«Εάν δεν είσαι ικανός να εκνευρίζεις κανέναν με τα γραπτά σου, τότε να εγκαταλείψεις το επάγγελμα»

ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

Επικοινωνία εδώ

Για σχόλια, καταγγελίες και επικοινωνία στο

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ

Ενημέρωση των αναγνωστών.

Προσοχή στις απάτες, η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ και ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ δεν φέρει καμία ευθύνη για οποιαδήποτε συναλλαγή με κάρτες η άλλον τρόπω και άλλα στον όνομά της, Ή στο όνομα του κυρίου Γ. Θ, Χατζηθεοδωρου. Δεν έχουμε καμία χρηματική απαίτηση από τους αναγνώστες με οποιοδήποτε τρόπο.
Αγαπητοί αναγνώστες η ανθελληνική και βρόμικη google στην κορυφή της ιστοσελίδας όταν μπείτε, αναφέρει μη ασφαλής την ιστοσελίδα, ξέρετε γιατί;;; Διότι δεν της πληρώνω νταβατζιλίκι, κάθε φορά ανακαλύπτει νέα κόλπα να απειλή. Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ σας εγγυάται, ότι δεν διατρέχετε κανένα κίνδυνο, διότι πληρώνω με στερήσεις το ισχυρότερο αντιβάριους της Eugene Kaspersky, όπως δηλώνει και ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Kaspersky Lab "Πιστεύουμε ότι όλοι μας δικαιούμαστε να είμαστε ασφαλείς στο διαδίκτυο. Eugene Kaspersky

Ανακοίνωση

Τη λειτουργία μίας νέας γραμμής που αφορά τον κορωνοϊό ανακοίνωσε ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας. Ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας ανακοινώνει, ότι από σήμερα 07.03.2020 λειτουργεί η τηλεφωνική γραμμή 1135, η οποία επί 24ώρου βάσεως θα παρέχει πληροφορίες σχετικά με τον νέο κοροναϊό.

Πού μπορεί να απευθυνθεί μια γυναίκα που πέφτει θύμα ενδοοικογενειακής βίας;

«Μένουμε σπίτι θα πρέπει να σημαίνει πως μένουμε ασφαλείς και προστατευμένες. Για πολλές γυναίκες, όμως, σημαίνει το ακριβώς αντίθετο. Εάν υφίστασαι βία στο σπίτι, δεν είσαι μόνη. Είμαστε εδώ για σένα. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει ότι υπομένουμε τη βία. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει μένουμε σιωπηλές. Τηλεφώνησε στη γραμμή SOS 15900. Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί της γραμμής θα είναι εκεί για σε ακούσουν και να σε συμβουλέψουν. Δεν μπορείς να μιλήσεις; Στείλε email στο sos15900@isotita.gr ή σε οποιοδήποτε από τα Συμβουλευτικά Κέντρα ” λέει σε ένα βίντεο που ανέβασε στο Instagram της η Ελεονώρα Μελέτη.

Προς ενημέρωση στους αναγνώστες. 4/8/2020

Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ δεν ανάγκασε ποτέ κανένα να κάνει κάτι με παραπλανητικές μεθόδους, αλλά ούτε με οποιοδήποτε τρόπο. Ο γράφων είμαι ένας ανήσυχος ερευνητής της αλήθειας. Και αυτό το κάνω με νόμιμο τρόπο. Τι σημαίνει αυτό; ότι έχω μαζέψει πληροφορίες επιστημονικές και τις παρουσιάζω, ή αυτούσιες, ή σε άρθρο μου που έχει σχέση με αυτές τις πληροφορίες! Ποτέ δεν θεώρησα τους αναγνώστες μου ηλίθιους ή βλάκες και ότι μπορώ να τους επιβάλω την γνώμη μου. Αυτοί που λένε ότι κάποια ιστολόγια παρασέρνουν τον κόσμο να μην πειθαρχεί… Για ποιο κόσμο εννοούν;;; Δηλαδή εκ προοιμίου θεωρούν τον κόσμο βλάκα, ηλίθιο και θέλουν να τον προστατέψουν;;; Ο νόμος αυτό το λέει για τους ανώριμους ανήλικους. Για τους ενήλικους λέει ότι είναι υπεύθυνοι για ότι πράττουν. Στον ανήλικο χρειάζεται ένας διπλωματούχος ιδικός για να τον δασκαλέψει, καθηγητής, δάσκαλος. Στους ενήλικες δεν υπάρχει περιορισμός. Ποιος λέει και ποιος ακούει, διότι ο καθένας ενήλικος είναι υπεύθυνος και προς τους άλλους και προς τον εαυτό του.

Η ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Όταν οι πολιτικοί, ειναι προδοτες στο σύνολό τους, πως γλυτώνεις την πατρίδα σου;

ΜΑΚΡΟΝ ΤΣΙΠΡΑΣ ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ

Πως θα πολεμήσω τα μνημόνια – δανειακές συμβάσεις;

Χειροπόδαρα δεμένη η Ελλάδα με τις δανειακές συμβάσεις

Με το μνημόνια το Δημόσιο άνευ όρων παραιτήθηκε από κάθε ασυλία που έχει τα περιουσιακά του στοιχεία

H γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ υπενθύμισε χθες με εύσχημο τρόπο πως η παραβίαση των όρων του Μνημονίου συνεπάγεται παραπομπή της απείθαρχης χώρας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

ΚΑΣΗΜΑΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΜΠΗΣΤΟΛΗ

Πρέπει να σημειωθεί πως τόσο το πρώτο, όσο και το δεύτερο Μνημόνιο που υπέγραψε η Ελλάδα με τους δανειστές της, καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση, που τυχόν προκύπτει από τις συμβάσεις αυτές, διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο.

Έτσι, οι συμβαλλόμενοι, δηλαδή το Ελληνικό Δημόσιο και οι δανειστές έχουν αναλάβει την υποχρέωση να υποβάλουν οποιαδήποτε διένεξη προκύψει σχετικά με τη νομιμότητα, την ισχύ, την ερμηνεία ή την εκτέλεση των Μνημονίων στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι δε αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλήρως δεσμευτικές και εκτελεστές από τα συμβαλλόμενα μέρη.

Στο ίδιο πλαίσιο τα Μνημόνια αναφέρουν ξεκάθαρα πως οι δανειστές μας μπορούν να εκτελέσουν ή να επιδιώξουν να εκτελέσουν οποιαδήποτε απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα ελληνικά δικαστήρια.

Τέλος, δεν πρέπει να λησμονείται ότι με τα Μνημόνια το Ελληνικό Δημόσιο αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτήθηκε από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά στο ίδιο ή στα περιουσιακά του στοιχεία.

Αναβολή πληρωμών τώρα!

24 Απριλίου 2017

Είμαι απολύτως σίγουρος πως η κυλιόμενη πτώχευση που βιώνουμε, είναι απείρως χειρότερη από οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να μας συμβεί, καθώς επίσης ότι, είναι προτιμότερο ένα οδυνηρό τέλος, από μία οδύνη δίχως τέλος – η εμπειρία της Ρωσίας και της Αργεντινής, όσον αφορά τη χρεοκοπία τους.

«Όταν οι Γερμανοί θέλουν να επιβληθούν σε ένα σκυλί τους, «εκπαιδεύοντας» το για να τους υπακούει, του δίνουν μεταξύ άλλων πολύ λίγη τροφή, τιμωρώντας το για τυχόν ανυπακοή του – είτε πραγματική, είτε ενδεχόμενη (προληπτικά).

Το διατηρούν λοιπόν συνεχώς πεινασμένο, έως ότου υποταχθεί εντελώς – δείχνοντας του βέβαια πως υπάρχει τροφή, άρα ελπίδα και προοπτική να πάψει κάποτε να πεινάει, αλλά χωρίς να του επιτρέπουν να την αγγίζει μόνο του.

Κατ’ αναλογία, όταν κανείς διαπιστώνει πως οι δόσεις, με τις οποίες χρηματοδοτείται η Ελλάδα καθυστερούν πάντοτε, είναι συνεχώς λιγότερες από τις συμφωνηθείσες, ενώ απαιτούνται έναντι πολλαπλά ανταλλάγματα, εκτός από την πλήρη υποταγή των εκάστοτε κυβερνήσεων της χώρας καθώς επίσης των Πολιτών, με την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους να μετατίθεται συνεχώς στο μέλλον, δεν μπορεί παρά να το συγκρίνει με το παράδειγμα του συμπαθούς κατοικίδιου – κατανοώντας έτσι πού οφείλεται η συλλογική αποχαύνωση που επικρατεί πλέον στην πατρίδα μας» (πηγή).

Ανάλυση

Έχω γράψει τα εξής: «Αν ήμουν πρωθυπουργός δεν θα υπέγραφα την αξιολόγηση, θα κατέθετα αμέσως αγωγή εναντίον των παράνομων δανειακών συμβάσεων στο ευρωπαϊκό δικαστήριο (θα προτιμούσα το Συνταγματικό της Γερμανίας γνωρίζοντας από προσωπική εμπειρία πως είναι δίκαιο, αλλά δεν επιτρέπεται) και θα προέβαινα σε αναβολή πληρωμών έως ότου αποφασίσει – καταργώντας φυσικά τα μνημόνια.

Ταυτόχρονα θα κατέθετα αγωγή αποζημίωσης εναντίον των «θεσμών» ύψους 1 τρις €, όσο δηλαδή η ζημία που προκάλεσαν στην ελληνική οικονομία, μία δεύτερη εναντίον της ΕΚΤ για την παράνομη διακοπή της ρευστότητας το 2015 και το κλείσιμο των τραπεζών, καθώς επίσης μία τρίτη εναντίον της Γερμανίας – για τις πολεμικές επανορθώσεις που ασφαλώς δικαιούμαστε.

Παράλληλα θα κατέθετα αγωγές εναντίον όλων των βουλευτών και των ελληνικών κομμάτων που ψήφισαν τα μνημόνια και το PSI, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν – ενώ θα ζητούσα από το ευρωπαϊκό δικαστήριο να αναιρεθεί το PSI, ως παράνομο και καταχρηστικό.

Εάν έχανα το ευρωπαϊκό δικαστήριο, όσον αφορά τις δανειακές συμβάσεις κλπ., τότε θα δήλωνα αμέσως στάση πληρωμών (χρεοκοπία) εντός του ευρώ, με την επίκληση της εθνικής μας κυριαρχίας – ξεκινώντας τις διαπραγματεύσεις για τη διαγραφή του 50% τουλάχιστον του χρέους.

Εάν με απειλούσαν τότε με το σταμάτημα της ρευστότητας, θα κατέθετα αίτηση εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, εθνικοποιώντας τις τράπεζες και εκδίδοντας ένα παράλληλο νόμισμα – για να αποφύγω τους εκβιασμούς της ΕΚΤ στο διετές χρονικό διάστημα που έχει θεσμοθετηθεί, για τις διαπραγματεύσεις εξόδου μίας χώρας από την ΕΕ.

Φυσικά με όλα αυτά θα υπέφερε τα πάνδεινα η Ελλάδα, αλλά θεωρώ πως οι σημερινοί Έλληνες μπορούν να τα καταφέρουν, ενώ το οφείλουν απέναντι στην πατρίδα τους και στις επόμενες γενιές – από τις οποίες δεν έχουν κανένα δικαίωμα να τους στερήσουν την ελευθερία, ξεπουλώντας ότι έχουν και δεν έχουν, καθώς επίσης καταδικάζοντας τους σε σκλάβους χρέους, σε μία αποικία χρέους στο διηνεκές».

Συνεχίζοντας φυσικά γνωρίζω ότι, ακόμη και αν υπήρχε κάποιος με το απαιτούμενο εύρος ικανοτήτων και την αποφασιστικότητα να πράξει κατ’ αυτόν τον τρόπο, με οποιοιδήποτε προσωπικό και όχι μόνο τίμημα, θα έπρεπε προηγουμένως να κατορθώσει να αναλάβει την εξουσία – κάτι που θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο υπό τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα στην Ελλάδα, όσον αφορά τα πολιτικά της κόμματα.

Πόσο μάλλον όταν ο βασικός στόχος του θα ήταν η παραδειγματική τιμωρία όλων όσων ευθύνονται για το κατάντημα της πατρίδας μας, ειδικά αυτών που υπέγραψαν τα μνημόνια και το PSI – οπότε τα υπεύθυνα για την καταστροφή της χώρας κόμματα θα έκαναν ότι μπορούσαν για να τον εμποδίσουν.

 Με δεδομένο δε το φόβο που κυριαρχεί στην πλειοψηφία των Ελλήνων, όσον αφορά τη ρήξη με τους πιστωτές (επίθεση εκ μέρους της Τουρκίας, έλλειψη βασικών ειδών κοκ. – άρθρο), θα ήταν απίθανη η στήριξη τους – παρά το βαρύ τίμημα της υποταγής που πληρώνουν και θα πληρώνουν στο διηνεκές.

Το έγκλημα των μνημονίων

Περαιτέρω το χειρότερο από όλα είναι το ότι, οι Έλληνες δεν έχουν καταλάβει το έγκλημα που διενεργήθηκε εις βάρος τους, έχοντας χειραγωγηθεί από τα κόμματα και τα ΜΜΕ – τα οποία έχουν επικεντρώσει σκόπιμα την προσοχή τους στην εποχή προ των μνημονίων, έτσι ώστε να θεωρούν οι Πολίτες τους εαυτούς τους θύτες και όχι θύματα.

Εν προκειμένω με την έννοια πως οι ίδιοι ήταν υπεύθυνοι για την κατάρρευση της χώρας τους (άρθρο), λόγω της διαφθοράς τους, της φοροδιαφυγής (αν και πρωταθλητής είναι αναμφίβολα η Γερμανία – άρθρο), της διαπλοκής κοκ.

Με τον τρόπο αυτό οι Έλληνες έχουν δυστυχώς αποπροσανατολισθεί εντελώς, αφού μπορεί μεν να οφείλεται σε κάποιο βαθμό στους ίδιους η υπερχρέωση της χώρας τους (σε κάποιον άλλο βαθμό ήταν ασφαλώς υπεύθυνη η Γερμανία, λόγω της πολιτικής της φτωχοποίησης του γείτονα που είχε υιοθετήσει από το 2000), αλλά σε καμία περίπτωση η χρεοκοπία της – η οποία είναι αποκλειστικά και μόνο το αποτέλεσμα του εκ προμελέτης εγκλήματος των μνημονίων, τα οποία τους επιβλήθηκαν δικτατορικά από την Τρόικα και στη συνέχεια από τους «θεσμούς», με την ένοχη ανοχή εάν όχι με την ενδοτική συμφωνία όλων των κυβερνήσεων των μνημονίων.

Απλά και μόνο το γεγονός ότι, ο ιδιωτικός τομέας της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών, ήταν αρκετά υγιής το 2010 (γράφημα) και σήμερα χρεοκόπησε, έχουν απαξιωθεί σε υπερθετικό βαθμό όλα τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων, ενώ τα ιδιωτικά τους χρέη μειώθηκαν με την παράλληλη εκτόξευση των μη εξυπηρετούμενων δανείων τους στα ύψη (από αμελητέα το 2010), τεκμηριώνει πως διενεργήθηκε ένα αποτρόπαιο έγκλημα εις βάρος τους τα τελευταία επτά χρόνια – για το οποίο πρέπει να πληρώσουν οι υπεύθυνοι και όχι οι ίδιοι, όπως δυστυχώς προβλέπεται.

Συνολικό χρέος ανά χώρα το 2009.

Γερμανία (201% του ΑΕΠ), Γαλλία (216% του ΑΕΠ), Ιταλία (235% του ΑΕΠ), Ελλάδα (237% του ΑΕΠ), Ισπανία (274% του ΑΕΠ), Πορτογαλία (312% του ΑΕΠ), Ιρλανδία (394% του ΑΕΠ), Μέσος Ευρωζώνης (248% του ΑΕΠ), Μ. Βρετανία (256% του ΑΕΠ), Η.Π.Α. (257% του ΑΕΠ)

Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα, δεν υπήρχε λόγος να χρεοκοπήσει η Ελλάδα με συνολικό χρέος στο 237% του ΑΕΠ της και όχι η Ισπανία με 274%, η Πορτογαλία με 312% κοκ. – πόσο μάλλον όταν τα περιουσιακά της στοιχεία ήταν πολύ υψηλότερα, ειδικά αυτά του δημοσίου, επειδή έως τότε είχαν διενεργηθεί ελάχιστες ιδιωτικοποιήσεις.

Ακόμη πάντως και ένας ανόητος καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να έχει εκτιμηθεί η δημόσια περιουσία της Ελλάδας στα 300 δις € το 2010 από το ΔΝΤ (πηγή), χωρίς τα ενεργειακά αποθέματα (άρα όσο περίπου το χρέος τότε) και σήμερα 50 δις € ή ακόμη λιγότερα, μαζί με τα ενεργειακά αποθέματα – κρίνοντας από το ποσόν, για το οποίο υποθηκεύθηκε στους δανειστές αργότερα, ενώ μεταφέρθηκε στο υπέρ-ταμείο.

Η επόμενη ημέρα

Ένα άλλο σημείο που δημιούργησε απορίες ήταν το τι ακριβώς εννοούσα, γράφοντας πως οι Έλληνες θα υπέφεραν τα πάνδεινα εάν προέβαιναν στις ενέργειες που ανέφερα.

Εν προκειμένω ήμουν σκόπιμα υπερβολικός, για να μη θεωρήσει κανείς πως θα ήταν πολύ απλή η συγκεκριμένη διαδικασία – έτσι ώστε να είναι όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένος.

