ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou Bleibergweg 114 D-40885 Ratingen Tel.+Fax: 0049 2102 32513 E-Mail: chaziteo@t-online.de

01.04.2017

Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου

Το αποτελεσμα ενος πειραματος της φυσικης δεν ειναι ακομη μια επιστημονικη γνωση διοτι δημιουργει μονο μαθηματικες συσχετισεις μεταξυ δυο μεγεθων της φυσικης.

Μονο μετα την εξηγηση των αποτελεσματων των μετρησεων μπορει να προκυψη μια επιστημονικη γνωση.

Ως Υποθεση χαρακτηριζει η φυσικη ναι μεν την μαθηματικη εξηγηση των αποτελεσματων μιας σειρας πειραματων της φυσικης ομως δεν υπαρχουν ακομη ξεκαθαρες συσχετισεις.

Μονον οταν μια Υποθεση με ολα τα γνωστα της πειραματικα αποτελεσματα αποδεικνυει μαθηματικως τις συσχετισεις των μεγεθων της φυσικης, τοτε αυτη μετατρεπεται σε θεωρια.

Για την θεωρια υπαρχουν πολλα ειδη ορισμων, οι οποιοι στην παρουσα αναλυση δεν αναφερονται.

Ειναι ομως γεγονος οτι ακομη και μετα απο εκαντονταετιες μπορει σκοπημα ‘η τελειως τυχαιως να ανατραπη μια θεωρια, οταν κατοπιν νεων θεωρητικων λογισμων ‘η αποτελεσματων νεων πειραματων, δημιουργηθουν σοβαρες επιστημονικες αντιφασεις ως προς τα αποτελεσματα της ισχυουσας ακομη θεωριας., δηλαδη οταν εντοπισθουν νεα δεδομενα με ισχυρες επιστημονικες βασεις που ανατρεπουν τα ισχυοντα.

Η θεωρια βαρυτητας του Newton π.χ. εκτοπισθηκε μεν απο την γενικη θεωρια της σχετικοτητας του Einstein, θα ηταν ομως παραλογο πραγμα να υποστηριχθη οτι η θεωρια του Newton ηταν λανθασμενη.

Οταν τα αντικειμενα δεν κινουνται κατα προσεγγιση με την ταχυτητα του φωτος και δεν δημιουργουν πεδια βαρυτητας, που κατα προσεγγιση επισης ειναι τοσο ισχυρα οπως αυτα των ετσι ονομασθεντων μαυρων οπων, τοτε η θεωρια του Newton ειναι ακομη πολυ ακριβης.

Αυτο ομως δεν σημαινει οτι η θεωρια του Einstein ειναι μια μικρη παραλλαγη της θεωριας του Newton.

Μπορεσε ομως πραγματι ο Einstein να βελτιωση  την αφετηρια του Newton με την ριζοσπαστικη αλλαγη των τοτε αποψεων σχετικα με τον χωρο και τον χρονο;

Εαν οχι, τοτε εξηγουνται και οι λογοι γιατι η κβαντομηχανικη δεν συμφωνει με τα αποτελεσματα της θεωριας της σχετικοτητας, πραγμα που οδηγησε και στην εξελιξη αλλων  ενωτικων θεωριων με στοχο να εξηγησουν τα νεα επιστημονικα δεδομενα.

Ο γραφων με το παρων πονημα του θα προσπαθησει να απαντηση κατα προσεγγιση στις βαρυσημαντες ερωτησεις που αφορουν το ως ανω θεμα.

Η ετσι ονομασθεισα επανασταση της θεωριας της σχετικοτητας διηρκησε απο το 1905 εως το 1915 οταν ο Einstein διατυπωσε την γενικη και ειδικη θεωρια της σχετικοτητας, δηλαδη αυτα που γυρω στο 480 π.Χ. διατυπωσε ποιητικα ο Πρωταγορας για τα φαινομενα του ημερησιου φωτος που οι ανθρωποι αντιλαμβανονται και οτι τιποτε δεν υπαρχει χωρις την ανθρωπινη αντιληψη και πολυ αργοτερα ο Kelvin για τις ιδιοτητες του φωτος (1).

Τα στοιχεια της σχετικοτητας κυριαρχουν επισης στις αποψεις του «Ενισιδημου», μια πραγματικοτητα που οδηγει σημερα πολλους ειδικους επιστημονες να τον θεωρουν ως τον πρωτοπορο της θεωριας της σχετικοτητας.

Κατα τον «Ενισιδημο» το θεμελειωδης κριτηριο των φαιμενων της φυσης ειναι η ανθρωπινη νοηση.

Ο καθε ανθρωπος αντιλαμβανεται τον κοσμο αυτον οπως τον αντιλαμβανεται η νοηση του και για τον λογο αυτο υπαρχουν τοσες διαφορετικες αποψεις για αυτον.

Η θεωρια της σχετικοτητα του Einstein περαν των αποψεων του Πρωταγορα και Ενισιδημου περιλαμβανει και τις αποψεις των φυσικων  Karno, Faraday, Maxwell, Lorenz, Boltsman και του μαθηματικου Καραθεοδωρη (2, 3).

