«Εάν δεν είσαι ικανός να εκνευρίζεις κανέναν με τα γραπτά σου, τότε να εγκαταλείψεις το επάγγελμα»

ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

Επικοινωνία εδώ

Για σχόλια, καταγγελίες και επικοινωνία στο

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ

Ενημέρωση των αναγνωστών.

Προσοχή στις απάτες, η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ και ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ δεν φέρει καμία ευθύνη για οποιαδήποτε συναλλαγή με κάρτες η άλλον τρόπω και άλλα στον όνομά της, Ή στο όνομα του κυρίου Γ. Θ, Χατζηθεοδωρου. Δεν έχουμε καμία χρηματική απαίτηση από τους αναγνώστες με οποιοδήποτε τρόπο.
Αγαπητοί αναγνώστες η ανθελληνική και βρόμικη google στην κορυφή της ιστοσελίδας όταν μπείτε, αναφέρει μη ασφαλής την ιστοσελίδα, ξέρετε γιατί;;; Διότι δεν της πληρώνω νταβατζιλίκι, κάθε φορά ανακαλύπτει νέα κόλπα να απειλή. Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ σας εγγυάται, ότι δεν διατρέχετε κανένα κίνδυνο, διότι πληρώνω με στερήσεις το ισχυρότερο αντιβάριους της Eugene Kaspersky, όπως δηλώνει και ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Kaspersky Lab "Πιστεύουμε ότι όλοι μας δικαιούμαστε να είμαστε ασφαλείς στο διαδίκτυο. Eugene Kaspersky

Ανακοίνωση

Τη λειτουργία μίας νέας γραμμής που αφορά τον κορωνοϊό ανακοίνωσε ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας. Ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας ανακοινώνει, ότι από σήμερα 07.03.2020 λειτουργεί η τηλεφωνική γραμμή 1135, η οποία επί 24ώρου βάσεως θα παρέχει πληροφορίες σχετικά με τον νέο κοροναϊό.

Πού μπορεί να απευθυνθεί μια γυναίκα που πέφτει θύμα ενδοοικογενειακής βίας;

«Μένουμε σπίτι θα πρέπει να σημαίνει πως μένουμε ασφαλείς και προστατευμένες. Για πολλές γυναίκες, όμως, σημαίνει το ακριβώς αντίθετο. Εάν υφίστασαι βία στο σπίτι, δεν είσαι μόνη. Είμαστε εδώ για σένα. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει ότι υπομένουμε τη βία. Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει μένουμε σιωπηλές. Τηλεφώνησε στη γραμμή SOS 15900. Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί της γραμμής θα είναι εκεί για σε ακούσουν και να σε συμβουλέψουν. Δεν μπορείς να μιλήσεις; Στείλε email στο sos15900@isotita.gr ή σε οποιοδήποτε από τα Συμβουλευτικά Κέντρα ” λέει σε ένα βίντεο που ανέβασε στο Instagram της η Ελεονώρα Μελέτη.

Προς ενημέρωση στους αναγνώστες. 4/8/2020

Η ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ δεν ανάγκασε ποτέ κανένα να κάνει κάτι με παραπλανητικές μεθόδους, αλλά ούτε με οποιοδήποτε τρόπο. Ο γράφων είμαι ένας ανήσυχος ερευνητής της αλήθειας. Και αυτό το κάνω με νόμιμο τρόπο. Τι σημαίνει αυτό; ότι έχω μαζέψει πληροφορίες επιστημονικές και τις παρουσιάζω, ή αυτούσιες, ή σε άρθρο μου που έχει σχέση με αυτές τις πληροφορίες! Ποτέ δεν θεώρησα τους αναγνώστες μου ηλίθιους ή βλάκες και ότι μπορώ να τους επιβάλω την γνώμη μου. Αυτοί που λένε ότι κάποια ιστολόγια παρασέρνουν τον κόσμο να μην πειθαρχεί… Για ποιο κόσμο εννοούν;;; Δηλαδή εκ προοιμίου θεωρούν τον κόσμο βλάκα, ηλίθιο και θέλουν να τον προστατέψουν;;; Ο νόμος αυτό το λέει για τους ανώριμους ανήλικους. Για τους ενήλικους λέει ότι είναι υπεύθυνοι για ότι πράττουν. Στον ανήλικο χρειάζεται ένας διπλωματούχος ιδικός για να τον δασκαλέψει, καθηγητής, δάσκαλος. Στους ενήλικες δεν υπάρχει περιορισμός. Ποιος λέει και ποιος ακούει, διότι ο καθένας ενήλικος είναι υπεύθυνος και προς τους άλλους και προς τον εαυτό του.

Η ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΚΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΝΟΗΣΗΣ!

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114 D-40885 Ratingen Tel.+Fax: 0049 2102 32513  E-Mail: chaziteo@t-online.de

      10.04.2017

Έτοιμος για εκτόξευση από τη NASA δορυφόρος του Πανεπιστημίου Θράκης

Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου

Οι ανθρωποι ενω ειναι στον πλανητη Γη και στο αμεσο περιβαλλον αυτου δεσμευμενοι εντουτοις μπορουν χωρις να εγκαταλειψουν την κοσμικη τους πατριδα, χαριν της Τρανσλατιονσθεωριας να πληροφορηθουν ποιοι φυσικοι νομοι ισχυον στο συνολο του συμπαντος.

Με την εννοια συμμετρια χαρακτηριζεται η ιδιοτητα, δια της οποιας ενα γεωμετρικο αντικειμενο δια της κινησεως αυτοεμφανιζεται ως τελειως ομοιο.

Η περιστροφικη συμμετρια βασιζεται στην ιδεα οτι ολες οι  κατεθυνσεις στον χωρο ειναι ιδιες και μπορουν να συγκρηθουν μεταξυ τους.

Με την Τρανσλατιονσθεωρια νοειται η μετακινηση σημειου ενος δεδομενου γεωμετρικου σχηματος γυρω απο τον σταθερο ανυσμα τ, το τρανσλατιονσανυσμα, με αποτελεσμα την δημιουργια ενος δευτερου, απολυτως ομοιου γεωμετρικου σχηματος.

Εαν ο ανθρωπος εγκαταλειψει νοητα τον πλανητη Γη και πλεει βαθεια στο συμπαν μακρια απο οιονανηποτε πλανητη, αστερα, γαλαξια και ομαδα γαλαξιων ‘η αλλο ουρανιο σωμα η σημμετρια παρουσιαζεται σε αυτον ξεκαθαρη, διοτι τιποτε δεν υπαρχει σε οιονδηποτε κατευθυνση του μαυρου κενου του χωρου που να διαφερη το ενα απο το αλλο.

Περα απο τα μηκη κυματων του φωτος, που ο ανθρωπος συλαμβανει με τα ματια του, τα οποια και αυτα ειναι προ’ι’οντα της εξελεκτικης πορειας του, τιποτε αλλο δεν μπορει να αντιληφθη ‘η ισως του αποκαλυπτονται αλλα και τελειως αγνωστα ακομη θαυματα.

Ο συγγραφεας του παρωντος πονηματος, ως υιος της Ελλαδος, ισχυριζεται, οτι οι προσωκρατικοι αρχαιοι Ελληνες επιστημονες (φιλοσοφοι!) ηταν σε θεση πολυ ενωριτερα απο τους σημερινους επιστημονες να κατανοουν τους θεμελειωδεις νομους του συμπαντος κοσμου και οχι μονο.

Εγνωριζαν οτι η φυση λειτουργει με τους θεμελειωδεις νομους, Αναγκαιοτητα και Ερωτας,  Σταθεροτητα, Ιδιαιτεροτητα και το Τετραεδρο του Πυθαγορα (Αρετες, Αξιες, Αρχες και Ιδανικα).

