«Εάν δεν είσαι ικανός να εκνευρίζεις κανέναν με τα γραπτά σου, τότε να εγκαταλείψεις το επάγγελμα»

ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

Επικοινωνία εδώ

Για σχόλια, καταγγελίες και επικοινωνία στο

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ

Ενημέρωση των αναγνωστών.

Προσοχή στις απάτες, η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ και ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ δεν φέρει καμία ευθύνη για οποιαδήποτε συναλλαγή με κάρτες η άλλον τρόπω και άλλα στον όνομά της, Ή στο όνομα του κυρίου Γ. Θ, Χατζηθεοδωρου. Δεν έχουμε καμία χρηματική απαίτηση από τους αναγνώστες με οποιοδήποτε τρόπο.
Αγαπητοί αναγνώστες η ανθελληνική και βρόμικη google στην κορυφή της ιστοσελίδας όταν μπείτε, αναφέρει μη ασφαλής την ιστοσελίδα, ξέρετε γιατί;;; Διότι δεν της πληρώνω νταβατζιλίκι, κάθε φορά ανακαλύπτει νέα κόλπα να απειλή. Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ σας εγγυάται, ότι δεν διατρέχετε κανένα κίνδυνο, διότι πληρώνω με στερήσεις το ισχυρότερο αντιβάριους της Eugene Kaspersky, όπως δηλώνει και ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Kaspersky Lab "Πιστεύουμε ότι όλοι μας δικαιούμαστε να είμαστε ασφαλείς στο διαδίκτυο. Eugene Kaspersky

Ανακοίνωση

Τη λειτουργία μίας νέας γραμμής που αφορά τον κορωνοϊό ανακοίνωσε ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας. Ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας ανακοινώνει, ότι από σήμερα 07.03.2020 λειτουργεί η τηλεφωνική γραμμή 1135, η οποία επί 24ώρου βάσεως θα παρέχει πληροφορίες σχετικά με τον νέο κοροναϊό.

Πού μπορεί να απευθυνθεί μια γυναίκα που πέφτει θύμα ενδοοικογενειακής βίας;

«Μένουμε σπίτι θα πρέπει να σημαίνει πως μένουμε ασφαλείς και προστατευμένες. Για πολλές γυναίκες, όμως, σημαίνει το ακριβώς αντίθετο. Εάν υφίστασαι βία στο σπίτι, δεν είσαι μόνη. Είμαστε εδώ για σένα. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει ότι υπομένουμε τη βία. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει μένουμε σιωπηλές. Τηλεφώνησε στη γραμμή SOS 15900. Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί της γραμμής θα είναι εκεί για σε ακούσουν και να σε συμβουλέψουν. Δεν μπορείς να μιλήσεις; Στείλε email στο sos15900@isotita.gr ή σε οποιοδήποτε από τα Συμβουλευτικά Κέντρα ” λέει σε ένα βίντεο που ανέβασε στο Instagram της η Ελεονώρα Μελέτη.

Προς ενημέρωση στους αναγνώστες. 4/8/2020

Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ δεν ανάγκασε ποτέ κανένα να κάνει κάτι με παραπλανητικές μεθόδους, αλλά ούτε με οποιοδήποτε τρόπο. Ο γράφων είμαι ένας ανήσυχος ερευνητής της αλήθειας. Και αυτό το κάνω με νόμιμο τρόπο. Τι σημαίνει αυτό; ότι έχω μαζέψει πληροφορίες επιστημονικές και τις παρουσιάζω, ή αυτούσιες, ή σε άρθρο μου που έχει σχέση με αυτές τις πληροφορίες! Ποτέ δεν θεώρησα τους αναγνώστες μου ηλίθιους ή βλάκες και ότι μπορώ να τους επιβάλω την γνώμη μου. Αυτοί που λένε ότι κάποια ιστολόγια παρασέρνουν τον κόσμο να μην πειθαρχεί… Για ποιο κόσμο εννοούν;;; Δηλαδή εκ προοιμίου θεωρούν τον κόσμο βλάκα, ηλίθιο και θέλουν να τον προστατέψουν;;; Ο νόμος αυτό το λέει για τους ανώριμους ανήλικους. Για τους ενήλικους λέει ότι είναι υπεύθυνοι για ότι πράττουν. Στον ανήλικο χρειάζεται ένας διπλωματούχος ιδικός για να τον δασκαλέψει, καθηγητής, δάσκαλος. Στους ενήλικες δεν υπάρχει περιορισμός. Ποιος λέει και ποιος ακούει, διότι ο καθένας ενήλικος είναι υπεύθυνος και προς τους άλλους και προς τον εαυτό του.

Η ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ Ο ΜΥΘΟΣ. 2

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΥΛΗ

Ποια η Αλήθεια για το «Δωδεκάθεο»;

Τι Γνώριζαν οι Αρχαίοι Έλληνες;

Σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι διεθνώς, έχουν δυστυχώς μια απόλυτα διαστρεβλωμένη εικόνα στο μυαλό τους σχετικά με τη ζωή στην Αρχαία Ελλάδα, η οποία μπορεί να συνοψιστεί σε δύο κύριες αντιλήψεις:

1) Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν έκφυλοι και ζούσαν τρυφηλή ζωή

2) Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ανόητοι και πίστευαν σε είδωλα.

Αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, αφού όπως ιστορικά αποδεικνύεται στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχαν νόμοι που καταδίκαζαν τις έκφυλες και παρά φύσιν συμπεριφορές.

Οι ομοφυλόφιλοι και οι παιδεραστές, οι οποίοι πράγματι υπήρχαν και τότε, έχαναν όλα τους τα πολιτικά δικαιώματα και εθεωρούντο άτομα περιθωριακά.

Επίσης η ομοφυλοφιλία, όχι μόνο δεν ήταν θεσμοθετημένη στην αρχαία Ελλάδα, αλλά και διωκόταν βάσει αυστηρότατων νόμων.

Η αρχαία Ελληνική σκέψη και ζωή στηριζόταν στις ηθικές αξίες της δικαιοσύνης, της φιλαλληλίας, της αλήθειας, της έρευνας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών.

Όσον αφορά, δε, την πνευματική πίστη, Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, ότι γενικά υπάρχει μια παγκόσμια αρχή, ένας Υπέρτατος Δημιουργός Νούς, για τον οποίο οι μεγάλοι σοφοί έλεγαν μάλιστα ότι έχει υπόσταση τριαδική.

 Αυτή η άποψη συναντάται στα πανάρχαια κείμενα του Ερμή του Τρισμέγιστου, του Ορφέα των Ορφικών και των 5 διαστάσεων, μέχρι τον Πυθαγόρα, τον Αναξίμανδρο, τον Παρμενίδη, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Πλωτίνο, τον Αριστοτέλη και πολλούς άλλους.

Είναι ιστορικά αδιαμφισβήτητο, πως οι αρχαίοι Έλληνες ήταν που μίλησαν πρώτοι για την πηγή της ζωής, τον Αγαθό Δημιουργό, τον οποίο θεωρούσαν την αιτία δημιουργίας των πάντων.

Και οι λεγόμενοι 12 «θεοί;» θα αναρωτηθεί κανείς.

 Εδώ υπάρχει ένα σοβαρό θέμα.

Ήταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δεισιδαίμονες και χαζοί, ώστε να λατρεύουν φανταστικά είδωλα ή μήπως συνέβαινε κάτι άλλο ;

 Υπάρχουν σίγουρα πολλές απόψεις, ως προς το τι ήταν οι λεγόμενοι θεοί των Ελλήνων, αλλά και γενικώς όλα αυτά τα τερατόμορφα ή μη, γιγαντιαία πλάσματα, που αναφέρονται στους θρύλους των λαών και που αγάλματά τους συναντούμε σχεδόν σε κάθε γωνιά της Γης.

Θέλοντας να υποβιβάσουν την νοημοσύνη των προγόνων μας, πολλοί ισχυρίζονται πως οι λεγόμενοι θεοί δεν ήταν παρά προσωποποίηση των φυσικών φαινομένων και άλλες παρόμοιες φαιδρές απόψεις, χωρίς κάποια μαθηματική λογική συνέχεια.

Από την άλλη, υπάρχουν και εκείνοι που εμμένουν φανατικά στο ότι οι λεγόμενοι ολύμπιοι θεοί δεν ήταν ούτε είναι φανταστικά πρόσωπα, υποστηρίζοντας την λεγόμενη πατρώα ελληνική θρησκεία του δωδεκαθέου και απορρίπτοντας τις αναφορές περί του ενός Δημιουργού Νου στα κείμενα των κορυφαίων Ελλήνων φιλοσόφων.

Υπήρξε όμως πράγματι θρησκεία του Δωδεκάθεου στην αρχαία Ελλάδα;

Φαίνεται πως μάλλον όχι, αφού δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε, κάποιος αρχαιοελληνικός ναός αφιερωμένος στους λεγόμενους 12 θεούς.

Αυτό που υπήρχε ήταν η θρησκεία του Μίθρα, του θεού Ήλιου, που ενσωμάτωνε περσικές και ζωροαστρικές παραδόσεις.

Όσον αφορά τους θεούς των Ελλήνων, σύμφωνα με την ίδια την αρχαία ελληνική μυθιστορία, δεν ήταν μόνο 12 και ήταν οι λεγόμενοι Ελ, τους οποίους τιμούσαν οι αρχαίοι Έλληνες απλά και μόνο ως μεγάλους ήρωες, που λύτρωσαν στο μακρινό παρελθόν τους ανθρώπους από τους Νεφελίμ – Τιτάνες, κατά τη λεγόμενη γιγαντομαχία («Τιτανομαχία»).

Ακούγονται όλα αυτά τραβηγμένα;

Ο Δημοσθένης Λιακόπουλος, στο εκπληκτικό βιβλίο του “Όταν οι άγγελοι ήρθαν στη Γη”, αποδεικνύει μέσα από αρχαία κείμενα (πολλά εκ των οποίων και από ορθόδοξες χριστιανικές πηγές), πως τα πλάσματα αυτά, για οποία διαβάζουμε στις μυθολογίες όλων των λαών, πράγματι υπήρξαν και ίσως να υπάρχουν ακόμη και σήμερα.

Δεν θα επεκταθώ περισσότερο.

Ψάξτε, σκεφτείτε, και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.

Αυτό που πρέπει να εμπεδωθεί, είναι ότι οι Έλληνες ουδέποτε πίστευαν ότι αυτά τα ξεχωριστά πλάσματα, δηλαδή οι λεγόμενοι ολύμπιοι θεοί, δημιούργησαν το σύμπαν.

Η τιμή που τους απέδιδαν, ήταν η ίδια που εμείς θα αποδίδαμε σήμερα σε έναν ήρωα του 1821.

Στα κείμενα των μεγάλων αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, διαχωρίζεται ο Θεός Δημιουργός Πατέρας από αυτούς που ονόμαζαν «θεούς» με μικρό θήτα, από το ρήμα θέω (μετάφραση: τρέχω γρήγορα).

«Άπειρον», «Καθαρή ενέργεια», «Μονάδα»,«Λόγος», «Φως», «Αίτιο», είναι κάποιοι από τους χαρακτηρισμούς που συνόδευαν το όνομα του Θεού στην Αρχαία Ελλάδα.

Ο Αριστοτέλης μας λέει ότι ο Θεός είναι πηγή ζωής και καθαρή ενέργεια:

«Η γαρ νου ενέργεια ζωή, εκείνος δε ενέργεια.

Ενέργεια δε η καθ’ αυτή εκείνου ζωή αρίστη και αίδιος», «Ώστε ζωή και αιών συνεχής υπάρχει τω Θεώ». ‘

Το ίδιο δίδαξε και ο Σωκράτης και έπειτα ο Πλάτωνας:

«Ο μεν δη Θεός ώσπερ και ο παλαιός λόγος, αρχήν τε και τελευτήν και μέσα των όντων απάντων έχων» (Νόμοι Δ, 715.ε).