O Maxwell υπηρξε εκεινος ο οποιος μετα τον Πρωταγορα και Ενισιδημο και προ του Einstein εντοπισε την σχετικοτητα με τον ισχυρισμο του, οτι η διαφορα μεταξυ των πειραματικων αποτελεσματων δεν εξαρταται απο την ολικη διαφορα των χρονων ‘η των τοπων που λαμβανουν χωρα τα πειραματα.

Αλλα εξαρτωνται αυτα απο την διαφορα που υπαρχει στην συσχετιση με την φυση τους, δηλαδη στην συσχετιση με την δημιουργια ‘η με την κινηση τους.

Σχετικα με την θεωρια της σχετικοτητας μπορει να διατυπωθη οτι αυτη προεκυψε μεν απο τις αρχαιοελληνικες φιλοσοφικες αντιληψεις, βρισκεται ομως πολυ μακρια απο την λογικη του Αριστοτελη.

Αντιμετωπιζει με τις  τοποθετησεις της πολλες δυσκολιες διοτι δεν ειναι σε θεση να αγκαλιαση το πραγματικο συνολο.

Ειναι μια θεωρια της βαρυτητας, η οποια περιγραφει το πεδιο βαρυτητας για καθε πηγη της υλης και ενεργειας και με αυτες που το ιδιο πεδιο της βαρυτητας περιεχει και δη σε καθε συστημα αναφορας.

Το πεδιο βαρυτητας διατυπωνεται με την καμπυλοτητα του χωροχρονου.

Κατα τον τροπο αυτο ο χωροχρονος με την καμπυλοτητα του παριστανει την τροχια (γεωδαιτικες καμπυλοτητες) των κινουμενων σωματων και την επανεπιστροφη στην ενεργεια (5, 6).

Οι γεωδαιτικες καμπυλωτικες επιφανειες αντικαθιστουν τις ευθειες των επιφανειων της ευκλειδειας γεωμετριας, κατα τον τροπο ομως που να βρισκονται οι μη ευκλειδειες γεωμετριες πολυ κοντα στις προοπτικες της ευκλειδειας γεωμετριας (4).

Γιατι ομως δεν εχουν οι μη ευκλειδειες γεωμετριες τις δικες τους προοπτικες;

Γιατι δεν χρησιμοποιυνται αυτες   ακομη στα διαστημικα προγραμματα της NASA των ΗΠΑ;

Μηπως διοτι, οπως και η καταργιση και ο νεοεντοπισμος του Αιθερα με αλλα ονοματα,  αποτελουν σκοπημες επιστημονικες παραλογιες των αιωνιων αντιπαλων της Ελληνικοτητας και του Ελληνισμου;

Κατα τον Einstein ο χρονος δεν ακολουθει την γραμμικη ροη της κλασικης φυσικης και γινεται ελαστικος.

Το πεδιο βαρυτητας διατυπωνεται σπο τον Einstein με την ετσι ονομασθεισα καμπυλοτητα του χωροχρονου.

Κατα την εξισωση της θεωριας της σχετικοτητας E = m . c  στην 2, η μαζα της υλης (m) μπορει να μετατραπη σε ενεργεια (Ε) και δη σε μεγαλα μεγεθη, διοτι η ταχυτητα του φωτος  (c) στην 2 ειναι ενας πολυ μεγαλος αριθμος.

Εαν συνεπως ενα σωμα κινειται με την ταχυτητα του φωτος το σωμα αυτο γινεται απειρως μεγαλο και καταλαμβανει ολον τον χωρο του συμπαντος.

Ειναι ομως κατι τετοιο δυνατο ακομη και εαν το σωμα κινειται με την ταχυτητα του φωτος ‘η μηπως η ως ανω εξισωση της θεωριας της σχετικοτητας του Einstein δεν ειναι σωστη; 

Η ως ανω εξισωση μπορει να μετατραπη στην μορφη

m = m0  / Ριζα απο 1 – (v/c) στην 2 ‘η

t = t’. γ  = t’ / Ριζα απο 1 – (v/c) στην 2

Εδω σημαινουν:

m = η τελικη μαζα ενος κινουμενου τεμαχιδιου υλης

m0 = η μαζα του τεμαχιδιου υλης σε ακινησια

v = η ταχυτητα της εν κινηση ευρισκομενης μαζας του τεμαχιδιου υλης

c = η ταχυτητα του φωτος

γ = ενας νοητα κατασκευασμενος αριθμος ανευ αλληλοεπιδρασεων που

μπορει να λαμβανη τιμες μεταξυ 1 και απειρως μεγαλες.

t = χρονος. Αυτος δεν ειναι ελαστικος οπως υποστηριζει ο Einstein.