Η Αναγκαιοτητα ‘η ο Ερωτας δεν ειναι τιποτε αλλο απο τις ενωτικες δυναμεις της φυσικης (ηλεκτρομαγνητικη, ασθενης/ και ισχυρη πυρηνικη, βαρυτητα) οι οιποιες εντος του συμπαντος ανταγωνιζονται μεταξυ τους (9).

Με τετοιες ποιητικες διατυπωσεις θα μπορουσαν να χαρακτηρισθουν σημερα τα μοντερνα μαθηματικα, η φυσικη, η κβαντομηχανικη και η αστρονομια.

Οι αποψεις για τον συμπαντα κοσμο π.χ. του Ορφεα, Μελισσου, Αναξιμανδρου, Ηρακλειτου, Παρμενιδη, Ξενοφανη, Πυθαγορα, Πετρων και Φιλολαου κ.α. υπηρξε η υλη στηριξης για τον Λευκιππο, Δημοκριτο, Επικουρο (η ιδεα οτι ο κοσμος δημιουργηθηκε απο θεους ειναι ανοησια) και αργοτερα για τον Πλατωνα Αριστοτελη και για τους επιστημονες του μεσαιωνα και των νεοταιρων χρονων, για να αναπτυξουν τις δικες τους αποωεις για την δημιουργια και εξελιξη του συμπαντος κοσμου (1).

Η συμβολικη παρασταση για την δημιουργια του συμπαντος μας του Ορφεα (2), δηλαδη οτι αυτο δημιουργηθηκε απο μια αρχικη ουσια που βγηκε απο το «Αυγο» που εσπασε και ξεπηδησε ο «Φανης», το «Ορατο» δεν διαφερει πολυ απο την θεωρια της «Μεγαλης Εκρηξης» γνστης ως «Big Bank»  των ημερων μας.

Κατα την θεωρια του μαθητου του Ορφεα Μελισσου, αλλα επισης και του Παρμενιδη και του Ξενοφανη και αργοτερα και του Πλατωνα (3), ο «κοσμος ηταν παντοτε.

Ειναι και θα ειναι αιωνια μια ζωντανη φωτια, η οποια αναβει και σβηνει βασει κανονων».

Οι αποψεις αυτες επεδρασαν στην θεωρια του Ηρακλειτο (4) οτι «αυτον τον κοσμο που ειναι ο ιδιος για ολα τα οντα, ουτε καποιος θεος ουτε ανθρωπος τον δημιουργησε, αλλα ηταν παντα και ειναι και θα ειναι πυρ αειζων που αναβει με μετρο και σβηνει με μετρο».

Το συμπαν το βλεπει ο Ηρακλειτος σαν μια μηχανη λαναρισματος μαλλιου ‘η σαν ενα πιεστηριο μαλλιου.

Μετα το κουρεμα απο τα προβατα το μαλλι επεξεργαζεται πρωτα με μια χτενα εως οτου λαβει αυτο την μορφι μιας μαλλινης μπαλας.

Το υπολοιπο του μαλλιου μεταφερεται σε ενα πιεστηριο και επεξεργαζεται εως οτου λαβει αυτο την μορφη ενος πιληματος.

Ο ελικοειδης κοχλιας του γναφειου περιστρεφεται γυρω και ταυτοχρονα  κινειται στην κατευθυνση τον αξονα του .

Η διαδρομη του κοχλια του γναφειου ειναι ευθυα και λοξη, δηλαδη ελικοειδης.

Με τον τροπο αυτο περιγραφει ο Ηρακλειτος την κοχλιοειδην, ελικοειδην, σπειροειδην κινηση του συμπαντος κοσμου (5).

Με το οτι ο δρομος της κινησης προς τα ανω και προς τα κατω ειναι ο ιδιος, αναφερεται ο Ηρακλειτος στις αναλογιες του μακροκοσμου και μικροκοσμου αφου η συμπατικοι νομοι εχουν εφαρμογη σε καθε συμπατικο επιπεδο και σε καθε συμπατικη μορφη.. Συνεπως το μοντελο του συμπαντος κοσμου του Ηρακλειτου (5) αποτελειται απο ηδη υπαρχοντες απειρους πολλους κοσμους οι οποιοι κινουνται χαοτικα και σε περικλειομενα σπειροειδη, οπως κινουνται οι ποταμοι απο μπαλες σε ενα συστημα απο επι μερους συστηματα ομοια με τα συστηματα του μικροκοσμου.

Τα επιμερους αυτα συστηματα αποτελουνται απο απειρως επαναλανβανομενα και απειρως μεγαλα και μικρα μορφωματα, δηλαδη οπως εμφανιζεται μια τολυπη μαλλιου ‘η ενα πιλημα μαλλιου ‘η οι νομοι του σπαγγοραμενου υπεροχου κοσμου μας.

Η μπαλα του καθαρου μαλλιου που δημιουργειται στην μηχανη λαναρισματος μαλλιου αποτελει την υλη του συμπαντος μας, το δε πιλημα στον σπειροειδη κοχλια του πιεστηριου το νεφος απο ενδοαστρικη σκονη και αερια.

Ο Πυθαγορας (5) ηταν αυτος των προσωκρατικων Ελληνων επιστημονων που απεκαλυψεν στους ανθρωπους το πως δημιουργηθηκε γεωμετρικα και ενεργειακα ο συμπαντας κοσμος και τους νομους της δημιουργιας και καταστροφης του και μιλησε για μαθηματικους και μη εμπειρικους νομους και υπολογισε τις αποστασεις των πλανητικων τροχιων του ηλιακου μας συστηματος απο τον Ηλιο, διατυπωνοντας και τις αποψεις του για την διαστολη του συμπαντος μας την οποια και υπολογισεν.

Ο πυθαγορας επισης ως πρωτος μιλησε για ενα κλειστο συμπαν, για μαυρες τρυπες, για κβαντομηχανικη και για φυσικη υψηλης ενεργειας, για το παλομενο συμπαν μας και δωρησε στους ανθρωπους την περιφημη μελωδια της αρμονιας των ουρανιων σφαιρων (6).

Ως οκταβα στην μουσικη χαρακτηριζεται το διαστημα που περιεχει μια καθωρισμενη κατανομη σε 8  ακουστικα μερη οπως στην αρχαια Ελλαδα τα ετσι ονομασθεντα Υπατη, Παρυπατη, Λιχανος, Μεση, Παραμεση, Παρανητη, Νητη και Υπατη και αργοτερα στην Ευρωπη τα Ντο, Ρε. Μι, Φα, Σολ. Λα, Σι, Ντο με σχεση συχνοτητας βαρεων και υψηλων τονων 1:2

Στην φυσικη, ακουστικη και τεχνολια υψηλς συχνοτητας ισχυει η οκταβα με σχεση συχνοητας 2:1, Η συγριση μεταξυ της οκταβας «Υπατη-Υπατη» και «Ντο-Ντο» εχει ως εξης:

Ονομασια Φθογγων

Αρχαιοελληνικα   Ευρωπα’ι’κα      Αναλογιες                 Τονοι      Συχνοτητα (Hz)

Υπατη                        Ντο            100 x Φ στην 2 x 1       βαρυτερη     261,8

Παρυπατη                  Ρε              100 x Φ στην 2 x 9/8

Λιχανος                     Mi              100 x Φ στην 2 x 10/8

Μεση                         Φα             100 x Φ στην 2 x 4/3

Παραμεση                 Σολ            100 x Φ στην 2 x 3/2

Παρανητη                 Λα              100 x Φ στην 2 x 5/3

Νητη                          Σι               100 x Φ στην 2 x 15/8

Υπατη                        Ντο            100 x Φ στην 2 x 2        Ψιλοτερη     523,6

Το Φ παριστανει την χρυση τομη, το μη ρητο ολλων των αριθμον που περιγραφει την σχεση της διαιρεσης ενος διαστηματαος μεταξυ ολοκληρου του διαστηματος και του μεγαλυτερου που ειναι ιση με την σχεση μεταξυ του μεγαλυτερου και του μικροτερου διαστηματος. = 1,61803…Ο αριθμος αυτος συνανταται τοσο στην θεωρια του χαους οσο και στην θεωρια της ταξης.

