ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Ο τομέας αυτός παρακάτω, θέλει τον άνθρωπο μόνο, χωρίς εξωτερικές ενοχλήσεις, σε ήρεμο περιβάλλον, για να μπορείς να το κατανοήσεις, καλό διάβασμα!

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.

Προσπαθούν τα καημένα φανατικά επιστημο-κολλημένα, να μας πείσουν ,ότι το μεγαλείο της ανθρώπινης υπόστασης, περικλείεται στο υλικό μέρος του εγκεφάλου μας, παραβλέποντας κάθε κανόνα της κοινής λογικής.

Eίναι σαν να αναδεικνύουν έναν απλό πομποδέκτη, σε κέντρο επιχειρήσεων της ΝΑSA.

Παρακολουθώντας το μυαλό μας εν δράσει.

Δεν χρειάζεται πλέον να αναρωτιόμαστε πώς είναι η συνειδητότητα του εαυτού μας, τώρα μπορούμε να το δούμε μόνοι μας.

Παρακολουθώντας το μυαλό μας εν δράσει.

Το πώς βλέπουμε το κόκκινο χρώμα αποτελεί έναν από τους κεντρικούς προβληματισμούς των επιστημόνων που διερευνούν τη συνείδηση.

Την πρώτη φορά που είδα τον πατέρα μου στο νοσοκομείο μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη ταράχθηκα:

 Ανακάλυψα ότι ο δυνατός και γεμάτος αυτοπεποίθηση μπαμπάς μου είχε αντικατασταθεί από έναν άνθρωπο σε σύγχυση, σαν παιδί.

Πέρα από το γεγονός ότι ανησυχούσα για το αν θα αναρρώσει ή όχι, είχα μείνει κατάπληκτος από τις βαθιές μεταφυσικές προεκτάσεις αυτού που είχε συμβεί.

Την εποχή εκείνη είχα μπροστά μου μερικές εβδομάδες ως τις τελικές εξετάσεις μου στο πανεπιστήμιο, στη Φιλοσοφία και στις Νευροεπιστήμες, δύο τομείς που ασχολούνται με τη συνείδηση.

Στα μαθήματα της Φιλοσοφίας είχα ακούσει κομψά επιχειρήματα υπέρ του ότι η συνείδηση δεν είναι ένα σωματικό φαινόμενο και ότι θα πρέπει με κάποιον τρόπο να τη θεωρούμε ανεξάρτητη από τον υλικό, σαρκικό εγκέφαλό μας.

Η ιδέα αυτή, της οποίας ο πιο διάσημος ορισμός, ως δυαδισμού, δόθηκε από τον Καρτέσιο πριν από περίπου 400 χρόνια, φαινόταν να βρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση με τα νευροεπιστημονικά στοιχεία που είχα μπροστά μου: η συνείδηση του πατέρα μου είχε σακατευθεί από έναν μικρό θρόμβο αίματος στον εγκέφαλό του.

Λίγο αργότερα εγκατέλειψα τα σχέδιά μου για ένα διδακτορικό στη Φιλοσοφία του Πνεύματος, προτιμώντας αντ’ αυτού ένα διδακτορικό στη Νευροεπιστήμη της Συνείδησης.

Υπάρχουν οπωσδήποτε ερωτήματα σχετικά με το μυαλό μας τα οποία φαίνεται να ανήκουν περισσότερο στον χώρο της Φιλοσοφίας.

 Πώς είναι να είσαι νυχτερίδα;

Είναι η εμπειρία που βιώνεις βλέποντας το κόκκινο χρώμα ίδια με τη δική μου;

 Στην πραγματικότητα, πώς ξέρουμε με βεβαιότητα ότι οι άλλοι άνθρωποι έχουν συνείδηση;

Θα έλεγα όμως ότι τελικά μάλλον η Νευροεπιστήμη, και όχι η Φιλοσοφία, είναι αυτή που έχει περισσότερες πιθανότητες να δώσει κάποια απάντηση σε αυτά τα τόσο δύσκολα ερωτήματα.

Ενας τομέας στον οποίο έχουμε κάνει μεγάλη πρόοδο είναι η ανακάλυψη των φυσιολογικών και νευρολογικών συσχετισμών της συνείδησης – πώς «φαίνεται» η συνείδηση στον εγκέφαλο, θα μπορούσε να πει κάποιος.

Ενας τρόπος για να διερευνήσουμε αυτό το ερώτημα είναι παρατηρώντας τι αλλάζει όταν η συνείδηση περιορίζεται ή απουσιάζει, όπως συμβαίνει όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε κατάσταση φυτού, χωρίς δείγματα συνειδητότητας.

Οι απεικονιστικές εξετάσεις του εγκεφάλου δείχνουν ότι αυτοί οι άνθρωποι συνήθως έχουν βλάβη στον θάλαμο, ένα κέντρο μεταβίβασης «σημάτων» που βρίσκεται ακριβώς στο μέσο του εγκεφάλου.

Ενα άλλο κοινό εύρημα είναι η βλάβη στις συνδέσεις ανάμεσα στον θάλαμο και στον προμετωπιαίο φλοιό, μια περιοχή στο μπροστινό μέρος του εγκεφάλου η οποία γενικώς ευθύνεται για την υψηλού επιπέδου σύνθετη σκέψη.

Ο προμετωπιαίος φλοιός έχει επίσης συνδεθεί με τη συνείδηση μέσω μιας άλλης μεθόδου, της απεικόνισης του εγκεφάλου όταν τα άτομα χάνουν τη συνείδησή τους υποβαλλόμενα σε ολική αναισθησία.

Καθώς η συνειδητότητα σβήνει, ένα δυσδιάκριτο σύνολο περιοχών απενεργοποιείται, με πλέον εξέχοντα απόντα τον προμετωπιαίο φλοιό.

Βλέποντας κόκκινο.

Οι έρευνες του είδους υπήρξαν ανεκτίμητες για την καθοδήγησή μας στην αναζήτηση των τμημάτων του εγκεφάλου που σχετίζονται με το γεγονός ότι είμαστε ξύπνιοι και με συνείδηση, αλλά ακόμη δεν μπορούν να μας πουν τι συμβαίνει μέσα στον εγκέφαλο όταν, π.χ., βλέπουμε το κόκκινο χρώμα.

Το να βάλουμε απλώς κάποιον να ξαπλώσει σε έναν εγκεφαλικό τομογράφο ενώ κοιτάζει κάτι που είναι κόκκινο δεν έχει αποτέλεσμα, επειδή γνωρίζουμε ότι υπάρχει μεγάλο μέρος ασυνείδητης εγκεφαλικής δραστηριότητας που προκαλείται από τα οπτικά ερεθίσματα – για την ακρίβεια, από οποιοδήποτε αισθητήριο ερέθισμα.

Πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτό το πρόβλημα;

Μια λύση είναι να χρησιμοποιήσουμε ερεθίσματα τα οποία βρίσκονται ακριβώς στο κατώφλι της αντίληψης, γι’ αυτό και γίνονται αντιληπτά μόνο κάποιες φορές – το να παίξουμε έναν ανεπαίσθητο θόρυβο, π.χ., ή να εμφανίσουμε μια λέξη σε μια οθόνη υπερβολικά σύντομα, τόσο ώστε σχεδόν να μην την παρατηρήσει κάποιος.

Αν ο εθελοντής δεν παρατηρήσει συνειδητά τη λέξη που εμφανίζεται, το μόνο τμήμα του εγκεφάλου που ενεργοποιείται είναι αυτό που συνδέεται άμεσα με τα εμπλεκόμενα αισθητήρια όργανα, στη συγκεκριμένη περίπτωση τον οπτικό φλοιό.

Αν όμως ο εθελοντής αντιληφθεί τις λέξεις ή τους ήχους, κάποιες άλλες περιοχές μπαίνουν και αυτές σε δράση.

Αυτές είναι ο πλευρικός προμετωπιαίος φλοιός και ο οπίσθιος βρεγματικός φλοιός, μία ακόμη περιοχή που σχετίζεται με τη σύνθετη, υψηλού επιπέδου σκέψη και βρίσκεται στο επάνω μέρος του εγκεφάλου και προς τα πίσω.

Ευτυχώς, παρά το γεγονός ότι πολλά ζώα έχουν θάλαμο, οι δύο περιοχές του φλοιού που εμπλέκονται στη συνείδηση δεν είναι τόσο μεγάλες και καλά ανεπτυγμένες σε άλλα είδη όσο στους ανθρώπους.

Αυτό ταιριάζει με τη διαδεδομένη αντίληψη ότι, αν και ίσως υπάρχει ένα φάσμα συνείδησης σε όλο το ζωικό βασίλειο, η δική μας μορφή συνείδησης έχει κάτι πολύ ξεχωριστό.

Στους ανθρώπους οι τρεις περιοχές του εγκεφάλου που εμπλέκονται στη συνείδηση – ο θάλαμος, ο πλευρικός προμετωπιαίος φλοιός και ο οπίσθιος βρεγματικός φλοιός – μοιράζονται ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό:

 έχουν περισσότερες συνδέσεις μεταξύ τους και με άλλα σημεία του εγκεφάλου από ό,τι όλες οι άλλες περιοχές.

Με τόσο πυκνές συνδέσεις αυτές οι τρεις περιοχές είναι οι πλέον κατάλληλες «υποψήφιες» για να δέχονται, να συνδυάζουν και να αναλύουν πληροφορίες από τον υπόλοιπο εγκέφαλο.

Πολλοί νευροεπιστήμονες υποπτεύονται ότι αυτή η συγκέντρωση των πληροφοριών είναι το κύριο χαρακτηριστικό της συνείδησης.

 Οταν μιλάω με έναν φίλο στο μπαρ, για παράδειγμα, δεν τον αντιλαμβάνομαι ως μια σειρά αποκομμένα χαρακτηριστικά αλλά ως ένα ενιαίο σύνολο συνδυάζοντας την εμφάνισή του με τον ήχο της φωνής του, τη γνώση του ονόματός του, της αγαπημένης του μπίρας και ούτω καθ’ εξής – όλα αυτά συγκεντρωμένα σε ένα και μοναδικό πρόσωπο-αντικείμενο.

Πώς ο εγκέφαλος δένει μαζί όλα αυτά τα σκόρπια κομμάτια πληροφοριών που παρέρχονται από τόσα διαφορετικά σημεία του;

Η επικρατέστερη θεωρία είναι ότι οι εμπλεκόμενοι νευρώνες αρχίζουν να ενεργοποιούνται συγχρονισμένα πολλές φορές ανά δευτερόλεπτο, ένα φαινόμενο το οποίο μπορούμε να δούμε ως εγκεφαλικά κύματα σε ένα ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, για το οποίο ηλεκτρόδια τοποθετούνται στο κρανίο.