Eδω μερικες ερωτησεις για τον χρονο:

Τι πραγμα ειναι ο χρονος;

Ποια ειναι η διαφορα μεταξυ του παρωντος και του μελλοντος;

Γιατι ειναι οι ανθρωποι της γνωμης οτι ο χρονος στο συμπαν κινειται φαινομενικα μονο σε μια κετευθυνση;

Τι ειναι και απο τι  προερχεται το χρονικο βελος;

Υπαρχει πραγματι ο χρονος ως φυσικο μεγεθος ‘η ειναι μονο μια εσωτερικη υποκειμενικη αντιληψη (περιπετεια) της συγκριτικης νοησης του ανθρωπινου εγκεφαλου, δηλαδη μια λαθος αντιληψη της νοησης;

Δημιουργουνται οι μεταβολες δια του χρονου ‘η ειναι η δημιουργια του χρονου μια συνεπεια των μεταβολων;

Αποτελει μεν μια πραγματικοτητα, οτι ορισμενοι επιστημονες ηρθαν κατα τον ορισμο του χρονου μετα απο περισσωτερα απο 2,500 χρονια πολυ κοντα στον ορισμο της θεωριας του χρονου και του τοπου, οι δυο ιδιοτητες ομως του χρονου, δηλαδη η  ασυνεχεια και η στασιμοτητα δεν εντοπισθηκαν ακομη τελειως.

Οι γνωμες των αρχαιων Ελληνων φιλοσοφων για τον χρονο ηταν ποιο σωστες απο τις μετεπειτα γνωμες του πατερα της χριστιανοσυνης Αυγουστινου και του Newton.

O  Παρμενιδης ως γνωστο δεν αναγνωριζεν τον χρονο ως παραμετρο της φυσικης.

Ο Πλατωνας συνεδεσε τον μικροσκοπικο χρονο με την κινηση της σφαιρας του συμπαντος.

Το «τωρα».του Αριστοτελη συνδεει το παραλθον με το μελλον.

Ο ανθρωπος κατα την διαρκεια της ζωης του βιωνει πολλα «τωρα».

Ο κατακερματισμος ομως του «τωρα» ειναι αδυνατος.

Ως συνδετικος κρικος μεταξυ του παρελθοντος και του μελλοντος ειναι ο μακροσκοπικος αυτος κρικος συνεχης.

Ως διαχωριστικο στοιχειο ομως μεταξυ του παρελθοντος και του μελλοντος ειναι ο μακροσκοπικος χρονος ασυνεχης.

Ετσι μπορει ο χρονος του Αριστοτελη να ειναι τοσο συνεχης οσο και ασυνεχης.

Επειδη ομως το παρων ειναι μια παρασταση της «στασης», σημαινει αυτο επισης, οτι ο χρονος δεν ρεει.

Οι ορισμοι του χρονου απο τον Πλατωνα και Αριστοτελη ειναι παρ’ ολων των φαινομενικων διαφορων τους πολυ συγγενεις.

Τοσο ο Πλατωνας οσο και ο Αριστοτελης στους ορισμους τους τοποθετουν ως κυριο παραγοντα την παρατηρηση.

Ο Πλατωνας αρχιζει με την παρατηρηση ολων των κινησεων του συμπαντος και ο Αριστοτελης θεωρει ως ορισμο την παρατηρηση μιας μεμονομενης κινησης γυρω απο το «τωρα».

Στην συνεχεια καταγινεται ο Αριστοτελης με περισσωτερα «τωρα» για να δημιουργηση τον χρονο του Πλατωνα.

Ο χρονος αυτος περιεχει επισης και την στασιμοτητα του, διοτι το «τωρα» ειναι επισης ενας ορισμος της στασιμοτητας.

Οπως τουλαχιστον φαινεται, ο χρονος στην συνειδηση των ανθρωπων ειναι το σχημα της μεταβολης, η οποια παρατηρειται τυχαια σε καθε μεγεθος της φυσικης.

Το βελος του χρονου δημιουργειται ως αποτελεσμα μια απλης και φαινομενικης προσεγγισης των μεθοδων της φυσικης.

Εαν μια μεταβολη λαμβανει χωρα σε δυο αλληλοεπιδρουντα στοιχειωδη τεμαχιδια, τοτε ο παρατηρητης απ’ εξω πιστευει στην αναγκαιοτητα υπαρξης ενος μεσου περιγραφης της παρατηρουμενης μεταβολης.

Ο χρονος, ο οποιος στην κλασικη φυσικη του Newton θεωρουνταν ως υπαρκτος, στην φυσικη του Plank ειναι αντικειμενικα ανυπαρκτος (5, 6) και υπαρκτος μονο οταν υπαρχει ενας παρατηρητης.

Προκειται για ενα ειδος λειτουργιας της ανθρωπινης νοησης η οποια παρατηρει τα αποτελεσματα ‘η τα φαινομενα και τα τοποθετει σε μια καθωρισμενη θεση.

Η νεα αυτη τοποθετιση περι της ανυπαρξιας του χρονου ταυτιζεται με τις αντιληψεις των αρχαιων Ελληνων φιλοσοφων, οι οποιοι εντοπισαν επισης και την εννοια του χωροχρονου.

Εκ των ως ανω προκυπτει, οτι ο χρονος δεν ειναι ενα πραγματικο μεγεθος αλλα μια απλη ιδεα της ανθρωπινης νοησης.

Εαν στην ως ανω αναφερθεισα εξισωση της θεωριας της σχετικοτητας η ταχυτητα  της μαζας ενος σωματος ‘η σωματιδιου φθασει στην ταχυτητα του φωτος c  τοτε η μαζα γινεται απειρως μεγαλη.