Το θεορημα Kolmogorow-Arnold-Moser (Θεωρημα ΚΑΜ) σχηματιζει το μαθηματικο θεμελιο για την επεξεργασια των συστηματων με πολυπλοκη δυνανικη, που συναντωνται π.χ. στην κινηση των ουρανιων σωματων. Το Θεωρημα-ΚΑΜ περιγραφει, ποσο ευρωστες ειναι σταθερες καταστασεις εναντι Εξωτερικων διαταραχων και ποτε μια σταθερη κατασταση μεταβαλλεται σε μια χαοτικη.

Οι διαταραχες μπορουν να εχουν ιδιαιτερα ισχυρα επιδραση, εαν εμφανιζπνται απηχησεις, δηλαδηξ εαν οι περιοδοι δυο κινησεων συσχετιζονται με εναν ολκληρο αριθμο.

Με αλλα λογια, τοσο καλυτερη μπορει να γινη η σχεση αυτη με εναν ρητο αριθμο. Ποιο διαστηματα ισχυουν και διαισθανονται ως ακουστικως ευχαριστα η δυσαρεστα εξαρταται κυριως απο την πολιτισμικη εξελιξη και τις χαρακτηριστικες ακουστικες συνηθειες των ανθρωπων.

Τα ευχαριστα διαστηματα ειναι τοσο υψηλωτερα οσο με μικρωτερουα ολοκληρους  αριθμους διατυπωνετα η σχεση τωβ συχνοτητων των δυο τονων ενος διαστηματος.

Ο εντιπισμος αυτος εγινε απο τον Πυθαγορα.

Ο Πυθαγορας συνεπως ορισε στο εργαστηριο του για την ακουστικοτητα, κεντρικα διαστηματα  ως ολοκληρους αριθμητικες σχεσεις απο μηκη χορδων πανω σε ενα στερεωμενο και τεντομενο μονοχορδο.

Στην Ελληνικη αρχαιοτητα και δια του Μεσαιωνα ισχυαν για την οκταβα η σχεση συχνοτητας των φθογγων 1:2, για το κουιντετο 2:3 και 3:4 για το κουαρτετο.

Ο Πυθαγορειος Φιλολαος αθροισε μουσικα τα διαστηματα σε πολλαπλασιαστικες ακουστικες συσχετισεις.

Ο Ευκελιδης συγκεντρωνε συσχετισεις διαστηματων υποθετιτικα σε συσχετισεις συχνοτητων χωρις να τις μετρα.

Σε αντιθεση με τους Πυθαγορειους ο Αριστοξενος οριζε μη μαθηματικως τα διαστηματα αλλα ακουστικα ως υψηλωτερους ενδιαμεσους χωρους δυο τονων μιας συνεχους μελωδιας οπως συνηθιζονταν στην μουσικη πραξη των Ελληνων.

 

Οι Πυθαγορειοι γνωριζαν πριν 2.500 χρονια την υπαρξη 12 πλανητων στο ηλιακο μας συστημα εκ των οποιων οι 9 ηταν ορατοι. Ο πλασματικα νοητος νομος των αποστασεων απο τον Ηλιο των πλανητικων τροχιων του ηλιακου μας

συστηματος παρουσιαθηκε απο τον Φιλολαι ως εξης (6):

1η πλανητικη τροχια                       α1 = Φ/2

2η πλανητικη τροχια                       α2 = (Φ στην 2)/2

3η πλανητικη τροχια                       α3 = (Φ στην 3)/2 = α1+α2

4η πλανητικη τροχια                       α4 = (Φ στην 4)/2 = α2+α3

5η πλανητικη τροχια                       α5 = (Φ στην 5)/2 = α3+α4

6 πλανητικη τροχια                        α6 = (Φ στην 6)/2 = α4+α5

7η πλανητικη τροχια                       α7 = (Φ στην 7)/2 = α5+α6

8η πλανητικη τροχια                       α8 = (Φ στην 8)/2 = α6+α7

9η πλανητικη τροχια                       α9 = (Φ στην 9)/2 = α7+α8

10η πλανητικη τροχια                     α10 = (Φ στην 10)/2 = a8+a9

11η πλανητικη τροχια                     α11 = (Φ στην 11)/2 = α9+α10

12η πλανητικη τροχια                     α12 = (Φ στην 12)/2 = α10+α11 

Μετα την διαιρεση καθε πλανητικης τροχιας με την τριτη πλανητικη τροχια και ξηψεως υπ’ οψην ιτι μια αστρονομικη μοναδα ( Α.Μ.) = 499,012 δευτερολεπτα του φωτος ‘η 149.597.870 χιλιομετρα λαμβανονται οι αποστασεις των τροχιων των πλανητων απο τον Ηλιο σε Α.Μ. ‘η σε εκατομμυρια χιλιομετρα:

      Α.Μ.                 Εκατομμυρια χιλιομετρα

Ερμης                                             0,39                                 58,34

Αφροδιτη                                       0,72                                107,71

Γη                                                   1,00                               149,60

Αρης                                               1,52                               297,39

  Χ                                                     ;                                        ;

Διας                                                 5,20                               779,92

Κρονος                                            9,30                             1421,20

Ουρανος                                        19,10                             2857,36

Διονυσος                                       30,00                             4488,60

Πλουτος                                        39,66                             5909,60

  Χ                                                     ;                                        ;

  Χ                                                     ;                                        ;

 

Οι αρχαιοι Ελληνες χρησιμοποιουσαν για τις αποστασεις και τις μοναδες μετρησεως κοσμικο μετρο Κ   = 2Φ στην 2/5 = 5,236…μετρα, τον κοσμικο πηχυ Π = Φ στην 2/5 = Κ/10 = 0,5236…μετρα,  την κοσμικη πιθαμη Σ = Φ στην 2/10 = K/20 = 0,2618…μετρα και τον αριθμο π = 6/5 Φ στην 2 = 6/10 K = 6Π =

3,1416… μετρα.

Το γνωστο στους ανθρωπους συμπαν ξεπερνα τα ορια των παρατηρουμενων σημερα και εμφανιζεται με μορφολογιες που λειτουργουν χαοτικα και κλασματικα Οι κλασματομορφες ειναι ενδιαμεσες καταστασεις της υλης, δηλαδη μεγαλυτερα και μικρωτερα στοιχεια της υλης τα οποια αιωνια επαναλαμβανονται.

Το συμπαν μας με τον ανθρωπινο μεσο κοσμο ειναι συνδεδεμενο με τα ατομα και τα κβαντοτεμαχιδια και οι αληθειες που κρυβονται σεψ αυτα ειναι επαναστατικες.

Η αληθεια ομως δεν παρουσιαζεται οπως αυτη ειναι και αναγνωριζεται στο βαθμο των δυνατοτητων που μπορει αυτη να αναγνωρισθη, οπως το υποκειμενο την κατανοη που σημαινει οτι αμφισβητειται και ο επιστημονικος ρεαλισμος.