 Η υπογραφή της συνείδησης φαίνεται να είναι μια υπερταχεία μορφή αυτών των εγκεφαλικών κυμάτων η οποία ξεκινάει από τον θάλαμο και διαχέεται σε όλον τον φλοιό.

Μία από τις πιο γνωστές απόπειρες να μετατραπούν αυτά τα πειραματικά δεδομένα σε μια θεωρία για τη συνείδηση είναι γνωστή ως το μοντέλο του «καθολικού νευρωνικού χώρου εργασίας».

Αυτό υποστηρίζει ότι οι πληροφορίες που εισέρχονται από τα μάτια, τα αφτιά μας και ούτω καθ’ εξής περνούν αρχικά ασυνείδητα από επεξεργασία στις αισθητηριακές περιοχές του εγκεφάλου.

 Εμφανίζονται στη συνειδητή μας αντίληψη μόνο αν πυροδοτήσουν δραστηριότητα στον προμετωπιαίο και στον βρεγματικό φλοιό και οι περιοχές αυτές συνδέονται τότε με υπερταχέα εγκεφαλικά κύματα.

Το μοντέλο αυτό συνδέει τη συνείδηση με δύσκολα έργα, τα οποία συχνά απαιτούν τη συγκέντρωση και τον συνδυασμό πολλών τμημάτων γνώσης.

 Η άποψη αυτή ταιριάζει με το γεγονός ότι παρατηρείται υψηλή δραστηριότητα στον πλευρικό προμετωπιαίο και στον οπίσθιο βρεγματικό μας φλοιό όταν εκτελούμε νέα ή σύνθετα έργα, ενώ η δραστηριότητα στις δύο αυτές περιοχές  μειώνεται όταν εκτελούμε επαναλαμβανόμενα έργα στον «αυτόματο πιλότο», όπως το να οδηγούμε σε μια οικεία διαδρομή.

Ο κύριος αντίπαλος στον καθολικό χώρο εργασίας ως θεωρία για την ερμηνεία της συνείδησης είναι ένα μαθηματικό μοντέλο που ονομάζεται «θεωρία της ενσωμάτωσης πληροφοριών» και το οποίο πρεσβεύει ότι η συνείδηση συνδυάζει μεταξύ τους δεδομένα και άρα είναι κάτι περισσότερο από το σύνολο των τμημάτων της.

 Η ιδέα αυτή θεωρείται ότι εξηγεί γιατί η αίσθηση που μου δίνει η αντίληψη της συνάντησής μου με έναν φίλο στο μπαρ, με όλες τις αισθήσεις και τις γνώσεις σχετικά με αυτόν συναρμολογημένες μαζί, είναι κάτι πολύ περισσότερο από τις καθαρές αισθητηριακές πληροφορίες που τη συνθέτουν.

Το μοντέλο αυτό όμως μπορεί να εφαρμοστεί εξίσου καλά στο Διαδίκτυο όσο στον άνθρωπο:

Οι δημιουργοί του προβάλλουν τον τολμηρό ισχυρισμό ότι θεωρητικά μπορούμε να υπολογίσουμε πόσο συνειδητό είναι οποιοδήποτε συγκεκριμένο δίκτυο επεξεργασίας πληροφοριών – είτε αυτό βρίσκεται στον εγκέφαλο ενός ανθρώπου ή ενός ποντικού είτε σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή.

Το μόνο που πρέπει να γνωρίζουμε είναι η δομή του δικτύου, ιδιαίτερα πόσους κόμβους περιλαμβάνει και πώς αυτοί συνδέονται μεταξύ τους.

Βασανιστικά δύσκολο.

Δυστυχώς τα μαθηματικά που χρειάζονται για κάτι τέτοιο απαιτούν πολλούς βασανιστικούς υπολογισμούς που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο καθώς αυξάνεται ο αριθμός των κόμβων και τους οποίους οι πιο εξελιγμένοι υπερυπολογιστές μας δεν μπορούν να εκτελέσουν σε ρεαλιστικό χρονικό πλαίσιο ούτε καν για έναν απλό νηματοειδή σκώληκα με περίπου 300 νευρώνες.

Τα νούμερα θα μπορούσαν ωστόσο ενδεχομένως να απλοποιηθούν στο μέλλον καθιστώντας αυτούς τους υπολογισμούς πιο «βατούς»

Η μαθηματική θεωρία φαίνεται πολύ διαφορετική από τον καθολικό χώρο εργασίας – αγνοεί, κατ’ αρχάς, την ανατομία του εγκεφάλου -, παρ’ όλα αυτά το ενθαρρυντικό είναι ότι και οι δύο θεωρίες υποστηρίζουν πως η συνείδηση αφορά τον συνδυασμό των πληροφοριών, ενώ επίσης και οι δύο εστιάζουν στα πυκνότερα συνδεδεμένα τμήματα του δικτύου επεξεργασίας των πληροφοριών.

 Εχω την αίσθηση ότι αυτό το κοινό έδαφος αντανακλά τη σημαντική πρόοδο που σημειώνει ο τομέας.

Μπορεί ακόμη να μην έχουμε λύσει το αποκαλούμενο δύσκολο πρόβλημα της συνείδησης – πώς μια χούφτα νευρώνες μπορούν να παράγουν την εμπειρία του να βλέπουμε το κόκκινο.

Κατά την άποψή μου, όμως, το να στενοχωριόμαστε για το δύσκολο πρόβλημα αποτελεί απλώς μια άλλη μορφή δυαδισμού – είναι, δηλαδή, σαν να βλέπουμε τη συνείδηση σαν κάτι το οποίο είναι τόσο μυστηριώδες ώστε να μην μπορεί να εξηγηθεί με την επιστημονική μελέτη του εγκεφάλου.

Ιστορικά, κάθε φορά που νομίσαμε ότι θα πρέπει να υπήρχε κάποια υπερφυσική αιτία για ένα μυστηριώδες φαινόμενο – όπως οι ψυχικές ασθένειες ή ακόμη και το φούσκωμα της ζύμης του ψωμιού -, τελικά ανακαλύψαμε την επιστημονική εξήγηση.

 Θεωρώ πολύ πιθανόν ότι, αν συνεχίσουμε να ξεδιαλύνουμε τα «εύκολα προβλήματα», τελικά κάποια στιγμή θα ανακαλύψουμε ότι δεν έχει μείνει κανένα δύσκολο πρόβλημα.

Ασυνείδητο, ο σιωπηλός μας συνεργάτης.

Μια πλευρά της γνωσιακής μας δεξιότητας δεν παίρνει ποτέ τα εύσημα που της αξίζουν.

Θαυμάστε τη δύναμη του ασυνειδήτου!

Πολλές αποφάσεις φαίνεται να «πυροδοτούνται» στο ασυνείδητο προτού καν συνειδητοποιήσουμε ότι τις έχουμε λάβει

Οι άνθρωποι είναι μάλλον υπερήφανοι για τις ικανότητες της συνειδητής σκέψης τους – και δικαίως.

 Υπάρχει όμως μια πλευρά της γνωσιακής μας δεξιότητας η οποία σπανίως παίρνει τα εύσημα που της αξίζουν, ένας σιωπηλός συνεργάτης που εργάζεται διακριτικά στο παρασκήνιο.

 Θαυμάστε τη δύναμη του ασυνειδήτου!

Αυτό ίσως αποδείχθηκε με τον πιο εκπληκτικό τρόπο με ένα πείραμα στη δεκαετία του 1980 από τον Μπέντζαμιν Λίμπετ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Σαν Φρανσίσκο.

 Ο ερευνητής ζήτησε από τους συμμετέχοντες να περιμένουν λίγο και στη συνέχεια να πατήσουν ένα κουμπί και να σημειώσουν την ακριβή στιγμή που αποφάσισαν να ενεργήσουν σε ένα ρολόι υψηλής ακριβείας.

 Παράλληλα στο κρανίο των εθελοντών είχαν τοποθετηθεί ηλεκτρόδια που κατέγραφαν την ηλεκτρική δραστηριότητα στον εγκέφαλό τους.

Το πείραμα αποκάλυψε ότι η νευρωνική δραστηριότητα προηγείτο της συνειδητής απόφασης των εθελοντών να πατήσουν το κουμπί κατά σχεδόν μισό δευτερόλεπτο.

 Πιο πρόσφατα ένα παρόμοιο πείραμα έβαλε εθελοντές σε έναν λειτουργικό μαγνητικό τομογράφο αντί να «κοιτάζει» τον εγκέφαλό τους με ηλεκτρόδια.

Έτσι εντοπίστηκε δραστηριότητα στον προμετωπιαίο φλοιό ως και 10 δευτερόλεπτα προτού ο εθελοντής  συνειδητοποιήσει ότι έλαβε μια απόφαση.

Τα αποτελέσματα αυτά ερμηνεύονται μερικές φορές ως μια απόδειξη που καταρρίπτει την ύπαρξη της ελεύθερης βούλησης.

Θα μπορούσαν όμως εξίσου καλά να σημαίνουν ότι έχουμε ελεύθερη βούληση αλλά το ασυνείδητό μας είναι αυτό που στην πραγματικότητα έχει τον έλεγχο και όχι το συνειδητό.

Ο νευροεπιστήμονας Τζον-Ντίλαν Χέινς του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ στη Λειψία της Γερμανίας, επικεφαλής της μελέτης που έγινε στον λειτουργικό μαγνητικό τομογράφο, προειδοποιεί ότι δεν πρέπει να βιαστούμε να καταλήξουμε σε αυτό το συμπέρασμα.

«Εγώ δεν θα ερμήνευα αυτά τα πρώιμα εγκεφαλικά σήματα ως μια ασυνείδητη απόφαση» λέει. «Θα τα έβλεπα μάλλον ως έναν ασυνείδητο προϊδεασμό μιας μεταγενέστερης απόφασης».

Δυστυχώς οι διαδικασίες που διενεργούνται εκτός της συνειδητής μας αντίληψης είναι δύσκολο να αναλυθούν.

Ορισμένοι ερευνητές έχουν μάλιστα καταφύγει ακόμη και στο να χρησιμοποιήσουν τον πίνακα Ουίτζα (σ.μ.: πίνακας με γράμματα της αλφαβήτου, αριθμούς και σύμβολα που χρησιμοποιείται στις πνευματιστικές συγκεντρώσεις) στην προσπάθειά τους να επικοινωνήσουν με το ασυνείδητο των ανθρώπων.

Μια πιο ορθόδοξη τεχνολογία είναι η χρήση μιας μεθόδου που λέγεται «μασκάρισμα» και στην οποία μια εικόνα προβάλλεται πρόσκαιρα μπροστά στα μάτια του εθελοντή και γρήγορα ακολουθείται από μια άλλη προτού η πρώτη εικόνα προλάβει να καταγραφεί συνειδητά.

 Με τον τρόπο αυτόν έχει αποδειχθεί ότι οι πληροφορίες που προβάλλονται στο ασυνείδητο μπορούν να διαχυθούν στις συνειδητές σκέψεις και αποφάσεις.