Υπαρχει ενα τεμαχιδιο στο γνωστο μας συμπαν, που η ταχυτητα του εξισωνεται με την ταχυτητα του φωτος και αυτο ειναι το φωτονιο χωρις ομως η μαζα αυτου να γινεται απειρως μεγαλη ‘η δεν τεινει προς το απειρο.

Κατα συνεπεια κανενα σωμα δεν ειναι δυνατο να κινηθη με την ταχυτητα του φωτος, καθοτι αυτο κατα την θεωρια της σχετικοτητας θα κατεστρεφε το συμπαν.

Εαν τωρα θεωρηθει το φως ως ενεργεια και οχι ως μαζα, δεν πρεπει να λησνονειται, οτι η ενεργεια εχει και αυτη συμφωνα με την θεωρια της σχετικοτητας μαζα.

Απο της εξισωση της θεωριας της σχετικοτητας προκυπτει Ε = E0 / Ριζα 1 – 1 στην 2 =  E0 /0 = απειρο.

Το Ε0  συμφωνα με την θεωρια της σχετικοτητας ειναι η ενεργεια της μαζας ενος σωματος ‘η σωματιδιου οταν αυτο δεν κινειται.

Ειναι γνωστο οτι το σημειο ηρεμιας Ε0 εχει την τιμη μηδεν, που σημαινει οτι Ε = 0/0 ειναι μηδεν.

Και αυτο δεν ειναι σωστο διοτι η ενεργεια του φωτος στο συμπαν δεν ειναι μηδεν.

Εχει καποια πραγματικη τιμη η οποια ειναι βεβαια μεγαλυτερη του μηδενος.

Στην περιπτωση που ειναι Ε0 > 0 προκυπτει Ε = > 0 / 0 = απειρο και αυτο ειναι επισης λαθος.

Η ενεργεια του φωτος δεν τεινει στο απειρο.

Στην αλλη περιπτωση που το Ε0  < 0 η τελικη ενεργεια του φωτος Ε τεινει στο αρνητικο απειρο και αυτο ειναι λαθος, διοτι η ενεργεια του φωτος στο συμπαν δεν τεινει προς το αρνητικο απειρο.

Τελος υπο υποθεση οτι ειναι Ε = E0  τοτε προκυπτει Ε = E / 0 δηλαδη απειρως μεγαλη, πραγμα ομως που δεν εχει νοημα.

Εξ’ ολων των ως ανω προκυπτει οτι η θεωρια της σχετικοτητας του Einstein συγκρουεται με της υπαρξη της και πρεπει τελεσιδηκα να ανατραπη.

Συνεπως και ο χρονος δεν μπορει να ειναι ελαστικος.

Κατα τον Ευκλειδη αυτος δεν ειναι ουτε ελαστικος αλλα ουτε και γραμμικος αλλα μονο περιοδικος (4).

Βεβαιως εχει ο χρονος μια αδιασπαστη σχεση με την μαζα του κινουμενου σωματος και τον χωρου, στον οποια το σωμα υπαρχει.

Ανεξαρτητα απο την υπαρξη ‘η των ανθρωπων στον πλανητη γη, ο χρονος της περιστροφης της γης γυρω απο τον αξονα της και γυρω απο τον ηλιο θα υπαρχει και θα συνεχιζεται να υπαρχη για πολλα ακομη δισεκατομμυρια χρονια.

Ποιο λαθος λογισμου συνεπως εκανε ο Einstein κατα την δημιουργια της θεωριας του της σχετικοτητας;

Μεταξυ της αρχης της σταθερης ταχυτητας του φωτος, οπως απαιτειται στις εξισωσεις του Maxwell, και της ταχυτητας του φωτος (c) αποκλειστικα για εναν παρατηρητη που ειναι δεμενος στην πηγη φωτος, ο Einstein διαλεξε την πρωτη περιπτωση με το αβασημο επιχειρημα, οτι η δυνατοτητα αυτη ειναι η ποιο πιθανη διοτι αυτη εινα για τους ανθρωπους που βρισκονται σε κινηση η ποιο συμφερουσα, επειδη ο χρονος τους περιμενει.

Και την κατασταση αυτη ονομασε ο Einstein «Διαστολη του Χρονου». Κατα την δευτερη περιπτωση ομως δεν θα υπηρχε  στην φυση η διαστολη του χρονου.

Η ακτινα της πηγης του φωτος  κατα τον Maxwell επεκτεινεται απο την πηγη του φωτος αλλα παραμενει συνδεδεμενη με την πηγη.

Διαστολη του χρονου σε ισες διαδρομες με ισες ταχυτητες δεν υπαρχει (t = t’) που σημαινει, οτι η εξισωση του Einstein E = m . c στην 2 και κατ’ επεκταση και η γενικη θεωρια του της σχετικοτητας δεν εχουν καμια ισχυ.

Εκ της πραγματικοτητας αυτης προκυπτει οτι και η ειδικη θεωρια της σχετικοτητας ειναι ενα ακομη λαθος, διοτι αυτη βασιζεται σε σαθρα θεμελια.