Η ασυνεχεια, η ακαθαριστικοτητα και ο δυαδισμος των κβαντοτεμαχιδιων της υλης αποτελουν ενα δυσκολο προς λυση προβλημα που δεν οδηγειται σε ενα γεωμετρικο μοντελο αλλα στην υποκειμενικοτητα.

Η παρασταση εμφανιζεται περισσοτερο στο ανθρωπινο πνευμα και στην ανθρωπινη φαντασια και λιγωτερο στον χωρο του συμπαντος μας, δηλαδη στην πραγματικοτητα.

Στον μικροκοσμο δεν υπαρχει ορατη προοπτικη Η ανθρωπινη νοηση κατασκευαζει μοντελα για την παρασταση μη ορατων φαινομενων του μικροκοσμου ετσι ωστε η μαθηματικοποιηση να ειναι το τελευταιο επιπεδο της πνευματικης δραστηριοτητας και του περιεχομενου της γνωσης για να γινη αυτη λογικη και κατανοητη.

Στα μεγαλυτερα οικοδομηματα του συμπατικου κοσμου ρεει αδιακοπα φρεσκο κατασκευαστικο υλικο απο τα γυρω ευρισκομενα μερη αυτου και επεξεργαζεται,

Το «κενο» ειναι ενας φιλικος και πολυ εργασιακος χωρος,

γεματο με ενεργεια της βαρυτητας, που ανταποκρινεται σε μια καθωρισμενη ποσοτητα υλησ και βρισκεται σε συσχετιση με την δην δημιουργια στιγμιαιων και ιδιομορφω τεμαχιδιων τα οποια ονομαζονται φανταστικα και τα οποια γεμιζουν τον κενο χωρο χωρις να αφηνουν ιχνη απο την δραστηριοτητα τους.

Με τον τροπο αυτο παραγεται μια διαφευγουσα μορφη και ποσοτητα απο Υλη-Ενεργεια που δεν ειναι τιποτε αλλο απο μια αποκλιση.

Μια αποκλιση ομως του κενου χωρου σε κβαντοτεμαχιδια μπορει να δημιουρηση ενα νεο συμπαν.

Τα «φαντασδτικα κβαντοτεμαχισια» παρατηρουνται αδιακριτα και μετατρεπονται σε πραγματικα οταν η αποκλισεις των κβαντοτεμαχιδιων του κενου ενος τομεα του χωρου μετετρεπονται σε πραγματικες θερμικες αποκλισεις.

Υδρογονο ρεει αδιακοπα απο τα βαθη του συμπατικου κοσμου ως κυριο κατασκευαστικο υλικο για την δημιουργια ενος νεου συμπαντος με ταυτοχρονο ξηλωμα και απομακρυνση παλαιων μπαζων.

Απο την τυρβωδη κινηση των στοιχειων του φρεσκου κατασκευστικου υλικου δημιουργηται μια πρωταρχικη συγκεντρωση υλης με κυριο συστατικο το υδρογονο και συμπικνωση αυτης σε μορφη ενος στοιχειωδους νεφους, το οποιο συνεχως στροβιλιζεται, περιστρεφεται και μετακινειται ομοια οπως μια στερεα σβουρα.

Οσο καιρο δεν ενεργει στην σβουρα μια εξωτερικη ροπη, η σβουρα διατηρει σταθερα την διευθυνση περιστροφης του αξονα της.

Εαν στον αξονα της στρεφομενης σβουρας ενεργησει μια ροπη η οποια τεινει να περιστεψη τον αξονα περιστροφης της σβουρας, τοτε ο αξονας της εκτρεπεται καθετα προς την διευθυνση περιστροφης του, κατα την οποια αναμενονταν να στρεψη αυτην η ενεργεισασα ροπη, δηλαδη η μετατοπιση της σβουρας. Λογω του σπειροειδους στροβιλισμου στην φαση δημιουργιας του ολικου νεφους σε μια περιοχη του συμπαντος κοσμου αναπτυσεται στις επιμερους υλικες μαζες μεγαλη φυγοκεντρικη δυναμη και δη μεγαλυτερη απο την κεντρομολα των εσωτερικων στοιχειων του νεφους, με αποτελεσμα την εκτιναξη των διαδοχοκα συγκεντρωμενων και κατανεμενων υλικων μαζων απο τα σπειροειδη βηματα της ελικος, εκτος απο την μαζα του αρχικου στοιχειωδους νεφους.

Οι περιοδικοτητες μεταφερουν και συγκρουουν χιλιαδες νεφη τεραστιων διαστασεων αποτελουμενα κυριως απο υδρογονο και σκονη μεγαλης πυκνοτητας που απελευθερωνουν γιγαντιες δυναμεις και γεννουν στο εσωτερικο τους νεα αστρα και νεα μοριακα νεφη.

Τα σχηματισθεντα μορια υδρογονου κινουνται προς ολες τις κατευθυνσεις κατ’ ευθυγραμμο κινηση και μεγαλη ταχυτητα εως οτου προσκρουσουν το ενα με το αλλο και αλλαξουν κατευθυνση και μετα συμπιεζονται. Μεταξυ των μοριων υδρογονου ασκουνται παντοτε ελξεις, οι οποιες ειναι τοσο μεγαλυτερες οσο μικροτερη ειναι η μεταξυ των μοριων αποσταση, δηλδη οσο μεγαλυτερη ειναι η πυκνοτητα του υδρογονου.

Η πλεον πιθανη κατασταση του υδρογονου στον συμπαντα κοσμο εινει εκεινη, κατα την οποια επικρατει η μεγαλυτερη δυνατη αταξια στις κινησεις των μοριων του.

Ο ανταγωνισμος μεταξυ της εντροπιας και της βαρυτητας μεσα στα στοιχειωδη νεφη που συνεχως στροβιλιζονται, περιστρεφονται και μετακινουνται αποτελουν τις μηχανες παραγωγης ολων των δομων του συμπαντος κοσμου (6, 7, 8, 9).

Ο πραγματικος συμπαν κοσμος ομως φαινεται να ειναι γεματος απο ασυνεχειες που καταστρεφουν την συμμετρια του και για τον λογο αυτο ολες οι υποθεσεις για την ομοιγενεια, ομοιομορφια και σθμμετρια δεν μπορει να ειναι κατι αλλο απο απλοποιησεις, που βρισκονται πολυ μακρια απο την αληθεινη και ακομη αγνωστη πραγματικοτητα.

Οι θεωριες της εποχης μας για την δημιουργια και εξελιξη του συμπαντος μας εχουν ως εξης:

  1. Το στανταρτμοντελο της θεωριας Big Bank

  2. Θεωρια Steady – State

  3. Τα πληθωριστικα μοντελα της κοσμογονιας

  4. Η θεωρια των χορδων και υπερχορδων

  5. Η θεωρια της D- και p-Μεμβρανης

  6. Η Μ-Θεωρια

Κατα τον Νομπελιστα Steven Weinberg (10) « ισως  καποτε κατανοησουμε, οτι οι βασικες σταθερες του συμπαντος, που σημερα θεωρουμε ανεξαρτητες, στην πραγματικοτητα εχουν λιγοτερους βαθμους ανεξαρτησιας απ’ οτι σημερα πιστευουμε.

Ισως να υπαρχει μια δυνατοτητα υπαρξης ενος συμπαντος».

Η αληθεινη πραγματικοτητα στην κοσμολογια φαινεται να ειναι απλη και πολυ πολυπλοκη.

Οι νεες σκεψεις για την προελευση, δομη και ειμαρμενη του συμπαντος κοσμου βασιζονται στις σπουδαιοτερες προηγουμενες θεωριες.