Ο Τριαδικός αυτός Δημιουργός κατά τους αρχαίους Έλληνες, αλλά και την μαθηματική λογική, είναι μόνο Φως και Ζωή, χωρίς ίχνος σκοταδιού μέσα Του.

Είναι η πηγή κάθε αγαθού και μονάχα χαρίζει τα πάντα χωρίς να ζητεί κάτι ως αντάλλαγμα.

Είναι γραμμένο στα αρχαία ελληνικά κείμενα:

Σστον Ερμή τον Τρισμέγιστο, τον Πλάτωνα, το Θαλή, τον Πλωτίνο, κτλ.

“Μηδένα γαρ είναι σοφόν αλλ’ ή Θεού” (Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων Α,12)

“ὁ δὲ Θεὸς τὸ ἀγαθόν, οὐ κατὰ τιμήν, ἀλλὰ κατὰ φύσιν·μία γὰρ ἡ φύσις τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθόν, ὁ γὰρ ἀγαθὸς ἅπαντά ἐστι διδοὺς καὶ μηδὲν λαμβάνων. ὁ οὖν Θεὸς πάντα δίδωσι καὶ οὐδὲν λαμβάνει. Ο οὖν Θεὸς <τὸ> ἀγαθόν, καὶ τὸ ἀγαθὸν ὁ Θεός.”

~ Λόγος Καθολικός : (Ερμής Τρισμέγιστος)

Μτφ : Ο δε Θεός είναι το αγαθό, όχι τιμής ένεκα αλλά απο τη φύση Του.

 Διότι η φύση του Θεού είναι το αγαθό.

Ο αγαθός είναι εκείνος που τα πάντα δίνει και τίποτα δεν παίρνει.

 Ο Θεός τα πάντα δίνει και τίποτα δεν ζητά να πάρει.

Ο Θεός επομένως είναι το απόλυτο Αγαθό και το απόλυτο Αγαθό είναι ο Θεός.

Αυτό το Δημιουργό, οι αρχαίοι πρόγονοί μας, δεν τον λάτρευαν με κάποια τυπική τελετουργία και οργανωμένα, ούτε Του προσέφεραν κάτι υλικό, γιατί απλούστατα, ήξεραν ότι ο Δημιουργός των πάντων που είναι μόνο φως και αγάπη, δεν έχει ανάγκη από τυπικά ανθρώπων και από λατρευτικές διαδικασίες υλικών πραγμάτων.

Όπως ο Ερμής ο Τρισμέγιστος λέει : “

Τι μπορούμε να προσφέρουμε εμείς στον Δημιουργό των πάντων που να μή το έχει;”

 “Τι μπορούμε να δώσουμε στο άπειρον;”

Ήταν επίσης γνωστό, ότι το μόνο που «θέλει» ο Δημιουργός μας, είναι να είμαστε δίκαιοι και να φερόμαστε με αγάπη.

Και αυτό, όχι για Εκείνον, αλλά επειδή αυτή είναι η φύση μας και έτσι είμαστε δημιουργημένοι, ως τέκνα φωτός.

Οι Αρχαίοι Έλληνες δηλαδή, γνώριζαν ποιο είναι αυτό που θα ονομάζαμε δίκαιο και καλό, ασχέτως αν δεν το εφάρμοζαν όλοι πάντοτε.

Οι μεγάλοι σοφοί στην αρχαία Ελλάδα γνώριζαν επίσης, αυτό που μας πιστοποιεί η προχωρημένη κβαντομηχανική σήμερα.

Το ότι ο κόσμος αυτός είναι νοητός, ψεύτικος και αποτελεί μία εικονική πραγματικότητα, ένα στούντιο προσωπικής δοκιμασίας της κάθε αθάνατης ανθρώπινης συνείδησης (ψυχής).

 Μας πληροφορούσαν για το ότι από τον εικονικό κόσμο αυτό της ύλης, όλοι είμαστε περαστικοί ταξιδιώτες που περνάμε ένα τεστ συνειδήσεως, ελέγχοντας ένα σώμα απόλυτα μειωμένων δυνατοτήτων, με σκοπό να εκπαιδευτούμε, να συνέλθουμε, να μετά-νοήσουμε,(αλλάξουμε νου) και να γυρίσουμε έτοιμοι και συνειδητοποιημένοι στην τέλεια εκείνη πνευματική κατάσταση που κάποτε αντιλαμβανόμασταν και την οποία χάσαμε λόγω δικού μας σφάλματος.

Ήρθαμε λοιπόν με σκοπό να θυμηθούμε ποιοί είμαστε («ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ») για να επιστρέψουμε ξανά εκεί συνειδητοποιημένοι.

Τόνιζαν επίσης, πως μετά τον θάνατο του βιολογικού σώματος κάποιου, ακολουθεί μια ακατάληπτη αξιολόγηση του αθάνατου ανθρώπου που το έλεγχε.

 Κατόπιν, αν κριθεί ικανός να ζήσει στον τέλειο κόσμο του φωτός, εξυψώνεται λαμβάνοντας άφθαρτο “σώμα” και αντιλαμβάνεται και πάλι τα φωτεινά (Ηλύσια) πεδία.

Όσοι κριθούν επικίνδυνοι να ζήσουν στους αμόλυντους φωτεινούς τόπους, τότε θα συνεχίσουν το ταξίδι τους σε ένα άλλο περιορισμένο μέρος, στο οποίο θα έχουν την επόμενή τους ευκαιρία να συνέλθουν και έτοιμοι να γυρίσουν και αυτοί πίσω στο Φως.

Ένα ακόμη θέμα που χρειάζεται να διευκρινίσουμε, είναι αυτό της μετενσάρκωσης – μετεμψύχωσης.

Η θεωρία του ότι κάποιος ξαναγεννιέται στον κόσμο αυτό είτε ως άνθρωπος είτε ως θηρίο, δεν ήταν αποδεκτή από τους μεγάλους φιλοσόφους.

Σίγουρα υπήρχε και η αντίθετη άποψη, ωστόσο διατυπωνόταν πιο πολύ σε επίπεδο προσωπικών τους φιλοσοφικών συζητήσεων.

Όποιος κριθεί ανάξιος και ανέτοιμος να γυρίσει στο φως των «Ηλύσιων πεδίων» θα μεταβεί σε μία άλλη κατάσταση και σε άλλο τόπο, και πάλι για να εκπαιδευτεί μέν, αλλά δε μιλάμε για την μετενσάρκωση-μετεμψύχωση δέ όπως την δέχονται οι ανατολικοί εν γένει.

Την άποψη αυτή, ξεκάθαρα βλέπουμε στις διδασκαλίες του Σωκράτη και στα πανάρχαια ελληνικά κείμενα του Ερμή του Τρισμέγιστου, ενώ το αντίθετο μόνο σε επίπεδο προσωπικών συζητήσεων διατυπώνεται σε συζητήσεις φιλοσόφων:

“Διότι διαφορετικό σώμα, δεν χωρά την ανθρώπινη ψυχή, ούτε είναι και θεμιτό η ανθρώπινη ψυχή, να ξεπέσει σε σώμα ζώου, που δεν έχει λογική.

Διότι αυτό αποτελεί νόμο του Θεού, να προφυλάσσει δηλαδή την ανθρώπινη ψυχή, από τέτοιον εξευτελισμό.”

~ Ερμής Τρισμέγιστος προς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.

“Παιδί μου, μήπως έχεις εσύ, όπως και οι περισσότεροι, την άποψη πως η ψυχή, όταν βγεί από το σώμα πηγαίνει σε θηρίο, πράγμα που αποτελεί πλάνη μεγάλη;

~ Ερμής Τρισμέγιστος προς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.

“Όταν ο Νους απαλλαχτεί από το γήινο σώμα, αμέσως ντύνεται το δικό του χιτώνα, τον πύρινο, (ενεργειακό) τον οποίο δεν μπορούσε να έχει κατοικώντας στο γήινο σώμα.

Γι’ αυτό παιδί μου, πρέπει να ευχαριστείς το Θεό.

 Διότι η ψυχή μεταβαίνει σε σώμα ανώτερο και δεν είναι δυνατόν να μεταβεί σε κατώτερο.“

~ Ερμής Τρισμέγιστος προς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.

Απ’ ότι είδατε, και απ’ ότι θα βρείτε αν ψάξετε περαιτέρω μόνοι σας, η ζωή στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν όπως μας την παρουσιάζουν.

Το ίδιο ισχύει και για τις γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων.

Τις γνώσεις που θέλησαν οι επικυρίαρχοι να εξαφανίσουν από προσώπου γης για να μην γνωρίσει κανείς την αλήθεια.

 Όποιος ψάχνει βρίσκει όμως, έστω και λίγα από τα απομεινάρια της χρυσής εκείνης εποχής της γνώσης.

Τα στοιχεία για το παρόν άρθρο προήλθαν από το Γιατί και Πως Ζουν ανάμεσά μας. (Δ.Λιακόπουλος)

Σπύρος Μακρής –

2 Απριλίου 2017

el.gr

……………………………

Δάφνη και Απόλλων – Περί αληθείας λόγος

Αναστάσιος Ντίνος

Κάποιοι μύθοι μας μπορεί σε πρώτη ανάγνωση να μοιάζουν απλοϊκοί με συνέπεια να χαρακτηρίζονται από μια αφέλεια αν κάποιος τους πάρει «κατά γράμμα» εντούτοις, μια σπουδή σε βάθος θα αποκαλύψει μια κοσμοθέαση κι ένα σύστημα αξιών διάφορο μεν της εποχής μας μα πολύ πιο διεισδυτικό.

Οι μύθοι προφανώς αν μελετηθούν σωστά θα αποκαλύψουν μια «κιβωτό» γνώσης και σοφίας που έρχεται από το παρελθόν.

Η Ελληνική μυθολογία αντιμετωπίστηκε από την κυρίαρχη θρησκευτική ματιά απαξιωτικά και πολεμήθηκε για αιώνες.

Παρόλα αυτά συνειδητά ή όχι επιβίωσε έστω και στη λανθάνουσα ματιά που θέλει να τη λαμβάνει «κατά γράμμα».

Ένας από τους μύθους που εξιτάρουν είναι αυτός της «Δάφνης και του Απόλλωνα».

Τι είναι αυτό που κάνει ένα δέντρο γοητευτικό σε θεούς και ανθρώπους;

Ας επιχειρήσουμε λοιπόν μια πιο διεισδυτική ματιά.

Η Δάφνη στο στόμα της Πυθίας δίνει το χρησμό και ως Απολλώνιο σύμβολο και είναι το έπαθλο στους Δελφικούς Αγώνες.

Γενικά Έλληνες και Ρωμαίοι στεφάνωναν τους νικητές με δάφνινα στεφάνια.

 Πρακτική για να τιμούνται ειδικά οι λόγιοι και οι ποιητές.

Ο όρος «baccalaureate» (μπακαλορεά) καθώς και «bachelor» (μπάτσελορ) που δίνονται ως τίτλοι εκπαίδευσης έχουν τη ρίζα τους στο λατινικό «bacca-laureus» που σημαίνει καρποί δάφνης.

Στη Χριστιανική παράδοση η φράση «μετά Βαΐων και κλάδων» σηματοδοτεί την τελευταία Κυριακή (των Βαΐων) πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα σε ανάμνηση της θριαμβευτικής υποδοχής του Ιησού από το λαό της Ιερουσαλήμ.

Τη βρίσκουμε επίσης να στολίζει κεφάλια στρατηγών και αυτοκρατόρων καθώς και στις τιάρες και μίτρες ιεραρχών ως σύμβολα «δόξας» και της «μοναδικής» αλήθειας.

