτερό του εισαγγελικό λειτουργό.

Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για ιδιομορφίες της δικαστικής εξουσίας.

Ενώ δηλαδή μερικοί διεφθαρμένοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, γιατροί ή μηχανικοί δεν είναι αρκετοί, για να “μεταφέρουν” τα χαρακτηριστικά τους στους κλάδους τους, γενικεύοντας τους χαρακτηρισμούς, για την περίπτωση των δικαστών αυτό δεν ισχύει.

Το δικαστικό σώμα είναι το μόνο σώμα “εργαζομένων”, το οποίο εκ του Συντάγματος έχει τη δυνατότητα να “αυτοκαθαρίζεται” και να τιμωρεί τα μέλη του, όταν αυτά δεν σέβονται τους νόμους και τη δεοντολογία που πρέπει να διέπει τη λειτουργία του σώματος αυτού.

Άρα, η οποιαδήποτε δυσλειτουργία παρατηρείται αποδίδεται στο σύνολο των μελών του.

Όταν είναι “βρόμικο” —και άρα όταν δεν “αυτοκαθαρίζεται”— φταίνε όλοι για τη βρομιά του και όχι μόνον οι “βρόμικοι”.

Μερικοί διεφθαρμένοι δικαστικοί καθιστούν τους πάντες στον δικαστικό χώρο διεφθαρμένους, για όσο διάστημα αυτοί παραμένουν στις θέσεις τους.

Όταν οι υπόλοιποι δικαστές —για τον οποιονδήποτε λόγο— δεν απομακρύνουν από το σώμα όλους αυτούς τους διεφθαρμένους συναδέλφους τους, μετατρέπονται αυτόματα σε διεφθαρμένους και οι ίδιοι.

Είτε επειδή τα “παίρνουν” και οι ίδιοι είτε επειδή φοβούνται να κάνουν το καθήκον τους, αυτό τους καθιστά αυτόματα διεφθαρμένους. Γιατί;

Γιατί η διαφθορά είναι έννοια σχετική.

Για κάποιον η διαφθορά μπορεί να έχει το “χρώμα” του χρήματος, για κάποιον άλλον να έχει το “χρώμα” της προαγωγής ή ακόμα και αυτό της απροβλημάτιστης επαγγελματικής “σιέστας”.

Όταν για κάποιο απ’ όλα αυτά τα “κέρδη” δεν κάνεις το καθήκον σου, είσαι διεφθαρμένος. Για εμάς τα πράγματα είναι απλά.

Η σαπίλα και η διαφθορά έχουν φτάσει σε τέτοιο “βάθος” στον ελληνικό κορμό, που απαιτείται “ακρωτηριασμός”, για να ελπίζει σε σωτηρία το ελληνικό κράτος.

“Ακρωτηριασμός”, ο οποίος θα ξεκινήσει από εκεί όπου η υγεία του μέλους είναι το απολύτως προαπαιτούμενο για την υγεία του υπόλοιπου κορμού.

Το μέλος, το οποίο αναγκαστικά θα πρέπει να είναι υγιές, προκειμένου να θεραπευτεί το ελληνικό κράτος, είναι το σύστημα δικαιοσύνης.

Το ιερό σύστημα δικαιοσύνης, από του οποίου την “υγεία” εξαρτάται το σύνολο της “υγείας” του συστήματος.

Σήμερα είναι υποχρεωτικός ο “ακρωτηριασμός” του ελληνικού συστήματος δικαιοσύνης.

Ο “βαθύς” εκτεταμένος και απόλυτος “ακρωτηριασμός”.

Μιλάμε για “ακρωτηριασμό”, ο οποίος αφορά πρόσωπα και όχι θεσμούς.

Πρόσωπα “ξηλώνουμε” και όχι θεσμούς.

Οι θεσμοί μια χαρά είναι.

Τα πρόσωπα είναι ανεπαρκή και είτε τα “παίρνουν” είτε φοβούνται να κάνουν τη δουλειά τους.

Όσο άδικο κι αν φαίνεται αυτό, το οποίο θα πούμε στη συνέχεια, δεν παύει να είναι το απόλυτα ενδεδειγμένο για την αθλιότητα την οποία ζούμε και μας πληγώνει καθημερινά. Κατά τη γνώμη μας όλοι οι Έλληνες ανώτατοι δικαστές θα πρέπει να “ξηλωθούν” από τις θέσεις τους. Όλοι …μηδενός εξαιρουμένου. Γιατί; Γιατί, όσοι δεν είναι διεφθαρμένοι, είναι ανίκανοι και όσοι δεν είναι ανίκανοι, είναι δειλοί.

Σε κάθε περίπτωση είναι όλοι τους ανάξιοι να συνεχίσουν να φέρουν την ιδιότητα του

Έλληνα δικαστή και να δικάζουν Έλληνες πολίτες.

Πρέπει να φύγουν οι Σούτσοι, οι Φραγκούληδες και οι Δεληγιάννηδες από το Σώμα των Ελλήνων Δικαστών.

Δεν πρέπει να βρεθεί ξανά Έλληνας στη θέση του Κολοκοτρώνη.

Να βρεθεί Έλληνας, που για την τύχη της ζωής του ή της περιουσίας του θ’ αποφασίζουν ξένοι.

Πρέπει ο Κολοκοτρώνης να αφεθεί να πάρει την “εκδίκησή” του σχεδόν δύο αιώνες μετά την άδικη δίκη του από τους ίδιους ανθρώπους.

Πρέπει να φύγουν από τη δικαιοσύνη και με τις κλωτσιές οι χουντικοί δικαστές, οι οποίοι ήταν πρώην βασιλικοί και πιο πριν ήταν δοσίλογοι, ενώ στην αρχή ήταν βαυαρόδουλοι.

Να φύγουν όλοι αυτοί, που, εξαιτίας της ανικανότητάς τους φτάσαμε στον σημερινό πάτο της αθλιότητας και της διαφθοράς.

Να φύγουν όλοι αυτοί, που για μια ασφαλή και σίγουρη καριέρα “μετέφεραν” την ευρωπαϊκή Ελλάδα στην κεντρική Αφρική.

Να φύγουν όλοι όσοι είναι υπεύθυνοι για τις “πρωτιές” της χώρας στις παγκόσμιες λίστες της διαφθοράς.

Πρώτος-πρώτος ο Αθανασίου, ο οποίος μάς “ενημέρωσε” ότι δεν δέχονται οι ανάξιοι και οι ανίκανοι μειώσεις των μισθών τους.

Ευκαιρία μάλιστα είναι να δούμε πώς αυτοί οι πανάκριβοι “νομικοί” θα επιβιώσουν μακριά από τα κρατικά “βυζιά”.

Να δούμε ποιος ιδιώτης θα τους πληρώσει τη νομική τους γνώση και ευφυΐα. Υπάρχουν ιδιώτες διατεθειμένοι να τους πληρώσουν για τις γνώσεις τους ή μόνον στο κράτος μπορούσαν να “φορτώσουν” το άχρηστο αλλά πανάκριβο σαρκίο τους;

Εκτίμησή μας είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς ούτε τριακόσια ευρώ τον μήνα δεν θα μπορούν να βγάλουν με τις νομικές τους γνώσεις.

Θα βγάζουν λιγότερα από τους ασκούμενους, οι οποίοι δεν ανήκουν στα “ρέστα” των νομικών σχολών.

Το ελληνικό σύστημα δικαιοσύνης θα πρέπει να στελεχωθεί από την αρχή.

Να στελεχωθεί με βάση τις ανάγκες της Δημοκρατίας, την οποία θα κληθεί να υπηρετεί.

Να στελεχωθεί με απόλυτα διαφανείς και δημόσιες διαδικασίες.

Να μην στελεχώνεται με “ραβασάκια” κομμάτων, πρεσβειών και μητροπόλεων.

Να πάψει να είναι το καταφύγιο των πάσης φύσης φασιστών και αναξιοπαθούντων.

Να γίνει “στίβος” για τους καλύτερους και όχι γι’ αυτούς που δεν μπορούν να επιβιώσουν μακριά από έναν κρατικό μισθό.

Να μπουν μέσα σ’ αυτό δημοκράτες και όχι τα εκβιαζόμενα παιδιά των δοσίλογων.

Δεν υπάρχει άλλη περίπτωση να ελπίζουμε σε δικαιοσύνη σ’ αυτήν τη χώρα.

Σε αυτήν τη χώρα, που, εξαιτίας των δικαστικών της, έχει “ζυμώσει” τον λαό της με την αδικία.

Για όσο διάστημα κάποιοι δικαστές θα ελέγχονται, είτε με απειλές είτε με υποσχέσεις είτε με εκβιασμούς, δεν θα υπάρχει δικαιοσύνη στην πατρίδα μας.

Για όσο διάστημα κάποιοι δικαστές θα “χρωστάνε” σε κάποιους τρίτους περισσότερα απ’ όσα “οφείλουν” στη Θέμιδα και στους Έλληνες, θα υπάρχει μέγα πρόβλημα.

Για όσο διάστημα κάποιος Σανιδάς θα “χρωστά” στον Μητσοτάκη όσα “χρωστούσε” ο Σούτσος στον Μάουερ, αυτό το πρόβλημα θα παραμένει άλυτο.

Ο λαός πρέπει να αρχίσει να ενεργεί μέσα στα πλαίσια της Δημοκρατίας και του Συντάγματος και για να γίνει αυτό θα πρέπει να συνειδητοποιήσει την ίδια του την ταυτότητα.

Να καταλάβει ότι είναι ο απόλυτα κυρίαρχος του πολιτικού μας συστήματος.

Να καταλάβει ότι αυτός μόνον μπορεί ν’ αποφασίζει για το σύνολο των όσων τον αφορούν.

Αυτός μόνον μπορεί να ακυρώνει τις αποφάσεις των υπαλλήλων του …όποιοι κι αν είναι αυτοί, όποιες κρατικές θέσεις κι αν καταλαμβάνουν.

Ο λαός μπορεί με την ψήφο του να δώσει την εξουσία σ’ αυτόν, ο οποίος θα του υποσχεθεί την ολική αναμόρφωση του συστήματος δικαιοσύνης.

Αυτόν, ο οποίος θα “ξεριζώσει” τα σάπια, για να “φυτέψει” τα υγιή.

Αυτόν, ο οποίος θ “αποφασιστοποιήσει” και θα “αποκακοποιήσει” τη δικαιοσύνη.

Όλα μπορεί να τα κάνει ο λαός, αν το θέλει και βέβαια αν γνωρίζει τι πρέπει να κάνει

. Με τη συμπεριφορά του μπορεί ν’ ακυρώσει ακόμα και την πρόσφατη άθλια απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου.

Πώς;

Με το ν’ αμφισβητεί ο κάθε πολίτης την “ικανότητα” του Ζαγοριανού να τον “κρίνει”.

Κάθε φορά που θα τον αναλαμβάνει ο Ζαγοριανός, να καταθέτει αίτηση εξαίρεσής του.

Ο Ζαγοριανός πρέπει να γίνει “σύμβολο” του λαϊκού αγώνα της νέας εποχής.

Του αγώνα για δικαιοσύνη.

Του αγώνα, ο οποίος μπορεί να βάλει ως πρώτο και άμεσο στόχο του να δικαστεί σε ανοικτή δίκη ο Ζαγοριανός και αν βρεθεί ένοχος να τιμωρηθεί παραδειγματικά

. Τόσο παραδειγματικά, που ν’ αποτελεί σκιάχτρο για τους μελλοντικούς δικαστές.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τον λόγο για τον οποίο θεωρούμε ότι οι δικαστικοί —για κάποιον μυστηριώδη λόγο— δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των καταστάσεων.

Κάποιος τους έχει “μωράνει” και μάλλον τους οδηγεί στην “απώλεια”.

Κάποιος τους κάνει προκλητικούς και θορυβώδεις σε εποχές όπου θα έπρεπε να είναι ταπεινοί και ήσυχοι …μέχρι να περάσει η “μπόρα”.

Όπως ήταν σιωπηλοί όταν έφευγαν οι Ναζί –και έπρεπε να σωθούν οι ίδιοι— ή όταν έπεφτε η Χούντα —και έπρεπε επίσης να σωθούν—.

Σήμερα, παρ’ όλο που οι καταστάσεις είναι όμοιες, οι δικαστικοί δεν προσαρμόζονται.

Η μεταπολίτευση καταρρέει μέσα στην αθλιότητα και οι συνυπεύθυνοι σ’ αυτήν την αθλιότητα δικαστικοί φέρονται σαν να μην τους αφορά καθόλου η κατάσταση.

Η εποχή αλλάζει και αυτοί θεωρούν ότι έχουν δεδομένη την επιβίωσή τους.

Με όλους τους εγκληματίες που καταστρέψανε τη χώρα να περιφέρονται —ελέω δικαιοσύνης— ελεύθεροι, οι δικαστές εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν να είναι οι “τέλειοι” λειτουργοί.

Με έναν κόσμο να έχει φτάσει στα όρια της πείνας, οι “τέλειοι” λειτουργοί δεν δέχονται μειώσεις στους προκλητικούς μισθούς τους. Στους μισθούς, τους οποίους έπαιρναν, για να είναι “χρήσιμοι” για κάποιους.

Ξεμωράθηκαν και βαδίζουν προς την απώλεια.

Προκαλούν και δεν αντιλαμβάνονται ότι μάλλον δεν θ’ ακολουθήσουν αυτήν τη φορά τους Έλληνες στο “ταξίδι” τους.

Οι “σαλαμάνδρες” του συστήματός μας καθυστερούν ν’ αλλάξουν “χρώμα” και θα βρεθούν πολύ πιο “μαύροι” απ’ όσο ανέχεται μια νέα “λευκότερη” εποχή.

Πολλοί από αυτούς θα πάνε στα σπίτια τους και επίσης πολλοί θα κινδυνεύσουν να δουν την νέα εποχή “ριγέ”.

Έτσι φαίνεται ο κόσμος πίσω από τα κάγκελα και είναι βέβαιο ότι πολλοί δικαστικοί έτσι θα τον βλέπουν για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Έλληνες δικαστές… Η συντεχνία που κήρυξε τον πόλεμο στην ελληνική κοινωνία

Η Ευρώπη έχει αλωθεί Η Ευρώπη έχει αλωθεί από τους μαφιόζους τοκογλύφους, οι κακοποιοί, νίκησαν τους στρατηγούς.

Χρειάστηκαν τρεις παγκόσμιοι πόλεμοι, δεκάδες εκατομμύρια νεκροί και περίπου εκατό χρόνια, για να κατακτήσουν οι Αμερικανοί την Ευρώπη.

Στη σημερινή ναζιστική Γερμανία βρίσκεται η γιάφκα της συμμορίας.

Το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε την Ευρώπη απόλυτα σοκαρισμένη.

Μόλις είχε βιώσει την απόλυτη ανθρωποσφαγή.

Στην εποχή εκείνη, που ήλπιζε ότι η τεχνολογία θα έλυνε όλα της τα προβλήματα, την είδε να «στήνεται» απέναντί της να την «πυροβολεί» χωρίς έλεος.

Τα πιο άγρια ανθρώπινα ένστικτα ένωναν τις δυνάμεις τους με τη σύγχρονη τεχνολογία και το αποτέλεσμα ήταν απόλυτα σοκαριστικό.

Το ανθρώπινο κρέας δεν προλάβαινε να «χορταίνει» τα νέα πολυβόλα που εφεύρισκε ο άνθρωπος, για να ξεπαστρεύει τους ομοίους του.

Ούτε ζώα δεν μπήκαν σε τέτοιες σφαγιαστικές καταστάσεις.

Η τεχνολογία «ξερνούσε» θάνατο και αυτός έπεφτε με όλο του το «βάρος» πάνω στο ανθρώπινο είδος.

Είτε ως καυτό μολύβι είτε ως δηλητηριώδες αέριο, «έπεφτε» επάνω στους ανθρώπους και τους διέλυε.

Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα η ανθρώπινη σάρκα και οι ιδιότητές της θα έπαυαν να είναι το «μέτρο» των πολεμικών συρράξεων.

Για το τελικό αποτέλεσμα της μάχης θα μετρούσε πλέον το πόσο σκληρό ήταν το μέταλλο και όχι το πόσο γυμνασμένο ήταν το ανθρώπινο κορμί των πολεμιστών.

Τώρα μετρούσε το απλά λειτουργικό δάκτυλο —ακόμα και του πιο δειλού ανθρώπου— για να πατάει τη σκανδάλη ενός πολυβόλου και όχι το κορμί τού ήρωα.

Τώρα μετρούσε η τοξικότητα του δηλητηριώδους αερίου και όχι η πνοή του γενναίου πολεμιστή.

Τώρα μετρούσε η ποσότητα των πυρομαχικών που διέθετε ένας λαός και όχι το «φορτίο» τής γενναιότητας των λαών.

Δεν υπήρχαν πλέον άνθρωποι-ήρωες, γιατί ο άνθρωπος δεν ήταν πλέον ο πρωταγωνιστής του πολέμου.

Ο άνθρωπος ήταν πλέον ο κομπάρσος του πολέμου.

Το κορόιδο.

Ο στόχος.

Το «κρέας».

Τα πολεμικά «μηχανήματα» ήταν πλέον οι πρωταγωνιστές.

Ακόμα και στην πιο θλιβερή παράσταση, που έδινε το ανθρώπινο είδος μέσα στους αιώνες, είχε καταφέρει να μην πρωταγωνιστεί.

Είχε καταφέρει να γίνει κομπάρσος.

Να γίνει ένα κομμάτι κρέας, το οποίο έπρεπε η τεχνολογία να «εξουδετερώσει»

Η απρόσωπη και παγωμένη τεχνολογία, η οποία δεν είχε «αισθήματα» και «θέριζε» το ίδιο, είτε είχε απέναντί της στάχυα σιταριού είτε κορμιά ανθρώπων.

Για την τεχνολογία, δηλαδή, είναι το ίδιο «εχθρός» ένα σκληρό στάχυ με ένα σκληρό ανθρώπινο κορμί.

Δεν έχει διαφορά γι’ αυτήν αν πρέπει το πρώτο να το αντιμετωπίσει με μια θεριστική μηχανή και το δεύτερο με ένα πολυβόλο.

Υπάρχει γι’ αυτήν ένα πρόβλημα κι αναζητείται η πιο εύκολη και φθηνή λύση.

Από τη στιγμή που η τεχνολογία αυτή μπήκε στον πόλεμο ως πρωταγωνιστής, το μακελειό θα ήταν αναπόφευκτο.

Αν δηλαδή, στη μέχρι τότε σκληρότητα των πολέμων υπήρχε —έστω και στοιχειωδώς— ένα ιπποτικό πνεύμα, το οποίο αναγνώριζε την έννοια του «ελέους», αυτό εξαφανίστηκε.

Οι μηχανές δεν έχουν έλεος και οι στρατοί έγιναν «μηχανές» καταστροφής και θανάτου. Έγιναν «βιομηχανίες» παραγωγής θανάτου και καταστροφής υποδομών.

Οι στρατιώτες έπαψαν να είναι πολεμιστές και έγιναν εργάτες χειριστές μηχανημάτων, τα οποία «παρήγαγαν» θάνατο.

Τα τανκ δεν ήταν πανοπλίες πολεμιστών, αλλά ασφαλείς «συνθήκες» εργασίας μέσα σε έναν ιδιόμορφο εργασιακό χώρο.

Οι πάντες κορόιδα μέσα σε ένα «παιχνίδι», το οποίο δεν γνώριζαν ποιοι το «έπαιζαν» και οι ίδιοι παρίσταναν το «κρέας» για τη σφαγή.

Αρκεί να δει κάποιος μερικά ιστορικά «στατιστικά» του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και να τα συγκρίνει με όλες τις πολεμικές συρράξεις πριν από αυτόν.

Στη Μάχη του Σομμ, όπου συμμετείχαν οι Βρετανικές Δυνάμεις υπό τις διαταγές του Στρατηγού Ντάγκλας Χαίηγκ, τα πράγματα ήταν πρωτοφανή ακόμα και για την Υπερδύναμη της εποχής Βρετανία.

  Η επίθεσή της ξεκίνησε την 1η Ιουλίου και μόνον την πρώτη ημέρα οι Βρετανοί είχαν 60.000 νεκρούς στρατιώτες.

Ασκόπως και αναιτίως οι Βρετανοί «ξόδεψαν» ένα ανθρώπινο δυναμικό μεγαλύτερο από τον στρατό εκείνον, που κάποτε έδωσε στον Αλέξανδρο τη μισή Ασία.

Μέχρι το τέλος της μάχης οι Βρετανοί είχαν απώλειες 1.000.000 στρατιωτών με κέρδος μία λωρίδα γης.

Αν αυτά ήταν τα «κόστη» τής υπερεξοπλισμένης Υπερδύναμης, τότε οι άλλοι —οι πολύ πιο αδύναμοι— τι ακριβώς θα πλήρωναν ως «κόστος»;

Γιατί έγινε όμως αυτή η αλλαγή;

Γιατί μέσα σε λίγα χρόνια άλλαξε μια πρακτική αιώνων;

Γιατί ο πόλεμος έγινε μια απλή «φάμπρικα» γενικής καταστροφής και θανάτου;

Γιατί ξαφνικά στόχος έπαψε να είναι η κατάκτηση και έγινε η καταστροφή;

Η απάντηση είναι πιο απλή από αυτήν που φαντάζεται ο αναγνώστης.

Άλλαξαν οι απαιτήσεις του πολέμου, γιατί απλούστατα άλλαξαν τα αφεντικά του.

Αν μέχρι τότε τα αφεντικά τού πολέμου ήταν οι στρατιωτικοί και οι πολιτικοί παράγοντες των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης, αυτοί άλλαξαν.

Άλλαξαν τα αφεντικά, άλλαξαν τα συμφέροντα και άρα λογικό ήταν ν’ αλλάξουν και οι μέθοδοι που έφερναν τα πολυπόθητα κέρδη.

Μέχρι τότε όλοι οι φιλόδοξοι πολιτικοί ή στρατιωτικοί παράγοντες ονειρεύονταν να «χτίσουν» αυτοκρατορίες.

Να τις επεκτείνουν.

Να τους δώσουν νέες επαρχίες, τις οποίες εύκολα και γρήγορα θα τις ενέτασσαν στη δομή τους.

Τι σημαίνει αυτό;

Ότι οι πόλεμοι γίνονταν με κάποια συγκεκριμένη λογική.

Πολεμούσαν οι άνθρωποι, για να προστατεύσουν αυτά που τους ανήκαν ή ν’ αρπάξουν εκείνα που ανήκαν σε άλλους.

Πολεμούσαν άνθρωποι ανθρώπους με στόχο τα υλικά αποκτήματα που κατείχαν.

Οι στρατιώτες σκότωναν τους αντίπαλους στρατιώτες, αλλά δεν κατέστρεφαν τα πάντα στο πέρασμά τους.

Είχαν συναίσθηση των αξιών, τις οποίες είτε προστάτευαν είτε διεκδικούσαν.

Πολεμούσαν μεταξύ τους, αλλά δεν κατέστρεφαν γενικά ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, γιατί αυτό ήταν βλακώδες.

Διεκδικούσες το καλό «σπίτι» τού γείτονα, για να το απολαύσεις ο ίδιος και όχι απλά για να το γκρεμίσεις.

Διεκδικούσες έναν χώρο με υποδομές, για να τις εκμεταλλευτείς ο ίδιος και όχι για να τις καταστρέψεις.

Αν τις κατέστρεφες, μείωνες την αξία τής κατάκτησής σου.

Αν τις ισοπέδωνες, εξανέμιζες μόνος σου τα κέρδη τής νίκης σου.

Μετέτρεπες τον χώρο σε ένα έρημο τοπίο, το οποίο εσύ θα έπρεπε ν’ αναπτύξεις και με τον κόπο και τα χρήματά σου να το επαναφέρεις στην κατάσταση που το έκανε επιθυμητό.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε;

Οι στρατοί δεν μετέτρεπαν τις κατακτήσεις τους σε «οικόπεδα» γιατί δεν είχαν μεγάλο κέρδος από τα οικόπεδα.

Οι στρατοί διεκδικούσαν τις λείες τους όσο το δυνατόν πιο ανέπαφες από την καταστροφή τού πολέμου.

Οι ιδιοκτήτες ήταν αυτοί που τους «ενοχλούσαν» και όχι οι «ιδιοκτησίες».

Όλα αυτά τα βλέπαμε επί αιώνες να συμβαίνουν.

Περιοχές όπως η Αλσατία ή η Λωρραίνη, η Σιλεσία, η Ρηνανία ή η Βεστφαλία δεν τις γνωρίσαμε επειδή έδωσαν στην ανθρωπότητα μεγάλους φιλοσόφους, λαμπερούς καλλιτέχνες ή τρομερούς επιστήμονες.

Όλες αυτές ήταν περιοχές της Ευρώπης, οι οποίες έγιναν γνωστές ως διάσημες «λείες» πολέμων.

Περιοχές, οι οποίες μετά από κάποιους πολέμους άλλαξαν «χέρια» Περιοχές, οι οποίες έγιναν γνωστές όταν όλα γίνονταν με τη γνωστή πάγια λογική των πολέμων.

Τη λογική που γνωρίζαμε από την αρχαία ιστορία.

Τη λογική που μάθαμε ν’ αναλύουμε στα μαθήματα της ιστορίας.

Όλα αυτά άλλαξαν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο πόλεμος ξαφνικά έχασε τον «γήινο» στόχο του.

Έπαψε να έχει στόχο την κατάκτηση.

Απέκτησε «συμβολική» διάσταση.

Πολεμούσες «εδώ», αλλά το κέρδος ήταν «αλλού».

Πέθαινες «εδώ», αλλά τα συμφέροντα επεκτείνονταν «παραπέρα».

Οι εκατόμβες των θυμάτων δεν γίνονταν για μια λωρίδα γης, όπως αυτό φαινόταν στον «άσχετο» παρατηρητή.

Γίνονταν για δήθεν παγκόσμιες πρωτιές ενός δήθεν παγκόσμιου ανταγωνισμού.

Το βιομηχανικό κεφάλαιο διεκδικούσε τις αγορές παγκοσμίως και όταν πλησίαζε ο κορεσμός, οι ανταγωνιστές πολεμούσαν μεταξύ τους, δίνοντας «ραντεβού».

Σαν τα αληταριά των οπαδών των ποδοσφαιρικών ομάδων.

Έδιναν «ραντεβού» θανάτου και ο νικητής κυριαρχούσε μακριά από τον χώρο του ραντεβού.

Όταν δηλαδή η Γερμανία έφτασε στο όριο του ανταγωνισμού της με τη Βρετανία, έδωσε ένα «ραντεβού» θανάτου με τη Βρετανία κάπου στο Βέλγιο.

Στόχος δεν ήταν κάποια γωνιά τού Βελγίου.

Το Βέλγιο ήταν το «ρινγκ» των «μονομάχων».

Όποιος κέρδιζε τη μάχη σ’ αυτό το «ραντεβού», θα κέρδιζε την «αγορά» εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων, εφόσον όλα γίνονταν για την παγκόσμια αγορά.

Υπό αυτήν τη σκοπιά βλέπουμε ότι οι απώλειες των 60.000 Βρετανών μέσα σε μία ημέρα και επάνω σε ελάχιστα στρέμματα γης έχουν μια κάποια λογική.

Εφόσον οι μάχες, οι οποίες αφορούσαν «μέτωπα» δεκάδων χιλιάδων χιλιομέτρων, γίνονταν «σημειακές» για την ανάπτυξη της μέγιστης ισχύος των αντιμαχόμενων πλευρών και η «κατάκτηση» ήταν virtual και τεράστια, τότε αναπόφευκτα και ο αριθμός των νεκρών θα ήταν τεράστιος.

Virtual βέβαια ήταν μόνον η κατάκτηση και όχι η μάχη των πραγματικών ανθρώπων. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε;

Αλλάζοντας τα αφεντικά, άλλαξαν οι στόχοι.

Αν μέχρι τότε οι πολιτικοστρατιωτικοί ηγέτες αγωνίζονταν να «χτίσουν» αυτοκρατορίες, μοιράζοντας φέουδα στους εκλεκτούς τους, όλα αυτά άλλαζαν.