Καθε νεα θεωρια διορθωνει την προηγουμενη με την εισαγωγη νεων στοιχειων και επιχειρηματων.

Η αποφασιστικη στιγμη στην εξελιξη του συμπαντος κοσμου ειναι εκεινη κατα την οποια η ισσοροπια και η ταξη ξαφνικα μεταβαλλονται και δημιουργουν νεα θεαματα, που διαφερουν βασικα απο τα προηγουμενα.

Κατα τους υπολογισμμους και των νεοταιρων αστροφυσικων, ο αριθμος των δυνατων συμπαντων ειναι πολυ μεγαλος.

Ο μαθητης του Πυθαγορα «Πετρων» (14) υπολογισεν, οτι οι κοσμοι του συμπαντος ειναι 183, συντεταγμενοι κατα σχημα ισοπλευρου τριγωνου, σε καθε πλευρα του οποιου ειναι διανεμημενα 60 συμπαντα και ανα ενα σε καθε γωνια που συνδεουν τα αλλα συνμπαντα.

Ο Rees M. (11) πιστευει στην υπαρξη πολλωπαραλληλων συμπαντων, τα οποια ειναι τελειως αποκομενα μεταξυ τους και το καθενα εχει τους δικους του νομους και σταθερες.

Η πολυσυμπατικοτητα αυτη πολλες φορες συγχεεται με την κβαντοθεωριτικη «πολλων-κοσμων-ερμηνεια» του Hugh Everett, κατα την οποια τα συμπαντα δεν διαφερουν στις σταθερες τους.

Βιβλιογραφία.

  1. Sagan C. Unser Kosmos

                                           München, Zürich Knaur Verlag  1982

  1. Passas I. Das Orphische

                                            Verlag Hellios, Athen 1984

  1. Platon Tmaios 22c, 27c, 32d, 37c

                                            Amtliche Dialoge, Band VI

                                            Felix Meiner Verlag Hamburg 2004

  1. Filkos, Arbanitakis,

Christodoulou                Alles über Heraklid

                                             Verlag Zitros, Athen 1999

  1. Schakelariou G. Pythagoras, der Lehrer des Jahrhunderts

                                            Verlag Ideotheatron, Athen 1963

  1. Dakoglou I. Der Geheime Code von Pythagoras und die

                                            Dechiffrierung seiner Lehre

                                            Band 1, 2, 3, 4 und 5

                                            Verlag Nea Thessis, Athen 2005

  1. Chaziteodorou G. Wir sind Staub von Sternen

                                            Davlos/Athen, Nr. 208, Dezember 2007

  1. 21581-21587

  1. Chaziteodorou G. Das Feuer der Götter

                                            Davlos/Athen, Nr. 290, April 2006

  1. 19709-19712

  1. Chaziteodorou G. Die Kampfgebiete der Armeen des Universums

                                            Davlos/Athen, Nr. 307, November 2007

  1. 21430-21438

  1. Weinberg S. Dreams of a Final Theorie

                                            Hutchinson Radius, London 1993

  1. Rees M. .                     Just Six Numbers Science Masters

                                            Weidenfeld&Nicolson, London 1999

  1. Smolin L. Warum gibt es die Welt? Die Evolution des Kosmos

                                             München, Beck – Verlag 1999

  1. Smolin L. Three Roads to Quantum Gravity

                                            London 2000

  1. Karmirantsos K. Die kosmische Abbildung Scharma

                                             Davlos/Athen, Nr. 231, März 2001

  1. 14803 – 14809

  1. Linde A. Das Selbstproduzierende inflationäre Universum

                                             Spektrum der Wissenschaft, Dosier 01/2001,

  1. 92-98

  1. Greene Brian Der Stoff, aus dem der Kosmos ist

                                             Siedler Verlag München 2004

Και στα Γερμανικά:

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou                                               Bleibergweg 114

                                                                                                   D-40885 Ratingen

                                                                                    Tel.+Fax: 0049 2102 32513

                                                                                 E-Mail: chaziteo@t-online.de

                                                                                                               06.04.2017

KOSMOLOGISCHE GEDANKENSPIELE.

Dr. Georg Chaziteodorou

Die Menschen sind an den Planeten Erde und seine unmittelbare Nachbarschaft gefesselt und können in Erfahrung bringen ohne ihre engere kosmische Heimat zu verlassen, dank der Translationsymmetrie, welche Gesetze im gesamten Universum herrschen. Unter Symmetrie bezeichnet man die  Eigenschaft, dass ein geometrisches Objekt durch Bewegungen auf sich selbst abgebildet werden kann, also unverändert erscheint. Die Rotationssymmetrie  beruht auf der Idee, dass jede Richtung des Raumes unseres Universums mit jeder anderen gleichgestellt ist. Unter Translationssymmetrie dagegen versteht man die Verschiebung eines Punktes einer gegeben geometrische Figur um eine festen Vektor t, den Translationsvektor, mit dem Ergebnis die Entstehung einer zweiten, deckungsgleichen geometrischen Figur. Wenn man gedanklich die Erde verlässt und tief im All schwebt, weit entfernt von irgendwelchen Sternen, Galaxien, Galaxienhaufen oder anderen Himmelskörpern, wird die Symmetrie offenkundig, denn es nichts gibt, was eine bestimmte Richtung der schwarzen

Leere von einer anderen unterscheidet. Jenseits der Wellenlängen des Lichts die die Menschen mit ihren Augen, die von der Evolution geschaffen wurden, nicht sehen können, offenbaren sich wahrscheinlich unbekannten Wunder.

Der Verfasser dieser Abhandlung, als Sohn Hellas behauptet, dass die vorsokratische althellenische Wissenschaftler (Philosophen) lange vor den heutigen Wissenschaftler in der Lage waren, die fundamentalen Gesetzte des universellen Kosmos und nicht nur, zu erfassen. Sie kannten, dass die Natur durch die fundamentalen Gesetze, Notwendigkeit und Eros, Beständigkeit, Besonderheit und das Tetraeder von Pythagoras (Tugend, Werte, Prinzipien und

Ideale) funktioniert. Die Notwendigkeit oder Eros sind nichts anderes als die vereinigende Kräften der Physik (Elektromagnetische, schwache- und starke Kernkraft und Schwerkraft) mit welchen das Universum funktioniert. Mit solchen dichterischen Benennungen, können heute auch die moderne Mathematik, Physik, Quantenmechanik und die Astronomie bezeichnet werden.

Die Meinungen über den universellen Kosmos z.B. von Orpheus, Melissos, Anaximander, Heraklit, Parmenides, Xenophan, Pythagoras, Petron und

Philolaos, um einige zu nennen, waren das Material, auf das Leukipp, Demokrit und Epikur und später Plato, Aristoteles, die Wissenschaftler des Mittelalters und der neuen Zeit basierten, um in der Lage zu sein einige vollständige Meinungen über den universellen Kosmos ausdrücken zu können (1).