Για παράδειγμα, τα άτομα στα οποία προβάλλεται η «μασκαρισμένη» λέξη «αλάτι» είναι στη συνέχεια πιο πιθανόν να επιλέξουν μια σχετική λέξη από έναν κατάλογο – όπως π.χ. «πιπέρι».

Το να ζητάει κάποιος από τους εθελοντές σε ένα τεστ να επιλέξουν λέξεις από καταλόγους μπορεί να φαίνεται επιφανειακό, τέτοιου είδους ασυνείδητοι συνειρμοί όμως μπορούν να περάσουν και στην πραγματική ζωή έξω από το εργαστήριο.

Μια μελέτη έδειξε για παράδειγμα ότι οι άνθρωποι ενεργούσαν πιο ανταγωνιστικά σε ένα παιχνίδι αν το χαρτί και το στυλό που τους δίνονταν έβγαιναν μέσα από έναν χαρτοφύλακα σε σχέση με ένα σακίδιο.

Εκ των υστέρων κανείς δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι αυτό είχε επηρεάσει τη συμπεριφορά τους.

Αποφασίστε εγκαίρως.

Αν αυτές οι ιδέες σάς φαίνονται ανησυχητικές, ίσως εμπεριέχουν και μια καλή πλευρά, επισημαίνει ο Απ Νταϊκστερχόις του Πανεπιστημίου Radboud στο Ναϊμέγκεν της Ολλανδίας.

Η ικανότητά μας να επεξεργαζόμαστε ασυνείδητα πληροφορίες μπορεί να μας βοηθάει στο να λαμβάνουμε αποφάσεις.

Σε μια μελέτη του κ. Νταϊκστερχόις, για παράδειγμα, ζητήθηκε από τους εθελοντές να διαλέξουν ένα διαμέρισμα με βάση μία από τις εξής τρεις μεθόδους:

Να λάβουν μια απόφαση αμέσως, να εξετάσουν τα υπέρ και τα κατά για λίγα λεπτά ή να σκεφθούν ένα άσχετο πρόβλημα ώστε να αποσπαστούν και να μη σκέπτονται συνειδητά τα διαμερίσματα.

Οι εθελοντές διάλεξαν το αντικειμενικά καλύτερο διαμέρισμα  όταν η επιλογή τους έγινε με τη μέθοδο της απόσπασης.

Ο κ. Νταϊκστερχόις πιστεύει ότι αυτό συνέβη επειδή ασυνείδητα εξέταζαν την απόφαση ενώ η συνειδητή σκέψη τους βρισκόταν αλλού.

Ορισμένα από αυτά τα ευρήματα πρόσφατα αμφισβητήθηκαν καθώς άλλοι επιστήμονες δεν κατόρθωσαν να τα επαναλάβουν.

Παρ’ όλα αυτά, η δύναμη του ασυνειδήτου συγκεντρώνει όλο και περισσότερο την προσοχή.

Ο κ. Νταϊκστερχόις θεωρεί ότι η ασυνείδητη σκέψη μπορεί επίσης να εξηγήσει αυτές τις στιγμές του «εύρηκα!»

Όταν η απάντηση σε ένα πρόβλημα μοιάζει να έρχεται από το πουθενά, όπως και εκείνες στις οποίες ενώ ψάχνουμε μια λέξη τελικά αυτή έρχεται στο μυαλό μας μόνο αφού σταματήσουμε να προσπαθούμε.

«Σε κάθε είδους αποφάσεις δεν έχουμε ποτέ αντίληψη όλων των παραγόντων που μπορούν να τις επηρεάσουν» λέει ο κ. Χέινς.

Caroline Williams

«Αλλες» καταστάσεις.

Εκτός ελέγχου.

Στην ταινία της δεκαετίας του 1960 «S.O.S.

Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» («Dr Strangelove») ο πρωταγωνιστής είχε μια παράξενη πάθηση.

Το δεξί χέρι του φαινόταν να επιμένει να κάνει το δικό του.

Η πάθηση αυτή υπάρχει στ’ αλήθεια, αν και είναι υπερβολικά σπάνια.

Οι άνθρωποι με το σύνδρομο του άναρχου χεριού, όπως ονομάζεται, ανακαλύπτουν ότι το πάσχον μέλος ξαφνικά απλώνει και πιάνει πράγματα τα οποία οι ίδιοι δεν θέλουν να πιάσουν.

Προσπαθούν να το περιορίσουν με το άλλο χέρι τους και, αν αυτό δεν έχει αποτέλεσμα, «μερικές φορές έρχονται στο χειρουργείο με το χέρι δεμένο» λέει ο Σέρτζιο ντέλα Σάλα, νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου στη Βρετανία, ο οποίος μελετά τη συγκεκριμένη πάθηση.

Η αιτία είναι ο τραυματισμός στον εγκέφαλο, συνήθως σε μια περιοχή η οποία είναι γνωστή ως συμπληρωματική κινητική περιοχή.

Ερευνες σε πιθήκους έχουν δείξει ότι μια άλλη περιοχή του εγκεφάλου, ο προκινητικός φλοιός, προκαλεί ορισμένες από τις ενέργειές μας ασυνείδητα, ως αντίδραση σε πράγματα που βλέπουμε γύρω μας.

 Η συμπληρωματική κινητική περιοχή στη συνέχεια παρεμβαίνει για να επιτρέψει την κίνηση ή να τη σταματήσει, η βλάβη στη συγκεκριμένη περιοχή όμως μπορεί να καταλύσει αυτόν τον έλεγχο – εξ ου το άναρχο χέρι που ενεργεί σε κάθε οπτικό ερέθισμα.

Πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν την ατυχία να έχουν υποστεί βλάβη στη συμπληρωματική κινητική περιοχή και στα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα και τα δύο χέρια τους να ενεργούν εκτός ελέγχου.

Αυτοί βρίσκονται στο έλεος των περιβαλλοντικών παραγόντων που πυροδοτούν την κίνησή τους, λέει ο κ. Ντέλα Σάλα.

Το σύστημα αυτό ακούγεται σαν το εντελώς αντίθετο της ελεύθερης βούλησης – ο κ. Ντέλα Σάλα το αποκαλεί «ελεύθερο “δεν θέλω”».

Τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι, αν και αισθανόμαστε πως οι ενέργειές μας βρίσκονται πάντα υπό τον συνειδητό έλεγχό μας, στην πραγματικότητα υπάρχουν παράλληλα πολλές αποφάσεις που λαμβάνονται ασυνείδητα.

Αν αυτό σάς φαίνεται απίθανο, σας έχει τύχει ποτέ να πηγαίνετε κάπου με το αυτοκίνητο μια μέρα που έχετε άδεια και να ανακαλύψετε ότι πήρατε τον δρόμο για τη δουλειά σας τη στιγμή που φθάσατε σε ένα κοινό σημείο της διαδρομής;

Αυτός είναι ο προκινητικός φλοιός σας που αντιδρά επί τόπου σε ένα ερέθισμα από το περιβάλλον.

Clare Wilson

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΚΒΑΝΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ

Η πραγματικότητα που δημιουργούν οι πέντε αισθήσεις.

Μέσα σ΄ αυτήν αισθάνομαι την μουσική,

να συγκλονίζει  το  έσχατο μόριο της ύπαρξής μου.

Σ’ αυτήν την ψεύτικη ύπαρξη χαίρομαι, πονάω, υποφέρω και ελπίζω, πέφτω, σηκώνομαι ξανά.

 Και πάλι απ’ την αρχή, μια νέα ιστορία.

Σ’ αυτήν την περιπέτεια  τέλος δεν είναι.

 Μόνο αέναο ανέβασμα προς τ’ άστρα ΕΊΝΑΙ.

Πως Δημιουργούμε την Πραγματικότητά μας.

Με την βοήθεια των πέντε αισθήσεων  ο άνθρωπος σχηματίζει μια εικόνα του περιβάλλοντος κόσμου.

Η εικόνα αυτή είναι μια προβολή του νου του, ένα ολόγραμμα στον χώρο.

Το ολόγραμμα οφείλεται  στις πληροφορίες των αισθήσεων.

Λόγω όμως των μικροδιαφορών στις πληροφορίες των αισθήσεων από άτομο σε άτομο.

 Οι εικόνες του κόσμου διαφέρουν αισθητά κατά το πλήθος των ανθρώπων στην Γη.

Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι δημιουργούνται μερικά δισεκατομμύρια κόσμοι τόσοι, όσα και οι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη.

 Όλοι δε αυτοί οι κόσμοι αντιστοιχούν στο πλήθος των ανθρώπων του πλανήτη, που αν εκλείψουν  οι άνθρωποι εκλείπουν και οι κόσμοι.

Αντικειμενικώς αντικειμενική πραγματικότητα δηλαδή δεν υπάρχει.

 Τα πάντα είναι υποκειμενικά.

Το σύμπαν ολόκληρο είναι εσωσυμπαντικό.

Η Φυσική ήταν αρχικά κλάδος της φιλοσοφίας, απ’ αυτήν αποσπάσθηκε λόγω του ότι, ασχολήθηκε με ειδικά θέματα.

 Τώρα όμως επανέρχεται θριαμβευτικά στην μητέρα Φιλοσοφία μέσω ενός νέου κλάδου αυτής την Κβαντομηχανική.

Η Φυσική δια της κβαντομηχανικής φτάνει στην μεγαλύτερη αλήθεια  που μόνο η Φιλοσοφία μπορούσε να πλησιάσει μέχρι τώρα.

Με ένα πρόσθετο ιδίωμα από την πλευρά της Κβαντομηχανικής.

Ότι ενώ η Φιλοσοφία απαιτεί τον καθαρό λόγο και την διαίσθηση, για την εμπέδωση των εννοιών, η κβαντομηχανική καταφέρνει το ίδιο αποτέλεσμα με την γνωστή μέθοδο της Φυσικής την σύμπτωση θεωρίας και πειραματικής  απόδειξης.

Για την τελική βίωση της μεγάλης αλήθειας είναι γεγονός, ότι απαιτείται και η διαίσθηση.

Η αλήθεια αυτή είναι:

Η ΕΝΌΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΆΝΤΩΝ

Όμως για να γίνει η αλήθεια αυτή κτήμα  και γνώση στον άνθρωπο, πρέπει να βιωθεί.

Προς τούτο υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος και απαιτείται ειδική άσκηση.

Απαιτείται αυτοσυγκέντρωση μαζί με υπαρξιακή αγωνία και διερώτηση, να ρωτάς δηλαδή με ένταση τον εαυτό σου.

Τι είναι όλα αυτά που βλέπω γύρω μου και ποιος είμαι εγώ, που ρωτάω.

Αν η ερώτησή σου είναι αρκετά ειλικρινής κάποια στιγμή θα σου δοθεί η απάντηση.