Με μια πρώτη προσέγγιση θα υποθέταμε το «ένδοξο» της αποδοχής στον κοινωνικό βίο καθώς έχουμε ως παράσταση την απόδοση τιμών, βραβείων κι επάθλων με στεφάνια από αυτό το δέντρο που λατρεύτηκε στο παρελθόν είτε ως είχε, είτε συμβολίζοντας το «θείο» και τις εκφάνσεις του όσο υπήρχε ο άνθρωπος.

Η ερμηνεία και ο αποσυμβολισμός του φυτού μπορεί να επιχειρηθεί ιχνηλατώντας την οντολογία και το νόημα των λέξεων καθώς, και τις παραδόσεις που συνδέονται με αυτό.

Το όνομα «Δάφνη», πρωτοελληνικό, θα μπορούσε να ετυμολογηθεί ως «Δα» (Δη-Γη στα δωρικά) κι «φνης» (ξαφνική – αίφνης).

Αυτή που προέκυψε ξαφνικά εκ της Γης, από την ύλη.

Ήταν κόρη της Γαίας και του Πηνειού της ύλης και του ρευστού.

Τριγυρνούσε στην παρθένα φύση επιθυμώντας η ίδια να μείνει αιώνια, αγνή, αυτούσια, θέλοντας να μοιάσει της Αρτέμιδος.

Αυτήν ερωτεύθηκε κεραυνοβόλα ο Απόλλωνας.

Ο «μύθος» της Δάφνης είναι προφανώς αλληγορικός.

Σαγήνεψε τους Ρωμαίους κι επιβίωσε μέσω από της λυρικότητας του Οβίδιου όπως θα δούμε.

Όλα άρχισαν όταν ο Απόλλων χλεύασε τα όπλα του Έρωτα κι εκείνος για να τον εκδικηθεί του έστειλε βέλος πόθου ερωτικού και την ίδια στιγμή βέλος αποστροφής στη Δάφνη προκαλώντας με αυτό τον τρόπο μια «πολικότητα».

Όσο και να προσπαθούσε να τη φτάσει τόσο εκείνη θα απομακρύνονταν.

Ο «Έρως» είναι πρωταρχικό στοιχείο και νόμος του φυσικού κόσμου.

Ο «Φυσικός Νόμος» στην Ελληνική Κοσμοθέαση είναι υπεράνω ακόμα και των Θεών.

Αναζητώντας την Αλήθεια

Η «αλήθεια» ως λέξη αν αναγραμματιστεί μας δίνει μια άλλη ενδιαφέρουσα λέξη «αειθαλής» δηλαδή αιώνια (τέτοιο δέντρο είναι και η «Δάφνη» τυχαίο;).

Δύο είναι οι κύριες προσεγγίσεις στην ετοιμολογία της λέξης «Αλήθεια».

Η πρώτη με το «Α» (στερητικό) και τη λέξη «λήθω» (λανθάνω) όπου το νόημα είναι «μη λάθος».

Στη δεύτερη, έχουμε το ρήμα «Αλ» (αλάομαι – αδιάκοπος περιπλάνησης του πνεύματος) και «ήθος» όπου το νόημα παραπέμπει στην αδιάκοπη αναζήτηση του «ήθους».

«Ζεύγοντας» τις δύο προσεγγίσεις μπορούμε να συμπεράνουμε πως η αλήθεια είναι έννοια δυναμική και όχι στατική.

Η «δυναμική» οφείλεται στον τρόπο και το λόγο που εμείς θα την προσεγγίσουμε, γεγονός που οφείλεται στον υποκειμενισμό μας.

Τα κριτήρια της αλήθειας στην Ελληνική Φιλοσοφία είναι τα πάθη, οι προλήψεις, οι αισθήσεις και οι φανταστικές επιβουλές της διάνοιας.

Η Αλήθεια όμως είναι μια και μοναδική.

Είναι αγνή, καθαρή και για να μπορέσεις να την αγγίξεις πρέπει κι εσύ να είσαι καθαρός.

Το άσπιλο «ήθος» το «αγαθό» είναι το κύριο ζητούμενο.

Για αυτό και μετά το φόνο του Πύθωνα ο Απόλλων χρειάστηκε να εξαγνιστεί στους Κύδωνες από τον Καρμάνορα (Παυσανίας Φωκικά) ώστε να γίνει «Λοξίας» δηλ « Διὸς προφήτης δ᾽ ἐστὶ Λοξίας πατρός» (Ευμενίδες στ 19) και να προφητεύει στους Δελφούς.

 Ο «λόγος» του Θεού δεν δύναται να είναι «ακάθαρτος» ή να μην έχει «ήθος».

Στα Ερμητικά κείμενα (λόγος VI -1) λέει «Το αγαθό υπάρχει αποκλειστικά και μόνο στο θεό ή καλύτερα αγαθό είναι ο ίδιος ο αιώνιος θεός» ενώ πιο κάτω (λόγος VI-3) λέει «Σχετικά με τον άνθρωπο το αγαθό καθορίζεται σε σύγκριση με το κακό… Και είναι αδύνατο εδώ κάτω (στον κόσμο μας) το αγαθό να είναι απαλλαγμένο της κακίας…». Και αυτά συμβαίνουν με τον Απόλλωνα ως «θνητό» στην υπηρεσία του βασιλιά Άδμητου δηλαδή του «άκτιστου» (Απολλόδωρος Γ).

Στο «Περί Φύσεως» έργο του ο Εμπεδοκλής αναφέρεται στην εναλλαγή κυριαρχίας δυνάμεων μεταξύ Φιλότητας και Νείκους πάνω στα τέσσερα ριζώματα όπως αυτά συμβολίζει: γης – Αϊδωνεύς (ή Άδης), ύδατος (Νήστις), αέρα (Ήρα), πυρός (Ζεύς).

Η εν-αλλαγή αυτή βρίσκεται ανάμεσα στην αλλαγή του Ηρακλείτειου «Γίγνεσθαι» και τη σταθερότητα του Παρμενίδη «Είναι».

Η σχέση αυτών των αντίρροπων δυνάμεων διατηρεί την ισορροπία στο σύμπαν «Σφαίρος».

Μπαίνοντας στην ουσία του ποιήματος του Οβίδιου το οποίο είναι μέρος ενός ευρύτερου έργου με τον τίτλο «Μεταμορφώσεις» κι επηρεασμένο από την Ερμητική Φιλολογία θα μπορούσαμε να διακρίνουμε το διαμοιρασμό και αντιπροσώπευση των στοιχείων και δυνάμεων σε γη – ύδωρ – νείκος (Δάφνη) και αέρα – πυρός – φιλότητα (Απόλλωνα).

Όταν πια η Νύμφη εξαντλημένη από το κυνηγητό καταλαβαίνει πως θα αιχμαλωτιστεί προσεύχεται στον πατέρα της να της αλλάξει «θωριά».

Επικαλείται λοιπόν την ίδια τη «ροή» κι από την κατάσταση της τήξης που ήταν της προκαλείται η πήξη.

Μα πως η αλήθεια γίνεται χειροπιαστή και ποια δόξα φτάνει στο ζενίθ αν δεν ακούσει το «κάτθανε»; «Θάνατος» δεν υπάρχει.

Η Εχεμύθεια, η Ευπείθεια και η Πίστη είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να προσεγγίσουμε την αλήθεια.

Έτσι λοιπόν πιάνει τη Δάφνη μα… «αλλάζει» η μορφή της.

Όχι όμως η ουσία της.

 Γίνεται δέντρο.

Αιτία της «αλλαγής» είναι το ενεργειακό φάσμα του ίδιου του Απόλλωνα Φοίβου (δηλ του φωτοβόλου).

Βλέπουμε στα Ερμητικά (λόγος IX-5) «Και όταν δημιουργεί (ο θεός) τα πάντα τα κάνει όμοια του.

Τούτα όμως, έχουν δημιουργηθεί αγαθά, διαφοροποιούνται με τη χρησιμοποίηση της ενέργειας.

Γιατί η κίνηση του κόσμου με την τριβή δίνει στις γεννήσεις διαφορές.

Άλλες τις ρυπαίνει με κακία, άλλες τις καθαρίζει με το αγαθό…».

Είναι ο ίδιος ο λόγος η ανάγκη να ενωθεί μαζί της.

Αυτό που ένα ερωτικό τραγούδι λέει: «να σε ερμηνεύσω και να ερμηνευτώ».

Για να το αντιληφθούμε καλύτερα θα πρέπει να ανατρέξουμε σε μια παραλλαγή του μύθου (Παυσανίας) στον οποίο ο Λεύκιππος πρίγκιπας από την Ηλία την ερωτεύτηκε πριν το Φοίβο.

Μεταμφιέστηκε σε γυναίκα για να την πλησιάσει μα, έγινε αντιληπτή η φύση του από τις νύμφες με αποτέλεσμα να γνωρίσει οικτρό θάνατο.

 Ο «απειθής» Λεύκιππος κατασπαράχθηκε διότι δεν προσέγγισε την αλήθεια σύμφωνα με την ετοιμολογία που είδαμε πιο πριν.

Από την άλλη δε σημαίνει πως αν φτάσεις και πιάσεις την αλήθεια θα την καρπωθείς ή θα σου αρέσει η γεύση της.

Όπως είπαμε η αλήθεια είναι μία.

Ο υποκειμενισμός μας είναι το κριτήριο της γεύσης που θα έχει.

(λόγος ΙΧ-10) «Η νόηση είναι πίστη και η απιστία η μη νόηση.

Και οδηγούμενος ως ένα σημείο από το λόγο φτάνει την αλήθεια.

Και αφού κατανοήσει τα πάντα και αφού τα βρει με την ερμηνεία του λόγου, πιστεύει και την καλή πίστη και επαναπαύεται.

Για εκείνους που έχουν κατανοήσει με τη βοήθεια του θεού τούτα τα λόγια είναι πιστοί…».

Η «στιγμή της αλήθειας» αφορά την κορύφωση της διαδικασίας την «τελείωση».

Έτσι ο μύθος σταματάει το κυνηγητό μια στιγμή πριν την αποκάλυψη στο κοινό που παρακολουθεί το δράμα.

Ο Απόλλων «είδε».

Εμείς δεν «είδαμε».

Είναι «άρρητο» διότι όπως είπαμε είναι υποκειμενικό το τι εισέπραξε…

Στα Ερμητικά (λόγος V-1) λέει λοιπόν: «Κι εσύ κατανόησε πως αυτό που στους πολλούς φαίνεται αφανές, θα γίνει για εσένα φανερότατο…

 Ό,τι φαίνεται είναι γεννημένο, αφού εμφανίζεται μια κάποια στιγμή.

Το αφανές είναι αιώνιο και δε χρειάζεται να φανεί…».

Έτσι ο Απόλλων πιάνει τελικά τη Δάφνη αλλά δεν μπορεί να την κάνει «δική» του καθώς εκείνη μεταμορφώνεται σε δέντρο.

Στεφανώνεται με τα κλαδιά της συμβολίζοντας την αιώνια αναζήτηση της.

Της «αλήθειας».

Για να υπάρχει όμως ετεροπροσδιορισμός πρέπει πρώτα να υπάρξει η αυτοσυνειδητοποίηση ως σημείο αναφοράς.

 Αυτή ίσως είναι και η ουσία της Δελφικής προτροπής «Γνώθι σαυτόν».

 Έτσι δεν είναι τυχαίο που ο Σωκράτης παραδέχεται πως «εν είδα ότι ουδέν είδα» έχοντας κατανοήσει τα πολιτικά πάθη και τις αδυναμίες που έσερναν οι αυθεντίες της εποχής του.

Η «ανιμιστική» λατρεία των δέντρων βαστάει από τους προϊστορικούς χρόνους όταν οι κοινωνίες ακόμα διαμορφώνονταν σχηματίζοντας τους πρώτους πολιτισμούς.