Die symbolische Darstellung der Entstehung des Universums nach den Orphear

(2) d.h. dass dieses von einer anfänglichen Substanz entstand, welche als «Ei» das gebrochen wurde bezeichnet und aus diesem kam der «Fanis» d.h. das Sichtbare» heraus, liegt nicht weit von der Theorie der großen Explosion entfernt. Nach der Theorie, die der Schüler von Orpheus Melissos, aber auch

Parmenides und Xenophan und später Plato (3) ausdrückte «der Kosmos war immer, ist und wird als ewig lebendes Feuer existieren, welches sich nach bestimmten Regel anzündet und ebenfalls nach bestimmten Regeln sich löscht». Von diesen Ansichten wurde die Theorie von Heraklit (4) beeinflusst, dass «diesen Kosmos der gleiche für allen ist weder ein Gott noch ein Mensch schöpfte, sondern war immer da und ist und wird ewiges Feuer sein, das nach bestimmten Regeln anzündet und sich löscht». Heraklit

betrachtet das Universum als eine Walkerwerkstadt. In der Walkenwerkstadt des Schöpfers, nachdem die Wolle nach dem Scheren mit einem Kamm behandelt wird, entsteht der Wollbüchel d.h. der Raumzeitstoff des Universums bzw. der Universen. Der anfallende Rest der Wolle, nach der Kammbehandlung, wird durch die drehende schraubenförmige Schnecke der Presse weiter verarbeitet bis ein Filz entsteht. Aus diesem Filz (interstellares Gas und Staub) entstehen laufend in den Spiralarmen der Galaxien neue Sonnensysteme. Somit beschreibt Heraklit das schneckenförmige, schraubenförmige bzw. spiralförmige Bewegungsmodell des Universums. Nach dem Ausdruck «der Weg nach Oben und Unten ist der Gleiche» entfalten sich die Bahnen der Gestirne bzw. rollen sich auf, oder wickeln sich auseinander in allen Pendelebenen des Makrokosmos nach dem Gesetz der Notwendigkeit d.h. der Quantenphysik und Astronomie. Der Weg nach Oben und Unten ist der Weg der Unwandlung der verschiedenen Formen der Materie, von der eine in der andere und offenbar die Umwandlung der Sachen die aus der Mischung dieser Formen sich gestalten. Es würde unlogisch erscheinen, wenn der ganze Himmel oder Bereiche dieser nach dem Gesetz von Ordnung und Analogie durch die Wirkung verschiedenartiger Kräfte sich periodisch bewegten. In ersten Anfängen gab es so etwas nicht. Alles war zufällig wie Abfall ausgeschüttet wurde, das ist der wunderbare Kosmos, wie Heraklit in verschiedene Fragmente ausdrückt. Das Universum nach Heraklit besteht aus existierende unendlich vielen Welten, die sich in schlingenden Spiralen wie Flüsse aus Knäuele (Sphären), chaotisch als ein Fractalsystem sich fortbewegen, so ähnlich wie die Elemente im Mikrokosmos. Das was auf der Ebene des Mikrokosmos, Quantenteilchen, Atome, Moleküle und auf der Ebene der Biologie (spiralförmige Umschlingung der DNA) stattfindet, erscheint auch

auf der Ebene der umschlingenden Bahnen von Planeten, Sonnen, Galaxien,

Galaxienhaufen usw. im Makrokosmos. Die Fractals bestehen aus unendlich sich wiederholenden und unendlich großen und kleinen Gebilde d.h. die Flockwolle oder der Filz oder das Gesetz der filzartigen wundervollen Welt.

Pythagoras (5) war derjenige der vorsokratischen hellenischen Wissenschaftler der die Menschen offenbarte wie der universelle Kosmos geometrisch und energetische entstanden ist und die Gesetze seiner Zusammensetzung und Auseinanderfallens, der über die mathematische und nicht die empirischen Gesetze sprach und gab, über den Abstände der Bahnen der Planeten und allgemein den planetarischen Systemen, sprach über die Expansion unseres Universums die auch berechnete, sprach über ein geschlossenes Universum, für schwarzen Löcher (bei denen alles um einem Zentrum, um einen großen und dunklem Abgrund sich dreht, dessen Gravitation auch das Licht in Gefangenschaft nimmt), für Quantenteilchenphysik und Physik höhere Energie, sprach für schwingendes Universum und gab den Menschen die berühmte Melodie der Harmonie der universellen Himmelssphären (6). Als Oktave bezeichnet man in der Musik ein Intervall, das eine bestimmte Einteilung in 8 Tonstufen in Europa (nto-re-mi-fa-schol-la-schi-nto) und in Althellas (ΥΠΑΤΗ, ΠΑΡΥΠΑΤΗ, ΛΙΧΑΝΟΣ, ΜΕΣΗ, ΠΑΡΑΜΕΣΗ, ΠΑΡΑΝΗΤΗ, ΝΗΤΗ, ΥΠΑΤΗ) einer diatonischen, heptatonischen Tonleiter umspannt. Das Frequenzverhältnis zwischen tiefen und hohen Ton ist 1:2. Die Oktave wird in der Bedeutung «Frequenzverhältnis 2:1» auch in der Physik, Akustik und

Hochfrequenztechnik gebraucht. Der Vergleich zwischen «Nto-Nto» und «ΥΠΑΤΗΥΠΑΤΗ» ergibt sich aus folgende Zusammenstellung:

Benennung von Lauten

Althellenisch   Europäisch            Analogien                  Ton      Frequenz (Hz)

ΥΠΑΤΗ                 Nto             100 x Φ hoch 2 x 1      Tieferer     262(261,8)

ΠΑΡΥΠΑΤΗ         Re               100 x Φ hoch 2 x 9/8

ΛΙΧΑΝΟΣ             Mi               100 x Φ hoch 2 x 10/8

ΜΕΣΗ                    Fa                100 x Φ hoch 2 x 4/3

ΠΑΡΑΜΕΣΗ         Schol           100 x Φ hoch 2 x 3/2

ΠΑΡΑΝΗΤΗ         La                100 x Φ hoch 2 x 5/3

ΝΗΤΗ                    Schi             100 x Φ hoch 2 x 15/8

ΥΠΑΤΗ                 Nto              100 x Φ hoch 2 x 2        Höhere    523(523,6)

Hier stellt Φ den goldenen Schnitt, den irrationalsten aller Zahlen, dar. Er beschreibt das Teilungsverhältnis eine Strecke: Das Verhältnis des Ganzen zum größeren Teil entspricht genau dem Verhältnis des größeren Teils zum kleineren. Hat man eine Strecke auf diese Art und Weise in zwei unterschiedlich

große Abschnitte geteilt, kann man die beiden Längen durcheinander dividieren. Das Ergebnis ist eine Zahl, die ebenfalls goldener Schnitt genannt wird, und die

man mit dem hellenischen Buchstaben Φ = 1, 61803… bezeichnet. Dieser Zahl

begegnet man auch sowohl in der Chaos- als auch in der Ordnungstheorie. Das Kolmogorow-Arnold-Moser Theorem (KAM-Theorem) bildet dort das mathematische Fundament für die Behandlung von Systemen mit  komplexer Dynamik, wie man sie zum Beispiel bei der Bewegung von Himmelskörpern findet. Das KAM-Theorem beschreibt, wie robust stabile Zustände gegenüber äußeren Störungen sind und wann sich ein stabiler Zustand zu chaotischem Verhalten wandelt. Störungen können immer dann besonders stark wirken, wenn Resonanzen auftreten d.h. wenn die Perioden zweier Bewegungen in einem ganzzahligen Verhältnis stehen. Mit anderen Worte. Je besser dieses Verhältnis durch eine rationale Zahl angenährt werden kann. Welche Intervalle als

Konsonanz oder dissonant gelten bzw. empfunden werden, hängt vor allem mit

kulturell geprägten Hörgewohnheiten zusammen. Der Konsonanz ist umso höher, mit je kleineren ganzen Zahlen sich das Verhältnis (die Proportion) der Schwingungszahlen (Frequenzen) der beiden Töne eines Intervalls ausdrücken lässt, Diese Entdeckung wird Pythagoras zugeschrieben. Pythagoras also

definierte in der Schmiede die für Tonalität zentrale Intervalle als ganzzahlige

Frequenzproportionen von Saitenlängen eines über einen Steg gespannten Monochords. In der hellenischen Antike, wie auch noch das gesamte Mittelalter hindurch, galten einzig die Oktave (Frequenzverhältnis (1.2), die Quinte (2:3) und die Quarte (3:4) als Konsonanzen. Der Pythagorier Philolaos addierte

musikalische Intervalle in multiplizierte akustische Proportionen um. Euklid

fasste Intervallproportionen hypothetisch bereits als Frequenzverhältnisse auf, ohne sie schon messen zu können. Im Gegensatz zu den Pythagoreern definierte Aristoxenos Intervalle nicht mathematisch, sondern akustisch als hörbaren Zwischenraum zwischen zwei Tönen einer kontinuierlichen Melodie, wie es hellenischer Musikpraxis entspricht.