Ξαφνικά εμφανίστηκαν νέα αφεντικά, που ήταν προφανές ότι δεν ενδιαφέρονταν για νέα φέουδα και κατακτήσεις, αλλά για «κατακτήσεις» αγορών.

Ρωτάμε λοιπόν τον αναγνώστη.

Ποιοι ήταν τα νέα αυτά «αφεντικά» των κρατών;

Οι τρομεροί βιομήχανοι, θα έλεγε κάποιος με αριστερή «παιδεία»

Το «κεφάλαιο», όπως θα έλεγε ο «κεφάλας» ο Μαρξ Οι κεφαλαιοκράτες, όπως θα έλεγαν οι γνωστοί «καθοδηγητές» των συνδικαλιστών.

Όλα αυτά είναι αληθή.

Όμως, πόσο σωστά είναι, όταν αναζητούμε τα αφεντικά;

Τα πραγματικά αφεντικά και όχι αυτά, που μας δείχνουν σαν τέτοια.

Αν το καταλάβει ο αναγνώστης αυτό, θα καταλάβει πολλά πράγματα.

Θεωρητικά αυτοί οι βιομήχανοι στήριζαν τη νέα μορφή του πολέμου, γιατί αυτοί ήταν που ενδιαφέρονταν για τις αγορές και ονειρεύονταν παγκόσμια μονοπώλια.

Μήπως όμως αυτοί οι βιομήχανοι ήταν «μαριονέτες»;

«Μαριονέτες» ποιων; Αυτών, οι οποίοι μπορούσαν να τους χρηματοδοτήσουν από την αρχή μέχρι το τέλος τής δραστηριότητάς τους Αυτών, οι οποίοι μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να τους δημιουργήσουν, αλλά και να τους «κλείσουν».

Εκ του μηδενός δεν μπορεί να γίνει κάποιος βιομήχανος;

Δεν θέλει να γίνει φεουδάρχης, ώστε να απαιτείται νέο φέουδο —και άρα αίμα—, για να αποκτηθεί από αυτούς που το κατέχουν και όπως είναι φυσικό δεν το παραδίδουν αμαχητί.

Ενώ οι φεουδάρχες όμως είναι ένα σύνολο πεπερασμένο και το οποίο δύσκολα μεταβάλλεται, η βιομηχανία δεν έχει τέτοια προβλήματα.

Μέσα στον ίδιο χώρο πολλοί μπορούν να γίνουν βιομήχανοι, χωρίς καν ν’ ανταγωνίζονται μεταξύ τους.

Ένα οικόπεδο χρειάζεται ο καθένας τους για την «κάθετη» ανάπτυξή του.

Η οποιαδήποτε εργασία μπορεί να γίνει βιομηχανία.

Ένας μυλωνάς μπορεί να γίνει αλευροβιομήχανος, χωρίς ν’ αλλάξει αντικείμενο.

Ένας γαλατάς μπορεί να γίνει επίσης βιομήχανος Ένας τεχνίτης, ο οποίος κατασκευάζει με τα χέρια του πήλινα οικιακά σκεύη, μπορεί να γίνει επίσης βιομήχανος.

Ένας καροποιός μπορεί με μια καλή χρηματοδότηση να γίνει αυτοκινητοβιομήχανος.

Ο οποιοσδήποτε δηλαδή κατασκευάζει οτιδήποτε μπορεί να γίνει βιομήχανος.

Μπορεί να δημιουργήσει έναν μεγαλύτερο χώρο για να χωρέσουν τεχνίτες, οι οποίοι θα κάνουν σε μεγάλες ποσότητες ό,τι έκανε και ο ίδιος στο μικρό του εργαστήριο.

Οι ποσότητες —και άρα οι κλίμακες— αλλάζουν και τίποτε άλλο.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά;

Για να καταλάβει ο αναγνώστης ότι οι τρομεροί βιομήχανοι δεν είναι και τόσο τρομεροί όσο μας τους εμφανίζουν οι «μαρξιστές».

Είναι σκληροί στους από «κάτω», αλλά έχουν και οι ίδιοι «αφεντικά» από «πάνω».

Ποιοι όμως μπορεί να είναι τα «αφεντικά» τους;

Τι έχουν ανάγκη όλοι όσοι θέλουν να γίνουν βιομήχανοι;

Το χρήμα.

Τι έχουν ανάγκη όσοι είναι ήδη βιομήχανοι;

Το χρήμα;

Άρα;

Άρα, όποιος έχει το χρήμα, μπορεί και να τους «κατασκευάζει» αλλά μπορεί και να τους εκβιάζει στη συνέχεια.

Ακόμα δηλαδή κι αν τους «φτιάξει», δεν χάνονται από τον έλεγχό του.

Μπορεί ανά πάσα στιγμή να τους εκβιάζει με «ασφυξία», που θα τους οδηγήσει στο θάνατο.

Άρα;

Άρα, μόνον θεωρητικά οι ισχυροί των συστημάτων είναι οι βιομήχανοι.

Είναι ισχυροί για όσο διάστημα είναι βιομήχανοι και άρα για όσο διάστημα τους διατηρούν στη «ζωή» αυτοί, οι οποίοι έχουν το χρήμα Άρα οι τραπεζίτες.

Εδώ είμαστε λοιπόν.

Τα πραγματικά αφεντικά τής Ευρώπης, η οποία «εσωτερικά» σπαραζόταν σε συμβολικούς πολέμους, ήταν οι τραπεζίτες.

Μπορεί στους πολέμους των αποικιών να πρωταγωνιστούσαν οι φεουδάρχες και οι λόρδοι, αλλά στους «εσωτερικούς» βιομηχανικούς πολέμους της Ευρώπης πρωταγωνιστούσαν οι τραπεζίτες.

Αυτοί, οι οποίοι έβαζαν τους βιομηχάνους σαν «βιτρίνα» των συγκρούσεων Οι ίδιοι τραπεζίτες, οι οποίοι πλήρωναν τον Μαρξ να τους «δαιμονοποιεί» απέναντι στη μάζα Οι ίδιοι τραπεζίτες, που, όταν ένιωθαν απειλή, πλήρωναν τους κομμουνιστές να εξαγριώνουν τη μάζα εναντίον της βιομηχανίας και άρα και του ίδιου του κράτους.

Οι νέοι τραπεζικοί «ηγέτες» —όπως αντιλαμβανόμαστε— είχαν διαφορετικές ανάγκες από τον πόλεμο.

Δεν τους ενδιέφερε το αποτέλεσμα, γιατί είχαν φροντίσει να προεισπράττουν τα κέρδη του πριν αυτός ακόμα διεξαχθεί.

Πώς γινόταν αυτό;

Πλήρωναν εξίσου τους «μονομάχους» και απλά, όταν έφτανε ο πόλεμος στο σημείο που τους βόλευε, σταματούσαν τη χρηματοδότηση εκείνου, που είχαν προαποφασίσει ότι θα «έχανε» τον πόλεμο.

Σαν να χρηματοδοτούσαν μάχη δυτών και όταν ήθελαν αυτή να τελειώσει, έκοβαν τον αέρα όποιου τους βόλευε.

Μόνοι τους αποφάσιζαν για όλα και μόνοι τους εισέπρατταν από όλους.

Η δραστηριότητά τους, δηλαδή, ήταν πολύ απλή.

Δεν χρειαζόταν να βρίσκουν διαρκώς νέα πεδία μαχών και νέες αιτίες.

Μπορούσαν επ’ άπειρον στον ίδιο χώρο για τους ίδιους λόγους και με τους ίδιους πρωταγωνιστές να κάνουν «παγκόσμιους» πολέμους… Οι ίδιοι «φούσκωναν» τους επιθυμητούς μονομάχους και οι ίδιοι τους «ξεφούσκωναν»

Οι ίδιοι χρηματοδοτούσαν τον πόλεμο και οι ίδιοι χρηματοδοτούσαν και την ειρήνη.

Αυτοί δάνειζαν στους «μονομάχους» τα χρήματα να αποκτήσουν όπλα και οι ίδιοι τους δάνειζαν για να κτίσουν αυτά, τα οποία οι ίδιοι γκρέμισαν με τα όπλα αυτά.

Ό,τι και να γινόταν, αυτοί οι χρηματοδότες θα πληρώνονταν από όλους τους «μονομάχους»

Είτε νικητές είτε νικημένοι, όλοι τους χρωστούσανε Απλά πράγματα Είτε κερδίσει κάποιος είτε χάσει, στους ίδιους τραπεζίτες θα πληρώσει.

Στους ίδιους χρωστάει τα δάνεια του πολέμου και από τους ίδιους θα δανειστεί τα δάνεια της εθνικής του «αναγέννησης».

Αυτό θέλουν οι τραπεζίτες Εθνικά «υπερήφανα» κορόιδα, που νικάνε, έστω κι αν χρεοκοπούν «Πατριώτες», που ηττώνται, αλλά μετά βρίσκουν το «κουράγιο» και με άπειρο «κόπο» πετυχαίνουν το «θαύμα» της ανασυγκρότησης.

Ο αναγνώστης καταλαβαίνει τη λογική των όσων «παραλόγων» περιγράψαμε στην αρχή του κειμένου;

Καταλαβαίνει τον λόγο που ο πόλεμος άλλαξε την απρόβλεπτη φύση του και έγινε μια απλή αλλά θανατηφόρος «ρουτίνα»

Κατάλαβε πώς το πεδίο της δόξας των ηρώων έγινε μια βαρετή βιομηχανία των «εργατών» του θανάτου και καταστροφής;

Από τη στιγμή που οι βιομήχανοι ωθήθηκαν από τους χρηματοδότες τους να αναζητήσουν τη λύση της επιβίωσής τους στον πόλεμο, αναγκαστικά ο πόλεμος θα αποκτούσε τη λογική τους και βέβαια την τεχνολογία τους.

Οι βιομήχανοι, ως οι ισχυρότεροι της κοινωνίας, θα γίνονταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου και αυτό θα άλλαζε τον ίδιο τον πόλεμο.

Σε αυτήν την περίπτωση η γενναιότητα για παράδειγμα και το πάθος των πολεμιστών δεν ήταν απαραίτητα.

Ο στρατιώτης της βιομηχανικής εποχής έπαψε να είναι ένας δυνάμει ήρωας του έθνους.

Ο στρατιώτης έγινε ένας κοινός «εργαζόμενος» στην εθνική «βιομηχανία» του θανάτου Ένας «εργάτης» του θανάτου.

Ο ίδιος εργάτης, που απασχολούσαν οι βιομήχανοι πριν τον πόλεμο στα εργοστάσιά τους.

Αυτός άλλαζε τη στολή «εργασίας» του και πήγαινε στο μέτωπο, για να «εργαστεί».

Όπως η «γαζώτρια» στο εργοστάσιο «γάζωνε» τα υφάσματα με καλές και αξιόπιστες γαζωτικές μηχανές, έτσι και στρατιώτες —ως καλοί εργάτες— θα «γάζωναν» ομοίους τους με καλές και αξιόπιστες «γαζωτικές» πολυβολικές μηχανές.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Οι βιομήχανοι «πολεμούσαν» μεταξύ τους στον πόλεμο για το ποιος θα προσφέρει στους «εργάτες» του καλύτερες «μηχανές» για να νικήσουν στην πολεμική «αγορά» …»

Μηχανές», οι οποίες θα τους έκαναν ανταγωνιστικότερους και άρα ικανότερους.

Ποιος ήταν ο στόχος και άρα η «παραγωγή» αυτών των «εργατών» του θανάτου;

Η καταστροφή Η κατεδάφιση των πάντων.

Όσο πιο πολλά πράγματα κατέστρεφαν, τόσο πιο καλά.

Με αυτόν τον τρόπο συνδέθηκε η νέα λογική τού πολέμου με τους νέους στόχους του.

Όσο πιο καλά «μηχανήματα» είχαν στη διάθεσή τους οι «εργάτες», τόσο πιο «καλές» καταστροφές θα είχαμε.

Γιατί;

Γιατί αυτό βόλευε τα αφεντικά τους.

Βόλευε κυρίως τα αφεντικά των αφεντικών τους.

Βόλευε όχι τόσο αυτούς που «πολεμούσαν» —και ήταν οι βιομήχανοι—, όσο αυτούς που τους έβαζαν να πολεμάνε —και ήταν οι τραπεζίτες— Αν τα αφεντικά τους έκαναν καλές «μηχανές», θα έπαιρναν τα σωτήρια δάνεια των τραπεζιτών, για να επιβιώσουν.

Ποιος όμως ήταν ο στόχος των μεγάλων «αφεντικών» από αυτήν την πολεμική δραστηριότητα;

Η καταστροφή Η απόλυτη και γενική καταστροφή.

Γιατί;

Γιατί αυτοί ήταν τραπεζίτες και όχι στρατηγοί ή πολιτικοί.

Είχαν κέρδος από την καταστροφή.

Η καταστροφή απαιτεί δάνεια για να αποκατασταθεί και τα δάνεια είναι η χαρά των τραπεζιτών.

Με δάνεια κατασκευάζονταν οι βόμβες, οι οποίες γκρέμιζαν τα ΠΑΝΤΑ και με δάνεια θα χτίζονταν ΟΛΑ όσα γκρεμίζονταν.

Αυτοί νέα δάνεια ήθελαν να δώσουν και όχι ν’ αποκτήσουν νέα φέουδα.

Δεν είχαν παραπάνω φιλοδοξίες ας δοξάζονταν άλλοι.

Αυτοί ήταν τραπεζίτες και τοκογλύφοι και με τους πολέμους όχι μόνον διατηρούσαν την παλιά τους πελατεία αλλά δημιουργούσαν και νέα.

Όσο πιο πολλούς έμπλεκαν στους πολέμους, τόσο πιο πολλές αιτήσεις για δάνεια.

Όσο πιο πολλά γκρεμίζονταν, τόσο πιο πολλά χρήματα θα δάνειζαν, για να ξαναχτιστούν.

Λέμε τίποτε παράλογο μέχρι τώρα;

Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο που άλλαξε η λογική του πολέμου των προηγούμενων αιώνων;

Άλλαξαν τα αφεντικά …και διαφορετικά ήταν τα συμφέροντά τους και οι μεθοδολογίες τους.

Όμως, αυτοί οι τραπεζίτες και τοκογλύφοι μπορεί να ασχολούνταν με τα κέρδη και τους τόκους, αλλά, από τη στιγμή που έπαιζαν αιματηρά παιχνίδια πολέμου, έπρεπε αναγκαστικά να εκτελούν και χρέη στρατηγών.

Από τη στιγμή που προκαλούσαν πολέμους —και από αυτούς τους πολέμους μετρούσαν κέρδη και ζημιές— έπρεπε να γνωρίζουν τη στρατηγική σκέψη.

Δεν τους έφτανε πλέον η γνώση της λογιστικής, αλλά έπρεπε να μάθουν και ιστορία.

Υποχρεωτικά έπρεπε να παντρέψουν τις βασικές γνώσεις της οικονομίας με αυτές της στρατηγικής σκέψης.

Από τη στιγμή που, μέσω των πολέμων, μπορούσαν να ισχυροποιήσουν τις θέσεις τους ή να καταστραφούν ολοκληρωτικά, έπρεπε να σκέπτονται ως στρατηγοί και άρα και να θέσουν στόχους στρατηγικούς Στόχους, οι οποίοι θα τους ισχυροποιούσαν, γιατί οι αντίπαλοί τους θα ήθελαν να τους «γκρεμίσουν» από τους «θρόνους» τους Στόχους, τους οποίους είχαν ανάγκη για την άμυνά τους, γιατί τα «παιχνίδια» τους κόστιζαν άπειρες ανθρώπινες ζωές και αυτό δεν θα τους το συγχωρούσαν τα θύματά τους, αν ανακάλυπταν την αλήθεια.

Στην ανάγκη αυτής της «μίξης» γνώσεων επένδυσαν χρήματα στις νέες τότε «επιστήμες», τις οποίες «πουλούσαν» τα διάφορα Χάρβαρντ Τα δικά τους Χάρβαρντ, τα οποία έγιναν η «φωλιά» των νεοσσών των τοκογλύφων.

Εκεί αναπτύχθηκαν οι «επιστήμες» της πλάκας, αλλά απαραίτητες για τη λειτουργία του συστήματος των τοκογλύφων Επιστήμες, οι οποίες συνδύαζαν τις γνώσεις των γύφτων και των τοκογλύφων με αυτές των στρατηγών.

Τότε επινοήθηκαν η «κυβερνητική», οι «διεθνείς σχέσεις» και άλλες αστειότητες, που παρίσταναν τα επιστημονικά αντικείμενα.

Η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων ήταν αυτή.

Οι τοκογλύφοι, στην ανάγκη τους να προσλάβουν εκπαιδευμένους «στρατηγοτοκογλύφους», επένδυσαν σε αυτού του τύπου τις σπουδές.

Αυτοί οι «επιστήμονες» ήταν που θα καθόριζαν τα δεδομένα της νέας εποχής.

Από τη στιγμή που μπορείς και δρομολογείς πολέμους, στους οποίους —για λόγους κέρδους— προσπαθείς να εμπλέξεις τους πάντες, ποιος μπορεί να είναι ο βασικός στρατηγικός σου στόχος;

Από τη στιγμή που οι λαοί τους «προκάτ» πολέμους σου τούς ονομάζουν παγκόσμιους, ποιος μπορεί να είναι ένας λογικός σου στόχος;

Μα η παγκόσμια κυριαρχία.

Η δημιουργία ενός διεθνούς συντονιστικού οργάνου, ώστε να μπορεί να γίνεται απροβλημάτιστα η διοργάνωση του θανατηφόρου «σώου»

Μια μυστηριώδης Global Government, όπως θα έλεγε και ένας τενεκές, όπως ο Γιωργάκης.

Ο δικός τους Γιωργάκης.

Ο Γιωργάκης των δικών τους σπουδών και «εκκολαπτηρίων».

Τι άλλο μάθαμε από αυτό το χαζοχαρούμενο όρνιο;

Μάθαμε πώς μπορεί —για ένα τυπικά ανεξάρτητο κράτος— να μετατραπεί μια οικονομική ζημιά σε μια στρατιωτικού τύπου ήττα Μάθαμε, δηλαδή, πώς «κατακτούν» τους αντιπάλους τους οι τοκογλύφοι «στρατηγοί».

Πώς μας είπε;

«Όταν χρωστάς, πρέπει να παραδίδεις ένα μέρος της κυριαρχίας σου»Μας είπε το ίδιο και ο Ντράγκι της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης Μας το είπε και το ανάπηρο κτήνος του Βερολίνου Μας το είπαν με όλους τους δυνατούς τρόπους όλοι οι «υπάλληλοι» των τραπεζιτών Είναι γνωστά όλα αυτά.

Από τη στιγμή που τώρα πλέον είναι γνωστά σε όλους μας, αυτό σημαίνει πως ήταν γνωστά σ’ εκείνους που τα δρομολόγησαν όταν κανένας άλλος δεν τα γνώριζε.

Άρα;

Άρα, σήμερα επιβεβαιώνεται πλέον —και με στοιχεία— ότι οι «στρατηγοί» τής τοκογλυφίας πράγματι είχαν θέσει ως στόχο τους την παγκόσμια κυριαρχία.

Από πότε τον είχαν θέσει;

Από τότε που ανακάλυψαν ότι μπορούν να «παίζουν» με την ανταγωνιστικότητα και άρα με την ισχύ των βιομηχανικών κρατών Από τότε που κατάλαβαν ότι μπορούν να εκβιάζουν ανά πάσα στιγμή τους βιομηχάνους με τα χρήματά τους.

Από τότε που κατάλαβαν ότι μπορούν να εκβιάζουν ανά πάσα στιγμή τους πάντες με «εργατικές» επαναστάσεις.

Από τότε, που, για «ανεξήγητους» λόγους, τα εθνικά κυρίαρχα κράτη τούς έδωσαν το προνόμιο να «ελέγχουν» τον τραπεζικό τομέα.

Όταν ένα κράτος παραδίδει τον τραπεζικό του τομέα στους ιδιώτες, «αυτοκτονεί» και αυτό το καταλαβαίνουμε σήμερα καλύτερα από ποτέ.

Γιατί;

Γιατί τώρα έχουμε τον «πεθαμένο» μπροστά μας, ενώ κάποτε για να το καταλάβεις αυτό έπρεπε να κάνεις ανάλυση μιας άγνωστης «αρρώστιας», η οποία δεν γνώριζες πού οδηγεί.

Σήμερα καταλαβαίνουμε όλοι το πού οδηγεί η «ιδιωτικοποίηση» του τραπεζικού τομέα.

Σήμερα, που το «πτώμα» της παγκόσμιας οικονομίας «ζέχνει», καταλαβαίνουμε πού οδηγεί ο έλεγχος του χρήματος από τους ιδιώτες τραπεζίτες.

Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει για ολόκληρο τον Πλανήτη να δώσεις μια FED σε ιδιώτες.

Αυτά, δηλαδή, τα οποία μας «έλεγε» έναν αιώνα πριν ο Ρότσιλντ και δεν τα καταλαβαίναμε.

Δεν καταλαβαίναμε και τρέχαμε στους δικούς του πολέμους να παραστήσουμε τους «ήρωες», που θυσιάζονται για την πατρίδα.

Στην πραγματικότητα, για να κάνουμε τους τζάμπα «κομπάρσους» σε μια παράσταση με τεράστια κέρδη, που «ανέβαζε» ο Ρότσιλντ.

Μια «παράσταση» εφιαλτική, εφόσον, όσο πιο «ηρωικοί» ήταν οι «κομπάρσοι», τόσο πιο καταστροφικοί ήταν για τους αντιπάλους τους «κομπάρσους»

Μια «παράσταση» βιομηχανική, που, όσο πιο «ενσυνείδητοι» ήταν οι ένστολοι «εργάτες» τού θανάτου, τόσο πιο ανταγωνιστικά ήταν τα «αφεντικά» τους.

Όσο πιο πολύ καταστρεφόταν ένα κράτος, τόσο μεγαλύτερο μέρος τής κυριαρχίας του θα πρόσφερε στον Ρότσιλντ και τους ομοεθνείς του.

Τα όρνια της τοκογλυφίας με αυτόν τον τρόπο κατακτούσαν τον κόσμο, «καταπίνοντάς» τον μέσα σε «λογαριασμούς».

Δεν τους ενδιέφερε να τον κατακτήσουν πραγματικά, εφόσον τον «κατακτούσαν» οικονομικά.

Κάθε νέος πόλεμος τους πρόσφερε μεγαλύτερο «ποσοστό» στην ίδια την ιδιοκτησία των υποτίθεται ελεύθερων κρατών.

Οι Εβραίοι στο πιο δύσκολο «σταυροδρόμι» της ιστορίας τους.

Όσο κι αν αυτό που θα πούμε φαίνεται περίεργο, η σημερινή «έκθεση» των Εβραίων στους κινδύνους —που συνεπάγεται μια απόπειρα κατάλυσης της χριστιανικής αυτοκρατορίας— δεν ήταν εύκολη απόφαση για τους ίδιους.

Ήταν μια απόφαση υψηλού κινδύνου, γιατί γνώριζαν ότι σε περίπτωση «αστοχίας» θα έχαναν ―όπως και κινδυνεύουν σήμερα να πάθουν― τα πάντα Ήταν μια απόφαση, που την πήραν σχεδόν αναγκαστικά.

Η «εξέλιξη» των κοινωνιών και της οικονομίας ήταν αυτή, που τους «έσπρωξε» στην αναζήτηση των «υπερκερδών», έστω και με το ρίσκο να θέσουν την ίδια τους την ύπαρξη σε κίνδυνο.

Λογικό είναι αυτό που λέμε.

Το να διεκδικήσει ένα τόσο μικρό έθνος τόση μεγάλη εξουσία και τόσο μεγάλο πλούτο εις βάρος όλων των υπολοίπων λαών, αν μη τι άλλο το κάνει προκλητικό και οι λαοί αυτά δεν τα συγχωρούν.

Αυτά δεν είναι παιχνίδια.

Αυτά είναι πόλεμος, που κοστίζει σε πραγματικό αίμα.

Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πεθάνει και πολλοί περισσότεροι έχουν δυστυχήσει γι’ αυτά τα εβραϊκά «υπερκέρδη».

Ως εκ τούτου δεν αντιμετωπίζεται το θέμα τους σαν ένα παιχνίδι της «μονόπολης».

Δεν θα πουν οι λαοί: …»α !, εντάξει, μας ξεγέλασαν οι Εβραίοι, γιατί είναι έξυπνοι και πρέπει αυτό να τους το αναγνωρίσουμε και άρα να αποδεχθούμε τον οικονομικό «ζυγό» τους».

Οι λαοί, αν σε αντιληφθούν ότι τους νίκησες «αναίμακτα», θα σε κάνουν να το μετανιώσεις «αιματηρά».

Θα σε στείλουν στον αγύριστο και μόνον που σκέφτηκες να εφαρμόσεις την εξυπνάδα σου πάνω τους.

Οι λαοί θα σε «ματώσουν» στην κυριολεξία, αν αντιληφθούν ότι για πολλά χρόνια συνωμοτούσες εναντίον τους με μόνο στόχο να τους υποδουλώσεις, ώστε να αυξήσεις τα κέρδη σου.

Οι Εβραίοι όλα αυτά τα γνώριζαν.

Δεν ήταν και δεν είναι αφελείς Θα ήμασταν οι τελευταίοι, που θα τους χαρακτηρίζαμε ως τέτοιους.

Γνώριζαν το ρίσκο που έπαιρναν γι’ αυτήν την «επίθεση» που θα έκαναν.

Εδώ ο αναγνώστης θα αναρωτηθεί για το βάσιμο των ισχυρισμών μας.

Μπορούσε ένα τόσο μικρό έθνος να διεκδικήσει την κοσμοκρατορία; Βεβαίως και μπορούσε.

Όχι τόσο εξαιτίας της εξυπνάδας του όσο εξαιτίας της εξειδίκευσής του Η «εξειδίκευσή» του το επέτρεπε Το «προνόμιο» να ελέγχει τον χρηματοπιστωτικό τομέα μέσα στον χριστιανισμό.

Πάντα γνώριζαν οι Εβραίοι τις δυνατότητες τού «όπλου» τους.

Το έχουν αποδείξει άλλωστε σε πολλές ομοειδείς περιπτώσεις Ολόκληρη η Νέα Υόρκη και ο υπόκοσμός της αλληλοπυροβολιόταν και εισέπρατταν «προστασίες», για να «ξεπληρώσουν» τους τοκογλύφους.

Δεν χρειάζεται να είσαι ο αδίστακτος και φονικός Αλ Καπόνε, για να ελέγχεις τη γειτονιά και να «κονομάς» από όλες τις δραστηριότητές της, είτε αυτές είναι νόμιμες είτε παράνομες.

Μπορείς αυτό να το κάνεις και ως «αφεντικό» τού Αλ Καπόνε.

Άλλωστε κι αυτός τον τραπεζίτη του φοβάται Αυτόν, που έχει ανάγκη Αυτόν, που θα του δώσει τα χρήματα να αγοράσει όπλα κι αυτοκίνητα, για να παραμείνει ο φοβερός και τρομερός Αλ Καπόνε.

Αυτόν, που θα του δώσει την «ανταγωνιστικότητα» των νέων «Τόμιγκαν» και των νέων Ford.

Αν αυτός ο Αλ Καπόνε βρεθεί σε οικονομική δυσκολία, ποιος γίνεται ο πραγματικός «κάπο» τής γειτονιάς;

Ο τραπεζίτης του.

Αυτός, για τον οποίο μαζεύει χρήματα ο Αλ Καπόνε, πυροβολώντας τον κόσμο.

Ποιος «κονομάει», δηλαδή, από τα πιστολίδια στους δρόμους;

Ο σκληρός και σημαδεμένος μαφιόζος που βλέπουμε στις ταινίες;

Αυτός, ο οποίος ξοδεύει χρήματα σε πόρνες, αλκοόλ και τζόγο;

Όχι βέβαια.

Τα χρήματα του υποκόσμου είναι «βρόμικα» και θέλουν «πλύσιμο».

Αυτά τα χρήματα πρέπει κάποιος να τα «ξεπλύνει», γιατί σε διαφορετική περίπτωση όχι απλά δεν σε κάνουν πλούσιο, αλλά σε βάζουν φυλακή.