Για τον λογο αυτο αποτελει ενα παραμυθι για χιλιες και μια νυχτα η μαθηματικη αποδειξη του καθηγητου μαθηματικων του πανεπιστημιου Indiana των ΗΠΑ κ. Isaak Chlawento oτι μπορει να υπαρχη βαρυτητα χωρις να υπαρχη υλη.

Η αλογια αυτη ειναι μια λογικα νοηθεισα αλογια.

Το λαθος μπορει να κρυβεται στην μαθηματικη σχεση!

Δεν ειναι παντοτε λογικο οτι μαθηματικα σωστα διατυπωνεται.

Η μαθηματικη σχεση Ε = m . c στην 2 δεν χρειαζεται να ειναι λανθασμενη.

Η σχεση ομως αυτη δεν διατυπωνει τιποτε, διοτι κατα την λογικη του Αριστοτελη και οχι του Morgenstern, δεν μπορει χωρις υλη να υπαρχει βαρυτητα.

Η απιστευτα μικρη τιμη της σταθερας της βαρυτητας στο συμπαν ειναι απαραιτητη για την υπαρξη των αστερων, γαλαξιων και αλλων σωματων.

Το δικο μας συμπαν, αγνωστο γιατι, εχει τα εξης χαρακτηριστικα (7):

• Η υλη του αποτελειται απο Ατομα τα οποια αποτελουνται απο κβαντοτεμαχιδια

• Τα κβαντοτεμαχιδια εχουν και ιδιοτητες κυματων

• Ανταγωνιζονται μεταξυ τους τεσσερες βασικες δυνανεις της φυσεως

• Εχει μια εξελισσωμενη χωροχρονικη δομη

• Περιεχει πλανητες, αστερες και γαλαξιες

• Τα συστηματα της φυσικης στο εσωτερικο του εξελισσωνται σε καταστασεις χαμηλης ενεργειας και υψηλης αταξιας.

Γ. Θ. Χατζηθεοδωρου

Βιβλιογραφια

1. Ιεροδιαγονας Γ Η θεωρια της σχετικοτητας στα αρχαιοελληνικα

συγγραμματα.

Δαυλος, αρ. 268, Απριλιος 2004. σ. 17593-17600

2. Smolin L. The Roads to Quantrum Gravity

London 2000

3. Ρετουλα Α. Κωνσταντινος Καραθεοδωρης

Δαυλος, αρ. 312, Απριλιος 2008, σ. 21963-21971

4. Δημοφιλος Ι. Ευκλειδεια Γεωμετρια

Δαυλος, αρ. 295, Οκτωβριος 2000, σ. 20180-20188

5. Smolin L. Quanten der Raumzeit

Spektrum der Wirtschaft, Dosier, 5/05, S. 32-41

6. Hogan C. Auf der Suche nach dem Quanten der Zeit

Spektrum der Wissenschaft, Dosier 1/2003

1. 90-93

7. Χα;τζηθεοδωρου Γ. Τα πεδια αγωνος των στρατευματων του συμπαντος

Δαυλος, αρ 307, Νοεμβριος 2007, σ. 21430-21438

Και στα γερμανικά:

PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou                                               Bleibergweg 114

D-40885 Ratingen

Tel.+Fax: 0049 2102 32513

E-Mail: chaziteo@t-online.de

30.03.2017

DIE THEORIE DER SOGENANNTE RELATIVITÄSREVOLUTION

ÜBER PROTAGORAS, ENISIDIMOS, KARNO, FARADAY, MAXWELL, LORENZ, BOLTSMAN,KARATHEODORIS ZUM EINSTEIN!

Dr. Georg Chaziteodorou

Das Ergebnis eines physikalischen Experi ents, ist noch keine naturwissenschaftliche Erkenntnis, weil es nur mathematisch messbare Beziehungen zwischen zwei physikalischen Größen herstellt. Erst die Deutung der Ergebnisse dieser Messungen ist eine naturwissenschaftliche Erkenntnis.

Als Hypothese bezeichnet die Physik die Deutung eines Komplexes von physikalischen Experimenten, welche zwar alle durch diese Deutung eine sinnvolle und widerspruchsfreie Erklärung finden, aber mathematisch noch nicht gesichert sind. Eine Hypothese, welche alle bekannten experimentellen Tatsachen widerspruchsfrei zu deuten vermag, wird zur Theorie. Über die Theorie gibt es verschiedenen Arten von Definitionen auf die hier nicht eingegangen wird. Tatsache ist, dass selbst eine durch Jahrhunderte wissenschaftlicher Forschung gesicherte Theorie ins Wanken gerät, wenn durch das Experiment oder neue hypothetische Überlegungen – zufällig oder mit Absicht – Sachverhalte aufgedeckt werden, die mit der geltenden Theorie durch

keine Denkanstrengungen in Übereinstimmung zu bringen sind. Newtons Gravitationstheorie z.B. wurde von Einsteins allgemeine Relativitätstheorie abgelöst, doch es wäre naiv zu behaupten, Newtons Theorie sei falsch gewesen.