Die Pythagoreer vor 2.500 Jahre kannten 12 Planeten unseres Sonnensystems von denen die 9 mit den bloßen Augen sichtbar waren. Das fiktive denkbar

Gesetz der Abstände der Planetenbahnen unseres Sonnensystems von der Sonne, ist von Philolaos wie folgt dargestellt (6):

1te planetarische Bahn von der Sonne entfernt a1 = Φ/2

2te planetarische Bahn von der Sonne entfernt a2 = (Φ hoch 2)/2

3te planetarische Bahn von der Sonne entfernt a3 = (Φ hoch 3)/2 = a1+a2

4te planetarische Bahn von der Sonne entfernt a4 = (Φ hoch 4)/2 = a2+a3

5te planetarische Bahn von der Sonne entfernt a5 = (Φ hoch 5)/2 = a3+a4

6te planetarische Bahn von der Sonne entfernt a6 = (Φ hoch 6)/2 = a4+a5

7te planetarische Bahn von der Sonne entfernt a7 = (Φ hoch 7)/2 = a5+a6

8te planetarische Bahn von der Sonne entfernt a8 = (Φ hoch 8)/2 = a6+a7

9te planetarische Bahn von der Sonne entfernt a9 = (Φ hoch 9)/2 = a7+a8

10te planetarische Bahn von der Sonne entfernt a10 = (Φ hoch 10)/2 = a8+a9

11te planetarische Bahn von der Sonne entfernt a11 = (Φ hoch 11)/2 = a9+a10

12te planetarische Bahn von der Sonne entfernt a12 = (Φ hoch 12)/2 = a10+a11

Man teilt jeder der 12 Bahnen mit dem Abstand der dritten Bahn (Erde) und bei

Berücksichtigung, dass 1 Astronomische Einheit (A.E.) = 499,012 Lichtsekunden bzw. 149.597.870 km ist, erhält man nach Pythagoras die Abständen in A.E. und Mio. km von der Sonne der planetarischen Bahnen:

                                      A.E.                 Mio. km

Merkur                          0,39                    58,34

Venus                            0,72                  107,71

Erde                               1,00                  149,60

Mars                              1,52                   297,39

   X                                   ?                          ?

Jupiter                           5,20                   779,92

Saturn                           9,30                  1421,20

Uranus                        19,10                  2857,36

Neptun                        30,00                  4488,60

Pluto                           39,66                   5909,60

   X                                  ?                          ?

   X                                  ?                          ?

Dia alten Hellenen benutzen noch die Messeinheiten kosmisches Meter

K = 2Φ hoch 2/5 =5,236…m, kosmische Elle Π = Φ hoch 2/5 = K/10 =

0,5236…m, die kosmische Elle Π = Φ hoch 2/5 = K/10 =0,5236,…m, die

kosmische Spanne Σ = Φ hoch 2/10 = K/20 = 0,2618…m und die Zahl                  π = 6/5 Φ hoch 2 = 6/10 K = 6Π = 3,1416..m

Das Universum geht weit über den Rahmen des heute beobachtbaren und ist fassender als die Menschen es erfassen können. Es äußert sich und funktioniert mit chaotischen und bruchgestaltigen Morphologien. Als Chaos wird die Unordnung, die Komplizierbarkeit aber auch die Gesetzmäßigkeit bezeichnet.

Vor der Schöpfung blieb die ganze Materie nicht ruhig sondern sie bewegte sich fehlerhaft und nicht ordentlich. Die bruchgestaltigen Morphologien sind

zwischen Zustände der Materie d.h. die größeren oder kleinen Elemente der Materie die sich ewig wiederholen. Das Universum und die menschliche Welt ist an Atomen und Quantenteilchen gebunden und die Wahrheiten, die sich dort noch verstecken, sind als revolutionär zu bezeichnen. Die Wahrheit erscheint

nicht wie sie ist und man erkennt wie sie im Maße des Möglichen erkennbar ist, wie das Subjekt sie erfasst d.h. der wissenschaftliche Realismus wird angezweifelt. Die Diskontinuität, die Unbestimmtheit und der Dualismus der Quantenteilchen ist ein schwerer zu lösendes Problem und es wird schließlich

nicht zum geometrischen Modell weitergeleitet, sondern zum Subjekt und der

gegenseitige Beziehung mit der Welt. Die Darstellung erscheint in Geist der Menschen und nicht im Raum des Universums. Im Mikrokosmos aber gibt es

keine sichtbare Aussicht. Das Denken der Menschen erstellt Modelle zur

Darstellung nicht sichtbare Phänomene des Mikrokosmos, so dass die Mathematisierung die letzte Ebene der geistigen Tätigkeit und der Inhalt des Wissens ist und wird logisch und verständlich. Zu dem großen Gebäude des Universums wird ununterbrochen frisches Baumaterial von dem Rum liegenden

Bereichen dieses, bestehend aus dem Inhalt der so genannten «Leere», transportiert und  verarbeitet. Diese «Leere» ist ein beschäftigter und

freundlicher Ort, gefüllt mit Energie der Schwerkraft, die eine bestimmte Menge der Masse entspricht und befindet sich im Zusammenhang mit der Bildung von

momentanen und gestalteten Teilchen die man virtueller Teilchen nennt, die den gesamten Raum füllen ohne deutliche Wirkspuren zu lassen. Dadurch wird eine entfliehende Gestalt und Mengen von Materie-Energie produziert, die nichts anderes ist als eine Schwankung. Eine  Schwankung aber der Leere mit Quanten, kann ein neues Universum entstehen lassen. Die «virtuellen Teilchen» beobachtet man nur indirekt und diese wandeln sich in tatsächlichen um, wenn Quantenschwankungen der Leere eines Raumbereiches in tatsächlichen thermischen Schwankungen umgewandelt werden.

Wasserstoff fließt ununterbrochen aus den Tiefen des universellen Kosmos als Hauptmaterial zur Entstehung ein neues Universum mit gleichzeitiger Abriss und Entfernung des alten Bauschutts. Die Elementarteilchen werden in Richtung

der elementaren Wolke, die sich spiralförmig herumdreht, weggeschleppt und dadurch Volumen, Dichte und Masse der elementaren Wolke vergrößert werden. Das Trudeln der Wolke, die sich zwischen zwei Kreisel bewegt und eine komplizierte Krümmung abzeichnet, zwingt die schweren Elementarteilchen der Wolke in der Richtung der anfänglich nach unten gerichteten elementaren Wolke sich zu komprimieren und seine Dichte zu vergrößern, die leichtere