Ο πολύς Αλ Καπόνε, για παράδειγμα, δεν πήγε φυλακή για φόνους, αλλά για φορολογικές απάτες.

Άρα;

Άρα, αυτός, που κονομάει πραγματικά και χωρίς ρίσκο, είναι ο τραπεζίτης, ο οποίος βρίσκεται πίσω από τον μαφιόζο.

  Ο τραπεζίτης με το άσπρο «κολάρο» ο οποίος δεν γνωρίζει καν πώς είναι το πιστόλι.

Γνωρίζει όμως πόσο κοστίζει ένα πιστόλι και τι πρέπει να «παράγει» σε πτώματα, για να καλύψει τους τόκους του.

Πότε έγινε η «έκρηξη» του οργανωμένου εγκλήματος στις ΗΠΑ;

Όταν απέκτησαν πιστόλια οι φτωχοί Σικελιάνοι;

Όχι βέβαια Αυτοί εγκληματούσαν και με σουγιάδες Δεν χρειάζονταν ακριβά πιστόλια.

Η έκρηξη του οργανωμένου εγκλήματος στις ΗΠΑ έγινε όταν οργανώθηκαν σε αυτές οι Εβραίοι τραπεζίτες, οι οποίοι μετανάστευσαν από την Ευρώπη Όταν οργανώθηκαν αυτοί, οι οποίοι θα χρηματοδοτούσαν τους κακοποιούς να αποκτήσουν πιστόλια, για να μην λερώνονται με τα αίματα των σουγιάδων Όταν οργανώθηκαν αυτοί, οι οποίοι θα μπορούσαν να κάνουν το έγκλημα πολύ πιο κερδοφόρο για τους εγκληματίες και να τους προσφέρουν «πλυντήριο» για τα τεράστια αυτά έσοδα Τότε πραγματικά σημειώθηκε η «έκρηξη» του εγκλήματος.

Μόλις οργανώθηκαν αυτοί, οι οποίοι θα όριζαν νέους στόχους και νέους χώρους στο τοπικό έγκλημα Μόλις οργανώθηκαν αυτοί, οι οποίοι με τη διαφθορά κρατικών λειτουργών «παρήγαγαν» κρατική πολιτική, που ευνοεί το έγκλημα και άρα την «κονόμα».

Είναι δηλαδή κάτι παραπάνω από προφανές ότι κρατικοί λειτουργοί, οι οποίοι τα είχαν πάρει από τους τοκογλύφους, «σκέφτηκαν» την ποτοαπαγόρευση.

Τα άπειρα χρήματα της ποτοαπαγόρευσης έκαναν συνεταίρους τους πιστολάδες με τους τοκογλύφους τραπεζίτες.

Κάτι ανάλογο έγινε και εντός του συνόλου της χριστιανικής αυτοκρατορίας. Πότε έγινε η «έκρηξη» των Παγκοσμίων Πολέμων;

Όταν η τραπεζική «μαφία» τής Νέας Υόρκης ένιωσε ότι είχε γίνει πολύ ισχυρή, για να αρκείται να «παίζει» μόνο με τα φτηνά πιστολάκια των μαφιόζων στα πορνεία της αμερικανικής μεγαλούπολης Όταν ένιωσε ότι τα μπουκάλια με το ουίσκι δεν της αρκούσαν πλέον. Τότε «επιτέθηκε» στην Ευρώπη.

Με τα άπειρα «βρόμικα» χρήματά της, αντί να χρηματοδοτεί κοινούς μαφιόζους, χρηματοδοτούσε κράτη, τα οποία λειτουργούσαν σαν μαφιόζοι.

Αντί να αγοράζονται με τα χρήματά της πιστόλια και αυτοκίνητα, αγοράζονταν κανόνια και τανκ.

Στην πραγματικότητα μετέτρεψε την παγκόσμια κοινωνία σε ένα περιβάλλον με το οποίο είχε εξοικείωση.

Τη μετέτρεψε σε μια πλούσια «γειτονιά», την οποία διεκδικούσε για λογαριασμό της η «μαφία» των ισχυρών βιομηχανικών κρατών Μια «μαφία», τα μέλη της οποίας στον αγώνα τους για μεγαλύτερα μερίδια κερδών έμπλεκαν σε μεταξύ τους συγκρούσεις.

Τα βιομηχανικά κράτη «προγραμματίστηκαν» από τους τραπεζίτες να φέρονται σαν αδίστακτοι και οπλοφόροι «νονοί», οι οποίοι διεκδικούσαν με τα όπλα τους την παγκόσμια «γειτονιά».

Δεν διεκδικούσαν την ίδια τη «γειτονιά» ως στρατηγοί, αλλά διεκδικούσαν το νταβατζιλίκι από το σύνολο της αγοράς της «γειτονιάς» ως κοινοί μαφιόζοι.

Οι Εβραίοι τραπεζίτες χρηματοδοτούσαν αυτά τα κράτη, για να φέρονται σαν εριστικοί κακοποιοί.

Απλά πράγματα.

Διέφθειραν τους πάντες και μπορούσαν να εκβιάζουν τους πάντες.

Κατέβασαν την πολιτική στο επίπεδο του πεζοδρομίου και εκεί ήταν «μετρ» οι ίδιοι.

Ηγέτες των κρατών θα γίνονταν κοινοί κακοποιοί, οι οποίοι θα έδιναν τα χαρακτηριστικά τους και στα κράτη.

Τα «Τόμιγκαν» θα γίνονταν κανόνια και όλα τα άλλα θα παρέμεναν ίδια.

Απλά πράγματα. Νεοϋορκέζικα καθάρματα —σαν τους Ροκφέλερ, τους Μόργκαν και τους Goldman— σχεδίασαν τον ιμπεριαλισμό τού προηγούμενου αιώνα.

Το ένα κράτος θα παρίστανε τον «Αλ Καπόνε» και το άλλο τον «Λουτσιάνο».

Οι κυρίαρχες «φαμίλιες» θα είχαν και τους συμμάχους τους και πάντα θα ήταν οπλισμένες, επικίνδυνες και έτοιμες να τα κάνουν όλα «ρημαδιό».

Με απειλές και εκβιασμούς θα απειλούσαν τα κράτη, προσφέροντάς τους «προστασία» και βεβαίως προϊόντα Νταβατζήδες και προμηθευτές ταυτόχρονα.

Η εξειδίκευση της μαφίας.

Όποιος δεν υπάκουε, θα μπορούσε να φάει και καμία «σφαίρα» στο «κεφάλι».

Μέσα σε αυτό το γνώριμο για τους Εβραίους «περιβάλλον» θα εξελισσόταν το παγκόσμιο «παιχνίδι» της βιομηχανικής γεωστρατηγικής.

Η αλητεία θα έμπαινε στα «σαλόνια» των κρατών.

Πρόβλημα κανένα.

Τα κράτη θα τα κυβερνούσαν απλοί κακοποιοί των δρόμων και την «ανταγωνιστικότητά» τους θα την πλήρωναν οι Εβραίοι τραπεζίτες.

Αυτοί θα τους τύπωναν τις αφίσες, θα τους εξασφάλισαν δημοσιογραφικούς «ύμνους», θα τους διοργάνωναν τις συγκεντρώσεις και θα τους προστάτευαν.

Όταν θα τους παρέδιδαν την εξουσία, θα τους διέταζαν κανονικά.

Θα τους εκβίαζαν και θα τους είχαν στο «τσεπάκι» τους.

Έτσι «ρυθμίστηκαν» τα κράτη τής βιομηχανικής περιόδου Κοινοί κακοποιοί ήταν τύποι σαν τον Ρούσβελτ, τον Χίτλερ ή τον Τσόρτσιλ.

Άνθρωποι, οι οποίοι κάθονταν στο ένα πόδι, όταν έμπαιναν στα γραφεία των τραπεζιτών Άνθρωποι, οι οποίοι είχαν «φακέλους» στα γραφεία των τραπεζιτών, οι οποίοι τους εκβίαζαν.

Αυτοί έδωσαν στα κράτη τους τα δικά τους «χαρακτηριστικά», εφόσον αυτοί επέλεγαν σε κάθε κρίση τι θα εμφανιζόταν σαν «λύση» των προβλημάτων.

Θα «έλυναν» τα προβλήματα με τρόπο τέτοιο, που να χρειαζόταν να τα «ξαναλύσουν» μετά από λίγες δεκαετίες.

Ελέγχοντας οι Εβραίοι τραπεζίτες τον σχεδιασμό των κρατών, έπαιξαν με τις ανάγκες τους.

Έπαιξαν πολλές φορές με τον ίδιο τρόπο και κάθε φορά τα «στρίμωχναν» όλο και παραπάνω.

Στο τέλος τα έκαναν υπερχρεωμένους «υπαλλήλους» τους, που δεν γνώριζαν καν τι κάνουν.

Αυτή είναι όλη η «δουλειά»

. Κάθε φορά που σκοτώνονταν στους «δρόμους» ο «Αλ Καπόνε» με τον σφετεριστή και ταραξία «Λουτσιάνο», αυξάνονταν τα δάνεια καί των δύο και μαζί μ’ αυτά και τα μερίδια των τοκογλύφων.

Στο τέλος αυτοί «σκοτώνονταν» χωρίς καθόλου μερίδιο μόνο και μόνο επειδή οι τραπεζίτες ήθελαν εκτεταμένες «ζημιές».

Αυτό το κόλπο των τραπεζιτών ήταν οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι.

Με αυτούς τους πολέμους των κρατών-κακοποιών μπόρεσαν κι ανέβηκαν στην κορυφή του κόσμου, χωρίς να χρειαστεί να παραβρεθούν οι ίδιοι σε κανένα πολεμικό μέτωπο.

Με αυτόν τον τρόπο μπόρεσαν και διεκδίκησαν την κοσμοκρατορία.

Απλά, αυτή η κοσμοκρατορία είναι περισσότερο «εικονική» παρά πραγματική Είναι σαν να «βάφεις» ένα «κάστρο» και όχι σαν να το «χτίζεις».

Είναι κοσμοκρατορία, η οποία προήλθε από την «ανάγκη» των συμμετεχόντων και όχι εξαιτίας της ισχύος του νικητή.

Είναι η κοσμοκρατορία η οποία προκαλείται από τη δυσλειτουργία των υπαρχόντων συστημάτων και όχι εξαιτίας νέων συστημάτων.

Είναι η κοσμοκρατορία της «αλογόμυγας», η οποία προκαλεί συγκρούσεις μεταξύ των «βουβαλιών», προκειμένου να πίνει το «αίμα» των πληγών τους Κοσμοκρατορία των «αγορών» των τοκογλύφων και όχι των στρατών των στρατηγών.

Οι Εβραίοι ήταν εύκολο να επιχειρήσουν μια τέτοια πρακτική, γιατί γνώριζαν τις χριστιανικές ηγεσίες στο σύνολό τους.

Είχαν μεγάλη εξοικείωση με τα ανώτατα κλιμάκια της χριστιανικής ηγεσίας και αυτό έδινε αξία στην «τεχνογνωσία» τού εγκλήματος που διέθεταν, προκειμένου να διεκδικήσουν αυτήν την κοσμοκρατορική «βαφή».

Αυτό ήταν το απόλυτο πλεονέκτημά τους Η πολύ στενή «επαφή» με την ανώτατη εξουσία Πολύ πιο στενή «επαφή» από τη συνηθισμένη Πάρα πολύ στενή, γιατί οι ισχυροί χριστιανοί ηγέτες ποτέ δεν τους υπολόγιζαν ως κίνδυνο και ως εκ τούτου δεν είχαν μυστικά από αυτούς Ήταν αλλοεθνείς, αλλόθρησκοι και ασήμαντοι και δεν αντιπροσώπευαν κίνδυνο, ώστε να φυλάγεται κάποιος από αυτούς ‘Ηταν σαν τους ευνούχους, που οι ισχυροί τούς άφηναν να περιφέρονται ακόμα κι ανάμεσα στις «παλλακίδες» τους, γιατί απλούστατα δεν τους φοβούνταν.

Τέτοιοι χρήσιμοι ευνούχοι εντός του χριστιανισμού ήταν και οι Εβραίοι.

Γνώριζαν τα πάντα, γιατί κανένας δεν τους αντιλαμβάνονταν ως ανταγωνιστές και άρα ως απειλή. Όταν δανείζεις στους Πάπες και στους Βασιλείς της Ευρώπης, δεν είναι και τόσο δύσκολο να γνωρίζεις τις οικονομικές τους «δυσκολίες» Πόσο μάλλον όταν οι Εβραίοι δεν γνώριζαν μόνον αυτά τα μυστικά, εφόσον δεν ασχολούνταν μόνον μ’ αυτά.

Οι Εβραίοι δεν ήταν μόνον τοκογλύφοι των ισχυρών Ήταν και οι νταβατζήδες των ισχυρών.

Αυτοί τους πήγαιναν καί τα κοριτσάκια, αλλά καί τα αγοράκια που ήθελαν Ήταν καί οι έμποροι ναρκωτικών των ισχυρών.

Αυτοί τους εξασφάλιζαν την πρέζα Ήταν καί οι δολοφόνοι των ισχυρών.

Αυτοί τους απάλλασσαν από ανταγωνιστές, σφετεριστές ή απλά τους «διασκέδαζαν» με αιματηρά βίτσια Ήταν καί οι γιατροί των ισχυρών, που θα τους ανακούφιζαν από μια ανεπιθύμητη σύφιλη, χωρίς να το μάθει κανένας άλλος.

Οι Εβραίοι, δηλαδή, δεν γνώριζαν μόνον τα «λογιστήρια» των κρατών της Ευρώπης, αλλά γνώριζαν και τα «αποχωρητήριά» τους.

Όταν γνωρίζεις τα «αποχωρητήρια» των ισχυρών, μπορείς να τους εκβιάζεις και στο τέλος να τους κάνεις δούλους σου.

Αυτό έκαναν και οι Εβραίοι.

Γι’ αυτόν τον λόγο θεωρήσαμε απόλυτο πλεονέκτημά τους τη γνώση των «άπλυτων» των προσώπων της χριστιανικής εξουσίας.

Γνώριζαν τα «άπλυτα» και ρίσκαραν να εκβιάσουν τους βρόμικους ηγέτες.

Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό είναι μεγάλο ρίσκο και εμπεριέχει πολλούς κινδύνους.

Το θέμα είναι πως γνώριζαν ότι αυτός ο εκβιασμός, σε συνδυασμό με την «τραπεζική» τους «εξειδίκευση», θα τους επέτρεπε να φτάσουν σχετικά εύκολα στη σημερινή τους παντοδυναμία.

Γνώριζαν όμως επίσης πολύ καλά πως, όταν πέφτεις από «ψηλά», χτυπάς πολύ άσχημα.

Άλλωστε το έχουν «αποτυπώσει» στις κατάρες τους.

Γνωρίζει ο αναγνώστης ποια είναι η χειρότερη κατάρα των Εβραίων;

Τι «εύχονται» σε κάποιον, όταν τον καταριούνται;

Δεν του «εύχονται» απλά να καταστραφεί απόλυτα Του «εύχονται» πρώτα να αποκτήσει τα πάντα και μετά να τα χάσει όλα.

Του εύχονται πρώτα να γευτεί την απόλυτη επιτυχία, για να γνωρίζει τι ακριβώς χάνει σε περίπτωση που αποτύχει.

Γνωρίζουν δηλαδή το μέγιστο του πόνου, που προκαλεί η μέγιστη απώλεια.

Δεν τους φτάνει να είσαι φτωχός και να χάσεις τα λίγα που έχεις.

Θέλουν να γίνεις πλούσιος και να τα χάσεις όλα και μαζί μ’ αυτά και το «μυαλό» σου Να σε πιάσει τρέλα από την απώλεια Να θέλεις να αυτοκτονήσεις, βλέποντας ότι δεν μπορείς να επιστρέψεις εκεί όπου βρισκόσουν.

Γνωρίζουν πως το να τα κατακτήσεις όλα δεν είναι απαραίτητα ένα καλό τέλος, αλλά πιθανότατα η πικρή αρχή για ένα άσχημο τέλος.

Η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Θα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, για να καταλάβει ο αναγνώστης ποιοι παράγοντες τους «ανάγκασαν» να διεκδικήσουν την κοσμοκρατορία Να διεκδικήσουν την ηγεμονία του έθνους τους πάνω στα έθνη. Όλα αυτά ξεκίνησαν μετά τη βιομηχανική επανάσταση και άρα με την «έκρηξη» του εθνικισμού.

Μέχρι τη βιομηχανική επανάσταση οι Εβραίοι δεν έκαναν «δεύτερες» σκέψεις εις βάρος των χριστιανών.

Βολεύονταν με την κατάστασή τους και δεν είχαν παραπάνω φιλοδοξίες. Είχαν καλές ζωές και χωρίς πολλά ρίσκα.

Οι ισχυροί Εβραίοι κονομούσαν από τις «υπηρεσίες» τους και οι φτωχοί Εβραίοι ήταν μια ανεξάντλητη ανθρώπινη «δεξαμενή», για να έρθουν αυτές οι «υπηρεσίες» εις πέρας Από εκεί οι πλούσιοι Εβραίοι έβρισκαν πόρνες, δολοφόνους, τραγουδιστές, ταχυδακτυλουργούς, μαχαιροβγάλτες και ό,τι τους «παρήγγειλαν» οι ισχυροί χριστιανοί κι «απαγορευόταν» να το ζητήσουν νόμιμα μέσα στη χριστιανική κοινωνία.

Οι Εβραίοι ζούσαν μια καθημερινότητα μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, γιατί αυτό ήταν το «διαβατήριό» τους για την ελεύθερη ζωή τους μέσα σε έναν φανατικά χριστιανικό κόσμο.

Εξαιτίας της αστικής τους αυτής εξειδίκευσης, αναγκαστικά «διασκορπίζονταν» στον χώρο.

Δεν τους «χωρούσε» ο τόπος όλους μαζί, γιατί οι δραστηριότητες θα τους έφερναν σε σύγκρουση.

Ο ένας τοκογλύφος εκπαίδευε τρία παιδιά στην «τέχνη» του και αυτά έπρεπε να «σκορπιστούν», γιατί θα συγκρούονταν μεταξύ τους.

Η «διάσπαση», δηλαδή, και η «ξενιτιά» ήταν «ευλογία» για τους Εβραίους και όχι το αντίθετο.

Πατρίδα τους έγινε όπου υπάρχει «κονόμα» και όχι όπου γεννιούνταν Από εκεί και πέρα «τυφλοσούρτης».

Ξεκινούσαν τη ζωή τους με «σκονάκια» και άρα με πλεονεκτήματα «Πήγαινε σ’ εκείνη την πόλη, που ο δήμαρχός της είναι παιδεραστής και πες του ότι σε έστειλε ο Ιακώβ» «Πήγαινε στην άλλη πόλη, όπου ο δικαστής της είναι ναρκομανής και πες του ότι σε έστειλε ο Δαυίδ».

Κινούμενοι στο «περιθώριο» της «υψηλής» κοινωνίας, μπορούσαν να «κονομάνε», αλλά ταυτόχρονα να εξασφαλίζουν και υψηλές «γνωριμίες» και προστασίες.

Ο κόσμος ο πολύς τούς απεχθάνονταν, αλλά οι ισχυροί τούς «λάτρευαν».

Ήταν οι καλοί «φίλοι», για να χρηματοδοτήσουν πολέμους, αλλά και πάρτι.

Ήταν οι καλοί «φίλοι», για να φέρουν από την πίσω «πόρτα» ό,τι απαγορευόταν να μπει από την «είσοδο».

Όλοι οι ισχυροί χριστιανοί ήθελαν να έχουν φίλο έναν Εβραίο, αλλά ποτέ δεν θα τον καλούσαν στο σπίτι τους .

Φίλος με «νοήματα» και από μακριά …»

Ξέρεις εσύ …το ίδιο μ’ αυτό που μου έφερες την προηγούμενη φορά» …Όπλο ήταν αυτό; …Ναρκωτικά; …Πόρνη; …Παιδάκι;

Κανένας δεν ήξερε, όσο κι αν κρυφάκουγε

.Οι «φίλοι» μόνον ήξεραν.

Η βιομηχανική ανάπτυξη όλα αυτά τα άλλαξε.

Ενώ θεωρητικά βόλευε τους αστίζοντες Εβραίους, στην πραγματικότητα τους απειλούσε με «θάνατο».

Θεωρητικά πράγματι τους βόλευε, γιατί ήταν τοκογλύφοι σε έναν κόσμο ο οποίος σύντομα θα αναπτυσσόταν πάρα πολύ και ως εκ τούτου θα χρειαζόταν άμεσα πάρα πολλά χρήματα.

Σε έναν κόσμο πολύ πιο σύνθετο από τη φεουδαρχία το χρήμα θα έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο και αυτοί ήταν ειδικοί πάνω στο χρήμα.

Όμως, αυτός ο νέος κόσμος ήταν φοβερά απειλητικός γι’ αυτούς.

Γιατί;

Γιατί «άνοιγε» την αστική δραστηριότητα σε μεγάλες μάζες χριστιανών και θα έπαυαν οι Εβραίοι να κρατούν τα «σκήπτρα» του χώρου.

Θα αποκτούσαν χριστιανούς ανταγωνιστές, πολλούς και επικίνδυνους.

Λογικό είναι αυτό.

Η βιομηχανική ανάπτυξη ταυτίζεται με την ανάπτυξη του εθνικισμού, εφόσον αυτές οι έννοιες αλληλοϋποστηρίζονται.

Η μία υποβοηθά την άλλη στην ανάπτυξή της.

Οι βιομηχανικές κοινωνίες είχαν ανάγκη τον εθνικισμό για την ανάπτυξή τους και ο εθνικισμός αναπτυσσόταν εύκολα μέσα σε τέτοιες κοινωνίες.

Τα ισχυρά βιομηχανικά κράτη δεν ενδιαφέρονταν για νέες κατακτήσεις, γιατί δεν ενδιαφέρονταν για το «πλάτος» τους.

Τα βιομηχανικά κράτη ήθελαν ν’ αποκτήσουν μεγάλο «ύψος» και ο εθνικισμός ήταν αυτός, ο οποίος θα λειτουργούσε σαν συνεκτικό «μπετόν», που θα εξασφάλιζε αυτήν τη δυνατότητα στα βιομηχανικά κράτη.

Αυτός συνέδεε τα συμφέροντα όλων των κοινωνικών τάξεων με το βιομηχανικό κεφάλαιο. Χωρίς τον εθνικισμό δεν θα μπορούσαν να «υψωθούν» τα βιομηχανικά κράτη.

Χωρίς τον εθνικισμό δεν θα μπορούσε να επιβληθεί ο «προστατευτισμός» ή να καλλιεργηθεί η εθνική καταναλωτική «νοοτροπία», που βοηθά την τοπική βιομηχανική παραγωγή στην ανάπτυξή της.

Ο εθνικισμός «αναγκάζει» τους πολίτες ως καταναλωτές να αγοράσουν ακόμα και το «κατώτερο» ή το ακριβότερο προϊόν προς χάριν του έθνους.

Ο εθνικισμός «αναγκάζει» τους εργαζόμενους ακόμα και να περικόψουν τις απαιτήσεις τους, προκειμένου να γίνει ανταγωνιστικότερο το εργοστάσιό τους.

Ο εθνικισμός δηλαδή βάζει έννοιες όπως ο «πατριωτισμός», «η «γενναιότητα», η «αυτοθυσία» κλπ. μέσα στην παραγωγή.

Αυτός ο εθνικισμός —σε συνδυασμό με τις ιδιαιτερότητες της βιομηχανίας— έβαζε στο παιχνίδι τής παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας και κράτη εκείνα, τα οποία στην προηγούμενη εποχή δεν είχαν ελπίδες.

Κράτη με ελάχιστη «επιφάνεια» για έναν παγκόσμιο στόχο Κράτη όπως η Γερμανία.

Αυτός ο εθνικισμός, όπως αντιλαμβανόμαστε, ήταν θέμα χρόνου να εντοπίσει τους «διαφορετικούς» Εβραίους ως εχθρούς του.

Οι Εβραίοι —με πρωταγωνιστές αδίστακτους ανθρώπους, σαν τον Τέοντορ Χερτσλ— αντιλήφθηκαν πως είχαν μπροστά τους ένα νέο φαινόμενο Είχαν την «έκρηξη» ενός νέου είδους αντισημιτισμού, ο οποίος δεν είχε σχέση με τις παλιές χριστιανικές αντιεβραϊκές συμπεριφορές Ενός νέου τύπου αντισημιτισμού, που έκανε τους Εβραίους όχι απλά «αμαρτωλούς» —λόγω της θυσίας του Ιησού— αλλά ανεπιθύμητους ανταγωνιστές στα κράτη στα οποία φιλοξενούνταν και μέχρι τότε δεν είχαν προβλήματα επιβίωσης.

Ο εθνικισμός δηλαδή των χριστιανικών κρατών δημιουργούσε ένα εχθρικό «κλίμα» για τους Εβραίους, το οποίο δεν είχε σχέση τόσο με τη θρησκεία τους όσο με τα χρήματά τους.

Κάποιοι απλά εκμεταλλευόταν τη διαφορετικότητα της θρησκείας τους, για να τους στοχοποιήσουν στους απλούς χριστιανούς και να τους φέρουν σε δυσχερή θέση ως ανταγωνιστές τους.

Το θρησκευτικό περιεχόμενο δηλαδή του αντισιωνισμού δεν ήταν το πραγματικό αίτιο αυτής της συμπεριφοράς.

Το πραγματικό αίτιο ήταν ο ανταγωνισμός Ένας μεγάλος και επικίνδυνος ανταγωνισμός, ο οποίος διαρκώς μεγάλωνε, εφόσον, λόγω της εκβιομηχάνισης, είχαμε μαζική αστικοποίηση των χριστιανικών πληθυσμών και άρα διογκούμενη αντιπαλότητα με τις εβραϊκές κοινότητες.

Κάποιοι χριστιανοί δηλαδή μορφώνονταν ή δραστηριοποιούνταν στις μεγάλες πόλεις τής βιομηχανικής εποχής και «έμπαιναν» σε χώρους που μέχρι τότε παραδοσιακά μονοπωλούσαν οι Εβραίοι.

Μέχρι τότε οι Εβραίοι δεν είχαν προβλήματα ανταγωνισμού Είχαν εξασφαλισμένα τα «παπικά» προνόμια Μιλάμε για πραγματικά προνόμια με «βούλες» και «σφραγίδες».

Η εξειδίκευσή τους για παράδειγμα στον τραπεζικό τομέα δεν ήταν αποτέλεσμα της εξυπνάδας τους και της αφέλειας των άλλων Η Ρώμη τούς έδωσε αυτό το προνόμιο.

Γιατί;

Γιατί η Ρώμη ήταν πονηρή.

Στην εποχή τής φεουδαρχίας είχε ως στόχο να διαχωρίζει απόλυτα την κοινωνία σ’ αυτούς που τα είχαν όλα και σ’ αυτούς που δεν είχαν τίποτε Στους «αγαπημένους» της φεουδάρχες και στα «παραπαίδια» της τους δουλοπάροικους Στους μορφωμένους κεφαλαιοκράτες και στους αγράμματους εργαζόμενους στα φέουδα.

Αυτός ο διαχωρισμός έκανε την κοινωνία εύκολη στον χειρισμό της.

Οι λίγοι θα ζούσαν καλά σ’ αυτόν τον «κόσμο» και οι πολλοί θα περίμεναν να ζήσουν «καλύτερα» στον «άλλο» κόσμο.

Όμως, το εύρυθμο της λειτουργίας της κοινωνίας απαιτούσε και την αστική δραστηριότητα Τη δραστηριότητα των μορφωμένων ή των ικανών, που, ενώ δεν είχαν κεφάλαιο, με τις δραστηριότητές τους είχαν κέρδη κεφαλαίου.

Επειδή η Ρώμη δεν ήθελε αυτή η αστική δραστηριότητα να γίνει το «Ελντοράντο» των έξυπνων δουλοπάροικων, αποφάσισε να τους κλείσει την «πόρτα» του.