Φυσικά δεν μπορεί κανείς να μαντέψει το τι θα συμβεί, αφού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από αυτούς που θα κληθούν να το χειρισθούν, από τη στήριξη που θα τους παρέχουν οι Πολίτες, καθώς επίσης από την προθυμία τους να προσφέρουν στο κράτος τους όλα όσα μπορούν – δραστηριοποιούμενοι παράλληλα είτε ως εργαζόμενοι, είτε ως επιχειρηματίες με όλες τους τις δυνάμεις.

Εάν συμμετέχουν πάντως ενεργητικά όλοι οι Πολίτες, αφού περάσει ο χρόνος της προσαρμογής (μερικοί μήνες) η επόμενη ημέρα θα είναι πολύ καλύτερη από την προηγούμενη – επειδή η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη χώρα, πολλαπλά προικισμένη, με τρεις ισχυρότατους πυλώνες στην οικονομία της: τον τουρισμό, τη ναυτιλία, καθώς επίσης την ποιοτική αγροτική παραγωγή.

Οι πυλώνες αυτοί, σε συνδυασμό με το άριστα εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό της χώρας, ταλαντούχο σε σύγχρονους τομείς όπως η πληροφορική, θα ήταν σε θέση να θαυματουργήσουν – αρκεί να στηριζόταν από ένα δημόσιο, το οποίο το μόνο που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να μην τοποθετεί εμπόδια στο δρόμο τους, στηρίζοντας τους με ένα σταθερό φορολογικό και επιχειρηματικό πλαίσιο.

 Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν είναι μεν σε θέση να μαντέψει κανείς τι θα συμβεί, αλλά γνωρίζουμε όλοι πώς εξελίχθηκαν, για παράδειγμα, η Αργεντινή και η Ρωσία, μετά τη χρεοκοπία τους – έχοντας και οι δύο χώρες υποστεί τη λεηλασία του ΔΝΤ, καθώς επίσης καταφέρνοντας την τελευταία στιγμή να σπάσουν τα δεσμά τους.

(α) Όσον αφορά την Αργεντινή, η εξέλιξη του ΑΕΠ της μετά την επώδυνη χρεοκοπία της (τέλη του 2001) και αφού είχε υποστεί τα πάνδεινα από το ΔΝΤ (ανάλυση), είναι αρκετά ενημερωτική – ειδικά για όλους εμάς που βιώνουμε για 8η συνεχή χρονιά μία καταστροφική πτώση του ΑΕΠ μας, με όλες τις δυσμενείς της συνέπειες (μείωση των εσόδων του δημοσίου, περιορισμός μισθών και συντάξεων, αύξηση των φόρων κοκ.).

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του ΑΕΠ της Αργεντινής σε δις δολάρια από το 2000 έως το 2008.

Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα, η πτώση του ΑΕΠ της Αργεντινής σε δολάρια ήταν κατακόρυφη το έτος που χρεοκόπησε, κυρίως λόγω της κατάρρευσης της ισοτιμίας του νομίσματος της, αλλά από τότε και μετά ακολούθησε μία έντονα ανοδική πορεία – παρά το ότι είχε αποκλεισθεί από τις αγορές, οπότε χρηματοδοτούταν μόνη της.

(β) Όσον αφορά τη Ρωσία, η οποία είχε υποστεί επίσης τα πάνδεινα από το ΔΝΤ (ανάλυση), υπενθυμίζουμε πως μετά την ασιατική κρίση, η οποία επηρέασε την οικονομία της, αποφάσισε να μην εξοφλήσει τις ληξιπρόθεσμες (1998, 1999) οφειλές της, απέναντι στους πιστωτές του εσωτερικού, ύψους 4,8 δις $ – προβαίνοντας μόνη της σε στάση πληρωμών. Μία πρώτη προσφορά αναδιάρθρωσης, η οποία ανακοινώθηκε στους δανειστές της στο τέλος Αυγούστου του 1998, αμέσως μετά την απελευθέρωση του νομίσματος της, απορρίφθηκε.

Η δεύτερη προσφορά ακολούθησε το Μάρτιο του 1999, μετά από επίπονες διαπραγματεύσεις στο «κλαμπ του Λονδίνου» στο οποίο, ως γνωστό, εκπροσωπούνται οι τράπεζες και οι ιδιώτες επενδυτές – σε αντίθεση με το «κλαμπ του Παρισιού», στο οποίο εκπροσωπούνται τα κράτη δανειστές.

Η προσφορά αυτή συμπεριελάμβανε ένα πακέτο από μετρητά (30%), τρίμηνα και εξάμηνα γραμμάτια, καθώς επίσης μετοχές επιλεγμένων ρωσικών τραπεζών – εναλλακτικά, από φορολογικές ελαφρύνσεις ανάλογου ύψους.

Για το υπόλοιπο 70% των μη ληξιπρόθεσμων ομολόγων της χώρας, προσφέρθηκαν καινούργια χρηματοπιστωτικά έγγραφα, διάρκειας τριών και πέντε ετών.

Η ιδιαιτερότητα ήταν το ότι, οι επενδυτές δεν έλαβαν ρευστότητα, επειδή τόσο τα μετρητά, όπως και τα έσοδα από την ενδεχόμενη πώληση των υπολοίπων στοιχείων του πακέτου, τοποθετήθηκαν σε έναν «προστατευμένο» τραπεζικό λογαριασμό σε ρούβλια – από τον οποίο θα μπορούσαν να εξοφληθούν μόνο μετά την πάροδο ενός έτους, κατά τα διάρκεια του οποίου θα παρέμεναν κατατεθειμένα άτοκα και σε έναν άλλο ρωσικό τραπεζικό λογαριασμό.

Εναλλακτικά θα μπορούσε κανείς να αποφύγει την αναμονή, εάν σε μία δημοπρασία τοποθετούταν μία φθηνότερη τιμή εξαγοράς τους.

Με τον τρόπο αυτό η Ρωσία πέτυχε για πρώτη φορά στην ιστορία μία αναδιάρθρωση των ομολόγων της – η οποία συνοδευόταν από διασυνοριακό έλεγχο των κεφαλαίων.

Συνεχίζοντας οι επενδυτές, οι οποίοι αποδέχθηκαν την πρόταση (95%), έχασαν από 40% έως και 55% των δανείων τους (σε παρούσες τιμές) – ενώ αυτοί που δεν συμμετείχαν, πληρώθηκαν εξ ολοκλήρου.

Εν τούτοις, οι απαιτήσεις τους κατατέθηκαν για πέντε χρόνια άτοκες σε έναν ρωσικό τραπεζικό λογαριασμό (παγωμένες καταθέσεις).

Σύμφωνα δε με υπολογισμούς, αυτό σήμαινε διαγραφή (σε παρούσες αξίες) της τάξης του 55-84%.

Την ίδια εποχή η Ρωσία σταμάτησε να πληρώνει και τους ξένους δανειστές της – αποφασίζοντας να αναδιαρθρώσει συνολικά 33,9 δις $.

 Μετά τη συμφωνία με τους πιστωτές της, διαγράφηκε το 53,9% κατά μέσον όρο – όπου όμως η Ρωσία αποδείχθηκε έναν όρο, με βάση τον οποίο εάν τυχόν καθυστερούσε έστω και μία δόση, θα γινόταν ληξιπρόθεσμο το σύνολο των ομολόγων της (υφισταμένων και μελλοντικών).

Η εξέλιξη του ΑΕΠ της από εκεί κα μετά φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί, από το οποίο μπορεί να εξάγει κανείς μόνος του τα συμπεράσματα του – τονίζοντας πως η Ελλάδα δεν είναι φτωχότερη ούτε από την Αργεντινή, ούτε από τη Ρωσία (οι τρεις πυλώνες της οικονομίας της είναι τουλάχιστον ανάλογα σημαντικοί με το πετρέλαιο), διαθέτοντας πολύ καλύτερες υποδομές σε σχέση με τις χώρες αυτές το 2000, εργατικό δυναμικό κοκ.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του ΑΕΠ της Ρωσίας σε δις δολάρια από το 1998 έως το 2008.

Περαιτέρω, η αναπτυξιακή ώθηση στη Ρωσία μετά την κρίση του 1998 και τη χρεοκοπία της δόθηκε από τη χρήση του μη ενεργού παραγωγικού της δυναμικού, καθώς επίσης από την απασχόληση του εργατικού της δυναμικού, το οποίο είχε μείνει άνεργο – σημειώνοντας πως το παραγωγικό δυναμικό που διαθέτει η Ελλάδα σήμερα είναι επίσης αχρησιμοποίητο, ενώ η ανεργία πολύ μεγαλύτερη (στο 14% η Ρωσία το 1999, έναντι σχεδόν 24% η Ελλάδα σήμερα).

Έτσι η Ρωσία κατάφερε να πετύχει υψηλό ρυθμό ανάπτυξης (από 16% έως 17% μεταξύ των ετών 2000 και 2006), παρά τις χαμηλές επενδύσεις που διεξήχθησαν λόγω της μη δυνατότητας χρηματοδότησης της – σημειώνοντας πως οι απ’ ευθείας ξένες επενδύσεις σε πάγια στη χώρα ήταν μόλις στο 9,7% των συνολικών το 2000 (κάτι που «πλήρωσε» όμως αργότερα, επειδή δεν κατάφερε τότε να εκσυγχρονίσει τις παραγωγικές της εγκαταστάσεις).

Χωρίς να επεκταθώ σε λεπτομέρειες, τόσο η Αργεντινή, όσο και η Ρωσία είχαν υποχρεωθεί να διατηρούν πλεονασματικό το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τους, αφού δεν μπορούσαν να δανείζονται από τις αγορές – τονίζοντας πως ούτε η Ελλάδα δανείζεται ουσιαστικά σήμερα, αφού όλα τα χρήματα των δανειστών επιστρέφουν στους ίδιους, για την εξόφληση των απαιτήσεων τους.

Επίλογος

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι, η Ελλάδα θα βίωνε ανάλογες καταστάσεις, οπότε θα ήταν ανώδυνη η ρήξη με τους πιστωτές της.

Εν τούτοις είμαι απολύτως σίγουρος πως η κυλιόμενη χρεοκοπία που βιώνουμε, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον εάν συνεχιστούν τα μνημόνια και ο αργός θάνατος της χώρας μας, συνοδευόμενος από τη φτωχοποίηση του πληθυσμού, καθώς επίσης από τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής μας περιουσίας, με την επιβολή υψηλών φόρων, κατασχέσεων και πλειστηριασμών, είναι απείρως χειρότερα από οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να μας συμβεί – ενώ είναι προτιμότερο ένα οδυνηρό τέλος, από μία οδύνη δίχως τέλος.

Αρκετοί βέβαια θα ισχυριστούν ότι, η Ελλάδα δεν διαθέτει κάποιον ηγέτη, ο οποίος θα μπορούσε να την οδηγήσει με μία σχετική ασφάλεια στη λύτρωση – χωρίς να υποτιμώ την συναισθηματική πλευρά της «λύτρωσης», τη ντροπή δηλαδή που βιώνουμε από την πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων των κυβερνήσεων μας, η οποία καταστρέφει τόσο τη δική μας υγιή αυτοπεποίθηση, όσο και αυτή των παιδιών μας, με τρομακτικές συνέπειες για το μέλλον μας.

Πιστεύω όμως πως κάνουν μεγάλο λάθος, επειδή όταν ένας λαός είναι πραγματικά αποφασισμένος να αμυνθεί απέναντι στον κίνδυνο να μετατραπεί σε σκλάβο χρέους στο διηνεκές, πρόθυμος να υποστεί κάθε θυσία και να πολεμήσει, τότε εμφανίζεται πάντοτε ένας ικανός ηγέτης – ο οποίος άλλωστε δεν θα κάνει τίποτα άλλο, από το να στελεχώσει σωστά το «στρατό» της χώρας, για να εφαρμόσει τις συνειδητές βέβαια εντολές των Πολιτών της.

Πόσο μάλλον όταν ο λαός αυτός έχει πια το ηθικό έρεισμα, όπως ασφαλώς οι Έλληνες, οι οποίοι έχουν πληρώσει με το παραπάνω τα δικά τους λάθη – οπότε είναι η σειρά των δανειστών τους, της Γερμανίας κυρίως που ηγείται του εγκλήματος εναντίον της χώρας μας, να πληρώσουν για τα δικά τους.

Ολοκληρώνοντας, το να ισχυρίζεται η καγκελάριος της χώρας που αιματοκύλισε τον πλανήτη δύο φορές τον 20ο αιώνα, έχοντας απαιτήσει και πετύχει τη διαγραφή των χρεών της το 1953 ότι, «Το χρέος είναι χρέος και πρέπει να πληρώνεται», τεκμηριώνει το θράσος της – καθώς επίσης πως μας θεωρεί τουλάχιστον αφελείς.

Υστερόγραφο:

Υπάρχουν ορισμένοι «βασιλικότεροι του βασιλιά» Έλληνες, οι οποίοι κατηγορούν «εκ πεποιθήσεως και επί παντός επιστητού» τη χώρα, καθώς επίσης τις κυβερνήσεις της, χρησιμοποιώντας μεταξύ άλλων τα δόλια επιχειρήματα των δανειστών – σύμφωνα με τα οποία δεν δρομολογούμε τις μεταρρυθμίσεις που έχουμε υποσχεθεί, οπότε σωστά μας συμπεριφέρονται άθλια.

Εκτός του ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν δρομολογούνται ποτέ σε εποχές κρίσης, επειδή αφενός μεν προκαλούν ύφεση βραχυπρόθεσμα, αφετέρου δεν είναι πρόθυμοι οι Πολίτες να τις εφαρμόσουν, προφανώς οι «Έλληνες» αυτοί δεν κατανοούν ότι, οι πιστωτές δεν τηρούν επίσης τις δεσμεύσεις τους – όπως στο παράδειγμα της υπόσχεσης από το 2012 για αναδιάρθρωση του χρέους, όταν το δημόσιο θα είχε πρωτογενή πλεονάσματα (κάτι που πέτυχε πρώτη η κυβέρνηση του 2014, χωρίς όμως οι δανειστές να κάνουν αυτά που υποσχέθηκαν).

Επαναλαμβάνουμε δε ότι, είμαστε δυστυχώς οι μοναδικοί Πολίτες που κατηγορούν συνεχώς και δημόσια τη χώρα τους, σε ολόκληρο τον πλανήτη – με αποτέλεσμα να γινόμαστε εύκολα αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους πάντες.

http://anatropitora.blogspot.com/2017/04/blog-post_0.html

Η απλή αριθμητική του χρέους

31/05/2017

από Άρης Οικονόμου

H μοναδική δυνατότητα σωστής διαπραγμάτευσης με τους πιστωτές, η οποία είναι αδύνατη χωρίς την ανάληψη του ρίσκου της ρήξης, είναι η δημιουργία μίας ομάδας αποτελούμενης από τους ικανότερους Έλληνες επιστήμονες – πλαισιωμένους από εξειδικευμένες νομικές, τραπεζικές και οικονομικές εταιρείες ή οργανισμούς, ευρωπαϊκούς ή/και αμερικανικούς.

Άποψη

Εισαγωγικά, οι κυβερνήσεις της Ελλάδας μετά το 2009 έχουν υπογράψει τρεις (παράνομες και αντισυνταγματικές) δανειακές συμβάσεις, οι οποίες συνοδεύονται από πολλά μνημόνια και αξιολογήσεις της εφαρμογής τους  – με τη σημερινή να έχει υπογράψει την τελευταία ύψους 86 δις €, έχοντας ήδη εισπράξει περί τα 36,3 δις € όπως συμπεραίνεται από τον αναλυτικό πίνακα, επιφυλασσόμενος για τυχόν λανθασμένη ερμηνεία (πηγή).

Η τρίτη δανειακή σύμβαση, από την οποία υπολείπονται 49,6 δις €, είναι η μοναδική που έχει επικυρωθεί από τη συντριπτική πλειοψηφία του Κοινοβουλίου, κατοχυρώνοντας όλες τις προηγούμενες – με βασικό χαρακτηριστικό της τη δημιουργία και «εκχώρηση» του Υπερταμείου στους πιστωτές, καθώς επίσης τον αφελληνισμό των τραπεζών.

Είναι δε η τελευταία, αφού οι δανειστές δεν πρόκειται να χρηματοδοτήσουν με μία τέταρτη την Ελλάδα – ενώ τα μνημόνια, τα οποία έχουν έμμεσα σχέση με τις δανειακές συμβάσεις, θα συνεχιστούν έως ότου εξοφληθεί το 75% των συνολικών δανείων και τελειώσει η ξένη επιτροπεία της χώρας (άρα θα καθορίζουν τη ζωή μας στο διηνεκές).

Από την πρώτη και δεύτερη δανειακή σύμβαση η Ελλάδα εισέπραξε 215,9 δις €, εκ των οποίων μόλις τα 32,1 δις € από το ΔΝΤ – οπότε σήμερα ο συνολικός της δανεισμός από τους «θεσμούς» είναι 252,2 δις € και της οφείλονται ακόμη 49,6 δις € για να διαμορφωθούν τα θεσμικά της δάνεια στα 301,8 δις €. Επειδή τώρα το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι περί τα 326,5 δις € (πηγή), τότε η διαφορά των 74,3 δις € χρηματοδοτείται από τους ξένους επενδυτές – καθώς επίσης από τις «ελληνικές» τράπεζες με τα πανάκριβα και βραχυπρόθεσμα έντοκα γραμμάτια του δημοσίου.