Wenn sich Objekte nicht annährend mit Lichtgeschwindigkeit bewegen und keine Gravitationsfelder erzeugen, die annährend so stark sind wie die von der so genannten schwarzen Löchern, ist Newtons Theorie sehr genau. Dass heißt aber nicht, dass Einsteinstheorie nur eine kleine Modifikation des Newtonschen Entwurfs wäre. Konnte aber tatsächlich Einstein, Newtons Ansatz verbessern, in dem er die bis dahin Vorstellung von Raum und Zeit radikal veränderte? Wenn nicht, ist das der Grund warum die Quantenmechanik nicht mit der Feststellungen der Relativitätstheorie übereinstimmt und führte zur Entwicklung vereinheitlichen Theorien um die neuen Gegebenheiten gerecht zu werden? Hier wird der Versuch unternommen diese

schwerwiegenden Fragen annährend und ansatzweise zu beantworten.

Die so genannte Relativitätsrevolution, dauerte von 1905 bis 1915 als Einstein

seine allgemeine und spezielle Relativitätstheorie entwickelte d.h. das was um 480 v. Chr. «Protagoras» als Befürworter der Relativität dichterisch ausdrückte, dass alle Phänomene das Licht des Tages erblicken, wenn von den Menschen wahrgenommen werden und nichts existiert, ohne der menschliche Wahrnehmung und Kelvin über die Eigenschaften der Lichtbewegung sprach

(1). Das Element der Relativität herrscht auch die Ansichten von «Enisidimos», eine Tatsache, die heute vielen Spezialisten dazu geführt hat, ihn als Vorläufer der Relativitätstheorie zu nennen. Nach «Enisidimos», das fundamentalste Kriterium der Naturphänomene ist der menschliche Verstand. Jeder nimmt die Welt mit seinem eigenen Verstand war und deshalb gibt es so viele unterschiedliche Meinungen über den Kosmos. Die Relativitätstheorie von

Einstein, neben den Auffassungen von Protagoras und Enisitimos, setzt auch das

System von Newton mit seinen Schwächen und die Arbeiten der Physiker

Karno, Faraday, Maxwell, Lorenz, Boltsman und Karatheodoris voraus (2, 3). Maxwell ist derjenige der nach Protagoras und Enisidimos und vor Einstein die Relativität der Zeit feststellte, nachdem er betonte dass der Unterschied zwischen den Ergebnissen nicht abhängig ist von dem vollständigen Unterschied ihre Zeiten oder dem Unterschied der Orte wo diese stattgefunden haben, sondern von den Unterschied die sich in Zusammenhang mit ihrer Natur befinden d.h. mit deren Entstehung oder mit deren Bewegungen.

Bezüglich der Relativitätstheorie kann gesagt werden, dass sie zwar von althellenischen philosophischen Fixierungen hervorquellt, sie liegt aber weit entfernt von diesen und der aristotelischen Logik. Sie steht vielen Problemen

gegenüber, weil sie nicht in der Lage ist das tatsächlichem Ganzes zu umarmen.

Sie ist eine Gravitationstheorie, die das Gravitationsfeld für jede Quelle der Materie und Energie beschreibt, einschließlich jener, die im Gravitationsfeld selbst gespeichert ist und zwar in jedem Bezugssystem. Das Gravitationsfeld  wird durch die Krümmung  der Raumzeit ausgedrückt. So wird die Raumzeit mit der Krümmung der Bahn (geodätischen Krümmungen) der bewegenden Körper dargestellt und wird zu Energie rückgeführt (5, 6). Die geodätischen Krümmungen der krummen Flächen ersetzen die Geraden der Flächen der euklidischen Geometrie, nach der Art, dass die nicht euklidischen Geometrien sich in der Perspektiven der euklidischen Geometrie befänden (4). Nach Einstein folgt die Zeit nicht den linearen Verlauf der klassischen Physik und wird sie elastisch. Das Gravitationsfeld wird durch die so genannte Krümmung der

Raumzeit ausgedrückt. Nach der Gleichung der Relativitätstheorie E = m x c hoch 2 die Masse der Materie (m) konnte in Energie (E) umgewandelt werden

und zwar in übertrieben großen Umfängen, weil die Lichtgeschwindigkeit (c) hoch 2 eine sehr große Zahl ist. Wenn also ein Körper sich mit Lichtgeschwindigkeit bewegt, würde dieser den gesamten Raum des

Universums füllen. Ist das möglich? Ist die o.g. Gleichung der

Relativitätstheorie von Einstein überhaupt richtig?

Man kann diese Gleichung umschreiben wie folgt:

m = m0 / Wurzel aus 1 – (v/c) hoch 2

t = t’. γ =  t’ / Wurzel aus 1 – (v/c) hoch 2 = t’

Hier bedeuten:

m = die Endmasse des Teilchens in Bewegung

m0 = Masse des Teilchens in Ruhestand

v = Geschwindigkeit des in Bewegung befindlichen Teilchens

c = die Lichtgeschwindigkeit im leeren Raum

γ = ein gedanklich konstruierter Zahl ohne Wechselwirkungen der

Werte zwischen 1 und unendlich Groß nehmen kann.

t =  Zeit. Diese ist nicht elastisch, wie Einstein annimmt.