Ονόμασε την αστική δραστηριότητα «αμαρτία» και την παρέδωσε στα χέρια των «αμαρτωλών».

Τα τεράστια κέρδη τής αστικής δραστηριότητας με αυτόν τον τρόπο θα περνούσαν στα «χέρια» των αλλόθρησκων Εβραίων και άρα η Ρώμη θα κοιμόταν ήσυχη.

Θα περνούσαν αιώνες μέχρι να μορφωθούν οι δουλοπάροικοι και να καταλάβουν ότι δικαιούνται κι αυτοί κάτι παραπάνω από το ν’ αντιμετωπίζονται σαν τα κατοικίδια «γουρούνια» των φεουδαρχών.

Με αυτόν τον τρόπο η Ρώμη μονιμοποίησε την παρουσία των Εβραίων στον χριστιανικό κόσμο και τους έδωσε σημαντικό κοινωνικό ρόλο Πολύ σημαντικό, ο οποίος γινόταν σημαντικότερος όσο περνούσε ο χρόνος και οι κοινωνίες εξελίσσονταν.

Ως οι μόνοι οικιοθελώς «βρόμικοι», που έκαναν τις «βρόμικες» δουλειές, οι Εβραίοι εξυπηρετούσαν τις χριστιανικές κοινωνίες στις ανάγκες τους Σε όλες τις ανάγκες τους νόμιμες και παράνομες.

Δεν τις εξυπηρετούσαν μόνον ως δικηγόροι ή ως γιατροί και καλλιτέχνες —εφόσον, λόγω χρήματος, μπορούσαν να μορφώνονται σε δύσκολες εποχές—, τις εξυπηρετούσαν ακόμα και ως τοκογλύφοι ή νταβατζήδες ή θεατρίνοι.

Ήταν σημαντικά «γρανάζια» στη λειτουργία τους.

Συμφωνημένη και κατοχυρωμένη από την ίδια τη Ρώμη ήταν η θέση τους στην κοινωνία. Μπορεί με προβλήματα διωγμών —ή ακόμα και με κόκκινους σκούφους κάποιες φορές—, αλλά κατοχυρωμένη θέση κατείχαν στην κοινωνία.

Απαραίτητο «γρανάζι» της, για να λειτουργήσει.

Ακόμα και ο πιο φτωχός χριστιανός τούς έβλεπε να «κονομάνε», αλλά δεν τους θεωρούσε ανταγωνιστές, εφόσον δεν ήθελε να μπει στους «χώρους» τους.

Δεν ήθελε να μπει στους χώρους, όπως δεν θέλει κάποιος να γίνει νταβατζής ή βαποράκι ναρκωτικών, άσχετα αν βλέπει ότι κονομάνε.

Δεν τους έδιωχνε από την πόλη του, γιατί ήθελε να έχει πόρνη, αλλά δεν ήθελε αυτή να είναι από τα δικά του τα «παιδιά».

Κάπως έτσι έβλεπαν οι θρησκόληπτοι χριστιανικοί όλες τις αστικές δραστηριότητες στις οποίες πρωτοστατούσαν οι Εβραίοι …Αναγκαίο κακό, που, όταν σκοτείνιαζε, γινόταν «απόλαυση» Μιλάμε για άλλες εποχές …»Σκοτεινές» εποχές, όπου ακόμα και η ιατρική για κάποιους θρησκόληπτους ήταν τέχνη του «διαβόλου», εφόσον αμφισβητούσε το «δικαίωμα» του Θεού ν’ «αποφασίζει» ποιον θα πάρει κοντά Του Ακόμα και με ένα απλό κρυολόγημα.

Με την «έκρηξη» της βιομηχανικής εποχής όλα αυτά άλλαξαν.

Οι πληθυσμοί των χριστιανικών κρατών άρχισαν να εγκαταλείπουν την «τσιγκούνα» γη και να πλημμυρίζουν τις «γενναιόδωρες» πόλεις.

Οι θρησκόληπτοι δουλοπάροικοι έφευγαν από τα χωράφια και έβλεπαν για πρώτη φορά στη ζωή τους πλακόστρωτους δρόμους.

Αυτό άλλαξε τα ήθη και έθιμα των λαών.

Άρχισαν οι πάντες να εξοικειώνονται με τις αστικές δραστηριότητες και άρα να βλέπουν με καλό «μάτι» τα τεράστια κέρδη των δραστηριοτήτων αυτών.

Τα παιδιά των εργατών μπορούσαν να κάθονται σπίτι, εφόσον δεν ακολουθούσαν τους γονείς τους στα εργοστάσια, όπως έκαναν τα παιδιά των δουλοπάροικων στα χωράφια.

Αυτό σημαίνει ότι μπορούσαν να μορφώνονται Αρχικά με λίγα κουτσογράμματα εθελοντών παπάδων και δασκάλων και στη συνέχεια με οργανωμένα συστήματα παιδείας.

Όσο πιο πολύ ισχυροποιούνταν η βιομηχανική παραγωγή, τόσο μεγαλύτερη ανάγκη εκπαιδευμένου προσωπικού είχε και άρα έπρεπε να υπάρχει οργανωμένος μηχανισμός εκπαίδευσης.

Όσο μεγάλωναν οι παραγωγές, τόσο περισσότερο μεγάλωναν οι αγωνίες των βιομηχάνων ν’ αποκτήσουν «πιστούς» πελάτες και αυτό έπρεπε να το προετοιμάσουν στα οργανωμένα συστήματα εκπαίδευσης.

Εκεί θα γαλουχούσαν τους «πιστούς» οπαδούς των προϊόντων τους. Εκεί θα γαλουχούσαν τους «πιστούς» εχθρούς των προϊόντων των εχθρών τους. Τα σχολεία, δηλαδή, εξ’ αρχής «χτίστηκαν», ώστε να επιβάλουν τον εθνικιστικό φανατισμό και όχι τον πολιτισμό …Εθνικιστικοί «μεντρεσέδες», που «παρήγαγαν» ό,τι βόλευε το σύστημα.

Αυτή η τεράστια κοινωνική «παραγωγή» έπρεπε να βρει τον χώρο της μέσα στην κοινωνία.

Κάποια από αυτά τα παιδιά θα γίνονταν εργάτες σαν τους γονείς τους, αλλά κάποια άλλα θα γίνονταν επιστήμονες και «επιστήμονες» …Επιστήμονες των επιστημών και «επιστήμονες» του πεζοδρομίου.

Θέμα χρόνου ήταν η αστική τάξη των βιομηχανικών κρατών να αρχίσει να πολλαπλασιάζεται με τρομερούς ρυθμούς.

Όλοι αυτοί θα έβγαιναν στις «πιάτσες» των πόλεων, οι οποίες μέχρι τότε αποτελούσαν μονοπώλια των Εβραίων …Των Εβραίων, οι οποίοι τώρα θα γίνονταν πραγματικοί εχθροί και ανταγωνιστές τους.

Τι σημαίνει αυτό;

Ότι, άλλο πράγμα ήταν ο αντιεβραϊσμός της φεουδαρχικής εποχής και άλλο πράγμα ο αντισιωνισμός της βιομηχανικής εποχής Για άλλους λόγους και για άλλα συμφέροντα κάποιος φανατικός χριστιανός τής φεουδαρχικής εποχής ήταν αντιεβραίος και για άλλους λόγους και για άλλα συμφέροντα κάποιος νεοαστός χριστιανός της βιομηχανικής εποχής ήταν αντισιωνιστής.

Ο πρώτος είχε το χαζό μίσος του φανατικού θρησκόληπτου, ο οποίος απλά δεν ήθελε να «συναναστρέφεται» «αμαρτωλούς» αλλόθρησκους και άρα να περιφέρονται αυτοί στη γειτονιά του.

Ο δεύτερος είχε το στοχευμένο μίσος τού επίσης φανατικού, όμως όχι ως θρησκόληπτος, αλλά ως επαγγελματίας.

Ήταν ένας αδίστακτος επαγγελματίας, ο οποίος εκ του πονηρού επικαλούταν τη θρησκεία, ενώ στην πραγματικότητα ήθελε να τους διώξει από τη γειτονιά του, για να «κληρονομήσει» τη δραστηριότητά τους.

Αυτόν τον αντισιωνιστικό εθνικισμό με την οικονομική στόχευση αντιλήφθηκαν άνθρωποι σαν τον Χερτσλ και αυτόν προσπάθησαν να αναχαιτίσουν Να τον αντιμετωπίσουν και όχι να τον μιμηθούν ως έθνος, όπως πολλοί ιστορικοί εσφαλμένα ισχυρίζονται.

Ο εθνικισμός αυτός ποτέ δεν άγγιξε τους Εβραίους.

Γιατί;

Γιατί δεν τον είχαν ανάγκη.

Οι ίδιοι ήταν ακραίοι εθνικιστές όταν όλοι οι άλλοι δεν ήταν τίποτε απολύτως.

Πάντα πίστευαν για το έθνος τους αυτά, τα οποία, αν τα υποστηρίξει κάποιος άλλος για το δικό του, θα τον κλείσουν φυλακή.

Πάντα πίστευαν πως ήταν οι «εκλεκτοί» του Θεού.

Οι «καλύτεροι», οι «ικανότεροι» και οι «ανώτεροι».

Η «έκρηξη» του εθνικισμού δηλαδή για τους Εβραίους δεν εξηγεί την εθνική τους «εκστρατεία» Ο εθνικισμός των άλλων δεν τους «άγγιξε» καν Είναι σαν να λέμε ότι η «έκρηξη» της μόδας του καλοκαιρινού μαυρίσματος «άγγιξε» τους μαύρους και τους ώθησε μαζικά στις αμμουδιές για ηλιοθεραπεία.

Όπως δεν έχουν ανάγκη οι μαύροι τον επιπλέον ήλιο για να μαυρίσουν, έτσι και οι Εβραίοι δεν έχουν ανάγκη τις θεωρίες των εθνικιστών, για να γίνουν περισσότερο εθνικιστές απ’ όσο είναι.

Η ίδια τους η θρησκεία «παράγει» τον ισχυρότερο και πιο φανατικό εθνικισμό Το είπε άλλωστε και ο Αρχιερέας τους κάποτε «Συμφέρει να σκοτώσουμε τον Ιησού, για να σώσουμε το έθνος».

Μπορούν ακόμα και τον «Υιό του Θεού» να σκοτώσουν, για να σώσουν το έθνος τους.

Το να λέει κάποιος δηλαδή εθνικιστή έναν Εβραίο, είναι πλεονασμός.

Είναι σαν να λες «γυμνασμένος αθλητής» ή «διακορευμένη πόρνη».

Μπορεί κάποιος να είναι αθλητής και να είναι αγύμναστος;

Μπορεί κάποια πόρνη να μην είναι διακορευμένη;

Το «Εβραίος» φτάνει από μόνο του, για να τον χαρακτηρίσει Το «εθνικιστής» είναι πλεονασμός.

Αυτοί οι Εβραίοι —και για «ξεκάρφωμα»— επινόησαν τον «στόχο» τής ίδρυσης του Ισραήλ.

Γιατί;

Για να φαίνεται πως δήθεν έχουν στόχους, οι οποίοι βολεύουν αυτούς, οι οποίοι ήθελαν να τους «ξεφορτωθούν» Να φαίνεται στους εθνικιστές των χωρών που τους «φιλοξενούσαν» ότι κι αυτοί —ως τέτοιοι— ήθελαν το δικό τους κράτος Να φαίνεται πως «οσονούπω» θα τους αδειάζουν τη γωνιά, ώστε να μην είναι επιθετικοί εναντίον τους.

Αυτό ήταν «παπατζηλίκι» των πρώτων σιωνιστών Εβραίων, για να πάρουν μια «παράταση» και να «παίζουν» με το θέμα τού κράτους, μπαίνοντας με αυτόν τον τρόπο στα διεθνή «σαλόνια» των εθνών Το υπό «κατασκευή» εβραϊκό κράτος τούς έβαζε στην κοινωνία των Εθνών και τους διαφοροποιούσε από τους γύφτους ή τους Ρομά, για παράδειγμα, οι οποίοι δεν μπορούσαν να συμμετέχουν πουθενά.

Οι Εβραίοι είχαν παντού παρουσία ως «σκιώδεις» πολιτικοί ενός «σκιώδους» κράτους, το οποίο δεν υπήρχε πουθενά στον κόσμο.

Εξασφαλίζοντας το «άλλοθί» τους, αναζητούσαν τρόπους να διατηρήσουν τα πλεονεκτήματά τους και να «επιπλεύσουν» στη βιομηχανική εποχή …Την εποχή εκείνη, η οποία τους απειλούσε με ολοκληρωτική καταστροφή, εφόσον «πλημμύριζε» τις «πιάτσες» τους με φιλόδοξους χριστιανούς, οι οποίοι φθονούσαν τα πλούτη τους και σφετερίζονταν τις «πελατείες» τους.

Η Ρώμη δεν μπορούσε πλέον να τους προστατεύσει με «διατάγματα», εφόσον και η ίδια έχανε προνόμια από την εξέλιξη τής κοινωνίας.

Επί αιώνες καθυστερούσε την εξέλιξη, αλλά τώρα πλέον δεν μπορούσε να την ελέγξει.

Όταν άρχισε η βιομηχανική επανάσταση, γνώριζε η Ρώμη —και οι υποτακτικοί της Εβραίοι— ότι από την εργατική τάξη θα προέκυπτε μια νέα, πολυπληθής και πιο ισχυρή αστική τάξη.

Οι μισθοί —ακόμα και οι πιο ασήμαντοι— των εργατών θα επέτρεπαν σ’ αυτούς να μορφώσουν τα παιδιά τους και αυτό έκανε την κατάσταση μη αναστρέψιμη. Αναγκαστικά η Ρώμη θα έπρεπε να ανεχθεί τις εξελίξεις.

Μαζί με αυτήν θα έπρεπε να τις ανεχθούν και οι Εβραίοι.

Όλοι αυτοί οι χριστιανοί νεοαστοί, που «παρήγαγε» η βιομηχανική εποχή, θα έφταναν έξω από τις «πόρτες» τους Θα αναζητούσαν τη «μοίρα» τους στον ήλιο εκεί όπου μέχρι τότε «λιάζονταν» μόνον οι Εβραίοι.

Από τη στιγμή που αυτήν την εξέλιξη δεν μπορούσαν να την σταματήσουν, θα έπρεπε τουλάχιστον να την ελέγξουν.

Στόχος τους έγινε να ελέγξουν τις αστικές τάξεις των βιομηχανικών και όχι μόνον κρατών.

Οι τραπεζίτες και οι κομμουνιστές. Βλέποντας οι —από τη φύση των δραστηριοτήτων τους— παρασιτικοί Εβραίοι τη βιομηχανική Ευρώπη να προσπαθεί μέσω της βιομηχανικής ανάπτυξης να βρει μια πανανθρώπινη λύση, ανησύχησαν για τα κέρδη τους.

Βλέποντας την εθνικιστική Ευρώπη να μην τους «θέλει» —και εν πολλοίς να μην τους προβλέπει στον μελλοντικό σχεδιασμό της— τρόμαξαν.

Βλέποντας την εξέλιξη των εθνών να τους απειλεί, αναγκάστηκαν να «υπερβούν» τα εθνικά όρια.

Δεν θα άφηναν την «Belle Epoque» —ή στα ελληνικά «Ωραία Εποχή»— να γίνει γι’ αυτούς Εφιαλτική Εποχή.

«Η Μεγάλη Χίμαιρα», όπου «προαναγγελλόταν» το οριστικό τέλος των πολέμων, ήταν γι’ αυτούς η αρχή του εφιάλτη.

Αν κάποιοι Ευρωπαίοι ονειρεύονταν εκείνη την εποχή το τέλος των πολέμων, οι Εβραίοι έβλεπαν στο τέλος αυτό το δικό τους τέλος.

Θα τελείωναν τα μεγάλα κέρδη και το χειρότερο ήταν ότι θα τίθονταν εκ νέου ερωτήματα για την παραμονή τους στην Ευρώπη.

Οι «εφευρέτες» του εθνικισμού αναγκάσθηκαν να «επενδύσουν» στον διεθνισμό.

Απλά να «επενδύσουν» και όχι βέβαια να γίνουν οι ίδιοι διεθνιστές.

Πού όμως τους βόλευε να «επενδύσουν»;

Στα νέα «μέτωπα» συγκρούσεων, τα οποία εκείνη την εποχή διαμορφώνονταν.

Η βιομηχανική ανάπτυξη αναδείκνυε τους νέους ισχυρούς «μονομάχους» όλων των συγκρούσεων Τόσο των κρατικών όσο και των κοινωνικών συγκρούσεων.

Αυτό δεν διέφυγε της προσοχής των Εβραίων.

Από τη σύγκρουση μεταξύ των φεουδαρχικών κρατών —με στόχο την κατάκτηση— θα πηγαίναμε στη σύγκρουση μεταξύ των βιομηχανικών κρατών —με στόχο την αγορά—.

Από τη σύγκρουση των φεουδαρχών με τους δουλοπάροικους —για ένα κομμάτι γη— θα πηγαίναμε στη σύγκρουση των βιομηχάνων με τους εργάτες —για ένα νέο «επίδομα»—.

Αυτές τις νέες κοινωνικές δυνάμεις έπρεπε να «καβαλήσουν» οι Εβραίοι, αν ήθελαν να ελπίζουν σε επιβίωση στον χώρο-»φιλέτο», τον οποίο μονοπωλούσαν Να γίνουν διεθνιστές, για να χρηματοδοτούν τις συγκρούσεις μεταξύ διαφορετικών κρατών Να γίνουν κοινωνικοί «ταγοί», για να προσανατολίζουν κατά βούληση τις κοινωνικές συγκρούσεις.

Η απόφασή τους δεν ήταν δύσκολη.

«Ανέτειλε» ένας νέος κόσμος, όπου οι κύριοι εχθροί μεταξύ τους ήταν οι βιομήχανοι και οι εργάτες Οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι Οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι.

Όλοι τους —μηδενός εξαιρουμένου— είχαν ανάγκη τα χρήματα και οι Εβραίοι τα διέθεταν.

Εφόσον τα χρήματα τα είχαν, το μόνο που τους έλλειπε ήταν να βρουν εκείνες τις «ισορροπίες», οι οποίες θα τους επέτρεπαν να τα χρησιμοποιούν με τέτοιον τρόπο, που να ελέγχουν το παιχνίδι καί από τις δύο πλευρές.

Χρήματα χρειάζονταν οι βιομήχανοι και τα ίδια χρήματα ήταν ένα καλό «καρότο» για διεφθαρμένους «εργατοπατερούληδες».

Αναγκαστικά έπρεπε να το κάνουν αυτό, προκειμένου να βρουν «συμμάχους» για τις δραστηριότητές τους.

Από τη στιγμή που θα δάνειζαν χρήματα, θα έπρεπε να μπορούν να εκβιάζουν τους πελάτες τους Να μην τους αφήνουν να παίρνουν τα χρήματά τους δανεικά κι αγύριστα Σίγουρα αγύριστα, αν σκεφτεί κάποιος ποιους είχαν ως σκοπό τους να δανείζουν Τους ισχυρότερους των κεφαλαιοκρατών, τους βιομηχάνους και τα ισχυρότερα των κρατών, τα βιομηχανικά.

Γνωρίζοντας ότι τα πάντα θα γίνονταν υπό την πίεση των πολέμων, γνώριζαν ότι υπήρχε το ρίσκο να τους «φεσώσουν» Να μην τους πληρώσουν δηλαδή τα «συμφωνηθέντα» και τοκογλυφικά τους κέρδη.

Έπρεπε λοιπόν να βρουν τρόπο να «κρατάνε» τόσο τους βιομηχάνους όσο και τα βιομηχανικά κράτη.

Έπρεπε να μπορούν να «ρυθμίζουν» ενδοκοινωνικές σχέσεις, ώστε να μπορούν να απειλούν αυτούς που τους χρωστούσαν.

Γι’ αυτόν τον λόγο έβαλαν τον τεμπελχανά τον Μαρξ να «κατασκευάσει» μια θεωρία, η οποία τους βόλευε …Ούτε καν αυτό δεν ήταν πρωτότυπο.

Δεν ήταν οι πρώτοι που θα παρήγγειλαν μια «επιστημονική» θεωρία, για να εξυπηρετήσουν τα εθνικά τους συμφέροντα.

Το ίδιο δεν είχαν κάνει και οι Βρετανοί με τη βλακώδη θεωρία τού Δαρβίνου;

Πήραν οι Βρετανοί μια αστεία ―και απολύτως αντιχριστιανική θεωρία― και την έκαναν «σημαία» τους.

Γιατί;

Για να πείσουν τους λαούς ότι οι ίδιοι —σαν «ανώτεροι»— δικαιούνται να κυβερνούν «κύματα κι ανθρώπους».

Οι εποχές ήταν κατάλληλες για τέτοιου είδους «παραγγελιές» και οι Εβραίοι δεν ήταν κουτοί.

Μέσα σε έναν νέο κόσμο, ο οποίος δεν είχε βρει ακόμα το «βήμα» του, ο καθένας μπορούσε να ισχυριστεί ό,τι ήθελε.

Ο κόσμος «βάδιζε» μέσα στο «σκοτάδι» και οι «πειραματισμοί» ήταν μέσα στο πρόγραμμα.

Μέσα στον γενικό χαμό τής δημιουργίας των νέων τάσεων κι «απόψεων», τις οποίες πλέον δεν μπορούσε να ελέγξει η Εκκλησία με το δικό της «μέτρο», εμφανίστηκε και η θεωρία του Μαρξ.

Ο παντελώς αλλοτριωμένος από τους τραπεζίτες «εργαζόμενος» Μαρξ μάς εξήγησε πώς «αλλοτριώνεται» ο εργάτης μέσα στον χώρο εργασίας του από τους εργοδότες του Ο Μαρξ, ο οποίος «πούλησε» τον εαυτό του στους τραπεζίτες ως εμπόρευμα ειδικού «σκοπού», μας εξήγησε πώς ένας εργάτης γίνεται εμπόρευμα στα χέρια των καπιταλιστών Ο απολύτως εθνικιστής και σιωνιστής Μαρξ μάς πρότεινε να εγκαταλείψουμε τις εθνικές μας «αγκυλώσεις» και να γίνουμε διεθνιστές.

Αυτά πάνω-κάτω μάς είπε ο Μαρξ.

Ο Εβραίος, ο οποίος μισούσε την εργασία και τους εργαζόμενους, ανέλαβε να μας «διαφωτίσει» για τα εργασιακά.

Ο εργαζόμενος γι’ αυτόν ήταν ένα «εμπόρευμα», το οποίο γίνεται θύμα ακραίας εκμετάλλευσης και ως εκ τούτου «αλλοτριώνεται» μέσα στις βιομηχανίες.

Ως εκ τούτου δεν έπρεπε αυτές οι βιομηχανίες —όπως και όλα τα μέσα παραγωγής— να είναι ιδιωτικά Μόνον ένας Εβραίος τοκογλύφος εκμεταλλευτής και τεμπέλης, όπως ήταν ο Μαρξ, μπορούσε να «συλλάβει» την έννοια του «ανθρώπου-εμπορεύματος» Μόνον ένας Εβραίος ψευδοδιανοούμενος μπορούσε ν’ αντιληφθεί τον εργαζόμενο άνθρωπο σαν ένα ζώο που αλλοτριώνεται, γιατί απλούστατα αντιλαμβάνεται όλους τους ανθρώπους —πλην των Εβραίων— σαν κατώτερα «γκόιμ» Όλη η εμετική αντίληψη των παρασιτικών και τεμπέληδων Εβραίων για την έννοια της εργασίας πέρασε μέσα από τη θεωρία του Μαρξ. Μόνον ένας Εβραίος όπως αυτός μπορούσε να μισεί τόσο πολύ την εργασία, ώστε να μην την αντιλαμβάνεται σαν το απόλυτο μέσο για τη χειραφέτηση του ανθρώπου, αλλά να την παρουσιάζει σαν ένα «σφαγείο», που τον καταστρέφει Μια χειραφέτηση, που την είχε ανάγκη εκείνη την εποχή ο άνθρωπος, για να ξεφύγει από το «πατρονάρισμα» των ιερέων, των φεουδαρχών και των απατεώνων.

Μόνον ένας Εβραίος, όπως αυτός, μπορούσε να μετατρέψει σε «εμπόρευμα» την υπέρτατη μορφή κεφαλαίου της Δημιουργίας, που είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο homo Sapiens, που το μυαλό και το σώμα του μαζί τον καθιστούν την πιο τέλεια δημιουργική και παραγωγική «μηχανή», που γνώρισε ποτέ η φύση.

Ένα «εργοστάσιο» από μόνος του είναι ο κάθε άνθρωπος.

Το απόλυτο κεφάλαιο.

Αυτά σκέφτηκε ο τενεκές Μαρξ.

Γιατί;

Γιατί αυτό βόλευε τα αφεντικά και χρηματοδότες του.

Για να δημιουργήσει «μέτωπο» σύγκρουσης μεταξύ βιομηχάνων και εργατών Για να προκαλέσει στοχευμένα ταξικά μίση, που βόλευαν τους τραπεζίτες.

Για να ερεθίσει ένστικτα αγράμματων εργατών και να τα «καπελώσει» Για να ισοπεδώσει παντελώς τον εργαζόμενο και ―εκμεταλλευόμενος τις κρυφές τραπεζικές του «πλάτες» και την άγνοιά του― να του «πουλήσει» προστασία Για να τον μετατρέψει ο ίδιος σε «εμπόρευμα» και να τον «πουλήσει» σαν τέτοιο στα δικά του αφεντικά και σε όποιον άλλο πληρώνει.

Αυτό, δηλαδή, που κάνουν κατ’ επάγγελμα όλοι οι μαρξιστές, οι οποίοι επιδίδονται στον συνδικαλισμό.

Η χρηματοδότηση των Εβραίων τραπεζιτών έκανε τη βλακώδη θεωρία τού ανύπαρκτου «φιλοσόφου» διάσημη στον κόσμο.

Αυτός ήταν ο Μαρξ και ανάλογη ήταν και η θεωρία του.

Αν δεν υπήρχε η χρηματοδότηση των τραπεζιτών, το περίφημο «Κεφάλαιο» θα πήγαινε κατ’ ευθείαν για πολτό.

Γι’ αυτόν τον λόγο —και παρ’ όλη την προπαγάνδα, το χρήμα και τις απειλές— δεν κατόρθωσε ποτέ να γίνει πραγματικά δημοφιλές.

Δημοφιλές έγινε μόνον ως εγχειρίδιο εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.

Δημοφιλές ήταν για τους «μεροκαματιάρηδες» των κομμουνιστικών κομμάτων.

«Σωτήριο» ήταν μόνον για τους πονηρούς τεμπέληδες, οι οποίοι περίμεναν να βρουν εργαζόμενους κορόιδα, για να τους «δουλεύουν» και να ζουν εις βάρος τους Οι άλλοι απλά δεν το «καταλάβαιναν» «Η «τέλεια» θεωρία, αλλά χωρίς πρακτική εφαρμογή», όπως έλεγαν οι ακόμα πιο πονηροί, προκειμένου να την «προστατεύσουν» από την κριτική Η πρώτη και η μόνη κοσμοθεωρία που λειτούργησε και συνεχίζει να λειτουργεί μόνον με έμμισθους επαγγελματίες οπαδούς.

Ήταν όμως μόνον δικές του σκέψεις;

Ήταν σκέψεις για την αποφυγή μόνον των κοινωνικών ανταγωνιστών των Εβραίων;

Όχι βέβαια Μέσα σε αυτό το έργο συμπεριλαμβάνονταν και συνυπολογίζονταν όλες οι ανάγκες των σιωνιστών, προκειμένου ν’ αποφύγουν τις «κακοτοπιές» της βιομηχανικής εποχής.

Όλα όσα διαβάζουμε μέσα σ’ αυτό ήταν «παραγγελιά» των ισχυρών σιωνιστών, για ν’ αποφευχθούν κίνδυνοι, οι οποίοι ξεπερνούσαν το κοινωνικό επίπεδο και αφορούσαν την ίδια την επιβίωση του εβραϊκού έθνους.