Περαιτέρω, εάν η χώρα πετυχαίνει πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% του ΑΕΠ εις βάρος προφανώς της ανάπτυξης της (για παράδειγμα, η μη χρεοκοπημένη Ισπανία έχει ελλείμματα της τάξης των -4,6%), θα μπορεί να εξυπηρετεί τους σημερινούς ετήσιους τόκους της των 6 δις € – σε καμία περίπτωση τους μελλοντικούς άνω των 6 δις €. Όσον αφορά τα χρεολύσια, προφανώς θα αδυνατεί να τα εξυπηρετεί όταν ολοκληρωθεί η τρίτη δανειακή σύμβαση στα μέσα του 2018 – εκτός εάν δανείζεται από τις χρηματαγορές για να έχει τη δυνατότητα να τα ανακυκλώνει, αντικαθιστώντας ουσιαστικά τα «θεσμικά» δάνεια με δάνεια ιδιωτών επενδυτών.

Η λογική του παραλόγου

Συνεχίζοντας, η βασική λογική του κ. Σόιμπλε είναι η εξής: η Ελλάδα θα πληρώνει τους τόκους της μόνη της χωρίς να δημιουργεί καινούργιο χρέος, ενώ θα μειώνει σταδιακά το παλαιό χρέος της μέσω της αποκρατικοποίησης της δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές – με την ιδιωτική να κατάσχεται με τη βοήθεια των υπερβολικών φόρων/χαμηλών εισοδημάτων, καθώς επίσης να πλειστηριάζεται, έτσι ώστε τα έσοδα να οδηγούνται στα κρατικά ταμεία και από εκεί στους πιστωτές.

1

Σε κάθε περίπτωση όμως απαιτείται η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής τόσο των τόκων, όσο και των χρεολυσίων, αφού διαφορετικά δεν εξασφαλίζεται η εξυπηρέτηση του χρέους μετά το 2018  – οπότε είναι δεδομένο πως θα συμβεί, επειδή διαφορετικά η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει μετά το 2018 (πολύ πριν εάν δεν εκταμιευθούν τα υπόλοιπα της τρίτης δανειακής σύμβασης).

Ο κ. Σόιμπλε τώρα δεν είναι σαφής όσον αφορά τα παραπάνω (επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής), οπότε το ΔΝΤ δεν μπορεί να συμφωνήσει – ενώ επί πλέον δεν πιστεύει στο πλεόνασμα, ούτε πως οι αγορές θα είναι τόσο ανόητες, ώστε να αντικαταστήσουν σταδιακά τα δάνεια των θεσμικών πιστωτών με δικά τους μετά το 2018.

Η αιτία είναι το ότι, οι επενδυτές γνωρίζουν πως η ανάπτυξη στην Ελλάδα στραγγαλίζεται με το πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5% – οπότε η χώρα θα χρεοκοπήσει κάποια στιγμή, λεηλατημένη και εξαθλιωμένη, με αποτέλεσμα να χάσουν τα χρήματα τους.

Ως εκ τούτου, το ΔΝΤ θέλει να εξασφαλίσει τα δάνεια του εισπράττοντας τα από τον ESM – εκβιάζοντας το γερμανό με τη λήξη των ομολόγων της ΕΚΤ τον Ιούλιο (3,87 δις €), καθώς επίσης των ομολόγων των επενδυτών αγγλικού δικαίου (2,1 δις €).

 Εκτός αυτού, τον εκβιάζει με το ότι εμποδίζει την ΕΚΤ να εντάξει την Ελλάδα στο πρόγραμμα αγοράς παγίων (QE), εφόσον δεν είναι βιώσιμο το δημόσιο χρέος της – κάτι που προξενεί μεγάλα προβλήματα στις αφελληνισμένες τράπεζες που πιθανότατα, εφόσον δεν εγκριθεί η υπαγωγή της Ελλάδας στο QE, δεν θα μπορούν να δανείζουν το κράτος με τα έντοκα γραμμάτια (περί τα 15 δις € σήμερα ανά 52 εβδομάδες – πηγή).

Η καθαρή λύση

Από την άλλη πλευρά, η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να επιθυμεί μία καθαρή λύση έως τα μέσα Ιουλίου – η οποία θα ήταν είτε

    (α) η μετάθεση του προβλήματος της χώρας στο μέλλον με την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους – η γνωστή δηλαδή ως «ελάφρυνση» που όμως μάλλον δεν θα εξασφάλιζε την πρόσβαση στις αγορές μετά το 2018 με βιώσιμα και μακροπρόθεσμα ομόλογα, είτε

    (β) η ονομαστική διαγραφή ενός μέρους του χρέους, έτσι ώστε να καταστεί πράγματι βιώσιμο – αφού τότε θα ήταν σίγουρη η ανακύκλωση του από τις αγορές, θα μπορούσε να αναπτυχθεί η Ελλάδα κοκ.  (σενάριο).

Εγώ θεωρώ επίσης πως το χρέος είναι το νούμερο ένα εθνικό ζήτημα, ενώ η μοναδική καθαρή λύση θα ήταν η διαγραφή του, με εναλλακτική τη ρήξη με τους πιστωτές – κάτι που θα έπρεπε να συμβεί τώρα που το ΔΝΤ συντάσσεται με τη χώρα, πριν από έναν νέο οδυνηρό συμβιβασμό στις 15 Ιουνίου για να πληρωθεί η δόση, πριν τη διεξαγωγή των γερμανικών εκλογών, καθώς επίσης πριν από τη λήξη της τρίτης δανειακής σύμβασης.

Πόσο μάλλον όταν για πρώτη φορά μία ελληνική κυβέρνηση εφάρμοσε βασιλικότερα του βασιλέως ένα μνημόνιο – επιτυγχάνοντας πλεονάσματα οχταπλάσια από αυτά που απαιτούσαν οι δανειστές (4,2% έναντι 0,5%).

Εν τούτοις, υπάρχει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα, όσον αφορά τη ρεαλιστική εφαρμογή της πρότασης μου: το ότι η κυβέρνηση είναι ανίκανη να διαπραγματευθεί με τον κ. Σόιμπλε, πόσο μάλλον να δρομολογήσει τη ρήξη σωστά, χωρίς να καταστραφεί ολοσχερώς η Ελλάδα. Εκτός αυτού, γενικότερα το πολιτικό σύστημα της χώρας δεν είναι μόνο ανίκανο να διαπραγματευθεί ή/και να την κυβερνήσει σε συνθήκες ρήξης αλλά, επίσης, ανίκανο να συνεννοηθεί – αφού η διχόνοια που επικρατεί τόσο στο εσωτερικό των κομμάτων όσο και μεταξύ τους, βασικό χαρακτηριστικό της έλλειψης γνώσης, εμποδίζει ακόμη και τη διεξαγωγή εποικοδομητικών συζητήσεων.

Επομένως, η μοναδική δυνατότητα σωστής διαπραγμάτευσης με τους πιστωτές, η οποία είναι αδύνατη χωρίς την ανάληψη του ρίσκου της ρήξης, είναι η δημιουργία μίας ομάδας αποτελούμενης από τους ικανότερους Έλληνες επιστήμονες – πλαισιωμένους από εξειδικευμένες νομικές, τραπεζικές και οικονομικές εταιρείες ή οργανισμούς, ευρωπαϊκούς ή/και αμερικανικούς, οι οποίες(οι) να έχουν την εμπειρία, καθώς επίσης την επάρκεια αφενός μεν να διαπραγματευθούν, αφετέρου να δρομολογήσουν τη ρήξη με τους πιστωτές, εάν κριθεί απαραίτητη.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, πιστεύω πως η συλλογική βούληση που θεωρώ πως έχει τις λιγότερες πιθανότητες σφάλματος, διαφορετικά θα ήταν άχρηστη η Δημοκρατία, έχει «αποφανθεί» επανειλημμένα υπέρ της ρήξης αντί του αργού θανάτου: μία φορά στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 όπου επέλεξε μία άπειρη κυβέρνηση που είχε όμως δεσμευθεί να την δρομολογήσει, καθώς επίσης μία δεύτερη με το δημοψήφισμα (ΟΧΙ), παρά τις έξωθεν πιέσεις, το παράνομο κλείσιμο των τραπεζών από την ΕΚΤ κοκ.

Την τρίτη φορά απλά τρομοκρατήθηκε, χωρίς όμως να επιλέξει κάποιο από τα κόμματα που έφεραν το ΔΝΤ στη χώρα, που ψήφισαν το εγκληματικό PSI (ανάλυση) ή που τάσσονταν και τάσσονται υπέρ των μνημονίων, όπως η αξιωματική αντιπολίτευση – οπότε συνεχίζει να είναι υπέρ της ρήξης, παρά το ότι σιωπά επειδή έχει χάσει την εμπιστοσύνη της σε όλους τους πολιτικούς.

Φυσικά μπορεί να κάνω λάθος, εάν οι δημοσκοπήσεις που δίνουν σημαντικό προβάδισμα στην αντιπολίτευση είναι σωστές – γεγονός που θα σήμαινε ότι, οι Πολίτες έχουν συμφιλιωθεί με την ήττα τους, έχουν κουραστεί πια και έχουν συνθηκολογήσει, περιμένοντας καρτερικά τη θανατική τους καταδίκη.

ΥΓ: Αν λένε τέτοια οι Έλληνες, τι να πουν οι Γερμανοί;

 Όσον αφορά αυτούς που κακολογούν τους Έλληνες, σε σχέση με τις ευθύνες τους για την υπερχρέωση έως το 2010 (μετά η ευθύνη ανήκει εξολοκλήρου στην Τρόικα), προφανώς έχουν δίκιο.

 Εν τούτοις δεν είναι ο μοναδικός λαός που έχει κάνει μεγάλα σφάλματα στον πλανήτη, ούτε τον αιματοκύλισε όπως η Γερμανία – στην οποία παρόλα αυτά επετράπη η καθαρή λύση: η ονομαστική διαγραφή του χρέους της.

Από την άλλη πλευρά, το να προσβάλλει Έλληνας με τέτοιον τρόπο τους Έλληνες για τη στάση τους μετά το 2010 αποκαλώντας τους ηλιθίους, όπως στο κείμενο που μας έστειλε αναγνώστης (πηγή), δεν είναι καθόλου σωστό – ενώ, ειδικά όσον αφορά τα «προτερήματα» του PSI, όπως ήταν η μείωση των τόκων ή/και η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των χρεών, ασφαλώς ωχριούν απέναντι στα υπέρογκα ανταλλάγματα που δόθηκαν:

    όπως ήταν η ολοκληρωτική παράδοση της εθνικής μας κυριαρχίας, η μη δυνατότητα μετατροπής των χρεών μας σε εθνικό νόμισμα, οι ζημίες των εγχωρίων οργανισμών, η χρεοκοπία του τραπεζικού μας συστήματος, ο αφελληνισμός του, το αγγλικό δίκαιο, η μεταφορά των χρεών μας από τις τράπεζες και τους επενδυτές στους Ευρωπαίους φορολογουμένους κοκ.

Πόσο μάλλον σε μία χρονική στιγμή που οι δανειστές φοβόντουσαν όσο τίποτα άλλο μία ελληνική χρεοκοπία – η οποία μπορεί μεν να ήταν επώδυνη, αλλά θα οδηγούσε τη χώρα στην έξοδο από την κρίση, ενδεχομένως με ένα δικό της εθνικό νόμισμα. Άλλωστε το μόνο που έγινε με το PSI ήταν να καταδικαστεί η Ελλάδα σε μία κυλιόμενη χρεοκοπία έναντι τρομακτικών παραχωρήσεων, όπου τελικά δεν θα αποφύγει την πτώχευση εάν δεν ρισκάρει τη ρήξη – σε μία μελλοντική όμως χρονική στιγμή που θα έχει λεηλατηθεί και εξαθλιωθεί ο πληθυσμός της, αδύναμος πλέον να αντιδράσει σε οτιδήποτε.

http://www.analyst.gr/2017/05/31/i-apli-arithmitiki-tou-xreous/

ΟΛΑ τα δάνεια της Ελλάδας από το 1821 ως το 2011 – Τι πληρώσαμε και σε ποιους!

Αν σκεφτείτε ότι από το 1994 ως το 2010 πληρώσαμε ως χώρα 571.000.000.000 (πεντακόσια εβδομήντα ένα δισεκατομμύρια) ευρώ διαβάστε τι έχουμε πληρώσει τα τελευταία 200 χρόνια! Μια έρευνα – απάντηση στους απατεώνες και παραχαράκτες της ιστορίας, όπως η «Bild» και το «Focus»!

 Είναι η Ελλάδα το απείθαρχο και ατίθασο παιδί της Ευρώπης και ένα από τα πλέον ατίθασα παγκοσμίως;

 Μας αξίζει που το «Focus» χρησιμοποιεί τα αγάλματα των προγόνων μας για να μας κάνει άσεμνες χειρονομίες με το δάχτυλο;

Είμαστε τεμπέληδες και κατά το κοινώς λεγόμενο «μπαταξήδες» που δεν πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας στους δανειστές μας;

Είμαστε ένας λαός καλοπερασάκηδων που αποφεύγουμε να ασχοληθούμε με τις συμβατικές υποχρεώσεις μας έναντι των … «συμμάχων» μας;

Ερωτήματα που μπορεί να απαντηθούν μόνο αν ανατρέξουμε στο παρελθόν και μάλιστα εκ της Εθνικής παλιγγενεσίας με την Επανάσταση του 1821.

Ψάξαμε λοιπόν βιβλιογραφία, στοιχεία στο διαδίκτυο και κατορθώσαμε και ανακαλύψαμε όλα τα δάνεια που πήρε η Ελλάδα από τότε μέχρι σήμερα!

 Στις παρακάτω γραμμές θα βρείτε απίστευτες πληροφορίες οι οποίες θα μας βοηθήσουν να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας στα ερωτήματαπου θέτουν τα «πειθήνια όργανα» των διεθνών τοκογλύφων όπως το «Focus» και η «Bild», που δεν έχουν σταματήσει δευτερόλεπτο να «χτυπούν» την Ελλάδα!

Η έρευνα που ακολουθεί, διενεργήθηκε το 2011 και δημοσιεύτηκε τότε, στο adalis.gr [H αρχική δημοσίευση εδώ].

Αξίζει πραγματικά να διαβάσει το αναγνωστικό κοινό, τα εξωφρενικά δάνεια που σύναψε η χώρα μας με τους γνωστούς οίκους διεθνών τοκογλύφων, που καταδυναστεύουν την χώρα μας, πριν καν απαλλαχτεί από τους Οθωμανούς !

Δάνεια, που στο σύνολό τους είναι αποικιοκρατικά, με εξοντωτικούς όρους, τα οποία τα αποπληρώσαμε μέχρι τελευταίας … δεκάρας!

Δάνεια τα οποία θα πρέπει να επανεξεταστούν, και στο ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, να γίνουν άμεσα απαιτητά από τους τοκογλύφους, οι οποίοι σήμερα μας κουνάνε το δάχτυλο υποτιμητικά!

Η έρευνα που ακολουθεί, θα είναι πάντοτε επίκαιρη, για όσο διάστημα το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ΔΕΝ απαιτεί την επιστροφή των χρημάτων από απεχθή δάνεια! Και τελικά, ακόμη κι αν δεν βρεθεί ένας πολιτικός να βάλει στο τραπέζι το θέμα της επιστροφής των δανείων που πληρώσαμε στους διεθνείς λωποδύτες, θα έρθει η μέρα που ο Ελληνικός λαός θα τα πάρει πίσω μόνος του!

 Τρόποι υπάρχουν πολλοί!

Ελπίζω όμως να μην φτάσουμε ως εκεί!

Αλλά ας ξεκινήσουμε την παρουσίαση της έρευνας για τα δάνεια που έλαβε η Ελλάδα, χωρισμένη σε χρονικές περιόδους!

Η Ελληνική Επανάσταση είχε λάβει δάνεια ακόμη και για καριοφίλια που δεν παραλάβαμε ποτέ πριν το 1821, γεγονός που έμελλε να σηματοδοτήσει τι θα επακολουθήσει αργότερα. Ετσι η ιστορία του Δημοσίου χρέους της χώρας μας χωρίζεται σε πολλές περιόδους τις οποίες και τις κατηγοριοποιούμε

Πρώτη περίοδος 1824 με 1897

Την περίοδο αυτή η Ελλάδα πήρε ΔΕΚΑ (10) εξωτερικά δάνεια, συνολικά 770 εκ. γαλλικά Φράγκα. Το πόσο «καλά παιδιά» ήμασταν καθώς και πόσο τοκογλύφοι υπήρξαν οι … πρόγονοι του Ντομινίκ Στρος-Καν (δεν ξέρω αν τότε είχαν καμαριέρες) φαίνεται από το γεγονός, ότι ενώ η αναγραφόμενη αξία των ΔΕΚΑ αυτών δανείων , ήταν 770 εκ. γαλλικά Φράγκα, εντούτοις στο χέρι πήραμε μόνο … 464 εκ.!!! Τα υπόλοιπα δεν μας δόθηκαν ποτέ μιας κα αποτέλεσαν … έξοδα φακέλων των Τραπεζών, καθώς και ότι άλλο μπορεί να χρεώσει ένας γνήσιος τοκογλύφος !!!

Από ποιους τα πήραμε όμως;

Δύο δάνεια από την Αγγλία κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης το 1824 και το 1825, συνολικά 2,8 εκ. λίρες στερλίνες

 Ένα, 60 εκ. γ.φ. με την εκλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας, το 1832.

 Δύο επί Κουμουνδούρου, το 1879 και το 1890, συνολικά 180 εκ. γ.φ.

Πέντε επί Χ. Τρικούπη το 1882-1885 και το 1886-1881, συνολικά 450 εκ. γ.φ. και τέλος

Ενα επί Σωτηρόπουλου-Ράλλη το 1893, 9.7 εκ. γ.φ.