Δίνονται μερικές απλοποιημένες γνώσεις από την κυματική Φυσική.

Στη συνέχεια επιχειρείται να δοθεί με βάση τις συχνότητες ταλάντωσης της μητέρας Γης και και ολοκλήρου του σύμπαντος κατ’ ακολουθίαν, σε σχέση με τον εγκέφαλο του ανθρώπου.

Αποτέλεσμα αυτού θα είναι η πνευματική άνοδός του, λόγω συνειδησιακής μετάβασης σε ανώτερα επίπεδα.

Πιο κοντά δηλαδή στην θεϊκή  Φύση του Ανθρώπου.

Ας το ελπίσουμε, τίποτα δεν αποκλείεται!

Σκέφτομαι τώρα, μήπως η Φύση έχει προβλέψει για τον άνθρωπο, τέτοια διαμόρφωση των αισθήσεών του, ώστε  να αναγκαστεί να γίνει κοινωνός μιας άλλης μεγάλης αλήθειας.

Του δείχνει δηλαδή ποιον δρόμο οφείλει να περπατήσει για να κερδίσει την Αθανασία.

Μήπως θέλει να του αποκαλυφθεί ότι δεν υπάρχει χρόνος και ότι τα πάντα επιτελούνται στο απόλυτο Τώρα.

Το απόλυτο Τώρα είναι η μοναδική πύλη προς την Αιωνιότητα.

Είναι γεγονός, ότι τις πιο πολλές αλήθειες που διαπιστώνονται σήμερα, προέρχονται από τους αρχαίους Έλληνες, ένας εξ αυτών είναι ο Ηράκλειτος.

Αναφέρω τώρα σε μετάφραση μια περίφημη φράση του Ηρακλείτου:

Αυτόν τον Κόσμο, που περιλαμβάνει ολόκληρο το σύμπαν, δεν τον έφτιαξε κανένας θεός ούτε άνθρωπος, αλλά ήταν, είναι και θα είναι στο διηνεκές, μια φωτιά που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο.

 Ο σοφός Ηράκλειτος διαβλέπει την μοναδική αλήθεια.

Μας λέει δηλαδή “διορθώστε αρκετά τα πιστεύω σας, για την φύση των πραγμάτων και φαινομένων”.

Εκείνο που  υπάρχει μόνο είναι η ΕΝΈΡΓΕΙΑ και οι μετατροπές της σε μορφές και γεγονότα.

Δηλαδή προτρέπει τους ανθρώπους να μην επιχειρούν να δώσουν επιστημονική θεμελίωση της δημιουργίας του κόσμου.

Αυτός ο κόσμος είναι ένα Θαύμα, που η μελέτη της λειτουργίας του και μόνο, αλλά όχι της προέλευσής του, θα αποτελέσει βαθιά γνώση της αλήθειας.

Μα γιατί να μην αναζητήσουμε την προέλευσή του;

Γιατί απλούστατα η προέλευση αυτού του κόσμου οφείλεται αποκλειστικά  σε Σένα.

Ω! ΆΝΘΡΩΠΕ, χώνεψε το  επί τέλους, ότι η ύπαρξη αυτού του κόσμου οφείλεται στο γεγονός, ότι είσαι ο μοναδικός  παρατηρητής του, σύμφωνα με τις τελευταίες διαπιστώσεις της θεωρίας των κβάντα.

 Η ύπαρξή του οφείλεται  σε Σένα.

Δεν υπάρχει άλλος παρατηρητής, είσαι ο μοναδικός μάρτυρας της ύπαρξης του κόσμου, συνεπώς είσαι και ο μόνος αρμόδιος να ερμηνεύσεις την λειτουργία του.

 Εδώ που τα λέμε η μέχρι τώρα η εξέλιξη  όλων των επιστημών, δείχνει ότι βρίσκεσαι σε καλό δρόμο.

Επιχειρείται να δοθεί μια επιστημονικά θεμελιωμένη απόδειξη για την συνείδηση του ανθρώπου.

Η επιτυχία ή μη εναπόκειται στον αναγνώστη του κειμένου, που με το υπόβαθρο των γνώσεών του σε θέματα Φυσικής θα μπορέσει να κρίνει πόσο η απόδειξη αυτή είναι ικανοποιητική ή όχι.

Η απόδειξη αυτή στηρίζεται στα εξής σημεία:

Επιβεβαίωση της ενότητας των πάντωνΑπόρριψη της αντικειμενικής πραγματικότητας.3) Εισαγωγή της υποκειμενικής πραγματικότητας του καθ’ ενός από μας.

4) Δεν υπάρχει αντικειμενικώς αντικειμενική πραγματικότητα, παρά μόνο σχέσεις.

5) Τα πάντα είναι ολογράμματα που προκαλούνται από τον εγκέφαλο του καθ’ ενός από μας.

6) Η αίσθηση του κόσμου είναι καθαρά υποκειμενική.

7) Το μόνο που υπάρχει, είναι ενέργεια η οποία από υψηλή συχνότητα (πνευματική) συμπυκνώνεται και γίνεται ύλη.

Το μεγαλύτερο γεγονός για το οποίο γίνεται συζήτηση είναι ένας άλλος τρόπος σκέψης.

Αυτός ο άλλος τρόπος  σκέψης αναφέρεται σ’ αυτό που αποκαλούμε πρόσωπο, εαυτό, την ύπαρξη του “εγώ

Η πυρηνική Φυσική αναλαμβάνει μια αντιληπτική επιχείρηση και όχι αναζήτηση των πρώτων αρχών.

Είναι δηλαδή σαν το πυροβολικό που βομβαρδίζει ένα λόφο, αλλά χρειάζεται να πάει το πεζικό εκεί, για να θεωρηθεί ότι ο λόφος έχει καταληφθεί.

Έτσι και εδώ η νοητική επεξεργασία της έρευνας αναλαμβάνεται από την επιστήμη, αν όμως δεν υπάρξει βίωμα, δεν μπορεί να θεωρηθεί γνώση, δεν υπάρχει γνώση.

Μ’ άλλα λόγια η γνώση της αλήθειας είναι μόνο εμπειρική και τότε είναι αληθινή.

Συνοπτικά.

α) ΌΛΟΙ  ΕΊΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΣΥΝΕΊΔΗΣΗ Η ΌΠΟΙΑ

ΒΙΏΝΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΤΗΣ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΆ.

β) ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΘΑΝΑΤΟΣ.

γ) Η ΖΩΉ ΕΊΝΑΙ ΜΌΝΟ ΈΝΑ ΌΝΕΙΡΟ.

δ) ΕΜΕΙΣ  ΕΊΜΑΣΤΕ Η ΦΑΝΤΑΣΊΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΎ ΜΑΣ.

Συμπέρασμα

Πριν 2400 χρόνια, όπως φαίνεται στα παρακάτω λόγια των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων.

Αυτά ειπώθηκαν από τους Έλληνες και αποτελούν διαχρονική αλήθεια όπως φαίνεται σήμερα υπό το φως της κβαντικής Φυσικής.

Ηράκλειτος

Αυτό που βλέπουμε στο ξύπνιο μας είναι θάνατος κι’ αυτό που βλέπουμε στον ύπνο ζωή.

Πλάτων

Ότι υπάρχει εδώ και γίνεται αντιληπτό σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι σκιές και είδωλα από τα αντίστοιχά των στον κόσμο των ιδεών.

Παρμενίδης

Ο κόσμος των αισθήσεων είναι μια ψευδαίσθηση.

Einstein

Η Ζωή και Θάνατος συγχωνεύονται και δεν υπάρχει καμία εξέλιξη ούτε προορισμός, μόνο το ΕΊΝΑΙ.

 nirav37.blogspot.gr

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΟΡΦΙΚΟΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Tαυτόχρονη ταυτιζόμενη κατάβαση στον Άδη και υπέρβαση/άνοδος στα άλση των Ελικωνίδων Μουσών, ή όπως λέγει ο θείος Ορφέας:

 “Διπλώσου ως το βάθος του εαυτού σου, για να υψωθείς στην Αρχή των πραγμάτων, στην Μεγάλη Τριάδα, που ακτινοβολεί μέσα στον Αιθέρα” :

Αλλωστε  (κατά τον Ορφέα)  “μονὰς μὲν ὁ αἰθὴρ, δυὰς δὲ τὸ χάος, τριὰς δὲ τὸ ᾠὸν (τέλειον γάρ ἐστι), τετρὰς δὲ ὁ Φάνης“!

Κυρίως όμως γιατί, συμφώνως με τον Πρόκλο «Εις τον Τίμαιον Πλάτωνος, 3.208.30 – 3.209.14», «Πατήρ είναι ο Αιθέρας, ο μεν πρώτος από του Ενός προελθών·

Πατήρ-Ποιητής είναι ο κατά υπόδειγμα Θεός, «τον οποίο πρωτόγονον (=πρωτογέννητο) Φάνητα αποκαλούν οι μακάριοι Θεοί» [βλ. Ορφ. Αποσπ. Νο.85].

Ποιητής-Πατήρ είναι ο Ζευς, ο οποίος αποκαλεί τώρα τον εαυτό του «ποιητή και πατέρα των έργων», όπως θα έλεγαν οι Ορφικοί·

Ποιητής μόνο είναι ο αίτιος της μεριστής δημιουργίας, όπως θα έλεγαν οι ίδιοι, δηλαδή ο Διόνυσος.

Στον Πατέρα, λοιπόν, μόνο υπάγονται όλα τα νοητά, όλα τα νοερά, τα υπερκόσμια και τα εγκόσμια· τέλος, μόνο τα εγκόσμια.

Και όλα αυτά μας τα δίδαξε η διδασκαλία του Ορφέως·

διότι ανάλογα με την ιδιότητα από τους τέσσερις έχει υπαχθεί ένα πλήθος Θεών».

πηγή: eleysis69

Η ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ

Η αφύπνιση της Ψυχής μας

Όπως γνωρίζουμε, σύμφωνα με την Ελληνική Κοσμοθεωρία υπάρχει άμεση σύνδεση του Μακρόκοσμου ή του Σύμπαντος και του Μικρόκοσμου ή του Ανθρώπου.

Δηλαδή της Φύσης του Σύμπαντος και της Φύσης του Ανθρώπου.

Όλες οι προσπάθειες των επιστημών και κυρίως της ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ έχουν σαν βασικό τους στόχο  να ανακαλύψουν και να κατανοήσουν την λειτουργία αυτών των φυσικών νόμηων.

Πρόκειται βεβαίως για μία εργασία εξαιρετικά δύσκολη και επίπονη, κατά την οποία ένας Άνθρωπος που θα ήθελε να αποκτήσει κάποια ασφαλή συμπεράσματα θα πρέπει,  χωρίς ίχνος αμφιβολίας, να αφιερώσει ολόκληρη την ζωή του.