Σε έναν νέο εθνικιστικό «κόσμο», ο οποίος αναγκαστικά θα πήγαινε τις συγκρούσεις του σε εθνικά «επίπεδα», δεν τους συνέφερε, ως εθνική μειονότητα, να ανοίγει το «μέτωπο» αυτό …Να ανοίγει ερήμην τους και χωρίς οι ίδιοι να έχουν λόγο πάνω σ’ αυτό.

Ως σιωνιστές Εβραίοι, με μεγάλη διασπορά σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, είχαν ανάγκη μια διεθνιστικού τύπου οικονομική θεωρία, γιατί οι οικονομικοί τους στόχοι ξεπερνούσαν τα εθνικά όρια τόσο τα δικά τους όσο και των θυμάτων τους.

Ταυτόχρονα όμως, ως εθνικά Εβραίοι, είχαν ανάγκη μια οικονομικού τύπου κοινωνική θεωρία, γιατί οι ίδιοι συνέθεταν μειονότητες μέσα στις χώρες όπου κατοικούσαν κι αναζητούσαν συμμαχίες μέσα από τις τοπικές κοινωνικές δυνάμεις.

Ήταν γι’ αυτούς θέμα επιβίωσης να υπάρχει μια διεθνιστικού τύπου αντίληψη, για να συνεχίσουν τις υπερεθνικές τους «μπίζνες» και έπρεπε ταυτόχρονα να μπορούν να «κινούν» κοινωνικές δυνάμεις μέσα στα κράτη όπου κατοικούσαν.

Επιπλέον οι Εβραίοι, ως επαγγελματίες τραπεζίτες, είχαν ανάγκη να κάνουν όσο το δυνατόν πιο ισχυρή την απειλή τους.

Έπρεπε να δημιουργήσουν ένα ατόφιο κομμουνιστικό σύστημα, για να τρομοκρατήσουν τους μελλοντικούς πελάτες τους.

Είχαν ανάγκη να δημιουργήσουν μια υπαρκτή «απειλή» τόσο για τα κράτη όσο και για τις βιομηχανίες, γιατί αυτή η απειλή θα έδινε αξία στα χρήματά τους.

Οι βιομήχανοι και οι πολιτικοί ηγέτες θα ήταν αυτοί, οι οποίοι θα είχαν ανάγκη τα χρήματα των Εβραίων, όχι μόνον για ν’ αναπτυχθούν εις βάρος των ομοίων τους, αλλά και για να σταματήσουν την απειλητική κομμουνιστική «λαίλαπα» έξω από τις «πόρτες» τους Τη «λαίλαπα» που οι ίδιοι οι Εβραίοι χρηματοδοτούσαν, για να την κάνουν να φαίνεται «απειλητική.

Γι’ αυτόν τον λόγο οι Εβραίοι τραπεζίτες χρηματοδότησαν τον κομμουνισμό. Χρηματοδότησαν τη δική τους ιδιόκτητη θεωρία με τη δική τους «ιδιόκτητη» ηγεσία.

Τον κομμουνισμό τον χρηματοδότησαν από την κορυφή μέχρι τη βάση.

Ό,τι ήταν δυνατόν να τον κάνει να δείχνει ισχυρός κι απειλητικός, χρηματοδοτήθηκε από αυτούς.

Χρηματοδότησαν τους «εμπνευστές» του, αλλά χρηματοδότησαν και τους οπαδούς του Αυτό, δηλαδή, που είπαμε πιο πάνω Ο κομμουνισμός ήταν η πρώτη ιδεολογία στον κόσμο με έμμισθους οπαδούς Οπαδούς, οι οποίοι δεν εργάζονταν, αλλά ήταν ειδικοί στην εργασία …Οπαδούς, οι οποίοι πολεμούσαν το κεφάλαιο με χρηματοδότηση από ….το κεφάλαιο.

Λογικό είναι αυτό.

Τι οπαδούς θα μπορούσε να έχει η θεωρία τού τεμπελχανά Μαρξ;

Οπαδούς έψαχναν στα θολά «νερά» του κοινωνικού περιθωρίου Εκεί όπου συνήθως ψάχνουν όλοι οι φασίστες  Στις μπυραρίες της Γερμανίας και στα καφενεία όλου του κόσμου.

Το είπε άλλωστε σε ανύποπτο χρόνο και ο Εβραίος Λένιν Ο μέγας «στρατηγός» του κομμουνισμού.

Επί 100 κομμουνιστών οι 40 είναι αγύρτες οι 59 αφελείς και ΕΝΑΣ πραγματικός μπολσεβίκος.

Μέσα στους 40 ήταν οι Εβραίοι και έψαχναν τους υπόλοιπους αφελείς και αγύρτες. Τέτοιους οπαδούς έψαχναν οι Εβραίοι τραπεζίτες και τέτοιους βρήκαν Οπαδούς, οι οποίοι αναγνώριζαν μόνον «αφεντικά» και όχι πατρίδα.

Οπαδούς, οι οποίοι λειτουργούσαν οργανωμένα μέσα στην κοινωνία σαν τους οργανωμένους οπαδούς των γηπέδων, οι οποίοι μοιάζουν με όλους τους υπόλοιπους οπαδούς, αλλά δεν είναι ίδιοι.

Δεν ταυτίζονται, γιατί για μια κοινή ιδιότητα, την οποία φέρουν και πολλοί άλλοι τζάμπα, οι ίδιοι πληρώνονται Πληρώνονται, για να είναι οπαδοί Τα «παίρνουν» από τους προέδρους και «χρωματίζουν» τις εξέδρες Τα «παίρνουν» και κάνουν εξυπηρετήσεις στους προέδρους Τα «παίρνουν», για να κάνουν τον «σαματά» και τις «φασαρίες» που βολεύουν τους προέδρους, γιατί αυτές «διαπραγματεύονται».

Τέτοιοι ήταν οι κομμουνιστές «εργάτες», οι οποίοι έμπαιναν στο εργατικό κίνημα Επαγγελματίες προβοκάτορες Κοινωνικό περιθώριο, που, αν δεν έμπαιναν στον κομμουνισμό, θα έμπαιναν στον ναζισμό ή σε καμιά συμμορία τής μαφίας.

Ό,τι χειρότερο, απεχθέστερο και κομπλεξικότερο υπάρχει μέσα σε μια κοινωνία, θα το βρεις «οργανωμένο» στο τοπικό κομμουνιστικό κόμμα Θα το βρεις να προσπαθεί να «εκδικηθεί» την κοινωνία με την ιδιότητα του κομμουνιστή Να προσπαθεί να εκδικηθεί τους βιομηχάνους, οι οποίοι είναι ευχαριστημένοι όταν βγάζουν κέρδη Να προσπαθεί να εκδικηθεί τους εργαζόμενους, οι οποίοι είναι ευχαριστημένοι από την εργασία τους Να προσπαθεί να εκδικηθεί τους πολίτες, οι οποίοι είναι ευχαριστημένοι πατριώτες.

Ό,τι μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο ευτυχή, είναι στόχος για τον κομμουνιστή Το αντιλαμβάνεται σαν απειλή, εφόσον τον «ακυρώνει» και του στερεί τον λόγο ύπαρξης Τον κάνει δυστυχή.

Αυτό ακριβώς είναι η ουσία του κομμουνισμού Μισεί την κοινωνική και ατομική ευτυχία και την πολεμά με όλα τα μέσα.

Γι’ αυτόν τον λόγο και τα κομμουνιστικά κόμματα «ψαρεύουν» στελέχη μέσα στους κοινωνικούς «βόθρους» της ανθρώπινης δυστυχίας.

Με τους επαγγελματίες κομμουνιστές οι Εβραίοι τραπεζίτες κατάφερναν όλους τους στόχους τους. Απειλούσαν τα κράτη στο γενικό επίπεδο και απειλούσαν και τους βιομηχάνους των κρατών αυτών στο οικονομικό επίπεδο.

Με τα κομμουνιστικά κόμματα των επαγγελματιών «επαναστατών» απειλούσαν τα ίδια τα κράτη με «επαναστατικές» προσπάθειες και άρα με αποσταθεροποίηση.

Με τα κομμουνιστικά κόμματα των επαγγελματιών «συνδικαλιστών» απειλούσαν τους βιομηχάνους με «λουκέτο», εφόσον οι εργάτες είναι το απαραίτητο στοιχείο τής λειτουργίας των βιομηχανιών και οι επαγγελματίες και καλά εκπαιδευμένοι κομμουνιστές έλεγχαν απόλυτα τους αγράμματους και αφελείς εργάτες.

Με ελάχιστα χρήματα πλήρωναν τους δυστυχείς, για να βασανίζουν ολόκληρες κοινωνίες.

Αν αυτοί οι δυστυχείς ήταν ταυτόχρονα και Εβραίοι, άσχημοι και σακάτηδες, θα μπορούσαν να γίνουν μέχρι και Λούξεμπουργκ «Θεοί» του κομμουνισμού όποιοι τερμάτιζαν τα «κοντέρ» της ανθρώπινης δυστυχίας. Μέρκελ, Παπαρήγα και άλλες τέτοιες δυστυχείς ανθρώπινες υπάρξεις ήταν «γεννημένες» με όλα τα προσόντα, για να διαπρέψουν σε κομμουνιστικά κόμματα Τα Hobbit του σοσιαλισμού Όποιος «ενοχλούσε» τους τραπεζίτες, για όποιον λόγο κι αν τους ενοχλούσε, γνώριζε ότι θα το πλήρωνε ακριβά.

Οι Εβραίοι θα μπορούσαν να τον εκδικηθούν ακόμα κι αν χρειαζόταν να πληρώσουν ακριβά την εκδίκησή τους Είπαμε δυστυχείς είχαν στρατολογηθεί άφθονοι και χρήματα υπήρχαν.

Αν ο εχθρός τους ήταν πολιτικός ηγέτης, οι Εβραίοι θα πλήρωναν τα κομμουνιστικά κόμματα να τον βάλουν σε περιπέτειες για τα κοινωνικά «δίκια».

Αν ο εχθρός τους ήταν βιομήχανος, οι Εβραίοι θα πλήρωναν τους εργάτες να του σπάσουν το εργοστάσιο για τα εργατικά «δίκια».

Πάντα θα υπήρχε ένα «δίκιο», για να βολεύει τους Εβραίους και να στρέφεται εναντίον των εχθρών τους.

Τόσο καλό «όπλο» τούς πρόσφερε ο άχρηστος Μαρξ.

Αυτό δεν το λέμε εμείς, επειδή είμαστε συνομωσιολόγοι Αυτό το αποκαλύπτουν άθελά τους οι ίδιοι οι μπολσεβίκοι από τον «ενθουσιασμό» τους. Ένας μπολσεβίκος —ονόματι Μίνορ Ρόμπερτ— δημοσίευσε στην St. Louis Post-Dispatch το 1911 ένα σκίτσο, που «δείχνει» τον Μαρξ ανάμεσα σε ένα ενθουσιώδες πλήθος τραπεζιτών της Wall Street.

Από τον ενθουσιασμό του —και για να δείξει πόσο μεγάλη «επιρροή» είχε ο «ηγέτης» Μαρξ— αποκαλύπτει αυτό, το οποίο δεν έπρεπε να αποκαλυφθεί, εφόσον οι τραπεζίτες χρηματοδοτούσαν κρυφά τούς Λένιν, Τρότσκι και τους άλλους πληρωμένους αλητάμπουρες της ιστορίας.

Όλα αυτά το 1911 και άρα 6 ολόκληρα χρόνια πριν την «επιτυχή» και «αυθόρμητη» επανάσταση των «Ρώσων» στη Ρωσία.

Μαζεμένοι λοιπόν γύρω από τον «κομουνιστή» Μαρξ —και χαιρετώντας τον με ενθουσιώδεις χειραψίες— βρίσκονται χαρακτήρες με μεταξωτά καπέλα, που αναγνωρίζονται ως John D. Rockefeller, J.P. Morgan, John D. Ryan της National City Bank, ο συνεργάτης τού Morgan George W. Perkins και Teddy Roosevelt, ηγέτης του Προοδευτικού κόμματος.

Όλα τα «καλά» παιδιά, που σήμερα παριστάνουν τις «Αγορές» Όλα τα «καλά» παιδιά, που σήμερα τα «πολεμάει» η Παπαρήγα ως επικεφαλής του κόμματος του Εβραίου Μπεναρόγια.

Ο αναγνώστης εύκολα αντιλαμβάνεται μερικά «κρυφά» πράγματα. Αρχίζει και υποπτεύεται ότι οι «ενθουσιώδεις» τραπεζίτες της Νέας Υόρκης με τα χρήματά τους σχεδίασαν και δρομολόγησαν όλη την «Οκτωβριανή Επανάσταση».

Γιατί;

Για να υπάρχει ένα «δείγμα», που να αποδεικνύει την ισχύ της απειλής του.

«Πυροβόλησαν» έναν ισχυρό, για να καταλάβουν και οι υπόλοιποι τι σημαίνει «πυροβολισμός»

Όπως κάνουν οι μπράβοι των δρόμων, που πυροβολούν προκλητικά έναν μαγαζάτορα, για να στείλουν «μήνυμα» στους υπόλοιπους.

Εκείνη η «Επανάσταση» ήταν ένα «μήνυμα» προς όλους τους ενδιαφερόμενους για το πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει ο δικός τους «κομμουνισμός», αν «βρει» συμπάθειες και βέβαια χρήματα.

Τα χρήματα που οι ίδιοι διέθεταν και θα έπρεπε να «σκεφτούν» πολύ καλά για το πώς θα τα διαχειριστούν, αν δέχονταν απειλές.

Δεν είναι τυχαίο, δηλαδή, που όλα τα μέλη του Πολίτμπιρο της Σοβιετικής Ένωσης ήταν Εβραίοι Σιωνιστές Εβραίοι, συνδεδεμένοι απόλυτα με το τραπεζικό «παρακράτος» της Ευρώπης.

Όπως ήταν φυσικό, η «επιτυχία» τής «επανάστασης» των «υπαλλήλων» των τραπεζιτών τρόμαξε όλα τα κράτη και όλες τις κοινωνίες.

Κράτη και βιομήχανοι πήραν το «μήνυμα» και αυτό ισχυροποίησε τα «επιχειρήματα» των Εβραίων τραπεζιτών.

Αυτοί οι ίδιοι Εβραίοι, έχοντας αποκτήσει τη μοσχοβίτικη «βάση», μπορούσαν να δρουν υπό το «προκάλυμμα» της μάχης των ιδεολογιών.

Τα χρήματα των Εβραίων τραπεζιτών, μέσω της σταλινικής Μόσχας, «σκορπίζονταν» στην Ευρώπη.

Άνθρωποι του υποκόσμου ανέλαβαν τα ηνία μεγάλων κρατών και έπαιζαν τον ρόλο των μπράβων των τραπεζιτών.

Αστοιχείωτα ανθρώπινα «σκουπίδια» σαν τον Στάλιν.

Αυτοί οι τραπεζοϋπάλληλοι «επαναστάτες» ίδρυσαν και στελέχωσαν όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης.

Τα κόμματα της Ρόζας Λούξεμπουργκ.

Τα κόμματα εκείνα, που, όταν βόλευε τους Εβραίους, μπορούσαν να απειλήσουν όλα τα κράτη με αποσταθεροποίηση Τα κόμματα εκείνα, που, όταν βόλευε τους Εβραίους, μπορούσαν να απειλήσουν όλες τις οικονομίες με παράλυση Τα κόμματα εκείνα, που, όταν βόλευε τους Εβραίους, μπορούσαν να απειλήσουν όλες τις κοινωνίες με εμφυλίους.

Μήπως αυτό θυμίζει τίποτε στον αναγνώστη; Μήπως του θυμίζει τον ελληνικό Εμφύλιο, ο οποίος βόλευε μόνον τους τοκογλύφους της Νέας Υόρκης;

Τον Εμφύλιο εκείνον, που πραγματοποίησε το κόμμα του Μπεναρόγια;

Τον Εμφύλιο εκείνον, που ξεκίνησε από τον Ζαχαριάδη, τον οποίο τον «προστάτευαν» οι χρηματοδοτούμενοι από τους Εβραίους Ναζί στις «κυριλέ» πτέρυγες του Νταχάου;

Οι Εβραίοι είχαν βρει τη λύση.

Με τα χρήματά τους είχαν δημιουργήσει μόνοι τους τα τεχνητά «μέτωπα», όπου θα προκαλούσαν τις κοινωνικές συγκρούσεις τής βιομηχανικής εποχής και εκεί θα εξασφάλιζαν την άμυνά τους.

Όλα τα «μέτωπα», είτε αυτά ήταν εθνικά είτε πολιτικά είτε κοινωνικά.

Όλες οι ανθρώπινες συγκρούσεις θα «περνούσαν» μέσα από τα «χέρια» των δικών τους υπαλλήλων.

Με αυτόν τον τρόπο είχαν δώσει τη μέγιστη αξία στα χρήματά τους, εφόσον αυτά τα χρήματα τα είχαν ανάγκη οι «μονομάχοι» όλων των ειδών των ανθρώπινων συγκρούσεων.

Από τους ίδιους τραπεζίτες πληρωνόταν τόσο ο ναζιστής ιδιοκτήτης τής βιομηχανίας Mercedes όσο και η «κομμουνίστρια» Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Από τους ίδιους τραπεζίτες πληρωνόταν τόσο ο «πατέρας» όλων των προλετάριων Μαρξ όσο και ο δήθεν «πατέρας» όλων των αντικομμουνιστών Χίτλερ.

Από τους ίδιους τραπεζίτες πληρώνονταν τόσο οι Γερμανοί, για να κατακτήσουν τον κόσμο, όσο και οι Βρετανοί, για να τους σταματήσουν.

Από τους ίδιους τραπεζίτες πληρωνόταν τόσο ο Στάλιν, για να επεκτείνει τον «σοσιαλισμό», όσο και ο Ρούζβελτ, για να τον περιορίσουν στο όνομα της «δημοκρατίας»

Είπαμε Λεφτά υπήρχαν Οι Εβραίοι έβαζαν τα χρήματα και οι λαοί το αίμα τους και βεβαίως τις «υποθήκες»

Ποιος «ξεμπλέκει» εύκολα από τοκογλύφους, για να ξεμπλέξουν οι λαοί;

Οι απάτες των Παγκοσμίων Πολέμων και η σημερινή παγκόσμια κρίση χρέους.

Έχοντας οι Εβραίοι —μέσω κομμουνισμού— δημιουργήσει ένα δικό τους σημείο «τριβής» μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών, θα μπορούσαν να μεθοδεύουν την κατάσταση κατά το δοκούν.

Θα μπορούσαν να ρυθμίζουν τις εθνικές κοινωνίες με βάση τα συμφέροντά τους.

Όταν δηλαδή μπορείς να δημιουργείς κοινωνικά πρότυπα μέσω των «κομμουνιστών» ταγών της κοινωνίας και ταυτόχρονα μπορείς αυτά τα πρότυπα να τα «υποστηρίζεις» μέσω της λειτουργίας της αγοράς, ευνόητα είναι μερικά πράγματα Εσύ αποφασίζεις αν μια κοινωνία θα είναι «παραγωγική» ή «καταναλωτική»

Εσύ αποφασίζεις αν μια κοινωνία θα αποταμιεύει ή θα σπαταλά Εσύ αποφασίζεις αν ο εργάτης θα είναι κοινωνικό «πρότυπο» ή θα εμφανίζεται σαν ένα μεγάλο «κορόιδο».

Με το πλεονέκτημα της δυνατότητας να ελέγχουν και να ρυθμίζουν την «ένταση» των κοινωνικών συγκρούσεων στην Ευρώπη, ήταν θέμα χρόνου να δοκιμάσουν να την «κατακτήσουν» Μόνον την Ευρώπη.

Γιατί;

Γιατί η Ευρώπη ήταν η κορυφή του κόσμου.

Αν κατακτούσες την Ευρώπη, κατακτούσες ολόκληρο τον κόσμο, εφόσον η Ευρώπη τους προηγούμενους αιώνες είχε κατακτήσει τον κόσμο.

Σε έναν Πλανήτη πλήρως χαρτογραφημένο —και άρα πεπερασμένο— και σχεδόν στο σύνολό του ελεγχόμενο από τις δυνάμεις των Ευρωπαίων, ποιος ο λόγος να επαναλάβεις την τακτική τους;

Ο κόσμος ήταν γνωστός και μοιρασμένος στους νέους ιδιοκτήτες του.

Δεν χρειαζόταν πλέον να «χτίσεις» νέα καράβια για να τον ανακαλύψεις και να τον κατακτήσεις.

«Σκοτώνεις» τους προηγούμενους κατακτητές και «κληρονομείς» τα δικά τους κεκτημένα.

Τους βάζεις να συγκρούονται μεταξύ τους και μετά τους χρηματοδοτείς μέχρι να τους ξαναβάλεις να ξανασυγκρουστούν.

Γιατί;

Γιατί, κάθε φορά που συγκρούονται χρειάζονται χρήματα και κάθε φορά που παίρνουν τα χρήματα σου υποθηκεύουν τα ίδια τους τα κράτη.

Αυτό το επαναλαμβάνεις μέχρι να τους οδηγήσεις στο «θάνατο».

Η Ευρώπη «έπεσε» στα χέρια τους, χωρίς να το καταλάβει.

Οι Εβραίοι «έχτισαν» μια ολόκληρη αυτοκρατορία βήμα-βήμα.

Σε πρώτη φάση έθεσαν την Ευρώπη υπό την οικονομική εξάρτηση των ΗΠΑ.

Σε δεύτερη φάση έφεραν τις «ΗΠΑ» με στρατιωτικές βάσεις μέσα στην Ευρώπη και άρα την έθεσαν σε πραγματική κηδεμονία.

Σε τρίτη φάση ―στην οποία βρισκόμαστε σήμερα― παραδίδουν την ίδια την ιδιοκτησία της Ευρώπης στις ΗΠΑ και άρα στους εαυτούς τους.

Κάθε φάση είναι και ένας παγκόσμιος πόλεμος, ο οποίος παρέδιδε μέρος της κυριαρχίας της Ευρώπης στις ΗΠΑ Τρόπος του λέγειν στις ΗΠΑ ΗΠΑ είναι και ο αγρότης του Άρκανσο και ΗΠΑ είναι και ο Μπλανκφάιν της Goldman Sachs.

Εννοείται δηλαδή ότι η ιδιοκτησία της Ευρώπης θα πάει στην Goldman Sachs Εκεί όπου άλλωστε ανήκει και το χωραφάκι του αγρότη του Άρκανσο.

Γιατί οι Εβραίοι επέλεξαν τις ΗΠΑ να «κρυφτούν» πίσω τους, όταν θα εκδήλωναν την παγκόσμια επίθεσή τους;

Μήπως οι τραπεζίτες είχαν ιδιαίτερη προτίμηση στους Αμερικανούς;

Όχι βέβαια.

Τις ΗΠΑ τις επέλεξαν, γιατί βρίσκονταν εκτός Ευρώπης.

Αν «πόνταραν» τη δική τους κυριαρχία σε κάποιον ευρωπαϊκό λαό, θα γίνονταν κι αυτοί μέρος της σύγκρουσης και δεν θα μπορούσαν να επιβληθούν ολοκληρωτικά στην Ευρώπη.

Πόνταραν «εκτός» Ευρώπης, για να την έχουν «απέναντι» και να την «καταπιούν» ολόκληρη Για να μπορούν να την «τσουβαλιάσουν», όπως θα έλεγαν και οι συνάδερφοί τους κακοποιοί.

Γι’ αυτόν τον λόγο οι Εβραίοι τραπεζίτες του ευρωπαϊκού «χώρου» με επικεφαλής τους Ρότσιλντ «πόνταραν» στις ΗΠΑ και όχι στον φυσικό τους «χώρο».

Το «παιχνίδι» θα γινόταν απ’ «έξω» από την Ευρώπη και όχι από «μέσα», ώστε να υπάρχει κίνδυνος «εγκλωβισμού» τους.

Δεν ήταν λοιπόν θέμα προτίμησης.

Οι ΗΠΑ ήταν απλά πιο «τυχερές», εφόσον ήταν η μόνη χώρα, η οποία είχε τις προοπτικές να παίξει αυτό το παιχνίδι.

Είχε το μέγεθος να σταθεί μόνη της απέναντι σε ολόκληρη την Ευρώπη και επιπλέον ανήκε στο «αγγλοσαξονικό» δεδομένο και αυτό την έκανε «αδερφή» των ισχυρών της Ευρώπης, που ήταν οι Βρετανοί.

Δεν ήταν ούτε Βραζιλία ούτε Μεξικό, ώστε να κινεί την «καχυποψία» των Ευρωπαίων και να μην την αφήνουν να «παίξει».

Ανάλογη εξήγηση υπάρχει και στο θέμα της επιλογής τής Γερμανίας ως «μοχλού» πίεσης για τη δρομολόγηση εξελίξεων. Γιατί την επέλεξαν;

Γιατί ήταν η πιο εύκολα ελεγχόμενη βιομηχανική χώρα Ο μοναδικός «μεγάλος» της βιομηχανικής εποχής, που ήταν «ανάπηρος»

Ο «Σόιμπλε» των κρατών Ένα κράτος με γερά «χέρια» και «πνευμόνια», αλλά που δεν είχε καθόλου «πόδια».

Είχε τεράστια βιομηχανία, αλλά δεν είχε αποικίες εκτός Γερμανίας.

Δεν είχε ούτε καν δικές του πλουτοπαραγωγικές πηγές, ώστε να στηρίξει στοιχειωδώς τη βιομηχανία της.

Ως εκ τούτου ήταν απόλυτα εξαρτώμενη από τις εισαγωγές Εξαρτώμενη από τα χρήματα των χρηματοδοτών της και άρα από τους Εβραίους.

Αυτό ήταν το μυστικό της Γερμανίας.

Ήταν επιλογή των Εβραίων, γιατί είχε εκείνα τα χαρακτηριστικά, που τους βόλευαν.

Είχε εκείνα τα χαρακτηριστικά, που θα τους επέτρεπαν να την ελέγχουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΠΟΛΥΤΑ.

Μόνον με το «καρότσι» των Εβραίων η Γερμανία μπορούσε ν’ αποκτήσει ανταγωνιστικότητα και άρα να μπει τεχνητά στο «παιχνίδι» του παγκόσμιου ανταγωνισμού.

Αν της έδιναν οι Εβραίοι «φτηνό» χρήμα, ήταν ανταγωνιστική.

Αν της έδιναν «φτηνό» χρήμα, αγόραζε πρώτες ύλες από παντού στον κόσμο.

Αν της έδιναν «φτηνό» χρήμα, ανέπτυσσε την τεχνογνωσία μέσα στα Πανεπιστήμια και τα εργοστάσια.

Αν της έδιναν «φτηνό» χρήμα, επιδοτούσαν τις εξαγωγές της.

Αν της έδιναν «φτηνό» χρήμα, διέφθειραν τα κράτη, προκειμένου να της δώσουν παραγγελίες Μιλάμε για τον παντελώς εξαρτώμενο «ανάπηρο» της βιομηχανικής εποχής.

Το γερμανικό κράτος «Λουτσιάνο».

Η Γερμανία είναι το μεγαλύτερο «επίτευγμα» του εβραϊκού εθνικισμού μεγαλύτερο ακόμα και από το ίδιο το Ισραήλ.

Όταν κάποιοι Εβραίοι βλέπουν τους Γερμανούς να τραγουδούν τον εθνικό τους ύμνο γεμάτοι συγκίνηση και με το χέρι στην καρδιά, πρέπει να ξεκαρδίζονται στα γέλια Πρέπει να πέφτουν από τις καρέκλες τους από τα γέλια Πρέπει να μην τους μένει «άντερο» από τα γέλια.

Γιατί;

Γιατί γνωρίζουν αυτό, το οποίο αγνοούν οι Γερμανοί.

Γνωρίζουν ότι οι Γερμανοί είναι ίσως από τα μεγαλύτερα κορόιδα που έχουν υπάρξει όχι μόνο στην ευρωπαϊκή αλλά στην ανθρώπινη ιστορία.