Την εποχή αυτή μεγάλη δύναμη είχε ο Στρατός.

Οι πελατειακές σχέσεις όμως καθώς και η διαχείριση τους ήταν ακριβώς η ίδια με την σημερινή.

Ετσι , η χώρα μας που διέθετε 20.000 τακτικό στρατό, έπαιρνε όλα αυτά τα δάνεια για να συντηρεί τους αξιωματικούς και να τους μισθοδοτεί! Φτάσαμε έτσι να έχουμε … 12.000 Αξιωματικούς.

Δηλαδή, 1,4 αξιωματικοί για κάθε 2 φανταράκια!

Το θέμα ήταν λοιπόν ποιος διέταξε ποιον μιας όλοι καταλάβατε τι σκοπό είχαν τα δάνεια μας. Δάνεια που μας έδιναν με φειδώ οι μεγάλες δυνάμεις γιατί προσέβλεπαν στον πλούτο της χώρα μας μετά την απελευθέρωσή της και μας υποχρέωναν να στρατικοποιήσουμε την Ελλάδα για να αντέξει ως νεοσύστατο κράτος (δεν ξέρω αν σας φέρνει στο μυαλό κάτι από το σύγχρονο 7 προς 10 καθώς και την κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία) !!!

Οι περισσότεροι καπετάνιοι τότε, εμφάνιζαν περισσότερους άνδρες για να επωφελούνται τους επιπλέον μισθούς.

Έτσι ενώ ένας Στρατηγός έπαιρνε μισθούς για 12.000 άνδρες στην ουσία πλήρωνε μόνο 3.000 μιας και είχε μόνο τόσους !!!

Η πρώτη πτώχευση ήταν θέμα χρόνου και ήρθε μόλις το 1825 .

Το 1826 ανέλαβε την διακυβέρνηση ο Α. Ζαίμης και στο ταμείο του κράτους βρήκε μόνο … 16 γρόσια! Δηλαδή ούτε καν μια λίρα !!!!

Τότε λοιπόν η Ελλάς ονομάστηκε για πρώτη φορά Ψωροκώσταινα

Περίοδος του Οθωνα

Όταν έγινε Βασιλιάς ο Οθωνας, πήρε κι αυτός ένα … δανειάκι και μάλιστα με την εγγύηση των τριών μεγάλων Δυνάμεων (όπως βλέπετε υπήρχε και τότε μια … Τρόικα)!

Η κάθε μια εγγυήτρια δύναμη … εγγυήθηκε για το 1/3 του δανείου με μια διαφορά! Την τρίτη δόση η οποία ήταν 20 εκ. γαλλικά φράγκα δεν καταβλήθηκε ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ στη χώρα μας. (Σας θυμίζει τίποτε αυτό άραγε;)

Πάντως όσα πήρε ο Οθωνας, δηλαδή οι δύο προηγούμενες δόσεις , σύνολο 20. εκ γαλ. Φράγκα , οι Έλληνες δε τα είδαν στις τσέπες τους μιας και το 57% κατακρατήθηκε από την δανειοδότρια τράπεζα κατακρατήθηκε στο εξωτερικό, ενώ το υπόλοιπο σπαταλήθηκε από την αντιβασιλεία κυρίως σε έξοδα του … Βαυαρικού στρατού (πάλι οι Γερμανοί δηλαδή στη μέση)!!!

Τελικά η καθαρή εισροή , από το δάνειο, για την Ελλάδα ήταν μόλις 14,2%. Στο τέλος του 1859 η Ελλάδα έναντι του δανείου χρωστούσε υπερτριπλάσια των όσων λογιστικά είχε επωφεληθεί από το δάνειο.

Με αυτά και μ αυτά , φτάσαμε στο 1843 οπότε είχαμε και τη δεύτερη χρεοκοπία της Ελλάδος.

Η Τρικουπική περίοδος

Κατά την περίοδο αυτή κυρίαρχος θα αναδυθεί ο έμπιστος των ανακτόρων Α. Συγγρός.

Ηταν ο άνθρωπος που εξασφάλιζε στο Ελληνικό Δημόσιο δανειοδότες, στους οποίους συμμετείχε και ο ίδιος.

Ήταν ο άνθρωπος που από τη δανειακή πρόσοδο εκτελούσε δημόσια έργα (Ισθμός Κορίνθου, σιδηρόδρομοι Λαυρίου, Θεσσαλίας κλπ.).

 Ηταν ο υπερεργολάβος με ό,τι αυτό σημαίνει. Τώρα αν αυτό σας θυμίζει κάποιο νεότερο πολιτικό της Ελλάδος, σίγουρα δεν φταίμε εμείς. Αλλά κάπου έχει πάει το μυαλό σας ε;;;

Από την άλλη πλευρά ο Χ. Τρικούπης θα αναδυθεί σε πρωταθλητή του εξωτερικού δανεισμού.

Την περίοδο του ελληνικού βασιλείου 1832-1893 στον Τρικούπη χρεώνεται το 58,4% του εξωτερικού δανεισμού, με 450 εκ. γαλλικά φράγκα.

Και όπως ήταν φυσικό, ο υπερδανεισμός με τοκογλυφικούς όρους , έφερε και πάλι το 1893 την τρίτη χρεοκοπία στην χώρα μας.

Ετσι μέχρι το 1897, ο συνολικός δανεισμός μας έφθασε όπως είπαμε στα 770 εκ. γ.φ., από τα οποία “στο χέρι πήραμε” 389 εκ. γ.φ. δηλαδή μόλις το 50,5%.

Με την συνηθισμένη τακτική δηλαδή, υπογράψαμε στους τοκογλύφους «γραμμάτια» και στο χέρι πήραμε μόλις τα μισά. Και φυσικά τα τοκοχρεολύσια … έτρεχαν!!!

Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά τα πληρώσανε τελικά τα τρισέγγονα του Τρικούπη εις το ακέραιο και δέκα φορές πάνω!!

Ετσι το 1898 η Ελλάδα θα τεθεί υπό τον  Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (κάτι θα σας θυμίζει ο όρος αυτός ε;) και ταυτόχρονα θα της παραχωρηθεί δάνειο 150 εκ. φ. (κάτι σαν α 110 δις που πήρε ο Γιώργος δηλαδή)

Απ’ αυτό το 62% καταβλήθηκε ως … αποζημίωση της Οθ. Αυτοκρατορίας κυρίως για την παραχώρηση της Θεσσαλίας και τον πόλεμο του 1897.

Το 15% χρησιμοποιήθηκε για κάλυψη των ελλειμμάτων, το 20% στο κυμαινόμενο χρέος και το 3% στα έξοδα έκδοσης.

 Πάντως φανήκαμε αρκετά … «κύριοι» αφού πληρώσαμε αποζημίωση σε αυτούς που παράνομα μας κατείχαν (αν και στην Ελλάδα χρησιμοποιούμε για την περίπτωση αυτή μια πολύ γνωστή λέξη που αρχίζει με το γράμμα «Μ»)

Ακολουθεί μια δεύτερη περίοδος από το 1900 ως το 1945

Ως το 1914 υπάρχει μια περίοδος στην οποία αναπτύσσεται ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα και υποχωρεί ο κρατικός.

 Την ίδια αυτή εποχή η Αθήνα αντιμετωπίζει τον Μακεδονικό αγώνα και από το 1912 τους Βαλκανικούς.

Την περίοδο αυτή συνομολογήθηκαν τέσσερα εξωτερικά δάνεια, συνολικά 521 εκ. φ.

Τα δύο πρώτα (76 εκ. φ.) μέχρι το 1910 και το τέταρτο 335 εκ. φ. το 1914.

Τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν :

– Υπέρ της εξυπηρέτησης των ήδη υπαρχόντων εξωτερικών δανείων (από τότε ήταν της μόδας να πληρώνει η Ελλάδα χρεολύσια προηγούμενων δανείων με … νέα δάνεια).

– Υπέρ της διεξαγωγής των Βαλκανικών πολέμων και

– Στην ενσωμάτωση των νέων περιοχών που προέκυψαν μετά τους Βαλκανικούς.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι την περίοδο αυτή υπογράψαμε νέα δάνεια για να πληρώνουμε τα παλιά.

Από το 1915 ως το 1923 η Ελλάδα του διχασμού βρίσκεται εν μέσω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια θα βιώσει τη Μικρασιατική καταστροφή και να βρεθεί με τους πρόσφυγες απ’ αυτήν.

Εδώ αρχίζουν και τα πραγματικά … δανειακά (πλην όμως τοκογλυφικά) ευτράπελα !!!

Η οικονομική πορεία διαρθρώνεται από τις μεγάλες, έκτακτες πολεμικές δαπάνες (περίπου 6,2 δισ. δρχ.) ενώ σε έξαρση βρίσκεται και ο εσωτερικός δανεισμός.

Ενώ η χώρα στην ουσία δεν μπορούσε να δανειστεί, και ουδείς γνώριζε το παραμικρό στο Κοινοβούλιο, ξαφνικά όλοι άρχισαν να μιλούν για δύο μυστικά δάνεια και μάλιστα μεγάλα!

Ένα το 1915 και ένα το 1916 , ισόποσα από 40 εκ μάρκα έκαστο.

Τα 80 εκ μάρκα αυτά δεν είχαν εγγραφεί πουθενά !!! Η Κυβέρνηση Σκουλούδη τα κράτησε εντελώς μυστικά, ακόμα και από τη Βουλή και δεν τα ανέγραψε πουθενά λες και πρόκειται για δάνειο κάποιου … «μπακάλη της γειτονιάς» !!!

Η υπόθεση έφτασε το 1918 στο ανώτατο ειδικό δικαστήριο στο οποίο ο Σκουλούδης θα υποστηρίξει ότι κρατήθηκε μυστικό για να μην εκλειφθεί ως ένδειξη γερμανοφιλίας!!

Κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί σε κανένα συντεταγμένο κράτος παρά μόνο σε Αφρικανικές Δημοκρατίες όπου οι Φύλαρχοι είχαν το … γενικό κουμάντο !!

ΤΟ ΠΟΙΟ ΑΙΣΧΡΟ ΔΑΝΕΙΟ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ … ever !!!

Την περίοδο αυτή υπογράψαμε και λάβαμε το πιο αισχρό δάνειο που έχει πάρει ποτέ χώρα! Αισχρό όχι για το μέγεθός του, μιας και ήταν σχετικά μικρό αλλά επαίσχυντο για τον λόγο που το λάβαμε!

Προσέξτε λοιπόν:

Το 1913 ο Ελληνικός Στρατός, αποτελούμενος από δυνάμεις της Β.Ελλάδος, έχυσε το αίμα του για να καταλάβει μια στρατηγικής σημασίας σιδηροδρομική γραμμή!

Την γραμμή Θεσσαλονίκης – Κωνσταντινούπολης! Και το πέτυχε αυτό! Η γραμμή κατελήφθη από τον Ελληνικό Στρατό.

Φαίνεται όμως ότι οι “Σύμμαχοι” είχαν άλλα σχέδια για μας!

Ενώ την καταλάβαμε εμείς, ξαφνικά οι Γάλλοι αποφάσισαν ότι … η γραμμή τους ανήκει, στα πλαίσια της “συμμαχικής μοιρασιάς” !

 Όμως ήταν κάτι που υπήρχε σε Ελληνικά εδάφη και δεν θα μπορούσαμε να δεχτούμε κάτι τέτοιο!

Ετσι μας εξανάγκασαν να την αγοράσουμε!!!!

Κι επειδή ως συνήθως δεν είχαμε λεφτά, μας έδωσαν το δάνειο και μάλιστα σε δολάρια. Μας έδωσαν ένα Καναδικό (δηλαδή Γαλλικό) δάνειο 8.000.000 δολαρίων για να πληρώσουμε στους Γάλλους μια σιδηροδρομική γραμμή την οποία εμείς την είχαμε καταλάβει με τον στρατό μας !!!!

Είπε κανείς τίποτα;

Περίοδος Μεσοπολέμου 1924 με 1932

Με τη Μικρασιατική καταστροφή ο ελληνισμός θα βρεθεί σε αμηχανία και σύγχυση.

Από το 1924 μέχρι το 1928 ο κοινοβουλευτισμός θα βρεθεί σε οξύτατη κρίση, με 12 κυβερνήσεις, δηλαδή κάθε 4,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση.

Ο Βενιζέλος θα επιστρέψει και θα κερδίσει τις εκλογές του 1928, με 223 έδρες από τις 250. Η τετραετία του θα είναι περίοδος κοινοβουλευτικής ομαλότητας.

Τα επιτακτικότερα προβλήματα είναι το προσφυγικό και η σταθεροποίηση της δραχμής που η αξίας της είχε πέσει στο δέκατο πέμπτο της προπολεμικής.

 Η φορολογική επιβάρυνση παραμένει δυσβάστακτη. Σε σχέση με την προπολεμική έχει αυξηθεί κατά 37 φορές!!!

Από το 1924 μέχρι το 1930 εισέρευσαν στην Ελλάδα 1,16 δισ. χρυσά φράγκα, εκ των οποίων το 78% ήταν δάνεια.

Την περίοδο 1924-1931 συνομολογήθηκαν εννιά (9) εξωτερικά δάνεια, συνολικά 992 εκ. φρ.

Τα δάνεια αυτά προήλθαν από την Αγγλία κατά 48%, τις ΗΠΑ κατά 31% και τα υπόλοιπα σε μονοψήφια ποσοστά από Βέλγιο, Σουηδία, Γαλλία, Ολλανδία, Ελβετία, Αίγυπτο και Ιταλία.

Τα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση των προσφύγων, την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού, τη σταθεροποίηση της δραχμής και παραγωγικά.

Την ίδια περίοδο η εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού απορροφούσε το 29% των τακτικών εσόδων.

Συνολικά την περίοδο 1824-1932 είχαμε δανεισθεί από το εξωτερικό 2,2 δισ. χρ. φρ. Μέχρι το 1932 είχαμε αποσβέσει 2,38 δισ. χρ. φρ. δηλαδή 183 περισσότερα απ’ όσα είχαμε δανεισθεί και πάλι χρωστούμε 2 δισ. χρ. ερ. (σας θυμίζει κάτι άραγε αυτό; σας θυμίζω προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο : «το 1994 χρωστούσαμε 90 δις ευρώ πληρώσαμε 517 δις ως το 2010 και παρ όλα αυτά χρωστάμε άλλα 340 δις»)

Το 1932 είχαμε την τέταρτη πτώχευση.

Μέχρι το 1945 δεν θα υπάρξει νέος εξωτερικός δανεισμός ενώ θα παγώσει, λόγω της παγκόσμιας κρίσης, η εξυπηρέτηση των παλαιών.

1946-1966 Ανασυγκρότηση και ανάπτυξη

Πρώτο μέλημα της χώρας η ανασυγκρότηση της από την κατοχική καταστροφή που είχε φθάσει 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946.

Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ο εμφύλιος και το τρίτο οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, οι μεγαλύτερες στη Δυτ. Ευρώπη 19 και που έφθαναν στο 27,5% των συνολικών εξόδων.

Τα προβλήματα μέχρι το 1952-53 θα τα αντιμετωπίσουν συνολικά 18 κυβερνήσεις που θα προχωρήσουν σε οκτώ υποτιμήσεις.

Κατά μέσο όρο κάθε 5,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση και κάθε χρονιά και υποτίμηση.

Το δημόσιο χρέος συντίθεται από το προπολεμικό και το μεταπολεμικό.

Το προπολεμικό, μέχρι το 1962 ήταν υπερτριπλάσιο του μεταπολεμικού. Στο προπολεμικό ΔΧ το 90% καταλάμβανε ο προπολεμικός εξωτερικός δανεισμός.

Την περίοδο 1962-67 οι ελληνικές κυβερνήσεις θα διακανονίσουν το 97% του προπολεμικού εξωτερικού Δ.Χ., το οποίο μαζί με τους τόκους ανερχόταν στα 6,41 δισ. δρχ.

Μέχρι το 1955 η Ελλάδα είχε συνάψει μόνο τρια εξωτερικά δάνεια, συνολικά 145 εκ. δολ. Στη συνέχεια θα συνάψει άλλα ΕΙΚΟΣΙΟΚΤΩ (28) εξωτερικά, συνολικά 406,4 εκ. δολ.

Ο μετακατοχικός δανεισμός προήλθε κατά 58,4% από τις ΗΠΑ, κατά 19% από τη Δυτ. Γερμανία και κατά 14,36% από την Αγγλία. Τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς.

Για την εξυπηρέτηση του μετακατοχικού εξωτερικού δανεισμού η Ελλάδα κατέβαλε το 128% της δανειακής προσόδου που λογιστικά είχε πάρει!

Καταλάβατε το μέγεθος της τοκογλυφίας;

Περίοδος Δικτατορίας 1967 με 1974

Περίοδος υπέρογκου εσωτερικού δανεισμού, ο οποίος και τετραπλασιάσθηκε.

 Αντίθετα ο εξωτερικός δανεισμός σημειώνει πολύ μικρή αύξηση.

Συνολικά 19 εξωτερικά δάνεια, μόλις στο 6,4% του νέου Δανειακού Χρέους εξ αυτών το 92,2% ήταν σε δολ.

Την περίοδο αυτή εμφανίζονται τα δάνεια σε συνάλλαγμα.

Πρόκειται για δάνεια εργοληπτικών εταιρειών, τα οποία έπαιρναν από το εξωτερικό, υπό την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου.

Στη συνέχεια τα παραχωρούσαν στο Ελληνικό Δημόσιο προς εκτέλεση δημοσίων έργων, με ανάδοχους τις εν λόγω εταιρείες.