Ο λόγος είναι διότι αυτά τα πολύτιμα μυστικά που θα μας επιτρέψουν να γνωρίσουμε την πραγματική φύση του εαυτού μας είναι πολύ καλά κρυμμένα.

Αυτήν την θεμελιώδη Αλήθεια την γνωρίζει πολύ καλά και ο Ηράκλειτος, ο «σκοτεινός» Φιλόσοφος, ο οποίος μέσα από τα βάθη των αιώνων μας αποκαλύπτει ότι:

«ΦΥΣΙΣ ΚΡΥΠΤΕΣΘΑΙ ΦΙΛΕΙ»

Δηλαδή, ότι το βασικό χαρακτηριστικό της Φύσης του Σύμπαντος αλλά και του Ανθρώπου είναι ότι του αρέσει να κρύβει πολύ καλά τα πολύτιμα μυστικά του που αφορούν στην σύσταση της εσωτερικής του Φύσης.

Αυτός είναι και ο λόγος που αν και οι Άνθρωποι ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν τα μυστικά της, επιστρατεύοντας πολλές φορές όλα τα μέσα που διαθέτουν, η Φύση τελικά ΔΕΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΠΟΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ, έτσι ώστε να μην μπορούμε να γνωρίζουμε την ολοκληρωμένη ΑΛΗΘΕΙΑ σύμφωνα με την οποία λειτουργούν οι Νόμοι τόσο του Σύμπαντος όσο και του Ανθρώπου.

Η Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία όμως, διαθέτει την λύση και γι αυτό το θεμελιώδες  πρόβλημα.

Ο ίδιος ο Αριστοτέλης στο βιβλίο του «Μετά τα Φυσικά» μας διευκρινίζει ότι ο λόγος της αποτυχίας μας ως προς το θέμα της ανακάλυψης και κατανόησης αυτής της κρυμμένης Συμπαντικής Αλήθειας, είναι ότι όλοι ανεξαιρέτως οι ερευνητές που ενδιαφέρονται για αυτά τα πράγματα, από τον πιο απλό Άνθρωπο, μέχρι τον πιο μεγάλο επιστήμονα, κάνουν διαπράττουν ένα βασικό λάθος.

Λαμβάνουν υπόψη τους την «Ονομαζομένη Σοφία» αυτό δηλαδή που πιστεύουν ότι είναι σωστό, και όχι την πραγματικά αληθινή Σοφία, την «Σοφία Ορθή» την οποία και δεν γνωρίζουν διότι πολύ απλά δεν την έχουν ακόμα ανακαλύψει!

Ο κατεξοχήν Φιλόσοφος που συνειδητοποίησε αυτήν την κατάσταση για την οποία μας μιλάει ο Ηράκλειτος και αναζήτησε μια δυναμική και αποτελεσματική λύση ήταν αναμφισβήτητα ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ.

Όλοι μας γνωρίζουμε ότι ο Σωκράτης στην προσπάθειά του να  ΑΝΑΓΚΑΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ  να αποκαλυφθεί, επινόησε και εφάρμοσε με μεγάλη επιτυχία την μέθοδο της ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ, γνωστή και ως Μαιευτική Μέθοδο.

Αυτήν την πραγματικά θεία και υπέροχη τέχνη, η οποία αποσκοπούσε σε μία πρωτοφανή δυνατότητα, για τα μέχρι τότε ανθρώπινα δεδομένα:

Να «Γεννήσει» στην Ψυχή του Ανθρώπου εκείνου που θα αποφασίσει να ασχοληθεί με αυτά τα Φιλοσοφικά θέματα,  τον ΘΕΙΟ ΣΠΟΡΟ, η καλλιέργεια  του οποίου θα οδηγήσει στον Καρπό της αποκάλυψης «ΣΟΦΙΑΣ ΟΡΘΗΣ».

Έτσι όταν ο καρπός αυτός ωριμάσει, θα ΑΝΑΓΚΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ να σταματήσει να κρύβεται μέσα στο περίβλημά της και θα αποκαλυφθεί με όλο της το Κάλλος και την Παντοδυναμία!

Μόνο τότε, αυτός ο Άνθρωπος μπορεί να «σταθεί στα πόδια του», όπως ακριβώς ένα μωρό που όσο μεγαλώνει αρχίζει σταδιακά να μαθαίνει να περπατάει, στην αρχή με την βοήθεια της Μητέρας του και στην συνέχεια χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τις δικές του δυνάμεις.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι στον αποσυμβολισμό τα ΠΟΔΙΑ σχετίζονται πάντοτε με την ΨΥΧΗ.

Το ΒΡΕΦΟΣ που φέρνει στη ζωή η Μαιευτική Μέθοδος, είναι η βρεφική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ανεξέλικτη Ψυχή μας.

 Επομένως ο Άνθρωπος αυτός που καταφέρνει να σταθεί ΟΡΘΙΟΣ και να αρχίσει να περπατάει με τις δικές του δυνάμεις, είναι ο Άνθρωπος αυτός που έχει καταφέρει να ΑΦΥΠΝΙΣΕΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ ΤΙΣ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΨΥΧΙΚΕΣ ΤΟΥ ΔΥΝΑΜΕΙΣ.

Πόσο εύκολο είναι όμως να σταθούμε όρθιοι στα πόδια μας και να καταφέρουμε  να ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ; 

Θα πρέπει λοιπόν να έχουμε κατανοήσει ότι η Μέθοδος της Σωκρατικής Διαλεκτικής, περιστρέφεται γύρω από την ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ μας, από τον Ύπνο που αφορά στην ΥΠΟΘΕΤΙΚΗ πανσοφία της, αλλά και της Δοκησισοφίας και της Επανάπαυσης, στην οποία συνήθως βρισκόμαστε, πιστεύοντας ότι στην ζωή μας «όλα πάνε καλά!»

Είναι όμως πραγματικά έτσι;

Οι Νεοπλατωνικοί Φιλόσοφοι, μας παραδίδουν, μία εξαιρετικά σημαντική πληροφορία.

Μας περιγράφουν τις ΚΥΡΙΕΣ ΨΥΧΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ, τα στάδια δηλαδή από τα οποία οφείλει να περάσει κάθε Ψυχή κατά την διάρκεια της πορείας της προς την Πνευματική της εξέλιξη που ισοδυναμούν με την ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.

Ο Νεοπλατωνικός Πρόκλος, στα σχόλιά του στον «Κρατύλο» του Πλάτωνα, μας αποκαλύπτει ότι ένας Άνθρωπος, μπορεί να βρίσκεται σε ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ:

ΝΑ ΓΙΓΝΩΣΚΕΙ ή ΝΑ ΜΗ ΓΙΓΝΩΣΚΕΙ

Με άλλα λόγια ένας Άνθρωπος μπορεί να ΓΝΩΡΙΖΕΙ την πραγματική αλήθεια ή μπορεί να ΜΗΝ την ΓΝΩΡΙΖΕΙ.

Μπορεί δηλαδή, να καταλαβαίνει ή όχι αυτά που συμβαίνουν γύρω του, να έχει ή να μην έχει την συναίσθηση της πραγματικότητας, ή ακόμη και την συναίσθηση αυτού του ίδιου του τού Εαυτού.

Αυτές οι δύο ΑΚΡΑΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ χωρίζονται σε πέντε συγκεκριμένα εξελικτικά ΣΤΑΔΙΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ.

Τα στάδια αυτά είναι:

1. Η διπλή Άγνοια.

2. Η απλή Άγνοια

3. Η Έφεση

4. Η Ζήτηση

5. Η Εύρεση

Διαπιστώνουμε ότι η αρχική κατάσταση του «μη γιγνώσκειν», η κατάσταση δηλαδή της ΑΓΝΟΙΑΣ, θεωρείται τόσο σοβαρή, ώστε καταλαμβάνει και τα δύο αρχικά στάδια.

Δηλαδή αυτό που μας διδάσκει ο Πρόκλος είναι ότι υπάρχει αφ’ ενός μεν η κατάσταση της ΑΠΛΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ, στην οποία βρισκόμαστε όταν δεν γνωρίζουμε κάτι, υπάρχει όμως αφετέρου και μία δεύτερη, δυστυχώς πολύ σοβαρότερη κατάσταση – την οποία σπανίως αντιλαμβανόμαστε – και η οποία ονομάζεται ΔΙΠΛΗ ΑΓΝΟΙΑ.

Αυτή η Διπλή Άγνοια θεωρείται ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ, διότι σ’ αυτήν βρισκόμαστε όταν, ενώ δεν γνωρίζουμε κάτι, δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι δεν το γνωρίζουμε!

Η Διπλή Άγνοια περιγράφει την πολύ άσχημη ψυχική κατάσταση την οποία βιώνουμε ενώ είμαστε πλήρως πεπεισμένοι ότι αυτό το οποίο εμείς κάνουμε είναι το σωστό, ενώ στην πραγματικότητα οι απόψεις μας είναι εντελώς λανθασμένες!

ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ!

Ο λόγος για τον οποίο η κατάσταση αυτή θεωρείται επικίνδυνη, είναι διότι, όχι μόνο δεν προσπαθούμε να διορθώσουμε τον εαυτό μας, όπως θα έπρεπε να κάνουμε σύμφωνα με την λογική, αλλά αντιθέτως δίνουμε συμβουλές στους άλλους (οι οποίες είναι φυσικά λανθασμένες) και προοδευτικά γινόμαστε Δοκησίσοφοι.

Πιστεύουμε δηλαδή ότι εμείς γνωρίζουμε τα πάντα και είμαστε Σοφοί.

Στην πραγματικότητα όμως δεν έχουμε κατανοήσει παρά ελάχιστα πράγματα, όσον αφορά την αληθινή μας φύση– άσχετα με τους τίτλους των σπουδών μας – και είμαστε απολύτως παραπλανημένοι.

Του Γιώργου Χαραλαμπίδη

 πηγή: astrology.gr

Broks Paul

«Η ψυχή μου είναι μια κρυμμένη ορχήστρα… Το μόνο που ακούω είναι η μουσική» (Φερνάντο Πεσόα)

Τι είναι συνείδηση;

Λεπτομέρεια από το έργο του Γκούσταβ Κλιμτ Οι τρεις ηλικίες της γυναίκας, 1905

«Αυτή την ξεχωριστή ημέρα, τα 121α μου γενέθλια, είναι ωραίο να έχω γύρω μου όσους αγαπώ.

Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι νιώθω γέρος, αλλά στο σώμα, όχι στο μυαλό.

Πο, πο! Αρχισα πάλι να σκέφτομαι με τον παλιό τρόπο: μυαλό και σώμα, πνεύμα και ύλη.

Είμαι αδικαιολόγητος.

Το πνεύμα της μηχανής έχει εξορκιστεί εδώ και καιρό και, να η Σελέστ, η γλυκιά αναβαθμισμένη κόρη μου, η ζωντανή απόδειξη.