Οι Εβραίοι τούς έβαλαν να πιστεύουν σαν «ιερό» κάτι, το οποίο το είχαν «κατασκευάσει» οι ίδιοι στα «υπόγειά» τους Τους έβαλαν να λατρεύουν σαν «ιερή» πατρίδα μια καθαρά ιδιωτική «επιχείρηση», όπως είναι η σύγχρονη Γερμανία Πάλι καλά που δεν τους έδωσαν κανένα παλιό «βρακί» του Μωυσή να το έχουν για «σημαία».

Ποτέ και κανένας λαός δεν έχει «δουλευτεί» για τόσο μεγάλο διάστημα από τόσους λίγους ανθρώπους.

Ποτέ και κανένας λαός δεν πλήρωσε τόσο βαρύ τίμημα σε «αίμα» για τα οικονομικά —και όχι μόνο— κέρδη ενός άλλου λαού.

Ποτέ και κανένας άλλος λαός δεν δέχθηκε να κουβαλήσει στις «πλάτες» του ως άβουλο υποζύγιο έναν άλλο λαό.

Ποτέ και κανένας άλλος λαός δεν «συγκινήθηκε» τόσο πολύ για μια ιδιότητα και για ένα κράτος, το οποίο σκέφτηκαν και υλοποίησαν οι θύτες του και όχι ο ίδιος.

Ποτέ και κανένας άλλος λαός δεν ζήτησε τόσες πολλές φορές «συγνώμη» για λάθη, τα οποία αποδεδειγμένα άλλοι τον ανάγκασαν να κάνει.

Ό,τι γνωρίζουν, ό,τι νομίζουν και ό,τι πιστεύουν για το κράτος τους οι Γερμανοί είναι λάθος και είναι καθαρά «κατασκεύασμα» των Εβραίων.

Μιλάμε για πρωτοφανή πράγματα Μιλάμε για υποτιμητικές ιμπεριαλιστικές καταστάσεις, οι οποίες μέσα στους αιώνες δεν έχουν βρει εφαρμογή ούτε σε απομονωμένες φυλές της ζούγκλας.

Αρκεί να πούμε ότι ο Εβραίος υπερσιωνιστής και υπερεθνικιστής Χερτσλ έχει στο «βιογραφικό» του μεγαλύτερο «αγώνα» για τη «ενωμένη» Γερμανία απ’ ό,τι για το «ελεύθερο» Ισραήλ Έχει μεγαλύτερο ρόλο στη διαμόρφωση της σύγχρονης Γερμανίας από τον οποιονδήποτε Γερμανό «πατέρα» της Γερμανίας.

Είναι γνωστό ότι ως νέος ο Χερτσλ είχε εμπλακεί σε μια ένωση με την επωνυμία Burschenschaft, η οποία αγωνίστηκε για την ενοποίηση της Γερμανίας υπό το σύνθημα «Ehre, Freiheit, Vaterland» (τιμή, ελευθερία, πατρίδα).

Όταν ένας σιωνιστής Εβραίος —και μάλιστα ο Χερτσλ— «αγωνίζεται» για την «πατρίδα», την «τιμή» και την «ελευθερία» των Γερμανών, ευνόητα είναι μερικά πράγματα.

Όταν κύρια και σχεδόν μοναδικά «συστατικά» τής σύγχρονης Γερμανίας είναι οι «αγώνες» της Εβραίας Ρόζας Λούξεμπουργκ και τα «έργα» του Εβραίου Μαρξ, ευνόητα είναι μερικά πράγματα.

Όταν ο χρηματοδοτούμενος από τους Εβραίους τραπεζίτες Χίτλερ ήταν ο πρώτος και μοναδικός αρχηγός, τον οποίο «ακολούθησαν» οι Γερμανοί στο σύνολό τους, ευνόητα είναι επίσης κάποια πράγματα.

Στην πραγματικότητα ο Χίτλερ ήταν ο εμπνευστής και δημιουργός της Γερμανίας …Ο πρώτος και μοναδικός πραγματικός αρχηγός τού εθνικού κράτους της Γερμανίας Ο πρώτος πραγματικός Καγκελάριος της Γερμανίας, αν σκεφτεί κάποιος ότι ο Χίτλερ εκλέχθηκε αρχικά ως Καγκελάριος της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» και μόνος του «κατασκεύασε» την Καγκελαρία της γνωστής «Deutschland» …Της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης», την οποία επινόησε ως όρο το εβραϊκό SPD …To SPD των Εβραίων Λούξεμπουργκ, Κάουτσκυ, Μπάμπελ, Μπερνστάιν …Το SPD του «νονού» της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» Σάιντεμαν, ο οποίος ήταν το πνευματικό παιδί του Εβραίου φιλόσοφου Χέρμαν Κοέν.

Βλάκας να είναι κάποιος, με τη γνώση αυτών των ονομάτων αρχίζει και υποπτεύεται πως κάτι περίεργο συμβαίνει με τη Γερμανία …Αρχίζει και καταλαβαίνει ότι κάποιος «έσπρωξε» τους Γερμανούς στην ίδρυση του ενωμένου γερμανικού κράτους.

Αρχίζει και καταλαβαίνει πως δεν είναι και τόσο δεδομένη η «γερμανικότητα» της Γερμανίας.

Στην πραγματικότητα οι αυθεντικοί Γερμανοί δεν είχαν ούτε καν «φιλική συμμετοχή» στην ίδρυση της Γερμανίας.

Ούτε καν ιδέα δεν είχαν για ό,τι γινόταν γι’ αυτούς, χωρίς αυτούς Κανονικοί «κομπάρσοι».

Άλλοι ήταν αυτοί, οι οποίοι «εμπνεύστηκαν» και έχτισαν τη Γερμανία όπως την γνωρίσαμε τον προηγούμενο αιώνα.

Οι Εβραίοι την «ονειρεύτηκαν» και οι ίδιοι χρηματοδότησαν όλο το εγχείρημα.

Το εβραϊκό SPD ήταν αυτό, το οποίο όχι απλά «έστρωσε», αλλά δημιούργησε τον «δρόμο» για την Ενωμένη Γερμανία. Το SPD —στο όνομα του δήθεν σοσιαλισμού— στήριξε τη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» εις βάρος των θρόνων των γερμανικών βασιλείων και αυτό στην ουσία άνοιξε τον δρόμο για το Ράιχ του δεκανέα Χίτλερ.

Από εκεί και πέρα αυτός ο διορισμένος —από τους Εβραίους χρηματοδότες του— Φύρερ ήταν εκείνος, ο οποίος «αποφάσισε» για την «ταυτότητα» της σύγχρονης Γερμανίας.

Να μετατρέψει την σοσιαλιστικής έμπνευσης «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» σε Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία.

Αυτός ανέλαβε τόσο τις αποτυχημένες όσο και τις επιτυχημένες προσπάθειες αυτής της «ίδρυσης».

Δυστυχώς για τους «ανώτερους» του Ρήνου η γέννηση του κράτους τους είναι εξαιρετικά ταπεινή.

Ένας αγράμματος δεκανέας, πλαισιωμένος από τους μεθύστακες του Μονάχου ήταν ο «εμπνευστής» της σύγχρονης Γερμανίας.

Εν μέσω ρεψιμάτων ανακοινώθηκαν οι στόχοι και τα οράματα αυτής της Γερμανίας.

Ο Χίτλερ μπήκε επικεφαλής του αποτυχημένου «Πραξικοπήματος της Μπυραρίας» τον Νοέμβριο του ’23, προκειμένου να δημιουργήσει τη «Γερμανία» και ο ίδιος ήταν που τα κατάφερε μερικά χρόνια αργότερα ως αρχηγός του Γ’ Ράιχ.

Αυτός, είναι ο πραγματικός «πατέρας» της Γερμανίας.

Αυτός, βασισμένος στα σχέδια Εβραίων «φιλοσόφων» και με τα δάνεια των Εβραίων τραπεζιτών, είναι ο «κατασκευαστής» της σύγχρονης Γερμανίας Deutschland, Deutschland …τζούπερ, τζούπερ.

Αυτός είναι ο δημιουργός ολόκληρης της γερμανικής παράδοσης, η οποία λειτουργεί ως «πλατφόρμα», που «ενώνει» όλους τους Γερμανούς και «στηρίζει» το σύγχρονο γερμανικό κράτος.

Αυτό, που βλέπουμε σήμερα ως ενιαία Γερμανία, δεν πρέπει να μας φαίνεται περίεργο μετά τα όσα έχουν προηγηθεί της ίδρυσής της.

Άλλωστε τους ανθρώπους δεν τους ενώνουν μόνον τα καλά, αλλά και τα άσχημα.

Τους ανθρώπους δεν τους ενώνουν μόνον οι ηρωισμοί, αλλά και τα εγκλήματα.

Πολλές φορές μάλιστα οι συνενοχές στα εγκλήματα δημιουργούν ισχυρότερους δεσμούς απ’ ό,τι η συντροφικότητα στα «μεγάλα» και στα «ωραία».

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους λαούς.

Παράδοση για έναν λαό δεν είναι μόνον οι «μεγάλες» ημέρες του κράτους του Είναι όλες οι ημέρες του και άρα και οι αρνητικές Οι ημέρες που θα ήθελαν να «ξεχάσουν», αλλά δεν επιτρέπεται να «ξεχάσουν».

Για τη μεταχιτλερική Γερμανία μόνον τέτοιες ημέρες υπάρχουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι αξιοποιήσιμες Δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να γίνουν ένα «πακέτο» παράδοσης.

Αυτές τις «αξέχαστες» αλλά αρνητικές ημέρες διαθέτει η Γερμανία και αυτές διατηρεί ως κοινή πανγερμανική παράδοση.

Αυτές οι ημέρες είναι όλες τους δημιουργήματα του «πατέρα» τής Γερμανίας, ο οποίος ήταν «υπάλληλος» των Εβραίων και ήταν ο Χίτλερ.

Δικαιωματικά λοιπόν αυτός είναι ο δημιουργός της Γερμανίας και της μοναδικής πανγερμανικής παράδοσης, η οποία συνδέεται με το Ολοκαύτωμα και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αν αυτό, το οποίο λέμε, φαίνεται υπερβολικό στον αναγνώστη, ας το διερευνήσει μόνος του Ακόμα και Γερμανός να είναι, ας το επιχειρήσει.

Ας προσπαθήσει να σκεφτεί έστω και ένα γερμανικό «στοιχείο» παράδοσης, που να ενώνει τη Γερμανία από άκρο εις άκρο Να βρει ένα στοιχείο, για παράδειγμα, που να «ενώνει» το Αμβούργο ή το Βερολίνο με το Μόναχο και το Φράιμπουργκ.

Δεν θα βρει τίποτε πέρα από τα γνωστά και βεβαίως τραγικά για όλη την Ευρώπη.

Μόνον ο Χίτλερ «συνδέει» όλους τους Γερμανούς μεταξύ τους.

Μόνον οι «ενοχές» για τα έργα του Χίτλερ συνδέουν τους καθολικοπροτεστάντες Γερμανούς μεταξύ τους.

Μόνον η Βέρμαχτ, οι Ναζί και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι κοινά σημεία αναφοράς για τους Γερμανούς στο σύνολο της γερμανικής επικράτειας.

Μόνον οι «συγνώμες» μπορούν να καταγραφούν ως κοινές θετικές γερμανικές «παραδόσεις».

Ευτυχώς υπάρχει και η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και έχουν λόγο οι Γερμανοί να πάρουν μια κοινή σημαία και να υποστηρίξουν κάτι «κοινό», που να μην κοστίζει σε ευρωπαϊκό αίμα και να μην συνδέεται με τα «αριθμημένα» Ράιχ Τίποτε άλλο.

Ακόμα και η «υπερηφάνειά» τους για τη βιομηχανική τους υπεροχή ανήκει στην ίδια χιτλερική παράδοση.

Φίλοι, θαυμαστές και «κολλητοί» τού Χίτλερ ήταν όλοι οι μεγάλοι της γερμανικής βιομηχανίας Από τους ιδρυτές της Mercedes και της Volkswagen μέχρι τους ιδρυτές της Siemens και της Bayer ήταν όλοι τους επιδοτούμενοι από τον Χίτλερ και χρηματοδοτούμενοι από τους Εβραίους.

Για ό,τι μπορούν να είναι υπερήφανοι οι σύγχρονοι Γερμανοί της τεχνολογίας και της ανάπτυξης, αυτό έχει τις «ρίζες» του στη ναζιστική Γερμανία και έχει αναπτυχθεί με εβραϊκή χρηματοδότηση.

Μέχρι και ο Hugo Boss, που σήμερα εκφράζει το «γούστο» και τη «φινέτσα» των Γερμανών, ήταν ο «ράφτης» του Ράιχ Ο κύριος και αποκλειστικός «ράφτης» του Ράιχ Ο σχεδιαστής των στολών των Ες-Ες και της Βέρμαχτ.

Τίποτε απολύτως, που να ορίζει την έννοια της Γερμανίας, δεν «ξεφεύγει» από τον Χίτλερ και άρα από την εβραϊκή χρηματοδότηση.

Όλα αυτά δεν πρέπει να φαίνονται παράξενα στον αναγνώστη.

Δεν λέμε κάτι το πρωτοφανές ή το μυστήριο.

Μπορεί να το ελέγξει με πολλούς τρόπους.

Άλλωστε, στην εποχή των υπολογιστών ζούμε.

Ποιες είναι οι λέξεις «κλειδιά», που φέρνουν στον νου τού καθενός τη Γερμανία;

Τα γνωστά «tag», τα οποία χρησιμοποιούμε στις αναζητήσεις μας μέσα στα ηλεκτρονικά δίκτυα.

Ας κάνει ο αναγνώστης μια «βόλτα» στις μηχανές αναζήτησης.

Ας κάνει μια αναζήτηση στο Google.

Για την Ελλάδα, για παράδειγμα, tag’s είναι oι λέξεις: «Δημοκρατία», «Θερμοπύλες», «φιλοσοφία», «Αλέξανδρος», «Αριστοτέλης» κλπ..

Για τη Γαλλία tags είναι οι λέξεις: «Επανάσταση», «αδελφοσύνη», «Βολτέρος», «κοινωνικό συμβόλαιο», «Ρουσσώ», «Ναπολέοντας» κλπ..

Για τη Γερμανία τι ακριβώς είναι tag, που την «εντοπίζει»;

Πώς θα τη βρούμε «πλαγίως» στο διαδίκτυο;

Με τον ίδιο τρόπο που την ανακαλούμε στη μνήμη μας Με τα δικά της tag, προκειμένου να μην την μπερδέψουμε με την Πρωσία ή τη Βαυαρία για παράδειγμα Με τα δικά της ξεχωριστά tag, τα οποία δεν έχουν σχέση με αυτά της Πρωσίας ή της Βαυαρίας «Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», «αποζημιώσεις θυμάτων», «κούρεμα χρεών», «στάση πληρωμών», «στρατόπεδα συγκέντρωσης», «Χίτλερ», «προπαγάνδα»,» Γκαίμπελς κλπ.

Υπάρχει κάποιος, που να μην «θυμάται» τη Γερμανία με αυτά τα tags; Αυτά μόνον χαρακτηρίζουν τη Γερμανία, γιατί αυτά μόνον «καλύπτουν» τον περιορισμένο χρόνο της «ζωής» της Τον περιορισμένο και απόλυτα προσδιορισμένο χρόνο ζωής της.

Η Γερμανία δεν έχει «βάθος» αιώνων.

Είναι άλλο πράγμα ο «γερμανικός κόσμος» και άλλο πράγμα η «Γερμανία».

Στην κυριολεξία υπάρχουν αυτοκίνητα κατασκευασμένα από Γερμανούς, τα οποία είναι πιο παλιά από την ίδια τη Γερμανία ως εθνικό κράτος Τη Γερμανία, η οποία είναι καθαρά η διάδοχος της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης».

Πριν από αυτήν στον ίδιο χώρο υπήρχαν άλλα γερμανικά κράτη παντελώς άσχετα με την έννοια της Γερμανίας.

Υπήρχε η διάσημη Πρωσία, όπως υπήρχε και η διάσημη Βαυαρία.

Όμως, όλα αυτά είναι άσχετα αν όχι εχθρικά μεταξύ τους.

Όλα αυτά όχι μόνον δεν αλληλοσυμπληρώνονται, αλλά βρίσκονται στην κυριολεξία «απέναντι» το ένα από το άλλο.

Η ιστορία της προτεσταντικής Πρωσίας δεν είναι η ιστορία της Γερμανίας.

Η ιστορία της καθολικής Βαυαρίας δεν είναι η ιστορία της Γερμανίας.

Στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο μέρος τής ιστορίας τού ενός είναι η σύγκρουσή του με τον άλλο.

Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτές οι γερμανικές ιστορίες δεν είναι κοινές ιστορίες των Γερμανών, ώστε να μπορούν να συμπεριληφθούν στην κοινή ιστορική «πλατφόρμα» τής Γερμανίας.

Αυτές οι ξεχωριστές γερμανικές παραδόσεις δεν προστίθενται σε μια κοινή γερμανική παράδοση.

Είναι διαφορετικές ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων, οι οποίοι πολλές φορές έχουν έρθει σε σύγκρουση μεταξύ τους.

Είναι ιστορίες ανθρώπων, οι οποίοι έχουν διαφορετικές αντιλήψεις στα θέματα της θρησκείας, αλλά και του πολιτισμού Ανθρώπων, οι οποίοι έχουν διαφορετικές απόψεις για τον χριστιανισμό, όπως έχουν και διαφορετικές απόψεις για τον ελληνικό πολιτισμό Απόψεις, οι οποίες παραμένουν ακλόνητες μέσα στον χρόνο και δεν «παντρεύονται» σε καμία νέα κοινή «πανγερμανική» άποψη.

Οι προτεστάντες διατηρούν τα χαρακτηριστικά τους και οι καθολικοί το ίδιο.

Διέφεραν μεταξύ τους παλιά και διαφέρουν μεταξύ τους και τώρα.

Ως εκ τούτου τα «φορτία» τους δεν μπαίνουν στο κοινό νεογερμανικό «φορτίο».

Μεταξύ τους οι Νεογερμανοί μοιράζονται μόνον ότι είναι δυνατόν να είναι κοινό και άρα να μοιράζεται μεταξύ τους Μόνον ό,τι τους αφορά εξίσου και αυτά είναι συγκεκριμένα πράγματα Πολύ συγκεκριμένα.

Η κοινή τους γερμανική ιστορία είναι αυτή, η οποία «περιορίζεται» μέσα στα χρονικά περιθώρια της κοινής τους «ζωής».

Μέσα στα χρονικά περιθώρια της ύπαρξης της Γερμανίας.

Ως εκ τούτου δεν μπαίνουν όλα στο ίδιο «τσουβάλι»… Δεν μπαίνει στο ίδιο «τσουβάλι» η Γερμανία του Χίτλερ και της Λούξεμπουργκ με τον προϋπάρχοντα γερμανικό κόσμο.

Στην πραγματικότητα καμία από τις μεγάλες ιστορικές μορφές τού γερμανικού κόσμου δεν είναι ταυτόχρονα ιστορική μορφή τής σύγχρονης Γερμανίας.

Ο Γκαίτε, για παράδειγμα, έζησε και πέθανε ως προτεστάντης, όταν δεν υπήρχε το εθνικό κράτος της Γερμανίας.

Ο Ότο φον Μπίσμαρκ ήταν ένας εριστικός Πρώσος μεθύστακας φανατικός προτεστάντης, που μισούσε τους καθολικούς Γερμανούς του Νότου και με την προσπάθειά του για «ένωση» στην πραγματικότητα ασκούσε ιμπεριαλιστική πολιτική εις βάρος τους.

Ο Νίτσε ήταν ένας Πρώσος αντισιωνιστής φιλόσοφος γερμανικής καταγωγής.

Όλα αυτά τα οποία λέμε είναι πολύ σημαντικά, γιατί με τον τρόπο αυτόν αποδεικνύεται ότι η ιστορία τής σύγχρονης «άθεης» Γερμανίας είναι πολύ συγκεκριμένη.

Ξεκινάει από συγκεκριμένο χρονικό σημείο και δεν τους συμπεριλαμβάνει όλους αυτούς.

Όσο πιο «πίσω» πάει κανείς, τόσο πιο «αχνή» γίνεται η έννοια της «Γερμανίας» και τόσο πιο πολύ διαφοροποιούνται οι Γερμανοί μεταξύ τους, φτάνοντας στο τέλος να γίνονται μισητοί εχθροί.

Γι’ αυτόν τον λόγο οι Γερμανοί, προκειμένου να βρουν κοινά ιστορικά σημεία αναφοράς μεταξύ τους, «συμφώνησαν» να εξετάζουν τα πράγματα έπειτα από μια συγκεκριμένη χρονολογία.

Συμφώνησαν να χρησιμοποιούν τις μεγάλες μορφές τού γερμανικού κόσμου μόνον σαν «διακοσμητικά» και όχι ως «δομικά» στοιχεία τής σύγχρονης Γερμανίας.

Αυτή ήταν μια ιστορική ανάγκη για τους Γερμανούς, γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν θα μπορούσαν να συνυπάρξουν όλοι μαζί μέσα σε ένα κράτος.

Στην πραγματικότητα έπρεπε όλοι τους να «αρνηθούν» τις καταγωγές τους, ώστε να μπορέσουν να συνυπάρξουν …Να «ξεχάσουν» πως ήταν Πρώσοι ή Βαυαροί ή Αυστριακοί ή οτιδήποτε άλλο Να ξεχάσουν πως ήταν προτεστάντες ή καθολικοί ή οτιδήποτε άλλο Να «θυμούνται» μόνον τη γερμανικότητά τους και αυτήν βέβαια με συγκεκριμένους περιορισμούς Να τη θυμούνται μόνον μετά από κάποια συγκεκριμένα χρονικά όρια Να περιοριστούν σε αυτό το οποίο απομένει ως κοινή για όλους τους γερμανική ιστορία και αυτό είναι μόνον ένας Χίτλερ, ένα Ολοκαύτωμα και κάτι «ψιλά» Κάτι «ψιλά», τα οποία στο μέλλον θα γίνουν περισσότερα με «σκουπίδια» του τύπου Κολ, Μέρκελ, Σόιμπλε, Βεστερβέλε κλπ..

Μόνον αυτοί οι «πρωταγωνιστές» προστίθενται ως «δομικά» στοιχεία στην ιστορία της σύγχρονης Γερμανίας και όχι ο Νίτσε και ο Γκαίτε.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο για τον οποίο μιλάμε για «διακοσμητικές» ιστορικές παρουσίες;

Ο Νίτσε και ο Γκαίτε έχουν σχέση με τη σημερινή Γερμανία όσο ένα χρυσοποίκιλτο σεμέν επάνω σε μια ηλεκτρονική τηλεόραση Δηλαδή καμία απολύτως Παντελώς ασύνδετα και άσχετα στοιχεία είναι μεταξύ τους Συνυπάρχουν απλά και μόνον για ένα καλύτερο «φαίνεσθαι» Βρέθηκαν στον ίδιο χώρο και απλά συνδυάσθηκαν για ένα άνευ ουσίας καλύτερο οπτικό αποτέλεσμα.

Στην πραγματικότητα άνθρωποι όπως ο Νίτσε ή ο Γκαίτε όχι μόνον δεν είναι «πρότυπα» της Γερμανίας, αλλά είναι απολύτως ανεπιθύμητοι στη σύγχρονη γερμανική πραγματικότητα Είναι εχθρικοί, εφόσον επαναφέρουν «μνήμες» προγενέστερες της Γερμανίας και άρα ανεπιθύμητες Είναι για παράδειγμα Πρώσοι, χριστιανοί, πιθανότατα αντισιωνιστές  και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά ενεργοποιούν αντανακλαστικά, τα οποία απειλούν τη ενωμένη Γερμανία.

Γι’ αυτόν τον λόγο στην αρχή του κειμένου θεωρήσαμε ως απολύτως δεδομένο πως, ό,τι εμφανίζεται να πιστεύουν οι σύγχρονοι Γερμανοί για τους εαυτούς τους, είναι ψέμα Ένα τεράστιο ψέμα, το οποίο το δημιούργησαν οι Εβραίοι, για να τους εκμεταλλευτούν και να επικρατήσουν οι ίδιοι στη Γερμανία τής βιομηχανικής εποχής.

Οι Εβραίοι είναι οι πραγματικοί ιδρυτές και ιδιοκτήτες της Γερμανίας. Πριν αποφασίσουν οι Εβραίοι για την ίδρυσή της, δεν υπήρχε Γερμανία.

Οι Εβραίοι κατέστρεψαν τα γερμανικά κράτη, τα οποία προϋπήρχαν στον ίδιο χώρο και με τα «συντρίμμια» τους δημιούργησαν τη Γερμανία, προκειμένου να εξυπηρετήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα εθνικά τους συμφέροντα.

Εκμεταλλεύτηκαν την άγνοια και την αφέλεια των υπό σύγκρουση γερμανικών φύλων και δημιούργησαν το κράτος-Φρανγκενστάιν το οποίο τους εξυπηρετούσε.

Σε αυτό το σημείο ο αναγνώστης μπορεί να αντιληφθεί την ουσία του προβλήματος, το οποίο «γεννά» την πλάνη γύρω από το γερμανικό ζήτημα.

Στη Γερμανία έχουν εγκλωβιστεί σε μια τεράστια «παγίδα» τα γερμανικά φύλα και εξαιτίας αυτής της «παγίδας» αναγκάζονται να παριστάνουν το ενιαίο γερμανικό έθνος. Γιατί μιλάμε για «παγίδευση» και όχι για αυθεντική συμπόρευση;

Γιατί η έννοια της «γερμανικότητας» είναι πολύ πιο γενική από αυτήν του έθνους.

Η έννοια του έθνους είναι μια πολύ συγκεκριμένη έννοια.

Προσδιορίζεται από κοινές πολιτισμικές, θρησκευτικές ή άλλες «ιδρυτικές» θεμέλιες επιλογές μεταξύ των μελών του. Προσδιορίζεται από την κοινή ιστορική «πορεία» αυτών, οι οποίοι ακολούθησαν τις κοινές επιλογές και ταυτίστηκαν μεταξύ τους απέναντι σε διαφορετικούς και πολλές φορές εχθρικούς περίγυρους.

Η έννοια της «γερμανικότητας» δεν πληρεί αυτές τις προϋποθέσεις, εφόσον δεν περιορίζεται από τέτοιες κοινές επιλογές.

Δεν προκαλεί κανενός είδους ταύτιση μεταξύ των πληθυσμών της Κεντρικής Ευρώπης.

Είναι μια έννοια πολύ γενική και αόριστη. Αφορά γενικά ανθρωπολογικά ή γλωσσικά χαρακτηριστικά πληθυσμών, τα οποία δεν τους καθιστούν όμοιους.

Είναι έννοια ομοεπίπεδη με την έννοια —για παράδειγμα— της «σλαβικότητας». Ανήκουν όλοι οι Σλάβοι στο ίδιο έθνος; Γιατί να ανήκουν οι Γερμανοί;

Πράγματι όλοι οι κάτοικοι της Γερμανίας είναι Γερμανοί, όπως πιο «δίπλα» από αυτούς είναι όλοι τους Σλάβοι.

Αρκεί όμως αυτή η «συγκατοίκηση», για να τους κάνει έθνος; Εφόσον δεν αρκεί για τους Σλάβους, γιατί να αρκεί για τους Γερμανούς; Απλά πράγματα.

Τι σχέση έχει ο θρησκευτικά καθολικός και εθνικά Πολωνός με έναν θρησκευτικά ορθόδοξο και εθνικά Ρώσο; Οι Πολωνοί και οι Ρώσοι αλληλομισούνται μεταξύ τους, άσχετα αν είναι καί οι δύο τους σλαβικοί λαοί.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους γερμανικούς λαούς.

Τι σχέση έχει ο Πρώσος με τον Βαυαρό, που είναι καί οι δύο Γερμανοί;

Τι σχέση έχει η ιστορία του προτεστάντη Πρώσου με αυτήν του καθολικού Βαυαρού;

Το γεγονός ότι φυλετικά είναι Γερμανοί, δεν σημαίνει τίποτε απολύτως Αυτό δεν το λέμε εμείς Αυτό το «λένε» οι τόνοι αίματος, οι οποίοι έχουν χυθεί ανάμεσά τους.

Στην πραγματικότητα μεγαλύτερες διαφορές και μίση χωρίζουν τους Πρώσους με τους Βαυαρούς παρά τους Πολωνούς με τους Ρώσους.