Hier einige Erläuterungen über die Zeit:

Was ist die Zeit? Was unterscheidet die Gegenwart von der Zukunft? Warum sind die Menschen der Meinung dass die Zeit scheinbar im Universum nur in eine Richtung sich bewegt? Was ist und woher kommt der zeitliche Pfeil? Gibt es überhaupt die Zeit als physikalische Größe oder ist sie nur eine innere subjektive Wahrnehmung (Erlebnis) des vergleichenden Denkens des menschlichen Gehirns d.h. eine falsche Wahrnehmung des Verstandes? Entstehen die Veränderungen durch die Zeit oder die Entstehung der Zeit ist eine Folge der Veränderungen?

Es ist zwar eine Tatsache dass einige Wissenschaftler bei der Definition der Zeit nach über 2500 Jahre sehr Nah an die Definition der Theorie der Zeit und des Ortes kamen, sind aber zwei Eigenschaften der Zeit, nämlich die Diskontinuität und das Stillstehen, nicht bisher vollständig anerkannt. Die Meinungen der Philosophen des hellenischen Altertums über die Zeit waren richtiger als die späteren Meinungen des christlichen Kirchenvaters Augustin und Newtons.

Parmenides bekanntlich weigerte sich die Zeit als physikalische Parameter anzuerkennen. Plato brachte die mikroskopische Zeit in Verbindung mit der Bewegung der Weltsphäre. Das «jetzt» Aristoteles verbindet die Vergangenheit mit der Zukunft. Der Mensch in sein vorbeigegangenes Leben erlebte mehrere «jetzt». Die Teilung aber von «jetzt» ist unmöglich. Als Verbindungselement zwischen der Vergangenheit und der Zukunft ist diese makroskopische Zeit

kontinuierlich. Als Trennungselement aber zwischen der Vergangenheit und der

Zukunft ist sie aber diskontinuierlich. Damit kann die Aristotelische Zeit sowohl

kontinuierlich als auch diskontinuierlich sein. Weil aber die Gegenwart ein Ausdruck der Halt ist, bedeutet dies auch dass die Zeit sich nicht fließt. Die

Definitionen der Zeit von Plato und Aristoteles sind trotzt der scheinbaren Unterschiede sehr verwandt. Sowohl Plato als auch Aristoteles bei ihren Definitionen gehen von der Beobachtung aus. Plato beginnt mit der Beobachtung alle Bewegungen des Universums und Aristoteles betrachtet die Beobachtung einer einzelnen Bewegung um das «jetzt» zu definieren Anschließend betrachtet Aristoteles mehrere «jetzt» um die Zeit von Plato zu erstellen. Diese Zeit beinhaltet auch das Stillstehen der Zeit, weil das «jetzt» auch ein stillstehender Begriff ist. Wie es scheint, die Zeit ist im Bewusstsein des Menschen die Abbildung der Veränderung, die in jeder zufälliger

physikalischen Größe beobachtet wird. Der Pfeil der Zeit entsteht als Ergebnis einer einfachen und scheinbaren Annährung der physikalischen Verfahren. Wenn eine Veränderung in zwei Wechselwirkenden Teilchen stattfindet, dann der Außenstehender Beobachter glaubt an die Notwendigkeit eines Beschreibungsmittels der beobachtende Veränderung zu haben. Die Zeit, die in der klassischen Physik von Newton als existierende betrachtet wurde, sie existiert in der Physik von Plank objektiv nicht (5, 6) und nur wenn ein Beobachter da ist. Es handelt sich um die Art der Funktion des beobachtenden menschlichen Verstandes um die Ergebnisse oder die Phänomene in eine bestimmte Stelle einzureihen. Diese neue Auffassung über die nicht Existenz der Zeit, stimmt mit der Auffassungen der althellenische Philosophen überein, die auch den Begriff der Raunzeit erfassten. Damit ist die Zeit keine tatsächliche Größe sondern eine einfache Idee des Verstandes.

Wenn in der oben umgeschriebene Gleichung der Relativitätstheorie die Geschwindigkeit v der Masse m, die Lichtgeschwindigkeit c erreicht,

wird diese Masse unendlich Groß. Es gibt ein Teilchen (Masse) dass diese Geschwindigkeit im Universum erreicht und dieses ist das Photon und trotzdem die Masse dieses ist nicht unendlich Groß. Wenn in der obigen Gleichung die Geschwindigkeit v mit der Geschwindigkeit c ersetzt wird erhält man die Gleichung. In einigen Fällen verhält sich das Photon einer Lichtstrahlung wie ein Teilchen, das Energie, Masse und Impuls besitzt, dass von der Frequenz der Strahlung bestimmt wird.

m = m0 / Wurzel aus (1 – 1 hoch 2 =  m0/Wurzel aus 0 = unendlich Groß

Die Masse des Lichtes im Univer um aber ist nicht unendlich Groß.