Συνολικά συνομολογήθηκαν 59 τέτοια δάνεια.

 Προφανώς το Ελληνικό Δημόσιο δεν είναι ο δανειολήπτης, έτσι δεν θεωρείται εξωτερικός δανεισμός.

Στο νέο Δημόσιο Χρέος ο δανεισμός σε συνάλλαγμα αντιπροσώπευε το 23,6%.

Περίοδος Μεταπολίτευσης 1975 με 1981 (Κυβέρνηση Καραμανλή)

Το προπολεμικό εξωτερικό Δημόσιο Χρέος, λόγω του διακανονισμού 1962-67 βαίνει συνεχώς μειούμενο.

Από το 4% του συνολικού Δ.Χ. το 1974 θα πέσει το 1981 στο 0,6%.

Ο μεταπολεμικός εξωτερικός, κατά μέσο όρο, στο 3,9% των τακτικών εσόδων.

Συνολικά έχουμε 24 εξωτερικά δάνεια.

Τρία από την γαλλική κυβέρνηση και τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς και τράπεζες.

Κυριαρχία του δολαρίου και απουσία της αγγλικής λίρας.

Περίοδος 1981 με 1989 (Κυβέρνηση Α.Παπανδρέου)

Ο δημόσιος τομέας διευρύνεται εντυπωσιακά.

Οι απασχολούμενοι στην κεντρική διοίκηση -ΔΕΚΟ από 300.000 θα αυξηθούν σε 460.000. Μαζί δε με τις δημόσιες τράπεζες, προβληματικές και τις ελεγχόμενες από το Δημόσιο επιχειρήσεις θα φθάσουν τις 640.000!!!

Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπ. Οικονομικών και εισηγητικές εκθέσεις επί του προϋπολογισμού, τα ελλείμματα του ευρύτερα δημόσιου τομέα, από το 13,4% επί του ΑΕΠ το 1981 θα φθάσουν το 1989 στο 26,1%.

Τα ελλείμματα θα καλυφθούν κατά 106% από τον δανεισμό.

Το 1985 η Ελλάδα ήταν παγκόσμια πρώτη στο κατά κεφαλήν Δημόσιο Χρέος το οποίο είχε αρχίσει να προσδιορίζει την ύπαρξη της οικονομίας και όχι την ανάπτυξή της.

Το διάστημα 1982-89, κατά μέσο όρο, η συνολική εξυπηρέτηση του Δ.Χ. κάλυψε το 33,61% των τακτικών εσόδων της ίδιας περιόδου.

Μεταξύ το 1975-87 συνομολογήθηκαν 18,4 δισ. δολ. εξωτερικών δανείων, εκ των οποίων το 81% διετέθη για την εξυπηρέτηση των δανείων!!!

Φοβερά μεγάλο ποσοστό!

 Εκεί κάπου στο 1987 αρχίζει ο Γολγοθάς της Ελλάδος!

Η προσφυγή στον εξωτερικό δανεισμό έγινε για έργα συγκοινωνιακής, αγροτικής και αστικής υποδομής.

Ένα, το 1982, για την αποκατάσταση των ζημιών από τους σεισμούς στην Καλαμάτα το 1981 και ένα για την υποστήριξη του ισοζυγίου πληρωμών.

Προφανώς μετά το 1824 ο εξωτερικός δανεισμός είχε γίνει για την χώρα μας, έσοδο τακτικό αλλά και έξοδο υπέρβαρο.

Είμαστε σίγουροι ότι αν ψάξουμε σε μεγαλύτερο βάθος ιστορικά τα αρχεία της χώρας μας θα βρούμε και άλλα τέτοια πολλά!

Το θέμα όμως είναι, και φαίνεται σε όλη του ην μεγαλοπρέπεια, ότι η Ελλάδα όχι απλά ΔΕΝ αποτέλεσε το «κακομαθημένο παιδί» των συμμάχων και τον «μπαταχτσή» της κοινότητας, αλλά αποτέλεσε τον μεγάλο πελάτη των Δυτικών Τραπεζών και έναν από τους καλύτερους σε όλη την Δυτική Οικονομία !

Τόσο καλό που οι Δυτικές τράπεζες δεν είχαν καμία όρεξη να σταματήσουν να δανείζουν γιατί επί 200 χρόνια πλήρωνε αδιαμαρτύρητα!!!

Η Ελλάδα αποτέλεσε ένα κλασικό παράδειγμα στο οποίο στηρίχτηκε και αναπτύχθηκε η σημερινή Δυτική Οικονομία, όταν αποφάσισε να μεταβληθεί σε «χρεοκρατία» (debtocracy) και ειδικά από την εποχή που ο χρυσός αποτελούσε το αντίκρισμα του πλούτου μιας χώρας! Όταν σταμάτησε αυτό και το χρήμα «γεννιόνταν» από το χρέος (Θεωρία «το χρέος γεννά χρήμα») η Ελλάδα αποτέλεσε έναν βασικό πυλώνα ανάπτυξης των προηγμένων Δυτικών κρατών όχι μόνο γιατί πλήρωνε τοκογλυφικά δάνεια αλλά κυρίως γιατί με τα δάνεια αυτά αγόραζε στρατιωτικό υλικό και προϊόντα των χωρών που της δάνειζαν!!!

Ετσι, απ’ ότι είδατε τα τελευταία 200 χρόνια,

πληρώναμε δάνεια τα οποία δεν τα λάβαμε ποτέ,

είτε πληρώναμε μέχρι και 200 φορές πάνω την αξία τους ,

είτε πληρώναμε δάνεια για πράγματα που χύσαμε το αίμα μας για να τα αποκτήσουμε!

Φτάσαμε στο σημείο να αποπληρώνουμε δάνεια της πρώτης περιόδου της Επαναστάσεως του 1821 μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία, και οι κατ όνομα σύμμαχοί μας να κερδίζουν τεράστια ποσά από χρεολύσια κάθε χρόνο, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα!

Και ουδέποτε διαμαρτυρηθήκαμε ως λαός! Τα πληρώναμε εργαζόμενοι άοκνα και αγόγγυστα!

Πληρώνουμε ακόμη και τους αιμοσταγείς κλέφτες του γερμανικού Ράιχ που στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κατέκλεψαν την περιουσία της χώρας μας, ρούφηξαν τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές και ρήμαξαν τον τόπο!

 Κατοχικές δυνάμεις που κατάσφαξαν τον Ελληνικό λαό και ουδέποτε μας αποζημίωσαν. Ενώ εμείς είχαμε αποζημιώσει ακόμη και τους Οθωμανούς που μας κατείχαν παράνομα επί 4 αιώνες!!!!

Από τις λίγες αυτές γραμμές που σας παραθέτουμε, είναι πλέον πρόδηλο ότι η χώρα μας ήταν από παλιά «άνδρο των διεθνών πλιατσικολόγων» !

– Μπορεί να μας έδωσαν ψίχουλα για να πολεμήσουμε για την ανεξαρτησία μας, αλλά το εξαργύρωσαν επί δύο σχεδόν αιώνες!

Για 200 χρόνια ο Ελληνας πληρώνει «αέρα» στους Γερμανούς και στους λοιπούς Φραγκολεβαντίνους, χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία.

 Από το αστρονομικό ποσό που έχουμε πληρώσει τα 200 αυτά χρόνια, ζήτημα να έχουμε λάβει στην πραγματικότητα ένα 25% και ίσως να είναι και μικρότερο.

Αν σκεφτείτε ότι από το 1994 ως το 2010 πληρώσαμε ως χώρα 571.000.000.000 (πεντακόσια εβδομήντα ένα δισεκατομμύρια ευρώ) φανταστείτε τι έχουμε πληρώσει τα τελευταία 200 χρόνια!

Αυτό λοιπόν το άρθρο, κάθε Ελληνας του Εξωτερικού, είτε μένει σε χώρες της ΕΕ. είτε εκτός, πρέπει να το μεταφράσει σε κάθε γλώσσα και να το διανείμει όπου και όπως μπορεί! Να το διαδώσει για να καταλάβουν οι λαοί πόσο μας κόστισε η ανεξαρτησία μας και τι πληρώνουμε επί σχεδόν 200 χρόνια στα κοράκια που διέλυσαν τη χώρα μας!

Να το εμπεδώσουν καλά γιατί έρχεται η σειρά τους!

Μεταφράστε το, διαδώστε το και βοηθήστε στην προσπάθεια να καταλάβουν οι λαοί του κόσμου ότι ο Ελληνας ήταν ο πλέον καλοπληρωτής δανείων τα τελευταία 200 χρόνια! Και αυτά που μας ζητάνε σήμερα, δεν είτε τίποτε άλλο παρά υπερ-τοκοχρεολύσια, ανακεφαλαιοποιήσεις τόκων και σε καμία περίπτωση δεν είναι χρήμα το οποίο το λάβαμε στα χέρια μας ποτέ, και το σπαταλήσαμε.

Ετσι το παρουσιάζουν οι Γερμανοί, οι Αυστριακοί και οι Ολλανδοί γιατί έτσι τους βολεύει, μιας και είναι οι κύριοι δράστες του εγκλήματος και αυτοί οι οποίοι καρπώθηκαν τον Ελληνικό πλούτο !!!

Κάντε λοιπόν την μετάφραση και στείλτε το σήμερα κιόλας για να αφυπνίσουμε την παγκόσμια κοινή γνώμη !!!

Τα ερωτηματικά της δραχμής

 GCAS ΕΛΛΑΔΑ,ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ,ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ,ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ

Η Ελλάδα κινδυνεύει να λεηλατηθεί παραμένοντας εντός της Ευρωζώνης, ενώ ο στόχος των δανειστών είναι τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου και των Ελλήνων, αφού έχουν εξαντληθεί τα εισοδήματά τους.

Υπάρχει άλλος δρόμος;

    Υπάρχει κάποιο κόμμα στην Ελλάδα, τόσο καλά στελεχωμένο, ικανό και εκπαιδευμένο, ώστε να επιθυμεί, καθώς επίσης να μπορεί να δρομολογήσει ένα εθνικό νόμισμα υπό τις σημερινές οικονομικές συνθήκες;

    Ένα κόμμα που θα είχε τη δυνατότητα να ηγηθεί μίας επανάστασης αντίστοιχης με τη ρωσική του 1918 (!), στέλνοντας στα δικαστήρια όλους όσους υπέγραψαν μνημόνια, αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσε να τεκμηριωθεί η άρνηση πληρωμής του δημοσίου χρέους, εάν υποθέσουμε πως πράγματι έτσι επιτυγχάνεται;»

Ανάλυση

Έχουμε γράψει πάρα πολλά για το θέμα του εθνικού μας νομίσματος, το οποίο ήταν το δεύτερο παγκόσμιο αποθεματικό στον πλανήτη μετά το κινεζικό – κείμενα που  μπορεί να βρει κανείς γράφοντας τη λέξη «Δραχμή» στο επάνω μέρος της σελίδας μας, κάτω από τα περιεχόμενα (Αρχική, Οικονομία κλπ.), στη θέση «Google προσαρμοσμένη αναζήτηση». Εκτός αυτού έχουμε τονίσει πως το νόμισμα ισοδυναμεί με την ταυτότητα, με τον πολιτισμό και με τη σημαία ενός Έθνους – οπότε είναι πολύ σημαντικό για την επιβίωση του.

Έχουμε επί πλέον τεκμηριώσει πως ήταν εφικτή η υιοθέτηση του πριν από την υπογραφή του PSI, το οποίο είχαμε χαρακτηρίσει ως «Πύρρειο χρεοκοπία», ενώ θα είχε ίσως συμβεί εάν είχε επιτραπεί το δημοψήφισμα στην τότε κυβέρνηση – η οποία καταδίκασε μεν την Ελλάδα με την υπαγωγή της στο ΔΝΤ, αλλά στο θέμα του δημοψηφίσματος είχε δίκιο.

Η βασική αιτία ήταν το ότι, εκείνη την εποχή η χώρα μας θα μπορούσε να μετατρέψει τα χρέη της, δημόσια και ιδιωτικά, σε δραχμές, οπότε θα είχε τη δυνατότητα να τα εξυπηρετεί τυπώνοντας πληθωριστικά χρήματα – με όλους τους κινδύνους φυσικά που θα συνεπαγόταν κάτι τέτοιο.

 Εκτός αυτού, δεν είχαν υπαχθεί τα δάνεια της στο αγγλικό δίκαιο, δεν είχε υποθηκεύσει ακόμη τη δημόσια περιουσία της, οι τράπεζες της δεν είχαν χρεοκοπήσει, ενώ ο ιδιωτικός της τομέας δεν είχε υπερχρεωθεί – γεγονότα που φυσικά έχουν αλλάξει εντελώς σήμερα.

Εν τούτοις, το παρελθόν δεν επιστρέφει, ενώ το θέμα συνεχίζει να απασχολεί αρκετούς Έλληνες, οπότε πρέπει να συζητείται – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν είναι σωστό να έχει κανείς προκαταλήψεις, ούτε να επιμένει δογματικά πως κάτι τέτοιο δεν είναι ρεαλιστικό σήμερα, αφού οφείλει να είναι ανοιχτός σε όλες τις απόψεις.

Ειδικά επειδή το ευρώ, μετά την κρίση του 2008, έχει μετατραπεί στο νόμισμα των σκλάβων – το οποίο όμως είναι αδύνατον να επιβιώσει εάν η Ευρωζώνη που έχει εξελιχθεί πια σε φυλακή δεν ενωθεί τραπεζικά, δημοσιονομικά και πολιτικά.

 Μπορεί δε η Ελλάδα να είναι πράγματι εγκλωβισμένη, υπάρχουν όμως άλλες χώρες, οι οποίες δεν είναι – ενώ θα ήταν ασφαλώς προτιμότερη για αυτές η επιστροφή στα εθνικά τους νομίσματα (Ιταλία, Γαλλία κλπ.).

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα είχε προφανώς ως αποτέλεσμα τη διάλυση της νομισματικής ένωσης – για την οποία πρέπει όλες οι χώρες, οπότε και η Ελλάδα, να είναι προετοιμασμένες.

Εκτός αυτού, ίσως αποτελεί μία κρυφή πρόθεση ορισμένων βασικών στελεχών της σημερινής κυβέρνησης – αφού ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρξει μία αμιγώς αριστερή διακυβέρνηση εντός της νεοφιλελεύθερης Ευρωζώνης.

Στα πλαίσια αυτά, θα αναφερθούμε στα βασικά ερωτηματικά που συνδέονται με τη δυνατότητα επιστροφής της Ελλάδας στη δραχμή σήμερα – χωρίς να επιχειρήσουμε να δώσουμε εμείς απαντήσεις, αφού δεν ανήκουμε στους υποστηρικτές της άποψης.

 Έτσι θα δοθεί ίσως η ευκαιρία σε όλους όσους τάσσονται υπέρ να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις, παρακαλώντας τους όμως να συνοδεύονται από πραγματικά παραδείγματα – να μην είναι δηλαδή θεωρητικές, αλλά να στηρίζονται σε γεγονότα που έχουν ήδη συμβεί σε άλλες χώρες.

Κυρίως όμως να αποφευχθούν οι αυθαιρεσίες, όπως, για παράδειγμα το ότι, μία χώρα με ισχυρή παραγωγή δεν απειλείται με υποτίμηση – αφού η Ελλάδα δεν έχει σήμερα έναν ανάλογο παραγωγικό μηχανισμό, οπότε είναι εντελώς ανόητο να επικαλείται κανείς κάτι τέτοιο.

Εμείς πάντως θα φροντίσουμε να δημοσιεύσουμε όσα άρθρα-απαντήσεις μας σταλθούν, αρκεί να είναι σωστά τεκμηριωμένα και σοβαρά.

 Μερικά από τα ερωτηματικά τώρα είναι τα εξής:

Το ύψος των δημοσίων και ιδιωτικών εξωτερικών χρεών

Όλοι οι υποστηρικτές της δραχμής υιοθετούν ως απαραίτητη προϋπόθεση την άρνηση της πληρωμής του δημοσίου χρέους – γνωρίζοντας φυσικά πως, παρά το ότι η χώρα θα επέστρεφε στο εθνικό της νόμισμα, τα εξωτερικά της χρέη θα παρέμεναν σε ευρώ, οπότε θα ήταν αδύνατον να πληρωθούν.

Εν πρώτοις, δυστυχώς δεν αναφέρονται στα ιδιωτικά εξωτερικά χρέη (των τραπεζών, των επιχειρήσεων κλπ.), τα οποία φυσικά δεν μπορούν να διαγραφούν μονομερώς, αφού τότε οι ξένοι δανειστές τους θα μπορούσαν να ζητήσουν δικαστικά την εξόφληση τους – χωρίς να τους εμποδίζει κανένας να προβούν σε κατασχέσεις, σε πλειστηριασμούς, σε χρεοκοπίες κοκ.

Εν προκειμένω οφείλει βέβαια να απαντηθεί εάν τα ενυπόθηκα ιδιωτικά χρέη θα μετατραπούν σε εξωτερικά, όταν πουληθούν από τις ελληνικές τράπεζες στους ξένους κερδοσκόπους – επίσης αυτά που έχουν στο παρελθόν εκχωρηθεί, μέσω των τιτλοποιήσεων.

 Το συνολικό εξωτερικό χρέος πάντως (γράφημα) υπολογίζεται στα 420 δις $ (375 δις €) – οπότε, αν αφαιρέσουμε το δημόσιο εξωτερικό χρέος, θα απομείνουν περί τα 80 δις € ιδιωτικό τα οποία, σε περίπτωση υποτίμησης, θα αυξανόταν ανάλογα.