Λιγότερο έχουν αλληλοσφαγεί οι Σλάβοι μεταξύ τους από τους Γερμανούς. Όπως λοιπόν είναι γελοίο ένας Ρώσος πολιτικός να θεωρεί ότι, ως Σλάβος, νομιμοποιείται να εκφράζει και τον Πολωνό, επειδή καί οι δύο είναι Σλάβοι και μιλάνε εκδοχές τής ίδιας γλώσσας, άλλο τόσο γελοίο είναι ένας Βαυαρός να θεωρεί ότι, ως Γερμανός, εκφράζει και τον Πρώσο, επειδή επίσης τυπικά είναι όλοι «Γερμανοί» και μιλάνε «γερμανικά»

Αυτό, δηλαδή, που βλέπουμε σήμερα να συμβαίνει στη γερμανική Βουλή. Αυτό, το οποίο δεν τόλμησε να κάνει ποτέ και κανένας εις βάρος των Πολωνών και των Ρώσων, το τόλμησαν και το κατάφεραν οι Εβραίοι εις βάρος των Πρώσων και των Βαυαρών Ενώ κανένας δεν τόλμησε να δημιουργήσει τη «Σλαβία», τόλμησαν οι Εβραίοι και δημιούργησαν τη «Γερμανία» Ενώ κανένας δεν τόλμησε να δοκιμάσει να υποτάξει τους καθολικούς Πολωνούς στον ορθόδοξο δικέφαλο αετό της Μόσχας, το κατάφεραν οι Εβραίοι με τους Γερμανούς.

Υπέταξαν τους καθολικούς Βαυαρούς στον προτεσταντικό πρωσικό αετό του Βερολίνου. Γι’ αυτόν τον λόγο μπορούμε να μιλάμε χωρίς κανέναν ενδοιασμό για χαϊβάνια, που όμοιά τους δεν υπάρχουν ούτε στις απομακρυσμένες ζούγκλες Τα μεγαλύτερα χαϊβάνια της ευρωπαϊκής και ίσως της παγκόσμιας ιστορίας Η ειρωνεία είναι ότι αυτά τα χαϊβάνια, τα οποία τα έχουν «δουλέψει» οι Εβραίοι όσο κανέναν άλλο, ακόμα και σήμερα θεωρούν τους Σλάβους «κατώτερους» ανθρώπους.

Δεν βλέπουν την «παγίδα» στην οποία έχουν εγκλωβιστεί και κρίνουν τις «καμπούρες» των άλλων Δεν βλέπουν ότι οι Εβραίοι τούς έχουν υποβάλει σε μια τρομακτική ιστορική «λοβοτομή», η οποία δεν τους επιτρέπει να «βλέπουν» τίποτε πέρα και πίσω από κάποιες συγκεκριμένες χρονολογίες Δεν βλέπουν ότι τους έχουν επιβάλει μια επιλεκτική «αμνησία»

Δεν βλέπουν ότι έχουν «σκοτώσει» όλους τους μεγάλους άνδρες του γερμανικού κόσμου, γιατί απλούστατα δεν τους βόλευε ο προφανής θρησκευτικός φανατισμός τους και βέβαια ο εγγενής αντισιωνισμός τους.

Σκότωσαν τους χριστιανούς «πατέρες» των Γερμανών, γιατί τους βόλευε να «δουλεύουν» τα «ορφανά». Ευκολότερη έγινε η ζωή των Εβραίων στη Γερμανία με την «απουσία» ενός Νίτσε. Αυτήν την «ακρωτηριασμένη» ιστορικά Γερμανία την «εφεύραν» οι Εβραίοι.

Τη σύγχρονη «άχρωμη» θρησκευτικά ενωμένη Γερμανία την «εφεύραν» οι Εβραίοι. Για να επιτύχουν αυτήν την ένωση, έπρεπε να αντιμετωπίσουν το θρησκευτικό ζήτημα, το οποίο διαφοροποιούσε τους Γερμανούς μεταξύ τους και τους έδινε την ξεχωριστή τους ταυτότητα. Γνώριζαν πως, από τη στιγμή που θα κατάφερναν και θα «πάγωναν» το μέχρι τότε «καυτό» σημείο των ενδογερμανικών θρησκευτικών συγκρούσεων, όλα τα άλλα θα ήταν εύκολα στη διαχείρισή τους.

Γι’ αυτόν τον λόγο οι ισχυρότεροι και δολιότεροι των σιωνιστών αγωνίστηκαν με το απόλυτο πάθος για την «ιδεολογία» μέσα στη Γερμανία.

Γνώριζαν πως μόνον αν παρέκαμπταν το θρησκευτικό ζήτημα, θα ήταν δυνατή η ένωση των δύο κυρίαρχων και διαφορετικών γερμανικών οντοτήτων μέσα στο ίδιο κράτος.

Μέσω της ιδεολογίας προσπάθησαν να αμβλύνουν τα μίση μεταξύ των δύο διαφορετικών θρησκευτικών δογμάτων. Προσπάθησαν —και τελικά κατάφεραν— να «βάλουν» μέσα στη Γερμανία τις δήθεν «ιδεολογικές» συγκρούσεις, στις οποίες οι ίδιοι πρωταγωνιστούσαν, προκειμένου να «σκεπάσουν» τις αντίστοιχες θρησκευτικές. Τράβηξαν από το «κάδρο» του γερμανικού διχασμού τον Λούθηρο και έβαλαν τον Μαρξ με τον ίδιο στόχο.

«Αγορασμένες» από τους Εβραίους τραπεζίτες ήταν όλες οι δήθεν «σοσιαλιστικές» ιδεολογίες, οι οποίες «χώριζαν» τους Γερμανούς σε νέες «πλατφόρμες», που θα τους μπέρδευαν και θα τους αποπροσανατόλιζαν.

Αυτό δεν το έκαναν οι Εβραίοι από κοινωνική ευαισθησία και πολιτισμό, αλλά από συμφέρον. Φιλοδοξούσαν ―όπως ορθώς εκ των υστέρων αποδείχθηκε― πως η καταστολή των θρησκευτικών ενστίκτων των κυρίαρχων δογμάτων της Γερμανίας θα τους ευνοούσε. Φιλοδοξούσαν να χωρίσουν τους Γερμανούς σε φανατισμένους σοσιαλοδημοκράτες και χριστιανοδημοκράτες, ώστε να μην θυμούνται ότι προηγουμένως ήταν προτεστάντες ή καθολικοί.

«Συντόνισαν» τη σοσιαλοδημοκρατία με την προτεσταντική «συχνότητα» και τη χριστιανοδημοκρατία με την καθολική «συχνότητα» και τα «σκέπασαν» όλα υπό τη δική τους καθοδήγηση και τον δικό τους έλεγχο.

Δικά τους κόμματα είναι τόσο το SPD όσο και το CDU. Μόνοι τους επιλέγουν τις ηγεσίες της Γερμανίας. Μόνοι τους επιβάλουν τους ομοσπονδιακούς νόμους τής Γερμανίας. Μόνοι τους σχεδιάζουν την «εθνική» ατζέντα της Γερμανίας.

Επένδυσαν και δικαιώθηκαν για την πίστη τους στην αφέλεια των Γερμανών. Όταν αυτή η κοινωνικά «ευαίσθητη» Γερμανία αναγκάστηκε —προκειμένου να «επιβιώσει» ως ενιαίο κράτος— να μην κάνει διακρίσεις μεταξύ καθολικών και προτεσταντών, ευνόητο είναι πως έπαψε να κάνει διακρίσεις όλων των θρησκευτικών τύπων και άρα διακρίσεις εναντίον των Εβραίων.

Κάπου εκεί αναζητούμε το όφελος των Εβραίων από την ενωμένη Γερμανία. Η θρησκευτική «απονεύρωση» της ενωμένης Γερμανίας ήταν ευεργετική μόνον για τους Εβραίους και για κανέναν άλλο.

Οι Γερμανοί έτσι κι αλλιώς —ως λαός— δεν την είχαν και τόσο πολύ ανάγκη για την επιβίωσή τους. Κανένας δεν τους υποχρέωνε να ζήσουν μαζί και να ανέχονται ο ένας τον άλλο.

Οι «διαφορετικοί» Γερμανοί θα μπορούσαν να ζήσουν και «χώρια» στα δικά τους «διαφορετικά» κράτη.

Ο καθένας από αυτούς είχε την κυριαρχία του στη δική του «γωνιά» …Οι Πρώσοι στην Πρωσία και οι Βαυαροί στη Βαυαρία. Αυτό όμως ήταν μια επιλογή, η οποία δεν βόλευε τους Εβραίους. Αυτούς τους βόλευε μια ενωμένη νέα άθεη Γερμανία, όπου «χωρούσαν» οι παλιοί μισητοί θρησκευτικοί εχθροί και άρα θα «χωρούσαν» και οι ίδιοι.

Ανάμεσα στους «αλληλομισούμενους» συγκάτοικους θα «χωρούσαν» και οι μισητοί, παρασιτικοί και «σοσιαλιστές» Εβραίοι.

Γι’ αυτόν τον λόγο δεν «χωρούσε» στη νέα Γερμανία ούτε καν ο φερόμενος ως φυσικός ιδρυτής της Ο προτεστάντης Πρώσος φανατικός αντισοσιαλιστής Μπίσμαρκ με τον αντικαθολικό του Kulturkampf Δεν «χωρούσε» δηλαδή στην ενωμένη Γερμανία ούτε αυτός, ο οποίος ήταν θεωρητικά ο «πατέρας» της Δεν «χωρούσε» τίποτε από όλα εκείνα τα στοιχεία, τα οποία «θύμιζαν» στους Γερμανούς την προηγούμενη «καταγωγή» τους και τη θρησκεία τους.

Στην νέα εβραϊκής «κατασκευής» Γερμανία όλα έπρεπε να είναι κοινά και ενιαία, όπως τα ήθελε και τα «ονειρευόταν» ο πραγματικός «πατέρας» τής Γερμανίας, ο Χίτλερ. Όλα θα έπρεπε να είναι «κρύα», «ουδέτερα» και σχεδόν «αντιγερμανικά».

Με αυτόν τον τρόπο οι Εβραίοι κατόρθωναν και λειτουργούσαν μέσα στην ιδιόμορφη «πολυδογματική» Γερμανία σαν ξεχωριστό «δόγμα» ανάμεσα στα άλλα δόγματα και όχι ως ξεχωριστή «θρησκεία» μέσα σε ένα αμιγώς χριστιανικό κράτος.

Τους βόλευε τους Εβραίους να δημιουργηθεί μια μεγάλη και σχεδόν «άθεη» και ανεκτική Γερμανία, γιατί δεν ήθελαν οι ίδιοι να είναι η μειονότητα, είτε σε μια φανατικά προτεσταντική Πρωσία είτε σε μια φανατικά καθολική Βαυαρία.

Η γερμανική ένωση «εξουδετέρωνε» αυτές τις δύο «τάσεις» και αυτό βόλευε τους πονηρούς Εβραίους Αυτή λοιπόν η «κατασκευασμένη» Γερμανία έκανε τους —κατά παραγγελία των Εβραίων— παγκόσμιους πολέμους. Γι’ αυτόν ακριβώς τον στόχο αγωνίστηκε ο Χερτσλ Ο φανατικός σιωνιστής, που σε όλη του τη ζωή υπηρετούσε τα συμφέροντα των Εβραίων …Ο σιωνιστής, που μαζί με τους ομοίους του συνετέλεσαν τα μέγιστα στην «κατασκευή» της ίδιας της έννοιας της «Γερμανίας». Μιλάμε για τραγικά πράγματα.

Οι Εβραίοι κατόρθωσαν αυτό, το οποίο έναν αιώνα πριν θα φαινόταν πραγματικά ακατόρθωτο. Κατόρθωσαν και υπέταξαν απόλυτα τους καθολικούς Γερμανούς του Νότου στους προτεστάντες Γερμανούς του Βορρά.

Μιλάμε για πραγματικό κατόρθωμα, γιατί πώς διαφορετικά μπορείς να περιγράψεις αυτά, τα οποία ακολούθησαν;

Πώς είναι δυνατόν σύμβολο της «ενότητας» —και άρα και της «αδελφοσύνης» της Γερμανίας— να είναι ο προτεσταντικός «αετός» της Πρωσίας, όταν αυτός ο «αετός» ήταν το πιο μισητό σύμβολο για τους καθολικούς Βαυαρούς;

Ο αιμοβόρος πρωσικός «αετός», ο οποίος μέσα στον χρόνο όχι απλά νίκησε τον βαυαρικό «λέοντα», αλλά τον εξαφάνισε από προσώπου Γης.

Γιατί εξαφανίστηκε από παντού ο βαυαρικός «λέοντας» και στη θέση του έμεινε μόνον το μπακλαβαδωτό «τραπεζομάντιλο», που χρησιμοποιεί η Βαυαρία ως σημαία της;

Πόσο δηλαδή μπορεί να γελάει ο Εβραίος «κατασκευαστής» τής Γερμανίας, όταν βλέπει έναν Βαυαρό πολιτικό, όπως είναι ο Σόιμπλε, να υπερασπίζεται τη γερμανική πολιτική «κάτω» από τον αετό της Πρωσίας; Συμβαίνει όμως καθημερινά αυτό το «θέατρο» του παραλόγου, γιατί η σύγχρονη Γερμανία —και άρα και η πολιτική της— δεν είναι η φυσική συνέχεια της γερμανικής ιστορίας.

Η σύγχρονη Γερμανία είναι ένα απολύτως νέο μόρφωμα, το οποίο δεν έχει σχέση με κανένα από τα προηγούμενα γερμανικά συστήματα, τα οποία προϋπήρξαν στον ίδιο χώρο Ένα δημιούργημα, το οποίο ξεκίνησε από λευκό «χαρτί» και επάνω του «γράφει» μόνον ό,τι εξυπηρετούσε τους ιδιοκτήτες της και άρα τους Εβραίους.

Η σύγχρονη Γερμανία «διαγράφει» όλη την προηγούμενη ιστορία των γερμανικών λαών που την συνθέτουν και διατηρεί μόνον το «όραμα» του Χίτλερ …Του Χίτλερ αποκλειστικά …Ούτε του Πρώσου Μπίσμαρκ ούτε του Πρώσου Κάιζερ ούτε του Πρώσου Χίντεμπουργκ.

Ο Χίτλερ ήταν ο πρώτος Νεογερμανός, ο οποίος με χρήματα των Εβραίων μετέτρεψε το ασταθές πρωσικό «υβρίδιο» της Βαϊμάρης στο σύγχρονο γερμανικό κράτος Ο Χίτλερ και οι μεθύστακες των μπυραριών. Ο Χίτλερ είναι ο μοναδικός «πατέρας» τού Σόιμπλε.

Ο πρώτος Βαυαρός, ο οποίος «υιοθέτησε» πλήρως τους εβραϊκούς σχεδιασμούς και τους μετέτρεψε σε παγγερμανικά «οράματα» Ο πρώτος Βαυαρός, ο οποίος δήθεν εξέφραζε —στα πλαίσια του «οράματός» του για τη δική του Γερμανία— και τους Πρώσους.

Αυτό ήταν άλλωστε και το «κόλπο», για να παγιδευτούν όλοι οι Γερμανοί εντός μιας ενιαίας Γερμανίας Το «κόλπο» για να αισθάνονται όλοι οι κουτοπόνηροι Γερμανοί πως έχουν «συμφέρον» από την ενιαία Γερμανία Το «κόλπο», για να αισθάνονται πως από την Ένωση «επωφελούνται» οι ίδιοι έναντι των «άλλων» Το «τυράκι» της «παγίδας».

Αρκούσε γι’ αυτό ένας πληρωμένος από τους Εβραίους Βαυαρός ψευδοηγέτης και η εφαρμογή των πρωσικών ιμπεριαλιστικών οραμάτων εις βάρος των υπολοίπων Γερμανών Απλά πράγματα.

Οι Βαυαροί θα έβαζαν τον «ηγέτη» και οι Πρώσοι το «σχέδιο».

Όλοι ευχαριστημένοι ως  «πρώτοι», χωρίς να γνωρίζουν ποιοι κινούσαν από πίσω τα «νήματα» Όλοι «πρώτοι» και μυστηριωδώς όλοι «πίσω» από τους Εβραίους.

Στο «βήμα» αυτής της μυστηριώδους γερμανικής εξουσίας, που ο ίδιος ο Χίτλερ έφτιαξε, προκειμένου να εξυπηρετήσει το δικό του γερμανικό «όραμα», μιλάει σήμερα ο Σόιμπλε.

Στη «θέση» όπου καθόταν ο Χίτλερ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου, περιμένοντας γερμανικές διακρίσεις, «κάθεται» σήμερα η Μέρκελ, όταν περιμένει διακρίσεις τής Νationalmannschaft Οι Γερμανοί εξουσιαστές κάθονται στο «βάθρο» που έφτιαξε ο Χίτλερ για τους επιγόνους του, προκειμένου να εξυπηρετήσουν μια «άθεη» Γερμανία, η οποία δεν υπήρχε πριν από αυτόν και την οποία ο ίδιος «έχτισε» Μια Γερμανία καθαρά δική του, εφόσον μετά τον πόλεμο των Ναζί η Γερμανία στην πραγματικότητα δεν «αποναζιστοποιήθηκε» ποτέ.

Κανένας ναζιστής στην πραγματικότητα δεν τιμωρήθηκε για τα εγκλήματα της Γερμανίας στην Ευρώπη και κανένας δεν αντικαταστάθηκε από τη θέση που κατείχε στην περίοδο του εγκληματικού πολέμου.

Οι ίδιοι Ναζί, οι οποίοι στελέχωναν τον κρατικό μηχανισμό της Γερμανίας του Χίτλερ, ήταν οι «δημοκράτες», που με τα «συγχωροχάρτια» των τοκογλύφων τον στελέχωναν και μετά τον πόλεμο.

Τα ίδια Μερσεντές του εγκληματία Friedrich Flick οδηγούσαν προπολεμικά οι Ναζί και τα ίδια Μερσεντές οδηγούν και μεταπολεμικά οι ίδιοι άνθρωποι.

Γιατί λοιπόν μας φαίνεται σήμερα παράξενη η κατά κανόνα προκλητική και αντιευρωπαϊκή γερμανική συμπεριφορά;

Γιατί μας φαίνεται παράξενη η αλαζονεία της, η αρπακτικότητά της και η «παντογνωσία» της;

Αυτή είναι η φυσική συμπεριφορά της Γερμανίας, γιατί απλούστατα, ως Γερμανία, δεν έχει άλλη.

Ο ναζισμός, δηλαδή, για τη σύγχρονη Γερμανία δεν είναι απλά το φυσικό της θεμέλιο, αλλά το μοναδικό της θεμέλιο Δεν έχει άλλο Ας ψάξει κάποιος όσο θέλει, για να βρει κάποιο άλλο.

Κανένας Γερμανός, όποιας καταγωγής κι αν είναι, δεν μπορεί να προσδιορίσει την εθνική του ταυτότητα με κάτι άλλο, το οποίο υπήρξε πριν από τον Χίτλερ και τους παγκόσμιους πολέμους. Αυτό, που λέγαμε σε άλλο σημείο για τα tag’s.

Ο σύγχρονος Γερμανός, για ν’ αποδείξει την εθνική του ταυτότητα, μπορεί να επικαλεστεί μόνον τις γερμανικές «συγνώμες», τις Mercedes και βεβαίως τα κύπελλα της εθνικής ποδοσφαίρου Τίποτε άλλο Εντελώς τίποτε άλλο.

Η ιστορία της Πρωσίας έχει πάει στο «νεκροτομείο» των πολιτισμικών «πτωμάτων» μαζί με τους Μάγια και τους Ίνκα Το ίδιο και η ιστορία της Βαυαρίας.

Ολόκληρη Βαυαρία με μια τεράστια ιστορία, η οποία φτάνει μέχρι την αρχαία Ρώμη, κατάντησε να έχει σαν μεγαλύτερη σύγχρονη «μορφή» της ένα αγράμματο σέντερ μπακ τής εθνικής Γερμανίας.

«Σκότωσαν» τον Κάιζερ και στη θέση του έβαλαν έναν «Κάιζερ» με κοντά παντελονάκια, ο οποίος ακόμα προσπαθεί να μάθει ανάγνωση και γραφή Έναν γνήσιο Γερμανό, ο οποίος μπορεί να είναι αστοιχείωτος, αλλά έχει ύφος και τουπέ «ανώτερου», το οποίο θα ζήλευαν και οι ναζιστές Άλλος ένας εθελοντής Βαυαρός, που στο όνομα της «Γερμανίας» αγωνίστηκε για τον «αετό» της Πρωσίας, χωρίς να γνωρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο ευθυγραμμίζεται με το «όραμα» του Χίτλερ.

Η βαυαρική καταγωγή του και η ταύτισή του ως αρχηγού με την Εθνική Γερμανίας ήταν η τύχη τού παρ’ ολίγον ασφαλιστή Φραντς. Για να καταλάβει και ο αναγνώστης τον λόγο για τον οποίο οι Γερμανοί τον προσέχουν ως «κόρη» οφθαλμού, ενώ δεν υπήρξε ποτέ ο σούπερσταρ του γερμανικού ποδοσφαίρου Τραγικό και μόνον να το σκεφτεί κάποιος.

Στο ποδόσφαιρο «ξέπεσε» ένα ολόκληρο ευρωπαϊκό φύλο για να βρει έναν κοινό «ήρωα» να «φωτίσει» την πορεία του. Στο ποδόσφαιρο «ξέπεσε» μια ολόκληρη Γερμανία, προκειμένου να βρει ένα κοινό σημείο αναφοράς για ολόκληρο τον γερμανικό λαό.

Στα γήπεδα τρέχει και η ―κόρη προτεστάντη πάστορα― Μέρκελ, για να παραστήσει τη φανατική Γερμανίδα. Μπορεί να μην καταλαβαίνει τον λόγο που τρέχουν πάνω-κάτω  τόσοι μαντραχαλάδες, αλλά καλό είναι να πανηγυρίζει κάπου-κάπου με το «πόπολο» που ψηφίζει.

Καλό είναι και για την σεξουαλικά στερημένη μέγαιρα της Στάζι να παίρνει «μάτι» στα αποδυτήρια των ανδρών. Καλό είναι να δίνει συγχαρητήρια σε ημίγυμνους Τούρκους, οι οποίοι ιδρώνουν για το «μεγαλείο» της Γερμανίας Κατάντια.

Υπάρχουν όμως κι άλλα πράγματα, τα οποία προκαλούν ακόμα πιο πολύ γέλιο στους γνώστες της κατάστασης.

Ακόμα και ο «εθνικός» ύμνος των Γερμανών, ο οποίος τους «συγκινεί» και τους αναγκάζει να «πιάσουν» τις καρδιές τους, είναι ο ύμνος του Χίτλερ. 1. Deutschland, Deutschland über alles, Über alles in der Welt, Wenn es stets zu Schutz und Trutze Brüderlich zusammenhält, Von der Maas bis an die Memel, Von der Etsch bis an den Belt.

Αφαίρεσαν τους πρώτους στίχους τής πρώτης στροφής, για να αποκρύψουν το «Deutschland über Αlles» και διατήρησαν το υπόλοιπο. Αφαίρεσαν το γνωστό και τραγουδάνε το άγνωστο.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό;

Ότι οι Γερμανοί τραγουδάνε δυνατά αυτό, το οποίο αυθαίρετα όρισαν ως το πιο νόμιμο και από «μέσα» τους κυριαρχεί το χιτλερικό μέρος του, ως το πιο γνωστό Ούτε τον ύμνο του Χίτλερ δεν μπόρεσε να αλλάξει η «δημιουργική» και «ανταγωνιστική»

Γερμανία «Το τραγούδι των Γερμανών», το οποίο γράφτηκε για Γερμανούς, οι οποίοι ήταν Πρώσοι και έγινε αυθαίρετα το «Τραγούδι της Γερμανίας», το οποίο τραγουδήθηκε για πρώτη φορά από όλους τους Γερμανούς όταν αυτοί ήταν Ναζί Γιατί να μην ξεκαρδιστεί κάποιος στο γέλιο;

Η Γερμανία, δηλαδή, είναι ένα κράτος, το οποίο υπάρχει μόνον εξαιτίας του σχεδιασμού Το κράτος της «συγνώμης». Όταν δεν ζητάει «συγνώμη», ζητάει δανεικά Πάντα κάτι ζητάει. Όσο κι αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους, η έννοια της «Γερμανίας» είναι ίσως από τις χειρότερες «πλευρές» της γερμανικής ιστορίας Ίσως το χειρότερο των συστημάτων, που στη διάρκεια του χρόνου ανέλαβαν να «εκφράσουν» τα γερμανικά φύλα, εφόσον ταυτίζεται μόνον με τις «μαύρες» σελίδες των γερμανικών λαών.

Όπως αντιλαμβανόμαστε δεν υπάρχει το παραμικρό θετικό αποτέλεσμα για την Ευρώπη και τον κόσμο από τη βραχεία ιστορία της Γερμανίας.

Ταυτίζεται απόλυτα με τη «μαυρίλα», γιατί απλούστατα δεν υπήρχε πριν τους παγκοσμίους πολέμους, τους οποίους η ίδια προκάλεσε.

Γερμανία, ως εθνικό κράτος, πριν τους παγκόσμιους πολέμους δεν υπήρχε.

Αυτά, για τα οποία ζητάει συγνώμη από τους λαούς, είναι η μοναδική εθνική παράδοση της Γερμανίας Η κοινή παράδοση των πρώην Πρωσοβαυαρών, που, μόλις ενώθηκαν, ακολούθησαν τις εντολές του Χίτλερ και έβαλαν τις στολές της γερμανικής Βερμαχτ, αιματοκυλώντας την Ευρώπη Τις στολές εκείνες, οι οποίες τους καθιστούσαν πλέον  Γερμανούς σφαγείς της Ευρώπης Τις στολές εκείνες, οι οποίες δημιούργησαν τη μόνη πραγματική εθνική «παράδοση» της Γερμανίας ΔΥΟ ΣΥΓΝΩΜΕΣ, που ήδη έχει δώσει στην Ευρώπη η Γερμανία και μια νέα ΣΥΓΝΩΜΗ, που σύντομα θα κληθεί στο άμεσο μέλλον να ξαναδώσει.

Γι’ αυτόν τον λόγο θεωρούμε ότι ο πραγματικός —και ίσως μόνος— «πατέρας» της Γερμανίας είναι ο Χίτλερ και μαζί μ’ αυτόν και κάτι «τρωκτικά» των μπυραριών, των καταγωγίων και των πεζοδρομίων Εβραϊκά παράσιτα των ιδεολογιών τύπου Μαρξ, Έγκελς, και Λούξεμπουργκ Απλά πράγματα, τα οποία κάποιοι δεν θέλουν ν’ «ακούγονται». Αυτοί οι κάποιοι είναι οι Εβραίοι τοκογλύφοι και χρηματοδότες των ομοεθνών τους «ιδεολόγων»

Οι ξένοι παράγοντες, οι οποίοι μονίμως «παίζουν» με τη γερμανικότητα και την ενότητα των Γερμανών, για να προκαλέσουν συναισθηματικές ταυτίσεις εθνικιστικού τύπου, ώστε να διατηρούν τη συνοχή μεταξύ των διαφορετικών γερμανικών φύλων.

Εβραίοι μιλούν για τη Γερμανία των Γερμανών με μοναδική «προίκα» την κοινή γερμανική γλώσσα και «φορτίο» προφανώς τις κοινές ενοχές.

Εξασφαλίζοντας για τους εαυτούς τους τον ρόλο του υπεράνω πάσης υποψίας «μάρτυρος» του «Ολοκαυτώματος», προσπαθούν να πετύχουν ταύτιση όλων των Γερμανών και μιας τεχνητά ενιαίας Γερμανίας, για να διατηρούν το «μαγαζί» τους Μία ταύτιση, η οποία «γέννησε» μόνον κακά τόσο για τους ίδιους τους Γερμανούς όσο και για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους Μία ταύτιση, η οποία είναι «εφεύρημα» των Εβραίων ιδιοκτητών της Των ιδιοκτητών εκείνων, που ακόμα και σήμερα παραμένουν τέτοιοι.