Φιλάει το γερασμένο μέτωπό μου.

Χρονολογικά η Σελέστ είναι 90 χρόνων.

Σωματικά είναι μια γενετικά τροποποιημένη γυναίκα 30 ετών.

Ψυχολογικά – ε, στην εποχή μας πρέπει να βλέπουμε με ανοιχτό μυαλό τις ψυχολογικές καταστάσεις.

Ο γονιός όμως ποτέ δεν παύει να ανησυχεί για τα παιδιά του και η αναβάθμιση – η μεταφορά των πληροφοριών από τον παλιό εγκέφαλό της στον νέο – με προβλημάτισε, το ομολογώ.

Πάντοτε ένιωθα λιγάκι υπεύθυνος για τη δημοτικότητα που έχει σήμερα η πνευματική μεταβίβαση, συνέβαλα στη δημιουργία ενός κλίματος αποδοχής.

Συγχωρήστε μου τις αναπολήσεις».

Το 2005 ο εφευρέτης και φουτουριστής Ρέι Κούρτσβαϊλ είχε προβλέψει ότι ο εγκέφαλος θα είχε πλήρως «τροποποιηθεί αντίστροφα» ως τα μέσα της δεκαετίας του 2020, και θα είχαμε μηχανολογικό εξοπλισμό και λογισμικά για την εφαρμογή της ανθρώπινης νοημοσύνης σε ένα μη βιολογικό υπόστρωμα.

 Δεν είχε πέσει πολύ έξω και η «συνειδητότητα» κατέληξε να γίνει κάτι ξεπερασμένο σαν το «φλογιστόν», τη θεωρητική ουσία που οι επιστήμονες κάποτε είχαν χρησιμοποιήσει για να εξηγήσουν τη φωτιά.

 Είναι παράξενο που κάποτε νομίζαμε ότι αυτό το πρόβλημα είναι δύσκολο.

Οταν ωστόσο οι νευροεπιστήμονες στο γύρισμα της νέας χιλιετίας έβλεπαν μαγεμένοι τα φωτεινά σχήματα που αναδύονταν από τις υψηλής ευκρίνειας εγκεφαλικές τομογραφίες τους προβληματίζονταν από ένα ερώτημα:

Ποιος βρισκόταν πίσω από όλα αυτά;

 Πώς ο εγκέφαλος, με τις τόσο διαφορετικές και κατανεμημένες λειτουργίες του, έφθανε σε μια ενιαία αίσθηση ταυτότητας;

 Η «ψυχή» δεν περιλαμβάνεται στο λεξικό της νευροεπιστήμης, τι συμβαίνει όμως με τον εγκόσμιο εξάδελφό της, τον «εαυτό»;

 Μπορούσαμε να μιλάμε για τον εγκέφαλο ενός προσώπου χωρίς, τελικά, να μιλάμε για το συγκεκριμένο πρόσωπο;

Ηταν ο εαυτός απλώς το άθροισμα των εγκεφαλικών τμημάτων του;

Η ψευδαίσθηση του πνεύματος της μηχανής – το φυσικό ένστικτο ότι κάπου μέσα στις σκιές του εγκεφάλου κρύβεται ένα «εγώ» παρατηρητής, το οποίο ζει τις εμπειρίες, σκέφτεται τις σκέψεις και ελέγχει τις πράξεις – ήταν ακαταμάχητη.

Αυτό ήταν ωστόσο δύσκολο να συμφιλιωθεί με τα υλικά γεγονότα και ήταν εύκολο να δει κανείς ότι οι νοητικές λειτουργίες στις οποίες βασιζόταν η αίσθηση του εαυτού – τα αισθήματα, οι σκέψεις, οι αναμνήσεις – ήταν διασκορπισμένες σε όλον τον εγκέφαλο.

 Δεν υπήρχε ένα σημείο συναρμολόγησης από το οποίο μια ψυχή-πιλότος παρακολουθούσε τους κύκλους των εμπειριών και κινούσε τους μοχλούς της δράσης.

Ημασταν – από τη νευροφυσιολογική άποψη – παντού.

Και, από την άλλη πλευρά, ποιος νομίζαμε ότι κινούσε τους μοχλούς στο μυαλό της ψυχής-πιλότου;

Αν βρίσκαμε ένα πνεύμα μέσα στη μηχανή, θα έπρεπε να αρχίσουμε να ψάχνουμε και για τη μηχανή μέσα στο πνεύμα.

Η πίστη σε μια εσώτερη υπόσταση, ή κεντρικό πυρήνα, ή προσωπικότητα, λεγόταν «θεωρία τού εγώ».

Η εναλλακτική «θεωρία των δεσμών» είχε περισσότερο νόημα από τη νευρολογική άποψη, αλλά πρόσβαλλε τις βαθύτερες διαισθήσεις μας.

Τόσο το χειρότερο, σκέφτηκα.

Θα πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τα γεγονότα.

 Ο φιλόσοφος Ντέρεκ Πάρφιτ το έθεσε ξεκάθαρα:

Δεν είμαστε αυτό που πιστεύουμε ότι είμαστε.

 Οι ενέργειες και οι εμπειρίες συνδέονται αλλά δεν έχουν ιδιοκτήτη.

Η ανθρώπινη ζωή συνίσταται σε μια μακρά σειρά – ή δέσμη – μπερδεμένων νοητικών καταστάσεων που απλώνονται σαν ζιζάνια στις μέρες και στα χρόνια, χωρίς όμως να έχουν κάποιον (ή κάτι) στο κέντρο τους.

Ο εγκέφαλος ενεργεί, σκέφτεται, έχει συγκεκριμένες εμπειρίες και αυτό είναι όλο.

Δεν υπάρχει κάτι βαθύτερο στο να είναι κανείς ένα πρόσωπο.

Το μαγικό υφάδι του εγκεφάλου δεν χρειάζεται απαραίτητα μιαν υφάντρα.

Ο Πέρφιτ επινόησε ένα περιώνυμο νοητικό πείραμα.

Φανταστείτε ότι ταξιδεύετε κάπου με τηλεμεταφορά.

 Ενας ειδικός τομογράφος καταγράφει την κατάσταση κάθε κυττάρου στον εγκέφαλο και στο σώμα σας και κωδικοποιεί ψηφιακά τις πληροφορίες για τη ραδιομεταβίβαση.

Το σώμα σας καταστρέφεται κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αλλά ανασυντίθεται μόλις τα σήματα λαμβάνονται και αποκωδικοποιούνται στον προορισμό σας.

«Φθάνετε» ακριβώς στην ίδια κατάσταση στην οποία «φύγατε», με ακριβώς ίδιο σώμα, εγκέφαλο και δομές νοητικής δραστηριότητας.

Οι αναμνήσεις, οι πεποιθήσεις, τα σχέδια, οι ικανότητες και τα συναισθήματά σας είναι απολύτως ανέπαφα και πηγαίνετε όπου έχετε να πάτε νιώθοντας ότι τίποτε σε εσάς δεν έχει αλλάξει.

Είναι σαν να ξυπνάτε από έναν ύπνο χωρίς όνειρα και να συνεχίζετε τη μέρα σας.

Αν νιώθετε άνετα με αυτό το σενάριο, τότε θα πρέπει να νιώθετε άνετα και με τη θεωρία των δεσμών.

Καταλαβαίνετε ότι ο παρατηρητής «εγώ» δεν είναι παρά δίκτυα ενέργειας και πληροφοριών τα οποία μπορούν να διακοπούν και να ανασυσταθούν χωρίς να καταστραφεί ο εαυτός – επειδή δεν υπάρχει εαυτός για να καταστραφεί.

Ολα βρίσκονται στα δίκτυα.

Αν, από την άλλη πλευρά, πιστεύετε ότι κάποιο ουσιώδες «εσείς» θα χαθεί σε αυτή τη διαδικασία, τότε είστε ένας αμετανόητος υπέρμαχος της θεωρίας τού εγώ.

 Πιστεύετε ότι το ανασυντεθειμένο σώμα δεν είστε «εσείς» αλλά ένα απλό αντίγραφό.

Παρ’ ότι το αντίγραφο θα νιώθει βαθιά στα κόκαλά του ότι είναι το ίδιο πρόσωπο που μπήκε μέσα στον τομογράφο στην αρχή του ταξιδιού και οι φίλοι και τα αγαπημένα του πρόσωπα θα συμφωνούν μαζί του, εσείς θα επιμένετε ότι δεν μπορεί να είστε εσείς επειδή το σώμα και ο εγκέφαλός σας καταστράφηκαν.

Εδώ βλέπουμε μια καθαρή αντιστροφή της συμβατικής σκέψης.

Εκείνοι που πιστεύουν σε μια πνευματική υπόσταση ή ψυχή γίνονται ξαφνικά υλιστές, φοβούμενοι την απώλεια του «αρχικού» σώματος.

Εκείνοι, αντίθετα, που δεν πιστεύουν κάτι τέτοιο είναι έτοιμοι να δεχθούν μια ζωή μετά τον σωματικό θάνατο.

Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις εκείνης της εποχής ήταν πολύ ενδιαφέρουσες, αλλά η επιστήμη του εαυτού είχε πιο πρακτικές ανησυχίες.

 Ηταν το ξεκίνημα μιας νέας εποχής στη νευροψυχιατρική.

 Η ιδέα ότι κάποιες μορφές παραφροσύνης ήταν «διαταραχές του εαυτού» επικρατούσε επί περισσότερους από δύο αιώνες, τώρα όμως η έννοια είχε αρχίσει να τελειοποιείται.

 Ο αυτισμός και η σχιζοφρένεια, για παράδειγμα, είχε αποκαλυφθεί ότι ήταν ελαττώματα στα κυκλώματα του εγκεφάλου που ρύθμιζαν την προσωπική συνείδηση.

Αυτά τα δίκτυα ενορχήστρωναν την κοινωνική γνώση, από την ανάλυση της κατεύθυνσης του βλέμματος και την έκφραση του προσώπου ως την αποκρυπτογράφηση των πεποιθήσεων, των στάσεων και των προθέσεων. Διεξάγοντας αυτή τη διαδικασία προσδιόριζαν τη θεμελιώδη μονάδα της κοινωνικής επαφής, το πρόσωπο.

 Οπως ο εγκέφαλος είχε εξελίξει συστήματα για την καθοδήγηση των διαδράσεων με τον φυσικό κόσμο, έτσι – όπως συνειδητοποιήσαμε μάλλον καθυστερημένα – είχε εξελίξει και ειδικούς μηχανισμούς για να επιτρέπει τη διάδραση του «εαυτού» με τον «άλλο».

Η ανακάλυψη των «νευρώνων-καθρεφτών» τη δεκαετία του 1990 ήταν εξαιρετικά σημαντική από αυτή την άποψη.