Elementarteilchen mit unterschiedlichen Dichten nach der oberen Schichten der Wolke zu verteilen. Die lokale Steigerung der Dichte der elementaren Wolke vergrößert auch den Druck der Wolke in den gleichen Bereich, ohne jedoch den entstandenen großen Druck der komprimierten Substanz zu zerstören, weil die Teilkräfte der Gravität des Wasserstoffs die Zerfallstendenzen des Druckes verhindern. Aus diesem Grund die Steigerung des Druckes, setzt die Vergrößerung der komprimierten Substanz fort, bis eine maximale zeitliche Schranke erreicht ist und dadurch beginn der Zerfall der einheitlichen und

spiralförmige Wolke. Wegen der schraubenförmige Wirbelung in der Phase der

Entstehung der gesamten Wolke, entwickelt sich in der teilmateriellen Massen

eine große Zentrifugalkraft und zwar größer als die Zentripetalkraft der inneren Elemente mit dem Ergebnis den heraus Wurf der nacheinander folgenden zusammen liegenden und verteilten materiellen Massen aus der spiralförmigen Schritten der Schraube, mit Ausnahme der Masse der anfänglichen elementaren

Wolke. Von der verwirrenden Bewegung der Elemente der Natur, am Anfangs

entsteht zuerst eine Konzentration von Materie mit Hauptinhalt Wasserstoff und

verdickt diesen in Form einer elementaren Wolke, die ununterbrochen wirbelt, herumdreht und verrückt sich wie ein fester Kreisel. Wenn auf dem Kreisel kein äußerer Trieb wirkt, hält der Kreisel die Richtung der Umdrehungsachse fest.

Wenn aber auf die Achse der umdrehende Kreisel ein Trieb wirkt, mit der Tendenz zur Umdrehung der Umdrehungsachse des Kreisels, dann verschiebt sich die Achse des Kreisels senkrecht zu der Richtung, an die erwartet wurde, da

die Achse umdreht durch die Wirkung des Triebes d.h. das Überspringen des Kreisels. Wenn man von oben einen schnell drehenden Kreisel beobachtet, sieht man dass das Ende der Achse des Kreisels und eine Schwingung bzw. Erschütterung. Auf dieser Art das Ende der Achse des Kreisels bewegt sich zwischen zwei Kreisen und zeichnet eine komplizierte Krümmung ab. Die

Periodizitäten transportieren und stoßen tausende und mit gigantischen Dimensionen behafteten Wolken aus Wasserstoff und Staub von großen Dichte, zusammen und befreien gigantischen Kräfte und gebären neue Universen und im inneren dieser neue Galaxien mit Sternen und Sonnensysteme und neue molekulare Wolken (6, 7, 8, 9).

Die Theorien unserer Zeit über die Entstehung und Entwicklung des universellen Kosmos kann man wie folgt zusammenfassen:

  1. Das Standartmodell der Big Bank Theorie

  2. State Theorie

  3. Die inflationären Modelle der Kosmogonie

  4. Die String- und Superstringtheorie

  5. Die Theorie der D- und p Braner und

  6. Die M-Theorie

Nach dem Nobelpreisträger Steven Weinberg (10) «vielleicht werden wir zu einer großen vereinheitlichten gegebenen Zeit begreifen, dass die Grundkonstruktion des Universums, die wir heute für unabhängig halten, in Wirklichkeit weniger Freiheitsgrade haben, als wir es uns momentan vorstellen. Vielleicht gibt es nur eine Möglichkeit, wie ein Universum sein kann. Das würde den Anschein eines menschlichen Zufalls endgültig aus der Welt schaffen».

Der Schüler von Pythagoras Petron (5) betrachtete den universellen Kosmos mit 183 Universen. Die ganze kosmologische Entstehung versteckt sich bei den Ausdruck des pythagorischen Astrophysikers Philolaos (6): «Εστι γαρ αρμονια πολυμεγεων ενωσις και διχα φρονεοντων συμφρομησις = es ist die Harmonie der Verbindung von vielseitigen Mischungen und vernünftig auseinander gehenden zusammenhängenden Besonnenheiten».

Nach den Berechnungen der neuzeitlichen Astrophysiker, ist auch die Menge der möglichen Universen ungeheuer viel größer als die Teilmengen, deren Gesetze und Konstanten die Physik über die Sterne zur Chemie und über die Planeten zur Biologie heranführen ließen.

Rees M. (11)  postuliert viele Universen, die parallel zueinander existieren und

voneinander völlig abgeschnitten sind und jeweils ihre eigenen Gesetze und Konstanten besitzen. Diese «Multiuniversumstheorie» wird oft mit der quantentheoretischen «Viele –Welten – Interpretation» von Hugh Everett verwechselt, wo die Universen nicht in ihren Grundkonstanten sich unterscheiden.

Nach Smolins L. Modell (12, 13) bringen die Universen Töchteruniversen hervor, die sich in ihren Gesetzen und Konstanten unterscheiden. Die Töchteruniversen werden in schwarzen Löchern geboren, die ein Elteruniversum erzeugt Dabei erben sie dessen Gesetze und Konstanten, aber es besteht die

Möglichkeit, dass sich kleine, zufällige Veränderungen abspielen. Die

Töchteruniversen, die geeignete Voraussetzungen für eine solche Fortpflanzung mitbringen, sind natürlich auch diejenige, die ihre Gesetze und Konstanten an ihre «Kinder» weitergeben.

Die neueren Versionen der inflationären Theorien behaupten, dass das Universum kein expandierender Feuerball sei, sondern wie auch bei Heraklit (14, 15) ein gigantisches wachsendes Fractal. Dieses besteht im Gegensatz zu Heraklit nicht aus Filz sondern aus einem Geflecht vieler sich aufblähender

Blassen (16), aus denen unablässig weitere blasen sprießen, die ihrerseits wieder Blasen – Universen erzeugen.

Literatur

  1. Sagan C. Unser Kosmos

                                           München, Zürich Knaur Verlag  1982

  1. Passas I. Das Orphische

                                            Verlag Hellios, Athen 1984

  1. Platon Tmaios 22c, 27c, 32d, 37c

                                            Amtliche Dialoge, Band VI

                                            Felix Meiner Verlag Hamburg 2004

  1. Filkos, Arbanitakis,

Christodoulou                Alles über Heraklid

                                             Verlag Zitros, Athen 1999

  1. Schakelariou G. Pythagoras, der Lehrer des Jahrhunderts

                                            Verlag Ideotheatron, Athen 1963

  1. Dakoglou I. Der Geheime Code von Pythagoras und die

                                            Dechiffrierung seiner Lehre

                                            Band 1, 2, 3, 4 und 5

                                            Verlag Nea Thessis, Athen 2005

  1. Chaziteodorou G. Wir sind Staub von Sternen

                                            Davlos/Athen, Nr. 208, Dezember 2007

  1. 21581-21587

  1. Chaziteodorou G. Das Feuer der Götter

                                            Davlos/Athen, Nr. 290, April 2006

  1. 19709-19712

  1. Chaziteodorou G. Die Kampfgebiete der Armeen des Universums

                                            Davlos/Athen, Nr. 307, November 2007

  1. 21430-21438

  1. Weinberg S. Dreams of a Final Theorie

                                            Hutchinson Radius, London 1993

  1. Rees M. .                     Just Six Numbers Science Masters

                                            Weidenfeld&Nicolson, London 1999

  1. Smolin L. Warum gibt es die Welt? Die Evolution des Kosmos

                                             München, Beck – Verlag 1999

  1. Smolin L. Three Roads to Quantum Gravity

                                            London 2000

  1. Karmirantsos K. Die kosmische Abbildung Scharma

                                             Davlos/Athen, Nr. 231, März 2001

  1. 14803 – 14809

  1. Linde A. Das Selbstproduzierende inflationäre Universum

                                             Spektrum der Wissenschaft, Dosier 01/2001,

  1. 92-98

  1. Greene Brian Der Stoff, aus dem der Kosmos ist

                                             Siedler Verlag München 2004

http://arxaiaithomi.gr/

Μοιραστείτε το!

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>