Αυτοί οι ιδιοκτήτες ίδρυσαν, εξόπλισαν και έστρεψαν την ενιαία Γερμανία εναντίον των υπόλοιπων Ευρωπαίων με γνώμονα το δικό τους προσωπικό συμφέρον και όχι το συμφέρον του γερμανικού λαού.

Αυτή η «ιδιωτική» Γερμανία πολύ συγκεκριμένων Εβραίων τραπεζιτών, εκδοτών και βιομηχάνων, δεν έχει υπηρετήσει ποτέ τα ευρωπαϊκά συμφέροντα και βεβαίως ούτε τα γερμανικά Είναι η Γερμανία-»γκάγκστερ» Είναι η Γερμανία-»Λουτσιάνο», η οποία συμμετέχει στα «κόλπα» της «συμμορίας» της Νέας Υόρκης Είναι η Γερμανία αυτή, που εξαιτίας της ο γερμανικός λαός δάρθηκε, ταπεινώθηκε και εξευτελίστηκε για περισσότερο από έναν αιώνα Είναι η Γερμανία αυτή, που για το κέρδος έκανε κατά παραγγελία πολέμους εξ’ αρχής χαμένους.

Αυτήν την «ανάπηρη» Γερμανία οι Εβραίοι με τα χρήματά τους την έκαναν ό,τι ήθελαν.

Δική τους ιδιοκτησία ήταν και όποτε ήθελαν την «φούσκωναν» και όποτε ήθελαν την «ξεφούσκωναν».

Όμως, το καλύτερο γι’ αυτούς ήταν ότι την είχαν μετατρέψει σε ένα «όπλο» τους.

Όποτε ήθελαν την έστρεφαν εναντίον των γειτόνων της και όποτε ήθελαν την έβαζαν ξανά στην «τρύπα» της.

Όποτε ήθελαν έβγαζαν το «όπλο» και πυροβολούσαν τους αντιπάλους τους και όποτε ήθελαν το έβαζαν στη «θήκη» του και ευγνωμονούνταν από τα θύματά τους.

Τα κόλπα των συμμοριών της Νέας Υόρκης.

Πάντα η Γερμανία θα ήταν ένας επιθετικός και διεκδικητικός «Λουτσιάνο» στην ευρωπαϊκή ‘γειτονιά‘ που διεκδικούσαν οι ίδιοι …Ένας δικός τους φτωχός «Λουτσιάνο», που οι Εβραίοι θα τον όπλιζαν με δικά τους χρήματα, γιατί δεν είχε τα δικά του μέσα να το κάνει Ένα «αλάνι» του δρόμου, που θα του δάνειζαν για ν’ αγοράσει όπλο.

Γιατί;

Θεωρητικά, γιατί φιλοδοξούσε από μόνος του να γίνει ο «νονός» της γειτονιάς Πρακτικά, γιατί ήταν υποχείριό τους, που τον έβγαζαν στη «‘γειτονιά» να «πυροβολήσει» τους άλλους «νονούς», ώστε να επικρατήσουν οι τραπεζίτες. «Αμολάνε» οι πονηροί Εβραίοι τραπεζίτες τον αφελή γερμανόφωνο «Λουτσιάνο» στους «δρόμους», απλά, για να κάνει ζημιά στους υπόλοιπους «νονούς» της ευρωπαϊκής «γειτονιάς».

Αυτό είναι το κόλπο.

Ακόμα και οι φιλοδοξίες του «Λουτσιάνο» είναι «δανεικές» από τα αφεντικά του.

Όμως, κάθε φορά που αυτός ο «Λουτσιάνο» οπλιζόταν, έβαζε  τους υπόλοιπους «νονούς» σε έξοδα.

Κάθε φορά, που έβγαινε στους «δρόμους», κατέστρεφε τα πάντα στο πέρασμά του.

Οι χρηματοδότες του γνώριζαν πως, είτε χάσει είτε κερδίσει στη μάχη του, όλοι οι «κάπο» θα έρχονταν στα «ταμεία» τους Νέα όπλα, νέα αυτοκίνητα, νέες γυψοσανίδες για τα μαγαζιά που κάηκαν και νέα φορτία με ουίσκι.

Πάντα οι Γερμανοί φαίνονταν σαν εγκληματίες και ποτέ οι Εβραίοι, οι οποίοι τους έβαζαν να εγκληματήσουν.

Μάλιστα, για να μην φαίνονται οι σχέσεις τους, δημιούργησαν και την «τεχνητή» έχθρα των δήθεν διωγμών Ο «Λουτσιάνο», ο οποίος εκτός των άλλων κυνηγούσε δήθεν και τον προδότη Εβραίο «λογιστή» του «Ξεκάρφωμα» απλό, γιατί αυτός ο «λογιστής» ήταν και ο «λογιστής» των άλλων «μαφιόζων».

«Ποντάροντας» πάνω στις πραγματικές φιλοδοξίες πραγματικών και μεγάλων λαών, οι Εβραίοι μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Θα έβαζαν τους λαούς να σκοτώνονται μεταξύ τους και —κάθε φορά που θα γινόταν αυτό— θα έβγαιναν αυτοί με το «φαράσι» των δανείων να μαζεύουν τα «συντρίμμια». Οι ΗΠΑ και η Γερμανία τούς βόλευαν σε αυτόν τον σχεδιασμό και σε αυτά τα κράτη «πόνταραν».

Η Γερμανία θα ήταν το εβραϊκό «σφυρί», που θα ξεκινούσε πρώτη το «γκρέμισμα» της Ευρώπης και οι ΗΠΑ θα ήταν το «φαράσι» τους, που θα «συμμάζευε» την Ευρώπη μέχρι να ξαναχτιστεί με εβραϊκά δάνεια, ώστε να ξαναποκτήσει ρόλο η Γερμανία.

Οι ΗΠΑ και η Γερμανία παρέδωσαν τον απόλυτο έλεγχο των τραπεζικών τους συστημάτων στους Εβραίους και με αυτά τα δεδομένα ξεκίνησαν τον σχεδιασμό τους. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ στο eamb-ydrohoos Υπέροχο άρθρο με αιχμηρή προσέγγιση και καθάρια ανάλυση, θα σε γεμίσω λοιπόν με συνδέσμους για αύξηση της κατανόησης του πιο πάνω άρθρου και αναρωτήσου:

Ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Τρότσκυ, ο Τίτο, ο Φρόυντ κ.α συνυπήρχαν και συναναστρέφονταν στην ίδια πόλη, στη Βιέννη του 1913: http://www.tovima.gr/world/article/?aid=508610 Πόσο τυχαίο γεγονός μπορεί να ήταν αυτό;

Άγνωστοι τότε όλοι τους στο ευρύ κοινό. Αλλά καθόλου άγνωστοι και μεταξύ τους; !!!

Η Ευρώπη έχει αλωθεί Η λεηλασία του πλανήτη Περί τα 150 διεθνή τέρατα, κτήνη κυριολεκτικά, είναι τόσο καλά δικτυωμένα, ώστε να μπορούν να απομυζούν το αίμα επτά δισεκατομμυρίων ανθρώπων – με τη βοήθεια σήμερα της εκτύπωσης νέων, φθηνών χρημάτων από τις κεντρικές τράπεζες”Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι, η αντιξοότητα είναι ο καλύτερος δάσκαλος – αλλά τα μαθήματα της τα πληρώνει κανείς πολύ ακριβά, ενώ συχνά το όφελος που αποκτάει από αυτά δεν αξίζει την τιμή που του κόστισαν.

Πολύ περισσότερο, αυτά τα μαθήματα έρχονται πολύ αργά, με αποτέλεσμα την εποχή που τα μαθαίνουμε καλά να μας είναι πια εντελώς άχρηστα.

Όταν ο θάνατος ευρίσκεται ήδη στην πόρτα μας, αξίζει αλήθεια να μαθαίνουμε πως να ζούμε;” (J.J.Rousseau).   Άρθρο Η ΕΚΤ, όπως και οι υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες, έχουν παγιδευτεί κυριολεκτικά στην πολιτική της νομισματικής επέκτασης και των χαμηλών επιτοκίων – κλεισμένες ερμητικά σε μία φυλακή που οι ίδιες κατασκεύασαν.

Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται μεταξύ άλλων από το ότι, παρά τη συνεχή εκτύπωση νέων χρημάτων, οι περισσότερες επιχειρήσεις στην Ευρώπη αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα, όσον αφορά τη δυνατότητα δανεισμού τους. Το σοκ που προκάλεσαν οι δηλώσεις του διοικητή της ΕΚΤ, σε σχέση με το κραχ που απειλεί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα (άρθρο), καθώς επίσης η αναφορά του στη μαζική πιστωτική παγίδα, στην οποία έχουν εγκλωβιστεί οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, δημιούργησαν πάρα πολλά ερωτηματικά – το μεγαλύτερο από τα οποία ήταν το που οδηγούνται ή το ποιός ωφελείται από τα τρισεκατομμύρια που δημιουργούν από το πουθενά οι κεντρικές τράπεζες.

Σε κάθε περίπτωση, τόσο οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όσο και η αστική τάξη δεν ωφελούνται καθόλου από τα χρήματα αυτά – αφού το ρίσκο να βυθιστούν στη φτώχεια κλιμακώνεται, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, με την Ελλάδα στην τέταρτη θέση.

Συνολικά, οι εμπορικές τράπεζες παρείχαν τον Απρίλιο 1,8% λιγότερα δάνεια, σε σχέση με τον αμέσως προηγούμενο μήνα, σύμφωνα με τις πρόσφατες δηλώσεις της ΕΚΤ.

Ειδικά τα εταιρικά δάνεια μειώθηκαν κατά -2,8% σε σχέση με το προηγούμενο έτος, όταν το Μάρτιο η διαφορά είχε ανέλθει στο -3% (γεγονός που είναι κάπως αισιόδοξο, αν και η διαφορά είναι ελάχιστη).

Την επόμενη εβδομάδα βέβαια αναμένεται ένα μεγάλο πακέτο μέτρων από την ΕΚΤ – το οποίο θα συμπεριλαμβάνει μείωση του βασικού επιτοκίου, καθώς επίσης αρνητικά επιτόκια, για τις καταθέσεις των εμπορικών τραπεζών στην κεντρική.

Με τον τρόπο αυτό θεωρείται πως οι εμπορικές τράπεζες θα υποχρεωθούν να αυξήσουν τα δάνεια τους προς την πραγματική οικονομία, αφού δεν θα τις συμφέρει να καταθέτουν τα χρήματα που θα τους περισσεύουν στην κεντρική, πληρώνοντας πρόστιμο (τόκους).

Εκτός των παραπάνω, προβλέπεται πως η ΕΚΤ θα παρέχει ειδικά δάνεια στις τράπεζες, τα οποία θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά και μόνο για τη δανειοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων – έτσι ώστε να καταπολεμηθεί η πιστωτική παγίδα, οπότε να επιστρέψει η Ευρώπη στην ανάπτυξη. Εν τούτοις, με δεδομένο το ότι όλα τα μέχρι σήμερα χρήματα, τα οποία «τύπωσε» η ΕΚΤ, δεν έχουν βοηθήσει καθόλου, γιατί θα έπρεπε να ελπίζει κανείς πως τα καινούργια θα επιλύσουν το πρόβλημα;

Γιατί να θεωρούμε πως οι χώρες που υποφέρουν περισσότερο από έλλειψη ρευστότητας, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιταλία, θα διευκολυνθούν, όταν κάθε χρόνο η οικονομική τους κατάσταση επιδεινώνεται;

Περαιτέρω, όλες οι μέχρι σήμερα ενδείξεις υποδηλώνουν πως η Ευρώπη εισέρχεται σε μία μακρά περίοδο αποπληθωρισμού, όπως η Ιαπωνία μετά το 1990 – γεγονός που σημαίνει ότι τόσο οι καταναλωτές, όσο και οι επιχειρήσεις θα περιορίζουν τις δαπάνες και τις επενδύσεις τους, περιμένοντας πως οι τιμές θα μειώνονται διαρκώς.

Επομένως, τα φθηνότερα και περισσότερα χρήματα που σχεδιάζει να κυκλοφορήσει η ΕΚΤ, πιθανότατα δεν πρόκειται να κατευθυνθούν στην πραγματική οικονομία – οπότε το πρόβλημα θα συνεχιστεί.

Ειδικότερα, το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων θα οδηγηθεί στην αγορά ομολόγων δημοσίου από τις εμπορικές τράπεζες – οι οποίες θα δανείζονται από την κεντρική με 0,10% για παράδειγμα, θα αγοράζουν ομόλογα με απόδοση πάνω από 3% κερδίζοντας τη διαφορά, θα καταθέτουν τα ομόλογα αυτά στην ΕΚΤ ως εγγύηση δανειζόμενες ξανά και στη συνέχεια θα τα επενδύουν κερδοσκοπικά στα διεθνή χρηματιστήρια Επομένως, το «πάρτι μέχρι τελικής πτώσης» στις αγορές θα συνεχιστεί – ενώ το τέλειο σύστημα χιονοστιβάδας, το οποίο έχει δημιουργηθεί, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα θάψει μεγάλα μέρη του πλανήτη.

Πριν όμως συμβεί κάτι τέτοιο, η χρηματιστηριακή φούσκα θα συνεχίσει δυστυχώς να τροφοδοτείται από τις κεντρικές τράπεζες – οι οποίες θα εντείνουν τις προειδοποιήσεις τους για ένα επερχόμενο κραχ, μήπως γίνουν πιστευτές και πάψει να ανατροφοδοτείται η χιονοστιβάδα.

Τα πολυεθνικά κτήνη Σε τελική ανάλυση βέβαια, τα χρήματα «απορροφώνται» από τους πολύ μεγάλους πολυεθνικούς ομίλους οι οποίοι, μέσω των κεντρικών τραπεζών, λεηλατούν κυριολεκτικά τον πλανήτη.

Το γεγονός αυτό έχει επιβεβαιωθεί από την έρευνα ενός Ελβετού φυσικού, ο οποίος αποτύπωσε τη δομή 43.000 πολυεθνικών ομίλων, καθώς επίσης το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς.

Με βάση τα αποτελέσματα της έρευνας του, μία μικρή ομάδα της τάξης του 0,123% των ιδιοκτητών των διεθνών ομίλων, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι μέλη της λέσχης του διαβόλου (Bilderberg), ελέγχει το 80% της αξίας τους.

Απλούστερα, το 0,123% των μετόχων των πολυεθνικών (Trans National Corporations), έχει στην ιδιοκτησία του το 80% των μετοχών τους – ελέγχοντας τες πλήρως.

Οι μέτοχοι αυτοί είναι κυρίως οι μεγάλες τράπεζες και οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί που εδρεύουν στις Η.Π.Α. και στη Μ. Βρετανία – στους οποίους ανήκει ουσιαστικά ολόκληρος ο πλανήτης, όπως φαίνεται από ένα βίντεο του Ελβετού (Who controls the world) που θα έπρεπε να δει κανείς.

Σχεδόν όλα τα νέα χρήματα δε που «παράγονται» από τις κεντρικές τράπεζες χρησιμοποιούνται από τους 150 περίπου τερατώδεις αυτούς ομίλους, για την περαιτέρω δικτύωση τους – έτσι ώστε να μπορούν να απομυζούν καλύτερα το αίμα των 7 δις κατοίκων του πλανήτη μας.

Για παράδειγμα, σύμφωνα με τον Ελβετό, τα 1,2 τρις $ που έδωσε η Fed μεταξύ των ετών 2008 και 2010, οδηγήθηκαν κατά 75% σε 22 μόλις διεθνείς τράπεζες – οι οποίες είναι σχεδόν τέλεια δικτυωμένες (γράφημα), έχοντας τη δυνατότητα να αντιστέκονται απέναντι σε κάθε κίνδυνο ή επίθεση εναντίον τους.

Βέβαια, εάν τυχόν το δίχτυ αυτό σπάσει σε κάποιο σημείο του, από κάποιο απρόβλεπτο γεγονός, τότε η κατάσταση θα μπορούσε να ξεφύγει από τον έλεγχο – με επακόλουθα που αδυνατούμε εντελώς να φανταστούμε.

Επίλογος Είναι προφανές πως η μοναδική προστασία των ανθρώπων απέναντι στα υπερμεγέθη αυτά κτήνη είναι η Πολιτική – η οποία όμως, συμπεριλαμβανομένων όλων των Θεσμών, έχει δυστυχώς εξαγορασθεί, με αποτέλεσμα να υπηρετεί πιστά την παγκόσμια ελίτ.

Στα πλαίσια αυτά οι προσδοκίες, σύμφωνα με τις οποίες κάποια άλλα πολιτικά κόμματα, αριστερά ή ακραία, θα μπορούσαν να αντισταθούν στη νέα τάξη πραγμάτων που έχει επιβληθεί στον πλανήτη από τους εντολοδόχους των τεράτων (κυβερνήσεις, κεντρικές τράπεζες, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, εταιρείες αξιολόγησης κλπ.), είναι «όνειρα θερινής νυκτός».

Κατά την άποψη μας λοιπόν, η μοναδική προστασία μας απέναντι στα τέρατα και στους υπηρέτες τους, είναι η άμεση δημοκρατία – όπου οι ίδιοι οι Πολίτες ψηφίζουν τους νόμους και ελέγχουν την εξουσία, συμπεριλαμβανομένων όλων των Θεσμών της.

Η αιτία είναι το ότι οι Πολίτες, στο σύνολο τους, είναι αδύνατον να εξαγοραστούν – ενώ δεν θα ψήφιζαν ποτέ «ανίερες συμφωνίες», όπως η TTIP ή η TISA (άρθρο), οι οποίες έχουν αποκλειστικό και μόνο στόχο την ολοκληρωτική εκμετάλλευση και υποδούλωση τους.

Ολοκληρώνοντας, δεν είμαστε φυσικά καθόλου αισιόδοξοι, όσον αφορά την υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας – αφού δεν πρόκειται να επιτραπεί ποτέ κάτι τέτοιο από τους κυρίαρχους του σύμπαντος, οι οποίοι μπορούν κάλλιστα να χειραγωγούν τις μάζες, οδηγώντας τες προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.

Μοναδική εξαίρεση θα μπορούσε να είναι ίσως κάποιο κρίσιμο λάθος της ελίτ, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει ξαφνικά το χρηματοπιστωτικό σύστημα – οπότε να υπάρξει ανάγκη οικοδόμησης του από την αρχή.

ΕΙΔΗΣΗ Παρά το ότι τα επιτόκια των ομολόγων του δημοσίου στο Νότο μειώνονται συνεχώς, ενώ οι τιμές των μετοχών «ξεφαντώνουν», η απασχόληση περιορίζεται – μεταξύ άλλων στην Ισπανία, στην οποία η μακροχρόνια ανεργία αυξήθηκε περισσότερο από 500%, σε σχέση με το 2007 (γράφημα).

Σύμφωνα με το «Spain Report», περί τα 1,2 εκ. Ισπανοί είναι άνεργοι από το 2010, με την κατάσταση να επιδεινώνεται συνεχώς. Η μακροχρόνια ανεργία δε υπολογίζεται στο 23,1% του συνόλου – ένα μέγεθος κάτι περισσότερο από τρομακτικό.

Το κόστος της κρίσης λοιπόν «αναδιανεμήθηκε» πολύ άδικα, μεταξύ των Πολιτών της Ισπανίας – όπως συμβαίνει επίσης σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Πιθανόν εδώ να οφείλονται οι πρόσφατες αναταραχές στη Βαρκελώνη – οι οποίες σίγουρα θα συνεχιστούν και αλλού. www.analyst.gr – Βασίλης Βιλιάρδος ΠΗΓΗ Το διαβάσαμε από το:

Η λεηλασία του πλανήτη .

 Ελληνικές τράπεζες:

Ύπουλο γεωπολιτικό κόλπο της Τρόικας! Η είδηση είχε ταξιδεύσει με συνωμοτικό τρόπο σε ξένα μέσα ενημέρωσης: «Οι ελληνικές τράπεζες χρειάζονται άμεσα 20 δισ. Ευρώ».

Το ποσό τελικά κλείδωσε στα 6,5 δισ. ευρώ, έπειτα από σκληρά παζάρια και αφού χρειάστηκε οι μεγάλες ελεγκτικές εταιρείες του εξωτερικού να στηρίξουν έμπρακτα το light σενάριο των 6,5 και όχι το ακραίο των 20 δισ. ευρώ.

Ήταν μία μάχη που κερδήθηκε και η κάλυψη του ποσού στις αυξήσεις κεφαλαίου στην συνέχεια θεωρήθηκε άθλος.Είναι σαφές ότι τα 20 δισ. ευρώ ήταν συμβόλαιο θανάτου!

Του Θανάση Μαυρίδη Το μεγάλο μυστικό του ελληνικού τραπεζικού συστήματος είναι οι υψηλές του επισφάλειες.

Όταν ένα στα δύο δάνεια είναι κόκκινο, τότε τα stress test θα τείνουν να βγάλουν σταδιακά όλα αυτά τα σκουπίδια στην επιφάνεια.

Το θέμα είναι σε τι χρόνο.

Αν κάποιος ζητούσε σήμερα από τις τράπεζες να βρουν 40 δισ. ευρώ θα ήταν σαν να ζητούσε να βγει η χώρα από το ευρώ.

Το θέμα είναι ότι τα 20 δισεκατομμύρια δεν μπορούσαν να τα βρουν οι τράπεζες.

Κι αυτό, επίσης, το ήξεραν.

Ήθελαν, όμως, να ξεκινήσει ένας ασφυκτικός κύκλος πιέσεων που θα οδηγούσε τις ελληνικές τράπεζες στην απόφαση να πουλήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία στο εξωτερικό και να οπισθοχωρήσουν και πάλι εντός των ελληνικών συνόρων.

Κι επειδή δεν ήθελαν να το διαδώσουν οι ίδιοι οι τροϊκανοί, το έκαναν μέσω πολιτικών κύκλων στην Αθήνα, με τους οποίους και διατηρούν στενές σχέσεις.

Η μείωση της οικονομικής και πολιτικής ισχύος της Ελλάδας στην περιοχή είναι κομβικής σημασίας για τους «φίλους» μας. Με ένα σμπάρο πετυχαίνουν πολλά τρυγόνια.

Πρώτα απ΄ όλα μειώνουν την εξάρτηση της ευρύτερης περιοχής από τις εξελίξεις στην Ελλάδα.

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, η Ελλάδα μέσω των επιχειρήσεων ασκεί ακόμη πολιτική επιρροή στην περιοχή.

Επίσης, οι Γερμανοί εξυπηρετούν με αυτό τον τρόπο και τους Τούρκους, οι οποίοι χρόνια τώρα επιδιώκουν να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην περιοχή προς όφελός τους.

Η εξαγορά των τραπεζών στα Βαλκάνια, έστω και σε μεταγενέστερο χρόνο, είναι θέμα κομβικής σημασίας για τους Τούρκους, στα πλαίσια των προσπαθειών τους για ηγεμόνευση στην περιοχή.

Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο κύκλος των πιέσεων έχει ήδη ξεκινήσει εδώ και καιρό με την Εθνική Τράπεζα και με την περίπτωση της Finasbank… Η προηγούμενη «επίθεση» αποκρούστηκε.

Όχι χωρίς κόστος.

Λέγεται ότι ενεπλάκη ο ίδιος ο κ. Σόιμπλε.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν αυτό είναι αλήθεια ή όχι.

Αυτό που ξέρουμε είναι ότι και η νέα ηγεσία της Τράπεζας της Ελλάδας γνωρίζει τα θέματα και ότι θα χρησιμοποιήσει όλα τα διαθέσιμα όπλα της για να αποφύγει αυτές τις παγίδες.

Το αμέσως ακόλουθο ερώτημα είναι το «ως πότε» και με δεδομένο ότι η εποπτεία των τραπεζών φεύγει από τις Κεντρικές Τράπεζες και περνάει από το προσεχές Φθινόπωρο σε χέρια ενός νέου πανευρωπαϊκού οργανισμού.

Ας προσέξουμε λοιπόν το εξής: Ένας οργανισμός που θα ασκεί την εποπτεία όλων των ευρωπαϊκών τραπεζών θα ακολουθεί ίδιους όρους και κανόνες για όλους.

Δεν θα μπαίνουν εύκολα στην εξίσωση πολιτικά δεδομένα, όπως συμβαίνει σήμερα με την τρόικα.

Αν η προηγούμενη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας, για παράδειγμα, είχε δεχτεί το σενάριο των 20 δισεκατομμυρίων ευρώ, αυτό σημαίνει ότι θα δεχότανε και ένα δυσχερές σενάριο.

Τι έλεγε αυτό το σενάριο;

Οι πληροφορίες μας υποστηρίζουν ότι το σενάριο αυτό ήταν μία ωμή επέμβαση στα πολιτικά πράγματα της χώρας.

Σύμφωνα, λοιπόν, με το δυσμενές σενάριο που κάποιοι έσπευσαν να το διαδώσουν στο εξωτερικό για προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες στην τρόικα, υποστήριζε ότι η κατάσταση θα γινότανε πολύ δύσκολη για την Οικονομία της χώρας αν αύξανε την πολιτική της δύναμη η αριστερά και γινότανε ορατή η προοπτική της ανέλιξής της στην εξουσία.

Πως θα μπορούσε να δεχτεί ένα τέτοιο σενάριο ελληνική διοίκηση της ΤτΕ;

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι πάει και τελείωσε.

Η πίεση για την πώληση περιουσιακών στοιχείων των ελληνικών τραπεζών στο εξωτερικό θα συνεχιστεί.

Κι επειδή γνωρίζουν ότι η καλύτερη ευκαιρία τους είναι στα επόμενα stress test, η πίεση θα αυξηθεί σημαντικά στις επόμενες εβδομάδες. Πόσα θα είναι τα χρήματα που θα βγουν αυτή την φορά; Ένα ποσό της τάξης των 3 δισ. ευρώ είναι διαχειρίσιμο.

Ένα ποσό της τάξης των 9 δισ. ευρώ δεν θα είναι.

Μπορεί να έρθει να επιβεβαιώσει το αρχικό ποσό που ήθελαν στην τρόικα, αλλά όλοι ξέρουμε ότι δεν θα συγκεντρωθεί εύκολα από τις τράπεζες.

Πόσο μάλλον όταν την ίδια ώρα κι άλλες τράπεζες στην Ευρώπη θα αναζητούν κεφάλαια.

Ως Έλληνες πολίτες και πραγματικοί ιδιοκτήτες των περισσοτέρων τραπεζών θα θέλουμε τότε να ξέρουμε ποιό θα είναι το δυσμενέστερο σενάριο και τι ακριβώς αυτό θα προβλέπει.

Τι θα λέει;

Ότι οι ελληνικές τράπεζες θα χρειαστούν περισσότερα κεφάλαια επειδή θα έχουμε διαμάχη με τους Αιγύπτιους για τις ΑΟΖ ή λόγω πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα;

Και ποιες θα είναι αυτές οι πολιτικές εξελίξεις που θα είναι τόσο άσχημες για την τρόικα;

Εκτός κι αν το έχουν πάρει απόφαση ότι αυτό ήταν και τελείωσε.

Ότι θα κάνουμε μια μεγάλη υποχώρηση, πιστεύοντας ότι θα είναι και η τελευταία.

Αν είναι έτσι μπορούμε να καταλάβουμε και την αγωνία να «συγχωνεύσουν» την ΤτΕ με το ΤΧΣ, καθώς τα 9 δισ. των stress test (ένα υψηλό νούμερο) θα φέρει και πάλι το ΤΧΣ να έχει περισσότερες μετοχές στις τράπεζες.

Κι αν την ίδια στιγμή η ΤτΕ έχει απολέσει το ελεγκτικό της έργο, τότε η προίκα του ΤΧΣ, η περιουσία του ελληνικού λαού, θα είναι πολύτιμη στα παιγνίδια εξουσίας των επόμενων πέντε ετών… Θανάσης Μαυρίδης thanasis.mavridis@capital.gr ΠΗΓΗ Το διαβάσαμε από το: Ελληνικές τράπεζες:

Συνέχεια   στο κτηνάνθρωποι 2