Ελλάδα, εξωτερικό χρέος

Ανεξάρτητα όμως από το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος, είναι δυνατόν να αρνηθεί η χώρα μας την τήρηση όλων όσων έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις μας, με τις δανειακές συμβάσεις που ακολούθησαν τη χρεοκοπία της και το PSI; Μπορεί να μη σεβαστεί, χωρίς να έχει σοβαρές συνέπειες, το αγγλικό δίκαιο; Πώς ακριβώς θα συμπεριφερόταν ανά ομάδα ξένων δανειστών, όπως είναι το ESM, το EFSF, τα διακρατικά δάνεια, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ; Θα μπορούσε να διαγράψει μονομερώς τα δάνεια όλων αυτών των ομάδων και πώς θα το έκανε;

Είναι σε θέση νομικά να επικαλεστεί τον εκβιασμό και την εθνική της κυριαρχία, οπότε να προστατευτεί από τις δικαστικές ενέργειες (κατασχέσεις κλπ.) των δανειστών της;

Εάν ναι, πώς θα απέφευγε τις ενδεχόμενες κυρώσεις τους, οι οποίες «γονάτισαν» ακόμη και μία χώρα με σχεδόν μηδενικό χρέος, καθώς επίσης με πολύ μεγάλες ενεργειακές δυνατότητες, όπως τη Ρωσία;

Για παράδειγμα, δεν θα πρότειναν όλες οι χώρες-δανειστές μας την αποφυγή της Ελλάδας όσον αφορά τις διακοπές των Πολιτών τους, με στόχο να μας πιέσουν;

Δεν θα κατέρρεε τότε ο τουρισμός, ο οποίος θα αποτελούσε τη βασικότερη πηγή ξένου συναλλάγματος (ακολουθούν οι εξαγωγές και οι μεταφορές), για τη χρηματοδότηση των υπερβολικά μεγάλων εισαγωγών μας; Δεν θα μπορούσαν να απαγορεύσουν τις εισαγωγές ελληνικών προϊόντων;

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται τα χρέη της χώρας στα μέσα του 2015 ανά ομάδα δανειστών – συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών τραπεζών, της Τράπεζας της Ελλάδας, καθώς επίσης των υπολοίπων εγχωρίων ομολογιούχων

ΓΡΑΦΗΜΑ – Ελλάδα, Οικονομική βοήθεια για την Αθήνα – Μάιος 2010

Με βάση το γράφημα θα έπρεπε να αναλυθεί πώς ακριβώς θα συμπεριφερόταν η Ελλάδα ανά ομάδα δανειστή – ενώ φυσικά οφείλει κανείς να αναφερθεί στην έννοια του επαχθούς χρέους, όταν (α) τα δάνεια έχουν μεταφερθεί πλέον σε άλλους πιστωτές, οι οποίοι δεν ευθύνονται για τους αρχικούς και (β) τα χρέη της Ελλάδας δεν ήταν το προϊόν δικτατορικών καθεστώτων.

Εδώ ακούγεται πως απαραίτητη προϋπόθεση για να ακολουθήσει η «νομότυπη» άρνηση του χρέους στο σύνολο του ως επαχθούς, είναι η δικαστική κατηγορία για εσχάτη προδοσία όλων όσων υπέγραψαν τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις – κάτι που όμως θα απαιτούσε την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, αφού τέτοιου είδους κατηγορίες δεν επιτρέπονται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία (η αποχώρηση από την ΕΕ είναι απαραίτητη, αφού διαφορετικά δεν μπορεί μία χώρα να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη – άρθρο).

Σε μία τέτοια περίπτωση, θα βρισκόταν στη θέση του κατηγορουμένου σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας μας – γεγονός που θα ισοδυναμούσε με μία επανάσταση, αντίστοιχη της ρωσικής του 1918.

Ποιός όμως και πώς θα δρομολογούσε αυτήν τη «λαϊκή επανάσταση» στην Ελλάδα; Ακόμη και αν υποθέσουμε πως θα διεξαγόταν δημοψήφισμα, μέσω του οποίου οι Έλληνες θα τοποθετούνταν πλειοψηφικά εναντίον του ευρώ, ποιός θα ήταν αυτός που θα αναλάμβανε τα ηνία, στέλνοντας όλους τους «προδότες», αυτούς δηλαδή που υπέγραψαν τα μνημόνια, στη φυλακή;

Τέλος όσον αφορά την άποψη, σύμφωνα με την οποία τα δημόσια χρέη προέρχονται από τοκογλυφικούς τόκους, δεν ισχύει δυστυχώς μόνο για τη χώρα μας, αλλά για όλες τις άλλες – ενώ ιστορικά, για παράδειγμα, όσον αφορά τη Γαλλία ήδη από την εποχή του Λουδοβίκου XIV, η οποία πλήρωνε τόκους μεγαλύτερους των εσόδων της, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στη λύση του J. Law (έκδοση κρατικών χρημάτων, κεντρική τράπεζα κλπ. – δημιουργία της φούσκας του Μισισιπή).

Ο δανεισμός από τις αγορές

Εάν υποθέσουμε τώρα πως η Ελλάδα κατάφερνε τελικά να διαγράψει μονομερώς το δημόσιο χρέος της εξερχόμενη από την ΕΕ και επαναστατώντας, πώς θα κάλυπτε στη συνέχεια τα εξωτερικά της ελλείμματα, έως ότου τουλάχιστον ισοσκέλιζε το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της;

 Προφανώς όχι από τις διεθνείς αγορές, αφού δεν θα τη δάνειζαν πλέον – ενώ φυσικά δεν ισχύει η αναφορά ενός συμπαθούς πολιτικού που τάσσεται υπέρ της δραχμής (πηγή), σύμφωνα με την οποία η χώρα μας θα έμενε εκτός των αγορών για 5 έως έξι έτη.

Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται από την εμπειρία της Αργεντινής η οποία, μετά από 15 χρόνια που πέρασαν από τη χρεοκοπία της, τώρα προσπαθεί να δανειστεί – αφού πλήρωσε τους ομολογιούχους αγγλικού δικαίου, οι οποίοι κατέφυγαν δικαστικά εναντίον της, ενώ έχει βυθιστεί ξανά στην κρίση, συμπεριλαμβανομένου του πληθωρισμού.

Η αδυναμία δανεισμού σε συνάλλαγμα βέβαια δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στις εισαγωγές, από τις οποίες εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό μία χώρα με κατεστραμμένο παραγωγικό μηχανισμό, όπως η Ελλάδα – ειδικά όσον αφορά τα είδη βασικής ανάγκης που δεν διαθέτει, όπως τα φάρμακα, τα ανταλλακτικά και η ενέργεια.

Υπολογίζεται δε πως οι «ανελαστικές εισαγωγές», αυτές δηλαδή που είναι απολύτως απαραίτητες, ανέρχονται σε αρκετά δις € ετησίως – τα οποία φυσικά θα έπρεπε να διαθέτει η χώρα μας σε συναλλαγματικά αποθεματικά, αφού δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν τα 25 δις € περίπου που κυκλοφορούν στο εσωτερικό της.

Στα πλαίσια αυτά, η απάντηση που κυκλοφορεί είναι πως θα χρησιμοποιούνταν τα αποθέματα της Τράπεζας της Ελλάδας, τα οποία είναι ύψους 42 δις € – επίσης τα χρεόγραφα Λουξεμβούργου και Βρετανίας, ύψους 56 δις €, που λέγεται πως διαθέτουν οι τέσσερις μεγάλες τράπεζες στα χαρτοφυλάκια τους και μπορούν να πουλήσουν στη δευτερογενή αγορά!

Εν προκειμένω, εκτός του ότι θα έπρεπε να προηγηθεί η επαναστατική εθνικοποίηση ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος, στα προβλήματα της οποίας θα αναφερθούμε στη συνέχεια, υπάρχουν πράγματι 42 δις € δικά μας στο θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Ελλάδας;

Εάν υποθέσουμε πως υπάρχουν, πώς αποδεικνύεται ότι μπορεί η Ελλάδα να τα χρησιμοποιήσει, χωρίς να διενεργήσει πραξικόπημα εναντίον της ΕΚΤ;

Τα ίδια ακριβώς ερωτήματα ισχύουν και για τα χρεόγραφα των μεγάλων τραπεζών, εάν υποθέσουμε πως υπάρχουν, αφού οι ισχυρισμοί που δεν τεκμηριώνονται με κάθε λεπτομέρεια, είναι ασφαλώς εγκληματικά παραπλανητικοί – ενώ σε τόσο σοβαρά ζητήματα είναι σωστό να αποφεύγονται τα σχέδια επί χάρτου, τα οποία συνήθως δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Περαιτέρω ο ίδιος πολιτικός ισχυρίζεται ότι, οι επενδύσεις θα γίνουν εφικτές από τα χρήματα που θα εκτυπώνει τότε η Ελλάδα, έχοντας πλέον τη νομισματική της κυριαρχία – η οποία είναι ασφαλώς πολύτιμη, αλλά δεν αποτελεί μαγικό ραβδί.

Γιατί όμως δεν κάνουν το ίδιο όλες εκείνες οι χώρες που έχουν το δικό τους νόμισμα; Γιατί αλήθεια δανείζονται ξένο συνάλλαγμα, εάν ήταν τόσο εύκολο να τυπώνουν δικό τους, να το μοιράζουν στον πληθυσμό, να επενδύουν και να αναπτύσσονται στο διηνεκές;

Σε κάθε περίπτωση, είναι προφανές πως οι συνθήκες της οικονομίας σήμερα δεν είναι οι ίδιες με αυτές της μεταπολεμικής εποχής – όπου η ανοικοδόμηση εξασφάλιζε την ανάπτυξη, δρομολογήθηκε το σχέδιο Marshall, η παγκοσμιοποίηση δεν είχε ακόμη επικρατήσει, ενώ η Ελλάδα ήταν σε μεγάλο βαθμό αυτάρκης, με βάση βέβαια τις τότε ανάγκες των ανθρώπων.

Το χρηματοπιστωτικό σύστημα

Προφανώς η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα θα είχε επιπτώσεις για τις υπερχρεωμένες εάν όχι χρεοκοπημένες ελληνικές τράπεζες – εκτός του ότι οι καταθέσεις (ανύπαρκτες ουσιαστικά σήμερα) θα έπρεπε να μετατραπούν από ευρώ σε δραχμές με την ισοτιμία που θα καθοριζόταν, τουλάχιστον κατά την ανάληψη τους.

Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, οι τράπεζες θα έπρεπε να κρατικοποιηθούν, έτσι ώστε στη συνέχεια να ανακεφαλαιωθούν από το δημόσιο.

Πώς όμως θα κατάφερνε να εθνικοποιήσει κανείς τράπεζες, οι οποίες μόλις πουλήθηκαν σε ξένους, ενώ ανήκουν κατά το υπόλοιπο στο ΤΧΣ που έχει εκχωρηθεί στους δανειστές μέσω του ΤΑΙΠΕΔ;

Με τη βίαιη κατάληψη τους;

Θα μπορούσε βέβαια να ιδρυθούν καινούργιες από το δημόσιο – κάτι που όμως δεν είναι τόσο απλό, όσο ακούγεται, ειδικά όταν υπάρχουν ήδη οι τέσσερις μεγάλες, για τις οποίες το κράτος έχει εγγυηθεί στο παρελθόν με 203 δις €.

Από την άλλη πλευρά, ξανά σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, η οποία είναι φυσικά λογική, θα έπρεπε να εθνικοποιηθεί επίσης η Τράπεζα της Ελλάδας, στην οποία το δημόσιο συμμετέχει μόλις με 6%.

Πώς όμως θα δρομολογούταν κάτι τέτοιο, όταν πριν από λίγο χρονικό διάστημα (2013) παρατάθηκε η σύμβαση της ως κεντρική κατά 20 χρόνια, εάν δεν κάνουμε λάθος;

Εκτός αυτού, δεν θα ακολουθούσε μία κατά μέτωπο σύγκρουση με τους μετόχους της, ορισμένοι από τους οποίους είναι ισχυρότατοι τοκογλύφοι;

 Επίσης με το διεθνές χρηματοπιστωτικό κτήνος, το οποίο δεν θα ανεχόταν προφανώς μία τέτοια ήττα; Εάν ήταν τόσο απλό, δεν θα το επιχειρούσε η Ρωσία, η κεντρική τράπεζα της οποίας δεν ανήκει στην ίδια, ενώ θεωρείται ως η Αχίλλειος πτέρνα της; Εμπιστεύεται αλήθεια κανείς κάποιο πολιτικό κόμμα της πατρίδας μας, όσον αφορά την άσκηση αυτόνομης νομισματικής πολιτικής;

 Πόσο μάλλον σε μία χρεοκοπημένη χώρα, η οποία θα έχει απομονωθεί εντελώς από τις διεθνείς αγορές;

Η ισοτιμία της νέας δραχμής

Εδώ ο ισχυρισμός είναι το ότι, μία χώρα με σθεναρή οικονομία δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, όσον αφορά την υποτίμηση του νομίσματος της.

Έχει όμως η Ελλάδα μία ισχυρή οικονομία;

Δεν θα είναι ακόμη πιο αδύναμη τουλάχιστον το πρώτο χρονικό διάστημα, όταν φύγει από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, έχοντας αρνηθεί να πληρώσει τα χρέη της;

Ακόμη και αν τελικά η υποτίμηση διαμορφωνόταν κάτω του 30%, αφού έχει βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, δεν θα έφτανε στην αρχή στο 80-90%, σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία;

Ο επόμενος ισχυρισμός, σύμφωνα με τον οποίο η ενδεχόμενη υποτίμηση δεν επηρεάζει καθόλου την οικονομία μίας χώρας, είναι ακόμη πιο προβληματικός – ειδικά όταν χρησιμοποιείται ως παράδειγμα η υποτίμηση της νορβηγικής κορώνας!

 Μίας χώρας δηλαδή που χαρακτηρίζεται από μία πανίσχυρη παραγωγική μηχανή, έχει μεγάλες εξαγωγές, δική της ενέργεια και πλεονάσματα στο ισοζύγιο της (ανάλυση).

Η αιτία είναι το ότι, οι εισαγωγές της γίνονται ακόμη πιο ακριβές, οπότε δεν μπορεί να αγοράσει εκείνα τουλάχιστον τα προϊόντα που δεν παράγει, ενώ λογικά θα αργήσει να το επιτύχει (αυτοκίνητα, φάρμακα, καύσιμα κλπ.) – όπως στο παράδειγμα της Βενεζουέλας στην οποία, παρά το ότι διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου, τα ράφια των σούπερ μάρκετ είναι άδεια, επειδή δεν μπορεί να εισάγει, ενώ δεν παράγει η ίδια αυτά που της λείπουν.

Εκτός αυτού, η υποτίμηση πλήττει σε μεγάλο βαθμό τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, τους ανέργους και τους συνταξιούχους – επειδή τα εισοδήματα τους δεν αυξάνονται όπως αυτά των εργαζομένων, οι οποίοι συνήθως απαιτούν ανάλογες αυξήσεις.

Οι αυξήσεις όμως αυτές, τις οποίες σπάνια εμποδίζουν οι κυβερνήσεις, τροφοδοτούν νομοτελειακά το ανοδικό σπιράλ «μισθών-τιμών» – όπου όταν αυξάνονται οι μισθοί ακολουθούν οι τιμές των προϊόντων, οπότε η χώρα οδηγείται στον υπερπληθωρισμό.

Όταν βέβαια χρησιμοποιεί κανείς το παράδειγμα της Νορβηγίας, αντί της Ρωσίας ή της Ουκρανίας, τότε εύλογα οδηγείται σε λανθασμένα συμπεράσματα – αν και ο πληθωρισμός δεν ακολουθεί αμέσως, σε μία χώρα με υψηλή ανεργία, όπως είναι η Ελλάδα.

Βέβαια, εάν με το απλό τύπωμα χρημάτων επιτευχθεί μεγάλη ανάπτυξη, κατά τους ισχυρισμούς, δεν θα μειωθεί γρήγορα η ανεργία;

Δεν θα αυξηθούν οι μισθοί και οι τιμές, πόσο μάλλον όταν δεν θα υπάρχει ο ανταγωνισμός των ξένων προϊόντων, ενώ το αρχικό κόστος παραγωγής των αντίστοιχων ελληνικών θα είναι νομοτελειακά ακριβότερο;

 Πώς θα εμποδιστεί τότε ο πληθωρισμός;

Ειδικά εάν χαριστούν όλα τα ιδιωτικά χρέη (!) και δοθεί επί πλέον εισόδημα στον πληθυσμό, όπως αναφέρεται από ορισμένους πολιτικούς;

Η διακυβέρνηση της χώρας

Συνεχίζοντας, αν και θα προσθέσουμε επί πλέον ερωτήματα σε επόμενα άρθρα μας, ας υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει κανένα από τα παραπάνω προβλήματα – πως όλα μπορούν δηλαδή να λυθούν σωστά.