 Ο Βιλαγιανούρ Σ. Ραματσαντράν, ένας από τους κορυφαίους νευρολόγους της εποχής, τη συνέκρινε με την αποκωδικοποίηση του DNA από τον Κρικ και τον Γουότσον.

Οι νευρώνες-καθρέφτες ενεργοποιούνται όχι μόνον ως αντίδραση σε αυτοπροκαλούμενες συμπεριφορές (όπως το να πιάσει κανείς ένα αντικείμενο) αλλά και ως αντίδραση σε πράξεις που διενεργούνται από άλλα άτομα.

 Ο πόνος και η συναισθηματική συμπεριφορά «καθρεφτίζονται» επίσης.

Το συμπέρασμα – ότι τα μυαλά συνδέονται με νευρολογικές «γέφυρες» – ήταν εντυπωσιακό και οι νευρώνες-καθρέφτες γρήγορα εντάχθηκαν στις θεωρίες της αναπτυξιακής ψυχολογίας και της ηθικής συμπεριφοράς.

Ο εαυτός μπήκε στο εργαστήριο της νευροβιολογίας.

 Εκείνη περίπου την εποχή έγινε εμφανές ότι, αντί για ένα «πνεύμα της μηχανής», τελικά μάλλον είμαστε η σύνθεση δύο φαντασμάτων.

Ο εαυτός της παρούσας στιγμής – ο αποκαλούμενος «ελάχιστος» ή «πυρήνας» – ήταν, όπως είπε ο νευροεπιστήμονας Αντόνιο Νταμάσιο, «μια παροδική οντότητα, η οποία αναδημιουργείται για το καθένα από τα αντικείμενα με τα οποία διαντιδρά ο εγκέφαλος».

Συνδεόταν με εγκεφαλικά συστήματα που σχετίζονταν με τη χαρτογράφηση και τη ρύθμιση των σωματικών καταστάσεων.

Το άλλο φάντασμα ήταν ο «εκτεταμένος» εαυτός:

ένα ενιαίο, συνεχές ον το οποίο ταξίδευε από το παρελθόν το οποίο θυμόταν στο μέλλον το οποίο περίμενε με ένα σύνολο δεξιοτήτων, αποθεμάτων γνώσεων και διαθέσεων ώστε να ενεργεί με συγκεκριμένους τρόπους.

Αυτός ο «αυτοβιογραφικός» εαυτός αναδυόταν από τα δίκτυα της γλώσσας και της μακροπρόθεσμης μνήμης.

Ο Μάικλ Κατζανίγκα, ένας από τους μεγάλους πρωτοπόρους της γνωστικής νευροεπιστήμης, υπέδειξε ένα συγκεκριμένο σύστημα του αριστερού ημισφαιρίου – το αποκάλεσε «ο διερμηνέας» – του οποίου το έργο ήταν να πλέκει ξεχωριστά νήματα εγκεφαλικής λειτουργίας σε μια ενιαία κλωστή υποκειμενικής εμπειρίας.

Λειτουργούσε εντοπίζοντας δίκτυα δραστηριότητας σε διάφορα σημεία του εγκεφάλου και συσχετίζοντάς τα με γεγονότα στον εξωτερικό κόσμο:

Ήταν ένας αφηγητής ιστοριών.

Ο ελάχιστος εαυτός μάς έδινε την αίσθηση του τόπου και των ορίων και την αίσθηση επενέργειας – ότι δηλαδή ασκούμε έλεγχο στις ενέργειές μας.

Τα θεμελιώδη αυτά συστατικά της αυτοσυνείδησης ήταν ωστόσο μάλλον εύθραυστες κατασκευές.

 Διαταραχές της κροταφιαίας και βρεγματικής λειτουργίας του λοβού μπορούσαν να προκαλέσουν σημαντικές μετατοπίσεις της αντίληψης, όπως εξωσωματικές εμπειρίες και αυτοσκοπικές παραισθήσεις (το να βλέπει κανείς το σώμα του σε έναν εξωπροσωπικό χώρο).

 Η βλάβη των μετωπιαίων λοβών μπορούσε να διαταράξει την αίσθηση της επενέργειας, με αποτέλεσμα τα άκρα να γίνονται αυτόβουλα και ανυπάκουα.

Ο εκτεταμένος εαυτός ήταν και αυτός νευρολογικά εύθραυστος.

Μπορούσε να αποσυναρμολογηθεί σταδιακά από την άνοια ή να συντριβεί από την επίθεση κάποιου ιού – η ιστορία του εαυτού διαλυόταν με τη διάλυση της μνήμης.

Αντιστρόφως, ένα βαθύ εγκεφαλικό επεισόδιο ή ένα τραύμα στον μετωπιαίο λοβό μπορούσε να αφήσει ανέπαφη τη μνήμη αλλά να επηρεάσει τους μηχανισμούς των συναισθημάτων και της ιδιοσυγκρασίας.

Η ιστορία συνεχιζόταν, αλλά ο κεντρικός χαρακτήρας είχε αλλάξει σε βαθμό που να μην αναγνωρίζεται.

Μερικές φορές χαλούσε ο ίδιος ο μηχανισμός αφήγησης ιστοριών οδηγώντας στην εξύφανση φανταστικών, ενίοτε φαντασιακών, αυτοβιογραφικών διαστρεβλώσεων.

Οπως το έθεσε ο επιστημονικός αρθρογράφος Τζον Μακ Κρόουν, απέχουμε μόλις μια θρόμβωση σε κάποιο αγγείο από το να γίνουμε κάποιοι άλλοι.

 Η αίσθηση του εαυτού είναι ελάσιμη.

Αυτό ήταν το μήνυμα.

Οι νευρολογικές ασθένειες που επικρατούσαν ακόμη τότε επηρέαζαν την ανθρώπινη φύση με τέτοιου είδους τρόπους και μερικές φορές βλέπαμε ορισμένες ξεκάθαρες αποσυνδέσεις των δύο «εαυτών».

Θυμάμαι μια ασθενή που έπασχε από παροδική επιληπτική αμνησία, με αποτέλεσμα να χάνει κατά διαστήματα την αίσθηση ταυτότητάς της.

 Το περιβάλλον τής φαινόταν ξαφνικά άγνωστο, σύντομα δεν είχε ιδέα για το ποια ήταν, πού βρισκόταν και τι έκανε.

 Περιοριζόταν στον ελάχιστο εαυτό της:

Ένα ρευστό σημείο υποκειμενικής συνείδησης χωρίς ταυτότητα.

Σε άλλες, σπάνιες περιπτώσεις, έβλεπα το αντίθετο:

Τον ελάχιστο εαυτό να διαλύεται και να αφήνει μόνο την ιστορία του εκτεταμένου εαυτού.

Μια ασθενής είχε ισχυρό αίσθημα ταυτότητας και αυτοβιογραφίας, πίστευε όμως ότι είχε πάψει να υπάρχει.

«Είμαι νεκρή;» ρωτούσε.

Επασχε από το σύνδρομο του Κοτάρ, το οποίο οφειλόταν σε μια νευρολογική αποσύνδεση των αισθημάτων και των σκέψεων.

Το να σκέφτεσαι ότι υπάρχεις δεν αρκεί, πρέπει και να το αισθάνεσαι.

«Αισθάνομαι, σκέφτομαι, άρα υπάρχω».

 Μια άλλη ασθενής με σύνδρομο του Κοτάρ πίστευε ότι το μόνο που είχε απομείνει από αυτήν ήταν η φωνή της.

Ολοι έχουμε μια εσωτερική φωνή.

Αυτή συνεχίζει την ιστορία και συντηρεί την ψευδαίσθηση ότι «κάποιος είναι μέσα».

Τα λόγια αυτά όμως, που διαβάζετε αυτή τη στιγμή, τίνος είναι;

Δικά σας ή δικά μου;

 Το νόημα της συγγραφής είναι να συλλάβει τη φωνή που βρίσκεται μέσα στο κεφάλι κάποιου άλλου.

 Αυτό κάνω.

Τα λόγια μου έχουν καταλάβει τα κυκλώματα της γλώσσας του εγκεφάλου σας.

 Εγινα, έστω παροδικά, η εσωτερική φωνή σας.

Δεν σημαίνει αυτό, υπό μιαν έννοια, ότι έγινα εσείς (ή εσείς εγώ):

 Το ερώτημα είναι σοβαρό.

 Το γραπτό κείμενο είναι μια πρωτόγονη αλλά ισχυρή μορφή εικονικής πραγματικότητας.

 Εν αρχή ην ο λόγος.

Και εν τέλει;

Μια απελευθερωτική αλήθεια.

Δεν υπάρχουν ψυχές, μόνο ιστορίες.

Υπήρξα μάρτυρας μιας κοπερνικής επανάστασης του εαυτού.

 Μιας ιστορικής στροφής από την εποχή του εγωμονισμού, όπου όλοι ήμασταν το επίκεντρο του Σύμπαντος (αγαπώντας τον εαυτό μας, μισώντας τον εαυτό μας ή όντας απορροφημένοι στον εαυτό μας), σε μιαν εποχή αυτοδιασποράς, όπου το εγώ θεωρείται περιοριστικό.

Είδα την επιστήμη του εαυτού να μετέχει όλο και περισσότερο στις μεγάλες κοινωνικές και ηθικές αντιπαραθέσεις του αιώνα, από τις παλιές διαφωνίες για την ευθανασία και την ελεύθερη βούληση ως τις διαμάχες για την ενίσχυση του εγκεφάλου, την κυβερνοηθική, και τη σύντηξη, σχάση και αντιμετάθεση των εγκεφάλων.

Αν κάποτε όμως ανησυχούσαμε για την ευθανασία, τώρα αυτό που απασχολεί τους πολιτικούς και τους ειδικούς της ηθικής είναι τα δικαιώματα των έξυπνων, με αυτοσυνείδηση, μηχανών.

Ο άλλοτε χρυσός κανόνας – να φέρεσαι στους άλλους όπως θέλεις να σου φέρονται – βασιζόταν σε μια σταθερή αντίληψη των όρων «εσύ» και «άλλος».

Τώρα δεν είναι τόσο ξεκάθαρο πού τελειώνει το ένα πρόσωπο και πού αρχίζει το άλλο.

 Τα νευρωνικά εμφυτεύματα και οι τεχνολογίες επέκτασης του εγκεφάλου της νανορομποτικής έχουν αυξήσει την ικανότητα επεξεργασίας πληροφοριών του εγκεφάλου κατά δισεκατομμύρια φορές.

Οι βιολογικές μορφές συναισθηματικής ταύτισης (οι παλιοί καλοί νευρώνες-καθρέφτες) έχουν ξεπεραστεί εδώ και καιρό.

Τώρα είναι δυνατόν να μοιράζεσαι τις εμπειρίες των άλλων άμεσα, να είσαι κάποιος άλλος.

Το να βασίζεται κανείς στον βιολογικό εγκέφαλό του φυσικά δεν συνιστάται.