Καθώς τα ιερατεία οργανώθηκαν εξέλιξαν τη λατρεία με θεσμούς και πρακτικές και παράλληλα αφομοίωσαν τα αρχέγονα συστατικά και παραστάσεις προσαρμόζοντας τα στα νέα έθη.

 Κατά αυτή τη λογική το ίδιο το δέντρο δεν είναι πλέον η θεότητα αλλά τη συμβολίζει μέσω της παρουσίας και της χρήσης του.

Η Δάφνη μέσω του μύθου που τη συνοδεύει φαίνεται να συμβολίζει τις αγαθές προθέσεις, την καθαρότητα του νου και της ψυχής που απαιτούνται για να φτάσει κάποιος στην Αλήθεια και τη Γνώση.

Ας το λάβουμε αυτό υπόψη καθώς, η εποχή που ζούμε κατακλύζεται καθημερινά από εικόνες, πληροφορίες κι ερεθίσματα που μπορούν να επηρεάσουν την κρίση μας χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα είναι σωστή.

Οι «αρχαίοι» κάτι ήξεραν.

………………………………

5 απίστευτοι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι που δεν ξέρατε

Τρεις γριές που μοιράζονται ένα μάτι κι ένα δόντι στο κατώφλι μιας ζοφερής σπηλιάς.

 Ένας τυφλός μάντης που ο Δίας του κουτσουλά το φαγητό.

Ένα μυθικό ζευγάρι στο οποίο οφείλουμε τις ηλιόλουστες ημέρες του χειμώνα.

 Ένα μυθικό τέρας από το οποίο γλιτώνεις μόνο με αρχαιοελληνικά μπινελίκια, και ένας θαυματοποιός γιατρός κόντρα στον Όλυμπο.

Διαβάστε τους πέντε παρακάτω μύθους της αρχαίας μυθολογίας, οι οποίοι αποδεικνύουν ότι οι πρόγονοί μας είχαν, πέραν όλων των άλλων, πάρα μα πάρα πολλή φαντασία.

Ο μύθος του Περσέα και των Γραιών

Τον μύθο του Περσέα, του νεαρού από τη Σέριφο που έταξε στον Βασιλιά το κεφάλι της Μέδουσας, την οποία κατάφερε να σκοτώσει με το τέχνασμα της αντανάκλασης, λίγο-πολύ τον γνωρίζουμε όλοι.

Αυτό που δεν γνωρίζουμε, είναι πως από την υπόσχεση του Περσέα στον Βασιλιά μέχρι τον θάνατο της Μέδουσας, μεσολάβησε μια περιπέτεια με φοβερές και τρομερές μορφές της μυθολογίας.

Η θεά Αθηνά ανέλαβε να βοηθήσει τον απογοητευμένο από το αδύνατο της αποστολής του Περσέα, πηγαίνοντάς τον στις Ναϊάδες.

Οι νύμφες του υγρού στοιχείου τον προίκισαν με φτερωτά σανδάλια και με ένα κράνος που τον έκανε αόρατο.

Ξεκίνησε έτσι να βρει την Μέδουσα, αλλά οι μόνες που γνώριζαν πού βρίσκεται ήταν οι Γραίες.

Αυτές οι τρεις εφιαλτικές οντότητες της μυθολογίας ήταν θεές με τη μορφή γερασμένων γυναικών.

Την ζοφερή της εμφάνιση ολοκλήρωναν τα εκ γενετής φαλακρά τους κεφάλια και το γεγονός πως είχαν από κοινού μόνο ένα μάτι και ένα δόντι, τα οποία δανείζονταν με τη σειρά.

Μία εξ αυτών λοιπόν κάθε φορά έπαιρνε το μάτι τους και φυλούσε την σπηλιά τους, αλλά την στιγμή που η επόμενη Γραία άλλαζε… βάρδια και έπαιρνε με τη σειρά της το μάτι, και οι τρεις τους ήταν τυφλές.

Αυτό το δευτερόλεπτο της αλλαγής εκμεταλλεύτηκε ο Περσέας που παραμόνευε, άρπαξε το μάτι και τους δήλωσε πως θα τους το επιστρέψει μόνο αν του πουν πού κρύβεται η Μέδουσα.

Όπως και τελικά έγινε…

Ο Φινέας και οι Άρπυιες

Ο Φινέας ήταν ο βασιλιάς της Θράκης και του Βόσπορου, και τύχαινε να είναι επίσης και πολύ γνωστός μάντης της περιοχής.

Ήταν τόσο καλός στους χρησμούς του, που ο μύθος αναφέρει ότι ο Δίας οργίστηκε φοβερά, γιατί ο Φινέας αποκάλυπτε στους ανθρώπους λεπτομερώς όλα τα σχέδιά του.

Φρόντισε λοιπόν να τον τιμωρήσει:

Αρχικά, έριξε τον κεραυνό του και τον τύφλωσε.

Αυτό όμως δεν εμπόδισε τον Φινέα να συνεχίσει την δουλειά του ως τυφλός μάντης.

 Έτσι, ο Δίας πέρασε στην επόμενη «πίστα»:

Έστειλε στα μέρη τους τις Άρπυιες, πέντε μυθολογικά όντα με σώμα πουλιού και κεφάλι γυναίκας.

Αυτές, κάθε φορά που ο Φινέας ετοιμαζόταν να φάει, άρπαζαν το φαγητό του ή του έριχναν… κουτσουλιές, προφανώς για να του «τη σπάσουν» και να τον κρατήσουν για πάντα πεινασμένο και εξαθλιωμένο.

Από αυτό το βασανιστήριο προσπάθησαν να τον απαλλάξουν οι διερχόμενοι Αργοναύτες.

 Δύο εξ αυτών, οι γοργοπόδαροι Καλάις και Ζήτης, ήταν «γραφτό» από χρησμό να κυνηγήσουν τις Άρπυιες και είτε να τις πιάσουν και να τις σκοτώσουν, είτε να αποτύχουν και να σκοτωθούν.

Τελικά, προς μεγάλη δυσφήμηση των χρησμών, τίποτα από τα δύο δεν έγινε:

Αργοναύτες και Άρπυιες ήρθαν σε συμβιβασμό:

Οι πρώτοι τους χάρισαν τη ζωή, και οι δεύτερες συμφώνησαν να μεταναστεύσουν στην Κρήτη και να μην ξαναενοχλήσουν τον Φινέα.

Ο τυφλός μάντης, για να τους ευχαριστήσει, τους αποκάλυψε πώς να περάσουν με ασφάλεια τις Συμπληγάδες.

Ο μύθος των Αλκυονίδων

Όταν στην καρδιά του χειμώνα ξαφνικά εμφανίζονται κάποιες ημέρες ηλιόλουστες, λέμε πως έφτασαν οι Αλκυονίδες ημέρες.

 Γνωρίζατε όμως τον μύθο πίσω από την ονομασία αυτή;

 Στην ελληνική μυθολογία, η Αλκυόνη, κόρη του Αιόλου, ζούσε ευτυχισμένη με τον Κύηκα πλάι στη θάλασσα.

Η ευτυχία τους ήταν τόση, που κάποια στιγμή θεώρησαν εαυτούς ισάξιους αθάνατων θεών.

Κάτι τέτοιο, όπως είναι αναμενόμενο, εξόργισε το δωδεκάθεο. Όταν μάλιστα το ζεύγος άρχισε να αλληλοαποκαλείται με τα ονόματα του Δία και της Ήρας αντί για τα δικά τους, ο Ζευς περίμενε να σαλπάρει ο Κύηκας μια μέρα, και έριξε κεραυνό στο καράβι του.

 Η Αλκυόνη παρακολουθούσε το ναυάγιο από μακριά και στη θέα του συζύγου της να πνίγεται, όρμηξε στη θάλασσα από ψηλό βράχο για να σκοτωθεί.

Εκείνη την ώρα, οι θεοί άλλαξαν γνώμη και τους λυπήθηκαν, και τους μεταμόρφωσαν σε πουλιά, με το όνομα αλκυόνες.

Ως πουλιά με λαμπερά γαλάζια φτερά πια, το ζευγάρι εξακολούθησε να ζει δίπλα στην ακτή, και να γεννά τα αυγά του μέσα στη βαρυχειμωνιά.

Η μανιασμένη θάλασσα όμως κατέστρεφε τα αυγά τους, κι έτσι σε μια τελευταία ένδειξη συμπόνιας, ο Δίας αποφάσισε να φέρνει κάθε χρόνο, μέσα στον χειμώνα, λίγες ημέρες ήλιου και καλοκαιρίας για να μπορέσει η αλκυόνα να κλωσήσει τα αυγά της.

 Εξ ου και οι Αλκυονίδες ημέρες.

Ο μύθος της Έμπουσας

Αυστηρή και παράξενη, η Εκάτη ήταν χθόνια θεότητα των αρχαίων Ελλήνων, στην οποία αποδίδονταν μαγικές δυνάμεις – λεγόταν μάλιστα θεά της μαγικής τέχνης του Κάτω Κόσμου.

Μέσα στα «μαγικά» της, φρόντισε να κάνει κι αυτό:

Να δημιουργήσει την Έμπουσα, ένα πλάσμα-φάντασμα που έστελνε η θεά ως προάγγελο δυστυχιών, και που τρόμαζε τους ταξιδιώτες.

Η Έμπουσα παρουσιαζόταν ως αγελάδα, πτηνό, όμορφη γυναίκα, σκύλος, δέντρο, πέτρα κλπ, ενώ στην κανονική της μορφή – όσο κανονική μπορεί κανείς να την πει – είχε πρόσωπο πύρινη, που έλαμπε, ένα χάλκινο πόδι και ένα πόδι γαϊδάρου.

Ο μύθος μάλιστα την ήθελε να τρέφεται με ανθρώπινες σάρκες – τα σαρκοφόρα έντομα «εμπουσίδες» μάλιστα οφείλουν σ’ αυτήν το όνομά τους.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, την Εμπούσα μπορούσε κανείς να την αντιμετωπίσει μόνο με συγκεκριμένες, άγριες βρισιές, στο άκουσμα των οποίων έφευγε τσιρίζοντας.

Οι πιο σκοτεινές πτυχές της μυθολογίας, την θέλουν να μεταμορφώνεται σε όμορφη κοπέλα, να ξελογιάζει άνδρες, να ξαπλώνει μαζί τους και κατά την διάρκεια του μεσημεριανού τους ύπνου να τους ρουφά την «ζωή» από μέσα τους.

Αυτές τις ιδιότητες – ή έστω, χωρίς τις πιο μακάβριες πλευρές του – χρησιμοποιούσαν οι μητέρες της αρχαιότητας για να πείσουν τα άτακτα παιδιά να φάνε το φαγητό τους και να μείνουν φρόνιμα.

 Εμπούσα, επίσης, αποκαλούσαν κοροϊδευτικά οι Αθηναίοι την μητέρα του γνωστού ρήτορα Αισχίνη, η οποία ήταν ιέρεια των Μυστηρίων, και τα βράδια εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά στους μυούμενους και τους τρόμαζε

Η γέννηση και ο θάνατος του Ασκληπιού

Ο περίφημος «θεραπευτής θεός», όπως τον λάτρευαν στην αρχαία Ελλάδα, Ασκληπιός, είχε – σύμφωνα πάντα με τον μύθο – γέννηση εξίσου τραγική με τον θάνατό του. Η θνητή μητέρα του, Κορωνίδα, πλάγιασε με τον θεό Απόλλωνα και έμεινε έγκυος στον Ασκληπιό.

Εν τω μεταξύ, όμως, γνώρισε στη Θεσσαλία και έναν άλλο άνδρα, που θεωρήθηκε πατέρας του εμβρύου.