Wenn man das Licht als Energie und nicht als Masse betrachtet hat die Energie nach der Relativitätstheorie auch eine Masse. Damit gilt:

m = E/c hoch 2 und m0 = E0/c hoch 2  bzw.

m = m0 / Wurzel aus 1 – (v/c) hoch 2

E/ c hoch 2 = (E0/c hoch 2)/ Wurzel aus 1 – (v/c) hoch 2

E = Eß/ Wurzel aus 1 – (v/c) hoch 2 = E0 /Wurzel aus 1 – 1 hoch 2 =

= E0 /Wurzel aus 0 = E0 / 0 =unendlich Groß

E0 ist die Energie des Teilchens wenn dieses nicht bewegt. Für diesen Fall ist

auch E = 0 und dieses ist auch nicht richtig, weil die Energie im Universum

nicht 0 sein kann. Wenn E0 > 0 ist, d.h. wenn es einen positiven Wert hat dann

ist E = >0 / 0 = unendlich Groß d.h. die Lichtenergie im Universum ist unendlich Groß was aber nicht stimmen kann. Wenn man unterstellt dass E0 <0 ist erhält E ein Werte gegen minus unendlich Groß, was auch nicht stimmen kann. Schlussfolgern kann die Beziehung E = m x c hoch 2 nur falsch sein was auch bedeutet dass die Zeit nicht elastisch sein kann. Nach Euklid ist dieser

weder elastisch noch linear sondern nur periodisch (4). Natürlich hat die Zeit eine unzerbrechliche Beziehung mit der Masse des bewegenden Körpers und den Raum, in die sie sich befindet. Unabhängig ob es Menschen auf der Erde gibt oder nicht, die Zeit der Umkreisung der Erde um sich selbst und um die

Sonne wird es weiter geben und gehen. Diese Zeiten werden konstante Zeiten bleiben, unabhängig ob es die Menschen als Beobachter gibt oder nicht. Welche

Fehler machte eventuell bei seiner relativitätstheoretischen Betrachtungen Einstein? Zwischen dem Prinzip der konstanten Lichtgeschwindigkeit, wie es von der Gleichungen von Maxwell verlangt wird, und der konstante Lichtgeschwindigkeit (c)  ausschließlich für einen Beobachter festgebunden an die Lichtquelle, wählte Einstein der ersten Fall mit der unbegründeten Erklärung. Dass diese Möglichkeit die wahrscheinlichte währe, weil diese für die Leute die im laufen sich befinden vorteilhafter ist, denn die Zeit auf sie wartet. Und dies hat Einstein «Dehnung der Zeit» genannt. Nach der zweiten Alternative aber, es gibt keine Dehnung der Zeit in der Natur. Der Strahl der

Lichtquelle breitet sich nach Maxwell nicht von ihre Quelle weg, sondern bleibt mit der Quelle gebunden. Dehnung der Zeit in gleichen Wegen mit gleichen Geschwindigkeiten gibt es nicht (t = t’) so dass die Gleichung von Einstein E = m x c hoch 2 keine Existenzberechtigung hat. Damit hat auch Einstein auch die spezielle Relativitätstheorie auf falschem Fundament d.h.

auf das Märchen der «Dehnung der Zeit» entwickelt. Märchen von Tausend und eine Nacht ist auch die Behauptung, dass der technische Mathematiker der angewandte Mathematik der Universität Indiana der USA Isak Chlawento, bewies durch mathematische Beziehungen die Richtigkeit der Relativitätstheorie

und dass Gravitation ohne Materie existieren kann. Dieser Unsinn ist ein logisch gedachter Unsinn. Der Fehler kann nur in der mathematischen Beziehung stecken! Nicht was mathematisch erfasst wird, ist auch immer logisch. Die                                                                                       mathematische Beziehung Einsteins E = m x c hoch 2 braucht nicht falsch zu sein. Diese aber besagt gar nichts, denn nach der Logik von Aristoteles

und nicht von Morgenstern, Gravitation kann es ohne Materie nicht geben. Der unglaublich kleine Wert der Gravitationskonstante ist notwendig für

die Existenz der Sterne, der Galaxien und damit des Universums.

Unser Universum, unbekannt warum, hat folgende Merkmale (7):

• Seine Materie besteht aus Atome die aus Elementarteilchen zusammensetzen.

• Die Elementarteilchen haben Welleneigenschaften

• Bekämpfen sich in sein Inneres vier fundamentale Kräfte

• Es hat eine abwickelnde raumzeitliche Struktur

• Beinhaltet Planeten, Sterne und Galaxien

• Die physikalische Systeme in sein Inneres entwickeln sich

In Zustände niedriger Energie und größere Unordnung

Dr. Georg Chaziteodorou

Literaturverzeichnis

1. Ierodiagonas G. Die Relativitätstheorie in althellenische Schriften

Davlos/Athen, Nr. 268, April 2004,

1. 17593-17600

2. Smolin L.                          Three Roads to Quantum Gravity

London 2000

3. Retoula A. Konstantin Karatheodoris

Davlos/Athen, Nr. 312, April 2008,

1. 21963-21971

4. Dimophilos I. Euklid

Davlos/Athen, Nr. 295, Oktober 2000,

1. 20180-20188

5. Smolin L. Quanten der Raunzeit

Spektrum der Wissenschaft, Dosier, 5/05,

1. 32-41

6. Hogan C. Auf der Suche nach dem Quanten der Zeit

Spektrum der Wissenschaft, Dosier 1/2003,

1. 90-93

7. Chaziteodorou G. Die Kampfgebiete der Armeen des Universums

Davlos/Athen, Nr. 307, November 2007,

1. 21430-21438

2. http://arxaiaithomi.gr