Ποιος θέλει να πεθάνει;

«Και έτσι η Σελέστ, η γλυκιά αναβαθμισμένη κόρη μου, με παίρνει από το χέρι και με οδηγεί στον θάλαμο όπου με περιμένει το δώρο μου.

Βλέπω το γενετικά τροποποιημένο σώμα μου, να κάθεται ακίνητο:

 Το άψυχο σώμα ενός νεαρού άνδρα έτοιμου για την ανάσταση.

 Το κύκλωμα του εγκεφάλου από νανοσωλήνες άνθρακα βρίσκεται σε νάρκη, σύντομα όμως θα κατοικηθεί από το ψηφιακό του πνεύμα.

 Οπως η Σελέστ, διάλεξα τα 30.

 Ηταν μια καλή ηλικία.

Αντίθετα από αυτήν, αντιστάθηκα στον πειρασμό των κοσμητικών επεμβάσεων.

Ετσι όπως είμαι, και αν σας αρέσω.

 Και προτίμησα ένα συντηρητικό επίπεδο αντιμετάθεσης 1, ο καινούργιος εγκέφαλός μου θα λειτουργεί, όπως ο παλιός, σαν ξεχωριστή μονάδα με μη ενισχυμένο λογισμικό.

 Η Σελέστ είναι επίπεδο 3 – ενισχυμένη και συμβατή με τη συνείδηση κυψέλης.

Είναι απόλυτα εμπλεγμένη στον ιστό της συλλογικής συνείδησης – δηλαδή την κυψέλη.

“Πώς είναι; ” τη ρωτάω.

“Ασύλληπτο” λέει, κοροϊδεύοντας με το βλέμμα της τη νοσταλγία μου για τον ανεπαρκή ατομισμό.

Υστερα μου λέει ότι ήρθε η ώρα.

 Κάθομαι στην καρέκλα δίπλα στο πτώμα μου, μακάρι να μην ήταν όλα τόσο τελετουργικά.

“Χρόνια πολλά, μπαμπά”

“Αντίο, Σελέστ”».

Ο κ. Πολ Μπροκς είναι καθηγητής της Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Πλίμουθ της Βρετανίας.

Εγκεφαλικά κύματα και βαθύτερες καταστάσεις συνείδησης

Εγκεφαλικά κύματα Κάθε μέρος του σώματός σας δονείται στο δικό του ρυθμό.

Ο εγκέφαλός σας έχει ένα μοναδικό σύνολο εγκεφαλικών κυμάτων.

Στην νευροεπιστήμη, υπάρχουν πέντε διαφορετικές συχνότητες εγκεφαλικών κυμάτων, δηλαδή οι Beta, οι Alpha, οι Theta, οι Delta και οι λιγότερο γνωστές Gamma.

Το να μάθει κανείς τον έλεγχο του νου στις βαθύτερες συνειδησιακές καταστάσεις του ανοίγει τις πόρτες προς τον κόσμο του υποσυνείδητου, όπου μπορείτε να δημιουργήσετε την πραγματικότητά σας κατά βούληση και με σταθερή ακρίβεια.

Κάθε συχνότητα, μετράται σε κύκλους ανά δευτερόλεπτο (Hz), έχει το δικό του σύνολο των χαρακτηριστικών της, αντιπροσωπεύει ένα συγκεκριμένο επίπεδο της δραστηριότητας του εγκεφάλου και ως εκ τούτου μια μοναδική κατάσταση της συνείδησης.

Βήτα (12- 30 Hz) :

Τα εγκεφαλικά κύματα Βήτα είναι συνδεδεμένα με την συνηθή συνειδητότητα της εγρήγορσης και την υψηλή κατάσταση ετοιμότητας, λογικής και κριτικής σκέψης.

Καθώς πραγματοποιείς τις καθημερινές εργασίες σου χρησιμοποιείς τα Βήτα.

 Ωστόσο, παρόλο που είναι σημαντικά για τις αποτελεσματικές λειτουργίες της καθημερινής ζωής, τα υψηλότερα επίπεδα βήτα, μεταφράζονται σε στρες, άγχος και ανησυχία.

Με την πλειονότητα των ενηλίκων να τελεί τις δραστηριότητες της, ενώ βρίσκεται σε επίπεδα βήτα, κατά το διάστημα στο οποίο είναι ξύπνιοι, δεν υπάρχει αμφιβολία για ποιο λόγο το στρες, αποτελεί ένα από τα σημερινά πιο κοινά προβλήματα υγείας.

Η φωνή των Βήτα είναι η μικρή φλύαρη γκρίνια της εσωτερικευμένης κριτικής σας, η οποία δυναμώνει και γίνεται εντονότερη όσο περίσσοτερο πλησιάζει κανείς προς το εύρος των κυμάτων.

Άλφα (7.5- 12 Hz):

Τα εγκεφαλικά κύματα Άλφα είναι παρόντα στην βαθιά χαλάρωση, με τα μάτια συχνά κλειστά κατά την διάρκεια της ονειροπόλησης.

Η χαλαρή αποσπασμένη συναίσθηση που επιτεύχθηκε κατά την διάρκεια ενός ήπιου διαλογισμού, είναι χαρακτηριστική των Άλφα και είναι η καλύτερη πιθανή για τον προγραμματισμό του νου σας προκειμένου να πετύχεται κάτι.

Τα Άλφα ενισχύουν την φαντασία σας, την οπτικοποίηση, την μνήμη, την μαθησιακή ικανότητα και την συγκέντρωση.

Βρίσκεται στην βάση της συνειδησιακής επαγρύπνησης και είναι η δίοδος για το υποσυνείδητο.

Η ανανεωμένη μέθοδος Silva, του Jose Silva βασίζεται στην δύναμη των Άλφα.

Η φωνή των Άλφα είναι η διορατικότητα σου, η οποία γίνεται καθαρότερη και πιο βαθειά όσο πιο κοντά πλησιάζεις στα 7,5 Ηz.

Θήτα (4- 7.5 Hz) :

Τα εγκεφαλικά κύματα θύτα είναι παρόντα κατά την διάρκει του βαθύ διαλογισμού και του ελαφρύ ύπνου, συμπεριλαμβανομένης κατάστασης ονείρων REM.

Τα Θήτα είναι η η σφαίρα του υποσυνειδήτου.

Επίσης, είναι γνωστό ως η κατάσταση του λυκόφωτος, καθώς είναι κανονικά μόνο στιγμίαια αισθητή είτε όταν περνάς στο στάδιο του ύπνου (από την κατάσταση Άλφα) είτε καθώς ξυπνάς από τον βαθύ ύπνο (δηλαδή την κατάσταση Δέλτα).

Μια αίσθηση βαθειάς πνευματικής σύνδεσης και ένωσης με το Σύμπαν μπορεί να βιωθεί σε κατάσταση Θήτα.

Οι ζωηρές απεικονίσεις, η μεγάλη έμπνευση, η βαθιά δημιουργικότητα, η εξαιρετική διορατικότητα, καθώς και τα πιο βαθιά- εσωτερικά προγράμματα του μυαλού σας είναι όλα σε συχνότητες Θήτα.

Η φωνή των Θήτα είναι η σιωπή.

Δέλτα (0.5- 4Hz):

Η συχνότητα Δέλτα είναι η πιο αργή και είναι παρούσα στον βαθύ, χωρίς όνειρα ύπνο και σε πολύ βαθύ, υπερβατικό διαλογισμό, κατά τον οποίο η συναίσθηση έχει πλήρως αποσπαστεί.

Τα Δέλτα ανήκουν στη σφαίρα του ασυνείδητου.

Αποτελεί την πύλη για τον συμπαντικό νου και το συλλογικό ασυνείδητο, όπου η ίδια πληροφορία που δέχεται κανείς δεν θα μπορούσε να είναι διαθέσιμη στο συνειδητό επίπεδο.

Τα Δέλτα σχετίζονται με τις διαδικασίες της θεραπείας και της αναγέννησης, δείχνοντας το πόσο σημαντικός είναι ο βαθύς ύπνος στην διαδικασία της θεραπείας.

Εγκεφαλικές συχνότητες

Το Άλφα- Θήτα σύνορο, από 7 μέχρι 8 Hz, είναι το καλύτερο εύρος κυμάτων για την οπτικοποίηση, τον προγραμματισμό του νου και την χρήση της δημιουργικής δύναμης του μυαλού.

 Είναι η νοητική κατάσταση κατά την οποία συνειδητά δημιουργείς την πραγματικότητα σου.

Σε αυτήν την συχνότητα του νοητικού ελέγχου έχει επίγνωση του περιβάλλοντα χώρου σου αλλά το σώμα σου βρίσκεται σε βαθιά χαλάρωση.

Για να μάθεις πως να εισέρχεσαι σε αυτο το νοητικό επίπεδο θα πρέπει να μάθεις πρώτα πως να χαλαρώνεις.

Γάμμα (30- 100 Hz):

Το εύρος που ανακαλύφθηκε πιο πρόσφατα είναι το Γάμμα, το οποίο περιλαμβάνει τις πιο γρήγορες συχνότητες σε κλίμακα πάνω από 40 Hz (μερικοί ερευνητές δεν ξεχωρίζουν τα Βήτα από τα Γάμμα κύματα).

 Παρόλο που λίγα είναι γνωστά για αυτήν την νοητική κατάσταση, η βασική έρευνα δείχνει ότι τα κύματα Γάμμα σχετίζονται με ξεσπάσματα διορατικότητας και την υψηλού επιπέδου επεξεργασία πληροφοριών.

Εν ολίγοις, υπάρχουν 5 κύρια εύρη εγκεφαλικών κυμάτων:

Το Βήτα (12-30 Hz) που είναι παρόν κατά την διάρκεια του ξυπνήματος και κορυφώνεται στην διάρκεια στρεσογόνων στιγμών, το Θήτα (4-7,5Hz) εμφανίζεται στο διαλογισμό και στον ελαφρύ ύπνο, και το πιο αργό το Δέλτα (0.5- 4Hz) στον βαθύ ύπνο δίχως όνειρα και στον υπερβατικό διαλογισμό.

Το λιγότερο αναγνωρισμένο Γάμμα είναι και το πιο γρήγορο (άνω των 40Hz) και σχετίζεται με την αιφνίδια αντίληψη.

Το βέλτιστο επίπεδο για εικονοποίηση είναι το σύνορο Άλφα- Θήτα στα 7 με 8 Hz, το οποίο είναι και η πύλη στο υποσυνείδητο.

https://teteleste.wordpress.com/2014/07/24/%ce%b5%ce%b3%ce%ba%ce%b5%cf%86%ce%b1%ce%bb%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%ce%ba%cf%8d%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%b5%ce%af%ce%b4%ce%b7%cf%83%ce%b7/

Την επιμέλειας έκανε ο ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

http://arxaiaithomi.gr/