Σε μία τέτοια υποθετική περίπτωση έχουμε αλήθεια την άποψη ότι, υπάρχει κάποιο κόμμα στην Ελλάδα, τόσο καλά στελεχωμένο, ικανό και εκπαιδευμένο, ώστε να επιθυμεί, καθώς επίσης να μπορεί να δρομολογήσει ένα εθνικό νόμισμα υπό τις σημερινές οικονομικές συνθήκες;

Ένα κόμμα που θα είχε τη δυνατότητα να ηγηθεί μίας επανάστασης αντίστοιχης με τη ρωσική του 1918, στέλνοντας στα δικαστήρια όλους όσους υπέγραψαν μνημόνια, αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσε να τεκμηριωθεί η άρνηση πληρωμής του δημοσίου χρέους, εάν υποθέσουμε πως πράγματι έτσι επιτυγχάνεται;

Από την άλλη πλευρά, πιστεύει κανείς πως θα επέτρεπαν η ΕΚΤ και η Γερμανία την επιτυχία του, γνωρίζοντας πως έτσι θα άνοιγαν οι ασκοί του Αιόλου στην Ευρωζώνη;

 Πόσο μάλλον οι Η.Π.Α., οι οποίες προωθούν την ίδρυση του οικονομικού ΝΑΤΟ, επί πλέον στο στρατιωτικό;

Είναι η Ελλάδα γεωπολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά σε θέση να προβεί σε τέτοιου είδους ενέργειες, χωρίς να υποστεί σοβαρότατες απώλειες, όσον αφορά την εδαφική της ακεραιότητα;

Μπορεί να επιβιώσει η χώρα μας εντελώς απομονωμένη από το δυτικό περιβάλλον, ακόμη και αν υποθέσουμε πως θα κατάφερνε να αλλάξει στρατόπεδο, προσχωρώντας ίσως σε αυτό της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν;

Τέλος, υπάρχει μία σειρά τεχνικών προβλημάτων όπως, για παράδειγμα, οι συμβάσεις σε ευρώ, τα νομίσματα που κυκλοφορούν, τα δάνεια κοκ., τα οποία δεν είναι καθόλου αμελητέα – ενώ λύνονται πολύ δύσκολα μονομερώς, αφού τότε δεν εξασφαλίζεται ο απαιτούμενος χρόνος για την ομαλή διευθέτηση τους.

Επίλογος

Γνωρίζουμε ασφαλώς πως η Ελλάδα κινδυνεύει να λεηλατηθεί παραμένοντας εντός της Ευρωζώνης, λόγω του τεράστιου δημοσίου χρέους της – το οποίο δεν είναι δυνατόν να εξυπηρετηθεί, ακόμη και αν κατάφερνε με κάποιο μαγικό τρόπο να επιστρέψει σε πορεία ανάπτυξης (κάτι μάλλον απίθανο με τα μέτρα που της επιβάλλονται, ειδικά με τον τρόπο που τα εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση, επιμένοντας στην αύξηση των φόρων αντί στη μείωση των δημοσίων δαπανών).

Γνωρίζουμε επίσης πως ο στόχος των δανειστών είναι τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων, αφού έχουν πλέον εξαντληθεί τα εισοδήματα τους – γεγονός που ερμηνεύει τη συσσώρευση των ιδιωτικών χρεών μέσω της επιβολής φόρων, έτσι ώστε κάποια στιγμή να επιδιωχθεί η κατάσχεση και ο πλειστηριασμός του πλούτου της μεσαίας και ανώτερης κοινωνικής τάξης, η οποία δεν έχει ακόμη λεηλατηθεί εντελώς (άρθρο).

Έχουμε όμως την άποψη ότι, η μοναδική μας ρεαλιστική λύση δεν είναι άλλη, από τη στάση (αναστολή) πληρωμών εντός της Ευρωζώνης (ανάλυση) – έτσι ώστε μετά να εισέλθουμε στις διετείς συζητήσεις εξόδου από την ΕΕ, η οποία είναι προϋπόθεση της εξόδου από την Ευρωζώνη, εάν κριθεί απαραίτητο.

Εάν, τότε με ελεγχόμενο τρόπο, έτσι ώστε να μην υπάρξουν σοβαρές απώλειες – καθώς επίσης για να εξασφαλισθεί ο χρόνος ομαλής κυκλοφορίας της δραχμής, ο οποίος υπολογίζεται στους οκτώ μήνες.

Παράλληλα, ελπίζουμε πως το αργότερο τότε θα αντιδρούσαν όλες εκείνες οι χώρες, οι οποίες καταστρέφονται σταδιακά από τη γερμανική πολιτική – ιδίως η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, για τις οποίες η έξοδος από την Ευρωζώνη είναι πολύ πιο ανώδυνη.

Σε μία τέτοια περίπτωση, ίσως να δρομολογούταν η επιστροφή όλων μαζί στην προ ευρώ εποχή, μετά από μία πανευρωπαϊκή συνδιάσκεψη χρέους – όπου θα επιδιωκόταν από κοινού η διαγραφή εκείνου του μέρους του χρέους, το οποίο είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί χωρίς να βυθιστεί ολόκληρη η ήπειρος μας στην ύφεση, στον αποπληθωρισμό και στο χάος.

Φυσικά υπάρχει η εναλλακτική λύση του μονεταρισμού των υπερβαλλόντων χρεών από την ΕΚΤ (άρθρο) – με την οποία μάλλον δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσει η Γερμανία, όσο και αν θα το επιθυμούσαμε.

Όλα αυτά όμως δεν σημαίνουν πως αρνούμαστε τις συζητήσεις που αφορούν τη δραχμή – αρκεί να είναι τεκμηριωμένες, μη ουτοπικές και να στηρίζονται σε πραγματικά παραδείγματα άλλων χωρών που τελικά τα κατάφεραν, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν.

Ολοκληρώνοντας, θα συνεχίσουμε τις δικές μας αναφορές στο θέμα, ελπίζοντας να λάβουμε απαντήσεις από αυτούς που τις έχουν – τις οποίες θα δημοσιεύουμε στη σελίδα μας, έτσι ώστε να προωθηθεί ένας τεκμηριωμένος με άρθρα δημόσιος διάλογος, ο οποίος είναι απαραίτητος για τη σωστή και αντικειμενική ενημέρωση των Ελλήνων.

http://www.analyst.gr

Σάββατο, 9 Σεπτεμβρίου 2017

Σύμφωνα με τον Εμμανουέλ μακρόν, ο καιρός της λαϊκής κυριαρχίας τελείωσε

Εκφωνώντας έναν ιδρυτικό λόγο ενώπιον των υψηλότερων Γάλλων διπλωμάτων, ο πρόεδρος Μακρόν αποκάλυψε την αντίληψη του για το κόσμο και τον τρόπο με τον οποίον προτίθεται να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία που διαθέτει.

Σύμφωνα με τον ίδιο, δεν υπάρχει πλέον λαϊκή κυριαρχία, ούτε στη Γαλλία, ούτε στην Ευρώπη, επομένως ούτε εθνική ή υπερεθνική δημοκρατία.

Δεν υπάρχει συνεπώς ούτε συλλογικό Συμφέρον ούτε Δημοκρατία (Ρεπούμπλικα), αλλά ένας ετερόκλητος κατάλογος πραγμάτων που συνιστούν κοινές περιουσίες. Περιγράφοντας τη νέα τους δουλειά στους πρεσβευτές, τους ενημέρωσε ότι δεν θα πρέπει πλέον να υπερασπίζονται τις αξίες της χώρας τους, αλλά να βρίσκουν ευκαιρίες για να δράσουν για λογαριασμό του Ευρωπαίου Λεβιάθαν.

Εισελθόντος σε λεπτομέρειες για κάποιες συγκρούσεις, περιέγραψε ένα πρόγραμμα οικονομικής αποικιοκρατίας του Λεβάντε και της Αφρικής.

Συμμετέχοντας στη παραδοσιακή εβδομάδα των πρεσβευτών, ο πρόεδρος Μακρόν εκφώνησε το πρώτο γενικό λόγο για την εξωτερική πολιτική του, από τότε που ήρθε στο παλάτι των Ηλυσίων [1].

Όλα τα αποσπάσματα σε εισαγωγικά σε αυτό το άρθρο είναι από το λόγο του.

Ο πρόεδρος δεν περιέγραψε το τοπίο των σημερινών διεθνών σχέσεων, ούτε εξήγησε το ρόλο που σχεδιάζει για τη Γαλλία στον κόσμο, αλλά τον τρόπο με τον οποίον σκοπεύει να χρησιμοποιήσει αυτό το εργαλείο.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η Γαλλία δεν ήταν σε θέση να προσαρμοστεί στις αλλαγές στον κόσμο από το 1989, πτώση του Τείχους του Βερολίνου, τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και το θρίαμβο της παγκοσμιοποίησης των ΗΠΑ.

Για την ανοικοδόμηση της χώρας, θα ήταν παράλογο να θέλουμε να επιστρέψουμε πίσω στην παλιά έννοια της εθνικής κυριαρχίας.

 Αντίθετα, πρέπει να προχωρήσουμε χρησιμοποιώντας τους διαθέσιμους μοχλούς. Για το λόγο αυτό, σήμερα, «η κυριαρχία μας είναι η Ευρώπη».

Βεβαίως, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα τέρας, «ένας Λεβιάθαν» [2]. Δεν έχει καμία λαϊκή νομιμοποίηση, αλλά νομιμοποιείται όταν προστατεύει τους πολίτες της.

Στην τρέχουσα μορφή της, κυριαρχείται από το γαλλο-γερμανικό ζευγάρι.

 Ο ίδιος, Εμμανουέλ Μακρόν, και η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, μπορούν ως εκ τούτου από κοινού να την κυβερνήσουν.

Έτσι μπόρεσε να επισκεφθεί την Πολωνία, με την ιδιότητά του ως πρόεδρος της Γαλλίας, και, με τη σύμφωνη γνώμη της Γερμανίδας εταίρου του, η οποία δεν μπορούσε να επιτεθεί στη Πολωνία λόγω της Ιστορίας, να μιλήσει ως υπονοούμενος εκπρόσωπος της Ένωσης, να προσβάλει την πρωθυπουργό, υπενθυμίζοντάς της ότι δεν είναι κυρίαρχη και να την ξαναβάλει στην ευρωπαϊκή τάξη.

Ήδη, με την Καγκελάριο, αποφάσισε να αναλάβει δράση σε τέσσερις τομείς:  την προστασία των εργαζομένων, τη μεταρρύθμιση του δικαιώματος του ασύλου και της ευρωπαϊκής συνεργασίας σε θέματα μετανάστευσης, τον ορισμό μιας εμπορικής πολιτικής και των μέσων ελέγχου για τις στρατηγικές επενδύσεις, την ανάπτυξη της ευρωπαϊκής άμυνας.

Οι στόχοι αυτοί καθορίζουν φυσικά με σαφήνεια τις εθνικές πολιτικές για το καθένα από τα Κράτη μέλη, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας.

Για παράδειγμα, τα διατάγματα που μόλις εξέδωσε η κυβέρνησή του σχετικά με τη μεταρρύθμιση του Εργατικού Κώδικα θέτουν τα ελάχιστα όρια της προστασίας των εργαζομένων, σύμφωνα με τις οδηγίες που εδώ και πολύ καιρό έχουν αποφασιστεί από τους υπαλλήλους των Βρυξελλών.

Η ευρωπαϊκή συνεργασία για θέματα μετανάστευσης θα ορίσει τα όρια της φιλοξενίας που θα επιτρέψουν τη λειτουργία της γερμανικής βιομηχανίας [3], ενώ η μεταρρύθμιση του δικαιώματος ασύλου θα καθορίζει την δυνατότητα της Γαλλίας εντός του χώρου Σένγκεν.

Η Ευρώπη της Άμυνας θα επιτρέψει την ένωση των στρατών της Ένωσης και να τους ενσωματώσει συλλογικά στις φιλοδοξίες του ΝΑΤΟ.

Για να προχωρήσει πιο γρήγορα η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Γαλλία και η Γερμανία θα διοργανώσουν στενότερες συνεργασίες σε διάφορα θέματα, επιλέγοντας τους συνεργάτες τους α-λα-καρτ.

Θα διατηρηθεί η αρχή της ομόφωνης απόφασης, αλλά μόνο μεταξύ προεπιλεγμένων Κρατών, τα οποία θα έχουν ήδη συμφωνήσει μεταξύ τους.

Η συνοχή αυτού του συνόλου θα γίνει γύρω από τέσσερις κοινές αξίες

  • την «εκλεγμένη και αντιπροσωπευτική δημοκρατία,

  • το σεβασμό του ανθρώπου,

  • τη θρησκευτική ανοχή και την ελευθερίας της έκφρασης,

  • και την πίστη στην πρόοδο»

«Η εκλεγμένη και αντιπροσωπευτική δημοκρατία» θα ισχύει μόνο σε τοπικό επίπεδο (κοινότητες δήμων και διοικητικές περιφέρειες, οι δήμοι και οι νομοί θα εξαφανιστούν) , διότι δεν υπάρχει πλέον εθνική κυριαρχία.

«Ο σεβασμός της ανθρώπινης προσωπικότητας, η θρησκευτική ανοχή και η ελευθερία» θα πρέπει να αντιλαμβάνονται υπό την έννοια της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών , και όχι εκείνης της Διακήρυξης του 1789 παρότι έχει τοποθετηθεί στο προοίμιο του Συντάγματος.

«Η πίστη στην πρόοδο» θα επιτρέψει να κινητοποιήσει τους Ευρωπαίους πολίτες σε μια περίοδο που ο καθένας βλέπει εύπορες χώρες, στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, ξαφνικά να ξηλώνονται από το χάρτη και να στέλνονται πίσω στην εποχή του λίθου.

Η μέθοδος Μακρόν

Η Γαλλία θα πρέπει να χρησιμοποιήσει το ευρωπαϊκό εργαλείο για να αναπροσαρμοστεί στο «πολυπολικό και ασταθή κόσμο».

Δεδομένου ότι δεν γίνεται λόγος για την αποκατάσταση της γαλλο-ρωσικής συμμαχίας για την οποία συμφώνησαν ο πρόεδρος Sadi Carnot και ο αυτοκράτορας Αλέξανδρος Γ’, διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η πολιτική πλευρά της ατλαντικής στρατιωτικής συμμαχίας, δεν υπάρχει κανένας λόγος να βασίζεται η γαλλική διπλωματία στην Ιστορία ή σε αξίες.

Πρέπει αντίθετα να παίζει το ρόλο του «αντίβαρου» για να διατηρηθούν οι «σχέσεις με τις μεγάλες δυνάμεις των οποίων τα στρατηγικά συμφέροντα αποκλίνουν».

Να το καταλάβετε σωστά, ο πρόεδρος δεν μιλά για τα συμφέροντα που αποκλίνουν μεταξύ, από τη μια πλευρά οι ΗΠΑ και από την άλλη η Ρωσία και η Κίνα, αλλά να διατηρηθούν οι δεσμοί τους οποίους αυτές οι δύο μεγάλες δυνάμεις πρέπει να διατηρήσουν με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

«Για αυτό πρέπει (…) να γραφτούμε στη παράδοση των υφιστάμενων συμμαχιών και, με οπορτουνιστικό τρόπο, να οικοδομήσουμε περιστασιακές συμμαχίες που θα μας επιτρέπουν να είμαστε πιο αποτελεσματικοί».

Ο ρόλος των διπλωματών δεν είναι επομένως πλέον να υπερασπιστούν μακροπρόθεσμα τις αξίες της Γαλλίας, αλλά να οσφραίνονται βραχυπρόθεσμα τις ευκαιρίες, τις καλές ευκαρίες.

«Η σταθερότητα του κόσμου»

Δεδομένου του ευρωπαϊκού πλαισίου εργασίας και της μεθόδου αυτής, ο σκοπός της γαλλικής διπλωματίας θα είναι να διασφαλίσει ταυτόχρονα την ασφάλεια των Γάλλων συμμετέχοντας στην «παγκόσμια σταθερότητα» και να αποκτήσει επιρροή με την υπεράσπιση «των καθολικών κοινών περιουσιών».

Αφού μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και το τέλος της εθνικής κυριαρχίας, δεν υπάρχει συμβατικός εχθρός, η Γαλλία δεν χρειάζεται πλέον στρατό για να υπερασπίσει το έδαφός της.

 Αντίθετα, έχει να αντιμετωπίσει έναν αντισυμβατικό εχθρό, την «ισλαμική τρομοκρατία», η οποία απαιτεί τόσο μια πανταχού παρούσα αστυνομία και ένα στρατό προβολής ικανό να παρεμβαίνει στις εστίες τρομοκρατίας στο εξωτερικό: στη Συρία και το Ιράκ από τη μία πλευρά, στη Λιβύη και το Σαχέλ, από την άλλη.

Είναι προφανές ότι αυτή η αλλαγή του σκοπού, και όχι ένα ζήτημα του προϋπολογισμού, η οποία οδήγησε τον πρόεδρο Μακρόν να απολύσει τον επικεφαλής του Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων.

 Μένει να μεταρρυθμίσει η αστυνομία.

Η Γαλλία θα συνεχίσει να προστατεύσει τους μουσουλμάνους πολίτες της, διατηρώντας παράλληλα στο λόγο της, μια σύνδεση μεταξύ της ισλαμιστικής πολιτικής ιδεολογίας και της μουσουλμανικής θρησκείας.

Θα μπορέσει με τον τρόπο αυτό να συνεχίσει να επιτηρήσει την πρακτική της μουσουλμανικής πίστης, να την πλαισιώσει, και εκ των πραγμάτων (de facto) να επηρεάζει τους πιστούς της.

Ο αγώνας κατά της τρομοκρατίας, είναι επίσης το στράγγισμα της χρηματοδότησής της, την οποία η Γαλλία συνεχίζει μέσων πολυάριθμων διεθνών οργανισμών, δεδομένου ότι, λόγω των «περιφερειακών κρίσεων και διασπάσεων στην Αφρική και των διαιρέσεων του μουσουλμανικού κόσμου», ορισμένα Κράτη συμμετέχουν μυστικά σε αυτή τη χρηματοδότηση.