Όταν έμαθε τα μαντάτα ο Απόλλωνας, θύμωσε τόσο πολύ, που ξέσπασε στο κατάλευκο αγγελιοφόρο του πτηνό, τον λευκό κόρακα.

 Από την κατάρα, ο κόρακας έγινε μαύρος, και έμεινε έτσι έκτοτε.

Στη συνέχεια, έβαλε την αδερφή του την Άρτεμη να σκοτώσει με βέλος αυτό τον άνδρα και έκαψε στην πυρά την Κορωνίδα.

Εμφανίστηκε όμως, σαν από μηχανής θεός, την τελευταία στιγμή, και έβγαλε από το φλεγόμενο σώμα της τον νεογέννητο Ασκληπιό.

Εκείνος, έμελλε να γίνει μεγάλος ιατρός-θεραπευτής με φοβερές ικανότητες, που έφτασαν μέχρι και την θεραπεία πολλών Αργοναυτών, αλλά και την ανάσταση από τον θάνατο άλλων τόσων.

Αυτό ήταν κάτι που δεν εκτίμησε ιδιαίτερα ο θεός του Κάτω Κόσμου, Πλούτωνας, που βλέποντας την πελατεία του να μειώνεται, έριξε τον κεραυνό του Δία και σκότωσε τον Ασκληπιό.

Ο Απόλλωνας, για να εκδικηθεί τον θεό του Άδη, σκότωσε τους Κύκλωπες, που είχαν χαρίσει στον Δία τον θανατηφόρο κεραυνό.

Για να επανέλθει η ισορροπία στις τάξεις του Ολύμπου, ο Ασκληπιός, ταυτόχρονα με τον Ηρακλή, έγινε δεκτός μετά θάνατον στο παλάτι του Δωδεκάθεου.

…………………………..

ΤΑΛΩΣ…Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΟ

Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί μια ιστορική και φιλολογική έρευνα ή οποία, ξεκινώντας από τα επιτεύγματα της αρχαίας Ελληνικής τεχνολογίας, προσπαθεί να διεισδύσει στην καρδιά της Ελληνικής Μυθολογίας και να ανιχνεύσει τις απαρχές αυτής της θαυμαστής επιστημονικής εξέλιξης.

Τα αποτελέσματα είναι ανάλογα του πάθους έρευνας των ερευνητών, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς φέρνουν στο φώς εντυπωσιακά στοιχεία.

Το θέμα είχε ήδη παρουσιαστεί από το 1990, όταν ο συγγραφέας του παρόντος μαζί με το σκηνοθέτη Γιώργο Παπαδογεώργη γύρισαν το ντοκιμαντέρ, “Ο Υπολογιστής των Αντικυθήρων και τα ρομπότ της Αρχαιότητος”, για την ΕΡΤ-1.

Το βασικό ερώτημα που διαφαινόταν από το έργο και στο οποίο προσπαθούσα να απαντήσω, ήταν το κατά πόσο το φανταστικό ή μυθολογικό στοιχείο ανταποκρινόταν ή αν θέλετε, εναρμονιζόταν με τη λαμπρή παρουσία και ανάπτυξη της αρχαίας Ελληνικής τεχνολογίας, της οποίας νομίζω ότι ιδανικότερος εκπρόσωπος είναι ο υπολογιστής των αντικυθήρων.

Επειδή όσο περνά ο καιρός πρόσθετα στοιχεία έρχονται στο φώς και γινόμαστε σοφότεροι, πιστεύω ότι η Ελληνική μυθολογία είναι μιά αστείρευτη πηγή, απο την οποία ο καθένας αντλεί ότι του αρέσει: αυτόματα πλοία που ταξιδεύουν στους διαστημικούς χώρους και επιστρέφουν, αυτόματα πλάσματα, αγάλματα και ρομπότ.

Υπερκατασκευές και μικροκατασκευές υπερήχων, πυρηνικά όπλα και οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς.

Και εδώ δικαιολογημένα συμφωνώ, αφού ως μυθολογία αφήνει κάποια περιθώρια σε παρόμοιες απόψεις, άσε δε που συμβάλλει στην έρευνα από οποιαδήποτε πλευρά κι αν τη δεί κανείς.

Κωδικό Όνομα – Τάλως

Δίπλα, όμως, στην παραφιλολογία της έρευνας, ως δίδυμη αδελφούλα της εμφανίζεται και η πραγματική έρευνα, που φιλότιμα ανιχνεύει το παρελθόν και το εμπλουτίζει.

Δυστυχώς όμως, τα στοιχεία που διαθέτουμε είναι λίγα, μάλιστα θα έλεγα ότι είναι δραματικά λίγα μπροστά στην εξ αντικειμένου αξία αναφορών.

Και ποιός μπορεί να αμφιβάλλει γι’αυτό, αφού ο Τάλως, για παράδειγμα, είναι το μοναδικό στην παγκόσμια βιβλιογραφία αυτόματο που περιγράφεται τόσο παραστατικά, ώστε δεν αμφιβάλλει κανείς ότι εδώ έχουμε την περιγραφή του πρώτου ρομπότ αλλά και του μοναδικού για πολλούς λόγους.

Μοναδικό υπό την έννοια ότι είναι:

α) Το πρώτο αυτόματο που η παρουσία του υποστηρίζεται από τεχνολογικές προδιαγραφές.

β) Το μόνο αυτόματο που ξεχωρίζει ανάμεσα στα υπόλοιπα της Ελληνικής μυθολογίας για τις ποικίλες τεχνολογικές προδιαγραφές του, σε αντίθεση με τόσα άλλα που γνωρίζουμε, για τα οποία τα διαθέσιμα στοιχεία είναι πολύ πιο φτωχά.

γ) Σε παγκόσμιο έστω μυθολογικό, επίπεδο ο Τάλως είναι το μοναδικό αυτόματο.

Καμιά άλλη μυθολογία δεν εμφανίζει έναν τέτοιο μηχανικό γίγαντα με τεχνολογική υποστήριξη.

δ) Το μοναδικό παράδειγμα τεχνολογικής βαθμίδας που παρουσιάζει το φαινόμενο της αναστροφής.

Με αυτό εννοώ ότι αν και τα αυτόματα υποτίθεται ότι είναι, και είναι πράγματι, η κορωνίδα της τεχνολογικής επιστήμης και άρα έπονται όλης της επιστημονικής έρευνας και εξέλιξης, εδώ έχουμε το φαινόμενο να εμφανίζονται στο προσκήνιο κατά την αφετηρία της τεχνολογικής εξέλιξης.

Στη μυθολογία δηλαδή, όπου ο Τάλως και πολλά άλλα ηφαιστότευκτα (ήτοι κατασκευές Ηφαίστου) και δαιδαλότευκτα (κατασκευές Δαιδάλου) τα οποία εντυπωσιάζουν αφενός και προβληματίζουν αφετέρου.

Ο σύγχρονος άνθρωπος, ο υποψιασμένος από τους γνωστούς όρους της τεχνολογικής εξέλιξης, σίγουρα αισθάνεται πιο οικεία τη φιγούρα του Τάλω παρά κάποιου άλλου πλάσματος ή ήρωα της Ελληνικής μυθολογίας και τούτο επειδή αντιμετωπίζει στην περίπτωση του γνωστά φαινόμενα.

Ένα Όν με μεταλική κατασκευή, υδραυλικό σύστημα λειτουργίας, αυτόματη πυράκτωση, τεράστια δύναμη, μεγάλη ταχύτητα κ.λπ.

Να σημειώσω εδώ ότι εμφανίζεται το εξής περίεργο φαινόμενο.

Ενώ ο Τάλως διαθέτει υπερφυσικές, υπεράνθρωπες για την εποχή του ικανότητες, τέτοιες που αντίστοιχες τους έχουν οι θεοί και μόνο, ο ίδιος ούτε θεός είναι και κυρίως ΔΕΝ ΠΕΤΑ.

Όλοι ή σχεδόν όλοι οι αρχαίοι θεοί, ως γνήσια δημιουργήματα εκπληκτικής φαντασίας και σύλληψης, κατά διαστήματα πετούν, έχοντας ή όχι φτερά.

Τη μιά στιγμή είναι εδώ και την άλλη βρίσκονται αλλού, καλύπτοντας τεράστιες έκ διαμέτρου αποστάσεις.

Αρκετοί από αυτούς έχουν και φτερά, όπως ο Ερμής, ο Απόλλων, η Ίριδα, ο Έρως κ.λπ.

Και τούτο είναι φυσικό και αυτονόητο για όλους τους θεούς, καθώς οι ανθρώποι εμπνευστές τους θέλουν να είναι τέλειοι και παντοδύναμοι.

Όμως, ο Τάλως με τις εκπληκτικές του ικανότητες και παρά το γεγονός ότι, κατά το μύθο, κατασκευάστηκε από ένα θεό, τον Ήφαιστο, ούτε πετά, ούτε ημίθεος θεωρήθηκε, ούτε καμμιά τιμητική διάκριση έλαβε… γιατί απλούστατα ήταν μιά ανθρώπινη κατασκευή, που δεν είχε την παραμικρή θέση στο θεϊκό πάνθεο.

Είναι πολλές οι σκέψεις που ξεπηδούν όσο ανασκαλεύει κανείς το μύθο του Τάλω, μία από αυτές όμως, πρέπει να μας προβληματίσει.

Υπήρξε πραγματικά αυτό το κατασκεύασμα;

Όποια απάντηση κι αν δώσουμε στο ερώτημα, θα μπούμε αυτόματα σε ένα φιλολογικό ναρκοπέδιο.

Αν δεχτούμε ότι δεν υπήρξε, πως εξηγείται η παρουσία του, τόσο ραφινάτα προσδιορισμένη στο μυθολογικό σκηνικό;

Αν υπήρξε, τότε ο κίνδυνος του ναρκωπεδίου αυξάνεται στη νιοστή, αφού κάτι τέτοιο προϋποθέτει πολλά άλλα, τα οποία εώς σήμερα ούτε καν μπορούσαμε να δεχτούμε ότι συνέβησαν.

Αν ακολουθήσουμε μια μεσοβέζικη άποψη και δεχτούμε ότι ναι μεν υπήρξε αλλά ήταν το μυθολογικό υπόδειγμα, τονισμένο στη δεκάτη, μιας τεχνολογικής ανάπτυξης της τότε εποχής, το χάπι είναι πιο εύκολο για να το καταπιούμε… όμως, δεν έχουμε ξεφύγει από το πρόβλημα, που παραμένει, υπήρξε ο Τάλως;

Πρίν αναφερθώ στα στοιχεία για τον Τάλω, θέλω να παραθέσω ένα απόσπασμα του Πλουτάρχου που με έχει εντυπωσιάσει:

“Είη μεν ουν υμίν εκκαθαιρόμενων λόγω το μυθώδες υπακούσαι και λαβείν ιστορίας όψιν όπου δ’ αν αυθαδώς του πιθανού περιφρονή και μη δέχηται την προς το εικός μείξιν, ευγνωμόνων ακροατών δεησόμεθα και πράως την αρχαιολογίαν προσδεχομένων.”

Εύχομαι τα μυθικά στοιχεία που υπάρχουν να τα καθαρίσει ο λόγος και να δεχτούν να λάβουν την όψη της ιστορίας, όπου όμως αυτά θα περιφρονούν αλόγιστα τον ορθολογισμό και δε θα δέχονται το συγκερασμό τους με το πιθανό, θα παρακαλέσω τους ακροατές μου να είναι καλόγνωμοι και να μην αγανακτούν πολύ για τις παλιές αυτές ιστορίες.

Έρευνα του μύθου λοιπόν, αλλά σε ορθολογική βάση.

Οι Φιλολογικές Πηγές Για Τον Τάλω

Ο Απολλόδωρος, μιλώντας για την επιστροφή των Αργοναυτών από την Κολχίδα αναφέρει:

“Από κει ξεκινώντας, εμποδίζονται να προσεγγίσουν την Κρήτη από τον Τάλω.