Αλλά πρώτα, η τρομοκρατία δεν είναι άνθρωποι, αλλά μια μέθοδος μάχης, και, δεύτερον, οι τρομοκρατικές ενέργειες χρηματοδοτούνται σημαντικά καλύτερα από τότε που υποτίθεται ότι απαγορεύεται, είναι σαφές ότι αυτός ο μηχανισμός συστάθηκε από την Ουάσιγκτον, όχι κατά των Αδελφών Μουσουλμάνων, αλλά κατά του Ιράν. Παρότι αυτό δεν έχει προφανή σχέση με τη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας, ο πρόεδρος Μακρόν προσεγγίζει στη συνέχεια το ζήτημα του ανταγωνισμού της Σαουδικής Αραβίας με το Ιράν, για να πάρει το μέρος της Σαουδικής Αραβίας και να καταδικάσει το Ιράν.

Μετά τις επιθέσεις του Ντάες εναντίον «των συμφερόντων μας, των ζωών μας, του Λαού μας», η ειρήνη στο Ιράκ και τη Συρία αποτελεί προτεραιότητα «ζωτικής σημασίας για τη Γαλλία».

 Εξ ου και η τρέχουσα αλλαγή στην μέθοδο μετά το Μάιο: βέβαια, το Παρίσι «είχε τεθεί εκτός» των διαπραγματεύσεων στην Αστανά, αλλά πρέπει σήμερα να προχωρήσουμε «τη κατάσταση με απτή πρόοδο» συζητώντας, ένα προς ένα, με τους συμμετέχοντες στη συνάντηση στην Αστανά.

Τους έπεισε να υιοθετήσουν το στόχο που έθεσε εδώ και πολύ καιρό ο πρόεδρος Ομπάμα: την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων και τη πρόσβαση της ανθρωπιστικής βοήθειας στις εμπόλεμες ζώνες.

Τέλος, η Γαλλία έχει δημιουργήσει μια «διεθνή ομάδα επαφής» που θα συγκεντρωθεί με την ευκαιρία της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ γύρω από τον Jean-Yves Le Drian.

Η επιστροφή της Συρίας στο Κράτος Δικαίου «θα πρέπει να συνοδεύεται από τη δικαιοσύνη για τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν, μεταξύ άλλων από τους ηγέτες αυτής της χώρας».

Ο πρόεδρος Μακρόν πραγματοποιεί έτσι μια οπισθοδρόμηση σε σχέση με τις προηγούμενες δηλώσεις του.

Δεν πρόκειται πλέον, όπως ο ίδιος είχε προτείνει σε συνέντευξή του στο JDD , να αποδεχθεί την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας και να την υποστηρίξει κατά του Ντάες, αλλά αντίθετα να συνεχίσει το προηγούμενο διπλό παιχνίδι: χρησιμοποιώντας την ανθρωπιστική πρόφαση να συνεχίσει να προμηθεύει όπλα στους τζιχαντιστές ενάντια στη Δαμασκό.

Η ανακοίνωση της κρίσης από τη Δικαιοσύνη της συριακής ηγεσίας είναι ισοδύναμη με εκείνη της ήττας της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας, αφού ποτέ, απολύτως ποτέ, δικάστηκε Κράτος για εγκλήματα πολέμου των νικηφόρων στρατηγών του.

Ο πρόεδρος Μακρόν δεν διευκρινίζει ποιο δικαστήριο θα πρέπει να κρίνει αυτούς τους ηγέτες, αλλά η διατύπωσή του παραπέμπει στο σχέδιο του Διευθυντή των Πολιτικών Υποθέσεων του ΟΗΕ, Jeffrey Feltman, ο οποίος προέβλεπε ήδη από το 2012 (δηλαδή πριν από τον γενικευμένο πόλεμο) τη «καταδίκη» 120 Σύρων ηγέτων· ένα σχέδιο που εκπονήθηκε υπό τη διεύθυνση ενός υπαλλήλου της μαντάμ Μέρκελ, τον Volker Perthes [4].

Όσον αφορά τη Λιβύη και το Σαχέλ, ο πρόεδρος Μακρόν υπενθύμισε την πρωτοβουλία του της La Celle-Saint-Cloud, στη διάρκεια της οποίας έφερε σε επαφή τον «πρωθυπουργό της Λιβύης», Fayez Sarraj, και τον «επικεφαλής του Λιβυκού Εθνικού Στρατού», Khalifa Haftar· σύνοδος κορυφής όπου διαβεβαίωσε τους δύο άνδρες την υποστήριξη της ΕΕ με τον όρο να περάσουν ως απώλειες-κέρδη την μυστηριώδη εξαφάνιση των 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων από το Λιβυκό Δημόσιο Ταμείο [5].

Η πρώτη συνέπεια της ανατροπής της αραβικής λιβυκής Τζαμαχιρίας ήταν η αποσταθεροποίηση του Μάλι, χώρα της οποίας επιδοτούσε σε μεγάλο βαθμό την οικονομία [6].

 Χωρίστηκε τότε στα δύο: από τη μία πλευρά οι μη νομάδες Μπαντού, από την άλλη οι νομάδες Τουαρέγκ.

Η γαλλική στρατιωτική επέμβαση έλαβε γνώση αυτών των γεγονότων και σταμάτησε τις άμεσες επιπτώσεις τους στον άμαχο πληθυσμό.

Το G5-Σαχέλ δημιουργήθηκε από τη Γαλλία για να σταματήσει τις συνέπειες του πολέμου κατά της Λιβύης και την πρόληψη της αντιπαράθεσης μεταξύ μαύρων και Αράβων που μόνο ο Μουαμάρ Καντάφι είχε καταφέρει να αποφύγει.

Η συμμαχία για την ανάπτυξη του Σαχέλ σκοπεύει, όσον την αφορά, να αντικαταστήσει -με πολύ χαμηλότερα μέσα-το πρόγραμμα ανάπτυξης που είχε αναπτυχθεί από τη Λιβύη στην περιοχή αυτή.

Το σύνολο αυτών των μέτρων θα διασφαλιστεί η σταθερότητα αυτού του τμήματος της Αφρικής μέχρι, σε μια δεκαετία, το Πεντάγωνο να εφαρμόσει το σχέδιο του για επέκταση του χάους στη μαύρη ήπειρο [7].

Ο πρόεδρος Μακρόν υπενθυμίζει την κοινή δήλωση που μόλις εγκρίθηκε από εταίρους από την Αφρική και την Ευρώπη περί ιδρύσεως ευρωπαϊκών γραφείων μετανάστευσης στην αφρικανική ήπειρο.

Πρόκειται να γίνει διαλογή στην αφετηρία των μεταναστών που θα γίνουν δεκτοί από την Ένωση και να τερματιστούν οι διαδρομές της εξόδου.

«Οι δρόμοι της μιζέριας πρέπει να γίνουν διαδρομές προς την Ελευθερία»· μια διατύπωση που συνοψίζει τη προεδρική σκέψη: Η Αφρική είναι η μιζέρια, η Ευρώπη είναι η ελευθερία.

Για τον Εμμανουέλ Μακρόν, «ην αποκατάσταση της ασφάλειας» στην Αφρική περνά από τα τρία D: «Défense, Développement et Diplomatie ήτοι Άμυνα, Ανάπτυξη και Διπλωματία», δηλαδή η παρουσία του γαλλικού στρατού προβολής, οι γαλλικές επενδύσεις και η γαλλική διοίκηση· κλασικό πρόγραμμα οικονομικής αποικιοκρατίας.

Η υπεράσπιση των κοινών περιουσίων

Μακριά από το να παραμελεί το ατού που αντιπροσωπεύουν η Γαλλοφωνία και ο τουρισμός, ο πρόεδρος Μακρόν αφιέρωσε σε αυτά μακρά επιχειρήματα.

Στο πλαίσιο αυτό, προώθησε την ιδέα να ωφεληθεί από το γαλλικό νομικό σύστημα για να επεκτείνει την επιρροή της χώρας.

Με αυτό τον τρόπο, παίρνει για λογαριασμό του το «δόγμα Κόρμπελ», σύμφωνα με το οποίο ο τρόπος που συντάσσεται μια συνθήκη επεκτείνει την επιρροή της χώρας που έχει αναπτύξει τις έννοιες της· δόγμα που εφαρμόστηκε από τη του, Madeleine Albright, και μετά από την υιοθετημένη κόρη του, Κοντολίζα Ράις, για να μεταγράψει σε αγγλοσαξονικό δίκαιο τις διεθνείς συνθήκες.

Η πρώτη κοινή περιουσία, είναι ο πλανήτης.

Αυτή η ομιλία εκφωνήθηκε κατά τη διάρκεια της «Εβδομάδας των Πρεσβευτών» κατά τη διάρκεια της οποίας ο υπουργός ήρθε για να εξηγήσει στο προσωπικό του ότι, από τούδε και στο εξής, ο πρώτος στόχος της διοίκησης του είναι η οικονομική διπλωματία.

 Όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών, ο Λοράν Φαμπιούς είχε την ιδέα να κινητοποιήσει το γαλλικό διπλωματικό δίκτυο για την ανάπτυξη των εξαγωγών.

Ο ίδιος δημιούργησε τότε το Business France, ένα δημόσιο ίδρυμα του οποίου επικεφαλής είχε τοποθετηθεί η Muriel Penicaud.

Η τελευταία χρησιμοποίησε το δημόσιο χρήμα που της είχε εμπιστευτεί για την έναρξη της εκστρατείας του Εμμανουέλ Μακρόν στο εξωτερικό, γεγονός που της χάρισε τα σημερινά προβλήματα της με την δικαιοσύνη.

 Είναι σήμερα υπουργός Εργασίας και συνέταξε τα διατάγματα που ορίζουν την «προστασία των εργαζομένων».

 Ο Laurent Fabius εν τω μεταξύ, έγινε πρόεδρος του Συνταγματικού Συμβουλίου.

Είναι υπό αυτήν την ιδιότητα, και κατά παράβαση του ρόλου που του αναθέτει το Σύνταγμα- που έγραψε ένα Σύμφωνο για το Περιβάλλον το οποίο ο πρόεδρος Μακρόν θα παρουσιάσει στα Ηνωμένα Έθνη.

Η δεύτερη κοινή περιουσία είναι η ειρήνη.

Μέσω της «Ευρώπης της Άμυνας», ο πρόεδρος Μακρόν σκοπεύει να «δώσει νέα πνοή» στο ΝΑΤΟ.

 Η Συμμαχία στοχεύει πράγματι στην προώθηση της «ειρήνης», όπως φαίνεται στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία και την Ουκρανία.

Η τρίτη κοινή περιουσία, είναι η Δικαιοσύνη και οι Ελευθερίες.

Ο πρόεδρος Μακρόν, ο οποίος είχε προηγουμένως αναφέρει τις κοινές αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είναι «ο σεβασμός του ανθρώπου, η θρησκευτική ανοχή και η ελευθερία της έκφρασης», επιβεβαιώνει πλέον ότι «ο ρόλος των γυναικών, η ελευθερία της τύπου, ο σεβασμός των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων» είναι οικουμενικές αξίες. Δυστυχώς δεν διευκρίνισε τη διάκριση που επιχειρεί μεταξύ εκείνων που είναι ευρωπαϊκές και εκείνων που είναι οικουμενικές.

Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος υπερηφανεύεται για τη φιλοσοφία μετά την συνάντησή του με τον Paul Ricoeur, φαίνεται να μην έχει σκεφτεί για τη πολιτική φιλοσοφία και συγχέει στο λόγο του το ανθρωπιστικό δίκαιο με τα ανθρώπινα δικαιώματα, και για αυτό το θέμα, την αγγλοσαξονική σημασία (προστασία του ατόμου ενάντια στις αυθαιρεσίες του Κράτους) και τη γαλλική σημασία (ευθύνες των ανθρώπων, των πολιτών και του Έθνους).

Η τέταρτη κοινή περιουσία, είναι ο πολιτισμός.

Ο πρόεδρος Μακρόν είχε πει κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του, ότι δεν υπάρχει γαλλικός πολιτισμός, αλλά πολιτισμός στη Γαλλία.

 Παρομοίως, ο ίδιος δεν βλέπει τον πολιτισμό γενικά ως εξέλιξη του πνεύματος, αλλά ως ένα σύνολο εμπορικών προϊόντων. Για αυτό το λόγο, θα συνεχίσει το έργο του προκατόχου του για την προστασία των πολιτιστικών αγαθών και όχι των ανθρώπων, στα θέατρα του πολέμου.

Συμπέρασμα

Θα χρειαστεί πολύ χρόνος για να εξαχθούν όλα τα διδάγματα από την κοσμοθεωρία του προέδρου Μακρόν.

Το πιο σημαντικό σημείο είναι ότι, σύμφωνα με τον ίδιο, πέρασε η εποχή της λαϊκής κυριαρχίας τόσο για τους Γάλλους όσο και για τους Ευρωπαίους γενικότερα.

 Το δημοκρατικό ιδεώδες μπορεί να επιδιωχθεί σε τοπικό επίπεδο, αλλά είναι κενό νοήματος σε εθνικό επίπεδο.

Δευτερευόντως, η αντίληψη του για τη κοινή περιουσία, το κοινό καλό ( res publica ), με την οποία όλα τα πολιτικά καθεστώτα –είτε μοναρχικό, αυτοκρατορικό ή δημοκρατικό (républicain)- ήταν δεμένα, φαίνεται επίσης από μια άλλη εποχή.

 Κατά την άποψή τους, επρόκειτο να εξυπηρετήσουν -ή να προσποιείται servir- συλλογικό συμφέρον. Βεβαίως, ο Εμμανουέλ Μακρόν αναφέρεται στη Δικαιοσύνη και στις ελευθερίες, αλλά θέτει αμέσως αυτά τα ιδεώδη στο ίδιο επίπεδο με αντικείμενα, όπως η Γη και τα εμπορικά πολιτιστικά προϊόντα, και μια ντροπή, η υποτέλεια στο ΝΑΤΟ.

 Φαίνεται ότι η Δημοκρατία πέθανε επίσης.

Μετά αυτή τη παρουσίαση, το ακροατήριο χειροκρότησε θερμά.

 Ούτε ο εθνικός Τύπος ούτε οι ηγέτες της αντιπολίτευσης εξέφρασαν αντίρρηση.

Τιερί Μεϊσάν Πηγή “Δίκτυο Βολταίρος”

http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/09/blog-post_571.html#ixzz4sDNMjkrB

  1. «Έξοδος από τα μνημόνια» σημαίνει τέλος της οικονομικής επιτήρησης, άρση των περιορισμών στην άσκηση της νομοθετικής εξουσίας, ανάκτηση του ελέγχου της δημόσιας περιουσίας και, επί τέλους, εκπλήρωση της ανειλημμένης συμβατικής υποχρέωσης των πιστωτών για ελάφρυνση του δημοσίου χρέους μας.

  2. «Έξοδος από τα μνημόνια» σημαίνει αποκατάσταση της κυριαρχίας της πατρίδας μας, με κανονιστικό πλαίσιο αυτό που προβλέπεται για όλες τις χώρες της ζώνης του ΕΥΡΩ.

  1. Η λήξη του 3ου προγράμματος σημαίνει ότι σταματάνε οι εκταμιεύσεις δόσεων δανείων με την πιστοποίηση προαπαιτούμενων και αυτό επειδή, μέχρι στιγμής, δεν προβλέπονται άλλα δάνεια! Κατά τα λοιπά…

  1. Η επιτήρηση συνεχίζεται και μετά την λήξη του προγράμματος σε πλαίσιο επαχθέστερο του «κανονικού»: ούτως ή άλλως, το άρθρο 14 του κανονισμού 472/2013 της ΕΕ προβλέπει ότι «τα κράτη μέλη παραμένουν υπό εποπτεία μετά το πρόγραμμα, εφ’ όσον δεν έχει εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη μέλη, τον ΕΜΧΣ, τον ΕΜΣ ή το ΕΤΧΣ».

  1. Αυτή ακριβώς η συνέχιση της επιτήρησης έχει ως αποτέλεσμα την διατήρηση των περιορισμών στην άσκηση της νομοθετικής εξουσίας: τα νομοθετήματα θα εξακολουθήσουν να χρειάζονται προέγκριση από τους «πιστωτές» και τους εντεταλμένους από αυτούς τεχνοκράτες.

  2. Οι συνέπειες σε περίπτωση «παράβασης» δεν έχουν προβλεφθεί επακριβώς.

  1. Η εκχώρηση του ελέγχου της δημόσιας περιουσίας συνεχίζεται και μετά την λήξη του προγράμματος (από το 3ο μνημόνιο προβλέπεται να διαρκέσει 99 χρόνια).

  1. Η Γερμανία (ως βασικός παράγων του μπλοκ των πιστωτών), μέχρι στιγμής, επιμένει (εντελώς αυθαίρετα και αντισυμβατικά) ότι «η ελάφρυνση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας θα συζητηθεί μετά το τέλος του προγράμματος».

Είναι λοιπόν προφανές ότι η λήξη του 3ου προγράμματος δεν είναι «έξοδος από τα μνημόνια».

Έξοδος απολύτως αναγκαία πια, δεδομένου ότι τα μεγάλα μας θέματα προϋποθέτουν ένα, εντελώς διαφορετικό, πλαίσιο πολιτικής για την αντιμετώπισή τους.

Οι παράγοντες του κατεστημένου μας, πολιτικοί και άλλοι, επισκεπτόμενοι λοιπόν την ΔΕΘ με την ευκαιρία των εγκαινίων της, παρακαλούνται να σταματήσουν αυτή την ακυρολεξία και να μας παρουσιάσουν (αν διαθέτουν φυσικά) τις θέσεις τους για το «πότε και πως βγαίνουμε από τα μνημόνια».

http://arxaiaithomi.gr/

Μοιραστείτε το!

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>