Γι’ αυτόν άλλοι λένε ότι καταγόταν από το χάλκινο γένος κι άλλοι ότι τον έδωσε στο Μίνωα ο Ήφαιστος.

Ο Τάλως ήταν ένας χάλκινος άντρας, μερικοί όμως, έλεγαν πως ήταν ταύρος.

 Κι είχε μια φλέβα που κατέβαινε από το σβέρκο μέχρι τους αστραγάλους.

Στην άκρη της η φλέβα ήταν καρφωμένη με χάλκινο καρφί.

Αυτός ο Τάλως τρείς φορές την ημέρα περιτριγύριζε το νησί και το επιτηρούσε.

Έτσι, είδε τότε την Αργώ να πλησιάζει και άρχισε να της ρίχνει πέτρες.

Τον εξαπάτησε όμως, η  Μηδεία και πέθανε.

Όπως λένε μερικοί, τρελάθηκε από τα φάρμακα που του έδωσε.

Άλλοι πάλι λένε ότι του υποσχέθηκε να τον κάνει αθάνατο, του έβγαλε το καρφί, έτρεξε όλος ο Ιχώρ και πέθανε.

Μερικοί τέλος λένε ότι με το τόξο του έριξε ο Ποίας στον αστράγαλο και πέθανε”.

Περίπου τα ίδια μεταφέρει ο Απολλώνιος ο Ρόδιος:

“Αυτούς όμως, δεν τους άφηνε ο μπρούτζινος ο Τάλως, άπ’  το γερό βράχο, πέτρες ρίχνοντας, να δέσουν παλαμάρια στη στεριά, στον όρμο της Δικταίης σαν ήθελαν ν’ αράξουν.

Αυτόν που είχε τη ρίζα του στο χάλκινο γένος των ανθρώπων και μόνος από τους ημίθεους έμεινε, ο γιός του Κρόνου στην Ευρώπη τον έδωσε, φύλακας της Κρήτης να’ναι και να γυρίζει το νησί τρείς φορές με τα μπρούτζινα πόδια του.

Αλλά το σώμα του όλο και τα μέλη του ήταν απο μπρούντζο χυτό και ήταν άτρωτα.

 Κάτω από τον τένοντα όμως, στη φτέρνα είχε σωλήνα με αίμα, που τον σκέπαζε λεπτή μεμβράνη.

Κι ήταν υπόθεση ζωής και θανάτου γι’ αυτόν”.

Απο τις περιγραφές αυτές, καθώς και από πολλές άλλες, δημιουργούνται αρκετά ερωτηματικά, στα οποία καλούμαστε να απαντήσουμε.

1) Ποιός κατασκεύασε τον Τάλω και ποιός ήταν τελικά;

2) Από τι υλικό ήταν κατασκευασμένο;

3) Γιατί είχε μόνον μια φλέβα;

4) Τι ήταν το Ιχώρ που τον κινούσε;

5) Πώς πυρακτωνόταν;

6) Που βασιζόταν η μεγάλη του ταχύτητα;

7) Πώς πέθανε;

Ποιός ήταν ο Τάλως και ποιός τον κατασκεύασε;

Όπως συμβαίνει στις μυθολογικές αναφορές, όπου οι αλληγορίες, τα υπονοούμενα και οι μεταφορικές έννοιες είναι φαινόμενα που οδηγούν από τη μιά υπόθεση στην άλλη, έτσι και με τον Τάλω υπάρχει σύγχυση.

Ο Τάλως εμφανίζεται ως γιός του Δαίδαλου, ως γιός της αδελφής του Δαίδαλου Πολυκάστης ή Πέρδικας, ως κατασκεύασμα του Ήφαιστου που τον είχε κατασκευάσει στη Σαρδηνία, στερνός απόγονος του χάλκινου γένους που αναδύθηκε από τις στάχτες των δέντρων, αλλά και ως γιός του Ήφαιστου, ως πατέρας του Ήφαιστου, που τον έκανε με την Ήρα, ή οποία συγχέεται με την Πολυκάστη ή Πέρδικα.

Από τα προηγούμενα λοιπόν, σαφώς διαπιστώνεται ότι δεν γνωρίζουμε, και ίσως δεν θα μάθουμε ποτέ, ποιός ήταν ουσιαστικά ο Τάλως ή μάλλον ποιός τον γέννησε.

Άλλοτε εκλαμβάνεται ως ανθρώπινο όν και σε αυτή την εκδοχή, της ανθρώπινης προέλευσης του, θεωρείται γιός του Κρητός, του ομώνυμου ήρωα του νησιού ή του Οινοπίωνος.

Και άλλοτε εκλαμβάνεται ως μηχανικό όν, οπότε θεωρείται κατασκεύασμα του Ήφαιστου ή του Δαίδαλου.

 ΩΣ άνθρωπος είναι ανιψιός του Δαίδαλου και μαθητευόμενος του, τον οποίο σε σύντομο χρονικό διάστημα τον ξεπέρασε σε εφευρετικότητα.

Όπως σημειώνει ο Ρόμπερτ Γκρέιβς, “Συνέβη μια μέρα να βρει μια σιαγόνα φιδιού ή κατά άλλους ένα ψαροκόκαλο και διαπιστώνοντας ότι μπορούσε να το χρησιμοποιήσει για να κόψει ένα μικρό ξυλαράκι στα δύο, το αντέγραψε σε σίδερο.

Έτσι, επινόησε το πριόνι.

Αυτές και άλλες του εφευρέσεις, όπως ο κεραμικός τροχός και ο διαβήτης για την κατασκευή κύκλων, του εξασφάλισαν πολύ καλή φήμη στην Αθήνα και ο Δαίδαλος, ο οποίος ισχυριζόταν ότι αυτός σφυρηλάτησε το πρώτο πριόνι, σύντομα άρχισε να νιώθει αφόρητη ζήλει για τον Τάλω”.

Για τον Τάλω ως μηχανικό κατασκεύασμα υπάρχουν δύο παραλλαγές.

Η μία αναφέρει ως κατασκευαστή του τον Δαίδαλο, ο οποίος θέλοντας να εξευμενίσει τον Μίνωα έφτιαξε τον Τάλω για να προστατεύει την Κρήτη από ξένες επιβουλές.

Ο χάλκινος γίγαντας ταυτίζεται με τον Μινώταυρο, αφού τον αποκαλούν και ταύρο, και στην περίπτωση αυτή έχουμε μιά διαφορετική προσέγγιση στο μύθο, για την οποία έχω εντελώς διαφορετική άποψη.

Κυρίως όμως, θεωρείται ηφαιστότευκτο.

Ο Δίας διέταξε τον Ήφαιστο να κατασκευάσει τον Τάλω και τον χάρισε στον Μίνωα για να φυλά την Κρήτη, περιτρέχοντας το νησί τρείς φορές τη μέρα.

Μιά φορά κάθε μήνα έπρεπε ο Τάλως να μεταφέρει στις πόλεις και τα χωριά της Κρήτης τους νόμους του Μίνωα, αλλά είχε αναλάβει και κάτι που είναι παράδοξο, να εμποδίζει να φύγουν από το νησί όσους το επιθυμούσαν.

Σε καθαρά συμβολικό επίπεδο ο Τάλως θεωρήθηκε θεματοφύλακας του Μινωϊκού πολιτισμού και υποστηρικτής, δια της βίας και της τυρρανίας, του βασιλικού καθεστώτος.

Αποτέλεσμα εικόνας για Τάλως μυθολογία

Από Τι Υλικό Ήταν Κατασκευασμένος;

Η ερώτηση αυτή υπονοεί σαφέστατα ότι εκλαμβάνουμε τον Τάλω ως μηχανικό κατασκεύασμα και στην εκδοχή αυτή κατασκευαστής του ήταν ο Ήφαιστος κατ ‘εντολή του Δία, ο οποίος τον χάρισε στον Μίνωα για να φυλάει την Κρήτη.

Ανήκει λοιπόν στα “ηφαιστότευκτα”, τις αυτόματες κατασκευές του Ήφαιστου.

Στην περίπτωση αυτή ήταν σαφέστατα, όπως μαρτυρούν οι πηγές, κατασκευασμένος από χαλκό, τελευταίος απόγονος του χάλκινου γένους.

Σύμφωνα με τον Ισίοδο: “κι ο Ζεύς ο πατέρας ένα άλλο τρίτο γένος έπλασε φθαρτών ανθρώπων, χάλκινο, που δεν έμοιαζε καθόλου με το ασημένιο, από ξύλο μελιού, γένος σκληρό και δυνατό.

Τούτοι καταγίνονταν με τα πολυστέναχτα έργα του Άρη και σε πράξεις βίας.

Ούτε έτρωγαν καθόλου σιτάρι, παρά είχαν ατσαλένια, αλύγιστη καρδιά και έσπερναν τρόμο.

Μεγάλη ήταν η δύναμη τους, και τ’ ανίκητα χέρια τους ξεφύτρωναν από τους ώμους πάνω στα στιβαρά κορμιά τους.

Τα όπλα τους ήταν χάλκινα και χάλκινα τα σπίτια τους, και με το χαλκό εργαζόταν γιατί δεν υπήρχε μαύρο σίδερο”. (Ησίοδος, Έργα και Ημέραι, στίχ, 144 – 155)

Στην αναφορά αυτή προσωπικά διαβλέπω την εμφάνιση στο ιστορικό προσκήνιο της μεταλλουργίας, μιας επιστήμης που αναδύθηκε σε ασαφή και απροσδιόριστη χρονολογική περίοδο και συνέβαλε στην ανθρώπινη εξέλιξη κατά μεγάλο βαθμό.

Η τιθάσσευση της φωτιάς και μέσω αυτής το πλάσιμο των μετάλλων υπήρξε σταθμός στην επιστημονική εξέλιξη της ανθρωπότητος.

Λογικά στην ίδια αυτή περίοδο θα πρέπει να εντάχθηκε και ο Ήφαιστος ως θεός στο Πάνθεον, παρά το γεγονός ότι όταν γεννήθηκε από την Ήρα, ήταν τόσο κακομούτσουνος και άσχημος, ώστε αυτήν τον πέταξε.

Έπεσε στην θάλασσα όπου των έσωσαν η Θέτις και η Ευρυνόμη και στο υποθαλάσσιο βασίλειο τους έστησε το πρώτο μεταλλικό εργαστήρι.

Αν λοιπόν, δεχτούμε την άποψη αυτή, ο Τάλως αντιπροσωπεύει την υπέρτατη δύναμη της μεταλλουργίας και τις υπερφυσικές ικανότητες που αυτή διέθετε.

Αν σήμερα όλα αυτά φαντάζουν αφελή, την εποχή εκείνη η μεταλλουργία και οι μεταλλουργοί θεωρήθηκαν δαμαστές της φωτιάς και δημιουργοί με θεία δύναμη.

Εξ ου και αντιπρόσωπος τους ενσωματώθηκε στο θεϊκό Πάνθεο, ενώ οι άνθρωποι πολλές φορές τους ταύτισαν με μάγους.

Και αυτό είναι φαινόμενο που συναντάμε και σε άλλες μυθολογίες, ενισχυτικό της άποψης που θέλει τον μεταλλουργό να εντάσσεται στα όντα που έδωσαν την γνώση ή μέρος της στον άνθρωπο και γι’αυτό δέχτηκαν τη μήνι, την εκδίκηση των θεών.

Ο Τάλως συνεπώς, μόνο από ένα μεταλλουργό ή μηχανικό μπορούσε να κατασκευαστεί και ιδού η χαραυγή της τεχνολογίας, της σύνθετης και όχι απλοϊκής, που προδιαγράφει τα επιτεύγματα των επόμενων περιόδων, που τόσο χαιρέκακα φθονούσε ο Δίας.

Γιατί Είχε Μόνον Μια Φλέβα;

H ερώτηση προκύπτει από την αποδοχή ότι ο Τάλως ήταν ένα αυτόματο από χαλκό.

Ουσιαστικά δεν μπορεί να απαντηθεί το ερώτημα, εκτός αν δεχτούμε ότι ο κατασκευαστής του θεωρούσε ότι στη φλέβα αυτή, το σωλήνα δηλαδή που διέτρεχε στο σώμα του, δε χρειαζόταν να προστεθεί άλλη, αφού οι διαδικασίες για την παραμονή του Τάλως εν ζωή εξαντλούσαν σε αυτήν.

Δεν μπορούμε να δώσουμε τεχνολογική εξήγηση, κατά ποιόν τρόπο άλλωστε, υπάρχει όμως, μια διευκρίνιση άλλης μορφής.

Η μοναδική αυτή φλέβα ήταν η φλέβα, ο σωλήνας μέσω του οποίου είχε γίνει η έκχυση του χαλκού, όταν κατασκευαζόταν ο Τάλως, γεγονός που παραπέμπει στις κατασκευές των ανδριάντων ή αγαλμάτων από μέταλλο, διαδικασία στην οποία δεν έχουμε λόγο να επεκταθούμε, αλλά τη γνωρίζουμε ως μέθοδο του “χαμένου κεριού”, όπως αποκαλείται στη χαλκοπλαστική.

Οι “μυθολογικές” περιγραφές του Τάλω ανταποκρίνονται σε στοιχεία που παραπέμπουν στα σύγχρονα ρομπότ – ανδροειδή.

Τι Ήταν Το Ιχώρ Που Τον Κινούσε;

O σύγχρονος αναγνώστης θα απαντήσει στην ερώτηση αυτή ότι το “αίμα των αθανάτων”, δεν ήταν παρά υγρά μπαταρίας ή κάτι παρεμφερές που μπορεί να κινεί ένα αυτόματο.

Άλλη λύση δεν μπορεί να προταθεί και τα υγρά αυτά πιθανότατα έδιναν κίνηση στο ρομπότ μέσω υδραυλικής πίεσης.

Φυσικά άγνωστη παραμένει η φύση των υγρών αυτών, αλλά τελευταία προτάθηκε μιά άποψη που πρέπει να επισημάνω.

Την αναφέρει η Ειρήνη Λ. Μπουρδάκου σε πρόσφατα εκδομένη εργασία της, όπου σημειώνει:

“Σύμφωνα με τα ερμηνευτικά λεξικά, δε χρησιμοποιείτο ο όρος Ιχώρ μόνο για τον αιθέριο χυμό που έρεε στις φλέβες των θεών, αλλά και για τη Νάφθα, η οποία σύμφωνα με το θρύλο οφειλόταν στη σήψη των πτωμάτων των γιγάντων.

Η λέξη Νάφθα, περσικής προέλευσης, χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει οποιοδήποτε πτητικό και εξαιρετικά εύφλεκτο μίγμα υδρογονανθράκων, το οποίο είτε χρησιμοποιείται ως διαλύτης ή ως μέσον αραίωσης είτε ως πρώτη ύλη για την παραγωγή βενζίνης”.

Και αφού παραθέτει ένα χωρίο του Πλουτάρχου για τη νάφθα, καταλήγει ότι…

Η φλέβα λοιπόν του Τάλω με το μαγικό υγρό του Ιχώρος θα μπορούσε απλώς να είναι η Νάφθα, μιά άλλη σπουδαία τεχνολογική ανακάλυψη της εποχής.

Θυμίζω ότι στη νάφθα στηριζόταν ή σύνθεση του “υγρού πυρός”, βασικού όπλου του ελληνικού βυζαντινού κράτους.

Πως Πυρακτωνόταν;

Tα στοιχεία που έχουμε αναφέρουν ότι, όταν οι εχθροί της Κρήτης αποβιβαζόταν στις ακτές, έχοντας γλυτώσει από το βομβαρδισμό των πλοίων τους με τις τεράστιες πέτρες που εκσφενδόνιζε ο Τάλως εναντίον τους, ο ίδιος στη συνέχεια ακολουθούσε μιά ανεξήγητη διαδικασία.

Έμπαινε στη φωτιά, πυρακτωνόταν, τους αγκάλιαζε και τους κατάκαιγε.

Αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατόν να συμβεί τούτο το παράδοξο.

Οι εχθροί περίμεναν τον Τάλω να τους σκοτώσει αφού πυρακτωνόταν, ή κάτι άλλο συνέβαινε;

Μήπως αγκαλιάζοντας τους έβγαζε τόση φωτιά ή ζέστη από το εσωτερικό του σώματος του, ώστε πέθαιναν από υψηλή θερμοκρασία.

Κάτι τέτοιο φυσικά προϋποθέτει κάποιον αντίστοιχο μηχανισμό, ο οποίος θα έμπαινε σε λειτουργία μόλις, για παράδειγμα, ο Τάλως αγκάλιαζε τους εχθρούς του, οπότε αύξανε τη θερμοκρασία της μεταλλικής κατασκευής του και βεβαίως ο εναγκαλιζόμενος πέθαινε.

Αυτό υποδεικνύει η κοινή λογική και όχι ότι ο Τάλως πυρακτωνόταν πρώτα σε κάποια φωτιά και μετά τους έκαιγε.

Μία τέτοια άποψη είναι αφελής για τον απλούστατο λόγο ότι βλέποντας να γίνεται την πρώτη φορά, οι εχθροί θα πήγαιναν να εισβάλλουν σε ένα σημείο μακρύτερα από εκεί που βρισκόταν η φωτιά που πυράκτωνε το γίγαντα.

Άρα, αυτός διέθετε εσωτερικό σύστημα πυράκτωσης και τους θανάτωνε όπου τους αιχμαλώτιζε.

Πού Στηριζόταν Η Μεγάλη Του Ταχύτητα;

O Τάλως ως φύλακας και υπερασπιστής της νήσου Κρήτης, του Μινωϊκού πολιτισμού ουσιαστικά, όφειλε τρείς φορές την ημέρα να περιτρέχει το νησί.

Η μετοχή που χρησιμοποιείται είναι “περιτροχάζων”, που σημαίνει τρέχοντας γύρω – γύρω, άρα δεν έχουμε φιλολογική σύγχυση, δεδομένου ότι οι περισσότερες πηγές, αυτές που ανέφερα και άλλες δευτερεύουσες, μιλούν για το ίδιο πράγμα.

Ο Τάλως είχε εντολή να τρέχει γύρω στην Κρήτη τρείς φορές την ημέρα και να αποκρούει όχι μόνο τους εισβολείς αλλά και να εμποδίζει όσους ήθελαν να εγκαταλείψουν το νησί.

Αν θεωρήσουμε τη διάμετρο της Κρήτης 400 χιλ. περίπου, έχουμε τον εξής αριθμό, 400 χιλ. + 400 χιλ. επιστροφή = 800 χιλ. ο κάθε γύρος επί 3 μας κάνουν 2.400 χιλ. το εικοσιτετράωρο.

Όμως από αυτές τις ώρες οι μισές είναι ωφέλιμες, δηλαδή μπορεί κανείς να βλέπει, διότι τις υπόλοιπες είναι νύχτα, άρα ο Τάλως κινιόταν με ταχύτητα 200 χιλ. ανά ώρα στη διάρκεια των περιστροφών του γύρω από την Κρήτη.

Ας με συγχωρέσει ο αναγνώστης ή η αναγνώστρια που εξωθώ τις σκέψεις μου στα άκρα, αλλά μόνον έτσι μπορούμε να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα.

Έχουμε λοιπόν ένα αυτόματο ρομπότ που μέσα σε 1 ημέρα καιρική (καιρικές ονόμαζαν οι αρχαίοι τις ημέρες, διότι ανάλογα με την εποχή είχαν διαφορετική διάρκεια), έπρεπε αναπτύσσοντας ταχύτητα 200 χιλ. ανα ώρα να διατρέχει την Κρήτη.

Από την πείρα που έχουμε σήμερα γύρω απο τα αυτοκίνητα, θα έπρεπε ο Τάλως να διαθέτει κάποια Φεράρι, Τζάγκουαρ, Μερσέντες ή BMW, ώστε να πετύχει τέτοιες ταχύτητες, χωρίς αυξομειώσεις, και αυτές, το τονίζω ιδιαίτερα, σε πολύ καλούς αυτοκινητόδρομους, δηλαδή αντίστοιχους με την Εθνική οδό Αθηνών – Θεσσαλονίκης.

Και όχι στη Μινωϊκή Κρήτη, που φυσικά δεν υπήρχαν δρόμοι όπως τους γνωρίζουμε σήμερα, αλλά ασήμαντες δίοδοι και στράτες, αφού κυρίως στηριζόταν στη ναυσιπλοϊα, εξ ου και η παρουσία των σημαντικοτέρων αστικών κέντρων στα παράλια του νησιού ή κοντά σε αυτά.

Σήμερα, όταν βλέπουμε κάποιον να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, μονολογούμε:

“Αεροπλάνο το έκανε το αμάξι του”, μήπως ο Τάλως πετούσε;

Πολύ τολμηρή άποψη, που μάλλον δεν ευσταθεί, αφού κάποια αρχαία πηγή θα είχε κάνει σχετική αναφορά έστω και υπονοούμενο.

Όλες τονίζουν ότι ο Τάλως περιέτρεχε την Κρήτη και αυτό το “περιτροχάζων”, είναι επίμονες.

Ο χάλκινος γίγαντας έτρεχε σαν αστραπή γύρω από το νησί πάνω από ανύπαρκτους δρόμους, τρείς φορές την ημέρα! τελεία και παύλα.

Εξήγηση και επ’αυτού δεν μπορεί να δοθεί, εκτός αν μεταφερθούμε στο χώρο της αλληγορίας και του συμβολισμού.

Πως Πέθανε Ο Τάλως;

Στο ερώτημα αυτό, που δεν είναι λιγότερο σημαντικό από τα άλλα, υπάρχει σύγχυση.

Αποδίδουν το θάνατο του στο Δαίδαλο, στη Μήδεια, στον Ποία τον Αργοναύτη ή αλλού.

Για το φόνο του Τάλω από το Δαίδαλο γράφει ο Γκρέιβς, στηριζόμενος στη ζήλεια του μεγάλου μηχανικού Δαίδαλου για τον μαθητευόμενο του, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως:

“Τον οδήγησε πάνω στη στέγη του ναού της Αθηνάς στην Ακρόπολη και καθώς του έδειχνε τη θέα, ξαφνικά τον έσπρωξε και τον γκρέμισε.

Και ακόμη, παρά τη ζήλεια του, δε θα έκανε κακό στον Τάλω, αν δεν είχε υποπτευθεί τις αιμομικτικές του σχέσεις με την Πολυκάστη.

Στη συνέχεια, ο Δαίδαλος κατέβηκε γρήγορα στους πρόποδες της Ακρόπολης και έβαλε το πτώμα του Τάλω μέσα σε ένα σακί με σκοπό να το θάψει κρυφά.

Στους περαστικούς που τράβηξε την προσοχή, τους εξήγησε ότι σαν καλός πολίτης και σύμφωνα με τις απαιτήσεις του νόμου, είχε περιμαζέψει ένα ψόφιο φίδι, πράγμα που δεν ήταν εντελώς ψέμα, γιατί ο Τάλως ήταν Ερεχθεύς.

Υπήρχαν όμως κηλίδες αίματος πάνω στο σακί και το έγκλημα δεν μπόρεσε παρά να βγει στην επιφάνεια, οπότε ο Άρειος Πάγος τον καταδίκασε για το φόνο και τον εξόρισε.

Σύμφωνα με μιά άλλη εκδοχή, ο Δαίδαλος δραπέτευσε πρίν γίνει δίκη.

Τώρα η ψυχή του Τάλω, που οι άλλοι αποκαλούσαν Κάλο, Κιρκίνο ή Τάνταλο, πέταξε μακριά με τη μορφή πέρδικας, αλλά το σώμα του τάφηκε εκεί όπου είχε πέσει.

Η Πολυκάστη κρεμάστηκε όταν έμαθε για το θάνατο του και οι Αθηναίοι έκτισαν δίπλα στην Ακρόπολη ένα ιερός πρός τιμήν της”.

Βάσει των πηγών στις οποίες στηρίχθηκε ο Γκρέιβς, αυτός ήταν ο θάνατος του Τάλω, του ανθρώπινου όντος και λαμπρού μηχανικού, τον οποίο μερικοί ταυτίζουν με έναν άλλο, μαθητή και ανιψιό του Δαίδαλου, τον Κάλω, του οποίου το όνομα σημαίνει σχοινί ή καλώδιο.

Το όνομα Κάλως απηχεί αλληγορίες και συμβολισμούς του μύθου του Τάλω και ουσιαστικά είναι το ίδιο πρόσωπο.

Για τον χάλκινο, όμως γίγαντα το τέλος ήταν διαφορετικό και σχετίζεται με το πέρασμα της Αργούς από την Κρήτη.

Όταν το θρυλικό πλοίο έφτασε στο νησί, ο Τάλως εμπόδιζε τους Αργοναύτες να αποβιβασθούν, πετώντας τους, ώς συνήθως, μεγάλες πέτρες.

Οι Αργοναύτες δεν μπορούσαν να αποβιβασθούν, αλλά από το αδιέξοδο, τους έβγαλε η Μήδεια, η οποία τους πρότεινε να την αφήσουν να ενεργήσει όπως ήξερε.

Τους είπε να τραβήξουν το πλοίο σε απόσταση τέτοια, ώστε να μην τους φτάνουν οι βολές του Τάλω και άρχισε τα μαγικά της.

Άρχισε να επικαλείται τις Κήρες: “Ζωοβόρα πνεύματα του θανάτου, γρήγορα σκυλιά του Άδη, που στους αιθέρες πλανιώνται και στους ζωντανούς ορμάνε.

Τρείς φορές γονατιστή με τραγούδια τις ικέτευσε και τρείς με προσευχές.

Και βάζοντας κακό στο νού της με φθονερό βλέμμα κατάματα τον μπρούτζινο Τάλω κοίταξε.

 Τα δόντια τρίζοντας του έδειξε τον πικρόχολο θυμό της και του έστειλε σφαδάζοντας αόρατες μορφές φρικτές”.

Σαφέστατα στην περιγραφή του Απολλώνιου η δεισιδαιμονία και η μαγεία εμπλέκονται με την τεχνολογία και την νικούν.

Πίσω από αυτό το σκηνικό, τις δήθεν φοβερές επικλήσεις της Μήδειας, που ουσιαστικά κανένα αποτέλεσμα δεν μπορούν να έχουν πάνω σε κάποιο μηχανικό κατασκεύασμα, είναι φανερή η επέμβαση της Ειμαρμένης, του πεπρωμένου που θέλει καθετί ανθρώπινο ή ανθρώπινο κατασκεύασμα να έχει αρχή και τέλος.

Έτσι ο Τάλως παθαίνει μηχανική βλάβη και είναι χαρακτηριστικό έν προκειμένω ότι η όλη του υποδομή δεν έπαθε τίποτα, εκτός από τα “υγρά μπαταρίας”, δηλαδή ο Ιχώρ.

Η βαλβίδα που έκλεινε την άκρη της “φλέβας” του άνοιξε, χύθηκαν τα υγρά και το μηχάνημα σωριάστηκε “άψυχο”.

Γλαφυρή περιγραφή του θανάτου του χάλκινου γίγαντα μας χαρίζει ο Απολλώνιος:

“Έτσι, αν και χάλκινος, υπέκυψε κι αυτός, κάτω απ’ την οργή της Μήδειας της μάγισσας.

Και καθώς πέτρες βαριές εσήκωνε, στον όρμο οι Αργοναύτες να μη φτάσουν, με πέτρα μυτερή τη φτέρνα του έσκισε, και τότε έτρεξε ο ιχώρ όμοιος με λιωμένο μολύβι.

Κι άλλο στο βράχο να σταθεί ορθός δεν μπόραγε.

Σαν πεύκο πελώριο, μόνο πάνω στα ψηλά βουνά, μισοκομμένο απ’ τα κοφτερά πελέκια ξυλοκόπων, που το παράτησαν εκεί γυρνώντας πίσω, και που οι άνεμοι της νύχτας πρώτα το τράνταξαν, κι έπειτα το ξερίζωσαν και το ρίξαν.

Έτσι, για λίγο κρατήθηκε αυτός, ακόμα αιωρούμενος στ’ αδύνατα του πόδια κι ύστερα σωριάστηκε αδύναμος με φοβερό γδούπο”.

Ο Απολλώνιος μιλά για μεμβράνη που έφραζε την έξοδο του Ιχώρ, η οποία σκίστηκε.

Ο Απολλόδωρος μιλά για χάλκινο καρφί, που έκλεινε την έξοδο των υγρών.

Το ίδιο και ο Σοφοκλής.

Άλλη εκδοχή για το θάνατο του Τάλω είναι ότι πείστηκε από τη Μήδεια πως μπορεί να τον κάνει αθάντο, την άφησε να του βγάλει το καρφί ή τη βίδα απο τη φτέρνα και χύθηκε ο Ιχώρ.

Άλλη εκδοχή αναφέρει ότι ο Αργοναύτης Ποίας, που ήταν ο καλύτερος τοξότης, σημάδεψε τον πύρο και τον έβγαλε με σαϊτιά, οπότε χύθηκε ο Ιχώρ.

Πάντως όλες οι εκδοχές τονίζουν και εστιάζονται στο γεγονός ότι με κάποιον τρόπο καταστράφηκε η μεμβράνη, βαλβίδα ή καρφί που εμπόδιζε τον Ιχώρ να κυλήσει και όταν τελικά αυτό συνέβη, τότε ο Τάλως κατέρρευσε.

Μία καθαρή μηχανική βλάβη ενός οργάνου που κινείται με υδραυλικό σύστημα ή υγρά “μπαταρίας”.

Ούτε στο κεφάλι χτύπησε, ούτε έλιωσε, ούτε παραπάτησε, τίποτε άλλο παρά μόνο μηχανική βλάβη στη φτέρνα του, γεγονός που τον συνδέει με τον Αχιλλέα και την “αχίλλειο φτέρνα” του, φράση που εώς σήμερα έχει διασωθεί αναφερόμενη στην προσωπική αδυναμία του καθενός.

Που καταλήγουμε μετά από όλα όσα αναφέρθηκαν;

 Προσωπικά πιστεύω ότι πέρα από το τι θέλουμε εμείς, να είναι ο Τάλως, διακρίνουμε τρείς εκδοχές:

Α) Η ύπαρξη ενός μηχανικού και εφευρέτη με το όνομα Τάλως, μαθητή του Δαίδαλου, που τον σκότωσε ο τελευταίος απο ζήλεια.

Πιθανότατα να μην ήταν ζήλεια η αιτία θανάτου του Τάλω, αλλά κάτι άλλο.

Πάντως τονίζεται η ύπαρξη ενός ανθρωπίνου όντος.

Β) Η ύπαρξη ενός μηχανικού κατασκευάσματος από χαλκό, ενός αυτόματου με υπερφυσικές δυνάμεις, που δρούσε ως τέτοιο και καταστράφηκε από μηχανική βλάβη τυχαία ή κατόπιν ανθρώπινης επέμβασης.

Γ) Η παρουσία μιας συμβολικής ή αλληγορικής ερμηνείας.

Για παράδειγμα, ότι η πτώση του Τάλω υπονοεί την καταστροφή του Μινωϊκού πολιτισμού από τους Μυκηναίους (Αργοναύτες) ή ότι ο Τάλως ήταν ηφαίστειο της Θήρας, (υπάρχει και αυτή η άποψη) του οποίου η έκρηξη κατέστρεψε τη Μινωϊκή Κρήτη.

Σύμφωνα με τον J. Schoo: “… ο Τάλως θα μπορούσε να είναι προσωποποίηση του ηφαιστείου της Θήρας.

Η μπρούτζινη κατασκευή του εκφράζει τα τοιχώματα του κρατήρα που ακόμη και σήμερα είναι γεμάτα με το μέταλλο αυτό.

Η επιτήρηση μέσω λιθοβολισμών των ακτών της Κρήτης και των νησιών του Αιγαίου που ήταν αποικίες της, δεν μπορεί παρά να ήταν κομμάτια από βράχους και λάβα που κατέστρεψαν τα πλοία.

Ο αστράγαλος ήταν ένα δεύτερο ηφαίστειο που ενεργοποιήθηκε γρηγορότερα.

Οι συνεχείς εκρήξεις του το έκαναν να χάνει τη ζωτική του δύναμη και μετά την τελική έκρηξη, αφού έφυγε όλη η λάβα του, νεκρώθηκε”. (J. Schoo – MNEMOSYNE)

Αυτά είναι τα στοιχεία που διαθέτουμε για το μηχανικό πλάσμα, το σημαντικότερο από τα αυτόματα του Ήφαιστου.

 Η Ελληνική μυθολογία έχει να επιδείξει αρκετά από αυτά, κατασκευές το ίδιο εντυπωσιακές και το ίδιο ενδιαφέρουσες.

Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Ελληνικοί αυτοματισμοί ως επιστημονικές κατασκευές, εμφανίζονται κατά την κλασική εποχή και μετά, κυρίως στους Ελληνιστικού χρόνους και από τότε αποτελούν την κορύφωση της αρχαίας Ελληνικής τεχνολογίας.

ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

Μοιραστείτε το!

1 comment to ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ Ο ΜΥΘΟΣ. 2

  • .
    .
    .
    .
    Ο ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ !
    .
    .
    ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ ΓΡΑΦΩ ΟΤΙ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΙΘΩΜΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ !
    .
    ΕΠΑΞΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟ !
    .
    ΠΡΕΠΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΠΡΟΣΤΕΘΕΙ
    .
    ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΛΕΧΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΟΦΗ ΕΝΤΟΛΗ
    .
    ΤΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΟΦΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ
    .
    ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΑΣ , ΣΩΚΡΑΤΗ ΟΤΙ :
    .
    .
    Αξιοποίησε τον χρόνο σου για να κάνεις
    .
    τον εαυτό σου καλύτερο .
    .
    Μάθε από τα γραπτά των άλλων ,
    .
    Έτσι ώστε ν΄ αποκτήσεις εύκολα αυτά που
    .
    Οι άλλοι έχουν κουραστεί σκληρά για
    .
    να τα΄ αποκτήσουν .
    .
    ΣΩΚΡΑΤΗΣ
    .
    .
    http://i2.wp.com/www.arxaiaithomi.gr/wp-content/uploads/2017/08/%CE%A3%CE%A9%CE%9A%CE%A1%CE%91%CE%A4%CE%97%CE%A3-%CE%A3.jpg?resize=585%2C379
    .
    .
    ΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΜΑΣ
    .
    ΣΟΦΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΑΣ , ΣΩΚΡΑΤΗ
    .
    .
    .
    ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ !
    .
    Ο ΠΛΑΤΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ,
    .
    ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΑΚΟΥΡΑΣΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΕΥΘΥΝΗ
    .
    ΣΤΟ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
    .
    ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΜΑΣ , ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
    .
    ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ – ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ – ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ !
    .
    .
    ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ .
    .
    .
    ΚΑΙ
    .
    ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
    .
    .
    .
    .
    .
    .

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>